acob Georg, 1813-1901. J e & Oo ö r cd H fo LJ AD) H (Ae KJ MN . 3 5 [td] Ae [48] Pa [10] un é Vv up nr [an Agardh, viska JA EA META SE TRANS AT TEN OSA FELET (TAR FÖ REN DE 0 LR RASTER SEEN SNR I Kos i SAT MSI TAIARNR - fö Eg 2 SAT enda 2 i > ” Zz a | 3 & 4 - TR RN a gl NES ä sl ” -— 2 : i Å | Ö i a AV en | ' Er = | J 3 os Lå | fv , fs ; Z ä3 4 Till Algernes Systematik. ss Nya bidrag : SER Få FAR + ? J. G. AGARDH. (Tredje afdelningen)” - LJ SR VI. Ulvacee. +, FS reima, que Ulvaceis referre consueverunt, Genera (Prasiola, Monostroma, é Ulva, Enteromorpha, Letterstedtia) sunt ita invicem convenientia, ut fere potius de differentia Generum, quam de eorum affinitate dubitare liceret. Pauca alia (Bangia, Porplhyra), de quorum affinitate cum prioribus forsan adhuc sub judice lis est, tota structura frondis cum prioribus congruentia, a nonnullis Algologis sine ulla hesitatione ad Ulvaceas quoque relata fuerunt; ab alis vero longe diversa considerantur, nimirum Florideis propinqua, si non vere is pertinentia. Sunt denique Genera (Goniotrichum, Erythrotrichia, Schizomeris et Schizo- -Gonii sp.), que, fronde articulata ab Ulvaceis diversa, tamen proxima affinitate cum his junceta, quoque ad eandem familiam referenda videntur. i : Zz fe =) Första afdelningen, innehållände monographiska bearbetningar af I. Caulerpa, I. ”7onwria, och II vissa grupper af Sargassum, förekommer i Lunds Univ. Årsskrift Tom. fr kör. Andra afdelmngen, innehållande IV. Chordariee och V. Dictyotee, är imtagen i Lunds /Univ. Årsskrift Tom. XVI. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX, RSA I | I Ls in I Ulvaceis. omnibus Chora festiruna rg ut, quecumque 0 adultioris, hec infantilis institui incipiat sub forma fili articulati, ar brevioribus annuliformibus, nunc longioribus quasi Confervoideis. - transversalibus et longitudinalibus articuli primigeniti postea mutantur i rotundato-angulatas, longitudinaliter et lateraliter contiguas, quibus fron vacea inter alias Zoospermeas fere statim dignoscatur. Frondem hoc confici fen 0 et form et Hranstormanenem snbier consimili transformatione facta. Hanc vero transformationem in diversis Generibus perfici et alio 3 et quoad gradum plus minus perfecto, facilius patet. Sunt nonnulla (Goniotrichum, Erythrotrichia), in quibus frondem, sub forma primaria f -ticulati persistentem, vix aut parum mutatam dicere liceat; sunt al conservata forma cylindracea, at articulis, ulterius subdivisis, in cellulas tim dispositas abeuntibus, frondes offerunt quales in Bangia, Enterom percursa, aliisque habemus, spatio axili vacuo nullo; aut vacuo interiore mato, quod sensim aöre aut aqua impletur, quales in Enteromorpha, Ilea, nostroma obveniunt. Sunt denique Genera (Ulva, Porphyra), in quibus primarium mox fit complanatum et in membranam, cum egetate magis « tam, expanditur. Dum in plurimis stadium infantile citius peragitur, et I veniantur indieia, alia sunt (2 asiole z d in quibus que ST adpareant Quam facile igitur in Ulvateis ab uno: bn in alterum. transit de frondis, patet. Quantumeumque extreme forme invicem differre videantu . connectuntur facilius, consideratis tum forma primaria, tum modis dive quibus ab hac ad formas frondis adultioris perveniatur. i — Queeoumque vero sit forma Generibus diversis propria, frondes omn liceat. De Al mediterraneis a jamjam enuntiare ausus sum di tiam Enteromorph& et Ulve in eo consistere, quod in Ulva du&e mem coalitee sunt, que in Enteromorpha invicem separantur, frondem tubulosa mantes. Idem sequitur expressis verbis Negelii: ”Man darf aber nicht, wi bisher geschah, sagen, dass die Frons der Ulveen wirklich zuweilen 3 2, Zellschichten gebildet sei, in dem Sinne, wie dieser Ausdruck sonst verstanden werden muss” (Neuer. Alg. Syst. Pp 139). Ut hoc structure charactere in- ”vicem conveniant Ulvacege, ita ab omnibus aliis Algis eodem dignoscendas esse equidem putarem. Revera nullam Florideam, nullamque Fucoideam mihi cogni- tam habeo, in qua frons aut tubulosa aut in membranam expansa unico cellu- larum strato contexta est. Sunt quidem plures et Floridearum et Fucoidearum species, que habitu cum Ulvaceis sat convenire videntur, quarum nonnulle quoque ad easdem Familias a Kätzingio referantur, in quibus Ulväceas antece- dentium Algologorum disjunctas proposuit, que autem omnes (Diplostromium, Fhycolapathum, Stictyosiphon, Dictyosiphon, Hildenbrandtia, Peyssonellia) preter alias differentias dignoscantur duplici strato: (interiore et exteriore), quo frons componitur. Quod vero cellul& Ulvacearum ita disposite sint ut unico saltem apice extrorsum pateant, - quam prose cum fructificationis norma coherere Suspicor. Nimirum Ulvaceis, velut Zoospermeis omnibus, normale putarem ut gellals earum omnes — nisi aliis functionibus perfungantur (radicem aut caulem for- mantes) — que sub prima setate nutritioni et ineremento inserviant, postea fiant organis propagationis pregnantes. Si vero ipsa organa propagationis in his plantis constant sporidiis, motu preditis et e suo claustro apertura per mem- bram cellule facta erumpentibus, fere necessarie quoque consequitur cellulas pregnantes omnes ita dispositas esse debere, ut apertura eruptionis extrorsum hiat, et sporidiis libere circumnatantibus statim pateant aque. Opportet igitur Ulvaceas quoque ita conformatas esse, ut uuagqugegque cellula saltem unum latus aut unum apicem emissioni sporidiorum extrorsum liberum servet. In Flori- deis et Fucoideis omnibus, quarum frondes dupliei strato contexte sunt, cellulse interiores evidenter non ita disposite sunt, ut si sporidia in illis generarentur, liberum his preberent egressum. In omnibus Florideis, omnibusque Fucoideis velut in omnibus plantis superioribus preeterea obtinet, ut partes fructificationis in certis cellulis, quasi proprie ad id formatis (organis) evolvantur. Sunt qui- dem inter Zoospermeas nonnulle, in quibus organa propria fructificationis:.quo- que obvenire constat; in omnibus vero Generibus, que Ulvaceis referuntur, nulla propria organa fructificationis evoluta fieri, omnes HKodiedum fact obser- vationes, quantum scio, confitentur ”). Si igitur Florideis pertinerent Bangia et Porphyra, hec genera ab alus ommnibus Florideis hoc respectu abludentia 7”) De hac re conferantur, que de Prasiola et Mastodia infra afferuntur. Till Algernas SS 3 Lå afferre placet. Å J. 'ÖE Agardh 2) ergo Re AR RANN viderentur. Ipsa organa propagationis Ulvacearum cum iis aliarum 2 mearum quam proxime convenire, observationibus in Enteromorpha clathrat institutis, jamdudum enuntiare ausus sum (Ag. om Sporidiernes rörelse de gröna Algerne in Vet. Akad. Handl. 1836 p. 27; Propagat. des Algue: Annal. Sc. Natur. Oct. 1836 p. 7 pl. 12, fig. 6—98). postea hoc confirmatum fuit. Aliorum observationi Que vario respectu de organis fructificatio aliter explicancur, hec, de diversis Generibus infra loquens, uberius exponer conatus sum. RN, Si vero normaliter sporidiis propagantur Ulvacere, dijudicandum restat an ; De Ulvaceis fere quas in suis operibus descripserunt Lyngbye et Greville, qui ant indieatum video has plantas esse annuas, aut expressis verbis dicitur eas tantum sub estate e alio quoque modo novis generationibus - consultum fuerit. omnibus, alios de duratione frondium observationes attulerunt, auctumno obvenire. Ipse quoque palos et saxa sinuum tranquillorum, que sub SS SE -Quod si. merito quidem inquirendum videtur, quomodo hieme peracta oriantur 3 estate uberrima scatent Ulvacearum prole, sub hieme denudatos vidi. ita sit, frondes nov&e, utrum revera perdurarent ipsa sporidia, licet nulla aut tamivsttd membrana tenuissima munita, an assumere opporteret preter sporidia, que sub estate fungerentur, alia quoque existere organa propagationis perdurantia, AS ; quibus, hieme peracta, primum nata individua originem ducerent, ut hoc in aliis quibusdam plantis inferioribus obtinere, observationibus factis probatum fuerit. Ex js, que ipse observavi, nonnulla, que ad hanc rem illustrandam conferant, - e. 1:o. Ut infra monui, sunt haud pauce Ulvac num TR in EE e ifoste, et ekar sibi propria sepius bsdlsög ed — superiore jak frondis post iteratas sporidiorum eruptiones sensim sensimque consumta, per hiemem locis faventibus persistentem observavi; primo vere novam frondem a VS hac exerescere, haud &egre assumerem. : : 2:o. Sunt alie Ulve et Enteromorphe nonnulle, diu cognitee, in quibus frondes plus minus bullatim producte, vario modo vage, ne dicam deformate SN. expanduntur. Ejusmodi sunt FEnteromorpha intestinalis -var. maxima, Phyco- Ulva mesenteriformis Roth, alieque. Has formas con- stituere species sul juris forsan dubitare licet; de Fnt. omnes assumserunt eam tantum esse formam speciei vulgatissimee. Consimilem seris Cornucopie Kitz, intestinali maxima formam, in fossis ad Nordhausen lectam, statum hyemalem Ent. intestinalis Till Algernes Systematik. 2 mitio proclamaverat Kätzing (Spec. Alg. p. 478); postea vero eandem ut speciem propriam, nomine Ent. spermatoidee, delineavit (Tab. Phyc. Vol. VI tab. 32). Spatium interius vacuum, quod in Enteromorphis aöre incluso (ab ipsis, ut videtur, certum in finem generato) expanditur, demum in nonnullis (Ent. in- -testinali) amplissimum fieri, satis constat. Öpe aöris inclusi superiores partes frondium sublevatas, aut externa vi arreptas, in superficie aquarum natantes, diutius hoc modo vivere posse, &eque cognitum est. In ejusmodi individuis sub auctumno viventibus vidi membranam frondis sepe admodum incrassatam, aucto precipue strato anhisto substantie intercellularis, quod cellulas introrsum tegit; frondes ejusmodi quoque fissas, marginibus incurvatis vidi. Hee individua natantia ad fundum aquarum cum aqua frigefacta sub hieme descendere, et nonnulla ineunte vere iterum adscendere, vix dubitarem; ex individuis ita perdurantibus dein ramos plurimos, prolificatione ut dicunt natos, generari, ex quibus dein sub estate sporidiorum generationes prime emittuntur. Specimina hoc modo obvenientia olim considerarunt speciem propriam, Ent. proliferam, de qua suo loco infra mentionem feci. HEquidem ipse specimina nonnulla hoc modo sub primo vere in superficie fossarum natantia deprehendi, que constare vidi tum partibus frondium, Ulvam intestinalem quoad externam formam re- ferentibus, pennam scriptoriam et ultra crassis; tum filis plurimis tenuitate Conferve at structuram FEnt. intestinalis jam offerentibus, quorum nonnulla a crasstoribus pullulantia sequi liceret. Sectione facta frondis amplioris, hanc constare vidi cellulis subrotundato-angulatis, quarum parietes tenues at admo- dum distincti adparuerunt. Stratum substantisxe intercellularis (quod in Ent. intestinali, qualis sub estate et auctumno obvenit, est plus minus incerassatum) fere omnino nullum, nec introrsum nec extrorsum conspiciebatur. Quibus om- nibus forsan deducere liceret, h&ec individua, sub vere obvenientia, fuisse prioris anni, que per hiemem, consumto strato intercellulari anhisto, cujus magnam copiam sub antecedente auctumno collegerant, perdurantia vivebant, sub nova estate novas plantulas generatura. — Etiam de pluribus Confervis, quibus genus Lychetis jamdudum ereavi, satis constat partem superiorem frondium ab inferiore normaliter solutam fieri; fila soluta gyratim in cespites convoluta, cellularum membrana valida instructa, in superficie aquarum natantia obveniunt. Ejusmodi arreptis et motu ipslus aqu&e ad fundum sub hieme descendentibus Ulvacearum & Confervarum formis, annuam frondem harum Algarum conservari posse, mihi vix dubium videtur; utrum vero frondium reliquie ita conservate immediate in novas frondes excrescant, ut indicare videntur specimina memo- LJ Vv paret 2; forsan aliter in altis procedit natura. | l '3:0. Observationibus (a me aliisque) de aliis quibusdam Confervis « sim- Se ; een stans SK putarem preter sporidia, que 200 SER eran eg orup. singulas aut paucas, quas sub auctumuo precipue evolutas Md Sit ue ejusmodi spore quoque in Ulvaceis obveniant. Nimirum in Crouan Florula ; Vinisterre Pl. 9 fig. 68: 3. Prasiolam marinam depictam video, cum paucis globulis majoribus intra singulas cellulas, quas sporas in Ecpl. Icon. adpella- SSA runt auctores ""). Quoque Thuret et Bornet de eadem planta statuerunt cellulas frondis superioris, modo Porphyrg, in sporas transmutari; secundum magnitu- dinem cellulg 4—8—16 sporas a quaque generari; emolliri dein membranas cellularum ; paginarum membranas in lamellas separari, et sporas per aquas dispergi, reticulum decoloratum mox dissolutum, linquentes. Sporas immobiless 4 sensim oblongas, fieri divisas in duas cellulas, quarum una in radicem, altera z in frondem abiret (FEtud. Phyc. p. 62). Quamquam auctores ipsi has sporas s ejusdem generis considerant ac organa a Lagerstedt descripta (Monograplhia S Prasiole p. 16 & 17), que ipsis cellulis frondis constant (gonidiis comparandee), et alio modo vegetantes sunt, velut alio quoque modo a materna planta sepa- rantur; et quamquam ipse organa propagationis Prasiol&e prorsus alia vidi, tamen opportet ut in has observationes summam attentionem attendant Algologi, quum in nulla alia Ulvacea spor simili modo nate et disperse cognite videantur. Sive sporis perdurantibus generarentur, sive sporidiis nate obveniant Ul- vaces, omnes ED initio OT excrescere multa suadent. revera nullam ÖA fäm En exemplis probatum videtur, frondem dd noren in. = speciebus quodammodo separari, et sepius libere natantem 'obvenire (Pras +) Specimina Conferve fracte sub vere in superficie aque natantia, jam adultiora et in fragmenta disrupta vidi. In his nunc articulos, jamjam adultos, dissepimento transversali sub- R divisos, endochromatibus in corpus oblongum, demum Söbrbtuadatun intumescentibus. Ul- terius vero evolutionem in his sequi mihi non contigit. Nescio anne in ejusmodi Conferva fracta plantam haberemus, que proxime transitum ad Pithophoreas pararet. ++) Animadvertere placet alio loco (in explicat. iconis Ulva latissim2e) quoque nom spore tributum fuisse organis, que potius sporidia viderentur: d LJ Till Algernes Systematik. i crispa, Monostromata (plura), Entermorpha percursa et affin.), nunc filis ra- diealibus adventitiis instructam, quasi defectui radicis hoc modo mederetur. In longe plurimis adparatus radicalis admodum compositus adest. Cellule enim inferiores stipitis, sepe secus longitudinem (stipitis) prolongate, ab inferiore angulo filum emittunt hypheeforme, quod versus callum radicalem descendit. His flis descendentibus stratum quasi proprium demum oritur, quod in distro- maticis inter membranas utriusque paginge (in Ulva), aut intra tubum frondis tubulose (in Enteromorpha) situm permanet; in monostromaticis vero intra ceuticulam, extra cellulas proprias quasi externum observatur, nunce tantum unam -paginam (Monostromatis 'sp.), nunc utramque (Porphyre sp.) obducens. In nonnullis (Prasiole sp. plurimis) hoc omnino deficere videtur; in alis Ul- vaceis fit admodum evolutum, quin immo in specie Letterstedtiee, infra deseripta, quoque -eaules seu petiolos laminarum strato proprio implet. Aliquando apices Supremos filorum hypheformium - obovato-inflatos, quasi in stratum cellularum proprium coalecentes observare ' eredidi (cfrs. deseriptiones infra, sub diversis Generib. datas, et icones pulcherrimas in Thuret. & Bornet. Etud. plhycol. tab. 2 d& 31; preterea quogque quod de filis hypheformibus Floridearum in Morphol. Florid. p. 27, 128, aliisque) dixi. Preter differentias forme, quibus Genera sui juris designari putarunt, alie sunt in substantia,' colore et decompositione frondis, que in diversis Speciebus -ejusdem quoque Generis non parum variant. Sunt Species in quibus frons, sive cylindracea et tubulosa, sive expanso-plana, simpliciuscula manet et, area gquadam basali utplurimum excepta, tota cellulis invicem consimilibus, tisdem- que functionibus preditis contexta adpareat; sunt alie in quibus frondes laciniis aut ramis plurimis fiunt decomposite, structura tamen et cellularum functioni- bus in diversis partibus ut plurimum congruentibus; sunt denique nonnulle (sp. Letterstedtie), in quibus caules evolvuntur quasi proprii, structura et functionibus a parte superiori diversi. Que ita fiunt caules in Letterstedtia, in aliis stipite plus minus conspicuo, aut in apodis area quadam basali, structura propria dignoscenda, representari putares. De his vero omnibus infra Genera diversa seorsim dixi. Quoque in fronde adulta gquasdam fieri 2etatis differentias, in dispositione et forma cellularum conspicuas, facilius observatur. Dum frondes, que longi- tudine magis incerescunt, sepe gerunt cellulas in series longitudinales ordinatas, alie, que magis latitudine amplificantur, sepe cellulis sine ordine conspicuo dispositis contexte sunt; quod vero in aliis Speciebus aliter fieri, multa exempla docent. Cellulze Shoiae in novis cdilalis FS So priori | in stipite nonnullarum -specierum cellul&e et verticaliter prelonge et parietibus vaceis hec clathrata facies persistit quoque in sceleto frondis post emissionem - proprie recurvate ad instar, seorsim retorqueantur; in segmento tenui (trans Pp > , RE Ny RR continuo laborant; et ita unam post alteram generationem iteratis vicibus patet. du nov& cellule generantur, he semper, ut mihi adparuit, o untur primum creatis geminis nucleis, qui singuli dein sua membrana circu dantur intra cellulam maternam, cujus lumen implent, cujusque membranam adpositione tangunt cellule nove. Cellule he geming, simul natr, sep verticali, sensim sensimque facte ipsarum cellularum adseribendum putavi. Ipsam enim formam cellularum sub evolutione frondis admodum conspicuas subire mutationes, nullis dubiis vacare putarem. In fronde juvenili transver- FE RN cellulas directione RR SR latiores vidi OT direotione. alten secta pet Cilluls in adultioribus sunt fere semper sort i; plus minus elongatee, sepe ipsarum diametro duplo - quadruplo longiores. Precipu admodum crassis instructe obveniunt. aliis modis mutari, certum mihbi videtur. In nonnullis parietes admodum con spicui et inde a prima formatione lineis sat definitis circumscripti adparent; quod eximie conspiciatur in mnonnullis Enteromorphis, quas hanc ob rationem ”elathratas” dixerunt. Quum endochromata virentia in his quoque minorem fasciam sxepe occupant, parietes eo magis prominentes frunt. In nonnullis UR sporidiorum evacuato (sp. diverse Enteromorphe, Ulve, & Ulvarie); in aliis' (Ent. compressa etc.) parietes tenuiores manent et inter endochromata, fere totum - lumen cellul&e (saltem extrorsum versum) occupantia, parum conspi In multis stratum cuticulare, quod cum state magis magisque crassitie augetur firmum permanet et in membranam contiguam nunc ita cohereat, ut cuticule utriu que paginge a parte media, ipsis cellulis constituta, separentur et, membr Till Algernes Systematik. ER 40 -versali sectione facta speciminis exsiecati) hoc facilius conspiciatur in pluribus Porphyre speciebus (P. miniata etc.). OÖredere licet (in his exemplis) parie- tes interiores et contentum cellularum gelatinosum, aquam introductam avide bibentes, maximopere fuisse expansos, et cuticulas hoc modo distractas fuisse; ipsam vero cuticulam ob lamellulas interiores, quoque magis quam exteriores tumentes, formam recurvatam assumere. In alis speciebus cuticula — una cum parietibus interioribus — admodum gelatinosa conspiciatur (sp. Monostromatis). Utrum vero parietes in his demum quasi dissolutione in gelatinam abeant, ut nonnulli credidisse videntur, an alio modo post emissionem sporidiorum mu- tentur, hoc nullis certis observationibus probatum fuisse putarem. Prout h&e et consimiles mutationes aliis modis in diversis perficiantur, facies frondium in diversis speciebus quoque diversa conspiciatur. In haud paucis Ulvaceis obtinet ut cellule quaternge — bis repetita et citius peracta divisione ejusdem cellul&e orte — quasi invicem coherent adproximate, a vicinis magis sejuncte. In Prasiola cellul&e in ejusmodi ”tetrade” sat regulariter cruciatim disposite sunt; et quum novis cellularum divisionibus iterum iterumque repe- titis nov&e tetrades, eadem regularitate dispositionis formantur, et primum orte tetradum generationes separantur spatiis hyalinis latioribus, quam recentiores, - dispositio cellularum in pluribus Prasiol& speciebus fere mathematica exacti- tudine perficiatur. Eadem fere dispositionis norma videtur in quibusdam Bangiis, Ilex, Enteromorphae et Monostromatis speciebus, licet in plurimis minus regu- lariter. disponantur tetrades. Nec aliter est in Porphyra dispositionis ratio; quia autem in his iterate expansiones et divisiones cellularum non iisdem — directionibus &eque regulariter insequuntur, nec vig interstitiales, quibus se- parantur antea generate tetrades a recentius ortis, que pro State latiores aut angustiores fiant, tota hec dispositio, iteratis generationibus orta, non que conspicua permanet. Quare tetrades cellularum in Porphyra et Bangia, itera- tis novarum generationibus ort&e, potius cum sporis quaternatis Floridearum analoge haberentur, gquam cum tetradibus Prasiole, Tlex, Monostromatis et Enteromorphee spec. mihi revera non liquet. In alis Ulvaceis, quia expansio- nes et divisiones cellularum nunc una, nunc altera directione perficiuntur, et citius obliterantur diversitates, a crassitie parietum diversarum generationum dependentes, dispositio cellularum in tetrades vix ulla conspiciatur. å Sporidia in diversis Generibus modo diverso disseminari, mihi certum vi- detur. - Eadem nimirum in Ulva et Enteromorpha ex singulis' cellulis mobilia provenire per membranam cellule, submamilleformiter paulisper productam et Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 2 = ”é "constat. In Prasiola, contra, protuberantia mamillgeformis (forsan certo l0co tanda+esse finxi. Utrum uno aut altero modo in aliis Generibus disseminantur : ins G. Agardh. Lö RRD RER ST demum apice mamillge perviam, observation: bis consentientibus nofinul nata) magis conspicua eminet, que demum rupta sporidia, ex plurimis cellulis interne adfluentia, una cum muco dissolutionis et in hoc suspensa quasi ex cra- tere emittit; dissolutione quadam parietum interiorum cellulas introrsum apertas. fieri, et sporidia per vias interstitiales, quoque introrsum in gelatinam conversas, aditum ad intestina crateris sibi pervium parare, conjicere ausus sum. Con- ceptacula fructuum, que in Mastodia observavit Harvey, simili modo interpre- sporidia, equidem nescio "). Quod vero de observationibus hucusque factis com- peri, infra genera diversa desceribere conatus sum. Tetrasporam ad Ulvaceas pertinere plurimi Algologi olim erediderunt ""); conspicuam quoque in evolutionis modo cellularum analogiam adesse, unicuique Tetraspore species et Monostromata nonnulla comparanti adpareat. Dum vero = in Ulvaceis tetrades cellularum omnes ita collaterales disponantur ut membra- nam contiguam efficiant, tetrades Tetraspore, contra, invicem secedunt unaqua- que directione, et nullis fere servatis inter singulas distantie limitibus. Si, ut mihi adparuit, gelatina lubrica et quasi informis Tetrasporg, — in qua sine ordine suspense continentur tetrades cellularum —, cum strato cuticulari Ul- vacearum, a quo in membranam definite forma quasi cohibentur cellule, sepe in tetrades conjuncete, jure quodam analoga censeatur, fere dicere Se liceret differentiam quoad magnam partem pendere ab ipsa consistentia gelatinge persistentis; quod si ita esset, novum haberemus exemplum eas quoque partes, ; quas antecedentium organorum dissolutione creatas diceres, aliquando certas et 5 vite quam maxime necessarias functiones sibi vindicare posse. In Palmelle - ") Eruptionis modum Sporidiorum, in Prasiola observatum, ipsa substantia membrane cellularum, facilius in gelatinam solute, gquoad magnam partem pendere forsan eredere licet. Dissolutionem consimilem equidem in aliis quoque observavi. Ita in Goniotricho vidi en- dochromata ab inferiore parte sursum longa serie properantia et ex apice rupto fili evacuata, ostium hians denso agmine cingentia. OConsimili modo in Porphyra nunc vidi endochromata in viis interstitialibus quasi quadam externa vi propulsa et versus certa superficici loca pro- perantia, in quibus demum numerosissima colligantur. Partes ita liberatas, gelatinge strato tenuissimo cinctas sepe videre licet; ut hoc jamdudum statuit Negeli de cellulis elabentibus - (endochromatibus a me dictis) Porphyre. SA =) Ulva bullosa (Roth et, ut videretur, Auctor. sequentium) a Kätzing et Rapenkbirk 5 (Flora Europea Algarum p. 39) ad Tetrasporam ducitur; ipsum vero Genus inter Palmel- 208 laceas receperunt. Contra hanc dispositionem jamjam invectus est Thuret (Rech. sur les 200spores des Algues p. 16). q z Till Algernes Systematik. Li speciebus idem cellularum formationis modus, idemque membranarum, que cellulis generationum antecedentium pertinuerunt, in gelatinam transitus, sepius obvenit. Licet ita evolutionis analoge inter allatas formas sat conspicua ad- pareant indicia, tamen cum his neutiquam dicere volui, affinitatem proximam inter familias allatas esse assumendam, quod, me judice, non nisi aliis vicinis quoque comparatis dijudicatur. Si Tetraspora ex una parte ad Palmellas tendit, ex altera vero ad Ulvaceas quoque accedere videretur; ex ipsa differentia dis- positionis tetradum, quam indicavi, satis patere putarem, hoc Genus nullo modo ad Ulvaceas proprias pertinere. | I. Goniotrichum Körz (reform) Le Jolis Alg. mar. de Cherbourg p. 103 (cfr Map fig. TG): | Planta hujus Generis typica juvenilem speciem Bangie fere ommnino refert structura ; fronde ramosa plerumque potissimum distincta judicatur. Intra membranam exteriorem limpidissimam tubum continuum facilius cre- deres, quod quoque ex analysibus auctorum forsan deduceretur; at, me judice, dissepimenta transversalia, licet parum conspicua, normaliter adsunt; sit tamen ut hec sub certo eetatis stadio demums solverentur. Ipsa membrana exterior, precipue in inferiore parte crassiuscula, quoad substantiam mucosa, unde planta exsiccata in guttula aqu&e facilius reviviscit. Kätzing (Tab. phyc. Vol. III. pag. 7) membrane structuram quandam spiraliter fibrosam tribuit, quod mihi videre non contigit. Aliquando vero membranam externis flis tenuissimis cuticularibus obsitam observavi, que si decumbentia a facie observantur, ad- spectum quendam fibrosum membrane tribuere vidi. Ipsa endochromata sunt (Tab. 1 fig. 1—3) initio cylindracea apicibus truncatis, longitudine diametrum circiter equante; dein subdivisione trans- versali: alia fiunt geminata et duplo breviora, aliis adhuc simplicibus; rarius gemina collateralia vidi, divisione facta longitudinali, et ipsum filum demum, in fila gemina collateralia, superne et inferne confluentia, solutum, (cfr. Tab. I Jig. 4), qua observatione affinitatem cum Bangiis fere ad oculos demontratum putarem. Endochromata hec sub juvenili stadio in medio filo unica serie longi- tudinali superposita et distantiis definitis separata facilius observantur; rarius (in spec. madefacto) observavi, subdivisione peracta, alia sinistrorsum, alia dex- trorsum, nonnulla sursum, alia deorsum, omnia ita a linea media fili remota (Tab. I fig. 5); quasi in linea media omnibus deficeret spatium, quare in- Lå viora et conica, geminis adproximatis dilatata basi, ut hoc in Fig. 4 iconis J. G. Agardh. dispositionem spiralem mutua pressione sensim sensimque fökeronti. Tid 18 posita certo tamen spatio sunt distincta, et certo ordine cohibentur omnia; sub 2 hoc: stadio igitur patet dissepimenta existere, quibus presentibus intra suos ; artieulos quseque continentur. Demum vero in filis adultioribus dissepimenta ; facilius dissoluta putarem, utpote nullo modo rarum vidi fila esse per longiora spatia endochromatibus destituta; quin immo pluries mihi videre contigit en- dochromata ab inferiore parte sursum longa serie celerius propulsa et ex apice = rupto fili evacuata, ostium hians denso agmine demum cingentia. Credere licet S membranam externam, velut in Bangiis elasticam, apice rupto et evacuato, sensim inferne quoque pressione quadam in endochromata inferiora agere; et hec ita intra tubum Fupönna et SE in SER solutis mobilia fieri. sökes vidi serius oblonga (Tab. I. fe 6), nucleo medio intensius olörar apicibus magis hyalinis; sub stadio forsan adhuc posteriore eadem vidi bre- Harveyan&e conspiciatur. Suspicatus sum endochromata oblonga divisione trans- 3 versali subdivisa fieri, partesque divisione ortas geminatim proxime coheerentes. - a Harveyo observatas fuisse, a me paulo evidentius distantes. Has partes 2 sporas - eredidit Harvey. HEasdem aliquando quaternatas obvenire ex observa- z tione Cel. Crouan coneludere forsan liceat (cfr. Florul. Finist. p. 132 (de P. reflexa). | E ; är 5; De summa affinitate Generis cum Bangiis consentiunt plurimi. Kätzing, qui Genus Goniotrichi primus fundavit, huic typicam speciem Conf. ceramicolam Lb. quidem nominavit, at character Generis velut icones postea date satis demon- strant, eum fragmenta B. elegantis coram habuisse; his ducentibus Genus ex una parte Hormidiis, ex altera Bangiis vicinum statuit. In opere Le Jolisii (ÅAlg. Mar. de Cherb. p. 103) hanc observationem video: ”Genus ad Palmelleas aut Nostochineas forsan referendum Thur. in litt.” Harvey (in Phyc. sub tab. 246) | affinitatem cum Bangiis concedens, structuram simpliciorem dixit et Genus forsan Spheroplee proximum credidit. Ut Palmelle per Tetrasporam aliasque ad Ulvaceas ex una parte accedere videntur, ita quoque sint alia genera, Palmellis analoga, que intervenientibus Goniotricho et Bangia ad Ulvaceas. purpurascentes tendere forsan crederes. Sequentes formas Goniotrichi apud auctores memoratas video: Till Algernes Systematik. 13 1. G. ELEGAns (Chauv.) Le Jolis Alg. Mar. Cherb. p. 103. Bangia elegans Chauv. mem. Soc. Lin. norm. Vol. VI. p. 13. Alg. norm. Fasc. VIL n:o 159!! Recherch. p. 33. | E Bangia? elegans Harv. Phyc. Brit. tab. 246! Goniotrichum ceramicola Kiite. Phyc. Gen. p. 244. Tab. phyc. III. tab. 27 II. Goniotrichwm dichotomum Kitz. Tab. Phyc. Vol. III. tab. 27 TI. Porphyra elegans Crouan. Flor. Finist. p. 132 Pl. 10, n:o 73. Hab in diversis Algis (Griffithsia, Ectocarpo, Polysiphoniis etc.) affixa, sepe cum aliis mixta et sparsioribus filis constituta, raro cespites globosos quoquoversum porrectos efficiens, in atlantico calidiore ad littora Europe usque ad Christianiam! in mediterraneo et adriatico. Quz&e nomine Callith. ceramicole Suhr olim distributa fuerunt| specimina tum filis B. elegantis, tum Erythrotrichi&e, nunc unius nunce alterius numero- sioribus, -constituta vidi. Sub nomine Bangie trichodes specimina ad Massi- liam a Schousboe lecta differre videntur ramis minus adparenter dichotomis, potius quasi a filo primario prolificantibus, quo charactere, ni fallor, suum Goniotricechum Ceramicola a G. dichotomo 'dignoscere voluit Kätzing. Fila juvenilia forsan aliquando diutius simplicia, dein quasi prolificationibus ramosa, demum adparenter dichotoma . forsan credere licet. Quin immo aliquando en- dochromata per binas series longitudinales disposita, demum hic illie invicem separata in diversa fila, .superne in idem rursus confluentia, et media cellula quoque anastomosantia, videre eredidi (Tab. 1 fig. 4). Hoc in forma nomine 'B. martialis Denot. prosp. Fl. Ligur. mihi ab auctore data, quam ceterum ad G. elegans proxime accedere putarem. Sub nomine Goniotr. elegans var. Ålsidii Zanard. Iconogr. Tab. XC VI A depingitur plantula, quam neque secundum iconem, neque secund. specimen, quod tamen pauperrimum confiteor, dignoscere valeo; differentia, quam cujusdam momenti consideravit Auctor, unius fila esse basi incrassata, alterius a basi ad apicem eandem crassitiem servantia, mihi potius etatis quam speciei diversitatem prodere videtur. Species inquirende: BANGIA REFLEXA Crouan Ålg. Mar. Fimist. n:o 394. Florul. Finiterr. pag. 132 Gen. n:o 73 fig. 1—3. In Fuco Baltico crescens. In specimine quod Auctoribus debeo, plantulam frustra queesivi. Alia quedam fila vidi, at certe aliena. i GONIOTRICHUM COERULESCENS Zamard. Iconogr. tab. 96 B. In fluvio Kerka et in rivulis ad Monfalcone lecta, mihi nullo specimine cognita. PÅ EN SK rem; saltem in "planta bene evoluta sepius vidi articulos superiores evacuatos, -membranacea manet; unde fila quoque paulo longioribus articulis predita, magis D:r Berthold) ad Genus Erythrotichie referuntur preter typicam speciem Are- J. G. Agardh. II. Erythrotrichia ArescH. Plhyc. Scand. p. 209 (cfr. Tab. I fig. 8—10). Quale Genus ab Areschougio propositum fuit, tale fere hodie recipiendum = - putarem. Structura a Bangia in eo precipue differt quod fila, que ab initio sunt conspicue articulata, per omnia vite stadia articulata permanent, nec divisionibus, varia directione factis, in frondem areolatam demum abeunt. Ar- ticuli primarii formantur subdivisione articuli terminalis; qui ita primarii orti sunt sensim elongantur, fiunt plerumque diametro sesqui-duplo longiores, ante- quam singuli novo diaphragmate transvergali subdividuntur. Omnes, ni fallor, eodem modo increscunt et subdividuntur continuo. 'Longiores et duplo breviores articuli ita sepe in eodem filo vicini conspiciantur. Endochromata, in partes 2—4 longitudinali divisione subdivisa, adspectum fere polysiphoneum filis reddunt. Deinde hec, quasi collapsa in globum coeunt, in medio articuli spatio suspen- sum. Demum contentum hujus in partes minores (sporidia) subdivisum puta- = 7 orificio ad medium articuli prominente et sat conspicuo. Ipsum egressum ”sporarum”, a Le Jolis observatam, in Alg. Mar. de Cherb. P1. 1II. icone illustravit auctor. Membrana filorum, magis quam in Bangiis firma, fere sub omni stadio Callithamnioidea adparent quam in Bangiis plerumque obtineat. ; Quoad structuram filorum Genus Confervis proximum facile videretur. LA Revera quoque Conferveis adnumeratur ab Areschougio, Generis primo font datore. Dillwyn et Lyngbye, qui typicam speciem sub diversis nominibus desceripserunt, hanc quoque Confervis proximam judicarunt. Chauvin propriis insistens observationibus, primus, ni fallor, speciem -Bangiis adnumeravit. Harvey, auctoritate Chauvinii, Bangiis retulit, adposito tamen signo dubii. In Fiorula Finisterre Crouaniorum non tantum Bangie proprie, sed etiam Con- ferva- ceramicola sub Genere Porphyrge militant. In Alg. Marin de Cherbourg sub nomine Erythrotrichige non tantum Bangia ceramicola, sed etiam B. ciliaris enumerantur. In tractatu speciali (Die Bangiacen des Golfes von Neapel von schougii tum Bangia ciliaris, tum Porphyra Boryana aliorum auctorum. Quod attinet Generis nomen observare lubet Kätzingianum 4 In speciminibus Herbariorum, que pärelorbud et inchoantibus filis SE constituuntur, plures species minute plerumque mixtXx crescunt. Ita non tan- tum Erythrotr. carnea et Goniotr. elegans, sed et Callithamnia minuta cum illis mixta in speciminibus a me observatis sepe obvenerunt. Speciatim hoc - 5 valet de pluribus, a Suhr distributis; in his, que nunc Callith. simplicinseulum, nunc Callith. ceramicola inscripta vidi, Bangia elegans Chauv. et Erythro- trichia ita mixta sunt, ut facilius unam pro altera sumeretur, aut utramque unius ejusdemque speciei formas incautus haberet. Hoc Käitzingio 200 SR putarem, qui, quum Confervam ceramicolam Lyngbyei describeret, dixit Lyng- RE byeum fila simplicia tantum indicasse; fila autem omnia posterius ramosa fieri, RE quod non bene in B. ceramicolam sed in B. elegantem quadrat. Suam plan- j tam in Polys. nigrescente cerescentem, a Froelich missam habuit Kätzing; ex i eodem fonte ipse quoque specimina habui, in quibus utraque planta adest AEG S III. Bangia. 5 Genus Bangie, quale prima vice a Lyngbyeo institutum fuit, species com- Sa plectebatur et structura et affinitatibus admodum dissimiles, quarum nonnullas — quin immo ad Diatomaceas, alias ad Oscillatorieas retulerunt Algologi; paucis 5 genuinis nomen et idea Generis hodie conservatur. In Systemåte Algarum &C. Agardh duas sectiones habuit: Virides et Coloratas, quarum h&ec Bangias is rt hodiernas continet. Eodem 1loco Bangia Lyngbye proximum enumeratur, in- 5 ; sequente Spheroplea. In opere posteriore (Icon. Alg. Europ. n:o XXV) non tantum structuram speciel diutissime cognite rite exposuit idem, sed et Bangias ex una parte cum Haematococco, ex altera cum Porphyra com- : paravit. Greville primus Bangiam Ulvaceis retulit (Alg. Brit. p, 177), quam = ") In opere supra citato Bertholdi tum Bangiam ciliarem, tum Porphyram Boryanam ad Genus Erythrotrichie relatas fuisse, supra jam monui. Prater has nov2 deseribuntur species due: HErythrotrichia discigera et BE. obscura, quarum illa Bangie ciliari prozxima dicitur, altera nigrescente colore inter alias dignosceretur. Utraque in tabula adjectis iconi- bus illustratur. Quod attinet discum radicalem, ex quo fila plura conjunctim in hac- specie 2 provenirent, dum in B. ciliari fila provenirent singula, confiteor me in B. ciliari nunc, fila singula, a disco quodam radicali, nunc plura quasi a filo senili decumbente provenientia | vidisse. Discum radicalem, constitutum paucis cellulis in orbem irregulariter positis, — quasi E ab endochromatibus infimis deorsum coactis fili, ima basi deplanati, ortis. Czeterum ex iconi- bus datis neque unam neque alteram ad De otnehnaa (quale Genus ab aliis Algologis ; intellectum fuit) referendam esse putarem, + Till Algernes Systematik. 7 dispositionem et affinitatis ideam haud pauci ejus temporis systematici con- sentientes agnoverunt. Käitzing non tantum species eo tempore ad Genus Bangie relatas invicem disjunxit, sed etiam de affinitate aliter judicavit; qualem structuram frondis exposuit, talem posteriores plurimi eam observarunt. Cum opere Derbesii & Solier, ab Instituto Gallico coronato, quasi novus nascitur ordo, et disposititionis systematice diverse fundamentum novum. Laudati enim auctores, licet omnes cellulas frondis reproductioni inservientes esse sta- tuant, alias tamen immediate generantes, alias, subdivisionibus cellularum novis factis plus minus numerosis, aut sporas 4 intra singulas cellulas, aut anthero- zoidia quaternata numerosa procreare docuerunt. Cellul& hoc modo alie essent mascule, alie foeminee, que aut in eodem individuo conjuncte, aut in diversis individuis separate provenirent. Qui haud pauci dein in his plantis illustran- dis desudarunt physiologi recentiores, ideas Derbesii et Solier de functionibus organorum et de affinitate Generis ut plurimum adoptantes', ipsas observa- tiones, quibus ille idee niterentur, alii alio modo interpretari aut refellere eonati sunt. Ita plurimi in eo consentiunt ut alia sint individua non sexua- lia (sporis non foecundatis nova generantia), alia mascula, alia denique foemi- minea, que foecuudatione uno aut altero modo peracta novis plantis darent originem. Que autem organa; motu predita, mascula proclamarunt Derbes et Solier, eadem immobilia statuunt Thuret, Reinke aliique. Dum sporas in acu- men productas, quod trichogynen considerare videtur, ipsas foecundatas statuit Reinke (Pringsh. Jahrb. Vol. XI. p. 274); hoc ab aliis omnino denegatur (Goebel in Bot. Zeit. 1878. pag. 199); et denique non sporas, sed ipsas cellulas trichogyne instructas et foecundatas docuit Berthold (Die Bangiaceen des Golfes von Neapel). Derbes et Solier preterea Bangie et Porphyre novam familiam "Bangiearum creaverant, quam inter Fucaceas et Delesserieas intermediam enu- merant; que vero dispositio a Thuretio aliisque postea ita mutata fuit ut nomine Porphyrearum nova instituitur Tribus, Florideis pertinens, que harum omnium duceret ordinem. Me judice argumenta, quibus heec tota doctrina de funcetionibus organorum et de affinitate harum plantarum niteretur, si oculo paulisper critico examinantur, revera admodum levia adparent. Ut vero de his rite judicetur, de tota evolu- tione frondis, qualem ipse hanc vidi, pauca premonenda videntur. Bangie species omnes genuinge in eo convenire videntur ut individua, socia- liter viventia, iisdem locis innumera proveniant. Dum vero in ceespite consimili Confervarum simplicium, quarum cellule fere tantum longitudine increscunt, fila Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 3 alteram ; ;unamve partem ejusdem frondis ab altera hoc modo diversam inveniri culi terminalis ortis (Tab. 1 fig. 11—13). Ut filum et articuli longitudine J. G. Agardh. ARNE CAR sf omnia, juvenilia et adultiora, fere zeque crassa obveniant, sunt contra fila bo Bangie ejusdem ceespitis admodum conspicue diversa”"), alia tenuiora, alia 2 crassiora, tenuiora aliam quam crassiora sepe offerentia structuram. Quod qui- dem idem sepius observatur in Enteromorphe speciebus simpliciusculis, simili & modo viventibus; quum enim in his omnibus cellul&e et longitudine et latitudine - increscunt et utraque directione subdividuntur, et decomponuntur continuo novis cellulis cereatis, patet frondis diametrum sensim augeri debere; et facilius ex- = plicatur, unam frondem seepe esse paulo longius hac evolutione productam quam 3 posse. Ita fila tenuiora aut crassiora, et structura eorum aut invicem aut in diversis partibus diversa, mihi stadia evolutionis diversa indicant, nullamque mihi cognitam habeo observationem hucusque factam, ex qua deducere liceret fila hoc modo diversa quoque funetionibus differre. Fila juvenilia omnium sunt cylindracea, strictiuscula et admodam tenuia, cellulis unica serie superpositis articulata, articulis primariis subdivisione arti- incerescunt, subdividuntur articuli primari et superiores et inferiores, diaphrag- matibus transversalibus ""). In filo hoc modo plus minus elongato dein sub- dividuntur articuli dissepimento longitudinali et hoc gquidem sepe ita ut, eadem directione in omnibus articulis servata, filum ab una facie conspectum colla- terales cellulas geminas intra singulos articulos offerat; 1idem vero a latere conspectum unicam cellulam. Prout igitur fila sub hoc stadio observata faciem aut latus oculo advertant, alium pråebeant adspectum ; contigit quoque aliquando - filum ejusmodi videre tortum (Tab. I fig. 28), ita ut una parte faciem, altera latus oculo adverteret, hoc modo structuram indicatam evidentissime demon-. strans. Endochroma articuli, quod, ab uno. latere adparuit indivisum, fuit la- teraliter parum expansum, fere rotundato-ellipticum, et vix dimidiam latitu- dinem articuli &quans; idem vere a facie observatum, sive nondum divisum, 7) Jam a primis Bangiearum descriptoribus bec filorum ejusdem cespitis diversitas ob- - servata fuit. Ita de B. fusco purpurea expressis verbis dixit Lyngbye: fila sub lente esse inzequalia, adeo ut tenuiora crassioribus sint immixta; et de B. crispa fila crassitie differre quogque monuit. Dillwyn observavit fila juniora eandem servare crassitiem, adultiora vero nonnullis locis esse duplo crassiora quam in aliis (Brit. Conf. sub tab. 92). ==) In multis Confervis simplicibus articulos inferiores continuo longitudine increscere et novis divisionibus subdivisas fieri, satis constat. FEjusmodi autem incrementi nullum exemplum mihi cognitum habeo inter Florideas articulatas, nisi ubi articuli vegeti partes fructiferas evolvere incipiant. + Till Algernes Systematik. £ 19 sive in duas partes separatum, adparuit oblongum et fere totam latitudinem ar- ticuli occupans. Fila, prout unam aut alteram faciem oculo advertant, tota sepe vidi conformia: nonnulla endochroma indivisum, alia in geminas partes divisum in fere omnibus suis articulis foventia; obtinet vero quoque ut in di- versis articulis ejusdem fili endochromata nunc singula, nunc gemina, nunc quaternata obveniant (cfr. Tab. I. fig. 12, 13 etc.) Nove nempe continuo sequuntur divisiones, primum ut mihi adparuit endochromatis, dein novis inter- singulas partes creatis parietibus, articulis in cellulas geminas aut (dein)”qua- ternas conversis, que a facie conspecte sepe cruciatim disposite adpareant. His divisionibus, que a facie conspiciantur, respondeant alize, alia di- rectione fact&e aut in altera dimidia parte articuli, que (aversa) ab oculo non conspiciatur. In filo nimirum transversaliter secto (cfr. Tab. I. fig. 17, 21, 26, 36, 37 t) adparet articulos sub hoc stadio evolutionis esse ambitu teretiusculos, exteriore membrana crassiuscula cinctos, endochromate primum&in duas, deinde in quaternas partes separato, que (sectione transversali) formam” offerunt cunea- tam, latiore parte extrorsum, attenuata introrsum spectante. Patet, ex his parti- bus duas tantum in filo a facie conspecto faciales et adversas adparere, totidem vero esse aversas; et preterea facilius conjiciatur, partes ejusdem articuli non 4, sed 3 revera adesse, quarum 4 tantum conspiciantur sive a facie, sive trans- versaliter (sectione tenui facta) observantur. Quee deinde insequuntur divisiones ad eandem normam perfici diceres: a facie conspecte nove cellule geminatim et quaternatim disposite (Tab. I fig. 20, 25, 39 etc.) adpareant; que sectione transversali observantur formam cuneatam conservare videntur. In filo adul- tiore tetrades cellularum, que a facie conspiciantur, sunt non tantum longitu- dinakter plurime superposite, sed etiam series transversales conspiciantur, in quibus plus minus numerose ejusmodi tetrades juxtaposite observantur. Utrum in nonnullis (B. crispa Tab. I fig. 20) ipsum filum, certis intervallis con- strictum, adhuc in fronde senili his stricturis limites indicaret articulorum, qui in fronde juvenili adfuissent, an alio modo heec intervalla orta sint, equidem nescio; inter has stricturas plerumque numerosas series transversales, longitudi- naliter superpositas, in hac specie observare licet. Accidit quoque numerum partium in singulis tetradibus primariis magis quam in aliis augeri; increscit hoc modo filum magis una directione quam alia, et aliquando, facialibus opposi- tis tetradibus immense auctis, filum evidenter compressum vidi (Tab. I fig. 381), et, sectione transversali observatum, constitutum partibus plurimis cuneatis ab interiore extrorsum radiantibus. Re EHN Sa pr NN ot er AE, NE AR PE ES SR SR : NN 4 LIN Ner 20 J. G. Agardh. Procedente sensim subdivisione cellularum in novas tetrades, que in diver- sis speciebus aut unicam seriem longitudinalem, aut binas pluresve in filo a facie conspecto efficere videntur, non tantum fila formam mutant, fiunt demum multo crassiora, nunc tota curvata et intestiniformia, nunce minore aut majore parte fili superioris incrassata, inferiore parte (ejusdem fili) tenuiore et fili- formi; sed etiam endochromata cum quaque in novas tetrades divisione minora, et in formam magis ovatam abeuntia ”). Si filum sub hoc stadio transverse sectum observatur, videre contingat hac endochromata ovata primum divisione triangulari in partes 4 (una introrsum, tribus extrorsum positis, Tab. I fig. 21) subdivisa fieri, demum, ulterius procedente divisione, singulas partes qua- dridivisas fieri. Quin immo aliquando (B. vermicularis) endochromata ovata ar- ticulatim subdivisa observavi, et in his articulis novas partes quaternatas probe distinctas dignoscere licuit (Tab. I fig. 26—27). Utrum he ultime partes sporidia ipsa constituant, an heec nova divisione aut iteratis divisionibus gene- rarentur, decidere non audeam. Colorem endochromatis in diversis speciebus Bangige non parum differre, inter Algologos satis constat. Dum nonnull& species colorem Porphyrearum violaceo-purpureum exhibent, ali&e sunt species (Bangia crispa, B. lutea) quee colore pallido, aut magis lutescente, aut in olivaceum tendente, insignes sunt "");> omnibus vero normale videtur, ut quicumque sint colores principales cujusque speciei, hi (pro eetate et evolutionis stadio) vario modo aliis temperantur; ita : purpurascentes adultiores fiunt lividi aut sordide fuscescentes, pallidiores in griseum, virescentem aut pallide rubentem ludunt. In frondibus sub lente observatis endochromata, que cum iteratis in novas tetrades divisionibus fiunt minora, conspicue dilutiorem colorem quoque denique exbibere, vix in argamen- tum diversi functionis proferre auderem ""+). E ”) Sunt, ni fallor, endochromata, qualia sunt sub hoc evolutionis stadio formata, quibus functiones et nomen spor&e tribuere consueverunt recentiores de Bangiis Scriptores. >) Quibus placuit Bangiam una cum Porphyra ad Florideas referre, iis color in cocci-. neum tendens, qui in nonnullis speciebus observatur, forsan haud infimum prebuit disposi- - tionis systematice argumentum. Quum vero alix species et certissime congeneres Bangie colore admodum diverso distant, patet vetus illud: nimium ne crede colori, hoc 1loco quo- que valere. Preterea constat alias esse Algarum inferiorum species, in quibus eadem coloris 'convenientia adest, quas tamen vix quispiam hodie Florideis referret. ><) Derbes et Solier in iconibus coloratis fere semper antheridia et antherozoidia colore a sporis diverso indicant. In Florideis antheridia grisea adparent; hinc forsan in Bangia & Porphyra eodem modo designantur. HReinke de Bangia fusco-purpurea statuit fila foeminea AN Till Algernas Systematik. 21 Substantia membrane, qua totum filum cingitur, in Bangiis et precipue in Bangia crispa, quam vivam diutius examinare licuit, est tenacissima et insigni pollens elasticitate. Hec enim in 1ipso limite maris crescens, fluctibus alterne superfusa et denudata, madida prolongatur in fila rectiuscula (usque bipol- liearia vidi), exarescens vero admodam contrahitur in fila multo breviora fasciculatim congesta, nunc quasi in funes contorta. Exsiccata specimina om- nium Specierum reviviscunt facilius, dissepimentis et omnibus interioribus mem- bran&e partibus submucose dilatatis et eximie hyalinis. Immo aliquando dis- sepimenta inter articulos, velut parietes cellularum interiores quasi dissolutos vidi, ita ut endochromata, que formam et magnitudinem conservant, intra tubum expansum mobilia et per apicem fili, ut apertum fuerit, evacuata vidi. Ob mucositatem dissepimentorum, in diversis speciebus ut adparuit variam, quogue fieri putarem ut endochromata tetradum in nonnullis densius farcta, in alis laxius disposita, quin immo intervallis ipsorum diametrum &equantibus separata adpareant. Dissolutionem quendam membrane exterioris filorum ”"), qua facta et preeunte libera fierent endochromata, de qua plures loguuntur auctores, qui ex nonnullis filis (aut filorum partibus) sporarum egressum, ex aliis anthero- zoidiorum emissionem descripserunt, equidem non vidi. Ex is, que ad proprias observationes supra describere conatus sum, sequi putarem frondem Bangie continua serie evolutionis a filo articulato in filum cellulosum, cellulis in tetrades plurimas, transversaliter et longitudinaliter plus minus evidenter ordinatas, transferri. Tetrades cellularum primarige formantur, inerescunt et subdividuntur novis cellulis, que suo ordine novam tetradum ge- nerationem gignunt conformem et consimiliter dispositam; et he tetradum ge- nerationes nov&e, pauciores aut plures pro diversitate specierum, iterum iterum- que repetuntur in fronde acerescente. Quantum distat hec cellularum forma- gerere cellulas purpureo coloratas, mascula vero cellulas ex rubente griseas (röthlichgrau) Ul. c. p. 275—6. ”) Derbes et Solier p. 65 et de sporis et de antherozoidiis statuerunt eadem libera fieri, preeunte dissolutione fili (”le tube se dissout”). Reinke contra sequentia habet: Sind die weiblichen Fäden geschlechtsreif, so quellen ihre Zellwände zu Gallerte auf; gleichzeitig findet eine plötzliche Volumen-vermehrung der Zellen, wahrscheinlich durch Wasseraufnahme, statt, wodurch denselben der ihnen im Faden angewiesene Raum zu enge wird und sie sich gegenseitig hinausdrängen; sie werden meist sogar eine kurze Strecke weit vom Faden fortgeschleudert, von dessen Membranresten dann aber bald nichts mehr zu sehen ist” 1. c. p. 276. Paulo infra de filis masculis dicitur: auch hier verflässigen sich die Wände und brechen die Zellen in dichter Wolke hervor.” i ; Ma. -” pe IRAS Y. bet Ö rö EE ; kö NS VEN SE | ER 22 " J. G. Agardh. ; EN EN Sa Y .- tionis norma et dispositio a Spherospora Floridearum, que, sub certo stadio evolutionis formata, sporas 4 generat demumque his maturis et eruptis ipsa dissolvitur, unicuique rem accuratius examinanti pateat. Inter Ulvaceas, contra, 3 ejusdem evolutionis norma, et cellularum per tetrades dispositio in speciebus haud paucis (Prasiola, Enterom. percursa, et ante alias in Ilea, quam immo Bangige ipse olim adnumeravi, hoc loco vero ut Genus sui juris proposui) evi- dentissima obvenit. | At dixerunt ii, qui in endochromatibus quaternatis Bangiearum sporas re- cognoscere voluerunt, has partes ex fronde emissas fieri, se easdem vidisse foecundatas, deinde membrana cinctas, germinantes et in nova individua ex- cerescentes. HFEjusmodi observationibus naturam sporarum his organis vindicatam fuisse facile videretur; at ips&e observationes, a diversis Physiologis facte, in- vicem non parum dissentiunt et ingenue confiteor me de his observationibus dubia fovere, que hoc loco silentio preterire non decet. Quod primum attinet emissionem sporarum, contendunt Derbes et Solier ipsam membranam exteriorem fili dissolutam fieri, quo facto spore libere eva- derent. Reinke contra, ut supra jam adnotavi, statuit una cum transitu parie- tum in gelatinam, cellularum volumen augeri, quo efficeretur ut intra filum spatium deficeret, et mutua pressione cellul& (?) expellerentur. Membrana igitur exterior fili, que secundum primos observatores antea dissolveretur, heec sec. Reinke persisteret, quin immo ad cellulas expellendas conferret! Si vero de hoc, quod observatu facillimum videretur, observatores dissentiunt, patet ipsas observationes vitio quodam majori laborare. Ipse et in Bangiis et in Goniotricho tubum, quin immo endochromatibus omnino vacuum, adhuc evidentissime persi- | stentem vidi. In aliis Algis, quorum organa propagationis emittuntur, Vix exem- rö plum mihi cognitum habeo hec organa dissolutione totius membrane ambien- es tis liberata evadere. In Erythrotrichia foramen pervium in articulis evacuatis, | adhuc persistentibus, ipse aliique observarunt. In Prasiola uno impetu sporidia innumera per foramen ambientis membrane ejecta vidi; et ex ipsa icone (Pl. 23 fig. 2) a Derbesio et Solierio data, simili modo eruptionem sporidiorum in | Bangia ab ipsis observatam fuisse facilius conjiceres. Quod in Bangia, velut ST SR in Porphyra, endochromata ab una parte frondis ad aliam transferantur, quasi vi quadam propulsa, demumque emittuntur a filo rupto, hoc mechanicis causis adscribere mallem. Ut enim in Porphyrge segmento transversali paginarum cuticul&e a media parte interiore solvuntur et recurvatae immo retorquentur, quo magis media pars et cuticule strata interiora, aquam avide bibentia, tument Till Algernes Systematik. 23 et in gelatinam convertuntur, ita quogue consimile in Bangiis fieri certum mihi videtur. Quoque enim in his membranas sensim sensimque incrassatas fieri facilius observatur; demum in ita incrassatis inter strata membrane ea fit differentia, ut exteriora, cuticulam efficientia, persistant aut serius mutentur, dum inieriores partes membrane, aqua introducta in gelatinam convertantur et immodice tumeant. Sub certo igitur stadio adultiore ob pressionem mem- bran&e exterioris elastice expelluntur endochromata, sive ultimas divisiones sub- ierunt, sive alige restarent ”). Si revera spore essent organa, que sub hoc nomine venditantur, eadem matura unam eandemque formam habere crederes. At eadem rotundata aut ovalia pingunt Derbes et Solier, ovata Reinke. In Goniotricho endochromata intra filum propulsa et ex apice rupto ejecta immo cylindracea vidi et apicibus truncata; erupta sepius rotundata. At hec erupta endochromata Goniotrichi, quoque ex infima basi propulsa, organa matura propagationis fuisse, Vix assu- mere licet. Quod denique attinet foecundationem perhibitam, constat hanc diversissimo modo et observatam et explicatam fuisse. Derbes et Solier in Porphyra vi- derunt organa mascula sporis adproximata, demum, modo non observato, intra sporam introducta. Reinke ipsas sporas ovatas ad apicem in collum plasma- tis, quem cum trichogyne Floridearum comparatum voluit, cum spermatoidio copulatas se observasse credidit. At alil (Goebel 1. ce.) observationes a Reinke factas aliter explicandas urgent; preterea sunt, ni fallor, qui dixerunt foecunda- tionis normam a Reinke descriptam potius differentiam quam congruentiam cum Florideis indicare. In recentissimo denique opusculo omnino aliam foe- cundationis normam exposuit Berthold (Die Bangiacem des Golfes von Neapol); sunt ipse cellule frondis (nec spore) que foecundarentur. De Bangia fusco- purpurea dicitur cellulas, que in procarpia mutantur, paulo supra mediam partem fili foeminei obvenise; quousque evolutione he pervenerant non allatum vidi; si autem descriptionem datam rite intellexerim, expresse de Porphyra dicitur effectum foecundationis in eo consistere ut in quoque procarpio 8 cellul& nov&e generarentur, que octosporas a Janczewski dictas constituerent. Hinc ceredere licet ipsa procarpia in cellulis magis angulatis, nondum in te- ”) De iisdem partibus in Porphyra dixit Negeli: ”Späterhin wird von den Zellen be- trächtlich viel Gallerte gebildet, so dass dieselben nun rundlich oder ellipsoidisch werden und lose in der Gallerte liegen, beim Schnitte auch leicht herausfallen” Neuer Alg. Syst. p. 141. 24 J. G. Agardh. trades divisis, querendas esse; et octonas cellulas primum genitas, sporas ipsas continere. Ex icone vero, quam Erythrotrichie obscure dedit, que est species mihi ignota, crederes foecundationem perfici postquam articuli frondis jam in cellulas quaternatas subdivisi fuissent (cfr. tab. 1 fig. 23, que ipsum foecunda- tionis actum referre dicitur). Si vero hoc modo explicantur observationes, mag- nam inter Erythrotrichiam et Porphyram, quoad evolutionis stadium, sub quo perficeretur foecundatio, differentiam assumere opporteret. Porro, si octospore post foecundationem primigenite ipsas sporas sisterent, nescio sane quid signi- ficarent tetrades cellularum postea iterum iterumque progenite, sub divisionibus repetitis cellularum, qu& insequentibus generationibus pertineant. Confiteor preterea me non intelligere quomodo ex his observationibus coneludere liceat Bangiaceas esse veras Florideas. In Florideis enim, observantibus Thuretio et Bornet, ex procarpio, peracta foecundatione, generaretur fructus capsularis, qui maturus continet organa, a me gemmidia dicta; at hc, vario modo in diversis Florideis evoluta, vix umquam dispositionem quaternariam offerant. Aliud vero et omnino diversum genus organorum propagationis offerunt spherospore, ab auctoribus sepe tetraspore dicte, partium dispositione quaternata insignes. Qui foecundationem modo dicto per procarpia. in Florideis fieri contendant, spherosporas neutras, seu nulla preeunte foecundatione generatas assumserunt. Que autem his spherosporis analoge considerate fuerunt octospore, quibus ut putarem affinitas cum Florideis precipue demonstraretur, he octospore in Bangia et Porphyra sisterent organa propagationis, que foecundationi antea peracte deberent originem. Deduceretur hoc modo affinitas Bangiearum cum Florideis ex eo, quod ea ipsa organa, quibus hec assumpta affinitas potissimum nitere- tur, et quoad modum quo generantur et quoad functiones quibus perfungun- tur, diversa assumerentur. Quocumque igitur modo originem et generationis normam sporarum ope organorum sexualium explicare conati sunt observatores, patet, ut putarem, de hac re dubia existere, que non nisi novis observationibus solvenda videntur. Mihi igitur hodie ex tota evolutionis norma, qualem hane hucusque rite cognitam novi, judieanti, quum summa adparuit cum Ulvaceis plurimis congruentia, veterum Algologorum de affinitate sententiam, quantum- cumque a hodiernis explosam, tamen amplectendam esse adparuit. Quod vero si assumitur, quoque consequenter sequitur eadem organa propagationis in omnibus obvenire debere. Quum igitur sporidia motu predita in Ulvaceis vire- scentibus obvenire certo certius constat, queritur anne quogque in aliter colora- tis inveniantur. Till Algernes Systematik. r 25 Quod hoc attinet sequentia animadvertere placet. Derbes et Solier de or- ganis, que ipsi organa mascula considerarunt, plures attulerunt observationes, quibus eo majorem vim attribuendam esse censeo, quum he nulla preoccupa- tione animi de certa quadam affinitate Bangiearum, que isdem demonstraretur, descripte videntur. Hi de Bangia lutea (p. 65) dixerunt: ”Nous avons vu les " globules, résultat définitif de cette segmentation, se mouvoir avec une trés grande vivacité, de ce mouvement saccadé et tremblottant que nous avons con- staté quelquefois chez les -zoospores, mais qui est plus particulierement propre aux antherozoides. — — Nous les avons aussi vus passer, sous nos yeux, de la forme globuleuse å une forme ovoide, et alors nous avons souvent constaté la présenee d'un appendice fagelliforme å leur partie postérieure. Tls nous ont pourtant paru quelquefois porter cet appendice en avant. Ces corps ont des dimensions trés différentes, comme s'ils étaient le produit de subdivisions de différents ordres. Nous: avons souvent rencontré de tres petits granules entre- melés å ces anthérozoides.” Que ita docuerunt, hec (in Pl. 16 fig. 18—219) icone illustrantur. Observata postea, ut videtur, B. fusco-purpurea, novam iconem (PI. XXIII fig. 1) addiderunt, et observationes de hac specie his verbis referunt: ”Nous avons vu les anthérozoides se mouvoir avec la méme Vvivacité et presenter les mémes particularités que ceux du B. lutea.” Quod vero in descriptione non dicitur, sed ex icone sequi videtur, hoc in explica- tione iconis additur (1. ce. p. 119) quod ex filis ”zoosporge” conjunctim plurimee (et ex apice, ut ex icone adpareat) emittuntur. Vix jure quodam urgeri posse mihi videtur auctores, qui sepius quam plurimi ali motum sporidiorum in Algis zoospermeis. et Fucoideis observasse videntur, Bangiearum organa (sive antherozoidia, sive zoosporg nominantur) motu vivacissimo mobilia dixissent, si revera nullo motu predita essent. Quum vero de presentia aut defectu ejus- modi motus agitur, qui non nisi faventibus conditionibus et sub certo evolu- tionis stadio peragitur, patet, ut putarem, majorem fidem eorum observationibus esse habendam, qui motum existere confirmarunt, utpote hi magis positivis ar- gumentis nituntur, dum qui denegant tantum negativis insistant. Organa igitur dicta mobilia esse ex observationibus Derbesii et Solierii coneludendum esse putarem. Quum statuit Reinke (I. .c. p. 279) presentie aut defectui motus nullam vim adtribuendam esse, hoc nullo modo concederem, quum in his or- gana propagationis videam et extra omnem dubitationem positum putarem certis Algarum familiis organa propagationis mobilia, aliis immobilia characteristica esse. Quod Derbes et Solier eadem antherozoidia nominarunt, id deducendum Lunds Univ Årsskrift. Tom, XIX. 4 26 J. G. Agardh. putarem ex eo quod alia fila masculina, alia foeminea jam ab initio assumserunt; hoc vero non nisi ex adspectu diverso filorum eos assumsisse, his verbis fere ipsi concedunt: ”Le point capital, pour le sujet qui nous occupe, c'est la dis- tinction entre les filaments måles et les filaments femelles; or elle est ici aussi bien établie que possible; it suffit pour g'en convainere de jeter les yeux sur les fig. 1 et 3 de la pl. XKIIL” Diversum adspectum horum filorum unus- - quisque sane videat; me judice vero non licet ex adspectu diverso dijudicare utrum diversitates a natura diversa (foeminea aut mascula), an ab evolutionis stadio diverso pendeant. Ex is, que de evolutione frondium supra attuli, de- ducere conatus sum frondem Bangiearum sub evolutionis stadiis diversis ad- spectum preebere admodum diversum, et inter hec evolutionis stadia diversa transitus evidentissimos facilius observari posse ”). Ex verbis Derbesii et So- lierii de appendice flagelliformi forsan quoque suspicatur ipsos de natura orga- norum dubitasse; et hoc quidem quoque ex eo conjiceres "quod organa, que in textu antherozoidia nominantur, eadem in explicatione iconis zoosporas ad- pellarunt, quo nomine sporidia Ulvacearum ab iisdem deseribuntur. Inter duas allatas observationes Derbesii & Solierii ea ceterum adpa- reat differentia, ut in una specie dissolutionem antecedentem membrane ex- terioris filorum se observasse indicent, in alia de hac dissolutione sileant; et organa ex apice rupto provenientia in icone depinguntur. Dum antherozoidia a filo, cujus membrana dissoluta fuisset, in Bangia lutea lateraliter et fere singula separarentur; conjunetim plurima et ex apice quasi vi quadam ejecta in Bangia fusco-purpurea depinguntur. HEjusmodi differentiam in his speciebus existere vix assumere licet. Contra dissolutionem membrane jam supra mea dubia attuli; in iis vero, que de B. fusco-purpurea statuerunt Derbes et Solier, conspicuam video analogiam cum iis, que ipse in Prasiola observavi. Ut enim infra indicavi, in specie hujus Generis vidi cuticulam marginalem, singulis locis paulisper pustulose intumescentem, demum ad apicem pustule ruptam; et ex SE uin immo ab iis, qui organa mascula et foeminea assumserunt, hi transitus Vix på ? denegantur. Saltem de Porphyra hec habet Bornet (Etud. Phyc. p. 60): ”La division sSarréte plus töt pour les spores et se prolonge davantage pour les antheridies; mais il nya pas de différence fondamentale dans le procédé. On en a la preuve dans les cas anor- maux, déja mentionnés par Mr Janezewski (I. c. p. 247) ou le contenu d'une méme cellule primitive se change partie en spores, partie en corpuscules måles. Quomodo ii, qui hoc observarunt, sibimetipsis persuaserint eam partem contentus, que organis perhibitis foemineis constaret, sub stadio evolutionis paulo posteriore in organa mascula non transmutaretur, mihi non ligquet. Till Algernes Systematik. 21 ceratere ita aperto quasi nubeculam gelatine erumpentem observavi, in qua corpuscu a innumera at minutissima suspensa, motu trepidante et initio lento, demum (gelatina magis dissoluta) vivaciore predita, alia globosa, alia ovalia, quam mutationem form&e prout apicem aut latus oculo advertebant provenire suspicatus sum. Ut guttula gelatine erupta sensim aqua recepta expanderetur, vidi in interiore frondis quasi currente continuo nova agmina corpusculorum versus aperturam crateris adfluentia, exterioribus partibus cellularum quadrige- minarum adhuc, ut sepe adparuit, intactis. Consimilem gelatinge ex apice rupto fili ejectionem in icone Derbesi & Solier referri putarem, et organa minutissima, intra nubeculam gelatin&e hyalinam recepta, in utroque Genere analoga finxi, sive hec antherozoidia, sive sporidia declarantur. Quum vero Sporidia in aliis Ulvaceis sine omni dubio obveniant, concludendum mihi videtur organa supra memorata revera sporidia in Prasiola & Bangia sistere, licet modo paulisper diverso ex claustris liberantär. Preter hec organa propagationis propria, alia quoque in Bangia existere assumserunt recentiores, qu& quasi neutra considerant. Ita Reinke (!. c. p. 281) quum specimina B. fusco-purpure& ex Helgolandia ei videre contigerit, que tum defectu filorum que mascula vocarunt, tum in eo quod spore — licet fila mascula deficerent — evolverentur, h&ec a planta Neapolitana, ab eo antea observata, diversa putavit. Iuveniles nimirum plantulas Bangige non tantum in alis Algis intermixtis in planta Helgolandica observavit, sed etiam sporas intra membranas cellularum plante matern&e in novas plantulas excrescentes vidit, et in fig. 18 fragmentum ejusmodi plantulis novis pregnans depinxit. Ex ls, que ita vidit, nullis dubiis vacare dixit plantam Helgolandicam sistere formam neutram (die ungeschlechtliche Form) Bangie fusco-purpure&e. Patet, ut mihi videtur, eodem jure ex iis, que obtulit planta Helgolandica, concludere licere totam hypothesin de sexuali differentia filorum, 18 1ipsis esse refutatam. Ipsam iconem a Reinke datam inspicienti mihi adparuit, illam offerre statum evolutionis, quem Algologi ”proliferum” dixerunt, in multis Algis observatum, vario modo ceterum in diversis obvenientem. In Morpbologia Floridearum p. 18 & 19 hujus ramificationis adventitie qugdam dedi exempla, ex quibus con- eludere ausus sum eam et quoad locum frondis, ex quo proveniant prolifi- cationes, variare, et quoad usum in diversis speciebus aliam esse. Folia in nonnullis Delesserige speciebus sunt a costa prolifera, in aliis a margine, in Sar- comenia Delesscrioide a cellulis intra-marginalibus. In Ceramio rubro rami prolificantes sine ordine conspicuo, in OC. secundato secundatim ex uno latere 28 J. G. Agardh. ramorum proveniunt. Si in Ceramio rami adventitii una cum ramis normali- bus dichotomia natis adsunt, alie sunt species quarum tota ramificatio his ramis adventitiis (Claudea, Plocamium) oriatur. Si placet hanc ramificationem, que plerumque, ubi pluribus stratis constat frons, a cellula quadam corticali aut extra-axili originem ducit, generationis quoddam proprium genus consi- derare, hoc in permultis Algarum familiis obvenire certum est. In Bangia ejusmodi fila prolificantia obvenire diu cognitum fuit; nunce singula, nunce a nodo plura provenientia (cfr. C. Ag. Icon. Alg. Europ. tab. XXV. Kite. Plhyc. gener. p. 249). In Enteromorphe speciebus simpliciusculis eandem obvenire ' omnino analogam plura docent exempla (Enterom. prolifera, alieque). Et in . Bangia et in Porphyra vidi, sectione facta transversali frondis, endochromata colorata nunc singulis (ab uno apice) nunc geminis (ab utrogue apice) pro- cessubus minutis instructa (Tab. I fig. 33), de quibus dubitavi an evolutionis nov&e (prolificationis) essent prima initia. Hec intra cellulam matrem semper inclusa vidi, quare cum endochromatibus in inferiore parte frondium sitis, in filum hyphoideum prolongatis (Tab. I fig. 18) analoga finxi. In prolificationi- bus magis evolutis, que ex. gr. in Ent. intestinali obveniunt, ipsam cellulam prolificationis primariam initio cum cellulis plante matris contiguam et confor- mem; dein nova directione prolongatam, superiore parte ramum prolificantem ingrediente; demum, cellula basali modo articulorum superiorum subdivisa, ipsa basis prolificantis rami fit tubulosa. -Si fila qu&edam hyphoidea radicantia his locis initio adfuerunt, eadem conjieerem mox in gelatinam conversa, ut hoc in ima parte frondium sepe obtineat.. Que ita in Bangie speciebus observare credidi, hec fere omnia quoque in Porphyra obvenire puto, et quo modo observata in Bangia explicanda credidi, eodem quoque modo in Porphyra interpretanda putavi. Differentias structure, que in frondibus diversis, aut diversis partibus ejusdem frondis in utroque observantur, diversa evolutionis stadia indicare putavi; neque ecerta quadam observatione, neque argumentis probatum puto eadem evolutionis stadia in unoquoque filo non peracta feri. De Porphyra infra seribens argumenta attuli, quibus demonstrari putarem consimiles observationes quoque in hoc Genere simili modo esse interpretandas. Ita quoque de his olim judicavit Negeli, qui et sporas, a recentioribus dictas, quaternatas in Porphyra sibi cognitas habuit, easque strato gelatinoso cinctas et sectione facta elabentes vidit, sed etiam cellu- larum, que tetrades efficiunt, subsequentes divisiones evolutionis continue stadia diversa consideravit, nec nisi ultimas partes vera organa propagationis procla- Till Algernes Systematik. 29 mavit. Denique dicere opportet Bangiam, me judice, cum Ulvaceis virescentibus et structura et evolutionis norma evidentissimam monstrare analogiam. In Ulvaceis nimirum plurimis, si non omnibus, ea est evolutionis norma, ut fron- des juveniles filo articulato constituantur; articulorum subdivisione fiunt cellulis areolate. Si in multis cellule, varia directione subdivisee, sine ordine conspicuo disponantur, sunt alie que quaternariam divisionem evidentissimam monstrant (Ulva aureola C. Ag.). Ejusmodi species a Bangiis vix recedunt nisi colore (et fronde evidenter tubulosa); olim quoque Bangiis adnumerate fuerunt. Ad- paratus radicalis, qui fiis hypheformibus a cellulis frondis inferioris descen- dentibus constituitur, in plurimis Ulvacearum Generibus — in Bangia et Por- phyra g&que ac in Monostromate, Enteromorpha et Ulva — adest. Tota su- perior pars frondis in omnibus constituitur cellulis demum organa propagationis evolventibus. Heec organa propagationis in omnibus consistere sporidiis, motu - preditis, ex observationibus jam factis assumere ausus sum. In nonnullis (et coloratis et virescentibus) sporidia foramine per membranam cellul&e facto sub- singula liberantur; in aliis (Bangia (2), Prasiola, Mastodia (?)) membrana frondis exteriore certis locis rupta, sporidia uno impetu et quasi vi ex aperto cratere una cum involvente gelatina mnubeculiformi innumera- ejiciuntur. Si corpuscula his diversis modis liberata aliam naturam et alias functiones revera haberent; si sporidia in nonnullis Generibus, antherozoidia in alis assumere placeret; si in Generibus, quibus antherozoidia attribuerentur, quoque sporas existere jure contenderetur; animadvertendum videtur foramen pervium in sin- gulis cellulis non minus in virescentibus (Enteromorpha etc.) quam in coloratis (Erythrotrichia) observatum fuisse; organa per craterem ruptum ejecta non minus in coloratis (Bangia) quam in virescentibus (Prasiola); organa, que assum- serunt duplicis generis (antherozoidia minutissima motu peculiari predita, et spore majores immobiles), non minus in coloratis (Bangia et Porphyra) quam in virescentibns (Prasiola) a diversis auctoribus observata fuisse dicuntur. Si igitur his omnibus colorate a virescentibus vix distare videntur, nonne ommnino prematurum videatur aliam naturam organis, aliamque affinitatem plantis ad- seribere, que in toto et tanto tot aliis congruere videntur. De limitibus Bangie Generis ita adhuc dissentiri crederes, ut que a nonnullis Bangie species (in alis Algis crescentes) considerantur, exedem ab aliis nunce ad Porphyram, nunce ad Goniotrichum aut Erythrotrichiam referun- tur. Ita Kitzing, qui Porphyre frondem planam e cellularum strato simplici compositam tribuit, Bangige vero frondem teretem amphigenetam, nonnullas 30 FJ. G. Agardh. formas, fronde nana tenuissima instructas — quas, utpote filiformes, alii ad ”Bangiam retulerant — species Porphyre consideravit; aliam vero, ab illis vix diversam (Bangia ciliaris Carm.) Goniotrichum fecit. In recentissimo opere Bertholdi (Die Bangiaceen des Golfes von Neapel) species plures, quas tum ad Bangiam (B. ciliaris), tum ad Porphyram (P. Boryana) retulerant antece- dentes Algologi, ad Erythrotrichiam Aresch. referuntur, cui thallus tribuitur filiformis ”aut complanatus, basi attenuatus, singulis aut pluribus flis a scutello horizontaliter expanso adnato persistente provenientibus. Multo magis vero de numero et limitatione specierum dissentientes sunt opiniones recentiorum. Dum (preter dubias) in Kätzingii speciebus Algarum enumerantur 14 species marine et 4 rivulares, quas una cum quibusdam novis in Tab. Phyc. numerosis 1iconibus jillustravit, Rabenhorst (in Fl. Europ. Algar. Sect. III. p. 398) multo pauciores agnovit. Precipua distinctione facta inter species aquee duleis et marinas, omnes formas aque dulcis (B. roseo-pur- puream et B. coceineo-purpuream Kitezingiui, B. ferrugineam Kern. in RBabenh. ÅAlg. n:o 1797, Bang. amnisogonam Menegh., B. elongatam Breb.) ad B. atro- purpuream retulit. Inter marinas B. fusco-purpurea, B. lutea, B. crispa et B. ciliaris species proprige considerantur; ad B. fusco-purpuream referuntur B. tristis Denot. prosp. Fl. Ligur. p. 67 cum icone; B. Le Jolisi Denotar,; B. chalybea Kite; B. Jadestina Menegh.; PB. Sicula Ardiss; & B. pumila Aresch. In recentissimo denique tractatu Bertholdii, in quo studia specialia de his plantis exspectares, omnes species marinas (excepta Bang. subzequali Cohn) et speciatim B. luteam a B. fösco-purpurea Lb. non specie differre declaratur. Quod ut de B. lutea probaretur arbitrium, (p. 6) dicitur unam- quamque Bangiam et Porphyram, cujus color antea normalis fuerit, assumere luteum” colorem, ubicumque frondes per dies quosdam denudate sole expositee fuerunt. Hinc sub tempore vernali posteriore, quum mare ventis non agitatur, omnes rupes, que cespitibus fusco-purpureis Bangige et Porphyrearum cooperte fuerunt, sub paucis diebus colore intense luteo quasi obductos adparere. Sub hoc stadio frondes invicem coalescunt, pannum coactis lanis referentes. Mutatis dein conditionibus, sub paucis diebus normales colores reviviscunt. Quod Alge plurime marine, ut mari relabente denudantur, sub exsiecatione alium colorem induantur, diu fuit cognitum. Si vero ita esset, ut de Bangie et Porphyre formis neapolitanis narratur, mirum sane cuidam videretur, quod his omnino contraria ex aliis locis observata dicuntur. Ita Arechoug (Phyc. Scand. p. 183) expressis verbis de B. crispa fila contorta et crispata (qualia denudata) Till Algernes Systematik. 31 rubescentia esse dixit, elongata vero et rectiuscula (qualia madefacta) lutescentia. Crescit h&ec species ”m ipsa aque superficie vel in summo fluxus limite, ubi rupibus declivibus adherens a fuctibus marinis semper vexatur”, ut verbis utar Lyngbyei. Quamquam ad omnes oras Bahusige et Norvegie inferioris multis locis hoc modo proveniat, rupes et Balanos investiens, nemo in hac specie umquam colores B. fusco-purpures, quos normales Bangie statuit Ber- thold, observavit. Eque mirandum videretur Algologos Anglie, a Dillwynio usque ad recentissimos, in specie Anglica (B. fusco-purpurea) numquam eas coloris mutationes observasse, quas Bang. crispe tribuant Algologi Scandinavie. Accessus et recessus maris ad littora Bahusige parum conspicuus est, et tamen in B. crispa conservantur colores, qui Bangiis exarescentibus tantum pertinerent. Tidem vYero motus oceani ad oras Britannie quam maxime insignes sunt, et tamen in Bangiis ibidem denudatis colores, qui exarescentibus privi essent, ab. Algologis Anglige nondum observati viderentur! Ex is, que attuli, forsan deducere liceat specierum diagnosin difficiliorem esse quam in multis alis Generibus. Novos characteres in ipsa struetura fron- dium queesivi; tetrades cellularum, que divisionibus antecedentium cellularum oriuntur, plures aut pauciores, in diversis speciebus observare credidi, it aut ale species structura simpliciore, alige longius perducta compositione insignes essent. Tetrades in series longitudinales, aut pauciores aut numerosiores disponerentur, endochromatibus.in nonnullis magis distantibus, in aliis magis adproximatis. Disponantur Species: = Parasitice coccinee, fronde nana, filis lineam aut paucas longitu- dine equantibus. 1. B. ciuasris (Carm. msecr.) coccinea nana, quasi lanugine brevissima alias frondes obtegens, filis junioribus clavatis conspicue articulatis demum utrin- que longe attenuatis, articulis diametro parum brevioribus in cellulas qua- ternas, unicam seriem longitudinalem plerumque formantes, sensim sub- divisis, endochromatibus invicem spatio hyalino demum minus conspicuo sejunctis rotundato-angulatis, series granulorum transversales demum for- mantibus. Bangia ciliaris Carm. in Hook. Br. Fl.; Harv. Plhyc. Brit. tab. 322! Porphyra ciliaris ÖOrouan FI. Fimist. et Alg. Mar. de Finist. no 392! (Tab. nostr. I fig. d1—13); Hab. in foliis Zoster&e ad littora minus frigida Europe. NOR Fb FAR VIKS NT TEL SEE RE RR gp SE ARTER AN PN VR EE J i NA TN ; 2 g TER 2 CV YE ide RR ÅDE, 3 é RS rd NE rg Hy vw MA RA aj 7 SR nd dj STEEN MS 3 S vd a AN "g KARA IV RA a EYE 32 i J. G. Agardh. Species videtur diu ab Algologis parum cognita. Kätzing in Spec. Alg. ; hanc inter Goniotricha disposuit, quasi formam simplicem Bangie elegantis constitueret, utramque varietatis loco sub Gomiotricho ceramicola enumerans; tres hoc modo econjunguntur planta, que sine dubio diverse, quoque diversis Generibus pertinentes hodie considerantur. Nomine Erythr. ciliaris in Le Jolis Liste des Alg. Mar. de Cherbourg enumeratur planta, que una cum HE. cera- micola ad genus Erytrotrichie a Bangia diversum ducitur. Quenam sit hac E. ciliaris forsan dubitare licet; vera enim B. ciliaris genuina sp. Bangize mihi videretur. Sub sua specie tamen plantam Carmichaelii citat Le Jolis. Qualis a Harwey depieta et sepius obvenit minus evoluta, vera B. ciliaris lineam vix superat longitudine; nunc vero fila maturescentia semipollicaria vidi, arcuato-curvata, in medio crassiora, utringue longe attenuata, sparsim endochro- matibus subdivisis magisque expansis nodosa. Una cum B. ciliari immixte seepe habitant tum Erythrotrichige, tum Callithamniorum specimina nana »), Speciminula quedam, ad Biaritz in Chondro crispo lecta nomine B. parasitice : inscripta, quondam mihi misit Suhr. Ceespitulos minutissimos efficiunt, filis ambitu subspathulatis acuminatis, endochromatibus invicem spatio hyalino evi- dentiore distinctis. An in his species -propria parasitieca Bangie lateret, ex paucis que vidi dijudicare non audeo. Eandem nomine Porphyre Bangieformis ; (in Tab. Phyc. vol. XIX tab. 79) depinxit Kätzing. Que sub n:o 147 inter plantas Welwitschii distributa fuit planta, nomine B. Tavarisii Welw. mscripta, ad oras Transtaganas in folis Zoster&e crescens, speciem a B. ciliari diversam forsan constituat. Ut hec, folia Zostere lanugine denso obducit. At fila sunt colore dilutiore fere carneo imbuta, ultra pollicaria, cylindracea, articulis jam in juvenili diametro fere duplo brevioribus; subdivi- sione horum endochromata in serie transversali quaterna vidi, evidentiori spatio hyalino invicem distincta (subdivisionem ulteriorem non observavi). "= Rupicole, ex olivaceo-lutescentes, nunc purpurascentes, demum sordide fuscescentes, filis longioribus, pollicaribus et ultra, endochromatibus sub-" divisis in Jfilo adultiore evidentius distantibus, hyalino spatio latiore distinctis. 2. B. tutea (J. Ag. Alg. med. p. 14) on elongata stratum orun in rupibus efficiens, filis junioribus, cylindraceis rectiusculis singulis con- ”) Sub n:o 171 inter plantas Welwitschii distribata fuit plantula, in Zostera parakitica, | qu2e sec. specimen, quod vidi, quoad maximam partem speciminulis Callithamnii (C. luxuri- antis?) efficitur, immixtis paucissimis filis Bangix cujusdam, ; t Till Algernes Systematik. 5 33 spicue articulatis, adultioribus- incrassatis curvatis areolatis, articulis in cellulas quaternas unicam seriem longitudinalem demum formantes subdivi- sis, endochromatibus in filo juniori et adultiori contractis invicem spatio hyalino evidentiore distinctis (Tab. I fig. 14—217). Huic pertinere suspicor sequentes icones in Tab. Phycol. Kutzingianis vol. III: B. lutea tab. 27 IV; B. bidentata tab. 28 IV; B. pallida tab. 28 V. B. pallescens tab. 29 IV. B-. corruscans tab. 29 V. Ad rupes vehementissimo fluetnum motu expositos maris mediterranei legi. Strato luteo nitenle rupes subemersas longe lateque tegit. Frondes tenues filiformes, unciales et ultra, rectiuscule, nec in modum B. erispe plus minus torte; articuli in filis junioribus bini plerumque diametrum &quant; endochro- matibus, si ab una facie observantur fila, vix dimidiam crassitiem articuli superantibus, si ab altera facie, per spatium majus articuli expansis, limbo tamen latiore hyalino conspieue cinctis. In filo adultiore articuli areolatim subdivisi reddunt filum (antea cylindraceum) plus minus singulis cellulis proeminentibus inequale, endochromatibus intra cellulas ita contractis, ut latiore limbo hya- lino singula sejungantur. Areolas in singulis articulis quaternas, et tetrades unica serie longitudinali dispositas sepius vidi. Ipsa endochromata in singulis cellulis iterum nunc dividuntur. In hac, velut in aliis speciebus Bangige ma- joribus, articuli inferiores in fila hyphoidea, intra membranam fili decurrentia, producuntur. 3. B. crispPA (Lyngb. Hydr. Dan p. 82) olivaceo-lutescens aut pallide rubens elongata, stratum effusum in rupibus efficiens, filis humore expansis rectius- culis, exarescentibus in funes eximie contortis, adultioribus incrassatis curvatis areolatis, articulis in cellulas quaternas, per plures series logitudi- nales demum dispositas subdivisis, endochromatibus in filo juniore et adul- tiore contractis, invicem spatio hyalino evidentiore distinctis, fere semper conspicue quaternatis. Lyngb. l. c. tab. 24. Aresch. Phyc. Scand. p. 183. Kite. Tab. phycol. Vol. 3. tab. 28 VI. B. globifera Kitz. I. c. tab. 29 III (Tab. nostr. I fig. 18—22). Hab. ad rupes Bahusig et Norvegie in ipso limite maris, sepe inter Lepades obveniens, nunc refluente mari denudata, nunc demersa. Cespites recentes vidi colore olivaceo dilutiore coloratos, exsiccatione in lividum, pallide rubentem aut lutescentem vergentes. Fila fere hygrometrica dicere liceret; sunt enim humida elongata rectiuscula; refluente mari exares- Lunds Univ. Arsskrift. Tom. XIX, 5 34 J. G. Agardh. centia contrahuntur et numerosa sepe contorquentur in funes aut nodos vix extricandos. Nescio an huic usui inserviant apiculi minutissimi (cf. Tab. I Jig. 21) a superficie exeuntes, quos majori augmento microscopii filis articulato- moniliformibus constare observavi (Tab. I fig. 22), me judice plante pertinentes, et ejusdem organa mere cutanea constituentes. Ipse frondes sunt tenacissimee et tenacissime rupibus adherentes; structure ceterum differentias offerunt, quas alie species sub diversis evolutionis stadiis monstrant. Articulos fili junioris vidi diametro subequales, nunc geniculis contractis magis conspicuos, endochro- matibus indivisis. Mox vero subdividuntur et endochromata citius quam in aliis speciebus quaternata adpareant. Continua subdivisione quaternaria iterum iterumque dividuntur, ita ut in filo paulo adultiore jam due series longitudinales areolarum quaternatarum dignoscere liceat, et in maturescentibus a facie con- spectis 3—4. HFEjusmodi filum transverse sectum structura polysiphoneum facile diceres, siphonibus octo, endochromatibus intra singulos quaternatis, spherosporas triangule divisas dispositione mentientibus. Quia endochromata semper spatio hyalino latiori sunt cincta, dispositio quaternata ubique fit admodum conspicua. Fila in ima basali parte dilatata gerunt fere collaterales articulos plures; in dein sequente cylindracea parte articuli in fila hyphoidea producuntur, intra membranam frondis decurrentia, ad apparatum radicalem, ut in aliis speciebus, sine dubio pertinentia. Hujus nullum specimen extra oras Scandinavie inventum fuisse, mihli cognitum - habeo. Si species neque ad oras Britannige nec Gallie, que inter magis pervestigatas censeantur, hucusque inventa fuit, vix verisimile videretur speciem HNScandinavie in mediterraneo obvenire, quod tamen forsan quis ex eo deduceret, quod Areschoug (Phyc. Scand. p. 84) dixerit se Bang. luteam a B. crispa non dignoscere potuisse. Me judice he species sunt admodum affi- nes, nec facile characteribus certis circumscribuntur; tamen diversas puto, quum —- una (B. lutea) simpliciore structura, altera (B. crispa) compositionis cellularum | gradu inter alias species sit insignis. ; — 4. BaAnGia VvErsicoror (Kiitz. Phyc. Gen. p. 250) purpurascens elongata strato effuso rupes obducens, fiis junioribus purpureis cylindraceis rectiusculis, singulis, conspicue articulatis, adultioribus fuscescentibus incrassatis curva- ; tis areolatis, articulis in cellulas quaternas subpluriseriatas subdivisis, endochromatibus in filo juniore et adultiore contractis, invicem spatio hyalino evidentiore distinctis. Till Algernes Systematik. a. BOREALIS B. subequalis Kite. Phyc. gen. p. 250 Tab. Phyc. Vol. III tab. 28 III. B. pumila Aresch. Alg. Scandin. exs. Ser. nov n:o 163. B. atropurpurea Aresch. I. c. n:o 164. b. MEDITERRANEA B. versicolor Kite. Phyc. gen. Il. c. tab. 45 III. Tab. Phyc. Vol. 3. Tab. 29 I. Hab. ad oras Europe; eadem, ni fallor, a superiore mari Baltico usque in interiores sinus maris mediterranei inventa. He&ec, nomine B. fusco-purpurege olim in collectionibus sepe obvia, inter species antea allatas, structura consimiles, et formas Bang. atropurpurege, colore subceongruentes, structura aliquantulum diversas, quasi intermedia. Hince dubium facile videretur, an speciem propriam constituere jure censeatur. . Ex oceano atlantico me nullum specimen hujus speciei bene evolut&e vidisse confiteor. Si re vera in oceano desideraretur, forsan conjicere liceret formas in mari Baltico obvias, velut mediterraneas et adriaticas, esse aliarum specierum varietates, a loco natali pendentes. Specimina vero mediterranea B. fusco-purpurex bene characteristica quoque vidi. Ob strueturam dissimilem utraque conjungere du- bitavi. In B. pumila Aresch. (in specimine originali collect. citatee)iplurima fila juniora vidi, nonnulla autem maturescentia, et in his endochromata qua- ternata non tantum per binas sed immo per quaternas series disposita vidi, quare de congruentia hujus form&e haud dubito. 5. BANGIA VERMICULARIS Harv. Ner. Bor. Am. III. p. 55 purpurascens elon- gata strato effuso rupes obducens, filis junioribus cylindraceis rectiusculis, singulis, conspicue articulatis, adultioribus purpureis sursum clavato-in- crassatis, in parte incrassata tubulosis, demum curvatis areolatis, articulis in cellulas quaternatas pluriseriatas subdivisis, endochromatibus in filo juniore et adultiore contractis, invicem spatio hyalino evidentiore di- stinctis. Harv. Il. c. Tab. XLIX A. (Tab. nostr. I fig. 23—27). Hab. ad oras Californig, ad Golden Gate Harvey; ex S:a Barbara misit D:na Bingham! Sub nomine allato Harvey, 1. c. novam speciem descripsit, quam filorum forma superne clavata et endochromatum in hac parte dispositione verticaliter seriata — fere in fila moniliformia disposita deseripsit — potissimum distinctam consideravit. Equidem ex California duas formas coram habeo, quarum una colore atropurpureo et endochromatibus magis farctis af B.-atropurpuream acce- J. GjAgardh. 4 USA ESA ERA dit; altera colore purpureo et endochromatibus hyalino limbo latiore invicem 2 : sejunctis (quod de sua specie quoque indicavit Harvey) dignoscenda; in hac i speciem novam Harveyanam recognoscere credidi. Characteres e forma filorum :$ ducti, me judice, in omnibus speciebus plus minus conspicui quidem reveniunt; å at apices filorum clavatos insuper tubulosos vidi, ut hoc quoque ex icone Har- veyana adpareat. Nulla quidem propria membrana hic tubus cingitur, sed oritur cellularum apicibus, introrsum convergentibus, invicem sensim disjunctis; quod effeetum facile crederes cellularum constituentium (obovatarum) turgescentia laterali — sub continua cellularum quaternatarum subdivisione. Ob eandem divisionem continuatam cellule constituentes demum admodum elongatse fiunt, unde endochromata in iis contenta quasi articuli filorum verticalium disposita adpareant (I. c. fig. 27). Novis divisionibus intra singulos peractis, partes ex- trorsum solvuntur et sepe in gelatina singule aut quaternatim juncte nidu- lantes conspiciantur. Cum B. fuscopurpurea colore et magnitudine potissi- mum convenit hec species; structura vero — endochromatibus magis invicem sejunctis — cum speciebus antea a me enumeratis. "<= Rupicole, violaceo-purpurascentes, filis longioribus, pollicaribus et ultra, endochromatibus subdivisis in filo adultiore ita farctis ut sger Kyan i inter singula vizx distinguantur. 6. B. ATROPURPUREA (C. Ag. Syst. Alg. p. 76) purpureo-violacea elongata, stratum effusum in rupibus et lignis efficiens, filis junioribus cylindraceis rectiusculis, singulis, conspicue articulatis, adultioribus incrassatis curvatis areolatis, articulis in cellulas quaternas pluresque, demum numerosas et fere sine ordine conspicuo juxta-positas divisis, endochromatibus in filo adultiore densius farctis, spatiis intercedentibus hyalinis angustis vix con- spicuis. a. atropurpurea tenuior, in aqua dulci obveniens, colore obscure lilacino sepe insignis. Conf. atropurpurea Roth. Cat. TTG 208. tab. VI! Dilw. Br. Conf. tab. 103! Bangia atropurpurea Ag. Icon. Alg. Ewrop. tab. XXV. Kite. tab. Phyc. Vol. III. tab. 30 III. (fila tan- z tum juniora). (Tab. nostr. I fig. 28—33). ; Pp. fuscopurpurea sepe valida, marina, colore dilutius aut obscurius pur-= purascente. Conf. fuscopurpurea Dillw. Br. Conf. tab. 92!! Bang. : fusco-purpurea Lb. Hydr. Dan. tab. 24 (una cum var. atropurpurea); Till Ålgernes Systematik. 31 Harv. Phyc. Br. tab. 96! Kite. tab. Phyc. Vol. III. tab. 29 VI. (fila juniora et adultiora). Tab. nostr. I fig. 34—39 (ad spec. Californica). Hab. «. ad ligna in canalibus aquee dulcis, ad rotas molendinas (Roth) etc. Europe; p. ad Foeroam Lyngbye, ad Littora Britannie (Dillwyn! Greville! Griffiths!) Gallie et Lusitaniee, in mari mediterranco (Ipse!) et adriatico (C. Agardh!); ad littus Terre novel! in pacifico ad littus Californiee! Initio formam aque dulcis a marina distinguendam esse crediderunt, illam colore obscuriore, hanc paulo dilutiore diversam quoque statuentes; Lyngbye primus inter ipsas marinas coloris diversitatem quoque indicans, obscurius coloratam B. atropurpuream nominavit, magis fusco colore insignem et rubro tinetam B. fusco-purpureg nomine distinguens. Qui dein de his scripserunt, plantam aque duleis B. atropurpure&e nomine, marinam nomine B. fusco-pur- pure&e plerumque designarunt. Ut Bangiis omnibus norma videtur, fila sub diversa gtate, et quandoquidem in eodem cespite formam et structuram offerunt admodum diversam; quo fit, ut diversitates specierum, si inter formas aquee duleis et marinas ejusmodi existerent, facilius preetermittuntur. In forma aquee dulceis fila plerumque tenuiora mihi adparuerunt, quam in marina; hujus fila aliquando admodum valida (spec. ex "Terre neuve) obveniant. Fila mature- scentia et in forma aqu&e duleis et in marina fiunt demum admodum crassa, et endochromatibus ita densis farcta ut totum filum intra membranam hyalinam angustiorem quasi contigua serie endochromatum coloratum fere diceres. Sub augmento sufficiente microscopii endochromata tum in series transversales (in- tra articulos), tum has invicem in minores partes (intra cellulas) subdivisa et minoribus spatiis separata, quidem observantur; hec ultima, demum. quoque subdivisa, partibus quaternatis constituta conspiciantur. Densiori hac endochro- matum dispositione in filo maturescente. B. atropurpuream ab aliis speciebus precipue dignoscendam esse, credidi. Prout quatern&e articulorum partes simul et pari passu omnes sub-dividuntur, fila incrassata cylindracea manent; nunc, si - subdivisiones non passibus quis in diversis sequuntur, fila fiunt diversa di- rectione in&equalia, quin immo aliquando fila omnino complanata vidi, endochro- matibus nempe per duas facies numerosioribus, paucioribus margines occupanti- bus. Hoc eximie vidi in speciminibus ex California provenientibus, quee alio respectu cum Bangia fusco-purpurea Dillw. convenientia mihi adparuerunt. J. G. Agardh. É ; RR ERA 2 = "+ Species ab Auctoribus desceripte, mihi nullo specimine cognite. i T. BANGIA COMPACTA Zanard. Sagg. et Iconogr. Adriat. tab. LXXX. A. Kite. Tab. Phyc. Vol. III. tab. 27 V. ; . Saxa ad oras Dalmatie minutissimo lanugine investiens, describibur. Ex : « 1conibus, que tantum plantam juvenilem reddere videntur, vix liquet utrum RR speciem sui juris, an alterius formam juvenilem sisteret. Si species propria esset, B. ciliari proximam crederes, at saxicolam. 8. BANGIA COCCINEA Kite. Sp. et Tab. Phyc. Vol. III. tab. 30. IV. Zanardini E Icon. Adriat. Tab. LXXX B. : Z Hab. ad ostia fluminis Kerka in Dalmatia, conchis lapillisque ut vi- detur -adfixa, colore coccineo hec quoque dignoscenda. 9. BANGIA LEJOLISU Denot. mscr. Le Jolis Alg. mar. de Cherbourg n:o 161. — Crouan Flor. Fimist. p. 132 pl. Xr n:o 72. oB. fusco-purpurea Desmaz. pl. erypt. nouv. Ser. n:o 465. ; Hab. in lignis ad littora atlantica Galliee. . An hec cum supra descripta Bangia versicolore conveniret? i 10. B. investiens Zanard; Kite. Sp. et Tab. Plhyc. Vol. III. tab. 28 IT. 'Hab. ad Venetiam in Fuco Sherardi paratitica. / 11. B. ROSEO-PURPUREA & B. COCCINEO-PURPUREA Kiile. I. c. tab. 30. | Hab. ad statuas in Fontana Trevi Rome. = 12. B. ciuaris Fl. Nov. Zel. p. 264 in foliis Zoster&e ad Nov. Zelandiard 5; Lyall. & | SEE 13. B. rAnuGiNosa Fl. Nov. Zel. p. 264. in Chordaria sordida: Colenso. > 14. B. PuULCHELLA Harv. Fl. Tasm. II. p. 342. Hab. ad Tasmaniam. 15. B. suBEQuauis (Colm Archiv fir mikros. Annat. III. p. 32.) "IV. Porphyra. Docuit Thuret (Etud. Phyc. p. 59) plantam infantilem consistere filo sim- | plici, cellulis 5—6 superpositis contexto; eam vero mox postea fieri oblongam” RäNa re aut lanceolatam, cellulasque sub hoc evolutionis stadio per lineas regulares - j longitudinales et transversales esse dispositas. Mihi hunc statum primarium videre non contigit. In iis Porphyrge formis, que in aliis algis nunc numerosa EE v = SR VA SES BIEN HEN LSE OE Ri STA Till Algernes Systematik. : ; 39 prole proveniant, vidi frondem infantilem minutissimam fere globosam (cfr. Tab. II fig. 41), nempe, supra partem quandam basalem decumbentem, eam fieri disco sursum poörrectam, marginibus lateraliter hiantibus involutis; paulo majorem dein magis erectiusculam et fere cucullatim involutam (Il. c. fig. 42), marginibus sursum hiantibus; demum expansam et undulatam, marginibus inferne leviter involutis; et hujus crescendi modi umbilicata basis, quee in plurimis plus minus conspicua adest, indicium quoddam, diutius persistens, forsan censeatur. Num ex -observationibus ita factis concludere liceat, frondem in Porphyra initio ar- ticulatam, mox converti in frondem inflatam, que modo fere Ulvarie et Mo- stromatis laterali rima hiaret anteaquam in frondem planam monostromaticam expanderetur, nescio. In fronde explanata adhuc juvenili et lineari, quam secus longitudinem precipue. inerescere crederes, vidi cellulas directione frondis sepe paulisper longiores quam latas et in lineas longitudinales, sat conspicuas, dispositas; at has lineas neque rectas, neque admodum regulares; line enim nunce composite sunt singulis cellulis superpositis, nuuc geminis invicem adproximatis et paral- lelisy que ex unica longitudinaliter divisa sat evidenter orte adparent; hec paria geminarum, pauciora aut plura, inter simgulas ita introducta ut et supra et infra eadem linea longitudinalis singulis cellulis continuatur. Si ulterius geminate cellul&e pari passu cum singulis multiplicantur, macule ille qguasi insulares oriuntur, quibus line& longitudinales cellularum sepe interrupte con- spiciantur. In lineis vero longitudinalibus sub hoc primo stadio precipue lon- gitudine increscere videntur cellule; et elongate diaphragmate transversali dividuntur, quare dugg superposite sepe quasi binatim juncte guoque obve- niant. Diaphragmata nunc quoque oblique ducta adparent, ita ut cellule alise sursum acuminate & deorsum truncate sint, alie inverso modo disposite. Rarius fere rite rectangulares he conspiciantur. Cellul&e vero maginales, que intra lineam hyalinam anhistam (cutieulam marginalem), latitudine endochro- mata fere &Xquantem, extime disponuntur, jam sub hoc stadio ab interioribus dignoscantur forma rectangulari aut quadratica, velut dispositione paulisper magis regulari. Linea marginalis, his cellulis inchoata, fit sensim latior novis generationibus cellularum, que seriebus parallelis continuantur. Prout planta fit adultior et latior, dispositio cellularum in lineas longiores, rectiusculas aut curvatas, fit magis magisque obsoleta, et cellulze angulatze Vix longiores sunt quam late. Endochromata adhuc homogenea et forsan magis liquida, colorato contentu per totum cellule lumen gque expanso, formam irre- JA SY OA ÅRET KAT LE DAR VA 7 ES ra RA gy AS INET: VERDE FL USVEPIP SE LA EG RANE 8 0 be dm År AN När ANF 'q REN Intl DPS MER 3 3 Å ti Kv ) pla Sö Klf der AC: - NN VS MÖTE RIDE TVN rar AFRNNA Tj J. G. Agardh. | bor Sr ET gulariter angulatam ipsius cellul& servant (cfr. Tab. II fig. 40, 55, 59). E externa, quadam causa contrahuntur ojusmodi endochromata juvenilia, formam induere vidi, quam Kätzing certe speciei (Porph. vermicellifera Tab. Phyc. Vol. XIX tab. 80) characteristieam putavit. Quia cellule angulatee, prout una aut altera directione magis expanduntur, quoque varia directione dividuntur, dispositio per lineas magis magisque evanescit, et cellul& he demum sine ordine conspicuo disposite adpareant. Quod quidem quum de omnibus speciebus sub magis juvenili zsetate observatis valeat, nullam certam speciem designari posse putarem cellulis angulatis irregulariter positis, ut hoc aliquando = assumsisse videntur (cfr. C. FRE Icon. Alg. Eur. sub. tab. XX VIII de sua - Porphyra vulgari). ; År Dum cellule omnes sint juveniles, parietes quibus invicem separantur quo- que omnes tenues conspiciantur. Si autem jure statuerim omnes cellularum divisiones in Ulvaceis eo modo perfici ut gemine filie cellul&e generentur intra eandam ecellulam maternam, cujus lumen implent, cujusque parietes externos crassitie augeant nova membrana, que ipsis pertineat; sequitur, ut cum quaque nova generatione cellularum differentia inter parietes plus minus incrassatos, qui antecedentibus cellularum generationibus formati fuerunt, atque tenues s parietes, recentissimis generationibus creatos, magis magisque conspiciatur. Dig- noscantur hoc modo in fronde adultiore generationes cellularum diverse ipsis distantiis, quibus invicem. separate adpareant; cellule geming nuperrime for- mate magis adproximate videntur quam earum cellule matern&e; et he in- vicem minus separate quam harum cellule avite. Ita fit ut im fronde ad- ultiore Porphyrge generationes plures diverse, et singularum cellule filie, que- que suis antecedentibus maternis incluse, simul compareant. Saltem 3 ejus- modi generationes intra eandem cellulam inclusas numeravi (P. umbilicalis Tab. II. fig. 61) in frondis parte, a facie observata. Ut vero nove celluie incluse sensim grandescunt, lamellule externe, que parietes fuerunt cellularum ante- cedentis generationis quoque in nonnullis speciebus evidentius dissolvuntur, aut potius in gelatinam anhistam convertuntur, quare in his latiora aut augustiora patescunt interstitia cellularum, quasi vias mucosas hyalinas constituentia inter | generationes cellularum, qu&e parietibus adhuc magis persistentibus cohibentur 2 (cfr. Tab. II fig. 61, 65 ete.). Sunt alie species, in quibus cellularum parietes FR quasi lineis evidentius exsculptis indicantur (cfr. Tab. II fig. 49, 68 etc.). | Quoque in ipsa forma endochromatis, a facie conspecti, quedam differentia cernitur, prout partes sint pauciores aut plures: ubi bin&e partes singulis ad- FUKT ESR d 4 SR Se SMA NT PER RE ra WAR BRT I A LIEN AR 3 Till Algernes Systematik. 41 paret forma hemispheerica, et he limitantur una facie plana et altera convexa; ubi quatern&e partes singulis fit forma hemispherii dimidii, et he limitantur duobus lateribus planis et tertio convexo, qualiter hoc normale in spherospora cruciatim divisa Floridearum jamdudum cognovimus. Que autem omnia de- scribere conatus sum qualia in fronde adultiore, a facie conspecta, adpareant; quum vero in plurimis speciebus endochromata quoque verticali directione ul- terius dividuntur, facilius pateat partium numerum supra descriptum ulterius multiplicatum fieri. Revera. si frondis transversaliter secte segmentum satis tenue sub diversis evolutionis stadiis observatur, cellularum constituentium diversitates detegantuar analog&e is, quas in planta a facie visa describere molitus sum. In fronde juvenili cellul& adparent (secus longitudinem segmenti) directione tangentis longiores aut &eque longe ac directione verticali inter paginas expanduntur (h. e. adparent rectangulares aut quadratice (P. sericea Tab. II fig. 40 t, P. purpurea Il. e. fig. 61 t). Sub paulo posteriore stadio, et deinde semper, fiunt direcetione paginas versus verticali elongate, et quo evidentius post iteratas divisiones endochromata a facie adpareant bi-quaternatim juncta, diametro sin-- gulis minori, eo longiora directione paginas versus verticali plerumque obve- niant, ita ut suo diametro sepe sint 2:plo 4:plo longiora (l. c. fig. 49 t, 51t, 681). Endochromata ita verticaliter elongata subdividuntur divisionibus cum utraque pagina parallelis, spheerosporas Floridearum zonatim divisas et forma et divisionis modo ita referentia; pro diversitate autem specierum hoc fit modo paulisper diverso, quod igitur hoc loco paulo accuratius describere, e re esse judicavi. : In omnibus speciebus normale videtur endochromata verticaliter elongata ocius tardiusve transversali divisione in duas partes secedere, que vero in nonnullis adproximate permanent, in alls invicem separantur spatio evidentiori hyalino (strato mucoso); quin immo in nonnullis partes ita divise separantur dissepimento satis conspicuo (P. umbilicalis ete.). In is speciebus, quarum endochromata verticaliter elongata in duas partes evidentius separatas secedunt, frondem distromaticam dixi (Tab. II. fig. 61t, 65—66, 68t, 69—70); in als, quarum partes endochromatis invicem ita coheerent, ut unum corpusculum ver- ticale efficere videantur, frondem monostromaticam nominavi (Tab. II. fig. 441, 45, 49, 50). In speciebus tum monostromaticis, tum distromaticis postea novee divisiones endochromatis cum pagina parallel&e sequuntur; primum nimirum in geminas, dein $sepius, repetita harum divisione, in partes quaternas. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 6 pA få FRIES sr At IR 3 = > 7 CRT TR al Få ANA ; svd | i Z Ac ÅR ER SA RS & POR Er Ne ALE SE A TS | J. G. Agardh. | RR In juvenili planta membrane cellularum, que utramque paginam spectant, a tenues videntur et vix crassiores quam laterales, quibus cellul&e vicinge IDE vicem adproximantur. In multis vero speciebus, quarum frondes sub posteriore etate fiunt conspicue incrassate, et exsiccatione fere cartilaginege dicende, mem- bran&e cellularum, utramque paginam spectantes, demum valde inerassate ad- parent; quin immo in nonnullis (P. miniata (tab. IT. fig. 46 t), P. nobilis (tab. IT. fig. 49 t, 50) endochromata, in medio inter utramque superficiem sita, utrin- que zona hyalina cuticulari, fere ipsos latitudine equante, sunt demum inclusa. Hujus cuticule partem externam, admodum firmam, quasi in membranam co- herentem vidi; interiorem zonam, contra, magis gelatimosam et aquam avi- dissime bibentem, quo fit ut hec, aqua introducta, in magnam expandatur molem. Facto igitur segmento frondis tenuiore sepius observavi utramque paginalem superficiem frondis quasi sese retorquentem a parte media (Tab. II. fig. 50), que in planum fere rectum expansa permanet, endochromatibus plurimis hane partem mediam constituentibus, alis nunc sequentibus alteruteram superficiem recurvatam, cui uno apice adhuc firmius adheereant "). Interiorem et exterio- rem cuticul&e partem non nisi substantia diversam esse puto; nec limitem quen- dam distinetum vidi, quo exterior pars ab interiore separetur; neque igitur mihi visum est jure distingui inter membranam cellularum communem exterio- / rem crassam et cuticulam tenuem externam, ut hoc descripsit et pinxit Janc- | zewski (Ann. Sc. Nat. 1873 p. 242 pl. XIX fig. 5, 13, I7 cet.) Sub ultimo evolutionis stadio endochromata novas subeunt divisiones, de quibus certius statuere licet eadem fieri ut fructificationis organa propria demum oriantur. Jam supra indicavi endochromata ultimee generationis, que a facie observata per tetrades disposita videntur, revera quoque esse verticaliter sub- divisa, saltem bis repetita divisione; contentum igitur unius ejusdemque cellulae = saltem 16 partibus, per zonas 4 inter utramque paginam superpositis constare. ; | FR +) Observanti quomodo cuticula solidescens in Prasiola ad sporidia expellenda conferat, mihi vix dubium adparuit cuticulam in Porphyra, demum sepius validam, et externe firmam, at interiore parte avide aquam bibente facilius in gelatinam solutam et mole maximopere = SR auctam, eximium prebere debere instrumentum, quo organa fructificationis matura e suis | claustris liberentur. Ob eandem in substantia cuticule (exterioris et interioris) diversitatem fieri putarem ut endochromata, sive integra sive in partes divisa, in parte quadam frondis sub microscopio observata ssepe adpareant libera, quin immo rapido cursu properantia versus certum quoddam punetum, quo loco demum tranquilla permanent. Ita quogue in filo Gonio- trichi (apice rupto) endochromata articulorum vidi ab ima parte frondis longa serie sursum ÅR - propulsa. 2 Till Algernes Systematik. 43 Ut he omnes partes generantur singularum in geminas partes divisione, ita quoque sequentes bis aut pluries repetita divisione in geminas oriri putarem; sed has quoque divisiones ita sibi proximas succedere, ut partes quadrigeminee simul nat&e adpareant. In speciebus nonnullis monostromaticis, quarum en- dochromatis partes ante ultimam divisionem sepe 16 intra eandem cellulam numerantur (Tab. IT fig. 461), harum divisione in 4 saltem partes novas, globulis minutos constitutas ") 64 generari patet; in aliis speciebus, quarum divisiones sint plures, numerum certum globulorum &gre numerare licet. Cel- lule pregnantes, a facie frondis observate, nunc offerunt globulos sat regula- riter cruciatim juxta-positos; et in his (P. mimata Il. c. fig. 46 f) series 4, paginas versus verticales sat distinctas formantes, adparent; in aliis cellulae pregnantes a facie vise, globulos minus regulariter dispositos, et quasi totum lumen cellul& occupantes, observavi. Sectione transversali frondis globuli sem- per mihi adparuerunt in glomerulos, gelatina cohibitos, conjuncti, quos nomine Antheridiorum designarunt nonnulli. Glomeruli nondum omnino maturi arc- tius cohibentur (I. c. fig. 52 t); omnino maturi, aqua intra cellulam introducta, omni directione tument, et globuli invicem secedunt (!. c. fig. 54 fig. 69—70), zonas verticaliter superpositas formantes, in quibus singulis globulos 4 crucia- tim dispositos nunc numerare putavi (1 ec. fig. 70). In fronde monostromatica transversaliter secta glomeruli quoque unica serie juxtapositee obveniunt (Zl. c. fig. 50); in distromatiecis vero duas (inter paginas) series plus minus evidenter distinctas (l. c. fig. 65—66, 69—70) dignoscere licet. In diversis speciebus sunt glomeruli quoque quoad formam diversi; in nonnullis rotundati et verticaliter parum longiores quam lati (Il. c. fig. 50, 64); in aliis verticaliter elongati et magis cylindracei (l!. c. fig. 69—70); nunc, utroque apice evidentius attenuati, sunt oblongi aut ovales. Intra glomerulum nunce quasi plures series verticales juxtapositos dignoscere licet, in quibus singulis quasi articulatim secedunt partes, que demum in globulos quaternatos et cruciatos solvantur; nunc, contra, omnes ita coalitos vidi (P. nobilis) ut nullum certum ordinem detegere valuerim. Supra indicatum fuit marginales cellulas jam in planta juvenili et dispo- sitione in lineam magis conspicuam, et sua forma (adparenter) rectangulari ab 7”) Quia de natura horum globulorum aliter judico quam plures alii, qui organa ma- scula (Antherozoidia) considerarunt, nomine certam functionem indicante, eosdem designare forsan non debuissem. Ut autem ex sequentibas pateat, sporidia in his agnoscere propensus sum, quare hoc nomine (infra) eosdem quogue denominavi. 44 ie Agardh. FM a a 0 2 k ör RN AN interioribus paulisper differre. Cellule marginales, sensim multiplicate et — pluribus seriebus disposite, primum maturescere videntur in parte superiore an frondis. Nimirum in eadem fronde, cujus cellulas in parte inferiore et in- = teriore adhuc angulatas et sine ordine evidenti dispositas (nondum in tetrades [ bene conspicuas conjunctas) vidi, superiores secus marginem jam glomerulis sporidiorum - pregnantes observavi. Marginis pars fertilis magis magisque ex- panditur, tum longitudinaliter secus partes inferiores, tum introrsum ad cellulas = — que primum maturescentibus sint proxime, totam demum frondem superiorem = margine plus minus lato, dilutius colorato, demum fere hyalino, cingens. Cel- - lule ita maturescentes plerumque sunt contigus, nunc vero inter jam maturas SS sparse obveniunt minus evolute aut singule, aut minus numerose in maculas | collecte; rarius macule fertilium inchoantur inter numerosiores minus evolutas. = 258 Ut magis magisque introrsum procedit maturescentium ordo, fertilis regio ple- rumque fit latior, ita ut marginem fertilem usque pollicem latum nunce viderim. = Parte fertili marginis majore aut minore omnino evacuata, laminam hyalinam £ superstitem sensim dissolutam fieri, sine dubio assumere licet; nec mihi in "dubium vocandum videtur proximam frondis partem easdem subire evolutionis mutationes, donec tota frons sensim sensimque hoc modo in regiones fertiles transmutata fuerit. Unam aut alteram laciniam vegetam et gradus priores — evolutionis adhuc perficientem inter alias maturescentes obvenire posse, specimina JA docent. Novas igitur partes periphericas, suo ordine quasque fructiferas demum- = que emortuas, ab inferiore. et centrali fronde adhuc increscente sensim sensim- = que excrescere, donec tota planta suam evolutionem perfecerit, facilius assu- merem. fe 2 Ex iis, que ipse observavi, structuram in Porphyra supra describere cona- - tus sum; sequitur ex his endochromata non tantum in fronde a facie visa qua- ternatim juncta obyenire, sed eadem etiam in fronde transversim secta adparere - quadridivisa. Preterea autem tetrades, que a facie observantur, sunt nunce gemine, nunc terne et quaterne intra cellulam matrem adhuc persistentem sepius incluse. Mihi insuper ex tota serie observationum judicanti omnino certum videtur paucas tantum ejusmodi divisiones simul observari posse, quia pari passu cum novis generationibus, divisione ortis, parietes cellularum, qui. antecedentes generationes complectebantur, dissolvuntur aut potius in gelatinam anhistam (cuticularem) convertuntur. Quibus omnibus concludere ausus sum - quaternariam dispositionem endochromatum in Porphyra potius indicare cre scendi analogiam cum Prasiola, Tetraspora, Palmella, Monostromatis, Ilee et RES JE TÅ mr - ” - 4 od Ma at SAT hen - ; jd v ju Pr Till Algernes Systematik. 45 Enteromorphe sp., quam fructificeationis quandam analogiam cum Florideis. In Prasiola, cujus tetrades summa regularitate juxta-positee permanent, totam hanc evolutionem quasi oculis sequi liceat; in Porphyra fit paulo minus con- spicua quia et cellul&e primarie et secundarie sunt minus regulariter dispositee, quare quoque genealogia cellularum obsolescit. Qui ali recentiori tempore de structura Porphyre scripserunt, aliter om- nino structuram explicant. Nulla, si quid video, ratione habita generationum, que antea fuerunt aut que postea insequerentur, cellulam, qualem ipso obser- vationis momento viderunt quadridivisam, cum spheerospora Floridearum ana- logam statuerunt, partesque endochromatis quadridivisas sporas adpellarunt; et hac, ni fallor, potissimum ducti comparatione, Porphyram Florideis referendam esse urgent. Divisionem quaternariam endochromatis, quam frons adultior a facie conspecta fere semper monstrat, non incrementi, sed fructificationis pheno- menon consequenter quoque docent. Ut hoc modo naturam spherospore cellulis quadridivisis Porphyre vindicare licuerit, porro quoque statuunt divisiones sub- sequentes, quibus verticaliter dividuntur endochromata, quoad partem in cellulis proprii generis perfici, et globulorum glomerulos, supra a me descriptos, con- tituere organa propria, nimirum antheridia, quorum antherozois (que a nonnullis mobilia, ab aliis immobilia dicuntur) demum foecundarentur spore. Sed de his omnibus alii alio modo naturam interpretati sunt. ä Kätzing, qui (1843) in Phycologia generali p. 382 Porphyrearum quandam instituit familiam, cui Porphyra, Hildenbrandtia & Peyssonellia adnumeratur, in diagnosi Familie ”tetrachocarpia quadrigemina” ei tribuit, charactere familiee evidentissime a Hildenbrandtia et Peyssonellia mutuato; de ipsa Porphyra dixit fructus esse non satis notos, frondem vero ex ”cellulis quaternatim ordi- natis compositam.” In Speciebus Algarum (1849) p. 691, opere Derbesii et Solieri quod 1847 adparuit forsan inductus, Porphyrge characterem tribuit: cel- lulas omnes quaternatas in tetrachocarpia transmutari. Derbes et Solier in partibus endochromatis, que in diversis cellulis adspectum diversum offerre ob- servaverant, tum organa mascula in nonnullis cellulis, tum foeminea in alis, dignoscere putarunt: illa jam intra cellulas magis quam alia subdivisa et vix colorata, demum claustris lIberata, ulterius solverentur in corpuscula rotundata, que motu predita et appendice fagelliformi munita se rarius vidisse dixe- runt; hec majora primum in duas, demum in quaternas partes, quas nomine spore designarunt, divisa observarunt. Mascula organa (antherozoidia) sporas - intrare statuunt, licet ipsum conjuncetionis modum videre iis non contigerit. In 3 Kajen FNS t y TUSAN ME JT SAR . ; SAR FP sår ra 46 J. G. Agardh. ' F far - j Ar 3 | | opusculo peculiari structuram Porphyre dein uberius exposuit Janczewski (Ann. Sc. Nat. 1873 p. 241 tab. XVII). De Porph. leucosticta (quam fere nulla structure differentia a. P. lacimata diversam dixit) hec habet: La partie végé- tative de la fronde, qui ma encore subi aucune transformation, est toujours monostromatique — — å la maturité de la plante tout le bord de la fronde i se transforme en spores et en antheridies. Le tissu sporogåéne est composé de spores en groupe de 8, que je nommerai octospores — — chaque cellule végé- tative donne naissance å une octospore, c'est å dire å un groupe de 8 spores disposees par quatre en deux étages (1. c. p. 242 & 243). In opere splen- didissimo posthumo Thuretii (Ftud. Phyc. p. 59 tab. XXT) de P. laciniata hec video: ”La fronde adulte et stérile est composée d'une seule couche de cellules. — — Pour se changer en spores on eu anthéridies les cellules végé- tatives se coupent d'abord dans le sens transversal, et la fronde devient diplo- stromatique comme dans les Ulves; puis chaque moitié se divise å son tour. Suivant que les cellules végétatives sont plus ou moins volumineuses au mo- ment ou la division commence, le nombre des corps reproducteurs, auquels elles donnent naissance, varie dans des notables proportions. Ainsi, pour les spores, ce nombre est reduit å 4 ou å 2 dans les cellules les plus étroites. II est de 8 dans les cellules ordinaires (l. c. p. 60Y". — Heec de ortu sporarum; de antheridiis sequentia afferre placet: ”La cellule végétative donnant naissance å une antheridie — — se divise parallelement å la surface de la fronde, tandis' que les deux nouvelles cellules se partagent par des cloissons cruciales comme dans les octospores. Des ce moment Vantheridie devient plus compliquée; ses cellules se divisent parallelement å la surface pour la deuxieme fois et V'an- theridie est deja composée de 16 cellules disposées en quatre étages. Emnfin des cloissons cruciales viennent terminer la segmentation de -antheridie, qui å P'état adulte se trouve constituée de 64 cellules disposées toujours eu 4 étages” — — La derniere division fait souvent defaut, et alors, vue en dessus, Panthe- ridie parait composée de 8 cellules seulement, ou en realité de 32” Janez. I. c. p. 245. De antheridiis his verbis utitur Thuret: La division s'arréte plus tot - pour les spores et se prolonge davantage pour les antheridies; mais il ny a pas de difference fondamentale dans le procedé. On en a la preuve dans les cas anormaux deja mentionnés par M. Janczewski (!. c. p. 247), ou le contenu d'une méme cellule primitive se change, partie en spores, partie en corpuscules males” (l. c. p. 60). ; | Till Algernas Systematik. 47 Cuicumque, ita datas distinctiones organorum sine preoceupatione animi judieanti, vix non adparebit incertum utrum sint organa functionibus distineta, an ejusdem organi stadia evolutionis diversa, que modo supra allato dignoscere voluerunt. Nemini certe contigit evolutionem sequi unius-ejusdemque cellule, ita ut ei contendere liceat unam cellulam, quam sporis sic dietis bene evolutis pregnantem hodie viderit, cras non fore transformatam in cellulam antheridii- feram. Ut in fronde juvenili cellule angulate et adparenter inordinate admo- dum diverse adpareant a cellulis quaternatis adultioris frondis, ita cellulze, quas sporiferas judicarunt, adspectu certe non parum differant ab is, quas an- theridiiferas dixerunt; et ita distinguere 18 licuit inter frondis telam quandam antheridiigenam et alteram sporigenam. Si vero liidem auctores, qui organa illa mascula et foeminea in diversis cellulis contenta voluerunt, ipsi agnoscunt se vidisse unam partem unius ejusdemque cellul& in sporas, alteram in cor- puscula mascula mutatam, nonne patet non bene licere loqui de tela propria sporigena, que ab antheridiigena esset diversa. Si porro iidem, qui in divisionibus aut paucioribus aut pluries repetitis unicam evolutionis differentiam inter organa diversa assumserunt, ipsi agnoscunt numerum divisionum, qgu&e ad eadem organa generanda perficiantur, quogue variare, ita ut cellulam sporiferam, quam normaliter- 8 partes continere sta- tuerunt, nunc una deficiente divisione tantum 4, nunc divisione supernumeraria usque 16 fovere docuerunt (Jancg. I. c. p. 243); in cellula autem antheridiifera partes, que essent normaliter 64, deficiente ultima divisione nunc ad 32 re- ductas obvenire; nescio sane an differenti&e divisionis, que hoc modo restarent, ejusmodi -essent ut his natura diversa organorum probata videretur. His accedit ipsum divisionum numerum, quem intra allatos limites variare 1psi concedunt, modo, me judice, omnino arbitrario definitum fuisse; ita de cellulis sporigenis ultimas tantum divisiones respexerunt, et hoc modo analogiam quandam cum spherospora Floridearum his cellulis tribuere licuit; de cellulis antheridiiferis vero dicere opportet numerum partium, in quibus demum dividerentur, neuti- gquam omnibus speciebus eundem mihi adparuisse; observavi formas in quibus singuli glomeruli globulis multo paucioribus (forsan tantum 16) constare ad- paruerunt, alias contra in quibus usque 256 numerare credidi, alias demum in quibus globuli plurimi ita congesti ut de numero judicare non licuerit. Expressis verbis (1. c.) dixit Thuret suas observationes, jam ante viginti annos factas, cum 1lis quas anno 1873 fecit publici juris Janczewski (1. ec.) ita ad unguem congruere, ut hujus observationes tabula a Thuretio data optime JE GEA gardh: MNNgeE 3 ; HERA ERAN SING illustrarentur. Ita his consentientibus summam quoque dari debere auctorita- tem, sequeretur. At jam ex verbis auctorum supra allatis patet quasdam esse PES . . . . . . . . Kd E SÅ in eorum observationibus diversitates; et accuratius comparanti alix adpareant. Sporas, quas nulla membrana cinctas dixit, Janezewski motu amoeboideo formam mutantes statuit; immobiles tantum observavit Thuret. Plurimas sporas, sive antheridiorurs corpusculis mixtas, sive ab iisdem separatas, non germinantes Sc ee observavit Thuret; nunc vero sub iisdem conditionibus nonnullas germinationem inchoantes, non vero ita perficientes ut in plantulis sub cultura educatis imdi- vidua, qualia ad littus obveniant, recognoscere liceret. Derbes et Solier anthe- 2 i ridiorum corpuscula et motu pradita observaverant, et antherozoidia sporis IAS ; a troducta jam dudum statuerant; observante vero Koschtzug erupta novam sub- SR irent divisionem antea quam in antherozoidia ovoidea mobilia solverentur; his = superficiei spore adnatis germinatio induceretur. Eadem vero corpuscula immo- bilia statuit Thuret, ut Reinke idem docuit de organis Bangie, que analoga é plerumque considerantur. MHic denique foecundationem perfici putavit ope pro- RS longationis cujusdam ipsius spore, quam cum adparatu illo Trichogynes quo- dammodo analogam assumere videtur. Derbes et Solier nullam mentionem de peculiari hoc adparatu fecerunt; et sporas plurimas non foecundatas tamen = germinare docuit Bornet; sunt insuper qui monuerunt sporarum foecundatio- - Se nem, quge nullo intercedente adparatu trichogynico perficeretur, potius diver- sitatem quam analogiam cum Florideis probare. — Si hoc modo Observatores plus minus dissentiunt fere in is omnibus, ex quibus de natura organorum FÅ SS : | quid concludere ipsi voluerunt, satis patet, ut mihi videtur, nullis certis obser- | > — vationibus hodie de hace re dijudicari posse. SAR SE stincta mascula et foeminea plerumque assumserunt auctores, potius sane in his - evolutionis stadia diversa agnoscere propensus essem, quam organa quoad na- turam diversa. Raro et forsan numquam in eodem segmento transversali omnia evolutionis stadia diversa in diversis cellulis preesentia observare liceat, sed ex , = ls, que sibi proxime succedunt, nonnulla stadia plerumque simul in diversis cellulis agnoscere sepe putavi; ita in lisdem segmentis nunc alia endochromata indivisa simul cum alis in duas partes verticaliter superpositas secedentibus; z endochromata verticaliter elongata alia in 2, alia in 4 partes zonatim sub- ; RE divisa; ubi in nonnullis cellulis partes indivise fuerunt 16 (nempe endochro- = 5 mata 4 parallela verticaliter posita, singulis zonatim quadridivisis) in alis partes angulate duplo numerosiores; ubi cellulge nonnulle partibus his angula- Till Algernes Systematik. 49 tis. farctee obveniunt, alie magis abeant in glomerulos gelatina subsoluta tumen- tes, in quibus nunc dispositionem articulatam. agnoscere licet, singulis articulis globulos rotundatos foventibus. Quomodo in hac evolutionis serie inter partes primum formatas, quas sporas nuncuparunt, et posteriores, quas antherozoidia considerarunt, limites certi ducerentur, equidem vix videam. At dixerit quispiam, si quoque originis modo difficilius dignoscerentur organa dicta, constat tamen, ut observationibus probatum fuit, eadem probe evoluta funcetionibus differre. Sporas germinantes viderunt plures, et anthero- zoidia motu predita demum sporis introducta fuisse contendunt ali. Dolendum vero est observatores invicem quam maxime dissentire tum de proprio agendi modo organorum, tum in is fere omnibus, quibus ea desceribere voluerunt, que singulis peculiariter pertinerent. — ut hoc jam supra indicavi et suo loco quo- que monuit Bornet. Mihi quidem, ubicumque dijudicare opportet inter obser- vationes, que in contraria tendunt, regula videtur potius fidem habendam esse lis, que factum gquoddam argumentis positivis demonstrant, quam aliis que idem negativis infringere tendunt; et hoc mihi precipue valere videtur quum observa- tiones motum quendam spectant, quem tantum sub certis faventibus conditioni- bus provenire novimus. Si igitur Derbes et Solier dixerunt globulos (anthero- zoidia) Porphyre in aqua dispersos sepius motum spontaneum non offerre, nonnullos vero sat conspicue mobiles se vidisse, quos appendice flagelliformi posteriore munitos quoque observare contigit; de iisdem vero organis Bangie — que quoad naturam identica facilius cerederes — apertis verbis statuerunt ea Vivi- dissime moveri motu illo interrupto et trepidante quem aliquando in sporidiis, sepius in antherozoidiis observaverant; eadem nunc a forma globulosa in ovoi- deam mutari et appendice -posteriore flagelliformi, quem tamen aliquando an- teriorem quoque viderunt, munita esse; puto quidem his omnibus fidem potius habendam esse quame- iis qui motum denegant, quem tantum faventibus condi- tionibus obvenire, satis superque aliarum Algarum exemplis certius constat. His vero ita positis, restat dijudicare utrum organa mobilia sint sporidia, initio motu predita, demum ipsa germinantia, an essent antherozoidia, quibus functiones sint organa alterius generis foecundare. Quod ad dijudicandum me nullas proprias observationes afferre posse, doleo. Si his organis nomen et functiones sporidii tribuerim, hoc tantum eo nititur, quod Porphyram, — quam quoad structuram frondis potissimum cum Ulvaceis quibusdam congruentem video — etiam alio respectu cum his congruere suspicatus sum. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. id J. G. Agardh. a Quod attinet sporas, has germinantes se vidisse dicunt et Janczewski et = Thuret. Utrumque vero tantum prima germinationis conamina observasse patet; Janczewski, qui in sporis eruptis mutationem quendam formse observaverat (motum iisdem tribuit, qualem Amoebis characteristicum statuerunt) sea CN modo germinationem descripsit: Les spores une fois parvenues å Vétat de repos, adoptent la forme sphérique, se revétent d'une membrane de cellulose, et finissent par germer. La spore engendre une excroissance, qui g'allonge en = : un tube, dans lequel passe généralement le nucleus avec la chromule et la plus: FE = . grande partie du protoplasma, tandis que dans son contenu apparait une grande vacuole centrale ou bien plusieurs petites. Jai vu quelque fois des Pr isolées germer sur place, c'est å dire dans les mailles du réseau lui méme, mais rear il ne m'a été donné de suivre.le developpement ulterieur den! ; germes.” Thuret neque mutationem forms (motum amoebiformem) vidit, neque de trangeitu endochromatis in protuberantiam radicularem loquitur, sed potius ex — iconibus adparet ipsam sporam fieri endochromatis partibus magis magisque re- — farctam ; radiculas observavit in vitro objectifero longe lateque protrusas. Ne- SE que de sporis intra cellulas germinantibus loguitur Thuret. In paucis li, que ita de germinatione dixerunt, haud insignem esse congruentiam, observationes accuratius comparanti facilius patebit. Ab utrogue observatore dicitur sporas, quas antea membrana destitutas observaverant, inchoante germinatione fieri ö membrana cellulosa cinctas, quod magni momenti facilius quis crederet, quum i ejusmodi membranam seepe indicium foecundationis peracte considerarunt phy- siologi, et foecundationem quandam in Porphyra et Bangia obvenire sepe vVo- 3 luerunt recentiores. Quid vero, si sporge intra ipsas cellulas matres germinan- - tes observantur, ut hoc statuit Jancezewski? Num has sporas quoque membrana SR propria cinctas credere fas sit, et ad has quoque organa foecundantia per cuti- culam (sepe validam) introducta fuisse assumeretur? Me quoque hujus intra - ipsas cellulas obvenientis germinationis indicia quedam vidisse confiteor, at non - sporas (h. e. endochromatis divisi partes singulas) sed endochromata integra qualia obveniunt verticaliter elongata inter paginas extensa, utrinque appen- : dicibus quibusdam emissis adparenter radicantia (in P. leucosticta Tab. TI fig. 58). Quod vero si ita sit, patet naturam spore partibus ita dictis vix ViN e dicari posse germinatione observata. Mihi quoque rem alio modo explicare conatus sum (conferas que supra de Bangia hoc respectu dicere ausus sum). In Porphyra, velut in Bangia, obtinet cellulas infimas frondis, et ni fallor = potissimum eas, quibus area illa infima umbilicalis constituitur, suo modo ad- Till Algernes Systematik. AN paratum quendam radicalem emittere. Ab infima nimirum regione cellule, que alteruteram paginam spectat, excrescit filum elongatum, ipsis multo tenuius, quod intra exteriorem membranaceam partem in cuticula magis gelatinosa de- scendit. Fila radicalia ex superioribus cellulis descendentia, extra inferiores cellulas hoc modo quasi stratum proprium filorum efficiunt. Jam in fronde ad- modum juvenili Porphyre coccine& eadem inchoantia vidi (Tab. II fig. 42); et in adultioribus frondibus, cuticula valida sepe instructis, stratum filorum radicantium quoque validum in utroque latere paginali observare liceat. Quo magis in parte infima frondis fila magis evoluta obveniunt, ipse cellule sensim diminuantur, et stratum cellularum, quod intra fila medium obveniret, pauciori- bus constat cellulis magisque inordinatis, donec in ima parte h&e quoque evanes- cere videntur (Tab. IT fig. 47). Hec fila radicantia Porphyre mihi semper SSR inarticulata obvenerunt (l. c. fig. 48), et, ni fallor, orta prolongatione intimee membrane, qua cellulam generatricem eo tempore inclusam fuisse crederes. In Ulvis distromaticis, in quibus consimilia fila radicantia adsunt, eadem non : extra cellulas, sed in spatio intercellulari- inter utrumque stratum paginale des- | cendunt intermedia; et in his quoque prolongatione cellularum paginalium oriri videntur; at ex. his dein nunc separantur, pariete formato, et denique quasi stratum proprium efficiunt. Cum his filis decurrentibus Ulvacearum tum ea analoga finxi, qu&e in multis Florideis articulätis intra cuticulam filorum decurrentia observavi, tum alia intra frondem magis compositam obvia, que fila hypheformia nominavi- (cfr. Morph. Florid. p. 27 et 128). In Entero- morphe speciebus quandoguidem observavi eundem adparatum radicalem ad basem ramorum. Nonne conjicere liceret conamina germinationis(?) consimilia obvenire posse in Bangia et Porphyra, si ad prolificationes emittendas frondes quandoquidem tenderent (quod tamen in Porphyra me numquam vidisse con- fiteor). Endochromata cellularum in fronde adultiore" utrague directione iterum iterumque 2—4-natim subdivisa fieri, supra statui. Quo vero modo he divi- siones peraguntur non g&eque certum mihi videtur. Facta transversali sectione frondis, endochromata verticaliter (paginas versus) elongata, alia integra, alia divisione cum paginis parallela in 2—4 partes, aut contiguas aut eviden- tiori spatio hyalino sejunctas, subdivisa facilius observantur. Endochromata autem hec, verticaliter elongata, divisionibus paginas versus verticalibus sub- divisa fieri evidenter me vidisse, vix contendere audeam. Per paria aut qua- terna nunc admodum adproximata, nunc evidentiori spatio hyalino sejuncta, a IR 3 / NE FA - 3 AN SR DR ar RA ÄRR RR Se 20 Li fdr, (43 | | SK | ARNE RASAR Lf Ari od BIT a NS Ör UT , pa / El UR re Pr KR SRA Pg SYNA | - s L 52 TGN Sardh. | Re seepius observantur, quin immo aliquando apicibus leviter quasi emarginatis eadem instructa vidi, nusquam vero in his lineam separationis verticaliter ductam observare mihi contigit. Janezewski in fig. 2 iconis date endochroma vieinis duplo fere latius et nucleo duplici intructum pinxit, linea separationis quoque indicata; quibus ommnibus indicari videtur divisiones fieri verticali facta endochromatis divisione. - Neque ex descriptione ab ipso data, nec ex iis, que de hac re dixit Thuret, aliud conceludere auderem. Ex lis vero, que in nonnullis observavi, hanc divisionem alio quoque modo fieri posse, forsan suspicari liceret. Sectione nimirum facta transversali frondis, in multis speciebus vidi endochro- mata, nonnulla elongata et integra, alia in duas partes divisione transversali divisa; has partes, que sepius apicibus, quibus invicem adproximantur, sunt - truncate, sparsim vidi attenuatas et prolongatas (tab. TI fig. 51t, 681), et his apicibus prolongatis lateraliter juxta positas, nec invicem obvias. Quibus observatis suspicari liceret ' partes ulterius exerescentes demum fieri parallelas, apicemque, initio attenuatum, demum alteri obtuso-truncato consimilem. Quod si verum esset, sequeretur endochromata non divisionibus paginas versus ver- ticalibus, sed separationis linea cum paginis parallela feri bipartita, et utraque parte excrescente, gemina endochromata nova oriri invicem parallela. Patet dis- positionem bi-quaternariam, a facie observatam, hoc modo explicari posse eeque : bene ac altero divisionis modo fieret conspicuam. TIpsas cellulas, endochromata continentes, alio modo oriri posse cum his neutiquam denegare volui; parietes cellularum, quibus lateraliter invicem separantur, plerumque ita mucosi mihi adparuerunt ut distinctis lineis eosdem per totam longitudinem dignoscere &egre liceat. Adhuc difficilius dicitur quomodo hi revera formentur. Neegeli (Neuer. Alg. Syst. p. 140) de his cellulis dixit. Die Zellen sind anfänglich viereckig und bloss durch schmale Wände getrennt; spätherhin wird von den Zellen be- trächlich viel Gallerte gebildet, so dass dieselben nun rundlich oder ellipsoi- disch werden und lose in der Gallerte liegen, beim Schnitte auch leicht heraus- fallen. An diesen freigewordenen Zellen erkennt man eine zehr zarte Mem- bran. — — Die Membran, welche die herausfallenden Zellen von Porphyra besitzen, ist gallerartig und iberzieht die Schleimschicht. — — Que quidem cum ls, quae ipse vidi, sat bene convenire videntur. Ips&e vero partes, quas- Negeli cellulas in gelatina liberas et facilius elabentes nominavit, supra en- dochromata dixi, que nimirum sacculo primordiali ecincta finxi; et eodem - modo suas cellulas elabentes intelligere videtur Neegeli. Idem, si verba ejus rite interpretatus sim, neque has cellulas elabentes, neque alias earum partes é ” Ve AN NT = FRA Till Algernes Systematik. d0 sporas judicavit, aut organa propagationis proprii cujusdam generis; sed omnes divisione ortas partes stadia evolutionis consideravit, quibus factis ultimi pro- venirent globuli illi minuti, quos organa mascula sistere statuerunt plurimi recentiores, qui vero mihi adparuerunt cum sporidiis Ulvacearum potisstimum analogi. Inter sporas sic dietas Auctorum et organa, que antherozo'dia considera- runt, eam quoque differentiam existere statuerunt, ut heec aut colore multo dilutiore aut fere nullo instructa dixerimt. Mihi quidem quoque visum est en- dochromata sub primis factis divisionibus colore multo magis saturato instructa esse, et hunc colorem persistere vix mutatum, donec sectione transversali en- dochromata singula adparent in partes verticaliter superpostitas 4 (in mono- stromaticis), aut 8 (in distromaticis) subdivisa. Sub divisionibus autem deinde sequentibus, quibus geometrica fere progressione multiplo numerosiores gene- rantur partes, he mihi obvenerunt cum quaque nova generatione dilutius colo- rate, donec ultime revera parum colorate adparuerunt. Quod vero statuerunt, reagentiis adhibitis colorem alio modo mutari in sporis quam in anthero- z0oidiis, hoc an sub omni tempore valeat dubito. Equidem adposito OChl. Z. Jodio vidi endochromata quaternata fere sulphureum colorem magis saturatum assumere; sporidia autem sparsa multo dilutiorem; ubi vero sporidia aggregata simul observantur numerosa, colorem his agnovi fere eque saturatum ac in en- dochromatibus parum subdivisis. Ex iis, que supra attuli, sequi putarem non tantum totam frondis structu- ram fere in omnibus et singulis ex una parte cum” Bangia, ex altera cum pluribus Ulvaceis virescentibus quam maxime convemire; quod fructificationem vero attimet, vix ulle observationes huc usque publici juris facte mihi ad- paruerunt, quibus demonstratum puto Porphyram et Bangiam ab Ulvaceis lon- gius recedere. -Si recentioribus plurimis placuit Porphyram & Bangiam Flori- deis referre, multo potius de his dicerem quod Thuret de is Algologis, qui easdem plantas ad Ulvaceas retulerunt: ”qu'on tient plus compte d'une grossiere ressemblance d'aspect que des characters fournis par F'organisation.” In Flori- deis organa triplicis generis obvenire hodie omnibus est cognitum. Si quoque organa, que antheridia in Porphyra nominarunt, cum antheridiis Floridearum analoga censeantur; si qguoque organa quaternata, que sporas constituere ju- dicarunt, cum spherospora Floridearum jure quodam comparata existimemus, nonne patet hoc modo nulla restare in Porphyra et Bangia organa, que cum fructu capsulari Floridearum identica assumere liceret; nec conatum quendam J. G. Agardh. h&ec organa in Porphyra aut Bangia demonstrare, hucusque factum fuisse scio. Que si ita sint, nonne ipso defectu horum organorum, que Florideis quam maxime characteristica adpareant, satis conspieuum videretur Porphyram Sf Bangiam evolutione Florideis longe inferiores esse, et revera longe aliam affini- É tatem sibi vindicare debere "). Preeterea, si jure quodam distingueretur inter or- gana sexualia et neutra harum plantarum, nonne liquet ea organa, que in FR SNES Florideis neutra essent, eadem in Porpbyra fierent sexualia et foeminea, quod potius diversitatem quam affinitatem indicare cuidam videretur. É : Quod denique attinet ipsam specierum diagnosin, concedere decet hanc in paucis Generibus difficiliorem esse. Quippe quum plurimee, si non omnes, fere ad easdem formas exteriores tendunt, et h& ipse forme sub diversis evolutionis — stadiis in unaquaque specie multo magis mutantur quam ex invicem differunt, = quibus dignitatem speciei agnoscere opportet; et idem fere quoque valeat de ipsa structura, que modo supra descripto in omnibus speciebus sub diversis etatis 2 Er | stadiis suas subit modificationes, patet non tantum difficillimum fieri qusenam - FR = ;S sint species nature dijudicare, hasque rite characteribus circumscribere, sed SE ; etiam ex intricata synonymia species auctorum suis quasque locis referre. Ze Dixit quoque Grunow (Novara p. 59) sibi omne filum Ariadneum in specie- ; bus Porphyre recognescendis deperditum fuisse; quin immo his commotus con- cedit se invita mente acquiscere illis, a C. Agardh de Porphyra laciniata scri- bente, quondam edictis: ”la Nature est dans le regne des organismes plus poeti- : que que geometrique et il sera toujours inutile de la soumettre å des caleuls.? — Mihi quidem ad id usque perventum fuisse, hodie vix putarem. Inveniantur = vero alii characteres, quam quibus distinctiones specierum fundare hucusque = placuit. Principales ejusmodi characteres puto qui a structura monostromatica aut distromatica frondis deducantur; sunt nimirum nonnulle species, que semper unico, alie que 2 cellularum stratis inter paginas verticaliter superpositis de- mum constitute, mihi adparuerunt. Neque vero de hoc principali differentia-= '") Dicere fas est me aliquando vidisse cellulas quasdam' sparsas, a proximis et forma = magis rotundata et majore volumine distinctas. Has demum subdivisas et in numerosas Ad partes angulatas abeuntes observavi (Tab. IT fig. 62f et 621). Aliquando harum partes FE Å E adposito Chl. Z. Jod. colorem in coeruleum tendentem assumere, at demum quoque fuscescere vidi, Cujusnam generis sint he cellulge, mihi rarius obvige et ni fallor precipue inter alias sine conspicuo ordine sparse, non liquet. An cellulas quasdam requiscentes in his agnoscere SS opporteret; an potius .quodammodo abnormes, sensimque emorieutes, demum foraminibus darent origmem, quibus frons Porphyrearum sgepe cribrosa adpareat? , Till Algernes Systematik. 52 apud eos, qui sub recentiori tempore de Porphyra scripserunt, consentiens vox videtur. Plurimi (Negeli, Janezewski, Thuret) cellularum divisionem, cum paginibus parallelam, considerant fructificationis ineuntis indicium, et hinc in omnibus ' speciebus obvenientem forsan crediderunt. Ex iconibus a Janczewski datis (fig. 5 & fig. 18) facile videretur eum indicare voluisse P. leucostictam & P. laciniatam hoc respectu differre; aliam vero dedit sectionem (fig. 17), quam quoque ad P. laciniatam retulit, ex qua hanc quoque aliquando mono- stromaticam considerasse credideris; et in textu de quadam utriusque speciei hoc respectu differentia vix aliter dicitur, quam quod in utraque specie de octosporis loquitur, quse nunc deficiente una divisione in tetrasporas essent mutate, nunc super-numeraria divisione usque 16 sporas continerent. Thuret P. laciniatam sub stadio sporifero distromaticam pinxit; inferiorem partem sterilem et supremam antheridiis farctam monostromaticam judicasse videtur. Ex iconibus a Kätzing datis, in quibus numerose species Porphyrge depicte exstant, has omnes monostromaticas facile crederes. Ex loco natali, quem alie species diversum sibi elexisse videntur, quoque opinionem quandam de differentia specierum forsan colligere licet. Satis nimi- rum constat formas, que diutius cognite fuerunt, sepius in limite maris crescere, rTupibus lapidibusque umbilicata basi adfixas. Cum his vix eas formas iden- ticas assumere licet, quas alis algis adnatas, e profundo protractas sparsim de- prehendimus. Dum tllis in littore crescentibus color sepius est plus minus ex livido-violaceus, his sepius inest aut dilutissime roseus, aut obscurius cocci- neus. Quia vero h&ec a profundis protracta specimina plerumque in collectioni- bus sat rara videntur, et mihi plerumque tantum juvenilia obvenerunt, de harum inter se differentia specifica vix hodie judicare licet. Nit ut conditiones vite is algis, que profundius infra limitem maris degunt, fiunt magis consi- miles, tamen suadentibus aliis algis vix eandem speciem in oceano pacifico, atlantico, et australi, nec non in adriatico et mari nigro simul obvenire crederes. Plures igitur species latere inter formas has roseas aut coccineas, e profundo protractas, mihi vix dubium videtur; de his vero, deficientibus hodie specimini- bus maturescentibus, postera dies docebit. Quod alias formas attinet, nonnulli plurimas species in his agnoscere ”voluerunt, alii paucissimas. Hoc loco, ut multis alis, credidi ”medio tutissimum iri; et inter species descriptas eas tan- tum attuli, quas gquodammodo structura distinctas observare mihi licuit. Denique dicere opportet me formas non paucas coram habuisse, quas spe- så bis ER SE 2. IEI SLINN A ST Me + de AN S $ J. G. Agardh. 4 ONS -Rr i »” + ög : cies proprias sistere putavi, de quibus vero judicium differre malui, quam sy- Fe nonymiam, jam nimium intricatam, forsan novis augere molestiis. I. Monostromatica, endochromatibus nmimirum demum quaternatis intra utrius- que pagine cuticulas unicam seriem formantibus. + Parasitice, colore coccineo-rosece. I 1. PORPH. COCCINEA (J. Åg. mscr.) parasitica, tenuissima, rosea, nana demum 1—> (pollicaris), fronde circa basem vix conspicue umbilicatam subsessili, marginibusque involutis initio subeucullata, demum expansa erectiuscula orbiculari-ovali, marginibus undulatis nunc crispatis, endochromatibus initio angulatis, demum oblongis sepe binatis, rarius 4-natis monostromaticis, 1 interstitiis limpidissimis endochromata crassitie haud equantibus. P. cocci- - nea J. Ag. (1836) Nov., Fl. Suec. p. 6 (sine deser.) Aresch. Phyc. Sc. | Marin p. 181 Tab. TD (sect. transv). P. minima ÖOrouan in Desmag. EN exs. Ser. II. n:o 612. Florul. Finist. p. 132. P. delicatula Welw. PI Lusit n:o 293 (Tab. nostr. IT fig. 41—43). E ; Hab in aliis plantis profundioris maris crescens, ad oras Bahusie a me SN ipso in Chondro -crispo, ab Areschougio in Phyll. rubente lecta; ad Feeroas in Desmarestia aculeata (Rostrup!); ad Brest in Sertularis, aliisque (Crouan!) in Gracilaria a Welwitsch! in Tago salso inventa. Dum plurime species Generis sunt rupicole -et in limite maris crescentes, colore purpureo-livido sepius indute, Porphyra coccinea, contra, in profundiori 3 K — mari crescens, habet colorem plante Floridece, et in aliis plantis majoribus adfixa obvenit. Quia seepe numerosa specimina in eadem planta matre obve- niant, aliquando liceat adultiora cum maxime juvenilibus comparare et evolu- RS | tionem frondis a primis initiis sequi. Hoc modo plantam nondum lineam al- så tam fere hemisphericam vidi, nempe lamina marginibus ita involuta ut media pars sursum spectaret, apice marginibusque ad ambitum hemispheerii decumben- ; ST tibus (Tab. II fig. 41); dum dein cireumeirea inerescit, sensim magis erigitur et fit fere cucullatim involuta, marginibus sursum hiantibus (!. ec. fig. 42); — | demum expansa tamen plerumque plus minus undulata manet, nunce quoque RS margine crispata. Cellul& minute, quibus est contexta, sunt in planta magis ES juvenili oblongo- aut rotundato-angulate, endochromatibus magis per totum cellule spatium effusis, limitibusque cellulas separantibus lineas angustismas effi- cientibus; serius endochromata subdivisa fiunt paulo magis oblonga et ambitu rotundata. Hoc stadio a superficie visa adparent nunc singula, nunc (divisione ARA a La RR : Sa TRE Till Algernes Systematik. d7 facta) gemina adproximata basibus latioribus, rarius quaterna vidi, limitibus inter cellulas earumque partes ubique angustissimis et limpidissimis. Endochromatum in sporidia divisionem me non vidisse, animadvertere decet. Extra cellulas fron- dis periphericas adest cuticule margo linearis angustissimus, nunc sub longiore spatio rectiusculus, cellulis marginalibus vario modo, elongatis (aut directione radii, aut secus tangentem longioribus); hic et illic in lobos minutos exuberant margines; in angustioribus lobis nunc cellulam terminalem (Tub. II fiy. 43), parietibus oblique ductis a proxime lateralibus distinetam vidi, nunc ejusmodi cellulam distinetam percipere nequivi. Cellul&e frondis juvenilis infime in appendicem, quem radicularem finxi, caudatim prolongate in hac quoque specie obveniunt; at ob stipites vix conspicuos et formam cucullatam infime frondis vix conspiciantur, nisi forte imam frondis partem a facie observare contigerit. Sectione transversali vidi frondem monostromaticam, endochromatibus rotundatis (nondum bene quadridivisis) cuticula tenui cinctis. Sub nomine UrLve sErRicEx Wulfen (Crypt. Aquat. p. 5) novam speciem descripsit, qu&e in truncis Fucorum ad Tergestum obveniret. Hec ”frondibus aggregatis simplicibus oblongo-subovatis planis subsessilibus, ora marginis undu- lato-plicata” dignosceretur. In descriptione adjecit frondes esse omnium tenerri- mas, sessiles aut filo capillari ne lineam longo insistentes, dilute ad instar Deless. sanguine&e rubellas, per desiecationem rubro-hyacinthinas, nitentes, planas aut per oras marginum leviter undulato-plicatas, figure et magnitudinis indetermi- natas, jam rotundatas, alias breviter aut oblongo-ovales, a dimidio ad sesqui- pollicem elongatas. Equidem pauca specimina ad Tergestum lecta coram habeo que in descriptionem Wulfeni haud male quadrant, nisi quod multo majora sunt (pluri-pollicaria) et ambitu laciniata, colore sanguineo et tenuitate Porph. coccine2e. A facie monstrant (Tab. II fig. 40f) cellulas subquadrangulas, endochromatibus sepius rectangularibus aut quadratis, angulis vero rotundatis. Transversali sectione I. c. fig. 40 t) endochromata cubica adparent angulis rotundatis, serie unica intra- cutieulam angustiorem disposita. Sub lente minus augente frons a facie pul- cherrime areolata abparet, areolis nunc lineas, nunc rosulas minutas constituen- tibus. Dispositionem quandam binariam endochromatum sparsim vidi, raris- sime evidentius quaternatam. Quibus omnibus colligere putavi plantam a me observatam adhuc juniorem esse, unde certum judieium de ea exprimere nolui. Alia gqu&edam forsan ejusdem plante specimina ex Constantinopoli; paucissima ex aliis oris maris mediterranei vidi; omnia colore et erescendi modo in alis Algis cum P. coccinea potissimum congruentia. Lunds Univ Årsskrift. Tom. XIX, 8 58 J. G. Agardh. Speciem forsan propriam, in Fucis profundius demersis crescentem, pree- terea alit California, cujus vero tantum pauca specimina vidi. Heec colore in- tensius coccineo instructa, sesquipollicem vix superantia longitudine, ambitu obovata aut obovato-rotundata, nonnulla stipite evidenti at brevissimo instructa, supra stipitem mox dilatata, alia subsessilia et numerosa ex eodem loco pro- venientia, margine sparsim plicata. Species ceterum monostromatica, endochro- matibus angulato-oblongis, seepius binatim adproximatis, pro magnitudine plants magnis, interstitiis hyalinis ipsorum diametrum haud &equantibus. Sparsim secus margines, quasi erosos, vidi heec endochromata immediate in glomerulos, cum cellulis fere conformes, et numerosis sporidiis fere inordinatis constitutos soluta. Specimina hoc modo adulta credere licet. Species hujus sectionis, milt nullo specimine cognite: la. P. Borvasa (Mont. Fl. Alg. p. 140) cespitosa fronde minuta' angustis- sima plana lineari lanceolata spiraliter torta purpureo-rosea hexagono-cellu- losa granulis quadratis. Mont. Il. c. tab. 13 p. 2. Kite. tab. phycol. vol. 19 tab. 79 fig. e, f. Zanard. Icon. adriat. tab. VIII A. Hab. in Gelidio corneo ad littora Algeriensia, et in adriatico ad Dalmatiam. i Frondem esse spiraliter tortam dixit Montagne, quod in diagnosi a Zanar- dinio data silentio pretermissum video. Hic vero dixit gonidia esse in series transversales disposita, quod. fere magis speciem Bangige indicaret. Nomine Bangie parasitice speciem in Chondro crispo ad Biaritz lectam quondam de- sceripsit Suhr, quam nomine Porphyre PBangieformis in Tab. phycol. Vol. 19 tab. 79 dein icone illustravit Kätzing. Hanc ultimam speciem infra Bangiam 'ciliarem paucis memoravi. Omnes he species stipite elongato articulato a spe- ciebus aliis Porphyrg non parum abludunt, nec scio an sectione facta trans- versali cognitum sit, eas ad Porphyram: revera pertinere. Porphyram Marten- sianam (Suhr in Flora 1840 p. 297) ex Catania, cum Porph. Boryana iden-- ticam suspicatus est Berthold (!. c. p. 25). 1 b. P. mMICROPHYLLA (Zanard. Icon. Adr. Tab. VIT A) fronde minuta oval substipitato-callosa, basi leviter excavata, margine integra plana ; gonidiis inferne pyriformibus longe filamentoso-caudatis, ceteris angulosis nucleolos minutissimos punctiformes includentibus. Hab. in Gelidio corneo, ad oras Dalmatie. + då > Till Algernes Systematik. IS) pd Ex icone data crederes auctorem gonidiis inferne pyriformibus indicare voluisse adparatum radicalem, quem in plurimis speciebus obvenire diximus; ”gonidiis vero ceteris angulosis? potius indicari statum juvenilem quam diver- sam speciem. Quomodo preterea hec species a P. cordata Meneghini digno- 'sceretur, parum liquet. Si enim 'huic speciei gonidia plana irregulariter qua- ternata adscribuntur, hoc quoque evolutionis stadium, potius gqnam speciem propriam, indicare videretur. Speciem Meneghinii ad specimina ab ipso data depinxit Kätzing (Tab. Phyc. Vol.” XIX tab. 80). Preterea species allatas utriusque auctoris cum jamdudum descripta Ulva sericea Wulfeni ulterius com- parandas putarem. Sit ut omnes unius ejusdemque speciei stadia evolutio is diversa sisterent. Cum his denique plantulam, in oceano australi ad St. Paul lectam, proxime affinem, si non specie identicam, statuit Grunow, de qua dixit fructiferam habere zonam marginalem sat latam colore dilutiore insignem, quam demum tetrasporis eruptis in adparatum reticulosum converti statuit, qua planta miram cum Martensiis et speciatim cum M. fragili offerret similitudinem. Ic. P. vExILLARIS (Mont. Syll. p. 450) serialis; fronde minima a basi rotun- data breviterque stipitata, oblongo-lanceolata, violacea, plana, granulis (gonidiis Kätz, sporis et antherozoidis Derb. & Sol.) cruciatim quaternatis parallelipipedis, transversim aut longitrorsum seriatis. In Grateloupia ad Martinicam. - 1d. P. Woozrmousiz (Harv. Phyc. aust. tab. 265) fronde tenuiter membranacea amoene rosea nitente, lanceolata vel falcata, basi cuneata simplici vel vage fissa. Hab. in foliis Macrocystis ad Tasmaniam legit Miss Woolhouse. Harvey expressis verbis de sua dixit frondem esse monostromaticam. OCee- terum species differre videtur ipsa forma frondis et colore pulcherrime roseo. Mihi ipsi nullum -specimen examinare licuit. "= Rupicole ex coccineo aut lilacino-purpurascentes. 2. PORPH. MINIATA (Lyngb. Hydr. Dan. p. 29) rupicola membranacea miniato- purpurascens pluripollicaris, fronde juvenili sessili obovato-oblonga, sensim inferne umbilicata, superne laciniata et séepe poris rotundatis perforata, monostromatica, endochromatibus demum quaternatis, quadrigeminis invicem adproximatis, tetradibus limbo latiore hyalino diametrum endochromatis equante a proximis separatis, parietibus cellularum in interstitia mucosa solutis, sporidiis quaternatis 'series Yerticales subdistinctas formantibus, Ulv, 60 J. G. Agardh. miniata Lb. Il. c. tab. 6. Ulv. purpurea var. miniata Åg. Syn. p. 42. Porph. miniata Ag. Syst. p. 191. Aresch. Phyc. Scand. p. 181 (partim?). Alg. Scand. exs. nio 262! Kite Tab. Phyc. vol. XIX tab. 81. (Tab. nostr. II fig. 44—48). Hab. in oceano arctico ad littora Groenlandie, Spetsbergen, Ins. Foe- roenses et Norvegiam supremam; specimina e mari profundiori repor- tata fuisse memoravit Kjellman (Spetsbergens Thallophyter p. 33.) Prima hujus specimina, que ab Auctoribus descripta fuerunt, omnia juve- nilia fuisse videntur; hince colore magis pure punicea, et simpliuscula, at seepius, ni fallor, tantum fragmenta sistunt frondis multo majoris. Postea numerosis speciminibus reportata, heec aut eodem colore insignia, aut paulo magis in dilutius purpureum vergentia, nusquam tamen in colorem” lilacino-violaceum Porph. purpure&g abeuntia. Quoad formam frons initio seepe videtur obovato-oblonga, sessilis at basi sensim reniformiter dilatata, demum basi umbilicata et superne laciniata, laciniis nunce pluripollicaribus fere indivisis, nunc minutas: vidi jam laciniatas. In simpliciusculis basem vidi subreniformiter expansam, tuberculis quibusdam minutis invicem adproximatis ipsam radicem efficientibus. Dum par- tes im&e frondis magis magisque lateribus dilatantur et invicem coeunt, frons fit umbilicata, et a parte basali dilatata nov&e lacinig demum exuberant. Hoc modo frons adultior in ima parte, ubi spatium minus, sepe adpareat undulato- plicata, in superiore nunc admodum laciniata. -Lacinie insuper poris rotunda- tis, nunc plurimis; in disco lacunose et marginibus aut externa vi lesis aut fructificationis introrsum progrediente evolutione ineequaliter corrose. Sub mi- croscopio eadem videtur ac in aliis evolutionis norma: in planta juniori cellule angulat&e sine ordine disposite videntur, endochromatibus magis diffusis formam cellularum fere servantibus; alia provectiora specimina monstrant endochromata magis in corpuscula rotundata, aut rotundato-oblonga, singula aut bina intra cellulas disposita, quasi coagulata; in eadem fronde, cujus in disco endochromata binata intra cellulam ipsis conspicue majorem vidi, ali cellule juxta margi- nem habebant endochromata eximie quadridivisa, partibus initio inviceem ad- proximatis, demum paulo distantioribus rotundatis (l c. fig. 44f). In planta fructifera denique, que ut in aliis speciebus margine dilutiore dignoscatur, qua- drigemin& partes sunt invicem subdistincte interstitiis hyalinis, et singule partes iterata divisione glomerulis sporidiorum quaternatorum demum constare videntur (I. c. fig. 46). Transversali sectione frondis, sive in parte inferiore sive in maturescente marginali hoc factum fuerit, endochromata vidi unica serie intra Till Algernes Systematik. 61 cuticulam validam disposita (1. c. fig. 44t, 45); nondum matura heec crassius- cula, sua longitudine ipsarum erassitiem vix bis superantia, singula oblonga apicibus obtusis, nune apicibus subemarginatis, nunc gemina adproximata; omnino matura eadem vidi nunc primum in duas partes et has dein iterum divisas, quaternis ceruciatim superpositis; nunc quasi eadem divisione in quatuor partes zonatim superpositas divisa observavi; quia ipsa endochromata (ante hanc ultimam di- visionem) sunt bi-quaternatim juncta, oriantur hoc modo intra eandem cellulam 2—4 glomeruli oblongi sporidiorum, in quibus singulis a facie visis quadri- gemina cruciatim disposita, iisdem vero sectione transversali observatis totidem zonatim superposita numerare credidi (hinc aut 32 aut 64 intra eandem cellu- lam). In radicali incerassata parte frondis vidi cellulas inferiores numerosas decurrentes in filum hyphoideum elongatum (l. c. fig. 47 —48); his filis hyphoi- deis verruce radicales exteriores precipue formate mihi adparuerunt. Quoad formas arcticas, quarum tum simpliciusculas plus minus obovato- oblongas, tum basi umbilicatas et profundius laciniatas ad eandem speciem pertinere, hoc loco assumsi, mihi nulla fere de limitibus speciei restant dubia Si quispiam dubitaret anne forsan Ulva umbilicalis Lyngbyei, — quam ad insulas Foeroenses "copiosissimam et quoque ad Islandiam obvenientem dixit, nec vero ut incolam Danie memoravit, — quoque ad Ulvam miniatam adultiorem pertineret, animadvertisse placet Lyngbyeum su&e plante adtribuisse colorem flavescenti-fuseum, exsieccatione rubescentem, quod haud bene in P. miniatam quadrare putares; precipue autem contra hanc sententiam loquuntur specimina Foeroensia, ab ipso data et ejusdem manu Ulv. Umbilicalis var. lanceolata inseripta, que in Herb. Agardhiano asservantur; hec enim ad P. purpuream pertinere vix cuidam dubium videatur. Specimina tamen Foeroen- sia nonnulla, postea lecta, coram habeo, que ad Porph. miniatam refero. Planta Areschougii supra citata (exs. n:o 262) veram P. miniatam cxhibet; hanc formam conchis profundius demersis inerescentem dixit. Quod attinet eum aliam ”quandam formam hujus speciei aliis phyceis increscentem invenisse, hoc certe negare non audeam. Specimina vero nostra, que numerosa coram habui, semper rupibus adnata putarem. Ad P. miniatam mihi proxime accedere videtur forma e nova Zelandia reportata, hoc loco mnomine P. nobilis descripta. Utraque monostramatica et colore conveniens; at P. miniata maturescens a facie conspecta monstrat limites interiores cellularum rotundatos, et extra hos parietes ipsos ita mucosos ut latioribus interstitiis confluentibus tantum designantur, dum in P. nobili parie- 62 ; JG Sardh >; . i ) tes cellularum angulatarum sunt admodum conspicui.' Glomeruli sporidiorum NG in P. ncbili sporidiis plurimis inordinatis; in P. miniata sporidia 4-natim er seriata vidi. Cuticula hyalina in P. nobili duplo erassior quam in P. miniata. : Na a 3. P. NOBILIS (J. Ag. mscr.) rupicola membranacea sub-lilacino-purpurascens pluripollicaris, fronde sensim inferne umbilicata, superne laciniata undulata TE monostromatica, endochromatibus demum quaternatis, quadrigeminis invicem 2 e adproximatis, tetradibus limbo latiore hyalino diametrum endochromatis equante a proximis separatis, parietibus cellularum vicinarum pressione ; mutua angulatis admodum conspicuis, sporidiis plurimis inordinatis glome- 3 rulos verticaliter ovales formantibus (Tab. nostr. II fig. 49, 50). Hab. ad oras Nov&e Zelandie (Berggren!) : 2 Quoad adspectum et formam exteriorem adultioris plante (juvenilem non vidi) Porph. miniatam fere omnino refert; color forsan paulisper magis in lilacinum tendit; tamen conspicue dilutior quam in P. purpurea. A P. colum- Så bina dignoscatur (madefacta) -quoque mucositate. Ceterum nunc magis elon- | gatas et angustiores formas vidi, nunc umbilicatas et inferne dilatatas plicatas, superne vage laciniatas. priorem preterea endochromatibus oblongis indivisis, alteram endochromatibus Så öd in sporidia mutatis diversam. Species Käitzingianas tantum evolutionis stadia Je FR diversa unius ejusdemque speciei sistere suspicatus sum, cui nomen P. capensis ; z retinul. Forma, quam P. Augustine nominavit Kätzing, cui quoque synony- a mon tribuit Iridege Augustine Bory, me judice, a vera planta Boryana lon- 2 gissime distat. Missis omnino structura et fructibus, qui plantam Boryanam Florideam indicant, dignoscatur stipite canaliculato, qui Irid&eam testatur; ipsa forma frondis TIride& Augustine potius cum P. capensi Kätzingiu, quam cum sua P. Augustine convenit. Qualem P. capensem intelligo, bec eodem modo quo alie species Generis forma exteriore non parum ludit; nunc stipitatam vidi, nune umbilicatam; initio tamen potius obovatam, quam lanceolatam puta- rem, qualem pinxit Kätzing. Demum a plurimis differre videretur consistentia ; multo firmiore, que exsiccatam fere cartilagineam reddit. Hoc respectu velut SS Re aliis characteribus ad P. amethysteam proxime accedere mihi videtur, ea tamen b differentia ut sporidiorum glomeruli in duas dimidias partes evidentius secedunt in P. amethystea, dum una contineantur in P. capensi. / 5. Poret. Lreucosticra (Thur. mscr. in Le Jolis Liste des Alg. mar. de KS Cherb. p. 100) rupicola, gelatinosa, dilutius purpurea, pluripollicaris, fronde juvenili sessili, sensim supra umbilicatam basem oblonga et superne laciniata undulato-plicata, monostromatica, endochromatibus initio angulatis, demum rotundatis bi-quaternatis,| quadrigeminis invicem adproximatis, tetradibus latiore margine mucoso hyalino distinetis. P. lacimiata Crouan Alg. Finist. n:o 397. Porph. vulgaris Lloyd. Alg: de VOuest n:o 7. fide Le Jolis I. c.; (Tab: nostr. II fig. 55—58). ; Hab. in calidiore oceano atlantico, ad littora Gallig et Lusitanie; m mediterraneo (ad Malagam, Massiliam etc.). Qualem speciem intelligo, hec formas repetit Porph. vulgaris, nunc (juve- nilis séepe) oblongo-linearis, nunc latior ovato-rotundata, demum parcius lobata et laciniata, at multo magis mucosa (sepius charte arctius adherens) et colore HA Till Algernes Systematik. 200 dilutius purpurascente insignis. Juvenilis planta fere sessilis dicenda, adultior fit basi umbilieata. Endochromata sunt in juvenili rotundato-oblonga sub-angu- . lata (Tab. nostr. II fig. 55), singula aut geminata, geminis initio adproximatis, dein interstitio evidentiore. separatis. In adultiore endochromata fiunt oblongo- rotundata, gemina aut gquaterna intra cellulam ipsis conspicue latiorem rotunda- tam excepta. Tetrades (geminis intra eandem communem nunc receptis) sepa- rantur invicem interstitiis mucosis et limpidissimis, ipsis parietibus, ut videtur, seu limitibus externis cellularum in mucum conversis. Spatia hoc modo, inter cellulas vacua, plura sepe conjunguntur quasi in vias longiores, utraque directione inter cellulas excurrentes. Cellulis juxta marginem in certis locis magis quam in aliis increscentibus et subdivisis, expanditur membrana frondis his locis, et bullosa appareat; in specimine madefacto endochromata sepius vidi his locis extra paginam convexiusculam (et dilatatam) facilius soluta et quasi in maculas coacervata. Sectione facta transversali plante maturescentis, frondem monostromaticam vidi, qua nota hanc speciem a Porphyra vulgari potissimum distinctam credidi. Nostram P. leucostictam omnino convenire cum specie a Thuretio concepta contendere non audeo. De sua quidem statuit Thuret, eam a P. laciniata distinguendam esse substantia magis gelatinosa, colore magis purpureo, fronde minus lobata, in juvenili haud lineari, sed rotundata aut ovali; eam et in rupibus et in alis Algis incerescentem obvenire et plerumque profundius de- mersam; sed precipue antheridiis et sporis conjunetis. Antheridia nimirum, que in Porph. laciniata zonam marginalem continuam efficerent, in P. leuco- sticta, contra, essent collecta in maculas minutas distinctas, forma elongatas at irregulares, sepe admodum numerosas et quasi strias parallelas formantes, quarum color albescens ab aliis partibus coloratis conspicue recederet. — Faci- lius suspicarer. plures species sub P. leucosticta, ita determinata, conjunctas fuisse Mihi enim omnes ille forme, quas in alis Algis inerescentes vidi, a nostra P. leucosticta diverse adparuerunt; et de his potissimum valere putarem, eas esse sub juvenili etate sepe rotundatas aut ovales. Porro mihi incertum videtur anne form&e juveniles, quas ipse ad P. amethysteam retuli, inter formas P. leucostiete a Thuretio recepte fuerint. Quum suam speciem potissimum cum P. purpu- rea Rothii comparavit Thuret, et: inter utramque eam statuit locorum diversi- tatem, ut P. leucosticta in mediterraneo, P. purpurea vero in Öceano et mari- bus septentrionalibus obveniret; illam potissimum P. leucostietam typicam con- siderandam esse credidi, quam his optime mihi videbatur respondere. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. : 9 ES 3 ) - v a NL å - UREA | SR | SN = ” 18 J. G. Agardh. i l Inde a tempore, quo suam P. leucostictam distinetam proposuit Thuret, — plurimis certe algologis fuit in precordiis, novam speciem dignoscere; an vero contigerit, nescio. Alias formas alii certe eodem nomine denominarunt. Are- schoug sub annis jan proxime sequentibus (in Alg. Scand. exs. in scedula sub n:o 211 data) suspicionem protulit duas formas sub n:o 116 & 117 antea distributas, ad P. leucostietam forsan esse revocandas. Fratres Crouan in Florul. Finisterre P. leucostietam cum -P. laciniata ipsorum synonymam citant, et hanc inter P. linearem et P. vulgarem intermediam posuerunt. Grunow vero (in Novara p. ' 59) speciem Thuretianam cum P. livida De Notaris identicam consideravit, hanc autem ipsam P. lividam ut varietatem P. laciniate enumerat (Il. c. p. 58). Ex lis, que de P. leucosticta et P. laciniata dixerunt Janezewski et Thuret (in opere citato posthumo), vix certum eruitur, an unam speciem semper mono- stromaticam, alteram distromaticam consideraverint. II. Distromatica, endochromatibus: nimirum demum quaternatis inter utrius- que pagine cuticulas duplicem seriem formantibus. + Frondibus ex purpureo aut livido violaceis. 6. P. umBiruicanis (LC. Sp. pl. Hd. 11. p. 1633) rupicola membranacea ex livido violacea pluripollicaris, fronde juvenili sessili supra basem reniformiter expansa lanceolata marginibus undulatis, sensim basi umbilicata, integrius- cula lobata aut varie laciniata, demum distromatica, endochromatibus qua- ternatis, quadrigeminis invicem adproximatis, tetradibus limbo angustiore ipsorum diametrum vix e&equante a proximis separatis, glomerulis spori- diorum singulis verticaliter rotundatis. Ulva wumbilicalis L. Il. ce. Dill. musc. p. 45 tab. VIII. fig. 3 (Tab. nostr. II fig. 61). Formas sequentes distinxerunt: Sj a) P. PURPUREA fronde angustiore supra basem reniformiter expansam lanceo- lata, marginibus sepissime eximie undulata. Ulv. purpurea Roth. Cat. Bot. Vol. I. p. 209 tab. 6. Porphyra vulgaris Ag. Icon. Alg. Eur. tab. NX VIII. Harv. Phyc. Brit. tab. COXT fig. 1! SR | variat: | + &. SIMPLEX fronde simpliciuscula fere lanceolata, marginibus amplissimis. = undulata. Porph. linearis Auct. (non Grev.)! RE P. Divisa fronde angustiore sublanceolata, a margine lobos angustiores Z conformes pauciores emittente. Ulv. umbilicalis Pp. lanceolata Lyngb.= mscr. in Hb. C. Ag. Vv EE FAR NG FAR - Till Algernes Systematik. 67 b) P. racinrata fronde circa umbilicatam basem circumcirca expansa, in lacinias latiores vage divisa. Ulva lacimiata Auct.; Porph. lacimata C. Ag. variat: &. LACINIATA fronde fere a basi divisa in lacinias subeuneatim dilatatas simpliciusculas aut vage lobatas. Ulv. laciniata Lightf. Fl. Scot. p. 974 tab. NXXIII. Porph. laciniata C. Ag. Icon. Alg. Eur. tab. XXVII. Harv. Phyc. Br. tab. XCII! P. UMBILICALIS fronde supra umbilicatam basem integriuscula undulato- plicata, superne plus minus profunde laciniata. Ulv. umbilicalis Lightf. Fl. Sc. 11. p. 967. P. laciniata var. umbilicalis Ag. Icon. Alg. Eur. tab. XXVI. Hab. ad oras magis temperatas Oceani Atlantici superioris, nunc gregaria rupes in summo refluxus limite longe lateque obducens, nunc in scrobiculis magis -absconditis sparsa. Form&e hoc loco conjuncte a multis ut species sur juris considerate fue- runt, nec ibo infitias eas admodum diversas adparere ei, qui tantum extremas formas comparaverit. Intermediis vero plurimis observatis limites evanescere multi quidem crediderunt. Quod hoc attinet observandum videtur, formas ad- spectu diversas in locis natalibus diversis quoque sepe obvenire: una nimirum magis luci exposita, que plerumque colore magis purpurascente incetructa vide- tur; altera magis in scrobiculis abscondita, que seprus colore magis ex livido- violacea. Formee simpliciusculge, sepe valde elongate, lineares aut lanceolatee, quales in icone Harveyana (tab. 211 fig. 2) depinguntur, facilius diverse revera viderentur, at in speciminibus ceterum convenientissimis nunc lobos a margine provenientes observavi, licet pauciores; nunc alias formas vidi &eque angustas, in quibus lacinie numerosiores et magis conspicuge, at anguste et ipse sub- lanceolate. Ex altera parte sunt forme, quas ad P. laciniatam plerumque referunt, quoque parcius laciniate, at lobis sursum latioribus diverse, quales alige icones supra citate referunt. Denique forma umbilicate, inferne sepe integriusculge at undulato-plicate, superne plus minus lacere, in natura non facile separantur ab alis, que sepe maximopere sunt laciniate. Mihi structuram in diversis formis observanti neque in hac characteres distinctivos adparuisse confiteor. Quod enim de alis speciebus indicavi, eas pro &etate et evolutionis stadio diverso majores offerre differentias structure J. G. Agardh. - 2 pf 4 quam diverse species, si quidem sub eodem evolutionis stadio he observantur, hoc etiam de U. umbilicali valere puto. In ejusdem nempe speciminis parte = interiore cellulas angulatas vidi, et endochromata per totum lumen cellule - RS magis diffusa, cujus in parte marginali superiore endochromata rotundata ad- ; modum conspicue bi-quaternatim juneta obveniunt. Tum in fronde simpliciu- CSR scula elongata, tum in formis laciniatis frondem evidentius distromaticam vidi, | qua nota P. umbilicatlam a P. leucosticta potissimum dignoscendam esse putavi. Cellule vero geminge verticaliter superposite sunt sub primo stadio (in planta ES elongata juniore) paulo longiores directione tangentis; sub posteriore stadio = - i fiunt directione radii (h. e. paginas versus verticali) paulo longiores, ob- SG | longo-rotundate, contentu demum in glomerulos sporidiorum rotundatos trans- mutato. Hac forma rotundata glomerulorum P. umbilicatam a pluribus' aliis speciebus differre putavi. In fronde maturescente, a facie inspecta, endochro- = mata eximie quaternatim juncta adparent; quadrigeminis invicem adproximatis; SE AN +tetrades invicem separarntur interstitis hyalinis angustioribus, que latitudine diametrum endochromatis singuli vix &quant. ÅA specie nostra tum P. linearis Grevillei (nec forsan plurium posteriorum), tum P. amethystea Kätzingi, quas ali cum ea conjungunt, separande mihi videntur. Qualem speciem intelligo, nomine primitus dato Linneano designan- dam putavi; species nimirum Linneana comprehendit plantam Dillenii, que inter formas postea separatas non distinguit”). 'Lightfoot primus U. laciniatam, et U. umbilicatam ut species diversas proposuit; nomine igitur P. laciniatae utraque forma non bene comprehenderetur. Ulv. purpurea Rothii aliam formam tantum amplectitur; eandem nomine P. vulgaris designatam fuisse quoque patet. Hec igitur nomina, diversis formis adaptata, potissimum suis queque conser- = = vanda putavi. Specimina quedam -e Ceylona helt plante, que quoad formam P. pur- = puream fere refert, at colore purius violaceo inter omnes eminet. Quoad cha- Z racteres structure (cfr. Tab. II fig. 59—60) cum P. leucosticta in ceteris sat es ") Quod attinet plantam Dillenii, ex descriptione ab eo data nonnulla transcribere SRA placet: De sua dixit: media basi tamquam radice lapidibus adheret. Colore est obscure - SSR fuliginosa, per siccitatem obscure purpurascente. — — superficies glabra et splendens; — — = i substantia fere tenax, qua non obstante ob perpetuam maris percussionem — — lacera et Sa Sr foraminibus pertusa plerumque observatur; — folia per margines varie simuosa a SS latitudine sesqui-palmari — pedali ete. — — Icon formam umbilicatam bene reddit. -— Jå ÅA Ån RR Le a VA So Ttg rr RR SR TN EN Ef UR nt nr RT GL MN An a fd NR jr (EL Ne SR AE Te RA kn Je RATE > STATY IDRE ER a Re JET DA DENSER Till Algernes Systematik. 69 convenit, at distromaticam videre credidi, licet tenuissime membranaceam. An propria species in his lateret? P. livida (Denot. prosp. Fl. Lig.) mihi tantum specimine juvenili cognita, quod quoad colorem et formam cum P. umbilicali convenire videtur; at mono- stromaticam videre credidi. Eandem quoque cum P. leucosticeta synonymam posuit Grunow. 7. P. PERFORATA (J. Ag. mser.) rupicola membranacea ex livido violacea nitens pluri-pollicaris, fronde juvenili sessili supra basem reniformiter expansa lan- ceolata, sensim basi umbilicata lobata aut varie laciniata, poris plurimis sepius pertusa, demum distromatica endochromatibus quaternatis, quadri- geminis invicem mox distantibus, tetradibus limbo latiore ipsorum diame- trum fere superante a proximis separatis, glomerulis sporidiorum dilatatis, geminis sub-confluentibus verticaliter oblongis. Porph. umbilicata Rupr. pl. Ochot. p. 201 (Tab. nostr. II fig. 62—64). : Hab. in oceano pacifico superiore ad Californiam (Herb. Petrop.! Lyall! Berggren! M:rs Bingham !). Formas varias P. umbilicalis Europex omnino refert; nimirum eam vidi nunce simplicem lineari-lanceolatam margineque undulatam, nunce lobatam laciniis angustis paucioribus, nunce late-expansam umbilicatam, laciniis latioribus divi- sam. Hinc a P. umbilicali vix specie diversa videretur; at planta Californica magis nitens, et colore pulchrius violaceo insignis; preterea frequenter foramini- bus minutis rotundatis, lineam aut paucas diametro sequantibus, precipue in disco perforatam vidi, et hoc quidem aliquando jam in speciminibus minoribus et angustis. Quoad structuram evolutionis stadia percurrit, que in alis specie- bus quoque adnotavi. In junioribus partibus monostromatica, fit in adultiori- bus distromatica; initio cellul&e, sine conspicuo ordine disposite, angulate endochromatibus totum cellul&e lumen implentibus; dein endochromata divisioni- bus iteratis fiunt bi-quaternatim disposita; transversali sectione apparent di- reetione paginas versus elongata, per duas series disposita, singulis diametro subduplo longioribus, introrsum truncatis, extrorsum rotundatis; a facie, hoc statu conspecta, adparent intra cellulas binatim junetas nunc singula oblonga, nunc gemina rotundata, mediam partem cellul& tantum occupantia. Hoc modo, non tantum cellule singule et tetrades limbo hyalino latiore (diametrum endochromatis demum superante) separantur, sed etiam ejusdem cellulse partes inter se evidenti spatio hyalino invicem distant. Demum endochromata, in 70 JGA sad, ee SE "= SN sporidia abeuntia, transmutantur in glomerulos rotundato-oblongos, qui a facie conspecti fere totum lumen cellul&e implent, excepto tenui margine intra parie- tem sat conspicuum; transversa sectione glomeruli oblongi adparent geminig verticaliter superpositis fere in unicum confluentibus. Porphyr. Kunthianam habet Kätzing (Tab. Phyc. Vol. 19 tab. 84) ex Valparaiso, quam ob locum natalem forsan cum nostra identicam quis crederet, quod tamen neque ex forma frondis, neque ex analysi data, cum quadam veri- tatis specie conjicere auderem. Inter algas Japonige P. vulgarem enumerat Zuringar (Alg. Jap. p. 28) quam quoque, ob locum natalem, ad P. perforatam refendam esse, forsan suspicandum est. : ; 8. Porr COLUMBINA (Mont. Prodr. phyc. ant. p. 14) rupicola membranacea ex livido violacea pluripollicaris, fronde juvenili sessili supra basem reni- formiter expansa obovato-oblonga marginibus undulatis lobatisque, demum distromatica endochromatibus quaternatis, quadrigeminis invicem distanti- bus, tetradibus limbo ”latiore ipsorum diametrum conspicue superante a proximis separatis, glomerulis sporidiorum singulis' verticaliter elongatis, suo diametro plus duplo longioribus. P. columbina Mont. I. c. et Voy. Pol. Sud. tab. 9 fig. 2. Kätz. tab. phyc. Vol. 19 tab. 80 fig. e—f; P. laciniata Harv. Fl. Nov. Zel. p. 264. J. Ag. de Alg. Nov. Zel. n:o 7 (Tab. nostr. II fig. 65—66). : Hab. ad oras Nove Zelandie et Ins. adjacentium (Berggren!) | Qualem hanc speciem verbis et icone delineavit Montagne ”frondibus — — aggregatis parvulis purpureo-violaceis columbinis orbiculatis crispato-undulatis” — — talem equidem haud vidi; at hane Porphyre speciem, ut hodie de alis cognitum est, forma et magnitudine variare posse suspicatus sum. Hinc ex duabus speciebus, mihi ex Nova Zelandia reportatis, unam — colore ex livido violaceo insignem, quod termino ”columbinam” forsan indicare voluit Montagne, ja suam speciem referre credidi. Quod si ita sit, mihi videtur P. umbilicali quoad adspectum externum simillima, et speciem eodem modo formis ludentem suspicatus sum. Dignoscatur vero structura. Endochromata enim, que sunt sub stadio evolu- tionis posteriore evidentissime 2—4-nata, a facie conspecta spatio hyalino multo magis conspicuo inter se separantur, quod quoque sus characteristicum quo- dammodo exhibuit Montagne. Revera quadrigemine partes non tantum inter se separantur limbo hyalino sat conspicuo, sed precipue tetrades invicem distant spatiis, que diametrum endochromatis latitudine superant; ipsis spatiis inter- Till Algernas Systematik. 71 cellularibus admodum conspicuis gelatinosis. Fronde transversaliter secta, evi- denter distromaticam vidi, endochromatibus singulis oblongis suo diametro triplo-quadruplo longioribus, quasi subspiraliter zonatis, demum articulatim in partes sepe 8 divisis. +x Frondibus ex hepatico purpurascentibus. 9. PorpPH. LINEARIS (Grev. Ålg. Brit. p. 170) rupicola membranacea ex hepatico purpurascens 3—4-pollicaris, fronde juvenili in stipitem brevissimum atte- nuata, demum supra stipitem dilatata basi subumbilicata, tota lanceolato- lineari, marginibus vix conspicue undulata, demum distromatica endochro- matibus subglobosis quaternatis, quadrigeminis invicem se tangentibus, tetradibus limbo hyalino ipsorum diametrum &quante aut paulisper su- perante a proximis separatis, glomerulis sporidiorum singulis verticaliter rotundatis. Grev. Il. c. tab. XVIII. P. vulgaris (partim) Harv. Phyc. Brit. tab. 211 fig. 2! Kite. Tab. Phyc. Vol. XIX tab. 79 fig. 9—i (Tab. nostr. IT fig. 67). IFlabs mn rupibus infra limitem maris demersis ad littora Helgolandie, Britannige et Gallie. Jam animadvertit Greville: ”The different arrangement of the granules preclude its being regarded as a miniature state of either of the preceding species.” Mihi quoque structuram in diversis formis comparanti adparuit P. linearem esse speciem sui juris. A facie conspecta monstrat endochromata ad- modum conspicue bi-quaternata, quasi in glomerulos rotundato-lobatos con- juncta; tetrades a proximis separantur spatio hyalino, quod diemetrum unius endochromatis circiter &equat. Intra tetradem partes quaterne (terne aut bing, pro evolutionis stadio numero variantes) invicem adproximate, primum contigu&e, dein angustiore linea hyalina separate, forma fere omnino rotundate. Sectione transversali frons admodum conspicue distromatica, singulis endochro- matibus verticali directione parum longioribus quam crassis, nova transversali divisione mox inchoante, demum glomerulum rotundatum constituentibus. Ut in alis speciebus margines superiores maturescentes pallidiore colore dignoscere licet, et ejusmodi frondes pro magnitudine plant&e crassiusculas et sat firmas vidi. Area: radicalis frondis hyphis radicantibus numerosis instructa. Que omnia non statum juvenilem alterius speciei, sed speciem sui juris mihi indigi- tare Vvidentur. quaternatim juncta invicem adproximata, demum angustiore spatio hyalino ; d 72 J. G. Agardh. Statuit Harvey (Phyc. Brit. I. c.) P. linearem sub primo hieme (mense Novembris) sat ab aliis formis distinetam, obvenire minutam et planam; postea i; vero, 2—3 mensibus ulterius peractis, margines undulatos fieri et ipsam basem minus conspicue ovatam, donec sub fine veris vix dignoscatur planta eadem in speciminibus, que tunc rupes longe lateque investiant; quod dein fere repetit i Thuret in Le Jolis Alg. mar. de Cherbourg p. 100. Equidem plantam habeo E non tantum sub hieme, sed et sub vere lectam, et hanc vix conspicue mutatam. Suam plantam sub mensibus Aprilis et Maji obvenire dixit ipse Greville! spe- ciem cum P. vulgari male conjunctam fuisse quoque expressis verbis monent Cel:i Crouan; qui quoque sporarum emissionem et germinationem se vidisse confitentur. Plures alii auctores, qui de identitate P. linearis cum P. pur- purea et P. laciniata suam opinionem professi sunt, nunce haud veram P. linearem Grevillei coram habuisse putarem, nunc omnes formas in unum conjungere nimium propensos fuisse crederem. Ita Ruprecht (Alg. Ochot. p. 201). Ut nonnulle species sub juventute formam offerunt rotundatam aut 3 oblongam, ita plures alige obveniant sub juvenili statu lineares; nec tamen hanc ob causam P. linearem Grevillei in his agnoscere vellem. 10. P. AMETHYSTEA (Kite Phyc. gen. p. 383) rupicola membranaceo-subear- = tilaginea, ex hepatico purpurascens pluripollicaris, fronde juvenili obovata = = et deorsum attenuata, sensim inferne dilatata subsessili, demum basi um- - bilieata varie laciniata distromatica endochromatibus quaternatis, quadri- geminis invicem adproximatis, tetradibus limbo angustiore ipsorum diame- trum vix &quante a proximis separatis, glomerulis sporidiorum singulis verticaliter elongatis ipsorum diametrum longitudine bis superantibus. +P. amethystea Kite. I. c.; Sp. Alg. p. 692. Tab. Phyc. Vol. XIX tab. 83. (Tab. nostr. II fig. 68—70). c Specimina tantum pauca, ad oras Gallie et Britannie lecta, vidi. - Juvenile specimen, quod ad hanc refero, coram habeo vix sesquipollicare, superne fere pollicem latum, deorsum in basem, vix in stipitem proprium, attenuatum; aliud paulo adultius eandem servans formam, at quoad longitudi- 5 nem magis latum; tertium, inferne supra basem marginibus dilatatis reniformi- ter expansum, denique in frondes umbilicatas, quoad formam a P. umbilicali - vix dignoscendas, transitus parat. In planta adultiore vidi endochromata bi- å separata; partes geming-quadrigeming majorem partem luminis cellule occu- på 2 Till Algernes Systematik. 173 pant. Parietes cellularum sat definiti tetrades separant, velut interstitia cellula- rum conspicua adsunt. 'Transversa sectione vidi endochromata (sub hoc stadio) verticaliter oblonga, 2—4 intra cellulam adproximata, quasi per paria disposita; alia, paulo adultiora, linea transversali in duas partes, initio contiguas, separata; sub ulteriore divisione h&e invicem magis distant, singulis 2 series (aliis 2:bus posterioribus) partium articulatim secedentium monstrantibus. Partes ejusmodi initio angulatas vidi, et in singulis seriebus 8 superpositas numerare credidi; his demum ulterius subdivisis, glomeruli sporidiis maturis constituti magis tument, quasi gelatina soluta tune cohibiti. In glomerulis 2:bus, intra paginas superpositis, quasi truncata basi sejunctis, series quaternas longitudinales dignos- cere putavi, in quibus” singulis articulos 8, invicem paulisper sejunctos nu- meravi; singuli articuli demum in sporidia quaterna cruciatim disposita sol- vuntur. Planta Kätzingii depicta formam juniorem referre putavi. III. Species inquirende. 11. P. AUTUMNALIS (Zanard. Icon. adr. Tab. VII B) fronde parvula, suborbi- culari, basi sessili callosa, profunde excavata, margini leviter undulato- plicata et sublobata, gonidiis minutissimis heteromorphis. Hab. in limo expansa, strato mucoso saxa, refluxu denudata, obtegens ad Trieste. 12. P. VvERMICELLIFERA (Kite. tab. phyc. Vol. XIX tab. 80) ex adriatico; hanc juvenilem formam alterius speciei forsan credere licet. 13. P. coriacea (Zanard. Kite. Tab. Phyc. ll c. tab. 80); postea (in Icon. Adriat.) hanc ad P. vulgarem referre propensus videtur ipse Zanardini. Addere placet me ejusmodi formam potius statum evolutionis peculiarem quam speciem propriam ex nonnullis observationibus conceludere velle. Ex iis, que de evolutione frondium in genere dixi, patet evolutionem certis locis pro- perari posse magis quam in adjacentibus vicinis. Partes frondis, quarum cellulze multiplicantur, quum intra margines cellularum, que minus imerescunt, contineri nequeant, aut bullatim in alterutera pagina productas, aut in undulationes marginales exuberare, jam ex priori fere concludere liceret. Aliquando vero quogque in frondibus juvenilibus contigit videre (in P. leucosticta) cellulas quas- dam quadridivisas adhuc indivisis cinctas, et maculas his constitutas in una pagina bullatim productas observavi. P. coriaceam ejusmodi formam senilem forsan conjicere liceret. Analogas quoque in Ulvis et Enteromorphis obvenire Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 10 4 J. G. Agardh. å Be forsan testantur Ulva mesenteriformis, Enteromorpha intestinalis maxima e& que cetera sunt. V. Prasiola. Quum C. A.' Agardh (Sp. Alg. p- 416) sub nomine Prasiol&e proprium tri- bum Ulve crispe instituvit, cui preterea Ulvam fwfuraceam retulit, et hanc gsectionem Ulv&e generis distinetam dixit seminibus quaternis, in areolas areag- que regulares dispositis, characterem revera indicavit, quo Genus Prasiole inter alias Ulvaceas hodie adhuc dignoscatur. Cellulis quaternatis alie Ulvacege quo- que insignes sunt; in Prasiola vero he tetrades sunt conjuncete in areolas, areolsfeque in areas, que invicem separantur spatiis hyalinis — angustioribus et latioribus — ambulacra aut vias emulantibus, certa directione frondem per- currentibus. Quia cellule, hoc modo disposite, in novis generandis continuo laborant, et alie aliis paulisper evolutione antecedunt, patet certum numerum cellularum in singulis areolis areisve non semper numerari posse; tendunt vero continuo ad mnumeros, qui cellularum singularum divisione in geminas, iterum iterumque repetita, oriuntur. Ita esse debent aut 4, 8, 16, 32 aut 64 in singulis areolis areisve, quarum cellule omnes eundem divisionum numerum perfecerunt. Ut autem frondes in certam formam tendunt, que unicuique speciei sit propria, opportet areas, que diversas partes frondis occupant, quo- que aliam formam induere. In stipite igitur angusto, velut in frondibus magis "linearibus, are& fiunt secus longitudinem stipitis (aut frondis anguste) elongate, nunc immo seriebus singulis cellularum quaternatarum, secus longitudinem fron- dis excurrentibus, constitute (Tab. III fig. 71—73); fere contrarium obtinet in frondibus fabellatim expansis, in quibus are&e superiores nunc transversaliter admodum elongate obveniant. Precipue sunt infra-terminales are&e, que, non- dum evidenter in areolas divise, ita transversaliter elongate adpareant. Areole medie Tfrondis, rite formate, sepe sat regulariter in formam quadratam ten- dunt; in his sepe cellulas 8 x 8 numeravi. Margines superioris frondis, adhuc incerescentes, sepe constitutas vidi seriebus cellularum adproximatis, a disco mar- ginem versus radiantibus (Tab. III fig. 71b). In diversis speciebus hi radir = marginales aut apicem plus minus truncatum frondis elongate tantum occu- pant, aut secus latera frondis paulisper descendunt, aut in fronde flabellata (vel flabellato-laciniata) secus totum externum marginem sunt plus minus conspicuze. His filis radiantibus tum longitudine excrescit frons; tum cellularum, quibus fila S Till Algernes Systematik. HA) constituuntur, expansione et divisione ulteriore, Generi propria, frondes latitu- dine quoque augentur. In Prasiola, velut in aliis Ulvaceis, frondem juvenilem unico cellularum strato constitutam esse, satis constat; cellulas has initio directione tangentis fere &eque latas ac directione paginas versus verticali sunt elongatas forsan assumere licet; at mox et sepius easdem vidi verticaliter longiores, quin immo verticaliter pluries longiores quam late obveniant; demum quoque fiant dia- phragmate cum paginibus parallelo divise; sectione facta transversali partis superioris frondis, hanc quoque distromaticam in Pr. stipitata pinxit Lager- stedt. In speciebus, quarum frondes sunt spiraliter torte, in margine sursum verso cellulas marginales &eque quaternatas a margine videre eredidi ac a pagina adpareant in singulis seriebus cellularum quaternatarum, quibus stipites nonnul- larum constituuntur. Frondem fructiferam demum quodam modo distromaticam fieri, facilius patet. Cellul&e singule, quibus feinade: a pagina vise constituuntur, utpote nu- perius orte, et tenuissimis parietibus adhuc separate, invicem admodum adpro- ximate adparent. Tetrades que sunt vicine, jam paulo antea separate, paulisper magis invicem distant. Itidem areol&, et demum are& invicem separantur Spatiis, que pro eetate divisionum magis magisque conspicug evadunt, vias et ambulacra, varia directione frondes percurrentes, emulantibus. Tota frons, a pagina observata, hoc modo quasi tesselata, et endochromatibus virentibus cum viis interstitialibus hyalinis alternantibus variegata adpareat. Que vero omnia deseripsi, qualia in fronde adhuc incerescente obvenire videntur; in fronde fructificationem parante structuram conspicue mutatam videre credidi. Nimirum in. plurimis speciebus vidi cellulas fere omnes superioris frondis distantiis parum conspicuis adproximatas; cellulas quaternatas adhuc observare quidem liceat; quia vero spatia inter areolas areasque sunt reducta et fere obsoleta, tetrades omnium vix invicem magis distant quam cellule quaternate ejusdem tetradis; hinc cellulge omnes sub-contigu&e videntur. Desinente sub hoc stadio frondis incremento, cellulas fructum parantes magis magisque turgescere finxi; et parietibus interioribus magis magisque in gelatinam conversis, hos inter cellulas turgescentes sensim sensimque magis compressos fieri; vice interstitiales, spatium dature cellulis tumentibus, hoc modo sensim sensimque obliterantur. Sub hac evolutione marginem frondis hyalinum magis incrassatum observare ceredidi, unde totam cuticulam sensim crassiorem fieri suspicatus sum; hoc modo tota frons demum contineatur cuticula firma, dum cellul&e introrsum et inter se separantur 76 J. G. Agardh. parietibus tenuioribus gelatinosis. Ipsam cuticulam marginalem quoque hic et illic in protuberantiam, tamen non admodum conspicuam, productam observavi. HEjus- modi protuberantiam demum apice ruptam (Tab. III. fig. 74) et contentum interiorem, nimirum gelatinam solutam una cum in ea suspensis sporidiis mi- nutissimis, immenso numero conjuncetis, quasi a cratere erumpentem, ne dicam ejectum, tamquam nubeculam in aqua liquidiore referentem, vidi. Credere licet exteriorem protuberantiam ipsa sua expansione demum membrana tenuiore et forsan magis gelatinosa superne constare; aquam hoc modo introductam fieri; parietes cellularum interiores, jam antea attenuatos et gelatinosos, nunc aquam introductam avide bibentes, in gelatinam omnino converti, cujus expansione dein et protuberantia apice aperiatur et contentus quasi vi ejiciatur. Parietes cellularum sub hoc stadio dissolutos fieri, ex adfluentibus sporidiis ab omni- bus partibus vicinis adpareat; affluunt vero ab interiore spatio, parietibus cellu- larum externis (h. e. cuticula utriusque paging) conservatis. Sporidia emissa minutissima, in nubecula erupta (gelatinoso liquido) quasi suspensa, motu lento et tremulo fere in loco mobilia observavi; cilia distincte percipere nequivi. Hec omnia in speciminibus Pr. cornucopige, a me in rupibus ad Utö lectis, antea sub longiori temporis spatio, ut videbatur, exarescentibus, nunce guttula aque a me adposita reviviscentibus. Una cum sporidiis minutissimis aderant in gelatina ejecta cellul&e singule (Tab. III. fig. 74 e), hoc stadio fere omnino globose, sporidiis multo majores, intra membranam evidentem sporidia numerosa (forsan 16) foventes; he immobiles. Glomeruli preterea nulla membrana cincti, sporidiis nondum sejunctis constituti, quoque in gelatina suspensi (Il. c. fig. fs) sporidia rite evoluta circumeirca tenui margine gelatinee (?) cincta mihi adparu- erunt et motum ab hoc quasi impeditum forsan quis erederet (Tab. III. fig. 749). Sporidia motu magis conspicuo predita a D:na Åkermark observata fuisse, jamdudum memoravit J. E. Areschoug "). Quo vero modo et ex quo loco hc provenerant, non liquet. 9Sporidia a me observata, demum immensis numeris erupta, totam frondem matrem, quasi nubecula contigua obscuriori in vitro objectifero cingebant. Preeterea satis superque constare videtur frondes alio quoque modo multi- plicari. Certe nimirum cellule, et ni fallor precipue adultiores marginales, sparse aut plures simultanee, incremento sibi proprio increscere incipiunt; nova ") Ex observationibus Derbesii et Solier de Hydrodictyo sequi videretur organa pro- pagationis iis, que in Prasiola observavi, similia obvenire, et quoad motum et quoad erup- tionis modum, rr i Far RN Till Algernes Systematik. TT directione, ab ea totius frondis quasi aliena, prolongate, articulatin dividuntur ; dein, articulis annuliformibus eodem modo iterum iterumque divisis, filum oritur quasi sui juris, quod' aut novum lobum frondi materne addit, aut ab ea se- paratur, novam frondem generaturum. HEjusmodi fila inchoantia, nunc ab apice frondis adultioris evoluta (Jessen Tab. II. fig. 17), nunce lateralia et marginem sequentia (Lagerst. fig. 1a), nunc a parte inferioris frondis deorsum tendentia (Jessen Tab. II. fig. 9; Lagerstedt fig. 3), adparenter novum stipitem incipien- tia, observarunt. Hoc modo form& obveniant (Prasiole stipitate), que superne quasi duabus frondibus obovatis, at lateraliter conceretis constantes, deorsum in duos stipites omnino distinctos desinant. Ab hoc multiplieationis genere non admodum distat aliud, quod separa- tione loborum jam evolut&e frondis consequitur. 'Sepius nimirum in fronde magis dilatata observantur cellule singule aut pauce, quas ob contentum palli- diorem sensim emorientes putarem. Nunc ejusmodi vidi plures seriatas, qui- bus demum emorientibus lobos in eadem fronde, antea contiguos, demum se- paratos et frondes sui juris formantes, generari finxi. Utrumque hoc multiplicationis genus, a propagatione, que per organa propagationis propria (sporidiis et sporis) efficiatur, probe distinguendum mihi videtur. Simile aut omnino analogum in multis Algis habemus, in quibus rami aut partes prolificantes a fronde matre separantur, novas frondes forma- ture. Analogum quoque conjicio quod per gonidia (h. e. cellulas a fronde matre separas) in Lichenibus sepissime obvenire constat. Sporidia, vero, velut alia propagationis organa propria, tota sua evolutione ab his diversa, ex eo pre- cipue dignoscenda, quod non constant parte quadam plante matris, que se- paratur, sed in organis (cellulis) plante matris producuntur, extra frondem ma- ternam vitam sibi propriam demum incipientia. Que si ita sint, patet neque jure gonidia sporidiis comparari, neque, si in una planta spor&e aut sporidia cognita sint, in altera tantum gonidia, jure dicere licere unam plantam ab alia differre characteribus, que ab ipsa diver- sitate organorum deducuntur. Quia in Prasiola gonidia sibi tantum cognita habuerunt, in Ulva vero et Enteromorpha sporidia observata fuerunt, et utra- que organa iis characteribus predita, quibus hec organa ubicumque dignoscan- tur, Prasiolam, ab Ulva separatam, quin immo diverse familige adscribere voluerunt ”). 7”) Jessen, qui Prasiolam gonidiis immobilibus tantum propagari credidit, hanc ab Ul- vaceis disersam, ad familiam quandam Blastosporearum retulit, cujus characteres principales in TINGS 178 J. G. Agardh. Frondem infantilem constare filo cylindraceo, intus articulis brevissimis annulato, filum Lyngbyg cujusdam mentiente, in plurimis speciebus Prasiole pp facilius observatur. In iis, quarum frondes adfixe in cespitulos minutos con- junete permanent, fila hec annulata una cum frondibus, in membranam ulva- ceam expansis, ex eodem nodo basali simul egredientia videre licet; et in his = facilius observatur fila accrescere tum prolongatione et divisione articuli ter- Ner Sv feda . Ö c E ER minalis, qui extrorsum rotundato apice ceteris longior permanet (Tub. III. fig. SS RS KA 75), tum annulis inferioribus suo ordine accescentibus et iterum iterumque RR. transversaliter subdivisis;' annulos videre licet nunce omnes paribus distantiis AR angustissimis separatos, nunc quasi per paria in filo superposita seriatos (l. c. fig. 73). In alus filis (Tab. ITIL fig. 71, 72, 73) endochromata annulorum longitudinali divisione in cellulas collaterales separata, demumque cellulas unius — SA lateris in seriem propriam ab iis alterius lateris sejunctas; ulterius continuata SR et repetita hac divisione frondem Ulvaceam oriri; frondes hoc modo in membra= = nam Ulvaceam accrescere, jam ex icone Grevilleana (Scot. Crypt. Fl. tab. 220) BORT Prasiol&e calophylle concludere liceret. Ubi frondes juniores et adultiores non ex uno eodemque nodo radicali simul proveniant, non &que facile demonstratur quomodo frondes Prasiole a filis annulatis originem ducant. Attamen frondes harum eosdem percurrere evolutionis gradus, tum ex analogia cum prioribus; tum ex constanti (ni fallor) filorum inter frondes Prasiol&e presentia; tum 2 denique ex filis, que quoad partem constant annulis probe seriatis, quoad aliam = partem vero sunt dilatate in frondem latiorem, structura Prasiole omnino TF evoluta recognoscendam. Precipue in una specie Prasiole, loco natali et proprio diversitate organorum propagationis posuit. Lagerstedt summam in structura frondis cum Ulvaceis congruentiam agnovit, et observationem a D:na Åkermark factam, ex qua sporidia in Prasiola quoque obvenire concludere liceret, speciatim memorans (Pras. p. 8) Genus Ul- FER vaceis pertinere assumsit. . SA Thuret alio prorsus modo propagationem in Prasiola fieri statuit (Htud. Phyc. p. 62), SA nimirum cellularum superioris frondis transformatione in sporas 4, 8, aut 16, zonis qua- ee ternis superpositas, demum eo modo liberatas ut cuticnle paginales per lamellulas separa- rentur a media parte, que parietibus cellularum emollitis consisteret; sporXe hoc modo- liberate, motu destitute essent. Ita Prasiolam ante alias Ulvaceas Porphyrge potissimnm convenire statuit. Hunc propagationis modum, quem ipse in Pr. stipitata Suhr observaverat, unicum esse ad id tempus 'rite cognitum monuit, quod opere Lagerstedtii citato probaretur. ST Cuicumque autem, opus hoc adeunti, adpareat hoc loco nullam omnino esse quzestionem de 5 sporis intra cellulas evolutis, sed de ipsis cellulis separatis; sporidia vero motu predita = insuper obvenire supposuit Lagerstedt, observationibus a D:na Åkermark antea factis insis- stens (Pras. p. 16). Till Algernes Systematik. 19 suo vite genere dignoscenda, transitus ab uno evolutionis stadio in alterum ita frequentes mihi obvenerunt, ut querenti numquam deficere adparuerunt. Con- ferantur que de hac re infra sub Pras. fluviatili dixi (Tab. III. fig. 76 —79). Mihi igitur nullis dubiis vacare adparuit hec fila annulata esse stadia in- fantilia, a quibus frondes adultiores Prasiole — in membranam ulvaceam ex- panse — demum evolvuntur. Sit igitur ut plures formee, quas species sui juris Schizogonii, Schizomeris, Hormidii, Lyngbyg considerarunt, utpote tantum sta- tus infantiles aliarum ' constituentes, ex numero specierum debeant exstirpari; quenam autem ejusmodi sint, et qusenam alie species proprias constituant, certe difficillimum est dictu, quum formge utriusque generis structura 'consimili proxime analoge adpareant. Cavendum preterea ne his positis conelusiones latius patere simant, quam jure conducant. Ut Protonemata, quas species Alga- rum sui juris olim quoque erediderunt, postea muscorum initia omnes hodierni concedant; ita quoque fila Lyngbyoidea, que una cum Prasiolis sepe consociata deprehenduntur, ut stadia infantilia earundem agnoscere decet. Si vero ex similitudine Protonematum cum Confervis nullo modo deducitur omnes plantas confervoideas esse muscorum initia; ita quoque mihi nullis dubiis vacare vide- tur, multas obvenire "species proprias, que cum filis infantilibus Prasiolarum structura -admodum convenire videntur "). Si denique suadentibus protonema- 7") Satis constat haud paucas existere observationes, quibus deducere voluerunt varias Algarum formas in alias transmutatas fuisse. Ita in Tab. 3 fig. VII. Phycologie Generalis tres species juxta-positas delineavit Kätzing (”Protococcum riridem”, ”Schizogonium murale” et ”Prasiolam furfuraceam”) quas ejusdem originis evolutiones diversas, e loco natali pen- dentes consideravit. Quum vero uno loco (pag. 167) de his dixit, transitus facilius observari posse in truncis arborum, qui fiunt aqua inundati (in ima parte submersa cellule Protococci, nunc tantum longitudine expanse, in Schizogonmium murale abirent; nunc quoque latitudine aucte in Prasiolam furfuraceam aut Prasiolum crispam evolverentur); contra, alio loco (pag. 246) ab ipso dictum video: licet multis locis una cum Schigogonio murali quoque Prasiola furfuracea et Prasiola crispa proveniant, tamen ei, has plantas jam per septem annos ad Nordhausen observanti, non contigisse ejusmodi transitum videre; aliis vero locis transitus obvenire! Confiteor me dSclizogonium murale, quale apud nos in uda terra, pluvuiis secus truncos arborum defluentibus humectata, frequenter obveniat, iterum iterumque observasse, mihi vero nondum contigisse ejusmodi quosdam transitus videre. Fila vidi nunc strictiora, nunc admodum contorta, nunc fasciculatim plura conjuncta, plurima fere xque crassa, nonnulla duplo crassiora, qug demum in articulos moniliformes divisa observavi; his articulis, invicem demum solutis, plantam propagari suspicarer. Sub eodem temporis spatio, quo evolutionem in locis natalibus secutus sum, plantam aqua immersam educavi; fila hujus vidi subito prolongata,” plurima crassitiem vix mutantia, pauca usque duplo erassiora, aliis immixta, in quibus endochromata fili omnino cylindracei in plures partes, FL T AMA an 830 J. G. Agardh. tum formis nullo modo transformationem quandam Confervarum in muscos deducere conati sunt; nescio sane quare magis necesse esset urgere species veras Hormidii, Lyngbye, et que sunt alia Genera, faventibus conditionibus in Prasiolas transire. Me non fugit organa propagationis, que supra nomine sporidiorum descripsi, cum antherozoidis, qualia hec ab aliis intelligantur, sat con- spicuam offerre analogiam. Si in Prasiola, ut in Porphyra et Bangia, tum | organa neutra, tum organa sexualia (antherozoidia et sporas) ex observationibus, SR quas hucusque publici juris fecerunt, revera existere quis crederet, nimirum SM organa neutra in sporidiis a D:na Åkermark observatis, antherozoidia in corpu- sculis a me supra descriptis, sporas denique veras in organis a Thuret descrip- | tis (Etud. Phyc. p. 62) obvenire, animadvertere placet, organa Prasiole, hoc - modo explicata, neque bene cum organis Floridearum, neque cum 1is Bangig ; et Porphyrze, qualia hec a recentioribus describuntur, neque cum Ulvaceis virescentibus quoad characteres congruere. Ut igitur supra indicavi, observa- Se tiones hucusque factas alio mo.o explicandas credidi (cfrs. que infra Bangiam de his dixi). transversaliter intra annulum dispositas subdivisa vidi, fere ut in Phycol. Gener. tab. 12. K fig. I. structuram Schizomeris Leibleinii indicavit Kätzing; in altera parte ejusdem fili quo- 3 que binas series transversales intra singulos annulos' juxta positas vidi, ut hoc quoque in fig. 4 delineavit Kätzing; denique dum hoc idem filum vidi quoad maximam partem cylin- draceum et magis rectiusculum, observavi unum apicem gyratim contortum, distantiis bre- vioribus externe constrictum, et in articulos moniliformes secedens modo ei consimili, quo hormogonia contorta Catothricis confervicole delineavit Thuret. (Not. Algol. Tab. III. fig. 5). Endochromata, antea quasi in partes transversim seriatas subdivisa, in articulis secedentibus in corpusculum oblongum iterum contracta vidi. Ipsos articulos vidi nunc 2, nunc 4 an- nulis constitutos; ultimos seu extimos fili sepius 2, penultimos (nondum 2xque maturos) sepius 4 annulis, qui nova divisione in duas partes biannulatas dein subdivisas fore finxi. Articuli biannulati, apicibus rotundatis, diaphragmate transversali in duas partes divisi fue- runt. Extra apicem fili corpuscula 4 rotundata semel observavi, que ex apice fili emissa forsan ; a suspicari liceret. Numquam sporidia e filis emissa videre contigit. — Ex iis, que vidi, Schizo- = ES EE gonium murale potius speciem sui juris, quam alterius speciei esse evolutionis quoddam sta- = Re dium concludere vellem; guantumcumque structure similitudine aliis adpropinquatur. Dum — - SA vero agitur de formis, que ob ipsam simplicitatem structurXe paucos offerant characteres 2 distinctionis, tutissimum mihi videtur potius nimium distinguere, quam vere diversa in unum conjuugere. Ceterum animadvertere placet ea specimina, que a locis natalibus separata 2 educantur, sepissime formas induere, que vix umquam in natura obveniant; et mihi qui- dem persuasum habeo multas abnormium observationes, in ejusmodi speciminibus factas, pro normalibus nature divulgatas fuisse. Till Algernes Systematik. 31 Species disponantur: + Viis interstitialibus, areas cellularum principales separantibus, a stipite per frondem superne magis dilatatam flabellatim excurrenti- bus, nunc magis conspicuis (sp. 1—2), munc in fronde adultiore minus distinctis aut viz dignoscendis (sp. 3—5). |. PRAS. FURFURACEA ( Mert. in Fl. Dan. Tab. 1489) Jess. Monogr. p. 17. Tab. II. fig. 1—10. Lagerst. Monogr. p. 31 fig. 3. Ulv. furfuraceu Fl. Dan. l. c. Lyngb. Hydr. p. 32. Ag. Syn. p. 43. Sp. Alg. p. 417. Grev. Scot. Crypt. FI. Tab. 265. Alg. Brit. p. 176 tab. XVIII. Prasiola leprosa Kiitz Tab. phyc. Vol. V. tab. 39: II. Synonymiam attuli magis completam, utpote speciem aliam, pro vera, a recentioribus habitam fuisse suspicor. Specimina Lyngbyei & Agardhii Ulv furfuracex vere, que utraque examinavi, cum planta a Greville depicta iden- tica puto; nec, me judice, diversa a plantula, quam sub nomine Prasiole le- prose pulehra analysi illustravit Kätzing (Tab. phyc. Vol. V. tab. 39 ID. Que nomine Pr. furfuracee in Phycol. Generali Tab. III. VII primum pro- posita fuit, hanc et ducente icone et speciminibus fretus ad Ulvam crispam referendam esse censeo. HSuam plantam a Frölich missam ”auf Stempflaster in Schlesvig” lectam, dixit Käötzing; ipse coram habeo specimina, que ex eodem fonte suspicor, nimirum a Suhr missa (”auf der Strasse in Schleswig” lecta); alia a Husbye Kirchhof bey Flensburg a Frölich, data, utraque ad Ulv. crispam me judice referenda, et hoc nomine quoque a Suhr & Frölich inseripta. Si primum hane plantam pro vera U. furfuracea venditaverit Kätzing, facile patet eum postea sibi cognitam veram U. furfuraceam sub novo nomine Ulve leprose illustrare . potuisse. Ad novam suam speciem quoque Ulvam furfura- ceam Grev. pertinere indicavit. Jam Jessen de identitate Ulv. furfuraceze Kitz. dubitavit; et dein hunc sequitur Lagerstedt. Pras. furfuracea (vera) dignoscitur frondibus admodum minutis, supra stipitem brevem flabellato-reni- formibus, a latere involutis, sub-cucullatis, extrorsam sinuoso-lobatis, lobis suo ordine subflabellatis et cucullatis, demum deorsum subdiscretis frondes inferne adparenter ramosas mentientibus. Vie interstitiales admodum conspicuze, supra stipitem flabellatim radiantes versus margines excurrunt, inter areas principales forma fere cuneatas; arege he in areolas dividuntur pro situ quoad formam variantes; inferiores nimirum secus longitudinem elongate, medie longitudine et latitudine magis &equales, penultime transversaliter longiores, ultimee iterum Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 11 82 | J. G. Agardh. secus longitudinem elongate, quasi filis versus margines radiantibus constitutae. Intra areolas sepe 16 cellulas numeravi. His geminatis aut quaternatis areolse nov&e eodem modo composite oriuntur. Vie interstitiales ob endochromata diversarum cellularum seorsim prominula” adparenter crenulate aut quasi mar- gine inequales, omnino hyalinge. Cellule intra areolas adproximate. Stipes brevis cellulis paulo minus regulariter dispositis componitur. Scutellum ra- dicale paucis frondibus commune vidi, at parum conspicuum. 2. PRASIOLA CRISTATA (Hook. et Harv. Orypt. Ant. p. 193). Prasiola tesselata Kiitz. tab. Phyc. Vol. V. tab. 40: VII? Permutatione quadam speciminum confusionem de hac specie irrepsisse suspicor. Species 3 antarcticas, fere iisdem locis una habitantes, in Crypto- gamia antarctica descripsit Harvey; duas quoque ieonibus ita illustravit, ut de harum diversitate vix dubia adsint, nimirum unam Trypothallum anastomosans (Crypt. Ant. Tab. CXCIV. D); alteram Mastodiam tesselatam (1. c. Tab. CXCIYV. IL). Tertie (Ulve cristate nullam dedit iconem; at comparata deseriptione vix dubitandum mihi videtur hanc a Kätzingio nomine Prasiole tesselate A. c.) delineatam fuisse. In speciebus Algarum Kätzing ad suam Pras. tesselatam ut synonymon duxit Mastod. tesselatrm Hook Crypt. Ant. Il. c.; quam iconibus comparatis omnino diversam conjicio; quin immo, si analysi a Harveyo dato quedam fides habenda esset, hane ne Ulvaceis quidem -referendam esse facile quis cerederet. Ipsa Harveyana Ulv. eristata cum signo dubii inter Ulvas (Spec. Alg. p. 475) a Kitzingio enumeratur. Si eredere fas est processus cornieula- tos, quos in sua descriptione memoravit Harvey, consistere prolificationibus filiformibus, quas in sua icone Prasiole tesselate pinxit Kätzing, nescio anne summa utriusque plant analogia unicuique pateret. Que vero omnia non nisi speciminibus comparatis certius dijudicantur. Nullis mihi presentibus tantum rem animadvertere placuit. 3. PRAS. CRISPA (Lightf. Fl. Scot. p. 972). Åy. Sp. Alg. p. 416. Jess. Monogr. p. 18. Lagerst. Pras. p. 19. Ulv. terrestris Roth. Lyngb. Hydr. Dan. tab. 6 fiy. E. Ulva compressa L. FI. Suec. (partim). ; Hanc speciem, et vulgarem et diu cognitam, aliis limitibus ali desi- gnarunt. Kätzing plures species (Pras. Rothii, Pras. orbicularem, Pras. Flo- towii, Pras. crispam) proponerat, Rabenhorst alias (Pras. suecicam, Pr. anzia- nam, Pras. crispam), quas omnes Lagerstedt cum specie primitus descripta NN SE PAR Nä SAR HÅ kö SR ASEA ÖN e 2 1 Fr FEN I Ktv)] ake Å K é EE LHR LORDS tyder ND VE BETE a. LER META rn Nog ( Till Algernes Systematik. 32 iterum conjunxit. Frondes quoque ita quoad formam variant, ut ipsa forma frondis 2&gre definitione comprehenditur. Nimirum non tantum pro etate mu- tantur, sed etiam vario modo inerescunt, et ita alias formas induuntur. Forsan dicere licet normale frondis inerementum fieri expansione et divisione cellularum totius frondis simultanea, et hoc prevalente frons fit plus minus cuneata, obo- vato-rotundata, sensim lobata lobis rotundatis, nunce bullata. At quoque in- erescit singulis cellulis marginis, aut seriebus cellularum inerementum sibi proprium incipientibus; hujus exempla preebent icones et a Jessen et a Lager- stedt date. Preterea vero guoque increscat lobis proprio modo in ipso disco frondis formatis. Nimirum haud raro in fronde observantur cellul& — sin- gulee aut pauce juxtaposite, nunc plures seriate — in quibus contentus, sensim pallidior, demum evanescere videtur. Pereuntibus his cellulis, accrescunt limitanege — nunc circumeirea convergentes apicibus acutis spatium versus apertum — nunce, ubi cellulge pereuntes spatium elongatum efficiant, rimam elongatam proprio margine circumdantes. Cellul& limitanere ulterius acerescen- tes, quum a diversis marginibus obvie fiant, extrorsum recurvantur, novis lobis, nova quoque directione incerescentibus, originem dature. Hoc modo oriuntur "frondes lobis diversa directione expansis concrete. Quod dein eetatis differen- tias attuinet, nullis- dubiis vacare puto, hane speciem a filis articulatis sensim in membranam expansis oriri, ut hoc evidentius demonstrare liceat in aliis speciebus, quarum cespites affixe ex eodem callo radicali emittunt alia fila Lyngbyoidea, alia in Ulvaceam frondem expansa. Plures species Schizogonii, a Kätzingio distinctas, esse ejusmodi status inchoantes Pras. crispe, jure quo- dam assumere mihi videor. In adultioribus frondibus Pras. crispe vie interstitiales, quibus separantur are& areoleque frondis, parum conspiciantur, cum etate magis magisque obso- lescentes; denique plurime&e cellul& quaternate fere aque adproximantur. Si vero frondes aut lacinige juniores observantur, appareat dispositionem arearum cum ea in Pras. furfuracea supra descripta potisstmum convenire; dum vero in hac specie evidentissima permaneat, obsolescit citius in Pr. crispa. Pra- siole crispe frondes raro in pedem, stipite aliorum analogum, expansae depre- henduntur. Credere licet frondes in cespitem densum plerumque coactas, totius ceespitis ineremento fieri sublatas, et a basi solutas. Sub hoc stadio easdem emittere radiculas adventitias filiformes, quales in sua icone exponit Jessen, ed facilius exspectandum, quum simile et in vieinis Monostromatibus et in aliis Algis obvenire cognitum est. d4 J. G. Agardh. 4. PRASIOLA ANTARCTICA (Kitg. Sp. Alg. p. 473. Tab. phyc. Vol. V. tab. 40: IV.) Ulva crispa Hook. & Harv. Orypt. Ant. p. 192. Prasiolam crispam ad paucas illas plantas terrestres, que in ultimis limi- tibus vegetationis utriusque hemispheerii degerent, adnumerandam esse consi- derant auctores Cryptogamix antarctice. Ulvam crispam e Norvegia, a &C. Agardh missam, cum planta hemispheerii australis se comparasse, speciatim quoque memorant. Plantam vero hemispheerii australis speciem propriam decla- ravit Kätzing, quam cellulis majoribus contextam et areolis magis distantibus diversam dixit. Mihi plantam ex Cockburn Island ortam, a Harveyo missam, examinanti adparuit eam quibusdam characteribus revera diversam esse; ita .quadrigemin&e partes singule (= cellule) invicem magis distant; quogue inter- stitia inter areolas latiora vidi, quin immo latiora quam ipsa endochromata cellularum. Plantam antarcticam in rupibus madidis obvenire statuant, dum Pr. crispa raro in rupibus obvenire putarem. 5. PRAS. MEXICANA (J. Ag. Alg. Mexic. in Vetensk. akad. Öfvers. 1847. p- 6) Jessen "Monogr. Prasiole p. 19 Tab. 1. Lagerst. Prasiol. p. 26. Fig. 2. Kite. Tab. Phyc. Vol. V. tab. 40: II. Animadvertere placet pedem brevem in hac a Lagerstedt observatum fuisse, cellulis deorsum caudatim productis contextum, eodem prorsus modo, quo pedem plante affixe in Monostromatibus compositum esse constat. Jessen in sua icone frondem fluitantem, radiculis adventitiis instructam, delineavit. i Si -observantur lobi frondis juniores, adpareat vias interstitiales in hac quoque esse flabellatim excurrentes. In partibus adultioribus he vie obso- lete et vix discernende. Dum in Pr. crispa parum conspiciantur quia arex areoleque que fere sint adproximate ac cellule quadrigeminate, aut gquia omnes cellulge demum adproximantur, contrarium fere obtinere dicerem in Pr- mexicana: vie nimirum interstitiales obsolescunt quia areole fere non minus invicem separantur quam are& et minores et principales. Ipse cellul&e qua- drigemin&e spatiis conspicuis separantur. Rima eodem modo facta ac in Pr. .crispa, frondes in lobos et lacinias novas separari, observare credidi. "< Vis interstitialibus, areas principales cellularum separantibus, a stipite per frondem superne linearem aut cuneatim dilatatam longitudinaliter excurrentibus subparallelis, nunc magis conspicuis (Sp. 6, 8—9), nunc in fronde adultiore superne minus distinctis aut obsoletis (Sp. 7). Till Algernes Systematik. 85 6. PRAS. CALOPHYLLA (Carmich. in Grev. Scott. Crypt. FI. Tab. 220) rupicola, > frondibus in cespitulos minutos erectiusculos collectis, supra pedem cunea- tum sublinearibus vitteformibus minus conspicue tortis, viis interstitialibus areas principales cellularum separantibus longitudinaliter excurrentibus sub- parallelis, per totam frondis longitudinem admodum conspicuis, areis secus longitudinem elongatis fere simplici serie cellularum, aut paucis, constitutis (Tab. nostr. III. fig. 75). Bangia calophylla Carm. Il. c. Ulva calophylla Grev. Alg. Brit. p. 176. Harv. Man. p. 171. Hass. Freshw. Alg. tab. TXXVII fig. 1. Prasiola calophylla Kiitz. mser. Tab. Phyc. Vol. V. Tab. 39 IV. Jess. Monogr. p. I4 Tab. 1 fig. 1—3. Lagerst: p. 40. Hab. in rupibus, a mari non longe remotis, Europe medie. In hac specie est observatu facillimum, frondem juvenilem consistere filo articulato, adultiorem vero membrana ulvoidea, si quoque parum dilatata. Revera in eodem callo minuto radicali unius ejusdemque ceespituli plerumque videre licet omnia evolutionis stadia simul obvenientia. Fila juvenilia con- stant filo articulato, basi paulisper dilatata affixo, articulis diametro paulisper brevioribus, fasciam endochromatis contractam foventibus. Artieuli formari vi- dentur incremento et divisione articuli terminalis, quem inferioribus plerumque longiorem et endochromate magis homogeneo instructum vidi. Dein vero ar- ticuli inferiores multiplicari videntur divisionibus transversalibus; articuli ita orti magis annuliformes fiunt, et fila formam Lyngbyoideam referunt. Demum divisionibus longitudinalibus cellule quadrigemin&e apparent. Duabus harum seriebus longitudinalibus, magis invicem separatis et eodem modo subdivisis, series cellularum quaternatarum geminate et longitudinaliter excurrentes fron- dem fascieformem constituunt; he invicem separantur via hyalina interstitiali, velut marginalibus extrorsum limitantur. In fronde paulo adultiore, cellularum quaternatarum seriebus 4 constitata, vias interstitiales vidi latitudine dimidiam latitudinem cellularum circeiter &quantes. Aree cellularum principales sunt secus longitudinem frondis elongate, sepe unica serie cellularum quaternatarum constitute. In fronde adultiore, a facie visa, saltem 6 series cellularum qua- ternatarum (areas principales frondis) numeravi; in planta a latere seu mar- gine observata unicam seriem cellularum 4-natarum vidi. Pro divisionis modo 36 J. G. Agardh. futuro cellulge nunc una, nunc altera directione elongate, aut divisione nupev - peracta fere rotundate adpareant. 8. PRrRAS. CORNUCOPIE (J. Åg. mscr.) rupicola, frondibus in cespitulos minutos erectiusculos collectis, supra pedem sensim sensimque dilatatis cuneiformibus cucullatim subspiraliter convolutis apice truncatis, viis interstitialibus areas principales cellularum separantibus longitudinaliter excurrentibus in parte inferiore conspicuis, superne obsoletis, areis superne numerosis subeon- fuentibus (Tab. III fig. 71—'74). Hab. ad rupes maritimas Suecie tum occidentales (ad Kullaberg latere septentrionali), tum orientales. (ad Utö extra Holmiam) legi. Ceespituli minuti, magnitudine et adspectu fere Pras. -calophylle, plurimi colliguntur in stratum, rupibus forsan spuma maris irrigatis arctissime adnatum, in maculas pollicares et ultra extensum, quod adspectu e longinquo facile ITun- germanniam erederes. Ceespituli constant frondibus plurimis simpliciusculis : cuneato-obovatis tortis, exarescentibus fere in cornu 'subspiraliter convolutis. Vie interstitiales longitudinaliter excurrunt et in inferiore parte frondium 1lis Pr. calophylle subsimiles, at in superiore parte multo angustiores et inter series arearum numerosiores. In hac parte nimirum arex invicem vix magis distant quam ipse cellule areolarum. Structura multo densiore nostram a Pr. calophylla facile distinetam putavi. Inter plantulam maris Baltici et sinus Codani exiguam vidi differentiam; nimi- rum in illa ad Utö lecta vidi areas in disco evidentius longitudinales, plurimas cellulis initio geminatis demum quaternatis superpositis constitutas; marginales autem cellule in lineas verticales, versus marginem excurrentes, evidentius collectee. In planta adultiore, ad Kullaberg lecta, cellulas vidi in disco densiores, ita- ut are& areoleque vix magis invicem distant quam ipse cellule gquadrigeminee. Cellul&e marginales quoque in lineas marginem versus radiantes colliguntur, at has tantum in apice frondis paulisper dilatata hoc modo positas. Linee mar- ginales radiantes itaque longius deorsum in fronde adsunt in una; tantum in apice dilatato obveniunt in altera. Huic radio, parum evoluto, in Pras. cornucopie analogam forsan considerare licet laminam Pras. stipitate, quasi a stipite di- stinctam et magis evolutam. 8. PRAS. STIPITATA Suhr mscr. in Jessen Monogr. Prasiole p. 16 tab. II fig. 11—16; Lagerstedt Prasiol. p. 36. We Till Algernes Systematik. le 87 Prasiol. marina Crouan Alg. Mar. Finist. n:o 391. Flor. Finist. p. 130 pl. I n:o 68 fig. 1—3. Lamina magis dilatata, supra stipitem angustum quasi distincta, hanc a priore diversam puto. Ceeterum major et sepe admodum firma. Secus mar- ginem frondis evolute linea cuticule conspicua adest, que sparsim ulterius pustulose prominet. Vias interstitiales in stipite admodum conspicuas vidi, lon- gitudinaliter excurrentes, areis interjacentibus elongatis, sepe singulis cellularum seriebus constitutis; ipsam laminam vidi fere obovatam plus minus latam; arcis cellularum in hac parte dilatatis. Vias interstitiales laminge angustas et minus conspicuas vidi, ita ut cellule omnes parum diversis distantiis juxtaponuntur. Specimina a Crouan missa, nomine Pr. marine inscripta, hoc loco de- scripsi; alia tamen comparavi, que mihi congruentia adparuerunt. Que a Jessen depinguntur, frondibus multo majoribus insignia, quoque ita structura abludentia, ut vie interstitiales in lamina multo magis conspicue adparent. Lagerstedt duas formas Pras. stipitatae distinguit, at de identitate Pras. marine et Pras. stipitate non dubitavit. 9. PrAs. FLUVIATILIS Sommerf. (1828) Lagerst. Pras. p. 28. (Tab. nostr. ITT fig. 76—79). Pras. cespitosa Menegh. (fidi spec. orig.!) Pras. Santeri Menegh. (fid. Kiitz.) Jessen Monogr. p. 15. RBabenh. FI. Ewr. p. 310. Kitz. tab. phyc. vol. V. tab. 39 fig. 5. Hane speciem in fontibus et rivulis alpinis, a nive liquidescente proveni- entibus, precipue obvenire, animadvertere placet; in regionibus arcticis quoque frequentissima videtur. TInitio hane adfixam esse et pluribus frondibus a com- muni basi egredientibus cespites minutos formare, satis constat. Frondes, sepe ultra pollicares longitudine, sunt aut angustiores obovato-lineares, aut supra stipitem angusticrem magis dilatate; nunc latitudine pollicem equantes aut superantes. Sub stadio infantili hanc, ut alias species Prasiol&e, constare frondi- bus omnino filiformibus annulatis facilius observatur. Dum: in rivulis nive soluta rapidis nascitur, frondem admodum prolongari, et totam magis filiformem obvenire, credere fas est; et sub hac forma, nomine Scytosiph. velutini, prima vice a Lyngbyeo descriptam puto. Qualis ex regionibus arcticis sub pluribus Expedit. Svecorum reportata, ut plurimum constat utraque forma (Lyngbyoidea et Ulvaeea) immensis numeris mixta. Ut ex locorum descriptionibus pateat, 88 J. G. Agardh. hoc modo obvenit in alveolis, deficiente aqua nivali incilium exsiccatis, demum totum fundum strato crassiusculo obducens. Credere licet frondes filiformes prolongari dum rivuli fluunt rapidissimi; subsidente vero sensim aqua, frondes fluxu minus expositas sensim dilatatas fieri. Miscelam reportatam ita frondes continere unoquoque evolutionis stadio positas. Striceto jure species, que hodie Prasiola fluviatilis denominatur, forsan nomine primitus dato Pras. velutine Lb. designanda fuisset. Attamen nolui synonymiam, jamjam nimiam, novo nomine augere. Nescio quogue anne ipsa Vox ”velutina” sit origine spuria, licet a multis divulgata. Sub nomine plante Lyngbyane plures diversas Ulvaceas postea intellectas fuisse, quogque satis constat; ipse olim juvenilem statum Enteromorphe percurse, qualem hanc in scrobiculis submarinis Scanie, cum charactere plante Lyngbyane sat congruentem inve- nissem, pro vera planta Lyngbyana male habui; Kätzing formam infantilem Prasiole cerispe imitio Bangiam velutinam denominavit; postea hanc ut Schi- zogonium murale pulchra analysi illustravit (Phyc. gener. Tab. III; VIII fig. 4—5). Hinc fere dicerem hoc :.omine potius evolutionis stadium, quam certam speciem a nonnullis intellectam fuisse. Ex altera parte exstant in libris Algolo- gorum sub diversis nominibus divulgatee species, su! juris perhibite, que quoad icones datas a HScytos. velutino Lyngbyano vix dignoscantur. Ejusmodi mihi sunt: Lyngbya copulata Hassal Freshwater Alge pag. 222 tab. LX XII. fy. 14, que a Kätzingio (Tab. Phyc. Vol. IT tab. 100 fig. IV) species Schizogonii propria habetur. Hane ad Appin in Scotia a Carmichaelio lectam fuisse sta- tuit Hassal; patria ita subeongruente forsan credere liceret ipsissimam plantam Lyngbyanam sub nominibus novis latere. Alia ejusmodi planta forsan sit Schizomeris Leibleinii Kite. Phyc. Gen. p. 247 tab. 12 I. Sp. Alg. p. 362 et Tab. Phyc. vol. TII tab 31, quam, si cum planta Lyngbyana non identica sit, tamen analogum statum plante Ulvacege sistere facile quis crederet. Nec scio quare non idem dicerem de planta a Kjellmart descripta (Spetsb. Thallophyter in Act. Holm. Bihang 4 n:o 6 p. 52 tab. V fig. 10—14) sub nomine Ulothr. disciferae. Kjellman vero suam refluente mari denudatam fuisse assumere vVi- detur. Preeterea hoc loco ad ea referre debui, que jam supra de Shizogonio murali dixi; difficillimum est, et forsan irritus omnino esset conatus hodie diju- dicare, qusenam sint species sui- juris, quenam tautum forma aut evolutionis stadia alterius speciei. | Till Algernes Systematik. 39 Species inquirenda. PRASIOLA MINUTA Dickie Alge cellul. at St. "Pauls Rocks in Linn. Soc. Journ. vol. XIV. p. 358. VI? Mastodia Hook. Fil; & Harv. ”Genus Ulv&e proximum et nisi presentia conceptaculorum nullo modo distinguendum,” de Mastodia dixerunt ipsi auctores Crypt. ant. p. 193. Iconem vero et descriptionem adeunti, plantam longe ab Ulvaceis diversam esse forsan videretur. Fructus enim ei tribuuntur capsulis Nitophylli quodammodo analogi, qui certis locis frondis, in interstitiis inter areas, 4 suis angulis obvias, obve- nirent; ceeterum conceptacula, frondi immersa, apice mamilla instructa, materia grumösa repleta sporasque ellipticas foventia deseribuntur et depinguntur ita, ut vix quispiam plantam Ulvaceam ex hac descriptione fructus suspicaretur. Neminem alium postea hanc plantam accuratius observasse, mihi cognitum habeo ”), Ipse vero Harvey longe postea sine ulla heestitatione Mastodiam Ul- vaceis adhuc retulit (Index Gener. Algar. p. 14). Mihi hucusque nullum spe- cimen observare licuit. Plantam hodie memoravi, quia fructus a Harveyo observatos ex is, que in Prasiola ipse observavi, quodam modo explicari posse forsan quis crederet. Quoad formam conceptacula Mastodie cum protuberantiis a me in Pras. cornucopie observatis, a quibus sporidia emittuntur, non ad- modum differrent; dum vero has in Pras. cornucopie tantum marginales vidi, Harvey fructus Mastodie supra paginam prominulos observavit. BSporidia mi- nutissima quoad formam paulisper diversa ab Harveyo depicta fuisse ab eetate pendeat, utpote sua nondum erupta viderit. His ita explicatis assumere liceret Mastodiam jure Ulvaceis relatam fuisse. Ex alia conjectura Genus cum Ceepidio aut Ralfsie comparandum forsan quis crederet. 7”) Im Account of the Bot. Collections made in Kerguel. Land, Transit of Venus ex- ped. Philos. Transact. Extr. Vol. 1879 Mastodiam tesselatam tantum a Dickie memoratam video ut speciem, catalogo Algarum, quas tunc inventas enumeravit Reinsch, addendam (p. 84). Kätzingium aliam plantam Mastodiam tesselatam habuisse, et huic nomen Prasiolze tesselate adtribuisse, de Pras, cristata scribens, suspicari ausus sum. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 12 90 J. G. Agardh. VII. Monostroma. Quod quondam, de Algis Mediterraneis scribens, edicere ausus sum, Ulve et Enteromorphe structuram non aliter differre quam quod gemina cellularum gtrata, quibus quasi coalitis frons membranacea Ulvarum constituitur, separan- tur invicem in Enteromorpha, tubulosum spatium interius includentes, hoc forsan refutatum quis crederet detectis speciebus, Ulvas mire referentibus, qua- rum frons plana expanditur unico strato cellularum constituta et quibus Genus sui juris Monostroma (Thur. et Wittrock) condiderunt recentiores. Mihi vero, Genus novum adoptanti, adparuit effatum illud structura novi Generis potius corroborari, quam infirmari; in Monostromatibus nimirum omnibus id commune suspicor, ut inchoantur affixe et in sacculum clausum excerescentes — hoc modo initio ad normam Enteromorphe evolute — plurime vero, sacculo ocius tar- diusve rupto, deinde explante, formam Ulvarum indute obveniunt, plantam typice monostromaticam mentientes. Ita esse, non tantum historia evolutionis, in pluribus speciebus observata, demonstratur, sed etiam docent species nonnullze, que sub tota vita aut sub majore parte vite permanent sacculo clauso constitute, de quibus infra ulterius dicam. Si frondes in Enteromorpha, quee tubo clauso permanente constituantur, in certam quandam formam tendere vVi- dentur, in Ulvis vero frons est quoad formam et ambitum quasi magis inde- finita, utrumque in Monostromatibus conjunetum obvenire facile diceres, quum frondes harum in formam quandam certam tendere videntur, dum frons integra permaneat; fronde Vero earum ocius tardiusve rupta, hec magis indefinite demum m multis expanditur. Characteribus Monostromatis ita explicatis adpareat quo- modo alia Genera tangit novum Genus, et quomodo ab iis recedat. Quale Monostroma a monographo Generis (Wittrock, Försök till en mono- graphi öfver Algslägtet Monostroma. Uppsala 1866) limitibus cireumseriptum fuit, tale plures typos, invicem plus minus diversos, comprehendere putarem. a Nimirum preter species, que Generi sensu Thuretii pertinerent, colore dilutius virente jam fere dignoscendas, alie plures a Wittrock ad id relate fuerunt, que colore atrovirente aut plus minus fuscescente insignes videntur; his Genus Ulvarie jamdudum condidit Ruprecht (Alge Ochotensens. p. 218). Inquiren- dum videtur an alus quoque characteribus differrent Genera, ita habitu jam indicata. De specie, quam Ruprecht suo Generi typicam considerasse videtur, jam ipse monuit frondem initio esse saccatam, demum vero fieri maximopere plica-- Till Algernas Systematik. dl tam. Quo vero modo diversa forma oritur non indicavit. In Ulva obscura, si species Kätzingiana eadem sit, quam ex oris Lusitanige provenientem ipse exa- minavi, hec quoque 1initio obovato-saccata obvenit; at ejusmodi specimina, in aliis algis crescentia, admodum minuta tantum observavi, vix lineam exce- dentia longitudine; majora, pollicaria, explanata vidi et — sectione facta transversali — monostromatica. Ut de forma initio saccata aliarum specierum fere nihil dixit Generis monographus, ita quoque de speciebus, que Ulvarie pertinerent, fere mnihil dictum video, ex quo ejusmodi formam initio in his speciebus obvenire, concludere liceret. Pedem vero frondis infundibuliformem in Monostr. fusco descripsit Wittrock, nimirum in inferiore parte circumeirca strato cellularum unico cinetum, intus vero cellulis minoribus (que mihi sunt appeådices filiformes, a cellulis descendentes, functionibus radicis induti, qui sectione transversali cellulas minores mentiuntur), faretum. Quomodo pedis pars superior unilateraliter finditur rima longitudinali, et denique paulo altius in membranam monostromaticam expanditur, appendicibus dictis radicalibus unam paginam, rima pedis apertam, occupantibus; cellulis vero, que in ima parte pedis stratum corticale efficiebant, alteram paginam constituentibus — hec omnia iconibus datis eximie illustravit. Quod attinet Monostroma splen- dens, de hac quoque monuit duas paginas in ima parte frondis aliam offerre structuram: unam (quam Wittrock inferiorem considerare videtur) cellulis paren- chymaticis — superne strato monostromatico frondis continuatis —; alteram (superiorem sec. Wittrock) descripsit filis constitutam, immixtis ”granulis” ma- joribus minoribusque. Quod ita de his speciebus observavit Wittrock, hoc ipse quoque in iisdem vidi; at rem paulisper aliter mihi explicare conatus sum ”). In Ulvariis omnibus frondem initio obovato-saccatam esse conjicio, at hanc jam ") Wittroek (Monostr. p. 18) structuram suo modo explicaturus dixit cellulas, que ab initio monostromatice disponerentur, suis apicibus, paginam frondis superiorem spectantibus, sensim dissolvi et in substantiam granuloso-fibrosam transformari, quam denique sub forma strati proprii supra inferiorem partem cellularum (que pari modo non dissolveretur et transformaretur), incumbere statuit. Que quidem explicatio niteretur observatione, ab eo facta, cellularum parietes stratum versus granuloso-fibrosum non esse limite distimcto extror- sum preditos. Hoc vero, me judice, explicatur situ et evolutionis norma fibrarum radican- tium, que intra ipsam membranam cellularum — nempe in pariete lamelloso inter lamellas interiores (nuperius formatas) et exteriores (sensim magis mucosas) — descendunt, ut hoc in multis Florideis sepius obtinere demonstravi (Morphologia Floridear. pag. 27). Novis flis radicantibus continuo formatis, ipsi parietes his filis farcti, sensim transmutantur in stratum substantie intercellularis (cuticule allis locis analogum), in quo filo descendere videntur numerosa, TR AN SN AN fre EN on Är a rr si GG - SE ENE SS 3 ST ÄRR par ) ; Sr Fo RN 4 d 5 7 : A sÅ 2 NA sa Mä 4 a 7; : a T : SER So "2 AS NAV J. Gr Agardh. | "5, fr sub prima eetate ruptam fieri. Ut in infima fronde Ulvarum stratum internum 5 SE proprium sensim formatur filis a cellularum externarum parte interiore emissis, inter utrumque stratum (corticale) decurrentibus (nunc transversali diaphrag- mate prope ortum demum separatis); ita quoque in Ulvarie fronde infima a cellulis propriis et primariis emittuntur fila hyphoidea et deorsum prolongata, quibus functiones quasdam, radicis analogas, adscribere propensus sum. Hec fila a cellulis infimis frondis emissa, interiorem partem stipitis infundibuliformis initio occupant; deinde vero, forsan ipsorum increscente numero et volumine, stipitem farctum rumpere contingant, pagina fissa (ni fallor) deorsum spectante et filis radicantibus ex area basali, sensim ambitu increscente, deorsum tenden- tibus. Fila decurrentia, que quoque hic et illic quasi nodoso-expansa, et his locis obscuriori contentu farcta sunt, cellulas minores referre posse, si ejusmodr nodi NA transverse secti observantur, per se patet. Nodos hos, contentu grumoso farctos, = denique membranam propriam interiorem generare posse, et ita in cellulas gui = juris transmutari, forsan quoque conjicere licet. Saltem in specie, quam Mo- nostr. Blyttii considerare videntur Algologi Americee, videre credidi unam pagi- nam, filis radicantibus occupatam, strato proprio cellularum minutarum externe fuisse tectam (Tab. III fig. 94), quod ejusmodi cellulis, que extrorsum sensim sensimque cogerentur filis continuo novis, per partem interiorem strati fibrosi descendentibus, mihi explicare conatus sum. Utcumque sit, patet formationem stipitis et peculiarem ejus structuram jam sub prima frondis infantia inchoari, frondemque superne monostromaticam, evolutione frondis primariee introductam, deinde sub toto posteriore vite tempore ad normam ita datam continuo accres- cere in formam singulis speciebus propriam. Alia quodammodo videtur in Monostromatibus propriis (sensu Thuretii) ratio. Tota fere frons in his saccata expanditur. In nonnullis, si eas Generi pertinere rite judico, frons cava aut tubulosa integriuscula persistit; in aliis et quidem plurimis rumpitur, at jam plus minus evoluta et forsan precipue ex- pansione aeris inclusi, demum claustra frangentis. Lacinie frondis, ruptura sacculi formate, in nonnullis (Monostr. Lactuca, M. Grevillei alieque) parti 2 inferiori adherere persistunt; in alis (M. bullosum, M. quaternarium etc.) fere tota planta in lacinias expanditur, que aut libere circumnatantes, aut supra fundum expanse, nunc in superficie fossarum aque dulcis, nune in scrobiculis .submarinis deprehenduntur. ; Er -Quoque quoad structuram in diversis speciebus quandam video diversitatem. In speciebus, quas ad Ulvariam referendas putavi, cellul&e in planta juvenili mihi Till Algernes Systematik. 93 quidem adparuerunt sat tenerge, rotundate et parietibus tenuioribus cincte (cellulas diceres iis Ent. compress&e fere emulantes); fiunt vero he cellule cum etate mox firmiores; a facie vise: rotundato-angulate, 4—06 gone, parietibus crassis, utringue distincte-limitatis cincte; sectione transversali frondis adparent verticaliter elongate, suo diametro sepe pluries longiores. Sporidiis emissis membrana frondis persistit, frondes quasi margine latiusculo decolorato cingens. Sub microscopio hec membrana decolorata constare videtur cellularum parieti- bus, ne minime quidem dissolutis, offerentes reticulum pellucidum, in quo forma 3—6 -gona cellularum, parietes plani et utrinque lineis distincetis limitati, velut in singulis cellulis corpusculum rotundatum unicum, ut mihi adparuit solidum (= nucleum?) distinctissime observantur. Corpuscula hec in diversis cellulis aliquando canalibus anastomosantibus conjuneta mihi adparuerunt. Structuram frondis aliam esse in Monostromatibus propriis jam ex descrip- tione, a Thuretio data, sui Generis coneludere opportet. ”Ce west plus comme dans les Ulva et les Enteromorpha une membrane å structure parenchymati- que, c'est å dire formée de cellules polygonales, å parois bien nettes, réunies en un tissu serré; ici nous trouvons les cellules arrondies, plus on moins écar- tées, souvent disposées en groupes quaternés, å parois peu distinctes, plongées dans une membrane incolore homogéne.” Descriptionem vero ita datam neque in omnes species proxime affines quadrare, neque sub omni vite tempore &eque evidentem obvenire, mihi certum videtur. In nonnullis speciebus, quarum tota frons integriuscula videtur et affixa persistit, cellul& sunt eximie parenchymatice, nempe omnes instructe parieti- bus crassiusculis, qui lineis distinetis limitantur, celathratam faciem Enteromor- phe clathrate fere offerentes, ipso contentu exiguam partem cellul&e occupante. Ejusmodi sunt Ulva apomina (Kite. Tab. Phyc. Vol. VTI. tab. 11 fig. IT) et Ulva tenella (Kite 1. c. fig. IIT). Utrum vero he species, que et vivendi modo et habitu a ceteris sat recedunt, ad Monostromata vere pertineant, an ad aliud Genus referend&e sint, cuidam dubium forsan videbitur. Sunt vero quoque alie species, ad Monostromata sine ommni dubio pertinen- tes, que in inferioribus partibus frondis structuram offerunt simillimam ei, quam Kätzing I. c. tab. 11. IITb. depinxit. In parte nimirum inferiore Mo- nostr. Lactuce et M. Vahlii (Tab. IIT fig. 85) cellul& sunt elongate paren- chymatice, parietibus crassiusculis munite, que quoque lineis sat distinctis separantur. In frondibus vero superioribus earundem observavi cellulas sensim breviores et magis rotundato-angulatas; endochromata, que in cellulis inferiori- 94 J. G. Agardh. bus fere totum lumen cellulxe implent et magis homogenea adparent, sensim sensimque mutantur, in partes minores granulosas secedentia (Tab. ITT. fig. 87 a et 87 b); in parte frondis maturescentis, que in M. lactuca in lacinias disrupta obvenit, tota membrana fit demum admodum mucosga, parietibus cellularum quoad limites minus distinctis, nempe exteriore parte parietis fere in gelatinam con- versa, ipsis cellulis magis rotundatis novissima membrana interiore circumscrip- tis. Sectione transversali cellul& sepius adparent directione tangentis fere longiores quam sunt verticaliter elongate (Tab. IIT fig. 86); et endochromata fasciam mediam, directione tangentis quoque elongatam, in cellulis nondum ma-: turescentibus offerunt; in maturescentibus cellulis magis rotundis endochromata vidi in glomerulos rotundatos, sporidiis plurimis constitutos, transmutata (Tab. 0 jiö SO) : Ex iis, que in allatis speciebus observavi, deducere ausus sum structuram sub evolutione frondis sensim transmutari; frondemque tantum sub ultimo evo- lutionis stadio offerre structuram, que in descriptionem generis, a Thuretio datam quodam modo quadrat. Constant quoqne specimina, in Herbariis plerumque obvia earum specierum, quas Generi typicas consideravit Thuret, laciniis adul- tioribus jam disruptis frondis antea saccate, cujus structuram primariam et juvenilem observare neglexerunt. | | Sunt denique species, que jam in inferiore parte frondis contiguse (haud in lacinias disrupte) structuram offerunt, qualem in adultiore parte aliarum specierum tantum offendimus. In his nimirum jam ad imam bagem frondis cylindracex sunt cellule rotundate, nec mutua pressione angulate, inferiores verticaliter elongate, superiores rotundate. Endochromata geminata-quaternata intra parietes tenues spatium minus demum occupantia. Ita in Monostr. groenlandico (Tab. III fig. 80—983). Ad infimam basem (quam vidi) hujus frondis cellul&e fere in lineas transversales disponuntur (l. c. fig. 80); quasi articulationis preeuntis referrent indicia; postea et per totam superiorem partem cellul& rotundate sine ordine conspicuo disposite videntur. De aliis characteribus, quibus distarent Ulvarige et Monostromata, equidem nihil afferrendum habeo. De Ulvaria contendit Ruprecht (1. ce.) huic esse soros fructiferos rotundatos, supra superficiem parum emergentes, paranematibus nullis comitatos; quare Genus quodammodo transitum ab Ulvis ad Punctariam parare dixit, tamen Ulvaceis dispositione cellularum magis congruum. Hos fructiferos soros equidem non vidi, nec in Ulvacea planta ejusmodi obvenire observationes alie indicare videntur. Loca in frondis superficie obscuriora videre quidem Till Algernes Systematik. 95 eredidi, at horum structurae imaginem certam concipere nequivi. Utrum evo- lutionis inhibite, an nove inciplentis (prolificationis) essent indicia ignoro. Wittrock in M. arctico prolifieationem evolutam depinxit, et ejusmodi prolifica- tiones in aliis Generibus (FEnteromorpha, Bangia) obvenire, satis constat. Cellulas, quibus contexta est frons, quoad dispositionem, formam et con- tentum sensim sub evolutione mutari, jam ex lis sequitur, que supra attuli. Cellulas revera in fronde tum juvenili adhuc elausa, tum in adultiore at in tubum magis cylindraceum evoluta, séepe in series longitudinales superpositas vidi; ipsas quoque magis elongatas sub hac evolutionis stadio obvenire. In fronde demum rupta cellulas plerumque breviores esse; easdemque magis irre- gulariter positas in partibus frondium, que unaquaque directione augentur. Cellul&e, ubicumque nov&e, generantur divisione cellulze materne; gemine nova cellule sepe quoque conspiciantur invicem magis adproximate, et aliquando quoque membrana communi exteriore evidenter cohibite. Divisione nondum peracta, endochromata gemina vidi distincta, suo nucleo singula predita; ad- posita Chl Z. Jodii guttula, vidi nucleum fuscescentem intra singula endochromata; gemina vero cohibentem sacculum primordialem pulchre sub hoc stadio coerulescentem (in membranam mox abiturum). Ubi cellulze sine ordine disposite, qumque ipse - expanduntur et dividuntur diversa in diversis cellulis directione. In nonnullis speciebus divise partes citius ita invicem separantur, ut qui fuerunt limites materne cellule &gre dignoscantur; in alis diutius invicem adproximantur partes divise, et persistente quogue membrana cellule materne cohibentur, quare endochromata et filie cellule binatim, ternatim aut quaternatim disposite adpareant. Utrum autem he cellularum disposiones, quibus certas species designari putant, sub ommni stadio his speciebus characteristicee permaneant, an certa evolutionis et vite stadia indicarent, hoc certis observationibus non om- nino probatum mihi videtur. Specimina, que nomine M. oxycocci sepe desig- nata vidi, mihi adparuerunt stadia sistere evolutionis juniora, in quibus en- dochromata (exsiccatione collapsa) magis elongata adparuerunt; in iis vero, qua- rum endochromata sunt quaternata, hec ultima conjicio stadia, antequam spori- dia in singulis cellulis generantur. Neque tamen cum his dietum volui ana- loga stadia in omnibus speciebus obvenire. Una cum his cellulis (quibus M. oxycoccum, M. quaternarium alieque iis proxime species dignoscantur), sparsim obyeniunt cellulse majores, aliam formam endochromatis nunc quoque offerentes; has conjicerem potius esse cellulas nondum divisas et ad eundem evolutionis gradum perductas, quam propriis quibusdam generationis functionibus instructas. , 96 É J. G. Agardh. In nonnullis frondibus foramina vidi, iis, que nonnullis speciebus Ulve cha- racteristica videntur, sine dubio analoga, sepe rotundata et margine hyalino anhisto (cuticule) cincta; que anne his cellulis majoribus, primum retardata evolutione insignibus, demumque emorientibus, originem deberent, nescio. En- dochromata initio magis homogenea, dein (in cellulis rite evolutis et demum fructiferis) et precipue sub ultimo stadio fiunt magis magisque granulosa, demumque granulis totum lumen cellule fere implent. De ipsis fructificationis partibus observationes, hucusque publici juris facte, invieem non parum dissentiunt: In M. bulloso sporidia ciliis 4 instructa pinxit Thuret (Rech. sur les 20080. p. 16 pl. XÄXIL fig. 1—4); postquam plurimee cellulg& jam sporidiis emissis evacuate fuerant, membranam frondis adhuc persistere, ex icone data facilius crederes. In M. Wittrockii sporidia ciliis tan- - tum duobus instructa esse observavit Bornet (Not. Algot. p. 177) et de hac dieitur ipsam membranam frondis dissolvi, cellulasque invicem liberas in liquido dispersas fieri antea quam ex iis proveniant sporidia. Observationibus fretus ab Areschougio in M. Grevillei institutis, Wittrock (Monostroma p. 23) assumere videtur sporidia duplicis esse generis, aut ciliis 4, aut tantum 2 predita; sporidia vero per aperturam in membrana cellule et cuticule factam emissa fieri. Reinke (de Monostromate bulloso et Tetraspora lubrica Pringsh. Jalrb. Vol. XI. p. 533) sporidia duobus -ciliis initio predita putat; postea copulata ciliis quaternis instructa, omnia ejusdem magnitudinis observavit. Nonnulli assumere videntur sporas tantum paucas intra quamque cellulam generari; Reinke (p. 535) numerum inter 4—16 variare, seepissime 8 obvenire statuit (in M. bulloso). Wittrock (p. 23) numerum inter perpaucas et plures icades variare quogque monuit. Numerum hoc modo in diversis cellulis valde varium, qui ex his paucis observationibus obvenire videretur, vix indicium putarem - diversa organa ab aliis observata fuisse. Una cum frondibus juvenilibus Ulv. lactucee, in eadem planta matre ortas, vidi plantulas quasdam minutissimas, quas Ulve lactuce prolem inchoantem fuisse conjicio. Constabant filo articulato adparenter confervoideo, in quo 2—3 articulos superpositos, suo diametro longiores, dignoscere licuit. In iis, que mihi magis evolute obvenerunt, articulum supremum obovato-dilatatum observavi, et intra membranam limites cellularum longitudinalium, iis similium, quas in infe- riore parte trondis magis evolute obvenientes descripsi; per membranam autem non bene translucentem cellulas has minus distinctas vidi. Articulus fili con- fervoidei inferior, aut inferiores duo nondum hoc modo tranmutati mihi obvene- Till Algernes Systematik. 97 runt. Forsan eredere licet appendices radicantes, a cellulis superioris articuli emissas, descendere per membranam articuli inferioris, et ita hunc articulum inferiorem sensim in stipitem plante Ulvacee transmutari. Mihi autem stadia intermedia frustra queerenti, hec omnia, que obscura vidi, adhuc dubia et novis observationibus confirmanda, adparent. Inter sectiones Generis, quas in antecedentibus indicavi, genericam quan- dam differentiam assumere nolui, ignota in plurimis speciebus evolutionis norma totius frondis, et differentiis structure, que inter species extremas invenire iceret, in intermediis formis forsan paulisper minus evidentibus. In plantis Ulvaceis, quarum frondes adparent unius ejusdemque typi mutationes revera admodam leves, &gre dicitur et vix nisi accuratius comparata omnium structura, utrum diversitates genericam differentiam indicarent an intermediis obsolescant. Disponantur species: ”) I. Monostroma (Thur.) fronde juvenili saccata, demum (in plurimis) rupta lacerata, laciniis monostromaticis, nunc basi adherentibus, nunc et in pluri- bus speciebus subnormaliter' separatis, liberis fluitantibus aut supra fun- dum expansis; parietibus cellularum constituentium extrorsum demum gelatinosis, quasi spatia intercellularia — vias inter cellulas areasque cellu- larum plus minus evidentes mentientia — formantibus. Species dilute virescentes. 1 FEronde fere tota in lacimias disrupta, laciniis separatis fluitantibus, aut supra fundum expansis. >= Cellulis laciniarum separatarum evidentius bi — ter — aut qua- ternatim junctis. 1. M. Burnrosum (Roth; Wittrock Monostr. p. 28). De specie diu cognita, per magnam partem Europe distributa, et forsan sola que in fossis aque dulcis a mari longius remotis obveniat, dubia nulla hodie restare, facile quis crederet. Attamen inquirendum an Ulva bullosa Engl. Bot. revera eandem plantam spectaret. Ulvam bullosam Hassal (Brit. Freslwat. Alg. p. 297 tab. LXXVIII. fig. 13) speciem omnino diversam sistere, 7) In sequente enumeratione species tantum eas enumeravi, quarum specimina mihi ipsi comparare licuit; neque specierum exaravi characteres alios, guam quibus species, me judice minus rite cognite, dignoscerentur. Lunds Univ Årsskrift. Tom. XIX. 13 98 J. G. Agardh. mihi fere certum videtur. Quum Wittrock de Ulv. bullosa statuit frondem sub omni vite stadio adfixam obvenire, monendum videtur eam, me observante, eque ac de sequentibus constat, in lacinias libere fluitantes facilius solvi. Charte multo firmius adheret exsiccata quam specimina sequentium specierum. Speciem hanc a Käitzingio ad Tetrasporam relatam fuisse constat; confitendum quoque videtur Ulvam bullosam Tetrasporas magis referre structura, quam ali species Monostromatis; et cavendum ne Ulvam bullosam et Tetrasporam gela- tinosam confundent incauti. Ipse quidem in eadem fossa utramque speciem, simul vernali tempore vegetam observavi. Cellul& bi-quater-nate fere eandem formam semilunarem monstrant, at paulo majores sunt in Monostromate, mi- nores in Tetraspora. Are&e cellulares paribus cellularum binis aut quaternis constitute, spatiis intercellularibus nunc majoribus, nune minoribus in Monostro- mate separate, at omnes eadem directione expanduntur, membranam planam for- mantes. In Tetraspora paria cellularum plura aut pauciora adproximata in unam- quamque directionem gelatine sub-informis (aut adparenter complanat:e) expan- duntur, et spatiis intercellularibus multo amplioribus — attamen quoad magni- tudinem admodum variantibus -— separantur. 2. Monostr. LACERATUM (Thur.; Wittr. Monogr. p. 30). Si de specie rite judico, hane inter Monostromata submarina M. bullose proximam equidem putarem. Endochromata latiuscula sunt sat conspicue 2—4- nata, et paria invicem distinceta spatiis, que sua latitudine endochromatum lati- tudinem circiter xequant aut superant. Frondes juveniles ceespitose, nempe plures conerescentes videntur, obovato-cucullate, dein fere tote rupte ct maxi- mopere superne dilatate in lacinias secedunt, que margine demum fiunt lacere et undulato-crispe, margine crispo sursum et deorsum conspicue flexo. In parte superiore (plante adhuc adfixe) vidi endochromata late-oblonga 2—4-natim junceta, interstitiis vix endochromata latitudine superantibus; in parte inferiore vidi endochromata paulo minora et interstitia majora, sua latitudine latitudimem endochromatum - conspicue superantia. Sectione transversali hujus im partis vidi cellulas verticaliter admodum elongatas, fascia endochromatum (in media cellula) angusta, et utrinque spatio hyalino (utriusque paginiwe fere seque lato), fasciam mediam latitudine gzequante, cincta. 3. MONOsSTR. QUATERNARIUM (Kiitz.; Wittr. I. c. p. 37). Que ad hanc speciem pertinere puto specimina Herbariorum sub- als > Till Algernes Systematik. 29 nominibus sepe obveniunt. Que nomine U. Oxycocce Kätz. a Lenormand distributa fuerunt (ex Marais de Fresnay) jam a Wittrock ad M. quaternarium relata video. Alia habeo nomine Ulve bullose Engl. Bot. inscripta, quondam a Chauwin distributa, ad Caen in aqua dulei lecta, que M. quaternarium Kätz. omnino sistere mihi videntur. Quomodo ab his dignoscantur specimina ex Schley bey Schleswig, et alia ad Nordskow lecta, utraque nomine Ulve latis- sime a Suhr inscripta, equidem non video. Denique specimen, nomine M. or- biculati inscriptum, ex Ameriea Boreali, mihi videtur M. quaternario proximum. 4. Monostr. nitipuMm (Witlr. p. 41.) "= Cellulis laciniarum separatarum quasi singulis, endochromatibus nminirum ommium spatio mox ceque lato separatis. 5. Monostr. oxycoccum (HKit2.; Witr. I. c. p. 32). 6. Monostr. ORBICULATUM (Thur.; Wittr. I. c. p. 39). 7? - MonostrR. BALTtICUM ( Wittr. l. ce. p. 48). 8? Monostr. LATISSIMUM (Kiite.; Wittr. I. c. p. 33). Characteres specierum fere omnium antecedentium non ita distineti viden- tur, ut de specierum diversitate quid certius augurare auderem. In plurimis qugenam sit forma plante primarie et adhuc adfixe mihi omnino ignotum manet; nec scio an ab alis heec observata fuerit. Wittrock de M. nitido sta- tuit, huic esse scutellum radicale, et aream basalem in planta magis evoluta persistentem, at, ni fallor, ipsam frondem sub stadio disrupto tantum descripsit. Vix crederem species nonnullas jam ab initio' explanatas et monostromaticas obvenire. Fibrillas alligantes, quas in nonnullis formis observavit, potius sub posteriore vite stadio provenire, quam primam radicis formam sistere, analogis exemplis aliarum Algarum .concludere vellem. Neque omnino certum mihi videtur formam endochromatis, quam oxycoccam dixerunt, et dispositionem qua- ternariam characteres specierum sistere certos (nec stadia evolutionis diversa indicare).- Specimina plicata aut plana, sepe a mera preparationis sollertia pendent; obscure ”virentia aut fere hyalina forsan ab eetatis stadio diverso. Quoque de proxima affinitate M. Baltici mihi dubia quedam manent. Quod denique attinet M. latissimum, vario respectu hec mihi obscura videtur. Patet nimirum eam errore quodam primum creatam fuisse, deinde vero eam in libris perstitisse, at alio modo intellectam. Jam supra indicavi specimina ex mari Baltico inferiore a Suhrio nomine Ulve latissime distributa fuisse, que nullo 100 J..G. Agardh. modo cum specie Linneana et Agardhiana ejusdem nominis conveniunt, sed speciem Monostromatis sistunt, me judice, ad M. quaternarium proxime acce- dentem. BSuspicari liceat Kätzingium speciminibus ejusdem plante, pari modo nominatis, at a Frölich (qui plurimas suas Algas cum Suhrianis congruenter denominatas habuit) missis, deceptum fuisse: in Phycologia generali igitur plan- tam ex ”Flensburger Meerbusen” nomine Ulve latissime enumeravit, quam speciem Linnei & Agardhii ejusdem nominis credidit; hanc formam primariam sug speciei consideravit; sub var. f vero habuit aliam, ex ollis Horti Veneti, aqua salsa impletis, ei cognitam, que cellulis parum majoribus dignosceretur, et hujus in Tab. 20. IV. dedit iconem, ex qua evidentissimum videtur frondem. fuisse monostromaticam et cellulas majusculas sine ordine conspicuo dispositas (nec quaternatas). Dein in Speciebus Algarum (p. 474) formae primarie (e sinu Flenipolitano) nullam mentionem fecit; formam vero, quam ipse icone citata ut var. Pp. designaverat, ipsam Ulv. latissimam constituit, quam in mari atlantico mediterraneo et adriatico ad oras Europe et Africe borealis obvenire statuit, quin immo ad oras Nové Zelandie lectum specimen (”cellulis geminatis”) memoravit. Denique (in Tab. phycol. Tab. 14.) Ulve latissime iconem dedit, ex qua patet hanc cum var. Pp. in primo opere convenire; specimen depietum quoque ex Venetia dixit. Ipsam formam primariam suge- Ulvee latissime, qualem im Phycologia generali habuit, postea silentio preteriise Kätzingium, ex supra allatis facilius patet. Veram Ulv. latissimam Linne et C. Agardh ut novam speciem ex Insula Rigen sub nomine Phycoseris gigantee in Phyc. gener. p. 298 descripserat; in Speciebus Algar. huic addidit synonyma: Ulv. lactuca et U. latis- sima auct.; adjecta insuper varietate pexforata, quam in mari atlantico et paci- fico, ad oras Europe, Americe et Nove Hollandie obvenire statuit. Nulla facta mentione differenti&e inter species, quas sub diversis temporibus nomine Ulve latissime designaverat Kätzing, Wittrock tum plantam ex Schleswig, quam cum Suhriana Ulv. latissima identicam suspicari licet, tum plantam ex Venetia, a Kätzing initio ut var. p., denique ut veram Ulv. latissimam de- signatam, sub sua” M. latissimo enumeravit”). Quid denique sit hec Ulva latissima 'Venetiana Kätzingii mihi neutiquam certum videtur. Specimen qui- dem ex Venetia a Ruchingero — fiio ejus qui quondam Horto Venetiano pre ") In dissertatione (Om nordlandens högre hafsalger af Kleen) Upsalie 1874 publici juris facta dicitur, Wittrockii auctoritate, M. quaternarium Kätzingii tantum varietatem M. latissimi esse considerandam. Ita ulterius patet qnibus erroribus laborat synonymia. Till Algernes Systematik. 101 fuit — missum habeo, quod an cum Kätzingiana planta conveniret, dubitavi. Magis quam in Monostromatibus mos est, frons quasi in lobos divisa, quibus margines sunt magis distincti undulati et sparsim in prolificationes minutissi- mas, paucis articulis constitutas, excerescentes. Cellul& in nostra magis lineis rectis circumscripte quam in utraque icone Kätzingiana, et sepe subquadratice,; ad apices loborum sunt paulo longiores et secus longitudinem plante subrectangu- lares. Ipsi parietes angusti. Structura, quantum vidi, monostromatica. Chart nostra arctissime adheret. A nulla alia regione consimilem vidi. Mihi hec vix propria species Monostromatis videtur. Tr Frondis superiore parte rupta, in lacinias, cum frondis parte infe- riore coherentes et ita affixas, irregulariter fissa. 9. Monostr. WirttrRockKui (Born. Not. Algol. p. 176. tab. 45.) De identitate nostre cum specie 1. c. descripta equidem dubito. Nostram vidi initio elongato-clavatam, stipite fusiformi angusto, velut parte superiore cellulis ejusdem generis rotundato-angulatis contexta. Sectione transversali ob- servavi cellulas verticaliter longiores quam directione tangentis, endochromatis fascia rotundata utringue margine &eque lato hyalino cincta. Frondem adul- tiorem ruptam, at adfixam, oblongam vidi, aliis frondibus longioribus bi-tripol- licaribus, cum aliis brevioribus minutis ceespitem formantibus. Endochromata in hac parte sepe geminata, raro ternata, spatiis intercellularibus endochromata latitudine fere &equantibus. 10. Monosrtr. ÖrEremimvuM (Farlow Marin. Alge of New England p. 42.) Farlow Anders. & Eaton. Alg. Exs. Am. n:o 74. 11. Monostr. Grevinunei (Thur. et Wittr. Il. c. partim) fronde initio obovata, demum superne in lacinias latiusculas planatas, deorsum plus minus pro- ductas, fere tota fissa. Hab. ad littora Europ&ea oceani atlantici superioris. Cellul&e infime, pedi proxime, quoad formam iis M. lactuce similes, nempe elongate et anguste, in lineas elongatas seriate, dissepimentis transversalibus vario modo obliquis, endochromatibus conformibus totum lumen cellulae occu- pantibus, longioribus ad divisionem pronis sepe nucleos 2, brevioribus unicum foventibus. Parietes cellularum crassiusculos vidi; forsan magis mucosi, vix adspectum clathratum offerunt, qualem observavi in M. lactuca; endochromata 102 J. G. Agardh. vicina separantur invicem spatio, quod ipsorum latititudinem dimidiam vix aequat. Cellul& paulo superiores sunt conformes, at breviores et unieum nu- cleum foventes. Spatia intercellularia paulo latiora et magis mucosa. In su- periore plante parte sunt adhuc magis diverse; endochromata nimirum sunt rotundato-oblonga, angulis rotundatis, plurimis diametro eequalibus aut vix sesquilongioribus granulosis, et a strato substantie intercellularis, in quod membrana - fere solvitur, facilius separatis. Sub hoc statu parietes cellularum vix discernere mihi licuit. 12. Monosrtr. Lactuca (L. Roth, C. Ag.) fronde initio obceonica, demum su- perne in lacinias sublineares, initio tenuissimas, sepe undulato-plicatas aut tortas, demum margine minute crispatas, parte inferiori persistensi sub- palmatim adfixas (Tab. nostr. ITI fig. 90.) Aresch. Alg. Scand. exs. n:o 121! Hab. in oceano atlantico boreali inde a littore Norvegige superioris (Ha- merfest!) saltem littora Britannie, Bahusiee, Scanix, Holsatie attingens. Cellule, que inferiorem partem plante juvenilis constituunt, parietibus jam conspicue crassis juxtaponuntur, adspectum clathratum frondi tribuentes. Ipse cellule sunt elongate, diametro 2—3-plo longiores, quoad formam et dis- positionem iis in U. tenella a Kätzing (in Tab. phycol. Vol. VI. tab. 11 fig. by depictis similes, secus longitudinem plante in lineas elongatas disposite, apici- bus dissepimento sepe obliquo separatis. Endochromata vero fasciam angustam, secus longitudinem cellulze contractam, homogeneam, occupantia, nucleo sepe incluso. Ad imam basem frondis he cellul& deorsum producuntur in caudicu- lam filiformem, et his cellularum caudiculis major pars ipsius pedis consti- tuitur. In fronde paulo magis evoluta cellulas fere inordinatas diceres, at sparsim quoque in lineas breves, rectas aut arcuatas, conjunguntur. Gemine, si nu- perius divise, hic illie adproximate adpareant, vix umquam ternate aut qua- ternate juxtaponuntur. Singule cellule cinguntur parietibus crassiusculis, extrorsum magis mucosis, utpote limites inter cellulas constituuntur vils con- tinuis paulisper fexuosis, que funt latiusculx ubi plures cellule angulis ad- proximantur. BSingulis cellulis quoque parietes introrsum crassiusculi (mucosi) adpareant; intra hos ipsum lumen cellule occupatur endochromate sat magno rotundato-angulato. Ubi cellul& in lineas conjuncte, sunt plerumque paulo longiores quam late. Intervalla inter endochromata proxima harum latitudinem fere crassitie equant. Endochromata nuper divisa paulisper obliqua vidi et ita s” - = z (Kl ; + Xx j Lan "ag C RNA ” Är É Till Algernes Systematik. 103 plerumque. juxtaposita ut apex. latior unius partis advertitur angustiori alter- us. Sectione facta transversali frondis, cellule, prout nuper divise aut adul- tiores conspiciantur, directione tangentis aut longiores aut paulisper breviores quam directione radii, endochromate fasciam mediam oblongam efficiente, que vix dimidiam partem totius luminis verticali directione superat. Inter singulas cellulas (sectione transversali observatas) interstitia lineis extrorsum paulisper hiantibus indicantur, ita hiatu viis inter cellulas, a facie visas, respondentia. Qui nomine Monostromatis Grevillei, Ulvam Lactucam Caroli Agardh et Grevillei designandam esse urgent (Thuret, Wittrock), hi quidem assumere vi- dentur eandem speciem ab Agardhio et Grevilleo nomine Ulve Lactuce in- telleetam fuisse. Me vero judice species alige, et invicem sat diverse, sub no- mine Ulve Lactuce ab auctoribus citatis comprehenduntur. Utriusque U. Lactuca habet structuram monostromaticam, et utraque fit monostromatica rup- tura membrane, que antea sacculum clausum formaverat. Et vero sacculus nondum -ruptus et lacinige, que ruptura formantur, in planta Grevillei aliam habent formam quam in planta Agardhiana. Ex descriptione, a Grevilleo data, sequentia transscribere placet: ”Fronds in the young state obovate and saccate, but very soon bursting and lacerating, at length cleft irregulary down to the base, the segments flat, variously laciniated and cut, somewhat waved.” Qui- cumque cum hac descriptione comparavit Ulvam Lactucam Agardhianam, qualem hanc distribuit Areschoug (Alg. Scand. exsice. sub n:o 121), vix non statim videat hanc esse a Grevilleana diversam. In Ulva Lactuca Grevillei est frons juvenilis (saccata) initio fere globosa, dein oblonga, demum ante rupturam obovata; membrana rupta, magis vage expansa, in lobos forma fere indefinitos, demum usque ad imam basem separatos abit. Ulv. Lactuca C. Agardh est jam ab initio magis elongata, fere compresso-cylindracea aut sursum paulisper dilatata, et citius rumpitur in numerosas lacinias lanceolato-lineares, sepe margine un- dulatas, quin immo tortas, simpliciusculas aut iterum divisas, supra stipitem ob- cuneatum subpalmatim expansas, juveniles tenuissimas, adultiores margine cris- pulas. Si de speciebus in Monographico opere Wittrockii descriptis rite judico, Ulva Lactuca Agardhii ididem nomine Monostromatis undulati descripta est. Ulva Lactuea Grevillei vero, sub nomine Monostr. Grevillei enumeratur ultima, interjectis inter utramque plantam speciebus, quas hoc loco ad Ulvarias re- ferendas esse putavi. Mihi igitur de differentia specierum, quas nomine Ulve lactue& ab Agardhio et Grevillo describuntur, nullum dubium manet. Quo- modo Monostr. pulchrum Farlow., cujus ex America boreali specimina pauca 104 J. G. Agardh. parum revera completa, ab Agardhiana Ulva Lactuca dignoscenda sit, mihi kö non liquet "). ON Inter Algologos satis constat Thuretium alias quogue mutationes in syno- nymia Ulvarum postulasse. Statuit nimirum Ulvam Lactucam Linnei et Auctorum Veterum fuisse eam, quam Thuret sub hoc nomine intelligit (hb. e. (Ulv. rigidam C. Agardh); diversissimam autem plantam a C. Agardh et Greville sub usurpato nomine Ulv. Lactucge primum divulgatam fuisse. Mihi >: quidem quoque concedendum videtur sat diversas species sub nomine Ulvae Lactucée militasse, et fere dieere licere Algologos multos sub allato nomine quameumque Ulvaceam, ad suas oras vulgatissimam, intellexisse. Sit quoque ut Å nonnullis Ulva lactuca fuit nomen pluribus formis collectivum; quo in casu ö seepius mos fuit, si non lex inter Botanicos accepta, nomenclaturam sequi — SS eorum, qui primi diversas formas sub certis nominibus distinguere inceperunt. RA His premissis, de singulis formis, quomodo ab Auctoribus intellecte fuerunt, De pauca adferre lubet. | : SE Dillenius, cujus iconibus auctoritatem quandam dare consueverunt, in Tab. | VIII figuras tres habet, quarum fig. 1 Ulvam lactucam referret. Cuicumque autem, hane sepius citatam iconem adeunti, statim adpareat nullam omnino ideam de specie ex hac deduci posse. Ipse apertis verbis dixit iconem re- presentare modum nascendi, prout de longinquo planta in aqua apparet; at hodie certe nemini in mentem veniat ejusmodi Ulvarum representatione species diversas dignoscere. Ex textu patet Dillenium, preter purpuream speciem, dis- tinxisse inter marinam et palustrem Tremellam, ex qua expressione forsan suspicaretur non certas species, sed plures formas (marinas et pallustres) simul sumtas intellectas fuisse. Si Linneana nomina non collectiva, sed species certas designare statuendum sit, omnino certum mihi videtur eum sub sua Ulva lactuca aliam speciem de- SS signasse, quam qu&e a Thuretio ita denominatur. In Flora Suecica (Ed. II. p. 433) Ulvarum species diagnosibus ita distinctis designavit, ut non tantum hodie facilius recognoscantur, sed quoque, me judice, pateat eum propriis observa- tionibus notas characteristicas invenisse. Hoc vero loco definita est U. lactuca: PAS ”palmata prolifera membranacea, ramentis inferne angustatis.” Si quis crederet ”) Si MonostrR. PULCHRUM (Farlow Mar. Alg. of New England p. 41) cum Monostr. Sd lactuca C. Ag. identica esset, ut hoc ex speciminibus sub -allato nomine missis fere suspicarer, SÅ forsan concludere liceret M. lactucam esse speciem magis borealem, ad littora septentrionalia Americe et Europe eque obvenientem. ; : Till Algernes Systematik. 105 his verbis designari formas illas palmatas, que nomine Ulv. fasciate, aut Ulv. divise, aut Ulv: nematoidee in herbaris sepe venditantur, dixisse placet has formas, quantum scio, numquam ad oras Bahusie inventas fuisse; de sua vero statuit Linneus eam esse in oceano Bahusiensi frequentem. Preter formas allatas vix alia exstat, que in diagnosin Linneanam qualitercumque quadrat, nisi ea, fronde monostromatica instructa, quam Ulvam Lactucam denominavit C. Agardh, quamque ex Bahusia distribuit J. E. Areschoug (Alg. Scand. Es. Ser. nov. sub n:o 121). Wahblenberg, qui sepius fuit specierum Linne im- terpres fidelissimus, in Flora lapponica Ulvam Lactucam habet, quam cum Agardhiana specie identicam suspicor, utpote hec a Wittrock (Monostroma p. 46) enumeratur sub nomine novo Mon. undulati. Qui temporibus Linne proximus fult, Alb: G. Roth, et sug setatis Al- gologorum facile princeps, pluries, in diversis suis operibus, de speciebus Ul- varum disseruit. Jam in Catal. Bot. Vol. I. dixit: ”Veteres Botanices scrip- tores veram Ulvam Lactucam Linne non cognovisse videntur, quod maxima ex parte de recentioribus quoque valere videtur,” et idem judicium in Hl. German p. 539 repetit. Inter alia, de sua planta monet: ”frondem esse maxime debilem et flaccidam, ortu suo angustatam, sensim latitudine incerescentem, di- gitalem palmarem immo pedalem, sursum ratione longitudinis tres quatuor lineas ad unciam et sesqui-unciam latam, raro latiorem (!), laciniis nonnunquam pro- liferis” — que omnia vix de Ulva Lactuca Thuretii dicere liceat, optime autem quadrant in Ulvam lactucam Agardhianam. :Animadvertit preterea Roth Ulvam lactucam recentiorum Botanicorum (sui &evi) aliam speciem spectare, ni- -mirum Ulvam plicatam, sub quo nomine formam Ulve rigide C. Ag. (seu Ulv. Lactuc& Thuretii) a Rothio intellectam fuisse, conjicio. Si his additur Rothium de U. plicata dixisse, eam differre ab U. lactuca frondibus umbilica- tis, colore saturatiore et rigiditate, eamque a quibusdam auctoribus cum Ulv. latissima conjungi, patet, ut sperarem, Ulvam lactucam Rothii esse omnino diversam ab U. rigida, que ab eo Ulv. plicata nominatur. Alter ejusdem fere &vi Algologus, X. de Wulfen, Linneana et Rothiana U. lactuca male intellecta, primus, ni fallor, eam dedit Ulv. lactucee interpreta- tionem, quam ei vindicare voluit Thuret. Lightfoot jam antea fere eodem modo de Ulva lactuca judicaverat; attamen sub hoc nomine non tantum U. rigidam, sed et Ulv. bullosam, et Ulv. latissimam, quas ejusdem speciei varie- tates considerat, comprehensas vult. Species, que a multis sequentibus Ulv. lactäce nomine venditantur, non semper unam eandemque formam spectant. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 11 106 J. G. Agardh. Ita Duby, ut unico consistam exemplo, sub nomine Ulv. Lactuce conjungit Ulv. umbilicalem, U. latissimam, Ulv. rigidam et Ulv. plicatam, neque, ut supra demonstrare conatus sum, sub eadem denominatione vera, at a pauciori- , bus observata U. lactuca comprehenditur. Quum in speciebus Algarum Ulvas tractavit C. Agardh, ei quidem bene coguitum fuit diversas species sub nomine U. lactuc& ab auctoribus intellectas fuisse, ut hoc ex synonymia data diversarum specierum satis pateat. Ita Ul- vam Lactucam Lyngbyei (partim) et Esperi ad formas Ulve latissime; Ulvam Lactucam Engl. Bot. & De :Candollei ad U. rigidam, retulit. Sub sua U. Lactuca citantur planta Linnei (Fl. Suec.) Rothi et Lyngbyei (quoad partem). Si ex similitudine cum foliis Lactuce synonymiam reformandam esse quis hodie urgeret, animadvertere placet alios aliter quoque hac de re judicasse. Agardhius de sua dixit: ”neque alia magis Lactuce folio similis, unde nomen. eximium.” Idem contendit Greville de sua (Monostr. Grevillei) et Lightfoot denique Ulvam rigidam quodammodo (”in some measure”) Lactuce& folium re- ferre dixit. RS Perpendenti hec omnia vix non patebit Thuretianam synonymige reforma- tionem potius subjectivis rationibus esse fundatam, quam iis, quas post Linngum ut legitimas nomenclatur&e leges plerumque considerarunt Botanici. 13. Monosrtr. aArevicum Wittr. Monostr. p. 44 Tab. II. fig. 8. Mihi minime certum videtur hanc plantam 'alio nomine non antea de- seriptam fuisse. Specimen enim ex insula Foeroarum, a Lyngbyeo lectum, nomine Ulva plicata infans inscriptum, observanti mihi adparuit hoc fere offerre characteres M. arctici. Specimen revera haud optimum, ita ut de forma frondis explicate egre judicatur; crederes frondem fuisse infundibuliformem, ima parte angustata conspicue plicata, superiore parte patente lacera. Lyngbyanam plan- tam Monostromatis speciem esse, nec Ulvarie, facillime patet comparata stru- ctura, quam cum M. arctico proxime convenientem videre credidi. His vero positis queeritur an Ulva plicata veterum Botanicorum cum M. arctico revera identica esset. Me judice hoc neutiquam assumendum videtur, et alio loco (sub Ulv. splendens) rationes attuli, quibus probare conatus sum Ulvam plica- tam cum M. splendente identicam esse. Quum Lyngbye, in scedula speciminis supra memorati, hoc ”infans” Ulve plicate nominaverit, forsan assumere licet eum inter infantilem plantam et evolutam observasse differentiam, quam vero etati adscribendam putavit. Utrum planta hec, infantilis dieta, in scopulis Y Till Algernes Systematik. 107 abruptis dependens crescat (ut de sua Ulv. plicata statuit Ström), an alis Algis adfixa fuerit, ut de M. arctico asseruit Wittrock, hoc ex dietis Lyngbyei nullo- modo liquet. Alia planta, que cum his ulterius comparanda videtur, mihi est Entero morpha Cornucopie Hook. Br. Flor. Vol. IL p. 313. & Harv. Phyc. Brit. tab. 304. Nullis dubiis vacare puto hanc plantam minime esse Enteromorphe speciem, sed cum speciebus Monostromatis proxime convenire. Utrum vero aut cum una, aut cum altera identica sit, &egre dicitur, quum revera diagnoses plu- rimarum specierum hodiedum nimium incomplete, gquam ut certum judicium ex icone data ferre liceat. Utrum porro h&ec Monostr. Cornucopie species. sui juris consideretur, stipite elongato filiformi magis abrupte in frondem clavato- oblongam abeunte, et frondis transversaliter rupte forma sursum hiante sub- pateriformi dignoscenda; an alterius speciei forma sit nondum in lacinias fissa, vix nisi speciminibus examinatis certius dijudicatur. Si vero ex icone data quid coneludere liceret, nonnulla sunt, que proximam affinitatem cum M. arctico et allata planta Lyngbyana indicare mihi videntur. Carmichaelii planta quoque arctica videtur, utpote ad Scotiam et insulas Orkney tantum lecta. Animad- vertere placet Carmichaelium in Flora Hookeri deseripsisse structuram paulisper aliter (”Granules in fours, all over the frond) quam ex icone Harveyana adpareat. - Synonyma omnia, a Hookero et Harveyo allata, excludenda esse, mihi certum videtur. Sub nomine Ulv&e cornucopie plures diversas plantas venditari patet. Lyngbye, ni fallor, prima vice varietatem Enterom. intestinalis nomine Cornucopie designavit. Hac auctoritate eandem in Spec. Alg. p. 419 memo- ravit C. Agardh. Varietatem analogam Ent. compresse habuit Wahlenberg, quam cum Lyngbyana identicam posuit C. Agardh. Utramque ut varietatem E. Compresse enumeravit Le Jolis. Phycoseris Cornucopie Kitz. est planta ab his valde diversa. Denique ab his omnibus differt planta Carmichaelii, quam Le Jolis cum Ent. Grevillei identicam considerare propensus videtur. TTT Eronde fere tota integriuscula tubulosa aut collapsa, inferne in stipi- tem attenuata, sursum dilatata, demum forsan apice hiante. 14. Monostr. GROENLANDICUM (J. Ag. mscr.) minuta, inferne capillaris, sursum dilatata tubgeformis, demum eylindracea, cellulis cuticul& strato latiore quasi intra tubum hyalinum inclusis, bi-ter aut quaternatim sub-divisis, tetradibus nullo conspieuo ordine seriatis (Tab. III. fig. 80—83). Hab. ad oras Groenlandige, J. Vahl! Lf re que vidi, tetrades pauciores transverse oblongas subarticulatim dispositas, quasi a SNIA FÄR EI SE AA RI Sår NTE RISE RE OD LE VG ENA 35 js SÄZ TS betr aa TE ET ATV SAR RS 67 108 ; J. G. Agardh. Hanc plantam, quam nomine BSolenixe compresse mihi quondam missit J. Vahl, habitu et structura &eque insignem, speciem Monostromatis fere typi proprii considero. Specimina, que vidi, sistunt plantam minutam, inferne immo = vix capillarem, sursum sensim sensimque dilatatam, superne tamen vix pennam Le passerinam crassitie superantem, 1—2 pollicarem: Fila plurima in nostris in- vicem separata (forsan cultro abrasa) et abrupta vidi, paucissima protuberantia disciformi radicali instrueta, deorsum longissime attenuata, omnia ad basem vix ultra capillaria, juniora apice obtusa, nunc protuberantia minori supereminente instructa, adultiora plurima truncato apice hiantia; utraque mucosa et aquam avide bibentia facilius reviviscunt, nec mihi adparuerunt compressa, ut ex de- terminatione Vahlii forsan concludere liceret. Fila ceterum cylindracea, raro hic et illic paulisper constricta, et vage curvata, intra cuticulam validam quasi punctata, si augmento minori observantur; majori adhibito augmento adparet endochromata minora (cellulas filias) esse ovalia aut rotundata, 2—3—4 intra cellulas (maternas) disposita. Cellule (maternae) ipse, rotundate aut oblonge, sunt minori spatio sejuncte, interstitiis gelatinosis, parietibus vicinarum vix in communem = coalescentibus. Cellule, seu tetrades cellularum que communi pariete inclus&e sunt, sine ordine conspicuo disposite, nec lineas transversales, nec longitudinales efficere videntur, nisi ad imam basem fila maxime juvenilia, filo articulato ortas, originem prodere crederes. Czeeterum in filo a facie viso, inter tetrades marginales et faciales ea observatur differentia, ut endochromata marginalia adpareant oblonga apicibus truncato-rotundatis, facialia (quorum apices conspiciantur) vero rotundata.. Sectione facta evidentius videre licet = — frondem tubulosam unica serie cellularum constitutam esse, strato mucoso é (cuticula anhista hyalina) et extrorsum et introrsum ipsas cellulas cohibente ; intra has endochromata verticaliter disposita et elongata esse suo diametro sesqui-longiora. In filis saturatiore colore viridi instructis, que juniora et adhuc accrescentia credidi, endochromata alia duplo majora (adhuc indivisa) subsingula, alia minora evidentius bi-ternatim juncta; in filis dilutius virescentibus endochro- mata adhuc minora forsan magis evoluto strato mucoso cohibita; hec pre cipue in filis apice truncato hiantibus. Forsan eredere licet cellulas supremas SR primum ”maturescere, et sporidiis eruptis superiorem partem dissolutam fuisse, = et fila hince fieri superne hiantia. Cellulas vero evidentius maturescentes in hac specie non vidi. Charte arete adheret exsiccata. Till Algernes Systematik. 109 15. MosnosrrR. Vatrnu (J. -Ag. mser.) majuscula, cylindraceo-obovata, supra stipitem tenuiorem conspicue dilatata tubulosa, integriuscula aut summo apice demum lacera, membrana tenui collabente subelathrato-cellulosa, cel- lulis junioribus angulatis, parietibus crassiusculis invicem distinctis, fere in lineas longitudinales irregulares conjunctis, inferioribus elongatis, su- perioribus sensim brevioribus, maturescentibus rotundatis subsingulis (Tab. III. fig. 84—89). Hab. ad oras Groenlandi&e: J. Vahl! fragmenta dein legit Berggren! Frondem vidi cireiter 6 pollicarem longitudine, inferne penna tenuiorem, sursum sensim dilatatam, supra mediam partem, ubi summam forsan attingit latitudinem, diametro fere pollicarem, ipso apice in nostra demum lacero et subdecolorato. Membrana frondis tenuissima, charte in exsiccata aretissime edheret; in juniore et in ima parte frondis adultioris heec componitur cellulis magis oblongis, diametro 2—3-plo longioribus, parietibus crassiusculis et bene limitatis cellulas separantibus; cellul&e angulate, ceterum guoad figuram pau- lisper varie, alie utroque apice truncate, alie hinc acuminate aut pariete oblique dticto separate, plerumque in lineas longitudinales at curvatas et irre- gulares conjuncte, nunc 3—4 superposite quarum medie truncate, extimae acuminate, quasi divisione unius omnes formate; in superiore parte cellulee breviores fiunt, alio respectu eeterum initio consimiles. In his cellulis angula- tis intra limpidissimos parietes vidi endochroma magis homogeneum et in unum corpus contiguum junctum, figuram cellulze initio repetens, dein idem magis rotun- datum, observavi. HRarius vidi cellulas hujus forme, globulis paucis majusculis rotundatis, invicem evidenter disjunctis, instructas. Cellule superiores breviores sensim quoque alium adspectum preebent; fiunt nimirum magis rotundato-olongee, singule parietibus tenuioribus parum conspicuis cincte, plurime rotundate, intercedente spatio intercellulari submucoso. Endochromata in his demum vidi in numerosa corpuscula rotundata divisa, sine dubio submatura et ad formanda sporidia prona. Heec in suprema parte lacerata frondis sat conspicua vidi. Si in formis sub n:is 14—15 hoc loco descriptis unam eandemque speciem quis suspicaretur, unam nimirum juvenilem, alteram maturescentem esse, animadvertere placet structuram utriusque esse omnino diversam, una nimirum cum M. bulloso et M. quaternario quoad dispositionem cellularum congruente, altera cum M. lactuca aliisque. Ex iis, que vidi, quin immo deducendum putavi structuram quoque sub diversis at in utraque analogis evolutionis stadiis, omni tempore 110 J..G. Agardh. diversam esse. Species itaque bene distinctas in formis a me deseriptis videre eredidi. Nec ab aliis nostras descriptas fuisse scio. Que a Kjellman in aliis regionibus arcticis observate fuerunt M. lubricum et M. leptodermum, ex qvui- bus M. lubricum quoad dispositionem cellularum cum una, M. leptodermum vero cum altera potissimum convenire videntur, tantum in fragmentis observate vi- dentur, que totius frondis omnino diversam formam indicare ex descriptionibus datis crederes. Titt EFronde sessili bullato-inflata, nunce depresso-globosa sinuosa, novis- que bullis superpositis incequali aut subramosa, membrana demum vix disrupta. 16. MONnostR. THERMALIS (Kite. mscr.) fide Menegh. Consp. Alg. Eugan. (1837) p. 21 Ulva aponina (Menegh. in litt.) fide Kätz. Tab. Phyc. (1856) Vol. VI. p. 6 tab. i1. II. Planta vario respectu mihi dubia. Qualis in aqua fervida (30? R.) the:ma- rum Euganearum obvenit, minuta videtur, diametro vix unciam equans, bulloso- inflata, membrana iterum in novas bullas exuberante, qualiter fere Enterom. intestinalis var. maxima fit bullato-sinuosa. Specimina a Meneghini data sunt atro-virentia et opaca, membrana collabente et nullo nitore predita. Aliam, consimilem quoad formam, in aquis stagnantibus Gallie meridionalis ad Te- lonem lectam habeo, que autem diametro fit 2—3 pollicaris, et colore dilutius virente instructa est. Precipue Telonensem calce paulisper incrustatam vidi. Cellulze illius, a facie vise, sunt rotundato-angulate polyedre, endochromate subhomogeneo at collapso, vix autem, ut habet Kätzing, in fasciam mediam rotundatam collecto. Sectione transversali membranam monostromaticam, tenu- iorem, introrsum quasi disruptionis (ab altera membrana) indicia offerentem; ipsas cellulas directione tangentis vidi &eque longas, si non longiores quam sunt verticaliter elongat&e, fascia endochromatis media angustiore, utringue hyalino spatio cincta. Structura in plauta aponina minus evidens; fasciam endochro- matis nec in hac vidi rotundatam et in media cellula sitam, sed potius &Xequa- liter collapsam. Comparata forma speciem hanc aut ad Ent. intestinalem aut ad Ulvam cornucopie proxime accedere facile quis crederet. In monographia vero Mo- nostromatis Ulvam apominam inter species hujus Generis, sibi parum cognitas, enumeravit Wittrock, addita observatione se dubitare an Generi vere pertimeret. a ? ELNA a = N Je LSE NE SAT ER S OPURA AD se Ai al Hage N des 2 INNE AE . [1 Till Algernes Systematik. lä 0 Tamen meminisse placet Wittrockium inter characteres Generis formam prima- riam frondis tubuloso-inflatam parum respexisse; si vero hec forma indicaret modum erescendi Generi proprium, patet differentiam inter U. thermalem et Monostromatis species reliquas multo minorem considerari posse. - His confessis affinitas speciei tamen mihi dubia manet; velut de limitibus (an planta Telonensis cum aponina vere identica sit) incertus sum. ; Nec de historia speciei mihi omnia sublata sunt dubia. Jam in Speciebus plantar. Ed. 11. p. 1633 Ulvam labyrinthiformem ex Thermis Patavinis (gradu caloris 49) a Vandellio delineatam habuit Linneeus, sequenti modo descriptam ”Membran& bin&e horizontales distantes; superiore tenuiore, intertexta parietibus numerosis variisque, formantibus cellulas labyrinthiformes. =E superficie ex- surgunt mucrones multiplici basi, trunci clavati, obtusi, ex 7 membranis con- flati, intus cavi” In Spec. Alg. p. 428. C. Agardh hanc Ulv. labyrinthifor- mem Oscillatorie speciem declaravit, In opusculo: Delle Terme Euganee, Padova 1833, Celeb. Beggiato pag. 59 Confervam decipientem descripsit et sub hac Ulv. labyrinthiformem Linne citavit; iconem quoque dedit sug speciel. Mihi utriusque descriptionem perlegenti suspicio irrepsit duas species, socialiter de- gentes, ab utroque ut partes ejusdem speciei forsan habitas fuisse, unam Ulva- ceam, alteram Oscillatorieam. Meneghini, de Algis Euganeis- scribens, quan- tum vidi, neque de Ulva labyrinthiformi, neque de Conferva decipienti men- tionem fecit. Suam U. thermalem ad muros in aqua thermali (+ 28? R.) submersos dixit Meneghini. II. Ulvaria (Rupr.) fronde juvenili saccata, mox rupta in lacinias monostro- maticas, supra pedem sub-reniformiter expansas, divisa; cellulis con- stituentibus (a facie visis) rotundato-angulatis, verticaliter elongatis; mem- brana cellularum firma post eruptionem sporidiorum persistente, et parieti- bus distincte limitatis eximie reticulata. 17. M. oBscurum (Kite. Phyc. Gen. 296) Ulv. obscura Kite. l. c. & Tab. plc: Vol VIE Ttab= 125 II. Si de planta Kätzingii rite judico, huic pertinere videtur ea, quam sub n:o 320 Phycothec. Lusitan. in Supplem. distribuit Welwitsch, in alius Algis - prope Setubal lecta. Observante Welwitschio est hec initio saccata et stipitata, dein plana et crispula. Ex iis, que ipse vidi, sequentia addere placet: Planta juvenilis, nondum lineam longitudine superans, in vesiculam pyriformem est alig breves, ali jam elongate; elongate contimuantur sursum quasi venis, que consimilibus cellulis constant, supra stipitem tamen mox evanescentes; cellulae se in his adparent angustiores, diametro 3- -plo longiores. Margo angustus hyalfäus sv cuticule frondem juvenilem cingit. In parte superiore cellul& sunt rotundato- angulate, polyedre et parietibus planis invicem separate. — Fronde adultiore transversaliter secta, hanc monostromaticam vidi; cellule intra cuticulam utrin- que firmam sub-lamellosam verticaliter elongate, ipsorum diametro fere triplo longiores, endochromate atroviridi subgranuloso, fere totum iumen cellule im plente, farcte; he cellule, a facie vise, adparent rotundato-angulat:e, parietibus an- "gustis parum conspicuis, endochromate totum lumen occupante. Misginala cellul&e plerumque prominul&e et extrorsum rotundate, ali sursum, alie deor- sum verse, margines reddunt quasi minutissime crenulatos. 18. M. sPLEnNDENS (RBupr. Alg. Ochot. p. 218.) Wittrock Monogr. p. 50. Tab. | ITT. fig. 12. (Tab. nostr. III. fig. 91—92.) Ulva plieata Ström Söndmör Beskr. et quorund. Auct.? Habit. in Oceano arctico pacifico (Ruprecht), et in' Atiantico ad oras — = Norvegie et Groenlandize. = > Ruprecht de sua specie jam animadvertit frondem juvenilem esse saccatam, z adultiorem vero esse plicatam, plicis subconcretis. Ipse in fronde adultiore. vidi stipitem adscendere ambitu subflabellatum, quasi stris longitudinalibus ad —& diversos lobos excurrentibus notatum. Pagina, que inferior est (me judicante) | constat denso adparatu filorum radicantium, a cellulis superioris paginge decur- rentium. Superior pagina componitur cellulis monostromaticis, que supra strias longitudinales magis verticaliter, in partibus interjacentibus paulisper oblique posite sunt, ita at apices, qui inferiorem paginam spectant, prope strias longi- tudinales (et precipue radicatas) deorsum convergunt. Frondes juniores, at adulte, sunt atrovirentes et mnitide; in fronde fructifera cellulee margina es frondis superioris prime maturescunt; quare frondes mature sepe cinguntur ee [ee minus lato membrane decolorate, fere T Fr RE du dis ommnibus evacuatis. In Jm inferioribus fom Ern adm — Till Algernes Systematik. illa fusc& fiunt. Frondes ceterum sepe pertuse foraminibus majoribus minoribus- que; cellul& marginales et que his foraminibus sunt proxime sepe rotundato- prominuleg, sursum et deorsum verse, marginem quasi crenulatum reddere tendunt. Si de specie rite judico, hec per totum oceanum arcticum distributa vi- detur. Ipse eam ad 'Trondhjem legi, et si ex descriptione' data conjicere liceat, hec videtur que Ulve plicate nomine prima vice in Ström Söndm. Beskrifv. p. 137 jam 1766 deseripta fuit. Dicitur nimirum hoc loco eam ad insulam quandam aperti oceani tantum inventam fuisse; dem in Act. Hafn. Vol. X. p. 257 ejus dedit descriptionem et iconem (tab. g. fig. 9), ex quibus conjicerem auctorem aut Ulvariam splendentem aut Ulv. rigidam coram habuisse, nisi in supra memorata Ulv. plicata Lyngbyei propria species revera adesset. Inter alia, statuit eam esse rupibus declivibus adnatam, ob fluctus vehementes a qui- bus semper vexatur, superiores membranas laceratas et perforatas obvenire; ad basem, qua rupibus adheret, plicatam esse; superne patagium minutum fimbria- tum referre; que omnia sat bene in Ulv. splendentem aut Ulv. rigidam qua- drant, vix autem in alias Ulve species. Lyngbye qui Ulv. plicatam ad insulas Foeroenses pari modo obvenientem observavit, de ea dixit substantiam esse mem- branaceam validam rigidiusculam et exsiccate rigidam, colorem esse saturate viridem, flavo tinetum, que sane non bene quadrant in Ulvam umbilicalem, quam ex icone Flor&e Danice tab. 829 forsan quis intellectam fuisse suspicare- tur (Revera hac icone potius fictam imaginem quam veram plantam redditam fuisse facile quis crederet). Ulv. plicatam sibi ignotam fuisse concedit C. Agardh. ÅA posteris eam omnino oblitam fuisse, facile diceres. 19. M. Brytru (ÅAresch.) Wittrock p. 49. Kjellman Spetsb. Thalloph. p. 49 Tab. IV. fig. 1—7. (Tab. nostr. III. fig. 93—94). In dissertatione (Om Nordlandens högre hafs Alger p. 42) dubitavit Cel. Kleen an M. Blytti et M. Splendens unam eandemque speciem constituerent, cujus speciei quoque fusiorem dedit descriptionem. 20. M. Fuscum (Post. & Rupr.) Wittr. p. 53. Ulva sordida Aresch. Alg. Scand. exs. n:o 120. Species milt nullo specimine observato cognite: MONOSTR. LEPTODERMUM Kjellm. Ålg. Veg. Murm. Meer. p. 52 fig. 23—24. MonostR. LUBRICUM Kjellm. Spetsb. Thalloph. p. 48 Tab. IV. fig. 8—9. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 15 REVS AS NN Er Pet series longitudinales partium quaternatorum sensim sensimque augentur nu- -evolntis aliarum Ulvacearum analogiam preebentia (Tab. IV. fig. 96). Ta Nan SÅ dy 3 Ar Par MV + VOR ETE ä ed EA MESA FY Ned SEKT ANAR 114 J. G. Agardh. VIII. ITlea J. Ag. mser. Fulvescens, fronde adnata, simpliciuscula, cylindracea et mox tubulosa, monostromatica; juvenili articulata, adultiore articulorum divisione longitudinali et transversali mox cellulosa, cellulis iterum iterumque geminatim subdivisis, longitudinaliter et transversaliter seriatis, endochromata quaternata, demum in sporidia (numerosa, quaternata) soluta, gerentibus (Tab. IV. fig. 95 -—99). Genus, si quid video, et quoad structuram cellularem frondis et quoad totam evolutionem Bangige proximum, unde typicam speciem jamdudum ad hoc S rr genus referendam esse monui (Alg. Med. p. 14). Differt vero a Bangia fronde mox tubulosa, et colore abludente; nec non substantia, que magis Entero- morpham quam Bangiam aut Porphyram revocare cuidam videatur. S De structura et evolutione plante sequentia addere placet. Frons juveni- lis constat filo articulato, articulis diametro subequalibus, subdivisione articuli terminalis, sine dubio ortis (Tab. IV. fig. 95a). Inferiores articuli sensim numero augentur divisione facta transversali; articuli ita orti, duplo breviores, - dein secus longitudinem fili facta divisione, in duas partes collaterales abeunt. Ita -filum inferius partibus endochromatis quaternatis, unica serie superpositis constat. Collaterales partes dein separantur diaphragmate evidentiore, et novis - peractis divisionibus, series geming longitudinales conspiciantur, endochromatis partibus quaternatis in quaque dignoscendis. His iterum iterumque repetitis mero (Tab. IV. fig. 95 a.b. c.), donec frons in amplitudinem penne passeringe aut columbing increverit; ipsa turgescentia cellularum, quibus constituitur frons, fieri videtur ut simul distenditur membrana monostromatica et frons fit tubulosa; tubo interiore nullis filis aut dissepimentis, quantum videre contigit, subdiviso. Endochromata, que bis geminata divisione intra cellulam quaterna = cohibentur, angulis rotundatis oblonga, aut divisione peracta rotundata adparent, = initio, ni fallor, tantum muco invicem separata; dein pariete tenui intercedente, ipsa in cellulas iterum eodem modo dividendas abeunt. Cellule ita formatee, initio magis rotundats, demum et sub augmento majori observatse sub-angulate, | in lineas evidentes tum longitudinales, tum transversales disposite; demum sporidiiferze novas subeunt divisiones, in partes quaternas, intra quas sporidia quaterna numerare credidi. In parte ima frondis adultioris endochromata in- fima deorsum paulisper prolongata videre credidi, cum fiis radicantibus magis Till Algernes Systematik. : 115 Nomine Ilex El. Fries quondam designare voluisse eas Ulvarum species, quas postea sub Enteromorpha conjunxerunt Algologi, satis constat (cfr. Plant. Homonemee p. 336). Quum vero nomen, quod proposuerat Link, hodie fere ab omnibus adoptatum fuit, nomen Friesianum, ita vacans, nostro Generi adaptare malui quam novum fingere. Mihi unica manet hujus Generis species: 1. I. FULVEsSCENS (C. Ag. Sp. Alg. p. 420) fronde minuta cylindracea tubulosa simplici, endochromatibus quaternatis in series longitudinales et transver- sales dispositis (Tab. IV. fig. 95—99). Ulva fulvescens Åg. I. c. Solenia fulvescens Ag. Syst. p. 186 (statu juvenili)! Ulva aureola C. Ag. Icon. Alyg. Europ. tab. XXIX! (statu adultiori). Emteromorpha aureola Kiitz. tab. Phyc. Vol. VI. tab. 40 III. Hab. in saxis ad exitum fluviorum Scanie! finem versus, estatis, aqua submarina superfusa. Strato fulvescente saxa obducit et lubrica reddit. Frondes in cespitulos collecte simplicissime, sub aqua erectiuscule, emerse collabentes; frondem maxime juvenilem observavi vix semipollicarem longitudine, et tenuitate capil- lari; dein sensim increscit, usque dum fit 2—3 pollicaris et crassitie pennam passerinam aut immo columbinam &equans. Color quoque nunc dilutior fulves- cens, nunc multo obscurior, fere diceres Dictyote cujusdam saturatius colorate - et paulisper nitentis. Substantia membranacea; charte plus minus adheret. IX. Enteromorpha Link. in Hor. Berol. 5. (mut. charact. & limit.) Frons virens nunc filiformis, nunc evidentius tubulosa cylindracea, aut supra stipitem tubulosum elongato-saccata, inflata aut collapsa, simpliciuscula aut evidentius ramosa decomposita, juvenilis semper confervoidea articulata, articulorum divisione longitudinali et transversali mox cellulosa monostromatica, cellulis aut series longitudinales formantibus, aut sensim inordinatis, endochro- mata subsingula, raro subquaternata, demum in sporidia mnumerosa soluta, gerentibus. ; Satis constat Species hujus Generis, quamquam intima affinitate junctas, tamen quoad formam invicem non parum differre. Sunt species in quibus frons evoluta constat filo capillari; sunt alig, et quidem plurime, in quibus 116 J. G. Agardh. frons fit mox evidentius tubulosa, nunce amplissima et exuberans longitudine pluripedali, diametro aut latitudine ultra pollicari. Sunt species, in quibus frons tubulosa simplicissima adpareat; sunt alige, in quibus frons, plerumque tenuior, ramis plurimis est decomposita. Dum in nonnullis frons interiore sacculo non interrupto expanditur, sunt alige forme, in quibus frons externe stricturis strangulata, habet sacculum interiorem ad stricturas plus minus sub- stantia intercellulari obturatum. Stipes, qui dilatatam frondem sustinet, fit plerumque admodum in his conspicuus; in angustioribus forma vix distinguen- dus, tamen plerumque structura propria instructus, que in discum radicalem, plerumque parum conspicuum, ulterius evoluta continuatur. Supra stipitem tota frons superior plerumque cellulis ejusdem generis constituta adparet; cellul&e vero pro etate et evolutionis gradu tenuioribus aut crassioribus parieti- bus cincete, initio endochroma subhomogeneum, dein granulis mixtum, demum in sporidia transmutatum foventes. Rami preterea, ubi adsunt, pro sua etate nunce quoque aliam structuram preebentes. Sub evolutione frondis Enteromorph&e fere majores subeunt structure et form&e mutationes quam forsan plurime alige Alge magis frondosee. Unaque- que frons, quoque que demum fit quam maxime tubuloso-inflata, initio constat filo confervoideo, cellulis ceylindraceis unica serie superpositis articulato. Quin immo in individuis Ent. intestinalis eximie characteristicis vidi ramos nonullos confervoideos ab ima parte frondis pullulantes (Tab. IV. fig. 109). Exstant forme, quas ceterum ad diversas species referendas suspicor, at invicem ana- loge, in quibus frons tubulosa et jam valida est obtecta ramis filiformibus, ab unaquaque parte frondis primarige pullulantibus. Vix quispiam denegaret hos ramos confervoideos frondemque validam matricalem esse ejusdem individui partes. Denique sunt species, fronde decomposito-ramosa instructe, in quibus rami pars inferior est tubulosa et Ulvarum more cellulosa, superior vero desinit in fila proprie articulata, nune monosiphonea (Emnt. Hopkirkii) nunc fere poly- siphonea dicenda (Ent. erecta). In ejusmodi formis Confervoideis facilius ob- servare licet ramos primum longitudine increscere prolongatione et subdivisione articuli terminalis, dein quoque et forsan simul articulorum inferiorum incre- mento et subdivisione. In prolificantibus est cellula quedam ipsius frondis ad- ultioris, que sensim fit verticaliter prolongata et mox subdividitur divisione transversali; ramus, hoc modo inchoatus, sensim prolongatur et in filum abit adparenter articulatum; septa initio adparent magis mucosa; articuli formati séepe sunt breves, et endochromate virente homogeneo impleti adparent. Qui ; At i RR LJ TY Ne MORA a vi NT PA 7 Ra VINN (ATS Till Algernas Systematik. Ag in filo ita formato articuli sunt medii, aut supra paucos infimos proximi, dein primi subdividuntur dissepimento longitudinali et cellul&e geminee collaterales oriuntur; proxime superioribus' dein eodem modo subdivisis, filum articulatum fit duplici serie cellulosum; series geming eodem modo iteratis divisionibus filum primitus articulatum in membranam seriebus longitudinalibus cellularum contextam transmutare pergunt. Facilius fere adhuc in fronde ramosa et exi- mie pellncida Ent. Hopkirkii hane evolutionem sequi licet. Nimirum in hac observavi articulos ramorum inferiores parietibus primum transversalibus multi- plicari; in articulis ita dividendis vidi nucleos geminos intra maculam chloro- phyllosam, in medio articuli sitam, ipsam eximie transparentem. In articulis, qui sunt his paulo adultiores, sensim oriantur cellul& duwe collaterales, pariete facto longitudinali; at sepe he nove cellule collaterales in articulis vicinis superpositis non eadem directione separantur, sed superiores cum proxime in- ferioribus plus minus cruciatim alternare videntur; novis eodem modo factis divisionibus, series longitudinales in hac specie ad spiralem ordinem paulisper tendentes observare ecredidi. Quoque adparuit singulas cellulas turgescentia quasi sibi propria extra alias quandoquidem esse prominulas, ut plurimum tamen in tubum communem sensim coeunt omnes. Que ad eandem seriem longitudinalem pertinent cellul& magis invicem quam cum vicinis coherere vi- dentur, et hoc eo usque ut in fronde, casu rupta, unam seriem per spatium sat conspicuum a vicinis separatam observare licuerit. Hac observatione quo- que explicari puto, quare series longitudinales introrsum ab invicem separantur facilius et sat regulariter, tubum interiorem formantes. Quoque in Ent. percursa facilius sequi licet subdivisionem articulorum in cellulas seriatas, et quomodo series plures sensim sensimque formantur. Quo- que in hac specie observare credidi cellulas unius seriei longitudinalis ab alis vicinis minus dependentes esse; contigit nempe quandoquidem .videre cellulas quasdam unius seriei — magis quam in vicinis prolongatas — sensim ipso suo ineremento fieri -extrorsum coactas in protuberantiam, denique in annullum, unica serie cellularum constitutum, cellulis superne et inferne cum filo ma- tricali biseriato coherentem. Adest forsan hoc respectu in diversis speciebus quedam differentia; nimirum in speciebus, quas olim eclathrata facie insignes comprehenderunt, parietes plerumque firmiores et rigidiores sunt, et cellulze plures ejusdem seriei pariete communi forsan -diutius continentur. In aliis, quarum cellulge parietibus tenuioribus sunt cincte, differentia inter cellulas, que diversis generationibus pertinent, minuus est conspicua et obliteratur citius. 118 J. G. Agardh. In nonnullis harum speciebus serialis dispositio adhuc in fronde adultiore qui- dem manet, forsan ipsa forma cellularum subquadratica serialem dispositionem conservante; in pluribus aliis, quarum cellulze fiunt magis rotundato-angulate, serialis dispositio demum omnino evanescit, et hoc precipue, ni fallor, in indi- viduis, que amplitudine frondis magis augentur. Cellule, quibus frons: adulta constituitur, sunt rarius — et hoc precipue in Clathratis — directione frondis elongate; in plurimis (a facie visis) cellulze fere sunt eque late ac longe; sectione transversali frondis observate, juveniles plerumque magis quadratice, adultiores verticaliter prolongate, ipso lumine cellule in illis rotundato, in his- obovato. In paucis (Ent. radiata) jam in fronde juvenili cellul&e videntur verticaliter elongate, endochromatibus obovatis extrorsum radiantibus. Stipites, plerumque superne tubulosi, sunt nunc firmi- tate membrane insignes, et cellulas offerunt séepe verticaliter admodum pro- longatas. In parte inferiore stipitis tubus sepe obturatus videtur massa sub- informi substantige intercellularis (Tab. IV. fig. 112).. Cellul&e, que hanc par- tem stipitis ambiunt, nunce quoque proxime superiores, introrsum sepe cauda- tim prolongate videntur in filum inferne hyalinum; numerosa ejusmodi fila secus parietem interiorem superioris stipitis decurrentia, et in imferiore sub- stantiam intercellularem varia directione permeantia, demum in discum radica- lem excurrunt; funcetiones quasdam radicales his adtribuendas esse, easque analogas esse cum lis, qu& in Florideis etc. obvenire cognitum est, jam supra monui. | | Endochromata quoad situm et adspectum in diversis speciebus paulisper diversa adparent. In nonnullis (Ent. Hopkirkii) constant fascia laxius cohe- rente pellucida virente, in medio cellule sepe sita; in alus (Ent. compressa) endochroma, adparenter magis homogeneum, precipue supra partem cellulze ex- teriorem f&eque effusum observare credidi. Forsan suspicari licet endochroma letius-virens, quod nutrimentum plante parat, partem cellule magis prominulam et luci objectam precipue adamare; serius in planta fructifera majorem partem luminis cellul&e contentu granuloso quasi farctam, in pluribus speciebus obser- vavi. Animadvertere placet mihi adparuisse endochromata in Enteromorphis minus scatere amylacea substantia quam in speciebus Ulve plerumque obtineat, utpote jodio adposito endochromata colorem fuscescentem in Enteromorpha, coeruleum in Ulva, assumere plerumque observavi. Forsan hoc modo explicatur species Ulve (velut Porphyre) inter species. edules quondam nominatas fuisse SN ber ” CE Till Algernes Systematik. 110) (Lightfoot in Fl. scot.); species vero Enteromorphe, quamquam ad littora fre- quentissimas, plerumque inusitatas fuisse adparet. Sporidia ovato-rostrata, intra singulas cellulas pauciora (5—6), et jam intra cellulam motu predita, demum per membranam perforatam erumpentia et pre- eunte rostro motu quam maxime vivido agilia, demumque germinantia, in filum articulatum, sensimque in cellulas minores subdivisum, abeuntia im Enterom. clathrata jam 1836 observaveram (J. Ag. om Sporidiernes rörelse hos de gröna Ålg. Vet. Akad. Handl. 1836 p. 27. fig. 6—8; Propag. des Algues in : Ann. Sc. Nat. Oct. 1836. p. 7. pl. 12. fig. 6—8). Postea in opere Thuretiano (Rech. sur les Zoosp. des Alg. p. 15—216. pl. 20. fig. 8—13) observationibus in eadem planta factis h&ec omnia confirmantur; in nostra observaveram tum nonnulla sporidia majora, tum alia conspiecue minora, intra eandem cellulam inclusa; ita quoque statuunt Derbes et BSolier (4. c. p. 10), qui in pluribus speciebus sporidia viderunt. Thuretio vero observante in Ulva Linza et Ent. intestinali sporidia majora obvenirent in individuis intense viridibus; minora in alis flavescentibus; illa cilus 4, hec 2 cilis munita descripsit. Utraque vero germinantia.. Observante dein Areschougio (Observ. Phycol. part. II. et in Bot. Not. 1876) majora, que megazoosporas nominavit, sine foecundatione ger- minarent; minora (microzoospor2e) sexualia consideravit, que non nisi foecunda- tione preeunte germinare suspicatus est. Me dubia quedam de theoria ex observationibus deducta fovere, jam alio loco (Morph. Florid. p. 289) con- fessus sum. Si cognitum est glebam illam mucosam, quam ipse nomine Spori- dii, ali plerumque Zoospore nomine designarunt, nunce in duas partes, obser- vante Thuretio (Ann. Sc. Nat. Maj 1843) divisam fuisse, quarum quzeque postea germinavit, vix video quo modo theoriam de foecundatione his corpus- culis peracta deducere liceret ex observationibus, que duas ejusmodi glebas mucosas in unum conjunctas fuisse probant. Sporidiis modo dicto evacuatis cellule plerumque omnino hyalinge adparent. Evacuationem in superiore parte frondis inchoari, et sensim ad partes inferiores plus minus extensam fieri, tes- tantur frondium partes inferiores, que, sepe persistentes, observantur margine hyalino, sensim dissolvendo, superatee. Dum in Ulva ipse cellule marginales, fere nascentes, in alteruteram pagi-- nam jam discedere videntur, frondem planam formature; in Enteromorphis, contra, formam frondis tubulosam ipsa dispositione cellularum radiante indi- catam facile crederes; quin immo in ipsa fronde plana Ent. linze cellul& mar- ginis numerose in semicirculum radiantes disponuntur. He cellule insuper 120 J. G. Agardh. sunt verticaliter obovate, nempe extrorsum crassiores quam introrsum, ita ut turgescentes extrorsum necessarie cogi viderentur, spatium vacuum introrsum formaturge. Hinc cellule marginales (Tab. IV. fig. 110) hujus speciei circa spatium vacuura conspicuum (sectione facta transversali) dispositee adparent, dum exe, que planas paginas conficiunt, sunt invicem quam maxime adproxi- mate. Cellulis marginalibus in hac specie ulterius multiplicatis, margines fiunt undulato-erispate, formas frondi tribuentes, quas alt linzam, aut FEnt. crispatam nominarunt. | In Enteromorphis plerumque obtinet ut stipites superiores et partes frondium inferiores saturatius virescunt, superioribus pallescentibus. Finc forsan concludere licet partes frondium inferiores, esse diutius vegetas, quin etiam his suppeditari novos et precipuos vires, quibus frons nova formaretur, si superior pars quo- dam modo deleta fuerit. Que si ita sint, explicari puto quomodo oriantur frondes ille, in quibusdam speciebus Enteromorphe (E. compresse) haud raro obvenientes, que quasi stricturis strangulate adparent, et quibus forsan con- Jicere licet olim inductum fuisse Rothium, species Enteromorphe ad Confervas referre. Si enim, apice frondis emortuo, ex parte suprema vivente, novum nasceretur incrementum, hoc quogque ex suo originis loco in formam obovato- tubulosam, quam speciei propriam novimus, sine dubio tenderet. Stadia evolu- tionis plura aut pauciora, que ad individuum iterum integriusculum conficien- dum contulerant, ita dignoscerentur stricturis, in ipso limite inter diversas evo- lutiones factis. Si dissecatur ejusmodi- strictura quedam inferior et angustior, -longitudinali facta sectione, adpareat ipsam membranam frondis ad stricturam esse introrsum incrassatam, nempe cellulas esse verticaliter prolongatas (in Ent. compressa vidi has cellulas sua latitudine pluries longiores) hyalina cellulse parte | introrsum precipue prolongata. Cellule a facie vise quoque his locis parieti- bus crassioribus cincte adparent, et que sunt supra strieturum proxime fiunt caudatim prolongate, et interiore latere in filum hyalinum decurrentes. Tpsum tubum obturatum vidi massa gelatinosa informi, quam fila tenuiora sine ordine intertexta percurrunt. Hec fila partem inferiorem constituere cellularum su- periorum caudatim decurrentium assumere non dubito. Ejusmodi strueturam quoque stipitem inferiorem offerre jam supra monni. Quoque in nonullis spe- ciebus vidi ramorum adultiorum partem infimam consimili modo filis a cellulis proxime superioribus caudatim decurrentibus obturatam (Tab. IV. fig. 107—2108). Quod igitur est stipitis pars inferior toti frondi, id videtur pars strangulata eg ETTOR AS ad Ås JR PILRaLA SKR > 4 me Pr FETA , "i ER EN FETA 4 BR He FRAME 7 UC Ta RE 6 = 2 i ERS i Te a 4 NS dj Till Algernes Systematik. 120 articulo superiori (innovationi), et ima pars rami (in quibusdam speciebus) ramo superiori. Ex iis, que supra attuli, eluceant rationes, ob quas Genus Enteromorphe ab aliis distinetum considero, velut limites, quibus hoc loco illud circumseribere conatus sum. Enteromorpha, quale Genus constituit Link, tum nonnullas species hodierni Generis, tum alias ab Ulvis omnibus longe diversas complectebatur. Greville; qui primus nomen Linkiani Generis mutatis limitibus, adoptaverat, Ulvam Linzam ad Ulvas retulit, insequentibus plurimis posterioribus Algologis. Mihi vero heec aliis speciebus Enteromorphe affinitate proxima adparuit, non tantum ob formam frondis suo modo definitam — dum frondes Ulvarum fere indefinite dicend&e, utpote aut in unam aut in alteram directionem vage expandun- tur, — sed etiam ob structuram probe intellectam. Magis forsan dubitares de Tetranemate, quod genus su juris consideravit Areschoug, et de Kallonemate quod paulisper mutato charactere proposuit Dickie. Si enim heec genera sub uno stadio vite quodam respectu recedant, sub alio characteres cum iis Entero- morphe omnino confluere mihi adparuerunt. Quod nonnulli condiderunt genus Percursarie, me judice, mnititur charactere, a structura non rite intellecta de- ducto; neque invicem proxime&e videntur species, quas ad illud pertinentes sta- tuerunt. Si sententiam Algologorum, qui in speciebus dignoscendis precipue desu- darunt, rite intellexerim, plurimi in eo consentire mihi videntur, ut difficillimum esset opus, species etiam vulgatissimas certis characteribus et limitibus circum- sceribere; quin immo putarem plurimis adparuisse eos oleum et operam perdere, qui in his speciebus dignoscendis laborant. Immo confitetur Le Jolis adhuc in editione, que 1880 adparuit, operis (Liste des Algues Marines de Cherbourg p. 33) se studio speciali ad species sui littoris cognoscendas imcubuisse; hoc vero eum deductum fuisse tum Ulvam et Enteromorpham in unum Genus con- Jungere, tum Enteromorphe species ad paucas quasdam reducere, quarum plurimas simpliciusculas nomine Ulve Enteromorphe comprehendit, ramosas vero nomine Ulv. clathrate. Inter sub-species diversas (species auct. antece- dentium) vix ullos characteres indicavit; varietates, quas cuique plurimas tri- buit, precipue forma exteriore distinctas video; fere nusquam de penitiori strucetura mentionem fecit. In contrarium fere abeunt Kätzing et Ahlner. Ile plurimas distinxit species, differentias vero, quas etati aut crescendi modo potissimum adscriberem, characteres specificos haud raro considerans. Hic in speciebus definiendis structure differentiis potissimum nititur, et me judice ita Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX, 16 J. G. Agardh. unicam veram viam, ulterius persequendam, indigitavit. Species in "rn quantum licuit, observavit; characteres plurimis speciebus legitimos tribuit; de SÄG | nonnullis vero speciebus me aliter judicasse confiteor, comparatis a me numerosis | NR formis, que ad nostras oras aut raro obveniunt aut omnino desunt. Preecipue S vero quoad synonymiam a monographo oculatissimo discedere coactus fui, spe | ciminibus authenticis auctorum antecedentium see pissime fretus. | Sectiones Generis, eegre definiendas, nomine specierum diu cognitarum in- za dicandas putavi. A simplicioribus igitur procedens, sequenti modo species in / sectiones naturales distribuere conatus sum. | I. Mierococce fronde filiformi tubulosa teretiuscula simplici aut ramosa, sub adultiore statu sub-gelatinosa, eellulis minutis rotundato-polyedris demum inordinatis, endochroma rotundatum subpunctiforme intra parietem crassum FER foventibus, constituta. : 1. Enr. GUNNIANA (J. Ag. mscr.) nana dilute virens, gregaria, fronde supra ; stipitem elongatum cylindraceum sensim dilatata obceonico-tubulosa simpliei, = arcuatim adscendente, cellulis minutissimis rotundato-polyedris inferne series longitudinales formantibus, superne inordinatis, tum introrsum tum ex-" trorsum strato intercellulari crasso cohibitis, endochroma verticaliter obova- tum, a facie rotundatum subpunctiforme intra parietem crassum foventibus, contexta. 0 Hab. in rupibus paulo infra limitem maris ad George Town Tasmanie | | : i (R. Gunn.!) : Nana, sepe vix semipollicem superans altitudine, nune pollicaris aut paulo ultra, densisime gregaria, frondibus stipite tenui, sensim sensmque sursum incrassato, arcuatim adscendente, a communi basi plurimis, superne tubuloso- inflatis; sub microscopio a facie adparent albescentes, membrana tubi crassissima adparenter margines opacos secus totam longitudinem prebente. Cellule in una parte stipitis quasi im caudam radicularem prolongate; que in stipite elongato sursum dein sequuntur sunt longitudinaliter seriat&e; que supremam EN partem frondis conficiunt sunt sine ordine dispositee, subhexagone, parietibus SR crassis (fere dimidiam partem endochromatis crassitie equantibus) subgelatino is et vix limites conspicuos inter cellulas diversas monstrantibus, endochromatibus minutis, sepius rotundatis, in medio cellule nidulantibus quasi punctate Sectione facta transversali adparet membranam esse crassissimam, nempe utrin- Till Algernes Systematik. 123 que, et precique introrsum, validiore strato substantie intercellularis munitam, endochromatibus ipsis verticaliter longioribus, extrorsum paulo crassioribus, fere obovatis, lineam intra marginem hyalinum occupantibus. Frondes vidi apice sepe ruptas, marginibus ad rupturam involutis et conniventibus, nune quoque laceras, colore albescentes, stipitibus letius vires- centibus. Nisi obstaret locus natalis diversissimus, speciem ab Ent. micrococeca diversam vix habuissem. Que vero adsunt differentie, licet parum conspicue, in stipite longiore, in dispositione evidentius seriata cellularum, in ipsa forma endochromatis verticaliter elongati, sunt fere ejusdem momenti, ac characteres, quibus alize species in hoc Genere dignoscantur. Frondes plures- observavi filis Calothricis cujusdam, intra tubum magno numero vage serpentibus, fere farctas, verum Cornucopie prolis heterogenere prebentes, colore &ruginoso plante hospitantis quoque oculo nudo dignoscendas. 2. ENT. MiIcrRococca (Käte. tab. phyc. Vol. VI. Tab. 30. II.) minuta dilute virens gregaria, fronde supra stipitem mox dilatata obceonico-tubulosa, sim- plici aut inferne parce ramosa, rectiuscula aut tortuosa, cellulis minutissimis rotundato-polyedris, demum inordinatis, tum extrorsum, tum introrsum strato intercellulari cerasso cohibitis, endochroma rotundatum subpuncti- forme intra parietem crassum foventibus, contexta. Enteromorpha micrococca Kiite. Il. c. Ahlner. p. 46. fig. 7a & Db. Form&e mihi sunt: &. obcomica fronde strietiuscula. Ulva Lippi Lamour. mser. Ulva utri- colosa C. Ag. mscr. Ulv. intestinalis var. nana. Sommerf. Suppl. Fl. Lapp. p. 186. ; Pp. tortuosa fronde subtorta fAexuosa. HEnt. micrococca Kite. I. c. Hab. ad lapides et Algas in limite maris, precipue ad littora calidiora oceani atlantici et maris mediterranei (ad AXgyptum Delile! ad Trieste C. Agardh!) Species revera sub nominibus allatis, que tamen an umquam publici juris facta fuerint nescio, jamdudum distineta. Differentias, que inter specimina originalia auctorum a me visa adsunt, varietatibus hoc loco indicatis potius animadvertere volui, quam formas admodum diversas iisdem indicare. A for- mis consimilibus habitu, que tum Ent. intestinalis, tum Ent. compresse, ni fallor, exstant, dignoseatur, ut jam monuit Ahlner, colore sub micröscopio ex + OR A: för 124 J. G. Agardh. viridi albescente, at precipue cellulis minutis, que intra parietes incrassatos sub- gelatinosos, endochromata fere punctiformia rotundata aut paulisper angulata fovent. Nomen a Sommerfelt olim datum, hodie oblitum, resuscitare non ausus sum quum plantam varietatis loco tantum proposuerit; Kiätzingianum, posterius da- tum, hodie receptum existimare fas est. 3. ENT. ARCTICA (J. Åg. mscr.) elongata flavescens cylindracea tubulosa sparsius ramosa, ramis tenuioribus plus minus elongatis, demum fuitans gyrata et subintestiniformis adparenter marginata, cellulis minutis rotundatis sepe geminatis, in ramis series longitudinales formantibus, in adultioribus parti- bus inordinatis, utringue strato parum conspicuo intercellulari cohibitis, endochroma verticaliter oblongum intra parietes angustiores foventibus, contexta (Tab. IV. fig. 100—102). Hab. in regionibus arcticis, ad Spetsbergen (Malmgren! aliique), ad Groenlandiam (Vahl! Berggren!) Habitu exteriore demum Ent. intestinalem fere refert, cellulis minutis in- vicem adproximatis sub microscopio potius FEnt. compressam &emulatur, quare quoque a Vahlio sub hoc nomine distributa fuit; ab 1iis, qui magis ramos elon- gatos sursum attenuatos respexerunt, ad formas Ent. clathrate aliquando relata fuit. Ut speciem intelligo, ad formas micrococcas potissimam affinitate acce- dentem putarem. Frondes vidi nunc usque pedales, constantes tubis elongatis rectiusculis aut vage flexis, in inferioribus partibus usque pennam columbinam crassitie e&equantibus, sursum longe attenuatis, apicibus elongatis ramulisque capillaribus. Demum frondes arrepte magis inflate, gyrate et intestiniformes, in serobiculis fluitantes videntur, speciminibus non raro ejusmodi fragmenta et fila tenuiora longiora mixta continentibus; nunc ramis brevioribus ad ortum inflatis, formam induit, qualem Kitzing sub nomine U. gelatinose Tab. phyc. Vol. VI. tab. 43 II f. delineavit; sub hoc stadio quoque substantia admo- dum gelatinosam observavi, unde exsiccatione fit subcartilaginea. Colorem frondis et structuram Emnt. micrococcege sub microscopio fere refert, fronde in disco albescente, quasi obscuriore margine, a cellulis verticaliter oblongis, hac directione in margine translucentibus, oriundo. Cellul&e minute (magnitudine fere Ent. compresse) et adproximate interstitiis hyalinis, cellularum diametro multo tenuioribus, invicem separantur; limitibus inter parietes diversarum cellularum vix distinguendis. Ipsa endochromata homogenea vidi angulis ro- HAT Till Algernes Systematik. 125 tundatis, aut magis globosa in disco, aut adparenter longiora secus margines. Sectione facta transversali frondis adultioris cellule adparuerunt verticaliter oblong&e (circiter sesquilongiores quam late) invicem adproximate, strato sub- stantie intercellularis neque introrsum, neque extrorsum admodum conspicuo. In ramis et partibus junioribus cellul&e per lineas longitudinales sat conspicuas disponuntur; in partibus adultioribus nullo ordine dispositas diceres, nisi quod endochromata, nuperrima divisione discreta, sepe geminata obveniant, geminis aut secus longitudinem frondis, aut transversali directione adproximatis (prout tulerit divisionis ratio). Cellulas hoc modo geminatas, membrana communi ad- huc inclusas esse, apparet. 4. ENT. Faso (Post. & Rupr. IlUustr. p. 21) elongata fuscescens, supra sti- pitem tenuiorem cylindracea collapsa, sparsius ramosa, cellulis majoribus rotundato-angulatis, intra limites conspicuos cellulas minutas 2—4 inter- stitis hyalinis distinctas foventibus, in adultioribus inordinatis, introrsum strato substantie intercellularis conspicuo cohibitis, endochroma verticaliter oblongum in partes subdivisum foventibus, contexta. Ent. fascia Post: & Rupr. Il. c. Ulva pacifica Endl. Gen. Suppl. ITI. pag. 19. Hab. in mari septentrionali inter Asiam et Americam Rossicam. Exped. Litkeana! Frons videtur elongata, forsan usque pedalis, cylindracea at collapsa et fere plana dicenda, in nostris circiter lineam lata; nunc a stipite paulo tenui- ore fere simpliuscula surgens, nunc ramis sparsissimis patentibus ramosa, formas elongatas Emnt. compress&e fere referens adspectu. Cellul& a facie vise sunt in- ordinate, rotundato-polyedre, lineis angustis et strictiusculis limites inter singu- las indicantibus. Intra has endochromata dividuntur in partes (demum cellulas) 2—3—4, spatio hyalino invicem distinctas, ipsas novarum partium indicia prebentes. Intra lineam sat conspicuam marginalem cellulas diversarum gene- rationum, limitibus adhuc persistentibus dignoscere licuit. Sectione transversali frons quidem collapsa videtur, at elastica, ita ut spatium minus intra margines vacuum conspiciatur, cellulis marginalibus in semi-circulum radiantibus cinctum ; in disco spatium inter utramque membranam linea angusta tantum indicatur: Cellul&e verticaliter elongatae diametro suo plus duplo longiores; endochromata conformia, sepe geminata conspiciantur. De affinitate proxima speciei quedam 126 JG Agardh! Ar RT TA KRO mihi restant dubia. Ex habitu ad formas, quas nomine Ent. compresse olim. comprehenderunt, fere accedit; 'at colore sub-fuscescente distincta. Endochro- . mata preterea, sepe bi-quaternata, alias indigitant affinitates. Ad Tleam (Ulvam i ; awureolam) non referendam credidi, quia cellule, fere inordinate dicende, multo magis irregulariter et fere in utraque pagin&e directione promiscue dividuntur; + partes divise sepius quoque binatim quam quaternatim conjuncte. Neque ES forma partium, que divisione oriuntur, ita ac in Ulv. aureola distincta et regu- laris, sed varia, nunc magis in unam, nunc in alteram directionem expansa. Deniqae mihi adparuit divisionem in diversis partibus frondis non seque con- spicuam obvenire; hinc potius esse endochromata, que sub tempore fructifica- tionis speciem divisionis quaternarige offerant, suspicor. Quibus perpensis spe- ciem ad viciniam Ent. arctice potissimum referendam esse, credidi. | II. Intestinales /fronde filiformi tubulosa teretiuscula simplici, aut prolifica- - 5 tionibus a fronde jam evoluta emergentibus ramosa, sub adultiore statu membranacea aut sepe firmiori; cellulis majusculis rotundato-polyedris per series longitudinales dispositis aut citius inordinatis, strato intercellularis substantie introrsum validiore scepe colibitis, endochroma plus minus gra- nulosum intra parietes crassiusculos foventibus, contexta. -5. Enr. FLExvosa (Wulf. mscr. in Roth. Cat. Bot. I. p. 188) flavescenti- 2 virens membranacea, fronde cylindracea tubulosa simpliciuscula, inferne ; longe attenuata setacea, superne inflata bullato-flexuosa et demum intes- tiniformi, cellulis majusculis rotundato-polyedris per series longitudinales dispositis, verticaliter subquadraticis, utrinque et precipue introrsum strato intercellularis substantie angustiore cohibitis, endochroma plus minus gra- nulosum intra parietes crassiusculos foventibus, contexta. ; Conferva Hexuosa Roth l. c. ; Ulva flexuosa Wulf. Crypt. Aquat. n:o I. pag. 1. 3t Ent. Jirgensii Kistz. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 42. III? 37 ; ; Hab. ad littora oceani atlantici a sinu codano usque ad maris medi- terranei intimos recessus; (in Adriatico Wulfen! in mari nigro Lede- -bour!); ad littora Lusitanie Welwitsch (s. n. 205. 213. 240); Gallie - Delapylaie! ad littora Americe calidioris (St. Thomas, Duchassaimgler aliique); ad Cap. b. Spei! in mari rubro ad Yemen! in oceano paci- fico ad St:a Barbara (Mrs Bingham!) ad Friendl. Islands (Harv. s. DE 124) ad littora 'Tasmanige (R. Gunn!) FE RR mn NA RT SS SAN a Hy F Till Algernes Systematik. 127 Quoad formam exteriorem potissimum Enmnt. intestinalem refert, at mem- brana tenuiore instructa ad Emnt. compressam plerumque relata fuit (Ent. com- pressa Mont. ex Yemen, Ent. compressa Harv. ex Friendl. Isl. et in Alg. Austr. sub. n:o 600 partim). Ab U. intestinali differt cellulis paulisper mino- ribns in series longitudinales sat regulares dispositis; seriali cellularum disposi- tione ab U. compressa adultiore quoque recedit, nec non cellularum parietibus erassioribus, unde endochromata invicem paulo longius disjuncta adpareant. Sectione transversali adparet membranam frondis esse sat tenuem et cellulas sectionem offerre subquadraticam, nimirum directione tangentis esse eque longas et fere longiores quam directione radii; at introrsum membrana munita est strato substantie intercellularis sat conspicuo, licet tenuiore quam in Ent. intestinali. Qualem ipse speciem observavi, obvenit cepitosa, quoque Fucis adnata. In infima parte vidi cellulas caudatim deorsum productas; paulo supra, cellulas diametro sesqui-longiores; dein cellulas latitudine inferioribus fere eequales at breviores, et parietibus magis conspicuis; in suprema dilatata parte demum minus conspicue longitudinaliter seriatas. Species jamdudum distincta: ”Facie, non structura, ad Ulv. intestinalem proxime accedit” sunt verba Wulfenii. Roth, qui ante editum opus Wulfenii plan- tam a Wulfenio sub nomine allato datam descripsit, eandem de specie idseam professus est, at stipitem attenuatum ut apicem plante capillarem subulatum male consideravit. OC. Agardh (in Spec. Alg. p. 419) Confervam flexuosam Rothii inter synonyma U. intestinalis enumeravit. A sequentibus auctoribus ple- rumque, ut jam supra indicavi, ad formas U. compresse ducitur; et nescio an heec est ipsissima Ulv. compressa Ahn. (Ent. p. 31), licet stratum substantiae intercellularis introrsum nullum esse dixerit. Ut ipse speciem mihi cognitam habeo, in maribus calidioribus frequentiorem putarem, ibidemque vices E. in- testinalis, magis in frigidioribus obvenientis, gerentem. Ceeterum animadvertere placet, plantam juvenilem esse magis gelatinosam, charte adherentem et sa- turate viridem, cellulis endochromatis fascia majore virente rotundata variegatis; adultiorem esse membranaceam, chart&e laxius aut vix adherentem, favescentem, cellulisque in fructifera granulis plurimis sub microscopio adparenter griseis, impletis. Inter plantas a Chauvin olim distributas adest specimen, ”Sol. com- pressa var. prolifera Ag.” inscriptum, in aqua dulei ad Caen lecetum, quod quoad characteres ad Ulv. flexuosam juvenilem proxime accedere mihi adparuit; an vero potius E. intestinalis forma sit juvenilis? 128 J. G. Agardh. Denique ex America foederata specimen mihi adest fronde initio eylindra- cea, demum modo Ent, intestinalis bullato-inflata et vage torta, cellulis in fronde cylindracea longitudinaliter subseriatis, in fronde inflata magis inordinatis, quod multo magis mucosum mihi adparuit; charte quoque arcte adheret. Endochro- matum fascie minores, ut plurimum rotundate, et parietes cellularum magis mucosi. Adposito acido frondem calce paulisper incrustatam vidi. Cellulge sectio- ne transversali observate directione tangentis et verticali fere &eque longe ad- paruerunt. An speciem sui juris in hac agnoscerem, dubitavi. 6. Enrt. TuvBULOSA (Kite. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 32. II.) flavescenti-vitens membranacea, fronde supra stipitem attenuatum elongata cylindracea tubulosa, simpliciuscula aut prolificationibus a fronde jam evoluta emergentibus ra- mulosa, cellulis majusculis rotundato-polyedris per series longitudinales dis- positis verticaliter subquadraticis, strato intercellularis substantige subnullo membranam debilem firmante, endochroma plus minus granulosum intra parietes crassiusculos toventibus, contexta. Ent. tubulosa Kätg. Il. c. Ahln. Ent. p. 49 fig. Ja & Db. Hab. in fonte salino (Kitzing); in sinu codano prope Warberg et äd då Gothoburgum (sec. Ahlner); ad littus Scanie! Stipitem tenuem fere capillarem vidi et saturatius viridem, sensim sensim- que in frondem nunc usque pedalem, tubulosam cylindraceam, fere per totam longitudinem eandem crassitiem penne passerine aut columbing servantem, sim- plicem aut ramulis tenuioribus, quos omnes simplices observavi, sine ordine conspicuo a fronde prolificantibus, instructam. Cellulge sunt forma subrotun- date, nempe angulis obtusiusculis, nunc quoque intercellulari spatio separate, plurim&e a facie inspecte paulo longiores quam late, alie sub-eque longee, in planta maturescente intra |parietes latiusculos, quasi linea hyalina ipsum endo- chroma cingentes, numerosam sporidiorum prolem (12—20 numerare eredidi) foventes. Cellul& in tota superiore parte frondis sunt sat conspicue longitudi- : naliter seriate. Frondes alias simplices nudas, alias exserentes fila minuta simplicia et articulata, articulis diametro brevioribus, infimis et supremis sim- plicibus, mediis jam in cellulas 2:as collaterales divisis. In cellulis sporidiiferis — plerumque ad unum angulum endochroma homogeneum (an vacuum interius?) colore dilutiore insigne, a glomerulo sporidiorum evidentius distinetum, quod adposito Chl. Z. Jodio colorem non mutare, granulosa parte coerulescente, ob- Till Algernes Systematik. 129 servavi. Transversa sectione frondis membranam tenuem vidi nec extrorsum, nec introrsum strato conspicuo substantie intercellularis cinctam. Cellule mihi adparuerunt cubice. Species mihi tantum speciminibus paucis cognita. Vivam deprehendi arrep- tam, inter alias Algas littoris substagnantis mixtam; Kätzingii planta, quam Ahlner su& identicam supposuit, forma frondis et structura sat bene convenit, ob locum natalem forsan dubia. Planta Crouanii (Alg. Mar. Finist. n:o 377), cum dubio ab eodem ad FEnt. tubulosam ducta, in Flor. Finist. ad Ent. in- testinalem ducitur; quod mihi quogque verum videretur. Specimen Crouapi, a me examinatum, miscelam sistit individuorum, in quibus omnes evolutionis gradus plante Jjuvenilis deprehendere licet. - Adsunt fila omnino confervoidea, maxime juvenilia articulis longioribus et angustioribus, et paulo adultiora quo- rum articuli sunt breviores et latiores; alia fila Ulvoidea, quarum nonnulla habent cellulas unica divisione longitudinali biseriatas, alia pluriseriatas. Deni- que individua deprehendere licet ceeteris paulo crassiora, in quibus cellule sunt imordinate, quales in planta adultiore plerumque obveniunt. 7. ENT. PROLIEERA (Mill. Fl. Dan. Tab. 763 fig. Z) flavescente-virens tenue membranacea, supra stipitem attenuatum elongata tubuloso-collabens, fronde primaria simpliciuscula, prolificationibus a fronde evoluta emergentibus multo tenuioribus elongatis et ramosis densius obsita, cellulis minutis rotundato- subangulatis, in fronde primaria subinordinatis verticaliter oblongis strato hyalino sat conspicuo introrsum munitis, in ramis longitudinaliter sub- seriatis, intra parietes crassiusculos endochroma subhomogeneum foventibus (Tab. IV. fig. 103—104). Ulva prolifera Mill. 1. c.! Scytos. compressus Pp. crispatus Lb. Hydr. Dan. Tab. 15. B. fig. 1—3! Ulva compressa Pp. prolifera Ag. Sp. p. 421! Ent. compressa Pp. prolifera Grev. Alg. Br. p. 180! Emnt. pilifera Kite. Tab. phyc. Vol. VI. tab. 30 III! Ent. tubulosa Pp. pilifera Ahln. Ent. p. 50! Ulva crinita Mert. (nec Roth)! Hab. tum ad littora maris et ad ostia fluviorum, tum in amnibus lente fluentibus, quin etiam in rivulis subalpinis (Lyngbye!), ut videtur Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 17 130 | J. G. Agardh. per totam FEuropam; in aqua dulei Scanie! Gallie! Corsice! Lusi- tanige!; ad littora Scanie! ostia Albis (Binder!); prope Edinburgum Greville! ceterum ex India occidentali, in aqua dulci. Frondes vidi usque bipedales, primariam nunc cylindraceam tenuiorem, nunce usque digiti minoris diametro, at plerumque collapsam, ramis multo tenuioribus, capillaribus aut usque pennam passerinam crassitie equantibus, nunc simpliciusculis, majoribus utringue attenuatis, nunc furcatis, aut pari modo patenter ramosis. Cellul& in ramis majoribus et frondibus primariis fere in- ordinate rotundato-angulate; in minoribus omnibus sunt fere quadratice et in series longitudinales sat conspicue seriate. Transversali sectione vidi cellulas in fronde primaria verticaliter oblongas, diametro duplo-triplo longiores, parieti- bus sat angustis invicem separatas, et introrsum strato hyalino substantie in- tercellularis sat conspicuo munitis. Endochromata fere ubique sat homogenea vidi (hoc respectu FEnt. compressam fere refert) intra parietes forsan paulo crassiores quam in Ent. compressa. Plantam affinitate aut ad Ent. intestinalem, aut ad Ent. compressam pro- ximam, structura et habitu ab utragque diversam, ab auctoribus diversis vario modo interpretatam, separatam speciem constituere malui, quam mera hypothesi aut ad unam aut ad alteram speciem melius cognitarum referre. Primum di- xisse lubet me inter formas aque dulcis et marinas nullas distinctionis notas invenisse. Que si ita sint, sequi videretur eam potius ad Ent. intestinalem, quam ad Ent. compressam referendam esse. Que nomine!U. crinitee a Mertensio denominata specimina vidi, ad presentem pertinent, a vera Conf. crimita Roth abunde diversa. Specimen iu herb. C. Agardh adest, in fluvio Scanie lectum, fronde tota tenuiore, quod nomine U. clathrate inscriptum est, et hinc forsan Ulv. clathratam quoque in aqua dulei obvenire statuit (Sp. Alg. p. 422). Idem alia specimina, quée "Ulv. proliferam FI Dan. et Scytos. compressam fp. crispatum Lb. melius referunt, duce Lyngbyeo ad Ent. compressam retulit, in- sequente Grevilleo, cujus specimina pluripedalia quoque examinavi. In Spec. Algar. animadvertit C. Agardh dubium esse anne Ulva prolifera Fl. Dan. potius varietas quedam esset Ulve intestinalis; et hanc opinionem sequitur Kätzing, qui Ent. proliferam primum Ent. intestinalem «a. capillarem, dein vero eandem ut novam speciem proposuit, quam Emnt. piliferam nominavit, ad Tennstedt in Thuringia lectam. Ipse O. F. Miller, qui speciem in flora Danica depictam in fossa Lolandie& lectam dixit, de identitate cum U. intestinali suspicionem protulit. Denique Ahlner, speciminibus forsan ductus a Mertensio determinatis, Till Algernes Systematik. 131 quibus quoque fidem posuerat C. Agardh, Ent. piliferam Kätzingi cum Conf. crinita Rothii identicam credidit, utramque varietatem Ulv&e tubulose consi- derans, dum alio loco, sub sua Ent. compressa, Ulv. compressam proliferam &C. Ag. enumeravit. Quid sit hec Ent. compressa prolifera Ahlneri, mihi quidem non liquet; si vero jure quodam ad suam duxerit plantam Harveyi (Phyc. Brit. tab. 352), que mihi videtur Ent. percurse vere proxima, planta Ahl- neri longe sane a planta Agardhiana citata distat. Ulvam proliferam ut varie- tatem ad Ent. tubulosam ducere dubitavi, quum in Ulva tubulosa, qualis hec hucusque cognita est, cellule sunt admodum conspicue longitudinaliter seriate, dum in frondibus primariis Ulve prolifere cellule sunt inordinate. Sive varietas sit alterius speciei, sive species sui juris, mihi Ulva prolifera videtur Ulv&e intestinali affinitate proxima. 8. ENT. INTESTINALIS (ÅL. Fl. Suec. Ed. 2. p. 432) flavescente-virens mem- branacea, fronde supra stipitem attenuatum elongata tubulosa, cylindracea clavata aut sepe bullato-inflata, simpliciuscula aut ima basi parce ramu- losa, cellulis majusculis rotundato-polyedris mox supra stipitem inordinatis, verticaliter oblongis, utrinqgue et precipue introrsum strato substantige in- tercellularis validiore cohibitis, endochroma plus minus granulosum intra parietes crassiusculos foventibus (Tab. IV. fig. 109). Ulva intestinalis L. Il. ec. C. Ag. Sp. p. 418. Crouan Fl. Finist. p. 130. Conferva intestinalis Roth. Cat. I. p. 159. Wulf. Crypt. p. 13. Scytosiphon intestinalis Lb. Hydr. p. 67. Ent. intestinalis Link; Harv. Phyc. Brit. tab. 154; Kite. tab. Phyc. Vol. VI. tab. 31 (et ibid. tab. 32. T. E. spermatoidea?). Ahln. Ent. p. 15. Ulva enteromorpha y. intestinalis Le Jolis Alg. mar. p. 46. Forme hujus mihi precipue: i Cd. CYLINDRACEA fronde supra stipitem magis &equaliter cylindracea, crassi- tie pennam anserinam attingente aut parum superante. AÅresch. Alg. Scand. Exs. n. 327. Emnt. intestinalis Pp. attenuata Ahln. I. ec. p. 20. P. CLAVATA fronde supra stipitem sursum dilatata claveformi, ventricosa aut collabente. Aresch. Alg. Scand. Exs. n:o 122. y- CORNUCOPIE fronde nana clavata, fauce sepe aperta. 132 ; J. G. Agardh. Ceterum arrepta obvenit: j a. GYRATA frondibus cylindraceis flexuosis implicatis. b. MAXIMA frondibus magis vage bulloso-inflatis, diametro nunc ultra polli- caribus. U. intestinalis maxima Ag. Sp. p. 419. Hab. in sinubus tranquillioribus oceani atlantici superioris, nec non in fossis submarinis aut aqua dulci impletis et rivulis pla- cidis Europe. Specimina memorantur ex India occidentali et mari Caspico. Quamquam vulgatissima planta et a plurimis observata, tamen omnibus dubiis haud liberata. Ulvam flexuosam Wulfeni plures recentiores cum Ent. intestinali identicam habuerunt; quomodo he distinguantur jam supra monui. Soleniam Bertoloni Agardh ad Ent. intestinalem referunt Algologi Anglige (Greville, Harvey 1. c.); mihi illa potius ad Ent. Linzam adproximanda videtur. Que ex Groenlandia & Spetsbergen allata fuerunt specimina, nomine Ulve intestinalis inscripta, forsan omnia ad Ent. arcticam, supra descriptam, referenda suspicarer. Specimina vero Ent. intestinalis vidi ex Foeroa et Norvegia supe- riore. In his, que paulo accuratius examinavi, vidi cellulas polyedras in supe- riore parte frondis tubuloso-inflate inordinatas, intra parietes crassos endochroma conforme foventes; in parte superiore stipitis tenuioris elongati cellulas vidi conformes at sat conspicue longitudinaliter seriatas; im parte inferiore stipitis cellul&e fuerunt fere rectangulares, paulo longiores quam late. In stipite transversaliter secto observavi cellulas verticaliter elongatas, interiore strato crassiusculo substantie intercellularis munitas, quod fuit hoc loco filis a cel- lulis inferioribus caudatim prolongatis decurrentibus occupatum. Que om- nia in Ulv. intestinalem quadrant. Quoque in individuis, ad oras nostras provenientibus, normales rami tenuiores deprehenduntur, a parte inferioris frondis adultioris egredientes; in his maxime juvenilibus et tenuissimis frons est cellulis superpositis articulata; in paulo adultioribus articuli medii constant cellulis geminis collateralibus. Ulteriore facta divisione frons paulo latior componitur cellularum pluribus seriebus longitudinalibus. Quo vero magis frons amplitu- dine augetur, eo magis turbatur serialis ordo cellularum, et in formis vulgari- bus jam supra stipitem brevem cellulas inordinatas dicere licet, dum in Emt. tubulosa serialis ordo quoque in partibus adultioribus superioris frondis sat conspicuus permanet. Quo magis frons amplitudine augetur, eo facilius quoque ' i Till Algernas Systematik. 133 partem inflatam ab inferiore denique separari putarem; partes inferiores adfixe permanent et multis locis, preecipue ad trabes in limite maris, gregarie ob- veniunt, sua ”fauce aperta” Lb. I. c. quomodo formate fuerint indicantes. Has sepe nomine U. cornucopie venditari putarem. Observandum vero quoque aliarum specierum consimiles existere formas, que ne commutentur cavendum sit. Partes superiores solute deim sepe volumine augentur magis magisque, et bullis aereis plen&e, in superficie fossarum et scrobiculorum natantes obveniunt. Ejusmodi formam a Kätzing sub nomine Ent. spermatoidee 1. c. depictam fuisse erederes, nisi cellulas insolito modo dispositas observaverit. Specimina frondium natantium, que sub auctumno obveniunt, sepe admodum firma conspiciuntur, quod precipue strato substantie intercelluris incrassato adtribuendum videtur. Si casu frons ejusmodi secus longitudinem rupta obvenit, margines incurvan- tur, quod contractioni cuidam ejusdem strati adtribuere propensus sum. Eodem modo, superiore parte frondis soluta, apices partis persistentis incurvatos fieri in alia specie quoque vidi. Quousque Ulv. intestinalis (vera) in calidioribus regionibus obvenit, mihi, Ent. flexuosam speciem propriam consideranti, dubium adparuit. ”Nil frequen- tius in littoribus 'maris adriatici” de U. intestinali dixit Wulfen, qui ipse U. flexuosum distinxerat; et Ulv. intestinalem in rivulis Estremadur&e obvenire, spe- cimina docent a Welwitsch collecta. Que vero vidi ex India occidentali, quoad habitum nostre — magis ventricose — simillima, mihi. diversa adparuerunt cellulis subquadraticis in series longitudinales sat regulares seriatis. An ejus- modi specimina indicarent Ulve flexuose existere status pari modo ac in Ent. intestinali inflatos, et hanc speciem in calidioribus regionibus alias formas di- versas nostre quoque referre? ”'). | III. Linz&e fronde supra stipitem filiformem cuneatim dilatatum complanata simplici, lanceolata aut lineari, marginibus plana aut undulata et nunc tota torta, aut crispata, cellulis in stipite longitudinaliter subseriatis ver- ticaliter elongatis, in fronde superiore inordinatis, rotundato-polyedris, 7") Jam supra (pag. 5) de modis, quibus per hiemem perdurant Ulvaceze, scribens, ob- servationes quasdam attuli, quibus sequi videretur statum quendam peculiarem Ent. intesti- nalis, sub hieme demersam, characteres a structura deductos fere ommnino perdere. Cellulze nimirum, consumtis strati intercellularis partibus, consisterent parietibus tenuioribus et for- mam offerrent fere rotundato-angulatam. Animadvertere tamen placet hec specimina, proli- ficantibns filis tenuioribus cincta, forsan majori jure ad Enterom, proliferam posse referri, si quidem hzec species sui juris consideraretur. 134 J. G. Agardh. membranis utriusque pagina amngustissimo spatio in disco invicem separa- tis, secus margines distantibus, cellulis mar Ina circa spatium vacuum in semicirculum radiantibus. + I. Enr. Lisza (L. Sp. pl. p. 1633) flavescenti-virens membranacea, fronde supra stipitem cuneatim dilatatum simpliciuscula complanata, lanceolata aut lineari, marginibus plana aut undulata vel tota torta, aut crispata, cellulis in stipite longitudinaliter subseriatis verticaliter elongatis, in fronde superiori inordinatis rotundato-polyedris, membranis paginarum angustissimo spatio invicem separatis, secus margines distantibus, cellulis marginalibus circa spatium vacuum in semicirculum radiantibus. (Tab. IV. fig. 110—112). Ulva Linza L.; Lightf. Scot. p. 973. Flor. Dan. tab. 889! Ulva enteromorpha «a. lanecolata Le Jolis Alg. mar. Cherb. p. 42. Forme hujus sunt mihi precipue: &. LANCEOLATA fronde elongato-lanceolata utrinque attenuata, marginibus plus minus undulato-plicata, strictiuscula aut torta. Ulv. Linga Ag. Sp. ÅAlg. p. 412. Harv. Plhwyc. Brit. tab. XXXIX. Phycoseris crispata Kiite. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 16 II. Pp. CRisPATA fronde supra stipitem lineari aut subelavata, marginibus plus minus crispatis ingequalis. Ulva crispata Bertol. Amoen. p. 93 n:o 9. Ulva Bertolom Ag. Sp. p. 417. Hab. in sinubus tranquillis Öceani atlantiei superioris, usque in mare mediteraneum et Adriaticum; qualis ad insulas Indie occidentalis et ad littus Tasmanie obvenit, vix diversa mihi videtur. Quamquam de limitibus et idea hujus speciel minus dissentierunt Algologi quam de plurimis aliis speciebus Generis, tamen neque hec suis dubiis caret, Plurimi in eo consentiunt ut U. linzam, ab Enteromorphis remotam, Ulvis distromaticis referant, quod me judice haud adoptandum videtur. Mihi enim Ulva linza cum Enteromorph&e speciebus in eo convenire videtur, quod habet formam quasi definitam, nec frons, ut in Ulvis, ambitu fere vago in lacinias exuberat. Sectione facta transversali semper vidi spatium interius angustum — quasi linea propria angusta indicatum — inter cellulas utriusque pagine, ubicumque Till. Algernes Systematik. | iläR he in ipso disco frondis invicem quam maxime adproximantur; ad margines discedunt lamin&e, et cellulas marginales numquam geminas, sed numerosas circa spatium vacuum in semicirculum radiantes observavi. Qua dispositione indicari puto frondem dici potuisse tubulosam, at modo fere Ent. compresse non tan- tum collabentem, sed complanato tubo constitutam. Membran&e tamen facilius distrahuntur in Ent. compressa; sunt magis coheerentes in Ent. Linza. In ima parte stipitem vidi farctum filis a superioribus cellulis, caudatim prolongatis, decurren- tibus. Paulo superius vidi stipitem teretiusculum cavum, demum complanatum at adhuc cavum et vacuum. Cellule sunt verticaliter elongate intra stratum substantie intercellularis utringue conspicuum. In stipite sepe admodam firmo sunt cellule sepe diametro suo pluries longiores. A facie cellul&e in stipite plerumque sat conspicue longitudinaliter seriate adparent. Quod dein attinet limites, quibus speciem circumscriptam voluerunt, Ulv. crispatam Bertol. a nonnullis (Greville Alg. Br. p. 179) ad Ent. intestinalem relatam video; in ipso vero specimine originali, a Bertolonio ad C. Agardh misso, video frondem intra margines eximie crispatos et utringue prominulos planam, membranis subcoherentibus, dum in crispata parte membrane sece- dunt, modo quem Ulve Linze characteristicum putavi. Me judice igitur U. crispata Bertolonii ab Ulv. intestinali bene diversa, et cum Ent. linza proxime affinitate jungitur, si quoque specie distimguerentur. Differunt prseterea forma latitudine et firmitate frondis; a Kätzingio quoque numerose species distin- guuntur, quibus quoad specimina, iconibus datis quantum video congruentia, mihi vix nisi forme aut setatis stadia indicari putarem. Forma lanceolata temwior 1ta obvenit nomine: Ph. lingze Il. c. Tab. 16. I. et Phyc. lapathifolia tab. 25; planifolia lamceolata nomine Ph. lanceolata Tab. 17. T; planifolia sursum cuneatim dilatata ut Ph. plamifolia Tab. 18, IT; ceterum nonnullas habet formas: Ph. olivacea et Ph. smaragdina Tab. 19 que coloris variatione pre- cipue distinet&e videntur; velut Ulva curvata Tab. 20 et U. lacinulata Tab. 21, forma paulisper insolita, de quibus judicare non audeo. IV. Compresse fronde a stipite angustiore sursum plus minus dilatata, tubu- losa at collabente, sumplici ant parce ramosa, membrana sepe tenuiore, adultiore nunc sat firma, cellulis minutis subquadratico-rotundatis mox in- ordinatis, demuwm in partibus adultioribus verticaliter longioribus. 10. ENT. misiMA (Neg. mser.) gregaria nana flavescenti-virens membranacea simpliciuscula, frondibus supra stipites angustiores sensim dilatatis tubulo- 136 J. G. Agardh. sis collabentibus cuneato-linearibus obtusis, cellulis minutis subquadratico- rotundatis mox inordinatis, tenuiore pariete invicem distinctis, adultioribus subceubicis, strato intercellularis substantie utringue tenuissimo aut fere nullo cohibitis. Ent. minima Nag. fid. Kite. Sp. p. 482. Kite. Tab. phyc. Vol. VTI. tab. 43. III. Ahln. Enterom. p. 48. , Hab. ad saxa et ligna in limite maris, ad littora atlantica superiora. Quales sunt Ent. micrococca et Emnt. Cornucopie forma nanee, alls specie- bus propinque, talem Ent. minimam, Ent. compresse proximam, puto, nanam gregariam tubgeformem. In inferiore parte stipitis cellule minute subseriate obveniunt, in superiore fronde inordinate dicendee, tis Ent. compresse simillime; endochromate totum lumen cellulse occupante. Sectione transversali membranam vidi magis elastice discedentem, cellulas forma subeubicas, strato tenuissimo substantie intercellularis utringue cinctas, ut hoc quoque habet Ahlner (dum in icone Kätzingiana hoc stratum interiore latere sat crassum depingitur). Formam quandam propriam glacialem in Alg. Veg. Murm. Meer. p. 50 deseripsit Kjellman, cujus specimina in Wittr. & Nordst. Alg. Exs. fasc. I. n:o 43 quoque distributa fuerunt. 11. ENT. CHLOROTICA (J. Ag. mscr.) pallide virens subalbida membranacea fron- dibus simplicibus supra stipites angustiores tubulosis collabentibus, superne sensim magis dilatatis cuneato-linearibus, margine undulato-crenulatis, cellu- lis rotundato-angulatis in lineas longitudinales subseriatis, intra parietes pellucidos endochroma minutum foventibus, verticaliter vix longioribus, utrinque strato angustiore substantie intercellularis cohibitis. Hab. ad oras occidentales nov&e Hollandige. Formam Ent. compresse fere omnino refert, at colore multo dilutiore fa- cilius dignoscenda. Adposito acido adparuit tubum interiorem calce esse in- a crustatum, bullis aöreis plurimis ab apiee tubi rupti longa serie erumpentibus; nullis ab exteriore membrane parte provenientibus. Supra pedem, deorsum | angustatum, frons 3—4 pollicaris ommnino tubulosa, at inferne sepe strictura KG una aut altera constricta, suprema parte complanata oblongo-lineari, leviter undulata aut inequali, eximie clathrata, parietibus cellularum admodum conspi- cuis et firmis, ipsis cellulis pellucidis, endochromatis fasceiam minorem rotunda- tam in medio sitam foventibus. Ipse stipes obceonicus componitur cellulis sub- N Till Algernes Systematik. 137 rectangulari-quadraticis, in lineas longitudinales conjunctis, membrana crassiuscula hyalina cinctis, fascia endochromatis leete virente instructis; intra has cellulas strati exterioris translucent appendices caudate plurime strati interioris, a cellulis exterioribus introrsum decurrentes; sectione facta stipitis transversali, vidi cellulas strati exterioris esse forma fere cubicas, membrana extrorsum incrassata in cutieulam conspicuam transformata. Introrsum membrana cellularum abit in stratum substantie intercellularis, in quo appendices caudate interioris strati de- currunt. Mediam partem stipitis tubulosam vidi. In superiore parte frondis cellul& strati exterioris fere eandem formam servant; sunt verticaliter vix longiores quam directione tangentis, strato cuticulari, velut interiore, in hac parte frondis parum conspicuis. Adposito Chl. Z. Jod. spatium internum cellu- larum (pellucidum) colore violaceo tinctum observavi, quod puto in Enteromor- phis rarius obvenire, in Ulvis vero sepe conspiciatur. Characteribus allatis speciem distinetam putavi. Cellularum adspectu En- teromorphe species clathratas (Ent. Hopkirkii etc.) refert, hoc respectu ab Ent. compressa, qualis hec sepius obvenit, admodum recedens. 12. Enrt. ComPrRessAa (L. Fl. Suec. n:o 1155) obscurius-virens membranacea, simplieiuscula aut inferne ramosa, frondibus supra stipites angustiores sen- sim dilatatis simpliciusculis, tubulosis et collabentibus, cuneato-linearibus obtu- sis, margine sepius &equalibus, cellulis minutis sub-quadratico-rotundatis mox inordinatis, tenuiore pariete invicem distinctis, adultioribus verticaliter elongatis, strato imtercellularis substantie introrsum fere nullo cohibitis. Ulva compressa L. Il. c. Ag. Sp. Alg. p. 420. Icon. Alg. Eur. tab. 16! Crouan Fl. Finist. p. 131. Conferva compressa Roth. Cat. bot. vol. III. p. 175 (excel. var. B.) Scytosiphon compressus Lb. Hydr. Dan. p. 64 tab. 15 A (partim). Emnteromorpha compressa Grev. Alg. Brit. p. 180 (excel. var.) tab. XVIII!) Harv. Phyc. Brit. tab. 335. Emnt. complanata Kinte. Tab. phyc. Vol. VI. tab. 39! Ahln. Ent. p. 25 Fig. 20 d& b. | Ulv. Enteromorpha P. compressa Le Jolis Alg. de Cherb. p. 44. Formee precipue mihi sunt: de, SUBSIMPLEX fronde supra stipitem tenuem cuneato-dilatatum simpliciuscula, lineari aut apice parum dilatata. Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. ; 18 Arlöre J. G. Agardh. Ent. comprssa var. subsimplex Aresch. Alg. Scand. exs. n:o 177. P. CONSTRICTA fronde supra stipitem tenuem cuneato-dilatatum simpliciuscula, hic illic constricta, supra stricturas dilatata et sparsim ramosa, su- perne plerumque conspicue dilatata. Emnt. compressa Aresch. Alg. Scand. exs. n:o 123. Y- COMPLANATA fronde inferne angustiore sepe conspicue ramosa, ramis a basi tenuiore cuneatim dilatatis obtusiusculis. Ent. complanata Käiitz, Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 39. FEnt. compressa Crouan Alg. mar. Fimnist. n:o 382. Hab. (fide Auctorum) ad littora fere oceanorum omnium; specimina, que huic pertinentia puto, vidi ex littoribus Europeis plurimis, Groenlandica et ad NewYork +ecta, ceterum e mari Caspico et ex Tasmania. Nomine Ulve compresse multas diversas formas, quas utpote juveniles membrana tenuiore instructas, exsiccatione collabentes viderunt, olim com- prehensas fuisse, forsan credere licet. Linngum in Fl Suecica, ubi U. in- testinalem tubulosam simplicem, Ulv. compressam tubulosam ramosam com- pressam definivit, vix aliam quam hodiernam Ulv. compressam intellexisse, mihi sat conspicuum videtur. Jam vero Rothius (in Cat. Bot. Vol. III.) Ulvam flexuosam Wulf. ut varietatem sue speciei subjunxit, et ita confusionis forsan primam dedit ansam. Quum dein in Specieb. Algar. C. Agardh, structu- ram ad specimina quedam ex Hispania allata, ut videtur, speciei haud per- tinentia, indicaverat verbis: fronde lineato-clathrata, speciei tribuerat characte- rem omnino erroneum, quem tamen postea (in Icon. Ålg. Europ.) ipse exclusit. In Algis Brit. contra hune characterem quoque jure animadvertit Greville, cujus Tab. citata non tantum formam frondis, sed et strueturam bene reddidit. A recentioribus, qui plantäm vivam observarunt, Ent. compressa quoque ita definita mihi videtur, ut de planta dubitari nequeat. Hinc mihi non licitum adparuit, ut Generis monographo placuit, veram Ent. compressam novo nomine salutare, sub nomine vero Ent. compresse formas quasdam, plus minus dubiis vexatas, conjungere. Quod in Herbariis diversissimas formas nomine Emt. com- presse inscriptas offendimus, haud denegabo: quin immo inter specimina Algar. Austr., a' Harvey distributa sub n:o 600 J., Conferve speciem; et sub 600 H. aliam Confervam, obsitam cespitulis Calothricis, in nostra collectione habui; quis Till Algernes Systematik. 139 autem ob ejusmodi confusionem dixerit Harveyum has Confervas cum Ent. compressa vera identicas considerasse. Que nomine ipsius Ent. compresse forme ab Ahlnero comprehenduntur, me judice, ad diversas species pertinent, de quibus, suis queeque locis, seorsim egi. Si preter has Ulv. compressam quandam, cum Ent. complanata quoad formam congruentem, cellulis vero distincetam, sub forma primaria indicare voluerit, mihi dubium adparuit; si ita, hanc mihi, formam cellularum et crassitiem parie- tum ab etate non parum dependentem consideranti, aut dubiam aut ignotam speciem confiteor. FEnterom. compressam, velut alias species, suas eetatis diffe- rentias subire, patet. Juvenilem itaque. tenuem et filiformem fuisse, adultiorem -fieri sepe latitudine semi-pollicarem in superiore parte, quin immo aliquando obvenire ultrapollicarem, Algologis satis cognitum est. Individua, que fere semper gregaria crescunt, sub certis stadiis apice rupta et decolorata obvenire, observatoribus quoque facile conspicuum; sive hoc undarum violentia efficiatur, sive, evacuatis sporidiis, cellul& superiores emoriantur. Si superiore frondis parte ita emortua, ex parte suprema vivente novum nascitur inerementum, hoc quo- que sursum adaugeri amplitudine, ex ipsa forma in quam tendit frons, forsan deducere licet. Uno supra alterum ita repetito incremento, proveniunt, ni fallor, strictur&e, quibus frons in hac specie sepe strangulata adparet, ut hoc jam supra in descriptione Generis ulterius desceribere molitus sum. Est quoque, ni fallor potissimum in his formis strangulatis, quod latitadinis summum augmentum capit frons hujus speciei. Cellule& quoque sub diversis etatis stadiis paulisper mutantur. In ima parte stipitis, admodum attenuati, videre licet cellulas non- nullas longitudinaliter seriatas, alias magis inordinatas. In parte ejusdem frondis inferiore (infra mediam altitudinem) vidi cellulas, quales Ent. com- presse descripsit Ahlner, minutas, parietibus admodum angustis invicem se- paratas, lumine rotundato et endochromate sub-homogeneo virente impletas, omnes jam inordinatas. In ejusdem frondis suprema parte cellulas, quales Ent: complanate tribuit Ahlner, vidi inordinatas, subhexagono-polyedras, parietes crassiusculos, et parietum limites, quibus vicinee cellul&e separantur, conspicuos; endochromata in granula (sporidia) virentia, non admodum numerosa (circiter 6—38 a facie numeranda) jam mutata observavi. 13. ENT. BULBOSA (Suhr in Flora 1839 p. 72) olivaceo-virens membranacea, simpliciuscula aut inferne ramosa, frondibus supra stipites angustiores sen- sim et longissime dilatatis simpliciusculis tubulosis collabentibus, ambitu 140 J. G. Agardh. cuneato-linearibus obtusis, margine sepius parum undulatis, cellulis minutis subquadratico-rotundatis mox in-ordinatis, tenuiore pariete invicem di- stinctis, verticaliter elongatis, strato intercellularis substantie såt conspicuo utringque munitis. Formee mihi sunt: c&. PERUANA Solenia bulbosa Suhr I. c. fig. 46. JEnteromorpha bulbosa Mont. Voy. Bonit. p. 3. & Fl. Clhil. VIII. PE SME Ent. Hookeriana Kiite. Sp. p. 480. Tab. Phyc. Vol. VI. Tab. 37. II. P. ÅFRICANA Enterom. africana Kite. Sp. & Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 40. Y. AUSTRALASICA Ent. Nove Hollandie Kitz. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 382 Hab. in oceano australi; ad littora Americe, Africe, Insul. Chatam et Tasmanige saltem inventa. Me judice heec est species nostre Ent. compresse proxima, at sec. speci- mina, que vidi omnia, magis sordide virens, quasi opaca, ob stratum substantie. intercellularis sat conspicuum, quo tegitur, paulisper magis gelatinoso-subearti- laginea in partibus inferioribus. Frondes vidi sepe simpliciusculas, nunc in- ferne paucioribus ramis obsitas, obeonico-tubulosas, nempe a stipite tenuiore et sepe elongato fere cylindraceo sensim sensimque dilatatas, crassitiem penne anserin&e plerumque non superantes, superne collabentes, at sectione facta mem- bran&e facilius discedunt, et hoc precipue in partibus inferioribus. A facie vise cellule adparent sat minute, rotundato-angulate, et parietibus plerumque tenuioribus cincte, invicem in juvenilibus adproximate; in adultioribus partibus pariete crassiore instruct&e cellule, quasi limitibus latioribus endochromata ro- tundata invicem separant. Transversa sectione per partem stipitis superiorem vidi cellulas verticaliter elongatas, suo diametro pluries longiores, utroque la- tere, et precipue interiore, munitas conspicuo strato substantie intercellularis. Cellul&e in partibus inferioribus quodammodo seriate adparent, superne potius inordinate. Inter specimina, que ex diversis locis natalibus non admodum numerosa comparavi, vix alias vidi differentias, quam que ex differentiis etatis facilius explicantur. In planta capensi endochromata vidi verticaliter admodum elongata, suo diametro fere quadruplo longiora, et intra eandem cellulam, ut mihi adparnit, in plures partes divisa, ut hoc quoque a cellulis, que a facie adparent, nunc geminatim adproximatis quoque deducere liceat; stratum inter. Till Algernes Systematik. 141 num et externam substantie intercellularis tere &eque crassum ut hoc quogue in icone Kätzingiana FEnt. african&e adpareat. Käitzing suam speciem fronde omnino simplici depinxit. In nostra frons nunc simplex, nunc paucis ramis parum conspicuis obsita. | Specimina nostra ex insulis Chatam sunt 6—8 pollices longa, superne tamen vix pennam crassitie superantia, a stipite tenui longissime dilatata, plurima simplicia. In specimine a Kätzing depieto paucisimi rami conformes adesse videntur. In nostra stipitem inferne vix setam crassitie superantem ; endo- chromata in infima parte vidi diametro suo usque 4-plo longiora; cellulas intror- sum appendice caudatim prolongato decurrentes in strato substantie intercellu- laris conspicuo et introrsum quasi lacero; paulo superius vidi stratum hyalinum introrsum et extrorsum fere &eque crassum (omnino ut in planta Capensi). Kätzing in sua Ent. Nove Hollandie endochromata breviora et stratum in- terius substantie intercellularis amplissimum pinxit, ut ipse hoc vidi in planta chilensi. Specimina nostra Americana, a diversis ad Valparaiso lecta, plantam bre- viorem simplicem et superne magis dilatatam referunt, qualem suam Ent. afri- canam pinxit Käitzing. Specimina, quibus suam Ent. Hookerianam condidit Kätzing, ex ins. Falkland provenientia, sunt densius et vage ramosa. Icon a Suhr data monstrat plantam inferne ramosam, ramis elongatis. In nostra vidi stratum interius substantie intercellularis amplissimum, ita ut cellule, vertica- liter admodum elongate, monstrant extrorsum endochromata duplo breviora quam partem introrsum vacuam hyalinam. In icone Kätzingi stratum interius quogue admodum amplum conspiciatur, at endochromata sunt longiora quam in nostris. Quibus omnibus comparatis deducere ausus sum has omnes ad unam eandemque speciem pertinere, quam Ent. compresse proximam credidi. Nomen a Suhrio datum, revera non admodum aptum (utpote basem incrassatam, vix magis in hac quam in aliis conspicuam, indicaret), at jam antea a Montagneo adoptatum, conservare malui, quam novo nomine invento, diversas species Kät- zingianas comprehendente, synonymiam augere. Formas vero a diversis locis natalibus separatas enumeravi, utpote omnium tantum pauca specimina vidi, quare mihi parum -iquet, quomodo variant adspectu que a diversis locis pro- veniant. Quales hucusque mihi obvenerunt, ad unam eandemque speciem omnes pertinere putarem. Speciem jam in Herbario separaverat C. Agardh, ducentibus quibusdam speciminibus in Eyregia Menziesii lectis. Preterea adnotare placet me non vidisse neque puncta quaternatim juneta, neque fructus intra 142 J. G. Agardh. tubum inclusos, granulis coacervatis constitutos, de quibus logquitur Suhr, quos- que in diagnosi speciei quoque recepit Montagne; adjecta insuper ab hoc ob- servatione, membranam frondis (transversa sectione examinatam) cellularum duplici strato constitutam esse. Facile quis credent his observatis aliam spe- ciem, ne Ulvaceis quidem pertinentem, indicatam fuisse. Specimina mea plante American& tum a Suhrio ipso (ni fallor) provenientia (at nomine Sol. intesti- nalis var. inscripta), tum nomine Solenie intestinalis bulbose Suhr ex Val- paraiso a Bindero data fuerunt. Alia dedit Montagne (Ulve sp. nova inscripta), ad Valparaiso a Bertero lecta, et ex eodem loco natali sunt que in Voy. Bonite nomine Ent. bulbose descripta fuerunt. Vix igitur mihi du- bium videtur meam plantam identicam esse cum planta Suhrii et Montagnei. In nostra vero neque fructus memoratos, neque cellulas quaternatim dispositas vidi. Dispositio quodammodo quaternata cellularum in alia specie Ent. fascia Post. d Rupr.) revera obvenit, at alii characteres minus bene in hane quadrant. V. Crinite fronde filiformi tubulosa teretiuscula, ommino simplici aut plerum- que repetite ramosa, membrana tenuwissima (exsiccatione admodum colla- bente), ramis sepe elongatis inferne cylindraceis sursum attenuatis, cetlulis subquadratico-rotundatis in series longitudinales plus minus regulares con- Jjunctis, constituta. 14. ENT. MARGINATA (J. Ag. Alg. med. p. 16) gregaria saturate -virens, ex an- cipite-complanata, vix capillaris simpliciuscula, frondibus plurimis seepe sub- funiculariter. laxius contortis, cellulis minutis subquadratico-rotundatis longitudinaliter seriatis, parietibus tenuissimis, endochromate totum lumen cellule implente. Ent. marginata J. Ag. I. c. Käte. ab. Phyc. Vol. VI. tab. 41. fig. I. Hab. ad trabes, undis maris aperti irrigatas, ad Nizzam legi (aliunde specimina non vidi). Ad ea, que loco citato de hac dixi, nihil fere hodie addere potuerim, Iconem a Käitzingio datam haud optimam puto: Frondes enim vix proprie tubulose ; sunt potius vitteformes complanate, marginibus ad alteruteram pagi- : nam inflexis, in ipso margine 2—3 series cellularum monstrantibus; in pagini- bus planatis series cellularum numeravi 8—10; cellularum seriebus precipue in margine sat regularibus. Cellul&e ipse sunt minutissime, et interstitia (parietes) ita angustissima ut haud tertiam partem ipsius cellul& -crassitie Till Algernes Systematik. 143 e&quent -(in icone Kätzingii cellule nimium omnino distant). Endochromata totum lumen cellul& colore virente saturatiore implent. Sectione transversali vidi tubum interiorem angustissimum et cellulas fere subcubicas. 15. EntT. WeLrwitsceu (J. Ag. mscr.) nana gregaria saturate virens, ex an- cipite complanata, vix capillaris, simpliciuscula, frondibus sublinearibus aut a basi angustiore versus apicem obtusiusculum sensim sensimque paulo latioribus, hic illie paulisper inequalibus, cellulis minutis subquadratico- rotundatis, in inferiore fronde longitudinaliter seriatis, in superiore subin- ordinatis, parietibus tenuissimis, endochromate totum lumen cellulse implente. ”Enteromorpha” Welwitsch Phyc. Lustitit. n:o 289. Hab. ad culmos Scirpi maritimi in Tago salso prope Aldea Galega. Species mihi videtur sui juris. Planta initio culmos Scitpi obducit strato fere continuo, ex quo dein surgunt cespituli minuftissimi, vix lineam superantes longitudine. Frondes quoad structuram FEnt. marginate proxime et fere con- venientes, nisi quod cellule in frondis parte superiore sunt fere inordinate, dum in inferiore in lineas longitudinales sat conspicue seriate. Quoad formam diffe- runt, sunt nempe frondes latiores et multo breviores quam in Ent. marginata, potius angustissime lineares dicende, at sursum paulisper dilatate, plerumque paulo infra apicem obtusiuseulum summam suam latitudinem attingentes. Ut in Ent. marginata frondes quasi margine cinct&e videntur, pluribus seriebus cellularum formato. Quia he cellul& marginis in fronde a facie visa confluere videntur, si non augmento sufficienti observantur, easdem crederes verticaliler elongatas; ut autem magis augente lente observantur, apparet has quoque cellulas esse quadratico-rotundatas. In stipite cellul& nonnullge infime sunt modo vulgari caudatim prolongate. Frondes in cespitulo sunt sepe curvate, hic illic inequales, cellularum seriebus nunc paucioribus, nunc numerosioribus; rarissime ramulum a parte media fere angulo recto egredientem vidi. Frondes sparsim torte, ita ut nunc marginem, nunc faciem oculo advertere videntur. 16. ENT. LINGULATA (J. Ag. mscr.) cespitosa, herbaceo-virens, tenue mem- branacea tubulosa (membrana exsiccatione admodum collabente), inferne dense ramosa, ramis adscendentibus, ab angustiori basi parum dilatatis simpliciusculis elongatis adparenter lingulatis; cellulis subquadratico-rotun- datis, fere per totam frondem series longitudinales formantibus, endochromate rotundato fere totum lumen cellul occupante. 144 J. G. Agardh. Ulva compressa Åg: sp. p. 420 (partim). Ulva capillaris Lamour. Ess.? Ent. erinita Kiite. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 392 Hab. in sinubus et scrobiculis oceani. :Atlantici ad oras Europe et Americe; in simu Mexicano; ad littora Tasmanie et Nove Zelandie. In saxis, aliis Algis, et herbarum partibus crescit plerumque eximie cespi- I tosa, frondibus plurimis ad basem tenuioribus, quasi ex eodem puncto radianti- bus, plerumque inferne densius ramosis, ramis conformibus, supra basem tenui- orem paulisper dilatatis, dein sepe simpliciusculis cylindraceis, exterioribus cespitis arcuato-adscendentibus, exsiccatione collabentibus. Ramuli in parte in- feriore sunt a basi latiore sensim attenuati, breviores subulati, longiores sensim cylindracei at collabentes et lingnlati. Cellul& ad imam basem frondis et ramorum sunt caudatim deorsum decurrentes; filis decurrentibus hyalinis fere totam infimam partem frondis constituentibus, paucis cellulis sparsis endochroma virens adhuc foventibus. Mox vero cellul& omnes superiores conspiciuntur ad- modum breves, ambitu subquadratice, et fascia endochromatis rotundata, majore et fere totum lumen cellule occupaute, instructe; fere semper admodum con- spicue series longitudinales formantes. In ramulis cellulge seriate fere arti- culos polysiphoneos- constitunt; in partibus inferioribus adultioris frondis dis- positio seriata fit paulo minus conspicua, et endochromata virentia quoque nunc desiderantur. Sectione transversali vidi membranam frondis admodum tenuem, et cellulas in ima parte verticaliter vix conspicue longiores quam latas. Mihi heec species inter formas Compressas et Clathratas quasi media vi- detur, cellularum dispositione longitudinaliter seriata ad has, ad illas vero tenuitate membrane et frondibus collabentibus accedens. A plurimis gquoque ad formas Ent. compresse specimina hujus relata fuisse erederem, et his de- ceptus characterem omnino erroneum FEnt. compresse tribuit C. Agardh in Spec. Alg., frondem hujus esse lineato-clathratam dicens. FEnt. compressam £. capillaceam Ahln. p. 32 ad nostram pertinere suspicor; specimen vero nullum vidi. Nomine Ulv. capillaris Lamour. Enterom. clathrate formas potissimum intellectas fuisse conjiciam. : Ex ommnibus Ent. crmita Roth ad nostram proxime accedit, et revera magis habitu quam characteribus microscopicis diversa mihi videtur. 17. Enrt. CrRistta (Roth Cat. Bot. I. p. 162) elongata, obscure virens, gelati- nosa et tenue membranacea, tubulosa (membrana exsiecatione collabente) Till Algernes Systematik. 145 frondibus setaceis et ultra, teretiusculis, sepe prelongis et ramossimis vir- gatis, majoribus hic illic ramulos minores patulos subulatos molles emit- tentibus, cellulis subquadratico-rotundatis fere per totam frondem series longitudinales formantibus, endochromate rotundato fere totum lumen cel- lule occupante. Conferva crinita (Roth l. c. tab. I. fig. 3); Vix aliorum. Enteromorpha clathrata var. mucosa Crouan Alg. Mar. de Fimist. n:o 381! Enteromorpha clathrata Åresch. Alg. Scand. exs. n:o 328. Ent. procera var. ramulifera Ahln.: Ent. p. 42 (quoad cit spec. Aresch.) Hab. in littoribus sabulosis ”ubi aque marine celeri rapidoque fluxu a vieissitudine relicte refluunt”, in mari atlantico superiore ad littora Europe et Americee. Caules sat conspicui, crassitie fili sutorii mediocris, secus totam longitu- dinem ramis tenuioribus erectiusculis virgati, longissimi, ramulis minoribus a erassiore basi attenuatis mollibus patentibus, minimis serie articulorum bre- vissimorum unica constitutis, instructi. ÅA facie visa frons contexta videtur cellulis brevibus subquadrangularibus fere &que latis ac longis, in medio fascia majore lete viridi, que circumeirca angustiori spatio hyalino cingitur, notatis. Transversim sectam vidi evidenter tubulosam, tubo tenuiore, cellularum lumine rotundato intra parietes angulatos, circumceirea fere e&eque crassos. Consisten- tia tenui et colore s&epe saturatius-viridi insiguis; sec specimina, quee vidi, charte arctius adherens, quasi, magis gelatinosa, exsiccatione insigniter collapsa. Ob fasciam endochromatis lete viridem, hyalino spatio cinctam, specimina examinata adhuc juniora fuisse conjiciam; hoc respectu sub microscopio juve- niles formas aliarum saltim refert. Species, qualis a Rothio distinceta, ab is qui postea scripserunt parum revera intellecta. In Herbario Agardhiano, tum specimen ab ipso Rothio datum, ex ipso loco natali ad Eckwarden lectum, tum aliud ad Korsör a Mertensio nomine U. crinite inscriptum, comparavi, quibus certum mihi adparuit, duas diversas plantas ita jam ab initio confusas fuisse. Quum igitur Ahlner OC. cerinitam Rothii ut formam Ent. tubulose consideratam vult, eum specimine male determinato deceptum fuisse, credere licet. Iconem ab ipso Rothio datam, licet rudem, speciem ab Ent. tubulosa bene diversam in- dicare putarem, quod speciminibus comparatis fit adhuc evidentius. Formee prolificationibus capillaribus obsite in pluribus speciebus obveniunt, quae vero Lunds Univ Årsskrift. Tom. XIX. 19 146 J. G. Agardh. ne invicem confundantur utique cavendum est. Omnes vero ejusmodi form ab originali Conf. crinita Rothu, me judice, sat recedunt; si quoque nomine dato has intellectas fuisse multi posteriores cerediderunt. Nomine Ile&e clathrate in Consp. Alg. Hugan p. 21 speciem quandam, in aqua dulei Euganeorum provenientem, enumeravit Meneghini, quam sec. speci- men, quod examinavi, habitu ad Ent. erinitam aut Ent. Hopkirchii potissimum accedere putarem. Specimen subsimile in aqua dulci Padue lectum quoque vidi. Utrumque indicat plantam vivam fuisse quam maxime gelatinosam; charte enim arctissime adherent exsiecata et letissime virent. Utrum in his species propria lateat, nescio. VI. Percurse fronde filiformi vix inflata, demum leviter complanata et sub- canaliculata, simplici aut demum (prolificationibus) ramosa, cellulis brevi- bus, adspectu quadraticis, in series longitudinales sat regulares 2—4—8 conjunctis constituta. 18. Enr. PERCURSA (C. Ag. Syn. p. 87) demum fuitans, herbaceo-virens, fiis teretiusculis sensim in laminam angustam linearem mutatis, cellulis ad- parenter quaternatis in series longitudinales (1—4) pauciores dispositis, plurimis latitudine longitudinem zequantibus (Tab. nostr. IV. fig. 113—116) Forme&e precipuge mihi sunt: a. simpliciuscula filis simplicibus capillaribus, cellularum seriebus paucis. Ulv. percursa C. Ag. I. c. Sp. Alg. p. 424 et syst. Alg. p. 187 (S0- lenia); Schiz. percursum Kiitez. Tab. phyc. Vol. IT. tab. 99. III. Scytos. compressus y. confervoideus. Lyngb. Hydr. p. 65 tab. 15 B. fig. 4—6! Scyt. verrucosus Lb. Il. ce. Tab. 16 B est eadem geniculis (morbose?) tumidis !! Conf. striatula Ag. Syst. p. 92 (est juvenilis filis plurimis adhuc ar- ticulatis). Conf. fAlavicans Jiirg. Alg. Dec. V. 9. Ag. Syst. p. 91 (juvenilis). Conf. contorta Jurg. Dec. VI. n:o 4; Sclhiz. eontortum Kite. Tab. Phyc. Vol. II. tab. 99. Conf. torta Jurg. Alg. Dec. XIII. n:o 6 (adultior) Bangia torta Ag. Syst. p. 75 (juvenilis). Till Algernes Systematik. ; 147 Conf. bipartita Jurg. Dec. n:o 9 (adultior). 2 Zygnema littoreum Jurg. Dec. XVI. n:o 2. Conf. riparia Jurg. Dec. EXETER NOR. Hab. in fossis aqua substagnante repletis, ad littora sinus Codani, maris atlantici, mediterranei (ad Cette in Salinis!) et Adriatici ad Venetiam (Ruchinger!) Pp. PorystictA filis simplicibus latiusculis, compressis et sub-canaliculatis, cellularum seriebus pluribus, cellulis adparenter cubicis. Zignoa clathrata Welw. Phyc. Lusit. n:o 212. Hab. ad Villam Novam Lusitanie rejectam legit Welwitsch. y- RAMOSA fiis simplicibus angustioribus, aliisque latioribus mixtis, com- presso-subcanaliculatis et a margine ramulos subhorizontales angusti- ores emittentibus, cellularum seriebus pluribus, cellulis angulatis sub- polyedris. Ent. percursa Harv. Phyc. Brit. tab. 352! Scytos. compressus Pp. crispatus Lb. p. 64. Tab. 15 B. fig. 1—3! Hab. in mari Baltico, sinu Codano, Oceano Atlantico ad oras Gallize & Britannie. Cespites plus minus expansi, lete virides ubi sordibus non squalent, se- pius fluitantes -deprehenduntur in scrobiculis littoralibus, aqua subsalsa impletis. Frondes juniores confervoidei admodum tenues, articulis diametrum fili longitu- dine &quantibus adparenter articulati; stadio mox sequente articuli dividuntur septo longitudinali, et cellul& gemine ceque longe juxtaposite formantur; dein cellu!&e transversali septo iterum dividuntur, unde frons sub hoc stadio serie simplici cellularum quaternatarum constare videtur. OCellul&e longitudi- naliter superposite, que series geminas parallelas ita efficiunt, easdem iterum subeunt divisiones, unde sub stadio paulo posteriore due series longitudinales cellularum quaternatarum frondes adhuc angustas constituere videntur. Series hoc modo formate longitudinales invicem fere independentes diceres; nunce enim increscunt directione longitudinali cellul&e nonnull&e in una serie magis quam in altera, quo fit ut longiores separantur a vicinis, non pari passu elon- gatis, et prolongate extrorsum coguntur in protuberantiam, demum in annulum, unica serie cellularum constitutum, superne et inferne cum filo matricali biseriato 148 J. G. Agardh. coherentem. Pone series singulas aut geminas, que oculo objiciantur, nunc totidem posteriores adsunt, modo prorsus consimili formate, quare in fio, adparenter biseriato, quaternas series adesse constat. Hinc nomen Tetranemze his plantis tribuit Areschoug, quas Genus proprium constituere putavit. Accidit vero quoque, quod singulee cellule facialium unicam cellulam posteriorem gene- rant, que tunc sepe spatium inter geminas series occupat, quare filum duabus seriebus facialibus et unica posteriore constitutum aliquando obvenit. Hac cellula posteriore translucente, frondem quasi filo proprio percursum sibi finxe- runt auctores. Sunt quoque, et hi forsant sint plurimi, qui cellula propria posteriore non observata, frondem articulatam considerarunt, articulos vero stria longitudinali percursos (Bory in Dict. Class. Vol. XIII. sub Percursaria). C. Agardh, quem citavit Bory, de striis tum longitudinalibus tum transversali- bus loquitur, expressis vero verbis preterea dixit articulationem non esse con- fervoideam, sed potius cellulas Ulvarum &emulantem. Que sepe observata fuit Ulv. percursa, ut plurimum tantum duabus serie- bus facialibus cellularum (quaternatarum) constituitur; sunt vero alie forme, que an proprias species constituant nescio, in quibus cellularum series longitu- dinales a facie conspiciantur numerosiores (forma polysticta nob); qui aliquando observati fuerunt ramuli, a margine prolificantes, in ejusmodi forma polystieta (cfr. Harv. Phyc. Brit. tab. 352), quantum scio, fere tantum obvenerunt. Sunt denique alie forme, his antea memoratis quam proxime vicine, in quibus cellularum series gemin&e aut plures non in eodem plano collaterales sunt, sed singule series plus minus cruciatim a linea centrali divergunt. Ejusmodi forma, si de specie non errarem, mihi est Ent. Ralfsu (Harv. Phyc. Brit. tab. 282); in qua preterea non raro obtinet ut cellul& unius seriei non in eodem plano verticali desinunt, quo cellule vicinarum serierum. Denique animad-. vertere decet quasdam existere formas, ad Percursariam relatas, mihi magis dubias, que teretiuscule et proprius ramose dicuntur, (cfr. Zanard. Syn. Alg. in mari adriat. collect. Tab. VIII. fig. 3); h&e tantum in Algis majoribus obvenientes, et minute, a veris Percursariis magis differunt. — Raro in formis bene evolutis obvenit ut series diverse cellularum invicem paulisper separan- tur, spatium vacuum angustius in medio linquentes, et ita ad formam tubulosam, Enteromorphis aliis plurimis characteristicam, plus minus tendunt. Fila, que in formis vulgaribus plerumque simplicia manent, seepius vix ultra capillaria obveniunt, et plurimis teretiuscula adpareant. Ipse vero et quidem precique in formis latioribus fila paulisper complanata et canaliculata observare credidi, Till Algernes Systematik. 149 quod in speciminibus exsicceatis et collabentibus, in quibus margines a linea media quasi distincti conspiciantur, fit fere magis obvium. Ob facies sub evolutione diversas nunc Conferva, nune Ulva existimata fuit, et sub nominibus novis iterum iterumque proposita. Hinc synonymia et intricata, et vix nisi comparatis speciminibus authenticis bene extricanda. Ta- bulas Kätzingi fide synonymorum tantum adjeci. Preterea obvenit nunc fere bombycina filis tenuissimis capillaribus; nunc filis ramosis conspicue latioribus cum multo tenuioribus in eodem ceespite mixtis; hec fila majora aliquando sparsim paulisper inflata vidi, globulis aöris inclusis ab uno ad alterum locum sub compressione vitri mobilibus. Heec suo modo transitum parant a Percursariis ad Clathratas. Ceterum animadvertere decet frondes fluitantes, que sepius deprehenduntur, semper mihi obvenisse adultiores, juvenilibus ut putarem sem- per adfixis. - Inter fila fluitantia alia vidi viridia, endochromate indiviso in- structa, alia omnino matura, endochromate in sporidia subdiviso, que fere decolorata aut colore in griseum abeunte fuerunt insignia. Hec, adposita guttula Chl. Z. Jod., coerulescunt eximie, dum in filis nondum maturis endo- chromata colorem lutescentem adsumere vidi. 19. Enwrt. Rarrsu (Harv. Phyc. Brit. tab. 282) adfixa, demum subceontorta et intricata, herbaceo-virens, filis capillaribus teretiusculis, cellularum serie- bus subquaternis a linea media cruciatim divergentibus, cellulis tri-tetra- stichis, in diversis seriebus sepe adparenter ingequilongis, nempe cellulis unius seriei apice suo supereminentibus cellulas alterius, plurimis fasciam minorem rotundatam foventibus. Hab. in sinubus limosis, et ad ostia fluminum oceani atlantici; specimina ad littus Cimbrie, ostia Albis, littus Friesige et Hibernie lecta comparavi. Harvey in suis speciminibus alia fila vidit tenuiora capillaria, alia crassiora setam equinam e&quanfia, plurima simplicia, nonnulla ramulis minutis spinge- formibus instructa. Hos ramulos non vidi, nec eos in icone Harveyana ex- pressos video. Idem precipuum characterem speciei in cellulis majusculis hya- linis, globulo rotundato chlorophylli, cellula multo minori variegatis, posuit. Eadem, ni fallor, species antea nomine Ulv. Byssoides Mert. in Jiirg. Alyg. Dec. VII. n:n 1 publici juris facta. Alia spec. nomine Scyt. verrucosi Lyngb. denominata vidi. — Ad eandem quoque accedere mihi adparuerunt specimina in Phyc. Lusit sub n:o 54a Welwitsch distributa, que tamen loco natali diversis- 150 J. G. Agardh. simo (”in defluentibus thermarum ad parietes humidos”) lecta, et sordibus ni- mium infestata 2egre determinantur "). VIL Clathrate fronde filiformi tubulosa, teretiuscula aut collabente, plerum que dense ramosa, ramis sepius elongatis conformibus, cellulis subrectan- gularibus, longioribus quam latis, in series longitudinales plus minus regu- lares conjunctis constituta. 20. Ent. Fucicora (Menegh. mscer) nana, herbaceo-virens tubulosa ramosis- sima, ramis patentibus a basi latiore acuminatis articulatis, inferne poly- siphoniis, superne monosiphoniis, cellulis subrectangularibus, endochromate sub-conformi majorem partem cellul& occupante instructis, in caule pau- lisper inordinatis, dein series longitudinales et transversales formantibus. Percursaria Fucicola Menegh. Eat. Hucicola' Käte. Fab. Phyc Vol. VI tab. 32 Th Percursaria rigens Zanard. Synops. Alg. Adriat. p. 114. Tab. VIII. fig. 3. Hab. in Fucis maris Adriatici. Species forsan propria, velut plures alie forme nan&e precipue, ut vide- tur, in aliis plantis invente, frondibus numerosis in. cespites minutissimos, 1—53 lineas vix superantes, collectis. Singul&e frondes sunt ramosissime, pro magnitadine plante crassiuscule tubulose, et in inferiore parte ramulis plurimis obsite. Rami a basi crassiore. citius attenuati, in inferiore parte fere polysi- phonei dicendi, in superiore articulis monosiphoneis brevissimis constituti. Endo- chromata in articulis polysiphoneis sunt rectangularia, at revera parum longiora auam lata, et plerumque series longitudinales sat regulares formantia; parietes cellularum, quibus sunt inclusa, sunt satis crassi, quare endochromata, a facie visa, spatio hyalino sat conspicuo invicem separantur, qua nota igitur a nana Ent. Welwitschii recedit In parte inferiore frondis crassioris cellul& fere om- nes sunt caudatim prolongate, parte decurrente inter cellulas a facie visas ad- ") Genus sui juris consideratur: KALLONEMA (Dickie in Notes on some Alge found in the North Atlantie Ocean. Linn. Soc. Journ. Vol. XI.) fronde filamentosa, simplici aut ramosa, solida et teretiuscula, 4 seriebus cellularum constituta. Huic, preter K. Ralfsii, sequentes species adscriptas vidi: 1. KALLONEMA PELLUCIDUM (Dickie I. c.). In Oceano atlantico calidiore fluitans. 2. KALLONEMA CAsPITOSUM (Dickie Alge coll. at Cape Verd. Islands p. 348). 3. KALLONEMA OBSCURUM (Dickie Ålge from Fernando de Noronha p. 365). Till Algernes Systematik. — 151 modum conspicua. Hac adparentia decepti, Meneghini et Zanardini Genus huic plante constituerunt quasi novum, utpote a Percursaria Boryi revera structura sat diversum, charaeterem ei tribuentes, me judice, omnino erroneum. Demum cellul&e, que frondes primarias constituunt, fiunt latiores et fere inordinate. Cuinam inter formas, que olim nomine Ent. clathrate comprehense fuerunt, Ent. Fucicola proxime- accedit, mihi non omnino certum videtur. Utpote ipsa sua minutie ab alis differt, eredidi eam debere omnibus ordinem ducere; nec hunce ob ordinem indicare volui eam Ent. Hopkirkii esse precipue propinquam. 21. Est. HorekKirku (M” Calla Alg. Hib. ined.) herbacco-virens, fere tota fiis capillaribus teretiusculis ramosissimis constituta, ramis mollissimis apice sepe longe protracto monosiphoniis; cellulis subrectangularibus majusculis hyalinis, endochromate multo minore rotundato mediam cellulam sepe occupante variegatis, in caule et ramis majoribus series longitudinales et transversales sat regulares formantibus, in ramulis sub-singulis super- positis. Ent. Hopkirkii M Calla mser. Harv. Phyc. Br. tab. 263! Crouan Fl. Finist. p. 130. Enterom. plumosa Kiitz. Phyc. gener. p. 300 tab. 20 I! (nec Ahlner). Conferva paradoxa Borrer in Engl. Bot. Tab. 2328 (nec Dillv.) Emteromorpha eclathrata var. confervacea Ahln. Ent. p. 45! Ulva capillaris Lamour. (fide spec. auth.!) ; Ulva Rothiana b. gracilis Le Jolis Alg. Mar. de Cherb. p. 50 (fide Ahln.) Zignoa sericea Welw. Ent. paradoxa Kite. Tab. phyc. Vol. VI. tab. 35? Exsice. OCrouan Alg. Mar. de Finist. n:o 378. Aresch. Alg. Scand. Ess. n. Ser. n:o 124! (decolorata). Welwitsch Phyc. Lusit n:o 218! Hab. ad littora sabulosa oceani atlantici a simu codano usque ad Lusitaniam; in mari mediterraneo et Adriatico (Trieste, Insula Pago etc.); ad insulas Indie occidentalis; forsan eadem ad ins. Sandvicenses! Hujus dug sunt forme, una (ni fallor juvenilis) saturatius virens et magis mucosa; altera (adultior) firmior, pallide virescens et magis membranacea; 152 J. G. Agardh. priorem a Harvey depietam puto; ad alteram refero iconem Kätzingii supra citatam, quam fide iconis ab E. plumosa Ahln: pluribus characteribus sat dis- tinctam existimarem. Nomen a Harvey adoptatum, jam 1846 sub tab. 43 in Phyc. Brit. memoratum, utpote nullis dubiis vexatum anteposui; Kätzingianum, forsan antea (1843) publici juris factum, at ab ipso Monographo Generis ad aliam speciem relatum fuit. 22. Ent. ErectA (Lb. Hydr. Dan. p. 65) herbaeco-virens demum pallidior, teretiuscula sensim inferne caulescens, ramis evidenter angustioribus ere- ctiusculis elongatis obsita, ramulis polysiphoneis, cellulis subrectangularibus endochromate subeonformi majorem partem cellul&e occupante instructis, in caule et ramis majoribus series longitudinales et transversales sat regulares formantibus, in ramulis siphones juxta-positos parallelos intra articulos subdistinetos emulantibus. "Scytosiphon erectus Lyngb. Il. c. tab. 15 OC! Ulva clathrata confervoides Ag. Sp. p. 423! Conferva paradoxa Dillv. Brit. Conf. (fide specimin. origin.). Hab. ad littora sabulosa oceani atlantici ; specimina coram habeo ex oris Blekingige, Scanige, Helgolandiee, Anglimå in Adriatico ad Trieste; ad NewYork (J. Hooper!) Frons adultior est tubulosa, juvenilis gelatinosa et collabens; cellulze, secus longitudinem seriate, sunt in fronde adultiore angulato-subrectangulares, parieti- bus linea angusta indicatis. Endochromata subeonformia at minus angulata, spatio hyalino angustiore intra parietes cincta. In ramulis, quos jure quodam articulatos et polysiphoneos dicere licet, conspiciantur endochromata 2—4—06—53, fere que longa, intra articulos superpositos sat regulares disposita. Qualem speciem intelligo, ab Ent. Hopkirkii differt ramulis multo minus attennatis et polysiphoneis; ab FEnt. Clathrata cellulis caulinis latioribus et brevioribus velut endochromatibus; ab Ent. plumosa Ahln. cellulis caulinis sat regulariter seriatis. Speciem Lyngbyanam, a paucis ut videtur observatam, plerumque male intellectam, sub nomine Lyngbyano restituere cogor, quum aliud nomen aptius existere haud noverim. Que nomine Ent. erectée plerumque hodie venditatur, mihi videtur species sat diversa. Dillwyni planta, quam eximie characteristicam coram habeo in speciminibus mihi ab ipso olim missis, neque ex descriptione 0 ; Till Algernes Systematik. Ja neque ex icone pessima intelligatur. In descriptione, (ut ipse dixit) observa- tiones Borreri de planta, que mihi diversa adparuit, sequitur; et iconem a Hookero ad specimen exsiccatum exaratam inspicienti facile quis crederet Chor- dariam paradoxam hoc loco depietam fuisse. Ita, revera paradoxa permanuit planta memorata. 23. ENT. CLATHRATA (Roth. cat. Bot. III. p. 175) pallide virens, tubulosa, tubulis sepe ultra setaceis teretiusculis plerumque ramosissimis, ramis superioribus elongatis virgatis exsiccatione seepe collabentibus, infimis sepe -rigidioribus patentissimis, cellulis minus regulariter rectangularibus mox fere hyalinis, in caule et ramis series longitudinales formantibus, vicinarum serierum subalternantibus, endochromate minuto rotundato intra parietes eximie clathratos parum conspicuo. Conf. clathrata Roth. I. c. (fide descript. et spec. a Mertens. determinati). -Ulva clathrata Ag. Sp. p. 422 (excelus. synon et variet) Icon Alg. Europ. fars. Ent. clathrata Kirtz. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 33? Enterom. erecta Hook. (non Lb.); Harv. Phyc. Brit. tab. XLIII. (haud bene) fide Sp. in Wyatt Alg. Danm. n:o 166. Ent. procera Ahln. Enterom. p. 40 (partim) fide citat. Aresch. Alg. Scand. exs. N:o 223. Ulv. clathrata Le Jolis Alg. Mar. de Cherb. p. 48, exclus. variet. et syn. Hab. Algis lapidibusque adfixa, ad littora sabulosa Europe totius inde a superiore mari Baltico (ad Dalarön) usque ad intimum smum maris adriatie1; c&eterum ad NewYork et insulas Indig occidentalis; in mari australi ad littora Tasmanie et Nove Zelandie. Qualem Ent. clathratam primum a Rothio et veteribus intellectam fuisse puto, talem hoc loco restituendam esse credidi. Recentiores plurimi aliam om- nino plantam nomine Ulve clathrate indicantes, primariam sub diversis nomi- nibus proposuerunt. Ideam speciei et nomen, primarige aptissimum, omnino permutarunt. De Ent. ramulosa, que est recentiorum U. clathrata, infra dicam; de characteribus speciei Rothian&e hoc loco pauca addere placet. Suam plantam e mari Baltico (ad insulam .Femern) habuit Roth, quo loco Ent. ra- mulosam obvenire dubito; Mertens, quem species Rothianas cognovisse putares, Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX, 20 154 J. G. Agardh. specimen in vicinia Holmie lectum, in Hb. C. Ag. adhuc asservatum, nomine Rothiano inscripsit, quod cum nostra et Agardhiana planta convenit. Plantam suam pedalem; a basi vage ramosam et virgatam (quod bene de Ent. erecta Angl.; vix autem de Ent. clathrata eorum quispiam diceret); ramos ramulosque ad lucem sub microscopio venoso-clathratos dixit Roth. Preter generalem for- mam et ramificationis normam, que in diversis speciminibus plus minus mu- tantur, precipuum speciei characterem in ipsa illa structura positum putarem, quam nomine clathrate indicaverit Roth. Cellule, secus longitudinem seriate, sunt plerumque paulo longiores quam late et hoc modo rectangulares dicendee; quia quoad plurimam partem mox hyaling adparent, (globulo chlorophylli minuto, ad unum alterumve parietem adposito, tantum variegate) ipsi parietes quam in aliis speciebus fiunt magis conspicui, et ”venosum reticulum evidentius in conspectum venit” Roth 1. ce. Non raro plures cellulas nuperius subdivisas intra parietem validiorem ejusdem cellul& materne observare licet; cellule in diversis seriebus plerumque non e regione posite sunt, sed plus minus irregula- riter alternant. Ceterum quoad longitudinem et latitudinem in diversis formis paulisper variant. | Preter formas normales, quas huic speciei pertinere confido, adest in su- periore mari Baltico forma qu&edam, filis prelongis per maximam longitudinem simplicibus, nunc ramulum tenuiorem adscendentem, a basi crassiore attenuatum emittentibus insignis. Cellul&e sunt magis regulariter rectangulares et longitu- dinaliter seriate. Aliam formam, quoque flis subsimplicibus constitutam, e mari mediterraneo habeo; pauca vero specimina utriusque tantum vidi. VIII. Ramulose fronde filiformi tubulosa teretiuscula aut collabente plerum- que dense ramosa, ramis adultioribus sepius elongatis conformibus, cellulis sub-quadratico-rotundatis, demum verticaliter elongatis, in series longitudinales plus minus regulares conjunctis, constituta. 24. ENT. RAMULOSA (Engl. Bot. tab. 2137) membranaceo-subeartilaginea, in- tense virens tubulosa; frondibus setaceis et ultra, teretiusculis ramosissimis, ramis superioribus sepe longissimis, nunce nudiusculis; inferioribus den- sissime ramulosis, ramulis patentibus acuminatis rigidiusculis plus minus compositis; cellulis rotundato-angulatis latitudine longitudinem 2&equante, demum verticaliter elongatis, in caule et ramis fere sine ordine positis, in ramulis series longitudinales formantibus, endochromate rotundato majorem partem cellulge occupante (Tab. nostr. IV. fig. 117-118). Till Algernes Systematik. 155 Ulva ramulosa Engl. Bot. I. ec. Crouan FI. Finist. p. 131. Ent. ramulosa Harv. Phyc. Br. tab. 245. Kite. Tab. Phycol. Vol. VI. tab. 33. Ulv. uncinata Mohr (fide sp. auth. (2) in Hb. C. Ag.) Ulv. elathrata var. uncinata Ag. Sp. p. 423. Zignoa muricata Welw. mser. Phyc. Lusit. n:o 32. Hab. ad littora sabulosa oceani atlantici calidioris ab insulis Britannize saltem usque ad Tingin; in mari mediterraneo et adriatico; ad littora Americe foederate usque ad Floridam et insulas Indie occidentalis; in oceano australi ad littora Tasmanie et Nove Zelandie. Species hodie sat bene cognita habitu peculiari, tamen dubiis nondum li- berata. Qualis enim sub statu magis juvenili obvenit, ad alias species, que Ent. elathrate nomine venditantur, ita accedere nonnulli erediderunt ut de differen- tia specifica dubitent (cfr. Harv. Phyc. sub tab. 340, aliisque locis). Sub statu adultiore et precipue qualis in maribus calidioribus obveniat ab Ent. clathrata vera, velut a plurimis aliis speciebus, ita diversa adpareat ut de diffe- rentia vix dubia maneant. Characterem autem speciei potissimum in ipsa structura quererem. Sequentia precipua moneam: Substantia demum est admodum firma, et exsiccatione fit fere cartilaginea. Color obscure virens, nunc fere in seruginosum tendens. Ramuli precipue in - inferiore parte numerosissimi subulati, nempe a basi inflata in acumen pro- ducti, simplices aut iterum ramulosi. Frons, a facie conspecta, contexta videtur cellulis brevibus, &eque latis ac longis, parietibus angulatis subhexagonis, endo- chroma rotundatum, spatio hyalino angustiore cinctum foventibus; in ramulis minoribus he cellule fere in lineas longitudinales sat conspicuas sunt seriate, in ramis majoribus nunc sine ordine conspicuo adproximate. Transversa sectione adparet frondem tubulosam esse validiore pariete cinctam; in quo distinguere licet endochromata verticaliter elongata oblonga, extrorsum cuticula valida, introrsum strato mucoso fere sque crasso munita. FExtrorsum endochromata paulo latiora et rotundata, introrsum vero sunt magis attenuata et sepe in filum radicale multo tenuius, intra stratum mucosum descendens, producta. Ali- quando hec fila in superiore parte sunt virescentia, inferiore secus parietem interiorem tubi descendente, nunc ex uno latere ad alterum transeunte, fere hyalino. Rami seéepe ad basem gerunt cellulas deorsum prolongatas in ejus- modi fila radicantia; et longitudinaliter secto ramo nunc vidi tubum interiorem 156 J. G. Agardh, ad basem rami his filis decurrentibus fere farctum. Prseeter fila hyalina longiora nunc vidi corpuscula crassiora intra lumen frondis tubulose recepta, ni fallor, substantia intercellulari tota constituta (endochromate antea dissoluto?). In ramis junioribus novorum ramellorum ubique pignora adsunt, nunc spirali ordine sat conspicuo provenientia, articulis 1—2-paucis, constituta; nunc et sepius in- ordinata, ramificationis adventitie characteres offerentia. — Stratum cellularum validissimum modo dicto frondem senilem includit in Ent. ramulosa, dum cellulze multo tenuiores mihi adparuerunt in Ent. clathrata et affinibus. In superiore parte rami nunc filiformes, nunc dilatati et tubulosi, sepe tenue membranacei et collabentes. Quo alio charactere, quam quadam substantie differentia, dignos- cantur Ent. ramulosa et Ent. clathrata Harveyi, qualis hec sub tab. 340 in Phycologia depingitur, nescio; si hec ultima eadem est, quam olim Ent. ra- mulosam tenuiorem nominavit D:na Griffiths, quod vix dubium mihi videtur, structuram ejusdem cum Ent. ramulosa convenientem videre credidi. Enmt. ra- mulosam Åvresch. Alg. Scand. exs. n:o 226. forsan potius ad aliam speciem (Ent. plumosam”?) -pertinere putarem. Specimen nomine Ulv. uncinate Mohr, ni fallor a Swartzio inseriptum, in Hb. Agardhiano asservatur, quod cum Ulv. ramulosa Engl. Bot. sine dubio convenit. Utrum unum aut alterum nomen jure prioritatis gaudeat nescio. Nomen Mohrii, prima vice a Lyngbyeo memoratum video, utpote in opere quo- dam ”Cat. Alg. inscripto” adhibitum, quod vero in Bibliographia ab ipso Lyng- byeo data (p. 223) inter opera Mohrii non memoratum inveniam; que cum ita sint, nomen hodie a plurimis acceptum retinui. 25. ENT. RADIATA (J. Ag. mser.) intense virens membranacea, inferne tenuior capillaris vage ramosa, adultior sursum incrassata tubulosa, cellulis intra stratum cuticulare conspicuum adparenter rotundatis, verticaliter elongatis obovatis, series longitudinales sat regulares in juvenili formantibus, endo- chromatibus ambitu rotundatis minutis definite cireumscriptis (Tab. nostr. SEN fig. 105—2108). 5 . i Hab. ad Norvegiam arcticam (Berggren!). Juvenilem vidi eximie virentem, fro de capillari et substantia ceterarum specierum consimili; sub hoc stadio jam ramosa, ramis a basi parum crassiore NG attenuatis, maxime juvenilibus articulatis, singula nempe serie cellularum con-" S stitutis; series fiunt mox plures in paulo adultioribus et sat regulares, cellulis a facie visis rotundatis, marginalibus (quia a latere visis) verticaliter longiori- VT (IPA UR 3 — Till Algernes Systematik. 157 bus, endochromatibus homogeneis totum lumen cellule occupantibus. Cellulze sub hoc stadio quoque adparent invicem proxime, parietibus tenuibus separate ,; omnes autem cohibentur strato cuticulari hyalino anhisto insigniter crasso, ita ut hoc fere in nulla alia specie &eque conspiecuum vidi. Sub paulo posteriore stadio vidi ramos, extra ceespitem inferiorem sensim prolongatos, fieri sursum in- crassatos, crassitie pennam passerinam eequantes, apice sepe rupto truncatos. Ab his ramis crassioribus proveniunt rami tenuiores capillares, structura cum iis cespitem radicalem formantibus congruentes. Refert igitur status, quos olim Ent. compressam proliferam dixerunt. Cellulze in ramis crassioribus per series longitudinales quoque disponuntur. Sectione facta transversali vidi ipsas cellulas ambitu fere obovatas, introrsam pariter ac extrorsum validiore strato substan- tie intercellularis cohibitas. IX. Linkian&e fronde filiformi tubulosa avt collabente, nunc simpliciore, nunc magis ramis conformibus aut temwioribus obsita, cellulis (plerumque mino- ribus) subquadratico-rotundatis, demum verticaliter elongatis, sine ordine conspicuo (qualiter macule in reticulo) adproximatis, constitata. ENT. ACANTHOPHORA (Kiitz. Sp. Alg. p. 479) subcoriacea, virens, tubulosa; caulescens, ramis conformibus simpliciusculis, sursum incrassatis virgata, ramulisque minoribus a basi latiore acuminatis simpliusculis aut compositis armata, cellulis minutis rotundato-angulatis demum verticaliter elongatis, in caule et ramis sine ordine adparente dispositis, in ramulis obscurius longitudinaliter seriatis, endochromate rotundato majorem partem cellulae occupante. i Emnt. acanthophora Kintz. I. c. et Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 34: I. Ent. clathrata Hook. & Harv. Fl. Nov. Zel. p. 265. J. Ag. Alg. Nov. Zel. n:o 10. Hab. in mari australi ad oras Tasmanie (R. Gunn!) et Nove Ze- landige (Berggren!). Species, quam in oceano australi Ent. ramulosée nostre analogam diceres, est major et plerumque conspicue collapsa, quasi ramis majoribus linearibus et usque lineam latis predita, nunce magis vage ramosa, nunce ramis densioribus conspicue virgata. Rami majores basi angustati, breviores subelavati, longiores eandem fere crassitiem superne servantes, nunc nudiusculi, nunc ramulis minu- 158 J. G. Agardh. tis, a latiore basi in acumen productis, simplicibus aut in ramellos paucos conformes exeuntibus, spinosi. Cellule, quibus rami majores constituuntur, sunt rolundate et sine ordine adparente disposite, dense, et endochromate fere totum lumen cellule oceupante instructe; transversa sectione cellule adparent verticaliter oblonge et hac directione fere duplo longiores quam late, imtrorsum strato hyalino quasi paulisper lacero munite. In ramulis minoribus cellulae fere longitudinaliter at obscurius seriate adparent; medie, que a facie conspi- ciantur, obveniunt rotundate, margmales, que a latere observantur, paulisper verticaliter prolongate. Cellulx omnes fere duplo minores quam in Ent. ra- mulosa. 'Exsiecata collapsa quasdam formas Eut. compresse, qualem olim in- tellexerunt, referre diceretur, at multo firmior substantia; transverse secta fit ex ancipite tubulosa, et eam statu recenti teretiusculam fuisse vix dubitares. 27. EnNt. LISKIASA (Grev. Alg. Brit. p. 182) subeoriacea, ex fusescenti pallide- virens, tubulosa, caulescens, ramis conformibus elongatis simpliciusculis a basi tenuiore sursum incrassatis, obtusis aut iterum attenuatis vage obsita, cellulis minutis rotundato-angulatis, demum verticaliter elongatis, in caule et ramis sine ordine adparente dispositis, endochromate granuloso farctis. Ent. Linkiana Grev. I. ce. Harv. Phyc. Brit. tab. 344. Kitz2. tab. Plycol. Vol. VTI. tab. 432 Hab. ad oras Britannig hucusque tantum lectam scio. Quicumque icones comparaverit, quibus hanc speciem illustrare conati sunt :/ Kätzing et Harvey, vix non statim insignem differentiam inter specimina de- picta videat. Revera nostra neque in unam, neque in alteram bene quadrant. Confitetur Harvey unicum specimen ei adfuisse; hoc vero a Carmichaelio lecetum, qui plantam quoque Grevilleo suppeditasse dicitur. ”Kätzing suam plantam simplicem pinxit, quamquam in Specieb. p. 481 ramosissimam dixit. Inter ea, que de- sua specie dixit Greville, quoque effatum video speciem illam parasi- ticam, quam nomine Myrionematis strangulantis primus descripserat, in Ent. Linkiana precipue habitare. Si huic fides qugedam habenda sit, mihi, speci- men plante parasitice a Grevilleo missum comparanti adparuit Ent. Linkianam esse speciem sui juris tum substantia, quam membranaceam sed firmam et ex- siecatione quodammodo cartilagineam dixit Greville, tum structura, quam di- stincte reticulatam cellulis rotundato-angulatis descripsit, dignoscendam. Cellulze revera sunt minute et admodum dense, unde sub microscopio membrana sat Till Algernas Systematik. 157 opaca adpareat. 'Transverse secta frons, eximie tubulosa, monstrat cellulas ver- ticaliter elongatas intra marginem hyalimum angustiorem, utrinque conspicuum; cellul&e mihi adparuerunt granulis implete. A facie vise cellulge, invicem pro- xime, magnitudine nunc inrequales, ita ut alie majores minoribus cingantur. Quoad habitum specimina nostra differentiam quandam monstrant; sunt nempe nunc caule percurrente ultra pedalia, ramis simpliciusculis patentibus arcuato curvatis plus minus dense obsita, nunce eximie ceespitosa, stipitibus inferne angustis, mox supra basem dense ramosis, dein magis simpliciusculis, cespitem fagelliformen fere &mulantibus. In his rami basi eximie attenuati, adultiores sursum inerassati fere clavati, juniores capillares et magis utrinque attenuati dicendi. Planta hoc modo non bene in iconem a Harveyo datam respondere censeatur; quin immo hec fere eque bene in speciem sequentem (Ent. usneoides) quadrare videretur. Icon Kätzingu si habitum horum speciminum quodammodo melius reddere diceretur, structuram a nostris admodum receden- tem monstrat. Le Jolis; Ent. Linkianam ad Ent. clathratam Ag. Icon. refert, quod idgeam admodum diversam de specie Grevilleana sine dubio indicat. Mihi revera Ent. Linkiana, nisi evidentius ramosa, potius ad Ent. intestinalem ad- propinquari videretur. Apud Ahlner Ent. Linkianam non memoratam video. 28. ENT. USNEOIDES (Bonnem. mscr.) membranacea ex fuscescente-virens, tubu- losa, caulescens, ramis majoribus setaceis et ultra, elongatis, cylindraceis aut sursum attenuatis, ramulisque tenuioribus, patentibus rigidiusculis ob- tusis; cellulis rotundato-angulatis, in caule et ramis majoribus sine ordine adparenti dispositis, in ramulis longitudinaliter subseriatis, endochromate granuloso minori. Ulva Usneoides Bonnem mscr. in Hb. C. Ag. Enteromorpha plumosa Ahln. Ent. p. 37 (excl. synon.) fig. 4. Hab.(sepe in Fuco vesiculoso parasitica) ad littora Europe superioris. Frons teretiuscula, nunc minor 2—53 pollicaris fere Ectocarpum referens, nunc fere pedalis, caulibus ultra setaceis, per totam longitudinem virgatis. Rami longiores aut breviores, caule conspicue tenuiores, a quaqumque parte pullu- lantes, nunc plures adproximati subcollaterales, omnes teretiusculi;' adultiores elongati sepe curvati, minores rigidiusculi patentes, conspicue obtusi. Cellulze frondis adultioris sunt admodum minute, a facie vise rotundate adparent et sine ordine disposite, parietibus crassiusculis separate, et modo Ent. clathrate 160 TAGS ASG SE fine corpus chlorophylli minus, nunc granulosum continentes; demum frondes ER siccatione fiunt fere albescentes, sub quo stadio specimen nomine allato Bonne- maisoni in Hb. Ag. inseriptum adest. | Ab Ent. erecta, ad quam habitu accedit, cellulis brevioribus et ramis in majoribus inordinatis dignoscenda; ab Ent. Hopkirkii et Ent. clathrata tum habitu distat, tum cellulis que nusquam sunt longiores quam late et in ramis majori- bus inordinate. Ab Ent. Linkiana, cui structura proxima mihi adparuit, mem- brana tenuiore et ramificationis norma facilius dignoscenda. Quantum ex de- seriptione judicare licet, nostra cum Emt. plumosa Ahln. omnino convenit. Species inquirende. ENT. GELATINOSA Kiile. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 32 (Nordsee). Kitzing sub eodem nomine duas habet species; aliam 'enim eodem loco in tab. 43 depinxit, quam supra sub Ent. aretica memoravi. ENT. SALINA (Kite. I. c. tab. 36. I. (bey Hildesheim). Ent. POLYCLADOS Kite. I. c. tab. 36. II. (Nordsee Käste). ENT. CORNICULATA Kite. I. c. tab. 37 I. (Oster Schelde). ENT. RAMELLOSA Kite. Il. c. tab. 41. ITIT. (Kerguelensland.) EnNr. CONFERVACEA (Kite. I. c. tab. 42. I. (Adriat. Meer). ENT. FULVESCENS (Kite. I. c. tab. 42. II. (Helgoland.). ENT. PACIFICA Mont. Fl Clhil.. VIII. p. 372 Syl. p. 451. (ad Copiapo regni Chilens.) SR Hane non esse cum BEnterom. fascia Post. & Rupr., quam quoque nomine Ent. pacifice designavit Endlicher, identicam, ex descrip- tione Montagnei sequi videtur. X. Ulva L. & Auct. (mut. limit.) Frons virescens in membranam expansa, supra adparatum radicalem sessilis : aut breviter stipitata, nunc late expansa vage lobata, nunc laciniis forma magis Re definitis subpalmata, disco integriuscula aut foraminibus pertusa; infantilis subeonfervoidea, articulorum subdivisione iterata mox cellulosa, distromatica, cellulis utriusque pagina monostromaticis introrsum coalitis, endochromata sub- singula, demum in sporidia numerosa soluta foventibus; cellulis aream basalem NN AN 3 i. Ba Till Algernes Systematik. 161 constituentibus introrsum in fila radicalia, secus longitudinem decurrentia, demum stratum proprium internum formantia, prolongatis. Hodiernum genus Ulve, quale restat separatis Porphyra, Tetraspora, Pra- siola et Enteromorpha, que ut sectiones proprie Generis in Speciebus Algarum C. Agardh jam proposite fuerant, et nuperius distineto Monostromate, paucis tantum speciebus constituitur. His characteristicam considerant habere frondem planam distromaticam, et hoc ducente charactere Enteromorpham linzam Ulve adnumerant plurimi. Mihi vero hec species ad Ent. intestinalem et Ent. com- pressam proxime accedere videtur; exstat quoque forma, ad Ent. linzam sine dubio referenda (Ulva crispata Bertolonii), quam ab Ulva intestinali ne specie quidem diversam consideravit Greville. Ulv. linza, velut U. erispata, juvenilis plerumque simplex manet, stipite longo cuneato suffulta; hunc vero stipitem (in utraque forma adultiore) nunc vidi ramosum, eodem modo, ni fallor, quo Emt. compressam ramis instructam concedant plurimi. HEjusmodi ramificationem vix cum charactere Generis Ulv&e convenire, patet. In Enter. linza, trans- versaliter secta, strata utriusque pagina admodum adproximata adparent, at in- vicem spatio vacuo angusto separata sunt, quod quidem preecipue conspiciatur in Enterom. crispata, cujus margines ecrispati constant cellulis circa spatium vacuum in semicirculum radiantibus et concentricis; in speciebus Ulve, quarum partes magis certis limitibus circumscripte adparent, ipsos hos margines pluribus cellulis radiantibus constitutos quoque vidi, at ex his cellulis extime 2—3, que quasi ipsam marginem conficiunt, non stricte concentrice, sed alterne magis extrorsum producte, distromatice dispositionis quasi origimem dature. Confirmatur denique Ent. linze cum ceteris Enteromorphis congruentia, stru- ctura ipsius stipitis, quem supra partem fibris radicantibus interioribus farctam evidenter tubulosum sepius vidi. His ductus rationibus Ulvam linzam Entero- - morphis referre non dubitavi. Quod attinet characteres quibus Ulva -a Monostromate distat, de Mono- stromate seribens meam de his attuli sententiam. Revera Monostromata sub primaria sua evolutione et forma Enteromorphis multo magis propinqua mihi adparuerunt; rupta demum membrana frondis tubulose formam Ulvarum potius mentiuntu'; quam vera monostromatica membrana ab Ulvis recedant. Ubicum- que Ulvarum partes adultiores novo incremento marginis expanduntur jam ab initio distromaticas fieri puto; an vero in frondibus juvenilibus, cito increscenti- bus, partes extim&e distromatice nascerentur, equidem dubito; si prolificationi- bus angustioribus fides habenda sit, has articulo terminali indiviso preditas Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. 21 162 saa ANING ASSR ME videre credidi. Zonam quandam supremam monostromaticam initio obvenire facile suspicarer. Stratum internum fibrarum radicantium, quod cellulis infimis in appendicem - prolongatis oritur, in Enteromorpha et Ulva tantum in parte infima frondis obvenit. In specie Australasica, quam ad Genus Letterstedtige referendam esse putavi, stipites plus minus elongati, fere caules proprii dicendi, formantur, in SA quibus eandem 'strueturam, at magis evolutam, observavi. In his Generibus hoc ; stratum fibrarum -radicantium internum manet; in is vero Ulvacearum formis, quas ad Monostromata referunt, in quibus frondes initio tubulose demum mem- brana longitudinaliter rupta in lacinias plus minus deorsum productas solvun- tur, stratum fibrarum radicantium quoque fit denudatum et externe unam paginam obducit. .In Porphyra, cujus species ni fallor omnes monostromatice inchoantur, licet in multis et forsan plurimis frons postea fit distromatica, stratum fibrarum radicantium in utraque pagina evolvitur externum. In Bangia, cujus frondes filiformes ciause permanent, idem stratum in parte infima frondis in- ternum obvenit. Pulcherrima analysi, quam su& Ulv. lactucge dedit Thuret, satis hodie constat esse cellulas marginales, per zonam 2—3 lineas latam, totam fere su- periorem partem frondis ambientem, colore dilutiore jam oculo nudo dignos- cendam, dispositas, que primam generationem sporidiorum generant. His eva- cuatis novam zonam fieri sporidiiferam, et hoc usque ad viciniam are& basalis iterum iterumque continuari, credere fas est. OCellule evacuate, frondi adhuce - adheerentes, formam suam et parietes distincte lineatos retinere mihi adparue- runt; adposito Chl. Z. Jodio membranas coerulescentes vidi, orificio eruptionis defectu coloris in his adhuc dignoscendo. In Monostromatibus propriis partes evacuate admodum mucose adparent, parietibus in mucum, ut videtur, abeun- tibus. In Ulvariis, contra, zona fertilis evacuata persistit, parietibus striete a limitatis formam cellul&e conservantibus. In Enteromorpha, quantum novi, est På superior qusedam pars frondis que fit fructifera; evacuatis in hac sporidiis zona angustior et mucosa hyalina frondem inferiorem, nondum pregnantem, limitare videtur. In Ulvis, quarum frondes adultiores latitudine vix minus augéntur quam longiludine inerescunt, dispositio cellularum in series longitudinales raro con- spiciatur. Cellule, a facie vise, rotundato-angulate adparent. Si a margine superioris frondis deorsum sequantur, cellul&e supreme parietibus tenuioribus — magis invicem adproximate videntur; inferiores, sensim magis magisque in- - Till Algernes Systematik. 163 crassatis parietibus constitute, sunt evidentius invicem distincte. Sectione transversali observate cellul&e superioris frondis mihi adparuerunt directione tangentis fere longiores, quam verticaliter sunt alte; hoc vero sensim cum etate mutatur, ita ut in partibus adultioribus et imnferioribus cellule fiant ver- ticaliter elongate, suo diametro nunc 2—3-plo longiores. Cum forma mutata quoque parietes in nonnullis fiunt admodum incrassati, in cuticulam validam extrorsum abeuntes, intus quoque conspicuo strato substantie intercellularis munite. FExsiccatione frons ita incerassata admodum contrahitur, quare ne minime quidem charte adhereat; aliarum frondes tenuiores charte nunc ad- herent, at cellularum parietibus minus firmis, exsiccationis contractione spe in fragmenta distrahantur. Sub evolutione cellularum in fronde plana — longitudinaliter et transver- saliter fere &eque aucta — easdem certa directione expansas et subdivisas fieri vix putarem; prout fert incrementum totiusj lobi et spatium loci, nunc secus longitudinem, nunc secus latitudinem, unam hac directione, vicinam alia, ex- pansas et subdivisas potius conjicerem. Sub microscopio saltem in nuper sub- divisis, vicinas diversa directione expansas fuisse, stepe observare licet. Quze vero nuper divise et invicem magis adproximate adpareant, he in Ulvis mox ita expandunutur, ut nusquam fere binatas, mnlito minus quaternatas cellulas in his dicere liceat. Si hoc modo cellule certis locis nimium augerentur, fron- des his locis fieri aut bullatas aut undulatas putarem; aut si quibusdam locis nonnullas cellulas, non pari passu evolutionis sequentes, sensim atrophia quadam emorientes credere liceret, foramina his locis oriri facilius suspicarer (cfrs. que de hac re sub Ulva rigida dixi). Disponantur Species: = Cellulis frondem constituentibus rotundato-subcubicis, verticaliter vix magis quam directione tangentis elongatis. 1. U. cornucoPiz (Kite. Tab. Phyc. Vol. VI. tav. 30 I.) Species mihi omnino dubia; ex icone (fig. a & b) frondem facile crederes tubuloso-inflatam ; quum vero Kätzing speciem retulit ad suum Genus Phyco- seris, cui frondem planam tribuit, patet frondem esse planam et distromaticam, ut hoc quogque ex transversali sectione (fig. c) concludere liceat. 2. U. MESENTERIFORMIS (Roth. Cat. I. p. 210). Hanc speciem, hodie ut videtur oblitam, promiscue cum Ulv. latissima in 164 J. G. Agardh. oblonga, sesquipedem non raro superans et ad pedem non raro lata, tota ma- xime rugosa, plicato-undulata, lacunosa, hinc inde contracta, crispa et bullosa, ut absque dilaceratione explanari non sinat, margine vel integra et involuta, vel sinuosa et lacera, membrana saturate viridi, valida, sat tenaci, minus pel- lucida composita. Siccata atroviridis evadit tenax maxime plicata et rugosa, charte non adherens. FA In Specieb. Algar. Carol. Agardh hec forma ducitur ad Ulv. lätisstta Sec spec. ab ipso Rothio datum, ad Eckwarden lectum, eändem speciem facile erederes, quam postea nomine U. cornucopie descripsit Kätzing, ex littore Hol- landie. Specimen, quod vidi, fere eandem formam habuisse facile crederes, nostrum vero paulo majus. Quoque eandem structuram videre eredidi. Utramque | igitur plantam ad eandem speciem pertinere posse, Kätzingianam vero Junioreaa Rothianam adultiorem fuisse, forsan conjicere liceret. (D) 3. ULVvA LATISSIMA (L. et Ag.) sub-horizontaliter expansa, apoda aut stipite vix conspicuo adnata, fronde tenue membranacea vage expansa lobata, lobis rotundatis in disco integriusculis, margine undulatis aut vage pareius divi- sis, cellulis constituentibus rotundato-subeubicis, strato cuticulari angustiore — Är tectis, spatio interstromatico angustissimo. | 3 | : Ulv. latissima IL. Fl. Suec. Ed. II. p. 431. Roth. Fl. Germ. III: I. p. 533. Wahl. Fl. Suec. p. 900. Ag. Sp. Alg. p. 407 et auct. (partim et exclus. syn.). Exsiee. Aresch. Alg. Scand. exs. Ser. II. n:o 26. Orouan Alg. - Finist. n:o 387. Plhycos. gigantea Kiite.? Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 22. Hab. in sinubus tranquillis ad littora Suecie! et Dani! ad hr : I et littora Ducatus RE | sione ie) suo dörhetto usque duplo lönsio vidi; teguntur externe strato omene sub- TENOR tenuiore, et introrsum inter nun SA cellula- Till Algernes Systematik. 165 paulo superioribus cellule fere” cubice adparent, nempe directione tangentis vix breviores quam verticaliter sunt elongate. Adposito Chl. Z. Jodio vidi (in segmento partis inferioris) stratum substantie intercellularis, velut cellularum parietes, et cuticularis strati partem interiorem coerulescere, dum pars cuticule exterior velut endochromata fiunt fuscescentia. Hoc modo adpareat ipsum lamen cellule (in hac parte frondis) esse oblongum angulis rotundatis. Ad- dere placet cellulas in sectione transversali facilius adparere longiores et an- gustiores quam revera sunt, quia cellulis non e regione positis facilius trans- lucent parietes subjacentes, nisi majori augmento observantur, "De Ulva latissima Linneei vix minus quam de Ulv. Lactuca hallucinati sunt Botanici. Veteres plures (Gunnerus, aliique) quum ipsi plantas, quas deseripserat Linneeus, sibi non coram habuerunt, nomina Linneana aliis sibi presentibus plantis tribuerunt. Hoc modo factum fuit ut Lightfoot, qui, quum inter suam U. lactucam (= U. rigidam C. Ag.) et suam U. latissimam limites nullos obser- vaverat, suspieionem movit Linngum sub nomine Ulve latissime aliam omnino plantam intellexisse, nimirum formam Laminarie saccharine tenuiorem' et virescentem; quod dein, fide fragmenti cujusdam in Herbario Linneano asser- vati, majori fiducia deducere voluerunt ali (cf. Wam. FI. Lapp. p. 453; Turn. Hist. Fuc.). Contra eos, qui hanc opinionem amplecti voluerunt, se- quentia addere placet: Inter paucas algas, quas Linn&eus, a Lapponia descen- dens, ad littora maris septentrionalis ipse observaverat, quoque est Fucus saccharinus (”Fucus caule tereti brevissimo, folio maximo ensitormi”), de quo preterea dixit vulgatissimum esse ad littora Alpium Lapponicarum, et ejectum littora omnia replere; caulem hujus rite descripsit et notas attulit, quibus ab Ålaria esculenta dignosceretur. In Fl. Suec. Ed. II. p. 431 eadem repetita diagnosi, addidit inter alia: ”lapidibus tamquam digitis adheret” qua expres- sione evidentissime sequitur eum radicem fibrosam in planta viva vidisse. Linngum hanc plantam, sibi bene cognitam, quam inter Fucos rite enumeravit, confudisse cum Ulva latissima, quam in pagina sequente inter Ulvas suo or- dine disposuit, vix quispiam crediderit, qui sana mente judicat. De hac Ulva latissima expressis verbis dicitur, eam ad Marestrandium copiose obvenire. Wahlenberg, qui in Flora Lapponica Ulvam latissimam Linneei formam esse Laminarie saccharine antea (fide Gunneri?) assumserat, aliter omnino judica- vit, quum in loco natali: plante Linnean&e Ulvam latissimam ipse viderat (Fl. Suec. p. 900, ubi immo locus natalis in Midsund insule Koön propius indica- tur. Revera hec U. latissima alis quoque locis Bahusie frequenter obvenit i + 2 166 J. G. Agardh. in sinubus tranquillis (ad piscinas, Kärringön etc.) paucis pedibus infra super- perficiem maris et supra fundum expansa, innumeris sepe individuis obvia. FH å Ut jam dixit Linneus est membrana longissima et latissima (lobos usque 3- 3 ' pedales vidi). Exsieccata charte leviter adheret, at sub exsiccatione magnopere K contracta, sepe in fragmenta distrahitur. Membranam rarius foraminibus in structam, säepe omnino contiguam, nec modo Ulve rigide cribroso-perforatam er (Ulv. myriotrema) observavi. Quoad crassitiem et colorem inter partem in- feriorem et superiorem non admodum conspicua est differentia — dum in Ulva rigida he partes adspectu sepe non parum differunt. Transversali sectione HÄN utriusque partis distromatieam vidi, cellulis paginas versus parum longioribus — - å quam latis; neque igitur convenit cum Ulva latissima Kiitz., quam monostroma- i vg S ticam agnoscunt, nec cum U. rigida, in qua cellule, si juniores quogue non SK admodum diverse, fiunt in adultioribus partibus admodum elongatze (directione paginas versus seepe plus duplo longiores quam late). Stratum interius, fibris radicantibus constitutum, in speciminibus firmioribus Ulv. rigide sursum altius ue in fronde inferiore scandit quam in U. latitissima, cujus in infima parte vix ; conspicuum adest. Me judice igitur U. latissima Linn. constituitur propria forma (qam spe- ciem sui juris considero) in locis tranquillioribus maris parum profundi obvia; dum Ulv. rigida non raro in rupibus expositis, unda rejecta fere tantum irriga- tis crescit, seepe caspites breves efficiens frondibus plurimis aggregatis, firmiori- = bus at laceratis, constitutos. Que in sinubus tranquillioribus quoque obvenit - | Ulv. rigida, fit ibidem quoque late expansa; et hanc a plurimis Algologis pos- sterioribus nomine Ulve latissime intellectam fuisse, ex speciminibus, in Herbariis ita denominatis, concludere ausus sum: i 4. U. rencucara (Forsk. Fl. Ag. Arab. p. 187) fronde profunde laciniata, laciniis inferioribus undulato-tortis parcius foraminibus rotundatis instructis, nå superioribus laceris et (foraminibus s&epe confluentibus) invicem separatis | suo ordine cribrosis, laciniis foraminibusque cuticulari margine conspicuo, nunc quoque appendiculis adfigentibus instructo, cinctis, cellulis constituen- = tibus rotundato-angulatis. | k SR Ulv. reticulata Forsk.l. c. C. Ag. Sp. Alg. Kite. tab. Phyc. Vol. VI. tab. 29! | Hab. in mari rubro et in oceano Indico ad Ceylonam (Harvey! Fer- ; guson!) ad Novam Hollandiam superiorem; (ad insulas Loo-Choo SN : an eadem”?) : ”H Till Algernes Systematik. 167 Que sit primaria forma frondis nusquam memoratum vidi. Ex iis, que coram habeo, parum completis frondes viderentur initio oblongo-lineares tortee et paulisper undulate, foraminibus rotundatis instructe; quoniam foramina plura longitudinaliter in fronde non admodum lata superponuntur, et sensim cum fronde elongata ipsa elongantur et confluunt, partes frondium ita foramini- bus disjunctas demum in lacinias elongatas separant; lacinige formate suo or- dine dilatantur et foraminibus novis ortis in lacinulas novas separantur. Hoc modo tota frons demum soluta obvenit in lacinias plus minus latas, sepe an- gustas et fere lineares, margine 2—4 lineas lato utrinque cinctas, in disco medio serie foraminum instructas, nune magis dilatatas, foraminibus pluriseriatis aut sine ordine conspicuo dispositis, majoribus minoribusque mixtis. Precipue in speciminibus ex Ins. Loo-Choo observavi margines cuticulares conspicue in- erassatos, dentibus aut aculeis minutis, uune multifidis obsitos, quibus frondes aliis algis mixte&e adhereant; ipsas lacinias in his involatas quoque videre cre- didi. — HEtiam in alis formis lacinige circumdantur linea angusta cuticule ; intra hanc cellul&e rotundato-angulate sine ordine conspicuo disponuntur. Sec- tione facta transvorsali, cellulg& quoque rotundato-angulate adparent, in utro- que strato subalternantes. Pro e&etate frondis endochroma cellularum vidi nunc magis homogeneum et diffusum, nunc in glomerulum sporidiis conglobatis, quo- rum 8 saltem numeravi, in media cellula contractum. Adposito Ohl. Z. Jod., sporidia colore coeruleo saturatiori induta, cuticulam marginalem fuscescentem, intimis lamellis coerulescentibus; parietes cellularum plerumque hyalinos vidi. 5. U. LETE-VIRENS (Åresch. Phyc. nov. p. 44) fronde inferne profunde laci- niata, laciniis paucioribus elongatis oblongo-linearibus tortis et margine amplissimo undulatis, membrana tenuissima subpellucida, cellulis constitu- entibus rotundato-subeubicis. Hab. ad oras Nove Hollandie australes (Port Phillip!) et Tasmanize. De congruentia nostre cum planta Areschougii vix dubito, licet formam frondis paulisper aliter descripsimus. Hane tamen formam pro eetate et loco natali variare posse, alia Ulvarum docent exempla. Nostram nomine Ulve linze inscriptam vidi; et revera hujus formam ita induunt plurima, quee vidi, specimina ut ejus formam facile diceres, nisi he frondes Linzeformes revera laeinige essent frondis, in inferiore parte laciniate. Ima basi frondes sunt cuneatim angustate; dein dilatato-lanceolatas vidi, nec reniformes ut eas dixit Areschoug. Cellule constituentes sunt rotundato-angulate et inordinate; in 168 i J. G. Agardh. juvenili planta nunc in series longitudinales at obliquas et irregulares Seriatesd z mihi obvenerunt — ut hoc in Ulvacearum frondibus, longitudine cito inerescenti- bus seepe obveniat. BSectione transversali frondem distromaticam vidi, cellulis sub- OO s 3 . . . OM NM cubicis, intercedente strato angusto substantie intercellularis; in superiore parte LEAN frondis mihi adparuit cellulas utriusque paginge facilius separari, et hoc modo y : 5 4 2 : transitum ad Ent. linzam ulterius indicari. : "= Cellulis frondem constituentibus sensim verticaliter elongatis, demum di- 4 LR rectione tangentis vix dimidiam longitudinem verticalem equantibus; a facie visis rotundato-angulatis. TA 6. U. rara (C. Ag. Sp. p. 410) erectiuscula stipitata, stipite demum admo- 8 ES | dum conspicuo, fronde juvenili tenue membranacea pallidiore, adultiore et ÖR j precipue inferiore obscurius virente firma, demum immo subeartilaginea, . vage expansa et lobata, lobis latioribus rotundatis aut angustioribus elon- - gatis, disco sepius foraminibus rotundatis plus minus pertuso, cellulis g constituentibus verticaliter elongatis, demum diametro 2—3-plo longioribus, v i spatio interstromatico in ima parte demum fibris radicantibus plurimis TN farcto (Tab. IV. Fig. 119—122). LE Hujus formee, adspectu non parum diverse: VEG a. Substantia firmiores, exsiccatione rigidiuscule: &. RIGIDA fronde firmius membranacea obovato-dilatata, lobata et margine i i ; plicata aut crispata. | U. lactuca Wulf. Crypt. aquat. p. 3. Thuret Etud. Phyc. p. 5. Tab. TT. TI. (nitidissime! exclus. synon.) SN U. lactuca a. rigida Le Jolis Alg. Mar. de Cherb. p. 38 (excl. syn). Plycoseris rigida Kite. Tab. Phyc. Vol. VI. tab. 23. II. 0 j P. CRIBROSA fronde firmius membranacea obovato-dilatata, vage lobata, disco foraminibus rotundatis plurimis, margine sepe crenulatis, cribrosa. — - I ög AM Ulv. reticulata Salem. et. auct. Phycos. reticulata Kute. Sp.? (quoad | spec. mediter.) (on Ulv. rigida var. Welw. Phyc. lusit n:o 179. Till Algernes Systematik. 169 y. FIMBRIATA fronde firmius membranacea, profunde laciniata, laciniis sublinearibus, pertusis, margineque lacerato-fimbriatis. Ulv. fimbriata Welw. Phyc. lusit n:o 217 et 282. b. substantia lenuiores, exsiccatione membranacee. Öd. MYRIOTREMA fronde inferne rigidiuscula atrovirente, superne tenuius membranacea vage expansa lobata et margine undulata, disco plerum- que foraminibus plurimis, margine planiusculis, cribrosa. Ulv. myriotrema Crouan mscr. et Florul. Finist. p. 131. Zanard. Icon. adriat. tab. XL! Phycoseris myriotrema Kite. tab. phycol. Vol. VI. tab. 23. I. Ulv. latissima var. umbilicalis Ag. Sp. p. 408. Ulv. latissima (Auct. plurimor) Harv. Phyc. Brit. tab. 171? (quoad spec. Auctor. plurim. ita determinata; vix quoad iconem). Crouan Florul. Fimnist. Pl. 10 fig. 71! Ulv. lactuca B. latissima Le Jolis Alg. Mar. de Cherb. p. 39 (excel. syn.). Exsicc.: Crouan Alg. Mar. Finist. n:o 389 & 390. & LACINIATA fronde inferne rigidiuscula atrovirente, superne tenuius membranacea vage expansa, profunde lobata, lobis laciniatis, mar- gine undulatis. U. laciniata Wulf. Crypt. Aquat. n:o 5 pag. 3. U. latissiwa var. palmata Ag. Sp. p. 409. (partim et exclus. syn.). U. australis Kite. Tab. phyc. Vol. VI. tab. 24. II. Preterea obvenit: a. CAPENSIS U. Capensis Aresch. Phyc. Cap. p. 15; Phyc. nov. p. 43. U. uncialis Sulr. King. Il. e. tab. 16. b. AUSTRALIS U. australis Aresch. Phyc. nov. p. 442 U. latissima var. Harv. Alg. austr. exs. n:o 601. D. Phycoseris Ulva Sond. Alg. Preiss. p. 6? Lunds Univ. Årsskr. Tom. XIX. 22 170 JAG: Asknah. C. PACIFICA ; U. latissima Rupr. Alg. Ochot. p. 203. U. latissima var. Harv. Fr. Isl. n:o 122. U. reticulum Tiles. mser. (e Japonia). U. fenestrata Post. & Rupr. Phycoseris lobata Kiutz. Tab. Phyc. Vol. VTI. tab. 27. Me judice Ulva rigida, qualem illam intelligo, est species omnium vulga- tissima, in omnibus maribus calidioribus totius orbis obveniens. Quales diver- sas formas Europseas characteribus supra datis indicare conatus sum, tales etiam Capenses, Australes et pacificas vidi, nunc admodum firmas, nunc tenuissimas; alias imtegriusculas, alias profundius divisas; nonnullas foraminibus parum per- tusas, alias plurimis instructas. Quicumque extremas tantum comparaverit — frondes omnino cartilagineas, foraminibus pertusas, quales e Gadibus, Tingi et Portugallia precipue provenientes vidi, cum tenuissime membranaceis, quales nomine Ulv. latissime fere in omnibus collectionibus sunt divulgatae, — vix non species admodum diversas in his videat; at intermediis omnes confluere, mibi vix dubium videtur. Ex iis, que ipse in locis natalibus vidi, coneludere propensus sum formas tenues et fronde dilatata instructas ubicumque obvenire in sinubus tranquillioribus, conchis lapidibusque affixas, mari, si quogue parum profundo, ni fallor semper obtectas; robustas et plus minus contractas, nune in cespitem densissimum plurimas conjunctas (Ulv. uncialis Sulr), in fissuris rupium, undarum violentia magis expositarum, provenire. Formas rigidissimas cartilagineas sub mense Novembri et sub hieme a se lectas fuisse in scedulis adnotavit Welwitsch; ipse sub mense Maji ad Massiliam legi formam tenuitate frondis superioris insignem. Ita pro diversitate loci natalis et pro etate plantas alium induere adspectum eredere licet "). Quoque in ipsis plantis tenuioribus inferior pars frondis a superiore insigniter sepius differt; illa enim non tantum + est obscure virescens, superiore planta pallida, sed quogque conspicue firmior et erispata, qualis planta rigidiuscula et magis exposita sepius obveuit. Hanc partem inferiorem adultiorem esse, quoque ipsa structura et adspectu cellularum ") Quo modo diversas formas ex differentiis loci natalis explicare conatus sum, eodem fere a Crouan in Flornl. Finist. (sub Ulva rigida et U. myriotrema) in diversis locis natalibus forma mutari dicuntur. : fa: Rs Till Algernes Systematik. 171 confirmatur. Nimirum in superiore parte plante tenuioris vidi membranam distromaticeam contextam cellulis, que sunt directione tangentis fere duplo longiores quam verticaliter sunt elongatee, strato cuticulari et interstromatico adhuce tenuioribus; in parte rigidiore ejusdem speciminis transversaliter secta cellulas vidi ambitu sub-quadraticas, aut verticaliter paulo longiores quam directione tangentis, strato cuticulari et interstromatico hyalino sat conspicuo, nunc quoque admodum crasso; cellule utriusque partis, a facie vise, rotundato- angulate. In planta adultiore sunt partes supreme et extime totius frondis, que primum. fiunt fructifere et sporidiis emissis demum limbo, lineam aut semi- pollicem lato, decolorato frondem cingunt. Eodem modo novas generationes sporidiorum in partibus margini decolorato proximis, continuo generari credere licet, donec tota pars frondis superior fuerit evacuata; persistente, ut suspicarer, ima parte atrovirente sub nova periodo vegetationis novam frondem generatura. Hanc partem pertistenem cum q -. + 3 | nå BRO 174 J. G. Agardh. = MEDITERRANEA fån Ulv. fasciata Del. I. c. Mont. FI. Alger. p. 151. tab. 14. fig. 1—2. Phycoseris fasciata Kitz2. Tab. phyc. Vol. VTI. tab. 28. Ulva latissima var. palmata Ag. Sp. (partim). ATLANTICA Ulva divisa Suhr in Bot. Zeit. 1831 n:o 39. PACIFICA Ulv. nematoidea Bory Voy. Coqu. n:o 75. Plycoseris lobata Kitz. Sp. & Tab. phycol. Vol. VI. tab. 272 INDICA Ulv. fasciata Harv. Alg. Ceyl. n:o 100. Tota sua structura Ulva fasciata ad Ulv. rigidam accedit; habitu inter Ulvas insigni distineta. Revera lacinie multo magis ambitu definite sunt quam in alis Ulve speciebus; si quoque in transversali sectione margines observan- tur, adpareat eosdem cellulis numerosis in semicirculum circa spatium minutum adparenter vacuum radiantibus constitutos esse; qua structura transitum ad Ulv. linzam parari facile cuidam videretur; at inter has cellulas radiantes extimee 2—3, quasi magis quam relique extra orbem radii producte et quasi alterne superposite, ad distromaticam dispositionem cellularum abire tendunt, dum in Ent. linza cellul& omnes omnino concentrice semicirculum radiantem cönficiant. : Si in Ulva rigida fimbrie marginales tenuiores, que quoque ambitu magis definito aliquando adsunt (Ulva fimbriata Welw.), sectione transversali tenui facta observantur, eandem quoque quam in U. fasciata dispositionem cellule marginales occupant, ita et affinitatem Ulv. fasciate cum Ulva rigida, et diver- sam ab U. linza structuram indicantes. Ulvam fasciatam nondum quantum scio ad oras Britannie, neque ad littora Gallie superioris inventam fuisse, forsan indicare videtur hanc speciem in maribus calidioribus tantum obvenire. = Mihi, specimina a diversis locis natalibus supra indicatis comparanti, nullamsred differentiam inter formas, que ex diversis oceanis proveniant, detegere contigit. å === Species mihi omnino dubie. | re ULVA CAULESCENS Lamour. Ess. Pl. 13. fig. 1. jam in Spec. Alg. C. Agardh a species dubia considerata fuit; postea a plurimis neglecta. In Duby Bot. Gall. p. 958 sine hesitatione hanc ad Ulvam linzam varietatis r Till Algernes Systematik. 175 loco, relatam video. Si ex forma frondis, in icone expressa, judicare liceret, nullam Ulvaceam, hodie mihi cognitam, in hac recognoscere valerem. Potius, quum plantam mediterraneam referret, Saccorhize spe- ciem (S. purpurascentem) in specie perhibita suspicarer. Pua. PuicataA Kite. I. c. PH. CcURVATA Kiitg. I. e. tab. 20. PH. LACINULATA Kite. Il. ce. tab. 21. PH. RAMOSA Kitg. I. c. tab. 26. PH. BELAnGERi Mont. Syll. p. 449. Pu. tuicura Mont. Syll. p. 449. Kite. Tab. phyc. Vol. VI. tab. 18. que est Ulv. reticulata Mont. Voy. Pol. Sud. p. 33. Urva crassa (Kjellm. Spetsb. Thallophyter p. 44 Tab. III.) e mari arctico. Quum hujus nullum specimen authenticum viderim, hane inter mihi cognitas enumerare nolu. Supra, de Ulv. rigida scribens, dixi me que- dam specimina coram habuisse, ex Groenlandia allata, que ad speciem dietam referenda putavi, cum quibus quoque specimen a Kitzingio no- mine Phyc. gigantee delineatum comparare ausus sum. Nostra speci- mina sub preparatione decolorata fuerunt. XI. Letterstedtta. Jam anno 1850 novum Ulvacearum Genus, nomine Letterstedtige, descrip- sit J. E. Areschoug (Vet. Ak. Öfvers. Vol. VII. p. 1.), cujus characterem precipuum in eo posuit, quodj in fronde (ceterum Ulvacea) generarentur caules et folia invicem distincta. In hac specie Generis typica caules elongati sunt tenieformes, pedales et ultra, exserentes folia distiche e caule provenientia, linearia, oblonga vel lanceolata, basi in petiolum plus minus distinetum atte- nuata, 1—2-pollicaria. In alia specie, quam hodie propono, quoque obveniunt folia tenuia at . cuneato-lobata, facile distincta a caulibus petiolisque angustissimis, linearibus aut sursum leviter cuneatis; foliorum ecaulisque structura comparata, in nove specie fit evidentissimum quomodo he partes structura invicem distant. Folia in nostra quogque oriri evolutione loborum marginalium satis patet; at lobi initio cohe- 176 J. G. Agardh. Kär herent, et separantur posterius, quique in suo petiolo terminales; nimirum in lamina adhuc tenuiore sparsim oriuntur foramina, quse sensim prolongata et pluri- N bus confluentibus demum lacinias latiores in minores et angustiores iterum iterumque separant; quo fit ut lobi superiores, qui terminales persistunt, stipiti- bus elongatis linearibus, latitudine sepe vix lineam superantibus, suffulti fere folia propria cuneata, integriuscula aut iterum in lobos novos excerescentia, emu- lantur. Basis totius frondis ab initio dilatata et supra callum radicalem pri- marium sessilis, sub hac evolutione persistit, at a parte infima incrassata, sur- sum sensim magis expansa, oritur caulis complanatus linearis, inferne latior, mox partibus lateraliter separatis fere pinnatim divisus, pinnis fasciculos se- paratos frondis sustinentibus; pinne eodem modo petiolis, folia terminalia gerentibus, decomponuntur. Stipitibus (quoque superioribus) transverse sectis, apparet 1is esse structuram a foliis diversam; nimirum dum folia distromatica constant duabus seriebus cellularnm, que sunt verticaliter paginas versus elon- gate, et invicem separantur intermedia zona hyalina substantiee intercellularis (parietibus incrassatis cellularum introrsum versis generata), in stipitibus, contra, inter cellulas utriusque pagin&e stratum internum adest, filis hyphoideis den- sissime stipatis constitutum, quod immo crassitie utrumque stratum paginale superare vidi. Hac structura cum ea, que in aliis speciebus Ulvacearum adest, comparata, patet caules et petiolos, in nostra specie ita adparentes, revera cum stipitibus simpliusculis et parum conspicuis aliarum Ulvacearum esse analogos. In Letterstedtia insigni (Aresch. I. c.) hoc stratum internum desiderari videtur. Structura comparata specilem novam ad Genus Ulve vix pertinere putavi. Utrum vero melius ad Letterstedtiam referatur, forsan dubium videatur. Nimi- rum in specie typica Generis modo non parum diverso ortum foliorum et caulium descripsit Areschoug. Licet partem inferiorem plante coram habuerit, utpote callum radicalem descripserit, tamen expressis verbis dictum video stratum illud internum, quod in nostra admodum evolutum vidi, in sua omnino desi- = derari. (In specimine mihi dato plante admodum elongate tantum pars su- NG perior adest). Dum vero dubia de affinitate solvuntur, utramque speciem Letterstedtize adnumerandam esse putavi. 1. LeETTERST. INSIGNIS (Åresch. l. c. Tab. 1.) ex Port. Natal. 2. ÅLETTERST. PETIOLATA (J. Ag. mser.) fronde juniore sessili, lamina quoquo- -versum expansa profunde laciniata, laciniis inferne linearibus, sursum sen- Till Algernes Systematik. Jjöh45 BA Dr RT BE, sim Matiöribus subpinnatifido-lobatis, fronde adultiore demum caulescente, re inferioribus in caules subpinnatim ramosos mutatis, foliis cuneato- lobatis stipite angustissimo lineari suffultis (Tab. IV. fig. 125—124). Hab. ad oras nov&e Hollandie, caulibus Caulinix& adnata. Frons cireiter 6 pollicaris, dilatata basi sensimque admodum incrassata et fere cartilaginea suffulta, sessilis, quoquoversum in orbem expansa; sub juniori | descripta fuerit (Phyc. nov. p. 44.). Postea vero frons ulterius admodum de- componitur, et in formam abit, sub qua Letterstedtie speciem in ea agnoscere öar Sub hoc fe Svan inferiores VER mon SeeOm OR Te, in z iolis foliorum sepe vix lineam latitudine superantibus. Caules lineares et re pinnatim ramosi insuper dignoscantur structura, quam supra describere orum compositum. Color plante paulisper glaucescens. Substantia exsicca- one cartilaginea. MSpecimina plurima vidi, mire omnibus characteribus con- De Animadvertere placet, preter speciem supra desceriptam, aliam obvenire ad ras Australasige, quam ab Ulva rigida dignoscere non valui. Hujus structuram 6 SER ARG NART : j' ra in ER normalem putavi. Wiorm Oo CREDETE ab Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. . 23 Explicatio Iconum. Tab. I. GOoNIOTRICHUM ELEGANS; fig. 1: pars suprema fili juvenilis, articulis brevibus; fig. 2—3: fila adultiora articulis prolongatis; fig. 4: pars fili (B. martialis) endochromatibus in duas series longitudinales separatis, ramificationis fili originem explicans; fig. 5: pars frondis ramos&e, endochromatibus in parte inferiore fere in spiralem ordinem cohibitis, vario modo subdivisis; fig. 6: pars fili inferioris ex planta maturescente; fig. 7 pars superior plant, cujus in aliis ramis endochromata jam evacuata. ERYTHROTRICHIA CARNEA; fig. 8: pars superior fili prolificantis; fig. 9: pars ÅA fili adultioris, endochromatibus vario modo quaternatis; fig. 10: pars superior fili, cujus articuli plurimi evacuati per foramina singula, latera- liter ad articulos conspicua. ; Ht TS: BanGria ouraris; fig. 11: cespitulus filorum juvenilium; fig. 12: filum ejus- dem speciminis, auele maturum; fig. 13: filum adultum (Bangie parasi- tice Sulr.) apice magis acuminatum, endochromatum dispositionem qua- | RAR ternariam exhibens; fig. 13 a: pars ejusdem inferior, magis aucta. | Kaa HE Baner LUTEA : fig. 14—135: filorum juniorum, et fig. 16 fili paulo adul- ES tioris partes a facie vise; fig. 17: sectio transversalis fili. HS09. BanGia crisea; fig. 18: pars infima fili juvenilis; fig. 19: fill juvenilis et : | ; fig. 20 adultioris partes a facie vise, fig. 21: sectio transversalis fili adul- Å tioris; fig. 22: pars pili cuticularis. 23—27. PBANGIA VERMICULARIS; fig. 23, 24, 25: partes a facie vise filorum diverse etatis; fig. 26: fili maturescentis sectio transversalis; fig. 27: ejusdem fragmentum diligentius expressurn. 28—33. BAnGIa ATROPURPUREA (aque dulcis); fig. 28: pars inferior fili juvenilis i . spiraliter torti, in ima parte endochromata a latere, in superiore parte a -facie exhibens; fig. 29, 30, 31: partes a facie vise filorum diverse etatis; fig. 32: sectio transversalis fili adultioris; fig. 33: segmentum transversale p É endochromatibus minus subdivisis, appendicem radicularem (?) offerentibus. SK 34—39. BaANnGia ATROPURPUREA PACIFICA; fig. 34, 35: partes a facie vise filorum juvenilium; fig. 36 f: pars a facie visa fili paulisper adultioris; fig. 36 t SR ejusdem segmenta transversalia; fig. 37 f: pars a facie visa fili Adulhons E fig. 37 t: ejusdem segmentum transversale; fig. 38 t: segmentum transversale endochromatibus magis subdivisis; fig. 39: pars a facie visa fili submaturi. Tab. II. | ET Fig. 40. Porruyra sericea; fig. 40f: pars frondis a facie; transversalis. ; Fig. 41—43. PorrHyra coccisra; fig. 41: frons infantilis, lamina ab apice et la convoluta; fig. 42: frons infantilis supra RR bare eret marginalis plante dne Fig. 44—48. Porvuyra MINIA'TA 3 fig. 44 f: Pe TR Iniera a facie; facie visa; 46 t: AR segmentam transversale; fig. a boet frondis longitudinaliter sect&e, scutello radicali et parte ima fronc radicantibus contextis; fig. 48: ejusmodi filum majori augmento observ: Fig. 49—50. PorpHyra nNoBinis; fig. 49f: pars frondis adultioris a facie visa; ejusdem segmentum transversale; fig. 50: segmentum transversale f mature magis auctum, cuticulx crassissime laminis recurvatis, ce sporidiis pregnantes, uuica serie dispositas, nudantibus. Fig. 51—54. EAA CAPENSIS; fig. lf: pars Ar adultze a facie visa; El | Fig. 55—58. Borra LEUCOSTICTA ; fig. 55: pars frondis junioris a facie visa, cell angulatis; fig. 56, 57: partes frondium longius setate provectae; 58 mentum transversale frondis adultioris, endochromatibus vario modo divisis, nunc appendices radiculares emittentibus. ; Fig. 59—60. PorPHyra CBYLANICA; fig. 59f: pars frondis junioris a facie visa, angulatis; fig. 59 t: ejusdem segmentum transversale; fig. 60: pars maturescentis a facie vise, cellularum parietibus mucosis. Fig. 61. PorpHyra umBiucanis; fig. 61t: frondis junioris segmentum transversa 61 f: frondis adultioris pars a facie visa. Fig. 62—64. PorPHyra PrrForRATA; fig. 62f: pars frondis superioris a facie Fig. 65—066. 65t: ejusdem segmentum transversale; fig. 66: cellula sub-ma / nans endochromatibus 4-natis, divisionem subspirali ordine pr (ut mihi adparnit) indicantibus. 24 Fig. 67. PorPHYraA LtIngaris; fig. 67 f: pars frondis adultioris a facie; fig. 6 ; sectione transversali. a Fig. 68—70. PorPuyra AMetHystra; fig. 68f: pars frondis adultioris a fd ejusdem segmentum fransyska fig. 69—70: cellulae sul NAN 1 ' åh SM Pig No ri Np så | ” JK FÖRS ERNA . 4 sken FS - v , fr 2 4 äg jn FASA & ” + förr ft öv I Jå dö < H Db ” bod é ) Fl / p és FN SÅ Mä Er , ANSE GE YA NPA ky z (Åy maturescentes endochromatum divisionem transversalem plus minus per- ductam monstrantes. "Tab. III. — Fig. 71—74. Prastora cornucorPie; fig. 71a: tota planta inferior; fig. 71 b: apex ex- RN planatus ejusdem; fig. 72a,b,c: partes alige frondis inferioris et medig explanate,; fig. 73: stipitis partes sub augmentuo paulo majori; fig. 74: pars plante pertilis, cujus a margine pustulose prominulo, quasi a cratere rupto nubecula sporidiorum ejicitur; in gelatina erupta una cum sporidiis minutissimis agilibus aderant cellulx integre, sporidiis nondum formatis (ad d), alie sporidiis farcte (ad e), tum gleba sporidiorum (ad f); spori- dia tranquilla sub augmento majori (ad g) quasi pellicula hyalina tenuis- 3 sima cincta mihi adparuerunt. . 75. PRASIOLE CALOPHYLLAE frons juvenilis, filo articulato constituta. 1T6—79. PRASIOLA FLUVIATILIS, fig. 716 a: pars fili Lyngbyoidei, quasi inter genicula in annulos subdivisi; ad b: filum transverse sectum; ad c; corpusculum geniculiforme; fig. 77: ejusmodi filum sub stadio paulo posteriori; corpuscula geniculiformia, quoque annulatim subdivisa, fere griseo colore ab ipsis articulis magis in- crassatis et virescentibus dignoscenda; fig. 78: stadium paulo posterius, annulorum partibus in duas series longitudinales separatis (hoc ex speci- mine originali Lyngbyei); fig. 79: fragmentum ejusdem sub augmento majori. Monostroma GROENLANDICUM3; fig. 80: frondis pars inferior (sub augm. minori); fig. 81: frondis paulo adultioris pars inferior; fig. 82: pars su- perior ejusdem frondis cylindrace&e (hoc loco paulisper TEE fig. 83: sectio transversalis ejusdem. Mowostroma VatLun; fig. 84: pars inferior plantse (magnitudine naturali); fig. 85: cellul&e quales in planta inferiore (supra ipsum stipitem) obveni- unt; fig. 86: pars frondis transverse secte; fig. 87 a, 87 b: cellula frondis inferioris ex planta maturescente; fig. 88: cellul&e frondis superioris sub eodem stadio (dispositione in lineas longitudinales parum conspicua); fig 89: cellul& sporidiifere mature (sub augm. majori). . 90. Monostroma LacTUCA: segmentum transversale frondis ex spec. originali in i Herb. C. Agardh). . 91—92. ULVARIA SPLENDENS; fig. 91: segmentum deras per mediam partem sti- Pilis; fig. 92: Festa magis oblique ductum per partem exteriorem FE stipitis. ; ; ig. 93—94. Uzrtvaria Bryr; fig. 93: segmentum (secus longitudinem) verticaliter ductum per partem are basalis; cellule påging superioris monostroma- tice sunt -caudatim prolongate in fila hyphoidea, hic et illic magis in- tumescentia; fig. 94: segmentum (transversale) verticaliter ductum per partem are& basalis; (cellulx paging superioris monostromatice; fila hy- phoidea (infra has), transverse secta, fere cellulas rotundatas majores et Lunds Univ. Årsskrift. Tom. XIX. . 24 4 ; ON bat h g Far (qualis juvenilis nomine Scyt. vELötist descripta); - Fig. Fig. Fig. Fig. Fig. Fig. Fig. Fig. Fig. Fig. 109. ENTEROMORPHA INTESTINALIS: Pars frondis juvenilis, cum emergente ramo. -minores referunt; infimee, contentu saturatiori fareta, fere in prium conjunctee). a Tab. IV. 95—99. ILEA FULVRSCENS; fig. 95a,b,e: partes ex fronde juniore terminale paulo inferiores; fig. 96: infima pars frondis adultioris cum radiculis: 97: fragmentum ex media parte frondis, a facie; fig. 98: ejusmodi mentum ex planta maturescente; fig. 99: segmentum transversale fro 100-—102. ENTEROMORPHA ARCTICA; fig. 100: pars frondis, a facie visa; fig. ejusdem segmentum transversale; fig. 102: ramulus, qualis a ÖRA ultiore emergit. fö 104: enn ralsvordls onde inferioris. 105—108. ENTEROMORPHA RADIATA; fig. 105: segmentum transversale front 106: fragmentum ejusdem, magis auctum; fig. 107: pars frondis a a far [ visa; fig. 108: ramulus, qualis a fronde emergit. | 110—112. EnrtEroMmoreHA LINZA; fig. 110: pars lateralis frondis, transverse fig. 111: segmentum transversale stipitis inferioris; fig. 112: eju segmentum stipitis superioris. 113—116. ENTEROMORPHA PERCURSA; fig. 113: fili juvenilis pars suprema; fig partes medie ex filo paulo adultiore desumte; fig. 115: pars fili tioris et ramosi; fig. 116: pars fili quale Scytos. compressum y €0 voideum Lb. constituit. 117—118. ENrEROMORPHA RAMULOSA; fig. 117: segmentum transversale frondis i 0 ferioris una cum ramulis; fig. 118: cellulxe a facie vise, quales in ; adparent. i 119—122. Uzrva ricmma; fig. 119: apiculus a margine frondis emergens; pars marginalis frondis transverse secta; fig. 121, 122: versalia frondis adult&e tenuioris et crassioris. 123—124. LuETTERSTEDTIA PETIOLATA; fig. 123: segmentum longitudinale petiol > fig. 124: ejusmodi segmentum magis auctum. i INU AE Lunds Universitets Sr SR RKIIT (en8 Saa 900337, es —ge9t e el E90gac3 2292083, 50009” å8 0 09) ] 0 CE) EI 33 dö) JE (89. 8 051 AR | 39 58 CERTA 29988) 29 09120 89 CI) 338 ö DÖRREN: 09 88 EIS Sd 39 do Cd | 35 & 39 Ei EIET) Fi | 18090 0703 CJ VS 508 3 ee PS HthoAkt. Bol Malmö. Skånska »— Erythrotrichia carnea Fig, 8—10, Bangia ciliaris Fig. 11—13. BB; Iutea- Fig, 14—17, Goniotrichum elegans Bo 9 B. pacifea Fig, 34—3 B. atropurpurea Fig, 28—33. B. vermicolaris Fig, 23—27, B; crispa Fig, 18—22. SS = (208080 000823 CSE (==) Fiäa3ana IHH SS Sn = le 5 OF RT g NER FÖR EA ST Tap, II, 00000 000000 CF. colmbina Fig, 65—66. P, capensis Fig, 51-—54, - as ol 0 AMRA ig. 62—064, P, perforata Ei SLAS Swe TE SD sk va P. nobilis Fig, 49—50. =) teh) P. amethystea Fig, 68-70. P. umbilioalis Fig. 64, | | | Fr. miniata Fig. lll, ö > (S (5) ög kg SÖ N | | vy La CO T > RS T dv Gt ST linearig Fig. 67. ; 2200.3009) |: 5gg. LE 3 zD P. eoccinda Hig; 443, Em I 0 | Sr 2 ar Sf 20700 g : "KZ va 5 FÖ -BaWDzu 40 t. Te ET i ANNES Lunds Universitets Årsskr. Tom. XIX: P; leuoosticta: Fig; 65 —58, — P.. ceylaniöa Fig, 59—60. "AA RN == 4 AN a , 3 is AS OR RR . RvR 3 > ”Skönske Lab; Akt Bol Malmö. JA > 27 2 Porybyra sericea fig. 40. KREON ; | ; | 5 3 ; lo JUGÉ Lunds Universitets Årsskr. Tom. XIX. i Tab. III PoE ” [EIg2LSTS30 00 SS3I3ESA SE 2 SAR RE CR [F3=3=000 2508 = Bess 2285 Break ah Mt NE) SW Slag) Br ble Brf advent) Nas 222.000 002 I23229328 d ge3 at fan EN z 22352: BET FET cl I = ; j FEST 208 —— B222203É . ">> a 00 (33335 ö 23206 Få 2 235: 23055 |32333883 IN NNN Ersame Å sei «GE CR : FA d | Co 77 SR (228 —-— 3 223 Sar <= em = NYHD ae la (es va sa Das a long 23 | je SR SSL Ssec 22 SS [Ba Bee) 'Dje EI 3032 3833! 2 33 JR 28 se 33 2222 2223 2333 22: 33 33 222 ögs 3 38 |es22 szer ES = [832233 =e3 33 / "Je2se 2 23 2223 SÅ 5 IST 3 Se = É =S 2 22S [ES ES ESED [SS 2 TEESE 0 VCW CaESSOKSO RS 2 apö000) EN = "Skånska hihvÄkt. Bol Miimg. — -—- Prasiola tomneopie Fig, T1—74, Pr, calophylla Fig, 75, Pr. fuviatilis fig, 76—79, - Monostroma Grocnlandiowm Fig. 30—383. [ OM. Valli Fig: 84—89. M, Iattoca Hig. 90. Uvuia splondens Fig. 91-92, I. Blyttii Fig, 93—94 SENAT SENOAN Lunds Universitets Årsskr. Tom. XIX. Skånska hih. Akt. Bol Malmö FM ————— (EET: ; g. 105— 108. 118. rädiata Fig, 10 Jat. JIM, fb, ramuloga Fig, 117 10 En . Hea falvescens Fig. 95—99. — Enteromorpha äretica Fig, 100—102, En Ent. intestinalis- Fig, 109. - Ent, linza Fig, prolifera, Fig, 113—116. Lelterstedlia petiolata Fig, 123 —124, Eat, percwuisa Fig. =! 110 Ulva. rigida Fig, 119—122, a I Sressboard Pamphlet Binder 4143 WwANN UTION LIBRARIES 596 M ISTIT | | I | | TN IN 3 9088 00 UL ov