A. Rossbachii De Choephororum cantico quinto commentatio [microform]

>' li m ^'<)^.

v-> :;,«!'*»:':■•

fJifH^:

IN

tJiriVERSITATi;
IjITTKRARUM TRATIiiliATIEIirfil

.*

PER AESTATEM A. MDCCCLXH.

A DIE XXVIII. MERilillS APRIIillS

HABENDARUM.

PRAIHSSA ,EST A, ReSSBACHII DE GHOGPHORORDM CAIHTICO QUINTO COIHBmnO.

^l^m^'- ■■! j ii-u.u 11111.

TYPIS OFFICINAE UNIVERSITATIS (W. FRIEDRICH).

HWMIlMMejM

rflttMiMi

ii^V^M%.:^ ■ -^-

r^s^Jr--»;.- --.-;-•-/•:, . . ■ ■ ■ • - ■ i . " ■^^•^" ■:i^

RECTOR ET SENATUS ACADEMICUS
COMMILlTONIfiUS HUMANISSIMIS S. P. D.

Cannen Choephororam quintam, qnod Aegiatho et Clytaemnestra trucidatdfl a serramm
choro cantatur inde a v. 935 exemplaris Dindorfiani, speciem prae se fert ieQov dloXvY/tov,
qualem mulieres in victimarum caede tollere soiebant. De quo Graecorum more cum alii,
quos C. Fr. Hermannus in antiqq. sacr. p. 130 memoravit, tum Elmslejus ad Eurip. HeracU
T. 782 et Weilius ad Choeph. v. 386 dixerunt. Hinc mesodi illud, quo totius cantici argu-
mentum continetur, profectum est:

^7Toloi.v%aT' <o deanoavvtov do/jicav dvatpVYag xaxwv xal neuvwv TQi^ai
VTittl dvolv luaffroQOiv, dvffoifiov Tvxag,

Hujusmodi enim clamorem in Aegisthi et Clytaemnestrae morte editarum se supra dixerat
chorus :

V. 386 i(pv(ivtjffai yivoito fiot nivxdevt' oXoXv^ l^ov avdqoi
9eivo(iivov Yvvaixog v' olXvfiivag,

ubi nulla opus es.t mutatione, dummodo versus recte digerantur, et altero loco, qoi multis
laborat incommodis:

V. 819 xal %fn ^di; xkvtov dwfidtijDV Xvt^Qiov

9-^lvv ovQiofftdtav oiuxvXoxQsxtov YOijtuv
voftov (ted^ffo/tev nolei.

Gaudio igitur exsultat chorus et gestit, nihilominus tamen dochmiacis numeris utitar. CL.-i
Nimirum inest in hoc gaadio tristitia aliqua, praesa^t enim chorus aumo, Orestem nondum
ab onmi fortunae vexatione immanem fore, id quod tecte et occolte, sed tra^cae artis peritia
satis clare significavit his :

V. 965 tdxa dt nayieX^g XQ^vog dfteixpstai nQodvqa dt»[tdtt»v, otav dtf ifftiag nSv ii-dffy

(ivffoi 7ta9ccQ(U>iffiv atav ilatiiQtoti.

l*

jn quibus tariac uvffoi arae domesticae dicitur contaminatio , quae matris caede facta est.
Accedit altera caussa, quae ex iegibus, quibus Aeschyius dochmiaci metri usum temperavit,
est repetenda.

Metro dochmiaco — loquimur autem de continuo ejus usu, quem avrtyj] {>v9fi07iouav
veteres appeliant, non de singuiis ordinil>us, f|ui aliis metris dn-ffitnQfitftot; aut re vera sunt
intermixti, aut intermixti creduntur — Aeschjlus in canticis choricis non solet uti , nisi aut
in iis. quorum strophae histrionum sermonibus intcrpellantur, aut in iis, quae inter hemi-
choria vel, ut alii credunt, inter singulos choreutas sunt dividenda. Atque prioris quidem
U8US haec sunt exempla: Sept. t. 211 a/A" trri daifiovoiv v. 417 tov ufiov vvv avTinaXov
ivtv/^HV. Suppl. V. 347 nalaix'^ovoc ttxoc, xXvOi fiov. Agam. ▼. 1407 ti xaxov, ot yvvai;
posterioris autem haec: JEjUmen. v. 143 lov lor, niina'i. v. 255 'liqa oga fiu/.' av. v. 778
ioi 'Ifol vfbnfQoi Tia/^iovg vofiovi. v. 837 iftk naiffJv taif. Sept. v. 78 itQiofiai ifo^iQa
fifYi'/.' cixi;. Quare quum satis cognitum sit, quam severe Aeschyius leges suas observaverit,
necessario eo compellimur, ut Choephorormn canticum illud non ab universo choro, sed ab
hemichoriis cantatum credamus. Idem suadent duae aliae res, quas digito monstrasse satis
erit. Primum enim in cantico de quo agimus eadem est Terborum interpunctionisque con-
cinnitas atque in reliquis antichoriis :

(XtQ. a' ifio?.( (iaQvdixoi noivii,

ait. a' i'fioXe doXioifQOiv noiva.

ffTQ. a' tfiols 6' tg Siifiov . . . dtnloix; "AQtic.

uvt. a' tifiyf d' iv fiax't . . . Jtog xoQa.

ffTQ. y' naQa to (foii Idttv.

dvt. y' rtuQa tb ifoii; idfiv.

' fisatod. dvBoifiov tvxcts

tcvtifi. dvaoifiov Tvxai

quod alterum initfnUrjiKc excidisse infra demonstrabimus. Deinde hiatus, quem Aeschylus
in totius chori canticis, quibus hic illic dochmiaca systemata sunt intermixta, admittere non
solet, nisi ubi dochmiacos numeros alii numeri sequuntur, (nam post interjectiones, Yocativos
et similia in omni canticorum genere major est libertas) hiatus igitur, qnum in carmine illo
inter duos dochmiacos deprehendatur admissus, testis est hemichoriorum altemationem illa-
tam esse his locis: ^uQvdixo? noivix — ifio?.e d' ii dofiov et in antistropho doktotfQoyv noivd —
i9tYe d' iv fiaxn. Reliquarum autem stropharum quae fuerit in hemichoria partitio, ex uni-
▼ersa carminis compositione est coiligendum. De qua G. Hermannus olim rectius in scholis,
qulbus interfuimus, judicavit quam in exemplari emisso, in quo strophas xaxa avivYiav
sequentes fecit:

a' a' — jS' ti'-
Sed dubitari non potest, quin verus hic sit stropharum ordo mesodicus:

a ^ a Y ^ Y

quem recentiores secuti sunt omnes, Ahrensius, Franzius, Weilius. Hoc enim modo et
ingens illa lacuna, qua Hermannus carmen venustissimum deturpavit, sine ulla molestia evi-
tabitur et paucula ea verba , quae interciderunt . facile suppleri poterunt. Mesodico igitur
ordine quum strophas dispositas existimamus, efiicitur s^zygiam ^' sic fuisse inter hemi-
choria divisam:

GtO, ['/.

'Jf[i. tt'. TaTteQ o Aoiht^ «... irtoiytTcti.
|5'. xqaTtiTai ]dHr.

nvT. f,'.
'IFii. a'. Tuxtt di TtavTE/.tjg . . . ikaztiQioig.

At mesodi nullam admittunt divisionem. Recte, non enim a coryphaeo neque ab hemichoriis
sunt cantatae, sed ab universo choro una concinente. Probabile id fit cum reliquorum dicho-
riorum similitudine , in quibus epodum vel ultimnm carminis partem toti choro tribuendani
alias docuimus, tum eo, quod mesodis illis leqtKi d/.oAiiyuos vel faustus clamor continetur,
quem una ab omnibus tolli choreutis consentaneum est.

Haec de carminis indole in universum, nunc singula persequamur. Conuptissima est
stropha tertia , cujus prior pars in Mediceo haec est:

TaneQ o Xo%iaa v nuQvucaiOi

fityav tx'"*' l^^X'>'^ y,Oovdc in oxOei tc^^ev

ctd6?.o)i do/.iag ^kantofiivav

iv xQovotf Seitfav inoixiTai.

Quae Hermannus sic refingenda censuit sex versus interceptos ratus :

V. 941 niyav txwv fivxov x^ovog, *[o UvlUoi
(ie(fo[i(pd).ot( 9e6i naQ iaxdqaic^

• ■ ['<]

So}.ia ffe 6o).iav
V. 951 p.anrofiiva xQoviffdeiffav inniyf^iai.

Hac vero ratione si res agenda esset, omnino desperandum de horum versuum redintegra-
tione foret. At desperandum non est. Multo melius nuper Weilius locum partim ex suis,
partun ex alionim conjecturis conformavit hoc modo :

fiiyav ^XMV ftvxiv x^ovoc hioq^tii.
^v a66Xot( d6lot( §).anT0fiivav [nd).at
dueav] iyxQOvtffi^eTffav inoixfToi.

6

Sed verba interpolata naXai dixav omittere et in reliquis propius ad Medicei libri flchoiiorum-
que memoriam accedere debebat. Nam quod verba illa na).at dixav sponte ofierri scribit
scholio: ^rrf^^AJ^s t^v dixijv z^v ^kanio,utvv,v ix noXlov 'OQiaiiji, vix quemquam habebit con-
sentientem , quum libera haec sit ac maximam partem perturbata sententiae explicatio , quae
multum difTert ab altero scholio eoque et meliore et vetustiore, quod ad genuinam scripturam
multo propius accedit: Tijv Ki.rTai(ii'^(TTQai' , Ttjv dolicog ^Xamovcav xal ini noXvv xQOvov tov
olxov inoixfiai »/ ^ixi]- ^x quo scholio intelligitur , primum antiquitus non §lamofiivav lecti-
tatum fuisse, sed aliud licet simile vocabulum, quo Clytaemnestra significabatur , deinde
neque Orestem neqne Apoilinem inoixsffdat, sed Justitiam, de qua paulio ante haec
dicta sunt:

t&iye 6' iv (iaxa XfQOi ir^rvfiog

Jiog xoQa — Jixav di vtv

nQOffayoQfvo/iev ^qotoI Tvxovieg xaXcig —

oXi&Qtov nviorff' iv ix9QoTi; xotov.

Quibus stabilitis sequitur sententiam in universum fuisse hanc: „Quemadmodum Apollo
erat vaticinatus, sic Justitia in Cly taemnestram invehitur caedisque poe-
nas repetit." Sed ubinam scriptum est vaticinatum esse Apollinera? Delituit hoc in cor-
rupta Medicei scriptura inox^tiu%fv, quam primus Palejus sagacissime intellexit ortam e verbo
inoQdidXfiiv scribens inoQ^ioQo^v. Idem fere Weilio in mentem venit Paleji exemplari non-
dum cognito: inoQ^t^. Neutrum tamen ex omni parte probaverim, quum unius litterae
mutatione multo commodius tragicique sermonis proprietati convenientlus scribi possit: inoQ-
Sia^^EV, ut Suppl. V. 39 ff(fsxeQt%a(iivov et Agam. 130 Moiq dXana^ft. Alteram corruptelam
ddoXajg doXiav vel doXiag (utrum enim in Mediceo scriptum sit, ambigitur) Clausenus sustulit
certissima emendatione: ddoXoig doXoig. quam locutionem praeclare interpretatus est memo-
rato fragm. 273: dndxijg dtxaiag ovx dnoffvavet iyiog. Restant igitur emendanda haec: ^Xa-
ntofiivav iv XQOvotg [yttffav. Atque posteriora quidem iv xQovoig QfTffav ex iYXQOVtff&sTffav
diducta esse eodem modo, quo in oxi^fi d^Efv ex inoQSia^^ev, neminem fugit viam monstrante
Hermanno, qui olim xQOvtffD-eTffav erat suspicatus; prius vero vocabulum ^Xanvofiivav , quod
et sententia et metro respuitur, quomodo emendandum sit, dubitari potest. Illud tamen
certissimum est metnim laborare nisi duabus syllabis resectis , orationisque nexu actiram
formam requiri, non passivam. Cui incommodo succurrit alter ille scholiasta , qui integram
nobis servavit structuram: t^v KXwatftv^ffTQav Tijv doXiwg ^Xdnvovaav xai ini noXvv XQovov
Tov otxov inoixftai ^ dixt]. Is in exemplari, quod secutus est, vocem invenit activae signifi-
cationis eamqne talem, quae explicatione egeret. Neque verisimilius quidquam conjici posse
puto, quam quod Reisigius et H. L. Ahrensius conjecerunt: ^Xa^av, qua voce optime et metro
et sententiae consulitur. BXdfii] enim poetarum more et culpa ipsa crimenve dicitur, et is,
qui culpam commisit. Totum igitur locam sic purgatum exhibemus:

roffeQ 6 Ao^iag o TlaQvdatog (iiyav extav (tvxov x^ovog inoQ&ia\ev, ddoXotg doXotg fiXd^ay

iyXQovia9etaav inoixeTai.

h. e.: „Queniadmodum vates Parnasius magoum tenens angulum terrae
▼ aticinatus est, sic Juatitia doHs non dolosis culpam iuTeteratam per-
sequitur."

Altera strophae pars in Mediceo sic legitur:

xQateTrai Trws to Siiov

naqa %o ft^ vnov^YfXv TeaxoTi,

a\iov d' ovQavovxov aq%av (Ttjieiv,

ntxQa te (fwg ideTv.

fiaec quomodo ab Hermanno aliisque sint mutata, nolo referre satis ducens unius Weilil
memorare scripturam:

xQaTeTiat [yaQ oi>]nu>g ro 9eTov \pQoioTc]

ndqa t6 /*i; [u _] vnovQYeTv itaxoTi.

a^a S ovQavovxov oQxav ai^eiv. tciX.
E quibus hoc probamus, quod Hartungio auctore pro nuQa zo ft^ vnovQyfTv scripsit naQa ro
fi^ vnovQyeTv, reliqua vero roinus feliciter r^njecta putamns. Quamvis enim Weilius ex anti-
strophi corruptelis violentae mutationis excusationem quandam peterepossit, tamenqui stropfaae
sententias numerosque consideraverit , eum haudquaquam praeteribit, stropham antistropho
minoribus laborare vitiis eamque ob caussam non in stropha sed in antistropho fortem adhi-
bendam esse medicinam. Atque sententiae quidem strophae satis sunt integrae, nisi quod in
primo versu, qui arctissime nexus cum antecedentibus est, haec requiritur: non vinci
Deorum potentiam, sed semper eos victoriam reportare; numeri vero qua
ratione digerendi sint, patet ex hiatu TiaQa ro /u^ — vnovQyeTv xatioTi. Ex quo necessario
consequitur versum esse voce JU17 terminandnm neque mutandum quidquam , nisi verbum x^a-
TeTtat , quo sententia prorsus turbatur. Ei corruptelae medebimur sic scribendo :
XQttTet d' dei fi nong %o 9eTov. naqa t6 ft^
vnovQyetv xaxoTf, oEtov d' ovQavovxov aQxav aifietv, naQo. %o (fw( Idetv.

Videlicet xQareTtat mutavimus in xQavti 6' del inserto ye, quod a sententia non abhorret, metro
flagitatur; reliqua autem, quoniam aptiwimam habent sententiam rectosque numeros, intacta
reliquimus. Atque ne haec quidem Sl^tov S cum Hermanno in a%ta mutentur necesse est,
quum legitima sit bacchiorum cum dochmiacis consociatio. Hinc prodit totius strophae sen-
tentia haec: „Ex Apollinis oraculo Justitia culpae inveteratae poenas repe-
tivit. Semper autem Deus victor existit manifestumque est illud, non
esse serviendum malis. Par igitur est coeleste imperium revereri."

Antimesodi facilior est emendatio, quum mesodus nullam plane contraxerit labem ver-
raumque intercalarium in syzygia tertia usus ad lacunam eiplendam sponte viam praemuniat.
Li Mediceo haec sunt:

fiil/av t dfp^Qidtjv ipditov oixcav

dvaye (tav dofUtti' noXvv ayav XQOVOV

XafiatnertTae tteTa^' alei.

I
8

Recte jam diu scribi coeptum est: or»'« yi fiav dniioi' nof.vv uynv xqovov ■/."'IJ^ctTieTeiiixHaO' ati,
sed de reliquis anceps adhuc judicinm est. Hermannus conjecit /t£)'« r' d(f>i^Qi&t] ipahov
oixr-Tioy . Ahrensius , quem Weilius secutus est, oixio>v; verumtamen neque rs tolerari potest
antecedente epiphonemate. neque unde )■ littera in d(frjQfi>r,r profecta sit, intelligitur, neque
alter dochmiacus . qui a longa anacrusi ordiri debet, cum strophico est exaequatus; inaudi-
tum enim foret in quattuor dochmiacis bis esse iiberiorem responsiunem admissam. Quare
nos quideni Aeschylum sic scripsisse suspicamur:

jif/ct).' cufnoii})] vvv xpaXi oixioov.

Tox oixsii rarior illa quidem. sed tragicis tamen poetis usitata est forma pro oixtTr^c iidem-
que poetae pluralem i!'(</.ia singulari praeferre solent; liv autem eruimus ex )■ littera , quae
in Mediceo verbo uifi;Qi';h! est adjecta. Neque ulla in eo est oflensio , quod vincula non
oiy.oi~,. sed oi/.ciaiv adempta dicuntur, de qua re Weilius dubitavit: „At hoc loco ipsa domus
liumi afflicta se ri/rsus erigere julyeliir . rptae praeparanda erant , ?i(»i ea qiiae stropha prae-
cedeiite exposita su/it,post veraum iiifercalarem coulinuavda.^^ Prorsus nihil interest, utrum
oImi an ohiTc dicantur liberati ; eodem enim modo in his : liva ys fiav dofioi, non domus ipsa,
sed universa Agamemnonis famiKa est intelligenda. In fine unum dochmiacum deesse docet
mesodus, sed felicissimo casu contigit. ut, quae perierint, certissime evinci possit. Nam
quum tertia stropha epiphonemate conclusa sit hoc: nnoct to <pw<; IdsTv itidemque in prima
syzygia insignis sit verborum concinnitas: i-iio/.s fitv diy.a . . . notva, i^toXe. d lo /i,tksi . . .
notvir. necessario requiritur etiam in mesodis hujusmodi aequalitas atque sponte se offerunt
ultima mesodi verba dvcroiiiov Tiyac, quae non dubitamus, quin in antimesodo repetita fuerint:

ava ye ficiv 6ofioi — noXiv ayav XQOvov
y_ttfiainSTHi ixsKxd^ ttsi —
dvcToiitov Tv/tti.

h. e. : ,,Esurgite aedes — diu enim humi jacuistis — ex fortuna adversa."
Atque ne quis hoc epiphonema nimis sejunctum ab iis credat, ex quibus id pendens fecimus:
ava j-f iiav doijoi, exemplo sit ipsa illa structura, quae in prima est antistropho:

_//os xoQa ~— Jixuv di viv
noocfcr/oosvofisv ^QOioi tvxovts? xaP.wg —
dXi^Qiov nviovcr' Iv ix^QOti xotov.

Ultima stropha adeo est perturbata, ut quid ab Aeschyli manu profectum sit, pro certo
dici nequeat. Sed licebit tamen emendandi periculum facere, praesertim quum demonstrari
possit, minus eam lacunosam esse, quam nuper a Weilio habita est. Mediceus haec habet:

saxa <5i navTc/.iji; XQOfOi afi,sitpSTcu .

acp' G. ,/

TTQofyvQu dbOfidcTcov , OT uv aficf kcTTiaC

V
fiVCTog nav i/.acTsi

xadaQftoTg cinav iXatriQiov.

. ^vxff S tinQofftanoni xoizat %b Tvav

Ideiv dxovffat &qeo[i,ivoii
fteroModo/Mov neffovvrat naXtv. xt^.

Quae Weilius sic mutavit:

Tdxa dk navvs?.^g XQovog afieiipsxat
nqoSvqa dcoiidTWV [,^ v/ w _ ^ _]
OTav atf effriag nav lXa9^ fivffog
xadaQfioTfftv aTuv iXaTrjQiotg.
TV%^ S evnQoffcanoi xoi[fia]iai to nav.
TQiofiev ag [(5"] IdeTv dxovffat [9'] [^ _]
fiiTOixot doftoiv neffovvrat ndhv.

At in priore quidem parte nulla est caussa, cur dochmiacum ordinem interiisse putemus, si
stropha ita scribitur, ut supra eam scriptam exhibuimu£ neque in schoiio: o ndvTa veX&v
XQOvog ttt nQobvQa tw dwfidTUiv aXXd^^et ano xarr^tpeiag eig XafinQOTtjTa , inest quidquam, quo
Weilii opinio confirmetur. Yerba enim dno xaT^tpeiag eig i.afinQ6TriTa explicandi caussa ad-
jecta sunt, ut, qualis futura esset mutatio, illustraretur neque ulla interceptae sententiae
yestigia contitoent. Hoc vero probamus, quod Weilius hanc instituit verborum trajectionem :

otav dqi' efftiag ndv ilaS^^ fivffog,

nisi quod iXdffti retinendum censemus, quum tempus ipsum mutationem facere cogitetur, ut
et scholiasta recte interpretatur et similes loci docent: Eumen. v. 286 xqovog xadaiQet ndvra
YtjQuffxwv biJiov. Neque addere debebat chorus, qualis futura esset aedium mutatio. Aegistho
enim et Clytaemnestra trucidatis quae alia esse poterat, nisi fortunatissima , simulac matrici-
dium elutum est? Pro dTav , quod Schuetzio auctore yulgo legitur, avav restituendum est,
quod propius ad Mediceum accedit et e% sXaTtjQiotg suspensum est, ut in primo carmine xoa$
nQonofinog et similia. Haec certa putamus, in reliquis vero ultra probabilitatem quandam
progredi non licet. Nam quum verba Tv%(f S evnQoffoaniot xoirat xtL intuemur, confestim
apparet numeros antistrophicos adeo difTerre a strophicis, ut omne emendandi consilium ab-
jiciendum videatur. Yerumtamen trajectis verbis Tvxf evnqoffooni^ numeri bene procedunt:

ffTQ. xQttTeT S dei yi noag ro 9eTov. naQa to fiij
dvT. xoivat xo nav IdeTv dxovffai &Qeofiivoig.

pariterque :

ffTQ. vnovQyeTv xaxoTg. a||to>' <5' ovQavov\xov dQxdv ffifietv,
dvT. tvxf ^' evnQOffoonca 1 fiiTOixot dofio^v neffovvTat ndi.iv.

Sic igitur metro suadente ad trajectionem deducimur, qua hoc simul fit, ut violentioriboB
conjecturis abstinere jubeamur. Atque posteriora quidem prorsus sana sunt :

Tvx^f S evnqoffointf ftixotxot dofjuov nsffovvrat ndXiv.

I

10

f acileque intelligitur, quid sententiae contineant : li qni adhuc inquilini aedi um e t e x u-
les fuerunt, nunclaetiorem rerumsuarnmcondicionem nanci8centur,quali8
Agamemnonevivofuerat. Priora autem xoixat %d nav Idslv axovffai &Qeo[i(voig qua
ratione restituenda sint, suspicari licet, pro certo dicere non licet. Hoc tamen manifestum
yidetur xohai nec cum Hermanno ejiciendum esse, nec cum Weilio mutandum in xoifiaTai, sed
antiquitus scriptum fuisse xeiTai imagine a talorum jactu ducta, ad quam neaovvzai in sequen-
tibus pertinet. Reliqua sic conformanda censemus, ut 9Qeofiivoig auctore scholiasta, qui Gene-
tivum, non DatiTum legit: XeyovToiv dxovaai, mutemns in SQeofiivwv ejectoque verbo ideiv,
quod jam Hermannus expulerat, inseramus voculam aliquam, qua, quomodo res ceciderit,
signiiicetur : xaXwg. Quo facto hic prodit versuum sententiarumque ordo:

xshai to nav [xalwg] dxoiffai &Qeofiiva)v,

zvxa d' evnQOfftoTco^ (litoixot dofioov neffovvtai ndXiv.

In ultima igitur stropha chorus laetatur felici rerum statu, sed animo simul praesagit, Ore-
stem nondum omnem fortnnae vexationem eiTugisse atque tecta hac culpae, quam Orestes
matris caede commiserat, mentione viam praemunit ad postremam fabulae partem, in qua
Orestes animo perturbatus Furiarumque terribili adspectu perterrefactus inducitur.

Peracta disputatione totum carmen ad nostram seatentiam conformatum ac dispositum
uno in conspectu ponamus:

ffTQ. a'.

HMIXOPION A.

935 EfjboXe fiiv dixa TlQiafiidaig XQOVot §aQv6ixog noivd.

HMIXOPIOJS B.

lEfioXs 6' ig dofiov tov liYafiifivovog
dtnXovg Xioiv, dinXovg ^AQrig. tXaffe 6' ig to nav
940 o nvdoxQfjffTug (fvydg 9e69ev ev (fQadaiffiv otQfiijfiivog.

I (tiff. /S'.

XOPOH 'OAOS.

^noXoXv%aT 00 deffnoffvvoov 66fj,o)v dvaffvydg xax&v xal xtedvwv Toifiag
945 vnal 6votv fitaffT^QOiv , 6vffoifiov Tvxag.

HMIXt)PrON A.

"EfioXt 6' (^ ftfXei xQvnradiov fidxag 6oXi6(fQoov notvd.

11

HMIXOPION B.

950 diO(; xoQcc — Jixttv di viv nqoffayoQSVOfxsv

^QOTOl Tvxovveg xakwg — oki&Qiov Tiviovc' iv ix^QOti xotov.

(Ttq. y'.
HMIXOPION A.

955 TansQ o Ao%iag 6 HaQvaaiog [liyav ex'''*' f^vxov x^ovog inoQ&ial^sv, ddoSioig dolotg

pXa^av iyXQOVia&eXaav inoixeiai.

HMIXOPION B.

XQavei 6 aei [yi] Trft)? ro detov. nuQa to (iiij
960 vnovQyeiv xaxotg, a^^iov d' ovQavoiixov aQxav ffi^siv. noQa to (f<ag tdslv.

dvTi(i. jS'.

XOPOi: 0A02.

MeyaX dfftjQi&ij vvv ipdXi oixicov ava ye (idv d6(ioi — noXvv ayav XQOVov
XafiainSTelg 'ixetad' dfl — dvffoifiov Tvxag.

dvT. y'.

HMIXOPION A.

965 Tdxa ds navTekijg XQOVog dfieiifjsrai nQodvQa doofidTooVj OTav d(p' iaviag nav iXda^

(ivaog xa9-aQ(iolatv drav iXaTtiQioig.

HMIXOPION B.

970 xehai to ndv [xaXwc] dxovaai &QSO(Jiiiv()iv,

xix^ <5' sv7(QOff(6n(o fiiTOixoi d6(iu)v nsffovvTai ndXtv. nd^a ro <fwg idstv.

Scripsimus VratislaTiae m ante Kal. Febr. MDCCCLXU.