Sr AE 
SHERI 


na 


nur) 


EN LR i 
ee BANN 


un) hr RATE 


, A à 
k 


REA! | 
17 i AL à 


an 


À fer mi 
mn JEUNES 


N 


Av PI 
n, Peel! de 


TEE a di 

VAN vl, Seen 

Ma rt 

se RL I 
i” b 4 4 


im 


TIJDSCHRIET VOOR ENTOMOLOGIE, 


UITGEGEVEN DOOR 


DE NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING 


ONDER REDACTIE VAN 


Mr. W. ALBARDA 
Mr. 8. C. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN 
EN 


F. M. VAN DER WULP 


ACHTTIENDE DEEL 


JAARGANG 1874—75 


'SGRAVEN HAGE 
MARTINUS NIJHOFF 
1875 


EN. OU: D 


VAN HET 


ACHTTIENDE DEEL. 


Verslag van de 29“ Zomervergadering . da 

C. Rırsema Cz., Naamlijst der tot heden in 
Nederland waargenomen Bastaard-schorpioenen 
(Chernetiden) . at 

Lijst der Leden van de Neder! Entomologische 
Vereeniging . 5 > 

Lijst der bijgekomen beden a rar D È 

Entomologische inhoud van ontvangen na 

Verslag van de 8% Wintervergadering . 


R. Mac-LACHLAN, Descriptions de plusieurs Nevro- 
ptères-Planipennes et Trichoptères nouveaux de 
Vile de Célébes et de quelques espèces nouvelles 
de Dipseudopsis avec considérations sur ce genre. 

R. MAc-LACHLAN, Notes sur une collection de types 
des Phryganides, décrites par feu M. F.J. PICTET, 
existant dans le Musée Roval d’Histoire Naturelle 
1 I ee NRR 

S. C. SNELLEN VAN a De inlandsche 
Bladwespen in hare gedaantewisseling en levens- 
wijze beschreven. 18" stuk . : 


Bladz. 


XXXIII 


Systematische lijst der in dit Tijdschrift beschreven 
gedaantewisselingen van Bladwespen. 

A. FAUVEL, Synopsis des Creophilus. sal 

P. C. T. SNELLEN, Vier nieuwe soorten van het ge- 
nus.+Vola Geachte eee NE ee 

P. C. T. SNELLEN, Drie nieuwe Choreutinen : 

F. J. M. HEYLAERTS fils, Les Macrolépidoptéres de 
Bréda et de ses environs. Liste supplémentaire n°. 4 
(Captures de 1874) 

T. THorELL, Diagnoses Aranearum europaearum 
aliquot novarum : 

H. W. DE GRAAF en P. C. T. a Mi 
nieuw voor de Fauna van Nederland 

P. C. T. SNELLEN, Nepticula Zelleriella nov. sp. 

C. J. GRUBE, Bijdrage tot de kennis van Calamia 
lutosa Hübn . ; 

GC. RITSEMA Cz., Aanteekeningen over en beschrij- 
vingen van eenige Coleoptera van Neder-Guinea 
(Zuidwesikust*van Afrika) cc. cc er 22% ai 
. C. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN, De inlandsche 
Hemipteren beschreven en meerendeels ook afge- 
peels Stu: ame ET eh ee 

P. C. T. SNELLEN, Opgave der Geometrina en Pyra- 
lidina, in Nieuw-Granada en op St. Thomas en 
Jamaica verzameld door W. Baron von NOLCKEN, 
met beschrijving en afbeelding der nieuwe soorten. 
Tweede afdeeling: Pyralidina. "kam. 

G. M. DE GRAAF, Vier Atsjinesche Damien ie rte 


Bladz. 


90 
53 
61 
70 


79 


121 


150 


187 
265 


VERSLAG 


NEGEN-EN-TWINTIGSTE ZOMERVERGADERING 


DER 


NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGINCHE VEREENIGING, 


GEHOUDEN TE ARNHEM 


den 29 Augustus 1874. 


Tegenwoordig zijn de heeren Mr. W. Albarda, President, 
J. Backer, Mr. A. Brants, D. Burger, Jhr. Dr. Ed. J. G. Everts, 
DATE Jordenssal. Kanker: Me. Ar FA. Leesberg I,W. 
Lodeesen, Dr. J. G. de Man, C. Ritsema Cz., A. B. van 
Medenbach de Rooy, P. C. F. Snellen, Mr. S. C. Snellen van 
Vollenhoven en F. M. van der Wulp. 

De heeren Mr. J. Herman Albarda, N. H. de Graaf, Mr. 
H. W. de Graaf, Dr. A. W. M. van Hasselt, F. J. M. Heylaerts, 
J. van Leeuwen Jr., H. Baron Lewe van Middelstum, Dr. 
H. C. van Medenbach de Rooy, Dr. A. J. van Rossum en 
Dr. M. C. Ver Loren van Themaat hebben kennis gegeven, 
dat zij verhinderd zijn de vergadering bij te wonen. 

De Voorzitter Mr. W. Albarda merkt op, dat, zeker tot 
aller leedwezen, onder hen, die beletselen hebben om hier 
tegenwoordig te zijn, zich ook bevindt Dr. M. C. Ver Loren, 
wien de vereerende taak was opgedragen om deze bijeen- 
komst te leiden. De brief, waarin de redenen van zijne 
afwezigheid worden medegedeeld, wordt door den Secretaris 
voorgelezen. De Voorzitter meent, dat hij nu genoodzaakt 
zal zijn, als President van het Bestuur, de taak van den 

1 


li VERSLAG. 


heer Ver Loren op zich te nemen, en opent de Vergadering 
met eene korte toespraak, waarin hij onder anderen den heer 
A. B. van Medenbach de Rooy, die als nieuw lid voor het 
eerst tegenwoordig is, welkom heet. 

Op de vraag van den Voorzitter, of een der aanwezigen 
ook aanmerkingen heeft op de notulen der vorige zomer- 
vergadering en der jongste wintervergadering, z00 als die 
in de gedrukte verslagen zijn opgenomen en rondgezonden , 
verlangt niemand het woord, zoodat die notulen zijn goed- 
gekeurd. 

De Voorzitter brengt daarop het volgende jaarverslag uit: 


«Mijne heeren, leden der Nederlundsche Entomologische 
Vereeniging ! » 


«Het is mijn pligt, als Voorzitter der Vereeniging, in 
deze bijeenkomst U door eene korte schets voor den geest 
te roepen wat er gedurende het afgeloopen maatschappelijk 
jaar in en door onze Vereeniging is geschied. Wel is waar 
levert dat verslag voor velen niets nieuws, maar er zijn 
onder de oudere leden sommigen, die zelden onze verga- 
deringen bijwonen en nu uit het verslag den gang onzer 
“werkzaamheid leeren kennen; en aan den anderen kant is 
het voor de nieuwe leden, die wij het genoegen hebben in 
deze vergadering te begroeten, eene kleine handleiding over 
de wijze waarop onze Vereeniging in den laatsten tijd heeft 
gewerkt : het is de laatste bladzijde van hare geschiedenis, 
waarmede zij bekend worden gemaakt. 

«Ieder jaarlijksch verslag vangt gewoonlijk aan met eenige 
treurige tijdingen, het verlies van leden ons door den dood 
ontrukt. Thans hebben wij weder van twee onzer medeleden 
zoodanige mededeeling te doen. 

«De heer J.J. M. Gordon te Amersfoort ontviel ons dezen 
winter na eene korte ongesteldheid. Hij was eerst sedert 
1868 lid onzer Vereeniging, en zonder zelf entomoloog te 


zijn, was hij een warme voorstander van onze lievelings- 


VERSLAG. III 


studie, een aangename gast aan onze gemeenschappelijke 
maaltijden en een trouw bezoeker van onze vergaderingen 
en excursién. Velen onzer zullen nog lang de gedachtenis 
aan hem bewaren. 

«In het jongste voorjaar verloren wij andermaal door 
den dood een onzer medeleden, den heer Th. J. van Campen 
te Amsterdam. Hij behoorde tot de oprigters van ons ge- 
nootschap en vervulde in de eerste jaren een tijd lang de 
betrekking van Secretaris. Ofschoon hij slechts weinig aan 
entomologische studién deed en in den laatsten tijd zijn 
ziekelijke toestand — hij leed aan gedeeltelijke paralysis — 
hem belette op onze bijeenkomsten tegenwoordig te zijn, 
bewees zijn voortdurend lidmaatschap dat hij altijd met 
onze Vereeniging ingenomen bleef. 

«Behalve door den dood, verloren wij de heeren W. J. 
Boogaardt te Haarlem, C. J. M. Jongkindt Coninck te Fre- 
deriksoord, A. Schmier de Poorter te Leiden, en M. L. 
Ritsema, Officier van gezondheid bij het Indische leger, 
thans in Atchin, die allen in den loop van het jaar voor 
hun lidmaatschap bedankten. 

«Professor E. Selenka heeft ons land verlaten zonder 
omtrent onze Vereeniging zelfs den vorm in acht te nemen. 
Wij zijn nu verpligt hem van de lijst der leden te schrappen, 
dewijl hij het radicaal, bij art. 4 van ons reglement voor- 
geschreven, niet meer bezit. 

«Wij verloren dus zeven leden. De daardoor ontstane 
gapingen zijn, althans ten deele, weder aangevuld door 
het toetreden als lid van de heeren H. P. Snelleman, Phil. 
nat. Stud. te Leiden, A. B. van Medenbach de Rooy te 
Arnhem, J. van Leeuwen Jr., Litt. hum. Cand. te Amster- 
dam, J. CG. Stern te Sluis in Zeeuwsch Vlaanderen, en Mr. 
M.’s Gravesande Guicherit te Delft. Hetgeen wij van hunnen 
ijver en werkkrachten weten is ons een waarborg dat zij 
voor de Vereeniging eene aanwinst mogen worden genoemd. 

«Dr. C. A. Dohrn, Voorzitter der Stettiner Entomologische 
Vereeniging, ten vorigen jare door U tot Eerelid van onze 


IV VERSLAG. 


Vereeniging benoemd, heeft dit huldebewijs in zeer vleijende 
bewoordingen aangenomen. 

« Uitvoering gevende aan het besluit, door U in de vorige 
zomervergadering genomen, hebben wij bronzen exemplaren 
van den gedenkpenning, ter eere van Mr. S. C. Snellen van 
Vollenhoven geslagen, doen toekomen aan: 1°. het Konink- 
lijk Penningkabinet te ’s Gravenhage; 2°. de Société Ento- 
mologique de France; 3°. de Société Entomologique; de la 
Belgique; 4°. de Société Entomologique de Russie; 95°. de 
Società Entomologica Italiana; 6°. de London Entomological 
Society; 7°. de Entomological Society of Philadelphia; 8°. 
het Berliner Entomologische Verein; 9°. het Stettiner Ento- 
mologische Verein; 10°. de Zoologisch-botanische Gesell- 
schaft in Wien; en 11°. de Schweizer Entomologische Gesell- 
schaft. Van bijna al deze inrigtingen zijn brieven van dank- 
betuiging ontvangen. 

«Ook aan het in de vorige zomervergadering genomen 
besluit omtrent den heer G. Ritter von Frauenfeld te Weenen 
hebben wi gevolg gegeven, en wel zoo tijdig, dat ons 
schrijven nog voor zijnen dood, die kort daarop plaats 
vond, in zijne handen is gekomen. 

«Met de buitenlandsche Entomologische en andere weten- 
schappelijke genootschappen staan wij op den besten voet, 
niet alleen dat wij ons steeds beijveren onze relatién uit 
te breiden, maar ook van de zijde van het buitenland worden 
ons, tegen ruil van ons Tijdschrift, van alle kanten belang- 
rijke werken aangeboden. Het getal exemplaren van het 
Tijdschrift, welke op die wijze in ruil worden gegeven, 
is dan ook in dit jaar met tien vermeerderd en bedraagt 
thans vijf en veertig. De verzending, die door bemiddeling 
van Professor von Baumhauer te Haarlem geschiedt, gaat 
echter niet zoo spoedig en geregeld als wenschelijk is, en 
wijl ook door den Bibliothecaris wordt geklaagd over ver- 
traging in de ontvangst van sommige buitenlandsche tijd- 
schriften, is het Bestuur er op bedacht om een anderen 
weg voor die verzendingen te beproeven. 


VERSLAG. Vv 


«In onze vorige bijeenkomst was er ten gevolge van de 
luide klagten, door den Conservator en den Bibliothecaris 
aangeheven, ernstig sprake, om in de plaatsing onzer ver- 
zameling van insecten en boekerijen verbetering aan te 
brengen. Het Bestuur werd toen door U gemagtigd om naar 
bevind van zaken te handelen en de noodige onkosten op 
de uitgaven te brengen. Het is ons tot dusver niet mogen 
gelukken binnen Leiden een huis te bekomen, geschikt om 
al onze eigendommen te zamen te bevatten en te bewaren, 
en wij zijn dus te rade geworden om voorloopige maatregelen 
tot het behoud van insectenverzameling en bibliotheken te 
nemen. 

«De insectenverzameling is, op onze aanvrage waarop 
zeer beleefd goedgunstig is beschikt, thans zooveel beter 
geplaatst, dat zij voor ondergang bewaard is. Volgens de 
mededeelingen van den Conservator heeft dus de uitkomst 
bewezen, dat wij ons in de verwachting, welke wij van 
eene betere plaatsing koesterden, niet hebben bedrogen : 
de vochtigheid en hare gevolgen, de schimmel zijn geheel 
verdwenen. Ook in andere opzigten is de verzameling dit 
jaar veel verbeterd. De orde der Hemiptera is in meer 
laden uiteengezet dan vroeger en wat de determinatie be- 
treft door den Conservator herzien. Met het herzien der 
Coleoptera is een begin gemaakt door den heer Dr. Ed. Everts, 
wiens tijdelijk verblijf te Göttingen echter dit werk heeft 
doen staken. De Neuroptera zijn wat hunne determinatie 
aangaat herzien door Mr. J. Herman Albarda, en hoewel 
dit reeds vroeger is geschied, is het hier de plaats daarvan 
melding te maken en hem daarvoor dank te betuigen. Eene 
herziening der Diptera ligt aan de beurt, en de heer van 
der Wulp heeft den Conservator daartoe welwillend zijne 
medewerking toegezegd. De rangschikking der Macrolepi- 
doptera is geheel voltooid; met die der Microlepidoptera 
wordt gewacht op de uitgave van het tweede deel der 
«Vlinders van Nederland » van ons geacht medelid P. C. T. 
Snellen, en wij vertrouwen in het volgende verslag U te 


VI VERSLAG. 


zullen kunnen berigten dat ook de Microlepidoptera behoorlijk 
naar dat werk zijn gerangschikt. 

« Vijf en negentig laden, staande in tien loketten, bevatten 
onze insectenverzameling. Er is last gegeven om nog vijf 
laden in gereedheid te brengen, zoodat dan het getal tot 
honderd zal zijn gestegen. Mogt te eeniger tijd de Vereeniging 
in het zoo wenschelijke bezit geraken van een eigen lokaal 
tot berging van verzameling en boekerij, dan stelt de 
Conservator zieh voor, om in plaats van die verschillende 
loketten, vijf eiken- of notenhouten kasten te doen ver- 
vaardigen, elk voor twintig laden. 

«De collectie is in den loop van het jaar vermeerderd 
door bijdragen van de heeren A. B. van Medenbach de Rooy, 
G. A. Six, Ivangh Schepman, Mr. A. F. A. Leesberg, C. 
Ritsema Cz., Dr. Ed. Everts en den Conservator, wien allen 
hier warme dank wordt toegebragt. Het komt mij voor, 
dat het hier de plaats is, om de opmerkzaamheid der leden 
te vestigen op de punten, die in onze verzameling het 
meest aanvulling behoeven. Het zijn: 1° de kleinere Sta- 
phyliniden; 2° Microlepidoptera; 3° Pteromalina; 4° Procto- 
trupidae; 5° kleine Hemiptera homoptera; en 6° Orthoptera. 
De Conservator hoopt in den loop van dit jaar de lijsten 
van de aan onze verzameling ontbrekende inlandsche species 
gereed te hebben, met opgave, voor zoover zulks mogelijk 
is, van de plaatsen in ons land, waar deze desiderata waar- 
schijnlijk kunnen gevonden worden. Wij vertrouwen dat 
de ijver, waarmede de Conservator de belangen onzer 
verzameling behartigt, bij U allen een wedstrijd zal openen, 
om hem zijne taak ligt te maken door eene ruime toezen- 
ding van de verlangde species. 

«Ten opzigte van de boekerij onzer Vereeniging en de 
boekerij Hartogh Heys van de Lier heeft het Bestuur almede 
maatregelen tot bewaring moeten nemen. Gij hebt het zoo 
even gehoord, het is ons nog niet gelukt een geschikt ver- 
blijf voor onze bezittingen te vinden, en wij hebben daarom 


getracht in het bestaande gebrek van het lokaal, waarin 


VERSLAG. VII 


onze boeken thans geborgen zijn, onmiddellijk te voorzien. 
Met toestemming van den eigenaar is daar eene stookplaats 
aangebragt, en gedurende den afgeloopen winter en zoo 
dikwijls het overigens noodig was, is door behoorlijke 
stooking eene voldoende droogte verkregen, zoodat onze 
boeken tegen beschimmeling zijn gevrijwaard. Doch, Mijne 
heeren, onze boekenschat vermeerdert steeds en de ruimte, 
waarover wij te beschikken hebben wordt dus steeds kleiner. 
In overleg met onzen Bibliothecaris is het aan het Bestuur 
gelukt een lokaal te vinden, waarheen de bibliotheek der 
Vereeniging binnen kort zal verhuizen, terwijl daardoor in 
het tegenwoordige lokaal ruimte zal ontstaan, om de bibli- 
otheek Hartogh Heys van de Lier behoorlijk te plaatsen, 
ook dan nog wanneer deze, zoo als in den aard der zaak 
ligt, meer uitbreiding krijgt. Met eene bereidwilligheid, die 
wij op hoogen prijs stellen, is ons voor onze oorspronkelijke 
bibliotheek kosteloos een geschikt lokaal aangeboden , waar zij 
onder behoorlijk opzigt van den Bibliothecaris zal verblijven. 
Onze Vereeniging zal zich alleen de kosten hebben te ge- 
troosten van het-maken van geschikte kasten en die van 
het verhuizen. 

«Intusschen zullen wij ons plan, om de bibliotheken en 
de insectenverzameling te vereenigen , niet opgeven. Ik wilde 
U thans evenwel den uitslag onzer bemoeijingen voorloopig 
mededeelen, om U de overtuiging te geven, dat het Bestuur 
het zijne heeft gedaan tot bescherming van de aan zijne 
zorg toevertrouwde eigendommen der Vereeniging. 

«De bibliotheken zijn ook dit jaar merkelijk in omvang 
toegenomen, vooreerst door de in ruil tegen ons Tijdschrift 
ontvangen tijdschriften en werken, in de tweede plaats 
door aankoop van belangrijke werken, eindelijk door ge- 
schenken. Door ruiling werd onze boekerij verrijkt met the 
Canadian Entomologist en met de Annali del Museo di Storia 
naturale di Genova; door geschenken met de werken van de 
Geological Survey of the United States, en door de heeren A. 
Preudhomme de Borre, L. Cabot, H. Jekel, R. Mac Lachlan, 


VIII VERSLAG, 


M. Lessona, A. Müller, V. Signoret, H. T. Stainton, C. Stal, 
G. Ulivi, F. Walker, H. D. J. Wallengren, H. Weyenbergh 
en anderen. Eene opgave dezer geschenken, alsmede van 
de werken door aankoop verkregen, zal achter dit Verslag 
worden gevoegd en ook de inhoud van de bijgekomen tijd- 
schriften. 

«Voor het binden der boeken wordt almede door onzen 
ijverigen Bibliothecaris behoorlijk zorg gedragen. 

«Met onze geldmiddelen, Mijne heeren, is het gunstig 
sesteld. Wij hebben, zoo als de rekening en verantwoording 
van den Penningmeester U zal doen zien, dit jaar aanzien- 
lijke uitgaven te bestrijden gehad, en toch sluit onze alge- 
meene kas, met inbegrip der daarin aanwezige waarden, 
met een batig saldo van f.558.223. 

«Het ondersteuningsfonds voor de onbekrompen uitgave 
van het Tijdschrift bestaat in twee pandbrieven groot / 300 
ten laste der Nationale Hypotheekbank , rentende 5 percent, 
doch heeft daarentegen een klein te kort van f10.713. 

«Het fonds tot instandhouding der bibliotheek Hartogh 
Heys van de Lier, hetwelk door onze geachte Donatrice 
steeds met de meeste stiptheid wordt gevoed, wijst een 
batig slot aan van f 24213. 

Wij mogen onzen Penningmeester allen lof geven voor 
zijn uitmuntend beheer. 

« Gelooft echter niet dat wij geen behoefte aan meerdere 
geldmiddelen hebben. In onze laatste wintervergadering , — 
Gij hebt, voor zoover wij daar Uwe tegenwoordigheid moesten 
missen, het uit het rondgezonden verslag kunnen zien, — 
hebben wij een beroep gedaan op Uwe beurzen tot dekking 
der kosten, verbonden aan eene betere plaatsing van collectie 
en boekerij, en op eene daartoe ter tafel gebragte lijst is 
daarmede een begin gemaakt. Diegenen Uwer, die, zeker 
om gewigtige redenen, de wintervergadering niet hebben 
kunnen bijwonen, zullen thans in de gelegenheid worden 
gesteld om de bedoelde lijst met hunne handteekening te 
versieren en hun penningsken daarvoor af te zonderen, 


VERSLAG. . Ie 


«Ik heb opzettelijk de gewone orde in dit verslag niet 
gevolgd, omdat ik vooral ten opzigte van ons Tijdschrift 
en de daarop vallende kosten, het beter oordeelde, dit bij 
en na onze geldmiddelen te behandelen. Het is U bekend, 
dat behalve het ondersteuningsfonds bovengenoemd, de kos- 
ten der uitgave van het Tijdschrift worden bestreden uit 
de algemeene kas en uit een subsidie groot f 200 ’s jaars, 
ons door Tevler's stichting toegestaan. ledere vijf jaren 
wordt door het Bestuur die subsidie op nieuw aangevraagd. 
Dat moest ook nu geschieden. Onze behoeften werden grooter; 
klagten over te langzame plaatsing van stukken ontbraken 
niet; en er zijn zelfs leden geweest, die in buitenlandsche 
tijdschriften hunne mededeelingen hebben doen opnemen, 
omdat zij bij ons miet spoedig genoeg konden geholpen 
worden. Eene zustervereeniging was door Teyler’s genoot- 
schap ruimschoots ondersteund voor een door haar uit te 
geven tijdschrift. Wij vonden het om al deze redenen ge- 
raden, om bij de aanvrage tot hernieuwing der subsidie, 
beleefdelijk bij Teyler’s stichting op verhooging van het 
cijfer aan te dringen; doch ontvingen in antwoord een kort 
berigt, dat ons weder voor vijf jaren de gewone jaarlijksche 
subsidie van f 200 was verleend. Behalve de boven aange- 
wezen middelen konden wij dus op geene ondersteuning 
rekenen, en was er geen verbetering, geen vooruitgang 
mogelijk. Wij hebben toen gemeend ons tot de Regering 
te mogen wenden, die wel door inteekening de uitgave van 
ons Tijdschrift ondersteunde, doch welke ondersteuning voor 
ons geen regtstreeksch voordeel afwierp. De Nederlandsche 
Regering heeft getoond, dat zij prijs stelt op onze onver- 
moeide pogingen, en dat zij, daar waar het noodig is, de 
ontwikkeling der wetenschap door materiële hulp wil steunen. 
Bij Koninklijk besluit van 25 Maart 1874 n° 18 werd aan 
onze Vereeniging, onder zekere voorwaarden , tot behoorlijke 
uitgave van het Tijdschrift eene jaarlijksche subsidie van 
f 500 uit ’s Rijks schatkist toegestaan, en zeer kort daarna 
ontving ik reeds een mandaat van betaling dier subsidie 


X VERSLAG. 


over het jaar 1874. Wij zijn daardoor in staat gesteld de 
grieven van velen Uwer weg te nemen en de ruimte van 
het Tijdschrift te vergrooten zonder den prijs er van te 
verhoogen. 

«Het was echter niet alleen geldgebrek, dat het behoorlijk 
uitgeven van het Tijdschrift in den weg stond, maar wij 
waren niet geheel meester van die uitgave. Na rijp beraad 
heeft het Bestuur besloten, zich van de banden die het 
knelden los te maken, en heeft het te dien einde: 1° het 
contract, met den heer Nijhoff aangegaan wegens de uitgave, 
opgezegd met het einde van het thans loopende deel; en 
2° het fonds van ons Tijdschrift, bestaande uit ongeveer 1800 
deelen en een aantal losse afleveringen, aangekocht van 
den uitgever, wiens eigendom het was. De uitgave van het 
Tijdschrift zal nu voortaan voor eigen rekening geschieden. 


O € 


Ik ontveins mij geenszins, dat de Vereeniging zich daar- 
voor opofferingen zal hebben te getroosten, maar ik ben 
evenzeer overtuigd, dat de genomen maatregelen in het 
stellig belang der Vereeniging zijn, en dank zij de verleende 
Rijkssubsidie, zijn wij in staat deze geldelijke opofferingen 
te bestrijden, en zullen wij na een paar jaren reeds in 
onze kasrekening de voordeelen, aan deze handeling ver- 
bonden, in cijfers zien te voorschijn komen. 

(Gij gevoelt, Mijne heeren, dat ik onmogelijk al de 
motieven, die het Bestuur tot deze handeling hebben ge- 
leid, in dit verslag kan blootleggen; maar ik ben verzekerd 
dat Gij de overtuiging met U draagt, dat wij ook hier in 
het waarachtig belang der Vereeniging hebben gehandeld. 
De Redactie van het Tijdschrift heeft reeds nieuwe contracten 
gesloten, waardoor in de uitgave geene vertraging zal ont- 
staan en de baten der uitgave in onze kas zullen vloeijen. 

«De laatste aflevering van het zeventiende deel zal spoedig 
zijn afgewerkt en daarmede dat deel voltooid. Wanneer gij 
dat deel en de verslagen van onze Vergaderingen leest, 
dan zal het U blijken, dat onze Vereeniging gedurende het 
afgeloopen maatschappelijk jaar op wetenschappelijk gebied 


VERSLAG. XI 


niet heeft gerust. Het is echter te betreuren, dat onze 
vergaderingen, vooral die in den winter plaats hebben, 
z00 schaarsch worden bezocht. Laat ons hopen, dat het 
jeugdige bloed, hetwelk onze Vereeniging wederom dit jaar 


ontving, 


ook het oudere, tragere in beweging zal brengen, 
en dat allen mogen begrijpen, van hoe veelzijdig nut het 
bijwonen der vergaderingen voor ons is. Laat ons dan met 
nieuwen moed en vereende krachten werken ; onze leus zij 


Ad altiora !» 


Na de voorlezing van het bovenstaande verslag, voegt 
de Voorzitter, naar aanleiding van een paar gedane vragen, 
daarbij nog eenige opmerkingen omtrent de contracten met 
den heer Nijhoff gesloten. Het fonds namelijk van de reeds 
verschenen deelen van het Tijdschrift is door de Vereeni- 
ging aangekocht voor eene som van f 1000, te betalen in 
twee termijnen van f 500, waarvan de eerste dadelijk, de 
andere in 1875 verschijnt. Daarvoor is dus, wel is waar, 
gedurende de twee eerste jaren, het geheele bedrag der 
Rijkssubsidie noodig; maar de kas heeft daarentegen het 
voordeel, dat er geene meerdere exemplaren behoeven ge- 
kocht te worden tegen f6 per deel, een maatregel waartoe 
het Bestuur weldra zou moeten overgaan, omdat er be- 
hoefte bestaat aan meer exemplaren ter verzending naar 
het buitenland. Het bezwaar, dat door een der leden wordt 
geöpperd, alsof nu, voor de beide eerste jaren althans, 
het uitzigt op uitbreiding van het Tijdschrift en spoediger 
plaatsing van stukken zou zijn benomen, wordt door het 
Bestuur in zooverre wederlegd, dat ten gevolge van de ver- 
leende Rijkssubsidie het thans bestaande ondersteunings- 
fonds voor de uitgave van het Tijdschrift komt te vervallen, 
en er door de opneming van het saldo van dat fonds onder 
de inkomsten van het Tijdschrift reeds dadelijk gelegenheid 
bestaat, om zoo noodig ook aan de beide eerstvolgende 
jaargangen eenigen meerderen omvang te geven. 

De Penningmeester brengt zijne rekening en verantwoor- 


XII VERSLAG. 


ding over het afgeloopen vereenigingsjaar 1873/74 ter tafel, 
en geeft daarbij eenige inlichtingen. De Voorzitter verzoekt 
de heeren Kinker en Brants, om de rekening na te zien. 
Deze houden zich dadelijk met dien arbeid bezig en zijn 
er weldra mede gereed. De uitslag van hun onderzoek is, 
dat zij de rekening en de daarbij overgelegde bescheiden 
in volkomen orde hebben bevonden. De Voorzitter brengt, 
namens de Vergadering, aan den Penningmeester den wel- 
verdienden lof voor zijn gehouden beheer. 

Nog legt de Penningmeester, ingevolge art. 27 der wet, 
eene schets over van de begrooting der geldmiddelen over 
het volgende jaar, welke begrooting, in verband met de 
ingrijpende veranderingen in de uitgave van het Tijdschrift, 
aanleiding geeft tot enkele vragen en opmerkingen, die 
echter door de inlichtingen van het Bestuur spoedig wor- 
den opgelost, en de begrooting gearresteerd. 

Aan de orde is het benoemen van twee Eereleden en 
twee Corresponderende leden. Overeenkomstig het voorstel 
van het Bestuur worden, met algemeene of bijna algemeene 
stemmen, tot Kereleden benoemd de heeren M. E. Baron 
de Selys Longehamps te Luik en Dr. Victor Signoret te 
Parijs; en tot Corresponderende leden de heeren A. Fauvel 
te Caen en J. Putzeys te Brussel. Den Secretaris wordt 
opgedragen aan deze heeren hunne benoeming mede te 
deelen. 

Vervolgens wordt overgegaan tot de verkiezing van twee 
leden van het Bestuur, zijnde de heeren P. CG. T. Snellen 
en C. Ritsema Cz. dit jaar aan de beurt van aftreding. 
Beiden worden met bijna eenparige stemmen herkozen en 
verklaren de benoeming aan te nemen. 

Daarop heeft de verkiezing plaats van twee leden, die 
met den President de Commissie van redactie van het 
Tijdschrift zullen uitmaken, waartoe door het Bestuur de 
beide volgende dubbeltallen worden voorgedragen: 

Eerste dubbeltal, de heeren Mr.S. €. Snellen van Vollen- 
hoven en P. C. T. Snellen. 


VERSLAG. XIII 


Tweede dubbeltal, de heeren F. M. van der Wulp en 
Dr. E. Piaget. 

Er worden daaruit bij meerderheid van stemmen verko- 
zen de heeren Snellen van Vollenhoven en van der Wulp, 
die beiden zich bereid verklaren om de hun op nieuw op- 
gedragen taak voort te zetten. 

Als plaats voor de volgende zomervergadering wordt, 
met het oog op het alsdan dertigjarig bestaan der Veree- 
niging, op voorstel van den President, Amsterdam aange- 
wezen; terwijl het voorzitterschap van die bijeenkomst, bij 
meerderheid van stemmen, wordt opgedragen aan den heer 
P. C. T. Snellen, die zich die keuze laat welgevallen. 

De Voorzitter doet mededeeling van een brief van den 
Minister van Binnenlandsche Zaken dd. 25 April 1874, n°. 184, 
12de afd., houdende toezending van het programma eener 
in September 1874 te Parijs te openen tentoonstelling van 
nuttige en schadelijke insecten en hunne voortbrengselen, 
benevens van het gelijktijdig te houden insectkundig congres, 
een en ander uitgaande van de Société d’agriculture et 
d’insectologie générale te Parijs. 

Nog vermeldt de Voorzitter hier, — olschoon dit eeniger- 
mate meer behoort tot de straks te behandelen wetenschap- 
pelijke zaken, dat hij in de maand December des vorigen 
jaars, naar aanleiding van een berigt, voorkomende in de 
Haarlemmer courant van 16 dier maand, de aandacht van 
den Minister van Binnenlandsche Zaken heeft gevestigd op 
de Amerikaansche zijderups Altacus Cecropia, met verzoek 
om te trachten, door tusschenkomst van den Nederland- 
schen gezant in Noord-Amerika, eenige levende poppen 
van die vlindersoort te verkrijgen, ten einde te beproeven 
of hier te lande de aankweeking zou kunnen gelukken, 
waartoe wel eenige kans scheen te bestaan, omdat de rups 
van Cecropia polyphaag is en het dus bij het uitkomen der 
ejjeren waarschijnlijk nimmer aan het noodige voedsel voor 
de jonge rupsen zou ontbreken. In antwoord daarop heeft 
de Minister, bij brief van 14 Januarij 1874, n°. 217, 12de 


XIV | VERSLAG. 


afd., den uitslag medegedeeld van een door Z. Exe. inge- 
steld onderzoek, waaruit blijkt dat de Cecropia-rups reeds 
in 1869 door het Berliner Akklimatisations-Verein en later 
door het Seidenbau-Versuchsstation in Görz en Ung. Alten- 
burg is gekweekt, maar dat daarbij het weefsel der cocons 
van zoodanigen aard is bevonden, dat een geregeld afhas- 
pelen niet mogelijk is en de telkens afbrekende draden 
alleen door middel van kaarden kunnen worden gescheiden 
tot eene eenigszins als zijde glanzige stof, welke even als 
katoen moet worden gezuiverd en gesponnen, en dan in 
hoedanigheid eene plaats inneemt tusschen merinos en zijde. 
Op grond van dit een en ander meent de Minister, dat 
het niet raadzaam zou wezen kosten ste maken, om rupsen 
van deze soort uit Noord-Amerika te ontbieden. 

Als een gevolg en toelichting op hetgeen hiervoren reeds 
in het jaarverslag van den President is vermeld, omtrent 
de verplaatsing van een deel der bibliotheek , wordt thans 
nog door den Voorzitter medegedeeld, dat het de heer 
Ritsema, onze Bibliothecaris, is, die met zeer te roemen 
welwillendheid heeft aangeboden, om voor de geheele oor- 
spronkelijke boekerij der Vereeniging eene plaats in zijne 
eigen woning in te ruimen. De boeken zullen nu eerstdaags 
daarheen worden overgebragt. De Voorzitter meende het 
minder gepast dit reeds vroeger te vermelden, omdat de 
heer Ritsema heden aan eene herkiezing onderworpen was 
en de Vergadering, indien zij van deze schikking reeds 
vooraf kennis kreeg, niet volkomen vrij in hare keuze zou 
zijn geweest. Thans, nu de heer Ritsema herbenoemd is, 
bestaat dat bezwaar niet langer, en gelooft de Voorzitter, 
dat de Vergadering gaarne met hem zal instemmen, wan- 
neer hij den heer Ritsema dank betuigt voor zijn aanbod, 
waardoor, voorloopig althans, aan het gemis van ruimte 
in het lokaal der bibliotheek is te gemoet gekomen. 

Ten slotte stelt de Voorzitter voor, om de uitgave van 
het werk over Hymenoptera, onder den titel van Pinaco- 
graphia door den heer Snellen van Vollenhoven uit te geven, 


VERSLAG. XV 


van wege de Entomologische Vereeniging te ondersteunen, 
en wel door voor hare rekening op eenige exemplaren in 
te teekenen. Na eenige beraadslaging, waarbij vooral de 
toestand der kas in aanmerking wordt genomen en er op 
wordt gewezen, dat de Vereeniging te eeniger tid wel 
in de gelegenheid zal komen om aan dezen of genen het 
bewuste werk ten geschenke te geven, wordt besloten om, 
onverminderd het exemplaar, dat volgens art. 50 der wet 
door den schrijver aan de bibliotheek der Vereeniging wordt 
gegeven , nog voor drie exemplaren in te teekenen, waar- 
van een ten behoeve der bibliotheek Hartogh Heys en dus 
ook voor rekening van de fondsen dezer bibliotheek. Aan 
den heer Snellen van Vollenhoven, die, alvorens deze zaak 
behandeld werd, kieschheidshalve de Vergadering verlaten 
had, wordt na zijn terugkeer dit besluit kenbaar gemaakt. 


Na eene korte tusschenpozing wordt overgegaan tot het 
doen van wetenschappelijke mededeelingen. 


De heer van der Wulp zegt, dat hij vóór eenigen 
tijd van Dr. Weyenbergh eene bezending Diptera uit Cor- 
dova ontving, die hem vooral zeer welkom was, omdat de 
Zuid-Amerikaansche soorten slechts zelden naar ons land 
worden overgebragt. De collectie was niet groot, in alles 
ongeveer 100 exemplaren, maar er waren verscheidene 
zeer merkwaardige voorwerpen bij. Spreker betreurt het 
dat er weinig kans bestaat, om later meer te ontvangen, 
want in de eerste plaats is sedert door de autoriteiten in 
de Argentijnsche republiek een verbod tot uitvoer van 
naturaliën uitgevaardigd en ten andere wordt de hooge- 
school, waar onze vriend Weyenbergh werkzaam is, opge- 
heven en zal hij derhalve waarschijnlijk het land verlaten. 
Spreker laat eenige der belangrijkste exemplaren ter bezig- 
tiging rondgaan en merkt op dat de familiën der Bombyliden 
en Asiliden inzonderheid in deze kleine collectie zijn ver- 
tegenwoordigd. Hij vestigt vooral de aandacht op de vol- 
gende soorten van Bombyliden. 


XVI VERSLAG. 


Exoprosopa erythrocephala F. Twee exemplaren, die beiden 
behooren tot de varieteit door Wiedemann vermeld, en 
waarbij aan de binnenzijde van den witten middenband 
der vleugels, digt bij den achterrand, nog een witte stip 
Sprekers 


2 


aanwezig is. Aan Braziliaansche voorwerpen, in 
bezit, ontbreekt die stip. De vleugelspits heeft een vrij 
smallen witten zoom, en het einde der zwarte kleur aldaar 
is boogvormig en niet regt afgesneden , zoo als bij andere 
verscheidenheden van deze soort. 

Exoprosopa n. sp. Deze soort schijnt digt verwant aan 
E.Thomae F., doch zij heeft niet alleen aan den tweeden, 
maar ook aan den vierden en zesden lijisring een witten 
voorrand; ook heeft de thorax van boven aan beide zijden 
en van achteren een zoom van witte beharing. 

Anthrax ditaenia Wied. Komt vrij goed overeen met 
Wiedemann’s beschrijving. Wat echter twijfel zou kunnen 
geven is dat Wiedemann de soort rangschikt in zijne derde 
«Horde», waarvan het aderbeloop door hem is afgebeeld 
op pl. HI, fig. 3, alwaar het aderbeloop van het geslacht 
Exoprosopa (met drie cubitaal-cellen) wordt voorgesteld , 
terwijl de hier vertoonde exemplaren slechts twee cubitaal- 
cellen bezitten en dus tot het geslacht Anthrax in beperk- 
ten zin behooren. Schiner (Diptera der Novara-Reise, blz. 
124, n°. 27) stelt de soort mede onder Anthrax en schijnt 
alzoo de vleugeladeren even als bij deze exemplaren be- 
vonden te hebben. , 

Anthrax semitristis Phil. (Verhand. der Zool. bot. Gesellsch. 
XV, 665, 10). Een enkel exemplaar. De beschrijving past 
in allen deele, behalve op één punt. Philippi zegt namelijk, 
dat van de lichte vlekjes in de bruine kleur der vieugels, 
er een aan-de basis der discoidaal-cel bijzonder in 
‘toog valt. Uit deze woorden zou moeten worden afgeleid, 
dat het bewuste vlekje in de discoïdaal-cel zelve ligt; het 
bevindt zich daarentegen aan het einde der tweede of mid- 
denste wortelcel, tegen de basis der discoidaal-cel leunende. 

Anthrax paradora Jaenn. Een enkel voorwerp van deze 


VERSLAG. XVII 


merkwaardige soort, dat bovendien, jammer genoeg, onder- 
weg deerlijk gehavend is, zoodat alleen de koplooze romp 
met eenige pooten en de linkervleugel zijn overgebleven. 
Het geheel afwijkende aderbeloop en de eigenaardige vorm 
en teekening van den vleugel zijn echter voldoende om de 
soort dadelijk te doen herkennen, waarvan Jaennicke ten 
overvloede eene goede vleugelafbeelding gaf (Neue exotische 
Dipteren, pl. II, fig. 16). De vleugel is aan ’t einde zeer 
breed en rond, en de radiaal-ader is herhaaldelijk zeer 
sterk en hoekig omgebogen, met een spoor van kleine 
uitstekende adertjes aan de hoeken. Geen wonder, dat 
Jaennicke bij zijne beschrijving de vraag stelt, of deze soort 
niet tot een afzonderlijk geslacht moet worden gebragt? 
Inderdaad heeft Schiner, die het werk van Jaennicke niet 
schijnt gekend te hebben, in de Diptera der Novara-Reise, 
onder den naam van Diplocampta een nieuw Anthraciden- 
geslacht opgerigt, dat op de aangegeven kenmerken is ge- 
grond. Hij brengt daartoe eene soort uit Chile, die hij D. 
singularis noemt, en die, merkelijk kleiner dan Anthrax 
paradoxa , tevens den bruinachtigen voorzoom aan de vleugels 
mist. Schiner’s beschrijving van het geslacht Diplocampta 
laat geen twijfel over, of A. paradoxa moet er ook toe be- 
hooren. 

Argyromoeba imitans Schin. (Diptera der Novara-Reise , 122. 
15). Zoo als Schiner teregt opmerkt, gelijkt deze soort zeer 
op de Europesche A. varia. 

Comptosia bifasciata Macq. (Dipt. exot., supp. IV. 114. 8. 
pl. 10. fig. 8). Uit de afbeelding, door Macquart gegeven, 
waar de sprieten geheel zwart zijn en de donkere gedeel- 
ten der vleugels zonder lichte plekken in de cellen zijn 
geteekend, is de vlieg niet ligt te herkennen. Philippi heeft 
bij de behandeling der Chilenische Dipteren (Verh. der 
zool. bot. Gesellsch. XV. 676) de soort duidelijk beschreven , 
en noemt zeer juist de vleugeladeren met breeden bruinen 
zoom. Hij beschrijft daar nog twee of drie verwante soor- 
ten, doch al de exemplaren, door den heer Weyenbergh 


IT 


XVIII VERSLAG. 


overgezonden, behooren tot de soort, die Philippi als de 
echte C. bifasciata beschouwt. 

Dischistus transatlanticus Phil. (Verh. der zool. bot. Gesellsch. 
XV. 649. 3). Een enkel vrouwelijk exemplaar. 

Dischistus n. sp. Een 4, dat door de fraaije teekening . 
van het achterlijf zeer in ’t oog valt. Het achterlijf is 
namelijk fluweelzwart, met den tweeden en den vijfden 
ring blaauwachtig wit en op den vierden ring eene ronde 
middenvlek van dezelfde kleur. 

Onder de Asiliden bevinden zich een paar mannelijke 
voorwerpen van eene prachtige soort van Dicranus, die 
verwant schijnt te zijn aan Dasypogon longiungulatus Macq. 
(Dipt. exot. supp. IV. 67. 71) !), doch niettemin in ver- 
schillende opzigten daarvan afwijkt. Reeds met het onge- 
wapende oog zijn aan deze voorwerpen de buitengewoon 
lange, aan den wortel kort gevorkte voethaken te zien, 
welke met het gemis der voetballen of pulvilli, het hoofd- 
kenmerk van het geslacht Dicranus uitmaken. 

Onder verscheidene andere Asiliden heeft Spreker nog 
slechts ééne soort kunnen bestemmen, namelijk Erax senilis 
Wied. 

Bij de zeer weinige Syrphiden, die zich in de bezending 
bevonden, trof hij een paar exemplaren aan van Temnocera 
spinigera Wied., kenbaar aan het van voren ingedrukte 
derde sprietenlid en de doorntjes aan den achterrand van 
het schildje. 

Van de Musciden heeft Spreker kunnen bestemmen Sar- 
cophaga chilensis Macq., met haren gelen kop en rooden 
anus; Musca analis Macq., die zeer op onze gewone huis- 
vlieg gelijkt; en Borborus hirtipes Macq., dadelijk te her- 
kennen aan de ruige pooten en de donkere stippen op de 
vleugeladeren. 


1) Dasypogon longiungulatus Macq. (Dipt. exot. 1. 2. 36. 7) is eene geheel 
andere soort. 


VERSLAG. XIX 


Eenigszins aansluitende aan het vorenstaande, vertoont de 
heer Snellen eene kleine collectie Lepidoptera, mede in 
de omstreken van Cordova in de Argentijnsche republiek 
verzameld en hem door Prof. Weyenbergh toegezonden. 
Ofschoon niet zeer soortenrijk, daar zij slechts 44 species 
bevatte en de vrucht was eener werkzaamheid van enkele 
maanden, zoo blijkt toch dat het karakter der vlinder-fauna 
van bovengenoemde landstreek overwegend tropisch is en 
sterk aan de Braziliaansche herinnert. De heer Snellen 
stelt zich voor later in het Tijdschrift eene bijdrage over 
deze Lepidoptera te leveren. | 

Verder deelt dezelfde Spreker mede, dat hij in eene 
collectie Lepidoptera, door den heer Heckmeijer op den 
Ardjoeno (Java) verzameld en onuitgezet voor ’s Rijks Mu- 
seum van Natuurlijke Historie te Leiden aangekocht, de 
volgende soorten der Europesche fauna had gevonden: 

Agrotis putris L. 
Hadena dysodea W. V. (Chrysozona Borkh.) 
Timandra amataria L. 
Botys sambucalis W. V. 
» verbascalis W. V. 

Van geen dezer soorten was het voorkomen op Java aan 
Spreker bekend. 

Uit deze laatste mededeeling ontstaat tusschen sommige 
leden eenige discussie omtrent de klimatologische versprei- 
ding der insecten, naar aanleiding waarvan de Voorzitter, 
Mr. W. Albarda, de aandacht vestigt op een door hem me- 
degebragt werkje van Dr. Ernst Hoffmann, Directeur van 
het Kon. Wurtembergsche Naturaliénkabinet te Stuttgardt, 
getiteld Die Isoporien der Europüischen Tagfalter, waarin, op 
grond van Darwinistische onderzoekingen, een geheel nieuw 
denkbeeld omtrent de Europesche fauna wordt ontwikkeld 
en waarbij tot opheldering kaarten zijn gevoegd. De Schrijver 
tracht de oorspronkelijke soorten op te sporen, die Europa 
in vroegere tijdperken bevolkten, en de rigting na te gaan 
waarin zich die bevolking heeft bewogen, en komt tot het 


XX VERSLAG. 


resultaat, dat onze tegenwoordige Europesche dagvlinders 
allen uit andere wereldstreken naar Europa zijn verhuisd, 
en wel uit Siberié, uit Klein-Azié en uit Afrika. 

Ofschoon de heer Albarda zich vooralsnog niet in alle 
opzigten met de stellingen van Dr. E. Hoffmann kan veree- 
nigen, komt het hem voor, dat het werkje uit een faunis- 
tisch oogpunt zeer veel nut kan hebben, en dat het, niet- 
tegenstaande de scherpe critiek, die het van de Belgische 
Entomologen moest verduren, toch hoogst lezenswaard is. 

Dewijl Spreker bemerkt, dat het bedoelde geschrift, hem 
welwillend door den Schrijver toegezonden, bij de meeste 
leden nog onbekend is, meent hij niet beter te kunnen 
doen dan het aan de bibliotheek ten geschenke te geven, 
waardoor de leden, die zulks verlangen, in de gelegenheid 
zullen zijn er nadere kennis mede te maken. 


De heer Snellen van Vollenhoven geeft aan de 
leden eenige exx. eener lijst van alle inlandsche Lepidoptera, 
waarop aangeteekend is welke soorten nog niet in het be- 
kende insectenwerk van Sepp zijn behandeld. Hij deelt voorts 
mede dat hij voor eenigen tijd van den heer W. Mink te 
Crefeld, corresponderend lid onzer Vereeniging, een brief 
ontvangen had die eene aanmerking bevatte betreffende 
de tweederlei vormen van het wijfje van Microphysa psela- 
phoides, afgebeeld in den 16° jaargang van ons Tijdschrift 
op Plaat 5, fig. 10 en 11. De heer Mink gaf als zijne mee- 
ning op, dat het in fig. 11 voorgestelde insect niet het 
wijfje is van Mier. pselaphoides, maar van Micr. elegantula 
Bärensprung of volgens Fieber Zygonotus elegantulus Bàr. Tot 
staving van zijn beweren voegde de heer Mink er bij, dat 
hij deze soort voor eenige jaren in beide sexen bij Crefeld 
gevangen had en wel daaronder tweemaal in copulatie, 
zoodat bij hem geen twijfel bestond of zij waren twee sexen 
van eene en dezelfde soort, hoe verschillend het mannetje 
en wijfje ook mogen wezen in uiterlijken vorm. Noch 
Bärensprung, noch Fieber heeft het wijfje gekend; beiden 


VERSLAG. XXI 


hebben uitsluitend het mannetje beschreven, doch Mink 
heeft het wijfje doen kennen in een opstel in de Stettiner 
Entomologische Zeitung voor 1861 (pag. 128) en met zijne 
beschrijving aldaar stemt mijne beschrijving volkomen over- 
een. Volgens Mink vindt men beide sexen tegen de stam- 
men van oude boomen in parken en bosschen in Julij. — 
In een later geschreven brief meldde hij dat hij ook dit 
jaar de soort weder in verscheidene exemplaren tegen boom- 
stammen had aangetroffen en dat hij bij de eerste gelegen- 
heid een paartje zou overzenden. 

Tot beter verstand van de eerste mededeeling moge dienen 
dat Fieber in zijne « Europaeischen Hemipteren » wel eene 
familie Microphysae aanneemt, maar niet het geslacht Micro- 
physa (hoe dit te rijmen zij, is niet regt duidelijk). In ge- 
noemde familie komen volgens hem 3 Europesche geslachten 
voor, Myrmedobia, Idiotropus en Zygonotus; dit laatste is 
hetzelfde als Westwood’s Microphysa. Fieber geeft niet op 
waarom hij dezen naam als generieken naam verwerpt en 
als familienaam behoudt. 

Voorts zegt dezelfde Spreker nog ongeveer het volgende: 

«Voor eenige jaren vond ik in mijnen tuin te Leiden 
laat in het najaar op eene Fuchsiaplant eenige zeer fraaije 
larven van bladwespen, die ik afbeeldde en bewaarde , doch 
niet tot imago kon brengen. In het vorige jaar vond ik 
dergelijken in September in menigte in het Haagsche bosch 
op Gircaea lutetiana, die aldaar in overvloed groeit. Ik zocht 
nu na in het uitmuntende werk van J. H. Kaltenbach «die 
Pflanzenfeinde aus der Klasse der Insekten» of hem deze 
larve ook bekend was en vond werkelijk onder de zes 
insectensoorten, die volgens dezen schrijver op het heksen- 
kruid leven, een Tenthredo Colon vermeld , met de beschrijving 
der larve, die volkomen overeenstemde met mijne teekening. 
Ofschoon ik in September een dozijn larven had opgekweekt , 
is daaruit in Junij geen enkele wesp bij mij te voorschijn 
sekomen, maar daar ik bijna dagelijks eene wandeling door 
het bosch maak, hield ik voortdurend het 00g op de Circaea en 


XXII VERSLAG. 


zag op zekeren zonnigen Julijdag tot mijn genoegen blad- 
wespen daarover vliegen en er zich op nederzetten. Dien 
dag en den volgenden heb ik een achttal wespen verzameld, 
die kennelijk elkander met liefkozingen navlogen. Die wes- 
pen waren T. Colon. Geene andere bladwesp heb ik immer 
op de Circaea aangetroffen; ik meen dus geregtigd te zijn 
om aan te nemen dat de gevangen wespen voortgekomen 
zijn uit dergelijke larven als-ik in het vorige najaar op het 
heksenkruid heb waargenomen en denk de beschrijving in 
mijne Inlandsche bladwespen op te nemen. Naar verhouding 
tot het aantal larven in den herfst van 1873 was het getal 
wespen zeer gering, doch dit is, behalve aan de gewone 
oorzaken, die de ontwikkeling van vele individuen tegen- 
houden, voornamelijk aan de langdurige koude in het voorjaar 
toe te schrijven.” 

Eindelijk laat Spreker nog afbeeldingen van eenige sluip- 
wespen rondgaan, als: eene nieuwe soort van Eupelmus, 
die misschien zelfs een nieuw genus naast Eupelmus zal 
moeten vormen; het mannetje van Agriotypus armatus, den 
vijand der Phryganenlarven; beide sexen van Ichnewmon 
latrator Gr. en de varieteit van het wijfje met korte vleu- 
geltjes zonder areola, welke bijzonderheid Gravenhorst 
aanleiding had gegeven om voor dit dier een nieuw genus 
onder den naam van Brachypterus te vormen. De eerste 
der genoemde sluipwespen was door den heer G. A. Six 
dezen zomer onder meer andere zeldzaamheden bij den 
Haag ontdekt, de overigen waren ter afbeelding overgezonden 
door den Entomoloog Chr. Drewsen van Kopenhagen. Ichneu- 
mon latrator is overigens ook reeds vroeger in ons vaderland 
aangetroffen, doch voor zooverre Spreker bekend is, de 
verscheidenheid met korte vleugeltjes nog niet. 


De heer Leesberg vermeldt, dat hij in het jongste 
voorjaar, onder de schors van een gevelden beuk, een 
exemplaar heeft gevonden van Platydema violacea F., een 
coleopteron dat tot dusver slechts zeer zelden in weste- 


VERSLAG, XXIII 


lijk Europa is aangetroffen. Hij meent dat de mededeeling 
dezer vindplaats welligt aanleiding zal geven, dat deze 
Diaperide ook elders in ons land zal worden ontdekt. 
Voorts werden door hem rupsen van Asopia farinalis L. 
waargenomen in de kurken van flesschen met zoeten wijn; 
zij vraten de kurk tot aan het ondereind door, tot niet 
geringe schade van den inhoud der flesschen, verpopten 
zich tegen den hals der flesch en leverden na verloop van 
vier of vijf weken den vlinder. 


De heer Backer laat ter bezigtiging rondgaan een 
exemplaar van Trochilium crabroniforme Lewin, dat hij den 
13 Julij van dit jaar te Oosterbeek aan den Rijnkant tus- 
schen het rijswaard ontdekte, en waarop hij de aandacht 
vestigt wegens de groote zeldzaamheid; zijnde een exem- 
plaar vóór welligt meer dan een vierde eeuw hier te lande 
gevangen, en de soort, zooveel hem bekend is, sedert niet 
meer waargenomen. 

In de tweede plaats vertoont dezelfde Spreker een paar 
merkwaardige verscheidenheden van Papilio Machaon L. 
Beiden missen schier geheel den gewonen zwarten rand 
langs den buitenkant der bovenvleugels, waardoor de nu 
gele rand een in toog loopend vreemd voorkomen geeft; 
een der exemplaren heeft bovendien aan het boven uiteinde 
der ondervleugels een rood vlekje, dat bij deze vlinder- 
soort wel meer wordt waargenomen. 


De heer Lodeesen stelt ter bezigtiging een exemplaar 
van Nola strigula W. V., in de maand Julij jl. door hem 
onder Eemnes gevangen, van welke soort tot dusver alleen 
door den heer Heylaerts een voorwerp in de omstreken van 
Breda was gevonden. 


De heer Ritsema deelt ongeveer het volgende mede: 
Een in het vorig jaar te Neurenberg verschenen werkje 
van Dr. Ludwig Koch, getiteld: Uebersichtliche Darstellung 


XXIV VERSLAG. 


der Europäischen Chernetiden (Pseudoscorpione) deed Spreker 
besluiten eens te onderzoeken welke soorten van Bastaard- 
schorpioenen er in ons land voorkomen. Hij gaf zijn 
voornemen aan verschillende onzer entomologen te kennen, 
met het verzoek hem in het verzamelen dezer diertjes be- 
hulpzaam te zijn. Aan hunne welwillendheid is het dan 
ook grootendeels te danken dat hij reeds nu eene lijst van 
een achttal inlandsche soorten, verdeeld over vijf geslach- 
ten, kan overleggen 1), terwijl tot nu toe slechts twee 
soorten als inlandsch waren opgeteekend Ghelifer (Cheiri- 
dium) Musaeorum Leach en Chelifer cancroides Linn., in 
Snellen van Vollenhoven’s Gelede dieren van Nederland. Dat 
er in ons land nog vele andere soorten gevonden zullen 
worden is zeer waarschijnlijk, daar Koch in het genoemde 
werkje 48 soorten vermeldt, die over 9 geslachten ver- 
deeld zijn. 

Voorts is Spreker zoo gelukkig geweest Acentropus niveus 
Oliv. in de tweede helft van deze maand (Augustus) aan 
den vijver van het landgoed Beekhuizen bij Arnhem in 
groote menigte, doch weder alleen in het mannelijke ge- 
slacht, aan te treffen (een 30tal voorwerpen werden ter 
bezigtiging rondgegeven.) Dit is dus voor ons land reeds 
de vierde vindplaats van dit vlindertje, als: Overveen bij 
Haarlem (Wevenbergh en Ritsema), Noordwijkerhout (de 
Graaf), de Koog op Texel (Ritsema) en nu ook Beekhui- 
zen bij Arnhem (Ritsema). Met grond meent hij dan ook 
te mogen voorzien dat het nog op vele plaatsen van ons 
land zal worden aangetroffen, en welligt even gemeen 
zal blijken te zijn als de bekende land-phryganide (Enoicyla 
pusilla Burm.) die nu reeds in de provinciën Noord- en 
Zuidholland, Utrecht, Noordbrabant, Gelderland en Gro- 
ningen gevonden is. 

Van meer belang evenwel is het vangen (eveneens in 
de maand Augustus van dit jaar) van een’ vrouwelijken 


1) Zie Bijlage A achter dit Verslag, 


VERSLAG. XXV 


Acentropus met goed cntwikkelde vleugels door Pater Max. 
Vinc. Aghina in het Dominicaner klooster te Huissen. Dit 
wijfje, dat des avonds op het licht der lamp afkwam en 
daarna, even als bij de mannetjes van den Miveus is waar- 
genomen, zeer wild over de tafel bleef rondvliegen, is aan- 
merkelijk grooter dan de door mij op verschillende plaatsen 
gevangen Niveus-mannetjes, hoewel deze onderling ook nog 
al eenig verschil in grootte aanbieden; voorts is bij dit 
wijfje de voorrand der voorvleugels vrij sterk uitgebogen , 
terwijl hij bij de Niveus-mannetjes vlak, voorbij het mid- 
den zelfs iets ingedeukt is; verder zijn de voorvleugels 
vrij eenkleurig blaauwgrijs (de franje echter is helder wit), 
voorbij het midden langs den voorrand slechts flaauw ver- 
donkerd, met een donker streepje op de dwarsader, terwijl 
de Niveus-mannetjes geene teekening op de dwarsader hebben. 

Genoemde kenmerken nu zijn de hoofdpunten, waarin 
beide sexen van de door Spreker als tweede soort van het 
geslacht Acentropus beschouwde Latipennis Möschl. van de 
Niveus-mannetjes verschillen, en volgens Möschler ook ver- 
schillen moeten. Het bestaan van twee soorten is echter 
nog geene uitgemaakte zaak. Dunning b. v. neemt slechts 
ééne soort aan (Niveus Oliv.), aan welke hij twee vormen 
van wijfjes toekent, en wel eene met rudimentaire, de 
andere met volkomen ontwikkelde vleugels. Acentropus lati 
pennis Möschl., volgens Dunning volkomen gelijk aan 
Zancle Hansoni Steph., zou dan de vrouwelijke vorm met 
goed ontwikkelde vleugels zijn. Ook MacLachlan meent 
na het onderzoek der anaal-aanhangsels van mannetjes van 
de verschillende vindplaatsen slechts eene enkele soort te 
mogen aannemen. 

Dat dit vraagstuk kan worden opgelost door het vangen 
of kweeken van vrouwelijke individuen van Overveen, 
Noordwijkerhout, Texel of Beekhuizen, en van mannelijke 
individuen van Huissen, is gemakkelijk in te zien. Voor- 
loopig doet Spreker reeds opmerken, dat onder de honderden 
van individuen, door hem op de eerstgenoemde plaatsen ver- 


XXVI VERSLAG. 


zameld, geen enkel wijfje werd aangetroffen, maar dat hij 
door kweeking van rupsen, uit de Brouwerskolk bij Over- 
veen afkomstig, wijfjes verkreeg die slechts van vleugelru- 
dimenten voorzien waren !), en zich onder de oppervlakte 
van het water bleven ophouden, terwijl het eerste voor- 
werp het beste dat te Huissen gevangen werd, juist een 
wijfje met goed ontwikkelde vleugels is. Hoewel Spreker 
gedurende twee dagen aan het water in de nabijheid van 
het klooster te Huissen ijverig naar meerdere exemplaren 
gezocht heeft, is het hem niet mogen gelukken een enkel 
voorwerp te vinden, reden waarom Pater Aghina de wel- 
willendheid had het door ZWEerw. gevangen voorwerp 
tijdelijk af te staan, ten einde het in deze vergadering ter 
bezigtiging aan te bieden. 

Spreker eindigt deze mededeeling met de verzekering 
dat hij niet zal rusten voordat het duistere in de Acen- 
tropus-quaestie geheel is opgehelderd. 


Nadat de verschillende ingeschreven sprekers het woord 
hebben gevoerd en de Voorzitter in omvraag gebragt heeft 
of een der Leden nog eenige mededeeling had te doen, 
verzoekt de heer A. Brants het woord, om een door hem 
geuit, doch niet algemeen gedeeld gevoelen nader te ver- 
dedigen. 

Bij de beschrijving namelijk, der levenswijze van Psyche 
plumifera Ochs. , opgenomen in Sepp’s Nederlandsche vlinders 
(2° serie, deel III, afl. 28, bl. 154 e. v.) — zoo spreekt de heer 
Brants in hoofdzaak — had hij beweerd, dat de rupsen 
der Psychiden, hare zakken ter verpopping vastgesponnen 
hebbende, zich vóór de aflegging der laatste rupsenhuid in 
die zakken omwenden en dus met de naschuivers komen 
te staan bij de vroegere mondopening der woning, thans 
aan het een of ander stevig voorwerp vastgesponnen; Z00- 


1) Eenmaal vond de heer Ritsema in dezen vijver eene vrouwelijke pop, die goed 
ontwikkelde vleugelscheeden vertoonde; daar hij haar echter uit het spinsel verwijderd 
had kwam zij niet tot ontwikkeling, 


VERSLAG. XXVII 


dat zij bij de verpopping de afgelegde rupsenhuid te zamen 
drukken tegen dit vastgesponnen gedeelte van den zak, 
met het gevolg dat deze huid dan ook steeds in de woning 
aanwezig blijft. 

Die bewering nu, waardoor Spreker in gevoelen verschilde 
met den geachten Schrijver der verhandeling over Psyche 
hirsutella Hbn. (zie Sepp’s Nederlandsche vlinders, 2° serie, 
deel III, afl. 14, bl. 74 e. v.), was den heer B. gebleken van ver- 
schillende zijden te zijn afgekeurd als niet voldoende geregt- 
vaardigd. Het was hem derhalve dubbel aangenaam, zijne mee- 
ning thans door latere waarnemingen te kunnen bevestigen. 

Bij opening toch van een aantal vastgesponnen zakken 
van verschillende Psychiden, als van Psyche villosella Ochs., 
Psyche opacella H.S., Psyche plumifera Ochs. en Epychnopteryx 
Helix Siebold, bleek het vooreerst dat de poppen van beide 
sexen steeds met den kop naar de opengebleven achter- 
opening van den zak zijn gekeerd, en ten tweede dat de 
afgelegde rupsenhuid altijd in de zakken aanwezig blijft 
en het staarteinde der pop omklemt. Ten einde dit aan de 
Leden te doen zien, laat de heer B. verscheidene opengesne- 
den zakken van Psyche opacella H.S. en Epychnopteryx Helix 
Siebold (allen vrouwelijke exemplaren) rondgaan, waarın 
zoowel nog de rupsenhuid als de pop of haar vlies aanwezig 
waren. Spreker meent dus, dat het voor de vier genoemde 
soorten !) niet te betwijfelen valt, of de afgelegde rupsen- 
huid wel steeds in de woning achterblijft; terwijl de om- 
gewende plaatsing der Psychiden-pop, ook voor andere 
soorten, eene verwijdering dier huid uit den zak, zeer 
onwaarschijnlijk maakt. Op dezen grond meent hij dus te 
mogen blijven bij zijn gevoelen, dat ook de huidjes door 
den heer Heylaerts aan de vastgesponnen zakken van Psyche 
hirsutella Hbn. waargenomen, niet van de verpopping, maar 
van eene vorige vervelling afkomstig waren. 


1) Een, na de vergadering, van den heer Ritsema ontvangen zak van Psyche graminella 


W. V. 2, bewees het ook voor deze soort, 


XXVIII VERSLAG. 


De heer Snellen van Vollenhoven oppert hierop echter 
de veronderstelling, dat de rupsen zich niet ter verpopping 
omwenden, doch dat de nog weeke pop terstond de afge- 
stroopte huid uit den zak dringt en zich eerst daarna omkeert, 
om met de voorste ledematen naar de achteropening van 
haar verblijf gewend te zijn. De heer Brants verzekert 
evenwel, dat hij in reeds vastgesponnen zakken nog onver- 
anderde en toch reeds omgewende rupsen aantrof; hetgeen 
nader bevestigd wordt, doordien de heer Snellen, staande de 
vergadering, twee vastgesponnen woningen van Psyche opa- 
cella H. S. opent, in ieder van welke zich eene verdroogde 
rups bevindt, beiden echter reeds met den kop naar de 
achteropening van den zak gekeerd. 

De Voorzitter, de heer Albarda, kan zeer goed het ge- 
voelen van den heer Brants deelen, dat de rupsen der 
Psychiden zich vöör de verpopping in haren zak omdraaijen, 


doch verzekert ten stelligste — hierin gesteund door de 
heeren Snellen en Ritsema — dat alle zakken van Psyche 


hirsutella Hbn. door hen bij den heer Hevlaerts gezien, 
een rupsenhuidje in of bij de achteropening voerden, het- 
welk na de vastspinning daaruit was te voorschijn gekomen 
en dus hoogst waarschijnlijk de huid was, die bij de ver- 
popping werd afgelegd. 

De heer Brants wil gaarne aannemen dat er bij Psyche hirsu- 
lella, in tegenstelling met de door hem gekweekte Psyche’s, 
cen rupsenhuidje achteraan den vastgesponnen zak te voor- 
schijn komt, te meer daar de heer Albarda toevallig een zak 
van genoemde soort, met een huidje er aan, kan vertoonen; 
doch waagt de opmerking dat dit even goed de huid kan 
zijn, die de rups reeds bij de laatste vervelling aflegde, 
doch die in de sluitdraden der naauwe achteropening van 
den zak blijft haken, totdat het dier haar, na de vastspinning 
van den zak en de omwending daarin, doeh vóór de ver- 
popping, er uit werkt, ten einde bij het uitbreken als vlinder 
geene belemmering te ontmoeten. 

Dit gevoelen viel gemakkelijk te toetsen, indien deze zak 


VERSLAG. XXIX 


slechts werd onderzocht, waartoe de Voorzitter hem wel- 
willend afstond. 

Bij opening bleek nu aan de heeren Albarda, Snellen en 
andere belangstellende Leden, dat zich, behalve de rupsen- 
huid, aan het achtereind aanwezig, in dezen zak in de 
eerste plaats het vlies eener mannelijke pop bevond (waaruit 
een Ichneumon was gebroken) en bovendien, tegen de vast- 
gesponnen vooropening aangedrukt, het laatste bij de ver- 
popping afgestroopte rupsenhuidje; zoodat het overtuigend 
bleek, dat ook bij Psyche hirsutella de laatste rupsen- 
huid in den zak aanwezig blijft en de daaraan, na 
de vastspinning verschijnende huidjes slechts overblijfselen 
van vroegere vervellingen kunnen zijn. 

De vergadering aarzelt thans niet meer om als bewezen 
aan te nemen dat de rupsen der Psychidae hare zakken ter 
verpopping met de vooropening vastspinnen; zich vervolgens 
daarin omwenden, zoodat zij met den kop bij de achter- 
opening komen; de zakken daarna zuiveren van de daarin 
aanwezige overblijfselen van vroegere vervellingen of van 
andere stoffen; en eindelijk de rupsenhuid afleggen, die 
tegen de vastgesponnen vooropening van den zak wordt 
te zamen gedrukt en daar steeds aanwezig blijft. ’) 


Nog vestigt Dr. Everts de aandacht der vergadering 
op een geschikt middel om eene der zeldzamere Silphiden, 


1) Op bovenstaande wijze kwam de Nederlandsche Entomologische Vereeniging, 
uitsluitend op grond van eigen waarnemingen, tot een gevoelen, dat reeds voor meer 
dan het vierde eener eeuw door Zeller verkondigd werd, toen hij, handelende over 
Psyche apiformis, op bladz. 427 der Isis voor 1847 schreef: # Zwei Raupen hatten 
„ihre abgestreiften Bälge schon herausgeschoben. Von diesen 2 Raupen untersuchte 
„ieh am 13 März die eine; sie war noch unverwandelt und hatte sich mit dem Kopfe 
„zegen das Afterende des Sackes gekehrt und sich mit Fäden umgeben. Die heraus- 
„geschobene Haut war also von der vorigen Häutung, nicht von der der Verpuppung 
» unmittelbar vorhergehenden. » 

Het is der Redactie aangenaam zieh door de oplettendheid van den heer Snellen 
in staat gesteld te zien op bovenstaand getuigenis van Prof. Zeller te kunnen wijzen, 
dat het gevoelen van den heer Brants zoo krachtig steunt, en ten overvloede de 
aandacht te vestigen op een stuk van Zeller in Zsis 1840 bl. 214 (voor Psyche 
calvella), alsmede op de Stettiner Entomologische Zeitung 1874, bl. 230, waarin 
C. Berg de bovenverdedigde meening insgelijks bevestigt. 


XXX VERSLAG. 


Necrophilus subterraneus TL, magtig te worden. Gedurende 
zijn verblijf te Göttingen in dezen zomer is hem gebleken, 
dat men, door een aantal exemplaren van Helix pomatia 
stuk te slaan en opeen te hoopen, meermalen in de gele- 
genheid is deze fraaije soort te verzamelen. Welligt kan 
deze wijze van behandeling er toe leiden, dat wij eenmaal 
die soort ook als tot onze Fauna behoorende kunnen aan- 
teekenen. 


Voorts vermeldt nog de heer A. B. van Medenbach 
de Rooy, dat de rups van Ocneria Monacha L. dit en het 
vorige jaar in eenige dennenbosschen van Gelderland groote 
verwoestingen heeft aangerigt. In 1873 had hij opgemerkt, 
dat ter plaatse waar de rupsen in groote menigte voor- 
kwamen, zich ook vele koekoeken bevonden, die onophou- 
delijk jagt op haar maakten; niettemin had hij geene be- 
langrijke vermindering van het aantal rupsen kunnen be- 
speuren. Daar deze soort zich uitsluitend in de takken 
verpopt, meent hij dat het kwaad zou zijn te beteugelen, 
door zooveel mogelijk de spinsels en poppen, die tusschen 
de naaldelooze takken zeer in ’t oog vallen, bijeen te 
zamelen en te vernietigen. Er was daaraan weinig gedaan, 
met het gevolg dat de rupsen zich dezen zomer op nieuw 
in schrikbarende hoeveelheid vertoonden en zich meer 
over al de dennen- en eikenbosschen in den omtrek ver- 
spreidden, zoodat er aan geen uitroeijen meer te denken 
viel. In dezen zomer van daar medegebragte poppen had- 
den grootendeels de melanische verscheidenheid opgeleverd. 


Eindelijk geeft de heer Snellen nog eenige toelichting 
op de afbeelding eener rups, waarvan de teekening was 
vervaardigd en ingezonden door het nieuwe lid der Veree- 
niging, den heer van Leeuwen, die, op grond der beschrij- 
ving, door Snellen in zijne « Vlinders van Nederland» naar 
Wilde gegeven, meende dat het de rups van Nola confu- 
salis zou kunnen zijn, met uitzondering echter, dat de 


VERSLAG. XXXI 


ruggestreep aldaar ongelijk breed wordt genoemd. Onge- 
lukkig had de heer van Leeuwen de rups niet tot ontwik- 
keling kunnen brengen. De heer Snellen gelooft dat de 
afbeelding inderdaad die van de genoemde soort is. 1) 


Niemand verder het woord verlangende, sluit de Voor- 
zitter de vergadering, onder dankbetuiging aan de verschil- 


lende sprekers voor hunne wetenschappelijke mededeelingen. 


Aan de excursie, den volgenden dag in de omstreken van 
de Rhedersteeg ondernomen, werd door al de ter vergadering 
opgekomen leden, met uitzondering van den heer Backer, 
en bovendien nog door Dr. Kallenbach uit Rotterdam deel- 
genomen. Ofschoon dit bij het ongestadige weder der laatste 
dagen weinig te verwachten was, werd zij door vrij goed 
weder begunstigd. Er werd voornamelijk achter Rhederoord 
en in de zoogenaamde Onzalige bosschen gejaagd. Voor de 
Lepidopterologen viel de buit niet bijzonder mede, wijl zij 
bijna niets dan gewone soorten vingen. Wat Coleoptera 
betreft, deelde Dr. Everts een lijstje van gevangen soorten 
mede, waarop onder anderen voorkomen : Notiophilus biguttatus 
F., Anchomenes gracilis St., Bembidium punctulatum Drap., 
Philonthus corvinus Er., Strophosomus obesus Marsh., Apion 
penetrans Germ., Trifolii L., flavipes F. en virens Hrbst, 
Plectroscelis concinna Marsh., Longitarsus ochroleucus Marsh., 
en Psylliodes marcidus Ill. Als min of meer zeldzame Orthop- 
tera, Hymenoptera en Hemiptera, op deze excursie gevangen, 
gaf Dr. Snellen van Vollenhoven op: 


Orthoptera. 


Blatta Ericetorum Wesm., beide sexen op heide. 
Ephippigera Vitium Serv., 2 wijfjes op Ulex europaeus. 
Odontura punctatissima Bosc, 1 2 op Ulex eur. 


1) Eene latere mededeeling van den heer Snellen bevestigt dit. Hij zegt daarbij, 
dat de teekening vrij goed overeenkomt met de beschrijving, door Speyer in de 
Stettiner Entomol. Zeitung, 1873 blz. 357 gegeven. Speyer noemt aldaar Wilde’s be- 
schrijving #kurz und nicht ganz zutreffend. » 


XXXII VERSLAG. 


Hemiptera. 


Cimex lituratus Kl., zeer bont gekleurd, vele exemplaren 
op heide en Ulex europaeus. 
Acanthosoma griseum L., een groen ex. d. 
>» ferrugator L., een ex. op heide. 
Alydus calcaratus L., een ex. op gaspeldoorn (Ulex). 
Pachymerus Pini L., een ex. 
» rusticus Fall., een gepaard paar. 
» sabulosus Schill., een ex. in kleur eenigszins 
afwijkend van de Driebergschen. 
Monolocoris Filicis L., 3 ex. op Pteris aquilina. 
Phytocoris longicornis Wolff, 2 ex. 
Oncotylus Tanaceti Fall., 1 ex. 
Nabis brevipennis Hahn. 
Oxyrrhachis Genistae F. op gaspeldoorn. 
Jassus (Athysanus) plebejus? Fall. 4 ex. 


Hymenoptera. 


Tryphon elongator F. 

Lissonota bellator Grav. 

Blacus (Ganychorus) tuberculatus Wesm. 9, nieuw v. d. F. 
Eulophus Larvarum Latr. 

Proctotrupes gravidator L. 

Myrmosa atra Latr. 4, bijzonder groot van statuur. 


Ook door sommige andere leden werden exemplaren 
medegenomen van de ook in volwassen staat ongevleugelde 
Locustide Ephippigera Vitium Serv. Onder de Diptera, door 
den heer van der Wulp gevangen, waren merkwaardig 
Limnophila placida Meig., Empis serotina Lòw en eene kleine 
Tachinine, Tachina mutabilis Fall., die in het geslacht Masicera 
schijnt te moeten worden geplaatst, althans niet behoort tot 
Meigenia, waaronder Schiner haar in zijne Fauna austriaca 
rangschikt, waarschijnlijk zonder zelf de soort te kennen. Cyr- 
toneura curvipes Macq. en Hydrotaea ciliata F. waren voorts niet 
zeldzaam in het geboomte digt bij den oever van den IJssel. 


Bijlage A. 


DER TOT 


NEAFA MCE; IST 


HEDEN 


IN NEDERLAND WAARGENOMEN 


BASTAARD-SCHORPIOENEN (CHERNETIDEN) 


1. Musæorum 
Leach. 


2. Reussii 
C. Koch. 


3. Hahnii 
C. Koch 


DOOR 


C. RITSEMA Cz. 


cHEIRIDIUM Menge. 


Leach, Zool. Misc. III. n°. 5. Te 


— C. Koch, Die Arachniden, 
Bd. X. p. 43; T. 338. f. 781. 
— Menge, Ueber die Schee- 
renspinnen , Chernetidiae. 
p.36. — L. Koch, Uebers. 
Darstell. d. europ. Cherneti- 
den, p. 2. 


Leiden, Herklots. 
Het geheele jaar door in 
doozen met insecten in het 
Leidsch Museum, in een 
oude hombre-doos en onder 
de wespennesten van mijne 
collectie te Haarlem, Rit- 
sema. 


CHERNES Menge. 


C. Koch, Die Arachniden, Bd. Te Leiden, Snellen van Vol- 


X. p. 48; T. 340. f. 785. — 
L. Koch, Uebers. Darstell. d. 
europ. Chernetiden, p. 5. 


lenhoven. — Bij menigte in 
den zonnenschijn op ver- 
welkte släbladeren op een 
mesthoop te Rhoon, Schep- 
man. 


C. Koch, Die Arachniden, BA. In Holland, de Haan. — Den 


X. p. 51; T. 340. f. 787. — 
L. Koch, Uebers. Darstell. d. 
europ. Chernetiden, p. 12. 


18% April tegen den stam 
van een perenboom in een 
tuin te Middelburg, de Man. 
— Achter de schors van een 
wilg in Mei bij Leiden, Rits. 
— Achter id. in Augustus te 
Rhoon, Schepman. 


III 


XXXIV 


4. (‘aneroides 
Linné. 


5. Schaefferi 
C. Koch. 


6. Granulatus 
C. Koch. 


7. Ravi 


L. Koch. 


8. Muscorum 


C. Koch. 


VERSLAG. 


CHELIFER Geoffroy. 


Linnaeus, Syst. Nat. tom. I. Komt 


pars II. p. 1028.— C. Koch, 
Die Arachniden Bd. X. p.41; 
T. 338. f. 780. — Menge, 
Ueber die Scheerenspinnen, 
Chernetidae. p. 30. T. 4. 
f. 5. — L. Koch, Uebers. 
Darstell. d. europ. Cherneti- 
den p. 16. 


in Nederland voor 
volgens Snellen van Vol- 
lenhoven’s Gelede dieren van 
Nederland, dl. I. blz. 69, 
doch is niet door mij gezien. 


C. Koch, Die Arachniden, Bd. Onder steenen in April in 


X. p. 55; T. 341. f. 790. — 
L. Koch, Uebers. Darstell. 
d. europ. Chernetiden, p. 17. 


de duinen, Snellen. — Onder 
id. in Mei te Rhoon, Schep- 
man. 


C. Koch, Die Arachniden, In een huis te Leiden, in Mei, 


Bd API TI. LAUT. 
— L. Koch, Uebers. Darstell. 
d. europ. Chernetiden. p. 21. 


Jentinck. — In een huis te 
Oosterbeek in Junij, Rit- 
sema. 


CHTHONIUS C. Koch. 


L. Koch, Uebers. Darstell. d. Onder steenen aan den oever 


europ. Chernetiden, p. 48. 


OBISIUM Illiger. 


van de Maas bij Rotterdam 
in Mei, Schepman. — Onder 
steenen aan den oever van 
den IJssel bij Westervoort 
in Augustus, Ritsema. 


C. Koch, Die Arachniden, In Nederland, Groll. — In 


Bd. X. p. 67; T. 344. f. 799. 
— L. Koch, Uebers. Darstell. 
d. europ. Chernetiden, p. 64. 


November by Leiden, de 
Man. — Twee wijfjes (de 
eijeren onder den buik dra- 
gende) den 10 Mei in spin- 
seltjes in een vermolmden 
wilg bij Leiden, Rits. — 12 
Mei achter de schors van een 
populier bij Leiden, id. — 
24 Mei in vermolmd hout in 
de Scheveningsche boschjes, 
id. — In Januarij achter de 
schors van een ijpenboom te 
Voorburg, Ivangh Schep- 
man. 


LIJST DER LEDEN 


NEDERLANDS CHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING, 


op 29 Augustus 1874, 


MET OPGAVE VAN HET JAAR HUNNER TOETREDING, ENZ. 


Pete 


BEGUNSTIGERS. 


Teyler’s Stichting te Haarlem. 1860. 

De heer Mr. ©. W. Hubrecht, te Leiden. 1859. 

» » >. Kneppelhout, Hemelsche Berg te Oosterbeek. 1867. 

» » Francois P. L. Pollen, te Scheveningen. 1867. 

Mevrouw Hartogh Heys van de Lier, geb. Snoeck, te ’s Gravenhage. 1868. 
De heer Dr. F. J. I. Schmidt, te Rotterdam. 1869. 

» » Mr. J. Thiebout, te Zwolle. 1869. 

» » Jhr. Mr. W. C. M. de Jonge van Ellemeet, te Oost-Capelle 

bij Middelburg. 1870. 
» n Jhr. F. van den Santheuvel, te Dordrecht. 1870. 


EERELEDEN. 


De heer C. F. Westerman, Direeteur van het Koninklijk Zoologisch 

Genootschap Natura Artis Magistra, te Amsterdam. 1858. 

» » H. T. Stainton, Esq. Mountsfield, Lewisham bij Londen. 1861. 

» » Dr. C. Felder, lid der Kais. L. C. Academie der Naturwis- 
senschaften en Burgemeester van Weenen. 1861. 

n° » Prof. Dr. H. Löw, te Guben. 1862. 

n n Prof. J. O. Westwood, F. L. S., Directeur van het Hopean 
Museum te Oxford. 1862. 

» A. E. W. Ludeking, Officier van gezondheid bij het Nederl. 
Indische leger. 1862. 

» » Jhr. J. L. C. Pompe van Meerdervoort, oud-Officier van ge- 
zondheid, practiserend geneesheer te ’s Gravenhage. 1864, 


XXXVI LIJST DER LEDEN ENZ. 


De heer Prof. J. J. P. Hoffmann, te Leiden. 1865. 
» » Dr. Gustav L. Mayr, te Weenen. 1867. 
» » Dr. H. D. J. Wallengrèn, te Farhutt, bij Högandäs in Zweden. 
its vals 
n » R. MacLachlan, F. L. S., te Londen. 1871. 
n» Dr. T. Thorell, Hoogleeraar in de Zoologie aan de Hoogeschool 
te Upsala in Zweden. 1872. 
+ » Dr. C. A. Dohrn, President der Entomologische Vereeniging 
te Stettin. 1873. 
» » M. E. Baron de Selys Longehamps, te Luik. 1874. 
n » Dr. V. Signoret, te Parijs. 1874. 


CORRESPONDERENDE LEDEN. 


De heer Prof. Arn. Förster, Hoofdleeraar aan de Hoogere Burgerschool 
te Aken. 1855. 
5» » Emil vom Bruck, te Crefeld. 1853. 
s » Dr. C. Stal, Professor aan het Kon. Zoologisch Museum te 
Stockholm. 1864. 
» » Frederic Moore, Bestuurder van het Museum der voormalige 
Oost-Indische Compagnie te Londen. 1864. 

» » Je W. May, Consul-Generaal der Nederlanden te Londen. 1865. 
» » Mr. J. W. van Lansberge, Buitengewoon Gezant en gevol- 
magtigd Minister der Nederlanden te Brussel. 1865. 

» » Prof. P. C. Zeller, Grünhof bij Stettin. 1867. 

» + W. Mink, Hoofdleeraar aan de Hoogere Burgerschool te Cre- 
feld. 1867. 

+ » Dr.H. Weyenbergh, Hoogleeraar aan de Hoogeschool te Cordova 
in de Argentijnsche Republiek. 1872. 

» » Dr. W. Marshall te Weimar. 1872. 

n n J. Putzeys, te Brussel. 1874. 

n n À. Fauvel, te Caen. 1874. 


BUITENLANDSCHE LEDEN 


De heer Henri Vicomte de Bonvouloir, Archiviste-adjoint de la Société 
entomologique de France, te Parijs, Rue de l'Université, 15. 
» » H. Jekel van Westing, lid der K. Acad. der natuuronderzoe- 
kers te Moscou en van verscheidene entomol. genootschappen, 
te Parijs, Rue Letort, 2. 


GEWONE LEDEN. 
1845-46. 


De heer Dr. J. G. H. Rombouts, te Amsterdam. 
» » E.M. van der Wulp, Spui, n°. 93, te ’s Gravenhage. — Diptera. 


LIJST DER LEDEN ENZ. XXXVII 


De heer Dr. M. C. Ver Loren van Themaat, huize Schothorst, te 


De heer 


” 


Hoogland bij Amersfoort. — Algemeene Entomologie. 
J. W. Lodeesen, Prinsengracht bij de Reestraat, KK, 561, 
te Amsterdam. — Lepidoptera indigena. 
Dr. J. R. E. van Laer, te Utrecht. 
Dr. P. H. J. Wellenbergh, te Oisterwijk. 
Mr. H. Ver Loren van Themaat, te Utrecht. — Lepidoptera. 
Mr. S. C. Snellen van Vollenhoven, Phil. nat. Dr., 2de Van den 
Boschstraat, 34, te ’s Gravenhage. — Hymenoptera en Hemiptera. — 
W. O. Kerkhoven, te Twello. 
1851-52. 
R. T. Maitland, Directeur van den Kon. Zoologisch-botanischen 
Tuin te ’s Gravenhage. — Algemeene Entomologie. 
P. C. T. Snellen, Zuidblaak, wijk 2 n°. 12, te Rotterdam. — 
Lepidoptera. 
Dr. M. Imans, te Utrecht. 
Dr. W. A. J. van Geuns, Oude Gracht, te Utrecht. 
1852—53. 
N. H. de Graaf, Haarlemmerstraat, te Leiden. — Lepidoptera. 
Mr. H. W. de Graaf, Noordeinde, 123, te ’s Gravenhage. — 
Inl. Lepidoptera, bijzonder Microlepidoptera. 
G. M. de Graaf, Heerengracht, te Leiden. — Lepidoptera. 
Dr. L. A. J. Burgersdijk, Hoogleeraar aan het Athenaeum te 
Deventer. — Algem. Entomologie. 
G. A. Six, De Ruiterstraat, 11, te ’s Gravenhage. — Hymenoptera. 
Dr. W. Berlin, Hoogleeraar aan het Athenaeum te Amsterdam. 
1855-56. 
A. A. van Bemmelen, Directeur van de Diergaarde te Rol- 
terdam. — Algemeene Entomologie. 
Mr. E. A. de Roo van Westmaas, Huize Daalhuizen, te Velp. — 
Lepidoptera. 
M. Breukelman, te Delfshaven. — Lepidoptera. 
1856-57. 


Mr. J. Herman Albarda, te Leeuwarden. — Inlandsche Lepi- 
doptera (bijzonder Microlepidoptera) en Neuroptera. 

Mr. W. Albarda, te Ginneken bij Breda. — Lepidoptera en 
Neuroptera. 

A. P. H. Kuipers, te Leeuwarden. 

Dr. A. W. M. van Hasselt, Amsterdamsche Veerkade, 15, te 
’s Gravenhage. — Arachniden. 


1857-53, 


De heer Dr. J. W. Schubärt, te Utrecht, 


N 


” 


W. K. Grothe, te Zeist. 


XXXVIII LIJST DER LEDEN ENZ. 
1358-59. 
De heer J. C. J. de Joncheere, Voorstraat, D, 368, te Dordrecht. — 
Lepidoptera. 
n » J. Backer Jr., te Oosterbeek, — Lepidoptera. 
1860-61. 
De heer J. Kinker, Oudezijds-Achterburgwal bij de Oudemanhuispoort, 
B. 261, te Amsterdam. — Lepidoptera en Coleoptera indigena. 


» » Dr. E. Piaget, Leeraar aan de Hoogere Burgerschool, Korte- 
naerstraat, 416, te Rotterdam. — Diptera en Parasitica. 


1862-63. 
De heer H. Baron Lewe van Middelstum, te Beck bij Nijmegen. — 
Lepidoptera. 
1863 -64. 
De heer Mr. R. Th. Bijleveld, Rapenburg te Leiden. — Algemeene 
Entomologie. 
» » D. J. R. Jordens, Sassenpoorterwal, F, 3471, te Zwolle. — 
Lepidoptera. 
1864-65. 


De heer Mr. A. H. Maurissen, te Maastricht. — Lepidoptera. 
H. J. Veth, Phil. nat. Cand., Leeraar aan de Hoogere Bur- 


gerschool te Rotterdam. — Algemeene Entomologie. 
» » H. W. Groll, te Haarlem. — Coleoptera. 
1865-66. 


De heer Dr. H. C. van Medenbach de Rooy, Weerdjesstraat, te 
Arnhem. — Lepidoptera. 
» » Mr. A. Brants, Buitensingel te Arnhem. — Lepidoptera. 
1366-67. 
De heer F. J. M. Heylaerts Jr., St. Jansstraat te Breda. — Lepi- 
doptera enz. 
n » Dr. N. W. P. Rauwenhoff, Hoogleeraar te Utrecht. — Alge- 
meene Zoologie. 
» » A. van den Brandt, te Venlo. — Lepidoptera. 


1867-68. 

De heer C. Ritsema Cz., Conservator bij ’s Rijks Museum van Natuur- 
lijke historie, Rapenburg n°. 94 te Leiden. — Algemeene 
Entomologie. 

» » Mr.H. Hartogh Heys van Zouteveen, Phil. nat. Doctor, te Assen. 
1868-69. 

De heer Dr.J. G. de Man, Adsistent bij ’s Rijks Museum van Natuur- 

lijke historie, te Leiden. — Algemeene Entomologie, 


LIJST DER LEDEN ENZ. XXXIX 


De heer Dr. T. W. O: Kallenbach, te Rotterdam. — Lepidoptera. 


n 


» 


De 


De 


De 


n 


n 


heer 


heer 


heer 


heer 


A. Cankrien, Boompjes, te Rotterdam. — Lepidoptera. 
Mr. C. J. Sickesz, Burgemeester van Laren, Huize de Cloese 
bij Lochem. 


1369-70. 


Dr. H. W. Waalewijn, Leeraar aan de Hoogere Burgerschool 
te Leiden. 
M. Nijhoff, Raamstraat 49, te ’s Gravenhage. — Bibliographie. . 


1870-71. 


Dr. L. L. Aronstein, Leeraar aan de Hoogere Burgerschool 
te Breda. 

Jhr. Dr. Ed. J. G. Everts, Leeraar aan de Hoogere Burger- 
school, Huigensstraat 15, te ’s Gravenhage. — Coleoptera. 
Mr. M. Piepers, Lid der regterlijke magt in Nederlandsch 
Indië, thans met verlof hier te lande, te ’s Gravenhage. — 
Lepidoptera. 

Dr. P. J. Veth, Hoogleeraar aan de Rijksinstelling van onder- 
wijs in de taal-, land- en volkenkunde van Nederlandsch Indié, 
te Leiden. 


1871—72. 


W. A. Ivangh Schepman, te Rhoon. — Lepidoptera. 
D. Burger, Phil. nat. Stud., te Leiden. — Hemiptera. 
J. Ritzema Bos, Phil. nat. Cand., Leeraar aan de Hoogere 
Burgerschool en de Landbouwschool te Wageningen. 
J.F. G. W. Erbrink, N. Z. Voorburgwal over de Kolk, G, 206, 
te Amsterdam. — Algemeene Entomologie. 
J. B. van Stolk, Zeemansstraat, te Rotterdam. — Lepidoptera. 
Mr. A. F. A. Leesberg, Jan-Hendrikstraat, 9, te ’s Graven- 
hage. — Coleoptera. 
Dr. H. J. van Ankum, Hoogleeraar te Groningen. 
M. M. Schepman te Rhoon. — Neuroptera. 
Dr. C. K. Hoffmann, Hoogleeraar te Leiden. — Vergelijkende 
ontleedkunde. 

1872-73. 
Dr. A. J. van Rossum, Kastanjelaan te Arnhem. 

1873-74. 
H. P. Snelleman, Phil. nat. Stud., Nieuwe Rijn te Leiden. 
A. B. van Medenbach de Rooy, Weerdjesstraat te Arnhem. 
J. van Leeuwen Jr., Litt. hum. Cand., Prinseneiland te 
Amsterdam. — Lepidoptera. 
J. C. Stern, te Sluis. 
Mr. M. ’s Gravesande Guicherit, te Delft. 


XL 


COMMISSIE 


LIJST DER LEDEN ENZ. 


BESTUUR. 


President. Mr. W. Albarda. 

Vice-President. P. C. T. Snellen. 

Secretaris. F. M. van der Wulp. 

Conservator. Mr. S. C. Snellen van Vollenhoven. 
Bibliothecaris. C. Ritsema Cz. 

Penningmeester. J. W. Lodeesen. 


VAN REDACTIE VOOR HET TIJDSCHRIFT. 


De President van het Bestuur. 
Mr. S. C. Snellen van Vollenhoven. 
F. M. van der Wulp. 


a 


BIBLIOTHEKEN 


DER 


NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING. 


BIJGEKOMEN BOEKEN VAN 1 JuLis 1873 
TOT 31 AUGUSTUS 1874. 


BIBLIOTHEEK A. 


Natuurlijke Historie in het algemeen. 


Preudhomme de Borre (A.), Y a-t-il des faunes naturelles dis- 
tinctes à la surface du globe, et quelle méthode doit-on employer 
pour arriver à les définir et les limiter? Bruxelles, 1873. 8vo. 
(Geschenk van den Schrijver). 


Algemeene Dierkunde. 


. Everts (Dr. E.), Untersuchungen an Vorticella nebulifera. Leipzig, 


1873. 8vo. Mit 1 Taf. (Geschenk van den Schrijver). 

Lessona (M.), Calendario zoologico in Piemonte. Torino, 1873. 8vo. 
(Geschenk van den Schrijver). 
Weyenbergh (Dr. H.), De baring der Poecilién. Amsterd., 1874. 
8vo. (Geschenk van den Schrijver). 


Algemeene Entomologie. 


Westwood (J. O.), Thesaurus Entomologicus Oxoniensis; or Il- 
lustrations of new, rare, and interesting Insects, for the most 
part contained in the collections presented to the University of 
Oxford bij the Rev. F. W. Hope. With plates from drawings by 
the Author. Oxford, 1873, 74. 4to. Part I and II. 

Weyenbergh (Dr. H.), Varia entomologica. ’s Grav. 1874. 8vo. 
(De plaat ontbreekt). 

—— Ueber ein zweiköpfiges Monstrum (Larve von Chironomus) 
und über Insecten-Monstra überhaupt. Stettin, 1873. 8vo. 


XLII BIBLIOTHEKEN DER NEDERLANDSCHE 


8. 


© 


10. 


LL; 


13. 


14. 


15. 


16. 


17. 


18. 


Mee 


Eenige uit couranten en tijdschriften geknipte en opgeplakte op- 
stelletjes over toegepaste Entomologie in de Spaansche taal, van 
Prof. Dr. Weyenbergh (met de beide vorige nommers van den 
Schrijver ten geschenke ontvangen). 


Bijzondere Entomologie. 
A. Coleoptera. 


Jekel (H.), Note sur le genre Pterygomus, nouvelle coupe de 
Curculionides-Cryptorhynchides du groupe des Sophrorhinides 
Lacord. Paris, 1873. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 

—— Coleoptera Jekeliana, adjecta Eleutheratorum Bibliotheca, 
etc. Paris, 1873. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 

Kraatz (Dr. G.), Die Käfer Europa’s. Nach der Natur beschrie- 
ben, im Anschluss an die Käfer Europa’s von Dr. H. C. Küster. 
Nürnberg, 1873. Kl. 8vo. 29stes Heft. 

Preudhomme de Borre (A.), Note sur deux Monstruosités obser- 
vées chez des Coléoptères. Brux. 1873. 8vo. (Geschenk van den 
Schrijver). 

Ritsema Cz. (C.), Description of a new African species of the 


genus Ischiodontus Cand. (Coleoptera, Fam. Elateridae). Lond. 
1874. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 


B Lepidoptera. 


Vollenhoven (Dr. 8. ©. Snellen van), Beschrijvingen en afbeeldingen 
van Nederlandsche Vlinders (vervolg op Sepp, Beschouwing der 
Wonderen Gods, enz.) ’s Gravenhage, 1874. DI. III, n°. 25—32, Ato. 
Wallengrèn (H. D. J.), Trenne för Skandinaviens Fauna nya 
Pyralider. Stockholm, 1873. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 


C. Hymenoptera. 


Ulivi (G.), La Partenogenesi e Semipartenogenesi delle Api. 
Firenze et Roma, 1874. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 


D. Hemiptera. 


Signoret (V.), Quelques observations nouvelles sur la Phylloxera 
vastatrix. Paris, 1870. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 

Stäl (C.), Formae speciesque novae Reduviidum. Paris, 1862. 
8vo. (Geschenk van Dr. S. C. Snellen van Vollenhoven). 

— — Enumeratio Hemipterorum. Bidrag till en Förteckning öfver 
alla hittills kinda Hemiptera. n°. 3. Stockh, 1872. 4to. (Geschenk 
van den Schrijver). 


25. 


28. 


ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING. XLIII 


E. Neuroptera. 


Cabot (L.), The immature State of the Odonata. Prt. I. Subfam. 
Gomphina. Cambridge, 1872. Gr. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 


. Mac-Lachlan (R.), A Catalogue of the Neuropterous Insects of 


New Zealand; with Notes and Descriptions of new Forms. London, 
1873. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 


F. Orthoptera. 


Thomas (C.), Acrididae of North-America. Washington, 1873. 
With 1 pl. 4to. (Geschenk van de U. S. Geological Survey of the 
Territories). 


G. Diptera. 


. Müller (A.), The Gall-Midge of the Yew (Cecidomyia Taxi Inchb.) 


London, 1873. (Geschenk van den Schrijver). 

Ritsema Cz. (C.), Versuch einer chronologischen Uebersicht der 
bisher beschriebenen oder benannten Arten der Gattung Pulex 
Linn., mit Berücksichtigung ihrer Synonymen. Regensburg , 1874. 
8vo. (Geschenk van den Schrijver). 

Weyenbergh (Dr. H.), Nederlandsche Diptera in metamorphose 
en levenswijs. N°. VI. ’s Gravenhage, 1873. Met 1 pl. 8vo. 
(Geschenk van den Schrijver). 


H. Arachnoidea en Myriapoda. 
Niets bijgekomen. 


Palacontologie. 


. Leidy (J.), Contributions to the extinet Vertebrate Fauna of 


the Western Territories. Washington, 1873. With 37 Plates. 4to. 
(Geschenk van de U. S. Geological Survey of the Territories). 


Ontwikkelingsgeschiedenis en Ontleedkunde. 

Niets bijgekomen. 
Tijdschriften. 

Annali del Museo Civico di Storia naturale di Genova, pubblicati 
per cura di G. Doria. Genova, 1870—73. Vol. I—IV. M. pln. 
8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. voor Entom.) 
Annual Report of the Board of Regents of the Smithsonian In- 
stitution, Washington, 1871, 72. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. 
voor Entom.) 
Archives Néerlandaises des Sciences exactes et naturelles, publiées 
par la Soc. Holl. d. Sc. à Harlem. La Haye, 1874. Tome IX, 
livr. 1-3, 8vo. (Geschenk van de Hollandsche Maatschappij van 
Wetenschappen te Haarlem). 


XLIV BIBLIOTHEKEN DER NEDERLANDSCHE 


30. 


31. 


32. 


33. 


34. 


35. 


36. 


37. 


38. 


39, 


40. 


41. 


42. 


45. 


Berichte des Offenbacher Vereins für Naturkunde über seine 
Thätigkeit. Offenbach am Main (13ter und 14ter), 1873. 8vo. 
(In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Bulletin de la Société Linnéenne de Normandie. Caen, 1873. 
2° ser. 6° vol. (ann. 1870—72). 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. 
v. Entom.) 

Bulletin des séances de la Société Entomologique de France. 
Paris, 1873/74; n°. 3, 11, 13, 20, 23, 24 et 25. 8vo. (In ruil 
tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Bulletin of the Buffalo Society of Natural Sciences. Buffalo, 
1873/74, vol. I, n°. 2--4. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. 
Entom.) 

Bulletin of the Essex Institute. Salem, 1873, vol. IV, 8vo. (In 
ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Bullettino della Società Entomologica Italiana. Firenze, 1873/74, 
an V, trim. 2-4. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 


Canadian Entomologist (The). Toronto and London (Ont.), 1869—74, 
vol. I—V, vol. VI, n°. 1, 2. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. 
Entom.) 

Compte-Rendu des séances de la Société Entomologique de Bel- 
gique. Brux. 1873/74, n°. 89—100; sér. II, n°. 1 et 2. 8vo. 
(In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Memoirs of the Boston Society of Natural History. Boston, 1872, 
vol. II, prt. II, n°. 2, 3. With plates. 4to. (In ruil tegen het 
Tijdschr. v. Entom.) 

Natuurkundig Tijdschrift voor Nederlandsch Indié, uitgegeven 
door de Koninklijke Natuurkundige Vereeniging in Nederlandsch 
Indië. Batavia en ’s Gravenhage, 1871, dl. 32. 8vo. (In ruil 
tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Newman (E.), The Entomologist. London, 1873/74, vol. VI, 
n°. 118—124, vol. VII, n°. 125—132. 8vo. (Van dit Tijdschrift 
ontvingen wij deel V ten geschenke van den heer Fr. Walker). 
Proceedings of the Boston Society of Natural History. Boston, 
1872/73, vol. XIV, p. 225 till the end, vol. XV, prt. 1 and 2. 
8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Proceedings of the Scientific Meetings of the Zoological Society 
of London for the year 1872, prt. II and II, for the year 
1873, and for the year 1874, prt. I; with the Index for the 


years 1861—70. London, 1872—74. 8vo. (In ruil tegen het 


Tijdschr. v. Entom.) 

Report (Annual) of the Chief Signal-Officer to the Secretary of 
War for the year 1872. Washington, 1873. 8vo. (Geschenk van 
de U. S. War Department). 


44. 


45. 


46. 


47. 


48. 


49. 


51. 


52. 


56. 


ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING. XLV 


Report (Sixth Annual) of the U. S. Geological Survey of the 
Territories, etc. by F. V. Hayden. Washington, 1873. 8vo. (Ge- 
schenk van den Schrijver). 

Report of the Commissioner of Patents, Agriculture, for the 
years 1871 and 72. Washington, 1872/73. 8vo. (In rwil tegen 
het Tijdschr. v. Entom.) 

Schriften der Königlichen physikalisch-ökonomischen Gesellschaft 
zu Königsberg. Königsberg, 1872, 13ter Jahrg. 2te Abth. 4to. 
(In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Transactions of the American Entomological Society. Philadelphia, 
1868/73, vol. II, n°. 3 and 4; vol. IV. 8vo. (In ruil tegen het 
Tijdschr. v. Entom.) 

Transactions of the Entomological Society of New South Wales. 
Sidney, 1863—73, vol. I and IL. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. 
v. Entom.) 

Transactions of the New-York State Agricultural Society for the 
year 1871. Albany, 1872. With plates. 8vo. 


Tijdschrift voor Entomologie, uitgegeven door de Nederlandsche 
Entomologische Vereeniging. ’s Gravenhage, 1873—74. 2de ser., 
dl. 8, afl. 6; dl. 17, afl. 1—4. Met pl. 8vo. 

Verhandlungen der K. K. zoologisch-botanischen Gesellschaft in 
Wien. Wien, 1873. Bd. XXIII. Mit 10 Tfln. 8vo. (In ruil tegen 
het Tijdschr. v. Entom.) 

Verslag van de 28ste Zomervergadering en van de 7de Winterver- 
gadering der Nederlandsche Entomologische Vereeniging, gehou- 
den te Breda den 7” Junij en te Leiden den 6 December 1873. 
’s Gravenhage, 1874. 8vo. 

Verslag van den Landbouw in Nederland over de jaren 1871 en 
1872. ’s Gravenhage, 1873/74. 8vo. (Geschenk van het Ministerie 
van Binnenlandsche Zaken). 

Verslag (73ste) van het Natuurkundig Genootschap te Groningen 
over het jaar 1873, 8vo. 

Verslagen en Mededeelingen der Koninklijke Akademie van We- 
tenschappen, Afd. Natuurkunde. Amsterd. 1873/74. 2de reeks, 
7de deel, 2de en 3de stuk; Sste deel, 1ste stuk. 8vo. (In ruil 
tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Zeitschrift für die Gesammten Naturwissenschaften. Herausgege- 
ben von dem Naturw, Vereine für Sachsen und Thüringen in 
Halle. Redigirt van C. Giebel. Halle und Berlin. 1853—73. Bd. 
I--X, XII-XVI, XVIII—XX, XXII-XLII. 39 Bde. (In ruil 
tegen het Tijdschr. v. Entom.) 


Reizen. 
Niets bijgekomen. 


nn 


XLVI BIBLIOTHEKEN DER NEDERLANDSCHE 


57. 


ee, 
. 


Varia. 


Catalogus van de Boekerij der Koninklijke Akademie van Weten- 
schappen. Nieuwe uitgaaf. Amsterd. 1874. 1ste deel, 1ste stuk. 8vo. 
Estatutos de la Sociedad Entomologica Argentina. Buenos Aires, 
1874. KI. 8vo. (Geschenk van Dr. Weyenbergh). 

Stal (C.), Carl Henrik Boheman, Professor och Intendent vid 
Riks museum. (Geschenk van den Schrijver). 

Uittreksel uit de Nieuwe Bredasche en Oosterhoutsche Courant 
van 9 Oct. 1873, betreffende het beschermen van vogels. 
Weyenbergh (Dr. H.), Die Aufgabe der we Eine Rede. 
Buenos Aires, 1873. 8vo. 

La Tarea de la Zoologica. Discurso inaugural. Buenos 
Aires, 1873. 8vo. (Met het vorige nommer van Dr. Weyenbergh 
ten geschenke ontvangen). 


BIBLIOTHEEK B: 


Natuurlijke Historie in het algemeen. 


Niets bijgekomen. 


Algemeene Dierkunde. 


Niets bijgekomen. 


Algemeene Entomologie. 


Thomson (C. G.), Opuscula Entomologica. Lund, 1873. Fase.V. 8vo. 
Gerstaecker (Dr. A.), Die Gliederthier-Fauna des Sansibar-Ge- 
bietes. Nach dem von Dr. 0. Kersten während der von der 
Decken’schen Ost-Afrikanischen Expedition im Jahre 1862 und 
von ©. Cooke auf der Insel Sansibar im Jahre 1864 gesammelten 
Material. Leipzig und Heidelberg, 1873. Mit 18 Taf. 4to. 


Bijzondere Entomologie. 
A. Coleoptera. 


Fauvel (A.), Faune Gallo-Rhénane ou Species des Insectes qui 
habitent la France, la Belgique, la Hollande, le Luxembourg, 
la Prusse-Rhénane, le Nassau et le Valais. (Coléoptères). Tom. 
III, livr. 4. Caen, 1873. 8vo. (Geschenk van den Schrijver). 
Gemminger (Dr. M.) et B. de Harold, Catalogus Coleopterorum 
hucusque descriptorum synonymicus et systematicus. Miinchen, 
1869—73. Tom. VI— VIII, IX pars 1, X. 8vo 


Di 


10. 


Jet 


12. 


13. 


14. 


ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING. XLVII 


Gorham (H. S.), Endomycici Recitati. A Catalogue of the Cole- 
opterous group Endomycici, with Descriptions of new Species 
and Notes. London, 1873. With a plate. 8vo. 

Harold (E. v.), Coleopterologische Hefte. München, 1870—74. 
Heft 6—12. 8vo. 


B. Lepidoptera. 
Hewitson (W. C.), Exotic Butterfies, being Illustrations of new 
Species. London, 1873—74. Part 88—91. With col. pl. 4to. 
Millière (P.), Iconographie et description de Chenilles et Lépi- 
doptères inédits. Paris, 1873. Livr. 32 et 33. Av. pl. col. 8vo. 
Stainton (H. T.), The Natural History of the Tineina. London, 
Paris and Berlin, 1873. vol. 13. With col. pl. 8vo. (Geschenk van den 
heer Stainton). 
Vollenhoven (Dr. 8. C. Snellen van), Beschrijvingen en afbeeldingen 
van Nederlandsche vlinders. ’s Gravenhage, 1874. DI. II, n°. 25— 
32. Met gekl. pl. 4to. (Vervolg op J. C. Sepp, Beschouwing der 
wonderen Gods.) 


C. Hymenoptera. 


Marshall (T. A.), A Catalogue of British Hymenoptera; Chrysi- 
didae, Ichneumonidae, Braconidae and Evaniidae. London, 1872. 
8vo. 

Thomson (C. G.), Skandinaviens Hymenoptera. Tom. III, fase. 1. 
(Vespa L.) Lund, 1874. 8vo. 


D. Hemiptera. 


Giebel (C. G.), Insecta epizoa. Die auf Säugethieren und Vügeln 
schmarotzenden Insecten, nach Chr. L. Nitzsch’s Nachlass. Leipzig, 
1874. M. 20 Tfin. 4to. 
E Neuroptera. 
Niets bijgekomen. 
F. (Orthop tera, 
Niets bijgekomen. 
G Diptera. 
Niets bijgekomen. 


H. Arachnoidea en Myriapoda. 


Menge (A.), Preussische Spinnen. Danzig. Abtheil. V und VI. 
Mit Tafeln, 8vo. 

Palaeontologie. 
Niets bijgekomen. 


XLVITI BIBLIOTHEKEN DER NEDERLANDSCHE 


15. 


19: 


20. 


21. 


22. 


25. 


24. 


26. 


27. 


Ontwikkelingsgeschiedenis en Ontleedkunde. 


Niets bijgekomen. 


Tijdschriften. 


Album der Natuur. Tijdschrift ter verspreiding van natuurkennis 
onder beschaafde lezers van allerlei stand. Jaarg. 1873, 1874 
afl. 1—10. Haarlem, 1873—74. 8vo. 

Annales de la Société Entomologique de Belgique. Brux. 1873. 
T. 16. Av. 3 pl. n. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 
Annales des Sciences Naturelles. Zoologie et Palaeontologie. Paris, 
1873—74, 5° ser. t. 18, n°. 2—6, t. 19, t. 20, n°. Let 2. Av. pl. 8vo. 


. Annals and Magazine of Natural History. Conducted by C. C. 


Babington, J. E. Gray, W. S. Dallas and W. Francis. London, 
1873—74. 4. ser. Vol. 12, 13, 14 n°. 1 and 2. With pl. 8vo. 


Archiv für Naturgeschichte. Gegründet von Wiegmann und fort- 
gesetzt von Erichson und Troschel. Berlin, 1871—74. Jahrg. 37 
n°. 5 und 6; 38 n°. 5; 39 n°. 2-4; 40 n°. 1 und 2. Mit Tafin. 8vo. 
(In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Archives (Nouvelles) du Muséum d'histoire naturelle de Paris. 
Paris , 1873—74. Tom. 9, livr. 2—4, Tom. 10, livr. 1. Av. pl. 4to. 
Bericht über die wissenschaftlichen Leistungen im Gebiete der 
Entomologie wiihrend des Jahres 1870 von Fr. Brauer, und 
während der Jahre 1869 und 1870 von Dr. A. Gerstaecker. Berlin, 
1873. 8vo. 


Berliner Entomologische Zeitschrift, herausgegeben von dem En- 
tomologischen Vereine in Berlin. Redact. Dr. G. Kraatz. Berlin. 
1873—74. 17ter Jahrg. und 18ter Jahrg. Heft 1 und 2. M. Tfin. 
8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Bulletin de la Société impériale des Naturalistes de Moscou, publié 
sous la direction du Dr. Renard. Moscou, 1873—74. Ann. 1872, 
n°. 4, Ann. 1873, n°. 2 et 3. Av. pl. 8vo. (In ruil tegen het 
Tijdschr. v. Entom.) 

Correspondenz-Blatt des zoologisch-mineralogischen Vereines in 
Regensburg. Regensburg, 1873—-74. Jahrg. 27, n°. 5—12; Jahrg. 
28, n°. 1—3. 8vo. 


. Entomologische Zeitung. Herausgegeben von dem Entomologischen 


Vereine in Stettin. Stettin, 1873 Jahrg. 34. Mit 2 Tfin. 8vo. 
(In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Entomologist’s (The) Annual for 1874. London, 1874. W. 1 pl. 
8vo. (Geschenk van den heer H. T. Stainton). 

Entomologist’s (The) monthly Magazine. Conducted by J. W, 
Douglas, R. M. Lachlan, E. C. Rye and H. T. Stainton. Lond., 
1873—74. vol. X. n°. 2—12, vol. XI, n°. 1—3. 8vo. 


28. 


29. 


30. 


31. 


5d. 


54. 


35. 


36. 


37. 


38. 


39. 


ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING. XLIX 


Horae Societatis Entomologicae Rossicae. Petropoli, 1872—73. 
T. IX, X. n°. 1. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 
Jaarboekje v. het Kon. Zool. Genootschap „Natura Artis Magistra”. 
Amst. 1874. M. pl. 8vo. 

Journal of the Proceedings of the Linnean Society of London. 
(Zoology). Lond. 1872—73. vol. XI, n°.55 and 56. 8vo. (In ruil 
tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Mittheilungen der Schweizerischen Entomologischen Gesellschaft. 
Redigirt von Dr. G. Stierlin. Schafhausen, 1873—74. Vol. IV. 
Heft n°. 2—4. 8vo. (In ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 
Revue et Magasin de Zoologie pure et appliquée, sous la direc- 
tion de M. F. E. Guérin-Méneville. Paris, 1873—74. 3me sér., 
t. I, n°. 7—12; t. II, n°. 1—6. Av. pl. 8vo. 

Transactions of the Entomological Society of London for 1873 
and for 1874 prt. 1 and 2. Lond. 1873—74. With pl. 8vo. (In 
ruil tegen het Tijdschr. v. Entom.) 

Transactions of the Linnean Society of London. Lond. 1871—74. 
vol. 27, 28, 29 prt. 1 and 2, 30 prt. 1. W. pl. and also the 
Index to vol. I-XXV. 8vo. 

Tijdschrift voor Entomologie, uitgegeven door de Nederlandsche 
Entomologische Vereeniging. ’s Gravenhage, 1873—74. 2de Serie. 
dl. 8, aflev. 5 en 6, dl. XVII. aflev. 1—4. M. gekl. pl. 8vo. 
Verhandlungen des Naturhistorischen Vereines der preussischen 
Rheinlande und Westphalens. Bonn, 1872—73. Jahrg. 29 und 
30. M. Tafin. 8vo. 

Verslagen der beide in 1873 door de Nederl. Entom. Vereeniging 
gehouden Vergaderingen. 

Zoological (The) Record for 1871 and 1872, being volume VIII 
and IX of the Record of Zoological Literature, edited by A. Newton. 
Lond. 1873 and 74. 8vo. | 

Zoologist (The). A monthly Journal of Natural History, conduct. 
by E. Newman. Lond. 1873—74. Sec. series. n°. 94—107. 8vo. 


Reizen. 
Niets bijgekomen. 

Varia. 
Niets bijgekomen. 


ENTOMOLOGISCHE INHOUD 


VAN 


ONTVANGEN TIDSCHRTE TEN: 


Julij 1873. 


Newman’s Entomologist, n°. 118 (July 1873) (a). !) 

Variety of Epinephele Hyperanthus (female), with illustrations, by 
Edw. Newman. — Economy of Chalcidiae, by Fr. Walker (con- 
tinued). — Life-History of Thecla W-Album, by Edw. Newman. — 
Larva of Hesperia Actacon, by Th. Parmiter. — Description of 
the Larva of Hesperia Actaeon? by Edw. Newman. — Early History 
of Agrotis Ashworthii, by C. S. Gregson. — Description of the 
Larva of Euchromia purpurana, by C. S. Gregson. — Description 
of the Larva of Depressaria rotundella, by C. S. Gregson. — Des- 
cription of the Larva of Platyptilus gonodactylus, by C. S. Gregson. — 
Voorts: Entomological Notes, Captures, etc. 

Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 110 (July 1873) (0). 

On certain British Hemiptera Homoptera (Revision of the Bythosco- 
pidae), continued, by J. Scott. — Description of two new genera 
and three new species of Anthribidae from New Zealand, by D. 
Sharp. — On a genus of the Byrrhidae from Japan, by T. 
Vernon Wollaston. —- Notes on British Tortrices, by C. G. Barrett 
(continued). — Voorts vele kleine entomologische aanteekeningen. — 
Review: Les Papillons diurnes de Belgique; Manuel du jeune 
lépidopterologiste. Par Louis Quaedvlieg. Bruxelles, Paris et Berlin, 
1873. 12mo. — Notes on Heleromera, and Descriptions of new 
genera and species (n°. 9), by F. Bates. 

Newman’s Zoologist, Sec. ser. n°. 94 (July 1873) (0). 
A Visit to Corsica, by F. A. Walker (concluded). 

Annals and Magazine of Natural History. 4th series, vol. 12 n°. 67 
(July 1873) (0). 

A Catalogue of the Neuropterous Insects of New Zealand; with 
Notes and Descriptions of new Forms, by R. M° Lachlan, — 


1) (a) duidt aan dat het werk tot de oorspronkelijke Bibliotheek der Ned. Ent. 
Vereeniging, (2) dat het tot de Bibliotheek Hartogh Heys van de Lier behoort, 


ENTOMOLOGISCHE INHOUD ENZ. LI 


Descriptions of new Species of Fossorial Hymenoptera in the 
Collection of the British Museum, by F. Smith (continued). — 
On Nephropsis Slewarti, a new Genus and Species of Macrurous 
Crustaceans, dredged in deep water off the Eastern Coast of the 
Andaman Islands, by James Wood-Mason. — On the Occurrence 
of Ligidium agile in Belgium, by F. Plateau. 
Revue et Magasin de Zoologie, 1873. n°. 7 (b). 
Monographie des espèces de Coleoptères du genre Erodius, par M. 
Allard (suite). 
Correspondenz-Blatt des zool.-miner. Vereins in Regensburg. 27ster 
Jahrg. 1873. n°. 5—6. (b). 
Enoicyla pusilla Burm., ihre Lebensweise und Fundorten, von C. 
Ritsema. 
Archiv für Naturgeschichte, von Troschel. 37ster Jahrg. 5 tes Heft. (0). 
Bericht über die Leistungen in der Naturgeschichte der Insekten 
während des Jahres 1870, von F. Brauer. — Bericht über die 
wissenschaftlichen Leistungen im Gebiete der Myriapoden, Arach- 
niden und Crustaceen während d. J. 1869-1870, von A. Gerst- 
aecker. 


Augustus 1873. 


Newman’s Entomologist, n°. 119 (Aug. 1873) (a). 

Variety of Epinephele Tithonus (with illustration) bij E. Newman. — 
Economy of Chalcidiae, by F. Walker (continued). — Notes on 
Southern Indian Lepidoptera, by W. Watkins. — On the Habits 
of certain Gall-insects of the Genus Cynips, by H. F. Bassett. — 
Forest Collecting in April, by C. S. Gregson. — Description of 
the Larva of Depressaria Douglasella, by C. S. Gregson. — 
Entomological Notes, Captures, ete. 

Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 111 (August 1873) (0). 

Notes on Heleromera, and descriptions of new genera and species 
(n°. 9, continued), by F. Bates. — Descriptions of three new 
species of water-beetles from Central-America, by D. Sharp. — 
Notes on Japanese Coccinellidae, by G. Lewis. — Description of 
a new species of Brañhmuaea, in the collection of the British Museum, 
by A. G. Butler. — Descriptions of three new species of Rhopa- 
locera from Angola, by W. C. Hewitson. — Descriptions of new 
species of African Lepidoptera (continued), by Chr. Ward. — 
Notes on Corira, by F. Buchanan White. -- British Hemiptera , 
an additional genus and species, by J. Scott. — Notes on British 
Tortrices (continued), by C. G. Barrett. — A species of Harpalus 
new to Britain, by T. Blackburn. — Note on habits of ¢ Drilus, 
by G. Lewis. — Capture in Northumberland of a Saw-fly new 
to Britain, by T. J. Bold. — Occurrence of Poecilosoma pulverata 


LTI ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Retz., a saw-fly new to Britain, by P. Cameron. — Lithosia 
stramineola and griseola proved to be only varieties of one species, 
by J. Hellins. — Capture of Ophiodes lunaris near Lewes, by 
J. H. A. Jenner. — Description of the larva of Limacodes asellus, 
by W. Buckler. — Description of the larva of Ephyra pendularia , 
by G. T. Porritt. — Proceedings of the Entomological Society 
of London. 

Archiv für Naturgeschichte, von Troschel. 39ster Jahrg. 2 tes Heft. (0). 

Die Cetoniden der Philippinischen Inseln, beschrieben von Dr. 0. 
Mohnike. (Schluss). — Von den Sinnesorganen der Insecten im 
Allgemeinen , von Gehör- und Geruchsorganen im Besondern, von 
Dr. A. Paasch. 

Newman’s Zoologist. Sec. Series. n°. 95 (August 1873) (0). 

Proceedings of the Entomological Society. June 2 and July 7, 1873. 

Annals and Magazine of Natural - Ho: Ath. ser. vol. 12. n°. 68 
(August 1873) (0). 

A Sphaeromid from Australia, and Areturidae from South Africa, 
by Th. R. R. Stebbing. — Descriptions of New Species of Fos- 
sorial Hymenoptera in the Collection of the British Museum, by 
F. Smith (continued). — Answer to Dr. Stoliezka’s ,, Notes on 
the Indian Species of Thelyphonus”, by A G. Butler. — A Mono- 
graphie Revision of the Genus Phrynus, with Descriptions of 
four remarkable new Species, by A. G. Butler. — Contributions 
to the Study of the Entomostraca, by G. S. Brady and D. 
Robertson (n°. 8. On Marine Copepoda taken in the West of Ire- 
land. — On the Longicorn Coleoptera of Japan, by H. W. Bates. — 
On the Appearance of Danais Archippus in Australia, by F 
M’Caj. — The Megalops Stage of Ocypoda, by S. J. Smith. 

Revue et Magasin de Zoologie, 1873. n°. 8 (0). 

Description de nouveaux genres et de nouvelles espèces de Coléo- 
ptères Lamellicornes, par le Dr. Sharp (suite). — Hyménoptères 
nouveaux du bassin méditerranéen, par le Dr. Dours (suite). 

Bullettino della Società Entomologica Italiana, Ann. 5, trim. IL (a). 

Influenza del calore asciutto sullo sviluppo di alcune crisalidi, del 
V. Ghiliani. — Contribuzioni alla Fauna imenotterologiea italiana, 
del G. Giovanni. — Materiali per la Fauna entomologica dell’isola 
di Sardegna. Coleotteri (continuazione), del B. Piero. — Rassegna 
entomologica, del B. Flaminio. — Diagnosi di Coleotteri nuovi 
italiani, del C. A. Dohrn. — Sopra una nuova specie di Lepi- 
dotteri dannosi alla coltivazione del Cotone in Egitto, del Prof, 
A. Targioni-Tozzetti. 


September 1873. 


Newman’s Entomologist, n°. 120 (Sept. 1873) (a). 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LIIT 


The Elephants Louse, by E. Newman. — Economy of Chaleidiae, 
by F. Walker. — Notes on Southern Indian Lepidoptera, by 
W. Watkins. — Captures in the New Forest in 1873, from June 
23 to July 21, including ten days at Freshwater, Isle ot 
Wight, by W. H. Tugwell. — Description of the Larva of Litho- 
sta quadra, by B. Lockyer. — Description of the Larva of 
Depressaria Yeatiana F., by ©. S. Gregson. — Entomological 
Notes, Captures, etc. 

Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 112 (Sept. 1873) (b). 

Description of a new species of Dromius from England, by E. C. 
Rye. — Description of a new species of the Coleopterous genus’ 
Anoplognathus, by C. O. Waterhouse. — Notes on Coriwa (con- 
cluded), by F. Buchanan White. — On certain British Hemiptera- 
Homoptera (Revision of the Bythoscopidae) continued, by J. Scott. — 
Vele kleine aanteekeningen. — Notes on British Tortrices, continued, 
by C. G. Barrett. 

Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 12. n°. 69 
(Sept. 1873) (0). 

On the Longicorn Coleoptera of Japan, by H. W. Bates. — List 
of Lepidoptera in a small Collection sent from Peru by Mr. 
Whitely, with Descriptions of the new Species, by A. G. Butler. — 
Additions to the Australian Curculionidae. Part V, by F. P. 
Pascoe. — Descriptions of New Species of Fossorial Hymenoptera 
in the Collection of the British Museum, and of a Species of the 
rare Genus Iswara belonging to the family Dorylidae, by F. Smith. 

Journal of the Linnean Society. Zoology. vol. XI n°. 55 en 56 (0). 

Note on a Chinese Artichoke-Gall (mentioned and figured in Dr. 
Hance’s paper „On Silkworm-Oaks”) allied to the European 
Artichoke-Gall of Aphilothria gemmae L., by A. Müller. — On 
the Geographical Distribution of the Diurnal Lepidoptera as com- 
pared with that of the Birds, by W. F. Kirby. — Contributions 
towards the Knowledge of the Curculionidae, Part III, by F. 
Pascoe. — Descriptions of Buprestidae collected in Japan by G. 
Lewis, by E. Saunders. — On some new species of European 
Spiders, by O. P. Cambridge. 

Mittheilungen der schweizerischen entomologischen Gesellschaft. Vol. 
IV Heft ims. 2 (0): 
Noctuinen-Fauna der Schweiz, von J. Wullschlegel (Fortsetzung). 
Revue et Magasin de Zoologie, 1873 n°. 9 (0). 
Coléoptères du Nord de l’Afrique, par M. M. L. Fairmaire et Raffray. 


October 1873. 


Newman’s Entomologist, n°. 121 and 122 (Oct. 1873) (a). 
On the Brain and a Portion of the Nervous System of Pediculus 


LIV ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Capitis, by J. S. Bowerbank. — Variety of Melitaea Euphrosyne, 
by Edw. Newman. — Notes on the Mymaridae, by Fr. Walker. — 
On Aphides and Honeydew, by Fr. Walker. — Aspect on the 
underside of the Oak-leaf, July 22, by Fr. Walker. — Note 
on the Appearance of Aphis Nymphaeue and of its Aphidius 
in the Middle of August, by Fr. Walker. — On Parasitism of 


Chaleidiae, by Fr. Walker. — Notes on Southern-Indian Lepi- 
doptera, by W. Watkins (continued). — Life History of Dasy- 
polia Templi, by. C. S. Gregson. — Description of the Larva of 
Deiopeia pulchella, by W. Watkins. — Description of the Larva 
of Oecophora pseudospretella, by C. 8. Gregson. — Description of 
the Larva of Leioptilus Lienigianus, by the same. — Entomological 


Notes, Captures, ete. 


Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 113 (Oct. 1873) (6). 

Notes on British Tortrices (continued) by C. G. Barrett. — Natural 
History of British species of Deltoid Lepidoptera of the genus 
Herminia , by Buckler and Hellins. — Descriptions of new species 
of exotic Rhopalocera, by R. P. Murray. Description of three 
new Continental and one British species of Liburnia, by John 
Scott. — Oniscigaster Wakefieldi, a new genus and species of 
Ephemeridae from New Zealand (with a woodcut), by R. Mae 
Lachlan. — Description of a new species of Lucanidae, by C. 
O. Waterhouse. — Verder vele kleine aanteekeningen. 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. XII, n°. 70 
(Oct. 1873) (0). 

Additions to the Australian Curculionidae. Part V, by Fr. P. Pascoe. — 
Descriptions of new species of Fossorial Hymenoptera in the col- 
lection of the British Museum, by Fr. Smith. — On the Amount 
of substance-waste undergone by Insects in the Pupal state, 
with Remarks on Papilio Ajax, by Raph. Meldola. — On the 
Longicorn Coleoptera of Japan, by H. W. Bates. — On Rhopalo- 
rhynchus Kröyeri, a new Genus and Species of Pyenogonida, by 
James Wood-Mason. — Note on certain species of Phasmidae 
hitherto referred to the Genus Bacillus, by the same. 


Bullettino della Società Entomologica Italiana, Anno V. Trim. 3 (a). 


Degli insetti nocivi e dei loro parassiti enumerazione con note, del 


Prof. C. Rondani. — Comunicazione preventiva sopra i Neurotteri 
(Odonati) del Modenese, del Prof. A. Spagnolini. — Escursioni 


fatte sul monte Pellegrino presso Palermo, da E. Ragusa. — 
Escursioni entomologiche al Bosco della Ficuzza e nei prossimi 
ex-feudi Marraccia, Catagnano e Rao (Sicilia) fatte da G. P. 
Marott. — Materiali por la Fauna entomologica dell’ isola di 
Sardegna. Coleotteri (continuazione) ordinati da P. Bargagli. 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LV 


Nouvelles Archives du Muséum d’histoire naturelle de Paris. tom. IX. 
3° fase. (0). 
Recherches sur la faune carcinologique de la Nouvelle-Calédonie , 
par A. Milne-Edwards. 


Annali del Museo Civico di Storia naturale di Genova, vol. I, II & III (a). 
Gli Opilionidi italiani, memoria di G. Canestrini. — Aphididae Liguriae, 


auctore P. M. Ferrari. — Formicidae Borneenses collectae a J. 
Doria et O. Beccari in territoria Sarawak annis 1865—1867, 
descriptae a G. Mayr. — Note sopra alcuni Coleotteri appartenenti 


alle collezioni del Museo Civico di Genova, per il Dre R. Gestro. — 
Nuove specie italiane del genere Adelops, per L. Fairmaire. — 
Species Aphididarum hucusque in Liguria lectas P. M. Ferrari 
enumerat. 


November 1873. 


Newman’s Entomologist, n°. 123 (Nov. 1873) (a). 


Capture of the King Crab (Limulus Polyphemus) off the Coast of 
Holland; with brief Notice of its Characters (with illustrations), 
by Edw. Newman. — Notes on the Oxvyura. Family I. Platygas- 
tridae (with illustrations), by F. Walker. — Notes on Southern 
Indian Lepidoptera, by W. Watkins. — Entomological Notes, 
Captures, ete. 


Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 114 (Nov. 1873) (0). 


Note on the Lepidopterous Fauna of St. Vincente, with Descrip- 
tion of a new species of Gelechia, by Prof. Weyenbergh, Ph. D. — 
Description of nine new species of Lycaenidae from the West 
Coast of Africa, by W. C. Hewitson. — Description of a new 
Japanese species of Lycaena, and change of name of L. cassioides 
Murray, by R. P. Murray. — On certain British Hemiptera- 
Homoptera (Revision of the Bythoscopulae), by J. Scott. — 
Notes on Anisotomidae, with description of three new species 
(two from Japan, and one from Great-Britain) n°. 1, by E. C. 
Rye. — Description of a new species of Liosomus from Great 
Britain, by the same. — Entomological Notes, etc. — Notes 
on British Tortrices, by G. C. Barrett. 


Annals and Magazine of Natural History. 4th ser. vol. 12, n°. 71 
(Nov. 1873) (0). 

On the Longicorn Coleoptera of Japan, by H. W. Bates. — Des- 
criptions of new species of Fossorial Hymenoptera in the Collec- 
tion of the British Museum, by F. Smith. — On the Respiratory 
Organs of the Araneida, by P. Berthan. — Migrations of Danais 
Archippus, by G. Semper. — On the Zoological Position and 
Function of the Parasitic Acarina called Hypopus, by M. Mégnin. 


LVI ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Correspondenz-Blatt des zool.-miner. Vereins in Regensburg, 27ter Jahrg. 
1873. 980): i 
Systematische Uebersicht der Käfer, welche in Baiern und der 
nächsten Umgebung vorkommen, von G. Kittel. 


D'ecember 1873. 


Newman’s Entomologist, n°. 124 (Dec. 1873) (a). 
Controlling Sex in Butterflies, by Chas. V. Riley. — Entomological 
Notes, Captures ,. ete. 


Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 115 (Dec. 1873) (0). 

Description of six new Species of Epitola from the West-Coast of 
Africa, by W. C. Hewitson. — Descriptions of new Species 
of African Diurnal Lepidoptera, by Chr. Ward (continued). — 
The Lepidoptera of Ireland, by E. Birchall, containing a List of 
Species observed in Ireland since publication of list in the Ent. 
Mo. Mag. vol. III (1866). — Description of a new Species óf Silis 
from Angola, by Ch. O. Waterhouse. — Entomological Notes, 
Captures, ete. — Description of a second Species of Aphanocephalus 
Woll. from Japan, by E. C. Rye. — On new Coleoptera from 
Japan, by T. Vernon Wollaston. 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. XII, n°. 72 
(Dec. 1873) (0). 

Descriptions of new Genera and Species of Heteromera, chiefly from 
New Zealand and New Caledonia, together with a Revision of 
the Genus Hypaulax and a Description of an allied new Genus 
from Colombia, by F. Bates. 


Album der Natuur, Jaarg. 1874. aflev. 1 (0). 
Dierlijke vermomming, door P. Harting. 


Archiv für Naturgeschichte, von Troschel, 37ster Jahrg. 6 tes Heft. (4). 

Bericht iiber die wissenschaftlichen Leistungen im Gebiete der My- 

riapoden, Arachniden und Crustaceen wiihrend des Jahres 1869— 
1870, von A. Gerstaecker (Fortsetzung). 


Coleopterologische Hefte, von E. von Harold. Heft VI—XI. (0). 
Zweite Nachlese zu den Käfern von Tirol, von V. Gredler. — Die 
Arten der Gattung Euparia, von E. von Harold. — Ueber den 
Gattungsnamen Trachys, von Dr. G. Kraatz. — Bemerkungen zur 
Nomenclatur der Elateriden, von H. von Kiesenwetter. — Ueber 
Nomenclatur, von E. von Harold. — Die Gattungen der Coleo- 
pteren, von G. R. Croteh (übersetzt von E. von Harold). — 
Beiträge zur Familie der Tenebrioniden, von Dr. Haag-Rutenberg. — 
Die Arten der Gattung Ammoecius, von E. von Harold. — Bei- 
träge zur Familie der Tenebrioniden , von Dr. Haag-Rutenberg (IItes 
Stück). — Diagnosen neuer Coprophagen, von E. von Harold, — 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN, LVII 


Verzeichniss der von Dr. Beccari in Bogos gesammelten copro- 
phagen Lamellicornién , von E. von Harold. — Beiträge zur Familie 
der Tenebrioniden , von Dr. Haag-Rutenberg (IItes Stück). — Dia- 
gnosen neuer Coprophagen, von E. von Harold. — Monographie 
der Gattung Trox, von E. von Harold. — Description of a new 
Aphodius, by J. L. Leconte. — Memorandum zu den Coleoptera 
Caffrariae: Longicornia, von Ol. Im. Fähraeus. — Einige Bemer- 
kungen zu dem Aufsatze: über Nomenclatur, von H. von Kiesen- 
wetter. — Beiträge zur Familie der Tenebrioniden, von Dr. Haag- 
Rutenberg (Schluss). — Dritte Nachlese zu den Käfern von Tirol, 
von V. Gredler. — Bemerkungen zur Nomenclatur der Dytiseidae, 
von H. von Kiesenwetter. — Ueber Geotrupes stercorarins und die 
nächstverwandten Arten, von E. von Harold. — Diagnosen neuer 
Coprophagen, von E. von Harold. 


Schriften der Königl. phys.-ökon. Gesellschaft zu Königsberg, 13ter 
Jahrg. 2te Abth. (a). 
Ueber die Raupe und Puppe der Argynnis Laodice, von G. Kiinow 
(mit einer Tafel). 


Proceedings of the Scientific. Meetings of the Zoological Society of 
London for the year 1872, prt. II & II (a). 

Descriptions of new Indian Lepidoptera, by F. Moore. — Descrip- 

tions of twenty-four new Species of Erigone, by O. P. Cambridge. — 

On Platypsyllidae, a new Family of Coleoptera, by J. L. Leconte. 


Bulletin de la Société Impériale des Naturalistes de Moscou. Ann. 
1872, n°. 4 (0). 
Enumeration der in den russischen Gouvernements Kiew und Vol- 
hynién bisher aufgefundenen Käfer, von J. H. Hochhuth. 


Mittheilungen der schweizer. entom. Gesellschaft, Vol. IV. Heft n°. 3 (4). 

Noctuinen-Fauna der Schweiz, von J. Wullschlegel (Fortsetzung). — 

Observations sur les notes synonymiques ete. de M. Desbrochers 

des Loges, par H. Tournier. — Entomologische Beobachtungen 

. und Notizen, von J. Erné. — Neue schweizerische Microlepidopte- 
ren, von H. Frey. 


Stettiner Entomologische Zeitung, 34ter Jahrg. 1873. (0). 

Die Larven von Ascalaphus, von Dr. H. Hagen. — Coleopterologisches , 
von J. Sahlberg. — Exotisches, von C. A. Dohrn. — Vier neue 
deutsche Staphilinen, beschrieben von Dr. E. Eppelsheim. — 
Allantus consobrinus Klug var. Zwickoviensis m., von D. H. R. 


von Schlechtendal. — Lepidopterologisches, von F. Eppelsheim. — 
Gelechia Kiesenwetteri n. sp., beschrieben von W. Heuäcker. — 
Lepidopterologische Notizen, von W. Heuäcker. — Ueber das 


Ausfüttern der Insecten-Kästen, von H. B. Möschler. — Beobach- 
tungen über einige Lepidopteren, von A. Fuchs. — Autheraea 


LVIII ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Gueinzü, eine alte Saturnide aus Natal, von P. Maassen. — 


Lepidopterologisches, von A. Dihrik. — Sammelbericht, von Dr. 
H. Beuthin. — Lepidopterologische Beobachtungen vom Jahre 


1872, von P. C. Zeller. — Erwiderung des Professor Schenck. — 
Synonymische Miscellaneen , von Dr. Suffrian. — Ueber den Fundort 
von Anthidium curvipes Imhoff, von A. Müller. — Lepidopterolo- 
gische Mittheilungen aus Nord-Finnland, von J. G. Schilde. — 
Acridiodea nonnulla nova insigniora, deseripsit A. Gerstaecker. — 
Ueber Morphiden, von H. B. Möschler. — Nordamerikanische 
Tineen, von Prof. H. Frey und J. Boll. — Ueber die entomolo- 
gischen Arbeiten Hans Ström’s, von Dr. H. Hagen. — Ein Aus- 
flug nach dem Altvater-Gebirge, von J. P. E. Frdr. Stein. — 
Lepidopterologische Notizen, von W. Heuäcker. — Acalles Sophiae., 
n. sp. Tschapeck. — Die Larven von Myrmeleon, von Dr. H. 
Hagen. — Chilenische Insekten, beschrieben von Dr. R. A. Phi- 
lippi. — Randglossen zu einigen Arten der Gattung Julodis Eschsch. 
von C. A. Dohrn. — Exotisches, von C. A. Dohrn. — Dolichopoden 
aus Mecklenburg, beschrieben von Direet. Raddatz. — Bemer- 
kungen über einige Hummelarten, von Dr. Kriechbaumer. — Eine 
neue Plutella, von Dr. Steudel. — Zur Naturgeschichte einiger 
Eupitheeien, von A. Fuchs. — Uebersicht der europäischen Arten 
des Genus Ichneumon (Wesmael) mit Angabe der bei Birkenfeld 
vorkommenden und Beschreibung neuer Arten, von Tischbein. — 
Lepidopterologische Notizen, von Dr. A. Speyer. — Ist die Ue- 
berwinterung gewisser .Raupen-Arten zu deren Entwicklung noth- 
wendig ?, von Dr. Kalender. — Protest, von C. A. Dohrn. — 
Eine Völkerwanderung der Libellula quadrimaculata, von A. Kuwert. 
— Lamellicornia Argentina, von H. Burmeister. — Neuropterolo- 
gisches, von R. Mac-Lachlan. — Ueber ein zweiköpfiges Monstrum 
(Larve von Chironomus) und über Inseeten-Monstra überhaupt, 
von H. Weyenbergh. — Verzeichniss der Ende 1873 in der Bibli- 
othek des Stettiner entom. Vereins vorhandenen Bücher. 
Annual Report of the Board of Regents of the Smithsonian Institution, 
for the year 1871 (a). 
Alternate Generation and Parthenogenesis in the Animal Kingdom, 
by Dr. G. A. Kornhuber. 
Report of the Commissioner of Agriculture, for the year 1871 (a). 
Report of the Entomologist and Curator of the Museum, Townend 
Glover. 
Monthly Reports of the Department of Agriculture, for the year 1872 (a). 
Bevat verschillende Entomologische Verslagen. 


Januarij 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 125 (Jan. 1874) (a). 
Descriptions of Oak-galls, translated by Miss A. Weise. — Notes 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LIX 


on the Oxyura. Family 2. Scelionidae, by Fr. Walker. — A List 
of Macro-Lepidoptera taken in Alderney, by W. A. Luff. — 
Three Notes on Aphides, by Fr. Walker. -- Entomological Notes, 
Captures, ete. 


Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 116 (Jan. 1874) (6). 

Notes on Coleoptera common to Europe and Japan, by G. Lewis. — 
Descriptions of three new Species of Scarabaeidae from Australia 
and Japan, by Ch. O. Waterhouse. — Description of a second 
species of Cathormiocerus from Great Britain, by E. C. Rye. — 
Entomological Notes, Captures, ete. — The local Entomological 
Societies in London. — Remarks on some of the Hemiptera enu- 
merated by Herr Thomson in the 4th Fasciculus of his , Opuscula 
Entomologica, by J. W. Douglas. — On certain British Hemiptera- 
Homoptera, by J. Scott (continued). 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 13, n°. 78 
(Jan. 1874) (b). 

Descriptions of New Genera and Species of Heteromera, chiefly 
from New Zealand and New Caledonia, together with a Revision 
of the Genus Hypaulax and a Description of an allied New Genus 
from Colombia, by F. Bates. — On the Sterile Eggs of Bees, by 
C. Claus and C. von Siebold. — The Parasitie Mites of Birds, 
a Contribution to the Knowledge of the Sarcoptidae, by E. Ehlers. 


Revue et Magasin de Zoologie, 1873, n°“. 10 et 11 (0). 
Nouvelles espèces de Coléoptères du nord de l'Afrique, par M. M. 
Fairmaire et Raffray. — Description d’un nouveau genre de 
Goliathide, Westwoodia Howittii, par M. F. de Castelnau. 


Album der Natuur, 1874, aflev. 2 (b). 
Merkwaardige nesten, door Dr. P. Schuringa. — Myriapoden der 
steenkolen-periode. 


Archiv für Naturgeschichte, von Troschel. 39ster Jahrg. 3tes Heft (0). 
Von den Sinnesorganen der Insecten im Allgemeinen, von Gehör- 
und Geruchsorganen im Besonderen, von Dr. A. Paasch (Schluss). 


Februarij 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 126 (Febr. 1874) (a). 

Notes on the Oxyura. Family 3. Ceraphronidae, 4. Diapridae, 
5. Belytidae, 6. Proctotrupidae, 7. Heloridae, 8. Embolemidae, 9. 
Bethylidae, 10. Dryinidae, by Fr. Walker. — Notes on the Wing- 
bones of the Two-winged Flies, by Fr. Walker. — Additions to 
the List of Macro-Lepidoptera inhabiting Guernsey and Sark, 
by W. A. Luff. — Entomological Notes, Captures, etc. 


Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 117 (Febr. 1874) (b). 
Notes on the Development of Volucella bombylans, parasitical in 


LX ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


the nests of Carder-bees; with Observations on the Development 
of the tubular head-appendages of its pupa, by Miss E. A. Ormerod. 
— On new Coleoptera from Japan (concluded), by T. V. Wollas- 
ton. — Description of a new species of Isonychus (Fam. Melolon- 
thidae) from Granada, by C. O. Waterhouse. — Description of 
a new genus and species of Satyridian butterflies , by A. G. Butler. — 
Description of four new African butterflies, by W. C. Hewitson. — 
Description of a new genus and two new species of European 
Oxyura, by T. A. Marshall. — Entomological Notes, Captures, etc. 


Newman’s Zoologist, Sec. ser. n°. 101 (Febr. 1874) (0). 
On the Occurrence of Limulus Polyphemus off the Coast of Holland, 
and on the Transmission of Aquarium-Animals, by W. A. Lloyd. 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 13, n°. 74 
(Febr. 1874) (0). 

The Geographical Relations of the New-Zealand Fauna, by F. W. 
Hutton. — Descriptions of New Genera and Species of Heteromera, 
chiefly from New Zealand and New Caledonia, together with a 
Revision of the Genus Hypaulax and a Description of an allied 
New Genus from Colombia, by F. Bates. — On some recent Remarks 
by Mr. Meldola upon Iphiclides Ajax (Papilio Ajax auct.), by S. 
H. Scudder. 

Album der Natuur, 1874. 3de afl. (0). 

Een blinde kreeft. 


Correspondenz-Blatt des zool.-min. Vereines in Regensburg, 27ster Jahrg. 
1873, n°. 10-11 (b). 

Systematische Uebersicht der Käfer, welche in Baiern und der 

nächsten Umgebung vorkommen (Fortsetzung), von G. Kittel. 
Revue et Magasin de Zoologie, 1873, n°. 12 (0). 

Aberration de la Vanessa Urticae, Aber. Atrebatensis, par M. le 
Dr. Boisduval. — Enumération des Staphylinides recueillis en 
Asie mineure, par M. Th. Deyrolle, et descriptions d’especes 
nouvelles, par M. le Dr. Sharp. 


Archiv für Naturgeschichte, von Troschel. 40ster Jahrg. istes Heft. (b). 
Beitrag zur Kenntniss einiger Insektenlarven, von Dr. W. Rolph. — 
Mutillarum Americae meridionalis indigenarum synopsis systematica 

et synonymica, auctore A. Gerstaecker. 


Maart 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 127 (March 1874) (a). 

Variety of Argynnis Adippe (with illustrations) by Edw. Newman. — 
Descriptions of Oakgalls (with illustrations), by Miss A. Weise. — 
The Naturalist in Nicaragua, by Th. Belt. — List of Lepi- 
doptera forwarded to Edw. Newman, by G. F. Mathew. — Cap- 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LXI 


tures of Hymenoptera in 1873, by Fr. Smith. — Entomological 
Notes, Captures, etc. 
Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 118 (March 1874) (0). 
Natural History of Lithosia quadra, by W. Buckler. — Descriptions 
of two species of Tenthredinidae, new to science, from Scotland, 
by P. Cameron Jun. — Description of a new European species 
of Bethylides (Hymenoptera: Oxyura), by T. A. Marshall. — 
Description of a new African species of the genus Ischiodontus 
Cand. (Coleoptera: Fam. Elateridae) by ©. Ritsema. — Description 
of a new species of Heliconia from central America, by W. C. 
Hewitson. — Descriptions of new species of Coleoptera from Japan, 
by H. S. Gorham. — Description of a new species of Buridius 
(Coleoptera: Rhyncophora) from Singapore, which destroys Orchids, 
by C. O. Waterhouse. — Notes on some Odonata, etc. in the 
Collection of the Royal Dublin Society, by R. Mac-Lachlan. — 
Note on Pulex obtusiceps Ritsema, by T. J. Bold. — Entomo- 
logical Notes, Captures, etc. — On certain British Hemiptera- 
Homoptera (Revision of the Bylhoscopidae: concluded), by J. Scott. 
Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 13, n°. 75 
(March 1874) (0). 
On the Geodephagous Coleoptera of New-Zealand, by H. W. Bates. 
Album der Natuur, 1874. 4de aflev. (0). 
Lichtorganen van Pyrophorus noctilucus. — Zoogenaamde nesten van 
bladluizen, door Snellen v. Vollenhoven. 


Bullettino della Società Entomologica Italiana, Anno V. Trim. 3 (a). 
Degli Insetti nocivi e dei loro parassiti enumerazione con note del 


Prof. Camillo Rondani (continuazione). — Di un nuovo Georyssus 
e Calomicrus trovati in Sicilia, da Enrico Ragusa. — Note sino- 


nimiche, di Enrico Ragusa. — Ancora della Thalessa clavata e di 
un altro imenottero nuova per la Fauna entomologica del Piemonte, 
nota del Cav. Vittore Ghiliani. — Materiali per la Fauna ento- 
mologica dell’isola di Sardegna. Coleotteri ordinati da P. Bargagli 
(continuazione e fine). — Di alcuni Neurotteri (Libellula Lin. et 
auct., Odonati Fab.) dei dentorni di Padova raccolti ed ordinati 
da C. Tacchetti. — Sul Trimium siculum nov. sp. di De Saulcy, 
nota di E. Ragusa. — Elenco dei Lepidotteri raccolti nei dintorni 
della IV Cantiniera dello Stelvio, nota dell’Ingegnere A. Curò. — 
Nuove osservazioni sulla partenogenesi del Bombyx mori Lin. di 
C. de Siebold. — Rassegna. Coleotteri. Revisione del genere 
Timarca di L. Fairmaire ed. E. Allard. 

Correspondenz-Blatt des zool.-min. Vereines in Regensburg, 27ster Jahrg. 
1873, n°. 12 (0). 

Systematische Uebersicht der Käfer, welche in Baiern und der 

nächsten Umgebung vorkommen (Fortzetzung), von G. Kittel. 


LXII ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Revue et Magasin de Zoologie, 1874, n°. 1 et 2 (0). 
Monographie des Agaristidées (Lépidoptères), par le Dr. Boisduval. 


April 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 128 (April 1874) (a). 
Descriptions of Oak-galls, translated by Miss Weise. — Geographical 
Distribution of Continental Rhopalocera, by the Rev. F. A. Walker. 
— Entomological Notes, Captures, ete. — Extracts from the Pro- 
ceedings of the Entomological Society of London, Jan. 5 to 
Febr. 3, 1874. 


Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 119. (April 1874) (0). 

Notes on certain species of the genus Orthostira Fieb., with reference 
to Mr. Douglas’s remarks, by J. Sahlberg. — Notes on British 
Tortrices, by C. G. Barrett. — Description of a new species of 
Charaxes from the West Coast of Africa, by W. C. Hewitson. — 
Occurrences of Diurnal Lepidoptera at Galena, Illinois, 1871-1873, 
by Th. E. Bean. — Entomological Notes, Captures, ete. — 
New species of Cicindelidae, by H. W. Bates. 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 13, n°. 76 
(April 1874) (0). 

On the Geodephagous Coleoptera of New Zealand, by H. W. Bates. — 
On a new Species of Arcturus (A. damnoniensis), by Th. R. R. 
Stebbing. — A Revision of the Genera Epicharis, Centris, Eulema 
and Euglossa, belonging to the family Apidae, section Scopulipedes , 
by Fr. Smith. 


Revue et Magasin de Zoologie, 1874, n°. 3 (0). 

Description et figures de deux espèces nouvelles du genre Anthidium 

F., provenant de l’Archipel des Indes-Orientales, par C. Ritsema. 
Berliner Entomologische Zeitschrift, 17ter Jahrg. (1873) 1stes und 2tes 
Vierteljahrsheft. (0) 

Revision der Cisteliden-Gattung Podonta Muls., von H. von Kiesen- 
wetter. — Bemerkungen zur Bearbeitung der Luperus-Arten in 
der Monographie des Gallérucides von Joannis in Marseul’s Abeille, 
T. III. Ann. 1866. p. 1 flg., von H. von Kiesenwetter. — Zwei neue 
Aphyctus-Arten, von H. von Kiesenwetter. — Diptera nova, in 
Pannonià inferiori et in confinibus Daciae regionibus a F. Ko- 
warzio capta. Descripsit H. Loew. — Essai monographique sur 
le genre Cymindis proprement dit, par le Baron M. de Chaudoir. — 
Beiträge zur Kenntniss der Peruanischen Käferfauna auf Dr. Abend- 
roth’s Sammlungen basirt, von Th. Kirsch. — Melitaea Melicerta 
(var. nova) ein muthmasslicher Bastard von Afhalia Rott. u. 
Dictynna Esp. aus der Umgegend Berlin’s, von Julius Pfützner. — 
Zur Nomenclatur der Cryptocephaliden, von E. von Harold. — 
Deutungen einiger Käferarten 1817 beschrieben in Beck's Beiträgen 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LXITI 


zur baierischen Insekten-Fauna, von Dr. G. Kraatz. — Revision 
der europäischen Arten der Coccinelliden-Gattung Exochomus 
Redtb., von Dr. G. Kraatz. — Eine neue deutsche Exochomus-Art 
(E. minutus), von Dr. G. Kraatz. — Ueber Uloma Perroudi Muls. 
aus Deutschland und eine neue Art von Cypern, von demselb. — 
Eine neue Laufkäferart aus Thüringen (Ophonus planiusculus), 
von demselb. — Ueber Adimonia fontinalis Boh. Thomson, und 
Ueber Adimonia pallida Joannis; von demselb. — Ueber Cyphon 
nigriceps Thomson, Kiesenwetter, von demselb. — Aylolaemus 
fasciculosus Gyll., von demselb. — Ueber Xylosteus gracilis nov. 
sp., von demselb. — Zwei neue Coleopteren aus Schlesiën, von von 
Rottenberg. — Eine entomologische Exkursion durch die Grafschaft 
Glatz und in das Riesengebirge, von W. Koltze. — Sammelbe- 
richte von Kellner, Kirsch und Kraatz. — Ueber den Fang des 
Phloeophilus Edwardsii. — Synonymische Bemerkungen, von 
Kraatz, Kirsch , Kellner und von Rottenberg. — Neue Literatur. -— 
Ueber den für Deutschland neuen Hydaticus piciventris Thoms., 
von Dr. G. Kraatz. — Entomologische Beiträge zur Beurtheilung 
der Darwin’schen Lehre von der Entstehung der Arten, von H. 
von Kiesenwetter. — Alexis Fedtschenko. Ein Nachruf von G. 
Lohde. — Eine neue Art Trichodes Herbst, nebst Bemerkungen 
über einige früher beschriebene, von Dr. G. Kraatz. 


Annali del Museo Civico di Storia Naturale di Genova, vol. IV (a). 

Catalogo sistematico dei Ragni del Canton Ticino, con la loro Dis- 
tribuzione orizzontale e verticale e cenni sull’ Araneologia elvetica, 
pel Dott. P. Pavesi. — Notes sur les genres Morio et Perigona, 
par M. J. Putzeys. — Catalogo dei Dascillidi, Malacodermi e 
Teredili della Fauna europea e circummediterranea, appartenenti 
alle collezioni del Museo Civico di Genova, per F. Baudi. — 
Muscaria exotiea Musei Civici Januensis observata et distineta 
a Prof. C. Rondani. — Viaggio dei Sign. Antinori, Beccari e 
Issel nel Mar Rosso e tra i Bogos. Crostacei I. Intorno ad alcuni 
Cirripedi raccolti nel Mar Rosso. Nota del Prof. G. Seguenza. — 
Révision des Broscides de l’Australie d’après la collection de M. 

. le Comte de Castelnau, par M. J. Putzeys. — Sopra una nuova 
specie di Ragni (Nesticus speluncarum) appartenente alle collezioni 
del Museo Civico di Genova. Nota del Prof. P. Pavesi. — Note 
sopra alcuni Coleotteri appartenenti alle collezioni del Museo Civico 
di Genova, per il Dott. R. Gestro. — Description de quelques 
Coléoptères Hétéromères de la partie australe de l'Amérique, par 
M. Léon Fairmaire. 


Bulletin of the Buffalo Society of Natural Sciences, vol. I n°. 2 and 3 (a). 
Contributions to a Knowledge of North American Moths, by A. R. 
Grote. — A Study of North American Noctuidae, by A. R. Grote. — 


LXIV ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Descriptions of Noctuidae prineipally from California, by A. R. 
Grote. — On the North American Geometridae in the Colleetion 
of the British Museum, by A. R. Grote. — Kleiner Beitrag zur 
Kenntniss einiger Nordamerikanischen Lepidoptera, von A. R. 
Grote. Description of the Genera Argyrophyes and Condylolomia 
and of a species of Deuterollyta, by A. R. Grote. — Description 
of a Butterfly new to the Lower Lake Region, by A. R. Grote. — 
Description of three Genera of Noctuidae, by A. R. Grote. — 
On Wallengren’s „Lepidoptera Scandinaviae Heterocera disposita 
et descripta”, by A. R. Grote. 
Bulletin of the Essex Institute, vol. IV (a). 


Injurious inseets in Essex County, by Dr. A. S. Packard. — Essex 
County Spiders, by J. H. Emerton. 


Proceedings of the Boston Society of Natural History, vol. XIV and 
XV part 1 and 2 (a). 
Observations on the Development of Pholeus, by J. H. Emerton. — 
On the Larvae of the Hemerobina, by Dr. H. A. Hagen. 


Six Annual Report of the United States Geological Survey (a). 
Coleoptera, by G. H. Horn. — Notes on Orthoptera, by Cyrus 
Thomas. — Odonata from the Yellowstone, by Dr. H. Hagen. — 
Descriptions of new species of Mallophaga collected by C. H. 
Merriam While in the Government Geological Survey of the Rocky 
Mountains, by A. S. Packard Jr. — Description of new Insects, 
by A. S. Packard Jr. — Insects inhabiting Great Salt Lake and 
other saline or alkaline lakes in the West, by A. S. Packard Jr. 


Memoirs read before the Boston Society of Natural History, vol. II. 
pri II, n0.3. 
On the Carboniferous Myriapods preserved in the Sigillarian Stumps 
of Nova Scotia, by S. H. Scudder. 


Report of the United States Geological Surveys of the Territories, 
vol. V prt. 1 (a). 

Acrididae of North America, by Cyrus Thomas. 

Bulletin de la Société Impériale des Naturalistes de Moscou, Ann. 
1873, 1022 (0): 

Reise nach Baku, Lenkoran, Derbent, Madschalis, Kasum Kent, 
Achty, von A. Becker. — Enumération des nouvelles espèces de 
Coléoptères rapportés de ses voyages par feu Victor Motschoulsky. 
(12me article). 

Verhandlungen der k. k. zool-bot. Gesellschaft in Wien, Jahr 1873. 
Bd. XXIII (a). 

Zoologische Miscellen, von G. Ritter von Frauenfeld (Die neuesten 
Beobachtungen über Phylloxera vastatrix. Hydrachna geographica 
auf Dytiscus-Arten schmarotzend). — Beitrag zur Orthopteren-Fauna 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LXV 


Tirols mit Beschreibung einer neuen Pterolepis, von H. Krauss. — 
Uebersicht der bis jetzt in der Sandezer Gegend West-Galiziens 
gesammelten Dipteren, von Dr. A. Grzegorzek. — Beitrag zur 
Naturgeschichte von Eumolpus vitis F., von Dr. Geyza v. Horväth. — 
Hymenopterologische Beiträge, von Dr. J. Kriechbaumer. — Haemo- 
phila, nov. gen. Tabanidarum, von Dr. J. Kriechbaumer. — 
Verzeichniss der im Jahre 1872 in der Umgebung von Livorno 
und Pratovecchio gesammelten Schmetterlinge nebst Beschreibung 
von zwei neuen Schaben aus Sicilién, von J. Mann. — Zoologische 
Notizen, von Dr. F. Löw. — Seltsame Geschichte eines Tagfalters, 
von S. H. Scudder. — Zwei neue Anthicinen, beschrieben von 
Dr. CI. Hampe. — Beitrag zur Schmetterlingskunde Dalmatiens, 
von V. Geiger. — Zoologische Miscellen , von G. Ritter von Frauen- 
feld (Neuer Kartoffelschädling in America. — Zwei neue Gall- 
mücken. — Neuer Phyllopode. — Angebliches Mittel gegen Phyl- 
lorera. — Anobium paniceum L. in Paprika.) — Die europäischen 
Arten der Gattung Lepidurus Leach, nebst einigen biologischen 
Bemerkungen über Phyllopoden, von Dr. F. Brauer. — Beiträge 
zur Kenntniss der Nordamerikanischen Nachtfalter, besonders. der 
Microlepidopteren, von P. C. Zeller. 2te Abth. — Beiträge zur 
Kenntniss der Phryganiden, von Dr. H Hagen. — Beitrag zur 
e Dipteren-Fauna Ungarns, von F. Kowarz. — Dr. J. R. Schiner. 
Ein Nachruf von G. R. v. Frauenfeld. — Georg Ritter von Frauen- 
feld. Ein Nachruf von Karl Brunner von Wattenwyl. — Acht neue 
Arten deutscher zweiflügeliger Insecten, von Th. Beling. — 
Neue Lepidopteren gesammelt von Herrn Haberhauer , beschrieben 
von A. Rogenhofer und J. Mann. — Beitrag zur Naturgeschichte 
verschiedener Arten aus der Familie der Tipuliden, von Th. Beling. 
— Ueber Diaptomus amblyodon n. sp., von Dr. E. Marenzeller. 


Nouvelles Archives du Muséum d’histoire naturelle de Paris. tom. IX 
fasc. 4 (b). 
Recherches sur la faune careinologique de la Nouvelle Calédonie, 
par M. A. Milne-Edwards (suite et fin). 


Mei 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 129 (May 1874) (a). 

Melitaea Selene ? variety, by E. Newman. — Descriptions of Oak- 
galls. Translated from Dr. Mayr’s „Die Mitteleuropäischen Eichen- 
gallen” by Mrs. Hubert Herkomer née Weise. — Notes on the 
Wing-bones of the Two-winged Flies, by F. Walker. — Notes 
on some Amurland European Diptera, by F. Walker. — Ento- 
mological Notes, Captures, etc. 

Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 120 (May 1874) (b). 


On certain British Hemiptera-Homoptera (Revision of the family 
= 


LXVI ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Delphacidae) by J. Scott. — Hemiptera-Heteroptera : descriptions 
of two new species of the family Emesidae, id. — Description 
of a genus and species of Hemiptera-Heteroptera new to Europe, 
id. — Description of two West African Butterflies from the 
collection of Henly G. Smith, by W. C. Hewitson. — Entomological 
Notes, Captures, ete. — Index to vol. X. 


Newman’s Zoologist, Sec. ser. n°. 104 (May 1874) (0). 
Notes on the Lido, Torcello and the Pineta, by F. A. Walker. 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 13, n°. 77 
(May 1874) (0). 

A Concise Notice of Observations on certain Peculiarities in the 
Structure and Functions of the Araneidea, by J. Blackwall. — 
A Revision of the Genera Epicharis, Centris, Eulema and Euglossa 
belonging to the Family Apidae, Section Scopulipedes, by F. Smith. 
— A List of Butterflies taken on the march to Coomassie by 
Lieutenant Alwin S. Bell, between Mansu and the River Prah, 
with Descriptions of new Species, by W. C. Hewitson. — Addi- 
tions to the Australian Cureulionidae, Part. VI, by F. P. Pascoe. — 
Contributions towards the Natural History of the Termites, by 
Dr. F. Müller. — On new Parasitic Crustacea from the N. W. 
Coast of America, by H. W. Dall. 


Album der Natuur, jaarg. 1874. aflev. 6 (0). 

Nieuw schadelijk insekt, door D. L. — Bewaarmiddel voor insekten, 

door Hg. — Tetraneura of Phylioxera ? door P. Schuringa. 
Revue et Magasin de Zoologie, 1874, n°. 4—6 (0). 

Mémoire sur les Coléoptères Tenebrionides formant les genres Sepidium 
F. et Vieta Cast., par M. E. Allard. — Description des Fourmis 
d'Europe pour servir à l’étude des insectes myrmécophiles, par 
E. André. 

Junij 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 130 (June 1874) (a). 
Gortyna flavago and its Householding, by Edw. Birchall. — The 


Goat-moth Larva underground, by Edw. Newman. — Notes on 
the Wing-bones of the Two-winged Flies, by Fr. Walker (conti- 
nued). — Entomological Notes, Captures, etc. 


Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 121 (June 1874) (b). 
Descriptions of some new species of the genus Pachytricha, by D. 
Sharp. — Descriptions of five new Lucanoid Coleoptera, by Chas. 
O. Waterhouse. — British Hemiptera, Additional Species, by 
J. W. Douglas. — Notes on British Zortrices, by ©. G. Barrett 
(continued). — Entomological Notes, Captures, ete. — Orbituary : 
Dr. Herrich Schaeffer and Th. J. Bold. — Notes on Cicindelidae 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LXVII 


and Carabidae, and Descriptions of new species (n°. 17), by H. 
W. Bates. 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 13, n°. 78 
(June 1874) (0). 
Additions to the Australian Curculionidae (Part VII), by Fr. 


Pascoe. — A Revision of the Genera Epicharis, Centris, Eulema 
and Euglossa belonging to the Family Apidae, Section Scopuli- 
pedes, by F. Smith. — Observations on the Spermatophores of 


the Decapod Crustacea, by M. Brochi. 


Correspondenz-Blatt des zool.-min. Vereines in Regensburg, Jahrg. 28, 
n°. 1—3 (0). 
Systematische Uebersicht der Käfer welche in Bayern und der 
nächsten Umgebung vorkommen (Fortsetzung), von G. Kittel. 


Annales des Sciences Naturelles. Zoologie. 5e ser. tome 19, n°. 3—6 (0). 
Note sur le Nephrops Stewartii W. Mason, par A. Milne Edwards. 
— Mémoire sur. des Crustacés rares ou nouveaux des còtes de 
France, par M. Hesse. — Essai sur le venin du Scorpion, par 
le Dr. Jousset de Bellesme. — Observations sur la Réproduction 

du Phylloxera du chêne, par M. Balbiani. 


Julij 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 131 (Julij 1874) (a). 

Descriptions of Oak-galls. Translated from Dr. Mayr’s „Die Mittel- 
europäischen Eichengallen ”, by Mrs. Hubert Herkomer née Weise. 
(continued). — Notes on the Wing-bones of the Two-winged 
Flies, by Fr. Walker (continued). — Netherland Insects. Trans- 
lated from the Dutch of Christian Sepp, by Edw. Birchall. — 
Notes on the Macro-Lepidoptera of Liibeck, by A. W. Paul. — 
A few Days in East-Sussex, by W. H. Tugwell. — Entomolo- 
gical Notes, Captures, ete. 

Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 122 (July 1874) (0). 

Notes on British Tortrices, by C. G. Barrett (continued). — Illu- 
strations of Insect Monstrosities, n°. 1. — On a monstrous 
stag-beetle (Lucanus Elaphus), by Prof. J. O. Westwood. — 
Description of a new species of Cetoniadae, by D. Sharp. — 
Descriptions of new Lycaenidae from West-Africa, by W. C. 
Hewitson. — Descriptions of three new Butterflies from Costa 
Rica, by Herbert Druce. — Entomological Notes, Captures, 
ete. — Life History of Meligethes, by E. A. Ormerod. 

Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 13, n°. 79 
(July 1874) (b). 

Amphipodous Crustacea. A new Species, and some Items of 

Description and Nomenclature, by T. R. R. Stebbing. — On 


LXVIII ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Callisoma Branickii, a new Species from Nice, by A. Wrzés- 
niowski. — On the Longicorn Coleoptera of New-Zealand, by 
H. W. Bates. — New Observations on the Habits of the Ants 
of the South of France, by T. Moggridge. — On the Metamor- 
phoses of the Acarina of the Families Sarcoptidae and Gamasidae , 
by M. Megnin. 


Verhandlungen des naturhistorischen Vereines der preussischen Rhein- 
lande und Westphalens, Jahrg. 29 (1872) und 30 (1873) (b). 
Anwendung der Darwinschen Lehre auf Bienen, von H. Müller. — 
Die dem Wein- und Obstbau schädlichen Insekten, von E. 
Taschenberg. — Ueber die Cetoniden der Philipine- und Sulu- 
Inseln, van Dr. Mohnike. — Verzeichniss Westphälischer Spinnen 
(Araneiden), von F. Karsch. — Ueber monströse Körperbildung bei 
Coleopteren. von Dr. Mohnike. — Ueber den nordamericanischen 
Kartoffelverwüster Doryphora decemlineata Say, von Cornelius. 


Annales de la Société entomologique de Belgique. Tome 16e (1873) (b). 
Revision des Psocides décrites par Rambur, suivie de la liste des 
espèces de cette famille observées jusqu'ici en Belgique, par M. 
de Sélys-Lonchamps. — Deuxième Supplément à la Révision 
générale des Clivinides, par M. J. Putzeys. — Monographie des Ga- 
lathides, par J. Putzeys. — Description de quelques Tychiides 
nouveaux, par M. J. Desbrochers des Loges. — Notes sur les 
Myrméléonides décrits par M. le Dr. Rambur, par R. Mac-Lachlan. 
— Description d’une nouvelle espèce d’Echthromyrmex, genre des 
Myrméléonides, par M. R. Mac-Lachlan. — Note sur l'oeuf et le 
jeune âge de la chenille d’Aeneis Aello, par S. H. Scudder. — 
Supplément aux Notes additionnelles sur les Phryganides décrites 
par le Dr. Rambur, par R. Mac-Lachlan. — Curculionides re- 
cueillis au Japon par M. G. Lewis, par W. Roelofs. (1re partie). — 
Notice sur la Paranonca prasina Casteln., par G. van Lans- 
berge. --- Comptes-Rendus des Séances de la Société. — Cata- 
logue de la Bibliothèque de la Société, 2me division. 
Coleopterologische Hefte, herausgegeben von E. v. Harold. Heft n°. 12 (0). 
Zur Synonymie des Onitis Belial F., von E. v. Harold. — Des- 
cription d’un nouvel Aphodius, par M. S. de Solsky. — Ueber 
die Ataenins-Arten mit gezahntem Kopfschilde, von E. von Harold. 
— Zur Kenntniss der kugelfirmigen Trogiden, von E. von 


Harold. — Proteinus longicollis nov. sp., beschrieben von P. V. 
Gredler. — Beiträge zur Kenntniss der Amerikanischen Eumol- 
piden, von E. von Harold. — Ueber eine neue Gattung der 
Babiidae. — Berichtungen und Zusätze zum Münchener Cata- 
loge. — Literatur. — Miscellen. — Geänderte Namen. 


The Entomologist’s Annual for 1874 (b). 
Observations on Tineina. Epitomized Summary of the Observations 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LXIX 


occurring in the nineteen previous Volumes of this Annual, by 
H. T. Stainton. — Our Utter Ignorance (Lepidoptera), by H. T. 
Stainton. — New British Species, Corrections of Nomenclature, 
ete. noticed since the publications of the Entomologist’s Annual 
for 1873 (Coleoptera), by E. C. Rye. — New British Species, 
Corrections of. Nomenclature, ete. (Cynipidae, Ichneumonidae , 
Braconidae and Oxyura), by T. A. Marshall. — On Hermaphro- 
ditism in Ants, by F. Smith. -— Notes on new and rare British 
Lepidoptera (excepting Tineina) for 1873, by H. G. Knaggs. — 
New British Tineina, by H. T. Stainton. — An Entomologist’s 
Visit to Dalmatia in 1873. 


Transactions of the Entomological Society of London for the year 
1873 (0). 

On a new genus of Colydiidae from Japan, by T. Vernon Wol- 
laston. — On the Cossonidae of Japan, by T. Vernon Wollaston- 
— The Water Beetles of Japan, by D. Sharp. — Catalogue of 
the Phytophagous Coleoptera of Japan, with descriptions of 
the species new to science, by J. S. Baly. — On some new 
species of Butterflies discovered in Extra-Tropical Southern Africa, 
by R. Trimen. — On the Hydroptilidae, a Family of the Trichoptera, 
by A. E. Eaton. — A Monographie List of the Species of Gas- 
teracantha or Crabspiders, with descriptions of new species, by 
A. G. Butler. — Descriptions of Aculeate Hymenoptera of Japan, 
collected by Mr. G. Lewis at Nagasaki and Hiogo, by F. Smith. — 
Contributions to Entomological Bibliography up to 1862, n°. 1, by 
A. Miiller. — On the Geodephagons Coleoptera of Japan, by H. W. 
Bates. — Descriptions of new genera and species of Geodephagous 
Coleoptera from China, by H. W. Bates. — Characters of seven non- 
deseript Lucanoid Coleoptera, and remarks upon the genera Lissotes , 
Nigidius and Figilus, by Major Sidney Parry. — Remarks on 
the Affinities of the genus Nicagus Leconte, by H. Deyrolle. — 
Descriptions of new genera and species of Tenebrionidae from 
Australia, New Caledonia and Norfolk Island, by F. Bates. — 
Notes on the Ephemeridae, by Dr. H. A. Hagen, compiled (with 
remarks) by A. E. Eaton. — On the habits and economy of certain 
Hymenopterous Insects which nidificate in briars, and their Para- 


sites, by Sidney Smith Saunders. — List of the species of 
Galeodides with descriptions of a new species in the collection of - 
the British Museum, by A. G. Butler. — On the genera of the 


Cossoridae, by T. Vernon Wollaston. 


Id. for the year 1874. Prt. I and II (0). 
The Staphylinidae of Japan, by D. Sharp. — The Pselaphidae 
and Seydmaenidae of Japan, by D. Sharp. — Notes on the Habits 
of Papilio Merope, with a description of its Larva and Pupa, 


LXX ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


by J. P. Mansel Weale. — Observations on the Case of Papilio 
Merope, Auct.; with an Account of the various known forms of 
that Butterfly by Roland Trimen. — Descriptions of fifteen new 
species of Diurnal Lepidoptera, chiefly from South America, by 
Herbert Druce. — Catalogue of the Phytophagous Coleoptera of 
Japan, with descriptions of the Species new to Science, by J. 
S. Baly (continued). — Supplement to the Longicorn Coleoptera 
of Chontales, Nicaragua, by H. W. Bates. — Note on Mynes 
Guerini Wallace, by W. H. Miskin. — Note on a „Catalogue 
of the described Diurnal Lepidoptera of Australia, by Mr. G. Masters, 
of the Sydney Museum,” by W. H. Miskin. — Monograph of 
the Genus Xylocopa Latr., by F. Smith. — Notes on the Buprestidae 
colleeted by Prof. Semper in the Philippine Islands; with descrip- 
tions of the new species, by E. Saunders. 


Mittheilungen der Schweizerischen Entomologischen Gesellschaft. Bd. 
[Ven 4-(b): 

Bericht über die 16° Sitzung der Schweizerischen Entomologischen 
Gesellschaft. — Ueber die Seide von Bombyx Pernyi, von Dr. G. 
Schoch. — Ameisen-Aehnlichkeit unter den Hemipteren, von O. 
M. Reuter. — Die Stridulations-Methode des Coranus subaplerus 
de Geer (Coliocoris pedestris Wolff, Fieb.), von 0. M. Reuter. — 
Beobachtungen über die Lebensweise und Minirarbeiten des 
Tomicus (Bostrichus) Cembrae in den Alpen Graubiindtens, von 
Bischoff-Ehinger. — Système des Gryllides, par Ch. Brunner de 
Wattenwyl. — Curculionides nouveaux, par H. Fournier. — 
Cosmopleryx Scribaiella v. Heyd. Eine Notiz von H. Frey. — 
Kleine Faunen, von G. Schoch. — Observations synonymiques et _ 


remarques diverses, par M. J. Desbrochers des Loges. — Ueber 
Anthidium strigatum Panz. und contractum Latr., von Dr. Kriech- 
baumer. 


Proceedings of the Scientific Meetings of the Zoological Society of 
London for 1873. Prt. I and Il (a). 

On some new genera and species of Araneides, by O. P. Cambridge. — 
On a certain Class of Cases of Variable Protective Colouring in 
Insects, by R. Meldola. — Monographie Revision of the Genera 
Zephronia and Sphaerotherium, with Descriptions of new Species, 
by A. G. Butler. — On the Spiders of St. Helena, by the Rev. 
O. P. Cambridge. — Description of a remarkable new Species of 
Tanaccia , by M. R. Butler. — Description of a new Moth, be- 
longing to the Family Saturniidae, by E. Bartlett. — A List of 
the Collections of Diurnal Lepidoptera made by Mr. Lowe in 
Borneo, with Descriptions of new species, by Herbert Druce. — 
A List of the Spiders of the Genus Acrosoma, with Descriptions 
of new Species, by A. G. Butler. — On some new Species of 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LXXI 


Araneidae, chiefly from Oriental Siberia, by O. P. Cambridge. 
— Description of a new Genus and Species of Papilionidae from 
the South-eastern Himalayas, by W. S. Atkinson. 

Horae Societatis Entomologicae Rossicae. tom. IX (0). 

Neue Lepidoptera des europäischen Faunengebietes, von H. Chris- 
toph. — Beitrag zur Lepidopteren-Fauna Transkaukasiens und 
Beschreibung zwei neuer Arten, von G. von Emich. — Neue 
Südrussische Bienen, beschrieben von Dr. F. Morawitz. — Syno- 
nymische Bemerkungen, von Dr. F. Morawitz. — Les Aranéides 
de la Guyane frangaise, par L. Taczanowski (suite). — Nachtrag 
zur Bienenfauna des Gouvernements von St. Petersburg, von Dr. 
F. Morawitz. — Notice Lépidoptérologique, par N. Erschoff. — 
Zur Kenntniss der Käferfauna Süd-Ost-Sibiriens insbesondere des 
Amur-Landes. Longicornia, bearbeitet von C. Blessig, mit Nach- 
trägen und Bemerkungen von S. Solsky. — Les Aranéides de la 
Guyane frangaise, par L. Taczanowski (suite). — Descriptions 
de quelques Diptères nouveaux de la Sibérie orientale, par J. 
Portschinsky. — Deux Diptères nouveaux de la Perse septentri- 
onale, par J. Portschinsky. — Faltenwespen aus Krasnowodsk, 
von Dr. F. Morawitz. — Coléoptères de Russie, par S. Solsky. — 
Synonymische Bemerkungen, von J. Faust. 

Id. tom. X, n°. 1 (0). 

Weiterer Beitrag zum Verzeichnisse der in Nord-Persien einheimi- 
schen Schmetterlinge, von H. Christoph. — Les Aranéides de la 
Guyane frangaise, par L. Taczanowski. 


Augustus 1874. 


Newman’s Entomologist, n°. 132 (Aug. 1874) (a). 

Variety of Arctia lubricipeda (female), by G. R. Dawson. — Des. 
criptions of Oak-galls. Translated from Dr. G. L. Mayr’s „Die 
Mitteleuropäischen Eichengallen”, by Mrs. Hubert Herkomer née 
Weise. — Entomological Notes, Captures, ete. — Extracts from 
the Proceedings of the Entomological Society of London, May 4th 
and June Ist 1874. 

The Entomologist’s Monthly Magazine, n°. 123 (Aug. 1874) (0). 

On two new Coleopterous Insects belonging to the family Rutelidue, 
by C. G. Waterhouse. — Description of a new Genus and Species 
of Coleoptera from Japan, by H. S. Gorham and G. Lewis. — 
Description of a new Species of Cremastocheilus from California, 
by J. ©. Westwood. — Descriptions of new Species of Butterflies, 
by W. C. Hewitson. — Notes on a collection of Butterflies recently 
brought from Cape Coast, with Description of a new Species from 
Natal, by A. G. Butler. — Notes on British Tortrices, by C. G- 
Barrett (continued). — Additions to the list of British Hemiptera, by 
E. Saunders. — Entomological Notes, Captures, etc. 


LXXII ENTOMOLOGISCHE INHOUD VAN 


Annals and Magazine of Natural History, 4th ser. vol. 14, n°. 80 (0). 
On some Species of Amphithoé and Sunamphithoë, by Th. R. R. 
Stebbing. — On the Longicorn Coleoptera of New Zealand, by 
H. W. Bates. — Descriptions of two new Species of Fulgora 
from India, by A. G. Butler. — On a new Genus of Asellidae, 
by O. Harger. 
Album der Natuur, jaarg. 1874, aflev. 10 (0). 


De zijderupsteelt, eene bron van welvaart voor huisgezinnen, door 
P. Harting. 


Proceedings of the Zoological Society of London for 1873. (Part III) and 
for 1874. (Part I) (a). 

Description of three new Species of Diurnal Lepidoptera, by M. R. 
Butler. — Descriptions of two new Species of Butterflies from 
the Andaman Islands, by W. S. Atkinson. — Revision of the 
Genus Protogonius, by A. G. Butler. — On the Coleoptera Geo- 
dephaga of Chile, by E. C. Reed. — List of the Species of 
Fulgora, with Descriptions of New Forms in the Collection of 
the British Museum, by A. G. Butler. — A List of the Lepido- 
pterous Insects colleeted by Mr. L. Layard at Chentaboon and 
Nahconchaisee, Siam, with Descriptions of new Species, by H. 
Druce. 


Bulletin de la Société impériale des Naturalistes de Moscou. Ann. 
1873, DO. 3: (0). 

Matériaux pour servir à l’étude des Féroniens, par le Baron de 
Chaudoir. — Supplément indispensable à l’article de M. Gerstaecker, 
en 1869, sur quelques genres d’Hyménoptères, par 0. de Bour- 
meister-Radoszkowsky. 


Berliner Entomologische Zeitschrift. 17ter Jahrg. (1873) Heft 3 und 4 (0). 
Ueber einige streitige und zweifelhafte Bienen-Arten, von Prof. 
Schenck. — Ueber Pilze, welche auf Insecten vorkommen, von 
A. Hensel. — Analytische Uebersicht der Arten der Gattung 
Otiorhynchus, von Dr. G. Stierlin. — Europeae et circummedi- 
terraneae Faunae Dasytidum et Melyridum specierum, Auctore 
F. Baudi a Selve pars altera. — Coleopterorum messis in in- 
sula Cypro et Asia minore ab Eugenio Truqui congregatae re- 
censitio: de Europaeis notis quibusdam additis. Auctore F. Baudi 

a Selve (pars quinta). — Beiträge zur Kenntniss der Peruani- 
schen Käferfauna auf Dr. Abendroth’s Sammlungen basirt, von 
Th. Kirsch (2tes Stück). — Endaliscus Skalitzkyi, eine neue 
deutsche Rüsselkäfer-Gattung, beschrieben von Th. Kirsch. — 
Ueber Hydaticus austriacus St. und cinereus St., von Dr. Budde- 
berg. — Beschreibung eines Maikäfer-Zwitters, von Dr. G. Kraatz. — 
Beschreibungen difformer oder sogenannter monströser Käfer, von 
Dr. G. Kraatz und von Kiesenwetter. — Ueber einige schwierige 


ONTVANGEN TIJDSCHRIFTEN. LXXII 


Opatrum-Arten, von Dr. G. Kraatz. — Synonymische Bemerkun- 


gen, von von Kiesenwetter, Kraatz und Weise. — Sammelbe- 
richt, von H. Fuss. — Ueber von Harold’s coleopterologische 


Hefte, nebst einigen kurzen Bemerkungen über Nomenclatur, 
von Dr. G. Kraatz. 
Idem. 18ter Jahrg. (1874) Heft 1 und 2 (b). 

Palesida, neue Eumolpiden-Gattung, beschrieben von E. von Harold. 
— Ueber die Genitalien der männlichen Bienen, besonders der 
Gattung Sphecodes, von von Hagens. — Revision der Europäischen 
Arten der Gattung Malthodes, von H. von Kiesenwetter. — Zur 
Nomenclatur der Cryptocephaliden, von H. von Kiesenwetter. — 
Ueber die Gattung Canace Hal., von Prof. H. Löw. — Beiträge 
zur Kenntniss der Cassida-Arten , namentlich auch einiger schwie- 
rigen, deutschen, von Dr. G. Kraatz. — Verzeichniss synony- 
misch interessanter deutscher Cassida-Arten aus dem Manuscripte 
zum letzten Bande des Gemminger-Harold’schen Catalogs syn. 
et syst., mitgetheilt von E. von Harold. — Verzeichniss an- 
dalusischer Cassida-Arten, von G. Kraatz. — Wieviel und welche 
Asida-Arten besitzen wir in Deutschland und der Schweiz ? von 
G. Kraatz. — Asida pusillima, eine neue Art aus der Sierra 
Nevada, beschrieben von Dr. G. Kraatz. — Ueber Asida terricola 
Kiister und sabulosa Goeze, von G. Kraatz. — Ueber die Gattungs- 
Merkmale der Käfer- (Corylophiden-) Gattung Orthoperus Steph., 
von L. v. Heyden. — Ueber die deutschen Orthoperus-Arten , von 
Dr. G. Kraatz. — Systematisches Verzeichniss der bisher in der 
Gegend von Bremen gefundenen: Käferarten , von Fr. Brüggemann , 
besprochen von Dr. G. Kraatz. — Sammelbericht aus Schwerin 
in Meckl., von Brauns. — Ueber die Verwandten von Trachys 
pumila IL, von G. Kraatz. — Ueber Bembidium biguttatum Fbr. 
und inoplatum Schaum, von Seidlitz und Kraatz. — Zwei neue 
deutsche Käfer, beschrieben von Dr. K. Branesik. — Zwölf für 
Deutschland neue Käfer, von W. Scriba. — Veränderung der 
Fauna und Flora der Mannsfelder Seen, von M. v. Hopffgarten. — 
Kurzer Bericht über eine entomologische Exeursion nach Dalma- 


tien, von Fr. Dirnböck. — Dejean’s Sammlungen in Dalma- 
tien, von G. Kraatz. — Notiz über die Curculioniden-Gattung 
Callirhopalus Hochh., von Th. Kirsch. — Ueber die Varietäten- 


bildung unter den Schmetterlingen mlt Bezug auf die darwinis- 
tische Theorie. Vortrag von Dr. Staudinger. — Ueber die schnelle 
Verbreitung des höchst schädlichen Kartoffelkäfers aus Colorado 
(Doryphora decemlineata Dej.), von Dr. G. Kraatz. — Ueber die 
Hypertelie in der Natur, von C. Brunner von Wattenwyl. —- 
Aus der Bienen-Fauna Nassau’s, von Prof. Schenck. — Be- 
schreibung zweier neuer Aphodius-Arten, von E. von Harold. — 
Beitrige zur Kenntniss einiger coprophagen Lamellicornien, von 


LXXIV ENTOMOLOGISCHE INHOUD ENZ. 


E. v. Harold (Stes Stück). — Ergänzungen und Nachträge zu 
Hagen’s Bibliotheca Entomologiea, zusammengestellt von Dr. G. 
Kraatz. (Erstes Stück). — Neue Coleopteren aus Ungam, von 
Dr. K. Branesik. 


Bulletin de la Société Linnéenne de Normandie. Ann. 1870—72 (a). 
Faune Gallo-Rhénane ou Description des Insectes qui habitent la 
France, la Belgique, la Hollande, les Provinces Rhénanes et 
le Valais, avec tableaux synoptiques et planches gravées, par 
A. Fauvel (suite). — Compte-rendu de la partie entomologique 
de Vexcursion faite au marais Vernier, par A. Fauvel. — Com- 
munication sur les différences qui existent entre la faune de la 
Normandie et celle de l'Angleterre, par A. Fauvel. - Conside- 
rations de zoologie géographique à propos d’une collection de 
coléoptères recueillis en Sibérie et sur les rives du fleuve Amour, 
par A. Fauvel. 


Bulletin of the Buffalo Society of Natural Sciences. Vol. I, n°. 4 (a). 
On the Butterflies of Anticosti, by A. R. Grote. — Notes 
on North-American Lepidoptera, by H. K. Morrison. — On 
eight Species of Noctuidae, by A. R. Grote. — The two Prin- 
cipal Groups of Urbicolae (Hesperidae auct.), by S. H. Seudder. — 
Note on the Species of Glaucopsyche from Eastern North-America , 
by 8. H. Scudder. — On the Devonian Brachiopoda of Erere, 
Province of Para, Brazil, by R. Rathbun. — New Phalaenoid 
Moths, by L. F. Harvey. — Notes on the Species of Pasimachus, 
by J. L. Leconte. — Description of two new Noctuidae from 
the Atlantie District, by H. K. Morrison. — Rectification of 
Treitschke’s use of Hiibner’s generie term , Cymatophora”, by 
L. F. Harvey. — Determination of Brazilian Sphingidae colleeted 
by Mr. Ch. Linden, by A. R. Grote. 


Met de volgende (4%) aflevering zal dit X VIII“ 


deel gesloten worden. 


SA 
Tr 


| 


NOBELS 


VAN DE 
ACHTSTE WINTERVERGADERING 


DER 


NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING, 
GEHOUDEN TE LEIDEN 


op 19 December 1874, des avonds ten 6 ure. 


Voorzitter: Mr. W. Albarda. 

Met den Voorzitter zijn tegenwoordig de heeren Jhr. 
Dr. Everts, N. H. de Graaf, Mr. H. W. de Graaf, G. M. 
de Graaf, Groll, Dr. van Hasselt, Heylaerts, Kinker, Mr. 
Leesberg, van Leeuwen, Maitland, Dr. Piaget, Ritsema, 
Snelleman, Snellen, Prof. Veth, H. J. Veth, Dr. Snellen 
van Vollenhoven en van der Wulp. 

De heeren Mr. J. H. Albarda, Mr. Brants, Mr. Bijleveld, 
Lodeesen, Mr. Piepers en Westerman hebben kennis ge- 
geven dat zij verhinderd zijn de Vergadering bij te wonen. 

De Voorzitter rigt een woord van verwelkoming tot de 
heeren van Leeuwen en Snelleman, die als nieuwe leden 
der Vereeniging voor het eerst ter Vergadering zijn opge- 
komen. 

Vervolgens deelt de Voorzitter mede, dat eene circulaire 
van de Nederlandsche Dierkundige Vereeniging is ingeko- 
men, waarin deze het denkbeeld aangeeft, om in het mid- 
den der maand September 1875 een gedenkdag te wijden 
aan de nagedachtenis van onzen beroemden landgenoot 


VI 


LXXVI VERSLAG. 


Antonie van Leeuwenhoek, en wel, omdat het dan juist 
twee eeuwen zal geleden zijn, dat door hem eene der be- 
langrijkste ontdekkingen in de natuurwetenschappen werd 
gedaan. De Dierkundige Vereeniging stelt voor, dat ook 
de Nederlandsche Entomologische Vereeniging hare adhaesie 
aan dit plan zal schenken en afgevaardigden zal benoe- 
men, om in de maand Januarij e. k. te Amsterdam met 
vertegenwoordigers van andere natuurkundige genootschap- 
pen de maatregelen te beramen tot de uitvoering. 

Nadat de circulaire door den Secretaris is voorgelezen, 
zegt de Voorzitter, dat volgens de bepalingen der wet de 
vergadering van heden avond alleen gewijd is aan het be- 
handelen van wetenschappelijke onderwerpen en de tijd 
tusschen de ontvangst der circulaire en den termijn, tot 
beantwoording gesteld, niet toeliet om eene buitengewone 
vergadering bijeen te roepen; dat hij dus alleen mededee- 
ling doet van de ontvangen uitnoodiging, en het Bestuur 
overigens een antwoord aan de Dierkundige Vereeniging 
zal doen toekomen, waarin op het genoemde wettelijke 
bezwaar wordt gewezen en voorts de persoonlijke ingeno- 
menheid der Bestuursleden met het aangegeven denkbeeld 
wordt te kennen gegeven, terwijl tevens daarbi) het uitzigt 
zal worden geopend, dat des verlangd een paar der Be- 
stuursleden, niet als door de Entomologische Vereeniging 
afgevaardigd, maar als private personen, op de vergadering 
te Amsterdam zullen tegenwoordig zijn. 

Hierna wordt overgegaan tot de behandeling van weten- 
schappelijke onderwerpen. 


“De heer Snellen van Vollenhoven spreekt in de 
eerste plaats kortelijk over den Colorado-kever (Doryphora 
decemlineata Say), die zich in Noord-Amerika als hoogst 
schadelijk voor de aardappelplant heeft doen kennen, en 
tegen wier invoering hier te lande de Regering onlangs, 
naar aanleiding van een rapport van Dr. W. C. A. Staring, 
heeft gewaarschuwd. Hoewel zulks hier bijna onnoodig is, 


VERSLAG. LXXVII 


wijst Spreker er op, dat de kever niet behoort tot de 
Onzelievenheersbeestjes (Coccinelliden), zoo als de heer 
Staring in zijn rapport ten onregte vermeldt, maar tot de 
Goudhaantjes (Chrysomeliden); in dit geval een zeer groot 
verschil, omdat de eersten, wel verre van voor den land- 
bouw schadelijk te zijn, juist tot de nuttige insecten ge- 
rekend moeten worden, wijl zij zich grootendeels met 
plantluizen voeden en deze bij millioenen verdelgen. De 
Colorado-kever stamt uit de Rocky Mountains, waar hij 
op Solanum rostratum Dunal leefde. Met den aldaar uit 
Peru ingevoerden Solanwm tuberosum L. trok hij westwaarts 
tegen de zon in, werd in 1859 in Nebraska, 100 mijlen 
westelijk van Omaha-city waargenomen en vertoonde zich 
in 1861 in Jowa en in 1864 en 1865 in Missouri. Vervol- 
gens is hij over de Mississippi ook in Illinois gekomen, 
waar hij, zoowel als de verwoestingen door hem aan de 
aardappelteelt toegebragt, het eerst wetenschappelijk is 
onderzocht. Later vertoonde hij zich in 1868 in Indiana, 
in 1870 in Ohio en aan de grenzen van Canada, trok in 
1871 tot over de Detroit-rivier en het meer Erie, en werd 
in het thans loopende jaar zelfs in New-York aange- 
troffen. Daar hij tot drie generatiën in het jaar heeft, is 
zijne voortplanting uiterst snel, te meer wijl zijne larve 
door het gevogelte wordt versmaad. Niettemin deelt Spreker 
geenszins in de vrees, dat dit schadelijke insect ligtelijk in 
Europa zal worden overgebragt, omdat alleen het loof der 
plant van zijne vraatzucht te lijden heeft en de knol, die 
toch alleen naar hier komt, onaangetast blijft. Overigens 
is Spreker voornemens, elders in een meer algemeen ge- 
lezen Tijdschrift, meer uitvoerige mededeelingen omtrent 
dit onderwerp in ’t licht te geven. 

In de tweede plaats vestigt dezelfde Spreker de aandacht 
op den Catalogus Hymenopterorum Europae, auctore Leop. 
Kirchner, Mag. Chir., Vindebonae 1867. Toen hij dit 
boek het eerst in handen kreeg, meende hij een’ schat 
verworven te hebben. Het werk zag er flink uit, de Index 


LXXVIII VERSLAG. 


vertoonde een’ overvloed van generieke namen en de 
lijvigheid en netheid van den catalogus deed al dadelijk 
een goeden dunk ontstaan omtrent de deugd van zijn ge- 
halte. Ook beviel het Spreker zeer dat achter de species- 
namen de plaatsen opgegeven worden waar de dieren ge- 
vangen zijn, en bij de parasiten ook somtijds de woondieren 
waarin zij gehuisd hadden. 

Doch bij het gebruik viel de Catalogus tegen en wel bij 
voortgezet gebruik zoozeer, dat Spreker niet aarzelt te 
verklaren dat het werk, ten minste tot de Sectio der Acu- 
leaten, dus voor 210 bladzijden van de 256 geheel moet 
worden herzien en met naauwkeurige critiek verbeterd, 
wil het bruikbaar zijn. 

Gewoonlijk zondigt een catalogus door verzuim, dat is, 
in den regel zijn er vele soorten overgeslagen, doch deze 
catalogus, ofschoon van die feil niet vrij te pleiten, zondigt 
nog veel meer door overvloed, dat is te zeggen: sommige 
soorten komen in twee of zelfs drie genera voor. 

Ten bewijze van de mindere naauwkeurigheid van Kirch- 
ner’s Catalogus leest Spreker eenige aanteekeningen voor, 
door hem van tijd tot tijd bij het naslaan eener soort ge- 
maakt en nu in systematische orde geplaatst. Zij zijn niet 
gezocht, maar opgevallen, en ’tzou luttel moeite kosten 
hun getal te verdubbelen. 

Op bladz.1 is in het eerste Genus reeds verwarring aan 
te treffen: Cimbex Humboldtii n°.6 is gelijk aan C. connata, 
die als synoniem van Montana n°. 9 voorkomt. N°. 8 C. 
lutea is het wijfje van C. femorata n°. 4, die aldaar tot 
synoniem heeft Sylvarwm F., dat eene andere soort is. 

Bladz. 2. Geslacht Clavellaria. N°. 2 marginata F. is het 
wijfje van n°. 1 Amerinae F., welke hier tot synoniem heeft 
Tenthr. marginale L., een naam nooit door Linnaeus gebruikt. 

Op bladz. 4 komt een geslacht Pristiphora voor met 6 
species. Twee daarvan, pallipes en rufipes, komen op de- 
zelfde bladzijde weder voor onder het geslacht Cladius, 
terwijl rufipes nogmaals op dezelfde bladz. vermeld staat, 


VERSLAG. LXXIX 


aangezien het volkomen dezelfde soort is als Trichiocampus 
uncinatus Klug, en men bovendien nog op bladz. 5 leest 
ad n°.36, dat Nematus brevis Hart. gelijk is aan Pristiphora 
rufipes St. Farg. (Dit is echter stellig onwaar en zoo komt 
Rufipes slechts 3 maal en niet 4 maal voor.) 

Op bladz. 57 is het geslacht Cylloceria vermeld, met 3 
soorten caligata, marginator en nigra, welke alle drie op pag. 
101 weder aangetroffen worden onder het geslacht Lampronota 
in de familie der Pimplarien, NB. met bijvoeging van den 
naam Cylloceria als synoniem. Op pag. 101 wordt bovendien 
gezegd dat de soort nigra identiek is met Chalinocerus lon- 
gicornis Ratz., welke ten overvloede nog eens onder dien 
naam in het geslacht Chalinocerus op bladz. 65 voorkomt. 

Het 193° Genus is Tryphon (bl. 75). Men weet dat Try- 
phon, een geslacht van Fallèn, door Gravenhorst aangeno- 
men, later door Holmgren, Schiödte en Rutte in verschei- 
dene genera is opgelost, zoodat er in het onderdeel Tryphon 
der nieuweren niet meer dan 21 soorten overgebleven zijn. 
Hier echter komt Tryphon voor met 140 species, die dus 
natuurlijk voor het grootste gedeelte onder andere geslach- 
ten verspreid moeten worden. Wel kan men noch uit den 
naam, noch uit de beschrijving opmaken in welk genus 
zij behooren, maar dan hadden de echte Tryphonen afzon- 
derlijk moeten staan en door een duidelijk merkteeken van 
de overigen afgescheiden. 

Pag. 129 en 150 leveren weder veel stof tot aanmerking. 
Pygostolus falcatus op bl. 129 is dezelfde als Blacus falcatus 
bl. 130 (tgeen er NB. bij vermeld staat). Bij Pygostolus 
sticticus staat dat deze soort identiek is met Bassus gigas 
Wesm., ’t geen noodzakelijk eene drukfout is voor Blacus 
gigas Wesm. (want de pag. van Wesmael’s Braconiden 
wordt er bij geciteerd), maar Bl. gigas komt ook weder 
onder Blacus op pag. 130 voor. 

Gonicormus paganus bl. 129 = Blacus paganus bl. 130. De 
drie soorten van Ganichorus op bl. 130 komen ook weder 
onder Blacus voor op dezelfde bladzijde. 


LXXX VERSLAG. 


Copidura anceps bl. 140 = Chaenon anceps bl. 141. 

De beide op bl. 148 opgenoemde soorten van Cerchysius 
(niet Cherchisius, zoo als er staat) zijn een. 

Op pag. 151 heeft Siphonura Schmidti tot synoniem Or- 
myrus tubulosus Westw., die op dezelfde bladzijde onder 
het geslacht Ormyrus als 9° soort weder wordt aangetroffen. 
Het is duidelijk dat de Siphonura niet had moeten vermeld 
worden, als zij, gelijk Spreker meent, geen regt op priori- 
teit kan laten gelden. Is de identiteit der soorten niet be- 
wezen, dan ware het beter te haudelen gelijk met Lochites 
op blz. 152 gehandeld is. Daar toch is vermeld: Lochites 
Papaveris Först. — an = 561, namelijk: is die soort de- 
zelfde als Cyrtosoma Papaveris Perris? 

Onder de Torymidae (p. 154) bevindt zich Palmon pa- 
chymerus, die vraagsgewijze tot synoniem krijgt Bactyri- 
schion bicoloratum Costa, doch deze zelfde Bactyrischion 
komt op bladz. 166 weder onder de Pteromalidae voor. 
Volgens Haliday, den grooten Hymenopteroloog uit Terland, 
is Bactyrischion Costa gelijk aan Palmon Dalman en Poda- 
grion Spinola. 

Doch de grootste verwarring in soorten en geslachten 
treft men aan op bladz. 189 in de groep (Subfamilia) der 
Dryinidae. Het geslacht Dryinus telt eigenlijk maar ééne 
soort, nam. Dr. formicarius Latr. en heeft er hier 31. Nu 
kan men zeggen, Kirchner zet wel achter den naam Dryinus 
dien van Latreille, maar hij neemt het genus op in den 
zin van Dalman en Nees, en telt dus hunne soorten op. 
De vraag is echter hoe komt het dan, dat de genera van 
Haliday en Förster volgen, die dezelfde soorten van Dal- 
man en Nees bevatten moeten en in dezen Catalogus het 
dan ook doen voor Dryinus collaris, die op dezelfde blad- 
zijde als Chelogynus collaris wordt teruggevonden. 

Spreker constateert dit alles met leedwezen en betreurt 
het zeer dat een zoo nuttig werk of met weinig oordeel 
en kennis is zamengesteld, of later door eene onhandige 
hand met bijvoegsels, die zonder eenige critiek werden 


VERSLAG. LXXXI 


aangebragt, bedorven is. Den Heer Kirchner mag men er 
niet eens hard over vallen, omdat gelijk uit de voorrede 
blijkt, de drukproeven niet door hem zijn nagezien. 

°t Is zeer jammer, — de Catalogus der Europeesche Hy- 
menoptera is à refaire. 


De heer van Hasselt, die voor twee jaren de muziek- 
instrumenten der insecten in het algemeen in deze Vergade- 
ring had behandeld, wenscht hare aandacht thans meer in 
het bijzonder te vestigen op het muziektoestel der Cicaden. 

Hij vangt zijne voordragt aan met eene aanwijzing van 
ontleedkundige praeparaten hierop betrekking hebbende. 
Achtereenvolgens worden de verschillende zamenstellende 
deelen van dit toestel, zoo in hun geheel ontwikkelden 
toestand bij de mares, als in rudimentairen staat bij de 
feminae, aangetoond, voor verschillende soorten en van 
onderscheidene grootte, zoo als de doornvormige uitsteek- 
sels, de kleppen der zoogenaamde spiegels, het spierweefsel 
met zijne hoornplaatjes en peesjes, den tamboerin en de 
stigmata. Van de laatsten werden eenige loupe-praepara- 
ten voorgelegd en gelegenheid tot bezigtiging daarvan met 
het school-microscoop gegeven. 

Daarna overgaande tot eene critische beschouwing om- 
trent de bestaande theoriën over de werking der verschil- 
lende organen en over de hoogere of geringere beteekenis 
van sommige onder dezen, verklaart hij zich een voor- 
stander te zijn van de trouwens algemeen bekende oudste 
verklaring, door Réaumur gegeven en sedert door nagenoeg 
alle latere onderzoekers met eenige wijzigingen aangenomen 
en door de belangrijke onderzoekingen van Carus toegelicht. 
Deed laatstgenoemde geleerde reeds de medewerking der 
ademhaling tot de hierbedoelde geluidvoortbrengselen ken- 
nen, sedert hem is Landois eene schrede verder, ja, naar 
Spreker’s oordeel, veel te ver gegaan, door aan deze nage- 
noeg de geheele werking toe te kennen en schier alles 
terug te brengen tot eene hier eigenaardige stigma-werking. 


LXXXII VERSLAG. 


Spreker voert verschillende bewijzen aan, onder anderen 
ook aan Solier ontleend , waardoor hij het eene groote dwaling 
meent te mogen noemen van Landois, om ter wille van 
zijn « Schrill-stigma », de muzykale waarde van al de 
overige Réaumursche organen te ontkennen. 

Zoodra nog enkele punten nader door hem zijn onder- 
zocht en hij den noodigen tijd mag vinden, hoopt de heer 
van Hasselt voor ons Tijdschrift eene meer uitvoerige be- 
werking van dit vraagstuk te ondernemen. 

Dezelfde Spreker herinnert wijders, vóór eenige jaren 
eene voordragt te hebben gehouden, met aanwijzing van 
een paar daartoe behoorende voorwerpen, over de uit- 
wendige morphologische overeenkomst van sommige spin- 
soorten met andere insecten of Aptera. Hij kan daaraan 
nu, door de goedheid van ons medelid Mr. Piepers, onlangs 
uit Gelebes in het vaderland teruggekeerd, een derde spe- 
cimen toevoegen, betrekking hebbende op eene spinsoort 
met den Schorpioenen-vorm. Hij laat daartoe ter bezigti- 
ging rondgaan een hoogst zeldzaam exemplaar van Arach- 


noura scorpionoides Vinson, 9, hem door den heer Piepers, 
uit Makassar, medegebragt. 


De heer Maitland deelt eenige bijzonderheden mede 
omtrent de door hem beproefde opkweeking van rupsen 
van Saturnia Pernyi. Hij ontving in de maand Mei dezes 
jaars (1874), door tusschenkomst van Prof. J. J. Hoffmann 
te Leiden, van wege Dr. J. Pichler te Tartlau bij Kron- 
stadt (Siebenbürgen) 54 eijeren van de genoemde vlinder- 
soort. 

Van 9 tot op 10 Junij hadden de 6 eerste zwarte rupsjes 
het ei verlaten; gedurende de vier volgende dagen waren 
32 stuks geboren; van dezen stierven vöör de eerste vervel- 
ling 13 stuks, zoodat op 24 Junij 19 stuks hunne vervel- 
ling hadden volbragt, waarna zij allen groen gekleurd waren. 

Den 3" Julij vervelden deze 19 rupsen voor de tweede 
maal; den 6° Julij stierf er één van dezen. De overgeble- 


VERSLAG. LXXXIII 


vene 18 stuks vervelden voor de derde maal, doch vier 
dagen later stierf er weêr één. 

Eindelijk van 18 tot op 31 Julij vervelden de 17 overige 
rupsen voor de vierde maal; van deze stierven er 4 stuks 
aan diarrhoea en 2 stuks werden er vermist. Zij hadden 
thans eene lengte bereikt van 10 bij eene dikte 11 a 2 de- 
cimeter. 

Van 10 tot op 12 Augustus hadden zich de overige 11 
stuks ingesponnen en verpopt. Deze allen zijn, naar het 
schijnt, levend en gezond; eenigen worden door Spreker 
ter bezigtiging rondgegeven. 

Opmerkelijk is het dat de rupsen van hetzelfde broedsel, 
welke onder hoede van den heer Hoffmann werden opge- 
kweekt, reeds in September de vlinders leverden en na 
gepaard te hebben eijeren legden, waaruit tusschen 28 en 
30 September eene tweede generatie geboren werd. Na 
den tienden dag bevonden zich deze rupsen nog in hare 
eerste periode; op 15 October vertoonde de eerste zich 
in haar groen gewaad, hetgeen drie dagen later door een 
tiental anderen gevolgd werd. 

De heer Hoffmann zond eene partij naar den Zoologischen 
tuin in den Haag, die echter allen zeer zwak bleken te 
zijn; ten gevolge der kouder wordende nachten werden 
zij in een des nachts eenigszins verwarmd lokaal overge- 
bragt, echter zonder gunstig gevolg, want 2 dagen later 
waren allen gestorven zonder verveld te zijn. De oorzaak 
van den dood werd door Spreker daaraan toegeschreven, 
dat de eikenbladen (namelijk van Quercus pedunculata, de- 
zelfde waarmede de vroegere rupsen gevoed waren) des- 
tijds zoo hard en droog waren, dat de jonge diertjes dezen 
niet nuttigen konden. Met eene andere partij van deze 
tweede generatie, aan de zorgen van den heer A. A. van 
Bemmelen, Directeur der Rotterdamsche Diergaarde toe- 
vertrouwd, was men niet gelukkiger; de rupsjes werden 
aldaar in een glazen kastje in eene der warme serres ge- 
plaatst, aanvankelijk met gunstig gevolg, doch spoedig 


LXXXIV VERSLAG. 


waren allen verdwenen en naar het later bleek, door kleine 
mieren die zich in aantal in die bloemenkas bevonden, 
vernield, zoodat deze tweede generatie geheel is te gronde 
gegaan. 

Het blijkt dus dat Saturnia Pernyi somtijds als pop over- 
wintert, soms ook nog vóór den winter tot volkomen toe- 
stand geraakt en dan eene nieuwe najaars-generatie voort- 
brengt. Over dit verschil ten opzigte der ontwikkelings- 
perioden, schrijft Dr. Pichler in een brief van 25 September 
1874 aan Prof. Hoffmann het volgende: In 1871 ontving 
hij (Dr. Pichler) van «der Seidenbau-Versuch-Station » in 
Görz de eerste eijeren van Saturnia Pernyi en wel als 
bivollini (die 2 generatiën in het jaar geven), hetgeen zij 
ook dat jaar bleken te zijn; in het daarop volgende jaar 
1872 veranderden zij in unvoltini (annuali); in 1873 het- 
zelfde verschijnsel, terwijl zij dit jaar (1874) weder bivollini 
geworden zijn. Verschillende brieven, onlangs door Dr. 
Pichler uit Zwitserland, Wurtemberg en Oostenrijk ontvan- 
gen, spreken allen van eene teruggekeerde najaars-generatie; 
niettegenstaande eenige cocons, 10 dagen oud zijnde, in 
een’ ijskelder bewaard werden, ten einde het uitkomen van 
de vlinders te vertragen, verlieten deze toeh haar omhulsel. 

De najaarsrupsen van Dr. Pichler begonnen reeds op 24 
September zich in te spinnen, zoodat van deze nog eijeren 
te wachten zijn. 

Spreker acht het wenschelijk dat van vele zijden proeven 
genomen worden, om Saturnia Pernyi hier te lande in te 
voeren '); de ondervinding toch heeft hem geleerd, dat de 
rupsen vrij wel tegen ons klimaat bestand zijn en weinig 
moeite of zorgen kosten om ze op te kweeken; alleen de 


1) In eene briefkaart van 15 December 1874 biedt Dr. Pichler aan te leveren: 


Eijeren van Antherea Yama-Maju de 1000 stuks tegen 6 francs. 
” 2 Saturnia Per nyt ” ” 72 " 6 ” 
1 lood eijeren van Yama-Maju of Pernyi 12» 


100 stuks levende cocons van S. Pernyi = 9 à 10,000 eijeren 25 » 
De eijeren van Yama-Maju en de cocons van Pernyi kunnen onmiddellijk afgele- 
verd worden; de eijeren van Pernyi echter eerst in de eerstvolgende maand Mei. 


VERSLAG. LXXXV 


eerste dagen na de geboorte zijn zij geneigd even als die 
van Yama-maju van de bladen te vallen, doch na de eerste 
vervelling heeft zulks niet meer plaats. 

De eijeren, die zoo lang mogelijk op eene koele plaats 
gedurende den winter bewaard worden, spoelt men tegen 
het begin der lente in niet al te koud water af; vervolgens 
worden zij uit elkaar gespreid op ongelijmd papier, waar- 
aan zij zich door eigen lijmstof vastkleven, waardoor bij 
het uitkomen de eihuid wordt vastgehouden en aan de 
rupsjes het verlaten van het ei gemakkelijk gemaakt wordt. 
Zoodra de jonge eikenbladen, voornamelijk die van Quercus 
pedunculata (de eik met langgesteelde eikels) die bij ons 
vrij gemeen is, zich vertoonen, worden de eijeren naar 
eene warmere plaats overgebragt; binnen 2 of 3 dagen ziet 
men de jonge rupsjes het ei verlaten; deze jonggeborenen 
worden met een zacht penseel opgenomen en op eikenbla- 
den overgelegd; de voeding geschiedt niet als bij de ge- 
wone zijderupsen (Bombyx Mori) met afgeplukte bladen, 
maar met eikentakjes van jonge bladen voorzien, die men 
in eene flesch of kruik met water gevuld plaatst, waardoor 
zij 3 tot 4 dagen frisch blijven. De flesch of kruik wordt 
bij voorkeur op gesatineerd of geglansd wit papier met 
opstaande randen geplaatst, ten einde de afgevallen jonge 
rupsjes het wegkruipen zoo veel mogelijk te beletten, en 
deze onmiddellijk te ontdekken en weder met het penseel 
of met eene ganzenveder op de bladen terug te brengen. 
Voor de eerste vervelling dient meermalen daags onder- 
zocht te worden of er ook rupsen van de bladen gevallen 
zijn; later is het voldoende dit twee of drie maal daags te 
doen. Sommigen geven er de voorkeur aan, de rupsjes 
niet met een penseel op te nemen, maar over de ontluikende 
eijeren of afgevallen rupsjes kleine eikentakjes te leggen en 
de daarop overgekropenen op de grootere takken in de 
flesschen over te brengen. 

Daar met het verlaten van het ei door de rupsjes ge- 
middeld 5 of 6 dagen gemoeid zijn, is het wenschelijk de 


LXXXVI VERSLAG, 


rupsjes, die op denzelfden dag geboren worden, op dezelfde 
tak te plaatsen en van de anderen af te zonderen. 

Na de tweede of derde vervelling kunnen de rupsen, 
indien daartoe geschikte gelegenheid bestaat, in de open 
lucht op eikenstruiken (akkermaalshout) worden overge- 
plant; doch in dat geval dient men zorg te dragen dat 
zij niet door insecten-etende vogels geroofd worden. De 
ondervinding moet ons nog leeren in hoe verre deze voor 
de Pernyi-rupsen schadelijk zijn, en of onze inlandsche 
Ichneumoniden en Tachininen ook hunne eijeren in de hun 
onbekende rups zullen leggen tot later voedsel hunner 
jongen. Waarschijnlijk echter zal hun boor-orgaan niet sterk 
genoeg zijn de vrij dikke huid der rupsen te doorboren. 

Het vertrek, waarin de jonge rupsen gekweekt worden, 
moet ruim, frisch en zoo mogelijk op het oosten gelegen 
zijn. Tot op de eerste vervelling is eene temperatuur van 
16° Réaumur wenschelijk, later kunnen zij aan den invloed 
der buitenlucht blootgesteld worden; men beschutte de 
jonge dieren en de afgesneden eikentakken voor sterk 
en voortdurend zonlicht. De eikentakken met het afge- 
sneden einde in met water gevulde flesschen of kruiken 
geplaatst, moeten aan de onderzijde met mos, watten of 
dergelijke stoffen omwoeld zijn, ten einde den hals van de 
flesch of kruik te stoppen en daardoor de rupsen, die 
gaarne de takken afdalen om zich aan het water te laven, 
voor verdrinken te behoeden. Het water waarin de takken 
geplaatst zijn, dient van tijd tot tijd ververscht te worden. 
Ook moeten de eikenbladen nu en dan met water bespren- 
keld worden, om de rupsen in deze druppels gelegenheid 
tot drinken te verschaffen. Zoodra het eikenloof begint 
droog te worden of te verwelken, plaatse men naast de 
oude eikentakken, verschen in flesschen geplaatst; de 
meeste rupsen loopen dan spoedig van de verwelkte op de 
verschen over; de enkele achterblijvers kunnen met het 
blad, waarop zij zitten en dat men afknipt, op de nieuwe 
tak worden overgebragt. 


VERSLAG, LXXXVII 


De rupsen vervellen vier malen in tusschenpoozen van 
8 tot 10 dagen. Gedurende elke vervelling, die 2 of 3 dagen 
duurt, zitten de rupsen met opgeheven kop onbewegelijk 
aan een takje of een blad, zonder eenig voedsel tot zich 
te nemen; vooral gedurende dezen tijd van rust is het 
ongeraden de rupsen aan te raken of te verstoren. 

Ongeveer 50 dagen na het verlaten van het ei beginnen 
de rupsen zich in te spinnen, na zich vooraf van eene 
bruine vloeibare stof ontlast te hebben; het inspinnen ge- 
schiedt tusschen de bladen der takken; tot dit doel worden 
gewoonlijk drie of vier bladen aan elkander gesponnen en 
binnen dezen mantel wordt de cocon verder afgewerkt en 
heeft de verpopping plaats. Na 10 of 12 dagen worden de 
spinsels, met de kleine takjes waaraan zij bevestigd zijn, 
afgeknipt en luchtig uitgespreid, niet op elkander gestapeld. 

Ongeveer 40 dagen na het inspinnen, tenzij de pop ten 
gevolge van den vergevorderden nazomer in dezen toestand 
overwintert, verlaat de vlinder het poppenhulsel. Eenigen 
tijd voor zulks plaats heeft, worden de cocons 4 bij 4, 
twee mannelijke (de kleinsten) en twee vrouwelijke (de 
grooteren) namelijk, met bladbekleeding en al aan elkander 
verbonden en alzoo in de vliegkast overgebragt en daar 
aan dwarslatten of lijnen bevestigd; deze vliegkast is eene 
‘met gaas bekleede ruimte, ten einde het ontsnappen der 
vlinders te voorkomen. 

In den regel verlaten de vlinders tegen den avond de 
pop, en heeft de paring gedurende den nacht plaats. 

De bevruchte eijeren worden door het moederdier tegen 
het gaas der wanden bevestigd; zij kunnen daar ongeveer 
6 weken lang ongestoord blijven zitten, waarna men ze 
kan opgaren en in luchtige doozen in niet al te dikke 
lagen (hoogstens van 1 centimeter) bewaren. 

Is het aantal cocons grooter dan tot het bekomen van 
eijeren noodig wordt geacht, dan kunnen de cocons tot 
het afspinnen der zijde aangewend worden; daartoe wor- 
den de aangehechte bladen en het eerste spinsel verwij- 


LXXXVIII VERSLAG. 


derd en de poppen in de cocons op eene of andere wijze, 
bij voorbeeld in een’ oven, gedood. Wijl de draad van 
Saturnia Pernyi zich niet zoo gemakkelijk laat afwinden 
als die van de gewone zijderups, Bombye Mori, is het 
noodig den cocon vooraf in eene oplossing van koolzure 
-potasch te dompelen, waardoor de lijmstof die aan den 
cocon eene zekere stevigheid geeft, wordt afgeweekt. 


Professor P. J. Veth maakt opmerkzaam op onze onbe- 
kendheid met de soorten van Termieten die in den Indi- 
schen Archipel voorkomen, en met de eigenaardigheden 
waardoor zij zich onderscheiden. Niemand heeft ooit daar- 
omtrent een opzettelijk onderzoek ingesteld, en dit is te 
meer te verwonderen, daar zij onder de schadelijke insec- 
ten der Indische eilanden den eersten rang innemen, en 
ieder er steeds den mond vol heeft over de verwoestingen 
door de «witte mieren» aangerigt, zoo als de termieten er 
gewoonlijk genoemd worden. Junghuhn spreekt in zijn 
«Java» in het voorbijgaan over termieten-nesten, die hij 
in de bosschen van Java gevonden had en determineert 
de soort als Termes fatalis; doch gewoonlijk wordt deze 
naam toegekend aan de soort van Afrika’s Westkust, die 
daar suikerbroodvormige nesten ter hoogte van 12 voet 
opbouwt. De nesten der Javaansche termieten hebben, 
volgens de beschrijving van Junghuhn zelven, lang niet 
die grootte en eene andere gedaante. Ook blijkt uit eene 
mededeeling van Jagor, dat de termieten der Indische 
eilanden niet allen tot dezelfde soort behooren, daar deze 
reiziger op Singapore eene soort waarnam, door hem als 
Termes gilvus gedetermineerd, wier nesten geheel onder- 
aardsch zijn, zoodat er aan de oppervlakte van den bodem 
naauwelijks iets van zigtbaar is. Het blijkt derhalve dat 
hier eene belangrijke gaping in onze entomologische kennis 
van den Indischen Archipel bestaat. 

Spreker meent dat deze leemte wel niet de eenige in 
hare soort zal wezen, en dat de verschillende beoefenaars 


VERSLAG. LXXXIX 


der entomologie, ieder voor zich vele vragen met betrek- 
king tot de insecten van den Indischen Archipel zullen te 
doen hebben, en daarom ongetwijfeld gretig zullen gebruik 
maken van de gelegenheid om een antwoord daarop te 
erlangen, die hun geboden zal worden door het voornemen 
van het Aardrijkskundig Genootschap, om eerlang eene 
expeditie te zenden naar het eiland Sumatra, belast met 
het onderzoek van het bovendeel der Djambi-rivier en van 
de vallei van Korintji. Dit gebied is nog schier geheel 
onbekend, zoowel wat zijne topographische gesteldheid, 
als wat zijne natuurlijke voortbrengselen betreft. Het Aard- 
rijkskundig Genootschap wenscht de expeditie zoodanig te 
organiseren, dat zooveel mogelijk de verschillende weten- 
schappelijke belangen daaraan verbonden zijn, en daardoor 
meer algemeene belangstelling voor zijne onderneming ge- 
wekt wordt. De zaak is nog in den staat van voorberei- 
ding, maar de vooruitzigten zijn gunstig. Daar vermoe- 
delijk ook een zooloog aan de onderneming zal verbonden 
worden, vraagt Spreker, die zelf Voorzitter van het Aard- 
rijkskundig Genootschap is, van de leden dezer Vereeni- 
ging de opgave van vraagstukken, die vermoedelijk door 
een zoodanig persoon eene schrede nader bij hunne oplossing 
zouden kunnen gebragt worden. Hij meent reeds nu de 
aandacht hierop te moeten vestigen, opdat ieder der leden 
den tijd zou hebben om over de te stellen vragen na te 
denken, die als de expeditie vertrekken zal, aan de aan- 
dacht harer leden bij hunne instructie kunnen worden 
aanbevolen. 

Eindelijk meent Spreker dat het uit dit oogpunt wen- 
schelijk zou kunnen zijn, dat de Entomologische Vereeni- 
ging en het Aardrijkskundig Genootschap tot elkander in 
nadere betrekking kwamen, en hij veroorlooft zich, als 
eene eerste schrede daartoe, het voorstel te doen tot eene 
ruiling van geschriften. 

Dit voorstel wordt bij acclamatie aangenomen. 


XC VERSLAG. 


De heer Ritsema vindt in het door den heer Snellen 
van Vollenhoven gesprokene omtrent het gevaar van over- 
brenging met schepen van den Colorado-kever, aanleiding 
om te vermelden dat door den heer Bottemanne, eersten 
stuurman aan boord van het stoomschip «P. Caland», varende 
tusschen Rotterdam en New-York, terwijl dit schip te 
Fijenoord bij Rotterdam lag, gevangen is een exemplaar 
van de in Noord-Amerika te huis behoorende Hypena scabra F. 
(scabralis Guen.) ') Behalve genoemden vlinder trof de heer 
Bottemanne aan boord van hetzelfde stoomschip nog aan : 
twee vrouwelijke voorwerpen van Zeuzera Aesculi L., het 
eene den 11% Julij op de hoogte van den Hoek van Hol- 
land, het andere den 413°" Julij op de hoogte van Plymouth, 
terwijl hij den 5°" October op 41° 30° N. Br. en 65° W.L. 
een mannelijk exemplaar ving van Hybernia defoliaria L., 
dat aan boord kwam vliegen. 

In de tweede plaats deelt de heer Ritsema mede, dat 
in den nazomer van dit jaar door een’ leerling van de Am- 
sterdamsche Burgerschool, te Rozendaal bij Arnhem op 
een eik de galnoten gevonden zijn van eene voor onze 
Fauna nieuwe galwespsoort, en wel die van Cynips Calicis 
Burgsdorff. Door tusschenkomst van zijn’ vriend Dr. Hugo 
de Vries, leeraar in de Natuurhistorische wetenschappen 
aan genoemde inrigting, ziet Spreker zich in staat gesteld 
deze galnoot aan de aanwezige leden te vertoonen. Zij is 
in 1783 door von Burgsdorff (Schrift. Berlin. Gesellsch. 
naturf. Freunde. Bd. IV. S. 4. Tab. I, II) voor het eerst en 
in 1871 ook door Dr. G. L. Mayr in zijne « Mitteleuropàischen 
Eichengallen in Wort und Bild» (2te Halfte, S. 64 Tab. 
VII. fig. 90) beschreven en afgebeeld. De soortnaam is 
ontleend aan de eigenschap dat de onregelmatig stervor- 
mige, houtige galnoot ontspringt uit den bodem van het 


1) Tevens werd in herinnering gebragt dat in het vorige jaar door den heer 
Fransen aan het Kralingsche veer bij Rotterdam op eene bloem van Heracleum 
sphondyleum een exemplaar van een’ Zuid-Amerikaanschen schildpadkever (Poecilaspis 
angulata Germ.) was aangetroffen (zie Tijdschr. v. Ent. deel 17, blz LXvuI). 


VERSLAG. XCI 


napje des eikels. Men treft deze galnoot aan op Quercus 
pedunculata en volgens von Schlechtendal ook op Quercus 
sessiliflora (zie Mayr I. c.). 

Ten derde vermeldt dezelfde Spreker, dat Cassida equestris F. 
gedurende eenige jaren te Nieuwland (een dorp in de na- 
bijheid van Sneek) in grooten getale levende op Monarda 
didyma L. (purpurea Lamk.), eene uit Noord-Amerika inge- 
voerde sierplant van de familie der Labiatae, wordt aan- 
getroffen. De larven, sedert door hem tot imagines opge- 
kweekt, waren hem met de plant waarop zij leefden door 
zijn’ vriend Dr. F. A. Jentink ter hand gesteld. 

Op zijne vraag of een der aanwezige leden ook de in- 
heemsche voedingsplant van C. equestris kon noemen, werd 
door den heer Snellen van Vollenhoven medegedeeld, dat 
deze soort eenmaal door hem op eene soort van het ge- 
slacht Linaria, tot de familie der Scrophulariae behoorende, 
werd waargenomen *). 

Vermelding verdient nog, dat bij de meeste der door 
Spreker gekweekte exemplaren de voorrand van het borst- 
stuk op het midden meer of minder diep is ingesneden. 

Ten vierde geeft de heer Ritsema de beschrijving van 
een nieuw geslacht en van eene nieuwe soort uit de familie 
der Carabicidae. 

In de vorige maand ontving ’s Rijks Museum van Dr. C. 
de Gavere te Batavia twee reageer-buisjes met insecten 
(voorn. Coleoptera) op spiritus ten geschenke. Onder de 
kevers bevond zich, behalve eene waarschijnlijk nieuwe 
soort van het geslacht Trochoideus Westw., een ander tor- 
retje, dat Spreker, niettegenstaande het de regterachter- 
poot geheel en van de linker de tars mist, zonder aarzelen 
tot de afwijkende groep der Pseudomorphiden in de familie 
der Carabicidae brengt. Het is echter niet mogelijk het 
bij een der vijf geslachten van genoemde groep in te lijven. 


1) Goedaert en Blankaart geven als voedingsplant distels op, Kaltenbach boven- 
dien verschillende Labiaten. 


VII 


XCII VERSLAG. 


Horn (Trans. Amer. Entom. Soc. vol. I (1867) p. 153) 
splitst de groep der Pseudomorphidae in twee afdeelingen, 
waarvan de eerste die geslachten omvat, waarbij de kop 
horizontaal gedragen wordt, de mond vöör aan den kop 
geplaatst is en de sprieten draadvormig zijn; het zijn de 
de geslachten Pseudomorpha, Hydroporomorpha, Sphallomorpha 
en Silphomorpha. De tweede afdeeling omvat die geslachten 
waarbij de kop neérgebogen, het voorhoofd zeer bol en de 
mond aan de onderzijde van den kop geplaatst is, terwijl 
de sprieten knodsvormig zijn; dit is bij het vijfde geslacht 
(Adelotopus) het geval. 

Tot deze laatste afdeeling nu behoort het bedoelde insect. 
Het is jammer dat daarvan slechts een enkel voorwerp 
aanwezig is, hetgeen natuurlijk niet mag worden opge- 
offerd aan een onderzoek der organen afzonderlijk, ’t geen 
voor eene juiste bepaling der geslachtskenmerken zeer 
wenschelijk zou zijn. 

In hoofdzaak heeft het nieuwe geslacht, waarvoor Spreker 
wegens de gelijkenis met het geslacht Cryptocephalus den 
naam Cryplocephalomorpha voorstelt, den vorm van Adelotopus; 
de zijranden van den thorax en van de dekschilden zijn 
echter niet breed maar uiterst fijn, naauwelijks merkbaar 
naar buiten omgebogen, terwijl ook de dekschilden aan 
den achterrand niet regt afgesneden, maar afgerond zijn. 
Een in het oog loopend verschil tusschen beide geslachten 
bestaat in de plaatsing der bovenlip en bovenkaken; bij 
het geslacht Adelotopus hangen deze deelen als het ware 
aan den voorrand van den kop naar beneden, zoodat men 
ze, den kop en face ziende, duidelijk waarneemt, terwijl 
zij bij het nieuwe geslacht geheel onder den kop verbor- 
gen blijven. 

Van de maxillaar-palpen is het laatste lid min of meer 
kegelvormig, aan het eind bijna onmerkbaar afgeknot; van 
de labiaal-palpen is het laatste lid verlengd bijlvormig. 

De sprieten zijn even als die van Adelotopus van ter zijde 
platgedrukt; de eerste geleding is dik, de tweede dunner 


VERSLAG. XCII 


en korter en min of meer ovaal, de derde zoo lang als de 
vierde, de vijfde tot tiende onderling gelijk, de elfde of 
laatste eivormig; de derde geleding is de dunste, de vierde 
en volgende geledingen onderling van gelijke breedte. Eene 
groef ter opname van den grond der sprieten is aanwezig, 
van het scutellum echter geen spoor te ontdekken. 

De scheenen der voorpooten zijn aan de binnenzijde 
tusschen het midden en het eind uitgesneden, en aan het 
begin dezer uitsnijding van een’ regten en van een’ slang- 
vormig gebogen doorn of spoor voorzien. De dijen zijn aan 
de onderzijde diep uitgehold, zoodat de scheen daarin ge- 
borgen kan worden als het lemmet van een scheermes in 
bef-hefk 

Van het achterlijf schijnen de drie eerste segmenten met 
elkander vergroeid te zijn, ten minste er is slechts zeer 
flaauw eene segmenteering zigtbaar. Het vierde segment 
is iets langer dan de helft van het vijfde, het zesde langer 
dan de beide voorgaanden te zamen. 

Tot herkenning der soort, die ik ter eere van den ge- 
lukkigen ontdekker Cryptocephalomorpha Gaverei noem , moge 
de volgende beschrijving dienen: 

Lengte 4,5, breedte 2,25 millim. Uiterst glanzend; de 
bovenzijde zonder het geringste spoor van bestippeling ; 
de buikzijde van het achterlijf, met uitzondering van het 
laatste segment, met enkele fijne stipjes bedekt. De kop 
is zwart met roodbruinen voorrand, welke kleur onmerk- 
baar met het zwart zamenvloeit; de sprieten en palpen 
zijn bruinachtig geel. De thorax is zwart met roodbruinen 
zoom, die aan den voorrand het smalst, aan de zijranden 
het breedst is; ook hier vloeit het bruin onmerkbaar met 
het zwart zamen. De pooten hebben dezelfde bruinachtig 
gele kleur der sprieten en palpen. De dekschilden zijn 
zwart, smal met roodbruin omzoomd, en elk van eene 
bruinroode vlek voorzien die achter het midden aan de 
sutuur en op het midden aan den buitenrand stoot; in 
het midden is deze vlek of band het breedst, daar zij hier 


XCIV VERSLAG. 


aan de voorzijde hoekig vooruitspringt. De buikzijde van 
den kever is lichtbruin van kleur. 

Dit insect, dat in de nabijheid van Batavia (eiland Java) 
gevonden is, is de eerstbekende vertegenwoordiger van de 
groep der Pseudomorphidae in den Oost-Indischen Archipel, 
en dus ook als zoodanig belangrijk. 

Wat de geographische verspreiding van de geslachten 
dezer groep betreft, van het geslacht Pseudomorpha kent 
men soorten zoowel uit Noord- en Zuid-Amerika als uit 
Australié, van het geslacht Hydroporomorpha eene enkele 
soort uit Abyssinié, en van de geslachten Sphallomorpha , 
Silphomorpha en Adelotopus slechts soorten uit Australié. 


De heer Heylaerts doet de volgende mededeelingen: 


4°. Geeft hij eene lijst van Coleoptera, nieuw voor onze 
Fauna, door hem te Breda en omstreken gevangen, en 
bijna uitsluitend de familiën der Carabicinen en Staphyli- 
niden betreffende, van welke de eersten door den heer 
Putzeys te Brussel, de laatsten door den heer Fauvel te 
Caen zijn gedetermineerd. De Faunae novae species der 
overige familiën hoopt hij later op te geven, nadat zij 
door ons medelid Dr. Everts nader zullen zijn onderzocht. 
De lijst bevat de volgende soorten: 


CARABICI. 
Dyschirius intermedius Putz. 
Amara infima Dfts. 
Acupalpus exiguus De). var. luridus De]. 
Chlaenius nigricornis F. var. melanocornis De]. 
Anisodactylus pseudo-aeneus De]. 
Bembidium obliquum Strm. 
(de beide laatste soorten bij Bergen-op-Zoom gevangen). 


STAPHYLINIDAE. 


Aleochara brevipennis Grav. 
» bipunctata Grav. 


VERSLAG. XCV 


Tachyusa scitula Er. 

» coarctata Er. 
Oxypoda cuniculina Er. 
Homalota gregaria Er. 


» volans Scriba. 

» nigella Er. 

» nigricornis Thoms. 
» debilis Er. 

» testudinea Er. 


Schistoglossa viduata Er. 
Myllaena forticornis Kr. 
Hypocyptus longicornis Payk. 
Philonthus cinerascens Grav. 
Xantholinus multipunctatus Thoms. 
» longiventris Heer (elongatus Heer). 
Leptacinus Formicetorum Maerk. 
Lathrobium geminum Kr. (boreale Redt.) 
» fovulum Steph. 
Evaesthetus ruficapillis Lac. 
Stenus intricatus Er. 
» pallipes Grav. 
» opticus Grav. 
» _ canaliculatus Gyll. 
» pusillus Steph. 
» Argus Grav. et var. 
» _ fuscipes Grav. 
» aterrimus Er. 
Bledius spectabilis Kr. 
Troglophlaeus despectus Baud. 
» Erichsonis Sharp. 
Lathrimaeum luteum Er. 
Omalium florale Er. (rufipes Fourer.) 
» striatum Grav. 
Proteinus brevicollis Er. 
» macropterus Gyll. 


PSELAPHIDAE. 
Bryaxis Lefebvrii Aubé. 


SCYDMAENIDES. 


Scydmaenus scutellaris Müll. 


XGVI VERSLAG. 


2°. Bespreekt de heer Heylaerts den zak van Psyche 
villosella Ochs. en laat een geheel anders gebouwden zak 
van die soort zien, welke door hem bij Breda gevonden 
is. Laatstgenoemde vorm is reeds besproken in Bruand’s 
Monographie des Psychides (zie Liste supplémentaire des 
Macrolépidoptères de Bréda etc.). 

3°. Spreekt hij over de gedaantewisseling van Epi- 
chnopteryx Tarnierella Brd., beschrijft de tot dusver on- 
bekende rups met haren zak en deelt mede, dat spoedig 
eene volledige beschrijving van een en ander in de Stettiner 
Entomologische Zeitung zal gedrukt worden. 

4°. Vestigt hij de aandacht op eene groote dwaling in 
het overigens zoo practisch en juist geschreven werk van 
von Heinemann «Die Schmetterlinge Deutschlands und der 
Schweiz». Deze zegt nl. bij de algemeene beschrijving 
van het genus Epichnopterye Hbn.: «Die männliche Puppe 
tritt beim Ausschlüpfen des Falters nicht aus dem Sacke 
hervor». Dit is in geenen deele zoo: de pop komt even 
als bij alle Psychiden ter halver lengte uit den zak, alvorens 
de vlinder uitkomt. Als bewijs voert Spreker aan, dat 
zulks bij alle mannelijke zakken van £. pula Esp., die hij 
dit jaar verzamelde, het geval was, zoowel als bij die van 
E. Tarnierella Brd. Hij laat een’ zak van eerstgemelde 
soort met uithangende pop zien. 

5°. Laat dezelfde Spreker de zakken zien van twee voor de 
Fauna nieuwe Coleophoren, beiden door hem in het Mast- 
bosch bij Breda op Berk gevonden. Vermoedelijk zijn het, 
naar den zak te oordeelen, C. fuscocuprella H.S. en cornuta 
Stt. Van beiden bezit hij eenige rupsen, die zich ter 
overwintering hebben vastgesponnen. 

6°. Wordt door hem gewezen op het verschil der zak- 
ken van Coleophora badiipennella Dup., limosipennella Dup. 
en milvipennis Zell. 

7°. Leest hij eene copie voor, door hem van Professor 
Zeller ontvangen, uit Brahm’s Insektenkalender, anno 1791, 
waaruit duidelijk blijkt, dat Cochylis zephyrana Tr. volgens 


VERSLAG. XCVII 


regt van prioriteit C. Williana Brahm zou moeten heeten. 
8°. Eindelijk haalt hij uit Dr. M. Treub’s driemaande- 
lijksch « Botanisch Literatur-Uebersicht» aan, dat J. Duval 
Louve in het «Bulletin de la Société botanique de France» 
voor 1874 verschillende mergsoorten opgeeft als geschikt 
om bij microtomie te gebruiken. Spreker meent dat zulks 
ook voor Microlepidopterologen van groot nut kan zijn. 
Het merg van jonge looten van Ailanthus glandulosa, het 
hardere van Verbascum thapsus en het nog hardere van 
Silubum Marianum worden aangeraden; terwijl de late herfst 
wordt aangegeven als de beste tijd om deze mergsoorten 
te verzamelen, en wat de twee laatsten betreft, het merg 
van op stam afgestorven planten de voorkeur verdient. 


De heer Snellen deelt mede, dat in 1874 drie nieuwe 
Macrolopidoptera voor onze Fauna zijn ontdekt, en wel: 


Lycaena Coridon Poda. — Limburg, Maastricht 6 Augustus 
twee mannetjes op een klein weiland (A. H. Maurissen). 
Reeds vroeger was een exemplaar van deze soort bij 
Nijkerk door den heer van Medenbach de Rooy ge- 
vonden (zie Vlinders van Nederland, blz. 56, noot), 
doch wegens het geïsoleerd aantreffen van een enkel 
exemplaar dezer op kalkhoudende gronden voorkomende 
soort, op een voor haar vreemd terrein, maakte Spreker 
bezwaar haar onder de in Nederland voorkomende 
soorten op te nemen. 


Xanthia ocellaris Borkh. — Limburg, Venlo. Twee man- 
netjes door den heer van den Brandt gevangen. 


Catephia alchymista W. V. — Gelderland, Huissen. Een 
exemplaar door den heer V. M. Aghina. 


Bovendien zijn sedert zijne laatste mededeeling van nieuwe 
Nederlandsche Macrolepidoptera (zie Verslag der Winter- 
vergadering van 1872) nog ontdekt: 


Limacodes Asella W. V. 
Nola strigula W. V. 


XCVIII VERSLAG. 


Aleucis pictaria Curt. en 

Chimatobia boreata Hbn. 
wier voorkomen ten deele reeds door de ontdekkers is op- 
gegeven. De beide laatstgenoemde soorten zijn tot dusver 
alleen bij Arnhem door ons medelid A. B. van Medenbach 
de Rooy gevonden. 

Verder liet Spreker rondgaan gekleurde exemplaren der 
platen, bij zijn stuk over de Zuid-Amerikaansche Geometrina 
in den vorigen jaargang van het Tijdschrift (dl. XVII) be- 
hoorende, waarvan voor belangstellenden nog eenige exem- 
plaren, tegen f 2.50 voor de 7 gekleurde platen, te beko- 
men zijn. 


Niemand der aanwezigen meer het woord verlangende, 
sluit de Voorzitter, onder dankbetuiging aan de verschil- 
lende Sprekers voor hunne mededeelingen, deze vergadering. 


DIE SRI PUT'E O NS 


DE PLUSIEURS 


VEVROPTERES-PLANIPENVES et TRICHOPTÈRES NOUVEAUX 


de Vile de Célébes 


ET DE QUELQUES ESPÈCES NOUVELLES DE 


DES EN DNONP SUIS 


avec considérations sur ce genre, 


PAR 


M. R. MAC-LACHLAN. 


Nôtre honoré collègue M. H. Albarda de Leeuwarden, 
qui étudie avec tant de zèle les Névroptères indigènes, me 
fit parvenir une très-petite, mais très-intéressante collection 
de Vile de Célébes, envoyée par M. Piepers, qui réside à 
Macassar et qui avait exprimé le désir que ceux d’entre 
ces insectes qui sont nouveaux pour la science, seraient 
décrits et figurés dans ce recueil et que les types seraient 
déposés au Muséum de Leide. 

L'examen de ces insectes m’a prouvé qu’ils appartiennent 
tous à des espèces nouvelles ou non decrites. 

J'en donne ici les descriptions et comme mes investiga- 
tions concernant une espèce de Dipseudopsis qui en fait 
partie, m'ont fait découvrir chez ce genre une structure 
assez extraordinaire, qui facilite de beaucoup la distinction 

1 


2 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NÉVROPTÈRES- 


des espèces, j'ajoute les descriptions de quelques autres 
espèces de ce genre, qui se trouvent dans ma collection. 


PLANIPENNES. 
Fam. CHRYSOPIDAE. 


Chrysopa ruficeps, sp. nov. 

Caput rufo-aurantiacum, antennae alis paullo longiores, fu- 
scescentes, basin versus nigrae, temuter pallido-cinctae , 
exceptis articulis duobus basalibus aurantiacis ; palpi flaves- 
centes. Pronotum elongatum , antice angustatum , viride, 
villa longitudinali media flava. Mesonotum et metanotum 
pallide rufo-aurantiaca, in medio flava. Pedes flavidi, 
tarsis in apice fuscescentibus, unguiculis valde curvatis, 
basi dilatatis, testaceis. Alae elongatae, acutae, hyalinae, 
iridicolores, venis venulisque viridescentibus, seriebus gra- 
datis nigricantibus, pterostigmate elongato, olivaceo, cellula 
cubitali tertia anticarum uli in CG. SEPTEMPUNCTATA Wesm. 
Abdomen flavo-olivaceum villa media longitudinali flava. 
Long. corp. 13 mm.; Exp. al. 37 mm. 

Habitat in insula Celebes. 


Téte ayant le front et le vertex d’un orangé vif sans 
points noirs. Antennes assez robustes, plus longues que 
les ailes, d'un brunâtre obscur, avec leur partie basale 
noire, finement annelée, à l’exception des deux premiers 
articles qui sont de la couleur du vertex. Lèvre supérieure 
coupée en ligne droite. Palpes jaunâtres. Veux grands, pour- 
prés (dans l’insecte mort). Pronotum allongé, trés-retréci 
en avant, ayant deux sillons transverses qui séparent 
deux parties renflées, vert avec une bande médiane longi- 
tudinale d’un jaune pâle et les angles antérieurs étroitement 
bordés de noir. Mésonotum et métanotum d’un rouge orangé 
pale, laissant une bande jaune au milieu. Thorax entier en 
dessous d'un jaune pâle. Pieds jaunätres avec l'extrémité 


PLANIPENNES ET TRICHOPTÈRES NOUVEAUX ETC. 3 


des tarses brune. Onglets fortement dilatés à leur base, 
trés-recourbés vers l'extrémité, testacés. 

Ailes antérieures un peu aiguës à leur extrémité et plus 
de deux fois aussi longues que larges, (les inférieures plus 
étroites et plus aiguës). Elles sont hyalines, très-luisantes, 
avec des reflets verdàtres, rougeätres et bleuätres tres-jolis. 
Réticulation formant un réseau peu serré. Nervures et ner- 
vules verdätres, à l'exception des deux séries de nervules 
en échelons qui sont noiratres. Gils courts et päles. 
Ptérostigma allongé, d’un brun olivâtre. Troisième cellule 
cubitale des antérieures ayant la forme de celle de la C. 
septempunctata Wesm. Les antérieures ont 22 à 93 nervules 
costales entre la base et le ptérostigma, 15 nervules entre 
le radius et son secteur, 17 entre celui-ci et le premier 
cubitus et 8 cellules entre les deux cubiti. La série en 
échelons interne se compose de 7 nervules, l’externe de 13. 
Les ailes postérieures n’ont que 5 nervules dans la série 
interne et 9 dans l’externe. L’abdomen est verdàtre, plus 
pàle en dessous, avec une bande dorsale longitudinale d’un 
jaune pâle. 

Quoique cette espèce ait tout à fait la forme ordinaire, 
je la crois différente de toutes les espèces décrites. Elle 
est bien voisine de la C. remota Walk., mais celle-ci n’a 
aucune trace de rouge ou d’orangé roussätre sur la tête. 


Apochrysa Albardae, sp. nov. 
Caput supra miniatum. Antennae alis longiores, ochraceae, 
apicem versus gradatim pallidiores, articulo basali rufo- 
ochraceo. Thorax rufo-ochraceus, mesonoto et metanoto in 
medio nigro-notatis. Pedes dilute testacei. Abdomen ochra- 
ceum. Totum corpus subtus pallide-testaceum. Alae anti- 
cae latae, apice rotundatae, hyalinae, aureo-micantes , 
macula parva, elliptica, paullo elevata, nigra in disco 
(interdum secunda minori apicem versus); venis venulisque 
pallide-testaceis (vix virescentibus), exceplis venulis gradatis 
prioris seriei infra maculam disci nonnullisque in medio 


4 ' DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NEVROPTERES- 


seriei secundae, apicibus cubitorum et duabus venis postco- 
stalibus basalibus, nigris; venulis marginis apicalis et in- 
ternae usque ad alae medium fuscatis, caeteris simplicibus; 
serie unica venularum inter sectorem radi et cubitum an- 
ticum. Alae posticae fere dimidio angustiores , apicibus 
cubitorum nigris. Long. corp. 20 mm.; Exp. al. 60 mm.; 
Lat. al. antic. 15 mm. 

Habitat in insula Celebes (Macassar). 


Tête en dessus d’un vermillon foncé; front rougeatre ; 
clypeus, lèvre supérieure et palpes d’un testacé pâle. An- 
tennes plus longues que les ailes, grêles, d’un jaune d’ocre 
pàle, plus foncé vers la base, leur premier article en dessus 
d’un ochracé rougeätre. Yeux grands, polis, olivätres ou un 
peu livides. Pronotum allongé, rétréci en avant, à angles 
trés-obliques, dun ochracé un peu roussätre avec une 
bande médiane longitudinale plus pâle, qui se prolonge sur 
le devant du mesonotum. Celui-ci et le metanotum, ainsi 
que les attaches des ailes, ochracés, avec les lobes d’un 
noir intense. Pieds d’un testacé pâle, les tarses plus foncés, 
onglets un peu brunis. Abdomen ochracé, plus obscur 
vers le bout. Le corps entier en dessous d’un testacé pâle. 

Ailes antérieures très-larges, arrondies à Vextrémité, où 
elles sont pourtant un peu anguleuses, hyalines avec des 
reflets dorés. Sur le disque, à-peu-près au milieu de la 
série interne des nervules en échelons, une petite tache 
ovale, un peu élevée, concave en dessous, noire (l’aile 
droite a une seconde tache plus petite, sur la série externe 
des nervules en échelons). Nervures et nervules d’un testacé 
pâle trés-légérement verdätre, munis d’un grand nombre 
de cils courts et pâles, qui sont très serrés sur les marges. 
Nervules de la série en échelons interne jusqu’à la tache 
du disque, quelques unes au milieu de la série externe, 
l'extrémité du cubitus inférieur, les deux cubiti après leur 
réunion et deux nervules postcostales près de la base de 
l'aile, noires. Nervules simples, exceptées celles des bords 


PLANIPENNES ET TRICHOPTÈRES NOUVEAUX ETC. Ò 


apical et interne jusqu'au milieu de ce dernier, qui se 
terminent en fourches allongées. Une série longitudinale 
de nervules en ziczac entre le secteur et le cubitus supé- 
rieur s’unit aux deux séries en échelons. Environ 50 cel- 
lules entre le radius et son secteur. 

Ailes inférieures de beaucoup moins larges, très-retrécies 
à la base, à bord costal presque droit. Leur réseau analo- 
gue à celui des antérieures et de la même couleur; les 
deux cubiti après leur réunion noirs. 

Cette espèce a beaucoup de rapports avec VA. aurifera 
Walk. de Ceilan, ainsi qu'avec deux individus trouvés par 
M. Wallace, dont l’un, de Macassar, est dans la collection 
du Muséum Britannique et l’autre, des îles Aru, est dans 
la mienne. 

Ces derniers n’ont aucune trace de rouge ou de noir 
sur le corps, qui est d’un blanc sale et ont la tache noire 
des ailes antérieures un peu plus grande. La position de 
celle-ci est aussi un peu différente, car il y a 5 à 6 cellules 
entre elle et le point ou la série en échelons joint la série 
en ziczac, tandis que lA. Albardae Wen a que 3. Enfin la 
réticulation me parait un peu moins serrée. 

Je ne donnerai des noms à ces individus qu'après avoir 
vu plus de matériaux, surtout parceque deux formes ou 
espèces proviennent de la même localité. Les autres espèces 
décrites sous les noms de coccinea Brau., lutea 


voisines , 


Walk. et stigma Gir. sont plus petites. 
Fam. MYRMELEONIDAE. 


Myrmeleon celebensis, sp. nov. 
Niger caput (cum oculis) mesothorace multo latius, clypeo, 
genis, labro et orbitibus flavido-albis. Antennae breves, 
robustae, breviter et late clavatae, nigrae, articulo basali 
supra flavido, subtus in apice flavido-cincto. Palpi albido- 
cincti, labialium articulo ultimo elongato-clavato , maxilla- 
rium articulo ultimo truncato. Pronotum subquadratum , 
fusco-nigrum vel griseo-fuscum margine anteriori semicir- 


6 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NÉVROPTÈRES- 


culuri anguste flavido. Pedes breves, testacei, dimidia 
parte apicali femorum, linea interna libiarum intermedia- 
rum et posticarum, extus albidarum, tibiis anticis fere 
totis et tarsis (exceplo articulo primo), fuscis vel fusco- 
nigris; tibiis et tarsis valde spinosis; calcaribus articulo 
primo tarsorum aequalibus vel via longioribus. 

Alae subaequales , elongatae, aculae, vitreae, subcosta radıo- 
que flavidis, nigro-strialis; venis cueleris venulisque nigro- 
punctatis et ciliatis; plerostigmate albido, intus vix nigro- 
notato. Posticae maris ad basin tuberculo pedicellato instructae. 
Abdomen nigrum vel saturate fuliginosum, juncluris se- 
gmentorum nonnullis interdum anguste flavidis. 

Long. corp. 27-28 mm.; Long. al. ant. 23—30 mm.; lat. 
7,9 mm.; exp. al. 57-60 mm. 

Habitat in insula Celebes (Macassar et Menado). 


Tête (y compris les yeux) large, de beaucoup plus large 
que le mésothorax, renflée en dessus, un peu scabreuse, 
ayant au milieu un sillon longitudinal, d’un noir vif jusqu’à 
la suture du clypeus, celui-ci, le labre (qui est transversal 
à bord antérieur évidé et cilié), les joues et les orbites 
des yeux, d'un jaune tres-päle, presque blanchätre. Antennes 
courtes, à peine plus longues que le prothorax et le méso- 
thorax réunis, assez fortes, à massue courte et assez large, 
noires, à exception du premier article qui est d’un jaune 
pèle en dessus et annelé de la même couleur en dessous. 
Palpes labiaux gréles, d'un noir de poix, annelés de blan- 
chätre ou de jaune tres-päle, leur dernier article tronqué. 
alpes maxillaires plus courts, testacés ou d’un noir de 
poix, leur dernier article en massue allongée assez forte. 
Pronotum un peu plus long que large, à bords latéraux 
presque droits, à bord antérieur arrondi et ayant deux 
sillons transversals, vétu de poils courts, noir, quelquefois 
un peu grisätre, avec le bord antérieur étroitement bordé 
de jaune pale. Mésothorax robuste, entièrement noir ainsi 
que le métathorax. Pieds courts, testacés, la moitié apicale 


PLANIPENNES ET TRICHOPTERES NOUVEAUX ETC. 7 


des fémurs, les tibias antérieurs et les tarses (leur pre- 
mier article excepté) noirs ou noiràtres, tibias intermé- 
diaires et postérieurs blanchatres en dehors et lignés de 
noir en dedans; tibias et tarses munis d’un grand nombre 
d’épines courtes, assez fortes, noires. Ergot égalant le 
premier article du tarse en longueur ou le dépassant un 
peu. Onglets écartés et courbés. 

Ailes à peu près quatre fois aussi longues que larges, 
aiguës à l'extrémité (les inférieures un peu plus courtes et 
plus étroites), hyalines, à réseau jaunàtre, finement ponctué 
de noir, chaque point étant muni d'un poil court et noir 
(à peine visible à l'oeil nu); sous-costale et radius ayant 
des stries noiràtres régulièrement espacées ; le quart basal 
du dernier entièrement noir ; cubitus avec des vestiges de 
stries noiràtres; tache ptérostigmatale blanchätre avec un 
petit trait noir peu visible à son côté interne, au point où 
le radius joint la sous-costale. Bord costal des antérieures 
a-peu-pres droit jusqu'au pterostigma; celui des inférieures 
un peu dilaté près de la base. Le male a dans l’angle anal 
des inférieures un petit bouton pedicellé (pelote selon 
Rambur) qui existe chez plusieurs espèces. Abdomen d’un 
quart plus court que les ailes, noir ou noiràtre, à pubes- 
cence courte, grisàtre, peu visible; sutures des segments 
quelquefois étroitement bordées de jaunâtre. J'ai vu un 
male de Macassar et dans ma collection se trouvent deux 
femelles de Menado. 

Une espèce d'Australie, décrite par M. Walker sous les 
noms d’acer, infirmus, malignus, exsanguis et hostilis est 
trés-semblable et j'ai hésité a donner celle de Célébes 
comme nouvelle; mais celle-là est moins robuste et a les 
ailes un peu plus étroites et le pronotum toujours plus 
pàle. Le premier de ces caractères et surtout sa tête plus 
large et plus grande m'ont decidé à considérer le M. Cele- 
bensis comme une bonne espèce. 


8 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NEVROPTERES- 
TRICHOPTERES. 
Fam. LEPTOCERIDAE. 
Anisocentropus. !) 


A. croesus, sp. nov. 

Castaneus, nilidus, subtus ochraceus. Antennae cretaceae , 
quarta parte basali nigra, articulo basali testaceo. Palm 
maxilares nigro-fusci, fusco-hirsuti, articulo primo metal- 
lico-nigro. Pedes pallide-ochracei, tibiis posticis infuscalis , 
longe fusco-fimbriatis. Alae anticae latae, valde obtusae, 
dense pubescentes, fuscae, ad basin chalybdeo-micantes , 
fascia media, perlata, intus obliqua, extus sub-quadrato- 
dilatata, aurantiaca, ad costam dilutiori subtus obsoleta, 
(macula magna quadrata ad costam excepla); ciliis fuscis, 
summo apice albis. Alae posticae saturate infumatae. 
Long. corp. 8 mm., exp. al. 25 mm. 

Habitat in insula Celebes (Bonthain). 


Dessus de la tête et du thorax d’un brun marron poli, 
le reste, ainsi que le corps entier en dessous, ochracé. 
Occiput avec deux grands tubercules ochracés, revêtus de 
poils noirs. Antennes d’un blanc jaunätre, ayant le quart 
basilaire assez robuste et d'un noir intense et le premier 
article testacé, couvert de poils noirs. Palpes maxillaires très- 
longs, velus, noirâtres, leur premier article ayant des 
poils noirs métalliques. Pieds d’un ochracé pâle, pubescents; 
les tibias intermédiaires brunis, les postérieurs munis de 
poils très-longs d’un gris-noirätre; tarses d’un blanc jau- 
natre. Ailes antérieures courtes et larges, très-obtuses à 
l'extrémité, d'un brun noiràtre foncé, un peu violacé dans 
la partie apicale, revêtues d’une pubescence serrée de la 


1) La figure de la réticulation, qui accompagne mon travail sur ce genre, publié 
dans les Transactions of the Entomological Society of London, Serie 3, vol. I 
(pl. XIX), n'a pas exactement été reproduite pas le graveur. Dans les ailes anté- 
rieures la sous-costale a été oubliée, le point de départ du secteur est fautif, ete. 
Dans la figure des pattes la frange des tibias postérieures n’est pas assez longue. 


PLANIPENNES ET TRICHOPTÈRES NOUVEAUX ETC. 9 


méme couleur, ayant sur la partie basale des reflets de 
bleu métallique et sur le milieu une bande transversale 
très-large, orangée (plus claire près du bord costal) ourlée 
de plus foncé, dont le bord interne est oblique et entier 
et dont l’externe a une dilatation presque carrée entre le 
radius et la branche inférieure du cubitus antérieur. Franges 
apicales courtes, un peu plus foncées que l’aile, sauf celles 
de l’apex, qui sont d'un blanc vif jusqu'au quatrième secteur 
apical. En dessous la bande transversale est à peine visible 
à l'exception d’une tache presque carrée au bord costal. 
Les nervures y sont un peu plus foncées que le fond. 

Ailes postérieures avec leur franges d’un noir de fumée 
uniforme. Abdomen noiràtre en dessus; le bord postérieur 
de chaque segment largement ochracé. 

Les parties génitales externes du mâle sont peu proémi- 
nentes et difficiles à déchiffrer. Deux petits lobes en feuille 
Jaunes se trouvent en dessus au milieu. Je les regarde 
comme les appendices intermédiaires. Les parties qui re- 
présentent probablement les appendices supérieurs sont un 
peu dirigées en bas et également jaunes. Je ne distingue 
pas les appendices inférieurs, mais il se peut qu'un pin- 
ceau de poils noiràtres en tienne lieu. Le pénis (ou peut- 
être sa couverture) est court, tronqué et ouvert à son 
extrémité, mais sa partie inférieure se prolonge en forme 
de cuiller. 

Espèce très-jolie et trés-intéressante. 


A. Piepersi, Sp. nov. 
Castaneus, nitidus caput postice, prothorax, meso- et meta- 
thoracis latera et totum corpus sublus, ochracei. Antennae 
(mutilatae) maris testacei, foeminae nigrae, articulo basali 
testaceo. Palpi maxillares hirsuti, fusco-nigri. Pedes flavi, 
tarsis pallidioribus, tibiis quatuor posticis nigro-fusco pube- 
scentibus, posterioribus maris longe fuliginoso-fimbriatis. 
Alue anticae, latae, paullo elongalue, valde obtusae, dense 
pubescentes, fusco-nigrae, ad basin chalybdeo-micantes , 


10 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NEVROPTERES- 


fascia media angusta, in medio coarctata, luteo albida ; 
ciliis fusco-nigris, summo apice cretaceis. Alae posticae 
saturate fuliginosae ( et 2). 

Long. corp. $ 7,5 mm., 2 6 mm.; exp. al. 21—22 mm. 
Habitat in insula Celebes (Bonthain). 


Tête et corps du male ayant les mêmes couleurs que 
ceux WA. Croesus, sauf l'abdomen qui est plus jaunätre. La 
femelle est plus foncée, même en dessous et a l'abdomen 
presque noir. Partie basale des antennes (le reste manque) 
d’un testacé obscur chez le mâle, noire chez la femelle ; 
leur premier article testacé. Palpes maxillaires très-velus; 
noirätres, un peu jaunätres à leur base. Pieds jaunes, tarses 
plus clairs; tibias intermédiaires et postérieurs couverts 
d'une pubescence d’un brun foncé; ceux-ci munis chez le 
mâle d’une longue frange de poils fuligineux. 

Ailes antérieures larges (un peu plus étroites chez la 
femelle) très-obtuses à leur extrémité, d’un brun noiràtre, 
couvertes dune pubescence de la même couleur, mais un 
peu pourprée surtout dans la partie apicale, ayant près de 
la base des reflets d'un bleu métallique et sur le milieu 
une bande transversale, oblique, très étroite, un peu élargie 
sur le bord costal, d’un blanc jaunätre. Franges apicales 
courtes, de la couleur du fond, sauf celles de l’apex qui 
sont d'un blanc crayeux jusqu’au cinquième secteur apical, 
ce qui donne aux ailes lair d’être tronquées. Nervures a 
peine plus foncées que le fond. 

En dessous la bande transversale est peu visible, excepté 
au bord costal. 

Ailes postérieures avec leurs franges d'un fuligineux 
foncé uniforme. 

Le dernier segment de lPabdomen du male a en dessus, 
au milieu, une pièce bifide. Ses appendices supérieurs sont 
petits, en forme de cuiller, jaunes, munis de quelques 
poils noirs. Je ne puis distinguer les inférieurs. 

Chez la femelle le bout de Pabdomen a en dessus un 


PLANIPENNES ET TRICHOPTERES NOUVEAUX ETC. 14 


prolongement triangulaire, qui couvre une piece concave 
en dessous, jaune, couverte de poils noirs, de sorte que 
celle-ci n’est visible que de cöte. 

J'ai vu un individu de chaque sexe de cette espèce bien 
distincte. 1 


A. cretosus, Sp. NOV. 
Nigricans, nitidus. Antennae cretaceae, articulis  quartae 
partis basalis latissime, caeteris anguste, nigro-annulalis , 
articulo basali nigro. Palpi maxillares nigricantes, longe 
fuliginoso-hirsuti. Pedes fuscescentes , tarsis pallide testa- 
ceis, libiisque posticis longe griseo-fimbriatis. Alae anticae 
angustiores, margine apicali obliquo nigricantes, pube nigro 
instructae, strüs nonnullis caeruleis in parte basali, violaceis 
in parte apicali, maculisque tribus crelaceis (quarum prima, 
parva, in medio fere marginis interioris, altera, magna 
et irrigularis, in disco el tertia, minor et rotundata, pone 
angulum analem; cilits concoloribus. Alae posticue saturate 
fumatae (3 el 2). 
Long. corp. 6—7 mm.; exp. al. 17,5—21 mm. 
Habitat in insulis Celebes et Bouru. 


Corps entier noiràtre. Téte et thorax luisants, revétus de 
poils noirs. Antennes d’un blanc jaunätre, leur premier 
article noiràtre, ceux du quart basilaire largement , les 
autres très-étroitement annelés de brun foncé. Palpes 
maxillaires tres-velus, noirätres. Pieds dun brun noirätre, 
tarses d’un testacé pale, tibias postérieurs munis de poils 
très-longs, grisatres. Ailes antérieures plus étroites que 
chez les deux espèces précédentes, à bord apical oblique, 
d’un brun noiràtre avec des reflets bleuàtres près de la 
base, violàtres vers l'extrémité et ayant trois taches d’un 
blanc crayeux dont la premiere, qui est la plus petite, 
est placée à-peu-près sur le milieu du bord interne, la 
seconde, qui est assez grande et de forme irrégulière sur 
le milieu du disque et la troisième, qui est petite et ar- 


19 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NÉVROPTÈRES- 


rondie, pres de l’angle anal. Franges de la couleur du fond 
de Vaile, leurs extrémités un peu plus foncées. 

Ailes inférieures d'un noir de fumée uniforme. 

Les parties génitales sont, comme toujours dans ce 
genre, difficiles à déméler. Le mâle parait avoir deux lobes 
jaunätres, qui peùt-étre tiennent lieu d’appendices inter- 
médiaires et deux petits appendices supérieurs noirâtres, 
frangés de poils noirs. 

Le bout de l'abdomen de la femelle est coupé oblique- 
ment et ne montre pas d’appendices. 

Un male de Célébes et une femelle de Vile de Bouru, 
capturée par M. Wallace. Je possède encore plusieurs 
espèces non décrites de ce genre intéressant. 


Setodes lanuginosa, sp. nov. 

Testaceo-albida, abdomine olivaceo. Antennae perlongae, albi- 
dae, juncturis articulorum basin versus obsolete nigris. Palpi 
marillares graciles, perlongi, testaceo-albidi, pallide-ciliati , 
articulo secundo longissimo, fere glabro, tertio breviori, ciliato, 
primo el quarto adhuc brevioribus, inter se aequalibus, ultimo 
flexili. Pedes testaceo-albidi, tibiis anticis unicalcaralis , 
intermediis et posticis duobus calcaribus, valde inaequalibus, 
instructis. Alae anticae longae, sat latae, obtusae, griseo- 
testaceae, basin versus obscuriores, apicem versus paullo 
viridi-micantes, dense griseo-lanuginosae, margine costali 
densissime lanuginoso-fimbriato , basin versus infuscato ; 
venis robustis, infuscatis, in parte. basali nigricantibus , 
furcis apicalibus perlongis, ramo inferiori radii et ramo 
superiori cubiti antici simplicibus. Alae posticae griseae, 
concinne violaceo-micantes , ciliis infuscatis (4). 

Long. corp. 6 mm.; Long antenn. 28 mm.; exp. al. 19 mm. 
Habitat in insula Celebes (Macassar). 


Tête et thorax d'un blanc jaunätre, couverts de quelques 
poils pales. Antennes trés-longues et trés-gréles, d’un blanc 
un peu jaunätre avec les sutures des articles de la partie 
basale finement marquées de noirätre; leur premier article 


PLANIPENNES ET TRICHOPTÈRES NOUVEAUX ETC. 13 


long et un peu renflé. Yeux noirs, proéminents. Palpes 
maxillaires extraordinairement longs, atteignant la base de 
Vabdomen, lorsqu'ils sont récourbés sur la poitrine (pen- 
dant la vie ils sont probablement dirigés en avant) de sorte 
qu'on les prendrait de prime abord pour des pattes, blan- 
chàtres; leur premier article assez long, le second quatre 
fois plus long que le premier, cylindrique, à-peu-prés 
glabre, le troisième plus grêle et plus court que le second, 
un peu poileux, le quatrième égalant le premier et le cin- 
quième flexible, en fouet. Palpes labiaux petits, leur pre- 
mier article court, les deux autres presque égaux (le troi- 
sième en fouet). Pieds blanchätres, tibias antérieurs avec 
un éperon unique, couché sur le tarse, les autres avec 
une paire d’éperons apicaux trés-inégaux. 

Ailes antérieures longues, assez larges pour le genre, 
elliptiques à leur extrémité, d’un gris testacé, plus foncé 
vers la base et avec des reflets verdàtres dans la partie 
apicale, vétues dune pubescence laineuse, grisätre, très- 
épaisse, surtout dans la moitié costale; franges longues, 
grises; celles du bord costal laineuses, épaisses, courtes, 
noiràtres dans la moitié basale. Nervures fortes, d’un brun 
noirätre, presque noires vers la base; cellule discoidale 
très-longue et très-étroite, prenant son origine à peu de 
distance du radius; branche supérieure du secteur longue- 
ment fourchue, l’inférieure simple; branche supérieure du 
cubitus anticus simple, linférieure encore plus longuement 
fourchue que la supérieure du secteur. Ailes inférieures 
grisätres avec des reflets violatres; leurs franges noirätres. 
Abdomen d'un olivâtre terne (sans doute d’un vert plus 
vif pendant la vie). 

Les parties génitales externes sont compliquées. Les 
appendices supérieurs sont longs et trés-gréles, grisàtres, 
fortement ciliés. Entre eux, au milieu du bord du segment 
anal, se trouve une longue épine, cornée, brune, fortement 
recourbée en bas et assez profondement bifide à son extré- 
mité. Au dessous d’elle est la couverture du pénis, cornée, 


14 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NÉVROPTÈRES- 


concave en dessus, à bords latéraux épaissis et dont l’ex- 
trémité est très-prolongée, obtuse et courbée en bas entre 
les appendices inférieurs. Ces derniers sont grands, pubes- 
cents, jaunätres et ont une échancrure semicirculaire et 
une longue branche droite, ayant la forme d'un doigt. 
Du côté du ventre ils sont si larges et si rapprochés, 
qu'ils semblent réunis ou seulement divisés par un sillon 
longitudinal. La forme du pénis m'est inconnue. 

Espèce très-curieuse, surtout à cause de la pubescence 
longue et laineuse des ailes et de la frange laineuse, épaisse 
du bord costal. Le genre Setodes dans son état actuel n’est 
point du tout naturel et peut être divisé en plusieurs coupes 
génériques, selon la réticulation des ailes, la forme des 
palpes maxillaires, la formule des éperons, etc. 


Fam. HYDROPSYCHIDAE. 
Dipseudopsis. 


Ce genre n'appartient pas à la famille des Sericostoma- 
tides, ou M. Walker l'avait placé (Cat. Brit. Mus. Neur. 
p.I, p.91), ni à celle des Rhyacophilides, comme je lai cru 
jadis (Trans. Entom. Soc. Lond., Ser. 3, vol. I, pag. 496), mais 
a été classé de bon droit par M. Brauer (Verh. Zool. bot. 
Ges., Bd. XVII) parmi les Hydropsychides. Le dernier 
article des palpes maxillaires, quoique trés-court, est en 
effet composé de plusieurs articles. 

Les espèces de ce genre se ressemblent beaucoup et les 
parties génitales externes ne présentent pas de caractères 
bien saillants. Ce fut donc avec une vive satisfaction, que 
je découvris un autre caractère qui jusqu'ici avait échappé 
à l'attention de tous les observateurs. L’éperon interne de 
la paire apicale des tibias postérieurs est presque toujours 
d’une forme extraordinaire, sans exemple parmi les Tri- 
choptéres connus et cette forme diffère selon l'espèce. Seu- 
lement cet éperon anormal ne se trouve que chez les mâles, 
celui des femelles étant de la forme ordinaire. La connais- 


PLANIPENNES ET TRICHOPTÈRES NOUVEAUX ETC. 15 


sance de ce caractère m'a donné la conviction que la Phry- 
ganea notata de Fabricius (indiquée sans doute par erreur 
comme provenant de l'Amérique) n’est pas identique avec 
le Dipseudopsis capensis Walk., comme je l’avais cru (Trans. 
Ent. Soc. Lond., Ser. 3, vol. 1), mais est une espèce dis- 
tinete, dont je n'ai vu que le type. Celui-ci n’a cependant 
pas la «macula marginalis fusca», dont parle la description. 

Afin de faire mieux connaître la nature de ce caractére 
nouveau des éperons, je fais suivre la description d’une 
espèce de Célébes de celles des espèces de ce genre qui 
se trouvent dans ma collection en remarquant toutefois que 
je ne possède pas le type de mon D. collaris. 


D. infuscatus, Sp. nov. 
Fuscus. Caput postice, palpi, pronoti margines, pedes et 
abdomen subtus, testacei. Antennae testaceae , obsolete fusco- 
annulatae. Alae anticae testaceo-fuscae, margine costali 
pallidiori, pterogstigmate albido, punctis duobus (uno in 
thyridio, altero in arculo) hyalinis, albidis ; venis venulis- 
que plerumque pallide testaceis. Alae posticae leviter infu- 
matae. Calcar apicale internum tibiarum posticarum robu- 
stum, elongatum, in apice ungquiculis duobus instructum. 

Long. corp. 8 mm.; exp. al. 25 mm. (8) 


D'un brun un peu noirätre en dessus avec le bord posté- 
rieur de la téte, les bords des deux lobes du pronotum et 
les palpes testacés. Antennes égalant à peine les ailes en 
longueur, testacées avec la moitié apicale de chaque article 
un peu brunâtre, surtout dans la partie basale. Palpes 
maxillaires testacés; leur dernier article un peu brunätre. 
Pieds légèrement pubescents, testacés. L’éperon interne 
‘ de la paire apicale des tibias postérieurs trés-fort, allongé, 
cylindrique, tronqué à son extrémité où il porte deux épines 
fortes, inégales, courbées dans des directions opposées et 
ressemblant a des onglets. L’éperon externe de forme ordi- 
naire et un peu plus long que la partie basale de l’interne. 

Ailes antérieures a-peu-prés glabres, couvertes d’une 


16 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NÉVROPTÈRES- 


pubescence courte, dorée, qui n’est visible qu'à laide 
d’une loupe, dun brun un peu testacé, plus pale vers le 
bord costal, et plus foncé entre le radius et la sous-costale ; 
ptérostigma blanchâtre; au thyridium un point blanc un 
peu transparent, qui s'étend sur la nervule transversale 
de la cellule thyridii; à Parculus un point semblable, mais 
plus petit; au fond de la première cellule apicale un vestige 
d’un troisième point. Nervures fortes, pàles, à l’exception 
du radius, qui est brunâtre. Ailes inférieures légèrement 
enfumées, à nervures brunàtres. 

Les parties génitales externes sont jaunâtres. En dessus 
se trouvent deux valvules latérales, larges (probablement 
les appendices supérieurs), dont le bord est un peu échrancré 
et qui sont revêtues d’une pubescence noiràtre. Entr’elles 
est une pièce presque tubulaire, ouverte en dessous et 
fendue à son extrémité (peut-être la couverture du pénis). 
En dessous il n’y a qu’une seule valvule ou écaille, large, 
courte et concave en dessus. 


D. stellatus, sp. nov. 
Testaceo-fuscus, infra pallidior. Capitis discus nigricans. An- 
lennae testaceae, ad basin via annulatae. Palpi, pronotum, 
pedesque flavi. Calcar apicale internum tibiarum posticarum 
robustum, truncatum, in apice ungwieulis duobus (quorum 
unus gracilis, alter dilatatus) instructum. Alae anticae 
testaceo-fuscae, pterostigmate, maculis elongatis ad basin 
cellularum apicalium (cum pterostigmate quasi fasciam 
formantibus) et macula magna ad arculum flavo-albidis , 
puncto ad thyridium albo-hyalino ; venis in dimidia parte 
basali pallide-fuscis, in apicali pallidis. Alae posticae leviter 
infumatae. (3) 
Long. corp. 9 mm.; exp. al. 25 mm. 
Habitat Shanghai. 


Trés-voisine du D. infuscatus. Le corps en dessus d’un 
brun plus clair. Tête noiràtre au milieu, largement pâle 
sur les côtés et le bord postérieur. Antennes fortes, d’un 


PLANIPENNES ET TRICHOPTERES NOUVEAUX ETC. 17 


jaune testacé uniforme. Palpes et pieds d’un jaune pâle 
ainsi que le pronotum, dont les deux lobes sont étroits 
(de beaucoup plus étroits que chez D. infuscatus). L’éperon 
interne de la paire apicale des tibias postérieurs fort, cy- 
lindrique, allongé, ayant à son extrémité deux onglets 
courts, très-courbés et un peu en spirale, dont l’une de- 
vient grêle à peu de distance de sa base, tandisque l’autre 
qui est plus forte, s’amincit graduellement. 

Ailes antérieures plus étroites que celles du D. infuscatus, 
de la même couleur mais avec le bord costal concolore. 
Le ptérostigma, une série de taches, pour la plupart allon- 
gées, au fond des cellules apicales (une tache dans chaque 
cellule) et une grande tache à l’arculus, qui s'étend en ligne 
vers la base de l'aile, d'un blanc jaunatre sale; au thyridium 
un point blanc et hyalin, s'étendant sur la nervule qui ferme 
la cellule thyridii. Les taches des cellules apicales presque 
confluentes et formant avec le ptérostigma une bande trans- 
versale courbée, qui ne touche pas le bord intérieur. Réticula- 
tion brunâtre dans la partie basale, plus pale vers l'extrémité. 

Ailes postérieures légèrement enfumées. 

Les parties génitales externes sont presque tout à fait 
comme celles du D. infuscatus, mais la pièce ou écaille 
sous la couverture du pénis est moins développée. 


D. capensis Walk. 

Fuscus, capite postice pronotoque flavis. Antennae testaceae, 
basin versus fusco-annulatae. Palpi pedesque testacei. Cal- 
car apicale internum tibiarum posticarum gracile, elonga- 
tum, cylindricum, fusco-ciliatum , in apice unguiculis 
duobus brevibus (quorum unus spiniformis, alter crassior) 
instructum. Alae anticae fusco-testaceae, pterostigmate con- 
colori, punctis tribus pallidis (uno supra cellulam discoi- 
dalem, altero in basi cellulae apicalis primae et tertio 
inter furcam apicalem tertiam et quartam), punctibus albo 
hyalinis ad thyridium et arculum, nervls distinctis, ple- 
rumque fuseis. Alae posticae leviter infumatae. 


18 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NÉVROPTÈRES- 


Long. corp. 9 mm.; exp. al. 22 mm. 
Habitat in Africa (Port Natal et Prom. bon. Sp.) 


Un peu plus petite que les espèces précedentes. Antennes 
distinctement annelées de brun noiràtre vers leur base. 
Pieds testacés, la moitié apicale des tibias postérieurs bru- 
nätre en dehors. L’éperon anormal de ces tibias long, 
aussi grêle que l’éperon normal, cylindrique, un peu courbé, 
muni d'une frange de longs cils, un peu dilaté à son ex- 
trémité, où il semble avoir deux onglets, dont le supé- 
rieur est très-mince et court, l’inférieur plus épais et plus 
long, et ressemblant à un bec d'oiseau. (Sans sacrifier 
lexemplaire, la structure n’est pas bien visible, même 
sous le microscope.) 

Ailes antérieures un peu plus courtes et plus larges que 
chez les autres espèces (la différence n’est guère notable), 
d’un brun testacé foncé uniforme, avec trois petites taches 
pales indistinetes (dont une au dessus de la cellule discoi- 
dale, une autre à la base de la première cellule apicale et 
la troisième entre les quatrième et cinquième fourches 
apicales) et avec les points blancs ordinaires au thyridium 
et à l’arculus; nervures bien visibles, brunätres. 

Le bout de l’abdomen est à peine différent de celui des 
autres espèces. 

Je n'ai vu que le type, qui est au museum Britannique 
et un individu de ma collection. Le premier est de Port 
Natal, le second du Cap de Bonne Espérance. 


D. indicus, sp. nov. 
Fuscus, capite postice, pronoto pedibusque testaceis. An- 
tennae testaceae, basin versus fusco-annulatae. Palpi maail- 
lares testacei, articulo ultimo infuscato. Calcar apicale in- 
ternum tibiarum posticarwm valde elongatum , gracile, 
longe ciliatum, in apice furcatum, ramo superiori recto, 
bifido, ramoque inferiori uncato, intus pone basin biden- 
tato. Alae anticae saturate testaceo-fuscae, pterostigmate 


PLANIPENNES ET TRICHOPTÈRES NOUVEAUX ETC. 19 


maculisque nonnullis parvis pallidis et punctis duobus albo- 
hyalinis. Alae posticae infumatae (€). 

Alae anticae flavo-testaceae, posticae pallidiores (2). 

Long. corp. $ 7 mm., 2 11 mm.; exp. al. d 25 mm., 
g dl mm. 

Habitat in India orientali. 


A peine à séparer des autres espéces par sa forme et 
ses couleurs, ni même par ses parties génitales externes ; 
mais l’éperon anormal est d'une structure bien différente. 
Il est trés-long et tres-grele, un peu sinueux, muni d’une 
frange de longs cils. Son extrémité un peu dilatée se divise 
en deux longues branches minces, dont la supérieure est 
presque droite et se termine en deux petits onglets cour- 
bes; tandis que Vinférieure forme un seul crochet pointu, 
qui a en dedans près de sa base deux petites dents opposées. 

Ailes antérieures d’un brun testacé foncé avec le pté- 
rostigma, une tache au fond de la première cellule apicale 
et des vestiges de taches plus petites au fond des troisième, 
quatrième et cinquième cellules apicales, pâles et avec les 
points ordinaires au thyridium et à l’arculus. Nervures bien 
visibles; la premiere fourche apicale, quoique petite, est 
présente. Ailes postérieures légèrement enfumées. Les par- 
ties génitales externes n’ont rien de remarquable (4). 

La femelle est de beaucoup plus grande. Téte et prono- 
tum testacés. Ailes antérieures d’un testacé jaunätre avec 
de légers vestiges des taches et points pâles ; réticulation 
jaunâtre, la premiere fourche apicale bien évidente. 

Ailes inférieures hyalines, teintées de jaunätre. 

Abdomen noirâtre en dessus avec les sutures des seg- 
ments ochracées ; entièrement ochracé en dessous. Les ap- 
pendices du segment anal sont jaunâtres. Le bord du der- 
nier segment abdominal est en dessus à-peu-près semicir- 
culaire. Il y a deux valvules supérieures, à bords denti- 
culés, contigues en dessus, concaves en dessous. Le der- 
nier segment ventral forme deux plaques carrées, trés- 


20 DESCRIPTIONS DE PLUSIEURS NEVROPTERES- 


contigues au milieu, de sorte quelles semblent former une 
seule pièce. 

Je possède un individu de chaque sexe, etiqueté comme 
provenant de l’Inde, sans indication de localité speciale. 
La forme de l’éperon anormal du mâle fait qu’on reconnait 
sans peine cette espèce. On trouve une formation assez 
semblable chez le type du D. notatus Fabricius, mais je 
crois que est insecte appartient à une espèce différente. 

Il ya quelque difficulté concernant la réticulation des 
ailes antérieures des insectes de ce genre. Je n’ose décider 
si la première fourche apicale existe (en état rudimentaire) 
ou non, chez les mâles des D. infuscatus, stellatus et Capensis , 
n'ayant pu la trouver, tandisque je la vois distinctement 
chez les deux sexes du D. indicus. On pourrait admettre 
que cette fourche existe comme caractère générique et 
qu'elle est toujours présente chez les femelles, mais souvent 
oblitérée chez les mâles. 

Les tibias et tarses intermédiaires étant un peu dilatés 
chez le mâle, on doit se garder de se méprendre quant 
au sexe, surtout parce que les parties génitales externes 
des males sont si peu proéminentes. La forme de l’éperon 
anormal fera facilement éviter toute confusion. Les femelles 
sont probablement plus grandes et plus pâles. 1) 

Les espèces connues jusqu'ici sont D. infuscatus Mc. 
Lachlan, de Célébes; D. stellatus Mc. Lachlan, de Shanghaï; 
D. indicus Me. Lachlan, de [Inde et D. capensis Walker, 
du Cap en de Port Natal, dont Jai donné ici les descrip- 
tions; D. collaris Me. Lachlan, de Hong-Kong et D. notata 
Fabr., d'une localité douteuse, espèce que je n'ai pas à 
présent sous les yeux et enfin D. nervosus Brauer, des Phi- 
lippines, qui m'est inconnu. Il y a encore deux espèces 
non décrites au Museum Britannique. En général on ne 
connait qu'un seul individu de chaque espèce. 


1) M. Brauer, dans sa table des genres (1. e.), dit que les fourches apicales, 2, 
4 et 5 sont présentes dans les ailes inférieures. Il n’y a reëllement que les 2 et 5. 
Je crois que les ailes inférieures des Trichoptères n’ont jamais la fourche n°. 4. 


Lo ho 


OHIO US 


> 
> 


dal 


\ 


PLANIPENNES ET TRICHOPTERES NOUVEAUX ETC. 21 


Explication des planches. 
PLANCHE I. 


Chrysopa ruficeps. 

Réticulation de Vaile supérieure gauche, grossie. 
Tête et corselet, grossis. 

Tarse d’un pied antérieur, grossi. 

Apochrysa Albardue. 

Tête et corselet, grossis. 

Réticulation de Vaile supérieure droite, grossie. 
Myrmeleon Celebensis 3. 

Setodes lanuginosa 8. 

Réticulation des ailes gauches, grossie. 

Palpe maxillaire. 


PLANCHE II. 


Anisocentropus croesus à. 

Tibia et tarse d’un pied postérieur, grossis. 
Anisocentropus Piepersi à. 

Réticulation des ailes gauches, grossie. 
Anisocentropus cretosus d. 

Dipseudopsis infuscatus 2. 


-Réticulation des ailes gauches, grossie. 


Bout de l’abdomen, vu de face, grossi. 

Le même, vu de côté, grossi. 

Eperons de l’extrémité d’un tibia postérieur, grossis. 
Les mêmes de D. stellatus 3, grossis. 

Les mêmes de D. capensis Walk. d, grossis. 
Réticulation du bout de Vaile droite de D. indicus 
2, grossie. 

Eperons de lextrémité d'un tibia postérieur du à, 
grossis. 


NOS 


COLLECTION DE TYPES DES PHRYGANIDES, 


DÉCRITES PAR 


fou M F. J. PICTET, 


- 


existant dans le Musée Royal d'Histoire Naturelle à Leide , 


M. R. MAC-LACHLAN. 


M'occupant d'un Synopsis de toutes les Phryganides 
d'Europe et des pays voisins, qui va être publié prochai- 
nement dans les Annales de la Société Entomologique de 
France, je cherche toujours à faire un examen des types 
pour éviter les erreurs de la nomenclature autant que pos- 
sible. Etant averti qu'une collection assez importante de 
types avait autrefois été envoyée par feu M. Pictet de la 
Rive au Musée de Leide, je désirai ardemment de les 
voir et grace à Vobligeance extrême de M. Ritsema, j'en 
eus l’occasion. Déja M. le Dr. Hagen a publié des notes 
très-importantes concernant différentes collections typiques 
des espèces du même auteur dont il avait eu inspection, 
d’abord dans le Stettiner entomologische Zeitung, 1855, sur 
une collection envoyée par MM. Bremi et Imhoff, ensuite 
dans le même journal pour 1859 et 1860 sur une col- 


lection donnée par Pictet à Curtis qui se trouve mainte- 


NOTES SUR UNE COLLECTION ETC. 93 


nant dans le Musée Britannique, et enfin en 1861 sur une 
collection reçue par lui des mains de M. Pictet lui-même , 
mais dont il ne donne de renseignements que relativement à 
peu d'espèces. M. Hagen et moi, nous avons remarqué que 
M. Pictet était bien plus heureux dans les descriptions des 
moeurs et de l’anatomie interne que dans ses détermina- 
tions spécifiques, dont il résulte que les types de Pictet 
dans plusieurs collections ne sont pas toujours spécifique- 
ment identiques. Ajoutez à celà que M. Pictet n’avait pas 
idée de Vimportance des parties génitales, comme offrant 
des caractères certains. Enfin ses figures sont pour la plu- 
part insuffisantes pour faire reconnaitre les espèces parti- 
culières qu'elles représentent. Un examen des types était 
donc impératif. 

La collection que J'ai sous les yeux, consiste en 69 in- 
dividus, représentant 59 espèces, d'après M. Pictet, ou à 
peu près la moitié du nombre indiqué dans ses Recherches. 
Tous les individus portant un numero, je suivrai cet ordre 
dans ma révision. 

I. Phryganea lunaris Pictet. Un individu sans tete ni 
abdomen. Le bien connu Limnephilus lunatus Curtis, 
lequel nom à la priorité, quoique la distance entre les 
temps de publication soit petite. 

2. P. fusca; une g = Anabolia nervosa Leach. La vraie P. 

fusca de Linné est une petite Perlide du genre Leuctra. 

5. P. grisea. Un & sans abdomen et ailes postérieures; le 
commun Limnophilus griseus L. 

4.en 5. P. pellucida = 4 et 2 de Glyphotaelius pellucidus Oliv. 

6. P. flavicornis, A 2; = Limnophilus flavicornis Fab. 

7. P. digitata, g; = Halesus digitatus Schranck. 

8. P. pantherina, A 3; = Stenophylax stellatus Curtis. 

9. P. pilosa, A 3, sans abdomen; mais sans doute l'espèce 
de Stenophylus connue sous le méme nom chez Hagen 
et Brauer. La pilosa des auteurs cités par Pictet restera 
probablement toujours douteuse. 


N 
en 


10. 


14. 


119% 


NOTES SUR UNE COLLECTION 


P. testacea, A 3; = Stenophylax testacea Pictet (lespèce 
de Gmelin ne peut jamais, à ce que je crois, être démêlée. 
Je n’en ai vu que les deux types reçus de Pictet (ancienne 
collection Curtis et Musée de Leide), et une autre de 
France (Département de l'Ardèche) dans ma collection. 


P. nigricornis. Un 8 dont il ne reste que la tête, le thorax 
et une aile, mais c'est assurément Slenophylax nigricornis 
Pict. (= areata Kolen.). 


P. villosa. TI n’en reste que le thorax et les ailes. Selon 
Hagen le type recu de Brémi était bien l’espéce du 
même nom décrite par Kolenati et Brauer (Chaelopteryw 
villosa). Il me reste un doute si la villosa de Fabricius 
soit cette espèce ou la suivante, et la localité «in Da- 
lekarliae alpibus » reste à confirmer pour notre villosa. 


P. tuberculosa, A 2; = Chaetopteryx tuberculosa Pict. On 
trouve cette espèce en Dalécarlie (Voyez les remarques 
concernant P. villosa). 


P. auricollis, A 2, qui accorde parfaitement avec les- 
pece connue sous le nom de Halesus auricollis Pict. 


P. mixta, A 9; = Drusus mixtus Pictet (Voyez n°. 16). 


P. sericea,A 3: = Drusus mixtus Pictet. M. Pictet a laissé 
regner une grande confusion dans ses types de miata 
et sericea. Le type de sericea donné à Bremi par Pictet 
était sans doute une espèce de mon genre Potamorites 
avec la formule des éperons 1, 2, 2 (comparez Hagen, 
Stettiner ent. Zeitung, 1859, p. 137). Dans la collection 
Curtis se trouvent deux types dont lun porte seulement 
un numero, sans nom; c'est une 2 de Halesus auri- 
collis Pict.; l’autre porte Vetiquette sericea, c'est un d 
semblabe à n°. 16: le type envoyé à Hagen par Pictet 
lui-même (comparez Stett. ent. Zeit. 1861, p. 115) sous 
le nom de mixta est l'autre sexe du d etiqueté sericea dans 
la collection Curtis. Le type de mixta du Musée de 
Leide est également une g de la même espèce, et le 


ESS, 
os) 


DE TYPES DE PHRYGANIDES. 25 


type de sericea en est le d. Dans ce cas il me semble 
qu'on doit regarder la mixta et la sericea de Pictet 
comme une seule espèce, à laquelle on peut donner 
par priorité de place le nom de mixta. Impossible de 
décider si le type de sericea de la collection Bremi soit 
identique avec Potamorites biguttatus Pictet, ou bien si 
deux espèces voisines existent en ce genre. Alors le P. 
mixta Pictet (avec sericea Pict.) est une espèce de Drusus 
inconnue à moi et à M. Hagen, excepté par les types. 
Les appendices intermédiaires du 4 sont tres-remar- 
quables : elles sont profondément et semicirculairement 
émarginées au bout, de sorte que chaque appendice est 
divisé en deux branches, dont la supérieure est plus 
courte et jaune, tandis que l’inférieure est plus longue 
et noiràtre; l’ensemble donnant l'idée du port du 
deuxième article des appendices inférieurs de quelques 
espèces du genre Rhyacophila. 

P. guttulata, À 2; = Ecclisopleryx gultulata Pictet. 


P. flavipennis, A 9; = Halesus flavipennis Pictet. C'est 
la plus petite espèce du vrai genre Halesus qui me soit 
connue. Le flavipennis de Kolenati et Brauer est pro- 
bablement un Drusus. 

P. picicornis, A & sans abdomen; = Stenophylax pici- 
cornis Pictet. 

P. striata, 1 9; = Stenophylax hieroglyphicus Stephens. 
Il n'y a pas de doute que Pictet confondait deux ou 
trois espèces sous ce nom. Les mâles reçus par Hagen 
de Bremi et Imhoff étaient d’une espèce plus petite, 
la striatus de mes Trichoptera Britannica; la g que j'ai 
sous les yeux est celle de S. hieroglyphicus Stephens, 
et dans l’une de ses lettres M. E. Pictet fils me dit 
que cette dernière est l’espèce qui reste dans la col- 
lection de son père, et je crois que d’après la descrip- 
tion, la taille et les figures, c'était à coup sûr son 


type. Pour éviter toute confusion il sera nécessaire de 


NOTES SUR UNE COLLECTION 


laisser tomber tout-à-fait le nom de striatus comme 
appliqué à un Stenophylax, car quoique la striata de 
Fabricius soit très-probablement de ce genre, celle de 
Linné (comme le remarque Pictet) était toute autre 
chose, et selon Hagen une vraie Phryganea. 


21 en 22. Sericostoma maculatum $3; = Oligoplectrum macu- 


23. 


latum Oliv. 


Trichostoma capillatum, A 4 sans abdomen; = Goéra 
pilosa Fab. C'est la S. flavipes Curtis, de mes Trichop- 
tera Britannica, mais il me semble certain que la P. 
pilosa de Fabricius s’applique a cette espéce, ce qui a 
toujours été soupconne. 


T. picicorne, A 8; = Silo pallipes F. 


T. nigricorne, A 4. Les individus reçus par Hagen de 
Bremi et Imhoff et celui de la collection Curtis étaient 
spécifiquement identiques avec 7. picicorne; mais celui 
du Musée de Leide est tout différent, et appartient 
au second groupe du genre Silo, chez les espèces 
duquel le prémier secteur apical aux ailes supérieures 
s'étend jusqu'à la base de la cellule discoidale. Les 
appendices sont en très mauvais état, mais je ne vois 
aucune différence notable entre leur conformation, et 
celle des appendices de mon Silo fumipennis d'Angleterre. 
On doit noter que Pictet figure les larves de ces deux 
espèces comme étant un peu différentes. Ainsi il reste 
à décider si Pon devra réunir nigricorne à picicorne, ou 
considérer nigricorne comme espèce distincte d’après le 
type que j'ai sous les yeux. Dans ce dernier cas le 
nom de fumipennis tombera comme synonyme. 
Sericostoma collare, A 3, 1 9. 

S. multiguttatum, A 8, Le. Il m'est impossible de trou- 
ver des différences vraies, spécifiques, entre collare 
(Spenei Kirby) et multiguttahum. Pour le genre Seri- 


costomu les caractères les plus importants se trouvent 


DE TYPES DE PHRYGANIDES. IT 


dans les appendices épineux et fourchus places a chaque 
côté du penis (appendices intermédiaires). D'après M. 
Hagen les deux branches de la fourche doivent être 
inégales (la supérieure plus longue que linférieure) 
chez collare, tandis qu'elles sont égales chez multi- 
gultatum. Mais cette différence, si elle existe, est très- 
légère ; d’abord je crus la voir, mais a présent je re- 
connais qu'elle est trop futile. Ici, en Angleterre, on 
trouve des femelles aux ailes unicolores comme aux 
males, d’autres chez lesquelles les ailes sont fortement 
aspergées d’atomes blancs, et même d’autres avec une 
grande tache triangulaire blanchàtre vers le bord in- 
terne, mais je ne saurais trouver des différences notables 
chez les males. La femelle type de multiguttatum du 
Musée de Leide ne montre aucune trace de blanchätre 
aux ailes. La taille des màles est différente, celui de 
collare n'ayant que 22 mm. d'envergure, mulligultatum 
28 mm. Selon les dimensions données par Pictet la taille 
des deux est à peu près la même. De tout celà il ré- 
sulte que je suis disposé à considerer les deux comme 
ne formant qu'une seule espéce. 


S. atratum, A 3, À 9; = Notidobia cuiaris L. 


S. hirtum, À 3. Il existe une confusion dans les 
types envoyés par Pictet. Celui donné à Curtis est une 
femelle d'une très-petite espèce, probablement identique 
avec Mormonia irrorata Curtis. Celui du Musée de Leide 
est un mâle de M. basalis Kolenati, espèce qui forme le 
genre Lasiocephala Costa et le sous-genre Helictomerus 
Mac-Lachlan. D’après la description et la figure je suis 
assuré que Pictet avait cette dernière espèce sous les 
yeux. La P. hirta de Fabricius est bien douteuse, 
mais on applique le nom à M. nigromaculata Stephens. 
Hydroptila pulchricornis, A g. M. Eaton a fait un examen 
de cet individu, qui est en très-mauvais état, et ne 
peut offrir matière à aucune opinion. 


32. 


NOTES SUR UNE COLLECTION 


Chimarra marginata, bien déterminée, mais qui man- 
que dans Vouvrage de M. Pictet, quoiqu’elle existe 
également parmi les types envoyés à Curtis. 


Psychomyia acuta, 1 2. Je n’en puis pas faire un examen 
exact. Peut-être n'est-elle autre que la P. annulicornis 
(gracilipes Curtis), et que les ailes plus aigues notées 
par Pictet soient seulement l’effet de la perte des franges 
apicales. L’individu a perdu toute sa pubescence. 


Rhyacophila vulgaris, A 8,4 2. Sous le nom de vulgaris 
Pictet confondait probablement trois espèces, et lui-même 
dit «peut-être ces variétés devront-elles former des 
espèces distinctes». Dans le Stettiner ent. Zeitung 1859, 
p.193 Hagen donne un résumé du genre, et moi-même 
Jen ai donné dans les Transactions of the Entomological 
Society of London, 1868, p. 304, un apercu. Le type 
offert par Pictet à Curtis est un mâle, chez lequel le 
bout des appendices inférieurs n'est pas divisé, mais 
simplement un peu échrancré, et les gaines du pénis 
courbées en haut, ce qui nous donne un caractère pour 
le séparer de dorsalis Curtis aux gaines courbées en bas. 
Plus tard il trouva que le pénis de l’espece aux gaines 
ordinairement recourbées en haut était fourni de deux 
valvules triangulaires au milieu (ou comme il dit par 
erreur, une dent triangulaire), tandis que le pénis de 
l’espèce aux gaines courbées en bas est simple. Cette 
dernière, la dorsalis de Curtis, est tres-commune en 
Angleterre; le pénis est toujours simple, mais par excep- 
tion les gaines sont parfois recourbées en haut; et d’après 
un nouvel examen je trouve que le type vulgaris de 
la collection Curtis est une de ces exceptions; ainsi 
l'espèce aux valvules -du pénis n'est pas parmi celles 
de Pictet, comme je Vai cru autrefois. Le type mâle (je 
ne dirai rien de la femelle) du Musée de Leide est 
bien différent. Le bout des appendices supérieurs est 


profoudément  échrancré entre deux branches cour- 


34. 


91. 


38. 


DE TYPES DE PHRYGANIDES. 29 


bées, et le pénis avec les gaines sont aussi différents. 
Parmi les types envoyés à Curtis, cette espèce est 
représentée par un individu portant le nom inédit de 
venusta, et elle était réunie par Hagen (par erreur) 
à la aurala Brauer, et notée par moi sous le nom 
de venusta. Mais il me semble que cette espèce devrait 
avec plus de droit porter le nom de vulgaris, car la nym- 
phe produisant l’insecte le plus connu à Pictet, était 
certainement de cette espèce, ce qui est prouvé par 
sa description et ses figures, et même aussi je crois 
par sa figure f de l’insecte parfait. Si l’on accepte 
mon idée, la vulgaris de Pictet aura pour synonyme 
le nom venusta Pict. (inédit) et Mac-Lachlan, la dor- 
salis Curtis renfermera le type vulgaris envoyé à Curtis 
par Pictet, et la vulgaris de Hagen et de moi restera 
à renommer. 


R. umbrosa, 1 4. Voir n°. 36. 


R. pubescens, 2 4; = Rhyacophila pubescens Pictet. Je 
ne connais de cette espèce que les types. Elle est du 
groupe de n°. 34 (umbrosa), mais bien distincte par 
les appendices etc., comme Hagen l'a déjà remarqué. 
R. angularis, À 3. Identique (comme c'est aussi le cas 
pour le type de la collection Curtis) avec R. umbrosa ; 
on doit reserver le nom d’angularis à cette espèce, car 
Vumbrosa de Linné était fort probablement un petit 
Polycentropus où Cyrnus. La larve diffère beaucoup de 
celles du groupe de vulgaris et ne possède pas de fi- 
laments respiratoires externes; probablement on doit 
placer l’espèce dans un genre particulier, mais jus- 
qu'à ce jour on ne connait pas encore les larves des 
espèces intermédiaires. 

R. laevis, A &(?), sans abdomen. Selon Hagen l'espèce 
est voisine de R. angularis (umbrosa), mais distincte. 
R. vernalis, A 8; = Glossosoma Boltoni Curtis. La diffe- 
rence entre Boltoni et fimbriatum Stephens, n’est pas 


30 


39. 


AA). 


A. 


49. 
43. 
44. 
45. 
46. 
A. 


48. 
49. 


NOTES SUR UNE. COLLECTION 


bien apparente, et les deux peut-être ne font qu'une 
seule espece, ou Bolton: forme la génération vernale de 
fimbriatum. Ces derniers sont ordinairement plus petits, 
et le type de vernalis n'est pas parmi les plus grands. 
Hagen m’informa (in lit.) que le type de R. decolorata 
Pict., envoyé à lui par Pictet lui-même, est un Glos- 
sosoma, et également peut-être fimbriatum. 


R. nebulosa, 1 2; = Oligoplectrum maculatum Oliv. 9, 
ce que confirme le type de la collection Curtis. 


R. comata, 2 3; = Agapetus comatus Pictet. 


R. granulata. Un individu en maivais état. Comme 
Hagen je crois que c’est un Ptilocolepus, et probable- 
ment P. turbidus Kolenati. De cette dernière espèce 
je mai jamais vu des individus provenants de la 
Suisse, mais jen possède en bon état de Saxe. Elle 
est bien intéressante et distincte du genre Agapetus 
sous beaucoup de rapports. Je crois que l'individu du 
Musée de Leide est un mâle, mais je ne puis voir les 
petits appendices anals présents chez P. turbidus, et 
en même temps il n'y a pas trace de la courte tarière 
jaune existant chez la femelle de cette dernière. 


Hydropsiche atomaria, À &. Pour le moment Je 
H. tenuicornis, À 4. le crois prudent de 
H. guttata, À 4. ne hasarder aucune 
I, laeta Ardi o. opinion sur les es- 
H. variabilis, 1 4, sans abdomen. | pèces du genre Hy- 
H. angustata, À à. dropsyche. 

H. variegata, A 3; = Philopotamus variegatus Scopoli. 


H. montana, 1 g; = Philopotamus Scopulorum Leach, 
Stephens. Il y a une espèce de ce genre nommée 
montanus par Donovan, ce qui avait échappé à Pictet. 
Par Hagen le nom est appliqué à une troisième espèce, 
commune sur les Alpes etc., mais dont il n'existe que 
quelques individus (dont l’origine est douteuse) qu’on 


50. 


De 


DE TYPES DES PHRYGANIDES. 31 


suppose être d'Angleterre, et pour moi, je tourne 
vers opinion que le vrai montanus Donovan, soit Sco- 
pulorum (montanus Pict.). Néanmoins faute de preuve 
positive je propose d'adopter la nomenclature de 
Hagen. 


H. columbina, A d; = Wormaldia occipitalis Pict. Grande 
confusion existe par rapport à cette espèce. Hagen en 
1855 déclarait que les types reçus par lui de Bremi étaient 
de la même espèce (occipitalis); en 1861 il appliqua le 
nom à une espèce très-semblable, mais noirätre (subnigra 
Mac-Lachlan); enfin quelques années plus tard il m’in- 
forma dans une lettre que le type columbina, envoyé à 
lui par Pictet lui-même, est un petit Pholopotanus vrai, 
pour la réticulation et pour les appendices, conformes 
à ceux de P. variegatus. D’après les types de Bremi et 
Imhoff et celui du Musée de Leide, je regarde le nom 
de columbina comme synonyme de Voccipitalis. 


H. maculicornis, 1 individu dont il ne reste que les 
ailes et une partie du thorax. Une petite Triodes 
incertaine. 


H. flavicornis, À individu sans abdomen. (Cest peut- 
être Triodes Schmidtii Kolenati. 


H. senex, A 8; = Plectrocnemia conspersa Curtis. Dans 
VEntomologists Monthly Magazine, vol. VIII, pp. 143—146, 
jindiquai que trois espèces très-semblables existent en 
Suisse, bien distinctes par les appendices. Le type que 
Jai sous les yeux confirme la synonymie originale. 


H. flavomaculata, A 3; = Polycentropus flavomaculatus 
Pictet; l'espèce bien connue sous ce nom. 


Mystacides annulata, 2 3, = Leptocerus cinereus Curtis. 
Les citations données par Pictet sont bien incertaines. 
M. bifasciata, A 9, = Leptocerus bifasciatus Oliv. 


M. atra, À g; = Mystacides atra Pictet; mais d’après 
M. Wallengrèn c'est la vraie nigra de Linné. 


32 


58. 


Ot 
= 


61. 


NOTES SUR UNE COLLECTION ETC. 


M. nigra, 1 9; = Mystacides nigra Pictet; d'après M. 
Wallengrèn c'est l’azurea de Linné. 

M. filicornis, A d, en mauvaise condition, mais les par- 
ties du bout de labdomen sont parfaites (le type 
envoyé par Pictet à Curtis a perdu son abdomen). 
Après un examen minutieux sous le microscope et 
après l’avoir confronté avec les types de ma Setodes 
moestella (Trans. Ent. Soc. Lond. 1868, p.298), je crois 
comme je l’avais soupçonné, cette dernière la même 
espèce, malgré qu'il y reste encore un peu de différence 
par rapport à la couleur des pieds et des antennes. 
Elle m'a été communiquée aussi par M. Rostock qui 
la trouve en Saxe. 

M. albicornis, un fragment; voir n°. 61. 


M. cylindrica, A d. Je suis du même avis que jeus 
autrefois, c'est à dire que ces deux espêces de M. 
Pictet n’en forment qu’une seule, = Odontocerum albi- 
corne Scopoli, malgré que les larves soient un peu 
différentes selon Pictet. 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN 


IN HARE GEDAANTEWISSELING EN LEVENSWIJZE BESCHREVEN 


DOOR 


S. C. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN. 


ACHTTIENDE STUK. 


CIMBEX SYLVARUM, FE. 


N°. 2 der Nieuwe naamlijst. 


Vergelijk voor het volkomen insect: 


FABRICIUS, Entom. system. 105, 4. 
PANZER, Fauna Germ. 88, f. 16. 
FABRICIUS, Syst. Piezat, p.16, n°. 3 et 17, n°. 7 (Tristis). 
HARTIG, Blatt- und Holzwespen, p. 64. 
BRISCHKE und ZADDACH, Beobachtungen, p. 48. 
en voor de larve: 


KLUG, Blattwespen-Gatt. Cimbex, p. 88 (C. Lucorum). 

RATZEBURG, Forstinsecten, IN, p. 134, Tab. 3, f. 10. 
(Lutea). 

BRISCHKE en ZADDACH, Beob. Taf. 2, f 1a en b. 


Cimbex nigra, parce nigropilosa, abdomine aut violascenti- 
nigro, aut rubro flavoque cingulato , alis albis aut flavescen- 
tibus pellucidis, macula sub stigmate et margine exteriore fuscis. 


Omtrent de verwarring die in de nomenclatuur der groo- 
tere Cimbices geheerscht heeft, heb ik mij reeds vroeger 
uitgelaten; het is dus niet noodig hier op dat punt terug 

3 


34 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


te komen. Aan Brischke en Zaddach zijn wij de helderheid 
verschuldigd, die eindelijk in deze zaak verkregen is. In 
die verwarring heeft de onderhavige soort slechts voor het 
geheel zwarte mannetje gedeeld, terwijl de rood geban- 
deerde vorm reeds door Fabricius als eene afzonderlijke 
soort werd erkend. 

Ook de larve van Sylvarum heb ik reeds eenmaal afge- 
beeld (dit Zijdschr. 2° serie,” 5° dee bea 70s PIE) 
doch eigenlijk slechts om het verschil tusschen haar en de 
larve van Lucorum duidelijk te maken en zonder de ge- 
daantewisseling te vermelden. Sedert dien tijd heb ik van 
den heer Dr. A. J. van Rossum nog eene larve ontvan- 
gen, die mij langen tijd op het verschijnen der imago 
heeft laten wachten, doch mij in staat gesteld heeft nu 
de beschrijving der metamorphose te leveren. 

Evenwel niet geheel! — Het ei ontbreekt al wederom 
in deze beschrijving en zelfs ook de pop. Het eerste zal 
hoogstwaarschijnlijk in een wondje, door de zaag van het 
wijfje aan den bast van een berkentakje of bladsteel toe- 
gebragt, nedergelegd worden en ongekleurd zijn of eene 
lichtgroene kleur vertoonen. 

De zeer jonge larve is mij ook niet bekend geworden, 
doch Zaddach meldt ons dat zij over het geheele ligchaam 
wit bepoederd is, behalve op het midden van den rug ter 
plaatse waar later de fraaije blaauwe ruggelijn te zien zal 
wezen. Eerst bij de tweede vervelling begint zich daarvan 
in een fijn zwart lijntje een spoor te vertoonen. 

De eerste der beide larven, die ik in mijn bezit heb 
gehad (wel een bewijs van schaarschheid der soort in 
Nederland, dat ik er slechts twee heb kunnen bekomen), 
was in het begin van October 1858 bij Noordwijk op een 
berk gevonden en leverde mij in het volgende jaar het 
donkere mannetje dat op de plaat is afgebeeld. Ik heb 
deze larve voorgesteld op de reeds aangehaalde plaat in 
het 5° deel en op deze pl. 3 bij fig. 5. 

De andere larve werd mij door den heer van Rossum uit 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 35 


Enschede toegezonden onder eene bezending van andere 
Cimbex-larven, die ik toen meende dat Gimb. Sorbi Zadd. 
moesten genoemd worden, ’t geen mij later bleek onjuist 
te zijn. De toezender had mij in zijnen brief gemeld 
dat hij twee soorten zond en dus de larve van Sylvarwm 
duidelijk onderscheiden. De Enschedeesche larve (zie fig. 
4 en 2) was groener, minder geel dan de Noordwijksche. 

Beiden hadden overigens den gewonen vorm der grootere 
larven van dit geslacht, zaten overdag in een gerold tegen 
de onderzijde van een blad en voedden zich des avonds 
en misschien ook des nachts. Zij aten berkenbladeren en 
eene daarvan spoot bij aanraking vocht uit de kliertjes op 
zijde van het lijf boven de luchtgaten. 

De larven hebben een gladden ronden, schier geheel 
witten kop met zwarte oogen en bruine toppen der kaken; 
het lijf is dik en rolrond, doch schijnbaar eenigzins kantig 
ten gevolge der kleurverdeeling op den rug; de algemeene 
kleur is geelachtig groen, meer geel aan hals en buik en 
aan het laatste segment; over den rug loopt bij de volwas- 
senen eene blaauwe ruggelijn, die fijn aanvangt bij den 
tweeden ligchaamsring en fijn eindigt voor den laatsten, 
derhalve niet doorloopt van kop tot anus, gelijk bij C. con- 
nata en lutea. Aan wederzijde van deze blaauwe lijn is 
de huidkleur altijd geel, hetzij scherp afgesneden, als bij 
fig. 2, hetzij wegsmeltend als bij fig. 5. Elke ring heeft 
zeven huidplooijen (verg. fig. 3), waarvan vier op zeer on- 
regelmatige wijze met kleine doorntjes of stekeltjes bezet. 
De luchtgaten hebben min of meer de gedaante van zoolen 
van hertenhoeven en zijn zwart (verg. fig. 4). De 22 pooten 
zijn allen wit, doch de zes voorpooten hebben aan het 
einde lichtbruine klaauwtjes. 

Niet lang had ik mijne larven behoeven te voeden, toen 
zij zich in een zeer vast, schier ovaal cocon, minder uit 
zijde dan wel uit lijmdraden bestaande, insponnen. Dat 
der groenere larve was lichtbruin, dat der ‘andere glanzig 
geel; dit laatste is afgebeeld bij fig. 6. 


36 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


De verandering in wesp had bij de Noordwijksche binnen 
tien maanden plaats, doch de andere had langer tijd noodig 
en bleef een zomer overliggen tot 15 Mei 1874. Dit en de 
zeldzaamheid der larven in ons land zijn de reden, waarom 
ik het cocon niet geopend heb om naar de pop onderzoek 
te doen. Ik vreesde namelijk door het openen van het harde 
cocon de larve in hare metamorphose te verhinderen. 

Uit de larve heb ik beide sexen verkregen, uit fig. 5, 
fig.7 en uit fig.1 en 2, fig.8. Fig.9 is naar een gevangen 
voorwerp geteekend. 

De soort is iets kleiner dan de naauw verwante C. con- 
nata en Lutea en onderscheidt zich doordien de rug van 
den thorax minder viltig is, door de kleur van het achter- 
lijf en doordien de vleugels onder het stigma naar de basis 
toe een bruinen veeg vertoonen en een bruinen of zwarten 
zoom hebben aan spits en achterrand. Ziehier overigens de 
beschrijving der drie afgebeelde voorwerpen. 

Figuur 7. Een mannetje. Kop en borststuk met de poo- 
ten tot de tarsen paarsachtig zwart, vrij sterk gestippeld 
en met opstaande zijde-achtige zwarte haartjes bedekt. 
Kaken zwart en palpen wit. De sprieten geknopt, van zes 
leedjes; de beide eersten zwart, het derde even zoo, doch 
roodgeel aan de spits; de overigen roodgeel. De tarsen 
vuilgeel met het eerste en de tip van het laatste lid met 
de klaauwtjes bruinachtig. Het schildje zeer kort en breed; 
de ruggekorreltjes bruinachtig wit. De eerste ring van het 
achterlijf sterk half cirkelvormig uitgesneden en dientenge- 
volge de niet met chitinplaat bedekte plek daarachter groot. 
Het achterlijf aan de bovenzijde paarszwart met rood- 
bruinen gloed op segment 3 en 4, aan de onderzijde rood, 
behalve de paarszwarte anusplaat. Het 7% segment aan de 
bovenzijde diep in het midden ingedeukt. De bovenvleugels 
hebben in de radiaalcel en de ondervleugels aan de basis 
een paarsblaauwen gloed. 

Fig. 8. Een wijfje, kleiner en zwakker. Kop paars- 
zwart met bronzen wangen. Thorax van dezelfde zwarte 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 91 


kleur, doch met vuilgelen rand van den prothorax. De 
De beide eerste leedjes der sprieten bruin, al de overigen 
roodachtig geel. De heupen en schenkelringen paarszwart, 
de dijen van dezelfde kleur doch met lichtbruine knieën; 
de scheenen en tarsen vuil loogachtig geel. De twee voorste 
ringen van het abdomen, de basis van den derden in het 
midden van de bovenzijde en de achtste ring zijn paars- 
zwart, de overigen zijn boven en onder vuil groenachtig 
geel, met zwarte inkervingen daartusschen. De breede 
kleppen van de zaag en de legboor zijn glanzig bruin, 
kort behaard. De vleugels als bij de vorige. 

Fig. 9. Een mannetje, gevangen in Julij bij de waterlei- 
ding in het duin tusschen de Vogelenzang en Berkenrode, 
door den heer Ritsema. Het had door lang rond te vliegen 
schier al zijne haren en de zwarte zoomen zijner vleugels 
verloren. Kop en borststuk paarsachtig zwart; vier roode 
lijntjes op den schedel en de achterrand van den prothorax 
rood. Het derde lid der sprieten rood met zwarte basis 
(zie fig. 10). Aan het achterlijf ring 3 tot 6 rood. Aan de 
pooten alle scheenen paarsachtig roodbruin en de tarsen 
geelachtig bruinrood. Voor het overige gelijk aan fig. 7. 

Dat ook geheel zwarte wijfjes van C. sylvarım in Neder- 
land voorkomen heb ik reeds in mijne «Nieuwe naamlijst 
van inlandsche Hymenoptera» vermeld. De heer A. A. van 
Bemmelen heeft een zoodanig voorwerp bij zich uit een te 
Driebergen gevonden cocon zien uitkomen. 

Behalve deze kleurverscheidenheden vermeldt Zaddach 
nog twee andere, beide van vrouwelijke voorwerpen. Bij 
de eene is het zwarte achterlijf op eenige segmenten met 
twee gele vlekken versierd (C. decemmaculata Leach) ; bij de 
andere is het geheele dier bruinachtig geel, met uitzonde- 
ring van den rug van den thorax, eene vlek op de borst 
en de basis van bet achterlijf. Deze verscheidenheden zijn, 
zoo verre mij bekend is, in ons vaderland nog niet voor- 
gekomen. 

Ten slotte moet ik hier nog uit mijn aanteekenboek de 


38 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


beschrijving bijvoegen eener larve, den 18° Sept. 1862 van 
den heer de Roo van Westmaas ontvangen. Zij was te 
Velp in eene laan van ijpen en beuken gevonden en geheel 
volwassen, zoodat zij bij mij aankomende reeds bezig was 
met inspinnen. 

Grootte als die van C. lutea van de wilgen. Kop licht- 
geel met groenachtige monddeelen en bruine onderlip. 
Oogen klein, zwart, met zeer kleine glanzig zwarte krin- 
getjes er om heen. Het lijf geelachtig groen, geel aan de 
zijden en op de beide laatste segmenten ; een smalle blaauwe 
ruggestreep, niet aan den kop beginnend en slechts door- 
loopend tot den elfden ring. De zijden van het lijf en de 
laatste ringen sterk bezet met witte doorntjes. Luchtgaten 
ovaal, blinkend zwart; spuitgaatjes daarboven paars. Alle 
pooten geelgroen; klaauwtjes bruin. 

Deze larve is bij mij niet tot verandering gekomen. Tot 
welke soort kan zij behoord hebben? De beschrijving komt 
zeer goed met onze Sylvarum overeen, behalve de woorden: 
luchtgaten ovaal. Ook is de opgave dat zij gevonden werd 
in eene laan van uitsluitend ijpen en beuken niet geschikt 
om ons te wijzen op eene soort, die uitsluitend berken- 
bladeren tot voedsel gebruikt. 


Verklaring van Plaat 3. 


Fig. 1. en 2. Groenachtige larven. 
» 3. Een ring uit het midden van het lichaam, vergroot. 
» 4. Een luchtgat, sterker vergroot. 
9. Eene geelachtige larve. 
6. Het cocon. 
» 7. Een zwart mannetje. 
8. Een geelbont wijfje. 
9. Een roodbont mannetje. 
» 10. Een zijner voelsprieten, vergroot. 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 39 


PHYLLOTOMA TENELLA Zapp. 
(nieuw voor de Fauna.) 


Vergelijk: ZADDACH, Beschreib. neuer oder wenig bekann- 
ter Blattwespen (1859), p. 28. PI. fig. 17. 


Phyllotoma aeneo-nigra, flavomaculata, abdominis lateribus 
albomaculatis, pedibus albis, basi nigris. Long 4 ad 5 mm. 


De goedheid van den heer P. Cameron Jr. te Glasgow 
stelt mij in staat de levensbeschrijving dezer soort mede 
te deelen; voor zijne welwillendheid zi) hem hierbij mijn 
bijzondere dank gebragt. Zijn Ed. zond mij eerst de vol- 
komen insecten en later eene menigte bladeren met larven 
en eene pop. Dat de onderhavige soort inlandsch is, werd 
vooreerst bewezen doordien de heer Snellen de larve 
hier te lande in berkenbladeren waarnam en ten andere 
door eene vondst van den heer C. Ritsema, die het vol- 
komen insect in de maand Mei aan het Ginneken op een 
berkenboompje zag zitten en het exemplaar, dat een wijfje 
was, ving. 

De bovengemelde Schotsche entomoloog verstrekte mij de 
volgende mededeelingen omtrent het leven van dit insect. 

Het ei wordt altijd gelegd op de spits of den rand van 
een berkenblad, nimmer in het midden, en in den regel 
wordt slechts een ei op een blad gelegd, nu en dan even- 
wel ook wel twee, ja zelfs zeer zelden drie. Uit het ei 
gekomen begint de larve in het blad eene breede mijn te 
graven en de opperhuid neemt daarboven dadelijk eene 
zwarte of donkerbruine kleur aan. De plek tusschen de 
bladhuidjes wordt regelmatig verbreed, zoodat, wanneer 
de larve hare volkomen grootte heeft bereikt, ongeveer drie 
vierde deel van de geheele opperhuid losgemaakt is. Het 


40) DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


diertje draagt daarbij groote zorg zijne woning altijd zuiver 
te houden, opent daarvoor het blad aan den rand en werpt 
door die opening de drekstoffen naar buiten. Het ligt in 
de mijn op den rug, eet alzoo en rust na het eten ter 
plaatse waar het op ’t laatst de huidjes heeft losgemaakt. 

Volwassen geworden, spint de larve een dun, bruin, 
cirkelvormig, half doorschijnend cocon tusschen de losge- 
maakte huidjes, welk cocon zoo ruim is dat de larve zich 
daarbinnen zeer gemakkelijk naar alle rigtingen kan be- 
wegen. 

Er zijn twee generatien in het jaar, de eerste gedurende 
de maanden Junij, Julij en Augustus, de tweede gedurende 
het laatst van Augustus, September en de rest van het 
jaar tot in het volgende voorjaar, wanneer de larve eerst 
tot pop verandert. De voorjaarspop ligt dan nog twee of drie 
weken in het cocon, eer de wesp er uit te voorschijn komt. 

Het larfje is jong zijnde (Augustus) vuil bruinachtig geel 
met eene breede groene langsstreep op den rug na het 
vierde segment. Zijn kop is alsdan aan de zijden bruin, in 
het midden geel, met uitstekende bruine kaken. Op het 
midden van het eerste ligchaamssegment ziet men twee 
bruine driehoekjes en op elk der twee volgenden twee fijne 
grijze dwarsstreepjes. Op de zijden puilen de ringen in 
het midden vrij sterk uit (zie fig. 2). 

De volwassen larve is hoog of licht geel (de individuen 
verschillen in kleur); steeds zijn de drie voorste ringen, 
die het borststuk uitmaken, veel breeder dan de overigen. 
Cameron schrijft mij dat dit nog sterker het geval is bij 
de jongere voorwerpen; dan dit is in strijd met mijne 
waarneming, die echter slechts op een jeugdig voorwerp 
betrekking heeft. Bij de lichter gekleurde larven ziet men 
nog de sporen van een groen doorschemerend ruggevat. Ik 
vermoed dan ook dat de hooggeel gekleurden nog iets 
ouder zijn dan de bleekeren. De kop is aan de naden met 
bruin afgezet; ook zijn de kaken en voelers meest licht- 
bruin (vergelijk fig. 3 en 4). De voorpooten zijn stomp 


thu 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 4A 


kegelvormige uitwassen en bestaan uit twee leedjes, waar- 
van het laatste zeer klein en tepelvormig is, zonder eenige 
aanduiding van klaauwtje (fig. 5); de middenpooten zijn 
dikke en zeer stompe uitwasjes (fig. 6), terwijl het laatste 
paar pooten tot een ovaal en stomp wratjes is vergroeid, 
dat aan de onderzijde twee langwerpige bruine vlekjes 
draagt (fig. 7). Het getal der middenpooten heb ik niet 
kunnen tellen. 

In het cocon ligt de larve, eer zij tot pop verandert, 
gekromd gelijk de larven der snuittorren en heeft dan de 
gedaante van fig. 8, haar kop vertoont zich dan als fig. 9. 
Ik geloof dat het niet onbelangrijk is hier aan te merken 
dat fig. 8 en 9 in het laatst van Maart geteekend zijn en 
fig. 4 in het najaar. Dit kan misschien eenige verklaring 
geven van het verschil in kleur. Op welken tijd van het 
jaar fig.3 geteekend is, weet ik mij niet meer te herinne- 
ren, doch ik meen in September. 

Het popje (fig.10) vertoont zeer duidelijk de verschillende 
ligchaamsdeelen en neemt langzamerhand de kleur aan van 
het volkomen insect. 

Dit is bij fig. 41 voorgesteld, naar een vrouwelijk voor- 
werp. Het diertje is klein en naar gelang vrij breed; de 
kop is bijzonder breed en door een mager halsje aan den 
prothorax bevestigd; de oogen puilen sterk uit. De alge- 
meene kleur van het ligchaam is een ietwat metaalachtig 
zwart. Aan den kop zijn twee breede streepen langs den 
binnenrand der oogen , een hoefijzervormige vlek tusschen 
de sprieten, de elypeus, de bovenlip, de bovenkaken, de 
wangen en de palpen wit of geelachtig wit. De sprieten, 
die tien leedjes tellen (zie fig. 12) zijn bruin en loopen 
naar de spits ietwat verdikkend toe; de twee basaalleedjes 
zijn zwart met witte zoomen. Aan den thorax is de ach- 
terrand van den prothorax met de vleugelschubjes geelwit, 
de ruggekorreltjes grauwbruin. De rugopening tusschen 
het eerste en tweede segment van het achterlijf is vrij 
groot en in de omgeslagen zijrand heeft iedere ring tegen 


42 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


den zoom aan een blaauwachtig wit ovaal vlekje (zie fig. 13). 
De scheeden van de lichtbruine legboor zijn blinkend zwart 
en aan de spits met roodbruine omgebogen haren versierd 
(zie fig. 14). De pooten zijn wit met een bruin tintje; de 
basis der heupen en een groot deel der dijen zijn blinkend 
zwart, ook ziet men een fijn zwart streepje aan de bin- 
nenzijde der scheenen ; het laatste lid der tarsen is bruin. 

De vleugels zijn aan de basis geelachtig en aan de spits 
ongekleurd, terwijl van het zwarte stigma uit een gebogen 
bruine band over de vleugels loopt. De voorrand tot aan 
het stigma is geel; de voornaamste aderen zijn zwart, de 
dwarsaderen en enkele langsaderen melkwit (verg. fig. 15). 

Bi) ons te lande schijnt deze soort zeldzaam, in som- 
mige streken van Schotland daarentegen moet zij vrij ge- 
meen zijn; ook komt zij in Noord-Duitschland voor, onder 
anderen te Insterburg en Koningsbergen. De man dezer 
soort is nog niet ontdekt. 


Verklaring van Plaat 4. 


Fig. 1. Een verdord berkenblad, door de larve 
aan de spits uitgegeten en met een cocon. 
» 2. Eene jonge larve. 
» 3 en 4. Volwassen larven. 
» 5. Een voorpoot. 
» 6. Een middenpoot. 
» 7. De beide achterpooten. 
» 8. De larve uit het cocon genomen. 
» 9. De kop, in omtrek. 


» 10. De pop. 

» 11. De vrouwelijke wesp. 

» 12. Een harer sprieten. 

» 13. Haar achterlijf. 

» 14. De legboor met de scheenen, van boven. 
» 15. Een voorvleugel. 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 43 


TENTIREDO-COLON Kr. 


N°.206 van de Nieuwe naamlijst. 


Vergelijk voor de imago: 
F. Krug, Die Blattwespen nach u. s. w. in «Der Ge- 
sellsch. Naturforsch. Freunde zu Berlin Magazin , 
Se Vahrets. 182, n 121: 
Harrıc, Blatt- und Holzwespen , p. 312, n°. 56. 


en voor de larve: 


KALTENBACH, Die Pflanzenfeinde aus d. Kl. d. Ins. 
paolo a: 


Tenthredo nigra, ore maculaque duplici ad basin corarum 
posticarum albis, abdomine praeter basin et pedum maxima 
parte rufis, alarum squamis ochraceis, stigmate fusco, an- 
tennis albo annulatis. 


Op den 16* September 1872 viel mij in mijn’ tuin te 
Leiden bij schemeravond op eene Fuchia-plant eene rups 
in het oog, die mij geheel onbekend was. Bij het gering 
getal insecten op ingevoerde, half genaturaliseerde planten 
aan te treffen, was mij deze vondst bijzonder aangenaam ; 
bij nader onderzoek echter bleek de gewaande rups eene 
bladwesp-larve te wezen, 't geen volstrekt geene reden was 
om eenigzins minder tevreden te zijn met de vondst. Den 
volgenden morgen verschillende Fuchsia-planten naziende, 
kon ik geene andere larve van dezelfde soort ontdekken, 
maar op den avond van dien dag vond ik bij dalende 
schemering er nog eene; waaruit mij bleek dat zij even 
als meer bladwesplarven en sommige Noctua-soorten zich 
over dag schuilhouden en misschien zelfs wel onder de 


44 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


oppervlakte van den aardbodem verbergen, om eerst tegen 
het invallen van den avond weder te voorschijn te komen. 

De door mij gevondene larve (fig. 1) scheen nog niet 
volwassen; zij had een’ glanzigen, oranjekleurigen kop, in 
den vorm van eene Leidsche kaas, uiterst fijn behaard. 
Aan wederzijde zag men daarop een donker zwart cirkel- 
rond vlekje, in welks midden een oog stond, en achter 


op den schedel — in den nek, zou men geneigd zijn te 
zeggen — een klein zwart driehoekje. Van dit driehoekje 


gingen op het eerste segment twee eenigzins gekromde 
zwarte lijntjes uit, doorloopende tot achter een bijna rond 
zwart vlekje aan wederzijde. De bovenzijde van het lig- 
chaam tot op den voorlaatsten ring scheen paars gekleurd 
en de onderzijde vaal geel; in werkelijkheid echter was de 
kleur voor beide zijden dezelfde, doch de bovenzijde was 
bedekt met eene paarsachtig bruine teekening van kromme 
lijnen, die haren oorsprong namen uit twee fijne lijntjes, 
welke naast elkander in de lengte over den rug liepen. De 
gedaante dier kromme lijntjes is gemakkelijker te teekenen, 
dan te beschrijven, zie fig. 2. Overigens waren die ringen 
in vele plooijen verdeeld (verg. fig. 3), waarvan de meesten 
met rijen witte stekeltjes bezet waren. In het lichte ge- 
deelte der huid in de zijden stonden scheve donkere dwars- 
streepjes boven alle pooten, behalve die van het voorste 
paar. De larve had zes hoornachtige voorpootjes, zeven paar 
vleezige pooten onder het midden van het lijf en twee naschui- 
vers. De beide laatste segmenten waren zonder teekening. 

Kenige dagen daarna vond ik eene mijner larven des 
morgens omtrent 9 uur bezig met vervellen; zij deed dit 
op eene zonderlinge wijs, die ik echter nog eenmaal bij 
bladwesp-larven heb waargenomen; zij zat namelijk dwars 
om een’ stengel, zich toen vasthoudende met 4 of 6 mid- 
denpooten. Later zag ik dat de uitgetrokken huid op die 
wijze om den stengel vastgehecht bleef. Het vervelde dier 
was glanzig groenachtig geel, geler dan de vorige huid, 
met slechts flaauwe sporen van de teekening. 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 45 


Een paar dagen later had de larve de gedaante van 
fig. 4 (vergelijk ook fig. 5). Zij was toen 23 millimeter 
lang; de teekening was dezelfde gebleven als bij de voor- 
gaande huid, behalve dat op den voorlaatsten ring een 
driepuntig vlekje stond, ’t geen misschien niets anders was 
dan het door de huid heen schijnen der stoffen in het 
darmkanaal, welke uitgeworpen zouden worden. De grond- 
kleur was echter lichter. 

Iet duurde nu niet lang of de larve vervelde voor de 
laatste maal, veranderende toen geheel van kleur en teeke- 
ning; ook scheen zij kleiner geworden. De kleur was een 
sterker bruingeel (verg. fig. 6 en 7); de kop vertoonde op 
den schedel in plaats van het vroegere driehoekje nu twee 
fijne zwarte evenwijdige streepjes; de teekeningen op den 
rug waren duidelijk bruin, scherper afgezet en minder ge- 
kruld dan vroeger; zij liepen ook verder door en op den 
laatsten ring stond nu een zwart streepje (Zie fig. 7). 

De larven, want ook de andere had spoedig dezelfde 
huidverwisseling ondergaan, aten nu niet meer en kropen 
in den grond of beter gezegd in de aarde, die ik in haar 
suikerglas had gedaan, en vervaardigden zich daar dub- 
bele spinseltjes, waarvan er een afgebeeld is bij Fig. 8. Uit 
die spinseltjes is echter nimmer iets te voorschijn gekomen 
en de moeite van het opkweeken was dus te vergeefs. 

In de volgende maand September, en wel op den 21° dier 
maand in 1873 trof ik eene vrij aanzienlijke menigte dier 
larven aan in het Haagsche bosch op Circaea lutetiana, het 
zoogenaamde heksenkruid, eene plant die aldaar zeer ge- 
meen is. Ik zag geen verschil tusschen deze en die van de 
Fuchsia; ik kweekte er nu een vrij groot aantal van op, 
doch tot mijne verbazing in het volgende voorjaar met het- 
zelfde slechte gevolg. Geen enkele wesp kwam te voorschijn. 

Ondertusschen had ik uit het boven aangehaalde werk 
van Kaltenbach, zoo rijk aan merkwaardige mededeelingen, 
geleerd dat mijne larven de tweede toestand waren van 
Tenthredo Golon, Klug; ik nam dus voor in de maanden 


46 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


Mei en Junij zooveel doenlijk in het bosch op de planten 
van Circaea lutetiana na te zien of ik deze bladwesp daarop 
ook kon ontdekken. Het duurde echter wel tot den 24” July 
toen, terwijl ik het bijna begon op te geven, ik op een’ 
zonnigen dag tegen een uur des namiddags een paar wes- 
pen zag vliegen over het heksenkruid, die mij toeschenen 
elkander na te jagen; ik ving ze en herkende T. Colon. 
Dien dag zag ik er nog eenigen, doch kon er geen meer 
bemagtigen. Den volgenden dag, waarop de zon slechts 
nu en dan scheen, zag ik in die tusschenpozen verschei- 
dene, die kennelijk de praeliminairen maakten van Amor’s 
spel en met elkander stoeiden. 

Ik ving nu eenige paren en vond, te huis gekomen dat 
zij allen tot dezelfde soort behoorden. Den daarop volgen- 
den dag echter, een regendag, trof ik er geene meer aan 
en (terwijl het weder niet spoedig zich weder tot droogte 
zette) sedert heb ik er in het geheel geene meer gezien. 

In vergelijking tot het aantal larven, die in het najaar 
in het Bosch aan te treffen waren, was het getal bladwes- 
pen die er rondvlogen , voorzeker gering; natuurlijk is deze 
min gunstige verhouding vooreerst toe te schrijven aan de 
sewone oorzaken die bij iedere diersoort het tot volwas- 
senheid geraken van alle individuen tegenwerken, maar 
ten anderen ook aan de langdurige koude in het voorjaar 
van 1874, waardoor zoo vele insecten zijn te gronde ge- 
gaan. De vraag is nu of ik geregtigd ben mijne gevangene 
wespen als soort te voegen bij de larven, door mij waar- 
senomen? Voorzeker is dergelijke handeling zeer dikwijls 
gewaagd en niet altijd te verdedigen; maar wanneer men 
bedenkt dat het heksenkruid eene plant is, alleen op spe- 
ciale plaatsen voorkomende en dat er zeer weinig insec- 
tensoorten zijn, die er zich mede voeden, dat daaronder 
slechts eene enkele bladwesplarve bekend is en wel onze 
Colon en dat overigens mijne dieren volkomen overeenstem- 
men met de beschrijving bij Kaltenbach, die in het op- 
kweeken een gelukkig resultaat heeft gehad, dan zal mijns 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 47 


inziens iedereen toestemmen dat ik gerechtigd ben tot het 
aannemen der soorts-indentiteit tusschen mijne larven en 
de door mij gevangen wespen. 

Van de pop weet ik, gelijk dit uit het bovenstaande 
volgt, niets te zeggen; in ’t algemeen echter zijn de pop- 
pen der bladwespen volstrekt niet merkwaardig en zoo 
kan ik mij dit zeer wel getroosten. 

De mannelijke wesp (zie fig. 9 en 10) is 11 mm. lang 
en heeft eene vlugt van 21 mm. Het lichaam is eylindrisch 
en bijna gelijkmatig van dezelfde breedte, behalve aan de 
schouders, die iets breeder zijn en aan den kop. Deze is 
voornamelijk zoo breed door de uitpuilende oogen, tus- 
schen welke het voorhoofd vrij diep is ingedeukt; de ach- 
terrand van het hoofd is hoekig afgesneden en schijnt zelfs 
een smal zoompje te hebben. 

De kop is geheel zwart, behalve de clypeus en mond- 
deelen. De clypeus is zeer diep, rond ingesneden, de bo- 
venlip is cirkelvormig, ver uitstekend; de bovenkaken gaan 
aan de tip eerst in het bruin, dan in het zwart over; het 
3° en 5° leedje der onderkaakspalpen en het laatste der 
lippalpen hebben zwarte spitsen. De zwarte bijoogjes zijn 
klein en staan eenigzins op eene verhevenheid. Ook de 
basis der sprieten steekt uit de holte van het aangezigt 
uit. Van de 9 leedjes der zwarte sprieten steekt het 2° 
scheef in het eerste en zijn de 3 voorlaatsten wit, het 6° 
met zwarte basis. 

Het borststuk is door bestippeling dof, van kleur zwart, 
zeer fijn donzig grijs behaard, alleen de vleugelschubjes 
zijn lichtbruin en de ruggekorreltjes wit. Tusschen de 
basis der midden- en achterheupen staat aan wederzijde 
eene ronde glanzig witte vlek. 

Het achterlijf is zeer glanzig en van boven eenigzins 
afgeplat, zelfs aan het eind in het midden ingedeukt. 

Het eerste segment is zwart en heeft op het midden van 
den rug eene langsspleet en in de beide zijden eene afge- 
rond driehoekige witte, met witte haren bekleede vlek; 


48 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


de tweede ring is zwart, de derde is bruingeel met zwarte 
basis; de naad tusschen dezen en den vierden is zwart, 
de overigen zijn bruingeel, langzamerhand overgaande tot 
roodbruin; de buikzijde is lichter en zelfs geel op den 
Deerns: 

De vleugels zijn eenigzins bruin getint, iriserend, smal 
naar mate van de lengte; hun randader is roodgeel, de 
aderen om de lancetvormige cel en de dwarsader daarin 
zijn geel; alle overige aderen zijn zwart. Ook het stigma 
is zwart, ’t geen een voornaam punt van verschil uitmaakt 
met Tenthredo livida L., bij welke soort het stigma licht- 
bruin of geel is. 

De 4 voorste pooten zijn lang en slank, de beide achter- 
sten iets dikker. De voorpooten zijn geel of geelachtig wit, 
met eene zwarte streep op de achterzijde van heupen, 
apophysen en dijen; de middenpooten iets rooder van tint, 
op dezelfde wijze met zwart gestreept. De heupen der ach- 
pooten zijn zwart met wit gevlekt, desgelijks ook de apo- 
physen; de dijen zijn bruinrood met eene breede langstreep 
aan de binnenzijde, de scheenen rood met zwarte tip- 
pen en lange roode stekels aan het eind. Van de tarsen 
is het eerste lid zwart met de uiterste basis rood, de 3 
volgenden zwart; het laatste roodbruin. Er is echter wel 
verschil in de kleur der tarsen bij individuen. 

Vergelijk voor deze beschrijving de figuren 9 en 40. 

Het wijfje dat slechts weinig grooter is dan het mannetje, 
verschilt daarvan voornamelijk in de volgende punten: 
het achterlijf is iets breeder en de dijen zijn iets dikker. 
Aan het eerstgenoemde zijn de vier eerste ringen zwart 
met de gewone witte vlekken iets grooter, 5, 6 en 7 bruin- 
rood, 8 en 9 kastanjebruin of zwart. De scheeden der zaag 
zijn zwart. 

De heupen der pooten zijn geheel zwart, doch de apo- 
physen hebben witte randjes en soms eene witte vlek aan 
de onderzijde. De zwarte streep over de achterdijen loopt 
naar de knie toe veel breeder uit en omvat daar bijna de 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 49 


geheele dij. De achtertarsen schijnen mij toe smaller te 
zijn. 

Volgens de nieuwe naamlijst van Hymenopteren zou 
deze soort vrij gemeen zijn in Nederland, ten minste op 
verschillende plaatsen gevangen; ik durf echter niet bewe- 
ren dat deze opgaven volkomen juist zijn, want ik zie 
daaronder vérmeld drie ex. met half wit vleugelstigma, 
welke dus kennelijk net tot deze soort behooren, maar 
waarschijnlijk tot 7. lwida. Het onderscheid tusschen de 
beide zeer na verwante soorten is mij niet altijd even dui- 
delijk geweest. 

In Duitschland komt 7. Colon voor, volgens Klug, Hartig, 
Kaltenbach en Kirchner; in Zweden is zij zeldzaam vol- 
gens Thomson; of zij in Engeland voorkomt, bleef mij 
onbekend, maar in Schotland schijnt zij te ontbreken. Van 
haar al of niet voorkomen in de overige landen van Europa 
kan ik geene opgaven aantreffen. 


Verklaring van Plaat 5. 


Halfwassen larve. 


es 


De teekening op haren rug, vergroot. 

» 3. Haar kop en eerste ringen op zijde, ver- 
groot. 

4. Volwassen rups. 

» 5. Haar kop en voorlijf, vergroot. 


Ad 
er, 
a 


De kop en eerste ring van een voor de 

laatste maal verveld individu, vergroot. 

» 7. De laatste ringen van hetzelfde voorwerp, 
vergroot. 

Dud. (et cocon: 

» 9. De mannelijke wesp, vergroot. 

» 10. Zijn achterlijf op zijde, vergroot. 

» 11. Het achterlijf van het wijfje, vergroot. 


50 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


SYSTEMATISCHE. LUST 
der in dit Tijdschrift beschreven Gedaantewisselingen 
van Bladwespen. 


Cimbex connata Schr. — Deel 7. Bladz. 59—69. PI. A en 2. 
»  femorata L. — 2° serie, Deel 5. Bladz. 64-69. 
Plaga: 
»  Sylvarum F. — Deel 18. Bladz. 33-38. PI. 3. 
» axillaris Panz. — Deel 5. Bladz. 49—54., PI. 1. 
»  Betuleti Kl. — Deel 2. Bladz. 63 vlgs. Pl. 3. 
» Lucorum L. — 2° serie, Deel 3. Bladz. 197 vlgg. 
PI. 8 en 2° serie, Deel 5. Bladz. 70. PI. 4. 
» lateralis Leach. — Deel 6. Bladz. 65—71. PI. 4. 
»  Amerinae. — Deel 3. Bladz. 104-108. PI. 8. 
Abia aenea Kl. — Deel 1. Bladz. 144 vigg. Pl. 5. 
Hylotoma Rosae F. — Deel 4. Bladz. 70—78. Pl. 2. 
Lophyrus Pini L. — Deel 1. Bladz. 180 vigg. PI. 11 en 
var. 2° serie, Deel 5. Bladz. 74. PI. 4. 
» similis Hart. — Deel 2. Bladz. 134 vlgg. Pl. 8. 
» rufus Kl. — Deel 4. Bladz. 65—69. PI. 1. 
» virens Kl. — 2° serie, Deel 8. Bladz. 1—5. PI. 1. 


Cladius difformis Panz. — 2° serie, Deel 3. Bladz. 202—205. 
Pleo: 
»  uncinatus KI. (rufipes Lepel.). — Deel 4. Bladz. 


84—87, Pl. 4. 
» albipes KI. — Deel 6. Bladz. 72—75. Pl. 5. 
» viminalis Fall. — Deel 1. Bladz. 176 vlgg. PI. 10. 
Nematus septentrionalis L. — Deel 2. Bladz. 74—78. PI. 5. 

en 2° serie, Deel 5. Bladz. 75. 

» varus Villar. — Deel 6. Bladz. 76—80. PI. 6. 

» latipes Villar. — 2° serie, Deel2. Bladz. 174-177. 
PI. 8. 


DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 51 


Nematus coeruleocarpus Hart. — Deel 4. Bladz. 148 vige. 


» 


PEG: 

Salicis L. — Deel 5. Bladz. 60—64. PI. 3. 

ventricosus Kl. — Deel 2. Bladz. 69—73. Pl. 4. 
en 2° serie, Deel 5. Bladz. 72. Pl. 4. 

consobrinus Voll. — 9° serie, Deel 6. Bladz. 237 
vigg. Pl. 10. 

Wttewaalli Voll. — Deel 5. Bladz. 65 vlgg. PI. 4, 
boven. 

trimaculatus Voll. — Deel 5. Bladz. 69—71. Pl. 4, 
beneden. 

aurantiacus Kl. — Deel 6. Bladz. 184—187. PI. 12. 

Betulae Hart. — Deel 7. Bladz. 70—74. Pl. 3. 

betularius Hart. — 2° serie, Deel 2. Blz.165—167. 
Bly 6, 

hortensis Kl. — Deel 1. Bladz. 151 vlgg. PI. 7. 

Aquilegiae Voll. — 2° serie, Deel 4. Bladz.202 — 
205: Ply.9: 

Vallator Voll. — Deel 1. Bladz. 191 vigg. PI. 42. 

pallicercus Hart. — Deel 6. Bladz. 179—183, PI. 11. 


appendiculatus Hart. — 2° serie, Deel 5. BI. 55— 
98. Pl 1. boven. 

Solea Voll. — 2° serie, Deel 5. Bladz. 59 en 60. 
Pl. 1, beneden. 

abbreviatus Hart. — 2° serie, Deel 3. Bladz. 206 
vlgg. PI. 10. 

virescens Hart. — 2° serie, Deel 2. Bladz. 168 vlgg. 
PIT. 

viminalis L. — Deel 2. Bladz. 147 vlgg. PI. 10. 

lugdunensis Voll. — 2° serie, Deel 6. Bladz. 243 


vigg. Pl. 41. 


Dineura Alni L.. — Deel 8. Bladz. 84—88. Pl. 5. 


» 


rufa Panz. — Deel 8. Bladz. 89—93. PI. 6. 


Emphytus cinctus L. — Deel 8. Bladz. 73—77. PI. 3. 


» 
» 


tibialis Panz. — Deel 2. Bladz. 143—146. Pl. 9. 
serotinus KI, — 2° serie, Deel 5. Bladz. 61—63. PI. 2. 


52 DE INLANDSCHE BLADWESPEN. 


Phyllotoma melanopyga Kl. — 2° serie, Deel 1. Bladz. 196— 
201. PI"; 
» tenella Zadd. — Deel 18. Bladz. 39—42. PI. 4. 
Selandria pusilla Kl. — Deel 4. Bladz. 79—83. Pl. 3. 


» annulipes KI. — 2° serie, Deel. 2. Bladz. 178— 
182. Pl, 

» cereipes Voll. — 2° serie, Deel. 8 Bladz. 13-15. 
PISS: 


» melanocephala F. — Deel 8. Blz. 79—83. PI. 4. 

» ovata L. — Deel 6. Bladz. 81—86. PI. 7. 
Phymatocera aterrima Kl. — Deel 5. Bladz. 55—59. PI. 2. 
Athalia Spinarum F. — Deel 3. Bladz. 109 vlgg. PI. 9. 
Allantus Scrophulariae L. — Deel 3. Bladz. 99—103. PI. 7. 


» tricinctus F. — Deel 1. Bladz. 171-476. PI. 9. 
Macrophya albicincta Schr. — 2° serie, Deel 1. Bladz. 189— 
1952 BEST: 


Tenthredo Colon Kl. — Deel 18. bladz. 43—49. Pl. 5. 
Lyda clypeata Kl. — 2*serie, Deel 8. Bladz.6—12. Pl. 2 en 3. 


SYNOPS tS DES CREOPHILUS 


PAR 


M. ALBERT FAUVEL, 


Membre correspondant, 


Plusieurs fois déjà, en traitant des Staphylinides de ma 
Faune gallo-rhenane, Jai insisté sur l'importance de l’étude 
des exotiques, pour apprécier la valeur de beaucoup de 
nos espèces d'Europe, surtout de celles dont la variabilité 
est la plus grande et qu'à cause de cela les naturalistes 
ont appelées protéiques ou darwiniennes. Il n’est que trop 
connu que ces formes sont l’objet de discussions conti- 
nuelles et donnent matière, dans les travaux descriptifs, 
a une foule d'espèces nominales. Ces divisions antinatu- 
relles tiennent justement à ce que chaque fabricateur de 
sous-espèces ne s'occupe que des insectes de son pays ou 
d’une trop faible étendue de territoire. 

L'occasion qui m'a été fournie de révoir pour ma Faune 
le sous-genre Greophilus de Mannerheim, m'a permis de 
constater une fois de plus la valeur de ces observations. 

On sait (et Jen ai donné des exemples dans l’Introduction 
de la dite Faune, au chapitre de l’Espèce et de ses variations) 
que les formes darwiniennes s’observent dans les grands 
genres sans exception et rarement dans les petits, d'où il 
suit que nos catalogues d'espèces devraient renfermer , dans 
chaque genre nombreux, comme les Carabus et Homalota , 
des sous-espèces ou variétés décrites en proportion à peu 


54 SYNOPSIS DES CREOPHILUS. 


près égale. Il n’en est rien cependant, et dans les deux 
groupes choisis pour exemple, les Carabus seuls comptent 
une suite nombreuse de formes infraspécifiques. La raison 
en est simple: c'est que les auteurs ont affaire dans les 
Carabes à de gros insectes dont ils se plaisent à chercher 
et énumérer les variations les plus légères, tandis que dans 
les Homalotes ils s'adressent à de microscopiques bestioles 
dont ils n’apercoivent pas ces minuties de variation ou 
plutôt s’ils les voient, dont ils dédaignent à juste titre de 
tenir compte: de minimis non curat praetor. 

Eh bien! je crois que l’axiome a raison et que l'avenir 
de la science appartient à ceux qui recherchent minutieuse- 
ment, à travers tout le globe les points de contact de nos 
espèces actuelles, spécialement des formes darwiniennes. 

Pour en revenir aux Creophilus, le Catalogue Harold el 
Gemminger en distinguait 15 espèces ou races en 1868 (1) 
et, sauf M. Sharp, qui a signalé récemment trois variétés 
nouvelles du Cr. maxillosus, personne n’en a décrit d’autres; 
en réalité, il n’y en a que 7 valables (Cr. variegatus, villi 
pennis, maxillosus, incanus, oculatus, lanio et erythrocephalus.) 

Voici le synopsis de leurs principaux caractères: 

A. Angles postérieurs du corselet redressés, très marqués ; 
celui-ci trapezoidal; repli latéral des élytres ferrugineux. 


1. Variegatus* Mann. Brach. 20. — Erichs. Gen. 
dol. — Harold, Cat. Col. 575 et syn. — Brésil, 
Uruguay. 


B. Angles postérieurs du corselet effacés, plus ou moins 
obtus; repli latéral des élytres concolore. 

a. Elytres ferrugineuses, plus foncées vers la base, à 
pubescence unicolore, fauve, et à ponctuation assez 
1Orve, sertee, „egale: 

2. Villipennis* Kraatz, Wiegm. Arch. 1859 I. 67. 
— Inde, Moradabad, Deccan, Tenasserim ; Bor- 
neo, Sarawak. 


(*) Cr. variegatus, villipennis, mazwillosus, arcticus, bicinctus, orientalis , villosus, 
emeranus, ciliaris, fulvago, incanus, Coquereli, oculatus, lanio, erythrocephalus, 


SYNOPSIS DES CREOPHILUS. 55 


b. Elytres noires, fasciées ou non fasciées. 
+ Tête unicolore, noire. 


x Corselet à angles postérieurs subobtus, éparse- 
ment ponetué au sommet vers les angles antérieurs ; 
élytres à ponctuation assez fine, écartée; dessous 
des segments 3 à 5 de l’abdomen à fascie d’un 
cendré verdätre. 


9 


3. Incanus* Klug, Ins. Madag. 137. — Erichs. Gen. 


300. — Coquereli* Fauv. Ann. Soc. Ent. Fr. 
1866 317279 Bull) Soc Emo Norm. 1867. E 
71. — Madagascar, Bourbon. 


x x Corselet à angles postérieurs obtus, densément 
ponctué vers les angles antérieurs; élytres à 
ponctuation fine, très serrée surtout du milieu au 

9 


sommet vers les côtés; dessous des segments 3 
à 5 de Pabdomen à fascie cendrée. 


4. Maxillosus Linn. Fn. Suec. 230. — Erichs. Gen. 
348 et syn. — Harold, Cat. Col. 575 et syn. — 
Arcticus* Erichs. |. c. — Bicinctus * Mann. Bull. 
Mosc. 1843. IT. 229. Solsky, Bull. Mosc. 1868, 
IV. — Orientalis* Mots. Etud. Ent. 1857, 67; 
Schrenck, Reis. 1860. 120. pl. 8, fig. 13. — Vil- 
losus Grav. Mier. 160. — Harold. L c. 575 et syn. 
— Cinerarius* Er. 1. c. 350. — Ciliaris * Steph. 
Il. Brit. Ent. V. 202. — Er. Germ. Zeitschr. 
III. 408. — Fulvago* Mots. Schrenck, Reis. 
1860. 120. — Solsky, Hor. Soc. Ent. Ross. 
4871. VIL 346; 1871. VIII. 158. — Var. 
Subfasciatus, Medialis et Imbecillus Sharp, Trans. 
Ent. Soc. Lond. 1874. I. 28. — Toute l'Europe, 
Madère, la Barbarie, l'Egypte, l’Abyssinie 
(Bogos), la Syrie, l’Asie mineure, le Caucase, 
la Perse, la Boukharie, [Inde et la Chine 
boréales, la Mongolie, le Japon, toute la Si- 


56 SYNOPSIS DES CREOPHILUS. 


bérie, les Iles Kourilles, Je Kamschatka, toute 
l'Amérique du Nord et le Mexique. 


++ Téte noire avec les côtés en arrière des yeux 
et le dessous, sauf la bouche, d’un roux vif. 


5. Oculatus Fabr. Syst. Ent. 265. — Er. Gen. 352 
et syn. — Blanch. Voy. Astrolabe, Zool. pl. 9. 


fig. 1. — Nouvelle Zélande; Australie (côte 
orientale). 


+++ Tête dun roux vif avec un gros point noir 
discoidal. 


6. Lanio* Erichs. Gen. 352 et syn. — Tasmanie, 
Australie. 


c. Elytres bleuätres; tête d’un roux vif avec un gros 
point noir discoidal. 


7. Erythrocephalus Fabr. Syst. Ent. 265. — Er. Gen. 
351 et syn. — Australie, Nouvelle Calédonie, 
Taiti. 

Les synonymes nouvelles établies ci-dessus ne portent 
que sur deux espèces, V/ncanus et le Maxillosus. Au premier 
je réunis le Coquereli de Bourbon qui, comme je m'en suis 
assuré sur de récents exemplaires, offre des passages avec 
le type de Madagascar. Le Maxillosus renferme toutes les 
formes qu’on en a séparées Jusqu'ici (Arclicus, Cinerarius, 
Villosus, Ciliaris), parce qu'aucune de ces formes n'a la 
stabilité même dune race caractérisée et qu entre 
toutes, jai trouvé des exemplaires de transition. 

Et d’abord, des divers caractères invoques par les auteurs 
pour séparer les quatre types que je viens d'indiquer, il 
faut écarter les prétendues différences tirées de la ponctua- 
tion plus ou moins fine de la tête, et des angles posté- 
rieurs du corselet plus ou moins obtus; ces différences 
sont illusoires et existent d’un exemplaire à un autre 
chez les Maxillosus les plus purs de nos pays. Restent le 


développement plus ou moins grand de la pubescence et 


SYNOPSIS DES CREOPHILUS. SI 


sa Coloration sur le corselet, les élytres et abdomen; il 
n'y a pas d'autre: caractère distinctif. Encore 
est-il stable? Nullement. On a dit: Cette pubescence est 
noire à la poitrine et aux angles antérieurs du corselet chez le 
Maxillosus, noire à la poitrine et grise aux angles du corselet 
chez l’Arcticus (Bicinctus et Orientalis), grise à la poitrine et 
au corselet chez le Villosus et le Cinerarius, variée de gris et 
de ferrugineux aux élytres et à l'abdomen chez le Ciiaris 
(Fulvago et Imbecillus), enfin chez Cinerarius et Ciliaris 
répandue sur presque tout, ou mieux sur tout l’abdomen. 
Or, chez les exemplaires de Barbarie, de Syrie ou Perse, 
par exemple, nous trouvons des types à abdomen tout gris 
du Cinerarius chez lesquels la poitrine est noire et dont 
les angles antérieurs du corselet sont pubescents moitié 
de poils gris, moitié de poils noirs entremelés. D'autres 
exemplaires du Caucase ont la poitrine grisätre et la fascie 
abdominale réduite comme chez Maxillosus aux segments 
3, 4 et 5. Les Arcticus de l'Amérique russe, du Kam- 
schatka, de Californie et du Mexique varient pour les 
dimensions de la fascie des élytres, et à côté d'individus 
à angles du corselet pubescents de gris, on en trouve dont 
les angles sont couverts de poils gris et noirs comme les 
Cinerarius de Barbarie. Je le répète, en présence de séries 
d'exemplaires de toutes provenances, il est impossible de 
suivre la trace d'un seul caractère distinctif pour les 
Maxillosus, Arcticus, Cinerarius et Villosus; cela se confond 
et s’entreméle; le protéisme est évident ou il ne le sera 
jamais. La dernière forme, nommée par Stephens Ciharis 
(d’Ecosse) et par Motschulsky Fulvago (de l'Asie orientale) 
parait plus distincte au premier abord chez certains exem- 
plaires dont les élytres et Pabdomen, entierement envahis 
par une pubescence grise variée de ferrugineux, prennent 
un facies particulier. Mais ici encore cette intensité de la 
pubescence et sa diversité de couleur varient à l’extréme et 
nous aménent par gradations completes et successives au type 
Maxillosus d'Europe. Jobserve toutes ces gradations chez 


58 SYNOPSIS DES CREOPHILUS. 


une longue série d’exemplaires trouvés par M. Maack dans 
la Sibérie orientale, à Nikolayewsk et dans la vallée du 
fleuve Amour, exemplaires que j'ai acquis avec les chasses 
de ce voyageur et dont M. Solsky de St. Petersbourg 
a vu un certain nombre, comme l'indique sa note précitée 
(Hor. Soc. Ent. Ross. 1871. VII. 346). Ce naturaliste se 
trompe seulement, quand il donne à entendre que les 
Maxillosus provenant des mêmes contrées sont distincts du 
Fulvago ; il n'aura pas observé les passages que j'ai sous 
les yeux et qui présentent des exemplaires pris ensemble 
a Nikolayewsk. On voit sur ces exemplaires le ferrugineux , 
aussi intense que sur les types d’Ecosse, s’effacer peu à 
peu sur les élytres d’abord, puis à l'abdomen en dessus, puis 
au dessous de celui-ci, où il disparait sur les deux derniers 
segments, enfin aux pattes et à la poitrine. Il est même de 
remarque que certains individus dont les élytres et l’abdo- 
men représentent assez purement la forme Ciliaris, ont 
perdu déjà la pubescence cendrée ferrugineuse de la poitrine 
qui est devenu noiràtre; preuve nouvelle que dans cette 
forme, comme dans les autres, la couleur de la pubescence 
pectorale n’a pas d'importance spécifique. 

Maintenant de ces différentes formes dispersées sur tout 
l’ancien et le nouveau monde jusqu'a 18° et peut-être 15° 
de latitude Nord, quelle est la plus répandue et vraiment 
dominante, celle de qui les autres ont dû procéder”? Les 
collections qui nous sont venues de [Asie orientale et de 
l'Amérique indiquent que le Ciliaris représente le type 
original et que les branches divergentes sont d'un côté 
le Cinerarius, et de l’autre le Villosus, la forme la plus 
aberrante étant représentée par nos vrais Mawillosus de 
France et d'Europe. Cette opinion parait d'autant plus juste 
que les individus largement pubescents de grisàtre ou de 
ferrugineux (Ciliaris, Cinerarius, Villosus) occupent sur le 
globe l'espace de beaucoup le plus considérable, qu'ils 
paraissent relativement les plus abondants, et qu’enfin les 
deux espèces les plus voisines du Maxillosus et formant 


SYNOPSIS DES CREOPHILUS. 59 


avec lui un groupe naturel (Variegatus et Villipennis) se 
rapprochent surtout du Ciliaris par l'intensité et le ferrugi- 
neux de leur pubescence. Cela est si vrai pour le Variegatus 
qu’Erichson, en le décrivant dans son Genera (p. 351), 
y rapporte en ces termes notre Ciliaris: » Insectum in Bra- 
silia non infrequens pro Anglico descripsit Dom. Stephens nomine 
Creophili ciliaris.” Bien que cette synonymie ait été rectifiée 
depuis, le facies des deux insectes n’en est pas moins 
assez voisin de premier abord pour expliquer la méprise 
du naturaliste allemand. 

De ces considérations il résulte maintenant que ceux qui 
veulent désigner les variétés par des noms spéciaux, pré- 
tention fausse, comme je crois lavoir démontré (Faune 
gallo-rhénane, 1. 219 


220), devront, au lieu de prendre pour 
type le Maxillosus de Linné, dénoncer ainsi lespéce: 
Ciliaris Steph. (Fulvago Mots. — Imbecillis Sharp). 
v. Cinerarius Er. 
v. Villosus Grav. 


v. Mawillosus L. (Arcticus Er. — Bicinctus Mann. — 
Orientalis Mots. — Medialis et Subfasciatus Sharp). 


D'où cette conséquence encore, énoncée déjà dans ma 
Faune (I. 214) que les naturalistes européens, par un pen- 
chant à rapporter tout à eux-mêmes et à borner leurs vues 
au petit cercle qui les entoure, prennent souvent à tort 
pour types des espèces les formes qui vivent dans leurs 
pays, lorsqu’en réalité l’étude des formes asiatiques ou 
transatlantiques démontre que ces types se trouvent hors 
d'Europe et que nous n’en avons chez nous que des races 
ou des variétés. 

Je borne ici ces remarques, souhaitant qu'elles seront 
d'exemple pour des recherches analogues sur les espèces 
darwiniennes qui restent à éclaircir (et il n'en est que 
trop!), et surtout qu’elles inspirent à nos collègues cette 
conviction que sans l'étude des exotiques, la recherche des 
limites génériques et spécifiques de nos insectes européens 
est incertaine et souvent impossible; le bel ouvrage de 


60 SYNOPSIS EES CREOPHILUS. 


M. Thomson sur les Coleopteres de la Scandinavie en est la 
meilleure preuve: le talent d’un auteur quel qu'il soit ne 
suffit pas pour triompher de l’obstacle que lui oppose le 
manque d’objets de comparaison. | 


VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET 
GENUS NOLA LEAcH 


BESCHREVEN DOOR 


PCT. SNELLEN. 


(plaat 6, fig. 14.) 


In de Verhandlungen der Zoologisch Botanischen Gesellschaft 
zu Wien, Jaargang 1872, p. 454 enz. zijn door prof. P. C. 
Zeller vier nieuwe soorten van dit genus uit Noord-Ame- 
rika en Nieuw-Holland beschreven en afgebeeld, welke het 
bewijs leveren dat de Nola’s uit andere werelddeelen dan 
het onze niet in het oog loopend verschillen van die der 
Europeesche fauna. Evenmin is dit het geval met eene der 
beide reeds bekende soorten uit Noord-Amerika, die Zeller 
tot Nola rekent (Triquetrana Fitch); de andere, Malana 
Fitch (genus Brachytaenia Fitch) wijkt meer af door het 
ontbreken van de schubbendotjes der voorvleugels, van 
den schubbentand der sprietwortels en van de beharing 
van den sprietschaft dan door het algemeen uiterlijk. Zij 
moet welligt generiek van Nola worden gescheiden. 

Vier andere nieuwe soorten uit Azie en Afrika die ik 
voor mij heb, sluiten zich mede vrij goed bij hare ge- 
slachtsgenooten aan, doch zijn van vrij kleine gestalte. De 
generieke kenmerken bezitten zij allen volledig. 

Herrich-Schäffer splitst dit genus in twee afdeelingen 
naar mate van het al of niet aanwezig zijn van ader 4 der 
achtervleugels. Dit kenmerk is zeer constant en zeker is 


62 VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA. 


het dat verdeelingen, gegrond op verschillen in den bouw 
der dieren in het algemeen ver te verkiezen zijn boven 
die welke alleen op de teekening der vleugels gevestigd 
zijn. Te ontkennen is het echter niet dat door de soorten 
naar het genoemde kenteeken te verdeelen, men eene voor 
het oog minder voldoende volgreeks verkrijgt, dan door 
haar te rangschikken naar den vorm van de tweede dwars- 
lijn der voorvleugels die bij de Europeanen drieérlei typen 
vertoont. Tot de eerste behooren Togatulalis, Cucullatella , 
Strigula, Confusalis, Cicatricalis, Thymula en Squalida, tot 
de tweede Ancipitalis, Chlamitulalis, Cristatula en Subchlamy- 
. dula en tot de derde Albula, Impura en Centonalis. 

Ten einde het herkennen mijner nieuwe soorten zoo ge- 
makkelijk mogelijk te maken geef ik, behalve afbeeldingen 
en beschrijvingen, de schets eener analytische tabel van 
al de gepubliceerde soorten, mij echter niet om eventueele 
Walkerianen bekommerende. Dr. Staudinger had de wel- 
willendheid mij door het leenen van exemplaren uit zijne 
rijke collectie de mij ontbrekende Europeesche soorten te 
leeren kennen, terwijl Zeller’s goede beschrijvingen en af- 
beeldingen de invoeging der door hem bekend gemaakte 
soorten in mijne tabel zeer gemakkelijk maken. De tabel is 
alleen daar uitgewerkt, waar het noodig was om het onder- 
scheid mijner nieuwe soorten van naverwante reeds be- 
kende aan te wijzen. 

De voorraad onbeschreven soorten van dit genus dat 
nu, mijne vier nieuwe medegerekend, reeds 24 species 
telt, is zeker nog lang niet uitgeput. Voor mij staan nog 
twee Zuid-Amerikaansche uit Dr. Staudinger’s collectie en 
eene van Java in mijne eigene. Zij zijn echter niet in ge- 
noegzaam gave of versche exemplaren voorhanden en blijven 
dus voorshands rusten. 

a. Voorvleugels zonder schubbendotjes, de 

onbehaarde sprieten zonder schubbentand 
aan den wortel. wine poe Malana Fiteh 


(h. g.?) 


VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA. 63 


aa. Voorvleugels met schubbendotjes , sprie- 
ten met behaarde schaft en schubben- 
tand aan den wortel. 
b. Achtervleugels met ader 4. . . . . Togutulatis H. 
Strigula W. V. 
Albula W. V. 
Nigrofasciata 
Zell. 
Melanopa Zell. 
bb. Achtervleugels zonder ader 4. 
c. Wortelveld der voorvleugels donkerder 
dan de overige velden. . . . . . . CucullatellaL. 
cc. Middenveld der lange, smalle, room- 
kleurig witte, bleek bruin bestoven 
voorvleugels met eenen steilen onder en 
boven even breeden, franjewaarts drie- 
maal rondgegolfden, lichtbruinen band 
met blinkend potloodkleurige schubben ; 
hetaanden voorrandswortel verduisterde 
eerste veld aan den voorrand met eene 
driekante, onderaan tot een geslingerd 
staartje verlengde lichtbruine, blinkend 
grijs beschubde vlek; golflijn flaauw ; 
franje grijs. Achtervleugels met franje 
sneeuwwit. Lijf wit. 10-12 mm. . . Taemata m. 
eee. Franjehelft der langwerpige voorvleugels 
lichtbruin, op de helft van het midden- 
veld scherp en loodregt afgesneden. 
Wortelhelft krijtwit met twee bruine 
voorrandsvlekken, de tweede onderaan 
met een gebogen staartje. Lijf wit, de 
halskraag graauwbruin. Achtervleugels 
dun beschubd, wit, met graauwe franje 
1445 mme Le Arata enen rien rr Dinata m. 
cecc. Geen veld der voorvleugels donkerder 
dan de overige velden. 


64 


99. 


ee. 


VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA. 


. Tweede dwarslijn fijn donker getand 


of uit ineenvloeijende stippen bestaande. 


. Tweede dwarslijn van ader 3—11 met 


eene ronde bogt, het middenveld boven 
de middenader tweemaal zoo breed als 
aan den binnenrand. 

Halskraag en buitenzijde der palpen 
zwart. Sprieten van het & met gebaard 


wortelderde.- zeg sanar En AS CU EE 


Halskraag en buitenzijde der palpen, 
eenkleurig met rug en voorvleugels. 
Sprieten van het & kort behaard. 


. Achtervleugels grijs, met middenvlek, 


donkerder dan de witgrijze voorvleugels, 
deze voor de in vlekjes verdeelde franje- 
lijn het donkerst; wortelwaartsche don- 
kere afzetting der golflijn tot streepjes 
verdigt. 15-48 mm 

Achtervleugels wit, lichter dan de licht 
graauwbruine voorvleugels, deze een- 
kleurig met flaauwe golflijn. Franjelijn 
onafgebroken dik, donkerbruin. 14 mm. 


Tweede dwarslijn van ader 3—7 met 
eene vlakke bogt, middenveld ongeveer 
overal even breed. 

Voorvleugels spits, met schuinen, ge- 
heel ongebogen achterrand ; eerstedwars- 
lijn scherp gebroken 


. Voorvleugels stomp gepunt, de achter- 


rand steil, flaauw gebogen ; eerste dwars- 
lijn gebogen, tweemaal getand. 


Triquetrana 
Fitch. 


Confusalis HS. 


Aegyptiaca m. 


CicatricalisTr. 
Thymula Mil- 
liére. 


VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA. 65 


g. Achtervleugels lichtgrijs met donkere 
middenvlek. Tweede dwarslijn uit ineen- 
gevloeide zwarte stippen bestaande, 
franjewaarts niet licht afgezet. Franje- 
lijn onafgebroken donker. 44—14 mm. Pumila m. 
gg. Achtervleugels wit, zonder middenvlek. 
Tweede dwarslijn onafgebroken donker, 
franjewaarts fijn licht afgezet. Franjelijn 
uit eene reeks zwarte streepjes bestaande. 
13 3, 0) a ke ann hee ie oO! egal dd 
Staud. 
fff. Voorvleugels breed met bijna regthoekige 
punt en steilen achterrand, deze slechts 
een vierde korter dan de binnenrand. 
Achtervleugels zonder middenvlek . . Centonalis Hb. 
Impura Mann. 
dd. Tweede dwarslijn der voorvleugels wit, 
tegen den voorrand met zachte ronde 
HOE RE En VE ee Bo va Casta HD 
Ancipitalis HS. 
Chlamitulalis 
Hb. 
Subchlamydula 
Mill. 
ddd. Tweede dwarslijn der voorvleugels wit, 
zeer schuin, geheel ongebogen. Voor- 
vleugels donker leemkleurig . . . . Strictalis Zell. 


TAENIATA m. PI. 6, fig. 4. 


Drie mannetjes van 10—11 en twee wijfjes van 1A11— 
12 mm.; meerendeels gaaf. 

Palpen tweemaal zoo lang als de kop, met duidelijk eind- 
lid, het middenlid afgerond; hunne kleur wit; op zijde 
enkele graauwe schubben. Mannelijke sprieten tot 2 met 


oO 


66 VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA. 


fijn behaarde baarden die anderhalfmaal zoo lang zijn als 
de breedte van den schaft; het laatste derde zeer kort be- 
haard, vrouwelijke sprieten draadvormig; Thorax roomkleu- 
rig wit; achterlijf sneeuwwit, op den rug een weinig graauw 
bestoven, een klein weinig langer dan de achtervleugels. 
Achterrand der voorvleugels half zoo lang als de voorrand, 
flaauw gebogen, iets schuin; vleugelpunt stomp. De bruine 
bestuiving het meest aan den vleugelwortel , bij het grootste 
wijfje ook vrij sterk tusschen den dwarsband en het mid- 
den van den achterrand; verder ziet men bruine stippen 
langs den geheelen voorrand. De middenband begint een 
klein weinig voorbij de helft van den vleugel, is wortel- 
waarts fijn gegolfd en evenals het driekante voorrandsvlekje in 
het midden met donkerbruine lijntjes en stippen geteekend, 
waarop men de iets opstaande, blinkende schubben be- 
merkt. De drie bogten aan de franjezijde zijn bij een man- 
netje naauwelijks te onderscheiden. De golflijn is slechts bij 
een der exemplaren zoo duidelijk als op de plaat is afge- 
beeld; bij het grootste wijfje zijn er slechts sporen van 
te zien in de bruine bestuiving. Franjelijn niet aangeduid. 

Achterrand der achtervleugels gelijkmatig afgerond. Zij 
vertoonen bij een mannetje een vrij duidelijk middenpunt ; 
bij de andere voorwerpen zijn zij ongeteekend. Franjelijn 
flaauw donker. 

Onder zijn de voorvleugels in het midden en langs den 
achterrand graauw bestoven, de achtervleugels langs den 
voorrand en hun middenpunt duidelijk. Voorvleugels met 
10 aderen; 7 en 10 ontbrekende; 14 vrij steil, uit de spits 
der middencel bij den wortel der gesteelde 8 en 9. 

Pooten wit, donker gestippeld. 

Celebes: Bonthain, Makassar en Balangnipa. Door Mr. 
M. Piepers verzameld. 


DIMIDIATA m. PL 6, fig. 2. 


Verscheidene gave mannetjes en wijfjes. 
Palpen als bij de voorgaande soort, doch op zijde met vele 


VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA. 67 


graauwe schubben. Sprieten van het mannetje tot $ met 
fine baarden die tweemaal zoo lang zijn als de breedte van 
den schaft; het punt-vierde kort behaard; vrouwelijke 
sprieten draadvormig. Gezigt en schubbentandjes der spriet- 
wortels wit even als rug en achterlijf; dit laatste niet langer 
dan de achtervleugels. 

Achterrand der voorvleugels iets langer dan de helft van 
den voorrand, flaauw gebogen, een wemig schuin; vleugel- 
punt stomp. 

De teekening is zeer scherp en de witte wortelhelft zon- 
der donkere bestuiving. Voorrandsvlekken driekant, beiden 
met een donkerbruin schubbendotje; het derde dotje op de 
dwarsader, in de donkere franjehelft. Deze is aan de vleugel- 
punt een weinig wit bestoven en vertoont langs den voor- 
rand fijne donkerbruine, wit afgezette stippen. Fijn en 
scherp donkerbruin met fijne witte afzetting zijn ook de 
tweede dwarslijn en de golflijn; de eerste is op de aderen 
tot stippen verdikt, heeft onder den voorrand een tand en 
is verder tot ader 4 bijna vlak. Golflijn met drie boogjes. 
Franjelijn fijn bruin; franje graauwbruin. Achtervleugels 
dun beschubd, tegen den achterrand graauw bestoven. 

Onder ziet men op de voorvleugels in graauwe bestuiving 
eene schets van de teekening der bovenzijde. Achtervleu- 
gels langs den voorrand graauw bestoven en met duidelijk 
donker middenpunt. 

Voorvleugels met 10 aderen; 7 en 10 ontbreken; 14 
schuin, bij den wortel der gesteelde 8 en 9 ontspringende. 

Pooten wit; graauw gevlekt. 

Java; waar verscheidene exemplaren door den heer Heck- 
meyer op den Ardjoeno zijn verzameld. ’s Rijks Museum; 
een mannetje ook in mijne collectie. 


AEGYPTIACA m. PL 6, fig. 3. 
Een gaaf mannetje. 


Palpen ruim tweemaal zoo lang als de kop, het eindlid 
zeer onduidelijk, het middenlid spits, op zijde met twee 


68 VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA. 


donkerbruine langslijnen, overigens licht graauwbruin als 
kop, thorax en voorvleugels. Sprieten als bij de voorgaande 
soort. Achterlijf iets lichter dan de thorax, een vierde lan- 
ger dan de achtervleugels. 

Voorvleugels met duidelijk schuinen, uiterst flaauw ge- 
bogen achterrand en vrij duidelijke punt. Grondkleur ge- 
lijkmatig; langs den voorrand flaauwe, iets donkerder vlekjes; 
het eerste en derde schubbendotje weinig donkerder dan 
de grond; het tweede bijna zwart, op de middenader, al- 
waar eene zwarte, hier en daar verdikte eerste dwars- 
lijn scherp gebroken is. Ken donkerbruin vlekje duidt op de 
helft van den voorrand het begin der tweede dwarslijn aan; 
het gebogen bovengedeelte van deze bestaat van ader 11—3 
uit ineenvloeijende, driekante zwarte stippen, het onder- 
gedeelte uit een dik, geslingerd zwart lijntje, waarvoor men 
vrij duidelijk de overigens uiterst flaauwe, met de tweede 
dwarslijn parallele midden- of schaduwlijn ziet. Golflijn 
wortelwaarts met gelijkmatige donkere beschaduwing, die 
tegen den binnenrandshoek ophoudt. Vóór de franjelijn 
eene reeks fijne donkere stippen. Franje als de vleugels. 

Achtervleugels vuilwit; franje grijsachtig. 

Onderzijde geheel ongeteekend, de voorvleugels grijs, 
de achtervleugels als boven. 

Voorvleugels met 10 aderen; 7 en 10 ontbreken; M uit 
3 van den voorrand der denk ver van den wortel 
der gesteelde 8 en 9, bovenaan gebogen langs ader 12 
loopende. 

Pooten geelachtig, ongeteekend. 

Egypte: Cairo. In Dr. Staudinger’s collectie, waarin het 
uit de verzameling van wijlen Lederer overging. 


PUMILA m. PI. 6, fig. 4. 


Een gaaf mannetje en twee iets afgevlogen wijfjes. 

Palpen ruim tweemaal zoo lang als de kop, het eindlid 
duidelijk; middenlid van onderen met eene punt. Zij ver- 
toonen op zijde zwarte schubben en zijn overigens gekleurd 


VIER NIEUWE SOORTEN VAN HET GENUS NOLA, 69 


als kop, thorax en voorvleugels, licht bruingraauw bij den 
man, aschgraauw bij de wijfjes. Sprieten als bij Dimidiata 
en Aegyptiaca. | 

Vleugelvorm als bij Aegyptiaca; de voorvleugels echter 
met duidelijker punt en steiler achterrand. Grondkleur der 
voorvleugels gelijkmatig; de schubbendotjes klein en weinig 
in het oog loopend. Bij den vleugelwortel eene donkere 
stip aan den voorrand. Eene tweede, op 4 duidt het begin 
aan der tweemaal vrij scherp gebroken eerste dwarslijn. 
Middenveld aan den voorrand verduisterd en tegen den 
binnenrand met een spoor der middenlijn. Tweede dwars- 
lijn op de aderen getand en op de spits der tandjes met 
zwarte stippen. Onderaan divergeert zij een weinig met de 
eerste dwarslijn en het middenveld is dus niet aan den bin- 
nenrand het smalst, maar op ader 2. Golflijn uit zwart- 
bruine schubben zamengesteld, wortelwaarts zonder don- 
kere beschaduwing. 

Franjelijn licht. Over den wortel der bruingraauwe franje 
eene lijn van zwarte schubben. 

De franjelijn der achtervleugels is mede licht, wortel- 
waarts fijn donker afgezet. 

Op de onderzijde zijn de voorvleugels ongeteekend grijs, 
de achtervleugels als boven. 

Voorvleugeladeren als bij Dimidiata. 

Pooten witgrijs, sterk donker gestippeld. 

Celebes: Bonthain. Door Mr. M. Piepers verzameld. 


DRIE NIEUWE CHOREUTINEN 


. 


BESCHREVEN DOOR 


PCT SNELEEN 


(afgebeeld plaat 6, fig. 5—7.) 


Tot op Leach en Hübner met onze tegenwoordige Tor- 
tricinen in het eene genus Tortrix vereenigd, zijn de Cho- 
reutina door die schrijvers het eerst in een afzonderlijk 
genus geplaatst (Simaethis Leach, Choreutes Hùbn.). De zamen- 
stelling en plaatsing van Simaethis (48159) kan ik niet be- 
oordeelen, doch wat Hübner aangaat, zoo plaatst hij zijn 
genus Choreutes aan de spits van de door hem in genera 
verdeelde Tortricina (Verzeichn. bekannt. Schm. p.373, Anno 
1816). Treitschke vereenigde de soorten, zeer ongelukkig, 
met de Pyraliden, als eene afdeeling van zijn genus Asopia, 
tot welke hij ook Pyr. flammealis en nemoralis rekende! 
(Schmett. von Europa, VII, p. 155). Eerst in zijne Nachträge 
(X, 3. 31) nam hij Hübner’s genus Choreutes aan, doch liet 
dit bij de Pyraliden. Zeller hield zich aan Treitschke (Isis 
1846 p. 208). 

Later is men deze vlinders als zuivere Tineinen gaan 
beschouwen (Herrich-Schäffer, Syst. Bearb. der Schm. von 
Europa en Stainton, Insecta Brittannica), met welke ziens- 
wijze zich Frey in zijne Tineinen der Schweiz echter zeer 
teregt niet vereenigt, daar hij stilzwijgend de Choreutina 
wegliet. 

Het komt mij voor dat von Heinemann in zijn helaas! 
onvoltooid werk: Die Schmetterlinge Deutschlands und der 


N 


DRIE NIEUWE CHOREUTINEN. 71 


Schweiz, 2° Abth. Band II, Heft I, het juiste met deze 
dieren heeft getroffen, namelijk door hen als eene geheel af- 
zonderlijke, zoowel van de Tortricinen als van de Tineinen 
onderscheidene familie en tusschen beiden in staande, te 
beschouwen. Het valt echter niet zeer ligt om de Choreutina 
tegenover de genoemde familién te karakteriseeren, vooral 
wanneer men de Tineinen in haar geheel neemt. Wel is 
waar scheidt de habitus de Choreutina dadelijk van beiden, 
doch de eigenlijke kenmerken zijn zoo min gemakkelijk aan 
te wijzen als in het oog loopend. Van alle Tortricinen zijn 
zij slechts onderscheiden door de aan den wortel ongevorkte 
ader 1b der achtervleugels. Verder komt het slechts bij twee 
Tortricinen-genera (Dichrorampha en Olindia) voor dat, zoo als 
bij de Choreutina, ader 6 en 7 der achtervleugels ver van 
elkander ontspringen en parallel loopen. Beschouwen wij 
vervolgens, doch als kenmerk van ondergeschikte waarde, 
den typus van de teekening der voorvleugels, dan zien wij 
dat deze bij de Choreutinen uit de vier gewone dwars- 
liinen bestaat, even als bij de Noctuinen en Pyraliden. Wel 
is waar is deze teekening bij sommige soorten niet duide- 
lijk herkenbaar, doch zij toont toch nergens een overgang 
tot de Tortricinen-teekening (een donker wortelveld, een 
dergelijken middenband en gegolfde lijntjes of het begin 
van eenen band aan den voorrand bij de vleugelpunt, met 
of zonder spiegel tegen den binnenrandshoek). 

Met de gezamenlijke Tineinen vergeleken, vinden wij 
voor de Choreutina de volgende kenmerken. Breede, korte, 
geheel ontwikkelde vleugels; de voorvleugels driekant, de 
achtervleugels kwart-elliptisch, zonder uitsnijding onder de 
punt; allen met zeer korte franje en met geheel ontwik- 
keld, volledig aderbeloop; geene bijpalpen (onderkaaks- 
voelers); de lipvoelers middelmatig lang, gebogen , het eind- 
lid rolrond of spits doch nooit priem- of sabelvormig; de 
sprieten korter dan de voorvleugels en met klein, gewoon ge- 
vormd wortellid ; de zuiger duidelijk. Verder hebben de vlinders 
bijoogen, korte, stevige gewoon gespoorde pooten en geene 


12 DRIE NIEUWE CHOREUTINEN, 


beharing langs den binnenrand der middencel op de boven- 
zijde der achtervleugels, gelijk die bij vele Pyralidina en 
Tortricina voorkomt. De eerste toestanden laat ik buiten 
vergelijking. 

Behalve door Zeller die (Stett. Ent. Zeit. 1867 p. 366) eene 
aegyptische Choreutine, Simaethis Aegyptiaca, beschrijft, 
waren nog door Dr. Brackenridge Clemens drie Noord- 
Amerikaansche vlindersoorten beschreven (Brenthia pavona- 
cella, inflatella en Virginiella), welke volgens Stainton en 
m. i. teregt, tot de Choreutina moeten gerekend worden, 
zie diens Tineina of North-America, London, 1872. Onder 
de door Cramer als Tortricina afgebeelde vlinders zullen 
enkelen ook wel tot deze familie behooren, doch eene be- 
slissing in deze zonder onderzoek van exemplaren, is bij de 
srofheid der afbeeldingen van kleine Lepidoptera bij dien 
schrijver, onmogelijk. Eene stellige Choreutine is Cramer’s 
Tortriæ Albertiana IV pl. 372 F. pag. 163, ook bij Hübner 
in zijne Exotische Schmetterlinge afgebeeld; hetwelk mede wordt 
bevestigd door rups en leefwijze, afgebeeld bij Sepp, Surin. 
Insecten pl. 66, fig. 141, waar men de soort als Tortrix 
Siphana vindt. Verder ken ik nog drie onbeschreven soor- 
ten, eene uit West-Indié en twee van Celebes. 

Herrich-Schaffer (zie boven) die de Choreutinen in 
twee genera verdeelt, geeft als hunne hoofdkenmerken op: 


Palpen durch grobe Schuppen rauh . . Simaethis Leach. 
» »  langeborstenfürmige Schup- 
pen stachelig . . . : .. Choreutes Hübn. 


Buitendien heb ik in vleugelvorm, aderbeloop enz. nog 
eenige verschillen opgemerkt, waarnaar ik de mi) bekende 
soorten als volgt verdeel, de overige bekend gemaakte 
zoo goed mogelijk invoegende. Die waarvan ik geene exem- 
plaren voor mij heb zijn met een * geteekend. 

a. Palpen met kort beschubd middenlid ; ader 
4 der achtervleugels; aanwezig voor- 
vleugels met duidelijke punt en steilen 
achterrand 4 „JSW ED Rea Simaelhis, 


* 


b. 


Cc. 


dd 


cc 


= 


dd. 


DRIE NIEUWE CHOREUTINEN. 73 


Eindlid der dikke palpen stomp kegelvor- 

mig of geknot; ader 4 der achtervleugels 

met 3 uit één punt of kort gesteeld. 

Voor- noch achterrand der voorvleugels 

uitgesneden of gegolfd; pooten glad be- 

schubd. 

Sprieten dun, draadvormig . . . . . Diana Hbn. 
Fabriciana 
L.?HS.Hein. 
Albertiana 
Cram. 
*Lascivalis 
Led. 
*Aeqyptiaca 
Zeller. 
* Pavonacellu 


Clem. 
Sprieten bij beide sexen in het midden 


verdikt als bij het Tineinen-genus Dasy- 
cera. Voorvleugels grijs met koperkleurig 
achterrandsderde en wortel; een scherp 
zwart gerande middenband goudkleurig. 
Achtervleugels zwartbruin, ongeteekend. Aurofasciana 


m. 

Voorrand der scherp gepunte voorvleugels 

bij de punt iets ingedrukt, de achterrand 

min of meer gegolfd; pooten dik beschubd, 

vooral de midden- en achterscheenen 

sterk met grove schubben bezet. 

De eerste dwarslijn der voorvleugels dun, 

PEO AE NE UMR RER ate Nemorana 
Hbn. 
Pariana 


Clerck. 
De eerste dwarslijn der voorvleugels eene 
dikke, loodregte, helder lichtgrijze, vuil 


74 


bb. 


ad. 


bb. 


DRIE NIEUWE CHOREUTINEN. 


oranjegeel afgezette streep; tweede dwars- 
lijn mede helder lichtgrijs, dubbel, onder 
de vleugelpunt zeer scherp gebroken . 


Eindlid der dunne palpen spits; ader 4 
der achtervleugels ver van 3; voorvleugels 
met stompe, regthoekige punt en gelijkmatig 
gebogen achterrand. Bovenzijde zwart met 
groote helderwitte vlekken en strepen , en 
langs de randen met paarsblaauwe schub- 
ben bestrooid 


Middenlid der palpen met lange, aan de 
voorzijde tot stekels vereenigde beschub- 
Dina ZU REX Belt cela EE QE NE 


. Voor- en achtervleugels met scherpe punt ; 


ader 4 der achtervleugels aanwezig, met 
Sad Ce punti rare 


* 


Voor- en achtervleugels met afgeronde 
punt; ader 4 der achtervleugels ontbreekt. 


Inscriptana 
m. 


Albimacula- 
na m. 


Choreutes 
Hbn. 


Myllerana F. 
‘9 Stellaris 
Zell. 


Dolosana HS. 
Bjerkandrella 
Thb. 
*? Preliosana 
Dup. 
"Inflatella 
+ Clem. 
* Virginiella 
Clem. 


1. SIMAETHIS AUROFASCIANA m. Pl. 6, fig. 7. 


Onderscheidene gave exemplaren van beide sexen ; 14 mm. 
Sprieten iets langer dan de voorrand der voorvleugels; 


het wortellid smal, tweemaal zoo lang als breed. De eerste 


DRIE NIEUWE CHOREUTINEN. 13 


drie vierden van den schaft zijn door beschubbing verdikt; 
welke op zijde iets ongelijk is, waardoor de sprietbe- 
kleeding ruw schijnt; bij het mannetje ziet men buiten- 
dien nog fijne haren waardoor de schaft gewimperd wordt. 
Voor zoover de dikke beschubbing reikt, is de spriet schit- 
terend koperkleurig; de draadvormige spits is op den rug 
wit met een zwart langslijntje. Schedel, aangezigt en pal- 
pen glad beschubd, donkergrijs; de laatsten met stomp- 
kegelvormig eindlid. Zuiger duidelijk. Schouderdeksels iets 
glanzig, koperkleurig. 

De bekleeding van den rug en van de aan den voorrand ge- 
bogen, achteraan regt afgesneden voorvleugels herinnert sterk 
aan die van onze bekende Carpocapsa pomonella. Zij bestaat 
namelijk uit zwartgrijze schubben die aan de spits licht- 
grijs zijn, zoodat door deze helder gekleurde schubbenpun- 
ten eene menigte fijne gegolfde lichtgrijze dwarslijnen wor- 
den gevormd. Verder dan tot drie vijfden der voorvleugels 
reikt deze wijze van bekleeding bij Aurofasciana niet; op 
het laatste gedeelte ziet men slechts enkele verstrooide 
grijze stippen en het is overigens schitterend roodkoper- 
kleurig, eerst fijnstralig, tegen de franje bijna paars. Buiten- 
dien loopt over het midden van den vleugel nog een schit- 
terend gouden, zwart gerande dwarsband en is ook de 
vleugelwortel koperkleurig met twee zwarte stippen bij den 
voorrandswortel. Franje dof donkerbruin. 

Achtervleugels bijna driekant, met duidelijke hoeken en 
zeer weinig gebogen achterrand; hunne kleur zwartbruin, 
die der franje licht bruingrijs. Achterlijf zwartbruin. 

Onderzijde der vleugels zwartbruin, ongeteekend ; de franje 
der voorvleugels bijna zwart, die der achtervleugels als boven. 

Lijf en pooten glanzig ijzergraauw beschubd, de stevige 
pooten gewoon gevormd en gespoord. 

Voorvleugels met 12 ongesteelde aderen, 2 en 11 onge- 
veer uit de helft der middencel tegenover elkander ont- 
springende; 3 tot 10 op gelijken afstand uit haren achter- 
rand en om de hoeken. 


76 DRIE NIEUWE CHOREUTINEN. 


Op het eiland St. Martin in West-Indié door Dr. Reigersma 
gevonden en aan ’sRijks Museum gezonden. Een goed 
exemplaar bevindt zich in mijne collectie. 


2. SIMAETHIS INSCRIPTANA m, PI. 6, fig. 6. 


Twee mannetjes van 12 en 121, twee wijfjes van 13 en 
14 mm.; allen gaaf. 

Sprieten dun, eenigszins gekerfd, bij het mannetje fijn 
en vrij lang gewimperd; hunne kleur lichtgrijs met zwarte 
ringen; het vrij groote wortellid bij den man, even als de 
grond van kop en thorax roestgeel, bij het wifje grijs- 
bruin. De gebogen palpen zijn bij beide sexen eenigszins 
verschillend gevormd. Bij het wijfje vormt de beschub- 
bing aan de voorzijde drie stompe tanden (begin van over- 
gang op Choreutes) en het stompe eindlid schijnt nog 
stomper dan het is, omdat zich aan de achterzijde van den 
bovenkant een klein afstaand pluimpje bevindt; verder zijn 
lid 2 en 3 zwart met grijswitte ringen, het wortellid ge- 
heel grijswit. Bij den man zijn de palpen aan de voorzijde 
wel wat ruw beschubd maar zonder tanden en het pluimpje 
van het eindlid zeer klein ; hunne kleur is roestgeel met zwart- 
bruine vlekken. Simaethis Diana, pariana en incisalis hebben 
een dergelijk eindlid aan de palpen; bij Albertiana en Fabriciana 
is het bijna als bij Aurofasciana. Zuiger duidelijk. Thorax 
bij het wijfje met lichtgrijze randjes om den halskraag en 
om de roestkleurige schouderdeksels, bi) den man met 
donkerbruinen dwarsband. 

Voorvleugels met sterk gebogen, voor de punt bij het 
wijfje duidelijk ingedrukten, bij het mannetje slechts vlak- 
ken voorrand. Vleugelpunt scherp; de achterrand bij het 
wijfje duidelijk, bij den man slechts flaauw tweemalen 
gegolfd, 

Grondkleur der voorvleugels dof zwartbruin, bij de man- 
nen aan den voorrandswortel, vuil oranje met dwarslijn der 
grondkleur, bij de wijfjes ook alzoo maar met lichtgrijze lijn, 


DRIE NIEUWE CHOREUTINEN. (7 


bij beide sexen op een derde met steilen, onderaan min 
of meer verbreeden lichtgrijzen dwarsband, waarop eene 
oranje dwarslijn volgt, eene lichtgrijze, min of meer don- 
ker gekernde middenvlek en twee parallele eveneens ge- 
kleurde dwarslijnen voor den achterrand, die eene lijn der 
grondkleur insluiten. Deze lijnen loopen eerst bijna hori- 
zontaal en zijn dan zeer scherp gebroken , waarna zij onge- 
veer parallel met den achterrand loopen. De buitenste is 
bij al de vier exemplaren eveneens, doch de binnenste 
niet. Bij één mannetje is zij zoo als afgebeeld, bij een 
tweede onder de breuk verdikt en wortelwaarts gebogen, 
bij het afgebeelde wijfje onder de breuk driemalen sterk 
geslingerd, bij het andere eveneens maar hier en daar uit- 
gewischt. De achterrand is, breeder of smaller en min of 
meer scherp begrensd, vuil oranje. Franjelijn scherp zwart; 
franje licht bruingrijs, bij de wijfjes op twee plaatsen wit 
gekleurd. 

Achtervleugels bijna driekant, zwartbruin, bij de wijfjes 
eenkleurig, bij de mannen is de binnenrandshelft vuil 
oranjegeel met bruine dwarsstreep. 

Franjelijn zwart, dubbel. Franje met witgrijzen wortel 
en donkergrijze spits. Onderzijde der voorvleugels bij den 
man donkerbruin, hun wortel en de geheele achtervleugels 
vuil oranje, de laatsten met fijne bruine dwarslijn. Bij het 
wijfje is de onderzijde zwartbruin met wit streepje aan 
den voorvleugel-voorrand en eene grijze bestuiving over 
het midden der achtervleugels. Voorvleugeladeren als bij 
Aurofasciana. 

Borst, buik en pooten bij het wijfje witgrijs, bij den 
man roestgeel, bij beiden de pooten zwart gevlekt. 

Celebes: Bonthain. Door Mr. M. Piepers gevangen. 


3. SIMAETHIS ALBIMACULANA m. PI. 6, fig. 5. 


Een gaaf wijfje. 
sprieten dun, draadvormig, wit met flaauwe bruine 


stippen; het wortellid weinig dikker dan de schaft. Palpen 


78 DRIE NIEUWE CHOREUTINEN. 


glad beschubd, aan de buitenzijde wit en bruin geteekend. 
Aan hunnen wortel meen ik nog twee spitsjes te onder- 
scheiden die men als zij hooger stonden, voor de bijpalpen 
zoude houden. Zuiger klein. Voorrand der voorvleugels ge- 
bogen; de achtervleugels stomphoekig. 

Het zwart der bovenzijde heeft op het lif en de wortel- 
helft der vleugels een roetkleurigen tint, vooral om de 
randen der witte teekeningen, deze bestaan op de voor- 
vleugels uit eene kegelvormige streep op den binnenrand, 
die den voorrand niet bereikt , eene ronde vlek op de dwars- 
ader, eene stip op den binnenrand bij den staarthoek en 
eene stip voor het midden van den achterrand. De violette 
schubben staan verstrooid langs den aan de punt iets brons- 
kleurigen voorrand, doch langs den achterrand als eene 
reeks regelmatige stippen. Franje graauw met flaauwe don- 
kere deelingslijn. 

Op de achtervleugels ziet men slechts eene witte streep, 
die zich bij de kegelvormige der voorvleugels aansluit, op 
de helft haakvormig is gebogen en tegen den binnenrand 
graauw wordt. Langs en parallel met den achterrand loopt 
eene schitterend paarse lijn en op het midden der achter- 
randsfranje staat een wit vlekje. Binnenrandsfranje wit. 

Onder is de grond bleeker en zijn de voorvleugels als 
boven geteekend, doch zonder paarse achterrandsstippen ; 
men ziet slechts een paars vlekje in den binnenrandshoek. 
De achtervleugels zijn bonter dan boven, met witte vlek- 
ken langs den binnenrand, geheel helderwitte middenstreep 
en licht paarse randlijn, terwijl men ook langs den voorrand 
blinkend paarse schubben ziet. Borst, buik en pooten wit, 
de laatsten zwart gestippeld. 

Ader 44 der voorvleugels ontspringt op + van den voor- 
rand der middencel, 2 uit $ van haren binnenrand, 3—10 
als bij Aurofasciana en Inscriptana. 

Celebes: Makassar. Door Mr. M. Piepers gevangen. 


LES MACROLEPIDOPTERES DE BREDA ET 
DE SES ENVIRONS. 


LISTE SUPPLEMENTAIRE N°. 4. 
Captures de 1874 


PAR 


F. J. M. HEYLAERTS Fils. 


586. Heterogenea Asella Schiff. La chenille, tres- 
reconnaissable, fut trouvée par moi, déjà en 1866, 
dans le Liesbosch. Depuis ce temps je ne Vai plus 
vue. — Au commencement de Juin jen ai trouvé 
un couple sur un chène dans le même bois. L'espèce 
est donc très-rare ici. Elle est nouvelle pour notre 
Faune. 

587. Phasiane petraria Hb. Un mâle de cette espèce 
fut pris par moi, dans l’Ulvenhoutsche bosch, le 
4 Juin. Le papillon, quoique fruste, est très-recon- 
naissable. 

588. Cidaria comitata L. (chenopodiata L.). fut 
trouvée par moi en quelques exempl. dans une 
prairie près den Emmer. Un talus, près de la 
rivière l’Aa, y est couvert de plantes de Gheno- 
podium album et de Ch. bonus Henricus. 


REMARQUES. 


4°. L'année 1874 a été trés-malheureuse pour moi, c'est- 
à-dire heureusement en ma qualité d’entomophile. La 
variabilité du temps, et autres raisons plus perso- 


80 


3°, 


LES MACROLEPIDOPTERES DE BRÉDA. 


nelles, ont fait que mes chasses fussent assez rares 
et surtout peu productives. Nonobstant celà jai fait 
la trouvaille de la chenille de la rarissime Epi- 
chnopteryx Tarnierella Brd. Jai décrit sa vie 
évolutive dans un article, qui paraitra bientôt dans 
la Stettiner Entomologische Zeitung. 

Jai retrouvé tout près de notre ville deux lépidoptères 
tres-rares en Neerlande lArctia villica L. et le 
Stauropus Fagi L. Jai remarqué que la première 
vole très-bien pendant le jour, même la femelle. Du 
dernier Jai eu une centaine d’ceufs, qui sechérent 
malheureusément. 

De Psyche villosella Ochs. j'ai trouvé un sac tout 
différent des sacs ordinaires de cette espèce. Au lieu de 
brins de paille et de petits rameaux de la Calluna 
vulgaris, celui ci est tout à fait couvert de feuilles de 
Myrica gale et de Salix repens. La chenille 
était déjà chrysalidée et le papillon apparùt le 30 
Juin. — Bruand parle déjà, dans sa monographie 
des Psychides, page 52, en décrivant la Nigricantella 
Curtis, synon. ou tout au plus var. locale de la Ps. 
villosella O., du sac couvert accidentellement de 
feuilles de saule. 


DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 
ALIQUOT NOVARUM 


SCRIPSIT 


i. THORELL 


Epeira Zimmermanni cephalothorace piceo, antice 
rufescente, sterno nigro; pedibus nigro-annulatis; area 
oculorum mediorum proclivi, rectangula; abdomine supra 
sub-fusco, serie macularum testacearum antice in medio 
dorsi, humeris in tubercula duo magna obtusa elevatis; 
ventre tuberculis carenti, nigricanti, maculis duabus flavis; 
corpore vulvæ secundum medium late et profunde impresso, 
scapo ejus longissimo, fere «formi, transverse striato, ad 
maximam partem testaceo. — g ad. Long. plus 14 millim. 

Germania (Niesky Lausatiæ) : Zimmermann. 


Epeira limans cephalothorace fusco-testaceo, vitta 
lata nigricanti utrinque, albicanti-piloso; area oculorum 
mediorum declivi, antice latiore quam postice; pedibus 
testaceis, nigricanti-annulatis; abdomine triangulo-ovato, 
humeris parum prominentibus, supra nigricanti, albo- 
variato, vitta media longitudinali angusta albicanti, que 
utrinque linea flexuosa et sæpe interrupta limitatur, et 
præterea postice lineis duabus albicantibus flexuosis versus 
anum appropinquantibus notato; ventre maculis 4 majo- 
ribus flaventibus pone rimam genitalem picto; tibie 2 :di 
paris secundum totam longitudinem lateris anterioris spinis 
brevissimis densissime vestita. — 4 ad. Long. c: a 54 millim. 

Italia septentr. (Liguria): Canestrini. 


Singa maculata cephalothorace in 4 clarius piceo, 


in 2 luteo-testaceo, antice ad maximam partem nigricanti; 
6 


82 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


pedibus palpisque testaceis, femoribus anticis in 4 versus 
apicem late infuscatis; area oculorum mediorum rectan- 
gula; abdomine supra fusco vel piceo, subter nigro vel 
nigricanti, vittis duabus longitudinalibus testaceis, in ¢ 
antice maculis dorsualibus lineisque lateralibus albicantibus 
notato, dorso in 2 vittis tribus flavis longitudinalibus latis 
picto, interstitiis postice nigris, antice maculis binis nigris 
notatis. — 4 g ad. Long. 3 3, 2 c:a 4 millim. 


Hispania (Torre Beja): Westring commun.; Italia sep- 
tentr.: Ganestrini. 


Zalla (?) mordax cephalothorace, palpis pedibusque 
(aculeis carentibus) testaceis, illo margine anguste lineaque 
media longitudinali nigris; sterno fusco-testaceo, margine 
anguste et macula media Vformi vel triangula nigris ; oculis 
mediis anticis spatio pene duplo majore a lateralibus anticis 
distantibus, quam quo inter se remoti sunt; pedibus 2:di 
paris brevioribus quam 4:ti; abdominis dorso sub-cinereo, 
‘pallido-limbato, vitta media longitudinali sub-lanceolata 
albicanti ornato, que linea vel vitta +formi nigra notatur; 
mandibulis dentibus 5 fortibus armatis, quorum duo maximi 
postice, in medio et versus apicem mandibulae, siti sunt. 
d ad. Long. c:a 5 millim. 


Hollandia: van Hasselt. 


Linyphia #fyrenœæa cephalothorace, pedibus palpis- 
que, bulbo nigro-fusco excepto, testaceis ; abdomine longo, 
angusto, dorso toto area longa occupato sub-fusca, postice 
utrinque nigro-maculata et vitta longa albicanti utrinque 
limitata; ventre nigricanti, vitta utrinque pallida limitato; 
mandibulis ferrugineo-fuscis, clypeo vix dimidio longiori- 
bus; appendice partis tarsalis ad latus exterius bulbi valde 
gracili, fere in semicirculum curvata, apice breviter acumi- 
nata. — d ad. Long. c:a 43 millim. 


Montes Pyrenei: J. Lange (Mus. Havn.). 


ALIQUOT NOVARUM. 83 


Linyphia obesa cephalothorace luteo-fusco, pedibus 
paipisque (clava obscuriore excepta) fusco-luteis ; abdomine 
pallide cinerascente, sub-roseo, area media dorsuali lanceo- 
lata a maculis magnis fuscis inclusa et vitta fusca longi- 
tudinali geminata, lateribus infra albicanti-maculatis , ventre 
nigricanti; elypeo humiliori; sulco unguiculari mandibula- 
rum dentibus antice 3, postice 4 armato, femoribus 1: 
mi paris aculeis 3, reliquis femoribus aculeis 2, metatarsis 
posticis 2 aculeis instructis. — d jun. Long. 34 millim. 


Suecia (Smolandia): Dr. W. A. G. Wetter. 


Linyphia pieta cephalothorace fusco-testaceo, an- 
guste nigro-marginato, palpis pedibusque saturate testaceis ; 
abdomine nigro, dorso ejus testaceo antice lineis duabus 
flexuosis longitudinalibus nigricantibus et postice fasciis 
paucis angustis transversis angulato-sinuatis nigris ornato; 
oculis confertis, sat magnis; femoribus 1:mi paris aculeis 
2, 2:di et 3:tii paris, ut et metatarsis omnibus, aculeo 4 
instructis; sulco mandibularum unguiculari antice dentibus 
3 mediocribus, postice 4 vel 2 minutis armato; vulva aream 
elevatam latam apice emarginatam formanti. — ¢ ad. Long. 
c:a 3 millim. 

Suecia (Smolandia): Wetter; Dania: Schiödte (Mus. 
Havn.). 


Linyphia ieteriea cephalothorace, palpis pedibusque 
saturate flavo-testaceis, abdomine aut (g) obscure testaceo- 
cinereo, in dorso linea media longitudinali nigricanti et serie 
utrinque macularum vel fasciarum obliquarum nigricantium 
notato, aut (4) cinereo-nigricanti, in dorso antice maculis 
quattuor magnis et tum fasciis vel lineis paucis transversis 
(prima abrupta, secunda angulato-curvata), in lateribus 
infra vitta longa in medio abrupta ornato, tota hac pic- 
tura testacea; femoribus et metatarsis omnibus aculeis caren- 
tibus; clava palporum maris femoribus fere duplo crassiore, 
ad basin bulbi, in latere exteriore, appendice maxima mu- 


84 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


nita, que postice in uncum sursum curvatum, antice in lo- 
bum brevem et procursum longum falcatum producta est; 
vulva ex lamina sub-orbiculata pallida fusco-marginata con- 
stanti; sulco mandibularum unguiculari antice dentibus 5—6 
mediocribus, postice 3—4 minutissimis armato. — ¢ ad. 
Long. c:a 31, ¢ c:a 34 millim. 

Suecia (Scania): G. Eisen. 


Linyphia fragilis cephalothorace luteo-fusco, summo 
margine nigro; abdomine nigro, in dorso antice sub-fusco; 
palpis pedibusque obscure fusco-luteis, horum aculeis graci- 
libus, longis, 1 in femoribus 1:mi paris, nullo in reliquis; 
tibiis aculeis 2-3, metatarsis saltem 4 anterioribus aculeo 
1 armatis; EE patellari et tibiali palporum in mare bre- 
vibus, illa seta curvata supra munita, hac supra in formam 
trianguli elevata; clava femore 1:mi paris duplo latiore, 
parte patellari nigro-fusca, procursu minore angusto foras 
directo apice obtuso ad basin bulbi, in latere exteriore, 
instructa,. et tum, ab hoc procursu sinu profundo divisa, 
lamina magna appressa apice biloba; vulva a latere visa 
tuberculum magnum obscurum basi angustius apice latum 
rotundatum ferrugineum formanti. — ¢ g ad. Long. c:a 
2 millim. 

Helvetia (St. Moritz, Oberengadin): Thor. 


Linyphia nitida cephalothorace obscure luteo-fusco, 
nigro-marginato, abdomine nigro, palpis pedibusque fusco- 
luteis, horum aculeis gracilibus, sat longis, 4 in femoribus 
1:mi paris, nullo in reliquis, tibiis aculeis og) metatarsis 
saltem anterioribus aculeo 1 armatis; parte tibiali palporum 
in mare antice in angulum producto, hoc angulo in apice 
seta tenui breviore munito; clava femore 4 :mi paris dimidio 
saltem crassiore, basi partis tarsalis nigro-fuscee intus in 
dentem magnum retro directum sub-incurvum producta, 
in latere exteriore, ad basin bulbi, appendice magna oblonga 
membranacea apice biloba instructa, lobo posteriore acu- 
minato, dentiformi; vulva a latere visa procursum crassum 


ALIQUOT NOVARUM. 85 


oblongum, deorsum et retro directum, in latere antico 
fortius arcuatum et in apice rotundato, postice, procursu 
minuto auctum formanti. — ¢ 2 ad. Long. 3 153, gc:a 
2 millim. 


Germania (Niesky Lausatiae): Zimmermann. 


Linyphia infirma cephalothorace nigro-marginato 
cum palpis pedibusque luteo vel olivaceo-testaceo, palpis 
versus apicem plus minus infuscatis, tibiis metatarsisque 
summa basi albicantibus; abdomine nigro, supra sub-oli- 
vaceo vel fuligineo, interdum cinerascenti; pedum aculeis 
longis et gracilibus, 4 in femoribus 1:mi paris, nullo in 
reliquis, tibiis 1:mi paris aculeis 4, 2:di paris 3, 3: tii 
et 4:ti paris 2, metatarsis saltem sex anterioribus À aculeo 
armatis; vulva a latere visa procursum formanti duplo longio- 
rem quam latiorem, a basi angustiore sub-geniculatum, 
retro directum, utriculo sub-similem, in apice rotundato, 
supra, procurso minuto auctum. — g ad. Long. c: a 21 millim. 


Suecia (Bahusia; Smolandia): Thor., Wetter. 


Linyphia arida cephalothorace nigro-marginato cum 
pedibus palpisque, clava maris infuscata excepta, pallide 
luteo-testaceo, abdomine in d nigricanti, supra olivaceo, 
vittis pallidioribus transversis parum distinctis notato, in g 
supra ‘pallide olivaceo-cinereo, postice vittis paucis trans- 
versis nigricantibus ; aculeis pedum longis et gracilibus, 4 
in femoribus 4:mi paris, nullo in reliquis, tibiis À :mi paris 
aculeis 4, 2:di 3, 3:tii et 4:ti 2, metatarsis saltem sex 
anterioribus aculeo À armatis; parte patellari palporum in 
mare, a latere visa, supra impressa, quasi bigibba ; appen- 
dice ad latus exterius bulbi postice mutica; vulva a latere 
inspecta tuberculum formanti brevius, apice ferrugineo 
sub-orbiculato deorsum et retro directo et, supra, stilo 
obtuso deorsum directo sub-procurvo instructo. — 4 2 ad, 
Long. c:a 13 millim. 

Tirolia merid. (Tridentum): Canestrini, 


86 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


Linyphia mansueta cephalothorace nigro-marginato 
cum pedibus palpisque, clava maris infuscata excepta, sor- 
dide testaceo; abdomine nigricanti, supra sub-fuligineo vel 
olivaceo, postice lineis vittisve transversis parum distinctis 
notato ; aculeis pedum longis et gracilibus, 1 in femoribus1 :mi 
paris, nullo in reliquis, 4 in tibiis 1:mi, 3 in De di 2 
in 3:tii et 4:ti paris, metatarsis saltem sex anterioribus 
aculeo À armatis; parte patellari maris a latere visa supra 
impressa; appendice ad basin lateris exterioris bulbi dente 
nigro forti postice munita; vulva a latere visa tuberculum 
formanti magnum, breve, ferrugineum, basi angustiore, 
apice late truncato et postice impresso, antice vero pro- 
cursu parvo deorsum directo instructo. — 3 2 ad. Long. 
c:a 14 millim. 


Germania. (Niesky Lausatie): Zimmermann. 


Linyphia diluta cephalothorace, palpis pedibusque 
lete luteo-testaceis, unicoloribus, abdomine toto pallide 
cinereo, nigro-pubescenti; femoribus anticis aculeo 1, reli- 
quis nullo, tibie 1:mi paris aculeis 4, 2:di 3, 3:ti et 4:ti 2, 
metatarsis sex anterioribus À aculeo armatis; vulva a latere 
visa procursum crassum, ferrugineum, duplo longiorem 
quam latiorem, versus apicem obtusum paullo angustatum 
formanti. — g ad. Long 21 millim. 


Suecia merid.: Wetter. 


Linyphia coneinna cephalothorace anguste nigro- 
marginato cum palpis pedibusque sordide testaceo, abdo- 
mine nigricanti-cinereo, subter obscuriore; oculis posticis 
intervallis oculi diametro minoribus disjunctis; pedum acu- 
leis brevibus et gracilibus, femoribus 1:mi paris aculeis 2, 
2:di paris 1 armatis, reliquis muticis ; tibiis non tantam supra 
sed etiam subter aculeatis, metatarsis omnibus aculeo 1; 
parte palporum tibiali extus ad basin serie setarum den- 
sarum æqualium instructa; vulva ex area constanti trans- 
versa, parum prominenti, ferrugineo-fusca, in medio pos- 


ALIQUOT NOVARUM. 87 


tice procursu parvo obtuso aucta. — & e ad. Long. 2—23 
millim. 
Germania (Niesky Lausatiæ): Zimmermann. 


Linyphia vilis cephalothorace, palpis pedibusque luteo- 
testaceis, abdomine albicanti-cinereo, in lateribus subter 
vitta nigricanti cincto, ventre pallido; femoribus 4 :mi paris 
aculeis 2-3, 2:di (et 3:tü) 1, brevissimo; clava palpo- 
rum maris femore 1:mi paris paullo crassiore, basi extus 
appendice magna falçiformi munita, bulbo apice spina longa, 
forti, in circulum curvata instructo; area vulvæ pallida, 
parum prominenti, inter lineas duas parvas fuscas postice 
appropinquantes inclusa. — 4 ¢ ad. Long. 4 11, 22 millim. 

Hollandia: van Hasselt. 


Erigone speciosa flavo-testacea, abdomine cinereo- 
albicanti, vitta dorsuali media inæquali ad longitudinem aucta 
plagaque magna supra anum nigricantibus. — ¢ ad. Long. 
c:a 41 millim. 

Hollandia: van Hasselt. 


Erigone macrochæra ferrugineo-fusca, parte cepha- 
lica leviter arcuato-convexa, altitudine clypei longitudinem 
areæ oculorum mediorum paullo superanti; serie oculorum 
postica sub-recta; pedibus palpisque apice sub-infuscatis, 
abdomine nigro-fusco; vulva in laminam longam et latam, 
retro directam, cinerascentem producta, cujus apex infus- 
catus transverse bifidus est, lobo inferiore longo, acumi- 
nato. — ¢ ad. Long. c:a 41 millim. 

Suecia septentr. (Helsingland): Dr. F. Söderlund; Lap- 
ponia Fennica (Enare): AL v. Nordmann. 


Erigone herniosa ferrugineo-fusca, parte cepha- 
lica fortiter arcuato-convexa, altitudine clypei longitudinem 
areæ oculorum mediorum non superanti; serie oculorum 
postica fortius procurva; palpis pedibusque apice sub-infus- 
catis, abdomine nigro-fusco; vulva in procursum magnum 


88 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPAARUM 


retro directum ferrugineum, apice leviter emarginatum 
producta. — g ad. Long. c:a 4 millim. 

Lapponia Fennica (Enare): Al. v. Nordmann; Norvegia 
(inons Filefellet dietus, prope Tromsöe): Prof. F. A. 
Smitt (Mus. Holm.). 


Erigone leptocarpa fusco-testacea (velobscurior ?), 
abdomine nigricanti; parte cephalica sat humili, leviter 
arcuato-convexa; palporum parte patellari in 9 diametro 
apicali sua plus duplo longiore, mutica, parte tibiali etiam 
paullo longiore, clava parva, tibiis anticis vix crassiore, 
paullo tantum longiore quam latiore. — ¢ ad. Long. c: a 
44 millim. | 

Hollandia: van Hasselt. 


Erigone hilaris læte ferrugineo-rufa, pedibus palpis- 
que rufescenti-testaceis, abdomine nigricanti; clypeo alto et 
angusto, mandibulis altiore; palpis maris brevibus, parte 
patellari brevi, cylindrata, non incrassata, parte tibiali in 
latere exteriore elongata, versus basin supra spina forti 
nigra armata, parte tarsali spina magna quoque supra ad 
basin munita, bulbo in uncum maximum producto, — d ad. 
Long. c:a 2 millim. 

Italia septentr. (Patavium): Canestrini. 


Erigone nigrimana obscure testaceo-fusca, pedibus 
palpisque fusco-testaceis, his apice infuscatis, abdomine 
nigro-fusco; cephalothorace sat alto, dorso primum anteriora 
versus satis æqualiter adscendenti, tum in parte cephalica 
fortius arcuato-convexo, altitudine clypei longitudinem area 
oculorum mediorum saltem æquanti; palpis maris gracilibus, 
fusco-testaceis, clava magna, nigra; vulva ex maculis for- 
mata duabus parvis nigris punctisque duobus elevatis 
rufescentibus cum maculis illis in area ferruginea positis 
trapeziumque postice angustius formantibus. — 4 2 ad. 
Long. c:a 31 millim. 

Italia septentr.; Ganestrini. 


ALIQUOT NOVARUM. 89 


Erigone phaulobia testaceo nigricans, pedibus pal- 
pisque, clava obscuriore excepta, sordide olivaceo-testaceis , 
abdomine nigricanti; cephalothorace satis alto, parte cepha- 
lica antice proclivi, postice declivi; oculis posticis sub-æqua- 
libus in dorso partis cephalicæ sitis, mediis in trapezium 
non longius quam latius ordinatis; palpis mediocribus, 
partibus patellari et tibiali brevibus, hac supra angustato- 
producta, bulbo femore antico multo crassiore, unco nigro 
sursum curvato in apice armato. — ¢ ad. Long. 1% millim. 


Italia septentr.: Ganestrini. 


Erigone spadix testaceo-badia, sterno obscuriore cum 
cephalothorace anguste nigro-marginato, abdomine cinereo- 
olivaceo; cephalothorace sat humili, dorso paullatim, ad 
lineam fere rectam, in mediam partem cephalicam leviter 
arcuatam adscendenti, impressione levi pone hanc partem ; 
mandibulis robustioribus, clypeo 21 longioribus; vulva a 
latere visa speciem procursus nigri, oblique retro directi 
bifidi præbenti. — 9 ad. Long. c:a 3 millim. 


Italia septentr.: Ganestrini. 


Erigone pacifica testaceo-nigricans, pedibus palpis- 
que testaceis, his clava infuscata, abdomine nigricanti ; ce- 
phalothoracis dorso in arcum levissimum in partem cepha- 
licam adscendenti, impressione levi pone hanc partem, quæ 
fortius arcuata-convexa est, præsertim antice; area oculo- 
rum mediorum paullo breviore quam latiore postice, duplo 
latiore postice quam antice, longitudine altitudinem elypei 
paullo superanti ; palpis maris brevioribus, simplicibus , parte 
tibiali a latere visa sub-triangula, bulbo apice mucro- 
nibus tribus parvis nigris instructo. — ¢ ad. Long. c: a 

1 millim. 


Italia septentr.: Ganestrini. 


Erigone barbata fusco-vel ferrugineo-testacea, par- 
tibus oris, palpis et pedibus concoloribus, abdomine fusco- 


90 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


cinereo; cephalothorace sat humili, dorso in partem thora- 
cicam ad lineam fere rectam paullo adscendenti, parte cepha- 
lica anterius levissime elevata et arcuato-convexa, pilosa, 
facie quoque arcuato-proclivi; oculis parvis; clypeo pilis lon- 
gis vestito, altitudine longitudinem areæ oculorum medio- 
rum, que æque longa est atque lata postice, paullo supe- 
ranti; palpis brevibus, parte patellari parum longiore quam 
latiore, tibiali sub-campanulata, clava femore antico dimi- 
dio crassiore. — 3 ad. Long. c:a 2 millim. 
Suecia merid.: Wetter. 


Erigone tarsalis cephalothorace rufescenti, nigro- 
marginato, parte cephalica antice proclivi, nigro-lineata ; 
palpis pedibusque gracilibus, rufescenti-testaceis, illorum 
parte patellari duplo longiore quam latiore, tibiali ejus fere 
longitudine, versus apicem sensim dilatata, apice, supra, 
in dentem triangulum porrectum, subter mucrone armatum 
producto, parte tarsali brevi, femore antico non multo 
latiore, apice late rotundato-truncato; tarsis 4 anterioribus 
leviter incrassatis. — 4 ad. Long. 2 millim. 

Hollandia: van Hasselt. 


Erigone Veneta nigro-picea, pedibus palpisque tes- 
taceo-rufis, cephalothorace antice angusto, sat alto, dorso 
partis cephalicæ usque ad oculos posticos secundum lineam 
rectam modice adscendenti, area oculorum mediorum pro- 
clivi, clypei altitudine hujus aree longitudinem multo supe- 
ranti; palpis maris mediocribus, clava femore multo cras- 
siore, parte tibiali ad basin, supra, dente obtuso armata, 
intus longissime producta et in lobos duos desinenti, 
alterum porrectum et parti tarsali incumbentem, alterum 
retro directum. — ¢ ad. Long. c:a 2 millim. 


Italia septentr. (Venetia): Canestrini. 


Erigone orites cephalothorace ferrugineo-fusco, ver- 
sus oculos posticos leviter adscendenti; oculis prominenti- 
bus, sub-æqualibus , trapezio mediorum paullo longiore quam 


ALIQUOT NOVARUM. 91 


latiore; pedibus rufescenti-testaceis, tibiis saltem et meta- 
tarsis ad maximam partem infuscatis; palpis maris sat bre- 
vibus, partibus patellari et tibiali brevissimis, illa apice 
seta «=formi instructa, hac pyramidali fere, tibiali et clava 
nigricantibus, parte tarsali dente obtuso erecto ad basin, 
supra, minuta. — d ad. Long. 24 millim. 

Helvetia (St. Moritz, Oberengadin): Thor. 


Erigone caestata cephalothorace nigricanti-testaceo, 
sub-orbiculato, dorso inter partem cephalicam et thoracicam 
profunde impresso, clypeo alto; pedibus luteo-testaceis; 
palpis maris basi testaceis, articulis ultimis nigricantibus, 
clava magna, parte tarsali intus, supra, in formam trianguli 
magni, erecti, apice rotundati et leviter foras curvali, 
extus concavi producta, altitudine hujus trianguli longitu- 
dinem patellarum 1:mi paris æquanti. — d ad. Long. c:a 
2 millim. 

Suecia (Jönköping) Dr. C. 0. v. Porath. 


Erigone inops cephalothorace ferrugineo-fusco, hu- 
mili, depressione inter partes cephalicam et thoracicam 
carenti; clypei altitudine longitudinem areæ oculorum medio- 
rum non superanti, hac area æque fere longa atque lata 
postice; mandibulis magnis, clypeo quadruplo altioribus, 
apice oblique et late emarginato-truncatis, sulco unguiculari 
ad extremitatem interiorem, antice, dentibus binis armato ; 
pedibus læte flavo-testaceis, abdomine nigro-fusco; palpis 
brevioribus, partibus patellari et tibiali brevissimis, clava 
magna, fusca, procurso longo, falciformi, testaceo, foras 
directo, sursum et intus curvato in latere exteriore ad 
basin bulbi preedita. — 4 ad. Long. c:a 21 millim. 


Suecia (Söderköping): Thor. 


Theridium cuneatum cephalothorace, sterno, par- 
tibus oris, pedibus flavo-testaceis, cephalothoracis margine 
toto anguste et vitta magna cuneata ab oculis posticis in 
declivitatem posticam pertinenti nigris, palpis pedibusque 


92 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


nigro-annulatis; abdomine supra albicanti vel roseo, area 
media ovato-lanceolata ejusdem coloris versus anum extensa, 
quæ area utrinque primum vitta abbreviata longitudinali 
nigra, tum maculis parvis vel striis obliquis nigris, et 
denique fascia transversa obliqua nigra, longe supra anum 
sita, limitata est; vulva ex area constanti nigro-fusca trans- 
versa, postice fovea minuta impressa. — 2 ad. Long. c:a 
34 millim. 
Suecia (Smolandia): Wetter. 


Theridium Hasseltii cephalothorace rufescenti-tes- 
taceo, summo margine nigro, parte cephalica lineis nigri- 
cantibus inclusa et nigro-maculata, pedibus palpisque plus 
minus saturate testaceis, illis saltem subter nigricanti- 
maculatis vel annulatis, sterno nigro-fusco vel obscure tes- 
taceo, summo margine nigro; abdominis dorso area magna 
nigra ad 3 longitudinis ejus pertinenti occupato, que in 
lateribus sub-undulata est et fascia albicanti cincta, dorso 
pone hanc aream albicanti, maculis utrinque magnis vittisve 
obliquis paucis nigris ornato; area illa interdum fere ad 
anum extensa; clava palporum maris maxima, extus inflata, 
frontis fere latitudine; vulva ex fovea oblonga, postice aperta 
constanti. — d 2 ad. Long. d c:a 24, 9 c:a 3 millim. 

Hollandia: van Hasselt; Germania (prope Limburg): 


Zimmermann. 


Theridium histrionieum cephalothorace, sterno 
et partibus oris, palporum apice excepto, nigris, pedibus 
pallidis, nigro-annulatis; abdominis dorso albido, maculis 
lineolisque parvis 8 nigris cincto, et tuberculis 5 humilibus, 
1 antice, 2 utrinque versus medium lateris sitis, instructo ; 
vulva ex fovea maxima profunda transversa constanti. — g ad. 
Long. c:a 2 millim. 


Tirolia merid. (Tridentum): Canestrini. 


Steatoda Oelandiea luteo-fusca, ventre et pedum 
internodiis apice nigricantibus, pedibus 1:mi et 4:ti paris 


ALIQUOT NOVARUM. 93 


æque fere longis, clypeo humillimo, area oculorum medio- 
rum antice paullulo angustiore quam postice. — ¢ ad. (?) 
Long. fere 3 millim. 


Suecia (ins. Oelandia) : A. E. Holmgren, 


Steatoda rugosa cephalothorace, clypeo et sterno 
crasse rugosis, nigris, partis tamen cephalicæ lateribus 
tenuiter tantum rugulosis; mandibulis nigris, longitudine 
altitudinem clypei æquantibus, basi crasse rugosis; palpis 
pedibusque læte rufescentibus, abdomine nigro, area vulvæ 
ferruginea. — g ad. Long. c:a 24 millim. 


Austria (N: L. v. Kempelen. 


Minieia !) spimosa corpore cum palpis pedibusque 
testaceo, cephalothorace anguste nigro-marginato, sulco cen- 
trali brevi nigro, lineaque tenui media longitudinali nigra 
in parte cephalica notato; abdominis dorso utrinque vitta 
lata nigricanti sub-incurva, non usque ad mamillas perti- 
nenti, cincto. — 2 ad. Long. pene 2 millim. 


Italia: Ganestrini. 


Amaurebius torvus cephalothorace, tibiam cum di- 
midia patella 1:mi paris longitudine æquanti, fusco-ferru- 
gineo; oculis lateralibus anticis majoribus quam mediis 
anticis; palporum parte tibiali procursus duos fortissimos 
emittenti, procursu exteriore apice subter dilatato, altero 
superiore, in stilum obtusum rectum desinenti et subter 
incrassato, hac parte incrassata excavata, margine exteriore 
in medio angulato, integro; bulbo genitali subter versus 
basin et latus exterius unco fortissimo, incurvo, basi mutico 
armato; pedibus testaceo-fuscis; abdomine supra nigricanti , 
antice area sub-quadrata, quæ vitta inæquali utrinque limi- 
tatur et linea media persecta est, tum vero serie linearum 


1) Minicia nov. gen. fam. Theridioidarum. Cephalothorax brevior, sulco medio 
distineto, elypeo alto. Maxillæ in labium fortiter inclinate. Oculi medii seriei posticæ 
sub-rectæ spatio multo majore quam reliqui oculi inter se remoti. Pedes breviores , 
anteriores præsertim subter spinis longis patentibus armati. 


94 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


transversarum, angulatarum, in medio abruptarum notato ; 
hac pictura cinereo-testacea. — 8 ad. Long. c:a 9 millim. 

Tirolia merid. (Meran): A. H. Cajander (Mus. Helsing- 
fors). 


Tegenaria parvula cephalothorace breviore quam 
patella cum tibia 4:ti paris, testaceo, vitta nigricanti, radiis 
3 nigris persecta, utrinque in parte thoracica, parte vero 
cephalica supra maculis duabus lineisque 4 nigris notata; 
pedibus testaceis, dense nigro-maculatis-annulatisque , coxis 
subter nigro-maculatis; oculis seriei antica sat fortiter 
procurve contingentibus, lateralibus plus duplo majoribus 
quam mediis; abdomine supra nigricanti, sub-testaceo- 
variato, in medio antice serie duplici macularum 3 flavo- 
testacearum et tum serie media macularum A formium 
notato, hac pictura vitta angustiore sub-testacea persecta ; 
vulva ex area transversa fusca constanti, septo a margine 
antico exeunti in foveas duas rotundas divisa. — g ad. Long. 
e>a. 52 mullım, 

Ttalia centr. (Gennazano): Bergsöe (Mus. Havn.) 


Tegenaria Rhaetica cephalothorace nigricanti, vit- 
tis tribus pallidis longitudinalibus, pube albicanti-cinerea 
tectis, ornato, media angusta, in fundo linea nigra gemi- 
nata, marginalibus latioribus, inæqualibus; pedibus fusco- 
testaceis, immaculatis; abdomine supra nigricanti, fusco- 
testaceo-nebuloso, vitta longitudinali media satis angusta 
nigricanti, que serie linearum brevium flavescentium, 
anterioribus exceptis obliquarum utrinque limitatur, lateri- 
bus et ventre fusco-testaceis, nigricanti-maculatis, hoc 
preterea secundum medium vittis duabus angustis nigris, 
spatio sat parvo disjunctis, notato; vulva ex fovea magna, 
profunda, semicirculata fere constanti, quae postice callo 
magno, transverso, sub-luteo, antice late rotundato limitata 
est; mamillarum superiorum articulo 2:do paullo longiore 
quam 1:mo. — g ad. Long. c:a 101 millim. 

Tirolia merid. (Meran): Gajander (Mus. Helsingf.). 


ALIQUOT NOVARUM. 95 


Histopona debilis cephalothorace longitudine tibie 
cum patella 4:ti paris, fusco-testaceo, linea tenui media mar- 
ginibusque anguste nigricantibus ; palpis pedibusque sordide 
testaceis, testaceo-lineatis, his apice infuscatis; abdomine 
cinereo, in lateribus nigricanti-maculato , supra cinerascenti- 
nigro, linea longitudinali media maculisque 2 obliquis 
antice notato, tum vero serie media linearum circiter 6 fere 
A formium, posteriora versus decrescentium; tota hac 
pictura cinereo-testacea. — e ad. (?) Long. 54 millim. 

Gallia merid. (Nicea): Thor. 


Agroeca pullata cephalothorace metatarsum 4:ti paris 
longitudine péne æquanti, sub-testaceo-vel cinereo-pubescenti, 
in fundo obscure testaceo-fusco, vittis duabus lateralibus 
latis, inæqualibus, divulsis margineque nigris; pedibus 
obscure testaceo-fuscis, nigro-sub-annulatis et-maculatis ; 
abdomine supra pube sub-lutea crassa vestito, in fundo 
punctis maculisque parvis nigris dense variato; vulva ex 
tuberculis duobus humilibus rotundis constanti, a quibus 
linee duæ crassæ parallele nigre anteriora versus sese 
extendunt. — g ad. Long. 41 millim. 


Italia centr. (Gennazano): Bergsoë (Mus. Havn.). 


Clubiona ornata cephalothorace paullo longiore 
quam tibia cum patella 4:ti paris, testaceo, sulco ordinario 
medio mediocri nigro; pedibus testaceis, 4:ti paris multo 
(metatarso fere suo) longioribus quam 1 :mi, metatarso 4:ti 
paris duplo longiore quam 1:mi, tibiis 3:tii paris subter 
aculeis 14., 4:ti paris supra aculeo nullo; oculis mediis 
posticis paullo longius inter se quam a lateralibus posticis 
remotis, oculis anterioribus spatiis æqualibus disjunctis; 
mandibulis crassis, longioribus quam patellis 1:mi paris, 
a basi saltem ad medium dorsi æqualiter et fortiter arcu- 
ato-convexis; abdominis dorso in fundo nigro-fusco, vitta 
media antica longitudinali angusta, postice acuminata, nigra, 
pone medium dorsi pertinenti, et fere in et paullo pone 


96 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


medium lineis utrinque brevibus binis obliquis testaceis 
notato. — ¢ ad. Long. c:a 7 millim. 
Suecia (Smolandia): Wetter. 


Sagana !) rutilans cephalothorace ferrugineo vel pal- 
lide fusco, cum pedibus et palpis pallidius fuscis squamulis 
minutis cupreo-micantibus dense vestito ; pedum proportione 
ing 4,1, 2, 3, in $2,4,4 (4,49),3, abdomine nigricanti 
vel sub-cinereo, supra squamulis minutis obscuris cupreo- 
micantibus tecto. — 4 2 ad. Long. 81-91 millim. 

Hollandia: van Hasselt; Tirolia merid. (Tridentum) ; 
Canestrini. 


Drassus capnodes cephalothorace patellam cum tibia 
Asti paris longitudine æquanti, obscure testaceo-fusco, an- 
guste nigro-marginato; oculis mediis seriei antica leviter 
modo procurvæ majoribus quam lateralibus, et spatio majore 
disjunctis quam quo distant medii postici inter se; pedibus 
testaceo-fuscis, tibiis 4:mi paris apice subter aculeo 1, 
2:di paris ibidem aculeis 2 armatis, tibiis 3:tii paris non 
supra aculeatis; tarsis metatarsisque anterioribus scopula 
instructis; parte tibiali palporum apice, supra, in procursum 
fortissimum, basi latissimum, versus apicem sub-obtusum 
angustatum, anteriora versus et paullo foras directum, leviter 
deorsum arcuatum super partem tarsalem producto. — 3 ad. 
Long. c:a 7 millim. 


Germania (Niesky Lausatiæ): Zimmermann. 


Drassus fulvus cephalothorace longiore quam tibia 
cum patella 4:ti paris, toto saturate testaceo ; oculorum serie 
antica leviter modo procurva, oculis mediis paullo majori- 
bus quam lateralibus et ab iis spatio paullo minore, quam 
quo inter se distant, sejunctis; oculis seriei posticæ mi- 


1) Sagana n. g. Liocrano valde affine, Drasso simillimum. Cephalothorax sul- 
cum medium habet; mandibulæ basi muticæ sunt, maxillæ levissime modo impresse, 
in labium leviter inclinate et sub-incurvæ, tibia anteriores subter ordinibus duabus 
longis aculeorum appressorum armate. 


ALIQUOT NOVARUM. 97 


nores quam seriei anticæ, mediis spatio majore disjunctis 
quam quo distant medii antici inter se; pedibus saturatius 
testaceis, brevioribus, femoribus 4 posterioribus supra 
aculeo 1 armatis, abdomine sub-testaceo , pube densa nitida 
sericea fulva tecto. — 2 ad. Long. c:a 441 millim. 


Montes Pyrenei: Schiödte commun. (Mus. Havn.). 


Drassus cerdo cephalothorace breviore quam tibia 
cum patella 4:ti paris, ferrugineo-fusco; serie oculorum 
antica procurva, oculis mediis minoribus quam lateralibus et 
longius inter se quam ab iis distantibus ; pedibus ferrugineo- 
testaceis, femoribus supra aculeis 1.1. armatis, tibiis poste- 
rioribus tantum subter et in lateribus, non supra, aculeatis ; 
abdomine cinereo-testaceo , scuto parvo triangulo ferrugineo- 
testaceo ad basin; palporum parte tibiali breviore quam 
patellari, in apice lateris exterioris, infra, in procursum 
sat fortem sursum curvatum excurrenti. — 3 ad. Long. c :a 
81 millim. 


Italia septentr. (Liguria): Canestrini. 


Drassus pietus cephalothorace non longiore quam 
tibia cum patella 4:ti paris, testaceo-fusco, linea tenui 
media nigra antice radiisque paullo obscurioribus in lateri- 
bus; oculis seriei anticæ leviter procurvæ æqualibus, mediis 
eorum longius inter se quam a lateralibus anticis distanti- 
bus, et spatio majore disjunctis quoque quam quo distant 
medii postici inter se; mandibulis basi geniculato-convexis, 
longitudine metatarsorum 4:mi paris; pedibus 1:mi paris 
non parum longioribus quam 2:di, femoribus omnibus 
aculeis supra 14 armatis, tibiis 4 anterioribus, ut meta- 
tarsis 1 :mi paris, aculeis carentibus, reliquis tibiis subter 
tantum et in lateribus aculeatis; abdominis fundo sub- 
cinereo, supra in medio antice vitta abbreviata, posteriora 
versus angustata, nigrore limitata, et tum utrinque lineis 
paucis obliquis nigris ornato. — d # ad. Long. c: a 64 millim. 

Hispania: Schiödte commun. (Mus. Havn.). 


98 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


Drassus tenellus cephalothorace paullo breviore 
quam tibia cum patella 4:ti paris, testaceo, margine con- 
colore; oculis seriei anticæ rectæ spatiis æqualibus disjunctis, 
mediis minoribus quam lateralibus; oculis mediis posticis 
longius inter se quam a lateralibus posticis distantibus, 
area 4 mediorum multo latiore postice quam antice, bre- 
viore quam latiore; pedibus testaceis, femoribus posterioribus 
supra aculeis 1.4.1 armatis; tibiis 1:mi paris subter aculeis 
2222, 3:tii et 4:ti paris non modo subter et in lateribus 
aculeatis, sed preterea supra aculeis 1.4 instructis; abdo- 


mine sub-cinereo. — ¢ ad. Long. 5 millim. 


Italia septentr. (Patavium): Canestrini. 


Drassus (?) spinulosus cephalothorace testaceo, 
breviore quam tibia 4:ti paris; oculorum serie postica 
leviter recurva, antice recta, oculis ejus æqualibus; oculis 
mediis longius inter se quam a lateralibus ejusdem seriei 
remotis; pedibus testaceis, longis et gracilibus, tibiis et 
metatarsis 4 anterioribus subter utrinque serie aculeorum 
minutorum densissimorum instructis et inter eas aculeis 
longis 2.2. (in tibiis) vel 2 (in metatarsis) armatis; abdo- 
mine cinereo, interdum sub-olivaceo-maculato. — 2 ad. Long. 
c:a 5 millim. 


Italia septentr. (Patavium): Canestrini. 


Prosthesima vespertina cephalothorace parum 
longiore quam tibia cum. patella 4:ti paris, nigro toto; 
oculis mediis anticis minoribus quam lateralibus anticis, 
mediis posticis non majoribus quam lateralibus posticis, 
spatio majore inter se quam ab iis remotis, hoc spatio vix 
minore quam eo quo distant medii antici inter se; pedibus 
nigris; coxis et metatarsis piceis, tarsis ferrugineo-piceis, 
4:mi paris (tarso fere suo) longioribus quam 2:di, his 
tarso suo longioribus quam 3:tii, 4:ti paris multo (pene 
metatarso suo) longioribus quam 1:mi; tibiis 4 anteriori- 
bus aculeis carentibus, metatarsis 1:mi paris subter 2., 


ALIQUOT NOVARUM. 99 


2:di paris 2.1 aculeis armatis; abdomine nigro, non cæru- 
lescenti; vulva ex area magna pallide fusca constanti, que 
ad latera sulcos duos anteriora versus paullo appropin- 
quantes, sub-incurvos, postice inter se unitos ostendit, 
spatio interjecto paullo latiore quam longiore, postice leviter 
rotundato, utrinque levissime excavato. — 2 ad. Long. 
6—81 millim. 
Italia centr. (Gennazano): Bergsöe (Mus. Havn.) 


Prosthesima hirta cephalothorace nigricanti, fusco- 
pubescenti; pedibus sub-testaceo-nigricantibus, tarsis meta- 
tarsisque sordide flavis; 1:mi paris tarso suo longioribus 
quam 2:di, 4:ti paris fere metatarso suo longioribus 
quam A:mi, tibiis metatarsisque anterioribus aculeis 
carentibus; abdomine nigro, pube fusca fere tecto, scuto 
basali dorsi sub-cæruleo-micanti; palpis sordide flavo- 
testaceis, partis patellaris apice in latere exteriore, magis 
infra, in procursum sub-acuminatum, sat fortem, porrec- 
tum, versus apicem paullulo foras curvatum, ipsa parte 
tibiali breviorem producto, bulbo genitali ad apicem lateris 
exterioris spina forti, oblique retro et foras directa, sursum 
fere in circulum curvata instructo. — ¢ ad. Long c: a 51 millim. 

Italia septentr. (Liguria): Canestrini. 

Prosthesima nana cephalothorace æque longo atque 
tibia cum patella 4:ti paris, obscure nigro-fusco; oculis 
mediis anticis paullo minoribus quam lateralibus anticis, 
et spatio majore disjunctis quam quo distant medii postici 
inter se; pedibus nigricantibus, coxis femoribusque nigris, 
tarsis flavo-testaceis; 4:ti paris pedibus tarso suo quam 4 :mi 
paris longioribus; tibiis anterioribus subter versus medium 
aculeo parvo, metatarsis anterioribus aculeis 2.2. subter 
instructis; abdomine nigro, fusco-pubescenti ; palpis flavis, 
basi testaceo-nigricantibus, parte tibiali apice extus in pro- 
cursum sat tenuem, rectum, dimidiam longitudinem partis 
patellaris fere equantem producto. — 4 ad. Long. c: a 31 millim. 

Dacia (Gallatz): Al. v. Nordmann. 


100 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


Prosthesiina villiea cephalothorace æque longo 
atque tibia cum patella 4:ti paris, obscure fusco; oculis 
mediis serieiantice reliquis oculis minoribus ; pedibus obscure 
fuscis, basi subter pallidioribus, metatarsis tarsisque omni- 
bus pallidioribus quoque, anterioribus flavo-testaceis ; tibiis 
anterioribus aculeis carentibus, metatarsis anterioribus 
aculeis 2. subter armatis; abdomine nigricanti, sub-coeruleo- 
vel æneo-micanti; vulva ex area constanti oblonga, ad 
maximam partem costis duabus latis, parallelis, pallidis, 
intus linea fusca antice incurva limitatis occupata, antice 
margine elevato fere A formi, postice elevationibus dua- 
bus fuscis antice divaricantibus limitata. — ¢ ad. Long. 
c:a 6 millim. 

Austria: v. Kempelen. 


Gnaphosa plebeja cephalothorace longiore quam 
patella cum tibia 4:ti paris, limbo angusto, leviter incras- 
sato circumdato, obscure testaceo-fusco,\ nigro, partem 
cephalicam postice amplectenti, radiisque in lateribus sub- 
ramosis notato; oculis mediis seriei antica procurvæ multo 
minoribus quam lateralibus ; pedibus obscure testaceo-fuscis, 
tibiis 4 anterioribus aculeo unico (apice, subter) armatis, 
metatarsis anterioribus subter aculeis saltem 2.; 2:di paris 
pedibus paullo tantum longioribus quam 3:tii, 4:ti multo 
(metatarso suo) longioribus quam 1 :mi, tarsis et metatarsis 
anterioribus scopula instructis ; abdomine nigricanti, supra 
pube fusca tecto; vulva ex fovea sat magna constanti, cujus 
margo anticus in procursum crassum retro productus 
est, fundus vero testaceus, pone hunc procursum V nigro 
notatus. — 2 ad. Long. c:a 81 millim. 


Italia septentr.: Canestrini. 


Dasumia !) tæniifera cephalothorace obscure testa- 


1) Dasumia n. g. Dysderæ et præsertim Harpacti valde aftine, ab hoc vix nisi 
numero unguiculorum tarsorum distinguendum: tarsi 4 anteriores fasciculis unguicu- 
laribus carentes, unguiculis trinis instrueti sunt, 4 vero posteriores binis tantum 
unguiculis et fasciculis uaguieularibus muniti. 


ALIQUOT NOVARUM. 101 


ceo-piceo, nigro-marginato, omnium subtilissime coriaceo, 
paullo breviore quam tibia cum patella 4:ti paris, latitudine 
frontis dimidiam partis thoracicæ latitudinem non superanti ; 
oculis mediis anticis spatio oculi dimidia diametro minore 
disjunctis; mandibulis angustis, sub-cylindratis, parum 
porrectis, patellas 2 :di paris longitudine æquantibus ; pedibus 
pallide testaceo- vel rufescenti-fuscis, 1:mi paris cephalo- 
thorace 4:plo longioribus, femoribus omnibus aculeis paueis 
armatis, patellis 3:tii paris aculeo 1 antice instructis; 
abdomine obscure cinerascenti; bulbi genitalis corpore 
brevi, lato in scapum omnium longissimum, bis curvatum, 
basi spina forti deorsum curvata armatum excurrenti. — ¢ 
ad. Long c:a 64 millim. 


Italia centr. (Gennazano): Bergsöe (Mus. Havn.). 


Harpactes Seidelii cephalothorace obscure testaceo- 
fusco , nigro-marginato , omnium subtilissime coriaceo , paullo 
breviore quam tibia cum patella 4:ti paris, latitudine frontis 
dimidiam partis thoracicæ latitudinem non superanti ; oculis 
mediis anticis spatio dimidia oculi diametro minore disjunctis; 
mandibulis angustis, sub-cylindratis, fere directis, ing, 
sed non in ¢, patellas 1:mi paris longitudine æquantibus ; 
pedibus testaceo-fuscis, 1:mi paris cephalothorace circiter 
31 (3) vel 31 (2) longioribus; patellis 3:tii paris aculeo 
carentibus, femoribus omnibus aculeatis, 1:mi paris antice 
versus apicem sub-incrassatis; abdomine pallide cinereo- 
testaceo; bulbo genitali in scapum longum angustum excur- 
renti, qui versus apicem fortiter curvatus est, ad basin 
procurso longissimo forti curvato instructus et in et ad 
apicem dente curvato, spinis duabus longioribus procursoque 
parvo obtuso munitus. — ¢ ¢ ad. Long d c:a 4}, 2 61 
millim. 

Germania (Comitatus Glatz Silesiæ): Zimmermann 
commun. 


Harpactes piliger cephalothorace obscure testaceo- 


102 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


fusco, nigro-marginato, omnium subtilissime coriaceo, 
paullo breviore quam tibia cum patella 4:ti paris; oculis 
mediis anticis spatio 1 diametri oculi non superanti disjunctis; 
pedibus pallide fusco-testaceis, prop. #,1,2,3, 4:ti paris 
parum longioribus quam 1:mi, qui cephalothorace c:a 3} 
longiores sunt; femoribus omnibus aculeatis; abdomine 
pallide cinerascenti, maculis nigricantibus nebuloso ; bulbo 
genitali simplicissimo, pallide testaceo, inverse ovato, vel 
fere ellipsoidi, apice spina gracili leviter curvata et pilo 
sub-recto longis instructo. ¢ ad. Long. c:a 4 millim. 
Italia centr. (Gennazano): Bergsöe (Mus. Havn.). 


Ummidia 1) pieea cephalothorace nigro-piceo, supra 
crasse rugoso; sterno, labio, maxillis et coxis subter 
testaceo-fuscis, pedibus præterea sub-piceis apice clarioribus, 
4:ti paris cephalothorace circiter duplo et dimidio longiori- 
bus; abdomine sub-testaceo-nigricanti, granulis parvis et 
setis brevibus consperso. — ¢ ad. Long. c:a 12 millim. 


Hispania (Torre Vieja): Westring commun. 


Nemesia Dorthesii cephalothorace tibiam 4:ti paris 
longitudine æquanti, fusco-testaceo, vitta longitudinali 
media lata obscure testaceo-fusca, antice furcata, utrinque 
radianti notato; diametro longiore oculorum lateralium 
anticorum diametrum oculi medii antici æquanti; palporum 
parte tibiali ad apicem aculeis multis (c:a 12) armato; 
pedibus fusco-testaceis, aculeis multis undique munitis, 
tarsis inermibus; tibia 1:mi paris supra, antice et postice 
aculeis 1.1.1., subter 2.2.2., preeter spina in apice subter, 
armatis; patellis aculeis antice 1.1., postice 1, posterioribus 


2) Ummidia n. g subfam. Theraphosinarum. Cephalothorax non multo longior quam 
latior, humilis, fovea ordinaria media sub forma sulci fortissimi procurvi apicem partis 
cephalicæ parum elevate cireumdanti. Oculi aream parvam in tuberculo forti prope 
marginem clypei occupant. Labium non longius quam latius. Mandibulæ breves, apice 
intus in tuberculum acuminatum producta et hic dentibus paucis armata. Pedes prop. 
4, 1, 2, 3, tibiis 3:tii paris supra versus basin angustatis, tarsis et metatarsis 
anterioribus scopula instructis et ad latera aculeatis, tarsi unguiculis trinis praediti. 
Mamillæ breves. 


ALIQUOT NOVARUM. 103 


præterea supra 1.1. instructis, 4:ti paris pedibus cephalo- 

thorace 4:plo saltem longioribus; abdomine fusco-testaceo 
P 5 ; ) 

maculis nigris variatum. — ¢ ad. Long. c:a 9} millim. 


Hispania (Torre Vieja): Westring commun. 


Xysticus uncatus cephalothorace rufescenti-ferrugi- 
neo, vitta media lata pallida postice, qua antice V crasso 
albicanti, maculam ordinariam cuneatam breviter acumina- 
tam postice amplectenti continuatur; pedibus dense aculeatis, 
ad maximam partem testaceis, anteriorum femoribus et 
patellis magis piceo-fuscis, pallido-sub-variatis, 1:mi paris 
pedibus cephalothorace 4:plo longioribus, tibiis anterioribus 
non tantum subter et in lateribus, sed etiam supra aculeatis ; 
abdominis dorso sub-ferrugineo, albo-limbato et vitta longi- 
tudinali alba utrinque dentata (in maculas divulsa) ornato; 
procursu superiori partis tibialis palporum apice foras 
curvato, bulbo genitali subter spina longiore, apice intus 
curvata, et pone eam spina breviore, recta, intus et anteriora 
versus directa munito. d ad. Long c:a 34 millim. 


Italia centr. (Gennazano): Bergsôe (Mus. Havn.). 


Xysticus gratus cephalothorace parum breviore quam 
tibia cum patella 1:mi paris, luteo-testaceo, vittis duabus 
ferrugineo-fuscis, summo margine albo; pedibus robustis, 
fere glabris, luteo-testaceis, maculis paucioribus nigro- 
fuscis notatis, 1:mi paris cephalothorace 3:plo longioribus, 
femoribus saltem 6 anterioribus aculeo singulo brevi supra 
armatis; abdomine supra læte ferrugineo, nigro-sub-macu- 
lato, linea antica media et utrinque vitta abbreviata antica 
laterali flavescentibus ornato ; vulva ex foveis duabus majori- 
bus, septo elevato longo et sat lato disjunctis constanti. 
— g ad. Long. c:a 5! millim. 

Italia centr. (Gennazano): Bergsöe (Mus. Havn.). 


Xysticus tristiculus cephalothorace parum bre- 
viore quam tibia cum patella 1:mi paris, nigro, summo 


104 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


margine albo, lineisque duabus pallidis anteriora versus 
divaricantibus notato; pedibus anterioribus ad maxi- 
mam partem nigris, posterioribus pallidis totis; abdo- 
mine supra cinereo- et sub-fusco-variato, maculis lineisque 
albis et maculis nigris præsertim postice ornato; palporum 
parte tibiali calcari longo in apice lateris exterioris, et 
procursu forti, apice dilatato et inciso, in apice subter 
instructo. — ¢ ad. Long. c:a 22 millim. 


Insule Pithyusæ (St. Antonio, Ebuso): Söderlund. 


Xysticus nigritus niger vel nigro-piceus, cephalotho- 
race V sub-ferrugineo notato, summo margine albicanti; 
pedibus testaceo-fuscis, femoribus cum basi patellarum et 
tibiarum pedum saltem anteriorum nigro-piceis , 4 :mi paris 
pedibus cephalothorace fere 23 longioribus, femoribus antice 
aculeis 2 armatis, reliquis femoribus inermibus; tibiis 
anterioribus subter aculeis 2.2., metatarsis 2.2.2 instructis ; 
abdomine supra nigro, fusco-maculato, setis clavatis con- 
sperso; angulo exteriore apicis partis patellaris palporum 
fortiter producto et deorsum curvato, parti tibiali extus 
procursus duos emittenti, bulbo genitali spina maxima et 
crassissima, retro directa et deorsum curvata subter armato. 
— d ad. Long. c:a 3 millim. 

Dania: Schiödte (Mus. Havn.); Germania (Niesky 
Lausatiæ): Zimmermann. 


Lycosa plumipes cephalothorace nigro-fusco, vittis 
tribus longitudinalibus testaceis, cinerascenti-pubescenti- 
bus, media antice angusta et acuminata, pone oculos vix 
dilatata, lateralibus vitta fusca geminatis; palpis testaceis, 
nigro-pilosis et albicanti-pubescentibus, parte tarsali infus- 
cata; pedibus testaceis, femoribus supra nigricanti-macu- 
latis, tarsis omnibus testaceis totis, tibiis, metatarsis et 
tarsis 1:mi paris pilis longissimis plumato-pilosis ; abdomine 
supra nigro-fusco, vitta media abbreviata sub-testacea an- 
tice. — d ad. Long. c:a 51 millim. 


Rossia (Orenburg): Al. Croneberg. 


ALIQUOT NOVARUM. 105 


Lycosa elegans cephalothorace fere 1 millim. breviore 
quam patella cum tibia 4:ti paris, nigro-fusco, vittis tribus 
longitudinalibus testaceis, cinereo-albicanti-pilosis , media 
antice angusta et acuminata, vix pone apicem dilatata, 
lateralibus latis, non expresse geminatis ; pedibus testaceis, 
femoribus supra nigro-maculatis; abdomine supra nigro- 
fusco, vitta abbreviata sub-lanceolata , testaceo-fusca in medio 
antice, quæ serie macularum magnarum transversarum 
ejusdem coloris ad anum continuatur; vulva magna, fer- 
ruginea, antice latiore quam postice, ubi utrinque repente 
et profunde emarginata est. — 2 ad. Long. c:a 74 millim. 


Rossia (Saraisk, Gubern. Rjazan): Groneberg. 


Lyeosa Taczanowskii  cephalothorace breviore 
quam tibia cum patella 4:ti paris, latitudine longitudinem 
tibie ejusdum paris non æquanti, nigro-fusco, vitta media 
inæquali latiore fusco-testacea, que sulco fusco longiore 
geminata est, antice abrupte angustata et tum plerumque 
in maculam magnam transversam dilatata, serieque macu- 
larum paucarum fusco-testacearum ad marginem utrinque 
notato (saltem in 2) ; pedibus testaceo-fuscis, nigro-annulatis ; 
vulva sat magna, posteriora versus dilatata, secundum 
medium area vel lamina angusta, posteriora versus leviter 
dilatata occupata, que lamina postice elevata est ibique tuber- 
culo magno utrinque limitata; parte palporum tarsali in d 
longa, bulbo spina longa, forti, obtusa, foras curvata et directa 
subter armato; metatarsis tarsisque 1:mi paris in mare 
crassioribus, illis ut tibiis subter aculeis brevissimis arma- 
tis. — d 2 ad. Long. c:a 64—8 millim. 


Polonia (Varsovia): Taczanowski. 


Lycosa sordidata cephalothorace in fundo piceo- 
nigro, que longo atque patella cum tibia 4:ti paris, lati- 
tudine longitudinem tibie ejusdem paris æquanti; pedibus 
piceis, femoribus nigro-annulatis, tibiis quoque et metatarsis, 
quamquam minus evidenter, nigro-annulatis; abdomine in 


106 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


fundo nigro; vulva ex area posteriora versus dilatata, duplo 
fere longiore quam latiore, antice angusta formata, que 
secundum medium septum sagitte simile, antice suleis 
duobus notatum exhibet. — 2 ad. Long. c:a 6! millim. 

Germania (Asciburgus mons [Riesengebirge]): Zimmer- 
mann. 


Lycosa celeris cephalothorace multo breviore quam 
patella cum tibia 4:ti paris, quam tibia hujus paris parum 
longiore, in fundo nigro, vittis tribus longitudinalibus e 
pilis cinerascentibus formatis; pedibus longissimis, nigris, 
fusco-testaceo-annulatis et-maculatis, tibiis 1:mi paris subter 
paribus 5 aculeorum armatis; abdomine nigro, supra macula 
lanceolata cinerascenti-pilosa in medio antice notato, et 
preterea maculis albis sparso, postice in tres series ordina- 
tis; area vulve sat magna, sub-triangula, impressione 
secundum medium fere fusiformi, que septo longitudinali 
angusto in duas divisa est. — 2 ad. Long. c:a 9 millim. 

Italia septentr.: Ganestrini. 


Lycosa Eisenii cephalothorace breviore quam patella 
cum tibia 4:ti paris, latitudine tibie hujus paris longitu- 
dinem quanti, nigricanti, vitta media angusta, pallida, 
antice abbreviata, fusco-cinereo-pubescenti notata, vittaque 
utrinque marginali minus expressa, ex pube cinerascenti 
formata; palpis pedibusque obscure testaceo-fuscis, albicanti- 
pubescentibus, annulis densis nigris nigro pubescentibus ; 
abdominis dorso nigro, pube cinerascenti vestito et sub- 
variato, macula lanceolata sub-cinerea in medio antice 
et maculis minutis parvis albicantibus postice, in tres 
series versus anum appropinquantes ordinatis; ventre 
testaceo-fusco, pube cinereo-albicanti tecto; vulva ex 
area leviter impressa clariore, longa et angusta, postice 
utrinque fortiter rotundato-dilatata constanti, cujus pars 
antica angusta costa testacea, sulco medio geminata, persecta 
est. — 9 ad. Long. c:a 7 millim. 

Lapponia Suecica: Dr. F. Björnström. 


ALIQUOT NOVARUM. 107 


Tarentula edax cephalothorace breviore quam patella 
cum tibia 4:ti paris, latitudine longitudinem tibie ejusdem 
paris non æquanti, nigro-fusco , ferrugineo-fusco-pubescenti, 
vitta longitudinali media lata dense cinerascenti-pubescenti 
ornato; palpis testaceis, ad basin nigricanti-maculatis , bulbo 
in medio lateris exterioris dente parvo, foras directo, fusco 
armato; pedibus fusco-testaceis, femoribus nigricanti-macu- 
latis; abdomine fusco, pube in medio dorso cinerascenti, 
versus latera ejus sub-fusca, tecto, ventre dense cine- 
rascenti-pubescenti. — ¢ ad. Long. c:a 5% millim. 


Polonia (Varsovia): Taczanowski. 


Dolomedes Etalicus cephalothorace testaceo-fusco, 
testaceo-limbato, ad margines albicanti-pubescenti, pedibus 
testaceis, aculeis longis armatis; abdominis dorso in lateri- 
bus albicanti-pubescenti, in medio olivaceo-testaceo , macula 
longitudinali sub-lanceolata fusciore antice notato, tum 
nigricanti-maculato et serie punctorum albidorum utrinque 
ornato; palpis maris testaceis, parte tarsali nigra, testaceo- 
maculata, partibus patellari et tibiali conjunctis paullo 
breviore; procursu versus apicem lateris exterioris partis 
tibialis sito compresso, apice late sub-angulato-truncato, 
angulo apicis exteriore paullo dilatato. — 4 ad. Long. c:a 
9 millim. 


Italia centr. (Gennazano): Bergsöe (Mus. Havn.) 


Heliophanus atratus niger, nitidissimus, æneo- 
micans; pedibus aut (3) nigris, tarsis obscure testaceis, 
aut (2) cum palpis flavis, interdum basi nigricantibus; 
tibiis metatarsisque anterioribus in g subter aculeis longis 
armatis, in d aculeis carentibus; parte femorali palporum 
in d inermi, apice lateris exterioris partis tibialis vero in 
procursum rectum producto ; vulva ex fovea constanti magna, 
transversa, septo medio angusto in duas partita. — d 2 ad. 
Long. ¢ paullo plus 2, ¢ 3 millim. 


108 DIAGNOSES ARANEARUM EUROPÆARUM 


Germania (prope Limburg): Zimmermann; Italia 
septentr. (Liguria): Canestrini. 


Attus montigenus in fundo niger, cephalothorace 
anguste albo-marginato, clypeo versus latera pube cinereo- 
albicanti, præterea vero pube pallide ferruginea tecto, cingulis 
oculorum pallide ferrugineis quoque; palpis brevibus, in 
fundo ad maximam partem ferrugineo-fuscis, apice partis 
tibialis supra in formam trianguli sub-obliqui producto, apice 
lateris exterioris hujus partis, magis infra, in procursum 
porrectum producto; pedum prop. 4, 1, 3, 2, 1:mi paris 
reliquis paullo crassioribus, ad maximam partem nigris, 
tarsis fusco-testaceis, tibiis et metatarsis densius fusco- 
pilosis, reliquis pedibus ferrugineo-fuscis, femoribus ad 
maximam partem nigris. — d ad. Long. c:a 5 millim. 


Germania (Asciburgus mons [Riesengebirge]): Zimme r- 
mann. 


MICROLEPIDOPTERA, 


NIEUW VOOR DE FAUNA VAN NEDERLAND, 


MEDEGEDEELD DOOR DE HEEREN 


H. W. DE GRAAF en P. C. T. SNELLEN. 


De vroegere aanvullingen van de lijst in de Bouwstoffen 
vindt men in dit Tijdschrift, deel 8, bl. 36 en Serie 2, 
deel 1, bl. 42; deel 3, bl. 49; deel 4, bl. 203; 
deel 5, bl. 218; deel 6, bl. 232; deel 8, 
bl. 26 en 231 en deel 17, bl. 226. 


TORTELEINEN. 


Gonchylis Zephyrana Treits. VIII. p. 127. — 
v. Heinem. Wickler, p. 79. 
Var. Dubrisana Curt. 


Noord-Brabant : bij Breda werden 29 Mei 1874 twee 
mannetjes dezer varieteit gevangen door den heer F. J. M. 
Hevlaerts; zij zijn ongeveer gelijk aan twee Engelsche 
exemplaren in mijne collectie, slechts wat minder zwart 
bestoven. Achtervleugels bij een der Bredasche exemplaren 
grijs, bij het andere wit, aan de punt slechts met enkele 
grijze schubben en het begin van eene grijze franjelijn. 
(Snellen) 


Grapholitha quadrana Hübner, fig. 233. — v. 
Heinemann, Wickler, p. 216. 


Noord-Brabant: Breda, in het Liesbosch, den 26 April 
1874 een dozijn gave exemplaren gevangen. De vlinders 


440 MICROLEPIDOPTERA. 


vlogen in den namiddag op uit gras dat langs kreupelhout 
groeide. De mannen zijn grooter en hebben breeder vleu- 
gels dan de wijfjes; deze hebben twee, vry duidelijke 
donkere dwarsbanden op de bovenvleugels, die bij de 
mannen tot twee donkere binnenrandsvlekken zijn inge- 
kort. (Snellen.) 


Grapholitha dorsana Fab. — Lunulana Hübn. 
fig. 35. 


Noord-Brabant: Bergen-op-Zoom, 28 Mei 1874 (Heylaerts). 
Een mij toegezonden mannetje is gelijk aan mijne West- 
Duitsche exemplaren. (Snellen.) 


Phthoroblastis vernana Knaggs, Ent. Monthly 
Mag. IV (A867—8) p. 122 en 154. — Barrett, ald. X (1873—4) 
p. 146. 


Gelderland: Arnhem, 18 April 1873, een mannelijk in- 
divida gevangen door den heer van Medenbach de Rooy Jr. 

Deze soort is blijkens de mannelijke vleugeladeren eene 
Phthoroblastis. (Snellen). 


Phthoroblastis pinetana Schläger, Berichte 
des Thür. Tauschvereins, 1848, p. 253. — Herr,-Schaeffer , 
Syst. Bearb. IV. 274, fig. 398. — v. Heinem. Wickler, p.109. 


Noord-Brabant: Breda, een zeer gaaf wijfje, in April 
1874 in het Mastbosch gevangen door den heer Heylaerts, 
werd door Prof. Zeller bestemd. Een eenigzins afgevlogen 
mannetje is den 26 April 1874 in het Liesbosch door mij 
uit Pinus sylvestris geklopt. De beschrijving van Schläger, 
door Prof. Zeller in afschrift aan den heer Heylaerts mede- 
gedeeld, past zeer goed op deze beide exemplaren. De 
afbeelding van Herr.-Schaeffer gelijkt minder, maar werd 
blijkens den tekst naar een «ziemlich verflogenes Männ- 
chen» vervaardigd. 

Ook deze soort is, blijkens de mannelijke vleugeladeren 
eene Phthoroblastis. (Snellen.) 


MICROLEPIDOPTERA. 4414 


PEN FIN EN: 


Oecophora lunaris Haworth. — Stainton, Ins. 
Brit. p. 159.— v. Heinem. Motten, p. 383. — Batia lunaris 
Curtis, Brit. Entomol. 545. 

Zuid-Holland: den Haag, 14 Julij 1874, een wijfje ge- 


vangen, zittende tegen een geopend raam in een tuinka- 
mer. (de Graaf.) 


Peritirva obscurepunctella Stanton, Ins. Brit. 
p. 178. — Herr.-Schaeff. Syst. Bearb. V. p. 314. fig. 924. 


Gelderland: Arnhem, 27 April 1874 (v. Medenb. de 
Rooy Jr.). Noord-Brabant: Breda, 26 April 1874, twee 
exemplaren gevangen, het eene des voormiddags zittende 
op een bloem van Sorbus aucuparia, het andere in den na- 
middag vliegende. (Snellen.) 

Stainton geeft de volgende diagnose: Alis anticis nitidis 
griseo-fuscis, punctis duobus obsoletis (altero plicae mediae , 
altero disci) fuscis. Exp. al. 44 lin. 

Naar een onzer gave exemplaren te oordeelen, schijnt 
het juister de diagnose aldus te stellen: 

Alis anticis nitidis fusco-griseis, striolis duabus plicae (altera 
propre basin, altera prope medium) punctoque disci post me- 
dium, fuscis. Exp. alar. 7—9 mm. 

De twee striolae schijnen uit een in ’t midden afgebro- 
ken langstreepje te bestaan. Ook op Herrich-Schaeffer’s 
afbeelding ziet men twee zulke striolae, maar het punctum 
disci plaatst hij ten onregte in dezelfde lijn met de striolae. 
Dit puntje staat hooger. 


Argyresthia aurulentella Stainton, Ins. Brit. 
p. 489. — Herr.-Schaeff. Syst. Bearb. V. p. 272. 


Utrecht: de Bildt, 20 Augustus 1874, vele exemplaren 
uit Juniperus communis geklopt. (Snellen.) 


149 MICROLEPIDOPTERA. 


Nepticula Zelleriella Snellen, Tijdschr. v. Ent. 
Deel 18 (moet nog geplaatst worden). 

Zuid-Holland: bij den Haag aan den duinkant in de 
eerste helft van Mei (Snellen). 


Bohemannia quadrimaculella Boheman. — Stain- 
ton, Manual, Il. p. 439. — Herr.-Schaeff. Syst. Bearb. V. 
p. 353. fig. 1004 (de kleur dezer figuur is purperkleurig, 
maar moet koperkleurig zijn). 

Noord-Holland: Vogelenzang, een exemplaar den 22 Julij 
1864 door den Heer H. J. Veth gevangen. 


November 1874. 


NEPTICULA ZELLERIELLA nov. sp. 


BESCHREVEN DOOR 


PAC Gh SNELLEN. 


(Afgebeeld plaat 7, fig. 1—4.) 


Verscheidene jaren geleden ving ik aan den duinkant bij 
's Gravenhage, in de eerste helft van Mei eenige exempla- 
ren van eene Nepticula, waarin ik, hoewel dé voorwerpen 
tamelijk afgevlogen waren, met zekerheid Zeller’s Lyonetia 
hemargyrella, Isis 1859, p. 215, Linnaea III, p. 323, meende 
te herkennen. Zeller echter, aan wien ik het beste mijner 
voorwerpen ter revisie toezond, meldde mij: «Weicht zu 
schr von Hemargyrella Zell. (Heinemann in der Wiener 
Monatschrift 1862, p. 310) ab, als dass sie nicht alle Wahr- 
scheinlichkeit für sich haben sollte, eine verschiedene Art 
zu sein. HS. Fig. 816 Ignobiliella stellt meine Hemargyrella 
gut vor.» Niettegenstaande deze uitspraak van den geleer- 
den Lepidopteroloog en ofschoon ieder regt heeft als de beste 
uitlegger zijner eigene woorden te worden beschouwd, kon 
ik toch geen genoegen nemen met het ontvangen bescheid 
en bleef mijne Nepticula voor Hemargyrella Zeller houden, 
doch moest, omdat mijne exemplaren niet gaaf waren, 
voorloopig zwijgen. In mijn gevoelen werd ik echter later 
versterkt door het aantreffen van een zeer gaaf voorwerp 
op de bovengenoemde vangplaats. Het ontkwam mij, doch 
niet, voor dat ik duidelijk had gezien dat het niet specifiek 
van mijne vroeger gevondene vlindertjes verschilde. 

De zaak bleef echter rusten tot Mr. H. W. de Graaf mi] 

8 


114 NEPTICULA ZELLERIELLA NOV. SP. 


in September Il. eene Nepticula bragt (waarmede hij tevens 
zoo goed was mijne collectie te verrijken), die hij tot geene 
der gepubliceerde soorten kon brengen en dus voor nieuw 
hield. Bij nader onderzoek herkende ik hierin mijne He- 
margyrella en nam mij voor op nieuw de beschrijvingen te 
raadplegen. 

De uitslag van mijn onderzoek bleef evenwel dezelfde. 
Ik verzocht dus den heer Brants de goedheid te hebben 
eene afbeelding te maken van het zeer gave voorwerp dat 
de heer de Graaf gevangen had. Deze afbeelding is op de 
aangehaalde plaat wedergegeven en wie haar nu met Zeller’s 
beschrijving in de Isis vergelijkt, zal moeten toestemmen dat 
deze op de afbeelding niet alleen volkomen past, maar ook 
op geene bekende Neplicula beter. Ik schrijf hierbij Zeller’s 
woorden af: 9. Hemargyrella Koll. p.98 « Grösse der vorigen 
(Argyropeza Zell); die Vorderfl. zugerundet, glänzend, gelb- 
lichweiss mit violettem hinteren Drittel; die Kopfhaare 
gelblich; die Augendeckel weisslich. Nur 2 Exemplare bei 
Gl(ogau) in Gesellschaft der Aryyropeza gefangen.» Hetzelfde 
is het geval met de Hemargyrella der Linnaea (« Alis ante- 
rioribus exalbidis nitidulis, apice fusco-violaceo , capillis 
pallidis, antennis fuscescentibus, conchula exalbida.») 

Wie echter met mijne afbeelding en Zeller’s beschrijvin- 
gen de Ignobiliella HS. fig. SIG vergelijkt, zal, niettegen- 
staande Zeller’s in den aanvang medegedeelde woorden, 
moeten erkennen dat Herrich-Schäfler een geheel ander 
dier voor zich had. Inderdaad, het onderscheid is in het 
oog loopend en zoo groot dat het onnoodig wordt om de 
punten van verschil nog op te sommen. Ook de Hemargy- 
rella van von Heinemann, Wien. Ent. Monatschrift 1862, 
p. 310, is blijkbaar iets anders (Capillis dilute ochraceis ; 
antennis maris longioribus, conchula alba; alis anterioribus 
flavido-albis, nitidis, apice fuscis, fascia post medium lata, 
ubrecta, subargenteu, basin versus linea subfusca terminata, 
ciliis apice late albidis). Alleen het «al. ant. flavido-albis» 
past; al het andere daarentegen slaat wel op de ook geci- 


NEPTICULA ZELLERIELLA NOV. SP. 445 


teerde Ignobiliella H.S., f. 816, doch, en speciaal het onder- 
streepte, geenszins op Hemargyrella Zell. en mijne afbeel- 
ding. Wel is waar plaatst von Heinemann zijne Hemar- 
gyrella in de eerste afdeeling van Nepticula, «Die Franzen 
der Vdfl. ohne dunkle Theilungslinie, gegen ihre Spitze 
allmälig lichter werdend», terwijl Herrich-Schäffer’s afbeel- 
ding eer een dier uit de tweede afdeeling voorstelt; doch 
voor von Heinemann’s Bemerkungen über die Arten der 
Gattung Nepticula (Wien. Monatschr. I. ce.) schijnt men op 
dit kenmerk, waardoor de Neptieula’s in twee scherp ge- 
scheiden afdeelingen worden gesplitst, niet genoeg te hebben 
gelet. (Zie Herrich-Schäffer’s afbeeldingen der Nepticula’s. 

Deze Ignobiliella H.S. en Hemargyrella von Heinem. passen 
uitmuntend op gevangen exemplaren van de op beuken 
levende soort, thans als Turicella H.S. bekend'), waarbij 
de Regensburger Lepidopteroloog ook zijne figuur 816 
teregt citeert. Zij is dus geene bijzondere soort, zoo als v. 
Heinemann wil en Woeke in de laatste uitgave van zijnen 
Catalogus doet voorkomen. 

Moet nu echter de naam Hemargyrella aan Zeller’s, hier 
afgebeelde soort worden gegeven? Ook dit niet, want die 
naam is niet van Zeller afkomstig, maar zoo als deze op- 
geeft van Kollar en wel uit diens Systematisches Verzeich- 
niss der Schmetterlinge im Erzherzogthum Oesterreich 
(Beitrag zur Landeskunde Oesterreichs 1832, vide Hagen, 
Bibliogr. I, p. 430) en Zeller heeft, mijns inziens, Kollar’s 
beschrijving geheel verkeerd verstaan. Ik geef haar naar 
Zeller’s copie in de Linnaea: « Oecophora hemargyrella. 
Grösse und Form der Nigrella; einer der kleinsten Schaben. 
Kopf weiss geschöpft. Fühler weisslich, metallisch glänzend. 
Vorderflügel von der Wurzel bis über die Hälfte dunkel 
silberfarben , matt; hierauf folgt eine glänzende Silberbinde ; 
Spitze dunkel violett. Franzen lang und weiss. Hinterflügel 


1) Von Heinem. ving zijne Hemargyrella »Bei Braunschweig an Buchenstämmen 
im Mai » 


116 NEPTICULA ZELLERIELLA NOV. SP. 


weisslich grau. In Buchenwäldern bei Wien selten in April 
und Mai.» Zeller teekent aan dat «die glänzende Silber- 
binde das einzige ist was Bedenken gegen meine Species 
erregen könnte.» Het is wel het allervoornaamste maar 
niet het eenige, en ik houd het voor niet twijfelachtig dat 
hier door Kollar dezelfde dieren worden bedoeld die Herr.- 
Schäffer als Ignobiliella, f. 816 afbeeldt en von Heinemann 
als Hemargyrella beschrijft, namelijk niet geheel gave, ge- 
vlogen hebbende exemplaren van Turicella H.S. zoo als ik 
die ook meermalen heb gevonden en waar de kopharen 
bleeker en het lichtere wortelgedeelte der voorvleugels meer 
zilvergrijs worden dan zij bij versche, pas uitgekomen 
exemplaren zijn. 

Prof. Zeller moest dus eigenlijk gezegd hebben, dat de 
afbeelding van Dr. Herrich-Schälfer Kollar’s Hemargyrella 
goed voorstelde, doch niet zijne eigene. De slotsom van 
al het voorgaande is dus dat Turicella Herr.-Sch. voortaan 
Hemargyrella Kollar moet heeten ') en Zeller’s Hemargyrella 
een’ nieuwen naam bekomt waarvoor ik, ter eere van mijn’ 
hooggeachten vriend, dien van Zelleriella voorsla. 

Behalve het zeer gave, afgebeelde voorwerp van den heer 
de Graaf, heb ik nog een ander gaaf exemplaar in mijne 
collectie, afkomstig van von Heinemann, die het aan Dr. 
Speyer als Sorbivora v. Hein. in. litt. had gezonden. Het 
verschilt van het afgebeelde doordat de violette vlek aan 
de voorvleugelpunt wortelwaarts afgerond is en komt dus 
volkomen overeen met Zeller’s aangehaalde beschrijving in 
de Linnaea. 

Nepticula Zelleriella is, wanneer men gave exemplaren 
voor zich heeft, eene zeer kenbare en scherp te karakte- 
riseeren soort, welke, uithoofde der teekening van de franje 
der voorvleugels, tot von Heinemann’s Afdeeling Il be- 
hoort: «Die Franzen der Vorderflügel mit deutlicher oder 

1) Zeller schijnt zijne eigene Hemargyrella te hebben vergeten, welligt door het 


verloren gaan der exemplaren, en haar in later tijd met die van Kollar voor iden- 
tiek te hebben gehouden. Zie ook von Heinemann, 1, e., p. 310 bij Zwricella. 


NEPTICULA ZELLERIELLA NOV. SP. 147 


angedeuteter Theilungslinie, dahinten, scharf abgeschnit- 
ten, lichter» Verder komt zij in sectie B «Vorderflügel 
ohne lichte Binde hinter der Mitte» alwaar, om hare lichte, 
donker gepunte voorvleugels, eene geheel nieuwe «groep» 
moet worden afgebakend, waar zij tot dus verre nog zon- 
der genooten is. 

De kopharen zijn onzuiver okergeel, de nekpluimpjes 
en de oogdeksels geelwit even als de voorvleugels. Van 
deze is de wortel en de eerste helft van voor- en binnen- 
rand eenigszins donkerder, leemkleurig. Het middenge- 
deelte, vooral tegen de donkere punt, is het lichtst en, 
vooral bij mijn Duitsche exemplaar duidelijk blinkend, 
doch volstrekt niet in die mate, dat men van een lichten 
dwarsband zou kunnen spreken. De donkere punt is tegen 
den vleugelwortel duidelijk violet, naar de franje toe wor- 
den de schubben meer grauwbruin. Zij beslaat bij het 
exemplaar van den heer de Graaf slechts een groot vierde 
van den vleugel en is wortelwaarts een weinig hol, bij het 
Duitsche kan men de violette punt op een derde schatten 
en zij is, als boven gezegd, wortelwaarts bol. De franje 
is scherp afgescheiden grijswit, ook die der lichtgrijze 
achtervleugels. Onderzijde en achterlijf wat donkerder grijs, 
de pooten geelwit, donkergrijs gevlekt. Sprieten langer 
dan de helft der voorvleugels, niet alleen bij het inlandsche 
mannetje, maar ook bij het Duitsche voorwerp dat een 
wijfje is. Vleugeladeren als bij Gratiosella, de tweede tak 
der middenader gevorkt. Grootte die van Marginicolella 
Stainton. Mijne vroeger gevangen exemplaren vlogen des 
avonds op 16 en 25 Mei in kreupelhout, dat uit eiken, po- 
pulieren en ahorn bestond; het voorwerp van den heer de 
Graaf is den 19° Junij 1874 op Salix repens gevangen, mede 
bij ’s Gravenhage. Welligt leeft de rups op dit gewas; 
het stond ook niet ver van de vliegplaats der door mij 
gevangen exemplaren. Zeller had zijne exemplaren aan 
espenstammen gevangen. 


Rotterdam, 27 October 1874. 


BIJDRAGE TOT DE KENNIS VAN 
CALAMIA LUTOSA Hüsn. 


DOOR 


C..0d-. GRU BE 


(Lie plaat 7, fig. a—e). 


Mij in gezelschap van den heer Swierstra, Conservator 
aan het museum van het genootschap Natura Artis Magistra 
tot eene excursie naar een der IJdijken onzer stad bege- 
vende, welker dijken wij van tijd tot tijd bezoeken, von- 
den wij op een’ schoonen October-avond, behalve eene 
partij rupsen van Archilonche venosa Borkh. en andere 
soorten, tot ons groot genoegen eenige exemplaren van 
Calamia lutosa Hübn. 

Bijzonder met de vangst dezer steeds zeldzame soort in 
onzen schik, onderzochten wij het terrein gedurende eeni- 
sen tijd opmerkzaam, waardoor wij dien avond ruim 30 
stuks konden magtig worden. 

Maar wie schetst mijne vreugde, toen ik t’huis de vlin- 
ders bedaard en naauwkeurig onderzocht en eene ver- 
scheidenheid dezer soort in kleur en teekening, mij tot 
nog toe onbekend, ontdekte. 

Dadelijk sloeg ik mijne vraagbaak, «de Vlinders van 
Nederland» door P. C. T. Snellen, op en ontwaarde dat 
daar ook van geene verscheidenheid dezer soort gesproken 
werd, zoodat ik besloot eenige afbeeldingen der vlinders 
te maken en met eene korte omschrijving hiervoor aan de 


BIJDRAGE TOT DE KENNIS ENZ. 119 


Redactie van het Tijdschrift voor Entomologie een plaatsje 
te vragen. 


De kleur wisselt van zeer bleek (glanzend) geel tot bijna 
bruin, sommige exemplaren met eene mooije rooskleurige 
bestuiving, 
sprenkeling (dit vooral bij de mannelijke exemplaren.) 

De kleur van den thorax is gelijk aan die der voorvleu- 


andere weder met eene zeer fijne zwarte be- 


gels. Die der achtervleugels wisselt af van bijna zuiver wit 
tot sterk zwart bestoven, waarbij de stippenrij bijna verdwijnt. 

De stippenrijen der voorvleugels zijn bijna bij al mijne 
voorwerpen enkelvoudig. Bij een enkel evenwel kan men 
eene zeer flaauwe verdubbeling der tweede rij opmerken, 
die zich alleen van den binnenrand tot ader 4 of 5 ver- 
toont en aldaar vervloeit. De onderzijde wisselt af naar 
mate de kleur der bovenzijde. De duidelijkst gekleurde 
voorwerpen vertoonen tevens meestal (verg. fig. b) 
eene rij pijlvlekken vóór de stippenrij of daaraan ver- 
bonden. 

Volgens mijne afbeeldingen heb ik mijne vlinders tot 
vijf hoofdverscheidenheden gebragt, terwijl ik den voluit 
geteekenden vlinder als hoofdsoort beschouw; tusschen deze 
afwisselingen bevinden zich eene menigte tusschenvormen, 
waardoor zij allen als ’t ware ineenvloeijen. 

Volgens Guenée, Species Général, Noctuélites, die deze 
soort onder den naam van Nonagria lutosa beschrijft, 
komt de vlinder in Engeland vrij dikwijls voor en wisselt 
aldaar zoowel in kleur als in grootte af, ook volgens de 
Stett. Entom. Zeitung, waarin deze soort door den heer 
Schmidt onder den naam van Bathyerga beschreven is, 
wordt zij in een gedeelte van Duitschland gevonden. Ook 
daar verschilt zij menigvuldig in grootte en kleur, doch 
weinig in teekening. 

Het spijt mij bijzonder dat ik de werken van schrijvers 
als Hübner, Wood, Freyer en Herrich-Schäffer niet kan 


120 BIJDRAGE TOT DE KENNIS ENZ. 


raadplegen, ten einde ook volgens hunne afbeeldingen eene 
betere vergelijkende beschrijving te geven. Ik vermeen 
evenwel, dat de aldaar afgebeelde vlinders meest tot de 
bleeke variéteit behooren. 

Voor verdere naauwkeurige determinatie verwijs ik naar 
het reeds genoemde werk van den heer P. C. T. Snellen. 


Amsterdam, November 1874, 


AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 
VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 
(ZUID-WESTKUST VAN AFRIKA). 


DOOR 


C. RITSEMA Cz, 


Nadat de door den heer M. G. van Woerden in Congo 
verzamelde Lepidoptera en Hymenoptera in dit Tijdschrift 
behandeld zijn 1), komen de Coleoptera aan de beurt. 
Behalve ongeveer een zevental Diptera, die tot drie soorten 
behooren (Psilopus flecus Löw, ¢ en 2, [zie Tijdschrift 
voor Entomologie, 2% ser., dl. V (1870) blz. 227, pl. 9, 
fig. a en b| en eene tot nu toe ongedetermineerde Orlaline- 
en Dacus-soort) en het eigendom zijn van den heer F. M. van 
der Wulp, behooren al de door van Woerden van Congo 
overgezonden insecten tot deze drie orden. 

Stond Dr. Piaget mij de Hymenoptera welwillend ter 
bewerking af, de heer F. J. M. Heylaerts Jr. deed het wat 
betreft de Coleoptera. Hem zij daarvoor mijn’ hartelijken 
dank toegebragt. 

Van Woerden’s collectie bevatte 56 Coleoptera, verdeeld 
over 38 soorten, waarvan ’s Rijks Museum door ruil 13 
soorten verkreeg, terwijl de heer Heylaerts eene soort 
(eene Calleida) aan den heer Putzeys te Brussel afstond. 
16 van de 38 soorten bleken nieuw voor de wetenschap 
te zijn, en hare beschrijvingen komen, met uitzondering 
van die der Curculioniden, in dit opstel voor. 


1) Zie voor de eersten: Tijdschr. v. Entom., 2de ser., dl. VII (1872) blz. 1—110, 
pl. 1—8, en voor de laatsten: Zijdschr. v. Entom. dl. XVII (1874) blz. 175 —211, pl. 11. 


123 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


Als belangrijk voor de kennis van de geographische ver- 
spreiding der Coleoptera zij hier nog vermeld, dat zich 
in deze collectie een exemplaar bevond, van de over Noor- 
delijk- en Midden-Europa en Westelijk-Azié , met inbegrip 
van Perzié, verspreide Aphodius rufipes L., alsmede een 
exemplaar van den voor zoo ver mi bekend is nog slechts 
op Madagascar aangetroffen Coptops lituratus Klug. 


Lijst der soorten. 


Fam. Carabides. 
3.,Galleidarspee® GM vce ccc, ee OO e 


Fam. Paussides. 


2, Paussus Woerdenn, nov. speen. ST) 
Fam. Scarabaeides. 

3. Aphodius rufipes L. 1» 

4. Trochalus carinatus Schönh. die) 

9. » chrysomelinus Gerst. 2» 

6. Adoretus cinerarius De]. 2» 

7. Temnorhynchus Diana Palis. 2» 

S. Heterorrhina Africana Drur. var. A» 

Fam. Elaterides. 

9. Ischiodontusy Candezei, nov, spec. = =.) Sl 
Fam. Malacodermata. 

40; Luciola affimis ‚now. spec. PE 2) 
14: Apalochrus nobilis Erichs. RR ck RS TR) 
Fam. Tenebrionides. 
12.40patrum Angolense;,Erichs.;, ue > 22 2 
43. Anemia scalpturatas DOM spet, 22 essen 
Fam. Cistelides. 

44. Allecula (Dietopsis) Aethiopica, nov. spec. . . 2 » 
Fam. Lagriides. 

19. Lagria ;obscusagli 22. a lee a 
16. »  Heylaertsi, nov. spec. 2» 


bo 
Ot 


5 D 


Eee 


VI VI DI N IN 


KO 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 


Fam. Oedemerides. 


. Ananca phthisica, nov. spec. 


Fam. Curculionides. 

. nov: gen. et nov. spec. 

. nov. gen. el nov. spec. 

. Baridius nov. spec ? 

Fam. Cerambicides. 

. Coptops lituratus Klug. 

. Ceroplesis bieincta F. 

Fam. Chrysomelides. 
groep Criocerini. 

. Lema armata F. 

>»  laevicollis, nov. spec. 


groep Clythrini. 
Clythra (Gynandrophthalma) Woerdenii, nov. 
Specs. 
eroep Eumolpini. 
. Rhyparida nigrolimbata, nov. spec. 
eroep Chrysomelini. 
. Entomoscelis cincta Oliv. 


groep Gallerucini. 


Galleruca (Adorium) typographica, nov. spec. . 


» (Rhaphidopalpus) delata Erichs. 

» (Calomicrus) intermedia, nov. spec. . 
» ( » ) foveata Oliv. 

» ( » ) irregularis, nov. spec. . 


groep Halticini. 
. Haltica (Podagrica) dilecta Dalm. 
groep Hispini. 
. Hispa distincta, nov. spec. 


Fam. Endomychides. 
. Ancylopus graphicus Gorh.. . 


D => > 


— 


bo 


bo 


» 
» 


» 


» 


» 


» 


124 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


36. Danae Senegalensis Gerst. ; ex: 
Fam. Coccinellides. 

37. Cydonia lunata F. war. yulpına FN ae. > 

ac. Rodolia vermiculata Thoms. … 


1. Calleida spec? 

Deze kever berust in de collectie van den heer Putzeys 
te Brussel. Het is mij niet gelukt den naam der soort te 
weten te komen. 


2. Paussus Woerdenii, nov. spec. 

Deze soort, die eene zeer gestrekte gedaante bezit, be- 
hoort tot Westwood’s sectie B (prothorax subcontinuus) en 
is zeer na verwant aan Paussus selosus van genoemden 
Schrijver (Proceedings of the Linnean Society of London, 
19 June 1849, p. 60, en Thesaurus Entomologicus Oxoniensis, 
p- 95, pl. 19, fig. 4 en Aa). 

Hare lengte bedraagt 8 mm. De sprieten, kop, pro- 
thorax en pooten zijn donker roodbruin, het meso- en 
het metasternum als ook de onderzijde van het achterlijf 
licht geelbruin, terwijl het pygidium de kleur der pooten 
bezit. De dekschilden zijn lichter en minder roodbruin 
van kleur dan kop en prothorax. 

De kop is vrij sterk platgedrukt en vertoont, behalve 
een fijn en onbehaard doorntje tusschen de oogen, niets 
bijzonders; het gedeelte dat vóór het bedoelde doorntje 
ligt, is met dooreengemengde fijne en grove puntjes digt 
bedekt (zeer fijn gechagrineerd); achter het doorntje be- 
speurt men slechts fijne puntjes; de oogen zijn groot en 
puilen sterk uit. De sprieten zijn op het voorhoofd on- 
middellijk naast elkander geplaatst, zoodat er geene ruimte 
tusschen open blijft. Zij komen zeer sterk overeen met 
die van Paussus setosus Westw.; de knods, die evenals bij 
de genoemde soort overlangs door eene scherpe kiel om- 
geven is en parallel loopende zijden heeft, is echter iets 
meer gedrongen van vorm, en de kegelvormige tand waarin 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 125 


de scherpe achterrand aan de basis uitloopt, min of meer 
gespleten; de eerste geleding is kort en dik, en zeer digt 
met grove puntjes bedekt; de knods echter is wel zeer 
digt, maar uiterst fijn bestippeld, en draagt verspreide korte 
witte borstelhaartjes, die men ook op de geheele rugzijde 
van het insect waarneemt; langs den scherpen achterrand 
van de knods komt eene ri) grove goudglanzige haartjes voor. 

De prothorax is smaller dan de kop met de oogen, en 
evenals de kop door de fijne en digte bestippeling zonder 
glans; het voorste en breedste gedeelte is door den naar 
achteren uitgebogen dwarschen indruk breed hartvormig, 
en door eene naauwelijks merkbare, van voren gladde en 
van achteren ingedrukte langsstreep in tweeën gedeeld; 
het smallere achterste gedeelte vertoont op het midden 
een’ breeden overlangschen indruk, die aan de basis begint 
en aan een’ flaauwen dwarschen indruk even voor den 
achterrand eindigt. 

De pooten zijn lang en dun, glanzend doch met ver- 
spreide puntjes waarin een borstelhaartje ontspringt, be- 
dekt; van de tarsen, die ongeveer zoo breed zijn als de 
scheenen, is het eerste lid klein, het tweede, derde en 
vierde onderling gelijk, het laatste bijna zoo lang als de 
drie voorgaanden te zamen; de scheenen der achterpooten 
zijn van twee eindsporen voorzien. 

De dekschilden zijn glanzend, en nemen naar achteren 
slechts zeer weinig in breedte toe; zij zijn bedekt met 
fijne puntjes waarin een wit haartje ontspringt. 

Het meso- en het metasternum is glad en glanzend, en 
van slechts weinige en fijne puntjes voorzien; over het 
midden van het metasternum neemt men ook eene fijne 
langsstreep waar. De buikzijde van het achterlijf is glad 
en glanzend, en met fijne verspreide puntjes bedekt; op 
het laatste segment, dat langer is dan de beide voor- 
gaanden te zamen, is de bestippeling, vooral aan de zijden, 
aanmerkelijk digter; het pygidium is niettegenstaande de 
grove bestippeling glanzend. 


126 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


Van deze soort zond van Woerden, wiens naam ik aan 
haar gegeven heb, slechts één exemplaar over, dat zich 
tegenwoordig in ’s Rijks Museum te Leiden bevindt. 


3. Aphodius rufipes Linnaeus, Fauna Suecica I, p. 1395 
n°. 403 (Scarabaeus). — Mulsant, Histoire na- 
turelle des Coléoptères de France. Lamellicornes. 
p. 271 (Acrossus). — Erichson, Natwrgeschichte 
der Insecten Deutschlands. Coleoptera. Bd. III, 
S. 892, n°. 68. — von Harold, Berliner Ento- 
mologische Zeitschrift. Jahrg. VI (4862). S. 390, 
n°. 45. — Redtenbacher, Fauna Austriaca. 
Käfer, 3° Aufl. Bd: 1, >. 468. 

Het eenige exemplaar dat zich in deze collectie bevond, 
en dat het eigendom is gebleven van den heer Heylaerts, 
is 11 mm. lang en 5 mm. breed, en heeft kop en borst- 
stuk donkerder van kleur dan de dekschilden, die choco- 
ladekleurig zijn. Slechts door de meer bruine kleur der 
pooten, die mij aan de variëteit Brunnipes, Steven 1. | 
doet denken, wijkt het van de type af. 

Volgens von Harold (I. ec.) is Aphodius rufipes L. over 
Noordelijk- en Midden-Europa, en Westelijk-Azie met inbe- 
grip van Perzië verspeid. De aanwezigheid in Congo doet ech- 
ter eene veel grootere geographische verbreiding vermoeden. 


4. Trochalus carinatus Schönherr, Synonymia Inseclorum. 
Bd. 1, 3ter Theil. Appendix, S. 98, n°. 196 
(Melolontha). — Burmeister, Handbuch der 
Entomologie. Bd. IV, 2te Abth. S. 162. 

Van deze soort zond van Woerden slechts één exem- 
plaar over, dat zich in de collectie van den heer Heylaerts 
bevindt. ’s Rijks Museum bezit van haar twee exemplaren 
van den Senegal afkomstig. 

5. Trochalus chrysomelinus Gerstaecker, Archiv für Na- 
turgeschichte. Jahrg. XXXHI, Bd. LS. 43, 
n°. 77, — id. Die Gliederthier-Fauna des Sansibar- 
Gebietes. S. 117, n°. 128. 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 127 


De beide exemplaren die ik voor mij heb en die het 
eigendom zijn van den heer Heylaerts, zijn kleiner dan de 
door Gerstaecker t. a. pl. beschrevenen, daar een van 
hen 8 mm., het andere nog iets minder lang is. Het 
kleinste voorwerp is roestbruin, aan de onderzijde iets 
lichter; het grootste is zwart, met uitzondering van den 
achterrand der dekschilden, het middelste gedeelte van 
het mesosternum, het achterlijf en de pooten, welke deelen 
donkerbruin gekleurd zijn; het laatste achterlijfsseement 
is echter helderder van kleur dan de vorigen. Voor het 
overige stemmen beide exemplaren met elkander overeen, 
en beantwoorden zeer goed aan Gerstaecker’s beschrijving. — 
De beide exemplaren van Gerstaecker waren in het laatst 
van October aan het Jipe-meer gevangen. 


6. Adoretus cinerarius Dejean, Catalogue des Coléoptères. 
9° éd. p. 174 (Trigonostoma). — Burmeister, 
Handbuch der Entomologie. Bd. IV, 1% Abth. 
D. 470g me. 17. 

Volgens den Catalogus Coleopterorum van Gemminger en 
von Harold (tom. IV, p. 1235) behoort deze soort den 
naam te drageri van Adorelus umbrosus F. en is voorts 
synoniem met Adoretus bufo Dej., compressus Weber, hir- 
tellus Casteln., luleipes Casteln., mundanus Bug., mutabilis 
Hombr. et Jacq. en stupidus Wiedem., terwijl A. femoratus 
Casteln. eene variéteit van haar zou zijn. 

°s Rijks Museum bezit van deze soort onder den hier 
aangenomen naam, behalve een der beide exemplaren van 
van Woerden (het andere is het eigendom gebleven van 
den heer Heylaerts), twee exemplaren van den Senegal. 


7. Temnorhynchus Diana Palisot de Beauvois, Insectes 
recueillis en Afrique et en Amérique p. 4. Coléo- 
pteres pl.1, fig. 4 (Scarabaeus). — Burmeister, 
Handbuch der Entomologie. Bd. V.S. 182, n°. 2. — 
Boheman, Insecta Caffrariae. tom. II. p. 5, 
n°. 675. — Gerstaecker, Die Gliederthier- Fauna 
des Sansibar-Gebietes. p. 107, n°. 109. 


128 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


Syn. Coptorhinus Antiochus, Dejean, Catalogue des 
Coléoptères. 3° éd. p. 168. 

Van deze soort zond van Woerden een paartje over, 
dat aan den heer Heylaerts behoort. ’s Rijks Museum bezit 
van haar één d en twee 99 eveneens van Congo, en een 
grooter en donkerder gekleurd 3 van het meer zuidelijk 
gelegen Mossamedes. 


S. Heterorrhina Africana Drury, Illustrations of Exotic In- 
sects. vol. IL p. 54. pl. 30, fig. 4 (Scarabaeus). — 
Schaum, Annales de la Société Entomologique 
de France. 2° sér. tom. 7 (1849). p. 249. — 
Bates, Transactions of the London Entomological 
Society for 1870. p. 529. 

Het voorwerp dat zich in deze collectie bevond, behoort, 
te oordeelen naar den gelen zoom der dekschilden, tot de 
naar het schijnt in Neder-Guinea te huis behoorende 
variëteit G van Schaum. De gele kleur van den zoom 
strekt zich echter, doch in een’ iets minder helderen tint, 
zoodanig uit over de dekschilden, dat deze slechts op de 
schouders en op het achterste gedeelte de typische groene 
kleur behouden hebben; zij vertoonen niettemin over 
hunne geheele oppervlakte een’ fraai groenen weerschijn ; 
het schildje is prachtig vuurglanzig, terwijl ook de kop, 
de thorax en de geheele buikzijde van den kever eenigszins 
in dien gloed deelen. 

’s Rijks Museum bezit van de hier beschreven prachtige 
variëteit een voorwerp, waarvan echter geen naauwkeuriger 
vindplaats dan Afrika bekend is. 


9. Ischiodontus Candezei, nov. spec. 1). 

De lengte dezer soort bedraagt 15, de breedte 35 mm. 
Zij is glanzend bruin van kleur, en vrij digt bedekt met 
korte bruinachtig grijze haren. De sprieten zijn kort, 
daar zij niet tot aan de achterhoeken van den prothorax 


1) Zie ook voor de beschrijving dezer soort: the Entomologist’s Monthly Maga- 
zine vol. X (March, 1874) p. 223. 


L- 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 129 


reiken; hunne geledingen zijn fijn en digt behaard en 
bovendien van eenige langere haren voorzien; de derde 
geleding heeft den vorm en ten naastenbij de grootte van 
de vierde. De prothorax is zoo lang als breed, naar voren 
versmald, terwijl de zijden een weinig gebogen zijn; hij is 
behalve aan het voorste gedeelte slechts weinig gewelfd, 
tamelijk digt met puntjes bedekt, die welke op de zijden 
voorkomen zijn genaveld; de achterhoeken zijn naar ach- 
teren gerigt, kort, scherp en gekield. De dekschilden zijn 
zoo breed als de prothorax, en minstens twee en een half 
maal zoo lang, op het voorste gedeelte evenwijdig, naar 
achteren flaauw boogvormig versmald en een weinig toe- 
gespitst; zij zijn gewelfd en met diepe van puntjes voor- 
ziene langsstrepen bedekt. De kleur der buikzijde en van 
de pooten is dezelfde als die van de rugzijde. 

Deze soort, door mij naar Dr. E. Candèze benoemd, 
behoort in de onmiddellijke nabijheid van J. ovalis Cand. 
geplaatst te worden, van welke soort zij overigens door 
eenige belangrijke kenmerken afwijkt. De heupen der 
achterpooten zijn slechts in geringe mate hoekig, en in 
dit opzigt maakt zij een’ overgangsvorm uit tusschen de 
geslachten Ischiodontus en Psephus Cand. 

Van Woerden's collectie bevatte van deze soort slechts 
een enkel exemplaar dat aan den heer Heylaerts behoort. 
Ik heb mijne determinatie aan het oordeel van den heer 
Candèze onderworpen. 


40. Luciola affinis, nov. spec. 


Deze soort is verwant aan Luciola discicollis Lap. (Annales 
de la Société entomologique de France. 1833, p. 147, n°. 2) 
en nog meer aan Luciola linearis Gerst. (Die Gliederthier- 
Fauna des Sansibar-Gebietes, S. 152, n°.196), welke laatste 
zij slechts weinig in grootte overtreft, daar zij 8 à 9 mm. 
lang is. Evenals de beide genoemde soorten behoudt zij 
over hare geheele lengte dezelfde breedte. 


De kop is zwart, tusschen de oogen flaauw uitgehold, 
9 


130 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


glanzend, en digt met puntjes bedekt; de bovenkaken zijn 
geelachtig bruin, de palpen vaalzwart; de digt met graauwe 
haartjes bedekte sprieten zijn zwart, de onderzijde der 
beide eerste geledingen evenwel vuilbruin. De prothorax 
is breeder dan lang, aan den eenigszins opgebogen voorrand 
bijna regelmatig afgerond, aan den achterrand gegolfd, 
met vri) sterk uitspringende, naar beneden gebogen hoeken; 
de digt met fijne puntjes en graauwe haartjes bedekte rug- 
zijde (pronotum) is oranje-rood, met eene van voren breed 
afgeronde zwarte vlek, die zich tot digt aan den voor- en 
achterrand uitstrekt, doch van de zijranden verder verwij- 
derd blijft; de buikzijde van den thorax is meer geel van 
kleur en minder behaard, terwijl het metasternum op het 
midden zwart gekleurd is. Van de pooten zijn de heupen, 
het eerste drievierde gedeelte der dijen en de klaauwtjes 
der tarsen geel, het overige is vaalzwart, het midden der 
scheenen echter een weinig gebruind. Het schildje is drie- 
hoekig, digt met fijne puntjes bedekt en oranje-rood. De 
binnen-, achter- en buitenrand der dekschilden, alsook 
de omgeslagen zoom, zijn vuilgeel; langs den buitenrand 
is de gele zoom breeder dan langs den binnenrand of 
sutuur; het overige gedeelte der dekschilden is vaal- 
‘zwart. De dekschilden zijn met graauwe haartjes en met 
puntjes die min of meer in elkander vloeijen digt bedekt, 
terwijl men over het midden en tusschen het midden 
en de sutuur eene gladde, flaauw verheven langsstreep 
opmerkt; een spoor van eene dergelijke streep komt ook 
tusschen het midden en den buitenrand voor. Op de buik- 
zijde van het achterlijf zijn de vier eerste segmenten zwart, 
de drie eersten echter met oranje-rooden achterrand, de 
beide laatste segmenten geelachtig wit; op de rugzijde 
schijnt het achterlijf geheel zwart te zijn, met uitzondering 
van het oranje-roode laatste segment. 

Van Woerden’s collectie bevatte van deze soort twee 
exemplaren; een dezer bevindt zich in de collectie van 
'sRijks Museum, het andere in die van den heer Heylaerts. 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 131 


11. Apalochrus nobilis Erichson, Beitrag zur Insecten- 
Fauna von Angola, in: Archiv für Naturgeschichte. 
ger Jahrg. (1843). Bd. I, S. 226, n°. 41. 
Van deze soort zond van Woerden één mannetje over, 
dat zich in de collectie van den heer Heylaerts bevindt. 


12. Opatrum Angolense Erichson, Beitrag zur Insecten- 
Fauna von Angola, in: Archiv für Naturgeschichte. 
9 Jahre. sista). Bor Sn 247. nt 89. 

De vier tot deze soort behoorende individuen zijn door 
den heer Miedel te Luik, die zich tegenwoordig met eene 
monographische bewerking van het geslacht Opatrum bezig 
houdt, met de type uit het Berlijnsche Museum vergeleken. 
'sRijks Museum te Leiden was in het bezit gekomen van 
twee dezer voorwerpen, doch heeft er een aan den heer 
Miedel afgestaan; de beide anderen zijn het eigendom van 
den heer Heylaerts gebleven. 


13. Anemia sculpturata, nov. spec. 


Lang 7, breed 4 mm. — Tamelijk glanzend, zwart; 
sprieten, palpen en tarsen helder roodbruin, dijen en 
scheenen zeer donker bruin. De kop zeer digt bedekt met 
diepe puntjes, die aan de zijden in eene overlangsche rig- 
ting eenigszins ineenvloeijen; het kopschild op het midden 
van den voorrand diep uitgesneden. Het pronotum ruim 
tweemaal zoo breed als lang, regelmatig gewelfd; de zijden 
gebogen, onmiddellijk voor den regt afgesneden achterrand 
bijna onmerkbaar ingesnoerd, waardoor de hoeken een 
weinig uitsteken; de vooruitspringende hoeken aan weder- 
zijde van den voorrand stomp; zijranden en achterrand 
eenigszins opgebogen, de voorrand ter wederzijde en de 
zijranden geheel met lange bruingele haren bezet; de ge- 
heele oppervlakte zeer digt en gelijkmatig met puntjes be- 
dekt, langs het middengedeelte van den voorrand evenwel 
eene smalle gladde lijst; het scutellum is min of meer 
hartvormig en met slechts enkele puntjes bedekt. De dek- 
schilden zijn niet of slechts zeer weinig breeder dan de 


132 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


thorax, minder met puntjes dan wel met cene min of meer 
schelpachtige sculptuur bedekt, de voorrand niet regt, maar 
op het midden eenigszins naar achteren gebogen, de zij- 
randen evenals die van den prothorax met lange bruingele 
haren bezet. Dergelijke haren neemt men voorts aan de 
pooten (vooral aan de voorzijde der dijen) alsook tusschen 
de heupen van het eerste paar waar. De scheenen zijn 
aan het eind sterk verbreed (aan het voorste paar is deze 
verbreeding het sterkst en gaafrandig, aan de beide laatste 
paren echter stomp zaagtandig of liever gekarteld) en op 
het midden van den buitenrand van een’ sterken tand 
voorzien; het gedeelte tusschen dezen tand en de knie is 
aan het voorste paar met zes kleine tandjes gewapend, 
waarvan de drie ondersten het meest in het oog loopen, 
aan de beide andere paren is dit gedeelte eens of twee- 
maal ingesneden; schuins over de voorzijde der scheenen 
van de beide laatste pootenparen , bemerkt men nog, ter 
hoogte van den tand op het midden, eene zaagtandig gewa- 
pende kiel. De onderzijde van den thorax is met verspreide 
bruingele haren en digt met fijne puntjes bedekt; op het 
midden van het metasternum zijn deze puntjes grover en 
meer verspreid geplaatst; ook de onderzijde van het ach- 
terlijf draagt verspreide bruingele haren; het laatste seg- 
ment is digt met puntjes bedekt, de overige segmenten 
vertoonen er slechts eenigen op de voorste helft. 

Het exemplaar, waarnaar deze beschrijving genomen is, 
behoort aan den heer Heylaerts. 


14. Allecula (Dietopsis) Aethiopica, nov. spec. 


Het bezit van eene betrekkelijk groote lamel aan de 
onderzijde van de voorlaatste geleding van alle tarsen, en 
eene dergelijke aan het derde lid van de beide voorste 
paren, de grootte van de derde geleding der sprieten in 
verhouding tot de vierde (de derde is nl. slechts zeer weinig 
langer dan de vierde) en die van het eerste lid der voor- 
tarsen in verhouding tot het tweede en derde te zamen (het 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 133 


eerste is driehoekig en korter dan de som der beide vol- 
genden), heeft mij doen besluiten de hier te beschrijven 
soort in het ondergeslacht Dielopsis Sol. (de Castelnau, 
Histoire naturelle des Insectes Coléoptères, tom. Il, 1” part. 
p. 243, en Lacordaire, Genera des Coléoptères, tom. V, 2” 
part. p. 503) te rangschikken. 

De lengte bedraagt 5, de breedte 2,25 mm. De kleur 
is licht roodbruin, op de buikzijde helderder dan op de 
rugzijde, welke laatste digt met fijne, geelachtige haartjes 
bedekt is; de oogen, de groef daartusschen, de sprieten 
te beginnen met de vijfde geleding, als ook de zijden en 
de twee laatste segmenten van het achterlijf zijn zwart of 
zwartachtig. De kop is met fijne puntjes digt bedekt en 
tusschen de oogen van een’ dwarschen indruk voorzien. 
Van de sprieten, die iets korter zijn dan de halve ligchaams- 
lengte en onder een’ opstaanden rand zijn ingeplant, is de 
tweede geleding klein, de derde een weinig langer dan de 
vierde, de overigen, die behalve de eironde laatste geleding 
naar het einde merkbaar breeder worden, van ongeveer 
gelijke lengte. De prothorax is bijna halfcirkelvormig, aan 
den voorrand echter eenigszins afgeplat, de achterrand is 
driemaal gegolfd, en wel ter wederzijde van het schildje 
breed en op het midden tegenover het schildje smal, ter- 
wijl de uitstekende hoeken de schouders eenigszins om- 
vatten; het pronotum is zeer digt met fijne puntjes bedekt, 
en vertoont ter wederzijde van het schildje aan den ach- 
terrand een’ flaauwen indruk. Het schildje is breed drie- 
hoekig met gebogen zijden en digt met puntjes bedekt; 
de dekschilden zijn overlangs gestreept, de strepen met 
grove, de tusschenruimte met fijne puntjes bedekt. De 
onderzijde van den kever is digt bedekt met puntjes, die 
op het sternum grover zijn dan op het achterlijf. Van de 
pooten zijn de scheenen en de tarsen donkerder van kleur 
dan de dijen; de voorlaatste geleding van alle tarsen en 
het derde lid der beide voorste paren is aan de onderzijde 
van eene lamel voorzien; aan de voortarsen is het eerste 


134 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


lid driehoekig en kleiner dan het tweede en derde te 
zamen; de klaauwtjes der tarsen zijn met zes of zeven 
tandjes gewapend. 

Van de twee door van Woerden overgezonden exemplaren 
bezit ’s Rijks Museum er een, de heer Heylaerts het andere. 


15. Lagria obscura Fabricius, Entomologia systematica. tom. 
I, pars 2. p. 79. — id., Systema Eleutheratorum. tom. 
II, p. 70. — Klug, Bericht über eine auf Madagascar 
veranstaltete Sammlung von Insecten aus der Ord- 


nung Coleoptera. p. 99, n°. 148.. — Fairmaire, 
Annales de la Société entomologique de France. 
1869. p. 241. 


Van deze soort zond van Woerden een paartje over. Het 
wijfje bevindt zich in de collectie van den heer Heylaerts, 
het mannetje in ’s Rijks Museum. 


16. Lagria Heylaertsi, nov. spec. 
? Syn. Lagria violacea !), Westermann i. |. Dejean, 
Catalogue des Coleopteres, 3° éd. p. 237. 

De lengte van deze gevleugelde soort bedraagt 8 mm. 
De kop, de eerste geleding der sprieten, de thorax, het 
schildje en de pooten zijn zeer donker staalblaauw, de 
monddeelen en de sprieten (met uitzondering van de 
eerste geleding) zwart , de onderzijde van den kever 
glanzend zwart, een weinig in het blaauwe spelende. De 
kop is met grove puntjes digt bedekt en draagt ver- 
spreide lange witte haren; tegen den prothorax is hy 
eenigszins versmald. De sprieten hebben iets meer dan 
de halve ligchaamslengte; de vier eerste, eenigszins glanzige 
geledingen dragen verspreide lange witte haren; de vijfde 
en volgenden zijn zeer digt met fijne puntjes bedekt en 


1) Onder dezen zelfden naam is door Palisot de Beauvois (Inseeies recueillis en 
Afrique et en Amérique p. 141. Coléoptères pl. 30 4 fig. 4) eene Lagria-soort (van 
de onze verschillend) uit het koningrijk Oware afkomstig beschreven, voorafgegaan 
door de beschrijving van eene andere soort, Lagria testacea, van dezelfde plaats. 
Beide soorten zal men te vergeefs in den Catalogus Coleopterorum van Gemminger 
en von Harold zoeken. 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA, 199 


dofzwart; de eerste geleding is dik, bijna cylindrisch, de 
tweede is half zoo lang, de derde iets langer dan de 
eerste, de vierde wederom even lang als de eerste; de 
vijfde tot tiende zijn kort en naar het einde verbreed, dat 
vooral aan de onderzijde van de zesde en zevende geleding 
het geval is; de laatste geleding is zoo lang als de drie 
voorgaanden te zamen, bijna cylindrisch, doch naar het 
stomp toegespitste einde eenigszins dikker wordende; ook 
is zij flaauw naar binnen gebogen. De prothorax is een 
weinig smaller dan het breedste gedeelte van den kop, 
cylindrisch en meer lang dan breed; de zijden zijn gegolfd 
en wel zóó, dat zij op de eerste helft naar buiten, op de 
tweede naar binnen gebogen zijn; hij is digt met grove 
puntjes en spaarzaam met lange witte haren bedekt; op 
het sternum is de bestippeling uiterst fijn en op het 
metasternum zeer verspreid; het schildje is half eirond 
en digt met puntjes bedekt. Van de pooten zijn de dijen 
en de scheenen tamelijk digt met witte, de onderzijde 
der tarsen zeer digt met bleek goudglanzige haren bezet. 
De dekschilden zijn aan de basis ongeveer tweemaal zoo 
breed als de prothorax, en nemen naar achteren een 
weinig in breedte toe; zij zijn roodpaars van kleur, fraai 
koperglanzig en digt met grove puntjes bedekt; de fijne 
witte haren die er op voorkomen zijn korter dan die van 
kop en thorax. De buikzijde van het achterlijf is met 
verspreide en uiterst fijne puntjes bedekt. i 

Van Woerden’s collectie bevatte van deze soort twee 
mannetjes; een daarvan berust in ’s Rijks Museum, het 
andere bij den heer Heylaerts, wiens naam ik aan deze 
soort gegeven heb. Zij moet na verwant zijn aan Lagria vestita 
Casteln. (Histoire naturelle des Insectes Goléoptères. tom. II 
p. 256, n°. 5) van den Senegal en de kust van Guinea, 
welke volgens Gemminger en von Harold’s Catalogus Cole- 
opterorum (tom. VII, p. 2076) synoniem is met de gelijk- 
namige soort van Dejean (Catalogue des Coléoptéres 3° éd. 
p. 237) van de Kaap de Goede Hoop, ja ik zou haar voor 


136 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


het mannetje van deze soort gehouden hebben, had niet 
de Castelnau in zijne beschrijving gezegd «D’un beau bleu 
violet», terwijl de kleur van mijne soort zeer donker 
staalblaauw is. 


17. Ananca phthisica, nov. spec. 


Lengte 8, breedte in de schouders 2,5 mm. Het geheele 
insect is met zeer fijne witte glanzige haartjes bedekt. De 
kleur is bleek vuilgeel, met een’ aan de binnenzijde 
zacht uitvloeijenden donkergrijzen band over de buitenste 
helft der dekschilden. Het uiteinde der bovenkaken en 
de oogen zijn zwart. De bovenlip en het kopschild zijn 
met verspreide fijne puntjes bedekt. Op het overige ge- 
deelte van den kop is de bestippeling tamelijk digt, op den 
thorax zeer digt; over het midden van dezen laatsten 
loopt eene vooral op het midden duidelijk zigtbare gladde 
streep, aan wederzijde waarvan op het breedste (het 
voorste) gedeelte van den thorax een groote ronde indruk 
voorkomt. De dekschilden zijn uiterst fijn bestippeld, en 
met vier slechts zeer weinig verheven langsribben voorzien, 
waarvan de beide binnensten duidelijk, de beide buitensten 
echter bijna niet in het oog loopen; de bovenbedoelde 
grijze band ligt tusschen de tweede en vierde van deze 
ribben, en strekt zich niet volkomen tot aan het eind der 
dekschilden uit. De buikzijde van het achterlijf is bruin- 
achtig, terwijl de sporen der scheenen en de klaauwtjes 
der tarsen donkerbruin zijn. 

Het mannetje waaraan ik deze beschrijving ontleende, is 
het eigendom van den heer Heylaerts. 


18. Eene Curculionide, tot een aan het geslacht Sideroduc- 
tylus Schönh. verwant nieuw genus behoorende. 


19. Eene Curculionide, waarvoor, evenals voor het vorig 
nommer, een nieuw geslacht in de buurt van Siderodac- 
tylus moet worden opgerigt, 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 137 


20. Baridius nov. spec. ? !) 

91. Coptops lituratus Klug, Bericht über eine auf Madu- 
gascar veranstaltete Sammlung von Insecten 
aus der Ordnung Coleoptera. S. 118, n°. 191. 
Tab. V. fig. 4 (Lamia). — Fairmaire, Annales 
de la Société entomologique de France. 5° ser. 
ioms:T. p. 67. 

Syn. Coptops Goudoti, Dupont. Dejean, Catalogue des 

Coléoptères. 3° éd. p. 371. 

Van deze soort, die zoo ver ik weet tot dusver slechts 
van het eiland Madagascar bekend was, en die door 
Dejean (Catalogue des Coléoptères, 3° éd. p. 370), Sturm 
(Catalog meiner Käfer-Sammlung 1843, S. 258) en Coquerel 
(Voyage à Madagascar par A. Vinson. Annexe CG, p. 16) in 
het geslacht Crossotus Serv. wordt geplaatst, bevatte van 
Woerden’s collectie één voorwerp, dat aan den heer Hey- 
laerts behoort. 


22. Ceroplesis bicincta Fabricius, Supplementum Entomo- 
logie Systematico, p. A45.— id., Systema Eleu- 
theratorum, tom. II, p. 296, n°. 80 (Lamia). — 
Bates, Transactions of the Entomological Society 
of London. 1870. p. 530. 

Syn. Cerambyx continuus Olivier, Entomologie, tom. 
EY (ues 67), p. 123 pl. 23, fig. AUT 


volg. Lacordaire 
Cerambyx orientalis Herbst. (Genera des Coléo- 


» caffer Thunberg. (ptéres, tom. IX, prt. 
da pi 429, noted, 


» Herbsti Gmelin. Linnaeus, Systema 

Naturae, éd. XIII, tom. I, pars 4, p. 1827. 

Van deze soort zijn door van Woerden twee exemplaren 
overgezonden, waarvan een zich in de collectie van’s Rijks 


1) Daar van Woerden’s collectie van n°. 18 en 19 slechts een enkel exemplaar, 
en van n°. 20 slechts één tamelijk gaaf en één zeer beschadigd exemplaar bevat, 
acht ik het, vooral ook op aanraden van mijn’ vriend den Curculioloog W. Roelofs, 
aan wiens oordeel ik mijne determinatie van deze nommers heb onderworpen, raad- 
zaam, hunne beschrijving voorloopig achterwege te laten. De voorwerpen berusten in 
de collectie van den heer Heylaerts. 


138 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


Museum, het andere zich in die van den heer Heylaerts 
bevindt. 


23. Lema armata Fabricius, Systema Eleutheratorum, 
tom. I, p. 472, n°. 5. — Dejean, Catalogue 
des Coléoptéres. 3° éd. p. 386. — Lacordaire, 
Monographie des Coléoptéres subpentamères de 
la famille des Phytophages. tom. I, p. 327, n°. 20. 

Syn. Crioceris Senegalensis Olivier, Entomologie, tom. 
VEC. 04) ep 7307 pl tear: 
Een exemplaar dat aan den heer Heylaerts behoort. 


24. Lema laevicollis, nov. spec. 

Ten naauwste verwant aan Lema armata F., doch van 
deze door de volgende kenmerken te onderscheiden: iets 
breeder van vorm en achter de schouders eenigszins zamen- 
geknepen, zoodat de schouders sterker uitpuilen; de 
sprieten langer en dunner; de beide voorhoofdsknobbels 
slechts met zeer weinig puntjes bedekt; op de rugzijde 
van den prothorax ontbreekt de dwarsgroef even achter 
de basis, terwijl de puntjes van de langsstreep over het 
midden fijner zijn en meer verspreid staan; evenals op 
deze langsstreep schemert ook op de met puntjes bedekte 
plaatsen aan weerszijde van de basis eenig zwart door; 
voorts blijven op het einde der dekschilden de in de 
langsgroeven voorkomende puntjes geheel op zich zelf 
staan en vloeijen niet ineen, hetgeen aan de bestippeling 
dezer deelen een regelmatiger aanzien geeft; ten slotte is 
ook de bestippeling der buikzijde van het achterlijf fijner 
en meer verspreid. 

Slechts een enkel voorwerp, dat het eigendom van 
's Rijks Museum geworden is, bevond zich in deze collectie. 


25. Clythra (Gynandrophthalma) Woerdenii, nov. spec. 

Wat de kleur betreft komt deze soort volkomen overeen 
met de var. A van Lacordaire’s G. atripennis (Mon. Col. 
subpent. tom. II, p. 270, n°, 16), doch is van deze ge- 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA, 139 


makkelijk te onderscheiden, doordien de kop tot aan de 
oogen in den thorax teruggetrokken en de thorax breeder 
dan lang is, terwijl ook de puntjes op de dekschilden in 
rijen geplaatst zijn. 

De lengte van het wijfje (het mannetje is mij niet bekend) 
bedraagt 5 mm. De kleur van den kop, den thorax, het 
scutellum, de geheele onderzijde en de pooten is rood (de 
onderzijde en de pooten echter wat bleeker), die van de 
sprieten, oogen en dekschilden zwart, de eersten evenwel 
met uitzondering van de vier eerste geledingen en den 
rugkant van de drie volgenden, de laatsten met uitzonde- 
ring van eene dubbel boogvormig uitgesneden kleine vlek 
aan het uiteinde, hetgeen alles vuilgeel is; voorts is het 
eind der bovenkaken en van de tarsklaauwtjes zwart. De 
kop, die tot aan de oogen in den thorax teruggetrokken 
is, is glad en glanzend, en op het aangezigt met enkele 
zeer verspreid staande puntjes bedekt; langs den bovensten 
oogrand en op het midden van het voorhoofd en den schedel 
neemt men een’ indruk waar; die op het voorhoofd is 
diep en rond, en met puntjes voorzien, die op den schedel 
eveneens rond doch zeer klein; de oogen zijn digt bij de 
basis smal uitgesneden, het kopschild op het midden van 
den voorrand diep, bijna driehoekig. Het pronotum is 
glad en glanzend, ter wederzijde van het schildje een 
weinig ingedrukt, naar voren versmald, met afgeronde 
zijden, en ongeveer half zoo lang als van achteren breed; 
langs den gegolfden achterrand komen eenige grove puntjes 
voor; het naar achteren opgewipte scutellum heeft den 
vorm van een driehoek met afgesneden top en is glad en 
glanzend. De dekschilden zijn achter het midden een 
weinig verbreed; zij zijn glad en glanzend, en met uiterst 
fine, in langsrijen geplaatste puntjes bedekt, die echter 
op het laatste gedeelte bijna geheel verdwijnen; ter weder- 
zijde van de basis van het scutellum komen op de dek- 
schilden eenige grove puntjes voor. Het meso- en het 
metasternum, alsook de buikzijde van het achterlijf is, 


140 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


hoewel niet zeer digt, met korte geelachtige haartjes be- 
dekt. Het laatste achterlijfssegment vertoont op het midden 
der buikzijde een’ overlangschen diepen indruk. 

Het bovenbeschreven voorwerp behoort aan den heer 
Heylaerts. 


26. Rhyparida nigrolimbata, nov. spec. 


Deze soort is licht bruingeel van kleur, kop, thorax en 
pooten eenigszins helderder bruin; de dekschilden zijn 
ieder op zich zelf smal (onmiddellijk achter de schouders 
plotseling breed en vervolgens naar achteren weder lang- 
zaam versmallend) met zwart omzoomd, het laatste vierde 
gedeelte evenwel uitgezonderd; ook het meso- en het me- 
tasternum , alsmede de buikzijde van het achterlijf zijn zwart; 
de heupen en trochanters van de beide laatste pootenparen 
en de achterrand van de segmenten van het achterlijf zijn 
donkerbruin. 

De kop, die tot aan de oogen in den thorax teruggetrok- 
ken is, is glad en glanzend, en met verspreide puntjes 
bedekt, die op het kopschild grover zijn en daardoor meer 
in het oog loopen; voorts komt op het voorhoofd eene zeer 
fijne en korte langsgroef voor; de bovenkaken en de oogen 
zijn zwart, de laatsten op het midden niervormig uitgesneden; 
de sprieten zijn lang en dun, naar het einde slechts weinig 
dikker wordende en van enkele verspreid staande haren 
voorzien; het uiteinde der vijf laatste geledingen is don- 
kerder van kleur dan het overige gedeelte. De thorax is 
zeer glad en glanzend, sterk gewelfd en naar voren eenigs- 
zins versmald; hij is smaller dan de basis der dekschilden. 
Deze laatsten zijn ieder met dertien rijen grove puntjes be- 
dekt; de eerste rij is kort, de negende en tiende ontsprin- 
gen tusschen het eind van den schouderknobbel en het 
midden der dekschilden uit hetzelfde punt, terwijl de 
twaalfde slechts aan het begin en het eind is ‘waar te ne- 
men, daar zij op het midden met de dertiende zamen- 
vloeit; naar het eind der dekschilden worden de puntjes 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 144 


zeer ondiep; tusschen de langsrijen zijn de dekschilden 
volkomen glad en glanzend. Het schildje is verlengd drie- 
hoekig, met afgeronden top en glad. De dijen van alle 
pooten zijn aan de onderzijde, even voorbi) het midden, 
met een’ korten stevigen tand gewapend, de .scheenen der 
beide laatste paren aan het eind der buitenzijde eenigszins 
ingesneden, de klaauwtjes der tarsen aan de basis van 
een’ langen tand voorzien. Het sternum is glad en glanzend, 
terwijl op de buikzijde van het achterlijf eenige verspreid 
staande puntjes voorkomen. 

Het hier beschreven voorwerp is 4 mm. lang en 2,9 mm. 
breed en het eigendom geworden van ’sRijks Museum. 
Een tweede exemplaar, dat aan den heer Heylaerts ver- 
bleven is, bezit slechts een spoor van de bovengenoemde 
donkere teekening. Daar het overigens, hoewel kleiner, 
volkomen met het beschreven voorwerp overeenstemt, 
meen ik het slechts als een niet geheel uitgekleurd individu 
te moeten beschouwen. 


27. Entomoscelis cincta Olivier, Encyclopédie Methodique. 
Insectes, tom. V, p. 712, n°. 109 (Chrysomela). — 
id., Entomologie ou Histoire naturelle des Insectes 
Coléoptères, tom. V, p. 563, n°. 9%, pl. Il, n°. 18. 
Syn. Chrysomela Senegalensis Fabricius, Entomologia 
Systematica, tom. I, pars I, p. 349, n°. 58. — 
id., Systema Eleutheratorum, tom. I, p. 436, n°. 82. 
Entomoscelis Senegalensis Fab. Vogel, Beiträge zur 
Chrysomelinen-Fauna von Mittel- und Süd-Afrika , 
in Schaufuss, Nunquam Otiosus. Bd. I. S. 124, 
Te Ode 

Van Woerden zond van deze soort 3 exemplaren over. 
Een daarvan bevindt zich in ’s Rijks Museum, de beide 

anderen in de collectie des heeren Heylaerts. 


28. Galleruca (Adorium) typographica, nov. spec. 
Lengte 12,5, breedte op het breedste gedeelte der dek- 
schilden 8 mm. 


142 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


Aangezigt tot aan het midden der oogen bruinachtig 
geel, voor het overige is de kop zwart; de monddeelen en 
sprieten, de laatsten echter met uitzondering van de beide 
eerste geledingen die bruinachtig geel zijn, eveneens zwart. 
De kop is met verspreide puntjes, en over het midden met 
eene fijne langsgroef voorzien. De prothorax is bruinachtig 
geel, het pronotum met verspreide fijne puntjes bedekt, 
en met eene breed M-vormige zwarte figuur voorzien , waar- 
aan ik den naam der soort ontleend heb. Het bruingele 
schildje draagt enkele verspreide puntjes en is half ovaal 
van vorm. De dekschilden zijn dofzwart, zoowel langs 
de sutuur als langs den buitenrand met bruinachtig gele 
smalle omzooming; zij zijn digt met grove puntjes bedekt. 
De buikzijde en de pooten van den kever zijn glanzend 
zwart. Het metasternum is zeer fijn, de buikzijde van het 
achterlijf grover geaciculeerd; de scheenen zijn tamelijk 
digt met puntjes bedekt. 

Slechts een enkel mannetje dat aan den heer Heylaerts 
behoort, bevond zich in deze collectie. 


29. Galleruca (Rhaphidopalpus) delata Erichson, Bei- 
trag zur Insecten-Fauna von Angola, in: Archiv 
für Naturgeschichte. Oter Jahrg. (1843). Bd. I. 
5. 265, n 18: 
Slechts één wijfje dat het eigendom is van den heer 
Heylaerts. 


30. Galleruca (Calomicrus) intermedia, nov. spec. 

Deze soort is na verwant aan Galleruca signata Oliv. 
(Entomologie, tom. VI (n°. 93) p. 665, pl. 5, fig. 89) van 
Bengalen, en Monolepta elegans Dej. (volgens een typisch 
exemplaar in ’s Rijks Museum) van den Senegal. Van de 
eerstgenoemde soort verschilt zij door de zwarte kleur der 
dekschilden en van het scutellum, van de tweede door 
den vorm der gele vlekken op de dekschilden, en het gemis 
van de roodbruine kleur op het uiteinde van deze deelen, 
alsmede door de zwarte kleur van het scutellum. 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 143 


De kop, de thorax, de geheele onderzijde en de pooten 
tot aan de scheenen zijn rood; de sprieten, scheenen en 
tarsen geel, de eersten worden echter naar het einde zwart, 
welke kleur ook op den voorrand van de bovenlip en op 
het eind der palpen en bovenkaken voorkomt. Het scutel- 
lum en de dekschilden zijn zwart, de laatsten met vier 
groote gele vlekken geteekend, en wel op ieder dekschild 
twee; de eerste vlek ligt digt bij de basis, en is aan de 
voorzijde eenigszins halvemaanvormig ingesneden, welke 
insnijding naar den schouder gekeerd is; de tweede vlek 
ligt op eenigen afstand van het eind der dekschilden en is 
aan den voorrand flaauw boogvormig uitgesneden. 

De kop is glad en glanzend en met fijne verspreid staande 
puntjes bedekt; van de sprieten zijn de tweede en derde 
geleding van gelijke lengte, en bij elkander genomen iets 
korter dan de vierde. De thorax is glad en glanzend, met 
uiterst fijne puntjes bedekt, regelmatig gewelfd, aan de 
zijden regt afgesneden en ongeveer twee en een half 
maal zoo breed als lang. Het scutellum is volkomen 
glad en zeer glanzend. De dekschilden zijn digt met 
fijne puntjes bedekt, doch niettemin glanzend. De schee- 
nen der beide laatste pootenparen zijn gebogen, die van 
het laatste paar de langste; aan dit paar is voorts het 
eerste lid der tarsen even lang als de drie overigen te 
zamen; de klaauwtjes der tarsen zijn aan de basis van een 
tandje voorzien. Het meso- en het metasternum zijn met 
enkele verspreid staande puntjes bedekt, terwijl de buik- 
zijde van het achterlijf fijn gesculpteerd is. Het insect is 
gevleugeld. 

Van de drie exemplaren die ik voor mij heb, en waar- 
van een aan ’s Rijks Museum en de beide anderen aan 
den heer Heylaerts behooren, is het grootste ruim 5, het 
kleinste 4 mm. lang. 


31. Galleruca (Calomicrus) foveata Olivier, Entomologie; 
tom. VI (n°. 93); px 663, pl. 5, fig. 85: 


144 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


Twee exemplaren, waarvan een aan ’s Rijks Museum, 
het andere aan den heer Heylaerts behoort. 


32. Galleruca (Calomicrus) irregularis, nov. spec. 


De lengte bedraagt iets meer dan 6 mm. De kleur is 
heldergeel; de schedel, het pronotum en het pro- en 
mesosternum, alsmede de pooten tot aan de scheenen 
eenigszins bruinachtig; de bovenlip, de oogen, het meta- 
sternum, en eenige voor een groot deel zamenvloeijende 
cirkelronde vlekken op de dekschilden (ongeveer 13 op 
ieder) zwart; de sprieten te beginnen met de vierde ge- 
leding, de sporen der scheenen, cen zeer smalle ring 
om de basis van de geledingen der tarsen, het voorlaatste 
lid geheel en het laatste gedeelte van het laatste lid met 
inbegrip der klaauwtjes donkerbruin. 

De kop is met uiterst fijne puntjes bedekt; van de 
sprieten is de derde geleding iets langer dan de tweede, 
de tweede en derde te zamen zoo lang als de vierde. De 
thorax is glad en glanzend, met uiterst fijne puntjes digt 
bedekt, regelmatig gewelfd, de zijden een weinig gebogen, 
ruim tweemaal zoo breed als lang. Het scutellum is vol- 
komen glad en zeer glanzend. De dekschilden zijn glad 
en glanzend, digt met fijne puntjes bedekt; digt achter 
het scutellum neemt men een ovalen diepen indruk waar, 
die door de sutuur der dekschilden in tweeén gedeeld 
wordt; de plaatsing en de vereeniging der vlekken zijn niet 
op beide dekschilden dezelfde, en hieraan heb ik den 
naam der soort ontleend. De scheenen van de beide laatste 
pootenparen zijn gebogen, die van het laatste paar de 
langste; het eerste lid der achtertarsen is zoo lang als 
de drie volgenden te zamen; de klaauwtjes zijn aan de 
basis van een tandje voorzien; de zijden van het me- 
tasternum en vooral de buikzijde van het achterljf zijn 
met puntjes digt bedekt en daardoor mat. Het insect is 
gevleugeld. 

Van Woerden’s collectie bevatte van deze soort slechts 


. 
PETE EEE WET 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 145 


een enkel exemplaar, dat het eigendom van den heer 
Heylaerts gebleven is. 


33. Haltica (Podagrica) dilecta Dalman, Analecta Ento- 
mologica. p. 81, n°. 83. 
Syn. Podagrica rufiventris Sturm, Catalog meiner 
Insecten-Sammlung. 1826. S. 147 (volgens 
Sturm’s Catalogus van 1843, p. 285.) 

Slechts één voorwerp dat aan den heer Heylaerts be- 
hoort. Daar de buikzijde van het achterlijf donker rood- 
bruin gekleurd is, vermoed ik dat mijn voorwerp niet 
volkomen uitgekleurd zal zijn, en dat dit ook met Sturm’s 
voorwerp het geval geweest is. 


34. Hispa distincta, nov. spec. 


Ten naauwste verwant aan Hispa quadrifida Gerst. (Die 
Gliederthier-Fauna des Sansibar-Gebietes. S. 289, n°. 441), 
doch gemakkelijk van deze te onderscheiden door het met 
fijne dwarsplooijen gerimpelde metasternum. Evenals de 
genoemde soort is zij 4 mm. lang, koolzwart, en op de 
dekschilden duidelijk gebronsd. De sprieten, de rug van den 
thorax en de pooten zijn ongewapend; de eersten zijn be- 
trekkelijk kort; de derde geleding is ongeveer zoo lang 
als de eerste, de vierde ongeveer half zoo lang als de 
derde en iets langer dan ieder der beide volgenden; de 
vijf laatste geledingen zijn bruin behaard, dikker dan de 
vorigen en bijna zoo lang als de derde; de laatste geleding 
is toegespitst. De monddeelen zijn donkerbruin; de schedel 
is over het midden van eene langsgroef voorzien. De zijden 
van den prothorax zijn aan de basis met een’ kleinen 
doorn, op het midden met vier stevige doorns die op een’ 
gemeenschappelijken stam geplaatst zijn en waarvan de 
voorste naar binnen gekeerd is, en tusschen het midden 
en den achterrand met een’ op zich zelf staanden stevigen 
doorn gewapend; de rug is plat, ter wederzijde van den 


gladden doch niettemin doffen band over het midden, met 
10 


146 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


grove en diepe puntjes bedekt; achter het midden is hi 
dwars ingedrukt, waardoor onmiddellijk vóór den achter- 
rand eene met grove puntjes bedekte kiel ontstaat. Het 
scutellum is halfcirkelvormig en door de uiterst fijne en digte 
bestippeling mat. De dekschilden zijn uiterst digt en grof 
en daardoor min of meer netvormig bestippeld; aan den 
buitenrand zijn zij met vier en twintig (twaalf aan elk dek- 
schild) horizontale, naar achteren aanmerkelijk korter wor- 
dende doorns gewapend; de doorns op de bovenvlakte zijn in 
meer of min regelmatige rijen gerangschikt, en gemakke- 
lijk in korte en lange te verdeelen. Het metasternum is 
uiterst fijn en digt overdwars gerimpeld, de buikzijde van 
het achterlijf op het midden volkomen glad en glanzend, 
doch langs den een weinig gebruinden buitenrand met 
puntjes voorzien; het geheele laatste segment is zeer digt 
met tamelijk grove puntjes bedekt. 

Bij het exemplaar dat ik voor mij heb, en dat aan den 
heer Heylaerts behoort, is de tweede helft van het linker 
dekschild bolvormig opgezwollen. Waardoor dit veroor- 
zaakt kan zijn is mij een raadsel! 


35. Ancylopus !) graphicus Gorham, Endomycici recitati. 
A Catalogue of the Coleopterous group Endomycici, 
with Descriptions of new Species and Notes. p. A. 


Een enkel wijfje, dat volkomen aan Gorham’s diagnose 
beantwoordt, is het eigendom gebleven van den heer 
Heylaerts. 


De vier exemplaren door Gorham onderzocht waren van 
Gambia herkomstig. 


1) Daar deze naam reeds van Dejean dagteekent, én in het jaar 1854 (of iets 
vroeger) door Costa’s beschrijving regt van bestaan erlangde, moet er een andere 
naam worden gegeven aan het ondergeslacht der Hemiptera, dat door Flor in 1860 
(Rhynchoten Livlands, 1ter Th. S. 226 und 232) Ancylopus genoemd werd, dewijl 
de door Schilling daaraan toegekenden naam Platygaster reeds in 1829 door Latreille 
in de orde der Hymenoptera gebezigd was. 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 141 


36. Dane ') Senegalensis Gerstaecker. 4. 
Syn. Oediarthrus Senegalensis Gerstaecker, Monogra- 
phie der Endomychiden. S. 346. 9. 

Het mannetje dat ik voor mij heb en dat aan den heer 
Heylaerts behoort, beantwoordt volkomen aan de door 
Gerstaecker t. a. pl. gegeven beschrijving van het wijfje; 
alleen zijn de scheenen der achterpooten niet regt, maar 
sterk gebogen en aan de binnenzijde, digt bij de basis, van 
een’ stevigen stompen tand voorzien, dat zonder twijfel 
slechts een sexueel verschil zal zijn. 


Het wijfje door Gerstaecker beschreven, was van den 
Senegal afkomstig. 


37. Coccinella (Cydonia) lunata Fabricius, Entomologia 
Systematica, tom. I, pars 1, p. 289, n°. 108. —id., 
Systema Eleutheratorum, tom.I, p. 384, n°. 146. 
— Mulsant, Species des Coléoptères trimères sécuri- 
palpes. Are part. p. 341, n°. 2. — Gerstaecker, 
Die Gliederthier-Fauna des Sansibar-Gebietes. S. 
295, n°. 427. 

Var. Coccinella vulpina Fabricius, Supplementum 
Entomologie systematice, p 80. — id., Systema 
Eleutherathorum , tom. I, p. 386, n°. 159. 

Syn. Coccinella sulphurea Olivier, Entomologie, n°. 98. 
D 1058 pd te Ora eb b. 

Deze collectie bevatte een enkel voorwerp der genoemde 
variéteit, dat aan den heer Heylaerts behoort. 


1) Met dit geslacht is synoniem het geslacht Oediarthrus Gerst. (Monographie der 
Endomychiden. S. 344), zooals door dezen schrijver zelf erkend is (Bericht über die 
wissenschaftlichen Leistungen im Gebiete der Entomologie während des Jahres 1858. 
S. 133). Dit schijnt aan Gorham onbekend te zijn gebleven, daar hij den door 
Gerstaecker voorgestelden naam in het bij de voorgaande soort aangehaalde werk 
bezigt, en geen melding maakt van de door Reiche beschreven soort Danae rufula 
(Voyage en Abyssinie par M. M. Ferret et Gallinier, tom. 3, p. 408. Zoologie, 
pl. 26, fig. 2). 

In 1864 (Tijdschrift voor Entomologie, dl. VII, blz. 166) werd door Snellen van 
Vollenhoven in de familie der Curculioniden een geslacht Danae opgerigt, waarvan 
de naam echter in 1871 door Gemminger in n°. VII der Coleopterologische Hefte 
door Zaodice is vervangen. 


148 AANTEEKENINGEN OVER EN BESCHRIJVINGEN 


38. Epilachna (Rodolia) vermiculata Thomson, Archives 
Entomologiques, tom. II, p. 298, n°. 433. 


Het exemplaar dat ik voor mij heb behoort aan den 
heer Heylaerts. Dat waaraan Thomson zijne beschrijving 
ontleende was van Gaboon afkomstig. 


Van deze gelegenheid maak ik tevens gebruik, om nog 
een paar woorden aangaande de door mij beschreven Hy- 
menoptera van !) Congo neêr te schrijven. 


4°. Op de bij de beschrijvingen behoorende plaat, zijn 
door den lithograaf aan Larrada Vollenhovia en Piagetia 
Woerdeni (fis. 5 en 6) ten onregte 3 bijoogjes toegekend. 
Bi) beide insecten is slechts het voorste bijoogje aanwezig. 


2°. Nadat het opstel gepubliceerd was, ontving ik van 
den heer Piaget nog twee wespen, door van Woerden in 
Congo gevangen, doch toevallig bij den heer P. achter- 
gebleven. De eene was een tweede exemplaar van Pelo- 
poeus spirifex L., de andere een mannelijk voorwerp van 
Larrada ferrugineipes Farg. 2) (Suites à Buffon, Hymenopteres. 
III, p. 248, n°. 11, en Smith, Cat. of Hym. Ins. Coll. Brit, 
Mus. prt. IV, p.283, n°.32), dat in de lijst als n°. 154 moet 
worden opgenomen. Het getal der door van Woerden ver- 
zamelde Hymenoptera stijgt hierdoor tot 34, dat der soor- 
ten tot 28. | 


3°. Volgens eene schriftelijke mededeeling van den heer 
Frederick Smith, na het op den 7den Maart jl. plaats gehad 
hebbend overlijden van Dr. John Edward Gray tot «Assis- 
tant-Keeper» van het Britsch Museum bevorderd (Dr. Gray 
is als «Keeper» opgevolgd door Dr. Albert Günther), is 


1) Zie Tijdschrift voor Entomologie, dl. XVII, blz. 175, pl. 11. 

2) Het Museum te Leiden bezit van deze soort een door Westermann aan de 
kust van Guinea gevangen wijfje. Fargeau vermeldt haar van den Senegal, Smith 
van den Senegal en Congo. 


VAN EENIGE COLEOPTERA VAN NEDER-GUINEA. 149 


het niet onwaarschijnlijk, dat de door mij als Xylocopa 
neglecta beschreven bij, slechts eene variéteit is van X. al- 
biceps F., of juister nog, dat door Fabricius eene variëteit, 
door mij echter de typische vorm beschreven is. Zie hier 
wat de heer Smith mij onder dagteekening van 1 Janu- 
ari) 1874 hieromtrent schreef: 

«In our collection are 7 examples of what I consider 
to be the true X. albiceps — two (of) these only have a 
faint tinge of colour which may be described as « subvi- 
rida» — the wings vary as follows — 4 have the base 
somewhat lighter than the other parts of the wings — 
hut 3 can scarcely be said (to) be so — they are uni- 
formly fuscous — my wmilalor is larger than albiceps — 
being 9 lines and it has a little bright ferruginous hair 
at the tip of the abdomen — whether your X. neglecta is a 
variety of X. albiceps I cannot say — all ours are 6 lines 
in length. » 


4°. Door ruil met den heer Piaget is het Leidsch Mu- 
seum sedert in het bezit gekomen van de volgende soorten 
dezer collectie: 

Dorylus Shuckardi Rits. (beide voorwerpen); Dielis celebs 
Sich.; Pompilus Taschenbergiù Rits.; P. elongatus Rits.; 
P. ornatissimus Rits.; Larrada Vollenhovia Rits.; L. ferru- 
gineipes Farg.; Piagetia Woerdeni Rits.; Cerceris vidua Klug; 
Eumenes Walkeri Rits. (beide voorwerpen); Belonogaster 
brunneus Rits.; Polistes inornatus Rits.; Megachile bombi- 
formis Gerst. ; M. nigrocincta Rits.; Xylocopa combusta Smith 
en X. caffra L. 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN, 


BESCHREVEN EN MEERENDEELS OOK AFGEBEELD 
DOOR 


8. C. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN. 


Vijfde stuk met drie platen. 


VIJFDE FAMILIE — CAPSINEN. 


Deze aan soorten uiterst rijke familie ontleent haren 
naam aan het geslacht Capsus, door Fabricius het eerst 
onderscheiden, die echter nog vele soorten, tot de familie 
behoorende, in het geslacht Lygaeus liet. Van de overige 
familién onderscheidt zij zich door het gemis van ocellen 
en doordien de membraan der bovenvleugels, die boven- 
dien als zij geheel ontwikkeld zijn, een’ cuneus bezitten, 
gewoonlijk twee door aderen begrensde cellen vertoont, 
bij eene soort echter slechts eene. Voorts zou men tot 
de kenmerken der familie kunnen rekenen, dat de beide 
laatste leedjes der sprieten in den regel haarfijn zijn. 

Door het overgroote aantal der soorten, die zeer sterk 
in gedaante en habitus verschillen, wordt het geven van 
een algemeen beeld zeer ongemakkelijk gemaakt; men 
houde dus bij het lezen der volgende regels wel in het 
oog, dat er telkens afwijkingen van de algemeene schets 
voorkomen. Het lijf is nu eens kort en breed, dan weder 
lang uitgerekt en smal; het grootste aantal der Capsinen 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 154 


echter is eer lang en slank, dan gedrongen van bouw. 
De kop is in den regel niet groot, en bepaaldelijk smaller 
dan de achterrand van het borststuk; meestal gaat het 
voorhoofd zonder hoek of naad in den schedel over. De 
oogen puilen gewoonlijk wat uit, somwijlen zelfs zeer 
sterk, en staan aan de zijden van het hoofd, zoodat zij 
den voorrand van het borststuk aanraken of ten minste 
niet ver daarvan verwijderd zijn. Gelijk wij boven reeds 
zegden, de bijoogen ontbreken. 

De sprieten bestaan uit vier leedjes, waarvan het eerste 
gewoonlijk slechts matig lang en het tweede het langste 
is, terwijl de beide laatsten haardun zijn. Het tweede is 
somwijlen aan het einde verdikt en dus knodsvormig, 
bij enkele soorten ook wel in het geheel verbreed en plat. 
De sprieten zijn op het voorhoofd tusschen de oogen 
ingeplant. De zuiger bestaat uit vier leedjes, ongeveer 
gelijk in lengte, zij reiken in den regel tot de midden- 
of achterpooten, zelden tot het midden van den buik, en 
liggen, ofschoon tegen de borst gebogen, geheel vrij, 
zijnde nergens in eene sleuf gevat, tenzij vrij oppervlakkig 
aan het einde van het eerste lid. 

Het halsschild is schier nooit langer dan breed, meestal 
het omgekeerde en heeft van boven gezien gewoonlijk de 
gedaante van een’ geknotten driehoek, nu eens vrij vlak, 
dan weder min of meer gewelfd; zijn voorrand vertoont 
dikwijls een smal zoompje, zijne zijranden slechts zeer 
zelden; gewoonlijk is de prothorax aan de zijden toege- 
rond. Het schildje (scutellum) is gewoonlijk klein, drie- 
hoekig met spitse punt en dikwijls met een dwarsgleufje 
aan de basis. De dekschilden zijn slechts bij enkele soorten 
niet geheel ontwikkeld; zijn zij het wel, dan bestaan zij 
uit corium, clavus, cuneus en membraan. Slechts bij twee 
soorten, Striatus en Striatellus, zijn in het eerstgenoemde langs- 
aderen te bemerken, van welke ook slechts de buitenste 
gegaffeld is. Op den clavus is zelden eene ader, in de 
lengte loopende te zien; de cuneus is driehoekig, soms 


132 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


langwerpig driehoekig; zijn buitenrand is gewoonlijk regt, 
somwijlen convex, en in dat geval bestaat er dikwijls eene 
insnijding aan den buitenrand tusschen het corium en 
den cuneus. Van de cellen in de membraan hebben 
wij boven reeds geproken; wij behoeven er hier alleen bij 
te voegen, dat de kleinste der beiden tegen den dwars 
oploopenden rand van den cuneus aanligt. 

De pooten zijn in lengte en dikte zeer onderscheiden, 
zoodat daaromtrent geen algemeen beeld te schetsen is. 
Alleen zij dit gezegd, dat de midden- en achterheupen 
gewoonlijk digt bij elkander staan en de voorheupen op 
eenigen afstand van de eerstgenoemden; voorts dat de 
tarsen slechts drie leedjes hebben, waarvan bij eenigen 
het eerste, bij vele anderen het laatste het langste is. 

Het abdomen is meestal van boven vlak of een weinig 
uitgehold, van onder bol. Het bestaat bij de wijfjes uit 6 
ringen, bij de mannetjes uit 7, indien men namelijk het 
eerste genitaal-segment, dat volkomen de gedaante heeft 
der overigen, mederekent. 

Men treft de Capsinen in het gras, op lage planten en 
heesters aan, somwijlen op boomen; sommige soorten kan 
men dikwijls op schermbloemen en Compositae aantreffen. 
Omtrent hunne ontwikkeling en den duur van hun leven 
is nog weinig bekend; vele soorten schijnen van bloemen- 
sappen te leven, anderen echter zuigen tot voedsel kleinere 
insecten uit. 

De systematische verdeeling heeft bij deze familie met 
grootere moeijelijkheden te kampen, dan bij anderen. Mis- 
schien vertoont zich hier hetzelfde geval als bij de Bok- 
torren, dat men namelijk eens aan het verdeelen zijnde, 
steeds door blijft verdeelen (verg. hierover Lacordaire in 
zijne Genera des Goléoptères), omdat men geene goed afge- 
ronde geslachten vormen kan, daar allen min of meer 
in elkander overgaan. Hebben de oudere schrijvers over 
Hemiptera naar het oordeel van sommigen te weinig ge- 
slachten aangenomen, het is uitgemaakt zeker dat Fieber er 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 153 


in zijne Europaeischen Hemipteren te veel heeft opgesteld 
en dat het jammer is dat Douglas en Scott in hunne 
British Hemiptera zijn voorbeeld, ofschoon met kleine wij- 
ziging hebben gevolgd, waarvoor zij dan ook reeds door 
een hunner landgenooten eene welverdiende teregtwijzing 
hebben ontvangen. Na rijp beraad is het mij het best voorge- 
komen niet meer genera aan te nemen dan in de onderstaande 
tabel worden opgenoemd. Omtrent één punt heb ik mij- 
zelven niet wel kunnen voldoen; ik had het aan soorten 
rijkste geslacht ’tzij Capsus, 'tzij Phytocoris willen noemen, 
omdat de familie dan eens die der Capsinen, dan eens die 
der Phytocoriden betiteld wordt, doch beide namen waren 
aan twee zeer bekende groepen verbonden, welke ik. daar- 
van niet dorst berooven en zoo bleef mij niets over dan 
den geslachtsnaam Lygus, door Hahn voor eenigen der 
grootsten ingevoerd, aan deze massa toe te kennen. 


1 (2). Membraan met ééne onverdeelde cel. 
Gen. 1. Monarocoris Dahlb. 


2 (1). Membraan met twee tegen elkander aansluitende 
cellen. 
3 (12). Eerste lid der achtertarsen 2 of 3 maal langer 
dan het tweede. 
4 (5). Kop op zijde gezien bolvormig met uitpuilende 
oogen. 
Gen. 2. PITHANUS Fieb. 


5 (4). Kop op zijde gezien een parallelogram met vooruit- 
stekend voorhoofd of een langen driehoek vormende. 
6 (7). Voorrand van het halsschild zonder zoom. 


Gen. 3. MIRIS F. 


7 (6). Voorrand van het halsschild gezoomd. 
8 (9). Zijden van den prothorax scherp kantig. 
Gen. 4. LEPTOTERNA Fieb. 


454 
9 (8). 


10 (11). 
11 (10). 


12 (3). 
13 (26). 


14 (45). 
15 (14). 


16 (47). 


47 (16). 
18 (19). 


19 (18). 


20 (21). 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


Zijden van den prothorax niet kantig. 
Eerste lid der achtertarsen niet dikker dan de 
overigen. 

Gen. 5. ONCOGNATHUS Fieb. 


Eerste lid der achtertarsen dikker dan de overigen. 
Gen. 6. ALLa@oTomus Fieb. 


Eerste lid der achtertarsen even lang als het tweede. 

De oogen raken den voorrand van het halsschild 

aan of nagenoeg aan. 

Het laatste lid der sprieten zoo dik als het tweede. 
Gen. 7. Lopus Hahn. 


Het laatste lid der sprieten dunner dan het tweede. 
Het tweede lid der sprieten naar het einde ver- 
dikt, knodsvormig. 

Gen. 8. Capsus F. 


Het tweede lid niet knodsvormig. 
Dat tweede lid peulvormig en aan de kanten 
harig bij een of beide sexen. 

Gen. 9. HETEROTOMA Latr. 


Dat lid niet zijdelings verbreed, niet dik met 
haren bezet. 
Ligchaam kort en breed, kop zeer breed en plat 
van voren. 

Gen. 10. Harrıcus Hahn. 


21 (20) Ligchaam niet zoo breed als lang, kop niet afge- 


99 (93). 


93 (29). 


24 (25). 


plat van voren. 
Sprieten en achterpooten zeer lang, 1° lid der 
sprieten zoo lang als kop en thorax. 

Gen. 12. Puyrocoris Fall. 


Sprieten en achterpooten matig lang, 1° lid der 

sprieten korter dan de kop met den thorax. 

Ligchaam overal even breed; achterhoofd uitgehold, 

veel breeder dan de voorrand van het halsschild. 
Gen. 11. CAMARONOTUS Fieb. 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 155 


25 (24). Ligchaam niet overal even breed, achterrand van 
den kop niet over het halsschild heenreikend. 
Gen. 13. LyGus Hahn... 


26 (13). De oogen zijn ver verwijderd van den voorrand 
van het halsschild. 
Gen. 14. DicypHus Fieb. 


Genus 1. MonarocorIs Dahlb. 


Ligchaam klein, ovaal; de lengte gelijk aan 13 maal de 
grootste breedte. Kop kort, tusschen de oogen breeder 
dan lang, met een bol voorhoofd en de basis van den 
snuit uitstekend. Oogen niet zeer groot, een weinig uit- 
puilend, op zijde gezien ovaal. Sprieten bij het wijfje 
bijna zoo lang als het lijf, bij den man korter, slank; het 
1° lid zoo lang als de kop, het 2° het dubbel daarvan, het 
3° langer dan het 1°, het laatste kort en zeer fijn. Zuiger 
tot aan de achterheupen reikende. Halsschild op den rug 
bol, aan de zijden afloopende, met ietwat rondloopende 
zijden en stompe hoeken. Schildje wat bol opstaande in 
het midden. Dekschilden met breeden clavus en breeden 
zijrand, voor den cuneus ingekeept; de membraan en 
cuneus naar beneden gebogen, de eerste slechts mel één 
cel. Pooten schraal en slank; het eerste lid der tarsen 
kort, het derde langer. 

NB. Het ware misschien regelmatiger geweest dit genus 
geheel aan het eind te plaatsen, achter Dicyphus. Ik be- 
denk dit te laat en kan het moeïjelijk meer veranderen, 
daar de plaat waarop het als 1° fig. voorkomt, reeds ver- 
vaardigd is. 


1. Monalocoris Filicis L. 
Plaat 8, fig. 1. 


Linn. S. N. 718, 20 (1767). — Wolff, Icon. Cim. p. 46. 
t. 5. f. 43. — Hahn, Wanz. I. IL. 86, fig. 172. — Kirschb. 


156 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


Caps. 70, 76. — Flor, Rh. Livl. 539, n°. 39. — Dougl. & 
Scott. Brit. Hem: p. ZIP. XE LI: 


Lengte 2 mm. — Kop blinkend okergeel met wat bruin 
aan de basis van den zuiger, welks tip zwart is. Sprieten 
geel, met het eind van het 2° lid en de beide volgenden 
zwart. Oogen zwart. Prothorax zwartachtig bruin, glanzig, 
grof gestippeld met twee kromme gleufjes achter den 
voorrand, achterhoeken bruingeel. Schildje van dezelfde 
kleur als het halsschild, fijner gestippeld. Dekschilden ge- 
woonlijk iets lichter bruin, steeds met gelen buitenrand 
en gele wigge, soms met bruingelen clavus, fijner gestip- 
peld dan de prothorax. Membraan grauw , naar den rand 
toe geelachtig, soms zeer bleek, met eene cel ingesloten 
door eene bruine of bruingele ader. Pooten lichtgeel met 
het laatste lid der tarsen en de klaauwtjes zwart; zeer 
zelden hebben de dijen vóór het einde een bruin bandje. 

Door mij half Julij in de gemeente Wassenaar gevangen 
op Polypodium filix mas, in Augustus aan de Rhedersteeg 
op Pteris aquilina, en te Voorst in Junij op eerstgenoemde 
plant. De heer Six vond haar tamelijk gemeen op varen 
bij de Bildt en Roozendaal, alsmede eenmaal bij Beek, de 
heer Ritsema te Wolfheze en Dr. Piaget ving haar aan 
den zoom der duinen. Waarschijnlijk komt de soort in al 
onze provinciën voor, maar de naverwante Mon. Pteridis 
Fall. is in ons vaderland nog niet ontdekt. 


Gen. 2. PITHANUS Fieb. 


Voornamelijk gekenmerkt door den bolvormigen kop, welks 
omtrek, van ter zijde gezien, van den schedel tot aan den 
zuiger half cirkelvormig loopt. De kop is met de sterk 
uitpuilende oogen veel breeder dan het halsschild, van 
boven gezien zoo lang als hij tusschen de oogen breed is. 
Sprieten ongeveer zoo lang als het ligchaam, met het eerste 
lid zeer smal aan de basis, spoedig daarop gezwollen en 
dik, korter dan de kop lang is; het tweede, meer dan 


u 


PI SOIT, AA nt 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 450 


driemaal zoo lang, een weinig krom gebogen, slank; de 
beide volgenden nog fijner, te zamen langer dan de twee 
eersten. Zuiger reikende tot aan den buik; zijn eerste lid 
vrij dik. 

Het halsschild korter dan breed, door twee dwarsgleuven 
in drie deelen verdeeld, waarvan het middelste langer en 
boller is dan de anderen. Het schildje groot, een gelijk- 
zijdigen driehoek vormende. De dekschilden bij onze voor- 
werpen weinig ontwikkeld, niet veel langer dan de pro- 
thorax, zonder cuneus noch membraan, vierkant afgesne- 
den bij het 9, toegerond bij den 4. Bij geheel ontwikkelde 
voorwerpen bezitten zij eene vrij groote membraan en eene 
wigge, dan reiken zij voorbij de spits van het achterlijf. 
Dit is in onze individuen spoelvormig met afgerond einde 
en scherp uitstekend connexivum of tusschenzetsel. De 
pooten zijn vrij lang en stevig met nog al dikke dijen en 
met het eerste lid der tarsen bijna 3 maal langer dan het 
tweede. 

Pithanus Maerkelii H.-Sch. 


Plaat 8, fig. 2 en 2a. 
« 


Herr.-Schaeff. W. I. IV, p. 78, f. 406. — Flor, Rh. Livl. 
p. 513, n°. 26. — Fieb. Eur. Hemipt. p. 239. — Dougl. and 
Scott. Br. Hem. p. 281, pl. X, f. 3. 


Lengte 4—5 mm. — Zwart, weinig glanzig. Op den 
schedel twee scheefstaande roode of geelroode dwarsstreepjes. 
Sprieten zwart, behalve de bovenhelft van het eerste lid, 
welke wit is. Zuiger roodachtig geel, zwart aan de spits. 
Het halsschild heeft aan beide zijden nabij den voorrand 
een zwart knobbeltje, en op het midden een fijn, weinig 
verheven langsrigcheltje. Het schildje is in het midden 
eenigszins bol. Dekschilden in de lengte gerimpeld, zwart 
met breeden, geelachtig witten buitenrand; de vleugels 
ontbreken. Aan het zwarte achterlijf is het connexivum 
vuilwit. De pooten zijn steenrood, met geele heupen en 
apophysen en met het laatste lid der tarsen bruin. 


158 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


Van deze merkwaardige soort heeft de heer E. Piaget 
den 11den Julij 1862 een voorwerp in de duinen gevonden, 
als wij hierboven beschreven hebben, doch met gladde 
dekschilden. Ook Perrin heeft vroeger een dergelijk niet 
geheel ontwikkeld voorwerp — waarschijnlijk bij Katwijk 
of Wassenaar aangetroffen. Voorwerpen met geheel ont- 
wikkelde vleugels, zoo als Herrich-Schaeffer er een afbeeldt, 
kwamen in Nederland nog niet voor. 


Gen. 3. Miris F. 


Het ligchaam is langwerpig, slank, somtijds met de 
zijden evenwijdig. De kop is van boven gezien langer 
dan breed, vierkant tot de basis der sprieten verder drie- 
hoekig, op zijde gezien een parallelogram met uitspringend 
voorhoofd. Somwijlen strekt zich het voorhoofd een eindje 
voorbij den clypeus uit; de schedel en het voorhoofd zijn 
gewoonlijk geheel horizontaal. De sprieten zijn voor de 
oogen op korte wratjes ingeplant en zoo lang als het lig- 
chaam of iets langer; het 4° lid verbreed, harig en meestal 
langer dan de kop, het 2° meest ook harig en 14 of 2 
maal zoo lang als het eerste; 3 en 4 te zamen genomen 
zijn korter dan de beide voorgaanden. De zuiger reikt 
tot de middenheupen of tot voorbij de achterheupen; het 
eerste lid is bijna altijd vrij dik. Het halsschild is boven 
plat, aan den voorrand zonder zoom, aan de zijden scherp, 
aan den rondgebogen achterrand breeder dan aan den 
voorrand, bijna altijd in het midden met een langsrigcheltje. 
Het schildje driehoekig, nagenoeg plat met een’ dwarsnaad 
aan de basis onder den rand van den prothorax. De 
dekschilden lang en smal, met lange membraan. Ook de 
pooten zijn lang gerekt; het eerste lid der tarsen is 2 tot 
3 maal zoo lang als het 2°. De kleur is groen, geel of 
licht bruin. 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 159 


Tabel der soorten. 


4 (2). Achterdijen met 2 scherpe tandjes . . . Calcaratus. 
2 (4). Achterdijen zonder tandjes. 
4 (3). Buitenrand der dekschilden regt. 
3 (4). » » » naar buiten 

OEL OE AN EE EEE eur de Holsatus. 
5 (6). Achterdijen vrij dik, doch aan de spits 

plotseling vermagerd. 
7 (8). De clypeus aan de basis door het voor- 


Loubet eo e, Virens. 
8 (7). De clypeus aan de basis niet door het 

MOOD MOOS DEE as facut sac eee Laevigatus. 
6 (5). Achterdijen bijna overal van dezelfde 

dikte. 
9 (10). Lengte slechts 6 millim. Sprieten rood. Ruficornis. 
10 (9). » meer dan 6 millim. Sprieten 

brumgeel EAR een An et ke Erraticus. 


1. Maris laevigatus L. 
Plaat 8, fig. 3 en 3a. 


Linn. F. S. 958. — Fahr. S. Rh. 253, 2. — Hahn. W. I. 
II. 79, f. 165 (Virens). — H.-Sch. W. I. III 43, f. 259. — 
Flor. Rh. Livl. I. p. 425. 


Lengte 6,5 tot 8 mm. — Groen of bruingeel, bijna 
overal even breed. Kop van boven gezien onregelmatig 
vijfhoekig, plat met eene langsgleuf over de geheele lengte. 
De elypeus is aan zijne basis niet door het voorhoofd be- 
dekt. Oogen ovaal, weinig uitpuilend, grijs. Sprieten 
bijna zoo lang als het ligchaam, groen, geel of roodachtig ; 
het 4° lid vrij dik, korter dan het halsschild, sterk be- 
haard, groen of bruinachtig; het 2° smaller en naar het 
eind toe nog smaller wordende, meer dan tweemaal zoo 
lang als het eerste, halverweg behaard, van het midden 
af naakt en roodachtig; het 3° anderhalfmaal zoo lang als 
het 4°, dun, rood; het 4° kleiner dan het 1°, rood of bruin. 


160 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


De zuiger reikt tot aan de achterheupen. Het borststuk 
is op den rug zeer digt gekorreld met eene verheven langs- 
streep in het midden. Het schildje is evenzeer gekorreld 
De dekschilden zijn meestal groen met bruinen clavus; de 
membraan is doorschijnend zeer licht grijs, de randen der 
cellen bruinachtig. De achterdijen zijn met bruine vlekjes 
setijgerd, de tarsen dikwijls rood. 

Dikwijls zijn de vrouwelijke voorwerpen geheel lichtbruin 
met twee donkerbruine strepen in de lengte over het borststuk. 

De soort leeft als de overigen van het geslacht op duinen 
en heidevelden, doch ook op begroeide zanderige plaatsen. 
Zij werd in bijna alle provincien aangetroffen. 


2. Miris virens L. 


Linn. S. N. 502, 402. — Hahn. Wi I. Il, t. 53, 71.7161: 
(Laevigatus) en t. 71, f. 220 (Ruficornis). — Herr.-Sch. 
W. GIU. p.-42, t. 89, © 207. — Flor. Rhy Lol p. 423. 


Reeds Linnaeus heeft van deze soort gezegd » simillimus 
(Cimex) laevigato. Mij is zij altijd een steen des aanstoots 
geweest, want dan eens zag ik het verschil tusschen haar 
en de voorgaande wel, dan weêr niet. Daarom heb ik 
van deze soort ook geene afbeelding gegeven en waag de 
veronderstelling dat de verschillen die men waarneemt, 
niet specifiek zijn, maar individueel. Ondertusschen daar 
alle schrijvers over Hemipt. Heteropt. de beide soorten 
onderscheiden en Fieber die zelfs in 2 geslachten heeft 
geplaatst, zoo meen ik wel te doen met de soort op te 
nemen en de punten van verschil op te geven. 

Over het algemeen is de kleur meer geel dan groen, 
soms rood; van achter de oogen loopen dikwijls twee 
bruine langsstrepen tot aan de hoeken van het scutellum; 
de kop is iets korter dan bij Laevigatus, de middengleuf 
bepaalt zich tot den schedel, maar is iets dieper. Van 
boven gezien ontdekt men de basis van den clypeus niet, 
omdat het voorhoofd dit bedekt; men ziet dus slechts een 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 161 


zeer klein puntje van den clypeus. De sprieten zijn iets 
korter, bepaaldelijk het 4° lid. Het einde der achterdijen 
is nog plotselinger versmald dan bij de vorige. 

Ik houd deze soort voor nog gemeener dan Laevigatus. 


3. Miris holsatus F. 
Plaat 8, fig. 4. 
Fabr. S. Rh. 254, 4. — Burm. Handb. II, p. 265, 4. — 
Herr.-Schäff. W. I. III, p. 44, t. 85, f. 256. — Flor, Rh. 
Livl. 427. — Dougl. and Scott. Br. Hemipt. p. 283. 


Lengte 6—7 mm. — Kleur licht nootbruin, aan beide 
zijden geel. De soort van de beide vorigen te onderschei- 
den door meerdere breedte naar gelang der lengte, door 
den gebogen loop van den buitenrand der dekschilden en 
door het weinig behaard zijn van het 1° lid der sprieten. 
De kop is slechts zoo lang als tusschen de oogen breed, 
bruinachtig met middengleufje tot bijna aan het eind. De 
basis van den clypeus is zigtbaar. De oogen zijn bruin 
en puilen wat meer uit dan bij de andere soorten. Sprie- 
ten korter dan het ligchaam; 4° lid vrij dik, veel korter 
dan het halsschild, nootbruin, niet of ijl behaard; 2 iets 
meer dan tweemaal zoo lang als 1; 3 en 4 te zamen iets 
langer dan 2. De drie laatsten zijn geel, doch 4 bruin aan 
de spits. De zuiger reikt tot aan de middenheupen. De 
prothorax is aan den achterrand breeder dan hij lang is, 
sterk gekorreld, bruingeel, in het midden met een lichter 
langsrigcheltje; over beide der daardoor gevormde helften 
loopt eene bruine, in het midden gebogen streep. Het 
schildje is mede gekorreld met een bol middenstreepje. 
De dekschilden zijn korter dan bij de vorige soorten, in het 
midden breeder dan aan de beide einden, geelaan de buiten- 
helft, overigens geelbruin met twee bruine langsstrepen; 
cuneus geel, membraan vlak bij den cuneus geel, overigens 
vrij donker bruin. Pooten bruingeel, de achterdijen met 
bruine vlekjes, de spitsen der scheenen en tarsenleedjes 
roodbruin. 

il 


162 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


Deze, bij ons zoo het schijnt zeldzame soort, werd eens 
door mij bij den Haag en op Staalduin, en door den heer 
Heylaerts in het Liesbosch bij Breda gevonden; ook ken 
ik een voorwerp, door den heer Piaget aan de oude plas 
bij Kralingen gevangen, dat ik tot deze soort meen te 
moeten brengen. Misschien is zij nog op vele andere 
plaatsen in ons land aangetroffen, maar om hare overeen- 
komst in kleur met Virens, niet bemagtigd. 


4. Miris calcaratus Fall. 


Plaat 8, fig 5. 


Fall. Hem. Suec. 1, p. 131, 5. — Burm. Handb. II, 265, 
n°. 2. — Amyot et Serv. Hém. p. 278, 2. — Hahn, W. J. 
15, 12,4 8. — Kırsehb. Caps. p. 98, n. 4 — Wor sun 
L.I, p. 421. — Dougl. and Scott, Brit. Hem. p. 286, n°.3. 


Lengte 6-8 mm. — Dadelijk herkenbaar aan de kromme 
stekels der achterdijen. Naar gelang der lengte smaller dan 
de vorige; groen, bruingeel, nootkleurig of bruin. Kop 
matig lang, met nog al uitpuilende oogen en een zwart 
langsgleufje op het midden, dat nagenoeg tot het eind door- 
loopt. De basis van den clypeus is zigtbaar. De sprieten zijn 
bij den 4 nagenoeg zoo lang als het ligchaam, bij het ¢ 
iets korter; lid À iets korter dan het halsschild, breed en 
sterk behaard, 2 meer dan tweemaal langer dan 1, 3 met 
4 korter dan 2; de kleur is meest vuilgeel of lichtbruin; 
zoo À en 2 groen zijn, dan zijn de beide laatste leden 
rood. De zuiger reikt tot aan de middenheupen en is 
zwart aan de spits. Het halsschild is voorbij de helft tame- 
lijk grof gekorreld, heeft een geel opstaand middellijntje 
en dergelijke rigcheltjes voor aan de zijden; 2 of 4 bruine 
strepen loopen in de lengte over het halsschild, doch niet 
bij groene voorwerpen. Het gekorrelde schildje heeft ook 
een licht gekleurd langsstreepje, als het bruin is. Het 
abdomen is van boven zwart, met groene of roode randen 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 163 


en bruinen anus. Op de dekschilden meest 2 bruine stre- 
pen, waarvan zich een op de membraan voortzet. De 
pooten zijn groen of geel, dikwijls bruin gestippeld op de 
dijen; de achterdijen vertoonen aan den onderkant niet 
verre van de spits twee kromme scherpe doorntjes, waar- 
van het kleinste digter bij het eind staat; de tarsen zijn 
rood of lichtbruin. Bij vele voorwerpen is aan de onder- 
zijde de borst zwart en loopen er twee bruine zijdestrepen 
over de zijden (pleurae), en een over het midden van den 
buik. 

Calcaratus is vrij gemeen op onze duinen en heidevelden. 
De heer Ritsema vond hem ook vrij gemeen in Mei op 
Texel, doch hij komt ook in lage streken en aan de rivie- 
ren voor. Dr. Piaget vond hem aan de Kralingsche plassen 
en in het Overmaassche land. Ook schijnt de soort het 
geheele jaar volwassen voor te komen en dus te overwin- 
teren, want tegenover de genoemde vangst in Mei, staan 
andere vangsten in Junij, Juli} (Groot-Zundert, v. V.), 
Augustus (Piaget) en het laatst van Sept. (Oisterwijk, v. V.) 


5. Miris erraticus L. 
Plaat 8, fig. 6 en Ga. 


Lion SN, p. dat 107; —Burm. Hb. II, 265, n°. 3. — 
Wolf, Icon. t. 16, f. 154 (Hortorum). — Hahn, W. I. II, 
78, tab. 54, f. 164, 165. — Herr.-Sch. id. op. UI, p. 40. — 
Kirschb. Caps. 32, 1.— Flor, Rh. Livl. 1, p. 431. — Dougl. 
and Scott, Br. Hem. p. 287. 


Lengte 6—7 mm. — Groen met zwarte of donkergroene 
teekening op den rug, nimmer bepaald geel of bruingeel. 
Kop zoo lang als het halsschild, met ovale oogen, zwart 
met groene zijden en een dubbel lichtgroen vlekje op den 
schedel, of groen met 3 donkere langsstrepen. Van boven 
is de basis van den .clypeus niet te zien, daar zij geheel 
door het voorhoofd bedekt wordt; op den schedel een 
kort ingesneden streepje. De zuiger reikt bijna tot aan 


164 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


de middenheupen. De sprieten zijn bij den ¢ langer dan 
het ligchaam met het 4° lid donkerbruin, bij het ¢ korter 
met het 1° lid groen; bij beiden is het vrij sterk behaard; 
het 2 is roodbruin, de beide volgenden zwartbruin. Het 
halsschild heeft een weinig uitstekend langskieltje in het 
midden en is groen met vier donkere langslijnen of zwart 
met groenachtig gele randen. Het schildje is zwart of 
groen met donkere strepen. De dekschilden zijn of zwart 
met geelgroenen buitenrand of groen met donkere strepen 
in de lengte. De membraan is licht- of donkergrijs ge- 
kleurd met somtijds witte, meest echter donkere aderen. 
Pooten groen of bruingeel, met fijne haartjes bezet, die 
vooral lang zijn aan de achterscheenen; achterdijen overal 
even dik, bij de donkere individuen met bruine vlekken en 
strepen, meestal naar de knie toe geheel bruin; de achter- 
scheenen zijn geelbruin en de achtertarsen bruin. Keel, 
borst en buik zijn bij het mannetje zwart, bij het wijfje 
groen. 

Deze soort is in de duinstreken in Julij en Augustus 
zeer gemeen, doch werd bovendien gevangen in het Over- 
maassche (dus op de klei) door Dr. Piaget, bij Maarsbergen 
door denzelfden en bij Middelburg door Dr. de Man. 


6. Miris ruficornis Fall. 
Plaat 8, fig. 7 en Ta. 


Fallen, Hem. I, p. 133, 8. — Herr.-Sch. W. I. II, p. 119, 
tab. 66, f. 200 (pulchellus) en III, p. 40. — Meyer-Dür, 
Caps. p. 37, 6. — Flor, Rh. L.I, p. 435. — Dougl. & 
Scott, Brit. Hem. p. 290, 6. 


Lengte 4—6 mm. — Kenbaar aan de geringe grootte 
en de kleur der sprieten. Helder groen of groenachtig geel 
met roode sprieten. Kop korter dan het halsschild met 
de basis van den clypeus zigtbaar; op den schedel een 
kort ingesneden langsstreepje en van daar tot den clypeus 
een donker lijntje. De sprieten zijn ongeveer zoo lang 


i te 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 165 


als het ligchaam; hun 4° lid zoo lang als de kop, onbe- 
haard, aan de basis groen. Halsschild aan beide zijden 
van een middenrigcheltje wat ingedeukt en daar met 
ietwat donkerder langsstreep; soms ook nog twee donkere 
langsstrepen aan de zijden. Dekschilden zonder teekening 
met zeer langen cuneus en bleeke membraan. Onderzijde 
van het lijf lichtgroen; pooten van dezelfde kleur met 
roode tarsen. 

De aangehaalde afbeelding van Herrich-Schäffer vertoont 
het insect met roode vlekken op halsschild en clavus; 
een zoo fraai voorwerp heb ik nooit gezien. Scholtz ver- 
zekert dat dit eene andere soort is. 

Gemeen in Juli] op duinen en geestgronden; voorts nog 
door mij aangetroffen bij Goes in Junij, op Schothorst bij 
Amersfoort in Julij, op de Zundertsche heide den 21° 
Julij en aan het strand der Schelde bij Bergen-op-Zoom 
den 22° Juli. 


Gen. 4. LEPTOTERNA Fieb. 

Dit geslacht verschilt van het vorige, waarvan het overi- 
gens den habitus heeft, hierin dat het borststuk aan de 
bovenzijde van achter naar voren afdaalt en aan den 
voorrand duidelijk gezoomd is, dat het aangezigt rond 
naar beneden gebogen en de zuiger aan het voorste lid sterk 
verdikt is. Bovendien is het geheele ligchaam en met name 
de dijen sterk met zijdeachtige haren bedekt. 


Lept. dolabrata L. 
Plaat 8, fig. 8. 


Linn. S. N. V, p. 502, 103. — Fabr. S. Rh. 253, 1. — 
Wolff, Ic. Cim. f. 109 (slecht van omtrek) en 110. — 
Hahnszet Hersch. Wo Peto p: 75. f, 160.et III, pe 45, 
t. 86, f. 261 et 262. — Flor, Rh. Livl. I. p. 437. — Dougl. 
& Scott, Brit. Hem. p. 297. | 


Lengte 7—8 mm. — Langwerpig, van de schouders af 
bijna gelijkmatig breed, zwart met gele versieringen en 


166 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


vale dekschilden. Kop klein en kort met uitpuilende bruine 
oogen, zwart met de zoomen der oogen geel, welke ran- 
den op den schedel meest tweemaal zijn ingekeept; boven- 
dien een zeer fijn geel langsstreepje op het midden van 
den kop. Zuiger vuilgeel, bruin aan de spits, reikend tot 
de achterheupen. Sprieten zoo lang als het lijf (8), iets 
langer (8), harig, grauwbruin, donkerder aan de spits; lid 
1 zoo lang (4) of iets korter (2) dan het halsschild, het 
2° langer dan 3 en 4 te zamen. Halsschild grijzig zwart 
met gele zijranden en eene gele middenstreep, die zich 
voorbij het midden tot eene ronde of ruitvormige vlek 
uitzet. Schildje vrij groot, glanzig zwart met eene oranje 
langsstreep in het midden; overdwars loopt eene vrij diepe 
gleuf. Dekschilden vaal, somtijds echter kastanjebruin met 
vuil- of heldergele randen, gelen cuneus en vale of zelfs 
rookbruine membraan, waarop de aderen in het geel of 
rood uitkomen. Borst zwart met twee gele vlekken; buik 
vuilgeel met drie zwarte langsstrepen; het laatste segment 
bij den man oranje met zwarte vlek. Pooten grauw of 
vuil bruingeel, de achterdijen met zwarte vlekjes, knieén 
en spitsen der scheenen zwart, zoo mede de klaauwtjes. 

Bij ons komt het meest voor de var. die Ferrugata ge- 
noemd wordt, welke minder sterk behaard en valer van 
kleur is, dan de eigenlijk zoo genoemde Dolabrata. 

De soort is gemeen op duinen en geestgronden , maar 
komt ook op minder zanderige streken voor; b.v. te Velp 
(Ritsema), op de wallen van Breda (Heylaerts). 


Gen. 5. ONCOGNATHUS Fieb. 


Dit is het eerste der beide genera, die zich wel aan de 
drie laatstgenoemden aansluiten door de meerdere lengte 
van het eerste lid der achtertarsen, maar van Miris en 
Leptoterna verschillen door de afgeronde zijden van den 
prothorax. De gedaante komt overigens geheel overeen 
met die van het geslacht Lygus Hahn. De kop is met de 
uitpuilende oogen breeder dan lang; van de sprieten, die 


— enn 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 167 


de lengte van het ligchaam hebben, is het eerste lid on- 
geveer zoo lang als de kop, het 2° meer dan tweemaal zoo 
lang. Het halsschild is zeer smal van voren, vrij breed 
van achter. De zijrand der dekschilden is een weinig naar 
buiten gebogen. De pooten zijn lang en slank, vooral de 
achterpooten, wier dijen in het midden veel dikker zijn 
dan aan de uiteinden en wier eerste lid der tarsen iets 
meer dan tweemaal langer is dan het tweede, doch niet 
dikker. 

Oncogn. binotatus F. 

Plaat 8, fig 9 9 en 9a A. 


Baby, ..S, Rh. 235, 159. — Herr=Sch. W. I. IL. p.i77, 
t. 98, f. 296. — Kirschb. Caps. 59, 56. — Flor, Rh. Lul. 
Lo p..299. 


Lengte 5—6 mm. — Langwerpig, geel of groenachtig 
geel met zwarte vlekken. Kop glanzig, weinig gestippeld, 
met 2 scheve bruine vlekjes op den schedel, 2 andere voor 
de oogen en met den clypeus zwart. Oogen uitpuilend, 
ovaal, met grove facetten, zwart. Sprieten slank, vuil 
bruingeel met de uiteinden der 3 voorste en geheel het 
laatste lid bruin; het 4° alleen aan de binnenzijde met 
eenige haartjes. Zuiger eerst geel, dan bruin, eindelijk 
donkerbruin, reikende tot over de achterheupen. Het gele 
borststuk heeft een duidelijk afgesneden zoom aan den 
voorrand, is op de breede achterhelft vrij sterk gekorreld 
en vertoont twee langwerpig vierkante donkerbruine of 
zwarte vlekken, wier voorrand eene diepe groeve schijnt; 
in de zijden bespeurt men nog een lichtbruin vlekje. Het 
schildje, welks basis door eene dwarsgleuf begrensd wordt, 
is helderder geel met twee fijne bruine zijstrepen. De dek- 
schilden zijn geel, op den clavus grijsachtig, op het corium 
met zwarte, schuin onder elkander geplaatste, doch meestal 
ineenvlocijende langsstrepen; de cuneus is ongevlekt geel, 
soms oranje. Membraan bruin of zwart, met lichtere, zelfs 
geelachtige aderen. Pooten van de kleur van het lijf met 


168 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


bruine uiteinden der achterscheenen, die met zwarte ste- 
keltjes bezet zijn, en met bruine tarsen. Buik soms met 
zwarte langsstrepen. 

Gevangen bij Utrecht door den heer Six, in Augustus 
op Sterkenburg bij Driebergen door mij, in September mede 
in de provincie Utrecht op Wikkenburg door Dr. Wttewaall; 
voorts bij den Haag in Augustus door den heer van der 
Wulp en door den heer Heylaerts in Augustus bij Breda. 


Gen. 6. ALLOEOTOMUS Fieb. 


Het ware kenmerk van dit geslacht bestaat in het eerste 
lid der achtertarsen, dat tweemaal langer en veel dikker 
is dan het tweede. Zonder deze bijzonderheid zou de eenige 
soort beter gebragt worden tot het geslacht Capsus, waar- 
van het geheel den habitus heeft, tevens met het kenmerk 
van de knodsvormige gedaante van het tweede lid der 
sprieten. Zie hier nu een bewijs voor het gezegde, dat als 
men in deze familie systematisch al te scherp verdeelen 
wil, men genera maakt van afdwalende soorten, want 
kennelijk behoort deze soort tot het Genus Capsus, doch 
is afgedwaald naar de groep met verlengd eerste lid der 
achtertarsen. 


Alloeot. marginepunctatus H. Sch. 
Plaat 8, fig. 10. 
Herr. Sch. W. I. III p. 69, fig. 284. — Fieb. Eur. Hem. 
p. 247. (Gothicus). 


Lengte 5 mm. — Roestgeel, dik bekleed met witte haartjes. 
Ligchaam langwerpig ovaal, tamelijk breed. Kop glanzig, 
van boven gezien driehoekig, puntig van voren, met groote, 
zwarte sterk uitpuilende oogen. Zuiger met donkere spits, 
reikt tot aan de achterheupen. Sprieten ongeveer 3 der 
lengte van het lijf, het 1° lid veel korter dan de kop, niet 
dik, roestgeel met wat bruin aan den bovenrand en eenige 
haren aan de binnenzijde, het tweede bijna 4maal zoo lang, 
knodsvormig, nog al sterk behaard, roestgeel, aan de spits 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 169 


bruin, de beide volgenden kort, fijn en bruin. Het halsschild 
glanzig, doch grof gekorreld, naar achteren sterk verbreed 
met naar buiten gekromden achterrand. Schildje glanzig, 
bol met 3 witte puntjes in de hoeken en aan de spits. 
Dekschilden ietwat doorschijnend, grof gekorreld met zwarte 
langsstreepjes aan den buitenrand; wigge lichtbruin met 
donkerbruine spits; membraan vuilwit, naar de spits toe 
rookkleurig met duidelijke bruine aderen. Pooten geelachtig 
met bruine ringen aan het eind der dijen en bruine tarsen 
en scheenhelften. 

Van deze soort is mij slechts een inlandsch voorwerp 
bekend, door den heer van der Wulp in Augustus in het 
duin bij den Haag gevangen. 


Gen. 7. Lopus Hahn. 


Terwijl de Capsinen in het algemeen kenbaar zijn aan 
de haarachtige fijnheid der beide laatste leden van de 
sprieten, zijn er toch drie soorten onder, bij welke de 
sprieten meer gelijken op sommige Lygaeoden ') b. v. het 
geslacht Cymus, doordien de sprieten aan het eind niet 
veel dunner zijn. Deze weinige soorten worden hier in het 
geslacht Lopus vereenigd. 

Het ligchaam is meer langwerpig dan ovaal. Kop kort en 
driehoekig, bij eene soort wat bol op den schedel, bij de 
anderen meer plat. De sprieten zijn zoo lang als het ligchaam 
of langer; 1° lid bij twee soorten langer dan de kop, 
De lid tweemaal zoo lang als het eerste of zelfs langer, bij 
ééne soort ietwat knodsvormig; de beide volgenden niet zoo 
fijn als gewoonlijk in deze familie, doch in dikte weinig 
verschillend met het 2°. Halsschild aan den achterrand veel 
breeder dan aan den voorrand, van voren naar achter ge- 
leidelijk oploopend, bij eene soort met scherpe kanten, bij 
de anderen niet. Dekschilden vrij lang gestrekt met langen 
cuneus, de membraan met groote cellen. Pooten matig lang, 
vrij slank, alleen bij eene soort de achterdijen dik. 


1) Fabricius plaatste ook de eenige soort, die hem bekend was, onder de Lygaeoden. 


470 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


Ik erken gaarne dat dit geslacht in zijne zamenstelling 
niet door naauwkeurige morphologische overeenstemming 
der drie soorten uitblinkt, maar ik verkies toch de bijeen- 
voeging boven het afscheiden in 3 afzonderlijke geslachten. 


1. Lopus tunicatus F. 


Plaat 8, fig. 12. 


Fabr. S. R. 233, 148. — Ahrens en Germar, Fauna Ins. 
Eur. fasc. 5, tab. 24 (Miris). — Meyer, Caps. 40, 3 (Lopus). — 
Flor, Rh. Livl. I, p. 444. — Dougl. & Scott, Brit. Hem. p. 
ooo. Pl. XI, £ 2, (Pontius): 


Lengte 7 mm. — Langwerpig, het mannetje echter meer 
dan het wijfje, boven bruin of bruinrood, onder geel. Kop kort, 
met de sterk uitpuilende grauwe oogen breeder dan lang, 
met een diep langsgroefje op den schedel. De dikke zuiger, 
die geel is met zwarte tip, bereikt naauwelijks de inplan- 
ting der middenheupen. De sprieten zijn ietwat korter dan 
het lijf, bruin; het 1° lid is langer dan de kop, van boven 
een weinig platgedrukt, naar binnen wat uitgebogen, sterk 
met zwarte stippeltjes bedekt; het 2° is wat smaller, doch 
wordt naar het einde toe dikker en tevens donkerder van 
kleur, terwijl het aldaar dik met korte haartjes bekleed is; 
het 3° is korter dan het eerste; half geel, half bruin; het 
4° is roodgeel en zeer kort. Het halsschild heeft een 
vrij dik zoompje aan den voorrand, scherpe zijranden, die 
zwart afgezet zijn en stompe achterhoeken; het is’ van 
achter niet veel hooger dan van voren en overal met zwarte 
vlekjes bezet. Het schildje is zwart gemarmerd en vertoont 
aan de spits twee kleine gele vlekjes. De dekschilden hebben 
gele zijranden, die echter weder door fijne zwarte lijntjes 
omzoomd zijn; corium en clavus zijn bruin of roodbruin, 
zwart gemarmerd, de cuneus geel met rooden binnenrand 
en bruine spits; membraan geelachtig en berookt met roode 
cellen-aderen. Aan den binnenhoek van het corium een 
geel vlekje. Onderzijde geel, aan wederzijde van het abdomen 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 171 


eene rij zwarte stipjes. Pooten geel, zwart gestippeld, de 
voorscheenen aan het einde bruinrood. 

De heer Piaget vond deze soort in Junij aan den duin- 
kant, de heer van Medenbach de Rooy meermalen bij 
Arnhem zelfs in Nov. en weder in April; ik trof haar in 
t najaar bij Leyden aan en bij Heemstede in Sept. op 
hazelaren, op welken heester zij ook door anderen (zie Flor en 
Fieber) gevonden is. 


2. Lopus infusus H. Sch. 
Plaat 9, fig. 1 en la. 


Herr. Sch. W. J. IV. p. 30, tab. 120, fig. 381. — Kirschb. 
Caps. Sp. 49. — Fieber, Eur. Hem. p. 249. 


Lengte 7—8 mm. — Langwerpig, zeer kenbaar aan de 
bloederige kleur en de lange sprieten; geheel glad en onbe- 
haard, vrij glanzig. Kop klein, rond naar beneden gebogen 
met een bol voorhoofd en sterk uitpuilende grauwe oogen, 
bruingeel of rood. De zuiger schijnt tot aan de achterheupen 
te reiken. Sprieten langer dan het lijf, roodgeel of rood, 
met het 4° lid veel langer dan de kop, tamelijk dik, bruin 
aan het einde; het 2° iets dunner, meer dan tweemaal langer 
dan het 4% het 3% even dik, 14 van de lengte van 1, en 
4 even dik of zelfs iets dikker en iets meer dan de helft 
der lengte van het 3°. Halsschild met een smal zoompje 
aan den voorrand, veel breeder aan den achterrand, die 
naar achter rond uitgebogen is, geel met bruine in elkander 
vloeijende vlekken op de achterhelft. Schildje donkerbruin. 
Dekschilden op clavus en corium roodgeel, rood naar den 
buitenrand en het einde, met een bruin dwarsbandje voor 
den bloedrooden cuneus; de membraan zwartachtig, met 
nog donkerder aderen. Pooten lang en slank, geelrood met 
gele voor- en middenscheenen en tarsen; alle scheenen 
met stekeltjes bezet, die der achterscheenen vrij lang. 

Eene vrij zeldzame soort, gevonden bij Paterswolde door 
Dr. de Gavere, bij Driebergen door den heer Six, bij 


172 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


Maarsbergen in October door Dr. Piaget, in October bij 
Arnhem en bij Nykerk door van Medenbach de Rooy en 
bij Breda uit eik geklopt door den heer Heylaerts. 


3, Lopus subpatellatus Voll. 


Plaat 9, fig. 2 en 2a. 


A. Costa, Mémoire dans les Annales de la Soc. Ent. de 
France, Tom. X. p. 286. Pl. VI, fig. 3. (Phytocoris flavomar- 
ginalus) ....9 


Lengte iets meer dan 2 mm. — Langwerpig, licht- of 
donkergrijs met gele versiersels. Kop breeder dan lang, 
met uitpuilende grijze of grauwe oogen, geel op het achter- 
hoofd, den schedel en langs de oogen, bij één voorwerp 
geel met twee scheve langwerpige zwarte vlekjes op den 
schedel. Zuiger vrij dik, reikend tot de achterheupen. Sprieten 
bijna zoo lang als het lijf, zwart of donkergrijs, het 4% lid 
niet langer dan de kop, niet zeer dik; het 2" meer dan 2 
maal zoo lang, schier even dik; het 3" niet veel korter dan 
het 2° en even dik, het 4° de helft korter en schijnbaar 
uit twee stukken bestaande, waarvan het voorste rolrond, 
het achterste daarentegen palet- of lepelvormig schijnt. Het 
halsschild niet veel langer dan het hoofd, met eenigzins 
ingebogen zijranden, aan den achterrand veel breeder dan 
aan den voorrand, grijsgelen voorrand, zijranden en 
middellijn ; de ovalen achter den kop bijzonder duidelijk. 
Het schildje driehoekig met gele middellijn en 2 gele 
vlekken aan de basis. Dekschilden lichtgrijs met gelen 
zijrand en geel langs het schildje; clavus geel, membraan 
grijs; de anderen niet veel donkerder. Achterlijf zwart met 
geel connexivum. Pooten geel met grijze strepen onder tegen 
de dijen, de geheele achterdijen grijs en de tarsen grijzig 
zwart met bijzonder groote klaauwen. 

Dit insect wijkt zoo zeer van de andere Capsinen af, dat 
het niet wel tot de familie te brengen zou zijn, indien het 
niet de gesloten cellen in de membraan en wel bijoogjes 
bezat. Of het de Phylocoris flavomarginatus van Costa is, 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 173 


durf ik niet bepalen; de figuur op de Plaat gelijkt niet uit- 
nemend; in de beschrijving stuit ik onder anderen op het 
gezegde, dat de sprieten hier en daar met haren bedekt 
zijn en dat het 4° lid langer is dan het 3". Ook zegt Costa 
niets van het lepelvormige einde dier sprieten. Ik heb het dus 
noodzakelijk geoordeeld het dier een anderen naam te geven. 

De heer Ritsema ving eerst een voorwerp in Junij op 
Texel, daarna nog twee anderen, die wat kleiner en grijzer 
waren in Junij bij Velp. 


Gen. 8. Capsus F. 


Het eigenlijke kenmerk van dit geslacht ligt in den knods- 
vorm van het tweede lid der sprieten, doch daarbij dient 
wel in het oog gehouden te worden dat het eerste lid der 
achtertarsen even lang is als het tweede, want zonder dat 
zou eene reeds behandelde soort, Alloeotomus marginepunctatus 
H. Sch., bepaaldelijk tot dit genus moeten behooren. 

De vorm van het ligchaam is ovaal of langwerpig ovaal, 
bij eene enkele soort langwerpig en slank; deze heeft dan 
ook het voorhoofd bol toegerond, terwijl het bij de overigen 
puntig uitsteekt. De kop is klein, de oogen vrij sterk uit- 
puilend, de zuiger tot de achterheupen reikend. Het 1“ lid 
der sprieten is langer dan de kop, het 2° meer dan twee- 
maal zoo lang als het 1“, de beide laatsten zeer dun. Het 
halsschild heeft den gewonen vorm behalve bij het wijfje 
van ééne soort, bij hetwelk ook de dekschilden verkort 
zijn. Al het overige valt in den gewonen vorm der familie. 


1. Capsus ater L. 
Plaat 9, fig. 3. 

Linn. S. N. V. 495, 72 et 494, 68. — Fabr. S. R. 241,2; 242, 
4 et 243, 13. — Hahn, W. I. I. p.126, Pl. 20, f. 65. — Wolff, 
Je. (Gap. 32.1. 4,.f..32 et & 19, 5,146. — lor, Rh: L. Lp. 
486. — Dougl. & Scott, Br. Hem. p. 440, t. 14 f. 7. 

Gedrongen van statuur, weinig glanzig, fijn en weinig 
duidelijk behaard, zwart (3) of zwart met geelrooden kop 


17% DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


en prothorax (2), soms met roode pooten. Kop kort, vrij 
stomp aan den clypeus, tamelijk breed bij den man, breeder 
nog bij het wijfje, bij het eerste zwart, bij het andere geheel 
of gedeeltelijk steenrood of roodgeel. Oogen uitpuilend, 
scheef ovaal, bruin of zwart. Twee voorste leedjes van den 
zuiger rood, de beide volgenden zwart. Sprieten iets langer 
dan de helft van het ligchaam; het 1* lid niet zeer dik, 
zoo lang als de kop, zwart of rood; het 2° steeds zwart, 
behaard, bij het $ meest korter en meer plotseling knods- 
vormig dan bij den man, de beide volgenden te zamen iets 
korter dan 2, grijs of zwart, 3 met gele basis. Halsschild 
vrij kort en breed, voorbij de helft grof gekorreld. Het 
schildje en de dekschilden zeer fijn gestippeld, steeds zwart; 
voorrand tusschen corium en cuneus ingekeept; membraan 
rookbruin of zwart. Pooten geheel zwart, of zwart met 
roode vlekken of rood met bruine bandjes aan de achter- 
knieën en de tarsen half geel, half zwart. Bij één exemplaar 
in mijn bezit zijn de voorheupen rood, is er een roode band 
over het midden der dijen en zijn de scheenen roodbruin 
met bruine spitsen. 

Het wijfje met den gelen prothorax ontving van Linnaeus 
den naam van Semiflavus, van Fabricius dien van Flavicollis, 
terwijl de zwarte voorwerpen met roode pooten door den 
laatsten Tyrannus genoemd werden. 

De soort is niet ongemeen, vooral op drooge gronden, 
de wijfjes zijn echter veel zeldzamer of houden zich meer 
schuil dan de mannen. 

De var. Tyrannus werd gevonden bij Utrecht (Six), bij 
Koudekerke in Zeeland (de Man), bij Rotterdam (Piaget), bij 
Noordwijk (van Vollenhoven), bij den Haag en Scheveningen 
(verschillenden). 

2. Capsus capillaris F. 
Plaat 9, fig. 4. 

Fabr. S. R. 244, 19; 246, 25 et 27. — Hahn, W. LI, 
17, tab 2, f. 9. — Wolff, Ic. f. 34 et 35. — Dougl. & Scott, 
Br. Hem. 442, Pl. 14, f. 8. 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 479 


Lengte 8 mm. — Grooter, maar vooral ook langwerpiger 
dan de voorgaande, met slanker pooten; glanzig, kaal, grot 
gestippeld, roestgeel, rood of zwart. Wij zullen eerst de 
meest voorkomende lichtgekleurde var. (Capillaris) beschrij- 
ven. Kop glad, ongestippeld, vrij groot, spits naar voren, 
met een zwart vlekje op de basis van den clypeus en met 
uitpuilende bruine oogen. Het 41“ lid der sprieten tamelijk 
dik, niet zoo lang als de kop, donkerbruin, aan de binnen- 
zijde met eenige haren bezet; het 2° aan de basis zeer 
smal, bruin, in het midden geel, dan knodsvormig, zwart 
behaard; 3° en 4" zeer dun, lichtgrijs. De zuiger reikt tot 
de achterheupen; 1“ lid roodgeel, overigens zwart. Hals- 
schild van voren als bij den voorgaanden, roodgeel, aan 
den voorrand voorbij het smalle zoompje glad, dan vrij 
grof gestippeld met zwarte stippels. Schildje klein met 
scherpe spits, weinig gestippeld, roodgeel. Dekschilden van 
dezelfde kleur, sterk gestippeld, behalve op den buitenrand 
en op den cuneus, die donkerder rood is met zwarte punt; 
membraan rookkleurig met witte vlek bij de spits van den 
cuneus. Borst en buik in het midden zwart, wegsmeltend 
in rood naar de zijden toe. Pooten met bruine heupen, 
lichtere schenkelringen, zwarte dijen, wier knieën breed 
geelrood zijn, gele met donkere stekeltjes bezette scheenen 
en bruine of zwarte tarsen. 

Bi) de var. Danicus verandert het rood op kop, borststuk 
en schildje geheel of gedeeltelijk in bruin of zwart, terwijl 
ook de dekschilden eene bruinere tint aannemen en de 
beide eerste leedjes der sprieten zwart worden, even als 
de geheele buik en borst. 

De var. Tricolor, die alleen uit mannelijke voorwerpen 
bestaat, is nog donkerder. Ik zal tot voorbeeld een fraat 
voorwerp naar de kleuren beschrijven. 

Kop donker oranje, met den nek, de randen der oogen 
en eene vrij breede langsstreep in het midden zwart. Eerste 
en tweede lid der sprieten zwart, derde en vierde grauw- 
geel. Zuiger en borststuk zwart; schildje desgelijks, doch 


176 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


met roode zijranden. Dekschilden zwart met een’ taan- 
kleurigen veeg op het corium tegen den clavus aan; de 
uiterste spits van het corium aan den buitenrand geel; 
cuneus aan de basis geel, verder bloedrood, voorbij de 
helft zwart; membraan als bij den type. Borst en buik zwart; 
anus vrij sterk behaard; scheef achter de middenheupen 
ter wederzijde twee witte membranen. Pooten gekleurd als 
boven beschreven is. 

Lichtgekleurde voorwerpen werden gevangen op brand- 
netels bij Utrecht (Six), bij Breda in Julij en Aug. (Heyl. 
en Leesberg), bij Oosterbeek in Aug. (Rits.), bij Ede in Juli), 
bij Leiden en 22 Julij bij Roozendaal in Noordbrabant (v. Voll.) 
bij Huyssen (v. Med. de Rooy); donkere voorwerpen bij Voorst 
in Julij (Wttewaall) en bij Velp in Julij (Ritsema). 


3. Capsus distinguendus H. Sch. 
Plaat 9, fig. 5 Q en Ba 2. 


Herr. Sch. W. I. IV. p. 33. Pl. 121, f. 384. — Fieb. Eur. 
Hem. p. 202. 


Lengte 6 mm. — Deze soort verschilt van de beide voor- 
gaanden door den bollen vorm van den kop (slecht getee- 
kend door Herrich-Schaeffer) en door het groote onderscheid 
tusschen beide sexen. De kop is bij den 4 eenigzins bol en 
naar beneden gebogen, bij het ¢ nog veel boller, bij beiden 
van boven gezien veel korter dan breed, glanzig zwart. 
De sprieten zijn bijna zoo lang als het lijf; hun 1“ lid 
schier zoo lang als de kop, dun en vuilgeel; het 2” wel 
viermaal zoo lang, zwart, knodsvormig doch onbehaard, 
aan het eind bij het wijfje dikker dan bij den man; de 
beide volgenden grauw en dun, te zamen genomen korter 
dan 2. Het halsschild grijzig zwart, kort, bij den man met 
weinig gebogen zijranden, bij het wijfje met twee groote 
ovale halsbuilen vooraan, daarna ingesnoerd en aldaar met 
een’ band van grijze haartjes bezet, verder weder uitgezet 
en bol. Het schildje zwart, digt bij de basis met eene 
dwarsgleuf. Dekschilden bij den 4 langgestrekt, zwart met 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 177 


‚eene vaalgele driehoekige vlek aan de basis van het corium, 
zich tot halverwege de lengte van corium en cuneus uit- 
strekkende; de groote cuneus is geel met zwarte spits en 
de groote membraan is geheel rookbruin iriserend, zonder 
vlek; bij de wijfjes zijn de dekschilden afgekort en hebben 
bijna geen membraan, terwijl het corium zich aan het einde 
als een rond wit vlekje vertoont. Het achterlijf is grijsachtig 
zwart, bij het ¢ ook gedeeltelijk van boven zigtbaar. De 
pooten zijn lang en slank, zonder haren of stekels, bij den 
man vaal roodgeel, bij het ¢ bruingeel. 

In de kleur bestaat er groote overeenkomst tusschen 
den d van deze soort en Lygus flavomaculatus F., doch de 
vorm van den kop en het ontbreken van eenig licht vlekje 
in de membraan zijn duidelijke onderscheidingskenmerken. 
Fieber, die ook nog een Globiceps flavonotatus Boh. vermeldt , 
welke van /lavomaculatus niet gemakkelijk te onderscheiden 
is, komt mij voor op dit punt weinig helder te zijn. De 
beschrijving bij de Geer en de afbeelding (f. 235) bij Hahn 
toonen duidelijk aan wat Flavomaculatus F. is, doch hoe die 
soort door Fieber in zijn geslacht Globiceps geplaatst kan 
worden, terwijl de kop volstrekt geene bolheid vertoont, 
is mij niet duidelijk. 

Meer dan één wijfje werd door den heer Heylaerts in 
Sept. bij Breda gevangen, waarvan ik er een aan zijne 
welwillendheid te danken heb. Een enkel wijfje bemagtigde 
ik te Wassenaar in Aug.; Dr. Piaget ving een’ man te 
Wassenaar en een ander te Maarsbergen; ook de heer G. 
A. Six vond er een bij Utrecht (Driebergen ?). 


Gen. 9. HETEROTOMA Latr. 


Dit genus is gekenmerkt door den vorm der sprieten, 
wier tweede lid bij een of wel bij beide sexen verticaal 
verbreed is over de geheele lengte, in den vorm van een 
zaadhuls van brem, en bovendien sterk behaard. Voor de 
overige ligchaamsdeelen vallen de soorten, die er toe be- 
hooren, in de algemeene beschrijving der Capsinen. 

12 


178 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


1. Heterot. spissicornis F. 


Plaat 9, fig. 6 en Ga. 


Fabr. S. Rh. 246, 28. — Panz. Fn. Germ. 2 f. 15. — Schellenb. 
Cim. Helv. t.3, f. 4. — Burm. Handb. I. p. 276, n°. 1. — Dougl. 
& Scott, Brit. Hem. p. 438, Pl. 14, f. 5 (Merioptera). 


Lengte 5 mm. — Gerekt ovaal, vrij glanzig zwart, met 
fine witte haartjes bekleed. Kop niet zoo lang als breed, 
vijfhoekig, spits aan den clypeus, met lichtbruine uitpuilende 
vrij groote oogen. Zuiger reikende tot de achterheupen, 
groen of geel. Eerste lid der sprieten zoo lang als de kop, 
tamelijk dik behalve aan de basis, met zwarte haren vrij 
digt bekleed; het 2° van gedaante als boven beschreven, 
blinkend zwart (of roodbruin, zelfs rood volgens Fabr.), 
evenzeer behaard, doch niet op de platte zijvlakken, drie- 
maal langer dan het 1“; het derde korter dan het 1“, zwart 
met witte basis en het vierde nog iets korter, even zoo 
gekleurd; de beide laatsten zeer dun. Het halsschild slechts 
weinig verbreed naar achter, vlak op den rug, zonder zoom 
noch gleuve. Schildje middelmatig met een flaauw dwars- 
gleufje, niet ver van de basis. Dekschilden eenkleurig, met 
donkere membraan, waarop dikwijls een wit vlekje bespeurd 
wordt onder de spits van den cuneus. Borst en buik glanzig 
metaalzwart. Pooten slank, alleen de achterdijen tamelijk 
breed; groen of geel met zwarte tippen der tarsen, som- 
wijlen met bruine achterdijen. 

Spissicornis, die op elzenstruiken en brandnetelen schijnt 
te leven, is niet zeldzaam in ons vaderland en werd in de 


meeste provinciën gevangen. 


2. Heterot. magnicornis Fall. 
Plaat 9, fig. 7. 
Fallen, Cim. Suec. 99, n°. 7. — Hahn W. I. I. p. 130, 
tab. 20 f. 67. — Meyer, Caps. p. 62 n°. 29, tab. 2, fig. 4. — 
Flor, Rh. Livl. I, p. 575. — Dougl. & Scott, Br. Hem. p. 


435, Pl. 14, f. 4. 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 179 


Lengte 2,3—2,7 mm. — Breeder ovaal dan de vorige, zwart, 
dik met zilvergrijze haartjes of schubbetjes bekleed, die 
zeer ligt afbreken en verloren gaan. Kop klein, voorover 
gebogen, van boven gezien veel breeder dan lang, met 
scherpen achterrand en roodbruine uitpuilende oogen. 
Sprieten veel korter dan het lijf, de beide eerste leedjes 
zwart (het 1“ naar evenredigheid minder dik dan bij de 
voorgaande soort), de beide laatsten wit en haarvormig. 
Bij den man is — volgens Flor — het 2" lid niet over de 
geheele lengte verbreed, gelijk bij het wijfje. Halsschild 
kort, zonder zoompje aan den voorrand, achter tweemaal 
breeder dan de lengte bedraagt. Dekschilden somtijds bruin- 
achtig; membraan zwart, doch iriserend met fijne witte 
aderen en een klein wit vlekje aan de spits van den cuneus. 
Pooten aan heup en dij zwart of donkergrijs, aan knie en 
scheenen grauw ; de achterscheenen met vrij lange stekeltjes, 
die uit zwarte stipjes ontspringen; tarsen aan de basis 
grauw, verderop zwart. 

De heer Six vond deze soort niet zelden onder sparren 
(Pinus Abies) bij Utrecht; ik trof haar aan bij Leyden, Rotter- 
dam, en te Brummen in Aug. 


NB. In de tweede Naamlijst van inlandsche Hemiptera volgt 
op deze soort Crinicornis Klug, naar Burmeister’s Handbuch 
gedetermineerd. Een enkel voorwerp was door den heer G. 
A. Six bij Utrecht gevangen, sedert is het door beschim- 
meling verloren gegaan. Het komt mij voor dat het eene 
verscheidenheid van Magnicornis moet geweest zijn, met 
gouden schubbetjes in plaats van zilveren. 

In de collectie der Ned. Ent. Vereeniging staat een 
voorwerp van Heterot. Mali M. Dür, door mij bij Leyden 
gevangen, dat echter geheel platgedrukt is en met de 
pooten zoo zeer in de gom vastgekleefd zit, dat ik de 
deugdelijkheid der determinatie niet meer durf verzekeren. 
De soort verschilt van de voorgaande in zeer weinig op- 
zigten, voornamelijk daarin dat de achterscheenen geen 


180 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN, 


zwarte puntjes hebben; zie Meyer, Schweiz. Rhynchoten p. 
63, N°190; Tal: I fo. 


Gen. 10. Harrıcus Hahn. 


Het ligchaam is kort en zeer gedrongen. De kop is ver- 
ticaal, zeer breed op den schedel met nagenoeg plat aan- 
gezigt; de rand tusschen het voor- en achterhoofd is scherp 
en het achterhoofd tegen het borststuk aangedrongen. De 
zuiger is dik en vrij kort; het 4“ lid is voornamelijk breed. 
De sprieten zijn bij 2 soorten korter dan de helft van het 
ligchaam, dun; lid 1 bijzonder kort, 2 twee en een half 
maal zoo lang, 3 iets langer dan 1 en 4 nog korter; bij 
de derde soort (die ik deswegens bijna tot een afzonderlijk 
geslacht gebragt had) zoo lang als het lijf en zeer dun, 
met het 2° lid viermaal langer dan het 1*° en de beide laatsten 
te zamen gelijk in lengte met het tweede. Het halsschild 
is van boven gezien trapeziumvormig, vrij bol met scherpe 
zijranden. Schildje kort en breed. Dekschilden desgelijks, 
bij den cuneus hoekig naar beneden gerigt. Pooten gezet 
en stevig met fijne tarsen; de achterdijen bij ééne soort 
sterk verdikt; bij allen de achterscheenen aan wederzijde 
met stekeltjes bezet. 

Hahn heeft eigenlijk dit geslacht opgesteld voor soorten 
met dunne en lange sprieten en zeer dikke achterdijen, en 
de beide eerste soorten, die wij nu zullen beschrijven vor- 
men bij Fieber het geslacht Stiphrosoma ; doch ik heb gemeend 
beter te doen met de drie soorten bijeen te voegen en een 
ouden naam aan te nemen, daar de overeenkomst tusschen 
de soorten van Hahn’s genus en de beide eersten zoo bij- 
zonder groot is. | 


1. Halt. leucocephalus L. 
Plaat. 9, fig. 8. 
Linn. Fn. Suec. 940. — Fabr. S. R. 237, 173. — Panz. Fn. 
Germ. 92, f. 42. — Hahn, W. I. II, p.88, tab. 57, f. 174. — 


Fall. Hem. I. p. 444. — Flor, Rh. Livl. I. p. 558. — Dougl. & 
Scolt, Brit. Hem. p. 482, Pl. 21, f. 2. 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 181 


Lengte 3—4 mm. — Het geheele lijf uiterst fijn behaard. 
Kop roodachtig geel of bleek oranje, glanzig, uiterst fijn 
gestippeld met zwarte ronde oogen en zwarten clypeus. 
Het 1* lid der sprieten van dezelfde kleur, het tweede aan 
de benedenhelft geelachtig, verder zwart of wel geheel 
zwart, gelijk de beide volgenden. Zuiger eerst roodgeel, dan 
vuilgeel, aan de spits zwart. Thorax, schildje en dekschilden 
blaauwzwart, grof gekorreld; de membraan zeer donker 
rookkleurig, bijna zoo donker als de elythra. Aan de korte, 
dikke pooten zijn de voorste heupen en dijen roodachtig 
geel, de voorste scheenen lichtgeel; de midden- en achter- 
heupen en dijen bruinrood, hunne scheenen vuilgeel; alle 
tarsen zwart. De buik is paarszwart met roode inkervingen 
der ringen. 

Deze vrij zeldzame soort werd eenmaal in vrij groot 
aantal in Mei bij Breda aangetroffen door den heer Heylaerts 
en voorts in Junij gevangen bij Wolfheze door den heer 
Ritsema. 


2. Halt. luridus Fall. 


Fall, Hem. I. p. 112, 69. — Herr. Sch. W. J, II, p. 87, tab. 
101, fig. 312 (slecht). — Flor, Rh. Livl. I. p. 559. — 


Lengte bijna 4 mm. — Men zou deze soort voor eene 
roode varieteit der vorige kunnen houden, zoo niet het 
4° lid der sprieten zwart was en iets korter dan bij Leu- 
cocephalus. De algemeene kleur is steenrood; de kop is 
tamelijk glanzig en duidelijk, min of meer wollig, wit be- 
haard, met kleine ovale zwarte oogen en een zwarten veeg 
op den elypeus; de zuiger is roodbruin met zwarte spits. 
De korte sprieten zijn geheel zwart, behalve de uiterste tip 
van het 4“ lid, die wit is. Het halsschild is mede vrij dik 
wit behaard en vertoont op het eenig exemplaar in mijn 
bezit twee bruine langstreepjes, beginnende vlak achter de 
oogen en slechts tot het midden doorloopende. De dek- 
schilden zijn zeer fijn gestippeld en vertoonen van het midden 


182 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


tot het eind van het corium een bruinen langsveeg; de 
membraan is rookkleurig met lichtbruine cellen en aderen. 
Het achterlijf is bruinrood, glanzig, donkerder op den rug, 
aan den buik sterk behaard. De pooten zijn rood, met lichtere 
scheenen en zwarte tarsen. 

H. luridus werd tot nog toe slechts door den heer G. A. 
Six in ons vaderland gevangen, eens of tweemaal in de 
provincie Utrecht, laatstelijk den 23°" Junij op de duinen 
bij Scheveningen. 


3. Hall. pallicornis F. 


Plaat 10, fig. 1. 


Fabr. S. R. 115, 6. — Wolff, Cim. p.128, tab. 13, f. 122. — 
Hahn, W. I, p. 114, fig. 61 en III, p. 34. tab. 84, fig. 255. — 
Burm. Hb. I. p. 278, 2.— Flor, Rh. Livl. I, 583. — Douglas 
& Scott. Br. Hem. p. 479. 


Lengte 2 mm. — Deze soort onderscheidt zich van de 
beide vorigen door langere en fijnere sprieten en door 
dikkere achterdijen, overeenkomende met die van het ge- 
slacht Haltica onder de kevers. Het geheele lijf is glanzig, 
bijna metaalachtig zwart. De kop, het schildje en de dek- 
schilden zijn vrij grof gestippeld, het halsschild met fijne 
dwarsschrapjes gegroefd. De sprieten, die iets langer zijn 
dan het lijf, hebben eene zwavelgele kleur. Buik en heupen 
zijn zwart, ook de 4 voorste dijen aan de basis en de achter- 
dijen tot digt bij de knie; eindelijk is ook het laatste lid der 
tarsen zwart; al het overige aan de pooten is zwavelgeel. 

Volgens Hahn springt deze soort zeer behendig. De heer 
G. A. Six is de eenige, die haar in ons vaderland waar- 
genomen heeft. Hij trof een vrouwelijk exemplaar den 1% 
Junij bij Beek aan, in het oude kwartier van Nijmegen. 


Gen. 11. CAMARONOTUS Fieber. 


Ook bij dit genus is het achterhoofd uitgehold, gelijk bij 
het vorige en sluit de rand van den schedel op het borststuk, 
dit als omvattende, doch het lijf is niet kort en breed, 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 183 


maar meer cylindrisch en 23 maal langer dan het breed is. 
De kop is als bij het vorige verticaal geplaatst, doch niet 
zoo groot naar gelang van het ligchaam. De oogen zijn 
naar achter sterk uitpuilend. De sprieten zijn langer dan 
de helft van het lijf; hun eerste lid vrij dun, is niet veel 
langer dan de kop uitsteekt, van boven gezien; het 2° is 
rijkelijk driemaal zoo lang en min of meer knodsvor- 
mig; de beide laatsten zijn dun en te zamen niet zoo 
lang als het 2°. Het halsschild is kort, bultig, niet sterk 
naar achter verbreed, eenigermate scherp van zijranden. 
Het schildje is bol aan de voorzijde en brengt zoodoende bij tot 
de bultigheid van den prothorax. De dekschilden zijn tamelijk 
lang gestrekt en hunne zijranden bijna evenwijdig; bij alle 
soorten zijn zij met zilverwitte dwarsstreepjes voorzien, die 
uit fijne haartjes of schubbetjes zamengesteld zijn. De pooten 
zijn lang en de dijen over de geheele lengte gelijkmatig 
verticaal verbreed. 


1. Cam. cinnamopterus Kirschb. 


Plaat 9, fig. 9. 


Kirschb. Caps. p. 72, 81; p.116 et p. 135. — Flor, Rh. Lil. 1, 
p. 572. — Dougl. & Scott, Brit. Hem. p. 358. PI. 11, f. 8. 


Lengte 3,6—3,9 mm. — Kop en prothorax zwart, zonder 
bronskleur; dekschilden gewoonlijk bruingeel. De rugzijde 
nagenoeg kaal. De oogen puilen zeer sterk uit en zijn 
eenigszins naar achteren gekeerd. De sprieten staan aan de 
inplanting wijd uiteen; hun eerste lid is roodgeel, het 2% 
tot de helft van dezelfde kleur, verder donkerbruin, het 3° 
zwart met witte basis, het 4° wit met bruine spits. De 
vorm van het halsschild schijnt mij toe te verschillen naar 
de individuen; bij eenigen is het zeer breed aan de schou- 
ders, bij anderen minder. Het schildje is zwart en heeft 
even voor de spits een klein vlekje, bestaande uit zilveren 
schubbetyes, die echter ligtelijk loslaten. De dekschilden zijn 
bruinachtig geel, aan het einde donkerder met nog donkerder 
cuneus en vrij donker rookkleurige membraan. Op + van 


184 DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 


de inplanting af staat een tamelijk breed schuin streepje 
van sneeuwwitte schubbetjes, dat bijna tegen den clavus 
aankomt, op 3 weder een ander, smaller doch langer, zoo- 
dat men het een dwarsbandje noemen kan; dit loopt door 
over den clavus. In den binnenhoek van de wigge staat nog 
een vlekje van witte schubbetjes en in de membraan, tegen 
den cuneus aan, een gebogen wit streepje. De pooten zijn 
bruinachtig roodgeel met donkerder achterscheenen. 

De heer Heylaerts bezit een voorwerp, dat de dekschilden 
over het geheel donkerbruin heeft; daarbij zijn ook de 
achterdijen van die kleur. 

Deze soort werd door den heer Heylaerts in Mei en Junij 
in zijn tuin te Breda op een morellenboom aangetroffen. 
Dr. Piaget ving haar bij Maarsbergen in Junij en de heer 
Six bi) Driebergen onder andere voorwerpen een met roest- 
bruine dekschilden. 


2. Cam. clavatus L. 


Plaat 10, fig. 2. 


Linn. S. N. V. 501, 97. — Fabr. S. R. 242, 7 (CG. bifasciatus). — 
Kirschb. Caps. p. 72,80. — Flor, Rh. Livl. I. p. 569, n°. 59. — 
Dougl. & Scott, Brit. Hem. p. 360. 


Lengte 3,7—4 mm. — Deze soort, tot welke ik in mijne 
naamlijst alle inlandsche voorwerpen bragt, verschilt van de 
vorige in den metaalglans van kop en borststuk en in het niet 
op den clavus doorloopen van het 2° dwarsbandje der dek- 
schilden. Er bestaat nog eene derde soort, die door Herrich- 
Schaeffer afgebeeld is (W. I. III. p. 47, pl. 87, f. 264 1) en 
sterk op Clavatus gelijkt; deze is echter kleiner en donkerder 
en voor zooverre mij bekend is, nog niet in ons land aan- 
getroffen. 

Kop en borststuk bronskleurig, somtijds bijna groen ; de 
oogen springen niet zoo sterk naar achteren als bij de 
voorgaande soort. De sprieten zijn over het geheel genomen 


1) Niet 267, gelijk Flor zegt en de hem copieerende Douglas en Scott. 


DE INLANDSCHE HEMIPTEREN. 185 


donkerder van kleur; hun laatste lid is niet wit, maar 
bruin met witte basis. Volgens de schrijvers moeten bij 
geheel zuivere voorwerpen zwarte haartjes op den rug van 
den thorax worden waargenomen. Het bronskleurige schildje 
vertoont voor de spits zeer onduidelijk een plekje van zil- 
vergrijze haren. De dekschilden zijn minder geel, donkerder 
bruin dan bij de vorige; hun clavus is geheel donkerbruin; 
het 4“ dwarsstreepje staat op dezelfde plaats, doch is minder 
breed; het 2° dwarsbandje loopt tot aan den clavus en het 
daardoor ontbrekende stukje staat op den clavus een tamelijk 
eind hooger. De cuneus vertoont het witte vlekje en de 
membraan het streepje, als bij de andere soort. De pooten 
zijn in het geheel donkerder, vooral zijn de achterdijen in 
het midden bijna zwart. 

Deze soort ving de heer van Medenbach de Rooy bij 
Arnhem in Augustus en de heer Ritsema bij Velp in Juli]. 


(Wordt vervolgd.) 


OPGAVE 


DER 


GEOMETRINA ex PYRALIDINA, 


IN 
MEUW GRANADA en op St. THOMAS en JAMAICA 
VERZAMELD DOOR 


W. Baron VON NOLCKEN, 
met beschrijving en afbeelding der nieuwe soorten 


DOOR 


P. GC. T. SNELLEN. 


Tweede Afdeeling: PYRALIDINA. 


(Zie voor de Eerste Afdeeling: Tijdschrift voor Entomologie Deel XVII (1874) 


PYRALIDINA Lederer. 
D. PYRALIDAE Lederer. 


1 Asopia Graafialis Snell. 17 Botys acutalis Snell. 


2 Aporodes Arbutalis Snell. 18 , acutangulalis Snell. 

3 Odontia exoticalis Snell. TOR Jatjealıs; Led: 

4 Cacographis osteolalis Led. 20 ,  Incalis Snell. 

5 Botys Phaenicialis Hiibn. 21 , matutinalis Guen. 

6  ,  taeniolalis Guen. 22 „ Claudialis Snell. 

7 0,1 Vicarialis Snell. 23 ,  Samealis Snell. 

8 ,  polygamalis Snell. 24 , variegalis Snell. 

9 , communalis Snell. 25 Eurycreon Asopialis Snell. 
10 , assutalis Led. 26 4 fuscocilialis Snell. 
11,  oedipodalis Guen. 27 Nomophila Noctuella Wien. 
12 „ Cambogialis Guen. Verz. 

13, detritalis Guen. 28 Samea Castellalis Guen. 
14 „ grisealis Snell. 29 Salbia deformalis Snell. 
15 ,„  graphitalis Snell. 80 , abnormalis Snell. 
16 ,„ pactolalis Guen. 31 ,  cognatalis Snell. 


15 


188 


© 
H ©) 


ler) 


9 So dI Co 
Qt 


09 
— 


GEOMETRINA EN 


Salbiomorpha Ancidalis Snell. 
Hileithia Appialis Snell. 
Pantographa Scripturalis Guen. | 
Prenesta Fabialis Snell. 
à Sunialis Snell 
Acrospila (Eulepte Hbn.) con- | 
cordalis Hbn. 
Nolckenia margaritalis Snell. 
Margarodes spurcalis Snell. 
Phakellura (Eudioptis Hbn.) 
auricollis Snell. | 


| 


Phakellura Satanalis Snell. 
A latilimbalis Guen. 
A arguta Led. 
5 lucidalis Hbn. 
5 Guenealis Snell. 
= hyalinata L. 
& gigantalis Snell. | 
if fumosalis Guen. | 


Sestia oleosalis Snell. | 
Syllepis latifascialis Snell. | 
Psara pallicaudalis Snell. | 
Hedylepta vulgalis Guen. 
Omiodes humeralis Guen. 
È Leporalis Guen. 
Megastes pusialis Snell. 


Anarmodia longinqualis Led. | $ 


Terastia Meticulosalis Guen. 


| 64 


85 


PYRALIDINA VAN 


Stenurges designalis Guen. 
Metasia deltoidalis Snell. 
Steniodes lutealis Snell. 
Blepharomastix Vestalialis Sn. 
Siriocauta testulalis Hbn. 
Ceratoclasis tenebralis Snell. 
aa Rooalis Snell. 

Desmia maculalis Westwood. 

5 ploralis Guen. 

»  geminalis Snell. 

» Tagesalis Herr-Sch. 

5 Naclialis Snell. 

5 orbalis Guen. 

È Jovealis Snell. 
Syngamia florella Cram. 

x pepitalis Guen. 
Zinckenia recurvalis Fabr. 

5 perspectalis Hbn. 
Cindaphia impuralis Snell. 
Spilomela strigialis Stoll. 
Ledereria Nolckenialis Snell. 

a platinalis Guen. 

È Seppalis Snell. 
Synelera traductalis Zeller. 
Parapoynx Guenealis Snell. 

a distinctalis Snell. 

: tortalis Led. 

= hydrothionalis Sn. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 189 
Genus 17. Asopia Treits., Led. 
À Graafialis m. nov. sp. 
Een zeer gaaf mannetje. 24 mm. PI. 11, f. 1. 


Opace cinereo-brunnea, sub-olivacea, fimbriis silaceis ; 
„ capite, palpibus, costa anticarum alarum medio 
tenue luteo-punctata, fimbriarumque dimidia inte- 
riore purpureo-fulvis. Harum dimidia exterior lam- 
quam lineae transversales alarum anteriorum obso- 
letae duae silaceae. 


Na aan Asopia nostralis Guen. Led. verwant, doch 
met de volgende verschilpunten: Ten eerste is de franje 
niet eenkleurig met de groenachtig grijze bovenzijde 
der vleugels, maar aan den wortel purperbruin en dan 
okergeel met enkele donkere schubben bij punt en 
staarthoek der voorvleugels. Ten tweede noemt Guenée 
de dwarslijnen «noirätres»; zij zijn bij mijn exemplaar 
okergeel, zeer flaauw en de tweede heeft op de voor- 
vleugels geen franjewaartschen tand boven den binnen- 
rand gelijk Lederer’s afbeelding vertoont. 

Palpen dun, glad beschubd, opgerigt; hun eindlid 
zeer kort, stomp, iets vooroverstaande doch niet hori- 
zontaal gelijk bij Glaucinalis, die onder de mij bekende 
soorten in alles de naaste verwante is. Sprieten lang 
en fijn behaard. Voorvleugels met duidelijke punt en 
iets gezwaaiden achterrand. Op de bovenzijde zijn 
thorax en voorvleugels dof bruingrijs, iets olijfkleurig, 
de achtervleugels een weinig bleeker, het achterlijf 
bruinachtig. Palpen, kop, de voorrand der voorvleu- 
gels (tegen de punt in afnemende mate), eene fijne 
franjelijn en de kleinere wortelhelft der franje zijn 
purperbruin. De beide dwarslijnen der voorvleugels 
staan ver uiteen waardoor het middenveld bijna twee- 
malen zoo breed wordt als de beide andere velden. 
Ik moet echter opmerken dat mijne vier exemplaren 


190 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


van Glaucinalis in de breedte van het middenveld nog 
al variéeren. De dwarslijnen zijn steil, parallel, onge- 
golfd, aan den voorrand verbreed en hebben in het 
midden eene flaauwe bogt; tusschen beiden is de voor- 
rand der voorvleugels fijn geel gestippeld. Op de achter- 
vleugels staan de lijnen de helft nader bij elkander, 
zijn gebogen en zeer flaauw. Onder zijn de soorvleu- 
gels iets donkerder, de achtervleugels bleeker, geel- 
achtig en de purperbruine voorrands-bestuiving meer 
verbreid; op de achtervleugels ziet men eene zeer 
duidelijke booglijn die buitenwaarts grijs is begrensd, 
terwijl zij dit op de bovenzijde binnenwaarts is. Pooten 
glad beschubd, okergeel, purperbruin bestoven, vooral 
de beide voorste paren. 

Geheel zeker ben ik niet dat deze Asopia inderdaad 
specifiek verschilt van Nostralis die welligt variëert, 
want ook tusschen de Nostralis van Lederer en die van 
Guenée vind ik kleine verschillen. De eerste beeldt 
namelijk de franje ook geel af en geeft zijnen vlinder 
eene  paarsgrijze boven- en zwartgrijze onderzijde, 
terwijl Guenée de bovenzijde « gris-testacé » noemt. 

Het exemplaar dezer soort, die ik naar Mr. H. W. 
de Graaf benoem, is den eersten April 1871 bij Cucqueta 
gevangen. 


Genus 26. APORODES Guenée, Led. 


2 Arbutalis M. nov. Sp. 


Twee mannetjes waarvan een gaaf. 12-44 mm. 
J O 
DISSE: 


Capite, thorace, alisque anterioribus brunneo-cinereis , 
olivaceis, in his lineis transversalibus duabus fusces- 
centibus, quarum altera acute fracta. Alis posterioribus 
sordide aurantiacis , margine postico et basi nigris. 


Ofschoon door kortere, glad beschubde palpen en 
bijpalpen benevens door grootere oogen en breeder 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 191 


aangezigt van Aporodes Stygialis Treits. afwijkende , stemt 
toch Arbutalis overigens in den bouw van kop en lijf 
benevens in de vleugeladeren genoeg met Stygialis over- 
een om haar tot het genus Aporodes te mogen verwijzen. 
De voorvleugels hebben eene scherpe punt, zeer 
steilen gebogen achterrand en langen binnenrand, ter- 
wijl de achtervleugels breed en afgerond zijn; over het 
geheel doet het diertje door vleugelbouw en kleur zeer 
aan Heliaca tenebrata Scop. (Arbuti Fabr.) denken. Thorax 
en voorvleugels hebben een iets olijfkleurig bruingrijs 
tot grondkleur; op de laatsten is het door eene zeer 
schuine eerste en eene tweemaal zeer scherp gebroken 
tweede dwarslijn ingesloten middenveld iets bleeker. 
De tweede dwarslijn is franjewaarts aan den voorrand 
sterk, naar onderen dun zwart beschaduwd, terwijl 
achterrand en franje zwartgrijs zijn. Achtervleugels 
met breeden zwarten achterrand en zwart bestoven 
wortel; in het midden zijn zij donker vuil oranjegeel: 
de franje is leemgeel met zwarte wortelhelft. Achter- 
lijf iets korter dan de achtervleugels, stomp, bruin- 
grijs. Op de onderzijde zijn de voorvleugels zwart met 
oranjekleurig okergelen voorrand, de achtervleugels 
oranjekleurig okergeel, eene middenvlek en boogstreep 
benevens bestuiving langs den binnenrand zijn zwart- 
grijs, het lijf en de pooten vuilwit. 
De exemplaren zijn met n°. 27 gemerkt. (Zie ver- 
klaring der nummers). 
Genus 40. Opontia Dup. Led. 
3 Exoticalis m. nov. sp. 
Een vrij gaaf mannetje. 31 mm. PI. 11, fig. 3. 
Capite, thorace alisque anterioribus impure pallideque 
stramineis, subvirescentibus. Alis antieis macula 
reniforme atro-cinerea, lineaque secundae transver- 
salibus loco, serie indistincta et diluta punctillorum 
nigrorum, Alis posticis stramineis pallidissimis. 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Deze soort heeft aan den binnenrand der voorvleu- 
gels, op dezelfde plaats als Dentalis, eenen tand van 
schubben, die bij pas uitgekomen voorwerpen wel langer 
zal zijn dan bij het mijne waar hij echter toch nog 
vrij duidelijk is. Van Dentalis wijkt de nieuwe soort af 
door dat ader 3—5 der achtervleugels niet even ver 
van elkander om den afgeronden staarthoek der mid- 
dencel ontspringen, maar ader 4 en 5 bij haar uit een 
punt wit den scherpen hoek dier cel komen, terwijl 3, 
tamelijk ver van 4 en 5, er voor ontspruit. Voorts is 
de franje korter en de achterrand der voorvleugels iets 
gezwaaid. Ader 11 der voorvleugels loopt zeer horizon- 
taal en 4 en 5 der achtervleugels zijn ongesteeld, anders 
zoude men ook aan eene verwantschap met de genera 
Phlyctanodes Led. en Godara Led. kunnen denken. 
Nog meer herinnert Exoticalis aan afdeeling B van 
Orobena, wanneer ik naar de afbeeldingen en beschrij- 
vingen der daarin geplaatste soorten mag oordeelen, 
want deze hebben ook een kleinen schubbentand 
aan den binnenrand der voorvleugels, terwijl tevens de 
nervuur van Orobena beter past. Het zoude welligt 
goed zijn deze geheele afdeeling B van Orobena te 
scheiden en bij Odontia te voegen zoo men al geen 
nieuw genus zoude willen vormen waartoe dan ook 
Exoticalis behoorde. 

Achterrand der voorvleugels onder de punt vlak, in 
cel 1° iets ingetrokken. Kleur van thorax en voorvleu- 
gels een bleek, iets groenachtig stroogeel, dat op de 
voorrandshelft en tegen den achterrand der voorvleu- 
gels een weinig verduisterd is door graauwe schubben 
die aan den voorrand tot kleine vlekjes zijn opgehoopt, 
vooral om eene tegen den voorrand verbreede en regt 
afgesneden blaauwgrijze niervlek. Van de dwarslijnen 
ziet men slechts een spoor der tweede in eene zuiver 
stroogele, gezwaaide streep, die aan den voorrand een 
zwart vlekje en daaronder nog eenige zulke stippen 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 193 


heeft. Zwarte schubben staan ook op den tand aan 
den binnenrand; fijnere, in cel 4° vlekkig ineenvloei- 
jende, op de lichte franjelijn. Franje groenachtig 
grijs, donker gedeeld. Achtervleugels bleek stroogeel, 
glanzig, met donker stipje op ader 2 en daarachter 
twee zwarte op de franjelijn. Achterlijf stroogeel met 
donkere vlekjes op den rug der eerste ringen. Onderzijde 
als boven; de donkere bestuiving der voorvleugels meer 
tegen den voorrand opeengehoopt; cel 8 der achter- 
vleugels bleek bruingrijs. 
Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. 


Genus 41. CACOGRAPHIS Zell., Led. 


4 Osteolalis Zell. Led. 


Een iets afgevlogen mannetje. Lederer’s beschrijving is 
goed doch hij ontzegt aan den vlinder ten onregte bijoogen ; 
ook loopt ader 11 der voorvleugels niet steil naar den 
voorrand maar vrij schuin. Over het geheel is afdeeling 
49 van Lederer’s analytische tabel der Pyraliden-genera geene 
gelukkige. Dit heeft Herrich-Schäffer ook reeds opgemerkt, 
zie Corr. Blatt. des Zool. Mineral. Vereins zu Regensburg 
187912916. 

Het exemplaar is zonder aanduiding van vangplaats. 


Genus 50a. Borys Treits., Led. 
(Botis Zeller). 
Do 
a. 
a. 
5 Phaenicialis Hübn. 
Vier min of meer gave exemplaren. De purperbruine kleur 
bedekt bij een paar voorwerpen de geheele voorvleugels en 
laat het goudgeel slechts in enkele vlekken benevens op de 


franje vrij; bij één stuk bepaalt zij zich tot de streep langs 
den achterrand en de bestuiving langs de tweede dwarslijn. 


194 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 
6 Taeniolalis Guenée. 


Vier wijfjes waarvan twee gaaf. Ik merk op dat Syphazalis 
Walker wel dezelfde soort is, hoewel het vrij overbodig is 
om van zulke beschrijvingen nog nota te nemen. Guenée’s 
afbeelding van Taeniolalis is vrij hard. 


7 Vicarlalis M. nov. sp. 


Twaalf stuks van beide sexen waarbij gave. 16—18 mm. 
DIRE Dd 


Capite, thorace et alis anterioribus fusco-ferrugineis, his 
via signatis ; posterioribus fulvis, marginibus postico 
et interiore maculaque centrali nigris. 


Duidelijk eene verwante der soorten van Treitschke’s 
genus Pyrausta (Silhetalis, Purpuralis, Aurata, Cespitalis). 
Even als bij deze is ook hier ader 11 der voorvleugels 
steiler en wijken 10 en de steel van 8 en 9 sneller 
uiteen dan bij de meer typische Botyden (Hyalinalis , 
Repandalis, Fuscalis). Daarenboven zijn bij die drie soor- 
ten en bij Vicarialis de palpen grover beschubd en minder 
duidelijk tweekleurig. Deze bijzonderheden konden wel 
dienen om het zoo soortenrijke genus Botys nader te 
verdeelen, indien zij niet zoo ongevoelig in elkander 
overgingen. 

Kop, thorax en de vri) spitse voorvleugels met hunne 
franje zijn donkerbruin, als gebrande koffijboonen, 
lichter of donkerder. Slechts sporen van de gewone 
teekening zijn te vinden; zij zijn gewoonlijk zwartgrijs, 
bij één exemplaar duidelijker en roodbruin. Achter- 
vleugels hoog roodachtig okergeel ; eene met stralen in 
het geel verloopende streep langs den binnenrand, 
eene stip boven aan de dwarsader en eene breede 
streep langs voor- en achterrand zijn zwart. De achter- 
randsstreep loopt gewoonlijk slechts tot ader 2 door, 
doch bij een paar exemplaren ziet men nog eene voort- 
zetting in een zwartgrijs vlekje nader bij den staarthoek. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 19 


Franje der achtervleugels bruingrijs met vuilgele vlekken 
bij den staarthoek. Onder zijn de vleugels hoog oker- 
geel, de voorvleugels met zwarte ronde en niervlek en 
achterrand, welke soms geel bestoven is. De achter- 
vleugels zijn aan de punt sterk, verder langs den ach- 
terrand flaauw donkerbruin of zwartgrijs beschaduwd 
en hebben eene zwarte stip als boven. 

Achterlijf boven zwart, op zijde geel; onder is het 
geheele lijf met de pooten grijsgeel. 

De voorwerpen zijn van 11 Februarij tot 2 April 1871 
bij Bogotà en Ubaque gevangen. De laatstgevangenen 
zijn tamelijk sterk afgevlogen, zoodat de vliegtijd toen 
waarschijnlijk nagenoeg voorbij was. 


8 Polygamalis m. nov. sp. 


19 exemplaren waarvan een dozijn gaaf. & 20—21. 
9 1647 mm. vlugt. PI. 14, fig. 5 8, 6 8. 


Capite, thorace, alisque anticis tum pallide cinereis , 
tum fusco-brunneis, nigricantibus; posticis albis, 
marginis posterioris dimidia superiore nigro adspersa. 


Bij Cespitalis doch met iets gladder beschubde, duide- 
lijker tweekleurige palpen dan deze. In bouw is mede 
overeenkomst, maar de mannen zijn slanker, de wijfjes 
plomper, spitsvleugeliger, en dus nadert Polygamalis de 
bergen-bewonende, Europesche Alpinalis en Rhododen- 
dronalis. 

Palpen bij den man tweemaal, bij het wijfje schraal 
anderhalfmaal zoo lang als de kop, bruingrijs, met 
vuilwitte onderhelft. Kop, thorax en voorvleugels zijn 
bij de mannen eenkleurig geelachtig grijs, de laatsten 
met flaauwe sporen der beide dwarslijnen en gewone 
vlekken en met donkere stippen op de franjelijn. De 
wijfjes daarentegen zijn niet zoo aan elkander gelijk; 
slechts een paar stuks komen met de mannen overeen, 
bij de overigen zijn thorax en voorvleugels tot twee- 


196 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


derden zwartgrijs, vervolgens zijn die vleugels lichter, 
grijsbruin, roodbruin of koffijbruin met zwart tot aan 
de tweede dwarslijn. Ook de teekening is bij hen duide- 
lijker en vertoont behalve de beide gewone lijnen nog 
eene golflijn, die uit eene donkere streep aan de 
vleugelpunt komt. Franje als de vleugel, meest iets 
zuiverder grijs. 

Achtervleugels bij beide sexen zuiver wit, met don- 
kergrijze (bij het wijfje vrij sterke) bestuiving aan de 
punt en een eind weegs langs den achterrand. Franjelijn 
van de punt tot bij ader 2 dik, zwartgrijs, afgebroken; 
de franje even ver aan den wortel donkergrijs. Achterlijf 
grijswit met geelachtige spits. 

Onderzijde ongeveer aan de bovenzijde gelijk; de 
voorvleugels met donkergrijze bestuiving, die somtijds 
tot den gewoonlijk grijsgelen achterrand doorloopt. De 
wijfjes zijn ook hier duidelijker geteekend dan de man- 
nen. Franjelijn in dikke stippen opgelost. Aan den 
voorrand der achtervleugels ziet men het begin eener 
donkere dwarsstreep ; boven aan hunne dwarsader eene 
donkere stip. Pooten grijsgeel. 

In Februarij en Maart bij Bogotà, Cucqueta en Tusa- 
gasuga gevangen. 


9 Communalis m. nov. sp. 


16 exemplaren doch slechts weinigen gaaf; de mannen 
20—21, de wijfjes 16—17 mm. PI. 11, fig. 7. 


Capite, thorace et alis anterioribus pallide impureque 
brunneis, transversalibus lineis duabus indistinelis , 
maculis rotunda el reniforme aspersioneque marginis 
posterioris atro-fuscis. Posticis alis canis, atro-cineree 
squamosis apicem marginemque posteriorem versus, 
punchllaque centrali nigra. 

Van gelijke grootte-verhoudingen als de voorgaande 


soort en ook bijna eveneens gebouwd, doch bij de mannen 
is de voorrand der voorvleugels meer gebogen en de 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 497 


achterrand meer gezwaaid; ader 7—11 zijn ongeveer 
zooals bij het gros van Botys. 

Palpen ruim tweemalen zoo lang als de kop, smal, 
vrij glad beschubd, van onderen slechts smal wit, 
overigens vuil licht okerbruin als kop, thorax en voor- 
vleugels. Deze laatsten hebben een donkerbruin ader- 
beloop, graauwe franje en zijn ook aan de punt graauw 
bestoven. Van dezelfde kleur is ook de bij de mannen 
vrij flaauwe, bij de wijfjes een weinig duidelijker 
teekening. De ronde en niervlek, beiden min of meer 
donkergrijs gevuld en het begin eener onder den voor- 
rand gebrokene, getande tweede dwarslijn, zijn meest 
vrij goed zigtbaar. Franjelijn met min of meer duidelijke 
donkere stippen. 

Achtervleugels vuilwit, aan punt en achterrand don- 
kergrijs bestoven, hunne franjelijn met (soms zeer 
flaauwe) zwarte stippen; eene dergelijke, weinig grootere, 
op de dwarsader. 

Onder zijn bij den man de voorvleugels donkergrijs, 
de achtervleugels bruinachtig wit; bij het wijfje is de 
geheele onderzijde bruinwit, tegen den achterrand der 
voorvleugels wit bestoven. Teekening ongeveer als 
boven, de aderen fijn bruin gestippeld. Achterlijf, borst 
en pooten grijswit; bij het mannetje de staartpluim 
geelachtig. 

In Februarij en Maart bij Bogotà en Ubaque ge- 
vangen. 


10 Assutalis Lederer. 


Drie iets afgevlogen voorwerpen, met n°. 65 gemerkt. 

Lederer zegt in zijne beschrijving dat de beide gewone 
vlekken der voorvleugels onduidelijk en slechts kleine zwart- 
bruine stippen zijn. Inderdaad vertoonen zij zich bij mijne 
exemplaren aldus doch hij beeldt die vlekken af als licht- 
gevulde ringen. De middenpooten zijn bij beide sexen doch 
vooral bij het mannetje, verdikt. 


198 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


11 Gedipodalis Guenée. 


Een gaaf mannetje. 

Ook bij deze soort zijn de middenpooten verdikt. Opmer- 
kelijk zijn ook de staartpluim en de laatste achterlijfsring 
die te zamen eene lengte van 3 mm. hebben, terwijl die 
van het geheele overige achterlijf bij mijn exemplaar slechts 
7 mm. bedraagt. 

Den 25" Januarij 1871 bij Conejo aan de Rio Magdalena 
gevangen. 


12 Cambogialis Guenée. 


Vier exemplaren waarvan één gaaf. 
Den 18° Januarij 1871 aan de Rio Magdalena gevangen 


13 Detritalis Guenée. 


Drie exemplaren; wat afgevlogen. Een is den 20%” Decem- 
ber 1871 bij Kingston op Jamaica, de anderen den 7" 
Januarij bij Baranquilla gevangen. 


14 Grisealis m. nov. sp. 


Twee mannetjes en een wijfje, allen vrij gaaf, 21—22 
mo BI she. ©. 


Luteo-grisea subsericea, lineis transversalibus ordinaris 
acute fractis necnon dentatis atro-cineraceis, silaceo 
marginatis. Lineola in vena transversali anticarum, 
punclisque centralibus nigro-cinereis. 


Bij Insipidalis Lederer en even als bij deze de hori- 
zontale palpen van voren zeer stomp; zi) zijn slechts 
anderhalfmaal zoo lang als de kop, half wit en zwart. De 
bovenzijde van lijf en vleugels is een bruinachtig stof- 
grijs, iets glanzig, ongeveer gelijk aan de kleur van 
Botys fuscalis doch wat donkerder en meer geelachtig; 
het wordt tegen den achterrand der vleugels donkerder. 
Dwarslijnen donkerder dan de grond, aan de afgewende 
zijden geelachtig afgezet; eerste flaauw gebogen, iets 
schuin; tweede, op voor- en achtervleugels eveneens 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 199 


gevormd, driemaal hoekig gebroken en tusschen de 
eerste en tweede breuk met drie zeer stompe tandjes. 
Op de voorvleugels ziet men de heide gewone vlekken, 
de ronde als eene zwartgrijze stip, de niervlek als een 
iets gebogen streepje ; achtervleugels mede met eene stip. 
Franjelijn fijn donker, licht afgezet. Onder zijn de voor- 
vleugels ongeveer als boven, flaauwer geteekend; lijf, 
pooten en achtervleugels bijna wit. Voorpooten aan de 
knie en het eind der scheenen zwart gevlekt. 
De voorwerpen zijn met n°. 63 gemerkt. 


15 Graphitalis m. nov. sp. 
Een gaaf mannetje van 16 mm. vlugt. PI. 11, fig. 9. 


Atro-graphitalis, lineis nigrescentibus latis transversa- 
libus punctilloque anteriorum centrali atro-cinereo. 
Alis maxime oblusis, posterioribus costa canescente. 


Door de palpen, die slechts een derde langer zijn dan 
de vrij groote kop en de lengte van de staartpluim en 
laatsten achterlijfsring iets van den gewonen Botyden- 
typus afwijkende. In het laatstgenoemde nadert deze 
soort Botys oedipodalis, doch de middenpooten zijn niet 
dikker dan de achterpooten. 

Voor- en achterrand der voorvleugels, benevens de 
punt der vrij kleine achtervleugels zijn vrij sterk afge- 
rond. De kleur der bovenzijde is een iets glanzig, zeer 
donker potloodkleurig grijs; de voorrand der achter- 
vleugels tot twee derden, de onderhelft der palpen, de 
borst en de buik benevens de pooten zijn min of meer 
helderwit, de voor- en middenpooten aan de knie en 
op de scheenen zwartgrijs gevlekt. Met moeite onder- 
scheidt men de dikke, donkerder teekening, die op de 
voorvleugels uit eene middenvlek en twee dwarslijnen, 
op de achtervleugels uit ééne dwarslijn bestaat. Op de 
voorvleugels heeft de tweede dwarslijn den bij vele 
Botyden gewonen vorm en is driemaal vrij stomp ge- 
broken; op de achtervleugels springt zij, wat vooral 


200 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


duidelijk op de grijswitte onderzijde te zien is, in het 
midden met eene spitse punt uit. Onderzijde der voor- 
vleugels bijna als boven, iets bleeker; de binnenrand 
grijswit. 
Den 9% Januarij 1871 bij Baranquilla gevangen. 
D: 1) 
a. 
16 Pactolalis Guenée. 


Een zeer gaaf mannetje, den 18°" Januarij 1871 aan. de 
Rio Magdalena gevangen. 

Het eerste tarsenlid der middenpooten draagt over zijne 
geheele lengte een kammetje van korte, stijve haren. 


Acutalis mm. nov. Sp. 
Vier mannetjes waarvan een zeer gaaf. 31—32 mm. 
Br ee eed AD 
Pallide et paullulum impure strammea; alis angustis 
aculisque ; marginibus posterioribus alarum, venis 
partim, lineis transversdlibus maculisque cognitis 
alarum anteriorum, fusco-cinereis. 

Bijzonder smal en spitsvleugelig doch overigens eene 
echte Botys van deze sectie. Palpen weinig opgerigt en 
gebogen, bijna eenkleurig leemgeel, de punt iets don- 
derder. Leemgeel zijn ook de kop met de fijn behaarde 
sprieten, de thorax en het spitse achterlijf op de boven- 
zijde; twee vlekken op de schouderdeksels, de achter- 
rand van het schildje en vier rijen flaauwe vlekjes op 
het achterlijf zijn bleeker, Onderzijde van lijf en pooten 
bijna wit. 

De voorvleugels hebben een vrij vlakken voorrand, 
spitse punt en zeer langen, schuinen, flaauw gezwaaiden, 
bijna vlakken achterrand; de binnenrand is slechts een 
derde langer en de binnenrandshoek zeer scherp. Punt 


1) Deze scctie van afdeeling A van Bofys zoude bijna generiek kunnen worden 
afgescheiden, b.v. onder den naam Pyralis. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 201 


en staarthoek der breedere achtervleugels zijn ook vrij 
duidelijk en de achterrand genoegzaam vlak, iets 
gezwaaid. 

Grondkleur der vleugels een glanzig, niet zeer zuiver, 
bleek stroogeel, dat bijna overal, maar vooral tegen 
wortel en voorrand der achtervleugels, doorschijnende 
is. Voorrand der voorvleugels smal leemkleurig, de 
teekening bruingrijs, dik, onduidelijk, daar de eerste 
en tweede dwarslijn op de voorvleugels bijna ineen- 
vloeijen met den breed bruingrijzen vleugelwortel en 
achterrand en de onderste aderen mede bruingrijs zijn. 
Evenzoo is ook de binnenrand bruingrijs gevlekt, zoo- 
dat de eerste dwarslijn slechts zigtbaar wordt door drie 
geelachtige vlekjes die zich er voor bevinden en de 
tweede door vier vlekjes die er in cel 2, 3, 7 en 8 
achter staan. Achtervleugels slechts met ééne dikke, 
bruingrijze, driemaal hoekig gebroken dwarslijn, die 
hier en daar verdikt, op ader 2—5 getand en van de 
tweede tot de derde breuk zeer flaauw is. Achterrand 
bruingrijs, aan de punt het breedst, in cel 2—4 tot 
op de helft versmald. Gewone vlekken iets vierkant, 
bruingrijs, in het midden bleekgeel. Franje bruingrijs 
en geelachtig wit-bont, naar den staarthoek der achter- 
vleugels geheel licht wordend. Onderzijde geheel als 
boven gekleurd en geteekend doch alles bleeker. 

De vier voorwerpen variëren niet en zijn op 18 en 
22 Januarij 1871 bij Sambrano en Yondo aan de Rio 
Magdalena gevangen. 


18 Acutangulalis m. nov. sp. 


Een mannetje, links iets aan de franje beschadigd 
doch overigens gadf. 16 mm. Pl. 11, fig. 11. 


4 


Flavescenti-alba , tam maculis lineisque transversalibus 
ordinariis, quam linea dentata juata marginem totum 
posteriorem distinctis atro-brunneis. Linea cognita 
transversali secunda peracute angulateque fracta. 


202 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Grondkleur onder en boven geelwit. Een dwarslijntje 
over de voorhelft van den thorax, een vlekje op het 
midden van het geelachtig bruine achterlijf, een aan 
de spits en twee lijntjes op de laatste ringen zijn don- 
kerbruin even als de zeer scherpe, geel afgezette 
teekening der vleugels. Deze bestaat uit een regt lijntje 
nabij den voorvleugelwortel, een regelmatig gebogen 
op een vierde, de stroogeel gevulde, vrij groote ronde 
en niervlek, eene op voor- en achtervleugels zeer scherp 
gebroken en neusvormig omgebogen tweede dwarslijn, 
die op de voorvleugels de niervlek van onderen raakt, 
eene sterk gezwaaide dikke golflijn, die bij den binnen- 
randshoek der voorvleugels een scherpen wortelwaart- 
schen tand heeft, en eene dikke franjelijn. Tusschen 
de beide laatste lijnen is de vleugel bijna wit. Franje 
donkergrijs , op de achtervleugels met donkere deelings- 
lijn. Onderzijde als boven, maar bleeker en de teekening 
niet geel afgezet. 

Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. 


49 Laticalis Lederer. Pl. 11, fig. 12 (2). 


Twee gave wijfjes van 35—42 mm. vlugt. 

Ik hield deze soort eerst voor onbeschreven en herkende 
haar eerst later uit Lederer’s korte beschrijving. Daardoor 
is de afbeelding veroorzaakt. Ik vlei mij intusschen dat 
men bij vergelijking van Lederer’s figuur met de zoo 
schoone teekening die ik aan de hooggewaardeerde vrien- 
delijkheid van den heer Brants te danken heb, de afbeelding 
van het wijfje volstrekt niet voor overbodig zal houden. 

De exemplaren zijn met n°. 63 gemerkt. 

20 Incalis m. nov. sp. 
Drie mannetjes waarvan een geheel gaaf. 24—26 mm. 
Pl 44) Ge 48. 
Flavissima, supra parce purpura squamata ; lineatione 
cognila, fasciaque lata in marginem posteriorem 
purpurissatis. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 203 


Hoewel de palpen opgerigt zijn, wijken zij echter in 
vorm vrij sterk van die der andere soorten dezer af- 
deeling van Botys af; de palpen van Botys variegalis 
(zie lager) zweemen naar die van onze soort doch 
naderen meer den gewonen vorm. Bij Incalis is de be- 
haring van het tweede lid aan den wortel veel smaller 
dan bovenaan en die van het eerste lid is van boven 
wel tweemaal zoo breed als die van het tweede aan 
den wortel, zoodat het schijnt als of de naar boven 
sterk verbreede palpen in het midden diep uitgesneden 
waren. Zij zijn overigens goudgeel, en hebben aan de 
kopzijde twee purperroode, aan de voorzijde twee zwarte 
vlekjes. Zwart is ook het korte, horizontale eindlid. 
Sprieten dun, bruingeel, zeer kort behaard. Rug van den 
thorax goudgeel met purperroode vlekjes. Achterlijf 
boven goudgeel, aan den wortel met purperroode stip- 
pen; de spits is donkerbruin met een wit vlekje in 
het midden. 

Vleugels goudgeel; drie onvolkomen dwarslijntjes van 
het eerste derde, eene stompgetande, gewoon gevormde 
tweede dwarslijn, een halvemaanvormig gebogen streepje 
op de dwarsader, en bestuiving van het middenveld 
zijn purperbruin; een breede band op den achterrand 
paars met roodbruine aderen, in cel 1° en 1° zwart be- 
stoven. Deze band heeft wortelwaarts eenige tandjes 
en is onder ader 2 zoo verbreed dat hi de iets met 
hem convergerende tweede dwarslijn raakt. Een vlekje 
bij de vleugelpunt, de franje en de achterrand in het 
midden zijn goudgeel; de laatste heeft aldaar drie 
purperroode stippen. Aan den wortel van cel 2 merkt 
men nog een onbeschubd, doorschijnend plekje op. 
Achtervleugels aan den voorrand breed onbeschubd, 
doorschijnend; verder met een purperen booglijn, zulke 
beschubbing op de aderen en een eveneens als op 
de voorvleugels gekleurden band op den achterrand. 
De laatste is in het midden smal goudgeel als de franje 

14 


204 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


en de franjelijn fijn purperrood; van ader 1° tot 2 merkt 
men nog eene fijne deellijn der franje op. 

Onder zijn de vleugels stroogeel met flaauw van boven 
doorschijnende teekening, een purperkleurigen, op de 
achtervleugels zeer bleeken band op den achterrand, die 
hier onder ader 2 der voorvleugels niet verbreed is en 
zulk een streepje op de dwarsader der voorvleugels. Lijf 
met pooten geelwit, de voorpooten wit en zwart gevlekt. 

De exemplaren zijn den 25** Januarij 1874 bij Conejo 
aan de Rio Magdalena gevangen. 


91 Matutinalis Guenée, Led. 


Een gaaf wijfje. 

Guende beschrijft de teekening der voorvleugels niet 
goed. Zij bestaat uit de beide gewone dwarslijnen, nog 
eene flaauwe digt bij den wortel en de gewone vlekken in 
het middenveld. Palpen half donkergrijs en wit, Lederer’s 
afbeelding is voldoende. 

Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. 


22 Claudialis M. nov. sp. 


Een vrij gaaf mannetje van 27 mm. PI 11, fig. 14. 
Straminea, brunneo-cinereis attamen ornamentis ordi- 
narüs alarum, fascia lata anticarum juata poste- 
riorem marginem et angusta juxia anteriorem et 
squamatione arca mediae cincta et sub maculis 
cognitus. Fimbriis albis atro-cinereo varüs. 

Sterk aan Samea castellalis Guenée herinnerende doch 
zonder de pluimen aan beide zijden van het achterlijf 
en met smallere palpen. Ook is de grondkleur anders. 

In vleugelvorm en teekening sluit deze vlinder zich 
na aan bij Botys fatualis Lederer, alleen zijn de achter- 
vleugels aan den binnenrandshoek meer afgerond. 
Palpen half donkergrijs en wit, hun eindlid zeer on- 
duidelijk. Sprieten fijn behaard. Grondkleur der vleugels 
goudkleurig stroogeel met breed goudbruinen, tegen 
de franje in donkergrijs overgaanden achterrand. Deze 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 205 


donkere rand wordt van de vleugelpunt af tot aan den 
staarthoek der achtervleugels een weinig en zeer ge- 
lijkmatig smaller; hij is wortelwaarts stomp en onregel- 
matig getand. De voorvleugels zijn overigens aan den 
voorrand en aan den wortel donker paarsgrijs bestoven. 
Deze paarse bestuiving maakt ook de eerste dwarslijn 
onduidelijk, verbreidt zich franjewaarts tot iets voorbij 
den wortel van ader 2 en vult bijna de geheele mid- 
dencel, zoodat de goudgele grondkleur van het midden- 
veld slechts in drie vlekken overblijft, namelijk eene on- 
duidelijke in cel 1° en twee ovale in en over de middencel, 
welke vlekken door de mede donker beschubde midden- 
ader worden doorsneden. De tweede dwarslijn loopt digt 
langs den donkeren achterrand waarin zij zich bij ader 
2 verliest; zij is in cel 2 en 6 getand en overigens door 
donkere adertjes met den goudbruinen vleugelrand ver- 
bonden, zoodat zeven gele vlekjes worden afgescheiden 
waarvan het middenste, iets inspringende, zeer klein is. 

Op de achtervleugels komt eene dikke, iets geslin- 
gerde, ongebogen dwarslijn uit eene lange, in het 
midden gele middenvlek. De tweede dwarslijn is even 
als op de voorvleugels doch staat verder van den 
donkeren rand en is niet door donkere lijntjes er 
mede verbonden. Franje bont, wit en donkergrijs. 

Lijf donkergrijs, de wortel van het achterlijf en de 
achterrand der ringen wit. Onderzijde als boven maar 
bleeker; buik en pooten grijswit. Voorpooten donker- 
grijs, eene vlek op de scheenen en de tarsen wit. De 
andere pooten ontbreken. 

Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. 


25 Samealis m. nov. sp. 
Vier exemplaren; een gaaf mannetje en drie iets 
afgevlogen wijfjes. 10—22 mm. Pl. 11, fig. 15. à. 
Luteo-alba venis tenue auratis; insignitis cognitis, 
limbo per iotum marginem posteriorem apicem 


206 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


versus serene maculalo, anticarumque alarum linea 
angusta juxta coslam et squamatione areae mediae 
cincta et sub maculis ordinariis, omnibus brunneo- 
cinereis. Fimbrüs silaceis, atro-cinereo maculatis. 

Nog meer aan Samea castellalis herinnerende dan de 
voorgaande soort, vooral door de gele vlekjes boven aan 
den donkergrijzen band die den geheelen achterrand 
der vleugels beslaat en welke vlekjes ik onder de 
eveneens geteekende soorten van Bolys A, b, a alleen 
nog bij de volgende, mede nieuwe soort vind. Het 
achterlijf is evenwel mede geheel normaal gevormd 
en in aderbeloop of palpen wijkt Samealis niets af 
van deze afdeeling van Botys; de achtervleugels zijn 
intusschen zeer langwerpig. 

Palpen smal, duidelijk gebogen, lid 2 bleekgeel met 
twee donkergrijze bandjes. Evenzoo is ook het korte, 
stompe doch duidelijke eindlid gekleurd. Aangezigt 
goudgeel met een donkergrijs dwarsstreepje. Thorax 
grijs, twee vlekken op den halskraag goudgeel. Achterlijf 
graauwachtig geel, de ringen met witten achterrand. 
Grondkleur der vleugels zeer licht stroogeel (geelwit) 
met dun goudgeel bestoven aderbeloop. Voorvleugels 
met twee donkergrijze dwarsbanden, een smalle aan 
den wortel, een breedere op een derde; ook is de 
voorrand geelgemengd donkergrijsbruin tot twee derden. 
In de middencel ziet men twee doorschijnende ronde 
witte vlekken die teder nog eene dergelijke in cel 4° 
onder zich hebben; tusschen beiden staat nog eene gele 
stip in de middeneel. De tweede dwarslijn is eveneens 
gevormd als bij Claudialis, doch zij loopt bij ader 2 niet 
in den donkeren achterrand dood maar verlaat dien 
aldaar, gaat in cel 2 schuin omhoog, is aan den wortel 
van ader 3 gebroken en loopt dan flaauw naar den 
binnenrand. 

Bleekere achtervleugels slechts met eene fijne donkere, 
hier en daar afgebrokene lijn, die eerst den grijzen 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 207 


achterrand volgt, op ader 2 omhoog gaat, de langwerpige 
in het midden lichte middenvlek raakt en dan, geslingerd 
en iets dikker, met een vlekje in den binnenrand uitloopt. 
De grijze achterrand is niet met paars gemengd noch 
wordt tegen de franje bleeker. Op de voorvleugels is 
hij aan den voorrand slechts weinig breeder doch op 
de achtervleugels in het midden zeer smal, aan de 
punt dubbel zoo breed als aan den staarthoek. Franje 
grijs, aan den wortel met gele stippen, aan vleugelpunt 
en staarthoek oplichtende. Drie donkere vlekjes vallen 
op ader 3, 4 en 7 der achtervleugels zeer in het oog. 
Onderzijde als boven, maar bleeker. Sterker uitgedrukt 
is een donker, bijna zwart vlekje in cel 5 der voor- 
vleugels. 

Bi) de wijfjes is de grijze achterrand breeder en de 
donkere lijn der achtervleugels van ader 2 tot de mid- 
denvlek afgebroken. 

De exemplaren zijn met n°. 63 gemerkt. 


Het is niet onmogelijk dat Claudialis en Salbialis 
reeds door Guenée onder de soorten van zijn genus 
Samea zijn beschreven, doch zijne beschrijvingen zijn 
niet duidelijk en uitvoerig genoeg om dit met zekerheid 
te zeggen. 


24 Variegalis M. NOV. sp. 


Een mannetje zonder achterlijf doch overigens zeer 
gaats 10: mm. Pl 12, ne, 1, 2: 


Nigro-cinerea ; dimidio basali alarum omnium et anti- 
carum marginis apice anterioris stramineo maculato, 
Limbo posteriore punctillis nonnullis albis, cellulis 
prima et media alarum anteriorum argenteo-squa- 
matis. Fimbria straminea maculis immoderalis nigro- 
cinereis. 


In verschillende opzigten vertoont deze vlinder af- 
wijkingen van deze afdeeling van Botys. Zoo is onder 


208 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


andere lid 1 der palpen veel breeder dan lid 2, is het 
grootste gedeelte (drie vierden) der sprieten gekerfd, 
ader 5 der achtervleugels staat verder van 3 en 4 dan 
gewoonlijk en de achterpooten zijn wat langer en dunner 
dan bij de voorgaande soorten. Dit alles te zamen ge- 
nomen levert echter geene genoegzame redenen op tot 
de vorming van een nieuw genus. 

Palpen schuin opgerigt, weinig gebogen, bleek geel- 
wit, zwart geband, het stompe eindlid zwart. Kop 
en thorax donkergrijs. Voorvleugels naar achteren vrij 
sterk verbreed, de achtervleugels smal; van beiden de 
achterrand onder de punt iets gezwaaid. De voorvleu- 
gels zijn zwartgrijs; een den voorrand niet bereikend, 
in het midden verbreed bandje op een vierde, een 
vierkant vlekje onder den geelbestoven voorrand op een 
derde, een halve, iets gebogen dwarsband met eene 
stip op de helft en drie stippen bij de vleugelpunt zijn 
bleek okergeel, iets glanzig. Verder ziet men nog drie 
geelwitte stippen aan den achterrand , een blaauwzilveren 
vlekje achter het gele bandje bij den wortel op den 
binnenrand en eenige blaauwzilveren schubben in de 
middencel. Achtervleugels aan den wortel en in eene 
groote, onregelmatig ronde vlek in het midden bleek- 
geel, iets doorschijnend, verder zwartgrijs. Hun achter- 
rand is met vier blaauwwitte stippen geteekend, welke 
wat grooter zijn dan die der voorvleugels, en op het 
midden van den binnenrand staat nog een zwartgerand 
blaauwwit vlekje. Eenige stroogele stipjes staan ook 
nog om de lichte middenvlek. Alle gele teekeningen 
hebben randen, donkerder dan de zwartgrijze grond- 
kleur der vleugels. 

Franje okergeel, op ader 3, 4 en 7 der voorvleugels 
en 2, 3, 6 en 7 der achtervleugels zwartgrijs gevlekt. 
Onderzijde bleeker dan boven, aan den wortel vlekkig 
zwart, de voorvleugels zonder blaauw zilver en de achter- 
vleugels wit gemengd. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 209 


Voor- en middenpooten met zwartgrijze dijen en 
scheenen en witte tarsen. Achterpooten geheel wit, 
slechts een vlekje aan het eind der scheenen grijs. 

Het exemplaar is met n°. 63 geteekend. 


Genus 50b. EurvcREON von Hein. 
(Botys B, Lederer.) 
25 Asoplalis m. nov. sp. 
Een gaaf paar. 1516 mm. PI 427 fisco. 


Alis anterioribus et thoracis parte posteriore purpureis ; 
parte antica thoracis, capite, maculis duabus in 
marginem anteriorem, posterioris marginis SUMMO, 
fimbriisque omnibus flavis. Alis posterioribus lestacets , 
linea transversali indistincta fimbriisque luteis. 


lets plomp gebouwd en ook in kleur en teekening 
aan sommige soorten van Ásopia herinnerende, doch 
om de vleugeladeren, het iets uitstekende voorhoofd en 
verdere kenmerken hier behoorende en aan de spits 
van het genus te plaatsen. 

De vrij breede palpen, de bijpalpen, kop en halskraag 
zijn geheel donker okergeel; de thorax met schouder- 
deksels aan den wortel donker okergeel, in het midden 
witgeel, aan het eind purperrood. Op de vrij spitse, 
purperroode voorvleugels zijn de wortel, twee groote 
driehoekige vlekken aan den voorrand, een spoor eener 
eerste dwarslijn, eene fijne, gezwaaide, uit de tweede 
voorrandsvlek komende tweede dwarslijn benevens eene 
naar onderen versmallende streep op den steilen achter- 
rand met de breede franje heldergeel; de vleugelwortel 
en eerste voorrandsvlek zijn bijna zwavelgeel, de andere 
teekeningen meer goudgeel en allen fijn donker purper- 
bruin gezoomd. 

Achtervleugels en achterlijf licht roodbruin, iets 
purperkleurig; op de eersten de voorrand bleekgeel, 
eene lijn die in den achterrand uitloopt goudgeel; de 


210 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


franje aan staarthoek en vleugelpunt en in cel 2 bruin, 
overigens goudgeel. Onder zijn de voorvleugels omtrent 
als boven geteekend op donker roodbruinen grond, de 
achtervleugels helder okergeel met purperroode midden- 
stip, boogstreep en band voor den achterrand. De 
buik is okergeel met roodbruine dwarsbanden. 

Beide exemplaren zijn den 28*® Januarij bij Honda 
aan de Rio Magdalena gevangen. 


26 Fuscocilialis m. nov. spec. 


Een gaaf wijfje van 30 mm. PL 13, fig. 1. 

Alis anterioribus pallide flavis, fimbriis ferruginosis ; 
linea prima transversali bis fracta, venis omnibus, 
linea tenui juxta marginem interiorem , strigulaque 
in vena transversali, omnibus silaceo-brunneis ; altera 
lineae transversalis loco, serie punctorum fuscorum. 
Alis posterioribus albidis, margine anteriore notato 
serie imperfecta punctillorum atrorum. 


De uitstekende punt van het voorhoofd, die een voor- 
naam kenmerk uitmaakt van Eurycreon, is bij deze soort 
wel niet zeer lang en spits maar veroorlooft toch, bij 
de overeenstemming der verdere kenmerken, haar in 
dit genus te plaatsen. Daarin onderscheidt zij zich van 
de slanklijvige, spitsvleugelige soorten (Sticticalis L. 
tot Paleacalis Guenée) door de donker roestbruine franje 
der licht helder-okergele voorvleugels, wier eerste dwars- 
lijn zeer duidelijk en eenigszins Z-vormig is, terwijl de 
niervlek zich als een schuin bruin streepje op de 
dwarsader vertoont. 

Het mannetje, dat ik eerst onlangs uit de collectie 
van Dr. Staudinger leerde kennen, bezit bovendien eene 
bijzonderheid in een ovaal indruksel op de bovenzijde 
der voorvleugels aan den wortel der binnenrandsader, 
over hetwelk een pluimpje is gestreken. 

Palpen schuin opgerigt, met bijna horizontaal 
eindlid, half bruin en geelwit. Schouderdeksels met 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 211 


roestbruine wortelhelft, overigens de thorax eenkleurig 
met de voorvleugels; binnenrand van deze donkerbruin, 
het aderbeloop fijn lichtbruin; de middengrond der 
cellen zeer dun beschubd, bijna doorschijnend, hunne 
randen doffer en donkerder. De eerste dwarslijn van 
een vierde van den voorrand schuin buitenwaarts 
tot aan de middenader, dan schuin binnenwaarts 
en iets dikker tot de dorsaal-ader, daarop weder in de 
eerste rigting tot den binnenrand loopende, alwaar zij 
de uit langwerpige donkerbruine stippen bestaande 
tweede dwarslijn ontmoet. Het streepje op de dwarsader 
zeer schuin. Golflijn zeer nabij den achterrand en 
sterk getand. Franjelijn donkerbruin. Franje genoegzaam 
eenkleurig. Achtervleugels wit, iets doorschijnend, tegen 
de punt geelachtig en met het begin eener donkergrijze 
stippenrij op drie vierden van den voorrand. Franje wit. 
Achterlijf bleekgeel. 

Onder is de teekening dikker dan boven, grijsbruin 
op bijna witten grond en heeft de tweede dwarslijn 
aan den voorrand eene groote vlek. Pooten geelwit. 

Het exemplaar van Baron von Nolcken is met n° 63 
gemerkt, dat van Dr. Staudinger is van den Chiriqui- 
vulkaan in Amerika. 


Genus 51. NomoPHiLA Hbn. 
27 Noctuella W. V. 

EIf exemplaren. Meest, doch niet allen, een paar mm. 
srooter dan mijne Europesche en Noordamerikaansche 
exemplaren. 

Van 11 Februarij tot 10 April 1871 bij Bogota en Ubaque 
gevangen. 

Genus 92. SAMEA Guenée. 
28 Castellalis (ruenée. 
Drie exemplaren waarvan een geheel gaaf. Zooals Lederer 


teregt aanmerkt, heeft de vlinder dunne, draadvormige 
bijpalpen; zi) zijn zwart gekleurd. 


212 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Het gave exemplaar, een mannetje, is in het laatst van 
April bij Cundai (2100° hoog) gevangen. Een ander, afge- 
vlogen mannetje op 27 Maart bij Ubaque; het derde voor- 
werp, een wijfje, bij Tusagasuga. 

Genus 55. SALBIA Guenée. 


Dit genus hetwelk aan Lederer onbekend was en dat hij 
van Guenée overnam, is door hem niet op de juiste plaats 
gesteld. Het is duidelijk na aan Marasmia en Cnaphalocrocis 
verwant en kan in de analytische tabel onder n°. 59 aldus 
worden beschreven : 


Sprieten van het mannetje boven het groote wortellid 
met eene bogt en daarin eene lange, zwarte haarlok. Kleine, 
houtgele, duidelijk geteekende vlinders met scherpen staart- 
hoek der achtervleugels. 

Bij Guenée is de karakteristiek niet uitvoerig. Het volgende 
dat ik bij de drie soorten die in mijn bezit zijn, opmerk, voeg 
ik er aan toe. Leden der kort behaarde sprietschaft tegen de 
punt driehoekig. De palpen opgerigt. Bijpalpen ten minste bij 
Deformalis en Abnormalis duidelijk (volgens Guenée bij geene 
der soorten aanwezig). Voorvleugels langwerpig, met vlakken 
voorrand, spitse punt en gezwaaiden achterrand. Ook de 
punt der achtervleugels is vrij scherp, de achterrand flaauw 
gebogen, iets gezwaaid. Ader 8—10 der voorvleugels zijn 
gesteeld (Abnormalis, Cognatalis) of 10 komt uit de middencel 
(Deformalis). Overigens is het aderstelsel normaal; 3—5 
der achtervleugels zijn aan den wortel opeengedrongen. 
Pooten lang, dun. Achterlijf een derde langer dan de achter- 
vleugels, spits, houtgeel, met bleeker gerande ringen, onder 
geelwit, tegen het eind op zijde en van boven met zwarte 
stippen, de laatste ring van boven met twee witte, op zijde 
en in het midden met drie zwarte streepjes geteekend 
evenals bij Cnaphalocrocis, Marasmia en bij de beide nu 
volgende genera. 

De teekening der vleugels bestaat uit twee donkerbruine, 
bijna zwarte dwarslijnen en een middenpunt op de voor- 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 213 


vleugels en op de achtervleugels mede uit twee dwarslijnen 
waarvan de eerste over eene middenstip heen gaat. De tweede 
dwarslijn is op voor- en achtervleugels op de helft en aan 
den wortel van ader 2 tweemaal scherp gebroken; het 
horizontale gedeelte daartusschen is zeer flaauw, boven de 
breuk is de lijn fijn getand en op de voorvleugels gelijk- 
matig gebogen. Franjelijn zeer dik, donker bruingrijs, de 
grijze franje met eene dikke donkere lijn over de wortelhelft. 

Van dit genus ontving ik drie soorten, die tot de eerste 
afdeeling van Guenée (met abnormaal gevormde mannelijke 
sprieten) behooren. Met zekerheid kan ik de beide eersten 
(de derde is zeker nieuw) onder zijne Flabellalis, Cassidalis 
en Torsalis niet vinden, want bij Deformalis past de kleur 
niet; ook vermeldt Guenée niets van de kleur der pooten 
van het mannetje. Flabellalis zou lange en bijna regte pal- 
pen hebben; mijne Abnormalis kan deze echter ook niet 
zijn, aangezien hare palpen bijna tweemaal zoo lang als 
de kop zijn, terwijl die van al de soorten van Guenée 
worden opgegeven als weinig langer dan de kop. Ik benoem 
dus al mijne drie soorten liever nieuw. Zij komen in kleur 
en teekening nog al met elkander overeen doch verschillen 
overigens zoo zeer dat men er wel drie genera van kon 
maken. Ik onderscheid haar als volgt: 


I. Palpen breed, weinig smaller dan de oogen, 
niet langer dan de kop, van boven regt 
afgesneden, met zeer onduidelijk eindlid. 
Vleugels houtgeel, sterk bruingrijs bestoven. 
Vervorming der sprieten bij het mannetje 
weinig korter dan de helft van de schaft; 
zijne voorscheenen met een driekant donker 
pluimpje, zijne achterdijen zeer verdikt, de 
midden- en achterscheenen ruig beschubd. Deformalıs. 


II. Palpen breed, weinig smaller dan de oogen, 
bijna tweemaal zoo lang als de kop, stomp 
gepunt, grof behaard, met onduidelijk eind- 


214 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


lid. Vleugels licht houtgeel, bruingrijs be- 
stoven. Vervorming der sprietschaft bij het 
mannetje weinig langer dan een vijfde van 
de schaft, in de bogt zonder haarbosjes, 
boven aan dezelve met eene verdikking; 
zijne voorscheenen met een driekant donker 
pluimpje, overigens de pooten gewoon ge- 
vormd. 


II. Palpen lang, dun en rond, iets langer dan 


de kop, met kort, duidelijk, bovenaan in 
twee puntjes uitloopend eindlid. Vleugels 
zeer bleek houtgeel, dun bruingrijs besto- 
ven. Vervorming der sprietschaft bij het 
mannetje weinig langer dan een vijfde van 
de schaft, in de bogt met tandjes. Pooten 
gewoon gevormd. Onder aan den voorrands- 
wortel der achtervleugels een ruw beschubd 


Abnormalıs. 


Zwart plekje a PE RP Ras: 


29 Beformalis m. nov. sp. 


Een paar; het mannetje zeer gaaf. 193—203 mm. 


PI. 12, fig. 4, 5, 6. 


Palpis latis, vie oculorum angustioribus , 


capite haud 


longioribus, recte de supra abscisis, membroque termi- 


nali vie distineto. Alis ligneis brunneo-cinereo dense 


squamatis. Maris deformitas antennarum dimidi 


scapi vie brevior, hujus tibiae anteriores plumula 


fusca triangula, mediae et posteriores hispide squa- 


* mosue, femoraque postera perdensata. 


Palpen half donkergrijs en wit. De grondkleur der 
voorvleugels zoo sterk door de bruingrijze, bij weer- 
schijn iets paarsachtige bestuiving bedekt, dat zij slechts 
tegen den binnenrandswortel en als smalle afzetting 
der lijnen bovenkomt. Middenpunt der achtervleugels 
zeer onduidelijk. Tweede dwarslijn aan den voorrand 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 215 


dikker maar niet zwarter, eerste rondgebogen; op de 
achtervleugels beiden convergerende en in den staart- 
hoek een zwart streepje. Onderzijde vuil geelwit, op de 
voorvleugels grijs, als boven geteekend, maar flaauwer. 
Het wijfje heeft gewoon gevormde sprieten. Achterdijen 
van het mannetje gezwollen, glad beschubd, iriserend. 
De man is op 27 Januarij bij La Dorada aan de 
Rio Magdalena gevangen, het wijfje den 2" April bi 
Cucqueta. 
30 Abnormalis m. nov. Sp. 


Twee mannetjes waarvan een zeer gaaf. 193 mm. 
RAM AS: 

Palpis latis, vix oculorum angushoribus, capite fere 
duplicis longitudinis, obtuse terminatis rudeque pilosis, 
segmentulo terminali vix distinclo. Alis pallide ligneis, 
tenue fusco squamatis. Maris deformitas antennarum 
quintae scapi partis vie longior, haud cincinnata in 
flexione, sed flexionis in parte superiore densata. 
Tibiae ejus anteriores plumula triangula fusca, cete- 
rum autem ille pedibus recie formatis. 

Kerste lid der palpen wit, tweede donkergrijs, aan 
de achterzijde van onderen uitgesneden tot opneming der 
bijpalpen. Grondkleur der bovenzijde alleen aan den 
voorrand en achter de middenvlek der voorvleugels, 
in het midden der achtervleugels en achter de tweede 
dwarslijn bruingrijs bestoven. Tweede dwarslijn aan den 
voorrand dikker maar niet zwarter. Op de achtervleugels 
beide dwarslijnen tegen den binnenrand parallel, in den 
staarthoek een zwart streepje. Onderzijde bleeker, de 
voorvleugels sterker grijs bestoven, de teekening dezelfde, 

Beide exemplaren zijn met n°, 63 gemerkt. 

31 Cognatalis m. nov. sp. 

Twee mannetjes en een wifje, het laatste zonder 
achterlijf doch overigens de exemplaren gaaf. 15 mm. 
DL-12 fis..9, 40; 


26 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Palpis tenuissimis et rotundatis , paullulum capitis lon- 
gioribus, segmentulo terminali brevi distincta. Alis 
lutescentibus osseicoloribus, tenue fusco-cinereo squa- 
matis. Maris deformitas antennarum vix quintae 
partis scapis longior, flexione dentata. Pedibus recte 
formatis. Alarum posteriorum sublus in margine 
anteriore ad basim macula nigra, rude squamata. 


Palpen geheel bleekgeel. Grondkleur der bovenzijde 
veel bleeker dan bij de voorgaande soort, weinig meer 
dan beenkleurig, doch de voorrand der voorvleugels, 
vooral aan de punt, okergeel; de grijze bestuiving alleen 
tegen den achterrand merkbaar en op de achtervleugels 
zich niet geheel tot dezen uitstrekkende; wortelwaarts 
der tweede dwarslijn is zij zeer dun. Tweede lijn aan 
den voorrand met een zwart vlekje beginnende; op de 
achtervleugels beide lijnen tegen den binnenrand parallel 
en in den binnenrandshoek geen zwart streepje. Onder- 
zijde sterk grijs bestoven, vooral op de voorvleugels, 
overigens bleeker van grondkleur en eveneens geteekend 
als boven. Het wijfje mist de zwarte vlek van den 
achtervleugelwortel. 

De exemplaren zijn met n°. 63 gemerkt. 


Genus 62 b. SALBIOMORPHA m. nov. gen. 


Komt in Lederer’s tabel der Pyralidinen-genera onder 
n°. 86 aldus : 


Voorvleugels bij het mannetje met een, aan de binnen- 
zijde kalen omslag aan den binnenrand, die bovenop met 
eene kam van lange, gladgestreken schubben is bekleed. 
Sprieten boven den verdikten wortel met eene aan de 
binnenzijde getande bogt, daarboven verdikt, onder aan de 
bogt met eene zwarte haarlok. Palpen tweemaal zoo lang 
als de kop, schuin opgerigt, van boven ruig behaard. 
Thorax met twee zwarte kuifjes aan den wortel der schou- 
derdeksels, 

Het genus is na aan Salbia verwant, de sprietvorming 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 217 


dezelfde, ook de vleugelvorm en teekening; eigenlijk bestaat 
het verschil alleen in den bij Salbiomorpha aanwezigen 
omslag aan den binnenrand der voorvleugels. Naar Lederer’s 
systeem is echter de vorming van een nieuw genus onver- 
mijdelijk. Sprieten kort behaard. Palpen als bij Salbia abnor- 
malis (zie boven). Achterlijf slank, spits en een derde langer 
dan de achtervleugels. Aderstelsel normaal. De voorpooten 
ontbreken en de anderen zijn normaal gevormd. 

Verder is de vlinder somber zwartbruin en heeft op de 
voorvleugels eene zwarte halvemaan op de dwarsader en twee 
zwarte dwarslijnen, waarvan de tweede van den voorrand 
(waar zij iets dikker is) tot ader 2 eene fijn getande bogt 
maakt. Achtervleugels met donkere middenvlek en tweemaal 
stomphoekig gebroken zwarte dwarslijn, die bij den binnen- 
randshoek uitloopt en aldaar wit afgezet is. Eene franjelijn 
en eene lijn over de wortelhelft der met den vleugel een- 
kleurige franje zijn iets donkerder, Achterlijf zwartbruin, 
op den rug van het laatste lid met twee witte vlekjes. 
Onderzijde der vleugels tegen het lijf houtkleurig; de dwars- 
aders met donkere stippen; naar achteren wordt de grond 
grijsbruin. Palpen buitenwaarts donkergrijs, met vuilwitten 
wortel. 


32 Ancidalis m. nov. sp. 
Een niet zeer gaaf mannetje. 25 mm. PI. 12, fig. 41, 12. 


Atro-fusca, nigro notata ; abdominis apice supra maculis 
duabus albis. 
Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. 
Genus 62d. HILEITHIA m. nov. gen. 

Komt in Lederer’s tabel onder afdeeling 87, geheel aan 
het eind, aangezien niet, zooals bij de zes overige genera 
van die afdeeling, de middencel der voorvleugels bijzonder- 

O? o 
heden vertoont, maar wel hun voorrand. De beschrijving 
luidt aldus : 


Middeneel der voorvleugels zonder uitmonstering, hun 


218 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


voorrand aan de onderzijde bij het mannetje met breeden, 
donkergrijzen omslag, eene pluim van lange gele haren 
insluitende. Kleine, vuilwit gekleurde donkergrijs geteekende 
vlinder met zwart gestippelden voorrand der voorvleugels 
en scherpen staarthoek der achtervleugels. 

Sprieten van het mannetje aan den wortel met een 
korten tand, (als bij het Phyciden-genus Acrobasis) de 
schaft gewoon gevormd, vrij lang behaard. Palpen niet 
langer dan de kop, half zoo breed als de oogen, opgerigt, 
gebogen, van boven regt afgesneden, het eindlid zeer on- 
duidelijk. Achterlijf spits. Vleugels langwerpig, de voorrand 
der voorvleugels tegen de duidelijke punt gebogen, de 
achterrand weinig gebogen. Achtervleugels met duidelijke 
punt en in cel 5 ingetrokken achterrand. Aderstelsel geheel 
als bij Botys. Pooten zonder uitmonstering. 

Middenlid der palpen met drie zwarte vlekjes. Zwartgrijs 
sevlekt zijn het aangezigt, de sprietwortels, de halskraag, 
de schouderdeksels, ring 3 van het tegen de punt gele 
achterlijf op zijde en ring 6 benevens de spits van boven. 
De zwarte vlekjes langs den voorrand der voorvleugels 
liouden aan zijn laatste vierde op; ook bij den binnenrands- 
wortel staat eene zwarte stip. Om de middenader en langs 
den achterrand zijn de vleugels grijs gewolkt. Digt bij den 
vleugelwortel treft men een gebogen lijntje aan, op een 
vierde een geheel regt; daaraan vast vertoont zich de ronde 
vlek als een donkere ring en op de dwarsader de donkere 
omtrek der niervlek; de tweede dwarslijn begint aan den 
voorrand op drie vierden met een zwart vlekje, is achter 
de niervlek iets ingetrokken, aan ader 2 stomp gebroken, 
loopt, naauwelijks zigtbaar, langs die ader en wendt zich 
onder de niervlek flaauw geslingerd naar den binnenrand. 
Digt achter de tweede dwarslijn loopt eene golflijn; hare 
bovenhelft is flaauw getand, de onderhelft als de tweede 
dwarslijn gevormd. Op de achtervleugels zijn de lijnen als 
op de voorvleugels maar de beide eersten convergeren vrij 
sterk en zijn donkerder in den binnenrandshoek, en de golflijn 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 219 


verliest zich bij ader 2 in den donkeren rand. Op de eerste 
lijn staat een donker ringetje. Franjelijn dik; over de 
wortelhelft der franje eene rij van bijna ineenvloeijende 
donkere stippen. 

Onderzijde helderder wit, als boven geteekend maar 
uiterst flaauw. 


33 Appialis m. nov. sp. 


Vijf exemplaren waarvan een mannetje en twee wijfjes 
gaaf. 20—21 mm. PI. 12, fig. 13 en 14. 


Cana, fusco-cinereo notata, margine posteriore cinereo 
asperso; margine anteriore alarum anticarum nigro- 
punctato ; posticarum lineis transversalibus ad angu- 
lum analum convergentibus. 


De exemplaren zijn allen met n°. 63 gemerkt. 
Genus 65. PANTOGRAPHA Led, 


34 Scripturalis Guenée. 


Ken vrij gaaf wijfje zonder aanduiding van vangplaats. 


Genus 67 b. PRENESTA m. nov. gen. 


In Lederer’s tabel der Pyralidinen-genera komt dit genus 
onder n°. 89 aldus : 


Sprietschaft een weinig voor het midden gekronkeld, 
platgedrukt en met fijne doorntjes, overigens ter lengte 
van twee derden der voorvleugels. Habitus der Botyden, de 
punt van het achterlijf zwart. 


Bijoogen en bijpalpen aanwezig; de breede, gebogen, van 
voren afgeronde palpen niet langer dan de kop en met zeer 
kort en stomp eindlid, glad beschubd, half wit en zwart. 
sprieten fijn behaard. Vleugels lang, de voorvleugels vrij 
smal met tegen de punt gebogen voorrand en spitse punt, 
hun achterrand zeer weinig gebogen. Achtervleugels met 
zeer duidelijke hoeken en vrij vlakken achterrand. Aderstelsel 
normaal (als bij Bolys). Achterlijf slank, de helft langer 
dan de achtervleugels. Grondkleur der bovenzijde goudgeel; 

15 


220 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


de voorrand, de daarin vervloeijende zeer groote ronde en 
niervlek, cene middenvlek der achtervleugels en eene aan 
den voorrand zeer breede, aan den binnenrandshoek puntig 
toeloopende streep op den achterrand donker gekleurd; 
geene dwarslijnen. 

Van dit genus ontving ik twee soorten; van de eerste 
soort twee mannetjes en van de tweede een; allen gaaf. 
Beide soorten komen wat kleur en teekening betreft zeer 
overeen doch niet in bouw. 


I. Dof goudgeel met kaneelbruine teekening, de 
wortel der voorvleugels niet donkerder, de 
donkere rand der achtervleugels binnenwaarts 
getand. Cel 1° der achtervleugels opgezwollen 
en met fijne gele wol bekleed. Aan de voor- 
pooten de scheenen en het eerste tarsenlid 
met eene donkergrijs gekleurde verdikking. Fabialis. 


II. Helder goudgeel met purperbruine teekening, 
de voorvleugelwortel scherp afgescheiden don- 
kerder, de donkere rand der achtervleugels 
aan de binnenzijde sterk hol uitgesneden, 
ongetand. Achtervleugels en voorpooten zon- 
der uitmonstering. zet SOIL 


35 Fabialis m. nov. sp. 
Twee mannetjes van 25 mm. Pl. 12, fig. 15, 16. 


Fulva, cinnamomeo-notata ; alarum anteriorum basi 
haud infuscala, posteriorum margine postico dentato 
fusco. 


De beide gewone vlekken der voorvleugels beker- 
vormig, donkerbruin gerand; de ronde, die door de 
middenader in tweeën wordt gedeeld, is van onderen 
afgerond en niet in den kaneelbruin bestoven binnen- 
rand vervloeid. Deze bruine bestuiving komt achter de 
niervlek in eene driekante, vervloeijende vlek omhoog. 
Ook de achtervleugels zijn onder de kleine middenvlek 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 291 


bruin bestoven. Franjelijn met zwarte streepjes die op de 
achtervleugels ineenvloeijen. Op de onderzijde de grond- 
kleur bleeker, de teekening als boven doch het donkere 
bruingrijs en deze kleur op de voorvleugels tot voorbij 
de niervlek gestoven ; alles bovendien met koperkleurigen 
glans. Pooten middelmatig lang, de dijen allen grijs, 
de achter- en middenscheenen en tarsen wit, de voor- 
tarsen lichtgrijs; aan het begin van de borst twee 
steenroode haarbosjes. 

Een exemplaar is den 18** Januarij bij Calamär, het 
andere den 25*® Januarij bij Conejò, beiden aan de Rio 
Magdalena gevangen. 


36 Sunialis m. nov. sp. 


Een mannetje van 24 mm. vlugt. Pl. 12, fig. 17, 18. 


Aurata, purpureo-notata ; basi alarum anticarum fusca, 
maxime distincta ; limbo fusco posticarum indentato. 


De ronde vlek der voorvleugels naar onderen ver- 
breed, in de geheel purperroodbruin gekleurde cel 1° 
vervloeijende ; niervlek zeer breed, bekervormig ; omtrek 
van beiden donkerbruin. Evenals bij de voorgaande 
soort verbreidt de donkere kleur van den binnenrand 
zich hier onder en ook achter de niervlek in eene 
gewolkte driekante vlek. Op de achtervleugels is de 
middenvlek bijna zoo groot als de niervlek van 
Fabialis en onder haar ziet men twee purperroodbruine 
wolkjes. 

Onder is het geel iets bleeker dan boven, wijnrood 
getint, de vlekken donkergrijs, de rand grijsbruin, 
alles donkerbruin gezoomd, de rand binnenwaarts scherp 
begrensd. Pooten zeer lang en dun, wel de helft lan- 
ger dan die van Fabialis, hunne dijen donkergrijs, 
het overige geelwit. 

Den 18" Januarij 1874 aan de Rio Magdalena ge- 
vangen. 


999 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Genus 76. ACcROSPILA Lederer. 
(Eulepte Hübner). 


De eenige soort van dit genus, Gastralis Lederer, is dezelfde 
als Eulepte concordalis Hbn. Samml. Exot. Schmett. deel III. 
Eene vergelijking van Hübner’s schoone afbeelding met 
mijne exemplaren en Lederer’s afbeelding en beschrijving 
laat te dien opzigte niet den minsten twijfel bi) mij over. 
Ook Gastralis Guenée, naar twee wijfjes beschreven, houd 
ik niet voor verschillend. Botys concordalis Hbn. die Lederer 
op p. 85 zijner verhandeling opnoemt, moet dus vervallen. 

De vlinder is door Lederer vrij goed beschreven, doch hij 
heeft geene melding gemaakt van twee lange gele pluimen 
die het mannetje op den rug van den thorax heeft en die 
zeer opmerkelijk zijn. Ook de schouderdeksels eindigen in 
lange gele haren en wel bij beide sexen. De bijpalpen 
zijn aanwezig, zwart gekleurd, doch uiterst klein. Of er 
bezwaar bestaat tegen het aannemen van Hübner’s gene- 
rieken naam, weet ik niet. 


37 Concordalis Hbn., Guen. (Gastralis Guen., Led.). 


Een fraai paar waarvan het mannetje den 24" Januarij 
4871 te La Dorada aan de Rio Magdalena, het wijfje den 
17° December 1870 op St. Thomas gevangen is. 


Genus 88 b. NOLCKENIA m. nov. gen. 


Ik ben genoodzaakt voor de hieronder beschreven soort 
een nieuw genus te vormen (dat ik zoo vrij ben naar Baron 
von Nolcken te benoemen), want ader 10 en 11 der voor- 
vleugels zijn gesteeld. Naar deze bijzonderheid zou de 
vlinder dus tot Lederer’s Homophysidae (zijne genera 188 
en 189) behooren. Van beide genera verschilt hij omdat 
zoowel de bijpalpen als de bijoogen aanwezig zijn, de 
voorvleugels aan de onderzijde van den voorrandswortel 
een omslag hebben waarin eene lange pluim van gele haren 
verborgen is en de van zeer lange binnensporen voorziene 
achterscheenen op den rug twee witte pluimen dragen. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 223 


Nolckenia echter bij de twee bovenvermelde genera te 
plaatsen, is iets dat door den geheelen habitus wordt ver- 
boden, want de glanzig witte, ongeteekende vleugels met 
donkeren voorrand en de zwarte staartpluim van het achter- 
lijf wijzen kennelijk op eene verwantschap met Margarodes 
en Phakellura. Inderdaad treffen wij ook in het aan Marga- 
rodes voorafgaande genus Pachyarches eenige soorten aan 
die door de kleur en teekening en de pluim der voorvleugels 
aan mijne nieuwe soort verwant zijn (Lustralis, Imitalis, 
Aurocostalis) en misschien ook wel eveneens geaderde voor- 
vleugels bezitten. Lederer beschrijft echter de nervuur van 
Aurocostalis, de eenige der drie genoemde soorten die hij 
kende, niet nader. Alle drie hebben zij volgens Guenée en 
Lederer een verdikten sprietwortel, die bij mijne soort ont- 
breekt, en ééne pluim op de achterscheenen en verschillen 
dus daarin van den thans behandelden vlinder. 

Sprieten ter lengte van twee derden der voorvleugels, 
gewoon gevormd, bijna onbehaard. Palpen zoo lang als de 
kop, zoo breed als de oogen, opgerigt, iets gebogen, 
plat beschubd. Bijpalpen groot. Zuiger duidelijk gerold. 
Thorax gewoon, evenzoo het achterlijf; de staartpluim zwart, 
bijeengestreken. Voorvleugels met vrij vlakke randen en 
duidelijke hoeken; de achterrand steil, half zoo lang als de 
voorrand. Hoeken der achtervleugels mede duidelijk. Beschub- 
bing fijn, glanzig, iets doorschijnende. Steel van ader 10 
en 11 der voorvleugels aan het eind der middencel, digt 
bij dien van ader 8 en 9; overigens de nervuur der voor- 
vleugels gewoon. In de achtervleugels is ader 8 duidelijk 
met 7 verbonden; 4 en 5 zijn lang gesteeld. Pooten met 
de beschreven bijzonderheid, overigens gewoon gevormd. 

Het lijf is dof wit, de vleugels glanzig wit met weerschijn ; 
de bovenhelft der palpen, een band langs de voorzijde van 
den thorax zijn vuil oranje; eene smalle op eene dof witte 
lijn rustende en tegen de punt verbleekende streep langs 
den voorrand der voorvleugels en de voorpooten aan de 
voorzijde vuil okergeel. Franjelijn scherp donkergrijs, op de 


294 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


voorvleugels tegen de punt met vier donkere stippen; 
franje grijswit. Op de onderzijde is de achterrand der voor- 
vleugels donkergrijs bestoven en deze bestuiving schijnt 
op de bovenzijde door. 
38 Margaritalis m. nov. sp. 
Een gaaf mannetje. 21 mm. PI. 43, fig. 2 en 3. 
Albo-nitida, costa angusta anteriore alarum anticarum 
silacea ; apice anali nigro. 


Het exemplaar is met n°. 27 geteekend. 


Genus 89. MARGARODES Guenée. 


39 Spurealis m. nov. sp. 

Een fraai mannetje. 26 mm. PI. 13, fig. 4. 

Alba haud splendens, rude nigro squamata , costa alarum 
anteriorum lutea, crista abdominali nigra. 

Naar de generieke kenmerken eene Margarodes doch 
van al de mij bekende soorten afwijkende door de grof 
zwart bestoven, dof witgekleurde vleugels. Deze zwarte 
bestuiving is op de achtervleugels alleen op de voor- 
randshelft. Voorvleugels met zwarte middenstip; op de 
geheele franjelijn der bovenzijde zwarte streepjes die 
tegen den staarthoek tot eene lijn ineenvloeijen, tegen 
de voorvleugelpunt tot stippen overgaan. Bovenhelft 
der palpen, de halskraag, eene streep langs den thorax 
en de geheele voorrand der voorvleugels hoog okergeel. 
Franje bruingrijs tot ader 2 der achtervleugels, van 
daar tot hunnen staarthoek wit. Staartpluim zwart. 
Onderzijde vuilwit met grijs bestoven achterrand, 
overigens ongeteekend. Pooten wit, aan de buitenzijde 
min of meer okergeel. 

Den 22" Januarij 1871 bij Yondo aan de Rio Mag- 
dalena gevangen. 


Genus 9. PHAKELLURA Landsd. Guild. 
(Eudioptis Hübn.) 


Van dit in de keerkringslanden wijd verbreide genus heeft 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 225 


de heer von Nolcken verscheidene soorten verzameld waarbij 
ook vier nieuwe. Ten einde de herkenning van deze ge- 
makkelijker te maken, geef ik hieronder eene analytische 
tabel der reeds bekend gemaakte en nieuwe soorten, de 
eersten grootendeels naar de natuur en overigens naar de 
beschrijvingen en afbeeldingen. Cucurbitalis Guenée, Réunion 
p. 64 (Hyalinata Boisd. Faune de Madag.) kan ik echter niet 
invoegen daar de beschrijving voor mi) ontoegankelijk is. 


De soorten onderscheiden zich als volgt : 


I. Voor- en achtervleugels eenkleurig paars 
met koperbruinen gloed, in het midden 
naauwelijks een zweem helderder; schouder- 
deksels donker; achterlijf boven geheel grijs- 
bruin, de staartpluim geheel potloodkleurig 
en bruingrijs. Achterpooten gewoon ge- 
vormd met kolvig verdikte binnenste mid- 
denspoor, de buitenste zeer kort. 30 mm. 6 Satanalisn. sp. 


II. Voorvleugels bruingrijs, tegen het midden 
van den binnenrand vuilwit, iets doorschij- 
nend en met twee driekante helderwitte 
stippen bij de vleugelpunt; achtervleugels 
vuilwit met bruingrijzen achterrand. Dwars- 
ader der voorvleugels: met een bruingrijs 
streepje, die der achtervleugels met twee 
fijn verbonden bruingrijze stippen. Staart- 
pluim zwartgrijs. Achterpooten met sporen 
gewoon gevormd. 37—40 mm. . . 22 Fumosalis Guen. 

III. Voorvleugels in het midden met grootere 
of kleinere lichte vlek. 


A. Het lichte van voor- en achtervleugels geel. 

1. Ronde en niervlek duidelijk, de laatste met 
zilverwitte kern; ook eene tweede dwarslijn 
door bruine halve maantjes aangeduid. 
staartpluim zwartbruin. (Herr. Sch.). 3 Subauralis H. S. 


226 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


2. Geen spoor der gewone vlekken of dwars- 


bo 


lijnen ; de donkere rand der voorvleugels aan 
den voorrandswortel en den binnenrands- 
hoek zeer verbreed. Staartpluim bruingeel. 


. Achtervleugels met lichten wortel; de lichte 


vlek der voorvleugels den voorrand niet 
bereikende. 35—36 mm. 


. Achtervleugels met donker gekleurden wor- 


tel; de lichte vlek der voorvleugels een 
dwarsband die in den voorrand uitloopt. 


. 4 Nitidalis 


Cram. 


FO, LIETA LE enn an IS 
Rogenh. en Felder. 


Het lichte der bruinzwarte voorvleugels 
eene ovale, vuilwitte dwarsvlek ; achtervleu- 
gels dof vuilwit met aan de punt zeer ver- 
breeden, koolzwarten achterrand. 


. Kop en halskraag saffraangeel; de palpen 


zwart met saffraangele vlek; de binnenrand 
der achtervleugels zwart; staartpluim met 
goudgele haren. 38—39 mm. 


. Kop, halskraag en palpen zwartbruin; de 


binnenrand der achtervleugels wit; staart- 
pluim bruingrijs. 37 mm. 


Het lichte van voor- en achtervleugels 
glanzig wit. 


. Slechts eene lijn en eene stip aan den 


binnenrand benevens twee groote vlekken 


1 Auricollis 


Di: Sp: 


. 2 Fuscicollis 


SDA) 


in het midden der voorvleugels wit (Zeller) 7 Perspicillalis 


Zeller. 


1) Fuscicollis m. nov. spec. naar een gaaf mannetje in de collectie van Dr. O. 
Staudinger te Dresden, uit Zuid-Amerika, is mij sedert kort bekend geworden en 
wordt hier volledigheidshalye door mij opgenomen. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 227 


2. Het witte der voorvleugels eene spits ovale 
of driekante vlek, slechts door een wit 
streepje met den binnenrand verbonden 
en veel smaller dan het de geheele wortel- 
helft innemende bruinpaars. Thorax en 
achterlijf boven geheel donker. 


a. 90 mm. Achtervleugels met donkeren wortel 
en paarswitte middenstreep; deze met eene 
zwarte stip. Paarswitte voorvleugelvlek 
schuin, hare spits naar de vleugelpunt ge- 
rigt. Achterscheenen met twee knobbelige 
verdikkingen en sporen als Satanalis (3). 8 Latilimbalis 
Gn. 
b. 17—21 mm. Achtervleugels tot twee derden 
wit, zonder middenstip, de achterrand 
donker. Witte vlek der voorvleugels in het 
midden zeer breed, steil, de spits naar den 
voorrand gerigt. Sporen der gewoon ge- 
vormde achterpooten onverdikt (4) 1) . 9 Arguta 


Led. 
3. Het witte der voorvleugels eene schuine, 


driekante, op den binnenrand rustende vlek ; 
de binnenrand alleen aan den wortel en aan 
den staarthoek donker. Schouderdeksels ten 
minste aan de punt wit. 


a. Achterlijf boven donker. 


X 42 mm. Staartpluim boven geheel 
donker; de eerste ring des achterlijfs 
boven. wit (Gm) 2 (oases B ek) Superalis 


Gn. 
XX 30 mm. Staartpluim sterk met oker- 


gele haren gemengd; achterlijf zonder 
wit; achtervleugels met eene donkere 


1) Lederer beeldt Arguta af met geheel wit achterlijf. Bij mijne, in teekening 
volkomen met zijne figuur overeenstemmende exemplaren is het gekeel donker. 


228 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


stip op den wortel der aderen 3—5; 
wit der voorvleugels in eene spitse, 
iets omgebogen punt verlengd. Sporen 
gewoon gevormd &2 … … … '44.Lueidalis 
Hbn. (? Plumbidorsalis Gn.) 
XXX 23 mm. Achterlijf voor de geelgrijs 
en wit gemengde staartpluim weder 
wit (ann josh soca install dot atten 


Gn. 
b. Achterlijf boven geheel wit. Staartpluim bo- 


ven bleek kaneelbruin, onder geel. Geheele 
tweede helft der schouderdeksels wit. (Gn.) 13 Immaculalis 


Gn. 
e. Achterlijf wit, tegen het eind met eene 


paarsbruine vlek. 


x De donkere achterrand der voorvleu- 
gels tegen den binnenrandshoek ver- 
breed. Achterlijf voor de bleek okergele, 
donker gepunte staartpluim weder wit. 


a. 24—26 mm. Achterlijf met grijze vlek- 
jes op den rug; donkere achterrand 
der achtervleugels zeer breed, een 
derde van het wit beslaande, aan den 
binnenrandshoek plotseling spits toe- 
loopende. sn uns A RASO Alien 
Saunders (Gazorialis Gn.). 


b. 23—24 mm. Achterlijf zonder grijs op 

den rug; donkere achterrand der ach- 

tervleugels smal, een vierde van het 

wit beslaande, tegen den binnenrands- 
hoek weinig versmald). . . . .15? Capensis 
Zell. (Indica var. ?) 


1) Waarschijnlijk niet specifiek van Indica verschillend. Ik heb eenige exemplaren 
der laatstgenoemde soort van Java en Celebes die overgangen tot Capensis vertoonen. 


Bij een exemplaar van Indica beslaat de donkere achterlijfsvlek drie ringen, bij de 
anderen twee, | 


bo 
© 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 2 


c? Un peu plus petite que l’Hyalinatalis et 
distincte par un anneau brun bien tranché 
qui occupe les 5° et 6° segments et qui se 
détache sur le blanc pur de l'abdomen. La 
base de la brosse anale est entièrement et 
largement fauve et très-mélée d’écailles 
blanches. La bordure des supérieures est 
visiblement sinuée. Les pattes sont entière- 
ment blanches (Guenée) ©). . . . . 167? Zygaenalis 
Gn. (Indica var. ?) 


xx De donkere achterrand der voorvleugels 
overal even breed; achterlijf aan de punt 
donker. 


a. Achtervleugels met zwartbruine stip op den 
wortel der aderen 3—5; achterlijf aan het 
begin der bovenzijde met een kort donker 
streepje en twee donkere stippen, de twee 
laatste ringen en eenerond uitgesneden streep 
langs den achterrand van den voorgaanden 
donker. Staartpluim zwartbruin, aan de on- 
derzijde met twee okergele pluimpjes. Bin- 
nenste middenspoor der achterpooten lang, 
dun, aan het eind haakvormig. 35 mm. 


17 Guenealis m. 
b. Achtervleugels zonder zwarte stip. 


$ Donkere voorrand der voorvleugels in 
het midden verbreed, eene witte ronde 
en niervlek insluitende; de spits van 
het wit tegen de vleugelpunt omge- 
bogen. 40 mm. (afbeelding). 36 mm. 
(beschrijving) (Lederer). . . . . .18 Advenalis 
Led. 


1) Ik vat niet waarin het onderscheid van Indices bestaat, want ook bij enkele 
exemplaren der laatste zijn de pooten geheel wit. 


230 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


SS Donkere voorrand der voorvleugels 
overal even breed, slechts met een of 
twee min of meer duidelijke tanden. 


a. Donkere voorrand der voorvleugels 
breeder dan de achterrand; donkere 
achterrand der achtervleugels tegen den 
staarthoek versmallende. 


# 30 mm. Donkere achterrand der voor- 
vleugels aan den binnenrandshoek ter 
breedte van een derde van het wit, wor- 
telwaarts getand. Staartpluim aan den 
wortel met okergele haren; de laatste 
ring der achterlijfs en de achterhelft 
van den voorlaatsten boven donker. 
Binnenste middenspoor der achterpoo- 
ten kolfachtig verdikt, voordijen en 
scheenen aan de binnenzijde okerbruin. 19 Hyalinata 
L. (Marginalis Cramer). 


** 43 mm. Donkere achterrand der voor- 
vleugels aan den binnenrand zoo breed 
als een vijfde van het wit, wortelwaarts 
zonder spoor van tanden. Staartpluim uit 
helderbruine en donkerbruine schub- 
ben bestaande; alleen de achterhelft van 
den laatsten achterlijfsring boven don- 
ker. Binnenste middenspoor gekron- 
keld; voordijen en voorscheenen bin- 
nenwaarts donkergrijs . . . . . 20 Gigantalis 


n. Sp. 
8. Donkere voorrand der voorvleugels even 


breed als de achterrand; donkere ach- 

terrand der achtervleugels tegen den 

binnenrandshoek onversmald. Achterlijf 

als bij Hyalinata (Guenée). 35 mm. 21 Translucidalis 
Gn. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 23 


40 Auricollis m. nov. spec. 
Een paar, iets afgevlogen. 38—39 mm. PI. 43, fig. 5 (4). 
Alis anterioribus atris, macula cana transversal ovata ; 
alis posticis flavescenti-albis, margine posteriore car- 
bonicolore, apicem versus dilatato ; capite collareque 
croceis. 

Thorax beschadigd. De voorvleugels aan den wortel 
iets ontschubd, zoodat ik niet met zekerheid durf zeggen 
dat de lichte langsstrepen die ik op hunne bovenzijde 
zie, ook bij gave exemplaren aanwezig zijn. De ovale, 
grijsachtig witte vlek is zwart bestoven en staat 
schuin, in de rigting van den binnenrandshock. 
Het geelwit der achtervleugels is dof, de binnenrand 
bij het wijfje tot aan den wortel breed zwart bestoven, 
bij het mannetje slechts haarfijn zwart. Franje geheel 
zwart. Onderzijde als boven geteekend, de voorvleugels 
met eene duidelijke witte langsstreep uit den wortel, 
hunne ovale dwarsvlek geelwit en niet donker bestoven. 
Aderstelsel geheel normaal. 

Het achterlijf is boven aan den wortel iets beschadigd 
doch schijnt geheel zwart; onder is het vuilwit, als 
de borst. Staartpluim boven met rosse wortel- en zwart- 
grijze punthelft, onder geheel zwartgrijs. Pooten wit, 
zwartgrijs bestoven, de binnenste middenspoor der 
achterpooten tweemaal zoo lang als de andere, aan de 
punt verdikt. 

De voorwerpen dezer nieuwe soort, die ondanks het 
afwijkende in den habitus eene echte Phakellura is, 
hebben geene aanduiding van vangplaats. 


44 Satanalis m. nov. sp. 
Een gaaf mannetje. 28 mm. PI. 13, fig. 6, 
Alis omnibus fuscis, medio viv serenatis, maxime 
violaceo vel cupreo nilentibus. 
De wortelhelft der achtervleugels is in geringe mate 
doorschijnend, de voorrand der voorvleugels tegen de 


232 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


punt en de franje grijsbruin. Staartpluim aan den 
wortel der schubben niet lichter. Sprieten bruingeel 
met donkerbruin wortelvierde. 

Onderzijde meer koperkleurig bruin, het middenvlak 
der voorvleugels en de voorrandshelft der achtervleugels 
tot twee derden zuiver violet, de binnenrandshelft der 
achtervleugels tot aan den donkeren rand vrij duidelijk 
afgescheiden bleeker. Borst en onderste vierde der 
overigens grijsbruine palpen wit, buik geelachtig. Pooten 
aan de buitenzijde grijsbruin, van binnen wit, tegen 
de uiteinden geelachtig. 

Deze soort is geene variëteit van Latilimbalis, want 
de staartpluim is bij die soort aan den wortel geel; de 
zeer goed te onderscheiden en tegen den staarthoek 
puntig toeloopende donkere rand der achtervleugels 
heeft bij Satanalis slechts een derde der vleugelbreedte 
en bij Latilimbalis twee derden; eindelijk hebben de 
achtervleugels bij Satanalis geene middenstip zooals bij 
de andere soort waar ook de buik wit is. 

Den 24 Januarij 1874 bij Mochila aan de Rio Mag- 
dalena gevangen. 


42 Latilimbalis Guenée. 


Drie exemplaren waarvan twee gaaf; allen mannen. Midden- 
sporen der achterscheenen gevormd als bij Satanalis. Heup- 
stukken en dijen der pooten wit, scheenen grijs, tarsen 
wit behalve het wortellid der voortarsen dat ook grijs is. 

Op 18 en 21 Januarij aan de Rio Magdalena gevangen. 


43 Arguta Lederer. 


Twee mannetjes waarvan een zeer gaaf. Zij zijn den 20°“ 
Januarij 1871 bij Puerto de Ocana aan de Rio Magdalena 
gevangen. 


44 Lucidalis Hübn. 


Twee mannetjes, waarvan een gaaf, beiden met n°. 63 
gemerkt. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 233 


Plumbidorsalis Guenée schijnt mij bijna toe dezelfde soort 
te zijn. Hij maakt wel is waar geen gewag van de zwarte 
stip der achtervleugels doch deze is ook vrij klein. Mijne 
exemplaren hebben denzelfden vleugelvorm als Hyalinata 
en dus de voorvleugelpunt niet zoo spits als Hübner die 
afbeeldt. 


45 Guenealis m. nov. spec. 
Een zeer gaaf mannetje. 35 mm. 


Alis nitentibus niveis, limbo exteriore aequo, subden- 
tato, fusco-violaceo ; alis posterioribus puncto mediano 
fusco; abdomine niveo, apice nigro-fusco. 


Zoo na aan Gigantalis (zie pl.13, fig. 7) verwant dat 
ik eene afbeelding niet volstrekt noodzakelijk keur. 
Behalve het in de tabel genoemde merk ik nog op dat 
slechts het wortelvijfde der bruingele sprieten donker- 
bruin is. Verder is de donkere achterrand der voor- 
vleugels bijna half zoo breed als het wit en binnen- 
waarts iets getand; de donkere voorrand is nog dels 
breeder dan de achterrand, zoodat ader 6 geheel in het 
donkere valt; beide randen, maar vooral de eerste 
zeer paarsachtig en veel donkerder dan de rand van 
Gigantalis. De donkere achterrand der achtervleugels 
heeft aan de vleugelpunt rwim een vierde der lengte 
van den voorrand, eindigt juist in den binnenrandshoek, 
is binnenwaarts iets getand doch heeft aldaar nergens 
een dof witten zoom en is overigens donker grijsbruin . 
met donkerpaarsen glans. Zwarte middenstip klein. 
Franje grijs, die der achtervleugels van ader 6 tot 2 
met witte buitenhelft. Onderzijde als boven doch de 
randen meer grijsbruin en die der achtervleugels tot 
in den staarthoek even donker en duidelijk. Aan de 
voorpooten is de binnenzijde der dijen en scheenen 
grijsbruin, aan de middenpooten de buitenzijde der 
scheenen, vooral de bovenhelft; aan de achterpooten 
ziet men eene grijsbruine stip aan den wortel der sporen. 


234 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Ook na aan Translucidalis Gn. uit O.-Indié verwant, 
doch deze heeft geene donkere stip op de achtervleugels, 
wier franje ook (boven ader 2?) geheel wit is, zelfs aan 
de basis. 

Den 25%” Januarij 1874 bij Conejo aan de Rio Mag- 
dalena gevangen. 


46 Myalinata Linn. 


Twee vrij gave paren. De middensporen der achterpooten 
zijn wel even lang als de eindsporen maar de binnenste 
nog aan het eind kolfachtig verdikt zooals bij Latilimbalis 
en Satanalis. Bij de wijfjes ontbreekt deze verdikking doch 
bij mijne exemplaren is de buitenste spoor zeer kort. 

De donkere rand der voorvleugels is bij deze soort smaller 
dan bij Guenealis doch breeder dan bij Gigantalis, zoodat ader 
6 slechts voor een zeer klein gedeelte in het wit komt. 
De donkere rand der achtervleugels is aan de vleugelpunt 
iets smaller dan een vierde der lengte van den voorrand 
en eindigt een weinig voor den staarthoek ; op de onderzijde 
verbleekt hij naar onderen duidelijk. 

Een wijfje is den 20%" December 1870 bij Kingston op 
Jamaica gevangen, twee mannen en een wijfje op 23 en 
25 Januarij aan de Rio Magdalena. 


47 Gigantalis m. nov. spec. 
Twee zeer gave mannen. 43 mm. PI. 15, fig. 7, 8. 


Alis nitentibus niveis, limbo exteriore violaceo-fusco , 
margine postico angustiore, indentato, alis posteri- 
oribus* mediano impunctato; abdomine niveo, apice 
fusco. 


De grootste mij bekende soort en na aan de beide 
voorgaanden verwant, doch door velerlei onderschei- 
den. Bruingele sprieten met donkerbruin wortelvierde. 
Thorax en vleugelranden meer donkerbruin dan wel 
paars en met sterken goudglans. De vleugelranden zijn 
overigens smal en het geheele middenderde van ader 
6 der voorvleugels ligt in het wit, terwijl de rand der 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 235 


achtervleugels aan de vleugelpunt weinig breeder is 
dan een zesde van den voorrand. Overigens eindigt hij 
voor den staarthoek en heeft binnenwaarts, vooral tegen 
zijn ondereinde, een dof witten zoom. Franje geheel 
grijs. Onder zijn de donkere randen niet meer dan 
donkergrijs; die der achtervleugels verbleekt, tegen 
den staarthoek zoo zeer dat hij onder ader 2 slechts 
zilvergrijs mag heeten en buitendien binnenwaarts zeer 
onduidelijk begrensd is. Pooten als bij Guenealis, de 
achterscheenen zonder donkere vlekjes. 

Het eene exemplaar is den 21% April bij Cundai in 
kreupelhout gevangen, het andere heeft geen aanduiding 
van vangplaats. 


48 Fumosalis Guenée. Pl. 13, fig. 9. 


Een mannetje zonder aanduiding van vangplaats. 

Lederer’s afbeelding is niet geheel juist; de vleugels zijn 
te smal, de voorvleugels te donker en de achtervleugels te 
helder. Het kwam mij dus voor dat eene nieuwe en betere . 
afbeelding door de bekwame hand van den heer Brants 
hier zeer goed te stade zou komen. 


Genus 93 d. SESTIA m. nov. gen. 


De inrigting van Lederer’s systeem en analytische tabel 
noopt mi) hier strikt genomen tot de vorming van een 
nieuw genus, want indien men de sprieten uitzondert dan 
komt het overigens met Phakellura overeen. Wil men het 
dus als eene afdeeling van dat genus aanmerken zoo is het 
mij wel. In mijn nieuwe genus behoort ook Phakellura 
Marianalis Herrich-Schiffer, Corr. Blatt des Zool.-Mineral. 
Vereins A871 p. 21, want hij zegt van dien vlinder dat hij 
eene echte Phakellura is met uitzondering van de sprieten 
die « vorwärts der Mitte schwach spindelformig verdickt 
sind ». 

In Lederer’s tabel komt het nieuwe genus onder n°. 89 
en kan daar aldus gekarakteriseerd worden : 

16 


236 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Sprieten (alleen van den man?) voorbij het midden iets 
spoelvormig verdikt, ter lengte van twee derden van den 
voorrand der voorvleugels. Staartpluim met eene menigte 
uitgespreide platte lange schubben. Habitus van Phakellura. 

Palpen van voren sterk afgerond, plat beschubd, zoo 
breed als de oogen, opgerigt, niet langer dan de kop. Bij- 
palpen kort en dik. Zuiger lang. Thorax en het iets platte, 
slanke achterlijf glad beschubd; het laatste bijna de helft 
langer dan de achtervleugels. Vleugels lang, de voorvleugels 
naar achteren sterk verbreed, hun binnenrand iets hol; 
achtervleugels met vrij vlakken achterrand. Aderstelsel als 
bij Phakellura. Pooten lang en dun, gewoon gevormd ; sporen 
dun en de binnenste tweemaal zoo lang als de buitenste. 


49 @leosalis m. nov. spec. 
Vier vrij gave mannetjes. 33 mm. PI. 13, fig. 10, 11. 


Oleaceo-nitens, omnium alarum fastigiis et dimidio 
costali basis anticarum medio dilatato , violaceo-fuscis. 


Sprieten lichtbruin. Palpen zwartbruin, van onderen 
smal vuilwit. Lijf boven bruingrijs met paarsen gloed, 
twee vlekken op zijde van den achterlijfswortel, die door 
langere schubben gevormd worden, zijn wit gekleurd, 
een smal dwarsstreepje op den rug en de ring voor de 
pluim leemkleurig wit. Staartpluim boven aan den wortel 
okergeel, de spits der schubben en de onderzijde pot- 
loodkleurig. Vleugels met franje doorschijnend glanzig 
geel als geölied papier; op de voorvleugels zijn eene 
in het midden verbreede voorrandsstreep die tot aan 
de met twee bruine stippen geteekende dwarsader loopt, 
eene groote, onderaan puntige vlek welke de vleugel- 
punt beslaat en eene langwerpige in den binnenrands- 
hoek bruin met paarsen weerschijn gekleurd ; het overige 
gedeelte van den voorrand is een halven millimeter. 
breed vuil okerbruin. Achtervleugels met eene flaauwere, 
kleinere, paarsbruine vlek aan de punt en eene donkere 
stip op de dwarsader. Onderzijde als boven maar doffer 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 237 


en het daar paars gekleurde hier grijsbruin. Lijf en 
pooten geelwit. 

Marianalis Herrich-Schäffer is kleiner, de donkere 
voorrand der voorvleugels loopt 2 mm. breed onversmald 
tot aan de vleugelpunt door en bedekt de middenstippen, 
verder is de vlek aan de vleugelpunt onderaan afgerond, 
van de voorrandsstreep slechts door eene zeer fijne 
gele lijn gescheiden. 

De exemplaren zijn zonder aanduiding van vangplaats 
en waarschijnlijk op het laatst der reis gevangen. 


Genus 93c. SYLLEPIS Poey. 


Onder de hem onbekende Pyraliden heeft Lederer in zijn 
genus Asopia ook Marialis Poey, Centurie de Lepidoptères 
de Vile de Cuba. Dat deze onder bovengenoemden generieken 
naam door Poey vermelde vlinder geene Asopia is, doet een 
enkele blik op Poeys afbeelding zien; de verwanten zijn 
eer, zooals Poey doet bij Eulepte concordalis Hbn. te zoeken 
of gelijk Herrich-Schäffer (Corr. Bl. des Zool. Min. Vereins 
1871, p. 21) bij Phakellura. Laatstgenoemde schrijver bezat, 
gelijk hij L c. zegt, de echte Marzalis van Poey zelf, doch 
verzuimt haar de juiste plaats in Lederer’s systeem aan te 
wijzen. 

Door den heer von Noleken zijn drie exemplaren eener 
Pvralide gevangen, die in bouw zeer op Marialis gelijkt , 
zoodat ik het waag om, naar de afbeelding haar tot het- 
zelfde genus te brengen dat echter door Poey naauwelijks 
beschreven wordt. Hij geeft als voornaamste bijzonderheid 
alleen op dat de sprieten gebaard zijn. Indien dit juist is 
(naar de afbeelding zijn de sprieten slechts wat langer en 
fijner behaard dan gewoonlijk) dan levert dit een onder- 
scheid op voor mijne nieuwe soort waar zij fijn bewinperd zijn. 

Den vlinder in Lederer’s systeem zoekende te plaatsen, 
stuit ik in de tabel op n°. 103, Hyalites, tot welk genus hij 
wel te brengen zou zijn ware het niet dat beiden, Lederer 
en Guenée, uitdrukkelijk bij de nadere beschrijving van het 


938 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


genus zeiden dat de bijpalpen niet aanwezig zijn, hoewel 
Lederer in zijne tabel Hyalites onder afdeeling 52 b «Mit 
Nebenpalpen » heeft. Hyalites zou dus uit 403 moeten wor- 
den verwijderd naar 324 «Ohne Nebenpalpen ». Het is mij 
echter bij gebrek aan voorwerpen niet mogelijk het genoemde 
genus zijne juiste plaats aan te wijzen. 

De opengevallen plaats in 103 kan zeer wel worden in- 
genomen door Syllepis en het genus aldus worden gekarak- 
teriseerd : 

Achterlijf slank, tweemaal zoo lang als de achtervleugels; 
binnenrand van deze korter dan hun voorrand. Sprieten 
draadvormig, bij het mannetje fijn bewimperd of gebaard. 
Vleugels glanzig oliegeel met bruine punt en banden. 

De vermelde soort waarvan ik drie vrij gave mannetjes 
ontving noem ik: 


50 Latifascialis m. nov. sp. 29—30 mm. Pl. 13, fig. 12. 


Pallide flava, nitens, limbis exterioribus alarum , fascia 
mediana lata diffluente anticarum (alarum) in mar- 
ginem fuscum exteriorem, maculaque lunari poste- 
riorem alarum, brunneis atrocinereisque nitentibus. 


Sprieten aan den wortel duidelijk langer bewimperd, 
het puntderde naakt; hunne lengte is $ van die der 
voorvleugels. Bijpalpen duidelijk , zwart en wit beschubd 
evenals de platte, van voren afgeronde lipvoelers, deze 
niet langer dan de kop, opgerigt, hun eindlid klein 
maar goed zigtbaar; lid 2 is geheel zwart, 1 wit. Thorax 
bij mijne exemplaren ontschubd. Achterlijf geel, op den 
rug met donkergrijze vlekken, de lange, bijeengestreken 
staartpluim zwartgrijs, op de bovenzijde met eene 
geelachtige middenstreep. 

Grondkleur der vleugels glanzig , doorschijnend stroo- 
geel als geölied papier, alle randen der voorvleugels 
smal benevens de wortel en punt breed paarsachtig 
bruin. Bovendien ziet men nog een meer zwartbruine 
middenhand die naar onderen breed in den binnenrand 


NIEUW GRANADA, ST, THOMAS EN JAMAICA. 239 


vervloeit. Bij een exemplaar is hij in cel 1 iets ver- 
smald. De vleugelranden en de punt, benevens het 
midden van den dwarsband vertoonen buitendien een 
sterken, roodkoperkleurigen weerschijn. Achtervleugels 
mede met bruinen buitenrand die aan de punt iets 
verbreed is. Verder ziet men eene groote, boonvormige 
middenvlek. Onderzijde genoegzaam als boven. Ader- 
stelsel als bij Phakellura. Pooten lang en dun, gewoon 
gevormd, de sporen lang en dun, de binnenste midden- 
spoor der achterpooten ruim driemalen zoo lang als de 
buitenste, de binnenste achterspoor tweemalen zoo lang 
als de buitenspoor. 

Deze soort onderscheidt zich dus van Marialis Poey, 
behalve door de sprieten, door den bij deze ontbrekenden 
middenband der voorvleugels en de middenvlek der 
achtervleugels. Verder is bij Marialis de grondkleur 
helderder en alleen de voorrand der voorvleugels (doch 
niet tot aan de vleugelpunt) en eene vlek aan hunnen 
binnenrandshoek donker, terwijl de teekeningen verder 
met staalkleurige schubben versierd zijn. De achter- 
rand der achtervleugels is bij Marialis slechts aan den 
staarthoek zwart gestippeld doch het donkere aan de 
punt breeder en zilver beschubd. 

De exemplaren hebben geene aanduiding van vang- 
plaats. 


Genus 94b. PSARA m. nov. gen. 


Komt in Lederer’s tabel onder n°. 97 aldus: 

Achterlijf van het mannetje zeer slank, tweemaal zoo 
lang als de achtervleugels, zwartgrijs, met lange lichtgrijze 
staartpluim en daarboven nog met twee zemelkleurig gele, 
aan het eind gekrulde pluimen. Zwartgrijze Botyde. 

Palpen voor den kop heengebogen, niet langer dan deze, 
half zoo breed als de oogen, glad beschubd; eindlid kort, 
stomp maar duidelijk. Bijpalpen klein, dun. Bijoogen 
duidelijk. Sprieten weinig meer dan half zoo lang als de 


240 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


voorvleugels, draadvormig, kort en fijn behaard, met vrij 
duidelijk wortellid. Thorax glad beschubd, de schouder- 
deksels vrij lang. Achterlijf tegen het eind zeer sterk ver- 
dunnende. Vleugels gewoon gevormd, het aderstelsel nor- 
maal. Pooten vrij lang en dik, zonder uitmonsteringen. 

De palpen zijn half zwartgrijs en wit gekleurd; overigens 
is de vlinder op de bovenzijde eenkleurig zwartgrijs met 
eenigen paarsen glans, alleen de wortel der achtervleugels 
is iets dunner beschubd en een weinig doorschijnend. Met 
moeite onderscheidt men de gewoon gevormde, iets don- 
kerder dwarslijnen en middenvlekken. Onder zijn de vleu- 
gels bleeker dan boven, het lijf grijswit, ook de pooten; 
de voorpooten zijn zwart gevlekt en de middenscheenen 
hebben aan de buitenzijde een donkergrijs lijntje. 


51 Pallicaudalis m. nov. Sp. 
Een gaaf mannetje van 28 mm. vlugt. Pl. 13, fig. 13, 14. 
Nigra, crista caudali longa, supra luteo-alba. 
Het exemplaar draagt geene aanduiding van vangplaats. 
Genus 109. HEDYLEPTA Led. 
52 Vulgalis Guenée. 


Zeven, meest gave exemplaren van 16—19 mm. en dus 
kleiner dan mijn Afrikaansch mannetje dat 22 mm. haalt. 
Een Javaansch wijfje heeft 194 mm. vlugt. 

Al de voorwerpen zijn op 20 December 1870 bij Kingston 
op Jamaica gevangen. 


Genus 110. OMIODES Guenée. 
53 Humeralis (menée. 


Een afgevlogen mannetje dat echter door de ongemeen 
lange schouderdeksels zeer kenbaar is. Einde Mei bij Barro 
Blanco gevangen. 

Dit voorwerp heeft op den voorlaatsten achterlijfsring een 
plat schubbenkammetje dat aan het eind met eene rij fijne 
lichtbruine doorntjes bezet is. Bijpalpen en bijoogen zeer 
duidelijk, het aderstelsel geheel normaal. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 241 
54 Leporalis (ruenée. 


Een gaaf mannetje dat ik uit Guenée’s soortsbeschrijving 
herken. Het voorname generieke kenmerk — de lange 
schouderdeksels — js hier echter niet sterk uitgedrukt want 
die ligchaamsdeelen zijn hier slechts weinig langer dan 
gewoonlijk doch daarentegen dik wollig, aan die der Bom- 
byciden herinnerende. Het bij Omiodes humeralis aanwezige 
kammetje op het achterlijf ontbreekt ook. Overigens palpen, 
bijpalpen, bijoogen, sprieten en aderstelsel gelijk bij die soort. 

Den 22" Januarij bij Yondo aan de Rio Magdalena ge- 
vangen. 


Genus 115. MEGASTES Guenée. 


55 Pusialis m. nov. spec. 


Een gaaf mannetje. 32 mm. PI. 13, fig. 15. 


Alis anterioribus sordide silaceis ; basi, maculis reniforme 
triangulaque marginis posterioris et angula anali, 
dilute cinereo-brunneis. 


Bijna de helft kleiner dan Grandalis Guenée doch 
eveneens gebouwd en van Noctuinen-achtigen habitus, 
de teekening mede eveneens aangelegd. Het onderscheid 
bestaat (naar de afbeelding en beschrijving te oordeelen) 
behalve in de grootte, in het volgende: De voorvleugels 
zijn bij Pusialis vuil bleek grijsgeel, tegen den voorrand 
donkerder en niet wit met stroogeel puntderde; hun | 
wortel en niervlek zijn licht grijsbruin, niet zwart 
en op den achterrand staat bij Pusialis eene driekante 
grijsbruine vlek van ader 2—6, die bij Grandalis door 
een zwart viekje in cel 5 wordt vertegenwoordigd. 
Eindeljk is de thorax bij Grandalis donkerbruin met 
zwart en de schedel geel, terwijl bij Pusialis die deelen 
licht grijsbruin zijn. Onder is de teekening op vuilwitten 
grond als boven doch slechts aangeduid. 

ferste en tweede dwarslijnen fijn donkerbruin, de 
tweede zeer hoekig gebroken. Achtervleugels wit met 


249 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


aan de punt verbreed geelachtig grijs op den achterrand 
en grijze booglijn. 

De sprieten zijn aan de wortelheltt bij beide soorten 
gebaard, gelijk Guenée goed beschrijft; zijne uitdruk- 
kingen worden onjuist vertaald door Lederer die zegt: 
«Kurzen und pubescirenden Fühlern deren Glieder 
sehr zusammengedrückt ». De bijpalpen zijn bij mijne 
‘soort zeer lang doch liggen verborgen; waarschijnlijk 
zijn zij eveneens bij Grandalis ofschoon Guenée ze aan 
die soort ontzegt, want ik heb reeds dikwijls bemerkt 
dat hij dan alleen bijpalpen bespeurt wanneer zij zeer 
in het oogloopend zijn. Bijoogen aanwezig; aderstelsel 
normaal. 

Den 22* Januarij 1871, bij Yondo aan de Rio Mag- 
dalena gevangen. 


Gen. 117. ANARMODIA Lederer. 
56 Longinqualis Led. 


Twee gave mannen en een slechte. 

De sprieten hebben de lengte van twee derden van den 
voorrand der voorvleugels en zijn dus niet kort zooals Lederer 
zegt. Bij een mijner exemplaren is de grond der voorvleu- 
gels vrij gelijkmatig donkerbruin gesprenkeld, bij alle drie 
hebben de achtervleugels slechts aan de punt een klein 
donker vlekje en bestaat de booglijn uit zwarte, zeer 
onduidelijk grijs verbonden stippen. Ik geloof niet dat een 
‘en ander specifiek verschil aanduidt. 

De gave voorwerpen zijn met n°. 64, het andere n°. 20 
gemerkt. 

Gen. 121. TERASTIA Guen. 
(Tersatia Lederer). 
57 Meticulosalis Guen. 


Een man, den 18° Januarij aan de Rio Magdalena ge- 
vangen. Het exemplaar komt geheel met Guenée’s duidelijke 
beschrijving overeen, heeft echter 34 mm. vlugt en dus zal 
zijne opgave van 14 mm. wel het gevolg eener vergissing zijn. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 243 


Lederer zegt bij de beschrijving van het genus dat hij 
van de beide hem bekende Terastién alleen wijfjes had, 
doch bij de soortsbeschrijving van Proceralis dat hij daar- 
van een man bezat. 

Ik heb een iets afgevlogen Javaansch wijfje voor mij 
waaraan ik geen verschil met Meticulosalis kan vinden, z00- 
dat deze soort wijd verbreid is. 


Genus 123. STENURGES Led. 
58 Besignalis Guen. 


Een iets afgevlogen mannetje dat den 18° Januarij 1871 
bij Sambrano aan de Rio Magdalena gevangen is. 


Genus 129, METASIA Guen, 


59 Deltoidalis m. nov. sp. 


Een zeer gaaf paar. Het mannetje 203 mm., het wijfje 
19m Pie iste. 46. 


Alis anterioribus cinereo-brunneis, macula reniforme alba ; 
posterioribus canis, linea fusca arcuata subnotatis. 


Door slank achterlijf van Metasia carnealis afwijkende 
en ook ader 4 en 5 der achtervleugels digter bijeen 
dan daar, doch overigens passen Lederer’s kenmerken 
van Metasia goed. 

Voorvleugels grof beschubd, grijsbruin, naar het 
omberkleurige trekkende, achter de gewoon gevormde 
doch eene vrij sterke bogt makende en op de aderen 
getande tweede dwarslijn iets bleeker, tegen de dwars- 
lijn geelachtig; eerste dwarslijn naauwelijks zigtbaar ; 
het middenveld met kleine, regelmatig gevormde, hel- 
derwitte, donkerbruin gerande niervlek en eene witte, 
donker gerande stip op de plaats der ronde. Achter- 
vleugels vuilwit, naar achter bruingrijs bestoven, met 
sporen eener donkere booglijn. Franjelijn afgebroken 
donker; franje donkergrijs met donkerder deelingslijn 
over den geelachtigen wortel. Thorax boven bleek- 


244 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


bruin; achterlijf grijswit, de punt bij het mannetje 
donkergrijs, bij het wijfje bruin. Op de onderzijde zijn 
de voorvleugels bijna eenkleurig grijsbruin, de achter- 
vleugels als boven, sterker geteekend, met donker- 
bruinen middenring; franjelijn met dikke, donkere 
stippen. 

Beide sexen bij Bogotà gevangen, de man den 7°“ 
Februarij, het wijf den 12° van die maand. 


Genus 130b. STENIODES m. nov. gen. 


Komt in Lederer’s tabel in afdeeling 89 onder Geratoclasis 
en wel aldus: 

sprieten in het midden krom gebogen, voor de bogt ver- 
dikt, aan de onderzijde van het eerste derde met een haar- 
bosje en eenige tandjes. Palpen lang, hangend. Slank 
gebouwd. Habitus van Stenia. 

Van Geratoclasis, het naast verwante genus in 89, onder- 
scheidt Steniodes zich door de palpen. 

Bijpalpen duidelijk, ook de bijoogen en zuiger. Palpen 
donkergrijs, onderaan wit. Sprieten een derde korter dan 
de voorvleugels, bruingeel, bij het wijfje zeer dun, gewoon 
gevormd. Achterlijf bij den man de helft, bij het wijfje een 
derde langer dan de achtervleugels, de rug gewelfd, de 
punt spits. Vleugels langwerpig, de voorvleugels met schuinen, 
weinig gebogen achterrand, de achtervleugels met stompe 
hoeken, hun voorrand anderhalfmaal zoo lang als de binnen- 
rand. Teekening als bij Stenia en Metasia. Vleugeladeren 
geheel normaal (als bij Botys); 3—5 der achtervleugels aan 
den wortel opeengedrongen. Pooten zonder uitmonstering. 
Beide sexen van dezelfde grootte. 

De kleur van den vlinder is een licht leembruin dat op 
de achtervleugels wat helderder is en de beschubbing grof. 
Op de voorvleugels ziet men de beide, gewoon gevormde 
dwarslijnen, die bleekgeel en zeer flaauw zijn (vooral de 
eerste). Het begin der tweede aan den voorrand is vlekkig 
verbreed, in het midden grijsbruin. Het middenveld bevat 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 245 


de zeer flaauwe lichte, grijsbruin gerande ronde en nier- 
vlek. Achtervleugels met eene booglijn. Franjelijn met dikke, 
halvemaanvormige donkerbruine streepjes, ook op de bijna 
ongeteekende onderzijde. 


60 Lutealis m. nov. sp. 


Vijf exemplaren waarbij een geheel gaaf paar. 195—21 
mm. Pl. 43, fis, 17, 18. 


Luteo-brunnea, alarum anteriorum lineis duabus trans- 
versalibus annulisque duobus areae medianae atro- 
fuseis ; posteriorum linea arcuata fusca. 


Op 27 en 31 Maart 1871 bij Ubaque gevangen. 


Genus 132. BLEPHAROMASTIX Led. 


61 Westalialis m. nov. Sp. 


Vijf min of meer gave exemplaren (een geheel). 24—25 
mm, Pl. 14, fig. 4. 


Nivea, limbo lato marginis anterioris alarum anticarum 
atrocinereo, lineisque transversalibus brunneo-cinereis. 


Sneeuwwit en zich daardoor onderscheidende van al 
de soorten die Lederer in dit genus heeft behalve van 
Colubralis Guenée die ook als wit wordt beschreven. 
De woorden «avec une teinte apicale triangulaire 
roussâtre et la côte liserée de brun» passen echter niet 
op onze soort evenmin als de uitdrukking: «range 
d'un gris-plombé noirätre». Vestalialis kenmerkt zich door 
eene ruim een mm. breede donkergrijze , potloodkleurige 
streep, die langs den geheelen voorrand der voorvleugels 
loopt en dezen, behalve in het midden waar hij geel- 
achtig gekleurd bovenkomt, ook bedekt. De zeer lange, 
fine franje is bleek bruinachtig wit. Bovenhelft der 
palpen en voorzijde van den thorax zwartgrijs. Vleugels 
met fijne, bleekbruine dwarslijnen en door de grijze 
voorrandsstreep half bedekte, gewoon gevormde om- 
trekken der ronde en niervlek, WKerste dwarslijn zeer 


246 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


onduidelijk. Tweede eerst loodregt, op ader 4 geknakt 
en dan zoo sterk gezwaaid dat zij den binnenrandshoek 
raakt; van daar tot onder de niervlek is zij afgebroken 
doeh wordt dan weder duidelijk en loopt geslingerd 
naar den binnenrand. Het schijnt dus op het eerste 
gezigt als of er drie dwarslijnen waren doch wij hebben 
slechts met eene wijziging der gewone teekening te 
doen. Achtervleugels met eene gelijk de tweede voor- 
vleugellijn gevormde booglijn. 

Onderzijde als boven geteekend maar flaauwer, de 
achtervleugels met donker middenpunt. Onder en boven 
heeft de franjelijn duidelijke lichtbruine stippen. 

Pooten lang, dun en wit, de buitenzijde der voor- 
pooten en de knieën der middenpooten donkergrijs. 

De exemplaren zijn met n°. 20 gemerkt. 


Genus 135. SIRIOCAUTA Led. 


62 Testulalis Hübn. (zie ook Snell, Tijds. v. Ent. 1872, p. 94.) 


Drie gave exemplaren die in niets verschillen van Afri- 
kaansche en Oostindische in mijne collectie. Zij zijn op 18 
en 21 Januarij op verschillende plaatsen aan de Rio Mag- 


dalena gevangen. 


Genus 147. GERATOCLASIS Led. 


63 Tenebralis m. nov. sp. 


Vijf exemplaren waarbij twee gave. 25—26 mm. PI. 14, 
nor. 

Violaceo-atra , lineatione nigra, vix percipienda ; corpore 
subtus alba. 

In den vorm der (iets kortere) sprieten, in de op- 
gerigte, gebogen palpen, de korte bijpalpen en den 
vleugelvorm met Delimitalis Guen., Led. overeenstem- 
mende, doch met korter eindlid der palpen en van geheel 
ander aanzien. Bijzonder is ook het vrij groote wortellid 
der sprieten. Tot generieke afscheiding bestaat echter 
geene noodzakelijkheid, 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 247 


Lijf en vleugels zijn op de bovenzijde bijna eenkleurig 
violet-zwartbruin; met moeite vindt men de twee ge- 
wone dwarslijnen en de ronde en niervlek der voor- 
vleugels benevens de booglijn der achtervleugels. De 
franje is zwartgrijs, de onderzijde der vleugels bruin- 
grijs; borst en buik zijn wit. Pooten mede wit, de 
voorscheenen en tarsen, de middenknieën en achter- 
scheenen buitenwaarts zwartgrijs. Palpen onderaan en 
van binnen benevens aangezigt vuilwit. 

Van 18 tot 24 Januarij op verschillende plaatsen aan 
de Rio Magdalena gevangen. 


64 Rooalis m. nov. spec. 
Een gaaf mannetje van 43 mm. PI. 14, fig. 4. 


Humicolor , lineis transversalibus nullis ; maculis indis- 
tinctis alarum anteriorum nonnullis silaceis, macula 
posteriorum centrali migro-cineracea. 

Strikt genomen naauwelijks tot Geratoclasis te rekenen , 
want de sprieten zijn geheel zonder kromming, niet 
langer dan drie vijfden der voorvleugels, hebben slechts 
eene kleine verdikking op een zevende van de schaft 
en zijn gelijkmatig behaard. De overige kenmerken 
passen echter en dus kan eene generieke afscheiding 
vermeden worden. 

Palpen met wit wortellid; lid 2 en 3 zwartbruin, 
Lijf en vleugels boven aardbruin, de voorvleugels zonder 
dwarslijnen, in het midden met eenige zwartgrijze en 
okergele vlekken. Van de laatsten eene kleine, ronde, 
zwartgrijs afgezette in de middencel en eene langwerpig 
vierkante, wortelwaarts vervloeijende, franjewaarts drie- 
maal getande aan den wortel van cel 2—4 het duidelijkste. 
Ook de voorrand is bij de vleugelpunt okergeel. Achter- 
vleugels met zwarte middenvlek en dwarslijn. Onder 
zijn de vleugels vuilgrijs, als boven doch iets duidelijker 
geteekend, de voor- en achterrand der voorvleugels 
okerbruin. Franje donker gevlekt doch boven zeer flaauw 


248 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Borst en buik geheel geelwit; de pooten evenzoo. Aan 
de voorpooten is het eind der tarsen, de scheen aan 
het eind en op de knie benevens de heup bovenaan 
zwart gevlekt. Middenknieen mede zwart. 

Het exemplaar dezer soort, die ik naar Mr. E. A. 
de Roo van Westmaas, hooggewaardeerd (vroeger!) 
medewerker aan Sepp’s Nederlandsche Insecten, be- 
noem, is met n°. 63 gemerkt. 


Genus 152. Drsmıa Westwood, Lederer. 


De palpen der vlinders van dit genus zijn door Lederer 
niet goed beschreven doch zeer juist bij Guenée. Zij hebben 
namelijk geen «zugespitztes Endglied » maar wel een kort, 
stomp, knopvormig. Door deze onnaauwkeurige voorstelling 
zal men ook bij de generieke determinatie het genus te 
vergeefs in afdeeling 37 van Lederer’s tabel zoeken. Het 
behoort in afdeeling 43. Pycnarmon Lederer en Aediodes 
Lederer hebben zulke palpen met spits, priemvormig eindlid, 
doch van het laatstgenoemde genus behooren de aan Lederer 
onbekende Guenée’sche soorten Ploralis en Orbalis mede tot 
Desmia wat de palpen aangaat. Zij en twee hieronder be- 
schreven nieuwe soorten hebben echter gewoon gevormde 
sprieten zonder uitmonstering. Het komt mij dus voor dat 
het beter is om in de karakteristiek van het genus in de 
analytische tabel niet van de bij sommige soorten voor- 
komende sprietverdikking te spreken, en Desmia in afdeeling 
43 te plaatsen waar het zich eigenlijk alleen door kleur en 
teekening van Trithyris onderscheidt. De bijpalpen zijn bij 
Desmia slechts twee uiterst onbeduidende gele pluimpjes 
die dwars over den zuigerwortel liggen; alleen bij Jovealis 
zijn zij minder rudimentair doch m. i. nog te klein om 
deze soort tot Botys te kunnen brengen. 

De soorten van het genus kunnen gevoegelijk tot twee 
afdeelingen worden gebragt, eene met verdikte sprieten 
van het mannetje, de andere met onverdikte. 


1 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 249 


A. 


Mannelijke sprietschaft op een derde met eene 
) 
boven uitgesneden verdikking. 


65 Maculalis Westwood. — Guenée. 


Een gaaf mannetje met n°. 63 gemerkt. 
De dwarsband der achtervleugels is in het midden geknakt. 


B. 
Mannelijke sprieten zonder uitgesneden verdikking. 
66 Ploralis Guenée, 


Een iets atgevlogen mannetje zonder aanduiding van 
vangplaats. De tweede vlek der voorvleugels is 2 mm. lang, 
overal 2 mm. breed en halvemaanvormig gebogen; de pooten 
zijn zwart met geelwitte tarsen. 


67 Geminalis m. nov. sp. 


Een mannetje dat den linker voorvleugel mist doch 
overigens gaaf is. 34 mm. PI. 14, fig. 5. 


Nigra, alis primaribus basi punctillis duobus albis, 
ulteriusque maculi majore quaterdentata ; poslerio- 
ribus villa infracta. 

Sprieten iets platgedrukt, op een vierde met eenen 
zweem van verdikking, fijn behaard, met nog een langer 
haar aan beide zijden van ieder lid. Wortellid der palpen 
wit, het overige zwartgrijs. Bovenzijde bruinzwart, de 
witte vlekken met paarsen weerschijn. De eerste vlek 
der voorvleugels is bijna geheel in tweeén verdeeld en 
het is misschien beter hier van twee witte driehoekjes 
boven elkander te spreken. Tweede vlek wortelwaarts 
regt afgesneden, naar achteren iets verbreed en met 
vier tanden; beide vlekken 3 mm. van den voorrand 
verwijderd. Franjelijn licht, franje der voorvleugels 
zwart, aan den binnenrandshoek met witte spits. Band 
der achtervleugels aan den voorrand der middencel 
beginnende, naar beneden regelmatig versmald, de 


250 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


onderhelft eene fijne, iets boven den binnenrandshoek 
eindigende lijn. Deze band is verder niet in het midden 
gebroken, en daardoor onderscheidt de vlinder zich op 
het eerste gezigt van Maculalis waarop hij overigens 
zeer gelijkt. Franje wit met zwarte wortelhelft, aan 
den binnenrandshoek geheel zwart. Achterlijf met twee 
witte langslijntjes op de spits en twee zulke dwars- 
lijntjes daarvoor. Onder zijn de vleugels als boven 
geteekend, grijsbruin, de borst en buik bijna zuiver 
wit, het puntvierde van den laatste zwart. Pooten 
met geheel witte tarsen, het overige binnenwaarts wit, 
buitenwaarts zwartgrijs. 
Het voorwerp is met n°. 63 gemerkt. 


68 Tagesalis Herr.-Schäff., Corr.-Blatt des Zool.-Min. Vereins 
zu Regensburg 1871 p. 24. —? Tages Cramer. 


Drie wijfjes, waarvan een gaaf, gemerkt «30 Juni, Abend » 
en een gemerkt 63. 

Witte vlekken der voorvleugels bijna zonder weerschijn. 
Boven is de achterrand van elken ring in het midden fijn 
wit. Onder is het geheele lijf iets geelachtig wit; pooten 
met geelwitte tarsen, het overige buitenwaarts grijs, wit 
gevlekt, binnenwaarts wit. 


69 Naelialis m. nov. spec. 
Een zeer gaaf mannetje. 22 mm. PI. 14, fig. 6, 7. 


Nigro-renitens, niveo-signata, maculis duabus alarum 
anteriorem ovalis, vittague posteriorum costam versus 
dilatata circumdanteque lunulam nigram. 


Behoort tot de soorten bij welke de witte band der 
achtervleugels tegen den voorrand zeer verbreed is en 
eene zwarte halve maan bevat. Zij is dus verwant aan 
de even groote Orbalis Guenée; beiden hebben aan den 
binnenrandshoek afgeronde achtervleugels, doch de kleu- 
ren zijn bij Naclialis veel scherper afstekende, glanzig 
zwart en wit met paarsen weerschijn. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 251 


Sprietschaft onverdikt; van af een derde tot de spits 
fin gekerfd, zwart gekleurd, het laatste zesde wit. 
Palpen met wit wortellid, lid 2 geheel zwart, 3 zwart 
met witte spits. Aangezigt zwart met twee fijne witte 
lijntjes langs de oogen. Vleugels en lijf boven glanzig 
zwart met bruinen gloed, de twee witte vlekken der 
voorvleugels vrij regelmatig ovaal, beiden 3 mm. van 
den voorrand verwijderd en nergens getand of inge- 
sneden. Band der achtervleugels aan het bovenste derde 
verbreed en wel plotseling, dus niet gelijkmatig zooals 
bij Orbalis. Franje zwartgrijs met donkerder lijn over 
de wortelhelft, op de voorvleugels aan, op de achter- 
vleugels voor den binnenrandshoek wit. Achterlijf aan 
den wortel met twee vuilwitte vlekken, op een derde 
met een zuiverwit dwarsstreepje, de spits met twee 
witte langslijntjes; overigens alle ringen met witten 
achterrand. Onder zijn de vleugels als boven, het 
lijf zwart met uitzondering van keel, voorborst en drie 
vlekken op den buik, welke even als de twee schulp- 
vormige kleppen aan den achterlijfswortel («tablier » 
van Guenée) wit zijn. Pooten met witte, grijs gevlekte 
tarsen, overigens zwart, doch de middendijen en voor- 
scheenen aan de spits witgeel en het uiteinde der 
achterdijen wit. 

Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. 


70 Orbalis Guenée. 


Ken gaaf mannetje. 

De voorvleugels zijn vóór de eerste witte vlek, de 
achtervleugels aan den wortel iets zwarter en op de 
voorvleugels ziet men nog twee witte stippen langs den 
voorrand bij den wortel en eene aan den wortel van cel 
2, iets achterwaarts van de onderzijde der tweede witte 
vlek. 

Het voorwerp is den 20** December 1870 bij Kingston 
op Jamaica gevangen. 

17 


252 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


71 Jovealis m. nov. spec. 


Een gaaf mannetje van 22 mm. PI. 14, fig. 8, 9. 


Brunneo-cinerea, vittis tribus alarum anticarum trans- 
versalibus albis, fusco-venosis, marginis haud attin- 
gentibus; alis posticis albis, apice anguloque anali 
brunneo-cinereis. 


Zeer aan de laatste soorten van Botys herinnerende 
en zelfs met minder rudimentaire bijpalpen dan de 
andere soorten van Desmia, voor zoover deze mij 
bekend zijn. In het genus Desmia is Jovealis nog het 
naast aan Orbalis verwant, doch de teekening, vooral 
der achtervleugels, wijkt af. 

Lijf boven bruingrijs, de onderhelft der palpen en 
nog twee vlekken op lid 2, de bovenhelft van het aan- 
gezigt, twee vlekken der schouderdeksels, ring 1 en 
2 des achterlijfs wit; de op zijde iets uitstekende 
achterrand der overige ringen vuil geelwit; ring 1 en 
2 met twee zwarte stippen. Onder is het geheele lijf 
vuilwit. Terwijl Orbalis aan den wortel der voor- 
vleugels slechts ééne witte stip heeft en verder twee 
franjewaarts iets getande, langwerpige aan den voor- 
rand hangende vlekken bezit, vertoonen zich bij Jovealis 
op de bruingrijze voorvleugels drie iets doorschijnende, 
onregelmatige witte dwarsbanden, die ieder door een 
geslingerd, fijn donkergrijs lijntje gedeeld zijn en de 
voorvleugelranden niet bereiken. In den grootsten, 
derden band zijn ook de aderen achter het lijntje 
donker. De achtervleugels zijn slechts aan punt en 
binnenrandshoek bruingrijs (op eerstgenoemde plaats 
zeer breed) en overigens doorschijnend, glanzig wit 
met een dikken donkerbruinen middenring en sporen 
eener bruingrijze dwarslijn. Franje wit, bruingrijs 
gevlekt. Onderzijde geheel als boven. Pooten dun, wit, 
bruingrijs gevlekt. 

Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 953 
Genus 155. SYNGAMIA Guenée. 
72 Florella Cramer. 


Drie exemplaren, waarvan twee geheel gaaf. 
Een voorwerp is den 22* Januarij 1871 aan de Rio 
Magdalena gevangen, een ander met n°. 63 gemerkt. 


73 Pepitalis Guenée. 


Een vrij gaaf mannetje, op 18 Januarij 1874 aan de Rio 
Magdalena gevangen. 


Genus 161. ZINCKENIA Zeller. 
74 Recurvalis F. 


Vijf exemplaren, die den 17° December 1870 op St. Tho- 
mas, den 20%" December bij Kingston op Jamaica en den 
7° Januarij 1871 bij Baranquilla gevangen zijn. 


75 Perspectalis Hbn. 


Elf exemplaren. 

Een der exemplaren is een man en grooter dan de 
anderen, die ik allen voor wijfjes houd (21 mm. tegen 
16—20 mm.). Uit de staartkleppen van dat voorwerp 
komen twee lange, geelwitte pluimen. 

De exemplaren zijn ten deele op 20 December 1870 bij 
Kingston op Jamaica gevangen en overigens van 18—24 
Januarij 1871 op verschillende plaatsen aan de Rio Mag- 
dalena. 


Genus 162. CINDAPHIA Lederer. 


In Lederer’s analytische tabel is bij afdeeling 145 
de beschrijving van de tweede sectie dier afdeeling ver- 


geten. 
Zij zal moeten luiden: 
. ( Psamotis. 
Palpen regtuitstekend . . . . . 146. ; 
i Cindaphia. 


Van Cindaphia heb ik eene soort ontvangen. 


25% 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


76 Impuralis m. nov. Sp. 


Drie zeer gave mannen, een gaaf wijfje en een 
slecht. Een paar heeft 19 mm. vlugt, de andere stuk- 
ken 20 mm. PI. 14, fig. 10. 


Silaceo-alba , alarum apice nonnihil falcato primorum, 
margine anteriore atro-pulverato, lineisque trans- 


versalibus atris. 


Op deze soort passen Lederer’s kenmerken van Cin- 
daphia zeer goed, doch de pooten zijn bij haar lang en 
dun. Ader 3—5 der achtervleugels, zonder opeenge- 
drongen te zijn, staan aan haren wortel digt bij elkan- 
der en de palpen zijn wel de helft korter dan by 
Metasia, anders zou men deze soort ook in dat genus 
kunnen plaatsen. Ader 8—10 der voorvleugels zijn 
gesteeld. 

Palpen anderhalfmaal zoo lang als de kop, half wit 
en zwart. Sprieten ter lengte van 3 der voorvleugels, dun, 
draadvormig, buitengewoon lang en fijn bewimperd. 
Vleugels lang en vrij smal, de voorvleugels met iets 
omgebogen punt, schuinen, vrij vlakken achterrand 
en afseronden binnenrandshoek; het achterlijf is bij 
de mannen slank en tweemaal zoo lang als de achter- 
vleugels, bij de wijfjes dikker en iets korter. 

Lijf en vleugels zijn boven glanzig geelwit; het eerste 
van ring 3 tot de punt donkergrijs; de laatsten iets 
doorschijnend, naar de buitenranden bleek bruingeel 
wordende; de voorvleugels bij de mannetjes langs den 
voorrand en wel naar de punt in toenemende mate 
donker bruingrijs bestoven, zoodat de geheele vleugel- 
punt tot halfweg den achterrand die kleur heeft. Bij 
de beide wijfjes is de bruingrijze bestuiving slechts 
tot aan de helft van den voorrand te zien en ook de 
helft smaller dan bij de andere sexe; verder naar de 
vleugelpunt is zij hoogst onbeduidend. 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 250 


In teekening komt deze vlinder met de boven be- 
schreven Blepharomastis Vestalialis overeen; de dwars- 
lijnen zijn evenzoo gevormd als daar, namelijk de 
eerste zeer flaauw gebogen en steil, de tweede met 
eene den binnenrandshoek rakende bogt en van daar 
tot aan de middenader afgebroken. In het midden- 
veld ziet men de beide gewone vlekken; bij het man- 
netje zijn zij klein en geheel donker, bij het wijfje 
grootere, met de grondkleur gevulde omtrekken. Achter- 
vleugels met eene booglijn gelijk aan de tweede voor- 
vleugellijn en bij de mannen met eene middenstip, die 
boven aan het laatste derde der booglijn staat. Franje- 
lijn met donkere, min of meer halvemaanvormige 
streepjes; franje bruinwit, met flaauwe, donkerder 
deelingslijn. 

Onderzijde als boven geteekend maar flaauwer; lijf 
geheel wit, de pooten aan de voorzijde grijs bestoven. 

Twee exemplaren zijn met n°. 34, twee met n°. 63 
gemerkt. 


Genus 168. SPILOMELA Guenée. 


Het komt mij voor dat ik hier eene verwarring ontdekt 
heb. Lederer zegt van zijn genus Spilomela dat het geene 
bijpalpen heeft en dat de palpen met die van Synclera 
overeenstemmen. Beide zaken zijn echter niet zoo bij 
Spilomela strigialis Stoll (Perspicalis Fabr., Hübn., Guen.), 
want deze soort heeft kleine, doch duidelijke bijpalpen en 
de lipvoelers zijn geheel anders dan bij Synclera, namelijk 
smal en met een kort, rolrond, stomp eindlid. Het is dus 
zeer waarschijnlijk dat het eenige voorwerp dat Lederer 
bezat van de beide soorten die hij tot dit genus brengt, 
niet tot Strigialis Stoll, maar tot eene geheel andere soort 
behoorde. Op de soort van Stoll past Guenée’s uitvoerige 
beschrijving zeer goed, en derhalve moet het eigenlijke 
genus Spilomela met Strigialis en misschien ook de mij 
onbekende Pantheralis Hbn., Podalirialis Guen., Personalis 


256 GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


H. S. en Pervialis H. S., van afdeeling 40 naar afdeeling 
68 van Lederer’s tabel verhuizen en aldus worden be- 
schreven: 

Palpen smaller dan de helft der oogen, opgerigt, gebogen, 
met kort, stomp, duidelijk eindlid. Sprietwortel verdikt. 
Vleugelvorm en aderbeloop als Botys, de kleur wit met — 
zwarte teekeningen. Achterlijf van het mannetje met zeer 
lang, dun, pijpvormig eindlid. 

De door Guenée vermelde verdikte omslag van den voor- 
vleugelvoorrand is namelijk wel aanwezig bij Strigialis, 
doch niet bij twee nieuwe, later te beschrijven soorten uit 
Oost-Indië, die tot hetzelfde genus moeten worden gebragt. 

Ik ontving van 


77 Strigialis Stoll drie wijfjes, waarvan een gaaf, en een 
iets afgevlogen mannetje. De exemplaren zijn met n°. 32 
en 34 gemerkt. 


Genus 168 b. LEDERERIA m. nov. genus. 


De soort die Lederer onder den naam Perspicalis bezat, 
moet met eenige verwanten, t. w. Conchylodes Diphtheralis 
Hbn., Hebraealis Guen., Striginalis Guen., Argentalis Cram., 
Ovulalis Guen., Phenice Cram. en Platinalis Guen., naar 
een nieuw genus worden verplaatst, hetwelk ik voorsla 
naar den, helaas! te vroeg ontslapen beroemden Lepido- 
pteroloog te benoemen, aan wien wij zoo vele voortreffelijke 
geschriften te danken hebben. Lederer’s Perspicalis geloof 
ik voor mij te hebben, en die vlinder heeft inderdaad 
geene bijpalpen en zijne lipvoelers zijn bijna zoo breed als 
de oogen. Het nieuwe genus kan dus in afdeeling 40 
blijven staan, doch uit de beschrijving moet vervallen 
» Sprieten ter lengte van drie vierden der voorvleugels», 
want zij zijn wel zoo lang bij Perspicalis Lederer, maar 
veel korter bij de andere soorten. Het wordt derhalve in 
twee sectien verdeeld; ik ontving er drie soorten van, 
waarbij twee nieuwe, 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA, 297 
A. 


Sprieten bijna zoo lang als de voorvleugels. 
78 Nolckenialis m. nov. spec. 
Een zeer gaaf mannetje. 37 mm. PI. 14, fig. 11. 


Alis primoribus dilute sulphureis, posterioribus albis ; 
illis lineis tribus fere parallelis, his duabus conver- 
gentibus margineque toto posteriore nigro-cinereis. 


Lid 1 en 2 der palpen zwart; 3 wit, van boven 
zwart. Zuiger bruin, met eerst wit, dan zwart be- 
schubden wortel; de sprieten zwartbruin, de binnen- 
zijde aan den wortel wit beschubd. Kop zwart, het 
aangezigt met twee witte lijntjes. Thorax zwavelgeel 
met drie breede, zwarte langsstrepen. Achterlijf 
boven aan den wortel zwavelgeel, verder wit; de rug 
met breede, zwarte middenstreep; de drie laatste 
ringen oranjegeel met twee zwarte vlekjes en een 
zwart randje aan het eind van den laatsten ring; deze 
heeft ook, geheel aan de spits, eenen krans van 
stijve okergele haren. Vleugels dun beschubd, iets 
doorschijnend, glanzig wit; de voorvleugels met bleek 
zwavelgele bestuiving aan den wortel, die naar den 
achterrand in de grondkleur overgaat; de achtervleu- 
gels kunnen moeijelijk anders dan wit heeten, daar zij 
slechts een uiterst flaauw geel tintje hebben. Teeke- 
ning zeer scherp zwart. Zij bestaat uit een schuinen, 
onderaan iets smalleren dwarsband op een derde, een 
tweeden met den eersten parallelen, die van twee 
derden van den voorrand naar den binnenrandshoek 
loopt en eigenlijk uit twee digt opeenstaande en bijna 
ineengevloeide strepen bestaat, en een derden band, 
die loodregt van drie vierden van den voorrand mede 
naar den binnenrandshoek loopt en dus met den 
tweeden convergeert. Achtervleugels met een lood- 
regten dwarsband voor het midden, die van de helft 


258 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


der middencel naar den binnenrandshoek loopt, aldaar 
iets verbreed en gebogen is en twee flaauwe streepjes 
insluit. Verder ziet men eene smalle streep, die van 
drie vierden van den voorrand naar den staarthoek 
gaat en dus even als de laatste voorvleugelstreep met 
de voorlaatste convergeert, doch op eene andere wijze. 
Voor- en achterrand der vleugels van af de laatste 
dwarsstreep dik zwart, ook de franje. Franjelijn zeer 
scherp en fijn wit. Onder is de buik met twee zwarte 
lijnen geteekend; de vleugels zijn helderwit, de tee- 
kening als boven doch flaauwer, door witte bestuiving. 
Pooten gewoon gevormd, wit; de voorpooten en mid- 
denknieën zwart gevlekt. Bijoogen aanwezig. Sprieten 
geheel haarvormig, zeer kort behaard. Aderstelsel als 
Botys. 

Deze schoone vlinder, die ik naar den ontdekker, 
Baron van Nolcken, benoem, is den 25** Januarij 1871 
bij Conejo aan de Rio Magdalena gevangen. 


B. 


Sprieten hoogstens ter lengte van twee derden der 
voorvleugels. | 


79 Platinalis Guenée. 


Een gaaf mannetje, met n°. 63 gemerkt. 


Bij deze soort is niets te zien van het bij Conchylodes 
caberalis en diaphana zeer duidelijke kale indruksel aan den 
wortel van de middencel der voorvleugels, ofschoon dit 
volgens Lederer een voornaam kenmerk uitmaakt van het 
genus Conchylodes, waarin hij Plalinalis plaatst. 


80 Seppalis m. nov. sp. 


Een gaaf wijfje van 25 mm. PI. 14, fig. 12 (8). 


Cana; supra lineis transversalibus fuscocinereis latıs , 
inlimis alarum anticarum obliquis, posteriorum con- 
vergentibus, 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 259 


Palpen smal, gebogen, vuilwit; lid 2 en het korte 
stompe derde lid op zijde zwart. Thorax grijswit, 
met donkergrijs vlekje op de schouderdeksels. Grond 
der bovenzijde grijswit met donkergrijze strepen, als: 
op de voorvleugels drie loodregte bij den wortel en 
twee schuine in het midden, naar den binnenrands- 
hoek gerigte, waarvan de binnenste fijner is en aan 
het eind een spitsen haak heeft. Op de dwarsader 
staat eene in het midden fijn lichte niervlek en dan 
komen nog vier min of meer gebogen, in grootte 
toenemende grijze strepen voor den achterrand, waar- 
van de eerste convex en de tweede bijna regt is, ter- 
wijl de beide anderen parallel met den achterrand zijn. 
De eerste der achterrandsstrepen is onderaan wortel- 
waarts omgebogen en vormt met de niervlek eene V. 
Franje grijswit met donkergrijzen wortel. Voorrand 
onder en boven bruinachtig geel. Achtervleugels met 
eene streep aan den wortel, eene spitse V in het mid- 
den; eene iets afgeronde streep volgt dan, doch loopt 
slechts tot ader 2 door, en parallel met den achterrand 
komen nog twee andere, waarvan de binnenste, dikkere 
wortelwaarts iets uitgehold is als ’t ware tot opneming 
der korte middenstreep. 

Achterlijf grijswit, tegen de punt okergeel; ring 3, 
4 en 7 op den rug met donkergrijze vlekjes. Op de 
grijswitte onderzijde schijnt de teekening van boven 
door. 

Het exemplaar is met n°. 63 gemerkt. Een mannetje 
dat mij in staat stelde het genus met zekerheid te 
bepalen en hier afgebeeld is, bevindt zich, mede uit 
Zuid-Amerika, in de collectie van Dr. Staudinger. Het 
heeft kort behaarde, draadvormige sprieten en is overi- 
gens aan het wijfje gelijk. 


Genus 170. SYNCLERA Lederer. 


1 Traduetalis Zeller. 


9 


ui 


60 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


Drie exemplaren dezer wijd verbreide soort, waarvan een 
gaaf, zijn den 17° December 1870 op St. Thomas gevangen. 


Genus 184. PARAPOYNX Hbn. Led. 
Afd. B. Lederer. 


82 Guenealis m. nov. spec. 


Een gaaf paar; de man 14 mm., het wijfje 16 mm. 
PL.A4, fig 3,6). 


Albida , fuligineo-atra dense squamata ; macula mediana 
alarum anteriorum margineque toto posteriore silaceo- 
fulvis, hoc vero, in posticis alis, maculis nigerrimis, 
argenteo ocellatis. 


Wanneer ik mij streng aan Lederer’s tabel houd, 
moet ik deze soort tot Parapoyna brengen, hoewel de 
aan den achterrand met metaalkleurig blinkende schub- 
ben versierde achtervleugels en het gemis der bijoogen 
meer voor eene verwantschap met Cataclysta zouden 
pleiten. Voorvleugeladeren gewoon ; in de achtervleugels 
ader 4 en 5 gesteeld; hunne ader 8 ontbreekt en dus 
behoort de soort tot afdeeling B van Parapoyna. 

De grond der voorvleugels is tot twee derden eigen- 
lijk vuilwit „doeh zoo digt met grof roetzwart bestoven 
dat dit de grondkleur schijnt te zijn; het laatste derde 
is donker omberbruin met een vuilwit vlekje aan den 
voorrand en een dergelijk achter eene geknot-kegel- 
vormige, donkerbruin gerande oranjegele vlek op de 
dwarsader. Verder ziet men eene gegolfde bruinzwarte 
dwarslijn op een derde en eene tweede even voorbij 
de helft, terwijl voor den achterrand nog eene twee- 
maal afgebroken vuilwitte lijn loopt. Van de drie stuk- 
ken waarin deze lijn verdeeld wordt , is het onderste 
bijna geheel en het middenste langste, bij het wijfje 
zeer sterk met blinkend blaauwe schubben bedekt. 
Langs den achterrand der voorvleugels loopt nog eene 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 261 


fijn bruin gerande oranjegele streep, die. vleugelpunt 
noch binnenrandshoek ten volle bereikt. 

Achtervleugels aan den wortel vuilwit, verder digt 
roetzwart bestoven tusschen twee bruinzwarte lijnen 
en met bleek okergele middenvlek. Voor den achterrand 
loopt eene oranjegele streep als op de voorvleugels, 
bijna verborgen onder ronde, koolzwarte vlekken, die 
in het midden met prachtig blinkende, bont-metaal- 
kleurige schubben zijn versierd. Bij den binnenrands- 
hoek ziet men nog een licht streepje, dat bij het mannetje 
vuilwit, bij het wijfje zilverglanzig is. 

Franje lichtgrijs; even onder de voorvleugelpunt en 
boven den binnenrandshoek wit gevlekt en met eene 
laag donkergrijze schubben over de wortelhelft. Achterlijf 
de helft langer dan de achtervleugels, bij den man 
lichtbruin met eene grijze schubbenkam op den rug 
voor de. punt, bij het wijfje donkerbruin. Onderzijde 
bijna als boven, bleeker, flaauwer geteekend. 

De exemplaren zijn met n°. 63 gemerkt. 


Afd. C. 
83 Distinetalis m. nov. Sp. 
Een zeer gaaf wijfje van 16 mm. PI. 14, fig. 14. 


Alba; lineis arcuatis silaceis jactatis, ultima ante 
marginem posteriorem luteum, fimbriam versus haud 
eLCISA. * 


Vleugels zeer lang en smal, wit, de voorvleugels tot 
twee derden dun bruinzwart bestoven, aan den wortel 
van cel 2 en op ader 4 met dubbele zwartbruine langs- 
lijntjes, op de dwarsader met donkerbruine stip. Op 
een derde ziet men tegen den binnenrand een’ schuinen, 
okergelen band; verder naar den achterrand vindt men 
nog twee sterk wortelwaarts gezwaaide okergele banden, 
die aan den voorrand donkerder zijn en uiteenwijken ; 
aldaar en aan den binnenrand zijn zij breeder en sluiten 


e 


262 


GEOMETRINA EN PYRALIDINA VAN 


eene evenzoo gevormde doch smallere zuiverwitte streep 
in. De tweede dezer banden is franjewaarts boven ader 
2 nergens ingesneden en wordt door eene smalle doch 
duidelijke en door een fijn zwart lijntje gedeelde witte 
streep van eene okergele streep op den achterrand 
gescheiden. Achtervleugels met een fijn donkergrijs 
lijntje aan den wortel, eene bovenaan gebogen, duide- 
lijke, zwartbruine lijn op een derde en eene breede, 
iets gezwaaide, okergele, bovenaan verdonkerde streep 
over het midden. Van daarafis de achterrand geteekend 
als op de voorvleugels doch het donkere lijntje in de 
witte streep getand. 

Franje wit met zeer duidelijke donkere stippen op 
den wortel. Lijf wit met enkele donkere schubben; het 
achterlijf tweemaal zoo lang als de achtervleugels, spits, 
met twee ineenvloeijende gele vlekken bij den wortel. 
Onderzijde geheel als boven gekleurd en geteekend doch 
uiterst flaauw. 

Den 20%" Januarij 1871 bij Punto de Ocana aan de 
de Rio Magdalena gevangen. 


Afd. E. 


84 Tortalis Led. 


Drie vrij gave exemplaren met n°. 63 geteekend. 
Deze soort is geene Hydrocampa want de sprietleden zijn 
hoekig. 


Ader 5 der achtervleugels is aanwezig en ongesteeld; 3 en 
4 der voorvleugels zijn gesteeld en Torlalis behoort dus in 
deze afdeeling. 


Afd. F. 


85 Hydrothionalis m. nov. sp. 


Drie save exemplaren: twee mannen van 25, een 
© ») ’ 
wijfje van 20 mm. Pl. 14, fig. 15 (9). 


Albida, sordide plumbeo-suffusa, lineisque transversa- 
libus atrocinereis in alis primoribus via distinguendis, 


NIEUW GRANADA, ST. THOMAS EN JAMAICA. 263 


- Voorvleugeladeren normaal; ader 8 der achtervleugels 
aanwezig, doch 5 ontbreekt en dus moet voor deze 
soort eene nieuwe afdeeling aan het eind van Parapoyna 
worden gevormd. Beide sexen verschillen zeer in grootte 
en kleur. Het veel slankere, grootvleugeliger mannetje 
is onzuiver wit met vuil blaauwgrijs gekleurde punthelft 
der voorvleugels en evenzoo doch dunner getinte achter- 
vleugels even als eene witte loodverw die door de 
werking van zwavelwaterstofgas beslagen is. Palpen en 
kop donkergrijs; thorax geelwit. Voorvleugels met zeer 
flaauwe dwarslijnen; de eerste steil, de tweede sterk 
gezwaaid; gewone middenteekens twee donkergrijze 
streepjes. Achtervleugels schijnbaar met twee donker- 
grijze lijnen, waarvan de eene eene voorzetting der eerste 
voorvleugellijn is en ongebogen even boven den staart- 
hoek uitloopt, terwijl de andere, iets geslingerde, bij 
ader 4 ophoudt. Scherper toeziende bemerkt men dat 
die twee lijnen te zamen eene gewone booglijn voor- 
stellen, doch dat deze, zoo als bij meer soorten voor» 
komt, van de gewone breuk op ader 4 tot de tweede 
bij den binnenrandshoek der middencel en dus over 
het geheele waterpas gedeelte zeer flaauw en bijna 
uitgewischt is, terwijl het iets halvemaanvormige donker- 
grijze middenteeken schijnbaar het bovengedeelte eener 
basaal-lijn uitmaakt. Franjelijn donkergrijs. Franje tot 
aan eene donkere deelingslijn op een vierde geelachtig , 
verder wit. Wortelhelft des achterlijfs geelachtig, de 
punthelft in toenemende mate grijs doch het midden 
van den rug en de aangrenzende achterrand der 
laatste ringen wit. De derde ring van de spits af heeft 
aan beide zijden een koolzwart vlekje. 

Onderzijde als boven gekleurd doch bijna geheel 
ongeteekend. Buik, borst en pooten wit. 

Het wijfje is geheel donker vuil blaauwgrijs; op de 
vleugels zijn de dwarslijnen zeer duidelijk, dik, don- 
kergrijs, aan de afgewende zijden wit afgezet; eene 


264 GEOMETRINA EN PYRALIDEA. 


middenvlek is helderwit, aan beide zijden met een 
donkergrijs streepje. Achterlijf grijs met witte stippen 
op den rug en de zwarte vlekken van het mannetje. 
Onderzijde geheel als boven. Lijf en pooten grijs. 

De mannetjes zijn met n°. 63, het wijfje met n°. 34 
geteekend. 


Mr. A. Brants, die de goedheid had om uitmuntende 
afbeeldingen der nieuwe soorten voor mij te vervaardigen, 
heeft mij bovendien wel willen verpligten met het vertalen 
der diagnosen in het Latijn en mij buitendien door menige 
aanmerking in staat gesteld mijne beschrijvingen meer te 
volmaken. Ik zeg hem voor zijne hulp hierbij dank. 


Rotterdam, 30 Mei 1875. 


VIER ATSJINESCHE DAGVLINDERS. 


Onderstaande soorten waren ingesloten in een’ brief, 
dien ik het genoegen had te ontvangen van mijn’ neef H. 
B. van Rhijn, Eersten Luitenant bij het Corps Mariniers 
in Atsjin. Zij zijn door hem in April 1875 in of bij den 
Kraton gevangen, te weten: 

Cathaemia Hyparete L. — 2 Ex. 
Diadema Bolina L. 

» Misippus L. 
Junonia Erıthya L. 

Omtrent de beide voorwerpen van Cath. Hyparete schrijft 
mij de heer P. C. T. Snellen: «Deze verschillen van al de 
Javaansche exemplaren in mijn bezit, doordat op de 
onderzijde der achtervleugels de drie bovenste roode rand- 
vlekken kleiner en de drie ondersten veel grooter zijn dan 
bij de Javanen. Bovendien zijn bij de laatsten de onderste 
roode vlekken in cel 1¢ en 2 door zwart van het geel aan 
den wortel dier cellen gescheiden, wat bij de Atsjinezen 
niet het geval is». 


G. M. DE GRAAF. 


9 
97 
98 


» 
» 
» 


ERRATA. 


DI 


et resel 1a staat: 


» 
» 
» 


aucta, lees: 


minula, » 


nores , 
antice , 


» 
» 


ducta. 
munita. 
noribus. 
antica. 


Neuroptères de Célébes. 


BIS 


A.d.W. sculps 


Neuropteres de Célébes. 
I 


EIS2R 


B PORRI 
stia ia (és a 
QU 


| ì DI meo it var 
Ls ta nl PR: il 


Cimbex Sylvarum, F. 


Pl. 


+ 


41) Ns 
si { u rn 


ZT 


nemorata Fall. (tenella Zadd.) 


Phvllotoma 


EI 


CLLCLOPT PT LT: 
IN LLL ALA ha 


u Va? 


Tenthredo Colon KI. 


S.v.V. fec 


PIACE 


AT 


al 


AJ. Wendel 


1. Nola Taeniata Snell. 2. N. Dimidiata Snell. 3. N. Ae gyptiaca Snell. 4. N. Pumila Snell. 
5.Sımaethis albimaculana Snell. 6. Sim. Inseriptana Snell. 7. Sim. aurofasciana Snell. 


tec.& sculps 


fel “A Vin 
Le way 


+ 


LE i 
To JAF LA 
Loe ha hy 1 
i ON CR oi 
DÉCOR AIRE à di 


Gr. del 


Nepticula Zelleriella Snell 


Calamia lutosa Hübn. 


RI 


Im 


e SCI oies sn Po 


ee er Ala, See 
+ at 


S.v. V. fec 


Inlandsche Hemiptera. 


A.J.W. sculps 


Inlandsche Hemiptera. 


LOR 


Inlandsche Hemiptera. 


5 


A.J.W. sculps. 


Bu di ji, i 
"à me 


pu; SI 


Bu Di en a ik di lì n ie n kia if N ns Ae Que 
| i in ha VISITE EEV PI RL iN ti ; 
n Be Ki MM en ae da " Mina LE 


wey HI 
is Mi 
n lai 


IN KERN N: Maul: m mn tod iv Lutti STR 
Beis | Qi da va jh 7 Di 
Er Di (pau 74 SUN à 


A Ru je AR Mu A vari TRE 
a ati WN iver Ch ae Nn 


4 Ha u i 
0 Dati {UPON à Pay Reis nb dr 
\ | ER RD eae! | ar N vorn ne VO { Ne i fl +: 
n VT 8 fi PA Ae ee ni pi Di Poni nu | dis ve An 1° 1 NR i 7 aie ae ii BA welk 
| if 


son tr CNY DU TI 
EN AU OP TS PEN 
li Mn A 4 pa = iy an ur “rik wi vi RR ni i N Idi a Ha DAG tal: iv SI An Nee hy 
Me ct à Rent TEEN i pn Fa pa IN 


Be L'URSS sel gua | L kie 
Nn A Di Phi NE MERA Halle NG We ibi ela 
hi ve TRE VA a Bin SNA Ort he iR 


A fe to Haar MS LARIO, vi APS PAT UNE Br all 
ld MOH. PRM ween OUR Vy À Dar ne gr een a We (40) Mi "È 
ei Du a UT EAR aay È eh N, i uit n MIA; TEOR 
LU IN", BE PORT on I, Ont aderen e e TA iy 
an Vu N i De de 1% nu AR Mata M / i fi a ia : n. A i à ni n n 51 SÙ 
IO ih rr VA i ba NCA 
ene OUT 
VE Kr Bu, i 

i 
Al N 


Br 7 Na: i Que cri rag TUEL BIN i | 
11 ‘at une au GEN NA, 
jh (4 A nl DI DO EN art i om LE Ka 
23 Le i} ; i : th; ‘ Ln” 
Br ni PNA NT 4 ‘a Ther. 
{ pe I LP AN War RER ey, 
à UE pene i Ro Di an a vi Ind ne FAT ou NE | 
È Ti VAN | LAV # is as Migs RAAD DN ne BIS Be i bien 17 
LI coi na; SONO 2 yu) Oe RTE EST yh aka a ae 
wi in È VED vara Mia a AVRO RAD Sic RT ORME CENE a TRAI, 

: i Has KIA N, ay) VEN rey ie” AI VIGO Di D A À ¥ Nin: 7 M LA Ù 
LAURE Mai a ANT ae di, KW. bie EN ICH SU A we. 
ia Say AR lees Be: N (> 
VI vi pa u a ir 

I 


SEL 


MIE, 


ET] et. 


Pai SM gr EEL Hi u 
N a wid 407 N 
a n bi il tins n° i E hd AU 
une 
I NODI | ARM IR | i 
ie! Ni ir Mate à FAR" ree ae 
an Mo BS: NE ire rel us ae Mi A: Pa N, Ni bi 
|a VERMI i 
N Lu À le | de 
Bi: Bi | Bi È A) ie AS En Wu dh R DO DE 
Vi Ba: mai hi Ou LIM ER | 
Di NA (o) D or MN De Am a 14 Le ring RL MR} Ms ia A (ni Je) N Rn ni wy 
Re a Vo e 
ee MARNE AI hee vil 
LE Pa. tia x Th (à it Bist Lana Ne u 2,777 
Lis tear th Hi ee m Di mt N weet 4 to (a 4 ur : À # 
ART ii id auf | 
u 
he 


a I 
> 1 


i a 


i Ua 
hi Di i à a 


| RORY Ly SULT CSN TETE 
1 PAL Lun hei UN. ‘sm tal iy in ie Lage I N N À NE. 
A { ur a | NEC) ua u il 4 (ue be RO OE fi ‘x dea n Ams Le: 
in W Bi | (A) amy! ESE Lake KANS, a. 1 
cn Ne di, Na Hi JAN 


Br, | Jr 7 î Pia ey Aas he Di 

Nr L i, eri bali PG de, Ay I und RAN | ee 

‚Ar SCHE MEHR à ni di Vata shat) to: CAR i A Ù Wii N ae A nb 7 LO 
Cay ee At MAT WA vi Aue to Er di à ATTI 


IM ne Et] mA 
er clea Me ME AE 
v: tee We HN WALT Rte Itt TA LME ‘ DI O N . BAL a D 
SIA CA AU “NARA oy Ma Ki là, BA “i iu Ri Ni i N at Br Li DI Eu Ui JI Mn LES 
Lì NN gi 1 i i LEN 
dol u WE DA En a oi (PAS NES qu doi a ABER IR (Al ne 
Y 


uti oi TA pa AN È 


CU na > Na, clea MIA LAU ta vi tu) | ee ont È di 13 I Si Ke En wth ot E 
Mi. » Th AA un: N de PAU APT AUTRES, as mi Hid BAI: INT: er 
n ae Ce wr He En i; te Sar on AM ie ie MI Fi en pai u hi de Bun He iP | Mi BR. 


BELLE 


i di N 
n 


i 


SOLE NE SA RE 
unt ) de x ni à N un iw he R Min an 
(VE ME u di; i EN a (hi M u toe wu Fe PI i i \ RSA 
ar | L ir in ve LS Van x gi ny ae Tai 
LALA ARDA nN APT at ine 
Ayan “ an “, Kuh Fer Re i 

fau AVEC ui LATE | UT AN 


Un 
Et hi fa ER i, Le Lo EAN di it Bie | 
na br LIN Boi > à ; ha. NI ia Lu OA: i 
uu: A EREN vs 
u È oe Le RI A| k Ù A fim 
AO u LU: pelt » PATARA Ri 
7 DI 


ì nu 
DI ous. 


1 nur 


{ 
ai A MITI ‚7 D El P_i 
RON 
peu VE Pag AL ee PONT COS MSIE ya "| 
dy EN TRI ANA Vi Le sth 
TA AN: AAN ur hu CHR ur); A 
; Se N 


ACRO ai een 
| Bu ARE Wed: iN IN ER ne RAT RE wen RO ER rr LPT A 
i 7 5 ibe ia pa Pie | (EAU 4 a ji un ANA i Be: © {ir PRA se 
MNT NN, E È | | ni 
pi, my! a | do na N AAN DA pe v a QUE dii tn ed fut be 
MIA Poi A Ni | aye 14 TREE vu ni 
Mei i HAA DI sil Mi Ma À UE ial BER pat nti ue n {ghi RN di 
ala PAIE ie UT LUE 1% in Li MR a RN 
lly DI NI 4 
AGNA, 


«à bi to NU Li y hor ai Wale 
ta dl WERT ; id Fer 


Nyc 
Lion wu "i 


AJW. sculps 


laica INIT DIL ot 


me 4 n ta 


Be Ant ASE 
1u PTE D ik hr IR TE FOURS AIS 
DR DO) u bel f l NE | zen 
YA da EN en ui 
ni DIO iR IRE : i 
hs) i je el 


DAI u 


N 
ir Din Be. 
| ‘ ye et À ve 1102 
in hun 4 hi: 
Ho CR NS ane 


Tia EM î 


i BA IN 
A 2 ar de NE ‘i mo da, 
a du AA Ho 


A a ise ‘ A, mi "i Da Mi 
4 n IR u di A i 


Vi 


um? 


DR 


bit 


Wa rh Y ho REN) 
Mr à sr ih Hi Di 
PAUL 


HE EAN 


À bi LA Di ii di nu bi n Aa "i 


DI Fü al D n) à) | 
BEN) > BR. bii, 


mn uf 


N ni | tr MAT 
di RAD TATO 
pui: Dr AU TEL Ve 

i N È Li è 
pi ni re 
av ì N I, RI ae 


LOR 
ul), 


oy A 
Ne its 


ia it 
44 A 
HAVE Kel 
KA 1) ORIENTA 
| 


[par PR, 


A) 


Bu 
TEE PI, 
LCR! 


le 
SIA) a 


LE Di teli 


PIS: 


P1.14. 


ff 
eT). A.W. sculps 


3 


i SP Fan | 

Kr ma A 

f PSL PEL 
H \ 


- TIDSCURIFT VOOR ENTOMOLOGIE, 
DE NEDERLANDSCHE ENTONOLOGISCHE VEREENIGING 


: Mr. W. ALBARDA. 
Mr. S. C. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN 
EN 


F. M VAN DER WULP 


ACHTTIENDE DEEL 


JAARGANG 1874—75 
Je Aflevering 


'S GRAVENHAGE 
“MARTINUS NIJHOFF 
1874-1875 


TIJDSCHRIFT VOOR ENTOMOLOGIE, 


UITGEGEVEN DOOR 


DE NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING 


ONDER REDACTIE VAN 


Mr. W. ALBARDA 
Mr. S. C. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN 
EN 


F. M. VAN DER WULP. 


ACHTTIENDE DEEL 


JAARGANG 1874— 75 


24 Aflevering 


— 


SGRAVENHAGE 
MARTINUS NIJHOFF 
1874-4875 


TIJDSCHRIFT VOOR ENTOMOLOGIE, 
DE NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGIVG 


ONDER REDACTIE VAN 


Mr. W. ALBARDA 
~ MR. S. C. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN 
EN 


F. M. VAN DER WULP 


ACHTTIENDE DEEL |. 


JAARGANG 1874—75 


Je Aflevering — 


PR ARR Im 


‘'SGRAVENHAGE 
MARTINUS NIJHOFF 
| 1874-4875 


TIJDSCHRIFT VOOR ENTOMOLOGIE, 
DE NEDERLANDSCHE ENTOMOLOGISCHE VEREENIGING 


Mr. W. ALBARDA 
Mr. S. €. SNELLEN VAN VOLLENHOVEN 
EN 


F. M. VAN DER WULP 


ACHTTIENDE DEEL. 


JAARGANG 1874—75 


yy Aflevering 


SGRAVENHAGE 
MARTINUS NIJHOFF 
1874-4875 


Pa 


otte 


N 
\ na de Li) 


i 


AGE 


10) di 
de 


IN 
Re 


e BYSMITHSONIAN INSTITUTION LIBRARIES % 


NN 
| 
| 

À 


ii iii... i... 39088009088402 


1 
i 
ni 
i