Full text of "Porphyrii Quaestionum homericarum ad Iliadem pertinentium reliquias collegit disposuit"

See other formats

be e ci 
di en» sue 


: Sur 4: ᾿ x aaa πολυ δον ᾿ 
ΦᾺΣ ΡΝ x : # Ὁ ” È sie Σ Sacrati Ἂν Ἐπὶ 
È È ai 


ον, 


mf 


e 
eta x 
e 
ai 

RE 
A: Sa 


rari 


ST 
30 


areata 


sa 

Poul 

a 
no. 


sg 


# 
C* 


grin 


τὰν 
sui 


ars 


la na i; La 
a Sa o FORI de È 
Seat $ ai 5 ᾿ ù aa + o - > 7 Mata 
de tt ata le ὅν 5 ata i Date e ia ta o SIRO Ada n niet Sata ea 

ἐξ υκ αν οἷ ἘΣ Tina ἜΣ di ASS τ È iti data > Σ ΥΩ e A È a 
here Da È : È 


è 
tt 


Spata 


gh e 
DES a 
Gia 


ΕἼΣ 
ἘΝ ἧι 
: e ; ἸΔῈ dei 
TE gt vet. Ss e sa si i Laica si Do 
TER 
da δ τῆς 


ἔδιδον 


Sa cai 


τες 


I 
ii 
RIE 
ee 
a È 
a 
na 
cab 


È 
FE 
de 


uu 


"#17 


Se 
0 
RE 


e 
PE 


Lesa 


ca, 


adito Ὁ τῶν 


(A 
di 


ta 


Si 


Alana: 
ET, 
SEA 
te # E 


GER 


ἘΣ ε te 
3 È i o Tac 5 È uh x Sa FETI e ᾿ i 3 TERRIER È RITA È ; ae 
at pan Ù * su è aaa τ ti 35. < st δ: ον ὡς TAGITA 3 È, Dr, 
a i È 

δὴ 


n 
I 
oa 
eda 


d "RAZR 
para Ἂς 


RETI 
peli aio. 
CA pra 


di 
were 


= ca 
Sete 
poi 

ti 


Σ 


ΗΝ 


ἘΣ 
τῶν. 


Ἂς είν asa 4 Li ; CA ς È È s Ca 
“e: ATA ο» ἢ ᾿ Ῥὰ gia x IRINA È dra ne È ri 3 
RS Ro Si ΤᾺΝ ἜΣ ΤΑΝΕ πῖον sta Pea x aa] tor, ss a cor Di Ἢ τ 
ἘΝ o : ἜΣ: "RR 3 x e Στ τ ἘΜ mi na E ἢ Ù Rat "ai 
See Gi τ᾿ δ ας 3 So Fo ἘΝ di ὃ 3 a 
CS = È 


te 
i 
εἰ 


x 


St 
i ideeetai 
ii 
REI LT 


È 
esi 
dea 


ἘΣ ἢ 


SPES 
STA 


Ad 
nate ua: 
a SII 


SHE: 


ine 

ae 
ra ὕκοον 

NA SM GIL: 
ME 


ERE 


ix ἣν 
ed Di 
d FRS pa 
ai 
io: A 
ἀπ Ra 
io CGA 


δ DA 
RA A 

ca 
RE 


vario 
Ἀπ α, 


aa 
PE 
IRON EI 


ΡΣ 


ri 
sta 
ca 
È 


Tac 


Pi 


È RIE ; 
et 


E 
riti nia 


dai 


τέρας 


a 


SERIE 
Lana 
air 


FR 


di 


iti ri 
RL 
a 


o 


ea ao 
pi Ma 


τὴν 
So caiano 
ai de. 
ΡΣ 








᾿ς 


(JJ REA 


PORPHYRI] 


QUAESTIONUM HOMERICARUM 


AD 


ILIADEM PERTINENTIUM 


RELIQUIAS 


COLLEGIT DISPOSUIT EDIDIT 


HERMANNUS SCHRADER. 


FASC. 1. 


G&G 


LIPSIAE 
IN AEDIBUS B. G. TEUBNERI. 


MDCCCLXXX. 


LIPSIAE: TYPIS B. α. TEUBNERI. 














PORPHYRII 





| QUAESTIONUM HOMERICARUM — 


(CAD 


ΠΟ ILIADEM PERTINENTIUM 


RELIQUIAS 
COLLEGIT DISPOSUIT EDIDIT 


HERMANNUS SCHRADER. 


| FASC, L 


| LIPSIABO i 
ΠΝ AEDpinvs Bd. revsreni 
Ὁ gra 


ea  __—__ 
NATE bad 








- Nener Verlag v von B a. Tenbner in | Leipzig. 
1880. 


τι ‘Beloch, Julius, der italische Bund unter Roms Hegemonie, | 


Staatsrechtliche. und statistische Forschungen. Mit zwei Karten. 
[VII u. 237 S.] gr. 8. σοι. n οἱ 8.-- 


Berger, Dr. Hugo, die geographischen Fragmente des 
Eratosthenes. Neu gesammelt, geordnet und PRpFOGHien 


[VII α. 393 S] gr. 8. gel. n. A 8.40. 


Grammatici latini ex recensione HENRICI Kerr. | Vol. VIL 


Fasc. IL: Audacis excerpta, Dosithei ars grammatica, Aru- 
- siani Messii exempla elocutionum, Cornelii Frontonis liber de diffe- 


rentiis, Fragmenta grammatica, Index soripionum, [S. 313—676] si 


Lex.-8. geh. n. A 11.20. 


Heiberg, J. L., philologische Studien zu griechischen. ii 


‘Mathematikern. I. IL [S. 355—398.] gr. 8. geh. n. MX 1.20. 


da | Hense, Otto, Studien. zu Sophokles. (VITE u. 322 5. gr. 8. 


668. n. A 8,— 0 


da Jahrbùcher ἔτ classische Philologie. | Herausgegeben "Fon se 
. Dr. ALFRED FLECKEISEN, Professor in Dresden. Elfter Supple- 


«mentband. I. Heft. [398 S.] gr. 8. geh.n MA 8.-- 


- Inhalt: Die Fragmente des L. Coelius. Antipater. Von Wilhelm Sieglin. — — Ueber . 


den gallischen Brand. Von Georg Thouret. --- Die handschriftliche Ueberlieferung des 
Ausonius. Von R. Peiper. — Philologische Stadion zu griechischen Grammatilcern, I. II. 
Von J. L. Heiberg. 


Institutionum et regularum iuris Romani syntagma, ex- 
hibens Gai et Iustiniani institutionum synopsin, Ulpiani librum. 
singularem regularum, Pauli sententiarum libros quinque, tabulas. 


systema institutionum iuris Romani illustrantes, praemissis duo- 


decim tabularum fragmentis. Edidit et brevi annotatione in- 


n: struxit RupoLPHUS GweIst U.I Ὁ. Editio altera aucta emen- 
data. [XXVII u. 390 S.] gr. 8. geh. n. MH 5.20. | 


Li roller, Otto, Bpilegomena zu Horaz.  Ewveiter Theil 


[S.291—592.] gr. 8. geh. n. Ma 8.-- 


᾿ | Nole, Dr. Karl, Professor am herzogl.. Karlegyamazina da È ᾿ Li 
-_—Bernburg, lateinische Phraseologie fiir die oberen Gym 
— nasialklassen, Zweite Auflage.. (RAUL u 184 81. gr 8.  geb. το το 


n «αὶ 1.60. 


τ ουδὲ ΘΙερίοπ der Liebe: Denti von Germani Derfdlager. 2... - 
«Elegante Miniaturauagabe. VIN u. 188. S.j ge). n di 3. 40, i. 


“elegant gebunden n. A 3.20, 


- en RR, die handschriftliche Vebertieforang ὁ dos Auso- i ; oi 


nius. gr. 8. 868. nMi,—- 


sl Proper, Sext., elegiarum. libri mM " Robensut Arne τ τσ 


.. ΠῚ Banmne. dan n 198 51. Lai 8 - n ἍἊ ὅ. +60. 











(cre e 
Pimonte 

\b-\b-2® 

ak 


he 
PRAEFATIO. 





Porphyrii Quaestionum Homericarum ad Iliadem pertinentium re- 
liquias, quae hic complurium annorum labore collectae in lucem prod- 
eunt, forma indole auctoritate quam plurimum inter se discrepare, 
nemo mirabitur, qui qua ad nostra tempora ratione pervenerint cogno- 
verit. Etenim ,scholia Iliadis, quae longe maximam earum partem 
suppeditant, alia tam abundo quaestionum vel quaestiuncularum flu- 
mine eundem versum spectantium manant, ut ipsi quasi gradus, per 
quos quae ille doctiora et uberiora congessit in formam redacta sunt 
breviorem et ieiuniorem, discerni et inter se comparari possint; alio- 
rum tam exigua copia est, ut nullae nisi brevissimae nulliusque paene 
pretii quaestiones adsint. Sed ubi neque meliora neque. pleniora ad- 
sunt, scholia, quae, si exstarent unde excerpta sunt, prorsus negle- 
senda vel abicienda essent, illorum loco habenda sunt neque omitti 
debent. Alterius generis exempla habeto quae ad A 305, Ζ2 129, K 561 
congessimus, e quibus, sì brevissima illa quae textui subiecimus cum 
amplioribus, unde excerpta sunt, comparaveris, recte de altero illo 
breviorum quaestionum genere, quales — quoniam non adsunt, unde 
excerptae sunt — plurimis locis in textum recepimus, iudicabis. 

At de hac re multisque aliis, quae et ad Porphyril studia et opera 
Homerica eorumque fontes et ad scholiorum e Quaestionibus eius 
excerptorum conditionem spectant, in Prolegomenis nostris sive 
Epilegomena dicere males agetur: nunc de rebus nonnullis breviter 
dicendum est, quibus quod in hac editione secuti simus con- 
silium, quaque ratione ea utendum sit appareat. 

Quaestiones igitur Homericae duplici ad nos pervenerunt forma, 
altera ea re ad institutum auctoris propius accedente, quod nulli car- 
minum Homericorum codici accommodata est, altera, cum quaestiones 
ad versus in codicibus continuo scriptos scholioraum instar conforma- 
verit, a genuina operis forma paullo remotiore. Illius generis quae- 
stiones sunt pleraeque, neque eae multae, quae codice Vaticano 305 
continentur, unde primus Tanus Las caris (Rom. 1518), postremus 
Barnesius (Cantabr. 1711) edidit; huius eae, quas, numero. longe 


ampliore, genere et oratione admodum variantes, codices Homeri scho- 
: * 


IV 

liis instructi exhibent. Inter eos codices, quod ad Iliadem attinet, 
locum, scholiorum Porphyrianorum sive antiquitatem sive numerum 
spectas, primum Venetus 453 (B) tenet, quem in Porphyrianis sum- 
mae auctoritatis esse ipse Roemerus, censor eius paullo severior, con- 
cessit (de scholiis cod. Venet. B Iliad. exegeticis, Monac. 1879, p. 114). 

K ceteris Iliadis codicibus nonnulli scholiis e Porphyrio petitis 
ita instructi sunt, ut, etsi copia quaestionam maiorum numeris- - 
que suis plus minus absolutarum, quales ille e. c. ad B 73. 
212. 305. 787 servavit, inferiores sunt, universo scholiorum hue 
pertinentium numero proxime ad eum accedant, auctoritate eorum 
cum eo certent. In iis codicibus primo loco nominandi sunt Lei- 
densis Voss. 64 et Lipsiensis 1275, tum, quos cum Leidensi ad 
verbum fere concinere ex iis quae Dindorfius attulit apparet, Scoria- 
lenses et Harleianus. Qui tantum abest ut ex ipso Veneto tran- 
scripti sint, ut multis rebus, velut inde, quod Porphyrii nomen a 
Veneto semper neglectum Leidensis plurimis scholiis adscriptum ser- 
vavit, efficiatur, ex eodem eos quo illum archetypo fluxisse. Sunt 
praeterea Iliadis codices, qui scholiis suis hinc illinc excerptis Por- 
phyriana haud raro addiderint vel admiscuerint, plerumque in formam 
redacta breviorem, subinde tamen pleniora atque cum iis, quae codi- 
ces quos primo loco nominavi exhibent, congruentia. Ducit hune 
ordinem unicus ille Venetus 454 (A), hac in re una antiquitate 
ceteris praestans, quem proximi sed longo dirempti intervallo libri 
quales Parisini sequuntur, e quibus quae a Cramero (Anecd. Pa- 
ris. vol, II) edita sunt scholia Porphyriana multis locis minoribus 
illis quae vocantur scholiis respondent. Neque alteri sed huic loco 
Townleianus, quantum adhuc innotuit, cum Victoriano et scho- 
liis libri IX ab Horneio (Helmst. 1620) editis accensendus est, quam- 

-quam sibi peculiaria habent cum ceteris minus congruentia. 

Ac tantum quidem hoc quoque loco de ratione, qua Porphyrii 
Quaestiones ad nos propagatae sunt, dictum sit. Quod igitur ad 
consilium quod in iis edendis secuti sumus attinet, quamquam Por- 
phyrium ita egisse, ut carminum Homericorum ordinem non cu- 
raret, vel e schol. K 252 (p. 147, 5 edit. nostr.) apparet, nobis, quo- 
niam quemnam ordinem secutus sit non constat, quaestiones illae 
secundum: textum Homericum edendae erant; nam ne Vaticanarum 
quidem quaestionum, quas προγύμναςμα quoddam maiorum operum 
praefatio iis praemissa esse vult, ea nostra aetate conditio est, ut seor- 
sim editae iis, quae e solis scholiorum codicibus ad nos pervenerunt, 

© praemitti possint: nonnulla enim in hac quoque collectione insunt 
ί(ζητ. XIX—-XXIV), quae a reliquis ita discrepant, ut e codice aliquo 
scholiis instructo transcripta cum reliquis quaestionibus longe illis 
melioris notae eoaluisse appareat. Quae cum ita sint, optimum esse 


V 


visum est non solum diligenter exquirere, ad quemnam poétae locum 
singulae quaestiones et in Vaticano et in scholiorum codicibus tra- 
ditae pertineant, sed etiam observationes hic illic dispersas, quae 
aperte inter se cohaereant, colligere, spretis nonnumquam vel neglectis 
iis, quibus in codicibus adscriptae sunt, locis, quos saepissime (velut 
B 787, A 457, A 269 cum A 447) casui deberi apparet. Has autem 
quaestiones, quae ita comparatae sunt, ut plurimas et varias res inter 
se coniunctas ita contineant, ut ad certum quendam locum, e quo ex- 
plicando ortae sint, referri nequeant, in fine operis edendas curavi- 
mus, itaque ibi cum alias, tum magnam partem Vaticanarum reperies. 
Esse in iis, de quibus aliter iudicari possit, non negaverim; sed non 
multum referre existimo; semper enim curavi, ut, ubicunque scholium 
aliquod loco, quem in codicibus nostris tenet, motum est, quo loco 
nunc editum sit indicaretur. 

Idem diu consideravi, praestaretne omnium quaestionum Porphy- 
rianarum duas vel tres classes constituere, ita ut breviores ieiuniores 


recentiores ab amplioribus doctioribus vetustioribus seiungerem; sed 


cum fines earum classium certis rationibus constitui non possint, hoc 
consilio abiecto, alterum scholiorum ordinem esse volui eorum, quae 
cum amplioribus comparata nihil contineant, quod non aut in 1illis 
quoque legatur aut nulio modo ad ipsum Porphyrium referri possit, 
itaque ex iis ipsis melioribus quae nobis servata sunt scholtis excerpta 
esse videantur. Ut ἢ. 1. unum afferam, scholium quod ad | init. codd. 
A et Leid. exhibent (p. 128, 1--- 6), quod comparatum cum schol. *B, 
quod ibi antecedit, alteri cuidam ordini adscribendum esse videri 
potest, propter λύειν illam, quam *B omisit: ὅτι ἣ Θρᾳκῶν γῆ ἐπὶ 
πολὺ διήκει κτλ., quae cur a Porphyrio abiudicetur causa non adest, 
inter scholia primi ordinis recepi; schol. H 336 contra secundo or- 
dini assignavi (ad Z 252, p. 99, 8), quoniam quae praeter verba 
scholii, unde excerptum esse statui, habet, non ad ipsam quaestionem 
pertinent, sed aliunde illata. cum ea coaluisse videntur. [15 igitur 
scholiis infra textum collocatis, quo facilius ab aliis, quae comparandi 
vel explicandi causa ibi afferuntur, discernantur, | signum apposui- 
mus, quo etiam in Eustathianis similibusque afferendis usi sumus. 
Quo signo non id significari, scholium infra textum positum ex eo 
ipso codice, qui scholium quod in textum recepi praebuit, excerptum 
esse vix est quod moneam. Satis antiquis enim iam temporibus e 
Porphyrii quaestionibus scholia excerpta sunt breviora et brevissima 
(de qua re vid. Prolegg.), quo factum est, ut e codicibus nostris haud 
raro vetustior quaestionis formam recentiorem et peiorem exhibeat, 
recentior vetustiorem et meliorem servaverit. 

In scholiis utriusque classis constituendis plerumque 
Venetum B ut fontem eorum primarium secutus sum, etsi non desunt 





VI 


loci, ubi alii codices, vel recentiores, meliora suppeditabant, Cetero- 
rum codicum verba discrepantia vel in ipsis scholiis uncinis inclusa 
vel infra textum adiecta sunt. Unae quaestiorres Vaticanae locis non- 
nullis a scholiorum codicibus adeo discrepant, ut duabus in textu co- 
lumnis e regione positis utramque recensionem edere maluerim. Ad 
scholia Parisina eorumque similia, praesertim cum non tam accu- 
rate edita esse videantur, ut in singulis rebus fides constet, relegare 
legentes quam iis quoque comparandis annotationi criticae molem 
fructu carentem afferre malui. 

In lectionibus, quas scholia Victoriana et Horneiana praebe- 
bant, afferendis parcissimus fui, neque eam unam ob causam, quod 
scholia illa praeter ea, de quibus Roemerus egit, non ea qua par 
est diligentia edita sunt. Accedit enim, quod et haec scholia et quae 
fons eorum esse videntur Townleiana in scholiis e Porphyrio peti- 
tis, quorum non magnum esse numerum Dindorfius (schol. Il. III, 
p. X) testis est, a ceteris codicibus quam plurimum saepe discrepant, 
ita ut ex altera recensione, quae vereor ut additamentis aliunde peti- 
tis vacet, profecta esse videantur. Operae pretium est e. c. cum 
quaestione ad M 200 e codicibus Venetis A et B et Leid. edita scho- 
‘ lium a Bekkero e Victor. ad M 209 editum conferre, quod de eadem 
re ratione prorsus alia agere nemo non videt, vel quod ad H 336 ex- 
stat (v. ad p. 99, 8) scholium Vict. cum schol. B (id. Lips.) comparare: 
hoc propius quam illud ad ipsam quaestionem ad Z 252 relatam, 
unde excerpta sunt, accedere videbis. Neque neglegendum est, multo 
magis quam scholia B et Lips., quae ad A 300 edidimus; inter se 
discrepent, schol. Townl., quod Dindorfius (schol. Il. IV, p. 409) at- 
tulit, ab utroque differre, aut quaestionum, quae ad | 186. 203. 453 
legantur, in scholiis Horneianis formam aliam esse atque in ceteris 
quibus contineantur codicibus. Cum igitur eorum codicum recensio- 
nem, quibus longe plurimae quaestiones eaeque pleniores debeantur 
— Venetum dico, Leidensem, Lipsiensem —, in paucis quoque iis scho- 
liis, quorum altera recensio adsit, neglectis illis rebus, quae in hac ad- 
, dantur, plerumque sequendam esse appareat, negari tamen non pot- 
est, esse paucos locos, ubi Townleianus eiusque familia habeant, quae 
summa cum veri specie ad ipsum Porphyrium referenda in reliquis 
codicibus intercidisse videantur (e. c. quae ad A 515 e Vict. inserui- 
mus). lis igitur scholiis aut in textum receptis aut infra textum ad- 
ditis, cetera, quae meliora praebere non videbantur, plerumque ita 
attuli, ut legentes ad ea relegarem. Quibus, si de codicum Town- 
leiani et Victoriani scholiis melius constabit, addenda fore nonnulla 
me non fugit; nunc quidem addo, quae ad A 1. 117. 211 ediderimus 
Townleianum quoque habere (v. Dind. III, p. 7, 27 not.; Noehden, 
de Porph. schol. in Hom., p. 19, 10). 


VII‘ 


Quam ob rem, quoniam, exceptis locis paucissimis, codicum Vati- 
cani, utriusque Veneti, Leidensis, Lipsiensis auctoritate editio nostra 
nititur, quorum de stirpe et conditione quae, olim in praefatione 
scholiorum Porphyrianorum ad Iliad. Γ᾽ editorum (progr. Ioannei Ham- 
burgensis, 1872) exposita, supra (p. III. IV) breviter adumbravimus in 
Prolegomenis pluribus illustrabuntur et comprobabuntur, ἢ. 1. ea di- 
cenda sunt, e quibus appareat, quaenam fides lectionibus ex 
iis codicibus allatis haberi possit quaque ratione signa 
quaedam, quibus in iis usi sumus, intellegenda sint. 

Vaticanus igitur (V sive Vat.) num. 305*), bombycinus, saec. 
XIII exeunte vel XIV ineunte scriptus, quem Hugonis Hinckii comitas 
quattuordecim ante annis in usum meum contulit, inde a fol. 171 us- 
que ad fol. 184 Ttop@upiov φιλοςόφου ‘Ounpixòv ζητημάτων βιβλίον α΄ 
continet; primo eorum folio ab eadem quae textum scripsit manu ad- 
scripti sunt versus τῇ τῶν λόγων cou κογχύλ πορφύριε βάπτεις TÀ 
χείλη καὶ croMZerc τὰς φρένας. In inferiore foliorum margine pluri- 
ma madore deleta; alia, ac maxime quidem in superiore parte, erosa 
sunt. Quae ita evanuerant manus posterior (Υ) plerumque margini 
adseripsit, nonnumquam textui addidit. Manus prior, ubi alteri op- 
ponitur, V' dicitur; quae ab ea scripta eo quo dixi modo intercide- 
runt aut punctis significavi aut uncinis quadratis inclusi. 

Venetus Marcianus 453 (B), Iliadem. continens, membra- 
naceus saec. XI, e Dindorfii editione notus est. Quae cum plurimis 
locis ab ea collatione codicis, quae plus decem ante annis interce- 
dente Ottone Tahnio ab amicis nonnullis in usum meum confecta est, 
multum discreparet atque ita ut utri fides habenda esset nescirem, 
ipse aestate anni praeteriti Venetias petivi, ubi scholia quaecunque 
cum Porphyrii quaestionibus aliqua ratione cohaerent denuo contuli. 
Quae nova codicis collatio quam necessaria fuerit, et e singulis edi- 
tionis nostrae paginis et e recensione editionis Dindorfianae, quam 
Leutschii Indici philologico 1878 (prodiit 1879), p. 607 sqq., inserul], 
ipparebit. Demonstravi ibi Hillerum secutus (Fleckeis. Annal. XCVII, 
p. 801 sqq.), in scholiis scribendis, praeter pauca quaedam recentissi- 
mae memoriae, duas manus fuisse occupatas, priorem (quam hic B 
dico), quae textum poétae exaravit, scholia in margine codicis ita 
scripsisse, ut inter ea et oram folli vacuum spatium satis amplum 
maneret; ibi (haud raro etiam inter scholia manus prioris) alteram 
deinde manum (*B) litteris exilioribus scholia addidisse, quae illis 
— multo uberiora prope omnia e Porphyrio et Heraclito petita sunt; 
— eundem denique, qui haec scholia scripserit, aliquo tempore inter- 





#) Ab Herchero, qui cum edit. principe contulit (v. Herm. V, p. 291) Vatic.. 
306 dicitur, quod errori deberi videtur (v. Cobet ap. Mehler., Heracl, alleg., 
p. V). | | 





* VII 

iecto iterum nonnulla addidisse, quae signis rubro scriptis ad carmi- 
nis textum retulerit (haec quidem scholia **B). — Lemmatis quoniam 
scholia codicis carent, textus Homerici verba, quae litterae vel 
signa scholiis praemissa spectant, in margine editionis commemoravi. 

Leidensem Vossianum 64 (L), olim Peirescianum, charta- 
ceum 8860. XV, descriptum olim a Valckenaerio (opuse. II, p. 95 sqq.), 
ipse Hamburgi, quo viri amplissimi, qui bibliothecae Leidensi prae- 
sunt, summa comitate bis transmiserunt, contuli. Foliis 498 Iliadem 
usque ad £ 17 continet; idem qui textum scripsit non solum inter 
lineas verborum explicationes, ac plurimas quidem initio carminis, 
rubro scriptas adiecit, quae iis fere respondent quae in scholiis mino- 
ribus quae vocantur exstant, sed etiam et margini et supra textum 
et infra scholia appinxit, quorum nonnulla leviora et ex Eustathio 
et e Senachirimo petita sunt; alia contra, quae e Porphyrio pendent, 
summi pretii sunt, ita ut appareat, ea, quamvis aetate satis recenti 
scripta sint, librum reddere optimae notae. Neque enim eo tantum 
nomine praestant, quod plurimis locis Porphyrii nomen in aliis codi- 
cibus omissum servaverunt, sed etiam saepe lectiones habent iis quas 
cod. B praebet anteponendas, quae quin e simillimo atque illae fonte ᾿ 
petitae sint neque coniecturae debeantur dubitari nequit. 

_  Lipsiensis quoque codex Iliadis, ‘bibliothecae Academicae N. 
1279, chartaceus, ineunte saec. XIV scriptus (Lp), a me in urbe pa- 
tria, quo summi viri bibliothecae illi praefecti benevolentia bis transmisit, 
conferri pòtuit. Apographo enim codicis, quod urbis nostrae biblio- 
theca publica servat, quo usus scholia codicis Bekkerus edidit, cum 
editione Bachmanniana (Lips. 1835) collato, cum plurima discrepare 
viderem, ipsum codicem adeundum esse intellexi, quo consulto appa- 
ruit, neque apographo neque editioni illi multam fidem habendam 
esse. Plura ἢ. 1. de ipso codice et de variis quae in eo scribendo 
occupatae fuerunt manus afferre, quoniam Hoffmannus in editione 
Iliad. libr. XXI et XXII (Clausth. 1864), p. 46 sqg., accuratissime 
de 118 rebus egit, supervacaneum est; scholia inde a libro XVII, unde 
altera manus incipit, longe pauciora, in quibus Porphyriana paucis- 
sima esse, editionem Bachmanni vel obiter inspicientibus apparebit. 

Cum Venetiis essem, non neglegendum esse existimavi, ut e co- 
dicis Marciani 454 (A) scholiis Porphyrianis quot possem — plura 
tempus mihi concessum non sinebat — denuo conferrem. Quae ipse 
inspexi et contuli ab iis quae ex editione Dindorfiana petivi ita dis- 
crevi, ut illis in quo codicis folio scripta sint addiderim. 

De aliis codicibus, quorum nonnunquam scholia allata vel com- 
parata sunt, non habeo quod addam, nisi Etonensem codicem (Et) 
‘ Iliadis libros quattuor cum exigua parte quinti continentem, quem Lei- 

densis esse simillimum apparebit, e Noehdeni dissertatione (de Por- 


IX 


phyrii scholiis in Homerum, Gotting. 1797), ubi magna diligentia 
cum scholiis Villoisonianis collatus esse videtur, Mosquensem, ὃ. 
Synodi LXXV (ad librum XXIV, ubi Leid, deficit) e Syntipae fa- 
bularum editione Matthaeiana (Lips. 1781) afferri, ex iis autem, quae 
Dindorfius in Philologi vol. XVIII, p. 341 sqq., e variis codicibus 
(Scorialensibus maxime duobus, ut e verbis eius, schol. Il. III, p. XI, 
concludas) congesserit, ea in usum vocari, quae iis quae aliunde con- 
stent novi aliquid addere possint. 

In lectionum discrepantia afferenda rasuris lacunis correctionibus 
notandis plus diligentiae impendi quam minutiis quibusdam ortho- 
graphicis, velut in scholiis *B et **B iota subscriptum quod vocatur 
semper fere abesse, μὴ dè in eodem codice saepissime scribi, non μηδὲ, 
ibidem legi διατὶ, ἀγνοοῦει τινὲς, ὁ ποιητὴς φηςὶ, τὸ μὲν et τὸ dè 
radendo et corrigendo in τὸ μὲν et to dè (accentu supra e bis posito) 
mutata esse, cet. De codicis A scholiis quae inspexi longe plura id 
genus afferre poteram, labore quam fructu maiore. 

Multis in quaestionibus sine dubio corrupte traditis me in ea re 
acquievisse, ut textum secundum optimos codices constituerem neque 
emendare conarer, nemo scholiorum legendorum peritus mirabitur, 
neque vituperabit, quod e coniecturis doctorum hominum, in quibus 
non ultimo loco Karnìmerus nominandus est (Porph. schol. Home- 
rica emendatiora, diss. Regimonti Pr. MDCCCLXIII), ne plus iusto 
annotationis moles cresceret, eas tantum attuli, quae certae haberi 
possent neque verbis eiciendis transponendisve modum egressae veri 
specie carerent. 

At non deerunt fortasse qui mirentur, quam ob causam quae- 
stiunculae, quales ad A 312, B 626, Γ 122, A 138, E 269 multisque 
aliis locis edidimus, neque codicis cuiusquam neque aliarum rerum 
testimonio suffragante, ad Porphyrium potissimum retulerimus. 
Quibus hoc quoque loco — nam plura Prolegomena praebebunt — 
paucis esse respondendum sentio. 

Ac primum quidem e magno numero eorum qui ζητήματα Ὅμη- 
ρικὰ et λύςεις scripserunt a Lehrsio, Ar. p. 221 sqq., congesto etsi 
multi in scholiis commemorantur, nemo in Homeri codicibus aut 
apud Eustathium ita affertur, ut ullum scholium e copiis eius petitum 
esse videri possit, praeter unum Porphyrium.*) Korum autem, 





*) Neque Pium grammaticum excipio, cuius Aristarcho obloquendi ratio 
cum lyticorum instituto quodammodo cohaeret (adde quod ad ® 147. 293 diffi- 
cultates afferuntur ab ipso ἐνετατικῶν more motae). Et huius enim memoria 
quaeque ad eum Hillerus (Phil. XXVIII, p. 98 sqq.) retulit e Porphyrii libro 
ad nos pervenisse videntur, Quam ad rem praeter alia, quae hic omitto, illud 
non nullius momenti est, in schol. Z 234 (p. 98) sine ullo dubio Porphyriano 
Pium auctorem afferri (Πίος quod ibi est TTîoc esse debebat), et ap. Serv. Verg. 
Aen. V, 735 (v. Hiller, p. 90) pro Pii nomine cod. Lips. habere Porfirium. 





X 


si qui post hunc eidem litterarum generi vacaverunt — Syriani 
magistri λύςεις τῶν ὋὉμηρικῶν προβλημάτων Proclus commemorat (ad 
Plat. Remp. p. 375. 386 ed. Basil.) —, tantum abest ut codices 
nostri aliquod scholium nominatim afferant, ut ne memoria quidem 
eorum in illis aut apud Eustathium exstet. Obiciat quis, Porphyrii 
nomen scholiis nonnullis aperte falsum adscriptum esse: Θ 3 et TT 459 
in cod. Leidensi Porphyrio tribui, cum Heraclitea esse constet. Non 
nego, sed vel inde facillime explicari posse contendo, quod Porphy- 
riana et Heraclitea satis antiquis temporibus in unum corpus coalue- 
runt, cuius rei illud quoque testimonium est, quod in cod. Vaticano 
post librum Porphyrianum sine novo titulo fragmentum libri Hera- 
clitei sequitur (v. Heraclit. ed. Mehler, p. V). Idem concedo esse 
locos, ubi propter externam quandam verborum speciem ad usitatam 
quaestionum formam accedentem Porphyrius scholio alicui auctor e 
coniectura adscriptus esse, vel esse ubi de altero illo- Porphyrio 
Dionysii Thracis interprete cogitandum esse videri possit, ut A 104 
et E 533, de quibus ambigi posse nun recte in hanc editionem re- 
cepta sint non nego. Haec igitur ut largiar, vis tamen argumenti 
supra allati, ceteros ζητημάτων et Micewv auctores, qui vel ante vel 
post Porphyrium exstiterint, in scholiis nostris nusquam ita afferri, 
ut ipsae quas habeamus quaestiones ex iis fluxîsse videantur, non in- 
fringitur. | 

Itaque cum in iis scholiis vel brevissimis, quae e quaestionibus. 
plenioribus fideque dignioribus excerpta sunt, quam diligenter ple- 
rumque quaestionis forma servata sit nemo non videat, sequitur, 
ubi meliora illa non adsint, de quaestiunculis brevioribus et brevis- 
simis, quae quidem in iisdem codicibus, qui aliis melioris generis 
quaestionibus carere non soleant, legantur, ita iudicandum esse, ut, 
nisi causae adsint propter quas aliter statui debeat, ex amplioribus 
aliis ipsum Porphyrium melius referentibus, quae interciderint, flu- 
xisse existimentur. Haud raro ex universa earum indole vel ex aliis 
rebus accedentibus iudicium confirmatur; quae si non adsunt, quam- 
vis via qua processerimus recta sit, in singulis errari posse negari 
nequit. Esse enim in brevibus illis quaestionibus quae non tenues 
reliquiae copiosae doctrinae haberi possint, sed e contrario transcri- 
bentium ingenii lusibus debeantur, qui aut novas ipsi quaestiones 
finxerint aut scholia alius generis in quaestionum formam transforma- 
verint, constat. Huius generis exemplum habeto schol. A 544 (ubi 
v. quae annotavimus) vel N 686 (v. Herm. XIV, p. 248), vel | 503, 
ubi quod cod. Leid. exhibet Zitnua*) ex Heracliti cap. 37 excerptum 





*) L f, 1972: ἀπορία" πῶς dv τοῦτο cuupéper τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει, πε- 
πεῖεθαι, ὅτι τοῦ Διὸς τέκνα ἐςτὶ ταῦτα ἀνάπηρα (ἀνάπειρα cod.) καὶ ἐλεεινά; 
λύεται δ᾽ ἀπὸ τῆς λέξεως: οὐ γὰρ ταύτας φαεὶ λέγειν, ἀλλ᾽ εἰς τὸ δέον καὶ xXAw- 


XI 


est, vel K 315, ubi verba quae in cod. A et in schol. minor. leguntur 
(διὰ τί κήρυκος πλουείου εἴρηκε τὸν Adiwva;) a cod. Leidensi absunt. 
Alterius generis esse videri potest schol. A 50, at habet cur, forma 
admodum mutata, e Porphyrio fluxisse videatur; videntur esse scholia 
nonnulla, quae uni — quantum constat — Victoriano debentur, velut 
A 709. 770; M 101. Apparet enim, codicem, quo parcior sit in 
quaestionibus Porphyrianis afferendis quoque maiore in ea re utatur 
licentia, eo minore esse auctoritate in iis quas a reliquarum ratione 
discrepantes solus habeat; quam ipsam ob rem nonnullas et huius 
codicis et scholiorum minorum quaestiunculas tacite omisi. Fleri igi- 
tur posse, ut etiam in codicum Venetorum Leidensis Lipsiensis quae- 
stionibus nonnullae non e Porphyrianis excerptae sed ab iis qui scholia 
transcripserint fictae lateant neque certo cognosci possint, nemo pru- 
dens negabit. 

His quidem, dum Prolegomena in lucem prodierint, iis, qui hac 
editione utentur, consultum esse spero.*) Restat igitur ut iis, qui- 
cunque studia mea Porphyriana vel consilio suo vel opera adiuverunt, 
hoc quoque loco gratias agam plenissimas. 


Scribebam Hamburgi Mense Maio MDCCCLXXX. 





pov, ὅτι χλωροὺς γὰρ ποιεῖ" καὶ χωλούς, οἷόν τι ἱκέτας παρεχομένας βραδεῖς, ἢ 
ὅτι τοὺς ἀπεχθομένους τὰ κακὰ διατίθηειν. 

*) Etsi pauca quaedam de rebus quibusdam omissis vel neglectis addenda 
absoluto operi subiungere praestat, hoc tamen loco non omittendum esse ex- 
istimo, ad p. 32, 8 pro p. 32, 28 sqq. legendum esse p. 31, 28 566. vel ad p. 
111, 6 sqq. punctum in ultima paginae lin. positum delendum esse, ita ut scho- 
lium quod in p. 112 inter schol. excerpta primum legatur cum verbis anteceden- 
tibus cohaereat. — Neque inutile erit h. 1. monere, ad p. 138, 19 sqq. Stephanum 
Byzantium v. Διόςπολις eandem rem ex eodem quem codd. nostri nominant. 
Catone, vel secundum alios Batone, afferentem conferendum fuisse. 








Tabula siglorum, quibus in hac editione utimur. 
(Agitur de iis in Praefatione.) 


A = cod, Venet. Marcianus 454. 
B = cod. Venet. Marciani 453 manus prior. 
*B = eiusd. cod. altera manus. 
**B — eiusdem alterius manus scholia rubris signis appositis ad 
textum relata. 
Et = cod. Etonensis (v. p. VIII). 
Horn. = seholia vetusta in IX libr. Iliados Homeri ed. Horneius, 
Helmaestad, 1620. | 
= cod. Leidensis Vossianus 64. 
Lp = cod. bibl, acad. Lipsiensis 1275. 
V 5. V! = cod. Vaticani 305 manus prior. 
V? = eiusd. cod. altera manus, 
II significat, scholio, cui adieci, praemissum esse TToppupiou vel sim. 
| significat, scholium, cui praemissum est, e scholio in textu col- 
locato excerptum esse (v. p. V). 





A 


1. Ζητεῖται διὰ τί ἀπὸ τῶν τελευταίων ἤρξατο καὶ μὴ ἀπὸ τῶν Β ἢ 1°. 


πρώτων ὁ ποιητής. καί φαμεν ὧς «ποράδην οἱ πρὶν ἐγίνοντο πόλεμοι Lp f. δ2» 
καὶ οὐδὲ περὶ πόλεων uerictwv: οἱ γὰρ Τρῶες ᾿Αχιλλέως παρόντος (ν. 86). 
Cf. Cramer, 


οὐδέποτε ἐξήεεαν τῶν πυλῶν, καὶ cxedòv ἄπρακτοι τὴν ἐνναετίαν ἐτέ- An. Ox. IV 
Necav τὰς ὁμορούεας πολίχνας οἱ Ἕλληνες διαςτρέφοντες᾽ περὶ ὧν p. 408, 1° 
ἀναγκαῖον αὐτῷ γράφειν οὐκ ἦν μὴ mopovene ὕλης τῷ λόγῳ. λέγουει 
δὲ καὶ ἀρετὴν εἶναι ποιητικὴν τὸ τῶν τελευταίων ἐπιλαμβάνεςθαι καὶ 
περὶ τῶν λοιπῶν ἀνέκαθεν διηγεῖςθαι. 

ἔτι ζητεῖται διὰ τί ἀπὸ δυςφήμου ὀνόματος τῆς μήνιδος ἄρχεται. 
ἐπιλύουει δὲ αὐτὸ οἱ περὶ Ζηνόδοτον οὕτως, ὅτι πρέπον ἐςτὶ τῇ 
ποιήςει τὸ προοίμιον, τὸν νοῦν τῶν ἀκροατῶν διετεῖρον καὶ Tpoc- 
eyectépouc ποιοῦν, εἰ μέλλει πολέμους καὶ θανάτους διηγεῖεθαι ἡρώων. 

πάλιν ζητεῖται, διὰ τί ᾿Αχιλλέως ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖετον ἀριετεύοντος 
οὐκ Αχίλλειαν ὧς Ὀδύςςειαν ἐπέγραψε τὸ εωμάτιον. φαμὲν δ᾽ ὅτι 
ἐκεῖ μέν, ἅτε μόνως ἐφ᾽ ἑνὸς ἥρωος τοῦ λότγου πλακέντος, καλῶς καὶ 
τοὔνομα τέθειται, ἐνταῦθα δέ, εἰ καὶ μᾶλλον τῶν ἄλλων ᾿Αχιλλεὺς 











| 1 Schol. Β numeratur decimum et tertium, qui numerus (rw) textui non ad- 
scriptus est (ιβ΄ ad ’Atpeiòn v. 24, ιδ΄ ad ἀλλὰ κακῶς v. 25) Lp inc.: ζητεῖται 
Smicdev διὰ τί κτλ., quibus verbis indicatur scholium ad initium carminis per- 
tinere 4 ἐξήιεςαν (post n rasura) Β πυλῶν, υ e corr., Lp cyeduv Lp 5 τὰς 
δὲ du. π. Lp 7 δὲ evan. B 12 μέλλοι codd. post ἡρώων sign. scholii finiti 
(: —) B, id. verbo πάλιν novam lineam incipit 13 wc om. Lp 14 ἔγραψε Lp 





1-8 +A 411 (,,Schol. manus recentioris in marg. exteriore intra orna- 
mentum circumpictum* Dind.): διὰ τί εὐϑὺς ἀπὸ τῶν τελευταίων τοῦ πολέμου 
ἤρξατο φἤρξαντο cod., Ludwich, Mus. Rh. XXXII p. 19); καί φαμεν ὅτι ἅπας 
μὲν ὃ χρόνος ὁ πρὸ τοῦ δεκάτου ἔτους (δεκαετοῦς cod., Ludw. p. 17) οὐκ ἔσχεν 
οὕτω συνεχεῖς τὰς μάχας, διὰ τὸ καὶ τοὺς Τρῶας αὐτοὺς φόβῳ τοῦ ᾿Αχιλλέως | 
ἐντὸς κατακεκλεῖσθαι τοῦ τείχους" τὸ δὲ δέκατον πλείονας ἔσχε τὰς πράξεις καὶ 
τοὺς πολέμους ἰσοπάλους <Dind. e codd., A ἰσοπάλουν, τοῦ ᾿Αχιλλέως ὀργιξο- 
μένου. ὁ δὲ ποιητὴς οἰκονομικῶς καὶ ἐν <Ludw. p. IT) τούτῳ ἤρξατο μὲν ἀπὸ 
τῶν τελευταίων, διὰ δὲ τῶν σποράδην αὐτῷ λεχϑέντων περιέλαβε καὶ τὰ πρὸ 
τούτου πραχϑέντα. Cf. Plut. V. Hom. c. 162. Eust. A, p. 7, 9. 

6—8 cf. Porph. M 127: .... καὶ γὰρ οὗτος εἷς τρόπος ἑρμηνείας; ἐκ τῶν 
ὕστερον ἀρξάμενον ἀναδραμεῖν εἰς τὰ πρῶτα καὶ πάλιν συνάψαι ταῦτα τοῖς 
ὑστέροις xti., in quibus ad 4 1 recurritur. i 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 


1 











ΝΣ ΤΑ 


npictevev, ἀλλά γε καὶ οἱ λοιποὶ ἀριςτεύοντες φαίνονται. οὐ γὰρ μό- 
νον τοῦτον οἷος ἦν δηλῶςαι βούλεται ἀλλὰ cxedov ἅπαντας, ὅπου Ye 
καὶ ἐξιςοῖ τινας αὐτῷ. ἐκ τινὸς οὖν ὀνομάςαι μὴ ἔχων αὐτό, ἀπὸ τῆς 
πόλεως ὀνομάζει καὶ τὸ αὐτοῦ καλῶς ὑποφαίνει ὄνομα. 
A ἢ, 122 9.1, ζητοῦςι διὰ τί ἀπὸ τῆς μήνιδος ἤρξατο, οὕτως δυςεφήμου ὀνόματος. 
μῆνιν ἄειδε. did δύο ταῦτα΄ πρῶτον μὲν ἵν᾽ ἐκ τοῦ πάθους ἀποκαθαριεύςῃ τὸ τοι- 
Lp f. 52% Ν᾿ 1. οῦτο μόριον τῆς ψυχῆς καὶ προςεκτικωτέρους τοὺς ἀκροατὰς ἐπὶ τοῦ 
σε. mer, μεγέθους ποιήςῃ καὶ προςεθίςῃ φέρειν γενναίως ἣμᾶς τὰ πάθη μέλλων 
An. Ox. IV, πολέμους ἀπαγγέλλειν. δεύτερον ἵνα τὰ ἐγκώμια τῶν Ἑλλήνων πι- 
p. 403, 1. θανώτερα ποιήςῃ. ἐπεὶ δὲ ἔμελλε νικῶντας ἀποφαίνειν τοὺς “Ἕλληνας, 
εἰκότως οὐ κατατρέχει, ἀξισπιςτότερον ἐκ τοῦ μὴ πάντα χαρίζεςθαι τῷ 
ἐκείνων ἐπαίνῳ. 
“ὦ, v. ζητ. Vat. 17 (= schol. *B A 105) in fine operis. 


*R f. 14 ad ὅ. τὸ πολλὰς δ᾽ ip@iuouc ψυχὰς “Aidi προΐαψεν ἐναντίον 


προΐαψεν, Π. φαίνεται τῷ μοῖραν δ᾽ οὔτινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀν- 
> 2 


δρῶν (Z 488), ἔτι δὲ καὶ .... [τῷ] ψυχὴ δ᾽ ἠύτ᾽ ὄνειρος ἀπο- 


πταμένη πεπότηται (A 222), εἰς “Αιἰδου δὲ κατῆλθεν εἰ γὰρ προ-. 


ἴαψεν ἐςτὶ προδιέφθειρεν, οὔτε ἣ μοῖρα [κυρία τοῦ ἀποθανεῖν] οὔτε 
N ψυχὴ μένει, [ἀπόλλυται] γὰρ [εἰ διαφθείρεται]. λύεται δὲ κατ᾽ αὐτὴν 
τὴν λέξιν. τὸ προΐαψεν ἀποδιδόαςί τινες ἀντὶ [τοῦ ἔπεμψε] πρὸ 
ἄλλων ......... τῷ ἅμματι καὶ τῷ .ITTw ... τὸ γὰρ ᾿Αἴδι προ- 

ἴαψεν ...... | 
B f. 1° ad ἐναντίον τῷ μοῖραν δ᾽ οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι 
προΐαψεν. ἀνδρῶν. ἀλλ᾽ οὐ ταὐτὸν ἐκείνῳ τοῦτο. νῦν Yàp δοκεῖ λέγειν, ὡς 
Lp 1,524 0.1. οὐ διὰ τὴν Μοῖραν ἀλλὰ τὴν μῆνιν ᾿Αχιλλέως ἀπώλοντο. ῥητέον οὖν 
προΐαψεν. ὅτι μοῖραν ἐνταῦθα ἀκουςτέον τὴν πρὸ τῆς ὡριςμένης τελευτήν ᾿ πρε- 
πώδης γὰρ ἀνθρώποις θάνατος ὁ ἐν γήρᾳ γινόμενος: γΤῆρας γάρ φηει 
καὶ θάνατος τά τ᾽ ἐπ’ ἀνθρώποιςει πέλονται (ν ὅ9). προ- 





1 ἠρίετευςεν Lp 3 τινὰς αὐτῶν Lp μὴ ἔχων αὐτῶν B ὅ μήνιδ.. 

. gato Lp 6 ἀποκαταρρεύζῃ À 8 Tpoedicn γενναίως φερ. nu. Lp 
9 πολλέμους Α δεύτερον δὲ ἵνα Lp 11 τῷ ἐκείνων ἐπαίνων Lp 15 φημὶ 
πεφυγμένον praeter φ prioris et πὶ alterius vocis detrita 16 post καὶ in extremo 
margine 6 fere litterae detritae ἠΐύ..... ρος cod. 17 πεποτήαται cod., corr. 
Dind, 17—19 Verba miserrime detrita ut plurima discerni nequeant ita sup- 
plevi, ut sensui aliquatenus satisfieret 20, 21 inter ἀντὶ et τῷ 25 fere litterae 
evanuerunt; in medio fere spatio πρὸ ἄλλων discernere mihi visus sum 32) post 
προΐαψεν breviores lineae sequuntur litterarum quae ita detritae sunt, ut pau- 
cissima tantum enucleare potuerim: o Tepa μὲν (9) | λογίςαεθαι | ἐβαλ ... ὅτι 
δὲ | eBareto τινεςῦ | 5 lineae prorsus desperandae | ἀποτροπ | πάθος ὥςτε | νῆες 
ες γὰρ | mavteXec | λέγε. Tum quae olim sequebantur interciderunt marginis 
parte avulsa 23 τῶν pro τῷ Lp 26 iuter τὴν et τελευτήν in Lp 16 fere 
litterae evanuerunt 27. 28 verba γῆρας — θάνατος in Lp discerni nequeunt 





93 Haud scio an scholium ἢ. 1, editum partem olim effecerit quaestionis longe 
uberioris in codicibus nostris versui Z 488 adscriptae. 


A0 


20 


26, 


10 


15 


20 


30 


A 3 


ἴαψεν οὖν ἔβλαψεν πρὸ καιροῦ παραπέμψαςα “Ad, τουτέςτι πρὸ τοῦ 
πρέποντος ἀνθρώποις θανάτου. ἢ περιττεύει ἣ πρό, ὡς τὸ νῆάς τε 
προπάεας (Β 493). 

4. v. Herm. XIV, p. 231. 

13. v. = 200. 

18. ἀπρεπὲς τὸ τὸν ἱερέα τοῖς μὲν οἰκείοις καταρᾶςθαι τοῖς δὲ *B f. δὰ 
ἐχθροῖς εὔχεεθαι τὰ βέλτιετα vacuum spatium 5 fere litt. capax). ἣ μὲν. 
δὲ λύεις ἐκ τοῦ καιροῦ" τὸν γὰρ ἐν τοῖς πολεμίοις γενόμενον καὶ ὑπὲρ 
τῆς θυγατρὸς κινδυνεύοντα πῶς οὐκ εἰκὸς τοιούτοις λόγοις χρῆςθαι 
πρὸς τὸ εὐμφέρον αὐτῷ; 

διὰ τί ὁ Χρύεης κατὰ τῶν οἰκειών ηὔχετο; λέγομεν ὅτι πρῶτον Α f. 13 c. L 
μὲν ἔδει κολακεύειν τὸν τύραννον καὶ ταῦτα λέγειν ἅπερ ἐπεθύμει εὖ δ᾽ οἴκαδ᾽ 
δρᾶςαι, δεύτερον δὲ ὅτι διὰ τοὺς Τρῶας ἀπολωλέκει τὴν θυγατέρα, ἱκέεθαι. 
ὅθεν εὐλόγως κέχρηται ταῖς ἀραῖς κατ᾽ αὐτῶν. 

81. ἀπρεπὲς τὸ τὸν βαειλέα περὶ τῆς αἰχμαλώτου λέγειν, καὶ ταῦτα *B f. 22 ad 
ἔχοντα γυναῖκα καὶ παῖδας ἐξ αὐτῆς. λύεται δὲ καθ᾽ οὖς μὲν ἐκ τῆς τὴν δ᾽ ἐγώ. 
λέξεως: τὸ γὰρ ἐμὸν λέχος ἀντιόωςεαν οὐ πάντως δηλοῖ τὴν CUY- 
κοιμωμένην ἀλλὰ καὶ ὑπηρετοῦςαν πρὸς τὸ λέχος, οἷον θαλαμηπολοῦ- 
ςαν καθ᾽ ἑτέρους δὲ ἀπὸ τοῦ καιροῦ" ἐν γὰρ πολέμῳ καὶ ςτρατῷ τῶν 
Ἑλλήνων ὄντων, καὶ ταῖς αἰχμαλώτοις ςυνερχόμενον τὸν βαειλέα θέλει 
ἀποφῆναι καὶ οὐκ ἀςχήμονα τὴν πρὸς ταύτας <cod. ταύτην, corr. BEk.) 
φιλοςτοργίαν, ὅπως ἂν μᾶλλον κατέχῃ τὸ πλῆθος. 

38. v. Herm. XIV, p. 234. 

41, v. Δ 102. 

492. ..... πῶς δὲ “EMnav ἐπαρᾶται τοῖς  edpnuncaci dogfivaB f. 20 ad 
αὐτῷ τὴν θυγατέρα; φαμὲν οὖν ὅτι, εἰ ἀπέθανεν ὁ ᾿Αγαμέμνων, ἀνεκ- τίςειαν. 
ζήτητος. ἂν ἔμεινεν fi αἰτία τοῦ λοιμοῦ ἢ πλεόντων ἐπὶ τὴν πατρίδα 
τῶν Ἑλλήνων ἀναπόδοτος ἐγένετο ἣ Xpucnic® ἢ ὅτι αὐτοὶ Θήβας πορ- 
θήςεαντες ἐξέδοντο αὐτὴν ᾿Αγαμέμνονι᾽ καὶ ὅτι ἀποθανὼν μὲν ᾿Αγαμέ- 
μνων ἄλυπος ἦν, ζῶν δὲ καθ᾽ ἡμέραν ἀποθνήκκει βλέπων ἀπολλυμένους 
τοὺς“ ὄχλους" καὶ ὅτι ευμπεριλαμβάνεται καὶ αὐτὸς τοῖς Δαναοῖς᾽ καὶ 
ὅτι πᾶειν ἀρᾶται, διότι μὴ πάντες ἐπέςχον τὴν τοῦ βασιλέως ὕβριν᾽ 
καὶ ὅτι ὧς βάρβαρος ὃ Xpucenc πᾶειν “EXNnawv ἐχθρός ἐςτιν. 





1 καιροῦ B non certum, potest esse ὅρου, Lp lacunam habet 





2 AB 493 Ariston.: ὅτι περισσὴ ἡ πρὸ πρόϑεσις. 

16 sqq. Aliter schol. min.: ..... ῥητέον οὖν ὅτι οὐ δι᾽ ἐπιϑυμίαν αὐτὴν to- 
σοῦτον ἐπάγει, ἀλλὰ πρὸς στρατιωτικὴν ὕβριν, ἵνα ἅπερ Μενέλαος ἐπεπόνϑει 
ταῦτα καὶ αὐτὸς δράσῃ. ὡς καὶ ὁ Νέστωρ φησὶ τῷ μή τις πρὶν ἐπειγέσϑ'ω 
oîudvds νέεσθαι, πρίν tiva πὰρ Τρώων ἀλόχῳ κατακοιμηϑῆναι 
(Β 355, ubi cf. schol. Vict.). 

25—33 +Lp f. 532 v. 42 (c. 1. davaot): πῶς Ἕλλησιν ἐπαρᾶται τοῖς ἐπ- 
ευφημήσασιν αὐτῷ δοϑῆναι τὴν ϑυγατέρα καὶ μὴ μᾶλλον Ayapiuvovi; φαμὲν 
οὖν εἰ ἀπέϑανεν ᾿ἀγαμέμνων, ἀνεκξήτητος ἔμεινεν ἡ αἰτία τοῦ λοιμοῦ ἡ πλεόν- 
των ἐπὶ τὴν πατρίδα τῶν Ἑλλήνων ἀναπόδοτος ἔμεινεν ἡ Χρυσηίς. ἄλλως τε 

15 





*B ἢ 2> ad 


τίςειαν. 


A f. 185", 


*B f δὲ ad 
καίοντο. 
A f. 134 ο.]. 
θαμειαί. 


4 Α 


ἀπρεπὲς δοκεῖ κατὰ μὲν τοῦ ὑβρίςαντος ᾿Αγαμέμνονος μὴ ἀρᾶεθαι 
ἀλλὰ κατὰ τῶν εὐφημηςάντων Ἑλλήνων. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως, ὅτι 
ἐν τοῖς Aavaoîc ἐμπεριέχεται ᾿Αγαμέμνων᾽ ἐκ δὲ τοῦ προεώπου, ὅτι 
βάρβαρος καὶ πᾶειν ἐχθρός" ἐκ δὲ τοῦ καιροῦ, ὅτι τὸν μὲν ευνέφερεν 
αὐτῷ εὠζεεθαι, τῶν δὲ νοςηςάντων καὶ ἀπολαβεῖν ἂν τὴν θυγατέρα. 

50. διὰ τί ἀπὸ τῶν κυνῶν καὶ τῶν ἡμιόνων ὁὃ λοιμὸς ἤρξατο, ἀπὸ 
τῶν “Ἑλλήνων δὲ οὗ οὐδὲ ἀπ᾿ ἄλλου Zwou τινός; καὶ οἱ μὲν ῥητορι- 
κῶς λύοντές φαειν ὅτι φιλάνθρωπον ὃν τὸ θεῖον ἐβούλετο παιδεῦςαι 
τοὺς Ἕλληνας καὶ μὴ παντάπαειν ἀπολέςαι, καὶ διὰ τοῦτο πρότερον 
ἀπὸ τοιούτων ζώων ἤρξατο μετάγοιαν τοῖς ἁμαρτήςαςει διδούς. οἱ δὲ 
ἀληθέςτερον καὶ φιλοςοφώτερόν qpaciv, ὅτι ἅπας μὲν λοιμὸς ἀπὸ ἐκ- 
φλογώςεως γίνεται, γῆθεν ἀναφερόμενος ἐξ ἀναθυμιάςεως. διὸ καὶ τὸν 
᾿Απόλλωνά φαεῖιν αἴτιον εἶναι τῆς τοιαύτης ἀςθενείας, ἐπεὶ ὁ αὐτὸς 
εἶναι λέγεται τῷ ἡλίῳ καταφλέγοντι τὴν γῆν. ἐκ δὲ τῆς γῆς γιγνο- 
μένης τῆς νότου, ἀναγκαῖον τοὺς κύνας πρώτους ἠςθῆεθαι (εἰεθεῖςθαι 
cod.) τῆς βλάβης, ὅτι τε καὶ αἰεθητικώτερά Ècti τὰ ἄλογα ζῶα φύεει 
τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι κάτω νεύουει πρὸς τῇ γῇ καὶ ἀνιχνεύουει. 
τοὺς δὲ ἡμιόνους οὐ διὰ τὸ κάτω νεύειν, ἀλλὰ τὸ ἐκ διαφόρων εωμά- 
των εἰληχέναι τὴν γένεςιν " παντελῶς γὰρ εὐδιάφθαρτον τὸ τοιοῦτο. «τῆς 
δεκάτης δὲ ἡμέρας κτλ. quae aliunde illata sunt). 

52. πῶς, qneiv, ὁ ποιητὴς ἐναντία ἑαυτῷ λέγει ‘om. B); προ- 


εἰπὺν γὰρ (εἰπὼν γὰρ πρῶτον B) αὐτοὺς δὲ ἑλώρια «δ᾽ ἑλλώρια B) 


τεῦχε κύνεςειν (v. 4) νῦν ἐπάγει αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο 
θαμειαί <kaiovto θαμ. om. A). ἐροῦμεν δ᾽ ὅτι (οὖν ὅτι B) ὁ λοι- 
μὸς ηὖξε τὴν μῆνιν, ἣ μῆνις δὲ τὰς μετὰ ταῦτα μάχας᾽ καὶ οἱ ἐν ταύ- 
ταις πίπτοντες ἑλώρια (ζἑλλώρια ΒΣ κυνῶν ἐγίνοντο, οἱ δὲ ὑπὸ (ἀπὸ A) 
τοῦ λοιμοῦ φθειρόμενοι ἐκαίοντο. 





τοὶς Ἔλλησιν ἀρᾶται, ἐπεὶ καὶ αὐτοὶ πορϑήσαντες Θήβας ἀπέδωκαν ᾿Δγαμέμνονι. 
εἰ δὲ προσϑείης ὅτι βάρβαρος ὁ Χρύσης καὶ πᾶσιν ἐχϑρός. — Cf, scholia min. 
(Parisina ap. Cramer., An. Par. II, p. 3; 121; 272), Eust. p. 37, 8. 

6 Scholium, quod in cod, in margine exteriore duabus columnis non ab ea 
manu quae reliqua scholia scripsit, sed ab altera scriptum est, si e quaestione 
Porphyriana fluxit, in formam certe redactum est ab ea qua scholia eius quam 
dixi originis uti solent satis discrepantem., Verba quidem ῥητορικῶς et dAiN- 
ϑέστερον καὶ φιλοσοφώτερον Aver, quae Eustathium redolent (v. e. c. 
p. 40, 40 ἡ δητορικὴ ἐπιβολή opp. τῇ ἀλληγορίᾳ), frustra in illis quaesiveris, 
Certius etiam iudicium est de extrema scholii parte (p. 14, 1—10 Dind.: τῆς 
δεκάτης δὲ ἡμέρας — καλέσσατο λαὸν ᾿ἡχιλλεύς;), quae aeque ac schol. BA 53 
(id. Lp ἢ 53*) ex Heracliti alleg., ὁ. 14 extr.; 15, excerpta est, quae capita 
cum aliis integra in scholia *B transierunt. Tamen quaestionem illam qualis- 
cunque est omittere non visum est; respexisse enim hunc locum Porphyrium vel 
inde veri simile fit, quod non solum Aristoteles (poet. c. 25, p. 1461? 9, cf. 
Heitz, ἃ, verl. Schr. ἃ. Ar., p. 266) sed etiam Zoilus (Heracl. c. 14), quibus 
auctoribus Porphyrius uti solet, de eo egerunt. 

13 Cf. p. 14, 10. 


20 


25 


i \ ; 


56. πῶς ἣ τῆς μήνιδος αἰτία γενομένη τούτων ἐκήδετο; ῥητέον Βὶ f. 8" κή- 
ὅτι ευνέφερε τὸν ᾿Αχιλλέα unvîcar, ἵνα θαρρήςαντες οἱ Τρῶες προέλ- L Manta I 
Qwa kai νικηθῶειν ἐκ τοῦ Tcov μαχόμενοι. εἶ γὰρ ἐν τῇ πόλει ἔμειναν κέδετο τὰρ 
πολιορκούμενοι, μικρὸς ἂν ἦν ἢ ἀτελεύτητος ὃ πόλεμος. Δαναῶν. 
62. 63. ἄλογον ζητεῖν παρὰ ἱερέως <post hoc verbum rasura 2 vel*R f. 3» ad 
trium litt., τι ὃν πυθέεθαι περὶ τῶν μελλόντων᾽ οὐ γὰρ δὴ μάντεις οἱ ἱερῆα, 
ἱερεῖς, οἱ δὲ ὀνειροπόλοι μηδενὸς ὀνείρου νῦν ζητουμένου παρέλκουει. 
λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως" τὸν γὰρ νῦν λεγόμενον θύτην ἱερέα φαίνονται 
καλοῦντες πάλαι, ὥςπερ καὶ ἑτέρωθεν" εἰ μὲν γάρ τίς μ᾽ ἄλλος ἐπι- 
χθονίων ἐκέλευεν, ἢ οἵ μάντιές εἰει θυοςκόοι ἢ ἱερῆες (ὦ 
910). è δὲ ὀνειροπόλος αὐτὸς ὁρᾷ <Cobet. ap. Dind.; cod. δρᾶν ὑπὲρ 
ἑτέρων ὀνείρους. 


Ἡρωδιανὸς τελείαν δίδωςειν εἰς τὸ μάντιν, ἵνα ἢ γενικόν. 6B 8" ad 
μάντιν. 


Lf. 45, 


n» 


δὲ Πορφύριος μάντιν λέγει τὸν δι᾿ οἰωνῶν ἢ cnuetwv ἢ τεράτων 
μαντευόμενον, ἱερέα δὲ om. ἴω) τὸν διὰ θυςιῶν, ὀνειροπόλον δὲ τὸν 
ὀνειροπολούμενον, θεατὴν ὀνείρου γεγονότα {πολούμενον θεα in ras. 
B; verba inde a θεατὴν om. Lò. 








1 Lp ita inc.: κήδετο πῶς, ὅτι περ ἡ αἰτία γέγονε τῆς μήνιδος ᾿Αχιλλεῖ; εἰ 
γὰρ μὴ τοῦτο ὑπῆρξεν, οὐκ ἂν διενέχθη ὁ ᾿Αγαμέμνων οὐδὲ ἔχθρα ευνέβη δι᾽ ὧν 
μᾶλλον ἐβλάβηςαν “Ελληνες. ῥητέον οὖν ὅτι κτλ. 2 unvicar Β θαρεήςαντες 
οἱ Τρῶες τῷ πεδίῳ προέλθωειν νικηθῶςειν κτλ. Lp 4 μακρὸς ἂν ἐγένετο ἢ καὶ 
ἀτ. ὁ πόλεμος Lp, ubi additur: κήδετο ἡ Ἥρα τῶν Δαναῶν κτλ. quae scholio A 
h. v. respondent neque ad Porphyrium referenda sunt 


5 sqq. Tria quae h, 1. edidimus scholia maximam partem e scholio excerpta 
sunt multo uberiore, quod, etsi in codicibus nostris ad A 462 adscriptum est, 
partem olim effecisse disputationis ad & 259 servatae probari potest et cum ea 
coniunctum edendum erit. Sed cum tertium certe scholium nonnulla iis ad- 
mixta contineat, quorum neque schol, A 462 neque + 259 ullum vestigium habet, 
loco quem in codicibus obtinent movere noluimus, Quod autem scholia bre- 
viora quae ἢ. 1. infra textum collocavimus in verbi ὀνειροπόλος interpretandi 
ratione ab iis discrepant inde factum esse dicas, quod schol. 4462 ambigue de 
ea re agit, 

10 Aliter Nicanor (schol. A), v. Friedl. Nic., p. 276. 

13—17 Porphyrii sententiam aliter acceperunt schol. A f. 13? v. 62 (ct. Paris. 





2679 Cramer ΠῚ, p. 3): ..... ὁ δὲ Πορφύριος τὸν δι᾽ οἰωνῶν n ‘ante οἰωνῶν 
legitur A) σημείων n τεράτων μαντευόμενον, ὀνειροπόλον δὲ τὸν ὀνειρο- 
κρέτην et schol, Lp (f. ὅ8", c. 1, ἐρεέομεν): « « «Ὁ. ὁ δὲ Πορφύριος τρία ἀποδέ- 


15 Apollon. v. ἱερεύς: .... ἐπὶ δὲ τοῦ διὰ τῶν ϑυσιῶν μαντευομένου᾽ ἀλλ᾽ 
ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα. Cf, Hesych., Et. ΝΜ, h. v. 

16 Apollon. v. ὀνειροπόλορ: ὁ περὶ τοὺς ἰδίους ὀνείρους πολούμενος. He- 
sych. h. v.: ὀνειροκρίτης ἢ ὃ περὶ τοὺς ἰδίους ὀνείρους πολούμενος. Cf, scho- 
lium quod supra sequitur. 





6 A 


*B f. 3° ad διὰ τί διττοὺς λέγων τοὺς ὀνείρους {τ 562 sqq.) καὶ τοὺς μὲν 
ὄναρ. αὐτῶν ψευδεῖς, τοὺς δὲ ἀληθεῖς, ὡς πάντων αὐτῶν ὄντων ἀληθινῶν 
φησιν ἢ καὶ ὀνειροπόλον καὶ γάρ τ᾽ ὄναρ ἐκ Διός ἐςτιν, ὡς 
τῶν ὀνείρων ἐκ Διὸς ὄντων; λύεται δὲ ἀπὸ τῆς ςευναλοιφῆς. οὐ γὰρ 
ὁ τέ <6ò τὰρ τέ cod., corr. Bekk.) cuivdecuoc εὐναλήλιπται, ἀλλὰ τὸ 
τί μόριον" ἔςτι γτὰρ πλῆρεε᾽ καὶ γάρ τι ὄναρ ἐκ Διός ἐετι. τὸ δὲ òve1- 
ροπόλον où εημαίνει τὸν ὀνειροκρίτην, ὥς τινες ἐξεδέξαντο, τὸν 
περὶ τοὺς ὀνείρους διατρίβοντα (οὐδὲν γὰρ ὄναρ ὥφθη), ἀλλὰ εημαΐνει 
τὸν ὀνειροπολούμενον, τὸν κάτοχον ὀνείροις καὶ θεατὴν ὀνείρου εἰς 
αὐτὸν ἐλθόντος γεγονότα. 
69. (Eust. p. 51, 9) v. Herm. XIV, p. 234. 
13. v. ad v. 78. ᾿ 
18. ζητ. Vat. 15 (= schol. *B v. 78= 66 Dind.) v. in fine operis. 
*B f, 148> ad 104. προεβλήθη ποίου {τίνος L> γένους τὸ (τὼ BL) ὄεςε καὶ τίς ἣ 
ὅςςε A 860, ἐγγκὴ εὐθεῖα. οἱ μὲν οὖν ἔφαςαν, ὥςπερ ἀπὸ τοῦ θῆρε τοῦ δυϊκοῦ κατ᾽ 
pasti N ὅδ ἀποβολὴν τοῦ E τὸ ἑνικὸν γίνεται θήρ, οὕτως καὶ τοῦ <Vill., codd. τὼν 
τὸ ὄκεε. OCCE τὸ ἑνικόν ἐςτιν ὄςς (ὅες ΒΣ διὰ τὰ <om. B) δύο ς. ἐλέγχονται 
*B f. ba ad dé: οὐ γὰρ ἐπὶ πάντων ταὐτὸ γίνεται. ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ δμῶε οὐ 
A 104 (inde γίνεται τὸ ἑνικὸν δμῶ οὐδὲ ἀπὸ τοῦ φῶτε φῶτ {φῶ codd., corr. Bkk.), 
a lin. 80). οὕτως οὐδὲ ἀπὸ τοῦ ὄςςε dec. ἣ δὲ αἰτία ἐπεὶ τὸ ῥ᾽ καὶ τὸ ν τῶν 
δ ΣΝ a ἀμεταπτώτων κατά γε τὸ πλεῖετον, προςεβλήθη <Vill., ἔπροςεβλ. codd.) 
καὶ τῷ θήρ καὶ τῷ χήν τὸ ε καὶ δυϊκὰ γέγονεν. οὐδέποτε δ᾽ ἂν εὕ- 
porc (εὕρης B) τοῦτο. ευμβαῖνον ἐφ᾽ ὧν Ècyatov ἦν τὸ ζ. τῷ τὰρ 
Κρής εἰ προςτεθείη {προςθείη Β, εἰ μὴ προεςθείη L) τὸ €, δυϊκὸν οὐκ 
ἂν τένοιτο, Kpfice, οὐδὲ τῷ χρώς καὶ παῖς οὕτως οὐδὲ τῷ ὄςς. ἔτι καὶ 
ἀδύνατόν ἐςτι ευλλαβὴν μίαν εἰς δύο Cc λήγειν. οὐδὲ μὴν δύναται dc 
{codd. òcc, corr. Bkk.) εἶναι di’ ἑτέρου € {ες B)' τῶν γὰρ εἰς oc 
ληγόντων ὀνομάτων τὰ duikà εἰς ὦ λήγει. ῥητέον οὖν ὅτι quae iam 
sequuntur in cod. B etiam ad A 104 leguntur, quae nota Β΄ signi- 
fico) τὸ ὄεςε {τὼ dcce codd., corr. Bkk.) οὐκ ἔςτιν dpcevixòv dui- 





4-6 +A v. 63 (c. ]. καὶ γάρ τ᾽ ὄναρ): τοῦ τί ἐστὲν συναλοιφή" καὶ γαρ τι 
ὄναρ᾽ οὐ γὰρ πάντα λέγει ἀληϑῆ, ἐπεί φησιν οὐ πάντας εἶναι τοὺς ὀνείρους 
cindeîs' al μὲν γὰρ κεράεσσι τετεύχαται, af δ᾽ ἐλέφαντι (v. Ludwich, 
M. Rh. XXXII, p. 17; 25). 

6-10 Aristarchum sequitur (v. Ariston. E 149), qui Zenodiotum ὀνειρο- 
πόλον prave accepisse suspicatus est (Ariston. A 63). 

14 sqq. Cum sine dubio casu factum sit ut longius scholium ad librum undeci- 
mum, brevius ad primum in codicibus nostris adscriberetur, praestare visum est 
utrumque coniuncetum eo loco quo verbum ὅσσε primum legatur edere. Ceterum 
scholium ab usitata quaestionum ratione ita discrepat ut, nisi Porphyrii quod in 
Leid. prae se fert nomen propter primorum verborum formam omni ex parte 
fictum esse existimandum est, ad alterum illum Porphyrium Dionysii Thracis 
scholiastam (v. Hoerschelmann., Act. soc. phil. Lips., V, p. 297 sqq.) referen- 
dum esse videatur. — R. Schmidt, de Plut, quae fert. vit. Hom., p. 17, 62, 
ad nostri γραμματικὰς ἀπορίας retulit, 


10 


20 


25 


30 


GI 


10 


15 


20 


25 


A 1 


κόν. φηςεὶ γὰρ ὁ mommice: τὼ δέ οἱ dcce πὰρ mocìv αἱματόεντα 
«αἱματόεντε Β5 χαμαὶ πέςεον (N 616), οὐχ αἱματόεντες. οὐδε- 
τέραν <oùderépac Β΄ οὐ δευτέραν 5 οὖν ληπτέον εὐθεῖαν καὶ ἔςται 
τὸ ὄςςος, ὡς ἕρκος βέλος τεῖχος, τὸ δὲ πληθυντικὸν κατὰ ᾿Αθηναίους 
μὲν ἕρκη βέλη τείχη, κατὰ δὲ τοὺς «om. Β΄) Ἴωνας ἕρκεα βέλεα τείχεα 


καὶ δῆλον ὅτι ὄεςεα. τῶν δὲ <om. Β΄ εἰς ἃ πληθυντικῶν τὰ δυϊκὰ 


(καὶ ins. ΒΣ οὐδέτερα εἰς ε τελευτᾷ, οἷον ὄμματα ὄμματε, γράμματα 
γράμματε᾽ καὶ Εὐριπίδης (Hipp. 386)" οὐκ ἂν δύ᾽ ἤτην ταῦτ᾽ ἔχοντε 
γράμματε «καὶ Εὐρ. --- γράμματα in uno Β΄», καὶ ᾿Αριετοφάνης ἐν 
Πλούτῳ (454). TpuZerv δὲ καὶ <om. B> τολμᾶτον, ὦ καθάρ- 
ματε; «ςαφὲς οὖν ὅτι καὶ τείχεε Mézouci δυϊκὰ καὶ ὄςςεε. εἶτα κατὰ 
ἀφαίρεειν ὄςςε ἐγένετο ‘om. Β΄. 

105. ζητ. Vat. 17 (= *B h. v.) v. in extrem. parte operis. 


113. διὰ τί ὃ ᾿Αγαμέμνων τὴν αἰχμάλωτον τῆς γαμετῆς προκρίνει; L f. 3°. 
λέγει γάρ: Κλυταιμνήετρης προβέβουλα. καὶ οἱ μέν φαειν, ὅτι ἃ 


ἕνεκα τοῦ μὴ δοκεῖν Ἕλληςιν ἐφ᾽ ὕβρει κατέχεεθαι τὴν κόρην, οἱ δὲ 
ὅτι ἐπαινεῖ τὴν Xpucnida ἵνα μὴ τὰ τυχόντα τοῖς Ἕλληςιν ἀλλὰ τὰ 
μέτιςτα δοκῇ χαρίζεςθαι, ἔνιοι δὲ ὅτι ἵνα ψευδόμενον ἀποδείξῃ τὸν 
Κάλχαντα᾽ πῶς γὰρ ὀργίζοιτο ἂν ὁ θεός, τῆς αἰχμαλώτου μηδὲν ἐφ- 
ύβριετον Tacyovenc; ᾿ 
117. .... ὃ δὲ ἤ διαςεαφητικός ἐςετιν ἀντὶ τοῦ ἤπερ, ὡς τὸ ἢ 
ἀφνειότεροι (a 165). ἔςτι δὲ καὶ μετὰ ἤθους. Πορφύριος δὲ δια- 
ζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καί, οἷον καὶ αὐτὸς ἀπολέεςθαι. 
εὦζεςεθαι καὶ αὐτὸς ἀπολέςθαι. Πορφύριος δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ 
τοῦ καὶ ἀπολέεςεθαι ἐγώ. 





15 λέγει δὲ τῆς κλυτ. L καὶ om. 1, ὅτι om. L 16 ἕνεκεν L ἕλληνας ἃ 
(Dind.), τοῖς ἕλληςιν L 18 δοκεῖ ἃ ἵνα in A supra ὅτι scriptum (Ludwich, 
Mus. Rh. XXXII, p. 23) 19 ὀργίζοιντο A (Ludw.) 





3-12 | ‘Transeripsit Moschopulus ad 4 104 (p. 700, 27 Bachm.), cuius 


scholio in margine codicis Lips. (f. 38?) adscriptum ποῦ. 

1084ᾳ. Herodiani rationem sequitur, v. Lentz II, 1, p. 245, 18. 

16-20 Cf. E ust. p. 61, 7—12. 

21-23 Transierunt in cod. Paris, 2556 (Cramer, An. Par. III, p. 126, 12), 
ubi idem διαξευχτικόν, non παραδιαξευκτικόν, legitur. Quod non mutandum 
est. Nam vel apud Apollonium ἢ disiunctivam coniunctioni disertivae ita 
opponitur ut subdisiunetivum in se comprehendaut (de coni. p, 222, 24— 28; 
223, 7 Schn.). Quem usum loquendi haud ita accuratum inferioribus tem- 
poribus, quibus scholium nostrum e Porphyrio excerptum est, invaluisse, ἃ 
Choerobosco docemur (in schol. Dion. Thr., Ῥ. 962, 9: τιφὲς δὲ διαξευκτικοὺς 
καλοῦσιν, ὅταν μάχης μὴ οὔσης τὸ ἕτερον κατ᾽ ἐκλογὴν διαφόρως (ἀδιαφόρως ὃ) 
προκρίνωσιν utà.). 

294. p. 8,2 Idem fere 8080]. Parisina (Cramer, An. Par. III, p. 4, 26; 274, 1) 
et Eust. h. L, p. 62, 18, τοὺς παλαιοὺς auctores afferens, exhibent. Ceterum 


B f. ὅν ad 
coov. 


ὃ δὲ λόγος τοιοῦτος᾽ θέλω, φηςίν, ἐγὼ τὸν ὄχλον μᾶλλον A 


8 A 


Lp f.54° c.l. ἤπερ, διαςαφητικῶς, ὧς τὸ ἢ ἀφνειότεροι. ἔςτι δὲ μετὰ ἤθους. 
ἢ ἀπολέεθαι.7χορφύριος δὲ παραδιαζευκτικὸν ἀντὶ τοῦ καὶ ἀπολέςεθαι ἐγώ. 

*B f. 6» ad 138. ...... ἀπορία ‘quae ante ἢ. v. leguntur v. ad lin. 17). 

τεὸν. διὰ τί δὲ ευνεχῶς ὁ ᾿Αγαμέμνων ἐν ταῖς πρὸς ᾿Αχιλλέα διαπληκτίςεειν 

Αἴαντος καὶ Ὀδυςεςέως μνημονεύει, καὶ ἐν τῇ ἀφαιρέςει τῶν τιμῶν ἢ 

τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας ἢ Oducfioc (ὀδυςςῆος cod.) ἄξω ἑλών, 

καὶ μετ᾽ ὀλίγον ἐφεξῆς, ὅτε δεῖ πέμψαι τὴν Xpucnida, qnciv: εἷς δέ 

τις ἀρχὸς ἀνὴρ βουληφόρος ἔετω, ἢ Αἴας ἢ Ἰδομενεὺς ἢ δῖος 

Ὀδυεςςεὺς ἠὲ εὖ. Πηλείδη. πάντων ἐκπαγλότατ᾽ ἀνδρῶν 

(v. 144---1[46). καὶ γὰρ ἀτιμάςειν ἀπειλῶν curkatadérer Αἴαντα καὶ 

Ὀδυςςέα τῷ ᾿Αχιλλεῖ «ἀχιλεῖ cod.), καὶ ἀποςτέλλειν πρὸς τὸν θεὸν 

ἐπαγγελλόμενος ἐξ Αἴαντος καὶ Οδυςεέως καὶ ᾿Αχιλλέως φηεὶν ἕνα 

ἀποςτέλλειν, ὅτε μὲν ἀτιμάςαι ἀπειλεῖ, προθεὶς τὸν ᾿Αχιλλέα μετὰ ὕβρεως 

<addidi; cod. om.) τῶν ἀτιμαζομένων" ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν τέρας 

ἢ ὈΟδυεῆος (ὐὀδυςςῆος cod.), ὅτε δὲ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων θύειν ἔδει 

ἀπελθόντα: ἢ Αἴας ἢ ᾿Ιδομενεὺς ἢ δῖος Ὀδυςεςεὺς ἠὲ cu, Πη- 

λείδη. λύεις᾽ ὅτι οὗτοι ἐδόκουν μάλιςτα φίλοι εἶναι ᾿Αχιλλέως. διὸ 

καὶ ὁ Νέετωρ αὐτὸς καταλέγων πρεεβευτὰς ᾿ πρὸς ᾿Αχιλλέα τούτους αἷ- 





tria quae huc contulimus fragmenta e quaestione a Porphyrio instituta deri- 
vata esse etiam ea re probatur, quod in epimerismis e cod. Oxon. a Cramero 
editis de ἢ coniunctione haec legimus (An. Ox. I, p. 189, 22): ἔστι δὲ καὶ δια- 
σαφητικὸς ὁ ἐλεγκτικὸς καλούμενος παρὰ τοῖς Στωικοῖς. οὕτως λύσεις" βού- 
λομ᾽ ἐγὼ λαὸν σόον ἔμμεναι ἡ ἀπολέσϑαι᾽ ἔστι γὰρ ἥπερ ἀπολέσϑαι. ἐν ἤϑει 
δὲ λέγεται ὑπὸ τοῦ ‘Ayauéuvovos. Cuius rei etiam in cod. Coislin. 387 vestigia 
exstant, in quo in epimerismo de 7 et sim. (ad 4 2) instituto traditum est 
(An. Par. III, p. 302, 24): καὶ διασαφητικόν, ὃς οὐδέποτε ἐν ἀρχῇ τέϑεται, μετ- 
qventar δὲ ἀπὸ τοῦ διαξευκτικοῦ εἰς διασαφητικόν" βουλομ᾽ ἐγὼ λαὸν σόον 
ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι᾽ τοῦτο δὲ οὐ λύεται ἐν ἤϑει. Ceterum vix credide- 
rim, Porphyrium, ut Aristarchi rationem ἐν ἤϑει verba dicta esse censentis 
(v. schol. Ariston.) reiecerit, versum ratione artificiosissima hoc dicere voluisse: 
,,cupio populum salvum esse vel me ipsum perire vel utrumque fieri“, quod 
idem fere est ac si dicas ,,cupio populum salvum esse et me ipsum perire“ (cf. 
Apollon. Dysc. de coniunct. p. 219, 17 Schn.: οἷόν te γὰρ ἔστι τὸν παραδιαξευ- 
κτικὸν καὶ εἰς τὸν καί μεταλαμβάνεσϑαι). Potius statuerim eum inter varias 
difficultatis quae videbatur solvendae rationes eam quoque quae in codicibus 
nostris ad eum ipsum refertur attulisse de qua iudicaretur. 

De aliis scholiis cum his fortasse coniungendis v. ad E 553. 886. 

12 8αα. ἐβ f. 72 ad ἡ “Αἴας v. 145 (id. Lp f. ὅδ" c. 1. ἡ Αἴας): ... παραφυλα- 
κτέον ζφυλακτέον B) δὲ ὅτι, ὅτε ἀτιμάσαι (ἀτιμᾶσαι praemisso μὲν Lp) ἀπειλεῖ, 
προτίϑησι {τῶν ἀτιμαξομένων ins, Lp) τὸν ᾿Δχιλλέα᾽ ζὴ τεὸν ἢ Αἴαντος ins. 
Lp), ὅτε δὲ ὑπὲρ Ἑλλήνων ϑῦσαι ἀπελϑόντα ἔδει <E6. ἀπελϑ. Lp), τελευταῖον 
ζαὐτὸν ins. Lp) καταλέγει μετὰ ὕβρεως" ἐκπαγλότατε γάρ φησι, τουτέστι 
ὑβροιστικώτατε {post καταλέγει Lp ita: καὶ μετὰ ὕβρεως" ἐκπαγλότατε. ὑβρι- 
στικὸν γὰρ τὸ ἔκπαγλον καὶ ἀεικέςν. 

17 βαα. {*B f. 6" δὰ τεὸν v. 138: ἄλογον τὸ καὶ τούτους συνυβρίξειν τοὺς 
μηδὲν ἀδικήσαντας ἢ πλημμελήσαντας. ἡ λύσις ἐκ τοῦ προσώπου᾽ ὑπόκεινται 
γὰρ ‘Agiilécos φίλοι ἀμφότεροι. ἀπορία. διὰ τί κτλ. (supra 1. 3). 


10 


15 


20 


10 


A 9 


ρεῖται, καὶ ᾿Αχιλλεὺς εὐμενέετατα ὁρᾷ ἐλθόντας τούτους καὶ δεξιοῦται 
καὶ ὁμολογεῖ τὸ προὐπάρχον φίλτρον. οἵ μοι cxuZouévw παρ᾽ 
᾿Αχαιῶν φίλτατοί ἐετον ( 198), καὶ χαίρετον, fl φίλοι ἄνδρες 
ἱκάνετον (I 197). ευνατιμάζει οὖν τούτους καὶ ευγκαταλέγει ὡς φί- 
λους ὄντας τῷ ᾿Αχιλλεῖ τὰ μάλιετα. 

179. v. ad Δ 491. 

194. 195. = 304. 

211. τὸ ἔπεει μὲν Ooveidicov <L c. l. ἔπεειν bveidicov ine.: 
ὡς ἔςεταί mep) ἀπρεπὲς (ἀπρεπὴς Lp) θεᾶς εἰς λοιδορίαν «εἰς Nord. 
θεᾶς ἔμπροεθεν 1.5». ἣ δὲ λύεις ἐκ τῆς λέξεως" ὀνείδισον γὰρ ἔφη 
ἀντὶ τοῦ ὑπόμνηςον τῶν εὐεργεειῶν ὡς ἐγένοντο. ὀνείδιςον γὰρ 
ἔφη, οὐ λοιδόρηςον. ὀνειδιεμὸς δέ Èctiv ἀνάμνηςεις εὐεργετημάτων ὧν 
τις TAPÉCXETO. 


219. ..... πόθεν δέ, gaciv, n ᾿Αθηνᾶ οἶδεν ὅτι ὁ ᾿Αχιλλεὺς λή-Ἱ, 


ψεται πολλαπλάεια δῶρα; οὐδέπω γὰρ τῇ Θέτιδι τὴν ᾿Αχιλλέως τιμὴν 
ὑπέσχετο ὁ Ζεύς. ὅτι οὐ μόνον θεοὶ ἀλλὰ καὶ ὁ τυχὼν <Tuyùv cod.) 
ἄνθρωπος γνοίη ὅτι οἱ <cod. εἶ, cui pallidiore atramento suprascript. 
οἷ» τοὺς κρείττους ἀτιμήςαντες, εἰ κινδυνεύςειαν, ἐπὶ τοὺς ὑβριεμένους 
καταφεύγουειν. | 

225. διὰ τί ὁ ᾿Αχιλλεὺς λοιδορηςάμενος ’Avauéuvovi τρία ταῦτα 
οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ᾽ ἔχων κραδίην δ᾽ ἐλάφοιο οὔτε τῷ 
οἰνοβαρεῖ ἐπιμένει οὔτε τῷ κραδίην δ᾽ ἐλάφοιο, ἀλλὰ μάλιςτα τῷ 
κυνὸς ὄμματ᾽ ἔχων, ποτὲ μὲν ἐπιφέρων ἀναιδείην ἐπιειμένε 


-------.οοο-Ο.--- ὁ ι[Ἕ.᾽ὃ}'οι.. 


8—13 {B f. 984 ad ἔπεσι μὲν (id. Lp ἔ 572 c. 1. ἔπεσι μὲν): ...... ῃ 
ὀνειδίσαι φησὶ τὸ ὑπομνῆσαι τῶν εὐεργεσιῶν, ὡς Πορφύριός φησιν, ἤτοι ὡς 
ἀχάριστον αἰτιάσασϑαι. 

20 sqq. È duabus quaestionibus coniunctis haec excerpta sunt: 

1) B f. 9» ad οἰνοβαρές (id. L f. 9», Lp f. 572 c. 1 οἰνοβαρὲς): ᾿Ισοκράτης 
Κόνωνι τῷ ᾿Αϑηναίων στρατηγῷ τρία μαρτυρεῖ, ἐπιμέλειαν πέστιν ἐμπειρίαν πο- 
λέμου. τούτων τὰ ἐναντία κατανοήσας ‘Ayaneuvova overditer® ἐξ οἰνοποσίας 
μὲν γὰρ ἀμέλεια, ἀπιστία δὲ ἐξ ἀναιδείας, καὶ πολέμων ἀπειρίαν ἡ δειλία 
ἐργάξεται. φαίνεται δὲ ἐν ᾿Ιλιάδι ἐπὶ τρίτου αὐτὸν λέγων δειλὸν διὰ τὸ φεύ- 
γωμεν σὺν νηυσί, μέϑυσον δὲ διὰ τὸ πλεῖαί τοι οἴνου κλισίαι. μάλιστα 
δὲ τῶ ἀναιδεῖ ἐπιμένει, ὅπου μὲν λέγων ἀλλὰ σοί, ὦ μέγ᾽ ἀναιδές, ὅπου 
δὲ ἀναιδείην ἐπιειμένε, πῇ δὲ κυνῶπα, ἐπεὶ προμεμαρτύρηται αὐτοῦ τὸ 
τῆς ϑέας ἰταμὸν ἐν τῷ πρὸς Κάλχαντα. φύσει δὲ ἀλλήλαις al κακίαν ὡς καὶ ai 
ἀρεταὶ παρέπονται. Priorem huius scholii partem Lust. p. 90, 9, τοὺς παλαιοὺς 





6 τῷ στρατ. τῶν ἀϑην. κόνωνι 1, 7 cyautuvovi Lp 8 ἡ δειλοὺς Lp 
9 ἐπὶ τρίτον BL λέγεν L 10 πλεῖαί te codd. (Lp rs suprascr.) 
11 σοὶ (ut videt.) e cv corr. B 12 τῆ δὲ Lp 13 κάλχαντι L 14 παρ- 


. 5 . CI e 4 4 
ἐπονται. Sequitur B sine ullo intervallo: ἄλλως. εἰώϑασιν οἵ ἄνϑρωποι τὰ 
πλεονεκτήματα πολλάκις ὡς ἐλαττώματα προάγειν κτλ., quae uuc non per- 


tinent (id. L). 


*B f. 98 ad 
o veldicov. 


Lp f. 572. 
Cf. Phil. 
XVIII, p. 

342, IL 


pf. 57:c.1. 
τρὶς τόςςα. 


*B f. 9» ad 
oivoBapéc. 
Lp f. 57», 
inde a 
p. 10, 16. 


10 A 

(v. 149), ποτὲ δὲ ἀλλὰ coi, ὦ μέγ᾽ ἀναιδές, ἑςπόμεθα, ὄφρα 
cò χαίρῃς (v. 158), αὖθις δὲ τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελάῳ coi τε, 
κυνῶπα (v. 159); n δὲ λύεις ἐκ τῶν προειρημένων ἐν τῇ ἐκκληείᾳ 
πρὸς τὸν Κάλχαντα, ἐνδειχθειεῶν τῶν τῆς dpacewc φλογώςεων " ἔφη 
γὰρ ὄςςε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην (v. 104). τῆς γὰρ ἐμ- 
φανῶς πᾶςι γενομένης τῶν ὀφθαλμῶν μαρμαρυγῆς uc <om. cod.) 
ἀναιδοῦς ἐχόμενον τὸ τοῦ ᾿Αχιλλέως πάθος cuvexùc ἐπιφέρεται εἰς 
ὀνειδιςμὸν τούτου πρὸς τοὺς τὰ ὅμοια δρῶντας ὡς πρὸς μάρτυρας. 
Ἰςοκράτης μὲν οὖν τρία περὶ τὸν ςτρατηγὸν ὑπάρχειν ἀγαθὰ μαρτυρεῖ 
κοινὰ λέγτων᾽ ὃς ἦν ἐπιμελέετατος μὲν τῶν ς«τρατητγῶν, πιςτό- 
τατος δὲ τοῖς Ἕλληειν, ἐμπειρότατος δὲ τῶν πρὸς τὸν πό- 
λεμον κινδύνων (paneg. 8 142): “Ὅμηρος δὲ κατηγορῶν τὰς ἐναν- 
τίας ταῖς ἀρεταῖς ταύταις κακίας τοῦ ᾿Αγαμέμνονος ἐκθειάζει᾽ ἐν μὲν 
γὰρ τῷ λέγειν οἰνοβαρῆ πολλὴν ὀλιγωρίαν ὀνειδίζει (τί Yàp ἐν μέθῃ 
ἐπιμελές;), ἐν δὲ τῷ πάντων ἀναιδέετατον τὴν dmictiav* ἣ δὲ ἀνανδρία 
πάντων μέγιετον ἐμπόδιον εἰς ἡγεμονίαν. --- ἀπορία, ζητοῦςει <hinc 
etiam Lp) δὲ πότερον διὰ ὕβρεως (ὕβριν Lp) ἐξηνέχθη ὁ <om. ΡΣ 
᾿Αχιλλεὺς ὀργιζόμενος εἰς τοιαύτας λοιδορίας. οἰνοβαρές, κυνὸς 
ὄμματ᾽ ἔχων κραδίην δ᾽ ἐλάφοιο, ἢ ἀπὸ τίνος᾽ (ἀπό τινος codd.) 
αἰτίας προαχθεὶς ὑπὸ τῆς ὀργῆς εἰς τοιαῦτα «ταῦτα Lp) ἐμπεπτωκέναι. 
λύεις <om. Lp) οἰνοβαρῆ μὲν οὖν αὐτὸν προήχθη εἰπεῖν, ἐπειδὴ φαί- 
νεται ς«πουδάζων περὶ πολλὴν οἴνου κτῆειν. μόνῳ γὰρ αὐτῷ καὶ Με- 
νελάῳ χίλια μέτρα οἴνου Εὔνεως πέμπει (Η 471), ὅ τε Néctwp, ἐκ τῶν 
πραττομένων ὑπ᾽ αὐτοῦ τὸ <om. Lp) πλῆθος εἰδὼς τῆς τοῦ οἴνου 
(ἤθους Lp) cuvarwrfic, φηςί: πλεῖαί τοι οἴνου κλιείαι, τὸν νῆες 
᾿Αχαιῶν ἠμάτιαι «ἡμάτιαι B) Θρήκηθεν ἐπ᾽ εὐρέα πόντον 
ἄγουςιν (I 71. 72). αὐτός τε ὃ ᾿Αγαμέμνων προτρεπόμενος ἐπὶ πό- 
λεμον προφέρει ἣν φέρει τιμὴν διὰ τοῦ εὸν δὲ πλεῖον δέπας ἀεὶ 
ἕετηχ᾽ ὥςπερ ἐμοὶ πιέειν (Δ 262). ὅθεν καὶ ἐπιςτρεφέετερον ὀνει- 
δίζων εἰς τὰ τοιαῦτα πῆ μὲν λέγει (O 229) πῆ ἔβαν εὐχωλαΐί {πη 
e, reliquae litterae evan., Lp); καὶ ἐπάγει πίνοντες κρατῆρας 
ἐπιετεφέας οἴνοιο (0 232). καὶ πάλιν εἰκόνα λαμβάνων τὴν ἐκ 
τῶν ευμποείων <cuurociùv Lp): εἴπερ γάρ κ᾿ ἐθέλοιμεν Ἀχαιοί 
τε Τρῶές τε ὁδρκωμόεια {τρῶες τ ορκ uo Lp; rel. litt. evanuerunt) 
ποιηςάμενοι, εἶτα ἐπάγει᾽ Τρώων δ᾽ αὖτε ἕκαετον ἑλοίμεθα οἰ- 
νοχοεύειν <oivoyopeveiv Lp), πολλαί κεν δεκάδες δευοίατο 
οἰνοχόοιο (Β 123 sqq.). καὶ τὸ τελευταῖον καὶ τὸν θάνατον εἰς (καὶ 





nominans, affert. Ceterum ab Achille impudentiam maxime Agamemnonis notari 
Seleuco iam observatum (Did. A 340). 

2) *Bf. 90 ad κυνὸς: τὸ κυνὸς ὄμματ᾽ ἔχων ἐξ ὧν εἶδεν αὐτὸν ὀργιξόμε- 
vov: οσὺὲ δέ οἷ πυρὶ λαμπετύωντι ἐΐκτην. τὸ δὲ κραδίην δ᾽ ἐλάφοιο 
διὰ τὸ ἐπίφορον εἶναι εἰς τὸ λέγειν φεύγωμεν ὡς δειλόν᾽ τρὶς γὰρ τοῦτο 
φαίνεται εἰρηκὼς ἐν τῇ 1λιάδι. 


20 


25 


30 


35 


10 


15 


‘20 


25 


30 


35 


A 11 


τὸν Gav. ἐξ in Lp ab alia, ut vid., manu inter lin. postea addita) 
Ἅιδου ἀφηγεῖται, ὧς ἀμφὶ κρατῆρα τραπέζας τε πληθούςας 
ἀπώλετο (A 419). τὸ δὲ κυνὸς ὄμματ᾽ ἔχων ἐλέγομεν ὅτι ἐξ ὧν 
εἶδεν αὐτὸν ὀργιζόμενον" dcce {ὅετε B) δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι 
éixtnv καὶ Κάλχαντα πρώτιςτα κακοςςόμενος προςέειπεν 
(Α 105). κραδίην δ᾽ ἐλάφοιο ἀπὸ τοῦ ἐπίφορον εἶναι εἰς τὸ λέγειν 
φεύγωμεν καὶ τρὶς ἐν τῇ Ἰλιάδι (Β 140, | 27. = 75 sqq.?) φαίνεεθαι 
τοῦτο εἰρηκότα. 

200. cum schol. € 153 coniunctum (= Znr. Vat. 13. 14) in ex- 
trema parte operis edendum. 

266. v. Herm. XIV, p. 249. 

279. πῶς τοῦτο ὁ Néctwp εἴρηκεν; ἄρα δύναταί τις βαειλεῦςαι *B f. 10» ad 
«βαειλεύειν L> χωρὶς τῆς τοῦ θεοῦ βουλῆς; ῥητέον οὖν ὅτι (καὶ ῥητ. ““Ἰπτοῦχος. 
ὅτι L>) καλῶς τοῦτο εἴρηκεν᾽ οὐ γὰρ ἅπαντες παρὰ τοῦ Διὸς ἔχουει τὸ τ εν ] 
ςκῆπτρον οὐδὲ τὴν ἀρχὴν ταύτην, ἀλλὰ μόνοι οἱ ἀγαθοί. εὐλόγως δὲ «κηπτοῦχος. 
εἶπεν ὅτι τὸ μὲν ἄρχειν ἀπὸ θεοῦ ἐεςτιν, οὐ μέντοι καὶ πᾶς ἄρχων 
καταθύμιός ἐςτι τῷ θεῷ <om. ἐετι τῷ 1.5, ὡς παραχρώμενος τῇ ἰδίᾳ 
ἐπιθυμίᾳ ἀπρεπῶς, τοῦ θείου παραχωροῦντος αὐτῷ καὶ ἀφροντιςτοῦν- 
τος τοῦ τοιούτου. 

288, ἴδιον τῶν θυμουμένων ἐπανακυκλοῦν τὰ αὐτά’ οὐδέποτε γὰρ Β f. 11° ad 


οἴονται ἱκανῶς εἰρηκέναι. καλεῖται δὲ τὸ ςχῆμα ἐπιβολή, ἐν μιᾷ περι- ΤΥ 
ἢ > x , > , o , ἢ . 3 » > usque ἃ 
ὀδῳ ἀρχὰς πλείους ἐπιφερόμενον. οὕτως ἔχει καὶ τὸ ἐν δ᾽ Ἔρις, ἐν ( 24) 


δὲ Κυδοιμὸς duideov (ὡμίλεον BLp), ἐν δ᾽ ὀλοὴ (ὀλοὸν LP; tp £ 582 0. 
ὀλοὴ, n e corr., B) Κήρ (C 535). ἐκτὸς εἰ μὴ τὸ κρατεῖν cnuaiverl, ἀλλ᾽ ὁ δ᾽ 
τὸ νικᾶν, ἄρχειν δὲ τὸ ἀνάςςειν, ἐπιτάςςειν δὲ τὸ ςημαΐνειν. κινεῖ ἀνήρ. 
δὲ τῷ ᾿Αχιλλεῖ φθόνον. ὡς οὐχ <Lp in ras. suprascrpt.) ὑπὲρ τῆς . 
Bpicnidoc ἀλλ᾽ ὑπὲρ τῆς ἀρχῆς πρὸς αὐτὸν διαφερομένῳ <Lp add.: 
ἱκανὸν δὲ ἦθος ἔχει 6 διςταγμός, quae B recte ad verba ἅ τιν᾽ οὐ 
πείςεεθαι ὀΐω). 

τί τὸ πολλάκις τὴν αὐτὴν κυκλοῦν διάνοιαν: χαρακτηρικόν ἐςτιν L f. 11°, Π, 
ὀργῆς διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ᾿Αχιλλέως ὀργιζομένου τὸ αὐτὸ πεποίηκεν’ εἷς τὸ ἀλλ᾽ 
ἄλλοιει δὴ ταῦτ᾽ ἐπιτέλλεο᾽ μὴ γὰρ ἔμοιγε εήμαιν᾽" οὐ τὰρ Ὁ ἀν τ 
ἔγτωτε τί cor πείςεςθαι ὀίω (v. 295. 296). οἱ τὰρ ἐν ὀργῇ, κἂν ΟΡ Pacor, 
πολλάκις eimwci τι, οὔπω δοκοῦςτιν ἱκανῶς εἰρηκέναι <add. cod.: kaìap.Dind.IV, 
παρειςάγει τοὺς “πάντας κτλ. = schol. B p. 49, 11 Dind., quae huc  p. 409. 


non pertinent). 





5 Sententia versus A 105 ab ipso Porphyrio ratione diversissima redditur 
in quaestione XVII cod. Vaticani; quae quoniam non uno loco explicando occu- 
patur sed plurimos complectitur in calce operis nostri edenda erit. 

20—27 Haec verba ex parte certe e quaestione Porphyriana derivata esse 
scholium Leid. (lin. 80) docet multo quidem brevius at servatis auctoris nomine 
et quaestionis forma traditum. 

30 sqq. Cf. Eust. p. 105, 20 sqq. 


12 A 


*B f. 11° ad 300. διὰ τί ὁ ᾿Αχιλλεὺς τὴν μὲν Bpicnida qneì δώςειν — χερεὶ 
ἄλλων v.300 ey οὔτι ἔγωγε payéccouai εἵνεκα κούρης — τῶν δ᾽ ἄλλων 
ni δι ἅ μοί ἐετι θοῇ παρὰ νηὶ μελαίνῃ οὐδὲν προΐεςθαί φηεῖιν ἄνευ 
'ΞἜ f 112 ad πολέμου, καίτοι περὶ τὴν Bpicnida τῶν ἄλλων μᾶλλον ς«πουδάζων ; ῥη- 
τῷ ν. 299 τέον οὖν ὅτι, ὅπως μὴ ἀκρατὴς εἶναι δοκῇ, ἀποδοῦναι, εἰ καὶ πλείω 
(inde a μὴ τῶν ἄλλων, ὧν φηει φείδεςεθαι, προείετο᾽ καὶ ὅτι νόμος ἦν τῷ βαειλεῖ 
ἀκρατὴς0.). ἐξαιρεῖεθαι τὰ πρῶτα. ἐγένετο δ᾽ ἂν πάντα τὰ τῶν αἰχμαλωτίδων 
Lp f 58°. ἀναδάειμα, τῆς Xpucnidoc ἀποδοθείςης,. ὥςτε παρηνόμει μὴ δοὺς τὴν 
αἱρεθεῖςκαν ὑπὸ τοῦ βαειλέως. ἐξῆν γὰρ αὐτῷ ὅτι βούλοιτο λαβεῖν διό 
φησιν ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἢ Ὀδυεῆος (v. 138). Were εἰς μὲν τὸ 
τῶν αἰχμαλωτίδιων ἀναγκαῖον ἦν εἴκειν: τῶν δὲ ἄλλων εἴ τι ἐλάμβανεν, 
ὡς ὑβρίζοντι οὐκ ἐπέτρεπεν. οὔτε γὰρ ἀδικεῖν δεῖ οὔτε ἀδικεῖςθαι᾽ τὸ 

Bi ΠΡ ad μὲν γὰρ πονηρίας ἐςτὶ τὸ δὲ ἀνανδρίας. 
᾿ 312. ..... διὰ τί δὲ μὴ καθαροὺς ἐκπέμπει; ὅτι προὐργιαιτέρα 


κέλευθα. 
LO. ΜῊΝ I τῷ θεῷ ἣ ἀπόδοςις. ψυχαγωγεῖ δὲ διὰ τούτου Kai τὸ πλῆθος, ὡς ἤδη 
ἃ La 5 Α LI 4 3 La 
Luo, ᾿ καθαρθέντες εἰεν διὰ τὴν τοιαύτην ἀπόδοειν. 


317. v. ad Φ 363. 
"B £. 12° ad 340. οἱ Πυθαγόρειοι κατὰ θεὸν καὶ κατὰ ἀνθρώπειον γένος ὅλον 
ΠΝ τρίτον ἐτίθεντο cepdicuiov, τὸν βαειλέα ἢ copòv ἄνδρα, Ὁμήρου πρώτου 
Lp £. sgb. μεταξὺ θεῶν TE καὶ ἀνθρώπων θέντος τὸν βαεσιλέα καὶ πάλιν τὸν βα- 
εἰλέα προτιμῶντα Tomcavtoc αὑτοῦ τὸν ςοφὸν ἄνδρα. καὶ περὶ μὲν 
τοῦ βαειλέως τοιαῦτα λέγει τὼ δ᾽ αὐτὼ μάρτυροι ἔετων πρόςτε 
θεῶν μακάρων πρός τε θνητῶν ἀνθρώπων καὶ πρὸς τοῦ βα- 
εἰλῆος. τὸ δὲ ἀπηνέος προςέθηκε διὰ τὴν ὀργήν. αὐτὸς δὲ ὁ βα- 
εἰλεὺς οὐ μεταπέμπεται Νέετορα ckotovuevov περὶ τῶν εὐυμφερόντων 
ἀλλ᾽ αὐτὸς ἄπειςειν᾽ ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίετη φαίνετο βουλή, 





1 sqq. Quo modo factum sit, ut prior pars scholii ab altera manu, ab altera 
posterior (inde a lin. 5: μὴ ἀκρατὴς εἶναι) scripta sit, recte Hillerus docuit, 
Fleckeis, ann. XCVII, p. 802, cui non habeo quod addam nisi ante verba μὴ 
ἀκρατὴς in scholio manus prioris viginti fere esse litteras erasas. 1 xepcìv Lp 
2 οὔτι corr. ex οὔτοι B; οὔτοι Lp 6 ὧν φείδεται Lp 8 ἀποδοθείςης, ἀπ e 
corr., Lp παρηνώμει Lp 10 ὀδυεςῆος B, id. Lp, ubi additur: καὶ πάλιν αὐτὰρ 
ἐμοὶ γέρας (v. 118) 12 ἐπέτρεπεν, ab ceadem manu super e serpt. i, Lp 
13 ἀνδρίας B; dv dpiac, ab ead, m. super intervallum scrpt. av, Lp 18 ci om. 
Lp πυθαγόριοι L καὶ om. codd., addidit Vill, τὸ ἀνθρώπιον γένος L 
19 ὁμ. δὲ πρώτου L, id. 1. 20 om. τε 21 αὐτοῦ Β αὐτοὺς Lp 21. 22. περὶ 
μὲν γὰρ τοῦ B., om. καί, L 22—24 versus in uno L exstant; 1. 24 βαειλέως 
legitur, tum pergit: mpocé@nke δὲ διὰ τὴν ὀργὴν τὸ ἀπηνέος 25 μεταπέμπει 
ΤΡ εκοπούμενος L 26 ἤδη L 


1 sqq. Cf. schol, Townleianum apud Dindorfium, IV, p. 409. 
‘14 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 ap. Cramer., An. P. III, p. 133, 30. 
18 sqqg. Ad Porph. opus περὶ τῆς ἐξ Ὁμήρου ὠφελείας τῶν βασιλέων re- 
tulit Gildersleeve, de Porph. stud. Hom., diss. Gotting. 1853, Ὁ. 21, probante 
G. Wolffio, Porph. de philosophia ex oraculis haurienda, p. 20. 


10 


15 


20 


25 


(da | 


10 


15 


20 


A 13 


Νέςτορ᾽ ἔπι πρῶτον Νηλήιον ἐλθέμεν ἀνδρῶν (K 17). παρ᾽ 
Ἰνδοῖς τε τοὺς Βραχμᾶνας, οἵπερ εἰεὶ παρ᾽ αὐτοῖς οἱ φιλόςοφοι, λόγος 
τοὺς βασιλέας ἀπαντῶντας προεκυνεῖν. 


- B_ t. 124 ad 
πρότερον τῶν Πυθαγορικῶν “Ὅμηρος μέεην ἀνθρώπου καὶ θεοῦ μακάρων ν. 
φύειν ἀνθρωπίνην τέθεικε. τὸν μὲν γὰρ ἁπλῶς ἄνθρωπον τοῦ βαει- A 339. 
142. 
λέως κατ᾽ ἀμφότερά Que ἐλάττονα, καίπερ ἀνθρώπου καὶ αὐτοῦ ὄντος, Lp Γ. 595 6.1. 
θεοῦ δὲ ἥττονα τὸν βαειλέα εἶναί φηςι διὰ τὸ φθαρτόν. πρός τεθεῶν 
399. τί ποτε ἄρα βουλόμενος ταῦτα ἔπλαςε πολὺ ἔχοντα τὸ ἄλογον MAKAPWY. 
LI > ld dI 2 [ol bI (dA DI A >» ’ b 
καὶ avapuoctov, ei re ᾿Αθηνᾶ καὶ Ἥρα καὶ ἸΠοςειδῶν ἐβούλοντο cuv- B f. 13% ad 
μιν. 


δῆςαι τὸν Δία, ἣ μὲν θυγάτηρ οὔςεα οἱ δὲ ἀδελφοί; διὸ καὶ ἀντὶ τῆς ἡ ΠΝ 
᾿Αθηνᾶς γράφουει καὶ Φοῖβος ᾿Απόλλων, ὥςπερ οὐ τοῦ αὐτοῦ K,p f.60% c. 1, 
μένοντος ἀτόπου. καὶ ἄλλοϊ πάλιν ἐναλλάςςουει τὰ ἔπη᾽ ὅπποτέ μιν. 
οἴη ἐν ἀθανάτοιειν ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι, 
Ἥρη τ᾽ ἠδὲ Ποςειδάων καὶ Παλλὰς ᾿Αθήνη, 
ὁππότε μιν ξυνδῆςεαι Ὀλύμπιοι ἤθελον ἄλλοι, 
ἵνα οὗτοι μὲν οἱ θεοὶ φαίνοιντο βοηθήςαντες αὐτῷ μετὰ Θέτιδος, 
ἄλλοι δέ τινες οἱ ξυνδῆςαι θέλοντες, καὶ μύθους δὲ λέγουςειν ἐπὶ τούτοις 
πολλούς. μάχεται δὲ τοῖς ἐναλλάςςουει τὸ οἴη ἐν ἀθανάτοιει᾽ πῶς 
γὰρ τοῦ ποιητοῦ λέγοντος ὅτι μόνη ἐνδέχεται καὶ ἄλλους ἐπειςάγειν 
βοηθούς; τίνα δὲ καὶ τὸν Βριάρεων χρὴ νοεῖν; καὶ πῶς οὗτος Bin τοῦ 
πατρὸς ἀμείνων; δεῖ τοίνυν φυεικόν τινα μᾶλλον ἐν τούτοις ὑπονοεῖν 
λόγον Δία γάρ φηςει τὴν ἄκρατον θερμαείαν, τὴν καὶ τοῦ ζῆν καὶ τοῦ 
εἶναι ἣμᾶς αἰτίαν, ΤΠοςειδῶνα τὸ ὕδωρ, Ἥραν τὸν ἀέρα; ᾿Αθηνᾶν τὴν τῆν, 
Βριάρεων τὸν ἥλιον --- πάντων γὰρ τῶν ἄετρων φωτεινότατός Éemi — 





2 βραχμάνας Loi om. L λόγος dé τοὺς B. Lp 4 πυθεγορικῶν Lp 


6 ὥςπερ L 7 eivanom.L 8 émacevL, altero c sprascrpt. 9 καὶ ὁ πος. L 
11 ante γράφουςι Lp τινὲς ins. 13 οἷον ἐν L 16 φαίνωνται e corr. Lp 
μετὰ τῆς 0. LLp 17 δὲ post uve. om. Lp 18 post ἐναλλάςςουει ins, τὰ 


ἔπη Lp 19 ἐνδέχεται ἄλλους L 20 Bin οὗ πατρὸς Lp 22 καὶ εἶναι, om. 
τοῦ, BL 24 βριάρεον L 





2 sqq. Cf. Porph. abst. IV, 17 extr. Bardesanem auctorem referentem. 

8 Β64ᾳ. Quamquam Porphyrius in quaestionibus suis ad allegoricam quae 
dicitur fabularum interpretationem minime inclinat (de qua re vid. prolegg.), 
tamen nihil esse videtur causae, cur eam de qua ἢ. L agitur quaestionem ab 
eo abiudicemus. Id unum tenendum est, eum non suam ipsius sed Stoici cuius- 
dam philosophi (quod ex Heraclit, c. 21 --- 2ὅ sequitur) interpretandi rationem 
proponere eodem modo quem in quaest. T 67 se sequi testatur. Ipse enim 
Porphyrius, ut ἢ. 1. unum afferam, (de antr. N. c. 32) Minervam φρόνησιν ne- 
que Tellurem esse voluit. 

11 Zenodotum dicit (schol. Ariston. A 400). 

22 sqa. Cum ab Heraclito, c. 25, quattuor dii prorsus eodem modo acci- 
piantur (cf. de Iove eund. c. 23: πυρὸς εἰλικρινοῦς φύσις — Ζεὺς ἐπώνυμος, 
ἦτοι τὸ ξῆν παρεχόμενος ἀνθρώποις κτλ.), quod eo maioris momenti est quod 
praeterea vix quisquam Minervam Tellurem significare perbibuerit, concludi 
posse videtur, et illum et Porphyrium eodem fonte usos esse, qui qualis fuerit 


*B f. 133 ad 


πολλάκι. 


14 Α 


Θέτιν δὲ τὴν θέειν καὶ φύειν τοῦ παντός. τοῦ ἡλίου τοίνυν ἀφιετα- 
μένου ἐπὶ τὰ μεεημβρινά, ψύξεως γινομένης ἐν τοῖς καθ᾽ ἡμᾶς μέρεει, 
cuufaiver τὸν ἀέρα, φύειν ἔχοντα μεταβάλλειν εἰς ὕδωρ, τότε μάλιςτα 
ἐξυγραίνεεθαι πλέον καὶ δυςχείμερον γίνεεθαι. ἸΤοςειδῶνα οὖν καὶ Ἥραν 
καὶ ᾿Αθηνᾶν διὰ τοῦτο βουλομένους ευνδῆςαι τὸν Aia φηείν, ἐμφαίνων, 
ὡς ἔφην, τὴν χειμερινὴν Kkatactaciv, ἐν ἣ ευμβαίνει τὸ ψυχρὸν ἐπικρα- 
τέετερον εἶναι τοῦ θερμοῦ. ἀλλ᾽ ἡ Θέτις ἀνάγουςα τὸν ἥλιον ἐπὶ τὰ 


. βόρεια φαίνεται ὥςπερ βοηθοῦςα τῷ Διί. εἰκότως δὲ ἑκατόγχειρον τοῦ- 


τόν φηςιν, ὅτι πάντα τρέφει καὶ αὔξει καὶ φύει, καθάπερ πολλαῖς ὁμοῦ 
χερεὶν ἐργαζόμενος. οὗ πατρὸς δὲ ἀμείνων, τοῦ Διός: ᾿Απόλλωνα γάρ 
φηςι τὸν ἥλιον. | 
407. διὰ τί εἰδὼς ὁ ᾿Αχιλλεὺς χάριν προςοφειλομένην τῇ μητρὶ 
ὑπὸ τοῦ Διὸς οὐκ εἰς τὴν νίκην τῶν “Ελλήνων κέχρηται ταύτῃ, ὅτε, 
φηςί, πολλὰς ἀΐπνους νύκτας ἴαυεν, ἤματα δ᾽ αἱματόεντα 
διέπρηςςεν (διέπρηςεν cod.) πολεμίζων (I 325. 326), εἰς δὲ ἀπ- 
ὠλειαν αὐτῶν κατακέχρηται ταύτῃ, καίπερ οὐκ αἰτίων τῆς ἀτιμίας αὐτῷ 
γεγονότων τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος: εἴπερ οὖν ἔδει κατὰ 
φίλων ἀδικηςάντων χρήςαςθαι τῇ παρὰ Διὸς ἐπικουρίᾳ, κατὰ τοῦ ᾿Αγα- 
μέμνονος δίκαιον ἦν τοῦτο, ἀλλ᾽ οὐ κατὰ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων. 





1 καὶ τὴν φύειν L 2 γενομένης L 3 cnuaiver δὲ τὸν dépa Lp φύειν 
ἔχοντα om. L ὕδωρ κἀὶ τότε udhicta L 5 βουλόμενος Lp 6 ὅθεν cuu- 
Baiver Lp 8. 9 τοῦτο φηεὶν Lp 9 ὅτι τὰ πάντα Lp 





nunc non quaero. Quod quae sit Thetis, quis Aegaeon quaeque Iovi praestite- 
rint, uterque modo non omni ex parte simili tradit, minus premendum videtur. 
Quae praeterea ad nostrum locum in scholl. et ap. Eust. p. 122, 44sqq. tradun- 
tur, ita comparata sunt, ut discerni nequeat utrum e Porphyrio an ex Heraclito 
an ex utroque (cf. 450) hausta sint; quare praeter schol. Lips. partem ad ver- 
bum fere cum Porphyrio congruentem hic omisimus. 

8 +Lp A 402 (ἢ 60%) a man. sec.: ξἑκατόγχειρον τὸν ἥλιον λέγει, ὅτι 
πάντα φῷει καὶ τρέφει καὶ αὔξει, ὥσπερ εἰ πλείσταις χερσὶν ὁμοῦ εἰργάξετο. 
Reliqua plus discrepant. 

10 Cf. (Porph.) 450. — Cod. Par. 2556 ap. Cramer. An. Par. III, p. 105, 7: 
...TÒvV ἥλιον ἤτοι τὸν ᾿ἡπόλλωνα, ὃν Βριάρεων καλοῦσι καὶ ἑκατογχειρα κτλ. 

125ᾳᾳ. | Lp Α 407 (f. 612, c. 1. τῶν νῦν μιν): καὶ πῶς ταύτην οὐκ ἥτει 
τὴν χάριν κατὰ τῶν Τρώων, ὅτε, φησὶ, πολλὰς μὲν ἀΐπνους νύκτας ἴανεν 
‘cod. —ov); ἢ ὅτι ἡ δόξα τῆς νίκης εἰς ᾿Δγαμέμνονα ἀνέτρεχεν, ὥς φησιν᾽ 
τούτῳ μὲν γὰρ κῦδος ἅμ᾽ ἕψεται, εἴ κεν Agatol Τρώων ἐκπέρσωσ᾽ 
εὖ ναιόμενον πτολίεθρον. te τε τῆς νίκης ὡμολογήσατο διὰ τοῦ ἀστρά- 
πτειν τὸν dia. εὐημερούντων τοίνυν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρίτων ἀμοιβὰς 
ἀπαιτεῖν παρὰ τοῦ ἐπινεύσαντος τὴν ἧτταν τῶν πολεμίων, ὀργισϑέντα δὲ τοῖς 
ἀδικήσασιν αὐτὸν μεταβαλεῖν ‘cod, μεταβαλλεῖνν τὴν Διὸς γνώμην. ἀλλ᾽ εἴπερ, 
φησίν, ἔδει κατὰ φίλων ἀδικησάντων γρήσασϑμι τῇ παρὰ dios ἐπικουρίᾳ, 
κατὰ τοῦ Ayapéuvovos δίκαιον ἣν δή που. ἀλλ᾽ εἰ ᾿ἀγαμέμνων ἐκολάσϑη, ἀϑῷοι 
ἀναπλεύσαντες οἵ ᾽Αχαιοὶ οὐκ ἐξήτησαν ᾿ἀχιλλέα. μένει δὲ συγκολαξόμενος αὐτοὶς 
ἀχαρίστοις οὖσιν ὁ βασιλεύς, οἱ τῷ διὰ τὴν κοινὴν ὑβρισϑέντι σωτηρίαν οὐκ 
ἐπήρκεσαν. 


15 


10 


15 


20 


25 


30 


35 


A . 15 


τὸ μὲν οὖν μὴ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων χρήςεαςθαι τῇ τῶν χαρίτων 
παρὰ Διὸς ἀποδόςει οὐδὲν ἤπειγεν, αὐτοῦ τοῦ Διὸς ἀετράπτοντος 
ἐπιδέξι᾽ ἐναίειμα ςήματα φαίνοντος (B 353) καὶ πάντων πε- 
πειςμένων ὅτι κατένευςτεν ὁ Ζεὺς τὴν Τρωικὴν ἀπώλειαν. εὐημερούν- 
τῶν οὖν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρίτων ἀμοιβὴν ἀπαιτεῖν παρὰ τοῦ 
ἐπινεύςαντος τὴν ἧτταν τῶν πολεμίων, ὀργιςθέντα δὲ τοῖς ἀδικήςεαειν 
αὐτὸν μεταβαλεῖν τὴν τοῦ Διὸς γνώμην ἄλλως οὐκ ἐνῆν ἢ διὰ χαρίτων 
ὀφειλομένων ὑπομνήςεως. καὶ τὸ μὲν vikficar τοὺς Ἕλληνας εἰς τοὺς 
᾿Ατρείδας ἔχει τὴν ἀφορμήν <? evan. ἢ. v. nonnullae litterae), τὸ δὲ 
ἀποςτρέφειν τὴν τοῦ Διὸς ευμμαχίαν ἐκ τῶν Ἑλλήνων εἰς αὐτὸν εἶχε 
τὸ τέλος. εἰς τὰ αὐτῷ τοίνυν διαφέροντα θηςαυρίζειν τὰς ἀπαιτήςεις 
οὐδὲν παράλογον ἔχει. κατὰ δὲ <evan.) τῶν Ἑλλήνων ἣ τιμωρία 
{τι evan.), ὅτι κατ᾽ αὐτὸν τὸν ποιητὴν τῷ βαειλεῖ κῦδος μὲν ἅμ᾽ 
ἕψεται, εἴ κεν ᾿Αχαιοὶ Τρώων ἐκπέρεωειν εὖ ναιόμενον 
πτολίεθρον, τούτῳ δ᾽ αὖ μέγα πένθος Ἀχαιῶν δηωθέντων 
(A 415-417 confusi cum A 164), καὶ τὸ ὅλον ἀγώνιεμα δείξει τῷ 
᾿Αγαμέμνονι κατὰ τοὺς Νέετορος λόγους (A 2549). αὐτὸς γὰρ τῷ ὄντι 
ἕρκος ᾿Αχαιοῖειν πέλεται πολέμοιο κακοῖο (A 284). καὶ γὰρ 
τοῦτο ὀμωμόκει ἐν τῇ ἐκκληςίᾳ, ὁ δέ τοι μέγας ἔεεεται ὅρκος" fi 
ποτ᾽ ᾿Αχιλλῆος ποθὴ ἵξεται υἷας ᾿Αχαιῶν καὶ τὰ ἑξῆς (Α 239 
544ᾳ.). καὶ n ᾿Αθηνᾶ καί ποτέ τοι τρὶς tocca Tapécceta: ἀγλαὰ 
δῶρα quei, καὶ ἄμφω ὁμῶς φιλεῖεθαι αὐτόν τε καὶ τὸν ᾿Αγαμέμνονα 
ὑπὸ τῆς “Hpac, καὶ ευὐμβουλεύει μηδαμῶς περὶ θανάτου διανοεῖεθαι τοῦ 
βαειλέως (A 201---214), κἀκεῖνος ευναινεῖ χρῆναι εὐυμβουλεύουει θεοῖς 
πεπεῖςθαι (Α 216 sqq.). εώζεεθαι οὖν ἔδει τὸν ᾿Αγαμέμνονα διὰ πάν- 
των, ἵνα καὶ τὰ ἀπειληθέντα πληρωθῇ. καὶ οὐκ ἄδικος ἣ <e corr.) 
Kpicic. ὑπὲρ ὧν γὰρ λοιμωςςόντων αὐτὸς τὴν ἐκκληςίαν ευνήγαγε καὶ 
τὸ πρόςκρονεμα ἔςχε πρὸς τὸν βαειλέα, τούτους οὐδαμῶς ἔςχεν ἀγα- 
γακτοῦντας ὑπὲρ αὑτοῦ ὑβριζομένουι διὸ κατ᾽ ἀρχὰς μὲν ἐθεράπευεν 
αὐτοὺς λέγων οὐδέ τί πω ἴδμεν ξυνήια κείμενα πολλά, λαοὺς 
δ᾽ οὐκ ἐπέοικε παλίλλογα ταῦτ᾽ ἐπατείρειν (A 124---126). καὶ 
ἀπειλοῦντος τοῦ ᾿Αγαμέμνονος ἀφελεῖν τὴν Bpicnida, οὐ παρ᾽ αὐτοῦ 
gnciv εἰληφέναι ἀλλὰ παρὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ δή μοι γέρας αὐτὸς 
ἀφαιρήςεςθαι ἀπειλεῖς, ᾧ ἔπι πόλλ᾽ éuoynca, δόςαν δέ μοι 
υἷες ᾿Αχαιῶν (A161.162). ὕετερον δὲ μηδὲν αὐτῶν δυςεχεραινόντων μηδ᾽ 


e 





Longe peiore ratione excerptum: 

B (f. 142, ad μὲν v. 407): καὶ πῶς ταύτην οὐκ ἥτει τὴν δόξαν, ὅτε, φησὶ, 
πολλὰς ἀῦπνους νύκτας l'aver {--ον cod.); ὅτι ἡ δόξα εἰς Ayautuvova 
ἀνέτρεχεν. εὐημερούντων τοίνυν τῶν οἰκείων οὐκ ἔδει χαρίτων ἀμοιβὰς αἰτεῖν, 
ἐπεὶ δὲ ὠργίσϑη αἰτεὶ τὴν τοῦ Διὸς μεταβαλεῖν βουλήν. καὶ el ξωελλε τρέψαι 
τὴν τοῦ Διὸς βουλήν, κατὰ τοῦ ᾿Δγαμέμνονος ὡς ἀδικήσαντος ἐχρῆν τρέψαι, 
οὐχὶ κατὰ πάντων. ὅτι, φησί, διὰ τὴν ἀχαριστίαν αὐτῶν τοῦτο ποιεῖ καὶ ὅτι 
ὑβρισϑῆναι παρεῖδον. τὸ δὲ μνήσασα διὰ τὴν Ἤραν᾽ διό φησιν αἴ κέν πως 
ἐθέλῃσιν ἐπὶ Τρώεσσιν ἀρῆξαι (A 408). 


16. Α 


ὥςπερ ἐπὶ τοῦ Xpucou τὴν αὐτὴν γνώμην ἐνδειξαμένων αἰδεῖςθαι 
δεῖν τὸν ἱερῆα (A 23) ὅεῳ καὶ τὸν ἀριςτέα καὶ μὴ ἀτιμάζειν, εἰκότως 
καί πως «καὶ πόθεν cod., quod correxi) αὐτοῦ ὁμοίως πρὸς πάντας 
ἀπειλεῖ καὶ τὴν ἀφαίρεςειν κοινοποιεῖ λέγων χερεὶ μὲν οὔ τι ἔγωγε 
uayéccouar εἵνεκα κούρης οὔτε coì οὔτε τῳ ἄλλῳ, ἐπεί μ᾽ 
ἀφέλεςθέ γε δόντες (A 298. 299). ὥςτε καὶ ἣ μῆνις λόγον εἶχε 
τὴν τιμωρίαν εἰςτπραττομένη παρὰ πάντων, τῶν μὲν διὰ τῆς ἥττης, τοῦ 
δὲ διὰ τῆς ὑπὲρ τῶν ἡττωμένων λύπης. 

ἢ 14 ad 420. διὰ τί ἣ Θέτις οὐκ ὥχετο πρὸς τὸν Δία ἐν Αἰθιοπίᾳ ὄντα; 


τ ρπήας, οὐ γὰρ δὴ πόρρω Αἰθιοπία ἦν τοῦ Ὀλύμπου καὶ γὰρ πᾶς χῶρος ῥά- 
p . 9 ἴἢ ») “ ς Là > co > < 2 lai n > Ca " 
imo marg. dioc oUcn θεᾷ. ῥητέον οὖν ὅτι οὐδὲν ἀναγκαῖον (ἂν ἀγκαῖον Lp) 


serpt., c. 3, ἐπείγεεθαι ἐν τῇ ὀργῇ ἐκτελέςαι τὰ θυμῷ φίλα τοῦ ὠργιεμένου ἀλλὰ 

Αἰθιοπῆας. μᾶλλον διδόναι μετανοίᾳ {μετανοίας Lp) τόπον. ἔπειτα οὐκ ἐπιτήδειος 
ἦν ὁ τόπος περὶ ὧν ἔμελλε δεῖεθαι, παρόντων τῶν φίλων θεῶν τοῖς 
᾿Αχαιοῖς, ἐπεὶ καὶ Uctepov οὐ παραγενομένη ἀλλ᾽ ὑποπτεύςαςα ἣ Ἥρα 
ἐπίεταςεθαι ἐπειρᾶτο. ὅτι δὲ Tapficav δηλοῖ quei γὰρ θεοὶ δ᾽ ἅμα 
πάντες ἕποντο (v. 424). δοκεῖ dé tia καὶ ὅπως οἱ Τρῶες αἴεθων- 
ται τῆς μήνιδος ὁ ποιητὴς ἐμβάλλειν τὰς ἡμέρας ταύτας, ἵνα θαρεήςαν- 
τες ἐξέλθωςι᾽ πρότερον γὰρ οὐκ ἐξήεςκαν ἀλλ᾽ ὅςον ἐς (καιάς τε 
πύλας ([ 354). 

ΤΡ. 6 ἯΙ ἄλογον τὸ μὴ πορεύεςθαι εὐθὺς εἰς τὴν ‘om. L) Αἰθιοπίαν. λύεται 

Lp f 612, indè ἐκ τοῦ καιροῦ" τοῖς γΤὰρ θεοῖς εὐωχουμένοις ἄτοπον ἐνοχλεῖν, καὶ 

SerDE Inter. ἄλλως διὰ τὸ τοὺς cupuudyouc τῶν Ἑλλήνων ἐκεῖ τυγχάνειν ({τυγχά- 

εἶμ᾽ αὐτὴ. νοντας L). 

B f. 15° ad 449. δεῖ mpociovta θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν εἰκάζειν αὑτὸν θεῷ. 

χερνίψαντο. διὰ τί δὲ μετὰ τὸ δεῖπνον οὐ ποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους ἀπονίπτοντας τὰς 





25 δεῖ γὰρ mp. θ. Lp post θεῷ Lp ins.: ἀπὸ δὲ τῆς χερὸς ἑνικῆς ἐςτι χερνί- 
WavTo 26 ἀπονίζοντας Lp 





11 sqq. | B f. 14 ad γαλκοβατὲς A 426 (id. Lp ἢ 612 ο. lL χϑιξός, L f. 172 
coniunct. c. schol. v. 420, c. l. ἀγάννιφον): ..... οὐκ ἄπεισι δὲ εἰς Aldroriav ἡ 
Θέτις, ὅτι ἐκεῖ ἦσαν οἵ Againol (ἀχαιικοὶ B) ϑεοί, καὶ τῷ υἱῷ καιρὸν μετα- 
νοίας {μεταγνοίας L) διδοῦσα καὶ αὐτοῖς τοῖς Ἕλλησι, καὶ ἵνα Τρῶες αἴσϑων- 
ται (nai τρῶες ἔσεσϑαι Lp) τῆς μήνιδος καὶ τολμήσωσι {τολμῆσαι Lp) λοιπὸν 
εἰς τὴν Com. L Lp) μάχην. Eadem fere Eust. p. 128, 29sqq. 

25 Ea quoque verba quae ante διὰ τῴ leguntur (δεῖ — #80) cum quae- 
stione cohaerere e schol. in cod. Hamburg. (p. 39) ad Od. y adscripto ceterum 
longe peius excerpto concludendum videtur. Incipit enim ita: διὰ τί τοὺς ὧν- 
ϑρώπους πρὶν φαγεῖν ποιεῖ τὰς χεῖρας ἀπονέξζεσϑαι, τοὺς δὲ ϑεοὺς οὐδαμῶς: 
διὰ τί πρὸς δεῖπνον μὲν ἀπονίξζουσι, μετὰ δὲ τὸν δεῖπνον οὐδαμῶς; ϑεοὶ μὲν 
οὐκ ἀπονίξονται" καϑ'αροὶ μὲν γάρ. μετὰ τὸν δεῖπνον οὐ ποιεῖ {ποέει cod.) 
ἀνθρώπους ἀπονίξεσϑαι τὰς χεῖρας ὅτι οὐδὲ urti. (reliqua iis quae p. 17, 1--8 
edidimus respondent, cf, schol. Od, II, p. 752 Dind.). 

26 sqq. {1, A 449 (f. 18°): διὰ τέ μετὰ τὸ ἀνελεῖν τὴν τοιαύτην δαῖταν 
οὐ νέπτουσι τὰς χεῖρας ἀλλὰ πρότερον, γερνέψαντο δ᾽ ἔπειτα καὶ οὐλοχύ- 
τας ἀνέλοντο; ἔστι δὲ ἡ λύσις ἐκ τοῦ πραγματος᾿" οὐ γὰρ ἦν τοιαύτη δαίτη 


15 


25 


ei 


Ut 


A 17 


χεῖρας; ὅτι οὐδὲ ὄψοις τοιούτοις ἐχρῶντο ὥςτε δεῖςθαι ἀπονίψεως καὶ Lp f. 61. c,1. 
ὅτι παυόμενοι τοῦ δειπνεῖν ἔςπενδον, μετὰ δὲ τὰς «πονδὰς οὐ δεῖ χερνίψαντο 
νίπτεεθαι. ῥητέον δὲ καὶ τοῦτο᾽ ὅταν γὰρ λέγῃ χέρνιβα δ᾽ ἀμφί- cp STATO, 
πολος προχόῳ ἐπέχευε φέρουςα νίψαεθαι (a 136), pucouev' 5 Dina. 
ἀλλ᾽ οὐχὶ πρὸ τοῦ δείπνου μόνον. ἁπλῶς γὰρ τὰς ἀρχὰς μηνύςας 

οὐκέτι τὰ κατὰ μέρος diézerciv, ὥςτε παρέκειντο τὰ χειρόνιπτρα ὅτε 
βούλοιντο νίπτεςθαι. καὶ γὰρ καὶ nm τράπεζα καὶ τὰ ἄλλα ἄχρις ὅτου 

βούλοιντο χρῆςθαι αὐτοῖς παρέκειτο. οὕτω καὶ τοὺς TTuMiouc ἐν τῷ 

κατάπλῳ Τηλεμάχου εὐωχουμένους οὐκέτι δεδήλωκεν ὅπως τῆς ἠιόνος 
ἀπηλλάγηςαν. καὶ τὴν ᾿Αθηνᾶν Μέντῃ ὁμοιωθεῖςαν καὶ τὸ δόρυ δοῦςαν 

τῷ Τηλεμάχῳ (a 127) οὐκέτι φηςὶ πῶς τοῦτο ἀπέλαβε. καὶ τὸ τόξον 

εἰς καταςκοπὴν ἀπιόντι Μηριόνης δίδωςειν ’Oducceî (Κ 200): ὅπως δὲ 

τοῦτο ἀπέδωκεν οὐκέτι ἐπεςημήνατο, διδοὺς τοῖς ἀκροαταῖς καθ᾽ ἑαυτοὺς 

NoviZecdar τὰ ἀκόλουθα. καὶ πολλὰ τοιαῦτα ἔςτι γνῶναι παρ᾽ αὐτῷ᾽ 

οὐ γὰρ μόνον τί εἴπῃ, ἀλλὰ καὶ τί μὴ εἴπῃ ἐφρόντιςεν. 


402. ν. Ψ 259. 
473. ν. δὰ Χ 391. 
477. ad Θ 1. 


480. ἕρματα ἐξηγοῦνται τὰ ὑπερείεματα΄ γέγονε δὲ ἀπὸ τοῦ "Β f. 16° ad 
ἐνεῖρθαι καὶ ἐρηρεῖεθαι τῇ γῇ. οὕτως οὖν καὶ τὰ ἐλλόβια ἕρματα εἴρη- ἕρματα. 
ται παρὰ τὸ ἐνεῖρθαι᾽ ἐν δ᾽ ἄρα ἕρματα ἧκεν ἐυτρήτοιει λοβοῖςι" f. 19°, JI. 
= 6 x ’ ς ΄ LI ca Ie, N Lp f.62> Cc. Ἰ, 
(= 182). καὶ ἑρμίς (0 278. ψ 198), ὁ κλινόπους, τὸ οἷον ἕρμα καὶ ἕρματα 
ἐρηρειεμένον κατὰ τῆς γῆς. καὶ ἡμεῖς δ᾽ ἕρμα πόληος ἀπέκταμεν 
(ψ 121), τὸ ἔρειεμα καὶ θεμέλιον, ἐκ τοῦ ἐρηρεῖεθαι ἐν τῇ ἔρᾳ. καὶ 


ὃ παυςάμενοι Lp τὰς om. Lp ὃ ἀπονίζεςθαι Lp 4 post φέρουςα Lp 
ins.: καλῇ xpucein ὑπὲρ ἀργυρέοιο λέβητος post φήςομεν Lp ita: οὐκ εἰς τὸ 
νίψαςθαι προ τ. ὃ. μ. 6 οὐκ ἐπὶ Β ἐπέξειειν Lp παρέκειτο Lp 8 xpnca- 
ςεθαι Lp παρέκειτο om. Lp 9 ὅπως ἐκ τῆς ἠιόνος ἀναςτάντες ἀπ, Lp 10 τ. 
ἀθ. μὲν τὴν ὁμειωθεῖςαν, sprascrpt. o, Lp 11 τῷ om. Lp οὐκέτι ὅπως τοῦτο 
ἀπιοῦςα ἀπ. Lp ἀντέλαβε Β 12 δίδωςι μηρ. dò. Lp 14 παρ᾽, pe corr., Β 
19 L c. 1. ὑπὸ δ᾽ ἕρματα μακρὰ τάνυςςαν incipit: ἐξηγοῦνται τὰ ὑπερ. ἀπὸ γὰρ 
τοῦ ἐνεῖρθαι καὶ ἐρηρ. τῇ γῇ γέγονεν 20 ἐλλώβια L 21 ἐν δ᾽ ἄρα δ᾽ ἕρματα 
Lp 22 καὶ ἕρμα ὁ KA. Lp 24 τῆς om. L δὲ ἕρμα Β πόλιος L 





ὥστε δέεσϑαι ἐπινίψεως ἄλλως te ὅτι καὶ παυόμενοι τοῦ δείπνου ἔσπενδον᾽" 
μετὰ γὰρ τὸ δειπνῆσαι οὐκ ἦν ϑεμιτόν. 

19 sqq. Quae ἢ, l. cod. Leid. auctoritatem secuti inter Porphyriana retuli- 
mus veri simile est e quaestione derivata esse ad 4 117 instituta, cuius vestigia 
et apud Eust. 4 p. 451, 31 (ἔστε δὲ λύοντα ta τοιαῦτα εἰπεῖν κτλ.) et Apol- 
lon. v. ἕρμα exstant (ὁ δὲ Σιδώνιος βοηϑῶν τῷ λεγομένῳ uti.) — Eadem fere 
quae h. l. in nostris codicibus exstant Manuel Moschopulus, p. 719, 28 
Bachm., in usum suum convertit. 

24— p. 18,2 τὸ ἔρεισμα — ἔερτο ἃ Porph. abiudicavit Kammer, Porph. 
schol. Homerica emendatiora, (diss.) Regim. 1863, p. 34. 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 2 


18 I A 
ὅρμος dè ὁ περιδέραιος kx6cuoc: χρύςεον ὅρμον ἔχων (0 460), εἶτ᾽ 
ἐτυμολογεῖ᾽ μετὰ δ᾽ ἠλέκτροιεςειν ἔερτο. 
*B f. 16» ad 524. διὰ TI ὑποςχόμενος ὁ Ζεὺς τῇ Θέτιδι EmiKpatectépouc ποι- 
κατανεύςο- ficar τοὺς Τρῶας οὐκ εὐθὺς τοῦτο τελεῖ, πολὺν δὲ φόνον πρότερον 
L τ δοὺ, π᾿ ἐπιτρέψας τῶν Τρώων γενέεθαι, ὡς εἰπεῖν τὸν ποιητήν. 
ὁ. 1 εἴς τὸ ἔνθα κεν αὖτε Τρῶες ἀρηιφίλων ὑπ᾽ Ἀχαιῶν 
εἰ δ᾽ ἄγε τοι Ἴλιον eicavéBncav ἀναλκείῃςει δαμέντες (Ζ 73. 14), 
κατανεύςο- τότε τῇ ὑποςχέςει προςτίθεται; ῥητέον δὲ ὅτι τῶν ὅρκων παρὰ τῶν 
μα. Τρώων ευγχυθέντων τιμωρίαν δοῦναι πρότερον τοὺς παραβάντας ἠξίω- 
cev* καὶ πολλῶν διὰ τοῦτο ἀνῃρημένων, ὡς εἰς ἀπόγνωςιν τῶν πραγ- 
μάτων ἀφικέεθαι καὶ βουλὰς τοῦ δεῖν ἀπογνῶναι τὴν Ἑλένην, τότε 
λυςάντων τῶν Ἑλλήνων τὴν παράβαειν ἐκ τοῦ μὴ δέξαςθαι τὰ πεμ- 
φθέντα ἐκ τῆς Ἰλίου ἐπαγγέλματα διὰ τοῦ Ἰδαίου ἔχοντα οὕτως (Η 
986 sqq.)' 
ἠνώγει ΤΠρίαμός τε καὶ ἄλλοι Τρῶες ἀτγαυνυοὶ 
εἰπέμεν, al κέ περ ὕμμι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο, 
μῦθον ᾿Αλεξάνδρου, τοῦ εἵνεκα νεῖκος ὄρωρε᾽ 
κτήματα μὲν ὅς᾽ ᾿Αλέξανδρος κοίλης ἐνὶ vnucìv 
ἠγάγετο Τροίηνδ᾽, ὧς πρὶν ὥφελλ᾽ ἀπολέεσθαι, 
πάντ᾽ ἐθέλει δόμεναι καὶ ἔτ᾽ οἴκοθεν ἄλλ᾽ ἐπιθεῖναι" 
κουριδίην δ᾽ ἄλοχον Μενελάου κυδαλίμοιο 
οὔ pnceiv δώςεειν, î μὴν Τρῶές γε κέλονται" 
τοιαύτης γὰρ πρεςβείας ἀφιγμένης προςτίθηειν ὁ Διομήδης (Η 400sqq.) 
μήτ᾽ ἄρ τις νῦν κτήματ᾽ Ἀλεξάνδροιο δεχέεθω 
μήθ᾽ Ἑλένην’ γνωτὸν δέ, καὶ ὃς μάλα νήπιός ἐςτιν, 
ὡς ἤδη Tpwecciv ὀλέθρου πείρατ᾽ ἐφῆπται, 
ἔπειτα τῶν Ελλήνων ευμψήφων γενομένων --- ὃς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα 
πάντες ἐπίαχον υἷες ᾿Αχαιῶν, μῦθον ἀτγαςςάμενοι Διομή- 
δεος ἱπποδάμοιο (Η 403. 4) —, καὶ τότ᾽ ᾿Αγαμέμνονος εἰπόντος᾽ 
Ἰδαῖ᾽, ἦτοι μῦθον [ἈᾳἈχαιῶν] αὐτὸς ἀκούεις, 
ὥς τοι ὑποκρίνονται, ἐμοὶ δ᾽ ἐπιανδάνει οὕτως (Η 406. 1), 
καὶ διὰ πάντων, τῶν τε ἀρίετων καὶ τοῦ βαεϊλέως τοῦ τε ὄχλου, διελ- 
θόντος, ὅτι μηδ᾽ ἐμμένουει τοῖς ὅρκοις καὶ ἀποδιδοῦςι τὴν ‘EXévnv καὶ 





1 ἕρμα pro ὅρμος 1, περιδόραιος 11 ἕρμα pro ὅρμον L 2 δὴ λέκτροιειν 


BLp δὴ λέκτροιςειν ἔορτο L, corr. Vill 3 B praemittit ἀπορία 7 àvaX- 
xeioici L 9 πρότερον δοῦναι L 13 διὰ τοῦ Ἰδαίου ἐπαγγέλματος L 

15 ἀγαβοί L 16 εἰπέμεν (suprascrpt. αἰ) εἰέπερ L 18 post ἀλέξανδρος Β ras. 
sex fere litter. 19, 20 ὥφελλεν ἀπ. ....... ἐθέλει δόμεναι Β 20 ἄλλα L 
21 è’ om. L 22 ἣν pnclv διύςειν L 23 γὰρ ........ φιγμένης B 25 post 


èctiv in L schol. ad A 520 pertinens sequitur (de αὕτως): ὡς μάτην ψευδῶς κτλ. 
Quo et aliis quibusdam interiectis, f. 21» rursus quaestio Porphyr. (lin. 26): δὴ 
TPWECCIV 28 ἀγαςάμενοι L 80 idaiwv L ᾿Αχαιῶν om. codd. 32 καὶ τοῦ 
ὄχλου L 88 ἀποδιδόαςι codd, 





3 Βαα. Οὗ Porph. Θ ὅ. 





15 


20 


30 


10 


15 


20 


25 


30 


A 19 


τὰ κτήματα καὶ ὅςτα ὡμολογήθη χρὴ πείθεεθαι, ἀλλὰ μόνον πολεμεῖν, 
cuvéBn λύειν γενέεθαι τῶν ὁρκίων καὶ τὴν ἐπιορκίας δυνάμει ἄφεειν. 
οὗτοι γὰρ οὐκ εἰς ἀπαίτησιν τῆς Ἑλένης κατὰ τοὺς ὅρκους ἐτράπηεαν, 
εἰς δὲ παραίτηειν μὲν ταύτης, πολέμου δὲ παραςκευήν᾽ ὅθεν καὶ τεῖχος 
ταῖς ναυςὶ περιβάλλοντες φαίνονται, τοὺς μὲν ὅρκους ἐάςαντες, πρὸς 
ἄλλα δὲ τραπόμενοι. διὸ καὶ ἐπιλέγει ὁ ᾿Αγαμέμνων (Η 411) 
ὅρκια δὲ Ζεὺς ἴετω, ἐρίγδουπος πόεις Ἥρης, 
ἀνελὼν τὸ δεῖν τούτοις ἐμμένειν καὶ ἐπιτρέψας αὐτοὺς τῷ Διί. ἀνῃ- 
ρημένου τοίνυν ἸΤανδάρου τοῦ τοὺς ὅρκους παραβάντος (E 290 sqq.) 
καὶ Buciòy καὶ λιτανειῶν γεγονυιῶν καὶ ἐπιςτροφῆς πρὸς τοὺς ὅρκους 
διὰ τοῦ ὁμολογεῖν καὶ λέγειν (Η 350 sqq.): 
δεῦτ᾽ ἄτετ᾽, Apreinv Ἑλένην καὶ κτήμαθ᾽ ἅμ᾽ αὐτῇ 
δώομεν ᾿Ατρείδῃςειν ἄγειν, νῦν δ᾽ ὅρκια πιςτὰ 
ψευςάμενοι μαχόμεεθα, τῷ οὔ νύ τι κέρδιον ἣμῖν 
ἔλπομαι ἐκτελέεεθαι, ἵνα μὴ ῥέξομεν ὧδε, 
καὶ εἰκότως καὶ ἧττα γίνεται ὑπὲρ τοῦ μὴ ἐκτελεςθῆναι τὰ εἰρημένα καὶ 
παύεται ἣ ἐκ τῆς mapaBacewc μῆνις, τῶν Ἑλλήνων ἀρνηςαμένων τὴν 
κατὰ τοὺς ὅρκους γινομένην ἀπόδοειν καὶ εἰς πόλεμον παρεςκευαςμένων. 

526. ταῦτα παιδευτικὰ πρὸς Tictiv. τὰς δὲ αἰτίας εἶπε, δι᾽ ἃς oùB f. 115 ad 
τελοῦμεν τὰς ὑποεχέςεις᾽ ἢ μετανοήςαντες, ὅπερ <ò L> δηλοῖ τὸ παλιν- παλινάγρε- 
άγρετον, ἤτοι τὸ εὐμετάτρεπτον <om. haec tria verba Lp), ἢ παρα- 7 Ε ον n 
λογιζόμενοι τοὺς δεηθέντας, ὅπερ ἐν τῷ ἀπατηλῷ νοεῖται, ἢ où duvn- Lp £ 698 c. A 
θέντες ἐκτελεῖν (ἐπιτελεῖν Lp) τὰς ὑποεχέςεις, ὅπερ εἶχε τὸ ἀτελεύ- οὐ γὰρ ἐμὸν 
τήητον <add. L: ἐκ δὲ τοῦ μέγαν δ᾽ ἐλέλιξεν Ὄλυμπον ἐδήλωςεν παλινάγρε- 
κτλ., quae in Β et Lp recte που. schol. δὰ v. 530 pertinens efficiunt). τον. 

544. quod ad h. v. in codicibus legitur scholium omisi; B (f. 
17° ad πατὴρ) enim et L (f. 21°) ita incipiunt: τὸν Δία μόνον τῶν 
θεῶν οὕτως καλεῖ ὅτι KTÀ., Lp (f. 63°) vero: διὰ τὸν Aia κτλ., ita 
ut litterae dia per errorem bis positae esse videantur. Quali e ditto- 
graphia facillime oriri potuit quaestionis forma quam unus cod. A 
(f. 22°) exhibet: διὰ τί τὸν Δία κτλ. 

502, πῶς τῶν ἄλλων θεῶν ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ φερομένων ῥιπῇ,Β f. 180 ad 
Ἥφαιετος δι᾽ ὅλης ἡμέρας φέρεται; φαμὲν οὖν ὅτι πᾶν δ᾽ fuap οὐ πανδῆμαρ. 





2 Mcw Β (vid) ὅρκων, 8 ἐτράποντο L 6 διατραπόμενοι, om. δέ, L 
7 fipac L 13 δώημεν L ἄγειν evan, Β 14 μαχόμεθα], οὔ νύ τοι BL ὑμῖν], 
15 ῥέξωμεν Β 16 prius καὶ om. L ἥττα Le corr. 82. 88 θεῶν post φερο- 
μένων 1, πῶς τ. ἀλλ. 0, cò κινήςει ἀπὸ τ. oÙp. φερομένων ἐπὶ γῆς, Ἥφαιςτος 
κτλ} 33 πανδῆμαρ corr. e πᾶν δ᾽ ἦμαρ B ὅτι πανῆμαρ 1, ὅτι τὸ πανῆμαρ Lp 





19 sqq. Diple v. 526 appicta a schol. Ariston. ita explicatur: ὅτε περεώρικε 
τοὺς τρόπους. Quae in altero schol. A leguntur Porphyrianis simillima διὰ τοῦ 
παλινάγρετον ἐσήμανεν ὅτι βέβαιός ἐστιν nti. (cf. Eust. p. 144, 26) quam origi- 
nem habeant non constat. . 

33 Aristarchi sententia (v. Lehrs, Ar. p. 151) male reddita. 

9% 


20 B 


L f. 23. δηλοῖ τὸν ἀπὸ πρωίας μέχρις ἑςπέρας καιρόν, ἀλλὰ τὴν πελάζουςαν 
Lp f.64. c.l. a I c ὶ ἀλλ αν csc £ λπῇ x 
τῇ νυκτὶ Wpayv, wc kai ἀλλαχοῦ οἱ de πανημέριοι μολπῇ θεὸν 
πᾶν δ᾽ ἦμαρς , x x n ἢ 3 ) >, 
ἱἰλάεκοντο (A 472) καὶ tà ἑξῆς, πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον κατα- 
φερόμην. , , . 
δύῦντα daivuvito (A 601). 

594. ei ἐλαττοῦται, paci, τὸ θεῖόν, καὶ τέλεον ἐπιλείψει, ἀγνοοῦν- 
τες ὅτι πολλαὶ τῶν ἐν τῷ κόεμῳ φύεεις μειοῦνται μὲν οὐκ ἐκλείπουει 
δὲ τέλεον. καὶ γὰρ καὶ αὐχμῶν πλεοναζόντων μειοῦται τὸ ὑγρὸν ἀλλ᾽ 
καὶ ᾿Αρης᾽ μόγις δ᾽ ἐεαγείρατο θυμόν (Φ 417). 


Β f. 180 ad 
θυμὸς. 
L f. 232. 


Lp f.64> c.l. , |, ; 
ὀλίγος δ᾽ ἔτι 9UK ἐπιλείπει. 


θυμὸς ἐνῆεν. 
Β 


1. Vat. ζητ. ις΄. Γελοίως 6 Ἀπίων 
ἱἹπποκορυςτὰς ἀποδέδωκε τοὺς κό- 


A 457*B f. 60», L f. 895, Lp 
f. 1008. FeXoiwc ὃ ’Atiwv τοὺς 
ἀπέδωκε τοὺς κό- 


ρυθας ἔχοντας ἱππείαις θριξὶ κεκο- 
ςμημένας. εἰ γὰρ παρὰ τὴν κόρυν 
CUVÉKELTO, ἱπποκόρυθος ἂν ἐλέγετο. 
γῦν δὲ cnuaiver τὸν ἔφιππον ὁπλί- 


ἱπποκορυςτὰς 
ρυθας ἔχοντας ἱππείαις θριξὶ κε- 
κοςμημένας. εἰ δὲ παρὰ τὴν κόρυν 
ευνέκειτο, κἂν Ἱπποκόρυθες ἐλέγοντο. 


γῦν δὲ cnuaiver τὸν ἔφιππον ὁπλί- 
την. κορυςτὴς γὰρ ἀπὸ μέρους 
ὁπλίτης καὶ μαχητής: ὥς ῥα τὸν 
ὑψοῦ ἔχοντε δύο Αἴαντε ko - 
puctai (N 201). καὶ τὸν "Ἄρεα 
δὲ ἔφη χαλκοκορυςτήν᾽ ᾿Αργεῖοι 
δ᾽ ὑπ᾿ Ἄρηι καὶ Ἕκτορι χαλ- 
κοκορυεςτῇ, τὸν ὁπλίτην cnuaivwy 
καὶ ἀντίθετον τῷ ἱπποκορυςτῇ. ἐκ 
δὲ τοῦ κορύεςθαι, ὅπερ ἐν πλεο- 


τὴν κορυςτὴς γὰρ ἀπὸ μέρους è 
ὁπλίτης καὶ μαχητής. πρῶτος δ᾽ 
᾿Αντίλοχος Τρώων ἕλεν ἄνδρα 
κορυςτήν (Δ 457). καὶ τὸν Ἄρεα 
δὲ ἔφη χαλκοκορυςτήν᾽ ᾿ἈΑρτεῖοι 
δ᾽ ὑπ᾿ Ἄρηι καὶ Ἕκτορι χαλ- 
κοκορυςτῇ (E 699), ὃ τὸν ὁπλί- 
τὴν cnpaiver καὶ ἀντίθετον τῷ ἱπ- 
ποκορυςτής. ἐκ δὲ τοῦ κορύεέθαι. 
ὃ πλεοναςμῷ τοῦ θ ἔφη κορθύεεθαι, 





5 Lp inc.: ὀλίγη δὲ ἰεχὺς ἐνῆν μοι. εἰ 
ἐλ. κτλ. φηεὶ L ἀγνοοῦςι Lp ἀγνοεῖ τις L 6 τῶν om. Lp τῶν ἑνωθέν- 
τῶν τ. κ. φύςεις 7 μειοῦςθαι μὲν πεφύκαειν Lp ἐλλείπουςει BL 7 τὰρ καὶ 
om. Lp αὐχμῶν, ὦ in ras., B 8 μόγις δ᾽ ἐς ἀγορήςατο θυμόν L 

984 In cod. Vatic. haec quaestio per errorem aeque atque superior quinta 
decima (re) numeratur 122 [εἰ] γὰρ περὶ V!, ei γὰρ παρά V? mg. κόρην V 
143 ἔφιππον ex ἐφ᾽ ἵππων V® 164 [κορυςτὴς] V!, κορυςτής V® mg. 168 πρῶ- 
ta V 20° [ἕκ]τορι V!, ἔκ V? mg. 

9» B ad xopuctnv, Lp c. 1. ἄνδρα xopucthnv, Lc. 1. πρῶτος è’ ᾿Αντίλοχος 
Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυςτὴν, qui ita incipit: ὡς fa τὸν ὑψοῦ ἔχοντε κτλ. lin. 18 
18ν κεκοςμημένους. εἰ δὲ περὶ τὴν κόρυν Lp 180 τὸ ἐφ᾽ ἵππων ὁπλίται BLp 
18» κορυςτά L 23. τὸ ἱπποκορυςτής L 


1 ἕως écmépac Lp 3 πρόπαρ Lp 





5 sqg. Cf Eust. 4, p. 158, 25: τὸ δὲ ὀλίγος ϑυμὸς ἐνὴεν ἔχει μὲν ἀκό- 
λουϑόν ποτε τὸ καὶ ϑανεῖν ἂν tòv'Hparstov ὀλιγούμενον. λύεται δὲ καὶ ἀλ- 
λως μὲν τῷ μὴ ἐξ ἀνάγκης ἀεὶ τῇ ὀλιγώσει φϑορὰν ἐπακολουϑεῖν, μάλιστα δὲ 
εἐλληγορικῶς κτλ. (cf. Cram. A. P. III, p. 1465, 19). — Quae ad ν, 594 de Sin- 
tibus traduntur ad Paralipomena potius quam ad Quaestiones referenda vi- 
dentur (v. Herm. XIV, p. 249). 


10 


15 


10 


15 


25 


30 


B 


f τε περικεφαλαία κόρυς, καὶ κορύνη 
ἀμυντήριον ἐκ κεφαλῆς ῥοπὴν ἔχον 
καὶ βάρος, παρ᾽ ὃ καὶ ῥόπαλον λέ- 
γέται, καὶ κορυνήτης ὁ τῇ κορύνῃ 
χρώμενος. ἔμπαλιν δὲ τὸ εἰς τὸ 
ςκηρίπτεεθαι ἐπιτήδειον ξύλον «ςκη- 
πάνιον καὶ ςκῆπτρον. ὡς καὶ ἐπὶ 
τοῦ δόρατος, ᾧ καταχρῶνται εἰς τὸ 
«κηρίπτεεθαι, φηεὶ «τῇ δ᾽ ἄρ᾽ ἐπὶ 
μελίας χαλκογλώχινος ἐρει- 
ςθείς (Χ 225), οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ 
ῥοπάλου, ὅτε λέγει δὸς δέ μοι, 
εἴ ποθί τοι ῥόπαλον τετμη- 
μένον ἐςτί, εκηρίπτεςθαι (ρ 
195). ἐν δὲ τῷ ἱπποκορυςτής δύ- 
ναται ἣ ἵππου γενικὴ ευγκεῖςθαι ἀντὶ 
τοῦ ἱππεύς. ὧς τὸ ὀτρύνων ἵπ- 
πους τε καὶ ἀνέρας ἀεςπιδιύ- 
τας (IT 167): τοὺς γὰρ ἵππους τοῖς 
ἀςπιδιώταις ἀντιθείς, ἤτοι πεζοῖς 
ὁπλίταις, ἐμήνυςεν ὅτι ἀντὶ τῶν 
ἱππέων τοὺς ἵππος ἔφη. ᾧ τρόπῳ 
καὶ ἐν τῇ ευνηθείᾳ φαμὲν ἣ τῶν 
Περεῶν ἵππος évikncev, ἤγουν οἱ 
ἱππεῖς" ἥγεμονικώτεροι δὲ τῶν πε- 
ζῶν οὗτοι. διὸ ὀτρύνει ἵππους τε 
καὶ ἀνέρας. καὶ τὸ εὕδειν οὖν 
ἀνέρας ἱπποκορυςτὰς κατ᾽ ἐπικρά- 
Telav εἰρημένον δηλοῖ οὐ μόνον 
ἱππεῖς ἀλλὰ καὶ πεζοὺς καὶ οὐκ 
ἄνδρας μόνον ἀλλὰ καὶ γυναῖκας 
καθεύδειν. 





12 sqg. E Vaticano nihil notandum. 


4» povrarov L 7 ξῦλον B 10 
18 ἱππεῖς pro ἱππεύς BLp 
θεὶς L 24 ὅτι ἂν τῶν ἱππέων Lp 


κώτεροι δὲ -- ἱππεῖς (27—32) om. 





αὐτῷ τοῦ ἱππεῖς 1, 
27 οἱ om. L, qui deinde verba ἡγεμονι- 


21 


ναςμῷ τοῦ 0 ἔφη κορύθεται, ἥ τε 
περικεφαλαία κόρυς, καὶ κορύνη 
ἀμυντήριον ἐκ κεφαλῆς ῥοπὴν ἔχον 
καὶ βάρος, παρ᾽ ὃ καὶ ῥόπαλον λέ- 
γέται, καὶ κορυνήτης ὃ τῇ κορύνῃ 
χρώμενος. ἔμπαλιν δὲ τὸ εἰς τὸ 
ςκηρίπτεςθαι ἐπιτήδειον ξύλον «κη- 
πάνιον καὶ εκῆπτρον. καὶ ἐπὶ τοῦ 
δόρατος τοῦ ἐπερειςθέντος τῆ τῆ 
οὔδει ἐνιεκίμφθη (IT 612). ὥς- 
περ δὲ ἐπὶ τοῦ δόρατος καταχρῶν- 
ται εἰς τὸ ς«κηρίπτεεθαι᾽ «τῇ d ἄρ᾽ 
κτλ. <ut Vat.), οὕτως ἐπὶ τοῦ ῥο- 
πάλου, ὅταν λέγη δὸς δέ μοι — 
ἐςτί Cut Vat.), ὥςτε canpintecoar. 
ἐν δὲ τῷ ἱπποκορυςτής δύναται ἣ 
ἵππου γενικὴ εὐυγκεῖςθαι ἀντὶ τοῦ 
ἱππεύς, tc τὸ ἐν δ᾽ ἄρα τοῖειν 
ἀρήιος ἵετατ᾽ ᾿Αχιλλεὺς ὀτρύ- 
νων ἵππους καὶ ἀνέρας ἀεςπι- 
διώτας᾽ τοὺς γὰρ ἵππους τοῖς 
ἀςπιδιώταις ἀνδράειν ἀντιτιθείς, 
τουτέςτι τοῖς ὁπλίταις, ἐμήνυςεν 
ὅτι ἀντὶ τῶν ἱππέων τοὺς ἵππους 
ἔφη. ὦ τρόπῳ καὶ ἐν τῇ ευνηθείᾳ 
λέγομεν ἡ ἵππος τῶν Περεῶν 
ἐνίκηςεν, ἀντὶ τοῦ οἱ Ἱππεῖς" ἥγεμο- 
νικώτεροι δὲ τῶν πεζῶν οὗτοι. διὸ 
ὀτρύνει ἵππους τε καὶ ἀνέρας. 
καὶ τὸ εὕδειν οὖν ἀνέρας ἵπποκο- 
ρυςτὰς κατ᾽ ἐπικράτειαν εἰρημένον 
δηλοῖ οὐ μόνον οἱ ἱππεῖς ἀλλὰ καὶ 
οἱ πεζοὶ οὐδ᾽ οἱ ἄνδρες μόνον ἀλλὰ 
καὶ αἱ γυναῖκες ἐκάθευδον. 


ἐνιςκήφθη codd. 16 ἡ om. codd. 
22 ἀςπιδιῶτας BLp ἀνατι- 


Ν 


21 sqq. ἘΒ f. 216 ad ἔἵππους II 167 (id. Lp f. 253. c. 1. ἀνέρας ἀσπιδιωτας): 
τοὺς ἱππέας CImgas Lp), ὥς φαμεν νικᾶν τὴν ἵππον τῶν πολεμίων. ὅὄϑεν ἀντ- 


, . « . 4 , 
ἔταξεν αὐτῷ τὸ ἀσπιδιῶώτας. 


Reliqua aliunde addita sunt. 


*B f. 19° ad 
νήδυμος. 


L f. 24, II 


(inde a lin. 
17). 


22 B 


2. ἀγνοοῦεί τινες οἱ τὸν νήδυμον ὕπνον ἀποδιδόντες τὸν ἡδύν. 
ἔςτι δὲ νήδυμος ὁ μὴ δύνων μηδὲ περιεχόμενος ἀλλ᾽ αὐτὸς περιέχων. 
ἐξηγήςατο γὰρ τὴν λέξιν εἰπὼν νήδυμος ἀμφιχυθείς (Ξ 253). καὶ 
αὐτὸς ὁ Ὕπνος φηεὶν ὄφρ᾽ ἔτι εὕδει Ζεύς, ἐπεὶ αὐτὸν ἐγὼ μα- 
λακὸν περὶ κῶμα κάλυψα (= 359). καὶ ἔτι" περὶ δ᾽ ἀμβρόειος 
κέχυθ᾽ ὕπνος (Β 19)" toîci δ᾽ ἐφ᾽ ὕπνον ἔχευε διάκτορος Ἂρ- 
γειφόντης (L 445). διὸ καὶ οὕτως λέγει. οὐδέ μιν ὕπνος iper 
πανδαμάτωρ (Ω 4). 

τὸ δὲ νη «ςτερητικὸν καὶ ἐν τῷ νήγρετος ἥδιετος θανάτῳ 
ἄγχιετα ἐοικώς (ν 80). καὶ ἐπ᾽ ἄλλων δὲ περιεχόντων καὶ κατει- 
ληφότων τὸ ὅλον λέγει᾽ ἀμφὶ δέ μιν θάνατος χύτο (IT 114)" τὸν 
δ᾽ ἄχεος νεφέλη ἐκάλυψεν (Ρ 591) θείη δέ μιν ἀμφέχυτ᾽ ὀμ- 
pi (Β 41): Becmecinv δ᾽ ἄρα τῷ γε χάριν κατέχευεν [᾿Αθήνη 
(β 12). κέχρηται] δὲ τῇ ευνθέςει τῆς λέξεως καὶ ἐν τῷ λιμένες δ᾽ 
ἔν[ι ναύΪλοχοι αὐτῇ ἀμφίδυμοι (d 846), δύο λέγων εἰς οὗς ἔετι 
δύνειν. ὅθεν καὶ οἱ δίδυμοι, δύο ἐκ μιᾶς [καταδύςεως τῆς γαςτρόεϊ. 

ἐναντίον δὲ δοκεῖ τὸ Δία δ᾽ οὐκ εἶχε νήδυμος ὕπνος τῷ 
ἔνθα καθεῦδ᾽ ἀναβάς. λύοιτο δ᾽ ἂν κατὰ Néziv: καὶ γὰρ τὸ καθεύ- 
δειν ἐνίοτε δηλοῖ τὴν ψιλὴν κατάκλιειν ἐπὶ τῆς εὐνῆς, εἴπερ καὶ τὸ 
κοιμηθῆναι καὶ τὸ ἰαύειν. οὐ γὰρ ἂν ἔλεγεν: ὧς καὶ ἐγὼ πολλὰς 
μὲν ἀύπνους νύκτας ἴαυον ([ 325), καὶ πάλιν: Εὐρυνόμη δ᾽ ἄρα 
οἱ χλαῖναν βάλε κοιμηθέντι᾽ [ἔνθ᾽ ’Oducedc μνηςτῆρει κακὰ 
φρονέων ἐνὶ θυμῷ κεῖτ᾽ ἐγρηγορόων (υ 4--6)]. τὸ δὲ παν- 





4 ὄφρα ἔτι Zeùc ἐπεὶ B 13. 14 ᾿Αθήνη et κέχρηται Dindortium secutus dedi, 
in codice detrita sunt 15 1 vaù in cod. detrita 16 καταδύςεως τῆς γαςτρός 
in cod. detrita, supplenda e schol. infra (ad lin. 16) collato 17 L ita incipit: 
ἐναντία δοκεῖ ταῦτα ἄλλοι μέν fa θεοί τε καὶ ἀνέρες ἱπποκορυςταὶ εὗδον παν- 
vuyxtor Δία δ᾽ οὐκ εἶχε νήδυμος ὕπνος τῷ ἔνθά καθεῦδ᾽ ἀναβὰς πάρα δὲ χρυςόθρονος 
Ἥρη. λύοιτο δ᾽ ἂν κτλ. 18 λύοιτο δὲ x. λ. B 19. 20 καὶ τὸ — ὡς καὶ in 
B detrita 21 ἀύπνους om. L 21.22 eùpuv. γὰρ è’ ἄρ᾽ ἐπὶ χλαῖναν βάλλε L 
22. 23 ἔνθ᾽ — ἐγρηγορόων BL om.; sensu postulante addidi; eadem in scholio 
excerpto leguntur 





1-16 Eadem breviore forma ad è 793 in codicibus DE Dindorfi, in D 
quidem praescripto Πορφυρίου (v. Dind. schol. Od., praef. p. LIII), leguntur. 
Nihilominus esse in iis quae aliunde sumpta cum Porphyrianis coaluerint non 
negaverim. — 

16 ὅϑεν καὶ οἵ δίδυμοι κτλ. cf. schol. A et BI 6. (ad νήδυμος): ᾿δρίσταργός 
φησιν ἐκ τοῦ δύνω δύμος καὶ ἐν ἐπεκτάσει νήδυμος" ὅϑεν καὶ οἵ δίδυμοι, δύο ἐκ 
μιᾶς καταδύσεως τῆς γαστρός. .... (id. Lp f. 652). 


18— p. 23,3 8]. ο, δᾶ ἔχε Β 2 (id. Lp f. 652 c. 1. dia δ᾽ οὐκ ἔχε): καὶ ros 


φησιν ἔνϑα καϑεῦδ᾽ ἀναβάς; λύοιτο δ᾽ ἂν κατὰ déELv' τὸ γὰρ εὕδειν ἰαύειν 
κεῖσϑαι, καὶ ἐπὶ ψιλῆς ἀνακλίσεως λαμβάνονται, οἷον om. Lp) πολλὰς μὲν 
ἀύπνους νύκτας ἴαυον καὶ Εὐρυνόμη δ᾽ do ἐπὶ χλαῖναν βάλε κοι- 
μηϑέντι Com. h. vers. B): ἔνϑ᾽ Ὀδυσεὺς μνηστῆρσοι ζἔνϑα δ᾽ Ὀδυσσεὺς 


20 





10 


15 


20 


BO 93 


νύχιοι ἐςτὶ δι᾽ ὅλης νυκτός, ὥςτ᾽ ἐγχωρεῖ τὸν μὲν διὰ μέρους ὑπνῶςαι 
τοὺς δὲ di’ ὅλης. τὸ δὲ νήδυμος ὕπνος ἐςτὶ βαθύς, ὥςτε δύναιτ᾽ ἂν 
ὑπνῶςαι μὲν μὴ βαθεῖ δὲ ὕπνῳ. 

8864. ἀποροῦςι πῶς καὶ ὁ Ζεὺς οὐκ ἀληθεύει, ὑπιςχνούμενος νῦν 
γάρ κεν ἕλοι πόλιν εὐρυάτυιαν (v. 12), καὶ ὁ ᾿Αγαμέμνων ἀπα- 
τᾶται καὶ ὁ ὄνειρος ὀλοός. ὀλοὸς μὲν οὖν ὁ ὄνειρος, ὅτι οὐ cagpiic, 
᾿Αγαμέμνων δὲ νήπιος, ὅτι ἀφροςύνης ἣ ἀπάτη γίνεται: τὸ γὰρ νῦν 
κεν ἕλοι ITpiduoro πόλιν εἰς μίαν mepiécince <?, περϊέετγ, supra- 
script. n, cod.) ἡμέραν. καὶ ὅτι οὕτως ὑπέλαβε καὶ ἤκουε τὸ νῦν 
δηλοῖ τὸ ἐπιρρηθὲν αὐτῷ" φῆ {φή.., duae litt. eras.,) γὰρ ὅγ᾽ αἱρή- 
ςειν Πριάμου πόλιν ἤματι κείνῳ νήπιος (ν. 37). Ζηνόδοτος 
δὲ παριςτὰς τὴν τοῦ Διὸς ἀλήθειαν φηςὶ κατ᾽ ἐκείνην ἑαλωκέναι τὴν 
ἡμέραν τὴν Ἴλιον᾽ ὅτε γὰρ οἱ ὅρκοι cuvexvoncav, ἣ πόλις ἀπώλετο᾽ 
ἐν γὰρ τῷ παραςπονδῆςαι {παραςπονδίςαι cod.) τὸ μηκέτι ςωθῆναι 
κατεψηφίεθη. Απίων dé φηςειν ὅτι πρότερον ἐνδοιάζων ὁ Ζεὺς κατ᾽ 
ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἐπέτρεψε τῇ Ἥρᾳ τὸν τῆς Τροίας ὄλεθρον διὸ καὶ 
κατῆλθεν ἣ ᾿Αθηνᾶ, τῇ τῶν ὅρκων ἀνατροπῇ ευναναςτρέφουςεα τοὺς 
Τρῶας (Δ 73). ἔπειτα. ἐρρήθη πανευδίῃ ἐξάγειν τοὺς Ἕλληνας, ὁ δὲ 
παρῆκεν où μικρὰν <uxpoò cod., corr. Vill.) μερίδα τὴν τοῦ ᾿Αχιλλέως. 
πῶς οὖν ἀληθεύει καὶ ἐν τῷ ἐπέγναμψε γὰρ ἅπαντας Ἥρη λις- 


ς 


ςομένη (v. 14); καὶ τοῦτο ἀληθές πέπεικε γὰρ ἣ Ἥρα’ φηεὶ γάρ᾽ 





1 ἐγχωρεῖ Β detrit. διὰ μέρος B 2 δι᾽ ὅλης — ἐςτὶ Β detnit. 





μηστῆρσι Lp) κακὰ φρονέων ἐνὶ ϑυμῷ κεῖτ᾽ ἐγρηγορόων. ἢ οἷ μὲν 
ἄλλοι παννύχιοι εὗδον, Ζεὺς δὲ οὐ παννύχιος (ὁ δὲ ἕξ. οὐ πανν. Lp, addens 
ἀλλ᾽ ἐπ᾽ ὀλίγον)». Sequuntur in B verba ex altero fonte petita: διδαχὴ δέ 
ἐστιν ὅτι καὶ ϑεοῖς πρὸς σκέψιν εὔϑετον νὺξ κτλ. 

ΤᾺ f 24° B2 (id. Lf, 341): πῶς ἐν τῇ A εἰπὼν (εἰπόντα L) τὸν Δία καϑ- 
εὐδειν νῦν φησι dia δ᾽ οὐκ ἔχε (εἶῖχε L) νήδυμος ὕπνος; λέγομεν δὲ 
Com. τ ἡμεῖς ὅτι ἐκάϑευδὲ μὲν ἀλλ᾽ ἐπ᾽’ ὀλίγον ἐκαϑεύδησε καὶ <om. L) 
οὐ διὰ πάσης τῆς νυκτὸς ὡς οἱ ἄλλοι, μεριμνῶν {ὡς καὶ οὗ ἄλλοι καϑεύ- 
δουσιν L). 

4 Οὗ Plat. rp. II, p. 383 A. 

7 18 f. 20° ad νήπιος B 88 (id. Lp f. 65» c. 1 νήπιος): νήπιος Com. Lp) 
γαμέμνων, ὅτι τὸ νῦν ἐπὶ μιᾶς ἡμέρας ἐνόμισεν. 

11sqq. + B f. 19» ad νῦν B 29 (id Lp f. 65° c.l, νῦν γάρ κεν): ἐκείνη γὰρ 
ἡ ἡμέρα πεπόρϑηπε τὴν πόλιν διὰ τὴν τῶν ὄρκων παράβασιν. 

18 + Paris, 2556 B 12 ap. Cramer., An. Par. III, p. 147 (6. 1. πανσυδίῃ): 
....Enteîrar διὰ ποίαν αἰτίαν ψευδόμενον παρεισάγει ὁ ποιητὴς κατὰ τὴν ἐπ- 
αγγελίαν τῆς Ἰλίου πορϑήσεως τὸν Δία; καί φαμεν ὅτι οὐ ψεύδεται ἀλλ᾽ Aya- 
μὠέμνων πεπλάνηται" ὃ μὲν γὰρ ἔφη ϑωρῆξαί È κέλευε πανσυδίῃ, ὁ δὲ τὸ 
μέγιστον μέρος παραλιπὼν τὴν ᾿χιλλέως συμμαχίαν εὐκότως τῆς ἐλπίδος ἐσφάλη, 
un νοήσας τὰς του ϑεοῦ φωνάς. Idem fere ibid. p. 146, 11 et cod. 2767 ibid. 
p. 187, 19. Respicit hanc solvendi rationem Proculus ad Plat. Remp., p. 381 


ed. Bas., τοὺς ἐξηγητάς afferens. 


e 
0 


*B ἢ 19» ad 
Tavcudin 
(v. 12). 


24 B 


ὃς TOT ἔμοιγε καὶ Ἥρῃ «τεῦτ᾽ ἀγορεύων Tpwcì μαχήςεεςθαι 
(E 882). τὸ οὖν νέφος τοῦ “Apewc ἔταξε κατὰ πλήθους. 
"B f. 190, ἀπρεπὲς δὲ τὸ λέγειν mavcudin: νῦν Ydp κεν ἕλοι <é cod.) 
ορμαθεθην Τρῴων πόλιν εὐρυάγυιαν (v. 12). τὸ γὰρ ψεύδεεθαι τὸν Δία 
ad Γ 98 56ᾳ. αἱρήςειν μέλλοντα τὴν πόλιν ἄτοπον. ἣ δὲ λύςεις ἀπὸ τῆς λέξεως οἱ 
edendo. μὲν, ὅτι τὸ νῦν δηλοῖ πλείω, ἐν οἷς περιέχεται οὐ μόνον τὸ τήμερον 
ἀλλὰ καὶ ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ. οἱ δὲ, ὅτι τὸ πανευ δίῃ εημαίνει μετὰ 
πάντων, ὥςτε παραλιπὼν τὸν ᾿Αχιλλέα ἥμαρτε μέν. οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ 
ἔθους καὶ γὰρ ςτρατηγοῖς καὶ βαςειλεῦει εὐγκεχώρηται εἰς τὸ πρόςφο- 
ρον ψεύδεεθαι᾽ καὶ δὴ καὶ τὸν Δία εἰςάγει τοιοῦτον τῷ ἔθει ἑπόμενον. 
*B 20} ad 73. διὰ τί ὁ ᾿Αγαμέμνων ἀπεπειρᾶτο τῶν ᾿Αχαιῶν, καὶ οὕτως 
πειρήςομαι, ἔπραξεν ὥςτε ὀλίγου τὰ ἐναντία ευμβῆναι ἢ ἐβουλεύετο: καὶ τὸ κώλυμα 
ἀπὸ ungavfic® ἣ γὰρ ᾿Αθηνᾶ ἐκώλυςεν᾽ ἔςτι δὲ ἀποίητον τὸ μηχάνημα 
λύειν ἄλλως εἰ μὴ ἐξ αὐτοῦ τοῦ μύθου. qncì δὲ ὁ ᾿Αριετοτέλης, ποιη- 
τικὸν μὲν εἶναι τὸ μιμεῖεθαι τὰ εἰωθότα γίνεεθαι καὶ ποιητῶν μᾶλλον 
τὸ κινδύνους παρειςάγειν. εἰκὸς δὲ καὶ ἐκ λοιμοῦ πεπονημένους καὶ 
τῷ μήκει τοῦ χρόνου ἀπαυδήςαντας, καὶ τοῦ ᾿Αχιλλέως μετὰ τῆς οἰκείας 
δυνάμεως ἀποετάντος, καὶ αὐτοῦ ἀφαιρεῖεθαι ἐν τῇ ἐκκληςίᾳ τὴν Βρι- 
cnida λέγοντος εἰς φόβον τῶν ἄλλων᾽ ς«τυγέει δὲ καὶ ἄλλος icov 
ἐμοὶ φάςεθαι καὶ ὁμοιωθήμεναι ἄντα (A 186), καὶ θορύβου γε ἐκ 
τῆς ἐξαναςτάςεως τοῦ ᾿Αχιλλέως γεγονότος, μὴ εὐθὺς παρακαλεῖν ἐπὶ 
τὴν ἔξοδον, ἀλλὰ πειραθῆναι ἣγήςεαςθαι δεῖν εἰ οὕτως ἔχουςειν. εἰ γὰρ 
ἄνευ πείρας πολεμεῖν ἐκέλευε τοὺς οὕτω διακειμένους, ευνέβη δὲ ἀντει- 
πεῖν τινάς, AVACTATOV ἐγίνετο τὸ πᾶν ἔργον καὶ ἐπανάςταςεις πάντων, 


καὶ λοιπὸν N dencic τοῦ βαειλέως, n κόλαεις τῶν ἀπειθοῦντων. ἀναγ- : 


καία οὖν ἣ πεῖρα μετὰ τοῦ ἐναντιοῦςθαι παραγγεῖλαι τοὺς ἡγεμόνας, 
ἐν ὦ αὐτοὺς φθάςας ἐναντίους παρακαλεῖ γενέεθαι τῆς αὑτοῦ εἰς ἀπό- 
ctaciv τοῦ πολέμου πείρας. προληφθέντες γὰρ ταῖς πρὸς αὐτὸν ὁμο- 
λογίαις, ἄτοποι eUpickovtar μὴ κωλυταὶ γινόμενοι, ὥςπερ ευνέθεντο, 


ευμπράκτορες δὲ τῶν φευγόντων. ὅθεν καὶ τῷ ’Oducceî εὐλόγως λεί- : 


πεται ἣ πρὸς τοὺς τοιούτους ἐπίπληξις, ἐπὰν λέγῃ ἐν βουλῇ δ᾽ οὐ 





11 scholio in cod. praemittitur ᾿Αριςτοτεῖ 12 ευμβουλεύειν cod., corr. Bkk. 
13 μαχανῆς cod. 14 εἰ om. cod., addidit Vill. 15 ποιητέων" 20 Ye pro 
te conieci 


2 Quae de νέφος quod perhibetur "Aoscos dicta sunt non expedio. Nisi er- 
ror aliquis latet aut multa exciderunt, scriptura loci alicuius innui videtur (an 
Zenodotea?) ad nos neque per codices neque scholia propagata. 

16 sqq. + Alterum *B ἢ. v., scholio quod supra edidimus verbis καὶ ἄλλως 
praemissis subiunctum (L ἢ 26» Π, ὁ. 1. πρῶτα δ᾽ ἐγὼν ἔπεσι. πειρήσομαι): 
ἄλογον τὸ πειραάξειν" εἰ γὰρ ἕτέρως ζξἕτέρους L), ὥσπερ καὶ ἐγένετο, τὸ πλῆϑος 
ἔνευσεν, ἀπώλετο ἂν mavta τὰ πράγματα. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως προησφά- 
λισται {—to L) γάρ᾽ ὑμεῖς δ᾽ ‘om. L) ἄλλοϑεν αλλος ἐρητύειν ἐπέεσ- 
σιν. συνέφερε γὰρ ἡ πεῖρα διὰ τὸν καιρόν, ἀφεστῶτος τοῦ ᾿Αχιλλέως καὶ τοῦ 
πλήϑους ὑποπτενομένου. — Aliter Paris. ap. Cramer., A. P. III, p. 148, 11. 


Besso! 


0. 


15 


20 


te 
ὧι 


B 25 


πάντες ἀκούςεαμεν οἷον ἔειπε (B 194). τὸ μὲν οὖν αὐτὸν Tapa- 
καλεῖν οὕτως ἔχοντας πολεμεῖν ἐπίφθονον ἦν, ἐκέλευςε δ᾽ αὐτοῦ λέ- 
γοντος, ὡς δεῖ ἀπιέναι, τοὺς ἄλλους κωλύειν: ὑμεῖς δ᾽ ἄλλοθεν ἀλ- 
λος ἐρητύειν ἐπέεςειν (v. 75). εὐνέβη δὲ ἃ εἰκὸς ἦν, διά τε τὸ 
5 ὀργᾶν καὶ τὸ μὴ εἰδέναι εἰ ἀπεπειρᾶτο ἀςμένως ἀκοῦςαι καὶ φθάςαι 
ἀναςτάντας πρίν τινα τῷ ᾿Αγαμέμνονι ἀντειπεῖν. ὁ οὖν ᾿Αγαμέμνων 
ὀρθῶς ἐβουλεύεατο᾽ οὐ γὰρ δεῖ ἐκ τῶν ἀποβαινόντων κρίνειν τὸ ὀρθῶς, 
ἀλλ᾽ ἐκ τοῦ πῶς κατὰ λόγον ἦν ἀποβῆναι" πολλὰ Yàp παραλόγως ἐπι- 
τυγχάνει, εἴπερ Ye καὶ κατορθοῦται᾽ καὶ οἱ ᾿Αχαιοὶ ἀνέςτηςαν πρίν τινα 
10 ἀντειπεῖν. τί γὰρ ἔφη; ἐγὼ μὲν ἐρῶ ὅτι δεῖ φεύγειν, ὑμεῖς δ᾽ ἄλλοθεν 
ἄλλος ἀντιλέγετέ μοι πρὸς τοῦτο, οὐ προςδοκήςας ὅτι πρὶν ἀντειπεῖν 
αὐτῷ ἔςται τι τῶν ἀτόπων, οὐδ᾽ ὅτι τὸ πλῆθος ἅμα τῷ φάναι αὐτὸν 
ἀΐξει ἐπὶ τὸ ῥηθέν. ἅμα δὲ καὶ ὃ ποιητὴς ἀγωνιᾶςθαι πεποίηκε τὸν 
ἀκροατήν᾽ τό τε γὰρ ἀποβῆναι καὶ τὸ πάλιν εἰς ὀρθὸν ἐλθεῖν τραγικόν, 
15 καὶ τοῦ ποιητοῦ ἐπιβολὴ ἔνογκος. ἣ δὲ λύεις οὐκ ἀπὸ μηχανῆς᾽ ὅταν. 
γὰρ διὰ τῶν εἰκότων γίγνηται, οὐ μηχανὴ τοῦτ᾽ ἔςτιν, ἅμ᾽ ὅτε TpocKer- 
ται θεός. ἀλλὰ τοῦτ᾽ εἰπὼν ὃ εἰκὸς ἦν αὐτοῖς γτίνεςθαι. εἰς θεὸν ἀν- 
έθηκε τὸν Οδυςςέα διανοηθῆναι ταῦτα δρᾶν ἃ πρᾶξαι ἂν εἰκός ἐςετιν, ὡς 
τὸ καὶ φεύγειν ἐν νηυεὶ πολυκλήϊει κελεύςεω᾽ ὑμεῖς δ᾽ ἄλλο- 
90 θεν ἄλλος ἐρητύειν. ἢ οὐ τοὺς φεύγοντας ἐρητύειν κελεύει (οὐδὲ 
γὰρ ἤλπιζε τοῦτ᾽ ἔςεεθαι), ἀλλ᾽ ἐμοὶ ἀντιλέγειν, ἐπέχειν καὶ μένειν cup- 
βουλεύοντας, καὶ. τοῦτο ποιοῦντας πρὸς ἐμὲ διδάςκειν ὡς χρὴ μένειν 
καὶ μὴ τοῖς ὑπ᾽ ἐμοῦ ῥηθεῖςει περὶ φυγῆς πείθεςθαι. 
R2. ἀπρεπὲς εἶναι δοκεῖ τὸ οὕτω κολακεύειν, ὡς τὰ μὲν τῶν di-*B f. 21° ad 
25 λων ὀνείρατα ψευδῆ λέγειν, μόνον δὲ τὸ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος ἀληθές. εἶ μέν τις. 
λύεται δὲ κατὰ λέξιν. οὐ γὰρ εἶπεν, εἴ τις εἶδεν ὅτι ψευδὲς ἐθεάςατο, 
ἀλλ᾽ εἴ τις εἶπε τάχ᾽ ἂν πρὸς χάριν ἐδόκει πλάςαι᾽ νῦν δὲ αὐτὸς ἑαυ- 
τὸν οὐκ ἂν ἐξαπατῴη (ἐξαπατοίη cod... 
88. τὸ νέον ἐρχομενάων ἀποδεδώκαειν ἀντὶ τοῦ νεωςτὶ ἐρχο- Β f. 21° ad 
, ; ᾿ n < , » > , VEOV. 
30 μένων dei, ὡς τὸ κεῖνος τὰρ νέον ἄλλοθεν εἰληλούθει (Y 918). γαῖ, ζητ. κε΄ 
(rect. 27). 





12 cod. οὔθ᾽, corr. Dind. φᾶναι cod. 17. 18 ἀνέθηκε correxi ex ἀντέθηκε 
19 πολυκληῖςι cod. 28 sequitur: καὶ ἄλλως. ἄλογον τὸ πειράζειν κτλ., v. supra 
ad p. 24, 16 29 Vatic. inc.: ἠύτ᾽ ἔθνεα eîar μελιςςάων ἀδινάων mr. ..nc <V? in 
marg. éTp) ἐκ γλαφυρῆς αἰεὶ νέον ἐρχομενάων. τὸ νέον ἐρχομενάων ἀποδεδώκ...-. 
<V? mg. kaciv) ἀντὶ τοῦ νεωςτὶ ἀεὶ ἐρχομένων 80 εἰλήλουθεν V 


10—23 18 f. 91: ad ἐρητύειν Β 75 (id. L f. 360 a. 1.,ὄ Lp f. 662 c. LL ἐρητυ- 
ειν): οὐκ ἐκείνους φεύγοντας, ἀλλ᾿ ἐμὲ ταῦτα λέγοντα' οὐ γὰρ ῴετο τοσοῦτον 
ταχέως {ζταχαίως Lp) ἀναπτερωϑῆναι πρὸς φυγὴν αὐτούς. 

13 Cf. p. 26, 27. 

245αη. $ Eust. 4, p. 175, 348qq. — Aliter Paris. ap. Cramer., A. Ρ III, 
p. 148, 17 sqq. 

29 νέον pro νεοστί Aristarchus accepisse videtur, v. Lelirs, Ar. p. 151. 


B f. 22» ad 
κινήθη. 
Lp 1.61» ο.1. 
ὡς κύματα. 


26 Β 

τί οὖν ἐςτι τὸ νεωςτί ἐξηγούμενοί φαειν, ὅτι τὰς πτήςεις οὐ διηνεκεῖς ποι- 
οῦνται, ἀλλ᾽ εἰς βραχύ, ὥςτε φανταείαν ἀεὶ παρέχεεςθαι ὧς ἀρτίως ἐξορμω- 
μένων. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ τὴν ὥραν μηνύειν μᾶλλον ὅτε πέτονται, πέτονται 
δὲ τοῦ ἦρος αἰεί, νέον δὲ τὸ ἔαρ ἐκάλουν καὶ νέον ἔτος ἀπὸ τοῦ ἦρος 
προςηγόρευον. αὐτός τε ἐν ἄλλοις ἐκ πλήρους ἔφη ἔαρος νέον icta- 
μένοιο (τ19), πατέρα τε τῶν καιρῶν τὸν χειμῶνα ΤΤυθαγόρας καλεῖ. 
αὗται οὖν κατὰ τὸ νέον ἔαρ ἔρχονται. ὅτι γὰρ τὸ ἔαρ δηλοῖ, ἐπάτει 
βοτρυδὸν δὲ πέτονται ἐπ᾽ ἄνθεειν εἰαρινοῖειν (Β 89). θαυ- 
μάςαι δὲ ἔςτι Ζηνόδοτον τὸ βοτρυδόν ἐκλαβόντα ἐοικότως βότρυϊ 
τῷ ὀρνέῳ, ὅπερ αὑτὸ ευςτρέφει ἐν τῇ πτήςει. οὐδεὶς γὰρ τῶν παλαιῶν 
οὐδ᾽ ᾿Αριετοτέλης βότρυν ζῶον ἔγραψε, κέχρηται δὲ “Ὅμηρος ἐπ᾽ ἀμπέ- 
λου τῷ βότρυος ὀνόματι: μέλανες δ᾽ ἀνὰ βότρυες ficav (Σ 562). 
βοτρυδόν οὖν τὸ ἐοικότως βότρυϊ «ταφυλῆς, κατὰ εὐςτροφὰς γὰρ πέ- 
τονται. τάχα δὲ καὶ ὅτι ἐν ςχήματι βοτρύων ἐκκρέμανται τῶν ἀνθέων, 
τῶν ῥαγῶν τὴν «ττρρωοχύτητα μιμούμενοι τῷ πολλὰς καθ᾽ ἑνὸς ἐκκρέμαεθαι. 
ἐπὶ μὲν οὖν τῶν μελιςεὧν τὸ βοτρυδόν λέγει, ἐπὶ δὲ τῶν Ελλήνων, 
οἷς τὰς μελίεςας παραβέβληκεν, ἰλαδὸν εἰς ἀγορήν (Β 93), κατὰ ἴλας 
καὶ ευςτροφάς, ὅτι ὧς ευνήθεις καὶ τῆς πρὸς ἀλλήλους ἑταιρείας εἴχοντο. 
ἰςοδυναμεῖ οὖν ἄρα τὸ ἰλαδόν τῷ βοτρυδόν. 

144 sqq. ..... διὰ τί δὲ, προειπόντος τοῦ ᾿Αγαμέμνονος ἐν τοῖς 
προβεβουλευμένοις ὑμεῖς d ἄλλοθεν ἄλλος ἐρητύειν ἐπέεςειν 
(v. 75), δρμηςάντων τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τὰς ναῦς, οὔτε ᾿Ὀδυςςεὺς οὔτε 
ἄλλος οὐδεὶς τοῦτο ἐποίηςε ταχέως, ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἕεςτηκεν ἁπλῶς μονον- 
ουχὶ ἁπτόμενος τῆς νηός, οἱ δὲ ἐπὶ τῆς ἐκκληςίας uévouci, καὶ παρα- 
γίνεται N ᾿Αθηνᾶ ὥςπερ καθεύδοντα ἐγείρουςα τὸν ’Oduccéa; ἢ ὅτι οὐχ 
οἷόν τε ἦν ὁδρμηςάντων παραχρῆμα ἐπέχεςεθαι αὐτούς, θορύβου κατέ- 
χοντος τοςούτου: θεατὰς γοῦν ἡμᾶς ποιῶν τῆς τότε ἀταξίας αὐτῶν 
ἐπιτραγῳδεῖ ταῦτα τὰ ἔπη κινήθη δ᾽ ἀγορὴ ὡς κύματα (v. 144). 





1 τί οὖν <Uv humiditate deleta V? rescripsit) V 1.2 οὐ — ἐπὶ βραχύ (sic) 
in cod. hum. deleta rescripsit V? 2 αἰεὶ παρέχειν 2.8 litterae quae inter 
ἀρ (ἀρτίως) et τὴν ὥραν in V exstabant tinctura adhibita deletae sunt 
3 u.vuerv (n a V? sprascrpt.) ὅτε πέτονται μᾶλλον V 4v.0vV τοῦ ἔαρος Υ 
5 αὐτὸς δὲ ἐκπλήρω. ἔφη V pro νέον legendum videtur νέου 6 τὸν και- 
ρῶν 7 οὗται οὖν Kkat..éov ἔαρ V 8 .ἐ..νθεειν {π et aa V2 suprascrpt.) 
Ὗ 10 è ἑαυτὸν 11. 12 ἐπ᾿ ἀμπέλῳ τ. βότρυς ὀνόματι V 15 καθ᾽ om, V 
ἐκκρεμᾶςθαι B 17 ἰλαδὸν qnceiv εἰς ἀγορὴν V 18 ευνήθεις correxi, B cuvn- 
θείας. Extrema enim V ita: cuctpo@dc. icoduvaueî ἄρα τὸ ἰλαδόν τῷ βοτρυδόν. 
δηλοῖ dé τὸ ὡς ευνήθως καὶ τῆς πρὸς ἀλλήλους ἑταιρίας εἶχον. 20 B inc.: 
ὥρμηςε. μακρὰ δὲ τὰ ὑψηλά, ἤτοι τὰ ἐκ βάθους κινούμενα. ευνωθοῦνται γὰρ ἄλλα 
ἐπ᾽ ἄλλοις, ὡς πάςης ἐκ βυθοῦ ταραςςομένης τῆς θαλάςςης. διὰ τί δὲ κτλ. Lp 
inc.: διὰ τί προεῖπ. 22. 23 οὔτε ἄλλος οὐδεὶς οὔτε dd. Lp 23. 24 μόνον οὐχ 
Lp 24.25 καὶ ἡ dé. παράγει ἀπὸ μηχανῆς Lp 25 τὸν ὀδ. ἐγείρουςα Lp 
27 τοιούτου Lp θεατὰς οὖν ἡμᾶς ποιῶν τῆς ἀταξίας Lp 





27 Cf. p. 25, 13. 








B 27 


διὸ Ὀδυςςεύς, μετὰ Nectopa cuvécer mpoùywy, ἵεταται μὴ καθέλκων τὴν 

ναῦν, διὰ τούτου δεικνὺς ὃ ἐβούλετο καὶ τοὺς ἄλλους ποιεῖν. ἔςτι δὲ 

Ὀδυεςεὺς ἱκανώτερος Νέετορος πάντα πρᾶξαι τὰ διὰ εώματος, τῶν δὲ 

ἄλλων εὐνετώτερος. διὸ πρὸς τοῦτον ἣ ᾿Αθηνᾶ ἥκει" οὐ γὰρ πιθανὸν 
5 θεοῦ δίχα παυθῆναι τοιοῦτον θόρυβον. 

145. τὸ Ἰκάριον πέλατος πολύκυκόν ἐςτι καὶ ταραχῶδες, τῇ pèvL f. 39, II, 
ἀναςπωμένου τοῦ ῥόθου περὶ “Auterov ἀκρωτήριον τῆς (ζάμου (ςάμης © 1. πόντου 
ΤᾺ καὶ ἀνακοπτομένου ταῖς Kopceaîc (κύρςεαις L, κόρεαις Dind.), ἐπ- cf oo pn 

εγειρομένων δὲ {τε ἴω) καὶ διὰ Com. L) τὰς τῶν ἀνέμων ἐκβολὰς ἐπ- Dina. ivo 
10 ἀλλήλων κυμάτων, περιβεβλημένων πανταχόθεν ὧδε τῷ πελάγει νήςων p. 410, Π. 
ἀπλέτων᾽ τῇ μὲν Νάξου τε καὶ Πάρου (καὶ ἐπάρου L>, τῇ δὲ ἀντιπέ- 
ρας Ὠλιάρου «ἀντιπέρα εωλιάρου L> τε καὶ Μελάντου «κοπέλων καὶ 
Δήλου {δήλων L> καὶ Μυκόνου: καὶ ἀναθλίβοντος + τὰς νήςους τοῖς 
ἑαυτῶν τόνοις τοῦ Αἰγαίου πελάγους τῆς τε ἐπικειμένης Ἰκαρίας <xa- 
15 pidoc L) νήεου καὶ πανταχόθεν κυμαινομένης. ἀγριαίνει δὲ ὅλον τὸ 
πέλαγος ὁ ἐπικείμενος κρημνὸς ς«κοπελώδης τε ὧν καὶ ἀγχιβαθής (ἀγχί- 
βαθος L). ταῦτα δὲ καὶ “Ὅμηρον ἀκριβῶς ἐπιετάμενον τὸν τῶν “E)- 
λήνων τάραχον ἀποπλεῖν διεγνωκότων εἰς τὰς πατρίδας παρεικάςαι 
«παρεικάςθαι, cda e corr., L) εἰπόντα {τὸν ᾿Αγαμέμνονα add. L, quae 
20 delenda sunt) κινήθη δ᾽ ἀγορὴ ὡς κύματα μακρὰ θαλάεεης 
πόντου Ἰκαρίοιυ, τὰ μέν τ᾽ Εὐρός τε Νότος τε ὥρορ᾽ (ὦρορεν 
L) ἐπαΐξας πατρὸς Διὸς ἐκ νεφελάων «ἐκ διὸς πατρὸς νεφ. [ω). 
καὶ οἱ ἄνεμοι δὲ, qncì, χειμέριοι, καὶ ἀντίπαλοι Εὐρός τε Νότος τε ταῖς 
τοῦ Ἑλληςπόντου ἐκβολαῖς, ἔνθα δὴ ἀναθλιβόμενον τὸ Ἰκάριον ἀνοι- 
25 δαίνει πέλαγος. 
169. δὰ Ψ 269. 
188. ἀπρεπὲς εἶναι δοκεῖ τὴν χλαῖναν ἀποβαλόντα μονοχίτωνα "Β f. 238} 8. 
θεῖν τὸν Οδυεςςέα διὰ τοῦ ετρατοπέδου, καὶ μάλιετα οἷος Ὀδυςςεὺς εἶναι 8800. 





1 μετὰ τὸν vect. Lp 2 ἐπιδεικνὺς Lp 8 Néctopoc om. Lp διὰ τοῦ 
cwuatoc Lp 4 ἐλήλυθεν ἡ de. où γὰρ δίχα θεοῦ mA. τοςοῦτον καταςτέλλεεθαι 
θόρυβον Lp 27 in cod. Lips. lemmati praemissum dpictotà. {τὰ supra 0 


scriptis); idem nomen scholio B adscriptum 





2 Cf. p. 32, 13. 

6sqq. Scholium ab usitata quaestionum forma prorsus discrepans nemo huc 
referret, nisi a codicibus Porphyrio nominatim tribueretur. Quod nisi quis tran- 
scribentium errore factum esse probaverit, statuendum est, fragmentum esse 
scriptoris nescio cuius quod Porphyrius quaerens, cur Icarium maxime mare 
poeta commemoraret, attulerit; unde simul apparet, cur lin. 17 sqq. oratione 
quae dicitur obliqua utantur. 

27 sqq. {B f. 23" ad ϑέειν Β 188 (id. Lp f. 682 c. 1 ἀπὸ δὲ χλαῖνα): .... ἀπέ- 
βαλε δὲ τὴν χλαῖναν ἢ διὰ τὸ εὐπερίσταλτον ἢ διὰ τὸ ἐπιστρέφειν τῇ παρα- 
δόξῳ ϑέᾳ τοὺς πολλούς, ἢ ἵνα ταπεινὸς ὑπηρέτης εἶναι δοκῇ (δοκῆ εἶναι Lp) 
τῶν βασιλικῶν δογμάτων. ol di, ὅτι ἀπὸ τῆς σπουδῆς αὐτομάτως πέπτωκε. 

᾿ καὶ περὶ ᾿Δγαμέμνονος δὲ ἑτέρωϑί φησι πορφύρεον μέγα φᾶρος (ζφάρος Lp) 


28 B 


1, f. 805, IT. ὑπείληπται. φηεὶ δ᾽ PApictotéAnc, ἵνα διὰ τὸ τοῦτο θαυμάζειν ὃ ὄχλος 


hp res: 6.1. ἐπιςτρέφηται καὶ ἐξικνῆται ἣ φωνὴ ὡς ἐπὶ μεῖζον, ἄλλου ἄλλοθεν ευν- 
αἵναν ͵ . δ᾿ ; , “ a x 
Ò ἀλε ὄντος, οἷον καὶ CoXwv λέγεται πεποιηκέναι, ὅτε cuvfife τὸν ὄχλον 


περὶ (αλαμῖνος. ἄλλοι δέ, ὅτι ἐμπόδιον ἦν αὐτῷ πρὸς τὸν δρόμον ἣ 
χλαῖνα. οἱ δέ, ὅτι ταπεινὸν αὑτὸν καὶ ὑπηρέτην τῶν ᾿Αγαμέμνονος 
πραγμάτων δεῖξαι βούλεται. οἱ δέ, ὅτι τὸ «ςκῆπτρον λαμβάνει μετιὼν 
τὸ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος, Were τὴν éZouciav ἔχων τὴν βαειλικὴν τὸ οἰκεῖον 
ςχῆμα τῆς ἀξίας περιεῖλεν. οἱ δέ, ὅτι τρέχοντος αὐτοῦ πεςεῖν αὐτο- 
μάτως ευνέβη. 

» ....0Î δέ, ὅτι τὴν ς«πουδὴν ἐπιδεῖξαι θέλων διὰ τῆς πτώςεως 10 
τῆς χλαμύδος ἥτις .... ἐγεγόνει. οἱ δὲ μᾶλλον ευντίθενται, ὅπως ἐπι- 
ςτρέψῃ τὸ πλῆθος πρὸς ἑαυτὸν ἀπὸ τῆς περὶ τοῦ φεύγειν ταραχῆς ἐπ- 
έχων διὰ τοῦ ξενιςμοῦ, ὡς καὶ τὸν ᾿Αγαμέμνονα ἑτέρωθί gna (Θ 271) 
πορφύρεον μέγα φᾶρος ἔχοντα παρακελεύεεθαι τοῖς “Ελληςειν. τὸ δὲ 
ςκῆπτρον λαμβάνειν ἔοικε παρὰ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος, ἤτοι ἵνα τὰ τῷ βα-"1ὅ 
εἰλεῖ δοκοῦντα φαίνηται πράττων καὶ παρὰ τοῦ βακςειλέως λαβεῖν τὴν 
ἐξουείαν, ἢ ἵνα ἀντὶ βαειλέως φαίνηται ποιεῖν καὶ τὴν τοῦ αὐτοκράτο- 
ρος εἰς τοὺς πλημμελοῦντας εἰληφέναι ἐξουςείαν, ἢ ὅτι ἄλλως οὐκ ἐξῆν 
δημηγορεῖν ἢ τὸ «κῆπτρον ἔχοντα. 

184. v. ad E 576. 20 


(ad 


*B f. 24 ad 194. διὰ TI τὸ ὄναρ οὐδεὶς τῶν ἐν τῷ προβουλίῳ ἀκούςεας παρὰ 


ἐν βουλῇ. 
Lp f.68b c.l 
ἐν βουλῇ δ᾽ 
où πάντες. 


᾿Αγαμέμνονος ἐξεῖπε τοῖς ἄλλοις “EMnciv; ἕν μὲν αἴτιον εὐλάβεια γὰρ 
fiv μὴ ὑπονοήςεωςειν οἱ “EXinvec ὅτι διὰ τὴν πρός ᾿Αχιλλέα «τάειν τὸν 
ὄνειρον πλάςςει <coni. Cobet ap. Dind.; codd. mpéccer), ὅπερ οὐ βαει- 
λικόν᾽ ἕτερον δὲ ὅτι τὰ τῶν ὀνείρων οὐ βεβαίως πιςτεύεται, di’ ἣν 25 
αἰτίαν οὐκ ἐξεῖπε. τρίτον δὲ ὅτι τὰ ἐν ταῖς βουλαῖς βαςιλικὰ ς«κέμματα 
καὶ διηγήματα τοὺς ἀκούοντας οὐ προςεῆκεν ἐκκαλύπτειν. 





1 τοῦτον 1, τὸ om. Lp 4 ἐπὶ cadapîvi L 5 αὐτὸν BLp 6 μετιὼν 
τοῦ τοῦ ἀγ. Lp 10 in tribus e quibus edidi codicibus (etiam in Lips.) verba 
oi δὲ ὅτι τὴν ς«πουδὴν κτλ. cum 118 quae antecedunt cohaerent interiectis qui- 
dem his: βῆ δὲ θέειν ἀπὸ δὲ χλαῖναν βάλε, τὴν è’ ἐκόμιςε Céxbuicce Lp) κῆρυξ 
εὐρυβάτης, quae quin in lemmate posita sint eo minus dubitandum est, quod 
quae sequuntur partim idem continent quod superiora. Duo inter se scholia ita 
coaluisse, ut unam efficere videantur quaestionem, etiam aliis locis, e. c. Z 168, 
videre licet. Nostro loco ea re factum esse, ut initium quod fuerat alterius 
scholii ἀπορίαν continens abiceretur, non est quod mireris 11 post ἥτις la- 


cunam statui; excidisse videtur αὐτομάτως vel sim. 11.12 ἐπιετρ Β [12 παρὰ 
τοῦ φεύγειν Lp 18 ἑτέρωθεν Lp 15 ἤτοι om. L, qui pergit (17) ἵνα ἀντὶ 
βαειλέως φαίνηται ποιεῖν post ἵνα Β duae fere litt. eras. 16 λαβὼν Lp 
18 ἐξὸν L 

ἔχων (O 221). ἢ διὰ τὸ μὴ ἐμποδίξεσϑαι αὐτὸν σπεύδοντα ἀπὸ (sic) τοῦ πλή- 
ϑους τῶν ἱματίων. Verba inde ἃ ἢ διὰ τὸ μὴ ἐμπ., quae Β om., eadem 
fere in cod. Par. 2766 (Cram. III, p. 278, 20) leguntur: ἀπεδύσατο δὲ τὴν χλα- 
pvda διὰ τὸ μὴ ἐμποδέξεσϑαι κτλ. 


tnt tte oe “Ὁ. 


10 


15 


20 


30 ἢ 


35 


B 29 


199. δόξειεν εἶναι τοῦτο ἄλογον, ὅτι τῆς ᾿Αθηνᾶς εἰπούεης coîc 
δ᾽ ἀγανοῖς étéecciv ἐρήτυε φῶτα ἕκαεςτον (v.180) τύπτει τινάς" 
ταῦτα γὰρ παρακούοντος τῆς θεοῦ, ὅπερ ἁρμόζον οὐδαμῶς Ὀδυςεεῖ. 
ἐροῦμεν δὲ ὅτι ἣ uwuncic ἄλογος εἰκὸς γὰρ ἦν ἐν τῷ τοςούτῳ θορύ- 
βῳ ςφάλλεςθαι πολλάκις καὶ Ὀδυςςέα: πάντες γὰρ ἐν τοῖς τοιούτοις 
καιροῖς ευνταραττόμεθα παρηχούμενοι, ὥςτε πολλὰ ἐπιλανθάνεεθαι. οὐ 
μὴν ἀλλὰ καὶ οἱ θραςεῖς κολακευόμενοι πτεροῦνται, μᾶλλον δὲ πληγαῖς 
ὑπείκουειν. 

212. διὰ τί μηκέτι μέλλων ò ποιητὴς τοῦ Θερείτου μνημονεύειν 
ἅπαξ αὐτοῦ ἐδεήθη; καὶ τίς i χρεία τοῦ δεηθῆναι ἐν τῷ θορύβῳ Yero- 
γότι ἐκ τῆς ᾿Αγαμέμνονος τῶν Ἑλλήνων πείρας: ῥητέον δὲ ὅτι παρα- 
λόγως γεγονυίας τῆς Ἑλληνικῆς «τάςεως διὰ τὸ ἄλλως ἐκδέχεςεθαι τοῦ 
βαειλέως τοὺς λόγους καὶ μὴ cuviévar ὅτι πείρας ἕνεκα εἴρηκε τοὺς 
πολλοὺς καὶ ευρφετώδεις, καὶ μάλιςτα τῆς ἀγνοίας ἐν τῷ χυδαίῳ πλή- 
del γεγονυίας --- τοῖς γὰρ ἥγεμόςι προείρητο ἡ τοῦ βαειλέως γνώμη, 
οἷς ἐν τῷ προβουλίῳ ἐρρήθη «ἐρήθη cod.) 

καὶ φεύγειν cùv vnucì πολυκλήιςει ({πολυκληῖει cod.) κε- 
λεύςεω., 
ὑμεῖς δὲ ἄλλοθεν ἄλλος ἐρητύειν ἐπέεςειν (v. 14. 75) 
—, ἐκ τῶν πολλῶν ἔδει καὶ χυδαίων γενέςθαι τὴν μέμψιν οὐ γὰρ ἐκ 
τῶν βαειλικὴν {---ὧν cod.; corr. Vill.) καὶ ἀναπολόγητον ἐεχηκότων 
τῆς «τάςεως τὴν αἰτίαν. ἅπαξ δὲ ἐκ τῶν χυδαίων ὀφειλούςης γενέεθαι 
τῆς ἀταξίας, τοιοῦτον πρόςωπον εἰκότως ἐδέξατο, ὃ mpocuvicinciv ὅτι 
ἔπεα φρεεὶν ἧειν ἄκοςμά τε <spr. lin. ab alt. man. addit.) 
πολλά TE ἤδει, 
pay, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόςμον ἐριζέμεναι βαειλεῦειν, 
ἀλλ᾽ È τι οἱ εἴεαιτο γελοίιον ᾿Αρτείοιειν 
ἔμμεναι (v, 218---16). 
εἰδὼς δὲ ὅτι ὀργαὶ χυδαίων καὶ πλήθους ἀνοήτου ἢ φόβῳ κρατοῦνται 
γέλωτι διαχέονται (διαδέχονται cod.; corr. Vill.), ἀμφοτέροις κέχρη- 
αι, φόβῳ μὲν διὰ τοῦ Ὀδυςςέως, διαχύςει δὲ καὶ γέλωτι οὐκ ἂν ἄλ- 
λως ἔςχε χρήςεαςεθαι ἢ διὰ τοῦ τοιούτου προςώπου, ὥςτε τὸ αὐτὸ παρ- 
έλαβεν εἰς ἔνδειξιν τῆς τοῦ χυδαίου πλήθους «ετάςεως οἵα τις ἦν, καὶ 
εἰς τὴν τοῦ γέλωτος ὑπόθεειν. καὶ μετὰ τοῦτο ἐξεῖλεν αὐτὸν τῆς ποι- 
ήςεως, ὅτι καὶ πᾶςαν τοιαύτην «τάειν ἐν τοῖς μετὰ ταῦτα τῶν ποιημά- 


® 


τῶν ἐξώριςε. τοιοῦτόν τι καὶ ἐν «τάςει θεῶν καὶ ἐν ἔριδι, ἐν ἣ ἔφη 





.2 δόξειε καὶ τοῦτο εἶναι di. ὅτι τῆς θεᾶς εἰπούεης coîc δ᾽ ἀγανοῖς φαίνεται 
τύπτων τινὰς ὡς παρακούων τῆς θεᾶς Lp 3 ἐπὶ èòduccewc Lp 4 ἡ μίμηεις 
οὐκ ἄλογος᾽ τὸ γὰρ ἐν τος. θορ. μηδὲν ςφαλλόμενον τὸν ὀδ. ποιεῖν ἀμίμητον᾽ 
πάντες γὰρ ἐν τοιούτ. Kaip. ταραττόμεθα Tapny. ὡς π. ἐπιλανθάνεςθαι, reliquis 
omissis, Lp 





6 { A B 199 (id, fere Lp f. 68, Paris. 2556 ap. Cramer. III, p. 151); 
γὰρ ϑρασεῖς κολακευόμενοι ἐπαίρονται, εἴκουσι δὲ πληγαῖς μᾶλλον...... 


B f. 24: ad 
εςεκήπτρῳ. 

Lp [685 ο.1. 
τὸν «κή- 

πτρῳ ἐλά- 
ςαςκε. 


*B f, 841 ad 
Θερείτης. 


30 B 


ὥχθηςαν δ᾽ ἀνὰ δῶμα Διὸς θεοὶ oùpaviwvec (A 370), ἐπενόηςε 

διὰ τῆς Ἡφαίετου οἰνοχοΐας, ὃν κυλλοποδίωνα καὶ ἀμφιγυήεντα ἔφη, 

διὰ τῆς τούτου οἰνοχοΐας τὴν ctaciv βουληθεὶς εἰς γέλωτα παρατρέψαι. 

τὰ γὰρ ἐναντία τῶν ἐναντίων ἰάματα πρῶτος ὑπέλαβεν <correxi; cod. 

ὑπέβαλεν εἶναι, καὶ τὰς παρὰ τῶν ἀνθρώπων ὀργὰς θεῶν διαλύεεθαι 

καὶ διὰ γέλωτος, ὡςανεὶ γέλωτος <ita videtur; litterae duorum verb. 
admodum detrit.) ἀξίων τῶν ἀνθρώποις προςηκόντων πραγμάτων. 

A... ἐζήτηται δὲ διὰ ποίαν αἰτίαν ὁ Θερείτης ἐςτράτευςεν εἰς 

| Τροίαν τοιοῦτος ὦν. ῥητέον οὖν ὅτι wc <Ludw., Mus. Rh. XXXII 

p. 19) «ταειώδης ὧν οὐκ ἀπελείφθη ἐπὶ τῆς πατρίδος, ἢ ὅτι κατ᾽ ἐπ- 

ercodiov παρῆκται πρὸς τὸ ἐκ τοῦ ςκυθρωποῦ πρὸς ἱλαρότητα τὰς ψυχὰς 

ἀνακαλέςαςθαι τῶν Ἑλλήνων, ὥςπερ εἴληπται καὶ “Hparictoc γέλωτος 

χάριν παρὰ τοῖς θεοῖς ἐν τῇ Α. λαμβάνεται δὲ πᾶν ἐπειςόδιον τῷ ποιητῇ 


ὮΝ 


ἢ πιθανότητος ἕνεκεν ἢ ypeiac, ὥςπερ τοῦτο νῦν, ἢ κόςμου καὶ ὑψώ- 


ςεως χάριν. 
Lf. 31», 226. διὰ τί ὑπὲρ τὴν ἄλλην ὕλην τοῦ χαλκοῦ ἐμνήςθη; ὅτι ἐν τοῖς 
Lp ἀρχαίοις cpédpa τίμιος fiv ὁ χαλκός (χαλκεύς Ly). 
Lf. 322, 249. ἅμ᾽ ᾿Ατρείδῃ ς᾽ <supraserpt. asc) ὑπὸ Ἴλιον ἦλθον: οὗ- 
Idem fere ἃ 


et Par. 2556, τοι δὲ ἦςαν κατὰ μὲν τὸ εὔνηθες Πλειςθένους. καὶ ᾿Αερώπης ᾿Ατρέως 
Cramer ΠῚ, παῖδες τοῦ: Πέλοπος, ὥς φαςειν ἄλλοι τε πολλοὶ καὶ Πορφύριος ἐν 
p. 152, 15, τοῖς ζητήμαςιν. ἀλλ᾽ ἐπειδὴ Πλειςθένης νέος τελευτᾷ μηδὲν κατα- 
λείψας μνήμης <uvnu, pu Spr. n serpt., cod.), νέοι ἀνατραφέντες («ἀνα- 
Tpepévtec cod.) ὑπὸ ᾿Ατρέως αὐτοῦ παῖδες ἐκλήθηςαν. 

201-217. διὰ τί ἐπὶ τῷ Θερείτῃ πληγὰς λαβόντι καὶ τελοίως δα- 
κρύςαντι, καὶ τοὺς Ἕλληνας καίπερ ἐφ᾽ οἷς ἐπεπόνθειςαν ὑπὸ τοῦ 


*B f.25» ad 
Ὀδυεςεὺς 
Vv. 272. 





18—23 Verba scholii codicem Leidensen religiose secutus dedi. Quae inter 
Didymi quae dicuntur scholia leguntur: οὗτοι ἦσαν κατὰ μὲν τὸ σύνηϑες ᾿Δερό- 
mus καὶ ᾿Ατρέως παῖδες τοῦ Πέλοπος, τῇ δ᾽ ἀληϑείᾳ Πλεισϑένους, ὥς φασιν κτλ. 
quin si rem spectes recte se habeant dubitari nequit; ea non coniectura sed 
libri cuiusdam auctoritate niti Dindorf., vol. I, p. 95, 12 not., innuere videtur. 
Cum Leidensi ad verbum fere concinunt A et Paris., nisi quod ille φησὲν (20) 
pro φασιν, hic "Atgéos παιδὸς (20) pro παῖδες et (22) μνήμης ἄξιον πάνυ idv- 
ατραφέντες νέοι οἵ αὐτοῦ παῖδες ὑπὸ ᾿ἀτρέως αὐτοῦ ἐκλήϑησαν παῖδες. In utro- 
que codice recte ‘Asgorns pro ᾿Δερώπης. 

Ceterum nemo sibi persuadebit hoc fragmentum originem debere quae- 
stioni hoc loco oblato a Porphyrio institutae. Eam etsi veri simile est cum 
rebus Atridarum B 104 sqq. narratis coniunctam fuisse, tamen id monere quam 
scholium eo referre maluimus. Conferendi autem praeter schol. A A 7 Dict. 
Cret. I, 1; Malal. V, p. 94 Dind.; Herm. XIV, p. 238. 

24 sqq. Ex iis, quae in utroque scholio extremo de diversa ingeniorum coer- 
cendorum ratione leguntur (p. 31, 28; 32, 8), sequitur, utrumque ex uberiore 
Porphyrii quaestione excerptum esse. Quod ad v. 272 servatum est scholium eam 
ob caussam codicis ordine neglecto alteri praemisimus quod ipsum Porphyrium 
magis repraesentare videtur. 

+B f. 25° ad ὦ πόποι v. 272 (id. L f. 33v, Lp f. 101 c. 1 7 δὴ μυρί᾽ Ὀδυσ- 
σεύρ): πῶς εἰπὼν {πῶς προειπὼν Lp) αὐτοὺς γεγελακέναι σπουδαῖα καὶ οὐ 


σι 


10 


15 


20 


25 


10 


15 


20 


25 


30 


B 31 


᾿Αγαμέμνονος λελυπημένους γελάςαι ποιήςας om. cod.; add. Vill.) 
ἐπὶ τῷ Oepcity αἰεχρῶς δακρύοντι, οὐκ ἠρκέςθη è ποιητὴς εἰπὼν οἱ 
δὲ καὶ ἀχνύμενοί περ᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ ἡδὺ γέλαεςαν (v. 270), ἀλλὰ 
καὶ προςτίθηςι καὶ λόγους δὲ λεγομένους τοιούτους ἡ δὴ μυρί᾽ ’Oduc- 
ceùc ἐεθλὰ ἔοργε, βουλάς τ᾿ ἐξάρχων ἀγαθὰς πόλεμόν τε 
κορύεεων (v. 272. 73) καὶ τὰ ἑξῆς; οὐ γὰρ ἀκόλουθον τῷ γέλωτι 
γνωμολογεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπιςκώπτειν ἤ τι τοιοῦτον διαεύροντας καὶ 
ἐπιτωθάζοντας λέγειν. φαΐνεται δὲ ὁ ποιητὴς ἐνδείκνυςθαι διὰ τοῦ 
λόγου τούτου ἀνακειμένου τῷ πλήθει, ὅτι πᾶν τὸ dkocuov τῶν πολλῶν 
ἤδη κατέεταλται καὶ τὸ «ςταειῶδες αὐτῶν ἐξήρηται καὶ ὅλως τὸ κατ- 
εξανίςταεθαι τοὺς φαύλους τῶν κρειττόνων καὶ νομίζειν αὑτοῖς ἐξου- 
ciav εἶναι τοῦ καὶ λέγειν ὃ βούλονται καὶ ποιεῖν, πεπαυμένου ἤδη 
ὑβριςτοῦ καὶ ἐπεςβόλου τοῦ ἐκ τοῦ τολμᾶν ἐκκληςιάζειν, ἅμα δὴ καὶ 
ἄλλο τι προςοικονομεῖςεθαι. ἐπεὶ γὰρ οὐκέτι μνηςθήςεεθαι Θερείτου 
ἔμελλεν, ἀλλὰ πρὸς ὀλίγον χρηςάμενος ἐξαιρήςειν πᾶςαν αὐτοῦ μνήμην 
ἐκ τῆς ποιήςεως, πιθανῶς τὴν μηκέτι μέλλουςαν αὐτοῦ πάροδον ἀνα- 
τέθεικε τῇ τότε παιδεύςει καὶ προεῖπεν, ἡμῖν τοῦτο τῷ παντὶ πλήθει 
χρηςάμενος κήρυκι {86ᾳ. τὲ, quod inde a Vill. om.) τοῦ μέλλοντος, 
δι᾿ ὧν ἔφη 
οὔ θήν μιν πάλιν αὖτις ἀνήςει θυμὸς ἀγήνωρ 
νεικείειν βαειλῆας ὀνειδείοις étéecciv (v. 276. 77). 

εἰ γὰρ mpocfiv μὲν αὐτῷ τὸ μὴ κατὰ κόεςμον ἐριζέμεναι βαειλεῦειν 
(ν. 214), οὐκέτι δὲ φαίνεται τοῦτο δρῶν, ἀναγκαία ἣ τῆς αἰτίας ἀπό- 
δοςις ὅτι ςωφρονιςθεὶς ἐπαύςτατο, ὡς μηδ᾽ ἂν ἐπιθυμῆςαι πάλιν 
ἀκοςμεῖν. τοῦτο γὰρ ἠπειλεῖτο («ήἠήπιλειτο cod., acc. evan.) αὐτῷ ὑπὸ 
τοῦ Ὀδυςεέως --- εἴ κ᾽ ἔτι (εἰ κέ τι cod.) c° ἀφραίνοντα κιχήςο- 
μαι ὥς νύ περ ὧδε (v. 258) — μεθ᾽ ὅρκου τὴν κόλαειν ἐπανατει- 
γαμένου εἰς κώλυειν πάεης τοιαύτης μελλούςεης ἀκοςμίας. ὁ μὲν <post 
h. v. duae litt. eras.) οὖν εὐφυὴς λόγῳ ἁμαρτάνων νουθετεῖται, ὁ δὲ 
κακοφυὴς πλουτῶν μὲν χρημάτων ζημίᾳ, ῥώμῃ δὲ cwuatoc θαρρῶν 
decuoîc καὶ ταῖς τοῦ cwuaroc βαςάνοις. ὃ δὲ οἷος ἦν ὁ Θερείτης, 
ἀςθενής Te kai λελωβημένος πάντοθεν τὸ εὦμα, πληγαῖς τε καὶ μεθ᾽ 
om. cod.; add. Vill) ὅρκων ἀπειλαῖς αἰκιςμοῦ μέλλοντος μετὰ Yu- 
μνώςεως καὶ πάεης ἐνδείξεως τῆς τοῦ εώματος αἰεχύνης᾽ ταῦτα γὰρ 
γενόμενα ὑπὸ τοῦ πολιτικοῦ ἀνδρὸς τὰ μέτρα τῶν κολάςεων καὶ τοὺς 
τρόπους καὶ τὸ κατ᾽ ἀξίαν ἑκάςτου ἁμαρτήματος ὑπέδειξεν. 





γελοῖα παράγειν λέγοντας (λέγοντα L); τάχα οὖν τοῖς ἐπὶ Θερσίτου περιαιρεῖται. 
{(παρήρηται Lp) τὸ ϑρασὺ καὶ παρρησιαστικὸν αὐτῶν Ὀδυσσεύς. ἄλλως τε 
προοικονομεῖ τὴν εἰς ὅλην τὴν ποίησιν ἀμνηστίαν Θερσίτου διὰ τοῦ οὔ ϑήν 
«οὐ μήν Τὼ) μιν πάλιν. 

14 sqq. Lp f. 702 c. 1 οὔ ϑήν μιν πάλιν: τοῦτο διὰ τὸ μὴ ἔτι μνησϑῆναι 
αὐτοῦ ἐν τῇ ποιήσει. .... 

28 sqq. Cf. p. 32, 8 sqa. 


32 B 


B f. 260 ad πῶς ἠπείληςε μὲν περὶ τῶν ἔπειτα, νῦν dè τὴν ἀπειλὴν ἐκτελεῖ; 
ὡς dp ἔφη ἀλλ᾽ οὐχ ἃ ἠπείληςεν ἐτέλεςεν, ἀλλὰ διὰ τῆς βραχείας πληγῆς πιςτοῦ- 
Lp ito . 1, Ται; ὅτι μὴ «ςωφρονιζόμενον καὶ ταῖς μείζοςιν αἰκίςεται πληγαῖς. ἢ 
ὡς ἄρ᾽ ἔφη ἀπόπειραν διὰ τῆς ἀπειλῆς ποιεῖ, ὅπως οἱ πολλοὶ ἐπιςχεθῶει δι᾿ αὐτοῦ, 
εκήπτρῳ de. εἶτα ἰδὼν αὐτοὺς βουλομένους ταὐτὰ οὐχ ὑπερέθετο τὴν κόλαειν, ἀλλὰ 
παίει τὸν κυρτόν, ἐκ τούτου τέλωτα κινῶν. ἢ νῦν μὲν ἐνδεδυμένον 
παίει, ὕετερον δὲ γυμνὸν πλήξειν ἀπειλεῖ. δικαίως δὲ τιμωρεῖται βρα- 
χείᾳ πληγῇ" κολάζεται γὰρ ὁ μὲν εὐφυὴς νουθεείᾳ, ὃ δὲ dkocuoc ὑγιὴς 
δὲ βαςάνοις ἢ χρημάτων εἰςφοραῖς, ὁ δὲ λελωβημένος οἷος ὁ Θερείτης 
Bf 26: ad βραχείᾳ πληγῇ Kai τῇ μεθ᾽ ὅρκων ἀπειλῇ. 
παρὰ. 279. .... διὰ τί δὲ 6 Ὀδυςςεὺς πρὸ τοῦ Néctopoc πρεεβύτου 
Ep Erose. l ὄντος λέγει; ὅτι αὐτὸς ευνήγαγε τὴν ἐκκληςίαν, καὶ θορύβου τοςούτου 
ἀνὰ δ᾽ ὁ πτο. ὄντος ἔδει γεγωνότερον βοᾶν. ὃ μὲν οὖν Νέετωρ ὡς γέρων βοᾶν οὐκ 
λίπορθος ἠδύνατο, ὁ δὲ Ὀδυςςεὺς μεγάλην ὄπα ἐκ «ςτήθεος ἵει (Γ 291). διὰ 
ἔστη. τοῦτο ὁ μὲν τεταραγμένων αὐτῶν δημηγορεῖ, ò δὲ Ncuyiav ἀγόντων. 
ἘΒ ἢ 0 ad =— 30b—329. ἡμεῖς δ᾽ ἀμφὶ περὶ κρήνην ἱεροὺς κατὰ βωμοὺς 
ἡμεῖς δ᾽ ἀμφὶ μέχρι τοῦ τῷ δεκάτῳ δὲ πόλιν αἱρήςομεν εὐρυάγυιαν. περὶ 
v. 305. τούτων τῶν ἐπῶν ἠπόρηςεν ὁ ᾿Αριετοτέλης τοιαῦτα᾽ διὰ τί ὁ Κάλχας, 
2 ἐτέλεςεν om. Lp 8 cuppovizéuevoc Lp 3—5 ἢ ἀπόπειρα ἦν διὰ τῆς 
ἀπειλῆς πῶς οἱ πολλοὶ ἕξουςι τυπτομένου, εἶτα βουλομένους ἰδὼν τοὺς Ἕλληνας 
οὐχ ὑπερέθετο κτλ. Lp 5 ταὐτὰ e ταῦτα corr. B 6 ἀεὶ pro παίει Lp 
8 βραχεῖα πληγή Lp 9 post dkocuoc ins. ὕβρει Lp, idem τὸ εὧμα post ὑγιὴς dé 
9 καὶ χρημ. εἰςφ Lp 10 ὁ om. Lp τῆ om. Lp 11 in B et Lp nonnulla 
praemittuntur aliunde illata ὁ om. Lp 12 sqq. Lp ita: καὶ θορύβου ὄντος ὡς 
καὶ τὴν ᾿Αθηνᾶν eidouévnv κήρυκι cawràv λαὸν ἀνώγειν ἔδει τὸν πρῶτον δημηγο- 
ροῦντα γεγωνότερον βοᾶν, ὡς ἅμα οἱ πρῶτοί TE καὶ Uctator μῦθον ἀκούςειαν. ὁ 
μὲν οὖν κτλ. lin. 13 14 ἠδύνατο ὁπότε ὄπα τε μεγάλην ἐκ «ςτήθεος ein Lp 
ἵει, ἵ in ras., B 15 ὁ μὲν ἔτι Tetap. δημηγορεῖ, ὁ δὲ νέττωρ ἤδη ἧς. ἀγ. Lp 
addit B: τρία δὲ ῥητορικῆς εἴδη, ςυμβουλευτικὸν KTÀ., quae aliunde illata sunt 
18 in cod. huic lineae in interiore paginae latere adscriptum ’ApictoteA. 








1-7 {*Bf. 25° ad ἀφραίνοντα v. 258 (id. Lp f. 69% c. L εἴ κ᾿ ἔτι σ᾽ ἀφραί- 
νοντα, L ἢ 33° IT, c. 1. εἰς τὸ εἴ κ᾽’ ἔτι σ᾽ ἀφραένοντα κιχήσομαι): ἐναντίον 
ἐστὶ τὸ εἴ κ᾿ ἔτι Cei né τι B) σ᾽ ἀφραέίνοντα κιχήσομαι <L pro τὸ -- κπιχή- 
σομαι: τοῦτον τῷ ὡς ἄρ᾽ ἔφη, σκήπτρῳ δὲ μετάφρενον ἠδὲ (ἠὲ L) καὶ 
duo πλῆξεν᾽ μεταξὺ γὰρ οὐχ ὑπερβαλλόμενος αὐτὸν mater. λύοιτο δὲ τῇ λέ- 
ξει" προεῖπε γάρ᾽ εἰ μὴ ἐγώ σε λαβὼν ἀπὸ μὲν φίλα εἴματα δύσω καὶ 
γυμνὸν αἰκιοῦμαι, ὧν οὐδὲν φαίνεται δρῶν τὰ νῦν. 

ΓΙ, f. 82ν (id. fere Paris. ap, Cramer. III, p. 152, 17): διὰ ποίαν αἰτίαν 
εἴ n° ἔτι σ᾽ ἀφραίνοντα κιχήσομαι εἰπὼν καὶ τὰ ἕξης εὐϑὺς λέγει σκή- 
πτρῳ δὲ μετάφρενον ἠδὲ καὶ apo πλῆξεν; λέγομεν δὲ ἡμεῖς, ὅτι εἶπε 
τὸ τηνικαῦτα ἀποδύειν καὶ οὕτω τύπτειν γυμνόν. νῦν δὲ ἁπλῶς ἔπληξεν. 

8sqq. Cf. p. 32, 28 sqq. 

‘ 4 Paris. ap. Cramer. III, p. 279, 32: .... κολάξεται ὁ μὲν εὐφυὴς νουϑε- 
σίαις, ὁ δὲ ἄκοσμος βασάνοις, ὁ δὲ λελωβημένος βραχείᾳ πληγῇ καὶ ped ὅρκων 
ἀπειλῇ. Idem fere apud Eustathium, p. 217, 82, τοὺς παλαιούς afferentem. 

13 Cf. p.27,2. 


10 


15 


10 


15 


B 33 
εἰ μὲν οὐδὲν ἦν τέρας τὸ γινόμενον, ἐξηγεῖται ὡς τέρας — τί γὰρ 
ἄτοπον ὑπὸ ὄφεως «τρουθοὺς κατέδεεθαι ἢ τούτους ὀκτὼ εἶναι; — 
περὶ δὲ τοῦ λίθον γενέεθαι οὐδὲν λέγει, ὃ ἦν μέγα; εἰ μὴ ἄρα εἰς τὸν 
ἀπόπλουν ἐςήμαινεν, ὥς τινές φαειν (οὐκ ἔδει δὲ ἀναμνῆςαι" εἰκὸς γὰρ 
ἦν ὑπολαβεῖν καὶ εἰ μή τις ἔλεγε), καὶ τότε ἀξίως ἔλεξε τοῦτο, ὅτι 
οὐδὲ ἀπέδωκεν ἄν, εἰ ἦν τὸ *+*** TÉpac' ἐνάτη γὰρ ἦν ἣ μήτηρ, δεκάτῳ 
δὲ τὸ Ἴλιον ἥλω. φηςὶν οὖν μὴ εἰς τὸν νόετον eipficdar τὰ περὶ τῆς 
ἀπολιθώςεως τοῦ δράκοντος᾽ διὸ οὐδ᾽ ἐποίηςε λέγοντα οὔτε γὰρ πάν- 
τες dvoctor ἐγένοντο γελοῖός τ᾽ ἂν ἦν οὐκ ἀποτρέπων τοῦ πλοῦ ἀλλὰ 
πλεῖν προτρεπόμενος οὗς ἐδήλου τὰ cnueîa μὴ ἐπανήξειν. μήποτ᾽ οὖν, 
pnci, τὸ ςημεῖον τὸ λίθον γενέεθαι βραδυτῆτος cnueîov ἦν, ὅπερ ἤδη 
ἐγεγόνει καὶ οὐκέτ᾽ ἦν φοβερόν. ἐλήφθη δὲ ἐν ἔτεςιν ἐννέα: τοῦ δε- 
κάτου γὰρ ἔτους ἀρχομένου ἐγένετο, ἀριθμεῖ δὲ τὰ ὁλόκληρα ἔτη, ὥετε 
ευνάδει ὀρθῶς ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀπολωλότων καὶ τῶν ἐτῶν. 

οἱ δὲ τὰ περὶ οἰωνιςτικῆς τῆς καθ᾽ Ὅμηρον γράψαντες τὴν 
μὲν νεοττιάν, ὡς ἂν ἐπ᾿ ἄκρας τῆς πλατάνου κειμένην τῶν κλάδων, οὖςαν 
ἐνάερον εἰλῆφθαί paci πρὸς τὴν ἀνεμόεεςςαν πόλιν, τούς τ᾽ ἐνοικοῦντας 
ἐν αὐτῇ crpoudoùc ctpatòv εἶναι ἀλλοεθνῆ᾽ πολλοὶ. γὰρ ἐπίκουροι 
πολλέων ἐκ πολίων (v. 130) κατῴκουν τὴν πόλιν" πτηνοὶ γὰρ ἀέρι 





5. 6 καὶ τότε ἀξίως ἔλε τοῦτο ὅτι οὐδὲ ἀπέδωκεν ἂν εἴη τὸ τέρας, quae cor- 
rupta esse liquet. ἔλεξε Cobet, ap. Dind.; εἰ ἣν τὸ ..... τέρας nos tentavimus. 
Lacunam ita fere supplendam esse: τοὺς «ςτρουθοὺς ὑπὸ τοῦ dpewc κατέδε- 
cda, ea quae sequuntur veri simile reddunt: numerum avium non congruere 
cum annorum numero. Corruptelam temporibus deberi codice Veneto superio- 
ribus e scholio excerpto infra edito sequi videtur 10 oùc Bekk., cod. wc 
16 veotteiav cod., corr. Bkk. ἄκρας in cod, compend. scrpt., potest esse ἄκρων 





3—10 |B f. 272 ad δου v. 325 (Lp f. 712 c. 1 dov κλέος): .....70v δὲ λί- 
dov οὐκ ἐξηγεῖται ἢ πρὸς τὸ μὴ λυπῆσαι ἢ ὅτι τέρας ἐστίν (cf. var. Ἰδοῦ. lin. 
5. 6). 


12—14 +*B f. 272 ad τῷ δεκάτῳ v. 329 (id. L ἢ 362 II, εἰς τὸ τῷ δε- 
nato δὲ πόλιν αἷρήσομεν εὐρυάγυιαν, Lp f. 71° c. 1. τῷ δεκάτῳ): 
μαχόμενον ἔχει τὸν ἐπιλογισμὸν (ἀπολογησμὸν B; ἀπολογισμὸν Lp; idem, ciro 
supra lin. script., L) τοῦ ἀριϑμοῦ τῷ προκειμένῳ πλήϑει τῶν στρουϑῶν" προ- 
είρηκε γαρ᾽ ὀκτώ, ἀτὰρ μήτηρ ἐνάτη ἦν, ἢ τέκε τέκνα. λύεται δὲ ὅτι 
τὸ δέκατον τίϑεται καὶ ἐπ᾿ ἀρχῆς, ὥστε εἰ κατ᾽ ἀρχὰς τοῦ δέκατου γέγονεν 
ἡ ἅλωσις, οὐκ ἂν ἐπιβάλλοι (ἐπιβάλλον L) καὶ τοὺς στρουϑοὺς δέκα ποιεῖν. 

Eadem fere, adiunctis aliis quae nonnullis interiectis infra (p. 84, 30) 
leguntur, in alterum schotium transierunt: 
+B ἢ 272 ad τῷ δεκάτῳ (id. L ἢ 36°, Lp f, 712 c. L τῷ δεκάτῳ, A): 
διὰ τί οὐχὶ ἐνάτῳ {καὶ διὰ τί οὐχ ἐν. L> ἔφη ἐνιαυτῷ ἔσεσϑαι τὴν πόρϑησιν 
ζἐλέσθαι τὴν πόλιν L), καίτοι τῆς ἀκολουϑέας τῶν σημείων τοῦτο ἐχούσης" 
ὀκτώ, ἀτὰρ μήτηρ ἐνάτη ἦν; ἢ ὅτι τῶν {τὸ Lp) ἐννέα πληρωϑέντων ἀνάγκη 
νοεῖν τὸ ἐπέκεινα <B ἐκ in ras.) δέκατον, ἢ καὶ τὸν δράκοντα αὐτὸν δεῖ συν- 
αριϑμεῖν, ὅς ἐστι δέκατος, ὡς ὅλου τοῦ ἀγῶνος ἐν τούτῳ μέλλοντος παύσεσϑαι 
{παύσασϑαι L). <quae sequuntur A om.) ὁ λιϑωϑεὶς οὖν δράκων ἐσήμανεν 
(ἐσήμαινεν Lp), ὅτι οὐκέτι κίνησιν ἔλαβεν ὁ πόλεμος, 
SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 3 


94 Β 


μᾶλλον ἢ χώρᾳ οἰκειότεροι. τὸ δὲ ξύλον τῆς πλατάνου, νεαροῦ ξύλου 
καὶ ὑδρηλοῦ, di’ οὗ ὁ δράκων ἐπίγειον ἀνύει πορείαν ἐπὶ τοὺς ςετρου- 
θούς, ἐδήλου οὖν, διότι πολὺς ςτρατὸς, πορείαν ποιηςάμενος διαπόντιον 
νηίτης, Tepdcac διὰ τῆς χώρας ἐπιπεςεῖεθαι τοῖς Τρωεὶν ἔμελλεν. ἐπί- 
γειος γὰρ ὁ ὄφις’ διὰ ξύλου οὖν ἕρπων ὑδρηλοῦ τὴν διὰ νηῶν πο- 
ρείαν ἐδήλου, εἶτ᾽ ἀπόβαειν καὶ διὰ τῆς χώρας ἔφοδον τοῖς τὴν ἠνε- 
uoeccav κατοικοῦει πόλιν. τὸ δὲ πετάλοις ὑποπεπτηῶτας εἶναι 
τοὺς «ςτρουθοὺς δηλοῦν τὸ ἀβέβαιον τῆς εὐθαλείας τῶν κατοικούντων 
τὴν πόλιν' φυλλορροεῖ γὰρ τὰ δένδρα. «τρουθοὺς δὲ καὶ οὐκ ἄλλα 
ὄρνεα παρείληφεν, ὅτι ἱερὰ μὲν ᾿Αφροδίτης ἣ ς«τρουθὸς κατωφερέετατον 
δὲ ζῶον καὶ λάγνιετον, οἰκεῖοι δὲ τῇ ᾿Αφροδίτῃ οἱ Τρῶες καὶ λαγνείας 
εἵνεκα τὸν πόλεμον ἐνετηςάμενοι, ὥςπερ τῆς ᾿Αθηνᾶς ἱερὸς ὁ δράκων, 
φίλοι δὲ ᾿Αθηνᾶς οἱ “ἕλληνες, οὖς τῷ εημείῳ ὁ δράκων ἐεήμανεν. ὃ 
δὲ τῶν «ςτρουθῶν ἀριθμὸς τῶν ἐτῶν ἐδήλωςε τὸν ἀριθμόν ἐτήειος γὰρ 
ἣ γένεεις Opvici, καὶ ὀκτὼ μὲν ἔτη, ἐν οἷς ficav ἀπόρθητοι, μικρὰ ταῦτα, 
τὸ δὲ ἔνατον, ἐν ᾧ τὸ τέλος, τὸ κεφάλαιον ἂν εἴη τοῦ χρόνου, ὥςτε 
οἰκεία ἣ μήτηρ τῷ χρόνῳ τούτῳ. ἐννέα δὲ καὶ οὐ δέκα ὁ ἀριθμός, ὅτι 
τοῦ πολέμου ὁ χρόνος ἀριθμεῖται, οὐ τῆς ἁλώςεως. τί γάρ φηειν; 
ὡς ἡμεῖς τοςεαῦτ᾽ ἔτεα πολεμίζομεν αὖθι 

(ν. 328), ἐννέα ἔτεα, ὧν τὸ ἔνατον τὸ κεφάλαιον περιεῖχε τῶν κακῶν 
καὶ περιοχὴν τῶν παρελθόντων ὀκτώ, τῷ δεκάτῳ δὲ πόλιν αἱρή- 
couev (v. 329), μετὰ γὰρ τὴν μητέρα τῶν «ετρουθῶν καὶ τὸ ἔνατον 
ἔτος ἑτοίμη ἦν ληφθῆναι ἣ νεοττιὰ καὶ ἣ πόλις ἣ τῶν Τρώων. ἣ ἰαχή 
τε τῆς μητρὸς καὶ τῶν τριζόντων νεοττῶν τὴν οἰμωγὴν ἐδήλου τῶν 
ἁλιςκομένων. ἣ δὲ τοῦ δράκοντος ἀπολίθωεις κατὰ μὲν ᾿Αριετοτέλην 
τὴν βραδυτῆτα ἐδήλου καὶ τὸ «ςκληρὸν τοῦ πολέμου, κατὰ δὲ [τοὺς] 
ἄλλους τὴν τῆς πόλεως ἐρήμωειν καὶ τοῦ μὲν ζωτικοῦ παντὸς κένωειν 
τῶν δὲ λίθων καὶ οἰκοδομημάτων κατάλυειν, τῶν Τρώων ἁλόντων Ἑλ- 
λήνων ἀποπλευςάντων. 

τὸ δὲ δέκατον ἔτος, ὅπερ διὰ τοῦ δράκοντας δεκάτου ὄντος ἐν 
τοῖς εημείοις ἀριθμεῖται, λαμβανόμενον τὸ αὐτὸ εἰς μὲν τοὺς Ἕλληνας 





λ 
8 εὖθα cod. 9 φυλλοροεῖ cod. ᾿ 19 τοςεαῦτ᾽ cod. 23 νεοττεία cod. 
26 τοὺς cod. om. 





23 Aristotelem cf. supra p. 33, 11, Eust., p. 226, 32, si quidem recte 
editum: ὁ μὲν δράκων AB8NVAS, φησίν, ἱερός, ὡς ἐν τῇ A ῥαψῳδίᾳ εἴρηται, 
διὸ καὶ εἰς τοὺς “Ελληνας ἐκλαμβάνεται, Porphyrium afferre videtur; neque 
tamen propterea ausim res nonnullas et ab eodem Eustathio et in schollis 
praeter ea quae ἢ, l. contulimus allatas ad eundem auctorem referre (velut 
schol, B B 328: τρεῖς εἶσιν of χρόνοι, del ὧν ὁ πᾶς αἰὼν ἀριϑμεῖται κτλ. coll. 
Eust. p. 226 extr.). 

30 sqq. Quae iam sequuntur aliunde neque e libro περὲ οἰωνιστικῆς τῆς sad 
Ὅμηρον petita esse, vel inde sequitur, quod decem annorum numerus, qui in iis 
quae antecedunt aliter constitutus est, nunc ita efficitur, ut ipse serpens novem 


20 


10 


bed 
(Gn 


25 


30 


B 35 


γίνεται λίθος μένων καὶ ἀρίζηλος, πᾶςιν διακένωμα ὧν καὶ λίθους pe- 
μενηκέναι τοῦ πολέμου καταλυθέντος, ὥετε τὸν δράκοντα ἐπιόντα μὲν 
δηλοῦν τὴν ἔφοδον τῶν Ἑλλήνων, διὰ δὲ τῆς πλατάνου τὴν διὰ τῶν 
νεῶν γινομένην, κατεςθίοντα δὲ τοὺς ἐννέα ςετρουθοὺς μετὰ τῆς μητρὸς 
ςημαίνειν τὸν ἐνναετῆ πόλεμον, ἀπολιθούμενον δὲ δέκατον ἐν τοῖς cn- 
μείοις αὐτὸν ἐρημίαν δηλοῦν τὴν ἐν τῷ δεκάτῳ ἔτει, τῶν Ἑλλήνων 
ἀποςτάντων καὶ τῆς πόλεως ἐν λίθοις μόνοις καταλειφθείςης, παντός 
τε τοῦ ἐμψύχου ἔκ τε αὐτῆς καὶ τῶν περὶ αὐτὴν καθημένων κενωθέν- 
τος΄ ἐμήνυε δὲ ἣ εἰς παράδοξον καὶ θαυμαςτὸν μεταβολὴ τὴν τῶν κατ- 
εἰργαςμένων ἐπὶ πλεῖςτον μνήμην. i δὲ ἕδρα τῶν ὀρνίθων καὶ ἣ ἐν 
τῇ νεοττιᾷ τῶν «τρουθῶν καθέδρα ἐδήλου τοὺς ἐνδομυχοῦντας καὶ ἐν 
τῇ πόλει κατακλείςτους Τρῶας. οἱ δὲ βεβαιότερόν φαειν εἶναι τὰ διὰ 
τῶν καθεδρῶν ἢ Oca πετόμενοι cnuaivouciv ὄρνιθες, ὥςπερ γὰρ πετό- 
μενοι μηνύουει ταχύτερον οὕτω πάντα ἔςεεθαι, οὕτω καθεζόμενοι ποι- 
οῦςι χρόνια καὶ παράμονα. τὸ δὲ καὶ περιπέτεςθαι τὴν νεοττιὰν τὴν 
μητέρα ἀεὶ καὶ μὴ πόρρω ἀποχωρεῖν ἐδήλου, ὅτι καὶ οἱ ἐκ τῆς πόλεως 
ἐξιόντες αὐτόθι περὶ τὴν πόλιν καὶ οὐ πόρρω χωρεῖν ἔμελλον, ἀλλὰ 
ζῆν περὶ αὐτὴν χρειοῖ ἀναγκαίῃ πρό τε παίδων καὶ πρὸ τυναι- 
κῶν (O 57). τὴν δὲ νεοττιὰν οὐ διέφθειρεν ὃ δράκων, ὅτι οὐκ ἐξη- 
λίφη τέλος ἣ πόλις, ἀλλὰ μόνοι οἱ ἐνοικοῦντες, αὐτῆς μὲν μενούεης, 
τῶν δ᾽ ἐπελθόντων μετὰ τὴν ἀναχώρηειν καὶ πόρθηειν ἐρημίαν φοβερὰν 
καταλελοιπότων καὶ πάντα εἰς λίθους περιςτηςάντων διὰ τὸ ἄπορον 
καὶ ἄψυχον τῆς χώρας, ἐγκαταλελειμμένης καὶ τῆς πόλεως. ἅμα δὲ καὶ 
ὅτι ἣ ἀποςτροφὴ τοῖς Ἕλληςειν ἀντιτυπής ἐςτι καὶ ςκληρὰ ἐδήλου è 
ἀπολιθούμενος δράκων’ ἀπαλλάςςεεθαι γὰρ μέλλων ἤδη τῆς νεοττιᾶς 
ἐγένετο λίθος καὶ ἐπὶ τῆς ὀδοῦ ἔτι dv. τὸ δὲ δένδρον οὖν N dbdoc. 
ἀλλὰ καὶ ἣ πορεία τοῦ δράκοντος οὐκ οὖςα ὀρθὴ φύςτει οὐδὲ εὐθεῖαν 
τὴν ὁδὸν τοῖς “EMncwv ἐςήμαινεν, ὁποία ἐγένετο καὶ αὐτοῖς ἀπιοῦεί τε 
καὶ ὑποςτρέφουειν. οὐδὲ τὸ ἐλελιξάμενος πτέρυγος λάβεν (Β 816) 
ἐςτὶν ὡς πρὸς μαντείαν ἄχρηςτον᾽ ἐδήλου δὲ τὸν τρόπον καθ᾽ ὃν τὴν 
Ἴλιον ἔμελλον ἐκπορθήςειν οἱ Ἕλληνες" οὐ γὰρ ἐκ τοῦ εὐθέος ἐκράτη- 





1 διακένωμα corrupt.; nisi gravius mendum latet, fortasse scribendum πᾶςι 
δὲ μνῆμα ὧν κτλ. 11 νεοττεία COrr. e νεοττιᾶ cod. 13 πε.τόμενοι, ante τ 
littera eras., cod. 19 ἐξειλίφη cod. 23 ἐγκαταλειμμένης cod, 25 νεοττείας cod. 





avibus annumeretur. Accedit quod dicendi ratio a pedestri oratione remotior, 
quae illic occurrit (πορείαν dico ἀνύειν, νηΐτην,͵ εὐϑαλειαν, λάγνιστον, μικρὰ 
ταῦτα omisso articulo), in sequentibus desideratur (ἐνδομυχεῖν p. 35, 11 a scho- 
liorum usu non alienum est, v. schol. V Ar. Vesp. 970). Esse tamen etiam in 
fragmento illo περὲ olmviotixijg et maxime quidem sub finem eius ubi ipse 
Porphyrius quae legerit referat apertum est. 

29 sqq. +B ἢ 27° ad ἐλελιξάμενος v. 816 (id. L ἢ, 355, Lpf. 712 c.l. τὴν δ᾽ 
ἐλελιξάμενος): ἐπιστραφείς. οὐδὲ τοῦτο δὲ om. L) ἄχρηστον πρὸς τὴν uav- 
τείαν' οὐ γὰρ εὐθέως ἐκράτησαν αὐτοὺς καὶ εἶλον {καὶ ἀνεῖλον L>), ἀλλ᾽ ἀν. 

4 Ἐ 


36 B 


cav καὶ εἷλον, ἀλλ᾽ ἀναχθέντες ἀπὸ τῆς Τρωάδος εἶθ᾽ ὑποςτρέψαντες, 
ὃ ἔςτιν εἰπεῖν ἐλελιξάμενοι. i δὲ πλάτανος διὰ μὲν τὸ ὑδρηλὸν καὶ 
εὔμηκες ἐδήλου τὴν διὰ νεῶν καὶ ὕδατος μακρὰν πορείαν, διὰ δὲ 'TÒ 
ἄκαρπον φύςει καὶ ὅτι ἄκαρπος ἣ πορεία καὶ τοῖς ἐπελθοῦειν Ἕλληει 
καὶ τοῖς ἐνοικοῦςι τὴν πόλιν τῶν Τρώων᾽ τά τε γὰρ ληφθέντα λάφυρα 
ἐξ Ἰλίου ἄλλα ἄλλως ἀπώλετο, καὶ οἱ Τρῶες οὐδένα καρπὸν Ècyov, μει- 
γάςης αὐτοῖς τῆς νεοττιᾶς ἐν ἀκάρπῳ μὲν δένδρῳ φύλλοις δὲ πρὸς 
καιρὸν θάλλουειν, αὐτοὶ ἄρδην ἀπολόμενοι. . 
ad scholia excerpta referendum: 
B ἢ, 26} ad ὁ δράκων ᾿Αθηνᾶς ἱερός, oi ςτρουθοὶ ᾿Αφροδίτης χρόνον τε δη- 
ςῆμα v.308. λοῦςιν, ἐπεὶ πτηνὸς ὁ χρόνος. ὁ δὲ λίθος, ἐπεὶ οὐκέτι κίνησιν ἔλαβεν 
Lf. do, ὁ πόλεμος. καὶ τὸ μὲν ἐφ᾽ ὕψους κεῖεθαι τὴν νεοττιὰν τὴν ἠνεμόεςεςαν 
pinna Ἴλιον. oi δὲ ὑπὸ τοῖς πετάλοις veoccoi τὸ ὀλιγοχρόνιον τῶν Τρώων᾽ 
A f 302 0. 1. Μαραινομένων γὰρ ὅεον οὔπω τῶν φύλλων ἀποπεςοῦνται. ἣ δὲ ἐνάτη 
ς«τρουθοῖο μήτηρ τῆς ἐνναετηρίδος τὸν ἔςχατον ἀγῶνα ἐςήμανεν. ἣ δὲ διὰ τοῦ 
v. 311. ὕδατος πορεία τοῦ δράκοντος τὴν δι᾽ ὕδατος ἄφιξιν τῶν Ἑλλήνων. τὸ 
Cf. Townl. δὲ περιλειφθῆναι τὴν νεοττιὰν τὸ μὴ παντελῶς ἠφανίεθαι τὸν τόπον " 
Rn ΝΗ οἰκεῖται γὰρ μέχρι τοῦ νῦν. ἡἣ δὲ ἀπολίθωεις τὸ δυςδιεξόδευτον τῶν 
Par. III, p. VOCTWYV ἢ ὅλου τοῦ ἀγῶνος παῦςιν᾽ οὐ γὰρ ἠμύναντο ἔτι τοῦ λοιποῦ 
280; 153, τοὺς Ἕλληνας οἱ Τρῶες. ἢ ὅτι εἰς λίθους περιςτήςεται τοῦ πολέμου 
τὸ τέλος. 
A ἢ 804, δράκων (v. 308). τούτῳ «τοῦτο cod.; corr. Dind.) τὸ ὄνομα ὁ 
Πορφύριος ἐν τοῖς ζητήμαςί φηςι (θένιος" οὕτως γὰρ ἱετόρηται Διο- 
vuciw ἐν τῷ ε΄ τῶν ἀπόρων. 





ὅ τὴν πλάτανον τῶν Tp. cod., quae fort. ita servanda erant ut lacuna post 
πλάτανον constitueretur; πόλιν etiam Roemer ap. Fleckeis. 1878, p. 538 
10 initium scholii e codd. B et Lp dedi; AL brevius: oi ςτρουθοὶ depp. χρόνον 
τε (om. L> δηλοῦειν 12 ἢ τὸ μὲν BLp ὅτε μὲν A veotteiav BLLp καὶ 
(pro τὴν) nv. L 18. οἱ δὲ ὑποπετάλιοι v.  ὑποτπετάλιοι (sic) L 14 οὔπω 
L, om, BLp, οὐδέπω A 15 τῆς ἐννεατηρίδος τὸ πολέμου τὸ ἐναγώνιον ἐςήμ. 
AL 16 πορία L 17 veotteiav BLp, veocciàùv L, vocciùv ἃ 18 ἕως τοῦ 
ν. A post ἀπολ. A ἡ ins. 19. 20 ἢ ὅλου — Τρῶες om. AL 20 καὶ ὅτι 
pro ἢ ὅτι α τὸ τέλος τ. n. A 21 post τέλος sequuntur in codd, BLLpA: 
écti dé ςῆμα <cnuetov B) μὲν τὸ παρὰ τόπον γινόμενον KTÀ., quae neque ex in- 
tegra disputatione excerpta sunt neque Porphyrii esse probari possunt. Eadem 
fere in schol. B ad Ε 742 leguntur 


αχϑέντες ἀπὸ τῆς Τρωάδος {(τρωΐίδος BLp), εἶτα ὑποστρέψαντες. Quae sequun- 
tur aliunde huc illata sunt: ἀμφια χυῖαν δὲ τελειοτέρᾳ φωνῇ ἐχρήσατο τοῦ 
τετριγῶτας {(τετριγότας B; τετριγῶτας L, 1 € corr.; χρήσατο τοῦ τετριγότας 
Lp, primo verbo ἑ ab alia manu addito, quae eadem o ultimi verbi in ὦ mutavit). 

10 sqqg. Cum veri haud simile sit verba χρόνον τε δηλοῦσιν, ἐπεὶ πτηνὸς ὁ 
χρόνος ex ipso Porphyrii libro excerpta in iis quae modo edidimus casu inter- 
cidisse, scholium ad scholia excerpta referendum infra textum edendum erat. In 
magna tamen codicum discrepantia eo quo posuimus loco perspicuitati melius 
consultum esse existimavimus, 


10 


15 


20 


B 3° 


ἔνθ᾽ ἐφάνη (ibid.). ὅπου ἡμῖν ὥφθη ὁ δράκων. οὗτινος δρά- L f. 35° 

κοντος τὸ ὄνομα ὁ Πορφύριος ἐν τοῖς ζητήμαςί gna. λέγει γὰρ 

αὐτὸν (θένιον. οὕτως γὰρ ἱετορεῖται Διονύειος ἐν τῇ πέμπτῃ τῶν 

ἀπόρων. 
5 350. v. ad v. 370 (p. 38, 36). 

362. ...... ζητοῦει δέ τινες, τί δή mote οὐκ ἐν ἀρχῇ τοῦ πολέ- B ἢ 28° ad 

μου τὸ ετράτευμα διατάττει ὃ Νέετωρ. ῥητέον δὲ ὅτι ἔχοντες πρῶτον Lp n τοὶ cl 

᾿Αχιλλέα τούτων οὐκ ἐδέοντο, ὡς οὐδὲ τοῦ τείχους. κατὰ φῦλα, 
362. ἐζήτηται, διὰ τί ταύτην τὴν τάξιν πρὸ πολλοῦ μὴ ὑπετίθετο A 


10 (μὴ πρὸ πολλῶν ὑπετ. Par.) ὁ Νέετωρ. ἤτοι ὅτι πάλαι μὲν ᾿Αχιλλεὺς Par. 2767 
φίλος ζφιλόετοφος A) ὧν τῶν Ἑλλήνων ἤρκει πρὸς τὸ εὐυνέχειν τοὺς cram, ΤΠ 
βαρβάρους, καὶ καλῶς ἐκείνῳ θαρρῶν οὐκ ἐποίει τοῦτο, νῦν δὲ αὐτοῦ Ῥ' 191). 
μηνίοντος εἰκότως ἀςεφαλεςτέραν διάταξιν εἰςάγει. 

367. ad | 1 546. 

15 370 sqq. διὰ τί, Oduccéwc καὶ κρατήςαντος τοὺς “EXinvac φεύγειν *B ἢ, 28: ad 
μέλλοντας καὶ τοὺς οἷος ὁ Θερείτης καταςεταςιάζοντας ἐπιςχόντος καὶ κῶς 
ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς --- ὁμοίως γὰρ τῷ Θερείτῃ ὃν δ᾽ αὖ δήμου τ ἡ 370. 


ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ᾽ ἐφεύροι, τὸν εκήπτρῳ éiacackev duo- 
κλήςεαςκέ τε μύθῳ (v. 198, 90): ὅθεν καὶ τὸν Θερείτην προήχθ! 
τύψαι, χείρονα ὄντα τῶν πληγὰς εἰληφότων --- πρὸς δὲ τούτοις dnun- 
γορήςαντος οὕτως ὡς ἐπιβοῆεαι αὐτῷ ἅπαντας ἐπαινοῦντας --- ὡς 
ἔφατ᾽, Ἀργεῖοι δὲ μέγ᾽ ἴαχον, ἀμφὶ δὲ νῆες ς«μερδαλέον κο- 
νάβηεαν ἀυεάντων ὑπ᾽ ᾿Αχαιῶν, μῦθον ἐπαινήεαντες Ὀδυς- 
ςῆος θείοιο (v. 3335-39) —, ᾿Αγαμέμνων μόνῳ Νέετορι τὰ πρωτεῖα 
25 δίδωςι καὶ τῆς νίκης παραχωρεῖ, λέγων È μὰν αὖτ᾽ ἀγορῆ νικᾷς, 
γέρον, υἷας ᾿Αχαιῶν (ν. 370), καὶ τοιούτους δέκα εὔχεται ευμφρά- 
duovac γενέςθαι; οὕτω γὰρ τάχα πορθηθῆναι τὴν Ἴλιον, χερεὶν ὑφ᾽ 
ἡμετέρῃειν ἁλοῦςεαν (ν. 374). | 
ῥητέον οὖν ὅτι οὐχ ἁπλῶς νικᾶν ἔφη καὶ ἐν πᾶςει τὸν Νέετορα, 
80 ἀλλὰ μόνον ἐν τῇ ἀγορῇ νικᾷς, γέρον, τὰ πρωτεῖα διδοὺς κατὰ τὴν 
δημηγορίαν καὶ αὐτὸς τῷ Νέετορι, καθάπερ οἱ Ἕλληνες τῷ ᾿Ὀδυςεεῖ. 
Ὀδυεςςεὺς μὲν γὰρ ἐδημαγώγηςεν ὡς πρὸς δημοκρατίαν ἁρμόςεας τὸν 
λόγον, καὶ ὡς ἐπ᾽ αὐτοῖς ὃν μένειν ἢ ἀποπλεῖν --- τί γάρ quei, ὑπο- 
τάξας τὸν ᾿Αγαμέμνονα τῇ τῶν “Ἑλλήνων ἐξουςίᾳ; ᾿Ατρείδη, νῦν ce, 
ἄναξ, ἐθέλουειν Ἀχαιοὶ πᾶςειν ἐλέγχιετον θέμεναι μερό- 
πεςει βροτοῖςι (v. 284, 85) καὶ τὰ ἑξῆς — ὁ δὲ Νέςτωρ τὸν ᾿Αγα- 


U 


—— 





8 πλήθους codd., quod e schol. B 494 correxi 21 ὡς addidi; cod. om. 





1sqg. Cf. Paris. 2556 (Cram. III, p. 153, 10) c. 1, δράκων: ὅπου ἡμῖν 
ἐφάνη ὁ δράκων. οὗτινος τὸ ὄνομα ὁ Πορφύριος ἐν τοῖς ξητήμασιν ἔφη, 
λέγων αὐτὸν Σϑένιον. 

6—13 Cf Porph. B 494. 

29 Cf. ad p. 38, 86. 


38 B 


uéuvova αὐτὸς ἄρχειν παρακαλεῖ καὶ μὴ φροντίζειν τῶν ATOCTATOUV- 
τῶν, ευμφέρειν τΤὰρ πᾶςι τὴν τούτου ἀρχὴν διὰ τὸ πάντας οὐχ ὑπο- 
cyéceciv ἁπλῶς, ὡς Ὀδυςςεὺς ἔφη (v. 286), ὅρκοις δὲ καὶ ευνθήκαις 
καὶ δεξιαῖς πιςτώςαςθαι τὴν τούτου ἡγεμονίαν, ἀπειθοῦςει δὲ αὐτοῖς κα- 
θὼς ἐξώμοςαν πάντες γενέεθαι τὴν παράβαειν᾽ ᾿Ατρείδη, εὑ δ᾽ ἔθ᾽ 
ὡς πρὶν ἔχων ἀετεμφέα βουλὴν ἄρχευ᾽ ᾿Αρτείοιει κατὰ κρα- 
τερὰς ὑςεμίνας, διὰ τί; πῆ γὰρ αἱ ευνθῆκαι καὶ ὅρκια βήςεται 
ἡμῖν «πονδαί τ᾽ ἄκρητοι καὶ δεξιαὶ ἧς ἐπέπιθμεν; 

διόπερ Ὀδυςςεὺς μὲν τοὺς Ἕλληνας εἰπών: ὥςτε τὰρ ἢ παῖδες 
νεαροὶ χῆραί τε τυναῖκες ἀλλήλοιςειν ὀδύρονται οἰκόνδε 
νέεεθαι (v. 289. 90), εὐθὺς ἐπιλαμβάνεται αὐτῶν ἀνακαλούμενος τὸν 
λόγον διὰ τοῦ φάναι ἢ μὴν καὶ πόνος ἐςτὶν ἀνιηθέντα νέεεςθαι 
καὶ ἐκ τοῦ ἥττονος παραβάλλειν τὸ μέγεθος τῆς “Ἑλληνικῆς [ἀθυμίας 7᾽ 
εἰ γὰρ καὶ ὁ ἕνα μῆνα μένων ἀπὸ fc ἀλόχοιο ἀςχάλλει ὑπὸ ἀνέ- 
μὼν ἐναντίων ἐμποδιζόμενος, ἡμῖν δ᾽ εἴνατός ἐςτι περιτροπέων 
ἐνιαυτὸς ἐνθάδε μιμνόντεςει, [τίς ἂν νε]μεεήςαι ἀςχάλλουει τοῖς 
“Ἕλληειν; 6 δὲ Νέςτωρ οὐχ “Ελληνάς φηςεῖιν ἀξίους εἶναι ὧς παῖδας 
διαεύρεεθαι, ἀλλ᾽ αὐτοὺς τοὺς δημηγόρους τὰ τοῦ πολέμου ἔργα μὴ 
«κοπουμένους7 .. ὧν udiicta ἤρτηται ἐκ τῆς πρὸς θεοὺς εὐςεβείας᾽ ἢ 
δὴ παιεὶν ἐοικότες ἠγζγοράαςθε νηπιάχοις, οἷς οὔτι μέλει 
πολεμήια ἔργα (ν. 337. 358). πῶς οὖν οὐ μέλλει [τις κακῶς] διὰ 
ἀφροςύνην τὰ τῶν πολέμων φρονεῖν, ὅτε δή φηςιν ἐν πυρὶ δὴ βου- 
λαί te τενοίατο, ευνθεείαι καὶ τὰ ὅρκια, crovdai τ᾽ ἄκρητοι 
καὶ δεξιαὶ fc ἐπέπιθμεν᾽ τὸ θαρρεῖν γὰρ εὐορκοῦει καὶ τηροῦει τὰς 
διὰ θεῶν Ticterc ἀνδρῶν ἂν εἴη εὐφρόνων καὶ εἰδότων τὰ κοινὰ τῶν 
πολέμων εὐλαβεῖεθαι᾽ καὶ τούτων ἀναμιμνήςκειν δεῖ, φηςεὶ, τοὺς ευμ- 
βουλεύοντας ῥήτορας. ἀκολούθως δὲ τούτοις ἐπάγεται καὶ τὸ ἔα φθι- 
γύθειν ἕνα καὶ δύο τῶν ἀπειθούντων, οἱ οὐκ ἀνύουςι πρότερον τὸ 
εἰς οἶκον ἀπελθεῖν, πρὶν καὶ Διὸς αἰγιόχοιο γνώμεναι εἴτε 
ψεῦδος ὑπόεςχεεις εἴτε καὶ οὐχί (v.346—49). εἰ γὰρ ἐπὶ ὅρκοις 
καὶ ςπονδαῖς καὶ τοῦ πολέμου, mapackevaîc καὶ δεξιαῖς καὶ Διὸς ἐγέ- 
veto ἣ ὑπόςχεεις, κίνδυνος τοῖς ταῦτα παραβαίνουει, καὶ οὐ χρὴ θω- 
πεύειν δημαγωτγοῦντας, ἐπιπλήττειν δὲ μᾶλλον ἁμαρτάνουει καὶ ἐπάγειν 
τὸν βαειλέα εἰς τὸ τῆς ézouciac ἥγεμονικόν, ἀλλ᾽ οὐκ ἀπέχεςθαι τῶν 
ἀρχομένων, ἐπιςεταμένων, οἷς ἔκριναν μετὰ πίετεως ὡς χρεὼν ἐν πᾶειν 
ὑπακούειν. διὸ ’Oducceî μὲν ἀκόλουθον δημαγωγοῦντι καὶ Κάλχαντος 





5 δέ θ᾽ cod. 11 αὐτῶν conieci; cod, αὐτοῦ 18 ἀθυμίας vel simile ver- 
bum supplendum esse liquet; in cod. lacuna 6 fere litterarum 16 τῆς ...... 
μεςήςαι cod. 19 post cxomovue 5 vel 6 litterae in cod. evanuerunt 21 τις 
κακῶς e coniectura dedi; in cod. 5 vel 6 litt, evan. 22 ὅτι cod. 


36 saq. 1Β f. 27° ad γὰρ οὖν v. 350 (id. Lp f. 71° c. l, φημὶ γὰρ οὖν, 
L f. 372): οἰκείως ὁ μὲν Ὀδυσσεὺς δημοχαριστικῶς δημηγορῶν τοῦ Kalyavtog 


20 


25 


30 


35 


10 


Pri 
LI 


Ὁ 


28 


Β 39 


xpncacdar μαντείαις: Ufpicto μὲν γὰρ ὑπὸ ‘Arauéuvovoc, αἴτιος dè 
ἐδόκει ἔναγχος αὐτοῖς γεγονέναι τοῦ λοιμοῦ τῆς θεραπείας, καὶ διὰ 
τοῦτο πρὸς αὐτῶν ἠγαπᾶτο καὶ ἐπιςτεύετο᾽ Νέετορι δὲ τούτου μὲν 
ἀμελεῖν, εἰς δὲ τὰς Διὸς ἀνάγειν ὑποεχέςεις, αἷς μετὰ τῆς τοῦ πολέμου 
κατορθώςεως καὶ τὸ ἡγεῖςθαι τοῦ πολέμου τὸν ᾿Αγαμέμνονα ἐκύρωςεεν᾽" 
φημὶ τὰρ κατανεῦςεαι ὑπερμενέα Κρονίωνα ἴν. 350) καὶ τὰ ἑξῆς. 

γράφει δὲ περὶ τῶν δεξιὼν ἀςτραπῶν Ἕρμων ὁ Δήλιος: καὶ ὅταν 
κατὰ δεξιὰ χειρὸς ἀςτράπτῃ, νίκην καὶ ὑπέρτερον εὖχος ὀπάζει. καὶ 
ὅλως οἱ περὶ τούτων cKkeyduevoi φαςιν ἀςτραπαὶ καὶ βρονταὶ δεξιαὶ 
τοῖς ἐπιχειροῦειν ἄγεεθαι. φόβους γὰρ τοῖς πολεμίοις εημαίνουςειν ἐν 
δεξιοῖς γινόμεναι. 

διαφόρων τοίνυν οὐςῶν τῶν δημηγοριῶν, καὶ τῆς μὲν ’Oduccéwc 
δημοτικωτέρας τῆς δὲ Nectopoc βαειλικωτέρας καὶ ἀρχικῆς, εἰκότως ὁ 
μὲν θωπεύει, οὐ νεμεείζομαι ᾿Αχαιοὺς λέγων ἀςεχάλλειν παρὰ 
vnuci (v. 296), καὶ ὅμως ἀξιῶν" τλῆτε φίλοι καὶ μεΐνατ᾽ ἐπὶ χρό- 
vov° αἰεχρὸν γὰρ δηρόν τε μένειν κενεόν τε νέεεθαι (v. 299, 
98), ὁ δὲ ὀλίγον ἐνδοὺς καὶ τοςοῦτον θεραπεύςεας ἐν τῷ φάναι τῷ μή 
τις πρὶν ἐπειγέεθω οἴκόνδε νέεςθαι, πρίν τινα πὰρ Τρώων 
ἀλόχῳ κατακοιμηθῆναι (ν. 354. 55), εὐθὺς μὲν ἐγείρει τὸν λόγον 
εἰς τὴν ὑπὲρ τοῦ Bacidikod ὅρκου μνήμην ***** τίςαςθαι γὰρ Ἐλέ- 
vnc ὁρμήματα ετοναχάς τε (v. 950), εἰς ἀπειλὰς δὲ χωρεῖ οἰκείας 
βαειλικῷ φρονήματι εἰ δέ τις ἐκπάγλως ἐθέλει οἶκόνδε νέεεθαι, 
ἁπτέςθω ἧς νηὸς éucceNuoto μελαίνης, ὄφρα πρόςθ᾽ ἄλλων 
θάνατον καὶ μοῖραν ἐπίςεπῃ (v. 301 --- 0). λοιπὸν δὲ οὐκ ὦ 
᾿Ατρείδη λέγει οὐδ᾽ ὦ ᾿Αγάμεμνον: ἀλλὰ ἄναξ (v. 361), ὦ βαειλεῦ, 
λέγων ἀξιοῖ μὲν αὐτὸν κατάρχειν ς«κεμμάτων καλῶν, πείθεεθαι δὲ καὶ 
ἄλλῳ καὶ διατάττειν ὡς χρὴ κατακοςμηθῆναι κατ᾽ αὐτούς. εἰκότως οὖν, 
τοῦ μὲν πρὸς τὸ ἀρχόμενον καὶ δημοτικὸν ἁρμόζοντος λόγου, τοῦ δὲ 





8 cod. Ἑρμόδημος, corr. collato schol. K 274 Meineke, Ztschr. f. Alterth. 1844, 
p. it . 9sqq. verba ἀςτραπαὶ κτλ. corrupta esse facilius intellegere quam qua 
ratione sananda sint perspicere. Excidisse nonnulla videntur 19 εὖ... 
(evan.) cod.; εὐϑὺς Dind. 20 lacuna quam post μνήμην significavi in cod. 
non exstat 26 λέγων Dind.; in cod. evanuit 29 dppò.... (evan.) cod. 
λόγον cod. 





προβάλλεται τὰς μαντείας, ὃς Mv ἐχϑρὺὸς τοῖς ‘Aresidars τῷ δὲ πλήϑει γλυκύς, 
ὁ δὲ Νέστωρ τῷ βασιλεῖ χαριζόμενος τὰ τῶν ϑεῶν προβάλλεται. διὸ Ὀδυσσεὺς 
μὲν παρὰ τῶν Ἑλλήνων, Νέστωρ δὲ παρὰ τοῦ βασιλέως ἐγκωμιάξεται" ἡ μὰν 
αὖτ᾽ ἀγορὴ νικᾷς, γέρον, υἷας ᾿Δχαιών' ἐπὶ δὲ Ὀδυσσέως" ὡς ἔφα ϑ', 
οὗ δ᾽ ᾿Αργεῖοι μέγ᾽ ἴαχον καὶ τὰ ἑξῆς (quae sequuntur huc non pertinenti). 
Similia ap. Eust. p. 232 extr., τοὺς παλαιούς afferentem. 

7 sqqg. Transierunt in cod. Eton. ad B 353: γράφει δὲ περὶ τῶν δεξιῶν 
ἀστραπῶν Ἑρμόδημος κτλ.; post φασιν (lin. 9) haec leguntur: ἀστραπὰς καὶ 
βροντὰς δεξιὰς τοῖς ἐπιχειροῦσιν ἄγεσθαι" φόβους γὰρ τοῖς πολεμίοις σημαί- 
γνουσιν ἐν δεξιοῖς γινόμενα. Unde ad locum sanandum nihil lucramur. 


40 B 
πρὸς τὸν ἄρχοντα καὶ βαειλέα τῶν ἄλλων, τὸν μὲν τὸ πλῆθος ἐπαινεῖ, 
τῷ δὲ τὸ νικᾶν ὁ βαειλεὺς ἀποδίδωειν. 
A ν. 874 c.]. ἐζήτηται διὰ τί, Ὀδυςςέως καταςχόντος διὰ λόγων τοὺς ὄχλους 
᾿ἁλοῦςά τε καὶ τοιοῦτον πρᾶγμα cuvetòv καὶ cmoudaîov ποιήςαντος, ὁ βαςειλεὺς νῦν 
περθομένη δύγαμιν ἐν τῷ λέγειν Néctopi προςμαρτυρεῖ. ἤτοι ὡς δυναμικωτέρῳ᾽ 
δὲ προκατειλημμέμων γὰρ τῶν ἐπιχειρημάτων ᾿Αθηνᾷ τε καὶ ’Oducceî ὅμως 
εὐπόρηςε λόγων. ἢ ὅτι ὃ μὲν μόνον ὠνείδιςε, Néctwp δὲ εὺὑν τῇ δια- 
τάξει καὶ ευμβουλίᾳ καὶ τὰς ἀςτραπὰς εἶπεν βεβαιότερον γὰρ νίκης φῶς. 
᾿ς ἐδ, ἃ ad 379. 80. καὶ πῶς οὐ παρακαλεῖ: αἰδεῖται χωρὶς ἀνάγκης καὶ τῷ 
Lp f. 72: ὀνείρῳ πείθεται. 
B ibid. ad ἀβέλτερος, φηςεὶν, è ᾿Αγαμέμνων uncuv ορῶν ὅτι ἐν πολέμῳ οὐκ 
πανημέριοι ἐπὶ τοῖς μαχομένοις κεῖται τὸ τούτου τέλος, ἀλλ᾽ ὡς ἂν τύχῃ γενόμε- 


ν. 
Lp f. i I. νον. dyvoodc δὲ ὅτι καλόν écti δυςχερῆ ἐλπίζειν, ἵνα ὡς ἐπὶ πλείονι 


πανημέριοι, πόνῳ προθυμότεροι παραςκευαςθῶςιν. ἢ γὰρ ἀποβάντων ἧττον, ἠχθέ-- 


DA 


cOnuev, ἢ un, τελεςθέντων ὑπεράγαν ἐχάρημεν. | 
Bf. 29: ad 408. διὰ τί τοὺς ἀνδρείους βοὴν ἀγαθοὺς ἀποκαλεῖ: νῦν μὲν 
Μενέλαος. Μενέλαον, ἀλλαχοῦ δὲ (e. ὁ. B 563. E 114) Διομήδην, πῇ δὲ βοὴν 
Lf. 38°. ἀγαθὸς βάλεν Αἴας (0 249) καὶ Ἕκτορα δ᾽ ἐφράςεαντο βοὴν 
ΠΡ τ ρόδον ἀγαθὸν καὶ ἑταίρους (0 671). ῥητέον δὲ ὅτι μήπω εάλπιγγος eù- 
pedeienc βοῇ διώκουν τὰς τῆς μάχης ἐπιθέςεεις τε καὶ ἀνακλήςεις. ἄλ- 
λως τε καὶ cnueîov τοῦ θαρεεῖν τὸ βοᾶν᾽ ἡἣ γὰρ δειλία θραύουςα τὸ 
πνεῦμα βραχίετην ἀπεργάζεται τὴν φωνήν. διὰ τοῦτο βοῶντας παρ- 
εἰςάγει τοὺς ἥρωας᾽ cuepdaréov δ᾽ ἐβόηςεν (0 92), ἤυςε δὲ δια- 
πρύειον (Θ 227). 
423. ad Φ 86. 
*B f 8380 ad 447. τῶν μεθ᾽ Ὅμηρον ποιητῶν πολλοί τινες τὴν αἰγίδα παρα- 
αἰγιόχοιο διδόασιν ὡς ἴδιον ᾿Αθηνᾶς ὅπλον, διὸ καὶ πλέονα τῶν ἐπιθέτων ἀπ᾽ 
ν. 787. 





8 λόγων Vill.; cod. λόγον 6 γὰρ Vill.; cod. om. 7 eùmopficar λόγον 
cod.; λόγων Vill.; ut Bekk. corr. Dind. alios codd. secutus 12 ἐπὶ in ras. B 
τύχῃ, 1 eras., B 17 πῆι, 1 eras., B 18 éppdccato codd., Lp. altero c supra- 
scripto 19 ἑτέρους codd,; correxi, quoniam praeter eos qui iam allati sunt 
unus Polites (92 250) a poéta βοὴν ἀγαθός vocatur 20 ἀνακλίεεις Lp 21 τοῦ 
βοᾶν Lp 22 fpaxttnv 1 βοῶν L 26 ad v. 447 *B in interiore paginae 30? 
latere: ζήτει τὴν ἐξήγηςιν τῆς αἰγίδος εἰς τὴν Βοιωτίαν ἐν τῷ ctIxXw τῷ οὕτως 
ἔχοντι᾽ πὰρ Διὸς αἰχιόχοιο εὑν ἀγγελίῃ ἀλεγεινῇ 





3-8 Ex parte certe ad Porphyrium referenda esse ex Eust. (p. 240, 9—17) 
sequitur, qui nonnulla quae in hoc scholio leguntur iis, quae in altero scholio 
exstant: où γὰρ ἐν πᾶσι πάντων ὑπερτίϑησι τὸν Νέστορα, ἀλλ᾽ ἐν μόνῃ τῇ 
ἀγορᾷ ἤτοι τῇ δημηγορίᾳ (cf. supra p. 37, 29---81), subiungit. 

16 sqq. Transcripsit Eust. p. 247, 35 sqq. 


19 sqq. Etym. M. v. βοή (p. 202, 20): ... βοὴν dyados, ὁ ἐν τῷ πολέμῳ 
γενναῖος" ἡ μὲν γὰρ δειλία ϑραύουσα τὸ πνεῦμα βραχίστην ἀπεργάξεται τὴν 
φωνήν..... 


ῶ058αᾳ. Ex Aristarcho petita esse prima verba quaestionis Ariston, docet, 
e. c. 4 167, cf. Lehrs, p. 192. 


10 


15 


10 


20 


25 


B | 41. 


αὐτῆς τίθεται τῇ θεῷ. ὁ δὲ χρωμένην μὲν οὐδενὸς ficcov παρειςάγει 
ταύτῃ τὴν ᾿Αθηνᾶν, τῷ δὲ Διί φηςιν αὐτὴν δοθῆναι παρὰ Ἡφαίετου, 
«αφῶς οὕτω διὰ τῶν ἐπῶν ευνιςτάς (0 307 sqq.): 
πρόεςεθεν δὲ κί᾽ αὐτοῦ Φοῖβος ᾿Απόλλων 

εἱμένος Wpuotiv νεφέλην, ἔχε δ᾽ αἰγίδα θοῦριν 

δεινὴν ἀμφιδάςειαν ἀριπρεπέ᾽, ἣν ἄρα χαλκεὺς 

Ἥφαιετος Διὶ δῶκε φορήμεναι ἐς φόβον ἀνδρῶν. 
καθὸ δὴ καὶ πυκνῶς αὐτὸν αἰγίοχον καλεῖ. ταύτην δὲ τὴν αἰγίδα πα-- 
ραςκευαςτικὴν ὑποτίθεται τῶν λεγομένων κατὰ τοὺς ἀνέμους αἰγίδων, 
ἃς καταιτγίδας εἰώθαμεν προςαγορεύειν. “Ὅμηρος μὲν γὰρ. οὕτω λέγει 
(Β 147. 48): 

ἠύτε κινήςῃ Ζέφυρος βαθὺ λήιον ἐλθὼν 

λάβρος ἐπαιγίζων. * + * * * 
γῦν γοῦν οὐκ ἄλλο τι, τὸ αὐτὸ δὲ τὸ λάβρος ἐπαιγίζων βούλεται 
δηλοῦν. ἔλεγον δὲ αἰγίδας τὰς νῦν καταιγίδας τῶν «φοδριὼν καὶ cuv- 
εςτραμμένων πνευμάτων καὶ ἅμα καταραςςόντων, οἷόν τι καὶ ἐν τούτῳ 
θεωρεῖται λέγων ὁ ποιητής (Λ 297. 98)" 

ἐν δ᾽ ἔπες᾽ ὑεμίνῃ ὑπεραέι icoc ἀέλλῃ, 

ἥτε καθαλλομένη ἰοειδέα πόντον ὀρίνει. 
᾿Αλκαῖος δέ που καὶ ζαπφὼ τὸν τοιοῦτον ἄνεμον κατώρη λέγουειν ἀπὸ 
τοῦ κατωφερῆ τὴν ὁρμὴν ἔχειν. τὴν δὲ τοῦ Διὸς αἰγίδα ευμβέβηκεν 
ὠνομάςεθαι διὰ τῆς ὋΟμήρου ποιήςεως ὡεαύτως τῇ περὶ τοὺς ἀνέμους 
λεγομένῃ κατὰ μὲν αὐτὸν ἐκεῖνον αἰγίδι, καθ᾽ ἡμᾶς δὲ καταιγίδι, παρα- 
«ςκευαςτικὴν δὲ αὐτὴν τῶν ὁμωνύμων εἰςάγεεθαι πνευμάτων, ὅτε ἐπιεει- 
ςθείη κατὰ τὸ ἐναντίον. ἐπιςειςθείςης γὰρ αὐτῆς καὶ καταρρηγνυμένης 
ἐπὶ τὴν γῆν. οὐ μόνον ἀπὸ τοῦ ψιλοῦ πνεύματος τοὺς ἐναντίους βλά- 
πτεςθαι ευὐμβαίνει, κονιορτοῦ δὲ πρὸς τὰς ὄψεις φερομένου παντελῶς 
ἐμποδίζεεθαι. οἷον᾽ 





4 φοῖβος, oc supra β in ras., cod. 13 lacunae quam statui in codice 
vestigium non exstat; exciderunt nonnulla, in quibus altera quae olim prolata 
erat v. ἐπαιγίζειν interpretatio (Suid. v. ἀςτήρ᾽ ὅτι τοῦ ἀςτέρος τῆς Αἰγὸς Adu- 
ψαντος ςφοδροὶ mvéouciv ἄνεμοι. ἔνθεν καὶ “Ὅμηρος λάβρος ἐπαιγίζω ν), con- 
iungenda sine dubio cum ea v. αἰγίς et αἰγίοχος interpretatione, ex Hesiodo ut 
Aristarcho visum (schol. th. 484) repetenda, quae utrumque verbum ad Amal. 
theam 8. τὴν Αἴγα retulit (e. c. Lp B 157, cf. A ibid., Apoll. v. αἰγίοχος, Et. M. 
p. 27, 28), commemorata et reiecta fuisse videtur. Ad quam refutandam etiam 
diple ab Aristarcho posita spectavit (v. iufra) 20 ε«αμφὼ cod. 





9sqq. Ariston. B 148: ὅτι χωρὶς προϑέσεως εἴρηκεν ἀντὶ τοῦ ἐπικαται- 
γίξων" alyidas γὰρ ἔλεγον ἃς ἡμεῖς καταιγίδας. Cf. Apollon. v. ἐπαιγίξοντα: 
᾿Αφίσταρχος τὸν σφοδρότερον πνέοντα ἄνεμον. 
90. 21. Cf. Eust. E 738, p. 608, 39 (v. infra ad p. 42, 24), ubi κατάφη legitur. 
Ab Hesychio κατώρης <ita Lob. path. prol. p.275 pro κατωρής, cf. Herodian. I, 
p. 72, 4) explicante κάτω ῥέπων rectam verbi formam servatam esse iam cod. 
Ven. B probat auctoritas, 


42 B 


καὶ τότε δὴ Κρονίδης ἕλετ᾽ αἰγίδα Buccavdeccav, 

ςμερδαλέην, Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεεςι κάλυψεν: 

ἀςετράψας δὲ μάλα μεγάλ᾽ ἔκτυπε, τὴν δ᾽ ἐτίναξε, 

γίκην δὲ Tpwecci δίδου, ἐφόβηςε δ᾽ ᾿Αχαιούς 
(P δ98 sqg.). οἰκεῖα γοῦν τοῖς ἀπὸ ταύτης φερομένοις πνεύμαει καὶ 
τὰ παρακείμενα αὐτῷ εὐυνεκπεφώνηται ἐν οἷς que, ὅτε ἔλαβε τὴν 
αἰγίδα τὴν μὲν Ἴδην αὐτὸν καλύψαι τοῖς νέφεςειν, ἀςτράψαντα δὲ μέγα 
μὲν ἐπιβροντῆςαι τινάξαι δὲ ἐκείνην. ὅτι δὲ κατ᾽ ἐναντίαν τοῦτὸ γίνε- 
ται τῶν ταπεινοῦεθαι μελλόντων ςαφὲς ἐκ τούτων᾽ ὄφρα μὲν ἀςπίδα 
χερεὶν ἔχ᾽ ἀτρέμα Φοῖβος ᾿Απόλλων, τόφρα μάλ᾽ ἀμφοτέροις 
βέλε᾽ ἥπτετο᾽ αὐτὰρ ἐπεὶ κατένωπα ἰδὼν Δαναῶν ταχυπύώ- 
λων [ceîc"], εἶτα ἐπιφέρει" τοῖει δὲ θυμὸν ἐνὶ ς«τήθεςειν ἔθελξε: 
λάθοντο δὲ θούριδος ἀλκῆς (0 818 sqq.). ποτὲ δὲ διότι μὲν 
ἐπέςειςε τὴν αἰγίδα τοῖς ᾿Αχαιοῖς ἀπὸ τῆς Ἴδης ὁ Ζεὺς οὐ παρέδωκε 
ῥητῷ λόγῳ, τὸ δὲ γενόμενον ἐπ᾽ αὐτοῖς ἐεήμαινε, διὰ τοῦ εὐμβάντος 
ευνιςτὰς τὸ προηγούμενον. λέγει γὰρ ὧς ἄρα φωνήςεας ἡγήεατο, 
τοὶ δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο ἠχῇ θεςπεεςείῃ, ἐπὶ δὲ Ζεὺς τερπικέραυνος 
wpcev ἀπ᾿ Ἰδαίων ὀρέων ἀνέμοιο θύελλαν, fl ῥ᾽ ἰθὺς νηῶν 
κονίην φέρεν (Μ 251 sqg.). ἣ τὰρ εἰς εὐθὺ τῶν νηῶν τὸν κονιορ- 
τὸν φέρουςα θύελλα δῆλον ὡς ἐξ ἐναντίου προςφέρεται τοῖς ᾿Αχαιοῖς. 
διὸ δὴ καὶ ἐπέζευξεν ἄλλως: αὐτὰρ ᾿Αχαιῶν θέλγε νόον, Τρῳω εἰ 
δὲ καὶ Ἕκτορι κῦδος ὄπαζε (Μ 2584 544.}" τοῦτο δὲ δεῖ νοεῖν τῆς 
αἰγίδος ἐπιςειεθείςης. 

καὶ ἐπ᾿ ἄλλων δὲ πλειόνων 6 παραπλήειος ὑπάρχει τρόπος, Wcete 

τοῖς πάθεει καὶ τοῖς πῤάγμαειν ὁμωνύμους τινὰς ποιεῖν δαίμονας εἰδω- 
λοποιουμένους εἰς καταςκευὰς μυθώδεις, ἐφ᾽ ὧν οὐκ αὐτὸ τὸ ἀποτελού- 
μενον δεῖ νοεῖν, τὸ δὲ παραςκευαςτικὸν τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς ἐνεργουμένου 
ςυμπτώματος. οἷον ἔρως ἐπὶ τοῦ πάθους αὐτοῦ λέγεται καὶ ἐπὶ τοῦ 
κατὰ τὸ παραςκευαςτικὸν εἶδος λεγομένου, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα, 





9 


6 ςυνεκπεφάνηται cod. 8 ὅτε cod. 11 xatevwra cod. 24 καὶ ἀπ 
ἀλλήλων cod. 





16 sqq. Ariston. M 253: ὅτι διὰ τῶν ἀποτελουμένων φανερὸν ὅτι τὴν αἰγίδα 
ἔσεισεν ὁ Zevs. 

24 sqq. | Eust. E 738, p. 608, 28: 0 δὲ γραμματικὸς ᾿ἀριστοφάνης ἴδιόν τι 
σύγγραμμα περὶ alyidog προενεγκὼν ἄλλα τέ tiva λέγει οὐ πάνυ γλαφυρά, καὶ 
ὅτι Ὅμηρος τοῖς πάϑεσι καὶ τοῖς δι᾽ αὐτῶν ἀποτελουμένοις πράγμασιν ὁμωνύ- 
μους τινὰς ἐφιστᾷ δαίμονας εἰδωλοποιουμένους μυϑικῶς, ἐφ᾽ ὧν καὶ τὸ ἀπο- 
τελοῦν ἤγουν παρασκευαστικὸν νοεῖται καὶ τὸ ἀποτελούμενον κακὸν ἐναργῶς. 
ἔρως γοῦν καὶ πλοῦτος καὶ ἔρις καὶ ὕβρις καὶ δεῖμος καὶ φόβος καὶ κυδοιμὸς 
καὶ βροντὴ. καὶ ἀστραπὴ καὶ ἄλλα μυρία ὁμωνύμως δηλοῦσι τὰ εἰδωλοποιίᾳ 
edit. τὸ εἰδωλοποιίαν. τε δαιμονιώδη καὶ τὸ ἐκεῖϑεν σύμπτωμα. ἐν δὲ τοῖς 
τοιούτοις λέγει ὁ αὐτὸς καὶ ὅτι τὸ συνεστραμμένον πνεῦμα καὶ καταράσσον 
ἄνεμον κατάρη λέγουσιν ὁ ‘Alnaîos καὶ ἡ Σαπφὼ διὰ τὸ κατωφερῆ ὁρμὴν ἔχειν. 
Cf. ad. p. 45 et Porph, Θ 1; I 18sqq. 


ὃ 


rd 


0 


20 


Ta 


10 


15 


20 


30 


B | 43 


πλοῦτος, ἔρις, ὕβρις καὶ Oca ‘dv Tic ἀριθμήςειε ῥᾳδίως; δεῖ γὰρ παρα- 
θεωρεῖν τὴν τῶν τοιούτων διαφοράν, ὡς ὁπόταν εἴπωμεν ὁ Ἔρως ἐν- 
έἐβαλεν ἔρωτα τῷ δεῖνι, καὶ πάλιν NM Ἔρις ἔριν. τότε γὰρ ὡς θεὸν ἢ 
δαίμονά τινα δεῖ νοεῖν παραςκευαςτικὸν τοῦ ὁμωνύμου ευὐμπτώματος ἢ 
πάθους, καὶ [τότε] τὸ ευμβαῖνον ἐξ ἐκείνου πάλιν ἀνάλογον πάθος ἢ 
εὔμπτωμα, καθάπερ ὁ ποιητὴς ἐν τούτοις (E 592) δεικνύει" 

οἱ δ᾽ ἴεαν, ἦρχε δ᾽ ἄρα co@iv "᾿Ἄρης καὶ πότνι᾽ Ἐνυώ, 

n μὲν ἔχουςεα κυδοιμὸν ἀναιδέα δηιοτῆτος' 
νῦν γὰρ οὐχὶ τὸν ἐνεργῶς θεωρούμενον, ἀλλὰ τὸ Tapackevactikòv τοῦ 
ὁμωνύμου εὐμπτώματος μυθικῶς εἰδωλοποιούμενον. τὸ δ᾽ αὐτὸ κἀπὶ 
τούτων νοητέον᾽ Ζεὺς δ᾽ Ἔριδα προΐαλλε θοὰς ἐπὶ νῆας ᾿Αχαιῶν 
ἀργαλέην, πολέμοιο τέρας μετὰ χερεὶν ἔχουςεαν (A 3. 4). 
οὐδὲ γὰρ νῦν ἄλλο τι πάλιν ἀλλὰ τὸν πόλεμον ἔχουςα παραγίνεται τὸν 
παραςκευαςτικὸν τοῦ κατὰ πρᾶγμα φαινομένου πολέμου. καὶ γάρ ἐςτιν 
ἐκεῖνος ὁ κατὰ τὸ μυθικὸν εἰδωλοποιούμενος τοῦ κατὰ τὸ ἐνεργὲς θεω- 
ρουμένου πολέμου εημεῖον, ὃ δὴ νῦν mpocavopever τέρας. εἴη δ᾽ ἂν 
οὗτος κυδοιμὸς μάχης, ὡς θεὸς οἷον ἔμπροεθεν θεωρούμενος, ὁπότε 
ἐλέγομεν ἣ μὲν ἔχουεα κυδοιμὸν ἀναιδέα δηιοτῆτος ὡεαύτως 
ἐπὶ τούτου πάλιν, ὃ δὴ πολέμοιο τέρας φηεὶν εἶναι, τὸ ἀπαράλ- 
λακτον ὑπάρχει. κατὰ τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον ἐπὶ τῆς βροντῆς καὶ ἀετρα- 
πῆς καὶ τῶν παραπληςείων, ὥςτε δεῖ νοεῖν ἕτερα μέν τινα καταςκευά- 
CUOTO παραςκευαςτικὰ τῶν ἐν ἡμῖν ἐναργῶς ἀκουομένων, ἕτερα δὲ τὰ 
διὰ τούτων μὲν ἀποτελούμενα, καθ᾽ ὁμωνυμίαν δὲ ἐνεργήματα. καθάπερ 
ὅταν εἴπῃ (N 242 -- 44): 

βῆ δ᾽ Tuev ἀετεροπῆ ἐναλίγκιος, ἥν τε Κρονίων 

χειρὶ λαβὼν ἐτίναξεν ἀπ᾿ αἰγλήεντος Ὀλύμπου, 

δεικνὺς εῆμα Bpotoîciv, ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐταί. 
οὕτω γὰρ δεῖ τὸν νοῦν ἐκδέχεεθαι, οἷον τὴν μὲν ἀςτραπὴν λαβὼν ὁ 
Ζεὺς ἐτίναξεν ἀπ᾽ αἰγλήεντος Ὀλύμπου, οἷον ἐγκαταςκεύαςμά τι θεῖον 
καὶ τοῦτο εἰκότως ἡμεῖς θεῖον ἐνοήςαμεν. ἀλλ᾽ ὁπότε τῇ χειρὶ τινά- 
ξειεν, οὗ διαςειςθέντος ἀπέλαμψε τὸ τοιοῦτον φέγγος, οὐ κατὰ τὴν 





5 τότε addidi; cod. om. 18 ἐλέγομεν correxi; cod. λέγομεν 20 ὑπάρχει 
tentavi (cod. ὑπάρχειν); dubito an nonnulla exciderint 29 sqq. ἐγκαταςκεύαςμά 
τι — èvoncapev corrupta sunt. Nisi statuendum verba nonnulla excidisse, con- 


iclas: ἐν καταςκευάςμαςι θείοις καὶ τοῦτο κτλ. 
13 sqqg. Aristarchi eam esse rationem docet schol. Α ΛΔ 4 Arist.: ὅτι πο-" 
λέμοιο τέρας τὸν εἰδωλοποιούμενον πόλεμον, τὸν ποιητικὸν τοῦ ἐνεργουμένου 
πολέμου, ὡς καὶ ἐν ἄλλοις κυδοιμοῦ φησιν εἴδωλον τὴν ᾿Ενυὼ ἔχειν ἡ μὲν 
ἔχουσα κυδοιμὸν ἀναιδέα. Ibid. Didym : οἵ δὲ ἀστραπήν φασι τὴν Ἔριδα 
φέρειν, ὡς καὶ "Aorotopavns' φησὶ γὰρ ὡς δ᾽ ὅταν ἀστράπτῃ -- τεύχων ἢ 
πολὺν — ἠέ ποϑι πτολέμοιο (Κ ὅ--8). ᾿πολλώνιος δὲ τὸν κυδοιμὸν 
ἀναιδέα δηιοτῆτος (δηιοτῆτα Dind.). οἱ δὲ τὸ ξίφος κτλ. Prior pars in 
Suid. lex. v. πολέμοιο τέρας transiit. 


*B f. 78° ad 


44 B 

αὐτὴν ἔννοιαν ἔτι τὴν ἀςτραπὴν παραλαμβάνομεν, ἀλλὰ τὴν μὲν ἀπο- 
τελοῦςαν, τὸ δὲ ἀποτελούμενον. οὕτως ἐπὶ τῆς αἰγίδος ταὐτὸ δεῖ νο- 
εἶν᾽ ἣν μὲν ὁ Ζεὺς ἐπιςείων κ * τ * *, καταςκεύαςμά τι θεῖον, ἑτέραν 
δὲ τὴν ἀποτελουμένην διὰ τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν ὁμωνυμίας, ἣ τότε μὲν 


ὁμωνύμως αἰγὶς λέγεται, νῦν δὲ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας ευνηθείας καταιγίς. 5 


διὸ καὶ τὸ τοιοῦτον ἐπίφθεγμα τέταχεν ὃ ποιητὴς ἐπ᾽ αὐτῆς κατὰ τὸν 
τοῦ ᾿Αγαμέμνονος λόγον (Δ 164---Ο7) 

ἔεςεται ἦμαρ ὅταν ποτ᾽ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ 

καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐυμμελίω Πριάμοιο: 

Ζεὺς δέ εφιν Κρονίδης ὑψίζυγος 

αὐτὸς ἐπιςςείῃειν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶςειν. 
ὃν τρόπον γὰρ ἐπ᾽ ἄλλων μερῶν τῆς ποιήςεως τὴν λαίλαπα προςαγο- 
ρεύων φανερός ἐετιν --- ἐρεμνὴν γὰρ αὐτήν Quei διὰ τὸ τοῦ πνεύματος 
ἀθροῦν καὶ ζοφῶδες, οἷον ὁπόταν λέγῃ (Y DI. 52). 

ade δ᾽ Ἄρης ἑτέρωθεν ἐρεμνῆ λαίλαπι ἴςος, 

ὀξὺ κατ᾽ ἀκροτάτης πόλιος Tpwecci κελεύων —, 
τὸν αὐτὸν τρόπον, οὐ παρ᾽ ἄλλο τι, δεῖ νοεῖν ἐρεμνὴν τὴν αἰγίδα, 
κατὰ δὴ τὸ τῆς λαίλαπος οἰκεῖον οἱονεὶ λαιλαπώδη λεγομένην. 

τοῦτον δὴ τὸν τρόπον ἡ τῆς εἰςηγημένης καθ᾽ “Ὅμηρον αἰγίδος 

διάθεεις καὶ δύναμις οὕτως ἂν ἄριετα δειχθείη. 


διὰ τί ποτὲ μέν Quei τὴν κεφαλὴν τῆς Γοργόνος ἐν “Aldov εἶναι, 


Γοργείη λέγων (A 633) 


Ε 141. 


Lf. 118>, Π. 


Cf. schol. ΜΝ ; ΝΣ i 
λ 634 et V_TOTÈ δὲ τὴν ᾿Αθηνᾶν ἔχειν ἐν τῇ αἰγίδι, λέγων (E 738) βάλετ᾽ αἰγίδα : 


μή μοι Γοργείην κεφαλὴν δεινοῖο πελώρου 
ἐξ ᾿Αίδου πέμψειε, 


Rose, Ar. ps., θυςςανόεςςαν, καὶ ἐπάγει" 


p. 162. 


ἐν δ᾽ ἔρις, ἐν δ᾽ ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεεςα ἰωκή, 

ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλὴ δεινοῖο πελώρου; 
φηςὶ δ᾽ ᾿Αριετοτέλης, ὅτι μήποτε ἐν τῇ ἀςπίδι οὐκ αὐτὴν εἶχε τὴν κε- 
φαλὴν τῆς Γοργόνος, ὥςπερ οὐδὲ τὴν Ἔριν οὐδὲ τὴν κρυόεεςαν Ἰωκήν, 
ἀλλὰ τὸ ἐκ τῆς Γοργόνος γιγνόμενον τοῖς ἐνορῶςι πάθος καταπληκτι- 
κόν. καὶ μήποτε πάλιν ῥητέον, ὅτι οὐκ αὐτὴν εἶχεν, ἀλλ᾽ ὅτι γεγραμ- 
μένον τῇ ἀςπίδι ὥςπερ εημεῖόν τι. ῥητέον δὲ ὅτι οὐδὲ Ὀδυςεεὺς λέ- 





3 lacunae, quam statui, in cod, vestigium non exstat 9 éuueriw cod. 
11 Èmiceinciv cod. 18 dé cod. 25 βάλε δ᾽ L 28 κεφαλὴ οἵα πελώρου L 


29 φηςὶ δὴ ὁ dp. L 81 γινόμενον L 82 γεγραμμένη L 





918ᾳα. | Eust. 1 633, p. 1104, 27: ἔνϑα (ἐν τῇ αἰγίδι) ὥσπερ ἡ ἔρις καὶ ἡ 
ἀλκὴ οὐκ αὐτὰ ἐκεῖνα εἶσι τὰ σωματοειδῆ, οὕτως οὐδὲ Γοργεία αὐτόχρημα κε- 
φαλὴ τῇ αἰγίδι ἐντέϑειται, ἀλλὰ ἡ ἀντίμιμόν τι αὐτῆς ἢ κατάπληξις δηλοῦται 
γινομένη διὰ τῆς αἰγίδος οἷα καὶ Γοργύνος τινός. 

Recte a nobis quae de Gorgone in aegide depicta disputantur cum altero 
fragmento longe illo uberiore coniuncta esse, cum inde veri simile fit, quod quae 
Aristoteli tribuuntur (maxime quidem illa τὸ ἐκ τῆς Γοργόνος γιγνόμενον toùs 


10 


15 


20 


ro 
οι 


B 45 


Yet, ὡς ἦν ἐν “Adou ἣ Γοργόνος κεφαλή, ἀλλ᾽ ὅτι αὐτὸς ἐφοβήθη μὴ 
τοιοῦτος δαίμων ἐκπεμφθῇ φοβηθῆναι οὖν οὐκ ἰδεῖν. ἢ ὅτι ἣ μὲν 
ψυχὴ ἐν “Αἰδου, τὸ δὲ εὦμα ἐν τῆ ἀςπίδι. καὶ Fopreinv κεφαλὴν 
οὐ πάντως τὴν τῆς Γοργόνος, ἀλλά τινα φοβερὸν δαίμονα, ὡς τοίην 
γὰρ κεφαλὴν πόθεον υἷες ᾿Αχαιῶν (A 549 mixt. c. Α 240). 

467.8. ἔεταν δ᾽ ἐν λειμῶνι (καμανδρίῳ ἀνθεμόεντι *B f 30» ad 

μυρίοι, ὅεςά τε φύλλα καὶ ἄνθεα rivera: ὥρῃ. (καμανδρίῳ. 

ἐν μὲν τῷ λίαν φύλλοιειν ἐοικότες ἢ ψαμάθοιειν (v. 800) ἐπί- Ἢ 14". 
ταςίς ÈCTI κατὰ τὸ ἐπενηνεγμένον τοῖς φύλλοις τοῦ πλήθους τῶν ψα- (Nosh a 
μάθων, ἐν δὲ τῷ περὶ Κικόνων ῥηθέντι ἦλθον ἔπειθ᾽ Sca φύλλα p. 30), 
καὶ ἄνθεα γίνεται ὥρῃ (151) δόξειεν dv ἐλάττωεις εἶναι ἐκ τοῦ 





5 quae extremo scholio codd. Od, addunt: ἐκ τούτου τὸ πλάςμα τὸ περὶ 
τὴν Foprovnv γέγονεν Ἡειόδου κτλ., aliunde illata sunt 6 εἰς τὸ ἔεται ἐν 
λειμ. Et 8 post ψαμάθοιειν in Β fuit καί, quod ex parte eras. est 





ἐνορῶσι πάϑος καταπληκτικόν) ad idem quod illic totiens inculcatur discrimen 
rei effectae et efficientis recurrunt, tum ex Eustathio probatur. Is enim ad eun- 
dem illum libri E locum, ad quem in scholiorum codicibus quaestio de Gor- 
goneo adscripta legitur, verba affert (cf. supra ad p. 42, 24) quae iis, quae in 
cod. B ad librum B leguntur, prorsus respondent, Quod autem Aristophani 
grammatico Eustathius ea tribuit, potest is sane a Porphyrio transcriptus esse, 
ita ut nomen auctoris in codice quo Eustathius usus est lectum in nostro de- 
sidereturj; sed ad eas quas olim Nauckius, cui Porphyrii fragmentum nondum 
innotuerat, de libello spl αἰγίδος Aristophaneo moverat dubitationes alia mo- 
menta accedunt: 

Ac primum quidem, cum apud Porphyrium Aristarchum secutum v. ἐπαιγί- 
ξειν B 148 ita explicetur, ut ad αἰγίς 85. καταιγίς referatur, Aristophanes in loco 
simillimo o 293 pro ἐπαιγίξοντα legi maluit ἐπαΐσσοντα (schol. Q. Vind. 133). 
Deinde a schol. A 44 docemur, Aristophanem verba πολέμοιο τέρας ad fulmen 
retulisse neque, ut Porphyrium Apollonii vel Aristarchi rationem secutum, ad 
κυδοιμὸν ἀναιδέα δηιοτῆτος. Veri igitur simillimum, Porphyrium ab Eusta- 
thio transcriptum esse, indeque quod ille Aristotelem attulisset Aristophanis 
per errorem nomen natum esse (ut e contrario ad ipsum versum B 447 in scholio 
cod. B: οὕτως καὶ ᾿ἀρέσταρχος καὶ ᾿ἀριστοτέλης, Aristotelem pro Aristophane 
scriptum videmus). Quod tum facillime fieri potuit, si in codice, quo Eustathius 
usus est, Aristotelis nomen compendio scriptum primis scholii verbis praemis- 
sum erat, 

Ceterum vix est quod moneamus, quae in codicibus nostris ad E 741 le- 
gantur cum medio potius quam extremo scholio B coniungenda, e. c. ante 
p. 42, 24 ponenda esse. Tamen, praesertim cum ab ipsius Porphyrii verbis 
multo longius quam alterum scholium absint, alteri illi subiungere maluimus. 

6 sqq. Casu accidit ut scholium Porphyrianum in codicibus Iliadis ita traditum 
sit ut potius ad . 51 quam ad eum locum cui adscriptum est pertineat. Contra ea 
scholium quod ad ε 51 in cod Mediolan. (Q Dind.) legitur habet, cur ad nostrum 
potius quam ad alterum locum spectet, maxime quidem extrema verba: καὶ τῇ 
ἄλλῃ ἀμφιέσει, τῶν Θρᾳκῶν μάλιστα, ὧν εἰσιν οἵ Κίκονες, ταῖς χροιαῖς ποικιλ- 
λόντων τὴν ἀμφίέεσιν (quibus probatur non necessariam esse Noehdeni coniec- 
turam pro Θρᾳκῶν scribentis ϑωράκων). Sed quia neque schol. Odyss, ipsum 


46 B 


ἐπαγομένου᾽ ἐλάττω γὰρ τὰ ἄνθη τῶν φύλλων: οὐκ ἔςτι dé: οὐ γὰρ 
τοῦ πλήθους παραςτατικὰ παρείληπται ἄμφω, ὥςπερ ὡς ἐπὶ τῶν φύλ- 
λων καὶ τῆς ψάμμου ἔεταν δ᾽ ἐν λειμῶνι (καμανδρίῳ ἀνθε- 
μόεντι μυρίοι, ἀλλὰ τὰ μὲν φύλλα παρίςτηςει τὸ πλῆθος, τὰ δὲ ἄνθη 
τὴν τοῦ πλήθους ποικιλίαν ἔν τε τῇ καθοπλίςει καὶ τῇ ἄλλῃ ἀμφιέεςει 

τῶν Θρακῶν. 
*B f. 815 ad 478 sqq. διὰ ti δὲ ὄμματα kai κεφαλὴν τοῦ ᾿Αγαμέμνονος τῷ At 
᾿Ατρείδην ὡμοίωςε, «τέρνον δὲ Ποςειδάωνι, τὸ δ᾽ ἐν τῷ καθοπλιςμῷ φοβερὸν τῷ 
L È dc L περὶ τὸν Ἄρην δεινῷ τε καὶ λαμπρῷ, καὶ ἀπὸ τῶν θείων ὑπέβη, ταύρῳ 
εἰς τὸ ὄμ- μετὰ θεοὺς αὐτὸν ἐξομοιῶν; τί δὲ καὶ βούλεται τὸ «τέρνον δὲ TTo- 
ματα καὶ κε-ςεἰδάωνι; ῥητέον οὖν ὅτι τὸ μὲν ςεμνὸν αὐτοῦ καὶ βαειλικὸν διὰ τῆς 
φαλήν, IT. βαειλικῆς τοῦ Διὸς προλήψεως παρέετηζςεν, ὡς ἂν βαειλικὰ καὶ φρο- 
Eton. (p. 31 γρῦντος καὶ αἰςθομένου, τῆς μὲν φρονήςεως ἐκ τῆς fyeuovevovene κε- 
Dent) P φαλῆς mapictapévne, τῆς δὲ αἰςθήςεως ἐκ τῶν ὀμμάτων. ὑπερβολὴ δὲ 
ἢ τὸ μὴ Διὸς κεφαλῇ καὶ ὄμμαςιν ἐοικέναι τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ φάναι καὶ 
τὰ ὄμματα, ἀλλὰ τῷ Διὶ ὅλῳ. οὐ τῷ ςεωματοειδεῖ οὖν ἀπείκαςε θεῷ, 
ἀλλὰ τῇ δυνάμει τοῦ Διὸς τῇ βαειλικῇ τε καὶ ἀρχικῇ. ὀφθεὶς γὰρ μό- 
γον ἐκ τῆς κεφαλῆς καὶ τῶν ὀφθαλμῶν διέφηνε τὸ βαειλικὸν κράτος. 
τὸ δ᾽ εὔρωςτον καὶ δυναμικὸν αὐτοῦ, ὅπερ περὶ τὸν θώρακα καὶ τὸ 
ctépvov καθιδρῦεθαι λέγεται, ἸΤοςειδῶνι ἀπείκαςε τῷ ἐνοείχθονι, οὗ καὶ 
ἐρχομένου, φηςὶ, τρέμε δ᾽ οὔρεα μακρὰ καὶ ὕλη (Ν 18), τὸ δὲ φο- 
βερὸν τῆς καθοπλίςεως τῷ "Ἄρει. ἦν οὖν τὴν μὲν κρίειν καὶ τὴν φρό- 
γησιῖν τὴν βαειλικὴν ἔχων τοῦ Διὸς, τὴν δὲ δύναμιν καὶ τὴν ῥώμην τοῦ 
ἸΤοςειδῶνος, τὴν δὲ πανοπλίαν καὶ τὴν δι᾽ ὅπλων ypficiv ὡς ὃ Αρης. 
λοιπὸν δὲ τὸ ἡγεμονικὸν καὶ ἔξαρχον τῶν ἄλλων ταύρῳ ἀπείκαςεν, οὐ 





2 παραςτατικὸν Et ὡς om. Et 8 ψάμου B 5 ποικίλην ἅτε καθοπλίςει 
καὶ τῇ ἄλλῃ ἀφίεμεν τῶν θρακῶν Et 6 addunt BLp nonnulla de campo 
Scamandrio quae huc non pertinent 7 δὲ om. LEt; B nonnulla praemittit 
quae v. infra ad lin. 25 sqq. 9 te om. Et ἀπὸ τῶν θεῶν L δὲ post crépvov 
om. L 13 προελήψεως LEt  tapicinciv LEt 16 ἀλλὰ καὶ τ. ὃ. ὅλῳ Et 
post ὅλῳ vacuum spat. duarum litterarum capax B; quae L sequuntur: οὐ τὸ 
«ς«ὠματειδῆ οὖν ἀπεικάζεςθαι θεῷ, novum scholium incipiunt où γὰρ cwuatoerdeî 
οὖν ἀπεικάζεςθαι θεῷ Et 17 τε om. LEt 18 διέφανε L διέφαινε Et 
20 καθιδρύεθαι B 21 καὶ μακρὰ ὕλη B 22 ἄρη, n e corr., L 25 λοιπὸν 
δὲ κτλ, in L nov. schol. incipiunt 





Porphyrium repraesentat, sed ex parte loco, cui explicando adscriptum legitur, 
accommodatum est, codices lliadis secuti sumus. Ceterum vix casu factum est 
quod in eodem cod. Mediol. et cod. Heidelberg. (P Dind.) idem scholium ad & 
103 exstat: quae illic leguntur κάπροισι καὶ ὠκείῃς ἐλάφοισιν in integra Por- 
phyrii disputatione, unde scholia quae attulimus excerpta sunt, ut exemplum 
ἐλαττώσεως commemorata fuisse videntur. 

25 sqqg. +*B f. 31° ad ’Arpetdnv v. 482 (scholio quod supra edidimus sine 
intervallo praemissum, ita ut unum efficere videantur. Idem in Eton. ad v. 480 
c.l Πορφυρίου. εἰς τὸ ἡὐτε βοῦς ἀγέληφι μεγ᾽ ἔξοχος ἔπλετο πάντων, alteri 
item praemissum): ἀπρεπὲς δοκεὶ τὸ Com. Et.) τὸν εἰκασϑέντα τοῖς ϑεοῖς κατὰ 


20 


26 


B 47 


μειώςας, οὐ γὰρ τὸ αὐτὸ εἶδος καὶ πρᾶγμα ἀπὸ τῶν θεῶν ἐπὶ τὸν ταῦ- 
ρον κατήγαγεν, ἀλλ᾽ ὅτι τὰ περὶ τὸν ᾿Αγαμέμνονα ἀπείκαςε τῷ ἀγελάρχῳ 
ταύρῳ. ὥςπερ οὖν ἀπὸ τοῦ Διὸς εἰς τὸν "Ἄρεα μεταβὰς οὐκ ἐμείωςε 
διὰ τὸ ἀπὸ ἄλλου εἰς ἄλλο τῶν περὶ τὸν ᾿Αγαμέμνονα μεταβῆναι, οὕ- 
5 TWC οὐδὲ τὸν ταῦρον παρειληφὼς εἰς Tapdctacv τῆς ἐξοχῆς τῶν duo- 
γενῶν ἐμείωςε τὸν ἔπαινον. καὶ τὰ μὲν ἦν τὰ καθ᾽ αὑτὸν προςόντα 
ἐπαίροντα, τὸ δὲ ευγκριτικὸν τὴν ὁμοίωςιν ἀπὸ ὁμογενῶν λαμβάνει εἰς 
ὁμογενεῖς" ταῦρος δὲ διαπρέπει ἐν ὁμογενέει βουεὶ τῆς ἀγέλης ἐξάρχων. 
πῶς μετὰ τοὺς θεοὺς Boi παρέβαλε τὸν ᾿Αγαμέμνονα; ἔνιοι μὲν Β f. 31° ad 
10 οὖν φαςειν ὅτι διὰ τοὺς μὴ δυναμένους τὴν θείαν νοῆςαι φύειν πάλιν ἠύτε βοῦς 


ἑτέραν εἰκόνα ἀπὸ γνωρίμου ζώου παρέλαβε {παρέβαλε Lpb μὴ νοητὴν Vino ᾿ 
oùcav* ἣ γὰρ προτέρα τῶν θεῶν παραβολὴ <uetaBo) codd.; πικαΐ. αὐτε βοῦς. 


Bekk.) ὅλως ἐςτὶ νοητή. ἔςτι δὲ εἰπεῖν ὅτι τὴν πορείαν αὐτοῦ ταύρῳ 
εἴκαςε fuit εἴκαςεν, v eras., B) βαδίζοντι δι᾽ ἀγέλης, ὅπερ ἐςτὶ ζῶον 
15 ἥγεμονικόν. τὴν αὐτὴν δὲ εἰκόνα Ὀδυςςεῖ προεςθεῖναι {προθεῖναι Lp) 
θέλων τὸ μὲν ὅμοιον ἐφύλαξε, τὸ δὲ μέγεθος ἐμείωςεν, ἀρνειῷ παρεικάεας 
(Γ 197). ἐπεὶ δὲ ἐν τῇ μάχῃ ταύτη ᾿Αγαμέμνων τι πλεονεκτῆςαι οὐκ ἔμελλε, 
κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτὸν κοςμεῖ΄ οὐ γὰρ ἔδει εὐτυχεῖν, ἵνα: δεηθῇ ᾿Αχιλλέως. 
484. Zntoîci τινες, διὰ ποίαν αἰτίαν τῆς μὲν ὅλης πραγματείας A 
20 ἀρχόμενος ὁ ποιητὴς μίαν ἐπεκαλέςατο τῶν Moucùy, ἐπὶ δὲ τοῦ κατα- 
λόγου τὰς πάςας. λέτγουει δέ τινες τῶν γραμματικῶν ἐπὶ τοῦ μῆνιν 
ἄειδε τὸν τρόπον εἶναι cuvexdoynv, wc ἀπὸ μιᾶς τῆς κυριωτέρας τῶν 
Μουςεῶν νοεῖεθαι τὰς πάςας. ἄλλοι δὲ λέγουςειν, ὅτι περὶ ἑνὸς μὲν 
TPOCWITOV καὶ τῆς ὀργῆς τῆς τούτου τὸν λόγον ποιούμενος δεόντως 
25 πρὸς μίαν τῶν Μουςῶν ἐποιήςατο τὸν λόγον, μέλλων δὲ κατάλογον 
ἐρεῖν νεῶν καὶ βαςειλέων ἐθνῶν τε καὶ τόπων πλήθους τε πραγμάτων 
εὐλόγως πρὸς ἁπάςας τὰς Μούςας τὸν λόγον ἀπερείδεται. Bf. 31° ad 
486. εἴ qnceiv ἀγνοεῖν τοὺς ἡγεμόνας, πῶς ὑποκατιών Que ἀρ - ἴδμεν (1 in 
χοὺς αὖ νηῶν ἐρέω (v. 493); ςτικτέον οὖν εἰς τὸ ἴδμεν καὶ τὸν γα Τὰ 6.1. 
80 λόγον οὕτως ἐκδεκτέον᾽ δύο ὑποτίθεται, ὧν τὸ μὲν μηδ᾽ ὅλως «μηδό- | ἴδμεν. 





3 dpea e corr. Et οὐκ ἀπεμείωςε Et 4 ἀπ᾽ ἄλλου LEt τῶν -- ᾿Αγαμέμνονα 
om, Et 5 τῆς ἐξοχῆς om. Et ὃ πρὸς (linea transversa delet.), suprascrpt. 
καθ, αὑτὸν L τὰ ante καθ᾽ αὑτὸν om. Et 7 ἐπαίροντος L 





τὴν μορφὴν νῦν ὑμοιον εἶναι Bol. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως" ὃν γὰρ τρόπον, 
φησὶ, ταῦρος ἐν βουσίν, οὕτως ἐν τοῖς ἄλλοις ὑπῆρχεν ὁ ᾿Δγαμέμνων. 

Veri simile est etiam schol. Vict. I" 168 a Bekkero editum: κεφαλῇ καὶ 
usitoves ἄλλοι. καὶ πῶς κεφαλῇ εἴκελος Al (B 478); ἢ τὸ ἡγεμονικὸν ἔλεγε 
τότε ἢ τῷ εἰπεῖν ἤματι κείνῳ δηλοῖ τότε μόνον πρὸς ἡμέραν ταῦτα συμβῆναι 
αὐτῶ, ex eadem Porphyrii quaestione derivatum esse. Idem certe apud Eusta- 
thium, qui etiam altero scholio quod supra edidimus(xds μετὰ τοὺς ϑεοὺς κτλ.) 
aperte usus est (p. 258, 1 sqq.), ad B 478 legitur (p. 257, 41): καὶ εἰδὼς ὅτι 
παρ᾽ ἱστορίαν λαλῶν οὐκ dv πιστευϑείη, οὐ γὰρ τοιοῦτος ὁ ᾿Δγαμέμνων ἀλλὰ 
μάλιστα ὁ Αἴας καὶ ὁ ᾿Δχιλλεύς, ἐπάγει ὅτι τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἐφάνη τοιοῦτος. 

29 sqg. Nicanorem sequitur, v. Friedl. p. 161. 


48 B 


λως ΒΤ) δύναεθαι διὰ τὸ πλῆθος εἰπεῖν, τὸ δὲ δύναςθαι μὲν χρήζειν 

δὲ τῆς τῶν Μουςῶν ευμμαχίας. ἔςτιν οὖν οὕτως ‘om. A) τὸ πᾶν᾽ 

écmete νῦν μοι, Mofcat, οἵτινες ἣγεμόνες; ἀρχοὺς δ᾽ αὖ 
γηῶν ἐρέω νῆάς Te προπάςεας᾽ πληθὺν δ᾽ οὐκ ἂν ἐγὼ μυθή- 
couai οὐδ᾽ ὀνομήνω, εἰ μὴ αὐταὶ δι᾽ ἑαυτῶν εἴποιτε (αὐταὶ αἱ Μοῦςαι 
δι᾿ ἑαυτ. εἴποιεν A). τὸ δὲ ὑμεῖς γὰρ θεαί ἐετε ἐμεεόλαβηςε <éue- 

ςομβόληςε Lp) τοῦ ἔεπετε νῦν μοι, Μοῦεαι, οἵτινες ἡγεμόνες, 

ὥςπερ αἰτίαν ἐπαγαγὼν τοῦ πρὸς τὰς Movcac ἀπερεῖςαι τὸν λόγον. 
*B Ὲ 824 ad 494. διὰ τί τοῦ δεκάτου <om. codd.; τοῦ ἔτους 1° Vill.) ἔτους 
νῦν ν. 484 τῆς μάχης ἐνετάντος νεῶν κατάλογον ποιεῖται “Ὅμηρος; ἢ ὅτι καὶ n 
(. 315). ὑπόθεςεις αὐτῷ περὶ τὸ δέκατον ἔτος τοῦ πολέμου εἴληπται, γνώριμον 
ΩΝ δὲ τῷ θεατῇ οὐκ ἦν γενέςθαι μὴ προκαταλεχθέντων τῶν ἀφικομένων. 
(v. 524). ἢ μέντοι πρόφαεις εὔλογος, ὠργιςμένου γὰρ τοῦ ᾿Αχιλλέως, kai ἣ τοῦ 
τείχους οἰκοδομὴ εὔλογον ἔςχε πρόφαειν καὶ ἣ τῶν Ἑλλήνων κατὰ 

φῦλα {φύλα B, φυλὰς Lp) διάκριεις, ὅπως ἂν διάδηλοι γίγνοιντο οἱ 
ῥᾳθυμοῦντες, καὶ ὁ Τρωικὸς ὡςεαύτως διάκοςμος ἐν πεδίῳ τότε παρα- 
ταςςόμενος, καὶ ἄλλως τοῖς μὲν Τρωεὶ τὸ θαρεῆςαι τοῖς δ᾽ “ἕλληςι τὸ 
εὐλαβεςτέρους γενέεθαι. τοῦτο δὲ ἑκατέροις αἴτιον ἐγίγνετο τῆς diakocuti- 

᾿ςεῶς καὶ τῷ ποιητῇ πρόφαειν ἐδίδου τῆς εὐλόγου ἐκτάξεως τοῦ καταλόγου. 

494 sqq. quae ab Eustathio ad Βοιωτίαν Porphyriana affe- 
runtur, uno fortasse loco p. 359, 33 excepto, e libro Paralipome- 
norum Homericorum neque e Quaestionibus petita esse in dis- 

sertatione ‘“Porphyr. beiEustath. zur Βοιωτία’ (Herm. XIV) demonstravi. 

11. ad E DT6. 

*#B f 353 ad 649. διὰ TI ἐνταῦθα μὲν πεποίηκεν ἄλλοι θ᾽ οἱ Κρήτην éka- 
Κρήτην. τόμπολιν ἀμφενέμοντο, ἐν δὲ Ὀδυςςείᾳ (τ 114) εἰπὼν ὅτι ἔςτιν 
L £. 472, IT. fi Κρήτη καλὴ καὶ πίειρα καὶ περίρρυτος ἐπάγει: ἐν δ᾽ ἄνθρωποι 
ΤΡ Tee πολλοὶ ἀπειρέειοι καὶ ἐννήκοντα πόληες; τὸ γὰρ ποτὲ μὲν 
Κρήτην. ἐνενήκοντα ποτὲ δὲ ἑκατὸν λέγειν δοκεῖ ἐναντίον εἶναι. Ἡρακλείδης 

. Eton, (p. 88 μὲν οὖν καὶ ἄλλοι λύειν ἐπεχείρουν οὕτως᾽ ἐπεὶ γὰρ μυθεύεται τοὺς 
Noehd.), IT. μετ᾽ Ἰδομενέως ἀπὸ Τροίας ἀποπλεύςεαντας πορθῆςαι Λύκτον καὶ τὰς 
ἐγγὺς πόλεις, ἃς ἔχων Λεύκων ὁ Τάλω πόλεμον ἐξήνεγκε τοῖς ἐκ Τροίας 





26 ἀμφινέμονται L - ἐν δὲ τῇ dò. Lp 27 καὶ ἐπίειρα LEt ἐπίρρυτος L 
28 ἐνενήκοντα BLEt ἐν ενήκοντα (sic) Lp πόλιες L 29 ἐν ενήκοντα Lp 
ἐναντία Lp 31 idouevéov Et XMéktov codd.; corr. Hoeck, Cret. II, p. 431; 
Λύκτον etiam codd. schol. Od, (v. p. 49) 32 τάλας codd.; corr. Dind. e schol. 
τ 174 (de accentu cf. Lentz ad Herod, I, 244, 33) ἀπὸ τροίας Lp 





9sqq. Cf. Porph. B 362. 
25sqg. | L f. 410: διὰ τί ἐνταῦϑα μὲν ἑκατόμπολιν εἴρηκε τὴν Κρήτην, ἐν 
δὲ τῇ Ὀδυσσείᾳ ἐνενηκοντάπολιν; λύσις᾽ ῥητέον οὖν, φησὶν, ὅτι ἤτοι ρ΄ ἀντὶ 
τοῦ πολλὰς σημαίνει, οὐχὶ τῷ ἀριϑμῷῶ. Asbuos γὰρ ὁ Τάλω Κρητῶν {τὰ λοκρο- 
τῶν cod.) ἐπικρατήσας τὰς δέκα πόλεις ἐπόρϑησεν εἰς φόβον τῶν ἄλλων. καὶ 
εὐλόγως ἐν τῇ Ὀδυσσείᾳ ἐνενήκοντα εἶπεν ἔχειν αὐτήν. 
Difficultatem chorizontes moverunt, v. Ariston. schol. A, 


en 


-το 
ὧι 


20 


25 


30 


10 


15 


25 


B | 49 


ἐλθοῦςειν, εἰκότως ἂν φαίνοιτο μᾶλλον τοῦ ποιητοῦ ἣ ἀκρίβεια ἢ évav- 
τιολογία τις, οἱ μὲν γὰρ εἰς Τροίαν ἐλθόντες ἐξ ἑκατὸν ἦταν πόλεων, 
τοῦ δὲ ᾿Οδυςςέως εἰς οἶκον ἥκοντος ἔτει δεκάτῳ μετὰ Τροίας ἅλωειν 
καὶ φήμης διηκούςης, ὅτι πεπόρθηνται δέκα πόλεις ἐν Κρήτῃ καὶ οὔκ 
eici πως εὐνῳκιεμέναι, μετὰ λόγου φαίνοιτ᾽ ἂν Ὀδυςςεὺς λέγων ἐνενη- 
κοντάπολιν τὴν Κρήτην, ὥςτε, εἰ καὶ μὴ τὰ αὐτὰ περὶ τῶν αὐτῶν λέγει, 
οὐ μέντοι διὰ τοῦτο καὶ ψεύδεται. ᾿Αριετοτέλης δὲ οὐκ ἄτοπόν 
φηςιν, εἰ μὴ πάντες τὰ αὐτὰ λέγοντες πεποίηνται αὐτῷ οὕτως γὰρ 
καὶ ἀλλήλοις τὰ αὐτὰ παντελῶς λέγειν ὥφειλον. μήποτε δὲ καὶ μετα- 
φορά ἐςτι τὰ ἑκατόν, ὡς ἐκ τῆς ἑκατὸν θύεανοι (Β 448): οὐ γὰρ 
ἑκατὸν ἦταν ἀριθμῷ καὶ ἑκατὸν δέ τε δούρατ᾽ ἀμάξης (Hes, ἐκὴ 
456). ἔπειτα οὐδαμοῦ λέγει ὧς ἐνενήκοντα μόναι εἰείν᾽ ἐν δὲ τοῖς 
ἑκατόν εἶςι καὶ ἐνενήκοντα. 

πῶς οὖν ἐν τῷ καταλόγῳ φηεὶν ἄλλοι θ᾽ οἱ Κρήτην ἑκατόμ- 
πολιν ἀμφενέμοντο; ἤτοι οὖν ἐκεῖ τὸ ἑκατόν ἀντὶ τοῦ πολλοῦ κεῖ- 
ται, wc τῆς ἑκατὸν θύςεανοι: ἢ ἐπεὶ μετὰ τὸν ἀπόπλουν οἱ μετὰ 
Ἰδομενέως ἐπόρθηςαν Λύκτον καὶ τὰς πέριξ, ἃς ἔχων Λεῦκος ὃ Τάλω 
πόλεμον ἤρατο πρὸς αὐτούς. οὗτος θετὸς ὧν Ἰδομενέως παῖς ἀφεθεὶς 
ὑπ᾽ αὐτοῦ φύλαξ τῆς Κρήτης écraciace πρὸς αὐτοὺς ἐπανελθόντας. ... 
μετὰ δὲ ταῦτα προςεκτίεθηςαν αἱ δέκα. 

187. v. 441. 

827. A 10511. 


HQ τ 174 
Dind. 


844 sqq. udyecdar δοκεῖ τὸ αὐτὰρ Θρήικας fr Ἀκάμας xai*B f. 40: ad 


TTeipooc ἥρως τῷ Ἰφιδάμας ᾿Αντηνορίδης ἠύςε te uérac τε ὃς θρήικας 
τράφη ἐν Θρήκῃ (A 221)" ἐκεῖ γὰρ ὑποτίθεται τὸν Ἰφιδάμαντα Ba- 1, M ΩΝ 


εἰλέα τῶν Θρᾳκῶν. ἣ δὲ λύεις ἐκ τῆς λέξεως’ οὐ γὰρ οἱ περὶ τὸν Lpf.81bc.]. 
irene αὐτὰρ Θρήι- 
1 μᾶλλον δὲ τοῦ ποιητοῦ LpEt 3 ἔτι δὲ καὶ τῶν μετὰ BLpEt ἔτι δὲ καὶ κας, 

μετὰ τὴν τῆς τροίας ἅλωειν φήμης διοικούςης ὅτι κτλ. Lj; corr, Bekk. 5 φαί- 

γοιντ᾽ dv L 7 καὶ om. LEt 9 ὦὥφει, sprascr, i, Β; ὥφειλεν LLp;j ὠφεί- 

XMoucr Et 10 post tà ἑκατόν LEt add.: πολὺ γάρ écri τὰ ἑκατόν, tum ὡς ἐκ κτλ. 

11 te om. L ἁμάξης Et 12 μόνα 7 ταῖς ἑκατόν Et 23 τὸ om. Lp 24 

ἥρωος L τὸ ἰφιδ. L 25 θράκη L 206 ἐκ δὲ τῆς λέξεως λύςεις: οὐ γὰρ πάν- 

τας οἱ περὶ τ. ἀκ. τ. θρ. ἄγ. L 


9. 10 Idem Aristarchus ap. Ariston. B 649. 

12 Cf. Porph. KX 252. 

15 Οὗ, lin. 9. 10. 

20 μετὰ δὲ ταῦτα xti. Is qui scholium e quaestione Porphyrii excerpsit 
nimis brevitati studuit. Apertum enim est eum sententiam reddere aliorum, qui 
difficultatem ita solverent ut dicerent (schol. A) Πυλαιμένη (᾽᾿ 4λϑαιμένη coni, 
Niese, Mus. Rh. XXXII, p. 283, 2) τὸν Λακεδαιμόνιον δεκάπολιν κτίσαι. Inter 
eos Ephorum fuisse loco Strabonis X, p. 479, docemur: Ἔφορος μὲν ὕστερον . 
ἐπικτισϑῆναι τὰς δέκα φησὶ μετὰ τὰ Τρωικὰ ὑπὸ τῶν ᾿4λϑαιμένει τῷ ‘Aoyelo 
συνακολουϑησάντων Aopiéov. Isne an Aristarchus, Δα .quem extrema 8080]. 
A verba referre Friedlaender, Ariston. p. 74, dubitavit, Porphyrii auctor fuerit 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 4 


B f. 40° ad 
᾿Ακάμας. 
Lp f. 81° c. 1. 
°Akduac. 


B f. 414 ad 
ἕκαςτοι. 
Lf. 552 ς 1. 
ἕκαςτοι. 
Lp f. 820 c. 
eod. 1. 


50 ° Γ 
᾿Ακάμαντα πάντας τοὺς Θρᾷκας ἄγουειν, ἄλλως τε ἐπεὶ εἴρηκεν ὅςεςους 
Ἑλλήεποντος ἀγάρροος ἐντὸς ἐέργει, ὥςτε τῶν ἐκτὸς Θρᾳκῶν 
καὶ τὸν ‘Pficov καὶ τὸν ᾿φιδάμαντα δύναεθαι βαςειλεύοντας ὕετερον εἶναι 
βοηθούς. 

πάλιν δὲ τὸ αὐτὰρ Πυραίχμης ἄγε Tlatovac ἀγκυλοτόξους 
(Β 848) ἐναντίον τῷ τὸν ᾿Αςτεροπαῖον αὖθις ὑποτίθεςθαι τῶν Παιόνων 
βαειλέα (® 140 sqq.). λύοιτο δ᾽ ἂν τῷ καιρῷ τὸν τὰρ ᾿Αςτεροπαῖον 
οὐκ ἀπεικὸς χρονίζοντος τοῦ πολέμου ἐλθεῖν ἄγοντα πάλιν τινὰς τῶν 
ΤΠΤαιόνων. τάχα δὲ καὶ τῇ λέξει διττὸν ἀποφαίνει γένος Παιόνων τοὺς 
μὲν γὰρ εἴρηκεν ἀγκυλοτόξους, τοὺς δὲ δολιχεγχέας (Φ 155). 

καὶ πῶς Ἰφιδάμαντα καὶ Ρῆεόν φηειν ἄρχειν τῶν Θρᾳκῶν; ἀλλὰ 
προςτέθεικεν ὅεεους «ὅςους codd.>) Ἑλλήεποντος. τῶν Yàùp Ἕλλη- 
ςποντίων ἤτοι τῶν περὶ Μαρώνειαν ἦρχεν ᾿Ακάμας, ἑτέρων δὲ Ἰφιδάμας, 
ὃς ἦλθε cuv δυοκαίδεκα (δύο καὶ δέκα Lp) νηυείν (Λ 228), ἄλλων δὲ 
‘Pficoc, ἤτοι τῶν περὶ τὸν <om. codd.) Λυδίαν. 


IR 


1. πῶς ἐπὶ δύο crpatiov <ctpatiwt®v BL; corr. Bkk.) τὸ ἕκα- 
«τοι ἔταξεν: ἢ ὅτι κατὰ ἔθνη καὶ φυλὰς διεκοςμήθηςαν, ἢ ἀντὶ τοῦ 


1 ὅεους BLp 2 ἐντὸς codd ; ἐκτὸς Bekk. ὃ τὸν (e corr.) fnccovL ὅ πά- 
λιν δὲ τὸ αὐτὸ τὸ αὐτὰρ κτλ, B; idem L et Lp, nisi quod hic τὸ ante αὐτὰρ, 
ille δὲ post πάλιν om.; dittographiam Bekk. correxit 10 πολυεγχέας L, δολιχ- 


érxeac BLp 





an ‘agitur enim de re ad Navium recensum pertinente) Apollodorus (ν. Niese, 
1. c. p. 283), incertum relinquendum videtur. -- Ceterum Eustathius quoque 
{p. 1860, 58) quaestionem eodem quo nos modo male decurtatam legit. 

5—10 Alteri huic scholii parti etsì iungenda esse apparet quae in codicibus 
nostris ad D 110 et 155 leguntur, tamen hoc loco edere veremur, quod ab iis 
versibus quibus adscripta sunt divelli vix queunt. Sutficiat igitur id indicasse. 
Minus certo iudicandum est de verbis Eustathii, p. 359, 33: περὶ δὲ Πυραίχμου 
ἐν τοῖς τοῦ Πορφυρίου φέρεται ὅτι Πατρόκλου ἀνελόντος αὐτὸν (II 287) 
᾿στεροπαῖος ἦγε τοὺς Παίονας, ὃν ἔρριψεν ᾿Δἀχιλλεύς Difficilimum enim est 
iudicatu, utrum e Quaestionibus an e libro Paralipomenorum Homericorum 
petita sint (cf. quae disputavimus in libello supra allato, Herm. XIV, p. 
947. 48). 

+ B f. 40° ad ἀγκυλοτόξους : οὗτοι τοξόται, οἱ δὲ ὑπὸ Actsgoratov δολι- 
χεγχέες (δολιχέγχεες cod.). εἰκὸς δὲ τὸν ᾿στεροπαῖον yoovitovtos τοῦ πολέμου 
ὕστερον ἐλθεῖν, ὡς καὶ Ἰφιδάμαντα καὶ Ῥῆσον, quae verbotenus paene ἐκ τῶν 
παλαιῶν Eust., p. 359, 44, attulit; simil. Vict. Καὶ 428 et II 287. 

11-15 Quaestionem ad 4 520 servatam huc transtulissem, nisi nimis ad eum 


 locum cui in codicibus adscripta est conformata esset, — Quae nostro loco le- 


guntur in usum suum convertit Eust. p. 358, 24 sqq. 

16 Ex eodem fonte derivatum videtur Epimer. in Cramer. Anecd. Oxon. I, 
p. 141, 15: té σημαίνει ἕκαστος; ἀντὶ τοῦ Ἕλληνες καὶ ol βάρβαροι (quae se- 
quuntur huc non pertinentia ex Etym., M. p. 320, 12 petita sunt). 


15 


T DI 


ἑκάτεροι, Τρῶές τε καὶ Ἕλληνες, ὡς τὸ δενδίλλων ἐς ÉKkactov 
(I 180): duo Yàp οἱ πρέεβεις. ἔςτι δὲ ᾿Αττικόν. 
10---49..,.. -διὰ τί δὲ θεοειδέα quei τὸν πάεαις κακίαις χρώμε- Β ἢ 412 ad 
γον; τοῦτο γὰρ ἐγκωμιάζοντος δόξειεν εἶναι καὶ ἀποςεμνύνοντος τὸν προμάχιζεν 
5 ἄνδρα. λεκτέον δὲ ὅτι εἰ μὲν (εἰ μὴ codd.; corr. Vill.) πάντα ἐπαι- Va N 
γῶν ἐφαίνετο τὰ ἐν τούτῳ, δικαία ἦν ἂν ἣ μέμψις: ἐπαινεῖ δὲ αὐτοῦ τε ρομάχιξεν, 
τὴν μορφήν, ἵνα καὶ ἐπὶ τῶν ψεκτῶν νομίζηται ἀληθεύειν. εἶτα καὶ i 
μεῖζον καταςκευάζεται τὸ uîcoc, εἰ τοιοῦτος ὧν τὴν μορφὴν καταιςχύνει. 
ἐζήτηται πῶς ᾿Αλέξανδρος προκαλεῖται τοὺς ἀρίετους τῶν Ἑλλή- *B f. 415 ad 
10 νῶν δειλὸς ὧν τὰ πάντα καὶ οὐδὲ ὁπλίτης ἀλλὰ τοξότης. λύςεις᾽ ἔνιοι προκαλίζετο 


μὲν οὖν φαειν ἀλαζονεύεεθαι αὐτὸν τὰ ἀδύνατα, φοβεῖεθαι δὲ τὰ τυ- Li pa 
, ς , co , ς DD , ς Va) x n 5 a 
xOvta, οἱ δέ, ὅτι εὐγκεκλειςμένοι ὑπὸ ᾿Αχιλλέως οἱ Τρῶες τοὺς τῶν Lp { dan 0 1. 


Ἑλλήνων dpicrouc οὐκ idercav. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ὅτι κωμῳδεῖν ἐπανῃρη- προκαλίζετο. 
μένος ὁ ποιητὴς καὶ ςχῆμα τῆς ὁπλίςεως καὶ θάροος ἀλλότριον τῶν A f. 422 c. 1 
16 ὅπλων αὐτῷ προεςτέθεικεν, ἵν᾽ ἐκ τοῦ μέλλοντος φόβου μείζονα προς- προπάροιθεν 

οφλήςῃ τὸν γέλωτα. ὁμίλου. 
ἐκ ποίας αἰτίας τὸν ᾿Αλέξανδρον ὀνειδίζων τοιαῦτα προφέρει #R f. 41% ad 


(v. 39. 40): . Δύεπαρι. 
Δύεπαρι, εἶδος dpicte, Yuvaiuavéc, ἠπεροπευτά, 
20 αἴθ᾽ ὄφελες 


καὶ τὰ λοιπὰ τῆς λοιδορίας; λοιδόρου γὰρ πάθος τὸ μετὰ ἐννέα ἔτη 
εἰς τοιαύτας λοιδορίας ἐκπίπτειν. κἂν τοιοῦτος dè ij, διὰ τί εἰς τοιαύ- 
τας κατηνέχθη ζητοῦει. τὸ μὲν γὰρ ὅτι γυναιμανὴς καὶ ἠπεροπευτής, 
ὃ εημαίνει τὸν ἀπατεῶνα, ἐξ ὧν δέδρακε περὶ τὴν Ἑλένην εἶχεν ὀνει- 
25 δίζειν, τὸ δὲ ἢ οὕτω λώβην τ᾽ ἔμεναι καὶ ὑπόψιον ἄλλων καὶ 
τὸ ἀριετέα μὲν αὐτὸν ὑπολαβεῖν καὶ πρόμον τοὺς Ἕλληνας, χαίρειν 
δὲ ὅτι οὐκ ἔςτι βίη ἐν αὐτῷ, πόθεν «τοχάζεται ὅτι dipictéa καὶ πρόμον 
αὐτὸν εἶναι ὑπενόουν, καὶ πάλιν ὅτι ἔγνωςαν δειλὸν ὄντα καὶ ἄναν- 
ὃρον; νῦν τε διὰ τί ταῦτα προφέρει; οὐ γὰρ δὴ ὥςπερ "Ὅμηρος πρώ- 
80 τὴν μάχην ταύτην ὑφίεταται ἐν ποιήςει, καὶ ταῖς ἀληθείαις πρώτη ἦν, 
ἵνα λόγον ἔχῃ ὁ τοῦ Ἕκτορος ὀνειδιεμός, εἰ μὴ ἄρα λοίδορον ἐπιδεῖ- 
Zar βούλεται καὶ ὀργίλον ἄλλως τὸν Ἕκτορα. | 





9 mpoxadeîto Lp προεκαλεῖτο πάντας τ. ἀρ, A 10 λύεις om, AL 11 δὲ 
post φοβεῖεθαι om. L 13 καὶ ἐμοὶ μὲν δοκεῖ AL 14 ὁπλήςεως A θράςος A 
θάροος ἀλλ ὀτι L 15 αὐτοῦ Lp προτέθεικεν L 16 προςοφλήςτει L 





% Aliter Aristarchus, v. schol. Ariston. I 180. 

9—16 Aristarchum v. 19. 20 obelo notasse schol. Ariston. docet. 

27 +B ἢ, 42: ad ἀριστῆα v. 43 (id. Lp f. 83» alteri schol. h. v. subiunctum, 
A f. 42° c..l. φάντες ἀριστῆα): πότε (δὲ add. Lp) ὑπέλαβον Ἕλληνες Αλέξαν- 
dgov <pro “EM. AL. A αὐτὸν» ἀριστέα εἶναι; δῆλον ὅτι ὁπότε πάλλων τὰ do- 


ρατα ᾿Δργείων προκαλέξετο πάντας ἀρίστους. 
4* 


52 Γ 


ῥητέον οὖν ὅτι, ἐπεὶ ευνέμιξαν ἀλλήλοις θέλοντες, φηςεὶν ὅτι 
Tpwcì μὲν προμάχιζεν ᾿Αλέξανδρος, παρδαλέην ὥὦμοιειν 
ἔχων καὶ τὰ λοιπὰ ᾿Αργείους προκαλίζετο ἀντίβιον μαχέςα- 
εθαι (v. 16— 20). ὃ δ᾽ ἐν τοῖς προμάχοις γινόμενος καὶ προκαλού- 
μενος πάντας τοὺς ἀριςτέας εἰς μάχην ὑποληφθείη ἂν ἀριςετεὺς εἶναι 
πρόμαχος. πάλιν δ᾽ οὗτος, ἣνίκα τὸν Μενέλαον θεαςάμενος κατεπλάγη 
καὶ ἀναςτρέψας ἐκ τῶν προμάχων εἰς τὸ πλῆθος κατέδυ deicac 
᾿Ατρέος υἱόν (v. 37), καταγέλαςετος γίνεται καὶ ἄλλως ἀλαζών τε καὶ 
ἀπατεὼν καὶ ἐν φανερῷ τοῖς Tac διεφθαρμένος. ἐπεὶ τοίνυν ὁ “Extwp 
ἐκπηδῶντα εἰς τοὺς προμάχους édedcato καὶ πάλιν ἐκπλαγέντα, ὅτε 
εἶδε τὸν Μενέλαον, εἰς τὸ πλῆθος ὑπονοςτοῦντα διὰ δέος καὶ φόβον 


“πρίν τι παθεῖν καὶ κινδυνεῦςαι, ἐξ αὐτῶν τῶν πᾶςειν ὀφθέντων εἰς τὰς 


λοιδορίας παρήχθη" ἀπατεὼν γὰρ ὃ τοιοῦτος καὶ ἄλλως ἀλαζὼν καὶ 
ἠπεροπευτὴς καὶ ὑπόψιος ἄλλων λώβη καὶ φθορά. τὸ γὰρ λώβην τ᾽ 
ἔμεναι καὶ ὑπόψιον ἄλλων (v. 42) εημαίνει, ὅτι μὴ μόνον ἐφθαρ- 
μένος éctiv ἀλλὰ καὶ πᾶςι πρόδηλος. εἶ γὰρ, φηςὶ, λώβη (τοῦτο γὰρ 
cnuaiver τὸ ἔμεναι), καὶ γινώςκη ὑπὸ τὰς ὄψεις πάντων, ὅτι τοιοῦτος 
εἶ: ἀλλ᾽ οὐκ ὧν λέληθας, καὶ ὑπολαμβάνουει μέν ce ᾿Αχαιοὶ ἀριετέα ἐκ 
τοῦ Tpwcì προμαχίζειν καὶ ᾿Αργείων προκαλίζεεθαι πάντας ἀρίετους, 
οὐκ ἔετι δὲ βίη φρεεί (v. 45) — κατεπλάγη γὰρ φίλον ἦτορ (v. 31) — 
ἀλλ᾽ ἐπεὶ τὸν Μενέλαον ἰδὼν πεφόβηται, εἰκότως καὶ τὸ οὐκ ἂν δὴ 
μείνειας ἀρηΐφιλον Μενέλαον (v. 52) εἴρηται. καὶ ἐπειδὴ πάν- 
τες αὐτὸν εἶδον ἐν τοῖς προμάχοις καὶ πάλιν κρυπτόμενον ἐν τῷ πλή- 
θει πάντων, ἔφη τὴν λώβην ἔχειν, ὧς πάντων αὐτῷ φοβερῶν ὄντων, 
ὥςπερ Μενέλαον (ὥςπερ ὃ μενέλαος cod.), διότι ἠδίκηςε τὴν γυναῖκα 
ἁρπάςας, ἰδὼν ἐξεπλάγη. οὐκ ἐκείνου οὖν γυναῖκα, φηςεὶ, λαβὼν ἔχεις 
μόνου, ἀλλὰ νυὸν ἀνδρῶν αἰχμητάων (v. 49), τούτων μὲν νύμφην 
--- πάντες γὰρ αὐτὴν ἐμνηςτεύοντο οἱ dpictor — Μενελάου δὲ γεγο- 
vuîav θαλερὴν παράκοιτιν (v. 53). 

ἐκ τῶν οὖν νῦν ὑπὸ ᾿Αλεξάνδρου γεγονότων ὀνειδιςμὸς γίνεται, 
ἀλλ᾽ οὐκ <supr. lin, script.) ἐκ λοιδόρου καὶ εἰς ὕβριν ἐπιφόρου δια- 
voiac τοῦ Ἕκτορος. τὸ δὲ ᾿Αργείων προκαλίζετο πάντας ἀρί- 
στους ἀντίβιον μαχέεαεθαι (v. 19. 20) ἀμφίβολον, πότερον αὐτὸς 
πάλλων προεκαλεῖτο τοὺς ἀρίετους τῶν Ελλήνων αὐτῷ μαχέςαεθαι, ἢ 
πάλλων τὰ δόρατα προὐκαλεῖτο πάντας τοὺς ἀρίετους τῶν Τρώων ᾿Ἀρ- 





26 8 ἢ, 424 ad νυὸν Γ᾽ 49 (id. Lp f. 88Ρ c. 1. νυὸν ἀνδρῶν): πάντες γὰρ 
οὗ ἄριστοι τὴν Ἑλένην {τῶν Ἑλλήνων Lp) ἐμνηστεύσαντο, μόνου δὲ Μενελάου 
ϑαλερὴ γένονε παράκοιτις. 

84 sqq. Duo scholia eandem rem in epitomen redactam continentia coniuncta 
esse vix est quod moneamus. Ex eodem fonte petita sunt verba quae in schol. 
B £. 412 ad Ἁργείων v. 19 (id. L ἢ 562, Lp f. 820 cl ‘Agyec0v) leguntur: ...... 
κραδαίνων τοίνυν τὸ δόρυ προεκαλεῖτο τοὺς τῶν ᾿ἀργείων ἀρίστους εἰς μάχην, 
ἢ τοὺς ἀριστεῖς τῶν Τρώων προετρέπετο {προτρέπεται L) κατὰ τῶν Ἑλλήνων. 
Quae ibi sequuntur aliunde illata esse videntur. 


25 


30 


Γ 03 


γείοις ἀντίβιον uayécacdar * ἢ γὰρ τοὺς ἀρίετους τῶν Ἑλλήνων αὐτὸς 
προεκαλεῖτο μάχεεθαι κραδαίνων τὰ δόρατα, ἢ τῶν Τρώων πάντας τοὺς 
ἀρίετους προὐκαλεῖτο ᾿Αργείοις ἀντίβιον μαχέςαεθαι. 


40. v. ad E 886. 
61.62. τὸ Oct εἶςειν διὰ δουρὸς ὑπ᾽ ἀνέρος, ὅς ῥά τε τέχνη ἘΒ f. 47. ad 
νήιον ἐκτάμνῃειν ὀφέλλει δ᾽ ἀνδρὸς ἐρωήν δουρὸς. 


ἀδύνατόν φαειν εἶναι᾽ τὸν γὰρ πέλεκυν ἀδύνατον τέχνη χρῆςθαι. λύοιτο LP È 88". 
δ᾽ ἂν κατὰ λέξιν, οὐχ ὥς τινες ὅτι ἐπὶ τοῦ ἀνδρὸς λέγεται τὸ ἀκροτέ- 

λευτον (ἀκροτελεύτιον Lp) ὅς ῥά τε τέχνη, ὁ ἀνήρ' τὸ γὰρ ἐπιφε- 

ρόμενον ἐλέγχει τοὺς λόγους ὑπὲρ τοῦ πελέκεως ὄντας" ὀφέλλει è’ 

ἀνδρὸς épwnv: μᾶλλον ὥςτε τὸ τέχνη ἐςτὶν ὑπὸ τέχνης. ευνήθης 

δ᾽ ὁ τρόπος τῆς ἑρμηνείας, ὡς ἐν τῷ γήραϊ δὴ πολέμοιο πεπαυ- 

μένοι (v. 150) ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ γήρως, καὶ ὃς δὴ γτήραϊ κυφὸς 

ἔην (β 16), ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ γήρως. 

659. 66. τὸ οὔ τοι ἀπόβλητ᾽ ἐςτὶ θεῶν ἐρικυδέα δῶρα ὅεςεεα *B f. 425 ad 
κεν αὐτοὶ δῶειν, ἑκὼν δ᾽ οὐκ ἄν τις ἕλοιτο ἐναντιολογίαν δοκεῖ δῶρα. 
περιέχειν᾽ τὰ γὰρ μὴ ἀπόβλητα δῶρα καὶ μάλα παρὰ θεοῦ δωρούμενα τ τὴν ha 
καὶ ἐρικυδέα πῶς οὐκ ἄν Tic ἑκὼν ἕλοιτο; λύεται τὸ ἑκὼν οὐκ ἄν πεῖ, (Noeh- 
TIC ἕλοιτο μαχομέναις ταῖς κατὰ τὸ κοινὸν ἐγνοίαις᾽ ἣ δὲ λύεις᾽ θεῶν den p. 34), Π. 
δῶρα οὐ μόνον ἃ didéaciv ἀγαθὰ ἀλλὰ καὶ ἃ Tapéyouci kakd' δοιοὶ 
γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει δώρων, οἷα δίδωει, 
κακῶν, ἕτερος δὲ ἑάων (2 027). ὥςτε δῶρα καὶ κακά, ἅπερ οὐκ 
ἄν τις ἑκὼν ἕλοιτο, δοθέντα δὲ «τέργειν αὐτὰ ὀφείλει. ἢ ἁπλῶς τὰ 
δῶρα ὁποῖα ἂν ἢ παρὰ θεῶν qnev οὐδὲ ἀπόβλητά ἐςτι διὰ τὸ μὴ ὑπὸ 
τὴν ἡμετέραν κεῖεθαι ἐξουςίαν εἰς τὸ ἀποβαλεῖν. τὸ οὖν μὴ εἶναι 
ἀπόβλητα μηδὲ ὑφ᾽ ἑκόντων ληπτέα εἴρηται, ὅτι οὐκ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ ἐξ- 
oucig κεῖται εἰς τὸ ἀποβαλεῖν ἢ λαβεῖν. ἀναιρεῖ δὲ καὶ ἑκάτερον τὸ 
ἐφ᾽ ἡμῖν, ὧς μήτε ἐνὸν ἡμῖν αὐτὰ ἀποβαλεῖν ἐθδελήςεαςει μήτε λαβεῖν 
προθυμηθεῖςειν, dv τε ἀγαθὰ ἄν τε ἐναντία. καὶ ἔςτιν ὁ λόγος᾽ ἃ θεοὶ 
διδόαςι δῶρα, κἂν ἐρικυδέα ἡ κἂν φαῦλα, οὔτε ἀποβαλεῖν ἐφ᾽ ἡμῖν 
ἐετιν οὔτε λαβεῖν ἐφ᾽ ἡμῖν ἂν εἴη. τὸ γὰρ ἑκών ἐκ κοινοῦ δεῖ καὶ 
πρὸς τὸ ἀποβαλεῖν ἀκοῦςαι καὶ πρὸς τὸ ἑλεῖν᾽ οὐ γὰρ ἑκὼν ἄν τις καὶ 


.« 


θέλων ἀποβάλοι οὐδ᾽ ἐκὼν ἄν τις καὶ θέλων λάβοι ἃ ἐν τῇ τῶν κρειτ- 





15. 16 τὸ οὔ τοι — ἕλοιτο om. L épixepdéa Lp 17 θεῶν L 18 ἐρι- 
Kepdéa Lp πῶς div τις ἑκὼν οὐχ ἕλοιτο Et λύεται τὸ conieci; codd. λύεις, om. τὸ 
18. 19 ἑκὼν — ἕλοιτο om. Lp 19 ταῖς om. Lp τὸ ante κοινὸν om. Et 20 
post δοιοὶ aliquid eras, B 21 xataxelato L 22 édav LEt καὶ τὰ κακὰ LEt 
23 δοθέντων L 24 θεοῦ Lp 25 ἐξουςίαν κεῖεθαι LLp 26 μηδὲ correxi; codd. 
μήτε ὑπ᾽ ἐχόντων codd.; corr. Vill. οὐχ ὅτι codd.; corr. Bekk. 30 7 post 
utrumque κἂν LEt 33 ἀποβαλὼν LEt ἀποβαλ οὐδὲ ἑκὼν Lp 





ιὅ8α4ᾳ. Aristarchus diplen posuit πρὸς τὸ ξητούμενον, πῶς, εἰ οὐκ 
ἔστιν ἀπόβλητα, ἑκὼν οὐκ ἂν τις ἕλοιτο (schol, A, cf. Lehrs, Ar. p. 209). 


54 Γ 


τόνων καὶ ὑπὲρ ἡμᾶς ὄντων ἐξουςίᾳ κεῖται. λύεται καὶ κατὰ λέξιν᾽ τὸ 
γὰρ ἑκών ἐπὶ τοῦ βουληθείς τιθέμενον δηλοῖ ὅτι καλὰ μὲν τὰ δῶρα, 
οὐ μὴν ἅπαντι τῷ βουληθέντι pacta ληφθῆναι. 

*B £. 19Ρ ad 98 sqq. ἀποροῦςΐί τινες πῶς ὃ ᾿Αγαμέμνων ἀκούςας θωρῆξαί ce 

πανευδίη B12. κέλευςε καρηκομόωντας Ἀχαιοὺς mavcudin: νῦν γάρ κεν 

ἕλοις <é* cod.) πόλιν εὐρυάγυιαν (Β 28. 29), καὶ merevcac τῷ 
ὀνείρῳ -- φῆ Yàp OY αἱρήςεειν Πριάμου πόλιν ἤματι κείνῳ 
(Β 37) — dc τῶν πολεμίων ἁλίεκεεθαι μελλόντων καὶ τῆς πόλεως 
καταλαμβανομένης, τὰ μὲν πρὸς ἅλωςειν οὐ ποιεῖ ἐξαγαγὼν τὴν cTpa- 
τιάν (ςτρατείαν cod.; corr. Bkk.), ἐπὶ ὅρκους δὲ ἔρχεται καὶ ευνθήκας, 
αἷς ἐπεφώνηςεν᾽ οἱ δ᾽ ἐχάρηεαν Αχαιοί τε Τρῶές τε ἐλπόμενοι 
παύεαςθαι ὀιζυροῦ πολέμοιο (Γ 111). ῥητέον οὖν ὅτι μήποτε 
οὐ παντελῶς ἐπίςετευςε τῇ περὶ τὸν ὄνειρον φανταςίᾳ᾽ διόπερ εὐγνώ- 
uoci τοῖς περὶ τῆς ευνθήκης λόγοις ὑπάρχουςειν εἰκότως εὐυγκατατίθεται 
<add. cod. ἀπρεπὲς δὲ τὸ λέγειν κτλ., quae p. 24, 3 edidimus):. 

*B f. 43» ad διὰ TI ὑποςχομένου τὴν ἅλωςειν Ἰλίου cuvenkac ποιεῖται πρὸς 
ὁπποτέρω Τρῶας; ῥητέον οὖν κατ᾽ ἐνίους ὅτι οὐ πιςτεύει τῷ ὀνείρῳ, κατὰ δέ 
Lf. 59 τινας ὅτι οὐδὲν διέφερε καὶ ἑνὸς μονομαχία. ἄλλως τε οὖν Tpocté- 

. Ip Ἢ 845. τακται αὐτῷ καθοπλίςαι τοὺς πάντας, οὐ μάχεεθαι. 

Β f. 43» ad 103. ..... διὰ ti δὲ οἱ Τρῶες [ἢ καὶ Ἡλίῳ; ὅτι ὁ om. L) 


Lf 590 κίνδυνος περὶ cwinpiac τῆς ἐν τῇ οἰκείᾳ (οἰκίᾳ 1,5. “Ελληνες δὲ Ati, 


Lp. f. 84) ο.1, ἐπεὶ ξένιος (ἐπ. ξ. om. L>' περὶ ξενίαν δὲ ἠδίκηνται. μέλαιναν δὲ καὶ. 


οἴςετε δ᾽ ἄρν᾽. λευκόν, ὅτι οἰκειότατα τὰ χρώματα ἑκατέρῳ τῶν θεῶν. ἐπὶ δὲ Διὸς 
οὐκ εἶπε τί χρῶμα᾽ Γῆν μὲν γὰρ καὶ Ἥλιον ὁρῶμεν, Δία δὲ νοοῦμεν 


μόνον. 
108. ν. ad = 267. | 
Lt. 59», Π. 121. εἰς τὸ Ἴρις δ᾽ αὖθ᾽ Ἑλένῃ λευκωλένῳ ἄγγελος ἦλθεν. 


Eton. (Νοθμά. ἄλογον ἀφ᾽ ἑαυτῆς ἔρχεεθαι πρὸς τὴν Ἑλένην. λύεται δὲ ἐκ τῆς λέ- 
Ρ. 35); IL. zewc. τὸ γὰρ ἄγγελος οὐκ ἔςτιν αὐτάγγελος ἀφ᾽ ἑαυτῆς, ἀλλ᾽ ὑποβάλ- 





1 quae post κεῖται leguntur LEt om., ante λύεται in B. ras. 2. δῆλον Lp 
8 ἅπαντα codd.; correxi 16-19 L scholium verbis subiungit, quae in 
cod. A ad Γ 103 leguntur: τὰ οἰκεῖα ἑκάςτῳ θεῷ — τοιαύτη n θεός (p. 145, 13 
-—-15 Dind.) 16 πρὸς τοὺς tp. Lp 18 διέφθειρε 1, μονομαχίαν BLpL προς- 
ετέτακτο L 20 praemittuntur in B et Lp nonnulla ἃ quaestione aliena: ἐὰν 
ςτίξωμεν — τῶν καρπῶν (p. 165, 10—12 D.), quae in L alterum scholium efficiunt 





48qg. Si rem spectas, ad I 118 vel ad I° 276 potius utrumque schol, refe- 
rendum fuit. Sed cum ex versu 111 in priore allato appareat, quae poeta Mene- 
laum dicentem faciat (v. 97—110) per errorem ad Agamemnonem referri, ad 
ipsam Menelai orationem, cui alterum in codd. adscriptum est, edere maluimus. 

16 sqq. Cf. Paris. ap. Cramer., A. P. III, p. 157, 18. 

27 Haud scio an ex eodem Porphyrio derivatum sit Β ἢ 44° ad λευκωλένῳ 
(id. Lp f. 85? ο. 1. λευκωλένῳ): ἐν ἀρχαῖς τῷ τῆς Ἥρας αὐτὴν ἐπιϑέτῳ κοσμεῖ, 
Aoyelas te ἄμφω καλεῖ" "Hon τ᾽ Aeyein (A 8) καὶ Δργείη Ἑλένη (Z 828). 
ἦλϑε δὲ ἄγγελος, δηλονότι παρὰ τοῦ Διός" οὐ γὰρ αὐτάγγελος. ϑῆλυ δὲ ϑήλεϊ 


10 


15 


20 


25 


10 


15 


Γ δῦ 


5 


λει ὅτι παρὰ τοῦ Διός. οἱ δὲ τὸ λευκωλένῳ δέχονται τῇ Ἥρᾳ ἐπί- 
θετον. 

122. τὸ δὲ εἰδομένη ταλόῳ ᾿Αντηνορίδαο δάμαρτι, διὰ τί Lf 590. 
μᾶλλον ταύτῃ ἢ ἄλλῃ; ἄλογον γάρ. ἣ δὲ Merc ἐκ τοῦ προεώπου. 
ὑπόκειται γὰρ ὁ ᾿Αντήνωρ πρόξενος τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸ γένος αὐτοῦ 
καὶ τῆς CUVOIKOUCNC τούτῳ. 

144. ἀδύνατόν gna {φαει Lp) τὴν Αἴθρην «αἴθραν ΤΙ ἔτι ζῆν Β f 44ν ad 
καὶ ἀμφιπόλου τάξιν ἔχειν, εἴπερ ὁ μὲν Θηςεὺς ἀρχαῖός ἐετιν --- ἔνθα Αἴθρη. 
κ᾿ ἔτι (κέ τι, e in ras., B) προτέρους ἴδον (εἶδον L) ἀνέρας οὗς È 61°, Π, 
ἔθελόν περ, Oncéa Πειρίθοόν τε, θεῶν ἐρικυδέα τέκνα (A o 1. Αἴϑρη 
630. 31) — fl δὲ ἀμφίπολος ἐπὶ νέας τάττεται. ἣ δὲ λύεις ἐκ τῆς λέ- Lp ΜΝ 
ξεως" ἢ ὅτι ὁμωνυμία ἐςτὶ τῆς Αἴθρας, ἢ ὅτι ἣ om. Lp) ἀμφίπολος Eton. (Noehd. 
οὐ πάντως νέα Ypnì cùv ἀμφιπόλῳ, ἥ οἱ βρῶειν πόειν τε p. 85) IT. 
παρτίθει (α 191). 

εἰ μὲν ὁμωνυμία ἐςτίν, ἐατέον εἰ δὲ οὔ, ςτικτέον ἐν τῷ Αἴθρηπμ f 440 ad 

καὶ τὸ ἑξῆς ευὐυναπτέον. πιθανώτερον δὲ ὁμωνυμίαν εἶναι: οὐ γὰρ ἂν Αἴθρη. 
τοςούτων oùca ἐτῶν ἀμφιπολεῖν ἠδύνατο <add. Lp: ἀδύν. paci κτλ., Lp f. 869. 


1. 7. 
καὶ πῶς TOCOUTWwY ἐτῶν oùca ἀμφιπολεῖν δύναται; ἀλλὰ καὶ ἐπὶ Townl. (Cra- 

τῆς γραὸς κεῖται᾽ Ypnì cùv ἀμφιπόλῳ. πιθανώτερον δὲ ὁμωνυμίαν mer, An. Par. 
εἶναι οὐ γὰρ ἣ ἡλικία ἐᾷ’ τοὺς περὶ Oncéa γὰρ προτέρους dvdpacll, p. 281). 
ὁ Ὀδυςςεύς φηςι. πῶς τε, εἰ ἐν Τροιζῆνι ἐκεῖνος ἦν, πῶς τε Μενέλαος 
τὴν θείαν δουλεύειν ἠνείχετο; Πελοπὶς γὰρ ἦν. κουριδίην <oupinv 
cod. Town.) τε ἄλοχον (N 626) Μενέλαος αὐτήν φηςειν <aùtov φη- 
civ Town.). 

154 sqq. διὰ τί ἣ Ἑξελένη ἐπὶ τὴν θέαν ἀφικνεῖται καὶ ταύτης <TAUÙ- *B f. 440 ad 
τὴν cod.) ὁ Πρίαμος τὰ περὶ τῶν Ἑλλήνων πυνθάνεται; διὰ τί τε ἐν- ἄνδρα v. 166 
νέα ἤδη τῶν τοῦ πολέμου παρῳχηκότων ἐτῶν ὁ Πρίαμος ἀγνοεῖν φαί- (f. 459), 





πείθεται (κτλ... quae aliunde illata sunt). Eadem sed ordine inverso, ita ut 
illa ἐν ἀρχαῖς — ‘Aeysin Ἑλένη scholium claudant, Leid, ἢ, 60?, 

15—18 Inter Quaestiones scholium retulimus, quia iisdem ex parte verbis 
quibus quaestio Townleiana utitur. 

19 Extrema scholii verba quamvis pessime tradita sint docent Porphy- 
rium inter alias rationes, propter quas Aethra Pitthei Troezeniorum regis 
filia esse non posset, negasse Helenam ab Homero ut Thesei uxorem induci, 
quod idem Aristarchus diple posita monuit (v. Lehrs, Arist. p. 185). De 
cuius de nostro loco iudicio v. Lehrs ap. Friedl., Ariston. p. 84, et Aristarch. 
p. 347. 

26 sqa. tB f. 45° ad ὥς μοι V. 166 (id. Lp f, 862 c. l ὥς pot καὶ τονδ᾽ 
avdga): πῶς ἐν ταῖς πρώην πρὸ τείχους γενομέναις συμβολαῖς οὐ παρεκάλεσε 
Πρίαμος παρ᾽ Ἑλένης μαϑεῖν τοὺς ἀρίστους; ὅτι ἐνόπλων αὐτῶν προσβαλλόν- 
τῶν τῷ TEÙYEL δυσχερὲς ἦν ἐπισημήνασθαι αὐτούς, καὶ τῶν ὕπλων πολλάκις 
δυναμένων ἀπατᾶν, ὡς καὶ ἐπὶ Πατρόκλου" καί τοι τεύχεα καλὰ δότω, αἴ 
κέ ce τῷ γ᾽ ἴσκοντες «(τῷ γ᾽ ἐίΐίσκοντες codd.) ἀπόσχωνται (A 198). συν- 
ἤρτηται δὲ τοῦτο κτλ., quae huc non pertinent. 


56 Γ 


νεται τοὺς ἡγεμόνας τῶν Ἑλλήνων, πάντως πολλάκις ἑωρακὼς αὐτοὺς 
ἐκ τοῦ τείχους, ὥςπερ καὶ νῦν ὑπόκειται, καὶ δυνηθεὶς ἂν καὶ μαθεῖν 
περὶ ἑκάετου; 

ῥητέον δὲ ὅτι τοῦ ᾿Αχιλλέως εὐυντεταγμένου τοῖς Ἕλληςι καὶ τῶν 
Τρώων ἐν τῇ πόλει καθειργμένων, ἔφοδϑι ἐγίνοντο ἔνοπλοι καὶ τὰ μὲν 
ὀνόματα γνῶναι ἠδύνατο τῶν ἀρίετων ὁ Πρίαμος καὶ αὐτοὺς ἐνόπλους 
θεάςαςεθαι, ἐπὶ ευνθήκας δὲ καὶ διάλυειν πολέμου τοιαύτην μὴ ἐληλυ- 
θότων πρότερον, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐκ προκλήςεως μονομαχίων οὐ μετ᾽ 
ἐκεχειρίας (ἐκκεχειρίας cod.) τῶν ἄλλων γινομένων, καὶ διὰ τοῦτο ἐν- 
όπλων ἀλλήλοις ἀεὶ ἀναμιγνυμένων, ὁ ποιητὴς +** <«Jacunae in cod. 
vestigium non exstat) ἐπινοήςας μονομάχιον μετ᾽ ἐκεχειρίας «έκκεχει- 
ρίας cod.) τῶν ἄλλων καὶ διὰ τοῦτο ἀποδύςας ἀπὸ τῶν ὅπλων τοὺς 
πολεμοῦντας᾽ φηςὶ γὰρ ὡς ἐχάρηεαν ᾿Αχαιοί τε Τρῶές τε ἐλπό- 
μενοι παύεαεθαι ὀιζυροῦ πολέμοιο τεύχεά τ᾽ ἐξεδύοντο 
(v. 111. 12. 14): καὶ ἐπιεημηνάμενος ἀναγκαίως τὸ παράδοξον τῆς ἐπι- 
voiac διὰ τοῦ φάναι ἵνα θέεκελα ἔργα ἴδηαι Τρώων θ᾽ ἱἵππο- 
δάμων καὶ ᾿Αχαιῶν (v. 180, 51). τί οὖν τὸ θαυμαςτόν; ὅτι οἱ πρὶν 
ἐπ᾿ ἀλλήλοιει φέρον πολύδακρυν Ἄρηα, οἱ (οἱ cod.) δὴ νῦν 
ἕαται ειἰγῇ, πόλεμος δὲ πέπαυται (v. 132. 34). γυμνῶν οὖν Ye- 
γομένων νῦν πρῶτον, ἥ τε τῆς Ἑλένης θέα ἐπὶ τῷ παραδόξῳ τῆς εἰρή- 
νης καὶ τῆς γυμνητείας <Yuuvi, supraserpt. τί cod.) τῶν ὅπλων 
οὐκ ἄλογος, καὶ ὁ ἐτειρόμενος ὑπὸ ἐκλύςτεως τοῦ φόβου πεπαυ- 
μένου τοῦ πολέμου ἵμερος <om. cod.; addidi e v. 139) οὐκ ἄλογος, ἥ τε 
ἐξέταεις τοῦ Πριάμου εὔκαιρος καὶ λόγον ἔχουςα τὰ νῦν. ἔτι καὶ νῦν 
αὐτοὺς γυμνοὺς ἄτερ ὅπλων θεώμενος γνῶναι δύναται ἐξετάςας παρὰ 
«(περὶ cod.) τῆς ὁμοεθνοῦς ἕκαςτον, διὸ καί φηει τεύχεα μέν 
οἱ κεῖται ἐπὶ χθονί, αὐτὸς δὲ κτίλος ὡς (ν. 195. 96). καὶ 
πρὸς τοῦτο οὖν ἣ τῆς Ἑλένης εἰς τὸ τεῖχος παρουεία εὐλόγως ᾧκο- 
γόμηται. 

ὅτι δὲ ἐκ τῶν ὅπλων ἐνῆν πλανηθῆναι τοὺς ἀπὸ τῶν ὅπλων εη- 
μαινομένους ἕκαςτον, δηλοῖ τὰ ἐπὶ τοῦ Πατρόκλου, ὃς ἐνδύςαςθαι τὰ 
᾿Αχιλλέως ὅπλα ἐδεήθη, αἴ κέν πως αὐτόν γε ἐίεκοντες τῷ ᾿Αχιλλεῖ 
ἀπόςχωνται πολέμοιο Τρῶες (TT 41). οὕτως οὐκ ἦν τὸν ἀπὸ τῶν 
ὅπλων τινὰ δοξάζοντα ἤδη καὶ ὄντως γινώςεκειν αὐτόν. ὅτι γὰρ ἀπὸ 
τῶν ὅπλων ἐδόξαζον τοὺς πολεμοῦντας, δηλοῖ καὶ ὁ Κεβριόνης ὅταν 
λέγη τῷ Ἕκτορι’ νῶι μὲν ἐνθάδ᾽ ὁμιλέομεν Aavaoîciv: οἱ δὲ 
δὴ ἄλλοι Τρῶες ὀρίνονται᾽ Αἴας δὲ κλονέει Τελαμώνιος" εὖ 
δέ μιν ἔγνων᾽ εὐρὺ γὰρ ἀμφ᾽ wuorciv ἔχει εάκος (A 523 — 27): 
καὶ πάλιν’ Τυδείδῃ μιν <uèv cod.) ἔγωγε δαΐφρονι πάντα ἐίεκω 
ἀςεπίδι γινώεκων αὐλώπιδί τε τρυφαλείῃ (E 181. δ2). εἰ μὲν 
οὖν καθωπλιςμένων αὐτῶν ἡ ἐξέταεις ἐγίνετο, ἄλογός γε ἂν διὰ τοῦ 
τοςούτου χρόνου γινομένη πρός τε τὴν Ἑλένην διατιθεμένη, δέον πρός 
τινα τῶν τὸν πόλεμον κατατιθέντων᾽ ἐπεὶ δὲ γυμνοὶ καὶ ἄνοπλοι τότε 





10 


25 


30 


35 


40 


Γ οἱ 


γεγένηνται, οὔτε N ἐξέταεις ἄλογος οὔτε ἣ πρὸς τῆς Ἑλένης περὶ τούτων 
γινομένη διδαςκαλία᾽ ἀκριβέετερον γὰρ ταύτης οὐδεὶς ἂν ἄλλος τῶν 
παρόντων τὰς μορφὰς καὶ τὰ εἴδη ἀνεγνώριςεν. 

ἐζήτηται πῶς ὁ Πρίαμος τῷ δεκάτῳ ἔτει πυνθάνεται περὶ τῶν ἀρί- "Β f. 455. 
ctwv. ῥητέον οὖν, ὅτι ἐπειδὴ πρότερον περὶ τὰς ἀςτυγείτονας πόλεις A f. 45° c. 1. 
ἐπλανιῦντο, ὥς που καὶ ὁ ποιητής gnev' κατὰ ληΐδ᾽ ὅπη d ρξειεν “κεν Vera 
᾿Αχιλλεύς (τ 106), νῦν δὲ προςκάθηνται τῇ Ἰλίῳ. ἢ ὅτι πρῶτον μὲν Cf. Cramer, 
οὐκ ἦγε «χολὴν πυθέεθαι περὶ αὐτῶν, τοῦ ᾿Αχιλλέως ἰεχυρῶς αὐτοῖς An. Par, III 
ἐγκειμένου καὶ μόνον ἑαυτὸν αὐτοῖς ἐπιδεικνύντος καὶ τῷ φόβῳ κατα- p. 157, 35. 
κλείςτους ποιοῦντος" τότε γὰρ ὁ TTpiauoc οὐ περὶ τούτων ἐφρόντιζεν, 
ἀλλὰ περὶ τοῦ ςεώζεεθαι τὴν πόλιν. νῦν δὲ μηνίοντος ἐκείνου καὶ τῆς 
μάχης ἰςορρόπου γεγενημένης, ὡς καὶ τοῦ τείχους χωρὶς πολεμεῖν τοὺς 
Τρῶας, εἰκότως περὶ αὐτῶν πυνθάνεται. ἕτεροι δέ φαειν ὅτι ἀπὸ τῆς 
πανοπλίας καὶ τῶν ἵππων αὐτοὺς ἐγνώριζον, ὧς καὶ Πάνδαρος ἐπὶ 
τοῦ Διομήδους λέγει: ἀςπίδι γτινώεκων αὐλώπιδί τε τρυφαλείῃ 
(Ε 182): πρότερον δὲ οὐ τεθέαται ἐνόπλους πάντας ὡς νῦν. 

168. v. ad Β 478 sqq., p. 41. 

175. coniungendum cum Znr. Vat. 13, quod in extr. opere edetur. 

196. 97. Πορφύριος δὲ καὶ κύριον ὄνομα οἶδε Κτίλον τινά, ὃν Eust. Γ p. 


͵ 


Διὸς λέγει ἀπόγονον. , 408, 39. 
ἐκ τοῦ πηγόν τὸ μέλαν' κύματι πηγῷ (e 518)" ἐξ ἀντικειμένου *B f. 45° ad 
πηγεειμάλλῳ. 


δέ φησιν ἐπ᾿ αὐτοῦ ὅς τ᾽ diwv μέγα πῶυ διέρχεται ἀργεννάων᾽Ἵ, f 62} 6.1. 


ἐν λευκοῖς δὲ ὁ μέλας διαφορώτερος. καὶ τοὺς ἵππους τοὺς πηγοὺς Γηγεα μήλῳ. 
p Cc 


ἀθλοφόρους λέγει (1 124), παρ᾽ ὅςον οἱ περὶ ἱππικῆς γράψαντές paci πηγεειμάλλῳ. 


Eton. (Noeh- 
den p. 35), 
4 schol. B signo apposito non ad textum sed ad schol. quod p. 55, 26 edi- IT, c. eod. Ì. 


dimus refertur 5 ῥητέον οὖν ὅτι om. A_ καὶ ῥητέον ὅτι L πόλεις om, B 
περὶ τοῖς ἀςτυγειτόνοις èmdav. L ἀςτογείτονας ἃ 6 ληίδα ΑΒ], 7 πρότερον 
μὲν ΑΙ, 10 ποιῶν Let A, qui ita pergit: ἐφρόντιζε γὰρ τὸ τηνικαῦτα ὁ TTpiapoc 





οὐ π. τ. 11 μηνιῶντος ALLp 12 ἰςορρόπου τῆς μάχης AL τοῦ τείχους 
ἐκτὸς L 14. 15 ἐπὶ τοῖς Διομήδους L 15 τροφαλείη A 16 τεθέαται πάν- 
τας ἐνόπλους L τεθέατο οὗτος π. ἐν. ἃ 21 ἐκ τοῦ πυγὸν et πυγῷ Lp κύ- 
ματα L 22 ciùv B wc τ᾽ diwv Lp ἀργενάων Lp 23 καὶ τοὺς ἵππ. muy. 


LEt 24 oi παρὰ (post à addito i) ἱππικῆς γράφοντες φηςεὶ Lp 





19. 20 Ex Eustathio in cod, Paris. 2767 (Cram. A. P. III, p. 196) transierunt, ’ 
ubi Κῆλον legitur. 

23 sqq. | B ἢ, 485 ad πηγεσιμάλλῳ (id. A f. 45» c, 1. πήγεσι μᾶλλον, Lp. f. 
86» c. }. πηγεσιμάλλῳ): μελανομάλλῳ. οὗτος γὰρ ἐν λευκῷ τῷ (om. A) ποιμνίῳ 
διάδηλος ἔσται. τῷ πραοτάτῳ δὲ εἴκασται διὰ τὸ ἀτάραχον. Cf. Eust., p. 408, 
42. Et, M. p. 669, 20: .....xal σημαίνει τὸν μέλανας μαλλοὺς ἔχοντα. πόϑεν 
δῆλον; ἐκ τοῦ εἰπεῖν τὸν ποιητήν" ὃς τ᾽ ὀέων μέγα πῶνυ διέρχεται ἀργεν- 
νάων. ὃ γὰρ τοιοῦτος φοβερὸς φαένεται ἐν πλήϑει προβάτων. Idem fere 
Epimer. in Anecd, Oxon. I, p. 358, 6; Etym. Gud. p. 465, LL 

+ B f. 1172 ad πηγοὺς I 124: μέλανας" τούτους γὰρ ἀρίστους φασὶν οἵ 

περὶ ἵππων γράψαντες. τινὲς δὲ ueyadovg κτλ. 


*B f. 46° ad 


δοιύ. 


BE ΟΠ Γ 


πρὸς ἀρετὴν ἵππων ἀρίετους εἶναι τοὺς μέλανας. καὶ τὸ κῦμα δὲ ἀντι- 
φράζων ὁτὲ μὲν κύματι πηγῷ λέγει, ὁτὲ δὲ μέλαν τέ ἑ κῦμα 
κάλυψε (Ψ 693). καὶ ᾿Αντίμαχος δὲ τὸ λευκὸν ὡς ἀντικείμενον τῷ 
πηγῷ λαμβάνει. 

236. διὰ τί τὴν Ἑλένην πεποίηκεν ἀγνοοῦςαν περὶ τῶν ἀδελφῶν 
ὅτι οὐ παρῆςαν, δεκαετοῦς τοῦ πολέμου ὄντος καὶ αἰχμαλώτων πολλῶν 
γινομένων; ἄλογον γάρ. ἔτι δὲ καὶ εἰ ἠγνόει, ἀλλ᾽ οὐκ ἦν ἀναγκαῖον 


᾿μνηςθῆναι τούτων οὐκ ἐρωτηθεῖςκαν ὑπὸ τοῦ Πριάμου περὶ αὐτῶν᾽ 


οὐδὲ γὰρ πρὸς τὴν ποίησιν πρὸ ἔργου ἦν ἣ τούτων μνήμη. φηςεὶ μὲν 
οὖν ᾿Αριετοτέλης᾽ icwc ὑπὸ τοῦ ᾿Αλεξάνδρου ἐντυγχάνειν ἐφυλάττετο 
τοῖς αἰχμαλώτοις. ἢ ὅπως τὸ ἦθος βελτίων φανῇ καὶ μὴ πολυπραγ- 
μονοίη, οὐδὲ τοὺς ἀδελφοὺς ἤδει ὅπου εἰςί. φαίνεται δὲ πάντα καὶ 
λέγουςεα καὶ οἰκονομοῦςα, ὅπως ὃ τε Πρίαμος καὶ οἱ ἄλλοι πειςεθῶςει 
Τρῶες, ὅτι ἀκούειος καὶ παρὰ γνώμην αὐτῆς ἣ εἰς τὴν Ἴλιον γέγονεν 
ἄφιξις. οὕτω γὰρ τοῦ Πριάμου εἰπόντος᾽ οὔτι μοι αἰτίη ἐςςί, θεοί 
νύ μοι αἴτιοί eiciv (v. 164), αὐτὴ δ᾽ αἰδοῖον εἰποῦςα καὶ ἐπίφοβον 
διὰ τὸ ςέβας (v.172), καταρᾶται, οὐδὲν μὲν ἐπιςημαίνουςα, εἴτε ἑκοῦςα εἴτε 
ἄκουςα ἀφίκετο, ἀλλὰ μόνον γνωςτούς τε λιποῦςα παῖδά τε 
τηλυγέτῃν (v. 114. 75), καὶ ὅτι ἄχθεται τῇ μονῇ καὶ κλαίουςα δια- 
τελεῖ καὶ ὅτι δαὴρ αὖτ᾽ ἐμὸς ἔεκε κυνώπιδος, ὁ ᾿Αγαμέμνων, εἴ 
ποτ᾽ ἔην γε, ἀντὶ τοῦ ὁπότ᾽ ἦν (v. 180), ὧς ἂν ποθούεης αὐτῆς τοῦ 
ἀνδρὸς τὴν ευγγένειαν. οὕτω γὰρ ἂν ἅμα δόξειν ἔμελλε κἀκείνῳ καὶ 
τοῖς πρεςβύταις βελτίων εἶναι καὶ τοῦ ἀφικέςεθαι οὐκ αἰτία. εἴ γε ἐπ- 
εθύμει ἀπελθεῖν, ὥςτε καὶ περὶ τῆς ἐξ ἀρχῆς ὁδοῦ ὑπολήψεεςεθαι αὐτοὺς 
ὥετο ὅτι μὴ ἑκουεία ἢ ευγγνώςεεθαι, uc ὅταν τις (ὡς addidi; cod. 
om.) μεταμελόμενος φαίνηται καὶ ὁμολογῇ οὐκ ἐξοργίζονται ἀλλ᾽ ἐλεοῦει. 
διὰ δὴ ταύτην τὴν αἰτίαν καὶ τῶν ἀδελφῶν ἐμνήςθη εἰποῦςα᾽ ἤτοι οὐχ 
ἥκουειν αἴεχεα δειδιότες καὶ ὀνείδεα (v. 242), ἢ κεκρυμμένοι eici, 
δι᾿ αὐτὴν ὁμοίως αἴεχεα δειδιότες. καὶ ἣ μνήνη οὖν ἀναγκαία εἰς 
cUctaciv τοῦ προςώπου, ἵνα φαίνηται ὁμολογοῦςα τὰ γεγενημένα μὴ 
καλῶς ἔχειν, κἂν ἀπόδοεις γένηται ἥττηθέντος ᾿Αλεξάνδρου, μαρτυροῦν- 
τας ἔχῃ τοὺς γέροντας τῷ ἤθει αὐτῆς πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας, ὡς 
aicypà ὁμολογεῖ, καὶ δεινὰ καὶ βίαια πεπονθέναι καὶ τὸν θάνατον ἡρεῖτο 
ἀντὶ τῆς εωτηρίας. οὕτω γὰρ καὶ εἰςελθόντος Ἕκτορος εἰς τὴν Ἴλιον 
διὰ τὴν τῶν Τρώων ἧτταν, αὐτὴ πάλιν κύνα τε ἑαυτὴν καλεῖ καὶ δᾶερ 
ἐμεῖο κυνὸς κακομηχάνου (Ζ 844). καὶ ταῦτα λέγει ἅτε πρὸς τὸν 
Πρίαμον ἀνακαλουμένη τὸν θάνατον, ἐπὶ μὲν γὰρ τοῦ Πριάμου: ὡς 
ὄφελεν θάνατός μοι ἁδεῖν κακός, ὁππότε δεῦρο <post. ἢ. v. 
ras.) υἱέι cò ἑπόμην θάλαμον γνωτούς τε λιποῦςα (I 173. 74) 
καὶ τὰ ἑξῆς, ἐπὶ δὲ τοῦ Ἕκτορος μηδὲ γεννηθῆναι καταρᾶται ἑαυτῇ, ὥς 





1 κατὰ τὸ κῦμα LpEt δὲ post κῦμα om. LEt 2. ὅτε μὲν — ὅτε δὲ Lp 
κύματα πηγῷ Lp, κύματι πυγῷ (e πηγῷ corr.) L 10 huic lineae in interiore 
paginae latere adscript. ’ApictotéXouc 


ot 


25 


30 


35 


40 


Gi 


15 


N 
οι 


80 


35 


Γ 59 


μ᾽ ὄφελ᾽ ἤματι <etua τὶ cod.) τῷ ὅτε με <om. cod.) πρῶτον τέκε 
μήτηρ οἴχεςεθαι προφέρουςεα κακὴ ἀνέμοιο θύελλα (Ζ 345. 
46). καὶ θρηνοῦςα τὸν Ἕκτορα ἀχθῆναί φηςιν εἰς τὴν Τροίαν ὑπὸ 
᾿Αλεξάνδρου, ὧς πρὶν ὄφελλον (ὄφελον cod.) ὀλέεθαι (() 764), 
καὶ ἑαυτὴν οὖν κλαίει’ τῷ cé θ᾽ ἅμα κλαίω καὶ ἔμ᾽ ἄμμορον 
ἀχνυμένη κῆρ (ὦ 773) καὶ τὰ τούτοις ἑξῆς. καὶ ὅτι τοιοῦτον εἶχε 
βίον καὶ τοιαύτας ἐν Τροίᾳ διατριβάς, διεδόθη καὶ τοῖς “Ἑλληςι᾽ διὰ 
τοῦτο μαχόμενοι ὑπὲρ αὐτῆς παρεκάλουν εἰς τὸν πόλεμον, λέγοντες 
ὡς χρὴ Ticacdar Ἑλένης δρμήματά τε <om. cod.) «τοναχάς 
τε (Β 356. 590). 

ἀπίθανον εἶναι δοκεῖ, ἐννέα ἐτῶν διελθόντων τοῖς “Ἕλληςιν ἐν 
Ἰλίῳ, μηδένα τῶν βαρβάρων ἀπαγγεῖλαι τῇ Ἑλένῃ περὶ τῶν ἀδελφῶν, 
εἴτε καὶ αὐτοὶ ἀφίκοντο εἰς τὸν πόλεμον εἴτε ὅλως οὐκ ἦλθον εἰς 
Τροίαν, ἢ ἐλθόντες οὐκ ἐξῆλθον εἰς τὴν μάχην᾽ οὐ γὰρ ἐνῆν τοιούτους 
ὄντας μὴ οὐχ ὑπὸ πάντων γινώςκεςεθαι παρόντας εἰς τὴν Τροίαν. λέγει 
δὲ Ἡρακλείδης, ὅτι ἄλογον ἦν ὄντως τοῦτο, εἰ διατελεςάντων ἐν τῇ 
Τροίᾳ πάντων Ἑλλήνων ἐννέα ἔτη μηδὲν περὶ τῶν ἀδελφῶν ἔςχεν 
Ἑλένη λέγειν" εἰ δὲ οὐ πάντες ἦςαν οἱ ςτρατεύςαντες ἐν Τροίᾳ, ἀλλ᾽ 
οἱ μὲν περὶ Λέεβον καὶ τὰς ἄλλας νήςους, ἃς οἱ Κᾶρες {Kkapec cod.) 
εἶχον, ἐπόρθουν, πόλεις {πολλὰς cod.) δὲ καὶ τῶν ἐν τῇ ἠπείρῳ, οὐδὲν 
ἤδει εἰ ἐςτράτευςαν (οὐδὲν ἡ δεινὸν εἰ éctp. cod.; corr. Vill) ἢ οὔ, 
πιθανώτερον δὲ προςθεῖναι, ὅτι ἠφανιςμένιυν τοῦ Kactopoc καὶ τοῦ 
ἸΤολυδεύκους καὶ δοκούντων τεθνάναι, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι τοὺς ἀνθρώ- 
πους τὸ εὐυμβεβηκός, μήτε {μὴ cod.) ὅτι ἐτεθνήκεςαν μήτε εἰ ἔτι eiciv, 
οὐκ ἀνηγγέλλετο τῇ Ἑλένῃ περὶ αὐτῶν. οὐδὲ γὰρ τὰ δυςχερῆ οἱ «καὶ 
cod.; corr. Bkk.) βάρβαροι τοῖς δυνάεςταις πάντα εἰεὶν εἰθιεμένοι ἀπ- 
αγγέλλειν. καὶ τούτου πολλὰ παραδείγματα λέγειν ἔςτιν᾽ ἔτι γὰρ καὶ 
γῦν χρῶνται τῷ ἔθει. οὐδὲν οὖν ἐκώλυεν ἀμφιδοξεῖν περὶ αὐτῶν τὴν 
Ἑλένην. 

τοῦτό qnciv ὡς πάντη μὲν ἐκπετάςαςα τὴν θέαν οὐδαμῆ <L οὐ- 
δαμοῦΣ δὲ idofica. πῶς δὲ οὐκ ἐρωτηθεῖςα προβάλλεται τὰ περὶ τῶν 
ἀδελφῶν; δῆλον οὖν ὅτι προοικονομεῖ ὁ ποιητής, βουλόμενος εἰπεῖν 
τὴν ἀφάνειαν αὐτῶν. ἠγνόει δὲ τὰ περὶ αὐτῶν ἴεως μὴ curywpovuévn 
ςυντυγχάνειν τοῖς αἰχμαλώτοις. 

210. διὰ τί βουλόμενος ἐπιορκῆςαι τοὺς Τρῶας ὃ ποιητής, ἵνα 

εὐλόγως ἀπόλωνται, οὐδαμοῦ πεποίηκεν ἐπιορκοῦντας ἀλλ᾽ οἴεται; ὁ 
γὰρ ὅρκος ἦν, εἰ ᾿Αλέξανδρον ἀποκτείνειεν ὁ Μενέλαος, ἀποδοθῆναι 





35 L et Et incipiunt: Πορφυρίου εἰς τὸ Ζεῦ πάτερ Ἴδηθεν μεδέων κύδιετε 
μέγιςτε καὶ μέχρι τοῦ ςτίχου (καὶ --- ctiyou om. L) ὧδέ cp” ἐγκέφαλος χαμάδις 
ῥέοι ὡς ὅδε οἶνος. ἀπορία. διὰ τί κτλ. pro ἐπιορκῆςαι Et ἐπιορκίςαι 96 ἀπόλ- 
λωνται L ἀπόνμλωνται Β (ras.) οὐδαμῶς LEt 36 οἴεται corrupt. esse liquet 





Ν 


37 sqq. Cf. Porph. I 457. 


*B ἢ 46° ad 
Λακεδαίμονος 
Vv. 239, 


B f. 46° ad 
δύναμαι. 
L f. 642, 

Lp f.872 c.l. 

οὐ δύναμαι. 


ἘΒ f. 472 ad 
Ζεῦ πάτερ. 
L f. 68», IL. 
Eton. (Noehd. 
p. 35), ZI. 


60 r 


τὴν Ἑλένην: οὐκ ἀναιρεθέντος dè οὐδαμοῦ ἠδίκουν μὴ ἀποδιδόντες 
οὐδ᾽ ἐπιώρκηςαν. φηςὶ δ᾽ ᾿Αριετοτέλης, ὅτι οὐδ᾽ è ποιητὴς λέγει 
ὡς ἐπιώρκηςαν, καθάπερ ἐπ᾿ ἄλλων: ὡς φάτο καί ῥ᾽ ἐπίορκον 
ὥμοςεν (Κ 332), ἀλλ᾽ ὅτι κατάρατοι ἦςαν᾽ αὐτοὶ γὰρ ἑαυτοῖς κατη- 
ράςαντο εἰπόντες: Ζεῦ κύδιετε μέγιετε καὶ ἀθάνατοι. θεοὶ 
ἄλλοι, ὁππότεροι πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια πημήνειαν, ὧδέ cp’ 
ἐγκέφαλος χαμάδις ῥέοι ὡς ὅδε οἶνος (Γ 298—300). “οὐκ ἐπι- 
ὠρκηςαν μὲν οὖν, ἐκακούργηςαν δὲ καὶ ἔβλαψαν τοὺς ὅρκους: ἐπάρα- 
τοι οὖν ἦἧςαν. ταῦτά TOI καὶ Ἥρα πειρᾶται, ἐξ αὐτῶν ὧν κατηράςαντο 
γενέεθαι αὐτοῖς τὴν βλάβην εὐξαμένων γὰρ ἐκείνων: ὁππότεροι 
πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια πημήνειαν, ὧδέ cp’ ἐγκέφαλος χαμά- 
dic ῥέοι ὧς ὅδε οἶνος, ἣ Ἥρα αὐτὸ τοῦτο παρακελεύεται τῇ 
᾿Αθηνᾷ’ ἐλθεῖν éc Τρώων καὶ ᾿Αχαιῶν φύλοπιν αἰνήν, πειρᾶν 
δ᾽ ὥς κεν Τρῶες ὑπερκύδαντας ᾿Αχαιοὺς ἄρξωειν πρότεροι 
ὑπὲρ ὅρκια dbnAncacdar (A 65-67). τὸ δὲ βλάψαι οὐκ ἔςτιν ἐπι- 
ορκῆςκαι. 
211. δὰ μ 374 pertinet. 


*B f, 48» ad 281 sqq. διὰ τί τὸν Μενέλαον ἐποίηςε μονομαχοῦντα; οὐδὲ γὰρ 
ἀμπεπαλὼν ἐξ ἴςου ἦν ἣ μονομαχία. ὃ μὲν“ γὰρ ᾿Αλέξανδρος περὶ τῶν ἀλλοτρίων 


L pan II ἐμάχετο, ὁ δὲ περὶ τῶν ἑαυτοῦ εἴχετο, ἡττηθεὶς δὲ TÀ ἑαυτοῦ ἀπέβα- 
Lp ἢ 89.. λέν, ὃ δὲ ᾿Αλέξανδρος νικήςας μὲν τὰ ἀλλότρια ἕξειν ἔμελλεν, ἥττηθεὶς 


4 5 


Eton. (Noehd, δὲ οὐδὲν ἀποβαλεῖν τῶν ἑαυτοῦ. οὕτω δὲ πᾶς ἄν τις βούλοιτο μονο- 


p. 36), II. 


uaxeîv περὶ τοῦ ἀγροῦ τοῦ Tminciov* vixricac μὲν λήψεται, ἥττηθεὶς δὲ 
οὐδὲν ἀποβαλεῖ τῶν ἑαυτοῦ. οὕτω μὲν ᾿Αλέξανδρος ἀνόητος ἦν’ περὶ 
ὧν γὰρ εἶχε καὶ τῶν ἑαυτοῦ ἐκράτει. ἀλλ᾽ ἴεως ἀμφότερα εἰκότως. ὁ 
μὲν γὰρ ᾿Αλέξανδρος περὶ ὧν εἶχεν ἐμάχετο ἀλλ᾽ οὐ τῶν ἑαυτοῦ, - ἵνα 


1 τῇ ἑλένῃ Εὖ οὐδαμῶς LEt 2 qncì δ᾽ ὁ ἀριςτ., praemisso Mcic, Et 


huic lineae ᾿Αριςτοτέλους adscrpt. Β 3—5 ὡς φάτο — εἰπόντες om. L, qui 
eorum loco Eustathiana habet, tum verbis Ζεῦ κύδιςτε --- ἄλλοι in lemmate prae- 
missis pergit: οὐκ ἐπιώρκηςαν μὲν οὖν κτλ. (lin. 8) 4 ὥμοςαν Et 6 ὑπερ- 


ὀρκια Β (id. text.) 9 κατηρήςαντο Et 11 ὑπερόρκια Β 12 ὡς ὅδε οἶνος 
om, L 13 ἐλθὼν LEt gironi (0 ex ὦ correcto) L πειρᾶν δὴ εἴ κεν (Ὁ) B 
14 tpwac LEt πρότερον Et 15 ὑπερόρκια B 18 où γὰρ Lp 20 pro eì- 
xeto coni, ἐμάχετο Roemer ap. Fleckeis. 1878, p. 538 20. 21 ἡττηθεὶς — ἔμελ- 
λεν om. LEt 20 ἀπέλαβεν BLp; corr. Vill. 22 ἀποβάλλειν L 94 ἀποβαλεῖν 
LEt τῶν ἑαυτῶν Lp 25 ἀμφότεροι LLpEt 





18 sqq. Posterius scholium in cod. B in superiore, prius in inferiore 
margine scriptum est; contra illud (p.61,5sqq.) alteri (p. 60, 18sqq.) eo quo edidimus 
modo non solum in codice Lp sed etiam (auctore Dindorfio, vol. III, p. 185) 
Scorialensi et Harleiano subiunctum legitur. Primus Bekkerus unum ab altero 
divellens prius ad v. 100, alterum ad v. 291 edidit, quem Dindorfius secutus 
est. Qua edendi ratione καί particula qua alterum incipit eodem modo inter- 
cidit quo in codicibus Leidensi et Etonensi factum, ubi posterius a priore scho- 
liis ab utraque quaestione alienis interiectis dirimitur. Nobis satius visum lo- 


10 


20 


25 


10 


15 


20 


25 


30 


35 


Γ 61 


γένηται αὑτοῦ, ὁ dé Μενέλαος περὶ τῶν ἑαυτοῦ, ἀλλ᾽ οὐχ ὧν ἐκράτει 
ἀλλ᾽ ἵνα κρατήςῃ. ἔτι δὲ οὐ μόνον ἔδει αὐτὸν κομίεαςεθαι τὴν Ἑλένην 
καὶ τὴν κτῆςιν, ἀλλ᾽ ἔτι καὶ τιμὴν Ἀργείοις ἀποτινέμεν ἥν τιν᾽ 
ἔοικεν (v. 286). 


καὶ διὰ τί ἀβελτέρως τῆς μονομαχίας ᾿Αγαμέμνων ἐπεμελήθη ; *B f 48» ad 
οὐδὲν γὰρ ἔλαβε βέβαιον οὐδ᾽ ἐμεςεγγυήςατο τὴν Ἑλένην, περὶ ἧς ὁ ἀμπεπαλὼν. 


ἀγών, ἀλλ᾽ ἐπ᾽ ἐκείνοις ἐγένετο τὸ μὴ ἀποδοῦναι. λύεται δὲ ἐκ τοῦ 


ἔθους. οὐ γὰρ ἦν τὸ ἀρχαῖον τὰ πρὸς ἀλλήλους διὰ πολλῆς φυλακῆς, | 


ΑΔ 


ἀλλ᾽ ἁπλῶς ευνέβαλλον, καὶ ἐπιβουλαὶ καὶ ἀπάται οὐκ ἦταν, πρὸς ἃς 
αἱ τοιαῦται εὐλάβειαι εὑρέθηςαν. ἐπεὶ διὰ τί ᾿Αγαμέμνων καὶ Μενέλαος 
ἀδορυφόρητοι ficav, ὧν ἀναιρεθέντων ἐλέλυτο ἂν ἣ ctparid; ἀλλ᾽ οὔπω 
τότε ἦταν αἱ πολιτικαὶ ἐπιβουλαί. ὁ δὲ ποιητὴς μιμητὴς ὧν τὰ ὑπ- 
ἀρχοντα ἐποίει, ἀλλ᾽ οὐ τὰ μέλλοντα. 


Lf 70. 


Lp f. 892, 
ton. (Noehd. 
p. 37), II. 


306. διὰ τί ὁ Πρίαμος τὸν μὲν ᾿Αλέξανδρον καὶ τὸν Μενέλαον *B f. 41» ad 


οὐκ ἂν ἔφη δύναςεθαι ἰδεῖν μαχομένους, ἀλλ᾽ ᾧχετο ἀπιών, τὸν δ᾽ 
᾿Αχιλλέα καὶ “Ektopa θεωρεῖ ὃν μᾶλλον ἐφίλει; ἢ ὅτι ὁ μὲν αἴτιος τῶν 
κακῶν ὧν μονόμαχήςειν ἔμελλεν: ὁ δοὺς οὖν τὸ χρῆναι αὐτὸν μονο- 
μαχεῖν τῇ τύχῃ ἐπέτρεψε τὸ τέλος, αὐτὸς ἀφιςτάμενος τοῦ θορύβου. 
φηςὶ γὰρ Ζεὺς μέν που τό γε οἶδεν, ὁπποτέρῳ θανάτοιο 
τέλος πεπρωμένον éctiv (v. 308. 9). ὅπου δὲ οὐ εὐυγκατατίθεται 
τῇ μάχῃ, πείθεεθαι δὲ παρακαλεῖ τὸν υἱὸν ἀναχωρεῖν, ἐλπίδι τῆς ἀνα- 
χωρήςεως ἐπιμένει, ἱκέτης ἀλλ᾽ οὐ θεατὴς γινόμενος ἄχρι γὰρ τέλους 
n ἐλπὶς τοῦ πειςθῆναι δεόμενον κατεῖχεν. οὕτως γὰρ καὶ ἣ μήτηρ 
πάρεςτιν, οὐχ ἵνα θεάςηται μαχόμενον, ἀλλ᾽ ἵνα μὴ θεάεηται, εἰςελθόν- 
τος αὐτοῦ, δεομένη. καὶ ἅμα τῷ ποιητῇ ἧ τραγῳδία ἀνύεται δι᾽ 
οἴκτου ψυχαγωγοῦςα τὸν ἀκροατήν, τούτων παρόντων. ἔπειτα ἐπὶ μὲν 
τοῦ ᾿Αλεξάνδρου ἐπὶ τῷ πεδίῳ ἣ μάχη ἦν, ἐπὶ δὲ τοῦ “Extopoc παρὰ 
τὸ τῆς πόλεως τεῖχος. ευνεωςμένων δὲ τῶν μὲν Τρώων εἰς τὴν πόλιν, 
τῶν δ᾽ ᾿Αχαιῶν ἐφεςτηκότων καὶ τοῦ ᾿Αχιλλέως θέοντος περὶ τὸ τεῖ- 
χος, ἀναγκαῖον ἦν οὐ τὸν ἸΤρίαμον μόνον ἀλλὰ καὶ τὴν ἄλλην ἅπαςαν 
ἄχρηςτον ἡλικίαν παρεῖναι διὰ τὸ μέγεθος τοῦ κινδύνου. 


οὔπω. 


Lib πῶς οὖν ᾿Αλεξάνδρου μὲν τὸ μονομάχιον οὐ καρτερεῖ R f. 293: ad 


θεωρεῖν, Ἕκτορος δέ; ἢ ὅτι ὁ μὲν ἐν τῷ πεδίῳ ευνέβαλεν, ὁ δὲ Tpò 


τοῦ τείχους, ἔνθα παρῆςαν πάντες <post ἢ. v. ras. un. litt.) τῷ μεγέ- 
θει τοῦ κινδύνου καταπληςςόμενοι. ἄλλως τε ἐκεῖνον μὲν ἀπιὼν ἐᾷ 


le 


πολεμεῖν, εἰ δὼς ὀλίγον λειπόμενον Μενελάου καὶ τῶν Δαναῶν (ᾧ, θανά- 





1 γένηται αὐτοῦ LLp ἑαυτῶν Lp 2 kpatficar τῆς Ἑλένης 7 ὅ καὶ om. 
LEt 6 οὐδὲ LEt 9 cuvéBarov Lp 11 ctpateia L 12 καὶ μιμ. ὧν L 
13 ἀλλ᾽ corr. ex ἄλλως LEt 





cum investigare, cui duae quaestiones coniunctae convenire viderentur. — Scho- 
lium quod in cod. B ad v, 281 relatum est (διὰ τί τῶν συνθηκῶν ὑπ᾽ ᾿4γαμέ- 
uvovos τοιούτων γεγονυιῶν uti.) ad v. 457 pertinet ibique editum est. 


"EkTwWwp X 38. 


62 r 
τῶν cod.) πρόξενον γεγονότα, καὶ ὅτι οὐδὲν πρὸς cwnpiav τῆς πό- 
λεως ἐκεῖνος ὧς Ἕκτωρ ἠδύνατο τὸν δὲ μένων ἱκετεύει μὴ πολεμεῖν, 
τὸ διάφορον ἑκατέρων εἰδὼς τῆς τε ἰςχύος καὶ τῆς πρὸς τὴν πόλιν 
ὠφελείας. ἄλλως τε οὐ θεατὴς τοῦ πολεμεῖν ἀλλ᾽ ἱκέτης τοῦ μὴ 
πολεμεῖν ἐπιμένει. 

A ἢ 4820318 διὰ TI χωρίζεται ὁ Πρίαμος; καὶ οἱ μέν φαεῖν ὅτι ἵνα ἀφ᾽ ὕψους 

6,1. ἄψορροι. κρεῖςςον <peiccwyv cod.) θεωρήςῃ ἀπὸ τῆς πόλεως τὴν μονομαχίαν, οἱ 
δὲ ἵνα φυλάξῃ τὰ τείχη. ἄλλοι δὲ τὴν Ὁμηρικὴν λύειν προΐεχονται, 
τὸ οὔπω τλήςομ᾽ ὀφθαλμοῖειν δὁρᾶεςεθαι. ὅπερ ἄμεινον. 

*B Εὶ 48: ad 315. 16. ἄλογον δοκεῖ {δοκεῖ μὲν ἄλογον Et) εἶναι ἐπὶ μόνων 

Eton ceh a. τούτων διαμετρεῖν τὸν χῶρον kai κληροῦν᾽ ἣ δὲ λύεις ἐκ τοῦ καιροῦ᾽ 

p. 36), Π. ὑπὲρ γὰρ τῶν ὅλων αὕτη μόνη εἰεήχθη ἣ μάχη. 

ἘΠ δ 481 ὦ -««.Ὁὖς χῶρον δὲ διεμέτρεον᾽ οὐ γὰρ ἔδει ἐξελθεῖν, ὡς ἂν 

διεμέτρεον. τοῦ παρεξελθόντος πεφευγότος καὶ διὰ τοῦτο ἡττηθέντος, κἂν ἔξω Ye- 
γόμενος τοῦ χώρου πολεμῆ. ἐπὶ τούτοις οὖν τῶν εὐυνθηκῶν γεγονυιῶν 
καὶ τῆς μάχης di’ ὅπλων ἀφοριςθείεης, ἀφανοῦς γενομένου τοῦ ᾿Αλε- 
ξάνδρου, τοξευθέντος δὲ τοῦ Μενελάου, καὶ ἀδήλου ὄντος ὑπὸ τίνος, 
κἂν μήποτε ὑπ᾽ ᾿Αλεξάνδρου ἢ ὑπ᾿ ἄλλου τινός --- ὧς ἐδηλοῦτο ἐκ τοῦ 
φάναι τὸν κήρυκα᾽ ὅν τις ὀιετεύεας ἔβαλεν τόξων εὖ εἰδώς 
(Δ 206): καὶ τοξεύων δὲ διὰ τοῦτο κρύπτεται: πρόςθεν γὰρ εάκεα 
ςχέθον ἐεθλοὶ ἑταῖροι (A 118}: καὶ ἐπαγγελία ὅτι ἐάν τις τοξεύςῃ 
τὸν Μενέλαον λήψεται δῶρα παρὰ ᾿Αλεξάνδρου (A 69), καὶ οὐκ ἄλλως 


6sqq. Parisini duo codices (Cram. An. Par. III, p. 159, 29; 197, 12. 20) 
ad verbum fere cum A congruunt. In altero (p. 197) scholium bis ad I 305 re- 
latum. 

13 Omisimus in textu verba scholii quae ante χῶρον δὲ διεμέτρεον leguntur. 
Exstant eadem in cod. A (f. 482) in duas partes divisa ad duo lemmata (χῶρον 
μὲν πρῶτον et αὐτὰρ ἔπειτα κλήρους) relata; prior pars in Leidensi quoque 
codice legitur (f. 672), eadem et dimidia altera inter Didymi quae vocantur 

‘ scholia. Ad Porphyrii fragmentum quod supra edidimus ea verba non pertinere 
.certum est, eandem enim versus χῶρον μὲν πρῶτον διεμέτρεον explicationem 
quae lin. 13 legitur proferunt. Possunt a Porphyrio aliena esse, potuit pars 
certe eorum ab altero grammatico ex integra Porphyrii quaestione excerpta 
casu cum lis quae supra edidimus in codice B coalescere. Quam ob rem hic 
subiungere visum est: ἀναγκαίως δὲ (om. A) διεμέτρουν πᾶν τὸ χωρίον ἐν 
ᾧ ἔμελλον (ἤμελλον A) μονομαχήσειν, ὥστε μὴ μόνον τὸν διὰ τῶν ὅπλων ἣἧτ- 
τηϑέντα νενικῆσϑαι, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀπολιπόντα (ἀπολείποντα Α τὸ ἀποδεδειγ- 
μένον χωρίον, ὅπερ ζῶσπερ A) καὶ ἐπὶ τῶν ἀϑλητῶν. ἄλλοι δέ φασιν (ῦτι 
add. A) ἕνα μὴ πρὸς τὰ ἑαυτῶν πλήϑη χωρισϑῶσιν ἀλλ᾿ ἵνα Com. A) ὥσπερ 
ἐν om, BL) εἴρκτῇ (εἰρκτῇ A) τῇ περιγραφῇ {παραγραφῇ L) μένωσιν, μετὰ 
δὲ ταῦτα {haec quidem 1, om., in A, ubi δὲ deest, alterum scholium efficiunt) 
δεόντως καὶ κλῆρον ἐποιήσαντο περὶ τῆς ἀφέσεως τοῦ δόρατος, ὥστε un ϑόρυ- 
Bov ἐμπὲσεῖν τοῦ ὑστέρον φϑάσαντος διὰ τὴν πρώτην βολὴν {τῆς πρώτης βο- 
λῆς A) ἀνελεῖν τὸν πολέμιον. ψῆφοι dé τινὲς κτλ. (haec quidem non Porphy- 
riana). 





r 63 


ἐκδίδοται ὁ MevéXaoî, καίτοι οὗτος μὲν ἦν ὡπλιςμένος ἔτι, ᾿Αγαμέμνων 
δὲ καὶ οἱ ἄλλοι ἄοπλοι᾽ πάντως οὖν ἵνα δόξῃ ᾿Αλέξανδρος αὐτὸν το- 
ξεύειν καὶ διὰ τοῦτο ἀνακεχωρηκέναι ἐκ τοῦ ετρατοπέδου εἰς δόλον καὶ 
μηχανὴν κατὰ τοῦ Μενελάου --- πάντα οὖν ταῦτα προϊδόμενοι δια- 
5 μετροῦςι τὸν χῶρον καὶ ὅρκοις πιςτοῦνται τὰ παρόντα, ἵνα ὁ παρελθὼν 
ἔνοχος γένηται τῇ ἐπιορκίᾳ, ἐπεὶ καὶ ὃ ᾿Αλέξανδρος εἰ παρεξελθὼν τὸν 
τόπον ἐξεβλ... Μενέλαος δ᾽ οὐ .. . τοῦτο ἐγίνετο τῶν εὐνθηκῶν μὴ 
ςωζομένων. ἵν᾽ οὖν παραςπονδήςαντες φωραθῶει, περιγράφεται ὁ τό- 
πος τοῦ μονομαχίου. ἐκ τούτου λύεται καὶ ἣ αἰτία δι᾽ ἣν οὐ τὸν 
10 ᾿Αγαμέμνονα τοξεύει ἢ ἄλλον τινὰ τῶν ἀρίετων ὃ... .. εὐμαρὲς ὃν 
διὰ τὸ εἶναι ἀνόπλους, ἀλλὰ τὸν Μενέλαον ἔνοπλον ὄντα᾽ δῆλον γὰρ 
ὅτι ὑποκρίνεται τὸν ᾿Αλέξανδρον ὁ Πάνδαρος, ὧς ἂν δὴ τούτου τοξεύ- 
covtoc τὸν ἀνθεςτῶτα καὶ μηδεμιᾶς παρα[βάςεως] τῶν ὅρκων ὑπ᾽ ἄλλου 
γεγονυίας. διὸ καὶ προςεάγει τὸν ᾿Αλέξανδρον παρδαλέαν ὥὦμοιειν 
15 ἔχοντα καὶ καμπύλα τόξα. ἵνα καὶ χρώμενος τούτοις εὐλόγως μετὰ 
ταῦτα ὑπονοηθῇ. 
καὶ πῶς ἐπὶ Ἕκτορος, ἔνθα Αἴαντι μονομαχεῖ) Η 225), μὴ δια- B f. 48° ad 
μετρεῖται ὃ τόπος; ἢ ὅτι ἐκεῖνοι μὲν περὶ τῆς ἀλλήλων ςφατγῆς διαμιλ- SIELETACON, 
λῶνται, ἐνθάδε δὲ περὶ τῆς κοινῆς ἐλπίδος ἐςτὶν ὁ πόλεμος᾽ διὸ οἵ Lp f. 88% c.1. 
20 τε ὅρκοι καὶ ἣ γύμνωεις τῶν «ετρατῶν, μή πώς TIC ἔνοπλος ὧν προς- διεμέτρεον. 
αμύνῃ τῷ ε«τρατηγῷ. ἢ ὅτι ἣ διαμέτρηεις καρτερικωτέῤους ἐργάζεται 
τοὺς πολεμοῦντας. ἄλλως τε δὲ dediaci μὴ τοξότης ᾿Αλέξανδρος ὧν 
dparetevcn τὴν εὐμβολὴν καὶ τὴν τοξείαν ἀντεπειςάξῃ Μενελάῳ. «εκό- 
Ter γὰρ ὅτι καὶ αὐτοῦ μὲν ἀφανιςθέντος, Μενελάου δὲ τοξευθέντος, 
25 οὐκ ἴςαει μὴ καὶ αὐτὸς εἴη ὁ τοῦτο dpdcac: quei γὰρ ᾿Αγαμέμνων᾽ ὅν 
τις ὀιετεύεας ἔβαλε τόξων εὖ εἰδὼς Τρώων ἢ Λυκίων (Δ 196). 
327. e 8680]. ad K 167 adscripto, quod in fine operis edendum 
erit, excerptum. 
330. διὰ τί πάντας μονομαχεῖν μέλλοντας καὶ ei τύχοιεν ὧπλι- *B f, 48: ad 
80 (μένοι αὖθις ποιεῖ καθωπλιεμένους, ἐπιλέγων κνημῖδας μὲν πρῶτον κνημῖδας, 


καὶ τὰ ἑξῆς (v. 330); ἢ ὅτι τῶν προκλήςεων γινομένων ἦν ἀναγκαῖον Lp f. 889 c.1. 
κνημῖδας. 
p. 86), Π' 





1 pro ἐκδίδοται legendum videtur ἐκλέγεται 4 προειδόμενοι cod. 
εξελθὼν legi videtur, detritum 10 recte Cobetus lacunam verbo TTdvdapoc ex- 
plevit 18 rmapafdcewc supplevi; in codice facewc detritum 22 ἄλλως τε de- 
δίαει 7 22—25 ᾿Αλέξανδρος — δράςας om. L 24 καὶ post ὅτι om. LLp 28 
ὅςτις L 30 πρῶτα L 31 ἢ ante ὅτι om. Et ἀναγκαῖον ἦν LEt 


9 sqq. +B f. 532 ad Μενελάου d 100 (id. Lp f. 93? c. L Μενελάου): πῶς 
μὴ Ayapéuvova τοξεύει ἀκαϑόπλιστον ὄντα Cin ras. B) n τινα τῶν ἀρίστων 
ἄλλον, ἀλλὰ τὸν ἐνεεϑωρακισμένον Μενέλαον: δῆλον οὖν ὡς ἀποτριβόμενος τὴν 
κατηγορίαν τῆς ἐπιορχέας, ἵνα δοκῇ μᾶλλον ᾿Δλέξανδρος εἶναι ὁ ἐκ λόχου Ms- 
νέλαον τοξεύσας ἀλλὰ μὴ Πάνδαρος. 

. 16-19 Ὁ Eust. p. 418, 36 sqq. 
29 sqq. | B ἢ, 482 ad ὦμοισιν v. 328 (id. Lp ἢ, 880. c. 1 ἀμφ ᾿ ὦμοισι»ν): 
ἰδίᾳ μέλλοντες κινδυνεύειν ἀσφαλέστερον ὁπλίζονται, ἢ ὡς μέλλοντες κάμνειν 


64 Γ 


τοὺς μέλλοντας μονομαχεῖν διαναπαύεςθαι, καὶ πῤότερον ἀναψύξαντας 
καὶ νεαλεῖς γενομένους οὕτως ἐπὶ τὸν ἀγῶνα καθιέναι. εἰκὸς δὲ 
μέλλοντας ἰδίᾳ κινδυνεύειν, ἵνα βέλτιον ὦςειν ὡπλιςμένοι, ἐξ ἀρχῆς 


καταςκευάζεεθαι. 
355. ν. 281 sqq. 
*R f. 492 ad 365 , 5 λ A ὃ Μ 3) . ς ’ 3! ὃ > 
ᾧμωξεν. sqq. τί οὖν βλαςφημεῖ ενέλαος; ῥητέον οὖν ὅτι οὐ 
τ È, ΤῊΝ βλαςφημεῖ ὁ ἥρως ἀλλὰ νεμεςᾷ. ἀρετῇ γὰρ οἰκείᾳ οἶδε πάεχων ἅπερ 
᾿ f. 4ga οὐκ ἔδει καὶ νεμεςᾷ δικαίως ἐπὶ τῷ παρ᾽ ἀξίαν εωζομένῳ. 
*B f. 49° ad ἄλογον τὸ μὴ cmracduevov τὸ ἐκείνου ξίφος diayerpicacdar αὐτόν. 
κόρυθος λύεται δ᾽ ἐκ τοῦ καιροῦ. τὸν γὰρ ἐν τοςούτῳ ἀγῶνι οὐκ εἰκὸς ἅπαντα 


λάβεν. > x ‘3 n , , x x > , > n 
L f. 692, IT. cuvopàv. εἰ μὴ καὶ ἐκ τῆς λέξεως. λέγει γὰρ τὴν ᾿Αφροδίτην αὐτῷ 


εἰ ΑΝ βοηθῆςαι, ὥςτε εἴη ἂν καὶ ἐν τῷ τοιούτῳ εὐυλλαμβανομένη. 


p. 36), JI. καὶ διὰ τί ὁ Μενέλαος ευγκλαςθέντος αὐτῷ τοῦ ξίφους οὐκ ἐςεπά- 
*B ci not cato τοῦ ᾿Αλεξάνδρου; ῥητέον οὖν ὅτι ἢ ἔκφρων ἐγένετο τῷ λοτγιςμῷ, ἐκ- 
ΟΥῦ,). 


Lf Gesso, πλαγεὶς τῷ κινδύνῳ, ἢ πάντως “EMnciv ἑλκύςαι ἠθέληςεν αὔξων τὸ 
Lp È δ κατόρθωμα. ἢ καὶ di’ οἰκονομίαν ὁ ποιητὴς écecwker τὸν Πάριν ἐλέ- 
ἃ 
‘ —’. Auto Yàp τὰ τῆς ὑποθέςεως τῷ ἐκείνου θανάτῳ. 


Bf 499. ...... où φονεύει δὲ αὐτὸν τῷ αὐτοῦ ξίφει ἢ ὑπὸ τοῦ καιροῦ ἢ 


1ὅ 


L f. 692. ὑπὸ τῆς ᾿Αφροδίτης ςφαλλόμενος, ἢ καὶ τοῖς ὅπλοις ἀπογνούς, ἢ καὶ. 


Lp f. 89°. ὅτι ἴςον θανάτου ἦν τὸ ὑπεκετῆναι τοῦ μετρητοῦ, ἢ ζῶντα αὐτὸν ἑλεῖν 
βουλόμενος, ὅπερ ἦν μεῖζον. οὕτω γὰρ ἂν ἀξίως ἐτιμωρήςατο αὐτὸν 
ἢ εὐυντόμως ἀνελών. 

*B Εὶ 494 ad 949. 806, αὐτὰρ ὁ ἂψ ἐπόρουςε κατακτάμεναι μενεαίνων 

ἐπόρουςε. ἔγχεϊ χαλκείῳ. ἀδύνατόν φαεῖν εἶναι κατὰ τὸ ἐγχείρημα. ἐρρίφη 


Eton. (Noehd. o 
p. 37), II. 1 μέλλοντας om. L μονομαχεῖν om. Β τοὺς μέλλοντας διαναπαύεεθαι (ava 


e corr.), ultima littera verbi μέλλοντας multo maiore quam reliquis litteris 
forma appicta, ut vacuum quod ante διαναπαύεςθαι spatium fuit expleretur, Lp 
προδιαναπαύεςθαι LEt 2 εἶτα pro οὕτως L 6 scholium A ita incipit: ἐμοὶ 
τῷ Μενελάῳ δηλονότι. ἐνόμιςαν γὰρ τινες διὰ τούτου βλαςφημεῖν τὸν Μενέλαον. 
- ῥητέον οὖν ὅτι κτλ, 7 νεμεςςᾶι 3) οἶδεν ἃ οἷδέ τε Lp 8 νεμεςςᾶἃ AL 
11 καὶ om, Lp 12 ein om. BLp 13 schol. B superiori schol. (ἄλογον τὸ μὴ 
κτλ.) signo scholii finiti eraso ita subiungitur, ut cum eo cohaerere videatur; 
etiam Lp cum superiore cohaeret À inc.: διὰ τί dé ὁ pev., L: διὰ τί pnew ὁ 
μεν. ξίφος Lp 14 ἢ ὅτι A τῷ λογιςμῷ corr. in τὸν λογιςμὸν Β τὸν λο- 
yicuòv Lp τῷ κινδύνῳ τὸν λογιςμὸν ἐκπλαγεὶς L τῷ Kivò. τὸν λογ. ἐκκλαπεὶς 
Α 1ὅ ἕλληνας ζἕλλη BLpb> ἐκλῦςαι BLLp πάντας ἕλλη ἐκλῦςαι Α ἑλκύεςαι corr. 
Bekk. 16 ἐκεεοώκει 3. 18 τῷ ἑαυτοῦ ξίφει L 19 ἀπογνοίην L 230 Tîcov Lp 
τοῦ ὑπεκετ. Lp 21 ἀξίως om. L 28 εἰς τὸ αὐτὰρ κτλ. LEt 24 ἔγχεϊ χαλκ. 
om. LEt new pro φαεῖιν Εὖ δυνατόν φηειν L 


προανεκτήσαντο ἑαυτοὺς τῇ τῶν ὅπλων ἀνέσει (κοσμεῖ δὲ αὐτὸν κτλ. quae huc 
non pertinent). | 
6—8 Cf. Paris. 2556 ap. Cram, A. P. III, 160, 17. 
«9-22 Cf, Porph. E 20. 
23 sqqg. De diple v. 380 Aristonicus: ξητεῖται ποίῳ ἔγχει uri. 
Li 


20 


10 


15 


20 


r 65 


γὰρ, queiv,. ἤδη τὸ ἔγχος nixOn παλάμηφιν ἐτώειον (v. 369). 
λύεται δὲ ἀπὸ τοῦ ἔθους. δύο γὰρ δόρατα φέρειν vevopicuévov ἦν, 
ὡς πολλαχοῦ λέγει᾽ πάλλων δ᾽ ὀξέα δοῦρα κατὰ ctpatòv ὥχετο 
πάντη (Ζ 104). ἢ ἀπὸ τοῦ καιροῦ" οὐ γὰρ ἔτυχε τότε ἀπολόμενον 
τὸ ἔγχος, ἀλλ᾽ ἐπὶ τῷ ᾿Αλεξάνδρῳ ὑπάρχον, οὗ κατεκυριεύθη. 
καὶ πῶς φηεῖν ἐκ δέ μοι ἔγχος ἠίχθη; ἢ ὅτι δύο δόρατα B f. 49. ad 


ἐβάςταζεν- ἢ τῶν παρόντων ἥρπαςεν : ἢ τῷ ἐμπεπηγότι αὐτῷ διαχει- RATA L 
picòuevoc ἐπεδίωκεν. χαλκείῳ. 


989. κατηγοροῦσιν ὧς προαγωγὸν εἰςάγοντος αὐτοῦ τὴν θεόν. ΒΤ, 490 ad 
ἀλλ᾽ ἐπεὶ ὥρμηται γέλωτα μὲν θέεθαι τὸν ἸΠάριν, ἐπαινέται δὲ τὴν αὐτή. 
Ἑλένην, καὶ τοῦ μὲν τὴν ἀκραςίαν τῆς δὲ τὸ co@pov ὑπ᾽ ὄψιν ἄτειν, ΤΡ 905 ο.1. 
οὐ δύναται δὲ διεςτῶτα τὰ πρόεωπα δι᾽ ἑτέρου ευμβιβάζειν , ἐπίτηδες αὐτὴ δ΄. 
παρέλαβε τὴν ᾿Αφροδίτην. καλεῖ δὲ αὐτὴν ὅπως μὴ διὰ τοῦ τείχους 
ἀποδοθῇ, ἢ μήπως οἰόμενος αὐτὴν ἀποδεδόςθαι diayerpientar ἑαυτόν. 

396. 91. ἀδύνατόν φαεῖιν εἰς γραῦν μεταβαλεῖν τὴν ἰδέαν τὴν "Β f. 49% ad 
᾿Αφροδίτην καὶ voficar τὴν Ἑλένην τὴν τῆς θεᾶς δειρήν. λύεις: πολ- δειρὴν. 


λ n A vo < , , x n A . L ἢ, 69», IL. 
αἀχοὺ ποιεῖται τοὺς ἡμιθέους τεκμαιρομένους τὰς τῶν θεῶν μορφάς, Ri N, hd 
ς co ς - , 2 x , (dI » , ut0n. oe . 
wc ὅταν ὁ Ποςειδῶν Κάλχαντι ἀπεικαςθεὶς φαίνηται. ὅ τε Αἴας φηείν᾽ Ῥ ni Π 
. 4 . 


οὐδ᾽ ὅγε Κάλχας éctì θεοπρόπος᾽ ἴχνια δὲ μετόπιςεθε ποδῶν 
ἠδὲ κνημάων ῥεῖ᾽ ἔγνων ἀπιόντος: ἀρίγνωτοι δὲ θεοί περ 
(N 70-72). 

441. διὰ τί τὸν ᾿Αλέξανδρον πεποίηκεν οὕτως ἄθλιον, ὥετε μὴ *B f. 50% ad 
μόνον ἧἥττηθῆναι μονομαχοῦντα, ἀλλὰ καὶ φυγεῖν, καὶ ἀφροδιείων τραπείομεν. 





1 καὶ ante ἠΐχθη ins. LEt 4 ἀπολλόμενον Β, ἀπολλύμενον LEt ὅ οὐ 
κατεκ. BLEt; οὗ Vill 7 εἰρ verbi διαχειριςόμενος in ras. Β 9. mpoaywyòv, 
wyòv in ras., Β 11 dkp.aciav, littera inter p et a erasa, B 14 διαχρίςηται, 
î post pin ras., εἰ supra x script., Β 15 φησιν LEt 15.16 τῆς dppoditne LÉEt 
16 δειράν Et λύεις om. L 16.17 πολλαχοῦ γὰρ π᾿ LEt 17 τεκμαιρόμενος L Et 
18 ἐπιφάνηται Et 19 ἴχνια γὰρ μετ. LEt — 22 L in lemm.: ἀλλ᾽ ἄγε φιλότητι 
Tpareiouev εὐνηθέντε 





4 Solutio ἀπὸ τοῦ καιροῦ Aristarchi est (v. Ariston. h. 1.). 

15—21 Versus 396—418 obelo notati erant. Inter alias causas Aristonicus 
affert (Α ν. 395): πῶς γὰρ ἡ γραίᾳ παλαιγενεῖ εἰκασμένη περικαλλέα δειρὴν εἶχε 
καὶ ὄμματα μαρμαίροντα καὶ στήϑεα ἵμερόεντα; 

1Β f. 490 δὰ ἐνόησε v. 396 (id. Lp f. 90° c. 1. ἐνόησε, L f. 69%): καὶ μὴν 
γραὶ παρεικασϑεῖσα ἦν. ἀλλ᾿ ἔϑος τοῖς ἡμιϑέοις τοὺς ϑεοὺς ἐπιγινώσκειν, ὡς 
Αἴας τὸν Ποσειδῶνα. Addit L (qui verbis ὡς — Ποσειδῶνα caret): οὐδὲν δὲ 
ἄτοπον γυμνὴν φαίνεσθαι τὴν ϑεόν᾽ Ἑλένῃ γὰρ ἦλϑε γνωρισϑῆναι, κρύπτεται 
δὲ ταῖς Τρωάσιν (eadem verba in B, ad ἱμερόεντα, et Lp, c. eod. 1, novum 
schol. efficiunt), quae haud scio an et ipsa ex integra Porph. quaestione fluxerint. 

17 Cf. A ἢ 165° N 10 (id. Lf. 2702).... πῶς δὲ, φησίν, ὁ Ποσειδῶν οὐκ 
ἔλαϑε τὸν Αἴαντα <ò IToc. post τὸν Αἴαντα coll. L); καὶ ῥητέον ὅτι φαντασίαν 
τινὰ παρέχει τὸ θεῖον ἑαυτοῦ. 

22 sqq. | Β f. 50» ad φιλότητι Τ' 441 (id. Lp f. 912 c. 1. φιλότητι): πῶς, φασί, 
μετὰ τοσαύτην αἰσχύνην ὀργᾷ; ἐμφανίξει οὖν τὴν πρόξενον ἁπάντων τῶν κακῶν 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 5 


Eton. (Noehd. 


66 Γ 


L f. 71», IT. μεμνημένον εὐθύς, καὶ ἐρᾶν μάλιετα τότε φάςκοντα καὶ οὕτως ἀεώτως 


Lp f. 915. 


p. 38), II. 


*B f, 472 ad 


διακεῖςθαι; ᾿Αριετοτέλης μέν new εἰκότως ἐρωτικῶς μὲν γὰρ καὶ πρό- 
τερον διέκειτο, ἐπέτεινε δὲ τότε. πάντες γάρ, ὅτε μὴ ἐξῇ ἢ φοβοῦνται 
μὴ ÉZovci, τότε ἐρῶει μάλιετα᾽ διὸ καὶ νουθετούμενοι ἐπιτείνουει μᾶλλον * 
ἐκείνῳ δὲ ἣ μάχη τοῦτο ἐποίηςεν. οἱ δὲ ὅτι ἣ προςδοκία τῆς ἀπο- 
δόςεως ἤγειρε ςεφοδρότερον τὴν ἐπιθυμίαν διὰ τὴν μέλλουςαν ἀφαίρεειν. 
οἱ δὲ ὅτι ἣ ᾿Αφροδίτη παροῦςα οὐ μόνον ἐκ τῆς μάχης αὐτὸν ἐρρύεατο, 
ἀλλὰ καὶ λελυπημένον διὰ τὴν ἧτταν εἷς παρηγορίαν ἦγε, μεταβαλοῦςεα 
τὴν τῆς ψυχῆς κατήφειαν εἰς τὸ ἡδὺ τῆς ἐπιθυμίας. ἄλλοι δὲ ὅτι 
Ἑλένης ἀνακτώμενος τὴν εὔνοιαν ςφοδρότερον τὸν ἔρον ἐπιτετάςθαι 
λέγει" ἐνόμιςε γὰρ τὴν αὐτὴν χαλεπῶς φέρειν di’ ἃ cuvédeto ὥςπερ 
ἔκδοτον τοῖς ᾿Αχαιοῖς γενομένην. ἵνα δὲ ἐπιδείξῃ οἷος ἦν ᾿Αλέξανδρος, 
ἔν τε τῷ πολέμῳ ἐποίηςε θραεὺν ἅμα καὶ δειλὸν ἐπί τε τῆς οἰκίας 
ἀςελγῆ καὶ καταφρονητὴν δόξης. χαρακτηρίζει γὰρ διὰ τούτων τὸ ἦθος 
τοῦ αἰτίου τῶν κακῶν τοῖς maci διὰ τὴν ἀςέλγειαν γενομένου. 

457, διὰ τί, τῶν ευνθηκῶν ὑπὸ ᾿Αγαμέμνονος τοιούτων γεγονυιϊιῶν᾽ 


Ἀλέξανδρος εἰ μέν κεν Μενέλαον ᾿Αλέξανδρος καταπέφνῃ, αὐτὸς ἔπειθ 


γ. 281. 


Ἑλένην ἐχέτω, ἡμεῖς δ᾽ ἐν νήεεει νεώμεθα᾽ εἰ δέ κ᾿ ᾿Αλέ- 
ξανδρον κτείνῃ Μενέλαος, Τρῶας ἔπειθ᾽ Ἑλένην καὶ κτή- 
ματα πάντ᾽ ἀποδοῦναι τιμήν τ᾿ ’Apreioic ἀποτινέμεν, ἥν 
τιν᾽ ἔοικεν᾽ εἰ δ᾽ ἂν ἐμοὶ Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες τίνειν 
οὐκ ἐθέλουειν φ(ἐθέλωειν Kammer, p. 35), αὐτὰρ ἐτὼ καὶ 
ἔπειτα μαχέεςομαι εἵνεκα ποινῆς (v. 281 sqg.), τῶν τοῦν cuv- 
θηκῶν τοιούτων γεγονυιῶν «τοιούτ. rey. addidi, om. cod.; aliter Kamm. 
l. c.), τῆς νίκης διὰ cqparfic θατέρου τῶν μαχομένων ὡριεμένης <o 
spr. ὦ serpt., cod.) καὶ τοῦ ᾿Αλεξάνδρου μὴ ἀνῃρημένου, ᾿Αταμέμνων 
pncì νίκη μὲν δὴ φαίνεται ἀρηιφίλου Μενελάου, ὑμεῖς δ᾽ 
᾿Αργείην Ἑλένην καὶ κτήμαθ᾽ ἅμ᾽ αὐτῆ ἔκδοτε καὶ τιμὴν 
ἀποτινέμεν, ἥν τιν᾽ ἔοικεν (v. 457—59); ἐνῆν γὰρ ἀντικρούειν τὸν 
τυχόντα, ὅτι εἰ μέν κεν Μενέλαον ᾿Αλέξανδρος {φμενέλαος ἀλέ- 
ξανδρον cod.; recte haec et seq. corr. Kamm.) καταπέφνῃ εἴρηται 
καὶ εἰ δέ κ᾿ ᾿Αλέξανδρον (ἀλέξανδρος cod.) κτείνῃ ξανθὸς 
Μενέλαος «ξανθὸν μενέλαον cod.). ῥητέον ὅτι ἀπὸ τῶν ἝἭκτορος 





1 ἄεωτον Et 2 huic versui in marg. B adscrpt. ᾿Αριςτοτελ. 3 ὅτε μὴ 
ἐξῆν ἢ φοβῶνται LEt 4 μὴ οὐχ ἕξ. Kamm. p. 37 δὲ ante τότε L 5. 6 οἱ δὲ 
— ἀφαίρεςειν οὐ 12—15 ἵνα δὲ — Yevopévou a Porph. abiudic. Kamm. 7 èpùcato 
BLLp, èépucac Et 8. μεταβάλλουςα LLp, μεταβάλουςα B 10 ἔρωτα 1, ἐπι- 
τάττεςθαι L 11] τὴν οἷα. LLp 12 γινομένην GAIL 14 χαρ. δὲ διὰ τ. LEt 





αὐτοῦ λαγνείαν. ἢ ἀνακτώμενος Ἑλένην προσποεῖται αὐτῆς ἐρᾶν, ὑπονοῶν ὀργί- 
ξεσϑαι αὐτὴν ἐφ᾽ οἷς ἐκδοῦναι τῷ πολεμίῳ ἔσπευσεν. ἢ ὅτι ὧν στεροίμεϑα ἂν 
τούτων ἐρώμεν. 

165αα. Cf, Porph. I 276. 


15 


25 


30 


A 67 


è 


λόγων ἣ ἀπαίτηςις τῷ ᾿Αγαμέμνονι τοῦτον τὸν τρόπον ἐχόντων᾽ 
κέκλυτέ μευ, Τρῶες καὶ Ἀχαιοί, μῦθον ᾿Αλεξάνδροιο᾽ ἄλλους 
μὲν κέλεται Τρῶας καὶ πάντας ᾿Αχαιοὺς τεύχεα ἀποθέεθαι 
ἐπὶ χθονί, αὐτὸν δ᾽ ἐν μέεῳ καὶ Μενέλαον οἴους ἀμφ᾽ Ἑλένῃ 
5 μάχεεθαι᾽ ὁππότερος δέ κε νικήςῃ Kpeiccwv τε γένηται, 
κτήμαθ᾽ ἑλὼν εὖ πάντα γυναῖκά τε olkad’ ἀγέεθω (v. 86—93). 
μὴ ῥηθέντος οὖν ὑπὸ τοῦ ᾿Αλεξάνδρου διὰ τοῦ “Ektopoc περὶ ςφαγῆς 
καὶ θανάτου, περὶ δὲ νίκης καὶ τοῦ ἐκ κρειττόνων γεγονότος, ὃ μὲν 
— ᾿Αγαμέμνων εὐλόγως ἐξ ὧν εἰρήκαςιν οἱ πολέμιοι ἀπαιτεῖ τὰς ευνθήκας, 
10 ἐπὶ δ᾽ ἤνεον ἄλλοι Ἀχαιοί (v. 401): οἱ δὲ Τρῶες οὐκέτι ευναι- 
γοῦςει, ςεφαγῆς μὴ γεγονυίας, ἐξ ὧν εἴρηκε ποιούμενος τὰς εὐνθήκας 
᾿Αγαμέμνων, διὰ ςφατγῆς κρίνεςθαι τὴν νίκην, εὔλογον τῆς ἡευχίας πρό- 
qpaciv λαμβάνοντες, ὥςτε καὶ ἐνεῖναι διαμφιεςβητεῖν πρὸς ἀλλήλους, 
ἑκατέρων μαρτυρομένων τὰς ἀπὸ τῶν ἀμψιςβητούντων γεγονυίας ὁμο- 
15 λογίας. ὃ μὲν γὰρ ᾿Αγαμέμνων ἐρεῖ δεῖν ἀποδιδόναι τοῦτο γὰρ ὧμο- 
λογήθη ὑπὸ Ἕκτορος, τὸ τῷ νικήςαντι καὶ κρείεςονι γεγονότι τὴν 
ἀπόδοςειν γίνεεθαι. ὃ δὲ Extwp ἐρεῖ μὴ δεῖν ἀποδιδόναι᾽ ὁμολογεῖςεθαι 
γὰρ καὶ ευγκεῖεθαι ὑπὸ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος, θανάτου γεγονότος καὶ {addidi, 
om. cod.) cpayfic ὅτι δεῖ τὴν ἀπόδοςιν γίνεςθαι᾽ μηδενὸς δὲ ἀνῃρη- 
20 μένου μένει ἀκεραίως τὰ πράγματα. πάλιν οὖν ἔδει μονομαχῆςαι 
αὐτούς ὅθεν ᾿Αλεξάνδρου μὲν μὴ φαινομένου, τῶν δὲ εὐυνθηκῶν με- 
γουςῶν ἔτι, ἐν ταῖς «πονδαῖς ἀντ᾽ ᾿Αλεξάνδρου ἀνταποκτεῖναι θελήςας 
τὸν Μενέλαον καὶ τοξεύεας εὐγκέχυκε τοὺς ὅρκους ὁ Πάνδαρος <ò 
Πανὸ. addidit Kamm.; om. cod.) καὶ πάντας ἐπαιτίους ἐπιορκίας (ἐπὶ 
25 τὴν ἐπιορκίαν cod.; emend. Lehrs ap. Kamm.) τοὺς μήτε τὸν ᾿Αλέξαν- 
dpov ἐκδεδωκότας μήτε τὸν τοξεύςαντα τὸν Μενέλαον πεποίηκεν. 


Δ . 
1. ‘O μὲν ’Apictapyxoc τὸ ἠγορόωντο ἀποδέδωκεν ἀντὶ τοῦ, ἢ, 788, IF. 
ἠθροίζοντο. βέλτιον δὲ λέγειν τὸ διελέγοντο, ὥςπερ καὶ τὸ ὡς ὁπότ᾽ Et. (Noehd. 
ζὁππότ᾽ 1.» ἐν Λήμνῳ κενεαυχέες ἠγοράαεθε (Θ 280). εἰ γὰρ P 38), II. 
30 εἰπεῖν ἐβούλετο ἠθροίζοντο, ἔφη dv: οἱ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθ- 
μενοι ἠγερέθοντο (ἠγερέθεντο L)' τοῦτο μὲν γὰρ ἐκ τοῦ ἀτείρεςθαι --- 
λαὸν ἀγείροντες (A 110) καὶ αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἤτερθεν (( 790. 
B 9. θ 24. w 421) --- γεγένηται, τὸ δ᾽ ἠγορόωντο ἀπὸ τοῦ ἀγορά- 
αςθαι (ἠγοράαεθαι L, ἠγοράαςθε Et). 
35 2. de ypucéw ἐν δαπέδῳ v. E 504. 
ibid. κατηγοροῦει τοῦ ποϊητοῦ ὡς μαχόμενα {μαχομένου L> λέγον- "ΒΕ, 273» ad 
τος, ὅταν ποτὲ μὲν τὸν Γανυμήδην (ταννυμήδην L; id. B alter. v eras.) ἀνηρείψαντο 


234. 
Lf. 428», IT. 





27-34 Scholium e quaestione nunc quidem deperdita excerptum. Cui Θ 230 
(v. Lehrs, Ar. p. 366) potius quam 4 1 originem dedisse videtur. 
36 sqq. Tria quae h. 1. edidimus scholia inter se cohaerere liquet. Quod © 
5 * 


68 A 


οἰνοχόον εἶναι Com. L) τῶν θεῶν λέγει, ποτὲ δὲ τὴν Ἥβην. οὐκοῦν 
λύςομεν ὀνόματι <òv. μὲν L> καὶ λέξει, ὅτι οὐχὶ τῶν θεῶν ἀλλὰ τοῦ 
Διὸς αὐτὸν οἰνοχόον ἀποφαΐνει --- ἔχει γὰρ ἣ λέξις οὕτως" τὸν καὶ 
ἀνηρείψαντο θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν (Y 234) —, ἣ δὲ Ἥβη τοῖς 
θεοῖς οἰνοχοεῖ᾽ προςώπῳ δέ, ὅτι τὸ μὲν ἐκ τοῦ ποιητοῦ λέγεται, τὸ δὲ 
ἐξ Αἰνείου (αἴνου L), ὃν εἰκὸς μεγαλύνειν τὸ αὑτοῦ «αὐτοῦ B) γένος᾽ 
καιρῷ δὲ καὶ χρόνῳ, ὡς ἐγχωρεῖ πάλαι ποτὲ αὐτὸν ἁρπαςθέντα πρὸς 
τὴν διακονίαν ταύτην ὑπὲρ (ὑπὸ L>) τοῦ θνητὸν εἶναι μηκέτι παρα- 
μένειν ἕως τῶν Ἰλιακῶν: ἔθει δέ, ὡς πολλοῖς νενομιςμένον ἐετὶν 
οἰνοχόοις χρῆςθαι <ypacdar L> ἄρρεει καὶ θηλείαις, ὥςτε οὐδ᾽ ἐν θεοῖς 
ἄτοπον τοῦτο. τὸ μὲν οὖν ἐναντίον οὕτως ἐλέγχεται (φλέγεται L>, τὸ 
δ᾽ ἀδύνατον ἐγκαλεῖται οὕτως <excidisse nonnulla videntur). 
A f. 512 c.l. . +... δι᾿ ἣν δὲ αἰτίαν οὐ πάρεςτι Γανυμήδης, ὧν οἰνοχόος τοῦ 
πότνια Ἥβη. Διός; ἔνιοι μέν φαςειν ὅτι τοῦ Διὸς μόνου ὧν διάκονος, οὐκ ἐξῆν 
Cf. Cramer, αὐτὸν κοινῶς πᾶειν οἰνοχοεῖν, n δὲ Ἥβη εὐλόγως, ὅτι κοινὴ πᾶείν 
δὴν ΩΣ ἐςετιν. ἔνιοι δέ Pac, ὅτι ς«κέψεως περὶ τῆς Ἰλίου πορθήςεως τγινομέ- 
γῆς εὐοικονομήτως ἄπεςτι τοῦ cuvedpiou, ἵνα μηδὲν ἐναντίον γένηται 
διὰ τὴν πρὸς αὐτὸν χάριν. 
Α]. ο. διὰ τί δὲ καὶ μόνῳ τῷ Διὶ Γ ανυμήδης ὑπηρετεῖ; ῥητέον οὖν ὅτι 


e) 


*B ἢ 51° ad Ἥβη μὲν ἅπαει διακονεῖ, ἐπεὶ τὸ θεῖον dei vedZer τε καὶ βᾷ᾽ τοῦτο 


L A sa γὰρ βούλεται αὐτοῖς ἥ τε duBpocia ἀβροεία TIC οὖςα καὶ τὸ νέκταρ 
Lp f 915. παρὰ τὸ νεάζειν γεγενημένον. Γανυμήδης δὲ ὑπηρετεῖ μόνῳ τῷ Ati, 
C£ Par. lc ὅτι ὃ μὲν Ζεὺς ὁ πρῶτός ἐεςτι νοῦς, μόνος δὲ νοῦς οἰκεῖον ἔχει τὸ 


τοῖς undeci γάνυςεθαι᾽ τοῦτο γάρ ὁ Γανυμήδης. 





14 gnciv A 16.17 εὐοικονομήςω ἀπέετη A; corr. Bkk. 19 initium scholii 
superiori schol. signo (:—) interposito subiungit ἃ BLp ita inc.: διὰ τί ἡ μὲν 
Ἥβη τοῖς πᾶει θεοῖς diakoveî, ὁ dé Γαννυμήδης μόνῳ τῷ Au; L autem ita: ἀπο- 
pia. ἐζήτηται καὶ διὰ τί μόνῳ κτλ. ut A 19. 20 λύεις. ῥητέον ὅτι dracwv ἡ 
Ἥβη διακονεῖ ἐπειδὴ 7, ῥητέον οὖν ὅτι ἐπειδὴ τὸ θεῖον BLp 20 ὅτι ἐπεὶ Α 
21 dBpocia om. codd.; add, Bkk. 22 yavvupiònc L (ut 19 et 24) ὁ dé yavvu- 
unònc ὑπ. BLp 23 ὁ ante πρῶτος om. BLLp μόν. δὲ ὁ v. BLLp ἔχει οἷ- 
κεῖον BL ΠΡ 24 ydvvucdar BLLp post ὁ γαννυμήδης (sic, ut h. 1, etiam A) 
add. BLp: ἡ dé “Ἥβη wc λέγεται Ἥρας ἐςτὶ θυγάτηρ. 





h. 1. potius quam ad T 234 contulimus propterea factum, quod scholium se- 
cundo loco positum a versu cui in codd, adscriptum est divelli nequit, 

13—18 Male excerptum schol. L f. 72>: ἐξήτηται δὲ dl ἣν αἰτίαν Γανυμή- 
dns <yavvulàns cod.) οἰνοχύος οὖν τοῦ Διὸς πᾶσιν ὑπηρετεῖ. λύσις" ἔνιοι μὲν 
οὖν φασιν ὡς σκέψεως περὶ τῆς ᾿Ιλίου πορϑήσεως γενομένης εὐοικονομήτως 
ἄπεστι τοῦ συνεδρίου, ἵνα μηδὲν ἐναντίον γένηται διὰ τὴν πρὸς αὐτὸν χάριν, 
ἢ μόνῳ δείξῃ τι οἰκτίξεσϑαι (cf, Par, 1. c.: εἰ μόνῳ δόξει τι οἰκτίξεσϑαι). 

20 Cf. Porph. Θ 1. 

22 Similiter Porph. de simul., ap. Stob. ecl. phys. I, 2, 25, et ap. Euseb, 
P. E, III, 9: Ζεὺς οὖν δ πᾶς κόσμος, ξῶον ἐκ ξώων καὶ ϑεὸς ἐκ ϑεῶν. Ζεὺς 
δὲ καὶ καϑὸ νοῦς, ἀφ᾽ οὗ προφέρει πάντα, ὅτι δημιουργεῖ τοῖς νοήμασιν. 


μαι 


0 


20 


10 


15 


25 


A 69 


4. ἀπρεπές φαειν, ei τέρπει τοὺς θεοὺς (εἰ τέρποι θεοῖς Li) πολέ- Β f. 51: ad 
μων θέα. ἀλλ᾽ οὐκ ἀπρεπές: τὰ γὰρ γενναῖα ἔργα τέρπει. ἄλλως τε πόλιν. 
πόλεμοι καὶ μάχαι ἡμῖν δεινὰ ‘om. L> δοκεῖ, τῷ δὲ θεῷ οὐδὲ ταῦτα Lp tai L 
δεινά. εὐντελεῖ γὰρ ἅπαντα ὁ θεὸς πρὸς ἁρμονίαν τῶν ἄλλων ζὅλων Τρώων πόλιν. 
L) ἢ καὶ ὅλων, οἰκονομῶν τὰ cuupépovta {τὸ ευμφέρον 1)», ὅπερ καὶ 
Ἡράκλειτος λέγει, ὧς τῷ μὲν θεῷ καλὰ «καὶ ins. Lp) πάντα καὶ 
δίκαια, ἄνθρωποι δὲ ἃ μὲν “om. L Lp) ἄδικα ὑπειλήφαειν ἃ δὲ δίκαια. 

5. exc. e schol. A 105 (= ζητ. Vat. 17). 
«45. πῶς ὃ Ζεὺς δῶκά coi φηεῖιν ἑκὼν ἀέκοντί re θυμῷ; τὸ "Β ἢ 52? ad 
γὰρ ἑκών τῷ ἄκων ἀντίκειται. Τρύφων μὲν οὖν ευναλείψας ἐν τῷ κα rv. 
ευνάπτει τὸ ἃ πρὸς τὸ ἑκών, ἵν᾽ ἦ ἀέκων ἀέκοντί γε θυμῷ. τοιαύτη Li ita 
τις didvora* πολλὰ ποιοῦμεν τῶν πραγμάτων ἢ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας €pton. (Noehd. 
ἢ μηδὲ βουλόμενοι. διεῖλεν οὖν τὸ ἐγὼ τῷ θυμῷ Kai gnew* ἐγὼ p. 38), Π. 
ἑκὼν δέδωκα ἀκούςης μου τῆς διανοίας καὶ μὴ θελούεης. εἰ μὲν οὖν Cf. Cram., An. 
ἐγώ cor δέδωκα ἔφη ἀέκων, ἐναντιολογία ἦν καὶ εἰ ἑκόντι θυμῷ, καὶ Par. II, Ρ. 
οὕτως ἂν ἦν ἐναντιολογία. ἐπεὶ δ᾽ ἐγὼ μὲν ἑκὼν ἔφη ἀέκοντί γε 52, 50, Il. 
θυμῷ, οὐκέτ᾽ ἔςτι μάχη διὰ τὸ πολλὰ μὲν ποιεῖν fuac, μὴ ευντιθεμένης 
δὲ τῆς διανοίας. πᾶςα γὰρ πρᾶξις διὰ τὸ καϑ᾽ δρμὴν γίνεεθαι ἐφ᾽ 
ἡμῖν οὖςα ἑκούειος ἂν εἴη, οὐ πᾶςα δὲ πρᾶξις καὶ τὸ eddpectov τῆς 
διανοίας ἔχει. ἔςτι δὲ καὶ ἕτερον εἰπεῖν, ὅτι ἑκὼν μὲν δίδωςειν ὡς 
ἀδελφῇ καὶ γυναικί, ἄκων δὲ ὅτι τοὺς φιλτάτους πρὸς ἀπώλειαν ἐκ- 
δίδως" καὶ γὰρ οἱ ἐν Baraccn πλέοντες, ὅταν περιπέςωςει κινδύνῳ, 
ἐκβάλλουςτι τὸν φόρτον εἰς τὴν θάλαςςαν ἑκόντες τε καὶ ἄκοντες, 
ἑκόντες μὲν ἵνα cwofvar δυνηθῶςειν, ἄκοντες δὲ ὅτι τὸν φόρτον ἀπολ- 
λύουςι δι᾿ ὃν πλέουειν. 

Ol. διὰ τί ὁ μὲν Ζεὺς μίαν i δὲ Ἥρα τρεῖς ἔχειν φηεὶ πόλεις Βὶ ἢ. 52° ad 
φιλτάτας, καὶ ) μὲν Ἑλληνίδας 6 δὲ βάρβαρον; ἔδει γὰρ τὰς κρείεςονας 7. βία 
Lp f. 922. 





9 Ye om. L 13 μηδὲν codd,; μηδὲ Bkk. τῷ ἐγὼ Et 14 ἑκὼν recte cor- 
rexisse Noehden. probat brevius quod infra posui scholium; codd. ἀέκων 
μοι Lp 15 δέδωκα om. LEt 16 οὗτος Et ἑκὼν om. LEt; eh. v. corr. in Lp 
17 οὐκ ἔςτι μάχη Lp 18 δὲ om. L 19 ἐνάρετον LEt 20 quae post δια- 
volac ἔχει sequuntur, in codicibus L et Lp altero scholio continentur, quod in 
Lp quidem priori subiungitur, in L praemittitur. Eadem num in Etonensi le- 
gantur non constat 20. 21 wc dv ἀδελφῆ L 21 τοῦ φιλτάτου Lp 22 θα- 
λάττῃ L κινδυνεύειν Lp 23 ἑκώντες τὲ καὶ ἄκοντες Lp 94, 25 ἀπόλ- 


λουςει BLp 





9sqq. ΤᾺ f. 52° 4 43 (c. lemm. δῶκα ἑκῶν. ἐν ἀλλῳ᾽ ἀέκοντί ye ϑυμῷ, 
cf. Ludw. Mus. Rhen. XXXII, p. 170): βιαξόμενος, ὥσπερ οἵ πλέοντες ἑκόντες 
μὲν ἀποβάλλουσι τὰ φορτία, ἵνα σωϑῶσιν, ἄκοντες δὲ ξημιοῦνται :— δοκεῖ <hinc 
etiam, praemissis verbis ἔδωκα θέλων, 1, f. 73. c. 1 δῶκ᾽ ἀεκὼῶν corr. e δῶκα 
ἕκων) dé πως ἐναντίον εἶναι τὸ ἑκών τῶ Com. A, τὸ L) ἀέκοντί γε ϑυμῷ. διὸ 
καλῶς 0 Τρύφων, φησί, συναλείψας ἐν τῷ δῶκα συνάπτει τὸ ἑκών (ἀέκων Τι), 
ἔν ἡ δῶκ᾽ (δῶμ᾽ L) ἀέκων ἀέκοντί γε ϑυμῷ. ἢ ἑκὼν ἐγώ σοι ἔδωκα Com. L) 
ἀεκούσης μουν τῆς διανοίας, 0 ἐστι καίπερ μὴ βουλόμενος. Cf. Eust. p. 443, 41. 


*B f, 53: ad 
TTavdapov. 
L f. 75°, Il. 
Lp f. 932. 
A f. 53? c.l. 
πίθοιο (v.93). 
Eton. (Noehd, 
p. 39), IL. 


*B f. 52° ad 


εὗρε Aukdo- 


νος Υ. 89. 


70 A 


τὸν Bacidéa τῶν θεῶν ἔχειν φιλτάτας. ῥητέον δὲ ὅτι εὐπρεπῆ (ἀπρεπῆ 
L) βουλόμενος περιθεῖναι (ἐπιθεῖναι LÒ> αὐτῇ τὴν αἰτίαν τῆς ὀργῆς ὁ 
ποιητὴς καὶ οὐχ ἣν ὁ μῦθος ἀναπλάττει, ὧς ἄρα διὰ τὸ μὴ προτιμηθῆναι 
τῆς ᾿Αφροδίτης ἐπὶ τῇ κρίςει τοῦ κάλλους Τρωεὶν ἐχαλέπαινεν <Lp ex 
ἐχαλέπαινον corr.), ἐπίτηδές φήςειν αὐτὴν (αὐτὸς L) τὰς πόλεις φιλεῖν. 
περὶ ἃς τὸ ἀδίκημα τὸ κατὰ τὴν Ἑλένην Yérove. εύὐμψηφα δὲ τούτων 
κἀκεῖνα, ἐν οἷς αὐτὴν ποιεῖ λαμβάνουςαν τὸν κεεςτὸν παρὰ τῆς ᾿Ἀφρο- 
δίτης, ἵνα τῷ Διὶ μᾶλλον οὕτως ἐπέραςτος φανείη. οὐ γὰρ (ἂν add. 
L) ἦν εἰκὸς τὴν δεομένην τῆς βοηθείας τῆς παρ᾽ αὐτῆς {τῆς παρ᾽ 
αὐτῆς βοηθείας L) ἐπὶ τῷ ἀρέςαι τῷ ἀνδρὶ ἐναγανακτεῖν (ἀγανακτεῖν 
1.) ἥττηθεῖςαν ἐπὶ τῇ τοῦ κάλλους κρίςει. ὁ δὲ Ζεὺς μίαν λέγων πόλιν 
φιλεῖν ἐξαίρει τὴν χάριν. οὐχ οὕτω (οὐχ ἧττον L) γὰρ ὁ ἀπὸ πολλῶν 
διδούς τι θαυμάζεται ὧς ὁ ἀπὸ ὀλίγων. ὥςτε ἀμφότεροι ῥητορικῶς 
καταςκευάζουςειν: ἣ μὲν γὰρ πολλὰς ἀντὶ μιᾶς προήςεςθαί que, ὃ δὲ 
τὴν μίαν, ἣν καὶ μόνην ἔχει «εἶχεν L>, χαριεῖςθαι. 

88, διὰ τί Nn ᾿Αθηνᾶ εἰς εὐγχυεῖιν τῶν ὅρκων οὐ τῶν Τρώων τινὰ 
ἐπελέξατο ἀλλὰ τῶν ἐπικούρων; καίτοι Keyapicuévoc ἄν τις ἐγένετο 
᾿Αλεξάνδρῳ μᾶλλον εἰ τῶν οἰκείων ἦν. καὶ διὰ τί τῶν ἐπικούρων τὸν 
TTavdapov ἐπελέξατο; φηςεὶν οὖν ὁ ᾿Αριετοτέλης, ὅτι τῶν μὲν Τρώων 
οὐδένα, διότι πάντες αὐτὸν éuicouv, ὡς ὁ ποιητής gue: îcov γάρ 
σφιν πᾶςειν ἀπήχθετο κηρὶ μελαίνῃ (Γ 454), τῶν δ᾽ ἐπικούρων 
τὸν Πάνδαρον ἐπελέξατο ὡς φιλοχρήματον --- εημεῖον δὲ ἣ τῷ οἴκῳ 
αὐτοῦ τῶν ἵππων κατάλειψις, ἵνα μὴ δαπανᾷ (E 202) --- καὶ ὅτι φύςει 
ἐπίορκος ἦν: τὸ γοῦν ἔθνος ἔτι καὶ νῦν δοκεῖ εἶναι, ὅθεν ἐκεῖνος ἦν, 
ἐπίορκον. ἄλλοι δὲ οὕτως λύουςιν, ὅτι ἀρίςτου ἦν τοῦ δυναμένου 
καταςτοχάςαςθαι καὶ τρῶςαι yxpeia* οὐκ ἦν δὲ ἐν τῷ Τρωικῷ μέρει ἢ 
᾿Αλέξανδρος μόνος καὶ Πάνδαρος εὐφυὴς οὕτως, ὡς καὶ ἐπιφωνῆςαι 
τὸν ποιητήν Πάνδαρος, ᾧ καὶ τόξον Ἀπόλλων αὐτὸς ἔδωκεν 
(Β 827), ὃ εημαίνει τὴν τοξικήν. καὶ ὡς ἄριετον οὖν αὐτὸν ἐπελέξατο 
τοξότην. 

οὐκ ἀςεβεῖ δὲ, φηεὶν, ὁ Πάνδαρος, εἰ n ᾿Αθηνᾶ ευνεβούλευςε καὶ 





16 διὰ τί δὲ ᾽ΑΘ. L 18 μᾶλλον om. A 19 καί φηςειν ὁ ἀρ. ALEt αρῖς, 
suprascrpt. t, αὶ huic versui in marg. B adscrpt. ᾿Αριςτοτλ. 21 πᾶειν om. 
AEt 22 cnueîa Et 28 ἡ τῶν ἵππων αὐτοῦ ἐπι οἴκ᾽ κατάλειψις Cer e corr.) 
Α 23. 24 καὶ et ἦν om. A 24 τὸ γὰρ ἔθνος A 25 τινὲς δὲ οὔτ. λ. A 
ἄλλοι δὲ καὶ οὕτ. λ. Et ἄριςτον LEt 26 καὶ τρῶςαι τὴν χεῖρα ΒΤ, Εὖ, Correxi 
secutus vestigia cod. Lp, ubi post τρῶςαι legitur τ et in rasura χρείά. A ita: 
ὅτι dpictou ἣν χρεία τοῦ duv. τρῶςαι καὶ katact., om. τὴν χεῖρα μέρει τις ἢ A 
27 ἐπιφωνεῖν LEt 28 πάνδαρον ἑλεῖν καὶ τόξ. ἀπ. LEt 29 καὶ om. A 
31 δὲ om. A εἰ ἀθηνᾶ Lp 





3. 4 Res Aristarcho observata, v. Ariston. v. 52. 

1684α. +Paris. ap. Cram., A. P. III, p. 162, 9: ὅϑεν οὐχὶ ἀσεβὴς ἦν, ὡς 
᾿Δριστοτέλης ἀπεφήνατο, ἀλλ᾽ εὔστοχος. 

29 Cf. ad p. 71, 24. 


10 


15 


25 


30 


10 


fd 
ὧι 


20 


Δ {1 


ὁ Ζεὺς ἀπέεταλκε. ῥητέον οὖν ὅτι ὁ μὲν εἰδὼς κακῶς τοὺς ὅρκους 1, Εὶ 75°. 


γεγενημένους --- οὐδὲν γὰρ ἕτερον Τρῶες ἢ ἐπὶ τοῖς ἀλλοτρίοις ὦμο- Lp f.93° ο.1. 
cov --- διὰ τοῦτο ἐςπούδαςε λυθῆναι τὰς ἀδίκους ευνθήκας. ᾿Αθηνᾶν νος, 
, 588 ὁ. ]. 


δὲ νῦν ὑποληπτέον τὸν λογιςμὸν αὐτοῦ τοῦ ἸΤανδάρου, καὶ αὐτὸς πρὸς εἴ που 
ἑαυτὸν ταῦτα διελογίζετο. ἄπιςτον γὰρ Λυκίων ἔθνος, καὶ ’Apicto- ἐφεύροι. 
τέλης δὲ μαρτυρεῖ. ἄλλοι δὲ καὶ αὐτοῖς τοῖς Ὁμήρου λύουει λέγοντες 
προειρηκέναι τὸν ποιητὴν πειρᾶν αἴ κε θέλῃειν (? A 66. 71), οὐχὶ 

πείθειν. 

100. ad Γ 315, p. 63. 

102. ..... πῶς δὲ è Xpucnc (A 41) ταύρων καὶ αἰγῶν OuciavB f 53: ad 
ὑπιςχνεῖται;: ἐροῦμεν ὅτι τὰ ἀπόρρητα τοῦ θεοῦ «εαφῶς εἰδὼς καὶ τὰ πρωτογόνων. 
φίλα θύει: θυείαις γὰρ αἰγῶν καὶ ταύρων ἥδεται. ὕλη γὰρ αὐτὰ toîc_L £ Τό". 
τόξοις Kepacpopa ὄντα. ἸΤάνδαρος δὲ ὑπὸ ᾿Αθηνᾶς πειθόμενος τοξεῦςεαι Lp [.98} c.l, 
οὐκ αἶγας οὐδὲ ταύρους ὑπιςχνεῖται ἀλλ᾽ ἐρίφων πρωτογόνων θυείαν. πρωτογόνων. 
ἀποτυχεῖν γὰρ αὐτὸν τῆς καιρίας πληγῆς ἐβούλετο. 

108---111, ἀδύνατόν φηςειν <qacìv Sc) εἶναι τηλικοῦτον κέρας, f. 16», 17. 
αἰγὸς «γενέεθαι ins. Sc) ὡς εἶναι ἑκκαίδεκα παλαιςτῶν᾽ δύο γὰρ καὶ Cf. Scorial. 
ἡμίςεος πήχεων {πηχῶν cod.) οὐκ ἂν γένοιτο κέρας. λύεται δὲ ἐκ τῆς 2P- Dind. IV, 
λέξεως, οὐ γὰρ ἕν κέρας ἀλλ᾽ ἄμφω ἑκκαιδεκάδωρα. p. 411, II. 

ἰξάλου (ἰξάλου A, om. L): ἤτοι τελείου ἢ πηδητικοῦ καὶ δρμη- A f 538, 
τικοῦ παρὰ τὸ ἱκνεῖςθαι, ἢ ὧς ὃ Πορφύριος λέγει τὸν τομίαν.  cuu- L f. 705, 
βαίνει γὰρ, φηςὶ, πολλάκις τῶν ἀγρίων αἰγῶν τοὺς τελείους διωκομένους 
ἐν ταῖς θήραις κατὰ τὴν παράτριψιν ἀποβάλλειν τὰ γεννητικὰ μόρια. 
(Τάνδαρος ᾧ καὶ τόξον ᾿Απόλλων αὐτὸς ἔδωκεν, Β 827). *B f. 39° ad 


τοῦτο μάχεςθαι δοκεῖ τῷ ἸΤάνδαρος 
i B 827. 





1 ὁ om. A ἀπεςτάλη L ὁ μὲν Ζεὺς εἰδὼς τοὺς ὅρκους κακῶς Yer. A 
2 οὐδὲ γὰρ ἑτέρως A 4 τὸν λογ. αὐτὸν τὸν τοῦ ἸΤανὸ. καὶ ὅτι αὐτὸς  α 5 ἄπι- 
«τοι γὰρ Λυκάονες codd., quod e coni. correxi 5. 6 ὡς καὶ ’Apict. μαρτ. A 
6 λύοντές para A 7 meipav L πεῖραν Lp πειρᾶν τ᾽ αἴ ke θέλῃςειν οὐ mei- 
θειν A 10 καὶ αἰγῶν καὶ ταύρων θυς. L 11 ἐροῦμεν οὖν ὅτι L 14 αἴγας 
Lp 15 ἠβούλετο L 24 Tfavdapoc — ἔδωκεν in uno Et 





3—8 Simillimam solutionem e scholis Syriani magistri ad Platon. Rem- 
publ. edidit Proclus, p. 377 ed. Basil. Nostra in usum suum convertit 
Eust., p. 447, 36, e quo cod. Lipsiensis margini interiori f. 988 altera manus 
adscripsit (p. 193, 36 Bachm.). Ceterum conf. supra ad p. 13, 8. 

12 |} Bf. ὃν ad ταύρων A 41 (id. Lp f, 53° c. 1. ταύρων): ϑυσίαις ταύρων 
καὶ αἰγῶν ἤδεται ὁ ‘Amodiav: ὕλη γὰρ τοῖς τόξοις τὰ κέρατα αὐτῶν. 

168.ααᾳ. |B f. 53» ad χέρα 4 109: .... πῶς δὲ δύναται κέρας εἶναι δύο 
καὶ ἥμισυ πήχεων; ἢ οὐκ ἐπὶ ἑἕκατέρου τοῦτό φησιν ἀλλ᾽ ἀμφοτέρων. 

20 sqq. + B f. 53° ad ἐσύλα 4 105 (id. Lp f. 98», Lf. 168) .... ἢ ἐντομέαν᾽" 
οἵ γὰρ τέλειοι διωκόμενοι ἐντρίβονται τοὺς ὄρχεις .... Idem apposito Por- 
phyrii nomine apud Eustathium, p. 450. Scholium transiit in Etym. Μ. v. 
lE dos. 

° 94βαᾳ. Hanec quaestionem a disputatione de mira cornus ἐξάλου αἰγὸς magnitu- 
dine instituta Porphyrium seiunxisse cum veri dissimile sit, utramque una edidimus. 


72 Δ 


Lf. 532. αὐτίκ᾽ ἐεύλα τόξον ἐύξοον ἱξάλου αἰγὸς 
Lp f. 812c.]. ἀγρίου, dv ῥά ποτ᾽ αὐτὸς ὑπὸ ετέρνοιο Tuyncac: 
Πάνδαρος. δηλοῖ γὰρ ἐκεῖ ἸΤάνδαρον ἑαυτῷ πεποιηκέναι τὸ τόξον. λύοιτο δ᾽ ἂν 
ΤΉΝ 827 καὶ λέξει καὶ ἔθει, λέξει μὲν οὕτως τὸ γὰρ ὦ καὶ τόξον αὐτὸς 
33), II. ᾿ἔδωκεν δύναται ἐπὶ τὴν τοξικὴν uerapépecdar: ἔθει dé, ὅτι εἰθίεμεθα 


οὐχ ἕν ἔχειν ὅπλον, καὶ μάλιετα οἱ περί τινα τέχνην ἐςπουδακότες. 
117. v. ad A 486. 


B f. 542, 138. διὰ τί μᾶλλον τοῦ θώρακος αὕτη βοηθεῖ; ὅτι δυςπαθέετερα 
Lp ἢ 94. τῶν ἀντιτυπούντων τὰ ὑπείκοντα. 
Β f. 54» ad 111. ....dià τί δὲ οὕτως οὗτος (οὗτος οὕτως L) ὑποςετρέψειν 


τ φηείν; ὅτι Ἕλληνες μὲν ἄπρακτοι ἀπελεύςονται, Τρῶες δὲ κερτομήςουειν 
ni n g4b, ᾿Αγαμέμνονα, Μενέλαος ἐπὶ ξένης ςαπήςεται, (καὶ ins. ) ἀτελὴς fi 
᾿ μάχῃ μενεῖ. τεχνικῶς δὲ δι΄ ὧν ἀπολοφύρεται ὡςεὶ καταλειφθηςόμενος 
<fuit καταληφθηςόμενος L> ὑπὸ τῶν cuuudywv, εἰ Μενέλαος ἀποθάνῃ, 

κατέχειν αὐτοὺς πειρᾶται, τεθνηκότος ἢ καὶ μὴ τοῦ Μενελάου. 
B f. δ᾽ ad 221. διὰ τί οἱ Τρῶες, εἴπερ πάλιν ἐκθέεθαι τὸν πόλεμον ἐβούλοντο, 
Τρώων. οὐ ζητοῦει τὸν βαλόντα (βάλοντα BLp, βάλλοντα L), ἀλλ᾽ εὐθὺς 
Lf. 80 ὁ. 1. Spuciv ἐπὶ τὰ ὅπλα; ὅτι diovto βουλῇ τῶν βαειλέων πεπρᾶχθαι τὴν 
αἰκεκλνθον, παράβαςειν. καὶ εἰ μὲν τέθνηκε Μενέλαος, κρατήςειν Ἑλλήνων ἤλπιζον 
Lp 5.180 c.], διὰ τὴν ἐπ΄ ἐκείνῳ λύπην κατεπτοημένων <Dind. auctore in cod. quo- 
ἐπὶ Τρώων. dam exstat; κατεπτωμένων BLLp), εἰ δὲ μή, κἂν φθάκςαι ἀόπλοις 


15 


αὐτοῖς Caùt. ἀόπλοις Lp) ἐμπεςεῖν. διὰ τί δὲ πάλιν Ἕκτωρ οὐκ 


1 αὐτίκα εοὐλα corr. in αὐτίκ᾽ ἐεύλα Lp 2 ctépvorci L ctépvorc Lp 

3 τὸ om, Et 8. 4 λύοιτο δ᾽ ἂν ἢ τῇ λέξει τὸ γὰρ τῷ καὶ τόξον LEt 5 μεταφ. 
ἢ τῷ ἔθει εἰθίεμεθα γὰρ οὐχ ἕν ἔχειν ὅπλον LEt ὁ ὅπλον ἔχειν Lp ὄὅ. 6 ea- 
dem fere verba: λύεται δὲ καὶ τῷ ἔθει, εἰθίςμεθα γὰρ οὐχ ἕν ἔχειν ὅπλον κτλ. 
in altero scholio B manus secundae leguntur, quod subiunctum est scholio ma- 
nus primae ad TTdvdapoc (B 827) relato: τὴν τοξείαν μετωνυμικῶς. προευνίετης 
dé αὐτὸν κατὰ Μενελάου. τὰς dé εἰς ἄκρον εὐεξίας θεοῖς ἀνατίθηςιν ὁ ποιητής. 
Etiam in Lipsiensi illa (λύεται δὲ καὶ τῷ ἔθει κτλ., eodem modo extra ipsam 
quaestionem repetita) cum verbis τὴν τοξείαν uertwv. κτλ. coniuncta unum 
schol. efficiunt 8 αὐτὴ B 15 Lp haec addit: τινὲς δὲ πολυδίψιον τὸ πολ- 
λοῖς ἔτεςι διψῶν" ἄνυδρον γὰρ τοῦτο ὃν ἔνυδρον ἐποίηςεν ὁ Δαναός. Eadem 
scholio B scriptor scholiorum *B in fine addidit. In Leid. scholium supra edi- 
tum scholia excipiunt ad v. 166 et 169 pertinentia, tum (c. l. πσλυδίψιον “Aproc 
ἱκοίμην) pergitur: πολλοῖς ἔτεςι διψῶςαν. ἄνυδρον γὰρ ταύτην ἔνυδρον èroincev 
ὁ Δαναός 





Neque scio an iure nostro quaestioni ad v. 88 editae eas adiungere potuerimus. 
Eadem certe, quae ad B 827 leguntur: δύναται ἐπὶ τὴν τοξικὴν μεταφέρεσϑαι, 
in quaestione supra edita eiusdem versus explicandi gratia afferuntur (p. 70, 30): 
o σημαίνει τὴν τοξικήν. Qua in ratione Porphyrium Aristarchum sequi e 
schol. A B 827 Aristoniceo apparet. 
4 Cf. B ἢ 206” ad τόξον O AaAl (id. L f. 328”, Lp f. 243»), ubi arcus 
l'eucro ab Apolline donatus eodem modo explicatur, Plut. V. Hom, c. 22. 


10 


15 


20 


25 


A 13 


ἐζήτηςε τὸν βαλόντα; ὅτι οὐκ ἦν ἀναβαλέεθαι (ἀναλαβέεθαι Dind. 
codicem quendam secutus) τὸ πταῖςμα, ἅπαξ Μενελάου τρωθέντος. 

220. ἐζήτηται πῶς τοὺς ἵππους καὶ τὰ ἅρματα elace* τὸν γὰρ *B f. 55. ad 
cmevdovia οὐκ εἰκὸς τὰ ἅρματα καταλείπειν. λύεται δὲ ἐκ τοῦ καιροῦ. r εἶδον n. 
ἔδει γὰρ où μόνον (καὶ μόνον L Et» παρελθεῖν ἀλλὰ καὶ ‘om. B Lp» Lp f. 96°. 
πρὸς ἔκαςτον διαλεχθῆναι. coRapòv γὰρ ἐφαίνετο τὸ ἀπὸ τοῦ ἅρματος vera pa 
ὁμιλεῖν. 

297. διὰ τί τὴν τάξιν ταύτην ἐποίηςεν, ἱππῆας μὲν πρῶτον πεζοὺς *B f. 572 ad 
δ᾽ ἐξόπιςθε, κακοὺς δ᾽ ἐς uéccov; ἄτοπον γὰρ τὸ τοὺς ἱππέας πρὸ τῆς ἱππῆας μὲν. 
φάλαγγος ποιῆςαι καὶ τούτων μεταξὺ τοὺς φαύλους. λύει δ᾽ ’Apicto- Li Νὰ Ἢ 
τέλης᾽ ἢ οὐ πρὸ τῆς φάλαγγος λέγειν τοὺς ἱππεῖς pnciv ἀλλ᾽ ἐπὶ τοῖς p. 40, II. 
Képaci. καὶ οὗτοι πρῶτοι εἶεν ἄν. τοὺς δὲ κακοὺς οὐ τόπῳ διορίζει, 
ἀλλ᾽ ἐναλλὰξ μεταξὺ ἀνδρείου τὸν ἀςθενέετερον. πεζοὺς δ᾽ ἐξόπιςεθεν τῶν 
ἱππέων, ὥςτε τὰ μὲν κρατεῖν τοὺς ἱππέας, μετὰ δὲ τούτους τοὺς πεζούς, 
πανταχοῦ δὲ μεταξὺ τῶν ἀνδρείων, ἱππέων τε καὶ πεζῶν, τετάχθαι τοὺς 
κακούς, ἤτοι ἱππέας τε καὶ πεζούς. ἄλλοι δέ, οὐδὲν ὅλως τῷ τόπῳ διορίζειν, 
ἀλλὰ τῷ χρόνῳ λέγειν πρώτους καὶ μέςους καὶ τὸ ὄπιςεθεν ὑςτέρους, ἵνα 
πρῶτοι μὲν ευμβάλλωειν οἱ ἱππεῖς οἱ ἀνδρεῖοι, μεθ᾽ οὗς ἐπιφέρονται οἵ 
χείρους τῶν ἱππέων Te καὶ πεζῶν οἱ ἀνδρειότατοι. οἱ δέ, ὅτι οὐχ ὡς ἐπιτιμᾶ- 
ται ἔταξε κ xx + A * 4 *** καὶ γὰρ Βοιωτοῖς οὕτω τάττειν δοκεῖ. ὥςτε 
ἀπὸ τοῦ ἔθους N λύεις. οἱ δὲ ἀπὸ τῆς λέξεως. τὸ γὰρ πρῶτον δῆλον 
τὸ δεξιὸν κέρας, ὄπιςθεν δὲ τὸ ἀριετερόν᾽ πρώτους οὖν εἰκὸς εἰρῆςθαι 
τοὺς ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ μέρους ἑςτῶτας, ὄπιςθεν δὲ τοὺς ἐπὶ τοῦ ApicTepoù; 
ὧν εἰκὸς μεταξὺ τετάχθαι τοὺς δειλούς. οὕτω γὰρ καὶ λόγον ἕξει τὸ 
ὄφρα καὶ οὐκ ἐθέλων τις ἀναγκαίῃ πολεμίζῃ (A 300). 





9 uécov LEt ἱππεῖς LEt 10 ς«τῆςαι pro ποιῆςαι coni. Kamm., p. 37 
10. 11 versui in marg. B adscript. ’ApictoteA. 17 πρῶτα καὶ uécov Et ὕςτε- 
pov Et 19 ἐπιτιμᾶτο B 20 lacuna quam statui in codicibus oblitterata est, 
cuius loco satis multa intercidisse videntur, inter alia ea quae in scholio statim 
edendo de γεφύραις quae dicuntur πολέμου exstant. Kammer Ὁ. 38 coni.: οἷ δὲ ὅτι 
οὐδὲν ἐπιτιμᾷ ei οὕτως ἔταξε. Kai γὰρ κτλ. Βοιωτοῖς (î in ras.) Β; Βοιωτοὺς 
LEt Were κτλ. in uno B 24 ὡς εἰκὸς B; correxi e schol, A infra allato 





8-- 7, Id, Paris, 2681 (Cram. A. P. III, p. 283, 4), Π 

8.20 +L f. 83° (= Eton. ap. Noehd. p. 40, cf. Paris, 2681 apud Cramer 
p. 283, 8): Πορφυρέου" καὶ γὰρ καὶ to ἱππῆας μὲν πρῶτον σὺν ἵπποισι 
καὶ ὄχεσφι οὔ φασι τακτικὸν εἶναι. οὐδένα γὰρ οὕτως τάσσειν ὡς ὁ Νέστωρ 
εἰσῆκται. τινὲς μὲν οὖν φασι Βοιωτοὺς εἰρῆσϑαι {κεχρῆσϑαι οἱ, Kamm. l. c.) 
τούτῳ {τοῦτο L). ὥστε ἀπὸ τοῦ ἔϑους ἡ λύσις. οἵ δὲ ἀπὸ τῆς λέξεως, τὸ γὰρ 
πρῶτον δηλον τὸ δεξιὸν κέρας, ὄπισϑεν δὲ τὸ ἀριστερόν. 

99 5βαα. ΤᾺ f. 572 (L ἢ, 832) c.l. ἱππῆας μὲν πρῶτα: πρώτους om. L) εἰκὸς 
εἰρῆσθαι τοὺς ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ κέρως (ἐπὶ τὰ δεξιὰ μέρη L) ἑστῶτας, ὄπιϑεν 
(ὔπισϑεν L) δὲ τοὺς ἐπὶ τοῦ ἀριστεροῦ, ὧν (ὡς [() εἰκὸς μεταξὺ τετάχϑαι ovs 
δειλούς᾽ οὕτω γὰρ λόγον ἕξει τὸ ὄφρα καὶ οὐκ ἐθέλων τις ἀναιγκαΐίῃ 
πολεμίξῃ {πολεμίξειν A; rel. in uno A)* ἐπὶ γὰρ μετώπου τάσσει τὴν φάλαγ- 
γα, où κατὰ βάϑος, μεταξὺ δὲ δύο ἀνδρείων ἕνα κακὸν ἔβαλλεν (cf. p. 74, 6). 


14 Δ 


B f. 57: ad οὐ δεόντως, Pacì, τὴν πρώτην τάξιν οἱ ἱππεῖς ἔχουει, κινδύνου 
πρῶτα. ὄντος, εἰ τροπὴ γένηται τῶν ἱππέων, ευὐμπατηθῆναι τὴν ἀκολουθοῦςαν 
Lf. 83°. τάξιν. dyvooda δὲ ὅτι οἱ πεζοὶ ὄπιςεθέν εἰειν, ὅπως τῶν ἱππέων ὑπο- 

"tea dev χωρούντων διιςττάμενοι δέχοιντο αὐτούς, ὃ καὶ γεφύρας πολέμου καλεῖ, 
πρῶτα. καὶ πάλιν ἑνούμενοι ὡς τεῖχος δέχοιντο τοὺς πολεμίους ἐπιόντας᾽ μεταξὺ 

Eton. (Noehd, δὲ δύο ἀνδρείων ἕνα κακὸν ἔβαλλε. τινὲς δὲ τὸ ἔμπροςθεν καὶ ὄπι- 
p. 41). εθεν ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ καὶ ἀριςτεροῦ κέρως λαμβάνουει᾽ τοὺς δὲ κακοὺς 
τετάχθαι ἐν μέεῳ, ἵνα καὶ ὑπὸ τούτων καὶ ὑπ᾽ ἐκείνων ἀναγκάζωνται 

πολεμεῖν. ἀλλὰ φαίνεται πεζοῖς οὐδὲν ἐπιτάςεων. 

B f. 58: ad 334. εἴτε διὰ τοῦτο ἕςταςαν, ἵνα οἱ Τρῶες πρότερον κατάρξωειν, 
πύργος. εἴτε ἵνα τινὲς ἄλλοι τῶς Ἐλλήνων; ἄμφω δὲ ἄλογα, καὶ τὸ ὑπὸ τῶν 
Lf. 84. Τρώων προκληθῆναι --- οὐ γὰρ μικρὰ καὶ τοῦτο βλάπτει --- καὶ τὸ ὑπὸ 

Lp f. 98% c. Liv οἰκείων: δεῖ γὰρ εὐντεταγμένους ἅπαντας πολεμεῖν. ἁρμόζει δὲ 
᾿Αχαιῶν. μᾶλλον τὸ πρότερον, ἵνα οἱ Τρῶες παραβαίνοντες τὰς ευνθήκας καὶ τῆς 

μάχης ἄρξωςειν. ἀλλὰ τούτῳ δοκεῖ ἐναντιοῦςθαι τὸ νῦν δὲ φίλως χ᾽ 
opowTe καὶ εἰ δέκα πύργοι ᾿Αχαιῶν (ν. 347). ἢ λείπει ἣ κατά 
εἰς τὸ ὁρμήςειεν, ὡς τὸ (= 488) ὡρμήθη δὲ Ἀκάμαντος (ἀκά- 
pavto 1)». θέλουει δὲ πρὸ ἑαυτῶν ἄλλους (ἀλλήλους Lp) “Ἕλληνας 
ἄρξαςθαι τῆς μάχης, ἀςυκοφαντήτους ἑαυτοὺς ἐκ παντὸς πρὸς τὸ θεῖον 
πειρώμενοι εὥςαι. διὸ καὶ δόλιον αὐτὸν καλεῖ ᾿Αγαμέμνων (A 339), 
ἐπεὶ οὐ φιλέλλην ἀλλὰ φίλαυτος ὁρᾶται. καὶ ὁ μὲν ἕνα πύργον περι- 
μένει, ὃ δ᾽ ὀνειδίζων δέκα πύργοι ᾿Αχαιῶν φηειν. 
941. ad lin. 21. 

B f. 59» ad 401. 2. πῶς οὗτος νεώτερος ὼὧν τὴν ἐπίπληξιν ἤνεγκεν, ὁ δὲ 

προςέφη. Ὀδυςςεὺς καὶ πρεεςβύτερος καὶ φρονιμώτερος ὧν ὠργίεθη (v. 349) 


L f. 8 a, » 2 , 2 , ς , x [4] 3 5 κἉ» la ) Α DI 
Lp f nor i ἐχαλέπηνε (ἐχαλέπαινε L); ῥητέον δὲ ὅτι δι᾽ αὐτὸ τοῦτο, ἐπεὶ καὶ 
προςέφη. πρεςβύτερός ἐςτι καὶ φρονιμώτερος, τὴν βλαςεφημίαν οὐ φέρει τιμᾶεθαι 


γὰρ «φᾶς αὐτοὺς οἱ πρεεβύτεροι νομίζουει δεῖν. ἄλλως τε οὐχ ὁμοίως 





1 ἄλλως praem., LEt 4 γέρας Β, ad quod syll. qu (inter text. et schol. 
script.) signo — apposito ead. manus retulit 6 ἔβαλλον L 7 μέρους pro κέρως 
Et 8.ἀναγκάζονται L 9 signo scholii finiti eraso addit B: βραχὺ δὲ diactaA- 
téov εἰς τὸ ὄχεςφι᾽ κοινὸν γὰρ τὸ ctficev. Eadem in Lp post ἐπιτάςεων, in A 
inter schol. intermargin, leguntur 





3 |B ἢ 572 ad ἕρκος v. 299 (id. Lp f. 97? c. I. ἕρκος, L f. 88"): ἕνα τῶν 
ἱππέων ὑποχωρούντων οὗτοι τοὺς ἐπιόντας diporto. μέσον δὲ τοὺς nanovs, 
ἵνα ζύπως L) μιμοῖντο τοὺς ἔμπροσϑεν καὶ ὑπὸ τῶν ὄὕπισϑεν ἐπείγοιντο, κα- 
κοὺς δὲ ἦτοι τοὺς ἐκ πάντων ἢ τοὺς ἔκ μόνων πεξῶν᾽ οἵ δὲ ὅτι ἐν τοῖς δύο 
τάγμασι τοὺς κακοὺς ἐμέσασεν (ἐμέσασαν L). ᾿ 

108qqg. {ΕΠ ποῦ. p. 479, 29. 

16 Aristarchum censuisse Τρώων esse idem quod ἐπὶ Τρῶας docemur 
schol. Aristoniceo v. 335. 

21 18 ἢ 582 ad χ᾽ ὁρόῳτε v. 347 (Lp ἢ, 98? c. 1 χ᾽ ὁρόῳτε): ἔλυσε τὸ ἔμ- 
προσϑὲν ἀμφίβολον. καὶ οἵ μὲν ζἕνα add. Bekk.) ἀναμένουσιν, ὁ δὲ ὀνειδίξων 
(δέκα add. Bkk.) φησίν. 


25 


A 15 


ἀμφοτέροις ἐπέπληξε, τὸν μὲν πανοῦργον εἰπὼν τὸν dè «τοῦ ins. Bkk.) 
πατρὸς ἥττονα᾽ ὁὃ γὰρ τοῦ πατρὸς ἔπαινος ἐμείου τὴν ὕβριν. πρὸς 
τούτοις ἐπιπληχθεὶς ὧς λάλος οὐκ ἤμελλε βεβαιοῦν τὸ λάλος εἶναι. 
εςεώφρων ὅςτις οὐδέποτε τοὺς πολεμίους deicac φοβεῖται τὴν ἐπί- B f. 59% ad 
5 πληξιν τοῦ ετρατηγοῦ. καὶ νῦν μὲν ἵνα μὴ δοκῇ (δοκεῖ L) εἶναι λάλος αἰδεεθείς. 
ficuxdZer, τοῖς γε μὴν ἔργοις δείξας ἑαυτὸν ἐφάμιλλον cov Ly) τῷ "' È 87° ©. Ι. 
πατρί φητιν ἀλκὴν μέν μοι {φηςει add. BL) πρῶτον ὀνείδιξας (Perde 
<I 34; ὠνείδιςας BL Lp). καὶ τὸ κρατερός (Δ 401) δὲ νῦν ἔμφαειν ΠΡ f, 998 I 
ἔχει, πληρρῦν ὃ παρέλιπεν ὃ Bacdevc. αἰδεςθείς. 
10 434. αἰτιῶνταί τινες τὰς τοιαύτας προςθήκας ὡς περιττάς’ γάλα *B f. 60° ad 
λευκόν’ ποῖον γὰρ γάλα μέλαν; τάφρον «τάφον ut etiam infra Et) λευκόν. 
ὀρυκτήν (0 119)" πῶς γὰρ ἂν γένοιτο (οὐκ ὀρυκτὴ ins. L Et) τάφρος; 1; “οὶ Ra 
ὑγρὸν (καὶ ins. Et) ἔλαιον (W 281): ckAnpòv γὰρ πότ᾽ ἂν γένοιτο; ἀλα λευκόν 
ὀφθαλμοῖςειν ἰδών (Γ 28) πῶς γάρ τις ἂν ἴδοι; οἱ δ᾽ oÙaci Eton. 
15 πάντες ἄκουον <dkoucav Lp, Μ 442): οὐ γάρ πως ἄλλῃ αἰεθήςει (Noehd,, p. 
ἀκούομεν. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Λυκίην ἷξε <ize B) Ξάνθον τε ῥέοντα 4!) Il. 
(Z 172): ποῖος γὰρ ἄλλος ποταμὸς οὐ ῥεῖ; ἔςτι δὲ ἡ μὲν ὀρυκτὴ 
τάφρος πρὸς τὰς οὐκ ἐξ ὀρύγματος εὐυνιςταμένας τάφρους ἤτοι ἀντι- 
διαιρουμένη, ἐκ χάςματος δὲ γῆς ἢ ἐξ ὕδατος παρόδου {προςόδου ci. 
20 Kamm. p. 38) ἢ ἐξ ἄλλης αἰτίας ἢ (81 Noehdeni silentio fides, in uno 
Kt) ὀρυκτὴ τάφρος ἣ βαθὺ τὸ ὄρυγμα διαφαίνουςα᾽ ὅταν γὰρ βαθὺ 
γένηται ςκάμμα καὶ ἐπικίνδυνον εἰς διάβαςιν, τότε ἀπείληφε τοῦ ὀρύγ- 
ματος τὴν δύναμιν. τὸ δὲ γάλα λευκόν, ὅτι «κιὰν οὐκ ἐπιδέχεται. 
ὑγρὸν δὲ τὸ ἔλαιον, ὅτι τὰ μὲν ἄλλα ὑγρὰ ἐκχυθέντα εἰ καὶ παραυ- 
25 τίκα δευθέντα μαλακύνει, ἀλλ᾽ οὖν ταχέως ξηραίνεται καὶ ἐκβληθέντα 
κραῦρα <xpaupa Lp) καὶ περίξηρα <mapàznpa L) καταλείπεται τὰ 
δεδευμένα, τὸ ἔλαιον δὲ ἐπὶ πολὺ διαμένει καὶ ἀνυγραίνει τὸ δεξάμενον 
μαλακώτερόν τε ποιεῖ πρὸς ἁφὴν τὸ φύςει ἁπαλόν. τὸ δὲ ἰδεῖν 
ὀφθαλμοῖεςειν ἀντιδιαίρεειν ἔχει πρὸς τὸν διὰ pavtaciac βλέποντά TI, 
80 ὥςπερ καὶ <om. Lp) κατὰ τοὺς ὕπνους δοκοῦμεν ὁρᾶν τι καὶ διηγου- 





2 18 ἢ ὅδν ad ἱπποδάμοιο v. 370 (id. Lp f. 98° c. l. ἱπποδάμοιο, 1, f. 865): 
τὴν ὕβριν μειοῖ ὁ ἔπαινος τοῦ πατρός᾽ ἡδέα γὰρ τὰ τῶν πατέρων ἐγκώμια 1εγό- 
μενα .... Quae sequuntur huc non pertinent, 

3 et 5 {B ἢ 59» ad ἀμεένω v. 400 (id. Lp ἢ 99° c. 1. ἀμείνω, L f, 86", 
A ἢ, 592 c, 1. ἀγορῇ δέ τ᾽ ἀμείνω): ....... πιϑανῶς δὲ προφυλαξάμενος ἀγο- 
ρητὴν αὐτόν φησιν, ἕνα πρὸς τὴν ἀπολογίαν ὀκνήσῃ. διὸ οὐδὲν προσφϑέγγεται 
ὁ Διομήδης. Ceterum ad hanc quaestionem conferenda quae ad E 1 extr. at- 
tulimus. 

23 Cf. Porphyr. ad N 340 (*B ἢ 175%) adscriptus (= ξητ. Vat. 9): 
γλαυκιόωντες δὲ οἵ λέοντες καὶ ᾿Αϑηνὰ γλαυκῶπις ἀπὸ τοῦ γάλακτος, ῦ 
ἐστιν ἄσκιον καὶ διὰ τοῦτο λευκόν, ὑπ᾽ αὐτοῦ εἴρηται. — Paris. 2767 4 
484 γάλα λευκόν: λευκὸν δὲ διὰ τὸ μὴ ἀποτελεῖν σκιὰν αὐτὴν τὴν φύσιν εἶναι 
(An. Par. III, p. 203, 15). 

24-28 Cf. Plut, Q. conv, VI, 9, 3, 


76 A 


μένων ἄλλων ἀναπλάςςομεν τὰ διηγήματα. τὸ δὲ θεάςαεθαι di’ ὀφθαλ- 
μῶν τὴν ἐναργῆ <évapfi B) θέαν καὶ τὴν di’ αὐτοῦ (δι᾿ αὐτῶν L) 
κατάληψιν διὰ τῆς οἰκείας πρὸς τὸ ὁρώμενον αἰςεθήςεως. ὡεαύτως 
δὲ ἔχει (καὶ ins. Et) τὸ οὔαςειν ἀκοῦςαι, τὸ τὸν παρόντα αὐτὸν 
«αὐτοῦ B) ἀκοῦςαι «τὸ τὸν --- ἀκοῦςαι om. L> τοῦ λέγοντος (τοὺς 5 
λέγοντας Lp) καὶ μὴ ἄλλου ἀγγέλλοντος («ἀγγέλοντος B) ἀκοῦςαι 
λόγον, ὡς καὶ ἐν τῇ ευνηθείᾳ (ἐν τῷ ευνήθει LET) εἰώθαςι λέγειν 
παρὰ Ζζώεης φωνῆς ἀκηκοέναι καὶ μήτε διὰ γραπτῶν λόγων ἀκοῦςαι 
μήτε τὰ παρ᾽ ἄλλου ἄλλου διηγουμένουι Ξάνθον τε (δὲ Lp) ῥέοντα, 
ἤτοι ἐπεὶ Ξάνθος ἐεςετὶ καὶ πόλις Λυκίας διέκρινε τὸν ποταμὸν τῷ ῥεύ- 10 
ματι, ἢ τὸν ςφόδρα ῥέοντα βούλεται λέγειν ὡς τὸν δινήεντα (Φ 2), ἢ Ξάν- 
θον ῥέοντα ὡς εἰ ἔλεγε Ξάνθου ῥοάς, ἢ τὸν καλῶς ῥέοντα, ὧς ποιητὰς 
ἐςέχυντο πύλας (Μ 410), τὰς εὖ πεποιημένας" ἢ ποιηταὶ πύλαι αἱ 
τέλος ἤδη λαβοῦςαι καὶ ἀπότετελεςμέναι (ἢ ποιηταὶ --- ἀποτετελεςμέναι 
uncin. incl Kamm.). καὶ ὅλως ἐπὶ πάντων τῶν τοιούτων ζητῶν τις 15 
εὑρήςει εὔλογον τὴν τῆς προςθήκης αἰτίαν. 
447. | 1 564. 
A ἢ 608 ο.1]. 457. ..... πῶς οὐκ Αἴας πρῶτος ἢ Διομήδης ἀριςτεύει; καί φαεῖν 
ἐςεθλὸν ἐνὶ ὅτι ΤΤύλιοι πρῶτοι ευνέρρηξαν. ἄλλοι δὲ ὅτι, ἐπεὶ ὁ ᾿Αντίλοχος ἄλκιμος 
προμάχοιςι καὶ ταχὺς ὑπόκειται, εἰκότως καὶ φονεύει πρῶτος. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἀπ 20 
v. 458. ελάςοονος ἦρχθαι τὸν ποιητὴν τὸ τῆς τύχης αἰνιςςόμενον κράτος. 
B f. 60% ad τοῦτο χαρίζεται αὐτῷ, ἐπεὶ καὶ ἄλλην ἀριςτείαν αὐτοῦ οὐ γράφει 
᾿Αντίλοχος. (ευγγράφει, om. οὐ, BLp, corr. Bkk.)* ἄλλως τε καὶ ζηλοῖ τὸν πατέρα᾽ 
ΤΡ Ὁ τοὶ πρῶτος γὰρ, qnciv, ἐγὼν ἕλον ἄνδρα (A_737), καὶ θεατὴν αὐτὸν 
λοχος. ἔχει. θερμότητος δὲ τοῦτο <5 fere litt. post h. v. eras. B) vewTepi- 25 
κῆς ἔργον. ἢ Τρῶες κατεφρόνουν Néctopoc καὶ κατὰ τοῦτο μᾶλλον τὸ 
μέρος πρώτως ἔκρουςαν. 
alter. schol. ἢ. v. (de ἱπποκορυεςτής) v. B 1. 
*B ἢ 61° ad 491. ἀδύνατόν qnew εἶναι ἐπὶ τὸν Αἴαντα τὸ βέλος πεμφθὲν εἰς 
I agi Ἰθακήςειον ἐλθεῖν: οἱ γὰρ Ἰθακήειοι πόρρω τεταγμένοι εἰςεὶ καὶ οὐ κατὰ 30 
Eton. (Noch a (αλαμινίους (ςαλαμίνους Ι, ΟΝ καὶ «τοὺς ins. ον Λοκρούς. λύεται δὲ ἐκ 
». 42), π. τῆς λέξεως ὁ γὰρ ἑταῖρος οὐ πάντως πολίτης ἀλλὰ καὶ φίλος καὶ ευμ- 
πράττων. οὕτω καὶ Πάτροκλος ᾿Αχιλλέως οὐ πολίτης ἀλλ᾽ ἑταῖρος. 
B f. 618 ad πῶς ἑταῖρον αὐτόν φηςειν Ὀδυςςέως, μὴ «τρατευομένων ἸἸθακηείων 
°Oduccéoc. 


9 +B f. 852 ad ῥέοντα Z 172 (Lp ἢ. 198" c. 1. Ξάνϑον τε déovra): καὶ ποῖος 
<Lp ins. yee), φησί, ποταμὸς οὐ ῥεῖ; ῥητέον ἐπεὶ Ξάνϑος ἐστὶ Λυκίας πόλις 
(ἐπεὶ καὶ πόλις ἐστὶ Λυκίας Lp) πρὸς ἀντιδιαστολὴν ἁπλῶς τὸ ῥέοντα τέϑεικεν. 
ἢ τὸν ἀέναον λέγει καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ἔχοντα. ἢ μᾶλλον τὸν δευματώδη. Eust. 
ibid., p. 634, 15: προσέϑηκε δὲ νῦν τὸ ῥέοντα κατὰ Πορφύριον πρὸς διαστο- 
λὴν Ξάνϑου Λυκιακῆς πόλεως. 

19 Aristarchi eam sententiam fuisse e scholio Aristoniceo apparet. 
22 Scholium e quaestione, cuius in schol. A pars servata est, derivatum esse 
ex Eust. concluditur, p. 498, 30—40; paullo plura Vict. (Roem,, schol. ex., p. 17). 


A 17 


tinciov Carlaiviwv; ἑταῖρον οὖν νῦν {μὲν οὖν L) οὐ τὸν πολίτην L f, 89». 
ἀλλὰ τὸν cuveprov φηςεῖν. τί γὰρ ἄτοπον εἰ Carapivioc ὧν ἑταῖρός Lp f. 101° ο. 1. 
ἐετιν Ὀδυςςεῖ; οἱ δὲ ὅτι ευγκέχυται ἣ μάχη, ἢ ὅτι ὃ Αἴας πάςας ἐπήει ᾿Οδυςςέος. 
τὰς τάξεις βοηθῶν. καί που γὰρ καὶ Ὀδυςςεῖ βοηθεῖ, ὡς δηλοῖ ἣ 

5 πεδιὰς μάχη (A 412), καὶ Μενεςθεῖ βοηθεῖ (M 370) ἐν τῇ τειχομαχίᾳ 


LU] 
LI 


(βοηθεῖ usque ad βοηθεῖ om. L, tum idem ἐν τῷ τηλεμαχ΄», καὶ 
Μενέλαος αὐτὸν ἐπὶ Πατρόκλου {πατρόκλῳ L>) προςκαλεῖται (Ρ 120). 
ὅς οἱ φίλος ἦεν ἑταῖρος. τοὺς ἑταίρους ἀπὸ τῶν φίλων διαιρεῖ" *B f. 77: ad 
οἱ μὲν yàp ἑταῖροι οἱ προςοικειωθέντες κατὰ φιλίαν, οἱ δὲ φίλοι οἰκεῖοι Φίλος E 695. 
10 καὶ κατὰ γένος προεήκοντες, ὥςπερ καὶ ὃ ἔτης καὶ ὃ τείτων " ἔται μὲν Li Me, IT 
γὰρ oi cuvéctior, γείτονες δὲ oi minciov μένοντες. Yeitovec ἠδὲ | Neal 
ἔται (δ 16). καὶ ὅτι ἑταίρους ευνδιαιτητὰς οἶδεν᾽ È mei οἱ ἑταῖρος 
ἔην φίλος εἰλαπιναςτής (P 77). καὶ ἐρίηρας ἑταίρους (ι 100) 
τοὺς διὰ τῆς χρείας φίλους, καὶ Ἕκτορι δ᾽ ἦἧεν ἑταῖρος (( 251), 
15 παραλιπὼν ἐνταῦθα τὸ εἶδος. ὁμοίως δ᾽ αὖ 
ςοἱ δ᾽ ὁδὸς οὐκέτι δηρὸν ἀπέςςεται ἣν cù μενοινᾷς" 
τοῖος γάρ τοι ἑταῖρος ἐγὼ Tatpwioc εἰμι, 
ὅς τοι νῆα θοὴν ςτελέω καὶ ἅμ᾽ ἕψομαι αὐτός 
(B 285—87), καὶ 
20 ἐγὼ δ᾽ ἀνὰ δῆμον ἑταίρους 
αἶψ᾽ ἐθελοντῆρας ευλλέξομαι (β 291). 
καὶ μεταφέρων ἐκ τοῦ ἐυκνήμιδας ᾿Αχαιούς λέγει (β 402)" 
Τηλέμαχ᾽, ἤδη μέν τοι ἐυκνήμιδες ἑταῖροι, 
καὶ ἐκ τοῦ κομόωντες ᾿Αχαιοί᾽ | 
25 εὗρεν ἔπειτ᾽ ἐπὶ θινὶ καρηκομόωντας ἑταίρους 
(B 408). φίλος δὲ υἱὸς καὶ φίλη μήτηρ καὶ φίλα γυῖα καὶ φίλαι χεῖρες. 
καὶ διακρίνων" 
εἰ μετὰ οἷς ἑτάροιει δάμη Τρώων ἐνὶ δήμῳ 
ἠὲ φίλων ἐν χερείν, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευςεν (a 237. 8): 
80 οὐκ ἂν, φηςεὶν, ἐλυπήθην, εἰ ἐν τῇ Τροίᾳ μετὰ τῶν αὐτοῦ ἑταίρων 
ἀπώλετο πολεμῶν, ἢ εἰ κατεργαςάμενος τὸν πόλεμον καὶ ἐπανελθὼν 





8 L ine.: εἰς τὸ ὅς᾽ cor (sic) φίλος κτλ. 12 καὶ ἔτι 71: ευνδιαίτας codd.; 
Dind. coni. cuvdattac 13 εἰλαπινιςτὴς B, εἰλαπινηςτής L 14 δι᾽ ἔν L 
16 ἢν L 17 καὶ τοῖος codd.; om. Bekk. ἐγὼ om. B 21 ἐθελοντῆτας L 


28 ἢ μετὰ codd, 30 ἐλυπήθη Β εἰ om. L; id. lin. 31 ante ἀπώλετο ins. ἢ 





3 Aristarchi sententia, nam schol. A intermg. diplam codici appictam ita 
explicat: ὅτε συγχεῖται τὰ τῆς τάξεως διὰ τὴν τοῦ πολέμου ταραχήν. Idem 
aliis locis (v. Lehrs, Ar. p. 116) ἑταῖρος eadem qua Porph. (pro συνεργός) ratione 
accepit. Cf. Hes. v. étaîgor et ἑταῖρον. 

8sqg. Huc retuli propter p. 76, 32. 

9-11 Transierunt servato Porphyrii nomine in cod. Barocc. 162 ad Α 179 
(An. Ox. IV, p. 408, 26). Quod ad rem attinet cf. Apoll. v, ἑἕταῖροι᾽ φέλοι. 
Hesych.: ἑταῖρος ὁ φίλος. : 


18 E 


ἐν ταῖς χερεὶ τῶν οἰκείων ἐτελεύτηςεν. καταχρώμενος δὲ καὶ τὴν quin 
ἑταίραν τοῦ φόβου λέγει (I 2) 
φύζα φόβου κρυόεντος ἑταίρη, 

καὶ ἄνεμον (A 7)° 

ἴκμενον οὖρον ἵει πληςίετιον ἐεθλὸν ἑταῖρον. 
καὶ πάλιν ὅλην τὴν οἰκειότητά φηςι δηλῶν (Γ 163): 

ὄφρα ἴδῃ πρότερόν τε πόειν πηούς τε φίλους Te: 

. τὸν ἄνδρα, τοὺς εὐυγγενεῖς, τοὺς οἰκείους. διὸ ἐπιζητεῖ ἣ Ἑλένη τοὺς 

ἀδελφούς. 

Β f. 615 ad 505. πῶς νικῶειν (οἱ ins. L) Ἕλληνες, oùc ὁ Ζεὺς θέλει ἥττᾶ- 
χώρηςαν. ςθαι; ἐροῦμεν ὅτι Ζεὺς ἐᾷ (ἔα Lp) Τρῶας ποινὰς τῶν πλημμελημάτων 
Lf. 90% τίγειν, ἢ ὅτι δι᾽ ἀμφοτέρων τὴν τῶν Ἑλλήνων δύναμιν, ἵνα καὶ cup- 

Lp f 101°. μαχῶν Tpwcìv ἐπιδείξηται τὴν χάριν, εἴ γε ὃν ἔτρεψε μόνος Αἴας, οὗτος 

ἅμα Διὶ τοὺς πάντας “Ελληνας διώκει. 

B ἢ, 62: δὰ 20. πῶς ἐν τῷ καταλόγῳ φηεὶν Θρήικας ἦγε còv ᾿Ακάμαντ 
Αἰνόθεν. («ἀκάμαν τί B) ὅεους Ἑλλήεποντος ἐντὸς ἐέργει (Β 844), νῦν 

Lp £ 101°. δὲ λέγει ὅτι Αἰνόθεν εἰληλούθει; ἢ τάχα οὗτοι μὲν πάντες περι- 

ῴκουν, τὰ δὲ βαείλεια ἐν Αἴνῳ ἦν τὰ αὐτοῦ. 


E 


B ἢ 62> ad 1. Πῶς ἐν τῷ καταλόγῳ δεύτερον εἰπὼν ᾿Αχιλλέως Αἴαντα (B 768) 
Διομήδεϊ, τὴν πρώτην ἀριςτείαν οὐ τούτῳ τῷ δὲ Διομήδει ἀνατίθηςειν; ἢ ὅτι ὃ 
ID n μὲν δυςκίνητος καὶ μεγαλόφρων τὴν φύειν ὑπάρχων κατὰ πᾶςαν τὴν 
Διομηὸ E. ᾿μάχην ἦν dpicroc, ὁ δὲ ὀξὺς καὶ φιλότιμος ὧν ὑπὸ τῆς ᾿Αγαμέμνονος 
A f 622 c.], προτροπῆς <A 370) ἀνεπτέρωται᾽ οἱ γὰρ veavickor καὶ θυμοειδεῖς 
ἔνθ᾽ ab Tu- ὑπερεθιεθέντες εἰς μεγάλην τὴν ἐπίδοςιν ἀναφέρονται. ἢ ὅτι εἰς τὸν 
δείδῃ Διομή- μείζονα κίνδυνον αὐτὸν φυλάττει τὸν περὶ τῶν νεῶν᾽ ἧττον γὰρ 
dei. ἀπεδίδραςκε καὶ διὰ τὸ δέος ᾿Αχιλλέως (Η 116. 17 ?) καὶ διὰ τῶν 
ὅρκων τὴν ὑποψίαν. καλῶς δὲ ὁ Διομήδης προτρέπεται ἰδίᾳ" ἣ γὰρ 
κοινὴ πρὸς τὸ πλῆθος προτροπὴ τὸν καθ᾽ ἕνα ἀμελέετερον ἐργάζεται, 

ἡ δὲ πρὸς ἕνα τινὰ μονομαχία εὐθαρεέςετερον καὶ γενναιότερον. 





1 φύξιν, ὑ e corr., Β ὃ φύξα L 20 ἀλλὰ τῷ Δ. L ἀνατίθεται A 
22 φιλότιμος wc A ὑπὸ τῆς τοῦ ’Ay. L 23 ἐπτέρωτάι, in marg. ab ead. man 
ave, Lp θυμύδεις A, θυμοοιδεῖν L 28 νέων A, cui quae sequuntur desunt 
27 ὑπεροψίαν L 





16 8αᾳ. Rem neque verba spectanti cum quaestione Porphyriana ad B 844 
sqg. edita coniungendum est. 

25sqq. Verba inde ab ἧττον corruptissima et ut videtur lacunis hiantia co- 
dices secutus edidi. Ut quo modo δέος ᾿4χιλλέως Aiacem ad maiorem virtutem 
impulerit versibua supra commemoratis explicari possit, quidnam ὅρκων ὑποψέα 
vel ὑπεροψέα sibi velit et cuinam adscribatur haereo. 

27 sqq. Si non ad Minervae sed ad Agamemnonis (v. 9) hortationem spectant, 
scholium cum quaestione ad 4 401 edita iungendum est; sed verba corrupte 
tradita iudicium constare non sinunt. 


σι 


20 


25 


Pai 


10 


15 


20 


25 


30 


E 79 


€ 


7. ἀδύνατον τοῦτο: πῶς γὰρ ἂν ἔζηςεν ὃ οὕτω καιόμενος ἀπὸ *B ἢ, 62. ad 

τῆς κεφαλῆς καὶ τῶν ὥμων; ἐγχειρεῖ μὲν οὖν τῷ ἔθει λύειν, ὅτι ευὐγ- κρατός. 
κεχώρηται τὸ δοκεῖν τοὺς θεοὺς δύναςθαι τοιαῦτα δρᾶν τινας ἃ τοῖς [549 a lin. 9 
πάςχουςιν ἀκίνδυνά εἰςει κατὰ τὴν ἐκείνων προαίρεειν. λύεται δὲ καὶ O pe 
ἐκ τῆς λέξεως διχῶς, ἢ ὅτι τὸ πῦρ οὐ κυριολογεῖ ἀλλ᾽ ἐπὶ τῆς λαμπη- ad πυρὸς 
δόνος τίθηειν, ἢ ὅτι μετωνυμικῶς ἀπὸ κρατός τε καὶ ὥμων λέγει, A 596 (Β5) et 
ἀπὸ τῶν περιεχομένων ἐπὶ τὰ περιέχοντα᾽ προείρηται γὰρ δαῖέ οἱ xk Libid. ἢ. 2485, 
κὀρυθόεςτε καὶ <post ἢ. v.Brasura) ἀςπίδος ἀκάματον πῦρ (v. 4). 
ἢ καὶ ἐκ τοῦ ἔθους: εἴωθε γὰρ <om. Β5 L) ἐπὶ τῶν μαχομένων᾽ τὸ 
πῦρ λαμβάνειν εἰς παράεταειν <B? tr in ras.) τῆς εὐντόνου (εουντό- 
μου ἴ.) καὶ ἐνθέρμου ὁρμῆς: ὡς οἱ μὲν μάρναντο <udpvavtar [ω) 
δέμας πυρὸς αἰθομένοιο (A 596. N 673. P 366. C 1) καὶ (ἃ 842. 
M 316) μάχης καυςτειρῆς ἀντιβολῆςαι <avtiBoMcac L). καὶ τὰ 
περὶ τὸν Διομήδη οὖν παραςτατικὰ τῆς κατὰ τοὺς ὦμους καὶ τὰς χεῖρας 
ἐνθέρμου ὁρμῆς καὶ τῆς κατὰ τὴν κεφαλὴν πυκνοτέρας ἐπιςτροφῆς᾽ 
οὕτω γὰρ <om. B?) καὶ κορυθαίολος {(κορυθαιόλος BB?, tum ὁ 
Ἕκτωρ B?) εἴρηται. 

Ζωίλος <ZwîNoc A) ὁ ‘Epécioc κατηγορεῖ τοῦ τόπου τούτου καὶ A f, 622 ο. 1. 
μέμφεται τῷ ποιητῇ {τὸν ποιητὴν L>, ὅτι λίαν γελοίως πεποίηκεν ἐκ ἀκάματον. 
τῶν ὥμων τοῦ Διομήδους καιόμενον πῦρ ἐκινδύνευςε γὰρ ἂν κατα- L ἢ 92". 
φλεχθῆναι (ζκαταφλεχθεὶς A) ὃ ἥρως. ἔνιοι μὲν οὖν παρειλῆφθαι τὸ Ni f otti 
ὦ ς κατὰ ευνήθειαν τῷ ποιητῇ, ὡς καὶ ἐν ἑτέροις ὧς οἱ μὲν μάρν αντο Lp. 9. 165. 
δέμας πυρός, καὶ ἐνθάδε τὸ δαῖέ οἱ ἀκάματον πῦρ, ἵν᾽ ἡ ὡς 
πυρὸς φανταεία, οὐκ εἰδικῶς (ἰδικὼς A) πῦρ <L verbis poétae δέμας 
πυρὸς addidit αἰθομένοιο, tum ita pergit: ὡς πυρὸς φανταείαν καὶ 
οὐκ εἰδικὸν πῦρ λέγει ὁ ποιητής, ὃ βέλτιον ἂν εἶεν). 

20. katnropeî καὶ τούτου Ζωίλο ς, ὅτι λίαν φηςεὶ γελοίως πεποίηκε *B f, 63: ad 
τὸν Ἰδαῖον ἀπολιπόντα τοὺς ἵππους καὶ τὸ ἅρμα φεύγειν. ῥητέον ἀπόρουςε. 
οὖν ὅτι κατέθορε μὲν τοῦ ἅρματος ὡς ὑπεραςπίεων τῷ ἀδελφῷ, eùla-L f. 93} c. 1. 
βηθεὶς δὲ τὸν πολέμιον εἰς φυγὴν ὥρμηςεν. οἱ δὲ λέγουςιν ὅτι εἰδὼς Mena 
τὸ Διομήδους φίλιππον διὰ τοῦτο ἐᾷ τοὺς ἵππους, ὅπως περὶ αὐτοὺς Lp L102° e ot 
γένηται. ἢ ὅτι οὐκ ἐπέςτηςε τῷ εὐυμφέροντι᾽ ai γὰρ φρένες ταραχθεῖςαιϊ καὶ αὶ ρον c 
παρέπλαγξαν καὶ τὸν ςοφόν. τοιοῦτος εὑρίεκεται παρ᾽ αὐτῷ καὶ ᾿Αλέ- eod. 1. 





27 καὶ τούτου τοῦ τόπου ὁ Z. α πεποίηκεν ὁ ποιητὴς τὸν ’lò. A 28 A 
post φεύγειν ita: ἠδύνατο γὰρ μᾶλλον ἐπὶ τοῖς ἵπποις ἀλλὰ ῥητέον ὅτι, L: duva- 
τὸν γὰρ μᾶλλον ἐπὶ τοῖς ἵπποις φυγεῖν, ἀλλὰ ῥητέον ὅτι KTÀ. -. 29 τὸν ἀδελ- 
φὸν Α 80 εἰς φυγὴν ἐτράπη A 31 τὸν Διομ. φίλ. Lp 32 ἐπέςπειςε B, 
ἔςπειςε A (?), ἐπέπειςε Lp, amécmace L, ἐπέετηςε Bkk, ταραχθῆςαι ἃ 33 τὸ 
cop. A καὶ ὁ ‘AZ. A 





5 +B ἢ 622 ad πῦρ (v.7): πῦρ ἐνταῦϑα τὴν λαμπηδόνα καλεῖ. 

15-17 Cf. Porphyr. quaest. Vatic. 3 (= *B Ζ 359):... καὶ κορυϑαίολορ οὖν 
ὁ συνεχῶς κινῶν τὴν κόρυϑα. 

27 sqq. Ct. Eust. p. 516, 22 sqq. 


80 E 


ξανδρος ἑλκόμενος ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ kai ἀγχόμενος ὑπὸ τῆς κόρυθος 
καὶ ἀγνοῶν ypncacdar τῷ ξίφει κατὰ τοῦ πολεμίου (Γ 369 sqq.). 
Β Εἰ 63° ad. 28. καὶ μὴν ἀπήλαςτο τὸ ἅρμα. ἢ τῷ τόπῳ τῶν ἁρμάτων φηείν. 
παρ᾽ ὄχεςφι. διό τινες ἔλεγον᾽ παρ᾽ ὄχεςφι πᾶςειν ὀρίνθη θυμός, ἵν᾽ ἡ οὕτως᾽ 
L LOI τοῖς ἁρματηλάταις ὃ θυμὸς ὠρίνθη προςδοκῶςι τὸ δεινὸν καὶ ἐφ᾽ ἑαυ: 
παρ᾿ » ὄχεςφι. τοὺς Mer τὰ δὲ ἐπείγοντα πρῶτον εἰπὼν ἐπιφέρει καὶ τῶν Τρώων 
τὸ πάθος. 


127. ad Z 129, 

132. v. 315—41. 

137. schol. de variis domiciliorum et rusticorum et urbanorum 
partibus quoniam casu cum h. l in libris (*B et L) coniunctum est, 
in fine operis nostri edetur. 

153. cf. ad A 250. 

B f. 66° ad 182. καὶ πῶς γινώεκει πολέμιον ὄντα; ὅτι ἔςτιν ὅτε Kai κατ᾽ 
τιγνιίοκων. αὐτὸν τὸν πόλεμον ευναντῶςειν ἀλλήλοις καὶ γνωρίζονται, Ecm δ᾽ ὅτε 
Lp f.105. ο.1, καὶ (om. B Lp» μὴ ὄντος πολέμου κατοπτεύοντες βλέπουει τοὺς ἀλλή- 


ἀςπίδι γινώ- 
«κων. λων ἀριςτεῖς. 


Lp ἴ. 1014 265. ..... πόθεν δὲ οἶδεν: ἐξ αἰχμαλώτων δηλονότι, ὅθεν καὶ 
6.1, τῆς γάρ Ἰδομενεὺς ἔμαθε τὰ περὶ ᾿ΟὈρρυονέως (N 374 544ᾳ.). δύναται δὲ καὶ 
τοι γενεῆς. ὡς ᾿Αργεῖος εἰδέναι ταῦτα, εἴ γε Ἡρακλῆς ἐςετράτευςεν ἐπὶ Τροίαν <étri- 
γοιαν ΠΡ). 
do f, λάδρη 269. ..... πῶς παρὰ τῷ Πριάμῳ τὸ γένος οὐ εώζεται; ὅτι τοὺς 
Λαομέδοντος, Λαομέδοντος Ἡρακλῆς ἀπήγαγε πορθήςας τὴν Ἴλιον. 
A f. 688 ο.]. 200. 91. ζητεῖται πῶς Διομήδους μὲν ἀκοντίςαντος πεζοῦ, Παν- 


βέλος δ᾽ ἴθυ- δάρου δὲ ἀπὸ ἅρματος, οὕτως ἐκ τοῦ κοιλοτέρου φερόμενον τὸ δόρυ 
vev ᾿Αθήνη κατωφερῇ πεποίηκε τὴν τρῶςειν. ἔςτι δὲ λέγειν, ὅτι πρῶτον μὲν ᾿Αθηνᾶ 
κα τὰ let; fiv ἡἣ κατευθύνουςκα αὐτό, fi ἦν δυνατὸν τοῦτο ποιῆςαι, ἔπειθ᾽ ὅτι 
Lp f.107>c.1. mpocemivevcac ὁ ITavdapoc ἕνεκα τοῦ θεάςαςθαι, εἰ καιρίως τέτρωται 
τοῦ δ᾽ ἀπὸ ὁ Διομήδης, οὕτως ἐβλήθη διὰ τῆς ῥινὸς τὴν γΥλῶςςαν. οἱ δὲ ὅτι ἐν 


μὲν γλῶςςαν. ἀνωμάλοις τόποις μαχομένων εἰκὸς τὰ μὲν ἅρματα ἐν χθαμαλωτέροις 





1 ἀγόμενος BLLp post κόρυθος AL ins.: καὶ τῆς παρούςης cuugpopaàc 
2 τῷ παρόντι ξίφει ΑΙ, 24 ἐζήῆτηται 7, μὲν om. L 26 τὴν πτῶσιν Lp ᾿Αθη- 
νᾶ om. Lp 27 αὐτὸ om. Lp f duv. fiv 717 ἐπειδὴ A 28 ἐτριύθη Le 29 
fnvòc A γλῶτταν L 30 ἀνομάλοις A 





1 Cf. Porph. I 370. 

3 sqq. Cf. Nic'anor (schol. A). 

18—23 Quod codicis B scholia huc pertinentia non exstant e conditione fol. 
68. 69 (E 259—355) explicatur; v. Hiller ap. Fleckeis. XCVII, p. 803. 

24sqq. +B f. 68° ad βέλος δ᾽ ἴϑυνεν (ab eo qui textum utriusque folii 
scripsit exaratum; id. L ἢ, 1023): ξητοῦσι (τινὲς add. L), πῶς. τοῦ Πανδάρου 
τῷ δόρατι “πεπληγότος κατὰ τὸν ὀφθαλμὸν τὸ δόρυ ἐξῆλϑε διὰ ζκατὰ ΤΙ τοῦ 
γενείου. ῥητέον οὖν ὅτι ἡ 4ϑηνᾶ μείξων οὖσα καὶ ὑψηλοτέρα ἄνωϑεν κατ- 
ἐνεχϑῆναι ἐποίησε τὸ δόρυ, diva παρ᾽ ὀφθαλμόν, καὶ οὕτως λευκοὺς διε- 
πέρησεν ὀδόντας. 


10 


15 


20 


25 


30 


δι 


E | 81 


τόποις τρέχειν τοὺς δὲ πεζοὺς ἀπὸ μετεώρου μάχεςθαι, ὥςτε καὶ τὸν 
Διομήδη ἀφ᾽ ὕψους βεβληκέναι. ἢ ὅτι δειλωθεὶς τῇ δρμῇ τοῦ ἥρωος 
ὁ Πάνδαρος ευνεκάθιςεν. 

915--4Α]1. οὐχ ἵνα μὴ τρωθῆ᾽ πῶς γὰρ ἐνόμιςεν ἄτρωτον τὸν Lp ἢ, 10846.1. 
ἑαυτῆς πέπλον εἶναι, τιτρωςκομένων καὶ τῶν θεῶν; ἀλλ᾽ ὑπὸ οὐδενὸς ἀμφὶ δ᾽ ἐὸν 
αὐτὸν «αὐτῶν cod.) τῶν πολεμίων ὁραθῆναι θέλει. ὡς τὰρ αὐτοὶ ci (v. 814.) 
θεοὶ τοῖς ἀνθρώποις εἰεὶν ἀφανεῖς, οὕτω Kai ἣ ἐςθὴς αὐτῶν ἀόρατος. 
πῶς οὖν ἐπιφέρει μή τις Δαναῶν ταχυπώλων χαλκὸν ἐνὶ 
ς«τήθεεει βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕληται; ἀπὸ τοῦ ἡγουμένου ἐδήλωςε 
τὸ ἑπόμενον. εἰ γτὰρ ὥφθη, ἴεως ἂν ἐτρώθη, καὶ τρωθεὶς ἀπέθανε. 

Διομήδης δὲ μόνος ἐπεδιώκει" τὴν ἀχλὺν γὰρ ἦν ἀφῃρημένος. 
(336). διὰ τί κατὰ χειρὸς τιτρώςκεται ἣ ᾿Αφροδίτη; ὅτι τῆς χειρὸς "Bi ΤᾺ δ ᾿ 
λαβομένη (ὅτι δεῖ λαβ. Lp) παρήνει τὴν Ἑλένην (Γ 385). Lp f. 1040. 
διὰ τί κατὰ χειρὸς τιτρώςκεται ᾿Αφροδίτη; ὅτι χειρὶ λαβομένη L f 965. 
παρήνει τὴν “Ἑλένην. καὶ ἄλλως. ἠρέθιεται ἀκούςακςα. 

341. ἄλογος è εὐυλλογιςμός: οὐ γὰρ διότι cîtov καὶ οἶνον οὐ ἢ 69. ad 
προςφέρονται, διὰ τοῦτό εἰειν ἀναίμονες καὶ ἀθάνατοι᾽ πολλὰ γὰρ καὶ οὗ γὰρ cîtov. 
ἄλλα ζῶα οὐ προςφέρεται ταῦτα. - λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως" ὑπακοῦςαι | 
γὰρ δεῖ τῷ οὐ cîtov ἔδουςιν᾽" ἀλλ᾽ ἀμβροείαν, τῷ δὲ οὐ Tivouciv 
οἶνον" ἀλλὰ νέκταρ. 





1 τόποις om. Lp 1.2 ὥςτε κτλ. pro:his Lp ita: ἔτεμε δὲ τὴν γλῶςςαν 
αὐτοῦ, ὅτι ἐπιώρκηςεν καὶ ὅτι di” αὐτῆς ἐμεγαλαύχει = 2—3 ὅτι --- cuvex. nov. 
schol. A δηλωθεὶς A, δειλιάςας L τὴν ὁρμὴν τοῦ ip. ἄλλοι gpacì cuvex. L 





4sqg. Veri simillimum est brevia scholia quae ad v. 315—41 congessimus 
inter se cohaerere et e quaestione derivata esse a Porphyrio de pugna Diomedis 
et Veneris instituta. Cf. Porph. Z 129. Qui factum sit, ut nostro loco ampliora 
cod. B scholia non exstent, v. ad p. 80, 18. 

8—11 Lp f. 108. c.1. ἀμβροσίου (v. 338): καὶ πῶς αὐτὸν προβάλλεται; οὐχ 
ὡς ἄτρωτον ἀλλ᾽ ὡς ἀφανείας ποιητικόν. “ιομήδης δὲ ὁρᾷ αὐτὸν ὑπὸ ᾿ϑηνᾶς 
ἐνεργούμενος. 

+A f. 68" ο, 1 πρόσϑε δὲ οἵ (v. 315): .... οὐχ ὡς αἀτρώτῳ δὲ περιβάλλει 
τὸν πέπλον αὐτῷ ἀλλ᾽ ἵνα κρύψῃ αὐτόν (id. L f. 1085, nisi quod αὐτὸν τὸν 
πέπλον). 

12sqg. FA f. 64. c. 1 ἀτὰρ εἴ xs (ν. 131): .... κατὰ χεῖρα τιτρώσκεται ἡ 
Apooditn, ὅτι χειρὶ λαβομένη παρήνει τῇ Ἑλένῃ (rel. v. ad lin. 15). Sim.Paris. 
ap. Cramer. III, p. 166. 

15 καὶ ἄλλως — ἀκούσασα ex ampliore aliquo scholio male excerpta 
esse, schol. A v. 131 docemur (I, p. 203, 30 sq. Dind.): ..... καὶ ἄλλως. ἠρέϑι- 
σται ἀκούουσα ἡ πρακχτικὴ φρόνησις καὶ (om. A) καταφρονεῖν τὸν Διομήδη 
ἡδονῶν παρασχευάξει (cf. B, III, p. 236, 32 Dind.). Quae cur item ad Por- 
phyrium referantur causa non adest. 

16 sqq. | Eust. p. 554, 2 (exscript. in cod. Par. 2767, ap. Cramer., p. 209): 
ἔνϑα σημείωσαι ὅτι ἐν τῷ οὐ γὰρ σῖτον ἔδουσι δεῖ κατὰ τὸν Πορφύριον 
προσυπακούειν τὸ ἀλλ᾽ ἀμβροσίαν κτλ. 

+ Lp f. 108. οὐ γὰρ σῖτον ἔδουσ᾽ : καὶ μὴν πολλὰ τῶν ξώων οὐ σῖτον ἔδου- 
σιν, οὐ πένουσιν οἷνον, καὶ οὔτε ἄναιμα οὔτε ἀϑαάνατά εἰσι. δεῖ τοίνυν προσυπ- 


ScHRADER, Porphyr. Qu. Hum. 6 


82 E 


B ἢ, 70° ad 358. οὐκ εὖ paci mpockeîcoai τινες τὸ πολλά (οὐκ εὖ φας. ἔνιοι 
πολλὰ. πρόεκειται τὸ πολλά ],Ρ)΄ καὶ γὰρ ἐραςτής ἐετι ‘om. Lp) καὶ ἀδελφὸς 
Lpf.109c.1. καὶ τοῖς αὐτοῖς βοηθεῖ. ῥητέον δὲ <om. Lp) ὅτι τὸ γυναικεῖον καὶ 
πολλὰ Mceco- > so 3 , ς x , ‘n n n 
μένη. acdevec ἐμφαίνει ἣ πολλὴ dencic καὶ τὸ γονυπετεῖν <Lp add.: ἄμπυξ 
δὲ κτλ. quae huc non pertinent). 5 
Lpf.1102c.]. 430. καὶ πῶς Ucrepov (889 544.) ὑβρίζει αὐτόν; ὅτι τὸ δίκαιον 
ταῦτα δ᾽ ὑπερέβαινεν οὐ βοηθῶν ἀλλὰ καὶ αὐτουργῶν κατὰ τῶν ᾿Αχαιῶν᾽ TTepi- 
ἄρηι, φαντα γοῦν ἀπέκτεινεν (ν. 842). 
Bi Modi 451. καὶ πῶς Διομήδης οὐ μηνύει τοῖς ᾿Αχαιοῖς ὅτι εἴδωλον ἦν, 
L f. 108°. τὴν ἀχλὺν ἀφηρημένος (ἀφήρηται γὰρ τὴν ἀχλὺν Lp), ὄφρ᾽ εὖ Yivw- 10 
PI Gip: «κοι <yivwcxn Lp) θεὸν ἠδὲ <om. Lp) καὶ ἄνδρα (v. 128); ῥητέον 
εἰδώλῳ δὲ Com. Lp) ὅτι τὸ εἴδωλον ἀμφοτέρων τούτων (ἀμφοῖν, om. τούτων, 
δήουν di ἀλλή- Lp) ἐετέρηται. 
ἼΒ 795 ad 453. τὸ λαιεήια εἰ καὶ ἄλλοι ἄλλως ἀποδεδώκαειν, ἀλλ᾽ ἐγώ 
Xarcnia. φημι ςάκη λέγειν κοῦφα ἤγουν ἐλαφρά --- τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ πτερό- 15 
Lf. 108°, IT. evta ---, λαιςήια δὲ εἰρῆεθαι τὰ ἐν τῆ λαιᾷ βαεταζόμενα [μικρὰ ἀςπι- 
dickia] , ὥς ποτε ἔφη ὁ δ᾽ dpictepòv ὦμον ἔκαμνεν ἔμπεδον 
αἰὲν ἔχων εάκος αἰόλον (IT 106). πτερόεντα δὲ ὡς κοῦφα: τῷ δ᾽ 
εὖτε πτερὰ Yiveto (T 386). 
A f. 512 c.l. 04. πῶς τὸν οὐρανὸν πολύχαλκον λέγει kai πάλιν xpucoòv, ὡς 20 
χρυ (AR τὸ ypucéw ἐν δαπέδῳ (A 2); ἰετέον δὲ ὅτι ὅταν μὲν crepeòv βού- 
L ib. f. 72. ληται λέγειν, τότε πολύχαλκόν φηειν, ὅταν δὲ καλόν, χρυςοῦν. 
Β f. 78: ad 522. διὰ τί μὴ πύργοις ἢ ὄρεειν; ὅτι Uctepov κινηθήοςονται. 
ΜΒ τὸν μή, 533. τὸ ἦ ὅτι μὲν ταὐτὸν «ημαίνει τῷ «τὸ L) ἔφη διευλλάβῳ καὶ 
Lf. 110». τῷ φῆ διγραμμάτῳ ῥήματι παρ᾽ Ὁμήρῳ δῆλον, καὶ δοκεῖ γεγενῆεθαι 25 
Cf. schol. 
9 186. 14 τὸ λαιςήιά τε πτερόεντα ἄλλοι ἄλλως ἀποδ. ἐγὼ dé φημι cakn λέγειν tà 
χειροςκκούτερα (9) κοῦφα ἤτοι ἐλαφρά, Narnia δὲ εἰρῆςθαι τὰ ἐν τῆ λαιᾷ βαςετα- 
ζόμενα, ὥς ποτε ἔφη κτλ, L 16 μικρὰ ἀεςπιδίεκια om. L 18 πτερόεντα δὲ 
ὅτι κοῦφα ἦν ὡς πτερά’ τῷ δ᾽ εὖτε κτλ. L 21 post δαπέδῳ add. L: καὶ οὐρα- 
νὸν ἐς πολύχαλκον μὲν post ὅταν om. L 22 ὅταν — χρυςοῦν om. L 








ακούειν τὸ οὐ σῖτον ἀλλ᾽ ἀμβροσίαν, οὐ πίνουσιν οἶνον ἀλλὰ νέχταρ. Eadem in 
cod. Parisino 2556 ap. Cramer., p. 166, mixta leguntur cum altero cod. Β scholio 
(ap. Dind. III, p. 247, 13—16), quod huc non pertinet. | 

16 Eust. p. 570, 31: Ἡρωδιανὸς δὲ φησι καὶ πάντα τὰ κατὰ μάχην cus 
παστήρια λαισήια λέγεσθαι διὰ τὸ ἐν τῇ λαιᾷ φέρεσϑαι (cf. Lentz I, p. 361, 14). 

20—22. Cf. Paris. ap. Cram., A. P. III, p. 198. 

23, Id. L ἢ 110°, Lp f. 112° (supra νεφέλῃσιν scrpt.). 

24sqq. Scholium quod ἢ. 1. edidimus vix quisquam ad Porphyrium referret, nisi 
in codice quodam eum auctorem prae se ferre Dindorfius testaretur (cf. Phil, XVIII, 
p. 343); partem extremam olim Brunckius (lex. Soph. p. 723) ut Porphyrianam 
e schol. MS. h. v. attulit. Neque video, cur codicum auctoritati fides dene- 
ganda sit. Nam ut Porphyrium data opera in 7 verbi naturam inquisivisse a 
studiorum eius ratione alienissimum sit, nihil tamen obstat quominus statuatur, 
scholium fragmentum esse quaestionis nunc quidem deperditae, Cui quaestioni 
causam praebere potuit Y 114, ubi Zenodoto ἡ δ᾽ ἄμυδις καλέσασα ϑεοὺς δεῖα 


10 


15 


20 


25 


30 


E 33 


τὸ ἢ ἀπὸ τοῦ φῆ κατὰ ἀφαίρεειν τοῦ P. ζΖητοῦει δὲ tic ἢ διαφορὰ 
τοῦ 7) πρὸς τὸ φῆ. διαφέρειν δὲ φαίνεται, ὅτι τὸ μὲν ἦ ἐπὶ προειρημένοις 
λόγοις ἐπιλέγεται, οἷον ἐν τούτοις᾽ ἢ καὶ κυανέῃειν («κυανέοιειν L) ἐπ᾿’ 
ὀφρύει νεῦςε Κρονίων (Α 528), ἢ καὶ ἐπ᾽ ἀργυρέῃ κώπῃ εχέθε 
χεῖρα βαρεῖαν (A 219): προειπόντος γὰρ τοῦ Διὸς καὶ τοῦ ᾿Ἀχιλ- 
λέως, ταῦτα ὁ ποιητὴς λέγει, καὶ di’ ἀμφοτέρων ὅλων τῶν ποιήςεων 
οὕτως αὐτὸ καὶ μόνον ὑποτάττει. τὸ δὲ φῆ καὶ τὸ ἔφη καὶ προτάςςεται 
τῶν ῥηθηςομένων λόγων καὶ τούτοις ὑποτάςςεται. καὶ μία μὲν αὕτη 
διαφορὰ τοῦ φῆ καὶ (τοῦ ins. L) ἔφη πρὸς τὸ fi, δευτέρα δὲ αὕτη᾽ 
τὸ μὲν γὰρ <om. L) ἦ καθ᾽ ἕνα cynpuaricuòv ἐκφέρεται καὶ εημαίνει 
ῥῆμα τὸ ἦ, εἶπεν, ὁριςτικὸν ἑνικὸν ἀορίετου χρόνου δηλωτικὸν ὑπάρχον 
τρίτου προςώπου, τὸ δὲ φῆ κλίςειν εἰς ἅπαντας χρόνους καὶ τοὺς ἀριθ- 
μοὺς καὶ τὰ πρόεωπα καὶ τὰ γένη λαμβάνεται (λαμβάνει [,), καὶ τρέπε- 
ται καθάπερ τῶν ἄλλων ῥημάτων τὰ παραπλήεια. 

παρὰ δὲ τοῖς ᾿Αττικοῖς ἔςτι τι μονοςτύλλαβον ῥῆμα καὶ μονογράμ- 
patov fi, εημαίνει δὲ δύο, τὸ μέν τι {uévtor BL, corr. Bkk.) ταὐτὸ 
«ταὐτὸν 1.5) τῷ παρ᾽ ὋὉμήρῳ᾽ χρῶνται γὰρ αὐτῷ παραπληείως ἀντὶ 
τοῦ (om. L> ἔφη κατὰ τοῦ τρίτου προςώπου, τὸ δέ τι ταὐτὸν τῷ 
ὑπῆρχον {τὸ --- ὑπηρχ. quae B et L om., praeeunte Dindorfio e schol. 
Od. addidi), ὃ ποιεῖ fiv, ὅπερ ἐπιπολάζει νῦν. τῶν dè ᾿Αττικῶν οἱ 
μὲν ἀρχαῖοι μονογράμματον αὐτὸ προεφέροντο, οἱ δὲ νεώτεροι εὺν τῷ 
v, καθάπερ τῶν πρεςβυτέρων τινές χρῆται δὲ τούτῳ «τοῦτο L) ὁ 
ποιητὴς ποτὲ μὲν εἰς δύο ευλλαβὰς διαιρῶν αὐτὸ καὶ δύο γράμματα 
βραχέα, οἷον ἐπὶ τοῦ Νέετορος εἴ ποτε {κοῦρος ἔα e schol. Od. 
add. Dind.) νῦν αὐτέ με τῆρας ἱκάνει (A 321), καὶ τοῖος ἔα ἐν 
πολέμῳ, ἔργον δέ μοι οὐ φίλον ἦεν (ξ 222). τούτων τὸ πρό- 
τερον ἐκτείνων γράμμα εἰς τὸ ευγγενὲς τὸ ἢ, οἷον ἀλλ᾽ ὅτε δὴ «μὴ 
L) εχεδὸν ἦα κιὼν νεὸς ἀμφιελίεεης (x 166): ἐν γὰρ τούτοις 
ταὐτόν τι λέγει τῷ «τὸ codd., corr. Bkk.> ἤμην. τὸ δὲ μονοεύλλαβον 
οὐχ εὑρίεκομεν παρ᾽ αὐτῷ κατὰ τῆς δυνάμεως {τὴν δύναμιν L) ταύτης 
ἀλλὰ κατὰ τὴν ἑτέραν {τῆς ἑτέρας L> μόνον. τῶν δὲ ᾿Αττικῶν ἐετι 
παρὰ Κρατίνῳ <xpativw L> ἐν Πηυτίνῃ᾽ γυνὴ δ᾽ ἐκείνου πρότερον 
ἦ (ἦν codd., corr. Buttm.), νῦν δ᾽ οὐκέτι, καὶ παρὰ τῷ <om. L> 





ξώοντας scribenti Aristarchum oblocutum de verbi 7 usu egisse Ariston. docet; 
potuit A 117, ita ut simili modo, quo in Apollon. lex. (v. 7), Etymologico M. 
(imprimis Ὁ. 414, 52; 415, 4; 415, 16—20; 415 extr.—416, 9, quae cum schol. 
A A 219 congruunt), Epimerismis factum est, Porphyrius quoque varias verbo- 
rum 7) et 7 notiones inter se comparasse videri possit. Quae coniectura si vera 
est, haud scio an schol. ad E 886 referendum sit. 

2—7 Sequi videtur Didymum (schol. A © 114) Aristarchi praeceptum 
(Lehrs, Ar. p. 95) tradentem. 

19sqq. Ex multarum rerum consensu, qui nostro loco cum Choerobosco 
intercedit, concludendum videtur, Porphyr. h. 1. Herodianum sequi (v. Lentz, 


Herod. II, 1, p. 326, 29; 2, p. 835, 23). 
6* 


84 E 


(οφοκλεῖ ἐν τῇ Νιόβη᾽ ἡ γὰρ φίλη ἐγὼ τῶνδε τοῦ προφερτέρου, 


καὶ ἐν Οἰδίποδι τῷ ἐπὶ Κολωνῷ (ἐπικλωνῷ 1,, potius τῷ Τυράννῳ, 
v. 1123): ἦ (ἦν codd.) δοῦλος οὐκ ὠνητὸς ἀλλ᾽ οἰκοτραφής, 
καὶ παρὰ Πλάτωνι τῷ φιλοςόφωῳω (Rep. I, p. 328 C): οὐ γὰρ ἐγὼ ἐν 
δυνάμει ἡ <codd. ἦν» τοῦ ῥᾳδίως. 
*B f, 74» δὰ ὅ10. τὸ ἔνθα ΤΤυλαιϊιμένεα <—uevéa B> ἑλέτην «εἰς τὸ ἔνθα Πυλ. 
ΤΤυλαιμενέα ÉX. . μάχεται τῷ ἐν τῇ παρὰ νηυεὶ μάχῃ ζῶντι καὶ ἑπομένῳ τῷ παιδὶ ‘Apra- 
(corr. € λίωγι' παρὰ δέ εφι πατὴρ κίε δάκρυα λείβων (N 658). ἡ δὲ 
— μένεα). .., > x n , ‘xo ; ς e, 
Lf 1198 λύεις ἀπὸ τῆς λέξεως: kai γὰρ ὁ Πυλαιμένης {--μενὴς B) ὁμώνυμος 
id. f. 1132, π| Εἶναι δύναται, καὶ τὸ μετὰ δέ copi πατὴρ κίε δάκρυα λείβων 
μετωνυμικῶς᾽ ἐκδέχεται ἣ τοῦ πατρὸς μνήμη. καὶ τὸ ἔνθα Πυλαι- 
μένεα {--μενέα B) ἑλέτην οὐ πάντως ἐςτὶν ἀνεῖλον, ἀλλὰ κατέλα- 
βον, ὧς ἐπὶ τοῦ ζωὸν ἕλ᾽ <éXov B Ly): ἵππω γάρ οἱ ἀτυζομένῳω 
πεδίοιο (Ζ 38). οὐδὲ γάρ ἀγῶνα αὐτοῦ εἴρηκεν, οἷα εἴωθε λέγειν 
τοῖς ἀποθανοῦςι᾽ τάχα οὖν αὐτὸς (αὐτὸ L) μόνον τέτρωται. 
Lp f.113:c.], ςκόπει τὴν φράειν [ἕλετο] ἑλέτην᾽ ἐπόρθηςαν, διὰ τὸν ἡνίοχον 
ἔνθα Τυλαι- καὶ τοὺς ἵππους, ἢ ευλληπτικῶς" τώ TE Θρήκηθεν ἄητον (15). πῶς 
μένεα. οὖν τῷ υἱῷ ἕπεται δάκρυα λείβων ἐν τῇ ἐπὶ ταῖς vavcì μάχῃ ἔνθα 
B f. 14) ad οἱ υἱὸς ἐπᾶλτο Πυλαιμένεος βαειλῆος (N 643); éeriv οὖν ὅμω- 
pigna per γυμία, καὶ ὃ μὲν ἀρχηγός, ὡς Ἴαςεος αὖτ᾽ ἀρχὸς μὲν [᾿Αθηναίων 
Lf112»inde ἐτέτυκτο, O 337], ὁ δὲ βασιλεύς. διὸ πολλὴ γίνεται περὶ αὐτῶν «πουδὴ 
a lin. 17. τῶν Παφλαγόνων καὶ ᾿Αλεξάνδρου. πῶς δὲ ὁ Ἁρπαλίων ἐνταῦθα οὐκ 
ΒΕ 182° ad ἐπήμυνε τῶ πατρί, εἰ τούτου ἦν υἱὸς τοῦ Πυλαιμένεος; ! 
ΤΤυλαιμενέος ἔνιοι τοῦτον (N 643. 658) ἐνόμιζον εἶναι τὸν ἐν τῷ E ἀναιρεθέντα. 
N 643. 





17 secundum Dindorfium (Phil. XVIII, p. 343) ex auctoritate unius vel plu- 
rium codicum (,,nach handschriftlicher auctoritàt‘‘), quos non nominavit, verbis 
πῶς οὖν KTÀ., quibus in B et L scholium incipit, praemittendum ἑτέρου 
εἰς τὸ αὐτό. Quod si recte se habet, tamen non sufficit ad originem scholii 
a Porph. abiudicandam 19 οἱ om. Lp ἔνθα γάρ οἱ BL Tiu\mpevéoc corr. e 
ἸΤυλαιμένεος B 20. 21 καὶ ὁ μὲν βαειλεὺς οὗτος δὲ ἄρχων BL καὶ ὁ μὲν ἀρ- 
χηγὸς ὡς Tacoc ναύταρχος μὲν ὁ δὲ βαειλεύς Lp ᾿ 21 διὸ καὶ ἡ πλείων «πουδὴ 
ἐκεῖςε γίνεται Ταφλ. καὶ ᾿Αλεξ. BL, qui'reliquis carent 28 Lp add.: ἸΤυλαιμένεα 
δὲ ὡς Διομήδεα 24 scholio L praemittitur: ζήτει ἑτέραν ἀπορίαν ευμβαλλομέ- 
νὴν ἐνταῦθα εἰς τὴν Ἰλιάδα τοῦ ε΄ τὸν ςτίχον ἔνθα ἸΤυλαιμένεα ἑλέτην (9) ἀτά- 
λαντος Αρηι, tum inc.: ἔνιοι δὲ τοῦτον 





6 sqq. Temporibus Aristarcho iam superioribus huius difficultatis solutiones 
quaesitas esse dipla docet versui B 851 apposita, ad quam ita Aristonicus: 
ὅτι ovtos ἐστι Πυλαιμένης περὶ οὗ πολλοὶ τῶν ἀρχαίων ἐξητήκασιν. 
Zenodotum eam ob caussam in rhapsodia N Κυλαιμένξα scripsisse pro Πυλαι- 
μένεα praeter fragmentum cod. A a Dindorf. vol. I, p. 1 editum Eustathius (ad 
N, p. 953, 29) auctor est, cui si fides haberi potest, iam ante Zenodotum diffi- 


15 


20 


cultatis vitandae caussa N 658 de anima Pylaemenis insepulti intellectus est, 


unde haud scio an recta lin. 11 supra editae interpretatio petenda sit. 
17 Cf. ipsum Porphyr. I init. 
24 sqg. |A f. 1761 ad N 658. 59 (id. L f. 290°): ἐξήτηται πῶς ἀνωτέρω ἀν- 


E 85 


ἔνθα Πυλαιμένεα ἑλέτην ἀτάλαντον “Apni ἀρχὸν αφλα- Lf. 290 
γόνων. ἔςτιν οὖν ὁμωνυμία, ἐκείνου μὲν ἄρχοντος ὄντος, τούτου δὲ 1.220" .1. 
βαειλέως. πολλαὶ γὰρ παρὰ τῷ ποιητῇ ὁμωνυμίαι: (χεδίοι γὰρ δύο υἱὸς ἐπᾶλτο 
Φωκέων ἡγούμενοι, ὁ μὲν ΤΠΤεριμήδους (0 515), ὁ δὲ Ἰφίτου (Β 517), ἸΤυλαιμένεος. 
οὖς ἀμφοτέρους Ἕκτωρ ἀναιρεῖ. Εὐρυμέδοντεε δύο ἡνίοχοι, ὁ μὲν 
᾿Αγαμέμνονος (Δ 228), ὃ δὲ Νέςτορος (0 114. A 620). κήρυκες Εὐρυ- 
βάται δύο, ὃ μὲν Ὀδυςςέως (Β 184. τ 246), ὁ δὲ ᾿Αγαμέμνονος (A 820. 
I 110). ᾿Αδραετοι τρεῖς βάρβαροι, ὁ μὲν ὑπὸ Διομήδους (A 828), ὁ 
δὲ ὑπὸ Μενελάου (Z 51), ὁ δὲ ὑπὸ Πατρόκλου (TT 694) ἀναιρούμενος. 
᾿Ακάμαντες δύο, ὁ μὲν Εὐεώρου (Ζ 8), ὃ δὲ ᾿Αντήνορος (B 823). 
"Actuvoo1 δύο, ὃ μὲν ὑπὸ Διομήδους ἀναιρούμενος (E 144), ὁ δὲ 
ἸΤολυδάμαντος ἡνίοχος (0 485). Θόωνες βάρβαροι τρεῖς, ὃ μὲν ὑπὸ 
Διομήδους (E 152), ὁ δὲ ὑπὸ Ὀδυςςέως (A 422), ὃ δὲ ὑπὸ ᾿Αντιλόχου 
(N 545) ἀναιρούμενος. Μελάνιπποι τρεῖς, ὁ μὲν ὑπὸ Ἕκτορος παραι- 
νούμενος ἐμπεςεῖν ταῖς vauciv (0 547), ὃ δὲ ὑπὸ Τεύκρου (0 276), 6 
δὲ ὑπὸ Πατρόκλου (TIT 695) ἀναιρούμενος. Ὀφελέεται δύο ****%* ὃ 
μὲν ὑπ᾽ Εὐρυπύλου, ὁ δὲ ὑπ᾽ Αἴαντος. ἸΠηυλάρται δύο, ὁ μὲν ὑπ᾽ 
Αἴαντος (A 491), ὃ δὲ ὑπὸ Πατρόκλου (TT 696). TTeicavdpor δύο, ὁ 
μὲν ὑπὸ ᾿Αγαμέμνονος (Λ 122), ὃ δὲ ὑπὸ Μενελάου (N 601). BE 740 ad 
584. πῶς ἐπὶ τοῦ ἅρματος ἑςτηκὼς τὴν κεφαλὴν ξίφει πλήττεται; κόρεην. 


τάχα οὖν τὰς ἡνίας ἀναλαβεῖν θέλων «ἐθέλων Lp) ἢ vapkicac ὑπὸ IL ΣΌΣ 

τῆς πληγῆς κατέκυψεν <xatéguwev ante ἢ ναρκ. Lp). zipei ἤλαςε. 

6531. ..... πῶς οὖν cuffeveîc ὄντες μάχονται; οὐκ ἐδόκει μιαρὸς B È 75: ad 
ULWVOC. 





i. 2 ἔνθα — ΤΠΤαφλαγόνων om. L ἃ (χέδιοι B 8--Ι2 ὁ μὲν ὑπὸ — βάρ- 
βαροι τρεῖς om. L 9. ἀναιρούμενος post Διομήδους lin, 8 Lp collocat [10 ἐῦ- 
εὐρου ὁ μὲν Lp 14 ἀναιρούμενοι Lp μελανίποδες L 18 ἐμπεοὼν L [16 la- 
cuna, cuius in codd, vestigium non exstat, ita fere explenda: ὁ μὲν ὑπὸ Τεύκρου 
(O 274) ὁ δὲ ὑπ᾿ ᾿Αχιλλέως (Φ 210), Ὀφέλτιοι δύο. Quae sequuntur ita corrigen- 
da: ὁ μὲν ὑπ᾽ EùpudAou (Z 20) ὁ δὲ ὑφ᾽ Ἕκτορος (A 302) 23 praemittitur in 
codd.: ταχέως ἄμφω ἐδήλωςε᾽ τὸν μὲν γὰρ icuev διὰ τοῦ καταλόγου, τὸν δὲ νῦν 
om. Lp) γνωςόμεθα. Pergit Lp: πῶς δὲ curry. ὄντες 





ῃρημένος ὑπὸ Μενελάου ὁ Πυλαιμένης τὰ νῦν δύναται ἀκολουϑεῖν τῷ παιδὶ καὶ 
κλαίειν. ἔστι δὲ λέγειν (ῥητέον οὖν L) ὅτι δύο Πυλαιμένεις Παφλαγόνων ἡγε- 
μόνας συνίστησιν ὁ ποιητής, ὡς Αΐαντας δύο καὶ Εὐρυβάτας δύο κήρνκας τὸν 
μὲν Ayauguvovos, τὸν δὲ Ὀδυσσέως ζοδυσσέος A). Svior δὲ πιϑανῶς μετα- 
γράφουσι μετὰ δ᾽ οὔ σφι {σφίσι L) πατὴρ κίε δάκρνα λεέβων <A non- 
nulla addit aliunde illata). 

1 sqq. Aristarchum homonymias notasse dipla apposita πρὸς τὰ περὶ 
Πυλαιμένους res nota, v. e. c. ΑΒ 837 Ariston. 

3 +B ἢ 322 ad Σχεδίος B 517 (id. Lp f. 75., c. 1. Σχγέδιος): δύο Σχεδίοι 
παρ᾽ Ὁμήρῳ, Σχεδίον Περφιμήδεος υἷον (Ο 515) καὶ Σχεδίον μεγαϑύ- 
μου Ἰφίτου υἷόν (Ρ 806). καὶ δύο Εὐρυβάται κήρυκες, 0 μὲν ’Ayauéuvovos ὃ 
δὲ Ὀδυσσέως. πάλιν τε δύο Εὐρυμέδοντες, τε ᾿4γαμέμνονος καὶ ὁ Νέστορος ἡνίοχος. 

7 +Lp (f. 68°) B 184 de Eurybate: ἕτερός ἐστιν οὗτος παρὰ τὸν 4γαμέμνο- 
νος, 0g Πορφύριος. διὸ καὶ τὸ ᾿Ιϑακήσιος προσέϑηκεν. 

23sqq. Cum duobus scholiis quae coniungenda videntur haud scio an etiam 


4 


86 _€ 
L f. 113. εἶναι ὁ ἐν πολέμῳ θάνατος. ἄλλως TE καὶ ἀρνοῦνται τὴν ευγγένειαν᾽ 
Lp f. 1185. φηεὶ τὰρ ὅτι ψευδόμενοι δέ cé paci Διὸς γόνον (v. 639). 


B f. 76: ad . . ὑπὸ εὐγγενοῦς δὲ ἀναιρεῖται, ὅτι καὶ ευγγενῆ ἀνεῖλε τὸν 
μῶν bt Λικύμνιον᾽ φίλον Tàp μήτρωα κατέκτα (Β 662). 
Lf. 1165. 695. Δ 491. 5 
7141. B 447 (p. 44). 
B f. 184 ad 757. χαριέντως τὸν υἱὸν ἁμαρτάνοντα παρὰ γνώμην τοῦ κυρίου 


πάτερ. κολάζειν οὐκ ἐπιχειρεῖ. πῶς οὖν ᾿Αθηνᾶ τοῦτο οὐκ ἀναμένει; ὅτι οὐκ 
L f. 1195. ἴδιον ᾿Αφροδίτης πόλεμος, ὡς καὶ Ζεύς: οὔ τοι, τέκνον ἐμόν, 
δέδοται πολεμήια ἔργα (v. 428). 10 
771. *B (id. L ἢ, 1195, TT) ad v 103 pertinet, quem versum 
quaestioni instituendae ansam dedisse Etym. M. v. ἠεροειδές docet: 
. καὶ γὰρ ἄτοπον θεοῖς «κοτεινὸν ἀνεῖςθαι. 
Ι, f. 1202, Π. 178. τὸ τρυφερῶς ὡς πελειάδας Topevecdar ἀπρεπές. λύεται δὲ 
Dina Toni, ἐκ τῆς λέξεως" TÀ γὰρ ἴθματα οὐκ Èctiv ἴχνη, ἀλλ᾽ dpuncerc (δρμήματα 15 
p. 411, IT. Scor.) καὶ πτήτεις. 
*B f.78b ad οὐ περιςτεραὶ γενόμεναι, ἀλλ᾽ ὅμοιαι <ouoîar B) τοῖς ἴθμαειν, 
pene ἤγουν τοῖς δρμήμαει καὶ ταῖς πτήςεει, τῶν περιςτερῶν εἰς τὸ CTPaATÒ- 
πεδον ἔρχονται τὸ γὰρ ὡς πελειάδας τὰς θεὰς πορεύεςθαι ἀπρεπές. 
Β f. 78» δὰ τὴν ὁρμὴν καὶ τὴν πτῆςιν᾿ ἄτοπον γὰρ τρυφερῶς βαδίζειν τὰς εἰς 20 
Md n πόλεμον ECKEVOCHEVOC. ἄλλως. καλῶς τῶν βουλομένων λαθεῖν τὰ ἴχνη 
Lp f. 1172 6.1. Tepictepaîc elkacev. ἀφανῆ γὰρ αὐτῶν τὰ ἴχνη, ὧς ’ApictotéAnc. 
τρήρωςι πε- ἢ καὶ διὰ τὸ καθαρὸν ἢ διὰ τὸ ταχύ. 





λειάειν. 
857. Φ 401. 
B ἢ 81:1 ad 880. καὶ πῶς ἂν ὁ "Ἄρης ἔπαςχε δεινὰ ἐν τοῖς νεκροῖς κείμενος; 25 
αὐτοῦ (υ 6 
COrr.) 


2 φηεὶ γὰρ ὅτι om. Lp 3 praemittitur in codd.: τοῦ βρόγχου <Bporyxuou 
B) διαιρεθέντος καὶ τῆς ἀναπνοῆς εἰργομένης ταχὺς ὁ θάνατος ἐπεγένετο 17 
scholium in cod. L praecedenti praemisso ἄλλως subiungitur 18 ἤγουν --- πτή- 
cec om. L 19 τὸ γὰρ — ἀπρεπές om. L 20 ἀπὸ γὰρ τοῦ Tp. Bad. L 
21 βουλευομένων Lp μαθεῖν pro λαθεῖν Lp 22 ἀφανῆ γὰρ τὰ τῶν περιςτερῶν 
ἴχνη καὶ ᾿Αριςτοτέλης λέγει. ἄλλως. πρὸς τὸ καθαρὸν καὶ ταχύ. ὅτι γὰρ καὶ ταχὺ- 
δῆλον ἀφ᾽ οὗ τὴν κομιδὴν τῆς ἀμβροείας (μ 63) πεπίςετευνται {πεπίςετευται cod.) 
Lp, cf. Victor. ap. Roemer., de schol. cod. Venet. B exegeticis. p. 87 





illud cohaereat, quod in B (f. 400) et Lp (f. 822) ad B 876 adscriptum legitur 
de Sarpedone: εἴασε νῦν τὸ γένος αὐτοῦ, ἵν᾿ ἐν ἄλλῳ τόπῳ μνείαν τούτου 
ποιούμενος πρὸς πλείονα αὐτὸ ποικιλίαν ἔχη. — Ceterum de pugna amborum 
aliter in quaestione ad Z 284 (p. 97, 10) iudicatur, quae ipsum magis Porphy- 
rium reddit. 

14sqq. Quod primum posuimus scholium casu Porphyrii nomen servavisse 
neque propius quam cetera ab ipsa cuius auctor fuerit quaestione abesse, vix est 
quod moneamus. 

15 Hesych. ἔϑματα᾽ ὁρμὰς, βήματα, ἀπὸ τοῦ δι᾽ αὐτῶν ἐέναι. καὶ ἴχνη. 

25 sqqg. Veri haud dissimile est, cum hac quaestione, quae nescio an cum 
schol. A 117 et E 533 (ubi vid.) cohaereat, praeterea iungendum esse 


Ζ 87 


εἰ μὲν γὰρ ζῶν, πῶς ἐπιφέρει διαετέλλων ἤ κεν ζὼς duevnvoc; ei Lf. 1238. 
δὲ καὶ τεθνηκώς, πῶς ἀποθανεῖν ἠδύνατο, ὡς καὶ ἀποθανὼν ἔτι ἔπαςχε Lp f.1192c.1. 
δεινά; λύεις γὰρ τῶν δεινῶν ὃ θάνατος. ῥητέον δὲ ὅτι ὁ δεύτερος ἤ ἦ τέκε δηρὸν. 
ἀντὶ τοῦ εἴ ευναπτικοῦ κεῖται, ὧς τὸ ὄφρα καὶ Ἕκτωρ εἴεεται, ἤ 
καὶ ἐμὸν δόρυ μαίνεται ἐν παλάμῃςιν (O 111), καὶ ὁ λόγος - 
οὕτως δεινὰ ἂν ἔπαςχον ἐν τοῖς νεκροῖς keiuevoc, εἰ ζῶν ἀεςθενὴς διὰ 
τὸ τραῦμα ἦν. 

890. ad Φ 889. 


Ζ 

6. Ζητεῖται πῶς Αἴας ἀνελὼν τὸν ᾿Ακάμαντα φόως δ᾽ ἑτάροιειν ἘΒ ἢ 81" ad 
ἔθηκε μήπω ἀριςτείας αὐτοῦ παραδεδομένης; ῥητέον οὖν ὅτι κατὰ =—PIWC. 
τοῦτο φοβερὸς ἔδοξεν ὁ ᾿Ακάμας εἶναι, καθὸ ὁ “Apnc αὐτῷ ἀπείκαςται 
πολλοὺς Ἑλλήνων ἀναιρῶν. 

15. τὸ ὁδῷ ἔπι οἰκία ναίων οὐκ ἔςτι τὸ παρὰ τὴν ὁδὸν οἰκῶν, *B ἐ 51 ad 
> ΡῚ «ς > ld en > [4 < .ς LI >? Δ SN oi > LI ’ TT . 
ἀλλ᾽ ἢ ἐπί δηλοῖ ἐν τούτοις τὸ ὑψηλὸν ἀπὸ τῆς γῆς. ἐπεὶ τοίνυν Lf, 128», IZ. 


>»? 


ἐςτὶν N οἰκία ὑψηλοτέρα τῆς γῆς, καὶ ὁ οἰκῶν ἐν αὐτῇ ἐπάνω τῆς 





1 εἴ κεν ζὼς B, εἴ κε ζὼς L, ἤ κε ζὼς duev.éa Lp 2 post πῶς ins. θεὸς 
ΠΡ ἔτι om. Lp 3 ῥητέον δὲ ὅτι κτλ. L ἢ, 123» praemissis verbis Aùcic τοῦ 
ὄπιςθεν ῥητέον οὖν ὅτι Lp ἡ δεύτερος ἢ Lp 4. 5 εἰ καὶ Lp, qui ἐν παλά- 
unciv --- οὕτως om. 7 addit L: τὸ δὲ ζὼς ἀπὸ τοῦ ζωός, n, γενικὴ ζώου, Lp: 
ζῶς, N γενικὴ ζωοῦ, ἀπὸ τοῦ ζωός ἐςτιν ἡ ευναίρεςις, quae in B novum schol. 
efficiunt 10 αὐτοῦ correxi ex αὐτοῖς cod. 13 ἐπὶ BL 





schol. A f. 42) ad I 46 (ἢ τοιόσδε ἐών): ἐνταῦϑα δὲ ἐγκλίνεται 0 σύν- 
δεσμος ὁμοίως τῷ ἢ καὶ {τὸ ἤ κε cod.) “Δαέρτῃ αὐτὴν ὁδὸν ἄγγελος ἔλθω: 
(π 188). καί μοι δοκεῖ ἰσοδυναμεῖν to εἴ, λέγω δὲ τὸ τοιοῦτον" εἰ ἤδη σάφα 
οἷδε περίφρων Πηνελόπεια ζω 404, e corr. Lehrsii, quaest. ep., p. 60, nisi quod 
pro 7 posuimus εἶδ. Quae verba Porphyrium potius quam Nicanorem, cete- 
rum a mira ea particulae ἡ interpretatione non alienum (v. Friedl., Nic. p. 32), 
repraesentare, etiam Lehrsius 1. 6. censuit. Videntur et hoc et quod supra 
edidimus scholium ex uberiore quaestione, qua non solum de E 886 et I 46 sed 
etiam x 138 et ὦ 404 Porphyrius egerit, excerpta esse. — Schol. ἢ, 1, editum 
E ust. E, p. 618, 5, ante oculos habuit (cf, eund. Γ᾽, p. 407, 18). 

13 sqq. Haec non huius loci occasione oblata a Porphyrio disputata sed ad 
alium locum pertinentia casu huc translata esse admodum veri simile videtur. 
Cum in scholio ad Z 273 servato Porphyrius commemoret, nonnullos praeposi- 
tionem ἐπί et aliis locis et £ 52 (ἡ μὲν ἐπ᾽ ἐσχάρῃ noto) ita explicavisse ut παρά 
significare statuerent, concludat aliquis, uberiorem olim eo loco quaestionem 
exstitisse; in qua Porphyrium illorum opinioni oblocutum ea quae h. 1. legantur 
attulisse. Idem statuerit quis de versu 4 314 (Ὄσσαν ἐπ᾽ Οὐλύμπου μέμασαν 
ϑέμεν), ubi item fuisse qui ἐπέ idem esse vellent atque παρά Epimer. Oxon. I, 
p. 144, 26 docent. Accedit quod non solum de 4 314. 15 τοὺς λυτικούς in 
universum, sed de v. 316. 17 certe nominatim Porphyrium egisse EKust, per- 
hibet (p. 1687, 29. 32, cf. schol, HQ). Nihilominus incertiora haec sunt; itaque 
praestat. frustula illa suo quodque versui adscriptum edere. 

Idem scholium forma paullo breviore ad £ 305 in cod. E legitur: ἡ δ᾽ ἧσται 


88 Z 


οἰκεῖ. οὕτως ἔφη καὶ τὸ τὴν μὲν ἔπειτ᾽ ἐπὶ βωμὸν ἄγων πολύ- 
μητις Ὀδυςςεεύς (A 440), ἤγουν οὐ παρὰ τὸν βωμόν, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸν 
βωμόν, ὅτι κυρίως βωμὸς καταςκεύαςμα ἐλέγετο ἀναβαθμοὺς καὶ βήματα 
ἔχον, ὑψηλὸν ἀπὸ τῆς γῆς. διὰ τοῦτο οὖν ἐπὶ βωμὸν ᾿ὈΟδυςςεὺς ἀζει. 
καὶ οὗτος μὲν ὁ βωμὸς θυήεις, εἰς ὃν ἀναβαίνειν ἔςτιν. ἔςτι δὲ καὶ 
ἄλλος, ὅπου τὰ ἅρματα ἐτίθετο᾽ ἅρματα δ᾽ ἂμ βωμοῖει τίθει (0 
441), καὶ ἐπὶ τούτου οἰκείως χρηςάμενος τῇ ἀνά προθέςει. καὶ τὸ fi 
δ᾽ ἧςται ἐπ᾽ ἐςχάρῃ (ζ 305) εημαίνει ὡς τοῦ θρόνου ὑψηλοτέρου 
ὄντος τῆς ἐςχάρας. καὶ τὸ γενεὴ δέ τοι ἔςτ᾽ ἐπὶ λίμνῃ Γυτγαίῃ 
(Υ 390): ἣ γτένεεις καὶ ἢ γονὴ καὶ ὁ τόπος ἐν ὕψει τῆς λίμνης. 

B f. 81» ad 16. δοκεῖ ἣ προςθήκη αὕτη τὸ κάλλιςτόν TE καὶ βιωφελὲς ἐξευτε- 
οὔτις. λίζειν ὡς οὐκ ὃν καλόν᾽ καίτοι μᾶλλον ἐχρῆν καὶ βοηθόν τινα ἐκ θεῶν 
Lf. 129°, τούτῳ ἀναπλάςαι, ἵν᾽ ἡμεῖς προτρεπώμεθα ἐπὶ τὸ φιλόξενον. ἢ οὖν 
ppt ΒΟ δε ἁπλῶς ἀναπεφώνηται, ὧς τὸ οὐδὲ ἑκηβολίαι (E 54). ἢ ἀποδοκι- 
μάζει τὴν ἄκριτον φιλοξενίαν καὶ τὸ μὴ ἐπικρίνειν ποῖός τίς ἐςτιν ὦ 
μέλλει δεξιὰν ευνάπτειν. ἐναρέτων γὰρ ἴδιον οὐχὶ τὸ πάντας φιλεῖν 
ἀλλὰ τινάς᾽ διὸ οὐδένα φίλον Ecyev. εἶτα καὶ ἐπιορκίᾳ μετὰ τῶν 

ἄλλων ὑπόκειται᾽ τὰ δὲ καλὰ καθαρεύειν ἀπὸ τῶν ἐναντίων ὀφείλει. 
B f. 82» ad 58. μιςητὰ καὶ οὐχ ἁρμόζοντα βαειλικῷ ἤθει τὰ ῥήματα᾽ τρόπου 
ὅντινα (spir. γὰρ ἐνδείκνυςει θηριότητα, ὁ δὲ ἀκροατὴς ἄνθρωπος ὧν μιςεῖ τὸ ἄγαν 
In ras... πικρὸν καὶ ἀπάνθρωπον. ὅθεν κἀν ταῖς τραγῳδίαις κρύπτουςει τοὺς 


με οίνα ὃ δρῶντας τὰ τοιαῦτα ἐν ταῖς ce«nvaîc καὶ ἢ φωναῖς Ticiv ἐξακουομέναις 
ἂν ὅντινα ἢ δι᾿ ἀγγέλων Uctepov cnuaivouci τὰ πραχθέντα, οὐδὲν ἄλλο ἢ φοβού- 


γαςτέρι. μένοι μὴ αὐτοὶ ευμμιςηθῶςι τοῖς δρωμένοις. δεκτέον δὲ λέγειν ὅτι, εἰ 
μὲν ἔλεγε ταῦτα πρὸ τῆς ἐπιορκίας, ἦν ἔγκλημα ἐπειδὴ δὲ μετὰ τοὺς 





2 ἤ, (in ras,, suprascrpt. Y) παρὰ τὸν βωμὸν .............. (14 fere litt. 
eras.) ὅτι κυρίως κτλ. B ἀ4 ἔχων ὑψηλὰ L Ὀδυςςεὺς αὐτὴν ἄγει L 6 δ᾽ ἂν 
βωμοῖει L 7 χρηςάμενοι 7, 7. 8 ἡ δ᾽ ἧεθαι L 8. 9 ὑψηλοτέρας οὔςης L 11 ἡ 
προςθ. κάλλιςτον τοῦτο καὶ β. ὑπάρχον ἐξευτελίζειν ὡς οὐ κακὸν καλόν. καίτοι 
κτλ. Lp 12 ἐχρῆν μᾶλλον Lp 18 τοῦτο LLp προτρεπόμεθα Lp 14 ὡς 
τ᾽ οὐδ᾽ ἐκ. Lp 16 ευνάπτειν. ἀρετῶν γὰρ Lp 17 ἐπίορκος Lp 19 αἰευτὰ 
pro μιςητὰ 1 τῷ Bac. ἦἤθ. Lp 20 θηριότητος 53. ὧν (spir. et acc. in ras.) B 
21 κἀν spir. eras. Β ὅθεν καὶ L 23 ἢ gof. om. Lp 24 αὐτοῖς L 24. 25 
λεκτέον δὲ ὅτι εἰ μὲν ἐλέγετο ταῦτα πρὸ τῆς ἐπιορκίας ἔγκλημα ἂν ἦν, ἐπεὶ dé Lp 





ἐπ᾿ ἐσχάφρῃ] οὐ σημαίνει τὸ παρὰ τὴν ἐσχάραν, ἀλλ᾽ ὡς τοῦ ϑρόνου ὑψηλοτέρου 
ὄντος τοῦτό φησι. τοιοῦτόν ἐστι καὶ τὸ πάντας μὲν φιλέεσκεν ὁδῷ ἔπι οἷ- 
nia ναίων. οὐ γὰρ <Buttm., cod. οὐδὲν τὲ παρὰ τὴν ὁδὸν οἰκῶν σημαίνει, 
ἀλλὰ δηλοῖ ἐν τούτοις τὸ ὑψηλὸν ἀπὸ τῆς γῆς. ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν ἡ οἰκία ὑψη- 
λοτέρα τῆς γῆς, καὶ ὁ ἐν αὐτῇ οἰκῶν ἐπάνω οἰκεῖ τῆς γῆς. 

2 Pro παρα ἢ. l. ἐπί accepisse Aristarchus videtur. Cf. infra ad Ζ 
273 et praeterea schol. B f. 14» ad πολύμητις A 440 (id. Lp f. 61» c, 1. πολυ- 
unt) ..... n δὲ ἐπί ἐστιν ἀντὶ τῆς παρα. 

11 sqq. Cf. Eust. p. 622, 14 sqq. 


15 


20 


10 


Ζ 89 


ὅρκους καὶ τὴν παράβαςειν, οὐκ ἔπαχθῆ. «ςχεδὸν γὰρ καὶ ὁ ἀκροατὴς 
τοῦτο βούλεται τὸ μηδὲ γένος ἐπιλιμπάνεεθαι τῶν ἐπιόρκων. τάχα 
γοῦν καὶ ὑπὲρ τῶν θεῶν ὀργίζεται. ἄλλως τε πρᾶος μέν ἐςτι τοῖς 
ἀρχομένοις, βαρὺς δὲ τοῖς ἀντιπάλοις᾽" τοῦτο γὰρ βαειλέως ἀγαθοῦ καὶ 
ἰςχυροῦ. 

TT. τί βούλεται τὸ Αἰνεία τε καὶ Ἕκτορ, ἐπεὶ πόνος Uuput*B f. 83: ad 
μάλιετα Τρώων καὶ Λυκίων ἐγκέκλιται, οὕνεκ᾽ ἄριετοι πᾶςαν Ἕκτορ. 
ἐπ᾿ ἰθύν ἐςτε μάχεςθαί τε φρονέειν τε; τὸ μὲν οὖν ἐγκεκλίςθαι È * 128%, 11. 
τὸν πόνον αὐτοῖς ἔχει τὴν μεταφορὰν ἤτοι ἀπὸ τῶν χειραγωγουμένων 
δι᾿ ἀςθένειαν καὶ ἐπικλινόντων αὑτοὺς πρὸς τοὺς κουφίζοντας ἢ ἀπὸ 
τῶν ZUTYOCTATOUVTWYV καὶ ῥεπόντων εἰς μέρος. ἣ ῥοπὴ οὖν τῶν πραγ- 
μάτων πρὸς ὑμᾶς ἐεςτι κεκλιμένη, τὸ ἀςθενὲς καὶ ἑαυτὸ φέρειν μὴ δυνά- 
μενον ὑμεῖς διακρατεῖτε ὀρθοῦντες. ἢ ἀπὸ τῶν ἐγκεκλιμένων τινὶ ζώων" 
ἐγκέκλιται οὖν, ἐν τῇ ὑμετέρᾳ φροντίδι περικέκλειςται ἣ εὠτηρία τῶν 
πραγμάτων. καὶ ἡ.αἰτία: οὕνεκ᾽ ἄριετοι πᾶςαν ἐπ᾽ ἰθύν Ècte: 

ἣ ἰθὺς οὖν ἣ ὁρμή, ἀπὸ τοῦ πρόεω φέρεεθαι. ἐπὶ πᾶςαν οὖν ὁρμὴν 
καὶ τοῦ φρονεῖν καὶ τοῦ μάχεςεθαί ἐςτε ἄριςτοι. ἣ ἰθὺς ὀρθότης ἄρι- 
ετοι οὖν ἐςτε ἐν πάςῃ ὀρθότητι τοῦ τε φρονεῖν καὶ τοῦ μάχεεθαι. 

ἀρετὴ τῶν ἡγουμένων βουλεύεεθαι μὲν ἄριςτα τὸ ευμφέρον, B f. 88: ad 
πράττειν δὲ κάλλιςτα τὸ βεβουλευμένον. θεραπεύει δὲ αὐτούς, ἵνα ὡς Φρονέειν. 
φρόνιμοι δέξωνται τὴν ευμβουλήν. ἝἭκτορα δὲ πέμπει ὡς πείςοντα 
τὴν θεὸν διὰ τῆς ἀξιοπιςτίας. 

80. ὃ τρόπος εὐλληψις κτλ. (Β f. 838 ad «τῆτ᾽, Lp f. 1210) ' 
Dindorfius (Phil. XVIII, p. 344) e coniectura ad Porphyrium retu- 





1 οὐκ ἐπαχθὴς (corr. ex èmdy0der) ᾿Αγαμέμνων Lp 2 τὸ dé μὴ dé γένος Lp 
ἐπιλιμπάνεςθαι (1 post ) in ras.) B 3 γοῦν (supra ov alqd. eras.) Β οὖν pro 


γοῦν L εχεδὸν οὖν ὑπὲρ τῶν θεῶν ὁρίζεται Lp 8. 4 πρὸς τοὺς ἀρχομένους 
Lp 4 post ἀντιπάλοις Lp: καὶ αὐτίκα ἂν ἐξείποι ’Afapépvovi, βαςειλεὺς γὰρ 
ἀγαθὸς κρατερός τ᾽ αἰχμητῆς 6 Ἕκτορ (ο in ras.) Β 14 περικέκλειςται BKk.; 
codd. παρακέκλιται 16 ἡ ante ἰθὺς et οὖν om. L 18 καὶ μάχεςθάι Β, τοῦ 


μάχ. καὶ τοῦ φρ. L 





8 +Eust. Ζ, p. 624, 80: οὕτω βαρὺς ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐπιόρκοις ἐχϑροῖς 


- ὁ τοῖς ἀρχομένοις πρᾶος. 


14 |A f. 822 c. 1, ἐγκέκλιται (Ζ 78): ἐπίκειται, ἔγκειται, ἐμπέπηκται, ἐν 
τῇ ὑμετέρᾳ φροντίδι περικέκλεισται ἡ σωτηρία τῶν πραγμάτων. 

16 A interm. Z 79 ο. 1 πᾶσαν ἐπ᾽ ἰϑύν'" εἰς πᾶσαν ὁρμήν. 

19sqq. Ad Porphyrium referendum videtur, cum Eustathius Z, p. 626, 26, 
verba quae initio scholii B leguntur ita afferat, ut ex eodem fonte petita esse 
appareat unde verba scholii *B (supr. lin. 16) hausit, Legitur enim apud eum: 
ὅτι ἀρετὴ στρατηγοῦ κατὰ τοὺς παλαιοὺς βουλεύεσϑαι μὲν ἄριστα to 
συμφέρον πράττειν δὲ κάλλιστα τὸ βεβουλευμένον. διὸ καὶ ὁ παρὰ 
τῷ ποιητῇ Ἕλενος — φησίν, ὡς ἄριστοι πᾶσαν ἐπ᾽ ἰϑύυν ἐστε μάχεσϑαί τε peo- 


᾿γέειν τε, ἤγουν ἐπὶ πᾶσαν δρμὴν τοῦ μάχεσϑαι καὶ τοῦ φρονεῖν, καὶ 


διὰ τοῦτο ὑμῖν κτλ. 


ΑΓ 820 6.1. 


εἴπω βου- 
λευτῇει. 


ἘΠ f, 844 ad 


φωνήκςας 
ἀπέβη. 


90 Ζ 


lisse videtur. Cum enim contendat e longiore scholio Porphyriano 
excerpta esse, ubi illud legatur non addidit. 

92. v. 273. 

102. v. 116, p. 91]. 

114. καὶ πῶς οὐδὲν εἶπε τοῖς {ταῖς cod.) βουλευταῖς ἀλλὰ ταῖς 
γυναιξί (v. 270); νοητέον οὖν ἤτοι κατὰ τὸ CIWITWNEVOV κἀκείνοις 
αὐτὸν εἰρηκέναι, ἢ ὡς ἐπὶ ςτρατείας καὶ παρατάξεως τοῦ πρέποντος 
χάριν τοῦτο προςτεθεικέναι. 

116. ἀποροῦειν ἐπὶ τῇ ἀποςτάςει “Extopoc τινες τῇ εἰς τὴν πόλιν 
γεγονυίᾳ. πάςης γὰρ οὕτως τῆς ῥοπῆς τῶν πραγμάτων παρὰ τοῖς 
“EXinciv οὔςης, δυνάμενος ὁ Ἕκτωρ καὶ ἄλλον ἀποςτέλλειν πρὸς τὴν 
μητέρα, ἵνα εὔξηται καὶ τὰς ἄλλας εἰς τοῦτο παρακαλέςῃ, οὐ ποιεῖ 
τοῦτο, ἀλλ᾽ αὐτὸς ἄπειειν. οἱ μέν φαειν, ὅπως τῇ τυναικὶ διαλεχθῇ 
τοῦτο τὸν ποιητὴν οἰκονομῆςαι. οἱ δὲ τοῦτο μὲν ἄλλως φαεὶν ἐπα- 
κολουθῆςαι, προηγούμενον δὲ ἰδεῖν ὡς εὔλογον εἶναι ἀπαίτηςειν..... φαεὶν 
ὅτι παρών τε οὐδὲν ὠφέλει καὶ ἀπελθὼν ἐξ ὧν ὁ μάντις ἔλεγεν ἀπαλ- 
λαγὴν τῶν παρόντων εὕριεκε, παραςκευάςας τὸ θεῖον εὐμενές. καὶ οὐ 
μικρὰν δὲ ἔφαςαν ἐπιςτροφὴν τοῦ θείου εἶναι τὸ ἢ διὰ τοῦ τυχόντος 
ἢ διὰ τοῦ προεςτῶτος τῶν πραγμάτων γίνεεθαι τὴν θεραπείαν, ἐπεὶ 
οὐδὲ τὸ ὑπὸ οἰκέτου τυχεῖν διακονίας ὅμοιον τῷ ὑπὸ τοῦ υἱοῦ ἢ 
ἀδελφοῦ ἢ γυναικός: ὑπὸ τῶν ἀρίετων γὰρ τιμωμένους τοὺς θεοὺς 
εἰκὸς μᾶλλον χαίρειν ἢ ὑπὸ τῶν τυχόντων. ἔπειτ᾽ οὐ περὶ τοῦ Ἕκτορος 
ζητεῖν δεῖ, διὰ τί χωρίζεται πειςθεὶς τῷ μάντει καὶ τούτου ἀκούέας 
ἐκτελεῖ τὴν πρόςταξιν, ευντελεῖν τὰ κελευόμενα πρὸς τοὺς θεοὺς καθ- 
ἥκειν κρίνας᾽ πρὸς δὲ τὸν μάντιν, εἰ ἄρα, ζητεῖν ἔδει, δι᾿ ἣν αἰτίαν καὶ 
τοῦτον ἀπάγει. εἶπε δ᾽ ἂν ὅτι οὐ πρὸς τὰς δόξας τῶν πολλῶν ἅπαντα 
πέφυκεν εἰς τοὺς θεοὺς καθήκοντα, ἀλλ᾽ ὥςπεῤ ἐφάνη δεῖν εὔξαςθαι καὶ 
θεῶν οὐκ ἄλλῳ ἀλλὰ τῇ ᾿Αθηνᾷ, πέπλον τε ἀναθεῖναι τὸν χαριέςτατον 
ἠδὲ uérictov καὶ βουθυςείας ὑποεχέεθαι καὶ διὰ πρεςβυτίδων γυναικῶν 





10 


20 


25 


10 γὰρ addidi; cod. nd..... (litterae madore exstinctae) 13 post ἄπει-᾿ 


civ 3 fere litterae evanuerunt: AUcic? 15 ἰδεῖν et ἀπαίτηςιν (post ἢ. v. tres 
fere litt. evan.) vix sana 18 μικροῖς "cod.; corr. Vill. 





9 sqg. +*B f. 841 ad ὄφρ᾽ v. 113 (id. L f. 1282, in alio quodam codice Din- ᾿ 


dorfio auctore, Phil. XVIII, p. 344, Porphyrii nomen prae se ferens): n εἰς 
τὴν Ἴλιον ἐπάνοδος τοῦ Ἕκτορος (ὴ τοῦ “Ext. ἐπαν. εἰς τὴν Τροίαν L, cf. Phil. 
I. c.) ἀλόγως ἔχειν δοκεῖ" καὶ γὰρ διὰ κήρυκος τὰ περὶ τὴν ϑυσίαν ἀποσταλῆ- 
ναι ἠδύνατο. ἡ λύσις ζὴ λέξις L) ἐκ τοῦ καιροῦ" τῶν γὰρ Τρώων ἐϑελοκα- 
κούντων διὰ τὴν τοῦ ᾿Δλεξάνδρου ἀπουσίαν, τὸ πλέον ἐπὶ τοῦτον {τούτους B) 
πορεύεται. 

+B f. 841 ad ἀπέβη v. 116 (L f. 128b; Lp f. 192» c.l. ὥς ἄρα φωνήσας ἀπ- 
ἐβη): καὶ πῶς ἔδει τοσαύτῃ περιστάσει συνεχομένων τῶν Τρώων ἀναχωρεῖν καὶ 
μὴ μᾶλλον ἐπικηρυκεύσασθαι τὴν ϑυσίαν; ἀλλ᾽ der τοὺς Τρῶας ἐθελοκακοῦν- 
tas τῇ ἀπουσίᾳ ᾿Δλεξάνδρου, καὶ μᾶλλον ἐπὶ τοῦτον (ἐφ᾽ ὃν μάλιστα Lp) ὧρ- 
unto, ἵνα διεγείρῃ καὶ αὐτόν. 


Z 91 


καὶ ἐντίμων καὶ τῶν ἱερειῶν γενέεθαι τὰς εὐχάς, οὑτωεὶ δὲ καὶ ὅτι διὰ 
πρεςβευτοῦ καὶ ἀξιόχρεω Ἕκτορος παντὶ λῷον ἐφάνη τὴν πραγματείαν 
fevecdar, μείζονα ἔχοντος τὴν τοῦ ευμφέροντος κατάληψιν ἢ οἱ ἄλλοι 
ἰδιῶται. καὶ μῆνις θεῶν πολλάκις ἰδίως διά τινος λύεται προςώπου 
καὶ διὰ τοῦδε μᾶλλον τοῦ ἱερείου ἢ τοῦδε καὶ τῶνδε παρόντων ἢ 
τῶνδε. χωρὶς δὲ τούτων οὐκ ἔρημον ἄρχοντος κατέλιπε τὸ «ςτρατό- 
πεδον, ἀλλ᾽ οἵ τε ἀδελφοὶ παρῆςαν πολλοὶ καὶ ὁ Αἰνείας καὶ οἱ ᾿Αντη- 
νορίδαι καὶ ἸΤουλυδάμας, ἀξίωμα ἐπὶ τῷ μάχεεθαι καὶ φρόνημα οὐ 
μικρὸν ἔχοντες. δεῖ οὖν μᾶλλον λογίζεςθαι διὰ τὴν εἰρημένην χρείαν 
καὶ ἄλλα παρευρίςκειν ὠφελεῖν μέλλοντα τοὺς οἰκείους, ὧν καὶ τὸ 
ἐξαγαγεῖν κρυπτόμενον τὸν ᾿Αλέξανδρον καὶ οἴκου διατρίβοντα πρὸς 
ὃν εἰκὸς ἀγανακτοῦντας τοὺς Τρῶας ἐθελοκακεῖν ἐν τῷ πολέμῳ. ῥᾳδίως 
δὲ οὐκ ἂν ἐξήγγελλε πέμψας ἄλλους πρὸς αὐτόν. 
καὶ γὰρ καὶ τὸ μονομάχιον τούτῳ πειςθεὶς ἐποίηςε (Η δά sqq.).B f. 83° ad 


δειςιδαίμων δὲ ὧν οὐ θέλει παρέργως τὴν θυείαν γενέεθαι. ἄλλως τε ἀν 
’ 2 x x , > là PI 4 > ’ Da V. . 
παροξύνει αὐτοὺς καὶ καταλείπει Αἰνείαν. ἢ πρὸς ἀνάπαυειν τῶν ctpa- ΠΡῈ 1385. 


τευμάτων διὸ καὶ τὸ μονομάχιον Γλαύκου παράγεται. ἢ ἐπεὶ ὠνεί- ὡς ἔφαθ᾽,3 

διτταὶ ὑπὸ (ζαρπηδόνος (E 472 sqq.) ᾿Αλέξανδρον θέλει παρετεῖραι. Ἕκτωρ, 
129. πῶς, φαεὶ, λέγει Διομήδης οὐκ ἂν ἔγωγε Beoîciv ἐποῦυ - Β f. 84 ad 

ρανίοιει μαχοίμην: οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντος υἱὸς κρατερὸς μαχοίμην. 

Λυκόοργος δὴν ἦν, ὅς ῥα θεοῖειν ἐπουρανίοιειν ἔριζεν, ὅς ΠΝ 

ποτε μαινομένοιο Διωνύςοιο τιθήνας cede κατ᾽ ἠγάθεον ΧΥ͂ΠΙ, Ῥ. 

Nucniov, ai δ᾽ ἅμα πᾶςαι θύεθλα χαμαὶ κατέχευαν ὑπ᾽ ἀν- 344, IT 

δροφόνοιο Λυκούργου καὶ τὰ ἑξῆς; πῶς γὰρ παραιτεῖεθαι λέγων 

τὸ θεομαχεῖν αὐτὸς μὲν δύο τέτρωκε θεοὺς ἤδη, τὸν Διόνυςον δὲ ἐν 

αὐτοῖς τούτοις μαινόμενον λέγει καὶ πεφευγέναι εἰς θάλαςεςαν φοβηθέντα: 

ἄτοπον γὰρ καὶ ψεύετην ὁμοῦ καὶ βλάςφημον τὸν Διομήδη κατελέγ- 

χοντα. λύεις. τὸ μὲν οὖν τρῶςαι θεοὺς οὐ κατὰ προαίρεειν αὐτοῦ 

γέγονε, καθ᾽ ὑπηρεςίαν δὲ ἄλλης θεοῦ κατὰ θεῶν ἕπεεθαι καὶ αὐτῆς 





1 ἱερείων cod.; corr. Bkk. 2 ἀξιόχρεω Vill.; cod. ἀξιόχρεων corr. ex ἀξιο- 
χρέως 17 παράγεται (αγε e corr.) Β 19 λέγων L 22 διονύςοιο 1 28 νη- 
εήϊιον αἱ δὲ ἅμα L 24 ante πῶς L ἀπορία 28 οὐκ αὐτοῦ κατὰ προαίρ. γέγ. L 





14 sqq. Cf. Eust. p. 625, 50sqq. | 
28 sqg. |*B ἢ 65° ad ἀχλύν E 127 (Lp ἢ, 1040): διὰ τί ἡ ᾿4ϑηνᾶ ἀφείλετο 
(ἀφείλατο Lp) τῷ Διομήδει τὴν ἀχλὺν ὄφρ᾽ εὖ γινώσκοι πότερον ϑεός ἐστιν 
ἢ ανϑρωπος: καί φαμεν μέχρι τοῦ τὴν ᾿ἀφροδίτην τρῶσαι καὶ τὸν Ἄρεα ἔδωκεν 
αὐτῷ τὴν δωρεὰν ἀλλ᾽ οὐκ ἀεί. τρωϑέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὸ σιωπώ- 
μενον ἀποδίδοται καὶ ἡ οἰκεία ἀχλύς, δι᾿ ἣν ἀγνοεῖ καὶ τὸν Γλαῦκον καὶ ἀνα- 
πυνϑάνεται πότερον ϑεὸς ἐστιν ἢ ἄνϑρωπος. 
+A f. 64 ad E 127 ο. 1. ἀχλῦν δ᾽ αὖ τοὶ uté (L f. 96", cf. Par. 2894 ap. 
Cramer. III, p. 250): πῶς (pos A; πῶς οὖν L), φησὶν, <ins. νῦν εὐθαρσὴς 
γενόμενος L) ἐν τοῖς ἑξῆς ἀγνοεῖ τὸν Πλαῦκον Διομήδης λέγων τίς δὲ σύ 
ἐσσι φέριστε (Ζ 123); καί φαμεν ὅτι πρὸς καιρὸν ἀφήρηται τὴν ἀχλὺν ὑπὸ 
τῆς ᾿4ϑηνᾶς {τὴν ἀχλ. ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν διὰ τῆς .49. L), ἵνα τρώσῃ τὴν ‘Apeo- 


92 Ζ 


κελευςάςης. τοῖς δύο δ᾽ εἰρηκυίας ᾿Αθηνᾶς μόνοις δεῖν ἐναντιωθῆναι 


καὶ διὰ τούτους τὴν ὁμίχλην ἀφελούςης καὶ τὴν ἀπὸ τούτων μόνων ᾿ 


ἀγνωςίαν ἀφῃρημένης, προςθείςης δὲ μή τι εὖ τ᾽ ἀθανάτοιει θεοῖς 
ἀντικρὺ μάχεεθαι τοῖς ἄλλοις (E 130), καὶ τοῦ Διομήδους εἰπόν- 
τος ἀλλ᾽ ἔτι ε«ῶν μέμνημαι ἐφετμέων, ἃς ἐπέτελλες: οὔ μ᾽ 
εἴας μακάρεεςι θεοῖς ἀντικρὺ μάχεςθαι τοῖς ἄλλοις (E 
818 sqq.), Γλαύκου δὲ θραεύτερον ἐπιόντος, εὐλαβεῖται, μή τις εἴη θεός, 
καὶ τὰς παραγγελίας εἰς μνήμην ἀγείρει, λέγων" οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖειν 
ἐπουρανίοιει μαχοίμην. 

μαινόμενος δὲ ὁ Διόνυςος οὐ κατὰ βλαςφημίαν εἴρηται, ἀλλὰ 
παραςτατικῶς τῆς τοῦ θεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆς, φλέγοντος ἰεχυρῶς 
καὶ ἀκμάζοντος ἐρρωμένως ἐν τῇ τῆς χορείας καταςτάςει, ὁμοίως τῷ 
μαίνετο δ᾽ ὡς ὅτ᾽ ᾿Ἄρης ἐγχέεπαλος ἢ ὀλοὸν πῦρ (0 605). 
καὶ ἐν τῇ cuvnbeia δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων τοῖς ἔργοις κατ᾽ ἀν- 


δρείαν μαίνεται φαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουειαςτικὴν πρᾶξιν λέγοντες. καὶ : 


Πλάτων (Phaedr. p. 244) δὲ διαιρῶν τὰς μανίας δείκνυςι τὰς ἀγαθάς 
τε καὶ θείας, αἵ τινές εἰςι. φυγὴν δὲ Alovucou οὐχ 6 Διομήδης κατ- 
έγνωκε, τοῖς δὲ λεγομένοις καὶ κεκρατηκόςι μύθοις “Ὅμηρος κρίνων 
αὐτοὺς εἰς Xpficiv κατὰ καιρὸν τοῖς ἥρωςειν ἀνατέθεικε. τὰ δὲ κατὰ τὴν 
Λυκουργίαν οἰκεῖον ἦν εἰδέναι τῷ Διομήδει’ Οἰνεὺς γὰρ ὁ πάππος 
αὐτῷ ὁμόλεκτρος λέγεται Διονύεῳ γενέεθαι. οἶδεν οὖν εἰκότως τὰ 





2 ἀφαιρούεης, suprascriptis e et XA, L 4 ἄντικρυς L 5 τῶν μέμν. ἐφετ- 
μέων L 8 τῆς παραγγελίας εἰς μνήμην ἀγείρει B 12 ἐρρωμένου Β, καὶ ἐρ- 
ρωμένου L; correxi e schol. infra allato 14 τῇ om. L 21 διονύςςῳ L 





δίτην καὶ {τὸν ins. L) “Aosa' τρωϑέντων δὲ τούτων πάλιν κατὰ τὸ σιωπώμενον 
{1,: καὶ τὰ σιωπώμενα A) ἀνταποδίδοται (ἀποδίδοται καὶ L> ἡ οἰκεία ἀχλύς, 
δι᾿ ἣν αἰτίαν ἀγνοεῖ καὶ τὸν Γλαῦκον. 

+L f. 96» ibid., Π (cf. Phil. XVIII, p. 349): διὰ τί τῆς ᾿ἀϑηνᾶς ἀφελούσης τῷ 
Διομήδει τὴν ἀχλὺν ὄφρ᾽ εὖ γινώσκοι {γινώσκει L>) πότερον ϑεός ἐστιν ἡ dv- 
ϑρωπος; ἡ δὲ λύσις" μέχοι τοῦ τὴν ᾿ἀφροδίτην ἰδόντα τρῶσαι καὶ τὸν 'άρεα ἔδω- 
κεν αὐτῷ τὴν δωρεάν, ἀλλ᾽ οὐκ ἀεί (ἄν L), τῷ δὲ Τλαύκῳ ὕστερον τῆς ἀνώτε- 
ρον (93 τρώσεωςν ἐντυγχάνει. 

+L f. 972 (cf. Phil. 1. c.): πῶς ἀφαιρεϑείσης τῆς ἀχλύος ἀναπυνϑάνεται τὸν 
Γλαῦκον ὁ Διομήδης, πότερον ἄνθρωπός ἐστιν ἢ ϑεός; ἔστι δὲ κατὰ τὸν καιρὸν 
ἡ λύσις. οὐ γὰρ πρὸς πάντα τὸν χρόνον ἀφήρηται τὴν ἀχλύν, ἀλλὰ πρὸς τὴν 
τοῦ Aosos καὶ τῆς ‘Apooditns τρῶσιν. 

+B f, 841 ad σύ Ζ 128 (id. Lp f. 1225 c. 1. τίς δὲ σύ ἐσσι): μέχρι γὰρ τοῦ 
τρῶσαι τοὺς ϑεοὺς τὴν ἀχλὺν ἀφήρητο, νῦν δὲ περίκειται αὐτήν. 


10-17 |*B f. 3105 ad μαένετο O 605 (id. L f. 8388) inverso ordine: καὶ ἐν 


τῇ συνηϑείᾳ δὲ ἐπὶ τῶν ὑπερβαλλόντων ἐν τοῖς ἔργοις κατ᾽ ἀνδρείαν (ἀνδρίαν, 
ι ex δἰ corr., B) μαίνεται φαμέν, μανίαν τὴν ἐνθουσιαστικὴν πρᾶξιν λέγοντες. 
καὶ Πλάτων δὲ διαιρῶν τὰς μανίας δείκνυσι τὰς ἀγαϑᾶς τε καὶ ϑείας αἴτινές 
εἰσιν. ὁμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ Διονύσου μαινόμενος εἴρηται, οὐ κατὰ βλασφημίαν 
ἀλλὰ παραστατικῶς τῆς τοῦ ϑεοῦ κατὰ βακχείαν ὁρμῆς, φλέγοντος ἰσχυρῶς καὶ 
ἀχμάξοντος ἐρρωμένως ἐν τῇ τῆς χορείας καταστάσει. 


7A I 93 


κατὰ τὸν Διόνυςον καὶ ὁποίου τέλους ἔτυχεν ὃ πρὸς τοῦτον μαχεςά- 
μενος Λυκοῦργος. ἐναργῶς δὲ καὶ ἐν ὀλίγοις καὶ κυρίᾳ τῇ λέξει χρώ- 
μενος χορείαν ἀπήγγειλε Βακχῶν ò μὲν γὰρ Λυκοῦργος τὸν πέλεκυν 
ἀνατετακὼς ὁρᾶται --- οὗτος γάρ ἐετιν ὁ βουπλήξ —, αἱ δὲ φεύγουςαι 
5 κατὰ τὸ ὄρος, οἱ δὲ θύροοι κείμενοι χαμαί, ὁ δὲ Διόνυςος διὰ δέος 
καταδυόμενος εἰς τὴν θάλαςςαν ὡς ἂν ἔτι παῖς, καὶ Θέτις ὑποδεχομένη 
τοῖς κόλποις ὡς νήπιον ἔτι καὶ παῖδα. τὸ δὲ δεδιότα διὰ τὴν ἀπειλὴν 
τοῦ ἐπανατειναμένου τὸν πέλεκυν ἀνδροφόνου Λυκούργου καὶ τὸ τὰ 
θύεθλα δὲ καταχέαι φάναι, ἀλλὰ μὴ ῥῖψαι, τὸ ἁβρὸν τῶν περὶ τὸν 
10 Διόνυςον Βακχῶν παραεκτήεει. 
160. κατὰ τὸν ἸΤΤορφύριον εἰς τὸ ἐθέλεις ὑποςτικτέον, ἵν᾽ ἢ τὸ Lp f.1232c.1, 
δαήμεναι ἀντὶ τοῦ δάηθι. εἰ δ᾽ ἐθέλεις. 
104. 65. οὐ γάρ, ὥς τινες ἐξεδέξαντο, τεθνήξῃ ἀναιρεθεὶς ὑπὸ L f. 1815, ΤΙ. 
τοῦ ἐπιβούλου, εἰ μὴ φθάεας cò τοῦτον ἀποκτείνεις, ἔςτι δὲ ἠθικὴ ἡ "B f 85° ad 
15 φράεις λέγουςεα ὅτι καλόν cor ἀποθανεῖν, Προῖτε, εἰ μὴ τιμωρήςεις τὸν τεθναίης (αν; 
ὑβρίεαντά ce διὰ τὸ θελῆςαί μοι μιγῆναι οὐκ ἐθελούςῃ᾽ ἀποθάνοις, ὦ vani 19). 
Ttpoîte, εἰ μή με ἐκδικήςτειας, κατὰ ἀρὰν Neyouenc. εὐντόμως δὲ τὰ Cf. Scor. et 
ἀρχαῖα δεδήλωκε, μιγῆναι οὐκ éBedoucn, ἀλλ᾽ οὐχ ὥςπερ ‘Hciodoc Harl. ap. 
τὰ περὶ τοῦ Πηλέως καὶ τῆς ᾿Ακάετου γυναικὸς διὰ μικρῶν ἐπεξελθών. Dind. II, 
20 τρεῖς δὲ οὗτοι τρόποι μίξεως: ἢ γὰρ βούλεταί τις μὴ βουλομένης tic | 285. 
γυναικός, ὡς N “Avtera τὸν Βελλεροφόντην διέβαλλεν, ἢ ἢ μὴ βουλόμενος 
βουλομένῃ εύνεςτιν, ὥςπερ Ὀδυςςεὺς παρ᾽ οὐκ ἐθέλων ἐθελούςεῃ 
τῇ Καλυψοῖ (e 155), ἢ βουλομένῃ βουλόμενος, ὥςπερ Αἴγιεθος τῇ Κλυ- 
ταιμνήςετρᾳ᾽ καὶ τὰν ἐθέλων ἐθέλουεαν ἀνήγαγεν dvde δόμονδε 
25 (γ 272). τέταρτος γὰρ τρόπος οὐκ ἔνεςτιν᾽ οὐδὲ γὰρ ἄκων ἀκούςῃ 
εὔνεςτιν. 


2 ἐναργίας (0) L καιρία L 8 βάκχων BL; corr. Dind. 4 αἱ δὲ φεύ- 
γουςαι, supra scriptis οἱ et 1 (αὖ sit οἱ δὲ φεύγουςι) Β, οἱ δὲ φεύγουει L 6 καὶ 
Θέτιν ὑποδεχομένην L τὸ correxi; codd. τὸν 9....θλα (θύς evan.) Β 
καταχῆαι L 9. 10 τὸ ἁβρὸν παρὰ τὸν διόνυςον βάκχων (corr. e βάκχον) παρα- 
ς«τήῆςει L βάκχων Β 13 οὐχ ὥς τινες Β ἐξεδ. τὸ τεθνήξη L 14 ἀποκτεί- 
νης L 15 λεγούςης Β τιμωρήκαις L 16 θελῆςαι μιγῆναι μοι Β 18 ἀρ- 
χαῖα vix sanum; αἰςχρά 19 ἀκάτου BL; corr. Dind, 20 τρεῖς δὲ sqq. in *B 
non exstant 21 διέβαλεν Sc. 29 ἐθέλων om, L θελούςῃ Sc. 23 ἢ fou- 
λομένην L 25 οὐκ ἔςτιν Sc. 


11 Idem omisso Porph. auctore Β f. 84» et A f, 83? h, l., ita ut rem ab illo 
allatam recte ad Nicanorem Friedlaender retulerit (Nic. 7. "12. στιγμ.,) Ὁ. 186). 

13—17 Cf. duo schol, Lp tf. 123>, c. L τεϑναέης (p. 297, 35—298, 3 Bachm.). 

20 ΤΒ f. 852 ad οὐκ ἐθελούσῃ (ἃ. Lp f. 128» c. 1. μιγήμεναι): τρεῖς τρόποι 
μίξεων. ἢ βούλεταί τις μὴ βουλομένῃ μιγῆναι, ὡς νῦν 0VTOS λοιδορεῖται. ἢ μὴ 
βουλόμενος βουλομένῃ, ὡς Ὀδυσσεὺς παρ᾽ οὐκ ἐθέλων ἐϑελούσῃ τῇ Καλυ- 
pot. ἢ ὡς Αἴγισϑος τῇ Κλυταιμνήστρᾳ ἐθέλων ἐθελούσῃ. τέταρτος δὲ τρόπος 
οὐκ ἔστιν' οὐδεὶς γὰρ ἄκων ἀκούσῃ πώποτε {ποτὲ Lpb μίγνυται. Cf. Eust. p. 
632, 17: ἐνταῦϑα δὲ ἐνθυμητέον τὸ τοῦ Ioepugiov, ds ἡ ἐθέλων ἐθέλουσαν 
τις εὑρίσκει κτλ., id. y 272 (p. 1467, 27). 


B f. 854 ad 


οἷον. 
Lp f. 128}. 
Lp f.123> c.l 
(ἤματα 
λυγρά. 


Β f. 968 ad 
Η 175. 
Lp f. 1868, 


Eust. Z, p. 
634, 41. 


*B Τὶ 85» ad 
κεῖνος. 


94 _ Ζ 


106. ἀντὶ τοῦ παράδοξον. πῶς δὲ οὐκ ἤλεγξε; διαεύρει διὰ τού- 
του τὸ τῶν ἀνδρῶν γυναικοπαθὲς “Ὅμηρος. 

108. οἱ μὲν τὰ γράμματα. κατὰ γὰρ λόγον φιλόζοφον, ἐπεί eici 
cnueîa φωνῶν ἢ νοημάτων ἢ πραγμάτων οἱ δὲ κλῆρον ἐεημήναντο 


(H 175): ὅς μιν ἐπιγράψας (H 187). ἄτοπον γὰρ τοὺς πᾶςαν 


τέχνην εὑρόντας οὐκ εἰδέναι γράμματα. τινὲς δέ, ὧς παρ᾽ Αἰγυπτίοις, 
ἱερὰ ζώδια, di’ ὧν δηλοῦται τὰ πράγματα. Πορφύριος μὲν εήματα 
τὰ γράμματα, πίνακα δὲ τὸ λεγόμενον πινακίδιον. 

γράμμαειν Eécnunvavto (H 175). καὶ πῶς ὁ κῆρυξ οὐδὲ οἱ 
ἄλλοι γνωρίζουςειν; ὅτι ἐθνικὰ ἦν. 

172. δὰ A 484. 

119. καὶ ζητητέον τὸν Πορφύριον καλῶς τοῖς περὶ τούτων (de 
Chimaera rebusque ad eam pertinentibus) διαιτῶντα. 

200. τίς ἣ αἰτία, pacì, τοῦ τὸν Βελλεροφόντην ἀπεχθῆ πᾶει θεοῖς 
γενέεθαι καὶ τὴν τῶν ἀνθρώπων -ευναναςτροφὴν ἐκκλίνειν; καὶ πρὸς 
τίνα ἔχει τὴν ἀναφορὰν τὸ 

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ καὶ κεῖνος ἀπήχθετο πᾶει deoîciv, 

ἤτοι ὁ καππεδίον τὸ ἀλήιον οἷος ἀλᾶτο; 
τόν θ᾽ ἑαυτοῦ πρόγονον πῶς οὐκ ἀφρόνως ὃ Γλαῦκος ἀπεχθῆ γενέεθαι 
θεοῖς καταγγέλλει ἀφ᾽ οὗ τὴν τῆς ξενίας φιλίαν καταβάλλεεθαι ἔμελλε: 
ῥητέον δὲ ὅτι οὐδέπω γνωριςεθεὶς ὁ Γλαῦκος Διομήδει, ὡς προγονικὴν 
ἔχων πρὸς αὐτὸν φιλίαν, ὑπεύθυνός ἐςετιν ἁπλοϊκώτερον διηγούμενος 





1 dé om. Lp 1.2 ἢ διαςύρει τὸ γυναικοπ. τῶν ἀνθρώπων διὰ τούτων “Oun- 
ρος Lp 14 post ἀπεχθὴ in cod. quattuor vel quinque literae erasae; tentavi 
TAC 





3-8 Duo scholia eandem fere rem continentia conglutinata sunt. Prius 
quoque scholium (lin. 3—7) quin ad eundem Porphyrium referendum sit, col- 
lata quaestione ad H 175 quamvis pessime tradita, quam huc transtulimus (lin. 
9. 10), dubitari vix poterit. 

3. 4 |Eust. p. 633, 10. 

7.8 Omisso Porphyrii nomine idem Β ἢ 852 ad σήματα: σήματα μὲν τὰ 
γράμματα, πίνακα δὲ τὸ λεγόμενον πινακίδιον. Ceterum vix est quod monea- 
mus ita interpretatum Porphyrium ab Aristarchi sententia dissentire (v. Lehrs, 
Arist. p. 95). 

10 Verisimile videtur etiam prima verba scholii Β f, 960 ad γινώσκοντες H 185 
(id. L #. 1804, Lp f. 136? c. 1. of δ᾽ οὐ γινώσκοντες) huc referenda esse: οὐχ οὗ av- 
τοὶ γὰρ ἦσαν παρὰ πᾶσι toùs Ἕλλησι χαρακτῆρες" διάφορα δὲ καὶ τὰ τῶν στοί- 
χείων ὀνόματα. De iis quae ibi sequuntur de Callistrato Samio res in medio re- 
linquenda. 

12 Neque quid Eustathius in iis quae apud eum antecedunt vel sequuntur 
neque quid scholia, si forte, e Porphyrio hauserint investigari potest. Cogitet 
quis de B ἢ 85° ad πρόσϑε Z 181 (id. Lp f. 124°): εἰ τὸ πλεῖον καὶ ἐμπρόσϑιον 
μέρος εἶχε λέοντος, ἔδει αὐτὸ χίμαιραν μὴ καλεῖσϑαι ἀλλὰ λέοντα κτλ., quae iis 
fere respondent quae apud Eust. p. 634, 45—49, exstant. Sed parum certum. 


10 


‘10 


18 


20 


20 


Ζ 95 


τὰ κατὰ τὸν πάππον καὶ ἀληθέετερον μᾶλλον ἢ xeyapicuévwce, UcITEp 
δ᾽ ἐν ἀρχῇ διέευρε τὰ ἀνθρώπινα τὸ φρύαγμα τοῦ Διομήδους καθαιρῶν 
Τυδείδη μεγάθυμε, τίη γενεὴν ἐρεείνεις; οἵη περ φύλλων 
γενεὴ τοιήδε καὶ ἀνδρῶν’ φύλλα τὰ μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις 
χέει, ὧς ἀνδρὸς γενεὴ ἠμὲν φύει ἠδ᾽ ἀπολήτει(ν.14 - 49), οὕτω 
καθαιρεῖ δι᾿ οἰκείων παραδειγμάτων ἢ μήποτε, τῶν καθόλου ῥηθέντων 
ἐν τοῖς πρόεθεν, Tictic ἣ περὶ τὸν πρόγονον μεταβολὴ ἐκ τοςεαύτης 
ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας γενομένη. ἐκεῖνο δὲ πάλιν, ὅπερ ἔπρεπε τῷ 
ἀπογόνῳ, * *** γεγονέναι τὴν ευὐμφοράν, οὐκ ἀπεκάλυψε. μήποτ᾽ οὖν, 
ὥς φαμεν ἀλλ᾽ ὅτε δὴ καὶ κεῖνος ἀναφορὰν εἰς τὰ καθόλου περὶ 
τῶν ἀνθρώπων ῥηθέντα, ὡς θάλλει τε ὁμοῦ καὶ πάλιν μαραίνεται 
---- κἀκεῖνος οὖν, ὅτε τὰ ἀνθρώπινα πάςχειν ἔμελλε καὶ ταῖς τύχαις ἐν- 
ίεχεεθαι ταῖς ἀνθρωπίναις, μεταβέβληκεν —, ἐπειδὴ τὰς μὲν εὐτυχίας 
εἰώθαειν ἀναφέρειν εἰς τὸ θεοφιλές, τὰς δὲ ductuyiac εἰς ἀπέχθειαν 
θεοῦ, τὴν μεταβολὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον τοῦ Βελλεροφόντου εἰκότως εἰς 
ἀπέχθειαν θεῶν ἀνατέθεικεν. ὅτι δὲ πολλή τις ἣ κατ᾽ αὐτὸν μεταβολὴ 
γέγονε, δηλοῖ ἃ καταλέγει δυςετυχήματα αὐτοῦ “Icavdpov μὲν γὰρ τὸν 
υἱὸν αὐτοῦ Ἄρης μαρνάμενον CoXvuoici κατέκτανε, Λαοδάμειαν 
δὲ τὴν θυγατέρα χωςαμένη χρυςήνιος Ἄρτεμις ἔκτα. οὐκ ἀπ- 
εἰκὸς οὖν ὑπερπαθήςαντα αὐτὸν ἐπὶ τῇ τῶν τέκνων ἀπωλείᾳ φιλέρημον 
γενέςθαι καὶ πενθοῦντα ἀνακαλεῖεθαι τοὺς θεοὺς ὡς θεομιςῆ γενόμενον. 
ἅπερ οὖν ἐκεῖνος δυςτυχῆ περὶ ἑαυτοῦ κατακέκρικε, ταῦτ᾽ εἰς τὰ γένη ὡς 
διαδοθέντα εἰκὸς ἦν μὴ ἀγνοῆςαι τὸν ἔκγονον. ἄμεινον γὰρ διὰ τὰ 
τέκνα φάναι τὸ τῆς λύπης μέγεθος γενέεθαι ἢ vocw ἀνενέγκαι τὴν 
αἰτίαν τῇ τῶν μελαγχολώντων, οἱ φιλέρημοι γίνονται καὶ τὰς λεωφό- 
ρους ἐκτρέπονται λυπούμενοι ἐπὶ μηδενὶ λύπης ἀξίῳ. ᾿Αντίμαχος δὲ 
ἐν τῇ Λύδῃ, ὅτι τοὺς (ζολύμους ἀνεῖλε θεοῖς ὄντας προςφιλεῖς, διὰ 


3 τίὴ cod. 4 τοίη δὲ cod. 9 ante γεγονέναι excidisse videntur διὰ τῶν 
θεῶν vel ἐκ τῆς τῶν θεῶν ἔχθρας vel similia; lacuna in cod. non exstat 14 duc- 
τυχίας ἐπάχθειαν θεοῦ (om. εἰς) cod.; corr. Vill. 








1 5αα. +(Paucis tantum aliunde additis) B f. 85° ad καππεδίον v. 201 (id. 
L f. 1315): ἡ τῶν παίδων ἀπώλεια γέγονεν αὐτῷ τοῦ μονασμοῦ αἰτία, ὡς καὶ 
τῷ Λαέρτῃι. ἀλήιον δὲ πεδίὸν, ὅπερ κει ἀλεείνων τοὺς ἀνθρώπους. 
τάχα δὲ καὶ τὰ τῆς τύχης εἰς ϑεοὺς ἀναφέρει. ὥσπερ δὲ ἐν ἀρχῇ διέσυρε τὰ 
ἀνθρώπινα, τὸ φρύαγμα dioundovs καϑαιρῶν, καὶ νῦν οὐκ ἀπώκνησε τὴν τῆς 
τύχης περὶ τὸν πρόγονον ὁμολογῆσαι μεταβολήν; ἢ τάχα πιστοῦται τὰ ἀγαϑὰ 
διὰ τῆς ὁμολογίας τῶν ἀτυχιῶν. τὸ δὲ ἀλήιτον τινὲς ἐδάσυναν παρὰ τὸ τοὺς 
om. L) ἅλας ἐκεὶ πήγνυσθαι, ἄμεινον δὲ ψιλοῦν ἀπὸ τῆς ἄλης (extrema etiam 
in cod, A Z 200). 

23 +B f. 85.» ad ϑυμὸν v. 202 (id. Lp f. 124 c. 1. ὃν ϑυμὸν κατέδων, L f. 
131> post ea quae ad lin, 1 sqq. edidimus pergens: τὸ δὲ ὃν ϑυμὸν κατέδων 
οὐχ ὡς uti.): οὐχ ὡς οἵ Com. L; B spr. lin, serpt.) νεώτεροί φασι om. Lp) 
μελαγχολήσας {μελαχολήσας Lp) ἀλλ᾽ ὀδυνώμενος ἐπὶ τῇ τῶν ἑαυτοῦ Cadrov 
Lp) παίδων ἀπωλείᾳ ἐμόναξε. διδάσκει δὲ κτᾶ., quae huc non pertinent. De 
μελαγχολίᾳ Bellerophontis v. Arist. probl. 80, 1 (Eust. p. 636, 35). 


*B f. 86» ad 


ἐξέλετο. 
Lf. 132, Π. 


96 Ζ 


τοῦτο μιςηθῆναι αὑτόν que ὑπὸ τῶν θεῶν. Λέων δέ, ἐν τοῖς Χρυ- 
caopixoîc γεγράφθαι qneiv, ὡς ἀπήχθετο πᾶςει θεοῖς * " * * * * Προίτῳ 
μὲν διαβεβλημένος ὑπὸ τῆς γυναικὸς ἀδίκως, Ἰοβάτῃ δὲ ἢ ᾿Αμφιάνακτι 
ἐκ τῶν γρἀμμάτων᾽ τούτῳ δ᾽ ἀκόλουθον καὶ τὸ πάτον ἀνθρώπων 
ἀλεείνων. qacì δὲ τοὺς Uctepov Thicidac κληθέντας (ζολύμους πρό- 
τερον κεκλῆςθαι. 

201. *B (ΞΞ ζητ. Vat. 11) v. in extrema operis nostri parte. 

234. διὰ τί ὁ μὲν Γλαῦκος προήχθη εἰς φιλοτιμίαν τοῦ ἀλλάςεςεειν 
τὰ ὅπλα χρυςᾶ ὄντα πρὸς Διομήδην, ὁ δὲ ποιητὴς ἐπιτιμᾷ ὡς οὐ δέον 
οὐδ᾽ εἰ φίλος εἴη, προΐεεθαι πλείονος ἄξιον : 

προγόνων ὁ Γλαῦκος φιλοτιμίαν ἐξηγηςαμένου Διομήδους ἀκούςας 
οὐκ ὠήθη δεῖν ἐλαττοῦςεθαι ταύτης’ Οἰνεὺς γάρ ποτε δῖος ἀμύ- 
μονα Βελλεροφόντην ξείνις᾽ ἐνὶ ueràaporciv ἐείκοειν ἤματ᾽ 
ἐρύξας: οἱ δὲ καὶ ἀλλήλοιει πόρον ξεινήια καλά’ Οἰνεὺς 
μὲν ζωςτῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν, Βελλεροφόντης δὲ 
δέπας ἀμφικύπελλον (v. 210 ---220)ὴ, ταῦτ᾽ οὖν dkoucac ὁ Γλαῦκος 
προήχθη εἰς φιλοτιμίαν προγονικήν᾽ ὧς γὰρ Βελλεροφόντης Zwerfpoc 
οὐκ ἀπηξίωςε χρυςοῦν ἔκπωμα δοῦναι καὶ ὅλως χρύςεον δεδώρηται τῷ 
ξένῳ, οὕτω καὶ αὐτὸς χρυςὸν ὃν εἶχε περικείμενον δοῦναι προήχθη, ἀκού- 
cac παρὰ τοῦ φοβερωτάτου Διομήδους τῶν τότε" 

τῷ νῦν coì μὲν ἐγὼ ξεῖνος φίλος “"Aprei uéccw 

εἰμί, cù δ᾽ ἐν Λυκίῃ, ὅτε κεν τῶν δῆμον ἵκωμαι 
(v. 224), καὶ προςέτι εἰπόντος τοῦ Διομήδους 

τεύχεα δ᾽ ἀλλήλοις ἐπαμείψομεν, ὄφρα καὶ οἵδε 

γνῶειν, ὅτι ξεῖνοι πατρώιοι εὐχόμεθ᾽ εἶναι (ν. 230. 31). 
μικρολογίας γὰρ ἦν αἰτηθέντα τοῖς μὲν ἄλλοις ὑπακοῦςαι, ἀντειπεῖν δὲ 
πρὸς τὰ δῶρα. 

ὁ ποιητὴς δέ, φηεὶν ᾿Αριετοτέλης, οὐχ ὅτι τὰ πλείονος ἄξια ὄντα 
προήκατο ἐπιτιμᾷ, ἀλλ᾽ ὅτι ἐν πολέμῳ καὶ χρώμενος προΐετο. οὐδὲν 
γὰρ ἀλλοιότερον, ὥςπερ ἂν εἰ ἀπέβαλε τὰ ὅπλα’ ἐπιτιμᾷ οὖν ὅτι 
κρείττω προΐετο οὐκ εἰς τιμὴν ἀλλ᾽ εἰς ypficiv: ἀναγκαῖον δὲ τοῦτο 
δηλῶςαι εἰπόντα τὴν ἀξίαν. ᾿ 

τινὲς δ᾽ οὐ καταμέμφεεςεθαί qpaciv ἐν τῷ φάναι Κρονίδης δὲ 





2 lacnnam, quae in cod. non apparet, sensus postulare videtur 8 Lin 
lemm.: ἔνθ᾽ αὖτε Γλαύκῳ Κρονίδης ἐξέλατο (sic) φρένας Ζεύς ἀλλάξαι], Διο- 
μήδη L. 9 ὁ ποιητὴς δὲ L 10 τὸ πλ. ἄξ. L 11 ἀκούςαντος L 18 δοῦναι 
delendum et pro ὅλως χρύςεον scribendum ὁλόχρυςον videtur; καὶ ὅλως χρυςὸς 
ἐδωρεῖτο coni. Kamm. p. 45 19 περικείμενον e coni, Cobet.; codd. παρακείμενον 
20 παρὰ τοῦ L; περὶ τοῦ B 24 τεύχε᾽ ἀλλήλοις L 906 εὐχώμεθα L 38 φη- 
εἰν ’ApictotéAnc, supra scriptis ὡς ὁ, L 29 χρώμενος mponkato L 





1 Leonis Alabandensis Carica et Lyciaca comm. Suid. v. Aé0v.\ 


(È) 


10 


20 


25 


30 


ut 


10 


15 


20 


Ζ 97 


φρένας ἐξέλετο Ζεύς’ τὸ Yap ἐξελεῖν δηλοῖ καὶ τὸ εἰς μέγα ἄραι 
καὶ αὐξῆςαι, ὡς ἐν τῷ 

κούρην ἣν ἄρα μοι γέρας ἔξελον υἷες ᾿Αχαιῶν (TT 5806): 
δηλοῖ γάρ᾽ ἣν εἰς τιμὴν γεραίροντές με δεδώκαςι καὶ τὸ γέρας μου 
αὔξοντες" γέρᾳς γὰρ ἔξελον ἐξαίρετον ποιοῦντες. τὰ δὲ γινόμενα ὡς 
ἐπὶ τὸ πολὺ θεοῖς εἰώθαςιν ἀνάπτειν. τὸ μέντοι ἔγχεα δ᾽ ἀλλήλων 
ἀλεώμεθα καὶ δι᾽ ὁμίλου (Ζ 226) ἀντὶ τοῦ ἐν ὄψει πάντων, ὡς 
εἰδέναι αὐτοὺς ὅτι ξένοι ἀλλήλων ἐςμέν, ἢ μὴ μόνον ἀλλήλων φειδώ- 
μεθα ἀλλὰ καὶ οἱ ὅμιλοι ἡμῶν. ἀλλ᾽ οὗτοι μὲν διὰ προγονικὴν φιλίαν 
τὸν πρὸς ἀλλήλους ἐςπείςαντο πόλεμον, (ζαρπηδιὼν δὲ καὶ Τληπόλεμος 
ουγγενεῖς ὄντες καὶ τοῦτο γινώεκοντες ευνελθόντες διὰ θανάτου ἐκρί- 
θηςαν, τοῦ μὲν ἀποθανόντος τοῦ δὲ τρωθέντος (E 655 sqq.). οὕτως ἣ 
λεγομένη ευγγένεια πρὸς φιλίαν οὐδὲν ευνεργεῖ. 

ἄλλως. ἀζύμφορον δοκεῖ εἶναι ἄφρονας καλεῖν τοὺς λαμπροὺς 
τὰς ψυχὰς καὶ ἀποκλείειν τὰς μεγολοψυχίας τῶν ξένων πρὸς ἀλλήλους. 
οἱ μὲν οὖν ἀπὸ τῆς λέξεως λύουει, τὸ ἐξέλετο ἀποδιδόντες τὸ ἐξαί- 
ρετον καὶ ἔκκριτον ἐποίηςε, βιαίως πῶς. οἱ δὲ περίφραειν εἶναι" 
Γλαύκῳ φρένας ἐξέλετο᾽ μὴ Yàp ἀμειψάμενος ἀλλ᾽ ἀπειθήςας 
ἀνῃρέθη ἄν, πολὺ βιαιότερον ἀποδιδόντες. οἱ δὲ πρὸς τὸν καιρόν, ὅτι 
ὁ ypucòc ἐπιτηδειότερος πρὸς τὸν πόλεμον διὰ τὸ ςτίλβον τῶν ὅπλων. 
ἐμοὶ δὲ οὐδ᾽ οὕτως καλῶς + ****** καὶ γάρ τε Λιταί eici Διὸς 





4 ἣν εἰς in ras. 7, Ὑγτεραίροντες μεταδεδιύκαςει BL ὅ ἐξέλον Β 7 ὁμή- 
λου L [11 δι᾽ ἀθανάτου 7 18 post cuvepyeî B signum scholii finiti (: ---), tum 
(lin. 14) ἄλλως κτλ. ab eadem manu in margine extern. 21 intercidisse nonnulla 
apparet, sed quidnam scholii auctor sibi voluerit difficile dictu. Videtur tamen 
magnificum Glauci donum ita accipere, ut quasi sceleris cuiusdam expiandi causa 
(e. ὁ, a Pandaro commissi) datum sit, ita ut cum ratione quae inter Preces et 
Aten intercedit comparetur 





1sqq. |Eust. p. 638, 52: ἔνϑ᾽ avre Γλαύκῳ φρένας ἐξείλετο Ζεύς, 0 
ἐστιν ἐξαιρέτους ἐποίησεν, ὡς τῷ Πορφυρίῳ δοκεῖ. — Paris. 2894 Z 234 
(Cramer, ΠΠ, p. 253): ἐξελέξατο Ζεύς: ἐξαιρέτους ἐποίησε διὰ τὸ μὴ γλισχρεύ- 
σασϑαι περὶ τὴν δόσιν. 

Ad 1811 (ἐκ γάρ οὗ φρένας εἴλετο μητίετα Ζεύς) { Lp f. 161. sine 
lemm.: ἀλλαχοῦ ἐπὶ τοῦ Γλαύκου ἀντὶ τοῦ ἐξαιρέτους τὰς τοῦ Γλαύκου φρένας 
ἐποίησεν, ὡς καὶ Πορφυρίῳ δοκεῖ. ἐνταῦϑα δὲ ἀντὶ τοῦ ἐστέρησε φρενῶν. 
Cf. Eust. ibid., p. 757, 13; id. ad P 470, p. 1115, 12. 

10-13 Aliter de Sarpedonis et Tlepolemi pugna in quaestione ad E 631 
servata ludicatur. 

14 sqq. Alterum quod hic incipit schol. *B, quoniam praeter res e priore 
excerptas nonnulla continet quae illic non leguntur, priori subiungere quam 
infra textum collocare maluimus, quamvis habeat quae a Porphyrio ipso pro- 
fecta non sint. Auctor enim quisquis fuit scholii non solum ex eo sua excerpsit, 
sed etiam suum de sententia quam ille amplexus erat iudicium (ἐξέλετο = ἄραι 
καὶ αὐξῆσαι) non dissimulavit. 

19 Cf. p. 96, 28 sqq. 


SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 


98 Ζ 
κοῦραιμεγάλοιο, χωλαί τε pucai τεπαραβλῶπές τ᾿ ὀφθαλμώ 
(I 502. 3). 
B f. 86» ad εἰκότως ὁ Γλαῦκος τοῦ προγόνου τὸ φιλότιμον dkovcac Βελλε- 
ἔνθ᾽ alte. ροφόντου χρυςὸν δωρεῖται πρὸς τὸ παρόν, ἄλλως τε ὑπερήδεται τῇ 
Lp £.125*c.1. cuvtuxia γινόμενος ἰδιόξενος τοῦ Tavapictou Atoundopc. τὸ δὲ ἐξ- 
“ν᾽ αὔτε έλετο ἀντὶ τοῦ ὑπερηύξηςε τῇ φιλότητι. ἢ μᾶλλον αἰτιᾶται αὐτὸν ὅτι 
᾿ς κατὰ τῶν cuuudywyv ἐκόςμει αὐτὸν λαμπροτέροις ὅπλοις. ἢ ὡς ‘Hpai- 
«τότευκτα. ἤ, ὡς TTioc, ἵνα κἀν τούτῳ αὐξήςῃ τὸν Ἕλληνα ὡς μὴ 
ἐξ ἴεου ἀπηλλαγμένον, ὅπερ ἡδὺ τοῖς ἀκούουειν᾽ ὅπου γὰρ ταῦτα, 
εὔκαιρος ἣ τῶν πολεμίων ὁρμή. 
B f. 860 ad 235. καὶ πῶς οὐ Διομήδης φρενῶν λείπεται γυμνούμενος, πρὸ 


Τυδείδην. μικροῦ τῶν Τρώων παραςπονδηςάντων (Δ 104 sqq.); τάχα οὖν τὸν 


ie ζωςτῆρα᾽ μόνον καὶ τὸ ξίφος, ὡς οἱ περὶ Ἕκτορα, ἤμειψαν (H 303—5). 
n πρὸς “où γὰρ τὴν ἀςπίδα πρὸς χάριν ἐδίδουν: ἢ γὰρ ἂν προὔκρινε τὴν 
Τυδείδην. Αἴαντος Ἔκτωρ, εἰ ἐδίδοτο, ὑπερτέρως ζωεςτῆρος. 


252. Vatic. Znt. ιζ΄ (potius 
XVIII). mpoccyec δή μοι kai τού- 
τοις, εἰ προεςήκουςαν παρ᾽ ἡμῶν 
λαμβάνει τὴν λύειν᾽ 
. ἔνθα οἱ ἠπιόδωρος ἐναντίη 

ἤλυθε μήτηρ. Λαοδίκην ἐς- 

ἀγουςεα,θυγατρῶν εἶδος ἀρί- 

«τῆν. 
τὸ EICOATOUCO οὐκ ἔςτι κατὰ τὸ 
εύὔνηθες, οἷον εἰεφέρουςα᾽ οὐ γὰρ 
εἰεάγειν μεθ᾽ ἑαυτῆς λέγει τὴν Λαο- 
δίκην ἀλλὰ πρὸς τὴν Λαοδίκην εἰς- 
πορευομένην, ἣ ὁμοιωθεῖςα ἣ ᾿Αφρο- 
δίτη τὴν Ἑλένην ἐπὶ τὸ τεῖχος 
ἐξήγαγεν. εἰδομένη γάρ φηει 
5 γενόμενος Lp 


φρένας ἐξέλετο. ὅτι κατὰ τῶν cuuudywyv κτλ. Lp 


*B Τὶ 86» ad écayovca ἢ. v., 
L £. 133° ib., TT: mpoccyec μοι kai 
τούτοις, εἰ προεήκουςαν παρ᾽ ἡμῶν 
λαμβάνει τὴν λύειν᾽ 
ἔνθα οἱ ἠπιόδωρος ἐναντίη 
ἤλυθε μήτηρ Λαοδίκην éc- 
άγουςα, θυγατρῶν εἶδος 
ἀρίετην. 
τὸ ἐεάγουςα οὐκέτι κατὰ τὸ εὖν- 
ηθές ἐετιν, οἷον εἰςφέρουςα (οὐ 
γὰρ ἐςάγειν μεθ᾽ ἑαυτῆς λέγει τὴν 
Λαοδίκην), ἀλλὰ πρὸς τὴν Λαοδίκην 
εἰσπορευομένη: εἰεΐῆει γὰρ πρὸς 
Λαοδίκην, ἀλλ᾽ ἐπεὶ ταύτῃ ὁμοιω- 
Beîca ἣ ᾿Αφροδίτη τὴν Ἑλένην ἐπὶ 


6 τῇ φιλοτιμίᾳ ὡς τὸ γέρας ἔξελον. ἔνθ᾽ αὖτε Γλαύκῳ 


6 ὅτι κτλ. e Lp dedimus, 


quo multo brevius schol. B hoc tantum habet: ὅτι λαμπροῖς ὅπλοις ἐκοςμεῖτο 
κατὰ ἑαυτοῦ καὶ τῶν cuuudywv' ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιρος ἡ τῶν πολεμίων 


ὁρμῆ, quae post αἰτιᾶται αὐτὸν male inter se cohaerere nemo non videt 
11 καὶ πῶς οὐ δέδιε Around. yuuv. Lp 
14 προύκρινε (e e corr.) B 
ὑπερτέρως ZwceTtfpoc conieci dubitanter; ὑπὲρ τὴν vectopoc BLp, ὑπερτέ- 


τοῦτο Lp 
13 ἔμειναν L 


πῖος Lp 

διςάντων L 
L 
pwc (?) véctopoc L 


172 mpocxec V 104 λαβὼν V 


29 


8 
12 παραςπον- 
14. 15 τὰ Αἴαντος 


ἃ .ιλένην (e eros.) V 


17>—23> in uno L (qui lin. 17 πρόςχες, 21. 22 ἐπάγουςα habet) 





28 sqq. Eadem fere Aristarchi ratio, nisi quod ἐς @yovca voluit (v. Ari- 
ston.). — Pro ᾿ἀφροδίτη recte Ἶρις +B ἢ, 860 ad Μαοδίκην (id. Lp f. 125°): πρὸς 
A. εἴσεισι, πευσομένη τὴν αἰτίαν du ἣν ἐξήγαγεν “EA. αὐτῇ γὰρ ἡ Ἴρις εἰκα- 


σϑεῖσα ἐξήγαγεν αὐτὴν εἰς τὸ τεῖχος 


10 


15 


20 


25 


30 


5 


10 


Ζ 99 


γαλόῳ, Ἀντηνορίδαο δάμαρτι, τὸ τεῖχος ἐξήγαγεν" εἰδομένη γα- 
τὴν ᾿Αντηνορίδης εἶχε κρείων A6w ᾿Αντηνορίδαο δάμαρτι, 
Ἑλικάων Λαοδίκην (Γ΄ 122---24). τὴν Ἀντηνορίδης ἔεχε κρείων 
vouiZouca οὖν ὄντως εἰς τὸ τεῖχος, Ἑλικάων, Λαοδίκην νομίζουςα 
ὑπὸ τῆς Λαοδίκης ἀπῆχθαι, εἰςήει γὰρ ὄντως εἰς τὸ τεῖχος ὑπὸ τῆς 
τὴν αἰτίαν τῆς ἐξόδου πολυπραγ- Λαοδίκης ἀπῆχθαι, εἰεήει τὴν αἰτίαν 
μονήςουςκςα. τῆς ἐξόδου πολυπραγμονήκςακςα. 
τύμβον ἀμφὶ πυρὴν ἕνα L f. 1585, TT (ad H 336): 
ποίεον ἐξαγαγόντες dkpi- εἰς τὸ τύμβον δ᾽ ἀμφὶ πυρὴν 
τον ἐκ πεδίου (Η 435. 80. ἕνα χεύομεν ἐξαγαγόντες. 
τῷ ἐξαγαγόντες ὁμοίως τῷ εἰς- ὁμοίως τῷ εἰεάγουτκα θυγατρῶν 
άγουςα κέχρηται, ὧς γὰρ τοῦ. .. εἶδος ἀρίετην κέχρηται. ὧς γὰρ 
ΝΕ ΕΕΕ . è +. +. +. τοῦτο cnuoiver τὸ εἰςπορευομένη, 
+ + » » τὸ ἐξαγαγόντες ἐκπορευ- οὕτως τὸ ἐξαγαγόντες :τὸ ἐκ- 


15 θέντες τοῦ πεδίου. ἕνα... .. . - πορευθέντες τοῦ πεδίου. ἕνα τύμ- 


20 


ce Lei Bov πάντων ἄκριτον ἐποιήςαντο, 
+ + + . μὴ καθέκαςτον τῶν τεθνη- τουτέςτι μὴ καθέκαςτον τῶν τεθνη- 
κότων διακρινομένων. κότων διακρινόμενον. τὸ δὲ ἄκρι- 


τον ἀντὶ τοῦ dyvwpictov, ἀχώρι- 
«τον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ. 
200. ν, 265, p. 101. 
265. ζητεῖται πῶς ποτε ἐναντία ἑαυτῷ ὃ ποιητὴς λέγει" Tpoer- #*R f. 87: ad 
πὼν γὰρ ἀνδρὶ κεκμηῶτι μένος μέτα οἶνος ἀέξει (Ζ 161) νῦν ἀπογυ τῆς 
L f. 1342, 





22 τ΄, Vi, τὴν V2 in marg. ἔχε V 42 T...0C V!, τεῖχος V? in marg. 
122-172 inter τοῦ et τὸ ut inter ἕνα et μὴ verba aliquot in cod, V fuerunt, 
quae tinctura adhibita deleta sunt 17 xa0éka..ov V 

1» εἰδομένην L 20 ἀντινορίδαο L 80 ἀντινορίδης ἑλένην xp. éi. L 
90 ἀμφιπυρὴν L 

28 κεκμηκότι L 





8—20 +B ad ἕνα χεύομεν H 336 (id. Lp f. 189" c. 1. ἕνα χεύομεν), nonnullis 
aliunde additis: ὑποστικτέον εἰς τὸ χεύομεν. τὸ δὲ ἐξαγαγόντες ομοιὸν 
ἐστι τῷ Aaodiunv ἐσάγουσα, ἀντὶ τοῦ εἰσερχομένη. οὕτω καὶ τὸ ἐξαγα- 
γόντες ἀντὶ τοῦ ἐξελθόντες, τὸ δὲ ἄκριτον ἀντὶ τοῦ ἀγνώριστον, ἀχώριστον, 
ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ. τὸ δὲ ὦκα προστέϑειται, ἵνα πιϑανὸν δοκῇ τὸ ἐν μιᾷ 
ἡμέρᾳ τεῖχος. Prima huius scholii verba, ut A. Roemer litteris ad me datis 
significavit, usque ad τοῦ ἐξελϑόντες (addito τοῦ πεδίου) etiam Vict, exhibet, 
qui eorum quae sequuntur loco haec habet: ἄκριτον δὲ ἀντὶ τοῦ χύδην, ἰσόπε- 
dov, ὅπως μὴ ἐπιγινώσκηται εἰ ἔστι τάφος. οὕτω Πορφύριος. Simil. Eust. 
H, p. 684, 13. 
18 sqq. Ex his verbis concludas, Porphyrium in integra quae olim exstiterit 
quaestione etiam de ea difficultate egisse, quae Aristarcho causa fuit ut H 334. 
35 obelo notaret, v. schol. A H 384: ... ἐναντιοῦνται δὲ καὶ ta ÉEng' τύμβον 
— ἐκ πεδίου, ἀδιαχώριστον, ἀδιάστατον, τουτέστι πολυάνδριον. πῶς οὖν ὥς 
κ᾿ ὀστέα παισὶν ἕκαστος; cf. schol. Α Δ 436. 
22 sqg. Cf. schol. Paris. 2556 (Cramer, ἃ. P. III, p. 169) simillimum. o. 
|+* B f. 872 ad κεκμηῶτι v. 261: πῶς εἰς τὸ ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι tono 
71% ΠΝ 


100 Ζ 


ἐπάγει μή μ᾽ ἀπογυιώεῃς μένεος ἀλκῆς τε λάθωμαι. ἣ μὲν οὖν 
ὑπὸ πολλῶν γενομένη Micic τοῦ ζητήματος τοιαύτη, ὅτι ἕτερόν Écti 
πρόςωπον Ἑκάβης τὸ λέγον ὠφέλιμον εἶναι τὸν οἶνον, ἕτερον δὲ τὸ 
τοῦ Ἕκτορος τὸ ἀρνούμενον᾽ οὐδὲν δὲ θαυμαςτὸν εἰ παρὰ τῷ ποιητῆ 
ἐναντία λέγεται ὑπὸ διαφόρων φωνῶν. ὅςεα μὲν γὰρ ἔφη αὐτὸς ἀφ᾽ 
ἑαυτοῦ ἐξ ἰδίου προςώπου, ταῦτα δεῖ ἀκόλουθα εἶναι καὶ μὴ ἐναντία 
ἀλλήλοις᾽ ὅςα δὲ προςώποις περιτίθηειν, οὐκ αὐτοῦ εἰειν ἀλλὰ τῶν 
λεγόντων νοεῖται, ὅθεν καὶ ἐπιδέχεται πολλάκις διαφωνίαν, ὥςπερ καὶ 
ἐν τούτοις. ἣ μὲν γὰρ Ἑκάβη οὐκ εἰδυῖα τὸν κάματον τῶν ἀνδρῶν 
ταύτης ἐςτὶ τῆς γνώμης, ὃ δὲ Ἕκτωρ μάλιετα ἐπιετάμενος ἀντιλέγει. 
ἔπειτα καὶ ἣ μὲν πρεεβῦτις ἦν, χαίρει δὲ τῷ οἴνῳ ἣ ἡλικία αὕτη --- 
ἐπωφελὴς γὰρ ταύτῃ ἐςτὶν ὁ οἶνος θερμὸς ὧν καὶ ὑγρὸς ψυχρᾷ oùcn 
καὶ ξηρᾷ καὶ ἀναρρώννυειν αὐτήν ---, ὁ δὲ “Ektwp νέος ἦν καὶ ἀκμαῖος. 
ἄμεινον δέ ἐςτιν ἐκεῖνο λέγειν καὶ δεικνύειν, ἑκάτερον τῶν εἰρημένων 
ἔχεεθαι λόγου καὶ μὴ εἶναι ἐναντία τὰ περὶ τοῦ οἴνου λεγόμενα, ἐὰν 
«κοπῇ τις, ὅτι ἐπὶ παντὸς πράγματος ὃ καιρὸς καὶ τὸ μέτρον πολὺ 
διαλλάττει. οὕτως οὖν καὶ ἐπὶ τούτου" τῷ μὲν γὰρ μέτρια πεπονηκότι 
πρὸς ἰεχὺν ὁ οἶνος ευμφέρει, τὸν δὲ πάνυ κεκμηκότα ςφάλλει" ὅπερ 
ςυμβέβηκε τῷ Ἕκτορι, οὐ μόνον δὲ ὑπὸ τοῦ πολέμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ 
ἐπὶ τὴν πόλιν δρόμου. ἄλλως τε καὶ οὐδὲ cITIOU οὐδενὸς ἐγέγευςτο 
ἣ γὰρ τροφὴ εὺὑν τῷ οἴνῳ τὸ Tieîctov ευμβάλλεται εἰς δύναμιν, ὥςπερ 
καὶ ἀλλαχοῦ εἶπεν ὁ ποιητής᾽ 


. 
® 





5 λέγει L 5. 6 ἀφ᾽ ἑαυτοῦ καὶ ἐξ ἰδ. Tp. L 6 tadta δὴ died. εἶναι ἀλλ. 


καὶ μὴ ἐναντία L δὴ pro δεῖ <Bkk.) etiam B 7 οὐκ αὐτοῦ ἐςτινί, 9 Ἑκάβη. 


om, L [10 Ἕκτωρ om. L 12 γὰρ αὐτῇ L ὁ οἶνος om. Le 138 ἀναρώνυειν Β 
17 ἐπὶ τούτω L 19 οὐ μόνον ἐπὶ τοῦ πολέμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ δρόμου τοῦ 
ἐπὶ τὴν πόλιν L 20 οὐδενὸς πώποτε ἐγένετο L 21 τὸ πλεῖςτον εἰς δύναμιν 
ευμβάλεται L 





μένος μέγα οἶνος ἀέξει ἑξῆς λέγει μή μοι οἶνον ἀειρε μελίφρονα, 
πότνια μῆτερ, μή ε᾽ ἀπογυιώσῃς μένεος ἀλκῆς τε λάϑωμαι; λύοιτο δ᾽ 
ἂν προσώπῳ μὲν ὅτι οὐ πάντες τὰ αὐτὰ δοκιμάξουσι, λέξει δὲ ὡς ὑπερβατῶς. 
[ὅτε μεμνημένος τοῦ πατρὸς ἔκλαιε. λείβων οὖν ἀντὶ τοῦ λείβειν ποιῶν εἴρηκε] 
μή μοι οἷνον ἄειρε μελίφρονα, πότνια μῆτερ᾽ χερσὶ δ᾽ ἀντίπτοισιν 
Διὶ λεέβειν αἴϑοπα οἶνον ἄξομαι, μή μ᾽ ἀπογυιώσῃς μένεος ἀλκῆς 
τελάϑωμαι. Quae verba uncinis inclusimus misere decurtata casu aliquo cum 
scholio coniuncta e disputatione de verborum λείβειν et εἴβειν differentia (v. 
Epimer. An. Oxon. I, p. 173, 9: ἐστέον δὲ ὅτι οὐδέποτε εἴβειν τέϑειται ἐπὶ τοῦ 
σπένδειν, τὰ δ᾽ ἄλλα ὁμοίως) servata esse videntur. Qua in disputatione locus 
esse potuit Telemachi afferendi patris memoria commoti lacrimas profundentis, 
δ 114 (cf. è 153): αὐτὰρ ὁ πικρὸν ὑπ᾽ ὀφρύσι δάκρυον εἶβεν). 

1sqq. Aristonico auctore τὸ δοκοῦν pogecda Aristarchus ita explicavit: 
ἔστι δὲ διάφορα τὰ λέγοντα πρόσωπα καὶ ἑκάτερον πρός τι εἴρηται. --- Ceterum 
solutionis ἀπὸ τοῦ προσώπου rationem Porphyrius ad Z 488, p. 104, 19, eodem 


fere modo definit. 


δι 


"20 


σι 


10 


15 


20 


30 


Ζ 101 


είτου καὶ οἴνοιο, τὸ γὰρ μένος ἐςτὶ καὶ ἀλκή (I 706), 
καὶ πάλιν᾽ 

ὃς δέ κ᾿ ἀνὴρ οἴνοιο kopeccduevoc καὶ ἐδωδῆς 

ἀνδράςι δυεμενέςεςει πανημέριον πολεμίζῃ καὶ τὰ λοιπά 
(T 168 sqq.). ct δὲ καὶ ἑτέρα λύεις τοῦ ζητήματος, καθ᾽ ὑπερ- 
βατὸν ἐξηγουμένων τινῶν οὕτως: μή μοι οἶνον ἄειρε μελίφρονα, 
πότνια μῆτερ, χερεὶ δ᾽ ἀνίπτοιειν Διὶ λείβειν αἴθοπα οἶνον 
ἅζομαι, οὐδέ πῃ ἔςετι κελαινεφέι Κρονίωνι αἵματι καὶ λύθρῳ᾽ 
πεπαλαγμένον εὐχετάαεθαι, μή μ᾽ ἀπτογυιώεῃς μένεος ἀλκῆς 
τε λάθωμαι, ἵνα ὡς μὴ καθαρὸς τὰς χεῖρας τὸν οἶνον ςπένδειν θεοῖς 
παραιτῆται καὶ μὴ ὀργήν τινα παρὰ θεῶν λάβῃ διὰ τοῦτο. λύεται δὲ 
τὸ προκείμενον καὶ οὕτως, ὅτι τὸ μένος διχῶς κεῖται, καὶ ἐπὶ θυμοῦ 
καὶ ὀργῆς καὶ δυνάμεως. ἣ μὲν οὖν ‘Ekdfhn φύςεει τοῦ πιόντος οἶνον 
τὴν δύναμιν αὔξειν λέγει, ὁ δὲ μαραίνεςθαι τὸν θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν 


τοῦ πιόντος λέγει ὑπὸ τοῦ οἴνου, Were μὴ κεῖεθαι ἐναντία. 

μητρὸς ἦθος ἀναφαίνεται διὰ τούτου (Ζ 208 sqg.): καὶ γὰρ ἀεὶ Β f. 87: ad 
φαγεῖν καὶ πιεῖν ἀξιοῦει τὰ τέκνα. πιθανὸν δὲ αὐτὸν νοεῖν διψῆν ἀπὸ ὀνήςεαι 
τῆς κινήτεως τοῦ πολέμου. ὑφαιβουμένη δὲ αὐτοῦ τὴν αἰδῶ καὶ τὸ Lp.i pene 
ςπείεῃς εἶπεν. Ovivnei δὲ οἶνος μέτριος ποθεὶς δύναμίν τε ἐμποιεῖ, μελιηδέα. ᾿ 
ὡς καὶ τὸ τὸ γὰρ μένος ἐςτὶ καὶ ἀλκή ( 106)" ὁ δέ, ἐπεὶ πραύνει οἶνον 
ὁ οἶνος, βούλεται δὲ ἄγριος πρὸς τοὺς πολεμίους εἶναι, παραιτεῖται. ἢ (ν. 258). 


ὅτι δίχα τροφῆς βλάπτει, τῶν νεύρων καθαπτόμενος, ὥς gna Λύκος. 
ἢ ὅτι μετέωρον ἔχει τὸ πνεῦμα, ὡς δρομαῖος ἐλθών, ςπεύδει δὲ καὶ 
ἀπελθεῖν δρομαῖος. ἄλλως TE ςτρατιώταις μὲν θράςος πορίζεται, ετρα- 
τηγοὺς δὲ τῆς φρονήςεως ὑπεκλύει, μόνους δὲ τοὺς ἀποκαμόντας ὦφε- 
λεῖ, ὁ δὲ ἔτι iIcyuer. ἢ ἐν ὑπερβατῷ ἐςτι: χερεὶ δ᾽ ἀνίπτοιςειν Διὶ 
λείβειν ἅζομαι, μή μ᾽ ἀπογυιώεῃς μένεος ἀλκῆς τε λάθωμαι. 
ἄλλιυς τε ὁ μὲν μετὰ πόνους οἶνος ὠφέλιμος, ὃ δὲ πρὸ πόνου ἐπι- 


βλαβής. 


ς 


266. ἄμφω τὰς προτάςεις ξκάβης παραιτεῖται ὃ Ἕκτωρ. ἠδύνατο Β f. 87: ad 





1 οἴνου Β 4 πολεμίζει Β ὅ---11 ἔςτι δὲ καὶ --- λάβῃ διὰ τοῦτο In uno 
L exstant 8 ποι L 11 παραιτεῖται L post διὰ τοῦτο L pergit: δυνατῶς 
καὶ οὕτως λύειν τὸ προκείμενον ὅτι τὸ μένος κτλ. λύεται δὲ κτλ ΒΒ 18. 14 


φύςει τὴν δύναμιν τ. πιόντος οἶνον αὔξειν λέγει L 18 λύει ὑπὸ τ. civ. 1 18᾽ 


καὶ post add om. Lp 20 wc τὸ καὶ τὸ B 22—24 ὥς φηειῖ — δρομαῖος in 
B desunt 26 post ἰςχύει Lp ita pergit: ἔπειτα δὲ κ᾿ αὐτὸς ὀνήςεαι. καὶ πῶς 
φηςι μή μ᾽ ἀπογυιώςῃς; ἀλλ᾽ ἔςτιν ἐν ὑπερβατῷ ᾿ χερεὶ δ᾽ ἀνίπτοις KTÀ., ita tamen 
ut signa, quibus finis scholii notari et ipsa verba scholii a lemmate distingui so- 
lent, post icxùer et ὀνήςεαι non exstent 27 μένεος — λάθωμαι Lp om. 28 
μετὰ πόνον Lp 80 564. ἐδύνατο ὑπὸ τῆς ‘Ex. ῥᾳδίως λυθῆναι ἡ πρόφαεις “Exto- 
ρος ὕδωρ αὐτῷ Kopic@fivar κελευούςης, ἵνα πρότερον νίψηται, ἀλλ᾽ οὐ τοῦτο κτλ. Lp 





20. 21 |B f. 872 ad μελίφρονα v. 264 (id. Lp f. 126» c. l, μελίφρονα): τὸν 
ἀναγκάξοντα ἡδέα διανοεῖσθαι. ἴλαρωτέρους γὰρ ποιεῖ ὡς τὰ πολλὰ τοὺς πί- 
vovtas. ὁ δὲ ἐν πολέμῳ οὐ βούλεται (οὐ βούλ. ἐν ποῖ, Lp) πρᾷος εἶναι. 


ἀνίπτοιει. 


1.»1.12610.], 
χερεὶ δ᾽ ἀνί- 


TTOLCIV. 


*B ἢ, 87: ad 


102 Z 


μὲν οὖν ῥᾳδίως κομιεθῆναι ὕδωρ κελευςάςης, ἵνα πρότερον νίψηται καὶ 
λυθῇ αὐτοῦ ἣ πρόφαεις. ἀλλ᾽ οὐ τοῦτο ἦν ἔθος ἀρχαῖον τὸ τὰς χεῖρας 
ἀπονίπτεςθαι μόνον, ἀλλὰ τὸ ὅλον ἀπολούεςθαι εὦμα, ὅπερ οὐκ εὐχερὲς 
Ἕκτορι ἐπειγομένῳ. καὶ πῶς ἐν τοῖς ἑξῆς ἀνίπτοις χερεὶν εὔχεται᾽ 
Ζεῦ ἄλλοι τε θεοΐ, δότε δὴ καὶ τόνδε τενέςεθαι παῖδ᾽ ἐμόν, 
ὡς καὶ ἐγώ περ (v. 476. 77); οὐκ Ècti τοίνυν ἐναντίον οὐ γὰρ 
ταὐτόν ἐςτιν ἐπιςπένδειν καὶ ἁπλῶς διὰ λόγων εὔχεςεθαι: τὸ μὲν γὰρ 
διὰ εώματος, τὸ δὲ διὰ ψιλῶν ῥημάτων γίνεται. 

273. πῶς ὀρθοῦ ὄντος τοῦ Παλλαδίου τὸν πέπλον ἐπὶ γούναει 


γούνασιν. θεῖναι παρακλεύεται᾽ τὸν θὲς ᾿Αθηναίης ἐπὶ γούναειν ἠυκόμοιο; 


*B f. 888 sub- 
iunctum 


καί τινες μὲν οὖν qaciv ὅτι πολλὰ τῶν Παλλαδίων κάθηται᾽ oì 


schol. B ad DÈ ἀπὸ μέρους τὸ ὅλον εὦμα, ὡς ἐπὶ τοῦ ἐυκνήμιδες ᾿Αχαιοί. οἱ 
᾿ ἐπὶ γουνάειν δέ, ὅτι γούνατα καὶ τὰς ἱκετείας λέγει᾽ φηςὶ γὰρ ἀλλ᾽ ἤτοι μὲν ταῦτα 


v. 92. 


θεῶν ἐν τούναει κεῖται (a 267), τουτέςτιν ἐν τῇ τῶν θεῶν ἱκετείᾳ 


Lf.134P (inde καὶ δεήςει. θεῖναι οὖν ᾿Αθηναίης ἐπὶ roùvaci τουτέςτιν ἐπὶ τῆ λιτανείᾳ 


ὃ lin. 11 τινὲς) 
Cf. Phil. 


καὶ δεήςει θεῖναι τὸν πέπλον. οἱ δὲ ὅτι τῇ ἐπί ἀντὶ τῆς παρά εἴωθε 


(ai 


XVIII, p, χρῆςθαι, ὡς τὸ ποιμαίνων δ᾽ ἐπ᾽ decci μίγη φιλότητι (Z 25) 


344, II. 


2 LI la I (ai dI 4 Cc 4 > 5 lA > 4 
ἀντὶ τοῦ παρὰ τοῖς decci, καὶ n μὲν ἐπ᾽ ἐςχάρῃ ficto (ζ 52) ἀντὶ 
τοῦ παρὰ τῇ ἐςχάρῃ. οὕτω γοῦν καὶ ἐπὶ γούναειν ἀντὶ τοῦ παρὰ 
γούναςειν ᾿Αθηναίης. 


ΤΡ. 1265 ο.]: 293. οὐ πρεπόντως, φηεὶν, ἐκ τῆς ᾿Αλεξάνδρου ἀδικίας δίδοται 
τῶν ἕν᾿ ἀει- τῇ θεῷ τὸ δῶρον. ἀλλ᾽ οὔτε Ἑλένης ὁ πέπλος ἐςτὶν οὔτε ἐκ Λακε- 


ραμένη. 


δαίμονος αἱ γυναῖκες. 





8 οὐκ om. Β οὐκ εὔκαιρον ἔετιν Lp 6 post ἐγώ περ ita Lp: ἢ οὐδὲ τοῦτο 
ἐναντίον᾽ οὐ γὰρ ταὐτόν ἐςτιν ἐπιςπεύδειν (sic) κτλ. 8 διὰ ψιλῶν λόγων Lp, 
om. γίνεται 9. πῶς δὲ ὀρθοῦ ὄντος B (= *B ad Z 92) παλαδίου 3 10 τὸν 
— ἠυκόμοιο om. VB 11 παλαδίων 8 18 φηςὶ, λέγει γὰρ VB 15 τῶν θεῶν 
λιτανείᾳ B θεῶν δεήςει καὶ ixeteia 7 16--17 θεῖναι τὸν πέπλον ἐπὶ γούναειν 
ἌἌθην. ἀντὶ τοῦ ἐπὶ λιταν. καὶ δεήςει. καὶ τὸ ἐπί οὖν ἀντὶ τῆς παρά ὡς ἐν τῷ π. Ὁ 
16 τῇ ἐπεί L 17 ὡς ἐν τῷ π. ἃ, ὄεςειν ἐμίγη φιλότητι 8 18. 19 καὶ — 
écydpn om. Ὁ 19 τὸ pro ἀντὶ τοῦ L 





10. 11 ὅτι τῆς ᾿Αϑηνᾶς τὸ ξόανον (apud Ilienses) νῦν μὲν ἑστηκὸς ὁρᾶται, 
Ὅμηρος δὲ καϑήμενον ἐμφαίνει" πέπλον γὰρ κελεύει ϑεῖναι ᾿4ϑηναίης ἐπὶ 
γούνασιν, ὡς καὶ μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέξεσϑαι φέλον viov (1 488) 
Strab. XIII, p. 601, Demetrio Scepsio, sive ipso sive intercedente Apollo- 
doro (v. Niese, M. Rhen, XXXII, p. 294), auctore usus, Ex eodem fonte petita 
esse possunt quae nonnullis interiectis sequuntur maxime ad locum nostrum 
pertinentia: πολλὰ δὲ τῶν ἀρχαίων τῆς ᾿Αϑηνᾶς ξοάνων καϑήμενα δείκνυται, 
παϑάπερ ἐν Φωκαίᾳ, ισσαλίᾳ, Ρώμῃ, Χίῳ καὶ ἄλλαις πλείοσιν. E Strabone 
eadem Eust. Ζ, p. 627, 10, nonnulla etiam schol. Β ἢ 880 ad Z 92 (id. Lp f. 1992), 

15 Fuisse qui hoc sensu legerent ἐπὶ γουνάσι Strab. 1. c, docet; Porphyrius 
aperte a yovvara derivat. 

16 Aristarchum ἐπί ita accepisse schol. A Z 92 docet. Quem ante ocu- 
los habuit Strab. 1. c.: βέλτιον γὰρ οὕτως ἢ ws τινες δέχονται ἀντὶ τοῦ παρὰ 
τοῖς γόνασι ϑεῖναι, παρατιϑέντες τὸ ἡ δ᾽ notai uti. Aristarchum sequitur 
Herodianus (II, 1, p. 53 Lentz, cf. Lehrs, qu. ep. p. 91), Epim. Oxon. I, p. 


20 


Ζ 103 


x € 


326. ἀφορμὴν λαμβάνει διὰ τῆς αὐτοῦ ἀργίας — οὐ γὰρ ὡς ἀςεθε- B f, 88: ad 
νοῦς ἀλλ᾽ ὡς ῥᾳθύμου αὐτοῦ κατητγορεῖ --- καί φηειν᾽ οὐχ ὑγιῶς ἐν καλὰ. 
ἑαυτῷ τὴν μῆνιν ἔχεις᾽ co) γὰρ οἱ Τρῶες μηνίουειν, ὡς θεληςάντων ΡΤ 1275... 
αὐτὸν ἐκδοῦναι Μενελάψ. ἢ χόλον τὴν ῥᾳθυμίαν λέγει. ἐβούλετο μὲν ὅἢ μὲν καλὰ 
οὖν αὐτοῦ πλειόνως καθάψαεθαι, ἀλλ᾽ οὐκ ἔδει αὐτὸν ἐπὶ Ἑλένης λοι- ΧΟ. 
δορεῖςθαι. | 

ἤτοι où καλῶς νῦν τὴν ὀργὴν κατὰ τῶν Τρώων ἔχεις, ὅτι πρὸς L f. 1362. 
cé λυπούμενοι παραδοῦναι τῷ Μενελάῳ ἐβούλοντο ἅπερ ἔλαβες, οὐδὲ 
ἐν καιρῷ ταύτην ποιῇ. ἢ οὐ καλῶς νῦν ὀργίζῃ ἡγούμενος τοὺς Τρῶας 
ἀγανακτεῖν κατὰ COÒ. 

359. *B f. 89° ad κορυθαιόλος (= ζητ. Vat. 3) inter quaestiones 
sub finem operis edendas referetur. 

413. διὰ τί διηγεῖται τῷ ἐπιςταμένῳ; ὅτι οὐκ ἔςτιν ἀναλογιςμὸς A f. 88". 
τοῦ ευμφέροντος ταῖς ἀςθενούςαις ψυχαῖς. αὗται δὲ πρὸς τὸ πενθεῖν 
εἰει καὶ τὸ δεῖςθαι διὰ τὴν ταραχήν. 

420. ad © 1 extr. 

433--436. οὐ πρέποντα μὲν τὰ τῆς ὑποθήκης γυναικί. ἀλλ᾽ ei B £ 90. ad 
καὶ γυναικὶ μὴ πρέπει, ἀλλά γε τῇ ᾿Ανδρομάχῃ, ἐπεὶ καὶ τὸ ἱπποκομεῖν παρ᾽ ἐρινεὸν. 


> ’ c ., Σ) x ta A € LI b, 
οὐ γυναικός, n δὲ ᾿Ανδρομάχη καὶ τοῦτο ποιεῖ (O 187—190), ὡς καὶ Ln CI 
φίλανδρος ἐπιμελομένη kai τῶν φερόντων αὐτῆς τὸν ἄνδρα. παρ᾽ ἐρινεὸν. 





1 ἀφορμὴν δίδωςι τῆς ἀργίας αὐτῷ Lp 2. 3 ἐν αὐτῷ Lp 48. 4 ὡς θελ. 
αὐτῶν ἐκδοῦναι αὐτὸν τῷ Mev. Lp 5 πλειοτέρως Lp 13 A in lemm.: ἤτοι 
γὰρ πατέρ᾽ ἁμὸν ἀπέκτεινε (supra εἰ scrpt. a) δῖος ἀχιλλεύς 17 οὐ προτρέ- 
ποντα μὲν.κτλ. Lp 18 πρέποντα Lp ἐπεὶ in rasura, καὶ extra lineam addito, 
Lp 19. 20 ὡς φίλανδρος ἐπιμελουμένη LLp 20 εὐφραινόντων pro φερόν- 
τῶν 1, 





144, cf. Apollon. v. ἐπί. Ipsum Porphyrium de notione eius vocis aliter statuere, 
schol. Z 15 docet. 

1sqg. Inter ξητήματα referenda esse scholio Aristoniceo docemur diplen 
h. 1. positam explicante ὅτε ἄπορον ποῖον χόλον. Addit λύοιτο δ᾽ av ἐξ 
ὑποθέσεως κτλ. 

17 8ααᾳ. Duo scholia cohaerere schol. Aristoniceum docet v. 433 adscriptum: 
ἀϑετοῦνται στίχοι ἑπτὰ ἕως τοῦ ἢ vv καὶ αὐτῶν ϑυμός κτλ. 

17—20 L ἔ 1404 Π (id, Scor. ap. Dindorf., vol. IV, p. 411, I7): ἀπρεπές 
ἐστι καὶ ἀνάρμοστον γυναικὶ τὸ διοικεῖν πολέμους καὶ λέγειν τὴν ᾿ἀνδρομάχην 
λαὸν δὲ στῆσον παρ᾽ ἐρινεὸν ζἐρήνεον L). ἡ λύσις ἀπὸ τοῦ προσώπου" 
ὑπόκειται γὰρ ἡ ᾿ἀνδρομάχη τοιαύτη καὶ οὐκ ἀπείρως καὶ τοὺς Ἕκτορος ἔππους 
τημελοῦσα. 

Quod scholium non ab eo qui scholia Leidensia scripsit excerptum, sed in 
farragine scholiorum Porphyrianorum, e qua nostrorum codicum scholia fluxe- 
runt, iam exstitisse, ea re apparet, quod verba τοῦτο ποιεῖ" ὑπόκειται γὰρ n 
᾿ἀνδρομάχη uri. in cod. B ab altera manu scholio manus prioris, quod supra 
edidimus, post τὸν ἄνδρα subiuncta sunt, ita ut unum omnia scholium efficere 
videantur. Omiserat nimirum brevius scholium manus prior; postea qui scholia 
secunda addidit, e suo codice, quia totum scholium addere noluit, verba ad- 
scripsit quae a verbis alterius scholii plurimum discrepare videbantur, 


B f. 90% ad 


v. 436. 
L f, 1409. 
Lp f. 129}. 


*B ἢ, 912 ad 
μοῖραν. 
L f. 140}, JI. 


104. Ζ 


ον διὰ τί δὲ, φαεὶν, οὐ cuveîde ταῦτα ὁ Ἕκτωρ; φαμὲν δὲ 
ὅτι ευνεῖδεν᾽ ἐμοὶ γάρ gna τάδε πάντα μέλει, τύναι (Ζ 441). 
488. ἐζήτηςάἀν τινες, πῶς ἐνταῦθα ἀπαράβατον λέγει τὴν μοῖραν 
ὃ ποιητής, ἐν δὲ τῇ ᾿Οδυςςείᾳ παραβατὸν ὑφίςεταται, ὅταν λέγῃ (a 35): 
ὡς καὶ νῦν Αἴτιεθος ὑπὲρ μόρον ᾿Ατρείδαο 
γῆμ᾽ ἄλοχον. 
λύεται δὲ τοῦτο ἐκ τοῦ δείκνυςθαι ὅτι τριχῶς ἣ μοῖρα παρὰ τῷ ποιητῆ 
λέγεται: ἣ εἱμαρμένη, ἣ μερὶς καὶ τὸ καθῆκον. ὅταν οὖν λέγῃ (Υ 66) 
μοίρας δαςεάμενοι δαίνυντ᾽ ἐρικυδέα δαῖτα, 
τὰς μερίδας λέγει. ὅταν δὲ λέγῃ (Ε 88) 
ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή, 
τὴν εἱμαρμένην εημαίνει. ὅταν δὲ ἐπὶ τῶν Τρώων φευγόντων λέγη: 
οὐ κατὰ μοῖραν τάφρον διεπέρων (TT 367), οὐ κατὰ τὸ καθῆκον διεπέ- 
pwv τὴν τάφρον λέγει, ἀλλ᾽ αἰςχρῶς. καὶ ἐπὶ τῶν οὖν προκειμένων 
ἐν μὲν τῷ μοῖραν δ᾽ οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀν- 
δρῶν τὴν εἱμαρμένην λέγει, ὅταν dé ὧς καὶ νῦν Αἴγιεθος ὑπὲρ 
μόρον, οὐ τὸ cnuaîvov τὴν εἱμαρμένην λέγει, ἀλλὰ τὸ ὑπὲρ τὸ καθ- 
ἧκον᾽ οὐ γάρ écti νῦν πρέπον οὐδὲ καθῆκον τὰς ἄλλοις νόμῳ cuvwki- 
ςμένας φθείρειν τυναῖκας. ἄλλως τε οὐκ ἐκ τοῦ ποιητοῦ οἱ λόγοι, ἐκ 
προοώπων δὲ διαφόρων εἰς uiunciv παραληφθέντων. ποτὲ μὲν γὰρ 
λέγει πρὸς ᾿Ανδρομάχην ὁ Ἕκτωρ, ποτὲ δὲ ὁ Ζεύς διαφωνεῖν δὲ πρὸς 
ἄλληλα οὐδὲν ἀπεικὸς τὰ διάφορα πρόςτωπα. ὡεςεαύτως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν 
Ἑλλήνων ὅταν λέγῃ (Β 155) ' 
ἔνθα κεν ᾿Αργείοιειν ὑπέρμορα voctoc ἐτύχθη; 


παρὰ τὸ καθῆκον ἀκουςόμεθα. Ὅμδρος μέντοι ἀπαράβατον τὴν μοῖ- 


pav τὴν κατὰ τὴν εἱμαρμένην οἶδεν ἐν οἷς φηςι (Ψ 80, 81) 





1 φηςὶν 757 ευνοῖδε (id. lin. 2) Lp δὲ om. Lp 2 μέλλει Lp 4 παρα- 
βατὴν L 7 ἐκ τοῦ δείκνυςθαι om. L 8. λέγεται᾽ cnualver γὰρ τὴν μερίδα τὸ 
καθῆκον καὶ τὴν εἱμαρμένην" ὅταν γὰρ λέγῃ κτλ. L 11 ἔλλ, suprascrpt. a, Β 
12 λέγει pro cnuaiver L; idem verba ἐπὶ τῶν Τρώων φευγόντων om. —13sqq. 
multo breviora L: où κατὰ τὸ καθῆκον δηλοῖ ἀλλ᾽ αἰςχρῶς. οὕτω κἀκεῖςε᾽ οὐ 
γὰρ καθῆκον τὰς ἄλλοις νόμῳ κτλ. lin. 1 19 γυναῖκας φθείρειν L 19. 20 ἄλ- 
λως τε καὶ ἐκ τοῦ ποιητοῦ οἱ λ. ἐκ δὲ mpocwr. διὰφ. κτλ. L 20 ὁτὲ pro ποτὲ L 
21 διαφωνεῖν γὰρ mp. ἄλλ. L 22 κατὰ pro τὰ L 22. 28 οὕτως καὶ ὅταν λέγῃ 
L 25 τὸ in ras. B | 





7sqq. Apollon. v.wotoat' ἐπὶ μὲν τῶν μερίδων οἵ δ᾽ ἤἦδη μοίρας τ᾽ ἔν ε- 
μον (8 470): ἐπὶ δὲ τῆς εἴμαρμένης μοῖραν δ᾽ οὔ τινά φημιπεφυγμένον 
ἔμμεναι ἀνδρῶν (Ζ 488)" ἐπὶ δὲ τοῦ καϑήκοντος καὶ ἁρμόξοντος ναὶ δὴ 
ταῦτά γε πάντα, γέρον, κατὰ μοῖραν ἔειπες (A 286). Idem fere Etym. 
M. μοῖρα. | 

17 Apollon. v. ὑπέρμορον: ... ὁ dì Ἡλιόδωρος ὡς δύο μέρη λόγου ὄντα 
προφέρεται καί φησιν" ὑπὲρ τὸ καϑῆκον. Cf. Hesych. h. v. 

1958ααᾳ. Cf Porph. Z 265, p. 100, 4. | | 

25 {Lp f. 61» ad B 155: ὑπέρμορα, ὑπὲρ τὸ προσῆκον, ὑπὲρ τὸ siuag- 
μένον. 


10 


40 


10 


15 


25 


30 


35 


Ζ 105 


καὶ δὲ coi αὐτῷ μοῖρα, θεοῖς ἐπιείκελ᾽ ᾿Αχιλλεῦ, 

τείχει ὕπο Τρώων εὐηγενέων ἀπολέεθα!ϊ, 
καὶ πάλιν (E 613) ἀλλά ἑ μοῖρα 

ἦγ᾽ ἐπικουρήςεαντα μετὰ Πρίαμόν τε καὶ υἷας. 
κρατεῖν δὲ οὐ μόνον ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ θεῶν ἀποφαίνεται, ὥς που 
καὶ ὁ Ἄρης φηεὶν (Ο 117. 8) 

εἴ πέρ μοι καὶ μοῖρα Διὸς πληγέντι κεραυνῷ 

κεῖεθαι ὁμοῦ νεκύεςει, 
καὶ ὁ Ποςειδῶν πρὸς τὴν Ἶριν (Ο 208 544.)" 

ἀλλὰ τόδ᾽ αἰνὸν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει, 

ὁππόταν ἰεόμορον καὶ ὁμῇ πεπρωμένον αἴεῃ 

γεικείειν ἐθέληςει χολωτοῖςειν ἐπέεςειν. 
ἀφ᾽ ὧν δηλοῖ ὧς τὴν πεπρωμένην καὶ αὐτῶν τῶν θεῶν ἐπικρατεῖν 
γινώςκει, διὸ καὶ ὑπείκειν αὐτῇ καὶ τὸν ὑπέρτατον θεὸν Δία καὶ ἄν - 
ὃρα θνητὸν ἐόντα πάλαι πεπρωμένον αἴςῃ αὐτοῦ τε υἱὸν νενο- 
picuevov μὴ θελῆςαι θανάτοιο δυεηχέος ἐξαναλῦςαι, ἀλλὰ μᾶλ- 
λον αἱματοέςεας ψιάδας κατέχευεν ἔραζε παῖδα φίλον τι- 
μῶν (TT 441. 459). διὸ καὶ Πάτροκλος (TT 849): 

ἀλλά με μοῖρ᾽ ὀλοὴ καὶ Λητοῦς ἔκτανεν υἱός. 
οὕτω καὶ περὶ Ἡρακλέους λέγει (C 111): 

οὐδὲ γὰρ οὐδὲ βίη Ἡρακλῆος φύγε κῆρα, 

ὅς περ φίλτατος Ècke Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι, 

ἀλλὰ ἑ μοῖρ᾽ ἐδάμαςςε καὶ ἀργαλέος χόλος Ἥρης, 
καὶ ἀλλαχοῦ (C 328. 9): 

ἀλλ᾽ οὐ Ζεὺς ἄνδρεεει νοήματα πάντα τελευτᾷ᾽ 

ἄμφω γὰρ πέπρωται ὁμοίην γαῖαν ἐρεῦεαι. 
ἀλλὰ καὶ Ἥφαιςτος τὰ μὲν ὅπλα δοῦναι ὑπιςχνεῖται, τὴν δὲ μοῖραν 
παρατρέψαι ἀρνεῖται ᾿ 

αἱ γάρ μιν θανάτοιο δυεηχέος ὧδε δυναίμην 

νόεφιν ἀποκρύψαι, ὅτεμιν μόρος αἰνὸς ἱκάνοι (( 464, 5). 
ἔςτι δὲ γὰρ καὶ ἄλλα μυρία, ἀφ᾽ ὧν δείκνυται “Ὅμηρος ἀπαράβατον 
λέγων τὴν τοῦ θανάτου μοῖραν. 

où εύὔνθετον τὸ “ὑπὲρ μόρον (a 34). μόρον δὲ τὴν μοῖραν᾽ 
ἦ ῥα καὶ εὑ κακὸν μόρον ἡγηλάζεις (A 618). καὶ πῶς ἀλλαχοῦ 
φηςι μοῖραν δ᾽ οὔ τινά φημι (Ζ 488): ῥητέον ὅτι τῆς μοίρας τὸ 





2 τάχα 1, εὐηγενέτων L 8 καὶ --- υἷας om, L 6 καὶ *Apnc ὅτε φηεὶν L 
9 ὁ δὲ ἸΤοςειδ. 7 11 ὁπόταν Lo 18 δι᾽ dvL καὶ τῶν θεῶν αὐτῶν 1 14 αὐὖ- 
τῷ L τῶν θεῶν L 15 ἐόντα (in ras.) πάλιν L 15. 16 αὐτοῦ — νενομιςμέ- 
νον om. L [6 pro θελῆςαι θέλοντα 6). Kammer p. 48 ductuyéoc ἐξαναλῦςαι, 
reliquis omissis, L 21 φύγε κῆρα om. Β 22 ὅς κεν Β 29 αἱ γάρ μοι Β 





33 sqq. Utrumque frustulum cum Porphyrii quaestione nobis servata con- 
iungendum esse veri simillimum est, neque obstat quod ad Z 488 verba ὑπὲρ 
μόρον aliter explicantur atque ad α 34; neque enim hanc pro illa ratione Por- 


tà 


pa; 


MQ a 34 
Dind. 


106 Ζ 


μέν Ècti μονότροπον τὸ δὲ ἀμφίβολον, ὡς ἐν Ἰλιάδι ἀπεδείξαμεν, ὡς 

ἐν τῷ μήτηρ γάρ τέ μέ φηει διχθαδίας κῆρας φερέμεν ([ 410). 

B f. 128 ad © ...... τὸ ἀμφίβολον δὲ τῆς μοίρας καὶ ἐν ἄλλοις οἶδε, di’ ὧν 

φηςὶ | 410. Τειρεείας φηεὶν ’Oducceî τὰς εἰ μέν κ᾽ {κεν BLp) ἀεινέας ἐᾷς: 
ΡῈ 1620 bid. εἰ δέ κε είνηαι (A 110. 12). 

*B f. οἷν ad 491. διαφέρει τὰ ἠλάκατα τῆς ἠλακάτης, καὶ ἣ διαφορὰ ἥδε’ ἣ μὲν 

ἠλακάτην. γὰρ ἠλακάτη δηλοῖ τὸ ξύλον, εἰς ὅπερ εἰλοῦςει τὸ ἔριον αἱ νήθουςαι; 

Lf. 142%, IT. ἠλάκατα δὲ αὐτὰ τὰ ἔρια τὰ περιειλούμενα τῇ ἠλακάτη. τὴν μὲν οὖν 

νὰ ΝΗ ἫΝ ἠλακάτην διὰ τούτων δεδήλωκεν, ὧς ἐν τῇ Ὀδυςςείᾳ (ὃ 195)" 

p. 757 Dind, ἠλακάτη τετάνυεςτο ἰοδνεφὲς eipoc ἔχουςα. | 
τετανύεθαι δὲ αὐτὴν εἶπε διὰ τὸ εἶναι ἐπιμήκη τε καὶ λείαν. τὰ δὲ 
ἐπὶ τῆς ἠλακάτης ἔρια"; 

ἠλάκατα ετρωφῶς᾽ ἁλιπόρφυρα, θαῦμα ἰδέεςεθαι 
(Z 306), καὶ ἔτι δὲ παρ᾽ ἠλάκατα ςτροφαλίζετο (c 315). λέγει δὲ 
καὶ χρυεῆν τὴν ἠλακάτην, ὡς τὸ (ὃ 130 sqq.) 
χωρὶς δ᾽ αὖθ᾽ Ἑλένῃ ἄλοχος πόρε κάλλιμα δῶρα, 
χρυεῆν τ᾽ ἠλακάτην τάλαρόν θ᾽ ὑπόκυκλον ὄπαεςςε, 
τόν ῥά οἱ ἀμφίπολος Φυλὼ παρέθηκε pépouvca 
γήματος ἀεκητοῖο Befucuévov. 
καὶ ἣ xpucnAdkatoc δὲ Ἄρτεμις ἀπὸ τῆς ὁμοιότητος καὶ τῆς καταςκευῆς 
τῆς ἠλακάτης εἴρηται χρυςοῦν τόξον ἔχουςα᾽ 
Ἥρῃ δ᾽ ἀντέςτη χρυεηλάκατος κελαδεινὴ 
Ἄρτεμις ἰοχέαιρα (Υ 10. 11). 
*B f. 99» ad 529. τί γὰρ μεθίει τε καὶ τί οὐκ ἐθέλει; ἐκ τῶν προρρηθέντων 
μεθίεις, ἔςτι λαβεῖν. προεῖπε dé’ δαιμόνι᾽, οὐκ ἄν τίς τοι ἀνὴρ ὃς ἐν- 
αίειμος εἴη ἔργον ἀτιμήςεειε μάχης, ἐπεὶ ἄλκιμός ἐςςει. μεθ- 
ἱεῖις οὖν τὸ ἔργον τῆς μάχης καὶ οὐκ ἐθέλεις μάχεεθαι, ὥςπερ ἐν ἄλ- 
λοις ἐκ πλήρους ἔφη" οὕς τινας αὖ μεθιέντας ἴδοι ετυγεροῦ 
πολέμοιο (Δ 240). 





7 εἰς om. L 9 wc — Ὀδυςςείᾳ om. codd, Odyss. 10 τετάνυτο BL 15 ὡς 
τὸ om. L 17 ὑπέρκυκλον BL race L 20 xpucnAexdtn L 22 ἀνέςτη L 





phyrium in difficultate solvenda plane respuisse cum λύσις ἀπὸ τοῦ προσώπον 
docet ab eo (p. 104, 19) allata tum fragmentum libri περὶ τοῦ ἐφ᾽ ἡμῖν a Sto- 
baeo servatum (ecl. eth. II, 7, 42). Contra ea quaestiones ad 4 3 et Q 527 tra- 
ditas, quia praeter ea quae ad nostrum locum spectant res continent, quarum ne- 
que hic neque apud Stobaeum vestigium apparet, ad eos quibus adscriptae le- 
guntur versus edendas existimavimus, quamvis sit cur cum quaestione ἢ. l, edita 
olim cohaesisse videri possint. 

3 Cf. schol, Aristonic. N 663: ὅτι δισσὰς εἷμαρμένας ὑποτίϑεται τοῦ Ed- 
χήνορος καϑάπερ καὶ ἐπ᾿ ᾿Αχιλλέως" διχϑαδίας κῆρας φερέμεν. E Por- 
phyrio haud scio an Eust, I, p. 760, 10 sqq,., fluxerit. 

24 Etsi sublato interrogationis signo post ἐϑέλει posito dubitari potest, 
num recte Quaestionibus scholium sit inserendum, tamen non omittendum 
esse existimavimus, praesertim cum illa ἐκ τῶν προρρηϑέντων ἔστι λαβεῖν cum 


10 


15 


20 


25 


10 


15 


20 


25 


H | 107 


H . 


9, Δοκεῖ μάχεεθαι ἑαυτῷ ὃ ποιητὴς, ἀεὶ πρεςβύτερον λέγων Né-B f. 985 ad 
ctopa τῶν ἐπὶ Ἴλιον ςετρατευςάντων -- μετὰ δὲ TPITATOLCIV ἄνας- γαϊετάοντα. 
cev (A 252) —, ἐνταῦθα δὲ Μενέεθιον᾽ δυςεὶ γὰρ γενεαῖς παράτγεται εἶ ον 
πρεςβύτερος ὧν τοῦ Νέετορος᾽ ᾿Αρηιθόου γὰρ λέγει τοῦ ἐπικαλουμένου PA pvn. " 
κορυνήτου παῖδα εἶναι Μενέεθιον, ὑπὸ δὲ Λυκούργου φηςὶν ἀνῃρῆςθαι | 
τὸν ’Apnigoov, ὃν δὴ καὶ λαβεῖν αὐτοῦ τὰ ὅπλα, γηράςαντα δὲ τοῦτον 
Ἐξρρευθαλίωνι παραδοῦναι, τὸν δὲ Ἐρευθαλίωνα ὑπὸ Néctopoc ἀναιρεθῆ- 
var νέου ὄντος: φηςὶ γὰρ γενεῇ δὲ νεώτατος ἔεκον ἁπάντων 
(Η 153). ῥητέον δὲ ὅτι ἴεως ἀπέθανεν ᾿Αρηίθοος ἐνιαυςειαῖον ἐάςεας 
τὸν υἱόν, ἀνεῖλε δὲ τὸν ᾿Αρηίθοον ὁ Λυκοῦργος ἤδη γηραιὸς ὥν᾽ gna 
γὰρ πέφνε δόλῳ οὔτι κράτεϊΐ γε (Η 142): ὀλίγον δὲ ἐπιβιοὺς δύ- 
ναται Ἐρευθαλίωνι παραχωρεῖν τὴν πανοπλίαν. προκαλούμενος δὲ 
οὗτος τοὺς Πυλίους οὐκ ἀπεικότως ὑπὸ Néctopoc ἀναιρεῖται νέου ὄντος, 
ὥςτε Νέετορα μὲν εἶναι Μενεςθίου πρεεβύτερον, τῶν δὲ ἄλλων τῶν 
ἐπὶ Ἴλιον ςτρατευςάντων μείζονα Μενέεθιον. ἢ τῇ τοῦ ὀνόματος ὁμω- 
γυμίᾳ᾽ ὁ γὰρ τοῦ Μενεςθίου πατὴρ ᾿Αρηΐίθους Βοιωτὸς ἦν, è δὲ ὑπὸ 
Λυκούργου ἀναιρεθεὶς ᾿Αρκάς. 

ἀδύνατον Μενέεθιον τοῦ κορυνήτου υἱὸν ὄντα πολεμεῖν. πρεςβύ- *B ibid. 
Tepoc γὰρ ἂν εἴη Νέςτορος, εἴγε τὸν κορυνήτην Λυκοῦργος ἀνεῖλεν, Cf. Phil. 
εἰ γηράςας δὲ οὗτος Ἐρευθαλίωνι κατέλιπε τὴν κορύνην, τοῦτον δὲ I 
Nectwp νεώτατος ὧν ἀνεῖλεν (H 142—154). ἣ δὲ λύεις ἀπὸ τῆς λέ- “" 
ξεως ὁμώνυμος γὰρ πατὴρ υἱῷ, καὶ ὅταν φηεὶν (Η 138) ὁ κορυνήτης, 
οὐ τὸν Μενέεθιον Meter ἀλλὰ τὸν ᾿Αρηίθοον τὸν Μενεςθίου πατέρα, 
ὥςτε εἶναι τὸν κορυνήτην πάππον τοῦ Μενεεθίου. ΒΓ 980 ad 

44, ,... διὰ τί δὲ οὐχ ὁ ᾿Απόλλων ὑπέθετο Ἕκτορι προκαλέ-  “Erevoc. 
cacdar; ὅτι ἡττηθεὶς ἔμελλεν ἀπιέναι. Lp f. 133%. 

93. διὰ τί προκαλουμένου Ἕκτορος εἰς μονομαχίαν οἱ μὲν ἄλλοι ἄρι- *B f. 940 ad 
«τοι αἴδεςεθεν μὲν ἀνήναεςεθαι, deîcav δ᾽ ὑποδέχθαι (Η 98), Μενέ- αἴδεεθεν μὲν. 
λαος δὲ πρῶτος ἀνίεταται καὶ μεμψάμενος τοὺς ἄλλους κατεδύεατο 





1 ὁ ποιητὴς ἑαυτῷ 7 πρεςβύτατον L λέγω Lp 2 post ςτρατευςάντων 
rasura unius litterae vel signi B 83 παράγεται, ay in ras, (a fuit ai), B 4 γὰρ 
om. Lp 5 ἀναιρεῖςεθαι Lp 6 ἀρηιθόου e corr. L ςαντα δὲ τοῦτον in ras. 
B ynpav, supra a script. ta, Lp 7 ἐρευθελίωνι (1 in ras.) B, épevdariwv L 

ἐρευθελίωνα B 8 γενεαῖς L ἔεκων, sprserpt. ο, L 9 dpnibeoc L 10 dé 
codd. om., add. Bkk, 11 κράτα Ye L 12 ἐρευθελίωνι Β παρέχειν L 14 
μενέςθον, supra o scrpt. i, L 18 schol. *B uno signo :— interiecto scholium 
manus primae excipit 22 ὁμώνυμος Vill; ὁμώνυμοι cod. 





LI € 


eo congruant, quod, Porphyrium aliis locis recte premere videmus, ὡς αὐτὸς ὁ 
ποιητὴς ἑαυτὸν ἐξηγεῖται. 

9sqq. Cf. Eust. H, p. 671, 52, τοὺς παλαιούς referens. 

15 Aristarchi sententia, v. Ariston. h. v. — In numero homonymorum 


quae Porphyrius contulit (ad E 576) non exstant. 


108 | H 


τεύχεα καλὰ (v. 103) μάχεεθαι προθυμούμενος, ὅτε δὲ προτραπέντες οἱ 
ἐννέα ἀνίεταντο, οὐδαμοῦ οὗτος ἐν τούτοις εὑρίεκεται, ἀλλ᾽ ᾿Αγαμέμνων 
καὶ Διομήδης καὶ οἱ Αἴαντες καὶ Ἰδομενεὺς καὶ Μηριόνης καὶ Εὐρύ- 
πυλος καὶ Θόας καὶ ’Oducceve (v. 161 544); φηςὶ δὲ ὁ ᾿Αριετοτέλης, 
ὅτι ἅπαξ dkovcac μηδ᾽ ἔθελ᾽ ἐξ ἔριδος CEÙ ἀμείνονι φωτὶ μά- 
χεεθαι Ἕκτορι (v. 111) οὐκ ἔμελλεν αὖθις ἀνίεταςθαι, καὶ ὅτι τὸ 
πρότερον ἐκ φιλονεικίας ἣ ἀνάκταιις , καὶ ὅτι ἤδη μονομαχήςας ἐτύγ- 
χανεν ᾿Αλεξάνδρῳ καὶ οὐ καλῶς ἀπαλλάξας, καὶ νεωςτὶ ἐτέτρωτο ὑπὸ 
TTavdapou, καὶ ὅτι ἀποκινδυνεύειν τοῦτον οὐκ ἐχρῆν ἐν ὦ τὸ τέλος 
ΒΕ 94 δᾶ ἤρτητο τοῦ πολέμου: ἐπὶ γὰρ ᾿Αλεξάνδρου icov ἦν τὸ τοῦ κινδύνου. 
θωρήξομαι. 101. πῶς ἐν πολέμῳ ὧν οὐκ ἦν ὠπλιςμένος: φαμὲν ὅτι ἀςφαλέ- 


Lp f.134. ο.], j 
αὐτόεθωρή. “τέρα ὅπλα ἀναλαβεῖν θέλει μέλλων εἰειέναι εἰς μονομάχιον <uovo 


Ιξομαι. μαχίαν Lpb. 
B f. 95° ad 107. διὰ τί τὸν μὲν ᾿Αλέξανδρον κελεύει μονομαχεῖν Ἕκτωρ (Γ 39 
LT ce sqg.), τὸν δὲ Μενέλαον κωλύει Kkivduveverv ᾿Αγαμέμνων. καὶ oi ἄλλοι 
Lpf.134.c.l. βασιλεῖς; ὅτι τοῦ. μὲν ᾿Αλεξάνδρου ἀδικοῦντος ἡδέως οἱ Τρῶες εἶχον, 
ΑΝ τὸν δὲ ὡς ἀδικούμενον ἐλεοῦειν. 
B f. 988 ad 125. ..... ἀνόητον δέ paci τὸ μὴ τοὺς γονεῖς αὐτῶν Tapa- 
γέρων. λαβεῖν ἀχθομένους, ἀλλὰ τὸν Πηλέα, ὃν ἔδει χαίρειν δυςτυχούντων 
Lf. 1470. “ξλλήνων διὰ τὴν ᾿Αχιλλέως ὕβριν. ἔςτι δὲ ἔντεχνον εἰ γὰρ ὃ τοῦ 
Lau Doro πολεμίου πατὴρ ἀθυμεῖ, mtocw μᾶλλον οἱ ὑμῶν; ἅμα δὲ καὶ ὑπομιμνή- 
χάτα. (κει ᾿Αγαμέμνονα ᾿Αχιλλέως, ὅτι ὁ νῦν προκαλούμενος πάντας, ὄφρ᾽ 
᾿Αχιλλεὺς μετ᾽ ’Ayatoîciv πολέμιζεν, οὐκ ἐθέλεεκε μάχην 
ἀπὸ τείχεος ὀρνύμεν Ἕκτωρ (I 9552): ἐπαχθὲς γὰρ ἦν οὕτω ca- 
φῶς ὀνειδίςαι. προμνηςτεύει οὖν τὰς λιτάς, καὶ τοῖς βαρβάροις δὲ 
ἐμφαίνει ὅτι οὐκ ἔςται n ᾿Αχιλλέως ὀργὴ πολυχρόνιος, τοῦ Πηλέως 
οὕτως πρὸς τοὺς “ἕλληνας διακειμένου. ὑποθωπεύει δὲ λεληθότως τὸν 
᾿Αχιλλέα. 
Β f. 96: ad 171. ..... ἀνοήτως dé, φαεὶν, ἐπὶ κλῆρον ἔρχεται᾽ δέον γὰρ 
πεπάλαςθε. ἑλέετθαι τὸν ἄριςτον πάντων, ὅπου τοιοῦτος ὃ κίνδυνος ἦν, τὸν δὲ 
LO £ 190. φαυλότατον ἐᾶςαι. τοῦτο δὲ ποιεῖ ὁ Néctwp, iva μὴ ἑνὸς προκριθέν- 
τος ὑβριςθῶςειν οἱ λοιποί. τῷ τε πολεμίῳ ἐνδείκνυται, ὅτι οὐχ ἕνα 
μόνον οἴεται ἀξιόχρεων εἰς τὴν πρὸς αὐτὸν μάχην. καὶ ἵνα μήτε νι- 
κήςας τὸν dpictov δοκῇ νενικηκέναι ἀλλὰ τὸν ὑπὸ κλήρου δεδομένον, 





4 καὶ ante Θόας om. cod.; add. Bkk. margini codicis interiori adscrpt. 
°ApictoTÀ. 8 οὐκ ἄλλως cod,; corr. Bkk. 14 καὶ διὰ τί L 15 τὸν Μεν. 
δὲ L 18 praemittuntur in codd. verba a quaestione aliena: διδάςκει ὅτι τοὺς 


γέροντας δεῖ kai ἀπόντας τιμᾶν, ὡς TTnAeî μέλει (μέλλει BLp) Ἑλλήνων καὶ μὴ 
παρόντι 28 μάχης Lp 26 ἡ ὀργὴ Ἂχ. L 29 praecedunt nonnulla ad 
Nicanorem referenda φηςὶν Lp 31 ἐάςαι B 31 μηδενὸς codd.; rectum 
Eust. suppeditat 88 ἀξιόχρεων, o ex ὦ corr., Lp 





29sqqg. |Eust. H, p. 674, 4 sqa. 


10 


15 


25 


30 


10 


15 


20 


20 


30 


H 109 


μήτε λειφθεὶς ὑπὸ τοῦ ἀρίετου λελεῖφθαι ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ λαχόντος τὸν 
κλῆρον. ἅμα δὲ καὶ ἀγωνιᾷ ἐπὶ τῷ κλήρῳ ὁ ἀκροατής. 

175. Z 168. 

185. v. ad Z 168. 

229. διὰ TI ὁ Αἴας τῶ “Ἕκτορι δεδήλωκε τὴν τοῦ ᾿Αχιλλέως μῆνιν ; ἘΒ f 910 ad 
οὐδεμία γὰρ ἀνάγκη ἦν οὐδὲ φρονίμου ἀνδρὸς τὰ παρ᾽ αὐτοῦ κακὰ ᾿Αχιλλῆα. 
τοῖς πολεμίοις ἐξαγγέλλειν, ἢ ὅτι ἐγίνωεκον οἱ Τρῶες τὴν μῆνιν ᾿Αχιλ- Lf. 152", ΤΙ. 
λέως ὑποδεῖξαι πάντως ὁ γὰρ ᾿Απόλλων ἐδήλωςεν αὐτοῖς ἐν οἷς φη- 
civ (Δ 512. 18): 

οὐ μὰν οὐδ᾽ ᾿Αχιλεὺς Θέτιδος πάϊς ἠυκόμοιο 

μάρναται, ἀλλ᾽ ἐπὶ νηυεὶ χόλον θυμαλγέα πέεεει. 
εἰ δ᾽ ἀγνοοῦει τὴν ὀργὴν οἱ Τρῶες, καὶ οὕτως τὸ τῆς δηλώςεως ἀναγ- 
καῖον, μὴ ἐν τῷ λοιμῷ τεθνηκέναι νομίςωειν αὐτόν. λύεις. ᾿Αριετοτέ- 
λης δέ, ἵνα μὴ οἴηται τὸν ᾿Αχιλλέα ἀποδεδειλιακέναι, ἀλλὰ κἀκεῖνον καὶ 
ἄλλους αὑτοῦ εἶναι κρείττους. εἶτα εἰπὼν 

νῦν δὴ caga εἴςεαι οἰόθεν οἷος, 

οἷοι καὶ Aavaoîciv ἀριςετῆες μετέαει, 

καὶ μετ᾽ ᾿Αχιλλῆα ῥηξήνορα θυμολέοντα (Η 266 sqq.), 
ἵνα καταπλήξῃ τῆς ᾿Αχιλλέως ἀρετῆς ἀναμνήςας, ὃν ἐδόκει πεφοβῆςεθαι, 
εἰκότως * * πέπονθεν ᾿Αχιλλεύς. τὸ γὰρ μετ᾽ ᾿Αχιλλῆα ἀμφίβολον, 
πότερον μετὰ τὴν ἐκείνου τελευτὴν ἢ μετὰ τὴν ἐκείνου ἀρετὴν ἢ καθ- 
ἄπερ ἐκεῖνος ἦν καὶ ἄλλοι eiciv. ἀναγκαῖον οὖν δηλῶςαι τί πέπονθεν 
᾿Αχιλλεύς, καὶ ὅτι μηνίων οὐ πάρεςτιν ἀλλ᾽ οὐχὶ τεθνηκὼς ἢ ἀποπλεύ- 
cac, ἀλλ᾽ ὅτι ἐν νηυςὶ κορωνίει μηνίων. ὀργὴ δ᾽ ἐν ἀγαθοῖς ἀνδράειν 
εὐδιάλυτον. 

210. ὃ μὲν Ἰδαῖος εἰκότως προςέρχεται, τὸν Ἕκτορα εὦεων κιν- B f. 98h ad 
δυνεύοντα᾽ ὁ δὲ Ταλθύβιος οὐκέτι, τὴν νίκην Αἴαντος ἀφαιρούμενος. Ταλθύβιός τε. 
φαμὲν δὲ ὅτι οὐδέπω ἀκριβὴς ἦν ἣ νίκη περὶ τὸν Αἴαντα᾽ ἐπὶ ξίφη 1, ἔ. 153°. 
γὰρ αὐτοὺς ὡρμῆςθαι λέγει, ἔνθα μάλιετα τύχης, οὐ τέχνης καὶ ἰςχύος, tb Aeg 
kpicic τὸ πλεῖςτον ἔχει" ἀπὸ ἴςου γὰρ ὁρμῶνται. ἔτι τε καὶ τὸν “EktOpa ne καὶ Ἰδαῖος. 
— Cf A h. v. 

5 ἕκτορι, e in ras., L 6 αὑτοῦ L αὑτῷ ci. Kamm. p.48 7 ἐγίγνωεσκον L 

Kamm. ei ante ἐγίν., ἀδιάφορον post πάντως (lin. 8) e coni, inseruit 10 ἀχιλ- 
λεὺς BL πάϊς om. codd.; add. Vill. 13 λύεις om. L in marg. exter. B script. 
°Apictote). 15 αὐτοῦ codd, 19 πεφοβεῖςθαι L 20 lacunam indicavi inter 
εἰκότως et πέπονθε, cuius loco fuisse cam Kammero dicas verba λέγει ti, 
Roemer, Fleckeis. Ann. 1878, p. 539, pro εἰκότως coni. λεκτέον ἃ vel ti 22 
ἦν καὶ ἄλλοι om, L 23 Βαα. καὶ ὅτι οὐχὶ τεθν. ἢ ἀποπλ., ἀλλ᾽ ὅτι ἐν νήεςει 
κορ. μηνίων οὐ πάρεςτιν ci. Kamm, 26 cwZwv Lp 28 φαμὲν οὖν ὅτι Lp 
29 αὐτοῦ ὡρμεῖεθαι Lp 29. 80 ἔνθα --- ὁρμῶνται post τὸ τῆς νυκτὸς κατάςτημα 
(p. 110, 1) collocanda esse non solum e schol. A (v, Dind. I, p. 261, 18 not.) et 
Vict. (Roem. l. c.), sed etiam ex Fust, p. 681, 12 sequitur —*30 ἔτι δὲ καὶ Lp 


19—25 +B f. 970 ad ᾿4χιλλῆα v. 228: ἐπίτηδες καταπλήττει τὸν πολέμιον τῇ 
τοῦ κρεέττονος προσδοκίᾳ, ὅπως μὴ εὔελπις ἡ οἰόμενος τεϑνάναι ἢ ἀποπεπλευ- 
κέναι cod. ἀποπλευκέναι» τὸν πολέμιον. 


110 0 


ὁρᾷ ὑπὸ θεῶν. Bondovpuevov. ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ τῆς νυκτὸς κατάεςτημα. 
κατὰ τὸ εἰωπώμενον δὲ οἱ ἡγεμόνες αὐτοὺς πέμπουειν. 

Vat. ζητ. 298. αἵ τέ μοι εὐχόμεναι θεῖον δύεονται ἀγῶνα. ἀγῶνα 

KB. λέγει καὶ τὸν τόπον λείηναν δὲ χορὸν {χῶρον cod.) καλὸν δ᾽ 

εὔρυναν ἀγῶνα (0 260) καὶ Ἀργεῖοι δ᾽ ἐν ἀγῶνι καθήμενοι τὶ 
(Y 448), καὶ τὸ ἄθροιεμα δέ’ Ἥρη <npn cod.)' μὲν μετ᾽ ἀγῶνα 
γεῶν (Y 33), καὶ τὸ πλῆθος’ λῦτο δ᾽ ἀγών (Q 1), καὶ τὸ ἄθλον. 
θεῖον οὖν ἀγῶνα νῦν τὸ ἱερὸν εἶπε καὶ τὸν νεὼν <véwy cod.), ἤτοι 
θεῖον τόπον ὄντα καὶ θεῖον ἄθροιςμα περιέχοντα, διὰ τὸ πολλῶν θεῶν 
ἀνατίθεεθαι ἐν αὐτῷ ἀγάλματα. εὐχόμεναι δὲ ἐμοί, οὐχ ὑπὲρ ἐμοῦ, 10 
ὅτι περὶ χειρόνων ἦν ἣ εὐχὴ ἀλλ᾽ οὐχ ὑπὲρ τοῦ χείρονος (ὑπὲρ αὐτοῦ 
ὡς χείρονος ?) 

**B ἢ 255° νῦν (C 376) τὸν ναὸν λέγει. ἀγὼν dè cnuaiver ε΄" τὸν τόπον, 

ad ἀγῶνα (ἧς τὸ λείηναν δὲ χορὸν <VIIl.; cod. χῶρον» καλὸν δ᾽ εὔρυναν 


ς 3 6. 3 Tal £ dI “4 2 2 “Ὁ Val [4 
Ἷ ἀγῶνα, τὸ ἀἄθροιεομα᾽ ἦλθε μετ᾽ ἀγῶνα νεῶν <Bkk.; cod. νέωνδΣ 15 
καὶ Παλλὰς ᾿Αθήνη, τὸ πλῆθος, ὧς τὸ λῦτο (λύτο cod.) δ᾽ ἀγών, 
τὸ ἄθλον, ἀγῶνος ἄθλα. τὸν ναόν, ὡς ἐνταῦθα καὶ αἵ τέ μοι εὐχό- 
μεναι θεῖον δύεονται ἀγῶνα. 
336. Z 252. 
433. v. in fine operis. 20 
436. v. ad Z 252. 
0) 
schol. β 1 Ἠώς διάφορα cnuaiver τήν τε ςωματοειδῆ θεὸν διὰ τὸ φάναι τὸν 


Dind. ποιητὴν 





2 κατὰ εἴὧπ, Lp 





3 sqq. Difficillimum dictu est, quaenam Porphyrio causa exstiterit quaestio- 
nis nunc praeter pauca quae edidimus frustula deperditae. Dixeris eum de Z 
376 agentem lectionem Aristarcheam comparasse cum iis quae deteriores libri 
exhibuerant verbis ϑεῖον κατὰ δῶμα νέοιντο (v. Ariston.). Sed cum aequo iure 
contendi possit, eum de JI 500 disputantem utrum νεῶν an νέων ἐν ἀγῶνι (v. 
schol, A et B) legendum sit quaesivisse, ut in re incerta cod. Vaticani auctori- 
tatem sequi maluimus. ᾿ 

5 ἀγῶνα significare ἄγυριν, συναγωγήν Aristarchus docuit (v. Lehrs, 
p. 149). 

9 Ariston, /7 298: ὅτι οὕτως τὴν ἄγυριν καὶ συναγωγὴν τῶν ϑεῶν, διὰ τὸ 
πολλῶν ϑεῶν ἐν ταὐτῷ εἶναι ἀγαάλωατα. 

13---ἅ1[8 Transierunt in Etym. M. v. ἀγών, p. 37, additis verbis: οὕτως εὗρον 
σχόλια ἐν ὑπομνήμασιν ᾿Ιλιάδος. Cf. Eust. H, p. 682, 9: ὅτι δὲ πενταχῶς λέ- 
γεται ὃ ἀγὼν ἀριϑμοῦσιν οἷ παλαιοί. 

22 βαᾳ. Cum fragmento ad Θ 1 servato coniungenda et ad Porphyrium 
referenda esse qhae e schol. Odyss. huc transtulimus, vel inde efficitur, quod 
in codd. EQ (Dind.) iis eadem fere subiciuntur quae multis praeterea additis 
aucta in codd, riostris BL leguntur. Ubi qui factum sit ut prior pars non ad- 
scriberetur, v. ad p. 112, 1 (ann. crit.). 

Ipse Porphyr. in quaest. Vat. ca’ (= schol. Z 201 v. in extr. op.) quattuor 


. 


Θ 111 


Ἠὼς δ᾽ ἐκ λεχέων παρ᾽ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖο 
ὥρνυθ᾽, ἵν᾽ ἀθανάτοιει φόως φέροι ἠδὲ βροτοῖει, 
(A 1.2), καὶ τὸν ὄρθρον φερωνύμως κληθέντα ἀπὸ τοῦ ὀρθοῦςεθαι ἡμᾶς 
ἀπὸ τῆς κοίτης καὶ περὶ τὰ οἰκεῖα τρέπεςθαι ἔργα, ὧς ὅταν φηεὶν 
5 ἠὼς μὲν κροκόπεπλος ἐκίδνατο πᾶςαν ἐπ᾽ aîav 
(O 1), καὶ τὸ ἀπὸ πρωΐας μέχρις ὥρας ἕκτης διάςτημα, ὡς τὸ 
ὄφρα μὲν ἠὼς ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ (Θ 66), 
καὶ τὴν ὅλην ἡμέραν, καθ᾽ ὃ ςημαινόμενον ἡμέρα νοεῖται ὁ ἀπὸ ἀνα- 
τολῆς τοῦ ἡλίου δρόμος μέχρι ducewc, ὁπότε τὴν ὑπὲρ ἧμᾶς ποιεῖται 
10 φορὰν ὁ θεὸς οὕὗτος, τὸ παρ᾽ ἡμᾶς διεξιὼν ἡμιςφαίριον, ὡς τὸ 
οἵ ῥ᾽ ἐξ ᾿Αεκανίης ἐριβώλακος ἦλθον ἀμοιβοὶ 
ἠοῖ τῇ προτέρῃ, τότε δὲ Ζεὺς Wpce μάχεεθαι 
(N 793), καὶ 
ἥματι τῷ προτέρῳ, ὅτ᾽ éuaiveto φαίδιμος Ἕκτωρ (Φ 5), 
15 καὶ τὸ ευναμφότερον ἡμέραν τε καὶ νύκτα, καθ᾽ ὃ εημαινόμενον καὶ 
παρὰ τοῖς μαθηματικοῖς νοεῖται, ὡς τὸ » 
ἠὼς dé μοί ÈcTIv 
ἥδε δυωδεκάτη, ὅτ᾽ ἐς Ἴλιον εἰλήλουθα (® 80), 


ς 44 


καὶ τὴν ἡλίου πάροδον καὶ τὸν τόπον ὅθεν ἀνατέλλει ὁ ἥλιος κατὰ 
20 ᾿Αρίεταρχον᾽ 
ὦ φίλοι, οὐ γὰρ ἴδμεν ὅπῃ ζόφος [oùd' ὅπη ἠὼς] 
οὐδ᾽ ὅπῃ ἠέλιος φαεείμβροτος εἶἷς᾽ ὑπὸ γαῖαν, 
οὐδ᾽ ὅπῃ ἀννεῖται (x 190 sqq.): 
γῦν γὰρ, καθά φηειν ὁ Κράτης, τῶν τεεςάρων τοῦ κόσμου μέμνηται 
25 μερῶν, ἄρκτου, μεεημβρίας, ἀνατολῆς καὶ ducewc, ἅπερ ἀλλήλοις ἐξ 
ἀντιθέτου ἀντίκειται, ἣ μὲν ἄρκτος τῇ μεεημβρίᾳ, n δὲ ἀνατολὴ τῇ duce. 





26 Quae post δύςει in codd. Od. EQ leguntur deterioris notae sunt quam 
quae codd. Iliad. BL praebent, v. infra ad p. 112 lin. 4 





tantum v. ἠώς notiones attulit. E nostro loco Eust. f, p. 1430, 10sqq., et cod. 
Sorbon. ap. Gaisf. ad Et. M. p. 440, 38 hauserunt, ex altero 5680], A © 1 (me- 
lius L ἢ 1612, Lp f. 1490) et Et. M. v. ἠώς: de origine schol. Β f. 20° ad B 48 
(id. L f. 25°, Lp ἢ 662) non liquet; cf. etiam ad lin. 6. Ceterum iam Aristar- 
chus in varias ἢ, v. notiones inquisivit, v. lin. 20 et Ariston, ® 66: ὅτε νῦν τὴν 
πρὸ μεσημβρίας ὥραν ἠῶ λέγει. 

6sqq. Veri simile est ἢ, 1. in integra Porphyrii quaestione olim lecta fuisse, 
quae nunc versui @ 66 apposita sunt (B ἢ, 104° ad ἠὼς, Lp f. 144° c. 1. ὄφρα 
μὲν ἠὼς nr): τὸ μέχρι μεσημβρίας λέγει αὔξησιν, ὡς σφαιροειδῶς τῷ οὐρανῷ 
προσαναβαίνοντος τοῦ ἡλίου. ἱερὸν δὲ διὰ τὸ ἐν τούτω τοῖς ϑεοῖς ϑύειν" τὸ 
γὰρ μεσημβρινὸν τοῖς κατοιχομένοις ἐνέμετο. πρὸς πίστιν δὲ καὶ Com, Lp) τὸν 
καιρὸν ἔλαβεν. ἠώς δὲ σημαίνει τὸν ὄρϑρον καὶ τὴν ἕως ἕκτης καὶ τὴν ἡμέ- 
ραν. εἰς τρία δὲ διαιρεῖ τὴν ὕλην περίοδον τῆς ἡμέρας" ἢ ἠὼς ἢ δείλη ἢ 
μέσον ἦμαρ (ᾧ 111). Cf. Eust. ΛΑ 84, ». 882, 47: ἱερὸν δὲ ἦμαρ κατὰ μὲν Πορ- 
φύριον τὸ μέχρι μεσημβρίας διὰ τὰς καὶ ἑτέρωθι δηλωθϑείσας τηνικαῦτα ϑυ- 
σίας (sim. sed omisso auctore id. Θ, p. 698, 34), quae verisimile reddunt huc 
referendum esse etiam. 


112 a 0 


*B f. 102> ad NE καὶ ποςαχῶς μὲν ἠώς παρ᾽ αὐτῷ λέγεται elpntor: ὅτι dè 
ἠώς O 1. ἡ κροκόπεπλος καὶ ἣ ῥοδοδάκτυλος ἐπὶ τῆς δαίμονος λέγεται δῆλον. 
Lf. 160%, II. ἐπεὶ δὲ τὰ ἐπίθετα ἐκ τοῦ περὶ τὸ δρώμενον τῆς ἡμέρας καταςτήματος 
LEE D. εἴληπται, ἐξηγεῖται τὸ ἐκ ποίας μὲν καταλήψεως ἣ κροκόπεπλος, ἐκ 
ΧΧΧΙΧ), Π. ποίας δὲ ἣ ῥοδοδάκτυλος. φημὶ τοίνυν, ὡς διὰ μὲν τῆς τοῦ κρόκου 
χρόας δηλοῖ ὀλίγον τῆς ἡμέρας φῶς πολλιὺῷ τῷ τῆς νυκτὸς μέλανι κιρ- 
γώμενον, ὅταν δὲ λέγῃ ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος 
Ἠώς (e. c. A 477), διὰ τῆς τοῦ ῥόδου χροιᾶς δηλοῦν αὐτὸν ὀλίγον 
τὸ τῆς νυκτὸς μέλαν πολλῷ τῷ τῆς ἡμέρας φωτὶ κεχρωςμένον. καὶ 
ὅτι τοῦτο νοεῖ, δῆλον ἔετω ἐκεῖθεν ᾿ μνηςθεὶς γὰρ ἑωςφόρου, ὡς νυκτὸς 

ἔτ᾽ οὔεης ἀνατέλλει, ἐπάγει αὐτῷ τὴν κροκόπεπλον nu: 

ἦμος ἑωςφόρος εἶει φόως ἐρέων ἐπὶ γαῖαν, 
ὅν τεμέτα κροκόπεπλος ὑπεὶρ ἅλα κίδναται ἠώ ς (Y226. 7). 





1 in schol. BL ante καὶ ποςαχῶς verba nonnulla leguntur, quae eandem 
quam lla rem continent, sed in formam redactam multo breviorem, quam ob 
rem infra inter scholia secundi ordinis relegavimus. Apparet eum, qui arche- 
typo codicum nostrorum Porphyriana adscripserit, ἢ, 1., ut alibi, duo scholia ex 
eadem quaestione petita et de eadem re agentia incuria conglutinasse. Priorem 
quaestionis partem (p. 110, 22—111, 26) in codicibus Iliadis excidisse non est 
quod mireris; simillima enim eaque et ipsa Porphyriana iam ad H 433 adescripta 
erant καὶ ante ποςαχῶς om, L 4 post μὲν una vel duae litt. eras, B 5 
τοῦτο post τοίνυν ins, L 9 χρώμενον BL (id. Ὁ f 1), xipvwyevov coni. 
Kamm. p. 50 12 ἦμος è’ L; una litt. post ἦμος eras. B ἑωςφόρος, ἑ in 
ras., B 13 ἤπειρον dia xidvato L 


B ἢ, 143: ad ἱερὸν A 84 (id, Lp f. 185? c. 1. ἱερὸν ἡμαρ): ἱερὸν καλεῦται 
τὸ ἕως μεσημβρίας, ἡνίκα al ϑυσίαι γίνονται καὶ τὰ πρακτικὰ πᾶντα. 

1 844. (usque ad fin. schol.) t*B et L ad v.1 (v. in var. lect. tin. 1): ποσα- 
χῶς μὲν τῷ τῆς ἠοῦς ὀνόματι κέχρηται Ὅμηρος εἴρηται. καὶ ὅτι οὐχ ἁπλῶς 
οἷδε τὰ στοιχεῖα, ὡς οἵ πολλοί, ἀπροστάτευτα καὶ ἄνεν οἰκείου ϑεοῦ. ἀλλ᾽ 
ὥσπερ οἵ ϑεολόγοι ἴσασι μὲν καὶ ποταμὸν καὶ τὸ ῥέον ὕδωρ καὶ ϑεὸν πάλιν τὸν 
{om. L) τοῦ ῥείϑρου προστάτην, ᾧ δὴ καὶ εὔχονται καὶ ϑύουσιν, οὐ τῷ ὕδατι 
δήπου, ἀλλὰ τῶ προεστηκότι δαίμονι τοῦ ποταμοῦ, οὕτω καὶ Ὅμηρος, ὅπου γε 
<om. L) οὐδὲ τὸ μεϑημερινὸν φῶς τῆς ἡμέρας εἴασεν ἀπροστάτευτον, ἀλλὰ καὶ 
τοῦ μεϑημερινοῦ φωτὸς εἰσήγαγε τὴν Ἠῶ, ὥσπερ καὶ τοῦ VVATEQLVOÙ σχύτους 
τὴν Νύκτα, τὴν δ᾽ ἤδη καὶ ὁ Ζεὺς etero ζἄξεται B) μὴ ἀποϑύμια ἔρδοι (ἔρ- 
dn L). καὶ ποσαχῶς κτλ. (supra lin. 1 edita). 

4 8αα. praeter schol. EQ f 1 verbo ἀποτελοῦν p. 113 desinentia, quae initio 
nostris multo breviora sunt, deinde iis fere respondent, huc referenda: 

+B f. 103: ad ἠὼς μὲν v. 1 (id. Lp ἢ 142>; in utroque praemittitur: ταύ- 
την τὴν daypodiav κολοβομάχην καλοῦσι συντέμνει γὰρ τὴν διήγησιν, συναχϑό- 
μενος τοῖς ‘Agaroîs): κροκόπεπλος δὲ ἡ ᾿Ηὼς λέγεται, ὅταν πολὺ σκότους ἔχῃ 
ὀλίγον δὲ φωτός. τὸ δὲ δοδοδάκτυλος ἐναντίον. ποιητικὴ δέ ἐστιν ἡ περί- 
φρασις," ὡς εἰ εἶπεν ἡμέρα μὲν γέγονε. τὸ δὲ ἐκίδνατο ἐν παρατάσει" σφαιρο- 
εἰδὴς γὰρ οὖσα ἡ γῇ οὐ πᾶσα ὑφ᾽ ἕν φωτίξεται. Eadem fere A, postrema 
etiam Par. 2681 ap. Cramer., An. Par. III, p. 29, 18. 

+B f. 15» ad ἠριγένεια A 477: ... τὸ δὲ δοδοδάκτυλος συνεκδοχή ἐστιν᾿ 


dd 


0 


10 


15 


20 


30 


©) 113 


(P 226. 27). revvicac δὲ ἐκ τῆς κροκοπέπλου τὸν ὄρθρον ἐπάγει τὴν 
ῥοδοδάκτυλον᾽" 

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος ἠώς. 

ἐν δὲ τῷ ἠὼς μὲν κροκόπεπλος. ἐκίδνατο πᾶςεαν ἐπ᾽ 
αἷαν (Θ 1) τοῦ κίδναεθαι δηλοῦντος τὸ ckoprrizecdar ὡς ἐν τῷ «ςκί- 
ὄναται κατὰ ετρατόν (A 4879), δύο ταῦτα τηρήςεως ἄξια ὑπεδεί- 
κνυεν᾽ ἕν μὲν ὅτι ἐκίδνατο ἔφη πᾶςεαν ἐπ᾽ αἷαν, ὅπερ παράταειν 
ἔχει, où ευντέλειαν, οἷον τὸ ἐςκεδάςθη: ἐπεὶ δὲ ςφαιροειδοῦς ὄντος 
τοῦ κόςμου καὶ τῆς γῆς οὐχ ἅμα παρὰ mac κατὰ τὸ αὐτὸ ὁ ἥλιος 
ἀνατέλλει οὐδὲ κατὰ τὴν αὐτὴν ὥραν ἣ ἡμέρα ἀνίεςταται, εἰκότως ἐκί - 
ὄνατο ἔφη, τὴν ἐν παρατάςει ἄλλοτε πρὸς ἄλλους ἐπιβολὴν παριετὰς 
τῆς ἡμέρας καὶ πορείαν. ἕτερον δὲ πάλιν ἐςημειούμην, ὅτι cùv τῷ 
ἀποτελέεματι καὶ τὸν κύριον τοῦ ἀποτελουμένου εἶναι βούλεται᾽ ἣ μὲν 
γὰρ θεὸς κροκόπεπλος ὡς ἂν oùcia ἔννους τε καὶ ἔμψυχος καὶ évcw- 
ματος, τὸ δὲ ἀπ᾽ αὐτῆς «ςκεδάννυται περὶ τὴν γῆν. ὁ δὲ λαβὼν τὴν 
ςωματοειδῆ θεὸν ἐν τῷ κροκόπεπλος ευνήρτηςεν αὐτὴν τῷ «κεδαν- 
vupévw ἀπ᾽ αὐτῆς φωτί, εἰπὼν αὐτὴν ἀλλ᾽ οὐχὶ τὸ ἀπ᾽ αὐτῆς φῶς cke- 
δάννυεθαι: Ἠὼς μὲν κροκόπεπλος ἐκίδνατο πᾶςαν ἐπ᾽ alav. 
οὐ γὰρ δήποτε ἣ εὠματοειδὴς ἐπεπόρευτο, ἀλλὰ τὸ ἀπ᾽ αὐτῆς ἡμερινὸν 
φῶς. ἀλλ᾽ οἶδεν, ὅπου τὸ ἀποτέλεςμα, ἐκεῖ καὶ τὸ ἀποτελοῦν. 

ὅτι δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων οἶδε τὸ ποιοῦν καὶ τὸ ἀποτελούμενον, 
λάμβανε πρῶτον ἐπὶ τῆς νυκτός᾽ τὸ μὲν ἀποτέλεςμα᾽ 

νὺξ δ᾽ ἤδη τελέθει, ἀγαθὸν καὶ νυκτὶ πιθέςθαι (Η 282), 

αἱ δέ τε νύκτες ἀθέεφατοι (ο 392), 

ἐκ νυκτὸς δ᾽ ἄνεμοι χαλεποί (μ 286), 
τὴν δὲ δεςπότιν᾽ 

εἰ μὴ Νὺξ dunterpa θεῶν ἐεάωςε καὶ ἀνδρῶν᾽ 

τὴν ἱκόμην PEUYWY καὶ 

ἅζετο γὰρ μὴ Νυκτὶ θοῆ ἀποθύμια ἔρδοι (= 259—G61). 
οὕτω καὶ ἥβη ἀποτέλεςμα καὶ θεὸς ταύτης προεττάτις᾽ 

οἱ νῶϊν ἀγάςεαντο παρ᾽ ἀλλήλοιει μένοντες 

ἥβης ταρφθῆναι καὶ γΤήραος οὐδὸν ἱκέεθαι (ψ 211), 
τῆς νεότητος καὶ ἀκμῆς τῆς ἐν νεότητι ςφριγώςης᾿ ὄφρ᾽ ἥβη τε πε- 
ποίθεα χερεί τ᾽ ἐμῇειν (0 181), οὐδέ τι ἥβης δεύεται (0 156)" 





1 γενήςας Β 2 ῥοδοδάκτυλον, da in ras., Β 5 ante κίδναςθαι litt. c 


eras. B τοῦ «κορπ. L 7 ἐςκίδνατο L 8 καὶ cuvt. L 10 ἐςκίδνατο L 


14. 15 ἐν εὐματι L 20 τὸ ἀποτέλεεμα, τὸ d in ras., Β ἐκεῖ καὶ in ras. L 
καὶ τὸ ἀποτελούμενον BL, quod errori deberi apparet, corr. e schol. 0d.; Kamm. 
coni, ἐκεῖ καὶ ἡ κυρία τοῦ ἀποτελουμένου 21 ἔτι δὲ καὶ L 94 αἱ δέ τοι Β 
27 δημήτερα B, δημήτειρα τε θεῶν 73 ἀνδρῶν, ὦ in ras., L 80 τούτου L 
ἀπὸ γὰρ τοῦ μέρους τὸ ὅλον καλεῖ. λέγει δὲ τὴν πολύφωτον, τὴν δὲ πολύσκο- 
τον κροκόπεπλον. Ct. simil, schol. A et Lp (f. 62°) ibid. 

12sqq. Cf. Porph. B 447, p. 42, 24; / 1sqq., p. 127, 27. 


SCBRADER, Porphyr. Qu. Hom. 8 


114 0 


ἐπὶ γὰρ πάντων τὰ ἀποτελέεματα λέγεται. ἐπὶ δὲ τῆς θεοῦ’ μετὰ δέ 
cpici πότνια Ἥβη νέκταρ ἐῳνοχόει (Δ 2), τὸν δ᾽ Ἥβη λοῦ- 
cev (E 905): ἐν γὰρ τοῖς ἀγηράτοις θεοῖς καὶ ἀεὶ ἡβῶειν οἰνοχόον τὴν 
Ἥβην καὶ ὑπηρέτιν ἐποίηςεν. ἐκ τούτων λύςεις, πῶς ἀγάεςτονόν TE 
λέγει τὴν ᾿Αμφιτρίτην, ὅταν εἴπῃ (μ 96)" 
καὶ εἴ ποθι μεῖζον Èvecti 

κῆτος, ἃ μυρία Bockei ἀγάετονος ἀμφιτρίτη, 
καὶ πάλιν κλυτὸν ἐν οἷς φηςιν (e 421): 

ἢ ἔτι μοι καὶ κῆτος éTticceun μέτα δαίμων 

ἐξ ἁλός, οἷά τε πολλὰ τρέφει κλυτὸς ᾿Αμφιτρίτη᾽ 
κλυτὸς μὲν γὰρ n θεὸς, ἣ μεγάλη δαίμων, ἀγάεςτονος δὲ N θάλαςςα. 
οὕτως καὶ γῆ μὲν τὸ «τοιχεῖον᾽ ἕλε γαῖαν ἀγοεςετῷ (A 425) καὶ κάπ- 
πεςεν ἐν vYvain, n δὲ θεός ἴετω νῦν τόδε Γαῖα καὶ Οὐρανὸς 
εὐρὺς ὕπερθεν (0 36) καὶ Γῆ τε καὶ Ἠέλιος καὶ Ἐρινύες (Τ 
259). οὕτω καὶ (τυγὸς ὕδωρ λέγει, τῆς δαίμονος, τὸ (τύγιον ἀπ᾽ 
αὐτῆς καλούμενον’ καὶ τὸ κατειβόμενον (τυγὸς ὕδωρ (0 37), 
ὥςπερ καὶ ποταμὸν λέγει δαίμονα ᾿Αλφειὸν καὶ ᾿Αξιὸν καὶ (περχειόν, 
ὧν εἶναι καὶ γένος, καὶ Ξάνθον δινήεντα. καὶ ὅταν μὴ εἴπῃ τὸ ὄνομα 
τοῦ θεοῦ, τὸν εὐχόμενον ποιεῖ λέγοντα᾽ κλῦθι ἄναξ, ὅτις Ècci (e 


e 


446): εὔχεται δὲ τῷ ποταμῷ, ὡς ἂν ἑκάςτου ἔχοντος δαίμονα. ὁ δὲ 
καὶ ἐν ταῖς κρήναις οἷδε θεάς, ἃς Νύμφας καλεῖ: Νύμφαι κρηναῖαι, 
κοῦραι Διός (ρ 240), καὶ ἄλλαι Νύμφαι ὀρεςτιάδες, κοῦραι Διός 
(Ζ 420). οὕτω πεπληρῶςεθαι θείων δυνάμεων “Ὅμηρος ἡγεῖτο ἅπαντα. 
2, ad v. D. 
5 sqq. ἐν τῇ Διὸς δημηγορίᾳ τῇ οὕτως ἐχούςῃ᾽ 
κέκλυτέ μευ, πάντες τε θεοὶ πᾶςαί τε θέαιναι, 


6 ἔνεςτι in ras. (etiam spir.) B_éina 7 8 κλυτὸς 7 9. post μέγα B ras. 
4 vel 5 litterarum; μέγα bis L 10 κλυτὸς ’Aug. om. codd.; adiecit Kamm. 
13 γαῖαν L 14 ἥλιος BL ἐριννύες L 17 ἀξίον B, ἄξιον L 18 εἴποι L 
19 8cti (i supra  scrpt.) B, corr. Dind. 828 post θείων tres fere litt. eras, B 
26 post θέαιναι in ima pagina B (quae sequuntur f, 103. leguntur) paucae lit- 
terae detritae; coniecìi πῶς 





3.4 cf. Porph. 42, p. 68, 19. 

5sqg. οἷ schol. s 421 Dind.: κλυτὸς ᾿Αμφιτρίτη] πῶς οὖν ἀλλαχοῦ φησι 
κῆτος ἃ μυρέα βόσκει {τρέφει Hamb. f. 84) ἀγάστονος ᾿Δμφιτρίτη; 
ἀλλὰ τὸ μὲν ἐπὶ τοῦ ὕδατος, τὸ δὲ ἐπὶ τοῦ στοιχείου. 


ὅ084ᾳα. {*B f. 90° ad Νύμφαι ὀρεστιάδες Z 420 (id, L ἢ, 1392): σημειωτέον 


om, L) ὅτι καὶ ἐν τοῖς ὄρεσι καὶ ἐν ταῖς πηγαῖς (σπιλαῖς L) οἷδε ϑεὰς ἃς 
Νύμφας καλεῖ: Νύμφαι κρηναῖαι καὶ Νύμφαι ὀρεστιάδες, κοῦραι 
Διός. οὕτως πεπληρῶσϑαι ϑείων δυνάμεων Ὅμηρος ἡγεῖτο (ἡγεῖται L) πάντα. 
cf. schol. ς 445. 
23 Porph. de Styge, ap. Stob. ecl. phys. I, 41, 53: πληρώσας Mein. e cod. 
A κληρώσας) γὰρ δὴ πάντα ϑεῶν καὶ τοῖς τόποις ἀφορίσας τὰς βασιλεία uti. 
9ὅ sqq. Collato schol, 4 ὅ34 Porphyriano' ad eundem auctorem referenda vi- 


29 


10 


15 


20 


25 


30 


Θ 115 


πῶς ἄξιον διὰ τὴν τῶν ᾿Αχαιῶν ἀρετὴν ékkAnciac δεῆςαι ὑπελήφθη τῷ Ati, 
ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς (v. 133) καὶ ὄμβρων καὶ κεραυνῶν ἵνα ἡττηθῶει, καλῶς 
εἴρηται καὶ ἐν ἄλλοις καὶ ὅτι βούλεται μὲν εἴργειν τῆς ευμμαχίας τὴν 
Ἥραν καὶ τὴν ᾿Αθηνᾶν, ἃς οἶδε μάλιςτα τῇ γνώμῃ αὐτοῦ ἐναντιωθη- 
ςομένας, κοινὸν δὲ ποιεῖται περὶ πάντων τῶν θεῶν τὸν λόγον καὶ τῶν 
Tpwcìv ἐπαμυνόντων, ἵνα μὴ ταύταις ἀντιπράττειν μόναις δοκῇ. διὸ 
καὶ μάλιςτ᾽ ἀποτείνεται τὸν λόγον πρὸς τὰς θηλείας᾽ κέκλυτέ μευ 
πάντες τε θεοὶ πᾶςεαί τε θέαιναι, καὶ ἀπὸ τῶν θηλειῶν ἄρχεται᾽ 
μήτε τις οὖν θήλεια θεὸς τότε μήτε τις ἄρεην. 

καὶ μὴν κἀκεῖνο λύεται καλῶς πῶς γὰρ ὑπεεχημένος ὁ Ζεὺς 
τῶν Τρώων ἐπικουρίαν οὐκ εὐθὺς ἐποίηςε νικῶντας αὐτοὺς κατὰ τὴν 
πρώτην τῆς ᾿ἸΙλιάδος ἀρχήν, ἀλλὰ νῦν μετὰ ἧτταν καὶ τοςοῦτον τῶν 
Τρώων φόνον; ἔδει γὰρ αὐτοὺς πρότερον, φαεὶν, ἀντὶ τῆς τῶν ὅρκων 
παραβάςεως δοῦναι δίκην. ἃ γὰρ ὁ ποιητὴς ἐφρόνει, ταῦτα ποιεῖ τινὰ 
λέγοντα᾽ λέγει γὰρ ὁ ᾿Αγαμέμνων᾽ 

Ζεὺς δέ εφιν Κρονίδης ὑψίζυγος αἰθέρι ναίων 

αὐτὸς ἐπιςεςείῃειν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶειν, 

τῆςδ᾽ ἀπάτης κοτέων (Δ 166—8). 
ἅμα δὲ καὶ ἠθέληςεν ἀλκιμωτέρους Ἕλληνας ἐπιδείξας τότε τοῖς Τρωεὶ 
τὴν παρὰ τοῦ Διὸς βοήθειαν ἐπαγαγεῖν. καὶ τὸ ὁμοειδὲς δὲ ἐφυλάξατο᾽ 
ἦν γὰρ ὁμοειδὲς Tpwcì μάχῃ παράγειν τοὺς “Ἕλληνας ἡττωμένους᾽ ποι- 
κίλλειν γὰρ θέλει. ὅθεν ἐν μὲν τῇ προτέρᾳ μάχῃ ἀμφοτέροις βοηθοῦν- 
τας ἐποίηςε τοὺς θεούς, ἐν αὐτῇ δὲ μόνον τὸν Δία τοῖς βαρβάροις (Θ 
130 sqq.), εἶτα πάλιν ἐρεῖ ἀμφοτέροιει δ᾽ ἀρήγεθ᾽, ὅπη νόος 
ἐςτὶν ἑκάετου (Y 25). οὕτως ἐθηρᾶτο τὸ ποικίλον. 

ταῦτα μὲν οὖν εἴρηται. τί δὲ δηλοῦν ἐθέλει ἀλλ᾽ ἅμα πάντες 
αἰνεῖτ᾽, ὄφρα τάχιςετα τελευτήεω τάδε ἔρτα (0 ὅ. 9), οὐ πάν- 
τως παρέςτηςε. ποῖα γὰρ ἔργα τελευτήςει, οὐ παρέςτηςεν ὁ Ζεύς, 
ἀλλ᾽ ἐν ἀςαφεῖ εἴαςεν. λέγει δέ' ἃ ἐγὼ éprazecdar μόνος βούλο- 
μαι, πρὸς ἃ καὶ παρακελεύεται μηδένα ἀντιπρᾶξαι τῶν θεῶν. ἐρ- 
γάζεεθαι δὲ ἠβούλετο εἰς τέλος ὡς ᾿Αχιλῆα τιμήςῃ, ὀλέςῃ δὲ πο- 
λέας ἐπὶ νηυεὶν ᾿Αχαιῶν (Β 3. 4)" ἔφη γὰρ οὐ Yàp ἐμὸν πα- 





8 εἴργειν Vill.; cod. εἵργειν 5 δὲ add. Bkk.; cod, om. 12 pro ἀρχὴν 
Roem. ap. Fleckeis. 1878, p. 539, coni. udynv 17 Emiceinciv cod. 21 pro 
Tpwcì Kamm., p. 53, coni. πρώτῃ 32 γὰρ om. cod.; add. ΒΚΚ. 





detur prior pars schol, B f. 103: ad Ζεὺς Θ 2 (id. Lp f. 142» c. l. Ζεὺς δὲ θεῶν), 
qua ad nostrum locum corrigendum Kammer usus est: 

εἰκότως νῦν ἄρχεται συμμαχεῖν Τρωσὶν ὁ Ζεύς, ὁπότε τῆς παραβάσεως 
δίκην {δίκας Lp) ἀπέτισαν Διομήδει καὶ Πάνδαρος ἀνῃρέϑη ζἀνῃρήϑη ΤῸ) 
καὶ Τρῶες ὡμολόγησαν τὴν παράβασιν, δι᾽ ὧν πέμπουσιν ᾿Ιδαῖον ἀπολογούμενοι 
toîs Ἔλλησιν. αὔξει δὲ τὰ Ἑλλήνων ὁ ποιητής, el γε καὶ ἐκκλησίας ἐδέησε τῷ 
Διί, ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς καὶ κεραυνῶν δεῖται πρὸς τὴν ἧτταν αὐτῶν. καὶ ἐν ἄλ- 
λοις xtÀ., quae huc non pertinent, 

8g* 


116 Θ 


λινάγρετον οὐδ᾽ ἀπατηλὸν οὐδ᾽ ἀτελεύτητον, ὅ τι κεν κεφα- 
λῇ κατανεύςεω (A 526. 27): ταῦτα οὖν ἔφη ὄφρα τάχιετα τελευ- 
τήςω τάδε ἔργα, εἰς τέλος ἀγάγω. καὶ ἣ παροιμία᾽ μήπω μέτ᾽ 
εἴπῃς, πρὶν τελευτήςαντ᾽ ἴδῃς (Soph. fr. Tyr., 583° Dind.), ἤγουν 
μὴ θαυμάεῃς τὸν μέγα ἐπαγγελλόμενον. ἀςαφῆ δὲ ἐάςας ὅςα ἐξεπίτηδες 
ἔφη τάχιςτα ἐκτελέςειν, ὧς ςαφῶς εἰπὼν ἐπάγει ὃν δ᾽ ἂν ἐγὼν ἀπά- 
γευθε θεῶν ἐθέλοντα voncw καὶ τὰ ἑξῆς (O 10 544ᾳ.. ὅθεν οὐκ 
ἔετι περιςςὸν τὸ ὃν δ᾽ ἂν ἐγών, οὐδ᾽ ἐντεῦθεν ἄρχεται τοῦ λόγου, 
ἐλλ᾽ ἐκ τοῦ αἰνεῖτ᾽, ὄφρα τάχιετα τελευτήεω τάδε ἔργα, ὦ ἀκό- 
λουθον ὡς δηλώςαντος τὸ βούλημα τὸ ὃν δ᾽ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε 
θεῶν ἐθέλοντα voncw. Méyouci δὲ κἀν τούτῳ περιττεύειν τὸ ἐθέ- 
λοντα᾽ ἔδει γὰρ ὃν δ᾽ ἂν ἐγὼ voncw ἐλθόντα Tpwecciv ἀρηγέμεν. 
οὐκ ἔςτι δὲ περιςςόν, ἀλλ᾽ ἔςτιν NM διάνοια᾽ ὃν δ᾽ ἂν ἐγὼ voncw ἢ 
Tpwecci θέλοντα ἀρηγέμεν ἢ Δαναοῖειν ἐλθόντα. 


ΒΕ ΜῊΝ 14. .... πῶς δὲ δύναταί τις ἐκεῖςε κατελθεῖν; φαμὲν δὲ ὅτι οἷ 
Lp f. 1481, ἀπειλοῦντες τὰ ἀδύνατα ςχεδὸν ἀπειλοῦει πρὸς κατάπληξιν. 
A c.l. ςειρὴν 25. 26. ..... οἱ δὲ Zntoda, πῶς πάντων περιγίνεται ὁ Ζεὺς ὁ 


μὲν κεν. ὑπὸ τριῶν μόνων δεθείς, καθά que ἐν τῇ A (400): ῥητέον οὖν ὅτι 
ἐκεῖ μὲν ἐξ ἐπιβουλῆς ἣ icxuc, ἐνταῦθα δὲ ἐκ τοῦ φανερῶς κρατεῖν. 

*B f, 2964 ad 39. 40. è νοῦς acagne, ὅντινα ἀγνοήςαντες ἠθέτηςαν τὰ ἔπη. ἣ 

πρόφρονι δὲ ἀςάφεια ἐκ τοῦ πρόφρονι᾽ ἀπέδοςαν γὰρ ὡς δηλοῦντος τοῦ ποιη- 

Χ 158. τοῦ διὰ τοῦ πρόφρονι᾽ οὐ κατὰ «πουδὴν ταῦτα ἀγορεύω. Ècti δὲ οὐ 

Lf. 4575, II. τοῦτο, ἀλλὰ τῇ πρό κέχρηται ἀντὶ τῆς ὑπέρ ευνήθως, wc ἐν τῷ de- 

θλεύων πρὸ ἄνακτος ἀμειλίκτου (ὦ 134) ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ ἄνακτος, 

καὶ ἐν τῷ χρείῃ ἀναγκαίῃ πρό τε παίδων καὶ γυναικῶν (Θ 57) 

ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ παίδων καὶ γυναικῶν βούλεται λέγειν. φηεὶν οὖν καὶ 

ἐνταῦθα οὐ καθ᾽ ὑπερφροεούνην οὐδ᾽ ὡς τύραννος λέγω ταῦτα᾽ βού- 

λομαι γὰρ ἤπιος εἶναι καὶ πρᾶος. καὶ ὁ τοί οὖν παραπληρωματικὸς 

καὶ οὐκ ἀντὶ τοῦ coi παρείληπται. πρέπουςα τοίνυν ἣ διάνοια ἄρχοντι 





1 ὅτι, fuit ὅττι, alter. τ eras., Β 15 in codd. haec antecedunt: οἱ ᾿Αττικοὶ 


βάραθρον αὐτό qaciv ἐκεῖ L 20 1, lemmatis instar versus habet θάρςει 
Τριτογένεια φίλον τέκος᾽ οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω dé τοι ἤπιος 
εἶναι, tum ὁποῖον ἀςαφὴς κτλ. 25. 26 γυναικῶν ἀντὶ τοῦ -- καὶ γυναικῶν 


om. L 26 καὶ post οὖν om. L 





20 sqq. Scholium in codicibus per errorem ad X183 adscriptum esse, ex Ari- 
ston. © 39. 40 apparet docente non illo sed nostro loco versus spurios habitos 
esse (cf. Ariston. X 183. 84). 

22 sqq. | B ἢ 103» ad πρόφρονι v. 40 (Lp f. 143%): ἀντὶ τοῦ ὑπέρφρονι, ὡς 
πρὸ παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν. ὁ λόγος οὖν οὕτως᾽ οὐ βούλομαί cor (om. 
Lp) τυραννικὴν ἀπήνειαν ἀλλὰ βασιλικὴν ἐνδείκνυσθαι προσήνειαν. δείκνυσι 
δὲ ὅσον δύνανται λόγοι εὐμενεῖς, καίτοι παιδὸς πρὸς πατέρα. 

ΓΕ δ. Θ, p. 696, 45: πρόφρονα δὲ ϑυμόν — ἢ κατὰ Πορφύριον τὸν 
ὑπέρφρονα ἦτοι καταφρονητικόν. Cf. id. p. 698, 13; Paris, 2681 ap. Cram. An. 
P. III p. 30, 26. 


, 


0 117 


βουλομένῳ ἐνδείκνυεθαι βαειλικὴν ἠπιότητα καὶ οὐ τυραννικὴν ἀγριότητα᾽ 
οἱ γὰρ ῥηθέντες μετ᾽ ἀπειλῆς λόγοι ὑπέρφρονα θυμόν, καὶ ὃν ἐν ἄλλοις 
ἀγήνορα ἔφη, ἐνεδείκνυντο. 
03. 84. δεῖπνον λέγεται καὶ τὸ ἐξ ἑωθινοῦ ἀκράτιεμα, ὡς νῦν *B f. 104° ad 
5 ἐν τοῖς προκειμένοις, καὶ τὸ ὕφ᾽ ἡμῶν λεγόμενον ἄριετον, ὧς ἐν τῷ δεῖπνον. 
> fiuoc δὲ δρυτόμος περ ἀνὴρ ὑπλίεεατο ζ(ὡὠπλίεατο cod.) 
δεῖπνον (A 86). 
καὶ πάλιν ἄριετον τὸ ἀκράτιεμα᾽ 
ἐντύναντο ἄριετον ἅμ᾽ ἠοῖ κειαμένω «κειμένω cod.) πῦρ (π 2). 

10 τὸ δὲ ἐν τοῖς προκειμένοις ἀπὸ δ᾽ αὐτοῦ θωρήςεοντο οὐκ ἔςτιν 
ὑπερβατόν, ὥς τινες ἀπεθωρήςςοντο δὲ αὐτοῦ, ἀλλά φηςεῖν ἀπὸ τοῦ 
δείπνου ἐθωρήξσεοντο. καὶ ἔςτι πεζοτέρα ἣ φράεις, καὶ διὰ τοῦτο λαν- 
θάνει τὸ νόημα. 

56. καὶ πῶς gna πολλέων <alt. λ eras. B; πολέων Lp) ἐκβ ἢ 104: ad 

15 πολίων (Β 131); νῦν οὖν τοὺς ἰθαγενεῖς φηςι᾽ διὸ καὶ τὸ πρό τε παυρότεροι. 
παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν (0 57). ἢ ἑαυτῶν ἥττους γενόμενοι LP i 1.01, 
διὰ τὸν θάνατον. ἀναγκαίως δὲ καὶ τὸ uéuacav ἐπιφέρει, ἵνα μὴ ταυροτέροι, 
vopicwuev (ι in ras. B) αὐτοὺς ἐπτηχότας ἐξιέναι διὰ τὴν προτγενομέ- 
γὴν ἧτταν. 

90 98. πᾶςαι δ᾽ ὠίγνυντο πύλαι, ἐκ δ᾽ ἔεευτο λαός, οὐ λέτει ἘΒ ἢ 104 ad 
περὶ τῶν ἐν Ἰλίῳ πυλῶν μόνον ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἐν τῷ ναυςτάθμῳ πᾶκαι. 
τῶν Ἑλλήνων, οὐδὲ λαὸν τὸν Τρωικὸν μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἑλληνι- Lf. 1644, 
κόν᾽ τούτῳ γὰρ ἀκόλουθον kai τὸ οἱ δ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἐς χῶρον ἕνα 
ξυνιόντες ἵκοντο (Θ 60). εἶτα ἐπάγει ὅτι εὐνέβαλλον παντάπαει 

25 τὰς ἀςπίδας ἀςπίει, τὰ ἔγχη τοῖς ἔγχεει, τὰς δυνάμεις ταῖς δυνάμεει. 
καὶ ἀναλαμβάνει αὐτά: ἀςπίδες ὀμφαλόεεςεαι ἔπληντ᾽ ἀλλήλῃειν 
(O 62): ἔψαυον γὰρ ἀλλήλων, Toutéctiv αἱ μὲν τῶν Τρώων ταῖς τῶν 
“Ἑλλήνων. 

10. ἐν δ᾽ ἐτίθει δύο κῆρε. πρὸς Αἰεχύλον wuyoctaciav γρά- ἘΒ f. 1042 δὰ 


30 ywavtoa καὶ τὸ Kip dkovcavta οὐκ ἐπὶ τῆς μοίρας λεγόμενον ἀλλ᾽ ἐπὶ κηῆρε. 
. L f. 1642. 





1 ἡπιότητα Β 29 ἐν — κῆρε om. L 80 inter κήρ et ἀκούεαντα in B ra- 
sura octo fere litterarum, in qua a script. 





4—13 |L ἢ, v. f. 1688, II, εἰς τὸ οἵ δ᾽ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο καρηκο- 
μόωντες Ἀχαιοὶ δέμωφα κατὰ κλισίας, ἀπ᾽ αὐτοῦ δὲ ϑωρήσσοντο" ὅτι 
δεῖπνον λέγει τὸ Com. cod.) κατὰ τὸ ἑωθινὸν ἀκραάτισμα᾽ ἐντύνοντο ἄρι- 
στον cu ἠοὶ κειαμένω {κειμένω cod.) πῦρ. τὸ δ᾽ ἐν τοῖς προκειμένοις ceti, 
quae cum iis quae supra e cod. B edidimus congruunt, 

Aristarchum auctorem hac in re Porphyrium sequi, ex iis apparet 
quae Lehrs, Ar., p. 127, congessit. 

20 sqq. Scholium, quod uno Dindorfio, Phil, XVIII, p. 345, auctore inter Por- 
phyriana retuli, insistere videtur iis at prave, vereor, intellectis, quae de notione 
verb. πᾶσαι πύλαι Aristarchus (Lehrs, p. 126) disputaverat, Cf. Porph. M175. 

29 sqq. Scholium, quod Dindorfius nescio quem codicem secutus Porphyrii 
nomine insignivit, recte ad eum auctorem referri, cum ratio docet totiens a Por- 


B ἢ 1043 ad 
duo κῆρε. 


118 Θ 


τῆς ψυχῆς, ὅτι θηλυκῶς μὲν ἣ κήρ τὴν μοῖραν δηλοῖ, οὐδετέρως δὲ τὸ 
κῆρ καὶ περιςτπωμένως τὴν ψυχήν, ὃ διαιρεῖται εἰς κέαρ. εἰ δὲ ἔλεγε 
τὴν ψυχήν, οὐκ ἂν ἔφηςε δύο κῆρε διὰ τοῦ E ἀλλὰ δύο κῆρα διὰ τοῦ 
a. καὶ αὐτὸς δὲ ἐξηγήςατο τίς ἣ κήρ, εἰπὼν ῥέπε δ᾽ αἴειμον ἦμαρ 
᾿Αχαιῶν᾽ ἀντὶ γὰρ τοῦ φάναι pere δὲ ἣ κὴρ τῶν ᾿Αχαιῶν μεταλαβὼν 
ἔφη ῥέπε δ᾽ αἴειμον ἦμαρ ᾿Αχαιῶν. ἣ κὴρ δὲ εἴληπται οὐχ ἑνὸς 
τῶν Ἑλλήνων μία ἀλλὰ πάντων, οὐδὲ Τρώων ἑνὸς μία ἀλλὰ πάντων, 
διὸ καὶ ἐπάγει αἱ μὲν ᾿Αχαιῶν κῆρες (ν. 73). ὡς ἣ ἵππος τῶν πολε- 
μίων cnuaiver τὸ πλῆθος, οὕτως ἣ κὴρ τῶν Ἑλλήνων αἱ κῆρες ἦςαν, 
καὶ τὸ ἐπὶ χθονὶ ἕζεςεθαι (v. 73) τὸ πρὸς γῆν ῥέψαι δηλοῖ, τὸ δ᾽ ἐς 
οὐρανὸν ἀρθῆναι τὸ ὑπερτέραν γενέεθαι. εὐυμβολικῶς δὲ λαμβάνει τὰ 
μὲν ῥέποντα πρὸς τὰ χθόνια θανατικά, τὰ δὲ πρὸς τὸν οὐρανὸν ζωτικά᾽" 
ζωηφόρα γὰρ τὰ οὐράνια, θανατηφόρα δὲ τὰ χθόνια. ὅπερ ἀγνοή- 
ςαντές τινες ἠθέτηςταν τὰ ἔπη, ἐν οἷς φηεῖιν αἱ μὲν ᾿Αχαιῶν κῆρες 
ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ éZéconv: Τρώων δὲ πρὸς οὐρανὸν 
εὐρὺν ἄερθεν,. νομίεαντες ὅτι τὸ ἑζέςεθην δυϊκόν ἐςτιν, ὡς ἀπο- 
δεξαμένων τινῶν, ὅτι ἀνὰ δύο TIONCI κῆρας εἰς τὸν ζυγόν. οὐ εημαί- 
ver δὲ τὸ ἐζέεθην, ἀλλ᾽ ἀντὶ τοῦ ἕζοντο, ὧς μιάνθην αἵματι μηροί 
(Δ 146): ἀντὶ γὰρ τοῦ ἐμιάνθηςαν ἐπὶ πληθυντικοῦ κεῖται" εἰ γὰρ ἦν 
ἐπὶ δυϊκοῦ, ἔφη ἂν μιανθήτην ὡς κλινθήτην καὶ ἡςθήτην. ἑζέςθην 
οὖν ἀντὶ τοῦ ἐζέεθηςαν, ὧς τὸ ἐκόςμηθεν ἀντὶ τοῦ ἐκοςμήθηςαν. 

πῶς δύο ᾿κῆρες ἐντίθησιν ὁ Ζεύς, ὥςπερ ἀνὰ μίαν ἑκατέρου ετρα- 
τοῦ, ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς πλείους αὐτάς φηςιν᾽ αἱ μὲν ᾿Αχαιῶν κῆρες; 


Lpf.144*c.l ὅτι αἱ δύο καὶ πολλαὶ ἂν εἶεν: λέγομεν γοῦν (οὖν Lp) διττὰ πράγμα- 


δύο κῆρε. 


τα. πλειόνων δὲ ἔμφαειν διδόντος τοῦ ὀνόματος, εἰκότως ἐν τῇ μετα- 
λήψει πλέονας εἶπεν. ἔςτι δὲ ςχῆμα ευνεκδοχικῶν ςχημάτων ἕν. <quae 
sequuntur de origine v. κήρ ad Porphyrium referre non audemus). 





4 tic ἡ om. L 12 τὸν om. L 15. 16 Τρώων — ἑζέεθην om L 20 
ἔφην L 





phyrio repetita ὅτι αὐτὸς ἑαυτὸν ὁ ποιητὴς ἐξηγεῖται (lin. 4), tum scholium 
quod huic subiunximus, multo quidem brevius at servata quaestionis forma ad 
nos propagatum. Cf. etiam schol. Porph. versui # 259 adscriptum. 

1.2 {B f. 296° ad κῆρε X 210: κῆρας τὰς μοέρας λέγει, οὐ τὰς ψυχάς, ὡς 
ἐξεδέξατο φαύλως Αἰσχύλος ἐπάγει γὰρ τὴν μέν, τὸ κέαρ δὲ λέγεται οὐδετέ- 
ρῶς ἐπὶ τῆς ψυχῆς ..... Cf. Ariston. Θ 70. X 210. — Quae supra usque ad lin. 5 
edidimus exscripsit Paris, 2679 ap. Cramer., A. P. III, p. 11, 24. Idem ap. Apol- 
lon. et Hesych. v. κῆρ. 

13 Cf. Ariston, Θ 73. 74. 

17-20 +B f. 104° ad af μὲν v. 73 (id. Lp f, 1442 ο, 1, αἴ μὲν Agaror): ... 
. τὸ δὲ ἐξέσϑην ἀντὶ τοῦ ἔξζεσϑεν, ὡς ἄερϑεν" ὅμοιον dé ἐστι τῷ μιάνϑην 
αἴματι μηροί ἀντὶ τοῦ ἐμιάνθϑησαν. 

18. 19 Aliter Β f. 54? ad τοῖοι τοι A 146 (id. Lp f. 942 c.l. τοῖοι τοι): ..... 
τὸ δὲ μιάνϑην ἀντὶ τοῦ μιανϑήτην᾽ ἔστι δὲ δυϊκὸν ἐκ συγκοπῆς. 


10 


20 


25 


O 119 


72. οὐκ ἄρα, gpacìv, éxapicato τῇ Θέτιδι, εἰ uorpidiov fiv. φαμὲν B ἢ, 1049 ad 
δὲ ὅτι εἰς ἐπίταςιν τῆς Μοίρας καὶ αὐτὸς ὁπλίζεται (v. 43) κατ᾽ αὐτῶν Lpitatic.l 
(«αὐτὴν Lp), ὅπερ ἦν τῆς χάριτος. αἴειμον ἦμαρ. 


719. πῶς ἔφη τὸν κεραυνὸν ςέλας δαιόμενον; ςέλας μὲν γὰρ ἣ "Β f. 104. ad 
ιόμενον. 


5 φωτὸς ἔλλαμψις, Kkaudeîca δὲ καὶ ἐκπυρωθεῖςα κεραυνὸς γίνεται καὶ ὅσαι Phil 


οὐκ ἀςτραπὴ μόνον. [προειπὼν αὐτὸς δ᾽ ἐξ Ἴδης μεγάλ᾽ ἔκτυπε XVII, p. 
καὶ ἐπάγων τὸ κεραυνοῦ ὄνομα ἐεήμανεν, ὡς προηγεῖται ἣ βροντὴ τῆς 345: 42. 
ἀςτραπῆς, di’ ἧς καὶ τὸ ςέλας ἐκλάμπει]. | 


τὸ ςέλας δηλοῖ τὴν ἔλλαμψιν. βουλόμενος οὖν εἰπεῖν ὡς οὐκ B f. 104. ad 
ςέλας. 


10 ἦν ἀςτραπὴ τὸ γενόμενον ἀλλὰ κεραυνός, μετὰ τὴν βροντὴν προςέθηκε Π9Ὲ 14456.} 


15 


20 


25 


30 


τὸ δαιόμενον᾽ ἣ γὰρ πρὸ βροντῆς ἀςτραπὴ οὐ κεραυνός, μετὰ γὰρ ἧκε cÉXac. 
τὴν βροντὴν ὁ κεραυνός, ὅς ἐεςτι καυςτικός. 

97. ἐζήτηται δὲ πότερον ἄρα οὐδ᾽ ὅλως ἤκουςεν ὃ Ὀδυςςεὺς ἢ A. 
οὐκ ἐπείεθη. ῥητέον ὅτι οἱ λέγοντες ὅτι ἀκούςας οὐκ ἐπείεθη δειλίαν 
τοῦ ἥρωος κατηγοροῦειν, ἀγνοοῦντες τὸ οὐδ᾽ ἐςάκουςεν. οὐ γὰρ τὸ 
παρακοῦςαι ἀλλὰ τὸ μὴ αἰςθέεθαι τελείως δηλοῖ" καὶ γὰρ οὐκ ἦν δειλὸς 
τῶν ἄλλων ἔσχατος φεύγων καὶ τῇ βραδυτῆτι τὸ φιλοκίνδυνον ἐπιδει- 


κνύμενος. 
9, » .- κα n , 5. >. 2 ἢ vs ,»ς ,- B f. 105? ad 
οὐκ ἤςθετο ὑπὸ τοῦ θορύβου ἢ οὐκ ἐπείςθη διὰ τὸν καιρόν φεῦ- ècdkovce. 


Yer γὰρ cùv Αἴαντι καὶ θεομαχεῖν οὐ θέλει. πῶς γὰρ δειλὸς ὁ μετὰ Lpf 145%6.1 
, [4 5 Ἁ PA , “ , > , OU ca- 
πάντας φεύγων; οὐ γὰρ ἂν Διομήδης τοῦτον μόνον ἐκάλει. KOUCEV. 

117. εἰ τοςοῦτον {τοῦτο Lp) ἀπῆν, διὰ τί μὴ φεύγει; τὸ ὅλον B δὶ 105: ad 


πραγματεύεται πρὸς τὸ μὴ ἀθρόως καὶ ἄνευ πόνου {πόνων L) νικᾶν ΤῈ 168 

τοὺς Τρῶας, ἀλλὰ τοὺς φεύγοντας ἀνακωχὴν (ἀνακοχὴν L> λαβεῖν. Lp ἢ. 14556.1. 

μάςτιξεν δ᾽ 
ἵππους. 


PÒ: 


ἄλλως τε ἢ «καὶ pro ἢ L> νικήςειν οἴεται ἢ νικώμενος ῥαδίως φεύ- 
ξεςθαι. 
133, cf. ad v. 5, p. 115. 


167. πῶς duo εἰπὼν τὸν Διομήδην puepiuvficar {τὸν Δ. post με- B f. 1062 ad 
ριμν. L) ἕν ἐπάγει; φαμὲν δὲ ὡς δύο βουλὰς èuepiuvncev εἰς ἕν νευού- διάνδιχα. 
cac, ἵππους τε ςτρέψαι καὶ ἐναντίβιον πολεμῆςαι φμαχέςαεθαι Lp 1.14θ5ο.1], 
L), ἢ ὡς ὡμολογημένον ἀφίηει τὸ ἕν, ἤτοι τὸ ἢ «τραφῆναι {uetactpa- διάνδιχα. 
φῆναι 5) ἢ μὴ «τραφῆναι, ὃ κατέλιπεν. 

185. ἀθετεῖται ὁ ςτίχος, πρῶτόν Ye καὶ διὰ τὸ cu, εἶτα διὰ TAB ἢ, 106Ὁ ad 


TT i . . . Zdv0e τὲ. 
6—8 προειπὼν — ἐκλάμπει in cod. B non exstant; ex alio codice, cuius noti- 


tiam nobis invidit, Dindorfius (Phil. 1. c.) edidit 9 τὴν ἔλλαψιν δηλοῖ Lp 
18 ἐξηγεῖται pro ἐζήτηται cod. (Dind.) 14 ῥητέον -- ἐπείςθη om. cod. (Dind.); 
add. Bekk. 88 καὶ om. Lp 





4-—-12 De fulminibus etiam ad B 370 sqq. (p. 39) Porphyrius egit, Hermone 
Delio auctore usus. 

14. 15 οἵ λέγοντες ὅτι ἀκούσας οὐκ ἐπείσϑη, velut Aristarchus, v. alter. 
schol. A. 

30 Ariston. @ 168: .... τὸ γὰρ διάνδιχα οὐκ ἔστι δύο ἐμερίμνησεν ἐναντία, 
ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ αὐτὸ φερόμενα, στρέψαι τοὺς ἵππους καὶ μάχεσϑαι. 

33 sqq. Versus Aristarcho obelo notatus, ὅτι οὐδαμοῦ Ὅμηρος τεϑρίππου 


120 | o. 


IL f 166». ὀνόματα Λάμπος γὰρ τῆς Ἠοῦς ἐςτιν ἵππος (y 246), Ξάνθος ᾿Αχιλ- 
Lp 1.140} 9.1]. λέως (Τ 400), ἸΤόδαργος Μενελάου (Y 295), Αἴθη ᾿Αγαμέμνονος (Ψ 295), 
Ξάνθέ TE. ἣν Αἴθωνα νῦν εἶπε μετατιθεὶς τὸ γένος. οὐδαμοῦ δὲ τεθρίππῳ κέ- 
χρηνται ἥρωες, εἰ μὴ ἐν Ὀδυςςείᾳ ἐπὶ παραβολῆς" n δ᾽ ὥς τ᾽ ἐν πε- 

δίῳ τετράοροι ἄρςεενες ἵπποι (ν 81). τὸ τὰρ τέεςαρας ἀθλο- ὅ 
φόρους ἵππους (Λ 699) ὑπώπτευται ὧς νόθον, ἢ δύο ἅρματα δη- 

, λοῦν βούλεται’ τὸν δὲ ἐλατῆρα ἀφίει ἀκαχήμενον (A 702), τὸν 
ἐξ ἑκατέρας ευνωρίδος. εἴποι δ᾽ ἄν τις πρὸς τοῦτο, ὅτι εἰκὸς, τῶν 
ἄλλων τεθρίπποις μὴ χρωμένων, τὸν Ἕκτορα θαρεῆςαι τέςεαρας ἵππους 
ὑποζεῦξαι πρὸς κατάπληξιν τῶν πολεμίων ἀπόγονος γάρ ctr Tpwòc, 10 
ὦ Ζεὺς ὑπὲρ Γανυμήδους ἔδωκεν ἵππους, καὶ φιλότιμός ἐςτι περὶ ἱππι- 
κήν. οἶδε γὰρ ἵππος ἀγαθὸς πρὸς ἱππικὴν ἐγείρειν, ὡς καὶ πρὸς πό- 

« Xeuov διάφορα ὅπλα καὶ θηρευτικὴ κύων καλῶς ἰχνηλατοῦςα ἐπὶ τὸ 
κυνηγέειον. διὸ καὶ τὸν Ἕκτορα Opacùv ἡνίοχόν φηςιν Ὅμηρος 
(Θ 89), καὶ οὐ μόνον τοῦτον θραεὺν ἀλλὰ καὶ τὸν ἡνιοχοῦντα αὐτῷ 15 
᾿Αρχεπτόλεμον (0 128. 812): οὐ τοῦ τυχόντος γὰρ ἦν τὸ τέτρωρον 
ἡνιοχεῖν. φαεὶ δέ’ εἰ τέτρωρον ἦν, πῶς wc πρὸς δυϊκὸν ἀποτείνεται 
καί φηει νῦν μοι τὴν κομιδὴν ἀποτίνετον καὶ ἐφομαρτεῖτον 
καὶ ς«πεύδετον (0 186..191); ῥητέον δὲ καὶ πρὸς τοῦτο, ὅτι οὐ πρὸς 
ἕκαςτον ἵππον λέγει, ἀλλὰ πρὸς τὰ ἐξ αὐτῶν εὐςτήματα᾽ δύο γὰρ ζύ- 20 
tor ἦταν καὶ δύο παρήοροι᾽ τοὺς μὲν οὖν Zuriouc ἀνθ᾽ ἑνὸς τοὺς δὲ 
παρηόρους ἀνθ᾽ ἑτέρου λαμβάνει. ὅμοιον δέ ἐςτι τῷ τόφρα μάλ᾽ 
ἀμφοτέρων βέλε᾽ ἥπτετο (Θ 61)’ πρὸς ἑκατέραν γὰρ κἀκεῖνο ετρα: 
τιάν᾽ καὶ τῷ 
τύνη δ᾽ ἕετηκας, ἀτὰρ οὐδ᾽ ἄλλοιει κελεύεις" 25 
μήπως ὡς ἀψῖει λίνου ἁλόντε (E 485. ἡ: 
πρὸς γὰρ τὸν Ἕκτορα καὶ τοὺς Τρῶας. τριεὶ δὲ ἵπποις ἐχρῶντο οἱ 
ἥρωες, ἵνα τρωθέντος ἑνὸς τῶν ζυγίων εἰς τὴν τούτου χώραν παρήορος 
ἄγηται᾽ οἱ δὲ ὋὉμηρικοὶ θεοὶ cuvwpici χρῶνται, ἐπεὶ τιτρωςκόμενοι 
οὐχ ὁρῶνται. ὁ δὲ “Ἕκτωρ ἐτόλμηςε προεθεῖναι τὸν τέταρτον ἅμα μὲν 80 
1 ἰοῦς Lp 3 αἴθονα BL οὐδαμοῦ te L 5 τετράωροι BL 6 ὑπιπτευ- 
cav L 7 τὸν δὲ — τὸν om. codd.; add. Bkk. (e Vict.?) 9 Opacficar Lp 
10 εὐζεῦξαι Lp 11 yavvuundovc L Lp 13 θηρευτικὴν LLp καλὸς 1 ἰχνη- 
λατῶν codd. 14 ἕκτωρα Lp 16 τετράωρον Lp 17 πῶς οὐ πρὸς duikòv 
ἀποτ. Lp 18 ἀποτείνετον Lp 19 τοῦτο, ov et τ in ras., Lp 22 παρηγό- 
pouc L 26 ἀψῖδι L 29 éunpixol dicivwpîcaa L 80 προςθῆναι Lp 





χρῆσιν παρεισάγει. μάχεται δὲ καὶ τὰ ἐπαγόμενα dvina uti, (A Θ 185, οὗ, Lehrs 
p. 195). --- Ad Pium Hiller, Phil. XXVIII, p. 99, schol. nostrum retulit (cf. pro- 
legg. nostra). 

1.2 A 4295: .... ἡ διπλὴ δὲ ὅτι ἐντεῦϑεν παρῴδηται τὰ ὀνόματα τῶν 
Ἕκτορος ἵππων Αἴϑων καὶ Πόδαργος᾽ οὐ γὰρ εἰσάγει τετρώρῳ χοωμένους. Cf. 
A T 400; Eust. Θ, p. 706, 60. | 

6.7 δύο ἄρματα δηλοῦν βούλεται. Ita Aristarchus, v. Ariston. A 699. 

8sqq. | Eust. p. 706, 51sqq. 


Θ 121 


διὰ τὰ προειρημένα, ἅμα δὲ καὶ τῶν δυοῖν ἵππων ὑφορώμενος τὴν τρῶ- 
civ. - καθ᾽ ἑκάετην δὲ κλητικὴν βραχεῖα διαςτολή, οὐκ ἐῶει δὲ οἱ cuv- 
δεςμοι, ὥς τινες {τινα Lp), δύο εἶναι κύρια καὶ δύο ἐπίθετα ὀνόματα. 
189. ἀθετεῖται᾽ δὲ τὸ οἶνόν τ᾽ ἐγκεράςαεςεα, ὅτι οὐ cuv-B f, 106. ad 
5 ηθες οἶνον πίνειν ἵππους, καὶ διὰ τὸ ὅτε θυμὸς dvwrot: ψυχρὸν ᾿Ανδρομάχη 


γὰρ καὶ τοῦτο ἐπὶ ἵππων. ἔςτιν οὖν ὑπερβατόν᾽ ὑμῖν προτέροις πυρὸν τς Le 
παρέθηκεν ἢ ἐμοὶ τὸν αὐτὸν πυρὸν ἔθηκεν οἶνόν τ᾽ ἐγκεράςαςα πιεῖν Lp δ 1465 
4 . . 


ὅτε θυμὸς ἀνώτγοι, ἵν᾽ ἢ τὸ πυρὸν ἔθηκεν ἀπὸ κοινοῦ. 
197. καὶ πῶς πρὸ ὀλίγου (v. 182) 'καῦςαι αὐτὰς ἤθελε; κωμῳδεῖ B f. 1015 ad 
10 διὰ τούτου ὃ ποιητὴς τὸ τῶν βαρβάρων εὐμετάβολον. ἐπιβηςέμεν. 


280. v. ad ΔΊ. 

233. Vat. ζητ. κζ΄: οὐκ ἔςτι 
Τρώων ἄνθ᾽ ἑκατόν τε διηκο- 
ciwv τε ἕκαςτος ςτήςεςθ᾽ ἐν 

15 πολέμῳ καὶ πρὸς ἑκατὸν καὶ δια- 
κοείους μαχέςεεθε, ὥς τινες ἀπο- 
δεδώκαςιν, ἀλλ᾽ ὡς εἰ ἔλεγεν  ἀντί- 
«ταθμοι καὶ ἰςοβαρεῖς ἑκατὸν καὶ 
diaxociwv ἕκαςτος ἠπείλει ἐν τῷ 

20 πολέμῳ γενέςθαι. τῇ γὰρ διανοίᾳ 
ταύτῃ ἀκόλουθον τὸ νῦν δ᾽ οὐδ᾽ 
ἑνὸς ἄξιοί εἰμεν Ἕκτορος (v. 
294, 35): ἀπὸ γὰρ τῶν ἐν τοῖς Zu- 
γοῖς ἱςεταμένων καὶ πιπραςκομένων 

25 εἴρηται. ἐπὶ μὲν οὖν τούτων εἴρη- 
ται ἔφαςκεν εἶναι ἀντίεταθμον ἑκα- 
τὸν καὶ διακοςίων ἑαυτὸν λέγειν, 
ἤτοι ἰςοβαρῆ καὶ icoduvauiv. ἐπὶ 
δὲ τοῦ Ἕκτορος" οὐδ᾽ εἴ κέν c° 

30 αὐτὸν χρυςῷ ἐρύεαεθαι ἀνύώ - 
γοι Δαρδανίδης Πρίαμος (Χ 
351), οἷον ἴεον καὶ ἰςόεταθμον χρυ- 
«ὦ τὸ δὲ ἐρύςεαεςεθαι ἀντὶ τοῦ 





122 οὐκέτι Tpwwy V 
car V 

1710 ἐν τῷ πολέμῳ 1, 
21ν αὑτῶν L 





2 Cf. Nicanor. v. 185. 


152 καὶ πρὸς conieci; V où πρὸς 


22b ἀκόλουθον τοῦ L 


*B f. 107° ad ἑκατόν te (id. 
L f. 188°, ΠῚ οὐκ ἔετι τὸ Τρώων 
ἀνθ᾽ «ita B certe) ἑκατόν τε 
διηκοςίων TE ἕκαςτος CTNCECO” 
ἐν πολέμῳ πρὸς ἑκατὸν καὶ δια- 
κοςίους μάχεεθαι ἐν πολέμῳ, ὥς 
τινες ἀποδεδώκαςιν, ἀλλ᾽ ὡς εἰ ἔλε- 
γεν ἀντίεταθμοι καὶ icofapeîc ἑκα- 
τὸν καὶ diakociwv ἕκαςτος ἠπείλει 
γενέεθαι ἐν τῷ πολέμῳ. τῇ Yàp 
διανοίᾳ ταύτῃ ἀκόλουθον τὸ νῦν 
δ᾽ οὐδ᾽ ἑνὸς ἄξιοί εἰμεν Ἕκτο- 
poc' ἀπὸ γὰρ τῶν ἐν τοῖς ζυτοῖς 
ἱεταμένων τε καὶ πιπραςκομένων 
εἴρηται. ἐπὶ μὲν τούτων ÈQackev 
ἕκαςτον αὑτὸν λέγειν ἀντίεταθμον 
εἶναι ἑκατὸν καὶ διακοςίων, ἐπὶ δὲ 
τοῦ Ἕκτορος: οὐδ᾽ εἴ κεν cau- 
τὸν χρυςεᾧῷ ἐρύςεαςθαι Aapda- 
γίδης ἸΤρίαμος, οἷον icov χρυςῷ 
καὶ icoctaduov χρυςῷ᾽ τὸ δὲ ἐρύ- 
cacda1 ἀντὶ τοῦ ε«τῆςαι. 


332 ἐρύςε- 


980 ἦμεν L 28" τε om. L 


4 ἀϑετεῖται ab Aristarcho, Ariston. @ 189. 90. 


6844ᾳ. ΤΑ Θ 189. 90 (id. L ἢ, 161"): 


‘ego -_ 3 Ἃ 2 “" LU 
τὸ ἕξῆς τοῦτο ἐστιν ἡ ἐμοί, 06 πὲρ 


οἵ ϑαλερὸς πόσις εὔχομαι εἶναι, οἶνόν τ᾿ ἐγκεράσασα πιεῖν ὅτε μοι ϑυμὸς ἀνώ- 
yer. ἑστέον δὲ ὅτι “ti. quae huc non pertinent, Cf. ΤΕ πο. p. 707, 1. 
9. 10 Idem schol. in cod, Lp f. 1472 c. 1, ἐπιβήσεμεν (sic). 


L f. 110}. 
A. 


122 Θ 


ςτῆςαι, ἀπὸ τῶν ἑλκόντων τὸν Zu- 
γόν. ὃ δὲ cnuaiver τὸ ἐρύεαεθαι, 
τοῦτο καὶ ἐτίταινε λέγει᾽ καὶ τότε 
δὴ χρύςεεια πατὴρ ἐτίταινε 
τάλαντα (0 69), καὶ τὸ ἐρύςεαεθαι 
ἐξηγούμενος ἐπάγει ἕλκε δὲ μές- 
co λαβών (0 70), καὶ ἐπὶ τῆς χή- 
ρας ἥ τε «ςταθμὸν ἔχουςα καὶ 
εἴριον ἀμφὶς ἀνέλκει ἰεάζουςεα 
τάλαντα (Μ 434). ἀτάλαντος οὖν 
ὃ icoc καὶ μὴ ταλαντεύων᾽ ἀτά- 
λαντος Ἄρηι (Β 627), ὃ ἐξητγού- 
μενός φηειν ἷςος Ἐνυαλίῳ κο- 
ρυθάικι (Χ 132). κέχρηται τῆ 
ἀπὸ τῶν «ταθμῶν διαμετρήεει καὶ 
ἐπὶ τοῦ δείδω μὴ τὸ χθιζὸν 
ἀποτίεονται ᾿Αχαιοὶ χρεῖος 
(N 745), ἤγουν icov ἀπολάβωειν, 
ὡς ἐν ζυγῷ τὸ Îcov ετήςαντες Kai 
ἀπομετρούμενοι ὄφλημα. χρεῖος 
γοῦν τὸ ὄφλημα, οὐχ ἁπλῶς τὸ 
πρᾶγμα. φηςὶν οὖν᾽ δέδοικα μὴ 
wc δανειςάμενοι χθὲς τὴν νίκην 
ἀποδῶμεν αὐτοῖς ςτήςαντες τὸ χρέος. 


10 


*B f. 184° ad N 745:...... 
τὸ δὲ μὴ τὸ χθιζὸν ἀποτίεων- 
ται χρεῖος ἀντὶ τοῦ icov ἀπολά- 
Bwciv, ὡς ἐν ζυγῷ τὸ ἴςον «τήςαν- 
τες καὶ ἀπομετρούμενοι ὄφλημα. 
χρεῖος γὰρ τὸ χρέος εἶπε καὶ ὄφλη- 30 
μα, οὐχ ἁπλῶς τὸ πρᾶγμα. φηεὶν 
οὖν᾽ δέδοικα μὴ ὡς δανειςάμενοι 
χθὲς τὴν νίκην ἀποδῶμεν αὐτοῖς: 
ςταθμῷ CINCAVTEC τὸ χρέος. 


284, ἐζήτηται δὲ πῶς ἐξ ἁπάντων ἐπαινέςκας τὸν Τεῦκρον νῦν 25 





5a post τάλαντα in V olim legebatur: ἀτάλαντος οὖν τὸ Tcoc καὶ μὴ τα- 


λαντεύων, quae m, prim. delevit 
V nwc (?) 


17° dyaoì] V!, V* in marg. oi 
212 Y[o]ov V!; V? in marg. γοῦν 


18? pro ἤγουν 
23% vik[nv] V!, V? ἣν in marg. 


948 aùT, «τήςαντ, τὸ ypé humiditate deleta rescripsit V? 
15» scholio manus prioris ad ἀποτίςωνται (N 745) relato scholium alterius 


«manus (οἱ δὲ ἀρχαῖοι ἐδάνειζον xpuciov καὶ ἀργύριον καὶ τὰ παραπλήςια, ὡς vo- 


μιςμάτων τότε μὴ ὑπαρχόντων τὸ δὲ μὴ τὸ χθιζὸν κτλ.) ita subiungitur ut unum 


cum eo efficere videatur 


25 scholio L suprascrpt. ἀπορία, A cohaeret cum altero scholio (I, p. 283, 
8—15 Dind.), quod etiam **B (f. 108%) et L (f. 170) exhibent 

















11 Similiter Porph. & 200: ἀτάλαντον τὸ ἐσοτάλαντον. 
λαντον᾽ ἰσόξυγον, οἷον ἰσόσταϑμον, τάλαντα γὰρ ta σταάϑμια. 


Apollon. v. ἀτά- 
Cf. Hesych. Et ἢ 


M. 161, 55. — Aliter ipse Porph. Ψ 269: ὁ ἐξῃρημένος τοῦ κατὰ τὸ τάλαντον 
μέτρου, quam interpretationem Eust. B, p. 196, 33, respicit. 
22 +B f. 184» ad ἀποτίσωνται N 745 (cf. supra ad lin. 15%): σταϑμῷ ἀπο- 
δῶσι τὴν χϑεσινὴν ἡμῶν εὐημερίαν (reliqua huc non pertinent). 
+A N 745 (id. L f. 3985): μήπως τὴν χϑεσινὴν ἧτταν ἀποδώσουσιν ἡμῖν 
οἵ Ἕλληνες ὥσπερ σταϑμῷ δεδανεικότες uti. Cf. ibid. Ariston, —. 
25 A Θ 284: παρὰ Ζηνοδότῳ οὐδὲ pv: ἠϑέτητο δὲ καὶ παρὰ ᾿Αριστοφάνει, 


0 123 


Φ 
ἐπιφέρει νόθον. καί φαμεν μὴ εἶναι πρὸς αἰςεχύνης διὰ τὸ παρὰ τοῖς 
παλαιοῖς ἔθος κρατοῦν ἐτίμων γὰρ τοὺς νόθους ἐπ᾽ ἴςης τοῖς γνηείοις. 
ἄλλως τε εἰ καὶ αἰχμάλωτος Ἡειόνη, ἀλλὰ βαειλίς. ἔτι δὲ καὶ αὐξή- 
cewc ἕνεκα τοῦτ᾽ εἰρῆςθαί φαμεν, ὅτι τῇ ἀρετῇ καὶ τοὺς γνηείους ùrep- 
5 έβαλεν. 
οὐκ ὀνειδίζει, ἀλλ᾽ ἐπαινεῖ, ὅτι διὰ τὴν τοῦ τρόπου χρηςτότητα B f, 108» ad 
καίπερ νόθος ὧν οὕτως ἐτράφη. ἄλλως τε διδάςκει ὅτι οὐκ ἔςτιν ὄνει- νόθον. 
doc τὰ ἴδια ἀκούειν. ἀλλ᾽ οὐδὲ ὄνειδος ἦν ἣ νοθεία παρὰ τοῖς πα- ΒΡ ἢ. 1485 0.1. 
λαιοῖς. πολεμεῖ δὲ τοὺς ὁμοφύλους βαρβαρόθεν καὶ αὐτὸς ὦν, ὅτι τῇ καἰ Ce γύθον 
10 φιλαδελφίᾳ μᾶλλον ἡττᾶται. περ. 
323 sqq. ἐν τούτοις τοῖς ἔπεει τοῖς περὶ τοῦ Τεύκρου εἰρημένοις *B f.109> ad 
ζητοῦςι ποίαν χεῖρα τέτρωται ὁ Τεῦκρος καὶ πότερον τὴν νευρὰν ἐπὶ Φαρέτρης 
τὸν ὦμον ἕλκει καθάπερ οἱ (κύθαι" τοῦτο γὰρ ᾧετο Νεοτέλης, ὅλην "αὶ È 1719, IT. 
βίβλον γράψας περὶ τῆς κατὰ τοὺς ἥρωας τοξείας, καὶ τοὺς μὲν Κρῆτας 
15 φάμενος τὴν νευρὰν ἕλκειν ἐπὶ τὸν μαςτὸν τὴν δὲ TACIV κυκλοτερῆ 
ποιεῖςεθαι, τῶν (κυθῶν οὐκ ἐπὶ τὸν μαςτὸν ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸν ὦμον ἑλκόν- 
τῶν **** μὴ προέχειν τὰ εὐώνυμα μέρη τοξεύοντα τὰ δεξιά. ῥητέον 
δέ: τὸ αὐερύοντα οὐ δεῖ εὐυνάπτειν τῷ παρ᾽ ὦμον, ἀλλὰ ετίξαντα 
ἐν τῷ αὐερύοντα τὸ ἑξῆς λέγειν, παρ᾽ ὦμον ὅθι κληϊς ἀποέρ- 
οοΥει αὐχένα τε «τῆθός τε’ τοῦτο γὰρ τῷ μὲν τὴν νευρὰν ἐπὶ τὸν 
ὦμον ἕλκειν οὐ cuvdder, τῷ δ᾽ ἐμφῆναι βουλομένῳ τὴν παρ᾽ ὦμον 
πληγήν, ὅπως καὶ πόςε, μάλιετα εὐνάδει: παρὰ γὰρ τὸν ὦμον ἡ κλείς 
ἐςτιν, ἀποδιαιροῦςα τὸ «τῆθος ἀπὸ τοῦ αὐχένος. τοῦτο μὲν οἶμαι οὕ- 
τως λύεται. φαμὲν δὲ ὅτι παρὰ τὸν ἀριετερὸν ὦμον 6 λίθος κατηνέ- 
25 χθη. οὐκ ἐκ τῶν προκειμένων δὲ ἐπῶν, ἀλλ᾽ ἐξ ὧν ἐπάτει ἔδειξε: 
ῥῆξε δέ οἱ νευρήν, νάρκηςε δὲ χεὶρ ἐπὶ καρπῷ, 
ςτῆ δὲ γνὺξ ἐῤιπών. τόξον δέ οἱ ἔκπεςε χειρός 
(v. 328. 9), οὐ μὰ Δία τῆς δεξιᾶς, ἀλλὰ τῆς εὐωνύμου. καὶ ευνέβη 
ταύτην ναρκῆςαι κατὰ τὴν πρὸς τὸν ὦμον ςυνάφειαν, ὅνπερ καὶ πεπλη- 
30 γέναι ευνέβαινε. προςεχῆ γὰρ τῇ μὲν δεξιᾷ χειρὶ τὰ δεξιὰ τῶν ὑπὲρ 





1 ἡμεῖς δέ φαμεν τοῦτο μὴ A (Dind.) 5 ἡ ἰειώνη A (Dind.) 11 L lem- 
matis instar: ἤτοι ὁ μὲν φαρέτρης ἐξείλετο πικρὸν ὀϊετὸν μέχρι τοῦ τόξου (e corr.) 
δέ οἱ ἔκπεςε χειρός παρὰ τοῦ T. L 16 μαςθὸν L 17 lacunae quam in- 
dicavi in codd. vestigium non exstat μέρη τοῦ τοξεύοντος τὰ δεξιά L 18 
τὸ om, Β 22 ὅπερ pro ὅπως Β ποεὶ codd.; πόςε conieci εὐυνάδει Vill.; codd. 
cuvdderv 2ώὅ δὲ om. L ἀλλ᾽ Bekk,, codd. om. ἐπάγη 7 29 τὴν om. B 





ὅτι ἄκαιρος ἡ γενεαλογία καὶ οὐκ ἔχουσα προτροπὴν ἀλλὰ τοὐναντίον ὀνειδι- 
σμὸν καὶ ἀποτροπὴν. 

18 Cf. A Θ 325: ..... ὁ μέντοι Νεοτέλης Σκυϑικὴν εἶναι τὴν τοξείαν 
ἔφασκεν, τοῦ τόξου πρὸς τὸν ὦμον ἑἕλκομένου. 

17 sqq. Sequitur Neotelem, quem Eust., p. 715, 28, prave intellexisse 
videtur. Cf. Nicanor. (schol. A Il. c.). 

28 sqq. {B f. 109» ad τῇ v. 327 (id. Lp f. 149» c.l. τὸ παρ᾽ ὠμὸν, L ἢ 1722, 
A): ποῖος <L ins. dè) ὦμος βέβληται; δῆλον ὅτι ὁ ἀριστερός, διό {δι᾿ ὧν A) 


124 O 


αὐτήν, τῇ δ᾽ dpictepà ἐν ευναφῇ τὰ ἐναντία. καὶ οὐκ ἠδύνατο, τῆς 
κρατούςης τὸ τόξον dpicrepàc χειρὸς ναρκηςάεης καὶ διὰ τοῦτο ἀπο- 
βαλούςης τὸ τόξον, μᾶλλον ὁ δεξιὸς ὦμος βεβλῆςεθαι ἀλλ᾽ οὐχ ὁ τῆς 
πεπονθυΐας ἀριςτερᾶς, ἐπεὶ καὶ προβάλλοντες μὲν τὸν ἀριςτερὰν ὦμον, 
ευςτέλλοντες δὲ εἰς ἑαυτοὺς τὸν δεξιὸν τοξεύουςιν. ἑτοιμότερον δὲ εἰς 
βολὴν τὸ προβεβλημένον τοῦ κρυπτομένου. 

B ἢ 109» ad 338. οὐ δεόντως, φαεὶ, τῷ κυνὶ ἕν ζῶον διώκοντι παραβάλλει τὸν 
κύων. Ἕκτορα διώκοντα πολλούς, ἄλλως τε οὐκ ἔδει εἰκάζειν τὸν διώκοντα 
με ων κυνί, τοὺς δὲ διωκομένους ἀλκιμωτέρῳ ζώῳ, τῷ λέοντι. ῥητέον δὲ 
Lp” va πρὸς μὲν τὸ πρότερον ὅτι ὁ Ἕκτωρ elkactar κυνὶ ἑνὶ καὶ ὁ ἀποκτει- 
τις κύων. νόμενος θηρὶ ἑνί" φηςὶ γὰρ αἰὲν ἀποκτείνων τὸν ὀπίετατον (v. 
A c. 1. ὡς 842). πρὸς δὲ τὸ δεύτευον, ὅτι ἣ παραβολὴ οὐ πρὸς ἰεχὺν ἀλλὰ τά- 
δ᾽ ὅτε τίς yoc® κύνες γὰρ ἐν ταῖς θήραις ἐπιτήδειοι πρὸς δίωξιν" διὰ τοῦτο ὃ 
τε κύων. “ἔκτωρ διώκοντι εἴκαςεται κυνί. τὰ δὲ ἄγρια ζῶα φεύγειν εἴωθε τὰ 
πολλά: διὰ τοῦτο ὑποχωροῦντες “Ελληνες τοῖς φεύγουειν εἰκάζονται. 
ἔπειτα καὶ δεόντως τοῖς ἀλκιμωτέροις ζώοις φεύγουςι παρέβαλε τοὺς 
“Ἕλληνας᾽ προεῖχον γὰρ τῇ ῥώμη, καὶ τὰ νῦν ductuyodcI, καὶ ἀεὶ ὁ 

ποιητὴς εἴωθε κακοπραγοῦντας αὐτοὺς θηρεὶν εἰκάζειν. 
B f. 1108 ad 362. πρὸς μὲν τὸν Ala εὐπρεπὴς ἣ εἰς τὸν Ἡρακλέα τῆς edepre- 
Ῥέμνηταν είας ἀνάμνηεις ; πρὸς δὲ τὴν Ἥραν οὐκέτι αὕτη γὰρ ἠναντίωτο, αὐτῇ 
Lp E 150201. cwZoucn τὸν Ἡρακλέα. ἢ ἐκεῖνο ῥητέον, ὅτι ἀνθρώπινόν τι ἔχει ἣ 
οὐδέ τι τῶν εἰκών πολλὴν γτὰρ «πουδὴν εἴς τινας εἰςενεγκάμενοι καὶ di” αὐτῶν τοῖς 
μέμνηται. ἀναγκαίοις εἰς ἀπέχθειαν ἐλθόντες, Gyapictwv ὄντων τῶν εὖ πεπονθό- 
τῶν, εἰώθαμεν ςχετλιάζοντες εἰςφέρειν πρὸς oùc ἀπηχθήμεθα, τὴν τῶν 
εὐεργετηθέντων ἀχαριςτίαν μεμφόμενοι ἑαυτοῖς ἐπὶ τῇ ἀβούλῳ kpicet, 
B f. 111° ad 423. 24. ἀθετοῦνται διὰ τὸ τραχύ (ταχύ Lp). ὅςεῳ δὲ δεινά ἐετι, 
αἰνοτάτη. τρεούτῳ τὴν κηδομένην ἐμφαίνει. θεραπεύεται δὲ καὶ διὰ τοῦ εἰ ἐτεόν 
Lf 1754 Ye τολμήςεις᾽ où γὰρ ἄντικρυς αὐτὴν ἀναιδῆ λέγει, ἀλλ᾽ εἰ ἐθελήςειε 


Lpf.151.c.l. , , n , _ ΠῚ ΠΤ eo 
ἀλλὰ cò δ᾽ (θελήςεις Lp) μάχεεθαι τῷ Διί. πιθανῶς δὲ οὐκ ἤρκεςεν αὐτῇ ἀπαγ- 


αἰνοτάτη. Υγεῖλαι μόνον τὰ παρὰ «περὶ Lp) Διός, ἀλλὰ καὶ παρ᾽ αὑτῆς <BKk.; : 


codd. αὐτῆς) τι προςέθηκε. τοιαύτη δὲ ὁρᾶται καὶ ὅτε πρὸς τὸν Πο- 
ςεἰδῶνα πέμπεται, οὐ μόνον τὴν τοῦ ἀγγέλου ἀλλὰ καὶ τὴν τοῦ ευμ- 
βούλου ἀποπληροῦςα (ἀποπληροῦςαν Lp) χώραν (Ο 201). 





1 ἡ cuvapi L 3 ἀλλ᾽ ἢ coni. Kamm.,, p. 56 4 προςβάλοντες, alter. λ 
supra lin, serpt., L 7 qncì L 9 καὶ πρώην λέοντι A (Dind.) 10 ὁ διω- 
κόμενος ἃ 12 τὸν δεύτ. A 12. 18 ἀλλὰ πρὸς τάχους A 14 τὰ δὲ ἄγρια 
κτλ. om. À 15 oi ὗποχ. L εἰκάζοντο L 19 εὐπεπὴς Lp 20 ἀνάμηεις Lp 

αὐτὴ γὰρ B ἠναντιᾶτο L 24 πρὸς οὗς ἀπεχθήμεθα Β πρὸς ἃς ἀπεχθό- 
μεθα L 25 εὐεργετημένων 1, εὐχαριςτίαν Lp αὐτοῖς Lo 





φησι τόξον δέ οἵ ἔκπεσε χειρός. ἄλλως te τὸν προβεβλημένον ὦμον εἰκὸς 
πεπλῆχϑαι, οὐχὶ τὸν συνεσταλμένον ἐν τῷ τοξεύειν Cet BLLp et A nonnulla 
addunt a Porph. aliena). 

26 Non solum v. 423. 24, sed 420—24 ab Aristarcho obelo notati (Ariston, 
® 420). — Ad Pium schol, nostrum Hiller 1, c., p. 101, retulit. 


25 


10 


15 


20 


25 


125 


509. Κ 418. 

520. τὸ δὲ θηλύτεραι ὁ TTopgpupioc λέγει ἢ ἁπλῶς ἀντὶ τοῦ Paris. ap. 
θήλειαι, ὡς καὶ τὸ νεώτερος ἔςτιν ὅτε ἀντὶ τοῦ νέος, ἢ ευγκριτικῶς Cram., An. 
τῶν ἄλλων ζώων: οὐ τὰρ τέτακταί τις αὐταῖς καιρὸς ὁμιλίας τῆς εἰς P- ID Ρ. 45. 
τὸ γεννᾶν. 

αἱ πρὸς τὰ ἀφροδίεια καταφορώτεραι ὡς πρὸς curkpiciv τῶν A c. 1]. θη- 
ἀλόγων ζώων τὰ μὲν γὰρ ἄλογα ὡριεμένον ἔχει καιρὸν ἐν © μίγνυται λύτεραι. 
{μίγνυνται L), αὗται δὲ διηνεκῶς πληειάζουειν. Lf. 177. 

555. ἐκ τοῦ ἀδυνάτου καὶ τοῦτο᾽ πῶς γὰρ δυνατὸν περὶ τὴν φαει- "Β f. 114" ad 
γὴν «ελήνην ἀριπρεπῆ εἶναι τὰ dctpa; λύεται δὲ ἐκ τῆς λέξεως, τὸ ἄξτρα. 
φαεινήν οὐκ ἐπὶ τῆς τότε ἀλλ᾽ ἐπὶ τῆς φύςει, ὡς ἐπὶ τούτου᾽ Lf. 178, II. 

κούρη δ᾽ ἐκ θαλάμοιο φέρεν ἐςεθῆτα φαεινήν 
(Z 74), οὐκ ἐπὶ τῆς τότε ἀλλ᾽ ἐπὶ τῆς φύςει. καὶ 

πλήθει Yàp δή μοι νεκύων ἐρατεινὰ ῥέεθρα (Φ 218). 
τὸ ἀμφὶ ςελήνην φαεινὴν φύςεει. οὕτω εὐντακτέον᾽ ὅτε γὰρ ἐκείνη 
φαεινή, οὐ πάντως ἀριπρεπῆ τὰ ἄςτρα, ἀλλ᾽ ὅταν μὴ φαίνηται ἢ φοαι- 
γοῖτο μὲν οὐ μὴν φαεινὴ ἀλλά πως ἀμαυρὰ καὶ ἀλαμπής, τινὶ αἰτίᾳ 
ἐπηλυγαζομένη. 


1sqg. Vatic. Ζητ. ε΄. 

Τὴν ἀρχὴν τῶν Λιτῶν ἀνατι- 
νώεκων οὕτως ἔχουςεαν᾽ dc οἱ μὲν 
Τρῶες φυλακὰς ἔχον, αὐτὰρ 
᾿Αχαιοὺς θεςεπεείη ἔχε φύζα 
φόβου κρυόεντος ἑταίρη, πέν- 
θεῖ δ᾽ ἀτλήτῳ βεβολήατο πάν- 
τες ἄριετοι. ὡς δ᾽ ἄνεμοι 





9 B incipit: ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐν οὐρανῷ dctpa φαεινὴν ἀμφὶ ςελήνην φαίνετ᾽ ἀρι- 
πρεπέα. ἀπορία, ἔτι τοῦ ἀδυνάτου κτλ. παρὰ τὴν φ. L 10 λύεις. ἐκ δὲ τῆς 
λέξεως ἡ λῆξις (sic), τὸ φαεινὴν οὐκ κτλ. L 11 ἐπὶ τούτων LU 1ὅ τὸ om. L 
τὸ — ευντακτέον probabiliter uncinis inclusit Kamm, p. 57 16 paivnte pro 
φαίνηται L 18 ἐπιλυγαζομένη L 





2 Cf. Lp f. 153° (c. ϑηλύτεραι): ..... ἢ ἁπλῶς, ὡς τὸ νεώτερος ὁ νέος. 

3 Eust. ©, p. 727, 32, unam illam interpretationem, αὖ sit συγκριτικὼς 
accipiendum, ad Porphyrium refert. 

6-—8 Propter similitudinem quae cum Paris. iis intercedit ad Porph. retuli. 

10—15 Eust. ©, p. 729, 22: φαεινὴν λέγει κατὰ ‘Aglotaggov τὴν φύσει 
τοιαύτην (v. Ariston, ® 218) xrA., unde Paris. ap. Cram. III, p. 234, 1, fluxit 
(id. fere Lp f. 1542). Cf Apollon. v. φαεινή. 

10—18 E quaestione Porphyriana, sed aliis, ut videtur, adiectis, pendet 

Β f. 114° ad φαεινὴν (id. Lp f. 154° c. 1, φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην): οἵ μὲν 

ἄρτι φαίνεσϑαι ἀρχομένην, οἵ δὲ λεπτήν, ὡς τὸ μάστιγα φαεινήν (K 500), 


126 


δύο πόντον ὀρίνετον ἰχθυό- 
εντα, Βορέης καὶ Ζέφυρος, 
τὠώτεθΘθρήκηθεν ἄητον, ἐλθόντ᾽ 
ἐξαπίνης, ἄμυδις δέ τε κῦμα 
κελαινὸν κορθύεται, πολλὸν 
δὲ παρὲξ ἅλα φῦκος ἔχευε᾽ 
ὧς ἐδαΐζετο θυμὸς ἐνὶ ς«τήθες- 
civ ἈΑχαιῶν᾽ ταῦτ᾽ οὖν ἀνατινώ- 
(κῶν ἠπόρεις, πῶς ἀκριβὴς ὧν περὶ 
τὰς εἰκόνας “Ὅμηρος νῦν δοκεῖ πρὸς 
μηδεμίαν χρείαν δυοῖν ἀνέμοιν εἰ- 
κόνα παραλαμβάνειν. εἰ γὰρ αὐξή- 
ςεως ἕνεκα, ἔδει τοὺς τέςεαρας, ὡς 
ἐν ἄλλοις᾽ εὺν δ᾽ Εὐρός τε Νό- 
τος TE πέςον Ζέφυρός Te duc- 
αὴς καὶ Βορέης αἰθρηγενέτης 
μέτα κῦμα κυλίνδων (e 295. 96). 
λύει δὲ τὴν ἀπορίαν αὐτός, ὡς καὶ 
᾿Απολλώνιος 6 τοῦ Μόλωνος 
παρίετηςει. δύο γὰρ πάθεει χειμα- 
ζομένους ποιήςας τοὺς ᾿Αχαιούς, 
φόβῳ μὲν ἐφ᾽ vic εἴρηκε Oectte - 
cin ἔχε φύζα, λύπῃ δὲ ἐν οἷς 
ἐπάγει πένθεϊ δ᾽ ἀτλήτῳ βεβο- 
λήατο πάντες dpictor — δε- 
δίαει μὲν γὰρ τὰ μέλλοντα, βαρέως 
δὲ φέρουει τὰ γεγονότα ---, προς- 
ἠκόντως αὐτοὺς ἀπεικάζει πελάγει 
δυςὶ πνεύμαςιν ἐπεγειρομένῳ. θες- 
πεςίη δ᾽ ἔχε φύζα δηλοῖ οὐ τὸν 
προςγενόμενον αὐτοῖς διὰ δειλίαν 
φόβον, ἀλλ᾽ ἐκ βουλήςεως θεῶν, ὥς 





5: κορθύεται V2; κορύςςεται V! 
uiav V!; corr. V? 
textu rescripsit 
eros.), in marg. V? ἐπε 

100 L in lemm. wc δ᾽ ἄνεμοι δύο 


102 “Ὅμηρος ex Ὁμήρου V? 
182—192 τὴν — ὁ et 20°—222 cr — μὲν humiditate deleta V? in 
26% μέλλοντα, alter. Δ eros., V 
322 Bov ἀλλ᾽ in textu erosa V? in marg. scripsit 
110 ἀνέμοιν L 
γενέτης BL 28") βεβολίατο 7, 809" ἀπεικάζει προςηκόντως L 


*B f. 114° ad ἄνεβοι v. 4 (id. 
1, f. 180°, TT): νῦν δοκεῖ πρὸς un- 
δεμίαν χρείαν δυοῖν ἀνέμων εἰκόνα 
παραλαμβάνειν. εἰ γὰρ αὐξήςεως 
ἕνεκα, ἔδει τοὺς τέτςαρας, ὡς ἐν 
ἄλλοις" cùv δ᾽ Εὐρός τε Νότος 
τ᾽ ÈTECOV Ζέφυρός Te δυςεαὴς 
καὶ Βορέης αἰθρηγενέτηςμέγα 
κῦμα κυλίνδων. λύει δὲ τὴν 
ἀπορίαν αὐτός, ὡς καὶ ᾿Απολλύώ- 
vioc ὁ τοῦ Μόλωνος παρέετηςε. 
δύο γὰρ πάθεςει χειμαζομένους ποι- 
ncac τοὺς ᾿Αχαιούς, φόβῳ μὲν ἐφ᾽ 
οἷς εἴρηκε θεςπεςείη ἔχε φύζα, 
φόβου κρυόεντος ἑταίρη, λύπῃ 
δὲ ἐν οἷς ἐπάγει πένθεϊ δ᾽ ἀτλή- 
TW βεβολήατο πάντες ἀἄριετοι 
— dediaci γὰρ τὰ μέλλοντα, βαρέως 
δὲ φέρουςει τὰ γεγονότα οἱ ἄριετοι 
—, δύο οὖν πάθεει ευνεχομένους 
εἰπὼν τοὺς “Ἕλληνας προεηκόντως 
ἀπεικάζει πελάγει δυςὶ πνεύμαειν 
ἐξεγειρομένῳ. τὸ θεεςπεείη è’ 
ἔχε φύζα δηλοῖ τὸν οὐ προεςετγινό- 


118 μὴ δὲ 
298 È..Yeipouévw (duae litt. 


15. ἔπεςεν L 16. αἰθρι- 
810 L verbo ἐξεγει- 


popévw finitur; quae sequuntur f, 1812 ita inc.: ἸΤορφυρίου. δηλοῖ τὸν οὐ mp. κτλ. 





οἵ δὲ τὴν φύσει φαεινὴν (οἵ δὲ τὴν puo. φαειν. om. Lp). 
νυκχτερινῷ φωτὶ παρεικάξει αὐτά, Cf. schol. ξ 74. 


20—29 Cf. ATA. 


προσφυῶς δὲ τῷ 


32 18Β f. 114» ad ϑεσπεσίη ν. 2: ἡ βουλήσει ϑεῶν προσγεγενημένῃ <cod. 
προγεγ.; corr. Bkk.). φύξα δὲ uri. (quae huc non pertinent). 


25 


30 


10 


15 


30 


που καὶ ἐν ἄλλοις αὐτὸς εἶπε᾽ γνώ- 
ςεαι δ᾽ εἰ καὶ θεςπεςίῃ πόλιν 
οὐκ ἀλαπάξεις ἢ ἀνδρῶν κα- 
κότητι (Β 367. 68), τουτέςτι θείᾳ 
βουλήςει καὶ οὐ εὐυμφύτῳ κακίᾳ. 
ἔςτι δὲ καὶ ἄλλων ἐπίθετον τὸ θες- 
πέσιον᾽ θεςπέεςειός τε γὰρ πλοῦ - 
τος (Β 670) καὶ Bectecin φύζα᾽ 
ἐκ κοινοῦ ἔςεται κἀνταῦθα ἣ κακότης᾽ 
γνώςῃ πότερον θεςπεείῃ κακότητι 
ἢ ἀνδρῶν κακότητι. φύζα δέ ἐςτιν 
ἣ φυγή. φόβου δὲ φίλη λέγεται, 
ὅτι ὁ φοβούμενος τὴν φυγὴν Tpoc- 
εταιϊιρίζεται. καὶ τὸ μὲν βεβολήατο 
τὴν βούληςειν βεβλάφθαι δηλοῖ, τὸ 
δὲ βεβλῆςθαι ἐπὶ cwuaToc. 





3? εἰς in textu eros,, V? in marg. scrps. 


ἐςτὶ δὲ δὲ 122 φίλη e φίλα V? 


14b— 17° φύζα — προςεταιρίζεται om, L 





127 


μενον αὐτοῖς διὰ δειλίαν φόβον, 
ἀλλ᾽ ἐκ BovAncewc θεῶν, ὥς που 
καὶ ἐν ἄλλοις αὐτὸς ἀντέθηκεν εἶ- 
πών᾽ γνώςεαι δ᾽ εἰ καὶ θεεπε- 
cin πόλιν οὐκ ἀλαπάξεις ἢ 
ἀνδρῶν κακότητι καὶ ἀφραδίῃ 
πολέμοιο, τουτέςτι θείᾳ βουλήςει 
καὶ où ευμφύτῳ κακίᾳ. εἰ δὲ καὶ 
ἄλλων ἐπίθετον τὸ τῆς θεςπεείας, 
ὡς τὸ θεςεπέειον πλοῦτον καὶ 
θεςπεςίη φύζα, ἐκ κοινοῦ ἔεςται 
ἢ κακότης᾽ γνώςῃ πότερον θεςπεείῃ 
κακότητι ἢ ἀνδρῶν κακότητι᾽ δη- 
λοῦται δὲ οὕτως N θεία. φύζα δέ 
ἐςτιν ἣ φυγή. φόβου δὲ φίλη λέ- 
γεται, ὅτι ὁ φοβούμενος τὴν φυγὴν 
προςεταιρίζεται. καὶ τὸ μὲν βεβο- 
λήατο τὴν BovAnciv βεβλάφθαι δη- 
λοῖ, τὸ δὲ βεβλῆςθαι δηλοῖ τὸ εὔμα. 

ἀνιςτόρητον δέ φαειν εἶναι τὸ 
τοὺς ἀμφοτέρους, ἤγουν τὸν Βο- 
ρέην καὶ τὸν Ζέφυρον, πνέειν ἐκ 
τῆς Θράκης᾽ οὐ γὰρ πνέουςειν ἀμ- 
φότεροι ἐξ αὐτῆς. λύεται δὲ ἐκ 
τῆς λέξεως τρόπῳ ευλληπτικῷ᾽ τὸ 
γὰρ θατέρῳ ευμβεβηκὸς ἐπ᾿ ἀμφοῖν 
τέθεικεν. ÈCTI δὲ καὶ ἑτέρως᾽ ὁμω- 
γύμως γὰρ τὰ πνεύματα καὶ οἱ προ- 
εςτῶτες αὐτῶν θεοὶ λέγονται" τοὺς 
δὲ ςωματικῶς ἐν Θράκῃ κατοικοῦν- 
τας ὑποτίθεται ὁ ποιητής. 


6° ἔςτι in text. eros., V? in marg.: 


20>-—31> in uno B 


4-10 Cf. B ἢ, 282 ad θεσπεσίῃ B 360 (id. Lp f. 722 c. l st καὶ Beonscin): 
λείπει τὸ βουλῇ, ὡς Πίνδαρος. n ἀπὸ κοινοῦ τὸ κακότητι" ϑεσπεσίῃ κακότητι 


x 9 - fr 
ἢ ἀνδρῶν κακοτήτι. 


12—14 }L f. 180. ο, 1. ἑταίρη: pian, συνεργός. σημειωτέον δὲ διὰ τί τὴν 
φυγὴν ὁ ποιητὴς τοῦ φόβου εἴρηκε φίλην. καὶ δητέον, διότι ὁ φοβούμενος 


τὴν φυγὴν προσεταιρίζεται. 


Cf. Lehrs, Ar. p. 77. 8382, 


14 (17)sqq. Sequitur Aristarchum Zenodoto oblocutum, v. Lehrs, p. 64. 
20 φασίν, velut Eratosthenes, v. Strab, I, p. 28 Ὁ. 


26 Cf. Porph. E 576, p. 84. 


28 Cf. Porph. B 447, p. 42, 34; @ 1, p. 113, 12.: 


128 | 


L f. 1822. 
AIB. 
Cf. schol, 
Horn. | 5. 


Vat. ζητ, ς΄. 
. *B f, 1472 ad 
ὅταν Wdivou- 
cav A 269. 


πῶς ἀμφοτέρους ἐκ Θράκης φηεὶ πνεῖν, τοῦ μὲν Βορέου ἐξ ἀρ- 
κτου τοῦ δὲ Ζεφύρου ἐκ δύςεως πνέοντος; λύςεις. ῥητέον οὖν ὅτι ἣ 
Θρᾳκῶν γῆ ἐπὶ πολὺ διήκει καὶ εἰγματοειδὴς κεῖται τῇ θέᾳ καὶ μέχρι 
τῆς δύςεως᾽ ἀφ᾽ ἑκατέρου οὖν μέρους τῶν ἀνέμων ἔχει ἑκάτερον. οἱ 
δέ qaciv ὅτι ευλληπτικῶς πέφρακε᾽ τὸ γὰρ ἑτέρῳ ευμβεβηκὸς καθ᾽ ἑἕκα- 
τέρων κεῖται᾽ μόνος Yàp ὁ Βορέας ἀπὸ Θράκης πνέει. 

ἐπεὶ δὲ παραβολῆς ἐμνήεθημεν, ckéwar τὴν τοῦ ποιητοῦ ἐνταῦθα 
χρῆειν. ἐπὶ γὰρ τοῦ ᾿Αγαμέμνονος τρωθέντος χρηςάμενος τῇ παρα- 
βολῇ ταύτῃ᾽ 

ὡς δ᾽ ὅταν ὠδίνουςεαν ἔχῃ βέλος ὀξὺ τυναῖκα 
καὶ ἀνταποδόςει" 

ὡς ὀξεῖ ὀδύναι δῦνον μένος ᾿Ατρείδαο (A 269, 72), 
ἐπὶ τοῦ Κύκλωπος δυνάμει τὰ τῆς παραβολῆς μεταφέρων χρῆται, ἐν 
οἷς λέγει (1 415)" 

Κύκλωψ δὲ «τενάχων τε καὶ ὠδίνων ὀδύνῃειν᾽ 
ἔςετι δὲ τῆς παραβολῆς τὸ ὠδίνων τῆς δ᾽ ἀνταποδόςεως τὸ ὀδύνῃει. 
πάλιν δὲ εἰπὼν ἐπὶ τῆς τοῦ Ἕκτορος κατὰ τῶν Ἑλλήνων ὁρμῆς: 

ὀλοοίτροχος ὧς ἀπὸ πέτρης, 

ὅν τε κατὰ ς«τεφάνης ποταμὸς χειμάρροος ὦ εῃ (N 187), 
κατὰ τὴν αὐτὴν φανταεςείαν πεποίηκε περὶ αὐτοῦ λέγοντα τὸν Διομήδη. 

νῶιν δὴ τόδε πῆμα κυλίνδεται ὄβριμος Ἕκτωρ (A 347): 
ὁ δὲ ὄβριμος οἰκεῖος ἀψύχῳ ὁρμῇ᾽ οὐ γὰρ θραεὺν ἔφη οὐδὲ κορυθαιό- 
λον, οἷς ἰδίοις αὐτὸν προςεαγορεύειν εἴωθε. πάλιν ἐπὶ τοῦ Νέετορος 
«ςκεπτομένου ποῖ τράπηται φηείν᾽ 

1 A praemissis nonnullis inc.: πῶς δὲ ἀμφ., L ante πῶς ἀπορία 23. Ζεφύ- 

ρου om. ἃ λύεις om, A 8 διηνεκεῖ A, sed in marg. adscr. fp. διήκει (Dind.) 
5. 6 τὸ <cod. TW) γὰρ éT. — κεῖταί in uno ὦ 6 πνεῖ A_ 7 δὲ om. B ἐμνή- 
cauev V!, ἐμνήεθημεν corr. V? ἐν Tav, supra serpt. τ΄, cui postea n superne 
addit,, Β 8. περιβολῇ V 10 ἔχει Υ 11] ἀνταποδόςει, ὁ in ras, B 12 ὀξεῖ᾽ 
ex ὀξεῖα V? 18 περιβολῆςα V 18. 14 ἐν οἷς λέγ. om. 18 κύκλ. τὲ ctev. B 
17 δὲ om. V τῶν om. V 18 ὀλοοίτριχος B ὡς, accent. eras., Β πέτρου 
e πέτρης V® 19 dcer ex ὥς V? 20 dioundnv Β 21 τόδε e τότε V®? 22 ὄμ- 
Bpiuoc V 23 ἰδίως V 24 gnciv om. B 





1-6 Scholium etsi quaestionem Vat. VI a V male dirimit, tamen propter 
lin. 3. 4 inter scholia excerpta referri non potuit. 

78sqq. Quaestionem Vaticanam VI cum eiusdem codicis XXIX, quam huic 
(p. 131) subiungimus, cohaerere apparet, In codice Veneto, priore quaestione ad 
Δ 269, altera ad 4 447 adscripta, ordo male turbatus est. Quamobrem praestat 
cum Vaticano sextam quaestionem quintae, quam modo edidimus, subiungere, 
ita ut verba ἐπεὶ δὲ παραβολῆς ἐμνήσϑημεν ad ea spectent, quae Porph. de 
I 48sqq. disputavit, neque cum cod. Venet. ad postrema verba schol. A 155 
(ubi vid. ann. crit.) referenda sint. 

208qq. Cf. A f. 166» N 137 (c. 1, ὀλοοίτροχος): .... καλῶς δὲ βάρβαρον 
καὶ ἄλογον ὁρωὴν ἀψύχῳ βάρει εἴκασεν διὰ παντὸς τόπου κυλινδουμένῳ. Idem 
fere Β f. 1110 ad ὁλοοίτροχος ibid.; Eust. N, p. 924 extr. 


10 


15 


20 


10 


15 


20 


25 


30 


I 129 


2 


ἢ μεθ᾽ ὅμιλον ἴοι Δαναῶν ταχυπώλων 
ἠὲ μετ᾽ ᾿Ατρείδην ᾿Αγαμέμνονα (= 21. 22), 
ὅλην τὴν παραβολὴν διεξελθών 
ὡς δ᾽ ὅτε πορφύρῃ πέλατγος μέγα κύματι κωφῷ, 
ὀςςόμενον λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα 
αὔτως, οὐδ᾽ ἄρα τε προκυλίνδεται οὐδετέρωςε, 
πρίν τινα κεκριμένον καταβήμεναι ἐκ Διὸς οὖρον (Ξ 10 sqq.) 
εἶτα ἐπ᾽ ᾿Αγήνορος προτραπέντος μὲν ὑπὸ ᾿Απόλλωνος ὑποςτῆναι ᾿Αχιλ- 
λέα, ὅμως δὲ τὴν θέαν αὐτοῦ καταπλαγέντος, ἠρκέεθη τῷ ὀνόματι" 
πολλὰ δέ οἱ κραδίη πόρφυρε κιόντι (Φ 551). 
πάλιν τε εἰπὼν ἐπὶ τῆς Ἥρας (0 80 5α4.)" 
ὡς δ᾽ ὅταν ἀίξῃ νόος ἀνέρος, ὅςτ᾽ ἐπὶ πολλὴν 
γαῖαν ἐληλυθὼς gppecì πευκαλίμῃςι νοήςῃ; 
ἔνθα ἴῃ ἢ ἔνθα, μενοινήςειέ τε πολλά, 
ὡς κραιπνῶς μεμαυῖα διέπτατο πότνια Ἥρη, 
καὶ ἀπὸ μὲν τοῦ νοῦ ποιήςας παραβολήν, ἀπὸ δὲ τοῦ πέτεςθαι ἀπο- 
δοὺς τὴν ἀνταπόδοειν, ευντέμνων τὰ αὐτὰ ἐν ἄλλοις φηείν: ὡςεὶ πτε- 
ρὸν ἠὲ νόημα (η 90). 
θαυμαςτὸν δὲ αὐτῷ κἀκεῖνο’ ἐκ μεταφορᾶς γάρ τι τολμηρότερον 
φθεγξάμενος οἰκείαν ἐπάγει παραβολήν, κρατύνων αὐτὴν ὡς εὔλογον 
ἔςχε τὴν τόλμαν. εἰπὼν οὖν κραδίη δέ οἱ ἔνδον ὑλάκτει (υ 19) 
ἐπάγει" | 
ὡς δὲ κύων ἀμαλῆει περὶ ckuAdkecci βεβῶεα 
ἄν δρ᾽ ἀγνοιήςας᾽ ὑλάει μέμονέν τε μάχεεθαι. 
καὶ ἐπὶ τῶν «ετρατοπέδων ἀντικαθημένων 
τῶν δὲ ςτίχες εἵατο πυκναὶ 
ἀςπίει καὶ κορύθεςει καὶ ἔγχεει πεφρικυῖαι 
εἰπών (Η 61), ἐπήγαγεν. 
οἵη δὲ Ζεφύροιο ἐχεύατο πόντον ἔπι φρὶξ 
ὀρνυμένοιο νέον, μελάνει δέ τε πόντος ὑπ᾽ αὐτῆς. 





1---ὃ ἢ μεθ᾽ — διεξελθών om. V 4 πορφύροι V 6 οὐδ᾽ ἑτέρωςε BV 
7 κεκριμένον om. BV; add, Vill 8. ’Ax. ὑποςτῆναι Υἡ 11 τε om. V 18 νοή- 
co V 16. 17 τὴν περιβολὴν Υ ἀποδοὺς om. V ἀπὸ ὃ. τ. πέτ. τὴν dv et 
(lin. 18. 19) ἠὲ — κἀκεῖ humiditate deleta in textu rescrps. V? 20 οἰκίαν V 
dé ins. ante αὐτὴν B 21 οὖν οχ. Β 25 καὶ αὖθις ἐπὶ τοῦ ctpar., om. dvtiKa0., V 
26 .v dé ctixec V!, ἐν δὲ inf marg. V? 27 acmic corr. ex ἀςπῖει B 29 oi[n] 
δὲ V', οἵη in marg. V? ἐπι φρίξ B, ἐπιφρὶξ V 30 uedaveî, με e corr., B 


16sqq. Cf. B ἢ 199° ad ἀέξῃ O 80 (id. L f. 316>, Lp ἢ 236b c. 1, ἀναΐξῃ 
voos): ἐν ἄλλοις ἁπλούστερον (ari. Lp) καὶ συντομώτερον εἶπε τὸ νόημα, év- 
ταῦϑα δὲ καὶ ἐπεξειργάσατο (έἐπεξεργ. L) διὰ τὸ τάχος. καὶ οὐ παντὶ νῷ 
προσάπτει τὸν λόγον, ἀλλ᾿ ἀπλανήτου (ἀπλάνητος L) καὶ συνετοῦ ἀνδρός. Eust. 
O, p. 1006, 50. 

198αᾳ. PEust. I p. 371, 3 8qq. 


ScHRADER, Porplyr. Qu. Hom. 9 





130 


ἐπί τε τῶν Τρώων ἔτι ποικιλώτερον kéyxpntar® ἀρξάμενος γὰρ ἀπὸ uera- 
φορᾶς ὁμοίωςείν τε αὐτῇ τὴν ἀκόλουθον ἐπάγει καὶ ἐπ᾽ ἀμφοῖν τὴν 
παραβολήν: Τρῶες μὲν κλαγγῇ (Γ 2): τοῦτο μὲν δὴ ἣ μεταφορά᾽ 
τὸ δ᾽ ὄρνιθες ὥς ἡ ὁμοίωεις" εἶθ᾽ i παραβολή᾽ 

ἠύτε περ κλαγγὴ τεράνων πέλει οὐρανόθι πρό, 

alt’, ἐπεὶ οὖν χειμῶνα φύγον καὶ ἀθέεφατον ὄμβρον; 

κλαγγτῆ ταίγε πέτονται ἐπ᾿ κεανοῖο ῥοάων, 
ἢ cxedov μόνῃ τῶν παραβολῶν οὐκ ἀνταπέδωκεν, ὡς τῆς ὁμοιώςεως 
ἅμα καὶ μεταφορᾶς προεχουςῶν τὴν ἀνταπόδοειν. 

πάλιν τε αὐτοῦ παρατηρητέον ἐκεῖνο᾽ τάς τε γὰρ οἰκείως τιθεμένας 

φωνὰς ἐπὶ τῶν πραγμάτων πολλάκις εἰς τὰς παραβολὰς μετατίθηςι καὶ 
τὰς ἐπὶ τῶν παραβολῶν εἰς τὰ πράγματα. οἷον ἔθνη «ςτρατιωτῶν λέ- 
γέται, cunvn δὲ μελιςςὧν, παραβαλὼν δὲ τὰ πλήθη τῶν ετρατιωτῶν 
ὀνόματι ἐπὶ τῶν μελιςςὧῶν κέχρηται᾽ 

ἠύτε ἔθνεα εἶει μελιεςάων ἀδινάων (Β 87), 
ὃ πλήθους ἀνθρώπων ἐςτὶν ὄνομα. οὕτως ὀλοοιτρόχῳ λίθῳ τὴν ὁρμὴν 
τοῦ Ἕκτορος ἀπεικάζων (N 137) ἀναθρώεκειν TÉ φηςει τὸν λίθον καὶ 
πέτεεθαι, καὶ τελευτῶν, ὡς ἀπ᾽ αὐτοῦ τοῦ ετρατιώτου ἀφιγμένου ἀλλ᾽ 
οὐχὶ τοῦ λίθου, ἐπάγει" | 

ὁ δ᾽ ἀςφαλέως θέει ἔμπεδον, εἰεόκεν ἔλθῃ. 
οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ κύματος, ὃ TUZECIV ἀπεικάζει ς«τρατοπέδου, προειπών 
(Δ 422): 

ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐν αἰγιαλῷ πολυηχέϊ κῦμα θαλάεεης 

ὄρνυτ᾽ ἐπαςεύτερον Ζεφύρου ὑποκινήςεαντος, 
μετάγει ἀπὸ τῶν «ςτρατιωτῶν ἐπὶ τὰ ἑξῆς" πόντῳ μὲν κορύςεεται τὰ 
πρῶτα. ἀνάπαλιν δὲ τὰς τῶν παραβολῶν μετατίθηςι φωνὰς ἐπὶ τὰ 
πράγματα, ὡς ἐπὶ τοῦ ᾿Αχιλλέως᾽ 





1 ἐπ... .τῶν Υ', ἐπὶ δὲ τῶν in marg. V? 2 αὐτῇ om. Β «πάγει V!, 
ἐπάγει in marg. 2 8 κλαγγὴ Β μὲν δὴ om.  ὅ τε verbi ἠύτε evan., spr. lin. 
adscrps. Σ 6.7 om. 8 τῶν (e ται corr. 2) περιβολὼῶν V 10 τε om. V 
αὐτῶ Β 12 ἐπὶ τῶν περιβολῶν V 13 post uericcòv V ita: οὗτος δὲ μετα- 
λαβὼν τῷ τῶν ετρ. òv. 14 χρῆται V 15 οὔτ᾽, ὡς suprascr., ἔθνεα V [16 
ὀλοοιτρίχῳ Β 11 εἰκάζων V 18 τελευτὴν V!, τελευτῶν V? ἀφιγμένος V 
19 où V 24 ὄρνυται V èraccutepov om. Υ 25. 26 τὰ πρῶτα Kopuccetar V 
26 τίθησι V 





8 AT 2 Nicanor: βραχὺ διασταλτέον ἐπὶ τὸ ὥς. ἡ γὰρ ἀνταπόδοσις 
πρόκειται, καὶ ἀνεστραμμένη ἡ περίοδός ἐστιν. Cf. Bf. 41} δὰ ἴσαν Γ' 8 (id. 
Lp ἴδ 8ονυ c. l. ἴσαν, corr. ex ἴσασι): ταύτης ποῦ τῆς παραβολῆς ἡ ἀπόδοσις: 
ἢ (ἡ B, acc. in ras.) τάχα εἰς τὸ Τρῶες μὲν κλαγγῇ ἐνοπῇ τ᾽ ἴσαν᾽ οἵ δ᾽ 
ἄρ᾽ ἴσαν {of --- ἴσαν del Roem. ap. Fleckeis., 1878, p. 538) pure περ᾽ ἵνα τὸ 
ἠύτε ἀπόδοσις n. ἐπεὶ δὲ κτλ. 

18 Β f. 911 ad ἠύτε Β 87 (id. A οὐ Lp f. 660 c. 1. ἔϑνεα): πρὸς τοὺς εἰκα- 
ξομένους Ἕλληνας, ἐπεὶ om. B) σμήνεα ἔδει εἰπεῖν (id. fere L f. 272). Rel. 
quae ibi leguntur huc non pertinent. 


15 


20 


ἘΦ 
σι 


10 


15 


20 


25 


30 


| 131 


uc δ᾽ ὅτ᾽ ἀριζήλη φωνή, ὅτε τ᾽ ἴαχε εἀλπιγξ (C 219) 
εἰπὼν ἐπάτει μετατιθεὶς ἀπὸ τῆς ςἄάλπιγγος ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον᾽ 

οἱ δ᾽ ὡς οὖν ἄιον ὄπα χάλκεον Αἰακίδαο. 
κεκινδύνευται δὲ αὐτῷ ἐκεῖνα, οἷον 

εἰδήρειος δ᾽ ὀρυμαγδὸς 

χάλκεον οὐρανὸν ἷκε δι᾽ αἰθέρος ἀτρυτέτοιο (Ρ 424). 
ὡς γὰρ ἐξ ἀντιτυπίας χαλκοῦ καὶ εἰδήρου τὴν φανταςίαν εἰς τὸν ἐκ 
πόντου ἦχον κεκίνηκεν. 

ἐλέγομεν περὶ τῶν παραβολῶν, ὅτι πολλάκις τὰ οἰκεῖα τοῖς πράγ- Vat. ζητ. κθ΄. 
pociv ὀνόματα παρατίθηει τοῖς ἐν ταῖς παραβολαῖς ὁμοιώμαειν, ἐν πολ- “Β f. 61) ad 
λοῖς δὲ καὶ ἔμπαλιν. εἰς δὲ πίετιν τούτου παρακείεθω καὶ ταῦτα" cup- ῥ' γοὺς A 447. 
βάλλουει μὲν ἀλλήλοις ctpatoì τὸν πόλεμον᾽ 

cuv ῥ᾽ ἔβαλον Λαπίθαι πόλεμον (Μ 181), 

εὖν ῥ᾽ ἔβαλον ῥινούς, cùv δ᾽ ἔγχεα καὶ μένε᾽ ἀν- 

| δρῶν (A 447), 
μίεγονται δὲ ποταμοὶ καὶ τὰ ὑγρά: 

οἱ μὲν ἄρ᾽ οἶνον ἔμιεγον ἐνὶ κρατῆρει καὶ ὕδωρ (a 110), 
ὅθεν καὶ τὸ καταδεχόμενον τοὺς ποταμοὺς χωρίον μιςγάγκεια εἴρηται" 
ἀλλ᾽ ὅμως αὐτὸς ἐναλλὰξ ἐπὶ μὲν τῶν ποταμῶν ἔφη τὸ ευμβάλλειν, 
ὅπερ ἦν ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων." 

ἐς μιεγάγκειαν ευμβάλλετον ὄβριμον ὕδωρ (Δ 453), 
ἐπὶ δὲ τῶν ctpatùv τὸ μίεγεεθαι, ὅπερ ἦν οἰκεῖον ποταμῷ * 

WC τῶν μιεγομένων γένετ᾽ ἰαχή τε φόβος τε (Δ 456). 
ςυνεχώρει δὲ τὸ μέτρον εἰπεῖν᾽ ἐς μιςγάγκειαν cuupicretov ὄβριμον 
ὕδωρ, Ὃμηρικοῦ ὄντος τοῦ παρετυμολογεῖν, ὡς τὸ τέμενος τάμον 
(Ζ 194) καὶ κειμήλια κεῖται (Z 47) καὶ Ἅρπυιαι ἀνηρείψαντο 
(a 241) καὶ μένος οἴχεται ὃ πρὶν ἔχεεκεν (? E 472). ὃ δὲ προ- 
είλετο τὴν ἀντίδοειν τῶν ὀνομάτων εἰς ἑνωτικὴν τοῦ φραζομένου πρὸς 
τὸ εἰκαζόμενον, εἴ γε αἱ αὐταὶ φωναὶ πρέπουειν ἑκατέροις. 

ἐπὶ δὲ τῶν Αἰάντων καὶ τολμήςας νέφος εἶπε καὶ κατὰ μεταφο- 
ρὰν πεζῶν (A 274), καὶ ὡς εὔλογον τὴν τόλμαν τῇ παραβολῇ ἐπι- 





2 εἰπὼν om. Β 4 δὲ om. B 6 ἧκε V 7.8 ὡς — κεκίνηκεν om. V 

8 ἐκ πεδίου vel πολέμου coni. Kamm., p. 77 11 mepixeic0w Υ 13 εὖν ῥ᾽ — e 
πόλεμον om. B 14 cùv δ᾽ ἔβαλον ῥινὰ V 17 κρατῆρι V 18 καὶ om. B 

μιςεγάγγεια BV 19 μὲν om. V 20 è fiv V 21 μιςγάγγειαν BV ὄμ- 
βριμονῦ 22 μίεγεαι Β “ὃ ἦν ἐπὶ τῶν ποταμῶν V 24 μιεγάγγειαν BV 
ὄμβριμον VO 26 κειμήλιον Υ ἅρπ.αι, litt. inter π et a evan., B __27—29 ὁ δὲ 
— ἑκατέροις om. V 30. 31 ἐπὶ δὲ τ. Αἰάντ. νέφος εἶπε τολμῆςας πεζῶν κατὰ 
μεταφ., καὶ ὡς εὔλογον KTAÀ. V 





9 v. δὰ p. 128, 7 
19sqg. |Eust. 4, p. 497, 19 sqq. 
25 sqq. Cf. Porph. ξητ. Vat. ca’ (v. in fine op.). 


808αᾳ. pEust. 4, p. 471, 198qq. 
9g* 


132 I 


CTWCATO καὶ τὰς φωνὰς ἥμειψεν, ἐπειπιὺν τὸ παραβληθὲν τῷ παραβαλ- 
λομένῳ᾽ | 
ἦλθε δ᾽ ἐπ᾽ Αἰάντεςςει κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν, 
τὼ δὲ κορυςςέεθην, ἅμα δὲ νέφος εἵπετο πεζῶν. 
προαναφωνήςας οὖν νέφος πεζῶν ἐξ αὐτοῦ πλάςςει παραβολήν᾽ 5 
ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀπὸ ckortific εἶδεν νέφος αἰπόλος ἀνὴρ 
ἐρχόμενον κατὰ πόντον ὑπὸ Ζεφύροιο ἰωῆς, 
τῷ δέ τ᾽ ἄνευθεν ἐόντι μελάντερον ἠύτε Ticca 
φαίΐνετ᾽ ἰὸν κατὰ πόντον, ἄγει δέ τε λαίλαπα πολλήν’ 
τοῖαι ἅμ᾽ Αἰάντεςει διοτρεφέων αἰζηῶν 10 
δήιον ἐς πόλεμον πυκιναὶ κίνυντο φάλαγγες 
κυάνεαι ςἀκεςίν τε καὶ ἔγχεει πεφρικυῖαι (Δ 275—82). 
τὸ μὲν νέφος ἐρχόμενον καὶ ἰὸν καὶ ἄγον λαίλαπα εἶπεν, ὃ ἐςτι 
πρᾶγμα «τρατιώτου, ἐπὶ δὲ τῆς φάλαγγος κίνυντο, ὃ ἐπὶ νέφους τάτ- 
TEL κινήςει᾽ πυκινὴν νεφέλην (IT 298) καὶ πυκιναὶ φάλατγες 15 
καὶ κυάνεον νέφος (IT 66. Ψ 188) καὶ κυάνεαι φάλαττες. 
ἤμειψε καὶ ἐπὶ τοῦ λέοντος καὶ τῆς Πηνελόπης τὰς φωνάς᾽ 
ὅεςα δὲ μερμήριξε λέων ἀνδρῶν ἐν ὁμίλῳ 
δείεας, ὁππότε μιν δόλιον περὶ κύκλον dfouci, 
τόςςα μιν ὁρμαίνουςαν ἐπήλυθε νήδυμος ὕπνος - 20 
(ὃ 791 sqg.)' 
uepunpiZer μὲν γὰρ κυρίως ἄνθρωπος, ὁρμαίνει δὲ λέων, ὃ δ᾽ ἐνήλλαξε. 
τῷ δὲ τήκεςθαι κυρίως ἐπὶ τῆς χιόνος χρηςάμενος ἐνδιατρίβειν 
ὡς ἐναργεῖ πολλάκις οὐκ ὥκνηςε καὶ τῷ αὐτῷ χρήςεαςθαι ἐπὶ τῆς διὰ 
λύπην τοῖς δακρύοις διαρρεομένης᾽ ὡς δὲ χιὼν κατατήκεται --- 25 
ἥντ᾽ Εὖρος κατέτηξε᾽ τηκομένης δ᾽ ἄρα τῆς --- ὃς τῆς τήκετο 
καλὰ πάρήια δακρυχεούεης (τ 208 sqq.), καίτοι ἐν ἄλλοις εἰπών" 
τῆς δ᾽ ἐλεεινοτάτῳ ἄχεϊ φθινύθουεςει Taperai (θ 530). 
*Bf.114bad 1171. διὰ τί λέγοντα ποιεῖ ἐν δήμῳ ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες 
ἡγήτορες, ἠδὲ μέδοντες, τοὺς ἡγήτορας καὶ βαειλεῖς προςφωνῶν, καίπερ πάν- 30 
τῶν παρόντων; φηςὶν οὖν ὁ ᾿Αριετοτέλης ὅτι. è μὲν δῆμος μόνου 
τοῦ ἀκοῦςαι κύριος, οἱ δὲ ἡγεμόνες καὶ τοῦ πρᾶξαι. 





1 ἐποποιῶν Β, ἐπιποιῶν V'!, ... πὼν (ante t aliquid delet.) V? in marg. 
3 αἰάντες εἰκιὼν V 6 ide V 8 post τῷ duae vel tres litt. eras. Β ἄν. εν 
V!, eudev V? in marg. 10 τοῖαι .u’ V!, du V? in marg. 12 kud.... V!, 
dave γ᾽ in marg. cdkecci τε δ 18 λαίλαπα, Mata hum. del. rescrps. V? eî.ev 
V!, εἶπεν ὃ V? in marg. 15 κινήςει, ἤςει hum. del, rescrps. V? πράττει κι- 
vien B [0 εον νέφος — φάλαγγες humid. del. rescrps. V®? 18 Scca — ὁμί- 
λῳ rescrps. V? 19 ὁπότ[ε] puv V 20 τό..ἁ μιν dp.....cav ἐπήλ.., νήδυμος 
γήδυμος (sic) ὕ. νος V!, τόεςα μιν ὁρμαίνουςαν ἐπήλυθεν V? in marg. 22 ὁρ- 
uai.er V 23 τὸ δὲ thx. V 26 τῆς τ...τὸ V!, τῆς τήκετο V2 in marg. 
28 φθιννύθουει V 31 margini exter. cod. adserpt. ᾿Αριςτοτλ. 





5 Cf, B ἢ 56» ad εἴπετο 4 274 (id, Lp f. 96% c. 1. εἴπετο πεζῶν, A A 914 
Dind.): ..... ἀπὸ δὲ τῆς μεταφορᾶς καὶ εἰκόνα πεποίηκεν. 


10 


15 


20 


25 


I 133 


DI. +... πῶς δὲ ὃ Néctwp τὸ τέλειον ἀποδιδοὺς τῷ Διομήδους A c. 1. οὔ 
λόγῳ λέγειν αὐτὸς ἐπιχειρεῖ; ῥητέον δὲ ὅτι τῆς ὕβρεως τὴν μνήμην τίς τοι τὸν 
καὶ Διομήδης πεποίηται καὶ Néctwp αὐτῷ τελείως γεγενῆςθαι μαρτυρεῖ. 990. ὀνός: 
ὅπερ δὲ δεῖ πράςςειν ἐν τῷ καιρῷ Διομήδης παρέλιπεν κἀκεῖνος εἰς- ΠΣ 1810. 
ἡγεῖται. 

90. quae ad ἢ. v. de k\iciw leguntur ad ὦ 208 pertinent. 

122. (Kust., p. 740, 18) v. Ψ 269. 

124. v. ad Γ 197. 

143. de τηλύγετος (exec. e schol. E 153) v. ad A 250 (in extr. op.). 

150 sqg. Meccnvidec αὗται πόλεις, ἣ δὲ Mecciivn εἰς τὸν τῶν Λακε- B f. 117% ad 


δαιμονίων νομὸν πάλαι ευνετέλει. πῶς οὖν, φαεὶν, ᾿Αγαμέμνων ταύτας Καρδαμύλην. 


δίδωςιν οὐκ οὔςας αὐτοῦ; φαςὶ δὲ αὐτὰς Κλυταιμνήετρας εἶναι, ἢ ὅτι Cf. Horn, 

κοινὰ ἡγεῖται τὰ τοῦ ἀδελφοῦ, ὡς κἀκεῖνος τὴν Αἴθην (Ψ 295) ..... v. 160. 
διὰ τί δὲ οὐ μέμνηται αὐτῶν ἐν τῷ καταλόγῳ, ὅτι νεωςτὶ ὑπὸ Hom. 1. c. 

τῶν Διοςκούρων ficav πορθηθεῖςαι, τῶν δὲ πεπορθημένων οὐ ποιεῖ 

cuuuayxiav, ὡς οὐδὲ Νηρίκου᾽ φύςει γάρ εἶει πολέμιοι τοῖς πορθήκαειν. 

ἢ περὶ αὐτῶν pnew. ἐν οἷς λέγει Αἰγιαλόν τ᾽ ἀνὰ πάντα καὶ ἀμφ᾽ 

Ἑλίκην εὐρεῖαν (Β 575) .... 

158. διὰ τί οἱ μὲν ἄλλοι θεοὶ ςτρεπτοὶ λέγονται, τὸν δὲ “Αἰδην B £. 117» ad 
ἀνελεήμονά quew εἶναι; ὅτι ἐκεῖνοι μὲν περὶ τῶν εἰς ἑαυτοὺς χαλεπαί- ἀμειλίχος. 
vouciv ἁμαρτημάτων, διὸ καὶ ευγγινώεκουςιν, ὁ δὲ περὶ τῶν ἰδίων καὶ B f. 185°. 
ἀλλοτρίων, διὸ καὶ ἄκαμπτός ἐςτιν᾽ ὅθεν ἐν οὐδεμιᾷ πόλει “Ardou βω- CE Horn 
μός ἐςτιν᾽ AicyxuXoc gnciv: μόνος θεῶν γὰρ Θάνατος οὐ δώρων ἐρᾷ ν. 158. 
οὐδ᾽ ἄν τι θύων οὐδ᾽ ἐπιςπένδων λάβοις, οὐδ᾽ ἔςετι βωμὸς οὐδὲ παιω- 
νίζεται (fr. Niob., 156 Dind.). 

167. ἐζήτηται δὲ πῶς μᾶλλον ὁ Νέετωρ οὐ mpecBever ὡς ευνετώ- A c. 1. οἱ δὲ. 
τερος. ἔςτι δὲ, λέγειν, ὅτι κατ᾽ οἰκονομίαν ὑπελείφθη, ἵνα, ἂν ἀπο- L f, 186°, 
τύχωειν οἱ περὶ Ὀδυςςέα, αὐτὸς ὕςτερον πείςῃ. ἀτοπον γὰρ ἦν νῦν Cf Cram., 


πρεςβεύειν τὸν Νέετορα, ὅτε δεῖ πάντως τὸν ᾿Αχιλλέα μὴ πειςεθῆναι" n ἬΝ 
Φ 9) . 





1 praemittit A: οὐδείς cou τὸν λόγον ἐκφαυλίςει καὶ μέμψεται ib. ἀποδοὺς A 
2 αὐτὸν L δὲ om. L ὃ αὐτὸς τελέως ἢ 4 εἰςήγηται L 11 νόμον 1, 
φηεὶν L 13 quae BL post Αἴθην, Horn. post εὐρεῖαν (lin. 18) leguntur: με- 
γάλη δὲ ἡ δόξα ᾿Αχιλλεῖ KTÀ., cum quaestione non cohaerere videntur; Horn. post 
Αἴθην haec: ὑπομένει, ὡς καὶ Μενέλαος αὐτὸν ἱκετεύει, διὰ τί δὲ κτλ. (lin. 14) 
18 v. ad lin. 13 20 εἶναι om. BL 21 οἱ δὲ L καὶ etiam post δὲ BL καὶ 
post id. om. L 22 ἄκαμπτοί eicv A (Dind.); corr. Vill διὸ ἀνηλεής ἐςτιν BL 
ἐν om. ἃ 28, 24 γὰρ om. ἃ οὐδ᾽ ἐπαγωνίζεται A (Dind.); corr. Vill. 
BL post pnew: μόνος γὰρ θεῶν θάνατος οὐ δώρων ἐρᾷ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ ς«πονδωῶν, 
tum nonnulla, quae cum quaest. casu coaluisse videntur; in Horn. pars eorum 
initio scholii legitur, partim (de verb. dueiAiyoc) recte alterum scholium efficiunt 
26 in schol. A aliena praemittuntur; L ἀτορία ὁ Néct. om αὶ 27 ante ἔςτι L 
λύεις 28 περὶ τὸν ὃ. L 29 ὅτε ἔδει L 





22 8αᾳ. Cf. Eust. p. 744, 8 sqq. 
268qq. Cf. Eust. p. 745, 7-11, 


134 I 


ἀδοξία δὲ ἦν Néctopa μὴ δυνηθῆναι meîcar. οἱ δέ qaciv, ὅτι ἐπεὶ 
ἐχθρὸς ἦν ᾿Αχιλλέως, λοιδορήςας αὐτὸν πρὸς Afauéuvova: τούςδε 
δ᾽ ἔα φθινύθειν ἕνα καὶ δύο (Β 346). 
B f. 118: ad αὐτὸς οὐκ ἄπειειν ἢ διὰ τὸ γῆρας ἢ ὑποπτεύεςθαι παρὰ τῷ 
ἐγὼν. ᾿Αχιλλεῖ νομίζει ὧς ἐκπληρῶν τὴν αὐτοῦ dmovciav, τοῦτο μὲν τῇ δια- 
pren τάξει τοῦ «ςτρατοῦ — ὧς φρήτρη φρήτρηφιν ἀρήτῃ (B 363) — 
v. 167, Τοῦτο δὲ τάφρον περιβαλλόμενος kai τεῖχος, ὃ καὶ ᾿Αχιλλεὺς ὀνειδίζει" 
ἢ μὲν δὴ μάλα πολλὰ πονήςατο νόςφιν ἐμεῖο, 
καὶ δὴ τεῖχος ἔδειμεν (I 348. 49), 
ἢ ὅτι εἶπεν τούςδε δ᾽ ἔα φθινύθειν ἕνα καὶ δύο (Β 346). εἰ 
δὲ ἐν τῷ -ἐπιταφίῳ φιάλην αὐτῷ ἐδωρήςατο (Y 616), οὐδὲν θαυμαετόν, 
εἰ τὴν ἔχθραν ἀποθέμενος τὴν πρὸς ᾿Αγαμέμνονα λύει καὶ τὴν πρὸς 
Néctopa ὑποψίαν. ἢ ἀδήλου ὄντος εἰ πείςει, καλῶς ἑτέρους ἔπεμψεν. 
πειςάντων γὰρ ἔμελλεν αὐτὸς ἔχειν τὴν δόξαν ὡςεὶ ἡγηςάμενος, ἀπο- 
τευχθείςης δὲ τῆς ἱκεςίας αἰτίαν ἔεχον οἱ πρέεβεις ἐνδεῶς διειλεγμένοι. 
A c. l τὼ 182. ζητοῦμεν δὲ εἰ καὶ Doîviz écti πρεεβευτής. καί qaciv οἱ μὲν 
δὲ βάτην. duo πρεςβεύειν, Αἴαντα καὶ Ὀδυςςέα, Φοίνικος προεληλυθότος οὐκ εἰς 
Li 1808, τὸ πρεςβεύειν ἀλλ᾽ εἰς τὸ cuMXafecdar: καὶ διὰ τοῦτο ὁ ποιητὴς δυϊκῶς 
κέχρηται, καὶ xaipetov ὦ φίλοι (v. 197). ἔνιοι δὲ Xérova cuute- 
πρεςβευκέναι καὶ Φοίνικα, καὶ οὐδὲν εἶναι τεκμήριον τὸν παρὰ τῷ ποιητῇ 
ἀριθμόν᾽ πολλάκις γὰρ καὶ ἐπὶ πλειόνων αὐτὸν τετάχθαι, ὡς καὶ ἐπὶ 
τοῦ μή νύ τοι οὐ Xpaicuwciv ὅςοι θεοί eic° ἐν Ὀλύμπῳ dc- 
cov ἰόντε (A DET), καὶ ὧς ἐπὶ τοῦ κούρω κριθέντε δύο καὶ πεντή- 
κοντα (θ 48). 
L f. 186", 186. ἀπρεπὲς δοκεῖ καταλαμβάνεεθαι κιθαρίζοντα. λύεται δ᾽ ἐκ 
ΟΝ ea τοῦ καιροῦ" ἐν γὰρ νυκτὶ οὐκ εὐπρεπέςτερον SL ἀπρεπέςτερον , quod 
412, IT. mutavi) ἄλλως καταλαμβάνεται. γυμνάζεςθαι. μὲν γὰρ τῷ «ςὠματι οὐκ 
ἣν τότε κοιμώμενος δὲ ἢ παννυχίζων ATPETECTEPOV NUPICKETO. 
B f. 118: ad οἰκεῖον τῷ ἥρωι νυκτὸς oùcnc γυμνάζεςθαι μᾶλλον τὰ uovcikd, 
φρένα, ἀλλὰ μὴ διαπαννυχίζειν᾽ παραμυθία γὰρ ταῦτα θυμοῦ καὶ λύπης. ἔετι 





Lf. 187°, IT. δὲ γέος καὶ φιλόμουςος καὶ λάφυρον ἔχων τὴν κιθάραν, καὶ où θηλυ- 
Lpf.1572c.1. φ , 
φρένα τερπό- 

μενον. 1 ἐπειδὴ 1, 2 βαειλέως pro ᾿Αχιλλέως L 7 προβαλλόμενος L 11 φυά- 


Cf. Horn. λὴν ἢ 13 πείςειε L 14. 15 ἀποταχθείςης L 16 schol. A subiunctum scholio 
v. 186. Aristoniceo; L incipit: ἀπορία. ζητοῦμεν εἰ ἀεὶ καὶ ®. ibid. λύεις. καί pncw L 
19 φίλω L 19. 20 cuurpecheuxévar Α 20 παρ᾽ αὐτῷ ποιητῇ L 21 πολλάκις 
δὲ καὶ L 28 ἐπὶ τοῦ τὼ K. A 80 παραμύθια L παραμύθια (sic) γὰρ καὶ 

ταῦτα Lp 80. 31 ἔςτι δὲ καὶ νέος L 81 καὶ ante οὐ om. L 





16 sqq. Simillimum schol. est quod e cod. Vindob. XXXIX Alter edidit 
(Uiad., praef. p. X). — Praeterea rem spectanti conferendum schol. Β ἢ, 118? ad 
Φοῖνιξ v. 168 (id. L ἢ 1862, Horn. v. 168), quod ad Porphyrium referre non 
audeo, et Eust. p. 744, 50. 

25—28 Simillimum schol. Alter (p. XI) edidit: ἀπρεπὲς δοκεῖ καταλαμβά- 
νεσϑαι τὸν ᾿Αχιλλέα κιϑαρίξοντα. λύεται δὲ τὸ ξήτημα τοῦτο ἐκ τοῦ καιροῦ. 





10 


20 


25 


30 


10 


fred 
Ut 


20 


135 


δριώδη μέλη ἀλλὰ κλέα ἀνδρῶν ἄδει. ἢ οἰόμενος ἥξειν αὐτοὺς coRa- 
ρεύεται. καλῶς δὲ ἀπούεης τῆς ἐρωμένης ἄδει, ὅπως μὴ δοκοίη κω- 
μάζειν. ἢ ὅτι πεφρόντικε μὲν τῆς τῶν «Ἑλλήνων ἀςφαλείας, προς- 
ποιεῖται δὲ καταφρονεῖν" φηςὶ Yoùv 

δῖε Μενοιτιάδη, 

νῦν ὀΐω περὶ τούνατ᾽ ἐμὰ λίεςεςεθαι Ἀχαιούς (Λ6θθ08. 9), 
καὶ πάλιν 

ὄρεεο, διογενὲς ΤΠ ατρόκλεις, ἱπποκέλευθε: 

λεύςεω δὴ παρὰ vnucì πυρὸς δηΐοιο ἐρωήν (IT 126. 7). 
οὐκ ἤθελε δὲ ἀργῶν cwuati καὶ ψυχῇ ἀργεῖν, ἀλλ᾽ ἡτοίμαζεν αὐτὴν 
πρὸς τὰς πράξεις, καὶ ἐπ᾽ εἰρήνης τὰ τοῦ πολέμου μελετᾷ, ὡς καὶ οἱ 
Μυρμιδόνες (Β 773 sqq.). 


203. ἀπρεπές: ὡς γὰρ ἐπὶ κῶμον fikouciv ἀκρατότερον διδόναι. 


παρακελεύεται. οἱ μὲν γὰρ ἀπὸ τῆς λέξεως λύουςι᾽ τὸ Tap ζωρότε- 
ρον εἶναι τάχιον οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ καιροῦ, ὅτι νγύξ᾽ οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ ἔθους᾽ 
τοὺς γὰρ ἥρωας, ἄλλως καταπονουμένους, δαψιλεςτέροις τοῖς πρὸς τὴν 
δίαιταν κεχρῆςθαι εἰκός: ἢ icwc ὡς μουεικὸς καὶ ὑδαρέετερον πίνων, 
ἀφ᾽ ὧν ὀνειδίζει καὶ οἰνοφλυγίαν ᾿Αγαμέμνονι (Α 226). 

22], πῶς παρὰ ᾿Αγαμέμνονι δεδειπνηκότες νῦν πάλιν ἐεςθίουειν ; 
ἢ οὖν τὸ <«Bkk.; τῷ cod.) ἸΤατρόκλῳ καὶ ᾿Αχιλλεῖ ευμβεβηκὸς ευλλη- 
πτικῶς περὶ πάντων εἶπεν, ἢ εὐλλήβδην ἐεςθίουςειν εἰς ἔνδειξιν τοῦ ἥδε- 
ςθαι ι τῇ περὶ αὐτὸν ἑετιάςει. 


5 pevormddove L 8 matpòxAnc L 10 ψυχὴν, om. ἀργεῖν, Lp 12 μυρ- 
undovec L 18 L in lemm. ζωρότερον δὲ Kképare, δέπας δ᾽ ἐν Tivov (sic) ἑκάςτῳ. 
schol, #B, quod ita incipit: ἀπρεπὲς δὲ τὸ ὡς ἐπὶ --- παρακελεύεςθαι, subiunctum 
est scholio manus prioris (ad ζωρότερον relato; id. Lp f. 157"): ἀκρατότερον, 
παρὰ τὸ Ζῆν᾽ οἱ dé ταχύτερον. ἢ ἴεως ὡς poucikòc καὶ Udapéectepeov πίνων, 
ἀφ᾽ ὧν ὀνειδίζει καὶ οἰνοφλυγίαν ᾿Αγαμέμνονι (in schol. Β signum scholii finiti 
quod olim sequebatur erasum est). Cum apertum sit eum qui *B scripserit verba 
ἢ icwc κτλ. propterea omittere, quod iam a pr. man. scripta exstabant, in scholio 
constituendo cod, Leid. secuti sumus 14 καὶ oi μὲν ἀπὸ τ. A. B 15 εἶναι 
om. B 17 χρῆεθαι B 17. 18 ἢ — ᾿Αγαμέμνονι in uno Leid. (cf. ad lin. 13) 





ἐν γὰρ νυκτὶ οὐκ ἀπρεπὲς πιϑαρίξειν, ἐπεὶ οὐκ ἦν καιρὸς γυμνασίας" κρεῖττον 
γὰρ ἦν κιϑαρίξειν ἢ κοιμᾶσθαι ὡς ἀδόλεσχος (?). 

18--18 Idem fere schol. e cod. Vindob. ed. Alter, p. XI, paullo aliter 
Horn. v. 203. 

13. 14 Rem de qua agitur Zoilum poètae crimini dedisse Plutarchus auctor 
est, Quaest. Conv. V, 4, 2. 

14 Aristotel. poet. 25 (p. 1461 @ 14, inter ea quae πρὸς τὴν λέξιν ὁρῶντα 
δεῖ διαλύειν): καὶ τὸ ξωρότερον δὲ κέραιε οὐ τὸ ἄκρατον, ὡς οἰνόφλυξιν, 
ἀλλὰ τὸ ϑᾶττον. --- Hesych. ξωρότερον: ... ἔνιοι δὲ τάχιον. 

15 + Horn. v. 208: ... οὐκ ἄτοπον δὲ νυκτὸς οὔσης ξωρότερον πίνειν. 

17sqq. + Eust. p. 746, 42: αὐτὸς γὰρ ὁ ᾿ἀχιλλεὺς ἔοικεν ὑδαρέστερον πί- 
νειν, καὶ εἰκότως, ὁ τῷ ᾿Δἀγαμέμνονι ὀνειδίσας οἰνοφλυγίαν. 

19--99 Lp f. 1582 (c.l. ἐπ᾽ ὀνείαϑ' ἑτοῖμα) prave traditum: πῶς παρὰ ᾿4γα- 
μέμνονι δεδειπνηκότες νῦν πάλιν ἐσθίουσιν; εἰς ἔνδειξιν τοῦ ἤδεσϑαι τῇ περὶ 


L f. 1812, 
*B f. 118). 
Cf. Phil. 
XVIII, p. 
345, II. 


B ἢ, 1192 ad 
ἑτοῖμα. 
Cf. Horn. 
Vv. 221. 


136 


L f. 187». 223. καὶ ζητεῖται did TI προαρπάζει τὸν λόγον ’Oduccevc, πρὸς 

Α. τὸν Αἴαντα ὄντος τοῦ νεύματος τοῦ Φοίνικος. λύεις. ῥητέον οὖν ὅτι᾽ 
εἴτε ἐνδεικνύμενος ᾿Αχιλλεῖ, ὅτι οὐ μία ἦν ἣ ἐλπίς, προαποτυχόντων 
τῶν ἑταίρων αὐτοῦ καὶ οἰκείων τοῦ ᾿Αχιλλέως. ἐβούλετο δὲ προεκκε- 
νώςας τὴν ὀργὴν dvarkécar τι τοῖς οἰκείοις προςδοθῆναι χάριεμα. 5 

*B f. 119° ad 226. διὰ τί τὸν ἐχθρὸν οὕτως ὠνόμαςε προπετῶς, οὐ προθερα- 
᾿Αγαμέμνο- πεύςας; ῥητέον οὖν ὅτι εἴτε ἐνδεικνύμενος ᾿Αχιλλεῖ ὅτι πρότερον ὑβρί- 
L E 197». coc ἱκέτης Kadéctnkev, ἢ πάνυ ῥητορικῶς ὁ ἀνὴρ εἰς φιλίαν ἄγει τοὺς 
A. ἀμφοτέρους καὶ τῇ τραπέζῃ δυςωπῶν καὶ τοῦτο μόνον λέγων, ὡς ὁμό- 

ciToc αὐτῷ δι᾽ ἡμῶν γεγένηςαι: καὶ γὰρ καὶ ἐκείνου καὶ ςοῦ μετεςχή- 10 
καμεν τραπέζης. 

*B ἢ 119} δὰ 241. διὰ τί δὲ, φηςεὶ, πρῶτον ἀποκόπτει, εἶθ᾽ οὕτως τὸ πῦρ ἐμ- 
κόρυμβα, βάλλει; ἐπειδὴ ἐκ τῶν ἀκροςτολίων Tficav ἀγάλματα καὶ εἰκόνες τῶν 
L£ 188... θεῶν αὐτῶν. ἐκκλίνων οὖν τὴν τῶν θεῶν ὀργὴν τοῦτο ποιεῖ. 

*B £. 1902 ad 269. τί βούλεται τὸ αἴθωνας δὲ λέβητας éeikoci, kai εἰ οἱ 15 
ἀπύρους αὐτοὶ τοῖς ἀπύροις, ὅταν εἴπῃ ἄπυρον λέβητα (Y 885); φημὶ οὖν, ὅτι 

v. 264. τῶν τριπόδων καὶ τῶν λεβήτων οἱ μὲν ficav εἰς ὑπηρεείαν τοῦ πυρὸς 

CE Orion. ἐπιτήδειοι, οἱ δὲ ἀργοὶ καὶ εἰς θέαν καὶ τὴν διὰ τῆς ὄψεως τέρψιν εἰρ- 
A, P. II, γαςμένοι. διακρίνει δὲ τοῖς ἐπιθέτοις ἀπ’ ἀλλήλων, τοὺς μὲν λέγων 
p. 382, 18, αἴθωνας καὶ ἐμπυριβήτας, τοὺς δὲ ἀπύρους καὶ ἀνθεμόεντας, τοὺς 20 

ἕνεκα κόςμου μόνον εἰργαςμένους. 
308. schol. Leid. f. 1890 de Ulixe πολυτρόπῳ agens ad a 1 per- 


tinet. 
356. v. 682. 
A c. l εἴ 371. διὰ τί ἐξηπατῆςθαί φηςιν ὁ ᾿Αχιλλεὺς ὑπὸ τοῦ ’Atauéuvovoc 25 


τινά που Δα- ἀφαιρεθεὶς δὲ τοῦ γέρως; ἥκιετα γὰρ ἣ ὕβρις ἀπάτη. ἢ ὅτι τέως φίλος 
ναῶν ἔτι 
ἔλπεται. 1 L in lemm, ἐνόηςε δ᾽ Ὀδυςςεὺς. ἀπορία. A, cuius lemm. νεῦς᾽ Αἴας Φοί- 
νικι, praemissis aliis inc.: ζητεῖται δὲ διὰ τί κτλ. ὁ Ὄδυςς., tum, verbis πρὸς 

— Merc omissis, ῥητέον δὲ ὅτι καὶ μάλα εἰκότως" οὐδὲ γὰρ μία ἣν ἐλπὶς κτλ. A 

4 τῶν οἰκείων αὐτοῦ. ἐβούλ, δὲ A 5 χάριτος A 6 L in lemm. ἀπορία᾽ © 

μὲν ἐνὶ xAiciy ᾿Αγαμέμνονος, A ἠμὲν ἐνὶ xAicin 7 ante ῥητέον L λύεις ὅτι 

ὁ πρότ. ὑβρ. ἃ 8 .ἢ πάνυ ῥητορικὸς ἀνὴρ 1, 9 kai μόνον οὐχὶ τοῦτο λέγων A 

10 καὶ post γὰρ om. AL 15 καὶ εἰ οἱ αὐτοὶ e coni. posui; καὶ οἱ κτλ. B, καὶ 

εἰ αὖτ. L 16 οὖν om. L 18 καὶ διὰ τὴν τῆς by. τέρψιν L 20 ἀνθυμόεν- 

τας L 








αὐτὸν ἕστιάσει. ἢ οὖν τὸ Πατρόκλῳ καὶ ᾿Αχιλλεὶ συμβεβληκὸς συλληπτικὼς περὶ 
πάντων εἶπεν, ἢ συλλήβδην ἐσϑίουσιν. — Legatos apud Agamemnonem cena- 
visse Aristarchus observavit (v. schol. A ν. 222). 

1-5 Cf. B ἢ 1192 ad Φοίνικι v. 223 (id. L ἢ, 187», Horn. v. 223): οὐχ ἵνα 
εἴπῃ ἀλλ᾽ εἰ καιρὸς ἐστιν uti., quae a quaestionis forma plus discrepant quam 
ut huc referre audeamus. — Quaestio nonnihil mutata in schol. min. h. v. transilt. 

13. 14 Cf. Horn. v. 241. 

16 sqq. B ἢ, 1072 ad αἴϑωνας v. 123: τοὺς εἰς πῦρ Pallouévovs® ὡς dè 
λέβης ξεῖ ἔνδον (ᾧ 362)...... , οἵ, Horn. ν. 123; Etym. M. 82, 35: ... καὶ 
αἴϑωνας λέβητας τοὺς πρὸς τὸ πῦρ ἐπιτηδείους, καλουμένους ἐμπυριβήτας. 





10 


15 


20 


| 137 


ὧν ἀνεφάνη ἐχθρός, ταύτην λέγει τὴν ἀπάτην, παρακελευόμενος τῷ 
᾿Οδυςςεῖ φυλάττεεςθαι καὶ μὴ προςέχειν ὧς φίλῳ. καὶ τὸ δόντα μέντοι 
ἔπειτα ἀφελέςθαι ἀπάτη ἐςτίν᾽ ὃ γὰρ ἔφηςεν οὐκ ἐποίηςεν. 

377. ad Z 284 (p. 97). 

378. ἀπὸ τῶν Καρῶν, οὖς dei (B 867) λοιδορεῖ ὁ ποιητής, οἷον *B f. 122? ad 
ἐν μοίρᾳ Καρὸς οἱονεὶ δούλου. τὸ Èfkapoc ᾿Αλκαῖος μὲν ὁ ἐπιγραμμα- κατ’ . 
τοποιὸς ἐγκέφαλον ἤκουςεν (Anth. IX, 519, 3), ἀπὸ τοῦ ἐν τῷ κάρᾳ δε Phil 
εἶναι. τὰ γὰρ παλαιὰ τῶν Ypaidiwv ἀπορρίπτει τὸν ἐγκέφαλον. λέγει XVIII, p. 
οὖν τὸ τίω δέ μιν ἐν xapòc αἴςῃ, τουτέςτι τιμῶμαι αὐτὸν ἐν fl 345, Π. 
μοίρᾳ αἱ γυναῖκες τὸν ἐγκέφαλον. ᾿Αρχίλοχος δὲ [καὶ δὴ ἐπίκουρος 
ὥςτε Κὰρ κεκλήςομαι]7 τιμῶμαι αὐτὸν ἐν μιςθοφόρου καὶ τοῦ τυχόντος 
ςτρατιώτου μοίρᾳ. Aucaviac δὲ ὁὃ Κυρηναῖος καὶ ’Apictogpàavnce 
καὶ ᾿Αρίεταρχος ἐν κηρὸς μοίρᾳ φαεὶ λέγειν τὸν ποιητὴν Δωρικῶς 
μεταβαλόντα τὸ ἢ εἰς a. Nécoc δὲ ὁ Χῖος καὶ τὸ a μηκύνει οὐδὲν 
ppovticac τοῦ μέτρουισξ ἫἩ ρακλείδης δέ qunew ὅτι τὰ ἐκ τοῦ ἢ εἰς 
βραχὺ a μεταγόμενα ᾿Ἰωνικά ἐετιν ἀλλ᾽ οὐ Δωριέων εὐυςτολαί. ἀντι- 
φράζει μέντοι ὃ ποιητὴς τῷ ἐν καρὸς alcn τὸ εἰ δέ τοι ᾽Ατρείδης 
μὲν ἀπήχθετο κηρόθι μᾶλλον (I 300) καὶ îcov γάρ εφιν ἀπ- 
ἤχθετο κηρὶ μελαίνῃ (Γ 454), καὶ ὃ αὐτὸς ᾿Αχιλλεύς᾽ ἐχϑρὸς γάρ 
μοι κεῖνος ὁμῶς ᾿Αίδαο muinciv (I 312). ὅμοιον δέ ἐςτι τῷ 
icov πᾶςειν ἀπήχθετο κηρὶ μελαίνῃ. 

383. ζητεῖται, πότερον τὸ μέγεθος τῆς πόλεως δηλῶςαι βούλεται, ἘΒ f. 122% ad 


ὡς ἂν ἐχούεης πύλας ἑκατόν, ἢ τῶν πυλῶν τὸ μέγεθος, ὡς ἐκ διακο- ΠΕ ταν ΣΝ 
εἴων ἁρμάτων καθ᾽ ἑκάετην ἅμα εἰειέναι δυναμένων, ἢ τὸ μέγεθος τῆς ΟΡ, Cramer, 


25 δυνάμεως, ὅπερ καὶ βούλεται. εἰ γὰρ διακόςιοι ἄνδρες καθ᾽ ἑκάςτην A Ρ III 


eiciaciv, οἱ διακόσιοι ἐπὶ τὰ ἑκατὸν πολλαπλαειαςθέντες dicuupior ἂν p. 382, 26. 
εἶεν: καὶ οὐδὲν μέγα εἰ διςμύριοι ἄνδρες οἰκοῦςει τὴν πόλιν. ῥητέον 
δὲ, ὅτι μέγεθος πόλεως δηλοῖ καὶ δυνάμεως μέγεθος, οὐκέτι δὲ πυλῶν" 9 





6 καρός codd,, ἔγκαρος Anthol. 1. c. 10. 11 versum Archilochi, quem codd. 
om., e schol, Plat. Lach. p. 187 B (Bergk. fr. 24) addidi 12 Auccaviac B 28 
πολλῶν L ἂν pro ἐκ coni. Kamm,, p. 60 26 ἐπὶ τοὺς ἑκατὸν L ducuvpior B 
27 ante ῥητέον L λύεις 





5sqq. Vestigia quaestionis hoc versu oblato institutae apud Eust., p. 
757, 23, exstant. Idem praeter eas quae ad Porph, referendae videntur alias 
quoque explicationes congessit, quae ex parte etiam in schol. A et Horn. le- 
guntur. 

12 sqq. Cf. Ariston. I 378: ὅτε συνέσταλται ᾿Ιακῶς ἐν καρός ἀντὶ τοῦ ἐν κη- 
ρός᾽ ὅμοιον γάρ ἐστι τῷ ἶσον γάρ σφισι πᾶσιν ἀπήχϑετοκηρὶ μελαίνῃ. 

21 +B f. 1222 ad αἴσῃ: ὅμοιόν ἐστι τῷ ἶσον γάρ σφιν πᾶσιν ἀπήχϑετο 
κηρὶ μελαίνῃ ...., cf. Apollon,, Hes., Et. Μ, 

27 864. TB E 1288 ad διηκόσιοι v. 383 (id. Lp f. 1610 c. 1, διηκόσιοι): 
τὸ πλάτος τῶν πυλῶν θέλει σημαίνειν (οὐδὲ γὰρ ἄμα πάντας ἐξιέναι φησίν), 
ἀλλὰ τὸ μέγεϑος τῆς πόλεως καὶ τὸ πλῆϑος τῶν ἀνδρῶν, εἴ γε πύλας μὲν ἕπκα- 
τὸν ἔχει, ἄνδρας δὲ ἁρματοφόρους ψ΄ μυριάδας. ἐν ταύτῃ δὲ ἦν πρότερον τὰ 


138 


οὐδὲ γὰρ καὶ τὸ ἅμα τοὺς diakociouc εἰειέναι δεδήλωκεν, ἀλλὰ μόνον 
ὅτι καθ᾽ ἑκάςτην eiciaci ς΄, οἱ καὶ ἕπεςθαι ἀλλήλοις ἠδύναντο. μέγεθος 
δὲ τῆς πόλεως δηλοῖ τὸ ἑκατόμπυλον, τῆς δὲ δυνάμεως τῶν ἁρμάτων 
καὶ ἡνιόχων τοςοῦτον εἶναι πλῆθος οὐ γὰρ δὴ ἁπλῶς τῶν κατοικούν- 
τῶν τοςοῦτον τίθεται τὸ πλῆθος, ἀλλὰ τῶν ἁρματοφορούντων. ἀμφί- 
βολον δὲ πότερον ἄνδρες διακόςιοι εὑν διακοςίοις ἅρμακςειν .... . ἢ 
ἄνδρες ἑκατὸν εὺν ἑκατὸν ἅρμαςειν, ὧς τὸ εὐυναμφότερον εἶναι τοὺς ς΄, 
τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ἅρματα. κἂν διακόειοι δὲ ὦςιν ἄνθρωποι, ἀμφί- 
βολον πότερον ἕν ἕκαςτος ἔχει ἅρμα, καὶ οὕτως ἔςονται διακόεια, 
ὄντων τετρακοςίων ἵππων. ἢ διακόειοι ἄνδρες ἔχουειν ἅρματα, ἐν ἑκά- 
«τῷ ἅρματι ἡνιόχου καὶ παραβάτου ὄντος, ὥςτε ἑκατὸν μὲν εἶναι τὰ 
ἅρματα, ἵππους δὲ diakociove καὶ ἀνθρώπους διακοείους, καὶ ἅρματα 
μὲν τὰ πάντα μύρια, ἵππους δὲ dicuupiovc* ἐκείνων γὰρ ἅρματα μέν 
εἰει ς΄, ἵπποι δὲ τετρακιςμύριοι, ἡνίοχοι δὲ dicuupior εὔμπαντες. ἑκα- 
τέρων δὲ ἣ δύναμις μεγάλη φαίνεται, ἢ τετρακιςμυρίων ἵππων τρεφο- 
μένων ἢ καὶ dicuupiwv. ἦν δὲ τὸ παλαιὸν Αἰγύπτου βαείλεια καὶ πολ- 
λοὺς εἰς αὐτὴν ἀνῆγον φόρους Αἰγύπτιοι Λίβυες Αἰθίοπες καὶ ἄλλα 
ἔθνη. νῦν δὲ Διόςπολις καλοῦνται ai τὸ παλαιὸν Θῆβαι, καί φαει 
δείκνυςθαι περὶ τὴν Διόςπολιν πολλῶν πυλῶν ἴχνη. ὡς δὲ Kactwp 
ἱστορεῖ, n Διόςπολις ἣ μεγάλη πρὸ τοῦ ὑπὸ Περεῶν ἀφανιεθῆναι κώ- 
μας μὲν εἶχε tpicuupiac τλ΄, ἀνθρώπων δὲ μυριάδας yw', ἑκατὸν δὲ πύ- 
λαις διεκοςμεῖτο. ταύτην ἐτείχιςε βαςειλεὺς “Ocipic. τινὲς δέ φαςι τῶν 
ἱερέων, ὅτι ρ΄ εἶχε πύλας, ἐξ ἑκάςτης δὲ ὁπλῖται μύριοι, ψ΄ δὲ ἵπποι 
ézectpatevov. Θῆβαι δὲ ὀνομάζονται ὑπὸ Ἑλλήνων ἀπὸ Θήβης τῆς 
Νείλου θυγατρός" οἱ δὲ Ἐπάφου εἶπον αὐτήν, οἱ δὲ Πρωτέως τοῦ TTo- 
ςειδῶνος, οἱ δὲ Λίβυος τοῦ Ἠπείρου. 
404, ad = 200. 
410. ad Z 488, p. 106. 





1 où γὰρ L 2 844. in numeris verbis aut signis exprimendis cod. B se- 
cutus sum, L in ea re non ubique congruit 5 ἁρματοτροφούντων coni. Kamm,, 
p. 61 6 post dipuacw quinque fere litt. eras. B 7 ὥςτε τὸ L 9 ἕζονται L 
διακόεια conieci; diaxécior B, c L, Kamm. ς΄ ὄντων (sc. ἁρμάτων) υ΄ ἵπποι [10 
ἵπποι codd., mutavi e coni. 11 wc pro ὥςτε L 12 δὲ om.L 18 μυρία B 
14 nisi nonnulla interciderunt, pro ς΄ scribendum .k 16 faciXewov 17 18 Διός- 
modic corr. e Διὸς πόλις B 19 παρὰ τὴν A. L Kactwp Wyttenb. ap. Din. 
dorf.; Κάτων codd. 23 χίλιοι dé ἵπποι L 24 WvoudZovto L 





βασίλεια τῆς Αἰγύπτου, εἰς ἃ πολλοὺς ἔφερον φόρους Λίβυες Αἰγύπτιοι Αὐϑίο- 
mes: νῦν δὲ Διόσπολις ὀνομάξεται. εἶχε δὲ κώμας μὲν τρισμυρέας ,γ1᾽ <S1' 
Lp), ἀρούρας δὲ ,γψ΄ καὶ πύλας ρ΄, ἀνδρῶν δὲ μυριάδας ψ΄ (ἄνδρ. — ψ΄ om. 
Lp). ταύτην ἐτείχισεν ὃ βασιλεὺς Ὄσιρις. ἐξ ἑκάστης δὲ πύλης ἐστράτευον 
ὁπλῖται μὲν μύριοι, ἱππῆες δὲ χίλιοι, ἁρματηλάται δὲ διακόσιοι. Θήβη δὲ ὠνό- 
pasto ὑπὸ Ἑλλήνων, ὑπὸ δὲ Περσῶν ὕστερον ἐπορϑήϑη. Cf. Horn. ν. 383, Eust. 
Ὁ. 758, 7 sqq. 


20 


25 


I 139 


443. ..... ei ὑπὸ Φοίνικος οὖν πεπαίδευται, τί παρὰ XeipwvocB ἢ 1985 ad 
ἐδιδάχθη; δῆλον ὅτι πολεμικὴν καὶ ἰατρικήν. Lp £ 1686]. 
447. v. infra ad lin. 12 sqq. ὡς ἄν ἔπειτα. 


458 844. ἀπρεπὲς τοιαῦτα περὶ αὑτοῦ διεξιέναι πρὸς μηδὲν ἀναγ- "Β f. 1935 ad 


καῖον. οἱ μὲν οὖν ἀπὸ τῆς λέξεως λύουειν, ὅτι προμιγῆναι οὐδεμίαν Mi 
μιγῆναι 


ἔχει ἀτοπίαν, οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ καιροῦ, ὅτι τὰς παλλακίδας διαβάλλει πρὸς L f. 1952, IT. 


τὸν ᾿Αχιλλέα ἕνεκα τῆς Bpicnidoc χαλεπαίνοντα. 
διὰ τί ὁ ΤΠηλεὺς τὸν Φοίνικα τοιαῦτα ἡμαρτηκότα, ὥςτε τῇ παλ- ἘΒ f. 124 ad 
λακίδι τοῦ πατρὸς ευγγενέεθαι καὶ τῷ πατρὶ ἐπιβουλεῦςαι, ὅμως διδά- ὁ δέ με πρό- 
«καλον τῷ υἱῷ εὐυνέπεμψεν; ἢ ὅτι ὥςπερ ἰατροὶ ἄριετοι ἐγγίνονται οὐχ PPWY Y. 480. 
οἱ μὴ ἠρρωςτηκότες οὐδὲ ἠρρωςτηκότες μὲν μὴ εἰδότες δὲ τὰ ἁμαρτή- Lf. 194), Π. 
ματα καὶ τὰς αἰτίας, ἀλλ᾽ οἱ ἄμφω ἔχοντες, οὕτω καὶ εύμβουλοι ἄριετοι 
οὐχ οἱ ἄπειροι τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ᾽ οἱ ἔμπειροι, οὐδὲ οἱ ἐν ἐμπει- 
ρίᾳ μὲν γενόμενοι μὴ οἰόμενοι δὲ ἡμαρτηκέναι. ὃ παρῆν τῷ Φοίνικι" 
καὶ γὰρ ἥμαρτε καὶ ἁμαρτὼν ἔγνω ὅτι ἥμαρτε, καὶ προςεπιγνοὺς ὅτι 
ἥμαρτεν ἑαυτὸν τετιμώρηκε διὰ τῆς ἑκουςίου φυγῆς. ὁ τοιοῦτος ἂν 
εἴη ἄριετος ἰατρὸς τῶν παιδείας δεομένων. 
n δὲ μνήμη τῆς περὶ τὴν παλλακὴν ἁμαρτίας πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα 
οὐκ ἄκαιρος διὰ παλλακίδος αἰτίαν ἐξαμαρτάνοντα πρὸς τοὺς Ἕλληνας, 
καὶ παράδειγμα φέροντος πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα πατρικῆς πράξεως" ὡς γὰρ 
ὃ ΠΠηλεὺς τὸν εἰς παλλακὴν πλημμελήςαντα καὶ πρὸς πατέρα ὁμολογή- 
cavta τὸ ἀδίκημα καὶ ikxetevcavta καὶ διὰ φυγῆς ἐξιλαςκόμενον τὴν τοῦ 
πατρὸς μῆνιν οὐ παρῃτήςατο δέξαςθαι, οὕτω τὸν ἱκετεύςκαντα ᾿Αγαμέμνονα 
ἀνθ᾽ ὧν εἰς τὴν παλλακίδα πλημμελεῖν ἐδόκει μὴ ἄτοπον εἶναι προςήςε-. 
εθαι, μήτ᾽ οὖν τῷ ᾿Αχιλλεῖ, μήτε τῷ Φοίνικι ὑπὲρ αὐτοῦ πρεεβεύειν. 
ὡς πρὸς ὁμόνοιαν γονέων τὸ τοιοῦτον ἐποίηςε᾽ φηςὶ γοῦν ἣ δ᾽ Β f 124: ad 


αἰὲν ἐμὲ λιςςέεκετο (ν. 451). καὶ πάλιν τῆς diyoctaciac αὐτῶν κρείτ- τῇ πιθόμην 
Vv. 453. 





4 αὑτοῦ Vill.; codd. αὐτοῦ 5 ὅτι πρὸ τοῦ μιγῆναι οὐδεμίαν ἔχει ἀπό- 
πεῖραν L 14 ὅπερ fiv codd,; corr, Bkk. 16 διὰ τῆς ἀκουείου φ. 1, 19 παλα- 
κίδος L 20 φέρον, suprascrpt. τ, ΒΒ 21] καὶ om. L 234 παλακίδα 7 25 προς- 
ncecdar Bkk.; προήςεςθαι Β, ποιήςεςθαι μήτ᾽ ἐν τῷ ’Ay. κτλ. L 297 dicraciac L 





1. 2 Ariston. I 489: .... καὶ ὅτι οὐχ ὑπὸ Χείρωνος ἐτράφη ὁ ᾿Αχιλλεὺς 
ἀλλὰ τὴν ἰατρικὴν μόνην ἐπαιδεύϑη. Cf. Lehrs, Ar. p. 190. 

48μαᾳ. Cf. B f. 123» ad παλλακέίδος ν. 449 (id. Lp f. 163%; simil. Horn. v. 
449), quae num ad Porphyrium referenda sint ambigimus. Nam vel schol. A 
v. 553 docet, non solum Porphyrium de rebus Phoenicis a nonnullis poétae cri- 
mini datis egisse. 

12sqq. +B Εὶ 123» ad πρῶτον v. 447 (id. Lp f. 163» c. 1, ὅς μοι παλλακί- 
δος): ...... ἀκριβὴς δὲ διδασκαλία ἡ πεῖρα᾽ διὸ καὶ τοσαῦτα ἡμαρτηκότι τῷ 
Φοίνικι καὶ ἐν προσπρούσει τοῦ πατρὸς γεγονότι τὸν υἱὸν ἐπιτρέπει ὁ Πηλεύς" 
ἑώρα γὰρ αὐτὸν αἰσϑόμενον τῆς ἁμαρτίας δι᾽’ ὧν ἕξαυτοῦ τὴν ἑκούσιον ἐπήγαγε 
φυγήν. Cf. infra p. 140, 9. 

20864ᾳ. Scholium etsi habet quae aliunde illata videri possint, tamen et 
propter vestigia quaestionis servata et propter φησὶ illud (lin. 10) ad Porphy- 


140 


L f. 1792 c. 1. Tova τὴν φυγὴν ἡγήςατο. ἐν ἤθει δὲ δεῖ τὸν CTIYOV ἀναγινώεκειν ὡς μετα- 
τῇ πειθόμην γροῦντος αὐτοῦ᾽ διὸ καὶ ἐμπεπίετευται ᾿Αχιλλέα" ὁ γάρ τι πταίςεας πάν- 


ei patio! τως καὶ φυλάττεται, καὶ ζοφοκλῆς (fr. 750 D.): ὃς μὴ πέπονθε τάἀ- 
τῇ πιθόμην. 1» uf βουλευέτω. οἱ δὲ εὖ πρὸς γονεῖς ἔχοντες ἐπ᾽ ἴςης μὲν aù- 


Ct. Horn, τοὺς ἀγαπῶςειν, ἐπαμύνουςει δὲ τῷ καταπονουμένῳ. ἢ τάχα βούλεται 
v. 468. λέγειν, ὅτι οὐ πάντα πειςτέον μητρί --- Θέτις γοῦν ἔλεγεν᾽ ἀλλὰ εὑ 
μὲν νῦν vnucì παρήμενος ὠκυπόροιεςει μήνι᾽ ᾿Αχαιοῖειν (A 
421) —, ἀλλὰ μᾶλλον πατρὶ τῷ λέγοντι φιλοφροςύνη Yàp ἀμεί- 
νων ([ 256). ἀγαθοὶ δὲ διδάςκαλοι οἱ ἐν παθημάτων πείρᾳ τενόμενοι᾽ 
καὶ Χείρωνα γάρ φηςει τρωθέντα τὴν χεῖρα τὴν περὶ βοτανῶν ἐπιτηδεῦ- 
car ἰατρικήν, τὴν δὲ περὶ τὰς διαίτας τὸν (ζηλυβριανὸν ‘Hpédixov, ὃς 
ἐμπεςὼν διὰ. τοὺς πόνους εἰς φθόην ἐπιπόνως τὴν τέχνην ταύτην ἐμε- 
λέτηςεν. 
Β Ζ: ἐδ ad 457. πῶς ὁ μὲν εὔχεται τοῖς Ἐρινύει (ἐριννύει Lp), τὰς δὲ eù- 
Lf 195: χὰς αὐτῷ ἐκτελεῖ “Ardnc καὶ Περςεφόνη; ῥητέον οὖν <om. BLp), ὅτι 
3° 163001. αὐτοκράτορες τῶν τιμωριῶν ὄντες τὴν τοῦ κολάζειν éZovciav τοῖς ἄλ- 
χθόνιος. λοις δαίμοει παρέχονται. 
*B ἢ 1244 ad 468. δῆλον «δηλοῖ 1.) ὅτι οἱ εὐύες θαλέθοντες ἀλοιφῇ καὶ πιμε- 
εὑόμενοι τα-λεῖς ὄντες εὑόμενοι τῇ φλογὶ καὶ ὀπτώμενοι τανύονται {τάνυνται 1), 
πα ὃ cnuaiver τὸ ἐκτήκοντο (ἐτήκοντο L), ἀπὸ τοῦ τετανοὺς <TeTàvove 
. 194,1]. B) γίνεςθαι τοὺς ἰεχναινομένους. 
473. ad € 137 in fine operis edendum. 
480. v. 453 sqa. 
A. , 497. .... ἐναντίον δέ écti τὸ CTPETTOÌ δὲ καὶ θεοὶ αὐτοί 
L ἢ. 196». τῷ οὐ γὰρ αἶψα θεῶν τρέπεται νόος (Y 147). λύοιτο δ᾽ ἂν 
προςώπῳ, ὅτι τὸ μὲν αἶψα θεῶν οὐ τρέπεται νόος ὃ ποιητής φηεῖν, 
ἐκεῖνο δὲ ὁ Φοῖνιξ λέγει ἐν καιρῷ ὀργιζομένου ᾿Αχιλλέως εἰκότως, καὶ 
τοὺς θεοὺς πείθεεθαι. 


B f. 126° ad OT1. .... πῶς δὲ “Aònv ἐπικαλεῖται, n δὲ Ἐρινὺς ἔρχεται; δῆλον 
ἠεροφοῖτις, uc ὑπηρέτις. 
Cf. Horn. 





1 ὡς kai μετ Lp 2. ᾿Αχιλλέως L 4 βουλεύηται codd.; corr. Vill. θ᾽ ὅτι 
om. Lp πιςτωτέον Lp Θέτις οὖν ἔλ. Lp 7 νῦν om. Lp 10 pna LLp, 
paci Horn, et Eust. (p. 763, 17); de B non omni ex parte certum est (potest 
esse paci) 11 τὸν δὲ περὶ τὰς ὃ. L «εηλιβριανὸν L 12 φθίην Lp 24 A (c. 1 
ctpentoì) praemittit: eduetactpemtor, εὐμετάβλητοι, eUmerctor, L ita incipit: 
ςτρεπτοὶ dé τε καὶ θεοὶ αὐτοί᾽ τουτέςτιν εὐμετάςετρεπτοι, εὔληπτοι, εὔπιςτοι. 
ἐναντίον οὖν ἐςτι τὸ ςτρεπτ. δὲ καὶ αὐτοὶ Geoi 26 τὸ μὲν οὐ γὰρ αἶψα θ. Tp. ν. L 


ν. δ67. 





rium referendum videtur. — In usum suum convertit Eust., p. 763, 12 (unde 
Paris. ap. Cramer., A. P. III, p. 238, 18). 

9sqg. Cf. supr. p., 139, 12. 

11 Porph. 4 515: ..... τοῦ γὰρ διαιτητικοῦ Ἡρόδικος μὲν ἤρξατο. Cf. 
Plat. rep. III, p. 406 A. 

14—17 Cf. Horn. ἢ. v. et infra schol. v. 571. 

24. 28 meliora schol. y 147. 

29. 30 Cf. Ariston. v. 569. 71, et supra schol. ν. 457. 


© 


25 


10 


15 


20 


25 


I 141 


991. καὶ πῶς οὐκ ἄτοπον μόνῃ Yuvarxì meidecdar; ἢ ὅτι ὁ καιρὸς B f, 126. ad 
ἦν ὁ πείθων, οὐχ ὃ ἔρως. ὅτι γὰρ οὐ γυναικοκρατεῖται δῆλον οὐ γὰρ λκοςτῊῪ 651. 
ἐρωτικοῖς αὐτὴ ἐχρήςατο ῥήμαςιν, ἀλλὰ πεφθέντος τοῦ θυμοῦ, τότε A v. 586. 


παρακαλεῖ. 


ἀπρεπὲς δοκεῖ τὸ μὴ ὑπό τινος ἄλλου πειςθῆναι τὸν Μελέαγρον, L f. 1995. 
ἀλλὰ μόνης τῆς γυναικός. λύει δ᾽ ὁ καιρός’ ἀλλ᾽ ὅτε δὴ θάλαμος XVII, 
πύκ᾽ ἐβάλλετο (v. 588). 350, Π. 


GI7. διὰ τί τὸν Φοίνικα οὐκ ἀπολύει ὁ ᾿Αχιλλεύς; ῥητέον οὖν ὅτι ἘΒ Ε 1272 ad 
γνοὺς παρακεκλῆεθαι αὐτὸν ὑπὸ ᾿Αγαμέμνονος τῇ mpecheia ἐφοβήθη, αὐτόθι λέξεο. 
μὴ μετὰ μείζονος δεήςεως πάλιν ἐκπεμφθῆ, καὶ δὶς ἀτιμάζειν ἀνάγκην A c. 1, οὔτοι 
ἕξει. οἱ δὲ ὧς ὡμολογημένον αὐτὸ λαμβάνουειν, ὅτι ὡς τροφέα αὐτὸν δ nre 
κατέχει. 

656. ἀπορία. ζητεῖται διὰ τί μετὰ τὴν πρὸς Αἴαντα ᾿Αχιλλέως A ν. 688. 
ἀπόκριειν Ὀδυςςεὺς οὐ λέγει. ῥητέον οὖν ὅτι ἐπεὶ αὐτῷ εκληρῶς ἀπ- oh aa 
ekpivato. λεκτέον δὲ καὶ πρὸς τοὺς ζητοῦντας, τίνος ἕνεκεν ἄλλοι τινὲς A. P. IIl, 
οὐκ ἐπρέεβευςαν, ἀλλ᾽ οὗτοι, ὅτι κρείττονες ἐδόκουν. p. 173, 31. 

682. ἐν τῷ μουςείῳ τῷ κατὰ ᾿Αλεξάνδρειαν νόμος ἦν προβάλλε- *B ἢ, 1215 ad 
cool ζητήματα καὶ τὰς γινομένας λύςεις ἀναγράφεςεθαι. προεβλήθη οὖν, νῦν ὡς εἰπεὶ 
mC τοῦ ᾿Αχιλλέως τοῖς πρὸς αὐτὸν ἐλθοῦει πρέεβεει ταύτην δεδωκότος ν͵ 356, 
ἀπόφαειν᾽ L f. 1922, II. 

οὐ γὰρ πρὶν πολέμοιο μεδήςεομαι αἱματόεντος, 

πρίν Υ᾽ υἱὸν Πριάμοιο δαΐφρονος, Ἕκτορα δῖον, 

Μυρμιδόνων ἐπί τε κλιείας καὶ νῆας ἱκέεςθαι. 

ἀμφὶ δέ τοι τῇ ’uff xAicin καὶ νηὶ μελαίνῃ 

Ἕκτορα καὶ μεμαῶτα μάχης εχήςεςθαι ὀΐω 
(v. 0δ0---ὅ2, 54. 55), Ὀδυςςεὺς ἐρωτώμενος τὰ περὶ τῆς πρεςβείας 
τοῦτο μὲν οὔ φηειν, ἀλλὰ τὸ 

αὐτὸς δ᾽ ἠπείληςεν ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι 

νῆας ἐυεςέλμους ἅλαδ᾽ ἑλκέμεν ἀμφιελίςςεας (v. 082,88): 
παραπρεεβείας γὰρ εἶναι τὸ μὴ τἀληθῆ ἀπαγγέλλειν. πρὸς τοῦτο ὁ 
λύων ἔφαςκε, ταληθῆ μὲν ἐπαγτγεῖλαι τὸν Ὀδυςςέα, οὐχ ἃ πρὸς ἄλλους 


εἴρηκεν εἰπόντα, ἀλλ᾽ ἃ πρὸς αὐτὸν καὶ ἃ ἤκουςε παρ᾽ ᾿Αχιλλέως. ἦν 
δὲ πρὸς αὐτὸν ῥηθέντα 





1 γυν. μόνῃᾳ 2 οὐχ ὁ ὄνειρος A 8 αὐτὴ om. A, id. καὶ pro ἀλλὰ 
πε. φθέντος (una litt. eras.) Β, παφθέντος L ὁ θάλαμον L 8 ῥητέον οὖν 
om. AL 10 ἀνάγκη L 11 ὁμολογούμενον A 13 ζητεῖται dé διὰ τί L 
14 ςκληρῶς αὐτῷ L 16 ὅτι — ἐδόκουν om. L, ὅτι καὶ αὐτοὶ ἐδόκουν A; cor- 
rexi e Par. 17 τῷ κατὰ τὴν “Ar. L 18 καὶ τὰς λύςεις τὰς γιν. L 24 tf 
μῆ B (text. τῆι μῆ)ἨἙ 27. 28 ἀλλὰ τὸ δ᾽ αὐτὸς δ᾽ fim. L 28 φαινομένη pi L 
29 ἐυςέλμους 1 80 παραπρεεβείαν L ἀληθῆ L 81 πρὸς ἀλλήλους LU 82 
ἀλλὰ πρὸς Β 





1--4 Id. Lp f. 166> c. 1. λίεςετ᾽ ὀδυρομένη (v. 587). Cf. Horn. v. 586. 


Β f. 128° ad 


142 I 


νῦν δ᾽ ἐπεὶ οὐκ ἐθέλω πολεμίζειν Ἕκτορι δίῳ, 

αὔριον ἱρὰ Διὶ ῥέξας καὶ πᾶει θεοῖει, 

γηήςεας εὖ νῆας, ἐπὴν ἅλαδε Tpoepuccw, 

ὄψεαι, ἢν ἐθέλῃςεθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ, 

ἦρι μάλ᾽ Ἑλλήεποντον ἐπ᾽ ἰχθυόεντα TÀeoucac 

γῆας ἐμάς, ἐν δ᾽ ἄνδρας ἐρεεςέμεναι μεμαῶτας (v. 356 

— 361). 

ὅταν μὲν οὖν εἴπῃ ὁ μὲν αὔριον πορεύεςθαι, ὁ δ᾽ Oduccedc ἅμ᾽ ἠοῖ 
φαινομένηφι, τἀληθὲς ἂν εἴη ἀπηγγελκώς. οὐ μέντοι ἁπλῶς ἔφη, ὅτι 


ταῦτα εἴρηκεν ᾿Αχιλλεύς, ἀλλ᾽ ὅτι ἠπείληςτεν, ἀπειλὴν τὸ πρᾶγμα καὶ 


οὐκ ἔργον ἀποφαίνων δι᾽ ἃ ἤκουςε πρὸς τοὺς ἄλλους ὑπ᾽ αὐτοῦ λεγό- 
μενα, ὧν πρὸς μὲν τὸν Φοίνικα᾽ 
ppaccoueo ἤκε νεώμεθ᾽ ἐφ᾽ ἡμέτερ᾽ ἤ κε μένωμεν (v.619), 

πρὸς δὲ τὸν Αἴαντα, πρίν γ᾽ υἱὸν Πριάμοιο ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν «κηνήν, οὐ 
πρότερον ἐξίεεθαι εἰς τὸν πόλεμον (ν. 650). τί οὖν ἔδει τὰ πρὸς τοὺς 
ἄλλους λέγειν, ἀλλ᾽ οὐχὶ μόνον ἐπικρίνειν τὰ πρὸς αὐτὸν ῥηθέντα; ἀπει- 
λαὶ δὲ ficav ἐξ ὧν πρὸς τοὺς ἄλλους μετὰ ταῦτα ἔφη. εἰ δ᾽ αὔτως 
καὶ τὰ πρὸς Αἴαντα φθάςας εἶπε ῥηθέντα, ὕβρις ἂν ἦν τοῦ Αἴαντος, 
μὴ δυναμένου λέγειν ἃ ἀκήκοε᾽ διὸ ἐπήγαγεν" eicì καὶ οἵδε ἀπαγγέλ- 
λειν οἷοί τε τὰ ῥηθέντα πρὸς αὐτούς. 

καὶ μὴν Φοίνικι μὲν ἔλεγε φραςςόμεθ᾽ ἤ κε νεώμεθα (v. 


ἐυςέλμους 619), Αἴαντι δὲ οὐ γὰρ πρὶν πολέμοιο μεδήςσομαι (v. 650). ἀλλ᾽ 


v. 679. 
L f. 2022. 
Lp f.168.c. 


icwc Ὀδυςςεὺς τὰ πρὸς ἑαυτὸν μόνον ῥηθέντα ἀγγέλλει, ἀνακόπτει δὲ 


| τὰ Αἴαντος εἰπὼν εἰςὶ καὶ οἵδε (v. 688), ὅπως μὴ αἰςχύνοιτο Αἴαν- 


N co > 


νῆας ἐυςέλ- τος πλέον κατορθώςαντος. ἢ iva ἐκκόψῃ αὐτῶν τὴν ἐλπίδα καὶ εὐψύ- 


μους. 
Cf. Horn. 
Vv. 678. 


yxwc πολεμήςωειν, ὅθεν καὶ παραινεῖ ὁ Διομήδης καρπαλίμως πρὸ 
γεῶν ἐχέμεν λαόν τε καὶ ἵππους (v. 708). ὅπερ ἀγνοήςαντές 
τινες ὠβέλιςαν τὰ ἔπη. 

688. v. 656. 





5 ἑλήςποντον L 86 μὲν ante εἴπῃ L 9 drayyedkwc L 11 τοὺς ἄλ- 
λους ὑπ᾽ om. L 12 ὡς πρὸς ? 18 εἴ κεν νεώμεθ᾽ ἐφ᾽ ἡμέτερα κτλ. L 1 
ἐξιέεθαι (B, ἐξίεεθαι L) τοῦ πολέμου BL; εἰς τὸν πόλεμον Vill.; ἕξεςεθαι τοῦ πο- 
λέμου Cobet ap. Dind. 17 αὕτως L 21 φραςόμεθα, ὦ suprascrpt., Lp (accen- 
tus alio atramento additus) ἤ κεν νεώμεθα Lp 24. 25 εἰπὼν — κατορθώςαν- 
toc om. Lp 





25 Cf A v. 680: ὅτι ἀποτομώτατον τὸ τῆς ἀφόδον, ὕπερ ἐν πρώτοις εἶπεν 
ἀπαγγέλλει, τὸ δὲ τελευταῖον, ὅτι ἐὰν συνελασϑῶσιν ἕως τῶν αὐτοῦ νεῶν συμ- 
μαχήσει, παραλέλοιπεν, ἵνα un ἀμελῶσι τοῦ βοηϑεῖν. 

27. 28 ν, 688—92 ab Aristarcho obelo notatos fuisse ex Aristarcho constat; 
idem de iis qui antecedunt non innotuit, 


5 


10 


15 


20 


25 


10 


15 


20 


K 143 


K 


6. Πολὺν ὄμβρον ἀθέεφατον. glossa suprascripta: ἐκ παραλ- Lp f. 1095. 
λήλου τὸ αὐτὸ κατὰ Πορφύριον. 

11. ἀδύνατον, φαςεὶν, ἐν τῇ «ςκηνῇ ὄντα κατιδεῖν εἰς τὸ πεδίον. *B f. 129» ad 
ῥητέον οὖν ὅτι ἰδεῖν καὶ ἀθρῆεαι λέγομεν καὶ τὸ τῇ διανοίᾳ ckéyacdai, πεδίον. 
ἐγχωρεῖ δὲ καὶ οὕτως ἔχειν τὴν «κηνὴν, ὡς δύναςθαι ἀπιδεῖν" ἔθος γὰρ 
τοῖς βαειλεῦει τοιαῦτα καταςκευάζειν, ἀφ᾽ ὧν περιόψονται. 

ἢ ὅτι ἐφ᾽ ὕψους ἣ «κηνὴ ἣ βαειλική, ἢ ὅτι οἱ Τρῶες <om. οἱ Βὶ ἢ 129» ad 
Tp. Lp) ἐπὶ θρωεμῷ πεδίοιο (v. 160). ἔνιοι δὲ τὸ ἀθρήςειεν NE Ἴδοὺ αι 
ἐπὶ τοῦ νοῦ dkovouciv, ἀλλὰ προςέθηκεν ἂν τὸ (ταῖς Lp) φρεείν, ὡς ἤτοι ὅτ᾽ ἐς 
τὸ ὄφρα ἴδωμαι <at e corr. Lp) ἐνὶ ppeciv (Φ 01). πεδίον. 

41 5αᾳ. εἰ δέ τις λέγει τὸν Ἕκτορα διὰ ταῦτα ὑπερτίθεςθαι καὶ Eust. Κ, p. 
αὐτοῦ τοῦ ᾿Αχιλλέως, ἴετω ὅτι λύει τὸ ἄπορον ὃ βαειλεύς, προςθεὶς τὸ 1788, 50. 
αὕτως, ἤτοι οὕτως ἁπλῶς, οὔτε θεᾶς, φηεὶν, υἱὸς φίλος οὔτε 
θεοῖο. ᾿Αχιλλεὺς μὲν γὰρ καὶ τοιαῦτα καὶ μείζω δράςας οὐκ ἂν ἐκ- 
πλήξοι τινά (ἐκ θεᾶς γάρ), ὁ “Extwp δὲ ἁπλῶς ἀνήρ. 

67 sqq. φθέγγεο δ᾽ ἣ κεν ἴῃεθα καὶ ἐγρήγορθαι ἄνωχθι, *B ἢ 130. ad 
πατρόθεν ἐκ γενεῆς ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαετον πάντας κυδαί - φθέγγεο δ᾽ 
γων, μηδὲ μεταλίζεο θυμῷ. ταῦτα εημειωτέον ὡς ἐπιτήδεια εἰς ἧ S* 9188.) 
αἰτίας ἀπόδοςειν, di’ ἣν εἰώθαειν οὕτω πρὸς ἀλλήλους διαλέγεεθαι οἱ Her, 


ἥρωες᾽ διογενὲς Λαερτιάδη πολυμήχαν᾽ Oducced* εἶναι γὰρ puo- 





1.2 Cf. Eust. Καὶ, p. 786, 16: τὸ δὲ πολὺν ὄμβρον ἀϑέσφατον ἐκ 
παραλλήλου ταὐτὰ νοεῖ, ὡς καὶ ἐν τοῖς ἑξῆς τὸ δηϑα τε καὶ δολιχόν (v. 
53) καὶ τὸ ἐπιτέλλεαι ἠδὲ κελεύεις (v. 61). — Nicanorem aliter statuisse 
schol. A docet. 

3sqqg. |A c. 1 ϑαύμαξεν πυρὰ πολλὰ (id. L ἢ, 204: c, eod. lemm.): πῶς, 
φησὶν, ᾿Δγαμέμνων <ò ᾽4γ. L) ἐντὸς τοῦ τείχους ὑπάρχων ἐθαύμαξε τὰ πυρά 
tas πυρὰς L), τὴν ἀρχὴν μὴ βλέπων αὐτὰ (φαὐτὰς L) διὰ τοῦ τείχους; καὶ 
ῥητέον ὅτι ὡς βασιλεὺς ὑψηλοτάτην ζυψηλὴν L> εἶχε σκηνήν, ἵν᾽ εὐχερῶς ϑεω- 


ρεῖν δύναται παντα (ἵν᾽ εὐχ. δύνηται πάντα &. L). 


11-15 Quaestionem, quae in cod. Lp f. 170 eadem fere qua apud Eust. 
ratione, sed in nonnullis (quae ibi bis leguntur) paullo oscitantius, tradita est, ad 
Porphyrium referendam esse, e schol. secundi ordinis statim afferendo sequitur. Ex 
iis quae in schol. ad v. 167 adscripto extr. leguntur: οὕτως οὔτε ϑεᾶς υἱὸς 
φίλος οὔτε ϑεοῖο᾽ ὡσαύτως οὔτε ϑεᾶς υἱὸς ἔρεξεν οὔτε ϑεοῖο, concludas no- 
strum locum olim cum illo cohaesisse; sed incertior coniectura est quam ut 
utrumque coniunctum edi velim. 

13 +Lp f. 170 (c. 1. οὔτε ϑεᾶς υἱός): ... κατὰ Πορφύριον δεῖ λαμβάνειν 
ἁπλοϊκῶς" οὐ γὰρ πρὸς Agiiiéa ἡ σύγκρισις. εἰ dé τις τοσαῦτα εἴποι τὸν βα- 
σιλέα ὑπερτίϑεσϑαι οὕτω λέγοντα καὶ αὐτοῦ ᾿Αχιλλέως τὸν Ἕκτορα κτλ. (quae 
sequuntur iis fere respondent quae supra ex Eust, edidimus). 

+ B f. 1800 ad ὅσα v. 49: ἁπλοϊκῶς δεὶ λαμβάνειν" οὐ γὰρ πρὸς Agihiéa 
ἢ σύγκρισις. 

20 sqq. |B f. 180» ad πατρόϑεν v. 68 (id. Lp f. 170 c. 1 πατρόϑεν ἔκ γε- 
νεῆς): ὡς ὅταν λέγῃ διογενὲς Παερτιάδη᾽ τὸν πατέρα γὰρ δηλοῖ, τὸ δὲ dLo- 
γενὲς τὸν ἀρχηγὸν τοῦ γένους (add. nonnulla Lp). Id. Eust. p. 790, 24, 


144 | K 

φρονουμένων τὸν τοιοῦτον τρόπον τῆς προςαγορεύςεως. τὸ μὲν οὖν 
πατρόθεν ὀνομάζειν ἐςτὶν ἐν τῷ Λαερτιάδη, τὸ δὲ ἐκ γενεῆς, τὸ 
ἐκ γενάρχονυ, οἷον τὸ διογενές᾽ ἐκ γὰρ τοῦ Διὸς τοῦ ἀρχηγέτου τοῦ 
γένους εἴληπται τὸ διογενές. τὸ δὲ οὕτως ὀνομάζειν κυδαίνοντός ἐετι 
τοὺς καλουμένους. τί οὖν τὸ μηδὲ μεγαλίζεο θυμῷ; οὐ γὰρ, ὥςπερ 
οἱ γραμματικοί, τὸ μὴ μέγα ἡγοῦ τὸ τοιοῦτον καὶ τὸ οὕτω προςφωνεῖν, 
ἀλλὰ εημαίνει᾽ μὴ μεγάλυνε ςεαυτοῦ τὴν ψυχήν, ἐξ οὗ εημαίνεται᾽ μὴ 
ὑπερόπτης γίνου μηδ᾽ ἀνάξιον cauto) τὸ ἄλλον κυδαίνειν ἣγοῦ. ταὐ- 
τὸν γὰρ τοῦτο καὶ ἐν ἄλλοις ἔφη. cù δὲ μεγαλήτορα θυμὸν ἴεχειν 
ἐν ς«τήθεςειν (I 250)" ὅμοιον γὰρ τῷ μὴ μεγαλίζεο θυμῷ τὸ ἴεχειν 
ἐν ςτήθεει θυμὸν μεγαλήτορα, ᾧ ἐπάγει φιλοφροεύνη γὰρ ἀμείνων᾽ 
ταὐτὸν οὖν τῷ πάντας κυδαίνων. καὶ N Πηνελόπη δὲ λέγει οὐ 


γάρ τι μεταλίζομαι οὐδ᾽ ἀθερίζω (ψ 114), οὐχ ὑπερηφανῶ ὥς 


τις μεγάλη, οὐδέ c° ὡς μικρὸν καὶ ἀνάξιον ἀτιμάζω᾽ ἀθερίζειν Yàp, 
ἀπὸ τῶν ἀποκρινομένων ἀθέρων, τὸ ἀτιμάζοντα ἀποκρίνειν ὡς τοῦ μηδε- 
γὸς ἄξιον, ὧς ἀθέρας ἀπὸ τοῦ καρποῦ ἀποκρίνοντα᾽ καὶ οὔ ποτέ μ᾽ 
οἵ γ᾽ ἀθέριζον (A 261), οὔ ποτέ με ἐν ἀθέρων μοίρᾳ εἶχον. ταὐτὸ 
δὲ τὸ ἀθερίζειν ἐςτὶ τῷ ἀπόβλητόν τι ποιεῖεθαι: οὔ τοι ἀπόβλητον 
ἔπος ἔςεςεται (B 361), ὦ ἀντικείςτεται τὸ ἄνδρας δὲ Xiccecoat 
ἐπιπροέηκεν ἀρίετους κρινάμενος κατὰ λαὸν ᾿Αχαϊκόν ( 520. 
21), καὶ αἰευμνῆται δ᾽ ἔκκριτοι ἐννέα πάντες ἀνέεταν (0 258). 
ἐξηγούμενος δὲ τὸ ἀθερίζειν ἔφη τῶν δ᾽ ἄλλων οὔ πέρ τιν᾽ ἀναί- 
νομαι οὐδ᾽ ἀθερίζω (0 212). ἔετι δὲ τὸ ἀναίνομαι οὐχὶ ἐπαι- 
νῶ, διὸ ἴςον ἂν εἴη τῷ πάντας κυδαίνειν. καὶ τὸ οὐχ ἅλιον δὲ icov 
τῷ οὐκ ἀθερίζειν, οὐκ ἀποβολῆς ἄξιον τῆς θαλάττης τὸ μὲν γὰρ ἀθερί- 
ζεῖν ἀπὸ τῶν ἀποκρινομένων ἀθέρων, ò δὲ ἅλιος ἀπὸ τῶν εἰς ἅλα 
βαλλομένων, ὡς τὸ ἅλιον ἔπος ἔκβαλον ἤματι κείνῳ (( 324). 
τὸ μὲν οὖν μὴ μεταλίζεςθαι θυμῷ εημαίνει τὸ μὴ ὑπερηφανεῖν δι᾽ ὑπερ- 
οψίαν. αὐτό τε τὸ ὑπερηφανῆςαί φηςι᾽ εὖ δὲ τῷ μεγαλήτορι θυ- 
pù εἴξας ἄνδρα φέριετον, ὃν ἀθάνατοί περ ἔτιςαν, ἠτίμη- 
cac ([ 109. 10), ὃ ἔφη ἠθέριςας. καὶ πάλιν οἱ τὸ πάρος θυμῷ ἦρα 
φέροντες ἀφεετᾶει (Ξ 131. 2), καταφρονοῦντες καὶ ὑπερηφανοῦντες, 
διὰ τὸ αὐτοῖς χωρίζεςθαι, ὥς που ἔφη ταῦθ᾽ ὑπερηφανέοντες 
Ἐπειοὶ χαλκοχίτωνες ἡμέας ὑβρίζοντες ἀτάεθαλα μηχα- 


γόωνται (A 694. 95). οἱ μέντοι ευνείκοντες καὶ τῆς ὑπεροψίας παυ- : 


όμενοι᾽ ὧς ὁ μὲν Αἰτωλοῖειν ἀπήμυνεν κακὸν ἦμαρ, εἴξας ᾧ 
θυμῷ (I 597). | 





9 ἔχειν ἐν «τήθεει cod.; Tcxeic ἐν ςτήθεεςιν Vill, ἴεχειν ἐν ςτήθεειν Bkk., 
ἐν ςτήθεςει Dind, 20 ἐπεὶ προέηκεν ἀρίετους κρινάμενοι cod.; ἐπιπροέηκεν 
Bekk.; κρινάμενος Kamm, 23 ἔςτι dé τὸ οὐχὶ ἀναίνομαι ἐπαινῶ coni. Kamm. 
24 Tcov cod. 26 τὸ dé ἅλιος coni. Kamm. 27 ἔκβαλλον cod.; corr, Bkk, 
31. 32 ἦρα φρένες cod.; corr, Vill. 36 ἀπήμυνε cod. 





36 Ab Aristarcho (A I 597; cf, Et. M. 297, 12) dissentire videtur. 


10 


20 


30 


10 


20 


25 


K 145 


98. v. 194 sqq. 

149. δειλὸς, φαεὶν, οὗτος, ὅτι ἀςπίδα καὶ οὐ «6α. Bh: codd. B ἢ, 132» ad 
om.) δόρυ ἀναλαμβάνει. ἴεως δὲ εἰωπωμένῃ τῇ ἀποκρίςει χρῆται πρὸς ςάκος. 
τὸν Νέετορα εἰπόντα βουλεύςεεεθαι πότερον φευκτέα ἢ μενετέα, ἐμφαί- Lf. 209%. 
vuwy διὰ τῆς actidoc ὅτι ueveréa (v. 147). δόρυ μὲν γὰρ φέρουει καὶ 
μὴ μαχόμενοι, ἀςπὶς δὲ μενόντων ἐςτὶ καὶ μαχομένων. 

151. εχῆμα ἀμφιβολίας: ἄδηλον γὰρ εἴτε παράκειται αὐτοῦ τὰ Lp f. 1783. 
ὅπλα ἢ ἐνδέδυται. ἸΤορφύριος δέ qnew ὅτι οὐ φορεῖ' δειλίας γὰρ ch piro 
δεῖγμα τὸ τοιοῦτον. : p. 88, 24. 

οὐχ ὡπλιςμένος (δειλοῦ γάρ), ἀλλ᾽ οἷον TÀnciov ἔχων τὰ τεύχη. Β f 1825 ad 
καλῶς δὲ οἱ ἑταῖροι τὴν μεθ᾽ ἡμέραν τάξιν φυλάττουεςει περιςτοιχοῦντες civ τεύχεειν, 
τὸν βαειλέα. «ςτρατηγικὸν δὲ καὶ τὸ αἰθριοκοιτεῖν. Lp I. c. 

153. φαύλη δοκεῖ εἶναι ἣ τῶν δοράτων ἐπὶ εαυρωτῆρας ε«τάεις᾽ *B f 132% ad 
καὶ δὴ πανταχοῦ θόρυβον ἤδη πεποίηκε νύκτωρ ἕν μόνον πεςόν. λύει ὄρθ᾽. 
δ᾽ ἈΑριετοτέλης λέγων ὅτι τοιαῦτα ἀεὶ ποιεῖ “Ὅμηρος οἷα ἦν τότε. Lf. 209°, II. 
ἦν δὲ τοιαῦτα τὰ παλαιὰ οἷάπερ καὶ νῦν ἐν τοῖς βαρβάροις πολλοὶ 
δὲ οὕτω χρῶνται τῶν βαρβάρων. 

167. scholium quod de τρόπῳ ἀπὸ κοινοῦ qui vocatur agit, quo- 
niam casu ad h. v. adscriptum est neque habet quo aliqua cum veri 
specie referatur (cf. ad p. 143, 11—15), in fine operis nostri eden- 
dum erit. 

194 sqg. ἠπόρηςεν ᾿Αριετοτέλης, διὰ τί ἔξω τοῦ τείχους ἐποί- “Β f, 131: ad 
nce τοὺς ἀριςτέας βουλευομένους ἐν νυκτηγορίᾳ, ἐξὸν ἐντὸς τοῦ τείχους μὴ τοὶ μὲν 


ἐν ἀςφαλεῖ. καί φηςι᾿ πρῶτον μὲν οὖν οὐκ εἰκὸς ἣν ἀποκινδυνεύειν, Ν᾽ one n 
a 
. ? . 


% __?d 


τοὺς Τρῶας οὔτ᾽ ἐπιτίθεεθαι νύκτωρ᾽ οὐ γὰρ τῶν εὐτυχούντων ἦν ἀπο- 
κινδυνεύειν. ἔπειτα ἐν ἐρημίᾳ καὶ καθ᾽ fcuxiav βουλεύεεθαι περὶ τῶν 
τηλικούτων ἔθος. ἄτοπον δ᾽ ἂν ἦν εἰ ἠξίουν μὲν πόρευθῆναί τινας 





7-9 schol. Lp quod primo loco posuimus in cod. alteri (lin. 10—12), quod 
cùv τεύχεειν in lemm. habet, praemisso ἄλλως subiungitur 11--12 καλῶς — 
βαειλέα Lp om. 13 cod. B margini ext. adscrpt. ’Apictoteà. 14 πεποίηται 
L 16 δὲ om. L 22 cod. B marg. inter. adscrpt. ᾿Αριςτοτλ. 28 βουλομέ- 
νους L. 26 παρὰ pro περὶ L 27 ἠξίου codd.; corr. Bkk. 27 sqq. Topeu- 
θῆναι τοὺς Τρῶάς τινάς L 





3sqg. FEust. X, p. 794 extr. (unde Paris. ap, Cramer., A. P. III, p. 88, 
12). Quae ap. Eust. sequuntur (p. 792, 10): οὕτω ποτὲ καὶ Ἐφεσίων στασιαξόν- 
τῶν περὶ χρημάτων παρελϑὼν εἰς τὴν ἐκκλησίαν Ἡράκλειτος καὶ ἐπιπάσας κύ- 
λιχι ἄλφιτα ἐξέπιε τὸν κυκεῶνα, σιωπῶσαν “παραίνεσιν ἐκϑεὶς καὶ διδάξας ὡς 
δεὶ ξηλοῦν τὴν αὐτάρκειαν. καὶ οὕτω μὲν οὗ τοιοῦτοι σοφοί (οἷ, p. 194 extr.: 
λύουσι δὲ τοῦτο πανυ ἀστείως οὗ σοφοί), haud scio an item ad Porphyr. re- 
ferenda sint (cf. γιοῦ. ap. Bkk. K 149). 

11. 12 Cf. schol. A v. 151. 52; Eust. p. 795, 20. 

15 Arist, poet. 25, p. 1461 α 1: ἴσως δὲ οὐ βέλτιον μὲν ἀλλ᾽ οὕτως εἶχεν, 
οἷον τὰ περὶ τῶν ὅπλων" ἔγχεα δέ σφιν ὄρϑ᾽ ἐπὶ σαυρωτῆρος᾽ οὕτω γὰρ 
τότ᾽ ἐνόμιξον, ὥσπερ καὶ νῦν ᾿Ιλλυριοί. 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 10 


B f. 133: ad 
τάφροιο 


v. 194. 


Lp f.1742c.]. 
τάφροιο. 


*B f. 133. δὰ 


τάφρον 
v. 198. 


146 I K 


εἰς τοὺς Τρῶας, αὐτοὶ δὲ οὐδὲ μικρὸν προελθεῖν ἐτόλμων. ἔπειτα ςτρα- 
τηγῶν ἂν εἴη τὸ φυλάςςεεθαι τοὺς νυκτερινοὺς θορύβους, τὸ δ᾽ ἐν τῷ 
ςτρατεύματι νυκτὸς ευνιόντας βουλεύεςθαι, νεωτεριςμοῦ ὑποψίαν παρα- 
ςχὸν, φόβον ἐνεποίει. ἅμα δὲ καὶ ἣ πρόθεεις ἦν τοὺς φύλακας θεά- 
ςαςθαι, ἐν οἷς ἦν f εὠωτηρία τῶν καθευδόντων. τενόμενοι δ᾽ ἐν τού- 
τοις τὰς βουλὰς, ὀλίγον πόρρω τούτων ἀποεςτάντες, ἐν ἡευχίᾳ μὲν καὶ 
ἐν ἀπορρήτῳ ἐποιοῦντο,. μὴ ἀναμεμιγμένοι τοῖς φύλαξιν, ἐν ἀςφαλεῖ 
δέ, πληςίον γὰρ τῶν φυλάκων. καὶ ἅμα ταχέως ἦν ἐπιτελέςαι τὰ δό- 
ξαντα. ὁ δὲ νεκύων χῶρος πλήρης μὲν τῶν κειμένων πτωμάτων, ὀλί- 
γον δὲ καθαρὸν ἔχων νεκρῶν, ἔνθα καθέζονται, τοῦ περὶ τὴν τάφρον 
παντὸς χωρίου πλήρους ὄντος τῶν ἀνῃρημένων. ἀπολογούμενος δὲ 
διότι ἄταφοι ἤςαν, ἐπάγει ὅτι τῶν πολεμίων νυκτὸς γέγονεν fl ἀναχώ- 
ρηεις καὶ ςχολὴν οὐκ ἐνέδωκεν ὁ καιρὸς εἰς ταφήν, νυκτὸς μὲν κατα- 
λαβούεης, ἐκ δὲ τῆς ἥττης ὑπὸ τοῦ καμάτου εἰς ὕπνον τετραμμένων 
πάντων φηςὶ γάρ (v. 98. 99): 

μὴ τοὶ μὲν καμάτῳ ἀδηκότες ἠδὲ καὶ ὕπνῳ 

κοιμήεωνται, ἀτὰρ φυλακῆς ἐπιπάγχυ λάθωνται 
καὶ (v. 200)’ 

ὅθεν αὖτις ἀπετράπετ᾽ ὄβριμος Ἕκτωρ 
καὶ τὰ ἑξῆς. 

. +... διὰ τί δὲ μὴ μᾶλλον ἔεω τοῦ τείχους ἀςφαλέετερον βου- 
λεύονται; ἀλλ᾽ ἐν τῷ ςτρατεύματι νυκτὸς περιιόντες θόρυβον ékivncav, 
καὶ ταῦτα προτεταλαιπωρημένων ἤδη τῶν Ἑλλήνων. ἄλλως τε ἄτοπον 
ἦν εἰς καταςκοπὴν ὀτρύνοντας μὴ τολμᾶν προϊέναι τῶν πυλῶν. ἔτι δὲ 
καὶ πρὸς παραμυθίαν τῶν μελλόντων ἐκπέμπεεθαι. 

ἄλογον τὸ μὴ ἐντὸς τῆς τάφρου τὸ cuvédpiov εἶναι. λύεται δὲ 
ἐκ τοῦ καιροῦ οὐ γὰρ τὸ θορυβεῖν τοὺς ἐν «ςτρατοπέδῳ προεῆκον. 
θαρραλεώτερόν τε τὸν κατάςκοπον ἐχρῆν ποιεῖν παρακαθήμενον καὶ 
οὐδὲν μέλλοντα πείςεςθαι δεινόν, τῶν φυλάκων περὶ τὴν τάφρον τυγ- 
χανόντων. | 

215. 16. διὰ τί μέλανα καὶ ὑπόρρηνα ἐπαγγέλλεται τὰ πρόβατα: 
καὶ ῥητέον ὅτι μέλανα μέν, ἐπεὶ νυκτὸς ἐπορεύοντο, ὑπόρρηνα δὲ ευμ- 
βόλῳ τινὶ αἰείῳ, ἵνα ἔγκαρπον τὴν πορείαν ποιήςεωνται. 





1 προςελθεῖν codd.; corr. Bkk. 2 φυλάττεεθαι L 5. 6 τούτοις corr. e 
τούτων L 19 ὄμβριμος L 22 περιόντες Lp 24 ὀτρύνοντες codd.; corr. 
Vill. 28 ἐχρῆ B 











128qg. Cf. γιοῦ, v, 199 Bkk. 

21-30 ἘΠ, f. 2100 (id, fere Paris. ap. Cram., A. P. III, p. 174, 14): διὰ τί 
δὲ, φησὶν, ol ἡγεμόνες τὴν τάφρον διαβάντες βουλεύονται; φαμὲν δὲ ὅτι τοῦτο 
ποιοῦσιν εἰς ἐπιμυϑίαν τῶν κατασκόπων, ἕνα ἀμφότεροι {ζπροϑυμότεροι schol. 
min.) γένωνται ἐγγὺς αὐτῶν ὄντων. Cf. A v. 194; Eust. X, p. 797, 50 (inde Paris, 
ap. Cramer. p. 85, 31). 


15 


20 


25 


σι 


1ὅ 


20 


30 


K 147 


249. ζητεῖται δὲ πῶς Ὀδυςςεὺς νῦν μὲν ἐπαινούμενος ἄχθεται, 
παρὰ δὲ τοῖς Φαίαξι φίλαυχός ἐςτι (119. 20). ῥητέον ὅῳ ἐνταῦθα μὲν 
παραιτεῖται τὸν ἔπαινον, ἐπεὶ προείληφεν ἣ γνῶεις, παρὰ δὲ τοῖς Φαί- 
αξιν οὐδαμῶς ἀρνεῖται, ἵνα γνωςεθεὶς μᾶλλον τῆς ἐπανόδου τύχῃ. 


Α. 
Ι, f, 2122. 


252. 53. ἣ ευναγωγὴ τῶν ζητουμένων γέγονε μὲν ἤδη καὶ παρ᾽ Β ἢ 134. ad 


ἄλλοις᾽ ἥμεϊῖς δὲ τὰ προβλήματα λαμβάνοντες παρὰ τῶν ἐζητηκότων 
τὰς λύςεις ἐπικρίνομεν ἃς ἐκεῖνοι ὑπέταξαν τοῖς προβλήμαει, καί τινας 
μὲν τούτων ἐγκρίνομεν, τινὰς δὲ παραιτούμεθα, τὰς δ᾽ αὐτοὶ ἐξευρίεκο- 
μεν, τὰς δὲ πειρώμεθα διορθοῦν καὶ ἐξεργάζεεθαι, ὥςπερ τοῖς ἐντυγχά- 
vouciv ἔςται δῆλον. αὐτίκα τῶν παλαιῶν ζητημάτων ὡμολόγηται εἶναι 
τὸ τοιοῦτο, ἐν οἷς φηεῖν 

ἄετρα δὲ δὴ προβέβηκε, παρῴχηκε δὲ πλέω νὺξ 

τῶν δύο μοιράων, τριτάτη δ᾽ ἔτι μοῖρα λέλειπται. 
πῶς τὰρ, εἰ αἱ δύο μοῖραι ἐξήκουςειν αὐταί τε καὶ ἔτι τούτων πλέον, ἡἣ 
τριτάτη μοῖρα λέλειπται, ἀλλ᾽ οὐχὶ τῆς τρίτης μόριον; ὅθεν καί τινες 
προςτιθέντες τὸ ς ἠξίουν τριτάτης δέ τιμοῖρα λέλειπται γράφειν, 
ἵνα τῆς τρίτης μερίς τις ἦ καταλελειμμένη, ἀλλ᾽ οὐχ᾽ ὅλη ἣ τρίτη. 
Μητρόδωρος μὲν οὖν τὸ πλεῖον δύο εημαίνειν φηςεὶ παρ᾽ ‘Ounpu 
καὶ γὰρ τὸ cuvndec --- ὧς ὅταν λέγῃ νώτου ἀποπροταμών, ἐπὶ 
δὲ πλεῖον ἐλέλειπτο (0 475) καὶ ἀλλὰ τὸ μὲν πλεῖον πολυάϊ- 
κος πολέμοιο χεῖρες ἐμαὶ dietouci (A 165) —, εημαίνει δὲ καὶ 
τὸ πλῆρες, ὧς ἐν τῷ cÒOV δὲ πλεῖον δέπας αἰεὶ ἕετηκε (A 262), 


ἄςτρα. 


καὶ ἐν τῷ πλεῖαί τοι χαλκοῦ xAiciar (Β 226). νῦν οὖν τὸ πλέον» 


ἀντὶ τοῦ πλῆρες εἰρῆεθαι᾽ πλήρης γὰρ ἣ νὺξ τῶν δύο μοιρῶν γεγονυῖα 
παρῴχηκε, τριτάτη δ᾽ ἔτι περιλέλειπται. διεῖλε δ᾽ εἰς τρία, ὡς ἂν τρι- 
φυλάκου τῆς νυκτὸς οὔτης. Χρύειππος δὲ, ὥςπερ εἴ τις, φηεὶ, περὶ 
τριῶν ἡμερῶν διαλεγόμενος ἐν τῇ τρίτῃ λέγει μίαν ἀπολείπεεθαι ἔτι 
ἡμέραν, κἂν μὴ περὶ ὄρθρον ποιῆται τοὺς λόγους, οὕτως καὶ τὸν ’Oduc- 
céa, εἰ καὶ πλέον ἦν παρῳχηκὸς τῶν δύο μοιρῶν, τὴν τρίτην φάναι 
καταλείπεεθαι, ἐπειδὴ τριμεροῦς οὔεης τῆς νυκτὸς ἕκαςτον μέρος ὡς ἕν 





1 A, cuius lemma μήτ᾽ dp με μάλ᾽ αἴνεε punte τι νείκει, nonnulla de μηδὲν 
ἄγαν praemittit; L inc.: ἀπορία. ζητεῖται δὲ πῶς ἐπαῖιν. κτλ. 2 λύεις, ῥητέον 
δὲ ὅτι L 8 ἐπειδὴ L 18 δέ τι cod.; corr. Bekk. 14 de litteris in marg. 
positis v. ad p. 151, 27 sqq. 16 μοίρα cod. 21 δὲ post cnpaiver e coni. ad- 
didi; cod. om. 25 δέ τι περίλειπται cod., περιλέλειπται Bkk. 





10 v. 252 diple notatus διὰ τὸ πολυϑρύλητον ξήτημα καὶ τὰς γεγονυίας 
ἀποδόσεις (Ariston.). 

18 C£. Arist. poet. 25 (p. 1461 α 25): τὰ δὲ ἀμφιβολίᾳ (δεῖ διαλύειν)" 
παρῴχηκεν δὲ πλέων (πλέω cod. A° Bkk.) νύξ' τὸ γὰρ πλέων ἀμφίβολόν 
ἐστιν. Quae ad ipsum refertur solvendi ratio infra (p. 149, 4) sequitur. 

23 Aristarchum πλέον et πλεῖον (= πλῆρες) distinxzisse Lehrsius (ap. 


Friedl., Ariston. p. 156) docuit. 
10* 


148 K 


τι λαμβάνεται, ὥςτε κἂν ἐλλιπὲς ἢ τοῦτο Kai μὴ ὁλόκληρον, ἀλλ᾽ ἀριθ- 
ueîcoai γε την τῷ τάξιν τῶν μερῶν ἔχειν τὴν τρίτην. οὕτω γὰρ 
καὶ ἄνθρωπον παρὰ [μικρὸν ἑξάποδα γενόμενον ἔτι τυγχάνειν τῆς ὅλης 
ὁ προεηγορίας. ἄλλοι δέ φαειν ἔθος ἔχειν τοὺς ποιητὰς τῷ ἀπηρτιςεμέ- 
vw χρῆεθαι ἀριθμῷ, ὁτὲ μὲν τὰ ἐπιτρέχοντα τοῖς ἀριθμοῖς περιγρά- 
φοντας ὑπὲρ τοῦ ὁλοςχερεῖ καὶ ἀπηρτιςμένῳ ypficdar, ὅταν χιλιό- 
vauv ετρατὸν φήεειέ τις (Eur. Or. 844) τῶν Ἑλλήνων --- ἦταν δὲ 
αἱ νῆες χίλιαι ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἕξ ---, καὶ ἔτι πύργους eikoci μιᾷ 
«τολῇ, πεζοῖς μὲν ἕνδεκα, vaucì δὲ δυώδεκα ἀντὶ τοῦ κγ΄. 
ὁτὲ δὲ τὸν προκείμενον περιγράφουει, τῷ ἐπιτρέχοντι ἀρκούμενοι, οἷον 
κατὰ μὲν φίλα τέκνα ἔπεφνε θάλλοντα ἥβᾳ δυώδεκα, αὐτὸν 
δὲ τρίτον (Pind. fr. 157 Boeckh.), ἀντὶ τοῦ τρίτον καὶ δέκατον καὶ 
τετράτῳ δ᾽ αὐτὸς πεδάθη, φηεὶν ὁ Πίνδαρος (fr. 100), ἀντὶ τοῦ 
τετάρτῳ καὶ δεκάτῳ: ἣ δὲ Yuvù τέταρτον ἔτος ἣβώοι, πέμπτῳ 
δὲ γαμοῖτο (Hes. op. 696), ἀντὶ τοῦ τεςςαρεςκαιδεκάτῳ καὶ πεντε- 
καιδεκάτῳ᾽ Εὔπολίς τε Χρυςῷ τένει (Mein., fr. com. II, p. 591): dw- 
δέκατος ὁ τυφλὸς, τρίτος ὁ τὴν κάλην ἔχων, ὁ ετιγματίας 
τέταρτός ἐςτιν ἐπὶ δέκα, πέμπτος δ᾽ ὃ πύργος, ἕκτος ὃ διε- 
ctpauuévoc' yoùtor μὲν εἰς ἑκκαίδεκ᾽, εἰς Ἀρχέετρατον, ἐς 
τὸν δὲ φαλακρὸν ἑπτακαίΐδεκ᾽, Β. ἴεχε δή. A. ὄγδοος ὁ τὸν 
τρίβων᾽ ἔχων. ὁτὲ δὲ ἔξω προςτιθέαειν, ἵνα τὸν πλήρη ἀριθμὸν ei- 
πώςιν, οἷον Ὃμήρου εἰπόντος ἐννεακαίδεκα μέν μοι ἰῆς ἐκ νη- 
δύος ἦἧςαν (2 496), (ιμωνίδης φηεὶ καὶ εὑ μὲν εἴκοςι παίδων 
μᾶτερ ἔλλαθι (fr. 49 Bergk.). καὶ δεκάτῳ μηνὶ τοῦ τοκετοῦ ταῖς 
γυναιξὶ γιγνομένου gnciv “Ounpoc' χαῖρε, γυνὴ, φιλότητι, περι- 
πλομένου δ᾽ ἐνιαυτοῦ τέξῃ ἀγλαὰ τέκνα (λ 248). καὶ ἄλλοι 
θ᾽ οἱ Κρήτην ἑκατόμπολιν ἀμφενέμοντο (Β 649) καὶ πολλοὶ 
ἀπειρέειοι καὶ ἐννήκοντα πόληες (τ 114): ἢ γὰρ κατὰ τὸ ἕτερον 
προςτίθηειν ἢ κατὰ τὸ ἕτερον ἀφαιρεῖ. ὁμοίως καὶ πρόπαν ἦμαρ ἐς 
ἠέλιον καταδύντα δαίνυντο (A 601), οὐχ ἅμα τῇ ἕῳ ἀρξαμένων 
πίνειν᾽ καὶ πᾶν δ᾽ ἦμαρ μάρναντο περὶ (κκαιῇει TUANCI (( 453), 
καίπερ βραχέος γινομένου χρόνου ὑπὲρ τὴν μάχην. καὶ τῶν Ὀλυμπίων 





. 1. 2 ἀρι.θμεῖεθαι (ras. un. litt.) cod. μερῶν conieci; cod, ἡμερῶν Kamm., 
p. 66, verba ἀλλ᾽ ἀριθμεῖςθαί γε — τὴν τρίτην supra post τοὺς λόγους (p. 147, 
lin. 28) collecavit 3 mapà πόδα γεν. cod.; Kamm. καίπερ ἄποδα coni. 7 τις 
addidi; cod. om, 14 tétap. (supra p scrpt. t) ἥθ᾽ ἡβώοι cod.; ἔτος dubitanter 
coniecì 16 xpucoyévetav cod.; corr. Bkk. 17 δέκατος cod.; corr. Mein, 1, c. 

καλὴν cod.; κωλῆν Mein., κάλην O. Schneid, ap. Mein. V, p. LKXXIV 18 
πυρρὸς ὃ πηρὸς Cobet ap. Dind. 19 καὶ οὗτοι μὲν εἰς ἑκκαίδεκα ἐς dpy. cod.; 
corr. Mein, ἐς δὲ τὸν φ. cod.; corr. Mein. 20 ἑπτακαίδεκα cod.; corr. Mein.; 
idem personas distinxit 21 τρίβων cod. 82 post χρόνου in cod. (in fine 
paginae) 4 litt. eras. 





26—29 Cf. Porph. B 649, p. 49, 12. 


20 


25 


30 


10 


15 


20 


25 


30 


35 


K 149 


δὲ ἐναλλὰξ ἀγομένων διὰ πεντήκοντα μηνῶν καὶ τεςςαράκοντα ἐννέα, 
οἱ ποιηταὶ πεντηκοντάμηνόν φαςι τὴν πανήγυριν. οὕτως οὖν οὐδὲν 
κωλύει, καὶ τῆς τρίτης μοίρας ἐλλιποῦς οὔςεης, οὐχ ὁλόκληρον τρίτην 
αὐτὴν ὀνομάςαι μοῖραν. ᾿Αριετοτέλης δὲ οὕτως ἀξιοῖ λύειν, ἐν οἷς 
φηςιν᾽ ἣ εἰς δύο διαίρεεις εἰς inv δύναται γενέεθαι ἐν τούτοις᾽ ἐπεὶ 
δὲ τὸ πλέον τοῦ ἡμίςεος ἀόριςτόν ἐςτιν, ὅταν τοςοῦτον αὐξηθῇ ὡς τοῦ 
ὅλου τρίτον ἀπολείπεεθαι, ἀκριβοῦς ἂν εἴη τὸ ἀφορίςαι τοῦτο καὶ δη- 
λῶςαι ὅςεον ἐςτὶ τὸ καταλειφθέν, ἵνα Ocov ηὐξήθη τοῦ ὅλου τὸ ἥμιευ 
δῆλον γένηται. οἷον τῶν ς΄ ἥμιεου τὰ γ΄. εἴπερ διαιρεθείη τὰ ς΄ εἰς β΄ 
ica, ἔεται Y. ἐὰν τὸ ἕτερον μέρος αὐξηθῇ, ἄδηλον πότερον μορίῳ 
ἀριθμοῦ ἢ ὅλῃ μονάδι. ἐὰν οὖν ὅλῃ μονάδι πλέον γένηται, τὸ μέρος 
τὸ ὑπολειπόμενον τρίτον ἔςται τοῦ ὅλου, ὥςτε καὶ ὁ εἰπὼν τῶν δύο 
μερῶν θάτερον πλέον γινόμενον καταλέλοιπε τριτάτην μοῖραν δεδήλω- 
κεν ὅτι ἐν αὐξήςει τὸ πλέον μονάδι γέγονε, τεςςάρων γεγονότων τῶν 
τριῶν καὶ δύο ὑπολειπομένων, ὅπερ ἦν τῶν ἕξ τὸ τρίτον. ἐπεὶ οὖν 
καὶ τῆς νυκτὸς αἱ δώδεκα μοῖραι εἰς δύο icac μερίδας μερίζεςεθαι δύ- 
νανται εἰς ἕξ, ηὐξήθη δὲ καὶ πλέον γέγονε θάτερον μέρος, ἄδηλον δὲ 
τὸ mocarc ὥραις — καὶ γὰρ μιᾷ καὶ δύο καὶ τριςὶ καὶ πλείοςιν ἣ αὔξη- 
εἰς δύναται γίνεςεθαι ---, ἀφορίζων ὁ ποιητὴς τὸ ἀόριςτον τοῦ πλείονος 
πόςον ἦν, καὶ ὅτι β΄ ὥραις ηὐξήθη, ἐπήγαγεν ὅτι τριτάτη μοῖρα λέλει- 
πται, ὧς ὀκτὼ μὲν γενέςθαι τὰς παρῳχηκυίας ὥρας, καταλείπεςθαι δὲ 
Téccapac, αἵπερ εἰεὶ τοῦ ὅλου τρίτον. οὕτω καὶ εἰ δέκα ὀκτὼ εἴη μοι- 
ρῶν, ὅ τι δίχα διαιρεῖται εἰς ἐννέα, εἴποις δ᾽ ὅτι πλέον τῆς εἰς δύο 
μοίρας παρῴχηκεν, ἣ δὲ τρίτη μοῖρα περιλείπεται, δῆλον ποιήςεις ἐκ 
τοῦ τὸ τρίτον φάναι περιλείπεεθαι, ὅπερ ἐςτὶν ς΄, ὅτι δώδεκα φὴς εἰ- 
λῆφθαι. ἔετω δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ νυχθημέρου τῶν ὡρῶν τὸ αὐτὸ ζητού- 
μενον, καὶ λεγέτω τις ὅτι πλέον τι τῶν εἰς δύο μοίρας νεμομένων 
ὡρῶν παρῴχηκέ τι, μὴ dpopicac τὸ πόςον, ἐπαγέτω δὲ ὅτι ἣ τρίτη μοῖρα 
τοῦ παντὸς λέλειπται᾽ δῆλον γίνεται ὅτι τῆς εἰς β΄ διαιρέςεως εἰς ιβ΄ 
καὶ ᾿ιβ΄ γενομένης, τοῦ τρίτου καταλειφθέντος τοῦ παντός, ὅπερ ἐςτὶν 
ὀκτώ, θάτερον μέρος τὸ πλέον ἐν τέτραειν ἔςχεν, ὥςτε ἑκκαίδεκα ὥρας 
τὰς πάςας παρεληλυθέναι, ὑπολείπεςθαι δὲ ὀκτώ. ἐν οἷς οὖν εἰς δύο 
ica καὶ εἰς τρία ἐςτὶ διαίρεεις, ἐάν τις εἰς δύο πλεονάςαντα τὸ τρίτον 
τῆς εἰς γ΄ καταλίποι, ἀφορίζει ὅεῳ πλέον ἣ αὔξηςεις γέγονε. ςοφῶς οὖν 
ὁ ποιητὴς τὸ ἀόριςτον [τρίτον] τῆς αὐξήςεως τοῦ ἡμίςεος δεδήλωκεν 
ὅςον ἦν, ὅτι ὥραις δύο, καὶ ὀγδόη παρεληλύθει ὥρα, διὰ τὸ φάναι 
τριτάτη δ᾽ ἔτι μοῖρα λέλειπται. εἰδιὼὺς γάρ τις ὅτι ιβ΄ μὲν αἱ 





8 ὁλόκληρον Vill.; cod. ὁλοκλήρου 4 νβϑῦβαϊ in marg inter. adscrpt. ᾽Αρι- 
CTOTEÀ. 5. 6 ἐπεὶ δὲ V. Rose, Ar. ps., p. 165; cod. ἐπειδὴ 10 Tca cod. 22, 
28 μοιρῶν ego; cod. μετρῶν; μερῶν Vill. πλέον τῶν εἰς δύο cod.; corr. Bkk. 
83 τὸ τρίτον scripsi; τὸ Y cod, 35 τρίτον recte deleri iubet Kamm,, p. 68 
37 τριτάτη dé τι cod. 





4 Cf. ad p. 147, 18 et Heitz, d. verlorn. Schr, ἃ. Arist., p. 266. 


150 K 


ὧραι πᾶςαι τῆς νυκτός, ὧν ἡ εἰς δύο μὲν μοίρας diaipecic ς΄ καὶ ς΄ 
ποιεῖ, ἣ δὲ εἰς γ΄ δ΄ καὶ δ΄ καὶ δ΄, καὶ ἀκούεας ὅτι τῆς εἰς δύο μοίρας 
διαιρέτεως πλέον τι παρῴχηκεν, εἶτα γνοὺς ὅτι τῆς εἰς τρία τὸ τρίτον 
ἐπιμένει, ὅπερ ἐςτὶν ὦραι τέςεςεαρες, εὐθὺς γινώςκει ὅτι ἀπὸ τοῦ μεςο- 

ἃ νυκτίου β΄ ὧραι ἦταν παραλλάξαςαι μεταβάντος. Αὐτόχθων δέ φηειν 5 
ὅτι τετελεομένων τῶν β΄ μοιρῶν, λειπομένης δὲ τῆς τρίτης, εἰκότως 
φηςεὶν ὡς παρῆλθε τὸ πλέον ἣ νὺξ oùca μοιρῶν β΄ πλέον γὰρ μέρος 
εἰεὶ τῆς νυκτὸς αἱ δύο, εἴ γε τὰ δύο τοῦ ἑνὸς πλείονα. τὸ οὖν παρ- 
ὦχηκεν, ὅτι παροιχομένων. τῶν δύο μοιρῶν τῷ πλείονι ἣ νὺξ παρῴχη- 
κεν. οὕτω γὰρ οὐδ᾽ ἁμάρτημα ἔεται ἐν τῷ πλέω, ὅπερ θηλυκῶς ἀκού- 10 
οντές τινες ἡμαρτῆςθαι λέγουςιν ἀντὶ τοῦ ἣ πλείων ἔςτι γὰρ τῷ πλέῳ 
ἢ νὺξ παρῳχηκυῖα μέρει, τουτέςτι τῷ πλείονι καὶ μείζονι μέρει παρήλ- 

e λαχε, τῶν δύο μερῶν παρῳχημένων. ᾿Απίων δὲ αὐτῶν τῶν β΄ τὸ πλέον 
μέρος ἀνηλῶεθαι λέγει, ὥςτε καὶ τῆς δευτέρας εἶναι λείψανον, καὶ τού- 
τῶν μὲν οὖν τὸ πλέον παρῴχηκε, τὸ δὲ τρίτον καταλείπεται" περὶ γὰρ 15 
γύκτας uécac ἀναςτὰς ᾿Αγαμέμνων ἐγείρει τὸν Néctopa καὶ μετ᾽ αὐτοῦ 
τινὰς τῶν ἀριςτέων, καὶ ἐπὶ τὴν τάφρον πρῤοελθόντες méurouci τοὺς 
καταςκόπους. τὸν δὲ καιρὸν τῆς νυκτὸς ὑποβάλλει καὶ τὸ πλῆθος τῶν 
πράξεων. ὁπλιςάμενοι γὰρ οἱ κατάςκοποι, ὀφθέντος αὐτοῖς τοῦ ὀρνέου, 
εὐξάμενοί τε τῇ ᾿Αθηνᾷ χωροῦει πρόεω᾽ καὶ ἐντυχόντες τῷ Δόλωνι οὐκ 20 
ὀλίγον χρόνον περὶ τὰς ἐρωτήςεεις διέτριψαν᾽᾿ καὶ κτείναντες αὐτὸν μετὰ 
ταῦτα ἐπὶ τοὺς Θρᾷκας ἔρχονται᾽ καὶ βραδύνουειν αὐτοῖς περὶ τὸν τού- 
τῶν φόνον ἡ ᾿Αθηνᾶ ἐπὶ τὰς ναῦς ἀπαλλάττεςεθαι παραινεῖ καὶ ἐπανελ- 
θόντες λούονταί τε καὶ ἀριςετοποιοῦνται, καὶ τότε ἡμέρα γίνεται. ’Oduc- 
ςεὺς δὲ Meyer ἐγγύθι δ᾽ ἠώς, τὴν διέξοδον ἐπείγων οὐδὲ γὰρ εὔλο- 25 
γον πληςιαζούςης τῆς ἕω καταςκόπους πέμπεςθαι, ἀλλὰ καὶ πάνυ ἐπι- 

fcparec. τὸ δὲ πλέω δύναται μὲν καὶ ὡς πληθυντικὸν οὐδέτερον παρ- 
eda τὰ πλείονα ἐκ τῶν δύο μοιρῶν παρῆλθεν: ἢ πλείονα παρὰ 
μοίρας τὰς δύο, ὥς που καὶ ὁ Θουκυδίδης (I, 3, 5) λέτει: ἀλλὰ καὶ 
ταύτην τὴν cTpatiàv θαλάςεῃ ἤδη πλείω χρώμενοι ευνῆλθον. 80 
δύναται δὲ καὶ θηλυκὸν ἑνικὸν εἶναι, πτῶςειν αἰτιατικὴν προβάλλον: fi 
γὺξ παρῆλθε τὴν πλείονα μοῖραν τῶν δύο μοιρῶν. πιθανῶς δὲ οὐδένα 
ἄλλον τὴν τῶν ἄςτρων πορείαν ἐποίηςε φυλάττοντα ἢ τὸν ᾿Οδυςεέα, 
προοικονομῶν εἰς τὴν Ὀδύςςειαν: ἐκεῖ γὰρ αὐτῷ ὃ πλοῦς ἀνύεται 
Πληιάδας ἐςορῶντι καὶ ὀψὲ δύοντα Βοώτην (e 572). 8ὅ 

g λέγοντος τοῦ ’Oduccéwc ἄετρα δὲ δὴ προβέβηκε, ζΖητήςειεν 
ἄν τις, τί δηλοῖ τὸ προβέβηκε καὶ ποῖά εἰεῖιν derpa ἐξ ὧν ςτοχάζεται 





2 εἰς γ΄ ἐς δ΄ καὶ δ΄ cod.; alterum καὶ è’ Kamm. add. ὅτι addidi; cod. 
om. 7 post φηεὶν in cod, rasura 24 fere litterarum 18 ἀππίων cod. 148sqgq. 
καὶ — καταλείπεται e coni. dedi; cod. λείψανον καὶ ὧν οὖν τὸ πλέον Tmapwynke 
τὸ τρίτον καταλείπεται 35 πληάδας (1 de more om.) cod, 36 sqq. λέγοντος 
κτλ. sine ullo intervallo neque ullo signo interposito in cod. (f. 135”) iis quae 
iam edidimus subiunguntur 


10 


15 


20 


K 151 


τὴν ὥραν. τὸ γὰρ ἐκ τῆς ἄρκτου Meter οὐχ Uriéc: οὐ γὰρ ἐκ τῶν ἀεὶ 
φανερῶν, ἀλλ᾽ ἐκ τῶν ἀνατελλόντων καὶ δυομένων τὰς ὥρας τεκμαί- 
ρεεθαι ἔετιν. οἱ δὲ οὐδ᾽ ἐπ᾽ ἄλλου φαεὶν οἷόν τε ἢ ἐπὶ τῆς ἄρκτου 
εἰρῆεθαι διὰ τὸ προκεῖεθαι τὸ προβεβηκέναι᾽ cnuerwcduevov γὰρ τοὺς 
τόπους καθ᾽ ὥραν, ὡς ἐπιλαμβάνουει ετρεφόμενοι τῆς ἄρκτου οἱ ἀεςτέ- 
pec, προβεβηκέναι φάναι ἐπὶ πλέον κατὰ τὴν «τροφὴν χωρήςαντας. oi 
δὲ ἀπὸ τῶν Πληιάδων καὶ ‘Yadwy καὶ Ὠρίωνος, ἤτοι τὴν ἀνατολὴν 
ἑῴαν ποιουμένων καὶ προβεβηκότων ἀπὸ τῆς ἀνατολῆς, [TTAniddwy] δύ- 
CIV ποιουμένων καὶ ἤδη προβαινόντων εἰς τὴν δύειν' τὸ αὐτὸ γὰρ καὶ 
ἐν τῷ ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τρίχα νυκτὸς ἔην, μετὰ δ᾽ dctpa βεβήκει 
(μ 312), ἢ ὧς πρὸς ἀνατολὴν ἢ πρὸς δύειν, τὸ μέντοι τρίχα ἀντὶ τοῦ 
τρίτον. διχῶς δὲ τὸ τρίτον **** **%* τό τε κατὰ εχέειν τὴν πρὸς 
τὸ πρῶτον. μή ποτε ἐκ τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου τὴν ὥραν καταμεμαθη- 
κέναι φηςί᾽ τούτου γὰρ εἰς ιβ΄ διῃρημένου, ς΄ μὲν εὐθέως καταδύνοντος 
ἡλίου βλέπεται, νυκτὸς δὲ προβαινούςης τὰ λοιπά, οὐ τὰ αὐτὰ μὲν dpw- 
μενα, τὸν δὲ ἀριθμὸν τὸν ἕξ φυλάττοντα. ἐκ τῶν Zwdiwv οὖν τῶν 
ἐπιφερομένων τῷ δωδεκατημορίῳ τούτῳ, ἐν ᾧ ὃ ἥλιος ἔδυ, τὴν ὥραν 
ς«τοχάζεται Ὀδυςςεύς, ἢ ἁπλῶς πάντα φηεὶ τὰ dictpa προβέβηκε, τουτ- 
ECTI προκεχώρηκεν εἰς δύειν τὰ ἀφ᾽ ἑςπέρας ἐν τῇ ἀνατολῇ φανέντα, 
ὡς καὶ νῦν φαμεν πολὺ προῆλθε τῆς ἡμέρας, εἰς δύειν λέγοντες προ- 
ελθεῖν᾽ ἐφ᾽ ὧν γὰρ ἀπὸ πέρατος εἰς πέρας écti τις δρόμος, ὅταν ἤδη 
πρὸς τῷ ἑτέρῳ πέρατι ὁρώμενα φαίνηται, προβεβηκέναι λέγοιτ᾽ ἂν ἀφ᾽ 
οὗ πρῶτον δρμώμενα ὥφθη. ὅτι δὲ καὶ τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα εἰς h 


τρία διαιρεῖ δῆλον ἐπὶ μὲν γὰρ τῆς ἡμέρας᾽ ἔεεεται ἠὼς ἢ δείλης 


ἢ μέεον ἦμαρ (Φ 111), ἐπὶ δὲ τῆς νυκτός᾽ ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τρίχα vu- 
κτὸς ἔην (μ 312). 


διὰ τί προβέβηκε καὶ ποῖα τὰ ἄςτρα, ἐξ ὧν «τοχάζεται τὴν δ᾽ L f. 212». 


ὥραν ὁ Ὀδυεςεὺς; τὸ γὰρ τῆς ἄρκτου τοὺς ἀςτέρας ἀκούειν ἁμάρτημα, 

8 φηεὶν cod,; corr. Bkk. 4 post προβεβηκέναι in cod. repetitum εἰρῆςθαι 
7 viddwv cod.; sorr. Vill. ἤτοι δὲ ἀνατ. cod.; vereor ne gravius vitium lateat 
8 TTAniddwv corruptum esse liquet; quod ad rem attinet, e schol, L (p. 152, 5) 
conicias: ἢ τῶν ἑῴαν, sed plura excidisse videntur 12 lacunae in cod. vesti- 
gium non exstat 15 οὐκ αὐτὰ cod.; corr. e schol, min. (v. p. 152, 9) 





23 A v.252..... τριφύλακος γὰρ ἦν nad Ὅμηρον ἡ νύξ. καὶ ἐν ἄλλοις" 
ἔσσεται ἠὼς ἢ δείλη ἢ μέσον ἥμαρ. Cf. id. Φ 111 (c. 1. ἔσσεται ἢ ἠώς): 
ὅτι ὕλην τὴν ἡμέραν εἰς τρία διαιρεῖ ..... , ὥσπερ καὶ τὴν νύκτα εἰς τρία, 


ἑσπέραν, ἀμολγὸν, ξώαν. 

27 Βαα. Multo longius a vera quaestionis forma hoc schol. abest; priorem 
certe scholii Veneti partem, reiecta omni quae in illo inest exquisitiore doctrina, 
ita ad ieiunius illud dicendi genus, quo pleraeque quaestiones quae ad nos 
pervenerunt uti solent, redegit, ut inde excerptum esse videri possit. At cum 
habeat, et maxime quidem in posteriore parte, quae in Veneto desiderentur, et 
ordine rerum exponendarum utatur diverso, inter scholia secundi ordinis referri 
noluimus. Quo melius perspicuitati consuleretur, litteris margini 


152 K 


οὐκ ἐκ τῶν dei φανερῶν, ἀλλ᾽ ἐκ τῶν ἀνατελλόντων καὶ δυομένων τῆς 
ὥρας τεκμηριουμένης καὶ νοουμένης. ἔνιοι μὲν οὖν Πληιάδας φηεὶν 
καὶ ‘Yadac καὶ τὸν ᾿ῶὠρίωνα καὶ τὸ προβεβηκέναι τὴν ἀνατολὴν ἑῴαν 
ζέῶΩαν, e ex π facto, cod.) ποιεῖται, ἕτεροι δὲ τὸν Ἕεπερον καὶ τὸν 
Κύνα καὶ τὸ προβεβηκέναι Éwav ζέῶαν éod.) ποιεῖται τὴν δύειν. ἀμει- 
γον δὲ λέγειν, ὅτι ἐκ τοῦ κύκλου τοῦ Ζωδιακοῦ τὴν ὥραν κατέμαθε. 
τούτου «τοῦτο cod.) γὰρ εἰς ιβ΄ διῃρημένου <«dinpnuévov cod.), ἕξ μὲν 
εὐθέως ἡλίου καταδύνοντος (καταδύοντος cod.) βλέπεται, νυκτὸς δὲ 
προβαινούεης τὰ λοιπά, καὶ τὰ (οὐ τὰ αὐτὰ sch. min.) μὲν δρώμενα τὸν 
δὲ ἀριθμὸν τῶν ἕξ φυλάττοντα. ἐκ τῶν ζωδίων οὖν τῶν ἐπιφερομένων 
τῷ δωδεκατημορίῳ τούτῳ, ἐν ὦ ὃ ἥλιος ἔδυ, τὴν ὥραν «ετοχάζεται ὁ 
Ὀδυςςεύς, ἢ ἁπλῶς nei πάντα τὰ ἄετρα ευγκαταδυόμενα ζκαταδυόμενα 
cod.) τῷ ἡλίῳ καὶ ευνανατέλλοντα κατὰ τὸ δεύτερον. τὸ δὲ προβέβηκε 
δηλοῖ προκεχώρηκεν εἰς δύειν, ὥςπερ καὶ ἡμεῖς λέγοντες τὸ πολὺ προῆλθε 
τῆς ἡμέρας τὸ εἰς δύειν προελθεῖν λέγομεν. εἰ δέ τις ἐπιζητεῖ, πῶς 
οὐκ ὠνόμαςε τὰ ἄετρα, ἴετω ὅτι τῷ ἐπειγομένῳ ἐπὶ ἔργον οὐκ ἥρμο- 
ζεν ἀδολεςχεῖν. φαίνεται δὲ ἐκ τούτων Ὅμηρος καὶ ςφαιροειδῆ τὸν 
κόςμον εἰδώς" οὐ γὰρ οἷόν τε τὰ μὲν δύνειν τὰ δὲ ἀνατέλλειν, μὴ οὐχὶ 
ὑπὸ γῆν τοῦ ἡλίου φερομένου καὶ ὑπὲρ γῆν ἀνίεχοντος. εἰδὼς δὲ καὶ 
ἡμερῶν καὶ νυκτῶν μέγεθος καὶ ἡλίου κίνηςιν, οἶδεν ἀκριβῶς ὅτι κατὰ 
(καὶ, om. ὅτι, cod.) τὰς τούτου δύςεις καὶ ἀνατολὰς ἣ νὺξ ὁρίζεται 
(ὀργίζεεθαι cod.) κατὰ τὴν ἡμέραν. 
παρῴχηκε δὲ N νὺξ τῶν δύο μοιρῶν <corr.), τριτάτη 
hò’ ἔτι (δέ τοι cod.) μοῖρα λέλειπται. ὥςπερ τὴν ἡμέραν εἰς τρία 
μέρη διεῖλεν, ἐν οἷς φηειν ἔεςεται (ἔςεται cod.) ἢ ἠὼς ἢ δείλη ἢ 
μέεον ἦμαρ, οὕτω καὶ τὴν νύκτα εἰς τρία διεῖλεν. εἰ δὲ τριμερὴς 
aéctar ἣ νὺξ καὶ πλεῖον τῶν δύο μόιρῶν παρῆλθεν, πῶς δύναται ὅλη 
ἃ ἣ τρίτη λείπεεθαι; ἀλλὰ λέγομεν, ὅτι τετελεςμένων τῶν δύο μοιρῶν, 
λειπομένης δὲ τῆς τρίτης, εἰκότως φηςεὶν ὧς παρῆλθε τὸ πλεῖον ἣ νὺξ 
οὖςα μοιρῶν duo πλεῖον γὰρ μέρος éctìi τῆς ὅλης νυκτὸς αἵ δύο, εἴ 
ere τὰ δύο τοῦ ἑνὸς πλείονα. ἢ κἀκεῖνο ῥητέον, ὡς τὸ" μέρος ὁμοίως 
ἐξήνεγκε τῷ ὅλῳ, τὴν τρίτην λείπεεθαι εἰπὼν οὐ λειπομένην ὅλην, 
ὁμοίως - ὡς τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα καὶ 
πᾶν δ᾽ ἦμαρ μάρναντο ἐπὶ (καιῇςι πύλῃςιν᾽ οὔτε τὰρ ἅμα ἕῳ 
ἀρξάμενοι ἔπινον καὶ <om. cod.) βραχὺς ἦν ὁ ἀναλωθεὶς χρόνος εἰς 
τὴν μάχην περὶ ταῖς πύλαις. κἀκεῖνο ὅμοιον: περιπλομένου éviau- 
τοῦ τέξεις ἀγλαὰ τέκνα᾽ εἰς γὰρ ἀποκύηεσιν οὐ πληροῦται ὅλον 
ἔτος <étoc cod.), ἀλλὰ διακόειαι καὶ ἑβδομήκοντα καὶ τρεῖς ἡμέραι. 
καὶ ἡμεῖς ἐν τῷ ευνήθει τοῦ (τοῦτον cod.) τὸν δολιχὸν τρέχοντος ἀρ- 





utriusque appositis unum ad alterum retulimus. Addendum, id. fere 
schol., e quo Eust., p. 802, 12 sqq. hausisse videtur, inter schol. min. legi. — 
Initium nostri schol. (usque ad νοουμένης) altero schol. ἢ (f. 212.) continetur. 


30 


35 





10 


15 


20 


25 


30 


K 153 


ξαμένου (τρέχοντα ἀρξάμενοι cod.) τὸ {τὸν cod.) τελευταῖον «ςτάδιον 
τρέχειν, «τάδιον αὐτὸν περιλείπεςθαί φαμεν, καὶ περὶ τοῦ τὸν {τοῦτον 
cod.) ἔεχατον μῆνα ἄρχοντος, ὅτι τῆς ἀρχῆς αὐτῷ περιλείπεται μείς. 
ἢ ὅτι αὐτῶν τῶν δύο τὸ πλεῖον μέρος ἀναλῶεθαι λέγεται; ὥςτε καὶ e 
τῆς δευτέρας τι <éctì cod.) καὶ τὴν τρίτην ὅλην καταλείπεςθαι. τὸ δὲ ἢ 
πλέω {πλείω cod.) δύναται μὲν ὡς πληθυντικὸν οὐδέτερον παρει- 
λῆφθαι᾽ τὰ {τὸ cod.) πλείονα ἐκ τῶν δύο μοιρῶν παρηλλάχθαι᾽ ἢ πλεί- 
ova παρὰ τὰς μοίρας {μοῖρας cod.) τὰς δύο, ὥς που καὶ Θουκυδίδης 
λέγει’ ἀλλὰ καὶ ταύτην τὴν ctpatiàv θαλάςεη ἤδη πλείω 
{Κπλοίω cod.) χρώμενοι ευνῆλθον. δύναται δὲ καὶ θηλυκὸν ἑνικὸν 
εἶναι πτῶςειν αἰτιατικὴν προβάλλον᾽ ἣ νὺξ παρῆλθεν εἰς πλείονα μοῖραν 
τῶν δύο μοιρῶν. 
παρῆλθον τῆς νυκτὸς αἱ δύο πλήρεις μοῖραι. οἱ δὲ ὅτι τὸ πλέον Β f, 1340 ad 
τῶν δύο μοιρῶν τῆς νυκτὸς παρῆλθεν. αἱ δύο δὲ μοῖραι ὀκτώ eiciv πλέω. 
ὧραι" τούτων τὸ πλέον, ὅ ἐεςετιν αἱ ἑπτά, παρῆλθεν. ἐςμὲν δὲ ἐν ὀγ- Lpf.175°c.l. 
7 ῳ , vu iso " n c ,  Tapwynke dé 
don ὥρᾳ, λείπονται δὲ τέεςαρες. τὸ δὲ ὅλον οὕτως παρῆλθεν ἣ πλείων πλέω νύξ. 
ἤδη μοῖρα τῶν δύο τῆς νυκτὸς μοιρῶν, ἵνα λείπηται μέρος τι τῶν δύο 
καὶ τρίτη τελεία. 
200. quaestio cod. Leid. (f. 211", IT): διὰ τί οὐδαμοῦ τῆς ποιή- 
cewc χριςτοῖς βέλεειν εἶπε χρῆςθαι τοὺς πολεμοῦντας κτλ. (v. Phil. 
XVIII, p. 350), ad a 262 pertinet. 
274. Ζωίλος ὁ κληθεὶς “Ομηρομάςτιξ γένει μὲν ἦν ᾿Αμφιπολίτης *B ἢ, 135) ad 
τοῦ δὲ Ἰἰςοκρατικοῦ διδαςκαλείου, ὃς ἔγραψε τὰ καθ᾽ Ὁμήρου γυμναείας Y-274 ([. 188) 
ἕνεκα, εἰωθότων καὶ τῶν ῥητόρων ἐν τοῖς ποιηταῖς γυμνάζεεθαι. οὗτος 
ἄλλα τε πολλὰ Ὁμήρου κατηγορεῖ καὶ τὰ περὶ τοῦ ἐρωδιοῦ, ὃν ἐν τῆ 
γυκτεγερείᾳ ἔπεμψε τοῖς περὶ τὸν ’Oduccéa N ᾿Αθηνᾶ, ὃν, φηεὶν, οὐκ 
εἶδον ὀφθαλμοῖειν, ἀλλὰ κλάγξαντος ἄκουςαν (v. 216). πῶς Yàp, 
φηςεὶ, χαῖρε δὲ τῷ ὄρνιθι Ὀδυεςςεύς (v. 277); εἰκὸς γὰρ ἦν ὑπο- 
λαβεῖν περιβοήτους ἔςεεθαι: φωνὴ γὰρ cnueîdv ἐςτι τοῖς λανθάνειν προ- 
αἱρουμένοις ὑπεναντίον. Μετγακλείδης, ὅτι μαντικῶς ταῦτα ἐποίηςε᾽ 
δηλοῖ γὰρ ὅτι φωνὴν fikoucav μόνον. οὐκοῦν οὕτως ἀπέβη τὸ μέλλον᾽ 





18 πλήρεις ὧραι Lp 15 παρῆλθον Lp 17 τῶν δύο μοιρῶν τῆς νυκτός 
Lp 18 quae Lp addit: ἀμφίβολος γάρ ἐςτι κατὰ τριπλῆν ἔννοιαν τοῦ χωρίου 
ὁ νοῦς κτλ. ex Eust., p. 802, 178sqq., petita esse videntur 2428 διδαςκα, supra a 
scrpt. λ΄, cod., unde recte διδαςκαλείου Dind. 





13 sqg. Etsi scholio *B multo breviora sunt, tamen propter partem Apionis 
sententiae (οἵ δὲ ὅτι x74., cf. p. 150, 13) plenius allatam inter scholia ex illo 
excerpta referri nequeunt. — Ex hoc vel simillimo scholio schol. Paris. ap. 
Cramer., A. P. III, p. 174, 19 sqq,, fluxisse videtur. 

7 βΒαᾳ. ΤΑ Καὶ 275 c. I τοὶ δ᾽ οὐκ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν: ὅτι καὶ αὐτοὶ ὑπὸ 
πολεμίων ἔμελλον οὐχ ὁραϑέντες τὰ βουλεύματα αὐτῶν παρὰ Ζόλωνος ἀκούειν. 
ἄλλως δὲ ὅτι οὐκ αἴσιος ὁ ἐρωδιὸς ὁ ὁρώμενος ὑπὸ τῶν εἰς ἐνέδραν ἀπιόντων. 

318qq. ἘΒ f. 1888 ad οὐκ ἴδον v. 275 (id. Lp f. 1762 c. 1. τοὶ δ᾽ οὐκ ἴδον): 


154 K 


αὐτοὶ μὲν Yàp ὑπὸ τῶν πολεμίων οὐκ ὥφθηςαν, ἤκουςαν δὲ τὰ Bou- 
λεύματα καὶ τὰς τάξεις, Δόλωνος ἐξαγγείλαντος. πῶς ἂν οὖν οἰωνὸς 
«αφέετερος φανείη; ᾿Αλέξανδρος δὲ ὁ Μύνδιος ἐν τῷ τρίτῳ περὶ 
ζώων ἠπόρει διὰ τί ἡ ᾿Αθηνᾶ ἐπὶ τὴν καταςκοπὴν πορευομένοις τοῖς 
περὶ τὸν ᾿δυςςέα οὐ τὴν γλαῦκα τὴν ἰδίαν ὄρνιν ἔπεμψε cnuaivoucav 
τῇ φωνῇ, καὶ ταῦτα νυκτερινὴν οὖςαν ὄρνιν, ἀλλ᾽ ὅτι ἱερὸν τοῦ TTocei- 
δῶνος καὶ ἑτέρων τινῶν θεῶν. φαεὶν οὖν λύοντες ὅτι ἑλώδους 
ὄντος τοῦ τόπου, τῶν ζώων τούτων νυκτὸς ἐν τοῖς ποταμοῖς καὶ τοῖς 
τέλμαει νεμομένων, διὰ τούτου εημῆναί τι τοῖς καταςκόποις ἠβουλήθη, 
καὶ οὐ τῆς τὸ ὕδωρ καὶ τὰ ἕλη μιςούςης ὄρνιθος, διαιτωμένης καὶ oi- 
κούςεης ἐν πέτραις καὶ Teiyeciv* ἔπειτα καὶ ὁ ὄρνις οὗτος ἡμέρᾳ τε καὶ 
γυκτὶ χρῆται ἐνεργὸς ὦν, καὶ ἔςτιν ἀμφίβιος, ὥςτε καὶ ἐν ὕδατι τροφὰς 
ἑαυτῷ πορίζειν, οἱ δ᾽ ἀριςτεῖς οὗτοι καὶ εὑν ναυςὶ καὶ πεζοὶ τὰ κατὰ 
τοὺς πολεμίους ἐληΐζοντο, καὶ ἀναφανδὸν καὶ τότε διὰ τῆς νυκτὸς τὰ 
πρὸς τὸν πόλεμον ἔπραττον. ἐπεὶ δ᾽ αὐτίκα δράςειν ἔμελλον, ἐγγὺς 
δδοῖό paci (v. 214)" τὰ γὰρ ἐγγὺς ἁπανταχοῦ ἐςτι cnueîa. ἐν δεξιᾷ 
δὲ χώρᾳ ἣ κλαγγὴ αὐτοῖς γίνεται, ὅτι n δεξιὰ ἀλλοτρία χώρα, ἐν ἧ τοῖς 
δυςμενέειν ἔμελλον ἔςεεθαι ἀλγηδόνες, τοῖς δ᾽ ἀκούςαςει χαρά τις καὶ 
ἔρυμα. ὃ γὰρ ἐρωδιὸς οὗτος ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ τότε κλαγγάζει, νίκα 
εὖ πράττει καὶ εὐθυμεῖ ἄγρας ἕνεκα. ἔτι δὲ ὃ ἐρωδιὸς λέγεται ἀφρο- 
διείων ἕνεκα αἷμα δακρύειν καὶ προπίπτειν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ 
ἀποθνήςκειν, ὥςτε τῇ δεξιᾷ χώρᾳ ὀφθεὶς τῇ ἀλλοτρίᾳ τοὺς ἀλλοτρίους 
καὶ πολεμίους γάμων ἕνεκα ἐδήλου τεθνήξεςθαι. καὶ Ἕρμων δὲ ὁ Δή- 
λιος γράφει΄ ἐρωδιὸς ὁ πέλλος ἐν πεδίῳ φαινόμενος δαπέδου 
μεδέοντος ἐςτὶ Ποςειδῶνος, ἄρ.μενος εἰς πόλεμόν τε καὶ 





1 τὰ cod. om.; add. Bkk. 11 ἔπειτα conieci; cod, ἐπεὶ 16. 17 pro ἁπαν- 
taxoò Lehrs, ap. Kamm. p. 70, τοῦ ἀπαντᾶν ταχύ coni.; pro χώρᾳ Kamm. χειρὶ 
23 εἵνεκα cod.; corr. Vill. ἔρωῶν cod.; rectum 8080], B et Eust. (v. infra) sup- 
peditaverunt —248qq. versus Hermonis quos corruptos esse constat ita attuli 
ut in cod. leguntur, nisi quod verbo πεδίῳ bis 1 subserpt. addidi; lin, 25 dp. pe- 
voc p e corr. habet, ante u una litt. erasa est 





δηλοῖ ὅτι οὐκ ὀφϑήσονται μὲν, εἴσονται δὲ τὰ τῶν πολεμίων ἐκ τῆς φωνῆς 416- 
Acovos. Cf, infra ad lin. 23 sqq. 

3sqq. FA v. 274 c. L τοῖσι δὲ δεξιὸν ἧκεν ἐρωδιόν: εἰκότως ἡ ᾿Αϑηνὰ 
ἐπιπέμπει αὐτοῖς ἐρωδιόν. τοῖς γὰρ ἐπὶ λαϑραίους πράξεις ἀπιοῦσιν αἴσιος 
(cf. ad lin, 23sqq.). ἄλλως τε ὅτι καὶ δι᾿ ἑλώδους ἐβάδιξον τόπου ἕλειον δὲ καὶ 
τὸ ξῶον. διὰ τί δὲ οὐκ εἶπε μᾶλλον τὴν γλαῦκα, οὖσαν ἱερὰν τῆς ᾿Αϑηνᾶς, 
λυτέον <Dind.; cod, ῥητέον» οὖν τὸ ἄπορον καιρῷ καὶ τόπῳ. διατρίβει γὰρ to 
ὄρνεον περὶ τοὺς ἑλώδεις τόπους, καὶ ϑηρευτικὸν τὸ ξῶον. ἴστορεῖ δὲ περὶ aù- 
τοῦ ᾿Δἀριστοτέλης ἐν τῷ περὶ ξώων (p. 609" 21). — Ex Alexandro Aelianus, 
h. ἃ. X, 37, hausisse videtur, 

23sqg. |B ἢ 1352 ad ἐρωδιὸν v. 274 (id. Lp f. 176° c. 1. ἧκεν ἐρωδιὸν): 
ἀγαϑὸν λίαν τὸ σημεῖον τοῖς ἐνεδρεύουσιν, ὥς φησιν Ἕρμων. ἐδήλου δὲ ὅτι 
οὐχ ὁραϑήσονται μὲν ἔκπυστα δὲ καὶ ἄκρυπτα δράσουσιν ἐν τοῖς πολεμίοις, ἐρω- 
διὸν δὲ ἔπεμψεν, ἐπεὶ ἐλώδης ὁ παρὰ τῷ Σκαμάνδρῳ τόπος καὶ ὑδατῶδες τὸ 


10 


25 





K 155 


ἐν νήεςει μάχεεθαι ἐεθλός: καὶ meZoîci καὶ ἱππήεεειν ἄρι- 
ctoc ἐν πεδίῳ θεμένοιει μάχην, ἐν ὄρει δέ τε χείρων φαι- 
νόμενος᾽ μάλα γὰρ πέλεται νικηφόρος ὄρνις ἔς τε βρομίην 
ὀρμένω ἀπειλίην ἄρμενος ὁπλίτην κεν ἄγων oîkovde νέοτ. 
οὕτω δὲ καὶ ἀξιοῦειν οὐ Παλλὰς ᾿Αθηναίη γράφειν, ἀλλὰ πέλλον, 
τοὺς δὲ μεταγράψαντας τῷ ἐπιθέτω ψυχαγωτγηθῆναι, οὐ τῇ ἀληθείᾳ δὲ 
ἀκολουθῆςαι᾽ ὅθεν καὶ Ζώπυρος ἐν τετάρτῳ Μιλήτου KTICEWwC γράφει" 
έν τῇ νυκτεγερείᾳ τοῦ ποιητοῦ θέντος πέλλον ᾿Αθηναίη, ueravypà- 
qouci τινες καί φαει Παλλὰς ᾿Αθηναίη. τῷ ἐπιθέτῳ ψυχαγωτγούμενοι 
ἀλλ᾽ οὐ τῇ ἀληθείᾳ ἀκολουθοῦντες. τρία δὲ γένη ἐςτὶν ἐρωδιῶν, καὶ 
τῇ χροιᾷ διαλλάςεοντα ἀλλήλων καὶ τῇ πράξει διάφορα ὄντα καὶ τῇ 
φωνῇ ἕν μέντοι γένος ἐςτὶν ἐρωδιῷὼν τὸ καλούμενον πύγαργον, ὅπερ 
ἐςτὶ πρὸς γάμον τῶν πάντων δυςαντητότατον᾽ ἐν γὰρ TÙ ευνουδάζειν 
ἀπόλλυται μετὰ πόνου’ προβάλλει γὰρ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ αἱμορραγεῖ. 
ἄλλος ἐςτὶν ἐρωδιὸς ὃν καλοῦςιν ἀφροδίειον " οὗτος δὲ ἐν μὲν τῇ ευν- 
ουείᾳ ἁρμόζει, πρὸς δὲ γάμον καὶ ευμφωνίαν βίου αἰειώτατος. τρίτος 
δὲ πέλλος, ὁ μελάγχρους, καὶ πρὸς λαθραίαν πρᾶξιν ἄριετος πάντων 
ἐςετίν. οὐκ ἤμελλεν οὖν ὃ ποιητὴς, τριῶν ὀρνίθων ὄντων καὶ τούτων 
ἴδιον ἑκάςτου φέροντος πρᾶγμα, ἀφεὶς τὸ τὴν παροῦςαν ὁδὸν cnuaîvov, 
τῇ κοινοτέρᾳ τῶν ὀρνίθων ἐπὶ πάντων ὁμοίως χρᾶεθαι.“ Καλλίμα- 
χος δὲ ἐν τῷ περὶ ὀρνέων οὐ τὸν πύγαργόν que εἶναι τὸν ἐν τῆ 
ὀχείᾳ τοὺς ὀφθαλμοὺς αἱμάςεοντα ἀλλὰ τὸν πέλλον, γράφων ὧδε: ,,ἀςτε- 
ρίας, ὁ δ᾽ αὐτὸς καλεῖται ὄκνος οὗτος οὐδὲν ἐργάζεται. πέλλος᾽ οὗ- 
τος ὅταν ὀχεύῃ κραυγάζει καὶ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἀφίηςιν αἷμα, καὶ τίκ- 
Touciv ἐπιπόνως αἱ θήλειαι. λευκός: οὗτος ἀνωδύνως ἐν ἀμφοτέροις 
ἀπαλλάςςεται“. 
999. ..... πῶς δὲ τὸν ἐρωδιὸν μὴ ὁρῶντες αὐτὸν ὁρῶειν; icwcB f. 136. ad 

ὅτι πρὸς ὄρθρον ἣ ςελήνη ἀνέεχεν. LUÉ.177%6,1. 


4 νέοτ᾽ (?, potest esse véot, altero τ supra addito) cod, Lehrs ap. Kamm. τὸν δὲ pd. 


1. c. versus ita constituit: ..... ἁλὸς uedéovtoc | ἔετι TTocerddwvoc ..... | dip- 
μενος εἰς δάπεδόν Te καὶ ἐν νήεςςει μάχεεθαι | ἐεθλός, καὶ πεζοῖει καὶ ἱππήεςειν 
dpictoc | ἐν πεδίῳ θεμένοιςι udynv, ἐν ὄρει δέ τε χείρων, | φαινόμενος μάλα δ᾽ 
αὖ πέλεται νικηφόρος ὄρνις, | ÉEcmepoc εἰ λείην ἐπιορμένῳ ἀντιοῴηῃ | (,,deest for- 
tasse versus‘) ὅπλα δὲ καὶ λείην κεν ἄγων οἴκόνδε νέοιτο 5 ἀθηναία cod. 
8 νυκτηγερεία cod, 17 λαθραίην cod.; corr. Vill. 22 ὧδε Bkk.; cod. δ᾽ 








ὄρνεον. ἐδήλου οὖν τὴν ἐπὶ tas ναῦς ὑποστροφήν (quae Lp addit: τὸ δὲ ἐγγὺς 
τῆς ἐξόδου πρὸ τοῦ πόρρω αὐτοὺς ἀποβῆναι, in cod. Β alterum 5680]. efficiunt). 
Cf, Eust. p. 804, 57sqq., Paris. ap. Cram., III, p. 88, 22 sqq., et supra ad p. 
154, 3 sqa. 

7sqa. +Eust. p. 804, 62 sqq. (unde Lp v. 275, f. 176°, fluxit): Ζώπυρος dè 
ἀντὶ τοῦ Παλλὰς πελλὸν γράφει, ὡς ἂν εἴη ὃ φανεὶς οἰωνὸς δηλωτικὸς ἀρπα- 
γῆς. τρία γάρ φησι γένη ἐρωδιῶν κτλ. 

10844ᾳ. Per errorem in schol. Porph. ad £ 315 relato huc recurritur: ἐξη- 
τήϑη ποίου μέμνηται ἐνταῦϑα Ὅμηρος αἰετοῦ, τοῦ πυγάργου ἢ τοῦ ἀφροδισίου 


Ἃ 


ἢ πέλλου, περὶ ὧν φησιν ἐν τῇ Ἰλιάδι K. 


156 K 


Bf 1372 ad 372. ..... καὶ πῶς ἅμα τῇ ἀπειλῇ ἀφῆκεν; ὅτι ὀξυλαβείας ἔδει, 

ουρὶ ν. 870. x > » ς > A , , .- » x >_ n , 

Lpf 178.c.]. καὶ οὐκ ᾧετο ὡς ἀπειλῇ μόνῃ πειςθήςεται. ὑπόνοιαν. δὲ αὐτῷ dIdWCIV 

ἠὲ μέν ibid. ὡς οὐ βούλεται αὐτὸν ἀνελεῖν, ἵνα ὑπήκοον ἔχῃ πρὸς τὴν ἀνάκριειν. 

407. e schol. ad v. 167 adscripto excerpt. 

δ f. 130 ad 413. τὸ καταλέξω οὐκ ἔετιν ἁπλῶς ἐρῶ, ἀλλ᾽ εἰς τέλος τοῦ λό- 5 
κατα ιυ. 2 , LI LA > LI là > Tal 5 DI > , 

L δ 117». YOU ἀφίξομαι καὶ καταλέξω. ταὐτὸν γάρ Écti τῷ ἁτὰρ οὐ τέλος 
Cf. Phil. ἵκεο μύθων (I 56) καὶ ἐπεὶ ᾧ παιδὶ ἑκάετου πείρατ᾽ ἔειπε 
XVIII, p. \ A 5 . Δ. ; n? A 
345, IT. (Ψ 390). τὸ διεξελθεῖν οὖν τὸν λόγον μέχρι τοῦ ἀπολῆξαι. 

*B f 1132 ad 416 sqq. τοῦ ποιητοῦ πολλάκις ἐπιςημαινομένου περὶ τῶν πυρῶν, 

ξύλα πολλὰ ἃς οἱ Τρῶες ἐποιοῦντο ἐκ τῆς τοιαύτης τοῦ Ἕκτορος παραγγελίας (Θ 10 


O 507. 507 sqq.): 


πὰ Ir | ἐπὶ dè ξύλα πολλὰ XMerecoe, 
γαί, ζητ. β΄. (ὥς κεν παννύχιοι μέςφ᾽ ἠοῦς ἠριγενείης | 
καίωμεν πυρὰ πολλά, εέλας δ᾽ εἰς οὐρανὸν ἥκῃ, 
καὶ πάλιν (I 232 544.}" | 15 


ἐγγὺς γὰρ νηῶν kai τείχεος αὖλιν ἔθεντο 
Τρῶες ὑπέρθυμοι τηλέκλητοί τ᾽ ἐπίκουροι, 
κειάμενοι πυρὰ πολλὰ κατὰ ετρατόν, 
καὶ πάλιν (Κ 11. 12): 
ἤτοι ὅτ᾽ ἐς πεδίον τὸ Τρωικὸν ἀθρήςειε,. 20 
θαύμαζε πυρὰ πολλὰ τὰ καίετο "11601 πρό, 
εἰκότως ἀςαφέετατόν ἐςτι τὸ τοῦ Δόλωνος, ὅτι ἐρωτηθεὶς 
πῶς δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων φυλακαί τε καὶ εὐναί (Κ 408) 
ἀποκρίνεται (Κ 410 sqq.)' 





(BL) 9 L praemissum εἰς τὸ ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγεςθε 17 Τρῶες om. 
BL τηλέκλειτοί τ᾽ L 21 ἰλόθι L 22 τοῦ om. L 

(Vat.) 10 ἃς, c del. V? ἐκ παραγγελίας τοῦ Ἕκτορος τοιαύτης 18 κεν, 
ν add, V? μετ᾽ ἠοῦς, cui μέςφ᾽ ἠ V? suprascrps. 14 eicom. ἵκῃ 171 τηλέ- 
κλειτοί τ᾽ 18 «τρατοῦ 20 ἤτοι om, 22 ἀςαφές ἐςτὶ 28 δ᾽ αἱ ἄλλων 
om. φάλακαί τε 





5 sqq. Cum in cod. B schol. ad v. 413 relatum ab altero eiusdem manus 
scholio, quod ad Porphyrium referendum esse constat (ad p. 157, 7 edit.) excipia.- 
tur, suspicari in promptu est, Porphyrii nomen, quo scholium de καταλέξω agens 
in codice quodam inscriptum esse Dindorfius attulit, errori deberi e simili scho- 
liorum conditione nato. Sed cum pro Porphyriana origine pugnet quod in scho- 
liis ad, Odysseam adscriptis (Q y 97, cf. E y 80) de eadem re iisdem fere verbis 
exponitur — neque enim latet, ipsa illa scholia e Quaestionibus excerpta quam 
saepe variis utriusque carminis locis repetita sint ---, illi codici fidem non omni 
ex parte negaverim. Quanam autem cum quaestione scholium cohaereat inve. 
stigari nequit; cogitaverit quis de nt. Vat. XVII (= *B 4 121, quod in fine 
operis edetur) aut (quo Eust. p. 1179, 4—14 ducit) de ξητ. XXI (= ἘΒ T 183); 
sed ex hodierna harum quaestionum conditione nihil certi effici potest. 

8 Schol, Paris. 2681 ap. Cram,, A. P. III, p. 94, 31, ad κατάλεξον K 384: ἀντὶ 
τοῦ ἀρχῆς ἀπ᾿ ἄκρης τὰ πάντα εἶπε, διεξόδευσον᾽ τοῦτο γάρ ἐστι τὸ κατάλεξον. 


10 


15 


K 157 


φυλακὰς δ᾽ ἃς εἴρεαι, fpwc, 

οὔτις κεκριμένη ῥύεται ς«τρατὸν οὐδὲ φυλάςςεει᾽ 

ὅςεαι μὲν Τρώων πυρὸς ἐςχάραι, οἷειν ἀνάγκη; 

οἵ τ᾽ ἐγρηγόρθαει φυλαεςςέμεναί τε κέλονται 

ἀλλἤλοις. 
τί γὰρ βούλεται τὸ ὅεςαι μὲν Τρώων πυρὸς ἐςχάραι, προδεδηλωμένου 
ὅτι πολλὰς πυρὰς ἔκαιον; ὃ ἀποροῦντας οὐκ ἔςτι ῥᾳδίως ευνιδεῖν. λύ- 
οντες οὖν λέγομεν ἡμεῖς ὅτι τῶν ἐν τῷ πεδίῳ πυρῶν νῦν οὐ ποιεῖ- 
εθαι τὸν λόγον ἀλλὰ βούλεεθαι εἰπεῖν, ὡς ὅςοι Τρῶες αὐθιγενεῖς καὶ 
οὐ ξένοι ἀλλ᾽ ἑςτίαν ἔχοντες, ὅπερ ἐν ἄλλοις περὶ τῶν αὐτῶν λέγει 
(Β 185): I 

Τρῶας μὲν λέξαεθαι ἐφέετιοι ὅςεςεοι éaci, 
τουτέςτιν ὅςοι πῦρ τε καὶ Éctiac ἔχοντες, ὡς καὶ ἐν ἄλλοις (ψ δῦ): 
ἦλθε μὲν αὐτὸς ζωὸς ἐφέετιος, τουτέςτιν εἰς τὴν αὑτοῦ ἑετίαν᾽ 
éctia γὰρ ὃ οἶκος ὃ γὰρ εἶπεν" ἦλθε μὲν αὐτὸς ἐφέετιος, μεταλαβὼν 
ἔφη (ψ {) ἦλθε δ᾽ ’Oduccedc καὶ οἶκον ἱκάνετο. καὶ πάλιν ἀντὶ 
τοῦ οἶκος᾽ ἑςτίη δ᾽ ’Oduccfioc ἀμύμονος, ἣν ἱκάνω (E 159). 
ὁ οὖν κεκτημένος οἰκίαν ἐφέςτιος, ὁ δὲ ἄπολις καὶ φυγὰς ἀφρήτωρ 
ἀθέμιετος ἀνέετιός ἐςτιν ἐκεῖνος (I 63). καὶ ἐπὶ τοῦ εἰς ἀλλό- 





(BL) 2 κεκρυμμένη L 3 ὅςαι Β 4 κέλλονται Β ὅ ἀλλήλοιειν 7, 6 ἔςχα- 


par L 7 ὃ ἀπορροῦντας ... (litt. nonnullae deletae) ῥαδίως cuvideivL ῥηι- 
diwc B ante λύοντες vacuum spatium 5 fere litterarum B, Micic L 9 βού- 
λεςθαι e βούλεςθε corr. B, βούλεεθε L 10 λέξεων L 12 ὅςοι ἐφέετιοι, om. 


ἔαςι, Β; λέξαςθε ὅςοι ἐφέετιοι, om. ἔαςει, L 18. 14 τουτέςτιν — ἐφέςτιος om. L 
14 αὐτοῦ Β αὐτὴν L [717 ἑςτίη τ᾽ ’0d. ἀμ. ἣν ἀφικάνω L 19 ἐςτιν ἐκ. om. L 
(Vat.) 2 οὔτις κεκρ. ῥύεται humiditate deleta V? in text. rescrps. ςτρατὸν 
V? corr. e ςτρατιὴ οὐδὲ φυλάων 3. 4 πυρὸς — οἵδ᾽ (sic) ἐγρηγόρθαςι humi- 
ditate deleta V? in text. rescripsit 7 πολλ.. (2 litt, evan.) 7. 8 ῥᾷον 
λύοντες οὖν ἐλέγομεν fu... (3 litt. evan.) περὶ τῶν ἐν med. 9 ..@treveîc V!, V? 
in marg. αὖ 10 ὃ ἐν dii. φηςὶ 12 .ἐξαςεθαι ἐφ. scor ἔατι 13 πῦρ καὶ... 
ac éyouciv V!, ἕςτι in marg. V? 14 ἤτοι εἰς τὴν ἑςτίαν ἑςτία δὲ ὁ οἶκος 16 
ἦλθο (?) δ᾽ dò. V!, ἦλθ᾽ ὀδυςςεὺς V? ἱκάνεται 17 ἱετίη τ᾿ ’Oducffoc ἀμ. 
ἣν ik. om. 19—2 Èctiv — δαίμων om. 





6 sqq. |*B f. 1382 ad ἐσχάραι Καὶ 418: προδεδηλωμένου ὅτι πυρὰς πολλὰς 
ἔκαιον. ὃ ἀποροῦντας οὐκ ἔστι ῥᾳδίως συνιδεῖν, λύοντες οὖν ἡμεῖς λέγομεν 
ὅτι τῶν ἐν πεδίῳ πυρῶν νῦν οὐ ποιεῖσϑαι τὸν λόγον, ἀλλὰ βούλεσϑαι εἰπεῖν, 
ὡς ὅσοι Τρῶες αὐϑιγενεῖς καὶ οὐ ξένοι, ἀλλ᾽ Ectiav ἔχοντες. ὅπερ ἐν ἄλλοις 
περὶ τῶν αὐτῶν λέγει" Τρῶας μὲν λέξασϑαι (λέξασϑε cod.) ἐφέστιοι δσ- 
σοι ἔασι, τουτέστιν ὅσοι πῦρ τε καὶ ἑστίας ἔχοντες, ὡς καὶ ἐν ἄλλοις" ἦε 
μὲν αὐτὸς ξῶος ἐφέστιος, τουτέστιν εἰς τὴν αὐτὴν ἑστίαν" ἑστία γὰρ ὁ οἷ- 
κος᾽ ὃ γὰρ εἶπεν ἦλθεν αὐτὸς ἐφέστιος μεταλαβὼν ἔφη ἡλ:ϑ᾽ Ὀδυσσεὺς καὶ 
οἶκον ἱκάνετο. ὁ οὖν ἔχων οἰκίαν ἐφέστιος, ὁ δὲ ἄπολις καὶ φυγὰς ἀφρήτ 
τῶρ ἀϑέμιστος ἀνέστιος. καὶ ἐπὶ τοῦ εἰς ἀλλοτρίαν οἰκίαν οἰκοῦντος. καὶ 
τὰ νῦν ὅσοι πολῖται τῶν Τρώων καὶ ἐφέστιοι καὶ ἑστιούχῳ di) ϑύουσι. καὶ τὸ 
περὶ τῶν Φαιάκων εἰρημένον πᾶσι γὰρ ἐφέστιόν ἐστιν ἑκάστῳ, τουτέστιν 
οὐδεὶς ξένος ἐστὶν ἐνταῦϑα, ἀλλὰ πάντες πολῖται ἑστίας καὶ πῦρ ἔχοντες. 


1580 K 


Tpiav οἰκίαν ἐνοικοῦντος ἀλλ᾽ ἐμὲ τὸν δύετηνον ἐφέετιον rare 
δαίμων (Nn 248). τὸ οὖν éccar μὲν Τρώων πυρὸς ἐςχάραι δη- 
λοῖ Scar Τρώων ἑςτίαι, ἐξ οὗ ὅςεοι Τρώων ἐφέετιοι καὶ πολῖται καὶ 
ἑςτιούχῳ Διὶ θύουειν --- ὥςπερ καὶ ὁ Φήμιος Διὸς μεγάλου ποτὶ 
βωμὸν ἑρκείου (x 884) καταφεύγει, ὦ δηλονότι κατὰ πᾶςαν τὴν ἣμέ- 
ραν ἔθυον ---- ὅτι γὰρ τοὺς πολίτας εἶπε μὴ λείπειν ἐνταῦθα διὰ τῆς 
τοῦ πυρὸς ἐςχάρας, δηλοῖ τὰ ἐπαγόμενα (Κ 418 5αα)΄ 
οἷειν ἀνάγκη, 
οἵ τ᾽ ἐγρηγόρθαςει φυλαςςέμεναί τε κέλονται 
ἀλλήλοις, ἀτὰρ αὖτε πολύκλητοι ἐπίκουροι 
eUdouci: Tpwcì γὰρ ἐπιτροπέουει puXdaccerv. 
ἐκ τούτων Miceic καὶ τὸ περὶ τῶν Φαιάκων εἰρημένον TAECI γὰρ ἐφ- 
ἐετιόν ἐςτιν ἑκάετῳ (Z 265), λέγει γάρ᾽ οὐδεὶς ξένος ἐςτὶν, ἀλλὰ 
πάντες πολῖται καὶ ἐφέςτιον πῦρ ἔχοντες. διὰ δὲ τοῦ ψιλοῦ ἐξενή- 
νεκται, ὧς τὸ δέχεςθε δέκεεθε, 
428. v. ad p. 50, 5—10. 
B f. 138° ad 437. καὶ εἰ νεήλυδες ἦταν, πῶς ἐγίνωςκε τὸ τάχος; ἢ ὡς ἀκούςεας 
ἐν τ eo. ἢ ὧς ἀποςεμνύνων πρὸς τὸ μὴ ἀναιρεθῆναι. 
A cl Xeu- 0 ..... πῶς ἐδόκει εἰδέναι ὅτι ταχεῖς eiciv, εἴ γε venAudec ficav; 
κότεροι χεῖ- ἢ we ἀκούεας ἢ ὡς ἀποςεμνύνων, ὡς καὶ ε«ωθηςομένων αὐτῶν διὰ τῶν 


ὄνος θείειν, ὍΝ 2. , 
δ᾽ ἀνέμοιειν. ἵππων μετὰ τὴν Θρᾳκῶν éravactaciv. 


(BL) 2 ὅεςκεαι, ar in ras., Β 4 ὁ ξεὐφήμιος Β ὅ épxewovL(?) 6 διὰ τῆς ex 
τῆς διὰ, quod BL praebent, mutavi; Kammer, p. 78: ὅτι γὰρ τοὺς πολ. εἶπεν ἐν- 
ταῦθα μὴ λείπειν τὰς φυλακὰς διὰ τοῦ πυρὸς ἐςχάραι, quae ad V? propius acce- 
dunt 9 xéMovtar B 10 αὗται pro αὖτε L (Ὁ) 15 deyécde Β δέχεςθαι δέ- 
κεςθαι L 

(Vat.) 3'sqq. καὶ ὅτι τοὺς πολίτας εἶπεν ἐνταῦθα (εἶπ. ἐντ. bis scrpt.) μὴ λί- 
πεῖν τὰς διὰ πυρὸς ἐςχάρας κτλ. lin. 7 Vi; V? in marg. τὰς φυλακὰς διὰ τοῦ 


πυρὸς ἐεχάρας 10 αὖτε ex ἅτε corr, 2 πολύκλειτοι Υ!; V? n supr. εἰ et in 
fine τ᾽ add. 11 ἐπιτροπέουςι, ὦ spr. o addito, V!; ἐπιτραπέουςι V? 12. 13 
ἐπίςτιόν ἐςτιν ἤτοι οὐδεὶς κτλ. 14 τοῦ om. δέχεςθαι δέκεςθαι, καὶ οὐχὶ οὐκί 





2sqg. +B f. 1888 ad ὅσσαι Καὶ 418 (id. Lp f. 1790 c. 1 ὅσσαι μὲν Τρωων): 
ὅσαι Τρώων εἰσὶν Com. Lp) ἕστίαι καὶ οἰκίαι, οἷονεὶ ὅσοι εἰσὶν Com. Lp) 
ἐθάδες Τρῶες, οὗτοι φυλάσσουσιν. ἐκ γὰρ τῆς ἑστίας τὸν πολίτην δηλοῖ. ἀνέ- 
στιος δὲ ὁ «ἄπολις καὶ ἄοικος. 

{L f 2181 (6. 1 ἐσχάραι mvuvat): ..... τοῦτο δὲ δηλοὶ ds οὐδεὶς ξέ- 
νος ἐστὶν ἐνταῦϑα, ἀλλὰ πάντες πολῖται ἐσχάρας ἔχοντες καὶ πῦρ. ἐκ γὰρ τῆς 
ἑστίας τὸν πολίτην δηλοῖ. 

tEust. Κὶ, p. 815, 9: ἔχοντες οὖν ἐσχάρας οἵ ἐφέστιοι, καϑὰ καὶ Πορφυ- 
ρέῳ δοκεῖ, τουτέστι πολῖται, ὥσπερ ἐκ τοῦ ἐναντίου ἀνέστιος ὁ ἄπολις καὶ φυγᾶς. 

᾿ Quae praeterea ap. Eust. leguntur in scholia Lp (p. 465 extr. Bachm.) et Paris. 
(A. P. II, p. 95, 30; 259, 1) transierunt. 
125qg. 10 £ 265: .... λέγει δὲ ὅτι οὐδεὶς ξένος ἐστὶν, ἀλλ᾽ ἅπαντες πο- 
λῖται καὶ ἐφέστιον πῦρ ἔχοντες. διὰ δὲ ψιλοῦ ἀντιστοίχου ἐξενήνεκται, ὡς τὸ 
δέχεσϑαι δέκεσθαι καὶ οὐχὶ οὐκί. τοῦτο δὲ κατὰ διάλεκτον. 





10 


1ὅ 


20 


10 


15 


K 159 


447. ἀδύνατον τὸν οὕτω δειλὸν <Bekk.; δῆλον μὴ cod.) γινώεκε- *B f. 138% ad 
εθαι ὑπὸ τῶν ἀριετέων. λύεται δὲ ἐκ τοῦ ἔθους. καὶ γὰρ πλούειον  AbAwv. 


αὐτὸν ὄντα εἰκὸς εἶναι διάδηλον καὶ οὐκ ἂν ἦν ἐν τῷ cuvedpiw τοῦ Nei 
Ἕκτορος μὴ τῶν ἐπιφανῶν ὦν καὶ Èctiv υἱὸς κήρυκος, τοῖς δὲ τοι- 8345, n 


οὕτοις εἰς τὰς ἀποςτολὰς χρῆεθαι εἰώθαειν. 
καὶ πῶς ἤδειςαν αὐτοῦ τὸ ὄνομα; εἰκὸς ἦν ὧς κήρυκος υἱὸν R f. 138. ad 
πολλάκις cuumapeîvar τῷ πατρί. ἢ ἠρώτηςαν κρατήκςαντες. L ΤῊ 
479. v. ad = 267. 
518. πῶς οὐκ ἀλαός Ècti τοςτούτων πεφονευμένων; οὐ λέγει ὅτι Κὶ ΕΞ 1402 ad 
ἐφύλαςςε τὰ πραςςόμενα {πραττόμενα Lp): ἀπεκεκήρυκτο τὰρ ὑπὸ Διὸς ἀλαοεκοπιὴν. 
μηδένα μηδενὶ crpatevuati βοηθεῖν. ἀλλ᾽ ὡς εἶδεν (οἶδεν Lp) ἐλθοῦςαν Lp f 1822 c.l. 
᾿Αθηνᾶν πρὸς Διομήδην, καὶ αὐτὸς ἦλθε. βραδέως δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼς Aia, οὐδ᾽ dAaocxo- 
n δὲ ᾿Αθηνᾶ ταχέως: εἴωθε γὰρ παραβαίνειν τὰς ἐντολὰς Διός {τοῦ Δ. L). πιὴν. 
032. ζητεῖται πῶς πρῶτος αὐτὸς αἰεθάνεται. ῥητέον ὅτι πρῶτος Paris. 2556 





αἰςθάνεται ἀγωνιῶν διὰ τὸ αὐτὸν εἰςηγητὴν γεγονέναι τῆς καταςκοπῆς. tg 96) 
ς 5 , x > * n» la x PU δ La A ν î 
WC οὖν γνώμην διδοὺς εἰς τὸ ἐκπεμφθῆναι τοὺς ἄνδρας où μόνον NYw- *B f. 140. ad 
via ὑπὲρ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ τῇ ψυχῇ ευναπεδήμει αὐτοῖς. ΠΡ δοὶν 
εἰκότως" τῶν φρονιμωτέρων γὰρ αἱ αἰεθήςεις ὀξύτεραι. ἢ καὶ f..1400 ad 
πρῶτος. 
1,1]. ο. 


14 BL ine.: πρῶτος τοῦ ψόφου τῶν ποδῶν ἤςεθετο ἀγωνιῶν κτλ., οὗ, infra 
ad ἢ. v. 16 δοὺς BL 17 περὶ αὐτῶν BL cuveteònuer BL L post aù- 
τοῖς: εἰκότως dé πρῶτος die’ ὀξύτεραι γὰρ τῶν @pov. ai aic0. ἢ καὶ ὅτι KTÀ., 
p. 160, 1; in cod. B alterum ab altero scholio satis magno intervallo diremptum: 
lin, 18 8sqq. in summa pagina, lin. 14—17 in dextro margine inter scholia ad v. 
536 et 538 relata leguntur 


1-7 Fuisse qui difficultatis quae esse videbatur solvendae causa non 4o- 
λων legerent sed δολῶν, Aristonicus docet, qui addit: εὐκὸς δὲ τινῶν γινώσκε- 
σϑαι ὀνόματα, ὡς ἂν δεκαετοῦς γεγονότος χρόνου, καὶ μάλιστα τοῦ A0iavos. 
ἣν γὰρ κήρυκος υἱὸς πολύχρυσος πολύχαλκος. 

‘9sqq. Quaestio in cod. Victoriano (Roemer, de schol. exeget. Iliad, cod. 
Venet. 453, p. 28) nonnullis verbis additis legitur; inde a lin. 12 (post 748) enim 
ita se habet: τοσοῦτον δὲ αὐτὸν ἡ 4ϑηνᾷ προὔλαβεν, ὅσον ἔφϑη τῷ “ιομήδει τὴν 
ἀναχώρησιν παραινέσαι, ᾿Δπόλλων δὲ κατελϑὼν οὐδὲν ἔπραξεν ἀλλ᾽ ἕτερον ἐγ εί- 
ρέει. βραδέως δὲ ἐνεργεῖ δεδιὼς Δία, ἡ δὲ ‘Adnva εἰωθυῖα ἐνικλᾶν τῷ Διὶ 
ὅτι voncet (O 408) καὶ πρότερον παρὰ πρόσταγμα τούτου κατελϑοῦσα εἰς τὴν 
μάχην καὶ νῦν τῷ Διομήδει παρίσταται. Quae, quoniam ille codex in scholiis 
ad Porphyrium referendis ad Venet. B auctoritatem non accedit, haud scio an 
aliunde addita, itaque non propius sed longius quam schol, B ab antiqua quae- 
stionis forma absint (v. proleg.); quam ob rem inter scholia secundi ordinis 
retuli. Neque Eustathius (p. 821, 54: οὐδ᾽ ἀλαοσκοπιὴν εἶχεν ᾿Απόλλων ... 
οὐχ ἁπλῶς, ἵνα μή τι πάϑωσιν οἵ Τρῶες, ἀλλ᾽ ἵνα μὴ ὑπό τινος τῶν κρειττόνων) 
plura, quam B exhibet, legit. 

14—p. 160, 3 Quaestionis formam in cod. Paris. recte servatam esse, in 
codd. BL intercidisse, ex altero scholio sequitur duas aperte λύσεις afferente. 

d4-17 +A v. 532 c.l. Νέστωρ δὲ πρῶτος: πρῶτος ὁ Νέστωρ κτύπον Ls, 
ὅτι αὐτὸς γνώμην δοὺς εἰς τὸ ἐκπεμφϑῆναι τοὺς ἄνδρας ὑπὲρ αὐτῶν ἀγωνιᾷ, 
μόνον οὐχὶ καὶ τὴν ψυχὴν ἔχων συναποδημοῦσαν. 


*B ἢ 1412 ad 
τριςκαιδέκα- 


τον. 
Lf. 2205, Π. 


IL f. 222}, 
*B f. 1412. 


160 K 


ὅτι τῶν ἄλλων μᾶλλον Tpoceîyev, ὧς ἂν τῆς ἐκπομπῆς τῶν καταεκό- 
TWY τὴν αἰτίαν ἐπιφερόμενος: ἔοικεν οὖν παρακαλεῖν ὃ ποιητὴς μή 
τινα καταφρονεῖν γήρως, ευνέςεις γὰρ ἔχει πλείονας καὶ ἀρείονας. 
61. πῶς εἰπὼν (v. 494. 95): 

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ βαειλῆα κιχήεςεατο, 5 

τὸν Tpickatdécatov μελιηδέα θυμὸν ἀπηύρα, 
πάλιν διηγούμενος τὰ ευμβάντα φηεὶ (v. 561)" 

τὸν τριεκαιδέκατον εκοπὸν εἵλομεν; 
ὁ γὰρ Δόλων τοῖς Tpickaidera ςυναριθμούμενος τῶν Θρᾳκῶν Teccapec- 
καιδέκατος ἂν εἴη. δῆλον ὅτι τὸν Ρῆςον ἐξελὼν καὶ δώδεκα τοὺς ἕταί- 10 
ρους τοῦ ‘Piicov τριεκαιδέκατον μετὰ τῶν ἑταίρων τοῦ Ῥήςου εἰκότως 
τὸν Δόλωνα κατηριθμήςατο. τί γάρ Qucew; 

ἵπποι δ᾽ οἵδε, γεραιὲ, νεήλυδες, οὗς ἐρεείνεις, 

Θρηίκιοι, τὸν δέ εφιν ἄνακτ᾽ ἀγαθὸς Διομήδης 

ἔκτανε (v. 598—60). 15 
τοῦτον μὲν καθ᾽ ἑαυτὸν xwpicac ὠνόμαςεν, εἶτ᾽ ἐπάγει πὰρ δ᾽ ἑτά- 
ρους δυοκαίδεκα, μεθ᾽ ὧν, ἐξηρημένου τοῦ βαειλέως, τὸν τριςκαι- 
δέκατον ςκοπὸν εἵλομεν. καὶ αὐτὸς δ᾽ ἐπεςημήνατο ὅτι παρὰ τὸν 
Ῥῆςον ἀριθμεῖται τοὺς ἑταίρους καὶ οὐ cùv τούτῳ καταλέγει τοὺς ἄλ- 
λους. ἔφη γάρ᾽ τὸν δέ εφιν ἄνακτα ἀγαθὸς Διομήδης 90 

ἔκτανε, πὰρ δ᾽ ἑτάρους δυοκαίδεκα, 

δυοκαίδεκα μὲν τοὺς ἑταίρους, τὸν δὲ «κοπὸν τριςκαιδέκατον. ἑαυτὸν 
δὲ κοινωνὸν θεὶς τῆς λήψεως τοῦ «κοποῦ οὐκ ἔφη ἀπεκτείναμεν ἀλλὰ 
εἵλομεν, ἐπεὶ ὥςπερ καὶ τοὺς ἄλλους Διομήδης ἀνεῖλε, ευνέλαβε δὲ 
τὸν «κοπὸν Διομήδει ᾿Οδυςεεύς. Ν 25 

πῶς οὖν, φηςὶ, deratéccapac φονεύςας τριςκαιδέκατον λέγει Δό- 
λωνα; ῥητέον οὖν ὅτι “Ὅμηρος ἀεὶ τοὺς βαειλεῖς τῶν CTPATIWTÒYV χωρί- 





4 πῶς pncew εἰπὼν 77 6 ἀπηῦρα Β 9. 10 τεςςαρακαιδέκατος L 18. 14 
γεραιὲ διοτρεφέες θρηίκιοι 5 ἄνακτα L 17 δυωκαίδεκα L 21 ἑτάρους ex ἑταί- 
ρους corr. L 21. 22 δυοκαίδεκα in codd. semel scriptum; pro altero Vill. ιβ΄ 
23 κοινὸν Β 24 ὥςπερ γὰρ kai, om. ἐπεὶ, L Διομήδης om. 5 25. 26 schol. 
L verbo ’Oòduccevc finitur; etiam in schol. B post h. v. signum scholii finiti (:—); 
quae ibi sequuntur καὶ “Ὅμηρος del τοὺς fac. κτλ. (= lin. 27) cum nova linea 
incipiunt neque tamen signo apposito ad textum referuntur. Videtur is qui 
scholia *B scripsit initium scholii, quippe quod superioris scholii initio respon- 
deret, consulto omisisse 





4sqq. v. 495 cum 561 pugnare non fugit Aristarchum, cuius explicandi 

rationem noster amplectitur (v. Ariston. v. 495. 561). 
+B ἢ 141% ad τρισκαιδέκατον v. 561: πῶς τοῦ Ῥήσου καὶ τῶν δώδεκα 

ἑταίρων συναριϑμουμένων τρισκαιδέκατός ἐστιν ὁ “όλων; δῆλον οὖν ὅτι τὸν 
‘Pijcov κατ᾽ ἐξοχὴν ὑπεξεῖλεν. Cf. Paris. 2556 v. 495 (A. Ῥ, III, p. 175, 20): ὅτι 
νῦν τοῖς δώδεκα Θρᾳξὶν ἐπαριϑμεῖται, τὸν 'Ῥῆσον τρισκαιδέκατον λέγων, πάλιν 
δὲ χωρίσας τὸν Ῥῆσον nat’ ἐξοχὴν τοῖς δώδεκα ἑταίροις ἐπαριϑμεῖται τὸν. “6- 
λωνα. 

22 sqq. Cf. Porph. P 125. 


Gt 


10 


ζι 


20 


Λ 161 


ζει κατ᾽ ἐξοχήν. ἔθει οὖν κατὰ τὸν ἀριθμὸν Kkexwpictar ὁ ‘Pficoc, ὡς 
ἐπὶ τοῦ Ζεὺς δ᾽ ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα (N 1). 


A 


DI. 52. .....TÒ δὲ ἀπορούμενον, πῶς μέγα προειπὼν ἐπιφέρει 
ὀλίγον, τοιοῦτόν ἐςτι᾿ τὸ ἕτερον αὐτῶν χρονικόν ἐςτι, τὸ δὲ ἕτερον 
τοπικόν᾽ ἤτοι γὰρ πολὺ τοῦ πεδίου προῆλθον αὐτῶν, οἱ δὲ ταχέως 
ἐπεδίωξαν, ὡς ἂν ἐφ᾽ ἁρμάτων (ἐφαμαρτῶν cod.; corr. Bkk.): ἢ τῷ 
χρόνῳ πολὺ προέλαβον οἱ πεζοί, οἱ δὲ ἱππεῖς τῷ καταταχῦναι (κατα- 
χῦναι cod.; corr. Bkk.) ὀλίγον ὄπιεθεν fcav. 

53. 54. ἐζήτηται πῶς ἐνεδέχετο ἔχειν τὰς νεφέλας aiua* ῥητέον 
οὖν ὅτι τὸ τοῦ ὕδατος λεπτότατον καὶ κουφότατον ἁρπάςαν τὸ πῦρ 
τὸ τοῦ ἡλίου μετέωρον ἐξήρανε καὶ κατέμιξε τῶ ἀέρι, καὶ τὸ μὲν θολε- 
ρὸν αὐτοῦ καὶ βαρὺ ἐκκριθὲν ὁμίχλη γίνεται. τὸ δὲ καθαρώτατον καὶ 
κουφότατον γλυκαίνεται καταλελειμμένον, ἕψοντος τοῦ ἡλίου καὶ καίον- 
τος᾽ εἰ γὰρ καὶ τὰ ἄλλα τοῦ ὕδατος, ἐὰν ἢ ἁλμυρά, τὸ παρ᾽ ἡμῖν πῦρ 
γλυκέα ἀπεργάζεται, τί χρὴ προςδοκᾶν περὶ τοῦ: δυνατωτέρου πυρὸς 
ὃ ἥλιον λέγομεν; τὸ ἀναπεμφθὲν οὖν τοῦτο ὕδωρ μέχρι διεςεκέδαεται 
μετέωρον φερόμενον, ὅταν εἰς τὸ αὐτὸ ευετραφῇ, βαρούμενον κάτω 
φέρεται καὶ ὄμβρος γίνεται. καὶ ἣ αἰτία: ὅταν νέφεειν ἐλαυνομένοις 
ὑπ᾽ ἀνέμου éutécn πνεῦμα ἐναντίον καὶ νέφη ἕτερα ὑπὸ᾽ τούτου διω- 
κόμενα, τὰ μὲν πρῶτα ευςτρέφεται, τὰ δ᾽ ὄπιςθεν αὐτῶν ἐπιφερόμενα 
παχύνεται καὶ μελαίνεται καὶ καταρῥραγέντα ὑπὸ τοῦ βάρους ὄμβρον 
ἐγέννηςεν. εἴπερ οὖν οἱ ποταμοὶ, πολλοῦ κατ᾽ αὐτοὺς ευντελουμένου 





9 L inc.: κατὰ δ᾽ ὑψόθεν ἧκεν ἐέρεας αἵματι μυδαλέας ἐξ αἰθέρος. τοῦ ὕδα- 
τος τὸ λεπτ. κτλ. 11 κατάμιξε Β 12 δὲ om. L 15 περὶ τ. duv. om. B 
16 ὅπερ Β τούτου 1, διεςκέδαςθαι e corr. L 19. 20 ὑπὸ τοῦ διωκομένου L 
20 αὐτοῖς L 22 ἐγένηςταν Β πολλοῦ κατ᾽ αὐτοῦ ευντελούμενοι L 





2 Cf. *B f. 1691. (id. L f. 968ὲ c. 1, Ζεὺς δ᾽ ἐπεὶ οὖν Τρῶας τε, A) N1: 
negaoine ζκεχώρηκε L) τῶν λοιπῶν Τρώων τὸν Ἕκτορα κατ᾽ ἐξοχήν .. .. Quod 
Aristarcho notatum fuisse schol. Ariston. ibid. docet. 

3sqq. Cf. schol. Ariston. A 51: πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσθαι" εἰ γὰρ μεγάλως 
ἔφϑασαν, πῶς οἵ ἱππεῖς ὀλίγον μετεκίαϑον αὐτῶν; 

6-8 Aristarchum μέγα de tempore, ὀλίγον de loco accepisse, Ariston, 
1. c. et v. 52 docet. 

22 sqq. TÀ A 53. 54 c. l. ἔρσας afuati μυδαλέας (id. L f, 2959): ἐξήτηται 
«δὲ add, L) πῶς ἐνεδέχετο {τὸ add. L) αἷμα ἔχειν τὰς νεφέλας. καὶ λέγουσιν 
ζούτως τοῦτο add. L) οἵ λύοντες τὸ ἀμφίβολον, ὅτι ὡς ἐπὶ μεγίστῳ πολέμῳ 
{post ἀμφιβ. L: καὶ ἐπὶ μέγ., OM. πολ.) πολλῶν ἀναιρουμένων τὸ αἷμα τούτων 
«(τοῦτο L) ἐπλήρου τοὺς πλησίον ποταμούς, ἀφ᾽ ὧν al νεφέλαι λαμβάνουσαι 
τὸ ὕδωρ αἱματώδεις δρόσους ἔπεμπον. Simillima duo scholia cod. Paris. 2556 
(Cram., A. P. III, p. 176, 18—25). 

+ B f. 142» ad αἰϑέρος (id. Lp ἢ 184° c. 1. ἐξ αἰθέρος): .... quoypévat 

ScHERADER, Porphyr. Qu. Hom, 11 


Ἐ 


L 


f. 142. ad 


αἵματι. 


f. 2350, 


162 


A 


τοῦ φόνου, ficav αἵματος ἀνάπλεοι, εἰκότως τὸ ἀναφερόμενον ἀπ᾽ 
αὐτῶν ὕδωρ γίνεται ὄμβρος αἱματώδης, καὶ τοῦτο μυθῶδες δοκοῦν οὐκ 


ἀποφεύγει τὸ πιθανόν. 
84, ad O 1, p. 111. 112. 
86. cf. 0 53. 54. 

155. Vatic. Znt. κη. ὡς δ᾽ 
ὅτε πῦρ ἀίδηλον ἐν ἀξύλῳ ἐμ- 
πέςοι ὕλῃ. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν 
τὴν πολύξυλον ἀποδεδιίκαειν, οἱ δὲ 
ὁμόξυλον. δηλοῖ γὰρ, φαεὶν .... 
Luvi. . ὡς ἀκόλουθος (ἔςτι γὰρ 
ὁμοκέλευθος), καὶ ἄβρομοι (Ν 41) 
ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. 
οὕτω καὶ ἄλοχος καὶ ἄκοιτις ἣ ὁμό- 
λεκτρος καὶ ὁμόκοιτις᾽ καὶ ἄξυλος 
οὖν ἣ ὁμόξυλος διὰ τὸ πυκνόν. 
ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν οὐ κατὰ 
τὴν ctépnew τοῦ ξύλου" ἐπάγει γάρ᾽ 
οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι 
TITTOUCIV, ἀλλὰ κατὰ ετέρηειν 


τοῦ ξυλίςεαςεθαι, ἵν᾽ ἢ ἄξυλος ὕλη, 





1. 2 ὑπ᾽ αὐτῶν Β, ὑπ᾽ αὐτοῦ L; corr. Bkk. 


72 ξύλω Υ', d suprscr. V? 


ἄξυλον — πολυ humiditate deleta, rescrps. V? 


nulla tinctura adhibita deleta 
cxuor ἅμα ἰακῆ cod. 
eros.) cod. 


10 L in lemm.: wc δ᾽ ὅτε πῦρ ἀΐίδηλον ἐν ἀξύλῳ 
ἄξυλον δὲ ἕτεροι᾽ φηςὶ γὰρ τὸ da καὶ ὁμοῦ, ὡς ἐπὶ τὸ ἀκόλουθος L 
13». 14» ἡ --- ὁμόκοιτις om. L 


uoc L 12° ἀίαχοι L 


152 .EvXoc V|, a sprascr. V? 


*B f. 1440 ad ἀξύλῳ, L f. 
228», TT. ἄξυλον ὕλην οἱ μὲν τὴν 
πολύξυλον ἀποδεδώκαειν, οἱ δὲ ἄξυ- 
λον. δηλοῖ γὰρ, φηεὶ, τὸ ἃ καὶ τὸ 
ὁμοῦ, ὡς ἐπὶ τοῦ ἀκόλουθος (ἔςτι 
γὰρ ὁμοκέλευθος), καὶ ἄβρομοι 
ἅμα βρόμῳ καὶ αὐίαχοι ἅμα ἰαχῇ. 
οὕτως καὶ ἄλοχος καὶ ἄκοιτις ἣ 
ὁμόλεχος καὶ ὁμόκοιτις. καὶ ἄξυ- 
λος οὖν n ὁμόξυλος διὰ τὸ πυ- 
κνόν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἄξυλον λέγειν 
οὐ κατὰ ctépnev τοῦ ξύλου ἐπά- 
Tel γάρ’ οἱ δέ τε θάμνοι ππρόρ- 
ριζοι πίπτουειν, ἀλλὰ κατὰ ετέ- 


᾿ρήηςειν τοῦ ξυλίςαςεθαι, ἵνα ἢ ἄξυλος 


ὕλη, ἐξ ἧς οὐδείς πω ἐξυλεύςατο, 


2 γινόμενον L 


ἐμπές. (litt. eros.) V!, or suprascr. V? ga, 9a 
108, 112 inter φαςὶν et wc non- 
11° ὡς — γὰρ hum, del, rescrps. V? 188 di- 


208 πίπτ... (3 vel 4 litt, 


8b—11. ἀποδεδιύκαειν, 
11° ἄβρο- 


20% εὔξυλος 7ἢἃ 910 


verbo ἐξυλεύςατο schol. L finitur; reliqua f. 229? leguntur, ubi inc.: γαμετὴ λέ- 


Yetar παρὰ τὸ λέχους ἑτέρου κτλ. (lin. 4). 





(«ἠλλαγμέναι Lp) δέ εἶσιν al σταγόνες, ἐπειδὴ καὶ οἵ περὶ Τροίαν ποταμοὶ ἐκ 
po 9 , la) ’ 3 
τῶν ἀναιρουμένων αἱματωώδεις Np6av. Idem fere Eust., p. 830, 6. 
Cf, Plut. V. Hom. c. 111: .... ὅϑεν (e nostro loco et Π 459) δῆλόν 
ἐστιν ὅτι τὰ ἀναφερόμενα ἀπὸ τῶν περὶ γῆν ὑδάτων ὑγρὰ ἀναπεφυρμένα τῷ 


ὕδατι τοιαῦτα ἄνωϑεν κατηνέχϑη. 
6 sqq. Cf. ad v. 354. 
9 Ipse Porph. & 200: 


+... ἄξυλος ὕλη ἡ πολύξυλος. Id. Suid. v. ἀξυλία, 


Et. Μ. p. 141, 55, Hesych. v. ἀξύλῳ ὕλη, Apollon. v. ἀξύλῳ, lex. Seguer. p. 
413, 11, schol, A 4 155, Eust. Δ, p. 837, 54. 
10 sqqg. De ἀκόλουθος et ἄκοιτις idem ap. Plat., Crat. p. 405 C. D. 
17sqq. Aristarchum, diple posita πρὸς τὴν ἄξυλον ὅτι πολλὰς ἐκδοχὰς 
ἔσχηκεν, in rpretatum esse ἀφ᾽ ἧς οὐδεὶς ἐξυλίσατο, Ariston. A 155 docet. | 
| Eust. 1. c.: ἢ κατὰ Πορφύριον, ἀφ᾽ ἧς οὐδεὶς ἐξυλεύσατο. Cf. B f. 


δι 


‘10 


dd 
σι 


20 


25 


A 


dp’ ἧς οὐδείς πω ἐξυλεύςεατο. καὶ 
ἄκοιτις δὲ καὶ ἄλοχος ἐμοὶ δοκεῖ 
κυρίως N παρθενικὴ λέγεςεθαι, παρὰ 
τὸ λέχους ἑτέρου μὴ μεταςχεῖν μηδὲ 


κοίτης. παρ᾽ ὃ καὶ λέγει κουρι- 


δίης ἀλόχου (A 114). λοιπὸν δ᾽ 


ἣ κατάχρηεις καὶ ἐπὶ τὰς ἄλλας μετ- 
ἤγαγεν. ὥςπερ κυρίως ἀλεξῆεαι 
τὸ ὑπὲρ τῶν ἀλόχων βοηθῆςαι᾽ λοι- 
πὸν δ᾽ ἐν καταχρήςει γέγονεν ἐπὶ 
τοῦ ὁπωςοῦν ευμμαχεῖν. καὶ ἀίδη- 
λον δὲ πῦρ (Β 455. 1 436. A 155) 
οὐκ Ècti τὸ μεγαλόδηλον, ἀλλὰ τὸ 
ἀδηλοποιόν., ἐξ οὗ cnuaiver τὸ ἀφα- 
γιςτικόν. οὕτω γοῦν ἔφη cù δὲ 
κτείνεις ἀιδήλως (Φ 220), ἀφα- 
νίζων καὶ ἀδήλους ποιῶν. οὐ κα- 
κῶς δὲ καὶ CEECTOC ἀΐδηλον ἀπο- 
δέδωκε τὸ ἐξ ἀδήλου ἐμπεςόν. 





22 di..oc V!, ἄλοχος V? in marg. 
παρ᾽ è καὶ λέγει V2 in marg. 


13? τὸ, quod in lin, eros., sprascrps, V? 


163 


TOUTECTIV ἀφ᾽ ἧς ξύλον οὐδεὶς Èko- 
ψε. καὶ ἄκοιτις δὲ καὶ ἣ ἄλοχος, 
ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, κυρίως ἣ παρθενικὴ 
λέγεται, παρὰ τὸ λέχους ἑτέρου μὴ 
μεταςχεῖν μηδὲ κοίτης (παρ᾽ ὃ καὶ 
λέγει κουριδίης ἀλόχου, τῆς ἐκ 
παρθενίας ἀλλ᾽ οὐ λέχους ἑτέρου 
μεταςχούςης), λοιπὸν δ᾽ ἣ κατά- 
xpnceic καὶ ἐπὶ τὰς ἄλλας μετήγαγεν; 
ὥςπερ κυρίως τὸ ἀλεξῆςαι τὸ 
ὑπὲρ τῶν ἀλόχων Bondficar* λέγει 
γὰρ Ἕκτωρ᾽ ἀλλ᾽ ἵναμοι Τρώων 
ἀλόχους καὶ νήπια τέκνα προ- 
φρονέως ῥύοιεθε (P 225): λοι- 
πὸν δὲ ἐν καταχρήςει γέγονεν ἐπὶ 
τοῦ ὁπωςοῦν ευμμαχεῖν. καὶ τὸ ἀί- 
δηλον δὲ πῦρ οὐκ ἔςτι τὸ μεγα- 
λόδηλον, ἀλλὰ τὸ ἀδηλοποιόν, ἐξ 
où εημαίνει τὸ ἀφανιςτικόν. οὕτως 
γοῦν ἔφη εὺ δὲ κτείνεις ἀιδή- 
λω ς, ἀφανίζων καὶ ἀδήλους ποιῶν. 
οὐ κακῶς δὲ καὶ (έκετος ἀΐδηλον 
ἀποδέδωκε τὸ ἐξ ἀδήλου ἐμπεςόν. 
ἢ παραβολὴ οὖν πρὸς τὴν ευνέχειαν 
τῶν πιπτόντων᾽ τί δ᾽ ὀξύτερον ἢ 
εὐκινητότερον πυρός: 


5° πα.. καὶ d.... V! (nonn. litt. eros.), 


148 


ἀδηχοποιὸν compendio scrips. V', or add. V? 


100 xùpiov L 12% ἵνα μὴ L 
οὗ corr. L 


esse cikctoc Β 


13. 140 προφρονέον L 
22” sqq. où kak. δὲ drroòd. kai cékctoc τὸ ἐξ dò. tut. L 
24” sqq. haud scio an addita sint propter initium quaest. Por- 


19° οὕτω ex ἐξ 
potest 


phyrianae in cod. B v. 269 adscriptae (f. 1472: ἐπεὶ παραβολῆς ἐμνήςθημεν KTA.), 
quae in cod. Vat. sexta numeratur et disputationem de imagine a poeta initio 
libri 1X adhibita excipit (v. supr. p. 128) 





1440 ad ἀξύλῳ (id. Lp f. 186 c. 1. ἐν ἀξύλῳ): πολυξύλῳ. ἀφ᾽ ἧς οὐδεὶς ἐξυλί- 
σατο ...., Apollon, 1. c., Hesych. Lc. 

3 sqq. Et. M. p. 50, 7: ἄκοιτις ἡ γυνὴ ἡ ἐκ παρϑενίας ἄλλης κοίτης μὴ 
πειραϑεῖσα, ἡ ὁμύκοιτις, καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἡ δευτέρου γάμου petecgnuvia, 
Cf. ibid. p. 70, 26 ἄλοχος (Orion). 

8 (10) Et. M. p. 59, 15: ἀλέξω παρὰ τὴν ἄλοχον κυρίως τὸ τῇ γυναικὶ 
βοηϑῆσαι, καταχρηστικῶς δὲ καὶ τὸ ὅπως δήποτε. 

14 (18) Apollon. v. ἀΐδηλον: . ποτὲ δὲ τὸν ἀδηλοποιόν κτλ., cf. Et. 
M. 41, 32. Suid. ἢ, ν. 

24 Eadem in fine schol, BLp h. v. (ad p. 162, 17 sqq.,) cf. ann. crit, ad h. 1]. 

i 11* 


B f. 1472 ad 


dvopouce. 


*B f.148> ad 


ἀπέλεθρον. 


Ι, ἢ. 9803, IT. 


B f, 149: ad 


τοξότα. 
L f. 2362. 
Lp f. 191, 


164 A 


269. | init., p. 128. 

273. ..... πῶς δὲ οὐδένα ετρατηγὸν ἀνθ᾽ ἑαυτοῦ κατέλιπεν; ἵνα 
μὴ προτιμήςας ἕνα τοῖς λοιποῖς ἀπέχθηται. 

394. τουτέςτιν ἀμέτρητον, ὃ οὐκ ἔςτι μέτρῳ οὐδὲ πελέθρῳ μετρῆ- 
car. οὕτως ἐςτὶ καὶ τὸ ἀμαιμάκετον, ὦ οὐκ ἔςτι μῆκος παραβαλεῖν 
ἱετὸν ἀμαιμάκετον (ξ 311), ὃν ἐν ἄλλοις ἔφη περιμήκετον (β 94. 
95 Ὁ). περιςςῶς μέγαν. καὶ ἣ ἀμαιμάκετος οὖν Χίμαιρα (Ζ 179. TT 329) 
τὴν μεγάλην δηλοῖ, πρὸς ἣν οὐκ ἔςτι μέγεθος τῶν ὁμοίων παραβαλεῖν " 
πρὸς γὰρ τὰ ὁμογενῆ τὰ πρός τι ἣ δ᾽ ἄρ᾽ ἔην θεῖον γένος οὐδ᾽ 
ἀνθρώπων (Ζ 180). 

356. A 104. 

385. ἀλλὰ kai οἱ θεοὶ, φαεὶ, τοξόται καὶ τῶν ἣρώων οἱ κράτιετοι, 
᾿Απόλλων, "Ἄρτεμις, Ἡρακλῆς, Εὔρυτος: ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς πρὸς Ἴλιον 
ς«τρατευομένοις Μηριόνης, Φιλοκτήτης, Τεῦκρος. οὐχ ὅτι δὲ τοξότης 





4 L inc.: εἰς τὸ ὧκ᾽ ἀπέλεθρον ἀνέδραμε 12 φητὶ Lp 18 ἡρακλῆς εὕρη- 
ται L 





9.544. Eadem L f, 212» et Lp (c. 1. ἐς δέφρον ἀνόρουσε). — Quae ex cod. 
Vict. ap. Bekk. sequuntur: καὶ ὁ Μενέλαος παρῆν, βασιλεὺς ὧν δεύτερος. ἔστι 
δὲ καὶ ἐναγώνιον" 0 τε γὰρ φόβος μείζων διὰ τὴν ἀπουσίαν τῶν ἀριστέων καὶ 
ὁ πόϑος ᾽᾿'Δ4χιλλέως μείξων, non liquet utrum ad quaestionem pertineant an aliunde 
addita sint. 

4sqq. Haud scio an olim partem quaestionis ad v. 155 editae etfecerint. 

6 {+H (sim. BQ) ἕ 811 Dind. (ἀμαιμάκετον): ᾧ οὐκ ἔστι μῆκος παραβαλεῖν. 
καὶ Χίμαιραν ϑρέψεν ἀμαιμακέτην, 7) οὐκ ἔστι μέγεϑος παραβαλεῖν. 


δι 


10 


12 544ᾳ. Quaestio male decurtata tradita suppleri potest ex Eustathio, p. 851, 


81 844.,) qui in codice quo usus est plura quam nobis servata sunt legit. Sed 
cum habeat ‘quae illis aut de suo aut aliunde, e. c. ex Herodiano, addiderit, 
iudicium de singulis non constat, Id unum contenderim, Aristotelis memo- 
riam e Porphyrio eum hausisse; eam enim ita potissimum et ad scholia nostra 
et ad Eustathium propagatam esse multis locis constat. Neque enim video, 
cur cum Rosio, Ar. ps. p. 167, pro Aristotele apud eum ἢ. 1 Ἀριστοφάνης le- 
gatur, ut recte Heitz, ἃ, verl. Schrft. ἃ. Ar., p. 273; monuit. Quod autem Rose 
in schol. Townl. a se collato et Victor. ᾿ρέσταρχος (pro ‘Agiorotzins) δὲ ὦ 
τῷ τόξῳ σεμνυνόμενε legi iubet, iniuria ab Heitzio impugnari videtur. Eadem 
enim eorum verborum explicatio (τὸ δὲ κέρᾳ ἀγλαέ οἷ μὲν ἀντὶ τοῦ τόξοις 
ἀγλαϊξόμενε) ab Eustathio, lin. 39, ita affertur, ut cum Aristotelia illa minime 
cohaereat, et ab Apollonio v. κέρᾳ ἀγλαέ ad ipsum Aristarchum revocatur, 
quod ita accipiendum esse, ut commemoraverit eam neque tamen probaverit 
Aristarchus, schol. A (Ariston.) Δ 385 docet. Cum Apollonio autem de βοὸς 
κέρας (2. 81) interpretando ita consentit schol. Q w 253 et ipsum Aristarchum 
afferens, ut negari vix possit, etiam apud Plutarchum, d. sol. anim. c. 24 (p. 977 
A), iisdem fere verbis de eadem re agentem, pro ‘AgiororéAnsg recte conici ‘Ag(- 
σταρχος. Restat ut moneamus, quae ad £ 81 in cod. B tradita sint Aristar- 
chea num e Porphyrio fluxerint diiudicari non posse. 

13sqq. A A 885 Nican.: περὶ δὲ τῶν διαστολῶν εἴρηται πολλοῖς ὅτι εἰσὶν 
ἀμφίβολοι" ἢ γὰρ nad ἑαυτὸ ἕκαστον .... n κατὰ δύο uri. Cf +Eust,, p. 
861, 88. 


15 


20 


A | — 165 


ὀνειδίζει, ἀλλ᾽ ὅτι φαῦλος" τοῦτο γὰρ ἐμφαίνει τὸ λωβητήρ. εἶτα 
πάλιν τῇ τριχὶ, φηςὶ, κάλλιετε ἐπὶ ἀπάτῃ παρθένων. οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τὸ 
κομᾶν κακόν ἐςτι καθ᾽ ἑαυτό. 
ApictotéAne dé quei’ κέρᾳ ἀγλαὸν εἶπεν ἀντὶ τοῦ αἰδοίῳ Eust. A, p. 
ςεμνυνόμενον, ἐπὶ τοιούτου ςημαινομένου τὴν λέξιν ἐκεῖνος vonicac. 861, 52. 
405. ἀεύμφορον ἀναπείθειν δεινότερον εἶναι τοῦ ἀποθανεῖν τὸ ἘΒ ἢ 149» ad 
φυγεῖν. λύεται δὲ ἀπὸ τῆς λέξεως᾽ τὸ γὰρ ἁλώωῳ δύναται καὶ ἐπὶ οὗ, c 
τοῦ Ζωγρηθῶ εἶναι. p. 345, IL 
510. éueiwce, φαςὶ, τὸν ἔπαινον, μερικὴν αὐτῷ mpocdelc τὴν el-B Ε 15092 ad 
δηςιν. καίτοι φηεὶν ὅς ῥά τε πάεης εὖ εἰδῇ εοφίας (0411, con- ἰούς τ΄. 
fus. c. p 384). οἱ μὲν οὖν φαειν ὅτι τὸ χειρουργικὸν καὶ τὸ φαρμα- L f. 341}, 
κευτικὸν εὕρητο παρὰ τοῖς παλαιοῖς" τοῦ γὰρ διαιτητικοῦ Ἡρόδικος EP ἢ. 194: ol 
μὲν ἤρξατο, εὐυνετέλεςε δὲ kai Ἱπποκράτης, TTpazaropac, Χρύειππος. ἰούς τ ἐκτά 
ἔνιοι δέ φαειν, ὡς οὐδὲ ἐπὶ πάντας τοὺς ἰατροὺς ὁ ἔπαινος οὗτός ἐετι (Ε Parie ap. 
κοινός, ἀλλὰ τὸν Μαχάονα μόνον xeipoupreîv θέλουςι" τὸν γὰρ TToda- Cramer., 
λείριον διαιτᾶςθαί φαει τὰς νόςους. καὶ τεκμήριον ὅτι ᾿Αγαμέμνων τρω- A. P. III, 
θέντος Μενελάου οὐ Ποδαλείριον καλεῖ, ἀλλὰ τὸν Μαχάονα (A 193). P. 15; 18. 
[τοῦτο ἔοικε καὶ ᾿Αρκτῖνος ἐν Ἰλίου πορθήςει νομίζειν ἐν οἷς φηςιν᾽ 
αὐτὸς γάρ cpiuv ἔδωκε πατὴρ ἐνοείγαιος πεςεῖν ἀμφοτέροις, ἕτερον δ᾽ 
ἑτέρου κυδίον᾽ ἔθηκε᾽ τῷ μὲν κουφοτέρας χεῖρας πόρεν, ἔκ τε βέλεμνα 





3 quae in codd. sequuntyr: τὸ δὲ κέρᾳ cv τῷ i KTÀ., ex Herodiano petita sunt 
4 pna Rose, Ar. ps., p. 166; edit. φασι 9. φηςὶ Lp προςτιθεὶς Lp 12 εὕρη- 
tor L 15 ἐθέλουει Lp 16 διαιτεῖςθαι Lp 16. 17 τρωθέντα Μενέλαον L 
17 τὸν om. L 18sqq. τοῦτο — νόημα, quae BLLp om., e cod. Vict. (Roe- 
meri comitate collata) addidi; casu enim vel neglegentia in communi illorum 
codicum fonte intercidisse, inde apparet, quod Eustathius, qui sine ullo dubio 
h. 1. e Porphyrio hausit, eadem ante oculos habuit (p. 849, 42 sqq.). Idem de 
p. 166, lin. 7—8 (ταῦτα — Ἡρακλέα) dicendum, coll. Eust. lin. 49 





1 +Eust,. p. 851, 41: οἵ δὲ φασι τὸ κέρα ἀγλαε ἀντὶ τοῦ κάλλιστε τὴν 
τρίχα, καὶ τοῦτο οὐχ ἁπλῶς, ἀλλ᾽ ἐπὶ ἀπάτῃ παρϑένων urà., cf. Hesych, ν. κέρα 
ἀγλαέ, Et. M. p. 504, 55. — Quam v. κέρας notionem ad glossographos Apol- 
lon. 1. c. retulit; paullo aliter de ea iudicavit Aristarchus ap. Ariston, 1. c. (cf. 
Eust, lin. 46. 49), dubitanter Herodian. (ἃ A 385). 

5 Cf. Hesych. κέραξ᾽ ϑρίξ, τόξον καὶ αἰδοῖον. 

6—8 Id. 1 f. 2874. (nisi quod σύμφρον pro ἀσύμφῳ.). — Cf. Β f. 149» ad 
ἁλώω (id. Lp f. 1922 c. 1. αἴ κεν ἁλώω): τοῦτο, φησὶ, δεινότερον πάντων, εἶ ξω- 
γρηϑῶ καὶ αἰχμαλωτισϑῶ: οὐδεὶς γὰρ Ἑλλήνων τοῦτο Com. Lp) πέπονϑεν. 

9 Versus 515 a Zenodoto, Aristophane, Aristarcho poétae abiudi- 
catus; .... μειοῖ γάρ, εἰ μόνον ἰοὺς ἐκτάμνειν καὶ φαρμακεύειν οἶδεν (A ἢ, v.). 

11sqq. | Eust. 4, p. 859, 89 sqq. 

11. 12 Cf. Porph. 4624: πρῶτον μὲν οὖν φαμεν ὅτι τὴν δίαιταν ἠγνόουν. 
Id. 1 4ὅ8:..... τὴν δὲ περὶ τὰς διαίτας (ἐπιτηδεῦσαι ἰατρικὴν) τὸν Σηλυβοια- 
νὸν Ἡρόδικον uti. Sequitur Platonem, rep. III, p. 406 A. 

18sqq. Versus primi corrupte traditi sunt, v. Kinkel, epic. Gr. fragm. I, 
p. 35, qui Welckerum (cycl. ep. II, p. 178) secutus non recte ad Aethiopidem 


fragmentum retulit. 


*B f, 152° ad 


λέοντα. 


166 | A 


ςαρκὸς ἑλεῖν τμῆξαί τε καὶ ἕλκεα πάντ᾽ ἀκέςαςθαι᾽ τῷ δ᾽ ἄρ᾽ dkpipéa 
πάντ᾽ ἐνὶ «τήθεςειν ἔθηκεν, ἄςκοπά τε γνῶναι καὶ ἀναλθέα ἰάςαεθαι᾽ 
ὅς fa καὶ Αἴαντος πρῶτος μάθε χωομένοιο ὄμματά τ᾽ ACTpPATTOVTO 
βαρυνόμενόν τε νόημα. εἰ δὲ μὴ παράγει τινὰ διαιτώμενον, οὐ θαῦμα᾽ 
διὰ γὰρ τὸ ἀπρεπὲς παρῆκε τὴν δίαιταν: ἀπρεπὲς γὰρ ἦν τὸν ἥρωα 
πυρέττοντα παραλαβεῖν ἢ κενούμενον τὴν γαςτέρα ἢ προποτιζόμενον. 
[ταῦτα γὰρ κωμικά, ὡς καὶ τῷ Διονυςείῳ πεποίηται ἐν Λιμῷ τῶν νό- 
cwv Ἡρακλῆς, (ζειληνὸς δὲ κλύζειν πειρᾶται τὸν Ἥρακλέα.] ἢ μόνων 
τῶν ἐν πολέμῳ ἐνεργούντων μέμνηται᾽ εἰεὶ δὲ φάρμακα καὶ χειρουρ- 
γίαι. εἰ δὲ ἀπὸ τῶν ἡττόνων ὁ ἔπαινος, καὶ τοῦτο ἰατρικῆς ἐγκώμιον, 
τὸ καὶ τὰ ἥττω μέρη ταύτης εἶναι πολλῶν ἀντάξια. 

548 sqq. διὰ τί ὁτὲ μὲν λέοντι παραβάλλει τὸν Αἴαντα, ὁτὲ δὲ ἐν 
ἄλλῳ (ν. 558) ὄνῳ; λύεις. ὅτι αἱ μὲν παραβολαὶ τριῶν ἕνεκα γίνον- 


**Bf.153*ad ται, αὐξήςτεως ἐνεργείας cagnvetac: εἰς τὸ πρόςφορον δὲ ἕν ἑκάτερον 


ὄνος (B!). 
L f. 2435, 
A. 


L f. 2483. 


ἐτήρηςεν ὃ ποιητής, εἰπὼν Αἴαντα καὶ povevovta λέοντος δίκην καὶ 
τῶν πολεμίων ἀναχωροῦντα ὡς ὄνον. ταῖς γὰρ φύςεει τῶν ζώων καὶ 
τὸ ὀκνηρὸν πρὸς φυγὴν καὶ τὸ ταχὺ πρὸς μάχην τοῦ ἥρωος δεδήλωκεν. 

559. v..ad ν, 848 sqa. 

596. E 7. 

597. πῶς, φαεὶ, δύνανται Νηλέως oùcar ai ἵπποι ἐπὶ τὸν Néctopa 
τὸν γέροντα φθάςεαι Ζῶςαι; ἢ δῆλον ὅτι τὰς ἀπογόνους τῶν ἵππων ἐκεί- 
γων λέγει, ὥςπερ καὶ τὸ Τρώιοι φηεὶν ἵπποι (E 222), οἱ ἀπὸ τοῦ 
Τρωός, κατὰ διαδοχὴν τῶν «τοῦ cod.) ἀπ᾽ ἐκείνων. 





5 τὰ διαίτου L 6 παραβαλεῖν L 7.8 v. p. 165, 18sqq. 11 τὰ ἡττύ- 
μενα μ. L 12 L praem. ἀπορία A inc.: διὰ τί ὁτὲ μὲν λ., ὁτὲ δὲ ὀν. πάραβ 
τὸν Αἴαντα; ὀτὲ (bis), spir. in ras. scrpt., Β 13 ἄλλοις B! λύεις om. B!; 
pro eo ἃ ῥητέον οὖν 14 ςυνεργίας B!, cuvepyiac (1 in ras.) B, ἐνεργείας Eust, 
suppeditat adi. καὶ ἐναργ. καὶ cap. L 15 dietnpneev A εἰπὼν in uno A 
ἄγοντα pro Αἴαντα BB!'L 16 ἀναχωρεῖν BLA 17 δέδωκεν pro δεδήλω- 
κεν BB! 





7 De Dionysii fabula sive Atuos sive Δεινὸς inscribenda v. Meineke, fr, com. 
Gr. II, p. 553; V, 1, p. 94; Nauck, fr. trag. Gr. p. 617. 

i1 Quae in Vict. sequuntur de difficultate ὑπερβατῶ solvenda (meliora in 
altero schol. L, ἢ 241° = Paris. ap. Cram. 1. c., lin. 12—18) ad Porph. referre 
non audeo; neque enim Eust. legit. 

12 8qg. Cf. Eust, 4, p. 861, 45 sqq., quem plura in libris suis legisse ap- 
paret. 

Schol, A 4 559 ὅτι δοκεῖ uagecdat' εἰ γὰρ κατεάγη πολλὰ περὶ αὖ- 
τὸν ῥόπαλα, οὐ δύναται ἡ βία τῶν τυπτόντων νηπία εἶναι uti., ad Aristonicum 
potius quam ad Porphyrium referendum videtur (cf. A Z 265. 4 51). 

16.17 Zenodoto v. 548—57 pro spuriis habenti oblocutus Aristarchus: 
ὁ μὲν γὰρ λέων πρὸς τὴν πρᾶξιν, ὁ δὲ ὄνος πρὸς τὴν ὑπομονὴν uti., (A A 548). 

20 8ᾷᾳ. ] Eust. A, p. 865, 1 sqq. — Fuisse qui difficultatis quae esse vide- 
batur vitandae caussa scriberent N747cov schol. Vict. h. v. perhibet. 


20 


A 167 


ai ἀπόγονοι τῶν ἵππων ἐκείνων: οὐ γὰρ δυνατὸν ἦν φθάςκαι ἘΒ f 153% ad 
ἐπὶ τὸν γέροντα Νέετορα τὰς ἵππους τοῦ Νηλέως ζώςας. ὥςπερ καὶ Νηλήιαι. 
Τρώιοι ἵπποι οἱ ἀπὸ τοῦ Τρωός, κατὰ διαδοχὴν τῶν «τοῦ cod.) ἀπ᾿ ᾿ 
ἐκείνων. 
611. διὰ τί τὸν ἸΤάτροκλον ὁ ᾿Αχιλλεὺς πέμπει; ῥητέον οὖν ὅτι ἘΒ f. 154: δὰ 
κατ᾽ οἰκονομίαν. ἐπειδὴ γὰρ ἄπρακτος ἣ πρεεβεία γεγένηται, διὰ TTa- ἴθι νῦν. 
τρόκλου βούλεται Néctopa κατορθῶςαι τοῦτο, ὅπερ οὐκ ἐποίηςαν οἱ Lf, 348". 


 πρέεβεις. ὥςτε προῳκονόμηςε τοῦτο ὁ ποιητὴς οὕτως, ἵνα καὶ Νέςτο- 


10 


15 


25 


ρος τὴν τῶν λόγων δύναμιν παραςτήςῃ καὶ ᾿Αχιλλέα δείξῃ μετ᾽ εὐλό- 
γου προφάςεως εἰς τὸν πόλεμον ἐξάγοντα τὸν Ἰ]Πάτῤοκλον. 

024. ὅλος ὁ τόπος οὗτος ἐλέγχεται wc παρὰ τὴν ἰατρικὴν ἱετορίαν *B f. 154° ad 
πεποιημένος. ὅςοι μὲν οὖν λύουειν, ὧς τῶν ἡρώων ἑτέρως εἰθιεμένων κυκειῶ. 
θεραπεύεςεθαι διὰ τὸ μὴ ταῖς αὐταῖς διαίταις τοὺς ἰατροὺς ἐπιπολάζειν E È 244%, II. 
χρωμένους, ἀπὸ τοῦ ἔθους amoXorobviar* ὅςοι δ᾽ ἐλέγχουςει τὴν εύν- 
θεειν πάντων ἐξαλλάςςειν τὴν καθ᾽ ἕκαςτον δύναμιν, ἀπὸ τῆς λέξεως 
ἐπιχειροῦςειν. οἱ δὲ νῦν πάντες, οὐκ εἶναι χαλεπὸν τὸ τραῦμα οὐδὲ 
πρὸς θεραπείαν δίδοςθαι τὸ πόμα, τῷ δὲ κοινῷ ἔθει πίνειν οὐ μόνον 
τὸν Μαχάονα ἀλλὰ καὶ τὸν Νέετορα τὸ τοῖς Kekunkoci «εκευαζόμενον 
ποτόν «--- τοιοῦτον γὰρ προςφέρειν καὶ τὴν Κίρκην τοῖς πρὸς αὐτὴν 
καταγομένοις (κ 294) --- ἀπὸ τοῦ καιροῦ λύουειν. 

οὐ δεόντως, φαεὶν, ὁ Μαχάων καὶ ταῦτα ἰατρὸς ὧν τὸν κυκεῶ B f. 154° ad 
προςφέρεται, ευνεετῶτα ἐκ μέλανος οἴνου --- τοιοῦτος γὰρ ὁ Πράμνιος ἮΝ ΝΣ 
— καὶ τυροῦ ἐπικεκνηςμένου καὶ ἀλφίτων᾽ φλεγματώδη δὲ ταῦτα καὶ τ £ 196001. 
πολέμια τοῖς τραυματίαις. πρῶτον μὲν οὖν φαμεν, ὅτι τὴν δίαιταν ἠγνό- roîa dè τεῦχε 
ouv καὶ ἀνδρειότερα ὅμως εἶχον τὰ εὠματα, ὧς καὶ ἀγωνίζεεθαι τοὺς κυκειῶ. 
τραυματίας, εἶτα ὅτι ἀρίετου ἰατροῦ ἐςτι τὸ ἰᾶςθαι μὴ μετακινοῦντα τὴν 
ευνήθη δίαιταν. ἄλλως τε ἐξ ἐπιπολῆς ἣ πληγή᾽ εἰ δὲ καὶ κατὰ βά- 





5 L praem. ἀπορία διὰ τί δὲ τ. TT. AL post πέμπει L ins. λύςτις οὖν 


“om, ἃ 7 τοῦτο κατορθ. L, διὰ ΤΙατρ. Νεςτ. βούλεται τοῦτο κατ. A 8 où- 


τῶς om. A 10 ἐξάγειν AL τὸν Τίατρ. om. A 11 L in lemm.: χάλκεον 
Kdveov, ἐπὶ dé κρόμιον ποτῷ ὄψον ἠδὲ μέλι χλωρόν, παρὰ δ᾽ ἀλφίτου ἱεροῦ ἀκτήν 


(ν. 680. 31) 18 ταῖς αὐτοῦ διαίταις ἀεὶ τοὺς iatp. 3 15 pro λέξεως Kamna,, 


p. 78, ἕξεως οοη]. 16 pro νῦν πάντες Lebrs, δὰ Herod. app. p. 460, cuv- 
ICTAVTEC CONI, 18 τὸν pro τὸ L 19 τοῖς Èkeîce κατ. L 20 λύουειν Lehrs 
I. c.; codd. XMéfouciv 91 gncav 71 τὸν κυκεῶνα L 22 mpduvioc, suprascrpt- 

, Lp 23 ἐπικεκνηςμένου, nc postea add., B; ἐπικεκνιςμένου LLp 27 ἐξ ἐπι- 


πολλῆς LLp 





16 sgg. Simil, Plut., V. Hom., c. 210, — Fuerunt qui negarent, ab Ho- 
mero Machaonem induci vulneratum, v. Asclep. Myrl. ap. Athen. XI, p. 493 A, 
cf. Eust. Δ, p. 870, 37. 

24 .Cf. Plat., rep. III, p. 406 A: καὶ μὲν δὴ, ἔφη, ἄτοπόν γε τὸ πῶμα οὔ- 
τως ἔχοντι. Οὔκ, εἴ γ᾽ ἐννοεῖς, εἶπον, ὅτι τῇ παιδαγωγικπῇ τῶν νοσημάτων ταύτῃ 
τῇ νῦν ἰατρικῇ πρὸ τοῦ Acuinaicdar οὐκ ἐχρῶντο, ὥς φασι, πρὶν Ἡρόδικον 
γενέσθαι. Id. ipse Porph, A 515. 


Lf. 245», II. 


Cf. Paris. 

ap. Cram. 

A. P. III, 
p. 16. 


B f 154» ad 


ἄλλος. 


Lp f.196> ο.1]. 


168 A 


θους, οὐδ᾽ οὕτως ἀδόκιμον τὸ πόμα᾽ ῥύεις γὰρ αἵματος λειποθυμίαν 
ἐργάζεται᾽ ὁ οὖν μέλας οἶνος παχύνων τοὺς χυμοὺς καὶ τὴν ἐπίρρυειν 
τοῦ αἵματος τὴν ἐπὶ τὸ τραῦμα παχύνει καὶ ευςτέλλει᾽ ὅθεν καὶ τοῖς 
κοιλιακοῖς αὐτὸν ἔνιοι προςάγουςει διὰ τὸ εἴργειν τὸ ὑγρόν. ἀλλὰ καὶ 
τὸ ἄλφιτον παχύνει τὰ ὑγρά. καὶ τὸ κρόμυόν ἐξετι διουρητικὸν καὶ 
μάχεται τῇ φλεγμονῆ᾽ ὅθεν καὶ τοῖς κυνοδήκτοις αὐθωρὸν προκςάγεται. 
ἢ οὐ πρὸς θεραπείαν ἀλλὰ πρὸς ἀνάψυξιν ἐδίδοτο τὸ πόμα, καὶ Νέετωρ 
γοῦν λαμβάνει" τοῖς κακοπαθοῦςι γὰρ ἐπιτήδειος ὁ κυκεὼν τροφὴν ἅμα 
καὶ ποτὸν ἔχων. 

636. 37. Νέετωρ δ᾽ ὃ γέρων ἀμοτγητὶ ἄειρεν. διὰ τί πε- 
ποίηκε μόνον τὸν Νέςτορα αἴροντα τὸ ἔκπομα; οὐ γὰρ εἰκὸς ῥᾷον αἴ- 


> perv νεωτέρων (νεώτερον L>. καὶ (τηείμβροτος οὖν φηειν, ἵνα 


δοκῇ εἰκότως πολλὰ ἔτη βεβιωκέναι᾽ εἰ γὰρ παράμονος fi ἰεχὺς καὶ οὐχ 
ὑπὸ γήρως μεμάρανται, καὶ τὰ τῆς ζωῆς εὔλογον εἶναι παραπλήεια. 
᾿Αντιεθένης dé’ οὐ περὶ τῆς κατὰ χεῖρα βαρύτητος λέγει, ἀλλ᾽ ὅτι 
οὐκ ἐμεθύςκετο «ημαίνει᾽ ἀλλ᾽ ἔφερε ῥᾳδίως τὸν οἶνον. Γλαῦκος 
«Γλαύκων dubitanter Heitz, ἃ. verl. Schrft. ἃ. Aristot., p. 260, 2) δέ, 
ὅτι κατὰ διάμετρον ἐλάμβανε τὰ ὦτα, ἐκ uécou δὲ πᾶν εὔφορον. ’Api- 
ς«τοτέλης δὲ τὸ Νέετωρ ὁ γέρων ἀπὸ κοινοῦ ἔφη δεῖν ἀκούειν ἐπὶ 
τοῦ ἄλλος, ἵν᾽ ἦ’ ἄλλος μὲν γέρων μογέων ἀποκινήςαςκε τραπέζης, 
Νέετωρ δ᾽ ὃ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν, πρὸς γὰρ τοὺς καθ᾽ ἡλικίαν ὁμοίους 
γενέςεθαι τὴν εὐγκριειν. 

οὐχ, ὥς τινες, ἐπὶ Μαχάονος τὸ ἄλλος ἐκδέχεεθαι χρή, ἀλλ᾽ 





1 εὐδόκιμον Lp ῥῦεις Β λειποθυμίαν, εἰ e corr., B 8 καὶ ς«τέλλει BLp 


ἄλλος μὲν κρόμυον, υ in ras., B 7 post πρὸς 4 vel 5 litt. eras. Β ἀνάπτυξιν Lp 


μογέων. 





5 {+ Paris. fip. Cramer,, A. P. II, p. 260, 90. 
7 Cf. Porph. & 1: ... τάχα γοῦν τὸν κυκεῶνα πίνειν φησὶν (τὸν Ne- 
στορα), ὃς εἶχε καὶ οἶνον. 

10 Versus 636 diple notatus erat πρὸς τὸ ξητούμενον, πῶς ὁ γέρων ἀμο- 
γητί, οἵ δὲ ἄλλοι μετὰ κακοπαϑείας (schol. A). — Quaestiones de ipso Nestoris 
poculo a grammaticis (v. Athen. XI, p. 488 A sqq.) institutas Porphyrium con- 
gessisse vel respexisse veri quidem simile est, sed neque e scholiis neque ex 
Eustathio probari potest. 

12-18 +*B ἢ 154» (subiunctum schol. supra, lin, 23 sqq., edito): Στησέμ- 
βροτος dé φησιν, iva δοκῇ εἰκότως πολλὰ ἔτη βεβιωκέναι" εἰ γὰρ παράμονος 
ἡ ἰσχὺς καὶ οὐχ ὑπὸ γήρως μεμάρανται, καὶ τὰ τῆς ξωῆς εὔλογον εἶναι παρα- 
πλήσια. Γλαῦκος δέ, ὅτι κατὰ διάμετρον ἐλάμβανε τὰ ὦτα, ἐκ μέσου δὲ πᾶν 
εὔφορον {πανεύφορον cod.), 

16 Cf. p. 169, 6---11, et Eust. 4, p. 870, 32. 48. 

18 Aristotelis nomen in Aristarchi mutari voluit Val. Rose, Ar. ps. p. 
166, recte obloquente Heitzio, 1. c., p. 260, 3. Eadem Sosibii lytici qui voca- 
batur ratio (Asclep. Myrl. ap. Athen., p. 493 C). 

18—22 |L f. 245? (ὁ. 1. ἄλλος μὲν μογέων): προσληπτέον τὸ πρεσβύτης, ἵν 
ἢ οὐ δᾳδίως οὐδὲ εὐχερῶς αὐτὸ ζαὐτῷ cod.) ἐκίνει τῆς τραπέζης τις τῶν λοι- 
nov γερόντων, ἀλλὰ μογέων, 0 ἐστιν ὀκνῶν. 

23 Fuisse qui, αὖ ἄλλος ad Machaonem referrent, ἄλλος vel ἀλλ᾽ ὃς lege- 


i 


n° 


5 


0 


10 


15 


20 


25 


A 169 


ἀορίετως πρὸς ἔπαινον τοῦ γέροντος᾽ θέλει γὰρ εἰπεῖν, ὅτι παντὸς νέου 
ς«φρονέςτερον ἐβάςταζε τὸ {τὸν Lp) ποτόν. ἔνιοι δὲ ἀπὸ κοινοῦ τὸ 
γέρων, ἵν᾽ ἡ ἄλλος μὲν γέρων μογέων ἐκίνει, ὁ δὲ γέρων Νέετωρ 
ἀμογητὶ ἄειρεν add. ἜΒ: (τηείμβροτος δέ gnewv κτλ., v. ad p. 168, 
lin. 12). “ | 
τὰ γὰρ ἄχθη οὐχ οἱ icyupoi ἀλλ᾽ οἱ ἔμπειροι Pépovci. διπλῶν B f. 1640 ad 

γὰρ τῶν ὥτων ὄντων καὶ τοῦ ποτηρίου μεγίετου, οὐκ ἂν νέος ἀπεκί- ἀμογητὶ. 
vncev αὐτὸ τῆς ‘om. Lp) τραπέζης, οὐ διὰ τὸ μὴ δύναςθαι, ἀλλὰ διὰ Lf 5184" 0. 1. 
τὸ πῶς μὴ εἰδέναι" ei γὰρ οὐχ ὡς ἔδει αὐτὸ ἦρε <kfipe L>, θραῦειν ἂν ἐρατὸν 
ἠπείληςε᾽ δίχειρα γὰρ δυεὶν ἀφ᾽ ἑκάετης <ékdctorc Lp) χειρὸς δακτύ- è. cod. 1. 
λοις τῶν ὥτων λαμβανόμενον ἐχρῆν κινεῖν ἀκόπιυς. 

19. καὶ πῶς πρότερον ἐνίκηςεν; ὅτι πρὸς ἀπείρους ἦν ἣ μάχη, B f. 156? ad 
τὰ δὲ νῦν πρὸς ἐπιςτήμονας. οὐ γάρ πω. 

767 sqq. ἀθετοῦνται ετίχοι ιθ΄. πῶς γὰρ ὧδε μὲν Πηλεὺς ἀρι-1 f 157: ad 
cteverv ἐπιτάςςει (v. 784), ἐν δὲ ταῖς Λιταῖς μεγαλήτορα θυμὸν ἴεχειν ἐόντες. 
(I 255); ὅτι οὗ δέονται, τούτου ὑπομιμνήςκουειν: ὁρᾷ γὰρ ὁ Νέετωρ, L f. 2195. 
ὡς ἐλώφηςε νῦν τῆς ὀργῆς. καὶ διὰ τί Πηλεὺς τοὺς περὶ Νέετορα οὐ 
φιλοφρονεῖται, ἀλλ᾽ ᾿Αχιλλεύς (Λ 111); «πουδάζει ἀποδεῖξαι ᾿Αχιλλέα 
τότε μὲν προθύμως ὑποδεξάμενον {--ος L>, νῦν δὲ ἀποδοκιμάζοντα. 
αὔξει δὲ νῦν τὸν ἸΤάτροκλον ὡς δεόμενος (δεξόμενος » αὐτοῦ, καὶ 
ἠρέμα διδάςκει, ὅτι εύμμαχος ζευμμάχῳ 1) τῷ ᾿Αγαμέμνονι πέμπεται, 
οὐχὶ προςθήκη τῆς ευμμαχίας «τοῦ ins. L>) ᾿Αχιλλέως. ἐν καιρῷ δὲ 
ἐδήλωςε τὰ ‘om. L) τῆς ςετρατολογίας, ὅτι οἱ ἀριςτεῖς εἰς τὸ {τὸν Lò 
λαὸν ἀγείρειν ἐκπέμπονται. 

186. τὸ τενεῆ μὲν ὑπέρτερός ἐςτιν ᾿Αχιλλεύς οὐ λέγει, ὅτι ἘΒ f. 1570 ad 
γενεῇ. 
25 L inc.: τέκνον ἐμόν, γενεῇ μὲν κτλ. L f. 249», II. 








rent, schol. A_v. 636 (Herodian.) docet, cf. Asclepiad. 1. c. p. 493 A; Eust. p. 
870, 35. — Verum Aristarchus et post eum Ptolemaceus Ascalonita vide- 
runt, quorum interpretationi ea respondent, quae ἢ, 1, legimus: ἀλλ᾽ ἀορίστως 
πρὸς ἔπαινον τοῦ γέροντος. Neque enim causa adest, cur cum Lehrsio scholii 
Herodianei verba ita mutentur, ut Aristarchus et Ptolemaeus eandem quam 
Aristoteles et Sosibius rationem secuti sint. 

1 Verba ϑέλει γὰρ κτᾶ. ex uberiore scholio male excerpta esse, ex Éu- 
stathio, p. 870, 45, concludendum videtur. Dicit enim: φασὶ δὲ καὶ τὴν τοῦ 
πίνειν δυσχέρειαν προμηϑῶς ἐπιτετηδεῦσϑαι τῷ ποτηρίῳ, ἵνα σωφρόνως καὶ 
ἐφεκτικῶς, οὐ μὴν ἀπεριμερίμνως καὶ ἀϑρόως ἐπιχαίνοντες, ἐκεῖθεν πίνοιεν. 
βούλεται οὖν συμβολικῶς λέγειν ὁ ποιητής, ὡς ὁγέρων Νέστωρπαν- 
τὸς ἐγκρατέστερον TE καὶ σωφρονέστερον τὸ ποτήριον σὺν τῷ ποτῷ 
ἐβάσταξεν. | 

6—11 Glauci reddunt rationem in primo scholio breviter adumbratam. 

14 sqq. Versus 767—87 Aristarchum Aristophanis exemplum secutum obelo 
notasse schol, Ariston. v. 767 docet, a quo inter alias eaedem difficultates, quae 
hic soivuntur, afferuntur. Ad Pium grammaticum scholium nostrum Hiller, 
Phil. XXVIII, p. 102, retulit, qua de re cf. proleg. 

20 sqg. Verba scholii inde ab αὔξει δὲ νῦν aliunde illata esse videntur. - 


΄ 
170. A 


τῇ γτεννήςει coù ἐςτιν ὑπερέχων, ἵν᾽ ἢ mpecBuTepoc, ὥς τινες τῶν Tpa- 
γικῶν ἤκουςαν᾽ πῶς γὰρ ἂν ἐπήγαγε᾽ πρεεβύτερος δὲ εὖ ἐςει; 
ἀλλ᾽ ὑπερτέραν γενεὰν λέγει οὐ τὴν χρόνῳ ὑπερέχουςαν, ἀλλὰ γένους 
ἀξίᾳ, ὥς που ἔφη᾽ τὸν μὲν ἀρείω 
καλλείπειν, cù δὲ χείρον᾽ ὀπάςςεαι αἰδοῖ εἴκων, 
ἐς γενεὴν ὁρόων (Κ 237—39), 
καὶ ἐπάγει: μηδ᾽ εἰ βαειλεύτερός ἐςτι. τὸ γενεῇ ὑπέρτερος 
ἔφη ἐν ἄλλοις: Τρώων εὐηγενέων (Ψ 81) καὶ εὐηγενέος (ὠκοῖο 
(A 427), καὶ τὸ ἐναντίον: τῷ οὐκ div με γένοςτε κακὸν καὶ ἀνάλ- 
κιδα φάντες (Ξ 120). 
B f. 169᾽ ad 843. διὰ TI ἐκτανύει καὶ οὐχ ἑςτῶτος βελουλκεῖ; ἠδύνατο μὲν καὶ 
Tr “osi, ἑςτῶτος βελουλκῆςαι, ἀλλ᾽ οὐ μόνον τοῦ βελουλκεῖν ἔδει cuvarévtoc 
ppi ἱμῖν dic γὰρ τοῦ βέλους È ἔνδοθεν τοῦ μηροῦ , οὐκ ἄλλως ἦν αὐτὸ ἐκβληθῆναι ἢ 
tavucac. διὰ χειρουργίας, ὅθεν quei τὸ τάμνε μαχαίρῃ καὶ δῆλον ὡς μαχαίρῃ 
τὸ εὧμα τεμὼν ἐκβάλλει αὐτό. ᾿ 
B f. 159° ad 846. τινὲς ᾿Αχιλλείαν τὴν βοτάνην Xérouci. καὶ πόθεν αὐτῷ τὸ 
ῥίζαν. φάρμακον; ἴεως μὲν ευμπεριφέρει τὴν ῥίζαν ὡς χρήειμον εἰ ἐντύχοι 
Lf. 251%. τραυματίᾳ φίλῳ, καὶ μάλιςτα εἰκὸς αὐτὸν νῦν εἰληφέναι, ὅτι ἐπὶ τραυ- 


Lpf.199re.1L 0, iva δὲ ἐκ τοῦ ou Ned ny ῥίζαν ἔλ 
ἐπὶ δὲ ῥίζαν μάτιαν EPXETOL. τάχα OE ἐκ τοῦ παρακειϊμένου λειμῶνος τὴν picav ελα- 


βάλε. Bev ἔμπειρος ὦν. ἴεως δὲ καὶ θεράπων πεμφθεὶς κατὰ τὸ σἰωπώμενον 
ἐκόμιςεν. 

L f. 2512. ἐζήτηται δὲ καὶ τὸ ὁποία ἦν ὅλως ἣ ῥίζα, ἣ αὐτὸν Katéracce. 
λέγουειν αὐτὴν εἶναι τὴν καλουμένην ἀριςετολοχίαν, ἣν καὶ ἴεχαιμον 
καλοῦειν. 

B f. 189: ad 847. διὰ τί χερεὶ καὶ où μᾶλλον λειαντικοῖς ὀργάνοις; ὅτι οὐκ ἔδει 


xepci. πολλῆς λεπτότητος τῷ φαρμάκῳ, τοῦ αἵματος, ὥς gnei, κελαρύζοντος 





ΟΣ 4 2 , 4 N 4 pa ἊΝ < , Ν , 
Li Econ) καὶ ἀποπτύοντος τὸ λεπτὸν καὶ xvowdec. τῷ δὲ Μενελάῳ ἐπιπάςεει 
4 ) . C. Φ 4 ’ , » A A , κ᾿ 
Lenci sig. τὸ φάρμακον (Δ 219), βραχείας οὔςης τῆς τοῦ τραύματος φορᾶς. 
τρίψας. 


, 1 ἐςτιν om. L 4 ἀξίαν codd.; corr. Vill. 5 καλλιπεῖν L 6 eic L 
9. 10 τὸ οὐκ dv με εἶναι γένος κτλ, L 12 τὸ βελ, ἔδ. BLp ευνεαγέντος BL 
18 αὐτῷ L 14 μαχαίρᾳ LLp 16 ἀχίλλειαν BL, Lp accentu caret 17 Èv- 
τύχῃ LLp 18 τραύματι Ladro νῦν Lp 20 θεραπεύων Lp 27 ἐπιτάςςει L, 
τῷ δὲ μελάνῳ ἐπιτάςςει Lp 





3. 4. Sequitur Aristarchum, A v. 786 (Ariston.). 

16—21 et 25—28 in cod. A in unum scholium (v. 846) coalucrunt iisdem fere 
verbis usum; initio alterius partis quaestionis forma abiecta est. In fine additur: 
ἄλλοι δὲ αὐτὴν ἀριστολόχειάν φασιν, ἣν καὶ ἴσχαιμον προσαγορεύουσιν (cf. lin. 
23). Cf Eust. A, p. 887, 80---41. 

16-21 +L f. 2512 v, 846 (c. 1]. ἐπὶ δὲ ῥίξαν βάλε πικρήν): πρὸς δὲ τοὺς 
ξητοῦντας, πῦϑεν εἶχε τὴν ῥίξαν ἁ Πάτροκλος, ἔστι λέγειν, ὅτι ἦτοι κατὰ τὸ 
σιωπώμενον μεταπέμπεται αὐτήν' ἡ γὰρ ἀρχαία ἰατρικὴ βοτανικὴ (βοτάνη cod, >) 
ἦν. ἤτοι εἰκὸς αὐτὸν ὡς ἰατρὸν ἐπιφέρεσθαι πρὸς τὰς ἐπικαίρους χρήσεις, ἡ 
ὅτι ἐκ τοῦ πεδίου ἀνείλετο αὐτήν. Id. Paris. 2767, A.P. II, p. 245, et schol. min. 
(huic quidem ea subiuncta, quae lin, 22—24 edidimus); brevius Par. 2894, p. 260. 


10 


15 


€ 


20 


25 


M 171 


M 


10 sqq. Ὄφρα μὲν Ἕκτωρ ζωὸς ἔην καὶ μήνι᾽ PAyxrMAevc,*Bf. 158" ad 


καὶ Πριάμοιο ἄνακτος ἀπόρθητος πόλις ἔπλε, 
τόφρα δὲ καὶ μέγα τεῖχος ᾿Αχαιῶν ἔμπεδον Rev. 
ἀπορίαν εἰκότως παρέςχε τὰ ἔπη ταῦτα, ἃ περὶ τοῦ τείχους τῶν ’Ayat- 


ὄφρα. 
L f. 2588, 


A f. 154. c.l. 


ὄφρα μὲν 


5 ὧν Ò ποιητὴς ἀναπεφώνηκεν. τὸ γὰρ τεῖχος τῶν ᾿Αχαιῶν οὐκ ἔμενεν “Ἔκτωρ ζωός. 


ἔμπεδον ἐφ᾽ ὅςεον ὁ μὲν Ἕκτωρ ἔζη καὶ ἐμήνιεν ᾿Αχιλλεὺς, ἣ δὲ τοῦ 
Πριάμου πόλις ἀνάλωτος ἔμενε, μετὰ δὲ τὴν ἄλωςειν Ἰλίου καὶ τὸν 
ἀπόπλουν τῶν ᾿Αχαιῶν τότε κατηρείφθη: ἔτι γὰρ τοῦ πολέμου cuv- 
εςτῶτος καὶ ᾿Αχιλλέως μηνίοντος, Ἕκτορος δὲ περιόντος καὶ ἀριςτεύ- 
10 οντος, ὑπὸ τῶν Τρώων τὸ τεῖχος τῶν ᾿Αχαιῶν κατηρείφθη καὶ διοδεύ- 
ciuov γέγονε τοῖς πολεμίοις " ὁ μὲν γὰρ ζαρπηδὼν τὰς ἐπάλξεις αὐτοῦ 
καὶ μέρος τι καταβέβληκεν, ὁ δὲ Ἕκτωρ τοὺς ὀχῆας αὐτοῦ καὶ τὰς πύ- 
λας διέρρηξεν, ὃ δὲ ᾿Απόλλων cyedòov ὅλον αὐτὸ διέλυςε. φηςὶ γὰρ 
ἐπὶ μὲν (ζαρπηδόνος᾽ ᾿ 
15 ζαρπηδὼν δ᾽ ἄρ᾽ ἔπαλξιν ἑλὼν χερεὶ ςτιβαρῆειν 
ἕλχ᾽, n δ᾽ ἕεπετο πᾶςα διαμπερές, αὐτὰρ ὕπερθε 
τεῖχος ἐγυμνώθη, πολέεςει δὲ θῆκε κέλευθον 
(Μ 397—99), 
ἐπὶ δὲ τοῦ Ἕκτορος᾽ 
90 ὡς Ἕκτωρ ἰθὺς εανίδων φέρε λᾶαν ἀείρας, 
αἵ pa πύλας εἴρυντο πύκα ςτιβαρῶς ἀραρυίας. 
ctf δὲ μάλ᾽ ἐγγὺς ἰὼν καὶ ἐρειεάμενος βάλε ueccac, 
εὖ διαβάς, ἵνα μή οἱ ἀφαυρότερον βέλος εἴη, 
ῥῆξε δ᾽ ἀπ᾿ ἀμφοτέρους θαιρούς᾽ πέςε δὲ λίθος εἴεω 
25 βριθοεύνῃ, μέγα δ᾽ ἀμφὶ πύλαι μύκον, οὐδ᾽ ἄρ᾽ ὀχῆες 
ἐςχεθέτην, cavidec δὲ διέτμαγεν ἄλλυδις ἄλλη 
λᾶος ὑπαὶ ῥιπῆς. ὁ δ᾽ ἀρ᾽ ἔεθορε φαίδιμος Ἕκτωρ, 
κέκλετο δὲ Tpwecciv, ἑλιξάμενος καθ᾽ ὅμιλον, 
τεῖχος ὑπερβαίνειν’ τοὶ δ᾽ ὀτρύνοντος ἄκουςαν᾽ 
80 αὐτίκα δ᾽ οἱ μὲν τεῖχος ὑπέρβαςαν, οἱ δὲ κατ᾽ αὐτὰς 
ποιητὰς ἐςέχυντο πύλας (Μ 453. 54; 57--62; 67--70), 
τοῦ ᾿Απόλλωνος καὶ τῶν Τρώων: 
τῇ ῥ᾽ οἵγε προχέοντο φαλαγγηδόν, πρὸ δ᾽ Ἀπόλλων 


[ent 
i 

lei 
o 
Mme 





1-3 versus om. ἃ (ubi 5080], in marg. exter. ab alia manu litteris mino- 
ribus scriptum est) et L 4 εἰκότως om, L παρέχει A 5 ὁ Ὅμηρος ἀνα- 
᾿πεφώνηκεν A, h. l. versibus ὄφρα μὲν — fiev additis 5. 6 τὸ γὰρ — ἔμπεδον 
om. ἃ 6 èunvi0 L Ἄχ. dé ἐμήνιεν A 8 κατηρίφθη L, ratepipon ἃ ὅτι 
γὰρ A 9 μὲν ante unviovtoc ins. A L 10 κατηρίφθη L, katepip0n A 12 
τοὺς ὀχ. αὐτοῦ om. A (Dind.) 13—p. 172, 10 φηςὶ γὰρ — ἔχουει om. ÀA__24 
Gepovc, supra scrpt. ar, L 25 ἄρα L 27 ὑπὸ L 29 òrtpuvovraL 80 κατ᾽, 
teo fact, L 31 εἰςέχυντο L 33 pararyridév, o ex ὦ fact., L 


Cf. Phil, 
XVIII, p. 
345, IL 


Ν 


112 Μ 


χων ἐρίτιμον, ἔρειπε δὲ τεῖχος ᾿Αχαιῶν 

λ᾽, ὡς ὅτε τις ψάμαθον παῖς ἄγχι θαλάεεης 

ἢ ἀθύρματα νηπιέῃειν 
ἂψ αὖτις ευνέχευε ποεὶ καὶ χερεὶν ἀθύρων. 
ὥς ῥα εὖ, ἤιε Φοῖβε, πολὺν κάματον καὶ ὀϊζὺν 
εύγχεας ᾿Αρτείων (0 360—66). 

οἱ δὲ ἸΤανέλληνες τοῖς γεγενημένοις μαρτυροῦντές φαει ευμφώνως᾽ 
τεῖχος μὲν Yàp δὴ κατερήριπεν, ὦ ἐπέπιθμεν, 
ἄρρηκτον νηῶν τε καὶ αὐτῶν εἶλαρ ἔςεεθαι, 
οἱ δ᾽ ἐπὶ νηυςεὶ θοῇῆει μάχην ἀλίαετον ἔχουει (Ξ δ---δ7). 


ἰγί 
ῥεῖα μ 


τὸ καταρριφὲν οὖν τεῖχος οὐχ ὑπὸ ἀνθρώπων μόνων ἀλλὰ καὶ θεῶν. 


ἐν τῷ τῆς μήνιδος χρόνῳ, τοῦτο λέγειν ἀςφαλὲς καὶ ἀρηρὸς ἐν τῷ τοῦ 
πολέμου καιρῷ διαμεμενηκέναι μέχρι πορθήςεως Ἰλίου ἄπορον. εἰς λύ- 
civ οἱ μὲν οὖν γραμματικοὶ κατὰ τοῦ πλείςετου μέρους ἀξιοῦει λέγειν 
ἔμπεδον᾽ ὀλίγον Yàp εἶναι τὸ ςαλευθὲν ὑπὸ τῶν Τρώων. ἀγνοοῦςει 
δὲ οὗτοι, ὅτι τινὰ, κἂν ἐκ μέρους πάθῃ, οὔτ᾽ ἔμπεδά ἐςτιν οὔτ᾽ ἀρη- 


.pota. καὶ ἀμφορεὺς διατρηθείς, κἂν cyedòov ὅλον τὸ κύτος ἄθραυετον 


ἢ, οὐκέτι ἐςτὶν ἔμπεδος ἀμφορεὺς ἀλλ᾽ ὄετρακον, καὶ τεῖχος, ὃ μηκέθ᾽ 
οἷον φυλάςςειν τοὺς Teryicavtac, οὐκέτ᾽ ἂν εἴη ἔμπεδον τεῖχος ἀλλὰ 
cwupòc λίθων. μήποτ᾽ οὖν ἣ ἔμπεδον λέξις οὐκ εἴληπται νῦν μεταφορι- 
κῶς ἐν ἴεῳ τῷ ἀςφαλὲς καὶ ἀρηρός, οὐδέ ἐςετιν ὅμοιον τῷ οὐδέ μοι 
ἦτορ ἔμπεδον ἀλλ᾽ ἀλαλύκτημαι (Κ 93) οὐδὲ τῷ τοὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἔεαν 
δίδυμοι, ὁ μὲν ἔμπεδον ἡνιόχευεν (Ψ 641), ἀλλὰ κυρίως νῦν 
ἐξενήνεκται, τὸ πέδον ἐχούςης ἐντεταγμένον τῆς λέξεως, ὥςτε cnuaivor 
ἂν τὸ ἐν τῷ πεδίῳ κείμενον καὶ μὴ ἁλίπλοον᾽ ἀντέθηκε γὰρ τὸ ἔμπε- 
dov τῷ ἁλιπλόῳ, τὸ ἐν τῷ πεδίῳ πρὸς τὸ αὖθις ἁλίπλουν γενόμενον. 
οὐ γὰρ ἔφη᾽ τόφρα δὲ καὶ μέγα τεῖχος ἀπόρθητον ἦν καὶ ἄθραυ- 
«τον, ἀλλ᾽ ἔμπεδον, καὶ πάλιν οὔτι πολὺν χρόνον ἔμπεδον 
mev (Μ 9). τί οὖν πάςχει ὕετερον; τῶν ποταμῶν πάντων, φηεὶν, 
ὁμόςεε ε«τόματ᾽ ἔτραπε Φοῖβος ᾿Απόλλων, 
ἐννῆμαρ δ᾽ ἐς τεῖχος ἵει ῥόον᾽ ὗε δ᾽ ἄρα Ζεὺς 





1 αἰτίδα ἔχων ἐρίτυμον ἔριπε δὲ κτλ. L 2 ῥεῖθα L 8 κατήριπεν codd. 
10 μάχον L 11 καταριφὲν A (hinc pergens) et L μόνον AL 14 ἀπὸ τοῦ 
πλ. μέρ. A 15 Τρώων in cod. B postea pallidiore atram. additum; fuisse vi- 
detur vacuum spatium; ὑπὸ τῶν τροφῶν L 16 οὔτε ἐςτὶν ἔμπ. οὔτε dp. AL 
18 ἢ in cod. B postea pallidiore atram, add. καὶ τεῖχος οὐκέθ᾽ οἷόν TE κρύ- 
πτειῖν τοὺς Tei. A; id. L, nisi quod οἷόν τε φυλάςςειν habet 20 ἔμπεδος BL 
21 dpapéc α οὐδέν ἐςτιν BL 22 ἀλύκτημα L οὐδὲ — δίδυμοι om. A 
ficav B 24 ἐξενῆνεκτο ἃ ὅτι pro τὸ ἃ 26 γιγνόμενον A 28 οὔτοι L 
81 εἰς L υἷε AB Zeùc, ace. in ras,, B 





24 Apollon. v. ἔμπεδον: .... ποτὲ δὲ ἐν τῷ πέδῳ, οἷον τῷ ἐδάφει" τόφρα 
δὲ καὶ μέγα τεῖχος ᾿Αχαιῶν ἔμπεδον ἦεν. Eust. M, p. 889, 18: ἤτοι 
ἁπλῶς ἐν τῷ πέδῳ ἕστώς. Etym. M. p. 336, 49: ἔμπεδον Edoaîor, ἰσχυρόν᾽ 
ἐκ τοῦ πέδον, ἡ yi πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν τῇ ϑαλασσῃ. 


1υ 


20 


“> 


M β 173 


ευνεχές, ὄφρα ke 0accov ἁλίπλοα τείχεα θείη. ; 
αὐτὸς δ᾽ ἐννοείγαιος ἔχων χείρεςει τρίαιναν 
ἡγεῖτ᾽, ἐκ δ᾽ ἄρα πάντα θεμείλια κύμαει πέμπε, 
φιτρῶν καὶ λαῶν, τὰ θέεαν poyéovtec ᾿Αχαιοΐ, 
λεῖα δ᾽ ἐποίηςεν παρ᾽ ἀγάρροον Ἑλλήεποντον 
(Μ 24-- 80). 
ὥςτε εἰ καὶ πεπτωκὸς ἦν τὸ τεῖχος, ἀλλ᾽ ἐπὶ τῷ πέδῳ ἦν τὰ΄ πτώματα 
καὶ τὰ θεμέλια: ὕετερον δὲ πάντα di’ ὕδατός φηειν εἰς θάλαςςεαν ἐξενε- 
χθῆναι. εὐυνεςτώεης δὲ τῆς πόλεως οὐδὲν τοῦ τείχους ἁλίπλουν γέγονεν, 
10 οὐδ᾽ ὅτε Ξάνθος ἐπλημμύρει κατ᾽ ᾿Αχιλλέως. καὶ τὸ κατὰ μεταφορὰν 
δ᾽ ἔμπεδον, τὸ cnuaîvov τὸ ἀκίνητον, ἀπὸ τῶν ἐν τῶ πέδῳ μενόντων 
ἀκινήτων λέγεται. τὸ δὲ τεῖχος καθ᾽ αὑτὸ μὲν ἐκινήθη, ἐκ μέντοι τοῦ 
πεδίου οὐ κατηνέχθη εἰς θάλαεςεαν, ὅπερ φηςεὶν αὐτὸ ὕετερον παθεῖν. 
διὰ τί εχεδὸν ὅλου καταλυθέντος τοῦ τείχους ἐν τῷ πολέμῳ, ἘΒ f. 158} ad 
15 πρῶτον μὲν ὑπὸ (ζαρπηδόνος᾽ ὄφρα. 
ζαρπηδὼν δ᾽ ἄρ᾽ ἔπαλξιν ἑλὼν χερεὶ ετιβαρῇειν Lf. 251°, Π. 
ἕλχ᾽, ἣ δ᾽ ἕεπετο πᾶςεα διαμπερές, αὐτὰρ ὕπερθε 
τεῖχος ἐγυμνώθη (M 397—99), 
μετὰ δὲ ταῦτα ὑπὸ τοῦ ᾿Απόλλωνος: 
20 προπάροιθε δὲ Φοῖβος Ἀπόλλων 
[peî ὄχθας] καπέτοιο-βαθείης ποςεὶν ἐρείπων 
ἐς μέεςον κατέβαλλε, fepupwcev δὲ κέλευθον 
(Ο 355—57), καὶ μετ᾽ ὀλίγον πάλιν" 
ἔρειπε δὲ τεῖχος ᾿Αχαιῶν 
25 ῥεῖα μάλ᾽, ὡς ὅτε TIC ψάμαθον πάϊς ἄγχι daXacenc: 
ὥς ῥα εὐ, ἤιε Φοῖβε, πολὺν κάματον καὶ ὀϊζὺν 
εὔγχεας ᾿Αργείων (0 361. 62. 65. 00)’ 
“ πῶς οὖν, πεπτωκότος τοῦ μέρους τοῦ τείχους, φηςεὶν ὁ ποιητής᾽ 
ὄφρα μὲν Ἕκτωρ ζωὸς ἔην καὶ μήνι᾽ ᾿Αχιλλεύς, 
40 τόφρα δὲ καὶ μέγα τεῖχος ᾿Αχαιῶν ἔμπεδον ἦεν, 
ὅτε δὲ, φηςεὶν, ἑάλω n πόλις, 
᾿Αργεῖοι δ᾽ ἐν vnucì φίλην ἐς πατρίδ᾽ ἔβηςαν᾽ 
δὴ τότε μητιόωντο οεςειδάων καὶ Ἀπόλλων 
τεῖχος ἀμαλδῦναι (Μ 10--12. 16—18); 
35 ῥητέον οὖν ὅτι ἔμπεδον οὐ τὸ ἑδραῖον καθὰ νῦν εημαίνει ἣ λέξις, 
ἀλλὰ κυρίως τὸ ἐν τῷ πεδίῳ καὶ πεπτωκὸς δὲ τὸ τεῖχος ἐν τῷ πεδίῳ 


σι 





1 cuvveyxec A, ευνεχῶς L 5 ἐποίηςε περὶ γὰρ ῥόον L 7 πεδίῳ L 8 
prev post Adiaccav AL 10 ἐπλήμμυρε A ἀχιλλέα ἃ καταφορὰν L 11 πε- 
diw AL 12 κατ᾽ αὐτὸ L 13 οὐ om. ἃ ἐπὶ di. AL αὐτὸς AL' 14 
schol. L extremis libri A_versibus adscriptum est, praemissis verbis ζήτει εἰς τὴν 
ἀρχὴν τοῦ M ὄφρα μὲν Ἕκτωρ ζωὸς ἔην 16 ἄρ᾽ om, BL 17 ἕπετο BL 
21 ῥεῖ᾽ ὄχθας om, BL rocìv BL 22 uécov BL 28 καὶ μὲν dA. πάλ. L 25 
ῥεῖα βάλ᾽ L 82 πατρίδα L 86 καὶ ἀπόρθητον post édp. ins. L καὶ νῦν codd, 


174 M 
ἔκειτο. οὐκ εἰς πτῶςιν οὖν τινα ἣ ἀναβολή, ἀλλ᾽ εἴς τε τὴν τοῦ παν- 
τὸς πτῶειν καὶ εἰς τὴν ἐκ τοῦ πεδίου ἐκβολήν. τὸ γὰρ ἐπάγγελμα᾽ 
. ὄφρα κε θᾶςεεον ἁλίπλοα τείχεα θείη: 
καὶ πάντα τὰ θεμέλια κύμαει πέμπε, 
λεῖα δ᾽ ἐποίηςεν παρ᾽ ἀγάρροον Ἑλλήεποντον,Ἠ ὅὅ 
αὖτις δ᾽ ἠιτόνα μεγάλην ψαμάθοιει κάλυψε, 
τεῖχος ἀμαλδύνας (M 26—32). 
ἀντίκειται οὖν τὸ ἀμαλδῦναι τὸ τεῖχος, ὅπερ ἐςτὶν ἀφανίςαι ἐκ τοῦ τό- 
που ἐν ᾧ ἦν, τῷ ἔμπεδον εἶναι. οὐκ ἂν οὖν τὸ ἔμπεδον εημαίνοι τὸ 
ὀρθὸν ὅλον καὶ ἀκίνητον, ἀλλὰ μόνον τὸ πεδίῳ κείμενον. οὕτω καὶ 10 
Ἄρατος ἐπὶ τῶν φυτῶν τῷ ἔμπεδον κέχρηται, εἰπών (phaen. v. 13). 
ὄφρ᾽ ἔμπεδα πάντα φύωνται, ἀντὶ τοῦ ἐν πεδίῳ καὶ τῇ γῇ κείμενα. 


*B f. 169} ad 25. διὰ τί τὸ τεῖχος οἱ μὲν ᾿Αχαιοὶ μιᾷ ἡμέρᾳ éroincav, ὁ δὲ 


ἐννῆμαρ. 


᾿Απόλλων καὶ ὁ Ποςεειδῶν ἐννέα ἡμέραις κατέβαλον; ἄλογον γὰρ τὸ 
μὲν χαλεπώτερον ῥᾳδίως τοὺς ἀνθρώπους ποιῆςαι, τὸ δὲ ῥᾷον, τὸ κατα- 15 
βαλεῖν τοῦ οἰκοδομῆςαι, τοὺς θεοὺς μόλις: ῥητέον dé: οὐκ εἰς τὸ κατα- 
βαλεῖν ταῖς ἐννέα ἡμέραις κέχρηται, ἀλλ᾽ εἰς τὸ ἁλίπλοα γτενέεθαι, καὶ 
τὰ θεμέλια καὶ εἰς τὴν θάλαςςαν κατενεχθῆναι - 

φιτρῶν καὶ λάων, τὰ décav μογέοντες Ἀχαιοί (v. 29), 
καὶ ἔτι λειῶςαί τε τὸν τόπον καὶ 90 

αὖθις δ᾽ ἠιόνα μεγάλην ψαμάθοιει καλύψαι (v. 31), 
οὐ μὴν τὰ πρὸς τὸ καταβαλεῖν ευνηρτημένα εἰς τὸ τέλειον τοῦ ἀφανι- 
«μοῦ καὶ τῆς ἠιόνος τὴν εἰς τὸ ἐξ ἀρχῆς ἀποκατάςταςιν. ἅμα δὲ καὶ 
τῷ ποιητῇ N μὲν τῶν ᾿Αχαιῶν τειχοποιία οὐ παρεῖχε τὴν διατριβήν 
οὐ γὰρ εὐπρεπὲς τοὺς ἀριςτέας ποιῆςαι λιθοφοροῦντας᾽ i) δὲ τῶν θεῶν 25 
μεζταλοπρεπής᾽ τοῖς γὰρ ποταμοῖς καὶ τῇ τριαίνῃ διέλυον τὸ τεῖχος. 
Καλλίετρατος δὲ ἠξίου ἕν δ᾽ ἦμαρ ἐς τεῖχος γράφειν, dacivovtac 
τὸ ἕν, ἐπεὶ μηδέποτε καθ᾽ ἑαυτὸ τὸ ἐννῆμαρ ὁ ποιητὴς εἴρηκεν, ἀλλὰ 
πάντως ἐπάγων τὴν δεκάτην: ἐννῆμαρ μὲν ἀνὰ ετρατόν, τῆ de- 
κάτῃ Te (A 53. δ4). 30 


*B f. 159» ad ἄλογον τοὺς μὲν ἀνθρώπους Torffcar om. B) μιᾷ ἡμέρᾳ τὸ 


ἐννῆμαρ. 


L f. 252}, II. 


τεῖχος, τοὺς δὲ θεοὺς ἐννέα ἡμέραις καθελεῖν. οἱ μὲν οὖν ἐκ τῆς λέ- 
ξεως λύουςι᾽ τὸ γὰρ ἐννῆμαρ εὐεπιπτώτως λέτγουεςει λέγειν “Ὅμηρον. οἱ 
δὲ dacuvouciv, ἵνα ἢ ἕν <évòc L>) ἦμαρ. οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ καιροῦ, ὅτι 
τότε βουλόμενος παντάπαειν ἐξαλεῖψαι τὸ τεῖχος πλαςθὲν ὑπ᾽ αὐτοῦ 35 





3 ὄφρά xe B 4 mépurer L δ᾽ λείαν B 8 ὅπέρ ἐςτιν B 12 ἐν τῷ 
Ted. καὶ ἐν τῇ γῆ κείμ. L 14 di. γὰρ τὸ μὲν γὰρ χαλ. cod.; corr. Vill. 15 
fadiov cod.; corr. Bkk. 22. 23 οὐ μὴν — ἀποκατάςταειν corrupte tradita sunt; 
Kamm., p. 79, coni.: où μὴν οὖν εἰς τὸ καταβαλεῖν, ἀλλ᾽ εἰς τὰ πρὸς τὸ κατα- 
βαλεῖν ευνηρτημένα εἰς τὸ TE. τοῦ ἀφ. κτλ. 25 pro εὐπρεπὲς in cod. ἀπρεπὲς 
esse videtur 





27 Cum Callistrato Crates Mallota ap. Eust. M, p. 890, 35, consentit 
eadem res, omisso auctore, in schol. A ἢ. v. (id. brevius L f. 2532). 





M 175 


τοςοῦτον χρόνον ἐποίηςε τῆς Kkadaipécewc. οἱ δὲ ἀπὸ τοῦ προεώπου᾽ 

οὐ γὰρ πρέπει τοὺς ἀριςτέας εἰεάγειν τειχοδομοῦντας ἐν πολλαῖς ἧμέ- 

parc, ἀπρεπεςτέρας οὔεης τῆς ὑπηρεείας. 

103. πολλάκις ἀπὸ διαφόρων κλίςεων ευνέμπτωςεις γενομένη πλανᾷ *B f. 1615 ad 

5 τοὺς πολλούς, ὧς ἑνὸς ὄντος τοῦ ςημαινομένου, ὥςπερ ἔχει τὸ εἴεαντο. eicavto. 

cnuaiver τὰρ καὶ τὸ ὑπέλαβον, καὶ τὸ ἐπορεύθηςαν, καὶ icoc καὶ ὅμοιος ΓΕ ρει ΠΤ. 

γενόμενος᾽ ἀλλὰ τὸ μὲν ἀπὸ τοῦ εἴδω, τὸ δὲ ἐπορεύθη ἀπὸ τοῦ ἔω, (Α. Ρ III, Ῥ. 

τὸ δὲ ὡμοιώθη ἀπὸ τοῦ Èickw. τὸ μὲν οὖν δηλοῖ τὰ τοιαῦτα’ εἴςατο 17, 77) h. 1. οὐ 

δ᾽ ὡς ὅτε ῥινὸν ἐν ἠεροειδέι (e 281), ὑπέλαβεν --- τὸ δὲ ὧς ῥι- ΕΡΟΤ' ε981. 
10 νόν, ὡς δέρμα ὑπέλαβε τὰ ὄρη τῶν Φαιάκων: οὐ γάρ èctiv ὡς ἐρι- 

νεός᾽ ἦν γὰρ ὡς ὅτε ἐρινός ---, καὶ τὸ εἴεομαι αἴ κε τύχοιμι (x 7), 

ἀπὸ τοῦ εἴδω, εἴεομαι, καὶ ἀπὸ τοῦ εἰδῆςαι: τὸ δὲ eicduevoc Κάλ- 

χαντι δέμας (N 45), ὁμοιώςεας, καὶ τῷ μιν ἐειεάμενος (Β 22), καὶ 

εἴεατο δὲ φθογτήν (Β 791), ἀντὶ τοῦ ὡμοίωςε, καὶ εἰδόμενος ᾿Ακά- 
15 μαντι θοῷ (E 462). [τὸ μέντοι εἴεατο νηῶν ἐπ᾽ ἀριετερά (Μ 

118) ἀπὸ τοῦ ἴω γέγονεν, ἀφ᾽ οὗ καὶ τὸ ἴομεν’ εημαίνει γὰρ τὸ ἐπο- 

pevon. | | 
τὸ δὲ elcato ἀντὶ τοῦ ὑπέλαβεν ἐκ τοῦ eldw, ὁ μέλλων eicw. 

τὸ δὲ εἴετατο ἀντὶ τοῦ ὡμοίωται ἀπὸ τοῦ ἐίεκω. τὸ dè εἴςατο ἀντὶ τοῦ 
9) ἐπορεύθη ἀπὸ τοῦ ἔω. ὡςεαύτως κἀν τῷ αὐτὰρ ἐγὼ Ζεφύροιο καὶ 

aprectào Νότοιο εἴεομαι., ἤγουν πορεύςομαι, ἐξ ἁλόθεν χαλε- 

πὴν ὄρεουςεα θύελλαν (Φ 334). ὁμοίως δὲ ἔχει καὶ τὸ ὅθι οἵ 

kataeicato γαίῃ (A 358), ἀντὶ τοῦ κατεπορεύθη καὶ ἐν τῇ τῇ ἐπάγη, 

ἐπεςτηρίχθη, καὶ ἐν ἄλλοις: ἐν τΤαίῃ ἵεταντο (A 574). καὶ εἴςομαι 
25 ἀντὶ τοῦ γνώςομαι, ὧς τὸ εἴεομαι al κέ μ᾽ ὁ Τυδείδης (0 532). 


6 εημαίνει δὲ 3 Tcoc Β 8 verbo τοιαῦτα schol. L finitur; reliqua in eo 
cod. f. 255° leguntur 9 ῥινὸν ἕν μέρος ἰδεῖν ὑπέλαβεν BL; verum cod. T 
(Odyss.) suppeditavit [11 τὸ γὰρ εἴςομαι L 14 δὲ om. L ἀντὶ τοῦ om, L 
15. 17 v. infra ad lin, 18 sqq. 15 γὰρ ante νηὧν ins, L 19 Wwuoiwcev L 
20 ἕω pro ἔω L 21 ἤτοι L 2424 quae post ictavto sequuntur, in uno B ex- 
stant 28 εἴ καί μ᾽ ὁδύ (ita fere) B 





ὁ sqqg. Aristarchus diplen posuit ὅτι πολλὰ. σημαίνει τὸ εἴσατο" νῦν μὲν 
τὸ ὥρμησε καὶ ἐπορεύϑη, ἀπὸ τοῦ εἶμι, ἐν ἑτέροις δὲ ἐφάνη, εἴσατο δ᾽ ὡς 
ὅτε δινόν, καὶ τὸ γνῶναι, εἴσομαι al κέ μ᾽ ὁ Τυδείδης (A M 118, οἵ, 
Lehrs, Ar. p. 148; id. fere B f. 1615 ad εἴσατο M 118, L f. 3564 ibid,, Paris. ap. 
Cramer., p. 17, 2). 

10. 11 ἐρινόν h. 1. idem esse quod ἐρινός Aristarchus censuit, v. schol. 8 
281, Eust. e, p. 1536, 12. 

18 sqqg. Verba inde a τὸ δὲ εἴσατο cum superioribus non cohaerere, sed 
alterum esse scholium eandem rem quam ea quae antecedunt continens, quod 
casu cum illis coaluerit, nemo non videt. Utrum aeque ac superiora e Por- 
phyrio petita sint an aliunde fluxerint, diiudicari nequit. Neque veri dissimile 
est, etiam illa τὸ μέντοι εἴσατο — ἐπορεύϑη (lin. 15—17) ab utraque scholii parte 
separanda esse; eandem enim rem, quae et lin, 23 et lin, 20 legitur, tradunt; 


” 


B ἢ, 161° ad 
Ὑρτακίδης. 

Lp f. 201. c.1. 
ἀλλ᾽ οὐχ 
Ὑρτακίδης. 


ἘΠ f, 161> ad 
dVATETTA- 
μένας. 

Ι, f. 2564, 


*B f. 161} ad 
πύλῃςει. 
L f. 256», II. 


176 M 


110. βαρβαρικὴ ἣ ἀπείθεια. μιμούμενος δὲ τὴν ἀλήθειαν ὁ ποιη- 
τὴς ἕνα ‘foòv τὸν ἀπειθοῦντα εἰςάγει᾽ διὰ τί δὲ ἕνα τοῦτον: ὅτι μά- 
Meta τοῖς ἵπποις ἠγάλλετο, καταςτέλλει οὖν τὴν τῶν πολλῶν ἀλαζο- 
γείαν. 

122. τὸ ἀναπεπταμένας εἶχον ἀνέρες οὐκ ἔςτιν ἀντὶ τοῦ 
ἠνεῳγμένας μόνον, ἀλλ᾽ ἠνεῳγμένας κατεῖχον αὐτάς, ὅπως τοὺς μὲν 
φίλους εἰεδέχωνται, τῶν δ᾽ ἐχθρῶν βιαζομένων ἐπικλείωειν. αὐτὸς δὲ 
τὴν λύειν δέδωκε capéctepov ἐπὶ τοῦ Πριάμου παραετήςεας, ἔνθα φηεὶ 

πεπταμένας ἐν χερεὶ πύλας ἔχετ᾽, εἰεόκε λαοὶ 
ἔλθωςειν προτὶ ἄςτυ πεφυζότες᾽ 

αὐτὰρ ἐπεί k° ἐς τεῖχος ἀναπνεύεωειν ἀλέντες, 

αὖθις ἐπιθέμεναι ςεανίδας πυκινῶς ἀραρυίας (Φδ91 54ᾳ.). 

127 sqq. ἐν τῇ τειχομαχίᾳ τεταράχθαι δοκεῖ τὰ ἔπη ταῦτα ᾿Αείου 
ἐπελθόντος κατὰ τὰς πύλας τῷ τείχει, ἐπιλέγει ὁ ποιητὴς περὶ αὐτοῦ 
τε καὶ τῶν μετ᾽ αὐτοῦ: 

γήπιοι, ἐν δὲ πύλῃει δύ᾽ ἀνέρας εὗρον dpictovc, 
υἷας ὑπερθύμους Λαπιθάων αἰχμητάων, 
τὸν μὲν Πειριθόου υἷα, κρατερὸν Πολυποίτην, 
τὸν δὲ Λεοντῆα, βροτολοιγῷ îcov Ἄρηι. 
τὼ μὲν ἄρα προπάροιθε πυλάων ὑψηλάων 
ἕεταςαν, ὡς ὅτε τε δρύες οὔρεειν ὑψικάρηνοι 
(M 127--132). 
διὰ γὰρ τούτων εἰπὼν τὸν Λεοντέα καὶ Πολυποίτην πυλάων προπάροι- 
θεν ἑετάναι ὡς δρῦς, ἀναμένοντας ἐπερχόμενον μέγαν Ἄειον οὐ- 
δὲ φέβοντο (v. 136), εἶτα ἐπάγων περὶ τῶν κατὰ τὸν ἴΑειον᾽ 
οἱ δ᾽ ἰθὺς πρὸς τεῖχος ἐύδμητον, βόας αὔας 
ὑψός᾽ ἀναςχόμενοι, ἔκιον μεγάλῳ ἀλαλητῷ 
Ἄειον ἀμφὶ ἄνακτα καὶ Ἰαμενὸν καὶ Ὀρέετην 
᾿Αειάδην τ᾽ ᾿Αδάμαντα Θόωνά τε Οἰνόμαόν τε 
(v. 137—40), 
πάλιν ποιεῖ τοὺς περὶ τὸν Λεοντέα καὶ TToXutoitnv ἔνδον ἐόντας, oÙc 
πρόςθεν ἔξω ἑετάναι ἔφη᾽ ἐπάγει γάρ᾽ 





5 ἔχον L 9 ἔχει τ᾽ εἰςεόκε 7 [1 ἁλέντες codd. 14 παρ᾽ αὐτοῦ 1 19 
βροτολοιγὸν L 21 ὡς ὅτε dpdec B (text. habet ὡς ὅτε τε δρύες) 28 λέοντα L 

προπάροιθεν πυλάων L 24 ἑςτᾶναι Β μετερχόμενον L 84. 25 οὐδ᾽ ἐφέ- 
βοντο L 81 λέοντα 1. 82 ἑεςτᾶναι B i 





neque neglegendum est, in iis verbi, quod et antea et postea ἔω dicebatur, 
alteram formam ἴω (v. Et. M. 301, 12 sqq.) afferri. . 

1-12 Scholium ad v. 122 traditum fragmentum esse quaestionis, e solu- 
tione lin. 8 commemorata sequitur; verisimile est, eam, ut quaestionem ad v. 110 
servatam (ceterum vix dignam hoc nomine), olim cum ampliore fragmento ad 
v. 127 sqq. tradito cohaesisse (cf. imprimis p. 178, 2). 

1-4 Cf Eust. M, p. 895, 30. 


ἐπ 


20 


25 


30 


10 


15 


20 


25 


30 


35 


M 177 


N 
οἱ δ᾽ ἤτοι eiwc μὲν ἐυκνήμιδας Ἀχαιοὺς 
ὄρνυον ἔνδον ἐόντες ἀμύνεεθαι περὶ νηῶν᾽ 
αὐτὰρ ἐπειδὴ τεῖχος ἐπεςευμένους ἐνόηςεαν 
Τρῶας, ἀτὰρ Δαναῶν γένετο ἰαχή τε φόβος τε, 
ἐκ δὲ τὼ ἀίξαντε πυλάων πρόεςεθε μαχέεθην, 
ἀτροτέροιεςει cuecciv ἐοικότε (v. 141—46), 
Kai Tinpwcac τὴν παραβολὴν ἐπάτει" 
ὡς τῶν κόμπει χαλκὸς ἐπὶ ς«τήθεςεει φαεινὸς 
ἄντην βαλλομένων (v. 150, δ1)., 
διὰ γὰρ τούτων φαίνεται ταραχὴ τῶν ἐπῶν, πρότερον μὲν ὡς ἔξω Éctw- 
τῶν, αὖθις δὲ ὡς ἔνδον ὄντων καὶ ἐξιόντων. ὅθεν οἱ μὲν ἠξίουν προ- 
τάττειν ταῦτα τὰ ἔπη᾽ 
οἱ δ᾽ ἤτοι εἴως μὲν ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς. 


Ἁ 2 # 


ἵν᾽ ἢ τὸ ἀκόλουθον Torodtov: 


ἐν δὲ πύλῃςι δύ᾽ ἀνέρας εὗρον ἀρίετους, 

υἷας ὑπερθύμους Λαπιθάων αἰχμητάων: 

οἱ δ᾽ ἤτοι εἴως μὲν ἐυκνήμιδας Ἀχαιοὺς 

ὄρνυον (v. 127. 8; 141. 2): 
εἶτα ςυνάψαντες τοὺς ἐφεξῆς, ὧν ἣ ἀρχὴ 

αὐτὰρ ἐπειδὴ τεῖχος, 

Τρῶας, ἀτὰρ Δαναῶν, 

ἐκ δὲ τὼ ἀίξαντε, 

ἀγροτέροιει CUECCIV, 

ἀνδρῶν ἠδὲ κυνῶν, 

ὡς τῶν κόμπει χδλκὸς ἐπὶ ε«τήθεςεςει φαεινὸς 

ἄντην βαλλομένων, 

λαοῖει καθύπερθε (1435-47; 51-53), 
εἶτα ἀνατρέχουσιν ἐπὶ τὸ τὼ μὲν ἄρα προπάροιθε (v. 131), καὶ 
καταβάντες τοὺς δέκα ctixouc ἄχρι τοῦ ᾿Αειάδην τ᾽ ᾿Αδάμαντα (v. 
140) ἐπάγουειν οἱ δ᾽ ἄρα yepuadiorci (v. 154) καὶ τὰ ἑξῆς. 

Ἡφαιετίων δὲ διπλῆν τὴν γραφὴν εἶναι ἔφη καὶ δεῖν παρα- 
γράφειν ἢ τοὺς δέκα ςτίχους τοὺς ἀπὸ τοῦ τὼ μὲν ἄρα προπάροι- 
θεν (v. 131) μέχρι τοῦ ᾿Αειάδην τ᾽ ᾿Αδάμαντα (ν. 140) ἢ τοὺς ιγ΄ 
τοὺς ἀπὸ τοῦ οἱ δ᾽ ἤτοι εἴἵως μὲν ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς (v. 141) 
μέχρι τοῦ λαοῖςι καθύπερθε (v. 153). μήποτε δὲ, κἂν οὕτως μένῃ 
ἣ γραφὴ καὶ ἣ τάξις, οὐδὲν ἄτοπον, πρότερον μὲν εἰπόντος τοῦ ποιη- 
τοῦ ὅτι περὶ τὰς πύλας ficav οἱ περὶ τὸν Πολυποίτην (ἐν δὲ πύλῃςει 





1 οἱ δ᾽ ἤτοι εἰς (in ras.) μὴν L 2 ὄρνυον γὰρ ἔνδον ἐόντες L 8 dreccu- 
μένους L 4 γένετ᾽ L, id. B in textu 5. 6 ἀίξαντες et ἐοικότες L 12 τὰ 
ἔπη ταῦτα L 18 εἷς (e corr.) μὲν L 25 χαλκὸς — φαεινὸς om. L 81 ἡἧφαι- 
ctiav 1 δεῖν in ras. B; καὶ δὴ παρ. 1 81]. 32 pro παραγράφειν Bekk., περι- 
γράφειν coni. 32 ToÙc ἀπὸ τούτου B 33 ἢ τοὺς derxatpeîc L 35 μήποτε 
δὴ B 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 12 


B f, 162» ad 
πεπλήγετο. 


B f. 162> ad 
ἄλλῃει. 
L f. 2582, 

Lp f.2022c.1. 

ἄλλοι δ᾽ ἀμφ᾽ 
ἄλλῃειν, 


178 M 


δύ᾽ ἀνέρας εὗρον dpictouc, v. 127), ἐπιςημηναμένου Te ὅτι καὶ 
ἔξωθεν ἑςτῶτας εὕρον, εἶτα καὶ ἐπαναδραμόντος, ὅπως περὶ τὰς πύλας 
ἔχοντες τούς τε ἔεω παρώρμων, ἐπιόντας βλέποντες τοὺς περὶ τὸν 
Ἄειον, αὐτοί τε προεκδραμόντες ἀνέμενον πάντες ἔξω τὸν “Aciov. 

καὶ γὰρ οὗτος εἷς τρόπος ἑρμηνείας, ἐκ τῶν Uctepov ἀρξάμενον 
ἀναδραμεῖν εἰς τὰ πρῶτα καὶ πάλιν ευνάψαι ταῦτα τοῖς ὑςτέροις. καὶ 
ἔετι ευνήθης ὁ τρόπος τῆς ἑρμηνείας τῷ ποιητῇ. οὕτως γὰρ εὐθὺς 
κατ᾽ ἀρχὰς τὴν μῆνιν εἰπὼν κεφαλαιωδῶς, ὅεων κακῶν αἰτία γέγονε 
τοῖς Ἕλληςειν, Uctepov ἐπὶ τὰ αἴτια ἀνατρέχει ταύτης καὶ ἐπεξεργάζεται 
dr ὅλης τῆς ποιήςεως τὰ κατ᾽ αὐτήν. οὕτω καὶ περὶ τῆς VOCOU εἰπών᾽ 

Λητοῦς καὶ Διὸς υἱός᾽ ὁ γὰρ βαειλῆι χολωθεὶς 

voùcov ἀνὰ cTpatòv ὦρεε κακήν, ὀλέκοντο δὲ λαοί, 

οὕνεκα τὸν Χρύεην ἠτίμαςεν ἀρητῆρα 

᾿Ατρείδης (A 9 5αα.), 
ἑξῆς ἐπέξειςι, πῶς ἐπράχθη τὰ κατὰ τὴν vécov. καὶ ἐνταῦθα τοίνυν 
εἰπών, ὅτι περὶ τὰς πύλας εἶχον οἱ περὶ τὸν Λεοντέα καὶ ἀνέμενον 
πρὸ τῶν πυλῶν ἑςετῶτες ἐπερχόμενον τὸν “Aciov, ἐπαναδραμὼν ἐξ- 
ἡγεῖται τὰ κατὰ μέρος, ὅτι τέως μὲν ἔνδον ἦταν προτρεπόμενοι τοὺς 
᾿Αχαιοὺς ἀμύνεεθαι περὶ νηῶν, εἶτα, ἐπειδὴ ἐθεάςαντο τοὺς περὶ τὸν 
ἼἌειον ἐπιόντας καὶ πεφευτότας τοὺς “ξλληνας, αὐτοὶ ἀΐξαντες πυλάων 
πρόςθε μαχέεθην (Μ 145). τὰ οὖν κεφαλαιωδῶς ἐκτιθέμενα προλαμ- 
βάνειν εἴωθε τὸ cuutépacua* τὰ δὲ ἀνάπτυξιν ἔχοντα πολλῶν εἰς τὴν 
ἀρχὴν ἀναδραμόντα οὕτω κάτειειν ἐπὶ τὸ τέλος. 

162, ἀδύνατον τοῦτο ἐπὶ ὡπλιεςμένου᾽ ἔςτι δὲ μόνον τῆς λύπης 
δηλωτικόν, ὡς ἐν ὀχλήματι γενόμενον. 

175—81 sqq. ἀθετεῖ ᾿Αρίεταρχος, πρῶτον μὲν διὰ τὸ πύλας 
ἄλλας ὀνομάζεςεθαι᾽ ἀρέςεκει γὰρ αὐτῷ μίαν εἶναι᾽ εἶτα διὰ τὸ ἀρτγα- 
λέον δέ με ταῦτα᾽ φηςεὶ γὰρ ὅτι καὶ μὴν ἔφραςε τὴν τειχομαχίαν. 
εἶτα καὶ διὰ τὸ Λαπίθαι οὐ γὰρ δεῖ <e δὴ corr. B), φηςὶ, καὶ ‘om, L> 
τοὺς πατέρας καὶ τοὺς υἱοὺς Λαπίθας καλεῖν. ἸΤῖος δὲ ἀπολογούμενος 
πρὸς τὰς ἀθετήςεις ᾿Αριςτάρχου ταῦτά φηςεῖιν, ὅτι “Acioc μὲν περὶ τὴν 
μίαν πύλην τὴν ἱππήλατον ἐμάχετο, οἱ δὲ περὶ αὐτὸν περὶ τὰς μικρὰς 





2 ἐπαναδραμόντες Β, ἐπαναδραμόντα L; corr. Bkk. περὶ del. Kamm., p. 81 
3 τούς te ὄντος (supra scrpt. écw) L pro παρώρμων Bkk. παρορμῶντες coni. 
4 αὐτοί Bkk; codd. αὐτοῦ ἔξω πάντες L 12 νοῦςον om. B 13 ἠτίμης L 
15 ἐπεξίαει L 16 λέοντα L 20 dizavte L 21 πρόςθεν B 





5sqq. Cf. Porph. 4 1, p. 1, 6. 

24. 25 Idem fere, sed peius traditum, Lp f. 202» (c. 1, ὦ πεπλήγετο unod): 
ἀδύνατον τοῦτο uti., ἔτι δὲ μόνον τῆς λύπης δηλωτικόν, ὡς ἐν σχήματι yevo- 
uevov. 

26s4q. Rationes Aristarchi, quibus Pius obloqguitur, melius schol. Ariston, 
v. 175 tradidit (cf. Lehrs, Ar. p. 125). - 


20 


25 


30 


10 


15 


M 179 


πύλας" τῷ δὲ ἄλλας μικρὰς εἶναι οὐδεὶς εὖ φρονῶν ἀντείποι᾽ πῶς γὰρ 
τοςοῦτον πλῆθος ἐν τῷ φεύγειν διὰ μιᾶς cime; τὸ δὲ ἀργαλέον δέ 


με ταῦτα 


πάνυ μετρίως φηεὶν εἰρῆεθαι <eip. φης. L)' ἀνδρῶν γὰρ 


ἀναιρουμένων κατάλογον (κατὰ λόγον Lp) διεξιὼν καὶ τρόπους τῶν 
avarpecewyv καὶ λόγους τῶν ἀναιρούντων καὶ πιπτόντων καὶ ευμπτώ- 
ματα τῆς τύχης καὶ πολυμερῆ μάχην, εἰκότως ἐνδείκνυται δυςχερῆ τὴν 
τούτων διήγηειν. τὸ δὲ Λαπίθαι γελοιότατον (γελοιότερον L>* πῶς 
γὰρ ἄλλως ἦν ὀνομάςαι corr. ex ὀνομᾶςαι B) τοὺς τῶν Λαπιθῶν 
υἱοὺς ἢ τῷ πατρικῷ ὀνόματι; 


200. 


Τρῶας εἡμεῖσν αὐτοῖς κωλυτικὸν ἐπιπέμπει᾽ φηςὶ γάρ ὄρνις Yap 
εφιν ἐπῆλθε περηςεέμεναι μεμαῶει. ῥητέον οὖν, ὅτι νίκην μὲν A 


ζητεῖται δὲ, πῶς ὁ Ζεὺς ἐπικρατεςτέρους θέλων ποιῆςαι τοὺς *B f. 163°. 
L f. 2583, 
Lp f. 2024, 


ἐβούλετο τοῖς Tpwciv, ἐξελεῖν δὲ τὸ δέος τῶν ἙἙλλήνων᾽ οὐ γὰρ κατὰ 


προαίρεειν 
253. 


αὐτοὺς ἰδίαν éuicer, ἀλλὰ χαριζόμενος Θέτιδι. 
πῶς οὐ λέγει ἀπ᾿ ἄλλων ὀρῶν τὴν τῶν ἀνέμων θύελλαν Lp f. 208 ο.1. 


ἐξεγείρεεθαι ἀλλ᾽ ἐκ τῶν Ἰδαίων; καὶ λέγομεν, ὡς διὰ τὸ ὑλικὸν πρωτ- ἀπ᾿ Ἰδαίων. 
αἴτιον. αἴτιον γὰρ καὶ ἀρχὴ τῶν ἀνέμων τὸ ὕδωρ᾽ ἐπεὶ γοῦν καὶ ἣ 
Ἴδη πολυπίδακος φαίνεται, εἰκότως ἀπ᾿ αὐτῆς ἣ τῶν ἀνέμων θύελλα 


ἐξεγείρεται. 


208. 
ἀποδιδοὺς 
= 35), τὸ 


ὁ ’Apictapyxoc ἐπὶ κλιμάκων dkovcac καὶ τὸ mpokxpoccac *B f. 161} ad 
ἐπὶ τῶν νεῶν κλιμακηδόν (τῷ fa προκρόεςας ἔρυον, ΤΡ Des 

’ ΒΩ > , I DI Α r d > . 2 a . 
πύργων ἔρυον ἀποδιδώςιν ἐπὶ τοὺς πύργους ἔρυον, ἀπο- 60%, ZI 


διδοὺς ἀνεῖλκον [ὡς κλειςτῶν καὶ ευὐγκαμπτῶν οὐςῶν τῶν KAiudkwvy]. 





10 scholium *B scholio manus prioris (ad λήθετο, v. 203, p. 502, 27—30 
Dind.) subiunctum est; in A haec praecedunt: ἐπ’ ἀριςτερὰ λαὸν ἐέργων] ὑπο- 
χωρῆςαι cuupépov προςημαίνων᾽ dpictepà γὰρ cnueîa τὰ ἀπαίεια, δεξιὰ δὲ τὰ 


ευμφέροντα 


δὲ om. L 11 καταλυτικὸν BL Lp 12 καὶ ῥητέον ὅτι A 21 


κλημακιδὸν L 28 ὧς — κλιμάκων Kamm., p. 82, recte uncinis inclusit; v. infra 


ad. h. v. 





1 Cf. Porph. © 58. 


10---14 


Cf. schol. Vict. M 209 (Bkk.) ex cadem quaestione verbis nonnihil 


mutatis excerptum, 


15 sqq. 


De solutione allegorica v. ad p. 13, 8. — Similia, sed omissa quae- 


stionis forma, Eust. h. 1. attulit: ἀπὸ Ἰδαίων δὲ ὀρέων ὄρνυται ἀνέμου ϑύελλα 
διὰ τὸ ἐκείνων καὶ πολυπίδακον καὶ πολυπόταμον (p. 902, 59), quibuscum iun- 
genda videntur, quae paullo ante leguntur (lin. 52): Ζεὺς δὲ ἐγείρειν ἀνέμου 
ἐνταῦϑα ϑύελλαν λέγεται καὶ κονίην φέρειν ἐϑὺς νηῶν, ἢ ὃ εἰς εἰμαρμένην ἐκ- 
λαμβανόμενος, ἢ μᾶλλον ὁ ἀήρ. 

20. 21 De Aristarchi verbi κρόσσαι explicandi rationibus v, Lehrs, Ar. p. 225, 
et ap. Friedl., Ariston. p. 210; de πρόκροσσος id. ibid. et Friedl., p. 228. 

23 Cf. alter. schol. *B f. 1640 ad κρόσσας (id. L f. 260%): τινὲς Com. L> 
κρόσσας λέγουσιν (λέγονται :» ὄργανά τινὰ πρὸς τειχομαχίαν ἐπιτήδεια ἔχοντα 
ἔνδον ἀνάβασιν καλυπτομένην, ἕως ἂν εἰς τοὺς πύργους ἀνέλθῃ ὁ τειχομαχῶν. 
τὸ δὲ πύργων ἔρυον uri. (v. ad p, 180, 1). Eadem ap. Eust., p. 903, 18, ita 
tradita sunt, ut cum Aristarchi interpretatione (lin. 10: ᾿ἀρέσταρχος dè πολε- 


125 


#1 


180 M 


παραμυθεῖται δὲ ἐξ Ὁμήρου τὸ πύργων ἔρυον ἀποδιδοὺς ἀντὶ τοῦ 
ἐπὶ τοὺς πύργους ἔρυον, ἐκ τούτων᾽ 
οἱ δὲ μένοντες 

ἕσταςαν, ὁππότε πύργος Ἀχαιῶν ἄλλος ἐπελθὼν 

Τρώων ὁρμήςειεν (Δ 990 — 9), 
ἀντὶ τοῦ ἐπὶ τοὺς Τρῶας Opuncerev® οὕτω καὶ τὸ πύργων Èpuov ἀντὶ 
τοῦ ἐπὶ τοὺς πύργους ἔρυον, καὶ ἀκόντιεαν Ἰδομενῆος (N 502). 
οὐκ εἰςεὶ δὲ κρόςςαι αἱ κλίμακες, ἀλλὰ μᾶλλον οἱ ἐξέχοντες λίθοι ἐν τοῖς 
πύργοις, οὗς ποιοῦςειν εἰς τὸ ἐμποδίζειν τὰς τῶν μηχανημάτων ἐμβολάς. 
οὕτω καὶ κροςςοὺς ἱματίων λέγομεν τοὺς ἐξέχοντας ς«τήμονας᾽ καὶ πρό- 
κροςςαι δὲ αἱ νῆες αἱ μὴ ἐπ᾽ ἴςου ctiyou εἱλκυςμέναι ἀλλ᾽ ἐξέχουςαί 
εἰειν, ἐφ᾽ ὧν διὰ τὸ μὴ πάντας ἔχειν ἰεαρίθμους * **** ςτήλας τε 
προβλῆτας ἐμόχλεον (Μ 259), τοὺς λεζομένους προμαχῶνας. 

458. TT 558. 





1 δὲ om. L ἀντὶ τοῦ om. L 4 ὁπότε L ἀχαιὸς L 6. 7 ἀντὶ τοῦ post 
épuov om. L 10 kpéccouc codd. iudtia λέγ. τὸν ἐξέχοντα «τήματα L 10.11 
mpoxpoccar B καὶ mpokpoccar δὲ λέγονται ν. L 12 icxev L lacunae quam 
post ἰςαρίθμους statui in codd. vestigium non exstat; Kamm,, p. 82, ultima ita 
constituit: ἀλλ᾽ ἐξέχουςαί eicr διὰ τὸ μὴ πάςας ἔχειν icac ῥυθμούς. Quae sequun- 
tur ex alio scholio influxisse existimavit 13 ἐμόχλευον codd. 





unog κλίμακας ὑποτρόχους τὰς κρόδσας νοεῖ, ἦτοι μηχανὰς κλιμακώδεις, cf. 
schol. min. M 444) minime cohaereant. Sequitur igitur vel hinc, verba ὡς κλει- 
στῶν — κλιμάκων, quae supra uncinis inclusimus, Aristarcheis male adiecta esse. 

1sqq. ΤῈΒ (v. ad p. 179, lin. 23): .... τὸ dì πύργων ἔρυον ἐπὶ τοὺς 
πύργους λέγει" εἷλκον γὰρ τὰ ὄργανα πρὸς τοὺς πύργους ἐπάλξεις δὲ οἵ προ- 
μαχῶνες. 

ΓΒ £ 164° ad Ἀρόσσας (id. Lp f. 208" c. 1 ᾿ρόσσας μέν): τὰς πολεμικὰς 
πλίμακας᾽ λείπει δὲ ἡ κατά, ἵν᾽ ἡ κατὰ τῶν πύργων ἔρυον. (Add. *B: οἵ δὲ 
τοὺς ἐν τοῖς πύργοις ἐξέχοντας λίϑους, in Lp alia sequuntur, = Β p. 505, 4. ὅ 
Dind.). Κατὰ τῶν πύργων h. 1. eodem sensu accipiendum esse quo ἐπὶ τοὺς πύρ- 
yovs, vel e schol. Porphyriano ad 4 334 edito sequitur. 

8 sqq. xgoccas idem esse quod κεφαλέδας ipse Aristarchus in commen- 
tariis docuerat. — Eust. p. 903, 12: οἵ dé τινές φασιν, ὅτι κρόσσαι al τῶν πύρ- 
γων ἐξοχαί, ὡς καὶ κροσσοὺς ἱματίων φαμέν, Ad κροσσοὺς ἱματίων etiam ap. 
Apollon., Hesych., Etym. M. recurritur. 

13 {*B (f. 164) v. 259: ἤτοι τοὺς προμαχῶνας (subiuncta scholio manus 
prioris ad στήλας: στήλας τοὺς ϑεμελίους παρὸ τὸ ἐπ᾽ αὐτῶν τὸ τεῖχος ἴστασϑαι. 
οὗ δὲ τὰς ἀντηρίδας). 


Rabdife, Dr. Guftat, Materialien gum Uederfeben aus dem 
DeutfMen ins Sateinifoe. gir Gymnafial-Primaner gzus 
fammengejtellt und mit cimem Commentar verfeben. [V u. 113 S.] 
gr. 8. ge. A 1.50. 

Ritschelii Friderici, prolegomena de rationibus criticis, gram- 
maticis, prosodiacis, metricis emendationis Plautinae. Ex Fri- 
derici Ritschelii opusculorum philologicorum. Vol. V. seorsum 
expressa. [S. 285—551.] gr. 8. geh. n A 4.— 


Rosenberg, Dr. Emil, Aufgaben zum Uebersetzen ins Lateinische 
im Anschluss an die Klassenlektiire fiir Ober-Secunda und Unter- 
Prima. I. Heft fir Ober-Secunda: im Anschluss an Ciceros’ 
Reden [ἀν Sex. Roscius aus Ameria und den Dichter Archias. 
[VI u. 45 S.] gr. 8. geh. A —.60. 

Sieglin, Dr. Wilh., die Fragmente des L. Coelius Anti- 
pater. gr. 8. gcehn A2.— 

Stier, G., Direktor des herzogl. Francisceums zu Zerbst, Ubungs- 
und Lesebuch fur den Unterricht im Hebr&ischen, Mit 
hebrdischen und deutschen Wortregistern. [VI τ. 154 S.] gr. 8. 

- gen A 2. --- 

Syri, Publilii, Mimi sententiae. Recensuit GurLeLMus MeyER, 

Spirensis. [78 S.] gr. 8. geh. n. A 2.40. 


Thouret, Georg, iiber den gallischen Brand. Eine quellen- 
kritische Skizze zur &lteren ròmischen Geschichte. Besonderer 
Abdruck aus dem elften Supplementbande der Jahrbiicher fiir 
classische Philologie. [S. 93—128.] gr. 8. geh. n. A_ 2.40. 


Verhandlungen der 34. Versammlung deutscher Philologen und 
Schulmiinner in Trier vom 24.—27. September 1879. Mit 
zwei Tafeln in Lichtdruck. [IV u. 206 S.|] gr. 4. geh. 
n AM 9. 

Vollbrecht, Ferdinand, Rektor zu Otterndorf, Worterbuch zu 
Xenophons Anabasis. Fiir den Schulgebrauch bearbeitet, 
Mit 75 eingedruckten Holzschnitten, drei lithographirten Tafeln 
und einer Karte. Vierte verbesserte und vermehrte Auflage. 
[VII u. 248 S.] gr. 8. geh. A 1.80. 


Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum 
Teubneriana. 


Andocidis orationes edidit FripeRIcus BLass. Editio altera 
correctior. [XX ἃ. 124 S.] 8, geh. A 1.20. 

Aristotelis Ethica Nicomachea. Recognovit FRANcIScUS SusEMIBL, 
[XX u. 280 S.] 8. geh. A 1.80. 

Boetii, Anicii Manlii Severini, commentarii in librum Ari- 
stotelis περὶ ἑρμηνείας, rec. CARoLUus MrISER. Pars posterior 
secundam editionem et indices continens. [VI ἃ. 565 S.] 
8. geh MA 6.— 


Curti Rufi, Q., historiarum Alexandri magni Macedonis 
libri qui supersunt. Recognovit TaEoporus Voger. [XXVIII u. 
308 S.] 8. geh. A 1.20. 


Eudociae Augustae violarium recensuit et emendavit fontium 
testimonia subscripsit Ioannes FLacH. Accedunt  indices 
quorum alter scriptores ab Eudocia laudatos alter capita violarii 
continet. [XII τ. 782 S.] 8. geh. A 7.50. 

Nicephori, archiepiscopi Constantinopolitani, opuscula historica. 
Edidit CaroLUus DE Boor. Accedit Ignatii Diaconi vita Nice- 
phori. [LII u. 279 5] 8. geh. A 3.30. 


Pomponii Melae de chorographia libri tres. Recognovit 
CaroLus Frick. [XII u. 108 S.] 8. geh. A 1.20. 


Schulausgaben griechischer und lateinischer Klassiker 
mit deutschen Anmerkungen. 


Curti Rufi, Q., historiarum Alexandri magni Macedonis 
libri qui supersunt. Von Dr. TaEonpor Vocer. II Béndchen. 
Buch VI—X. 2. Auflage. Mit einer Karte. gr. 8. geh. A 2.25. 

Euripides' ausgewthlte Tragòdien. Von N. WecKLzIn. Erstes 
Bindchen: Medea. 2. Auflage. gr. 8. geh. οί 1.80. 

Homers Ilias. Von J. La RocHe. Teil VI. Gesang XXIT—XXIV. 
2. Auflage. gr. 8. geh. A 1.50. 

Odyssee. Von Dr. K. Fr. Amis. II. Band. 2. Heft. 

Gesang XIX—XXIV. 6. Auflage, von Dr. C. HenTzE. gr. 8. 

geh. A. 1.35. 





Anhang. 4. Heft: Erl&uterungen zu Gesang 
XIXXXIV. 2. Auflage, von Dr. C. HenTzE, gr. 8. geh. 
A 1.20. 
Horatius Flaccus, Q., Oden und Epoden. Von Dr. C. W. 
© Navox. 10. Auflage. gr. 8. geh. A 2.25. 
Livii, Titi, ab urbe condita liber XXI. Von Epuarp WéòLFFLIN. 
2. Auflage. gr. 8. geh. A 1.20. 

Platons Euthyphron. Von MartIn WoxLRAB. 2. Auflage. gr. 8. 
geh. M — .45. 

Plautus, T. M., ausgewihlte Koméidien. Von JuLius BrIx. 
III. Bindchen: Menaechmi. 3. Auflage. gr. 8. geh A 1. --- 

Xenophons Anabasis. Von F. VoLLBRECHT, II. Biindchen, Buch 
IV—VII. 6. Auflage. gr. 8. geh. A 1.50. 








PORPHYRII 


QUAESTIONUM HOMERICARUM 


AD 


ILIADEM PERTINENTIUM 


RELIQUIAS 


COLLEGIT DISPOSUIT EDIDIT 





Ò HERMANNUS SCHRADER. 


FASC. IL 





pc: 


LIPSIAE. 
IN AEDIBUS B. G. TEUBNERI. 
MDCCCLXXXII. 





878 ᾿ 
P76. 
S377 


PORPHYRIIO 


QUAESTIONUM HOMERICARUM 


AD 


ILIADEM PERTINENTIUM 


RELIQUIAS 


COLLEGIT DISPOSUIT EDIDIT 


HERMANNUS SCHRADER. 


FASC. II. 


Ξε 


LIPSIAE 
IN AEDIBUS B. G. TEUBNERLI. 


MDCCCLXXXII. 


LIPSIAE: TYPIS BR. G. TEUBNERI. 


10 


15 


(rsee 
ΦΛΌΞ Ν 


vba τ È 


N 


ὃ. Αὐτὸς δὲ πάλιν τρέπεν dcce φαεινώ. ἀδύνατόν qaciv**B ἢ, 169: ad 
εἰ γὰρ ἀπετράπη ἀπὸ τῆς Ἰλίου ἐπὶ τὴν Muciav κατὰ τὰ τῆς ᾿Αείας πάλιν. 
ἔθνη, ἀδύνατον τὴν Θράκην καθορᾶν οὖςαν ἐν τῇ Εὐρώπη. λύεται δὲ ἐκ} È 269", 11. 
τῆς λέξεως" οὐ γὰρ λέγει τὴν Θράκην αὐτὸν βλέπειν, ἀλλὰ τὴν Θρᾳκῶν 
γῆν, ἧς ἦςαν ἄποικοι, κατοικοῦντες δὲ ’Aciav, Βιθυνοί τε καὶ οἱ Ouvoi, 

Θρᾳκῶν ἄποικοι. 
18. εἰ ευνεχῆ, φηςὶ, προέβαινε, πῶς παρακατιών φηςι τρὶς μὲν B f. 1698 ad 
ὀρέξατο (v. 20); ἢ τάχα τὸ κραιπνά ἀντὶ τοῦ πρόθυμα καὶ icyupà. κραιπνὰ. 
20 sqq. ἐζήτηται διὰ τί εὐθέως οὐ πορεύεται εἰς Τροίαν 6 ἴ7Πο- ἘΠ f 1694 ad 
ςειδῶν, ἀλλὰ τὸν χρόνον δαπανᾷ πορευθεὶς εἰς Αἰγάς. ῥητέον οὖν ὅτι ἰἐνοείχθων 


δυοῖν ἕνεκα πραγμάτων μεμηχάνηται αὐτῷ ἣ ἀποδημία, πρῶτον μὲν Ἧ 10. ; 
iva ἀποπλανήςῃ τὸν Aia ὡς ἀπολελοιπὼς τὸν πόλεμον, δεύτερον δὲ ΝΗ 


ἵνα καθοπλιςθῇ εἰς τὸν τοῦ Διὸς πόλεμον, ἐὰν ἄρα φωραθεὶς εἰς τὴν 
ευμμαχίαν κινδυνεύςῃ. | 
. «+. . τίνος δὲ ἕνεκεν ἐπὶ τὰς Αἰγὰς deri, καὶ δυνάμενος ἐν B f. 169: ad 
Τροίᾳ εὐθὺς γενέςεθαι μετὰ τὸ λιπεῖν τὴν (αμοθράκην; ἴεως οὖν πρὸς τρὶς μὲν. 
κατάπληξιν τῶν Τρώων ἄπειει τὸ ξίφος ληψόμενος ..... Lp f. 208) c. 1, 
τρὶς μὲν 
E , , ΝΞ a ὀρέξατ᾽. 
1 εἰς τὸ αὐτὸς δὲ πάλιν τρέπεν κτλ. L 2 piciav καὶ τὰ τῆς VAc.L 5 κα- 
τοικοῦςι δὲ L βηθυνοὶ BL Quoì (e corr.) L 6 Opax. ἄπ. del. Kamm., 
p. 83 9 οὐκ εὐθείᾳ A, εὐθέως (supra scripto οὐκ vel μὴ) L 10 εἰς om. ἃ 
καὶ ῥητέον ὅτι AL 11 πραγμάτοιν 1, 18 τοῦ om. A 14 κινδυνεύη A 


4 Aliter Eust. N, p. 916, 54 sqq. 
7. 8 ldem schol. Lp (ἢ 208», c. 1. κραιπνὰ ποσὶ), ubi ὀρέξετο pro ὀρέξατο 
legitur. Simil, Vict. f, 228? (in fine: ἀντὶ τοῦ πρόϑυμα καὶ σπουδαῖα). 

17 Addit nonnulla Vict. (f, 2284, qui in iis quae antecedunt cum BLp fere 
congruit): ἢ ὁπλιεῖται ὡς οὐκ ἀνεξόμενος (—uévov?) Διός. ἢ τῷ ἐπιτερπεῖ τῆς 
φράσεως τὸ τῆς μάχης στυγνὸν διαλύει. ἡ ἀναχωρεῖ ὅπως μὴ ὑπόνοιαν δῷ 
τοῖς Τρωικοῖς ... Quae quoniam ex parte iis quae altera quaestione h. 1. edita 
continentur respondent, haud scio an ad ipsum Porphyrium referenda sint, 
quamvis illa ἢ τῷ ἐπιτερπεῖ — διαλύει (cf. Eust., p. 918, 48qq.) a ratione eius 
aliena esse videantur, Qua de re utcunque statuetur, quaestiunculam a Vict. 
v.23 (pertinet ad v. 34) servatam (... διὰ τί δὲ τοὺς ἵππους καταλιμπάνων αὖ- 
τοὺς καὶ ϑᾶττον BPaditav; ἢ οὖν καλλιγραφῆσαι βούλεται ὁ ποιητὴς τὴν ὁδὸν 
αὐτοῦ, ἢ προπαρασκευάξεται τῷ Au ...) nihil esse nisi eandem quam huc attu- 
limus in alteram formam redactam apparebit, 

13* 


A f. 1652, 
L f. 2702, 


B f. 172> ad 


oicéuevoc. 
L f. 273» 


*B f, 176? ad 


ἔριδος. 
Ι, 1. 2808, II, 
εἰς τὸ οἱ δ᾽ 
ἔριδος, 


184 Ν 
34. v. ad p. 183, 17. 


10... πῶς δὲ, gnciv, ὁ ἸΤοςειδῶν οὐκ ἔλαθε τὸν Αἴαντα; καὶ 
ῥητέον ὅτι Pavtaciav τινὰ παρέχει τὸ θεῖον ἑαυτοῦ. 
168. ..... διὰ τί δὲ οὐκ ἄλλον πέμπει, ἀλλ᾽ αὐτὸς ἄπειειν; ὅτι 


ς 


ἐν τῷ θορύβῳ κεχώριεται τῶν δορυφόρων, καὶ ἣ «εκηνὴ Tinciov ἦν, 


cy 


καὶ οἱ πεμπόμενοι οὐχ ὁμοίως ταχεῖς, καὶ παρὼν dé ὅμοιος ἦν τῷ μὴ 


παρόντι δόρυ μὴ ἔχων ..... 
295. Ψ 269. 
340 (= Vat. Znt. 0) edit. in fine operis. 
3598 — 60. ἐν τοῖς οὕτω λεγομένοις 
τοὶ δ᾽ ἔριδος κρατερῆς καὶ ὁμοιΐου πτολέμοιο 
πεῖραρ ἐπαλλάξαντες ἐπ᾽ ἀμφοτέροιει τάνυεςεςαν, 
ἄρρηκτόν τ᾿ ἄλυτόν τε, τὸ πολλῶν γούνατ᾽ ἔλυςεεν 
δυνατώτερα καὶ τολμηρότερα ἀπὸ τῶν εἰς πέρατα cyowia ευμβαλλόν- 
τῶν καὶ εἰς δεεμὸν ἐπαλλαττόντων τὰ πέρατα, ἔπειτα τεινόντων μετενή- 
voyev, ἔριδος, λέγων, καὶ πολέμου τὰ πέρατα ἐναλλάξαντες καὶ δήςαντες 
ἐτάνυςαν ἐπ᾽ ἀλλήλους, οὕτως ἰεχυρῶς τὴν ἔριν τῷ πολέμῳ ευνδήςαν- 





2 A (c. 1. οἰωνιςετῆς) praemittit οἰωνοςκόπος, quod L om. δὲ om. L 


ὁ TToc. post τὸν Αἴαντα L 4 B praemittit: οἰςόμενος ἑαυτῷ, quae L in lem- 
mate habet δὲ om. L 6 ὁ (pro καὶ) παρ. δὲ 1, 7 de iis quae in codd. 
sequuntur v, infr. ad lin, 4 sqq. 11 οἵδ᾽ L πολέμοιο L 12 τάνυςαν L 
14 cyowiwyv L 15 ἀπαλλαττόντων L 17 ἐτάννυςαν L 





2 sqq. Cf. Porph. I 396. 7. 

4sqq. Simillimum est schol. Vict. (f. 2325): διὰ τί δὲ οὐκ ἔπεμψεν ἐπὶ 
δόρυ ἀλλ᾽ αὐτὸς ἄπεισιν; ἢ ὅτι ἐν τῷ θορύβῳ κεχώρισται τῶν δορυφόρων καὶ 
πλησίον ἦν ἡ σκηνή, καὶ οἵ πεμπόμενοι οὐχ ὁμοίως ταχύνουσι, καὶ παρὼν 
ὅμοιος ἦν τῷ μὴ παρόντι δόρυ οὐκ ἔχων. τὸ δὲ ὅλον διὰ τὸ ἀναπαῦσαι τοὺς 
ἀκροατὰς ἀπὸ τῆς μάχης τοῦτο πράττει ὁ ποιητής, ὅπερ ἔσται ᾿Ιδομενέως αὐτῷ 
συμβαλόντος. — Postrema verba (τὸ δὲ ὅλον κτλ.) docent non multum esse 
fidendum iis quae BL addunt: τοὺς μὲν οὖν ὡς τραυματίας πιϑανῶς ὁ ποιητὴς 
τοὺς δὲ καὶ ὅπλων ἐνδεεῖς ποιεῖ: utroque scholio aliena adhaesisse videntur. 
Certius etiam de extremis schol. BL verbis (δύο δὲ εἶχε δόρατα κτλ.) iudican- 
dum est, quae in Vict, novo lemmate (0 οἵ κλισέηφι λέλειπτο) a reliquis dis- 
iuncta sunt. ; 

16 Secundum Didymum (A v. 359) Aristarchus, sive ἐπ᾿ ἀμφοτέροισι 
sive ἐπ᾿ ἀλλήλοισι legeretur, ita accepit. Aliter id, ap. Ariston. (ibid.): ὅτι 
παραλληγορεῖ, δύο πέρατα ὑποτιϑέμενος, ἕτερον μὲν ἔριδος ἕτερον δὲ πολέμου, 
ἐξαπτόμενα κατ᾽ ἀμφοτέρων τῶν στρατευμάτων, quam interpretandi ra- 
tionem Crateti 5680]. Β h. v. (id. LLp Vict.) tribuit. Illam etiam Alexan- 
der Cotyaensis secutus est, v. schol. A (£ 171?) v. 258, quod Lehrs, qu. ep. 
p.11, e Porphyrio fluxisse existimavit: ὁ Z0y0gs' of δὲ τὸ πέρας τοῦ πολέμου 
καὶ τῆς ἔριδος συνάψαντες ἐπέτειναν ἀμφοτέροις, οἷον ἀμφοτέρωϑεν. μετενή- 
νεκται μὲν οὖν ἀπὸ τῶν δεσμῶν, τῷ δὲ ἐπαλλάξαι ἐπὶ τοῦ συνάψαι χρῶνται 
καὶ τῶν πεξολόγων τινές, πλεονάξει δὲ ᾿ἀριστόξενος ὁ μουσικός, ἐπηλλαγμένα 
λέγων τὰ συνημμένα᾽ οὕτως ὁ Kotvaevs. Mihi de origine ita ut in textum 
recipere velim non liquet. — Neque extremo schol. B h. v. (f. 1768, id. L f. 279}, 


10 


15 


Gt 


N 185 


Tec, ὧς τὸν decuov τοῦτον ἄρρηκτον μὲν εἶναι καὶ ἄλυτον αὐτοῖς, 
πολλῶν δὲ γούνατ᾽ ἔλυςε. ckéyar δὲ εἰ μὴ κακοζήλως εἶπε τὸν 
μὲν decuov ἄρρηκτον καὶ ἄλυτον, πολλῶν δὲ γούνατ᾽ ÈXucev, 
ἐν δὲ ἄλλοις οὐκ ἔφη ἄρρηκτον ἀλλ᾽ ἐν δ᾽ αὐτοῖς ἔριδα ῥήγνυντο 
βαρεῖαν (Y 55), καὶ ἐν ἄλλοις. 

448, τὸ ςπαίρειν καὶ τὸ «εκαίρειν τινὲς ευὐγχέουςει, ταὐτὸν δηλοῦν ἘΒ f. 1788 ad - 
γομίζοντες, καίπερ Ὁμήρου διακρίνοντος᾽ τὸ μὲν γὰρ «ςπαίρειν μετὰ ἀςπαίρουςα 
τοῦ ἃ κατὰ ᾿Αττικὴν ευνήθειαν λέγει ἀςπαίρειν: ἀςπαίροντα δ᾽ ἔπειτα È È 388, ΤΙ. 
(μ 254) καὶ actaipovta λαβών (τ 229) καὶ fl ῥά οἱ ἀςπαίρουςεα Mich sen 
καὶ οὐρίαχον πελέμιξεν ἔγχεος (N 443) καὶ ἤεπαιρ᾽ ὡς ὅτε (μὰ v. 571) 
βοῦς (N 811). τὸ dé cxaiperv οὐκέτι μετὰ τοῦ α΄ μολπῇ δ᾽ ἰυγμῷ 
τε Tocì cgaipovtec ἕποντο (( 472). ἔςτιν οὖν ἣ διαφορὰ ὅτι 
τὸ μὲν «ςπαίρειν καὶ ἀςπαίρειν ἄμουςόν τινα δηλοῖ κίνηςιν, ὃ γίνεται 
ἐν ἰχθύει καὶ τῷ δεδεμένῳ κατὰ τὸν ποιητὴν Boî, τὸ δὲ «ςκαίρειν ἔμ- 
μουςον κίνηειν ὀρχηςτικὴν καὶ εὔρυθμον. οἶμαι δ᾽ ἔγωγε καὶ τῶν 
ἰχθύων τὸν «ςπάρον καὶ τὸν «ςκάρον κατὰ διαφόρους ἐννοίας προςηγο- 
ρεῦςθαι, τῆς κινήςτεως οὐχ ὁμοίας ἑκατέρων γινομένης. τὸ δὲ εκαίρω 
πάντιυς ὀξυτέρας, ἀφ᾽ ἧς καὶ τὴν πολύςκαρθμον Μύριναν προςτεῖπεν ὃ 





4 βαρείην L 8—10 post ἀςπαίρειν Vict. haec tantum: ἀςπαίροντα λαβών 
καὶ wc ἐνταῦθα. τὸ δὲ cxaiperv κτλ. 10 πολέμιζεν L 14 îx00ca B δεδεμ- 
μένω B 16 τὸν cmaipovta kai τὸν εκαίροντα L διαφόρου Vict. 17 οὐχ 
ὁμοίως ἑκατέρῳ γινομένης, τῷ dé «κάρῳ Vict. 18 post ὀξυτέρας in B sequitur 
φωνῆς, quod verbum delendum esse punctis circum positis is qui scholium 
scripsit significavit. Concludas ex eo verbo, in archetypo eius codicis eundem 
versum Oppianeum, qui scholio excerpto male immixtus est, proxime fuisse, ad 
quem oculus male aberraverit ἁφῆς pro ἀφ᾽ ἧς L πολύκαρθμον L μύ- 





Lp f. 215°) quae leguntur: πῶς δὲ ὁ Ζεὺς ἀπεστραμμένος ὧν συμβάλλει τὴν 
μάχην; κτλ., recepi, quoniam 5680], Vict. (f. 2885) haec tantum habet: ἀπέ- 
στραπται γὰρ ὁ Ζεύς. ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸν νοῦν αὐτοῦ κτλ. 

6 sqq. 18Β f. 259° ad σκαέροντες 2 572 (id, fere Townl. ap. Cram., A, P. 
III, p. 289, 28, et cum eo congruens Vict. f. 358%): τὸ σπαίρειν ὃ ποιητὴς κατὼ 
’Attinovs ἀσπαέρειν φησὶ μετὰ τοῦ ἃ, οἷον ἀσπαίροντα λάων {λαὸν B), 
normato ὡς ὅτε βοῦς, τὸ δὲ σκαίρειν οὐκέτι. τὸ μὲν οὖν σπαίρειν ἅμουσόν 
τινα δηλοῖ κίνησιν, ὅ τινες ἐν ἰχϑύσι (ζἰχϑῦσι B) καὶ τῷ δεδεμένω Poi λαμβά- 
vovoi, τὸ δὲ σκαίρειν ἔμμουσον κίνησιν ὀρχηστικὴν καὶ εὔρυϑμον. οἶμαι δὲ 
ἔγωγε καὶ τῶν ἰχϑύων τὸν σπάρον καὶ τὸν σκάρον οὕτω προσηγορεῦσϑαι 
{---οεὔϑαι B), τῆς κινήσεως οὐχ ὁμοίως ξκατέρῳ γινομένης, τῷ δὲ σκάρῳ πάν- 
τῶς ὀξυτέρας. [καὶ Ὀππιανὸς ἐν τοῖς ᾿(Δλιευτικοῖς (I, 184. 5) φησι καὶ σκά- 
οος, ὃς δὴ μοῦνος ἐν ἐχϑύσι (ἰχϑῦσι cod.) φϑέγγεται ἱκμαλέην λα- 
λιὴν ἀφείς). καὶ τὴν πολύσκαρϑμον Μύριναν <uvervvav B) ὁ Λυκόφρων 
(243) φησὶ {φησὶν ὁ ποιητὴς recte Townl. et Vict.) μέαν τῶν ᾿ἡμαξόνων. καὶ 
εὐσκάρϑμους ἵππους ὃ ποιητὴς καλεῖ (om. 0 ποιητ. καῖ. Townl.; in Vict. man. post. 
verba inde ab εὐσκάρϑμους in marg. scripsit), — 'Transierunt eadem in Epimer. 
An, Ox. I, p. 391, Etym. M. 722, 51; pauciora ap. Eust. 2, p. 1164, 80, — Ce- 
terum cf. ad ξητ. 33 (in fine libri). 

18 A B814:.... Μύρινα δὲ Auatovos ὄνομα, οἵ, Strab. XII, 8, 6, p. 573. 


B f. 1194 ad 
γάνυται. 


B f. 1798 δὰ 
ἀκόντιςεν. 


*B f, 119}, 
L f. 285». 
A f. 1742. 


*B ἢ, 186? ad 
Bouydie. 

L f. 295», II. 

Cf. HQ c 79. 


186 N 


ποιητὴς (B 814) μίαν τῶν ᾿Αμαζόνων, ὥς paci, καὶ εὐτκάρθμους ἵππους 
(N 31). ἀπὸ δὲ τοῦ αὐτοῦ ἐν τῇ εὐυνηθείᾳ τὸ εςκιρτᾶν καὶ cxapdapu- 
κτεῖν τοὺς ὀφθαλμοὺς εἴρηται. 

410. ad ζητ. ιγ΄ (in fine operis). 

493. ..... πῶς δὲ τοὺς τοςούτους ἡγεμόνας ἑνὶ κτίλῳ εἴκαςεν; 
ὅτι πάντων ἡγεμονικώτατος ἦν Αἰνείας. 

502. εἰ αὐτοςεχεδὸν ὡρμήθηςαν, πῶς ἀκοντίζει; ὑποκεχωρήκει γὰρ 
Ἰδομενεὺς ὧς πόρρωθεν ἀτγωνιούμενος. 

021. ἐζήτηται δὲ πῶς θεὸς ὧν è Ἄρης οὐκ ἤδει περὶ τοῦ υἱοῦ. 
ῥητέον οὖν ὅτι παρὰ τῷ ποιητῇ οἱ θεοὶ ς«ωματικῶς λαμβανόμενοι ἀνθρω- 
ποειδῶς ἐφίετανται: ἀθαναςίᾳ γὰρ διαφέροντες μόνον ἀνθρώπων τοῖς 
αὐτοῖς ἐνέχονται πάθεειν. 

643. E 576. 

658. 59. ibid., ad p. 84, 24 sqq. 

686. v. Herm. XIV, p. 248. 

145. © 233, p. 122, 15; ibid. ad lin. 22. 

814. in fine operis ad ζητ. 34. . 

824, τὸ βουγάιον ἀκουςτέον διὰ τὸ ὑπερμεγέθη ἔχειν βοείαν 
«βοίειαν L> ἀςπίδα, ὡς εἰ ἔλεγεν 6 γαίων ἐπὶ τῇ ἀςπίδι, ὡς κύδεϊ 
γαίων (A 405). ἐπὶ δὲ τοῦ Ἴρου: 

γῦν μὲν μήτ᾽ εἴης βουγάιε μήτε γένοιο 
(ς 19), χαριεντιζομένου ἀκουςτέον διὰ τὸ μέγεθος, ὡς ὑπερμεγέθη ἂν 
ἔχοντος ἀςπίδα. λέγει δέ μὴ εἴης μέγας μηδὲ γένοιο μέγας, ὦ ὅμοιον τὸ 
ἢ μάλα Ἶρος ἄιρος (ς 45). ἀπαγγέλλων ὅτε πού τις ἀνώτοι 











ραιναν Β, μυρίνναν L 1 μία γιοῦ. ἃς φαεὶ Β 2. 3 ἐν ευνηθείᾳ τὸ cx. καὶ 
τὸ cxapò. Vict. εκαρδαμικτεῖν L 9. Βοῃοϊπιη) *B subiunctum est scholio man. 
prioris ad βριήπυος v. 521 relato, A (c. l. οὐδ᾽ ἄρα πώ τι πέπυςτο) praemittit 
verba οὐδέποτε ἐμεμαθήκει δὲ om. L 11 ἐπίετανται BL 11. 12 ἀθαν. μόνῃ 
διαφέροντες τῶν ἀνθρ., τοῖς δ᾽ αὐτοῖς ἐν. πάθ. A 





5—8 Eadem sine ulla fere varietate in codd. L (f. 2840) et Lp (f. 217) c. 1. 
γάνυται δ᾽ ἄρα et πρῶτος ἀκόντισεν, prius etiam in Vict. (f. 243°), leguntur. 

9sqg. Cf. Vict. (f. 3484) v, 521: .... οὐδ᾽ ἄρα πώ τι πέπυστο δὲ 
εἶπεν, ἐπεὶ ἀνθρωποπαϑεῖς ol Ὁμηρικοὶ &s00...., quae verba schol. B (Dind. 
IV, p. 26, 16), quod L et Lp sequuntur, male contraxit. 

19 Cf. B ἢ 186? ad fovyote (id. A ἢ, 1803, Lf. 295>, Lp f. 224? c. eod, lemm.): 
. +. ἢ ἐπὶ τῇ ἀσπίδι yaiov ...., Eust. N, p. 962, 3. 

20—22 Aliter ΒΩ 0 79: ἐπὶ μὲν τοῦ Αἴαντος ἐπὶ τῇ Bolt γαίων, 0 ἐστι τῇ 
ἀσπίδι" νῦν δὲ χαριεντιξόμενος ἐπὶ τῷ γαυριῶντι τῇ ἀναισϑησίᾳ φησί. Cf. Eust. 
ὅσ, p. 1838, 4. 

23.24 Porph. in quaestione in cod. B ad Z 201 relata (= Vat. ξητ. τα), 
in fine operis edenda: .... πόϑεν οὖν Ἶρος καλεῖται; οὔνεκ᾽ ἀπαγγέλλεσπε 
κιών, ὅτε πού τις ἀνώγοι. Nostro loco sine dubio male excerpto, nisi casu 
verba ᾧ ὅμοιον — ἀνώγοι adhaeserunt, dicere videntur: qui neque nunc neque 
postea Irus erit (= μηδὲ εἴης μηδὲ γένοιο) neque nuntii munere fungetur. 


15 


20 


10 


= 187 


(c 7). τούτῳ <B ex οὕτως corr.) ὅμοιον τὸ οὕτω Yap κεν δή pot 
ἐυκλείη τ᾽ ἀρετή Te εἴη ἐπ᾿ ἀνθρώπους ἅμα τ᾽ αὐτίκα Kai 
μετέπειτα (ξ 402), ταὐτὸ τῷ εἴη καὶ γένοιτο. 

pes 


lat 


1. ..... ἐζήτηται δὲ πῶς ὁ Néctwp ἐπὶ τοςοῦτον πίνει, àpEdue- A ΕΞ 180° ο. 1. 
γος ἀπὸ τῶν ἐςχάτων τῆς A. καὶ ῥητέον ὅτι οὐ τοςοῦτον χρόνον ἔπινεν, Néctopa δ᾽ 
ἀλλ᾽ Ὅμηρος, κατὰ rmapéxBaciv ἀπαγγείλας τὰς πράξεις, βουληθεὶς δὲ οὐκ ἐ Lada 
ἐπὶ τὸν Néctopa μεταβῆναι, πάλιν ἀπὸ ταύτης τῆς πράξεως ἤρξατο, ἀφ᾽ Ch N arie. ap. 
ἧἥςπερ αὐτὸν Kai κατέλιπε ποιοῦντα. III, p. 18, 82, 

ἀκολάςετως, φαεὶ, καὶ ὡς μέθυςος πίνει. τάχα γοῦν τὸν κυκεῶνα B ἢ 186. ad 
πίνειν φηςείν, ὃς εἶχε καὶ οἶνον. τινὲς δὲ ςτίζουςιν εἰς τὸ ἰαχή, καὶ τὸ πίνοντά περ. 
ἑξῆς οὕτως" ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν ᾿Αςκληπιάδην πίνοντα ἔφη. ὃ δὲ ᾿Αρί- ᾿ 2964 6,1. 
ςταρχος ἀντὶ τοῦ ὁμοίως τῷ Μαχάονι, ὡς τὸ εὑ δὲ χαῖρε καὶ ἔμ- Lo food: 
πης (e 205), παρών τε καὶ ἀπών, τόν τε πέρ πλεονάζειν, ὡς τὸ È φυ- GE Pasie Le 
γόν περ αἰπὺν ὄλεθρον (p 47). lin. 25,0 

5. ad A 624 (in Addendis ad p. 167, 27 sqq.). 

74 sqq. ἐζήτηται πῶς ὁ ᾿Αγαμέμνων οὕτως ἀςτρατήγως PUYEÎV*B f. 1882 ad 
προςτάςςει τοῖς “EXinci, λέγων νῆες ὅςαι πρῶται [καὶ τὰ ἐξῆς]. πρῶται v. 75. 
ῥητέον οὖν, ὅτι ὁ ᾿Αγαμέμνων γινώεκων αὐτοὺς μὴ φευξομένους διὰ L £ 299? ὁ,1. 


τὴν οἰκείαν ἀρετήν, καὶ ὅτι οὐδὲ λαθεῖν ἠδύναντο τοὺς πολεμίους, ἐπι- δ τὼ 
V. - 


A f. 1822 ο.]. 
4 quae A praemittit: ςφόδρα εὐνετῶς εἰςάγεται ὁ Νέςτωρ kTA., in L altero ἣν καὶ τῇ. 





. scholio continentur iis quae supra edidimus subiuncto; L praem. ἀπορία ἐπι- 


τοιοῦτον A, ἐπὶ τοςοῦτον χρόνον L 5 ante καὶ ῥητ. L λύεις ins. 6 παρέκ- 
taciv L 6. 7 βουληθείς τε ἐπὶ τὸν N. πάλιν ἐπανελθεῖν ἀπὸ ταύτης κτλ. L 

9 schol, Lp, quod subiunctum est alteri scholio ad eund. versum pertinenti 
(= IV, p.38, 7—9 Dind.), inc.: τὸ δὲ πίνοντα ἀκολάςτως φηςὶ kai κτλ. γτγοῦν, 
Y postea add., B; οὖν Lp 11 ἔφην Lp ò in ras. (fuit maior littera; an 
signum schol. finiti?) B 13 πλεονάζει LLp 14 addit Paris, (lin. 30) wc 
ἐπιπολαίας δὲ οὔςης τῆς πληγῆς xtÀ., e schol. A 624 Porphyriano excerpta, 
quae B scholio ad v. 5 pertinenti (p. 88, 24 Dind.), a Porphyrio alieno, sub- 


iungit 16 L. praem. ἀπορία, A: ἐὰν ὅλως καὶ δι᾽ αὐτῆς ἐζήτηται δὲ πῶς 
κτλ. AL ἀςτρατηγήτως post Kamm., p. 87, L. Dindorf 17 καὶ τὰ ἐξ. ad- 
didi, codd. om.; praeter ea λέγων om. L, λέγων --- πρῶται om. Β 18 ante 


ῥητ. L ins. λύεις ὁ om. ἃ 19 οὔτε (om. ὅτι) A ἠδύνατο BL 





11. 12 Collato schol. Vict. (f. 252>) verba inde a lin, 11 ita exbibente: τινὲς 
δὲ τὸ ἔμπης εἰς γαῖάν te καὶ οὐρανόν (Ξ 114), cv δὲ χαῖρε καὶ ἔμπης, 
ὁμοίως παρών te καὶ ἀπών, τόν τε πέρ πλεονάξειν, ὡς ἐν τῷ μηδέ μοι ἦτορ 


ἐνὶ στήϑεσσιν ὄρινε φυγόντι πὲερ αἰπὺν ὄλεθρον, sequitur hane 


scholii partem et hic et illic decurtatam esse, ita ut suspicari in promptu sit, 
quae in pleniore quaestione ex Aristarcho de v. ἔμπης notionibus allata 
essent, male huic loco interpretando adhibita esse (cf. Lehrs, Ar. p. 142). 
Sed dubitari potest, num haec verba e Porphyrio petita sint (v. ann. crit. 
lin. 11). 


188 = 


τρέπει αὐτοῖς φεύγειν, ἵνα μὴ δόξῃη παρὰ δύναμιν κατέχων αὐτοὺς ἕνεκα 
τοῦ καθ᾽ ἑαυτὸν χρηςείμου αἴτιος Yivecdar τοῦ πάντας ἀπολέεςθαι, τοὐ- 
vavtiov δὲ εὔνοιαν ἑαυτῷ πορίςηται διὰ τὸ πᾶν ὁτιοῦν αἱρεῖεθαι ποιεῖν, 
καὶ ὑπομένειν καὶ τὴν ἐκ τῆς φυγῆς ἀδοξίαν ἕνεκεν τῆς ἐκείνων εὠτηρίας. 
B f. 1882 ad ἢ vocòùv οὐχ ὁρᾷ τὸ χρειῶδες, ἢ τῶν ἀριετέων πειρᾶται οἶδε γὰρ 
ὅςαι v. 75. ὅτι ἐν fAcuxia μὲν τῶν πραγμάτων κειμένων ὑποπίπτουει τοῖς ὕὑπερ- 


Ep ste éxouciv Ékactoc, κινδύνου δὲ ἐπιγενομένου δηλοῦσα! τὴν mpoaipeciv, οὐδὲν 
τῆς οἰκείας ἀςφαλείας προτιμῶντες. καὶ ἰδίως μὲν αὐτὸς πάλιν δοκιμά- 
ζειν βούλεται. καὶ πρὸς εώφρονας ὁ λόγος, καὶ οὐκ εὐθὺ πηδήςουει 
πρὸς πρᾶξιν. βούλεται δὲ παρακληθῆναι ἑαυτῷ τὸν ςτρατόν, ἀλλὰ διὰ 
τῶν ἥγεμόνων᾽ δι᾽ ἑαυτοῦ γὰρ οὐκ ἐδύνατο, ὧς τοῦ παρόντος κινδύνου 
διὰ τὴν ᾿Αχιλλέως μῆνιν τὴν αἰτίαν φέρων. ° 

**B f, 1880 ad 109. ἐζήτηται διὰ τί νῦν Διομήδης cuuBovrever καὶ οὐχ ὃ Nectwp. 
ἐγγὺς ἀνὴρ ῥητέον οὖν ὅτι τὸ μὲν γῆρας ἐν τοῖς δεινοῖς ἐςτιν ἐπιςχετικὸν, ἣ δὲ 


L f. 300, νεότης θαρςαλεωτέρα. ἄλλως τε καὶ Διομήδης ἐν τῇ προτέρᾳ βουλῆ 

AE, (I 32 sqq.) θαυμαεθεὶς νῦν μᾶλλον τεθάρρηκε καὶ προήρπαςε τῶν Tpe- 
ςβυτέρων τοὺς λόγους. 

**B f, 1899, 114 sqg. [καὶ] διὰ τί νῦν ὁ Διομήδης ἑαυτὸν γενεαλογεῖ; ῥητέον 


Lai AI 


L f. 300. οὖν ὅτι πάνυ ῥητορικῶς᾽ δεῖ γὰρ ἐν ταῖς ευμβουλαῖς προαποδεικγνύειν, 
ὡς eiciv οὐχ οἱ τυχόντες ἀλλὰ πολλῷ κρείττους, ἵν᾽ οὕτως ὡς ἂν καλ- 
λίονες εἰπόντες TEICWYTAL. 

*B f. 189» ad 147. πῶς δὲ, qnciv, ὁ ἸΠοςειδῶν ὁμοιωθεὶς πρεςβύτῃ ὑπὲρ τὴν 
μέγ᾽. ἡλικίαν ἐφθέγγετο; ῥητέον ὅτι Ti) μὲν ὄψει πρεςβύτης ἐφαίνετο, τῇ δὲ 

A f. 183% φωνῇ τὴν τοῦ θεοῦ δύναμιν ἐπεδείκνυτο. 

Bf 189. (ὦ ..... πῶς δὲ ὁ κλέπτων τὴν μάχην βοᾷ; ἐπεὶ εἶπεν᾽ ἠχὴ δ᾽ 
ducev. ἀμφοτέρων ἵκετ᾽ αἰθέρα καὶ Διὸς αὐγάς (N 837). 





1 αὐτοὺς ἃ κατέχειν AL, κατέχων (ὧν ex εἰν corr.) Β αὐτοὺς om BL 
ἕνεκεν τοῦ καθ᾽ ἑαυτοῦ yp. A 2 γενέεθαι A τῶ πάντας ἀπ. B, τοὺς πάντ. 
ἀπ. A ὃ αὐτῶ Β 5 ὁρᾶι (1 in ras. adscr.) B 9. 10 καὶ οὐκ εὐθὺς πηδή- 
cavtac πρὸς πράξεις L 13 ἐζήτ. νῦν διὰ τί ὁ A, L καὶ où Néctwp A 
14 ῥητέον dé ὅτι A δεινοῖς om. A, addito post τοῖς signo, quo indicaretur 
deesse verbum in margine addendum, quod addere is qui schol. scripsit oblitus 
est 15 θαρςαλεώτερον AL ευμβουλῆ AL 16 mponpraxev AL 18 scho- 
lium **B (uno.*. signo interiecto) subiunctum est alteri scholio **B ad πλαγχθείς 
v. 110 relato (IV, p. 45, 3—11 Dind.), unde καὶ illud, quod initio eius legitur, 
explicatur; idem verbum eodem loco in L legi, in quo alterum scholium in 
pagina antecedenti scriptum est, inde explicatur, quod e libro cod. B simillimo 
transcriptus est; id. cod. ante καὶ habet ἀπορία —ante ῥητέον L Mec, om. 
οὖν 21 meicovtar L 22 dé om. ἃ Tocedwy, ὦ corr, ex è, A 23 φθέγ- 
Yetar ἃ καὶ ῥητέον ὅτι A. δὲ post φωνῇ A 24 ἐνεδείκνυτο Α 





ὅ sqq. Eadem fere Vict. f. ϑ5ὅ8, cum quo Ὁ αϑύ. &, p. 967, 44 βαα. verbo 

paene tenus congruit, 
25. 26 Huc retuli propter Eust. &, p.972, 58: εἰ dè σιγᾶν ἔδει αὐτὸν τὴν 
μάχην κλέπτοντα καὶ μὴ κατὰ χιλιάδας βοᾶν, ἀλλὰ καὶ τούτου δίχα κατὰ τοὺς 


LI 


10 


1 


5 


20 


9 


[2] 


a) 


Ξ 189 


200, πῶς πολλάκις “Ὅμηρος τὴν γῆν ἄπειρον εἰπών, διὰ τούτων ΓΒ f. 190. ad 
ταί μιν φέρον ἐφ᾽ ὑγρὴν [ἠδ᾽ ἐπ᾽] ἀπείρονα ταῖαν (a 97. 8), ὀψομένη πο- 
καὶ πάλιν. raîav ἀπειρεςείην (Y 58), πάλιν διὰ τῆς Ἥρας: εἶμι λυφόρβου. 
γὰρ ὀψομένη πολυφόρβου πείρατα γαίης; μάχεται γὰρ τὸ ἅμα 

ὅ μὲν αὐτὴν πεπεραςμένην ἅμα δ᾽ ἀπείρονα ἀποφαίνεςθαι. εἰ μὲν οὖν ἣ 
τοῦ ἀπείρου φωνὴ ἕν ςεημαινόμενον περιεῖχε, τὸ κατὰ ποςὸν ἀδιεξίτητον 
καὶ ἀπειρομέγεθες, ἐναντιολογία ἂν ἦν᾽ πῶς γὰρ N ἀπειρομεγέθης γῆ 
πέρατα ἂν ἔχοι; ἐπειδὴ δὲ τὸ ἄπειρον πολλαχῶς λέγεται, ἄτοπον ἂν 
εἴη, πλειόνων ὄντων τῶν cnuaivouevwv, ἐφ᾽ ἕν ἀποταξαμένους ἐλθεῖν, 

10 καὶ τοῦτο μαχόμενον. δεικτέον οὖν κατὰ ποῖον ςημαινόμενον τὴν πε- 
περαςμένην ἐνδέχεται καὶ ἄπειρον λέγειν. ἣ τοίνυν τοῦ ἀπείρου φωνὴ 
τάςςεται μὲν καὶ κατὰ ποςόν. διττὸν δὲ τοῦτο, ἢ κατὰ μέγεθος ἢ κατὰ 
πλῆθος᾽ κατὰ μέγεθος μέν, ὅταν ζητῶμεν εἰ ἄπειρος ὁ κόςμος, κατὰ 
πλῆθος δέ, ὅταν εἰ ἄπειροι οἱ κόςμοι, ὡριςμένοι μὲν κατὰ μέγεθος, 

15 κατὰ δὲ πλῆθος ἀδιεξίτητοι ὄντες. «ςεημαίνει δὲ τὸ ἄπειρον καὶ τὸ 
πεπεραςμένον μὲν τῇ ἑαυτοῦ φύςει, ἡμῖν δ᾽ ἀπερίληπτον, ᾧ δὴ εημαι- 
γομένῳ χρῆται “Ὅμηρος, ὅταν λέγῃ Κρήτη τις ταῖ᾽ ἔετι μέεῳ ἐνὶ 
οἴνοπι πόντῳ, καλὴ καὶ πίειρα, Tepipputoc, ἐν δ᾽ ἄνθρωποι 
πολλοὶ ἀπειρέειοι (τ 172—4), καὶ ἐπὶ τοῦ Χρύεου δὲ τὰ ἄποινα 

20 ὑπὲρ τῆς θυγατρὸς κομίςαντος φέρων φηεὶν ἀπερείει᾽ ἄποινα 
(A 18), ὅπερ ἐςτὶ πολλὰ τῷ πλήθει. τρία μὲν οὖν ταῦτα εημαινόμενα 
ἐκ τῆς τοῦ ἀπείρου φωνῆς κατὰ ποςὸν δεδήλωται. cnuailver δὲ καὶ ἐπὶ 
τοῦ κατὰ τὸ εἶδος διαφέροντος καὶ ἄγαν καλοῦ, ὧς παρ᾽ Ἡειόδῳ ἐν 
Γυναικῶν καταλόγῳ ἐπὶ τῆς ᾿Αγήνορος παιδός: Δημοδόκης, τὴν 

25 πλεῖεςτοι ἐπιχθονίων ἀνθρώπων μνήετευον καὶ πολλὰ καὶ 
ἀγλαὰ δῶρ᾽ ὀνόμηναν, ἴφθιμοι βαειλῆες, ἀπειρέειον κατὰ 
εἶδος (Hes. fr. 41 Marksch.; 58 Gottl.): τὸ γὰρ ἀπειρέειον ἐν τού- 
τοις ἐπὶ τοῦ κατ᾽ εἶδος ἐξόχου καὶ καλοῦ ἄγαν τέτακται. δυνατὸν δὲ 
καὶ τὰ ὑπὸ τοῦ Xpucou κομιεθέντα οὕτως ἀπερείει᾽ ἄποινα λέγεεθαι, 

80 οἷον ὑπερβαλλόντως καλὰ καὶ περικαλλῆ. λέγεται δὲ ἄπειρον κατ᾽ ἄλλο 





2 ἠδ᾽ ἐπ᾿ om. cod. 8 post πάλιν Kamm., p. 88, λέγει ins. 7 ἀπειῤομεγεθὲς 
cod. 14 ante ἄπειροι in cod. ras. unius litt. 19 ἐπὶ, 1 in ras., cod. 21 ὅπέρ 
ἐςτι cod. 22 pro cnuoiver Kamm,, p. 89, e schol. a 98 λαμβάνεται 25 ἐμνή- 
ctevov cod.; corr, Kamm. 26 δῶρα ὀνόμηναν cod. 





τὴν ἀπορίαν λύοντας ἡ τῶν στρατοπέδων ἠχὴ πρὸ μικροῦ ἔκετ᾽ αἰϑέρα καὶ 
Διὸς αὐγας. --- Idem quod B scholium Lp (f. 2278, c. 1. μέγ᾽ ἄυσεν) οὐ Vict. 
(f. 2572) exhibent, nisi quod hoc verba καὶ --- αὐγάς om., illud βλέπων pro 
κλέπτων habet. 

1sqq. Attulit nonnulla ad hoc schol. H. J. Polak, ad Odyss, eiusque 
scholiast, curae sec., Lugd. Bat. 1881, p. 37 sqq. 

20 Cf. Apollon, v. ἀπερείσια: ἄπειρα τῷ πλήϑει, πολλά. 

29 +B Ε 1b ad ἀπερείσι᾽ A 18 (scriptum a manu recentiore): τὸ ἄπειρον 
σημαίνει καὶ τὸ ὑπερβαλλόντως καλὸν καὶ περικαλλές, ὡς ὁ Πορφύριος. Cf. - 
Manuel Moschop. ibid. (p. 694, 27 ed. Bachm.): .... ἢ ὑπερβαλλόντως καλά. 


190 Ξ 


ςημαινόμενον καὶ ἐπὶ τοῦ κατὰ εὦμα κυκλοτεροῦς τε καὶ ςφαιροειδοῦς᾽ 


τῶν γὰρ πεπεραςμένων ἃ μὲν πρὸς πέραει λέγεται ὡριςμένοις πεπεράν- 
θαι, ἃ δὲ οὔ: ὡς φέρε ἃ ἀπὸ γραμμῶν ἢ οἷον τοῦ τετραγώνου, πρὸς 
πέραει μέν ἐςτι τοῖς ἀπό του καὶ ἐπί τι δύο γὰρ ὄντων περάτων, τὸ 
μέν éctiv ἀρχὴ ἀφ᾽ οὗ, τὸ δὲ τέλος εἰς ὅδ᾽ ἐςτι γὰρ ἐπ᾽ αὐτοῖς τὸ πόθεν 
ποῖ, τῆς δὲ ὅλης τοῦ κύκλου περιφερείας +****** Οὐκέτι πᾶν γὰρ 
ὃ ἄν τις ἐπινοήςῃ cnuetov, ἀρχή τέ ἐςτι καὶ πέρας: ξυνὸν Yàp ἀρχὴ 
καὶ πέρας ἐπὶ κύκλου περιφερείας κατὰ τὸν Ἡράκλειτον. τοῦ 
τοίνυν κύκλου κατὰ τὴν περιφέρειαν ὄντος πεπεραςμένου καὶ μὴ ἀπείρου 
κατὰ τὸ διεξίτητον, οὐκ ἂν λέγοιτο πρὸς πέραςειν αὐτὴ πεπεράνθαι. 
κατὰ δὲ τὸ μὴ ἔχειν ποθέν ποι διάφορα πέρατα πᾶν τε τὸ ληφθὲν 
ἀρχὴν εἶναι καὶ πέρας ἄπειρον ἐκάλουν τὸν κύκλον᾽ ὡςεαύτως δὲ καὶ 
τὴν ςφαῖραν οὔτε ἄπειρον καὶ ἀδιεξίτητον οὖςαν κατὰ μέγεθος οὔτε 
κατὰ ἀριθμὸν, κατὰ δὲ τὸ μὴ πέραςι διαφόροις ἀφορίζεςθαι. ****%* τῆς 
φωνῆς κατὰ τὰς εὐυντάξεις ἄλλα τε καὶ ἅπερ δὴ καὶ τὸ πολύ εημαι- 
γούεςης: οὕτως γὰρ ἀχανὲς. πέλαγος (Plut. Alex. 31?) τὸ μέτα 
πάνυ, καὶ ὁ ἐν Δελφοῖς θεὸς ἀφήτωρ (1 404) ὃ πολυφήτωρ καὶ πολλὰς 





2.3 πεπεράςθαι cod,; οοττ. Kamm. ἃ ante ἀπὸ inserui; cod. om. 4 ἀπὸ τοῦ καὶ 
ἐπὶ τί cod. 5 ἐπ᾽ αὐτῆς cod.; corr. Vill τὸ πόθεν ποῦ cod. 6 post περιφε- 
petac in cod. ras, 40 fere litt. (integra linea ante eam quae verbo οὐκέτι incipit 
et post περιφερείας 9 litt. erasae sunt) 11 πόθεν ποῖ διαφορὰν πέρατα cod., 
διάφορα corr. ΒΚΚ. 14 lacuna quam statui in cod. non est; apparet transire 
Porphyrium ad rationem difficultatis solvendae ea verbi ἄπειρος ut sit idem quod 
επολύπειρος notione nitentem, cf. schol. a 98 (quod huic subiunximus): ἄπειρος 
ὁ κύκλος καὶ ἡ cpaîpa λέγεται ἢ διὰ τὸ μὴ πέραει διαφόροις ἀφορίζεςθαι κατὰ 
«τέρηςειν τοῦ α, ἢ διὰ τὸ πολλὰ πέρατα ἔχειν κατ᾽ ἐπίταειν τοῦ a [1 ἄλλά τε 
ἄτερ δὴ καὶ τὸ πολὺ κτλ, cod.; mutavi dubitanter; ἀτὰρ δη Vill 





8 sqq. Heraclit. alleg. 47 extr.: ἔτι ye μὴν μετὰ τῶν ἄλλων ἀπείρονα 
γαῖαν ὀνομάξει καὶ πάλιν ἐπὶ τῆς Hoas' εἶμι γὰρ ὀψομένη πολυφόρβου 
πείρατα γαίης, οὐ δή που μαχομέναις δόξαις πρὸς αὑτὸν στασιάξων, ἀλλ᾽ 
ἐπειδὴ πᾶν σφαιροειδὲς σχῆμα καὶ ἀπειρόν ἐστι καὶ πεπερασμένον" τῷ μὲν γὰρ 
ὅρον τινὰ καὶ περιγραφὴν ἔχειν εὐλόγως αὐτὸ πεπεράνϑαι νομιστέον, ἄπειρον 
δ᾽ ἂν ὁ κύκλος ὀνομάζξοιτο δικαίως, ἐπειδήπερ ἀμήχανόν ἐστι δεῖξαι πέρας ἐν 
αὐτῷ TL° τὸ γὰρ νομισϑὲν εἶναι τέλος ἐξ ἴσου γένοιτ᾽ av ἀρχή. Quae licet cum 
iis quae ἢ. 1. a Porphyrio disputantur quam maxime congruant (qua de re v. 
Prolegg., cap. III), tamen post Bernaysium (ἃ, Heraclit. Briefe, p. 146), cui 
assentiuntur Schuster (Act. soc. phil. Lips. III, p. 173), Bywater, p. 29, Patin (in 
libro inscripto Festschrift f. L. Urlichs, p. 57), dubitari nequit, quin ab hoc He- 
racliti Ephesii verba afferantur; ξυνὸν enim illud a Plotino, Enn, VI, 5, 10, 
usurpatum, quo Mehler, Her. all., p. 101, 3, nisus locum hic obvium ad allegoria- 
rum scriptorem retulit, cuius verba Porphyrius hac voce usus circumscripserit, vix 
recte se habet; nam pro διὸ καὶ ξυνὸν τὸ φρονεῖν κτλ. scribendum esse ibi 
videtur: διὸ del συνὸν τὸ φρονεῖν, οὐ τὸ μὲν ὧδε τὸ δὲ ddl dv' γελοῖον 
γὰρ καὶ τόπου δεόμενον τὸ φρονεῖν ἔσται. 

17 {*B ἢ 122> ad ἀφήτορος I 404: .... ἢ <in ras.) τοῦ πολυφήτορος, 
τουτέστι τοῦ πολλὰς φήμας ἀφιέντος, 0 καὶ ἄμεινον. 


ὧι 


10 


15 


20 


25 


= 191 


ἀφιεὶς φήμας, οὐχ ὃ μηδεμίαν, καὶ ἄξυλος ὕλη (A 155) ἣ πολύξυλος. 
οὕτω καὶ ἄπειρος κύκλος ὃ πολυπείρων᾽ οὗ γὰρ ἂν ἔλθῃ τις, τοῦτο 
αὐτὸ τὸ πέρας ἐςτί. cnuarvovenc δὲ τῆς ἃ καὶ τὸ ἴςον, ὡς τὸ ἀρρεπές 
τὸ ἰεορρεπές, καὶ ἀτάλαντον (e. ce. Β 627) τὸ ἰςοτάλαντον, δύναται 
καὶ ἀπείρων ἰςεοπέῤατος εἶναι, ὅτι ὅμοιος πάντη κατὰ τὰ πέρατα. τὸ 
δὲ ἴςον ἐπὶ μόνων εχημάτων κύκλου τε καὶ ςφαίρας γίνεται" ὅμοια γὰρ 
ταῦτα πάντοθεν διὰ τὸ τὴν ἐκ μέςου πρὸς τὸ πέρας ἴτην ἀποχὴν εἶναι 
πάντη. διὰ τοῦτο δὲ καὶ ὁμοιομερὴς ἥ τε τοῦ κύκλου περιφέρεια καὶ 
ἡ τῆς ςφαίρας ἐπιφάνεια᾽ καὶ τὸ ὅμοιον πάντη ἐπὶ μόνων τῶν cxnud- 
τῶν τούτων λέτεται. εὐλόγως οὖν οἱ παλαιοὶ ἐπὶ τὸ προςαγορεύειν 
τόν τε κύκλον καὶ τὴν cpaîpav ἀπείρονα προήχθηςαν. οὕτω καὶ ᾿Αριςετο- 
φάνης Δαναίει (fr. 247 [).} δακτύλιον χαλκοῦν φέρων ἀπείρονα 
ἔφη" ἔςτι δὲ ὁ ἀπείρων δακτύλιος καὶ è κρίκος ὁ ἀευγκόλλητος καὶ 
πέρας μὴ δεικνύς, ἀρχήν τε καὶ τέλος᾽ οἱ γὰρ ςφενδόνας ἔχοντες; εἰς 
ἃς οἱ λίθοι ἐντίθενται ἢ ςφραγῖδες, οὔκ εἰειν ἀπείρονες᾽ οὐ γάρ ἐετιν 
δμοιομερής. ὁμοίως δὲ καὶ Αἰεχύλος τὰς ἐν κύκλῳ ἑςτώςας ἐν ἀπεί- 
povi εχήματί φηςειν ἵεταςθαι: ὑμεῖς δὲ βωμὸν τόνδε καὶ πυρὸς 
ςέλας κύκλῳ περίετητ᾽ ἐν λόχῳ τ᾽ ἀπείρονι εὔξαεθε (fr.407D.)- 
τοῦτο δέ éctiv ἐν τάξει κατὰ κύκλον᾽ ὁ τὰρ λόχος ἐςτὶ τάξις, ἐπεὶ καὶ 
6 λοχαγὸς ταξίαρχος. καὶ Εὐριπίδης (Orest. 25) ἐπὶ τοῦ cuveppaupé- 
γου πανταχῆ χιτῶνος καὶ κατὰ τοῦτο ὁμοίου (πέριξ οὖν ἣ Κλυταιμνή- 
ctpa τὸν ᾿Αγαμέμνονα ἐνέδυςεν)" ἣ πόειν περιβαλοῦς᾽ ὑφάεςματι 
ἀπείρονι. καὶ ἐπὶ τοῦ αἰθέρος κυκλοτεροῦς ὄντος εἰπὼν ὁρᾷς τὸν 
ὑψοῦ τόνδ᾽ ἀπείρον᾽ αἰθέρα, ἐπήγαγε κατὰ τί ἄπειρον εἴρηκεν, 
ὅτι κατὰ τὸ τὴν γῆν ἔχειν πέριξ ὑγραῖςειν ἀγκάλαις (fr. 935 D.). μήποτε 
δὲ καὶ ὅταν Ὅμηρος λέγῃ decuoì μὲν τρὶς τόςςοι ἀπείρονες ἀμ- 
φὶς ἔχοιεν (0 340), οἱ ἀπείρονες δεςμοὶ οὐ cnuaivouci πλῆθος ἀλλὰ 





2 οὗ Vill.; οὐ cod. 8 Tcov cod. ἀρεπὲς cod. 4 icopeméc cod. 6 Îcov 
cod. 7 τὸ ante τὴν inserni 12 davaoîci cod., e schol. a 98 corr. Kamm., p. 90 
18 mepicinte cod. 20 cuvapauévov cod.; corr. Vill. 22 ἢ mécv cod. 24 drei- 
pova cod. 26 τόςοι, altero c supra scrpt., cod. 26. 27 ἀμφὶ ς᾽ ἔχοιεν cod. 





1 ἄξυλος ὕλη ab ipso Porphyrio A 155 (p. 162, 16) aliter accipitur. 

4 Cf ad p. 122, 11. 

10 sqq. Cf. Eust. H, p. 690, 43: καὶ στε xa” Ὅμηρον μὲν ἀπείρων 
ἡ ὅλη γῆ, 0 ἐστι σφαιροειδὴς καὶ στρογγύλη .... (simil. Lp H 446); Hesych. 
v. ἄπειρον: ... περιφερές, στρογγύλον, διὰ τὸ μήτε ἀρχὴν μήτε πέρας ἔχειν. 
Bekk. An. p.420, 18: ..... ἐλέγετο δὲ ἀπείρων καὶ ἄπειρος παρὰ τοῖς ‘Attinoîs 
καὶ τὸ περιφερὲς ἁπλῶς σχῆμα. | 

20 sqq. Etym. M. 120, 45 (ἄπειρος): ΝῊ ΕΣ λέγει δὲ "Loos ὅτι σημαίνει 
χιτῶνα διέξοδον μὴ ἔχοντα, ὡς παρὰ Σοφοκλεῖ ἐν Πολυξένῃ (fr. 473 D.) χιτῶν 
0° ἄπειρος ἐνδυτήφιος κακῶν, καὶ παρ᾽ Εὐριπίδῃ ἐν Ὀρέστῃ" n πόσιν 
ἀπείρῳ περιβαλοῦσ᾽ ὑφάσματι. 

27— p.192, 22 (οἵ ἀπείρονες δεσμοὶ — καὶ σφαιροειδοῦς) paucissimis mu- 
tatis in schol. HQ ad ® 340 leguntur. 


192 Ξ 


τοὺς ἰςχυρούς, οἵ €iciv ἔγκυκλοι καὶ KpiKWTOI* πρὸς γὰρ τὴν ἐρώτηεςιν 
ἣ ἀπόκριεις ἔεται κατὰ λόγον τοῦ cnuarvouevou οὕτως ἀποδοθέντος᾽ 
ἤρετο μὲν γὰρ αὐτὸν εἰ θέλοι decuoîci κρατεροῖςει πιεςθεὶς εὕδειν παρὰ 
τῇ ᾿Αφροδίτῃ, ὁ δὲ ἀποκρίνεται" εἴη μοι πολλάκις τοςούτοις decuoîc 
δεθέντα εὕδειν, icov τῷ πολυπλαείοις καὶ πρὸς τούτοις ἀπείροειν, ἐν 
ταὐτῷ λέγων τῷ icxupoîc* τοῦτο γὰρ αὐτὸς ἐπύθετο’ ἢ ῥά κεν ἐν 
δεςμοῖς ἐθέλοις kpatatoîci πιεςθεὶς εὕδειν (0 336); τὸ δὲ 
ἰσχυροῖς δηλοῖ διὰ τῆς ἀπείρονος φωνῆς, ἀναφέρων ἐπὶ τοὺς κρικωτοὺς 
καὶ ταύτῃ δυςλύτους. ὡς γὰρ ἀλλαχοῦ εἶπε πέδας ἀρρήκτους ἀλύ- 
τους (N 36), οὕτως ἐνταῦθα τοὺς ἀπείρονας δεςμοὺς τοὺς ἀλύτους 
διὰ τὸ ἐν κύκλῳ περιέχειν. εἰ γὰρ ἀπείρονες ἀκούοιμεν ὧς ἄπειροι 
πλήθει, ἄλογος ἔεται ἣ ἀπόφαεις, τρὶς τόςςους εἰπεῖν καὶ ἀπείρους᾽ τὸ 
γὰρ τρὶς τόεςςους πολλαπλάειόν ἐςτι, τὸ δὲ καθ᾽ ὁποςονοῦν πολλαπλάειον 
οὐκ ἄπειρον. ὥςτε ἅμα decuoi τε εἶεν ἂν καὶ τὸ πλῆθος ἄπειροι ὁ 
γὰρ δεςμὸς εὐνοχὴν καὶ δέειν ὑπαγορεύων τοῦ κατὰ πλῆθος ἀπείρου 
κεχώριςται. ὅλως TE ἣ ἐρώτηςεις οὐ περὶ πλήθους ἀχλὰ περὶ δυνάμεως" 
εἰ γὰρ βουληθείη decuoîci κῥατεροῖς πιεςθεὶς εὕδειν ἐρωτᾷ, οὐχὶ πολλοῖς. 
ἄλογον δὲ πρὸς τὸ πολλοῖς ὅπερ οὐκ ἐπύθετο ἀποκρίνεςθαι, πρὸς δὲ 
τὸ κρατεροῖςει μηδὲν φάναι. λέγοι ἂν οὖν τὸ μὲν τρὶς τόςςους πολλα- 
πλαςείους, ἀπείρονας δὲ τοὺς κραταιούς, ὥςτε τὸ ἄπειρον καὶ ἐπὶ ςχή- 
ματος πεπεραςμένου καθ᾽ Ὅμηρον τίθεται. καὶ ἔςτι τοῦ κυκλοτεροῦς 
ἴδιον καὶ ςφαιροειδοῦς, εἴγε καὶ αὐτὸς πείρατα γαίης φηςὶ καὶ ἀπεί- 
pova fraîay, ἀδύνατον δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ κατὰ μέγεθος ἢ κατὰ ποςὸν 
ἀδιεξιτήτου ἀπείρου τίθεεθαι πέρας, ἐπὶ δὲ τοῦ περιφεροῦς οἷόν τε. 
ὥςτε εὐυνάγεται, εἴπερ ἣ τῆ πεπεραςμένη ῥηθεῖςα ἄπειρος πάλιν ἐῤῥήθη, 
μὴ διὰ τὸ μὴ ἐξίτητον αὐτὴν εἶναι κατὰ μέγεθος εἰρῆςθαι ἄπειρον, διὰ 
δὲ τὸ ςφαιροειδῆ εἶναι, καὶ τοιαύτην αὐτὴν κατὰ cyfiua ὑπειλῆφθαι τῷ 
Ὁμήρῳ. εἰ δὲ καὶ ἀπειρέειος ὡς μέγας ἀκούοιτο καὶ ἀπερίληπτος 
εἰς γνῶειν ἡμετέραν, οὐδ᾽ οὕτως ἀντιπίπτει κατὰ τὴν πρός τι CXÉCIV' 
πολλὴ μὲν γὰρ οἰκουμένη τῆς καθ᾽ ἡμᾶς ἠπείρου, πολλὴ δὲ θάλαςεα, 
πολλὴ δ᾽ ἀντίπερα ταύτης χέροος. διειργομένη τῷ τοῦ ’LQxeavoò χεύματι 
(μέεεῳ γὰρ μεγάλοι ποταμοὶ καὶ δεινὰ ῥέεθρα, ’LQxeavòv 





3 ἤρητο vel εἴρητο cod.; corr. Bkk. 5 Tcov cod. 10 οὕτως coni, Buttm. 
ad 0 340; cod. τοῦτο 12.13 toécovc (utroque loco altero c supra scrpt.) cod. 
18 ὁπωεοῦν cod.; rectum schol. 0 340 suppeditare Kamm,, Ὁ. 91, vidit 19 λέγοι 
ἂν οὖν τὸ τρὶς μὲν τρὶς tocovc (altero c supra serpt.) πολλαπλ. cod. 21 sqq. καὶ 
ἔετι τοῦ KTÀ,, ex initio scholii nonnulla male hic repetita esse videntur 
22 πειρᾶται γαίης cod.; corr. Vill. 25 ἐρήθη cod. 26 μὴ ante ἐξίτητον om. cod,; 
sensu postulante addidi 29 οὐδ᾽ οὕτως ἀντιπίπτει πρός τι κατὰ τὴν εχέειν 
aut οὐδ᾽ οὕτως ἀντιπ. κατὰ τὴν πέραςει πεπεραςμένην cxécwv coni, Kamm., p. 92; 
haud scio an medela loci corrupti e p. 198, 14. 15 petenda sit 





25 sqq. Ὁ #*B f. 2708 ad ἀπειρεσίην TY 58: τὴν πέρας μὴ ἔχουσαν, διὰ τὸ 
σφαιροειδῆ εἶναι (sed cf. ann, crit. ad lin. 21 sqq.). 


15 


20 


30 


σι 


10 


20 


τῷ 
σι 


Ξ 193 


μὲν πρῶτον, dv οὔπω ἔςτι Tepficat, λ 157) τῆς δ᾽ οἰκουμένης 
αὐτῆς εἴ τις ἐπίδοι τὰ μεγέθη καθόλου τε καὶ κατὰ μέρη, καὶ τῆς θαλάς- 
cnc τά τε πελάγη καὶ τοὺς κόλπους τοὺς μεγάλους τε καὶ μικρούς, 
πολλοῦ χρόνου δέοιτ᾽ ἂν πρὸς τὴν διήγηςιν. κἂν μέντοι ἀπειρεςίη 
λέγοιτο διὰ τὸ κάλλος, οὐδ᾽ οὕτως ἀντιπίπτει τῇ φύςει αὐτῆς τὸ εημαι- 
νόμενον, καθάπερ τοῖς διαγράφειν τὰ κατ᾽ αὐτὴν βουλομένοις ἐετὶ 
πρόδηλον. 

Ex eadem quaestione additis nonnullis, quae aliunde illata esse 
videntur, excerptum est schol. a 98, quod in cod. E secundum Din- 
dorfium (cf. idem in praef., p. XXX) ita legitur: 

ἀπείρονα γαῖαν]ὔ τὴν πέρας μὴ ἔχουςαν διὰ τὸ εἶναι ςτρογγυ- 
λοειδῆ ἢ ςφαιρικὴν καὶ κυκλικήν ἢ καθ᾽ ὅςον πρὸς ἡμᾶς ἄπειρός ἐςτιν, 
εἰ καὶ τῇ φύςει πεπέραςται᾽ τεταρτημόριον γὰρ μόνον τῆς γῆς οἰκεῖται. 
ἢ ἀντὶ τοῦ περικαλλής, καθάπερ τοῖς διαγράφειν τὰ κατ᾽ αὐτὴν βουλο- 
μένοις ἐετὶ πρόδηλον. λαμβάνεται γὰρ τὸ ἄπειρον καὶ ἐπὶ τοῦ κατὰ 
τὸ εἶδος διαφέροντος καὶ ἄγαν καλοῦ, uc παρ᾽ Ἡειόδῳ ἐν Γυναικῶν 
καταλόγῳ ἐπὶ τῆς ᾿Αγήνορος παιδός: Δημοδόκης, τὴν πλεῖςτοι 
ἐπιχθονίων ἀνδρῶν μνηςτεύοντο καὶ πόλλ᾽ ἀγλαὰ δῶρ᾽ ὀνό- 
unvav, ἴφθιμοι βαειλῆες, ἀπειϊιρέειον κατὰ εἶδος. ἰετέον δὲ 
ὅτι ἄπειρος ὁ κύκλος καὶ ἣ cpaîpa λέγεται ἢ διὰ τὸ μὴ πέραει διαφό- 
ροις ἀφορίζεςεθαι κατὰ ctépnerv τοῦ a, ἢ διὰ τὸ πολλὰ πέρατα ἔχειν 
κατ᾽ ἐπίταειν τοῦ α. οὐ γὰρ ἂν ἔλθοι τις τοῦτο ἐπ᾽ αὐτὸ πέρας icwc 
ἔχον διὰ τὸ ἰεοπέραςτον εἶναι διὰ τὴν ἐκ τοῦ μέεου πρὸς τὸ πέριξ 
ἴτην ἀπόεταειν κατ᾽ ἰεότητα του ἃ. οὕτως ᾿Αριετοφάνης Aavaici' 
δακτύλιον χαλκοῦν φέρειν ἀπείρονα ἔφη, δηλῶν τὴν εφενδόνην 
μὴ ἔχοντα πέρας καὶ διὰ τοῦτο ὁμοιομερῆ ὄντα. ὁμοίως καὶ Αἰεχύλος 
τὰς ἐν κύκλῳ ἑςτώςας καὶ ἀπείρονι εχήματί φηςειν ἵεταςθαι: ὑμεῖς δὲ 
βωμὸν τόνδε καὶ πυρὸν τέρας κύκλῳ παρίετατε ἐν λόχῳ τ᾽ 
ἀπείρονι εὔξαεθε, τουτέςτιν ἐν τάξει κατὰ κύκλον. ὁ γὰρ λόγος () 
ἐςτὶ τάξις, ἐπεὶ καὶ λοχαγὸς ὃ ὃ ταξίαρχος. 

212. πῶς ἣ ἄλλους ἐξαπατῶςα ἀπατᾶται νῦν; ἢ ὅτι οὐκ ἀλεξιφάρ- B f. 1900 ad 
μακον ἀπάτης ἡγεῖςεθαι δεῖ τὸν κεςτόν᾽ ἔςτι γὰρ μόνης ευνουεΐας περι- θἔοικε. 





, λ , , x > n ve x n € - 1, f, 403}, 
ποιητικός, φιλοτιμουμένη δέ φηςι περὶ αὐτοῦ τὸ O τι Ppecì εῇει μ 
n ς >< + 5 ’ > > A ‘> Lp f. 228. c. 1 
γοινᾷς (v. 221). οὐδὲν οὖν κωλύει αὐτήν τε ἀπατᾶςθαι καὶ ἄλλους sn 
τὴν δ᾽ αὖτε 
προςέειπε. 


31 Vict.s. ullo intervallo scholio v, 280 (v. ad p. 194, 15 sqq.) subiunctum ὅτι 
om. Vict. 32 oùciac Lp Vict. +33 φιλοτιμουμένης BL post μενοινᾷς add. 
Vict.: ὡς καὶ ᾿Αλκίνους᾽ cò μὲν δεδμημένος ὕπνῳ λέξαιε (sic) καὶ τὰ ἑξῆς 
84 ἐκώλυεν Vict. 


Vict. f. 960}. 





11. 12. Cf. Eust. H, p. 690, 43: καὶ ὅτι rad Ὅμηρον μὲν ἀπείρων ἡ 04%n 
γῆ, 0 ἐστι σφαιροειδὴς καὶ στρογγύλη. 

22 βΒαᾳ. οὗ γὰρ ἂν ἔλθῃ τις, τοῦτ᾽ ἂν αὐτῷ πέρας ἴσως ἔχοι — ἢ διὰ τὸ 
ἰσοπέρατον εἶναι correxzit Polak, p. 89. 

318sqq. Cf. Porph. O 18. 


194 Ξ 


ἀπατᾶν δύναςθαι. ἢ δίδωςι τὸν κεετόν, ὅπως τῇ amovcia τῆς Ἥρας 
ἀκίνδυνοι εἶεν Τρώες. 
*B f. 191° δὰ 216 sqq. διὰ TI τὰ ἐρωτικὰ ἐν ἱμάντι φηςὶν “Ὅμηρος κατεςτίχθαι᾽ 
| φιλότης. ἔνθ᾽ ἔνι μὲν φιλότης, ἐν δ᾽ ἵμερος; φηεὶν οὖν ζάτυρος, ὡς 
οἱ, ΡΣ ap. ἐπεὶ πληγῶν ἄξια δρῶςειν οἱ ἐρῶντες᾽ ᾿Απίων dé, ἐπειδὴ decuoîc éoi- 
Cramer., A.P, 600! καὶ βρόχοις οἱ ἔρωτες καὶ τὰ τῶν ἐρώτων πάθη Apictapyxoc 
III, p. 19, 99, δέ, ὅτι ἄχρι τοῦ δέρματος διικνεῖται τὰ ἐρωτικὰ πάθη τήκοντα τοὺς 
et HQ0 288. ἐρῶντας καὶ ἀποξύοντα διὰ τῆς ςτύψεως τὰ μέλη. 
A c.l. Λῆμνον 230. διὰ ποίαν αἰτίαν ἐν τῇ Λήμνῳ μάλιετα ὃ Ὕπνος διατρίβει; 
δ᾽ εἰςαφίκανε. ῥητέον οὖν ὅτι Λήμνου μὲν ἦν δεςπότης Ἥφαιςετος, γυνὴ δὲ τούτου 
Lp v 290 Χάρις, ἸΤαειθέας δὲ τῆς Χάριτος ἀδελφῆς ἐρωτικῶς ἔχων ὁ Ὕπνος ἐκεῖ 
“᾿ς διέτριβεν. ταύτην οὖν αὐτῷ ἐπαγγέλλεται γυναῖκα δώςειν Ἥρα. δύνα- 
ται δὲ καὶ φυεικώτερον λυθῆναι, ὅτι οἰνοφόρος ἣ Λῆμνος, καθὼς Meyer 
νῆες δ᾽ ἐκ Λήμνοιο παρέεταςαν οἶνον ἄγουςαι (H 467), τοῖς 
δὲ πολυποτοῦει μάλιςτα ὃ ὕπνος παρέπεται. 
B f. 1915 ad πολυοίνων ὄντων καὶ φιλοίνων τῶν Anuviwv εἰκότως Ékeîce diatpi- 
v. 281. Ber ὁ Ὕπνος: καὶ γὰρ πολὺν ἔχουςειν οἶνον, ὥςτε καὶ τοῖς “ξλληςι χορη- 
hp mia ΜΝ γεῖν᾽ καὶ γὰρ καὶ oi Λήμνιοι, ὡς οἱ παῖδες Αἰγύπτου , ὑπὸ τῶν γυναι- 
ξύμβλητο. κῶν διὰ τὴν πολλὴν ἀναιροῦνται akpaciav. εἴωθε δὲ ὁ Ὕπνος ἐπὶ 
πάντας καὶ μᾶλλον ἐπὶ τοὺς μεθύςους ἐνδιατρίβειν. 





1 ἢ δίδωει κτλ. in uno Υγ]Ιοῦ. 8 L inc.: ἱμάντα ποικίλον ἔνθα δέ οἱ θελ- 
κτήρια πάντα τέτυκτο, ἔνθ᾽ ἔνι μὲν φιλότης ἐν δ᾽ ἵμερος ἐν δ᾽ ὀαριςτύς. ἀπο- 
ροῦει διὰ τί κτλ. καὶ ante ἐν ins. L φηεὶν ὁ “Ou, L post ἵμερος ins. 
ἐν δ᾽ ὀαριετύς 7 Cétvpoc μὲν οὖν (om. φηςὶ) ἐπεὶ L 6 dikacav pro toikac L 

πάθη, n e corr., B 9 L praem. ἀπορία, id. in marg. λύεις et infra ictopia 


10 ὁ “Hp. L 11 ἀδελφὸς L éxeîce L 12 ταύτην δὲ αὐτῷ ἐπαγγέ- 
λεται 1, 12 ἡ Ἥρα 7 λύεται δὲ καὶ φυς. L 14 è’ om. ἡ φέρουςαι A 
15 éè om. A ἕπεται L 18 wc οἱ ins. Edv. Schwartz, de schol. Hom. ad 


histor. fab. pertinent., p. 14 





3 sqq. Cf. ad ,& 314 sqq. 

4 Eust. &, p. 979, 49:.... αἰνιγμά φασιν αὐτὸν (τὸν κεστὸν) εἶναι τοῦ 
πληγῶν καὶ ἱμάντων ἄξια τοὺς φαύλως ἐρῶντας πάσχειν. 

6 Aristarchi nomen errori deberi contenderim, quamvis Lehrs, Ar. p. 200, 
pro genuino habuisse videatur. Quae Aristonico auctore de cesto Veneris ad 
eundem referuntur v. ibid., p. 193. 

16 sqqg. Transierunt amplificata in schol. Vict, f. 260.: φίλοινοι γὰρ ὡς ἀπό- 
γονοι Θόαντος τοῦ diovveov (Διονυσίου cod.). καὶ Εὔνεως οἶνον πέμπει 
(H 468) καὶ Ὀδυσσεὺς ἀπὸ Θρᾳκῶν τὸν οἶνον δέχεται (σ 197)" καὶ οἵ σὺν 
Ῥήσῳ κοιμώμενοι ἀνῃρέϑησαν (Κ 4170)" καὶ οἵ Λήμνιοι ὑπὸ τῶν γυναικῶν᾽ καὶ 
οἵ ᾿ἡχαιοὶ ἐν Λήμνῳ πίνουσι κρητῆρας ἐπιστεφέας οἴνοιο (Θ 230). ἢ διὰ 
Πασιϑέαν τὴν γυναῖκα Ἡφαίστου πάρεστιν αὐτὸς λιπαρῶν τυχεῖν τῆς ἀδελ- 
φῆς᾽ τὸ δὲ χαλκεῖον Ἡφαίστου ἐν Anuvo. οἵ δὲ ὅτι Φιλοκτήτης ἐδεῖτο αὐτὸν 
(«ἔδει τὸν αὐτὸν cod.) εἶναι ἐκεῖ διὰ τὰς ὀδύνας. οἵ δὲ ἐκ τύχης συντετυχη- 
κέναι. τινὲς δὲ γράφουσιν ἐρχομένῳ κατὰ φῦλα βροτῶν ἐπ᾽ ἀπείρονα 
γαῖαν. πῶς ἡ ἄλλους ἐξαπατῶσα κτλ. (schol, v. 212). — Οὗ Eust. 5, p. 980, 
08 sqq. 


20 


= 195 


246. πῶς Ἡειόδου (theog. 116) πάντων πρῶτον εἰπόντος γεγενῆ- **B £. 191} ad 
εθαι τὸ χάος, “Ὅμηρός φηςει γεγενῆεθαι τὸν Ὠκεανὸν ποταμόν; ῥητέον ὙΥτένεεις. 
οὖν ὅτι Ékactoc εἴρηκεν ὡς ἐβούλετο, “Ὅμηρος δὲ φιλοεοφώτερον᾽ τὸ Li ΝΑ 
γὰρ ὕδωρ τῶν πάντων ἣ Zun, καὶ προέχει τῶν τεςςάρων ε«τοιχείων, ° ” 

5 ὅθεν καὶ Πίνδαρος ἄριετον αὐτό φηειν. 

267. v. schol. 2 ad lin. 17 sqq. allatum. 

2715. διὰ ti Ἥρας ὑποςχομένης τῷ Ὕπνῳ duce θρόνον ἀρνεῖται, *B f. 192: ad 
αἰτεῖται δὲ Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων; kai τί βούλεται ἣ ὃπλο- ὁπλοτεράων. 
τέρα Χάρις; ῥητέον οὖν τὸν μὲν θρόνον ἀρνεῖται, ὅτι Ὕπνος θρόνου È f. 3045, II. 

10 οὐ δεῖται: Θανάτου γὰρ τὸ τοιοῦτον, περιφοίτητον δὲ è Ὕπνος πάθος 
ἐςτὶ καὶ τῶν ἐπιόντων καὶ τῶν ἀπιόντων. Χάριν δὲ αἰτεῖται οὐ προ- 
καταρκτικὴν ἀλλ᾽ ἀμειπτικήν᾽ ἀνθ᾽ ὧν γὰρ εὖ ποιεῖ ἀξιοῖ λαβεῖν τὴν 
ἀμοιβήν, οὐκ ἐξ ὧν αὐτὸς προκατήρχθη. αἱ μὲν οὖν προκατάρχουςαι 
Χάριτες εἶεν ἂν πρεεβύτεραι, ai δὲ ἀμειπτικαὶ ἔτι νεώτεραι ᾿ μεταγενέ- 
16 «τερον γὰρ, καὶ διὰ τοῦτο νεώτερον, τὸ δεύτερον τοῦ προτέρου. διόπερ 
τῶν ὁπλοτέρων φηεὶν αἰτεῖεθαι μίαν Χαρίτων. 
κα φέρτερον τὸν κρείττω λέγει, τὸν φέρειν ἰεχύοντα, ποιήςας ἘΒ f. 1394 ad 
τοὔνομα ἀπὸ τοῦ φέρειν δύναςθαι μᾶλλον τὰ προςπίπτοντα. τούτου πρόφερε 


οὖν ἐν εἴδει ὁ ὁπλότερος, ὃ φέρειν μᾶλλον ὅπλον δυνάμενος. ἀντι- Κ΄ 479. 
x Lf. 2195 10.,Π, 


20 φερίζει δὲ ὁ ἐξ ἐναντίας τῷ φέροντι ἀντιφέρων τὸ ἴεον. τὸ δ᾽ αὐτὸ cf HQ: 276 





1 A (ec. 1. Ὠκεανοῦ ὅςεπερ Yévecic πάντεςει τέτυκται) praemittit verba: ἐπεὶ 
ἐξ ὑδάτων ai αὐξήςεις Lùmdpyouciv, L inc.: ἀπορία. πῶς φηςιν ‘Hciodoc πάντ. 
πρῶτ. Yey. τὸ χάος, “Ou. δέ φηςιν Ὠκεανὸν τὸν ποταμόν; 1. 2 γτεγενῆςθαι 
τὸν om. A; id, om, ποταμόν 3 μὲν post εἴρηκεν ins. Δ 4 prius τῶν om. A 
ὅλων pro ςτοιχείων BL 7 L praemittit ἀπορία, id. in marg. Aùcic 9 ὅτι 
post oùv ins. L 11 èctì πάθος L 17 lacunae in codd. vestigium non ex- 
stats v. infra ad ἢ. v.j L inc.: εἰς τὸ ἀλλ᾽ ἄγε δὴ πρόφερε κρατερὸν μένος, post 
λέγει id. ἤτοι ins. 





1-5 Idem schol. ap. Cramer. A. P. III, p. 19, 22. — Ceterum dubito an 
non inter quaestiones referendum, sed e schol. A _& 201 ortum 810. 

11 sqq. Cf. Chrysipp. de Gratiis (Philodem. de piet. c. 14; Diels, Doxogr. 
Ρ. 547): .... καὶ τὰς Χάριτας τὰς ἡμετέρας καταρχὰς καὶ τὰς ἀνταποδόσεις 
τῶν εὐεργεσιῶν ... — De Aristarcho duo Gratiarum genera (πρεσβυτέρας 
et νεωτέρας) esse docente v. Lehrs, p. 180. 

17 sqq. Scholium in codd. nostris ad Καὶ 479 adscriptum, quod ad eum locum 
non pertinere apparet, veri simillimum est cum quaestione de verbi 074078005 
notione ad nostrum locum servata coniungendum esse, Inter utrumque scho- 
lium supplenda esse nonnulla liquet. — Duo praeterea scholia ex eodem fonte 
.petita esse videntur, quamvis habeant quae aliunde fluxerint; agitur enim in iis 
de comparativa v. ὁπλότερος forma ratione ab ea quam locis huc collatis Por- 
phyrius sequitur nonnihil discrepante. Sunt autem haec: 

1) *#*B ἢ, 43» ad ὁπλοτέρων Τ' 108 (id. Lp f. 840): ὁπλότερος ὁ νεώτερος. 
ἔστι δὲ συγκριτικόν. ὡς δὲ τὸ νεώτερος καὶ πρεσβύτερος τύπῳ μὲν εἶσι συγ- 
κρετικὰ τῇ δὲ φωνῇ ἀντὶ ἁπλῶν παραλαμβάνονται, οὕτω καὶ τὸ ὁπλότερος 
τύπῳ μέν ἐστι συγκριτικὸν τῇ δὲ φωνῇ ἀνθ᾽ ἁπλοῦ παραλαμβάνεται. γίνεται 


196 = 


kai icopapiZer (® 194) λέγει, ἤτοι ἀπὸ τῶν φερόντων ἐναντία ὅπλα 
ἢ καὶ ἀπὸ τῶν ὑποζυγίων: ἥλικες ἰεοφόροι (ς 373). ἀπὸ τοῦ φέ- 
ρειν δὲ καὶ τὸ ἀλλ᾽ ἄγε δὴ πρόφερε κρατερὸν μένος (Κ 479), 
ὡς εἰ ἔλεζγε τὸ ὅπλον, καὶ μή μοι δῶρ᾽ ἐρατὰ πρόφερε χρυεῆς 
᾿Αφροδίτης (Γ 64). 

B f. 192» ad 295. 96. καὶ πῶς φηςι παρ᾽ ’LQxeavî αὐτὴν τρέφεεθαι (v. 202); ἢ 


Lp Ὁ θοτο, 1 τὸ ἀτιτάλλειν οὐκ ἐκ νηπίας, ἀλλὰ τὸ ἐπιμελῶς τρέφειν qnei* τοὺς 
οἷον ὅτε πρώ-μὲν τέεςαρας αὐτὸς ἔχων ἀτίταλλ᾽ ἐπὶ φάτνῃ (E 211). λάθρα 


simil. Vict. οὖν ἐμίγη, ὅτε δὲ ἐταρταρώθη ὁ Κρόνος, ὡς παρθένος ὑπονοουμένη 
f, 263, ἐξεδόθη Διὶ παρὰ Τηθύος καὶ ᾿Ωκεανοῦ ..... 


B f. 1925 ad 304—6. ἀθετοῦνται οἱ ctiyor ὧς ἀμβλύνοντες τὴν ἐπιθυμίαν Διός. 

ἔρχομαιγ.801. κακῶς" οὐ γὰρ ἠμβλύνθη᾽ περὶ ἀφροδιείων γὰρ λέγουςα ἐπιτείνει τὸ 

Lp v.300. πάθος καὶ τὸν πόθον πλέον ἐξάπτει. ἄλλως τε λέγονται, i iva μὴ ὕετε- 
ρον αἰτία 7 ὡς εἰς τοῦτο ἐπίτηδες ἐλθοῦςα. 

*B f. 1920 ad διὰ τί ἣ Ἥρα, ὅτε μὲν μετὰ τοῦ Διὸς ᾧχετο ἐπὶ τὸν ὠκεανὸν 


L cio IT. (A 423), οὐ diéXuce τὴν Τηθὺν καὶ τὸν ’Qkeavév, ὕετερον dè ἡμέραις 


Indeap.197, 17 [mevTe ἢ] δεκαπέντε ἐπεχείρει ἐπὶ τοῦτο πορεύεςθαι; οὐ γὰρ δὴ μετ 


etiam * B ἴ 8 ,ὕ . , ’ > x > >. A x 
ad ρα γόθεν ἐκείνας γε διηνέχθηςαν" πάλαι γάρ φηςειν αὐτοὺς ἀπέχεεθαι εὐνῆς καὶ 


ἡ 455 (Ρ ἜΝ φιλότητος. ἢ οὐ λέγει ὃ ποιητὴς ὅτι ἐπορεύετο ἐπὶ τοῦτο, ἀλλ᾽ ὅτι 
8» 1bid 
II (Li), 

Lp f. 56» ad i 

οὐρανόθεν 1 ἐναντίον L 8 ἀλλά γε δὴ Β, ἀλλά ce δὴ L 7. 8 τοὺς μὲν δὴ αὐτὸς 


ibid. Lp 9 èuiyn, wc παρθένος δὲ ὑπονοουμένη ὅτι (sic) ἐταρταρώθη ὁ Κρ. ἐξεδόθη 
κτλ. Lp 10 quae post Ὠκεανοῦ de Volcano Iunonis filio et de nuptiarum 
apud Samios ritu leguntur, casu cum quaestione coaluisse videntur; eadem ab 
Eust. (p. 987, 6 sqq.) ita afferuntur, ut quaestionis vestigium appareat nullum 
17 δεκάπεντε vel δεκάπεντε ἢ ἕξ Diintzer, Zenod. p. 197, 8; πέντε ἢ δέκα πέντε 
codd., quam dittographiam e πεντεκαίδεκα et δεκαπέντε ortam esse liquet ἐπι- 
χείρει ἐπὶ ταῦτα L 19 ἐπὶ τοιοῦτο L 








οὖν παρὰ τὸ ὅπλον, ὁ μᾶλλον ὅπλα φέρειν δυνάμενος, ὡς πρὸς τὸν γέροντα 
(transierunt haec ‘in Epimerism, An. Ox. I, p. 322, 6 et, admixtis aliis, Etym. 
M .628, 24), et 

2) L f. 305° ad & 267: οὐ πιϑανὸν δύο γένη Χαρίτων νομίξει. ἀλλὰ τῷ 


Ἡφαίστῳ τῆς προτέρας γεγαμημένης, ταῖν λοιπαῖν ζλυκαίναν cod.) δυοῖν 


δώσειν φησὶ τὴν ἑτέραν. ἢ τὸ ὁπλοτεράων οὕτως Ayer αἷς ἀεὶ συμβέβηκεν 
εἶναι νέαις, ὡς τὸ αἰεὶ δ᾽ δεσελοτέρων ἀν δρῶν (Γ' 108). 

11--ξ146 Paullo aliter Vict. v. 301 (f. 2642): ἀϑετοῦσιν ὡς ἀμβλύνοντας τὴν 
ἐπιϑυμίαν Διός. ἀλλ οὐκ ἠμβλύνϑη, τοῦ κεστοῦ ἐπιτείνοντος. ἄλλως τε περὶ 
ἀφροδισίων λέγουσα ἐπιτείνει τὸν πόϑον καὶ πλείονα ἐξάπτει, — Hiller 
(Phil. XXVIII, p. 102) recte monuit, causam ἀϑετήσεως hic allatam a 5080]. 
Ariston. v. 304 alienam esse. 

15 sqq. +B ἢ, 192> ad ἄκριτα ᾿Ξ 304 (id. Lp ἢ. 230° 6.1. ἄκριτα νείκεα λύσω, 
et Vict. f, 2642): καὶ πῶς ἐν τῇ 4 μετὰ τῶν ϑεῶν ἐλϑοῦσα ἐς Qusayòv οὐ διήλ- 
λαξας «- ξε Lp) τὴν ἔριν: ἀλλ᾿ ὅτι οὐ ‘om. Lp) σὺν αὐτοῖς ἦν" δῆλον ἐξ ὧν 
ἀπ᾽ οὐρανοῦ πέμπει τὴν ᾿4ϑηνᾶν παύσουσαν τῶν στρατηγῶν τὴν ἔριν. 

17 Οὗ Porph. Σ 125. 


δι 


10 


1ὅ 


10 


15 


20 


25 


= 197 


«κηπτομένη τοῦτο ἔπλαττε: τὸν δὲ δολοφρονέουςεα Tpocnuda 
πότνια Ἥρα (= 300), καὶ 

ἵπποι δ᾽ ἐν πρυμνωρείῃ πολυπίδακος Ἴδης 

ἑςετᾶς᾽, οἵ μ᾽ οἴεουειν ἐπὶ τραφερήν τε καὶ ὑγρήν 
(v.307. 8). οὐδαμοῦ δὲ ἦςαν οἱ ἵπποι, ὥςτε οὐδ᾽ ἣ πορεία ὄντως ἐπὶ 
τοῦτο παρεςκεύαςται. ἔπειτα οἱ Αἰθίοπες παρὰ τὸν ᾿Ωκεανὸν οἰκοῦσιν. 
᾿Ωκεανὸς δὲ καὶ τὸ ὕδωρ καὶ ὁ θεός, καὶ οὐχ ὁ τῷ ὕδατι ἐντυγχάνων 
κύκλῳ πᾶςαν περιθέοντι τὴν γῆν πάντως καὶ τῷ θεῷ ἐντυγχάνει κατὰ 
πᾶν μέρος τοῦ ὕδατος. οὐδ᾽ ἐλθοῦςα μετὰ τοῦ Διὸς ἐπ᾽ ἄλλα ἂν 
ἀπῆλθε, πάρεργα ἑκάτερα ποιουμένη καὶ ἐγκαταλιποῦςα τὸν ἣτεμόνα, 
ὦ πάντες οἱ ἄλλοι θεοὶ ἠκολούθουν᾽ 

Ζεὺς Yap ἐς Ὠκεανὸν μετ᾽ ἀμύμονας Αἰθιοπῆας 
(Α 428) καὶ τὰ ἑξῆς. καὶ ταῦτα μὲν δόντες αὐτῇ ἀπεληλυθέναι μετὰ 
τοῦ Διὸς οὕτω λύομεν᾽ ὅτι δὲ οὐκ ἀπεληλύθει, δηλοῖ τὸ ὀργιζομένῳ 
᾿Αχιλλεῖ παραγινομένην τὴν ᾿Αθηνᾶν λέγειν ὕφ᾽ Ἥρας πεπέμφθαι (Α 194). 
πῶς οὖν, εἰ μὴ ἀπῆλθον καὶ αὐταὶ, εἴρηται θεοὶ δ᾽ ἅμα πάντες 
ἕποντο (Α 424); καὶ διὰ τί φήςας πάντας τοὺς θεοὺς εἰς Αἰθιοπίαν 
ἐληλυθέναι, θεοὶ δ᾽ ἅμα πάντες ἕποντο, τὴν ᾿Αθηνᾶν ἐκ τοῦ οὐρα- 
voò φηειν ἐλθεῖν παρὰ τῆς Ἥρας πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα; μήποτε δὲ ευλ- 
ληπτικῶς εἴρηται ἀπὸ τοῦ πλείετου τὸ πᾶν. ὥςπερ γὰρ ἐπὶ τῶν ἣγε- 
μόνων τῶν ᾿Αχαιῶν εἰπὼν ὅτι πάντες ἐκάθευδον --- ἄλλοι μὲν παρὰ 
vnucìv ἀριετῆες Παναχαιῶν εὗδον παννύχιοι (Κ 1) — ὅμως 
ποιεῖ τὸν ᾿Αγαμέμνονα ἐγρηγορότα καὶ τὸν Μενέλαον --- οὐδὲ γὰρ 
αὐτῷ ὕπνος ἐπὶ βλεφάροιειν ἔπιπτεν (Κ 25) —, οὕτως ἐκ τοῦ 
πλείετου τὸ πάντας ἠκολουθηκέναι τοὺς θεοὺς τῷ Διὶ εἴρηκεν" οὐ γὰρ 
δὴ θεῶν ἔμελλεν ὁ οὐρανὸς καταλείπεεθαι ἔρημος. 





1 προςέφη L 5 oi om. L 5. 6 ἐπὶ τούτου L 9 οὐδ᾽ ἐλθοῦςα Bkk.; 
ὃ διελθοῦςα codd. 10 ἐπῆλθε 1, 18. 14 καὶ ταῦτα — λύομεν nov. schol. L 
14 ὅτι οὐκ ἀπεληλ. L, nov. schol. incipiens 15 παραγενομένην L 17 in- 
cipiunt B!'L'Lp: διὰ τί φήςας πάντας τοὺς θεοὺς εἰς Αἰθ. ἀπεληλυθέναι κτλ, 
18 ἀπεληλυθέναι etiam L 19 ἐληλυθέναι Lt 19. 20 dei ποτε εὐλλ. εἴρ. 1. 
22 πανύχιοι [1 28 μενέλεων B!L! 94 βλεφάροις BLL'Lp 25 τῷ Διὶ 
om. L! eip, suprascrpt. n, B!, eipfi Lp 26 ἔρημος ἔμελλε καταλείπεςθαι 
ὁ οὐρανός B!Lp, ἔμελλεν ἔρ. κατ. ὁ οὐρ. L! post ὁ οὐρανός in B! signum 
scholii finiti ; sequitur, neque tamen ita ut novo signo praeposito ad textum 
referatur, allegorica versuum A 194. 95 interpretatio (ap. Dind. III, p. 40, 





19 sqq. +B f. 142 ad γϑιξὸς A 424 (id, Lp f. 612 ο, 1, γϑιξὸς): .... τὸ δὲ 
πάντες συλληπτικόν {ζ--κῶς Lp), ὡς τὸ ἀριστῆες Παναχαιῶν {παν ἀχαιοῖς Lp) 
εὗδον παννύχιοι Com. εὐδ. πανν. B). «καὶ γὰρ ᾿ἀϑηνᾶ πρὸ ὀλίγου ἐξ οὐρανοῦ 
κατῆλϑε πεμφϑεῖσα ὑπὸ Ἤρας. Cf. Porph. & 484, O 189 et schol. Β f. 9» ad 
δαίμονας A 222 (id. Lp f. 572 c. 1. δαίμονας ἄλλους): δαίμονας <om. Lp) τὸν τῶν 
δαιμόνων τόπον μετωνυμικῶς ἐκάλεσεν. ἢ μόνους τοὺς ἄρσενας φησι τῷ di 
πρὸς Αἰθιοπίαν ἔπεσϑαι καὶ τὰς θηλείας καταλελεῖφϑαι. ἢ ὅτι τὸ Com, Lp) 
πάντες ἐκεῖσε ἀντὶ τοῦ ol πλείους τέτακται, 

ScHRADER, Porphyr, Qu. Hom, 14 


198 Ξ 


B f. 193: ad 314 sqq. τίνος ἕνεκεν τοςοῦτον ἀκρατῆ Tapiciner τὸν Aia, ὡς μὴ 
πώποτέ μ᾽ δύναεθαι κρατεῖν ἑαυτοῦ; φαμὲν οὖν ὧς ἀπελογήςατο περὶ τούτου ἐν 


L re: οἷς φηειν ἅ τ᾽ ἔκλεψε νόον (v. 217). ἄλλως τε διδάξαι βούλεται 


Lp f, 3800 6.1. τοὺς νέους ὃ ποιητὴς ὅςον ἐςτὶ χαλεπὸν μὴ κρατεῖν τῶν παθῶν, ὅπου 


ς LI 


οὐ γὰρ πώ- καὶ Ζεὺς ὃ παγκρατὴς πάθει νικηθεὶς ἐζημιώθη τὴν Ovnew, ἣν ἐξ ἀγρυ- 


ποτ. πνίας περιεποιήςατο. 
B f, 193» ad 345. πῶς οὖν ὁ Ὕπνος διικνεῖται διὰ τοῦ νέφους; ἢ οὐχ ὃ cw- 
πέλεται φάος. ματοειδὴς ὕπνος ἀλλὰ τὸ πάθος. 
B f. 193» ad 357—60. πόθεν μαθὼν ταῦτα ἀπατγγέλλει; ἢ cuvfikev ἐκ τοῦ eipn- 


πρόφρων μένου ὑπὸ τῆς Ἥρας: ἢ φὴς ὧς Tpwecciv ἀρηγέμεν εὐρύοπα 
v. 357. Ζῇγ᾽ (v. 265); 
B ἢ 194° ad οὐκ ἀναγκαίως, φαςὶ, τὸ ἀπόρρητον ἐξήνεγκεν. ἢ πρὸς τὸ θαρ- 
φιλότητι ραλεώτερον ποιῆςαι ἸΠοςειδῶνα τὴν τέχνην τῆς Ἥρας ἐδήλωςεν. 
*B f. 195. ad 434. ἐναντίον δοκεῖ τὸ ἅμα μὲν φάναι Ξάνθου δινήεντος, dv 
πο ἢ, ἀθάνατος τέκετο Ζεύς, ἅμα δὲ ἐπὶ τοῦ ᾽Ωκεανοῦ φάναι (Φ 196): 
*B f. 2880 ad ἐξ οὗ περ πάντες ποταμοὶ καὶ πᾶςα 0diacca. . 
Φ 194 (B!). 
1, 2. 4411 (Li!) 





4 ὁ ποιητὴς τοὺς νέους Lp ὅπου γε Lp 6 addunt LLp: τὸ δὲ οὐδὲ 
γυναικός ἀντὶ τοῦ θνητῆς κτλ., quae in B 8110 scholio ad v. 315 relato con- 


tinentur 14 B!, quod inc.: ἐναντίον δὲ δοκεῖ κτλ., subiunctum est scholio 
manus prioris ad κρείων ® 194, signo quod ibi erat scholii finiti eraso 16 ὃ 
ἐπὶ BIL! 





15—21), quae in eodem codice ab eadem manu scripta in inferiore eiusdem pa- 
ginae margine recurrit, neque in codd. L et Lp, qui item ad h. v. retulerunt, 
cum quaestione cohaeret; exstat etiam in cod. A et ap. Matr. A. Gr. II, p. 407, 
27, ubi ζήτημα illud non exstat. Apparet igitur eam ad Porphyrium referri 
non posse. 

1—6 Cf. Plat. Rp. III, p. 390 B. — Ex eodem cum hoc scholio, cui Vict. 
f. 2642 simillimum est, fonte petitum esse videtur B f. 1912 ad πάρφασις Σ' 217 
(id. Lp f. 228. ο, 1. πάρφασις, Vict. f. 259.): προκατασκευᾷξενι {ζπροπαρασκ. Lp 
Vict.) διὰ τούτου ἵνα μὴ ϑαυμάξωμεν, εἰ Ζεὺς ἠπάτηται. καὶ ἐπὶ ϑυμοῦ dé 
φησιν οἰδάνει ἐν στήϑεσσι νόον πύκα περ φρονεόντων (I 554). διδά- 
σκει δὲ ὡς, εἰ καὶ συνετὸς εἴη τις, ἁλίσκεται τοῖς τοῦ νοῦ πάϑεσιν, εἰ μὴ ἑαυτῷ 
ζξαυτοῦ Lp) προσέχοι <ante σ ras. unius litt. B) ...., cf. Eust. p. 979, 45 sqq- 
Ceterum haud scio an utrumque scholium cum quaestione v., 216 sqq. cohaeserit. 

7.8 Idem schol, in Lp f. 281? c. 1 ὀξύτατον et Vict. f. 265), — Cf Porph. 
B 447 (p. 42, 24), O 1 (p. 113, 21), I 1 (p. 127, 27). 

9-13 Utrumque scholium, quod vix dignum esse, quod inter quaestiones 
referatur, dicas, coniunctum in cod, Paris. ap. Cramer., A. P. III, p. 374, le- 
gitur; prius etiam 1, f, 308» et Lp (c. 1. πρόφρων νῦν) f. 2312, alterum Ll.c., 
Lp (c. 1, παρήπαφεν) f. 281», Υἱοῦ. f. 2664 exstant, sine ulla fere lectionum 
varietate, nisi quod lin. 12 Lp φησὶ habet. — Veri simile est ex eodem fonte 
manasse: . 

B f. 193» ad ἐρέων & 355 (id, Lp f. 2312 c. 1, ϑέειν ἐπὶ νῆας): διὰ τὴν 
ἐπαγγελίαν τῆς ἐρωμένης καὶ ἃ μὴ κελεύεται ὁ Ὕπνος ποιεῖ᾽ οὐ γάρ ἐστι τῶν 
συμμαχούντων, ὡς οὐδὲ Ἥλιος οὐδὲ ἡ Com, Lp) Ζ“ημήτηρ <n ante g in ras, B). 

14 sqqg. Quattuor scholia ex eadem quaestione paullo aliter aliud ex- 


10 


15 


Ξ 109 


λύοιτο δ᾽ ἂν ἐκ τῆς λέξεως καθ᾽ ἑκάτερα: καὶ γὰρ τὸ πάντες δύναται 
λέγειν ἀντὶ τοῦ πλείους, καὶ ποταμὸς ὁμωνύμως λέγεται ὅ τε θεὸς καὶ 
τὸ ῥεῦμα, ὥςτε τὸν μὲν θεὸν ἐκ Διὸς εἶναι, τὸ δὲ ῥεῦμα ἐξ Ὠκεανοῦ᾽ 
λέγεται γὰρ ὁ Ζεὺς πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε. 

πῶς ποτὲ μὲν λέγει᾽ τῷ οὐδὲ κρείων ᾿Αχελώιος ἰεοφαρί- 
Zerx***, ἐξ οὗπερ πάντες ποταμοί (Φ 194 -- 6), ἑτέρωθι δὲ 
Ξάνθου δινήεντος, ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς; ἣ δὲ λύεις ἐκ 
τοῦ προςώπου᾽ τὸ μὲν γὰρ ἐκ Διὸς εἶναι ὃ ποιητὴς λέγει, ἐξ Ὡκεανοῦ 


ς 


δὲ ὁ ᾿Αχιλλεύς,. οὐδὲν οὖν ἄτοπον ἐν διαφόροις προςώποις διαφωνίαν 


ουνίςεταςθαι. 

πῶς μετέπειτά φηειν ἐπὶ τοῦ ᾽Ωκεανοῦ ἐξ οὗ περ πάντες πο- 
ταμοΐ, νῦν δὲ Διὸς τὸν Ξάνθον τγενεαλογεῖ; ῥητέον δὲ ὅτι τοῦ μὲν 
ὡς θεοῦ τιμωμένου πατὴρ ὁ Ζεύς, τοῦ δὲ ῥεύματος χορηγὸς ’Lkeavéc, 
ἐξ οὗ περ πάντες ποταμοί x*** πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε. 
ἢ διὰ τὸ πλέων χειμάρρων εἶναι τὸν Ξάνθον Διὸς αὐτόν φηςι. φηετὶ 





1 ἂν om. Li, λύεται δ᾽ ἐκ B! καθ᾽ ἕτερον B!L! οὐ pro καὶ L 2 6uw- 
νυμος 1 3 post ’Qkeavod Β΄: Ζεὺς γὰρ mart. ἀνδ. τε θεῶν τε 4. 5 post 
θεῶν τε addito signo scholii finiti (: —) eadem manus B pergit: ἄλλως; πῶς 
ποτὲ KTÀ.; eodem modo L, nisì quod πῶς om. 5 λέγει, alter. e ex o corr., L 
6 excidisse in codd. versum οὐδὲ βαθυρρείταο μέγα ςθένος Ὠκεανοῖο apparet 
ἑτέρωθεν B 12 ὅτι om. L 13 ἀρχηγὸς pro χορηγὸς coni. Kamm., p. 104 
14 lacuna quam statui in codd, non significatur; Kamm. verba πατὴρ — θεῶν 
te post ὁ Ζεύς (lin. 13) transposuit 15 πλέων, ὦ e corr., B, πλέον χειμάρων L 





cerpta huc contulimus, quamquam veri haud dissimile est, quaestionem con- 
iunctam olim fuisse cum altera illa argumenti simillimi ad Π 174 edenda (cum 
qua maxime conferenda Ὁ. 199, 15; 200; 5; οἵ, Eust. ®, p. 1219, 31: ἐστέον dè 
καὶ ὅτι τὸ ὃν τέκετο Ζεὺς διαλελυμένη ἑρμηνεία ἐστὶ τοῦ 'Ξάνϑος διιπε- 
τής, ὕπερ ἂν τοῖς ses ἐρεῖ. Simil. id. ΚΞ, p. 996, 40). 

1 Cf Porph. & 304—6, p. 197, 20. 

3 +L ἢ 310° ad & 434: ἰδίως μὲν τὸν σωματικὸν Ξάνϑον Διὸς yevea- 
λογεῖ, τὸν δὲ ποταμὸν ‘“Qusavod, λέγων ἐξ vd περ πάντες ποταμοὶ καὶ 
πᾶσαι ϑαάλασσαι καὶ πᾶσαι κρῆναι καὶ φρεέατα μακρὰ (μικρὰ cod.) 
νάουσιν. Idem A f. 1894 ibid. (c. 1, Ξάνϑου δινήεντος): ..... ἰδέως <sic) 
δὲ κτλ., ubi item πᾶσαι ϑάλασσαι. — Cf, Porph. 01, p. 114, 18. 

8 Cf. Porph. Z 265, p. 100, 4. 

11 sqq. Scholio huic quidem, quod idem fere in Vict. (f. 385?) legitur, si- 
millimo vel eodem melius tradito usus est Eust. ®, p. 1219, 19sqq.: ὅτε ἐν 
τῷ εἰπεῖν ὁ ποιητὴς πόρον Ξάνϑου δινήεντος, 0v ἀϑάνατος τέκετο 
Ζεύς, Διὸς τόκον τὸν Ξάνϑον φησίν, ἀλληγορικῶς μέν, ἐπεὶ διιπετὴς, φασὶν, ὁ 
Πάνϑος καὶ τὸ πλέον χείμαρρος, ἐξ ἀερίων, 0 ἐστι διέων, τοντέστιν ὀμβρίων, 
ὑδάτων πληϑυόμενος, μυϑικῶς δέ, ὅτι ϑεὸς μὲν τοῖς ἐγχωρίοις ὁ Ξάνϑος, Ζεὺς 
δὲ πατὴρ ἀνδρῶν te ϑεῶν τε. οἵ δέ φασιν ὅτι τοῦ μὲν δαιμονίου Ξάνϑου 
Ζεὺς πατήρ, τοῦ δὲ δεύματος Qusavds, ἐξ οὗ πάντες ποταμοί, ὡς μετ᾽ ὀλίγα 
ἐρεῖ ὁ ποιητής. 

1ὅ8αα. Verba miserrime tradita idem fere videntur dicere velle, quod ver- 
bis p. 200, 6 continetur, v. Eust. 1. supra allato. 

14* 


*B Γ 198, 
Ι, f. 810", 


Β f. 2790 ad 
τέκετο ® 2. 
L f, 488", 


200 0 


γοῦν ὀρόθυνον ἐναύλους (® 312): dv ῥά τ᾽ ἔναυλος ἀποέρεῃ 
(Φ 283). 
*B f 979» ad ὃ ° , La la) A ς , ἐξ Ὦ ai , Ἁ 
. ιὰ τί, πάντων τῶν ποταμῶν ῥεόντων κεανοῦ, μόνον τὸν 
ΩΝ ib. Ξάγθον ὃ ποιητής φηειν ὃν ἀθάνατος τέκετο Ζεύς; πῶς οὖν καὶ 
. 4 δᾶ, La LI hi al ς ld Cr > La PA DI DI “ 
3 °Qxeavod καὶ Διὸς παῖς; ῥητέον οὖν ὅτι εἰκότως dv καὶ Διὸς καλοῖτο 


Α Φ 1 C. ], [al d ς »% 4 N ’ » < - » 
πόρον. = TTOIC, ELITE Οἱ ὄμβροι μὲν ἐκ Διός, ὄμβρῳ δὲ οὕτος αὔξεται .... 


O 


B £ 197. ad 13 sqg. TTwc ὁ Kectòc αὐτὸν οὐκ ἐπράῦνεν : ἐρώτων μόνον ἐςτὶ kivn- 
La τικός, οὐκ ἄλλων. ἄλλως TE ἣ περὶ αὐτὸν ἀπάτη ὑπεροχῆς ἦν ἐλάτ- 
Lp 1. 2851 ς,1, τώεις, καὶ μετὰ τοςαύτας ἀπειλάς. εἰκότως δὲ χαλεπαίνει, ψευδὴς πρὸς 
ὑπόδρα. Θέτιν ἀποδειχθεὶς καὶ Ἕκτορα. 

Ac.l ἢ οὐ -... ἐζήτηται δὲ διὰ ποίαν αἰτίαν οὕτως ἀςχήμως ὑβρίζει τὴν 
μέμνῃ ὅτε τ Ἥραν ὃ Ζεὺς διὰ θνητὸν Ἡρακλέα φηςεὶ γὰρ ἢ οὐ μέμνῃ ὅτε τ᾽ 
ἐκρέμνω ἐκρέμω; ῥητέον δὲ ὅτι φιλοςοφεῖ Ὅμηρος: μυθικῶς γὰρ Ζεὺς ἐνταῦθα 
ce Ma ai n° αἰθὴρ οὐρανοῦ τοῦ περὶ τὸν ἀέρα decudc éctiv, ὁ ἄγων τὰ ὑγρὰ καὶ 
' ἐξ αὐτοῦ δεεομεύων τὰ πάντα᾽ μετ᾽ αὐτὸν δέ ἐςετιν ἀὴρ μέςεος γῆς καὶ 
αἰθέρος, ὃ δεῖ νοεῖν ἣμᾶς τὴν Ἥραν ὑπάρχειν᾽ τοῦ δ᾽ ἀέρος ἐκκρέ- 
μαται ὕδωρ τε καὶ γῆ, oùc δὴ νῦν ἄκμονας λέγει παρὰ τὸ ἀκοπίατα 
εἶναι τὰ «ςτοιχεῖα. καλῶς οὖν οὐ δύνανται οἱ θεοὶ τὸν decuòv λῦςαι᾽ 

ἰσχὺς γὰρ τῶν ὅλων τὸ ευνδεδέεθαι. .. 
B f. 198 ad 00 ---1. ἀθετοῦνται ὡς περιττοὶ elkoci καὶ δύο ςετίχοι, ὅτι οὐκ 
ὄφρ᾽ ἡ μὲν. ἀρεςτοὶ Ἥρᾳ, καὶ ὅτι οὐκ ἐμπίπτουει ταῖς vaucìv ᾿Αχιλλέως, καὶ εἰ 
Lf. 316% ἔκρινεν ἀπολέςθαι ζαρπηδόνα, τί ἐκεῖ (TT 488) οἰκτίζεται; καὶ ἣ πα- 
Lp ἢ. 286 9.1. {wzIC οὐκ ὀρθῶς: ἀφ᾽ οὗ τὰρ- ᾿Αχιλλεὺς ἐξῆλθεν, οὐκ ἐτράπηςαν 


TECWCW(V.63)., , RA h | , ΝΙΝ to 
Vict. en Αχαιοί. kai τὸ ᾿Αθηναίης διὰ βουλάς" διὰ τί γὰρ μὴ Ἥρας, καίτοι 





1 ἀποκείςη L 3 A, ubi nonnulla praecedunt huc non pertinentia, inc.: 
διὰ τί dé πάντ. κτλ. ἐξ Ὧκ, ῥεόντων A 4 post οὖν A ins. φηςι 5 καὶ 
ῥητέον ὅτι L ἂν om. Β 6 addunt codd. ἱετορίαν de origine Scamandri; 
eadem fere inter schol, **B ad Y 74 legitur 7 ἐπράῦνε; ῥητέον οὖν ὅτι ἐρ. L 

ἐρώντων Lp 10 ‘Extopoc L 15. 16 καὶ ἀέρος A (Dind.), καὶ αἰθέρος Vill. 
20 οἱ κβ΄ οὗτοι cr. L καὶ δύο om. Lp 22.23 παλλίωξιςι B 244 διὰ τί μὲν 
γὰρ “Hp. L, διὰ τί γὰρ καὶ “Hp. Lp 





6 Cf. δᾶ p. 198, 15 sqq. 

7 Eadem fere 8680], Vict. ἢ, 1, (f. 271») habet. — Cf. Porph. & 212. 

11 sqq. Cf. Heraclit. c. 40 et Plut. V. H. c. 97 et Prolegg. cap. III, 2. 

20 sqg. Egimus de hoc scholio et multis quae ad hunc librum tradita sunt 
similibus in Prolegg. cap. III extr. — Causas ἀϑετήσεως ab Aristonico accuratius 


relatas male h. 1. afferri Hiller, Phil. XXVIII, p. 103, docuit; idem monuit, co- 


haerere cum scholio videri schol. Vict. O 90 (f. 2742): συμβάλλεται πρὸς τὴν 
ἀϑέτησιν τὴν πρώην᾽ εἰ γὰρ ἣν ἀκούσασα τὰ περὶ τῆς ἁλώσεως, οὐκ ἂν 
κατηπείχϑη. τάχα δὲ τεταραγμένη ὑπέστρεψε δι᾽ ὑπόμνησιν τῆς ἀτιμίας. 


5 


10 


15 


20 


O | 201 


παρούςης; ῥητέον οὖν ὅτι τὸ ςχῆμά ἐςτι προανακεφαλαίωεις, ὧς Ὀδυς- 
ςεὺς προαναφωνεῖ Τηλεμάχῳ τὴν μνηςτηροκτονίαγ (TT 28] 544ᾳ.), ἀλλ᾽ 


Οὐδὲν ἧςςον καὶ διὰ τῶν πρακτικῶν αὐτίκα διηγεῖται. eicì δὲ τῇ Ἥρᾳ, 


10 


15 


20 


25 


εἰ καὶ μὴ νῦν τερπνά, ἀλλ᾽ οὖν γε χαρᾶς περιποιητικὰ τὰ λεγόμενα. 
πεςεῖν δὲ εἰς τὰς ναῦς ἀντὶ τοῦ δεηθῆναι ᾿Αχιλλέως, ὥς φαμεν᾽ ἐν- 
étecev εἰς τὰς χεῖράς cou. οἰκτίζεται δὲ καὶ τὸν Ἕκτορα κρίνων εὺὑν 
τῇ Ἰλίῳ ἀπολεῖεθαι (X 108 sqq.). πόθεν δὲ δῆλον, εἰ μετὰ θάνατον 
᾿Αχιλλέως γεγόναςι Tpotai; τό τε ᾿Αθηναίης, ἐπεὶ cùv Ἐπειῷ τὸν 
ἵππον ἐποίηςε. πρὸς δὲ τούτοις παραμυθεῖται τὸν ἀκροατήν, τὴν ἅλωειν 
Τροίας ςκιαγραφῶν αὐτῷ. TIC γὰρ ἂν ἠνέςχετο ἐμπιπραμένων τῶν 
Ἑλληνικῶν νεῶν καὶ Αἴαντος φεύγοντος, εἰ μὴ ἀπέκειτο ταῖς ψυχαῖς 
τῶν ἐντυγχανόντων ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράξαντες κρατηθήςονταί ποτε. 

φαςεὶ δὲ (οἱ ἐξηγηταὶ) καὶ ὅτι ὁ [Μαλλώτης] Ζηνόδοτος τὰ ἐκ 
τοῦ Πάτροκλον κτενεῖ φαίδιμος Ἕκτωρ καὶ ἑξῆς ἕως τοῦ λις- 
ςομένη τιμῆςαι ᾿Αχιλλέα Εὐριπιδείῳ λέγει ἐοικέναι προλόγῳ, ἀφε- 
λῶς προαχθέντα καὶ εἰς οὐδὲν δέον ἀφηγηματικῶς. ὅτι δὲ οὐδὲ εὐτελεῖς 
οἱ τοῦ χωρίου τούτου ςτίχοι .... καὶ ὅτι οὐκ ἀήθης ἣ πρὸς τὸ πρῶ- 
τον ἀπάντηςις,.. . καὶ ὅτι μὴ κωλυθέντες οἱ Τρῶες ἐνέρριψαν ἂν 
τοὺς ᾿Αχαιοὺς ταῖς τοῦ ᾿Αχιλλέως vauci, διὸ καὶ δοκοῦςειν ἕως καὶ εἰς 
αὐτὰς φυγεῖν οἱ ᾿Αχαιοΐ, καὶ ὧς, εἰ καὶ ΠΤάτροκλος παρεκλήτευςεν, ἀλλ᾽ 
εἰ μὴ ᾿Αχιλλεὺς ὥπλιςεν, οὐκ ἂν ἐκεῖνος τοῖς ᾿Αχαιοῖς ἐβοήθηςε, διὸ 
καὶ ᾿Αχιλλεὺς ἀναςτήςειν ἐκεῖνον λέγεται. ... καὶ ὅτι πολλὰ παρὰ τῷ 
ποιητῇ κεῖται ἅπαξ εἰρημένα, οἷς ευνειςἀκτέον καὶ τὸ Ἴλιον αἰπύ καὶ 
τὸ πτολίπορθος Ἀχιλλεύς, οὐ διὰ τὴν Ἴλιον ἀλλὰ διὰ τὰς τρεῖς 
πρὸς ταῖς εἴκοςιν, ἃς πολεμαρχῶν εἷλε (I 328. 9), δῆλόν ἐςτι. 

90. v. ad p. 200, 20 5αᾳ. 


Eust. O, 
p. 1006, 2 sqq. 


128. οὐ δεῖ ctiZev ἐν τῷ φρένας ἠλέ, εἶτα καθ᾽ αὑτὸ λέγειν 1, f. 3182, 





*B f.2002(inde 


1 τὸ om. Vict. οὖν post ’Oò. ins. Vict. 3 οὐδὲν îcor BLLp 4 tpenvd è p.202,1). Cf. 


Lp 5 εἰς om, Lp 6. 7 οἰκτίζεται — ἀπολεῖεθαι e Vict, dedi, nisi quod καὶ 
inserui; reliqui codices: οἰκτίζεται δὲ (γὰρ Lp) ζαρπηδόνα κρίνων μὴ ἐν Ἰλίῳ 
ἀπολεῖςθαι <corr. ex ἀπολέςθαι Lp) 8 ’A@nvain BLpV 11 νηῶν BLp 
27 L in lemm.: τὸ μαινόμενε φρένας ἠλὲ διέφθειρας 





5 Verbi ἐμπέπτειν εἴς τινὰ usum, ut sit ,,potestati alicuius se committere, 
tutela alicuius confidere*, haud scio an uni LXX praebeant (cf. Prolegg. IV): 
Regg. IV, 25, 11: καὶ τὸ περισσὸν τοῦ λαοῦ τὸ καταλειφϑὲν ἐν τῇ πόλει καὶ τοὺς 
ἐμπεπτωκότας, οἱ ἐνέπεσον πρὸς τὸν βασιλέα Βαβυλῶνος, μετῆρε Ναβου- 
ξαρδὰν ὃ ἀρχιμάγειρος, coll. Ierem, 88, 19: καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ ᾿Ιερεμίᾳ" 
ἐγὼ λόγον ἔχω τῶν Ιουδαίων τῶν πεφευγότων πρὸς τοὺς Χαλδαίους κτλ. 

8 Cf Bf. 1989 δὰ ἔπειτα O 69 (id. Lp 1014.): οὐ πρὸ τοῦ ᾿Δ4χιλλέα ἐξελϑεῖν 
ἢ καὶ μετὰ τὸ ἐξελθεῖν, ἀλλὰ μετὰ τὸ τελευτῆσαι "Entopa' ἐξελϑόντος γὰρ 
᾿Αχιλλέως οὐκ ἦν παλίωξις. 

13 βαα. Cf. quae de h. 1, in Prolegomenis cap. III extr. attulimus, ubi etiam 
de v. αλλώτης, quod recte Duentzer, de Zenod. stud. Homer., p. 24, delesse 
videtur, egimus. | i 

27— p. 202, 9 Simillimum quidem, ita tamen ut sub finem habeat quae 


Phil XVIII, 
p. 345, II. 


B f. 200» ad 
αὐτὰρ. 
L f. 3192. 


Lp f. 9810 ο.1, 


αὐτὰρ ἐπὴν. 
Simil. Vict. 
f. 2762. 


202 O 


διέφθορας, ἀλλ᾽ ὅλον εὐυνάπτειν τὸ φρένας διέφθορας, ἠλέ. αὐτὸς 
μὲν γὰρ ἐπάγει πρὸς μὲν τὸ μαινόμενε᾽" 

ἢ νύ τοι αὔτως οὔατ᾽ ἀκουέμεν écti, 
πρὸς δὲ τὸ τὰς φρένας διέφθορας, ἠλέ᾽ 

νόος δ᾽ ἀπόλωλε καὶ αἰδώς. 
ἐπὶ μὲν οὖν τοῦ μαινόμενε τὸ τὰς φρένας διεφθάρθαι κατηγόρηςεν, 
ἐπὶ δὲ τοῦ κούφου καὶ μὴ feBaiou τὸ [ἠλεός, τὸ] ἀεείφρων. τοῦ δὲ 
ἠλεέ εἴτε ἀποκοπή ἐςτιν εἴτε ευὐγκοπή᾽ γίνεται δὲ παρὰ τὴν diny, ἵνα 
ἢ πεπλανημένε. 

147. 48, οἱ δύο ἀθετοῦνται᾽ ἔςτι γὰρ ἐμβρόντητον τὸ λέγειν᾽ ἄπιτε 
καὶ ὃ ἂν εἴπῃ ποιήςατε΄ καὶ γὰρ εἰ μὴ ἐκέλευςεν, οὐκ ἔμελλον παρ- 
ακούειν Διός. ἄλλως τε πῶς quer πείθεεθαι Διὶ τοῖς καθ᾽ Ἑλλήνων 
πεμφθηςομένοις; ἢ τάχα μεμψίμοιροί eiciv οἱ λόγοι᾽ ἀπέλθετε ποιήςον- 
τες ἃ κελεύει Ζεύς" ὅθεν τὸ ducdpectov ἐμφαίνει, ὥς φαμεν πρός τινα 
ὀργιζόμενοι: ποίει ὃ θέλεις. ὅτι δὲ μεμψίμοιροι οἱ λόγοι, δῆλον ἀπὸ 
τοῦ εἰωπῆςαι τὴν αἰτίαν τῆς κλήςεως᾽ gpucikòv γάρ ἐςετι μηδὲ μεμνῆςθαι 
τῶν λυπηρῶν ἐπὶ πλέον" διὸ cuvéteue τὸν λόγον. οἱ δὲ, κατεπτηχυῖα, 
φαεὶ, τὰς ἀπειλὰς εὐλαβεῖται, μὴ καθ᾽ ὁντινοῦν τρόπον ἐμποδιςθείςης 
τῆς Ἴριδος Ζεὺς πάλιν ἐπ᾽ αὐτὴν ἀγάγῃ τὴν αἰτίαν. 





1 ὅςον L schol. *B, quod subiunctum est scholio manus prioris ἢ, v. (v. 
infra ad banc lin.), signo scholii finiti quod ibi fuit eraso, inc. : αὐτὸς δὲ ἐπάγει κτλ. 
3 αὕτως L 4 τὸ om. 71 5 νόος δ᾽ ἀπόλλωνος L 6 .τἀινόμενε L 7 verba 
uncinis inclusa e coni. posui; codd. om. 71—9 τοῦ δὲ — πεπλανημένε om. 
*B (v. infra ad has lin.) 8 ἅλιν L 10 éuBp. γάρ ἐςτι τὸ λέγ. L τὸ 
ἀπιτε λέγ. Lp, τὸ ἔπειτα λέγ. Vict. 11 εἴποι L μὴ om. codd.; add, Vill. 
12 πείθεεθε Lp κατ᾽ (sic) B 13 πείθεεθε pro ἀπέλθετε Lp 17-19 οἱ 
dè κτλ. in uno Vict. leguntur, unde Hillerum (Phil. XXVIII, p. 104) secutus 
recepi; idem pro τῆς Ἥρας, quod cod. habet, recte τῆς Ἴριδος coniecit 





aliunde (velut e schol. A h. v.) addita sint, schol. Victor. est (f, 2752): μαινό- 
ueve φρένας ἠλὲ διέφϑορας] οὕτω Πορφύριος" οὐ δεῖ στίξειν εἰς τὸ φρένας 
ἠλέ, εἶτα nad” αὐτὸ λέγειν διέφϑορας, ἀλλ᾽ ὅλον συνάπτειν τὸ φρένας ἠλὲ 
διέφϑορας, ἵν᾿ ἢ τὰς φρένας διέφϑορας, ὦ ἠλεέ (ἡ ὠλεὲ cod.). καὶ αὐτὸς 
δὲ ἐπάγει πρὸς δὲ (sic) τὸ μαινόμενξ LI vÙ τοι αὔτως οὔατ᾽ ἀκουέμεν 
ἐστί, πρὸς τὸ δὲ φρένας ἠλέ᾽ νόος δ᾽ ἀπόλωλε καὶ αἰδώς, ἵν᾽ ἡ τὸ ἠλεέ 
ϑερμέ, πρὸς ὃν ἀνθυπήγαγε τὸ αἰδώς" οἵ γὰρ ϑερμοὶ ἀναιδεῖς. ἠλέ ὡς καλέ, 
εἶτε ἀποκοπή ἐστιν εἶτε συγκοπή᾽ τὸ γὰρ τέλειον ἠλεέ. ἢ παρὰ τὴν ἄλην, ἢ 
ὃν πάντες ἀλεόμεϑα, ἢ παρὰ τὸ ϑερμόν. ἔστιν οὖν φρένας ἠλεέ" ὦ πεπλανη- 
μένε τὰς φρένας. 

1-3. 7—9 1B f, 2004 ad μαινόμενε ν. 128: δεῖ στίξειν εἰς τὸ μαινό- 
neve, τὸ δὲ ἕξῆς ὅλον συνάπτειν᾽ φρένας ἠλέ, διέφϑορας, ἦτοι τὰς φρέ- 
νας, ὦ ἠλέ, ἀπώλεσας. τοῦ δὲ ἠλέε (sic) εἴτε ἀποκοπὴ εἶτε συγκοπή ἐστι. 
γίνεται δὲ παρὰ τὴν ἄλην, ἵν᾽ ἡ πεπλανημένε (add. *B αὐτὸς δὲ ἐπάγει utà., 
v. supr. lin. 4). Cf. (ad lin. 7—9) {Eust. O, p. 1009, 14. — Ceterum in verbis 
distinguendis Nicanorem Porphyrius sequitur (A v. 128). 

10 C£. A v. 147 (Ariston.). 

13—17 In usum suum convertit aliis rebus additis Eust. O, p.1009, 61sqa. 


10 


O 203 


170. 1. .... πῶς δὲ vipwv ὃ βορρᾶς αἰθρητενής ἐεςτιν; ἤτοι B f. 201: ad 
οὖν παρέλκει τὸ ἐπίθετον, ὧς τὸ πῆ ἔβη Avdpoudyn λευκώλε- πτῆται. 
γος (Ζ 377); ἢ ἀπὸ τοῦ πλεονάζοντος᾽ ckidevta γὰρ ὄντα τὰ νέφη Lp {3888 0.1. 
- A , eu « von . πτῆται νιφάς. 
πνοιῇει λιγυρῆει διαςκίδνηςιν (Ε 526). οἱ δὲ, ὅτι τὸ ψῦχος παρ᾽ 1 £ 419». 
αὐτῷ αἶθρος καλεῖται. τάχος οὖν δίδωςι τῇ χιόνι ὃ ἄνεμος, βορρᾶ δὲ simil Vict. 
πνέοντος νιφετὸς ἐπιγίνεται. καὶ ἀλλαχοῦ νὺξ δ᾽ ἄρ᾽ ἐπῆλθε κακὴ f, 276. 
βορέαο πεςόντος (ξ 479). 

189 sqq. δοκεῖ ἐναντιοῦςθαι πρὸς τὸ πάντα τὸ γαῖα δ᾽ ἔτι ξυνὴ Usque ad 


πάντων οὐ γὰρ ἔτι πάντα δέδαςται τούτων μὴ dedacuevwv. λύοιτο — lin. 13 

° 0 ì È δ ὴ ἦ + ΄ « 2. lo , a 

δ᾽ ἂν τῇ λέξει: τὸ γὰρ πάντα πάντως παρέλκει, ὡς ἐπὶ τοῦ δέκα Bi ὯΝ ad 
TPIXVA, 


πάντα τάλαντα (ὦ 232). ἐὰν δὲ λάβωμεν αὐτὸ περιςςόν, τί λοιπὸν Lp £ 238. ο.1, 
δέδαςται; ἢ ἀντὶ τοῦ πλεῖςτα᾽ cuvexdc γὰρ τὸ πάντα ἐπὶ τοῦ πλεονά- τριχθὰ dè 
ζοντος τίθεται’ ὡς εἰ ἔλεγεν" τὰ πλείονα μεμέριςται πλὴν γῆς TE καὶ πάντα, 
Viet. f, 2772. 
Inde a lin. 13 
1 πῶς dé vip. ὁ βορᾶς ὅπου Ye αἰθριγενέτης èeri; L, πῶς del νίφων αἰθρηγενής: ἘΠ δι 2012. 
Viet. (ubi schol. ab his verbis inc.) αἰθρηγενέτης Lp 38qqg. post πλεονάζοντος 
Lp ins.: πλείονας χιόνας γὰρ καὶ χαλάζας ποιεῖ ὁ βορρᾶς ἢ εὐδίας" ςκιόεντα γὰρ KTÀ., 
Vict. autem ita pergit: diackidvaci γὰρ τὰ νέφη «κιόεντα πνοιῆςι λιγυρῇςει κτλ. 
4 λιγηροῖςι (sic) διαςκίδνηςι κακὴ βορεάο (sic) πεςόντος, rel. om., Lp 5 τάχα L 
7 addit Vict.: νιφὰς μὲν ἡ χιὼν κτλ. (= Dind. IV, p. 82, 10) 8 deri (spr. e 
ras.) B, dé τοι Vict. 9 οὐ γὰρ ἐπεὶ πάντα déò. (om, τούτων μὴ ded.) Vict. 
λύοιτο, priore o in ras., Β 10 ἢ pro πάντως Vict. post wc Lp καὶ ins. 
13 post τίθεται Vict, addit: τινὲς πάντα δέδαςταϊ, elace δὲ τὸ τ, ὡς ἐν τῷ ἐπί- 
ςτιόν ἐςτιν ἑκάςτῳ. ‘ Quae aliunde illata esse videntur; neque Eustathius novit 
inde a verbo wc in rasura scripto, signo scholii B finiti deleto, pergit *B 








1sqg. +Eust. O, p. 1010, 60 sqq. 

4 Cf. B f. 267° ad αὐϑρηγενέος T 358 (id. 1, ἢ 4199): τοῦ αὐἰϑρίας αἰτίου 
καὶ yEVVNTIKOÙ, τουτέστι τοῦ ψύχους᾽ ψῦχος ζψύχος cod.) γὰρ ὁ βορρᾶς ἐπι- 
φέρει, Vict. f. 370» ibid.: τοῦ γεννῶντος αἰϑρίαν, τουτέστι τὸ ψῦχος" ἐνίοτε δὲ 
καὶ τὸν αἰϑρίας αἴτιον. ἔστι δὲ μαχόμενον τῷ ψυγραὶ νιφάδες (T 358). 
αὕτη γὰρ προτέρᾳ ἐκδόσει συμφων εἴ (sic). Eust. s, p, 1538, 37: αἰϑρηγενέτης 
βορρᾶς ὃ εὐδίαν ἢ ψῦχος ποιῶν ..., Et M. 33, 38: αἰϑρηγενέτης .... ἡ ὃ αἴϑρου 
καὶ ψύχους αἴτιος. 

8sqq. De difficillima hac quaestione omnino videnda quae collatis et 
Heracliti alleg. ὁ. 41 et Plutarchi V. Hom. c. 97 in Prolegomenis 
(cap. III, 2) attuli, ubi non dissimulavi dubitari posse an nonnulla ei adhaeserint 
aliunde illata. | 

8—p. 204,1 {Lf 319, IT: ἐναντιοῦσϑαι δοκεῖ to τριχϑὰ δὲ πάντα ὃ ἐ- 
δασται — τιμῆς τῷ γαῖα δ᾽ ἔτι ξυνὴ — μακρὸς Ὄλυμπος" οὐ γὰρ ἔτι 
πάντα δέδασται. λύοιτο δ᾽ ἂν τῇ λέξει" τὸ γὰρ πάντα οὐ μόνον δηλοῖ τὰ 
πλεῖστα, ἀλλὰ παρελκομένως" οἵ δ᾽ ἐννέα πάντες ἀνάσταν (H 161), χρυ- 
σοῦ δὲ στήσας φέρε δέκα πάντα τάλαντα. τὸ δὲ πάντα δέδασται 
ἀντὶ τοῦ πλεῖστα, ὡς εἰ ἔλεγε᾽ τὰ πλείονα μεμέρισται πλὴν γαίας τε (εἶναί 
te L) καὶ οὐρανοῦ ταῦτα γὰρ ἔτι κοινά. [ποτὲ δὲ καὶ παρέλκει, ὡς τὸ οἵ 
δ᾽ ἐννέα πάντες ἀνέσταν. Cf. {Eust. O, p. 1012, 40. 

10. 11 Cf. Friedlinder ad Ariston. H 161. 

12 Οὗ Porph. & 304—6, p. 197, 19. 


B f. 201> ad 
ἄλλο ν. 212. 
L ἢ, 820}, 
Lp f. 239? c. 1. 
ἄλλο dé Tor - 
ἐρέω. 
Vict. f. 218}. 


Viet. f. 279... 


204 O 


οὐρανοῦ ταῦτα γὰρ ἔτι κοινά, φυεικὴ δὲ γίνεται didtazic* ὁ μὲν γὰρ 
τὸ ζῆν παραςχόμενος Ζεὺς ὠνόμαεςται, ὁ δὲ τὴν ὑγρὰν oùciav ἀπὸ τῆς 
πόςεως ἸΠοςειδῶν, “Αἰδης δὲ ὁ θάνατος παρὰ τὸ «ςκοτεινὸν καὶ ἀειδὲς 
τῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπωλείας. κοινὴ δὲ ὅλων τῶν ε«τοιχείων ἣ τῆ, 
καθότι ἐν αὐτῇ εὑρίεκεται καὶ τὰ λοιπὰ τρία ςτοιχεῖα. τὸ γὰρ ὕδωρ 
αὐτῇ εὐυνεςφαίρωται, καὶ πυρὸς ἀναδόςεις περὶ αὐτὴν γίνονται, ὥςπερ 
κατὰ τὴν Αἴτνην ἐν (ικελίᾳ καὶ περὶ τοὺς Ἡφαίετου κρατῆρας καὶ περὶ 
τὸ τῆς Λυκίας Κράγον καὶ ὅςα τοιαῦτα. καὶ ὁ ἀὴρ δὲ περὶ αὐτήν éctiv. 
καλῶς δὲ καὶ τὸν ᾽Ολυμπόν quei κοινόν, ἐπεὶ καὶ ὁ οὐρανὸς τὴν γέ- 
VECIV ἐκ τῶν τεςςάρων κέκτηται ςτοιχείων. 

212—17. ἀθετοῦνται οἱ ἕξ' πρὸς τί γὰρ n ἀπειλή; ἀλλά φαμεν 
ὡς εὐπρεπῶς ἐκετῆναι θέλει. εἰ δὲ ἤκουςεν ὡς ἁλώςεται Ἴλιος, πῶς 
γῦν᾽ ἀπιςτεῖ: ἀλλὰ καὶ ᾿Αγαμέμνων ἀλλά μοι αἰνὸν ἄχος ςέθεν Èc- 
ςεται καὶ τὰ ἑξῆς (Δ 169—82), καίτοι εἰδὼς παρὰ Κάλχαντος (Β 329): 
ἄλλως τε δεῖ ἀντεπαχθῆναι τῷ (Ο 211) ἀλλ᾽ ἤτοι νῦν μέν κε [ve- 
μεςεηθεὶς ὑποείξω]. εὐςχήμονα δὲ τὴν ἀπαλλαγὴν ὁρίζεται ἐπανα- 
τείνων τὴν ὀργὴν εἰς ὕετερον, ὡς καὶ ᾿Αχιλλεύς (A 800): τῶν ἄλλων 
ἃ μοί ἐςτιν. 

247, .... καὶ πῶς οἶδεν ὅτι θεός ἐςτιν; ἢ ἐκεῖνος ἑαυτὸν ἐγύ- 
μνωςεν ἢ ἀπὸ τοῦ ἐρέεθαι᾽ πάντες γὰρ οἱ Τρῶες ἤδειςαν τὸ γεγονός. 





1 sqq. verba corrupta esse in Prolegomenis l 6, docui, ubi vid. 3 TOCEWC, 
e e corr., Β ἀειδὲς e cod. A (v. infr.) dedi, ἀηδὲς B 4.5 κοινὴ — εὑρίεκεται 
A suppeditat (v. infr.), ὅλων δὲ τῶν ςτοιχείων ἡ γῆ εὑρίςκεται B 8 Kpdyov coni. 
Meineke, Anal. Alex., p.367, 1; képatov B 9 pro καὶ ὁ οὐρανὸς Wachsmuth, 
Crat. Mall. p. 45, καὶ ὁ *OXvprroc sceripsit; ego, servato v. ὁ οὐρανός, pro ἐκ τῶν 
τ. ct. conicio ἐκτὸς τῶν τ. cr. (v. Prolegg.) 11 Vict. ea quae reliqui codd. ex- 
tremo scholio habent initio posuit: εὐςχήμονα τὴν ἀπαλλαγὴν — ἅ μοί ἐςτιν. 
ἀθετοῦνται δὲ κτλ. 14 καὶ τὰ ἑξῆς om. codd. περὶ Κάλχ. Lp Vict. 15 τὸ 
pro τῷ Vict. 15. 16 vepuecc. ὑποείξω om. codd, 





1-4 FA 0189 c.l τριχϑὰ δὲ πάντα δέδασται (id. fere Paris. ap. Cramer., 
A. P. III, p. 246, 11): φυσικὴ φαίνεται διάταξις γεγενημένη — παρὰ τὸ cuo- 
τεινὸν καὶ ἀειδὲς τῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπωλείας (similia, sed aliis admixtis, 


10 


20 


ita ut omittere praestet, etiam alia scholia habent). Ceterum huic loci explicandi . 


rationi, Stoicae sine dubio, proluserat quodammodo Stesimbrotus, si modo 
Curt. Wachsmuth, Crat. Mall. p. 44. 45, alterum ἢ. 1. schol. A recte ita 
constituit: πῶς δέ gno γαῖα — Ὄλυμπος; Κράτης ἐν δευτέρῳ Ὁμηρικῶν 
καὶ Στησίμβροτος [ὅτι κατὰ στοιχεῖα] πάντα οὕτως δέδασται. 

48sqg. ΤᾺ ad ν, 198 (f. 194», c. 1, γαῖα δ᾽ ἔτι ξυνὴ): κοινὴ ὅλων τῶν 


στοιχδίων ἡ γῆ, καϑότι ἐν αὐτῇ εὑρίσκεται καὶ τὰ λοιπὰ τρία στοιχεῖα --- καὶ 
Di [4 n 
περὶ τοὺς Ἡφαίστου κρητῆρας, ὁμοίως δὲ καὶ περὶ Κέραγον Λυκίας καὶ 000 
pa - fr 
τοιαῦτα. ὁμοίως δὲ καὶ 0 ano — κέκτηται στοιχείων. ἡ διπλὴ δὲ ot url. 


quae casu cum iis quae attulimus coaluisse nemo non videt. Cf. etiam {Eust. 
O, p. 1012, 7 sqq., qui nonnulla prave intellexit. — De Wachsmuthi sententia e 
Cratete hoc scholium repetentis v. Prolegg. 
11 De ἀϑετήσει plenius Ariston. v. 212. — Cf. Hiller, Phil, XXVIII, p. 105. 
19. 20 Paullo brevius schol, B ἢ, 202» ad ὀλιγοδρανέων (id. L ἢ, 321, quod 


O 205 


333. v. Herm. XIV, p. 243. 
390 sqq. πῶς δὲ ἐπιλαθόμενος ᾿Αχιλλέως τοςοῦτον διάγει χρόνον; B f. 205. ad 
ἢ οὐ πολὺς μὲν ὁ χρόνος, τὰ δὲ γεγονότα ποικίλα ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ. ἸΠ]άτροκλος, 
418. πῶς icor εἰεὶ τοςοῦτον πρότερον τῶν Τρώων ὑπερεχόντων; B f. 206: ad 
ἢ τάχα «τάςει, οὐ δυνάμει᾽ οἱ μὲν γὰρ ἀπὸ τῶν νεῶν, οἱ δὲ ἀπὸ τῶν Tca. 
ἁρμάτων . .... 
449--51. ἀθετοῦνται οἱ τρεῖς’ οἱ μὲν γὰρ «ἐπίκουροι δεόντως ἂν Viet. f. 2865. 
λέγοιντο χαρίζεεθαι Ἕκτορι, ὡς TTavdapoc: ἡγεόμην Tpwecci φέρων 
χάριν Ἕκτορι δίῳ (E 221), ἀνοίκειον δέ qnev ὁ ’Apictapyoc 
ἐπὶ πολίτου τὸ Tpwecci χαριζόμενος. καὶ διὰ τὴν πληγὴν ἀθετη- 
τέος ὁ ςτίχος᾽ πῶς γὰρ ἡνίοχος ὧν ὄπιςθεν βάλλεται --- αὐχένι γάρ 
οἱ ὄπιεθε [πολύετονος ἔμπεςεν ἰός] ---; ἄτοπον γὰρ αἱ ’Apt- 
ς«τάρχου τὸ ἀπεεςετραμμένους εἶναι τοὺς δίφρους" ἐπρηνίεθηςαν γὰρ 
[ἂν] οἱ παραιβάται, μόνον κινηθέντων τῶν ἵππων, εἰς τὴν πτέρναν 
ἑςτῶτες τοῦ δίφρου. ποία τε χρεία τοῦτον πονεῖςθαι περὶ τοὺς 
ταραςςομένους τῶν πολεμίων; ὅθεν ὑπονοεῖ ὁ ᾿Αρίεταρχος μετενη- 
γέχθαι τοὺς ςτίχους. ῥητέον δὲ πρὸς ταῦτα, ὅτι χαρίζεται τῷ “Extopi 
ἴςεως καὶ αὐτὸς ὡς Δαρδάνιος᾽ φηςὶ γοῦν περὶ Eùpopfou τοῦ ἀδελφοῦ 
ἸΠολυδάμαντος: Δάρδανος ἀνὴρ Πανθοίδης (IT 807) x«x** ἐπί- 





9 ἀνοίκειόν τε cod. 11 ὄπιθεν cod, 12. 13 οἱ ᾿Αριςτάρχειοι ὃ 19 la- 
cunam statui; neque enim cum Hillero, Phil, XXVIII, p. 107, verba ἐπίκουρος 
ἦν pro glossemate habeo, quoniam etiam in codd, BL Lp (v. infr. lin. 7 sqq.) leguntur 


incipit καὶ πῶς εἶδεν, et Lp ἢ, 239° c. 1, ὀλιγοδρανέων). Omittunt enim prio- 
rem solutionem; sed in fine addunt: καὶ οὐκ dv αὐτὸν ἀνηρώτων.. 

2.3 Idem schol Lp v. 390, L ἢ, 3272, Vict. f. 204» legitur. 

4-6 Collato Ariston. v. 385 (cf. etiam Β ἢ, 205° ad πρύμνῃσι ibid., L 
f. 376», Lp = Dind. IV, p. 92, 12 sqq.) dubitari potest an quaestionis forma 
scholio extrinsecus addita sit. — Ceterum quae edidimus etiam L f. 327>, Lp 
f. 3482, Vict. f. 285 leguntur. 

7 sqq. Brevius, ita ut sit, cur inter scholia excerpta referatur: 

B f. 206° ad Ἕκτορι v. 449 (id. L f, 3282, Lp f. 243» c. 1. “Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι): 
ἀϑετοῦνται οἷ τρεῖς κτλ. — πῶς γὰρ ἡνίοχος ὧν ὄπισϑεν ζὔπιϑεν B) βάλλεται; 
ἄτοπον γάρ ἐστι τὸ ἀπεστραμμένους εἶναι τοὺς δίφρους" ἐπρηνίσϑησαν γὰρ ἂν 
oî παραιβ. κτλ. --- εἰς τὴν πτέρναν τοῦ δίφρου ἕστῶτες (ζξστῶτος L). δητέον δὲ ὅτι 
χαρίξεται τῷ Ἕκτορι καὶ αὐτὸς ἴσως ὡς ἐπίκουρος" Δαρδάνιος γὰρ ἦν᾽ nad’ 
Ὄμηρον γοῦν ἄλλη ἐστὶν ἡ Τροία καὶ ἀλλη ἡ dagdarvia. εἰκὸς δὲ αὐτὸν ἐπαι- 
νεῖν, ὅπου ,βόνος ἄνευ παραιβάτου πολεμεῖ" διὸ καὶ βάλλεται ἴσως στραφείς" 
ποικίλη γάρ ἐστιν ἡ μάχη. [αὐχένα δὲ ὁ ποιητὴς τὴν πᾶσαν Com. Lp) περι- 
φέρειαν τοῦ τρ. φησίν. ἀντιπρόσωποι οὖν ἐμάχοντο. εἰ δὲ λέγοις (λέγεις Lp) 
πως ὠρέγ. ti. — τῶν ἵππων (τῶν Τρώων Lp); ὡς καὶ Διομήδης τὸν ἑπταπέλεθρον 
Ἄρεα {τὸν ἕπτάπλεϑρον ἀέρα Lp) τέτρωκεν]. 

De causis ἀϑετήσεως melius Ariston. ν, 449 (cf. Prolegg. cap. III extr.). 

12 sqq. Agitur de ea sententia quam reiecta priore in libro περὶ τοῦ 
ναυστάϑμου Aristarchus protulit, v. Ariston, 1], c. 
19 Cf. Lehrs, Ar. p. 229. 


206 O 


Kkoupoc ἦν᾽ καθ᾽ Ὅμηρον γοῦν ἄλλη éctiv ἣ Τροία καὶ ἣ Aapdavia. 
πῶς δὲ οὐκ εἰκὸς ἐπαινεῖν αὐτὸν τῆς προθυμίας, ὅπου μόνος ἐπιβαίνων 
τῷ δίφρῳ δίχα παραιβάτου πολεμεῖ, wc Αὐτομέδων (P 459 sqq.); ὄπι- 
ςθεν δὲ βάλλεται ἴεως «τραφείς ποικίλη γάρ ἐςτιν ἣ κίνηςεις τοῦ πολέ- 
μου, wc καὶ αὐτός πού φηειν᾽ ἠμὲν ὅτεῳ ςτρεφθέντι μετάφρενα 
γυμνωθείη (Μ 428). [τὸ ἔμπεςεν ἀντὶ τοῦ διῆλθεν, ὡς τὸ αἰχμὴ 
δ᾽ ἐξελύθη παρὰ νείατον ἀνθερεῶνα (E 2932): αὐχένα γὰρ ὁ 
ποιητὴς τὴν πᾶςαν περιφέρειαν τοῦ τραχήλου φηςείν: ἀντιπρόεωποι οὖν 
ἐμάχοντο. εἰ δὲ λέγοις’ καὶ πῶς ὠρέγοντό ἀλλήλων μεςολαβούντων 
τῶν ἵππων; duc καὶ Διομήδης τὸν ἑπταπέλεθρον Ἄρεα τέτρωκεν 
(Ε. 851 sqq.)]. 

598 (= Vat. ζητ. 109°) C 100. 

605. ad Z 129, p. 92, 10. 

610—14. B ἢ 210: ad “Exto- 


> € 


Vict. f. 290* (c. 1. Ἕκτορος, aù- 


ρος (id. Lp f. 246° c. 1. αὐτὸς Yap 


oi ἀπ᾽ αἰθέρος, L f. 334°): 

ἀθετοῦνται ε΄ διὰ τὸ λέγειν 
ὀλιγοχρόνιον ὄντα ἐτίμα. καὶ ὅτι 
> 9 > 7 > x x » 3 
ἀπ᾽ αἰθέρος' ἀπὸ γὰρ Ἴδης ἦν. 
καὶ διὰ τοῦ μαρναμένοιο νοεῖ- 
ται τὸ Ἕκτορος. ἔςτι δὲ τὸ γάρ 
ἀντὶ τοῦ δέ. 


ὅτι 


τὸ δὲ ὄνομα ἐπανείληπται πρὸς 
πλείονα ἔμφαειν᾽ εἴωθε γὰρ θαυμά- 
ζων τινὰ τῶν ἔργων πολλάκια ἐπ- 


αναλαμβάνειν τὸ ὄνομα. τὸ δὲ ἀπ᾿ 





1 γοῦν pro οὖν conieci 


5 ἡ μὲν ὅτω cod. 


τὸς γάρ οἷ): 

ἀθετοῦνται ςτίχοι ε΄ ὡς περιττοί: 
οὐδὲ παρὰ Ζηνοδότῳ δὲ ἦςαν οἱ 
E. οὐ γὰρ διὰ τὸ ὀλιγοχρόνιον 
ἐτίμα αὐτόν. καὶ ὅτι ἀπ᾿ αἰθέρος᾽ 
ἀπὸ γὰρ Ἴδης ἦν. καὶ διὰ τοῦ 
μαινομένοιο νοεῖται ἝὭἭὝκτορος. 
τινὲς δὲ τὸν γάρ ἀντὶ τοῦ δέ, ὡς 
αὐτίκα γάρ μοι ὀίεατο θυμὸς 
ἀγήνωρ ἄνδρ᾽ ἐπελεύεεεθαι 
(1 213), καὶ ἀνάγεται ἣ φράεις εἷς 
τὰ τοιαῦτα᾽ οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἀπ᾿ ἀςφά- 
ραγον μελίη τάμεν, ὄφρα τί 
μιν προτιείποι (Χ 323), ἦλθε 
δ᾽ ἐπὶ Νότος ὦκα, ὄφρ᾽ ἔτι τὴν 
ὀλοήν (μ 421). 


la 


ἀπ᾿ αἰθέρος δὲ ὁ αἰθέριος Ζεύς. 


6—11 quamquam novam 


λύειν afferre videntur, tamen cum iis quae antecedunt adeo non cohaerent, ut 


suspecta sint 
20? διὰ τί papvapévoto L 
322. 332 ἐπαναλαμβάνων Lp 
110 Ζηνοδότου cod. 





174 ἀθετοῦνται ε΄ ςτίχοι L, ἀθετοῦνται καὶ διὰ τὸ λέγειν Lp 
804 ἐπαλείληπται Lp 
388 τοῦ δὲ ἀπ᾽ αἰθέρος ὅτι αἰθέριος Ζεύς Lp 


322 τῶν ἔργων om. Lp 


7 sqg. Cum quaestione de v. E 290 sqq. instituta non videntur cohaerere. 
16 sqq. Causae ἀϑετήσεως nonnihil discrepantes ap. Aristonicum v. 610, 


ubi Zenodoti memoria non exstat. 


22-30 Cf Hiller, Phil, XXVIII, p. 107. 8. 


15 


20 


25 


30 


(SLI 


10 


20 


O 207 


αἰθέρος, ὅτι ὁ αἰθέριος Ζεύς: οὐ 

γὰρ ἀπὸ τῆς μερικῆς αὐτὸν ἀλλ᾽ 

ἀπὸ τῆς τελείας διατριβῆς ἐχαρακτή- 

pice. [καὶ ἣ πρόληψις δέ ἐςτι ςκχῆμα [καὶ n πρόληψις δὲ εχῆμα ποιητι- 
ποιητικὸν κτλ.] κὸν κτλ.]. 

653. ν. 701 sqq. 

668 sqq. ἀθετοῦνται ςτίχοι Tpeîc* οὐ γὰρ προδιεςάφηςεν ὡς εἶχον B ἢ 211° ad 
ἀχλύν τινα. πόθεν δὲ καὶ ἣ ᾿Αθηνᾶ ἄφνω ἐφάνη νῦν, πρὶν ευγκαθη- ὀφθαλμῶν. 
μένη τοῖς θεοῖς τοῖς ἄλλοις; εἰ μὴ λέγοις ὅτι cyfiua ἐλλειπτικὸν ὃν Lp £ 9488 6.1. 
didwci νοεῖν τοῖς ἀκροαταῖς διὰ τούτου, ὅτι ἠχλύωντο, ἣ δὲ ᾿Αθηνᾶ ἀπ᾽ ὀφθαλ- 
ἐδύνατο καὶ ἀποῦςα ἀφαιρεῖεθαι αὐτήν, wc τὸ εἰ μὴ ἐπὶ ppecì θῆκ᾽ μῶν. 
᾿Αγαμέμνονι πότνια Ἥρη (0 218)’ οὐ γὰρ ἐκεῖ παρῆν. 

680. -v. ad Vat. ζητ. η΄ (in extremo opere). 

701 sqq. διὰ τί οὐ τὰς πρώτας ναῦς ἐνέπρηςαν οἱ Τρῶες eicw-*B f. 211° ad 


ποὶ δ᾽ ἐγένοντο νεῶν, περὶ δ᾽ ἔεχεθον ἄκραι (v. 653) καὶ τὰ εἰεωποί δ᾽, 
ἑξῆς; πότερον ὅπως Tieictac ἀπὸ τῆς περιεχομένης διαφθείρωειν, ΣΝ a 
Led 4 4 Α > lA PI cd __- >_n “3 >» 5 . 1 10. 
ὅπως μὴ διὰ πυρὸς ἀναχωρήςεωειν, ἢ OT αὐτῶν ficav, ὧν ἤδη év- II 


τὸς ἦςαν. 

ἐζήτηται διὰ ποίαν αἰτίαν μόνην τὴν Πρωτεειλάου παρέδωκε ναῦν L f. 337: ad 
καιομένην. ῥητέον οὖν ὅτι ἠδέεθη ὁ Ὅμηρος εἰπεῖν ἐμπρῆςαί τινὰ v. 705. 
τῶν ζώντων, μήπως ἀνανδρίαν αὐτοῦ τις δόξῃ καταγινώςεκειν. 


48 πρόςληψις L; inclusi ultima scholit verba αὖ aliunde illata, quoniam 
antea iam (lin. 22—30) de hac figura agitur (cf. schol. B X 329, HQUT 1 229) 
9 λέγεις Lp 11 ἠδύνατο L φρεςεὶ B 14 διὰ TI οὐ πρὸς τὰς πρώτας 
ναῦς ἔδραμον ἐμπρῆςαι οἱ Tp. L 15. 16 καὶ τὰ ἑξῆς om. codd. 16 πλείετας 
coni, Kammer., p. 94; mAeictovc codd. pro περιεχομένης Kammer πυρὶ èyo- 
μένης conì, 17 αὐτῶν (in potestate eorum) conieci; αὐτοῦ codd.; e Kammeri 
coniecturis maxime placet: ἢ ὅτι αὐτὰς ἐμπρῆςαι ἐθέληςαν, ὧν ἤδη ἐντὸς ἧςαν 
21 δόξει L 

4b Cf. ad 42, 





7—12 Longe peius traditum schol. Vict. (f. 2922): 
ἀϑετοῦνται στίχοι τρεῖς" οὐ γὰρ — ἀχλύν τινα. πόϑεν δὲ καὶ ἡ AdNvA 

ἄφνω νῦν παρεφάνη, συγκαϑημένη τοῖς ἄλλοις ϑεοῖς; εἰ μὴ λέγοις, ὡς λείπει 
ἄλλα ποιήματα, δι᾽ ὧν ἐδεδήλωτο ταῦτα ἢ καὶ ἀποῦσα ἀφήρηται, ὡς τὸ εἰ 
μὴ ἐπὶ φρεσὶ ϑῆκεν Ay. πότν. Ἤρη αὐτῷ ποιπνύσαντι. Τήλεφος δὲ 
ὡς ἐπὶ Διομήδους (E 127) ἀκούει" ἐν σχήματι δὲ ἐδήλωσεν ὅτι σκότος εἶχον. --- 
Apparet enim σχῆμα ἐλλειπτικόν detorta esse in ἄλλα ποιήματα λείποντα (!). 
Nihilo tamen minus in fine ad σχῆμα illud (ex 8110 sine dubio fonte peti- 
tum) recurritur. Quae cum ita sint, Telephi memoriam, cuius sententiam 
Eust. O, p. 1036, 61, reddere videtur, e quaestione Porphyriana repetere vereor. 
— Secundum Aristonicum v, 668 ab Aristarcho sex versus obelo notati 
erant (οὗ, Hiller, p. 108). 

14 sqqg. Scholia inter se cohaerere et ex eadem longe quidem ampliore 
quaestione petita esse, vel extrema tertii scholii verba (ἴσως δὲ καῦσαι πάσας 
οὐκ ἠϑέλησεν) coll. primi scholii initio docent, 


B ἢ, 2122 ad 


208 TT 


εὐπρεπῶς ἐπὶ τὴν τοιαύτην ναῦν ἤγαγε τὸν Ἕκτορα, ἧς οὔτε τὸν 


ΤΤρωτεείλαον. ἡγεμόνα uéuyacdar ἐνῆν μὴ κωλύςαντα τὴν οἰκείαν ναῦν ἐμπιπραμένην 


Lp f. 248> ο.1. 
νεὸς ἥψατο. 


Viet. f. 2995, 


B f. 213: ad 
κούρη. 
Lp f. 249} ο,], 
ἠύτε κούρη. 


A f. 2062, 
L f. 388}, 


B f. 203» ad 
βέβληται. 
L f, 8394, 


Lp f. 250? c. 1, 


βέβληται μὲν 

ὁ Τυδείδης. 

Simil. Vict. 
f. 2984, 


(θανὼν γὰρ ἦν), τούς TE πολίτας ευτγνώμης ἄν τις ἀξιώςαι, εἰ ἀετρατήγητοι 
ὄντες ἀδυνάτως εἶχον ἐπιβοηθεῖν. ἵνα οὖν μὴ κατὰ ζῶντός τινος 


ἐπάξῃ τὸ ὄνειδος, τὴν ΤΤρωτεειλάου quei, πρώτην κατὰ τὰς πύλας οὖ- 5 


«αν᾽ ἔνθ᾽ ἔεαν Αἴαντός τε νέες καὶ Πρωτεειλάου (N 681). 
ἴεως δὲ καῦςαι πάςας οὐκ ἠθέληςεν. 


II 


T. ..... ἄτοπος δὲ Ector αὐτὸς μὲν ἕνεκα παλλακίδος κλαίων 
(A 349), τὸν δὲ Πάτροκλον κόρην καλῶν ἐπὶ τοιούτοις δακρύοντα 
δεινοῖς. ἴεως οὖν αὐτὸν ἐπίτηδες ἐταπείνωςε, παύων τῆς ἱκετείας. 
ὅπως δ᾽ ἄν τις ἤθους ἔχοι, τοὺς πέλας ψέγει" οἱ μὲν «κληροὶ τοὺς 
ἐπιεικεῖς καὶ πράους γυναιξὶν eikdZouciv, οἱ δὲ ἐπιεικεῖς τοὺς «τερεοὺς 
ἀγρίους καὶ ἀνημέρους φαείν. οὐκ ἠρκἔέεθη δὲ τῷ κούρη, προςέθηκε 
δὲ καὶ τὸ νηπίη, προανελεῖν αὐτοῦ θέλων τῇ αἰδοῖ τὴν δέηςιν. 

25 8ηα6ᾳ. ἐζήτηται δὲ πῶς Πάτροκλος περὶ Μαχάονας μηδὲν εἰπὼν 
κατάλογον ποιεῖται τῶν τετρωμένων. καὶ ῥητέον, ὡς βεβαιοῖ τὴν 
᾿Αχιλλέως πρόληψιν, ἵνα εἰς ἔλεον κινήςῃ, παραλιπεῖν ὡς ἐλάττονα. 
λέγει δὲ περὶ ὧν μᾶλλον ἠγωνία. 

. ++. ὡς δὲ ἐκταραχθεὶς ἐξελάθετο Μαχάονος, di’ ὃν καὶ ἐπέμφθη 
(Λ 010). τάχα δὲ εἰωπᾷ ὑποφαίνων, ὡς τούτων αὐτόπτης γεγονὼς 
οὐδὲ ευνέτυχε Νέετορι, ἵνα μὴ δοκῇ ταῦτα παρ᾽ ἐκείνου ἀκηκοὼς λέγειν. 
τινὲς δὲ ἤθελον μὴ τετρῶεθαι Μαχάονα, di’ ὧν οὐ θεραπεύεται (A 
622. 3). oi δέ gaciv, wc ἔθος Ὁμηρικὸν περὶ ὧν τις πεμφθῇ μὴ 





1 ἀπρεπῶς Lp τὴν om. Lp Vict. ἐπήγαγε Vict. 2.3 θανὼν γὰρ ἦν 
om. Vict. 3 ἄν τις ἠξίωςεν Vict. 4 ἔεχον ἐπιβοηθῆςαι Vict. κατὰ Zwv- 
τῶν τινὰς Vict. 5 ἐπαύξη Lp postrema verba sec. Vict. dedi, nisi quod 


φηςί inserui et πρώτην pro καὶ τὴν scripsi; ceteri codd,: τὴν TTpwtec, φηςί, καὶ 
ὅτι κατὰ τὰς πύλας πρώτη ἦν 8 κλάων, 1 post. addito, B; κλάων Lp 10 οὖν 
supra lin. scrpt. Β 13 φηςίν Lp 15 A (ὁ. 1. βέβληται μὲν ὁ Τυδείδης) 
praem.: ἀντὶ τοῦ ἐκ βολῆς τέτρωται, 1, ἀπορία et (ante καὶ ῥητέον) λύεις 
μηδὲν εἰπὼν ante περὶ May. L 16 τρώων pro τετρωμένων L 16. 17 wc 
τὴν τοῦ ‘Ax. BeB. πρόεληψιν L 17 ἵνα ἐλεῶν xivicer A wc ἐλ. om. L 19 kai 
om. L 23 μὴ linea transversa ducta deletum L 





8sqq. Cf. Eust. Π, P 1041, 44. 

13 sqq. Pro verbis οὐκ ἠρκέσϑη κτλ. .5080]. Vict. (f. 2942), quod in 118 quae 
antecedunt fere congruit, haec habet: καὶ νῦν ὁ μὲν ᾿Αχιλλεὺς τὸν Πάτροκλον 
ὡς κόρην, ὁ δὲ Πάτροκλος τὸν ᾿Δχιλλέα ὡς πετρῶν παῖδα. 

22 βαα. Cf. Porph. A 624, p. 167, 16 et 27, ubi haud scio an e Vict. in- 
serenda fuerint verba tevìg οὖν ἐπιχειροῦσιν ὅλως μηδὲ πεπλῆχϑαι τὸν Ma- 
giova, — Contra ea quae h. ]. e Vict, ΒΘΚΚ. ins.: καὶ ὀβελίξουσι τοὺς στίχους, 


10 


20 


10 


15 


TT | 209 


παλιλλογεῖν περὶ αὐτῶν, ὡς Θέτις πρὸς ᾿Αχιλλέα οὐδὲν περὶ Atòc, 
οὐδὲ Ὀδυςςεὺς περὶ Χρύςου, καὶ ἣ Ἶρις περὶ ΤΠΠοςειδῶνος ..... 

58. οὔτε τὸ κρείων ἁρμόζον ἐχθρῷ παρὰ ἐχθροῦ οὔτε τὸ ἐκ Β f. 214 ad 
χειρῶν ἀφείλετο ᾿Αγαμέμνων ἀληθές’ οἱ γὰρ κήρυκες παρέλαβον αὖ- ἐκ χειρῶν. 


LÀ « , DI Cc DI DI , 2 μ᾿ > là € 2 b 
τήν. ῥητέον δὲ ὧς τὸ μὲν πρότερον ἐν ἤθει ἀναπεφώνηται, ὥςπερ εἰ, αι iO "ἢ 
ς , 4 , x x ’ > n ta x . ἃ ς͵ . 

ἔλεγεν ὁ θαυμάειος καὶ κράτιςτος. τὸ δὲ δεύτερον οὐ ψεῦδος, ὅτι τὰς La χειρῶν 


αἰτίας οὐ τοῖς ὑπηρέταις ἀλλὰ τοῖς ἐπιτάττουςι λογιςτέον. ἔχει δὲ καὶ κλετο. 
ἔνδειξιν ὁ λόγος πολλὴν καὶ αὔξει τὴν κατηγορίαν. ἐν δὲ τῇ ῥητορικῇ 
καὶ ἑνὸς ὀνόματος ypficic εὔκαιρος τὸ ὅλον ἑτεροποιεῖ. 

68. ἠγνόηςαν οἱ πολλοὶ ὅτι ἣ κλίεις παρ᾽ ‘Ounpw τὴν περιοχὴν "Β ἢ 2145 ad 
εημαίνει, καὶ πάντα τὰ ἐςχηματιςμένα ἀπ᾽ αὐτῆς ῥήματα, οἷον οἱ δὲ κεκλίαται. 
ῥηγμῖνι θαλάεεης κεκλίαται, χώρης ὀλίγην ἔτι μοῖραν ἔχον- ἢ f. 841), II. 
tec' λέγει γὰρ ὅτι περιεχόμενοι ὑπὸ τῶν Τρώων ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάς- arnie 
cnc ευνηλάθηςεαν. οὕτως Nicerc καὶ τὸ dc οἱ μὲν κατὰ ἄςτυ TEQU- x 3 (80). 
ζότες ἠύτε νεβροὶ ἱδρῶ ἀπεψύχοντο πίον τ᾽ ἀκέοντό TEL, f 454 ibid, 
δίψαν, κεκλιμένοι καλῇειν ἐπάλξεςειν᾽ αὐτὰρ ᾿Αχαιοὶ τεί- (1). 
χεος ἄςςον icav, coke’ Wuorci κλίναντες (X 1-4) λέγει γάρ᾽ 
περιεχόμενοι τῷ τείχει οἱ Τρῶες, οἱ δ᾽ ᾿Αχαιοὶ τὰ εἄάκη περιέχοντες 





1.2 ὡς — Ποσειδῶνος in uno Vict. 8.1, praem.: ἀπορία  λύεις᾽ ῥητέον δὲ 
ὅτι 7 δ.6 Were εἰ ἔλ. 1, 8. πολὺν 71 αὔξη Lp 9 ἡ χρῆεσις Lp 10 Linc.: 
εἰς τὸ οἱ δὲ ῥηγμῖνι θαλάςςης kexMaro κλῆςεις L, κλίεις a man. rec. corr, e κλῆςις 
L!  11—p. 210, 2 in B!L' loco Χ 3 ita accommodata: ῥήματα᾽ ὡς οἱ μὲν κατὰ 
dctu πεφυζότες ἠύτε νεβροὶ κεκλιμένοι καλῆειν ἐπάλξεειν <L' versus 
integros scribit)* λέγει γάρ’ περιεχόμενοι τῷ τείχει οἱ Τρῶες, οἱ δ᾽ ᾿Αχαιοὶ τὰ 
ςάκη τοῖς ὦὥμοις περιέχοντες. οὕτω λύςεις καὶ τὸ οἱ δ᾽ ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάς- 
cpc κεκλίατο᾽ λέγει γὰρ ὅτι περιεχόμενοι ὑπὸ τῶν Τρώων ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάςςης 
ευνηλάθηςαν. καὶ τὸ ἠέρι δ᾽ ἔγχος κτλ. 11.12 οὐδὲ ἐπὶ ῥηγμῖνι Bad. κεκλίατο 
L 14 ἠλάθηςαν L 16. 17 τείχεος om, Β 





ἐν οἷς φησιν ὃ Νέστωρ τοῦτον δ᾽ ἄλλον ἐγὼ νέον ἤγαγον ἐκ πολέμοιο 
ἰῷ ἀπὸ νευρῆς. βεβλημένον (A 668. 4), ὅτι older ὅτι οὐ διὰ αχαάονα 
ἐπέμφϑη, quae et per se mira sunt neque cum quaestione cohaerent, a Porph. 
abiudicanda esse videntur. Neque Eust. (p. 1043, 58 sqq.) legit. 

3 sqq. ld. Vict. ἢ 2972. 

7 Cf. Eust. II, p. 1045, 39: καὶ ὅρα τὸ ἐκ χειρῶν ἕλετο ῥηϑὲν εἰς βίας 
ἔνδειξιν. . 

108.αα. Cohaerere videntur (cf. Moschopul., techn. canonism., p. 704, 
1 sqq. Bachm.) cum quaestione de κλισέῳ (ὦ 208) agente, quae in codd. nostris 
ad 1 90 adscripta est. Ubi haec accipimus Dorotheum Ascalonitam do- 
cuisse: ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ἀπὸ τοῦ κεκλέσϑαι κατωνομάσθϑαι (τὸ κλίσιον) τοῦ σημαί- 
νοντος τὸ περιειληφέναι καὶ περιέχειν (II, p. 377, 11 Dind.). Nihilominus, 
quoniam in Iliadis locis nonnullis versantur, huc retulimus. — Cf. de v. κεκλί- 
cda. οἷο. notione Herodian. II, p. 224, 18 sqq. 

+B f. 214» ad κεκλίαται II 68: προσανάκεινται καὶ περικλείονται τῷ τῆς 

ϑαλάσσης αἰγιαλῷ. del δὲ ἡ κλίσις παρ᾽ Ὁμήρῳ τὴν περιοχὴν δηλοῖ. C£. 
{Eust. II, p. 1046, 18. 

17 |A X3(c.l κεκλιμένοι): προσκεκλιμένοι, ὅ ἐστι περιεχόμενοι ὑπὸ τῶν 


*B f, 214» ad 
ὀπὸς v. 76. 
L f. 841", 
A f. 207... 


B ἢ, 2140 δα. 


πείθεο. 

T f. 8424, 
Lp f. 251» c.l 
πείθεο δ᾽ dc 

τοι ἐγώ. 


210 Τ 


τοῖς ὦμοις, καὶ τὸ εὗρεν ἔπειτα μάχης ἀπ᾽ ἀριετερὰ θοῦρον 
Ἄρηα ἥμενον, ἠέρι δ᾽ ἔγχος ἐκέκλιτο καὶ ταχέ᾽ ἵππω (Ε 
355. 6) δηλοῖ περιείχετο, καὶ τὸ κεῖθ᾽ ἁλὶ κεκλιμένη ἐριβώλακος 
ἠπείροιο (ν 235), κεῖται περιεχομένη. πάλιν ὡεαύτως καὶ τὸ ὅς ῥ᾽ 
ἐν Ὕλῃ vaiecke μέγα πλούτοιο μεμηλὼς λίμνῃ κεκλιμένος 
(E 108) δηλοῖ περιεχόμενος, καὶ τὸ οἱ δὴ νῦν ἕαται citi, πόλε- 
μος δὲ πέπαυται ἀςπίςει κεκλιμένοι (Γ 134.5) ἀντὶ τοῦ περιεχό- 
μενοι ὑπὸ τῶν ἀςπίδων. γέγονε δὲ ἀπὸ τοῦ κλείω᾽ τὸ γὰρ ἀποκλει- 
εθὲν περιέχεται: οὐδὲ πύληςιν εὑὕρ᾽ ἐπικεκλιμένας cavidac (Μ 
120). τὸ δ᾽ αὐτὸ παρίετηει καὶ τὸ ἀλλ᾽ ἐν γὰρ Τρώων πεδίῳ 
πύκα θωρηκτάων πόντῳ κεκλιμένοι ἑκὰς ἥμεθα (0 739. 40), 
ἀντὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ πόντου περιεχόμενοι. 

713 sqq. διὰ τί ὁ ᾿Αχιλλεὺς ἐπὶ καθαιρέςει Διομήδους μέμνηται καὶ 
᾿Αγαμέμνονος καὶ οὐδενὸς ἄλλου, λέγων οὐ τὰρ Τυδείδεω Διομή- 
δεος, οὐδέ πω ’ATtpeidew; ῥητέον οὖν ὅτι ὁ ᾿Αγαμέμνων μὲν εἰκό- 
τῶς ἦν ἐχθρὸς αὐτοῦ. καὶ Διομήδους δὲ διὰ λόγους ὑβριςτικούς, οὗς 
εἰς αὐτὸν ἀπερρίφει μετὰ τὴν πρεςβείαν᾽ λέγει Yap: μὴ ὄφελες λίε- 
ςεςθαι ἀμύμονα Πηλείωνα (I 698). 

83 sqq. Backavov ἐνταῦθα τὸ ἦθος οὐκ ἐῶντος τὸν φίλον ἀπολαμ- 
πρύνεςθαι τέλεον. ἀπρεπὲς δὲ καὶ τὸ παλλακίδος καὶ δώρων μεμνῆ- 
εθαι. ἢ τοίνυν ὡς φιλέταιρος ἐξίετηειν αὐτὸν τῶν κινδύνων, εἰδὼς 
ὑπὲρ μὲν τῶν νεῶν ἅπαντας αὐτῷ εὐυγκινδυνεύςοντας, μετὰ δὲ ταῦτα 
οὐκέτι θελήςοντας ευνακολουθεῖν διὰ τὸν κάματον. πῶς οὖν οὐκ ἐκ- 
φέρει ταῦτα πρὸς τὸν Πάτροκλον, εἴπερ οὕτω diewoeîto; ἢ τὸ μὲν 





8 δῆλον Β καὶ περὶ τοῦ BLL! 8 κεκλιμένην Li! 4 ἀντὶ τοῦ ante 
κεῖται BIL! καὶ πάλιν ὃς δ᾽ ἐν κτλ. B'!L! ὅς, o in ras., B; ὥς L 0 δῆλον B 
6.7 καὶ ἀςπίει (ἀςπῖςει Β'» κεκλ. B! Li 7 ἀντὶ τοῦ om. LL! 8 ἀπὸ dé τοῦ 
ki. γέγονε LL!, ἀπὸ τοῦ KA. dè γέγονεν B! 9 εὗρεν BL 9. 10 οὐδὲ — 
mapictna om, B! 11 ἤμεθα ΒΡ 12 ἀντὶ τοῦ om, LL! 13 A cohaeret cum 
schol. v. 86: ἂψ ἀπανάςςωειν] εἰς τοὐπίεω ἀποκαταςτήςουειν, ἀποδώςουειν, L 
c. 1. ὀπὸς ἔκλυον praem.: ἀπορία διὰ τί dé inc. Β (subiunctum est scholio Porph. 
modo edito) 15 ῥητέον δὲ ὅτι ’Ay. AL 16 Διομήδης AB 17 WpeXec L 
19 βάρβαρον ἐντ. L τοῦ φίλου Lp 22 ευγκινδυνεύοντας Lp 23 οὐκ ἐθε- 
Ancovtac L θελήςαντας Lp 





τειχῶν ..., cf. ΤΕ δύ. X, p. 1254, 3; Hesych. κεκλιμένοι" περιεχόμενοι, προῦσ- 
ανακείμενοι, --- Melius Autochthon et Epaphroditus in schol. B (id, Vict.) 
ibid.: Ato. ἐπαναπαυόμενοι καὶ ἐπερειδόμενοι ταῖς ἐπάλξεσιν κτλ. 

18αᾳ. ΤΕ δύ. E, p. 556, 17. 

6 +Eust. E, p. 597, 8, cf. Suid. κεκλιμένος" περιεχόμενος. 

19 sqq. Congruit fere Vict. f. 2970, 

20. 21 Quae verbis ἀπρεπὲς — μεμνῆσϑαι commemoratur difficultas non 
solviturj cuius solutio quae margini edit. princ. (Paris, cod. 2879) Arsenii manu 
adscripta est (Cramer, A. P. III, p, 21, 7: ἐπιτετίμηται μὲν ταῦτα τὰ ἔπη πρὸς 
τῶν παλαιῶν κτλ.) recentissimae esse videtur memoriae. 


5 


10 


15 


20 


10 


20 


TT 211 


ἀληθὲς εἰπὼν ἤδει ἸΤάτροκλον τῆς ἰδίας cwtnpiac καταφρονήςοντα, ἐφ᾽ 
ἑαυτὸν δὲ περιςπάςας τὴν αἰτίαν ἤδει ἸΠΤάτροκλον φυλαξόμενον. ὅτι 
δὲ κηδεμονικῶς ταῦτα τῷ φίλῳ ευμβουλεύει ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ὁ ποιητὴς 
ἐν τοῖς ἑξῆς᾽ νήπιος, εἰ δὲ ἔπος Πηληιάδαο φύλαξεν, ἦ τ᾽ ἂν 
ὑπέκφυγε κῆρα κακὴν μέλανος θανάτοιο (v. 686). ὑποφαίνει 
δὲ τὴν προαίρεειν αὐτοῦ ἐπαγαγὼν τὸ μή τις ἀπ’ Οὐλύμποιο θεῶν 
(v. 93), εὐπρεπῶς οὐ Τρῶας ἀλλὰ τὸν ᾿Απόλλωνα δεδοικώς. οὐ βαςκα- 
viac οὖν κριτέον ᾿Αχιλλέα ἀλλὰ φιλεταιρίας, ὅς γέ φηςειν εὐχόμενος ἤ 
pa καὶ οἷος ἐπίετηται πολεμίζειν (v. 248). " 

140. διὰ τί οὖν μόνον τὸ Πηλιωτικὸν αὐτῷ <Vill.; cod. aùtò) 
ἀναρμοςτεῖ δόρυ, τῶν ἄλλων ἁρμοςάντων ὅπλων; Μεγακλείδης ἐν 
δευτέρῳ περὶ <om. cod.; ins. Sengebusch, 4155. Hom, I, p. 895) μήρου 
προοικονομεῖςθαί φηειν “Ὅμηρον τὴν ὁπλοποιίαν, καὶ ἐπειδὴ τὰς μὲν 
ἄλλας ὕλας, ἐξ ὧν 6 Ἥφαιςτος ἐδημιούργει τὰ ὅπλα, τὸν χρυςὸν καὶ 
τὸν ἄργυρον, οὐκ ἀπίθανον εἶναι καὶ ἐν οὐρανῷ, δένδρον δὲ οὐρά- 
γιον λέγειν καταγελαςτότατον ἦν, διὰ τοῦτο τὰ μὲν λοιπὰ ὅπλα πε- 
ποίηκε τὸν ΤΤάτροκλον φέροντα, ἃ καὶ ἀπολόμενα ἐτύγχανεν ἂν τῆς 
Ἡφαίετου δημιουργίας, μόνον δὲ τὸ δόρυ ἐάςαντα, ἵνα εωθῇ κατα- 
λειπόμενον: τοῦτο γὰρ ἀπολόμενον οὐκ ἂν ὁ Ἥφαιςετος κατεςκεύαςε 
πιθανῶς διὰ τὸ τὴν ὕλην αὐτοῦ μὴ οὐράνιον ἀλλ᾽ ἔγγειον καὶ 
ΙΤηλιῶτιν εἶναι. 


A f. 909», 


152. ..... διὰ τί δὲ δεῖται παρηόρου;: οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι δεόντως ἢ f 2162 ad 
πρὸς τὸ εἰ κάμοι ἢ τρωθείΐη εἷς ἀντεπειςάγεςθαι τὸν παρήορον ἀντὶ παρηορίῃειν. 
αὐτοῦ᾽ τοῖς δὲ ἀθανάτοις ποῖον δέος τρωθῆναι ἢ καμεῖν; ἔετιν οὖν L f. 8440. 
εὔηθες τοὺς μὲν “Ὁμηρικοὺς θεοὺς τιτρώςκεςθαι, ἵππους δὲ μή. ἄλλως Lp ἢ. 2685 0.1. 


τε ποικῖλαι θέλει τὴν (αρπηδόνος μάχην (v. 401 5ᾳα.) καὶ οὐκ ἄπρα- i pr 





1 ἀληθῶς L 3 εὐμβ. τῷ φίλῳ Lp 4 πηλιάδαο BLp, πηληιάδεο 1, 
5 κακὴν om. Lp 1 ὡς ante οὐ ins. Lp ᾿Απόλλωνα om. L 7. 8 βαςκανίαν Lp 
9 οἷος Lp 28 πρὸς τὸ εἰ κέ μοι L 26 ποικίλαι BLp 





1154αα. +*B f. 216: ad ἔγχος v. 140 (id, A f. 209» c. 1. ἔγχος δ᾽ οὐχ ἔἕλετ᾽ 
οἷον, L f. 8441): προκατεσκεύακε μόνον αὐτὸ τὸ (om. L) doev σώξεσϑαι διὰ τὸ 
ξύλα un ἐργάξεσϑαι τὸν Ἥφαιστον... ., cf. Eust. II, p. 1050, 25 et schol. B f. 216° 
ad ἔγχος (id. Lp f. 2532 c. 1. ἔγχος δ᾽ οὐχ ἕλετο, Vict. f. 8000): ἐχρῆν γάρ τι ἐξαί- 
ostov εἶναι τῷ ᾿Αχιλλεῖ. ἄλλως τε οὐκ ἣν τέκτων "᾿Ηφαιστος" οὐ γάρ ἐστιν ἐν 
οὐρανῷ ξύλα. εἰκότως οὖν ὅπερ οὐκ ἐνῆν κατασκευάσαι, τοῦτο ᾿4χιλλεῖ τετή- 
omne. κατέκρυψε μέντοι τὸ πλάσμα τῇ τοῦ ᾿Αχιλλέως ὑπεροχῇ, δι᾽ ἀσϑένειαν 
οὐ δυνηϑῆναι φήσας ζφϑαάσας Lp) τὸν Πάτροκλον καὶ τῷ δόρατι χρῆσϑαι. 
Quibus aliena admixta sunt. — Ceterum non omni ex parte abicienda suspitio 
est, e pleniore quae olim exstiterit quaestione quaestiunculam vix eam dignam 
quae commemoretur excerptam esse, quae in cod. A ad 2 478 (debebat ad 
Z 608) relata est: ποίει δὲ πρώτιστα σάκος] διὰ τί μάχαιραν ὁ Ἥφαιστος οὐ 
κατασκευάξει: ὅτι ἡ μάχαιρα παντὶ ἁρμόξει" τὸ γὰρ σκεῦος εὐκτητον" τὸ δὲ 
δόρυ ὑπεξήρηται δι᾽ ἑτέραν αἰτίαν. 


*B f. 216» ad 
λάψοντες. 
L f. 344b, II. 


B f. 216» ad 
πεντήκοντ᾽, 
L ἢ, 844), 
Lp f. 2885 ο.1]. 
πεντήκοντ᾽ 
ἧςαν νῆες. 


212 ΤΙ 
κτον αὐτὸν ἀνελεῖν. ἄπορον δὲ πῶς ᾿Αχιλλεὺς τοῖς ἀθανάτοις ἵπποις 
θνητὸν ευμπλέκειν ἀξιοῖ᾽ τὸ γὰρ χεῖρον παρὰ πολὺ τοῖς Kpeiccoci ευμ- 
πλεκόμενον αἰςχύνην φέρει. ἴεως οὖν ἁρμόςει λέγειν, ὅτι τοῦτον 
προςέθηκεν ἐκείνοις, ἵνα ἐγκόπτοιντο ἐν τῷ δρόμῳ᾽ μέτριον τὰρ εἶναι 
τὸ τάχος αὐτῶν ἐβούλετο καὶ οὐχ ὑπερβάλλον ςφόδρα, ἐπεὶ καὶ τοῦτο 
ἄχρηςτον ἐνίοτε. ἢ τάχα τὸν ἡνίοχον ἐπαινεῖ δυνάμενον ἀναχαιτίζειν 
τὴν ὁρμὴν τῶν ἀθανάτων ἵππων, ὅπως ἂν ὃ θνητὸς αὐτοῖς ἰεοδραμῆ. 
ἢ βούλεται ὃ ποιητὴς τὴν φύειν ἐνδείκνυςεθαι τοῦ ἥρωος μικτὴν οὖςαν 
ἐκ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. πῶς δὲ ἀλεγεινοὶ ὄντες ἀνδράει (Κ 402) 
ἸΤατρόκλῳ ὑποτάςςονται; ἀλεγεινόν οὖν Écti τὸ μετὰ τῆς δεούςης καὶ 
μεγίετης φροντίδος γινόμενον. 

101. 62. ἀςαφὲς τὸ 

λάψοντες γΥλώεςεεῃειν ἀραιῇειν μέλαν ὕδωρ 
ἄκρον ἐρευγόμενοι φόνον αἵματος. 

δεῖ δὲ ςτίζειν μὲν μετὰ τὸ ἄκρον, ἵν᾽ ἦ τὸ λάψοντες ἄκρον ὕδωρ᾽ τὸ 
γὰρ ἐπιπολῆς ὕδωρ λάπτουειν, ὃ ἔφη ἄκρον λάπτοντες᾽ οὐ γὰρ ἀνα- 
ςπῶςειν οὐδ᾽ ἐκροφοῦειν, ἀλλὰ λάπτουςι τὸ ἄκρον. τὸ δὲ ἐρευγόμενοι 
φόνον αἵματος ἀντὶ τοῦ φόνου αἷμα, ὅμοιον τῷ χαςάμενος πελε- 
μίχθη (A 535), ἀντὶ τοῦ πελεμιχθεὶς ἐχάςατο. 

167. ad Β 1, p.21, 21. 

170. πῶς, φαεὶν, ἐν dracv αὔξων ᾿Αχιλλέα τούτῳ μειοῖ, ἀνὰ 





2 κρείττοει Lp 4 ἐκκόπτοιντο BLp, ἐκκοπτοιῖν (οἱ supra οἷν scrpt.) τὼ L; 
corr. Bkk. μέτρω BLp, μέτρων L; corr. Bkk. 5 ὑπερβάλλει L 7 ico- 
òpoueî Lp 10. 11 μετὰ τῆς μεγ. καὶ deoùcne gp. Lp 15 ςτίξειν L λάψον- 
τες δ᾽ ἄκρον ὕδωρ λάπτουςι ὃ ἔφη ἄκρον Adwovtec τὸ γὰρ κτλ. L 16 ἐπὶ 
πολλῆς Β 18 ἀντὶ τοῦ ἐρευγόμενοι φ. αἷμα ἢ 18. 19 πολεμίχθη τουτέςτι 
πολεμηθεὶς ἐχάςατο L 21 φηςὶν Lp 





1-11 Eadem fere Vict, (f. 3012), iis quae praecedunt carens: ἄπορον 
ὅτου χάριν ᾿Αχιλλεὺς — ἀξιοῖ" τὸ γὰρ χεῖρον παρὰ πολὺ τοῖς κρείσσοσι συμπλε- 
uduevov αἰσχύνην. ἄλλο (sic): ἴσως οὖν ἁρμόσει λέγειν κτλ. 

3—7 {+Eust. II, p. 1081, 21 sqq. 

15 Nicanorem sequitur, v. schol. A v. 162. 

16 sqq. Cf. Eust. Π, p. 1052, 6 sqq. | 

17 Cf. Porph. £ 221 (sed videntur verba ab ipso Porph. aliena esse): 

. τὸ δὲ ἐρευγόμενοι φόνον αἵματος ἀποδεδώκαμεν ἀντὶ τοῦ αἷμα φόνου. -- 
{Vict. f. 3022 ad II 162 φόνον αἵματος: ἀντὶ τοῦ αἷμα φύνου. 

21 sqq. Cf. Vict. f. 3022: πῶς, φασὶν, ἐν ἅπασιν αὔξων ᾿Αχιλλέα τούτῳ 
ueroî; τινὲς μὲν οὖν ἢ οὐκ ἐν πλήϑει ἡ <Q) cod.) ἀρετή" Αἴας γοῦν ιβ' ναῦς 
χει, ᾿Δρίσταρχος δέ φησι ν΄ ἐρέτας (ἀρετὰς cod.) εἶναι διὰ τὸ ἐπὶ nAnîciv 
(ἐπίκλησιν cod.). ἢ λιτὰς % πρὸς ὑπηρεσίαν. diovvotos δὲ τὸν μέγιστον 
ἀριϑμὸν ρκ' τίμιον, τὸν δὲ λοιπὸν ἐν τῷ μεταξὺ τούτων ἄγεσϑαι, ὡς φϑάνειν 
πάσας ἀπὸ πε΄ {τε cod.) ἀνδρῶν (quae ap. Bekk. sequuntur novo lemmati ad- 
scripta sunt; cf. Townl ap. Cramer. A. P. III, p. 286, 28). Apparet, de nau- 
tarum numero ratiocinando efficiendo addita esse nonnulla (cf. schol. BLV 
Bekk. B 488) cum quaestione vix cohaerentia, 


20 


TT 213 


πεντήκοντα μόνον λέγων ἔχειν τὰς ναῦς; τινὲς μὲν οὖν φαειν, ὅτι 
οὐκ ἐν πλήθει N ἀρετή, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς περὶ αὐτὴν ςεμνύνεται. Αρίεταρ - 
χος δέ φηεῖν, ὅτι διὰ τοῦ ἐπὶ xAnîciv ἐδήλωςεν, ὡς μόνοι οἱ ἐρέται 
ἧςαν ἀνὰ πεντήκοντα, τὸ δὲ λοιπὸν πλῆθος τῶν πολεμιετῶν οὐκ ἐμνημό- 
γευςεν, ὅπερ ἐπιφέρονται αἱ νῆες. | 
174. θαυμάςαι ἄν τις τοὺς τὸν ποταμὸν οἰηθέντας, ὃν “Ounpoc*B f. 236. ad 
Αἴγυπτον ποταμὸν κέκληκε, διιπετῆ εἰρῆεθαι διὰ τὸ ἀφανεῖς ἔχειν τὰς διιπετέος 


πηγὰς (κατὰ τοὺς Αἰγυπτίους) ἐν οὐρανῷ καὶ οὐρανόθεν ῥεῖν: λέγει P_ 368: 
x , Vat. ζητ. λ. 
γὰρ (ὃ 475. 77. 8) Lf 8780 
οὐ γάρ τοι πρὶν μοῖρα φίλους ἰδέειν, Ρ 263, Π. 

πρίν τ᾽ ὅταν Αἰγύπτοιο διιπετέος ποταμοῖο Cf. Paris. 2679 

αὖθις ὕδωρ ἔλθῃς. ibid. (Cram., 


πρῶτον μὲν γὰρ καὶ τὸν Crepyeròv διιπετῆ λέγει: υἱὸν Crrep yeroîo A-P.IM, p.22, 
διιπετέος ποταμοῖο, καὶ τὸν πρὸς τῇ Φαιάκων Yi: ἐγὼ δ᾽ ἀπά- RHO δ᾽ ΩΝ 
γευθε διιπετέος ποταμοῖο (η 284): [ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ποταμοῖο ἷ 
κατὰ ctoua καλλιρόοιο (e 441).] καὶ ἁπλῶς δὲ πάντας διιπετεῖς 
ἐν παραβολῇ λέγει᾽ ὧς δ᾽ ὅτ᾽ ἐπὶ προχοῆςει διιπετέος ποτα- 
μοῖο βέβρυχεν μέγα κῦμα ποτὶ ῥόον (P 263), τὸ παντὶ ποταμῷ 
καὶ τὴν ἐκβολὴν εἰς θάλαςςαν ποιουμένῳ παρακολουθοῦν παρὰ τὸν 
ἦχον διατακτικῶς ἐμφανίζων. διιπετεῖς οὖν λέγει τοὺς ποταμοὺς τοὺς 
ἐκ Διὸς γεγεννημένους᾽ τῷ γὰρ πεςεῖν ἀντὶ τοῦ γεννᾶςεθαι χρᾶται, ὡς 
τὸ ὅςτις ἐπ᾿ ἤματι τῷδε πέςεῃ μετὰ ποςεὶ γυναικός (T 110). 
ἀλλαχοῦ δὲ ἔφη ἀντὶ τοῦ διιπετοῦς Ξάνθου δινήεντος, ὃν ἀθάνα- 
τος τέκετο Ζεύς (Ξ 434). τοῦτο δὲ, ὅτι φύςει οἱ ποταμοὶ ἐκ Διὸς 
πληροῦνται, ὥς που ἔφη καί εφιν Διὸς ὄμβρος ἀέξει (ι 111} © 





1 λέγων μόνον L 3 ἐπὶ κλῖῆειν Lp 4 ἀνὰ πεντήκοντα ficav Lp 

6 θαυμά, c supra a et n supra c additis, B; θαυμάςειεν ἄν τις L, θαυμάςειέ τις 
ἂν V 8 οὐρανόθε εἶν V [10 φίλους τ᾽ ἰδ. BL [11 πρὶν δ᾽ ὅταν BL αἰτγυ- 
πτιο, οἱ supra ti scrpt., B διιπετέος, du in ras., B 13 οἷον pro υἱὸν L 
14, 15 ἐγὼ dé ἀπάνευθεν V 15. 16 ἀλλ᾽ — καλλιρόοιο (καλλιρρόοιο L) recte 
om. V 17 ὅτε V!, e del. V? 18 βέβρυχε LV 18—20 ποτὶ — ἐμφανίζων 
om. V 18 ποτὶρρόον (sic) BL τῷ παντὶ L 19 τῷ pro καὶ Bkk. 19. 20 
περὶ τὸν fix. L 20 διιπετὸν οὖν λέγει τὸν ποτ. τὸν ἐκ Δ. γεγεννημένον L 
21 τὸ γὰρ πες. L χρῆται V 21. 22 wc τὸ om. LV 22 mocì Υ 24. 25 
ἐκ A. γεννῶνται V 


6 sqq. Quaestionem, quae casu versui P 263 adhaesit, etsi ad δ 477 po- 
tissimum referenda est, inter quaestiones ad lliadem pertinentes recepimus, 
quoniam uno illo loco, e quo interpretando proficiscitur, non acquiescit. 
Coniuneta olim cum ea fuisse videntur quae nunc in codd, nostris ad & 434 
leguntur (ubi vide quae attulimus). Excerpta ex ea sunt schol. HQUT et P 
e 477 (I, p. 216, 9—21 Dind.). 

7.8 Cf. Porph. ap. Proc]. Tim. p. 37A et Prolegg. cap. I extr. 

24 sqqg. Cf, Porph. & 434, p. 199, 15; 200, 6, — Utramque v. διιπετής inter- 
pretationem quae sequitur coniunxerunt schol. A II 174, schol. min, P 263, 
SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 15 


214 TT 


λόγῳ kai τὰς νύμφας τοῦ Διὸς θυγατέρας λέγει’ Νύμφαι xpnvaîat 
κοῦραι Διός (ρ 240), ἔτι Νύμφαι ὀρεετιάδες κοῦραι Διός 
(Ζ 420), ἐπειδὴ καὶ τὰ ἐν τοῖς ὄρεει φυτὰ τῷ τοῦ Διὸς ὄμβρῳ τρέ- 
φεται. Ζηνόδωρος δὲ διιπετῆ τὸν διαυγῆ ἀποδίδωςι: διὰ τοῦτο καὶ 

γράφει διειπετῆ διὰ τῆς εἰ διφθόγγου. 

287. ν. δὰ Β 844 sqg. (p. 50, 5—10) et ad © 140 sqq. 

B ἢ 219» ad 315. μέμφονται λέγοντες τὰς πρὸς τοὺς udc πληγὰς ἐπωδύνους 
μυιὼν" μὲν οὐ θαναείμους δὲ διὰ τὸ μὴ εὐνάπτεεθαί τινι τῶν καιρίων. οἱ δέ 
τ εὐρὼς L φαειν, ὡς μύες ἐκ νεύρων εἰεὶ πεπλεγμένοι καὶ ςαρκὸς «τερίφης; ὅθεν 
μυῶν ἀνθρώ- ἐν ταῖς διακοπαῖς αὐτῶν ὀδύναι γίνονται ἕνεκεν τῶν νεύρων, αἱμορρα- 
που. γίαι δὲ διὰ τὰς φλέβας καὶ ἀρτηρίας, τελευταῖον δὲ διὰ τὰς τοῦ ἐγκε- 
Fadem fere φάλου εὐμπαθείας᾽ δύο γὰρ καταπεφύκαςιν αὐτοῦ νεῦρα ἀπὸ νωτιαίου 
Vict. f. 308°. μυελοῦ. εὐμπαθεῖ δὲ καὶ ἣ καρδία τῷ ἐμπεφυκέναι αὐτῇ τὰς φλέβας. 


ς DI 


καλῶς δὲ Kai mayxictov αὐτόν φηςειν᾽ ὁ γὰρ ἐν τῷ εώὠματι TAXUTATOC 





μῦς ἐν τῇ κνήμῃ ἐςτὶ καταγόμενος ἐπὶ τὴν πτέρναν, ὃς καὶ τένων 
καλεῖται. 
323. ad v. 315. 
Lf. 851}. 365. πῶς αἰθέρος; τὰ γὰρ πάθη ταῦτα περὶ τὸν ἀέρα ευμβέ- 
A c. 1. αἰθέρος 
ἐκ dinc. 2 ἔτι — Διός om, L 3 ἐπεὶ Ve τοῖς om. V 3. 4 ὕδατι τρέφεται L, 


τῷ Διὸς ὕδατι τρέφονται Υ 4 Znvédotoc V, Znvodwpoc etiam cod. E Od. (sec. 
Dind.); cf. Prolegg. cap. III, 4 4. 5 διὰ — διφθόγγου om. V 5 διπετῆ L 

quae post διφθόγγου in cod. L (unde vele simili libro Arsenii scholium cod. 
Paris. fluxisse videtur) sine ullo intervallo sequuntur de granditate versuum P 
263 sqq., quae non solum Platonem sed etiam Solonem a scribendo deterruerit, 
a Porphyrio aliena esse cum inde probetur, quod quaestio Porphyriana cum 
loco Ρ' 268 minime cohaeret (v. ad p. 213, 6), tum inde evincitur, quod eadem 
verba inter scholia cod. B a priore manu scripta (f. 236» ad προχοῆςει P 263) 
ita leguntur, ut cum alterius manus scholio quod edidimus minime cohaereant 
(IV, p. 152, 20—31 Dind.); non recte igitur Valckenaer, op. II, p. 101, pro Por- 
phyrianis venditavit 9 uvîec Β, udec Lp νευρῶν L ςτερρίφης B, crepi- 
φῆς L 9. 10 ὅθεν καὶ ἐν L 10 νευρῶν LLp 12 cvuageiac, supra scrpt. 
παθείας, L 12. 13 ἀπὸ τοῦ v. μ. Lp 15. 16 ἐν τῇ κνήδῃ (sic) ἐςτὶν ἐπὶ dé 
τὴν πτέρναν κατ., ὃς καὶ τέν. καλ. Lp 





Et. M. 275, 9 5αᾳ.; Zenodoream sequuntur Hesych. v. διιπετέος (v. ad lin. 4) 
et schol. B f. 216” ad διιπετέος IL 174, alteram Strab. I, 2, 30 (p. 36 C), Apollon. 
v. διιπετέος, Hesych. (1), Suid. ἢ. v., Eust. Π, p. 1053, 9. 

4.5 Cf, Hesych. διιπετέος (2): ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων ποταμῶν ἀπὸ toù Διὸς 
πληρουμένων, γχειμάρρων᾽ ἐπὶ δὲ τοῦ Νείλου διαυγοῦς, διαφανοῦς, ἢ δια- 
πεπετασμένου. ; . 

7sqq. +B f. 219" ad πρυμνὸν v. 323 (id. Lp f, 256b c. 1. ὦμον ἄφαρ πρυ- 
μνὸν͵ Vict. f, 3082 c. 1. δρύψ᾽ ἀπὸ μυώνων): ... εἰ μὲν οὖν τοῦ ἐγκεφάλου ἀπο- 
πέφυκε τὰ νεῦρα εἰς νωτιαῖον μυελόν, ἐκ νεύρων δὲ οἱ μύες ζμυῖες B, μῦες 
Lp), ἐκ καρδέας δὲ al φλέβες εἰς τὸν μῦν, συμπάϑειαν ἔχουσι καὶ τὰ {πρὸς 
Vict.) καίρια" ὅϑεν αἱ ἀϑρόαι {κατὰ ins, Lp et Vict.) τῶν μυῶν πληγαὶ ϑανα- 
τοῦσιν. Id, Eust. II, p. 1061, 50. 

18 sqq. Scholium e notatione Aristarchea a discipulis male intellecta: 


σι 


10 


15 


re 


Cuba | 


TT 215 


Bnkev. ῥητέον οὖν ὅτι τάχα ευγχεῖται ὁ ἀὴρ πρὸς τὸν αἰθέρα, ὡς kai 
ἐν τῇ A (4) αἵματι μυδαλέας ἐξ αἰθέρος, καὶ Ζεὺς δ᾽ ἔλαχ᾽ 
οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νεφέεςειν (0 192): οὐ γὰρ αἱ 
γεφέλαι ἐν τῷ αἰθέρι. 
383. ..... πῶς δὲ αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει Πάτροκλος: ἢ ὅτι καὶ Viet. f. 810}. 
αὐτὸς διαφόρους ἵππους ἔχει, ὡς Αἰνείας (E 206): καὶ γὰρ ἐν ᾿Αβύδῳ 
ἱπποςτάεια ἔχει TTpiauoc (A 500), ἀφ᾽ οὗ καὶ οἱ ᾿Αείου, τὸν ᾿Αρίεβηθεν 
φέρον ἵπποι (B 838). ὧν καὶ διὰ τὴν ὑπεροχὴν ἐπιμελεῖται ᾿Ανὸδρο- 
μάχη (O 186 sqq.). ἄλλως τε ἄτοπον ἐπιδιώκοντα πόρρω που ἐκεῖνον 
ἀμελεῖν τῶν λοιπῶν. 
411. πῶς λίθων εὐπορεῖ ἐφ᾽ ἅρματος ὦν; ἔοικε κατὰ τὸ εἰωπώ- B f. 2215 ad 
μενον καταβεβηκέναι ἀπὸ τοῦ δίφρου, εἶτα μετὰ τὸ πλῆξαι τὸν Ἐρύα- βάλε. 


’ > ὔ e x > 2 cv , > , Coen . b 
λον πάλιν ἐπαναβεβήκέναι. OTI γὰρ ἐφ᾽ ἅρματος écti, πάλιν ἑξῆς ie 
φηειν Πάτροκλος δ᾽ ἑτέρωθεν ἐπεὶ ἴδεν ἔκθορε δίφρου BGA πέτρῳ.. 


(v. 427). καὶ τὸ ἐπεεεύμενος ἐπὶ μὲν πεζοῦ οἰκεῖον, ἀπίθανον δὲ Fadem fere 
ἐπὶ ἱππότου. Vict. f. 8195, 

419. ..... ἄτοπον δὲ οὕτως καταφρονεῖν καὶ μὴ χρῆςθαι μίτρᾳ, Β f. 221% ad 
ὅπου Ye καὶ “Apnc αὐτῇ χρῆται (E 857). οἱ δὲ τοὺς ἅμα θώρακι cuvnp- ἀμιτροχίτω- 


τημένην ἔχοντας μίτραν. οἱ δὲ οὐκ ἐπὶ πάντων τὸ ἐπίθετον, ἀλλ᾽ ἐπὶ L 1 vegì 
τῶν ἀνῃρημένων, οἷον ὅτι εἶδεν αὐτοὺς ἀμιτροχίτωνας γεγενημένους τ È 3590. 


διὰ τὸ ἐςκυλεῦεθαι. Vict, Ε 312». 
459. quae in cod. Leid. (f, 353°) h. v. ad Porphyrium referuntur 
(cf. Phil. XVIII, p. 346) Heracliti sunt, cf. Prolegom. cap. I et III. 
500. v. ad H 298, p. 110, 3 sqq. 
545. excerpt. e schol. ad Ω 22 relato (de v. ἀεικίζειν), v. in extr. 
opere ZnT. 35. . | 
558. πῶς ἑτέρωθι λέγων è ποιητὴς τὸν “Extopa πρώτως ἐςάλλε- **B f. 9960 ad 
—_ ἐεήλατο. 
1 τάχα οὖν curx. (om. ῥητέον ὅτι) A 8 ἐν νεφέληει καὶ αἰθέρι 1 11 λί- Lf. 357°. 
θον Lp, λίθους γ]οῦ. 12 μετὰ τὸ πλῆθος Lp 14 ἑτέρωθι L εἶδεν BLp 
16 émeccuuevoc e Vict. dedi; BLLp èreccouevov 18 εἴ που γε Lp 19 ἐπὶ 
post ἀλλὰ om. Lp 20 οἷον ἐπεὶ οἶδεν Lp 21 διὰ τὸ ἐεκυλ. om. Lp 211, 
(c. 1. κεῖται ἀνήρ, ὃς πρῶτος ἐεήλατο τεῖχος ᾿Αχαιῶν) praemittit ἀποροῦςει, id. 
πόρρωθεν, suprascript. été εἰςάλεεθαι L 





ὅτι δοκεῖ συγχεῖσϑαι ὁ ἀὴρ πρὸς τὸν αἰϑέρα, ortum esse, Lehrs, Ar. p. 169, 
statuit. — Ζητήματι h. v. locum dedisse Nicanor docet (v. 365): τοῦτο ἑκατέροις 
δύναται προσδίδοσθαι" τὸ μέντοι ξήτημα ὁμοίως μένει κτλ. 

ὅ--10 | Β f. 2212 ad ἔκφερον v. 383 (id, Lp f. 2610 c. 1 τὸν δ᾽ ἔκφερον): 

. πῶς δὲ αὐτὸν οὐ διώκει Πάτροκλος ; ὅτι τάχιον ἐξελάσας προέφυγεν. ἄτο- 

πον δὲ ἦν ἐπιδιώκοντα πόρρω που ἐκεῖνον Com. Lp) ἀμελεῖν τῶν λοιπῶν. 

7 Cf. Ariston. 4 500 cum Friedlaenderi annot., p. 102. 

11-16 { Eust., p. 1068, 1sqq. — Cf. γιοῦ, ap. Bkk. p. 456 β 22 sqq. (verba 
γράφεται καὶ ἐπεσσύμενος, quae ibi leguntur, in cod. desunt). 

17 sqq. | Eust., p. 1068, 15 sqq. 

27—p. 216,5 Cf, eadem uno scholio complexum Victor. f. 315.: ... πῶς dé 

15* 


Β f. 224» ad 
πρῶτος. 

1} 1. 9945 ad 

ἀεικιςςαίμεθ᾽, 
L ἢ, 8570, 

Lp f. 2612 c. 1. 

ἀεικιςςαίμεθα. 


B f. 226» δὰ 
φόνῳ. 
L f. 860", 


Lp f. 266? 5.1. 


A f 222... 
Cf. schol. min. 


216 TT 


char (M 437) νῦν λέγει τὸν ζαρπηδόνα; ῥητέον οὖν ὅτι τὸ ἐςεήλατο 
ἀντὶ τοῦ ἐςάλευςε τότε τὴν ἔπαλξιν πρῶτος ἐπιςπαςάμενος, καὶ ψιλῶς 
ἀναγνωεςτέον καὶ di’ ἑνὸς λ. 

. +... πῶς δὲ ἀλλαχοῦ φηεῖν Ἕκτωρ ἸΤριαμίδης ἐεήλατο; ἢ 
τάχα ἑκάτερος τῆς ἰδίας φάλαγγος. 

559. ..... πῶς δὲ μείλιχον ὑποςτηςάμενος τὸν ἄνδρα ἦθος αὐτῷ 
γῦν περιέθηκεν ὠμόν, τὸ θέλειν λυμήναςθαι coua ἀναίεθητον ; ἢ τάχα 
τὸ προκείμενον ἀπολογία ἐςτὶ τῆς ὠμότητος: ὃς πρῶτος ἐεήλατο, 
καὶ χαλεπαίνει δικαίως τῷ πρῶτον ἐς τὸ τεῖχος ἐςθορόντι. 

647 sqq. τί δήποτε τιμῆςαι ὑποςχόμενος ᾿Αχιλλέα μεῖζον αὐτὸν 
ἔβλαψε; καὶ γάρ φηειν ἀλλὰ τί μοι τῶν ἦδος (( 80). ἢ μὴ δεόν- 
τῶς χρηςάμενος τῇ παρὰ Διὸς δωρεᾷ ἀτυχεῖ᾽ οὐ γὰρ ἀποχρῆν ἡτγήςατο, 
εἰ μὴ τὸ πᾶν ἀπόλοιτο τῶν ᾿Αχαιῶν, καὶ τὰς Mitac οὐ Tpocnkato. 

816. πῶς λέγει ἀνωτέρω (v. 813) οὐδ᾽ ἐδάμαεςεςεν (ἐδάμαςεν 
Lp), ἐνταῦθα δὲ δουρὶ δαμαεςθείς; ἢ τάχα τὸ οὐδ᾽ ἐδάμαςεν ἀντὶ 
τοῦ οὐκ ἔπληξε καιρίαν, ἐνταῦθα δὲ τὸ dauacdeic ἀντὶ τοῦ πληγεὶς 
μόνον, ὥςπερ ἐν θεοῦ πληγῇ, οὕτω καὶ ἐν δόρατι. ἢ οὐδ᾽ ἐδάμαςε 
κατὰ τὸν ποιητήν, ὅτι οὐκ εἶδεν οὔτε αἷμα οὔτε πληγήν TTatpoxAoc 
δὲ ἤεθετο τῆς πλήξεως ἔνδοθεν. 


800. πῶς τέεςαρας καταριθμήςας, Μοῖραν ᾿Απόλλωνα Εὔφορβον : 


Ἕκτορα, ἐπιφέρει cù δέ με τρίτος ἐξεναρίζεις; ἔςτι δὲ λέγειν, ὅτι 
τὴν Μοῖραν οὐ κατηρίθμηςεν ὧς κοινὴν πᾶειν ἀνθρώποις ἐπικειμένην. 





2 πρώτως L 2. 3 καὶ ψ. ἀνάγν. τὸ ἐςήλατο, rel om,, L 7 νῦν post 
περιέθηκε L 8 τὸ ὑποκείμενον Lp 11 τῶν, wv e corr., Β; τὸν L 





φησιν ἀλλαχοῦ Πριαμίδης, ὃς ἐσήλατο; ἡ ἕκαάτερος τῆς ἰδίας φάλαγγος 
πρῶτος. Πορφύριος δὲ ψιλοῖ τὸ ἐσήλατο καὶ ἐκδέχεται τὸ ἐσάλευσεν ἀπὸ 
τοῦ σάλω, ὅϑεν καὶ ὃ σάλος. τοῦτο δὲ σπανίως εἴρηται. οἵ δὲ ἔβλαψεν ὑπερ- 
βολικῶς. Brevius idem M 488 (Bkk.) Πριαμίδῃ ὃς πρῶτος] καὶ πῶς φησι κεῖ- 
ται ἀνὴρ ὃς πρῶτος; ἢ ἴσως ἑκάτερος τῆς ἰδίας τάξεως πρῶτος. ἢ ἀντὶ τοῦ 
ἐσάλευσε τὸ ἐσήλατο. Cf. Eust. II, p. 1075, 44 3ααᾳ.; qui M, p. 913, 8, paullo 
accuratius: ἀλλ᾽ ἐκεῖ μὲν (II) ὁ Πορφύριος τὸ ἐσήλατο ἀντὶ τοῦ ἐσάλευσε 
νοεῖ, ἐνταῦϑα δὲ ἀντὶ τοῦ εἰσεπήδησεν. --- Schol. min. ὃς πρῶτος ἐσήλατο τεῖ- 
χος ᾿χαιῶν) ἀντὶ τοῦ διεσάλευσεν, ἐπλήρωσεν εἰσελϑών. Hesych. ἐσήλατο: 
.. ἢ ἔσεισεν, κατέβαλεν. ἐτίναξε. κατέπεσεν. 

1 Lysaniam sequitur, v. schol. Α Π 558 (cf. Eust, h. 1.). 

4, 5 Idem schol. L ἢ, 357» et Lp ἢ 2612. 

6 sqq. Idem fere Vict. f. 3162; cf. etiam {Lp ἢ 261? v. 559: νόμος τοῖς κει- 
μένοις μὴ ἐπεμβαίνειν. δηλοῖ γοῦν τὴν πολλὴν εἰς ἐκεῖνον μῆνιν, ὅτι ἐκεῖνος 
καὶ πολλοὺς ἀνεῖλε καὶ τὸ τεῖχος ἐσήλατο. 

10---18 Praeter schol, Lp (f. 262”) prorsus congruens eadem fere Vict. 
(f. 317) habet. 

20 sqq. Ariston, v. 850: ἡ διπλῆ πρὸς τὸ ξητούμενον᾽ τέσσαρας γὰρ προειπὼν 
ἐπιφέρει σὺ δέ μὲ τρίτος. τὴν δὲ κοινὴν πᾶσι παρεπομένην Μοῖραν οὐκ 
ἀριϑμεῖ, αὐτοὺς δὲ τοὺς ἐπενεγκόντας αὐτῷ χεῖρας. --- Ceterum eadem fere quae 
supra edidimus 5680]. L (f. 3672) habet: ἐξήτηται πῶς ἄρα τέσσαρας κατα- 


5 


10 


ut 


10 


15 


20 


P 217 


ἔνιοι δὲ τὸ ἑξῆς οὕτως ἀποδιδόαςιν. ἀλλά ue Μοῖρα ὀλοὴ kai Λητοῦς 
ἔκτανεν υἱός, ἀνδρῶν δ᾽ Εὔφορβος τρίτος: cò δέ ue ἐξεναρίζειςς. ἢ cù 
δέ με τρίτατος ἐξεναρίζεις, ἵν᾽ ἢ πολλοετός. 
πολλοςτός, ὡς τὸ dctacin τρίλλιετος (0 488), οἱ δὲ Μοῖραν Β f. 3805" ad 


καὶ ᾿Απόλλωνα ἕν᾽ ἄμφω γὰρ θεοί. οἱ δὲ κατὰ κοινοῦ τὴν Μοῖραν. £ 9666 I 
al LI LI Α > ’ > 4 Cn 2 ΄ 4 [42 .2 C. . 
παρειλῆφθαι. τινὲς δὲ τὸ ἐξεναρίζειν ἐπὶ τῶν αὐτοχείρων, kai οὕτως P ò δ᾽ éue 


Ἕκτωρ τρίτος. τινὲς δὲ καθ᾽ ὑπερβατόν, ἵν᾽ fi τρίτος Εὔφορβος, cù τρίτος. 
δέ με ἐξεναρίζεις. Vict. f. 3910, 

854. πόθεν ὁ Πάτροκλος οἶδεν ὅτι ᾿Αχιλλεὺς κτείνει τὸν Ἕκτορα, A f. 2980 c. 1. 
ὥςπερ ᾿Αχιλλεὺς dkovcac παρὰ Θέτιδος (C 96); ὅτι κατ᾽ ᾿Αρτέμωνα χερεὶ δαμέντ᾽ 
τὸν Μιλήειον ἐν τῷ περὶ ὀνείρων, ὅταν ἀθροιεθῇ ἣ ψυχὴ ἐξ ὅλου τοῦ ᾿Αχιλῆος. 
ςώματος πρὸς τὸ ἐκκριθῆναι, μαντικωτάτη γίνεται. καὶ Πλάτων ἐν Viet. 1. ὅ51, 
ἀπολογίᾳ (ζωκράτους (p. 39 Οὐ: καὶ γάρ εἰμι ἐνταῦθα, ἐν ᾧ μάλιετα 
ἄνθρωποι χρηςμῳδοῦειν, ὅταν μέλλωειν ἀποθανεῖςθαι. 

πόθεν ὁ Πάτροκλος οἶδεν ὅτι ᾿Αχιλλεὺς κτενεῖ τὸν Ἕκτορα; δόγμα B f. 230. ad 

ἐςτὶ τοῦτο τῷ ποιητῇ, ὅτι ὅταν ἀθροιςθῇ ἣ ψυχὴ ἐξ ὅλου τοῦ cwuaroc Ἀχιλῆος. 
πρὸς τὸ ἐκκριθῆναι, μαντικωτάτη γίνεται᾽ θείας γάρ ἐετι μέρος φύεεως, ᾿ Î. 366». 


« Lp f. 2672 c.l. 


καὶ θειοτέρα γίνεται ιςθεῖτα τῆς ὕλης τοῦ -εὦματος καὶ πρὸς τὸ | 
pa YW χώριςθε ἢ λης τοῦ μᾶτος ρ χερεὶ δαμέντ 


οἰκεῖον ἀναδραμοῦςα. . Ἀχιλῆος. 
Ρ 
120. ..... πῶς δὲ ᾿Απόλλωνος εκυλεύςεαντος (TT 804) περὶ Ἕκ- B f. 2880 ad 
τορός φήςειν; ἢ τάχα περὶ μόνων τῶν κνημίδων φηςίν. ἢ ὡς ’Oduc- TATROMOV, 


ceuc φηει ckotòv εἵλομεν (K 561) κατὰ εὐυνεκδοχήν, οὕτω Kai 
᾿Απόλλωνος ἀφῃρημένου τὸν κοινωνὸν τῶν κατορθωμάτων ευναριθμεῖ. 


6. 7 καὶ οὕτως τρίτος Ἕκτωρ, rel. om., Vict. 1 καθ᾽ ὑπερβατὸν καὶ οὕ- 
twc ἵν᾽ ἢ Lp ἔφορβος Lp 8 quae in BLp sequuntur: αὔξει δὲ αὑτὸν κτλ. 
in γιοῦ, recte novo lemmati praemisso ἄλλως adscripta sunt 9 kteveî Vict, 
10 ὑπὸ Θέτ. Vict. ἢ ἐπεὶ pro ὅτι Viet. 11 ἡ om. αὶ 18 ἀπολογίαις A 
22 εἵλωμεν L 





ροιϑμήσας κτλ., sed sub finem multo peius traditum cum schol. B (IV, p. 141, 
33 Dind.) confusum est. 

5 Id. Eust. IT, p. 1089, 64. 

9 sqq. {Eust. p. 1089, 60 sqa. 

15 sqg. Cf. Sext. Empir. adv. dogm, III, 21 (p. 554 F.): ἀποδέχεται γοῦν 
(ὁ ἀριστοτέλης, v. fr. 12 ed, Acad, Berol.) καὶ τὸν ποιητὴν Ὅμηρον ὡς τοῦτο 
(τὸ προμαντεύεσθαι τὴν ψυχὴν ἐν τῷ χωρίξεσθϑαι τῶν σωμάτων) παρατηρή- 
σαντα πεποίηχε γὰρ τὸν μὲν Πάτροκλον ἐν τῷ ἀναιρεῖσθαι προαγορεύοντα περὶ 
τῆς Ἕκτορος ἀναιρέσεως, τὸν δ᾽ Ἕκτορα περὶ τῆς ᾿Αχιλλέως τελευτῆς. 

20 sqq. Caret quaestionis forma schol. Vict. (ἢ, 3252): ... κατεχρήσατο δὲ 
ὡς ἐκεῖ Πατρόκλοιο βίαν ἐνάριξε κατακτας (v. 187) γυμνὸς γὰρ Πά- 
τροκῖος᾽ καὶ τεύχεα δὲ οὐ κατὰ κόσμον ἀπὸ κρατός τε καὶ ὦμων 
βάλεν (ν. 205). n ἐπεὶ τὰς κνημῖδας ἔλυσεν, ἡ ὡς Ὀδυσσεὺς κτλ. — Ari- 
starchus diplen posuisse videtur πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεσϑαι, v. Lehrs, Ar. p. 15. 

22 Cf. Porph. K 561, p. 160, 22. 


*B ἢ 234° ad 


φύξηλιν. 


L f. 272», II. 


B f. 237» ad 
ἐρύςαντο. 


A f, 288}, 


218 Ρ 

127. ad Ω 15. 16. 

143. φύξηλις ἐςτὶν ὁ φεύγων τὰς ἴλας, δειλὸς δὲ ὃ δεδιὼς τὰς 
ἴλας, μενεδήιος δὲ ὁ ὑπομένων τὴν δηιοτῆτα, ἐςθλὸς δὲ ὁ ἐθελοντὴς 
μαχόμενος, οἱονεὶ ἐθελός. ὁ δὲ ἐναντίος οὐκ ἐθέλεεκε μάχην 
ἀπὸ τείχεος ὀρνύμεν Ἕκτωρ ( 353), ἀντὶ τοῦ οὐχ ὑπέμεινεν 
ἄποθεν τῶν τειχῶν μάχεεθαι. οὕτως ἔχει καὶ τὸ ἢ c° αὔτως κλέος 
ἐεθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα (Ρ 143). τοῦ δὲ φυξήλιος οὐ γάρ 
τοι κραδίη μενεδήιος οὐδὲ μαχήμων (Μ 247). καὶ τὸ οἷον 
ἀναΐξας ἄφαρ οἴχεται οὐδ᾽ ὑπέμεινεν᾽ οὐ μὲν γάρ τοι κακὸς 
εἰς ὦπα (α 410. 1) δηλοῖ οὐχ ὑπέμεινε γνῶναι, οὔτε ἡμᾶς αὐτὸν οὔτ᾽ 


αὐτὸν ἡμᾶς. 
263. TI 174. 
117. πῶς μὴ καὶ ἸΤάτροκλον eidkucav; ὅτι περὶ τοῦτον οἱ Τρῶες 


ς«πουδαιότεροι ἦταν, τῶν δὲ <om. L> ἰδίων καὶ ἠμέλουν γεκρῶν. 

368. γ. ad ζητ. 34. 

608 sqq. λίαν τούτων πέπλεκται ὁ λόγος, kai ἔςτι τῶν ἔξω περι- 
φερομένων ζητημάτων. 6 δ᾽ Ἰδομενῆος ἀκόντιςε δίφρῳ ἐφε- 
ς«ταότος -- πεζὸς γὰρ τὰ πρῶτα λιπὼν νέας ἤλυθε. τίς πεζὸς 
ἤλυθε καί κε Τρωεὶ μέγα κράτος (οὕτως αὐτὸς ἐτρώθη, ὅτι πεζὸς 
ἦν); ἀλλὰ δεῖ νοεῖν τὰ μὲν διὰ μέζςου εἰρημένα, τὰ δὲ κεφαλαιωδῶς 
ἐξενηνεγμένα ὕςετερον τῆς ἐπὶ μέρους ἐπεργαςείας τυχόντα κατ᾽ ἐπανά- 
ληψιν. τὸ δὲ πεζὸς γὰρ τὰ πρῶτα οὐκ ἐπὶ τοῦ Κοιράνου ἀκου- 
ctéov, ἀλλ᾽ ἐπὶ τοῦ ᾿Ἰδομενέως. caqéc δ᾽ ἐκ τοῦ ἐπιφέρεςεθαι kai κεν 





4 μαχώμενος L 6 ς᾽ αὕτως L 9 οἴχετο L 16 A in lemm.: Τρῶες ὁ 
δ᾽ Ἰδομενῆος ἀκόντιςε Δευκαλίδαο ἕως τοῦ αὐτὸς δ᾽ ὥλεςε θυμὸν 18 inter- 
vallum quod inter versus indicavi in cod. non comparet 





2 Neque Eust. P, p. 1099 extr., plura aut meliora quam nos in cod. suo 
legisse videtur: φύξηλις δὲ εἰ μὲν ὁ φεύγων ἅλις, ἔχεται λόγου τὸ διὰ τοῦ 
nta γράφεσϑαι τὴν παραλήγουσαν᾽ εἰ δὲ ὃ φεύγων ἴλας, ἤγουν τὰς ἐν πολέμῳ 
τάξεις, κατὰ τὸν παρὰ Πορφυρίῳ λόγον, ἔχει ἀπορίαν ἡ γραφή. Cf. Et. M. 
802, 44: φύξηλιν ἐόντα᾽ ἄνανδρον, φυγόν, παρὰ τὸ φεύγειν τὰς ἴλας. 

Eust. 4, p. 855, 48: ἰστέον ‘dì καὶ ὅτι ὃ δειλὸς ὁ δεδιὼς τὰς ἴλας, ὁ καὶ 
φύξηλις. 

3 schol, B N 228 (id. Lp, L f. 2168) ad μενεδήιος: μένων τοὺς δηίους. 

Cf. Hesych. μενεδήιος: ἀνδρεῖος, μένων ἐν t) μάχῃ. 

18. 14 Idem schol. L f. 8170 οὐ Vict. f. 8803, 

16 sqq. Verba scholii καὶ ἔστι τῶν ἔξω περιφερομένων ξητημάτων 
ita intelligenda esse videri, ut dicat Porphyrius, in operibus illis collectaneis, 
unde Quaestiones suas contexuisset, ζήτημα illud non infuisse, in Prolegg. cap. III, 
ubi de scholii I 682 praefatione egi, docui. 

20 Cf. A v. 610 (intermarg.): μακρὰ ἡ παρέκβασις καὶ πάντα διὰ μέσου" τὸ 
γὰρ ἑξῆς" Κοίρανον Bel” ὑπὸ γναϑμοῖο, quae Nicanori Friedl. (p. 248) tribuit. 
Simil. B ἢ 244° ad γναϑμοῖο v. 617 (id. L f. 3862): ..., ἔστι δὲ τὸ ἑξῆς" ἀτὰρ 
Μηριόναο ὀὁπαονά ϑ8ϑ᾽ ἡνίοχόν τε, τὸν Bal’ ὑπὸ γναϑμοῖο᾽ τὰ δὲ ἄλλα 
ἐν μέσῳ. 


15 


20 


Ut 


10 


15 


20 


30 


P 219 
Tpwcì μέγα κράτος᾽ οὐ γὰρ dv τάςςοιτο τοῦτο οἰκείως ἐπὶ τοῦ 
Κοιράνου (ἦν γὰρ οὐ τῶν ἀριςτέων), ἀλλ᾽ ἐπὶ τοῦ Ἰδομενέως. διὰ 
uecou δὲ ταῦτα δίφρῳ ἐφεεταότος, τοῦ μέν ῥ᾽ ἀπὸ τυτθὸν 
ἅμαρτεν, αὐτὰρ è Μηριόναο ὀπάονά θ᾽ ἡνίοχόν τε Κοίρα- 
γον, ὅς ῥ᾽ ἐκ Λύκτου ἐυκτιμένης ἕπεθ᾽ αὐτῷ, ὥςτε εἶναι τὸ 
ἑξῆς ὁ δ᾽ Ἰδομενῆος ἀκόντιςε Δευκαλίδαο᾽ πεζὸς Yàp τὰ 
πρῶτα λιπὼν νέας ἤλυθεν, ὃ Ἰδομενεύς. εἴωθε δὲ ὁ ποιητὴς τινὰ 
διὰ μέςου τάςςειν. κεφάλαιον δὲ νοητέον αὐτὸ μόνον προειρῆςθαι ἐν 
τῷ ὁ δ᾽ Ἰδομενῆος ἀκόντιςε Δευκαλίδαο δίφρῳ ἐφεεταό- 
TOC' εἶτα ἐπεξηγεῖται τὴν αἰτίαν, πῶς ἐγένετο ἐν τῷ δίφρῳ πρότερον 
μὲν ἦν πεζός, τότε δὲ ὁ Κοίρανος αὐτῷ Tapécince τὸ ἅρμα. πεζὸς 
μὲν γὰρ τὰ πρῶτα λιπὼν νέας ἐν τῇ Ν (240) ἀπὸ τῆς εκηνῆς ὁ 
Ἰδομενεύς, νῦν δὲ ἄφνω πέφηνεν ἐφ᾽ ἅρματος᾽ οὐ γάρ ἐςετιν ὁ λόγος 
ὅτι ἀπὸ Κρήτης πεζὸς ἦλθεν, οὐ χρηςάμενος ἅρματι, καθάπερ ὃ ’Oduc- 
ςεύς, τραχεῖαν ἔχων τὴν Ἰθάκην. εημαίνει οὖν ὅτι ἀπὸ τῶν νεῶν 
πεζὸς ἦλθεν ἐπὶ τὸν πόλεμον. προθεὶς οὖν τὸ κεφάλαιον, Uctepov 
ἐπεκδιδάςκει πῶς ἔςχεν ἅρμα: καί κε Tpwcì μέγα κράτος ἐγγυά- 
λιξεν, εἰ μὴ Κοίρανος ὦκα ποδώκεας ἤλαςεν ἵππους. τοῦτο 
οὖν προλαβὼν ἐξήνεγκεν" ὁ δ᾽ Ἰδομενῆος ἀκόντιςε Δευκαλίδαο 
δίφρῳ ἐφεεταότος. πῶς; ὁ γὰρ Κοίρανος ἤλαςε τοῦς ἵππους, ἐπεὶ 
αὐτός γε πεζὸς ἐλήλυθε᾽ πεζὸς γὰρ τὰ πρῶτα λιπὼν νέας ἤλυθε. 
τίς γὰρ ἣ ἰδιότης; ὅτι, εἴπερ ἐμάχετο πεζός, ἀπολώλει ἂν οἷς ἐντροπὴ 
ἐγένετο πρὸς oùc Πηνέλεως ἦρχεν. 
κατὰ ᾿Ἰδομενέως βάλλει νεωςτὶ τῷ δίφρῳ ἐπιβάντος πεζὸς γὰρ 
ἐκ τοῦ ναυςτάθμου ἦλθε, καὶ δὴ πεεὼν ἂν ὕψωςε τοὺς Τρῶας, εἰ μὴ 
ὁ Κοίρανος αὐτῷ παρέετηςε τὸ τοῦ Μηριόνου ἅρμα, ὃς ἐκ Λύκτου 
Μηριόνῃ ευνεςτράτευςε᾽ λέγει δὲ ὅτι ἤδη ἀναβῆναι φθάςαντος Ἰδομε- 
γέως ἧκε τὸ βέλος, καὶ τὸν ἡνίοχον ἔτρωςε κατὰ τύχην. εἰ μὴ οὖν 
ἤνεγκε τοὺς ἵππους, τροπῆς γεγονυίας, μεςαιπόλιος ὧν ὁ ᾿ἸΙδομενεὺς 
καὶ μὴ δυνάμενος φεύγειν, ἀπώλετο ἄν. 


B f. 248» ad 
᾿Ιδομενῆος 
v. 608. 

L ἢ, 3862. 


698. ἐζήτηται πῶς οὐκ ἔςτιν Αὐτομέδων μηνυτὴς τῆς τοῦ TTa-*B ἢ 247: ad 





1 τάςςοι τὸ cod. 10. 11 πρότερον μὲν ἣν in ras. 2422 ἀπολώλει, e supra 


᾿Αντίλοχος 
ς 2 


Lf. 391b ibid. 


ει scrpt., cod.; dv add. Dind, 26 ἐκ λύπης L_ 81 L praem. ἀπορία, deinde in ΑΕ 239adC9, 





1 sqq. Fuisse qui v, 613 ad Merionen referrent, schol. A_v. 613 docet, ct. 
Eust. p. 1120, 23 sqq. 

24 sqqg. Eadem fere sed paucis (aliunde, ut videtur, neque enim in schol. 
A, quod praemisimus, leguntur) additis 5080], Vict. f. 8848, — Scholio BL si- 
millimum est schol. ἃ v. 614: ἐκδεκτέον τὸν λόγον ἐπὶ τοῦ ᾿Ιδομενέως. ὁ Kol- 
ρανος ἰδὼν τὸν Ἰδομενέα κινδυνεύοντα πεζὸν (πεζὸς γὰρ ἀπὸ τοῦ ναυστάϑμου), 
ἐξήλασε τοὺς ἵππους, δεξάμενος αὐτὸν ἐπὶ τῶν ἵππων. ἔφϑασε τὴν τοῦ Ἕκτορος 
βολήν, ὥστε μετὰ τὸ ἀναβῆναι ἐπὶ τὸ ὥρμα τότε πεμῳφϑῆναι τὸ δόρυ αὐτῷ. 
αὐτὸς δὲ ὁ Κοίρανος ἀπώλετο, σώσας τὸν ᾿Ιδομενέα. 

31 sqq. Scholium ab editoribus recte huc relatum; difficultas enim dea τί 
γυμνὸς τρέχει ad versum X 2 non pertinet, 


A c. 1 τὸν 
δ᾽ ἄχεος ve- 
φέλη ἐκάλυψε. 


Β f. 249: ad 
αὐτίκα. 

L f. 3948 c.l. 
αὐτίκα TE- 
Ovainv. 
Vict. f. 340°. 


220 | ς 


τρόκλου ἀναιρέςεως, ἀλλ᾽ ᾿Αντίλοχος, καὶ διὰ τί γυμνὸς τρέχει. ῥητέον 
οὖν ὅτι Αὐτομέδοντα μὲν αἰςχρὸν ἦν μετὰ τῶν ἵππων ἔρχεςθαι πρὸς 
᾿Αχιλλέα ἄπρακτον, τῶν ἄλλων ἀγωνιζομένων περὶ τοῦ εώματος" Ἂν- 
τίλοχος δὲ ταχύτερος ὧν τῶν ἄλλων προεκρίθη, καὶ γυμνὸς πρόειει, 


μετὰ τῶν ὅπλων τὰς ευμφορὰς ἐκπομπεύειν παραιτούμενος, ἢ διὰ τὸ 
μὴ βαρούμενον τοῖς ὅπλοις ypovicar ἐν τῇ ὁδῷ. 


C 
2.9. P 698. ° 

10. 11. v. ad lin, 11,12. 

22. TTAatwy ἐν τρίτῳ TToMiteiac (p. 388 B) κατηγορεῖ τῶν ὀδυρο- 
μένων, λέγων ὑπὲρ τῶν τεθνεώτων μὴ δεῖν τοῦτο ποιεῖν ὡς δεινόν 
τι πεπονθότων. Ζωίλος δέ φηςιν ἄτοπον νῦν εἰδέναι τὸν ᾿Αχιλλέα 
(v. 4)" προειδέναι τε γὰρ ἐχρῆν ὅτι κοινοὶ οἱ πολεμικοὶ κίνδυνοι, τόν 
τε θάνατον οὐκ ἐχρῆν δεινὸν ὑπολαμβάνειν, τό τε οὕτως ὑπερπενθεῖν 
γυναικῶδες. οὕτως. οὔτ᾽ ἄν βάρβαρος TIA ἐποίηςεν: καίτοι Ἑκάβης 
ἐπὶ τῷ ευρμῷ Ἕκτορος οὐδὲν τοιοῦτόν ἐςτιν. Ζηνόδωρος δὲ ἀπο- 
λογεῖται λέγων ὅτι διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῶν πεπραγμένων θρηνεῖ, καὶ 


ἄλλως εὐυνήθη ταῦτα τῷ τε βίῳ: τοῦτό νυ καὶ γέρας οἷον ὀιζυ-. 


poîci βροτοῖςι κείραςθαΐί τε κόμην βαλέειν τ᾽ ἀπὸ δάκρυ πα- 
ρειῶν (ὃ 191. 8). 

98. διὰ τί τὸν ᾿Αχιλλέα οὕτως ἀνώμαλον πεποίηκεν, ὅς γε ὅτε 
ἔζη τεθνάναι ἐβούλετο, τεθνειὺὺς δὲ ζῆν δουλεύων μᾶλλον ἢ ἔχειν τὴν 
τοῦ “Ἅιδου βαςιλείαν (λ 489); ἢ οὔτε τὸ τεθνάναι di’ αὐτὸ αἱρεῖεθαι 
φαίνεται οὔτε τὸ ζῆν, ἀλλὰ διὰ μόνα τὰ καλὰ ἔργα καὶ ὅπως πράττῃ 
ταῦτα. ἵνα μὲν γὰρ Bononen τῷ Πατρόκλῳ, τεθναίην qneiv, ἵνα δὲ 





marg. λύςις, A in lemm.: wc ποτέ μοι μήτηρ διεπέφραδε 1. 2 καὶ ῥητέον ὅτι 
L 8.4 ἀντίλοχός τε ταχὺς τὲ ὧν ἃ 4 dre A 6 ἐν om. L 11 νῦν εἶναι 
vel ἐοικέναι coni, W. Ribbeck, Mus. Rh. XXXVI, p. 134 14 τιτθὴ Dind. 17 te 
del. Dind.; legendum potius videtur τῷ τότε βίῳ 20 ὅς, o in ras, Β 21 te- 


evavar B 21-23 δουλεύων — τὸ ζῆν om. BL; in marg. cod. B exteriore,. 


signo --- supra Ζῆν (lin. 21) et ante δουλεύων posito, *B addidit; eadem Eust., 
p. 1132, 60, in suo libro legit. Vict. post ζῆν (L 21): βουλοίμην x” ἐπάρουρος 
ἐών; ἢ οὔτε τὸ τεθνάναι κτλ. (lin. 22) 22 τεθνᾶναι *B 23 διὰ om. BL 
Vict., supra lin. add. *B πράττ.η (ante n ras.) B 24 μὲν οὖν Viet. 
αὐτίκα τεθναίην id. 





. 11.12 Haud scio an ex eodem fonte derivatum sit schol, A 2 10.11 (f. 3894, 
c. 1. Μυρμιδόνων τὸν ἄριστον: χερσὶν ὕπο Τρώων) extr.: .... πῶς δὲ, φασὶ, 
τοῦτο πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς ἔπεμπε τὸν Πάτροκλον εἰς τὸν πόλεμον; ὅτι, 
φαέη τις ἂν, οὗτε τοὔνομα σαφῶς εἶπεν οὔτε τὸν χρόνον, παρά τε τὸν καιρὸν 
λήϑη γίνεται τῶν τοιούτων, ὅταν δὲ ἀποβῇ μιμνήσκονται. Ad Didymum certe, 
cuius scholio adhaesit, referri nequit. 

20 sqq. + Eust. Σ᾿ p. 1132, 58—62. 


20 


10 


15 


C 221 


τῷ πατρί, ζῆν ἐθέλει. ὥςτε καλῶν ἔργων προκειμένων ὁ φιλόκαλος 
καὶ ζῶν τεθνάναι αἱρήςεται, εἰ μέλλοι καλόν τι πρᾶξαι ἀποθανών, καὶ 
ἀναβιώςεςεθαι πάλιν, εἰ μέλλοι τῶν κατ᾽ ἀρετήν τι πρᾶξαι ἀναζήςας. 

πῶς τοςοῦτον φιλόζωον εἰεάγει (A 489) τὸν προκρίνοντα τὸ θ X 489 Dind., 
ὀλιγοχρόνιον μετ᾽ εὐκλείας ζῆν; ἤτοι οὖν παραμυθούμενος τὴν δυςτυ- c.l. βουλοίμην 
χίαν ᾿Οδυςςέως ταῦτά φηςιν, ἢ τὸ ἄπρακτον τῶν νεκρῶν δρῶν βδελύτ- ἢ ἐπάρουρος. 
τεται τὴν παρὰ τοῖς νεκροῖς δίαιταν. 

100. Θέτιος δ᾽ ἐξαίειον ἀρὴν πᾶςειν ἐπικρήνειεν (0 598. L f. 8388" 
99), τὴν παράνομον λέγει εὐχήν, τὴν ἔξω αἴςης καὶ μοίρας. τὸ γὰρ (0 598). 
κατὰ μοῖραν᾽ καὶ ἐναίειμα βάζεις (I 58. ὃ 200 confus. cum βὶ 159) 
καὶ κατὰ μοῖραν ἔειπες. ἢ ὑπεραγόντως μεγάλην. ἀρήν δὲ αἴτη- 
ειν᾿ καὶ γὰρ ἣ εὐχὴ αἴτηςεις παρὰ θεοῦ τυγχάνει᾽ ἢ τὴν κατὰ τῶν Ἑλ- 
λήνων κατάραν. ὡς φιλέλλην δὲ λοιδορεῖ τὴν εὐχὴν Θέτιδος. 

Θέτιος δ᾽ ἐξ. .εἰον ἀρη.πᾶςιν ἐπικρήνειεν., τὴν παρά- Vat. Ζητ. ιθ΄, 
γομον εὐχὴν καὶ ἔξω αἴςεης καὶ μοίρας. 
εἰς τὸ ἐμεῖο δὲ dficev ἀρῆς ἀλκτῆρα τενέςθαι (C 100). L ἢ, 394 





(C 100), Π. 

2 τεθνᾶναι B μέλλει L ὃ ἢ βεβαίως ἀναβιώςκεεθαι, εἰ μέλλοι — πράξειν Vat. ζητ. κ΄. 
ἀναζήῆςας Vict, quae BL addunt: ὅρα δὲ πῶς τῷ αὐτίκα χρηςάμενος κτλ. in 
γιοῦ. recte aliis lemmatibus adscripta sunt 4. 5 τὸν Oy. cod., quod e conì, 
mutavi; excidisse nonnulla statuit Buttm. 8 L èzaiciov ἀρὴν in lemm, habet, 


quod perspicuitatis causa mutavi 16. εἰς τὸ om. ἡ  eiueîo V 





1 +Eust. 4, p. 1695, 14. 

4-7 Ex eadem quaestione qua ea quae antecedunt excerpta esse, ex Eusta- 
thii huius loci explicatione, quae schol. 2 98 respondet (v. lin. 1), apparet. 

8 sqg. Tres quaestiones (duo enim quae initio posuimus scholia pro uno 
numeranda sunt) inter se cohaerere in Prolegomenon cap. I docui. Ad hunec 
potissimum locum retuli, quod difficultas quaedam in eo inesse videbatur (Eust. 
Σ, p. 1132 extr.: στρεβλόν ἐστι νόημα καὶ διάφορον τῇ γραφῇ καὶ δυσφραδές). 

8-15 Alteram, ut solet, recensionem exhibet' B f. 2108 ad ἐξαίσιον 
O 598 (id. Lp f. 246» ibid. c. 1. ἐξαέσιον, Vict. in marg. f. 209» ibid. c. eod. l.): 
ἄδικον" τοὐναντίον γὰρ ἐναίσιμα (αἰνέσιμα Lp) τὰ καϑήκοντα ἡ δίκαια Com. 
ἢ δίκ. Vict.). ἢ ὑπεραγόντως ζὑπερβαλλόντως Vict.) μεγάλην. ἀρήν δὲ {hinc 
nov. schol. Vict. c. }. ἀρήν, in text. scriptum) αἴτησιν" καὶ γὰρ ἡ εὐχὴ <in 
Vict. alter. man. ex ἡσυχῆ corr.) αἴτησις παρὰ ϑεοῦ τυγχάνει" ἢ τὴν καϑ' {8 
e τ corr. B) Ἑλλήνων κατάραν. ὡς φιλέλλην δὲ λοιδορεῖ τὴν εὐχὴν Θέτιδος. 
(Addit Vict.: ἐξαίσιον γὰρ τὴν ἔξω τοῦ αἰσίου γινομένην φησίν, οἷον τὴν παρὰ 
τὸ ὅσιον, ὅπερ σημαίνει τὸ αἴσιον.) 

De v. ἐξαίσιον notione v. etiam Eust, O, p. 1032, 29; δ, p. 1514, 22; ρ, 
p. 1832, 26; Et. M. 347, 32. 

16—p. 222, 4 Eadem fere ex altera recensione petita habet 

B f. 2492 ad δῆσεν Σ 100: ὅμοιον τῷ ἡ <post h. litt, rasura unius litt,) - 
μάλα πολλὸν ἀποιχομένου Ὀδυσῆος δεύῃ (a 254). ἔστι δὲ ἀντὶ τοῦ ἐδέ- 
ησεν. ἀρῆς δὲ τῆς βλάβης, ὡς τὸ Μέντορ, ἄμυνον (ἀμύνων cod.) ἀρήν 
(x 308). ἐμοῦ γὰρ, φησὶν, ἐδέησε τῷ Πατρόκλῳ, ὥστε μὲ βοηϑὸν τῆς βλάβης 
γενέσθαι. [τινὲς δὲ Ἄρεως uti., quae e Didymi scholio petita esse videntur, 
cf. II, p. 157, 7 Dind.]. Similia sunt quae cod. Vict. f. 310. habet, nisi quod 


222 C 


οὐκ ἔςτι τὸ ἔδηςεν ἀπὸ τοῦ decuod οὐδ᾽ “Apnc ὃ πόλεμος νῦν ἢ θεός, 
ἀλλὰ τὸ μὲν ἔδηςε κατὰ εὐγκοπὴν τοῦ ἐδέηςε, περιςπαςτέον δὲ τὸ 
ἀρῆς, ἵν᾽ ἦ βλάβης, ὧς τὸ Μέντορ, ἄμυνον ἀρήν (x 208)" ἐμοῦ γὰρ 
ἐδέηςε καὶ χρείαν ἔεχε τῆς βλάβης βοηθὸν ἔχειν. 
L f. 414. où μὲν γτάρ τι νεμεςεητὸν Baci)fia ἄνδρ᾽ ἀπαρέεςςα- 
tai cda, ὅτε τις πρότερον χαλεπήνῃ (T 182. 83). ἀμφίβολον διὰ 
. 263) ad τὴν αἰτιατικήν. ἔςτι δὲ ὁ λόγος περὶ τοῦ βαειλέως, ὅτι οὐκ ἔςτι ve- 
ἀπαρέςςαεθαι , . N , vin de. 1 , , 
‘bid. uecntoy, εἰ Bacidevc ἄνδρα βλάψας kai τῆς ἀδικίας προὐπάρξας ἀπαρέες- 
γαῖ. ζητ. κα΄. CETAL αὐτόν. ἔςτι δὲ τὸ ἀπαρέςςεται τὸ τῆς ἀρᾶς ἀπᾶραι, τουτέςτι τῆς 
βλάβης ἀπαλλάξαεςθαι καὶ ἐξιλάςαεθαι. 
108. ad ζητ. ιε΄. 
A ἴ 2412 ς,1. 120. ..... πῶς δὲ δηρόν φηςι; δεκαπέντε γάρ εἰειν ἡμέραι cùv 
γνοῖεν ὡς δὴ. αἷς οἱ θεοὶ εἰς Αἰθιοπίαν διέτριψαν. ῥητέον δὲ ὅτι πρός τί ἐςτι τὸ 
πολύ’ καὶ γὰρ μία ἡμέρα ᾿Αχιλλεῖ πολὺ ἦν ἀφεςτῶτι᾽ φιλοπόλεμος γάρ 
ἐςτι. λέγει οὖν ὅτι ἀθρόα αὐτοῖς amodwcw, κἂν εἰ πολὺν χρόνον τοῦ 
πολεμεῖν ἀπέετην, ὡς καὶ ἡμεῖς ἐν τῷ βίῳ λέγομεν᾽ ἣ μία μοι ἡμέρα 
αἰών ἐετιν. 
Bf. 2490 ad = ..... Opa δὲ πῶς δηρὸν χρόνον λέγει τὰς δώδεκα τῆς τῶν 
μηδέ μ᾽ ἔρυκε θεῶν ἐκδημίας ἡμέρας καὶ τὰς τρεῖς τὰς ἐν ταῖς παρατάξεει'" τὸν γὰρ 





Li saga ὀλίγον χρόνον πολὺν ἡγεῖται διὰ τὸ ἐνειθίεθαι τῷ πολέμῳ καὶ μὴ θέ- 
ἀπῇ δ ! 
καῖ, δ ἰοῦ 1 ἔδης.. ἀπὸ V 2 τοῦ om. L éde..e V 3 MEVTWP ἄμμυνον ,... 


ἐμοῦ V, apnv V? in marg. 5.6 où μὲν — χαλεπήνῃ om, B; βαειλῆα etiam in 
text. L, βαειλῆι V πρότερος Υ (id. text. L) 7 παρὰ τ. β. Β 7.8 où νε- 
uecntòc, om. ὅτι, V veuecentòv L 8. 9 ἀπαρέςεται (bis) V ἀρῆς ἐπᾶραι 
γ 9. 10 ἤτοι τῆς BA. ἀπαλλάξαι Υ 19. 20 τὸν γὰρ ὅλον χρόνον BL; ὀλίγον 
Vict. praebet 





tria in eo scholia leguntur: 1) ἐδέησεν] ὅμοιον τῷ 7 μάλα — δεύῃ. καὶ 
Σοφοκλῆς" δεῖ σοῦ γενέσϑαι τῷδέ γ᾽ ἀνδρὶ σύμμαχον. ὅτι εἴωϑεν τῷ ἐπεὶ 
un ἐπαγαγεῖν ἀνταπόδοσιν, 2) ἄλλως. ἐδέησεν) ἐδέησεν. ἀρῆς δὲ τῆς βλάβης 
κτλ. ut B, nisi quod. in fine add.: περισπαστέον τὸ δῆσε᾽ τὸ γὰρ È τοῦ δὲ ἐστιν͵ 
8) ἀρῆς ἀλκτῆρα] τινὲς "Aosos κτλ. 

1 Aristarchum Ἄρεω pro ἀρῆς legisse 5080]. Did. 1. c. docet (cf. Eust. 
Z, p. 1133, 10; Et. M. 38, 2). Porphyrius tamen ἢ. 1. Parmenisci sententiam 
“Agns scribentis notare videtur (v. schol. A ap. Dind. II, p. 152, 3; Et. M. 188, 
10; Eust. p. 1133, 2: ἐμοῦ δὲ δῆσεν ὁ Aons, τουτέστιν ἔδησε καὶ ἐκώλυσε, τὸ 
ἀλκτῆρα γενέσϑαι). 

8 Ptolemaeus Ascalonita et Herodianus ἀρῆς legerunt, ἕνα σημαί- 
νηται τὸ {Ludwich, Mus. Rh. XXXI, p. 206» βλάβης, schol. Herod. 2 100 (II, 
p. 151, 31 Dind.). ‘A@ns ἐν τοῖς εἰκαιοτέροις fuisse Didymus 1. c. affert; idem Zeno- 
doteam habuisse recte La Roche, Hom, Textkr. p. 203, statuit. — Cf. etiam 

‘ Eust. 1. c.; schol. HQ χ 208: conv] τὴν βλάβην, τοῦ πολέμου δηλονότι. 
5 sqg. Cf. ad K 413, p. 156, 5. 
12 Quindecim dies Porph. etiam & 304 numerat. 
18 sqq. Ex eadem haec qua ea quae antecedunt quaestione petita esse vel 
inde efficitur, quod Eust. Σ, p. 1134, 58 sqq., sine dubio simillimo scholio usus 
τοὺς λύοντας affert. 


10 


1ὅ 


20 


10 


15 


20 


ς | 223 


Ney ἀργεῖν. καὶ ὁ ποιητής gna δηρὸν δὲ μάχης ἐπέπαυτο (T 46), 
οὐ πρὸς τὰς τρεῖς ἀφορῶν ἡμέρας ἀλλὰ πρὸς τὸ ποικίλον τῶν cuu- 
φορῶν. 

128 sqq. πῶς, φηεὶν, οὐκ ἀποτρέπει μᾶλλον τῆς μάχης, ἀλλὰ καὶ Α f. 341" ο.1. 
ἐπιρρώννυειν ; ἢ ὅτι εὐκλεῆ τὸν θάνατον αὐτῷ βούλεται γενέεθαι. τὸν ναὶ δὴ ταῦτά 
οὖν μετ᾽ εὐκλείας εὐναινεῖ θάνατον: διόπερ τῆς μοίρας οὐ προεῖπεν TE πάντα. 
αὐτῷ μὴ περιείληπται τὴν εἰς οἶκον ἀνακομιδήν. πῶς δὲ χάλκεα 
λέγει τὰ παρ᾽ Ἡφαίετου ὅπλα (v. 131, cf. v. 84) ἀπὸ τῆς χείρονος 
ὕλης; ἔχει γὰρ καὶ καςείτερον καὶ ἄργυρον καὶ χρυςόν (v 474. 75). 
κοινότερον οὖν καὶ χαλκεῖς ἔλεγον καὶ τοὺς ταῦτα ἐργαζομένους" ἦλθε 
δὲ χαλκεύς (Y 492) Ὅμηρος, τὸν χρυςοχόον λέγων ..... 

108, διὰ τί, φαεὶ, κρύβδα Διός, καὶ μήν gna μίεηςε δ᾽ ἄρα Β ἢ 250} ad 
μιν δηίων kucì κύρμα τενέεθαι (Ρ 272); ἀλλ᾽ ἐπεὶ ὑπέεχετο po 
Ἕκτορι ἀριςτεύειν ἕως ἑςπέρας, διὰ τοῦτο αὐτὸν λάθρα βούλεται Tpo- Simil. Vict. 
αναςτῆςαι, iva τὸν τοῦ Διὸς ματαιώςῃ λόγον. Ε 841", 

192, ζητεῖται διὰ τί τὰ ΠΤατρόκλου οὐ λαμβάνει, εἰ καὶ τὰ αὐτοῦ A f. 3410 ο.]. 
ἐκείνῳ ἥρμοςεν. τινὲς, ἡνίοχον λέγοντες εἶναι τὸν ΤΤάτροκλον, φαεὶ μὴ ἄλλου δ᾽ οὔ 
ἔχειν αὐτὸν ὅπλα. ῥητέον δὲ ὅτι εἶχε καὶ ἐμάχετο ᾿Αχιλλεύς φηειν Tev οἶδα τοῦ 
ἤ οἱ τότε χεῖρες ἄαπτοι μαίνοντο (Π 244). τινὲς δὲ ὅτι τὰ Ἵν 
μείζονα τῶ ἐλάττονι ἁρμόζει μαλαγμάτων προεςτιθεμένων, τὰ δὲ ἐλάτ- 

TOVO τῷ μείζονι οὐκέτι. ῥητέον δὲ ὅτι δύναταί τις καὶ ἐλάττοει πρὸς 
καιρὸν xpficdar. Κράτης, ὅτι τὰ Πατρόκλου Αὐτομέδων εἶχεν, ὅπως 


Cc 4 


ἰεωθῇ τὸ εἶδος καὶ δόξωςιν εἶναι ὁ μὲν ᾿Αχιλλεὺς ὁ δὲ Πάτροκλος. 





1 μάχη L 4 φηεὶν cod.; φαςεὶν Vill. :6. 7 διόπερ κτλ. verba corrupta 
Bekkeri coniectura προέληται pro περιείληπται scribentis non sanata sunt 
11 sequuntur verba ad Nicanorem referenda 12 διὰ τί φηςι L 14 βούλεται 
λάθρα L 106 αὑτοῦ Wachsmuth, de Crat., p. 45 18 δὲ om. cod. 23 ςωθῇ 
cod.; corr. Vill. 





4--7 Οὗ B ἢ, 249” ad. ναὶ δὴ v. 128 (id, γιοῦ, f. 3422, L. f. 395): γενναῖον 
καὶ τῆς Θέτιδος τὸ ἦϑος ἐν δευτέρῳ τιϑεμένης τὴν ἰδίαν. συμφορὰν τὴς τοῦ 
παιδὸς εὐκλείας καὶ ἐπαινούσης τὸν ὑπὲρ τῶν φίλων κίνδυνον, ὃς (ὡς L) λυ- 
πεῖν ἔμελλε τὴν μητέρα. 

8—11 {B f, 249 ad γαλκεα ν. 131 (id, L ἢ, 8955): κεχαλκευμένα. καὶ τὸν 
χρυσυγόον δὲ χαλκέα καλεῖ" NADE δὲ χαλκεὺς OA’ ἐν χερσὶν ἔχων χαλ- 
unta, οἷσί τε χρυσὸν εἰργάξετο. Addit Vict. (f. 8438); καὶ ἣν ἄρα χαλ- 
κεὺς Ἥφαιστος ποίησεν (O 309 confus. c. A 608 vel 7 92). Similia sed ad- 
mixtis aliis, quae aliunde esse petita videntur, ap. Apollon. v. γάλκεα, Et. M. 
806, 34 (unde MQ y 432 pendet), schol. B T 283 (cf. An. Ox. I, p. 436, 14). — 
Χαλκέας τοὺς τὸν σίδηρον ἐργαζομένους dici inter ea, quae κατὰ τὸ ἔϑος τῆς 
λέξεως δεῖ διαλύειν, Aristoteles(poet.25, p.1461 α 38) αὐὐα] (cf. Prolegg.cap.IIl). 

16—19 Cf, Β f. 218 δὰ ϑεράπων II 244 (id. L f. 8474. c. 1. ἡμέτερος ϑερά- 
mov, Lp f. 255° c. eod. 1): φασὶν {φησὶν Lp) ἠκολουϑηκέναι Πάτροκλον ᾿Δχιλλεὲ 
ὡς ἡνίοχον. πῶς οὖν ᾿Αἡχιλλεὶ συναγωνίξεται ἡνίοχος ὦν; καὶ ti ϑαυμαστὸν 
καιρῷ καὶ om. L) ἀναιρεῖν, ὅπου ye καὶ Αὐτομέδων τοῦτο ποιῶν φαίνεται; 
Eadem fere Vict. f. 806", nisi quod initio: ἀρέσταρχος ὡς ἡνίοχόν φησιν ἠκο- 
λουϑηκέναι κτλ. 


L f. 396». 


A c.l ἐκ è” 
αὐτοῦ daîe 
φλόγα. 

A c. 1 ἔνθα 
de καὶ τότ᾽ 
ὄλοντο δυώ- 
δεκα. 


A f. 248" c. l. 
Ἠέλιον δ᾽ 
ἀκάμαντα. 


224 ς 


διὰ τί, φηςὶ, τὴν ΤΤΠΤατρόκλου πανοπλίαν οὐκ ἀναλαμβάνει ᾿Αχιλ- 
λεύς, ἐπειδὴ καὶ ΤΤατρόκλῳ τὰ αὐτοῦ ἥρμοςεν; ἄλλοι δέ qaciv, ὅτι 
καταγέλαςτον ἦν ταπεινὸν φανῆναι τοῖς τεθαρρηκόςειν, οἱ δὲ ὅτι τὴν 
ἸΤατρόκλου Αὐτομέδων εἶχεν, ἵνα διὰ παντὸς ᾿Αχιλλέώς ἡνίοχος νομί- 
ζηται, ἢ ὅτι μείζονα μὲν Tcwc ἁρμοεθεῖεν ἥςςονι, οὐ μέντοι τὸ ἀνά- 
παλιν, ὥςτε οὐκ ἠδύνατο αὐτοῖς ὁπλιςθῆναι ᾿Αχιλλεύς. ἢ τῷ μεγέθει 
μὲν ica ἦν, ἀςθενῆ dé: διὸ οὐχ ἥρμοττεν ᾿Αχιλλεῖὶ προπηδῶντι εἰς 
προῦργον κίνδυνον. 

206. πῶς δὲ, qneiv, οὐκ ἐκαίετο; καὶ γὰρ οἱ θεοὶ αὐτοὶ τρωτοί. 
ῥητέον δὲ ὅτι φανταεία ἦν. 

230. ἀπίθανόν paci καὶ ἄμετρον τὸ τῆς ὑπερβολῆς. ῥητέον δὲ 
ὡς οὐκ ἔςτιν᾽ ὁ γὰρ τῆς αἰγίδος φόβος, ἣν ἐπέςειςεν N ᾿Αθηνᾶ, καὶ τὸ 
καιόμενον πῦρ ἔκπληξιν τοςαύτην παρέςχεν, ὥςτε αὐτοὺς ὑφ᾽ ἑαυτῶν 
ὑπὸ ταραχῆς ἀπολέεσθαι. 

239. 40. ζητεῖται διὰ τί ἄκοντά φηςι τὸν ἥλιον δῦναι. Κράτης 


μὲν τὸν αὐτὸν ᾿Απόλλωνα εἶναι καὶ ἥλιον: ἐπιτυγχανόντων οὖν τῶν. 


Τρώων, χρονίζειν ἡδόμενόν τε καὶ μηκύνοντα αὐτοῖς τὸ ἐπίτευγμα᾽ 
Ἥραν δὲ τὰ ἐναντία βουλομένην ἀναγκάζειν αὐτὸν δύνειν. ᾿ΑΥταθο- 





2 τὰ αὐτὰ οὐχ ἥρμοςεν cod.; correxi e schol. min. (v. infra) 4 ἀχιλλεὺς 
ἡνίοχος νομίζεται cod.; corr. e schol. min. 6 αὐτὸν ὁπλιςθῆναι ἀχιλλέα cod.; 
corr. e schol. Β (v. infr.) 7 îca cod. ἥραντο cod.; corr. e Β 8 προῦργον 
corrupt., προὔργου scribendo non multum lucramur 9 pro φηεὶν Vill. φα- 
CÌv 16—19 ἡδόμενον dé καὶ μὴ κοινὸν τὸ αὐτοῖς τὸ ἐπίτευγμα Ἥραν dé tà 
ἐναντία βουλομένην αὐτὸν ἀναγκάζειν ἡδόμενον δὲ καὶ μηκύνοντα αὐτοῖς τὸ 
ἐπίτευγμα Ἥραν δὲ τὰ ἐναντία βουλομένην ἀναγκάζειν αὐτὸν δύνειν (sic) cod.; 
corr. Bkk. 





1-8 Quamvis si singula verba spectas pessime tradita sint, e cod. L edidi, 
quoniam quae e scholiis B et min, statim afferentur e fonte simillimo hausta in 
formam breviorem redacta sunt. Eadem Eust. Σ᾽, p. 1137, 44 in usum suum 
convertit, ubi quae leguntur: λυϑήσεται δὲ τὸ ἄπορον καὶ ἀπὸ τῆς λέξεως" κλυτὰ 
γὰρ τεύχεα ἐθέλει δῦναι, τοιαῦτα δὲ οὐκ ἔχει εὑρεῖν, εἶπερ τοιαῦτα λέγει τὰ 
ἡ φαιστότευκτα, cum lin. 3 cohaerent. 

1-5 Schol. min. (c.1. ἄλλου δ᾽ οὔ ϑην cÎde τοῦ ἂν κλυτὰ τεύχεα δύω): 
. 0... διὰ τί δὲ, φησὶ, τὴν Πατρ. --- ἤρμοσε; καί φασί τινες — ἵνα διὰ παντὸς 
᾿χιλλέως ἡνίοχος νομίξζηται. 

ὅ--8. +B f. 2512 ad οἶδα: διὰ τί τοῖς Πατρόκλου ὅπλοις οὐχ ὁπλίξεται; 
φασὶν Αὐτομέδοντα φορεῖν τὰ Πατρόκλου, ὅπως δόξῃ Πάτροκλος εἶναι. ἢ ὅτι 
μείξονα μὲν — ὥστε οὐκ ἠδύνατο αὐτοῖς ὁπλισϑῆναι ᾿Αχιλλεύς. ἢ τῷ μεγέϑει 
μὲν ἴσα (ἶσα cod.) pv, ἀσϑενῆ δέ. διὸ οὐχ ἥρμοττεν ᾿Αχιλλεῖ προπηδῶντι εἰς 
πᾶντα κίνδυνον. Eadem omissa quaerendi forma Vict. f. 8489, 

9, 10 Cf. Porph. E 7, p. 79, 24: ἵν᾽ ἡ ds πυρὸς φαντασία, οὐκ eldi- 
κῶς πῦρ. 

15 sqq. Cf. Β ἢ, 2522 ad πέμπεν v. 240 (id. 1, f. 3982; simil. Vict. f. 3442): 
ἐπεὶ ὑπέσχετο Ζεύς" δύῃ τ᾽ ἠέλιος (P 455). ᾿ἀπόλλων δὲ (ἐστὶν L) ὁ ἥλιος, 
ὃς ἄκων δύνει" ἠπίστατο γὰρ πρὸς ἀριστείαν Τρωσὶ δοθεῖσαν παρὰ Διὸς τὴν 
ἡμέραν. μυϑικὸν de ἐστι τὸ ὅλον. -- Eust. Σ, p. 1140, 49, Agathoclis expli- 
candi rationem Crateti tribuit. 


10 


«a 


10 


20 


25 


C 225 


κλῆς δέ quei cuvarecdai, ὅτι καθ᾽ “Ὅμηρον ἐναντίως τῷ οὐρανῷ pé- 
ρεται ὃ ἥλιος, τῇ δὲ δίνῃ αὐτοῦ εὐυνέλκεται᾽ Ἥραν γὰρ εἶναι τὴν τοῦ 
παντὸς φύειν ἐκ τοῦ ἢ οὐ μέμνῃ ὅτε τ᾽ ἐκρέμω ὑψόθεν (0 18), 
ἕλκεεθαι δὲ ἄκοντα τὸν ἥλιον ὑπὸ τῆς δίνης ὑπὸ τὰς δυεςμάς. 

245 sqq. ἐζήτηται πρὸς τί τὴν ἐκκληςείαν ἀθροίζει. τινὲς μὲν οὖν L f. 4193. 
τὸν ποιητήν gaci μετάγειν τὴν μάχην εἰς λόγους ἀεὶ θηρώμενον τὸ lf. 3980]. min. 
ποικίλον. οἱ δὲ, διὰ δέος τοὺς Τρῶας αὐτομάτους ευνδραμεῖν καὶ  V- 245. 
ἀναγκαςθῆναι δημηγορεῖν τὸν Ἕκτορα. 

210. 71. .... διὰ τί δὲ μὴ ἰδίᾳ ταῦτα πρὸς Ἕκτορά φηειν; ὅτι B f. 2525 ad 
τὸ πλῆθος ἐξαίφνης τὸ πολὺ καὶ ταραχῶδες εἰς ἐκκληςίαν ευνέρρευςεν. ΥὙνώεεται. 

308 (= Vat. ζητ. MB) v. in fine operis. 

334. 35. πῶς, φηςεὶν, ἄταφον ἐᾷ τὸ εὦμα, τῆς τοῦ “Ἕκτορος ἀναι- B f. 254° ad 
peécewc ἀδήλου οὔεης; ῥητέον δὲ ὅτι παρὰ τῆς μητρὸς ἐδιδάχθη, ὅτι οὔ ce πρὶν. 
ἐγγὺς αὐτῷ φόνος ἐςτί. πῶς δὲ τὰ ἑαυτοῦ ὅπλα Ἕκτορός φηειν; ἢ Lf. 402%, 
τοίνυν τὸ Ἕκτορος πρὸς τὸ κεφαλήν μόνον ἐκληπτέον, ἢ ὅτι kai 
αὐτὰ τοῦ ἀφελομένου κτῆμα τέγονεν. - 

396 sqq. De fragmento e Zenodori libro περὶ τῆς Ὁμήρου 
cuvnbeiac petito, a Villoisono et Bekkero ad Porphyrium relato, a 
Dindorfio recte ab illo abiudicato, v. Prolegg. cap. III, 4. 

376. v. ad H 298, p. 110, 3 sqa. 

431. καὶ πῶς new ἣ Ἥρα (ὦ 60) καὶ ἀνδρὶ πόρον παρά- B ἢ 255. ad 
κοιτιν; ἢ ὅτι τῶν εὐυμβαινόντων τῷ Διὶ τὴν αἰτίαν ἀναφέρουειν ὡς Ζεὺς ἄλγε᾽. 
ἄρχοντι ἢ ὅτι αὐτῇ αἴτιος τοῦ γάμου. Lf. 4050. 

418. v. ad TT 140. 


489. ἀνιςτόρητόν ἐςτι TOÙTO* KatnYopooci μὲν γὰρ κατὰ τὸν περὶ "Β ἢ 257: ad 
ἄμμορός ἐετι. 





8 ἐκρέμνω cod.; corr. Vill. 12 ἐᾷ τὸ cWpa Bkk.; ἐάεω τὸ c. BL 16 
κτῆμα τοῦ ἀφ. γέγ. L 28 αὐτῇ om. L 





7.8 B f. 2522 ad v. 245 (id. L f. 898», Vict. ἢ, 8443): ἄκρως τὴν πτοίαν 
«(δειλίαν 1) αὐτῶν δηλοῖ πλῆϑος γάρ ἐστι συντρέχον εἰς ἐκκλησίαν, οὐ στρα- 
τηγοῦ καλοῦντος αλλὰ τοῦ φόβου ..... 

12--16 Aliter haec constituit Vict. f. 348°: πῶς --- οὔσης; δητέον δὲ ὅτι 
ἠκηκόει παρὰ τῆς μητρύς᾽ οὐδέ È φημι -- φόνος ἐγγύϑεν αὐτῷ (σ. 132. 33). 
Sequitur: τεύχεα καὶ κεφαλήν] τοῦ γὰρ ἀφελομένου κτῆμα γέγονεν. 

28 Postrema Vict. (f. 3622) ita: ἢ κατὰ τὴν νέαν ἵστορίαν, ὅτι αὐτὸς αὐτῇ 
αἴτιος γέγονεν τοῦ γάμου. 

25 sqq. Scholium ad eundem versum e 275 recurrentem pertinet, Quae 
enim nostro loco omni sensu carent ἀπρεπὲς δὲ δοκεῖ κτλ. (p. 226, lin. 9), ibi 
optime ex ira qua Neptunus in Ulixem accensus est et e discordia quae inter 
eum et reliquos deos intercedit (e 282—90) explicantur. Nihilominus, quoniam 
prior scholii pars loco Iliadis optime respondet, codicem B secuti edidimus. 
Quae uncinis inclusimus ex ipso Porphyrio hausta esse e schol. T 67, de 
eadem re eodem fere modo agente, apparet. — Satis antiquis iam tempori- 
bus de huius versus quae videbatur difficultate quaesitum esse, Aristoteles 


docet, poet. 25, p. 1161 α 20: καὶ τὸ οἴη δ᾽ auuogos κατὰ μεταφοράν᾽ τὸ γὰρ 


226 C 


τῆς “Apktou λόγον φάςκοντος οἴη δ᾽ ἄμμορός écti λοετρῶν Ὥκεα- ’ 
voîo, καθόλου Yàp πάντα τὰ ἐν τῷ ἀρκτικῷ μὴ δύνειν. λύοιτο δ᾽ ἂν 
ἐκ τῆς ἀναφοῤᾶς τῶν πρὸς ἃ εἴρηται διὰ τῆς λέξεως" εἰρημένου γὰρ 
ΠΤληιάδας θ᾽ Ὑάδας τε τό τε εθένος Lpiwvoc Ἄρκτον θ᾽ ἣν 
καὶ Ἄμαξαν ἐπίκληςειν καλέουςιν, ἥ τ᾽ αὐτοῦ ετρέφεται καί 5 
τ᾽ ’Qpiwva δοκεύει, τὸ οἴη δ᾽ ἄμμορός ἐςτι λοετρῶν πρὸς 
ταῦτα τὰ ῥηθέντα dctpa καὶ τὰ εὐγκαταλεχθέντα ἔχει τὴν ἀναφοράν. 
κἂν διαιρῆται δὲ οἷ, εἶτα ἣ δ᾽ ἄμμορός ἐετι λοετρῶν Ὠκεανοῖο, 
κατὰ λέξιν ἣ λύεις ὑπάρχει. [ἀπρεπὲς δὲ δοκεῖ τὸ τῶν παρὰ θεοὺς 
τὰ πλεῖςτα παρ᾽ Ὁμήρῳ λελέχθαι. ὧν ἣ λύεις κατὰ τὸ πλεῖετον ἀπὸ 10 
ἔθους λαμβάνεται ἐξ ἔθους γάρ τινος τοῖς ποιηταῖς παρακεχώρηται 
καὶ τοῖς ζωγράφοις καὶ τοῖς πλάςταις ἀνθρωποπαθείας τῶν θεῶν δια- 
τυποῦν καὶ μάχας αὐτῶν πρὸς ἀλλήλους καὶ θητείας καὶ ἀλλοιώςεις 
διαμυθολοτγεῖν.] i 

490. Y 1. 15 


Vat. Znr. 7. 509 sqq. πολλῆς ταραχῆς πλήρη ἔδοξεν εἶναι τὰ ἔπη ταῦτα᾽ 
ΒΕ 361" ad τὴν δ᾽ ἑτέρην πόλιν ἀμφὶ δύο ετρατοὶ εἵατο λαῶν, 


ἑτέρην πόλιν. 1) τεύχεει λαμπόμενοι, δίχα δέ εφιειν ἥνδανε βουλή, 


ἠὲ διαπραθέειν ἢ ἄνδιχα πάντα δάεαεθαι, 
κτῆςιν Ocnv πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸς ἐέργει. 20 
οἱ δ᾽ οὔπω πείθοντο, λόχῳ δ᾽ ὑπεθωρήεςςοντο. 
τεῖχος μέν ῥ᾽ dioyxoi τε φίλαι καὶ νήπια τέκνα 
ῥύατ᾽ ἐφεςεταότες, μετὰ δ᾽ ἀνέρες oÙc ἔχε γῆρας. 
οἱ δ᾽ ἴεαν, ἦρχε δ᾽ ἄρα εφιν Ἄρης καὶ Παλλὰς ᾿Αθήνη 
ἄμφω yxpuceiw, χρύςεια δὲ εἵματα ἕεθην, 25 
καλὼ καὶ μεγάλω εὺὑν τεύχεειν ὥς τε θεώ περ, 
ἀμφὶς ἀριζήλω, λαοὶ δ᾽ ὑπολίζονες ficav. 
520 οἱ δ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἵκανον, ὅθι εφίειν εἶκε λοχῆεαι 
ἐν ποταμῷ, ὅθι τ᾽ ἀρδμὸς ἔην πάντεεει βοτοῖειν, 
ἔνθ᾽ ἄρα toiy ἵζοντ᾽ εἰλυμένοι αἴθοπι χαλκῷ. 30 
τοῖςι δ᾽ ἔπειτ᾽ ἀπάνευθε δύω εκοποὶ εἵατο λαῶν, 


ea 
fond 
(eb. 





8 dé οἱ εἶτα ἥ δ᾽ cod.; oi conieci 18 δίχα δέ εφιν ἤνδανε βουλή B, qui 
versibus qui sequuntur omissis ita pergit: μέχρι τοῦ ἐν δ᾽ ἐτίθει νεῖον μαλακὴν 
πίειραν ἄρουραν (ν. 541). Tapdccer γὰρ κτλ. δέ εφίειν V 21 ὑπερθωρήςςοντο 
γ 25 ficonv V 23. 29 in V post ἵκανον fuit ἐν ποταμῶ, quae a versu se- 
quenti aberant; huic addidit, illic delevit ΝΣ 29 mdvtea V 30 ἵζοντο V 





γνωριμώτατον μόνον. Aliae solvendi rationes e Strab. I, p. 3C et Apollon. v. 
- ἄμμορον peti possunt, | 

2 sqg. Cf. A X 489 iritermarg.: οἴη] ὡς πρὸς τὰ προειρημένα ἄστρα, ἐπεὶ 
καὶ ἄλλα ἐστὶ μὴ δύνοντα, B f. 257: ad οἴη: τὸ οἴη οὐκ ἔχει τὴν σύγκρισιν 
πρὸς ἅπαντα τὰ ξώδια, ἀλλὰ πρὸς μόνα τὰ τῇ ἀσπίδι ἐντετυπωμένα᾽ εἰσὶ γὰρ 
καὶ ἄλλα μὴ δύνοντα. Apollon. l. c.: .... ἢ πρὸς τὰ προειρημένα τὴν σύγκρισιν 
ποιεῖται.... 

9—14 V. ad p. 225, 25. 


10 


dd 
σι 


20 


80 


ς 221 


δέγμενοι ὁππότε μῆλα ἰδοίατο καὶ ἕλικας βοῦς. 
οἱ δὲ τάχα προγένοντο, δύω δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο vouffec 525 
τερπόμενοι εύὐριγξι, δόλον δ᾽ οὔτι προνόηςαν. 


2 dI 


οἱ μὲν τὰ προϊδόντες ἐπέδραμον, ὦκα δ᾽ ἔπειτα 

τάμνοντ᾽ ἀμφὶ βοῶν ἀγέλας καὶ πώεα καλὰ 

ἀργεννῶν ὀίων, κτεῖνον δ᾽ ἐπιμηλοβοτῆρας. 

οἱ δ᾽ ὧς οὖν ἐπύθοντο πολὺν κέλαδον περὶ βουεὶν 530 

ἱράων προπάροιθε καθήμενοι, αὐτίκ᾽ ἐφ᾽ ἵππων 

βάντες ἀερειπόδων μετεκίαθον, αἶψα δ᾽ ἵκοντο. 

ςτηςάμενοι δ᾽ ἐμάχοντο μάχην ποταμοῖο παρ᾽ ὄχθας, 

βάλλον δ᾽ ἀλλήλους χαλκήρεειν ἐγχείηεςει 
καὶ τὰ ἑξῆς. ταράςςει γὰρ τοὺς πολλούς: οἱ δύο ετρατοὶ ἄρά γε πολέ- 
μιοί εἶει τῶν κατοικούντων καὶ ἀλλήλοις φίλοι, ἢ εἷς μὲν τῶν ἐκ τῆς 
πόλεως, ò δ᾽ ἕτερος πολέμιος; καὶ πρὸς τίνας διχονοοῦειν; ἄρά γε 
πρὸς ἀλλήλους ἢ πρὸς τοὺς ἔνδον; καὶ ἐπὶ τίνων τὸ οἱ δ᾽ οὔπω 
πείθοντο (v. 513); ἀρά γε τῶν εἴεω ἢ, τοῦ ἑτέρου «τρατοῦ ; καὶ 
πάλιν ἐπὶ τίνος τὸ λόχῳ δ᾽ ὑπεθωρήςεοντο (v. 513); ἀρά γε ὃ 
ἕτερος τῶν «ςτρατῶν ἢ οἱ ἔνδον: καὶ τίνων οἱ εκοποί; καὶ τίνων ἣ 
λεία; πῶς τε, εἰ τῶν ἔνδον ἣ λεία, ὁ λόχος παρ᾽ αὐτῶν ; καὶ τίνες οἱ 
ἐπεξιόντες; ἄρα οἱ δύο ctpatoì ἢ οἱ ἕτεροι; ὅλως τε τίς ἣ διατύπωεις 
τῆς πλάςεως; | 

ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν ἐξηγητικῶν pneiv ᾿Αλέξανδρος ὁ Kotu- 
αεύς, ὅτι δύο ctpatoì περιεκάθηντο τὴν πόλιν πολέμιοι, ἢ πορθεῖν 
ἀξιοῦντες αὐτὴν ἢ τὰ ἡμίςη λαβόντες ἀπιέναι" οἱ δ᾽ ἔνδον ὄντες οὐκ 
ἐδέχοντο τὴν πρόκληςιν. ,.οἱ οὖν πολέμιοι,“ φηεὶν, ., ἐνέδραν τινὰ 
ἐποιήςταντο τοῖς ποιμνίοις καὶ τοῖς βουκολίοις, ἃ ἦν κτήματα τῶν ἐν 
τῇ mole.‘ εἶτα ἀξιοῖ τὸ μὲν οἱ δ᾽ οὔπω πείθοντο (v.513) ἀκούειν 
περὶ τῶν ἐν τῇ πόλει, τὸ δὲ λόχῳ δ᾽ ὑπεθωρήςςοντο περὶ τῶν 
πολεμίων, καὶ τὸ οἱ δ᾽ îcav (v. 516) περὶ τῶν πολεμίων τῶν εἰς τὴν 
ἐνέδραν ἀπιόντων" οἱ δὲ «ςκοποὶ τῶν πολεμίων εἰςί᾽ τὸ δὲ οἱ δ᾽ ὡς 
οὖν ἐπύθοντο πολὺν κέλαδον περὶ βουεὶν (v. 530) ἐπὶ τῶν ἐν 





1 ὅποτε Υ; cuius verbi syllabam postremam et verba sequentia usque ad βοῦς 
humiditate deleta in textu V? rescripsit 2.3 inde a syll. ec verbi νομῆες 
usque ad οὔτι hum. del. V? in textu rescrps. 5 τάμνοντο V 6 aprevov V 
8 ipd...... άροιθε Vi, ipdwv προπ V? in marg. 10 ctncduevor ..udyovto V!, 
δ᾽ è V? in marg. 12 καὶ .. ἑξῆς V!, tà text. add, V? τοὺς πολλοὺς κτλ. 
interpunxi Kammer., p. 99, secutus 18, 14 ἢ εἷς μὲν πολέμιος ὁ δ᾽ ἕτερος τῶν 
ἐκ τῆς πό. ὡς V 16 γε om, V 20 dp° oi V 21 τοῦ midcuatoc V 
22 ἐξηγτικῶν (sic) B brevius V: ἀλέξιος μὲν ὁ κοτ. οὕτω quei’ δύο ctpatoì 
κτλ. 28 παρεκάθηντο Β 25 ἔνεδράν τινα BV 26 τῶν ποιμνίων καὶ τῶν 
βουκόλων V 29. 80 περὶ τῶν εἰς ἔνεδραν ἀπιόντων πολεμίων V 80 ἔνεδραν Β 

81 παρὰ βουεὶν Β ᾿ 





22 sqq. +Eust. Z;, Ῥ. 1159, 25 sqg. 


228 C 


τῇ πόλει ἀκούει ἐκαθέζοντο γὰρ ἐν ἐκκληςίᾳ βουλευόμενοι, τὰ Teiyn 
φρουρεῖν παραδόντες τῇ ἀπολέμῳ ἡλικίᾳ τὸ γὰρ Ἰράων προπάροιθε 
καθήμενοι (v. 531) cnuaiver τῶν ἐκκληςιῶν, ἐν αἷς εἴρουει καὶ ἐκ- 
κληςιάζουειν. ὅτε δ᾽ αὐτοῖς ἐμηνύθη τὰ κατὰ τὰ ποίμνια, ἐπιτρέχουει, 
καὶ ἐξελθόντες ευμβάλλουει μάχην. 

εἶχε δ᾽ ἂν πιθανότητα ἣ διατύπωεις, εἰ μὴ πρῶτον μὲν βεβια- 
ςμένη ἣ ἀπόδοςις ἦν τοῦ τοιούτου ςτίχου" οἱ δ᾽ οὔπω πείθοντο, 
λόχῳ δ᾽ ὑπεθωρήεςοντο. τὸ μὲν γὰρ οἱ δ᾽ οὔπω πείθοντο 
ἀξιοῖ περὶ τῶν ἔνδον ἀκούειν, τὸ δὲ λόχῳ δ᾽ UTEBWwpPACCOVTO περὶ 
τῶν ἐκτός, ἵν ἢ τὸ οἱ δ᾽ οὔπω πείθοντο ἀντὶ τοῦ μὴ πειθομένων 
αὐτῶν εἰς λόχον ἐθωρήςςοντο οἱ τὰς προκλήςεις ποιούμενοι. [τὸ δὲ 
οἱ δ᾽ οὔπω πείθοντο ἂν ἀκούωειν ἀντὶ τοῦ μὴ πειθομένων αὐτῶν, 
βίαιον] πάλιν δὲ μεταξὺ τοῦ λόχῳ δ᾽ ὑπεθωρήεσεοντο καὶ τοῦ 
οἱ δ᾽ ἴεαν ἐμβεβλῆςθαι φάςκειν περὶ τῶν ἔνδον, ὅτι οἱ ἀπόλεμοι 
ἐτειχοφυλάκουν ὑπ᾽ ἀεςθενείας, Èctiv ἐλεγχόντων τὸν ποιητὴν μὴ δυνά- 
μενον φράζειν ἀταράχως. πάντως δὲ καὶ ὁ λόχος οὐκ ἐκ πάντὠν ἦν 
τῶν ἐν τοῖς δύο ςτρατοπέδοις, ἀλλὰ τινῶν᾽ πῶς οὖν ὑπεξίαςειν οἱ ἐν 
τῇ πόλει, φανερῶς τε καὶ ἀδεῶς τῶν πολιορκούντων κωλυόντων: 

ἀμείνους οὖν οἱ οὕτω διατυπώςαντες τὸ TÀacua: δύο ετρατοὶ 
ἐπελθόντες πόλει τὴν λείαν περιήλαςαν, καὶ τὴν πόλιν πολιορκοῦντες 
ἀξιοῦει τῶν ἐν αὐτῇ κτημάτων λαβεῖν τὸ ἥμιευ ἐφ᾽ © τε καταθέεθαι 
τὸν πόλεμον. οἱ δ᾽ ἐν τῇ πόλει οὐκ ἐπείθοντο, ἀλλ᾽ ἐνεδρεύςοντες 
ἐπὶ πότον ἐρχόμενα τὰ τετράποδα ἀπήλαςαν. οἱ πολέμιοι δὲ ετρατοί, 
καίπερ ἐκκληςιάζοντες, ἐπεὶ ἐπύθοντο τοῦτο, τῶν ἵππων ἐπιβάντες 
ἐπῆλθον αὐτοῖς. ὅτι γὰρ αὐτοί εἰςι (λέγω δὲ οἱ ετρατοί) éxkAnad- 
ζοντες, δεδήλωκε περὶ αὐτῶν εἰπών δίχα δέ εφιειν ἥνδανε βουλή 





1 ἐκκληείαις V 3 τῶν om. B 3. 4 etpouci καὶ dyopevouciv V 6. 7 
πρῶτα μὲν βεβ. ἦν ἡ ἀπόδι V 11---18 τὸ δὲ — βίαιον recte uncinis inclusit 
Kamm., p.99 18 8αα. καὶ τοῦ inserui; Bom, (14) ὅτι εἰ (1 ras.) ἀπόλεμοι ἐτ. 
B; corr. Bekk. V post ὑπεθωρήςοοντο ita: ἐμβεβλῆςθαι φάςκειν περὶ τῶν ἔνδον 
τὸ οἱ δ᾽ ἴςκαν ἔετιν ἐλεγχόντων κτλ. lin. 15 16 καὶ ὁ om. B 11 δυεὶ V 
10 -- 21 litteras οὖν οἱ οὕτω διατυπιύςαντες τὸ TT et καὶ (bis serpt.) τὴν πόλιν πολιορ- 
κοῦντες ἀξιοῦ humiditate deletas in textu rescripsit ΥΣ (19) πλᾶεμα V 21 τῶν 
κτημάτων τῶν ἐν αὐτῇ VO ἐφ᾽ ᾧ eV 242 ἐνεδρεύςεαντες codd,; corr, Kamm,, 


σι 


10 


20 


25 


p. 100 23 ποτὸν B 24 xait., Vi, ep V? in marg. 25 αὖ... εἰεὶ V!, ᾿ 


τοι V? in marg. λέγει V!, ὦ supra εἰ scrps. V? ἐκκληςιάζοντα. V 
26 ἥν. ανε V!, δ V? in marg. 





19 sqq. +B ἢ, 257» ad τὴν δ᾽ ἑτέρην Σ 509 (id. fere Vict, f. 3552): οὕτως 
ἐξηγητέον" πόλιν τινὰ περικαϑεσϑέντες δύο πολεμίων στρατοὶ τὴν λείαν ἀφεί- 
dovro: ἠνάγκαζον δὲ καὶ τὴν κτῆσιν διανείμασϑαι τοὺς πολίτας ἐπὶ τῷ παῦσαι 
τὸν πόλεμον, of δὲ πολῖται οὐκ ἐπείϑοντο, ἀλλὰ σκοποὺς πέμψαντες ἐλόχων 
(«ἐλόχουν B), ὁπότε ἥξουσι τὰ θρέμματα αὐτῶν ἐπὶ νομήν, ἵνα ἀφέλοιντο τῶν 
πολεμίων. καὶ δὴ τοῦτο ποιοῦσιν, οὗ δὲ τὸν ϑόρυβον ἀκούσαντες — ἔτυχον γὰρ 


. - 4 - # n . 
περὶ τούτου σκοποῦντες, πότερον ἀρκεσϑήσονται τῇ λείᾳ N πολεμήσοιεν — ἐπι- 


βάντες τῶν ἵππων συνῆψαν πόλεμον. Cf, {Eust., p. 1159, 18 sqq. 


10 


C 229 


(v. 510). ἀκολούθως δὲ εἴρηται ἐπὶ τῶν ἐντός, ὅτι οὐκ ἐπείθοντο μέν 
γε, εἰς δὲ λόχον καθωπλίζοντο, παραδόντες τοῖς ἀεςτρατεύτοις τὴν 
φρουρὰν τῶν τειχῶν. καὶ τὸ οἱ δ᾽ ἴεαν ἐπὶ τῶν ἐκ τῆς πόλεως 
ἀκολούθως ἐπῆκται, λάθρα ἐξιόντων αὐτιῶν, καὶ ὅθεν οὐκ ἦν προςδο- 
κῆςαι τοῖς ἔξω ἀνοχὰς ἔχουςει τοῦ πολέμου καὶ ἐκκληςιάζουειν. αὐτῶν 
τε οἱ ςκοποὶ τῶν εἰς τὸν λόχον ἐξελθόντων. καὶ οἱ τερπόμενοι ταῖς 
εύριγξι νομεῖς εἰ μὲν τῶν πολεμίων εἶεν, ἔχει λόγον, εἰ δὲ τῶν ἐν τῇ 
πόλει, παράλογον οὐ γὰρ οἱ τῶν πολιορκουμένων ἐτέρποντο, ἀλλ᾽ οἱ 
τῶν πολιορκούντων. καὶ λοιπὸν ἀκολούθως ἀπελθόντων τῶν ctpa- 
τῶν, περικάθηται μὲν οὐδεὶς τὴν πόλιν, μάχη δὲ περὶ τὸν λόχον γίνεται. 

ἄλλοι δὲ ἠξίουν τῶν δύο ετρατῶν τὸν μὲν φίλιον εἶναι τῶν 
ἔνδον τὸν δὲ πολέμιον, καὶ τὸν μὲν πολέμιον ἑλεῖν βούλεςθαι τὴν 


. πόλιν, τὸν δὲ φίλιον ἀξιοῦντα τὰ ἡμίςη δοῦναι τῶν ἐν τῇ πόλει κτημά- 


20 


των, τοὺς δὲ πολεμίους μήπω πείθεεθαι ἀλλὰ βουλεύεεθαι᾽ ὧν βου- 
λευομένων, λόχον αὐτῶν [τῇ πόλει] ευςτῆςαι τοὺς τῶν ἔνδον φίλους 
«τρατιώτας. τετάρακται δὲ καὶ ἣ τοιαύτη ἐκδοχή, ὡς ἐπιόντι cor κατ᾽ 
αὐτὰ τὰ ἔπη ἔςεται δῆλον, ὥςτε ἣ δευτέρα ἀπόδοεις ἔχει τὰ τῆς Ὅμη- 
ρικῆς διανοίας. 

ἐκεῖνο μέντοι παρελθεῖν οὐκ ἄξιον, ὅτι οἱ περὶ Παρμενίεκον 
cTIZELV ἠξίουν ἐπὶ τοῦ ; 

τεῖχος μέν ῥ᾽ ἄλοχοί τε φίλαι καὶ νήπια τέκνα 

ῥύατ᾽ ἐφεεταότες μετὰ δ᾽ ἀνέρες οἣς ἔχε γῆρας 
(v. 514. 15) μετὰ τὸ ῥύατο, εἶτα εὐνῆπτον τὸ ἑξῆς: ἐφεεταότες 





1 δὲ om. Β ἐπεὶ τῶν ἐκτός Β 2 wWrdi..v.. .««αδόντες γ,, Zovto 
παρα V? in marg. 3 ἐπεὶ τῶν om. V 4 ἣν in textu paene deletum in 
marg. repetivit V? 6 «κ.. οἱ V!, κοποὶ V? in marg. ἐξιόντων ἡ 8 παρὰ 
λόγον V 9 ἐπελθόντων B 10 περικάθηται conieci; παρακάθητο B, mapa- 
κάθηται V; mepixdonto Vill. 11 εἶναι φίλιον V 13 ἀξιοῦν V 14 fou- 
λεςεθαι, εὖ supra e scrpt., V 15 αὐτῶν τῇ πόλει deleri iubet Kamm. 

16. 17 κατ᾽ αὐτὴν τὰ ἔπη Β 17 ἔετι Β ἔχεται pro ἔχει τὰ coni. Bekk. 20 
ςτίζειν ἠξίουν post γῆρας (lin. 22) coll. V 21 θεῖχος V 23 ézîc B 





- 11sqq. Discrepat tertia explicandi ratio ab Eust., p. 1159, 28 sqg., allata. 
19 Quae sequuntur usque ad finem scholii excerpsit Eust., p. 1159, 61 sqq. 
20 sqq. | B f, 257° ad guar v. 515: τινὲς εἰς τὸ ῥύατο στίζουσιν, ἵνα τῶ 
ἀνέρες μόνῳ ἁρμόσῃ τὸ ἐφεσταύτες, ἵνα ὁ ἔδει ἐπάγεσθαι, τοῦτο ἐν μέσῳ 
κέηται {01}1.; κεῖται 608.)" ἔδει γὰρ μετὰ δ᾽ ἀνέρες ἐφεσταότες [0 Πλάτων δὲ 
ἐν τοῖς νόμοις κτλ., quae huc non pertinent]. Eadem fere {Vict. f. 355.: τινὲς 
εἰς τὸ δύατ᾽ στίξουσιν. ἢ ὃ det ἐπάγεσθαι, τοῦτο ἐν μέσῳ κεῖται" ἔδει γὰρ 
μετὰ δ᾽ ἀνέρες ἐφεσταύτες. τὸ εἰ δέ x “"Aons ἄρχωσι μάχης ἢ Φοῖβος 
Ἀπόλλων καὶ ἔνϑα μὲν εἰς Agéoovta Πυριφλεγέϑων τε ῥέουσι Kow- 
κυτός τε. [πρὸς δὲ τὸ ἀρσενικὸν ἀπέδωκεν, ὡς ἐν τῷ μήτε τις οὖν ϑήλεια 
ϑεὸς κτλ. (cf. Bekk. p. 510 β 40--44), quae aliunde illata sunt). — Parme- 
niscum, cuius rationi in utroque scholio excerpto alia quaedam ex eadem 
quaestione petita (v. ad p.230, 21) adhaeserunt, h. 1. e Nicanore afferri, schol. A 
v. 514 (II, p. 175, 15 Dind.) docet. 
SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom, 16 


230 C 


μετὰ δ᾽ ἀνέρες οὗς ἔχε τΤῆρας. ,,ἐὰᾳὰν γὰρ τοῖς ἄνω,“ φαεὶ, ,,cuva- 
ψῶώμεν, ςολοικιςμὸς ἔςται, ἐπεὶ θηλυκὸν πρόκειται καὶ οὐδέτερον, τὸ δὲ 
ἑςταότες ἀρεενικόν.““ ἐδυνάμην οὖν φάναι πρὸς αὐτούς, ὅτι καὶ 
οὕτως “Ὅμηρος πολλὰ εχηματίζει" καὶ αὐτὸς γὰρ λέγει κλυτὸς Ἵππο- 
δάμεια (Β 742) καὶ θῆλυς ἀυτμή (ὁ Ζ 122) καὶ ὀλοώτατος ὀδμή 
(ὃ 442) καὶ ὄπα χάλκεον (( 222) καὶ ἁλὸς πολιοῖο (Υ 229), καὶ 
ἐπὶ δυικῶν᾽ οὐκ ἂν ἐφ᾽ ὑμετέρων ὀχέων πληγέντε κεραυνῷ 
(O 455). ἄλλως τε ἐν τοῖς τέκνοις καὶ οἱ ἄρεενές εἰςει" τί οὖν κωλύει 
πρὸς τὸ cnuarvouevov ἀπηντηκέναι, ὡς ἐπ᾿ ἄλλων μυρίων; οἷον νε- 
φέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκε κυανέη, τὸ μὲν οὔποτ᾽ ἐρωεῖ (μ 14)" 
πρὸς γὰρ τὸ νέφος ἣ ἀπόδοςεις. πάλιν" ἠδ᾽ ἐπὶ δεξιὰ ἠδ᾽ ἐπ᾽ ἀρι- 
ς«τερὰ νωμῆςαι βῶν ἀζαλέην, τό μοί ἐετι ταλαύρινον πολε- 
μίζειν (H 258). πρὸς γὰρ τὸ chkoc ἣ ἀναφορά. καὶ εἰπὼν ἐπ᾽ 
εἰροπόκοις diecciv ἐπάγει τὰ δ᾽ ἐρῆμα φοβεῖται (E 137. 140): 
πρὸς γὰρ τὰ πρόβατα τὸ cyfua. καὶ ἐνταῦθα οὖν πρὸς τοὺς παῖδας 
φαίη ἄν τις εἶναι τὴν ἀναφοράν. ἐν δὲ τοῖς ὑποκειμένοις καὶ δύο 
ςχήματα ἔμιξεν, ἐπὶ τοῦ 
διάνδιχ᾽ ἅπαντα δάεςεαεθαι 
κτῆςειν ὅεην πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸς ἐέργει 


10 


(C 511. 12). τὸ γὰρ ἅπαντα πρὸς τὰ κτήματα ἀναφέρεται, τὸ δὲ 20 


ὅςην πρὸς τὴν κτῆςειν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ παραπλήςιόν τι νῦν κἀνθάδε 





8 ἢ οὖν δυνάμει V!, δυνάμεθα οὖν V? in marg. 4 κλυτὸς ex κλυτὴ corr. 
VI 7 ἡμετέρων V 8 ἀνέρες eicì B 10 ἄποτ᾽ V!, corr. V? 11 δεξὰ B 

12 Buv V 14 τάδ᾽ ἔρημα φοβεῖεθαι V 16 τὸ cxfua δηλούμενον (infra 
μενον quinque punctis positis) καὶ ὧδε οὖν πρὸς τ. παῖδας V 16. 17 καὶ — 
ἐπὶ τοῦ in V humiditate deleta; in textu rescrps. Υξ 18 διάνδιχα πάντα codd. 
19 κτῆτιν ὅπωε V πτολ, --- ἐέργει humid. deleta in text. rescrps. V? 20,21 
ἀναφέρεται πρὸς TÒ(?) κτήματα V 





3—7 Exempla σχήματος ᾿ἀττικοῦ quod vocatur huc collata, quae etiam 
aliis cum scholiorum tum Eustathii locis (cf. praeterea Plut. V. Hom. c. 42) re- 
currunt, ex Aristarcho petita sunt (v. Friedl., Ariston., p. 31). Id unum ἢ. 1, 
notandum, pro ϑῆλυς ἀυτμή in schol. Α Σ 222 ϑερμὸς ἀυτμή (hymn. in Merc. 
110), apud Plutarchum ϑῆλυς ἐέρση (e 467) legi. Θῆλυς ἀυτμή etiam Eust., 
p. 1160, 5, legit. 

8sqq. Nicanorem sequitur (v. ad p. 229, 20) ab Aristarcho (v. Friedl, 
l. c. p. 32) de figura πρὸς τὸ σημαινόμενον vocata non dissentientem. — Cf. 
Plut. lc. cp. 45. 

21 sqq. ΤᾺ ἢ 249° ad X 515: τὸ épeotaotes πρὸς τὸ ἀνέρες. ῃ δύνα- 
ται παραπλήσιόν τι τῷ ᾿Δλχαμανικῷ πεπονθέναι σχήματι ἔνϑα μὲν εἰς ᾽'4χέ- 


ροντα Πυριφλεγέϑων {πυρὶ φλεγέϑον cod.) τε ῥέουσι Κώκυτός d, ἢ 


δέ κ᾽ "Aons ἄρχωσι μάχης. διαφέρει δὲ τοῦ Alnuavinod, ἡ ἐκεῖνο μὲν τοῖς 
κατ᾽ ἀριϑμὸν σχήμασιν ἐπιπίπτει, τοῦτο δὲ τοῖς παρὰ γένος, ὑπερβατῷ δὲ ἀμ- 
φότερα ζἀμφότεροι cod.) λύεται {in ras.), Cf. postrema verba scholiorum B et 
Vict. ad p. 229, 20 collatorum, quae cum Parmenisci ratione male coaluerunt. 


σι 


ς 291 


πεπονθέναι τὴν φράςειν τῷ λεγομένῳ ᾿Αλκμανικῷ ςεχήματι, ὅπερ éctì 
τοιοῦτον. ἔνθα μὲν εἰς Αχέροντα Πυριφλεγέθων τε péouci 
Κὠκυτός τε (κ 513), εἰ δέ x° Ἄρης ἄρχωει μάχης ἢ Φοῖβος 
᾿Απόλλων (Υ 138). ὥςπερ γὰρ ἐν τούτοις ἐν μέεῳ κεῖται ὃ ἔδει 
ἐπάγεςθαι, οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν νῦν ζητουμένων. εἰ τοῦν τὸ ἐφεεταό- 
τες ἐπαγάγωμεν τῷ μετὰ δ᾽ ἀνέρες oùc ἔχε Yfipac, οὐδ᾽ ἂν ἔτι 
ζητοῖτο᾽ μόνῳ δὲ τούτῳ διαφέρει τοῦ ᾿Αλκμανικοῦ, ἧ ἐκεῖνο μὲν τοῖς 
παρ᾽ ἀριθμὸν εχήμαειν ὑποπίπτει, τοῦτο δὲ τοῖς παρὰ γένος, ὑπερβατῷ 
δὲ ἀμφότερα λύεται. 

515. ad v. 809 544., p. 229, 20 et p. 230, 21. 

572. ad N 443. 

591. 92. πολυθρύλητον ἐνθάδε τὸ ζήτημα, πῶς ὁ θεὸς τὸν ἄνθρω- B f, 259 ad 
πον μιμεῖται. καὶ οἱ μὲν ψιλοῦει τὸ οἷον, εὐυνάπτοντες αὐτὸ τῷ τῷ. 


ἵκελον, μιμητὴν τῶν ἔργων Ἡφαίςετου ποιοῦντες τὸν Δαίδαλον, ἵν vit cosa» 
1CLlo I, 205”. 


n° τούτῳ μόνον ὃ Δαίδαλος ἐποίηςεν ὅμοιον χορόν, è δὲ “Hoparctoc 
δηλονότι πολλὰ τοιαῦτα εἰργάςατο. ἢ τάχα ἔξεςτιν ἐκεῖνο φάςκκειν, 
ὅτι ἐπεὶ πρώην diakexwpicuévwe ἐχόρευον ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, οἱ 
μετὰ Oncéwc εωθέντες ἐκ τοῦ λαβυρίνθου ἠίθεοι παρθένοις ἀναμὶξ 
ἐχόρευςαν, ὅπερ ὁ θεὸς ἐμιμήςατο, οὐ τὴν τέχνην Δαιδάλου. ἴεως δὲ 
καὶ διδάςκει 6 ποιητὴς μιμεῖεθαι τὰ χρηςτά, εἰ καὶ ἐξ εὐτελῶν εἶεν. 
609. διὰ τί μὴ πλείονα περὶ τοῦ θώρακος φράζει; φαμὲν ὅτι ἔφθη B f. 259” ad 
παν θώρηκα. 


τιν Υ ὅπέρ ἐςτι BV 2 f...c1 V!, ῥέου in marg. V? 4 ÈV..CW 
γι, uécw V? in marg. ὃ ex ἡ corr, V? 6 ἐπ. .άγη. τῶ V!, ἐπαγάγης 
τῶ V? in marg. 7 .6vw V!, μόνῳ V? in marg. nB,nv 8 ὑπερ- 
patwc V 13-16 καὶ oi μὲν — εἰργάςατο uni Vict. debentur, qui reliqua ita 
constituit: ἄμεινον δὲ ἐκεῖνο φάςκειν, ἐπεὶ πριύην — χορευόντων ἀνδρῶν kai 
γυναικῶν πρῶτοι οἱ μετὰ Oncéwc κτλ. 18 ευνθέντες L 20 ἧεν L 


1sqq. De locis figura Alcmanica explicandis cum Aristarcho consentit, 
v. Ariston. T 138. 
6sqg. TA 2 515 (v. ad p. 230, 21). 

13—16 E Nicanore hausta esse videntur, qui schol, A v. 591 rationes 
eorum, qui τῷ ἴκελον οἷον scribi iusserunt, refutat. Eo minus huc referre dubi- 
tavi, quod etiam ea quae sequuntur alteri explicationi a scholio Nicanoreo alla- 
tae respondent. 

16 sqqg. }Eust. Σ᾽, p. 1166, 16 sqqg. — Cf. Nicanor Lc. extr.: .... καὶ 
τάχα ὕμοιόν τι εἶχεν ἡ κατασκευή, ὅτι ἐξ ἠϑέων καὶ παρϑένων, ἢ ὅτι ὀϑόνας 
εἶχον καὶ στεφάνας. Paullo aliter **B f. 259» ad ᾿Δἀριάδνῃ v. 592 (id. A v. 590 
et schol, min. c. 1. ἐν δὲ χορὸν ποίκιλλε): .... ἐξελθὼν δὲ μετὰ τὸ νικῆσαι ὁ 
Θησεὺς μετὰ τῶν ἠιϑέων καὶ παρϑένων χορὸν τοιοῦτον ἔπλεκεν ἐν κύκλῳ τοῖς 
ϑεοῖς, ὁποία καὶ ἡ τοῦ λαβυρίνϑου εἴσοδός te καὶ ἔξοδος ἐγεγόνει, ἧς δὴ χο- 
estas τὴν ἐμπειρίαν ὁ Ζαίδαλος αὐτοῖς ὑποδείξας ἐποίησεν. ...,), quae in 
scholio leguntur quod ad Porphyrium referri nequit. 

21 sqg. Eust. 2, p. 1167, 43 sqq., et schol, Vict. ἢ, 359? (incipit: ἔφϑη éx- 
φράσαι τὸν ‘Ay. ϑώρακα κτλ.) collatis, dubitari potest an quaestionis forma ex- 
trinsecus sit addita. 

16* 


232 T 

ἐκφράςαι τὸν ᾿Αγαμέμνονος θώρακα (A 19 sqq.), ὃς καὶ αὐτὸς ἧφαιςτό- 
TEUKTOC ἦν, καὶ νῦν οὐ φράζει, ὡς καὶ τὴν TlatpokXou πυρὰν δεινο- 
λογήςας (Ψ 164 sqg.) τὴν Ἕκτορος παρέδραμεν. 


T 


A v. 83 c.l 40. Ἐζήτηται διὰ ποίαν αἰτίαν οὐ χρῆται κήρυκι ᾿Αχιλλεὺς πρὸς 
ἸΤηλείδῃ μὲν τὸ ευγκαλέςαι τοὺς ὄχλους. ῥητέον οὖν ὅτι ἔθος ἐςτὶν ἀρχαῖον αὐτό᾽ 
ἐγὼν ἐνδεῖξο- οὕτως γοῦν καὶ ἐν τῇ A ῥαψῳδίᾳ (64) αὐτὸς ᾿Αχιλλεὺς curkadeî. ἄλλως 


Al, Α DI Ἁ i a) [4 2 x x LA 
L È 412 TE διὰ τὴν χαρὰν μετὰ ςπουδῆς CUVÒEdDPOAunKkoaciv οὐδὲ τοὺς κήρυκας 
ἀναμείναντες. 
*B f. 261" ad 68. ἀντὶ τοῦ ἄγαν cxAnpàc*® ςκέλλειν γάρ ἐςτι τὸ cKAnpotoreîv, καὶ 


ἀκκελέυς, ὃ εκελετὸς KateckAnkùc διὰ τὴν ἀςαρκίαν, καὶ ᾿Αςκληπιὸς διὰ ςτέρηειν 
412} csi dl 
᾿ 68, μετὰ ἠπιότητος, ὁ διὰ ἰατρικῆς μὴ ἐὼν «ςκέλλεεθαι. οἱ δὲ ἀπέδωκαν 


Cf. EQ α Y ἜΝ 

II ἀςεκελέως ἀδιαλείπτως κατὰ μέμψιν᾽ τὸ γὰρ ἀςκελές ἄβατον ἀπό- 
ρευτον. 

γαΐ, ζητ. κδ΄. 11534α4ᾳ. ἀλλά τιν᾽’ οἴω ἀςπαςείως αὐτῶν γΤόνυ κάμψειν, ὅς 


*B f. 261) ad κε φύγῃςει φεύγων ἐκ πολέμοιο. οἱ φεύγοντες τεταμένον ἔχουει 

L ἜΗΝ π τὸ τόνυ, οἱ δὲ καθήμενοι κεκαμμένον. ἀςπαείως οὖν, φηεὶ, καθεδεῖται 
τῶν φυγόντων τις ἐκ τοῦ πολέμου, ὃς καὶ ἀναπαύςει ἑαυτὸν καὶ τὰ 
ςκέλη, ἐκ τοῦ cuviévov τῆς φυγῆς δρόμου καθίεας. 

*B f. 261» ad 19 sqq. ἑεσταότος μὲν καλὸν ἀκουέμεν οὐδὲ ἔοικεν 


ἑςταότος, ὑββάλλειν᾽ χαλεπὸν γὰρ ἐπιετάμενόν περ ἐόντα᾽ 
Vat. ζητ. κε. 





4 ἐζήτητο δὲ δι᾽ ἣν αἷτ. (οὗ infra ad h. v.) ἃ 5 αὐτῷ Α 9 τὸ dckeXéwc τὸ 
ἄγαν ς«κληρόν᾽ ς«κελλιᾶν γάρ κτλ. L 10 κατὰ ςτέρ. L 11 μετὰ om. BL; ins. e schol, 
Od. καὶ διὰ τῆς ἰατρ. L 14.15 ἀλλά τιν᾽ --- πολέμοιο om. Β; 1, ita inc.: εἰς τὸ 
ἀλλά τιν᾽ ὀίω ἀςεπαείως αὐτῶν γόνυ κάμψειν ὅπως κε (ὅς κε text.) φύγηςι δηίου ἐκ 
πολέμοιο ὑπ᾽ ἔγχεος ἡμετέροιο 15 τεταμμένον Β 16 καθεδεῖταί τις τῶν 
φευγόντων BL 117 αὑτὸν B; ὃς καὶ ἀναςώςει αὐτὸν, rel. om., L 19 οὐδν 


20 ὑβάλλειν Β, ὑββάλειν V 





4sqq. Omissis quae in cod. A antecedunt (de ἐνδείξομαι) ad v. 83 per- 
tinentia recte ad h. 1. Bekker retulit. Etiam in L scholiis ad v. 79 relatis sub- 
iunctum est, sed in schol, min. recte c., 1, ὁ βὴ (v. 40) legitur. 

9--13 Dubitanter huc retuli; vix enim recte se habere videtur Πορφύριος 
illud, quod schol. EQ apud Dindorfium claudit. Contenderis, inde ortum esse, 
quod in codice Iliadis, unde propter ἀσκελέως, quod sub finem eius legitur, 
scholium transcriptum esse videtur, eodem modo quo in cod. B factum est a 
scholio Porphyriano ad v. 72 relato, quod nos quoque ei subiunximus, ex- 
ciperetur, ita ut nomen Porphyrii priori perperam adhaereret. Scholium, utcun- 
que de eius origine statuendum est, non solum ab Eust. «, p. 1392, 25 sqq., 
sed etiam, additis rebus quibusdam futtilissimis, ab Et. M., 154, 38, exscriptum 
est. — In Vict. (f. 8615) brevissimum legitur scholium: ἀσκελέως] ἄγαν σκληρῶς. 

14sqg. Cf. Eust. 7, p. 1171, 45: καὶ σημείωσαι ὅτι Ὅμηρος μὲν τὸ γόνυ 
κάμψειν ἐπὶ τοῦ καϑεσθϑῆναι λέγει πρὸς διαφορὰν τοῦ ἴστασϑαι, οἵ δὲ used” 
Ὅμηρον ἐπὶ ἱκεσίας καὶ προσκυνήσεως τέϑενται κτλ. 

18 + Υἱοῦ, f. 8610: γόνυ κάμψειν) διὰ τὴν σύντονον φυγῆν. 


10 


18 


20 


T 233 


ἀνδρῶν δ᾽ ἐν πολλῷ ὁμάδῳ πῶς κέν τις ἀκούεςαι 
ἢ εἴποι; βλάβεται δὲ λιγύς περ ἐὼν ἀγορητής. 
***%* ,, Apictapyxoc οὖν wnen παραίτηςειν εἶναι τὸν λόγον, ὡς. 


διὰ τὸ τετρῶςεθαι τοῦ ᾿Αγαμέμνονος ευγχωρεῖν ἀξιοῦντος, εἰ καθήμενος 


5 λέγει. καί quer διὰ τοῦτο ἐνέθηκε τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρης οὐδ᾽ ἐν 


10 


ueccorciv ἀναςτάς (v. (7). ἄτοπος δὲ ἣ παραίτηςεις΄ οὐ τὰρ τὸν 
πόδα ἀλλὰ τὴν χεῖρα τέτρωται, καὶ τὴν χεῖρα δὲ οὕτως ἔρρωτο, ὥςτε 
ὀλίγον Uctepov αὐτὸς τὸν κάπρον ἀποςφάττει. ἐὰν mpockeiuevoc δὲ 
ὁ ctiyoc ἡ τὸ αὐτόθεν ἐξ ἕδρης, ἀκουςόμεθα ἐκ τοῦ τῶν ἀριςετέων 
cuvedpiou, ὥςτ᾽ ἐν ἐκείνοις ὄντα λέγειν αὐτὸν καὶ οὐκ ἐν μέεῳ τῷ 
πλήθει. Απολλώνιος μὲν οὖν ὁ διδάεκαλος ἡμῶν, καὶ αὐτὸς ευγκαταθέ- 





1 πολλ. .udòw V ἀκούςει V 2 εἴπη V ayopnt.c V 3 lacuna in 
codd. non comparet, v. infra ad ἢ. ν, οὖν om. V ἔχειν tovAi Ve 4 ἀγα- 
uéu.ovoc V ευγχωρεῖν, post p ras. un. litt., B 5 λέγοι V φαςι coni. 
Kamm., p. 102 αὖ..θεν V, τό in marg. V? 5. 6 ἐξ — ἐν μέεοιςιν (sic) 
ἄνα humiditate deleta rescrps. V? 7. 8 post ἀλλὰ. aliquot verba, quae dicas 
fuisse τὴν χεῖρα τέτρωται καὶ, in cod. V tinctura adhibita deleta; in sequent. 
τὴν χεῖρα, quae humiditate deleta fuerunt, rescrps. V?; sequuntur verba δὲ 
οὕτως τέτρωται ὥςτε μικρὸν Uctepov αὐτὸς ἀποςφάττει τὸν .. προν {κά supra 
scrps. V?) 8 éa. . ροςκείμενος V, κἂν supra ΒοΥρ5, V? 8. 9 κἂν Tpocxeipe- 
νον δὲ τῷ ctixw ἦν B 10. 11 ἐν μέεω [τῷ] πλήθει V 

8 344. Aristarchi sententia iisdem fere verbis et affertur et refutatur a 
schol. A (II, p. 184, 14-21 D.), cui in fine additum οὕτως 6 Kotvasvs. Quem 
non ipsum ἢ. 1. a Porphyrio induci, sed Dionysii Sidonii verbis usum, inde 
sequitur quod illa ἐκ τοῦ τῶν ἀριστέων συνεδρίου — ἐν μέσῳ τῷ πλήϑει (lin. 
9—11) ab Apollonio v. ὑββάλλειν ad Dionysium illum referuntur: ... οὗ δὲ περὶ 
τὸν Σιδώνιον ἕστῶτα μὲν λέγουσι τὸν ‘Ayouéuvova παρὰ τῇ καϑέδρᾳ οὐδ᾽ ἐν 
μέσοις ἑστῶτα. Accedit quod ipsum Cotyaensem Porph., p. 234, 10, ita affert, 
ut quae ibi leguntur demum illius esse existimare videatur. Qua in re Porphy- 
rium errare — eadem enim illa de ὑποβάλλειν per verbum ὑποκρούεεν expli- 
cando eidem Sidonio Apollon. 1, c, tribuit — ad eam rem de qua hic agitur 
haud magni momenti est. Cf. quae pluribus olim de Apollonio h. l. com- 
memorato, Dionysii Sidonii praeceptore, in Fleckeis. Annal. 1866, p. 232 sqq,, 
disputavi, a quibus nunc ita dissentio, ut propter verba illa ᾿ἀρέσταρχος οὖν κτλ. 
lacunam, cuius loco Sidonii nomen a Cotyaensi commemoratum interciderit, 
initio scholii quam post καί φησι (lin. 5) statuere malim. — Ceterum de Ari- 
starchi ratione, quam Eust. 7, p. 1172, 22, prave intellexit, consentit Ariston. 
Vv. 77. 

9 Cf B f. 261. ad αὐτόϑεν v. 77 (id. fere Vict. f. 361%): .... ἢ οὐ προη- 
ελθὼν εἰς μέσην τὴν ἐκκλησίαν, ἵν᾽ ἢ ἀναστὰς ἐδημηγόρει, οὐκ (om, B) ἐν 
μέσοις, ἀλλ᾽ ἐκ τῆς ἔδρας τῶν βασιλέων <quae in B sequitur Epaphroditi 
interpretatio in Vict. praecedit alii lemmati adscripta). Simil. ÉEust, p. 1172, 2. 

11 De Apollonio v. Fleckeis. Ann, 1]. c.; ubi quod scripsi, Eustath., 
p. 1171 extr., Apollonii sententiam male reddere, errori debetur; neque enim 
huius sed Aristarchi sententiam eum afferre schol. A v. 80 docet (in Apollon. 
lex. v. ὑββάλλειν Archiae nomen ex Aristarcho corruptum esse videtur, quam- 
quam in Crameri A. P. IV, p. 179, 30, ubi variae v. ᾿ἀργειφόντης interpreta- 
tiones afferuntur, uterque nominatur). 


é 


234 T 


μενος ὅτι Ectnkev ὁ ᾿Αγαμέμνων, παραιτεῖται, φηςὶ, τὸν ὑποβολέα ὡς 
ἂν ἐκ τοῦ αὐτοςχεδίου λέγειν μέλλων᾽ ἐμοῦ γάρ qnev dkoùcate καὶ 
μηδείς μοι ὑποβαλλέτω ἵν᾽ εἴπω: χαλεπὸν γὰρ τὸ ὑποβαλλόντων 
ἀκούειν τῷ ἐπιςτήμονι τοῦ λέγειν: καὶ πῶς γὰρ ἄν τις ἐν πολλῷ 
ὁμάδῳ ἀκούςαι τοῦ ὑποβάλλοντος ἢ ὁ ἀκούςεας εἴποι; ὥςτε καὶ λιγὺν 
ὄντα δημηγόρον καὶ δύναμιν ἔχοντα τοῦ αὐτοςχεδιάζειν βλάπτεεθαι ἐμ- 
ποδιζόμενον τῷ ἐξ ὑποβολῆς λέγειν ἐν πολλῷ θορύβῳ. εἶχε δ᾽ ἄν 
τινα λόγον ἡ ἐξήγηςις, εἰ ἐγίνωςεκεν “Ὅμηρος τὸ τοιοῦτον εἶδος τῆς 
δημηγορίας, λέγω δὲ τὸ ἐξ ἀναγνώςεως καὶ γραφῆς ὑποβαλλόμενον.“ 
᾿Αλέξανδρος δὲ ὁ Κοτυαεύς gna λέγων᾽ ,.,καλῶς ἔχει τὸ ἑςτῶτος 
τοῦ δημηγοροῦντος ἀκούειν καὶ μὴ ὑποκρούειν αὐτὸν καὶ ἐμποδίζειν 
(τοῦτο γὰρ εημαίνει τὸ ὑββάλλειν)" χαλεπὸν γὰρ. καὶ τῷ πάνυ δεινῷ ἐν 
ταραχῇ εἰπεῖν. τὸ γὰρ χαλεπὸν ἐπιετάμενόν περ ἐόντα κατὰ 
᾿Αττικὴν εὐνήθειαν πλεονάζει τὸ ἐόντα ἐκείνοις γὰρ ἦν εύνηθες λέγειν 


μὴ προδοὺς ἡμᾶς γένῃ (Soph. ΑΙ. 588) ἀντὶ τοῦ μὴ προδῷς, καὶ 


παίζεις ἔχων ἀντὶ τοῦ διαπαίζεις, καὶ ἐνταῦθα χαλεπὸν γὰρ 
ἐπιετάμενόν περ ἐόντα ἀντὶ τοῦ τὸν ἐπιετάμενον θορυβεῖεθαι 
χαλεπόν, ὡς καὶ τοῦ ἐπιετήμονος ῥήτορος ἐν θορύβῳ χαλεπῶς δημη- 
γοροῦντος.“ ἐμοὶ δὲ δοκεῖ δύναςθαί τινα οὕτως ἀποδιδόναι τὴν διά- 
γοιαν᾽ ἐκκληςείας ἀθροιεςθείεης ὁ ᾿Αγαμέμνων παύει προοιμιαζόμενος τὸν 
1 παραιτεῖςθαι codd,; corr. ΒΚΚ. 8 ὑποβαλέτω, alter. \ supra scrpt., B 
[χαλε]πὸν V, χαλε in marg. V? 5 ἀκούςειε V εἴπη V 6 αὐτοςχ.. -άζειν 
V, εδιά supra serpt, V? 8 τινα V, tiva in marg. V? 10 φηεὶ καλῶς ἔχειν 
V 12 cupBaiver pro cnuaiver V ὑβάλλειν B, ùpfparerv V τῶ (6 τὸ corr. 


γι» πάνυ δεινὸν V 13— 19 τὸ γὰρ — δημηγοροῦντος om. V, quem secutus 
Kamm., p. 103, uncinis inclusit 16 διαπαίζων ἔχεις pro παίζεις ἔχων coni, 
Kamm. 16. 17 χαλεπόν περ B; corr. Bkk. 19 duvacgar καὶ οὕτως V 





10sqqg. L f. 412” (initium v. ad lin. 20sqq.): .... ὁ δὲ Kotvasvs {(κοττυαεὺς 
cod.) Δλέξανδρος λέγει" καλῶς ἔχει τὸ ἑστῶτα δημηγοροῦντα ἀκούειν, χαλεπὸν 
δὲ καὶ τῷ πάνυ δεινῷ ἐν ταραχῇ εἰπεῖν (sequitur s. nov. lemm.: εἰδὼς ὁ ᾽4γ. ὅτι 
μέλλει ϑορυβεῖσϑαι κτλ. = ἘῈΒ v. 79, p. 208, 17 Dind.). E Leid, Paris. 2679 (An. 
Par. III, p. 25, 3) petitum est. Eadem, quae ad eundem Cotyaensem schol, A 
v. 79 refert, Sidonio Apollon. v. ὑββάλλειν tribuit, cf. supra ad p. 233, 3 sqq. 

20 sqqg. + L ἢ 4120 T 79sqq.: ἑσταῶτος μὲν καλὸν ἀκουέμεν οὐδὲ 
ἔοικεν ὑβάλλειν — ἀγορητῆς <utintextu edidimus). ἐκκλησίας ἀϑροισϑ'εί- 
σης ὁ ᾿ἀγαμέμνων παῦει προοιμιαξόμενος τὸν ϑόρυβον" λέγει γὰρ ὡς ἡ ἐκκλη- 
σία οὐ πρὸς αὐτὴν ἔχει τὴν ἀπόβλεψιν οὐδὲ δεῖ νῦν ὑββάλειν ἢ ἀποκρούειν 
καὶ ἐμποδέξειν ξητοῦντας μαϑεῖν τίνος ἕνεκεν συνεληλύϑεσαν {--ϑϑησαν cod.) 
χαλεπὸν γὰρ ϑορυβεῖν τὸν ἐπιστάμενον τὰ ὄντα. τίνα δέ ἐστι τὰ ὄντα πάντες 
που ἐγίνωσκον, ὅτι ἐμήνισαν κτλ. --- ἡ σύνοδος διὰ τοῦτο. [τὸ μὲν οὖν ἐπι - 
στάμενον περ ἐόντα τὰ ὄντα καὶ τὰ ἐνεστῶτα λέγει τὸν καϑ' ἕκαστον αὐτῶν 
ἐπίστασϑαι.] γαλεπὸν οὖν καὶ δεινὸν πρᾶγμά ἐστι τὸν ἐπιστάμενον τὰ ἐόντα καὶ 
τὰ ἐνεστῶτα ϑορυβεῖν, πυνθανόμενον ὡς ἀγνοοῦντα ἢ ξητοῦντα περὶ ὧν οἶδεν 
ἀκούειν. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ δηλοῖ di ὧν ἐπάγει: Πηλείδῃ μὲν ἐγὼν ἐν- 
δείξομαι, αὐτὰρ ol ἄλλοι σύνϑεσθϑ᾽ ᾿Δργεῖοι, ὅτι ἡ ἀπότασις τοῦ λόγου 
μου πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα ἐστίν, οὐ πρὸς ὑμᾶς τοὺς εἰδότας διὰ τί συνεληλύϑαμεν. 


΄ 


5 


Lasi 


0 


10 


20 


25 


T 239 


θόρυβον, λέγων ὡς fl ékkAncia où πρὸς αὐτοὺς ἔχει τὴν ἀπόταςιν, οὐδὲ 
δεῖ γῦν ὑποκρούειν ζητοῦντας μαθεῖν τίνος ἕνεκα ευνεληλύθαειν " χαλε- 
πὸν γὰρ θορυβεῖν τὸν ἐπιςτάμενον τὰ ὄντα. τίνα δὲ ἦν τὰ ὄντα πάν- 
τες που ἐγίνωςκον, ὅτι ἐμήνιςαν πρὸς ἀλλήλους ᾿Αχιλλεὺς καὶ ᾿Αγαμέμνων, 
καὶ ὅτι νῦν κατηλλάγηςαν, καὶ ὅτι ἣ civodoc διὰ τοῦτο. [τὸ οὖν 
ἐπιετάμενόν περ ἐόντα τὰ ὄντα λέγει καὶ ἐνεςτῶτα τὸν καθ᾽ ἕκα- 
«τον αὐτῶν ἐπίεταςεθαι, ὧς ἔφη που ὃς ἤδη τά τ᾽ ἐόντα τά τ᾽ 
ἐςεόμενα πρό τ᾽ ἐόντα (A 10})] χαλεπὸν οὖν καὶ δεινὸν πρᾶγμά 
ἐςτι τὸ ἐπιςτάμενον τὰ ὄντα καὶ ἐνεςτηκότα θορυβεῖν, πυνθανόμενον 
ὡς ἀγνοοῦντα ἢ ζητοῦντα περὶ ὧν οἶδεν ἀκούειν. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ, 
δῆλον δι᾽ ὧν ἐπάγει᾽ 
Πηλείδῃ μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι 
cuvoeco? ᾿Αργεῖοι, ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντες 

(Τ 83. 4). λέγει γὰρ ὅτι ἣ ἀπόταείς μοι τοῦ λόγου πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα 
ἐςτίν, οὐ πρὸς ὑμᾶς τοὺς εἰδότας di’ ἃ ευνεληλύθαμεν. ἔςτιν οὖν ὃ 
νοῦς" μὴ θορυβεῖτε, ὦ ἄνδρες, ὑποκρούοντες διὰ τί ευνεληλύθαμεν " ἐπί- 
ctacde γὰρ τὰ πάντα, καὶ 6 λόγος μοι τὰ νῦν οὐ πρὸς ὑμᾶς ἀλλὰ πρὸς 
τὸν ᾿Αχιλλέα ἔχει τὴν ἀπόταςιν: χαλεπὸν γὰρ τοὺς εἰδότας τὴν αἰτίαν 
τῆς εὐνόδου ὡς μὴ εἰδότας θορυβεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἐμποδίζειν καὶ τῷ 
λέγοντι καὶ τῷ ἀκούοντι, πρὸς ὃν ὁ λόγος ὃ παρὼν ἕετηκε. πολλὰ 


δὲ τοιαῦτα καὶ παρὰ τοῖς ῥήτορει προοίμια ἐπιγράφεται πρὸς τοὺς 
θορύβους. > . 
83. v. 40. 
100. ad v. 108. 
108. διὰ τί ἣ Ἥρα ὀμόεαι προάγει τὸν Aia; ἢ δῆλον ὡς oÙA f. 253” ὁ. 1. 


« 


ποιοῦντα ἃ ἂν φῇ. εἰ δὲ τοῦτο, διὰ τί οὐ κατανεῦςαι ἀλλὰ καὶ duocar € δ᾽ ἄγε νῦν 


ἠξίωςεν, ὧς καὶ ψευδομένου, ἂν μὴ ὀμόςῃ; ὁ δὲ ποιητής φηςῖν ἀλη- 
θεύειν ὅ τι κεν κεφαλῇ κατανεύςῃ (A 527). τὸ μὲν οὖν ὅλον μυθῶδες᾽ καὶ 





2 μαθεῖν om, V 5—8 τὸ οὖν — ἐόντα, quae a V absunt, recte Kamm. 
uncinis inclusit 8. 9 πρᾶγμά ἐςτι om. V 9 τὸν ἐπιπάμενον (Ὁ) V 9, 10 
πυνθ. καὶ ἀγνοοῦντα Β 11 οἷς ἐπάγει Υ 18 ἀργείων 14 μὲν pro μοι Β 16 
ἀκούοντες pro ὕποκρ. coni. Vill 117 τὰ ante πάντα om.V ὁ λόγος μου V. ἡμᾶς 
Ὗ 18 τὸν om. Υ 20 [δὴν ΥΥ͂ 21 δὲ om. 7 ἐπι.ράφεται V, yin marg. V? 
25 προάγει V. Rose, Ar. ps. p. 168; πρὸς cod. 27 pacìv cod.; corr. Vill 





διὸ χαλεπὸν (cf. supr. lin. 18) τοὺς εἰδότας τὴν αἰτίαν τῆς συνόδου ὡς μὴ εἰ- 
δότας ϑορυβεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἐμποδίζειν καὶ τῷ λέγοντι καὶ τῷ ἀκούοντι πρὸς 
ὃ λέγων ὁ παρὼν ἕστηκε. πολλὰ τοιαῦτα καὶ τοῖς ῥήτορσι προοίμια ἐπιγράφει 
πρὸς τοὺς ϑορύβους. ὁ δὲ Κοτυαεὺς ᾿4λ. (v. δὰ p. 234, 10). Pars eorum in 
schol. Paris. 2679 transcripta est (An, Par. III, p. 24, 28). 

25 sqq. + B f. 262? ad ὄμοσσον v. 108 (id. L f. 4145, simil. Vict. f. 3632): 
διὰ τί μὴ νεῦσαι αὐτὸν κελεύει; ἢ τάχα φοβουμένη μὴ μετατεϑῇ ἐπὶ τὸ ἰσχυ- 
gotsgov ἔρχεται, οἵ, {Eust. T, p. 1175, 80, 

28 sqq. + B f. 2622 ad εὐχόμενος v. 100 (id. γιοῦ. f. 8632): .... πῶς δὲ τὰ 
παρὰ ϑεοὶς οἷδε γινόμενα; ῥητέον δὲ ὅτι κοινὸν ὄντα τὸν μῦϑον παρείληφεν. 


μοι duoccov, 


ἘΠ f. 264> ad 


φυλόπιδος. 
L f. 416°, JI. 


236 T 
γὰρ οὐδ᾽ ἀφ᾽ ἑαυτοῦ ταῦτά φηειν “Ὅμηρος, οὐδὲ γινόμενα εἰςάτει, 
ἀλλ᾽ ὡς διαδεδομένων περὶ τὴν Ἡρακλέους Yéveciv μέμνηται. ῥητέον 
δὲ ὅτι καὶ ὁ μῦθος εἰκότως εἰςάγει τὴν “Hpav ὁρκοῦςαν τὸν Δία πάν- 
τες γὰρ περὶ ὧν ἂν φοβῶνται μὴ ἄλλως ἀποβῇ, πολὺ τῷ àacqpadeî 
προέχειν πειρῶνται᾽ διὸ καὶ ἣ Ἥρα, ἅτε οὐ περὶ μικρῶν ἀγωνιζομένη, 
καὶ τὸν Δία εἰδυῖα ὅτι αἰεθόμενος τὸν Ἡρακλέα δουλεύοντα ὑπερατγα- 
γακτήςει, τῇ ἰεχυροτάτῃ ἀνάγκῃ κατέλαβεν αὐτόν. οὕτως ᾿Αριετοτέ- 
λης (fr. 157 edit. Acad. Bor.). 
183. C 100. 
221 sqq. Zntofci τίνα νοῦν ἔχει τὰ ἔπη ταῦτα ἠνιγμένα ὑπὸ τοῦ 

᾿Ὀδυςςέως: 

αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποιειν, 

nete πλείετην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸς ἔχενεν, 

ἄμητος δ᾽ ὀλίγιετος, ἐπὴν κλίνηςι τάλαντα 

Ζεύς, ὅετ᾽ ἀνθρώπων ταμίης πολέμοιο τέτυκται 
(v. 221 544ᾳ.); ἐπεὶ ἣ ἄμητος λέξις cnuaiver καὶ τὸν χρόνον ἐν © ἀμῶει, 
τουτέςτι τὸν Oepicuov, cnuaiver δὲ καὶ τὸν ἀμώμενον καρπόν, καθ᾽ 
ἑκάτερα τῶν δύο εημαινομένων ἐκδεξάμενοι πειραθῶμεν τῶν δύο cagpf 
ποιῆται τὴν διάνοιαν. ἔςται τοίνυν ἐκ τοῦ ςεημαινομένου δῆλον, ὡς 
καλάμη μὲν λέγεται τὸ τῶν ἀποθνηςκόντων πλῆθος, ἄμητος δὲ καὶ 
καρπὸς οἱ cwZduevor. φηςεὶν οὖν, ταχέως κόρον γίνεεθαι ἐκείνης τῆς 
μάψης, ἐν ἣ πολὺς μὲν ò πίπτων, ὀλίγοι δὲ οἱ εωζόμενοι, ἐξ οὗ δη- 
λοῦςθαι, ὅτι τῆς ςφοδροτάτης μάχης ταχὺς ὃ κόρος, καὶ udiicta ὅταν 
τύχῃ τις διὰ λιμὸν ἠςθενηκώς΄ ἐν ᾧ δ᾽ ἂν οὖν πολέμῳ, κλίναντος τοῦ 
Διὸς τὴν νίκην καὶ ἑτερορρεποῦς τῆς μάχης γεγονυίας, πολὺς μὲν ἢ: ὁ 
ἀναιρούμενος, ὀλίγος δὲ ὃ περιςωζόμενος, κόρος ἐνταῦθα ταχέως γίνε- 
ται τῶν μὲν καλάμην πολλὴν ἐκλεγόντων, ἄμητον δὲ καὶ καρπὸν ὀλίγον 
ἐώντων. τὴν δὲ καλάμην καὶ τὸν καρπὸν ἐπὶ τῶν τραπέντων ἀκουςό- 
μεθα, ὧν πολὺς μὲν ὁ ἀποθνήεκών, ὃς τέτακται ἐπὶ τῆς καλάμης, 
ὀλίγος δὲ dò διαςωζόμενος, ὃς τέτακται ἐπὶ τοῦ καρποῦ τὸν δὲ κόρον 
ἴεχειν ταχὺν τοὺς ταῦτα δρῶντας καὶ νικῶντας, οἱ τοῖς ἀμηταῖς εἶεν 
ἂν ἀνάλοτγοι. -οὔτοι ἄρα δὴ ἐπὶ τῶν αὐτῶν τὸ ἄμητος ὀλίγιετος 
ἀκουςετέον - οὐκέτι γὰρ ἑτερορρεπὴς ἔεται ἣ μάχη, οὐδ᾽ οἱ μὲν νικῶντες 





6 ηδυῖα cod. ecOb6uevoc cod. 16 post λέξις (compend, scrpt.) ras. unius 
litt. B 20 ἀμητὸς dé εὔκαρπος L 21 post cwZéuevor L perperam ins.: ἀντὶ 
τοῦ καίειν κτλ. (= schol. B v. 228), tum φηεὶν. οὖν κτλ, lin. 21 23 6 μό- 


poc L 24 èxkMvavtoc L 25 ἑτερορεποῦς BL 27 ἀμητὸν L(?) 28 ἐόν- 
των L δὲ, quod L om., scholio B postea add. esse videtur 31. 32 αἱ τοῖς 
ἀμητοῖς dv εἶεν ἀν. L 82 οὔτοι conieci; οὕτως Β, οὔτ᾽ L ἀμητὸς L(?) 

33 ἑτερορρεπὴς, Tep in ras., Β 





10 sqq. Usus hoc esse scholio videtur Eust. Τ᾽, p. 1181, 30 sqq., qui utrum 
e Porphyrio an aliunde ea hauserit, quae de ἄμητος et auntos distinguendis 
recte attulit, non diiudico. — Codici Paris. 2679 nonnulla (A. P. III, p. 25) Ar- 
senius adscripsit. 


15 


20 


30 


10 


20 


25 


30 


36 


Τ᾽ 237 


(9 ᾽ > < Cc 


οἱ δὲ ἡττώμενοι, ἀλλ᾽ ἐπ᾽ Tenc ἐξ ἀμφοῖν πολλὴ μὲν ἣ καλάμη ὀλίγος 
δὲ Ò καρπός, καὶ oi ἀμῶντες ζητηθήςονται. 

κἂν ἄμητον δὲ ἐπὶ τοῦ θεριςμοῦ ἀκούεωμεν καὶ τοῦ χρόνου 
καθ᾽ ὃν ἀμῶειν, ἔεται μὲν ἄμητος N πρώτη τῶν «ςετρατοπέδων ευμβολὴ 
πρὸ τῆς τῶν ἑτέρων τροπῆς, TÀeictn δὲ ἣ καλάμη τὸ πλῆθος τὸ 
μετὰ τὴν τροπὴν τῶν πιπτόντων. λογιζόμενος οὖν ὁ Ὀδυςςεὺς, ὡς 
οὐκ ἂν ὑποςταῖεν οἱ Τρῶες τὴν ᾿Αχιλλέως ευμβολὴν, τραπήςονται dè 
εὐθύς, πολὺν τὸν κάματον ἔςεςθαί quei τοῖς διώκουςιν ἅμα καὶ παίουει 
καὶ φονεύουςει, καὶ κόρον αὐτίκα λήψεςεθαι γνήςτεις ὄντας. ἐνδείξαεθαι 
δὲ ταῦτα μᾶλλον καὶ aivizacda1 βούλεται ἢ φανερῶς λέγτων δόξαν 
κολακείας ἀπενέγκαςθαι. λέγει οὖν᾽ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ τροπῆς γενομένῃς 
τῶν πολεμίων, πολλῶν ἀναιρουμένων ἐκ πρώτης καὶ βραχείας τῆς cup- 
βολῆς, αἶψα κόρος ἣμῖν τίνεται, ἐὰν μὴ τύχωμέν τὸν μέλλοντα Kaup- 
τον διὰ τῆς τροφῆς προανακτηςάμενοι. πεποίηται δὲ τὴν ἀλληγορίαν 
ὃ ποιητὴς ἐκ τῆς παραβολῆς ἐκείνης᾽ 

οἱ δ᾽ ὥςτ᾽ ἀμητῆρες ἐναντίοι ἀλλήλοιειν 

ὄγμον ἐλαύνωειν ἀνδρὸς μάκαρος κατ᾽ ἄρουραν 

πυρῶν ἢ κριθῶν, τὰ δὲ δράγματα ταρφέα πίπτει 
(A 67—69), εἶτ᾽ ἀνταποδίδωειν ᾿" 

ὡς Τρῶες καὶ Ἀχαιοὶ ἐπ᾿ ἀλλήλοιςι θορόντες 

δήουν, οὐδ᾽ ἕτεροι μνώοντ᾽ ὀλοοῖο φόβοιο 
(Λ 10. 11). ἀλλ᾽ οὗτοι μὲν τὸν ἄμητον παρέτειναν ἰςόπαλοι ὄντες" 
ἐφ᾽ ἧς δ᾽ ἂν μάχης τροπὴ γένηται ἐκ μικρᾶς ευμβολῆς καὶ ὀλίγου ἀμή- 
του, ταχὺς ὁ κόρος τοῖς ἀναιροῦει καὶ τὴν καλάμην πολλὴν ποιοῦσιν, 
εἰ μὴ τύχωει τὴν ἰςχὺν διὰ τῆς τροφῆς αὐτάρκη Tapackevacavtec. 
μήποτε δὲ ὁ ἄμητος οὐ τὴν ἐπικαρπίαν ἀλλὰ τὸν χρόνον τῆς ἐνερ- 
γείας δηλοῖ αὐτὸς γὰρ ὁ Ὀδυςςεὺς πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα ταῦτα προεῖπεν᾽ 

οὐ Yàp ἀνὴρ πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα 

ἄκμηνος είἰτοιο δυνήςεται ἄντα udyec0ar: 

εἴπερ γὰρ θυμῷ Ye μενοινάᾳ πολεμίζειν, 

ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται, ἠδὲ κιχάνει 

δίψα τε καὶ λιμός, βλάβεται δέ τε τούνατ᾽ ἰόντος. 

ὃς δέ κ᾿ ἀνὴρ οἴνοιο κορεςςάμενος καὶ ἐδωδῆς 

ἀνδράςει δυεμενέεςει πανημέριος πολεμίζῃ, 

θαρεαλέον νύ οἱ ἦτορ ἐνὶ ppecìiv οὐδέ τι γυῖα 

πρὶν κάμνει, πρὶν πάντας épwfcar πολέμοιο 


5 τρόπων L ἡ om. L 9 vfictic B, νήςτις L 10 βουλεύεται codd.; 
corr. Vill. 10 λέγει L 12 ἐκ τῆς mp. kai βρ. cuup. L 14 προςανακτηςά- 
μενοι codd.; corr. Dind. τὴν ἀλλοτρίαν L 17 post h. v. L scholia nonnulla 
ad v. 268, 267, 258 pertinentia inserit, tum inde a πυρῶν ἢ κριθῶν novo scholio 
pergit 21 οἱ δ᾽ grep B 25 προςκευάςαντες L; legendum videtur προπαρα- 
CKEUGCAVTEC 26 ἐπικαρ, supra scrpt. π΄, B 82 τε om. codd, 88 Kopecd- 
μενος L 84 πολεμίζει B, πολεμίζ L 35 ἦτορ, acc. in ras., B τι om. codd. 


238 T 


(T 162—70). ὀλίγος οὖν ἄμητος καὶ ὃ χρόνος ὁ τοῦ duav rivera καὶ 
τοῦ πλείετην καλάμην ἔχειν καὶ πολλοὺς ἀναιρεῖν, τροπὴν τοῦ Διὸς 
ἐμβαλόντος τοῖς πολεμίοις, ἐὰν μὴ τύχωςειν οἱ ἀναιροῦντες τροφῆς 
μετειληχότες᾽ ἵν᾽ ἢ ὁ λόγος ἐν î δ᾽ ἂν μάχῃ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ πολὺς 
ἢ ὃ ἀναιρούμενος τροπῆς γενομένης, εὐθέως ἐν ταύτῃ ὁ κόρος᾽ διὸ 
δεῖ ἰςχύειν τοὺς βουλομένους ἐπὶ πλέον τυχεῖν τῆς νίκης. 

B f. 206» ad 310 sqq. .... πῶς δὲ Αἴας εὐγγενὴς ὧν où cuumdpeciiv; ὀρτί- 

LE cda ζεται διὰ τὴν πρεςβείαν᾽ Bapuunvic γάρ. καὶ πῶς τὸν ἐπιτάφιον ἀγω- 

Vict. f. 369. γίζεται; ἀρετῆς χάριν καὶ φιλίας τοῦ ἠπιωτάτου Πατρόκλου. 

L f. 4205, JI. 386. τὰ ὅπλα, pncei, κοῦφα ἐγένοντο ὡς πτερὰ Kai ἦρε kai ἐκούφιζε 
τὸν ᾿Αχιλλέα, ὡς τοὺς ὄρνιθας τὰ πτερά᾽ τὸ γὰρ ἄειρεν ἐπὶ τοῦ 
ἐκούφιζεν: Néctwp δ᾽ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἄειρεν (A 637), ἤ μ᾽’ 
ἀνάειρεν ἢ ἐγὼ cé (Ψ 724). τετόλμηται γοῦν ὁ λόγος, ὡς τῶν 
ὅπλων βαςταζόντων τὸν ᾿Αχιλλέα, οὐ βαςταζομένων. τινὲς δέ φαειν 
ὅτι ἐμετεώριζεν αὐτὸν ὃ κόεςμος καὶ γαυριᾶν {(γαβριᾶν cod.) ἐποίει. ἢ 
τάχα ἣ εὐμμετρία τῶν ὅπλων καὶ κουφότητα ἐνεποίει, ὡς μὴ δοκεῖν 
αὐτὸν ταῦτα φέρειν, ἀλλ᾽ αὐτὰ (αὐτὸν cod.) τοῦτον. εἰ δὲ μείζονα 
ἦν, βαρύτερα ἂν ὑπῆρχε. καὶ τὰ πτερὰ πολλὴν ἁρμονίαν ἔχει. ὃ δὲ 
λόγος ὑπερβολή. 

*B f. 268° ad 389. τὸ ἀλλά μιν οἷος ἐπίετατο πῆλαι ᾿Αχιλλεύς ἐξηγοῦν- 3 

ἐπίςταται. ται ἀντὶ τοῦ ἠδύνατο᾽ προειπὼν γάρ φηςει᾽ τὸ μὲν οὐ δύνατ᾽ ἄλλος 

Lf. 419°, ΠΛχαιῶν πάλλειν. πλανῶνται δέ' τῇ γὰρ ἐπιςτήμῃ καὶ τὴν δύναμιν 
προςάπτει, ὥς πού φηειν᾽ 

ἐπεὶ οὐδ᾽ ἐμὲ νήιδά τ᾽ οὕτως 
ἔλπομαι ἐν (αλαμῖνι γενέεθαι τε τραφέμεν τε 
(Η 198) καὶ | 
Quo” Ἡρακλῆα μεγάλων ἐπιίετορα ἔργων 
(φ 26), τουτέετιν ἐπιγνώμονα καὶ ἐπιςτήμονα, ὡς τὸ 
ἴετορα δ᾽ ᾿Ατρείδην ᾿Αγαμέμνονα θείομεν ἄμφω 
(Ψ 486), 


20 maia L ἐξηγεῖται L 24 ἐπεὶ δὲ οὐδ᾽ ἐμὲ L 25 γενέςεθαι τι L 





10—19 Quaestio, cuius initium melius servavit Eust., p. 1189, 87 (τῷ δὲ 
καίτοι γε βαρείας ὕλης ὄντα ὅμως εὖτε, ἤγουν καϑάπερ, πτερὰ ἐγίγνετο) in cod. 
B peiore ratione tradita est. Alteram enim eius partem (lin. 14 sqq.) manus 
prior (f. 268° ad ἄξιρε) cum margini appinxisset, altera deinde manus, signo 
scholii finiti eraso, priora illa verba (lin. 10 — 14) subiunxit. Incipit igitur 
schol. B: τινές φασιν ὅτι κτλ. — ὑπερβολή, quibus *B addidit: τὰ ὅπλα γοῦν, 
φησὶ, κοῦφα γεγόνασιν κτλ. Praeterea annotandum, [1η. 18 ibi legi ἀνάειρ᾽, 17 αὐ- 
τὸν τοῦτον (ut L), 18 καὶ τὰ πτερὰ δέ. — E Leid, transcripsisse videtur Arse- 
nius, An. Par. III, p. 26, 25. 

14 { Vict. ἢ, 3712 h, 1 ἄειρε δὲ ποιμένα λαῶν] τινὲς ἐμεϑώριξεν (sic) ὁ 
κόσμος. 

20 Aristarcho obloqui videtur, cf. Lehrs, Ar. p. 148. — De eodem versu 
in quaestione Vat. ια΄ (edit, in fine operis) aliam rem spectante Porphyrius egit. 


5 


10 


15 


Y 259 


ἄμφω-δ᾽ ἱέεθην ἐπὶ ἴετορι πεῖραρ ἑλέεθαι 
(C 501), τουτέςετιν ἐπὶ ἐπιςτήμονι δικῶν κρίςεως. 

401. .... οὐκ εὐπρεπὲς δὲ, φαςὶ, τὴν Ἥραν παραιτίαν λύπης B ἢ, 268» ad 
γενέεθαι τῷ ᾿Αχιλλεῖ. ῥητέον δὲ ὅτι εἰς πρᾶγμα τολμηρὸν καταβαίνων αὐδήεντα. 
ὃ ποιητὴς, τὸ φωνῆς μετέχοντας ἵππους εἰςάγειν, θεῷ τὴν αἰτίαν ἀνα- L f. 420°. 
τίθηει, καὶ Ἥρᾳ, ἐπεὶ φωνή éctiv ἀὴρ πεπληγμένος. τί δὲ ἄτοπον, Viet. ἢ 871, 
ὅπου Ye καὶ Θέτις προεῖπεν αὐτίκα γάῤ τοι ἔπειτα μεθ᾽ Ἕκτορα 
πότμος ἑτοῖμος (C 96); 


T 


T. Διὰ ποίαν αἰτίαν μόνος ὁ ’LQxeavòc οὐ πάρεςτι τῇ ἐκκληείᾳ A C 490. 
τῶν θεῶν; ῥητέον δὲ ὅτι ἐπεὶ ςυνεκτικὸν ἔχει τὸ τοῦ κόςμου ῥεῦμα, ἢ. 4081 ibid. 
φηςὶ γάρ᾽ ὡκεανὸς, ὦ πᾶςα περίρρυτος ἐνδέδεται χθών. 

τὸν ὠκεανὸν οὐ παρέλαβεν εἰς τὸ τῶν θεῶν εὐυνέδριον, ἵνα μὴ 1, f. 4995. 
κωλύςῃ αὐτοὺς τῆς πρὸς ἀλλήλους μάχης πρεεβύτατος ὑπάρχων. AVT. 

26 sqq. δόξειεν ἂν τοὐναντίον ἢ ὁ Ζεὺς βούλεται γίνεεθαι, τῶν B £ 269» ad 
θεῶν ἐκπεμπομένων ἐπὶ τὴν μάχην. ὁ μὲν γάρ φηεῖιν, εἰ μὴ παρα- εἰ γὰρ. 
γένοιντο, οὐδὲ πρὸς ὀλίγον ἀνθέξουειν οἱ Τρῶες μαχόμενοι τῷ ᾿Αχιλλεῖ, Lf 4215. 


») DI lai > n > x a 2 , , Ca 3 a Ἵ 1], I e 

ἐκ δὲ τοῦ ἀφικνεῖςθαι αὐτοὺς μᾶλλον icxupotepoc γίνεται τῷ εἶναι τοὺς νὰ 
1 πεῖρας ἑλέεθαι, rel. om., L 3 praecedunt haec (de αὐδήεντα): λογικοῦ 

ζώου φωνὴν ἔχοντα φηςὶ Vict. 5 εἰςάγει L Dem περιάπτει τὴν αἰτίαν 

γιοῦ, ὁ τινὲς δὲ ἄτοπον L 7 dp οἱ L 8 ἑτοῖμος om. Vict. signo 


scholii finiti eraso add. *B: τὸ αὐδήεντα δ᾽ ἔθηκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη οὐκ ἔςτι 
φωνὴν ἔχοντα KTÀ., v. infra ad lin. 3 9 A adhaesit scholio de duabus ur- 
bibus C 490 commemoratis; quam ob rem dè post ποίαν insertum (Ludwich, M. 
“Rh. XXXII, p. 17); in cod. L, ubi ἀπορία (ut ante ῥητέον lin. 10 Xicic) praemit- 


titur, alia scholia unum ab altero dirimunt 10 ἐπεὶ om. L 12 A, cuius 
lemma οὔτε τις οὖν ποταμῶν ἀπέην (L νόςφ᾽ Ὠκεανοῖο in lemm.), scholio Ari- 
stoniceo adhaesit; quam ob rem dè post τὸν ins. 15 οἱ μὲν γάρ φαεῖν L 





3sqqg. Veri simile est hanc quaestionem cum altera illa ad ε 334 perti- 
nente (v. V. Rose, Ar. ps. p. 171, qui schol. Q $ 125 addere debebat), cuius 
partem is qui scholia *B scripsit in fine scholii addidit, cohaerere. Res tamen 
non ita constat, ut haec loco suo movenda sint, — Partem eorum quae hic edi- 
dimus Eust. T, p. 1190, 40 sqq., h. 1. legit. 

6. Vocis quae affertur definitio Stoica est (Diog. L. VII, 55); Eust. 2, 
p. 1158, 36, Zenoni tribuit. 

9-11. Quaestio ab eo quo codd. afferunt loco certe aliena est. 

12. 13 + *B (ab altera manu scholio B f. 269° ad ποταμῶν ν. 7, signo 
scholii finiti eraso, subiunctum): ἢ fra un κωλύῃ αὐτοὺς τῆς πρὸς ἀλλήλους 
μάχης πρεσβύτης ὦν, simil. Vict. f. 372”: πρόγονος γὰρ ϑεῶν, ἵνα μὴ τοῖς dro- 


γύνοις ἑαυτοῦ παρῇ πολεμοῦσιν. Eadem et plura ap. Eust. TY, p. 1192 extr., 


quae num e quaestione excerpta sint non diiudico. 
14 sqqg. | Eust. T, p. 1193, 50 sqq., qui λύσιν afferre noluit, hoc usus iudi- 
cio: καὶ οὕτω μὲν λογιωτάτη ἡ ἀπορία, οἵ δὲ λύοντες λέγουσιν ἃ ϑέλουσι. 


® 


240 Y 


Ἑλληνικοὺς θεοὺς icyupotépouc τῶν Tpwikéwv' ἐὰν γὰρ δύο dvicorc ica 
προςτεθῇ, τὰ ὅλα ἐςτὶν ἄνιςα᾽ ἣ γὰρ αὐτὴ ὑπεροχὴ τῶν ἐξ ἀρχῆς ὑπερ- 
εχόντων μένει. εἰ δὲ καὶ ἴςοι ἦταν, περιττὴ ἦν N ἐπικουρία τῶν θεῶν. 
ἐροῦμεν δὲ ὧς οὐ διὰ τὴν μάχην τῶν θεῶν ἣ κάθοδος γέγονεν, ἀλλ᾽ ἵνα 
πρόφαεις [Ἀχιλλεῖ] τῆς ἀπάτης ᾿Απόλλωνος γένηται (Φ 599 sqq.), δυνηθῇ 
δὲ καὶ (κάμανδρος παρεμποδίςαι ᾿Αχιλλεῖ. 

B ἢ 270° ad 48. πῶς Naoccoov τὴν Ἔριν προςηγόρευςεν; οὐ γὰρ cwZouca φαί- 
λαοςςόος, νεται ἀλλὰ φθείρουςα μᾶλλον τὰ πλήθη. ῥητέον δὲ ὅτι Ἔριν νῦν τὴν 

Lf. 4335 ὁ. 1. τῶν Ἑλληνικῶν καὶ Τρωικῶν θεῶν φιλονεικίαν φηςείν: ἧ γὰρ τούτων 

ΝΣ πρὸς ἀλλήλους ἔρις εωςτικὴ ἐγένετο τῶν ἀνδρῶν. ἢ τὸ λαοςεςόος 
occgoc. δηλοῖ τὴν τὸν λαὸν ςεύουςαν καὶ παρορμῶςαν. δύναται δὲ καὶ εἰς τὸ 

κρατερή CTIYUM γενέεθαι, τὸ δὲ λαοεςόος τοῖς ἑξῆς ευνάπτεεθαι. 
58. ad = 200, p. 192, 25. 

ἘΠῚ f. 270? ad 67 sqq. τοῦ dcuupopou μὲν ὁ περὶ θεῶν ἔχεται καθόλου λόγος, 
évavta. ὁμοίως δὲ καὶ τοῦ ἀπρεποῦς᾽ οὐ γὰρ πρέποντας τοὺς ὑπὲρ τῶν θεῶν 
Lf. 458. μύθους φηείν. πρὸς δὲ τὴν τοιαύτην κατηγορίαν οἱ μὲν ἀπὸ τῆς λέξεως 

ἐπιλύουειν, ἀλληγορίᾳ πάντα eipficdar νομίζοντες ὑπὲρ τῆς τῶν ετοι- 
χείων qgucewc, οἷον ἐν ταῖς ἐναντιώςεςει τῶν θεῶν. καὶ γάρ Paci τὸ 
ξηρὸν τῷ ὑγρῷ καὶ τὸ θερμὸν τῷ ψυχρῷ μάχεςεθαι καὶ τὸ κοῦφον τῷ 





1 îca Β, om. L ὃ verba εἰ dé καὶ — τῶν θεῶν, quae in codd, post τῶν 
Τρωικῶν (lin. 1) leguntur, recte transposuit Bekk. 5 ᾿Αχιλλεῖ quod codd, 
exhibent delendum videtur — Vict.: ἀλλ᾽ ἵνα πρόφ. ἀπάτης ᾿Αχιλλεῖ γένηται 
᾿Απόλλωνος 6 «κάμ.ανδρος cum ras. un. litt. B 7. 8 mpocny. — ὅτι Ἔριν 
om. L 9 φιλονεικίαν νῦν gnciv L 14 L in lemm.: ἤτοι μὲν γὰρ évavta 
ἸΤοςειδάωνος ἄνακτος ἵςτατ᾽ ᾿Απόλλων Φοῖβος ἔχων iù πτερόεντα 16. 17 πρὸς 
δὲ τὴν τοιαύτην ἐπίλυςειν οἱ μὲν ἀπὸ τῆς λέξεως κατηγοροῦντες <B, κατηγοροῦν- 
tar L) ἀλληγορίᾳ <B, ἀλληγορικῶς L) πάντα eip. νομ. codd., quae sensu postu- 
lante mutavi 18 ἐν e coni. inserui 18. 19 καὶ γάρ φηει τὸ ὑγρὸν τῷ Enpù 
καὶ τὸ ψυχρὸν τῷ θ. udy. L ᾿ 

7sqq. | Eust. p. 1195, 18 sqq. 

8sqq. Utramque verbi interpretationem, praeter Eust. ἢ. 1. et schol. min. 
ct γιοῦ. N 128, Apollon., Hesych., Et. M. ἢ. v. afferunt; priorem, quam Apioni 
Apollon. tribuit, Suid. h. v., Phot. p. 299, Bachm. An. I, p. 288, 8; alteram 
schol. Vict. P 398. — Hoc quidem loco Vict. (f. 373b} partem scholii inde a 
lin. 10 novo lemmati adscriptam ab iis quae antecedunt separatam habet: ἔρις 
λαοσσόος] ἡ τοὺς λαοὺς σεύουσα καὶ παρορμῶσα. 

14sqq. Cf. quae de scholio gravissimo in Prolegom. cap. IH, 2.3 attulimus. 

17 sqg. ΤΑ v. 67 (c. 1. ἦτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποσειδάων καὶ τὰ ἑξῆς): ἡ 
τῶν ϑεῶν μάχη περιέχει φυσικὴν στοιχείων πρὸς στοιχεῖα ἀντίταξιν, κακιῶν 
πρὸς ἀρετάς. ᾿ἡπόλλων μὲν γὰρ ἐναντιοῦται Ποσειδῶνι, τὸ μερικὸν πῦρ τῷ 
παντὶ ὑγρῷ ᾿Αϑηνὰ δὲ Ἄρει, ἡ φρόνησις τῇ ἀφροσύνῃ" Ἥρα δὲ ‘Aoréuidi, ὁ 
περίγειος ἀὴρ τῇ σελήνῃ ἙἭ μῆς δὲ Λητοὶ, ὁ λόγος τῇ ANN Ἥφαιστος δὲ Ξίάνϑῳ, 
τὸ ὅλον πῦρ μέρει τοῦ ὕδατος (huc usque eadem fere Lp ἢ. v., f. 291", p. 678, 3 
Bachm.; Matr. An. II, p. 386, 30 = Cram, A, P. III, p. 120, 26. Sequuntur in 
cod, Aquae p. 242, 17 544. edidimus). — Ad μερεκὸν πῦρ et ὅλον πῦρ, quae 
scholium commemorat, quod attinet, cf. non solum p. 241, 2—4, sed etiam 


15 


Y 241 


βαρεῖ. ἔτι δὲ τὸ μὲν ὕδωρ εβεςτικὸν εἶναι τοῦ πυρός, τὸ dè πῦρ 
ξηραντικὸν τοῦ ὕδατος. ὁμοίως δὲ καὶ πᾶςει «τοιχείοις, ἐξ ὧν τὸ πᾶν 
CUVECTNKEV, ὑπάρχει ἣ ἐναντίωςεις καὶ κατὰ μέρος μὲν ἐπιδέχεςθαι φθο- 
ρὰν ἅπαξ, τὰ πάντα δὲ μένειν αἰωνίως. μάχας δὲ διατίθεεθαι αὐτόν, 
διονομάζοντα τὸ μὲν πῦρ ᾿Απόλλωνα καὶ Ἥλιον καὶ “Hoparctov, τὸ δὲ 
ὕδωρ ἸΠοςεειδῶνα καὶ (κάμανδρον, τὴν δ᾽ αὖ ςελήνην "Ἄρτεμιν, τὸν ἀέρα 
δὲ Ἥραν καὶ τὰ λοιπά. ὁμοίως ἔςθ᾽ ὅτε καὶ ταῖς diabéceci ὀνόματα 
θεῶν τιθέναι, τῇ μὲν φρονήςει τὴν ᾿Αθηνᾶν, τῇ δ᾽ ἀφροςύνῃ τὸν 
Ἄρεα, τῇ δ᾽ ἐπιθυμίᾳ τὴν ᾿Αφροδίτην, τῷ λόγῳ δὲ τὸν Ἑρμῆν, [τῇ 
10 λήθῃ δὲ τὴν Λητώ], καὶ προςοικειοῦςει τούτοις᾽ οὗτος μὲν οὖν τρόπος 
ἀπολογίας ἀρχαῖος ὧν πάνυ καὶ ἀπὸ Θεαγένους τοῦ 'ῬΡηγίνου, ὃς πρῶ- 
τας ἔγραψε περὶ Ὁμήρου, τοιοῦτός ἐςτιν ἀπὸ τῆς λέξεως. 
ἔνιοι δὲ ἀπὸ ἔθους ἀπολογοῦνται᾽ εὐγκεχώρηνται γὰρ ὑπὸ τῶν 
πόλεων καὶ τῶν νομοθετῶν τοιαῦτα περὶ θεῶν μὴ μόνον ἄδειν ἐν 
15 ποιήςεειν, ἀλλὰ καὶ τοῖς μυςτηρίοις παραδιδόναι, ἔν τε ἱεροῖς ἀναθή- 
paci καὶ ἕτερα εύὐμφωνα τοῖς μύθοις καταςκευάζειν καὶ τὸν πέπλον 
ἀνάγειν ἐνυφαςμένον τῆς γιγαντομαχίας. 
οἱ δ᾽ ἀπὸ τοῦ καιροῦ τοῦ τότε κατὰ τὴν Ἑλλάδα παραμυθοῦν- 
ται βαειλευομένης Yàp τότε τῆς Ἑλλάδος καὶ κοινῇ καὶ κατὰ πόλεις, 
20 τὸ τῶν βαειλέων γένος αὔξοντας ποιεῖν ἀπὸ τοῦ ὡς ἂν μὴ παντάπαςει 
πόρρω εἶναι δοκῇ ἣ ἀνθρωπίνη φύεις τῆς θείας, ὑποπλάττειν δὲ καὶ 
περὶ θεῶν ὁποῖα περὶ ἀνθρώπων δρῶμεν φάεκοντας. τὸ μὲν οὖν λίαν 
ἔν τε τῷ ἀευμφόρῳ ταράττον καὶ τῷ ἀπρεπεῖ τοιοῦτόν ἐςτι. τὰ δ᾽ ἐπὶ 
μέρους δίιμεν, ὧς μὲν ἀεύμφορα ταῦτα κατηγορεῖται. 


25 διὰ TI δὲ κατὰ τὸν πόλεμον οὗτοι οἱ θεοὶ ἐναντιοῦνται ἀλλή- Α v. 67. 
L f. 4222. 


Cf. schol. min. 
7-9 καὶ τὰ λοιπὰ — Ἄρεα om. L 9 τὸν om. L 9. 10 τῇ — Λητώ vw 74. 


om. codd, 10 προςοικιοῦςι L 11 ὑπολογιών L ῥιγίνου BL (B prius î in 
ras.) 18 cuykexwpeîc0ar L 16 καὶ ἕτερα conieci; καὶ ἔτι codd, 17 ἐνυφαςμέ- 
VOIC τοῖς γιγαντομχ (μχ spr. τὸ scrpt.) L 18 τοῦ τότε conieci; τοῦτο Β, τὴν 
τότε L 19 καὶ ante βαειλ. ins 71 90 ἄξοντας 1, ποιεῖν conieci; ποιεῖ codd, 

ἀπὸ τοῦ εἰς ἂν μὴ L 21 δοκῆ, ἢ in ras, Β ὑποπλάττει Β, ὑποπλάττειν 
(om. δὲ) L 24 àcuupopwc coni. Vill. verbo κατηγορεῖται scholium in 
utroque codice finitur; sequuntur in B, novo tamen signo, quo scholia ad tex- 
tum referri solent, non praemisso, ea quae p. 242, 17 sqq. edidimus. 


ea 





Heracl. alleg. c. 58 init. Neque enim ad Neo-Platonica (Procl. ad Plat, 
Remp. p. 374) confugiamus necesse est. 

3sqg. Cf B Φ 366: .... Ἥφαιστος dé ἐστιν ἡ πυρώδης ὅλη οὐσία, Σκα- 
μανδρος δὲ μέρος τῆς οὐσίας τοῦ ὕδατος. 

11 De Theaggne Rbegino v. Prolegg. cap. III, 2. 3 init. 

13-17 Cf, Porph. £ 489, p. 226, 9 sqq. 

25—p. 242, 10 In scholiis (velut ap. Dind. IV, p. 229, 1—6; 8—17) ut apud 
Eust. ad h. 1, de dis deabusque res admodum inter se variantes afferuntur, 
plerzeque quidem eae, ut de origine earum non constet, sed ingenii exercendi 
acuminisque ostentandi causa inventae esse videantur; quam ob rem paene nihil 


*B (v. ad p. 
241, 24). 
Lf 422», 
A ν. 67. 


242 Y 


λοις; [TToceidwòv μὲν ᾿Απόλλωνι, ὅτι κατὰ τὸν μῦθον εὐυναδικηθεὶς αὐτῷ 
ὑπὸ Λαομέδοντος ἐκείνοις εὐνήργει. "Ἄρης δὲ ᾿Αθηνᾷ, ἐπεὶ ἐκώλυςεν 
αὐτὸν τὸν ᾿Αςκαλάφου θάνατον ἐκδικῆςαι, ἢ ὅτι ἐν ὄψει τῶν θεῶν 
ὕβριεεν eimtoîca (Ο 128) μαινόμενε φρένας ἠλέ. Ἥρᾳ δὲ "Apte- 
μις᾽ ἔςετι γὰρ αὐτῆ μητρυιά. Λητοῖ δὲ Ἑρμῆς δικαίως" μουεςεικὸς γὰρ 
ὑπάρχων τὴν τὸν μουεικὸν ᾿Απόλλω γεννήςαςαν καὶ τῶν ἐπιτηδευμά- 
τῶν ἀντίζηλον μεμίςεηκεν, ἢ ὡς λόγιος καὶ μνήμων ἀποςτρέφεται αὐτὴν 
ὡς λήθην. Ἥφαιετος δὲ Ξάνθῳ εἰκότως, ὅτι ἣ μὲν τῶν ποταμῶν φύεις 
πέφυκεν ὑγρά, Ἥφαιςτος δέ ἐςτι τοῦ πυρὸς δεςπότης, οὗ τροφὴ τὰ 
ξύλα.] κατὰ δὲ τὸν qucikòv λόγον ᾿Απόλλων ἥλιος ὧν ἀναπίνει τὰ 
ὑγρὰ «τοιχεῖα. ᾿Αθηνᾶ δέ ἐςετι φρόνηεις, “Apnc δὲ ἀφροεύνη᾽ ἐναντία 
δὲ καὶ πολέμιά ἐςτι ταῦτα ἀλλήλων. Ἥρα δέ ἐεςετιν ἀήρ’ ᾿Ἄρτεμις δὲ 
ςελήνη, ἀερότεμίς τις οὖςα, ἣ τὸν ἀέρα τέμνουςα, ἐξ οὗ ἤρτηται, τὸ 
βαρῦνον αὐτὴν πολέμιον νενόμικεν. ‘Epufic δέ ἐςτι λόγος, Λητὼ δ᾽ 
duvnuocuvn, οἷον ληθώ τις τῶν λόγων. Ἥφαιετος δὲ τὸ πῦρ, Ξάνθος 
δὲ τὸ ὑγρόν᾽ ἀλλότριον δὲ τὸ πῦρ τοῦ ὑγροῦ. 

διὰ τί δὲ οὗτοι οἱ θεοὶ προήρηνται βοηθεῖν τοῖς Ἕλληςειν, Ἥρα 
᾿Αθηνᾶ ἸΠοςειδῶν Ἥφαιετος Ἑρμῆς, τοῖς δὲ Tpwcìv Ἄρης ᾿Απόλλων 
Ἄρτεμις Λητὼ (κάμανδρος ᾿Αφροδίτη; ῥητέον οὖν᾽ Ἥρα μὲν “EMnci 
βοηθεῖ, ὅτι γαμήλιός ἐςτιν ἣ θεός, μιςεῖ δὲ μοιχὸν ὄντα τὸν ᾿Αλέξαν- 
ὃρον, ἢ ὅτι ἐν τῷ Ἄργει ἐτιμᾶτο λαμπρῶς, ὅθεν φηςεὶν ὁ ποιητής" 
Ἥρη τ᾽ ᾿Αργείη (Δ 3), ἢ ὅτι ὡς τὸ Ἄργος οὕτως ἦν οἰκεία αὐτῇ 
καὶ ἣ (πάρτη καὶ ἣ Μυκήνη, ὥς φηςιν ἐν τῇ Δ (51). ᾿Αθηνᾶ δὲ διὰ 
τὸ ἀποδοκιμαςθῆναι ὑπὸ ᾿Αλεξάνδρου, ἢ διὰ τὸ ἀλλοτρίους εἶναι τῆς 





1-10 v. infr. ad ἢ. 1. 2 ἐκεῖνος L δὲ om. A 3. 4 ἢ διότι ἐν ὄψει 
τὸν θεὸν ὕβριεεν μαιν. φρέν. ἤλεγε L 5 αὕτη L 6 τὴν om. L 8 pucic 
L 12 ἐςτιν om. L 16 pergit L: Avcic. Ἥρα μὲν οὖν κτλ. (v. ad lin. 17-19) 

17—19 διὰ τί — ᾿Αφροδίτη om. L, qui ea quae sequuntur inde ab Ἥρα μὲν οὖν 
‘EX. βοηθεῖν (sic) iis quae etiam in hac editione praecedunt (p. 241, 25—-242, 16) 
subiungit; A (quem schol. min. sequitur) subiungit scholium verbis ἡ τῶν θεῶν 
μάχη — μέρει τοῦ ὕδατος (Dind, II, p. 195, 9— 14), quae (ad p. 240, 17) inter 
scholia excerpta retulimus 17 προείρηνται B 18 *Apnc om. Β 19 fntéov 
οὖν om. ἃ 20 ὁ θεός L 22 τὸ Ἥρη τ᾽ A, καὶ τὸ Ἥρη τ᾿ L ᾿Αργεία L 
ἢ καὶ ὅτι A οἰκεία ἣν αὐτῇ AL 23 ἤτοι ante διὰ ins. AL 





inde attuli. Eodem modo de verbis (lin, 1-10) quae in hoc scholio uncinis inclusi 
iudicandum esse videtur. Mirum enim quantum et a superioris scholii et ab eius 
quod sequitur simplicitate distant; neque inventis carent quae recte futtilia dixeris. 
Ceterum rationes ab allegorica fabularum explicatione diversas (cf. p. 241, 13—22) 
neque Porphyrium hac in quaestione neglexisse vel schol. quod sequitur docet. 
17 sqq. Eadem in cod. Lips. f. 291» ad v. 67 (8. lemp.) leguntur: ξητεῖ- 
ται παρὰ πᾶσι διὰ τί τοῖς μὲν Ἕλλησιν Ἥρα τε καὶ A8NvA καὶ Ἥφαιστος καὶ 
Ποσειδῶν καὶ Ἑρμῆς, τοῖς δὲ Τρωσὶν ὁ ᾿ἀπόλλων βοηϑεὶ καὶ Ἄρης καὶ ὁ Ξάν- 
dog σὺν ᾿ἀφροδίτῃ καὶ ᾿Δρτέμιδι καὶ Λητοῖ; ϑδητέον οὖν ὅτι Ἤρα μέν, ἐπεὶ γα- 
μήλιος ϑεός ἐστιν κτλ. (v. Bachm. p. 677, quae in plerisque congruunt). Cf. 
schol. min. v, 67. 


10 


20° 


Y 243 


cuvécewc τοὺς βαρβάρους. TToceidwy δέ, ἐπεὶ οἱ πλείους τῶν Ελλήνων 
γηςειῶταί eici, καὶ διὰ τὸ ὀργίζεεθαι μὲν Λαομέδοντι ἐπὶ ἀποετερήςει 
μιεθοῦ τῆς τειχοποιίας. Ἕρμῆς δὲ [Λητοῖ, ἤτοι ὁ λόγος τῇ λήθη], ἢ 
ὅτι ἐξ ᾿Αρκαδίας, ἢ ὅτι λόγιος, ἢ ὅτι κήρυκας ἀποςταλέντας πρὸς αὐτοὺς 
ὑπὸ Ἑλλήνων ἐπὶ διαλύςει τῶν διαφορῶν Ὀδυςςέα καὶ Μενέλαον 
ἠβουλήθηςαν ἀνελεῖν πειεθέντες ᾿Αντιμάχῳ (A 138 544ᾳ.), προςτάτης δὲ 
τῶν κηρύκων ὁ Ἑρμῆς. “Hparictoc δὲ διὰ τὸ μιςεῖν Ἄρην, ὅτι ἐμοί- 
χευςε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ ᾿Αφροδίτην. τοῖς δὲ Τρωςὶ mapéctn "Ἄρης 
τὸ ὅμοιον μεταδιώκων᾽ φιλοπόλεμος γὰρ ὁ θεός, πολέμου φίλοι καὶ οἱ 
Τρῶες. ὁ δὲ ᾿Απόλλων ἤτοι διὰ τὸ τόξον τοξικοὶ δὲ καὶ οἱ Τρῶες, 
καὶ ἐν πρώτοις ᾿Αλέξανδρος: ἢ κιθαριςετὴς καὶ εὔμορφος ὡς ᾿Αλέξαν- 
ὃρος. Αρτεμις δὲ καὶ Λητὼ χαριζόμεναι τῷ ᾿Απόλλωνι, ἢ ὅτι παρὰ 
τοῖς βαρβάροις τιμῶνται. Ξάνθος δὲ ὡς ὑπὲρ οἰκείας χώρας μάχεται, 
N δὲ ᾿Αφροδίτη διὰ τὸ ὑπὸ ᾿Αλεξάνδρου προκριθῆναι᾽ καὶ ςχεδὸν εἰπεῖν 
αὕτη ἀνθίεταται τῷ πολέμῳ, καὶ εἰκότως πάρεςτι βοηθεῖν τοῖς Τρωείν. 
180 sqq. ἀθετοῦνται ςτίχοι ἑπτὰ ὡς καὶ τὴν διάνοιαν ἀπρεπεῖς ἢ f. 272» ad 
καὶ τὴν cuvoeciv εὐτελεῖς. πῶς γὰρ ὁ τοςοῦτον ςπεύδων κατὰ τῶν τί ev v. 178. 
ἐχθρῶν ἤμβλυνται τοςοῦτον; ἢ τάχα ἔντεχνοι οἱ λόγοι᾽ μέγιεςτον γὰρ vie dont. 
εἰς κατάπληξιν τῶν ὁμοφύλων φεύγων ὁ πρῶτος ὀφθείς, καὶ cTpatn- i 
γικὸν τὸ ἀκινδύνως φοβεῖν τοὺς πολεμίους. καὶ καθ᾽ Ἕκτορος ἔχει 
τὴν macav ὁρμήν᾽ φηςὶ rap: Ἕκτορος ἄντα μάλιετα (v. 76). 
κότως οὖν πρῶτα μὲν ὁρμῇ λέοντος (ν. 164) αὐτὸν ἐκδειματοῖ, ὡς δὲ 
μένει, λόγοις, ς«πεύδων ἐπὶ Ἕκτορα. 


294, Δ 2. 

259 sqq. ἐν τῇ Αἰνείου πρὸς ᾿Αχιλλέα μάχῃ ζΖήτηειν παρέςχε τὰ ἘΠ ἢ, 2742 ad 
» n . ἤλαςεν. 
ὅπη ταῦτα Lf. 4285, II. 


TTT (C£. Cramer, 
1 1 ἐπειδὴ A 2 òpr. δὲ Λαομ. A 8 πυργοποιίας L Λητοῖ — λήθῃ A. P. III, 


recte om, A 4 λόγιος ἢ ὅτι om. B ἢ ὅτι ἐπειδὴ κήρυκας L 5 τῆς δια- p. 26, 30). 
φορᾶς A 6.7 τῶν δὲ κηρύκων προςτάτης Ἑρμῆς AL 1 Ἄρη Α 8 αὐτοῦ 

τὴν γυναῖκα AL προέςτη BL 9 φιλοπόλεμοι A 10 ὁ dé At. — Τρῶες 

om. BL 15 αὐτὴν ἀνθίετανται A καὶ om. L 17 ἀτελεῖς L 18 ἤμβλυ- 

tar L Vict. évteyxveîc Vict. 19 ὀφθήςεται L 22 πρῶτα μὲν om. Vict. 

ἐκδηματοῖ L 





1sqq. Cf. γιοῦ, (f. 373%) ad v. 34 Ποσειδῶν) νησιῶται γὰρ οἱ πλείους 


Ἑλλήνων καὶ εἰς Ἑλίκην τε καὶ Αἰγὰς δῶρ᾽ ἀνάγουσιν (0 203), ἢ διὰ 


“αομέδοντα. 

16 sqg. Cf. Ariston. v. 180: ἀϑετοῦνται στέχοι ξ΄, ὅτι εὐτελεῖς εἰσι τῇ κατα- 
σκευῇ καὶ τοῖς νοήμασι καὶ οἵ λόγοι où πρέποντες τῷ τοῦ ᾿Αχιλλέως προσώπῳ. 
— Ad Pium scholium retulit Hiller, Phil. XXVIII, p. 110, qua de re cf. Pro- 
legomena cap. III, 4. 

25 sqq. Antiquissimam esse quaestionem de v. ἔσχετο et de clipei laminis, ex 
Aristot. poet. 25 (p. 1461 « 88) concluditur. Cf. Gell. XIV, 6 et Ariston. v. 269 
(f. 265° e. 1. ἀλλὰ δύω μὲν ἔλασσε): ἀϑετοῦνται στίχοι δ΄, ὅτι διεσκευασμένοι εἰσὶν 
ὑπό τινος τῶν βουλομένων πρόβλημα ποιεῖν" μάχεται δὲ σαφῶς τοῖς γνη- - 


244 Y 


> Δ} 


ἢ pa καὶ ἐν δεινῷ cake’ ἤλαςεεν ὄβριμον ἔγχος 
καὶ τὰ ἑξῆς μέχρι καὶ αὐτοῦ τοῦ ετίχου᾽" 

τὴν δὲ μίαν χρυεῆν, τῇ ῥ᾽ ἔεχετο μείλινον ἔγχος 
(v. 212). τῆς γὰρ χρυςῆς πτυχὸς δοκούςης πρώτης εἶναι, εἴ γε kOcuou 
εἵνεκα τὴν ypucfiv εἰς τὸ ἔξω καὶ ὁρώμενον πρώτην ἐνέθηκεν, ὑπ᾽ 
αὐτὴν δὲ «τερεότητος ἕνεκα τὰς δύο χαλκᾶς, μαλάγματος χάριν καὶ 
τελευταίας τὰς καςειτερίνας, πῶς δύο τε διέκοψε πτύχας, καὶ ἐν τῇ 
χρυςῆ πτυχὶ ἔξω οὔςῃ καὶ διατμηθείςῃ ἐνεςχέθη τὸ δόρυ; 

ἀπολυόμενοι οὖν τὴν ἀπορίαν οἱ πλεῖςτοι τὸ ἔλαςεςεν (v. 269) 
οὔ qaciv εἰλῆφθαι ἄνωθεν διέκοψεν, ἀλλ᾽ ἀντὶ τοῦ διέθλαςεν  θλαςθῆ- 
var μὲν γὰρ καὶ κοιλανθῆναι δύο πτύχας, τὴν χρυςῆν καὶ μίαν τῶν 
χαλκῶν ὑπὸ τὴν χρυςεῆν, μὴ διακοπῆναι δέ, ἀλλὰ cxedevtoc ἐν τῇ 
χρυςῇ τοῦ δόρατος καὶ κοιλάναντος μὲν αὐτὴν καὶ τὴν ὑπ᾽ αὐτήν, οὐ δια- 
κόψαντος δέ. οἱ δὲ καὶ αὐτόθεν ἀξιοῦει μὴ ἔλαςςε γράφειν ἀλλὰ 


1 ςάκε᾽, e in ras., B; cake L 6 cteppotntoc L χαλκὰς B 7 τὰς 
Vill.; om, B, τελευταίας kaccatepivne L 8 cuvecxéon L 9 οὖν om. L 
éNacev B 10 ἀντὶ τοῦ pro ἄνωθεν (in cod. B ἄνω, 8 spr. ὦ scrpt.) coni. Cobet 
ap. Dind. 13 κοίλαντος L 





σίοις᾽ ἄτρωτα γὰρ τὰ Ἡφαιστότευκτα συνίσταται (cf. Ariston. v. 266) .... Nes 
que alteram illam difficultatem, quo modo clipeus Volcani arte factus laedi 
posset, a Porphyrio neglectam fuisse ea quae infra affert docent: οὐκ ἔφη dè 
ἄτρωτα εἶναι ὅπλα, ἀλλ: οὐ ῥᾳδίως ὑπὸ ϑνητῶν διακοπτόμενα. 

4 864. Auream laminam primam fuisse Aristarchus (Ariston, v. 269, coll. 
Lehrs., Ar. p. 208) eumque secutus Autochthon (B ἢ, 274» ad γαλκξίας v. 271 
= Dind, IV, p. 2483, 5; cf. Eust, T, P. 1207, 41) statuerunt. 

9 sqg. 7 **B ἢ, 2745 ad δύω μὲν v. 269 (id, A ἢ, 2652, 1, ἢ 4291): ἀτρώτων 
ὑπαρχόντων παρ᾽ Ὁμήρῳ τῶν ᾿ἀχιλλέως ὅπλων, {καὶ A) ἔξωϑεν κατ᾽ ἐνίους 
τεταγμένης διὰ τὸν πλείονα κόσμον τῆς χρυσῆς (post h. v. ras. 5 litter. B) 
πτυχός, αὕτως ἀποδοτέον τὸν λόγον᾽ ἀλλὰ μέχρι μὲν δύο πτυχῶν προῆλθεν ἡ 
(ἐκ ins. L) τῆς πληγῆς {πτυχὸς BL) ἐνέργεια, εἴξεως (ἴξεως codd.) καὶ 
οἷονεὶ συνιξήσεως {ζσυνηξήσεως corr. e συξηξήσως L) γενομένης, ἐν δὲ τῇ τρίτῃ 
ἐπεσχέϑη (ἐπειδὴ τ. to. συνεσχέϑη BL). 

{ Schol. eorundem codd., iis quae modo edidimus sine intervallo sub- 
iunetum <in B quidem praemisso ἀπορίαν: πῶς, φησὶν, ἄτρωτον ὑποστησάμενος 
τὴν ἀσπίδα νῦν τοῦτο λέγει; ῥητέον οὖν ὅτι ὁ χρυσὸς μαλϑακώτερος ὧν ἀργύ- 
ρου καὶ σιδήρου Cori ὁ go. ὧν pal. χαλκοῦ ἢ σιδήρου AL) ἐνέδωκε τῷ δόρατι 
καὶ ἐκοιλάνϑη, καὶ ἐγένετο κοιλότης καὶ om. A) οὐ τρῶσις. — Cf etiam ad 
p. 243, 25. 

14sqq. ‘+Eust. p. 1208, 10: ὅτε δὲ τὸ ἀλλὰ δύο μὲν ἔλασε τινὲς γρά- 
φουσιν ἀλλὰ δύο μὲν ϑλάσε, καὶ ὅτι ἀπάτην οὗτοι αἰτιῶνται τῶν ἄλλως 
γραφόντων, ὡς τῆς ἄνω περιφερείας τοῦ ϑ' κολοβωϑείσης εἰς φαντασίαν τοῦ £ 
γράμματος, δηλοῖ καὶ ὁ Πορφύριος. Idem Eustathius (ρ. 1207, 49) quod hanc 
coniecturam Autochthoni tribuit suspitionem quandam movet; quoniam ipse 
paullo infra (p. 1207 extr.) Autochthonem Aristarchi sententiam (Ariston. 
v. 269, 4 188), perforari aurum bastae cuspide, amplexum affert. Nisi sta- 
tuatur, Autochthonem plures loci difficillimi interpretationes attulisse, alterum 
utrum errori deberi dicas, Qua in re, quae huc non pertinet, diiudicanda illud 


μω-ω. 


0 


10 


15 


20 


Y 245 


θλάςεεν, ἄνωθεν φάεςκοντες ἁμαρτόντα τινὰ γράψαι τὸ E, τὴν λοιπὴν 
περιφέρειαν τοῦ 0 παρέντα᾽ ἄτρωτα γὰρ ὄντα τὰ Ἡφαιςτότευκτα μὴ 
διακοπῆναι. ἐγὼ δὲ ἐν τῇ χρυςῇ πτυχὶ ἀκούων ἐνεχεθῆναι αὐτοῦ λέ- 
γόντος τὸ δόρυ τῆς εἰς τὸ mpocw ὁρμῆς οὐ δύναμαι ἐπινοῆςαι τὴν 
χρυςῆν πτύχα οὔτ᾽ οὖν διακοπεῖςαν οὔτε θλαςθεῖςαν. πῶς γὰρ οἷόν τε 
ἐλαςεθῆναι μὲν λέγειν, TOUTÉCTI διακοπῆναι, ἢ θλαςθῆναί γε δύο πτύχας, 
ἐν αἷς ἦν N χρυςῆ, ἐνεχεθῆναι δὲ ἐν τῇ χρυςῇ τὸ δόρυ; τὸ γὰρ ἐν- 
cxeofivar τὸ μὴ τὸ αὐτὸ παθεῖν τὴν χρυςῆν ὅπερ αἱ ἄλλαι δηλοῖ. οἱ 
δ᾽ αὖ τὴν πρώτην παθεῖν βούλονται καὶ μᾶλλον ἤπερ τὴν ὑπ᾽ αὐτήν᾽ 
οὐ γὰρ ἂν ἐνεςχέθη ἐν τῇ τρίτῃ, εἰ μὴ NM δευτέρα ἐπ᾽ ἔλαττον ἔπαθε 
τῆς πρώτης. φημὶ τοίνυν, ὧς οὐ κόεςμου χάριν οὐδὲ τέρψεως ὁ Ἥφαι- 
«τος κέχρηται τῇ χρυςῇ πτυχὶ ἀλλ᾽ εὐτονίας᾽ εὐτονώτερός δὲ χαλκοῦ 
χρυςός. uécnv οὖν τὴν τοῦ χρυςοῦ πτύχα ἐξύφανεν εἷς ευὐνοχὴν τοῦ 
παντὸς caKouc*® ἁπαλώτερος γὰρ ὧν καὶ εὔτονος Ò χρυςὸς ὑποκείμενος 
τῷ χαλκιὺ διεδέχετο τὴν ὁρμήν, ἐκλυθεῖεαν ὑπὸ τῆς τοῦ χαλκοῦ ἀντι- 
τυπίας εἰς τὸ ἄτρωτον ὑπὸ τῆς προςούςης αὐτῷ εὐτονίας. πρῶτος δὲ 
ὧν ὃ χρυςὸς καὶ παθὼν ὑπὸ τῆς ἐμβολῆς πρῶτος ταχεῖαν ἂν παρεῖχε 
τὴν διακοπὴν ἐκ τῶν εὐθραύετων ευνεςτώςαις. ὅτι δὲ καὶ χαλκαῖ πτύχες 
ἧςαν ἐν τῇ ἔξωθεν ἐπιφανείᾳ, uécn δὲ μετὰ ταύτην ἣ χρυςῆ, ὑφ᾽ ἣν 
ai τοῦ καςειτέρου, δηλοῖ τὸ ἐν τῇ ὁπλοποιίᾳ ἐπιςημαίνεςθαι τὸν ποιη- 
τήν, ὅτι τάδε μὲν ἐκ χρυςοῦ ἐποίηςε, τάδε δὲ ἐξ ἄλλης ὕλης, ἐκ χαλ- 
κοῦ δὲ μὴ εἰπεῖν, ὡς ἂν τοῤεύοντος αὐτοῦ ἐν ἄλλῃ πτυχὶ τὰ πλάςματα᾽ 
ἦρχε δ᾽ ἄρα εφιν Ἄρης καὶ ἸΤαλλὰς ᾿Αθήνη, 
ἄμφω yxpuceiw, χρύςεια δὲ εἵματα ἕεθην (( 516. 17): 


1 θλάςεν Β 9 δ᾽ αὐτὴν np. Β δὲ post μᾶλλον 185. 10 ἠνεςχέθη 5 12 
εὐτονώτερον L 15.16 ὑπὸ τοῦ χαλκοῦ ἀντιτύπου L 17 ἂν om. codd. 18 eù- 
θράετων Β ευνεςτώεης τοῦ δὲ καὶ χαλκαῖ πτ. L; ceterum gut cum Bekkero 
ταῖς ἐκ τῶν εὐθρ. cuvectwcarc scribendum videtur aut cum L cuvectwenc, ad- 
dito in fine τῆς ἀςπίδος χαλκαὶ B 19 μετ᾽ αὐτὴν L 24 δ᾽ εἵματα B, δ᾽ 
ἤματα ἤςεθην L 





non nullius momenti est, verba scholii B (IV, p. 243, 5-16 Dind.), cui simillimo 
Eustathius usus esse videtur, in cod. Vict. (f. 3802) duobus lemmatis adscripta 
esse: ἐπεὶ πέντε πτύχας] φησὶν ὃ Αὐτόχϑων -- τὴν χαλκῆν, et τὴν δὲ μίαν 
χουσὴν] ὅτι μὲν ἐν τῇ ἐπιφανείᾳ κτλ. 

118464ᾳ. |B f. 3884 (ἃ, Vict, f. 3912) ad γρυσὸς Φ 165: οὐκοῦν ἐπιπόλαιος 
Ca in ras.) ἦν ὁ χρυσός. εἰ δέ φησιν, ὅτι μέχρι τινὸς ἔρρηξε, μέσος ἦν ὁ χρυ- 
σός, ὡς Πορφύριος. [δύναται δὲ καὶ οὕτως εἶναι πρῶτος, quae Vict, om.] 
Cf. {B ἢ 274» ad χαλκείας Ὑ 271 (ead. fere Vict. f. 8801): μέσην νομιστέον τὴν 
govoiv: ἁπαλώτερος γὰρ ὧν ὃ χρυσὸς ἐκλελυμένον τὸ δόρυ μετὰ τὴν τῶν χαλκῶν 
βίαν εὐχερῶς ὑποδέξεται. ὅτι γὰρ οὐκ ἦν ἐν τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς ἀσπίδος ὃ 
χρυσός, δηλοῖ δι’ ὧν φησι τεχνώμενον Ηφαιστον τὴν ἀσπίδα τὸ μὲν τορεύειν 
ἐκ χαλκοῦ, τὸ δὲ ἐκ κασσιτέρου, τὸ δὲ ἐκ χρυσοῦ. τάχα οὖν (cf. p. 247, 20) ἡ μὲν 
πρώτη ἦν χαλκῆ, ἡ δὲ δευτέρα κασσιτερίνη, ἡ δὲ τρίτη χρυσῆ, ἡ δὲ τετάρτη 
κασσιτερίνη, ἡ δὲ πέμπτη χαλκῆ. [ὁ δὲ Αὐτόχϑων κτλ., quae aliunde illata 
sunt, cf. ad p. 244, 4; 14, schol. Victor. recte alii lemmati adscripsit.] 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 17 


246 Y 


πῶς γὰρ αὐτοὺς ypucoùc ἔφη, χρυςῆς oùcnc τῆς ὑποκειμένης ἐπι- 
φανείας, εἰ μὴ ἐξηλλαγμένα ταῦτα παρὰ τὸ ὑποκείμενον mole, ἤτοι 
ἐγκυκλῶν ἢ ἐγκολλῶν ἢ ἐντορεύων: καὶ νειὸς χρυςῆ᾽ 
ἀρηρομένῃ δὲ ἐῴκει 

χρυςείη περ ἐοῦςα (( 548. 49), ᾿ 

ἐν δ᾽ ἐτίθει ςταφυλῆςει μέγα fpidoucav ἀλωὴν 

καλὴν xpuceinv, μέλανες δ᾽ ἀνὰ βότρυες ἤεαν᾽ 

εἱετήκει δὲ κάμαξι διαμπερὲς ἀργυρέηειν᾽" 

ἀμφὶ δὲ κυανέην κάπετον, περὶ δ᾽ ἕρκος ἔλαςςεε 

καςςιτέρου (C 561—65): 
καὶ πάλιν᾽ l 

ἐν δ᾽ ἀγέλην ποίηςε βοῶν ὀρθοκραιράων. 

αἱ δὲ βόες χρυςοῖο τετεύχατο καςειτέρου τε’ 

χρύςεειοι δὲ νομῆες ἅμ᾽ ἐετιχόωντο βόεςει 
(C 573. 74. 77), καὶ πάλιν᾽ 

καί ῥ᾽ αἱ μὲν καλὰς ετεφάνας ἔχον, οἱ δὲ μαχαίρας 

εἶχον χρυςείας ἐξ ἀργυρέων τελαμώνων (C 597.. 98). 
τῶν γὰρ ἐμποικιλλομένων ἔςτιν ὧν τὰς ὕλας εἰπὼν ἀργύρου μὲν ἐμνήεθη 
καὶ χρυςοῦ καὶ καςειτέρου, χαλκοῦ δὲ οὐκέτι, ὡς ἂν εἰ, χαλκῆς ὑπο- 
κειμένης ἐπιφανείας, ἐνταῦθα ἐνεποίκιλλεν. οὐκ ἔφη δὲ ἄτρωτα εἶναι 
ὅπλα, ἀλλ᾽ οὐ ῥᾳδίως ὑπὸ θνητῶν διακοπτόμενα᾽ 

οὐδ᾽ ἐνόηςε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, 
ὡς οὐ ῥηίδι᾽ ἐετὶ θεῶν ἐρικυδέα δῶρα 
ἀνδράςει re θνητοῖςει δαμήμεναι οὐδ᾽ ὑποείκειν 


(Y 2θ4---66). ἔδει οὖν μηδὲ θλαςθῆναι, ὅπερ ἀξιοῦειν ἔλαεςεν ἀκούειν, : 





1 post χρυςοὺς (sic), ‘/. signo in margine posito, L inserit ἸΤορφυρίου εἰς τὸ 
οὐδὲ τότ᾽ Αἰνείαο κτλ. (v. infr. ad 1. 20), tum schol. quod incipit ἀτρώτων 
ὑπαρχόντων παρ᾽ Ὁμήρῳ κτλ. (v. ad p. 244, 9), quo finito demum, signo illo ‘/. 
iterum posito, pergitur ἔφη yxpucfic oùcnc 2 ἐξηλαγμένα L 3 ἐγκυκλῶν ἢ 
uncinis inclusit Bkk, ἐνκολλῶν L καὶ ναὸς ypucofc L 5 ypucein περ 
ἐούςη B 7 yxpucîiv codd.; corr. Vill. 18 ἐμποικιλομένων L 19 eì in- 
serui; codd, om. 20 ἔνθα pro ἐνταῦθα coni. Bekk. εἶναι om. L 21 ἀλλὰ 
τὰ μὴ pad. ὑπὸ θνητ. diaxcontwueva L 23 ρηΐδια ἐςτὶ Β, ῥηίδιά ἐςετιν 17 234 
δὲ θνητοῖει L οὐδὲ ὑπ. L 88 ἔλαςεν codd. 





20 sqq. +**B f. 274» δὰ Αἰνείαο v. 268 (id. L f. 429», II, cf, Cram. A. P. 
III, p. 36, 34, ΠῚὴ: «εἰς L) τὸ οὐδὲ τότ᾽ Αἰνεέαο δαΐφρονος ὄβριμον 
ἔγχος ῥῆξε σάκος χρυσὸς γὰρ ἐρύκακε, δῶρα ϑεοῖο (δ. #. om. 1.) 
δοκεῖ μάχεσϑαι τῷ ἀλλὰ δύω <dvo L>) μὲν ἔλασσε διὰ πτύχας, ὥστε ἔρρη- 
ξεν ζῶστ᾽ ἔρηξεν 1,). ἔστι δὲ ἀπὸ τῆς λέξεως ἡ λύσις nad’ ἑκάτερον" εἰ γὰρ 
Com. L) μὴ di’ ὅλου <diolov 1.) διῆλϑεν, οὐκ ἔρρηξε τὸ σάκος. καὶ τὸ ἔλασ- 
σεν (ζἔλασεν L) οὐ πάντως ἔρρηξε (ἔρηξε B) τὸ σάκος, ἀλλὰ διέϑλασεν (cf. ad 
p. 244, 9), ubi illa καϑ᾽ ἑκάτερον docent, de duabus difficultatibus Porphy- 
rium hac quaestione egisse (v. ad p. 243, 25). 

25 Cf. Ariston. T 266 (6.1. ἀνδράσι ye ϑνητοῖς): πρὸς τὴν ἑξῆς ἀϑέτησιν᾽ 
ἄτρωτα γὰρ καὶ ἄϑλαστα τὰ ἡφαιστότευκτα. 


10 


15 


10 


15 


20 


25 


Y | 247 


el γε μηδ᾽ ὑπείκειν αὐτὰ ἔλεγε. ῥητῶς δ᾽ αὐτὸς ἔφη ὅτι οὐκ ἔρρηξε 
μὲν τὸ «άκος --- χρυςὸς δ᾽ ἐρύκακε δῶρα θεοῖο —, δύο δὲ δι- 
έλαςςε πτύχας, ἐςχέθη δὲ ἐν τῇ χρυςῇ, di’ ἣν οὐκ ἐρράγη διὰ παντός. 
πάνυ δὲ δυνατῶς τὴν καταςκευὴν ἐδήλωςε καὶ τὸ μέχρι τίνος ἣ ῥῆξις᾽ 
πέντε μὲν γὰρ πτύχας ἤλαςε Κυλλοποδίων ’ εἶτα λέγει πρώτας, 
ὅτι καὶ πρῶται πρὸς τῇ ἐπιφανείᾳ, τὰς δύο χαλκείας, εἶτα τὰς 
ἀντικειμένας ταῖς πρώταις ἐςχάτας᾽ δύο δ᾽ ἔνδοθι καςειτέροιο, τὸ 
δ᾽ ἔνδοθι πρόςκειται, ἵνα τὰς χαλκᾶς ἐξωτάτας νοήεωμεν ὡς τὰς τοῦ 
Kaccitéepou ἔνδοθι, εἶτα λοιπὴν τὴν uécnv* τὴν δὲ μίαν ypucfiv. ei 
οὖν τῆς ἔεχετο μείλινον ἔγχος, αἱ δύο χαλκαῖ ἐτρώθηςαν πρῶται 
uc οὖςαι πρῶται, αἱ δὲ τρεῖς ἔμειναν ἄτρωτοι᾽ χρυεὸς γὰρ ἐρύ- 
κακε δῶρα θεοῖο. οὕτω δὲ καὶ ἐπὶ τῆς Αἰνείου ἀςπίδος ὕπεετιν ὃ 
χαλκὸς τῇ βύρεῃ, ὃ μαλακώτερος τῇ ξηροτέρᾳ, καὶ où κόςμου ἕνεκα 
χαλκὸς πρόςκειται ἐν ἐπιφανείᾳ, ἀλλ᾽ ὑπόκειται δι᾿ ἀςφάλειαν, ὡς ἐπὶ 
τῆς ᾿Αχιλλέως ὁ ypucéc: λέγει γὰρ ἐπὶ τῆς Αἰνείου" 

δεύτερος αὖτ᾽ ᾿Αχιλεὺς προΐει δολιχόσκιον ἔγχος 

καὶ βάλεν Αἰνείαο κατ᾽ actida παντός ἐΐεην, 

ἄντυγ᾽ ὑπὸ πρώτην, ἣ λεπτότατος θέε χαλκός, 

λεπτοτάτη δ᾽ ἐπέην ῥινὸς βοός (Y 273—76). 
κἂν μέντοι ἀκούωμεν τὰς δύο χαλκείας τὴν πρώτην καὶ τὴν πέμ- 


35 ΑΥ̓͂ 


πτὴν, δύο δ᾽ ἔνδοθι τούτων τὰς Kaccitepivac τὴν δευτέραν καὶ τὴν 


τετάρτην, καὶ οὕτως μέςεη καὶ τρίτη ἐντὸς ἣ χρυςεῆ, τῆ ῥ᾽ ἔεχετο 
μείλινον ἔγχος, μιᾶς καὶ καςειτερίνης payeicne. 

291. .... πῶς δὲ ἣ ᾿Αφροδίτη οὐ βοηθεῖ τῷ υἱῷ: ὅτι δέδιε τὴν 
Παλλάδα. 

. ἐζήτηται δὲ πῶς τὸν Αἰνείαν οὐκ ᾿Απόλλων éppucato ἀλλὰ 

ΠΠοςειδῶν. καί φαςιν, ὅτι ἣ μεγάλη περὶ θεοὺς εὐςέβεια δυεωποῦςα 
τυγχάνει καὶ τοὺς di’ ἔχθρας ὄντας. 

322—24. ἀθετοῦεί τινες τοὺς ctiyouc ὡς ἐναντίους τοῖς προκειμέ- 

1 εἴ περ μηδ᾽ L 2 τὴν ἀςπίδι L 2. 8 διέλαςε B 8 ἐν τῇ χρυςῇ 
δ᾽ ἑνὶ καὶ οὐκ ἐρρ. διὰ παντός L, ubi, ‘/. signo in margine posito, sequitur 
schol. v. 307 (= #**B, vol IV, p. 246, 15—21 Dind.), quo finito, signo illo re- 
petito, pergitur πάνυ δὲ δυνατῶς KTÀ. 5 fAacce 11 πρώτας --- πρῶται trans- 
posui; codd. post ἐπιφανείᾳ habent 8. πρόκειται codd. (in B post πρό vac. spat.) 
9 ἔνδοθεν L 10 unrivov L χαλκαὶ B 14 πρόκειται L 15 καὶ post γὰρ ins. L 
16 aù.... (post αὖ ras. 4 litt., in qua τ᾽ postea addit.) ἀχι. λεὺς Β ἀχιλλεὺς καὶ 
ter L 17 ἀςπίδα, i ex î corr., B 20 καὶ μέντοι L 21 ἔνδοθεν L 23 unAivov L 





6 Cf. B ad γαλκὸς ἔλαμπε X 32: ἔδει χρυσὸς ἔλαμπεν ἀπὸ κρείσσονος 
nol λαμπροτέρον. συμφωνεὶ γοῦν τοῦτο τῷ περὶ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς ἀσπέδος 
εἶναι τὴν χαλκῆν πτυχήν (paullo plura duo schol. Vict. f. 404», v. Bkk.). 

20 sqq. Cf. ad p. 245, 11. 

27 Cf, Eust. p. 1209, 19. 


B f. 275? ad 
ὀξὺ. 
Schol. min. 


v. 329, c. L 
Καύκωνες. 


B f. 275» ad 
ἀςπίδος, 
L f. 4805". 


20 sqg. Cf. Ariston, v. 322. — Scholium ad Pium Hiller, Phil, XXVII 


p. 110, retulit (cf. Prolegg. II, 4). 
17* 


L f. 480», 


*B f. 2812 ad 
πρώτῳ Tack- 


μην. 
Lf. 4375, Il. 


248 ® 


γοις: οὐ γὰρ ἔετη ἐν τῇ ἀςπίδι τὸ δόρυ" φηςὶ γὰρ διὰ πρὸ Πηλιὰς 
ἤιξε μελίη (v. 276) καὶ ἐγχείη δ᾽ ἄρ᾽ ὑπὲρ νώτου ἐν ταίῃ ἔετη 
ἱεμένη (v. 279). ἔοικε δὲ τοιοῦτον ςχῆμα περὶ τὴν πληγὴν γεγενῆ- 
cda: κατὰ γὰρ τὴν αἰχμὴν ἐμπεπήγει τῇ γῇ, κατὰ δὲ τὸν ςτύρακα τῇ 
ἀςπίδι. ὅθεν τῆς ἀςπίδος προςερειδομένης τῷ δόρατι, ὥρμηςεν οὗτος 
εἰς τὴν τοῦ λίθου βολήν (v. 285). 

329. μάχεται τῷ μὴ κατειλέχθαι Καύκωνας. ἐν τῷ καταλόγῳ τὸ 

ἔνθα δὲ Καύκωνες πόλεμον μέτα θωρήεςοντο. 

λύοιτ᾽ ἂν ἐκ τοῦ καιροῦ: μὴ γὰρ ἐλθόντας αὐτοὺς ἐξ ἀρχῆς τοῦ πολέ- 
μου ἀλλ᾽ ὕετερον οὐ εὐυγκατεῖπε τοῖς ἐξ ἀρχῆς τοῦ πολέμου. μήποτε 
δὲ καὶ περιέχονται τοῖς πᾶςι Λελέγεειν οἱ Καύκωνες. 

ibid. v. 291. 


D 
1.2. = 434, p. 200, 3; 199, 11. 


10. ἀποροῦει πῶς ὃ ἱκετεύων πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα ἔφη᾽ 

πὰρ γὰρ ςδὶ πρώτῳ παςάμην Δημήτερος ἀκτήν᾽ 
τὸ γὰρ λέγειν, καθάπερ (τηείμβροτος, ὅτι οἱ βάρβαροι ἄλφιτα οὐκ 
écgiouciv ἀλλ᾽ ἄρτους κριθίνους, ψεῦδος ἤςθιε γὰρ ὡς ἂν βαειλέως ὧν 
υἱός καὶ οὐδαμῶς τοῦτο Ò ποιητὴς ἐπεςημήνατο. ἣ δὲ λύεις ὅτι παρ᾽ 
Ἕλληει πρώτῳ καὶ ξένῳ τῷ ᾿Αχιλλεῖ γεγονέναι φηςί᾽ πρὸς γὰρ τὴν 
ἱκεείαν εἶχέ τινα βοήθειαν τοῦτο, ὥςπερ τετυχηκὼς ξενικῆς τραπέζης 
παρ᾽ ἐκείνῳ πρῶτον. 





1 éctiv codd.; corr. Vill. 8 ἔνθαδε L πόλεμον μέγαν L 11 καὶ e poi 
mutavi 15 πρώτῳ om. L 18. 19 παρὰ τῷ ἕλληνι codd,; rectum schol. A. 
(v. infra lin. 16 sqq.) suppeditat 





3 sqg. Cf. Eust. TY, p. 1210, 29 sqqg. — Postrema scholii verba haud scio 
an melius quam BL schol. Vict. (f. 381?) servaverit: ὅϑεν τῆς ἀσπίδος meocsost- 
δομένης τῷ σώματι τὸ ξίφος ἐπισπάσασϑαι μὴ δυνάμενος ὥρμησεν ἐπὶ τὸν 
λίϑον. 

7sqq. {B f. 9100 ad Καύκωνες: .... καὶ πῶς οὐ συγκατέλεξεν αὐτοὺς ἐν 
τῷ καταλόγῳ; ἢ τοίνυν νεήλυδές εἰσιν ἡ ἐν τοῖς Δέλεξι (λέξεσι cod.) περι- 
ἔχονται. Idem Vict. f. 3810, ubi quae adduntur τινὲς δὲ καὶ φέρουσι τὸ Καύ- 
κωνας αὖτ᾽ ἦγε rà. quoniam etiam apud Eustathium, qui quaestionem 
non habet, leguntur (p. 1210, 46), aliunde illata esse videntur. — Idem scholium, 
quod e Leid. edidimus, addito e simillimo sine dubio codice Πορφύριος, co- 
dici Paris. 2679 (Cramer. A. P. III, p. 27) Arsenius adscripsit. 

10 Neglegitur, neque Leleges esse in catalogo (v. Ariston. ® 86). 

14 sqq. Transcripsit servato Porphyrii nomine Arsenius (Cramer, A. P. III, 
p. 27, 10). 

16 sqqg. |A v. 76 (cf. Ludwich, Mus. Rh. XXXII, p. 17), c. 1, πὰρ γὰρ σοὶ 
πρώτῳ πασάμην: τὸ λέγειν ὅτι οἵ βάρβαροι ἄλφιτα οὐκ ἤσϑιον ἀλλ᾽ ἄρτους 
uordivovs, ψεῦδος" ἦσϑιε γὰρ ὡς ἂν βασιλέως ὧν υἷός" καὶ οὐδαμοῦ τοῦτο ὁ 
ποιητὴς ἐπεσημήνατο. ἡ δὲ λύσις, ὅτι παρ᾽ “Ἕλλησι πρώτῳ καὶ ξένῳ τῷ ᾿Αχιλλεῖ 
ἐγεγόνει φησί. 


15 


20 


10 


15 


Φ 249 


126. 27. v. in fine operis Vat. ζητ. n. 

140 sqq. πῶς πρὸ πέντε ἡμερῶν τὸν κατάλογον ποιηςάμενος 
᾿Αςτεροπαῖον παρέλιπε λέγοντα ῥητῶς πρὸ ta' ἡμερῶν ἐληλυθέναι; οὐ 
θαυμαςτὸν οὖν τὸ παραλιπεῖν αὐτὸν ἐν τῷ καταλόγῳ μόνων <w corr. 
ex 0) γὰρ éuvncon τῶν τὴν κυρίαν ἥγεμονίαν ἐχόντων, ἐν δὲ τοῖς κατὰ μέρος 
καὶ τοὺς μετ᾽ ἐκείνους τεταγμένους παρέλαβεν, ὧς ἐπὶ ᾿Αθηναίων᾽ ἐν 
μὲν γὰρ τῷ καταλόγῳ (B 552) Μενεεθέα φηεὶν εἶναι τὸν ἡγεμόνα, ἐν 
δὲ τῇ ἐπὶ ναυεὶ μάχῃ (N 091) Φείδας τε (τιχίος τε Βίας τ᾽ 
ἐύς (βιαςτεύς τ᾽ cod.). οὕτως οὖν ἔεςται καὶ ἐπὶ ᾿Αςτεροπαίου ὃ μὲν 
γὰρ Πυραίχμης τὴν πρώτην τῶν ἸΤ]Παιόνων ἡγεμονίαν εἶχε, τὴν δὲ 
δευτέραν ᾿Αςτεροπαῖος, νυνὶ δὲ τὴν πᾶςαν αὐτῷ ἡγεμονίαν ἀνατίθηει 
διὰ τὸ τὸν Πυραίχμην ὑπὸ Πατρόκλου ἀνηρῆςθαι (TT 281). 

(155). καὶ πῶς ἐν τῷ καταλόγῳ (Β 848) ἀγκυλοτόξους αὐτούς 
qgnceiv; icwc οὖν διττὸν ἦν τὸ γένος, τὸ μὲν τοξεῦον τὸ δὲ ἀκοντίζον. 
ἢ καὶ ἐπαμφοτερίζουειν, wc καὶ Τεῦκρος (0 418 sqg.) ..... 





2-15 Duas quaestiones cohaerere vel schol., quod B 844 sqq. (p. 50, 5, 
ubi v. quae annotavimus) edidimus, docet, quod et ipsum, ut schol. B 
f. 404 (ibi collat.), ex eodem fonte fluxisse apparet. — Etiam Eust. ®, p. 1228, 
30. 33, duo scholia coniuncta legit. n 

2 Quinque qui inde a libro B numerantur dies non congruunt cum tribus 
illis ἐν ταῖς παρατάξεσι diebus, qui in quaestione ad Σ 125 servata inde ab eo 
libro numerantur, qua e computandi ratione quattuor nostro loco numerandi 
fuerunt. 

3 sqq. Quae schol. Vict. f. 390. (inc.: πῶς, φησὶ, πρὸ πέντε ἡμερῶν) 
post ἐληλυϑέναι addit: καὶ of μὲν ὑποτάσσουσι στίχον ἐν τῷ τῶν Παιόνων 
καταλόγῳ αὐτὰρ Πυραέχμης ἄγε Παίονας ἀγκυλοτόξους Πηλεγό- 
vos 9᾽ υἱὸς περιδέξιος ᾿ἀστεροπαῖος, ὃν καὶ ἐν πολλοῖς τῆς Ἰλιάδος (ἐν 
πολλαῖς τῶν ᾿Ιλιάδων cod.) φέρεσθαι (οἵ, Eust. p. 1228, 37), quoniam cum iis 


quae sequuntur, quamquam οὖν (lin, 4) in hoc cod. om., pugnant et ap.’ 


Eustathium non eo quo in Vict. loco sed in fine disputationis addita legun- 
tur, a quaestione aliena esse videntur. Neque Porphyrio sed posteriorj aetati 
tribuerim miram illam λύσιν, quam ad v. 156 schol. Vict. f. 8918 commemorat: 
εἰλήλουθα] ἀντὶ τοῦ ὠχόμην, ὡς ὦμωξαν ἀολλέες (E 12) ἀντὶ τοῦ ᾧμωξον, 
ὥστε πρὸ ἕνδεκα ἡμερῶν ἐκ Παιονίας ἐξεληλυϑέναι᾽ διὰ τούτου δὲ λύσεις τὸ 
πῶς πρὸ πέντε ἡμερῶν τὸν κατάλογον ποιησάμενος οὐκ ἐμνήσθη τοῦ ‘Aotsoo- 
παίου᾽ οὕπω γὰρ ἦν φϑάσας. Contra de iis quae extremo scholio ν, 140 addit 
Vict.: ὥσπερ καὶ Πρωτεσιλάου ἀποθανόντος ὁρῶμεν τὸν Ποδάρκην ἄρχοντα 
(Β 704), nihil affirmaverim, 

4 sqq. Cf. Vict. N 195 (f. 233°) Στίχιος: .... τοῦ δὲ Στιχίου ἐν τῷ κατα- 
λόγῳ οὐ μέμνηται, ὅτι οὐκ ἣν ἀναγκαῖον καὶ τοὺς δευτέραν τάξιν ἔχοντας 
καταλέγειν .... 

8 Neglegitur, versu Ν᾽ 690 ipsum Menestheum nominari; quem versum 
neque schol. Vict., versum quidem 689 afferens, respexit. 

13—15 Similia habet schol. Vict. ἢ. 1. (f. 3912): καὶ πῶς ἐν τῷ καταλ. φη- 
σὶν αὐτοὺς ἀγκυλοτόξους; καὶ γὰρ καὶ Τεῦκρος ἐπαμφοτερίξει. ἴσως δὲ δισσὸν 
ἦν τὸ γένος, καὶ οἵ μὲν ὑπὸ Πυραίχμῃ, οἵ δὲ ὑπὸ ᾿ἀστεροπαίῳ εἰσίν. Eadem 
fere γιοῦ. K 428 (ἢ 181) ἀγκυλότοξοι] καὶ πῶς φῆσιν (II 207) ὃς Παίονας 
ἦγεν ἱπποκορυστάς; εἶ μὴ ἄρα περιδέξιοι ἦσαν, ὡς Τεῦκρος, Ubi quae se- 


B f. 2822 ad 
᾿Αςτεροπαίῳ. 


Β f. 282» ad 
δολιχεγχέας. 


B Γ 285» ad 
Tpée. 


B f. 285” ad 
ai κε πίθηαι. 
L f. 4442. 
Vict. f. 3952. 


ἘΒ f. 286", 
Lf 445°, II. 
Cf. Cramer, A. 
P.III,p.27,33. 


250 ® 


156. v. ad v. 140 sqa., p. 249, 3 sqa. 

158. schol. *B (IV, p. 261, 10 Dind.) e quaestione ad X 239 
pertinente (schol. HQ"T) excerptum est. 

165. ad Y 259 sqq., p. 245, 11 sqq. 

194. = 454, p. 198, 14. 

252. ad ὦ 315. 

288. ..... πρὸς δὲ τοὺς ζητοῦντας πῶς διαλέγονται μὲν οὐκ 
ἐπιβοηθοῦςι δέ, ῥητέον ὅτι ἕτερος ἦν ὁ τῷ (καμάνδρῳ ἀντιτεταγμένος. 

293. οὐ πάνυ οἰκεῖόν φηειν αὐτὸ ὁ ΤΠῖος᾿ διὰ τί γὰρ ἔμελλε μὴ 
Terconcecdar καὶ θεοῖς καὶ τὰ κεχαριςμένα cuuBovdevouci; τάχα οὖν 
πρὸς τὰ ἑξῆς ἐςτι᾿ cÙ δ᾽ Ἕκτορι θυμὸν ἀπούρας ἂψ ἐπὶ νῆας 
ἴμεν. ὁρῶςει γὰρ αὐτὸν ἐπιτεταμένως ἔχοντα πρὸς τὸν φόνον τῶν 
πολεμίων καὶ δυςκόλως ἀφεξόμενον τῆς cparfic, κἂν Ἕκτορος κρατήςῃ. 

343 sqq. διὰ τί τοῦ (καμάνδρου καιομένου ὁ ᾿Αχιλλεὺς ἐν ζέοντι 
αὐτῷ ἀποληφθεὶς ἐπνίγετο μὲν οὐκ ἐκαίετο δέ; ἢ διότι οὐχ ὅλος ὁ 
ποταμὸς ἐκαίετο. ἐνδέχεται οὖν μὴ ἐν τοῖς τοιούτοις αὐτὸν τοῦ ποτα- 
μοῦ μορίοις εἶναι" καὶ γὰρ ἂν οὕτως γε ὃ Ἥφαιςετος ἦν αὐτὸν ὁ δια- 
φθείρων, ὃν οὐκ εἰκὸς βοηθεῖν μὲν αὐτῷ, τοῦτο δὲ μὴ ὁρᾶν, ὅπως μὴ, 
ἔνθα ἦν ἐκεῖνος, ὃ ποταμὸς πονήςῃ. ὡς οὖν ὁ (κάμανδρος πνίγων 





7 post μὲν Bekk. αὐτῷ οἱ θεοὶ ins. 9. φηεῖιν αὐτῶ ἕπεται διὰ τί κτλ. 5 πίος 
corr. e πῖος Β διὰ γὰρ ἤμελλε Vict. 10 ευμβουλεύματα (Ὁ) -L 11 cù, acc, 
in ras., Β 13 ἀφέξεεθαι Vict. 14 schol, *#B quod scholio manus prioris 
(v. infra ad lin. 14 sqq.), signo scholii finiti eraso, in fine subiunctum est, καὶ 
διὰ τί inc. 





quuntur: didvpos οὖν τοὺς τόξῳ καὶ ἀγκύλῃ χρωμένους ἀγκυλοτόξους εἴρη- 
κεν, utrum e quaestione an aliunde petita sint non constat. --- Conferendum 
etiam schol. Vict. IT 287 (f. 3072, cf. Townl. ap. Cramer., A. P. III, p. 287, 1), 
a quaestionis forma longius remotum: ἱπποκορυστάς) Miuvsouos' Παίονας ἀν- 
δρας ἄγων, ἵνα te κλειτὸν γένος ἵππων. ἐν δὲ τῷ καταλόγῳ' καὶ Παίονες 
ἀγκυλότοξοι. ἢ οὗτοι ὑπὸ ᾿Ἡστεροπαῖον, οἵ δὲ ἱππεῖς ὑπὸ Πυραίχμην. ἢ 
διαφόρῳ ὁπλίσει ἐχρῶντο. ἢ ἱπποτοξόται ἦσαν. 

7 Praeter L ἢ 4480 idem fere schol, Vict. f, 8958 habet. 

14 sqq. Τὸ ξητούμενον πῶς οὐ πατακαίεται ὁ Ayiiievs ἀναξέοντος τοῦ 
ὕδατος schol. A (Ariston.) v. 344 commemorat, addita Aristarchi interpreta- 
tione, quae in quaestione neglecta vel male intellecta est: ὅτε πρῶτον τὸ πε- 
δίον ἀνεξήρανται τῇ φλογί, εἶτα εἰς τὸ δεῦμα τοῦ ποταμοῦ τρέπει τὴν φλόγα, 
ὅτε ὁ ᾿Αχιλλεὺς ἤδη ἐν τῷ πεδίῳ ἐγεγόνει. 

+B f. 2871 ad πυρὶ v. 365 (id, 1, f. 4462; simil. Vict. f. 3975): καὶ πῶς γὰρ 
un <supra γὰρ scerpt. B) ἐκαίετο ὁ Agidievs; ὥσπερ ὁ Σκάμανδρος ᾿Αχιλλέα 
ἔπνιγε, Todas δὲ ἔσωξεν, οὕτω καὶ ὁ Ἥφαιστος πᾶν μὲν ὑφάπτει τὸ ἄλλο 
τοῦ ποταμοῦ πλὴν ἐκείνου τοῦ τόπου, ἔνϑα ἣν ᾿Αχιλλεύς. Etiam L ἢ 4940 ad 
v. 343 (in B prior pars scholii f. 3860 δὰ ἐν πεδίῳ ibid. relati) e Porphyrio 
fluxisse videtur: ἕνα ἀναξηράνῃ τὸ εἰς αὐτὸ ἐκκεχυμένον ὕδωρ. naîs δὲ ve- 
κρούς, ᾿Δχιλλέα δὲ οὗ οὐδὲ γὰρ ὁ Σκάμανδρος τοὺς Τρῶας ἔπνιγε (add. *B 
καὶ διὰ τί utà., quae supra edidimus), 


10 


10 


15 


20 


25 


d 201 


᾿Αχιλλέα τοὺς ἐμβεβηκότας τῶν Τρώων εἰς αὐτὸν ζωοὺς δ᾽ ἐεάω 
κατὰ καλὰ ῥέεθρα κρύπτων ἐν δίνηςιν (v. 238), οὕτω καὶ ὁ 
“Hparctoc τὸν μὲν ποταμὸν ἔκαιε, τῷ δ᾽ ᾿Αχιλλεῖ διὰ τοῦ πυρὸς 


ευνεμάχει. | 

362 sqq. Vat. Znt. ι΄. 
wc δὲ λέβης ζεῖ ἔνδον, ἐπειτό- 
μενος πυρὶ πολλῷ, xkviccn 


μελδόμενος ἁπαλοτρεφέος 
ς«ἰάλοιο, πάντοθεν ἀμβολά- 
δην, ὑπὸ δὲ ξύλα κάγκανα 


κεῖται ὡς τοῦ καλὰ ῥεῖθρα 
πυρὶ φλέγετο. Zée δ᾽ ὕδωρ. 
οἱ μὲν διορθοῦντες ἠξίουν μετὰ 


τοῦ ν γράφειν κνίεεην μελδό- 


ἘΒ f. 287° ad xvicn (id. L f. 446°, 


TT). ὡς δὲ λέβης ζεῖ ἔνδον 
ἐπειγόμενος πυρὶ πολλῷ, 


κνίςη μελδόμενος ἁπαλοτρε- 
φέος ειἰάλοιο, πάντοθεν ἀμβο- 
λάδην, ὑπὸ δὲ ξύλα κάγκανα 
κεῖται᾽ ὧς τοῦ καλὰ ῥέεθρα 
πυρὶ φλέγετο, Zée δ᾽ ὕδωρ. 
οἱ μὲν οὖν διορθοῦντες ἠξίουν 
μετὰ τοῦ ν γράφειν᾽ xvicnv μελ- 


δόμενος, ἀντὶ τοῦ τήκων ἀκούον- 
τες, ἵν᾽ ἡ τὴν κνίςαν τήκων. 


μενος, ἀντὶ τοῦ τήκων ἀκούοντες, 
ἵν᾽ ἡ τὴν Kviccav τήκων. εημαΐίνει 
γὰρ κυρίως τὸ μέλδειν τὸ τὰ μέλη 
ἔδειν. ἄνευ δὲ τοῦ ν γεγραμμένου 
Kviccn μελδόμενος, οἱ μὲν 
ἠξίουν μὴ προςγράφειν τὸ i, ἵν᾽ f 
οὐδέτερον τὸ κνίεςη τήκων. οὐκ 
εἶχον δὲ παρ᾽ ‘Ounipw δεικνύναι 
οὐδετέρως τὸ κνίεςος λεγόμενον, 
ἀλλὰ θηλυκῶς: kvicen δ᾽ οὐρα- 
γὸν ike (A 3I7), xvicenv δ᾽ ἐκ 


οὐκ εἶχον δὲ παρ᾽ ‘Ounpw δεικνύναι 
οὐδετέρως τὸ κνίεςος λεγόμενον, 
ἀλλ᾽ ἀεὶ θηλυκῶς’ κνίςεεη δ᾽ οὐρα- 
γὸν ἵἷκεν καὶ κνίςεην ἐκ πε- 
δίου ἄνεμοι φέρον. μήποτε οὖν 





288 post οὐδετέρως per errorem δεικνύναι V repetit τὸ Kvicoc V 25? ἵκε V 
5° in text. cod. B kvicnv radendo in xvicn mutatum est; ceterum in his 
formis scribendis consulto mihi non constiti, sed librorum aucto- 
ritatem secutus sum  6>—12° versus schol, B om.; in L in fine f, 445° le- 
guntur 14" xviccnv L; id. B habuit, sed alter. c eras. est 16» kviccav L; B 
alter. c eras. 24 ἧκεν L (id. in text. h. ν. ἵκεν habet, ex ἧκεν corr.); ἵκεν B 





5sqq. Eustath. ᾧ, py1241, 28 sqq., Porphyriana peiore etiam quam ἢ. I. 
nostri codices exhibent ratione legisse videtur. Id. H, p. 668, 35, breviter de 
κνίσσην et uvicon lectionibus egit. . 

13 Aristarchum xvéonv h. 1. scripsisse cum schol. Β ἢ. v. p. 253?, 1 edi- 
tum tum scholia cod. A (II, p. 224, 6—10 Dind.) docent. 

23 sqq. Paris. 2766 ap. Cramer., A. P. III, p. 292, 11: κνίσσῃ μελδόμε- 
vos] δύναται καὶ οὐδετέρως κνίσση, ὡς ἡ nouodia* τὸ κνῖσος ὀπτῶν ὀλλύεις 
τοὺς γείτονας <quae quidem verba, ap. Cramer. corrupt. tradita, ex ils, quae 
p. 253>, 10 sqq. edidimus, excerpta sunt, cf. quae ad p. 252, 22 init. notavimus), 
ὁ δὲ ποιητὴς ἀεὶ ϑηλυκῶς τὴν uvicav φησίν, ἵνα ἢ μὴ παρὰ τὸ τὰ μέλη τή- 
κων, ἀλλὰ τῇ κνίσσῃ ἄλδων ζἄρδων Cr.) τὰ μέλη τοῦ τρίποδος, μεταφορικῶς, 
ὥς φησι μέλε᾽ ἤλδετο ποιμένι λαῶν" ἵνα ἢ τὰ μέλη τοῦ λέβητος λιπαίνε- 
σϑαι. Eadem fere cod. Paris. 2679 (Cramer, A, P. III, p. 28, 25). 


252 


πεδίου ἄνεμοι φέρον (0 549). 
μήποτ᾽ οὖν οὐκ ἔετι μελδόμενος 
τὸ τήκων οὐδὲ κεῖται τὸ ἔδειν 
ἀλλὰ τὸ ἄλδειν. ὃ οὖν λελυμένως 
ἔφη μέλε᾽ ἤλδανεποιμένιλαῶν 
(c 70), ἤτοι εὐτραφῆ καὶ λιπαρὰ 
ἐποίει εὐρύνουςα τὰ μέλη, τοῦτο 
ευνελὼν μελδόμενος εἶπε, κατὰ 
μεταφορὰν τὰ μέρη τοῦ λέβητος 
λέγων μέλη, ἃ λιπαίνεςεθαι τηκομένῃ 
τῇ πιμελῇ χριόμενα. 


ἤγουν τῇ κνίςεῃ τοῦ εὐτραφοῦς 
χοίρου ὁ λέβης λιπαινόμενος᾽ ἢ τῇ 
κνίςςῃ ζεούςῃ αὐξάνων τὰ μέλη ἢ 
τῆς xvicenc τὰ μέλη ἐδόμενος, do- 
τικὴν λαβὼν ἀντὶ γενικῆς. 


Β f. 287? ad κνίεη Φ 868: cùv 





1a πεδίου e correct. V? 
adscripto 
Vi, φοῦς Υξ in marg. 
reserps. V2 

2% deîtar L 
quod correxi 18" ἀλείφατο L 
170 λαβόντες coni. Kamm. 


d 


οὐκ ÈCTI μελδόμενος τὸ τήκων 
οὐδὲ κεῖται τὸ ἔδειν ἀλλὰ τὸ ἀλ- 
δειν. ὅπερ οὖν λελυμένως ἔφη μέλη 
mA dave ποιμένι λαῶν, εημαίνων 
τὸ εὐτραφῆ, λιπαρὰ ἐποίει εὐρύ- 
γουςα τὰ μέλη, τοῦτο ευνελὼν 
μελδόμενος ἔφη, κατὰ μεταφορὰν 
τὰ μέρη τοῦ λέβητος μέλη λέγων, 
ἅπερ λιπαίνεςθαι τηκομένῃ τῇ πι- 
μελῇ χριόμενα. τὸ οὖν ἀλειφόμε- 
νον Miraivecdar μέλδεεθαι ἔφη, ὡς 
ἐν ἄλλοις᾽ ἐν δ᾽ ὠτειλὰς πλῆ- 
cav ἀλείφατος ἐννεώροιο (( 
901). τινὲς δὲ οὕτως" κνίςεῃ μελ- 
δόμενος ἀντὶ τοῦ Kkvicenc μέλη 
ἐδόμενος, δοτικὴν ἀντὶ τῆς γενικῆς 
λαβών ἢ τῇ κνίεςῃ Zeoucn αὐξά- 
vwv τὰ μέλη, ἤτοι τὰ xpén' [ἢ 
αὐτὸς τῇ κνίςςῃ τοῦ εὐτραφοῦς 
χοίρου ὁ λέβης λιπαινόμενος καὶ 
τηκόμενοε!. 

*B f. 29" ad κνίεῃ Β 423 (id. L 


32 ἕδειν V!, quod delevit V?, altero verbo non 
5a ποιμένι e ποίμνια corr, V? 
172. 182 μέλη — ἀντὶ humiditate deleta in textu 
222 de κνίςη v. ann. crit. ad p. 251, 5. 

2b. 8h ἔλδειν codd.; corr. Kamm., p. 109 


7° eopuvouca V 142 εὐτραφ.. 


5° τὰ eùtp. BL, 


15° κνίςςη < in ras. supra c serpt.) μέλη B 
18» μέρη pro κρέη coni. Kamm. 


22” verbo κνίςῃ 


in textu cod. B 1 postea subscriptum esse videtur; Lp c. l. κατά τε Kvicn 





2 Cf. Et. M. 576, 20: μελδόμενος" 


τηκόμενος. κυρίως δὲ μέλδειν ἐστὶ τὸ 


τὰ μέλη ἔδειν, 0 ἐστιν ἐσθίειν, οἷον μελέδειν, κατὰ συγκοπήν. 
3 sqa. Hermogenem ita interpretatum egse perhibet schol. B bh. v., 


p. 253?, 7. 


14 sqq. v. ad lin, 18-21, 


16 sqq. (16. 17) Aristarchum notare consuevisse τὸν ποιητὴν δοτικὴν ἀντὶ 
γενικῆς παραλαβεῖν constat (v. Friedl., Ar. p. 22), a cuius ratione mira illa 
quae ἢ, l. affertur interpretatio toto caelo distat. 

18-21 Quae verba uncinis inclusimus, quoniam eandem interpretationem 


continent, quae lin. 7—13 proposita est, a scholio eo certe quo leguntur loco 
aliena sunt; quaestio Vatic. verbis illis, quorum sententiam reddunt, subiungit 
(lin. 14, 15). Ceterum non multum refragabor, si quis omnia illa, quae inde a 
lin. 14 leguntur, alterum scholium esse contenderit, quod de eadem re de 
qua superiora agens casu cum illis coaluerit. 

22 8qq. Scholia e regione posita, quae inde a lin. 13 sq. ad verbum paene 


ῷ 


20 


10 


“τῷ v’Apictapyoc. τὸ δὲ μελδό- 


μενος ἀντὶ τοῦ τήκων. Kvicn δὲ 
πᾶν τὸ πιμελές. τινὲς δὲ οὐδετέρως 
ἤκουον, ἵν᾽ ἡ τὰ Kvicn, ὧς τὸ Τηλέ- 
μαχος τεμένη νέμεται (λ 184). 
ἀλλ᾽ ἀεὶ παρ᾽ ‘Ounpw ἡἣ κνίςα θη- 
λυκῶς εἴρηται. Ἑρμογένης δὲ ἐν 
τῷ περὶ τῶν ε΄ προβλημάτων Ypà- 
per κνίεῃ μελδόμενος, ἵν᾽ T° 
τῇ xvicn λιπαινόμενος, ὡς τὸ μέλη 
ἤλδανε ποιμένι λαῶν (ς 10)’ 
μέλδειν δὲ κυρίως τὸ τὰ μέλη ἀλ- 
derv ἢ ἀλδάνειν. κνίςα δὲ ςημαίνει 
τὴν ἐκ τῶν κρεῶν dvagupiaciv, ὡς 


Φ 


253 


f. 59, TT, Lp f. 73°): ’Apictap- 
χος τὰ Kviccn οὐδετέρως ἀκούει, 
καίτοι εἰπὼν οὐδὲν ἀδιαίρετον εἶναι 
τῶν εἰς OC ληγόντων οὐδετέρων 
παρ᾽ ‘Ounpw κατὰ τὸ πληθυντικόν᾽ 
τείχεα γὰρ καὶ βέλεα λέγει. ἀλλ᾽ 
ὥςπερ τὰ τεμένη ἀδιαιρέτως εἴρη- 
κεν, ὧς τὸ Τηλέμαχος τεμένη 
νέμεται, οὕτω καὶ τὰ κνίεςη. καὶ 
ÈCTIV ἐν τῇ κωμῳδίᾳ τὸ ἑνικόν" τὸ 
κνίεςεος ὀπτῶν ὀλλύεις τοὺς 
γείτονας (Mein., fr. com. IV, 
p. 687). πλεονάζει δὲ “Ὅμηρος τῇ 
θηλυκῇ προςητγορίᾳ. cnuaiver δὲ καὶ 





124. ἄλδειν sensu postulante ex ἔδειν mutavi 
29 kvicn, altero c spr. lin. addito, B; xvicn Lp 11" kvîccoc L ὄπτων Lp 
13. πλεον. γὰρ “Ou. L 140 sqq. καὶ cnu. x. τ. dv, τ. ἐκ τῶν κριῶν (sic) L 





concinunt, in iis quae antecedunt ita comparata sunt, ut utrumque sibi propria 
habeat, quibus alteri praestet. Velut cum schol. B 423 de plurali verborum in 
os terminantium numero plenius quam ® 363 agat, longe illo ea re inferior 
est, quod ipsum Aristarchum κρέσση legisse vult, qua de re recte Hoffmann, 
Il. XXI et XXII, prolegg. p. 233 not., iudicavit. Tertiae cuidam recensioni 
debetur schol. γιοῦ, f. 3972 (® 863), de quo in Proleg. cap. IV pluribus egi: 
σὺν τῷ V ἀρίσταρχος uvionv, τὸ {τὸν cod.) dì μελδόμενος ἀντὶ τοῦ τή- 
nov, Ἀνίσην δὲ πᾶν τὸ πιμελές. τινὲς δὲ οὐδετέρως ἤκουον τὰ κνίση καὶ τὸ 
μελδόμενος ἀντὶ ἐνεργητικοῦ τοῦ μέλδων, 0 ἐστι τήκων" ἀλλ᾽ οὐδὲν τῶν εἰς 
ὃς οὐδετέρων ἀδιαίρετόν ἐστι παρ᾽ Ὁμήρῳ κατὰ τὸ πληϑυντικόν' τείχεα γὰρ 
καὶ βέλεα λέγει. τί οὖν ἐστι τὸ Τηλέμαχος τεμένη νέμεται; οὕτως οὖν καὶ 
τὰ {τῆ cod.) uvlon μελδόμενος. ἀλλ ἀεὶ παρ᾽ Ὁμήρῳ ἡ uvica ϑηλυκῶς 
εἴρηται. Ἑρμογένης δὲ ἐν τῷ περὶ τῶν ε΄ προβλημάτων γράφει κνίσῃ 
μελδόμενος, ἔν ἢ τῇ κνίσῃ μελδόμενος {μελδόμενου cod.). τινὲς δὲ uvion 
μελδομένου, ἕν᾽ ἡ {δὴ cod.) σνὸς τηκομένονυ τὴν uvicav. μέλδειν δὲ κυρίως 
τὸ τὰ μέλη ἔδειν. ἄμεινον δὲ τῃ συνήϑει γραφῇ χρῆσϑαι' κνίσῃ μελδόμε- 
νος ἀντὶ τοῦ λιπαινόμενος. καὶ ἔστι μελδόμενος ἀντὶ τοῦ τὰ μέλη ἀλδόμε- 
νος, ὡς ἀλλαχοῦ μέλη ἤλδανε ποιμένι λαῶν. σημαίνει δὲ ἡ κνίσα καὶ 
τὴν ἐκ τῶν κρεῶν ἀναϑ'. ὡς ὅταν κτλ., verbo paene tenus cum schol, B p. 254, 
lin. 1---10 congruentia (reliqua v. ad p. 254, 11). 

5 (8) Cf. HQ 2185: τεμένη] σεσημείωται τὸ ὄνομα ἀδιαιρέτως ἐξενεχϑέν, 
quae verba Aristarchi rationem reddere, Hoffmann 1]. c. recte negavit. 

100 sqq. Paris. 2766, v. ad p. 251, 23 sqq. 

13 (14)sqqg. PA A 317 c.l. uvion δ᾽ οὐρανὸν ἵκεν: δοκεὶ ἡ λέξις τέσσαρα 
σημαίνειν, ὡς καὶ τῷ Πορφυρίῳ δοκεῖ, αὐτό τε τὸ λίπος καὶ τὸν ἐπίπλουν καὶ 
τὸ κρέας καὶ τὴν ἀναϑυμίασιν (verbo tenus paene idem Matr, An. Gr, II, 
p. 420, 19, Epimer. ap. Cramer., An. P. III, p. 347, 31, An, Oxon, I, p. 220, 1, 
Et. M. 522, 28, et, omisso Porphyrio auctore, Et, Gud. 331, 48). — ΤΠ, f. 188 
(id. schol. min.) ibid. ἡ λέξις αὕτη σημαίνει τέσσαρα, ὡς καὶ τῷ Πορφυρίῳ 
δοκεῖ, αὐτὸ τὸ λίπος καὶ τὸν ἐπίπλουν uti. — {Lp f. 59? ibid. (c. 1, κνέση δ᾽ 


254 Φ 


ὅταν λέγῃ καὶ τότε με κνίεης τὴν ἀναθυμίαειν τῶν κρεῶν, ὡς 
ἀμφήλυθεν ἡδὺς ἀυτμή (μ 369) ὅταν λέγῃ᾽ καὶ τότε ue κνίεεης 
καὶ κνίςη δ᾽ οὐρανὸν ἷκε (A ἀμφήλυθεν ἡδὺς ἀυτμή καὶ 
317). cnuaiver δὲ καὶ τὸ λίπος, ὧς κνίςεη δ᾽ οὐρανὸν îkev ἕλις- 
ἐπὶ τῶν γαςτέρων ἔφη" ἐμπλείην ςομένη περὶ καπνῷ. εημαίνει 
κνίεης τε καὶ αἵματος (ς 118). καὶ τὸ λίπος, ὡς ἐπὶ τῶν γαςτέρων 
ςημαίνει δὲ καὶ τὸν ἐπίπλουν, ὡς ἔφη. ἐμπλείην κνίεεης τε καὶ 
ὅταν λέγῃ κατά τε κνίςῃ ἐκά- αἵματος. εημαίνει καὶ τὸν ἐπί- 
λυψαν δίπτυχα ποιήςαντες (e. πλουν, ὡς ὧδε: κατά τε κνίςεῃ 
c. A 460). [διπλᾶ γὰρ τὰ Kkvion ἐκάλυψαν δίπτυχα ποιήςαν- 
ποιήςαντες τοὺς μηροὺς ἐκάλυψαν. τες. [διπλᾶ γὰρ ποιήςαντες τὰ 
δίπτυχα δὲ αὐτὰ τὰ κνίςη᾽ ἐπειδὴ κνίςςη τοὺς μηροὺς ἐπεκάλυψαν. 
γὰρ δύο οἱ unpoi, τὸν ἐπίπλουν εἰς δίπτυχα Tomcavtec: ἐπεὶ γὰρ 
δύο διελόντες ἑκάτερον τῶν μηρῶν δύο οἱ μηροί, τὸν ἐπίπλουν εἰς δύο 
θατέρῳ μέρει τοῦ ἐπίπλου ἐκάλυ- διελόντες ἑκάτερον αὐτῶν θατέρῳ 
πτον. ειἰάλοιο δὲ τοῦ ἐντροφίου μέρει τοῦ ἐπίπλου ἐκάλυπτον.] 
καὶ CITEUTOÙ. ] 
365. ad v. 343 sqq. 
**B f. 2875 ad 388 sqq. τὸ ἀμφὶ dè εἀλπιγξεν μέγας οὐρανός, die dè 


pro, Ζεύς, ἐτέλαςςε δέ οἱ φίλον ἦτορ τηθοεύνῃ, ὅθ᾽ ὁρᾶτο θεοὺς 
1 f. 446b, IT. 





22 ἡδὺς in ἡδεῖ᾽ mutavit non B aut *B sed alia quaedam manus 88 ἷκε, 
ι in ras., B 14° μηρῶν, n e corr., Β 

3. ἀφήλυθεν Lp 4. ἵκεν B, ἧκεν L; ikev λιςςομένη Lp δ» δὲ post εημ. 
ins. Lp 6h λῖπος B 8» dé post cny. ins. Lp 10» Lp, verbis δίπτυχα 
tomcavtec in lemm. positis, nov. schol. inc.: διπλῶς γὰρ ποιήςαντες κτλ. 13. 
ἐπάγει (pro ἐπεὶ) γὰρ L 160 τῆς ἐπίπλου L 

19 L inc.: εἰς τὸ ἀμφὶ δὲ κτλ. 20 ἐγέλαςε Β, γέλαςε L 





οὐρανὸν ἵκεν): κνίσσην σημαίνειν τέσσαρα, τὸ λίπος, τὸν ἐπίπλουν, τὸ κρέας 
καὶ τὴν ἀναϑυμίασιν, ὁ Πορφύριδς φησιν. In quibus operae pretium est 
animadvertere quattuor e Porphyrio afferri huius verbi notiones, cum in scho- 
liis supra allatis et consentiens quidem cum Apollonio (v. κνίσης) et Hesychio 
(v. uvîca), tres commemoret. Error ex iis quae p. 253, 2 sq. leguntur: κνέση dè 
πᾶν τὸ πιμελές, oriri potuit. 

10 sqqg. Verba uncinis inclusa, quae in cod. Lp recte ab iis quae ante- 
cedunt separantur, a Porphyrio vel eam ob causam abiudicanda sunt, quod in 
lis τὰ xvion, quam formam ille supra (p. 251, 21; 258, 6) repudiaverat, probatur. | 

11 sqq. Postrema scholii verba in Victor. codice (v.ad p. 252, 2? sqq.) ita 
leguntur: διπλὰ γὰρ ποιήσαντες τὰ κνίση τοὺς μηροὺς ἐπεκάλυψαν. δίπτυχα 
αὐτὰ κνίση πάντες (ποιήσαντες 9). ἐπεὶ γὰρ δύο οἵ μηροί -- τοῦ ἐπίπλου 
ἐκάλυπτον. καὶ ἔστιν ἐν τῇ κωμῳδίᾳ τὸ ἕνικὸν οὐδέτερον" τὸ κνίσος ὀπτῶν 
ὁλλύεις τοὺς γείτονας. 

195αα. {DB f. 812 ad ἔχϑιστος E 890 μα. Lp f. 119 6.1, ἔχϑιστος dé μοί 
ἐσσιν L f. 1249): ... ἄχϑεται δὲ αὐτῷ (τῷ “Aost), οὐχ ὅτι ἔριδι χαίρει, ἐπεὶ καὶ 
αὐτὸς γελᾷ 09° ὁρᾶτο ζὡρᾶτο Lp) ϑεοὺς ἔριδι ξυνιόντας, ἀλλ᾽ ὅτι ἀεὶ 
καὶ ravv.... Cum eadem quaestione haud scio an cohaereant quae ap. Eust. 


€, 


10 


15 


d 205 


ἔριδι ξυνιόντας δοκεῖ ἐναντίον εἶναι τῷ ὑπὸ Διὸς λεγομένῳ πρὸς 
Ἄρεα [ἔχθιετος δέ μοί écci θεῶν, οἱ Ὄλυμπον ἔχουειν], αἰεὶ 
γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε (Ε 890. 91). ἡ δὲ 
λύεις ἐκ τῆς λέξεως τὸ γὰρ αἰεί προςκείμενον τὴν διαφωνίαν ἔλυςεν. 

401. ..... εἰ οὖν ἑπταπέλεθρος ὁ Ἄρης, πῶς τὸ δόρυ Διομή- B f. 804 ad 
δους τρῶςαι αὐτὸν δύναται κατὰ κενεῶνος (E 857); ὅτι νῦν ἀνδρὶ νείατον E 857. 
elkactar: πάρα γάρ οἱ κεῖνος Ἄρης, quei, βροτῷ ἀνδρὶ ἐοι- Lp f. 1189. 

, Lf. 1229, 
κώς (Ε 004)... 
.. εἰ δὲ ζητοίης, πῶς Διομήδης ἔφθαςε τρῶςαι τὸν τηλικοῦτον, B f. 288: ad 
ἴεθι ὧς ευνεργούεης ᾿Αθήνης. ᾿ | πέλεθρα ἢ. v. 

443 8.α4ᾳ. ... πῶς δὲ, φηεὶν, ᾿Απόλλων μὲν οὐ μέμνηται τῆς παρὰ A f, 9780 c. . 
Λαομέδοντι θητείας, ἸΤοςειδῶν δὲ μνήμην τούτου ποιεῖται; καὶ ῥητέον μιςεθῷ ἐπὶ 
ὅτι ἸΤοςειδῶν εἰκότως: καὶ γὰρ “Ἕλληει βοηθεῖ καὶ προςέτι τῇ μνήμῃ ῥητῷ (ν. 445). 


4 ΔΙ , LI > Cal , en Lol 2 a, 
mapozuvetar® ᾿Απόλλων dé où μνηεικακεῖ, διότι μᾶλλον τιμᾶται πὰρ “" και ad 
αὐτῶν πᾶςα δὲ χάρις, κἂν ἢ τελευταία, δύναται μεῖζον ἔγκλημα Micart μιεθῷ 


(Thuc. I, 42, 3). : 
506. ἀφελὴς n διάθεεις καὶ μὴ πρέπουςεα fuvari καὶ μάλιςτα Tap- B ἢ, 290: ad 


θένῳ. ἢ τάχα ὡς θυγάτηρ τοῦτο ποιεῖ. ἣ δὲ ᾿Αφροδίτη οὐκ ἐν τοῖς γτούναει. 
L f, 4492. 


1 δοκεῖ τοῦτο ἐναντίον εἶναι καὶ ὑποδιαλεγομένῳ πρὸς τὸν “Ap. L 2 quae 
uncinis inclusa sunt sensu flagitante addidi; codd. om. 4 τὸ γὰρ die codd.; 
corr. Bkk. λύει L, ubi subiungitur: εὖ δὲ πόλεμον θεῶν κελεύςματι oùpa- 
νοῦ διήγειρε κτλ., quae, cum in cod. B (IV, p. 271, 30—34) minime cum 118 
quae edidimus cohaereant, ad Porphyrium referre non audeo; e libro Lei- 
densi simillimo Dindorfius, Phil, XVIII, p. 346, Porphyrio tribuit ὅ B prae- 
mittit: κατὰ τὸ Ècyarov τῆς λαγόνος, ἤτοι τὸ ἐνδότατον, quae LLp om.; 
Lp (c. l. νείατον ἐς κενεῶνα) etiam οὖν om. ἑπτάπλεθρος Lp 5. 6 τὸ 
Διομ. δόρυ L; πῶς φθάνη τὸ δόρυ (e corr.) Διομ. τρία πλέθρα; ὅτι νῦν κτλ. Lp 
(id. Vict. ap. Bkk.) 7 εἴκαςται καὶ νῦν οἱ πάρα κεῖνος κτλ., om. φηςὶ, Lp 
11 schol. **B, signo scholii finiti eraso, subiunctum est scholio prioris manus: 
μιςθὸς λέγεται ἡ ἐλαχίςτη duoiBi, παρὰ τὸ μεῖον. ῥητῷ δὲ τῷ ὡριεμένῳ᾽ ὅθεν 
καὶ αἱ ὡριςμέναι ευνθῆκαι ῥηταὶ (sic) καλοῦνται  schol. A praemittit: ἐπὶ ὡμολο- 
γημένῳ καὶ wpicuévw μιεθῷ, L ἀπορία (id, lin, 12 λύςις ins.) φηςὶν om.B _ μὲν 
om. BL 11. 12 τῆς περὶ Λαομέδοντος θητ. L 12 μνήμην om. L τούτου 
μνείαν ποιεῖται Β 12. 18 ῥητέον οὖν ὅτι Β 18 μὲν post TToc. ins. BL 
13. 14 κἀὶ προςέτι παρ. τῇ γνώμῃ L, καὶ — παροξ. om. B 15 κἂν Te. ἣ B 

δύν. μείζω ἐγκλήματα λῦςαι BL 18 pro τοῦτο ποιεῖ L ridiculo errore: τοῦ 
Ταντάλου 





D, p. 1242, 45 sqq., de Iove adspectu pugnantium gaudente leguntur, quorum 
pars etiam in scholiis nostris exstat; sed res parum certa est. 

9.10 Id. schol. L f. 447> ad ® 407 (praemissis, ut in schol. B, verbis non- 
nullis de mensura plethri agentibus): ... εἰ δὲ ζητήσεις πῶς ὁ Διομήδης κτλ. 

11 sqq. Id. 5680]. min. h. v. 

17 sqq. Collato schol. Vict. (f, 4012): ἀφελὴς ἡ διάϑεσις καὶ παρϑένῳ 
πρέπουσα. “Apooditn δὲ, ὡς γεγαμημένης τῆς Διώνης, ἐκείνης (ἐκεῖ δὲ cod.) 
ἐν γούνασι πῖπτε διὰ τὸ καταπονεῖσθαι τῇ πληγῇ (eadem ap. Eust. Φ p. 1249, 
23 sqq.), dubitari potest an quaestionis forma extrinsecus scholio sit addita. 


256 X 


fovaci τοῦ Διός, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς τῆς Διώνης, καίτοι γεγαμημένη oùca 
(E 370). πῶς δὲ N μὲν ἐμπίπτει, ἣ δὲ ἐφέζεται; ὅτι ἐκείνη διὰ τὸ 
καταπονεῖςθαι τῇ πληγῇ ἐφέζεςθαι οὐ δύναται. 

**B ἢ 2915 ad 563. τὸ μή μ᾽ ἀπαειρόμενον πόλιος πεδίονδε voncn μετ- 


ἀπαειρόμε- εγήνεκται ἀπὸ τῶν πλεόντων καὶ ἐπαιρόντων τοὺς ἱετούς᾽ ἱετὸν δ᾽ 5 


XVII pi μα εἰλάτινον κοίλης ἔντοςθε μεςόδμης ςετῆςαν ἀείραντες (β 424). 
π. οὕτω δὲ λέτουςι καὶ τὸ ἐπαίρειν. οὕτως ἔχει καὶ τὸ μῆλα Yàp ἐξ 
Ἰθάκης Meccnvioi ἄνδρες ἄειραν (φ 18) ἀντὶ τοῦ ἀείραντες 
ἀπήλαςαν. 
Χ 
3. TT 68. 
B f. 293: ad 90. ἄξιον ζητήςεως, πῶς ἀπόντος ᾿Αχιλλέως μηδεὶς πολεμεῖ “Ek- 


μεμαὼς, τορι. ἢ τάχα cuveropevovto αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ ἀριςτεῖς διώκοντι 
L f. 453% "Ἀπόλλωνα. Μεγακλείδης δέ φηει ταῦτα πάντα πλάεματα εἶναι. 


38. Γ 306. 
B f 293» ad 11. δοκεῖ τοῦτο προτρεπτικὸν εἶναι μᾶλλον ἐπὶ θάνατον ἢ ἀπο- 
νέῳ. τρεπτικόν᾽ καίτοι φαίνεται βουλόμενος πείθειν τὸν Ἕκτορα εἰειέναι εἰς 


Vict. f. 406), τὸ τεῖχος καὶ μὴ ὑπομένειν τὸν ᾿Αχιλλέα. ῥητέον δὲ ὅτι τῷ ἅπαξ 
ἀναγκαςθέντι ἀποθανεῖν νέῳ τοῦτο ἔοικεν, ὁ δὲ τὸν ἐκ προπετείας 
ὑφίετατο θάνατον. διό φηςι ςαφηνίζων τὸν νοῦν᾽ πάντα δὲ καλὰ 
θανόντι περ ὅττι φανήῃ (v. 73), ὧς ἄρα καλὸν τὸ ἀποθανεῖν 
ὑπὲρ πατρίδος καὶ οἰκείων ἐπὶ λυςιτελείᾳ τῶν προςηκόντων, ἵν᾽ i 
πάντα δὲ τὰ τῆς αἰκίας καλά εἰςι τῷ θανόντι, ἐὰν ἐκ τοῦ ἀποθανεῖν 
καλόν τι φανῇ καὶ AuciteNéc® cò δὲ, φηςὶ, ῥιψοκινδύνως ταῦτα βούλει 
παθεῖν, οὐκ ὠφελῶν τοὺς οἰκείους. 


ἘΒ ἑ 295? ad 147.48. ζητοῦςί τινες, πῶς τὸν Ckduavdpov ἀπὸ τῆς Ἴδης εἰπὼν 
κανον. 
Lf. 4572, Π. 





1 post Διός L ἐφέζετο ins, 5 ictovc ἰετόν δὲ B 10 πῶς εἰπὼν ὁ ‘Ax. 
μηδεὶς κτλ. L 12 ᾿Απόλλωνι L οὖν φηςι L 19 φανήη, 1 sub alter. n 
eras., B 





2sqq. Cf B E 371 (id. Lp f. 109? c. 1. ἡ δ᾽ ἐν γούνασι E 370): .... dia 
δὲ τὸ τρυφερὸν τῆς δαίμονος πῖπτεν εἶπεν, ἅμα {dè ins. Lp) Hal τὴν ἐκ τοῦ 
τραύματος παρειμένην ἐμφῆναι ϑέλων. 

4.5 Prima verba, reliquis omissis, schol. Vict. (f. 402?) iis quae schol. B ad 
h. v. habet (IV, p. 278, 6 Dind.) subiungit: ἀπαειρόμενον] ἀντὶ τοῦ ἀπαίροντα 
ἐκ μεταφορᾶς τῶν νηῶν τῶν ἐπαιρουσῶν εἰς τὸν πλοῦν τοὺς Lotovs. 

10 sqq. Scholium in Victor. (f. 4040) cum schol. B (IV, p. 282, 9—12) con- 
fusum. — Ceterum ex eadem quaestione qua schol. v. 165 et 201 excerpta sunt 
petitum esse videtur, v. ad p. 257, 11 sqq. 

21 sqq. Paullo facilior intellectu pEust. Δ΄, p. 1257, 50: τινὲς δὲ τὸ orti 
φανείη ἄλλως νοοῦσι, λέγοντες, ὅτι τὸ μὲν ῥιψοκίνδυνον αἰτιᾶται ὁ γέρων ὡς 
ἀνωφελές, καλὸν δὲ λέγει εἶναι τῷ ἐν μάχη πεσόντι ὃ πὲρ ἂν φανείη, ἤγουν 
τὸ κυρίως καλόν, καὶ ὅπερ ἂν φαίνοιτο ἤτοι περιφανὲς εἴη. 

24sqq. Idem fere Vict. ν. 147 (f. 4101): ἀλλὰ <leg. videtur ἄλλως.) καὶ 
πῶς ἐν τῇ M ἀπὸ τῆς Ἴδης φησὶν ἔχειν αὐτὸν τὰς πηγάς; δητέον οὖν ὅτι νῦν 


10 


(O 


5 


20 


σι 


10 


Χ | 257 


ῥεῖν — κατηρίθμητο γὰρ δῖός τε Cxduavdpoc (M 21) τοῖς ἀπ᾿ 
Ἰδαίων ὀρέων ἅλαδε προρέουειν -- Uctepov φηςιν᾽ 
κρουνὼ δ᾽ ἵκανον καλλιρρόω,. ἔνθα δὲ πητγαὶ 


δοιαὶ avaiccouci (καμάνδρου δινήεντος, 

ὑπὸ τὸ τεῖχος τὰς πηγὰς τοῦ (καμάνδρου λέγων ῥεῖν" μάχεται γὰρ δὴ 
τὸ ἐν τῷ πεδίῳ ὑπὲκ κατ᾽ ἀμαξιτὸν τὰς πητγὰς εἶναι τοῦ (καμάν- 
dpou τῷ ἐκ τῆς Ἴδης αὐτὸν λέγοντι ῥεῖν. λύεται δὲ ἐκ τῆς παραλεί- 
wewc τῆς ἔξ. ἔςτι γὰρ τὸ πλῆρες, ὅτι πηγαὶ δύο ἐκ τοῦ (καμάνδρου 
ἀνίαει κατὰ τὸ πέδον, ἀλλ᾽ οὐχ ὅτι τοῦ (καμάνδρου εἰεὶν αἱ ἐν τῷ 
πεδίῳ πηταί. | 

165 SqQq, ..... πῶς δὲ, gacìv, ὃ TOdWKICTATOC πάντων οὐ κατα- 
λαμβάνει τὸν Ἕκτορα; πρόχειρον μὲν οὖν τὸ λέγειν ὅτι ᾿Απόλλωνα 
ἔχει ευμμαχοῦντα, καὶ ὅτι ὁ μὲν ᾿Αχιλλεὺς ἄριςτός ἐςετι, πλὴν κέκμηκεν 
ὑπὸ Ξάνθου καὶ ᾿Αγήνορος (Φ 511 sqg.), ὁ δὲ Ἕκτωρ καὶ ἀναπέπαυται 





——r 


1 δίοει Cxdu, L 2 qtpoppéovciv BL (B alter. p suprascrpt.) 8 καλλι- 
ρόω Β ἔνθα τε L 6 τείχεος ante ὑπὲκ add. Kamm., p. 119 7 ἐκ τῆς 


᾿ λέξεως τῆς ἐξ L 13. 14 cvup. καὶ τοῦτο δὲ λέγεται ὅτι ὁ μὲν ᾽Αχ. dvdpictoc 


πενθήρης προκαμὼν ὑπὸ =. κτλ. Vict. 





φησι τὰς πηγὰς ταύτας ἀναβλύξειν ἀπὸ τοῦ Σκαμάνδρου, ἵνα λείπῃ ἡ ἀπό' 
ἀπὸ Σκαμάνδρου. Ubi quae adduntur: οἵ δὲ τοπικώτερον ἱστοροῦντες δύο λιβά- 
δας εἶναι ἑτέρας τῶν ἀπὸ τῆς Ἴδης πηγῶν, ἃς εἰς τὸν Σκάμανδρον ἐμβάλλειν 
xtA., difficile dictu est utrum e pleniore quae olim exstiterit quaestione petita 
an aeque atque alia nonnulla, quae eodem schol. continentur, aliunde (velut e 
Strab. XIII, p. 602 C, vel ex iis, quos Eust. XY, p. 1263, 40, secutus est) addita 
sint. Idem dicendum de B f, 295? ad κρουνώ (id. L f. 4572): ... νῦν δὲ αἵ 
τῶν πηγῶν ἀπόρροιαι' ὁ γὰρ Σκάμανδρος κατὰ ἀνατολὰς τῆς Ἴδης ῥεῖ, πρὸ τ΄ 
(8 τριῶν, i. e. γ΄, correxi, schol. Vict. statim afferendum et Eust. l. c. secutus) 
τῆς Ἰλίου σταδίων, ὑπόγειος δὲ γινόμενος ἐν ᾿Ιλίῳ δύο ἀναδίδωσι πηγάς, ἀφ᾽ 
ὧν οἵ κρουνοί. εἰς δὲ τὸ Σκαμάνδρου λείπει ἡ ἀπό, ἵν᾿ ἢ ἀπὸ Σκαμαᾶν- 
δρου ...., et de Vict. l,c.: αὖ δὲ ἀληϑιναὶ πηγαὶ Σκαμάνδρου κατὰ ἀνατολὰς 
τῆς Ἴδης πρὸ τ΄ σταδίων τῆς Ἰλίου εἰσίν. ἴσως δὲ ὑπόγειος δέων ἐξ Ἴδης ὧδε 
ὁρᾶται. ἀλλὰ καὶ πῶς uti. (v. ad p. 256, 24 86ᾳ.). 

8 Βαᾳ. Sequitur Aristarchum (Ariston, v. 148). Eadem interpretatio ap. 
Strab. 1. c., Demetrio Scepsio (Strab. I, p. 58 C), ut videtur, auctore usum. 

11—p.258, 12 Scholia haec omnia e quaestionibus derivata esse et inter se 
cohaerere veri simillimum est. Etenim cumExtogos δίωξιν inter problemata Ari- 
stoteles, poet. 25, p. 1460 β 26 (cf. 24, p. 1460 « 15) afferat, et de rebus cum eo 
problemate artissime cohaerentibus Peripatetici duo, Megaclides et Diocles, 
egerint, quorum alter etiam in quaestione ad v. 36 relata commemoratur, ex 
uno haec omnia fonte ξητήματα Peripateticorum complexo, de quo in Proleg. 
cap. III, 2. ὃ egi, Porphyrius petiisse videtur. Accedit, quod ex Ariston. v. 202. 
208. 251 constat, non solum v. 165 sqq., sed etiam v. 208 inter ξητούμενα 8. 


ἄπορα habitos fuisse, — Eust. Y, p.1765, 45, iisdem fere quae nobis praesto 
sunt usus est, sed ita ut de uno Achillis et Hectoris cursu egerit. 
12 Idem Aristarch. ap. Ariston. v. 202: ... λέλυκε δὲ αὐτὸ ὁ momtys, 


ὅτι ὑπὸ ᾿πόλλωνος éBon®sito. 


Β f. 296» ad 
περιδινηθή- 
τὴν v. 165. 
Vict. f. 4105». 


A f.2862v.201. 
IL ἢ. 4582 ibid. 


B f. 296» ad 
avéveve v.205. 
B f 296» ad 
κρουνοὺς 
ν. 908. 

L f 4582, 


B f. 2972 ad 
ςτέομεν. 
L tf 4594 ο,]͵ 
ςτέωμεν. 
B f. 298. ad 
KATN@NCAC. 
IL ἢ, 4612, 


B f. 299: ad 
τς ἵσταται, 
Viet. f, 418}, 


B f. 300. ad 
παιήονα. 
L ἴ, 463». 


258 x 


παρὰ τῷ- τείχει Kai περὶ ψυχῆς τρέχει. οὐκ ἦν τε ἐξ εὐθείας ἣ δίωξις 
τῷ ᾿Αχιλλεῖ προὐποτρέχοντι παρεκκλίνοντα τὸν Ἕκτορα. 

πῶς τάχιετος ὧν ὃ ᾿Αχιλλεὺς οὐ καταλαμβάνει τὸν “Ektopa; καί 
qacv οἱ μὲν ἐπίτηδες αὐτὸν ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ καταπεπονῆςθαι πολλῷ 
πόνῳ πρότερον, ἵν᾽ ὥςπερ ἐν θεάτρῳ νῦν μείζονα κινήςῃ πάθη, οἱ δὲ 
ὅτι, τὸν ἐνδοτέρω καὶ πρὸς τῷ τείχει δρόμον Ἕκτορος ποιουμένου, 
᾿Αχιλλεὺς διπλάσιον ἔκαμεν ἔξωθεν περιθέων. 

(205). Μεγακλείδης πλάεςμα εἶναί φηςει τοῦτο τὸ μονομάχιον. 
πῶς γὰρ τοςεαύτας μυριάδας νεύματι ᾿Αχιλλεὺς ἀπέςετρεφεν (v. 205); 

(208). Διοκλῆς gna ὅτι ευὐμβαίνει τῷ κύκλῳ περιτρέχοντι εἰς 
τὸν αὐτὸν τόπον παρατίνεεθαι [τετράκις, ὅταν τρεῖς ευμπληρώςῃ κύ- 
κλους]. τρεῖς γὰρ momcavtec κύκλους τοῦτον ποιοῦει τέταρτον. 


183. Θ 39. 40. 

.20]. v. 108 sqq. 

205. ibid. 

208. ibid. 

210. ad Θ 70, p. 118, 1. 


231. ἄτοπον θεὸν oùcav πλανᾶν τὸν Ἕκτορα. ἢ τὰ ἴςα πράττει 
᾿Απόλλωνι, ἐπεὶ κἀκεῖνος ἐπέθετο (ἐπείθετο L>) Πατρόκλῳ καὶ ᾿Αχιλλεῖ 
«Πατρόκλῳ μαχομένῳ Vict. f. 4125. 

293. ἀεὶ δὲ duo ἔχων δόρατα — πάλλων γάρ φηειν 
ὀξέα δοῦρα (Ζ 104. A 212) --- πῶς νῦν οὐκ ἔχει; ἢ κατὰ τὸ cwTw- 
μενον θάτερον ἐν τῷ δρόμῳ πρὸς βάρος ὃν ἀπεβάλετο. 

318. καὶ μὴν τῶν πλανήτων Éctiv, ἤτοι τῆς ᾿Αφροδίτης. ἢ οὖν 
ἀντὶ τοῦ ἀνίεταται, ἀνατέλλει: ἢ πρὸς τὴν Nuov φανταείαν, καθὸ οὐ 
δυνάμεθα ευνιδεῖν τὸν δρόμον αὐτοῦ. 

99]. πῶς δὲ τὸν πολέμιον ᾿Απόλλωνα ὑμνεῖ, οὗ ὃ ὕμνος; 


eo 0.» s 9 ὁ 





2 προὔποτρέχοντι καὶ ἐκκλίνοντι τὸν Ἕκτορα τῆς πόλεως Vict. 3 Ac.l 


ὡς ὁ τὸν οὐ δύνατο udpwar mociv, L, praem. ἀπορία, om. πῶς 8, 4 Ἕκτορα, 
λύεις. τὰ μὲν ἐξεπίτηδες ὑπὸ τοῦ π. κτλ. L 6 ἐντότερον L 11. 12 τετρά- 
kic — κύκλους om. BL; e Vict., ubi τρεῖς — τέταρτον (lin. 12) om., add. Bkk. 
27 BL praem.: où μόνον ςυμποτικὴ καὶ per” òpyncewc ἡ πάλαι μουεικὴ, ἀλλὰ 
καὶ εἰς θρήνους ἐπιτηδεία 


8. 9 Aliter Vict. f. 411° (v. 205): Μεγακλείδης πλαστὴν εἶναι τὴν μο- 

νομαχίαν φησι πῶς γὰρ τὰ Ἡφαιστότευκτα ὅπλα εἰσίν, (excidisse videntur 
nonnulla). 

10-12 Cf. Ariston. v. 251. 

21—23 Aliam recensionem sapit Vict. f 4132: .... ἀεὶ δὲ δύο ἔχει δόρατα" 
πάλλων δ᾽ ὀξέα δοῦρα᾽ δοιὰ δὲ ysoci dove ἔχε (M 464). πῶς οὖν οὐκ 
ἔχει νῦν δύο; ἢ κατὰ τὸ σιωπ. ἔοικε ϑάτερον ἀποβεβοληκέναι ἐν τῷ δρόμῳ. 

24. 25 +Eust. X, p. 1271, 27. 

 278qg. Quod p.17,17 significavi, pertinere huc schol. A 473, vereor ut 
recte se habeat. Quae enim in codd, BLLp ibi leguntur (ad πανήονα): οὔτε 
τὸν ᾿Απόλλωνα οὔτε τὸν ἰατρὸν τῶν ϑεῶν, ἀλλὰ τὸν ὕμνον, quamvis bene huic 


10 


1ὅ 


20 


25 


X 259 


ἢ ὡς Τρῶες ᾿Αθηνᾶν εὐμενίζονται (Z 87), οὕτως οὗτος τὸν θεόν’ οὐ- 
δεὶς γὰρ ἐχθρὸς εἶναι δύναται θεῷ. ἢ εὕρημα μὲν αὐτοῦ ὁ παιάν, οὐ 
πάντως δὲ ἀεὶ εἰς αὐτὸν ἀδόμενος. 

SIT. Ω 15. 

406 (et 431 ap. Dind. vol. II, p. 244, 27). ν. 466 sqq. 

431. τί vu βείομαι, τουτέςτιν εἰς τί βιώςομαι. τὸ dè Beiw παρὰ **B f. 3012 ad 
τὸ βαίνειν τὸν ζῶντα ἐπὶ τὴν γῆν: ὄφρ᾽ ἂν ἐγὼ Beiw προτὶ Ἴλιον βείομαι. 
(Ζ 118). ὅτι γὰρ ζῶντα λέγει ἕκαςτον ἐπὶ τῆς γῆς βαδίζειν: ὅεεα τε E ἦ 465%, IL. 
γαῖαν ἐπιπνείει τε καὶ ἕρπει (P 447). αἰῶνα δὲ λέτει τὸν - 
ἑκάςτου βίον: ἐκ δ᾽ αἰὼν πέφαται (T 27), ἔφθαρται δὲ αὐτοῦ ὃ 
βίος, καὶ μινυνθάδιος δέ οἱ αἰών (Δ 418), ὅπερ ἐν ἄλλοις" ἄνερ, 
ἀπ᾿ αἰῶνος νέος ὥλεο (2 725), ἀπὸ τοῦ βίου νέος᾽ οὐ γηράκςας 
τὸν βίον οὐδὲ τὸν αἰῶνα καὶ βίον πολυχρόνιον ἔςχες. καὶ πάλιν φί- 
nc αἰῶνος ἀμερθῇς (X 58), ὅμοιον τῷ γλυκὺς αἰών (e 152). 
καὶ τίς ὃ αἰὼν ἐξηγούμενος" τῇ περ ῥηίετη βιοτή (ὃ 565). τὰ δὲ 
τῇ βιοτῇ ἀναγκαῖα βίοτος" βίοτον dé τοι ἄλλοι ἔδουςει (ν 419)" καὶ 
ζωήν᾽ ἣ γάρ οἱ ζωὴ ἣν ἄςεπετοες, οὔ τινι τόςεη (ξ 96). 

441 sqq. ἐζήτηται πῶς τοςούτου γενομένου θορύβου μόλις ᾿Αν- A c. 1 κωκυ- 


δρομάχη προῆλθεν. φαεὶ δὲ ὡς ὅτι ἣ προτέρα τοῦ ἀνδρὸς ἐπίπληξις Ne: δ ἤκου τὰ 


n ἐν τῇ Ζ (490 sqg.) εωφρονεῖν αὐτὴν ἀναγκάζει. κωκυτοῦ. 
466 sqq. πῶς Ἑκάβη μὲν οὐ πίπτει, ᾿Ανδρομάχη δὲ τοῦτο πάεκχει; A v 431. 
4 Î. 4652. 





8. πάντως, wc in ras., B 6 τινυ β, αἰνὰ παθοῦκςα L 7 ποτὶ L 8 τὸ 
post λέγει ins. codd.; omisi ὅδεςά τε B 10 ἔφθαρτο L 11 ἄνερ B, dvepoc 
<oc spr. lin. addit.) L 15 τῆς περ L 17 post τόςοη add. L: τὸ δὲ βείω᾽ 
παρὰ τὸ Paiverv® ζήτει εἰς τὴν Ἰλιάδα τοῦ Z 18 A praemittit: ἀντὶ τοῦ θρή- 
νου ἤκουςεν, tum ἐζήτηται δὲ κτλ. 19 ῥητέον οὖν ὅτι ἡ προτέρα “τοῦ ἀνδρὸς 
ἐπιζήτηςις ς«ὠωφρονεςτέραν αὐτὴν ποιεῖ B 





loco conveniant, Aristarcheis (A_A 474: ὅτι παιήονα οὐ τὸν ᾿ἡἀπόλλωνα, ἀλλὰ 
τὸν ἐπὶ καταλύσει λοιμοῦ vuvov) similiora sunt, quam αὖ Porphyrio tribui 
possint. — Ceterum cf. cum iis quae ἢ, 1. edidimus {Vict. f. 415.: πῶς 
τὸν πολέμιον ᾿ἡἀπόλλωνα ἄδει; n ὡς Τρῶες ‘A9Nvav εὐμενίξονται τὸν ϑεόν" ἢ 
εὔρημα μὲν αὐτοῦ ὁ παιάν, οὐ πάντως δὲ εἰς αὐτὸν ὃ ὕμνος. μετὰ δὲ τὴν 
νίκην τοῦ δράκοντος αὐτὸν ἐξεῦρεν. 

6 5αᾳ. Quaestio non tam de βείομαι, quod etiam Aristarchus βιώσομαι 
esse voluit (Hoffm., prol., p.309), quam de verborum βέος, αἰών, βιοτή sim. (de 
βίοτος v. Plut. de poet. aud. 6) notione instituta esse videtur; quae quo loco 
oblato orta sit indagari nequit. 

6.7 Cf. Et. M. 196, 16; 198, 7. 

18—20 Aristarchum sequitur adversus eos, qui dicerent ὅτι ἀσυμπαϑὴς 
ἡ ᾿ἀνδρομάχη ἐν τοσούτῳ ϑορύβῳ κατ᾽ οἶκον ἀτρεμοῦσα κτλ., eadem ratione 
usum (Ariston. v. 440), — Cum schol. A schol. min, congruit, 

21 sqq. Primum et secundum scholium ex eadem quaestione fluxisse, ex 
{Eust. X, p. 1278, 35 sqq., sequitur. Quod tertio loco posuimus verbo καί, quo 
incipit, cum iis cohaeret. 

21-— p. 260, 3 Cum schol. L schol. min. v. 431 congruit, 


B f. 300° ad 
v. 406. 


B f. 3022 ad 
κρατὸς ν. 468. 
Ι, f, 4662. 


B f. 302% ad 
ἤνπερ. 
Simil, Vict. 
f. 4185". 


*B f. 304” ad 


θάπτε με. 
L f. 4695, II. 


260 Ψ 


ῥητέον οὖν ὅτι ἐκείνη μὲν ἐκ τοῦ κατ᾽ ὀλίγον καὶ ἐκ προςεαγωτγῆς δε- 
ξαμένη τὸ πάθος οὐχ ἡἥττήθη τῷ κακῷ τοςοῦτο, ᾿Ανδρομάχῃ δὲ ἀπρος- 
δοκήτως ἐμπεςὸν εἰκότως ἐπεκράτηςεν. 

οὐ λειποψυχεῖ (ἢ Ἑκάβη) ὧς ἐθὰς φόνων υἱῶν πολλῶν καὶ 
προαρξαμένη τῆς λύπης ἐν τῷ διώκεσθαι αὐτόν. τῇ δὲ ᾿Ανδρομάχῃ 
ἀθρόον προςέπεςε τὸ πάθος. 

καὶ πῶς ἀποψύξαςα ἐνεργεῖ; ἔςτι δὲ εὐνηθες .Ομήρῳ τὸ ὀφειλό- 
μενον ἁπλῶς ἑρμηνεύεεθαι ἐν ducì περικοπαῖς ἐκφέρειν αὐτὰρ ἐπὴν 
πάντα τελευτήεῃς τε καὶ ἔρξῃς (α 298) ἀντὶ τοῦ ἔρξας τελευτή- 
cnc, ἄνεςεάν τε πύλας καὶ ἀπῶςεαν ὀχῆας (Φ 537) ἀπώςαντες 
ἄνεςαν, τιμήεῃ, ὀλέεῃ δὲ πολέας (Β 4) ἀντὶ τοῦ ὀλέςας τιμήςῃ; 
φθέγτγεο καὶ ἐγρήγορθαι ἄνωχθι (Κ 67) ἀντὶ τοῦ φθεγγόμενος 
ἄνωχθι γρηγορεῖν. οὕτως ἐκάπυεςςε, τῆλε δ᾽ ἔχεεν (Χ 467. 68) 
ἀντὶ τοῦ χέαςα τῆλε ἐκάπυςςε. τινὲς δὲ ὡς τὸ ϑρέψαςα τεκοῦςά 
τε (μ 134). 

487. ἕως τοῦ δακρυόεις δέ τ᾽ ἄνειεςει (v. 499) ἀθετοῦνται 
ςτίχοι ιγ΄, ὡς καὶ τὴν εύὐνθεειν εὐτελεῖς καὶ τῷ καιρῷ ἀνάρμοετοι᾽ 
ἀδολεςχίαν γὰρ ποιοῦει τοςούτῳ προςώπῳ περικείμενοι. ἀλλὰ ἦθος 
γυναικῶν ἄκρως ἀπεμιμήςατο᾽ εύὔνηθες γὰρ γυναιξὶ πολυλογεῖν ἐν τοῖς 
πένθεει καὶ μάλιςτα ἐπὶ τοῖς παιςὶ πάθος κινεῖν. 


P 


11. ἸΤῶς ὃ μὲν ἸΤάτροκλος λέγει: θάπτε ue ὅττι TAXICTA, 
2 (I 


πύλας Aidao περήεω, εἰπὼν δὲ καὶ τὴν αἰτίαν mpoctionci δι᾿ ἣν 





1 καὶ ἐν παραγωγῆ L 2 τοςοῦτον L ᾿Ανδρομάχη δὲ ἀπρ. εἰςπεςοῦςα εἰκό- 
τῶς τοῦτο Tdcyer L 7 καὶ ταῦτ᾽ ἀποπνεύςεας᾽ ἐνεργεῖ L 10 ἀνέεαν τε BL 
11 ὀλέςε L 12 φθεγκόμενος L 18 οὕτως κτλ. Lom. ἐκάππυςςε Β 14 ἐκάπ- 
πυςςε Β 20 ἐπὶ τοῖς πάθεει πάθος κινεῖν B; rectum Vict. suppeditat (v. infr. 
ad lin, 18) 21 λέγει ὅτι θάπτε με Tdyicta L 





5 


20 


7 sqqg. Frustulum habet Vict, (ἢ, 417>): καὶ πῶς ἀποψύξασα ἐνεργεῖ; ἔστι 


δὲ — ἐν δυσὶ περικοπαῖς ἐκφέρειν ταῦτα. — Ceterum conferendum, Aristar- 
chum monuisse, v. 468 melius quam ἢ. l. post v. 476 legi, neque tamen a 
librorum auctoritate discessisse (cf, Lehrs, Ar. p. 359. 60). 

16 sqq. Scholium, quod Eust., p.1281, 21 sqq., exscripsit, Pio grammatico 
Hiller (Phil. XXVIII, p. 111) tribuit, qua de re cf. Prolegg. III, 4. — Causas 
ἀϑετήσεως melius Ariston, v. 487 attulit. 

18 sqqg. Postrema scholii verba Vict. ita exhibet: ἀλλὰ σύνηϑες γυναιξὶ 
φλυαρεῖν ἐν τοῖς πάϑεσι καὶ μάλιστα ἐπὶ τοῖς παισὶ παάϑος κινεῖν. 

91 8αα. ΤΗ ὦ 187 σώματ᾽ ἀκηδέα κεῖται] καὶ πῶς μίγνυνται τοῖς νεκροῖς, 
τοῦ Πατρόκλον λέγοντος ἐν ᾿Ιλιάδι᾽ οὐδέ μὲ πω μίσγεσϑαι ὑπὲρ ποτα- 
μοῖο ἐῶσιν; ἔστιν οὖν ταῦτα μὲν ἀληϑῆ, ἐκεῖνα δὲ ψευδῆ, ᾿Αχιλλέως οὕτω 
φαντασϑέντος. — Scholiuni Victor. (f. 422%): πύλας “ιδου᾽ τὸν ᾿ἀχέροντα᾽ 
ἐκεὶ γάρ εἶσιν al τῶν κολαξομένων ψυχαί, οὐ τοὺς περὶ Τιτυὸν εἶδεν Ὀδυσ- 


lobi | 


10 


15 


Ψ 261 


βούλεται ταφῆναι (TAX É ue εἴργουει ψυχαὶ εἴδωλα καμόντων), 
ἐν δὲ τῇ Ὀδυςςείᾳ, ἀποθανόντων τῶν μνηςτήρων πρὶν ταφῆναι, φηεὶν 
Ἑρμῆς δὲ ψυχὰς Κυλλήνιος ἐξεκαλεῖτο 
ἀνδρῶν μνηςτήρων (ῳ 1. 2), 
εἶτα ἄγει λαβὼν αὐτὰς εὐθὺς εἰς “Ardou, κἀκεῖ τοῖς περὶ τὸν ᾿Αγαμέ- 
μνονα ἐντυγχάνουειν; εἰ Τὰρ οἱ ἄταφοι τοῖς ἄλλοις οὐ μίγνυνται ve- 
κροῖς, ἐνταῦθα δὲ πληςειάζουςιν, μὴ ἐναντίωμα ἦ. λύεται δὲ τοῦτο ἐκ 
τοῦ προεώπου᾽ τὰ μὲν Yap περὶ τοὺς μνηςτῆρας ὃ ποιητὴς ἀπεφήνατο, 
καὶ τὸ ἀληθὲς οὕτως ἔχει τὰ δὲ ἕτερα φανταςθῆναί pnci τὸν ᾿Αχιλλέα, 
εἴτε ἀληθῶς ἐπιετάντος αὐτῷ εἴτε καὶ ἄλλως τοῦτο νομίςαντα. 
170. Quae ab Eustathio, p. 1294, 14, Porphyriana afferuntur 
e libro de Antro Nympharum, cap. 18, petita sunt. 
259. Scholium quod ἢ. 1. in codd. BL legitur, de quo pauca ad 
p. 5, ὃ sqq. attuli, re diligentius pensitata non ἢ. 1. sed ® 221 eden- 
dum esse videtur. 


269. διὰ τί ᾿Αχιλλεὺς ἐν τῶ τετάρτω ἀγῶνι πλεῖετον ἀποδίδωειν L ἢ, 476», 17. 
χ ͵ ρ ‘ 3 


ἄθλον᾽ τὰ γὰρ δύο τάλαντα τοῦ χρυςοῦ πλεῖον ἵππου καὶ γυναικός. 
x*** ὅτι δὲ οὐκ ὀλίγον ἦν, εῆμα ὅτι ἐν Λιταῖς προτίθηςει δέκα τάλαντα 


7 μὴ in cod, B supra lin. manus recentior addidit, ἐναντιώμενον, om. μὴ, L 
Y φαντάζεςθαι L 10 ἐπιετάντα B αὐτὸν L vopicavtoc L 18 de la- 
cuna v. infra ad v. 16 sqq. 


σεύς. ὁμοίως καὶ Ὅμηρος ἐκεῖνο “ALdnv καλεῖ. ἴσως δὲ πρὸς τὸ πεῖσαι φαντάξει" 
πῶς γὰρ ἄταφοι μνηστῆρες διαβαίνουσιν; quod et cum schol. *BL et cum Por- 
phyrii libri περὶ Στυγός fragmento a Stobaeo (ecl. phys. I, 41, 53) servato 
similitudinem quandam habet, dubitari potest, utrum e Quaestione, quae nunc 
quidem exstat, aliunde additis nonnullis, excerptum sit, an res servaverit 
ab ipso Porphyrio allatas, quas alterum scholium abiecerit. Minore etiam veri 
cum specie huc referri potest solutio miro illo scholio, quo rationes ἀϑετήσεως 
versuum ὦ 1—204 refutantur (MV 1, de quo optime Eust. o, p. 1957, 18), 
inter plurimas allata: ἴσως διά τι καϑάρσιον (ἄταφοι κατίασιν), ἢ διὰ τὴν 
Ἑρμοῦ πρόνοιαν κηδομένου τοῦ Ὀδυσσέως διὰ τὴν συγγένειαν (II, p. 725, 
3 Dind.). 

16 sqq. +B f. 308% ad γρυσοῖο P 269: πῶς τῶ τετάρτῳ πάντων μεῖξον δί- 
doc; φησὶν οὖν ὁ ᾿Αριστοτέλης μὴ εἶναι τὸ τάλαντον ὡρισμένον ποσόν, ἀλλὰ 
καὶ ἐπὶ ἥσσονος καὶ μείξονος λαμβάνεσθαι νῦν μὲν γὰρ ὡς ἧττον ἵππου λαμ- 
βάνεται, ἐν δὲ ταῖς Λιταῖς ὡς μεῖξον. εἶχε δὲ ποτὲ μὲν ἑκατὸν δραχμὰς κτλ. 
quae aliunde illata sunt. Eadem fere Vict. (f. 425°), nisi quod post ἐν δὲ ταῖς 
Λιταῖς ὡς μέγιστον verba inserit: καὶ ᾿Δλκένους φησί, φᾶρος ἐυπλυνὲς ἠδὲ 
χιτῶνα καὶ χρυσοῖο τάλαντον ἐνείκατε (d 392), αὐτὸς δὲ ὡς μεῖξον 
δώσων᾽ τόδ ἄλεισον ἐμὸν περικαλλὲς ὁπάσσω (' 480). νῦν δὲ uri. E 
quibus, ut ex Eust., p. 1299, 48 sqq., qui eodem fonte usus esse videtur, quae 
in scholio Leid. lin. 18 exciderunt suppleri possunt. — Cum Aristotele Aristar- 
chus congruit, Ariston. # 269: ὅτι οὐκ ἴσον τῷ sad” ἡμᾶς ταλάντῳ καὶ παρὰ 
τοῖς ἀρχαίοις ἦν" ὡς γὰρ ἧσσον τοῦ τρίποδος καὶ τοῦ ἵππου καὶ τοῦ λέβητος 
τίϑεται ... (ead. ap. Suid. v. τάλαντον). 

ScHRADER, Porphyr, Qu. Hom, 18 


Praeter L 

hinc etiam 

*B f. 23» ad 

ἀτάλαντον 
Β 169, 

L ἴ, 804 ibid. 
(11), 


262 ° Ψ 


χρυςοῦ πρὸς πολλῇ προικί (I 122). λύων οὖν ὁ ᾿Αριετοτέλης τὸ 
τάλαντον οὔτε ἴεον φηςεὶ τότε καὶ νῦν εἶναι οὔτε ἀφωριςμένῳ χρῆεθαι 
«ταθμῷ, ἀλλὰ μέτρον τι μόνον εἶναι, ὧς καὶ φιάλη εχῆμά τι ἀφωριοεμέ- 
νον οὐκ ἔχον «εταθμόν, μέτρον δέ τι. καὶ τὸ τάλαντον δὲ μέτρον τί 
ἐςτι, πόςον δὲ οὐκέτι ἀφωριςμένον᾽ διὸ καὶ τὸ ἀντικείμενον αὐτοῖς 
ὑπερφίαλον καὶ ἀτάλαντον. ὥςπερ γὰρ τὸ ὑπερφίαλον τὸ πολὺ εημαί- 


*B f. 175° δά νει καὶ ἄμετρον, wc τῆς φιάλης ἐμμέτρου οὔεης (ὑπερφίαλος γὰρ ὁ 


ἀτάλαντος 

N 295 (B!), 

IL f. 9794 ibid. 
II, (L?). 


ὑπερβάλλων τῇ duetpia τὸ μέτρον τῆς φιάλης), . οὕτω καὶ ἀτάλαντος 
ὁ ἐξῃρημένος τοῦ μέτρου τοῦ κατὰ τὸ τάλαντον. ὁ δὲ ἐκ τῶν ἀνίεων 
᾿ἐκβεβηκὼς ἴεος ἂν εἴη. Ò γὰρ οὐκ ἄνιςος, οὗτος καὶ ἀτάλαντος, ὃ τὸ 
dvicov τῶν ταλάντων μὴ ἔχων. διὸ καὶ icoc. ὃ γὰρ ἐν ἄλλοις ἔφη 
ἴεος Ἐνυαλίῳ (Χ 132), τοῦτο δεδήλωκεν ἐν τῷ ἀτάλαντος [Ἄρηι 
(e. ὁ. B 627). 





1 λύων ὁ ’Apict. (in marg. inter. adscripto ’ApictoteA) inc. B, λύων ’Apict. 
L!; ab ὁ ’Apict, inc. B!L? 1.2 τὸ ἀτάλαντος 12 83. wc om. 7, φιάλην L' 
3.4 cyffjud Ti, — μέτρον dé τι sec. Val. Rosei coniecturam (Ar. ps., p.155) edidi; 
codd. οὐκ ante ἔχον om. et μέτρον δὲ οὐκέτι pro u. dé τι habent; delevit haec 


verba inde a cxfiud τι Thurot, rev. crit. 1870, p. 152 4 dé ante μέτρον om. 
L? 5 qmocòv BLL' 6 ὑπερφίαλος B!L? καὶ ἀτάλαντος B! LL? TÒ 
ὑπερφίαλος B!' LL? 7 ὡς — oùcnc sec. 5 edidi; ὡς τῆς φ. ἀμέτρου οὔεης 


BB!L, wc τῆς φ. καὶ ἀμέτρου οὔεης ἐκτὸς L'; μέτρου pro ἀμέτρου coni. Thurot 
l.c. δὲ pro γὰρ 22 8 .τὸ μέτρον τῆς φιλίας B'L® 8,9 οὕτω καὶ ἀτάλαντον ὁ 
τὸ dvicov κτλ. lin. 11 L! 9 τοῦ κατὰ τὸ τάλαντον μέτρου B'L? 10 ὁ γὰρ 
οὐ (Ὁ) οὐκ dvicoc L ὁ ante τὸ οἴῃ. 3 12 L' addit nonnulla a Porphyrio aliena 





1sqq. +Eust. I, p. 740, 18: ἐστέον δὲ ὅτι ἀόριστον, ὡς καὶ ἐν ἄλλοις 
ἐρρέϑη, τὸ τάλαντον παρὰ τοῖς παλαιοῖς, καϑὰ καὶ Πορφύριος καὶ ἄλλοι 
ἀπέδειξαν. Simil, id, B, p. 196, 33 sqq. et Ψ, p. 1299, 53. Cf. *B f. 74» ad 
ἀτάλαντον E 576 (id. Lp f. 1188 ibid., aliis scholiis in ima columna postea, ut 
videtur, additum, c. 1. ἀτάλαντον “Agna, cum text. cod. Lp ἀτάλαντον “Aont 
habeat): τὸ τάλαντον om. haec verba Lp) ὁ μὲν ᾿ἀριστοτέλης ἄλλως 
ἐξηγεῖται, καὶ εὑρήσεις τοῦτο ἔμπροσθεν ἐν τῷ N εἰς τὸν οὕτως ἔχοντα 
στίχον: ds φάτο' Μηριόνης ζ{μυριόνης Lp) δὲ ϑοῷ (ζϑεῷ Lp) ἀτάλαν- 
τος Ἄρηι... Quibus verbis in codice archetypo, unde et B et Lips. pendent, 
legentes ad scholium versu N 295 adscribendum revocabantur; neque enim haec 
verba cum Roseo, Ar. ps. p. 155, Diogeniani lexico tribui possunt, nam ea quoque 
quae in scholio proxime sequuntur e Diodoro (v. Hultsch, scrpt. metrol. rel. I, 
p. 156), neque, ut postrema, e Diogeniano fluxerunt. Tl'alentum Homeri tempori- 
bus longe minoris quam postea pretii. fuisse, ipso hoc versu ( 269) comme- 
morato Poll, IX, 55 attulit, 

6 sqq. Simil. Et. M. 780, 10: ... ἢ ò ὑπερβάλλων τῇ ἀμετρίᾳ, ὡς τῆς 
φιάλης ἀμέτρον οὔσης ...., | Epimer. ap. Cramer. An. Oxon. I, p. 421, 1: ὑπερ- 
φίαλον λέγουσι τὸ πολὺ καὶ ἄμετρον, ὡς τῆς φιάλης ἀμέτρου οὔσης, ἐξ où καὶ 
ὑπερφίαλος λέγεται ὁ ὑπερβάλλων τῇ ἀμετρίᾳ τὸ μέτρον τῆς φιάλης, quibus 
eadem quam codd. lin. 7 exhibent corruptela (ἀμέτρου) subest. 

9 sqq. Aliter, sed iisdem exemplis allatis, verbi ἀτάλαντος notionem 
Porph. © 283 explicavit, ubi v. quae (p. 122, 11) attulimus, quibus addendus 
Eust. W, p. 1299, 53: ὅϑεν ἀτάλαντος κατὰ Πορφύριον ὁ ἀπεοικὼς τῷ τα- 
λάντῳ καὶ μὴ ταλάντου ἀνισότητα ἔχων, ἀλλὰ ἴσος. 


δι 


Ψ 920 


296 sqq. ἀπεςέμνυνε τὴν ἵππον οὕτως αὐτὴν εὐγενίςας ὥςτε καὶ B ἢ 8095. 
δῶρον derparetac δοθῆναι. κρείττονα (κρεῖττον L> δὲ ἡγήεατο πολεμι- Vi ἢ 416». * 
κὴγ ἵππον ὑπὲρ ἀπόλεμον ἄνθρωπον ᾿Αγαμέμνων. 

422. οὐ δεῖ δυςχεραίνειν, εἰ τῶν νῦν παιδευτῶν τοὺς πολλοὺς ἘΒ f. 312° ad 


λανθάνει τινὰ τῶν ὋὉμηρικῶν, ὅπου καὶ τὸν δοκοῦντα εἶναι ἀκριβέετα- Βονοίυννα 
τον καὶ πολυγράμματον Καλλίμαχον ἔλαθεν ἣ διαφορὰ τῆς ἁρματροχίας, ταὶ της Ti 


ἣν ἔχει πρὸς τὴν χωρὶς τοῦ ρ λεγομένην duatpoyiav. ἔςτι δὲ ἁμα- 
τροχία τὸ ἅμα τρέχειν καὶ μὴ ἀπολείπεεςθαι, οἷον ὁμοδρομία τις οὖςα᾽ 
τρόχους γὰρ τοὺς δρόμους ἔλεγον, ἁρματροχία δὲ τῶν τροχῶν τὸ ἴχνος. 
ἄμφω δὲ παρ᾽ Ὁμήρῳ κεῖται, τὰς δυνάμεις αὐτοῦ τοῦ ποιητοῦ ἐξητη- 
cauévou. ὅτι γὰρ τὸ ἅμα τρέχειν δηλοῖ ἣ ἁματροχία, παρίετηειν ἐπὶ τοῦ 
Μενελάου λέγων τῆ ῥ᾽ εἶχε Μενέλαος ἁματροχίας ἀλεείνων (Ψ 422): 
ὑπελείπετο γὰρ διὰ τὸν ῥωχμὸν τῆς γῆς καὶ τὴν ῥῆξιν τὴν ευνέμπτω- 
civ τοῦ δρόμου φυλαττόμενος, τοῦτο γὰρ μεταλαβὼν ἐν ἄλλοις ἐξ- 
nyncato εἰπὼν αἰὲν ὁμοςτιχάει (0 635). καὶ ἐπὶ τοῦ Εὐμαίου δὲ 
ἐχομένου τῆς τροφοῦ καὶ εὐυμβαδίζοντος μετὰ δρόμου αὐτῇ φηςι 
(o 450. 51)" 





2 


(B et L) 4 in lemm. τῇ ῥ᾽ εἶχε Μενέλαος ἁματροχιὰς ἀλεείνων εὐ- 
παιδεύτων Cobet, Mnem. X, p. 400, probante Schneidero, Call. II, p. 402 6 
καλλίμαχ᾽ (ay in ras.) B ἁρματροχιᾶς L 9 τρόχων B 10. 11 ἐξηγηςάμε- 
voc L 11 ἡ om. L 13 ῥοχμὸν (ὁ e ἃ facto) L 15 ὁμοςτοιχάει L 16 
μετὰ δρόμου propter βάδην (p. 264, lin. 3) delet Kammer, p. 112 αὐτὴ B 

(Vat.) 4 ei τοὺς πολλοὺς τῶν νῦν παιδευτῶν 5. 6 dkpipéctatov καὶ 
πολυπ΄. .CTATOV. 7 ἁμ. tpoyxiav V!, duatpoy in marg. V? 9 τρόχ.. γὰρ V!, 
τρόχους V? in marg. 10 αὐτῶν 11 ἡ om. ἁματροχίαν V!, duatpoyia 
V? 12 duatpoyxiac ex ἁματροχίαν mut. V? 13 καὶ τὴν ῥῆξιν om. 14 
φυλαςςόμενος τοῦτο δὲ μεταλ. 15 εἰπὼν om. ὁμοςτιχέει ex ὁμοεςτιχόει 
mut. V? 16 ἐχομένου ἤδη τροφῆς V!, τῆς τροφῆς in marg. V? cupB. 
τῆ μητρὶ φηςί 

1-3 Extrema ἢ. schol. verba certe huc pertinent; eadem enim fere (inde 
a lin.2 κρείττονα δὲ) ap. Plutarchum, de aud. poet. cap. 12 (p. 32 F), ita le- 
guntur, ut ad Aristotclem recurratur: ὀρϑῶς dé γε ἐποίησεν, ὡς Apiotori- 
Ans φησίν, ἵππον ἀγαθὴν ἀνθρώπου τοιούτου προτιμήσας, quae a Val. Roseo, 
Ar. ps. p. 177, inter fragmenta ἀπορημάτων Ὁμηρικῶν relata sunt. Quod si 
recte factum esse cum Heitzio, verl. Schrft. d. Arist., p. 274, statueris, veri sane 
simile est, scholium quod edidimus e Porphyrio fluxisse, e cuius solo opere frag- 
menta illa Aristotelea in scholiorum codices pervenerunt (οὗ, Prolegg. III, 2. 3). 
Ex eodem fonte sumtum esse videtur schol. A_v. 297: χρησιμώτερον γὰρ ἐνόμιξε 
πολεμικὸν ἵππον N ἀστράτευτον ἄνδρα λαβεῖν (cf. Eust. p. 1303, 10). — Vict, 
(f. 4260) duo scholia habet: rec. τ. ἵππον" δῆλον γὰρ ὅτι οὕτως ἣν εὐγενής, 
ὥστε καὶ λύτρον ἀστρατείας δοϑῆναι: — Ἐχέπωλος] τύραννος Σικυώνιός τις 
ἣν ὑπὸ ᾿Δάγαμέμνονα. κρεῖττον δὲ ἦγ. πολεμιστὴν ἵππον κτλ. | 

6 Grammaticorum locos utrumque verbum confundentium v. ap. 
Schneider. 1. c., p. 403. 

7 sqg. + Et. M. 145, 14 sqq. 

11 sqg. Cf. Ammon. de diff. voc, p. 11. 

18* 


264 Ψ 


παῖδα γὰρ ἀνδρὸς ἐῆος ἐνὶ μεγάροις ἀτιτάλλω, 

κερδαλέον δὴ τοῖον, ἁματροχόωντα θύραζε, 
τουτέςτιν ἤδη μοι ἔξω ευντρέχειν δυνάμενον καὶ βάδην εὺν ἐμοὶ 
πορευόμενον, οὐκ ἐπικολπίδιον * 

ἣ δέ με χειρὸς éiobca δόμων ἐξῆγε θύραζε (ο 465). 
ἁματροχία μὲν οὖν οὕτως. μετὰ δὲ τοῦ P ἁρματροχία ὅτι τὸ ἀπὸ τῶν 
τροχῶν δηλοῖ, αὐτὸς πάλιν παρίετηςει λέγων: 

οὐδέ τι πολλὴ 

γίνετ᾽ È TICCWTPWY ἁρματροχίη κατόπιεθεν 

ἐν λεπτῇ κονίῃ (Y 504): [0 
διὰ γὰρ τὸ λεπτὸν καὶ ὀλίγον τῆς κόνεως μὴ πολὺ rivecdar τὸ τῶν 
ἐπιςεώτρων ἴχνος φηςείν. ἐξηγήςεατο δὲ πῶς γίνεται ἴχνος, ὅτι λειπό- 
μενον ὀπίεω τοῦ ἱεμένου εἰς τὸ ἔμπροςθεν. ἀγνοήςας δὲ ταῦτα ὁ Καλλί- 
μαχός gnew (fr. CXXXV)- 


σι 


ἀλλὰ θεόντων 15 
uc ἀνέμων, οὐδεὶς εἶδεν duatpoxiac. 
βούλεται μὲν γὰρ εἰπεῖν, ὡς οὐδεὶς εἶδεν ἴχνος διὰ τὸ θεῖν ὡς ἀνέ- 
uouc' ἁματροχίαι δὲ οὐ δηλοῦςει τὰ ἴχνη τῶν θεόντων ἁρμάτων, ἀλλ᾽ 
αἱ μετὰ τοῦ p λεγόμεναι ἁρματροχίαι. 


BR f. 312% ad 451. καὶ πῶς ἐκτὸς ὄντας ἀγῶνος ὁ ἀγωνοθετῶν ᾿Αχιλλεὺς dia- 20 

ἐκτὸς ἀγῶνος. λύει (v. 491); ἴεως οὖν αἰεθόμενος διαπληκτιζομένων ἀναςτὰς κω- 
λύει..... 

A ο.1. otorci 638. 39. .... ζητεῖται γὰρ τί Écri τὸ πλήθει πρόςθε βαλόν- 


μ᾽ LITITOLCI dI ς “,ἷ΄ζ΄σ» > x , NI, LI 2 > 2 lai € b) 
πλήθειπρόςθε 1 E° kai ὁποῖοϊ τινες Ncav τὴν φύειν, ὡς λέγεςεθαι ἐπ΄ αὐτῶν οἱ ὃ 
βαλόντες. 


(Β οὐ L) 1 ἑοῖο L 2 ἁματροχοῦντα L 3 ἤδη μοι corr, Bkk., ἴδοιμι 
BL 7 τρόχων B 8 moMà L 9 γίνετ᾽ ἐπὶ corpwyv L ἁρματροχιὴ BL 
13 ἰεμένου L 18. 19 ἀλλὰ μετὰ L 

(Vat.) 1 ἕῆος μεγάροιειν 4 post ἐπικολπίδιον ins. ταὐτὸν δὲ τῷ dua- 
τροχόωντα θύραζε τὸ 6 ἁματροχία οὖν οὕτως, ἁρμαχία (810) δὲ ὅτι τὸ ἀπὸ τῶν 
τροχῶν ἴχνος δηλοῖ αὐτὸς πάλιν κτλ. 8 οὐδ᾽ ἄρα πολλὴ 9 γίνεται 12 δὲ 
καὶ πῶς γίνεται τὸ ἴχνος 19 λεγόμενα 








14 sqq. In Callimachi versu, quem Porphyrius prave intellexerit, non signi- 
ficari vestigia, sed collisionem rotarum, Schneider contendit ad Callim. 1. c. 
Alios aliter Callimachum defendisse idem attulit. 

20—22 Scholium quaestionis nomine vix dignum in cod. L (f. 479”) cum 
scholio coniunctum est, quod B ad versum qui antecedit retulit: dyovi& {γὰρ 
ins. B) διὰ τὸν φίλον, καὶ διὰ τοῦτο εἰς τὴν περιωπὴν ἄνεισιν, ὡς σκοπήσων 
ὃ συμβαίνει, unde καὶ illud (lin. 20) explicatur. 

23 sqq. Antecedunt in cod. verba σεσημείωται ὃ τόπος πρὸς τὰ περὶ τῶν 
ΜΜολιονιδῶν ξητούμενα), quae Aristonico tribuit Friedlaender, p. 335 (cf. Lehrs, 
Ar. p. 176, qui p. 265, $sqq. tantum attulit, neque ita ut pro Aristoniceis ha- 
huisse videatur). Pro eorum quae edidimus origine Porphyriana non solum 
universa scholii indoles pugnat, sed etiam συνήϑεια illa lin. 9 commemorata 
(cf. e. c. p. 21, 23). Quae autem praeterea in scholiis de Molionidis quaeruntur, 
ita comparata sunt, ut inter Porphyrii ξητήματα referri vix possint, schol. dico 


3 


10 


20 


Ψ | 265 
ἄρ᾽ ἔεαν δίδυμοι, Tic τε τῆς dpuatniaciac ὁ τρόπος, καὶ τί τὸ τῆς 
vigne αἴτιον. Αὐτόδωρος μὲν οὖν ὁ Κυμαῖος τὴν μὲν φύειν αὐτῶν, 
οἵα τίς ποτέ ἐετιν, οὐ προςποιεῖται, τινὰς δέ φηςι λέγειν ὅτι ἅρματα 
πλείονα καθῆκαν εἰς τὸν ἀγῶνα, οἷς ἐνεπόδιζον τὰ τῶν ἀντιπάλων, 
καὶ τοῦτο εἶναι τὸ πλήθει πρόεθε βαλόντες. ἄλλοι δέ φαει πρὸς 
τὴν ἄφεειν τῶν ἁρμάτων ευνηγωνίεθαι τοῖς “Axtopoc υἱοῖς τοὺς ἀθλο- 
θετοῦντας, διόπερ ἀφῆκαν πολὺ προλαβεῖν τὰ τούτων ἅρματα, καὶ 
τουτέεττι τὸ πλήθει tpocde βαλόντες. ᾿Αρίεταρχος δὲ διδύμους 
ἀκούει οὐχ οὕτως ὡς ἡμεῖς ἐν τῇ ευνηθείᾳ νοοῦμεν, οἷοι Acav καὶ οἱ 
Διόεκοροι, ἀλλὰ τοὺς διφυεῖς, δύο ἔχοντας ςώματα, ‘Haddw (fr. ΧΟΙΧῚ 
μάρτυῤι χρώμενος, καὶ τοὺς ευὐμπεφυκότας ἀλλήλοις. οὕτως γὰρ καὶ 
τὸ λεγόμενον ἐπ᾽ αὐτῶν ςεαφηνίζεςθαι ἄριετα᾽ ἀναςτάντος γὰρ δὴ τοῦ 
Νέετορος ἐπὶ τὸν ἀγῶνα καὶ αὐτοὺς ἀναςτῆναι, εἶτα τὸν μὲν Νέετορα 
λέγειν ὡς οὐ δίκαιοι εἶεν ἀγωνίζεςθαι παρηλλαγμένοι τὴν φύειν ὄντες᾽ 
ὁ δὲ δῆμος ευναγωνίζοιτο αὐτοῖς, καὶ λέγοι wc εἶεν εἷς ἀμφότεροι καὶ 
διὰ τοῦτο ὀφείλοιεν ἑνὸς ἐπιβαίνειν ἅρματος ὅτε δὴ εὐυμπεφυκότες, 
καὶ κρατοῖέν Ye οἱ πολλοί, καὶ τοῦτο εἶναι τὸ πλήθει πρόςθε βα- 
λόντες. 

824.25. διὰ τί προκρίνει Αἴαντος; διὰ τὴν ετάςιν: θραεὺς γὰρ 
ὧν οὐκ ἂν ἠνέεχετο, ἢ καὶ ἔτι πολεμῆςαι ἠθέληςεν. 


2 ἀντόδωρος cod.; corr. Vill., An. II, p.173 not.; ᾿Απολλόδωρος quidam Κυμ. 
apud Clem. Alex., strom. I, p. 133, affertur 12 v. infr. ad lin. 8—12 





Leid. f. 349. ad 4 750: ἀπορία. ἐπεὶ Ὅμηρος οὐδὲ tiva ἀπὸ τῆς μητρὸς ση- 
μαίνει, πῶς ἐνταῦϑα λέγει Μολιόνης <corr. e Μολιωνης» παῖδες; λύσις. ῥητέον 
οὖν ὅτι Mollove ἀντὶ τοῦ πολεμικούς, ἀπὸ τῆς κατὰ τὴν μάχην μολύνσξως, 
καὶ οὐχ ὡς νεώτεροι ἀπὸ μητρός, et Vict. (Bkk.) A 709: καὶ πῶς καυχᾶται (ὁ 
Νέστωρ) παρ᾽ ὀλίγον αὐτοὺς λαβών; ἢ ὅτι τερατώδεις τινὲς ἦσαν, ὡς Ἡσίοδος, 
ἄμφω ἐν ἕνὶ σώματι ὄντες, ὡς δέ τινες, ἑἕκατεροι δύο σώματα εἶχον. Illlud 
enim sine ullo dubio e scholio alius generis (v. A v. 709 vel schol, min. v. 750) 
ita excerptum est, ut quaestionis forma extrinsecus accesserit; neque alteri 
(Vict.), cuius neque reliqui codices neque Eustathius vestigium servaverunt, 
plus fidei tribuerim. — Ceterum iisdem, quae h. 1. edidimus, Eust. , p. 1321, 
22 sqq., usus est, apud quem Quaestionis forma non comparet. 

8—12 Aristarchum (de quo v. Lehrs, Ar. p. 176) verba πλήϑει πρόσϑε 
βαλόντες Eust. (lin. 26) ita interpretatum esse intellexit, ut significarent: διὰ 
πλῆϑος, τουτέστι διότι δίδυμοι ἦσαν. Cui rei suffragari videtur schol. min. 
h. 1., quod inter excerpta retuleris: πλήϑει 700088 βαλόντες] ἤτοι τῶν χειρῶν 
ἢ τῶν ἁρμάτων, ἢ τῶν συναιρουμένων αὐτοῖς ϑεατῶν τῷ πλήϑει ἐμὲ νικήσαν- 
τες. διφυεῖς γὰρ καὶ ἀνὰ τέσσαρας χεῖρας ἔχοντες ἱστοροῦνται. Quae si recte 
se habent, post ἄριστα (lin. 12) lacuna statuatur necesse est. ° 

19. 20 Scholium misere decurtatum suppleri posse videtur e schol. Vict, 
(f. 4372) vix pluris faciendo, quod ad Pium Hiller, Phil. XXVIII, p. 112, retulit: 

. οἵ δὲ ὅτι διαλυομένων αὐτῶν ἰδίᾳ ᾿Αχιλλέως γενέσϑαι τὰ ὅπλα, ὥσπερ ἐπὶ 
τῆς πάλης {(πλάμης cod.). ἐπειδὴ οὖν ἐκεῖσε ἐδωρήσατο Αἴαντι, νῦν Διομήδει. 
— Aristarchum, Aristophanem secutum, versus obelo notasse, 5080], ἃ docet 
(cf. Vict.). 


B ἢ. 3202 ad 
δῶκε μέγα. 


266 Y 


B f. 3202 ad 826. ... διὰ τί δὲ μὴ ποιεῖ kai δευτερεῖα; ὅτι μὴ μέγα ἦν τὸ κατόρ- 
L SIE I θωμα, ἀλλὰ καὶ μεμπτὸς ὁ ἀπολειπόμενος, ὁ δὲ νικήςεας εἶχε τὸν CONOV.... 
Viet, f. 4870. +... διὸ οὐδὲ δευτερεῖα TIONCIV* οὐ γὰρ ἦν αὐτὸν διαιρεῖν. ἢ 
ὡς καταφρονητικοῦ ἀεκήματος καὶ μὴ ἔχοντος ἐνάρετον ἐπίδειξιν. 
B f. 8218 ad 859. καὶ πῶς φηειν Ὀδυςςεὺς οἷος δή ue Φιλοκτήτης ἀπε- 
ὦρτο. καίνυτο τόξῳ (θ 219); πρὸς τοὺς ἀγνωρίετους καυχᾶται, ὡς καὶ τὸ 
δουρὶ δ᾽ ἀκοντίζω ὅςον οὐκ ἄλλος ὀιετῷ (0 229). 
*B f. 321° ad 862 sqq. τί λέγει ἐν τούτοις τοῖς ἔπεςει ζητήςειεν dv Tic‘ 
πρώτοςν. 862. Τεῦκρος δὲ πρῶτος κλήρῳ λάχεν, αὐτίκα δ᾽ ἰὸν 
Lf, 492», IT. 


ἧκεν ἐπικρατέως 
καὶ τὰ ἑξῆς μέχρι τοῦ ἀτὰρ δὴ ὀιετὸν ἔχεν πάλαι ὡς ἴθυνεν 
(v. 862 --- 171). οἱ μὲν ἔφαςαν ς«πεύδοντα τὸν Μηριόνην ἑλκύςαι τὸ 
τόξον τὸν ὀιςτὸν ἔχοντα πάλαι ἐγκείμενον, δηλονότι ἐνηρμοςμένον τῇ 
νευρᾷ᾽ εημαίνει γὰρ διὰ τούτων ὅτι τοξεύοντος τοῦ Τεύκρου εἰἱετήκει 
ὁ Μηριόνης κρατῶν τὸ τόξον ἐντεταμένον, ἡρμοςμένον ἔχων τὸν ὀιςτὸν 
πάλαι ἐν τῇ νευρᾷ᾽ τότε δ᾽ εἵλκυςε τὴν νευράν, ὧς ἴθυνε βέλος. ἢ 
οὖν τοῦτο λέγει, ἢ ὅτι τὸ τόξον μὲν ἦν ἕν, ὦ ἔμελλε τοξεύειν, βέλη 
δὲ δύο, ἑκατέρῳ ἑνὸς δοθέντος. τὸν μὲν οὖν ὀιςτὸν κατεῖχε πάλαι ὁ 
Μηριόνης, ἕως ἴθυνεν 6 Τεῦκρος καὶ ἐτόξευε λαχὼν πρῶτος᾽ ἐπεὶ δ᾽ 
ἀπετόξευςε καὶ ἀπέτυχε, ς«περχόμενος ὁ Μηριόνης ἐξείλετο τὸ τόξον ἐκ 
τῆς χειρὸς τοῦ Τεύκρου τοῦτο γὰρ παρίςτηςει τὸ 

ςπερχόμενος δ᾽ ἄρα Μηριόνης ἐξείρυςε χειρὸς 

τόξον, ἀτὰρ δὴ ὀιετὸν ἔχεν πάλαι. ὡς ἴθυνεν, 
[ἐνηρμοςμένον τῇ νευρᾷ ἐξείρυςε τόξον, ὡς ἴθυνε τὸν ὀιςτόν᾽ εἶχε 
πάλαι δηλονότι ἐνηρμοςμένον τῇ νευρᾷ]. ἀντιδιαιρεῖ γὰρ τί μὲν κατεῖχε 
πάλαι ὁ Μηριόνης καὶ τί Uctepov ἔλαβε᾽ τὸν μὲν γὰρ ὀιςτὸν εἶχε 
πάλαι ὡς ἴθυνε. πῶς οὖν πάλαι; τοςοῦτόν quer χρόνον ὡς ἴθυνεν ὁ 
Τεῦκρος πρῶτος τοξεύων. τὸ δὲ τόξον ἐξείρυςε χειρός, ὃ οὐ KATECXEV 
αὐτός, τῆς τοῦ Τεύκρου. ς«περχόμενος δὲ διὰ τὸ ἁρπάζοντι ἐοικέναι, 
διὰ τὸ τάχος τῆς πετομένης περιςτερᾶς. 

810. ad v. 862 sqq. 





10 ἧκεν ἐπ. om. L 12 οἱ μὲν wc ἔφαςαν L 14 cnuaivew L 15 ἐντε- 
tauuévov L 17 ἐν pro ἕν codd.; corr. Vill 22 ἐξείλκυςε L 23 αὐτὰρ 
ὀιςτὸν ἔχον L 25 ἐνηρμοςμένην L 27 qncì τοςοῦτον L 





5 sqg. Vestigia eiusdem quaestionis quamvis pessime habita inesse viden- 
tur schol, T (p. 114) & 229: δουρὶ δ᾽ ἀκοντίξω)] κακῶς, φησὶν, ἑαυτὸν ἐπαινεῖ. 
οἵ μὲν γὰρ ἐπαινοῦντες Éavtovs οὐδὲ ϑεῷ παραχωρήσειαν ἄν. οὗτος δὲ τί 
φῆσιν {φασι cod.); οἷος (οἷος cod.) δή us Φιλόκτητος (810). ....... καὶ 
πάλιν δρᾶς (1.6. ἀνδράσι, ϑ' 223) δὲ προτέροισι ....... ὁ Δημόδοκος δὲ ἧἦδεν..... 

17 sqq. {8 ἢ. 3214 ad σπερχόμενος v. 870 (eadem fere Vict. f, 4885): ἐπειγο- 
μενος ἀπέσπασε τῆς χειρὸς τοῦ Τεύκρου τὸ τόξον" ἕνὶ γὰρ nyavitorto τόξῳ, 
ὡς ἑνὶ δίσκῳ. ὀιστὸν γὰρ, ἐξ ὅτου ἐκεῖνος ἐτόξευε καὶ ἐπὶ τὸν σκοπὸν ἴϑυνεν, 
οὗτος ἀναλαβὼν κατεῖχεν (cf. Eust. p. 1324, 10). Aristarchum similiter esse 
locum interpretatum, Didym, schol. A v. 870. 71 docet. ° 


10 


20 


25 


30 


10 


15 


20 


Q 267 


15. 16. Διὰ τί ὁ ᾿Αχιλλεὺς τὸν “Extopa εἷλκε περὶ τὸν τάφον τοῦ **B ἢ, 3222 ad 
Τ]ατρόκλου, παρὰ τὰ νενομιςμένα ποιῶν εἰς τὸν νεκρόν; ἢ παρανο- ἭἝκτορα. 


μοῦει τὰ αὐτὰ οὐχ οἱ ἀμυνόμενοι ἀλλ᾽ οἱ ἄρχοντες, ὃ δὲ Ἕκτωρ πρό- ἢ f. 493*, II. 


τερος ἐνεχείρηςε λωβήςαεθαι τὸν TTatpoxXdov τοιαῦτα. τίς γὰρ ἣ γνώμη r(osque in 

: ᾿ ὶ ntip. ed. 

Ektopoc περὶ Πατρόκλου; Matthociana) 
uaiicta dé φαίδιμος Ἕκτωρ p. 87, II. 


ἑλκέμεναι μέμονεν᾽ κεφαλὴν dé ἑ θυμὸς ἀνύώτει 

πῆξαι ἀνὰ εκολόπεςςι ταμόνθ᾽ ἁπαλῆς ἀπὸ δειρῆς 
(C 118---{). εἵλκυςταί τε πρότερος Ἰ]Τάτροκλος διὰ τὴν τῶν Τρώων 
περὶ τὸν νεκρὸν προθυμίαν᾽ 

ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀνὴρ ταύροιο βοὸς μεγάλοιο βοείην 

\aoîci δοίη τανύειν μεθύουςαν ἀλοιφῆ:;: 

δεξάμενοι δ᾽ ἄρα τοίγε διαςτάντες τανύουει 

κυκλός᾽, ἄφαρ δέ τε ἰκμὰς ἔβη, δύνει δέ τ᾽ ἀλοιφή, 

πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶςα διαπρό᾽" 

ὡς οἵ γ᾽ ἔνθα καὶ ἔνθα νέκυν ὀλίγῃ ἐνὶ χώρη 

εἷλκον ἀμφότεροι (Ρ 389—95)° 
καὶ πάλιν᾽ 

Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον, ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε᾽ ἀπηύρα, 

ἕλχ᾽, ἵν᾽ ἀπ᾿ ὥμοιιν κεφαλὴν τάμοι (Ρ 125. 26). 
ἐκείνων οὖν λελυκότων τὸν νόμον, οὕτως ἐχρήςατο αὐτοῖς ᾿Αχιλλεύς᾽ 
ὅταν γὰρ βουλόμενός τις κωλυθῆ, ἐκεῖνος μὲν πεποίηκεν, ἀλλ᾽ ὁ πά- 
cywyv οὐδὲν πέπονθε. Πάτροκλος δὲ φθάςας περιείλκυεται γυμνὸς ἐν 
τῷ πεδίῳ διὰ πρόφαειν τῶν προθεμένων αἰκίεαςθαι τὸ εὦμα, ὥςτ᾽ 
ἀπολαμβάνοντι ἔοικεν ὁ Ἕκτωρ ἃ δέδρακεν, οὐ μὴν πάςχοντι τὰ παρά- 
νομα. καὶ φιλανθρωπότερόν γε, ὅτι μόνον ἃ δρᾶςαι δεδύνηται πέπον- 





1 M in lemm. ἕλκεεθαι διὰ -- ᾿Αχιλλεὺς evan. L 2.8 ἢ παρανο evan, L 
4 àveyeipnce codd.; corr. Vill. 4, 5 τὸν TTotpo........ γὰρ ἡ γνώμη “Exto.. 
L 5 περὶ ΤΤΪάτροκλον Μ 7 post μέμονε L sign. schol. finiti, tum septem fere 
litterae evanuerunt, deinde pergitur δὲ È θυμὸς κτλ. 8 ἀναςκολόπεςει LM 
9 ἸΤάτροκλος — τὴν om, L 12 δοίη Tavvew με evan. L 14 dé τ᾽ ἰκμὰς 


BLM δύνει — ἀλοιφή evan. L τάννυται dé τε πᾶςα διαπρό L, in quo re- 


. liqua desiderantur 19 ἀπηῦρα Β, ubi inter hoc verbum et ἕλχ᾽ rasura decem 


vel undecim litterarum 124 διὰ τῶν πρόφαειν προθεμένων coni. Kamm., p. 113 
26 δράςαι B 





1sqq. Vitio vertit Homero ἢ, 1. Plato, Resp. III, p. 391 B, quo in re- 
futando Proclus (ad Plat. Remp.,, p. 391 ed. Basil.) Porphyrii solutione usus 
est (cf. ad p. 268, 10, et Prolegg. III, 2. 3). 

18 sqq. {B f. 233” ad τὸν δὲ νέκυν P 127 (id. L ἢ, 371», Vict. f. 8255); 
εὔλογον προκατασκευαξει τὴν εἰς τὸν Ἕκτορα αἰκίαν, λέγων ὅτι αὐτὸς ταύτην 
διαϑεῖναι περὶ τὸν Πατρυλλον ἔσπευσεν, οἵ, +Eust. P, p. 1098, 26 5αᾳ., τοὺς 
τῶν Ομηρικῶν ἀποριῶν λυτικούς afferens, cf, id. Σ᾿, p. 1136, 52 8αα. 


268 Q 


dev, οὐχ Oca δὲ δρᾶςαι διενοήθη. ἔςτι δὲ λύειν, φηςὶν ᾿Αριετοτέλης 
(fr. 158 Acad. Ber.), καὶ εἰς τὰ ὑπάρχοντα ἀνάγοντα ἔθη, ὅτι τοιαῦτα 
ἦν, ἐπεὶ καὶ νῦν ἐν τῇ Θετταλίᾳ περιέλκουει περὶ τοὺς τάφους. 

**B f. 800" ad διὰ τί ᾿Αχιλλεὺς θανόντα cuiper τὸν Ἕκτορα; λέγομεν οὖν, ὅτι 


ἐκ δίφροιο οὐ di’ ὠμότητα, ὅς γε καὶ Ἠετίωνα φονεύςας οὐκ ἐεύληςεν, ἀλλὰ εὺν 
Χ 397. > N I φ » > » Ὁ , e ὦ . 
λει ἐκ δι. αὑτοῖς τοῖς ὅπλοις ἔθαψεν (Ζ 417), ἀλλ᾽ ὅτι πρότερος ὁ Ἕκτωρ εἰς 
poro δ᾽ ἔδηςε τὸν ἸΤάτροκλον ἀεικέα uncato ἔργα, οἷα καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ᾽ 
L f. 4040 ibid. κεφαλὴν dé é θυμὸς dvwre 
Lp f.3112ibid. πῆξαι ἀνὰ εκολόπεςςι, ταμόνθ᾽ ἁπαλῆς ἀπὸ δειρῆς 


Cf. schol, min. (C 176. 77) mapavopuodci δὲ οὐχ οἱ ἀμυνόμενοι ἀλλ᾽ οἱ ἄρξαντες. ὁ 
δὲ Καλλίμαχός φηςειῖν, ὅτι πάτριόν ἐςτι Θετταλοῖς τοὺς τῶν φιλτάτων 
φονέας εὕρειν περὶ τοὺς τῶν φονευθέντων τάφους᾽ Ciuwva γάρ gnet 
Θετταλὸν τὸ γένος Εὐρυδάμαντα τὸν Μειδίου copar ἀποκτείναντα 
Θραεύλον τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἁψάμενον τοῦ νόμου πρῶτον’ τὸν γὰρ 
φονέα ἐξάψαι τοῦ δίφρου καὶ περὶ τὸν τοῦ τετελευτηκότος τάφον ἕλ- 


κειν, φηεὶν, ὁ νόμος ἐκέλευεν. ὅθεν καὶ ᾿Αχιλλεὺς ὡς Θετταλὸς πατρίῳ 
ἔθει τοῦτο πεποίηκεν. 





1 òpaca ΒΜ 2 ἀνάγοντα conieci; ἀνάγων codd., ἀνάγειν V., Rose, Ar. 


ps., p. 169 ὃ post τοὺς τάφους excidisse τοὺς νεκροὺς aut τοὺς φονευθέντας 
coni. Matthaei 4 L praescrpt. ἀπορία cwZer τὸν Ἕκτ. L καὶ λέγομεν 
ὅτι ALp λύεις. λέγομεν ὅτι οὐ διωμολόγηται ὅς γε καὶ ἠετίων φονεὺς οὐκ 


κτλ. L 5. 6 ἀλλ᾽ αὐτὸν cùv τοῖς ὅπλ. Lp 6 πρότερον Β 8 éÉ om. ABL 
dé γε Lp 9 ἀνὰ ckoXéreci ταμῶν θ᾽ ἁπαλῆς κτλ. L, ἐπὶ «κολόπεςει ταμόνθ᾽ 
ἀπ. ὑπὸ δειρῆς ἃ 11 OeccaXoîc A 12 φονεῖς Lp 12--17 Ciuwva — πε- 
ποίηκεν e cod. Lips. dedi, nisi quod Ciuév, quod ibi legitur, cum schol. A et 
schol. min, et schol. Ovid. (v. infra ad v. 10 sqq.) in Ciuwva, cupar in cOpar, 
Θράευλον in Θραεύλον mutavi, τοῦ post περὶ τὸν (lin. 15) et v. τάφον (ibid), 
quae exciderunt, inserui, et pnciv quod ante ἕλκειν legitur transposui. ÉEadem 
BL ita exbibent: Cuòc γάρ φηςι Θετταλὸς (Oeccaròc L>) τὸ γένος Eùpudduavta 
τὸν Μηδίου cupar ἀποκτείναντα Θράευλον {κτείναντα cOpar Θράευλον L) τὸν 
ἀδελφὸν αὐτοῦ Uyacdar τοῦ νόμου πρῶτον. τοῦτον γὰρ ἐξάψαι τοῦ δίφρου τὸν 
φονέα καὶ περὶ τὸν τοῦ τετ. τάφ. ἕλκειν. ὡς Θεςςαλὸν οὖν καὶ τὸν "Ax. πατρ. 
ἔθ. καὶ τοῦτο ποιῆςαι καὶ dficar τὸν Ἕκτορα, A autem ita: Ciuwv γάρ quei τοῦ- 
τον ἐξάψαι τοῦ δίφρου τὸν φον. καὶ περὶ τὸν τοῦ τετ. τάφ. ἕλκειν, ὅθεν καὶ τὸν 
Ἂχ. uc Θεςςαλὸν πατρ. ἔθ, τοῦτο ποιῆςαι 





"1 Aristotelis memoria an e Θεσσαλῶν πολιτεία hausta sit dubitavit 
Heitz, verl. Schr. d. Arist., p. 275; ad ‘Arognuata V. Rose, Ar. ps. p. 169, retulit. 

10 sqq. Proclus ad Plat. Remp.l.c., qui hac solutione integra etiam tum 
usus est (respexit enim non solum ἢ, l., sed etiam ea quae alterum scholium 
affert), e Callimacho versus attulit πάλαι δ᾽ ἔτι Θεσσαλὸς (Θεσσαλὸν Procl.) ἀνὴρ 
δυστάξει φϑιμένων ἀμφὶ τάφον (Blomf.; τύμβον Procl.) φονέας. Ad Aetia 
Schneider retulit (fr. 466), cuius rationibus clausula scholii qualem e cod. Lips. 
ἢ. 1. constituimus non obstat. Ex eodem Callimachi loco schol. Ovid. Ib. 329 
(p. 465 Merk.) petitum esse: Callimachus dicit Eurydamantem et Thra- 
syllum inimicos fuisse, Eurydamantem vero a Simone Larissaeo 
circa tumulum Thrasylli raptatum esse, Schneider (p. 281. 627) recte 
monuit. 


10 


15 


ΝΣ 209 


22. Schol. de v. ἀεικίζειν et sim. notione v. in extr. opere (ζητ. 35). 

73. ψευδὲς τοῦτο. τάχα οὖν que ὅτι ὧς μήτηρ ευμπάρεςτιν B ἔ 323° ad 
αὐτῷ τῷ γεκρῷ ᾿Αχιλλεύς. ἢ ὑπερβολικῶς τοῦτο εἶπεν ἀπὸ τοῦ cuv- Viet. E sua 
εχῶς αὐτὴν ἐκεῖςε φοιτᾶν. STI 

81. v. ad p. 164, 12 sqq. 

117. τὸ δὲ ἐφήςεω οὐκ Èctiv ἐπιπέμψω ἁπλῶς, ἀλλ᾽ ἔςετιν ἐντο- ἘΒ ἢ 838". 
λὰς αὐτῇ δοὺς πέμψω. τίς δὲ ἣ ἐντολή; λύεαςεθαι φίλον υἱὸν M Ρ. 99, II. 
ἰόντ᾽ ἐπὶ νῆας ᾿Αχαιῶν ἐφετμὴ γὰρ ἐντολή, παρὰ τὸ ἐφίεεθαι 
γεγονυῖα, ὅ Èctiv ἐντέλλεεθαι᾽ ὑμέων δ᾽ ἀνδρὶ ἑκάετῳ ἐφιέμενος 
τάδε εἴρω (ν 7), ὡς εἰ ἔλεγεν ἐφετμὰς ποιούμενος. 

130. ἀθετεῖται ἀνοίκειος γὰρ ἥρωι καὶ θεῶ. ἴεως διὰ τὸ πολλοὺς Vict. f. 4185, 
ἀντ᾽ αὐτοῦ κτήςεαςθαι ἐκγόνους. ἢ τάχα ὑποκλέπτουςα αὐτὸν τοῦ πέν- 
θους ταῦτά φηςι. εὐυγκοιμᾶται οὖν Bpicnidi μετὰ ταῦτα (v. 675). 

172. ad ζητ. ιζ΄. 

221. Ὅμηρος, ὁπόταν τὸ γένος προείπῃ καὶ τὸ εὐνεκτικόν τινων, *B f. 808» ad 
ἐπιφέρειν εἴωθε καὶ τὰ περιεχόμενα εἴδη, οὐ μέντοι διὰ τοῦ διαζευκτι- ἄεθλα Ψ 259. 
κοῦ cuvdécuou, ὃς οὐκ ἔςτι cuvarwroc, διὰ δὲ τοῦ ευμπλεκτικοῦ καὶ 1, f.474 ibid, 
ἀναφορικοῦ καὶ ὑπάρχειν πάντα εημαίνοντος, ὥςπερ ἐν TOUTOLC® νηὧν 
δ᾽ ἔκφερ᾽ ἄεθλα (Y 259). τὸ γενικὸν τοῦτο᾽ τὰ δὲ εἴδη᾽ 





3.4 ἢ — φοιτᾶν, quae B om,, e γιοῦ. add. 6 scholium *B scholio manus 
prioris ad Ἶριν v. 117 relato: ἐντελουμένην αὐτῷ τὰ περὶ τούτου τὴν Ἶριν ἀπο- 
πέμψω, signo scholii finiti eraso, subiunctum est, qua re δέ illud, quo M caret, 
explicatur 15 BL inc.: ἐκ τούτου δείκνυται (ὁ L> “Ὅμηρος κτλ. (v. infr. ad 
h. v.) 16 διὰ τούτου dial. L 


2-4 Versus 71—73 ab Aristarcho reiectos fuisse, ὅτε ψεῦδος περιέχου- 


cuv' οὐ γὰρ διὰ παντὸς συνδιατρίβει αὐτῷ ἡ Θέτις, Ariston. docet. — Schol. 
ἢ. 1. editum ad Pium Hiller, Phil. XXVIII, p. 114, retulit. 
6 Cf. Hes. ν. ἐφέημι: ἐφιέναι κελεύω, ἐπιτρέπω. — Dissentit Eust. Q, 


p. 1311 extr.: τὸ δὲ ἐφήσω ἐνταῦϑα μὲν ἀντὶ τοῦ ἐπιπέμψω κεῖται" ἀλλαχοῦ 
dè δύναται ἴσον τῷ ἐντελοῦμαι. 

11sqq. Aristarchus v. 130—32 obelo notavit, ὅτι ἀπρεπὲς μητέρα υἱῷ 
λέγειν. dyaddv ἐστι κτλ., v. Ariston.; cf. Plut. aud. poet. 12: πάλιν αἴσχιστα 
δοκεῖ τὸν υἱὸν ἡ Θέτις ἔφ᾽ ἡδονὰς παρακαλεῖν καὶ ἀναμιμνήσκειν ἀφροδισίων. 
— Schol. Vict. Pio Hiller 1. c. tribuit. 

15 sqq. Scholium ad locum # 259, cui in codd. BL, verbis ἐκ τούτου δείχφυ- 
te. extra sententiae conexum praemissis, adscriptum est, non pertinere in aperto 
est. Neque enim perspicitur, qui factum sit, ut ex eo loco tractando pro- 
fectus ad quaestionem de Leode, utrum vates sit habendus necne, deferretur. 
Optime contra omnia inter se cohaerent, si statuimus de versu £ 221 Porphy- 
rium agentem quaesivisse, num μάντεις, qui ibi commemorantur, genus sint, 
ϑυοσκόους et ἱερῆας qui ibidem sequuntur ut species suas comprehendens (cf. 
Nicanor £ 221). Quam verborum accipiendorum rationem improbans Porphyrius 
primum quidem negat, coniunctionibus disiunctivis eodem modo quo copulativis 
fieri soleat species generi subiungi, deinde docet ϑυοσκόους, qualis Leodes ille 
fuerit, non esse vates. Ex eadem quaestione excerptum esse schol. ad A 462 
servatum, cum collato uno cum altero apparet tum iis evincitur, quae in canonis- 


*B (v. ann. 
crit. ἢ. 1.) 
Lf. 4752, II. 


510 Ω 


λέβητάς τε τρίποδάς τε 
ἵππους θ᾽ ἡμιόνους τε βοῶν τ᾽ ἴφθιμα κάρηνα 
ἠδὲ γυναῖκας ἐυζώνους πολιόν τε cidnpov. 
πάλιν εἰπὼν πολλὰ δ᾽ ἀγάλματ᾽ ἀνῆψεν (Y 274) ἐπάγει τὸ εἶδος, 
ὑφάςματά τε χρυςόν τε, καὶ πάλιν εἰπὼν μῆλα ἐπάγει τὸ εἶδος, 5 
ὄιές τε καὶ αἶγες (ι 184), καὶ 
Βοιωτῶν μὲν Πηνέλεως καὶ Λήιτος ἦρχον (Β 494), 
καὶ οἵ θ᾽ Ὑρίην ἐνέμοντο καὶ Αὐλίδα πετρήεεςαν. 
πάλιν φυτόν εἰπὼν (ὦ 240) ἐπάγει: 
οὐ εὐυκῆ, οὐκ ἄμπελος, οὐ μὲν ἐλαίη; 10 
οὐκ ὄχνη, οὐ Tpacti) τοι ἄνευ κομιδῆς κατὰ κῆπον᾽ 
πρὸς μὲν τὸ φυτόν ἀπέδωκε τὴν εὐκῆν καὶ τὴν ἄμπελον καὶ τὴν ἐλαίαν 
καὶ τὴν ὄχνην, πρὸς δὲ τὸν κῆπον ταῦτά τε καὶ τὴν πραςειάν. λέγει 
γὰρ αὐτός που’ καί μοι κῆπον ἔχει πολυδένδρεον (d 737). [κῆ- 
πος δὲ ὁ καταπνεόμενος: Ζεφυρίη πνείουςεα τὰ μὲν φύει ἄλλα 15 
δὲ méccet (n 119). καὶ ἀπὸ δὲ ψυχὴν ἐκάπυςεν (Χ 467) ἀντὶ τοῦ 
ἀπέπνευςε. πραςιὰν δὲ ἀπὸ τῶν λαχανευομένων τόπων πράτοις, ὅπερ 
καὶ ἐπ᾿ ἐςχάτοις φυτεύουςιν᾽ ἔνθα δὲ κοεμηταὶ πραειαὶ παρὰ νεία- 
τον ὀρχόν (n 127) καὶ τὰ ἑξῆς ἔπη]. 
πάλιν δένδρεα δ᾽ ὑψιπέτηλὰα κατὰ κρῆθεν χέε καρπόν (A 90 
988): δένδρον τὸ γένος, οἷς ἐπάγει τὰ εἴδη. ὄχναι καὶ ῥοιαὶ καὶ 


8 πολύ τε ciò. L 6 ὄις τε L 6—8 καὶ Βοιώτ. --- πετρήεςςαν om, B 
(id, in 8680], Od.,, v. infr. ad p. 269, 15 54ᾳ4ᾳ.) 9 φυτὰ L 11 mpacin BL 18 
tpaciav L 14. 15 κῆπος corr. e κῆπον L 16 πάςςει B 17 λαχνευομένων 


L Tpdcoic, quod codd. om., ex Eust. n, p. 1574, 28, addidi 19 post καὶ τ. 
ἐξ. ἔπη in codd, BL sequitur: τὰ μὲν οὖν εὐνεκτικὰ πολλῶν KTÀ., quae p. 271, 
16 sqq., edidimus (cf. quae infra ad lin. 20 notavimus) 20 in cod. B post 
verba πρὸς οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν (p. 272, 8) vacuum spatium trium fere litte- 
rarum capax, tum πάλιν δένδρεα κτλ.; L novum schol. habet, c. lemm. δένδρεα 
δ᾽ ὑψιπέτηλα κάρηθεν xée καρπὸν, tum inc.: δένδρον τὸ γένος κτλ. 

matis e Manuele Moschopulo, qui quaestionem etiam tum integram legisse 
videtur, excerptis (p. 698, 4 Bachm.) ad A 62 exstant (exscrpt. schol. Barocc. 
ap. Cramer., An. Ox. IV, p. 407): où περιεκτικὸν ὄνομα ἐνταῦϑα τοῦ ἱερέως 
καὶ τοῦ ὀνειροπόλον ἀξιοῖ ὁ Πορφύριος εἶναι τὸν μάντιν. Ériget0sÌ δὲ τοῦτο 
διὰ τῶν τοιούτων ἐπιδεικνύναι" ὁ Ὅμηρος, φησὶν, ὅπόταν τὸ γένος προείπῃ 
καὶ τὸ περιεκτικὸν τινων κτλ. --- Ceterum quae inde ab initio scholii usque ad 
p. 270, 19 leguntur, etiam in cod. M et in formam redacta breviorem in codd, 
EQ ad y 274 servata sunt (ubi illa ἐκ τούτου δείκνυται non exstant). 

14—19 Quae uncinis inclusimus cum ea re, de qua Porphyrius agit, mi- 
nime cohaerentia, aliunde, velut e lexicis vel ex Eustathio illata esse videntur. 
Cf. e. 6, Hesych. πρὰσιαί" αἷ ἐν τοῖς κήποις τετράγωνοι λαχανιαί, οἷον περασιαί, 
διὰ τὸ ἐπὶ πέρασι τῶν κήπων, Eust. E, p. 595, 22; XY, p. 1280, 84. 

20— p. 271, 15 Scholium quod cum iis verbis quae in cod. B antecedunt 
(v. ann. crit. l. 19. 20) non cohaerere res ipsa docet, alterum excerptum esse 
videtur ex eodem quo ea quae apud nos antecedunt fonte (cf, quae ad p. 269, 
15 sqq. attulimus) petitum; neque enim video cur Πορφυρίου illi a Leid. ad- 


10 


15 


20 


Q ‘2971 


μηλέαι ἀγλαόκαρποι. καὶ πάλιν ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει 
(e 238), καὶ ἐπάγει" κλήθρη τ᾽ αἴγειρός τ᾽ ἐλάτη τ᾽ ἦν οὐρανο- 
μήκης. καὶ εἰπὼν ὁ δ᾽ ἐρινεὸν ὀξέι χαλκῷ τάμνεν (Φ 37) 
ἐπάγει τὸ εἰδικώτερον᾽ νέους ὄρπηκας. καὶ πάλιν ἀμφόνον εἰπὼν 
(Κ 297) ἐπάγει τὰ ἐκ τοῦ φόνου" ἂν νέκυας διά τ᾽ ἔντεα καὶ μέ- 
λαν αἷμα᾽ καὶ γὰρ οἱ νέκυες καὶ τὸ αἷμα καὶ τὰ ἔντεα ἐκ τοῦ φόνου καὶ 
πάλιν ἀλλὰ φόνος τε καὶ αἷμα καὶ ἀργαλέος ετόνος ἀνδρῶν 
(T 214). λέγει δὲ καὶ τὸν τόπον, ἔνθα οἱ φονευθέντες, φόνον " 

ἀλλ᾽ ἐξελθόντες μεγάρων EZecoe θύραζε 

ἐκ φόνου εἰς αὐλήν (χ 375). 
τὸ οὖν ἀμφόνον δύναται ἐπὶ τοῦ τόπου τῶν πεφονευμένων ἀκούε- 
εθαι, ἔνθα ἦςαν οἱ νέκυες καὶ τὰ ἑξῆς. [τὸ δὲ ἐρευγόμενοι φόνον 
αἵματος (IT 162) ἀποδεδώκαμεν ἀντὶ τοῦ αἷμα φόνου. δύναται δὲ 
φόνον λέγειν ἐν ὑπερβολῇ τὸ πλῆθος τὸ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν φονευ- 
θέντων]. 

τὰ μὲν οὖν εὐυνεκτικὰ πολλῶν ὁμοῦ οὕτω, τὰ δὲ διαζευκτικά- 
μάντιν ἢ ἰητῆρα κακῶν ἢ τέκτονα δούρων ἢ καὶ θέςεπιν ἀοι- 
δόν (ρ 384. 859). τούτοις οὖν ὅμοιον τὸ τῶν οἱ μάντιές eici 
θυοςκόοι ἢ ἱερῆες (2 221). κκκκ ὁ δὲ Λειώδης (φ 144) ὅτι οὐκ 
ἔςτι μάντις δῆλον" οὐδὲν γὰρ ποιεῖ αὐτὸν προλέγοντα τοῖς μνηςτῆρειν, 
ὥςπερ τὸν Θεοκλύμενον᾽ 

ἁ δειλοί, τί κακὸν τόδε πάςχετε; νυκτὶ μὲν ὑμέων 


3 » 


εἰλύαται κεφαλαΐ τε πρόεωπά τ᾽ ἔνερθέ τε τοῦνα; 
(υ 851. 2) καὶ ἐπάγει: 





2 κλεῖθροι τ᾽ Β, κλεῖθροί τ᾽ ἔγειρός τε L 3 τότε pro τάμνεν L 4. ὅρπη- 
κας L 5 ἂν om. BL; τὰ ἐκ φόνου νέκυν L ὁ τὴν ἔντεα (3) L 7 ἀνδρῶν 
om. B; ἀργ. «τόνος γέγονεν ἀνδρῶν L 8 verbo φόνον schol. B finitur; quae 
lin. 9--15 sequuntur, in uno L exstant; in quibus esse videntar (lin. 12 — 15), 
quae non ab ipso Porph. profecta sint, sed iis qui scholia transcripserunt debean- 
tur 16 τὰ μὲν οὖν cuvekxt. κτλ. in codd. BL postilla καὶ tà ἑξῆς ἔπη (p. 270, 
19) leguntur 17 ἢ ἱερῆα κακῶν L 19 lacuna, quam significavi, in οοαα, 
non exstat (cf. infr. ad lin. 16) 19. 20 ὅτι οὐκ ἔςτιν μαντικός L 22 εὖ δη- 
λοῖ L τόδε supr. lin, scrpt. B 23 πρόςωπα τε νέρθε τε L 





dito fides negetur. Praestare igitur visum est ἢ. 1. scholio inserere, 
quam toti scholio finito et alienissimo quidem loco subiungere. 

3 Cf. Nicanor ® 37 et Friedl. p. 95. 

8 Cf. Eust. x, p. 1930, 60. 

12 sqq. Cf. Porph. II 162. 

16— p. 272, 8 Verba scholii, in quibus sub finem inesse videntur quae 
aliunde illata sint (v. ad p.272, 6), suppleri possunt ex altero scholio (A 462) ex 
eadem quaestione petito, quod huic subiunximus (cf. ad p. 269, 15 8sqq.; 272,10). 

21 sqq. Cf. Plut. V. Hom. cap. 212 Theoclymenum exemplum μαντείας 
ἀτέχνου καὶ ἀδιδαάκτου quam Stoici statuerint afferens. 


*B (v. ann. 
crit. ἢ. l.) 
L f. 4742, 


ἘΒ f. 152 ad 
ἐπὶ cyiZnc 
A 462. 
Lp f. 622 ibid. 
0.1, καῖε è’ ἐπ 
ςχίζῃς. 


212 S 


εἰδώλων πλεῖον πρόθυρον, πλείη δὲ [kai] αὐλὴ 
ἱεμένων ἔρεβόςδε, 
ὡς τῶν παρακολουθούντων αὐτοῖς δαιμόνων ἤδη ἀφιςταμένων καὶ εἰς 
Ἅιδου ἀπιόντων, ὡς καὶ ἐπὶ τοῦ Ἕκτορος ἔφη [ῥέπε δ᾽ Ἕκτορος 
αἴειμον ἦμαρ, ὥχετο δ᾽ εἰς ᾿Αίδαο], λεῖπε δέ ἑ Φοῖβος Ἀπόλ- 
λων (Χ 212 sqg.), καὶ ἐπὶ τῶν ἀποθνήςκειν μελλόντων 

αἱ μὲν ᾿Αχαιῶν κῆρες ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ 

éZéconv, Τρώων δὲ πρὸς οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν 

(Θ 73. 74). 

ἠγνόηςάν τινες καὶ τὸν θυοςκόον, ἀποδιδόντες τὸν αὐτὸν μάν- 
τιν. δοκεῖ δ᾽ ἐμοὶ ἱερέα αὐτὸν ἀποδιδόναι, ἀπὸ τοῦ καίειν τὰ θύη. 
λέγει γὰρ καῖε δ᾽ ἐπὶ ςχίζῃς ὁ γέρων (A 402): ὁ οὖν καίων τὰ 
; τεθυμένα τοῖς θεοῖς θυοςκόος᾽ θεοῖςι δὲ θῦςεαι ἀνώγει Πάτρο- 
κλον (1219) καὶ τὸν πῦρ κῆαι ἄνωτε (ο 917) καὶ πῦρ μέτα κειά- 
μενος (ψ 51). καὶ ὁ Xpucnc δὲ λέγει: ἢ εἰ δή ποτέ τοι κατὰ 
πίονα μηρί᾽ ἔκηα (A 40). ἀπὸ ευμβεβηκότος οὖν θυοςκόος ὃ ἱερεύων 
τοῖς θεοῖς ἐκ τῶν ἰδίων, καὶ εἴ τις ἄλλος βούλοιτο. πῶς οὖν ὁ Λει- 
ὠδης φηεὶν αὐτὰρ ἐγὼ μετὰ τοῖςει θυοςκόος οὐδὲν ἐοργὼς 
κείςομαι (χ 318); πρὸς ὃν ἀποκρίνεται: εἰ μὲν δὴ μετὰ τοῖςει 


θυοςκόος εὔχεαι εἶναι, πολλάκι που μέλλεις ἀρήμεναι ἐν 3 


μεγάροιςι, τηλοῦ ἐμοὶ voctoro τέλος YÀuxkepoîo τγενέεθαι 
(x 321---25})" τοὺς γὰρ ἱερέας ποιεῖ καὶ καταρωμένους, ὥςπερ τὸν Χρύ- 
cnv, οὐ τοὺς μάντεις. ὅταν οὖν εἴπῃ ἢ οἱ μάντιές εἰςι θυοςκόοι 
ἢ ἱερῆες (() 221), οὐ δεῖ ευνάπτειν τῷ θυοςκόοι, ἢ ἱερῆες, ἀλλὰ 
θυοςκόοι ἢ ἱερῆες, ἵν᾽ ἢ ἐπίθετον τῶν ἱερέων τὸ θυοςκόοι, τὰ 
τεθυμένα καίοντες" ὁ γὰρ διαζευκτικὸς ἄλλους καὶ ἄλλους δηλοῖ, ὡς 
τὸ ἀλλ᾽ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα ἢ καὶ ὀνειρο- 





1 πλέων Β καὶ om. codd. 2 ἱεμένων e corr. L 4, 5 ferme — ’Aldao 
om, codd. 7 πολυβοτείρη codd, 8 v. ad p. 270, 20 11 δοκεῖ dé μοι 
BLp 13 τὰ τι θύμια (sic) Lp 20 εὔχεαι, x e corr., Lp εὐρήμεναι Lp 
23 oì evan. B 24. 25 ἀλλὰ ἢ θυοςκόοι ἢ ἱερῆες BLp; prius ἢ sensu flagitante 
omisi; W. Ribbeck, Mus. Rh. XXXV, p. 469, ἀλλὰ ἢ μάντεις ἢ iepfiec coni. 

25 ἵν᾽ ἢ bis scrpt, Β 27 ἀλλάγε B 





6 Aliter Porphyrius Θ 70 (p. 118, 10), ita ut vel hanc ob causam 
ultima scholii verba (ut videtur inde a lin. 3 vel 4) ab eo abiudicanda esse 
contenderis. 

10 sqg. Cf. ad p. 271, 16. -- Verbo μάντιες loco 2 221 ϑυοσκόοι iungi 
posse Nicanor docuit (schol. A h. 1). Ita ϑυοσκόος εἶδος μάντεως esse di- 
citur ab Apollon., cf. Hesych, Contra sacerdotem esse ϑυοσκόον praeter Eust. 
χυ Ῥ. 1928, 62, τοὺς παλαιοὺς afferentem, Suid. h. v. contendit. 

25 Cf. ad lin. 10 sqq. 

26 Cf. ad p. 269, 15 sqq. 

27 sqq. Cf. scholia excerpta quae A 62. 63 edidimus, in quibus ea quae 
p. 5, 15 leguntur 0 δὲ Πορφύριος ἱερέα λέγει τὸν διὰ ϑυσιῶν (μαντευόμε- 
vov) ea re male Porphyrii sententiam reddere videntur, quod, cum ille sacer- 


10 


(CS 
ῶι 


25 


σι 


10 


15 


Q 275 


πόλον (A 62). περὶ τριῶν γὰρ ἔφη: περὶ μάντεως, ὃς ἐκ cnueiwv ἢ 
τεράτων ἢ οἰωνῶν ἢ ἔκ τινων cuuBolwyv ἢ ἀποβάντων λέγει καὶ μαν- 
τεύεται, ὧς ὃ Κάλχας ἐκ τοῦ λοιμοῦ τὴν ᾿Απόλλωνος μῆνιν, ἐκ τοῦ 
δράκοντος καὶ τῶν «ςτρουθῶν τὰ περὶ τὴν πόρθηςειν τοῦ Ἰλίου, Ò δὲ 
Θεοκλύμενος ἐξ οἰωνῶν, ἀετὸν θεαςάἅμενος τίλλοντα πέλειαν (ο 529), 
καὶ ἣ Ἑλένη ἐπὶ τῶν ἁρπαςάντων τὸν ἥμερον χῆνα ἐκ τῆς αὐλῆς᾽ 
κλῦτέ μοι, αὐτὰρ ἐγὼ μαντεύςομαι, ὡς ἐνὶ θυμῷ ἀθάνατοι 
βάλλουειν (0 172). ὁ μὲν οὖν μάντις τοιοῦτος, ὁ δὲ ἱερεὺς ἀρᾶται 
καὶ εὔχεται τῷ θεῷ, οὗπερ καὶ τὴν ἱερωςύνην ἔχει, ὧς ὃ Χρύεης κατα- 
ρᾶται μὴ τυχὼν τῆς θυγατρός, καὶ πάλιν τυχὼν ὑπερεύχεται ****. ὃ 
δ᾽ ὀνειροπόλος ἔμπειρός ἐετιν ἀποκρίναςθαι ὀνείρατα, ὥςπερ Πηνελόπη 
τὸν ᾿Οδυςςέα καὶ τοὺς χῆνας ὁραθέντας ἐπερωτᾷ ἐνύπνια διελέεθαι καὶ 
capnvicar (τ 535 544.). καί τινα Εὐρυδάμαντα ὀνειροπόλον γέροντά 
φηςι μὴ κρίναςθαι τοῖς ἑαυτοῦ παιεὶν ὀνείρους, ὁπότε ἤρχοντο ἐπὶ τὸν 
πόλεμον (E 150), οὐ μὰ Δία θεαςάμενος αὐτός οὐδὲ μὴν ἐκείνους 


| ἰδεῖν ἔφη, ἐξ ὧν καὶ ἔμελλεν ὁ πατὴρ κρίνειν αὐτοῖς τὸ μέλλον. [ὅτι 


δὲ διέζευκται ὁ Buockdoc ἱερεὺς τοῦ μάντεως δῆλον᾽ τῶν οἱ μάντιές 
eici θυοςκόοι ἢ ἱερῆεε!. 


‘1 περὶ μάντεως evan. Β 4 καὶ τῶν crpovdwv evan. B τῆς “I. Lp 
5 θεοκλήμενος Lp 10 τυχὸν Lp de lacuna quae post ὑπερεύχεται statuenda 
videtur v. ad p. 272, 27 sqq. 





dotum res a μαντικῇ distinxerit, verbo μαντευεσϑαι utuntur. Negasse tamen 
Porphyrium a sacerdotibus, quamvis futura non praedixerint, numinis volun- 
tatem aut iram hominibus aperiri, quod si verum esset versus A 62 omni 
sensu careret, nemo contendet; veri igitur simile videtur, in scholio quod h, 1. 
edidimus excidisse nonnulla, praesertim cum quae in codd. tradita sunt de 
sacerdote versu A 62 commemorato multo brevius agant quam de vate et de 
ὀνειροπόλῳ. Quam ob rem p. 273, 10 lacunam significavi. Neque neglegendum 
est, quamvis de re ipsa rectissime Lobeck, Agl. I, p. 262 iudicaverit, veteres in 
Homero artem haruspicinam invenire sibi visos esse, v. Plut. V. Hom. cap. 212, et, 
qui maxime huc facit, Galen, ad Hippocrat. de vict. in morb. acut. I (XV, 
p. 442 K.): ὡσαύτως τῷ ποιητῇ ... καὶ γὰρ κακεῖνος ... φησὶν ἀλλ᾽ ἄγε δή 
τινα μάντιν utà., ἱερέα μὲν λέγων τὸν ἱεροσκόπον, ὀνειροπόλον δὲ τὸν περὶ τοὺς 
ὀνείρους ἔχοντα, μάντιν δὲ τὸν οἰωνιστήν, cf. praeterea Apollon. v. ἵερδύς; 
Hesych. v. ϑυοσκόος, Et. Μ, 457, 48, schol. Β Ὁ 221, Eust. Q, p. 1846, 41. 

10 sqq. Porphyrium v. ὀνειροπόλος duas notiones, quas alii unam ab altera 
distinxerint (ut sit ὀνειροκρίτης aut κάτοχος ὀνείροις), esse voluisse (ut etiam 
Hesych. v. ὀνειροπόλος et Eust. A, p. 48, 14), cum ex iis quae ἢ.]. (v. lin, 15. 16) 
leguntur tum e scholiis, quae ad A 62. 63 edidimus, concludendum (v. ad p. 5, 
5 sqqg.). Veri enim simile videtur, in quaestione, unde scholium h. 1. editum 
fluxit; paullo plura de ὀνειροπόλῳ illo qui A 63 commemoratur dicta fuisse, in 
quibus vel difficultas illa vix neglegenda, quae p. 5,7 movetur (οἵ δὲ ὀνειρο- 
πόλοι μηδενὸς ὀνείρου νῦν ξητουμένου παρέλκουσι), allata et soluta fuerit, 

15 Aristarclium ὀνειροπόλον interpretatum esse τὸν διὰ τῶν ἰδίων 
ὀνείρων μαντευόμενον Ariston. docet, v. ad p. 6, 6. 


*B f. 328» ad 


274 Q 


315. 16. [ἐζητήθη ποίου μέμνηται ἐνταῦθα “Ὅμηρος αἰετόῦ, τοῦ 


τελειότατον. πυγάργου ἢ τοῦ ἀφροδιείου ἢ πέλλου, περὶ ὧν φηεῖιν ἐν τῇ Ἰλιάδι 


M p. 113. 


Cf. Phil. 


K (274). καὶ πάλιν αἰετοῦ οἴματ᾽ ἔχων μέλανος τοῦ θηρητῆ- 


ς 


XVII, p. 346,06; περὶ οὗ que ἐν τῇ Ἰλιάδι ® (252).] ἔςτι δὲ ὃ αὐτός, καλού- 


Il. 


μενος μορφνὸς ὀνόματι καὶ μέλας δὲ ὥν, περὶ où qneiv ᾿Αριςτοτέλης 
(bist. anim. IX, 352): ,, ἕτερος δὲ μέλας χρόαν καὶ μέγεθος ἐλάχιετος 
καὶ κράτιετος: οἰκεῖ δ᾽ ὄρη καὶ ὕλας, καλεῖται δὲ μελαναίετος καὶ 
λαγωςφόνος ἔςτι δὲ WwkuBoloc“. ἐπεὶ τοίνυν κοινῶς αἰετὸν ἔφη, 
προςέθηκε μέλανος, εἶτα ἐπικυρὼν τοῦ θηρητῆρος. οἱ δὲ κατ- 
εψεύςαντο τοῦ ποιητοῦ wc μελανόετου ὑφ᾽ ἕν ὡς Ὀρέετου εἰρηκότος 
διὰ τὸ καὶ Δημόκριτον ictopeîv ἐπὶ τοῦ ἀετοῦ τὰ ὀςτᾶ μέλανα εἶναι, 
καταψευδόμενοι τῆς ἀληθείας ὀςτοῦν γὰρ μέλαν οὐδενὸς ζώου εὑρί- 
ςκεται᾽ οὐδ᾽ ἂν εἶπεν ὁ ποιητὴς ὀςτοῦν, εἰωθὼς ὀςτέον λέγειν τριευλλά- 
βως. ἀλλ᾽ οὗτός ἐςτιν ὁ μέλας, ὁ θηρητήρ, ὃν ᾿Αριετοτέλης μὲν κρά- 
TICTOV ἔφη, Ὅμηρος δὲ ὅς θ᾽ ἅμα κάρτιετός TE καὶ ὥὦκιετος 





1 ἀετοῦ Μ 2--4 ἐν τῆ ἰλιάδι K εἰς τὸν ζοΟΥ ςτίχον, οὗ ἡ ἀρχὴ Toîci δὲ δεξιὸν 
ἧκεν ἐρωδιόν. καὶ ζήτει τοῦτο εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἰλιάδος A ἔνθα ἐςτὶ τὸ κιςείον. 
καὶ πάλιν αἰετοῦ — θηρητῆρος. ἔςτι δὲ ὁ αὐτός κτλ. Μ 8 ἀετὸν M 10 ὡς 
post τ. nomt. om. Β, ins. Bkk.; τοῦ ποιητοῦ τοῦ per. Μ 11 ἐπὶ τῶν ἀετῶν M 
14. 15 ἔφη kpdrictov M xpatictoc te M 





1-4 Verbis quae uncinis inclusi scholiuam, quo de aquila et ᾧ 252 et 
2 316 venatrice vocata quaesitum fuerat, ratione parum idonea ad ἢ. 1]. refer- 
tur, quod ex initio scholii Mosq. melius etiam perspicitur. Excidisse autem vel 
aliis rebus perverse a transcribentibus additis obscurata esse videntur, quae 
olim eorum loco fauerunt; in quibus commemoratum fuisse conicias genus aqui - 
larum πύγαργον (Aristot. 1. 6.) vocatum, quod scholiastae causa exstitit ut ad 
ardeam πύγαργον, de qua ad K 274 (p. 155, 10) agitur, legentes revocaret. 
Ceterum, cum initio huius quaestionis exigua fides habenda sit, non dissimulan- 
dum est, dubitari posse num recte Porphyrio scholium tribuatur; neque tamen 
habeo, cur codici, quo usus Dindorf (Phil, 1, 6.) ad eum auctorem retulit, fidem 
denegem. 

5 Aquila, quam μορφνὸν 8. πλάγγον 8. νηττοφόνον vocent, cuius Ho- 
merus mentionem fecerit ἐν τῇ τοῦ Πριάμου ἐξόδῳ, ab Aristotele ab ea, quae 
verbis in textu allatis describitur, distinguitur. Confudit Porphyrius, nisi tran- 
scribentium neglegentia plura exciderunt. 

9sqa. TLp ἢ 801° (signo apposito ad ν. μέλανος τοῦ ϑηρητῆρος P252 relatum): 
AouototéAns συνϑέτως μελανόστου, καὶ ὡς Ὀρέστου βαρυτόνως ἀναγινώσκει. 
φησὶ γὰρ τοὺς ἀετοὺς μέλανα ὑστὰ ἔχειν. τινὲς δὲ γράφουσι μελανόσσου, 
παρὰ τὸ μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχειν. “Aolotaogov δὲ παρατίϑενται ἀορίστως 
ἀνεγνωκέναι. — | 5680]. min. ib. (6. 1. μέλανος): μέλανος ὄντος, εἶτα ἀπὸ 
ἄλλης ἀρχῆς τοῦ ϑηρητῆρος. τινὲς δὲ μέλανός του, ἤγουν μέλανός τινος. 
μελανόστου ᾿Δριστοτέλης συνθέτως, κατὰ βαρεῖαν τάσιν, ὡς Ὀρέστου᾽ φησὶ 
γὰρ τοὺς ἀετοὺς μέλανα ὀστέα ἔχειν, τινὲς δὲ γράφουσι μελανόσσου, παρὰ τὸ 
μέλανας ὀφθαλμοὺς ἔχειν (brevius etiam L f 4425 = Par. ap. Cramer. A. P. III, 
p. 27, 21). Quibus locis Aristotelis pro Democriti memoriam eorum qui scholia 
excerpserint incuria irrepsisse, recte V. Rose, Ar. ps., p. 167, perspexit. Peius 
etiam excerptum est schol. Vict. ad ® 259 adscriptum (Roemer, de schol, Vict. 


5 


10 


15 


20 


Q 275 


ς 


πετεην ὧν (Φ 253). εἴωθε δὲ καὶ 6 ᾿Αρχίλοχος μελάμπυγον τοῦτον 
καλεῖν’ μή τευ μελαμπύτου τύχῃς (fr. 110) — ἄλλος γὰρ ὃ πύγ- 
αργος, ἄλλος δὲ ὃ μέλας ὅλος᾽ διὰ τοῦτο καὶ μελάμπυγος --- { ἀλλ᾽ 
οὐκ ἐπὶ τούτους ἀναφέρων Θείας υἱοὺς κατωμαδὸν πρὸς Ἡρακλέους 
φερομένους τὰς ὑπὸ τὰ ἰςχία αὐτοῦ καταμαθεῖν πυλι. .. .. καὶ γελά- 
covtac οὕτω τυχεῖν εὠτηρίας΄ ἀλλὰ πρὸς τὸν πύγαργον ἀετὸν (Arist. 
p. 618 β 19) curkpivwv καρτερὸν εἶπε τὸν μελάμπυγον. διὸ οὔτε τὸ 
μελανόετου ευναπτέον, οὔτε τὸ μελανόςςου γραπτέον, οἷον με- 
λανοφθάλμου᾽ μελαναίετος γὰρ ὡς ὅλος μέλας᾽ οὔτε, ὥς φηεςειν A pi- 
σταρχος, ἐγκλίνοντες ἂν προφεροίμεθα μέλανός Tou' ἐπιτηδεύων 
γὰρ εἶπε τοῦ θηρητῆρος, ἐπεὶ ὃ μέλας τοιοῦτος. ἀλλὰ τὸ ἄρθρον 
λυπεῖ προςκείμενον. λυπείτω οὖν καὶ ἐπὶ τῷ Τελαμωνιάδῃ (= 460) 
καὶ τῷ ᾿Αεκληπιάδῃ (A 614) καὶ οὕνεκα τὸν Xpucnv ἠτίμαςεν 
(A 11). ἀπὸ δὲ τούτου, ὅτι τὸν αὐτὸν μορφνόν καὶ περκνόν καλεῖ 
(S2 316), ευναγάγοι ἄν τις ἐκ τοῦ κἀκεῖνον θηρητῆρα εἰπεῖν μορφνὸν 
θηρητῆρα, εἰ μὴ ἄρα ἄλλως μὲν ὁ περκνός, ὃς καὶ θηρητὴρ κοινῶς 
εἴρηται, ἄλλως δὲ 6 μέλας, dc καὶ θηρητὴρ ἰδίως καλεῖται. 

420. Quae ἃ schol. Townleiano (V. Rose, Ar. ps., p. 169, 23) et 
Victor. (f. 450°) ex Aristotele afferuntur induci non possum ut cum 
Roseo l. c. et Heitzio, verl. Schrft. ἃ. Ar., p. 269, ad ἀπορήματα 





1 τοῦτον μελάμπυγον ΜΝ 2 ἤ tTev codd.; μὴ τευ Bergk. secutus dedi 

τύχοις coni. Bergk. 8—5 locum corruptissimum sec. codd, dedi, nisi quod 
Oeiac υἱοὺς (Lobeck Ag]. II, p.1299) pro @idcouc recepi; post muli in codd. spa- 
tium vacuum 4 vel 5 litterarum; πυγὰς legendum esse nemo negabit; sed ap- 
paret verba eorum iam qui schol. nostris codicibus adscripserunt temporibus 
manca fuisse 7 μελάμπυγα M 7.8 τὸ ueravéctw B, τοῦ μελανοςτόου M; τὸ 
μέλανος τῷ τοῦ coni. Dind. 8 οὔτε τοῦ ueravoccou γρ. M 10 μελανόςτου 
BM; corr. Bkk. 12.138 τῷ Τελαμωνιάδης καὶ ᾿Αςκληπιάδης M; τῷ ante ᾿Αςκλ. 
om, Β ἠτίμηςεν M 15 αυνάγοι M 16. 17 ἄλλως (sc. θηρητήρ) e coni, 
posui; ἄλλος codd. 
Hom., p. 6): .... ὅτι μέλανα ὀστὰ ἔχουσιν οἵ ἀετοί, ὡς καὶ ᾿ἀριστοτέλης ἐν ε΄ 
περὶ ξώων. --- Quod praeterea ad D 252 de eadem re traditum est scholium (Β 
f. 284. ad μέλανος), quamvis habeat quae ex integra quaestione excerpta esse 
possint, tamen ἢ. l. sequatur: ᾿ριστοτέλης μελανόστου ἀναγινώσκει, τοῦ μέ- 
dava ὀστᾶ ἔχοντος" ἀγνοεῖ δὲ ὡς οὐ δεῖ ἀπὸ τῶν ἀφανῶν ποιεῖσϑαι τὰ ἐπί- 
desta. οἵ δὲ μελανόσσου, μέλανας οφθϑαλμοὺς ἔχοντος. ᾿ρίσταρχος pé- 
λανός του {μελανόστου cod.). ἀγνοεῖ δὲ ὅτι ὁ ποιητὴς τῷ ἐγκλιτικῷ τοῦ οὐ 
χρῆται. ἄμεινον οὖν ἄρϑρον αὐτὸ ἐκδέχεσθαι" οὐ γὰρ ἀεὶ λείπει τοῖς ἄρϑροις 
ὁ ποιητής (simil: Eust. Φ, p. 1235, 40, ante oculos habuit). 

4.5 Proverbium de quo agitur ad Cercopes primus, quantum nobis con- 
stat, Zenob. retulit (cent. V, 10), ubi conf. Schneidewin. 

6.7 Cf. Tzetz. Lyc. 91: πύγαργον, δειλὸν N αἰσχρὸν ἢ doraya. εἰσὶ γὰρ 
μελάμπυγοι καὶ πύγαργοι εἴδη ἀετῶν κατ᾽ ᾿Αρχίλοχον (fr. 189, ubi Bergk: misi 
forte tantum fr. 110 resperit). 

14 Ex Herodiano ὦ 816 sequitur, Aristarchum μόρφνον cum ϑηρητῆρα, 
Ptolemaeum Ascalonitam ϑηρητῆρα cum 7e0xvov iunxisse, 


B ἢ 332" ad 
χειρὸς. 


A ἢ, 8211, Οἱ 


schol. min. 


B f. 3388 ad 


δώρων v. 528. 


Simil. Vict. 
t, 452. 


276 o 

‘Ounpixà referam; quorum sententia si vera esset, paucissima illa verba et 
a scholiis et ab Eustathio h.1. allata e Porphyrio petita esse summa qui- 
dem cum veri specie existimandum esset. Sed locus, de quo agitur, ita 
mihi se habere videtur, ut statuendum potius sit, Aristotelem occasione 
oblata de eadem vel simili re ad vulnera pertinente agentem versum, 
quem Homeri esse diceret (uùcev dè TepiBpotdecca ὠτειλή), obiter 
attulisse. Neque illa quidem quae apud Suidam leguntur v. μεμυ- 
κότα. ..... καὶ Ὅμηρος: cùv δ᾽ ἕλκεα πάντα μέμυκεν. ἐκ Tapa- 
τηρήςτεως “Ὅμηρός φηςι τῶν ἐν πολέμῳ τρωθέντων τὰ τραύματα μὴ 
μύειν, μόνου δὲ τοῦ Ἕκτορος κατὰ θείαν πρόνοιαν ..., quibus mul- 
tum ad sententiam suam stabiliendam Heitzius tribuit, ita mihi com- 
parata esse videntur, ut Quaestionis olim ihstitutae solutionem ser- 
vaverint; nihil enim verbis μόνου dè τοῦ Ἕκτορος κτλ. docetur, nisi 
quod ipso v. 422 continetur. 

515. παράδοξον τὸ τὸν ἐχθρὸν οὕτω χειραγωγῆςαι kai τιμῆςαι. 
τάχα οὖν τοῦτο ποιεῖ τοῦ γήρως τοῦ πατρὸς uvneseic. 

2546. ..... ζητοῦει δέ τινες ἀπὸ τούτων τῶν ἐπῶν, πῶς ἐν- 
ταῦθα μὲν ὃ ποιητής φηςιῖιν ἐκ θεῶν εἶναι τὰ κακὰ τοῖς ἀνθρώποις, ἐν 
δὲ τῇ ἃ (34) τῆς ’Oduccetac καὶ αὐτούς φηειν ἐπιςεπᾶεθαι τὰ κακὰ 
τοὺς ἀνθρώπους᾽ οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ ςφῇειν ἀταεςεθαλίῃειν ὑπὲρ 
μόρον ἄλγε᾽ ἔχουειν. ῥητέον οὖν ὅτι ἐνταῦθα ᾿Αχιλλεύς éctiv ὃ 
λέγων ἐκ θεῶν εἶναι τὰ κακά, ἀγνοῶν τὴν ἀλήθειαν᾽ ἐν δὲ τῇ ’Oduc- 
ςείᾳ Ζεύς, ὡς ςαφῶς ἐπιςτάμενος, λέγει τὴν ἀλήθειαν. λύεται οὖν τὸ 
ζήτημα προςώπῳ. 

μέμφεται τὴν δόξαν Πλάτων (resp. II, p. 379D) λέγων, ὡς ὃ 


17 A doroì γάρ te πίθοι, schol. mif. δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς 
οὔδει in lemm, habent, In utroque schol. nonnulla antecedunt, quae ex parte 
ex ipso Porphyrio excerpta alteri quod hic edidimus scholio adhaeserunt (v. 
infra ad lin. 25) 18. 19 ἐκ θεῶν εἶναι — καὶ αὐτούς pnceiv om. A, e schol. 
min. addita sunt 





15 Vict. (f. 4625) quaestionem tantum neque solutionem habet. 

16 Cf Eust. 2, p. 1362, 19: ἐλεεῖται τῇ πρὸς τὸν Πηλέα ὁ γέρων Πρία- 
μος ἀναφορᾷ. | 

17 sqq. Ex eadem quaestione excerpta sed loco cui adscripta sunt accom- 
modata esse videntur quae in schol, δ᾽ ad « 33 leguntur: ἐξ ἡμέων] ταῦτα οὐ 
συμφωνεῖ τῇ πάσῃ μυϑοποιίᾳ, καϑ' ἣν εἰσάγει τοὺς ϑεοὺς πολλῶν αἰτέους συμ- 
φορῶν. δυνατὸν μὲν οὖν λύειν τῷ προσώπῳ διὰ τὸ τότε μὲν τὸν ποιητὴν 
λέγειν, νῦν δὲ τὸν Aia. μᾶλλον δ᾽ ἂν τῇ λέξει λύοιτο᾽ οὗ δὲ καὶ αὐτοὶ 
σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν, ὡς καὶ τῶν ϑεῶν αἰτίων, οὐ μὴν ἁπάντων γε, καϑ'- 
ἅπερ οἵ ἄνϑρωποι vouitover. — Cf. praeterea Porph. Z 488 et quae ibi (p. 106) 
notavimus, 

25— p.277,4 Idem fere scholio superiori (A, ubi iis antecedunt Aristonicea, 
et schol. min., quod ab his verbis incipit) in codd. praemittitur: ... εἷς παραμυ- 
ϑίαν τοῦ Πριάμου ὁ ποιητὴς εἰσήγαγε τὸν 4χιλλέα λέγοντα ταῦτα, ἐπειδὴ uo- 
νων ἀγαθῶν δωρητικοὺς ἐπίσταται Ὅμηρος τοὺς ϑεούς, λέγων ϑεοὶ δωτῆρες 


5 


15 


20 


25 


Q 277 


LAI 


"θεὸς ἀγαθόν, οὐδὲν δὲ ἀγαθὸν βλαβερόν, ὃ δὲ μὴ βλαβερὸν οὐδὲ 


10 


18 


βλάπτει. ἔπλαςεν οὖν ταῦτα ὁ ἥρως πρὸς παραμυθίαν ἸΤριάμου, ἐπεὶ 
καὶ ὁ ποιητὴς ὁμοίως φηείν, ὅταν λέγῃ Ζεύς οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ cpf- 
civ ἀταςθαλίηςειν ὑπὲρ μόρον ἄλγε᾽ ἔχουςιν (a 34). 

559 8.8α. ᾿Αριετοτέλης (fr. 160) φηεὶν ἀνώμαλον εἶναι τὸ ᾿Αχιλ- B f. 333. ad 
λέως ἦθος. οἱ δέ φαειν ὅτι, ἵνα ἀποςτήςῃ αὐτὸν τοῦ ἐφ᾽ Ἕκτορι αὑτὸν v. 569. 
θρήνου, διὰ τοῦτο “δεδίεςει. 

ἀγριαίνεται, ἵνα μὴ διὰ τὰς αἰκίας εἰς θρῆνον ἐλθὼν 6 ἸΤρίαμος B ibid. ad 
ταράξῃ αὐτόν, καὶ ὅτι ςυνεχῶς τοῦ ὀνόματος Ἕκτορος ἐμέμνητο. v. 559. 

594. 95. τινὲς ἀθετοῦςι᾽ τὴν γὰρ Διὸς KéXeuciv αἰτίαν ἔδει λέγειν B f. 3342 ad 
τῆς λύςεως. πῶς δὲ δώςει τῷ ἀποθανόντι; ἢ τάχα φηεὶν, ὅτι καὶ τὴν οὔ μοι. 
Διὸς γνώμην πληρώςας ὅμως οὐκ ἀνάξια τῆς εἰς cè κακίας ἔλαβον. 
ἔθος δὲ τοὺς φόνους ἐπὶ χρήμαςει λύειν᾽ καί ῥ᾽ ὃ μὲν ἐν δήμῳ μένει 
αὐτοῦ πόλλ᾽ aroticac ( 634), καί κέν Tic τε καειγνήτοιο 
φόνοιο ποινήν ([ 632). δώςει δὲ ἀποθανόντι di’ ἐπιταφίων εἰς 
αὐτὸν ἀγώνων. 

650. ἐκτὸς μὲν δὴ λέξο᾽ ἀφίετηειν αὐτόν, ἀμάρτυρον θέλων Viet. f. 4562. 
ἔχειν τὴν νυκτερινὴν Tappnceiav πρὸς cuvouciav, καθάπερ ἡ μήτηρ 





8 ςφίειν, acc. in ras., Β 4 ὑπέρμορον Β 13—15 καί ῥ᾽ ὁ μὲν — ποινήν 
Bekkerum secutus e Vict. (v. infr. ad lin. 10) addidi; B om. 





ἑάων (9 325) ἴδιον γὰρ ϑεῶν δῶρον τὸ ἀγαϑόν. ξητοῦσι δέ τινες κτλ. (v. 
p.276, 17). — Platonem ἢ. ]. vituperavisse etiam Eust., p. 1363, 6, attulit. Vid. 


. etiam Ρ] αὖ. aud. poet. 6, Procl. ad Remp. p. 876 ed. Basil., ipse Porphyr. de 


Antr. N. cap, 30. 

5—9 Alterum quod priori subiunximus scholium ex eadem quaestione 
fluxisse, collato Eust. p. 1365, 59 sqq. (maxime lin. 60. 62), quem V. Rose, Ar. ps. 
p. 170, optime comparavit, veri simillimum esse apparet. 

Utriusque scholii cod. Victor. alteram recensionem habet; prioris quidem 
hanc (f. 453%): AovototéAngs — τὸ ἦϑος ᾿Δχιλλέως. οἵ δὲ ὡς ἀποστῆσαι τοῦ 
οἴκτου τῇ καταπλήξει αὐτὸν ϑέλει, μὴ ἰδὼν Ἕκτορα ϑρηνήσῃ ἀκωλύτως καὶ 
ταράξῃ αὐτόν. Alterius (ibid.) haec est: ἀγριαίνεται ὅτι νῦν αὐτὸν ϑέλει λα- 
βεῖν" ὁ δὲ ϑεραπεῦσαι τὰ αἰκίσματα βούλεται, μὴ εἰς ϑρῆνον ἐλϑὼν Πρίαμος 
ταράξῃ αὐτόν" ἢ ὅτι ὑπομιμνήσκει αὐτὸν συνεχῶς Ἕκτορος καὶ τῆς ἔχϑρας 
αὐτοῦ. — Cf. Plut, aud, poet. c, 11 et Prolegg. III, 2. 8. 

10 sqq. Aristarchus versus obelo notavit, ὅτε οὐκ ὀρϑῶς ἕνεκα δώρων 
λέγει ἀπολελυκέναι τὸν νεκρόν (Ariston... Idem poetae crimini dederat Plat. 
Rp. III, p. 390 E (cf. Procl. p. 389). — Cf. Hiller, Phil. XXVIII, p, 115. 

Simile est 5680]. Victor. (f. 454°): τινὲς ἀϑετ. τὴν γὰρ d. κέλευσιν αἰτέαν 
ὁμολογεῖν τῆς λύσεως ἔδει. πῶς δὲ — ἀποϑανόντι; τινὲς δὲ οὐκ ἀνάξια τῆς 
σῆς αἰκίας. ἄλλως τε ἔϑος τοὺς φόνους --- φόνοιο ποινήν. 

17— p. 278, 4 Scholium, quamvis quaestionis forma careat, tamen solutio- 
nes continere apertum est; accedit quod ap. Eust., p. 1870, 10, Zoili fortasse 
sententiam referentem, legitur: ἔχει δ᾽ ἀπορέαν καὶ ὁ κατὰ τὸν γέροντα ὕπνος. 

ἘΒ f. 88δ0 ad λέξο: ἀφίστησιν αὐτὸν εὔκαιρον τὴν νύκτα πρὸς συνουσίαν 
ποιούμενος, ὡς ἡ μήτηρ παρήνεσεν᾽ ἢ βεβαιῶσαι ϑέλει, ὡς πάντα δι’ αὐτοῦ 
γίνονται, καὶ πρὸς αὐτὸν φοιτῶσι πάντες, 

SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 19 


A v. 671. 
Cf. schol. min. 


B f. 337° ad 
εἰκοςτὸν. 
Vict. f. 4572, 


278 S 

παρήνεςεν (v. 130)" αἰδεῖται γὰρ εἰςφέρειν Bpicnida ὑπὲρ τοῦ ΤΤριάμου. 
ἢ ὑπὲρ τοῦ πολλαπλαειάςαι τὴν χάριν. ἢ βεβαιῶςαι θέλει τὰς ἐπαγγελίας 
τῆς ἀνοχῆς, ὡς πάντων δι᾽ αὐτοῦ γινομένων. ἢ ἴεως οἶδεν ᾿Αγαμέμνονος 
τὸ πρὸς τοὺς πολεμίους ςκληρόν. οἰκονομεῖται γὰρ νυκτὸς ἀπελθεῖν. 

669. ... ἐζήτηται δὲ πῶς ᾿Αχιλλεὺς χωρὶς τῶν βαειλέων ἐπαγγέλ - 
λεται τῷ Πριάμῳ ταῦτα ἅπερ ὑπιςχνεῖται. ῥητέον οὖν ὅτι ᾿Αχιλλεὺς 
τὰ τῶν πολεμίων ἐπετέτραπτο πάντα, καὶ αὐτὸς εἶχε τὴν ἐξουείαν 
πάντων τῶν τοῦ πολέμου ἀνοχῶν τε καὶ εὐυμβολῶν. 

7165. ψευδές: οὐ γὰρ εἰκοςτὸν ἔτος δύναται εἶναι, ἐξ οὗ εἰς τὸ 
Ἴλιον ἦλθεν Ἑλένη, εἴ γε δεκαετὴς μὲν ὃ τοῦ πολέμου χρόνος ὁμολο- 
γεῖται γεγονέναι, εἰκοςτῷ δὲ ᾿Οδυςςεὺς εἰς ᾿Ιθάκην ἐπανελήλυθεν ἔτει. 
ῥητέον δὲ ὅτι δέκα ἔτη ἐςτρατολόγουν, χειμάζοντες ἐν ταῖς ἰδίαις καὶ 
θέρους εἰς Αὐλίδα ἀφικνούμενοι. καὶ γὰρ ἤκουον τὸν πλοῦτον καὶ τὴν 
icxUv τῶν Τρώων πολλὴν oùcav. καί τινες δὲ παρῃτοῦντο τὸν πόλε- 
μον καὶ διὰ τοῦτο ἐκεῖ καθήμενοι ἐςετρατολόγουν. νῦν δὲ εἰκοςτὸν ἔτος 
ἐςτὶν ἀπὸ τῆς ἁρπαγῆς Ἑλένης. ἐπὶ δὲ Ὀδυςςέως τὰ δέκα ἔτη τῆς 
ςτρατολογίας οὐκ ἀριθμητέον. 





5 A (c. I, ἐπὶ καρπῷ χεῖρα γέροντος) et schol. min. (6. 1. ἐπὶ καρπῷ χεῖρα 
γέροντος ἔλαβε δεξιτερήν) praem.: ἐδεξιώςατο τὸν γέροντα 10 ἡ τοῦ πολέμου 
παραςκευὴ Vict. 11 ὁ ’Oò. ἐνιαυτῷ εἰς τὴν "10. ἐπαν., πολὺν ἐν τῇ πλάνῃ ἐν- 
διατρίψας χρόνον. ῥητ. δὲ κτλ. Vict. 13—15 καὶ — ἐστρατολόγουν om. Vict. 
15. 16 δὲ et ἐςτὶν om. Vict. 





2.8 Cf. schol. v, 6609. 

9 sqg. Dubitari potest an scholium a Porphyrio alienum sit. Eadem enim fere 
in alterum scholium Vict, (f, 456, ut Bekk. p. 649 β 31-44, nisi quod lin.31 ἔπποι, 
lin. 39 ’Atesîda legitur) transierunt. In quo cum praeterea de Neoptolemi ortu 
agatur, recte quidem Edv. Schwartz, de scholiis Homer. ad histor. fabul. per- 
tinent., p. 36 sqq., schol. Vict. T 326 et Horn. I 668 de iisdem rebus coniunctis 
agere indicavit; quam ob rem ex uno haec fonte derivata esse contendit. Sed 
omitti non debet, in scholio quod ἢ. l. edidimus, Neoptolemum ne commemo- 
rari quidem, scholia autem quae modo dixi T' 326 et I 668 ab ἱστορεῶν multo 
propius quam a ξητημάτων genere abesse. Quam ob rem haec quidem scholia 
e disputatione de loco et tempore quo Neoptolemus ortus sit, in qua viginti 
illi anni non poterant non commemorari, excerpta esse videntur; qua e dispu- 
tatione etiam schol. *B Τ' 326 (IV, p. 222, 29 Dind.), ipso initio Helenae rap- 
tum et exercitus Graecorum congregationem (στρατολογεῖν) afferens, fluxisse 
dixerim. Iam ad scholia £ 765 quod attinet, potest sane aliquis suspicari, ex 
altero scholio Victor., quod ad scholiorum T' 326 et I 228 rationem quam ma- 
xime accedit, prius schol. Vict. et B ita excerpta esse, ut quaestionis forma ex- 
trinsecus male addita sit, ita ut hic omittendum fuerit, Sed uno scholio cum 
altero comparando (nonnulla enim in altero Vict. male cohaerent, alia, velut 
lin. 35 et 42 Bkk., bis leguntur) in eam potius sententiam inclino, ut e quae- 
stione, in qua cur item Neoptolemi dicamus rationem habitam fuisse causa 
non adest, in alterum illud schol. Vict. vel consulto vel transcribentium incuria 


.nonnulla transiisse existimem, — Eust., p. 1374, 46 sqqg., ea tantum, quae in 


quaestione leguntur, ante oculos habuit. 





10 


15 


AHTHMATA 


CODICIS VATICANI 


QVIBVS SIMILIA QVAEDAM 


E RELIQVIS CODICIBVS PETITA SVBIVNGVNTVR. 


19* 


10 


20 


1, 
ZHTHMATA CODICIS VATICANI. 


TToXXdkic μὲν ἐν ταῖς πρὸς ἀλλήλους ευνουείαις ‘Ounpixòv ζητημά- 
τῶν γινομένων, ᾿Ανατόλιε, κἀμοῦ δεικνύναι πειρωμένου, ὡς αὐτὸς 
μὲν ἑαυτὸν τὰ πολλὰ “Ὅμηρος ἐξηγεῖται, ἡμεῖς δὲ ἐκ τῆς παιδικῆς κατ- 
ηχήςεως περινοοῦμεν μᾶλλον ἐν τοῖς πλείετοις ἢ νοοῦμεν ἃ λέτει, ἠξίωςας 
ἀναγράψαι με τὰ λεχθέντα μηδὲ διαπεςόντα ἐᾶςαι ὑπὸ τῆς λήθης ἀφανι- 
ςθῆναι. μὴ ὧν δὲ οἷός τε πρὸς τὰς «εὰς δεήςεις ἀντιβλέπειν διὰ cè 
καὶ τοὺς ἄλλους ‘Ounpou ἐραςτάς, πειράςομαι τά τε ῥηθέντα ποτὲ 
ἀνενεγκεῖν τά τε πάλιν ὑποπεςόντα Tpocdeîvar, τὰς μὲν μείζους εἰς 
Ὅμηρον πραγματείας ὑπερτιθέμενος εἰς καιρὸν «κέψεως τὸν προς- 
ἤκοντα, ταυτὶ δὲ οἷον προγύμναςμα τῶν εἰς αὐτὸν ἀγώνων, ἐν οἷς 
ἀγνοεῖται μὲν πολλὰ τῶν κατὰ τὴν φράςειν. λανθάνει δὲ τοὺς πολλοὺς 
τῇ δοκούςῃ ἐπιτρέχειν τῶν ποιημάτων ὁλοςχερεῖ ςαφηνείᾳ προςέχοντας. 
αὐτὸς δὲ ἕκαςτος ἑαυτὸν ἀνακρίνων εὐθυνέτω, πρὶν ὑφ᾽ ἡμῶν ἐπαχθῆ- 
var τὴν ἐξήγηςιν, ποίαν περὶ τῶν προβαλλομένων ἐπῶν εἶχε τὴν διά- 
vowav. ἢ γὰρ ταὐτὰ γνοὺς ἡμᾶς λέγοντας βεβαίαν τὴν περὶ τῶν 
γοηθέντων ἕξει κρίειν, ἢ «ςφαλλόμενος μεταβήςεται ἣμᾶς τε Ovncei 
πλανωμένους διορθώςας. 


α΄. 
°EZntoduev τὸν νοῦν τε τούτων καὶ τὰς λέξεις" 
εἶμι μὲν, οὐδ᾽ ἁλίη δδὸς ἔεεεται ἣν ἀγορεύω, 





Scriptae sunt hae Quaestiones in cod. Vat. 305 inde a fol. 171 usque ad 
fol. 184 cum titulo πορφυρίου φιλοςεόφου ὁμηρικῶν ζητημάτων βιβλίον 
α΄, de quo vid. Prolegg. cap. I. 

1 cuvovc.aic V!, 1 in text. paene delet, in marg. V? scr. 3 μὲν ἑαυτὸν in 


text. paene del. V? in marg. scrps. 4 mapavooduev coni. Valckenaer, op. II, 
p.146...wcac Υ', ἠξί V? in mg. 11 post λανθάνει dé ins. ὁ νοῦς Gilders- 
leeve, de Porph. stud. Hom., p.8,2 18 καθ᾽ ante ἑαυτὸν ins. G. Wolff, Porph. 
de phil. ex orac., p. 18 18 a' (ut etiam reliquarum quaestionum numeri) a 
V! rubro atram. script. 19 τὸν νοῦν τὸν <corr. e τῶν» τούτων Vi; te 
Lascaris 





1 sqq. De hac Praefatione et de Anatolio v. Prolegg. cap. 1, 


282 | α΄ 


ἔμπορος, οὐ γὰρ νηὸς ἐπήβολος οὐδ᾽ ἐρετάων 
γίγνομαι, ὥς νύ που ὕμμιν ἐείεατο κέρδιον εἶναι 
(B 318—-20): 

τί εημαίνει τὸ ἔμπορος καὶ τὸ ἐπήβολος καὶ πρὸς τί ἀναφέρεται 
τὸ ὥς νύ που ὔμμιν ἐείεατο κέρδιον εἶναι; τὸ μὲν οὖν ἔμ- 
πορος οὐ κατὰ τὴν εὐυνήθειαν τέτακται παρ᾽ ‘Ounpw, ἀλλ᾽ ἐπὶ τῶν 
ἐπ᾽ ἀλλοτρίας νηὸς περώντων, οὗς ευνήθως ἐπιβάτας νῦν λέγομεν. αὐτὸς 
γοῦν ἐν ἄλλοις παρίετηςι λέγων (w 299. 900)" 

ἢ ἔμπορος εἰλήλουθας νηὸς ἐπ᾽ ἀλλοτρίης, 
τῶν ᾿Αττικῶν τῶν ἐν ταῖς TpPimpeci ς«τρατευομένων τοὺς μὲν μαχομέ- 
vouc ἐπιβάτας καλούντων, τοὺς δὲ τὰς κώπας καὶ τὰ πηδάλια ἔχοντας 
ETIKWITOUC. ὅπερ δὲ παρὰ τῷ ποιητῇ τῶν ἐπὶ τοῖς dppaciv οἱ μὲν 
μαχόμενοι παραιβάται, οἱ δὲ τὰς ἡνίας ἔχοντες ἡνίοχοι, τοῦτο ἐπὶ τῶν 
ἐν ταῖς τριήρεειν ἐπίκωποι καὶ ἐπιβάται παρ᾽ ᾿Αττικοῖς δύνανται. οὐ 
μέντοι ὁ ἔμπορος ἀπὸ τοῦ πορίζειν πεποίηται παρ᾽ ‘Ounpw, ἀλλ᾽ 





1. ὃ ἔμπορος οὐδ᾽ ἐρετάων ἐπήβολος γίνομαι V!, corr. Lasc. 11 πηδαλίου 
V!, καὶ τὰ πηδάλια V? in marg. 12 περὶ τῷ n. V 15 πόριζειν V παρ᾽ 
ὁμήρου V!, w supra scrps. V? 


4sqg. Quaestio paucis rebus omissis, additis paucioribus in codd, Odys- 
seae ita transiit, ut in varia scholia verbo ἄλλως interiecto dirempta divisa 
sit. Quae suo quodque loco breviter indicabuntur, ἢ. 1. iis allatis quae totam 
quaestionem, unde excerpta sunt, referant: 

+ schol. cod. Paris. 2894 ap. Cramer., A. P. III, p. 407, 27 (= S ap. Dind. 
- ad vol. I, p. 108, 25) ad β 318: εἶμι μὲν] to ἑξῆς" εἰμὶ <ita Cr. et. D) μὲν ἔμ- 
πορος, 0 ἐστιν ἐπιβάτης ἐπὶ νεὼς ἀλλοτρίας, μὴ ἔχων ἐμὴν ναῦν. ἔμπορος ἤγουν 
ἐπιβάτης ἐπὶ νηὸς ἀλλοτρίας᾽ ἀντὶ <v. Dind. p. XLVI) ναυκλήρου, φησὶ, di 
ὑμᾶς ἐπιβάτης ἐσόμενος τοὺς καταναλωκότας μου τὸν πλοῦτον, διὰ τὰ ἄνω" 
οὐχ ἅλις ὡς τὸ πάροιϑεν ἐκείρετε πολλα. ἔμπορον δὲ τὸν ἐπ᾽ ἀλλοτρίας 
νηὸς πλέοντα ἐπιβάτην, ὡς καὶ ἀλλαχοῦ" ἔμπορος εἰλήλουθας νηὸς ἐπ᾽ 
ἀλλοτρίας. ἄλλως κτλ. (v. δὰ p. 283, 5). Eadem fere 8680], H et R ap. 
Dind, 1. c. 

+ schol. ΒΩ f 319: ἔμπορος, οὐ γὰρ νηὸς ἐπήβολος] τὸ FÉNs' εἶμι μὲν 
ἔμπορος, 0 ἐστιν ἐπιβάτης, ἐπὶ νηὸς ἀλλοτρίας, ἀντὶ ναυκλήρου, φησὶ, δι᾽ ὑμᾶς 
ἐπιβάτης ἐσόμενος. ἐπήβολος δὲ σημαίνει, ὥς φησιν ὁ Πορφύριος, ἐπι- 
τυχῆ καὶ ἐγκρατῆ καὶ δεσπότην ἀπὸ τοῦ βάλλειν, 0 ἐστι τοῦ σκοποῦ τυγχάνειν" 
ἔμπορος δὲ τὸν ἐπ᾿ ἀλλοτρίας νεὼς πλέοντα ἐπιβάτην, ὡς καὶ ἀλλαχοῦ" ἔμ - 
πορος δἐλήλουθας νηὸς ἐπ᾽ ἀλλοτρίας. 

4---14 Exscripsit schol. E (I, p. 109, 83—10 D.), cf. Eust. β, p. 1447, 42 sqg.; 
excerpsit schol. min. v. 319: ἔμπορον ὁ ποιητὴς τὸν ἀλλοτρίας νεὼς ἐπιβαίνοντα 
λέγει, τὸν παρὰ τοῖς ὕστερον ἐπιβάτην, ὡς ἐμπόρου παρ᾽ αὐτοῖς λεγομένου 
τοῦ μεταβολέως καὶ πραγματευτοῦ καὶ μάλιστα τοῦ διὰ ϑαλάσσης περῶντος. 
καὶ ὅτι AttinO, τοὺς ἐν ταῖς τριήρεσι κωπηλάτας ἐπικώπους λέγουσιν, ἐπιβάτας 
δὲ τοὺς μαχητάς, in quibus illa τοῦ μεταβολέως καὶ πραγματευτοῦ, quibuscum 
conferendi Hesych., Suid., Et, M. h. v., ex 8110 fonte petita sunt. De Zeno- 
doro qui fertur (Miller, mél. de litt. Gr., p.409) similia afferente v. Prolegg. III, 4. 

14— p. 283, 7 Exscripsit 8080], EHQR (Dind. lin. 10—17). 


10 


15 


α΄ 283 


ἀπὸ τοῦ πόρου, τοῦτ᾽ ἔςτι τῆς πορείας. τὸν δὲ πόρον κυρίως ἐπὶ τῆς 
τοῦ ὕδατος τάττει πορείας, λέγζων᾽ 

ὅςες᾽ ἐμόγηςα πόρους ἁλὸς ἐξερεείνων (μ 259), καὶ 

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐυρρεῖος ποταμοῖο (= 433). 
ὡς οὖν τὸ μὴ ἐν οἰκείῳ οἴκῳ γαμεῖν ἀλλ᾽ ἐν ἀλλοτρίῳ ἐτγαμεῖν λέ- 
fouciv, οὕτως τὸ ἐπ᾽ ἀλλοτρίας νηὸς τὸν πλοῦν ποιεῖεθαι ἐμπορεύε- 
εθαι, καὶ ἔμπορος ὃ τοιοῦτος. τὸ δὲ ἐπήβολος εημαίνει τὸν ἐπι- 
τυχῆ καὶ ἐγκρατῆ, ἀπὸ τῆς βολῆς καὶ τοῦ βάλλειν, ὃ ςημαίνει τὸ τυγχά- 
γειν τοῦ «κοποῦ, ὅθεν καὶ τὸ | 

εὺ δ᾽ ἐνὶ ppecì βάλλεο cfici (A 297), 
τοῦτ᾽ Èctiv ἐπιτυχῶς λάμβανε. καὶ ἣ βουλὴ δὲ οἷον βολή Tic, ὅθεν ἔφη᾽ 

ci) δ᾽ ἥλω βουλῇ Πριάμοιο πόλις (χ 230), 
ὡς εἰ ἔφη᾽ τοῖς coîc ὅπλοις ἢ τόξοις ἢ βέλεει. λύςεις ἐντεῦθεν καὶ τὸ 

ἡ δὲ Φερὰς ἐπέβαλλεν ἐπειγομένη Διὸς οὔρῳ (0 296): 
μετῆκται γὰρ ἀπὸ τῶν πόρρω τὴν ἐπιβολὴν ποιουμένων ὥςτε τυχεῖν᾽ 
ἣ ναῦς οὖν ἐπιβολὴν ἐποιεῖτο ὥςτε τυχεῖν τῶν Φερῶν. οὕτω τῇ λέξει 
καὶ oi μεθ᾽ “Ὅμηρον κέχρηνται (ζοφοκλῆς ᾿Αλκμαίωνι (fr. 95 D.): εἴθ᾽ 
εὖ φρονήςαντ᾽ εἰείδοιμί πως φρενῶν ἐπήβολον καλῶν ce, Πλάτων 
νόμων πρώτῳ (pot. II, p. 666 9): ,, ἐπήβολοι γεγονότες τῆς καλλίετης 
ᾧῳδῆς“4, [καὶ τετάρτῳ (p. 724 Β) παιδείας γίνονται κατὰ δύναμιν ἐπή- 
βολοι], Ὑπερίδης ἐν τῷ κατὰ Δημάδου (fr. 81 BI.) μηδέποτε πολέμου 





4 ἶζον V!, € supra βοῖρβ. V? εὐρεῖος Vj corr. Lasc. 5 wc οὖν humidit. 
deleta repet. V? ἔν ἀλλοτρίῳ γαμεῖν V, rectum schol. Od. (v. infra ad bh. l.) 
suppeditat 6 .nòc V 7.8 ἐπιτυχῆ 10 cù è’ ἐνὶ hum. 46], in marg. 
scrps. V? βάλεο V, corr. Lasc. 14 ἡ δὲ in cod. evan, ἐπέβαλεν V, corr. 
Lasc. οὔρι <w spr. 1 serpt.) V 17 Sunp.. V 20. 21 verba uncinis inclusa 
ex Etym. M. (v. infr. ad lin.7) addidi, ubi per errorem Xenophontis nomen irrepsisse 
editores monuerunt, quod ea re vel magis elucet, quod apud Eust, verba, quae 
item Xenophonti tribuit, ita leguntur: γίνονται κατὰ νόμον ἐπήβολοι 





5 sqq. { Schol. Paris. (v. ad p. 282, 4sqq.): ἄλλως. ὡς τὸ μὴ ἐν ἰδίῳ 
οἴκῳ γαμεῖν, ἀλλ᾽ ἐν ἀλλοτρίῳ, ἐγγαμεῖν ἐστιν, οὕτως καὶ τὸ ἐπ᾽ ἀλλοτρίας 
νηὸς τὸν πλοῦν ποιεῖσϑαι [καὶ] ἐμπορεύεσθαι" τοιοῦτος ἔμπορος. ἐπήβο- 
λος δὲ ὁ ἐπιτυγχάνων τοῦ σκοποῦ. 

7— p. 384, 4 Exscripsit schol. EQR β 319 (p. 110, 1-12 Dind.), cuius initium 
est: ἀττικὴν εἶναι τὴν λέξιν φησὶν ὁ Πορφύριος. δηλοῖ δὲ τὸν ἐπιτυχῆ, ἀπὸ 
τοῦ βάλλειν «ti. Cf. +Eust. p.1448, 5 sqq. Porphyrium nominatim afferens, 
Eadem neglecto Porphyrii nomine in formam redacta paullo breviorem v. in 
schol. min. et Et. M. 357, 17 sqq. 

De origine et notione v. ἐπήβολος cf. Timaei lex. Platon.: ἐπήβολοι οἵ 
ἐπιτυχῶς βάλλοντες" βάλλειν γὰρ τὸ τυχεῖν, ἢ oi ἐντυγχάνοντες. Simil. schol. 
Aesch. Pr. 446 ἐπηβόλους: ἔμφρονας, ἐπιτευκτικούς, ἐπιτυχεῖς, cf. Suid. v. ἐπή- 
βολος, Hesych. v. ἐπηβόλους. 

21 Locum Hyperidis Eustathius melius servasse videtur: μήτε πόλεως 
μήτε πολιτείας ἐπηβόλους γενέσϑαι itaque Blass edidit (pro μήτε πόλεως Etym. M. 
l. c.,in quo κατὰ Aynuegygov pro κατὰ Anuedov legitur, μήτε πόλιν habet). 


’ 


284 o—Y 


μήτε πολιτείας ἐπηβόλους Yevécoar, Ἄρχιππος Πλούτῳ (I, p. 687, 
37 Κ.)' ,,νῦν ὡς ἐγενόμην χρημάτων ἐπήβολος“΄. ἔςτι δὲ οὐ ποιητικὴ 
λέξις ἀλλ᾽ ᾿Αττικῆ. τί οὖν αἱ λέξεις ςημαίνουςει δεδήλωται, τὸ δὲ ὥς 
γύ που ὕμμιν ἐείεατο κέρδιον εἶναι cùv βαρύτητι εἴρηται, λέγον- 
τος Τηλεμάχου ἐν ἀλλοτρίᾳ πλευςοῦμαι νηΐ" οὐ γάρ εἶμι ἐπιτυχὴς ἰδίας 
νηός, οὐδὲ ἐρέτας κέκτημαι, τοῦτο γὰρ ὑμῖν ὠφελιμώτερον εἶναι ἐφάνη, 
τοῦτ᾽ ἔςτι τὸ μὴ ἔχειν ἐμὲ ἰδίαν ναῦν ἀλλ᾽ ἔμπορον πλεῖν ἀναφέρει 
δὲ εἰς ἐκεῖνο, ὅτι εἰς πενίαν αὐτὸν κατέςτηςαν. προεῖπε γάρ᾽ 
ἢ οὐχ ἅλις, ὡς τὸ πρόεθεν ἐκείρετε πολλὰ καὶ ἐεθλὰ 
κτήματ᾽ ἐμά, μνηςτῆρες, ἐγὼ δ᾽ ἔτι νήπιος ἦα 
(β 512. 18) 
ἔετιν οὖν οὕτω τὸ νόημα᾽ ἀντὶ ναυκλήρου δι᾿ ὑμᾶς ἐπιβάτης γέγονα 
τἀμὰ καταναλώοεας. 
Editum Κ 416. i 


*B f. 89° ad κορυθαιόλος Z 359 
(id. L ἢ. 157 ibid., 17). 

Οὐκ οἶδ᾽ ὅθεν τῶν γραμματικῶν 
τινες τὸ αἰόλον ἐπὶ τοῦ ποικίλου 
παρ᾽ Ὁμήρῳ ἀκούειν ἀξιοῦειν " οὕτω 
γοῦν τὸ αἰολόπωλον ἀποδιδόαει 


Vatic. 


Τὸ αἰόλον οὐκ οἶδ᾽ ὅθεν τῶν 
γραμματικῶν τινες ἐπὶ τοῦ ποικίλου 
παρ᾽ Ὁμήρῳ ἀκούειν ἀξιοῦςειν οὕτω 
γοῦν τὸ αἰολόπωλον (Γ 185) 


ἀποδιδόαει καὶ τὸ αἰόλος ἵππος 
(T 404) καὶ αἰόλον ὄφιν (Μ 208). 
οὐκ ἔςετι δὲ ἀλλὰ cnuaiver τὸν τα- 


καὶ πόδας αἰόλος ἵππος καὶ τὸ 
αἰόλον ὄφιν. οὐκ ἔςτι δὲ οὕτως 
ἀλλὰ cnuoiver τὸν ταχύν, γενόμε- 





4,5 λέγοντος ex ἐλε (9) corr. V! 6 ὑμῖν correri; ἡμῖν V 9 ἐκείρετε 


ex ἐκείρετο corr. V? 13 xatavadwctac V, corr. Lasc. 


(Vat.) 22 αἰολοπῶλον 
(B et L) 22 aioo, supra extr. litt. πλ΄ scrpt., B; αἰολοπόλους L 





3—13 Exscripserunt schol. HQR (Ὁ. 110, 13—23 D.) et in formam redacta 
breviorem schol. min. | 

8 sqg, Transposuit +EQR:(p.108, 25 DI): ἔμπορος] ἀντὶ ναυχλήρου δι᾿ ὑμᾶς 
ἐπιβάτης ἐσόμενος τοὺς κατηναλωκότας μου τὸν πλοῦτον" διὰ τὰ ἄνω ἢ οὐχ 
ἅλις ὡς τὸ πάροιϑεν ἐκείρετε πολλα. 

19 sqq. Plurimis et scholiorum et lexicorum locis (v. ap. Ebeling., lex 
Homer.) verba αἰόλος, αἰολόπωλος sim. verbo ποικίλος sim. explicantur, plerum- 
que altera illa notione Porphyrio probata apposita; quae ἢ. 1. afferre longum 
et supervacaneum est, praesertim cum quinam illi grammatici fuerint quos Por- 
phyrius significat ignotum sit. Quicunque autem fuerunt, praeeuntem habue- 
runt Platonem, Cratyl. p. 409 A, ad explicandum v. ἥλιον (ἅλιον) inter alia 
afferentem: ὅτι ποικίλλει ἰὼν τὰ γιγνόμενα ἐκ τῆς γῆς τὸ δὲ ποικίλλειν 
καὶ αἰολεῖν ταὐτόν. 


1ὅ 


20 


25 


ot 


10 


[e 
ut 


20 


25 


Y 


χύν, γενόμενον ἀπὸ τῆς ἀέλλης, 
ἥτις ἀπὸ τοῦ dev καὶ εἵλεϊῖν πε- 
ποίηται, ὡς αὐτὸς ἐξηγήςατο εἰπών * 
ὅνπερ ἀελλαιχειμέριαι εἱλέω - 
civ (Β 298. 94), ἤτοι εἱλῶςειν. ὡς 
καὶ ἐπὶ τοῦ βορρᾶ ἔφη᾽ εἵλει γὰρ 
βορέης ἄνεμος (τ 200). ἡ μὲν 
οὖν ἄελλα ἀπὸ τοῦ ἄειν καὶ εἱλεῖν, 
ἢ δὲ θύελλα ἀπὸ τοῦ θύειν καὶ εἱλεῖν, 
θύειν δὲ τὸ ςφοδρῶς ὁρμᾶν δίκην 
μαινομένων: ἣ γὰρ ὅτ᾽ ὀλοῆςει 
φρεςεὶ θύει (A 342), ὅθεν καὶ 
Θυάδες αἱ Βάκχαι. ὡς οὖν ἀελ- 
λόπους ἣ Ἶρις λέγεται (O 409), 
ἣν μεταλαβὼν ποδήνεμον tpocn- 
γόρευκεν (Β 786), οὕτω τὸν ποδώκη 
ἵππον μεταλαμβάνων πόδας αἰό- 
λος ἵππος εἶπε’ καὶ ὡς εἰπὼν 
ἀργίποδας κύνας (ὦ 211) κατὰ 
περίληψιν ἀλλαχοῦ ἔφη καὶ κύνας 
ἀργούς (A 50), οὕτω τοὺς πόδας 
αἰόλους ἵππους κατὰ τὴν περίληψιν 
αἰολοπώλους ἔφη. καὶ αἰόλαι 
οὖν εὐλαί (Χ 509) ἀπὸ τοῦ εἱλεῖ- 
ςθαι ταχέως λέγονται, καὶ ςεφῆκες 
μέεον αἰόλοι (Μ 167) οἱ κατὰ 
τὸ μέςον CUVEXÙC κινούμενοι καὶ 
εἱλούμενοι. καὶ κορυθαιόλος οὖν 





(Vat.) 8 αὐτὸ. V, c add. V? 


14 ἴρις 


285 


γον ἀπὸ τῆς ἀέλλης, ἥτις ἀπὸ τοῦ 
ἄειν καὶ τοῦ εἰλεῖν πεποίηται, ὡς 
αὐτὸς ἐξηγήτατο εἰπών: ὅνπερ 
ἄελλαι χειμέριαι εἰλέω ει, τουτ- 
ἐετιν εἰλῶειν. ὡς καὶ ἐπὶ τοῦ 
βορέου ἔφη᾽ εἴλει γὰρ βορέης 
ἄνεμος. ἡἧ μὲν οὖν ἄελλα ἀπὸ τοῦ 
ἄειν καὶ εἰλεῖν πεποίηται, ἣ δὲ 
θύελλα ἀπὸ τοῦ θύειν καὶ εἰλεῖν, 
θύειν δὲ τὸ ς«φοδρῶς καὶ ἀκαθέ- 
κτως Opudv δίκην μαινομένων᾽ ἢ 
γὰρ ὅτ᾽ ὀλοῆῇει φρεεὶ θύει καὶ 
θῦνε διὰ προμάχων (E 250), 
ὅθεν καὶ Θυάδες αἱ Βάκχαι. ὧς οὖν 
ἀελλόπος Ἶρις λέγεται, ἣν μετα- 
λαβὼν ποδήνεμον mpocnyopevcev, 
οὕτως τὸν ποδώκη ἵππον μεταλαμ- 


᾿βάνων πόδας αἰόλος ἵππος ἔφη᾽ 


καὶ ὥςπερ εἰπὼν ἀρτγίποδας κύ- 
Vac κατὰ περέληψιν ἀλλαχοῦ ἔφη 
καὶ κύνας ἀργούς, οὕτω τοὺς 
τοὺς πόδας αἰόλους ἵππους κατὰ 
περίληψιν αἰολοπώλους εἶπε. καὶ 
αἰόλαι οὖν εὐλαί ἀπὸ τοῦ ταχέως 
εἰλεῖεθαι εἴρηνται καὶ ςεφῆκες μέ- 
cov αἰόλαι αἱ κατὰ μέεςον ευνεχῶς 
κινούμεναι καὶ εἰλούμεναι. καὶ Ko - 
ρυθαιόλος οὖν ὁ εὐυνεχῶς κινῶν 


19 ἀγρίποδας 22 παράληψιν 


26 αἰόλαι; mutavi propter ea quae sequuntur 


(B et L) 4 ἀειλλέωει L 


6 εἵλει L 


15 μεταβαλὼν L 16 post 


προςηγόρευςεν BL male inserunt: καὶ τὰς ἀέλλας εἰς τοὺς ἀνέμους μεταλαμ- 


βάνει, quae sustuli; Kammer, p. 46, haec tentavit: ὡς οὖν deli. ἡ 
ἣν ποδ. mpocny. τὰς ἀέλλας εἷς τοὺς ἀνέμους μεταλαμβάνων, οὕτως κτλ. 
21, 22 alter. τοὺς om. L 


παράληψιν Β, παράλειψιν L 


B, μετὰ παράλειψιν L; μετὰ in κατὰ mut. Vill. 


μεναι L κορυθαίολος (?) L 





2 Cf. Et. M. 19, 44: ἄελλα .... 


ld 


"Ip. λέγεται, 
20 
22. 23 μετὰ παράληψιν 


26 αἰόλαι e corr. L 27 εἷλού- 


..., Bust, B, 


9 1v .» x 
απὸ τοῦ ἀξιν καὶ εἰλεῖν. 


p. 228, 18: τὸ dì ἄελλαι εἰλέωσι τρόπος ἐστὶν ἐτυμολογίας" παρὰ τὸ εἰλεῖν 


γὰρ ἐτυμολογεῖται ἡ della. 


168.ᾳ. +BHQ » 27, cuius initium ad versum cui adscriptum est confor- 


matum est. 


28 Cf. Apollon. v. κορυϑαίολος: ὃ τὴν κόρυϑα εὐκίνητον ἔχων" αἰόλλειν 


δ x x 
γὰρ τὸ κινεῖν. 


286 


Ἁ 


ὁ εὐνεχῶς κινῶν τὴν κόρυθα, ὃ 
μεταποιῶν ἐπὶ τοῦ “Apeoc ἔφη᾽ 
icoc Ἐνυαλίῳ κορυθάικι (Χ 
132). λύςεις ἐντεῦθεν καὶ τὸ ὡς 
δ᾽ ὅτε γαςτέρ᾽ ἀνὴρ πολέος 
πυρὸς αἰθομένοιο ἐμπλείην 
κνίεεης τε καὶ αἵματος ἔνθα 
καὶ ἔνθα αἰόλλῃ (vu 8 -- 21): 
δηλοῖ οὖν τὸ εἱλεῖν καὶ εὐυνεχῶς 
«τρέφειν. ἐκ δὲ τοῦ κορυθάικι 
λύςεις τὸ Δωριέεςτε τριχάικες 
(τ 177), οἱ εὐνεχῶς τὰς τρίχας 
διὰ τὸ δραςτικὸν κινοῦντες καρηκο- 
μόωντες εἵρηνται. 


δ΄-- 


γ-- ἢ 


τὴν κόρυθα, ὃ μεταποιῶν ἐπὶ τοῦ 
"Ἄρεως ἔφη îcoc Ἐνυαλίῳ κο- 
ρυθάικι. λύςεις δ᾽ ἐντεῦθεν καὶ 
τὸ ὡς δ᾽ ὅτε γαςτέρ᾽ ἀνὴρ πο- 
λέος πυρὸς αἰθομένοιο ἐμ- 
πλείην κνίεης τε καὶ αἵματος 


ἔνθα καὶ ἔνθα αἰόλλῃ᾽ δηλοῖ - 


τὸ εἰλεῖν καὶ ευνεχῶς ςτρέφειν. ἐκ 
δὲ τοῦ κορυθάικι Mcerc τὸ A w- 
ριέες TE τριχάικες, οἱ εὐυνεχῶς 
τὰς τρίχας διὰ τὸ δραςτικὸν κινοῦν- 
TEC° καρηκομόωντες Yàp εἴρην- 
ται οἱ ᾿Αχαιοί. 


ζ΄. 


δ΄ editum Ψ 422, p. 263; e = |[]1, p. 125; ς΄ τα ibid., p. 128; 


ζ' --- ( 509, p. 226. 


ἢ 
η΄. 

Ἐν τοῖς Φιλήμονος εὐυμμίκτοις περὶ Ἡροδοτείου διορθώματος ὁ 
γραμματικὸς διαλεγόμενος πειρᾶται καὶ Ὅμηρικά τινα ςαφηνίζειν. οὐδὲν 
δὲ χεῖρον καὶ τὸν Ἡρόδοτον φιλοῦντί coi τὴν πᾶςαν τοῦ ἀνδρὸς ἀνα- 
γράψαι ζήτηςιν. φηεὶ γὰρ ὅτι ἐν τῇ πρώτῃ Ἡρόδοτος τῶν ἱετοριῶν 
περὶ Kpoicou τοῦ Λυδοῦ πολλά τε ἄλλα διείλεκται, καὶ μὴν ὅτι θεοςε- 
βέετατος γένοιτο καὶ διαπρεπῶς τιμήςαι τὰ Ἑλληνικὰ μαντεῖα, τὰ ἐν 
Δελφοῖς, τὰ ἐν Θήβαις, τὸ τοῦ *“Auuwvoc, τὸ τοῦ ᾿Αμφιαράου" τοῦτο 
μὲν δὴ ἄλλοις ἄλλα πέμψαι δῶρα, ἀνέθηκε δέ τινα καὶ ἐν 
Βραγχίδῃςι tici Μιληείω ν. καὶ γέγραπται ἤδη κατὰ πάντα ἁπλῶς 





(Vat.) 2 μεταποιῶν videtur esse 3 èvuaMiw, 1a V? add. 5.6 Yyactép 
— αἶθο humid. deleta in textu rescrps. V? 6 ἐμπλείων 8.9 αἰόλλῃ — 
cuvey humid. deleta in text. rescrps, V? 11 .wpiéec 


(B et L) 2 ἐνιαλύω L 
alter. ἔνθα om. L αἰόλη BL 
κομόωντες L . 

21. 22 fort. ἀναγράψω legendum 34 mtiuncor Vj corr. Kamm., p. 105 
πέμψε V, ar supr. e serps. V? 27 βραγχῖι 


5 πολλέος L ἀμπλείην B, ἀνπλείην L 7 
7.8 δηλοῖ οὖν τὸ eiXeîv L 12 κάρη γὰρ 


20 





10 Paullo aliter Et. M. 768, 25: τριχάικες οὗ συνεχῶς κινοῦντες ἐν τοῖς 
πολέμοις τὰς κατὰ λόφον toigas' τοιοῦτο καὶ τὸ κορυϑαίολος "Extwe...., cf, 
Apoll, h. v., Eust. τ, p. 1861, 15. | 

25—27 Confundi videtur locus Herodoteus I, 46 cum I, 92, ubi haec le- 
guntur: ταῦτα μὲν καὶ ἔτι ἐς ἐμὲ ἦν περιεόντα, τὰ δ᾽ ἐξαπόλωλε τῶν ἀναϑη- 
μάτων, τὰ ἐν Βραγχίδῃσι τοῖσι (ut nunc editur) Μ|ιλησέων ἀναϑήματα 
Κροίσω. 


« 


10 


15 


20 


25 


n 


10 


15 


20 


25 


n 987. 


τὰ ἀντίγραφα τὸ τῆς ἄρθρον cùv τῷ ἰῶτα icoduvapuodv τῷ ταῖς. οὐ- 
δένα Ye μὴν Ἑλλήνων ὑπομεῖναι θηλυκῶς τὰς Βραγχίδας ἂν εἰπεῖν, 
Ἡρόδοτον δὲ μᾶλλον ἂν ἑτέρων φυλάξαςθαι, ἀκριβῆ τε ὄντα περὶ τὰ 
ὀνόματα καὶ πάνυ ἐπιεικῶς φροντιςτικόν. τοῦτο δὴ θεραπεύων τις 
οὐχ Ἡροδότου, φηςὶν, ἁμάρτημα γεγονέναι, μᾶλλον δὲ τὸν ευγγραφέα 
φηςὶ διαμαρτεῖν παρεμβαλόντα τὸ CI. πολλὰ δὲ φέρεςθαι μέχρι νῦν 
ἁμαρτήματα κατὰ τὴν Ἡροδότου ευγγραφὴν καὶ ἔτι τὴν Θουκυδίδου 
καὶ Φιλίςτου καὶ τῶν ἄλλων ἀξιολόγων ευγγραφέων. τί δ᾽ οὐχὶ καὶ 
τὰ ποιήματα ςχεδὸν ἀνάπλεω πάντα τυγχάνει ἁμαρτημάτων γραφικῶν 
καὶ τῶν ἄλλων παραδιορθωμάτων πάνυ ἀγροίκων; καὶ ἵνα μὴ περαι- 
τέρω τις προβαίνων ἐνοχλῇ διερευνώμενος τὰς ἐν τοῖς ἀντιγράφοις 
ἐμμεμενηκυίας ἡμαρτημένας γραφάς, ἔξεςτί cor ςκοπεῖν καὶ τῶν ‘Ounpi- 
κῶν ταδί᾽ 

ὅς τ᾽ ἐπεὶ ἐκ πολέων πίευρας ευναγείρεται ἵππους 

λαοφόρον καθ᾽ ὁδόν (0 680, 82). 
ἐνταῦθα γὰρ πρὸς οὐδὲν ἀναγκαῖον ἐγράφη διὰ τοῦ T' νωθρὸν οὖν 
τὸ cnuatvouevov καὶ ςφόδρα ὑπόκωφον προςπίπτειν ἔοικε. τὸ δὲ χωρὶς 
τοῦ Y γράφειν ‘Ounpixòv παρὰ ** τῆ χρήςει καὶ τῷ λόγῳ πάντη cuv- 
ἄδον ἐπιεικῶς. τὸ γὰρ ευναείρεται μᾶλλον προςεχῶς εημαίνει τὸ 
ευνάγειν καὶ ευναρμόζειν. καὶ ἐν ἄλλοις. (Κ 499) cùv δ᾽ ἤειρεν 
iuaci, εουνήγαγε τοὺς ἵππους. ὁ δὲ βέλτιςτος ᾿Αριςτοφάνης κἀκεῖνο 
τὸ ἐν τοῖς ΤΠαραποταμίοις λεγόμενον᾽ 

θρώεκων-τις κατὰ κῦμα μέλαιναν φρῖχ᾽ ὑπαλύξει 

ἰχθύς, ὅς κε φάγῃει Λυκάονος ἀργέτα δημόν (Φ 126.27), 
deikvuciv ὧς ἡμαρτημένον ὑπολείποιτο ἐκ τῆς παλαιᾶς γραμματικῆς. οὐ 





2 ὑπομῆναι V (ὑπομεῖναι sec, Hercher., Herm. V, p. 293) 5 ςυγγραφέα Vix 
sanum; γραφέα ? 18 loco corrupto lacuna statuenda mederi conatus sum, cuius 
loco fuisse dicas: παρα[τίθηςειν εἶναι καὶ] τῇ χρήςει κτλ. 21 iudcaa VO 22 ταῖς 
παραποταμίαις V 22—24 λεγόμενον — κατὰ et φάγηει --- δημὸν humiditate 
del. in text. V? rescrps. 23 μέλαινα φρίχ᾽ V 24 ἀργῆτα dnuòv V? (a Vi 
λαϊμὸν serpt. fuisse videtur) 





10— p. 288, 7 Verbis καὶ ἕνα μὴ — ἐπιπλεῖν εἴωϑεν Porphyrius ea quae 
apud Philemonem legit redacta sine dubio in formam breviorem ita affert, ut 
illius persona abiecta non solum ipse loquatur, ita ut illa ἔξεστί σοι σκοπεῖν 
ad Anatolium referenda sint, sed etiam suam ipsius de utroque loco Homerico 
sententiam promere videri possit. Id tamen ita se non habere, sed ea quae affert 
Philemonis reddere sententiam, ex iis quae p. 288, 23 sqq. leguntur apparet. 

16 +L f. 336> ad O 680 (e loco iam tum corrupto excerptum): τὸ συνα- 
γείρεται κατ᾽ οὐδὲν ἀναγκαῖον ἐγράφη διὰ τοῦ 7, ἁμαρτημάτων ὃν γραφικῶν 
o ex o corr.). ἐπιεικῶς τὲ γὰρ συναεέρεται μᾶλλον σημαίνει προσεχῶς τὸ 
συνάγει καὶ συναρμόξει. καὶ ἐν ἄλλοις᾽ σὺν δ᾽ ἤειρεν ἱμᾶσι, συνήγαγε 
τοὺς ἵππους. ἄλλως uti. (v. infra ad p. 288, 27). Brevius Β f. 2110 ad συναγεί- 
ρεται ibid. (id. Lp f. 2482): .... of δὲ συναείρεται ἀντὶ τοῦ συξεύξει, ὡς 
τὸ σὺν δ᾽ ἤειρεν ἱμᾶσιν (initium schol. v. ad p. 288, 27), cf. Eust. O, p. 1037, 54, 


288 η΄ 
γὰρ χρὴ τὸ ὅς κε φάγηειν ἀκούειν ὡς ἄρθρον ὑποτακτικόν, μᾶλλον 
δὲ ἀντ᾽ ἐπιρρήματος παρειλῆφθαι τοῦ ὥς, ἢ μᾶλλον cuvdecuov αἰτιώδη. 
δηλοῦται γάρ᾽ ἵνα φάγῃ («ςκοπῶμεν δὴ ὡς τὸ cÙumav προςεχῶς ευντέ- 
τακται κατὰ τὴν τούτου γνώμην), ἀκολούθως ὑποδύςεται τὸν ἀφρὸν ὁ 
ἰχθύς: καὶ τοῦτο ἀναγκαςθήςεται πρᾶξαι καὶ ἐπιπολαίως ὑπονήξεται τοῦ 
ὕδατος ὑποδεδυκώς, ἐπεὶ καὶ τῶν ἀποθανόντων τὰ cwuaTta, ἕως ἂν 
ἢ πρόςφατα καὶ διῳδηκότα, ἄνωθεν ἐπιπλεῖν εἴωθεν. ὅτι μὲν οὖν τῶν 
παλαιῶν βιβλίων ἐπὶ τὸ χεῖρον κινεῖται ἣ γραφή, φηςὶν αὖθις διὰ 
πλειόνων ἐπιδείξειν. ἐπανάγωμεν δὲ ἐπὶ τὸν Ἡρόδοτον καὶ τὸν διορ- 
θωτὴν τὸν Κοτυαέα ᾿Αλέξανδρον. ἠξίου γὰρ ὁ ἀνὴρ γράφειν τὸ 
tia Μιληςίων χωρὶς τοῦ ἰῶτα τῆς MiAnciwv, ὑποκειμένης ἔξωθεν 
χώρης ἢ γῆς. καὶ ἐγὼ δὲ, gnciv, ἐπειθόμην οὕτως ἔχειν τὰ τῆς γρα- 
φῆς, τὸν δὲ ἄνδρα τῆς ἀκριβοῦς cuvécewc ἐτεθαυμάκειν. ἐντυχιὺν δὲ 
τοῖς ‘Hpodoteioic αὐτοῖς ἔπεει, καὶ γενόμενος ἐπὶ τέλει τῆς Αἰτυπτια- 
κῆς βίβλου, ἥτις ἐςτὶ δευτέρα τῇ τάξει, eUpickw πάλιν κατὰ τὴν αἰτιατι- 
κὴν πτῶειν εἰπόντα τὸν Ἡρόδοτον᾽ ἀνέθηκεν εἰς Βραγχίδας τὰς 
Μιληςείων (II 159). οὐκέτι οὖν ᾧμην ἁμάρτημα εἶναι γραφικόν, 
Ἰωνικὸν δὲ μᾶλλον ἰδίωμα. πολλὰ γὰρ οὗτοι τῶν ὀνομάτων χαίρουει 
θηλυκῶς ἐκφέροντες, οἷον τήν τε λίθον καὶ τὴν κίονα καὶ ἔτι τὴν 
Μαραθῶνα: Κρατῖνος (I, p. 113 Καὶ) εὐτιπποτάτη Μαραθών, Νίκαν- 
ὃρος (fr. XXV) εὐκτιμένην Μαραθῶνα. ταῦτα μὲν οὖν ἃ ἡμεῖς 
εὕρομεν καὶ ἐκρίναμεν ὑγιῶς [ἔχεινΊ. 

τοιαῦτα δὴ τοῦ Φιλήμονος λέγοντος, ἃ μὲν. πρὸς ᾿Αλέξανδρον 
περὶ τοῦ Ἡροδοτείου διορθώματος εἴρηκεν, οὐκ οἰκεῖον κρίνω τῆ Tap- 
ούςῃ ὑποθέςει ἐξετάζειν. τὸ δὲ ευναγείρεται πῶς ὑπόκωφόν Que 
εἶναι οὐκ ἔςτι γνῶναι. τίς γὰρ οὐκ οἶδε τοὺς ἱππογνώμονας ἐκ πολ- 
λῶν ἵππων τοὺς ἐπιτηδειοτάτους È 
ἀθροίζοντας; ὃ ἐκ τοῦ cuvarvreipe- 
ται δηλοῦται ἀγείρειν γὰρ καὶ ὐν- Β f. 2825 ad ὅς ke φάγη Φ 127 
αγείρειν ἐπὶ τοῦ ευνάγειν λέγεται. (1α. 1, f. 4399): 

τῷ δ᾽ ᾿Αριετοφάνει ὅπως ὃ μὲν οὖν ᾿Αριετοφάνης βού- 
ευντέθειται τὰ κατὰ Λυκάονα κατα- λεται τὸν ἰχθύν, ὥςτε καταφατγεῖν 





2 cuvde..ov V, decuov V? in marg. 3 «ςκοπῶμεν δὴ conieci; cko.wv δὴ 
V, n in marg. V?; Kamm, p. 106, servato verbo ςκοπῶν post ἀκολούϑως verb. 
εὑρήςεις ins.; idem haec verba usque ad εἴωθεν (lin. 7) ab ἢ. 1 aliena e 
p. 289, 4 huc illata esse existimat 4 τὴν Toù.. yv. V 5 ἐπι.. «αἷως V, 
ἐπιπολαίως V? in marg. 9 πλειόν.. V, wv in text. rescrpt. V? 10 τὸ 
om, V 13 dé post ἐντυχὼν om. V 22 ἔχειν V om. 

(B et L) 31 οὖν om. B 32 ἰχθῦν hic et infra B 





9—22 Rursus (vel a lin, 10 certe) ipsa Philemonis verba (cf. ad p. 287, 10). 
27 +L £ 336» ad O 680 (v. ad p.287, 16): ... ἄλλως. ἀντὶ τοῦ ἐκ πολλῶν 
τοὺς ἐπιτηδείους οἷον ἀρίστους καὶ ἰσοταχεῖς συναγάγῃ ἐκλεξάμενος. BLp ibid.: 


20 


25. 


30 


10 


15 


20 


25 


n 


μάθωμεν. βούλεται τὸν ἰχθὺν ὡς 
καταφάγῃ τὸν τοῦ Λυκάονος δημὸν 
θρώςκειν κατὰ κῦμα καὶ ὑπαΐςςειν 
τὴν φρίκην᾽ καί φηςιν᾽ ἐπιπο- 
λαίως ἐπινήξεται, τῷ ἀφρῷ 
τοῦ ὕδατος ÙUTOdDEdUKWC, ἐπεὶ 
καὶ τῶν ἀποθανόντων τὰ cw- 
ματα, ἕως ἂν ἡ πρόεςεφατα, 
ἄνωθεν ἐπιπλεῖν εἴωθε. πρῶ- 
τον μὲν οὖν οὐκ ἔςτιν ἐπινοῆςαι 
νηχόμενον ἰχθὺν ὑπεράνω μὲν ὕδα- 
τος, ὑποκάτω δὲ ἀφροῦ τοῦ ὕδατος, 
οὐδὲ τούτων μεταξὺ νεκρὸν ἄνδρα 
φερόμενον. ἀλλ᾽ οὐδὲ τὴν φρίκην 
ἀκούειν δύναμαι τὸν ἀφρόν, ‘Oun- 
ρου μὲν μέλαιναν φρῖκα λέγοντος᾽ 
τούτου δὲ ἀξιοῦντος λευκότητα 
ἀκούειν, ἐπί τε τοῦ Πρωτέως λέγει 
πάλιν “Ὅμηρος μελαίνῃ φρικὶ 
καλυφθείς (ὃ 402), καὶ ἀλλαχοῦ 


τῆς φρικὸς μνημονεύςας ἐπάγει" 
μελάνει δέ τε πόντος ὑπ᾽ aù- 
τῆς (Η 64). καὶ ἔεςτιν N φρὶξ κι- 
γουμένου τοῦ πνεύματος ἀρχή. 
Ciuwvidne δὲ αὐτὴν καὶ δεῖξαι πειρώ- 





(Vat.) 2 λαιμὸν V, cui δῆμον (sic) superserps, V? 
ἢ διαφαγόντα, quod BL praebent, seclusit 


(B et L) 1 τὸν τοῦ A. ὃ. L 


Kamm., p. 106; huc non pertinere vel e p. 288, 3 efficitur 
13 φρίκην L 

17 ἔπει τε L (Ὁ) 
21. 22 φικόεντι B, φρικόεντι L; recte nunc θίν᾽ ἐν vel ἐπὶ 
26. 27 κινουμένου ὑπὸ mv. πόντου ἀρχή coni. Kamm., p. 107 


πολὺ L 
anta ἀκούειν 1, (9) 
hic et infra B 
φυκιόεντι legitur 
27 cpuovidbne L 


5 ἐπεὶ dé καὶ L 





289 


τὸν Λυκάονος δημόν [ἢ διαφαγόντα], 
Opwckeiv κατὰ κῦμα καὶ ὑπαΐςςειν 
τὴν φρῖκα᾽ καί φηςιν᾽ ἐπιπολῆς 
ἐπινήξεται, τῷ ἀφρῷ τοῦ Uda- 
τος ὑποδεδυκώς, ἐπειδὴ καὶ 
τῶν ἀποθανόντων τὰ cwua- 
τα,ἕως ἂν εἴη πρόεφατα,ἄνω- 
θεν ἐπιήλεῖν εἴωθε. πρῶτον 
μὲν οὖν οὐκ ἔςτιν᾽ ἐπινοῆςαι νηχό- 
μενον ἰχθὺν ὑπεράνω μὲν ὕδατος, 
ὑποκάτω δὲ ἀφροῦ τοῦ ὕδατος, οὐ- 
δὲ τούτων μεταξὺ νεκρὸν ἄνδρα 
φερόμενον. ἀλλ᾽ οὐδὲ τὴν φρῖκα 
ἀκούειν δύναμαι τὸν ἀφρόν, ‘Oun- 
ρου μὲν μέλαιναν φρῖκα λέγοντος᾽ 
τούτου δὲ ἀξιοῦντος λευκότατον 
ἀκούειν, ἐπί τε τοῦ Πρωτέως λέγει 
πάλιν “Ὅμηρος μελαίνῃ φρικὶ 
καλυφθείς, καὶ ἀλλαχοῦ ὡς δ᾽ 
ὅθ᾽ ὑπὸ φρικὸς Βορέω ἀνα- 
πάλλεται ἰχθὺς θινὶ ἐπὶ φυκό - 
εντι μέλαν τέ È κῦμ᾽ ἐκάλυψε. 
(Ψ 692. 95), καὶ ἀλλαχοῦ τῆς φρι- 
κὸς μνημονεύεας ἐπάγει᾽ μελανεῖ 
δέ τε πόντος ὑπ᾽ αὐτῆς. καὶ 
ἔετιν ἣ φρὶξ κινουμένου τοῦ πνεύ- 
ματος ἀρχή. (ιμωνίδης δὲ αὐτὴν 


16 μέλαινα φρίκα 


3 φρίκα L ἐπι- 
16. 17 λευκό- 
21 ἰχθῦς 


15 φρίκα L 
19. 20 ὡς dé θ᾽ ὑπὸ L 


ἀντὶ τοῦ ἐκ πολλῶν τοὺς ἐπιτηδείους καὶ Com, Lp) οἷον ἀρίστους καὶ ἐσοταχεῖς 
συναγαγὼν {συναγάγῃ B) ἐκλεξάμενος" κίνδυνος γὰρ ἐκπεσεῖν μεϑαλλομένῳ 
ἀπὸ ἄλλου εἰς ἄλλον. οἵ δὲ κτλ. (v. ad p.287, 16). Simil. ὙΙοῦ, f. 2922 (1. πίσυ- 
ρας συναγείρεται), nisi quod primum quidem συξεύξει, σὺν δ᾽ ἤειρεν ἱμᾶσιν, 
tum οἵ δὲ συναγείρεξεται, ἀντὶ τοῦ ἐκπ πολλῶν — ἀπὸ ἄλλου εἰς ἄλλον 
habet. In quibus, ut etiam in 8680]. BLp, Porphyriana cum rebus aliunde pe- 
titis (cf. Eust. p. 1037, 53) mixta sunt. 

27sqq. Cf. Ariston. D 126: .... καὶ τὸν ἄνεμον τὸν οἷονεὶ ἐπιστίξοντα τὴν 
ϑαάλασσαν ... 


290 


μενος οὕτως ἔφη ἐς ἅλα ετί- 
Zouca πνοιά. τὸ δὲ λέγειν ὅτι 
τὰ πρόςφατα cwuata φέρεται τῶν 
κυμάτων ἐπιπολαίως, ψεῦδος. TOÙ- 
vavtiov Yap ἐν ἀρχῇ μὲν διὰ ετερ- 
ρότητα καὶ πυκνότητα τοῦ CWUATOC 
ἰεχυρότερος ὧν τοῦ ετηρίζοντος 
ὕδατος ὁ νεκρὸς διιςταμένου κατα- 
᾿δύεται, ςκχήματι καταβαίνων καὶ βά- 
per’ πληρούμενος δὲ τῆς ὑγρότητος, 
πλείω τόπον ἐπιλαμβάνων τῷ εχή- 
ματι μετέωρος αἴρεται, βάρει τοῦ 
φέροντος ἐλαττούμενος. 

τίς οὖν ὁ νοῦς τῶν ἐπῶν: 
διττὴ γὰρ ἣ Ypagn: ἐν οἷς μὲν γὰρ 
γράφει μέλαιναν φρῖχ᾽ ὑπαΐξει, 
ἐν οἷς δὲ γράφει μέλαιναν φρῖχ᾽ 
ὑπαλύξει. κἂν μὲν κατὰ τὴν 
ὑπαΐξει, φηςὶν ὁ μὲν +*** λέ- 
γειν αὐτόν: τῶν πηδώντων τις κατὰ 
τὸ κῦμα ἰχθύων ὑπὸ τὴν φρῖκα 
«αίξει, τουτέςτιν ἐκ τοῦ ἄνω θρώεκειν 
παυςάμενος ὑπὸ τὴν φρῖκα ὑπο- 
δύςεται καὶ ὁρμήςει κάτω, εὐγκατα- 
φερόμενος τῷ νεκρῷ, ὡς φάτῃ τοῦ 
Λυκάονος τὸν δημόν. [τοῦτο μὲν 





LÀ 


καὶ δεῖξαι πειρώμενος οὕτως ἔφη" 
ἐς ἅλα ςτίζουεα πνοιά. τὸ δὲ 
λέγειν ὅτι τὰ πρόςφατα εώματα 
φέρεται τῶν κυμάτων ἐπιπολῆς, ψεῦ- 
δος᾽ τοὐναντίον ἐν ἀρχῇ μὲν γὰρ 
διὰ ςτερρότητα καὶ πυκνότητα τοῦ 
cuwuuatoc ἰεχυρότερος ὧν τοῦ ετηρί- 
ζοντος ὕδατος ὃ νεκρὸς διιεταμέ- 
γου καταδύεται, ςχήματι καταβαίνων 
καὶ βάρει" πληρούμενος δὲ τῆς ὑγρό- 
τήτος, πλείω τόπον ἐπιλαμβάνων 
τῷ ςχήματι μετέωρος αἴρεται, βάρει 
τοῦ φέροντος ἐλαττούμενος. 

τίς οὖν ὁ νοῦς τῶν ἐπῶν; διττὴ 
γὰρ N γραφή᾽ ἐν οἷς μὲν γὰρ γρά- 
φεται μέλαιναν φρῖχ᾽ ὑπαΐξει, 
ἐν οἷς δὲγράφεταιμέλαιναν φρῖχ᾽ 
ὑπαλύξει. κἂν κρατήςῃ τὸ ὑπαΐ- 
ξει, φηςὶν ὁ μὲν **** λέγειν au- 
τόν᾽ τῶν πηδώντων τις κατὰ τὸ 
κῦμα ἰχθύων ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀΐξει, 
τουτέςτιν ἐκ τοῦ ἄνωθεν θρώεκειν 
παυςάμενος ὑπὸ τὴν φρῖκα ὑποδύε- 
ται καὶ ὁρμήςει κάτω, ευγκαταφερό- 
μενος τῷ νεκρῷ, ὧς φάτοι ἂν τοῦ 
Λυκάονος τὸν δημόν. [τοῦτο μὲν 


(Vat.) 2—5 πνοιά.-- ὅτι τὰ et aiwc (in ἐπιπολαίως) --- ἐν ἀρχῇ μὲν humid. del. 


in textu rescrps. V? 
διΐ ibid. tertia manus 


φρίχ᾽ 18 κ.. u.. 


κατὰ) 


nomen τοῦ λυτικοῦ excidisse videtur, v. infra ad h. 1]. 


(B et L) 4. 5 ἐπιπολλῆς ψευδές L 


α 
γράφει L, abbreviat. γρ Β 
19 φήςομεν BL, v. ad Vat. lin. 19 





7.8 τῆς (9) conp. dò. 
12 αἴ..ται V, ρεται V? in marg. 
γὰρ V? in marg.; pro γράφει et h. I. et lin. 17 γράφεται exspectes 
x..0 τῇ V; in marg. V?: καὶ μὲν κατ᾽ (sec. Hercher. l. c. κἂν μὲν 
19 φήςομεν V, quod in φηςὶν ὁ μὲν mutavi; lacunae quam statui loco 


17.18 φρίκα ὑπαλλάξει L 
25 ὃς φάγ (Y spr. a serpt.) dv τὸν Aux. δημόν B 


8 ..ictapévou V, ἐξι V? in marg. 
15.16 μὲν ... γράφει V, 
16. 11 


20 τις om. 
15. 16 γράφεται L, γράφει Β 


21 φρίκα 
17 


18 κἂν μὲν κρατοίη Β 


19 sqqg. Non suam ipsius h, 1], sententiam, quae p. 291, 26 sqq. comparet, 


Porphyrium proferre cum manifestum sit, sequitur, φήσομεν quod codd, prae- 
bent corruptum esse. Nisi plura exciderunt, quibus grammaticus aliquis ita 
allatus fuerit, ut ipsius verba inde a φήσομεν inducerentur, locus ea quam 
posui coniectura sanatus esse videtur. Τοῖς παλαιοῖς eandem interpretandi 
rationem tribuit Eust. p. 1227, 1-8. | 

26 Βαᾳ. Verba τοῦτο μὲν οὖν — φέροιτο, quae ipsius Porphyrii sententiam 
(p. 291, 26 sqq.) reddunt, huc temere illata esse, vel inde efficitur, quod ipsum 


20 


10 


15 


20 


25 


οὖν, εἰ ἐπιπολῆς τοῦ κύματος θρύ- 
ςκειν ὑπακούοιμεν᾽ εἰ δ᾽ ἐκ βάθους 
ἀναπηδῶντα ἐπὶ τὸ κῦμα, ἔεςται, ὡς 
ἐπὶ τοῦ λίθου εἶπεν ὕψι τ᾽ ἀνα- 
θρώεκων πέτεται (Ν 140), ἵνα 
ςημαίνῃ τὸ ἐκ τοῦ βυθοῦ κάτωθεν 
κατὰ τοῦ κύματος θορεῖν, μὴ μέν- 
τοι ὑπερθορεῖν τὴν φρῖκα, ἀλλ᾽ ὑπ᾽ 
αὐτὴν ὄντα ἅπτεςεθαι τοῦ νεκροῦ, 
εἰ ἐπιπολαίως φέροιτο.] εἰ δ᾽ ὑπα- 
λύξει γράφοιτο, φηεὶ Τολύκλει- 
τος τὸν νοῦν τοιοῦτον ἔςεςθαι᾽ 
καταδύςεται μὲν εἰς τὸ βάθος τοῦ 
κύματος ὁ ἰχθὺς φεύγων τῆς φρί- 
κης τὴν ψυχρότητα᾽ καὶ γὰρ αὐτῷ 
πολεμιώτατον᾽ τοῦ γοῦν χειμῶνος 
ἐκ τοῦ πελάτους εἰς τὴν γῆν καταί- 
ρουςι᾽ πολλοὺς δὲ αὐτῶν καὶ φω- 
λεύειν κατὰ βάθους διὰ τὴν αὐτὴν 
αἰτίαν ἱετορεῖ καὶ ᾿Αριςτοτέλης ἐν 
τῷ ζ΄ περὶ ζῴων φύςεως (fr. 
999)" ψυχροτάτη δ᾽ ἣ φρίκη, καὶ 
udiicta ἂν βόρειος ἧ. γενόμενος δ᾽ 
ἐν τῷ βάθει τοῦ Λυκάονος ἔδεται 
τὸ λίπος. 

οὐ δοκεῖ δέ μοι οὗτος ὀρθῶς 
τὸν νοῦν τῶν ἐπῶν ἀποδοῦναι. οὐ 
γὰρ εὐθὺς αὐτόν φηειν “Ὅμηρος 
ςφαγέντα καὶ ῥιφέντα τοῦτο παθεῖν, 
ἵν᾽ ἐκδεχώμεθα ὅτι κάτω ἐνεχθέν- 
τος Ò ἰχθὺς κάτω χωρεῖν λέγεται 





(Vat.) 8 φρίκα [4 ἰχθῦς 
(B et L) ὃ ἔετω L 


18 πολλοὺς dé αὐτοὺς ἢ, 
ἔδετο τὸ λίπος L 


15 ψυχότητα 
4 ὅτι pro ὕψι L 
schol. incipit, cui suprascrpt. ἑτέρα λύεις 
19 μετὰ τοῦ βάθους L 
26 in οὐδέ τις, quod B exhibet, οὐδέτερος latere videtur; 


n 291 


οὖν, ei ἐπιπολῆς τοῦ ὕδατος θρώ- 
ςκειν ὑπακούομεν᾽ εἰ δ᾽ ἐκ βάθους 
ἀναπηδιῶντα ἐπὶ τὸ κῦμα, ἔεςται, ὡς 
ἐπὶ τοῦ λίθου εἴρηκεν ὕψι τ᾽ ἀνα- 
θρώεκων πέτεται, ἐπὶ τοῦ ἰχ- 
θύος τὸ ὑψοῦ τὸ ἐκ βυθοῦ κάτωθεν 
κατὰ κύματος θορεῖν, μὴ μέντοι 
ὑπερθορεῖν τὴν φρῖκα, ἀλλ᾽ ὑπ᾽ 
αὐτὴν ὄντα ἅπτεεθαι τοῦ νεκροῦ, 
εἰ ἐπιπολῆς φέροιτο.] εἰ δ᾽ ὑπαλύ - 
ξει γράφοιτο, φηεὶ Πολύκλειτος 
τὸν νοῦν ἔςεεθαι' καταδύςεται μὲν 
εἰς τὸ βάθος τοῦ κύματος ὁ ἰχθύς, 
φεύγων τῆς φρικὸς τὴν ψυχρότητα. 
καὶ γὰρ αὐτῷ πολεμιωτάτη᾽ τοῦ 
γοῦν χειμῶνος ἐκ τοῦ πελάγους 
εἰς τὴν γῆν καταίρουειν οἱ ἰχθύες" 
πολλοὺς δὲ αὐτῶν καὶ φωλεύειν 
κατὰ τοῦ βάθους διὰ τὴν αὐτὴν 
αἰτίαν " ἱετορεῖ γὰρ καὶ ὁ ᾿Αριςτοτέ- 
λης ἐν τῷ ἑβδόμω περὶ ζῴων φύ- 
CEWC. ψυχροτάτη δ᾽ ἣ φρίκη, καὶ 
udiicta ἂν βόρειος ἧ. γενόμενος 
δὲ ἐν τῶ βάθει ἔδεται τὸ λίπος τοῦ 
Λυκάονος. 

οὐδέ τις δέ μοι τούτων dokeî 
ὀρθῶς ἀποδεδωκέναι τὸν νοῦν τῶν 
ἐπῶν. οὐ γὰρ εὐθύς φηεῖιν Ὅμη- 
ρος αὐτὸν ςφατγέντα καὶ ῥιφθέντα 
τοῦτο παθεῖν, ἵνα ἐκδεχώμεθα ὅτι 
κάτω ἐνεχθέντος ὁ ἰχθὺς κάτω χω- 


18 πολλὰ 81 ἰχθῦς 

10. 11 verbis εἰ δ᾽ ὑπαλύξει L nov. 
11 πολύκλυτ᾽ B; πολύκλητος L 

24 Maroc B; τοῦ Aux. 


L: où δοκεῖ μοί τινα τούτων ὀρθῶς, ab his verbis nov. schol, incipiens, cui 
praemissum Πορφυρίου (idem cod. Harl. ap. Dindorf, IV, ad p. 259, 12, nisi 
quod τινὰ om.) 28. 29 φηςὶν αὐτὸν “Ou. L 





illud, in quo cardo eorum versatur (ἐκ βάϑους ἀναπηδῶντα, cf. p.292,1; 23), 
alteri quae praecedit loci interpretandi rationi, cui opponitur, non deest 
(p. 290, 22: ἐκ τοῦ ἄνω ϑρώσκειν παυσάμενος). Eodem ducit οὐδέτερος illud 
(lin. 26), quod pro οὐδέ τις quod B exbhibet restituendum videtur. 


292 n 


εἰς τὰ βάθη τοῦ κύματος ἐπὶ τὴν 
βρῶειν, ἀλλ᾽ ἐξενεχθῆναι ὑπὸ τοῦ 
(καμάνδρου ἐπὶ τὴν θάλαςςαν, ὥςτε 
οὐκέτι αὐτὸν ὑποβρύχιον, ἄνω δ᾽ 
ἐπιπλεῖν ἀνάγκη. ἔχει γὰρ οὕτω 
τὰ ἔπη᾽ ἐνταυθοῖ νῦν κεῖςο 
μετ᾽ ἰχθύειν, οἵ ς᾽ ὠτειλῆς αἷμ᾽ 
ἀπολιχμάεονται ἀκηδέες᾽ οὐ- 
δέςε μήτηρ ἐνθεμένη de yéecci 
roncetar, ἀλλὰ (κάμανδρος 
οἴεει δινήεις εἴεω ἁλὸς eù- 
ρέα κόλπον. οἷς ἐπάγει᾽ θρύώ - 
CKWYV τις κατὰ κῦμα μέλαιναν 
φρῖχ᾽ ὑπαΐξει ἰχθύς, ὅς κε 
φάγηςι Λυκάονος ἀργέτα δη- 
μόν (Φ 122---27). νεοςφαγῆ μὲν 
οὖν ὄντα φηςεὶ κεῖςο μετ᾽ ἰχθύ- 
civ, ὧς ἂν κάτω ἀπενεχθέντα, ὅπου 
φηςὶ τῆς ὠτειλῆς αὐτοῦ τὸ αἷμα 
ἀπολιχμάςεεθαι τοὺς ἰχθῦς" ypovi- 
Zovta δὲ ἄταφον ἐκβληθῆναι εἰς 
τὴν θάλαςςαν ὑπὸ τῶν ποταμῶν, 
ὅτε καὶ ἀναπλεῦςαι ἀνάγκη, καὶ 
θρώεκοντα οὐχ ὑπὲρ τὸ κῦμα ἰχθὺν 
ἀλλὰ κατὰ τὸ κῦμα (κατὰ κῦμα 
γὰρ ἔφη, οὐχ ὑπὲρ κῦμα) ὑπὸ τὴν 
φρῖκα ἀίξαι. τὸ γὰρ μέτρον τῆς 
εἰς τὰ ἄνω ὁρμῆς τοῦ ἰχθύος δη- 
λῶν ἀφορίζει ἄχρι τῆς φρικός. οὐ 
γὰρ ἂν ἐπέθρωςκε κατὰ κῦμα, ἀλλ᾽ 
ὑπὲρ κῦμα, εἰ καὶ τὴν φρῖκα ὑπερ- 
ἐπήδα. ἐκφερομένου οὖν ὑπὸ τῶν 
ἐκβολῶν τοῦ ποταμοῦ πηδῆςαι κατὰ 
τὸ κῦμά φηςι τὸν ἰχθὺν καὶ γενέ- 





(Vat.) 14 φρίχ᾽ ὑπαλύξει 
ἰχθύς 27. 81 φρίκα 
humiditate del. in text. rescrps, V? 

(B et L) 1 εἰς tà βάθη λέγεται L 
αὐτοῦ L 19. 20 τοὺς ἰχθύς L 


32 τῆς ἐκβολῆς L; ἐπιπολῆς coni. Kamm., p. 108 





ἰχθῦς ὅς (ex wc mut, V!) 
32 sqq. φερομένου — ἐκβολῶν et γενέεθαι — ἔν(θα) 


24 ἀλλὰ κατὰ τὸ κῦμα L 


ρεῖν λέγοιτο εἰς τὰ βάθη τοῦ κύμα- 
τος ἐπὶ τὴν βρῶειν, ἀλλ᾽ ἐξενεχθέντα 


ὑπὸ τοῦ (καμάνδρου ἐπὶ τὴν θά-. 


λαςςαν, ὥςτε οὐκέτι ὑποβρύχιον, 
ἄνωθεν δὲ αὐτὸν ἐπιπλεῖν ἀνάγκη. 
ἔχει γὰρ οὕτω τὰ ἔπη: ἐνταυθοῖ 
γῦν κεῖςο μετ᾽ ἰχθύειν, οἵ ς᾽ 
ὠτειλῆς αἷμ᾽ ἀπολιχμήςονται 
ἀκηδέες, οὐδέ ce μήτηρ ἐνθε- 
μένη λεχέεςει γοήςεται, ἀλλὰ 
Ckduavdpoc οἴςει δινήεις εἴεω 
ἁλὸς εὐρέα κόλπον’ θρώεκων 
τις κατὰ κῦμαμέλαιναν φρῖχ᾽ 
ὑπαΐξει ἰχθύς, ὅς κε φάγῃει 
Λυκάονος ἀργέτα δημόν. νεο- 
ςφαγῆ μὲν οὖν ὄντα φηεὶ κεῖςεθαι 
μετ᾽ ἰχθύειν, ὧς ἂν κάτω ἀπενε- 
χθέντα, ὅπου φηςεὶ τῆς ὠτειλῆς 
αὐτὸν αἷμα ἀπολιχμήςεεςοθαι τοὺς 
ἰχθύας΄ χρονίζοντα δὲ ἄταφον ἐκ- 
βληθῆναι εἰς θάλαςςαν ὑπὸ τοῦ 
ποταμοῦ, ὅτε καὶ ἀναπλεῦςαι ἀνάγ- 
κη, καὶ θρώεκοντα οὐχ ὑπὲρ τὸ 
κῦμα ἰχθὺν ἀλλὰ κατὰ κῦμα (κατὰ 


κῦμα γὰρ ἔφη, οὐχ ὑπὲρ κῦμα) Ὁ 


ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀΐξαι᾽ τὸ γὰρ μέτρον 
τῆς εἰς τὰ ἄνω ὁρμῆς τοῦ ἰχθύος 
δηλῶν ἀφορίζει ἀλλ᾽ ἄχρι τῆς φρι- 
κός: οὐ γὰρ ἂν ἐπέθρωςκε κατὰ 
κῦμα, ἀλλ᾽ ὑπὲρ τὸ κῦμα, εἰ καὶ 
τὴν φρῖκα ὑπερεπήδα. ἐκφερομένου 
οὖν ὑπὸ τῶν ἐκβολῶν τοῦ ποταμοῦ 
πηδῆςαι κατὰ τὸ κῦμά φηςι τὸν 
ἰχθύν, καὶ γενέεθαι ἄνω ὑπὸ τὴν 


16 ἀργῆτα 20 


13 μετὰ κῦμα L 19 
27 εἰς ἄνω L 


6 ἐνταῦθα L 


34 ix00v L 


16 sqq. Cum Aristarchi rationibus se congruere ipse Porphyrius statim 
addit; cf. Ariston. ® 126, id. Z 459. De fonte eorum, quae ἢ. ]. leguntur, v. 
ad p. 293, 2. — E Porphyrio hausisse videtur Eust. p. 1227, 14 sqq. 


ur 


20 


30 


-10 


n 


ςθαι ἄνω ὑπὸ τὴν ppîka, ἔνθα év- 
τεύξεται τῷ νεκρῷ. οὕτως ἐξηγή- 
cavto καὶ οἱ ᾿Αριετάρχειοι λέ- 
YOVTEC® ὑπὸ τὴν φρῖκα dizer τις 
τῶν ἰχθύων κατὰ τὸ κῦμα κολυμ- 
βῶν, ὃς φάγοι ἂν τὸν τοῦ Λυκάο- 
νος δημόν. πάντως Yàp ἔδει τὸν 
μέλλοντα τοῦ ὑπερφερομένου νε- 
κροῦ ἅπτεςεθαι ἰχθὺν ἄνω μετέωρον 
ὑπὸ τὴν φρῖκα ἐλθεῖν. Φιλητᾶς 
δὲ τῇ ὑπαλύξει γραφῇ ευντιθέ- 
μενός φησιν, ὅτι ὃ φαγὼν ἰχθὺς 
τοῦ Λυκάονος τὸν δημὸν πιμελώδης 
γενόμενος τὸ κρύος φεύξεται. ἀγνοεῖ 


293 


φρῖκα, ἔνθα ἐντεύξεται τῷ νεκρῷ. 
οὕτως ἐξηγήςαντο καὶ οἱ ᾿Αριετάρ- 
χειοι, λέγοντες᾽ ὑπὸ τὴν φρῖκα 
ἀίξει τις τῶν ἰχθύων κατὰ τὸ κῦμα 
κολυμβῶν, ὃς φάγοι ἂν τὸν Λυκάο- 
γος δημόν᾽ πάντως γὰρ ἔδει τὸν 
μέλλοντα τοῦ ὑπερφερομένου νεκροῦ 
ἅπτεεθαι ἰχθὺν ἄνω μετέωρον ὑπὸ 
τὴν φρῖκα ἐλθεῖν. Φιλητᾶς δὲ τῇ 
ὑπαλύξει γραφῇ ευντιθέμενός φη- 
civ, ὅτι ὁ φαγὼν ἰχθὺς τὸν Λυκάο- 
γος δημόν, πιμελώδης γενόμενος, 
τὸ κρύος ἐκφεύξεται. ἀγνοεῖ δὲ καὶ 
τοῦτο, ὅτι τὸ διανεςτηκὸς τῆς θα- 





(Vat.) ὅ ἰχ. ὧν 8 ὑπερ.ερομένου V, φ V? in marg. 10 φρίκα 11 
ὑ. «λύξει V, ma V? in marg. 14 xp... .evzerar V, voc φεύ V? in marg. 
(B et L) 2. 3 ἀριεταρχ΄, χ΄ spr. p scerpt., L 9 φιλῆτας B 10 ευντιθέ- 


uevov L 13. 14 eùkpiveî dé kai τοῦτο L 





2--10 Didymum affert, ad quem schol. A ® 126 recte Hoffmann, Il. © 
et XY, p. 148, retulit: μέλαιναν poîy ὑπαΐξει) οὕτως ὑπαΐξει Aolotaogos. τὸ 
γὰρ λεγόμενον εἶναι βούλεται τοιοῦτο᾽ τῶν ἰχϑύων τις κατὰ τὸ κῦμα ϑρώσκων, 
τουτέστι κολυμβῶν, ὑπὸ τὴν φρῖκα ἀΐξει, ὃς φάγοι ἂν τοῦ Λυκάονος τὸ λέπος" 
δεῖ γὰρ τὸν μέλλοντα ἰχϑὺν φερομένου τινὸς γεύεσθαι ἄνω μετέωρον ὑπὸ τὴν 
φρῖκα τῆς ϑαλάσσης ἐλϑεῖν. παρὰ δὲ ᾿ἀριστοφάνει ἐγέγραπτο διὰ τοῦ ὦ’ 
ὥς κε φάγῃσι. Schol. Β (f. 2824 ad ὑπαΐξει Φᾧ 126, id. L f. 4405) et Vict, 
(f. 3902) eadem verbo tenus fere afferentia in ea re quod Aristarchum ἐπαΐξει 
scripsisse volunt errare, idem Hoffm., p. 267, docuit. Quibus in scholiis quae 
sequuntur verba: τὸ dè πᾶν οὕτως νεοσφαγὴς μὲν ὧν καταδύσῃ πρὸς τὸ βάϑος 
τοῦ ποταμοῦ, ἔνϑα σὺν τοῖς ἰχϑύσιν (ἰχϑῦσιν B) ὧν ἀπολιχμηϑήσῃ {---σει L) 
τοῦ αἴματος. ἐπὶ πλέον δέ σε ἄταφον ὄντα καὶ μετεωρισϑέντα ἐκβαλεῖ παρὰ 
{περὶ L) τὴν ϑάλασσαν ὁ ποταμός, ἔνϑα τις τῶν ἰχϑύων ce κατέδεται ἐπὶ 
debebat esse ὑπὸν φρῖκα φερόμενος. Φιλητᾶς φφιλίτας BL) δὲ ἀρεσκόμε- 
νος τῇ ὑπαλύξει φὐπαλήξει L) γραφῇ φησιν, ὡς ἐκεῖνος ὁ λιπανϑεὶς ἰχϑὺς 
ὑπὸ τοῦ δήμου τὴν ψυχρασίαν ὑπαλύξϑι, ex eodem Didymo petita esse possunt, 
ita ut non solum Philetae item memoriam (lin. 108qq.), sed etiam quae antea 
(p. 292, 16—2983, 2) attulerat e Didymo Porphyrius hausisse videri possit. Ne- 
que enim ratione contraria procedenti totum hoc scholium (BL Vict.) e Porphyrio 
derivare licet; vetant enim prima eius verba de lectionum varietate (ἐπαΐξει qui- 
dem illo, si dis placet, Aristarcheo, cui ut Chiae editionis ὑπαΐξει opponit Vict.), 
quae e Porphyrio petita esse non possunt, agentia. Negari tamen nequit 
scholii verba inde a τὸ δὲ πᾶν οὕτως e Porphyrio petita esse et cum Didymeis 
potuisse coalescere, ut in ipso cod. B scholiis B 36, Π 50 e Didymo derivatis 
res aliunde petitae adhaeserunt, 

10 sqq. In refutando Phileta, quem Callistratus secutus est, Aristarchum. 
sequitur, v. Ariston. ® 126 et Z 459. — E Porph. sua hausisse videtur Eust. 
p. 1227, 9 sqq. | 


ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 


20 


294 θ΄ 


δὲ καὶ οὗτος, ὅτι τὸ διανεςτηκὸς Adcenc ἐπιπολῆς, οὐ τὸ κρύος φη- 
τῆς θαλάςςης ἐπιπολῆς, οὐ τὸ κρύος εἰν Ὅμηρος gpîka* ὡς δ᾽ ὅθ᾽ ὑπὸ 
φηςὶν Ὅμηρος φρῖκα᾽ ὡς δ᾽ ὅθ᾽ φρικὸς Βορέου ἀναπάλλεται 
ὑπὸ φρικὸς Βορέω ἀναπάλλε- ἰχθύς, τῆς ἐπιτρεχούεης κατὰ τὴν 
ται ἰχθύς (Ψ 692), τῆς ἐπιτρε- θάλαςςαν πρὸ τῆς τοῦ ἀνέμου ἐμ- 
χούςης κατὰ τὴν θάλαςςαν πρὸ τῆς βολῆς᾽ καὶ ἐπὶ τοῦ cuòc κατὰ μετα- 
τοῦ ἀνέμου ἐμβολῆς. καὶ ἐπὶ τοῦ φοράν: φρίξας εὖ λοφιήν᾽ καὶ 
ευὸς κατὰ μεταφοράν: φρίξας εὖ ἔφριξε δὲ μάχη φθιείμβροτος 
λοφιήν (τ 446). καὶ ἔφριξε δὲ ἐγχείηειν. 

μάχη φθιείμβροτος (N 339). 


θ΄. 
(Transiit in schol. *B f. 175° ad ἄμερδεν N 340.) 


Ἠξίουν ἡμᾶς παρατηροῦντας τὴν τοῦ ποιητοῦ ἐν πᾶςει λεπτουργίαν 


10 


ἰχνεύειν καὶ τὴν ἐν τοῖς ὀνόμαειν αὐτοῦ πρὸς αὑτὸν ὁμολογίαν. φωτὸς 


γὰρ ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν ὄντος ευμμέτρου di’ οὗ ὁρῶμεν τὰ 
πεφωτιςμένα, τὴν τυφλότητα ὁτὲ μέν φηειν ὀφθαλμοῦ ἀλάωςεν 
(a 69. 1 516), ἀφῃρῆεθαι τὸ λεύςςειν παριςτάς, ὁτὲ δὲ ὀφθαλμῶν 
μὲν ἄμερεε (0 64), τὸ τοῦ μαίρειν ἐςτερημένον λέγων εκοτεινόν᾽ 
καὶ τὸ τοῦ μαίρειν ἐςτερημένον εἴδωλον ἀμαυρόν ἔφη (ὃ 824)" pw- 
τὸς γὰρ Tapoucia καὶ ὀφθαλμὸς δρῶν τὰ ὁρώμενα φαίνεται. διττῆς 
, οὖν ὀφθαλμῶν οὔςεης καὶ κατὰ TTAdtwva (resp. VII, p. 518 ΑἹ ἐπιταρά- 
ξεως --- ἢ γὰρ διὰ «κότος ἢ di’ ὑπερβολὴν τοῦ ευμμέτρου φωτός —, 
τὸ μὲν διὰ «κότος μὴ μαίρειν ἢ μαρμαίρειν ἀμέρδειν εἶπε καὶ ἀμαυρόν, 
τὸ δὲ διὰ ςτιλβηδόνα, ἐπὶ τοῦ χαλκοῦ" ὄςςε δ᾽ ἄμερδεν αὐγὴ χαλ- 
κείη κορύθων ἀπὸ λαμπομενάων θώρηκών τε νεοςμήκτων 
caxéwy τε φαεινῶν (N 340. 41). ὅθεν καὶ ἐπίθετα χαλκοῦ ἐφιλο- 
τέχνηςε, τὸ vwporta χαλκόν (B 578) καὶ ἤνοπι χαλκῷ (TT 408), 





(Vat.) 8 éu..oc φρί.. V, npoc κα V? in marg. 8 c..c V, ευός V? in 
marg. 9 \oginv 13 fi... ἡμᾶς V!, ξίους δὲ V? in marg., quo neglecto schol. B 
secutus sum, quippe cui plus quam alteri cod. Vat. manui tribuendum videatur 
. τὴν ἐν mac τ. π. λεπταὶ 14 αὐτὸν. 17.18 ὀφθαλμοῦ d.epce V; u add, V? 
24 ἄμερςεν 24. 25 αὐγῆ x. κι ἀπολαμπομενάων 26 φανῶν, cui supra av 
γὲ εἰ add. 

(B) 2. 8 “Ou. φρῖκα om. L, tum pergit: ὁ δ᾽ ὅθ᾽ ὑπὸ φρίκην 7 λο- 
φίην Β 14 αὐτὸν 18 τὸ τοῦ μ. ἐςτερῆςθαι 19 τὸ τοῦ μ. ἀφῃρημένον 
ciò. 28 τὸ μὲν διὰ cx. καὶ τὸ μήτε μάίρειν μήτε μαρμαίρειν ἀμέρθη εἶπε 
25 ἄπο 26 ἐπίθετον τοῦ χ. i 





17 Obloquitur huic v. ἀλαός derivationi Apollon. v. ἀλαός. 

24 sqq. Cf. Eust. N, p. 936, 14: σημείωσαι δὲ ὅτι τοῦ ὅσσε δ᾽ ἄμερδεν 
.αὐγὴ χαλκείη συνέστραπται σφιγκτῶς ἡ ἔννοια ἐν τῶ νῶροψ χαλκός. πᾶν- 
τῶς γὰρ νῶροψ χαλκός, οὗ ἡ αὐγὴ ἀμέρδει ὄσσε, ὡς ἀποστερεῖν τοῦ ὁρᾶν, ἐξ 
οὗ ὁ νῶροψ γίνεται. 


20 


10 


15 


2( 


uo 


θ΄ 295 


cnuaivwyv τὸν μὴ ἐῶντα τοὺς ὦπας ὁρᾶν διὰ τὴν προςοῦςαν ετιλβη- 
δόνα. εἰ δὲ τὸ μέρδειν τὸ μαίρειν ἐςτὶ καὶ τὸ μὴ μέρδειν ποιοῦν 
ἀμέρδειν, τὸ ἄγαν μέρδον εμερδαλέον ἂν εἴη, τῆς Za ἐγκειμένης ὡς 
ἐν τῷ ζαχρειής. ὅταν οὖν ἐπὶ τοῦ δράκοντος λέγῃ ςμερδαλέον δὲ 
δέδορκε (Χ 95), τὸ ἄγαν ετίλβον τῶν ὀφθαλμῶν ἀκουςόμεθα᾽ καὶ 
γὰρ δράκων παρὰ -τὸ δράκω εἴρηται. καὶ τὸ ςμερδαλέω δὲ λέοντε 
(TT 579) ἐπὶ τῆς ἐκφοβούεης αὐτῶν ἐνοράςεως ἐκδεξόμεθα᾽ καὶ γὰρ ὁ 
λέων παρὰ τὸ λεύεςειν ὠνόμαςται. αὐτὸς γὰρ ἡρμήνευςε τί τὸ CUEp- 
δαλέον, ἐπ᾽ αὐτῷ εἰπὼν γλαυκιόων (Y 172). καὶ ἣ ἀςπὶς δὲ τῆς 
᾿Αθηνᾶς διὰ τὴν μαρμαρυγὴν δεινή τε cuepdvn τε (E 742): δεινὸν 
γὰρ καὶ φοβερὸν καὶ τὸ ἄγαν λαμπρὸν καὶ ςτίλβον, ὡς ἐπὶ τῆς ᾿Αθηνᾶς 
τῆς γλαυκώπιδος ἔφη᾽ δεινὼ δέ οἱ ὄεςε φάανθεν (A 200), ὅπερ 
ἐπ᾿ ἄλλων ἔφη ὄμματα μαρμαίροντα (Γ 397). γλαυκιόωντες 
δὲ λέοντες καὶ ᾿Αθηνᾶ γλαυκῶπις ἀπὸ τοῦ γάλακτος, ὅ ἐςετιν dckiov 
καὶ διὰ τοῦτο λευκόν, ὑπ᾽ αὐτοῦ εἴρηται: μέλαινα γὰρ ἣ «κιά, οἷον 
«ς«κιόωντό τε TACAL ἀτγυιαί (β 388), ἤτοι ἡλίου δύντος εὐυνεςκο- 
τοῦντο᾽ ὀξὺ δὲ τὸ λευκόν, ὡς τὸ μέλαν ἀμβλύ' ἣ οὖν ὀξὺ ὁρῶςα 
γλαυκῶπις, ἀπὸ δὲ τοῦ γάλακτος καὶ τῆς ςτιλβηδόνος γλαυκὴ καὶ ἣ 
0diacca εἴρηται (IT 34), καὶ ἣ τοῦ ὀφθαλμοῦ κόρη YMnyn (Ξ 494. 
1390), καὶ τρίγληνα ἐλλόβια (= 183. c 298), ἀπὸ τοῦ ἐν λευκότητι 
ἀποςτίλβειν᾽ καὶ ὃς γλήνεα πολλὰ κεχάνδει (2 192), τὰ μὴ ἐρ- 
ρυπωμένα ἱμάτια ἀλλὰ ςετιλπνὰ διὰ καθαρότητα. καὶ ζοφουμένης μὲν 





(Vat.) 1 ἐῶτα V, vspr. ὦ add. V? 3 τὸ ἄγ. μέρδειν 4 Zaypeinc pro λέγῃ 
V λέων, ὡν spr. lin. scerpt. δὲ om. 6 δρακῶ 7 αὐτὸν 8. 9 καὶ αὐτὸς 
δὲ ἡρμ. τὸ cuepò. ἐπ᾿ αὐτῷ Ti éctiv εἰπὼν YÀ., B meliora servavit, quae secutus 
sum 16 ckidéwwv τότε 17 ἡ γοῦν ὀξὺ dp. 21 κεχάνδει ex κεχάνδετο corr, V? 
22 ῥυπωμένα 

(B) 2 εἰ δὴ 3 τὸ ἄγ. pépderv 8. 4 ὡς τὸ Zayxpemc 6 π. τ. δράκειν 0. 7 ἐπὶ 
τῶν λεόντων δὲ ὡςεαύτως τὸ cuepò. δὲ λέοντε κτλ. 9 ἐπ᾿ αὐτῶν 11,12 καὶ τὸ 
ἄγαν δεινὸν καὶ ςτίλβον ὧς ἐπὶ τῆς γλ, "AB. ἔφη 18. 14 γλ. δὲ ci λέοντες καὶ ἡ 
°A@. YÀ. 15 οἷον om. 16 «κιόωντο δὲ 16 Toutécti δύντος τοῦ ἡλίου 19 post 
γλήνη add.: καὶ ὁ ἐν «κιὰ τρεφόμενος καὶ λευκός, quae a Porph. aliena sunt 
20 καὶ τρίγληνα τὰ ἐλλ. ἀπὸ τοῦ ἐν λευκ. ςτίλβειν 21. 22 ἐρυπωμένα 2422 sqa. 
καὶ ζοφουμένη θάλαςςα μελανεῖ δέ τε πόντος λέγεται, ἀτάραχος γὰρ οὖςα καὶ 
διειδῆς ἐςτι᾿ λευκὴ δὲ ἣν ἀμφὶ γαλήνη ᾿ 





2 sqg. Cf. Eust. p. 936, 3 sqq. | 

5 sqq. Transierunt in schol. Od. (cod. H.) ad α 44 (γλαυκῶπις ᾿4ϑηνη): 
δέδορκε τὸ ἄγαν στίλβον τῶν ὀφθαλμῶν ἀκουσόμεθα uti., e quibus quae ita 
differant ut operae pretium videatur esse afferre, suis locis comparabuntur. 
Egit de utroque scholio et quaest. Vaticana etiam H. I. Polak, ad Odyss. 
eiusque scholiastas cur. sec. (Lugd. Bat. 1881), p. 22 sqq. 

14 Cf. Porph. 4 434, p. 75, 23: τὸ δὲ γάλα λευκόν, ὅτι σκιὰν οὐκ ἐπι- 


δέχεται. 


17° In schol. Od. haec verba additamento ἃ Porph. alieno aucta ita se ha- 
bent: ἡ οὖν ὀξὺ ὁρῶσα φρόνησις γλαυκῶπις. 
᾿ 20" 


296 θ΄ 


τῆς θαλάςςης μελάνει δέ τε πόντος (H 64) λέγει, ἀταράχου δὲ 
οὔεης καὶ διειδοῦς λευκὴ δ᾽ ἦν ἀμφὶ γαλήνη (Κ 94): καὶ γὰρ ἣ 
γαλήνη ἀπὸ τοῦ γάλακτος εἴρηται. καὶ ἐπεὶ τὸ μέλαν ςκυθρωπόν, τὸ 
δὲ λευκὸν ἀντίκειται τῷ μέλανι, ἱλαρὸν ἂν ein: γέλως δ᾽ ἣ ἱλαρότης᾽ 
γέλαςε δὲ TECA περὶ χθὼν φηεὶ χαλκοῦ ὑπὸ ετεροπῆς (Τ 362) 
[ἤτοι λαμπρυνθεῖςα φαιδρὰ γέγονεν. οὕτω νόει καὶ τὸ κόρυθες καὶ 
θώρακες λαμπρὸν γανόωντες (N 265)], ἀπὸ τῆς γῆς τῆς λαμπού- 
cnc καὶ διὰ τῆς ςτιλβηδόνος φαιδρυνομένης. καὶ ὃ γαίων δὲ τῷ 
κύδεϊ (A 405), ὃ διαχεόμενος καὶ λαμπρυνόμενος διὰ τὴν δόξαν. ἐπεὶ 
δὲ φῶς Éctiv ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς, ὅταν μὲν ἥμερον βλέπωςι, φάεα αὐτὰ 
καλεῖ: KUCCE δέ μιν κεφαλήν τε καὶ ἄμφω φάεα καλά (π 15), 
ἀπὸ τοῦ ἐν αὐτοῖς φωτός" ὅταν γὰρ ἀποθάνῃ" κατὰ δ᾽ ὄςς᾽ ἐρε- 
βεννὴ νὺξ ἐκάλυψεν (E 659 9): ὅταν δὲ ἐξαγριωθῶειν ὑπ᾽ ὀργῆς 
καὶ ἐκκαυθῶςειν, ἔτι μὲν ἀρχομένης τῆς ὀργῆς. πυρὶ λαμπετόωντι 
éiktnv (A 104), κρατηςάςης δέ: πῦρ ὀφθαλμοῖεςει δεδορκώς (τ 446): 
καὶ γὰρ τὸ φῶς ἀπὸ πυρός. καὶ τὸ ὕφαιμον δ᾽ ὁρᾶν διὰ τὸ πυρὶ ἐοι- 
κέναι τὸ αἷμα cuepdadéov εἴρηται. cuepdaréoc δ᾽ aùTtfici φάνη 
κεκακωμένος ἅλμῃ (ζ 137), ἤγουν ὕφαιμον βλέπων διὰ τὸ πυρωτοὺς 
ἔχειν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκ τῆς ἁλός. καὶ ἐπὶ τοῦ πυρὸς δίκην μαινο- 
μένου εἰπὼν μαίνετο δ᾽ ὧς ὅτ᾽ Ἄρης ἐγχέεπαλος ἢ ὀλοὸν πῦρ 
(p 605) ἐπάγει’ τὼ δέ οἱ ὄεςε Nauréconv. λοιπὸν δὲ κατὰ μετα- 
φορὰν cuepdaréa μὲν τὰ οἰκήματα τοῦ “Artdou ἔφη (Y 65), ἀπὸ τοῦ 





(Vat.) 2 ἀμφιγαλήνη 4 δὲ — μέλανι humid, deleta in text, rescrps. V? 
γέλως dé ἱλαρότης 5 περιχθών 11. inde ἃ y0wv usque ad ἤτοι (lin. 6) 
humid, deleta in text. rescrps. V? 6.7 litt. inde ab der usque ad γανόον- 
tec (sic) ἀπὸ humid. deleta V? in text. rescripsit. Verba οὕτω νόει — γανόων- 
Tec, quae eadem in schol. Od. leguntur, nexum sententiarum male turbare ne- 
que Henr. Stephanum pro τῆς γῆς (lin. 7) conicientem τῆς αὐγῆς rectum 
vidisse, Kamm., p. 85, 1, bene monuit; qui cum verbis transponendis loco medi- 
cinam adhibuerit, nobis praestare visum est verba ἤτοι — γανόωντες ut e 


glossemate orta uncinis includere 8 ςτιλβηδόν.. V, δόνος V? in marg. 9 
διαδεχόμενος V!, diayebuevoc V? 10 ὡς èctiv V, φῶς V? in marg. 11 
κύςςε — καλά om., addidi e B 12 6.av V, ὅταν V? in marg. ὅςςε 13 


ὀργῆς] V, ργῆς V*® in marg. 15 κρατ...ς.. πῦρ V, τούεης δὲ V? in marg. 
δέδορκε 16 m.péc V, ru V? in marg. 17 [αὐτης]ι V, αὐτῆςι V? in marg. 

(Β) ὃ περιχθών 6 toutécti λαμπρ. φαιδρὰ ἐγένετο 6.7 καὶ τὸ κόρυθες 
καὶ τὸ θώρηκες 959. 10 ἐπειδὴ φῶς ἐςτιν ἐπὶ τοῖς ὀφθ. 11 post κύςεε -- 
καλά, quae bene servavit, addit: καὶ ἥμερον ζῶον ἄνθρωπος φῶς ζωῆς ἔτι 
μετέχον ἀπὸ τοῦ ἐν τὄϊς ὀφθαλμοῖς φωτός, e quibus illa καὶ ἥμερον — μετέχον 
recte Porphyrio abiudicavit Kamm., p. 85 12. 13 ὄςςε ἐρεβενὴ ὅταν γὰρ 
ἐξαγρ. 17 cuepdarXéov δὲ εἴρ 18 τουτέςτιν ὕφ. βλ. πυρωποὺς 20 post 
ὀλοὸν πῦρ add.: otpeci μαίνεται 21 λοιπὸν δὲ καὶ κατ. μετ. 





2 Cf. Eust. x, p. 1649, 64: τὸ δὲ λενκὴ γαλήνη ἄριστα ἐρρέϑη, ἐπεὶ 
πάρα τὸ γάλα ἡ γαλήνη. λευκὸν δὲ τὸ γάλα φησὶ κατ᾽ ἐξαίρετον Ὅμηρος. 
Simil. Et. M. 219, 52. 


ana 


0 


20 


1 


1 


0 


5) 


0 


θ --- ιβ΄ | 297 


ὕφαιμα εἶναι καὶ φόνων πλήρη, ἐπὶ τὴν ὄψιν ἀναφέρων. ἐπὶ φωνῆς 
δὲ λαμπρᾶς καὶ διαφανοῦς᾽ «σμερδαλέον κονάβηςαν (Β 334) καὶ 
ςμερδνὸν βοόων (0 6871)’ καὶ ἐπ᾽ ὀρχήςεως εὐντόνου μεταφέρων 
μαρμαρυγὰς ἔφη θηεῖτο ποδῶν (n 265), τὰς ἐν τῇ κινήςει ςτιλβη- 
δόνας, ἃς ποιεῖ καὶ τὸ πῦρ κινούμενον. καὶ οὐχὶ φιλόζςοφοι πρῶτοι 
τὸ λευκὸν ἀφωρίςαντο τὸ διακριτικὸν ὄψεως, ἀλλὰ πρὸ αὐτῶν Ὅμη- 
ρος, φμρμαίρειν λέγων τὸ λάμπειν, ὅ ἐςτι μερίζειν καὶ διαιρεῖν, ἀφ᾽ 
οὗ τὸ διακρίνειν. ὅθεν τὸ μὴ μερίζον ἀλλὰ «κοτεινὸν ἀμαυρόν. καὶ 
ὅτι παρὰ τὸ μερίζειν καὶ διακρίνειν καὶ διαιρεῖν κέκληκε τὸ φωτίζειν 
μαρμαίρειν, δηλοῖ τὸ φῶς δάος καλέςκας" δάος μετὰ χερεὶν ἔχου- 
car (() 647), ἀφ᾽. οὗ αἱ δεκτικαὶ τοῦ φωτὸς δᾷδες καὶ δαΐδες. 


Editum Φ 362 sqq. 
ια΄. ιβ΄. 

(Transierunt in schol.*B ἢ. 85" ad καππεδίον τὸ ἀλήιον Z 201.) 

᾿Αξιῶν δὲ ἐγὼ “Ὅμηρον ἐξ ‘Ounpou caqnviZerv αὐτὸν ἐξηγούμενον 
ἑαυτὸν ὑπεδείκνυον, ποτὲ μὲν παρακειμένως, ἄλλοτε δ᾽ ἐν ἄλλοις. τῇ 
τε γὰρ εἰροκόμῳ παράκειται ευνεζευγμένη ἣ ἐξήγηςις᾽ γρηΐῖ δέ μιν 
εἰκυῖα παλαιγενέι προςέειπεν εἰροκόμῳ (Γ 386). τίς οὖν fl 
εἰροκόμος; ἥ οἱ, φηςὶν, fckeiv εἴρια καλά" ἣ γὰρ ackodca τὰ ἔρια 
εἴη ἂν εἰροκόμος᾽ dckeîv δὲ τὸ καλλωπίζειν, ὡς τὸ χρυςὸν κέραει 
περιχεύει ἀεκήςεας, ἵν᾽ ἄγαλμα θεὰ κεχάροιτο idodca (Y 437). 

(Vat.) 10 μαρμαίρειν δὲ δηλοῖ (δ ex εὖ corr.) V! 10 ἐγὼ ὃ μαρτυρῶ 
(uap, spr. p scrpt. τρ) 16.17 ςαφηγνίζειν --- ὑπεδείκνυον, litt. inde ἃ Zew us- 
que ad ὑπεδ, quae humid. interciderunt, in text, rescrps, V? 18 εὐυνεζευγμέν. 
ἡ ἐξήγης.. V, primo verbo n superscrps. V? 19 elkeîa 20 ka[Ad], λα ἃ 
V? in text. add. 21 κοςμεῖν pro dcxeîv V!; mut. in koueîv γῆ; correxi e B 
21, 22 οἷον xp. κέρ. π[εριϊχεύη dcx., om. ἵν — ἰδοῦςα, quae e B addidi 

(B) 2 post κονάβηςαν add. ἀυςάντων ὑπ᾽ ᾿Αχαιῶν 3 καὶ γὰρ ἐπ᾽ òpy. 
CUVT. 9 κέκλ. τὸ φωτεινὸν, (compend. scrpt.) 10 kaXécac ὡς τὸ ddoc κτλ, 
11 δαίδες kai δάδες 17. 18 τῆς TE γὰρ εἰροκόμου 19 εἰκυῖαν post eipo- 
κόμῳ repetitur tpoceîme 20 post τὰ ἔρια addit αὐτοῦ ἐξγηςαμένου 21 ein dv 
ἡ eipoxduoc 22 κεχαροίατο 

5 Aristot. top. IlI, 5, p.119 « 30: εἰ τοῦ λευκοῦ ἐστι λόγος χρῶμα dia- 
κριτικὸν ὄψεως, cf. Metaph. IX, 7, p. 10576 8. 

6.7 Verborum πρὸ αὐτῶν — μερίζειν loco in schol. Od. lacuna est. 

11 Additur in fine schol. Od.: οὕτως ἐβουλόμην τὰς Ὁμηρικὰς λέξεις καὶ 
τοὺς ἐξηγητὰς cuonsicdaL καὶ τοὺς τοῦτον τὸν τρόπον ἐξηγησαμένους dro- 
δέχεσθαι. ° 

16 sqq. Respicit hanc quaestionem Eust. Z 403, p. 650, 40: ὅτε dè gal- 
ρουσιν ἐτυμολογεῖν ἐν καιρώ — οὗ momtal' οὐκ ἄδηλόν ἐστιν, ..... ὡς ἔστι 
μυρία ἐκ τῶν Ὁμηρικῶν ἀναλέγεσθϑαι, nada καὶ Πορφύριος ἐπισημαίνε- 
ται. — Aristarchum hac in re Porphyrio praeiisse, Ariston: Z 194. 201 docet. 


298 ια΄. ιβ΄ 


καὶ πάλιν ἄλλους τ᾽ αἰδέεθητε περικτίονας ἀνθρώπους. τίνες 
οὖν οἱ περικτίονες; οἱ περιναιετάουςι (β 65. 66). βοῦν ἦνιν 
εὐρυμέτωπον ἀδμήτην (Κ 292). ἀρ᾽ οὖν τὸ ἀδμήτην ἄγαμον 
δηλοῖ; οὐχί, ἀλλὰ τὴν οὔπω ὑπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἀνήρ. καὶ πάλιν 
ἔνθ᾽ οἵγ᾽ οὐκέτι πάμπαν ἀφέεταςεαν, ἦρχε ràp Ἄρης (Φ 391). 
τί οὖν τὸ ἦρχε; πρῶτος ᾿Αθηναίῃ ἐπόρουςεν. ἐπὶ δὲ τῆς ΤΠηλιά- 
doc μελίης καὶ φιλοτιμουμένῳ ἔοικε πολλαχόθεν τὴν κλῆειν πράβοῦςαν 
δεικνύναι᾽ ἢ γὰρ ἀπὸ τοῦ μόνον αὐτὴν ἐπίςεταςθαι πῆλαι τὸν ᾿Αχιλλέα᾽ 
ἀλλά μιν οἷος ἐπίετατο πῆλαι ᾿Αχιλλεύς (IT 142), ἢ ἀπὸ τοῦ 
ἸΤηλέως τοῦ πατρός᾽ τὴν πατρὶ φίλῳ τάμε Χείρων (ib. 143), ἢ 
ἀπὸ Πηλίου τοῦ ὄρους ὅθεν ἐτμήθη᾽ πατρὶ φίλῳ τάμε Χείρων 
Πηλίου ἐκ κορυφῆς. ἀλλ᾽ ἐπεὶ μελίη τὸ δόρυ ἀπὸ τοῦ δένδρου 
τῆς μελίας, δῆλον ὡς καὶ τὸ μείλινον ἔγχος (E 655) ἐκ ueMac τοῦ 
δένδρου, οὐ μὴν, ὡς οἱ πολλοὶ, τὸ μακρόν. καὶ ἔγχεα ὀξυόεντα 
(E 568) τὰ ἐξ ὀξύης τοῦ δένδρου, ὡς kai ᾿Αρχίλοχος (ἔτ. 120 B.): ὀξύη 
ποτᾶτο, ἀλλ᾽ οὐ τὰ ὀξέα, ὡς οἱ γραμματικοὶ ἀποδεδώκαςιν. πάλιν 
ἔφη ἤτοι ὁ καππεδίον τὸ ἀλήιον (Ζ 201). διὰ τί οὖν ἀλήιον; 
Gpà γε τὸ ἄςπορον καὶ μὴ ἔχον Mia; οὐχί. ἀλλ᾽ ἐκ τοῦ οἷον αὐτὸν 
ἐν αὐτῷ ἀλᾶςθαι. καὶ τί οὖν τὸ οἷον ἀλᾶςθαι; ἐξηγεῖται: πάτον ἀν - 
θρώπων ἀλεείνων. ἐν δὲ τῷ καὶ μέν οἱ Λύκιοι τέμενος τά- 





(Vat.) 1 αἰδέεθη.. V, τε ἴῃ maxg., 2 2. οἱ ante περιν., quod eros. erat, add. 
V? in text. 3 ἄρ᾽ oùv 4 ..χί V, où V? in marg. dvn. 4.5 καὶ et ἔνθ᾽ — 
dpectacav om. 7 u..inc V, μελίης V? in marg. 8 dò τοῦ μόνου èricta.... 
αὐτὴν πῆλαι ἀχιλλ (λλ spr. 1 serpt.) V, μόνου ἐπίεταςθαι V? in marg. 9 οἷος 
ἐπίςταται V, o supra ar scrps. V? 10 φί.. V, λῳ V? in marg. 11 ΤΙηλίου 
om. 11. 12 ἐξ οὗ ἐτμήθη TinMou ἐκ -κορυφῆς [6 ᾿᾽ποτᾶτο coni. Bergk 17 
ἔφη ex ἔργη (ut vid.) mut. V? καππέδιον διὰ τί οὖν di. om, 


(B) 1 τ᾽ om. περικτιόνας 2 περικτιόνες ἐπάγει οἱ περιν. ὃ τὸ om. 
6 τί οὖν ἔςτιν ἦρχε καὶ πρ. 8 δεικνῦναι 13 post μελίας ins.: καὶ οὐδ᾽ ἄρ᾽ 
ἀπ᾿ ἀςφάραγον μελίη τάμε (Χ 328), quae Vat. recte om, 14. 15 ὀξειόεντα, 


ὀξείας, ὀξείη 17 ἔφη om. 18 ἄρα Ye παρὰ τὸ ἄςπ. οὐδαμοῦ 





2 tEust, β, p. 1434, 88: εἶτα ἑρμηνεύων τένες οἵ περικτίονες ἐπάγει οἱ 
περιναιεταουσιν. 

3 Hinc explicandum schol. E y 383 ἀδμήτην] ἐφερμηνευτικὸν καὶ διασα- 
φητικόν. | 
6 +Eust. ©, p. 1243, 13: τὸ δὲ καὶ πρῶτος ἐπόρουσε πρὸς ἑρμηνείαν 
εἴρηται τοῦ ἤρχεν Γάρης. 

6 sqg. +Eust. II, p. 1050, 80 sqq. 
11 Cf. Apollon. v. Πηλιάδα᾽ τὸ δόρυ ἰδίως τὸ τοῦ ᾿Αχιλλέως, ὅπερ αὐτὸς 
ὁ ποιητὴς ἐτυμολόγησε λέγων Πηλιάδα μελίην, ὥστε παρὰ τὸ ὄρος τὸ Πή- 
λιον εἰρῆσθαι" ἔστι δὲ τῆς Θετταλίας. 

14--Ἠ.Κτὁὸ Cf. Apollon. v. ὀξυόεντι᾽ ὁ μὲν ᾿ἀπίων ὀξεῖ ἔγχει. ὀξυόεντι δὲ 
ὀξυίνῳ. Etiam schol. min. E 60 et Hesych. utramque explicationem afferunt. 

17-20 ἘΠ) f. 131» ad Z 201 (id. Scor. ap. Dind. vol. IV, p. 411, praemisso 
Πορφυρίου εἰς τὸ): ἦτοι ὁ καππεδίον τὸ {om.L) ἀλήιον οἷος ἀλᾶτο, 
ὃν ϑυμὸν κατέδων πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων. διὰ τί οὖν ἀλήιον; 


15 


20 


10 


15 


ια΄. 18° I 299 


μον (Z 194) ταχέως δεδήλωκεν ὅτι ἀπὸ τοῦ τετμῆςθαι καὶ ἀφωρίεθαι 
τὸ τέμενος λέγεται’ τέμενος τάμον. οὕτω καὶ κειμήλια ἔφη κεῖεθαι 
(Z 41): ἀπὸ γὰρ τοῦ κεῖεθαι κειμήλια λέγεται. πάλιν πτωχὸν ἔφη 
πανδήμιον (c 1). τίς οὖν οὗτος; ὃς κατὰ ἄετυ πτωχεύεεςκ᾽ Ἰθά- 
κης, ἀλλ᾽ οὐχ ὡς ’Oduccedc ἐν μιᾷ οἰκίᾳ. πάλιν μετέπρεπε γαςτέρι 
μάργῃ (c 2).. τίς οὖν αὕτη ἣ ταςτριμαργία; fc ὥςπερ ὅρον ποιούμε- 
νος ἐπάγει: ἀζηχὲς φαγέμεν καὶ πιέμεν, τὸ ἀδιαλείπτως ἐεθίειν 
καὶ πίνειν μεταλαβὼν εἰς τὸ ἀζηχές, ὃ ἐν ἄλλοις ἔφη cuveyèc αἰεί 
(1 14). καὶ ἐπὶ ἄλλου μὲν ἐν πᾶςι διαπρέποντος ἔφη ὁ δ᾽ ἔπρεπε 
καὶ διὰ πάντων (Μ 104), ἐπὶ δὲ τοῦ Ἴρου μετὰ δ᾽ ἔπρεπε τα- 
ςτέρι μάργῃ, ἤτοι μόνῃ vactpwapyria. πόθεν οὖν Ἶρος ἐκλήθη; 
οὕνεκ᾽ ἐπαγγέλλεεκε κιὼν ὅτε πού τις ἀνώτοι (c 7). καὶ 
πάλιν" οὐκ ἀίεις ὅτι δή μοι ἐπιλλίζουειν Ἀχαιοί (c 11); τί οὖν 
τὸ ἐπιλλίζειν; τὸ διανεύειν --- ἑλκέμεναι δὲ κέλονται --- ἀπὸ τοῦ 
τοὺς διανεύοντας ευςτρέφειν τοὺς ὀφθαλμούς: ἰλλάδες (N 572) γὰρ 
οἱ ευνεςτραμμένοι ἱμάντες, ὡς ἀλλαχοῦ ἔφη: ἐν δὲ ςετρόφος ἦεν 
ἀορτήρ (v 438). τὸν μὲν ἄκουρον ἐόντα βάλ᾽ ἀργυρότοξος 


ς 


᾿Απόλλων (N 64). tic οὖν ὁ ἄκουρος; μίαν οἴην παῖδα λιπόντα. 





(Vat.) 2 τέμενος τάμον om. κειμήλιον 7 pay. ἠδὲ πιέμεν 9 μετὰ 
δ᾽ ἔπρεπε καὶ ὃ. π. 12 ἐπαγγέλεςκε ἀνώγει 18 πάλιν οὐκ ἀΐεις ὅ. μοι 
ἐπιλλίζουςιν ἅπαντες ‘15 haud scio an legendum sit τοὺς diav. ἐπίλλειν ἢ 
ευςτρέφειν τοὺς ὀφθ. (cf. B) 16 ςτροφὸς 17 τον V, o V? in marg. 

(B) 1 teteuvfic0ar (sic) 5 πάλιν dé 6 αὕτη om. ἧς om, 80m. 
9 ἔφη post ἄλλου μὲν 11 μάργῃ, ὅτι ἐπὶ τῇ γαςτριμαργίᾳ μόνῃ διέπρεπε 

καλεῖται 14 κέλλονται 18 τ. diav, ἐπίλλειν τοὺς ὀφθ,. (cf. lect. cod. Vat.) καὶ 
ἰλλάδες οἱ cuvectp. 





ἀρά 78 παρὰ τὸ ἄσπορον καὶ μὴ ἔχον λήια: οὐδαμῶς. ἀλλ᾽ ἐκ τοῦ οἷον αὐτὸν 
ἐν αὐτῷ ἀλᾶσϑαι. καὶ τί οὖν τὸ οἷον ἀλᾶσϑαι; ἐξηγεῖται ζξητεῖται Scor. ap. 
Dind.) πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων. ‘Transiit eadem verbi explicatio in alterum 
scholium Porphyrianae originis (ad p. 95, 1 844.) et aliis appositis in schol, 
A Z 201, Lp ἢ. 1240 ibid., Paris, ap. Cramer. A. P. HI, p. 218, 18, Eust. Z, p. 636, 
50 sqa., Et. M. 62, 33. 

8 Cf. Porph. 4 1, p. 131, 25 sqa. 

+ Schol. Harl. 6 1 (Cramer, A. P. ΠῚ, p.14) 7498 δ᾽ ἐπὶ πτωχὸς παν- 
δήμιος" δι᾽ ὕλης τῆς πόλεως ἐπαιτῶν. ἐξηγεῖται δὲ αὐτὸ διὰ τοῦ ἑξῆς. Cf. 
Eust. c, p. 1833, 42. 

6 sqqg. +Eust. c, p.1833, 59: ὅϑεν καὶ ἐπιφέρει διασαφητικῶς τὸ ἀξηχὲς 
φαγέμεν. 

10. 11 {86 80],  σ 6: Ἶρος παρὰ τὸ εἴρω, τὸ λέγω, ὁ τὰς ἀγγελίας uopi- 
ξων᾽ λέγει γὰρ ovven’ ἀπαγγελίας (ita ed. Dind.). Cf. Porph. N 824 quae- 
que ibi (p. 186, 23) annotavimus. 

14 |Et. M. 361, 42: ἐπιλλίξουσι τὸ διανεύουσιν, οἷον οὖκ ἀΐεις ὅτι 
δή μοι ἐπιλλίξουσιν χαιοί, ἀπὸ τοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς διανεύοντα εἰλεῖν. 
ἐξ οὐ καὶ ἐλλάδες οἵ συνεστραμμένοι ἱμάντες. Cf. schol. σ 11 ἐπιλλίξουσιν' 
διανεύουσι τοῖς ὀφϑαλμοῖς, Hes. v. ἐπιλλίξουσι. 

18 Hinc fluxisse videtur quaestiuncula schol. ἡ 64 (τὸν μὲν ἄκουρον 


300 ια΄. ιβ΄ 


ὡςεαύτως καὶ τὸ κύμβαχος ἐξηγεῖται ἐπάγων ἐπὶ βρεχμόν τε καὶ 
ὥμους δηθὰ μάλ᾽ εἱετήκει (E 586). γυῖα δ᾽ ἐξηγεῖται᾽ πόδας 
᾿καὶ χεῖρας ὕπερθεν (E 122): καὶ ἀμφιγυήεις οὖν ὁ περὶ τὰ τυῖα 
βεβλαμμένος, ὃν καὶ κυλλοποδίονα εἶπε. καὶ τὸ γΤυιώεω μὲν 
ςφῶιν ὑφ᾽ dpuaciv ὠκέας ἵππους (Θ 402), ἤτοι εκελεαγεῖς 
ποιήςω: ἐπάγει γὰρ κατὰ δ᾽ ἅρματα ἄξω. φιλοτιμεῖται καὶ τὸ λυκό- 
φως ἐξηγήςαςθαι᾽ ἦμος δ᾽ οὔτ᾽ ἄρ πω ἠώς, ἔτι δ᾽ ἀμφιλύκη 
γύξ (Η 458): οὐ γὰρ εἰ μηδέπω ἠώς, ἔτι ἦν νύξ, ἀλλ᾽ ἣ ἀμφιλύκη ἦν, 
ὁ βαθὺς ὄρθρος. ἠῶ δὲ λέγει νῦν τὸν ὄρθρον καὶ τὸ πρὸ ἀνατολῆς 





(Vat.) 3 οὖν om. 4 καὶ γυώεω 4.5 μὲν --- ὠκέας humid. deleta in 
textu rescrps. V? 6 inde a verbo φιλοτιμεῖται incipit ζήτημα ιβ΄. Primum 
illud verbum et quae antecedunt κατὰ — ἄξω humid. deleta in textu rescrps. 
γε: 7 ἦμος. οὐ. dp π᾿ ἀ.φιλύκη V, μ V2 in marg. 9 ἠὼ hic et infra 

(B) 4 κυλλ. προςεῖπε YUWCW 5 ἤτοι om. 6.7 pro λυκόφως (id, 
Vat.) Kamm., p. 48, ἀμφιλύκη coni, 7 post ἐξηγήςαςεθαι ins. οἷον Èctiv 8 
ἔτι ἦν ἡ νύξ 





ἐσντα)ὴ: τοῦτο ἐναντίον τῶν ἐπιφερομένων μέαν οἴην παῖδα λιπόντα ᾿4ρη- 
την. λύοιτο δ᾽ ἂν ἐκ τῆς λέξεως. τὸ γὰρ ἄκουρον οὐκ ἐκδεκτέον ἄπαιδα, 
ἀλλὰ οὐκ ἔχοντα κοῦρον, ὁ ἐστιν ἄρρενα παῖδα. 

1 Cf. B f. τάν ad δηϑὰ E 581: .... ἀκριβῶς δὲ τὸ κύμβαχον <uvufa- 
χος L f. 1132 ibid.) διὰ τούτου ἐπεξηγήσατο. Id. fere Lp f. 113? ibid., Eust. 


E, p. 584, 30. 
2 +Eust. E, p. 529, 26: ἐν τῷ γυῖα δ᾽ ἔϑηκεν ἐλαφρὰ πόδας καὶ 
χεῖρας ὕπερϑε τὸ πόδας καὶ χεῖρας ..... διὰ σαφήνειαν ἰδίως ἐξεφώνησεν, 


ἑρμηνεύων τίνα εἶπε κατ᾽ ἐξαίρετον γυῖα ἐνταῦϑα. 

8 {B ad ἀμφιγνήεις A 607 (id. Lp): ὁ ἀμφοτέρωθεν βεβλαμμένος, 
παρὰ τὸ γυῶ, τὸ τὰ μέλη διαλύω, ἐπειδὴ τὸ. πῦρ πολλῆς δεῖται τῆς ὕλης 
(postrema aliunde addita sunt). Cf. Apollon. h. v.: ἀμφότερα τὰ γυῖα χωλὰ 
ἔχων, ἀμφοτερόχωλος, simil. Et. M. 89, 15. 

8sqq. |*B f. 101° ad ἀμφιλύκη νὺξ H 433 (id. 1, ἢ, 158, ΠῚ): οὐ γὰρ εἰ 
μηδέπω ἠώς, ἔτι ἦν ἡ νύξ, ἀλλ᾽ ἡ om. L) ἀμφιλύκη ἦν, ὁ ζἤτοι L) βαϑὺς 
ὄρϑρος. ἠῶ (no B) δὲ λέγει νῦν τὸν ὄρϑρον καὶ τὸ πρὸ ἀνατολῆς ἡλίου 
πεφωτισμένον διάστημα. ὅτι γὰρ καὶ τοῦτο τὸ διάστημα λέγει ἠῶ, δηλοῖ ἐπὶ 
τῆς νηὸς ζνεὼς L) τοῦ Τηλεμάχου εἰπὼν παννυχίη μὲν ἄρ᾽ Nye ye 
B) καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευϑον ἐπάγει ἠέλιος δ᾽ ἀνόρουσε λιπὼν περι- 
καλλέα {περικαλέα L) λέμνην. καὶ ἡμεῖς δὲ τὸ πρὸ ἡλίου ἐξ ξωϑινοῦ φα- 
μὲν καὶ ἕωϑεν, ὅπερ ὁ ποιητὴς ἠῶϑεν δ᾽ ἀγορήνδε. ἕως οὖν καὶ ἠώς τὸ 
πρὸ ἀνατολῆς ζἀνατολῶν 1,5 ἡλίου" τὸ δὲ πρὸ τῆς ἕω λυκόφως καὶ (N L) νὺξ 
ἀμφιλύκη. λέγει μέντοι (μὲν B) καὶ τὸ ἀπὸ {πρὸ B) ἀνατολῆς (ἀνατολῶν L 
e corr.) ἡλίου ἄχρι {μέχρι L) μεσημβρίας διάστημα ἠῶ (ἠώς 1,5 ἔσσεται ἢ 
ἠὼς ἢ δείλη {δείλης L) ἢ μέσον ἦμαρ. ὄφρα μὲν ἠὼς ἦν καὶ ἀέξετο 
(Κἀέξεται L) ἱερὸν ἦμαρ. εὗδον παννύχιοι καὶ ἐπ᾽ ἠῶ καὶ μέσον 
ἥμαρ [ἄλλοι δὲ γράφουσιν καὶ μέσην νύκτα]. λέγει ἠῶ καὶ ὅλην τὴν ἡμέραν' 
ἥδε δὴ (δὲ Brnos εἶσι δυσώνυμος. ἥδε dé por νῦν ἠὼς ἐνδεκάτη, περὶ 
οὗ φησιν ἕνδεκα δ᾽ ἤματα ϑυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν, ἐλϑὼν ἐκ 
Λήμνοιο. Ἠὼς δὲ καὶ ἡ ϑεός" ὡς μὲν ὅτ᾽ ᾽Ωρέω ν᾽ ζὠρίωνα B) ἕλετο δοδο- 
δάκτυλος Ἠώς. --- Kammer, p. 44, verba inde ab ἠῶ δὲ λέγει νῦν τὸν ὄρϑρον 


10 


15 


ια΄. ιβ΄ 801 


ἡλίου πεφωτιςμένον διάετημα: ὅτι γὰρ καὶ τοῦτο τὸ didetnua λέγει 
ἠῶ, δηλοῖ ἐπὶ τῆς νεὼς τοῦ Τηλεμάχου εἰπών: παννυχίη μὲν ἄρ᾽ 
nre καὶ ἠῶ πεῖρε κέλευθον (β 434), εἶτα εἰπὼν ἠέλιος δ᾽ ἀνό- 
ρουςε (Y 1). καὶ ἡμεῖς δὲ τὸ πρὸ ἡλίου ἐξ ἑωθινοῦ φαμεν καὶ ἕωθεν, 
ὃ ὁ ποιητὴς ἠὧθεν δ᾽ ἀγορήνδε (a 372) φηςείν. ἕως οὖν καὶ ἠώς 
τὸ πρὸ ἀνατολῆς ἡλίου" τὸ δὲ πρὸ τῆς ἕω λυκόφως καὶ νὺξ ἀμφι- 
λύκη. λέγει μέντοι καὶ τὸ ἀπὸ ἀνατόλῆς ἡλίου ἄχρι μεςημβρίας διά- 
ctnua ἠῶ’ ἔεςεται ἢ ἠὼς ἢ δείλη ἢ uécov ἦμαρ (Φ 111) καὶ 
ὄφρα μὲν ἠὼς ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ (Θ 66) καὶ εὗδον 
παννύχιοι καὶ ἐπ᾽ ἠῶ καὶ muécov ἦμαρ (η 288). λέγει ἠῶ καὶ 
ὅλην τὴν ἡμέραν ἥδε δὴ ἠὼς εἶει δυεώνυμος (τ 571), ἥδε dé 
μοι νῦν ἠὼς ἑνδεκάτη (Φ 155), περὶ οὗ φηειν ἕνδεκα δ᾽ ἤματα 
θυμὸν ἐτέρπετο οἷει φίλοιειν (ib. 45). Ἠὼς δὲ καὶ ἣ θεός: ὡς 
μὲν ὅτ᾽ ᾿Ὡρίων᾽ ἕλετο ῥοδοδάκτυλος Ἠώς (e 121). πάλιν ἑαυτὸν 
ἐξηγεῖται παρακειμένως di’ ὧν que Ἴρῳ δὲ κακῶς ὠρίνετο θυ- 
μός (ς 18). τί οὖν τὸ κακῶς ὀρίνεεθαι τὸν θυμόν; ἐπάγει δειδιότα. 





(Vat.) 1 πεφωτιςμ.... V!, «μένον V? in marg. 2 ei... V, εἰπών V? 
in marg. 4 καὶ om., tum .u... dé τὸ V; ἡμεῖς V2 in marg. 5. ὦθεν 
V,n γ᾽ in marg. 6 καὶ ante νὺξ eros., καὶ ν V? in marg. 8 ἢ post ἔςςε- 
ται om. 10 καὶ post παννύχιοι om. 11 ducwvupov 11 ὠρίωνα 16 
ἐπάγει om. 

(B) 3 tire κέλευθον ἐπάγει ἠέλιος δ᾽ dvopouce λιπὼν περικαλλέα λίμνην 
5 ὅπερ ὁ mr. φηνείΐίν Ομ]. 8 ἠῶς 8 et 9 καὶ post ἦμαρ om. 10 ἠὼ (bis) 
13 post φίλοιειν add. ἐλθὼν ἐκ Anuvoro 14 Wpiwva αὐτὸν 18 δι᾽ ὧν ἐπάγει 
ἐν τούτοις Ἴρῳ δὲ κτλ. 16. ὠρίνεεθαι 


(pi 300, 8) usque ad ῥοδοδάκτυλος Ἠώς (p. 301, 14) ut ad H 433 pertinentia 


‘ uncinis inclusit. At quaestio Pòrphyriana tantum abest ut ab uno illo loco 


(Z 201), cui in cod. B adscripta est, interpretando proficiscatur, ut de plurimis 
contra locis, in iisque etiam de H 433, modo brevius*modo fusius agat. Negari 
tamen nequit, conexum disputationis ceteroquin optime tota quaestione pro- 
cedentis verbis certe inde a p. 301, 7 (λέγει μέντοι καὶ τὸ ἀπὸ ἀνατολῆς ἡλίου 
xtÀ.) usque ad lin. 14 mirum in modum turbari, Qua re haud scio an de 
loco Θ 1 agens paullo confidentius de origine eorum Porphyriana iudicaverim 
(ad p. 110, 22 sqq.). Verum tamen neque ex illo loco haec, de quibus nunc 
agimus, verba excerpta esse videntur, neque, si ea comparaveris cum aliorum 
grammaticorum locis, qui de variis v. ἠώς, additis ut ap. Porphyrium vv. λυκό- 
φῶς vel ἀμφιλύκη, notionibus: agunt (Zenodorum dico qui perhibetur [v. 
Proleg. cap. III, 4] ap. Miller., mél. p. 407, et Hesych. v. ἠώς), hunc locum, 
quippe qui multo iis praestet, inde desumptum Porphyrianis immixtum esse 
contenderis, Contra schol. A@1 (= HQ#®1, Et. M. 440, 40), quod p. 110 e 
quaestione Vat. excerptum esse volui, fontem esse potuisse verborum, de quibus 
hic agitur, non negaverim. E schol. B 48, e 1, Suid.,, Apollon. h. v. ad hanc 
rem diiudicandam nihil lucramur. 

15 sqq. tEust. 0, p. 1838, 10: Teo δὲ κακῶς ὠρίνετο ϑυμός νον 
τουτέστιν ἐν βίᾳ, δειδιότα, 0 ἑρμηνεύων ἐπάγει" σάρκες δὲ περιτρομέοντο 
μέλεσσιν. 


302 ιγ΄. ιδ΄ 


τί οὖν παρακολούθημα δέους; caopkec δὲ περιτρομέοντο uédec- 
ειῖν᾽ ὁ δὲ δειλὸς κακός, ἀφ᾽ οὗ τὸ κακῶς. πάλιν τὸ δεδιέναι, ὃ πά- 
θος ἐν τῇ ψυχῇ γτἱνεται, καὶ τὸ τρέμειν, ὃ ἐν τῷ εώματι, ἐπιτέμνων 
ἔφη εἰ δὴ τοῦτόν Ye τρομέεις καὶ δείδιας αἰνῶς (ib. 80). 
ἐπιμένων δὲ τῇ ψυχρᾷ φύςεει τοῦ φόβου, κρυόεντα καλεῖ τὸν φόβον᾽ 
φόβου κρυόεντος ἑταίρη (I 2), καὶ ἐν ἄλλοις ψυχρὸν δέος εἷλε 
καὶ ῥίγηςε δ᾽ ὁ τέρων (Γ 259), ἐφοβήθη. εἰ δ᾽ ὃ φόβος ψύχει, 
δῆλον ὡς τὸ θάρςοος θάλπει εἰκότως ἄρα θαλπωρὴν (Κ 228) λέγει 
τὸ Odpcoc. ἐκ δὴ τούτων παρακειμένας ἐχόντων τὰς ἐξηγήςεις δεῖ 
mapatnpeîcda: καὶ τὰ ἐν διαφόροις ἐπὶ τῆς αὐτῆς διανοίας παραλαμ- 
βανόμενα εἰς ἐξήγηςειν τῶν ἀςαφεετέρων. 


ιγ΄. ιδ΄. 
(ιγ΄ transiit in schol. *B f. 65° ad τηλυγέτω E 153 et 
L ἢ 1845 ad | 143). 
Ὅτι μὲν ὁ τηλύγετος δηλοῖ παρ᾽ αὐτῷ καὶ τὸν μόνον τενόμε- 
γον παρίςτηει τὰ ὑφ᾽ Ἑλένης λεγόμενα περὶ Ἑρμιόνης: παῖδά τε τη- 
λυγέτην καὶ ὁμηλικίην ἐρατεινήν (Γ 175) ****'cnuaiver δὲ καὶ 





(Vat.) 1.2 μέλεειν 4 γε om. 7 è’ post ῥίγ. om. φοβήθη 9 περὶ κειμένην 
V!, quod ead. man. in κειμένως corr, 15.16 post γενόμενον ins. τηλοτέρας γε- 
veàc, quae e p. 303, 17 temere illata esse videntur 17 ὁμηλικίων de lacuna, 
quam invitis codicibus constitui, ν, infra ad ἢ. v. 


’ [4 


(B) 2 τὸ κακόν καὶ πάλιν τὸ ded. ὅπερ 8 ὅπερ 7 φοβηθείς 9 ἔχοντ {τ e 
corr.) ἐξηγήςεις (Bet L) 15 ὁ om. L καὶ om. L 16 δὲ post παρίετηςι ins. 
L περὶ Ἑρμ. λεγόμενα B 16. 17 τηλιγέτην L 17 καὶ post δὲ om, BL 





ὅ 


15 


6 sqq. Simil. Plut. V.Hom. 131 (v.Prolegg.III,2.3); c.Eust.I, p.731, 30sqq. 


15-17 {A f.450° ad I 175 (c.l παῖδά τε τηλυγέτην): λέγει τὴν Ἑρμιόνην. 
ὁ δὲ Πορφύριος ἐν τοῖς Ὁμηρικοὶς ξητήμασιν οὕτως φησίν ...., ΤῈΒ 
f. 40. ad τηλυγέτην ibid. (id. Lp f. 86? c. 604. lemm., L f. 622): ὁ Πορφύ- 
ouos ἐν τοῖς Ὁμηρικοῖς ξητήμασιν οὕτω φησίν, ἐρατεινὴν εἶναι παῖδα 
τὴν Ἑρμιόνην ..... Unde concludas in quaestione h, 1. edita nonnulla ex- 
cidisse; vix enim intellegitur, qui factum sit, ut Porphyrius Hermionam ἐρατει- 
νὴν esse παῖδα voluisse diceretur, nisi statuatur, eum ad stabiliendam suam 
de v. τηλύγετος sententiam locum è 12 sqq. attulisse: Ἑλένῃ δὲ ϑεοὶ γόνον 
οὐκέτ᾽ ἔφαινον, ἐπειδὴ τὸ πρῶτον ἐγείνατο παῖδ᾽ ἐρατεινὴν Ἑρμιόνην. 
Plura Porphyrium bh. 1. oblato attulisse probari nequit; neque enim causae sup- 
petunt, cur quae ad I 175 de aliis Menelai et Helenae liberis in scholiis se- 
quuntur ad hunc auctorem referantur; schol. enim min., cuius verba in hanc 
rationem conformata sunt, locum prave intellexisse recte Dindorfius (ad III, 
p. 171) perspexit; Eust. autem Γ΄, p. 400, 30 sqq., de eadem re ita agit, ut 
Homero alios scriptores opponere videatur, quod aliorum potius grammaticorum 


quam Porphyrii consuetudinem sapere videtur (cf, in scholiis Od., vol. I, p.172,1, - 
de eadem fere re agentibus, of νεώτεροι Homero oppositi). Neque maiore . 


cum veri specie quae schol, è 11 continentur hic locum habuisse dicas, prae- 
sertim cum praeter duas quas quaestio Vat. affert v. τηλύγετος notiones tertiam 


10 


15 


IT. ιδ΄ | 303 


τὸν τηλοῦ τῆς ἡλικίας τῷ πατρὶ γεγονότα, ὡς ἐπὶ δυοῖν γτηράεςκοντι 
τῷ πατρὶ γενομένων ἔφη ἄμφω τηλυτγέτω: ὃ δ᾽ ἐτείρετο τήραϊ 
λυγρῷ, υἱὸν δ᾽ οὐ τέκετ᾽ ἄλλον (E 153. 54). ἐπὶ τοίνυν τοῦ 
Ἰδομενέως ὅταν λέγῃ ἀλλ᾽ οὐκ Ἰδομενῆα φόβος λάβε τηλύγετον 

c (N 470), ἐνδέχεται μὲν ἀκοῦςαι ἀπὸ τῶν μονογενῶν παίδων κατὰ 
μεταφορὰν τὸν μεμονωμένον, ἐνδέχεται δὲ καὶ ὧς τηλοῦ γενεᾶς ὄντα, 
ἤτοι πρεςβύτην᾽ ἔφη γὰρ περὶ αὐτοῦ ἔνθα, μεεαιπόλιός περ ἐών, 
Aavaoîci xedeucac Ἰδομενεὺς Tpwecci μετάλμενος ἐν φό- 
βον ὦρςεε (ib. 361, 62). παρέχει δὲ ὁ ποιητὴς τὴν ἀμφίβολον ἐκ- 
δοχὴν αὐτὸν ποιήςας λέγοντα τὸν Ἰδομενέα ἐπιόντος Αἰνείου δεῦτε 
φίλοι καί μ᾽ οἴῳ ἀμύνατε, δείδια δ᾽ αἰνῶς (ib. 481): ἐκ γὰρ 
τοῦ οἴῳ ἀμύνατε τηλύγετον ἔςτιν ἐκδέξαεθαι τὸν μόνον. ὅταν δὲ ὁ 
αὐτὸς πάλιν λέγῃ καὶ δ᾽ ἔχει ἥβης ἄνθος, ὅ τε κράτος ἐςτὶ μέ- 
YICTOV' εἰ γὰρ ὁμηλικίη γενοίμεθα τῷδ᾽ ἐνὶ θυμῷ, αἶψά κεν 
ἠὲ φέροιτο μέγα κράτος ἠὲ φεροίμην (ib. 484---86), ἀμφίβολον 
γίνεται μὴ τὸ μὲν τηλύγετόν γε ἔοικεν ἐπὶ τοῦ μὴ ὁμήλικος ἀλλὰ 
πρεςβυτέρου καὶ τῆς τηλοτέρας γενεᾶς ὄντος, ὡς ἔφη ποτὲ ἐπὶ τοῦ μὴ 





(Vat.) 1 δυεῖν 8. 9 Δαναοῖει — Upce om. 11, 12 ἀμύνατε Υ' e corr.; 
alterum ἀμύνατε (lin. 12) ex ἀμύνατο corr. V? 12 ἐκ. έξαςθαι Υ͂, ὃ V? in marg. 
13 ἔχη 14 εἰ in text. eros. in marg. scrps. V? 15. 16 ἀμφίβολον γίνεται μὴ 
humid. del. in text. rescrps. V?; sequitur (a V! scrpt.): τὸ τηλύγετόν γε ἔοικεν 
ἐπὶ τῶ ὁμήλικι ἀλλὰ πρεεβυτέρου 17 καὶ --- ἐπὶ humid, del. in text. rescrps. 
V?, ita quidem ut in text. τὴηλ (sequitur vac. spat.) γενεᾶς dederit, tum margini 
\otépw adscripserit 

(B et L) 1 ὡς ἐνταῦθα post γεγονότα et γὰρ post δυοῖν ins. B 3 τέκετ᾽, 
té spr. lin. scrpt., B 5 wc B ἐνδέχεται ἀκοῦεαι μὲν ἀπὸ τῶν ὁμογενῶν B 
6 καὶ om. L 7 τουτέςτι pro ἤτοι BL 7--10 ἔφη — Αἰνείου om. L 9 ὁ 
ποιητὴς om.B 10 τοῦ Aiv.B 11]. 12 ἀμύνετε B (bis), pro priore ἀμύνεται L, 
qui praeter illa τηλύγετον ἔςτιν ἐκδέξαεθαι τὸν μόνον reliquis caret 12 
εἰςδέξαςσθαι B 18 πάλιν ἐπάγη B 10 μὴ τὸ (?) μὴ τηλύγετόν γε B; alterum 
μὴ in μὲν mutavi ᾿ 





(ὁ τηλοῦ ἀποδημήσαντι tO πατρὶ γεννηθεὶς παῖς) habeant. Inesse tamen in 
illo scholio quaestionem Porphyrianam sed aliunde petitam (διὰ τί δὲ Ἑλένη 
μόνην τὴν Ἑρμιόνην ἔτεκε 3) non negaverim, Quae vero ap. Eust. δ, p. 1438, 
3 leguntur: ἐστέον δὲ ὅτε κατὰ Πορφύριον καὶ ἕτερος Μεγαπένθης qv πα- 
λαιὸς κτλ., ita comparata sunt, ut e Paralipomenis potius (in quibus praeter- 
mittere non debebam), velut ad stirpem Melampodis aut res regum Argivorum 
(cf. Eust. B, p. 288, 28) pertinentibus, petita esse videantur. 

9 sqq. Utramque explicandi rationem etiam Apollon. v. τηλύγετος et 
Eust. N, p. 942, 29 sqq. attulerunt. — E Porphyrio non omni ex parte recte 
intellecto fluxit {*B f. 178 (subiunctum schol. manus prioris ad τηλύγετον 
N 470): τὸ τηλύγετος ἐνταῦϑα ἐπὶ τοῦ πρεσβυτέρου, οὐκ ἐπὶ τοῦ uovoyevove 
ἢ ἐπὶ τοῦ ὁμήλικος. ὅτι δὲ ἐπὶ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τῆς τηλοτέρας γενεᾶς 
ὄντος, δῆλον ἀπὸ τοῦ εἰρηκέναι αὐτὸν ἐπὶ τοῦ μὴ ὁμήλικος" οὗτος δὲ προ- 
τέρας. γενεῆς προτέρων δ᾽ ἀνθρώπων. ἀλλ᾽ ᾿Ιδομενεὺς μὲν μεσαιπόλιος 
καὶ διὰ τοῦτο τῆς προτέρας γενεᾶς. [προέγραψα δὲ τὰ περὶ τούτου πλατύτερον.) 


304 


ιγ΄. 


ιδ΄ 


ὁμήλικος οὗτος δὲ προτέρης γενεῆς προτέρων τ᾽ ἀνθρώπων 


(Y 190). 


Ἀλλ᾽ Ἰδομενεὺς μὲν μεεαιπόλιος καὶ διὰ τοῦτο τῆς προτέρης 


γενεῆς, Νέετωρ δὲ τέρων τρίτης, 


ἀφ᾽ οὗ δύο μὲν γὰρ Yeveaì ἐφθά- 
pncav τῶν πρὸ αὐτοῦ, ἥ τε τῶν 
πατρῴων, ὑφ᾽ ὧν γεννηθεὶς ἀν- 
ετράφη, Kai n τῶν ἀδελφῶν — ἐλ- 
θὼν γὰρ ἐκάκωςε βίη Ἡρα- 
κληείη" τῶν οἷος λιπόμην (A 
689. 92) —, τρίτης δὲ ἄρχει τῆς 
τῶν παίδων γενεᾶς, οἱ εὺὑν αὐτῷ 
ἐςτρατεύοντο. καὶ γὰρ ὃ λητγούςης 
ἡμέρας ἐπιδημήςας καὶ τῆς τρίτης 
ἕωθεν ἐξιὼν τῇ τρίτῃ ἀποδημεῖν 


Lp f. 57” ad A 250 (id. Viet. 
f. 15°): 

δύο μὲν γενεάς, ἥ TE τῶν TATE- 
ρων, ὑφ᾽ ὧν γεγνηθεὶς ἀνετράφη, 
καὶ ἣ τῶν ἀδελφῶν -- ἐλθὼν γὰρ 
ἐκάκωςε βίη Ἡρακληείη τῶν 
οἷος λιπόμην —, ταύτης δὲ ἄρχει 
τῆς τῶν παίδων ἑαυτοῦ γενεᾶς, οἵ 
εὖν αὐτῷ ἐςτρατεύςαντο. καὶ γὰρ 
ὁ ληγούεςης ἡμέρας ἀποδημήκας καὶ 
τῇ τρίτῃ ἐξ ἑωθινοῦ ἐξιὼν διὰ τρί- 
της ἀποδημεῖν λέγεται, καίτοι μίαν 


λέγεται, καίτοι μίαν τὴν μέτην ὅλην μόνην τὴν μέςην τελέςας. ἄλλως 





(Vat.) 1--8 τ᾽ ἀνθρώπων — μεεαιπόλιος hum. deleta in text. rescrps. V? 
4 a verbo Néctwp incipit ζητ. 1d° γέρων τρίτης conieci dubitanter; γέρων 


τ᾽ ἀφ᾽ οὗ cod.; in τ᾽ latere Y' suspicor, sed vereor ne plura exciderint 6 ἥ. 
V, te V? in marg. 7 πατρώων 9. 10 Bi. ἡρακλειείη 10 λεϊπόμην 11 
ἄρχειτης 13. 14 ληγους.. .uépac V, nc ἡμ V? in marg. 16 sq. ὅλην 
.««ἐλε.. V, ἐτέλεςε V? in marg. 


(B etc.) 1 προτέρας Β 3.4 τῆς προτέρας γενεᾶς B, cuius schol, ἢ. v. fini- 
tur; reliqua inde a lin. 6 e scholiorum codicibus in Lips. (c. L τῷ δ᾽ ἤδη) 
et γιοῦ, (L τῷ δ᾽ ἤδη duo μὲν Yeveai) optime servata sunt 9 ἡρακλήιη Lp Viet. 
10 post λιπόμην Lp ins. tor (sequitur in versu poétae οἱ δ᾽ ἄλλοι πάντες ὄλοντο) 
14 τῇ Y τῇ ἐξ éwo. Lp Vict. 


3 PA 





6sqg. +B ἢ 1021 ad τῷ A 250: .... 7 γενεάς φησι, τὴν te τῶν πατέρων 
ὑφ᾽ ὧν ἐγεννήϑη αὐτὸς καὶ οἵ αὐτῷ συνήλικες, καὶ τὴν τῶν ἀδελφῶν, οἱ ὑφ᾽ 
Ἡρακλειδῶν ἐφϑάρησαν. ἄρχει δὲ τῶν παίδων τῶν ἑαυτοῦ καὶ τῶν ἄλλων, τῆς 
τρίτης αὐτῶν οὔσης γενεᾶς. καὶ γὰρ ὁ ληγούσης ἡμέρας ἐπιδημήσας καὶ τῇ 
τρίτῃ [τῇ] ἐξ ἑωθινοῦ ἐξιὼν διὰ τρίτης ἀποδημεῖν <v in ras.) λέγεται, καίτοι 
μίαν μόνην τελέσας τὴν μέσην {6 in ras.). ἢ ὅτι, ἐπειδὴ ἡ γενεὰ τριάκοντα 
ἔχει ἔτη, αὐτὸς δύο πληρώσας εἰς τὴν τρίτην κατελέγετο, ὥστε δύο γενεαὶ av- 
ϑρώπων ἐφϑάρησαν. οὐχ ὅτι δὲ ἀνθρώπων δύο ἀπέθανον γένη τοῦτό φησιν, 
ἀλλ᾽ ὅτι δύο περιοδικαὶ γενεαὶ ἤτοι τριακονταετίαι. οὕτως δὲ τούτου φρα- 
σϑέντος, καίτοι εἰ ξζῶσί τινες τῶν σὺν αὐτῷ γηρασάντων, ὕμως al περιοδικαὶ 
(παροδικαὶ cod.) δύο γενεαὶ διεφϑάρφησαν. αὐτὸς δὲ ναύαρχος ἦν τῶν ἐν τῇ 
τρίτῃ γενεᾷ γενομένων, οἵ ἦγον τὴν στρατεύσιμον ἡλικίαν καὶ πρὸς τὸ πολεμεῖν 
χρήσιμον, cf. +Eust. A, p. 97, 1sqq., qui Porphyrianis res aliunde petitas im- 
miscuit. — Quae in scholio B ante haec verba leguntur (δύο τριακονταετηρίδες᾿ 
παρεληλύϑεσαν ti.) in cod. Lp scholio quod h. 1. edidimus, interiectis verbis 


5 


καὶ παρ ἄλλων, subiuncta sunt; in Vict, in im. marg. ab alia manu scripta > 


sunt. Eadem fere in schol. A et (breviora quidem) in schol, L (£ 100) ad h. v. 
leguntur; Porphyrii esse probari nequit. 


10 


lE 


TeNécac. εἰ δὲ γενεὰ λέγεται ἣ τοῦ 
τίκτειν καὶ γεννᾶν τελείωεις, ἥτις 
τὴν τριακονταετῆ περίοδον ἔχει, ὁ 
τὰ ἑξήκοντα ἔτη πληρώςας δύο ἂν 
εἴη γενεὰς βιώςεας, ἀπὸ δ᾽ ἑξήκοντα 
ἐν τῇ τρίτῃ ἂν καταλέγοιτο. ὥςτε 
δύο γενεαὶ ἀνθρώπων ἐφθάρηςαν, 
οὐχ ὅτι καὶ ἀνθρώπους φηςεὶν ἀπο- 
θανεῖν, ἀλλὰ δύο περιοδικὰς γενεὰς 
τὰς καλουμένας ἀνθρωπίνας, ὡς εἰ 
ἔλεγε δύο τριακονταετίας, αἱ καλοῦν- 


ται γενεαὶ ἀνθρώπειοι. οὕτω δ᾽ ἂν 


ζώντων τινῶν τῶν εὺὑν αὐτῷ Yev- 


20 


νγηθέντων ὁμοίως αἱ γενεαὶ ἂν εἶεν 
ἐφθαρμέναι, αὐτὸς δ᾽ ἄρχοι τῶν ἐν 
τῇ τρίτῃ γενεᾷ γενομένων, οἱ ἦγον 
τὴν ctpatevciuov ἡλικίαν. 

ταῦτα τοίνυν καὶ τὰ τούτοις 
ὅμοια, ὧς τὸ ἀμφίβολον ἔχοντα, 
ἐνδοιάζοντα δεῖ ἐξηγεῖςθαι. 


᾿ | 305 
te ἣ γενεὰ λ΄ ἔτη ἔχει" 


δύο οὖν γενεὰς TÀnpwcac εἰς τρίτην 
κατελέγετο, ὥςτε δύο γενεαὶ ἀνθρώ- 
πῶὼν ἐφθάρηςαν, οὐχ ὅτι δὴ ἀνθρώ- 
πους φηεὶν ἀποθανεῖν, ἀλλὰ δύο πε- 
ριοδικὰς γενεάς, τουτέςτι τὰς καλου- 
μένας δύο γενεὰς ἀνθρωπείας, ὡς 
εἰ ἔλεγε δύο τριακονταετίας. οὕτω 
δὲ ζώντων τινῶν τῶν εὑν αὐτῷ 
ἀνθρώπων, ὁμῶς ai τενεαὶ ἂν εἶεν 
ἐφθαρμέναι, αὐτὸς δὲ ναύαρχος τῶν 
ἐν τῇ τρίτῃ γενεᾷ γενομένων, οἱ 
ἦγον τὴν crpatevciuov ἡλικίαν. 


, 


ιε΄. 
(Transiit in 5680]. *B f. 3" δὰ χολωςέμεν A 78. *) 
Πρῶτος δοκεῖ Πλάτων (Phil. p. 47 E) λύπας ἡδοναῖς μιγνυμένας 


δεικνύναι ἐπ᾽ ὀργαῖς καὶ πένθεειν, 





(Vat.) 
ἀνθρώπων γῆ] in marg. 
(Lp et Vict.) 





4 πληρ.... V, wcac V? in marg. 


‘Ounpouv πρότερον τουτὶ ευνεωρα- 


7 γενεαὶ ἀνθρώὠπω]ν V, αἱ 


16 οἷον ἦγον, corr. e Lp οὐ Vict. 
10 ἥτε pro οὕτω Υἱοῦ, 
τριακονταετηρίδες κτλ. (v. ad p. 804, 6) 


15 sequitur: καὶ παρ᾽ ἄλλων: duo 
(B) 24 πρῶτον τοῦτο 


1sqq. ΤῈ y 245, Π: ἐν γὰρ τῷ γένει τῶν ἀνδρῶν, ἦτοι τῷ πλήϑει, pa- 


3 ᾿ 9 U bi ᾿ μ ‘ x - 
σὶν ἐκ τρίτου ἀναξαι τὸν Νέστορα, ητοι ἐπὶ τρισι γενεαῖς. 


οὗ γὰρ παλαιοὶ 


τὰς γενεὰς ἐψήφιξον ἕως ἐτῶν τριάκοντα. γενεὰ δὲ λέγεται ἡ τοῦ τίκτειν καὶ 
γεννᾶν τελείωσις, ἥτις τὴν τριακονταετὴῆ περίοδον ἔχει. ὁ γοῦν ἐν τῷ ἄρχειν 
δύο toranovtastias παραδραμὼν καὶ τὴν τρίτην ἐλαύνων εἰκότως λέγεται τρὶς 
ἀναάξαι. 

21 sqq. Ex hac quaestione, quam interpolationibus turbatam esse, quas 
vereor ut omnes indagaverim, nemo non intelleget, fluxisse ‘videtur Epimer. ap. 
Cramer., An. Ox. I, p. 197, 12 sqq. Etiam Eust. 4, p. 8, 20 sqq. eam respicere 
videtur (cf. praeterea Moschopul., technol. canonism., p. 691 Bachm.). De schol. 
8.315, suis locis conferendo, egit H. 1, Polak, ad Odyss. eiusque scholiast. cur. 
sec. (Lugd. Bat. 1881), p. 107 sqa. 

23 Cf. Aristot. rhet. II, 2, p. 13788 1. 





*) Ad hoc scholium per errorem schol, A 78 (p. 6, 12) revocavi, quod e 
quaestiene Vaticana «&' (= schol. A 121) excerptum est ibique edetur. 


306 | le” 


κότος καὶ τὸν Πλάτωνα διδάξαντος. ὀργὴν μὲν γὰρ οὐδέποτε “Ὅμηρος 
εἴρηκε, χόλον δὲ αὐτὴν προςατγορεύει οἰκειοτέρως, ἀπὸ τῆς χολῆς, 
ἥτις ἐν τῷ πάθει κρατεῖ, ἄχος δὲ μεμίχθαι καὶ ἡδονὴν τῷ χόλῳ 
φηςίν, ἄχος μὲν ὅταν λέγῃ" | 
Πηλείωνι δ᾽ ἄχος τένετ᾽, ἐν dé οἱ ἦτορ 

ς«τήθεςει λαείΐοιςι διάνδιχα μερμήριξεν (A 188, 89): 
ὄχους οὖν παρουείαν ὁ χόλος ὑφίεταται, ὃν καὶ θυμὸν κέκληκεν" ἠὲ 
χόλον παύςειεν ἐρητύςειέ τε θυμόν (A 192} θυμὸν γὰρ νῦν τὸν 
χόλον ἔφῃ οὐχ ὡς ἀλλαχοῦ τὴν ψυχήν. ὅτι δὲ οὐ γεννᾷ μόνον ὀργὴν 
ἣ λύπη, ἀλλὰ καὶ εὐμπαραμένει, δηλοῖ ἐπὶ τοῦ ᾿Αχιλλέως μηνίοντος 
λέγων κούρηε χωόμενος (Β 689) καὶ ἐπάγων᾽ τῆς ὅγε κεῖτ᾽ 
ἀχέων (Β 694). ὅτι δ᾽ ἡδονῇ εὐυμμιγὴς ἣ ὀργὴ καὶ ὅτι ἔφεείς ἐετι 
καὶ μέτοχος ἐπιθυμίας, ἐξηγεῖται λέγων᾽ χόλος ὅς τ᾽ ἐφέηκε πολύ- 
φρονά περ χαλεπῆναι (( 108), ἤτοι ἐν ἐφέςει καὶ ἐπιθυμίᾳ τοῦ 
χαλεπαίνειν ἐποίηςε. πῶς οὖν ἡδονῆς μέτοχος; 

ὅς τε πολὺ YAuxiwyv μέλιτος καταλειβομένοιο 

ἀνδρῶν ἐν ςετήθεεςειν ἀέξεται ἠύτε καπνός (( 109. 110): 
καρδίας γὰρ ἔπαρειν εἶναι καὶ ὁρμὴν ἐγειρομένην τὴν ὀργήν, ὅπερ aù- 
τὸς ἐν ἄλλοις ἔφη᾽ ἀλλά μοι οἰδάνεται κραδίη χόλῳ (1646), καὶ 
ἐπὶ τοῦ Μελεάγρου" | 

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Μελέαγρον ἔδυ χόλας, ὅς τε καὶ ἄλλων 

οἰδάνει ἐν ετήθεςει νόον (I 553. 54). 
οὐ μόνον δὲ αὐτὴν ἔπαρειν καὶ ἔφεειν ἀποδεδώκαςιν ἀλλὰ καὶ ζέειν. 
διὸ καπνῷ τε ἀπεικάζει τὴν ἔπαρειν καὶ τοῦ ὀργιςθέντος πυρὶ τοὺς 


(Vat.) 10 μηνίοντως V, oc supr. wc scrps. V? 17 «ςτήθεειν 18—20 
ὅπερ — Μελεάγρου om. 24 post διὸ fuit καὶ, quod postea deletum 

(B) 2 οἰκειότερον 3 καὶ ἡδονὴν μεμίχθαι 6 uepun ..Eev (pars margi- 
nis inferioris evulsa est), tum addit: ἢ ὅγε φάςγανον ὀξὺ Epuccduevoc παρὰ 
μηροῦ τοὺς μὲν ἀναςτήςειεν, ὁ δ᾽ ’Atpeiònv ἐναρίζοι 8 χόλον ... «-εἰεν 9 
post ψυχὴν ins.: καὶ πάλιν ἐπ᾽ ἄλλου᾽ ἀχνύμενος, μένεος δὲ μέγα φρένες ἀμφι- 


μέλαιναι πίμπλαντο (A 103), tum καὶ ὅτι οὐ ...... μόνον ὀργὴν κτλ. 10 past 
ευμπαραμένει ins. dé ἡ 12 ὅτι δὲ καὶ ἡδονῆ ......... ὀργὴ κτλ. 13 ante 
χόλος ins.: ὡς ἔρις ἔκ τε θεῶν ἔκ τ᾽ ἀνθρώπων ἀπόλοιτο καὶ 14.15 χαλεπῆναι 
τοῦ ......... νέςθαι καὶ ἐπιθυμία τοῦ χαλεπαίνειν. πῶς οὖν κτλ. 18 καρδίας 
γὰρ ἔπαρ.......... γειρομένην τὴν ὀργήν 22 sq. ἐν CINBEC............ τὴν (Ὁ) 
αὐτὴν ἔφεςειν καὶ ἔπαρειν ἀπο, 24248α. τοὺς ὀφθ. πυρὶ ἐοικέναι 





14. 15. {*B f. 9491 (subiunct. scholio B ad πολύφροναά περ) Σ 108: τὸ δὲ 
ἐφέηκεν ἀντὶ τοῦ ἐν ἐφέσει ποιεῖ γενέσϑαι τοῦ qalenquar καὶ τὸν πολύ- 
φρονα. , : 

16. 17 Eosdem versus de eadem re affert Aristot. 1. c. lin, 5. 

24 Arist, anim. I, 1, p. 403 α 30: ὁ μὲν γὰρ ὄρεξιν ἀντιλυπήσεως n τι 
τοιοῦτον, ὁ δὲ ξέσιν τοῦ περὶ καρδέαν afuaros καὶ ϑερμοῦ, cf. Plut. περὶ 
18. ἀρφ., p. 442B, V. Hom. cap. 131, Nemes., nat, hom, c. 21 (p. 108 Plant.), An. Ox. 


I, 197, 16. — Quae in scholiis (A, B, L) ad 2 110 leguntur (cf. A 1 256. 678), 


quamvis similitudinem quandam cum nostro loco habeant, tamen, quo EKust, 2, 


15 


20 


10 


20 


ιε΄ 307 
ὀφθαλμοὺς ἐοικέναι gnciv (A 104). [καὶ μὴν ἣ λύπη pedaiver τοὺς 
ὀφθαλμούς, μελαίνει δὲ καὶ ò καπνός᾽ 

ῥωγαλέα ῥυπόωντα κακῷ μεμορυγμένα καπνῷ (ν 435). 
τὸ οὖν ἄχος τῆς ὀργῆς αἴτιον ὄν, καπνίζον τὴν ὀργήν, μελαίνει τὰς 
φρένας᾽ 

μένεος δὲ μέτα φρένες ἀμφιμέλαιναι 

πίμπλαντο (A 103). 
τὸ δ᾽ ἄχος καὶ τὸ dyvucdar ὅτι μελαίνει, φηεὶν 

ἀχθομένην ὀδύνῃει, μελαίνετο δὲ χρόα καλόν (E 354). 
τὸ δ᾽ ἄχθεεθαι τοῦ ἄχνυεθαι πλεοναςμῷ δηκτικῆς ἀγανακτήςεως διαφέ- 
ρει, λύπη δ᾽ ἑκάτερον.] ἐπιμένων δὲ τῇ ἐξάψει τῇ ἐπὶ τῶν ὀρτγιζομέ- 
γων ἔφη᾽ 

κεῖνος δ᾽ οὐκ ἐθέλει εβέεςαι χόλον (I 677). 
κατηγορεῖ δὲ τοῦ πάθους καὶ ἀγριότητα᾽ 

αὐτὰρ ᾿Αχιλλεὺς 

ἄγριον ἐν ετήθεεςει θέτο μεγαλήτορα θυμόν (I 628), 
καὶ πάλιν’ χόλος δέ μιν ἄγριος ἥρει (A 23), πρὸς ὃν καὶ è παραι- 
γῶν ἔφη ὡς ἐπὶ ἀγρίου θηρίου" 

ἀλλ᾽ Ἀχιλεῦ, δάμαςον θυμὸν μέταν (I 496). 
καὶ πάλιν ἐνδεικνύμενος τὴν θηριωδίαν φηείν᾽ 

εἰ δὲ εὐ τ᾽ εἰεελθοῦςεα πύλας καὶ τείχεα μακρὰ 

ὠμὸν βεβρώθοις Πρίαμον Πριάμοιό τε παῖδας 

ἄλλους τε Τρῶας, τότε κεν χόλον ἐξακέεαιο (Δ 34sqg.). 





(Vat.) 1--11 uncinis inclusimus; v. infra ad ἢ, v. 5 @pévac, vac humid. 
deleta in textu rescrps. V? 8 ἄχος — ueAaiver humid. deleta in text. rescrps. 
V? 9 ἀχθομένη 10, 11 τὸ — πλεοναςμῷ et ὑπὴ (in verbo λύπη) — ἐξάψει 
τῇ humiditate deleta in text. rescrps. V? 13 cRécar 14 ἀγριότητος 16 
». . ἤθεςαι 18 ἐ.. ἀγρίου V, ἐπὶ ΝΥ in marg. 19 ἀχιλλεῦ dduaccov 20. 21 
@..iv.. cur V, εἰ V2 in marg. 

(B) 1.ὄ ὃ A0v....0....... αλμοὺς 8 μεμορυγχμένα 4 τὸ οὖν ἄχος 
τὸ τῆς ὀργῆς αἴτιον καπνίζον κτλ, 6 UEY. ..... ere avatr πίμπλαντο 
8 ὅτι ueraiver dé φηεὶν 10 τὸ è’ ἄχνυςθαι τοῦ dyBecBar πλεοναςμῷ δηκτι... 
sivereree. apéper 18 cRécar χόλον ἀλλ᾽ ἔτι μᾶλλον πιμπλάνεται μένεος ὁμοίως 
τῷ μένεος δὲ μέγα φρένες ἀμφιμέλαιναι πίμπλαντο (A 103), quae temere illata 
esse apparet 14 καὶ om. 17 χόλος dé μιν ἄγριος ifper corr. ex ἄγριος dé 
μιν χόλος ἥρει 18 ἐπ᾿ ἀγρ. θηρ. 19 ἀχιλλεῦ 





p. 1133 extr., maxime ducit,: cui plura h. 1, praesto fuerunt, aliunde fiuxisse 
videntur. 

1—11 Quae de fumo ἢ. 1. exponuntur, quoniam iis quae antecedunt, ubi 
ad ξέσιν ira revocatur, contraria propemodum sunt, veri simillimum videtur, 
non a Porphyrio profecta, sed aliunde illata esse (eadem fere Eust. A 108, 
p. 58, 8sqq. τοῖς τολμηρότερον ἐξηγουμένοις tribuit). Accedit quod sin- 
gula futtilia sunt, velut quod verba ν 435, quae de vestibus agunt, ad oculos 
referuntur; quae de ἄχνυσθαι et ἄχϑεσθαι dicuntur ex iis quae infra sequun- 
tur huc translata sunt. 


308 îe' 

καὶ ὅτι τῶν ἐν κινήςει ἀλλ᾽ οὐκ ἐν cyécer ἐςετὶν ὃ χόλος, καθάπερ kai 

τὴν ὀργὴν τῶν ἐν κινήςει φαεὶν εἶναι οἱ φιλόςοφοι, δηλοῖ τὰ τοιαῦτα᾽ 
Atpeiwva δ᾽ ἔπειτα χόλος λάβεν, αἶψα δ᾽ ἀναεςτὰς 
ἠπείληςε μῦθον (A 387), 

καὶ πάλιν" 5 
TinAeidnc δ᾽ ἐξαῦτις ἀταρτηροῖς éméecciv 
᾿Ατρείδην προςέειπε καὶ οὔπω Affre χόλοιο (A 223. 24), 

ὡς ἂν δυναμένου καὶ παύςαςθαι. ὅταν δ᾽ ἐν cxécer γένηται καὶ ἡευχάζῃ, 

κότον καλεῖ. διό φηειν᾽ 


εἴπερ γάρ τε χόλον Ye καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, 10 
ἀλλά τε καὶ μετόπιεθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέεςεῃ 
(Α 81. 82), 


ὡς ἐγχωροῦν ἐᾶεαι μὲν τὸν χόλον, περιποιεῖν δὲ τὸν κότον, μηνίειν 
δὲ εἰκότως, ἀφ᾽ οὗ κινηθέντος πάλιν χόλος. ταὐτὸν δὲ καὶ ὁ θυμός, 
ὅταν μὴ τὴν ψυχὴν «ημαίνῃ, δηλοῖ τῷ χόλῳ᾽ ἀλλ᾽ ὁ μὲν θυμὸς ἀπὸ 15 
τοῦ θύειν, ὁ δὲ χόλος ἀπὸ τοῦ χολᾶν προςεηγόρευται. εἰπὼν γοῦν᾽ 
μήτι χολωςάμενος ῥέξῃ κακὸν υἷας Ἀχαιῶν 
ἐπάγει" 
θυμὸς δὲ μέγας ἐςτὶ διοτρεφέων βαειλήων (Β 195. 96), 
καὶ πάλιν᾽ | 20 
ἠὲ χόλον Tavcerev ἐρητύςειέ τε θυμόν (A 192), 
καὶ πάλιν: καὶ μάλα περ θυμῷ κεχολωμένον (A 217), εἰ μή τις 
ἐνταῦθα θυμὸν τὴν ψυχὴν ἀκούοι [ὡς τὸ ἄγριον ἐν «τήθεεςει θέτο 





(Vat.) 1 ἐν... νήςει V, κι V? in text. καθὰ καὶ 6 ἐξαῦτ V, cui V? 
suprscrps. ic 8 δυνάμενος 11 τελεύει 14 αὐτοῦ (pro ἀφ᾽ οὗ) κινηθέντος 15 
δηλοῖ τὸν χόλον 16 εἰπὼν oùv 21 ἠρυτήςειέ τε (?) 28 sqq. quae uncinis in- 
clusa sunt a cod. Vat. absunt, et recte quidem, nisi forte illa wc τὸ ἄγριον — 
θυμόν pro genuinis habenda sunt 

(B) 9 gncw om. 13. 14 wc ἐγχωροῦν ἐάςαι μὲν τὸν χόλον ἐκποιεῖν dé 
τὸν χόλον (510) μηνίειν δὲ εἰκότως ἀφ᾽ οὗ κτλ. 14 ταὐτὸν καὶ θυμὸς 16 
ἀπὸ τῆς χολῆς καὶ τοῦ χολᾶν 23 sqq. τὴν ψυχὴν λέγει ὡς τὸ κτλ. 





9 8αᾳ. Cf. Stoica ap. Stob. ecl, II, 6, 6 (p. 49 Mein.), Diog. L. VII, 114, 
Porph. paullo infra de v. μῆνις agentem; ct. praeterea schol. Β f. 4° ad κότον 
A 83: ἔδειξε διαφορὰν κότου πρὸς yodov .... (id. fere Lp f. 54° ibid.; Vict. 
f. 9; Matrang., An. Gr. II, p. 397, 3). -Hinc explicandum quod ap. Apollon. 
legitur v. χόλος: ἤτοι πολυχρύνιον πάϑος καὶ τὸ αὐτὸ τῇ μήνιδι, ἢ τὸ 6ALy0- 
χρόνιον" νῦν δ᾽ ἤδη μὲν ἐγὼ παύω χόλον (T 67), cf. Et. M. 532, 53: ... ἡ 
ἐναπομένουσα γὰρ ὀργὴ κότος λέγεται, et An. Oxon. I, p.197, 14. Contra altero 
loco Apollonius χόλος ipso verbo κότος apposito explicat. 

16 saq. +Ef 315: ὁ μὲν ϑυμὸς ἀπὸ τοῦ ϑύειν, ὁ δὲ χόλος. ἀπὸ τῆς χολῆς. 
ϑυμὸς δὲ καὶ χόλος λαβὼν τὴν ἐπὶ τὸ δρᾶσαι κτλ. (cf. p. 809), e quibus quae 
digniora sunt quae comparentur suo loco afferentur. — Ceterum de origine v. 
ϑυμός cum Platone consentit, Crat. p. 419 E: ϑυμὸς δὲ ἀπὸ τῆς ϑύσεως καὶ 
ξέσεως τῆς ψυχῆς ἔχοι ἂν τοῦτο τὸ ὄνομα. De v. χόλος cf. Β ἢ 25° ad χόλος 
B 241: οὕτω τὴν ἐκ χολῆς γινομένην. τοῦ ϑυμοῦ κίνησιν ὀνομάξει ..... - Simil, 
Epim. Ox. 1, p. 197, 13. 


10 


15 


20 


ιε΄ 309 


μεγαλήτορα θυμόν (I 629). τὸ δ᾽ ἄληκτόν τε κακόν τε θυμὸν 
ἐνὶ ς«τήθεςει θεοὶ θέεαν οὐρανίωνες οὕνεκα κούρης (I 636 sqq.) 
ἐπὶ τοῦ χόλου λέγεται καὶ ἀντὶ τῆς ὀργῆς παραλαμβάνει]. ὅτι δὲ παρὰ 
τὸ θύειν καὶ ἐγείρεεθαι καὶ ἣ ψυχὴ καὶ ἣ ὀργὴ θυμός, δηλοῖ λέγων᾽ 
Tpwcì θυμὸν ἐγεῖραι (E 510). θυμὸς δὲ καὶ χόλος προελαβὼν τὴν 
ἐπὶ τὸ δρᾶςαι κακὸν ἀγανάκτηεσιν χύεεθαι λέγεται, καὶ ὁ ἐν τῷ τοιούτῳ 
πάθει χωόμενος κῆρ (Α 44): αὐτίκα γοῦν τὸν λοιμὸν ἐπάγει, καὶ 
δράςαντος ἐρωτῶειν᾽ 

ὅς κ᾿ εἴπῃ ὅτι τόςςον ἐχώςεατο Φοῖβος Απόλλων (A 64): 
διὸ καὶ ἐπὶ τοῦ δρᾶςαί τι πονηρὸν δυναμένου di’ ὀργὴν βαςειλέως 
εἴρηται" , 

κρείεεων γὰρ βαειλεύς, ὅτε χώςεεται ἀνδρὶ χέρηι (A 80). 
οὕτως εἴρηκε καὶ τὸ εὺ δ᾽ ἔνδοθι θυμὸν ἀμύξεις χωόμενος 
(A 243), δηλῶν τὸ δραςτικὸν di’ ἀγανάκτηςειν περιέχειν τὸ χώεεθαι. 
καὶ τοίνυν τὸ χωόμενος δ᾽ ὁ γέρων πάλιν ὥὦχετο (A 380) ἀκουςό- 
μεθα οὐχ ἁπλῶς ὀργιζόμενος, ἀλλὰ μετ᾽ ἀγανακτήςεως ἀμυντικῆς, διὸ 
καταρᾶται, καὶ οὕτως ἀμυνόμενος. καὶ χωόμενος δὲ κατὰ θυμὸν 
ἐυζώνοιο γυναικὸς (A 429) ᾿Αχιλλεὺς τῇ ὀργῇ δηλοῦςθαι ποιεῖ τὴν 
τιμωρητικὴν di’ ἀγανάκτηειν ἄμυναν᾽ ἐπεξέρχεται οὖν διὰ τῆς μητρὸς 
τοῖς Ἕλληςει καὶ οὐχ ἁπλῶς ὀργίζεται. ὥςπερ γὰρ τὸ ἄχθεται πρὸς 
τὸ ἄχνυται ἔχει περιττεύουςαν ἀγανάκτηςειν, οὕτω τὸ χώεεςθαι πρὸς 
τὸ χολοῦεθαι: 

μή οἱ γοῦνα λαβόντι χολώεαιτο φρένα κούρη (Z 147), 
ἀντὶ τοῦ Opyicdein, 

γαῖα δ᾽ ὑπεςοτονάχιζε Διὶ ὧς τερπικεραύνῳ 

χωομένῳ, 
καὶ ἐπάγει τὰ ἐκ τοῦ χώεεθαι: ὅτε τ᾽ ἀμφὶ Τυφυέι γαῖαν ἱμάςεῃ 
(Β 181. 82). 

ἐν κινήςει μὲν οὖν χόλος καὶ θυμός. καὶ ταὐτὸν δὲ τῷ χώεεθαι 





(Vat.) 12 κρείεων χώςεται e χώλεται corr. V! 13 χοώμενος 15 
XOWMEVOC 21 dx..tar V, v γὲ in marg. 23 μή e μένος corr. V2 λ.βόντα 


V; V? in marg. λαβό et in text. 1 spr. a scrps. 26 yowuévw V, cuius verbi 
litteras xowuév humidit. deletas rescrps. δὲ 21 καὶ — ἐκ rescrps. V? 29 χόλος 
— τῷ rescrps. V? ì 


(B) 6 òpdcar 7 γοῦν om. 10 δράςαι βαειλέως δι᾽ ὀργὴν 13 post 
χωόμενος addit: ἀντὶ τοῦ ἀμυχὴν momcerc «παράττων τὴν ψυχήν, tum pergit: 
οὕτω τὸ δραςτικὸν di’ ἀγανάκτηςιν περιέχει τὸ χώεεθαι 16 οὐδὲ ἁπλῶς 16. 
17 διὸ καὶ καταρᾶται καὶ κατὰ τοῦτο ἀμ. διὸ καὶ χωόμενος κατὰ θυμὸν κτλ, 
18. 19 τὴν τιμωρ. διαγανάκτηςειν (sic). ἐπιβουλεύεται οὖὅν 20. 21 ὅπερ γὰρ τὸ ἄχνυ- 
ται πρὸς τὸ ἄχθεται ἔχει περ. ἀγαν. τοῦτο τὸ χ. πρὸς τὸ χολ. 298αα. ἐν κιν. μὲν οὖν 
χόλος θυμός. χῴώεεθαι οὖν ταὐτόν, θυμὸς καὶ χόλος, τὸ δὲ χώεεθαι ἀντὶ τοῦ εκύζ, 





5.6 Dissentit ab Aristarcho, χώεσϑαι v. χολοῦσϑαι et συγχεῖσϑαι inter- 
pretato, v. Lehrs, Ar. p. 145. — Cf. Eust. A, p. 55, 15: τὸ χώεσϑαι πολλάκις 
ὀργὴν δηλοῖ ἔμπρακτον. Ù 

SCHRADER, Porplyr. Qu. Hom. 21 


310 Le 


τὸ εκύζεεθαι. εἰπὼν γοῦν cédev δ᾽ ἐγὼ οὐκ ἀλεγίζω χωομέ- 
γης (0 477) ἐπάγει: οὔ εευ ἔγωγε εκυζομένης ἀλέγω (0 482), 
ἐπὶ δὲ τοῦ ᾿Αχιλλέως χωόμενος κατὰ θυμόν (Α 429) εἰπὼν ποιεῖ 
λέγοντα᾽ 

οἵ μοι ckuZouévw περ ᾿Αχαιῶν φίλτατοί éctov (I 198). 5 
ἐν δὲ cyécer μῆνις, μένος καὶ κότος: καὶ μῆνις μὲν καὶ μένος 
ὀργὴ ἐναπόθετος καὶ ἔμμονος᾽ πάλιν δὲ μῆνις, προςειληφυῖα τὸ ἐπι- 
τηρητικὸν μετ᾽ ἀγανακτήςεως καὶ κακοποιίας, κότος γίνεται, wc τὴν 
μὲν μῆνιν ἐκ τοῦ χόλου ἐναποκεῖςθαι, τὸν δὲ κότον ἐκ τοῦ χώεεθαι. 
ὅτι δὲ παρὰ τὸ μένειν ἣ μῆνις᾽ 10 

αὐτὰρ ὁ μήνιε vnucì παρήμενος ὠκυπόροιει (A 488) 
καὶ ἀλλὰ εὺὑ μὲν νῦν vnucì παρήμενος ὠκυπόροιει 

μήνι᾽ ᾿Αχαιοῖςι (A 422, 23), 
καὶ ὅτι διὰ τὸ μένειν καὶ κεῖςθαι ἡευχάζοντα καὶ εἰγῶντα, gna κεῖτ᾽ 
ἀπομηνίςεας (Β 772), παρὰ τὸ κεῖςεθαι τὸν μηνίοντα᾽ καὶ ὁ πᾶς χρό-1ὅ 
γος μηνιθμός: πάνθ᾽ ὑπὸ μηνιθμόν (TT 202). ὅτι δὲ μένος καὶ 
μῆνις ταὐτόν: ᾿Ατρείδη, cù δὲ παῦε τεὸν μένος (A 282). τίς οὖν 
ἣ μῆνις; χόλος, φηςὶ, μὴ ἀφεθείς᾽ ἐπάγει γοῦν᾽ 

αὐτὰρ ἔγωγε . 

λίςςομ᾽ ἈΑχιλλῆι μεθέμεν χόλον (A 282, 88): 90 
καὶ πάλιν ἀντὶ τοῦ φάναι μὴ μήνιε ἔφη ἔα δὲ χόλον θυμαλγέα 
(1 260), καὶ παυςαμένῳ μήνιδός φηει μεταλλήξαντι χόλοιο (I 197). 
καὶ 6 μεθεὶς τὸν χόλον καὶ ἀμήνιτος μεθήμων: ἀλλὰ μάλ᾽ οὐκ ᾿Αχιλῆι 





(Vat.) 1 εἰπὼν οὖν 1. ὃ χωομμένης (sic) --- ἀλέ (in verbo ἀλέγω) humid. 


deleta rescrps. V? 3 χοιύμενος 5 φίλτατοι ἔετον 8 κα.οποιίας KO... 
10 παρὰ .. .. νεῖν V, τὸ μένειν V2 in marg. 11 παρήμεϑ.. 13 ᾿Αχαιοῖς 
14 τὸ μ..... Υ, éverv V? in marg. 15 «ἂς V, π V2 in marg. 17 uév.. V, 


oc V? in marg. 19 ἔγωςε V, Υ in fine sprascrps. V? 20 ᾿Αχιλῆι μεθέμ.. 
22 μεταλήξαντι 28 ᾿Αχιλλῆι 

(Β) 2 οὔ ceu ἐγὼ 3 ἐπὶ τοῦ ’Ay. δὲ 5 φίλτατοι ἐςτόν 6. 7 ἐν δὲ 
ςχέςει μῆνις μὲν κότος ὦν, καὶ μῆνις μὲν ὁπόταν μὴ τὸ μένος δηλοῖ ταὐτόν, 
ἔετι γὰρ καὶ μένος ὀργὴ ἐναπ. κτλ., quae neque schol, Od. legisse videtur 8 
καὶ om. 11 μήνιε παρὰ νηυςεὶ παρήμ. 12 νῦν om. 14 ὅτι om. καὶ 
ἔχοντα αἰγὴν φηεὶ 17. 18 τίς οὖν Ècti μῆνις 28 οὐκ corr. ex οὐχ 

6: Cf. p. 808,9: Nemes. p. 109; Stob. 60]. II, 6, 6 (p. 49 Mein.). 

7 sqg. Aristarchum, qui χόλον et μῆνιν promiscue a poeta dici voluit 
(Lehrs, Ar. P 133), μῆνιν significare κότον πολυχρόνιον interpretatum, ἀπὸ τοῦ 
ἐπιμένειν ἤγουν ἐγκεῖσθαι Ce corr. Lehrsii, qui Eust. A, p. 8, 15 contulit; nisi 
potius ἀπὸ τοῦ ἐμμένειν legendum) derivasse, Apollon. docet, v. μῆνις. Cf. 
Suid. μῆνις" ὀργὴ ἔμμονος. 

8 Cf. p. 811, 17. 

17-20 Cf. Eust. 4, p. 105, 13: τὸ dì παύσασϑαι χόλου διχῶς φράξει 
Ὅμηρος", Ἀτρείδη, σὺ δὲ παῦε τεὸν μένος, καὶ παλιν' λίσσομαι μεϑ ἐ- 
μὲν χόλον. 

18 Cf. ad lin, 7 saq. 


σι 


10 


(e 
δι 


20 


τε | 311 


χόλος @peciv, ἀλλὰ μεθήμων (B 241) καὶ ὃ ἄγαν τηρῶν kai 
ἀναφαιρέτως τὸν χόλον αἰὲν ἐπιζαφελῶς χαλεπαίνει ( 514). 
ζαφελὲς γὰρ τὸ ἀναφαίρετον, καὶ ζαφελὴς οὖν χόλος n μῆνις, ὅτε 
KEV τιν᾽ ἐπιζαφελὴς χόλος ἵκοι ([ 821) περὶ γὰρ τῶν μηνιόν- 
τῶν ὁ λόγος. [καὶ τὸ μένος δὲ παρὰ τὸ μένειν. μένειν δὲ ἀκίνητον 
καὶ ἄτρομον καὶ μὴ φεύγειν: ἐν γάρ τοι ςτήθεςειμένος πατρώιον 
Ἧκα ἄτρομον (E 125). ὅτι γὰρ παρὰ τὸ μένειν: ἔτι μοι μένος 
ἔμπεδόν écti (E 254). καὶ μένος οὖν χειρῶν τὸ ἔμμονον ἔργον 
πρὸς τὸ δράξαςθαι’ οἱ δὲ μένος χειρῶν ἰθὺς φέρον (E 506)]. ὅτι 
δὲ τὸ μένος εθένος: πάντως οἷον ἐμόν Ye μένος καὶ χεῖρες 
ἄαπτοι (Θ 400) εἰπόντος Διός, 

εὖ νυ, φηεὶ, καὶ ἡμεῖς ἴδμεν ὅ τοι εθένος οὐκ ἐπιει- 

κτόν (0 463). 

ὡς οὖν τὸ εθένος μένος, οὕτω καὶ χόλος μένων μένος καὶ μῆνις. εἰπὼν 
γοῦν χαλεπὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνις (E 178 confus. c. Υ 135) ἐπάγει᾽ 

οὐγάρτ᾽ αἶψα θεῶν τρέπεται νόος αἰὲν ἐόντων (Υ 147). 
ἔτι δὲ μῆνις ἐπιτηροῦςα καιρὸν τιμωρίας κότον ποιεῖ᾽ 

ἀλλάτγε καὶ μετόπιςθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέςεῃ (Α 82), 
τὸ γὰρ ὄφρα TeXéccn® ἕως ἂν κατεργάςηται καὶ λυπήςῃ τὸν λυπή- 
cavta. ὅτι δὲ παρὰ τὸ ἐγκεῖςεθαι κότος εἴρηται, ἐξηγεῖται" ὅ τοι κό- 
τον ἔνθετο θυμῷ (A 101), καὶ ὅτι ἐπιτηρητικὸν ὁ κότος εἰς τὸ δρᾶςαί 
τι πονηρόν᾽ 

Ζεὺς δέ copi Κρονίδης ὑψίζυγος αἰθέρι ναίων 

αὐτὸς ἐπιςςείηςειν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶειν 





(Vat.) ὃ. 4 ὅτε κέν τι τις ἐπ. χόλ. ἵκοιτο 5—9 uncinis inclusi; v. infra 
ad h. v. 6 cthndect [0 οἱ ἐμὸν μένος 15 οὖἦν ἐπιμῆνις 18. 19 τελέςη 
21. 22 δράκςαι τί 24 παγίδα (spr. πα a V? αἱ scrpt.), om. macv, VI! 

(B) 1.2 καὶ ὁ ἀναφαίρετος τὸν κότον 6 καὶ ἄτρομον detrita 9 μένος 
detrit. post ἰθὺς φέρον inserta sunt haec: καὶ ὅτι παρὰ τὸ μένειν τὸ μένος’ 
(E 498 sqq.) ᾿Αργεῖοι δ᾽ ὑπέμειναν ἀολλέες οὐδὲ φόβηθεν οὔτε Τρώων 
βίας ὑπεδείδιεαν οὔτε ἰωκάς, ἀλλ᾽ ἔμενον νεφέληειν ἐοι....... (non- - 
nullae litt. detrit.) τὸ μένος ςθένος κτλ, lin. 10. 11.12 εἰπόντος τοῦ Διός gpacwv 
εὖ vu καὶ ἡμεῖς κτλ. 14 ὡς οὖν παρὰ τὸ ε«θένος ................, μένων 
17 ὅτι δὲ μῆνις -- κότον (detrit.) δηλοὶ 19 τὸ γὰρ ὄφρ. τελ. ἐςτὶν ἕως ἂν κατ. 
καὶ κακώςῃ τὸν Aut. 20. 21 κότον ἔνθετο detrit. 21.22 δράςαι τί 938 εφιν 





ὅ--9 Quae de origine v. μένος leguntur minime huc pertinent, quoniam 
de illo μένος quod idem atque μῆνις significat agitur; qua re facere non potui, 
quin a Porphyrio aut omnia aut plurima certe abiudicanda aliunde illata esse 
censeam; in cod. B plura, quae aeque inania sunt, leguntur; in schol. Od. (8 315) 
non transierunt. 

17 Cf. p. 810, 7. 

20 +Eust. ©, p. 723, 2: τὸ ἔϑεσϑε δὲ καιριώτατον ἐν τῷ κότον ἔϑεσϑε, 
δῆλον γὰρ ὅτι γόλος ἀπόϑετος ὁ κύτος ἐστίν, ἐπεὶ καὶ ἐκ τοῦ κέεσϑαι, ἤγουν 
κεῖσϑαι, παράγεται. Cf, Et. M. 532, 52, An, Ox, I, 197, 15. 

21* 


312 ιε΄ 


τῆςδ᾽ ἀπάτης κοτέων, τὰ μὲν ἔεεεται οὐκ ἀτέλεετα 
(Δ 166 54ᾳ.), 
ὅμοιον τῷ ἔχει κότον ὄφρα τελέςεεῃ (A 82). καὶ πάλιν ὀλλῦεαι 
Τρῶας τοῖςειν κότον αἰνὸν ἔθεςθε (Θ 449): ἔθεεθε δὲ ἐν τῷ 
θυμῷ ἀκουςτέον, τὸ γὰρ αὐτό ἐςτι τῷ κότον ἔνθετο (A 101). καὶ 5 
εἰπὼν ὅτι τῷ ᾿Αγαμέμνονι καὶ ἐκπάγλως κοτέοντο νεμέςεςεηθέν τ᾽ 
ἐνὶ θυμῷ (Β 228) προςάγει τὰ ἐκ τοῦ κότου᾽ 
νῦν δή ce, ἄναξ, ἐθέλουςειν ’Ayxatoì 
πᾶειν ἐλέγχιετον θέμεναι (Β 284. 85). 
[καὶ ὅτι μὲν ἣ μῆνις μέγαν χόλον δηλοῖ" 10 
πὰρ Διὸς αἰγιόχοιο χόλος καὶ μῆνις ἐτύχθη (0 122): 
ὅτι δὲ μῆνις ἀγανάκτηςιν ἀμυντικὴν περιέχουςά ἐςτιν ὁ κότος, παρίετηςι 
διὰ TOUTWYV * 
εἰ μή TIC θεός ἐςτι κοτεςςάμενος Tpwecciv 
ἱρῶν μηνίεας: χαλεπὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνις (E 177. 18). 16 
unvicac οὖν ὁ θεὸς εἰς κότον μεθίεταται.] 
εἴρηται τοίνυν, ὅτι ἣ μὲν κατὰ κίνηςιν πρόςκαιρος ὀργὴ χόλος καὶ 
θυμός, ἣ δὲ μετ᾽ ἀγανακτήςεως δραςτικῆς ἐνέργεια χώεςθαι λέγεται καὶ 
«κύζεεθαι, ὁ δ᾽ ἀπόθετος χόλος μένος καὶ μῆνις, αὕτη δὲ τὸ ἀμύνεεθαι 
ἐπιτηροῦςα κότος, καὶ ὅπως ὁρμὴ ἐπηρτημένη μετὰ λύπης καὶ ὀρέξεως 20 
ἣ ὀργή, καὶ ὅπως κατὰ αὔξηειν τοῦ θυμοῦ γίνεται. 





(Vat.) 1 ἔεται 3 τελέςη 4 Toîci 5 κότον (paene delet.) ἔνθετο Vi, 
χόλον V? in marg. 5. 6 καὶ εἰπὼν ὅτι τῷ "Av. ἐκπάγλως κοτέοντι προςάγει 
τὰ ἐκ του κότ.. (του V? in marg.). Rectum schol. B suppeditare apparet 
10—16 quoniam eadem fere quae paullo ante leguntur modo parum idoneo re- 
petunt, uncinis inclusi. In schol. β 315 non exstant. Plura etiam codici B illata 
sunt 10 .nXoî V, ὃ V? in marg. 15 iepòv θεῶν V, οὔ spr. ὧν scerps. V? 

ἐπιμῆνις 16 εἰς --- μεθίεταται humid. delet. rescrps. V? 17. 18 ρος (in 
πρόςκαιρος) — ἀγανακ hum. deleta in text. rescrps. V? 18 Èvepyeiac 18, 19 
γέται (in λέγεται) — μῆνις rescrps, V? 

(B) 1 ἀπάτης xotéwv detrit. 3 ὁμοίως 5 ἐςτι τῷ detnit. κότον 
ἔνθ. θυμῶ 1--9. τὰ ἐκ τοῦ κότ., εἰπὼν ᾿Ατρείδη, νῦν δή ce κτλ. (ἐθέλ. Ax. 
detrit.) 9 post θέμεναι haec addita sunt: καὶ τὸ οὐδ᾽ ὄθομαι Kkotéovtoc 
(A 181) οὐκοῦν ἀκουςόμεθα τῆς εἰς τὸ δρᾶν ἐγκειμένης unvidoc μὴ φροντίζειν ᾿" 
διὸ καὶ αὐτὸς ἐπαπειλεῖ ἐπεξελθὼν καὶ ἐπάγει .... 0... φέρτερός εἰμι 
ςἐθεν (A 186). καὶ ὅτι ἡ μὲν μῆνις κτλ. 12 Tept............. (interciderunt 
in ima pagina) mapictna διὰ τούτων 15 ἱερῶν 18 ἡ dé κίνηςις μετ᾽ ἀγαν. 
δραςτικῆς ἐνεργείας x. λέγ. 19 ὡς ἀπόθετος μὲν χόλος μένος καὶ μῆνις δὲ τὸ ἀμ. 
κτλ. 21 post γίνεται additur: καὶ πάντα Sca ἔγκειται παρατηρεῖν μᾶλλον 
ἠξίουν τοὺς τὰς μικρὰς ἐξηγήςεις περὶ τὴν μῆνιν καταβαλλομένους. 





4 Cf. δᾶ ρ". 811, 20, 
17—21 Scholio β 315, quod haec verba eadem fere qua schol. B ratione 
affert, in fine additum: ὅπερ οὖν τὸ ἄχϑεται πρὸς τὸ ἄχνυται ἔχει περιττεῦον 
τῇ ἀγανακτήσει, τοῦτο καὶ τὸ χώεσϑαι πρὸς τὸ χολοῦσϑαι (= p. 809, 20). 


5 


15 


Editum B 1. 


Vatic. 

Ttapatnpeîv δεῖ, ὧς, ὅταν ἐκ 
προςὐύπου τινὸς ἐπάγειν λόγους 
μέλλη τινὰς ὃ ποιητής, προλέγει 
προςημαίνων, οἷος ἔεται è λόγος ἢ 
μεθ᾽ οἵας diadécewc λεγόμενος. οὕ- 
τῷ γὰρ ὅρον λαβόντες παρὰ τοῦ 
ποιητοῦ ἐπὶ τὰ αὐτὰ οἷς αὐτὸς 
παρήγγειλε τῶν λεγομένων ἀκουςό- 
μεθα, οἷον εἰπόντος τὸν δ᾽ ἄρ᾽ 
ὑπόδρα ἰδὼν προςέφη (A 148), 
ὑβριςτικοὺς προςεκτέον ἔςεςεθαι τοὺς 
λόγους, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ τοῦ 
ὑποβλεπομένου᾽ καὶ πάλιν Tpoer- 
πόντος καί μιν νεικείων ἔπεα 
πτερόεντα προςηύδα (ς 9), θεω- 
ρητέον, εἰ οἱ ἐπάγεεθαι μέλλοντες 
λόγοι ὀνείδη mapéyouciv. ὅταν δέ" 


313 


*B f. 6° ad ἠμείβετ A 121. 

Tlapatnpeîv δεῖ, ὅτι, ὅταν ἐκ 
προςώπου τινὸς μετάγειν λόγους 
μέλλῃ τινὰς ὃ ποιητής, καὶ προλέγει 
προςημαίνων, οἷος ἔςται ὁ λόγος ἢ 
μεθ᾽ οἵας διαθέςτεως λεγόμενος. οὕ- 
τὼ γὰρ ὅρον λαβόντες παρὰ τοῦ 
ποιητοῦ ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς οἷςπερ ὁ 
ποιητὴς παρήγγειλε τῶν λεγομένων 
ἀκουςόμεθα᾽ οἷον εἰπόντος τὸν δ᾽ 
ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προςέφη, 
ὑβριςτικοὺς προςδεκτέον ἔςεςθαι 
τοὺς λόγους, οἷοι ἂν γένοιντο ὑπὸ 
τοῦ ὑποβλεπομένου᾽ καὶ πάλιν προ- 
ELTOVTOC' καί μιν νεικείων ἔπεα 
πτερόεντα, θεωρητέον, εἰ οἱ μέλ- 
λοντες ἐπάγεςθαι λόγοι ὀνείδη παρ- 
éxouciv. ὅταν δέ' ὅ εφιν εὖ φρο- 





(Vat.) 3 quaestioni per errorem numerus adscriptus est ις΄ 7 προλέγη 


16 οἷοι γὰρ γέν. 


(Β) 5 ὅτι om.; inser. e schol. excerpto 7 προλέγη 13 ἀκουςοίμεθα 





5 sqg. Similia sed multo breviora sunt quae ap. Plut, aud. poet. cap. 4 
init. leguntur. — Excerpta sunt ex hac quaestione: 

{+ Lp ἢ 54» ad A 105 (c. 1. xax’ docouevos, id. Vict. f, 9): παρα- 
τηρητέον ὅτι, ὅταν ἐκ προσώπου τινὸς ἐπάγειν λόγους μέλλῃ (μέλλει cod.) 
τινὰς ὁ ποιητής, προσημαΐίνει οἷος ἔσται ὃ λόγος. οἷον εἰπόντα τὸν δ᾽ do 
ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη ὑβριστικοῦς. καὶ πάλιν καί μιν νεικείων, ϑεωρη- 
τέον εἰ οἵ μέλλοντες ἐπάγεσθαι λόγοι ἔχουσιν ὀνείδη. ὅταν δὲ 0 σφιν εὖ 
φρονέων, φρονίμους προσδεκτέον λόγους" φρόνιμον γὰρ τὸ τὰς αἰτίας τῶν 
ἐνεστηκότων ζξστηκότων Vict.) εἰπεῖν καὶ μετὰ ταῦτα ἐπάγειν τὰ ποιητέα, 
πάλιν δὲ ὅταν προείπῃ καὶ τότε κουφότερον μετεφῶνεεν Φαιήκεσσι, 
δεῖ ἡμᾶς τῶν λεχϑησομένων ὡς κούφων ἀκούειν, ἐπηρμένου καὶ ὑψηγοροῦντος 
Ὀδυσσέως διὰ τὴν νίκην. πάλιν τοίνυν κτλ., v. ad p. 318, 26. 

+ B f. 5: ad κακοσσόμενος <corr, e κάκ᾽ dovouevos) A 106: παρατηρητέον 
ὅτι, ὅταν ἐκ προσώπου τινὸς ἐπάγειν μέλλῃ λόγους ὁ ποιητής, προσημαίένει οἷός 
ἐστιν ὁ λόγος" εἰπόντος γὰρ αὐτοῦ τὸ τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη, 
ὁ ᾿ἀγαμέμνων, ὑβριστικούς. καὶ πάλιν καί μιν νεικείων, ϑεωρητέον εἰ οἵ 
μέλλοντες ἐπάγεσϑαι λόγοι ἴσχουσιν ὀνείδη. ὅταν δὲ τὸ ὅ σφιν ἐυφρονέων͵ 
φρονέμους προσδεκτέον λόγους. καὶ πάλιν ὅταν λέγῃ καὶ τότε κουφότερον 
μετεφώνεε Φαιήκεσσι, δεῖ ἡμᾶς τῶν λεχϑησομένων ὡς κούφων ἀκούειν, 
Ὀδυσσέως ὑψηγοροῦντος. καὶ ἐνταῦϑα τοίνυν uti., v. ad p. 318, 26. 


914 


ὅς εφιν εὖ φρονέων ἀτορή- 
cato καὶ μετέειπε (A 18), φρο- 
viuouc προςδεκτέον λόγους. φρονί- 
μου δέ ἐεςτι τὰς αἰτίας τῶν ἐνεετη- 
κότων εἰπεῖν. καὶ μετὰ ταῦτα ἐπάγειν 
τὰ ποιητά. τὸ μὲν OÙV ἀτορήςεατο 
δηλοῖ τὴν ἐξήγηςιν καὶ φανέρωειν 
τῶν ἐνεςτηκότων, οἷον οὔτ᾽ ἄρ᾽ 
εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται καὶ τὰ 
ἑξῆς (Α 93), τὸ δὲ μετέειπε τὸ 
μετάγειν τὸ ποιητέον, ἐπάγει γάρ᾽ 
οὐδ᾽ ὅγε πρὶν λοιμοῖο βαρείας 
χεῖρας ἀφέξει καὶ τὰ ἑξῆς. 


Α la. 


καὶ ἐπὶ τοῦ Nectopoc: ὦ πόποι, ἦ 
μέγα πένθος ’Ayxatida τΤαῖαν 
ἱκάνει (Α 254), διήγηςειν ἔχει τῶν 
ἐνεττώτων ἃ ἀγορήεςατο, τὸ δὲ 
ἀλλὰ πείθεςεθε καὶ ὕμμες (A 
214) ἃ δεῖ πράττειν λέγει. καὶ πά- 
λιν ὅταν εἴπῃ᾽ καὶ τότε κουφό- 
τερον μετεφώνεε Φαιήκεςει 
(0 201), δεῖ ἡμᾶς τῶν μελλόντων 
λέγτεεθαι λόγων ἀκούειν ὧς κούφων 
καὶ ἐπηρμένων, ὑψηλολογοῦντος διὰ 
τὴν νίκην τοῦ ᾿δυςςέως. τοιοῦτον 
γὰρ τὸ τούτων νῦν ἐφίκεεςθε, 
γέοι, καὶ τὰ ἑξῆς: προθεωροῦντι 





(Vat.) 10 μετέει. .ν (ut videtur) V, πε V? in text. 
19 ἔ.ει V, x V? in margine 


num 13 τ. ἑξῆς 
deleta in text. rescripsit V? 
γε 

(Β) 7 τῶν ἑετηκότων 





9 οὔθ᾽ in ras. 


az 


γέων ἀγορήςατο καὶ μετέειπε, 
φρονίμους προςδεκτέον λότους. 
φρονίμου γάρ ἐςτι τὰς αἰτίας τῶν 
ἐνεςτηκότων εἰπεῖν καὶ μετὰ ταῦτα 
ἐπάγειν τὰ ποιητά. τὸ μὲν οὖν 
ἀγορήεατο δηλοῖ τὴν ἐξήτγηςιν 
καὶ φανέρωειν τῶν ἐνεετηκότων, ὡς 
ὁ λέτων οὔτ᾽ ἄρ ὅτ᾽ εὐχωλῆς 
ἐπιμέμφεται οὔθ᾽ ἑκατόμβης; 
ἀλλ᾽ ἕνεκ᾽ ἀρητῆρος, ὃν ἠτί- 
μης᾽ Αγαμέμνων, τὸ δὲ μετ- 
έειπε τὸ μετὰ ταῦτα ἐπαγατεῖν τὸ 
ποιητέον’ ἐπάγει γάρ᾽ οὐδ᾽ ὅγε 
πρὶν λοιμοῖο βαρείας χεῖρας 
ἀφέξει, πρίν τ᾽ ἀπὸ πατρὶ φί- 
λῳ δόμεναι καὶ τὰ ἑξῆς. καὶ τὰ 
ἐπὶ τοῦ Νέετορος: ὦ πόποι, © 
μέτα πένθος ᾿Αχαιίδα γαῖαν 
ἱκάνει, διήγηςιν ἔχει τῶν ἐνεςτώ- 
τῶν ἅπερ ἀγορήςατο, ἐπὶ δὲ τοῦ 
ἀλλὰ πίθεςθε καὶ ὕμμες μετὰ 
τὸ διηγήςαςθαι τὰ ἐνεςτηκότα εἶπεν 
ἃ δεῖ πράττειν. πάλιν ὅταν προεί- 
πῃ καὶ τότε κουφότερον μετ- 
εφώνεε Φαιήκεςςει, δεῖ ἣμᾶς 
τῶν μελλόντων λέτεςθαι λόγων 
ἀκούειν ὧς κούφων καὶ ἐπηρμένων, 
ὑψηλολογοῦντος διὰ τὴν νίκην τοῦ 
Ὀδυςςέως. τοιοῦτον γὰρ τὸ τοῦ - 
τον νῦν ἐφίκεεθε, νέοι, καὶ τὰ 


ς 


ἑξῆς" προθεωροῦντι γὰρ ἔοικεν ὃ 


11 μετάγειν vix sa- 
20 ἐνεςτ. ἃ dry. humidate 


23. 24 ὅταν — pere (in verbo uetepwvee) rescripsit 
26. 27 ἀκούειν — ὑψηλολο (in ὑψηλολογοῦντος) rescripsit V? 


15 ἀφέξοι 22 εἰπεῖν 


6sqq. +Lp f. 53° ad Α 73 (c. 1. ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν): .... ὁ δὲ 


, L) > , Ud Cd 4. LÀ x LI ld , 
Πορφύριος τὸ μὲν ἀγορήσατο ori εἶπεν α ἐγένοντο, τὸ δὲ μετέξιπεν, ti 


μετὰ ταῦτα ὀφείλει γενέσϑαι, cf. Eust. B, p. 225, 15, eundem Porphyrium 


afferentem. 


12 Zenodoteam amplectitur lectionem, v. schol. int. A_A 97. 


23 sqg. Cf. ad p. 313, 5 sqq. 


10 


15. 


20 


25 


30 


10 


ιζ΄ 


γὰρ ἔοικεν. ὁ ποιητὴς ἑαυτὸν καὶ 
προδιατιθέντι τοὺς ᾿ ἀκουςομένους 
περὶ τοῦ εἴδους τῶν λόγων. 

ἐκ τούτων δὲ πολλὰ Èvecti λύ- 
EIV τῶν παρεωραμένων τοῖς γραμ- 
ματικοῖς. αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διός᾽ 
αὐτίκ᾽ ἐπειρᾶτο Κρονίδης ἐρε- 
θιζέμεν Ἥρην,κερτομίοις ἐπέ- 
εςςι παραβλήδην ἀγορεύων (Δ 
5. 6), μὴ νοήςαντές τινες ὅτι περὶ 
τοῦ μέλλοντος τρόπου τοῦ λόγου 
εἴρηκεν ἀλλοκότους ἐξηγήςεις πε- 
ποίΐηνται" φηςὶ δὲ ὅτι παραβλητι- 


315 


ποιητὴς ἑαυτὸν καὶ προδιατιθέντι 
τοὺς ἀκουςομένους περὶ τοῦ εἴδους 
τῶν λόγων. 

ἐκ δὲ τούτου πολλὰ ἔνεςτι λύ- 
EIV τῶν παρεωραμένων τοῖς γραμ- 
ματικοῖς᾽ αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διός᾽ 
αὐτίκ᾽ ἐπειρᾶτο Κρονίδης ἐρε- 
θιζέμεν Ἥρην κερτομίοις ἐπέ- 
εςςει παραβλήδην ἀτορεύων, 
μὴ νοήςαντές τινες ὅτι περὶ τοῦ 
μέλλοντος τρόπου τοῦ λόγου εἴρη- 
κεν, ἀλλοκότους ἐξηγήςεις πεποί- 
ηνται. φηςὶ γὰρ ὅτι παραβλητικοῖς 


7 xpo..ònc 
11 


(Vat.) 2 ἀκουςουμένους 4 πολλ. .vecti V!, ἔν V? in marg. 
V, νι V2 in text. 10. 11 Tep...... Movtoc V, i τοῦ μελλον V? in marg. 
τοῦ λόγου correxi; τὸν λόγον V 

(Β) 1 καὶ προδιατιθέναι τί 
13 φαςὶ, correxi e V 


8 ...Topioic (kep evan.) 11 τὸν λόγον 





4sqg. ΤῈἘΒ f. 512 ad ἐπειρᾶτο 4 5: πολλὰ ἔνεστι λύειν τῶν παρεωραμέ- 
νῶν τοῖς γραμματικοῖς. αὐτίκα τὸ ἐπὶ τοῦ Διός" αὐτίπ᾽ ἐπειρᾶτο Koovi- 
dns ἐρεϑιξέμεν Ἥρην κερτομίοις ἐπέεσσι παραβλήδην ἀγορεύων, 
un νοήσαντές τινὲς ἀλλοκότους ἐξηγήσεις πεποίηνται. φησὶ ζφασὶ cod.) γὰρ 
ὅτι παραβλητικοῖς ἐχρῆτο λόγοις ὁ Ζεύς, παραβάλλων καὶ ἀντεξετάξων τὴν 


᾿ Ἀφροδίτης ᾿Αλεξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸς τὴν Ἥρας καὶ ᾿Αϑηνᾶς τῷ Μενελάῳ 


γενομένην. τὸ οὖν παραβλήδην ὅτι μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει, ὅπερ εἰώ- 
ϑασι συγκρίνειν λέγειν, καὶ ὅτι τοῦϑ᾽ οὕτως ἔχει, δηλοῖ ὃ τοῦ Διὸς λόγος 
συγχριτικὸς ὦν᾽ δοιαὶ μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνες εἰσὶ ϑεάων, Ἥρη τ᾽ 
᾿ργείη καὶ ἀλαλκομενηὶς {--μινηὶς cod.) ᾿4ϑήνη" dii ἥτοι ταὶ νό- 
σφι καϑήμεναι εἰσορόωσαι τέρπεσϑον, τῷ δ᾽ αὖτε φιλομμειδὴς 
alter. u eras.) ἀφροδέτη αἰεὶ παρμέμβλωκε καὶ αὐτοῦ κῆρας ἀμύ- 
νει. καὶ οὐκ ἔστιν ἁπλῶς παραβολὴ καὶ ἀντεξέτασις, ἀλλ᾽ ὄντως ἐρεϑιστικὴ 
καὶ κέρτομος, ὡς προεῖπεν ἔσεσθαι" δοιαὶ μὲν Μενελάῳ, μία δὲ τῷ ᾿Δλεξάνδρῳ. 
καὶ ἡ μὲν Ἥρα κηδεμὼν τοῦ Ἄργους κἀκεῖθεν χρηματίξουσα καὶ διὰ τοῦτο καὶ 
τοῦ Μενελάου κήδεσθαι ὀφείλουσα, ἡ δὲ ᾿ϑηνᾶ ἀλαλκομενηίς, ἡ δὲ ᾿Αφροδίέτη 
φιλομειδὴς καὶ οὐκ ἀπ᾽ Ἰλίου" καὶ ὅμως al μὲν νόσφι τοῦ Μενελάου κάϑην- 
ται, ἡ δὲ αἰεὶ παρμέμβλωκε᾽ καὶ al μὲν ϑεωροὶ εἰς τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἡ δὲ 
αὐτῷ κῆρας ἀμύνει συμπαραμένουσα, καὶ νῦν ἐξεσάωσεν ὀιόμενον ϑαν ἐ- 
εσϑαι, ὀρϑῶς ἄρα προείρηκεν ὅτι ἐρεϑιστικὸς ὃ λόγος ἔσται καὶ χλευαστικὸς 
καὶ παραβλητικός. --- Ex eodem fonte Eust., 4, p. 489, 1, hausit, 

10 sqqa. Velut ap. Apollon. v. παραβλήδην: οἷον amatnios' οἷον ἐξαπατη- 
τικῶς, παραλογιστικῶς .... (id. fere Suid. ἢ, v. et v. παραβαλέσϑαι), ap. Hesych. 
h, v.: ἀπατητικῶς, παραλογιστικῶς, ἐξ ἀντιβολῆς παραβάλλοντες, cf. Et. M. 
781, 11. 20, schol. min. 4 6. — Cum Porphyrio consentiunt Eust, 1, c. et @, 
p. 1406, 24 (hoc quidem loco praeterea Suidae apposita interpretatione), et 
Hes.: παραβλητικός" παραβάλλων, schol. Eur. Andr. 289 (παραβαλλόμεναιλ): 
ἀντὶ τοῦ ἐρεϑίξουσαι, ὡς 0 ποιητής᾽ παραβλήδην ἀγορεύων (sequuntur aliae 
interpretationes). 


316 


"koîc ἐχρῆτο λόγοις παραβάλλων καὶ 
ἀντεξετάζων τὴν ᾿Αφροδίτης ᾿Αλε- 
ξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸς τὴν Ἥρας 
καὶ ᾿Αθηνᾶς τῷ Μενελάῳ γτγινομέ- 
ynv. τὸ οἦν παραβλήδην τὸ μετὰ 
τοῦ παραβάλλειν λέγει, ὃ eiwoaci 
λέγειν curkpiverv. καὶ ὅτι τοῦθ᾽ 
οὕτως ἔχει, δηλοῖ è τοῦ Διὸς λόγος 
ευγκριτικὸς ὦν" δοιαὶ μὲν Meve- 
λάῳ ἀρηγόνες εἰεὶ θεάων, 
Ἥρη τ᾽ ᾿Αρτείη καὶ ἀλαλκομε- 
ynic ’A@nvn' ἀλλ᾽ ἥτοι ταὶ 
νόεφι καθήμεναι εἰεορόωςαι 
τέρπεςθον, τῷ δ᾽ αὖτε φιλο- 
μειδὴς Ἀφροδίτη αἰεὶ παρμέμ- 
βλωκε καὶ αὐτοῦ κῆρας ἀμύ- 
γει (Δ 7sqqg.). καὶ οὐκ ἔετιν ἁπλῶς 
παραβολὴ καὶ ἀντεξέταεις, ἀλλ᾽ οὔ- 
τῶς ἐρεθιςτικὴ καὶ κέρτομος, ὡς 
προεῖπεν᾽ δύο μὲν Μενελάῳ, μία 
δ᾽ ᾿Αλεξάνδρῳ, καὶ ἣ μὲν Ἥρα ὡς 


᾿Αργεία τῷ Μενελάῳ ἐπαρκεῖν ὀφεί- 
λουςα, n δὲ ᾿Αθηνᾶ ἀλαλκομενηίς, 
ἢ δὲ ᾿Αρροδίτη φιλομειδὴς καὶ οὐκ 
ἀπ᾽’ Ἰλίου: καὶ ὅμως αἱ μὲν νόςφι 
τοῦ Μενελάου κάθηςθε, ἣ δὲ ἀεὶ 
παρμέμβλωκε᾽ καὶ αἱ μὲν θεωροὶ 
εἰς τέρψιν τῶν ἀγώνων. ἣ δὲ αὐτοῦ 
κῆρας ἀμύνει εὐυμπαραμένουςα᾽ 
καὶ νῦν ézecawcac ὀιόμενον 
θανέεεθαι (Δ 12). ὀρθῶς ἄρα 
προεῖπεν ὅτι ἐρεθιςτικὸς ὁ λόγος 
ἔεται καὶ χλευαςτικός. 


πάλιν ὅταν ἐπὶ τῆς Θέτιδος 
λέγῃ ὡς ἔχετ᾽ ἐμπεφυυῖα καὶ 
εἴρετο δεύτερον aùtic(A513), 





(Vat.) 2 ἀντεξετάζ.ν 
16 παρβέμβλωκε 
uevnic 


5 οὗ. V, 


29 παρβέμβλωκε 


(B) ὁ τὸ μετὰ τοῦ βάλλειν, corr. e V 


20 προεῖπον, corr. e schol, excerpto (p. 315) 


ιζ΄ 


ἐχρῆτο λόγοις ὃ Ζεὺς παραβάλλων 
καὶ ἀντεξετάζων τὴν ᾿Αφροδίτης 
᾿Αλεξάνδρῳ ἐπικουρίαν πρὸς τὴν 
Ἥρας καὶ ᾿Αθηνᾶς τῷ Μενελάῳ 
γιγνομένην. τὸ oùv παραβλήδην 
τὸ μετὰ τοῦ παραβάλλειν λέγει, 
ὅπερ εἰώθαει λέγειν ευγκρίνειν. καὶ 
ὅτι τοῦθ᾽ οὕτως ἔχει, δηλοῖ ὃ τοῦ 
Διὸς λόγος ευγκριτικὸς ὦν δοιαὶ 
μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνες eicì 
θεάων, Ἥρη τ᾿ Ἀρτείη καὶ 
ἀλαλκομενηὶς ᾿Αθήνη. ἀλλ᾽ ἤ- 
τοι ταὶ νόςφι καθήμεναι eic- 
ορόωςαι τέρπεεθον, τῷ δ᾽ 
αὖτε φιλομειδὴς Ἀφροδίτη 
αἰεὶ παρμέμβλωκε καὶ αὐτοῦ 
κῆρας ἀμύνει. καὶ οὐκ ἔςτιν 
ἁπλῶς παραβολὴ καὶ ἀντεξέταεις, 
ἀλλ᾽ οὕτως ἐρεθιςτικὴ καὶ κέρτομος, 
ὡς προεῖπεν ἔςεςθαι" δοιαὶ 
Μενελάῳ, μία δὲ τῷ ᾿Αλεξάνδρῳ, 
καὶ n μὲν Ἥρα κηδεμὼν τοῦ Αρ- 
γους κἀκεῖ ypnuatiZouca καὶ διὰ 
τοῦτο καὶ τοῦ Μενελάου κήδεεθαι 
ὀφείλουςα, n δὲ ᾿Αθηνᾶ ἀλαλκομε- 
γηΐς, N δ᾽ ᾿Αφροδίτη φιλομειδὴς καὶ 
οὐκ ἀπ᾽ Ἰλίου, καὶ ὅμως αἱ μὲν 
γόςφι τοῦ Μενελάου κάθηςθε, ἣ δὲ 
ἀεὶ παρμέμβλωκε: καὶ αἱ μὲν 
θεωροὶ εἰς τέρψιν τῶν ἀγώνων, ἣ 
δὲ αὐτῷ κῆρας ἀμύνει ευὐμπαραμέ- 
vouca* καὶ νῦν éZecawcev ὀιό- 
μενον θανέεεςθαι. ὀρθῶς ἄρα 
προείρηκεν, ὅτι ἐρεθιςτικὸς ὁ λόγος 
Ector καὶ χλευαςτικὸς καὶ παραβλη- 
τικός. 

πάλιν ὅταν ἐπὶ τῆς Θέτιδος 
λέγῃ ὡς ἔχετ᾽ ἐμπεφυυῖα καὶ 


ἤρετο δεύτερον αὖτις, τὸ 
οὖν V? in marg. 11 dpyei. V 15. 
25 ἀλλαλκο- 


20 mpoeît... (evan,) 


μὲν 2 


30 


35 


πσπσΠ  ρν- m-rrr_y@È e 


10 


15 


20 


20 


30 


ιζ΄ 317 


τὸ εἴρετο οὐ χρὴ ἀκούειν ἀντὶ 
τοῦ ἠρώτηςεν ἁπλῶς, ἀλλ᾽ ἀντὶ τοῦ 
ἠρώτα τὸ ἀληθὲς μαθεῖν θέλουςα᾽ 
ἐπάγει γὰρ νημερτὲς μὲν δή μοι 
ὑπόςχεο καὶ κατάνευεον ἢ 
ἀπόειπ᾽, ἐπεὶ οὔτοι ἔπι δέος, 
ὄφρ᾽ εὖ εἰδῶ. 


[καὶ ἐν ἄλλοις ἔφη" εἰρωτᾷς μ᾽ 
ἐλθόντα θεὰθεόν, αὐτὰρ ἐτώ 
τοι νημερτέως τὸν μῦθον 
évicmancw (e 97. 98)]. καὶ τὸ 
elpeai τοίνυν ὁππόθεν εἰμέν 
(Y 80) οὕτως ἀκουςόμεθα᾽ τάλη- 
θὲς ἀκοῦςαι βουλόμενος ἐξετάζεις᾽ 
καὶτὸ Ἑρμείαν ἐρέεινε Καλυψὼ 
δῖα θεάων (e 80). ἐπάτει Yap 
αὔδα ὅτι φρονέεις (e 89) x * 
EVICITETV XK ΚΞ 


καὶ τὸ νημερτέως τὸν μῦθον 
ἐνιοπήςσω (e 98) ἤτοι ἀναμαρτήτως 
τἀληθὲς ἐρῶ᾽ κεῖται γὰρ ὡς εἰ ἔλεγεν 
ἐπαληθεύςεομαί cor ἀψευδῆ τὸν λό- 
γον. καὶ τὸ ἔννεπε οὖν ἀληθῆ λέγε, 


καὶ τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐν ποιή- 
uaci λέγε᾽ ἀοιδὴ γὰρ ἣ ποίηεις. εἰπὼν 
οὖν ἀλλ᾽ ἄγε δὴ μετάβηθι καὶ 
ἵππου κόςμον ἄειςον (θ 491), 





5. 6 ἢ ἀπόειπε 
13 ὁπόθεν 


(Vat.) 
illata esse videntur 


γι 81% ..incic 32 ἀλλάγε 
(B) 2 ἀντὶ τοῦ ἤρατο (ἢ) ἁπλῶς 
cod. Vat. 18 ὁππόθεν εἶμεν 





30 Simil. Apollon v. ἄειδε: 


ἤρετο οὐ χρὴ ἀκούειν ἀντὶ τοῦ 
ἠρώτα ἁπλῶς, ἀλλ᾽ ἀντὶ τοῦ ἠρώτα 
τὸ ἀληθὲς μαθεῖν θέλουςα᾽ ἐπάγει 
γὰρ νημερτὲς μὲν δήμοι ὑπό- 
ςχεο καὶ κατάνευςον ἢ ἀπό- 
ειἰπ᾽, ἐπεὶ οὔ τοι ἔπι δέος, 
ὄφρ᾽ εὖ εἰδῶ, ὅεςον ἐγὼ μετὰ 
πᾶειν ἀτιμοτάτη θεός εἰμι 
[ἐπεὶ καὶ ἐν ἄλλοις ἔφη" εἰρωτᾷς 
μ᾽ ἐλθόντα θεὰ θεόν, αὐτὰρ 
ἐγώ τοι νημερτέως τὸν μῦθον 
ἐνιςπήςσωή]. καὶ τὸ εἴρεαι τοίνυν 
ὁππόθεν εἰμέν; ἐγὼ δέ κέ τοι 
καταλέξω οὕτως ἀκουςόμεθα᾽ εἰ 
τἀληθὲς ἀκοῦςαι βουλόμενος ἐξετά- 
ζεις. καὶ τὸ Ἑρμείαν ἐρέεινε 
Καλυψὼ δῖα θεάων’ ἐπάγει γὰρ 
αὔδα ὅ TI PPOVEEILC. τὸ ἐνιςπεῖν 
δὲ παραπληςίως οὐ μὴν ἁπλῶς τὸ 
εἰπεῖν, ἀλλ᾽ ἀληθῶς εἰπεῖν εἴ κ᾽ 
ἐθέλῃςϑα κείνου λυγρὸν ὄλε- 
θρον évicteîv (Y 92, ὃ 322), καὶ 
τὸ νημερτέως τὸν μῦθον ἐνι- 
CTNCw, ἀναμαῤτήτως τἀληθὲς ἐρῶ" 
κεῖται γὰρ ὡς εἰ ἔλεγεν ἐπαληθεύ- 
ςομαί cor ἀψευδῆ τὸν λόγον. καὶ 
τὸ ἔννεπε οὖν ἀληθῆ λέγε᾽ τίς 
γὰρ τῶν ὀὄχ᾽ dapictoc ἔην, εὖ 
μοι ἔννεπε Moîca (B T61), καὶ 
τὸ ἄειδε πάλιν ἀληθῆ ἐν Tomuaci 
Nere: ἀοιδὴ γὰρ N ποίηεις. εἰπὼν 
γοῦν ἀλλ᾽ ἄγε δὴ μετἀβηθικαὶ 
ἵππου κόςμον ἄειςον, ἐπάγει" 


9—12 καὶ — évicancw e lin, 30 sqq. temere huc 
16 ἑρμεῖαν 
cidisse nonnulla cum ipsa verba tum schol. B demonstrat 


18 αὖδα 18. 19 inter- 
26 ἀψευδῆ e corr. 


6 em (acc. evan.) 9--12 cf. var. lect, 


. τινὲς δὲ εἰς τὸ λέγε μετέλαβον τὴν 


λέξιν, ἐπὶ μὲν τῶν καταλογάδην προφερομένων τῷ λέγειν καταχρωμένου..., τῷ 


δὲ ἄειδε δὲ ὀπὶ μὲν μετ᾽ ὠδῆς ... 


318 


ἐπάγει" at kev δή μοι κατὰ uoî- 
ραν καταλέξῃς (θ 496), ὅπερ ἐν 
ἄλλοις πάντα κατ᾽ aicav ἔει- 
πες, ἀγακλεές (P 716). τί οὖν 
τὸ κατ᾽ aîcav εἰπεῖν; οὐδ᾽ ἂν 
ἔγωγε ἄλλα πάρεξ εἴποιμι 
παρακλιδὸν οὐδ᾽ ἀπατήσω (δ 
941) [καὶ ὅταν δὲ προείπῃ εἶθαρ 
δὲ Tpocnuda (Μ 353), τὸ εὐθὺ 
καὶ ἀληθὲς καὶ φανερὸν ἀκουςόμεθα. 
πάλιν ἔφη ἔπος ἀντίον ηὔδα, 
τὸ ἄντικρυς καὶ διαρρήδην, ὃ ἐν 
ἄλλοις ἔφη ἀντικρὺ δ᾽ ἀπόφημι 
(Η 362)]: τοῦ γὰρ εὐθέως λόγου 
δύναμις τὸ μὴ πάρεξ εἰπεῖν μηδὲ 
παρεκκλῖναι. καὶ τὸ ἀντίον δὲ 
ηὔδα ἐξηγήςατο" τῶν οὐδέν τοι 
ἐγὼν κρύψω ἔπος (ὃ 550) οἱ 
γὰρ ἰθὺ καὶ κατεναντίον ἰόντες οὐ 
κρύπτονται ὡς οἱ κλέπτοντες. ὅθεν 
ἐπὶ τοῦ οὐκ ἀπατῶντος [μὴ] κλέ- 
πτε νόῳ (A 132). τί οὖν τὸ κλέπτε 
γόῳ; ὅς χ᾽ ἕτερον μὲν κεύθει 
ἐνὶ φρεςεὶν ἄλλο δὲ βάζει (I 
918). 

πάλιν ὃ ποιητὴς, τοῦ ᾿Αγαμέμνο- 
γος μέλλοντος λέγειν πρὸς τὸν 





ιζ΄ 


αἴ κεν δή μοι τάδε κατὰ μοῖ- 
ραν καταλέξῃς, ὅπερ ἐν ἄλλοις 
πάντα κατ᾽ aiîcav ἔειπες, ἀγα- 


κλεές. τί οὖν τὸ κατ᾽ aîcav εἶ- 
πεῖν: φηεὶν οὐδ᾽ ἂν ἔγωγε ἄλλα 
πάρεξ εἴποιμι παρακλιδὸν 


οὐδ᾽ ἀπατήςσω [καὶ ὅταν δὲ προεί- 
πῃ εἶθαρ δὲ προεηύδα, τὸ εὐθὺ 
καὶ ἀληθὲς καὶ φανερὸν ἀκουςόμεθα. 
ὅπερ πάλιν ἔφη ἔπος ἀντίον 
ηὔδα. ἐξηγήςατο τὸ ἄντικρυς καὶ 
διαρρήδην, ὅπερ ἐν ἄλλοις ἔφη ἄν - 
τικρυ δ᾽ ἀπόφημ!ι]᾽ τοῦ γὰρ eù- 
θέος λόγου δύναμις τὸ μὴ πάρεξ 
εἰπεῖν ἀλλὰ μηδὲ παρεκκλῖναι, κα- 
θάπερ ἐπὶ τῶν οὕτω βαδιζόντων. 
καὶ τὸ ἀντίον δὲ ηὔδα ἐξηγήςατο᾽ 
τῶν οὐδέν τοι ἐγὼ κρύψω 
ἔπος οὐδ᾽ ἐπικεύςω᾽ οἱ Yap ἰθὺ 
καὶ κατεναντίον ἰόντες οὐ κρυπτά- 
ζονται, κρύπτουςι δὲ μάλιςτα οἷ 
κλέπτοντες, ὅθεν ἐπὶ τοῦ ἀπατῶν- 
τος κλέπτε νόῳ. [τί οὖν τὸ κλέπτε 
vow;] ὅς x° ἕτερον μὲν κεύθῃ 
ἐνὶ φρεεὶν ἄλλο δὲ εἴπῃ. 


(Vat.) 7 περικλιδὸν 8---18 καὶ ὅταν --- ἀπόφημι, quae inter se et cum iis quae 
antecedunt et sequuntur male cohaerent, Porphyrio abiudicanda esse videntur 9 τὸ 


εὐθὲς 


12. 13 appnònv (in v. διαρρήδην) --- ἔφη humid. deleta V? in text. rescrps. 


15 apic (in δύναμις) — μηδὲ et (17) nyNcato (in ἐξηγήςατο) V? in text. rescrps, 


16 παρεκκλίναι 
sunt, margini inferiori V? adscripsit 
τὸ κεῦθε νόῳ 
(Β) 4. ὅ τὸ κατ᾽ αἷςαν εἰπὼν 
Vati. 14. 15 παρεξειπεῖν 
toc fuisse videtur; evan. 
. νὶ Ppecìv 
bus verbis schol. finitur 





ὁ παρεξείποιμι 
19 οὐδ᾽ ἐπικεύςω 'paene evan. 

28. 24 τί --- νόῳ exciderunt (cf. Vat.) 

εἴπη (litterae nonnullae evanuerunt aut evulsae sunt), qui- 


17. 18 τῶν — ἔπος, quae in text. tinctura adhibita deleta 
20 οἱ KÀ..... TEC 
27 μέλλοντος λέγ... .pòc τὸν Κάλχα.τα 


21 μὴ om, 22. 23 
7-13 cf. var, lect. cod. 
29. 23 ἀπατῶν- 

24. 25 κευ.. 


7sqq. Cf. Vict. M 354: ταῦτα καὶ ταχέως προφέρεσϑαι δεῖ, ἔφη γὰρ εἶϑαρ 


δὲ προσηύδα. 


26 Βαα. Lp. A 105 (et γιοῦ, ibid.; initium v. ad p. 313, ὅ sqq.): .... 


πάλιν 


, ξ ᾿ »Ἥ 9 , , , AI x , , 
τοίνυν ὁ ποιητῆς, τοῦ Δγαμέμνονος ueddovios λέγειν πρὸς τὸν Καλχαντα μαντι 
κακῶν καὶ τὰ ἑξῆς, προδιετύπωσεν ἡμῖν τοὺς λόγους διὰ τοῦ κάκ᾽ ὀσσόύμε- 


20 


25 


10 


15 


Κάλχαντα μάντι κακῶν, οὐ Tw- 
ποτέ μοι τὸ κρήγυον εἶπας" 
αἰεί τοι τὰ κάκ᾽ ἐςτὶ φίλα φρεςεὶ 
μαντεύεεθαι, ἐεθλὸν δ᾽ οὔτε 
τί πω εἰπεςἔπος οὔτ᾽ ἐτέλες- 
ςας (A 10θ---8), καὶ διὰ τῆς x **** 
κακῶν μάντιν κακῶν πολλάκις ἀγο- 
ρεύοντος, προλέγων ὅτι τοιοῦτοι 
ἔεονται οἱ λόγοι φηςίν᾽ Κάλχαντα 
[μάντιν] πρώτιετα κακοςςόμε- 
νος προςέειπεν (A 105), οὐ κα- 
κῶς ὑποβλεψάμενος" οὐ γὰρ οἷόν 
τε τὸ κακῶς ευναλεῖψαι διὰ τὸ 
ςούμφωνον, οὐδ᾽ ÈCTIV ὅπου τὸ ὑπο- 
βλέπεεθαι ὄςςεςθαι λέγει. ἀλλὰ cn- 
μαίνει τὸ κακοςςόμενος ἐν CUV- 
θέτῳ ῥηθέν κ«κ κπ κακόμαντιν ἀπο- 
καλεῖ. ἐπεὶ γὰρ ὄςςα ἣ θεία φήμη, 
ἣν καὶ Διὸς ἄγγελον ἔφη -- μετὰ 
δέ εφιειν ὄςεα δεδήει ὀτρύ- 
vouc’ ἰέναι, Διὸς ἄγγελος (B 
93) —, Διὸς δὲ ἄγγελοι καὶ οἱ 





(Vat.) 1.2 οὔποτέ μοι τὸ κρήγυον "ἔειπας 
6-8 καὶ — ἀγορεύοντος ita in codice esse videntur, nisi quod 


ἐτέλεςας 
ἀγορεύοντος mutavi ex ἀγορεύοντες 


quominus ἀποκαλεῖ pro spurio habeatur, 


obstat 


(B) 11 kakoccéuevoc corr. e κάκ᾽ òccouevoc (ut etiam in text. corr.) 
22 δὲ om, add, Bkk, 


τὸ ante κακῶς om. 





319 


*B ἢ 4° ad xaxoccouevoc A 105: 

τὸ κακοςςόμενος οὐ εημαί- 
VEL τὸ κακῶς ὑποβλεψάμενος᾽ οὐ 
γὰρ οἷόν τε τὸ κακῶς ευναλεῖψαι 
διὰ τὸ εύμφωνον, οὐδ᾽ ἔςτιν ὅπου 
τὸ ὑποβλέψαςεθαι ὄεςςεεθαι λέγει" 
ἀλλὰ εημαίνει τὸ κακοςςόμενος 
(ἐν ευνθέτῳ γὰρ εἴρηται) κακόμαν- 
TIC. ἐπεὶ γὰρ ὄςςεα ἣ θεία φωνή, ἣν 
καὶ Διὸς ἄγγελον ἔφη -- μετὰ δέ 
C@iciv ὄεςα δεδήει, ὀτρύνους᾽ 
ἰέναι, Διὸς ἄγγελος —, Διὸς 
δὲ ἄγγελοι καὶ οἱ μάντεις καὶ τῆς 


3 κάκ᾽ ἐςτ[] φίλα 5.6 οὐδ᾽ 


17 excidisse nonnulla videntur; nam 
scholium hinc excerptum (v. infra) 


12 


9 “" »” » e , 9 >, % ΄ 9 
νος, 0UX) ὡς τινὲς οἴονται, κακῶς ὉπὉποβλεψαμενος, αλλ οτι καχομαντιν ἀπο- 


- 2 4 3 Ν 3 ἢ € , » > LI x -" - 9 TÀ 
καλῶν. ἐπεὶ γὰρ ὅσσα ἐστὶν ἡ dela φωνὴ, τῆς omos δὲ τῶν ϑεῶν αἀκουουσιν 

, Lai ‘ - CO LI 
ol μάντεις — ῶὡς γὰρ ἐγὼν dr ἄκουσα ϑεῶν — κακὸν ἄγγελον τῆς diòs 


» 9 “ 
06cns ἀποκαλῶν. 


+ B ibid. (cf. ad p. 313, 5sqq.): .... 


καὶ ἐνταῦϑα τοίνυν προδιετύπωσε 


‘ , LI - ld s 2 9 ’ 9 “ 
τοὺς λόγους διὰ τοῦ κακοσσόμενος <corr. e κακ ὀσσόμενος, οὐχ, ὡς τινὲς 


“« . (4 . » 
οἴονται, κακῶς ὑποβλεψάμενος, ἀλλ᾿ οτι κακόμαντιν ἀποκαλῶν. 


? x »” 
ἐπεὶ γὰρ ὅσσα 


) LS , Là » 2 LI £ - - 9 # Ν Li Α - 
ἐστὶν n dela φωνὴ, τῆς omos δὲ τῶν ϑεῶν ἀκούουσιν ol μαντεις, διὰ τοῦτο 


κακοφημίξει αὐτὸν εἰς τοῦτο. 


11 Aristarchum 4 105 interpretatum esse κακῶς ὑπιδόμενος Aristonicus 


1. c. docet (cf, Lehrs, Ar. p. 88). 


v. κακ᾽ ὀσσόμενος, Eust. 4, p. 58, 26; 59, 32, 


Sequuntur eum non solum Apollon. et Hesych. 


schol. min. h, ]., sed etiam ipse 


Porphyrius, vel λυτικῶν aliquis ibi allatus, in quaest. 4225 hoc loco usus ad 
κυνὸς ὄμματα, quae Agamemnoni obiciuntur, explicanda (p. 11, 5). 
188qq. { Vict. 2 172 (ὀσσομένη): παρὰ τὴν ὄσσαν, ἣν ἀεὶ ἐπὶ ϑείας φωνῆς 


λέγει. Cf. Eust. 


5, p. 964, 64, Et. M. 685, 50, 


320 
μάντεις καὶ τῆς ὀπὸς τῶν θεῶν 
ἀκούουειν, ἥτις ἐςτὶν Occa — ὡς 


γὰρ ὄπ᾽ ἄκουςα θεῶν (Η 53) —, 
ἀπὸ τῆς ὄςςης πεποίηται τὸ Ka- 
κοςςόμενος, ἥτοι WC κακόμαντιν 
αὐτὸν ὀνειδίζων, ὡς εἰ ἔλεγε" κα- 
κὸν ἄγγελον τῆς Διὸς òcenc ἀπο- 


καλῶν. οὐ γάρ ἐςτιν ἁπλῶς κακο- 
λογῶν, ὅτι οὐδ᾽ Occav ἁπλῶς τὴν 
φωνὴν εημαΐίνει ἀλλὰ τὴν θείαν, 


ἀλλ᾽ ὡς ἐπὶ κακῷ χρώμενον τῇ θείᾳ 
φωνῇ λοιδορῶν. καὶ ἐν ἄλλοις οὐ 
μὲν Ydp τοι ἐγὼ κακὸν ὀςςο- 
μένη τόδ᾽ ἱκάνω, ἀλλ᾽ ἀγαθὰ 
φρονέουςα (L 172), οὐ κακὸν 
κληδονιζομένη, καὶ ὀςεςεόμενος 
πατέρ᾽ ἐεθλὸν ἐνὶ qpeciv (a 
115), ἤτοι ἐν ἑαυτῷ κληδονιζόμενος 
καὶ εὐχόμενος θείας τυχεῖν φήμης 
περὶ τῆς ἐπανόδου τοῦ πατρός. καὶ 
τὸ οὔποτέ μοι θάνατον“ προ- 





(Vat.) 
(B) 


17 πατέρα ἐςεθλὸν 





5 +Eust. 4, p. 59, 21. 


4,5 ἀπὸ τοῦ — ὀνειδίζοντος, corr. Bkk. 


ιζ΄ 


ὀπὸς τῶν θεῶν dkovouciv, ἥτις 
ἐςτὶν Occa -- ὡς γὰρ ἐγὼν ὄπ᾽ 
dkouca θεῶν'᾽ --, ἀπὸ τῆς Occnc 
πεποίηκε τὸ KAKOCCOUEVOC, ἀντὶ 
τοῦ ὡς κακόμαντιν αὐτὸν ὀνειδίζων, 
wc εἰ ἔλεγε, κακὸν ἄγγελον τῆς 
Διὸς ὄεςης ἀποκαλῶν. οὐδὲ γάρ 
éctiv ἁπλῶς κακολογῶν, ὅτι οὐδὲ 
ὄςςαν ἁπλῶς τὴν φωνὴν εημαίνει, 
ἀλλὰ τὴν θείαν. ἀλλ᾽ ἔςτιν ὡς ἐπὶ 
κακῷ χρώμενον τῇ θείᾳ φωνῇ λοι- 
δορῶν. εἴρηται δὲ καὶ ἐν ἄλλοις" οὐ 
μὲν γάρ τοι ἐγὼ κακὸν ὀςςο- 
μένη τόδ᾽ ἱκάνω, ἀλλ᾽ ἀγαθὰ 
φορέουςα, οὐ κακὸν κληδονιζο- 
μένη. καὶ ὀςεόμενος πατέρ᾽ 
ἐςθλὸν ἐνὶ qppeci εημαίνει" ὁ ἐν 
αὑτῷ κληδονιζόμενος καὶ εὐχόμενος 
θείας τυχεῖν φήμης περὶ τῆς ἐπαν- 
ὀδου τοῦ πατρός. καὶ τὸ οὔ ποτέ 
μοι προτιόςςετο θυμός ἀντὶ 


17. 18 ἐν αὐτῷ 


9 In verbo ὄσσα interpretando cum Aristarcho consentit (ν, Lehrs, 


p. 88), cf. schol. Hes, theog. 10. 


20 sqg. +Schol. T p. 20 ad β 152 (c. 1. ὄσσετο ϑυμός): 
καὶ ἔτι μᾶλλον τῆς ὕσσης τὸ ὄσσεσθϑαι αὐτὸς ἐδήλωσεν, ἐπὶ τῶν 


TEVETO. 


3 - 2 
αντὶ του ἐμαν- 


μνηστήρων λέγων ἐς δ᾽ ἰδέτην πάντων κεφαλάς, ὄσσοντο δ᾽ ὄλεϑρον. 
ἐπ᾽ ἄλλου ἐξηγήσατο εἰπών᾽ Ξάνϑε, ti μοι ϑῴνατον μαντεύεαι {μαν- 
τεύεται cod.). τὴν δὲ ὄσσαν ὅτι dela {ϑεῖα cod.) φωνὴ ἐξηγεῖται λέγων ὅσ- 
σαν ἀκούσης ἐκ Διός. λέγει δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα" ἤλυϑες, εἴ τινά 
μοι κληδόνα πατρὸς ἐνίσποις. κληδών δὲ διὰ τὸ κλέος διδόναι καὶ φέ- 
ostv* n ὕσσαν ἀκούσῃς, q τε μάλιστα φέρει κλέος ἀν δρώποις. καὶ 
αὐτὸς ὁ Τηλέμαχος πατρὸς ἐμοῦ κλέος εὐρὺ, φησὶ, μετέρχομαι, αἴ που 
ἀκούσω, καὶ ὄχετο πευσόμενος μετὰ σὸν κλέος, εἴ mov ἔτ᾽ εἴης. καὶ 
ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξος φήμη κληδών, μέγα κλέος" πεύϑετο γὰρ Κύπρονδε 
μέγα κλέος, οὔνεκ᾽ Agatoì ἐς Τροίην νήεσσιν ἀνα « * « è κ, προ- 
αγορεύει' ϑείη δέμιν ἀμφέχῃ ὀμφή, ἔνϑα πανομφαίῳ Ζηνὶ ῥέξεσκον 
‘Agatot, ἐπειδὴ ὄσσα καὶ ὀμφὴ δῆλον ἀγγελοί εἰσιν. ἔστι δέ τις ἄλλη, n 
δήμου φήμη, ἡ ὑπὸ τοῦ δήμου διαδιδομένη περί τινος ἀγγελίας φήμη: --- καὶ 
πάλιν" χαλεπὴ δ᾽ ἔχε δήμου φήμη. καὶ ἅγιος πολύφημος, ἐν ᾧ πολλὰ 
φημίξεται. nOn δὲ φήμην καὶ τὴν κληδόνα που εἴρηκε' φήμην δ᾽ ἐξ οἴης 
γονοπροέηπεν ἀλέτρις <8ic). ὥστε ὅσσα μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδών ἐπὶ 
τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ καὶ ἐπὶ τῆς ϑείας κληδόνος καὶ ἐπὶ τῆς ἀνθρωπίνης 


10 


1ὅ 


20 


10 


15 


20 


30 


ιζ΄ 


Ttiocceto θυμός (ξ 219), ἀντὶ τοῦ 
προεμαντεύετο. καὶ ἔτι μᾶλλον ἀπὸ 
τῆς Ocenc τὸ ὄεςςεςθαι αὐτὸς ἐδή- 
Mucev ἐπὶ τῶν μνηςτήρων λέγων 
ἐς δ᾽ ἰδέτην πάντων κεφαλάς, 
ὄςεοντο δ᾽ ὄλεθρον (β 152), ὃ 
ἐπ᾿ ἄλλου ἐξηγήεατο εἰπών" Ξάν - 
θε, τί μοι θάνατον μαντεύεαι 
(T 420); τὴν δὲ dccav ὅτι θεία 
φωνὴ ἐξηγεῖται λέγων: ἢ dccav 
ἀκούεῃς ἐκ Διός (α 282). λέγει 
δὲ αὐτὴν καὶ κληδόνα᾽ ἤλθον, εἴ 
τινά μοι κληδόνα πατρὸς ἐνί- 
ςποις (ὃ 317). κληδών δὲ παρὰ 
τὸ κλέος διδόναι καὶ φέρειν" ἢ ὄς- 
cav ἀκούεῃς, i τε κλέος μά- 
λιςτὰα φέρει ἀνθρώποιει (a 282. 
89), καὶ αὐτὸς ὁ Τηλέμαχος πα- 
τρὸς ἐμοῦ, φηςεὶ, κλέος εὐρὺ 
μετέρχομαι (Y 83), καὶ UWyxeto 
TEUCOUEVOC μετὰ còv κλέος 
(v 415), καὶ ἣ μεγάλη kai ἔνδοξος 
φήμη μέτα κλέος: πεύθετο γὰρ 
Κύπρονδε μέτα κλέος (A 21). 


τὴν δὲ Occav, oùcav θείαν φωνήν, 
καὶ ὀμφὴν προςεαγορεύει᾽ θείη δέ 
piv° ἀμφέχυτ᾽ ὀμφή (Β 41) καὶ 
ἔνθα πανομφαίῳ Ζηνὶ ῥέζε- 





(Vat.) 11 οὐ 16 ἀκούςεις 
peu V?2 in mg. 
(B) 25. 26 νήεςειν ἐς Tpoîav 





28 πεύ. .το V, θε V2 in marg. 


321 


τοῦ προεμαντεύετο. καὶ ὅτι μᾶλλον 
ἀπὸ τῆς ὄεεης τὸ ὄεςςεεθαι, αὐτὸς 
ἐδήλωςεν ἐπὶ τῶν μνηςτήρων λέγων 
ἐς δ᾽ ἰδέτην πάντων κεφαλάς, 
ὔὄςεοντο δ᾽ ὄλεθρον, Toutéctiv 
ἐμαντεύοντο τοῖς μνηςτῆρειν ὄλε- 
θρον. τοῦτο ἐπ᾽ ἄλλου. ἐξηγήςατο 
εἰπών: Ξάνθε, τί μοι θάνα- 
τον μαντεύεαι; τὴν δὲ bccav ὅτι 
θεία φωνή, ἐξηγεῖται λέγων “ ἢ ὄς- 
cav ἀκούεας ἐκ Διός. λέγει δὲ 
αὐτὴν καὶ κληδόνα. ἤλυθον, εἴ 
τινά μοι καὶ κληδόνα πατρὸς 
ἐνίεποις. κληδών δὲ παρὰ τὸ 
κλέος διδόναι καὶ φέρειν᾽ ἢ ὄεςαν 
ἀκούεας, ἥ τε κλέος μάλιετα 
φέρει ἀνθρώποιει. καὶ αὐτὸς ὁ 
Τηλέμαχος πατρὸς ἐμοῦ, φητὶ, 
κλέος εὐρὺμετέρχομαι,ἤν που 
ἀκούεω, καὶ ὥχετο πευεςόμε- 
γος μετὰ ςὸὁν κλέος, εἴ που 
ἔτ᾽ εἴης. καὶ ἡ μεγάλη καὶ ἔνδοξος 
φήμη καὶ κληδὼν μέγα κλέος᾽ πεύ- 
θετο γὰρ Κύπρονδε μέτα 
κλέος, οὕνεκ᾽ ᾿Αχαιοὶ νήεεςς᾽ 
ἐς Τροίαν ἀναπλεύεαεςσθαι ἔ- 
μελλον. τὴν δὲ Occav, οὖςαν θείαν 
φωνήν, καὶ ὀμφὴν προκεαγορεύει᾽ 
θείη δέ μιν ἀμφέχυτ᾽ ὀμφή, 
καὶ τὸ ἔνθα πανομφαίῳ Ζηνὶ 


28 mpocayo...er V, 


διανδίλεως Cita videtur). οἴεται γὰρ θείαν ἅπαν (Ὁ) φωνὴν Ὅμηρος εἰς τοὺς 
μάντεις ἀκούειν᾽ ὡς γὰρ ἐγὼν ὄπ᾽ ἄκουσα ϑεῶν, ταύτην δὲ διανδίδοσθαι 
μηδενὸς προχατάρξαντος ἀνθρώπου ἐκ τῆς οἰκείας βουλῆς ὅσσα δ᾽ ἄρ᾽ ἄγ- 
γεῖος τὰ κατὰ πόλιν ὥχετο πάντα μνηστήρων στυγερὸν ϑάνατον 
καὶ κῆρ᾽ ἐνέπουσα {-σι, alter. ν delet.). παρὰ γὰρ τὸ ona τὸ ἐννέπουσα. 
τὸ μὲν οὖν ὀσσόμενος σημαίνει τὸ εἰρημένον: — Dedi secundum codicem, ita 
ut multas correcturas quamvis facillimae essent omiserim. Dindorfium, qui 
inter schol. Od., II, p. 740, edidit, erravisse, cum e lexico aliquo eo illata esse 
pronuntiaret, vix est quod moneamus. 
15 Cf. Et, M. 519, 36: κληδών, ἡ dela φήμη, παρὰ τὸ "λέος κτλ. A verbo 
καλὼ derivavit Herodianus (II, 332, 6). 


322 


cgov ᾿Αχαιοί (0 250), ἐπεὶ καὶ ἣ 
Occa καὶ ἣ ὀμφὴ Διὸς ἄγγελοι. ἔςτι 
δέ τις ἄλλη δήμου φήμη ἣ ὑπὸ * * 
xk***#O0C ἀγγελίας" εὐνήν τ᾿ 
αἰδομένη πόειος δήμοιό τε 
φήμην (TTD) AA AAA AAC, 


καὶ ἀγορὰ πολύφημος (8 150) ἐν 
f πολλὰ φατίζεται. ἤδη δὲ καὶ τὴν 
κληδόνα φήμην που εἴρηκε φή- 
unv δ᾽ ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέη- 
κεν ἀλετρίς (υ 105). ὥςτε ὄεςεα 
μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδών ἐπὶ 
τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ ἐπὶ τῆς θείας 
κληδόνος καὶ τῆς ἀνθρωπίνης δια- 
λαλήςεως᾽ οἴεται γὰρ +*** φωνὴν 
εἶναι Ὅμηρος, ἧς τοὺς μάντεις 
ἀκούειν — ὧς γὰρ ἐγὼν ὀπ᾽ 
ἄκουςα θεῶν (Η 53) —, ταύτην 
δὲ διαδίδοςθαι μηδενὸς προκατάρ- 
ξαντος ἀνθρώπου dcca δ᾽ ἄρ᾽ 
ἄγγελος ὦκα κατὰ πόλιν ὦχε- 
TO πάντη, μνηςτήρων ετυτε- 
ρὸν θάνατον καὶ κῆρ ἐννέ- 
touco (w 413. 14), παρὰ γὰρ τὴν 
ὄπα τὸ ἐννέπουςα. 

τὸ μὲν οὖν κακοςςόμενος 
cnuaiver τὸ εἰρημένον, τὸ δὲ κρή- 
γυον (A 100) οὐκ οἶδ᾽ ὅπως τὸ 





(Vat.) 1 ’Axa.oi 


1.2 ἐπεὶ — cca in text. rescrps. V? 


ιζ΄ 


ῥέζεεκον ᾿Αχαιοΐ, ἐπειδὴ n dcca 
καὶ ἣ ὀμφὴ Διὸς ἀγγελός ἐετιν. 
ἔςτι δέ τις ἄλλη ἣ δήμου φήμη, ἣ 
ὑπὸ τοῦ δήμου διαδιδομένη περί 
τινος ἀγγελία, ὧς τὸ εὐνήν τ᾽ ai- 
δομένη πόειος δήμοιό τε φή- 
unv, καὶ πάλιν χαλεπὴ δ᾽ ἔχε 
δήμου φήμη. καὶ ἀγορὰ πολύ- 
φημος, ἐν f πολλὰ φατίζεται. 
ἤδη. δὲ φήμην καὶ τὴν κληδόνα που 
εἴρηκεν: φήμην δ᾽ ἐξ οἴκοιο 
γυνὴ προέηκεν ἀλετρίς᾽ Were 
ὄςςα μὲν καὶ ὀμφή καὶ κληδών 
ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, φήμη δὲ καὶ ἐπὶ τῆς 
θείας κληδόνος καὶ ἐπὶ τῆς ἀνθρω- 
πίνης διαλαλήςεως᾽ οἴεται γὰρ θείαν 
εἶναι φωνὴν Ὅμηρος, ἧς τοὺς μάν- 
τεις ἀκούειν --- ὧς γὰρ ἐγὼν ὄπ᾽ 
dkouca θεῶν —, ταύτην δὲ μετα- 
δίδοσθαι μηδενὸς προκατάρξαντος 
ἀνθρώπου ἐκ τῆς οἰκείας βουλήςεως᾽" 
òcca δ᾽ ἄρ᾽ ἄγγελος ὦκα κατὰ 
πτόλιν ὥχετο πάντη, μνηςτή- 
pwv εςετυγερὸν θάνατον καὶ 
κῆρ᾽ ἐνέπουςα, παρὰ γὰρ τὴν 
ὄπα τὸ È VETOUCOA. 

τὸ μὲν κακοςςόμενος εημαί- 
Ver τὸ εἰρημένον, τὸ δὲ κρήγυον 
οὐκ οἶδ᾽ ὅπως εημαίνειν τὸ ἀληθές 


8. 4 nonnulla 


verba tinctura adhibita deleta sunt; post ἀγγελίας haud scio an φήμη exciderit 


(cf, schol. T hinc excerpt.) 
κληδό.α 
V, ὅμηρ V? in marg. 
περὶ γὰρ τὴν ὄπα 


φήμην π. εἴρηκε V, που in text. V? 


5.6 δή μοι ὅτε φήμην, deinde nonnulla deleta 10 
11.12 προέη.εν 17 [Ὅμη]ρος 
20 diadidoc0.. 28 .dv.. V, πάντη V? in mg. 25. 26 


(B) 3 post φήμη in codice in fine lineae 11, initio sequentis lineae 8 fere 


litterae erasae 





28 sqq. +B f. 52 ad A 106 (id. A ibid.): κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ καὶ 


, cx 4 ld ” Do 
προσηνές, ὁ ταὐτόν ἐστι τῷ ϑυμῆρες 


Cf. Eust. A, p.59, 18: ἐπάγει 


è «+ 060 


’ φ là f ,: , . , “Ὕν 7? 4 3 4 e e 
ἐφερμηνεύων οὔ πώποτέ μοι τὸ κρήγνον ἔειπες, 0 ἔστι τὸ ἀγαϑον, ὡς 0 


Πορφύριος λέγει, ἵνα μάντιν κακῶν νοήσωμεν 
Aristarchi rationem Porphyrium sequi, Ariston. A 106 docet. 


μαντευόμενον. 


’ 4 
τὸν δυσφημον καὶ κακὰ 


— Ambigebat de verbi notione Ascltepiades de gramm. (cf. Lehrs, Herod. 
scrpt. tr. p. 436) ap. Sext. Emp. adv. gramm. (adv. math, I) ὃ 253, p. 269. 


15 


20 


25 


10 


15 


20 


25 


30 


ιζ΄ 


ἀληθές δηλοῦν ἀποδεδώκαειν, αὐ- 
τοῦ ἀντιτιθέντος οὐ τῷ ψευδεῖ ἀλλὰ 
τῷ KOKÙ τὸ κρήγυον᾽ ἀντίκειται 
δὲ τῷ κακῷ οὐ τὸ ἀληθὲς ἀλλὰ τὸ 
ἀγαθόν᾽ οὐπώποτέ μοι τὸ κρή- 


γυον ἔειπας, αἰεί τοι τὰ κάκ᾽ 


ἐςτὶ φίλα ppecì μαντεύεεθαι. 
ἔετι δὲ κρήγυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ 


καὶ προεηνές, ὃ ταὐτὸν τῷ θυμῆρες. 


καὶ ἐν ἄλλῳ᾽ οὐδέ τί TW παρὰ 
μοῖραν ἔπος νηκερδὲς ἔειπες 
(ξ 509), οὐ γὰρ παρὰ τὸ προεῆκον 
τὰ κακὰ ἠγόρευςας, 


οἶμαι δὲ ὅμοιον εἶναι τὸ μάντι 
κακῶν (A 100) τῷ αἰναρέτη (IT 
91), ὃ εημαίνει τὸν κακωτικὴν ἀρε- 
τὴν κεκτημένον. καὶ ὃ ὀλοόφρων 
βλαπτικὴν ἔχων ppovnew, καὶ οὐ - 
λόμενος δὲ ὁ ὀλοὸν ἔχων μένος, 
οὐλομένη τε μῆνις ἣ ἐξ ὀλοοῦ 
μένους γεννηθεῖςκα᾽ ὁ γὰρ ταύτην 
ἔχων ὀλοός: ἀλλ᾽ ὀλοῷ ᾿Αχιλῆι 
θεοὶ βούλεςεθ᾽ ἐπαρήγειν (ὦ 
39). ταῦτα οὖν λέγει τοῖς ἀγαθόν 
TI κεκτημένοις μὴ ὠφελοῦςει δὲ δι᾽ 
αὐτοῦ TIVAC* ἥ τε γὰρ ἀρετὴ καὶ ἣ 
φρόνηεις καὶ τὸ μένος καὶ ἣ μαν- 
τικὴ τῶν ἀγαθῶν, οἱ δὲ μὴ di’ aù- 
τῶν ὠφελοῦντες εἰκότως διαβάλ- 
λονται ὧς ἐπὶ κακῷ κεκτημένοι τὸ 





(Vat.) 2 


17 μάντι e βάντι corr, V! 


(B) 4.5 oùmwWwmnote corr. ex οὔποτε 
excidit 18 αἰναρέτη, or in ras. 





εὐ ν τιθέντος V, ἀντι V? in mg. 
25 ἀχιλλῆι 


323 


ἀποδεδώκαςειν, αὐτοῦ ἀντιτιθέντος 
οὐ τῷ ψευδεῖ ἀλλὰ τῷ κακῷ τὸ. 
κρήγυον" ἀντίκειται δὲ τῷ κακῷ 
οὐ τὸ ἀληθὲς ἀλλὰ τὸ ἀγαθόν: οὐ - 
πώποτέμοι τὸ κρήγυον εἶπες, 
ἀείτοι τὰ κάκ᾽ ἐετὶ φίλα φρεεὶ 
μαντεύεςθαι. ἔςτι δὲ τὸ κρή- 
γυον τὸ τῷ κέαρι ἡδὺ καὶ προςη- 
γές, ὃ ταὐτὸν τῷ θυμῆρες. καὶ ἐν 
ἄλλω οὐδέ TI TW παρὰ μοῖραν 
ἔπος νηκερδὲς ἔειπες, οὐ γὰρ 
παρὰ τὸ προςεῆκον τὰ κακὰ ἠτγό- 
peucac. καὶ ὁ νηκερδὴς οὖν ἐναν- 
τίος καὶ μὴ φειδόμενος τοῦ ἀγο- 
ρεύειν τὰ κακὰ οὐ πώποτε τὰ 
κρήγυα λέγει. 

οἶμαι δὲ ὅμοιον εἶναι τὸ μάντι 
κακῶν τῷ αἰναρέτη, ὃ εημαίνει 
κακωτικὴν ἀρετὴν κεκτημένε, καὶ 
τῷ ὀλοόφρωδν᾽ cnuaiver γὰρ τὸν 
βλαπτικὴν ἔχοντα φρόνηςιν. καὶ 
οὐλόμενος δὲ ὃ ὀλοὸν ἔχων τὸ 
μένος, οὐλομένη δὲ ἣ μῆνις ἣ ἐξ 
ὀλοοῦ μένους τενηθεῖκα᾽ ὁ γὰρ 
ταύτην ἔχων ὀλοός᾽ ἀλλ᾽ ὀλοῷ 
᾿Αχιλῆι θεοὶ βούλεςθ᾽ ἐπαρή- 
γειν. ταῦτα μὲν οὖν ἔςτι λέγειν 
τοῖς ἀγαθόν τι κεκτημένοις καὶ διὰ 
τοῦδε βλάπτουει καὶ μὴ ὠφελοῦειν᾽ 
ἥ τε γὰρ ἀρετὴ καὶ ἣ φρόνηεις καὶ 
τὸ μένος καὶ ἣ μαντικὴ τῶν ἀτγα- 
θῶν, οἱ δὲ μὴ di’ αὐτῶν ὠφελοῦν- 
τες ἀλλὰ λυποῦντες εἰκότως ὡς ἐπὶ 


4 ἀληθ.. V, ἀληθὲς V? in mg. 
32 ὀφελοῦντες 
9 è, extrema parte marginis evulsa, 


28 καὶ supra lin. scrpt. 


18 Cf. Apollon. et Hesych. ν, αἰναρέτη, Et. M. 36, 8, schol. B et Lp Π 31, 
21 {+Eust. 4, p. 15, 15: ὅτι τὸ οὐλομένην Πορφύριος μὲν ὄνομα λέγει 
σύνϑετον ἐκ τοῦ ὁλοόν καὶ τοῦ μένος, οἷονεὶ τὴν ἔχουσαν οὐλον ἤτοι ὀλέϑριον 


μένος. 
p. 404, eundem auctorem afferentia, 


Cf. excerpt. e Moschopul., p. 692, 12 Bachm,, 


et An, Oxon, IV, 


324 


ἀγαθόν. ἄλλα dè εἴωθε ευντιθέναι 
εἰς διαβολήν τινων ὡς δυεωνύμων, 
ὡς τὸ Δύεπαρι (I 39) καὶ τὸ 
μῆτερ δύεμητερ (ψ 97) καὶ ἦ 
τάχα Ἶρος ἄιρος (ς 18)" ἔςετι γὰρ 
ὁ κακόιρος, ὡς ἄμορφος γυνὴ καὶ 
Ἴλιον Κακοΐλιον οὐκ ὀνομα- 


ιζ΄ --- κς΄ 


- 


κακῷ κεκτημένοι τὸ ἀγαθὸν διαβάλ- 
λονται. ἀλλὰ δὴ εἴωθε ευντιθέναι 
εἰς διαβολήν τινῶν ὡς δυεωνύμων 
οἷον τὸ Δύεπαρι καὶ τὸ μῆτερ 
ἐμὴ δύεμητερ καὶ î τάχα Ἶρος 
dipoc' ἔετι γὰρ ὁ κακόιρος, ὡς ἣἧ 
ἄμορφος γυνή᾽ καὶ τὴν ϊλιον Ka - 


κοἵλιον οὐκ ὀνομαετήν᾽ διὰ 
γὰρ τοῦ οὐκ ὀνομαεςτήν τὸ ducw- 


«τήν (τ 200) διὰ γὰρ τοῦ οὐκ 
ὀνομαςτήν τὸ δυεώνυμον ἐπεςη- 


μήνατο. γυμον ἐπεεημήνατο. 10 
ιη΄. 
(In cod. per errorem numero ιζ΄ signatum) editum Z 252. 
ιθ΄, κ΄, κα 
Edita C 100. 
κβ΄. 15 
Editum H 298. 
. ΚΥ΄. 


Ἦ δὴ ἀλιτρός écci καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώς (e 182). ἀἁλι- 
τρός ὁ ἀλιτήριος, ἁμαρτωλός, ἀποφώλια δὲ τὰ ἀπαίδευτα. πῶς οὖν 
ἁμαρτωλός τε εἶ καὶ οὐκ ἀπαίδευτός φηςιν; ἀλλὰ λέγει᾽ πάνυ ἥμαρτες 2 
καὶ οὐκ ὧν ἀπαίδευτος, ὡς εἰώθαμεν λέγειν: θαυμάζω, πῶς εοφὸς ὧν 
ἥμαρτες. θαυμάζει δὲ καὶ ἣ Καλυψώ, πῶς ἀπιςτεῖ ἑαυτῇ «ταύτη cod.) 
ὁ ’Oduccevc, εἰ μὴ ὀμόςει περὶ τῆς ἐκπομπῆς, καίπερ οὐκ ὧν ἄφρων 
καὶ γνώμης θείας εὐεύνετος καὶ ἐρώεης. 


κδ΄ οὐ κε΄. 
Edita T 71 sqq. et 79 sqa. 


’ 


κς΄. 
Editum B 88, ubi quod dedi ,,rect. quaestio 27“ errori de- 
betur. 





17-24 Eadem fere in scholiis e 182 leguntur, in quibus quae codd. HPQ 
(D.) exhibent in plurimis cum Vat. congruunt. Contra ea scholium quod cod. T 
(p. 76) ib. debetur multo illis uberius ita comparatum est, ut dubium sit, utrum 
Porphyriana, quae hic interciderint (e. c. quae de loco ν 331 afferuntur), serva- 
verit, an quaestionem breviorem, cuius ille auctor fuerit, rebus aliunde petitis 
auxerit. Huc ut inclinem facit, quod codicis T in Porphyrianis haud ita magna 
est auctoritas quaeve cum Iliadis cod, B eiusque similium comparari possit. 
Accedit, quod neque Eust. ε, p. 1529, 51 sqq, plura ἢ. ]. legisse apparet. Ne- 
que tamen contenderim, quaestionem qualem Porph. ediderit cod. Vat. integram 
‘ servavisse. — Aliter Polak, ad Od, eiusq. schol. cur. sec.; p. 288. 

20 Cf, excerpt. e Moschopul., ap. Bachm., p. 695, 28 sqq. 


10 


15 


20 


25 


30 


κζ΄.-- λα΄ 325 
κζ΄. 
Editum Θ 233. 
κη΄. 
Editum A 155. 
κθ΄. 
Editum 1, p. 131, 9 sqq. 
λ΄. 
Editum TT 174. 
λα΄. 


Vatic. 

Οὐ γὰρ Ècav λιμένες νηῶν 
ὀχοὶ οὐδ᾽ ἐπιωταί (e 404). τίνι 
διενηνόχαειν ἐπιωγαὶ λιμένων. καὶ 
πόθεν προςέβαλέ τις τὸ ὄνομα: 
ἔφην οὖν ὅτι ἰωὴν τὴν πνοὴν 
λέγει, ὥς που εἴρηκεν ἐξ ἀνέμου 
πολυπλάγκτοιο ἰωῆς (A 308), 
ποιήςτας ἀπὸ τοῦ ἄειν, ὃ εημαίνει 
τὸ πνέειν. ἐπεὶ δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ φω- 
γεῖν καταχρηςτικῶς ἔφη, αὖε δ᾽ 
ἑταίρους (Λ 461), καὶ τὴν φωνὴν 
ἰωὴν κέκληκε: τὸν δ᾽ αἶψα περὶ 
φρένας ἤλυθ᾽ ἰωή (Κ 139). [καὶ 
τὸ ἤυςε παρὰ τὸ ἄειν] καὶ μετα- 
φορικῶς᾽ λεύςεςω δὴ πυρὸς dni- 
οιο ἰωήν (IT 127). κυρίως οὖν 
ἰωῆς τῆς πνοῆς οὔςης καὶ τοῦ 
ἄγνυεθαι cnuaivovtoc τὸ κλᾶεθαι, 
ἰωγή λοιπὸν ἣ τῆς πνοῆς ἂν εἴη 
κλάεις. ἔφη οὖν που’ εὗδον Βο- 
ρέω ὑπ᾽ iwyî (ξ 533), ὅπου ἄγνυ- 





(Vat.) 18 διονηνόχαειν 
(T) 20 ἑταῖρον e corr. 
28 ὑπίωγε 





21 ἑτέρους 
21 post κέκληκε sign. scholii finiti 


T (p. 83) e 404. 

Οὐ γὰρ Ècav λιμένες νηῶν 
ὀχοὶ οὐδ᾽ ἐπιωτγαί. τί διενηνό- 
yxaciv ἐπιωγαὶ τῶν λιμένων, καὶ 
πόθεν τὸ ὄνομα προεέβαλέ τις; 
ἔφη οὖν ὅτι ἰωὴν τὴν πνοὴν λέγει, 
ὥς που εἴρηκε: ἐξ ἀνέμοιο πο- 
λυπλάγκτοίο ἰωῆς, ποιῶν ἀπὸ 
τοῦ ἄειν, ὃ εημαίνει τὸ πνεῖν. ὅθεν, 
ἐπειδὴ καὶ ἐπὶ τὴν φωνὴν κατα- 
χρηςτικῶς κὰὦὰ ade δ᾽ ἑταῖρον, 
καὶ τὴν φωνὴν ἰωὴν κέκληκε᾽ τὸν 
δ᾽ αἶψα περὶ φρένας ἦλθεν 
iwn. [καὶ τὸ ἤυςεν παρὰ τὸ ἄειν] 
καὶ μεταφορικῶς λεύεεω δὴ παρὰ 
vnucì πυρὸς δηίοιο ἰωήν. κυ- 
ρίως οὖν τῆς πνοῆς ἰωῆς οὔεης 
καὶ τοῦ ἄγνυςεθαι cnuaivovToc τὸ 
κλᾶςθαι, Βορέω ὑπ᾽ iwyî, ὅπου 


ἄγνυται ἣ πνοὴ τοῦ Βορέου [N τῆς 


25 Xeucw 27 τῆς ..0fc 


24 λεύεω 


12 sqg. Scholio T simillima in schol. PQ Dind. leguntur. Usus iis est 
Moschopul., v. technol. canon. ed. Bachm., p. 715, 15 sqq. De v. ἐωή notionibus 


conferend, Apoll. h. v. 


26 sqqg. +T p. 83 ἄλλως (subiungitur scholio supra edito): οὐδ᾽ ἐπιωγαί. 
τόποι σκέπην ἀνέμων ἔχοντες παρὰ τὸ ἰωήν καὶ τὸ ἄγνυσϑαι, ἔνϑα κλῶνται 
τὰ κύματα 7 ὁ ἄνεμος διὰ τὸ μὴ εὑρίσκειν δίοδον. 

81 Aristarchum sequitur, v. Apollon. v. ἐωγή, et Lehrs, Ar. p. 111, 


ScHRADER, Porphyr, Qu. Hom. 


22 


326 λβ΄ 


ται ἣ τοῦ Βορρᾶ πνοή. καὶ ἐπιω - φωνῆς κλάεις), αἱ ἐπιωγαῖί κληθή- 
Yai μὲν οὖν ῥηθήςονται τόποι ἀλί- covtar τόποι ἀλίμενοι μὲν δυνάμε- 
μενοι μὲν δυνάμενοι δὲ διὰ τὴν νοι δὲ διὰ τὸ ἀπὸ τῶν ἀνέμων 
ἀπὸ τῶν ἀνέμων εκέπην δέξαςθαι εκέπην * * 


γαῦς. ᾿ 5 
ο λβ΄. 
(Transiit in schol. ἘΒ f. 253” δὰ ἢ κε (808, οὐ L ἢ, 401° 
1bid., TT) 


ΤΤρὸς τοὺς ἀδυναμίαν ‘Ouripov κατηγοροῦντας ἐκ τοῦ πολλάκις τὰς 
αὐτὰς ῥήςεις ποιεῖν λέγοντας τούς τε ἐκπέμποντας καὶ τοὺς πεμπομέ- 10 
γους ἀγγέλους καὶ κήρυκας ἢ διηγουμένους πράξεις ἢ λόγους ῥηθέντας 
πρότερον, ἄξιον εημειοῦςθαι, ὅπως ποικίλλων αὐτὸς ἑαυτὸν ἄλλως καὶ 
ἄλλως ἑρμηνεύει διὰ δύναμιν. οἷον εἰπὼν τὸ ξυνὸς Ἐνυάλιος (( 309) 
καὶ ἐξηγηςάμενος πῶς κοινός" καί τε κτανέοντα κατέκτα, ἄλλως 
τοῦτο λέγων φηείν: ἤ τ᾽ ἔβλητ᾽ ἤ T° ἔβαλ᾽ ἄλλον (A 410), καὶ 15 
πάλιν ἄλλως ἤ κε φέροιτο μέγα κλέος ἤ κε φεροίμην (C 308), 
ἕλοιμί κεν ἤ κεν ἁλοίην (Χ 255), καὶ πάλιν νίκη δ᾽ ἐπαμείβε- 
ται ἄνδρας (Ζ 339). πάλιν τὸ Teirgicar πόλιν καὶ κύκλῳ περιβαλεῖν 
τὸ τεῖχος καὶ ὅλως τὰ κυκλοτερῶς εὐυνέχοντά τι ἑρμηνεύει λέγων. 
ἀμφὶ δὲ τεῖχος ἔλαςςε πόλει (Z 9) καὶ περὶ δ᾽ ἕρκος ἔλαεςςε 20 
(C 564) καὶ ἤλαςε τάφρον ἐπ᾽ αὐτῷ (I 349), εἶτ᾽ ἄλλως ἑρμη- 
γεύων φηεὶ τεῖχος ἐς ἀμφίχυτον (Y 145), τὸ πέριξ κεχυμένον. καὶ 
ἐπ᾿ οἴκου κύκλῳ περιέχοντος" περὶ δὲ κλίειον θέε πάντη (ω 208), 
ὡς τὸ περὶ δὲ ypuceoc θέε πόρκης (Ζ 320), καὶ ἄλλως: 


(Vat.) 1 ἡ τοῦ B...à πνοή V; ορρᾶ V? in mg. 3 δι. τὴν V, & V? in 
mg. 9 ‘Ounp.. κιτηγοροῦντας <corr. e katnydvtac) V!, ρου katnro V? in 
mg. 10. 11 καὶ — καὶ humid. deleta rescrps. V? 12 litterae inde a πρό- 
τερον usque ad ὅπ (in v. ὅπως) et litterae οἱ verbi ποικίλλων deleta rescrps. 
γῆ; pro εἡμειοῦεθαι eadem man. scripsit cnueivacoar 14 κ. -νὸς 15 τοῦτο 
.€guv V, A V? in mg. ἔβαλλ᾽ d..ov V, λλ V? in mg. 16 uéYa ...0c V, 
κλέος V? in mg. 18 ..icar πόλιν περιλαβεῖν [19 ép..vever 20. 21 ἔλαςε 
24 πόρκης θέε 

(1) 1 κλᾶεις 4 post ckémnv sign. scholii finiti (cf. ad p. 825, 26) 

(BL) 9 λοιδοροῦντας L 10 post ποιεῖν BL ἢ ins, 12 cnu. ὅτι BL 
15 ἔβαλλ᾽ Bf te βλήςτ᾽ ἤ τ᾽ ἔβ΄ ἄλλον L 16 ἤ κε φέρηει μέγα κράτος BL 
18 inter ἄνδρας et πάλιν L ins. 8080]. ad ν. 311 pertinens non Porphyrianum 
19 ἢ ὅλως B τι spr. lin. scrpt. B ἑρμηνεύων λέγει BL 21 facce L 28 
x\icin BL 24 καὶ tò L 





1sqg. ΤῈ s 404: (ἐπιωγαί) διενηνόχασι δὲ τῶν λιμένων, ὅτι τόποι εἰσὶν 
ἀλίμενες μὲν δυνάμενοι δὲ διὰ τὴν ἀπὸ τῶν ἀνέμων σκέπην δέξασθαι νῆας 
ἐνννν Breviora ap. Eust. e, p. 1540, 25; cf. Hesych, v. ἐπιωγαί, 

28 De loco @ 208 Dorothei Ascalonitae rationem sequitur, cf. quae- 
stionem in codd. BL ad I 90 adscriptam (Dind. III, p. 376), quam, quia ad 
ω 208 pertinet, omisimus. . 


10 


15 


20 


25 


Int. 88 327 


ἐν δὲ μετώπῳ 
λευκὸν εῆἢμ᾽ ἐτέτυκτο περίτροχον ἠύτε μήνη (Ψ 454). 
ὅρα δὲ ἄλλων ὀνομάτων ἀφθονίαν ἐν ἑνὶ καὶ ταὐτῷ μέρει. ἄνδρα 
φηςὶ βαλών (Ζ 7), καὶ ἐπάγει’ τὸν δὲ «κότος ὄεςς᾽ ἐκάλυψεν 
(v. 11), εἶτ᾽ -᾿Αξυλον δ᾽ ἄρ᾽ ἔπεφνε (v. 12), καὶ ἐπιφέρει: ἀλλ᾽ 
ἄμφω θυμὸν ἀπηύρα (v. 17), εἶτ᾽ ἄλλως: Δρῆςόν τ᾽ Εὐρύαλος 
καὶ Ὀφέλτιον ἐξενάριξεν (v. 20), εἶτα καὶ μὲν τῶν ὑπέλυςε 
μένος (v. 27), αὖθις: Ἀςετύαλον δ᾽ ἄρ᾽ ἔπεφνεν (v. 28). ἔπειτα᾽ 
᾿Αντίλοχος δ᾽ Ἄβληρον ἐνήρατο (v. 32), μεθ᾽ ἃ ἐπιφέρει: Φύλα- 
κον δ᾽ ἕλεΛήιτος ἥρως (v. 35), εἶτ᾽ ἀνάπαλιν. “Adpnetov δ᾽ ἄρ᾽ 
ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος ζωὸν ἕλεν (v. 37), ἔπειτα ἐξ 
ὑπαρχῆς: τὸν δὲ κρείων ᾿Αγαμέμνων oùta κατὰ λαπάρην (v. 63), 


2 Ὑ 


ἔπειτα ὁ Néctwp φηείν: ἀλλ᾽ ἄνδρας κτείνωμεν (v. 70). 


IL 


Hoc denique loco secundum librorum Iliadis ordinem 
quaestiones nonnullae sequantur e reliquis codicibus pe- 
titae, quae aeque atque Vaticanae, quas quidem hic edidi- 
mus, non ad unum locum explicandum spectant sed plures 
res complectuntur: 


Int. dI. 
(*B ἢ 65° ad ἀγρῷ E 137, L £. 97° 1bid., TT). 


Ἐν μὲν τοῖς ἀγροῖς τὰς οἰκοδομὰς οὕτω καταλέγουειν᾽ αὐλή, kai 
ἐν ταύτῃ «ταθμοί, ἔνθα ἕετηκε τὰ ζῶα, καὶ κλιςίαι, ἔνθα καθεύ- 
douciv οἱ ἄνθρωποι, καὶ cnkoi, ἔνθα ἐγκλείουει τὰ νεογνά, ὅταν τὰς 
μητέρας ἀμέλγωειν ἢ εἰς νομὴν ἐκπέμπωςι. καὶ ἐπὶ μὲν τῆς αὐλῆς" 

ὅν ῥά τε ποιμὴν ἀγρῷ ἐπ᾽ εἰροπόκοις ὀίεςεῖιν 
χραύεῃ μέν τ᾽ αὐλῆς ὑπεράλμενον οὐδὲ δαμάεεῃ 
(E 137. 38). 





(Vat.) 6 ἀπήυρα [0 ἑλεμελήιτος 11 ἔπειτα, prius e a V! e β corr. 12 οὔτα 

(BL) 3 καὶ ταῦτα μέρει BL 4 Occe κάλυψεν BL 6 ἀπήυρα Β ἔπειτ᾽ 
ἄλλως BL ὅὃρᾶοον L 7 ἀφέλτιον 7, ἐξενάριζεν B, ἐξενάριθεν L 9 αὐλη- 
ρὸν BL 10 ἄδρητον L 12 oùta ΒΒ 26 εἰροκόποις L 





11 Cf. Β f. 82° ad ξωὸν #7 Z 87 (id. Lp): καλὸν ἐπεισόδιον πρὸς ἐξαλλα- 
γὴν ταυτότητος. 

21 sqq. Quae Kamm., p. 41, ad hoc scholium proposuit domus rusticae 
lineamenta in ea re non probo, quod μέσανλον ab αὐλή distinctum interiorem 
huius locum esse voluit, cf. quae ad p. 328, 2 sq. attulimus. Cetera num e Por- 
phyrii sententia expressa sint diiudicari non potest. — De lineamentis domus 
urbanae v. ad p. 329, 10 sqa. 

22% 


328 Znt. 33 


λέγει δὲ καὶ μέεαυλον, ὅτι è τῆς αὐλῆς τόπος ἐν μέεῳ Ectìi τῶν 
ἀγρῶν: βοῶν ἀπὸ μεςεαύλοιο (A 848). αὐλῆς ἐν χόρτῳ δέ 
one (Λ 114), τῷ περιωριεμένῳ τόπῳ καὶ περιέχοντι τὸ χώριεμα τῆς 
αὐλῆς. περὶ δὲ τῶν «ταθμῶν᾽ 

ἀλλὰ κατὰ ctaduoùc δύεται, τὰ δ᾽ ἐρῆμα φοβεῖται 

(Ε 140), 

δηλονότι εἰς τόπον ἐνδοτέρω τῆς αὐλῆς, ὃν «ταθμὸν προςεητόρευον 
ἀπὸ τῶν ἑςτώτων ἐν αὐτῷ ζώων. διὸ καὶ “Hparctoc ποιεῖ «ταθμούς 
τε κλιείας τε κατηρεφέας ἰδὲ εηκούς (( 589) κατηρεφεῖς γὰρ 
καὶ ἐςτεγαςμέναι αἱ κλιείαι διὰ τὸ τὴν αὐλὴν μὴ εἶναι τοιαύτην᾽ τὸ 
γὰρ κατηρεφέας ἐκ κοινοῦ τῶν Te KAicuùv καὶ τῶν «ταθμῶν ἀκού- 
ouci. εηκοὶ δέ, ἔνθα εὐνέκλειον τὰ νεογνά᾽ 

ὧς δ᾽ ὅταν ἄγραυλοι πόριες περὶ βοῦς afedaiac 

ἐλθούεας ἐς κόπρον, ἐπὴν βοτάνης κορέεωνται,; 

πᾶςεαι ἅμα ctaipouciv ἐναντίαι, οὐδέ τι εηκοὶ 

ἴεχους᾽, ἀλλ᾽ ἀδινὸν μυκώμεναι ἀμφιθέουει 

μητέρας (x 410 sqq.). 
λέγει δὲ πάλιν (1 219 544.)" 

CTELVOVTO δὲ εηκοὶ 

ἀρνῶν ἠδ᾽ ἐρίφων: [διακεκριμέναι δὲ ἕκαεται 

ἔρχατο, χωρὶς μὲν πρόγονοι, χωρὶς δὲ μέταςςαι, 

χωρὶς δ᾽ αὖθ᾽ ἕρεαι]" 
ἕρεας καλεῖ ὁ ποιητὴς τὰς ἁπαλὰς καὶ νεογνὰς καὶ νεηγενέας γα- 
λαθηνάς (ὃ 336) εὐμβέβηκε ταύτας ἐν τοῖς μυχοῖς καθεῖρχθαι. 
καὶ πάλιν᾽ 


1.2 ἐν μέεῳ ἐςτὶ τῶν βοῶν καὶ ἀπὸ μεεαύλοιο BL; correxi e schol. A 

P 112. 657 (v. infr. ad h. v.); Kamm. p. 40: ἐν pécu ἐςτί᾽ Boùv ἀπὸ μ, (v. ad 
p. 327, 21 sqq.) 3 yxWpnua coni. Kamm., 5 ἔρημα B 9 κλιςίας τε om. BL 
ἠδὲ BL 10 post ai kAiciai inserendum esse καὶ oi ctaduoi Kamm. censuit 
12 post νεογνά Kamm., p. 41, dubitanter οὐκ ἐςτεγαςμένοι eici addidit; vereor 
ut recte 13 ἄγραυλες πόιες L 15 οὐδέ τοι L 16 icxouciv L ἁδινὸν L 
19-22 in codd. post κατακέκλειςται (p. 329, 5) legitur: λέγει δὲ πάλιν ςτείνοντο 
δὲ cnkoì ἀρνῶν ἠδ᾽ ἐρίφων, quae ab illo loco aliena hoc quo transposuimus loco 
necessaria esse videntur. Verba διακεκριμέναι — épcai inserui, quae altero illo, 
ubi versus collocati fuerant, loco ut supervacanea omissa sunt; Kamm. verbis 
ἕρεας — καθεῖρχθαι (lin. 23, 24) et αὗται — κατακέκλειεται (p. 329, 4. 5) sublatis 
loco mederi conatus est 28 épcac BL 28. 24 γαλθηνᾶς B 


3 





2 8464. Cf. Ariston, P 112: ὅτι τὴν κατὰ ἀγρὸν ἔπαυλιν μέσσαυλον 
...., Cf. id, P 657, Hes. μέσσαυλον, Apollon. h. ν.; id. v. αὐλῆς ἐν χόρτῳ᾽ ἐν 
τῷ περιωρισμένῳ τύπῳ τῆς αὐλῆς ...., Eust. A, p. 888, 45. 

15 σπαίρουσιν quod codices praebent nisi transcribentium errori debe- 
tur dissentit Porphyrius ab iis quae N 448 de v. σπαίρειν et σκαΐρειν 


disputavit. 


10 


15 


25 


10 


15 


25 


ζητ. 33 329 


Τρῶες δ᾽ ὥςτ᾽ diec πολυπάμονος ἀνδρὸς ἐν αὐλῇ 

μυρίαι ἑετήκαειν ἀμελγόμεναι γάλα λευκὸν 

ἀζηχὲς μεμακυῖαι ἀκούουςεαι ὄπα ἀρνῶν (A 433 544.)" 
αὗται γὰρ ἐν τῇ αὐλῇ ἀμέλγονται᾽ τὰ γὰρ ἀρνία ἐν τῇ εηκῷ κατακέ- 
κλειςται. ἐκ τούτων τοίνυν μεταφέρων ἐπὶ τῶν Τρώων φευγόντων 
φηείν᾽ 

ἔνθα κε λοιγὸς ἔην καὶ ἀμήχανα ἔργα γένοντο, 

καί νύ κε εήκαςθεν κατὰ Ἴλιον ἠύτε ἄρνες (0 190. 51): 
ἠλάθηςαν γὰρ τῆς Ἰλίου εἰς τὸν ἐνδότατον τόπον, ὡς εἰς cnkov ἄρνες. 

ταῦτα μὲν οὖν ἐν ἀγροικίᾳ᾽ ἐν δὲ τῇ πόλει, ἀνάλογον τῷ «ταθμούς 

τε κλιείας τε κατηρεφέας ἰδὲ εηκούς λέγειν: πλῆντο δ᾽ ἄρ᾽ 
αἴθουςαί τε καὶ ἕρκεα καὶ δόμοι ἀνδρῶν (θ δ). aidoucar δὲ 
αἱ ὑψηλαὶ «τοαὶ ἀνθήλιοι παρὰ τὸ καταίθεεθαι ὑπὸ τοῦ ἡλίου. εἶτα 
αὐλή κατὰ γὰρ παράληψιν τῆς αὐλῆς ἔφη τὰ ἕρκεα᾽ ἐν γὰρ ἄλλοις 
τὸ πλῆρες ἔφη᾽ 

καὶ τότ᾽ ἐγὼ θαλάμοιο θύρας πυκινῶς ἀραρυίας 

ῥήξας ἐξῆλθον καὶ ὑπέρθορον ἑρκίον αὐλῆς (I 475. 10): 
καὶ πάλιν ἄλλως ἔφη: παρὲκ μέγα τειχίον αὐλῆς (π 165). ἄλλοι 
δὲ ἀκριβέττερον αἰθούςεας λέγουει τῆς αὐλῆς τὰς ctodc, ἵνα μὴ 
ἔξω We τῆς αὐλῆς, ἀλλὰ τὸ μὲν dcterov καὶ ὑπαίθριον αὐλή, αἱ δὲ 
πέριξ τοῦ ὑπαιθρίου ctoaì αἴθουςαι: αὐτὸς γὰρ ἔφη" 

οὐδέ ποτ᾽ ἔεβη 
πῦρ, ἕτερον μὲν ὑπ᾽ αἰθούεῃ εὐερκέος αὐλῆς, 
ἄλλο δ᾽ ἐνὶ προδόμῳ Tpocdev θαλάμοιο θυράων 
(1 471 sqq.). 
cav γὰρ μετὰ τὰς αἰθούεας οἱ πρόδομοι, ὧν πάλιν ἐνδότεροι θά- 
λαμοι, οἣς καὶ μυχοὺς καλεῖ διὰ τοῦτο᾽ 
4. 5 quae in codd. post κατακέκλειςται leguntur transposui; v. ad p. 328, 19 

8 κεν L . 9 ἠλάθηςαν — ἄρνες om. L 11 ἠδὲ BL λέγει ? πλὴν τό δ᾽ 
ἄρ᾽ BL 14 παράλειψιν Β 16 ποινικῶς L 18 mapix (acc. eras.) B 21 
ὑπαίθρου Β 26. 27 post θάλαμοι Kamm., p. 43, ἢ δόμοι ins., ν, infr. ad lin, 10 





10 sqq. Lineamenta domus urbanace a Kammero, p. 42, descripta omni 
paene ex parte recte se habent; nisi quod ϑαλάμους et douovs eosdem esse 
vult (v. ad lin. 26. 27 ann. crit.), Videtur potius interiorem aedium partem 
universam sub voce δόμος 8. δόμοι, atque ita quidem ut et ϑαάλαμον et πρό- 
douov comprehendat, complexus Porphyrius ab exteriore, τῇ αὐλῇ, distinguere. 

13--27 TA I 473 (cf. Dind. ad I, p. 325, 19): ϑάλαμος μὲν γὰρ ὃ ἔσω 
οἶκος (ζἔποιλυς cod.) τῆς αὐλῆς, τὸ δὲ πρὸ αὐτοῦ πρόδομος. αἴϑουσα dè 
περίστυλον, τουτέστι πρὸς ἥλιον τετραμμένη στού. — ‘Paris. ap. Cramer., A. 
P., III, p. 68, 32 (c. 1. αὐϑούσῃ): αἴϑουσα δὲ στοὰ περίστυλος ἡλίῳ αἰϑομένη, 
ἤγουν λαμπομένη᾽ ἧς τὸ μὲν ἐνδοτέρω πρόδομος, τὸ δὲ ἐνδοτάτω ϑάλα- 
μος [πρόδομος, αἴϑουσα)]. Eadem fere ap. | Eust. I, p. 764, 45, et in Et. Μ. 
441, 18 leguntur; scholiis B (f. 1242), L (f. 1905), Lp (f. 1642), Horn, aliena ad- 
haeserunt. — De αἴϑουσα idem +schol. min. & 56: ... αἵ πρὸς ἥλιον τετραμ- 
μέναν στοαί, cf. Apollon. et Hes. v. αὐϑούσης, Et. M. 32, 39. 49; Gud. 17, 1.20. 


Ὁ 


330 ζητ. 33. 34 


κέκλετο δ᾽ Ἀρήτη λευκώλενος ἀμφιπόλοιει 
δέμνι᾽ ὑπ᾽ αἰθούςῃ θέμεναι (n 335. 6), 
εἶτα ἐπιφέρει" ΝΣ 
ὧς ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε πολύτλας δῖος Ὀδυεςςεὺς 
τρητοῖς ἐν λεχέεςεειν ὑπ᾽ αἰθούεῃ ἐριδούπῳ᾽ 
᾿Αλκίνοος δ᾽ ἄρ᾽ ἔλεκτο μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο 
(n 344 sqq.). 
ὅτι γὰρ τῆς αὐλῆς ἔνδον εἰεὶν οἱ δόμοι, ςαφῶς παρίετηςει διὰ TOUTWV: 
αὐτίκ᾽ ἔπειτ᾽ ἀνετάντες ἔβαν δόμον εἰς Ὀδυεῆος 
(ὃ 674), εἶτα ἐπάγει" 
κῆρυξ γάρ οἱ ἔειπε Μέδων, ὃς ἐπεύθετο βουλὰς 
αὐλῆς ἐκτὸς ἐὼν, οἱ δ᾽ ἔνδοθι μῆτιν ὕφαινον (ὃ 677. 78). 
[καὶ πρόδομος οὖν ὁ μεταξὺ τόπος τοῦ τε δόμου καὶ τοῦ θαλάμου᾽ 
ἄλλο δ᾽ ἐπὶ προδόμῳ πρόςεθεν θαλάμοιο θυράων 
(1 473)]. καὶ ὅταν οὖν Xéyn: 
ἀλλ᾽ ἐξελθόντες μεγάρων ἔζεςεθε θύραζε 
ἐκ φόνου εἰς αὐλήν (x 918. 76), 
ἐκ τῶν δόμων λέγει. 


ζητ. 34. ἢ) 
*B f. 132» ad οὔ νυ καὶ K 165. 


+ +00. ὁ δ᾽ ἀπὸ κοινοῦ τρόπος ἐςτὶ kai παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐν τοῖς 


τοιούτοις οὐ γὰρ πώποτ᾽ ἐμὰς βοῦς ἤλαςαν οὐδὲ μὲν ἵππους 


1 κέκλατο δ᾽ ἄρ᾽ ἤδη L 2 δαίμνι᾽ 1 8 τῆς αὐλῆς τῆς αὐτῆς ἔνδον κτλ. 
B, quae e dittographia orta sunt 11 κήρυξ B ἐπέκθετο L 12 αὐλῖς 
(9) Β' ἔνδοθεν L 18. 14 v. infra ad ἢ, 1. 14 ἐνὶ προὲὸ. L 16 uéyapov L 
21 praemittuntur in cod. haece: où vu καὶ ἄλλοι ἔαςει νεώτεροι υἷες 
᾿Αχαιῶν, οἵ κεν ἔπειτα ἕκαςτον ἐγείρειαν βαειλῆα πάντη ἐποιχόμε- 


18. 14 Verba καὶ πρόδομος -- ϑυράων, nisi omni sensu carent, non de 
ϑαλάμῳ in postica aedium parte sito sed de cubiculo quodam in ipsa aula 
aedificato (quale Telemachi commemoratur « 425) intellegenda sunt, quod recte 
quidem vestibulo ab interiore aedium parte (δόμος) disiungi dicitur. Quae v. 
ϑάλαμος notio, quamvis si locum Homericum spectas unice vera sit, tamen cum 
iis qui antea (p. 329, 26) apud Porphyrium &e4euo: commemorantur tam male 
cohacret, ut ea quae uncinis inclusi ab eo abiudicare non dubitaverim. — Quod 
si recte statui, apparet, cur h. l. neque lin. 13 0 μεταξὺ τόπος τῆς τὲ αἰϑούσης 
καὶ τοῦ δόμον, neque lin, 18 ἐν τῷ προδόμῳ aut ἐκ τοῦ προδόμου cum Kam- 
mero, p. 43, légamus. 

21 Scholium ctsi habet quae aliunde illata sint ct plura quidem, vereor, 
quam quae certo cognosci possint, tamen vel propter p. 332, 9 ubi ad ξητήματα 





*) Quod propter ea quae p. 110, 20 parum accurate dixi inter haec ζητή- 
ματα forsitan quis quaerat, schol. H 433, ad ZnT. ιβ΄, p. 300, 8, editum est. 


10 


15 


10 


25 


ζητ. 84 9091 


(A 154): ἀπὸ κοινοῦ γὰρ οὐδὲ τοὺς ἵππους ἤλαςαν. ὡς οἱ μὲν παρὰ 
vnucì kopwvici θωρήςεοντο, Τρῶες δ᾽ αὖθ᾽ ἑτέρωθεν ἐπὶ 
θρωςμῷ πεδίοιο (Y 1. 2): ἐκ κοινοῦ γὰρ θωρήςεοντο. παννύχιοι 
μὲν ἔπειτα καρηκομόωντες ᾿Αχαιοὶ δαίνυντο, Τρῶες δὲ 
κατὰ πτόλιν ἠδ᾽ ἐπίκουροι (Θ 410. 77): δαίνυντο δηλονότι. πολλὰ 
δὲ τόνδε καείγνηται καὶ πότνια μήτηρ ἐλίεςονθ᾽, ὁ δὲ μάλ᾽ 
ἀναίνετο, πολλὰ δ᾽ ἑταῖροι (I 584. δῦ) ἐκ κοινοῦ γὰρ τὸ éMc- 
ςοντο. ἀγαθὴ δὲ παραίφαείς ἐςτιν ἑταίρου (A 793), ἀγαθοῦ: 
οὐ πᾶςα γὰρ παραίφαείς ἐςτιν ἀγαθή, ἀλλὰ τοῦ ἀγαθοῦ, ὥςτ᾽ ἐκ κοινοῦ 
τὸ ἀγαθή᾽ τὸ δ᾽ ἐπὶ τοῦ ἑταίρου ἀκουςτέον ἀρεενικιῦς. πάλιν οἱ δ᾽ ἀμφ᾽ 
Ἰδομενῆα θωρήεσεοντο᾽ Ἰδομενεὺς μὲν ἐνὶ προμάχοις ευὶ 
εἴκελος ἀλκήν (A 252)" τὸ γὰρ θωρήςεςετο προευπακούομεν ἀπὸ 
τοῦ Bwpnccovto. χώρηςαν δ᾽ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμος 
Ἕκτωρ (TT 588): ἐκ κοινοῦ τὸ ἐχώρηςεν. εὗρ᾽ υἱὸν TTetemvo Μενε- 
ςθῆα πλήξιππον ἑςταότ᾽᾽ ἀμφὶ δ᾽ ᾿Αθηναῖοι μήετωρες ἀυτῆς 
(Δ 3217): ἐκ κοινοῦ τὸ Écracav ἀπὸ τοῦ écradta. τῇ ῥ᾽ ἐνόρουτ᾽,β 
ἅμα δ᾽ ἄλλοι ἀριεοτῆες Παναχαιῶν, δηλονότι ἐπόρουςαν. ὡς 
ἂν Πηλείδην τιμήεομεν, δε μέτ᾽ ἄριετος Ἀργείων παρὰ νηυεὶ 
καὶ ἀγχέμαχοι θεράποντες (IT 271): ἀπὸ τοῦ ἄριετος καὶ ἄριετοι 
οἱ θεράποντες ἀκουςθήςονται. οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔμελλε δίφρῳ ἐφέζεεθαι, 
πολλῶν κατὰ οἶκον ἐόντων (ὃ 110)" ἐκ κοινοῦ δίφρων. καμάτῳ 
τε καὶ ἱδρῷ νωλεμὲς ἀεὶ γούνατά τε κνῆμαί τε παλάεςεςετο 
(P 385): ὡς ἐκ κοινοῦ τὸ παλάςςοντο ληπτέον, καὶ ἐπὶ μὲν τῶν γονά- 
τῶν οἰκείως εἴρητο, ἐπὶ δὲ τῶν κνημῶν ὑπακουςτέον. ἐκ πόλιος δ᾽ 
ἄξεςεθε βόας καὶ ἴφια μῆλα καρπαλίμως, οἶνον δὲ μελίφρονα 
οἰνίζεεθε, cîtov δ᾽ ἐκ μεγάρων (Θ 0 ---(γ οὔτε γὰρ οἰνίζεεθε 
vot, εὑ δ᾽ ἀμήχανός ἐςει, γεραιέ. ἀμήχανος γάρ, πρὸς ὃν οὐδὲ τὸ γῆράς τι 
ἐμηχανήςατο, ἐξ οὗ νοεῖται τὸ ἀνίκητος. οὕτω καὶ ἐπὶ τῆς Ἥρας᾽ i μάλα δὴ 
κακότεχνος, ἀμήχανε, ςὸς δόλος, Ἥρη (0 14), TouTtéctiv ἀήττητε, πρὸς 
ἣν οὐδέν écti (sic) μηχανήςεαςθαι, Quae cum iis quae ἢ, 1. cdidimus casu coaluerunt, 
unde factum est, ut haec quoque ab editoribus, quos p. 145, 18 scecutus sum, 


ad Καὶ 167 referrentur 11 mpopudyoici cui ἴκελος 15 ἑςταῶτ᾽ ἄμφι 16 
ἑεταῶτα ἐνόρουςεν 18 τιμήεωμεν 21 κατ᾽ οἶκον 25 ἄξαςεθε, corr. Vill. 


recurritur, inter quaestiones referendum est, cf. etiam ad p. 143, 11 sqg.; 13. 
Quae similia sed multo breviora in scholiis ad M 267 leguntur utrum ex eodem 
fonte hausta sint necne non constat (cf. ad p. 332, 8). 

8 sqq. Cf. δύ, 4, p. 884, 52 sqq. 

17 sqq. Cf. schol. γιοῦ. II 272 (Bkk.): καὶ ἀγχέμαχοι ϑεράποντες. 
ἀπὸ κοινοῦ τὸ μέγ᾽ ἄριστοι. Σέλευκος δὲ ἀϑετεὶ. 

21 sqq. Hinc derivatum esse videtur schol. Β f. 3891 ad γούνατα τε P 386: 

. ἀκαταλληλον δὲ τὸ ὀφϑαλμοὶ παλάσσετο (v. 387). ἔστι δὲ ὅμοιον 
τῷ ἔνϑα Ποσειδάων κατ᾽ do ἕξετο καὶ ϑεοὶ ἄλλοι (T 149)" πρὸς 
μὲν τὰ γούνατα τὸ παλάσσετο προσυπακούομεν, τοῖς δὲ πληϑυντικοῖς τὸ 
παλασσοντο. 


885. ζητ. 84 


οὔτε ἄξεεθε, ἀλλὰ φέρετε ἢ λαμβάνετε. καὶ πάλιν. οἱ μὲν ἔπειθ᾽ 
ἥζοντο κατὰ ςτίχας, ἧχι ἑκάετῳ ἵπποι ἀερείποδες καὶ ποι- 
κίλα τεύχε᾽ ἔκειτο (Γ 826)" οὐ γὰρ καὶ οἱ ἵπποι ἔκειντο, ἀλλὰ τὸ 
εἱστήκεισαν ἀκούομεν ἢ ἦςαν, wc ἐπὶ τοῦ ποῦ δέ οἱ ἔντεα κεῖτο 
ἀρήϊα, ποῦ δέ οἱ ἵπποι (Κ 407); ὑπακουςόμεθα γὰρ τὸ εἰείν ἢ 
εἱττήκειταν. οὐ μὰν ἀκληεῖς Λυκίην κατακοιρανέουειν ἣμέ- 
τεροι βαειλῆες, ἔδουςεί τε πίονα μῆλα οἶνόν τ᾽ ἔξαιτον (Μ 
318—20), δηλονότι πίνουςι. τὰ τοιαῦτα παρατηρῶν τις πολλὰ Ncet 
τῶν ζητουμένων κατὰ τὸ Tapatinciov. τούτοις γὰρ ὅμοιον τὸ ἀλλὰ 
πολὺ πρὶν φραζώμεςθ᾽ ὥς κεν καταπαύεςομεν, ἠδὲ καὶ aù- 
τοὶ παυέεθων: καὶ γάρ εφιν ἄφαρ τόδε λώϊόν éctiv (β 167 
-- 69). ἐκ κοινοῦ γὰρ δεῖ λαβεῖν τὸ παυέεσεθων καὶ cynuaticar οἷ- 
κείως τοῖς ἑξῆς, ἵν᾽ 7° καὶ γὰρ καὶ αὐτοῖς ἄφαρ παυςαμένοις καὶ τα- 
χέως, πρὶν ἐλθεῖν τὸν Ὀδυςςέα, λώϊόν ἐςτι᾽ προείρηται γὰρ ἀλλά που 
ἤδη ἐγγὺς ἐὼν τοΐςεδεςει φόνον καὶ κῆρα φυτεύει TAVTECCI 
(B 104--60): τὸ δὲ ἄφαρ χεῖρες ἀμύνειν eicì καὶ ἡμῖν (N 814) 
ἐν ὑπερβατῷ εἴρηται᾽ ἐπεὶ εἰεὶ γὰρ καὶ fuîv χεῖρες ὥςτ᾽ ἄφαρ ἀμύ- 
γειν. [τὸ δὲ αἱ γὰρ δὴ Ὀδυςεύς τε καὶ ὁ κρατερὸς Διομήδης 
ὦ δ᾽ ἄφαρ ἐκ Τρώων ἐλαεαίατο μώνυχας ἵππους (Κ 596. 31) 


10 φραζόμεθ᾽ 15 toîcòdeci, alter. c spr. lin. addito 18 sqq. v. infra ad 
h. 1. 18 ai γὰρ δὴ ’Oduccevc τε 





1sqqg. |B f. 482 ad ἔκειτο (sic) I 327 (id. Lp ἢ 88" ὁ. 1. ἔκειντο): 
ἔκειντο οὐκ ἔστι κοινὸν ἐπὶ τῶν ἵππων, ἀλλὰ προσυπακούομεν τὸ ἕστασαν, 
ὡς ἐπὶ τοῦ ποῦ δὲ οἵ ἔντεα κεῖται ἀρήια, ποῦ δέ οἵ ἵπποι; Quae se- 
quuntur: ἢ ὡς ἰσοδυναμοῦν τοῦτο τῷ ἕστασαν" ἐφίστασϑαι γοῦν τὴν στήλην 
φαμὲν ἀντὶ τοῦ ἐπικεῖσθαι" ἢ καὶ ἐπὶ ἀργῶν τῶν ἵππων τὸ ἔκειντο ἁρμόδιον, 
aliunde addita sunt. — Cf. B f. 1875 ad ἔπποι K 407 (id. Lp c. 1. ποῦ dé οἵ ἵπποι): 
δεῖ τὸ ἕστάσι τῷ ἵπποι προσυπακούειν᾽" οὐ γὰρ κοινὸν τὸ κεῖται. 

8 Cf. B f. 165» (a recentiore, ut videtur, manu script.) ad μελιηδέα 
M 320: ἐκ κοινοῦ τὸ πίνουσιν. Cf. Eust. M, p. 907, 55 sqqg. plurima exempla 
simillima afferentem (eadem fere schol. BLLp et Vict. M 267). 

12 sqg. Schol. BQS β 169 (c. 1. καὶ γάρ σφιν): καὶ γὰρ λώιον αὐτοῖς ἐστι 
τὸ ἄφαρ παύσασϑαι. 

16 sqq. Cf. Β f. 1862 ad ἄφαρ N 814: ἄφαρ, dadlos' τινὲς δέ" ἐλπίξει 
ἄφαρ ἐξαλαπάξειν, εἰσὶ δὲ χεῖρες καὶ ἡμῖν ὥστε ἀμύνειν. ἢ εἰσὶ καὶ ἡμῖν 
χεῖρες ὥστε ἄφαρ ἀμύνειν. 

18 586ᾳ. Postquam paullo ante (lin. 18) ἄφαρ ν. ταχέως explicatum est, 
mirum sane videtur negari, in versu XK 538 ἄφαρ idem posse significare, prae- 
sertim cum paullo post ἀφάρτερος idem esse dicatur atque ταχύτερος. Con- 
ferenti Apollon, v. αἀφαρ et Et. M. 175, 12 sqq., ubi de variis v. ἄφαρ notioni- 
bus ita agitur, ut nonnumquam quidem τὸ ταχέως, sed K 538 τὸ αἰφνίδιον esse 
dicatur, dubium esse nequit, quin verba quae uncinis inclusi e fonte eorum 
quae dixi simillimo a librario aliquo scholia transcribente huic loco male inserta 
sint. Accedit quod eadem illa de Alexandrinorum loquendi usu verbo paene 
tenus in eodem Et. M., p. 175, 24, atque ita quidem ut item de v. ἀφάρτεροι 
ibi agatur, recurrunt. 


10 


15 


Int. 34. 35 889. 


δῆλον οὐ τὸ ταχέως. ἀπὸ δὲ τοῦ ἄφαρ ἔοικεν ἐν cuvnbeta εἶναι τῶν 
᾿Αλεξανδρέων τὸ λέγειν ἀφαρεὶ πεποίηκε, τὸ ἐςπευςμένως καὶ τεθορυ- 
βημένως. Ὅμηρος δὲ ἀπὸ τοῦ ἄφαῤ πεποίηκε τὸ ἀφάρτεροι, οἱ Tayù- 
τεροι᾽ τῶν δ᾽ ἵπποι μὲν ἔαειν ἀφάρτεροι (Y 311), ἤτοι ταχύτε- 
poi]. πολλάκις δὲ ὃ ποιητὴς ἐν ἄλλοις μὲν τὸ πλῆρες λέγει, ἐν ἄλλοις 
δὲ τὸ ἐλλιπές, καὶ δεῖ ἀναπληροῦν μαθόντας παρ᾽ αὐτοῦ τί ἦν τὸ λεῖ- 
πον, οἷον εἶπέ που’ ὡς δ᾽ αὕτως καὶ κεῖνο ἰδὼν ἐτεθήπεα 
θυμῷ, ὡς cè, γύναι, ἄγαμαί τε τέθηπά τε δείδια δ᾽ αἰνῶς 
(Z 166.8). [λέγει οὖν ὡεαύτως, ὅπερ καὶ ἐν τῇ ευνηθείᾳ λέγεται ὡςαύ- 
twc με ἀδικεῖς ὡς καὶ πολλάκις]. καὶ ὅταν οὖν λέγη. αὕτως γὰρ 
ἐπέεςς᾽ ἐριδαίνομεν (B 342), λείπειν φήςομεν τὸ ὡς, ἵν᾽ ἢ ὡςαύ- 
τῶς γὰρ λότοις μόνοις ἐριδαίνομεν, μηχανὴν δὲ εὑρεῖν, οὗ ἕνεκα ἐληλύ- 
θειμεν, οὐ δυνάμεθα. ὅμοιον καὶ τὸ ἀλλ᾽ αὕτως ἀλάλημαι dv’ 
εὐρυπυλὲς Ἄιδος δῶ (YW 74), τουτέετιν: ὡςεαύτως ὡς κατῆλθον καὶ 
ἐξ οὗ κατῆλθον ὁμοίως ἀλάλημαι. οὕτως ἀκουςόμεθα καὶ τὸ οὔπω 
μίν Qgaciv φαγέμεν καὶ πιέμεν αὕτως (π 143), ὡεαύτως καὶ 
ὁμοίως. [κτενέει δέ με γυμνὸν ἐόντα αὕτως ὥςτε Yuvaîka 
(Χ 124), ὡεαύτως We γυναῖκα]. αὕτως οὔτε θεᾶς υἱὸς φίλος 
οὔτε θεοῖο (K 50) ὡςαύτως οὔτε θεᾶς υἱὸς ἔρεξεν οὔτε θεοῖο. 


ζητ. 55. 
*B f. 322 ad ἀείκιζε ῶ 22 (id. Mosq. ibid., TT). 


XA tok ko αἰκία δὲ οὐχ ἣ ὕβρις μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ αἴεχος, παρὰ 
τοῦ μὴ ἐοικέναι, ὃ δηλοῖ τὸ καθήκειν, ὥς φηειν δαίνυ δαῖτα τέρου- 





1 ἐν εὐυνηθ΄ (θ΄ spr. n serpt.) 9. τὸ λέγειν τὸ ἐςπευςμένως ἄφαρι πεποίηκε 
τὸ ἐςπευςμένως καὶ κτλ. (810) 4 ἔας᾽ 8 ὥςτε γῦναι ἄγαμαι τέθηπά τε 
9. 10 verba incluse e scholio ad ὡς è’ αὕτως adscripto orta esse videntur 9 
ευνηθείᾳ αὖ spr., lin, 11, scrpt. 11 ἐπέεςειν τὸ ὧς 14 εὐρύπυλες 17.18 verba 
inclusa huc non pertinent, quoniam in versu, qui affertur, non ut in reliquis 
unum αὕτως, sed αὕτως adiuncto ὥςτε legitur 22 M (p.89 ed. Matth.) c. L ὡς 
ὁ μὲν Ἕκτορα δῖον ἀείκιζε peveaivuv ΒΜ praem.: τὸ ἀείκιζεν ἀντὶ τοῦ ὕβριζεν 





2 Quod h, ]. et Et. Μ. L c. ad Alexandrinos, altero loco Et. M., 175, 14 
(cf. Gud. 95, 33; An, Ox. I, p. 19, 19), ad Iones et Ephesios refertar. — Omissa 
verbi origine Vict. (f. 1859) Καὶ 538: ἀφαρ᾽ ἀντὶ τοῦ ἐσπευσμένως, ὅϑεν καὶ ἀφαρ- 
τερος, cf. Suid. v. ἀφαρεί, Et. Gud. 95, 36, Zonar. p. 360. 

18.19 Cumin scholio Porphyriano Καὶ 47 sqq. de versu X 50 ratione diversa 
agatur, contenderit aliquis, in fine quaestionis, quam hic edidimus. nonnulla ex- 
cidisse; sed res incertior est, cf. ad p. 143, 11 sqq. 

21 sqq. Scholium ad versum £ 22, cui in codd. adscriptum est, non per- 
tinere, inde sequitur quod verba illa τὸ αἀείκιξεν ἀντὶ τοῦ ὕβριξεν in codd. 
praemissa (v. ann. crit.) iis quae statim sequuntur de v. αἰκέα notione contra- 
rium docent; idem in scholium ad Π 545 traditum quod inter scholia excerpta 
retulimus, cadit. Statuendum potius videtur, reliquias esse et pessime quidem 
habitas quaestionis, qua de verborum αἰκία, αἰκίξειν, ἀεικέλιος, Guotaxtve, ἕλκειν 
sim. notionibus variis locis occurrentibus Porphyrius egerit. 

22 — p. 334,9 {*B ἢ 224 ad ἀεικίέσσωσι II 545: [τὸ ἀεικίσσωσιν ἀντὶ 


334 ζητ. 35 


civ ἔοικέ Tot, οὔτι ἀεικές (I 70), ὡς εἰ ἔλεγε: πρέπει cor kai 
καθήκει τοῦτο. ὅτι δὲ N αἰκία καὶ ἐπὶ τοῦ αἴεχους δηλοῖ᾽ εἰπὼν γὰρ 
τοῖο δ᾽ ᾿Απόλλων πᾶςαν ἀεικίην ἄπεχε χροΐ (Ὡ 18), εἶτά φηειν 
αἴεχος * ἄπειρον ἐξηγούμενος τὴν ἀεικίαν " 

ἢ μέν μιν περὶ εῆμα ἑοῦ ἑτάροιο φίλοιο 

ἕλκει AKNDECTWC, 

οὐδέ μιν αἰεχύνει (2 416—18): 

[κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει μενεαίνων (2 54), 
ὑβρίζει ἢ ἀεικίζει, ἐφ᾽. οἷς οὐκ div τις εἴξειεν: ἢ ἀνόμοιον ποιεῖ τῷ 
πρόεθεν καὶ οὐκ ἐοικὸς ἑαυτῷ. ὅθεν ἐπαγγελλόμενος τὸ μὴ αἰκίςαι 
φηείν᾽ i 

ἀλλ᾽ ἐπεὶ dp κέ ce ευλήςεω κλυτὰ τεύχε᾽, Ἀχιλλεῦ, 

νεκρὸν ᾿Αχαιοῖει δώεω πάλιν (X 258. 9)] 

[où γὰρ ἐγώ c° ἔκπαγλον ἀεικιῶ (Χ 256), 
πρὸς ὃ εἶπεν οἷον χωρὶς τοῦ ἀπεοικότα γενέςθαι: δώςω τὸν νεκρόν.] 
τὸ δὲ παρὰ τὸ καθῆκον ἀεικέλιον λέγει: duwdc τε γΤυναῖκας ῥυετά- 
ζοντας ἀεικελίως (π 108). ῥυετάζειν δὲ τὸ ἕλκειν εἰς ὕβριν " 

πῶς νῦν, εἴ τις ξένος ἐν ἡμετέροιςει δόμοιειν 

ἥμενος ὧδε πάθοι ῥυετακτύος ἐξ ἀλεγεινῆς; 

coi τ᾽ αἴεχος λώβη τε μετ᾿ ἀνθρώποιει γένοιτο 
(ς 228---δ)" τὴν γὰρ ὕβριν ἔφη ῥυςτακτὺν μεταφορικῶς ἀπὸ τῶν ἑἕλκο- 
μένων’ οὐ γὰρ εἱλκύςθη ἀλλ᾽ ὑβρίεθη. τὸ μέντοι ἕλκειν εἰς ὕβριν ἔφη" 
Λητὼ δὲ εἵλκυςεν, Uppice, Διὸς κυδρὴν παράκοιτιν (A 580). 
καὶ ἐκ πλήρους ἐν ἄλλοις᾽ ἑλκύςουειν ἀεικελίως (Χ 336). παρα- 
τηρητέον δὲ τὰ ἐκ πλήρους παρ᾽ αὐτῷ λετόμενα, ἵνα καὶ τὰ ἐλλιπῶς 
προενηνεγμένα ἐκεῖθεν ἀναπληρώεωμεν. ἐκ πλήρους μὲν γὰρ ἔφη᾽ 
πῶς κεν ἔοι τάδε ἔργα (A 337); ἐλλιπῶς δὲ 





2 γὰρ om, Β 4 verba aîcyoc — ἀεικίαν adeo corrupta sunt, ut quo modo 
sananda sint perspici nequeat; pro ἄπειρον Vill. TT 545 ὅπερ coni. φηςὶν αὐτὸν 
αἴεχους ἄπειρον coni, Kamm. p.114 8-13 et 14.15 verba uncinis inclusa, qui- 
bus v. ἀεικίζειν aliis atque antea factum rationibus, atque ita quidem ut cum 
iis quae antecedunt et sequuntur minime cohaereant, explicatur, scholia esse 
una cum lemmatis suis casu huc illatis apparet; Kammer verba inde ab ἢ ἀεικίζει 
tantum (lin, 9) pro spuriis habuit 10 ἐοικὼς M 12 εὐλλήτ BM 16 λέγεται 
M δμῶάς Te B 19 ῥυςτακτῆος B 20 γένηται M 21 ῥυςτακτὴν B 
22 εἱλκύεθαι M 22. 23 ÉAkeîv et fAxncev coni, Kamm. 24 X 336 ἑλκήςους᾽ 
ἀικῶς legitur 25 tà δὲ M 





τοῦ ὑβρίσωσιν]. αἰκία δὲ οὐχ ἡ ὕβρις μόνον ἀλλὰ καὶ τὸ αἶσχος, παρὰ τὸ μὴ 
ἐοικέναι, 0 δηλοὶ τὸ καϑήκειν, ὥς φησι᾿ δαένυ {δαῖνυ cod.) δαῖτα γέρου- 
σιν, ἔοικέ τοι οὔτι ἀεικές (I 10), ὡς εἰ ἔλεγε" πρέπει σοι καὶ καϑήκει τοῦτο. 
ὅτι δὲ ἡ αἰκία καὶ ἐπὶ τοῦ αἴσχους δηλοῖ" εἰπὼν γὰρ τοῖο δ᾽ Ἀπόλλων πᾶ- 
σαν ἀεικίην ἄπεχε χροΐ φησὶν αἶσχος Τάπειρον ἐξηγούμενος τὴν ἀεικίαν. 
[κωφὴν δὲ γαῖαν ἀειλίξει μενεαίνων ἀντὶ τοῦ ὑβρίζει]. 

16 Cf. E & 242: τὸ γὰρ παρὰ τὸ καϑῆκον ἀεικέλιον λέγεται .... 

27 Cf. Eust. 4 837, p. 887, 15: ἐστέον δὲ ὅτι τὸ πῶς τ᾽ ἂρ ἔοι τάδε 


10 


ζητ. 35 399 


πῶς κ᾿ ἔοι, εἴ TIC νῶι θεῶν αἰειγενετάων 
εὕδοντ᾽ ἀθρήςειε (= 9992); 
καὶ ἔτι ἐλλιπέετερον 
πῶς οὖν, εἴ τις ξένος ἐν ἡμετέροιει δόμοιειν (c 228); 
τὸ δὲ πλῆρες᾽ πῶς κεν ἔοι τάδε ἔργα; 
[ὅτι δὲ τὸ ἀεικίζειν ἤτοι αἰκίζειν τὸ μὴ ἐοικότα ποιεῖν, δῆλον ἐκ 
τοῦ ἀλλὰ κατήκιεται (π 290. τ 9), τουτέςτιν ἀλλ᾽ ἀνωμοίωται]. [καὶ 
ἀςεκηθής οὖν ὃ μὴ παθὼν ἀεικέλια, und’ ἀάςχετα μηδ᾽ αἰςχυνθείς, ἀλλ᾽ 
ὁλόκληρος. ἐξηγεῖται δὲ αὐτός" 
ἀεκηθής μοι ἔπειτα θοὰς ἐπὶ νῆας ἵκοιτο 
τεύχεςί τε ξύμπαςι καὶ ἀγχεμάχοις ἑτάροιςει 

(TT 241. 8). τούτῳ ἴςον τὸ ἀρτεμής᾽ 
ὡς εἶδον ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προειόντα (E 515)]. 





8 καὶ εἴ τι ἐλλ. BM; corr. Vill 6---18 verba uncinis inclusa a Porphyrio 
abiudicanda esse recte Kammer vidit 7 ἀλλὰ om. codd,; addidi propter ea, quae 
sequuntur, ἀλλ᾽ dvwu. 8 ἀςκηθεὶς M μηδ᾽ αἰεχυνθεὶς ante μηδ᾽ ddcyeta col- 
locant codd.; transpos. ΒΚΚ. 11 ξυμπᾶει M 12 îcovB τοῦτο îcov τῷ dpr. M 





ἔργα; ἐντελῶς ἄρτι δηϑὲν ἐν τοῖς ἑξῆς ἐλλιπῶς ἐρεῖ ἡ : Ἥρα ἐν τῷ πῶς ” ἔοι, 
ἤγουν πῶς ἂν εἴη τάδε τινα; 

7-13 Cf. E ε 26: ὥς us μάλ᾽ ἀσκηϑής] σχέϑω, ἀσχεϑής καὶ ἀσκηϑῆς, 
ἤγουν ἀβλαβῆης, ὁ un παϑὼν ἀεικέλια μηδ᾽ ἀσχετα᾽ τούτῳ ἴσον τὸ ἀρτεμῆής. 
Quibus magis etiam elucet ea, quae supra uncinis inclusimus, propter unum ver- 
bum ἀεικέλια, quo utuntur, quaestioni adhaesisse. 


PROLEGOMENA. 





Cum Praefationem huius editionis id agere voluerimus, ut 
quodnam consilium in ea adornanda secuti simus, quales codices ad- 
hibuerimus, quidnam varii generis quae contulimus scholiis auctori- 
tatis tribuendum sit, iis qui scholiis Porphyrianis uti velint quam 
brevissime et facillime perspicere liceat, his, quae illic (p. III) pol- 
liciti sumus, Prolegomenis, quibusnam rationibus usi rem ita in- 
stituerimus demonstravimus. Quorum quattuor, quae constiluimus, capi- 
tibus de his agetur rebus: 


1. 


De codicis Vaticani 305 Porphyrii Quaestionum Homericarum li- 
brum primuniì exhibentis auctoritate. 


II. 


Et huius libri et reliquorum operis Porphyriani librorum fragmenta, 
de quorum origine dubitari non possit, cum in aliis Iliadis codicibus tum in 
Leidensi Vossiano 64 et Veneto 453, illic quidem saepissime, hic numquam fere 
addito auctoris nomine, legi. Ne Porphyrio quaestiones aliunde petitae tribuan- 
tur, quaerendum esse, utrum eo uno an aliis etiam intercedentibus lyticorum 
Homericorum inventa in scholiorum quaestiones pervenerint, 


II. 


Porphyrio intercedente difficultatum Homericarum varii generis 
solutiones in scholia Homerica pervenisse: 
1. De solutionibus ingenii acuminisque ostentandi causa inventis et 
earum collectionibus. 
2.3. De solutionibus contra philosophos et sophistas poetam vituperantes 
inventis et de operibus inde collectis. 
4. De solutionibus contra grammaticos Alexandrinos prolatis, 


n IV. 


De quaestionum varii ambitus variaeque indolis in codicibus BLLpA Vict. 
traditarum stirpe atque auctoritate, quaeque ab hac editione secludendae fuerint. 





Caput primum. 


Inter Porphyrii philosophi libros a Suida h. v. enumeratos 
Ζητήματα ‘Ounpixd quoniam non commemorantur, pro primo cui 
eorum notitia debeatur auctore is nobis habendus est, qui Iliadis 
codici Veneto 454 scholia appinxit. A quo cum duobus libri B locis 
(v. 249 et νυ. 308) ἸΤορφύριος ἐν τοῖς Zntnmuaci allatus esset, tertio 
loco (Γ 175) pleniore operis titulo usus ὁ Πορφύριος, inquit, ἐν τοῖς 
‘Ounpikoîc ζητήμαςιν οὕτως Qnceiv. Ultra undecimum igitur sae- 
culum revocamur; namque qui scholium illud scripserit ex antiquiore 
fonte transtulisse cum per se consentaneum sit tum ea re probatur, 
quod eadem fere in aliis codicibus leguntur (v. ad Znt. if), qui ex 
Veneto illo non derivati sunt. Quicumque autem primus tempori- 
bus illis quae dixi superioribus scholium brevissimum e Porphyrii 
opere excerpserit, profecto non verendum est, ne ‘Ounpixoîc illud de 
suo addiderit; sed non omnis exclusa esse videtur dubitatio, utrum 
philosophum Porphyrium an alium quendam eiusdem nominis gram- 
maticum significaverit. Neque Eustathius plurimis παρεκβολῶν locìis 
Porphyrium afferens neque Ioannes Tzetzes in Exegesi iu Iliadem 
inter eos qui τῶν ἀπόρων solutioni operam dedissent Porphyrium com- 
memorans (in Bachm. edit. schol. Lips. p. 746, 11) philosophum se dicere 
innuerunt!), cum ille quidem uno certe loco (pu, p. 1723, 49) de περὶ 
τοῦ τῶν Νυμφῶν ἄντρου libello agens auctorem eius τὸν εοφὸν 
ΤἸΤορφύριον appellaverit. Itaque, cum ad Dionysii Thracis inter- 
pretem ?), quem cum philosopho non esse confundendum Hoerschel- 
mann (Act. soc. phil. Lips. V, p. 297 sqq.) rectissime iudicavit (cf. 
etiam Hilgard, de artis gramm. ab Dionysio Thr. compositae interpret. 
veteribus, Progr. Gymn. Heidelb. 1880, p. 22), tanta in argumenti 
et interpretandi rationis varietate nemo facile ζητήματα referenda esse 
dixerit, omitti tamen non debet, opuscula quaedam grammatica a 





1) Neque in scholiis suis ad haec verba Tzetzes (p. 825, 5) plura attulit: 
ὁ ἸΤορφύριος καὶ ὧν ἀνδρῶν ευλ[λογὴν] ἐποιήεατο (ita quidem cod. Lips.) κτλ. 

2) Qui in codicis Sangermanensis 291 Excerptis ex Commentariis in 
Donatum (Gramm. Lat, VII, p. 328, 12) de synecdoche et hystero protero egisse 
perhibetur Porphirius idem esse videtur. 


340 Caput primum. 


Suida v. TTop@guùpioc indicata a nonnullis (cf. Bernhardy ad Suid. II, 2, 
p. 374, 3; Gutschmid ap. Flachium, Hesych. Mil. onomatol. p. 177; 
ipse Flachius) philosopho abiudicari cognominique grammatico cuidam 
tribui; quorum sententia, quam a iudicio de Quaestionibus Homericis 
ferendo seiunctam nec probare facile nec refellere, si vera est, su- 
spicetur sane quispiam, tertio!) huic Porphyrio, utpote homini haud 
obscurae in litteris famae, Quaestiones etiam illas posse tribui. Opta- 
tissime igitur accidit, quod in codice Vaticano 305, saec. XIV 
ineunte scripto, quaestionibus quas continet Porphyrianis non solum 
titulus Tloppupiou φιλοςεόφου ὋὉμηρικῶν ζητημάτων βιβλίον α΄, sed 
etiam praefationis loco epistula Anatolio, quem Neo-Platonicum 
fuisse constat, inscripta praemittuntur. 

Sed libellus ille Vaticanus non eo tantum nomine summi momenti 
. est, quod philosophi Platonici ζητήματα Ὁμηρικά esse docet: pluris 
etiam eam ob rem faciendus est, quod quanam Homeri codices in 
Porphyrianis auctoritate quotque scholia ex eodem fonte petita sint 
eo uno duce constitui potest. Dignissima igitur ζητήματα Vaticana 
sant, de quorum fide et auctoritate diligentissime quaeratur, quippe 
quae fundamentum quasi sint, quo haec nova Quaestionum Reliquia- 
rum editio superstructa sit. Quod si probaverimus, non esse cur 
auctoritas eorum in dubium vocetur, etiam omnis facillime, si qui 
forte cui restat, de Porphyrio Platonico ζητημάτων ‘Ounpixòv auctore 
scrupulus amoveri poterit; quo amoto etiam ad iudicium de libris 
grammaticis a Suida commemoratis ferendum (quod ceterum non huius 
loci) nonnihil lucrabimur. 

Pugnaturi autem pro ζητημάτων Vaticanorum fide verendum hercle 
non est, ne ut rhetor ille antiquus defendisse incusemur quem nemo 
reprehenderit, sì quidem ipse Valckenaer, de Porphyrio egregie 
ille meritus, de Quaestionibus illis ita iudicavit (op. II, p. 145), 
aeque atque opusculum de Antro Nympharum et fragmenta de Styge 
Stobaeana ex eodem in Homerum commentario, quocumque fuisset in- 
signis nomine ?), ortas eas e codicibus nonnullis scholiis instructis 
excerptas, vel potius, quod magis ei videbatur probandum esse, ex 
uno codice transcriptas esse. Praefationem in codice Vaticano Quae- 
stionibus praemissam non ipsius Porphyrii esse eum iudicasse, sed 
pro subditicia habuisse vix est quod addatur. Hac quidem in re qui 





1) Vel adeo quarto, si modo recte Gutschmid et Flach 1. c. etiam astro- 
nomum quendam Porphyrium a Suida cum philosopho confundi constituerunt. 
Sed exstat TToppupiou φιλοςόφου εἰςαγωγὴ εἰς τὴν ἀποτελεςματικὴν τοῦ TTTONe- 
μαίου, qui libelli titulus vel ea re commendatur, quod etiam Proclus in idem 
opus commentatus est. 

2) Defendit Valckenaeri hanc sententiam Iul. Wollenberg, de Porphyr. 
stud. philol., diss. Berol. 1854, thes. 3. 


Caput primum. 841 


cum eo fecerunt!), Noehden, de Porphyr. schol. in Homer., diss. 
Gotting. 1797, p. 4. 6, et hunc secutus Heyne, Il. vol. III, p. LXIV, 
in eo dissenserunt, quod Quaestiones Vaticanas non e commentario 
quodam Porphyrii sed e maiore Quaestionum eiusdem collectione ex- 
cerptas esse voluerunt, quam Ζητήματα sive, ut est apud Sulidam, 
(ύμμικτα Ζητήματα inseriptam fuisse Noehden, p. 11, existimaverat. 
Nostra memoria qui simillima protulit Val. Rose, Ar. pseudepigr. 
p. 149, quo modo de praefationis auctoritate iudicaret non addidit. 
Alii denique, ut Gust. Wolff, Porphyr. de philos. ex orac. haurienda, 
p. 16 sqq., praeeuntibus non solum Holstenio, de Porph. vit. et 
script. p. 47, et Harlesio, ad Fabric. B. G. V, p. 742, sed etiam, 
ut certe videtur, Lehrsio, Arist. p. 220. 223, cum de libelli Vaticani 
auctoritate non dubitarent, vel omnia vel multa certe quae scholiastae 
et Kustathius praeterea ex eodem Porphyrio afferunt e commentario 
repetiverunt, quo, ut Wolffli verbis utar, per totam Iliadem et Odys- 
seam et vocabula explicasset et formas et sententias, de lectione 
versibusque spuriis secundum Alexandrinos egisset, de rebus solida 
cum doctrina disputasset. 

Sed quae Valckenaerio, contra quem nonnulla iam protulit Basil. 
Lannav. Gildersleeve in dissert. de Porphyrii stud. Homer. 
(Gotting. 1853), p. 5 sqq., praecipua exstitisse causa videtur, ut de 
fide Quaestionum Homericarum dubitaret, praefatio, quam Andreas 
Asulanus lbello illi, quem Venetiis 1521 edidit — pro editione 
principe Valckenaer habuit — praemisit, ubi hune (Porphyrium), in- 
quit, igitur ex antiquis excerptum exemplaribus ct solerti nostra (ut 
vides) repurgatum opera tibi nunc damus, daturi propediem et Didy- 
mum et Aristarchum et quosquos alios huiusmet authoris optimos inter- 
pretes ex imis librorum sepulchris eximere potuerimus, cam nihili esse 
facillimum est demonstratu. Etenim tantum abest, ut Asulanus ullum 
codicem adhibuerit vel adeo, id quod iactat, e pluribus quaestiones 
illas excerpserit, ut nihil praestiterit nisì ut editionem principem, 
quam tribus ante annis Ianus Lascaris Romae (1518) ediderat, 
cum omnibus paene vitiis erroribus verbis falso aut additis aut omis- 
sis, paucissimis quae perspectu facillima essent typothetarum erratis 
mutatis, repeteret. Petiverat autem Lascaris Quaestiones illas ex 
eodem, de quo hic agendum est, codice Vaticano 305, qui unus 


1) Ipsius Porphyrii praefationem a scholio K 252 servatam esse Heyne 
existimavit, 

2) Librum rarissimum e .copiis bibliothecae Acad. Georg. Augustae com- 
modatum cum edit. Asulani contuli. Inde ut unum afferam sed maxime insigne, 
cum codex post quaestionem XV eas quae sequuntur ita numeret: τε΄, 19%, ιζ΄, 
ιθ΄ (pro eo quod debebat esse 19, ιζ΄, in/, 10°), Asulanus Lascarim secutus 19’, ιζ΄, 
ιζ΄ (sic), ιθ΄ dedit, nisi quod pro 1g’ hic ἑκκαιδέκατον habet. 

SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 23 


342 ᾿ Caput primum. 


opusculum illud exhibet. Sed codex cum plurimis locis mendosissime 
scriptus sit, plura etiam menda editor libello intulit, quod eo graviore 
studia Porphyriana detrimento affecit, quod nemo eorum qui postea 
eum ediderunt!'), codicem denuo inspexit. Velut quantas turbas ea” 
res civit, quod, cum codex Πορφυρίου φιλοςόφου ‘Ounpixòv ζητημά- 
τῶν βιβλίον α΄ nuncupet, inde a Lascari editores Πορφυρίου φιλο- 
copov ‘Ounpixà ζητήματα vel simil, (cf. not. 1) pro eo supposuerunt. 

Est autem codex Vaticanus, in quo praeter plurima alia etiam 
Porphyrii Quaestiones Homericae leguntur, miscellaneus bombycinus 
forma maxima paullo minore saec. XIV exaratus. Contulit Quaestiones 
compluribus ante annis in usum meum Hugo Hinck; qui quae de 
totius codicis condicione deque variis quos continet libellis mecum 
communicavit hic omitto, quoniam diligentissime de iis egit FI 6. 
La Porte-du Theil, Notices et Extraits des Manuscrits de la 
Bibliothèque Nationale, tom. VI, p. 496 sqq., atque ita ut alteri cum 
altero prorsus conveniat. Leguntur autem Quaestiones inde a fol. 1712 
usque ad fol, 184», ita ut praecedant Nicandri Theriaca cum scholiis 
(f. 139-170), sequantur (f. 184>—190*) primum quidem Heracliti 
Allegor. Homer. inde a capitis 41 verbis .... θεῖναι θαλάττῃ καὶ Tap- 
τάρῳ usque ad finem, atque ita quidem ut novo titalo non addito *) 
spatio tantum vacuo duorum versuum capaci a Porphyrianis diriman- 
tur (cf. Heraclit. ed. Mehler, p. V), tum (f. 190} 195?) TTopgupiou 
περὶ τοῦ ἐν ’Oducceia τῶν Νυμφῶν ἄντρου, quem libellum excipit 
Ἡρακλείτου ἀναςκευὴ ἢ θεραπεία μύθων τῶν παρὰ φύειν παραδεδο- 





i) Praeter Asulanum, cuius de editione vid. v. Goens, Porph. de A. Ν,, 
praef. p. XVII, lac. Bedrot, subiunct, Didymi quae vocabantur scholiis in 
Odyss., Argent. 1539, Micyllus et Camerarius in calce edit, Homer. Odyss., 
Basil, 1541, 48. 51, Ios. Barnes in edit. Homer. Iliad., Cantabrig. 1711. Quae 
editiones, si a Barnesiana discesseris, praeter paucissima quaedam correcta vel 
mutata, quae indigna sunt quae afferantur, una ex altera adeo pendent, ut si 
unam noris, omnes noris, Barnesius autem pro 32 quaestionibus, quas superi- 
ores editores (secundum codicem) exhibuerant, 30 constituit, atque ita quidem 
ut ιγ΄ cum ιδ΄, et ιθ΄ cum x in unam contraheret. Respondent igitur numeri 
Barnesiani ιδ΄--- ζ΄ codicis numeris 1e— n’, Barnesii in’ et ιθ΄ et eiusdem κ΄---λ' 
codicis 19 — κα΄ et κβ΄ --λβ΄. Idem etiam titulum opusculi paullulum immu- 
tavit. Cum enim Lascaris quique eum secuti erant titulum libri ita, ut supra 
attuli, constituissent, praefationi et primae quaestioni Πορφυρίου φιλοςόφου 
‘Ounpixòv ζητημάτων πρῶτον praemiserunt, ipsi autem primae quaestioni α΄ 
non addito, secundae β΄ apposuerunt; Barnesius autem ἸΤορφυρίου τοῦ μεγάλου 
pui. ‘Ou. ζητημάτων πρῶτον praefationi ita praefixit, ut verbis quae eam ex- 
cipiunt (ζητ. a): ἐζητοῦμεν τὸν νοῦν τούτων καὶ τὰς λέξεις᾽ εἶμι μὲν οὐδ᾽ ἁλίη 
ὁδὸς ἔεςεται κτλ., A numeri signum adderet. Ita cum ἸΤορφυρίου κτλ. ζητη- 
μάτων πρῶτον pro opusculi titulo habuit, a vero inscius non multum abfuit. 

2) Ita explicatur, cur in indice opusculorum, quae in eo volumine scripta 
sunt (Not. et Extr. VI, p. 518), Heracliti Allegoriae non numeratae sint. — 
Qui factum sit, ut unus cum altero libello tam arte cohaereat, v. infr., Cap. III. 


Caput primum. 343 


μένων (f. 195° —1992); reliqua (v. Not. et Extr. tom. VIII, p. 243 sqq.) 
omitto. 

Kxaravit codicem Theophylactus Saponopulus s. Sapono- 
puli filius. Etenim cum Theriacis in fine subscriptum sit ἐτελειώθη 
τὸ παρὸν βιβλίον τῶν Θηριακῶν τοῦ Νικάνδρου κατὰ τὴν κγ΄ τοῦ 
᾿Απριλλίου τῆς ιβ΄ ἰνδικτιῶνος, γραφὲν διὰ χειρὸς Θεοφυλάκτου τοῦ 
(ζαπωνοπούλου. Καὶ οἱ ἀναγινώςκοντες οὖν αὐτό, δέηςειν ποιεῖτε διὰ 
τὸν Κύριον πρὸς Θεόν, ἵνα dpeciv δώῃ μοι ὧν ἐπλημμέληςα ἀμέτρων 
ἁμαρτημάτων (Not. et Extr. VI, p. 518), aliae autem manus in variis 
quos continet libellis scribendis praeter paucissima quaedam, quae in 
primis paginis, postea additis, et in ultimis leguntur, non occupatae 
fuerint (ibid. p. 496. 97; VII, 2, p. 251, quod iudicium Hinckius 
confirmavit), sequitur, ut cum reliquis opusculis etiam Porphyrii 
Quaestiones ab eodem scriptae sint. ‘Tempus a Theophylacto indi- 
catum annum esse 1314 cum du-Theilio Gardthausen, griech. 
Palaeogr., p. 340, statuit. Quaestiones autem cum in codicis parte 
posteriore legantur, ubi plurima et humiditate deleta et erosa sunt, 
altera manus ea, quae sic interciderant aut evanuerant, in mar- 
gine vel in textu addidit aut repetivit; eadem menda a priore scri- 
ptore commissa correxit. Quae additamenta cet., sive, id quod 
Hercher, Herm. V, p. 292, suspicatus est, Lascari typothetarum 
commodo consulenti, sive ignoto homini debentur, nihil certe eo ducit, 
ut plus quam coniecturis iis tribuendum sit, eo solum nomine nostris 
praestantibus, quod in verbis nonnullis quae nunc quidem prorsus 
evanuerunt plura tum litterarum vestigia apparuisse consentaneum 
est. Numeri singulis Quaestionibus adscripti prioris manus sunt. 

Jam vero apparet, Ζητήματα ‘Ounpixò longe alia ad nos pervenisse 
ratione atque Valckenaerius coniectura assecutus erat. Theophylactum 
enim illum in Nicandro eiusque scholiis, Porphyrii de Antro Nym- 
pharum libello, Heracliteis cet. trauscribentis officio contentum fide- 
literque funetum Ζητήματα illa vel ex uno vel ex pluribus Homeri 
codicibus scholiis instructis sublecta pro peculiari opusculo venditasse 
nemo sanus contenderit,. At potuit fraudem superiorum temporum 
bona fide repetere. ‘Potuisse’ illud ut negari nequit, ita causae, cur 
grammatico cuidam saeculo XIV superiori talia imputemus, nune 
certe non adsunt. Quod enim olim Valckenaerio, p. 146, eumque 
secutis Noehdeno, p. 6, Heyneoque, p. LXIV, mirum videbatur, libro 
Ζητημάτων ‘Ounpix®v (ita tunc titulum ferri supra diximus), qui 
secundum Praefationem οἷον προγύμναςμα τῶν εἰς τὸν ποιητὴν ἀγώ- 
γῶν se esse vellet, eadem fere contineri quae in marginibus codicum 
Homeri, sed plurimis praeterea scholiis huic libro ignotis aucta, oc- 
currerent, ita ut, cum scholia ex amplioribus πραγματείαις in prae- 


fatione promissis derivata esse existimarent, in eo haererent, qui 
23* 


344 Caput primum. 


factum esset, ut de iisdem rebus in utroque opere eadem ratione vel 
adeo iisdem verbis usus Porphyrius ageret: id nihili esse vero Quae- 
stionum Vaticanarum titulo, de quo nune constat, evincitur. Hic 
enim cum primus tantum liber — utrum integer an fragmentum 
eius, postea videbimus — servatus sit, scholia Iliadis et Odysseae 
non ex eo solo, sed etiam e reliquis elusdem operis libris derivata 
sunt. Comparanti autem quaestionum quae hic et illic occurrant 
formam, facile perspicitur, in lis scholiis quae unis Homeri codicibus 
debeantur nusquam fere hominem, ut ita dicam, Porphyrium cum 
altero homine agentem apparere, quod ζητήματα Vaticana Anatolio 
inscripta in tanta brevitate haud raro produnt. Quod in Znt. θ΄ cod. 
Vaticani manus altera praebet ἠξίους omitto; praestare enim codicis B 
lectio videtur ἠξίουν. Sed pertinent huc e Znt. β΄ et y': ἐκ τούτων 
λύςεις et λύςεις ἐντεῦθεν, e Ζητ. n': οὐδὲν δὲ χεῖρον kai τὸν Ἣρό- 
dOTOV φιλοῦντί cor τὴν πᾶςαν τοῦ ἀνδρὸς ἀναγράψαι ζΖήτηςειν, ex εἰ: 
ταῦτ᾽ οὖν ἀναγινώεκων ἠπόρεις, e ς΄: cKkéwat τὴν τοῦ ποιητοῦ 
ἐνταῦθα ypficiv, e Z': ὡς ἐπιόντι cor κατ᾽ αὐτὰ τὰ ἔπη ἔεςται δῆλον, 
ex τη: πρόςεχες δή μοι καὶ τούτοις, ex α΄: ἐζητοῦμεν τὸν νοῦν 
τε τούτων καὶ τὰς λέξεις, e β΄: λύοντες οὖν ἐλέγομεν ἡμεῖς. 
E quibus cum ea, quae etiam in scholiorum codicibus leguntur, 
plurimis locis eandem formam servaverint, aliis abiecerint'), nonne 
longe verius est, usum illum loquendi a scholiorum consuetudine 
satis abhorrentem ita explicare, ut scholia ea non pro commentarii 
alicuius reliquiis habeantur, sed e Quaestionibus de compluribus locis 
explicatius agentibus hominisque cuiusdam consuetudinis, id quod in 
Vaticanas cadit, memoriam revocantibus repetantur, quam ut e con- 
trario personatus quidam Porphyrius, qui Ζητημάτων Vaticanorum 
auctor exstiterit, e marginibus codicum Homericorum ea potissimum 
commentarii vere Porphyriani, si modo is umquam conscriptus fuit, 
fragmenta selegerit, quae ea loquendi ratione insignia essent, atque 
ita quidem ut non solum alias id genus locutiones inveheret, sed 
etiam opusculo quod editurus esset praefationem a se confictam, quae 
frequentem illum alterius alloquendi cumque altero se comprehen- 
dendi usum explicaret, praemitteret? Quis enim Valckenaerium pro- 
baverit, consensum qui inter praefationem, docuisse auctorem pro- 
fessam, ὡς αὐτὸς. ἑαυτὸν τὰ πολλὰ Ὅμηρος ἐξηγεῖται, et ipsarum 
Quaestionum agendi rationem intercedit, ita explicantem, ut e ζΖητ. 
ια΄ initio: ἀξιῶν δὲ ἐγὼ ὃ μαρτυρῶ (rect. schol. Z 201 “Ounpov) ἐξ 
Ὁμήρου «ςαφηνίζειν, αὐτὸν ἐξηγούμενον ἑαυτὸν ὑπεδείκνυον, ea verba 
petita esse dixerit? 





1) Abiecerunt schol. | 4 (= Znt. ε΄, p. 126, 9), β 319 (=Znt. α΄, p. 282); 
Z 252 (= ζητ. ιη΄, p. 98, 17) servavit cod. L, omisit B. Quaestionis n' initium, 
ubi ὡς- ἐπιόντι cor legitur, in scholia non trangiit. 


Caput primum. x 345 


Atque haec quidem contra Valckenaerium. Cuius cum sententia 
una concidunt quae a Noehdeno Heyneoque, probante, ut vide- 
tur, Val. Roseo, prolata sunt. Quod enim in Homeri codicum 
marginibus et eadem quae in cod. Vaticano et plurima praeter ea 
ζητήματα leguntur, quae causa 115 exstitit, ut libellum illum ex am- 
pliore Quaestionum collectione a Porphyrio instituta excerp- 
tum esse vellent, vero illo a codice Vaticano exhibito titulo, satis 
superque explicatur. Atque e libro illo primo feliciter 101 comme- 
morato uno intellegitur — quod e Noehdeni et ceterorum ratione frustra 
quaesiveris —, qui factum sit, ut auctoris ad amicum verba facientis 
et sermonum cum eo habitorum memoriam revocantis vestigium in 
iis quaestionibus, quae unis Homeri codicibus debeantur, vix semel!) 
adsit: aut non dedicaverat reliquos Quaestionum Homericarum libros 
Anatolio Porphyrius aut de rebus egerat, de quibus in cuvovciarc 
eorum sermo non inciderat. Illuc ut inclinem facit, quod aliorum 
librorum initia, quae nemini inscripta sunt, adesse videntur (I 682. 
K 252. Y 67). 

Quae cum ita sint, causa adest nulla, cur cum viris doctis quos 
modo nominavi de praefationis fide dubitetur. Cum ipsarum 
Quaestionum et consilio et ratione quam maxime eam congruere, 
optime Gildersleeve, de Porph. stud. Hom., p. 10, demonstravit; 
ex Anatolii nomine aut aetate nihil contra eam concludìi posse 
infra videbimus; neque orationis genus — id quod omittere nolo, 
quoniam ipse olim paululum haesitavi (Progr. Ioann. Hamburg. 1872, 
p. 9,3) — quiequam habet quod suspitionem moveat. Namque ἀν - 
τιβλέπειν eo quidem sensu ut ‘reluctari’ sit, legitur — ut Ioseph. 
A. I. VI, 2 et ce. Apion. II, 32 omittam — apud Liban., progymn. 
p. 12 B Mor. (IV, p. 864, 17 R.): τὸ γὰρ πείθεεθαι καὶ οὐκ ἀντιβλέ- 
πεῖν ἀναγκαῖον ὃν ἠπίετατο, neque a v. ἀντοφθαλμεῖν usu Polybiano 
discrepat; εὐθύνειν autem et διαπίπτειν, quamquam prorsus eodem 
quo hic leguntur sensu ab usitata eorum notione translato alibi me 
legisse non memini, haud infeliciter et exquisitius dicta sunt, quam 
ut fraudulento Byzantinorum magistello imputes. Neque enim δια- 
πίπτειν hic, ut postea apud Synesium et Photium intercidere est, 
sed — id quod ἀφανιεθῆναι ei appositum docet — dilabi (cf. Plat. 
Phaed. p. 80 C), εὐθύνειν autem a re iudiciaria ad alias res ita trans- 
ferri posse ut rationem poscere significet, cum vix quisquam 
neget, tum glossa Hesychiana εὐθύνονται" κρίνονται, ἐρωτῶνται, 
 probatur. | 
Quod si eos, qui de libelli Vaticani quaestionun et praefationis 





1) TT 68 οὕτω λύςεις καὶ τὸ κτλ. sensu latiore accipi potest, ut non certo 
cuidam homini dictum sit. 


346 Caput primum. 


auctoritate dubitationes moverunt, refutavimus -— contra eos, qui 
praeter Ζητήματα commentarii Porphyriani vestigia sibi invenisse 
visi erant, secundo capite dicetur —, tantum abest, ut XXXII illa 
capita eadem ratione, qua a Porphyrio scripta fuerunt, nullisque 
rebus aut additis aut demptis ad nos pervenisse dicamus, ut haud 
exiguas ea subilsse mutationes liberrime profiteamur. Velut quae- 
stionis in’ (edit. Z 252) parti priori altera (p. 99, 8), quae, si rem 
spectas, artissime cum ea cohaeret, tam laxo vinculo annexa est, ut 
intercidisse nonnulla appareat; idem de qu. κ΄ (edit. ® 362 sqq.), κε΄, 
fortasse etiam ε΄ (edit, | init.)!) et λ΄ (edit. TT 174), collatis aliis quae 
ibi attulimus vel subiunximus scholiis, sequitur. Quin adsunt etiam, 
quamvis pauca, ζητήματα ita decurtata, ut non quaestionibus similia 
sint, plurimis rebus quae supervacaneae esse viderentur abiectis in 
formam redactis breviorem, sed scholiorum, qualia in quibuslibet 
codicibus occurrunt, speciem praebeant, ζητήματα dico ιθ΄, κ΄, κα΄, qui- 
bus haud multo meliora sunt κβ΄, κί, xd. Diserepant sane haec ali- 
quantum ab usitata quaestionum Vaticanarum ratione; neque enim 
poetae loquendi aut describendi genus spectant universum (ut ς΄, 
θ΄, ια΄, ιβ΄, τε΄, ιζ΄, κθ΄, AB), aut artioribus finibus circumscripta falsas 
quorundam de singulis locis aut verbis opiniones exagitant (ut γ΄, δ΄, 
η΄, 19%, κε΄, κς΄, κζ΄, «n, N), aut difficultates verborum (α΄, β΄) aut rerum 
(ε΄, Z), quas adesse vel omnibus concessum vel ipsi auctori certum 
exploratumque esset, diluunt; ipsae vero eae, quas similitudinem quan- 
dam eorum habere dixeris, quaestiones τ΄, rr, ιδ΄, im, λα΄ ea re differunt, 
quod et ampliores sunt et pluribus verbis ad res, quas sibi propo- 
suerunt, demonstrandas utuntur. Neque tamen propterea illa quae 
dixi ζητήματα e codice aliquo, cuius inter alia scholia margini ad- 
scripta lecta fuissent transcripta cum reliquis Quaestionibus ex ipso 
Porphyrii opere derivatis coaluisse — id quod errore inductus ipse 
olim statui, Praef. p. IV — existimandum est. Qui enim factum 
esse dixeris, ut scholia de locis O 598, C 100, T 182 (de his enim 
quaerunt Znt. ιθ΄ — xo') agentia, neque ambitu neque doctrina ‘prae- 
stantia, ex aliorum scholiorum numero selecta ita transcriberentur, 
ut, quamvis nullum eorum ad reliqua duo recurreret, de rebus in iis 
ageretur non solum vinculo quodam inter se conexis sed etiam ex 
‘uno eodemque quasi capite (v. dpr) pendentibus? Quod verendum 
vix est ne quis consilio aut apta eligendi peritiae librarii cuiusquam 
tribuat; casui vero alicui felicissimo adseribere ridiculum  foret. 
Facillime contra res explicatur, dum modo quaestiunculas illas pro 
partibus habeamus male decurtatis disceptationis a Porphyrio de v. dpi 





1) Vereor tamen, ne novae solutioni, quam quaestiuncula p. 128, 1-6 
edita affert, nimium tribuerim. 


Caput primum. | 347 


notionibus institutae, quas is qui codicem Vaticanum exaravit parum 
apte in tria capita dispescuerit, ut etiam Znt. 10° ab ιβ΄, ιγ΄ ab ιδ΄ 
male eum segregasse constat. Quod si verum est — neque video quid 
contra dici queat —, per se patet etiam de Znt. kB, xy, κδ΄ origine 
similiter esse iudicandam. fieri igitur potuisse concedendum est, 
ut ii qui Quaestiones transcribentes nonnulla in formam redegerint 
breviorem e suo ingenio aut ex aliorum grammaticorum penu etiam 
addiderint nonnulla — id quod in amplioribus quaestionibus, velut 
ιε΄ et ιζ΄, nonnumquam patet — vel Porphyrii verba nonnumquam im- 
mutaverint. 

Haec igitur, quae a Valckenaerii alioramque ratione quaestiones 
Vaticanas ἀποςπαςμάτια esse volentium ex opere aliquo Porphyriano 
multo ampliore, ut casus aut consilium grammatici cuiusdam tulisset, 
temere delibata quam maxime discrepare, vix operae pretium est 
monere, cum concedamus, nihil inde efficitur quod auctoritatem libelli 
Vaticani imminuat, 

Quod cum ita sit, apparet — ut iam ad alteram rem, propter 
quam codicis Vaticani summum esse diximus momentum, transeamus — 
etiam philosophi cognomini, quod Porphyrio auctori in eo codice 
adiectum est, fidem vix posse denegari, Accedit, quod praefatio, de 
cuius auctoritate dubitandum ngn esse vidimus, Anatolio, quem 
Porphyrii illius amicum fuisse constat, inscripta est; quem Anatolium 
ab aliis quibusdam cognominibus optime G. Wolff, Porph. de phil. 
ex orac. haur., p. 18, distinxit. 

At ex ipsa illa epistula ad Anatolium perscripta idem Wolffius 
rem quandam effecit, quae, sì quidem vera est, aut difficultatem creet 
necesse est temporum librorum quos de Homero scripsit Porphyrius 
constituendorum!) aut suspitiones, quas contra illam homines doctos 
protulisse diximus, corroboret. Etenim si recte Wolffius (Porph. de 
phil. ex orac. haur., p. 19) statuit, primo quo Porphyrius Romae 
habitaret anno (263 p. Chr. n.) libellum Anatolio dicatum esse, 
reliqui Quaestionum Homericarum libri iis annis tribuendìi sunt, qui- 
bus auspice et duce Plotino vel post eius decessum suo Marte sectae 
Platonicae arcanis quam maxime studebat, cuius rei, ut alias diffi- 
cultates omittam, in reliquiis eorum librorum vix ullum vestigium 
adest. 

Sed erravit Wolffius et cum Anatolium, quae etiam Ueberwegii, 





1) Wolffius quidem, cui cod. Vaticanum primum tantum Quaestionum 
librum continere non innotuerat, τὰς μείζους πραγματείας, quas se prolaturum 
Porphyrius in praefatione pollicetur, ad scripta eius de rebus Homericis philo - 
sophica retulit; quae autem praeter Quaestionum fragmenta eiusdem in scholiis 
Homericis leguntur maximam partem e commentario, de quo v. Cap. II init., 
repetivit, quem antea et Athenis quidem scripserit. 


348 . Caput primum. 


hist. phil. 1, p. 2724, fuit sententia'), pro discipulo Porphyrii esse 
habendum posuit et — ut largiamur hanc alteri cum altero inter- 
cessisse condicionem — cum Athenis, ubi antequam Romam migravit 
plurimum temporis Porphyrius degisse videtur, ab hoc institutum 
fuisse negavit. Primum enim quae apud Eunapium (vit. lambl. 
init.) de Iamblicho leguntur: οὗτος ᾿Ανατολίῳ τῶν κατὰ Πορφύ - 
ριον τὰ δεύτερα φερομένων εὐγγενόμενος πολύ γε ἐπέδωκε καὶ 
εἰς ἄκρον φιλοςοφίας ἤκμαςεν (ἤλαςεν coni. Hercher, Herm. I, p. 366), 
εἶτα μετ᾽ ᾿Ανατόλιον Πορφυρίῳ προεθεὶς ἑαυτὸν οὐκ ἔςτιν ὅτι καὶ 
TTopgupiou {Πορφυρίῳ codd.; corr. Wytt.) διήνεγκεν, πλὴν ὅςον κατὰ 
τὴν εὐνθήκην καὶ δύναμιν τοῦ λόγου, tantum abest ut discipulum vel 
discipulum certe aetate minorem Anatolium Porphyrii prodant, ut 
aequales eos fuisse demonstrent. Neque enim causa adesse videtur, 
cur ab hac lectione, quae, quantum e Boissonadei edit. pr. (p. 11 
c. not.) et Wyttenbachil commentario effici potest, codicum est, rece- 
datur?) et cum Boisson. ibid. τῶν κατὰ TT. τὰ δεύτερα φερομένῳ 
scribatur; sed etiam si concedamus, cum Valckenaerio, ad Herodot,., 
p. 727, et Wyttenbachio τῷ μετὰ Πορφύριον τὰ δεύτερα φερομένῳ 
legendum esse, quam lectionem Boissonade in edit. altera (subiuncta 
Philostrat. et Callistr. oper. ed. Westermann, Paris. Didot 1849), p. 
457,52, amplexus est, nihil eo duott, ut μετὰ TT. illud de temporibus 
Porphyrio inferioribus accipiamus, rectissimeque in edit. Didotiana 
vertitur: cum Anatolio, qui a Porphyrio secundum locum obtinut, 
consuetudinem aluit. Sed nova etiam ratione, ita ut temporum 
discrimen in iis inesset (τῶν μετὰ TT. τὰ δεύτερα φερομένῳ), verba 
constituens Wolffius nimium tribuisse videtur ei rei, quod in prae- 
fatione magistri ad discipulum sermonem (p. 18) invenisse sibi visus 
erat. lam concedendum quidem est, praefationis auctorem altero illo . 
longe doctiorem rerumque grammaticarum peritiorem esse apparere 
atque ita agere, ut in cuvovciaic, ad quas eum revocat, praebentis 
potius quam accipientis partes sustinuisse videatur: sed ipsae illae 
πρὸς ἀλλήλους ευνουείαι multo aptius de disputationibus ab aequa - 
libus eidem litterarum generi vacantibus — condiscipulum Anatolium 
Porphyrii fuisse apud A pollonium, qua in re erravit, Rud.Schmidt, 
de Ps.-Plut. vit. Homer., p. 16, voluit —, quam de scholis a magistro 
discipulorum in usum habitis dicuntur. Dignus est qui conferatur 
ipse Porphyrius ap. Proclum ad Plat. Remp. IV, p. 415 ed. Basil. 
᾿Μηδίου πρὸς Λογγῖνον cuvouciav τινὰ περὶ τῶν μορίων τῆς ψυχῆς 
referens, quae quin pro disputatione habenda sit nemo dubitabit. 





1) Cautius Zeller, hist. phil. ant., V, 2, p. 611, inter Porphyrii discipulos 
natu maiores retulit. 

2) Sensu accipio partitivo: ‘Anatolio uni ex iis, qui Porphyrii temporibus 
secundum (in philosophia) locum obtinebant?. 





Caput primum. 3949 


Quod si vel maxime statuendum esset, Anatolium inter Porphyrii 
discipulos referendum esse, nibil sane egit Wolffius, cum, quia Iam- 
blichum ab Anatolio Romae institutum esse pro explorato habuit 
(qua de re cautius Zeller, p. 618, 2, iudicavit), fieri potuisse negavit, 
ut hic Porphyrio Athenis iam operam dedisset, quoniam ‘mimis 
argute excogitaretur Porphyrii instar Anatolium quoque Athenis Bomam 
migrasse, itaque cum in ipsa Roma Porphyrium discipulam docuisse 
poneret, verba autem praefationis non senioris sed iunioris esse 
hominis optime intellexisset, difficultatem quae oriri videbatur ita 
amovebat, ut ‘primo anno quo Porphyrius Romae habitaret Quaestiones 
scriptas esse’ iudicaret, 

At haec quidem, praesertim qui cogitaverit, quid illis temporibus 
doctis hominibus fuerint Athenae, quid Roma, ratione carere neque, 
51 modo caute et circumspecte agere velimus, quicquam constare fate- 
bitur, nisi iuvenem Porphyrium Anatolio aequali suo stu- 
diorum in poeta collocatorum consorti primum Quaestio- 
num Homericarum librum dedicavisse. . Cuius libri si tempus, 
quo ortus sit, quaeres, ante trigesimum Porphyrii aetatis annum 
(s. 263 p. Chr. n.), quo anno Romam profectus Plotino se dedit, atque 
tanto spatio ante scriptum esse concedes, ut etiam reliqui eius operis 
libri, quorum reliquiae in scholiis latent, ante eum quem dixi annum 
absolverentur; eo igitur tempore compositi sunt, quo ad Longinum 
Porphyrium se applicuisse satis constat. Ex huius autem aetatis 
studiorum ratione, in quibus post ea, quae Iul. Wollenberg, de 
Porph. stud. philol., (diss.) Berol. 1854, p. 10 sqq., optime attulit, 
morari nolo, facillime apparet, mirandum non esse, quod a mystica 
poetae interpretandi ratione, qua adhibitis Neo-Platonicorum allegoriis 
in libello de Antro Nympharum et fragmentis quibusdam a Stobaeo 
servatis eum usum videmus, quaestiones Homericae quam alienis- 
simae sint. 

. Tantum igitur abest, ut hac discrepantia auctoritas codicis Vati- 
cani philosopho Porphyrio Quaest. Hom. tribuentis infringatur, ut 
contra corroboretur. Quid, quod, ut somnils interpretationis, quibus 
postera aetate ille indulsit, libellus caret, ita haud paucis locis hominem 
prodit res ad philosophiam pertinentes non neglegentem, quippe qui 
secundum Eunapium (vit. Porph. p. 8 Boiss. ed. pr.) tum φιλοςοφίας 
fuerit πᾶν εἶδος ἐκματτόμενος. 1) Philosophos etiam affert gene- 
ratim Znt. 9, Pythagoram κς΄, Sextum κη, M. Aurelii sine dubio 
praeceptorem, Plutarchi Chaeronensis nepotem (Dio LXXI, 1; Philostr. 
vit. soph. 11,1, 21; Iul. Capitol., Anton. philos. 3, 2), Platonem θ΄ et 





1) Neque illud neglegendum est, Znt. κε΄ extr. artem rhetoricam spec-° 
tare, cui apud eundem Longinum eum studuisse Eunap. 1. c. aftert. 


350 Caput primum, 


ιε΄; quem nonnullis praeterea locis (Y, te, «n, ubi v. quae attulimus), 
ut etiam Aristotelem (θ΄, ie, ubi vid), non nominatum respicit. 
Quid, quod neque postera aetate, cum doctrinae Plotinianae arcanis 
se dederat, a veterum scriptorum crisi secundum artis grammaticae 
praecepta sobrie agenda abhorrebat; id quod clarissima in luce ponit 
commentarius in Platonis Timaeum compositus, cuius haud sper- 
nendam notitiam Proclo debemus. Attulit inde nonnulla huc per- 
tinentia Adolphus Schaefers in dissertatione (Bonn. 1868) de Por- 
phyrii in Platonis Timaeum dialogum commentario; sed praestat ipsum 
locos gravissimos indicasse. Grammatice igitur contra Longinum 
locum Platonis p. 21 D explicavit (Procl. p. 29 C), p. 28 B quo modo dei, 
p. 31 A quo modo πότερον accipienda essent quaesivit (Procl. p. 83 C; 
133 C), p. 27 ὁ ἢ γέτονεν ἢ καὶ ἀγενές éctiv, p. 57 A λέγει neque 
cum Amelio λήγει legendum esse (Procl. p. 67 D; p. 233 A B) docuit, 
ad p. 34 C de adiectivorum mpecButépav et προτέραν relatione dispu- 
tavit (Procl. p. 175 Οὐ, ita ut haud iniuria Proclus existimandus sit 
ludicasse de condicione quae dialogo Platonico cum prooemio inter- 
cederet Porphyrium μερικώτερον, Iamblichum ἐποπτικώτερον 
egisse (p. 63 B). Neque denique neglegendum est, iam tum, cum 
Ζητήματα ὋὉμηρικά scriberet Porphyrius, e versu Homerico A 104 
similem concludendo eum effecisse rem atque postea in commentario 
illo Platonico, si quidem in quaestione Vaticana 1e (p. 306) de ira 
où μόνον δὲ, inquit, αὐτὴν ἔφεειν καὶ ἔπαρειν ἀποδεδώκαςιν, ἀλλὰ καὶ 
ζέειν' διὸ καπνῷ τε ἀπεικάζει τὴν ἔπαρειν καὶ τοῦ ὀργιεθέντος 
τοὺς ὀφθαλμοὺς πυρὶ ἐοικέναι φηςίν, ad Timaei autem locum 
Ρ. 22 D (Procl. p. 36 CO): ἐπὶ τὰς ψυχὰς ἀπὸ τῶν φαινομένων μετάγει 
τοὺς λόγους, kai qnciv ὅτι ἄρα καὶ ἐν ταύταις ποτὲ μὲν ὑπερζεῖ τὸ 
θυμοειδές, καὶ ἣ ἐκπύρωεις αὕτη φθορά ἐςτι τῶν ἐν ἡμῖν ἀνθρώπων᾽ 
ὄεςε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην κτλ. !) 

Quae cum ita sint, profecto neque de Quaestionum Vaticanarum 
neque de praefationis earum neque de tituli huic praemissi auctoritate 
dubitare licet, ita ut non solum ad philosophum referendae sed 





1) Conferenda etiam sunt quae in ZnT. λ΄ (edit. TT 174) de Nili fontibus 
leguntur: θαυμάςειεν dv TIC τοὺς τὸν ποταμὸν οἰηθέντας, ὃν “Ὅμηρος Αἴγυπτον 
ποταμὸν κέκληκε, διιπετῆ εἰρῆςεθαι διὰ τὸ ἀφανεῖς ἔχειν τὰς πηγὰς 
(κατὰ τοὺς Αἰγυπτίους) ἐν οὐρανῷ καὶ οὐρανόθεν ῥεῖν κτλ. Ita enim si 
distinxerimus, ut ἀφανεῖς ἔχειν τὰς πηγὰς et maxime prematur et unum ad 
Aegyptios referatur, ἐν οὐρανῷ autem κτλ. ex aliorum sententia additum sit, non 
solum quidnam falsi huic sententiae Porphyrius tribuat melius perspicietur — 
ipse quidem fluvios omnes imbribus, i. e. e caelo, sed non ἀφανῶς, ortos 
διιπετεῖς esse vult —, sed etiam consensus cum Aegyptiorum sententia, quam 
ipse ap. Procl. p. 37 A affert, Nilum latentes quidem habere fontes, sed e 
terra (κάτωθεν) ἀναβλυεςτάνειν, orietur. Sed huic rei, quippe de qua alii aliter 
iudicaturi sint, nimium tribuere nolim. 


Caput secundum. 501 


etiam pro certo fundamento habendae sint, quibus ad reliquorum 
earum librorum fragmenta per scholia Homerica dispersa indaganda- 
utamur. Neque ullius momenti est, quod apud Suidam inter scripta 
Porphyrii Ζητήματα ‘Ounpixé non comparent'), nisi quis forte libros 
περὶ ἀγαλμάτων, de oraculis, de Styge, de Antro Nympharum, com- 
mentarios Platonicos et Aristotelicos, alia ideo in suspitionem voca- 
verit, quod Suidas ea omiserit. 





Caput secundum. 


Liber Quaestionum Homericarum primus, quem cod. Vaticanus 
exhibet, utrum in fine decurtatus an integer ad nos pervenerit nec 
constat nec multum refert. Namque illuc quidem si vel maxime cum 
Gildersleeveo, p. 12, inclinabis, tantus in Homeri codicibus quae- 
stionum aliorumque scholiorum numerus, quae, cum Porphyrio nomi- 
natim tribuantur, et rebus de quibus -«quaerunt et indole a Vaticanis 
differunt, tibi occurret, ut ex eodem illo primo libro, cuius partem 
tantum cod. Vaticanus servaverit, omnia petita esse tibi negandum 
sit. Itaque e reliquis eiusdem operis libris fluxisse videntur. 

Sed cum fieri potuisse dixerit quispiam, ut ex «aliis operibus, quae 
plurima Porphyrium scripsisse constat, derivata sint, primum quidem 
de eorum sententia dicatur necesse est, qui, ut supra (p. 341) gomme- 
moravi, non solum et Vaticanarum et aliarum Quaestionum sed etiam 
commentarii ab eodem Porphyrio conscripti reliquias in scholiis 
latere voluerunt, Holstenium dico, Lehrsium, Gust. Wolffium. 
Atque Holstenium quidem ut ita iudicaret commovit quod in prae- 
fatione Quaestionam ipsum Porphyrium tune quidem οἷον προγύ- 
puvacua τῶν εἰς τὸν ποιητὴν ἀγώνων se proposuisse, τὰς μείζους εἰς 
αὐτὸν πραγματείας ὑπερτιθέμενον εἰς καιρὸν εκέψεως τὸν προς- 
nxovta legerat, Eustathium autem ad B, p.285, 28, Porphyrium ἐν 
τοῖς εἰς τὸν Ὅμηρον citare vidit; Lehrsius rationes non pro- 
tulit; Wolffium autem, qui ea quae in praefatione promittuntur ad 
scripta de rebus Homericis philosophica retulit, mireris sane praeter 





1) Ζητήματα Ὁμηρικά non fuisse partem septem librorum cuppixtwv ζητη- 
μάτων, quae Suidas affert, sed haec quidem de rebus philosophicis egisse recte 
Gildersleeve, p. 6,5, perspexit. Quod omittere nolo, quoniam ipse olim 
(Progr. Ioann. Hamburg. 1872, p. 1, 1) de ea re erravi. Locis, ubi εὐμμικτα 
commemorantur, a Gildersleeveo indicatis (Procl ad Plat, Remp. IV, p. 415 
ed. Basil.; id. ad Euclid. Elem., prol. II, p. 56, 23 Frdl.) tertius accedit Nemesìi 
περὶ pucewc ἀνθρώπου cap. 8, p. 60 ed. Plantin.: ὁ ἸΤορφύριος ἐν τῷ δευτέρῳ 
λόγῳ τῶν ευμμίκτων ζητημάτων γράφει κατὰ λέξιν οὕτως" οὐκ ἀπογνωςτέον 
οὖν ἐνδέχεςθαί τινα οὐείαν παραληφθῆναι εἰς ευμπλήρωεςειν ἑτέρας oùciac κτλ. 


902 Caput secundum. 


ζητήματα etiam commentarium, quem quidem ante illa Porphyrius 
sscripserit (p. 19), constituisse, nisi iis, quae schol. Vict. O 333 affert: 
Πορφύριος ἐν τῷ καταλόγῳ, eo inductum esse dixeris. 

Sed Eustathiana illa ἐν τοῖς εἰς τὸν “Ounpov!) et Victoriana ἐν 
τῷ καταλόγῳ ad librum περὶ τῶν παραλελειμμένων τῷ ποιητῇ ὀνομά- 
τῶν neque ad commentarium referenda esse constat (v. Herm. XIV, 
p. 243); locum autem praefationis utcunque interpretabere — neque 
enim pro certo existimo dici posse, utrum alios Quaestionum libros 
non una orationis difficultate (v. praef.: ταυτὶ ..... , ἐν οἷς ἀγνοεῖται 
μὲν πολλὰ τῶν κατὰ τὴν φράειν), sed gravioribus rebus solvendis 
occupatos, an philosophicam quandam poetae explanandi rationem 
Porphyrius innuat —, nulla certe causa adest, cur ad commentarium 
referas. Parum enim scholiorum Porphyrianorum rationem cum scholiis 
e commentario aliquo sive transcriptis sive excerptis congruere, optime 
Gildersleeve, p. 7. 8, docuit; quibus id unum addo, quod plurima 
id genus scholia quaestionum forma careant e ratione excerpendi ex- 
plicari (v. e. c.1 383, ad p. 137, 27 sqq.). 

Sed adsunt loci veterum scriptorum qui in eam quam dixi sententiam 
detorqueri possint, quos, quamquam neque Wolffius neque quos ille 
secutus est attulerunt, silentio praeterire non debemus. Macrobium 
quidem omitto, cuius verba (in Somn. Scip. 1, 3, 17): sì quis forte 
quaerere velit, cur porta ex chore . ......... , instruetur auctore Por - 
phyrio, qui in commentaritis suis haec in cundem locum dicit ab 
Homero sub cadem divisione descriptum, neminem nisi obiter agentem 
decipere possunt recteque a Rud. Schmidtio, de Plut. Vit. Homer. 
Porphyrio vindicanda, p. 19, et Gildersleeveo, p. 6,4, de libro 
περὶ τῆς Ὁμήρου puocogiac intellecta esse videntur. Gravior esse 
videtur Servii (ad Verg. Aen. V, 735) locus, qui in Thilonis et 
Hageni editione ita constitutus est: .... secundum philosophos Ely- 
sium est insulae fortunatae, quas ait Sallustius inclitas esse Homeri 
carmmibus, quarum descriptionem Porphyrius?) commentator 
dicit esse sublatam, secundum theologos circa lunarem circulum, ubi 
ram aer purior est: unde ait ipse Vergilius (VI, 641 sqq.)... Alter locus 
in Michaelis Pselli allegoriis Homericis est, quas e cod. Paris. 
1182 edidit C. N. Sathas, commentaires Byzantins sur Ménandre, 
Homère ete. (Extrait de l’Annuaire de l’Association pour l’encourage- 
ment des ét. gr. en France), Paris. 1876, ubi in quaestione τί écti τὸ 
Πανδάρου τόξον; haec leguntur (p. 21): Πορφυρίῳ δὲ ἐν τοῖς εἰς 





1) Nihil fere ex his verbis concludi posse optime ea verba docent quae 
Herm.1. c, ex Eust. A, p. 40, 11 attuli: ἐν τοῖς Ἡρακλείτου εἰς τὸν Ὅμηρον. 

2) Pii nomen, cui in Praef., p. IX, nonnihil tribueram, e Porphyrii per 
errorem natum esse, nunc e codicibus NH, qui Prius exhibent, constat. 


Caput secundum. 353 


τὸν Ὅμηρον éEnyntixkoîc Φοῖβός éctiv è τοξότης, οἷον φαόβιός Tic 
ὦν, ὅπερ ἐςετὶ λαμπρότοξος. 

Sed ecce contra hunc quidem Ioannes Tzetzes exoritur, homo 
aetate eius paullo inferior (v. G. Hart, de Tzetzarum nomine, vitis, 
scriptis, in Fleckeisen. Annal. Suppl. vol. XII, p. 14), clarissime do- 
cens, multo latius quam superioribus temporibus, quibus et ipsis inter 
ἐξηγεῖεθαι et UmouvnuatiZerv distingui potest, v. ἐξήγηςις notionem 
‘tum patuisse. In praefatione enim exegesi Iliadis, quam ipse con- 
scripsit, praemissa (p. 746 ed. Bachm.) neminem uno libro τὴν πᾶσαν 
éENinceiv Ὁμήρου comprehendisse queritur, sed partes tantum eius 
aggressos esse, ut Aristarchum λέξεις te καὶ ictopiac, alios, ut 
Porphyrium, τὴν τῶν ἀπόρων λύειν, alios, ut Heraclitum, alle- 
goriam; καὶ ἕτεροι δὲ πλεῖετοι, pergit, ὥςπερ kai Τοςεειδώνιος ὃ 
᾿Απολλωνιάτης ..... τῆς Ομηρικῆς ἐπεμελήθηςαν ἐξηγήςεω ς καὶ 
ςχεδὸν οἱ πάντες εοφοὶ κτλ. Simul autem apparet, Tzetzae qui- 
dem de commentario Porphyri nihil innotuisse. Quae cum ita 
sint, nihil profecto Psellus dixit, nisi Porphyrium in aliquo eorum 
quibus res Homericas tetigisset librorum, quos scriptis eiusdem placita 
scholae Platonicae docentibus opposuit'!), de Phoebi nomine egisse; 
qui liber qualis fuerit quaerere supervacaneum est.?) 

Contra Servii verba Porphyrium commentatorem, carmini- 
bus Homeri modo commemoratis, excitantia clamare videntur, ut 
eorum carminum commentatorem a Servio eum vocari statuamus. 
Antiquissimo igitur et locupletissimo teste iis, si qui praeter Ζητή- 
ματα commentarium in Homerum a Porphyrio scriptum esse dicent, 
uti licebit. Verum tamen habet illa interpretatio gravissimas dubita- 
tiones. Primum enim non potest non animum advertere, quod quae 
ultimo loco ut theologorum sententia a Servio affertur, vel ipsius 
Porphyrii est vel ab eo affertur certe loco Stobaei, ecl. I, 41; 61°), 
fausta fortuna servato, quod fragmentum a commentario quam maxime 
abest, sed simillimum est iis quae e libro περὶ CtuYéc idem Stobaeus 
Porphyriana servavit, quae pro partibus habenda esse dicas libri περὶ 
τῆς Ὁμήρου φιλοςοφίας. Quae cum ita sint, memoriam Porphyrii 


1) Psell. 1. c. p. 30: ἀλλὰ καὶ ΤΤορφύριος πολλαχοῦ χρῆται τῇ τοιαύτῃ προς- 
nYopia, p. 81: φηςὶ γὰρ ἐκεῖνος ἐν οἷς τὰς τῶν νοητῶν ἀφορμὰς ὑποτίθεται. 

2) 5680]. *B (f. 20) ad A 48: Φοῖβος οἱονεὶ ὁ φαόβιος, τουτέςτιν ὁ λάμπρὸν 
βιὸν ἔχων, ἤγουν τόξον, ὅθεν καὶ φοιβάζω τὸ λαμπρύνω. ἢ ἀπὸ Φοίβης μαμμω- 
νυμικόν, ὧς καὶ Ἡείοδος, cave e Porphyrio repetas: ex Etym. M. v. Φοῖβος 
᾿Απόλλων et φοιβάζω petita sunt (cf, etiam Lehrs, Herod. scrpt. tr., app. p. 4581. 

3) ΤΤάλιν αἰνιττόμενος ὅτι ταῖς τῶν εὐςεβῶς βεβιωκότων ψυχαῖς μετὰ τὴν 
τελευτὴν οἰκεῖός ἐετι τόπος ὁ περὶ τὴν ςελήνην ὑπεδήλωςεν εἰπών᾽ ἀλλά 
ς᾽ ἐς ἠλύειον πεδίον καὶ πείρατα τΤαίης ἀθάνατοι πέμψουςιν, ὅθι 
ξανθὸς Ῥαδάμανθυς, ἠλύειον μὲν πεδίον εἰκότως προςειπιὶὼν τὴν τῆς ςελή- 
νης ἐπιφάνειαν κτλ. 


954 Caput secundum, 


commentatoris ex ea h. v. notione repetere praestat, quae usque 
ad Servii aetatem altera illa nobisque usitatiore vulgatior, ne dicam 
unica, videtur fuisse, ut scilicet idem fere sit quod scriptor. Exempla 
obvia sunt quam plurima apud Tertullianum'); quem ne quis temere 
ita locutum esse existimet, meminerit, v. commentum, quod posterio- 
ribus temporibus idem significare constet quod nostrum Commentar ?), 
antea latiore usurpatum fuisse sensu, velut Nonium Marcellum Nigidii 
Figuli commentarios grammaticos semper fere commenta, ut 
eundem ipsum Nigidium commentatorem dicere grammaticum (v. 
M. Hertz, de P. Nig. Fig. studiis atque oper., p. 9). Videtur igitur 
Porphyrius commentator loco Serviano nihil dicere nisi: Por- 
phyrius qui de Elysio commentatus est s. scripsit. Quae ver- 
borum interpretatio alia etiam ratione probabilis fit. Etenim mirum 
sane videtur, Porphyrium, hominem in Homeri carminibus versatissi- 
mum, descriptionem insularum fortunatarum in Homero dixisse in- 
esse, cum apud Hesiodum primum occurrat. lam cum accedat, 
sublatam illud (de quo vid. Otto Jahn, Phil. XXVI, p. 15) aliter 
vix posse intellegi nisi ita, ut cum editoribus novissimis de Orpheo 
vel sim. excidisse dicas, vide an paullo supra lacuna constituenda 
locumque ita scribendo aliquid lucreris: quas aît Sallustius inclitas 
esse Homeri carminibus, quarum descriptionem [primum Hesiodum ha- 
bere ignoravit|. Porphyrius commentator dicit esse sublatum secundum 
theologos circa lunarem circulum, ita ut commentator dicatur qui 
de Elysio scripsit. - 
Sed de hac coniectura utcunque statues, tantum constare fate- 
bere, Servii locum idoneum non esse, propter quem commentarium 
in Homeri carmina Porphyrio tribuamus. Quod autem Ioannes Tor- 
tellius Aretinus in praefatione tractatus de orthographia Nicolao V 
P. M. inscripta (usus sum edit. Veneta 1504) affert: Porphyrius etiam 
eximius philosophus în Homerum commentaria edidit, quae 
usque în haec tempora durant, et in quibus non solum altissi- 
mum poetac sensum et vocabula quaequae explanat, sed et minutissimas 
grammaticae quaestiones absolvit (fol. 2, col. 4), omni fide caret. 
Etenim cum gravissimam suspitionem moveant necesse sit quae idem 
fol. 3, 1 iactat: Kepperi tamen Herodiani fragmenta quaedam de 
orthographia et eiusdem libros integros quattuor de con- 


1) E. c. adv, Valentin. c. 34: Fenestella annalium commentator, de 
carne Christi c. 22: Matthaeus fidelissimus evangelii commentator (cf. de 
resurr, carn. 33), de anim. 46: quanti autem commentatores et affirmatores 
in hanc rem? Artemon, Antiphon etc. 

2) E. c. Commentum Sedulii in Eutychis Artem, Pompeii commentum Artis 
Donati; apud Priscian. XV, 1, 2: Donatus in commento Aeneidos, ibid. VI, 
8, 44: Servius in commento Virgilii, 


Caput secundum. 355 


structione; ex glosulis etiam Aristarchiî super Homerum et 
Hesiodum, quin et cx Porphyrio super Homerum plura anno- 
tavimus, de quibus, quantum ad Herodianea attinet, rectissime iudica- 
vit Lentz, praef. p. C, tum res conficitur collatis iis ipsis rebus 
quas Porphyrio aut Aristarcho se debere profitetur. Omnia futtilis- 
sima sunt, ut iure mireris, Osanno, An. Rom., p. 106, de Aristarcheis 
illis aliquid dubitationis resedisse; paucissima enim exempla quid rei 
sit demonstrabunt: velut quae v. Halizones (f. 84, 3: .... populi 
sunt Paphlagonum; sic quoque dicti teste Aristarcho super V iliados 
Uibrum, quia undique a mari circumdatur [sic]: hoc est ab umoZwerar 
quod est circundari, ah mari) et v. Schoenos (f. 150, 1: .... quo 
nomine dicta fuit civitas una boetiarum [sic]. de qua meminit Homerus 
in I iliados. Et sic quoque teste Aristarcho cognominata a Schoeno 
patre Atlantis), ut alios locos taedii plenissimos!) omittam, leguntur, 
verbo paene tenus cum iis congruunt, quae scholia Venet. B ad E 39 
((Αλιζώνων - τῶν ΤΤαφλαγόνων, διὰ τὸ ὑπεζῶεθαι τῇ dii . . .) et B 497 
((χοῖνον᾽ ἀπὸ (χοινέως τοῦ πατρὸς ᾿Αταλάντης) habent, in quibus 
qui vel tantulum doctrinae Aristarcheae inesse existimaret, omnibus 
risul esset. Neque aliter in lis quae pro Porphyrianis Tortellius 
venditavit res se habet. An vero plus fidei quam illis quae modo 
attuli tribues iis quae v. Boebeis (f. 47, 4: .... fuit teste Por- 
phyrio in secundum iliados Homeri palus thessaliae), v. Brysea 
(f. 48, 4: .... civitas fuit laconiae: ut dixit Forphyrius in secun- 


dum iliados Homeri librum), v. Mycenae (f. 110, 2: .... sic quo- 
que cognominata teste Porphyrio in secundum iltadis Homeri librum 
a Micena nympha laconica .... ), v. Mygdonus (f. 110, 3: .... 


fuit frater'Otrei, ac teste Porphyrio super tertium iliados Homeri 
librum ambo fratres Hecubae, uxoris regis Priami, et Cisser fil ....) 
leguntur? Praesertim cum e Didy mi quae vocantur scholiis ita trans- 
lata sint, ut verbum paene verbo respondeat.?) Iam vero cum quae 
Tortellius v. le bes (f. 101, 2) affert: cum e absque aliqua di- 
phthongo scribitur: et est teste Porphyrio super nonum iliados Homeri 
librum vas aeneum, in quo res bulliunt, memoriam revocent eorum, 
quae schol. *BL (in hoc quidem cod. adscripto Porphyrii nomine) habet, 
sì quidem in hoc scholio quid sit ἄπυρος λέβης quaeritur, eo adduci- 


| 1) Cf, ibid. f. 48, 2 (bos); 96, 2 (iambus); 86, 3 (Hellin, coll, schol. Q x 2); 
108, 1 (Melanthia, coll. schol. L c.); 130, 1 (Pyrrha, cf. ibid.); 21, 1 (Abantes, 
coll. schol. min. B 536); 39, 4 (Arethusa, coll. schol. BHQ v 408); 138, 3 (Pe- 
lasgi, coll. schol. min. B 681) et similia, 

2) Schol. min. B 712: Βοιβηίς] λίμνη ἐν Θεςςαλίᾳ, id, B 583: Bpucetai] πόλις 
τῆς Λακωνικῆς (cf. etiam Eust. p. 295, 11), id, B 569 Μυκήνας] πόλιν “Apyrouc, 
ἧς ἐβαείλευεν ᾿Αγαμέμνων, ἀπὸ Μυκήνης νύμφης Λακωνικῆς (cf. Eust. p. 288, 
44), id, Γ 186 λαοὺς Ὀτρῆος] Ὀτρεὺς καὶ Μύγδων παραδίδονται ἡμῖν παῖδες 
Δείμαντος ἀδελφοὶ τῆς Ἑκάβης βαειλεῖς Φρυγίας. 


356 Caput secundum. 


mur, ut Tortellio codicem Iliadis praesto fuisse statuamus, in quo 
inter alia scholia minoris momenti etiam Aristarchea (vel ex Aristo- 
nico vel e Didymo petita) et Porphyriana scripta fuerint, itaque 
factum esse, ut sive errore inductus sive quo observatis suis nominum 
illorum splendore saepius fidem conciliaret, scholia nonnulla vel in- 
vito codice ils tribuerit. Commentarios certe Porphyrii unquam 
fuisse non magis inde probatur quam glosulas Aristarchi. Sequitur 
etiam ne ad Paralipomenorum quidem fragmenta augenda — id 
quod e Maur. Schmidtii, Phil. XI, p. 775, 8, verbis quis conclu- 
serit — Tortellianis uti licere. 


Tam vero cum Porphyrii praeter operis περὶ τῶν παραλελειμμένων 
ὀνομάτων fragmenta, quae et ipsa paucissima sunt'), e reliquis libris, 
quod quidem pro certo haberi possit, duo, ad summum tria, scholia 
in Homeri codicibus excerpta adsint*), e Quaestionum autem libro 
primo quam plurima eo fluxerint, facere non possumus quin statua- 
mus, quaecumque praeterea scholia TTopgpupiov illud vel similia prae 
se ferant — nisi certae causae adsint contrarium probantes — e 
reliquis eius operis libris derivata esse. Ergo ante omnia, quae- 
nam nomini illi plurimis scholiis adscripto fides haberi 
possit, quaerendum est, quod eo minus omitti debet, quod codex 
antiquissimus, qui idem quaestiones Vaticanas prope omnes et alia- 
rum quaestionum longe maximum numerum habet, Venetus 453, 


1) V. Herm, XIV, p. 241. 47. 49, quibus addendum schol. 1 197: γυνὴ Md- 
pwvoc Οἰδέρκη, ὧς TToppùpioc. 

2) E libro de Antro Nympharum unum schol. B v 103 fluxit, e libro 
περὶ ἀγαλμάτων (vel ex Eusebio, qui P. E. III, 9 ea attulit) schol. *B A 175. 
Contra schol, A 340 et Γ 103 dubitari potest an Gust. Wolffius, p. 120 et p. 20, 
non recte ex opere περὶ τῆς ἐξ ‘Ounpou ὠφελείας τῶν βαειλέων et e libro περὶ 
τῆς ἐκ λογίων φιλοςοφίας repetiverit. Hoc enim scholium, cui neque Porphyrii 
nomen in ullo codice adiectum est, etsi similitudinem quandam cum fragmento 
ab Euseb. P. E. IV, 7, 30 servato habet, tamen non ita comparatum est, ut 
inde derivatum esse dicatur, alterum autem, quod Porphyrii esse cod. Lei- 
densis auctoritate constat, quamquam haud inepte e libro περὶ τῆς ἐξ ‘Ou. ὧφε- 
λείας τῶν βαειλέων pendere dicitur, tamen idem non potest memoriam non re- 
vocare scholiorum id agentium. ut demonstrent, Homerum auctorem quasi 
exstitisse philosophis, cui placita sua deberent (v. infr. cap. III, 2. 8); quae 
scholia partim certe e Porphyrii Quaestionibus fluxisse Znt. te docet, 
cuius initium dignum est, quod cum schol. A 340 comparetur. Sed de hoc loco 
ut dubitari posse concedam, utque Gildersleeveo, p.19, largiar, schol. *B B 156. 
820 e libro περὶ ἀγαλμάτων posse esse derivata, ita causas adesse, cur etiam 
liber περὶ θείων ὀνομάτων (Suid.) cum jeodem Gildersleeveo, p. 20, in scholia 
transiisse dicatur, nego; neque video, cur schol. © 1, quod Porphyrii esse 
constat, hinc ‘potius quam e Quaestionibus fluxisse credamus. De schol, A 104, 
quod R. Schmidt ad γραμματικὰς ἀπορίας retulit, infra (cap. IV) agendi 
locus erit; e fragmentis a Stobaeo servatis nullum inter scholia recurrit, 


Caput secundum. 30° 


uni tantum quaestioni, sed quae in prima statim pagina legatur, 
nomen illud, id quod videtur certe, praefixum habet '). 

Quinque igitur codices sunt, qui scholiorum quae continent 
magno numero Πορφυρίου vel similia praemittunt?) — ea enim, quae 
verbis velut ὁ TTopgupiéc Pnciv usa de rebus quas ille attulerit re- 
ferunt tantum, omitto — Scorialensis 2, I, 12, Harleianus 5693, 
Leidensis Vossianus 64, Mosquensis S. Synod. 75, Etonensis. 
E quibus quae per Tychsenum (Bibl. d. alt. Litt. ἃ. Kunst, VI, 
Gotting. 1789, p. 135), cuius verba repetivit Miller, catalogue des 
Manuscrits Grecs de la bibliothèque de l’Escurial, p. 462, de Scoria- 
lensi, per Dindorfium (Phil. XVIII, p. 341 sqq. et Schol. lliad. 
vol. III, p. VII not.; XI; vol. IV, p. 409 sqq., et compluribus notarum 
locis) de eodem et de Harleiano, per C. F. Matthaeium (Syntip. 
fab., p. XII; p.81sqq.) de Mosquensi, per Noehdenum (de Por- 
phyr. scholiis in Homer., diss. Gott. 1797, p. 1. 2; 30 sqq.) de Etonensi 
innotuerunt, adeo et inter se et cum iis quae Leidensem, quem ipse 
contuli, habere constat congruunt, ut, cum pro eiusdem archetypi 
apographis habendi sint, in omnibus conferendis frustra tempus terere- 
tur. Ne vero quis ei rei, quod Leidensis codex, quem unum ex 118 
quos attulimus nobis inspicere licuit, quattuor fere saeculis Scoria- 
lensi recentior*) esse videtur, nimium tribuat, testemque hune in 
Porphyrianis multo illo sine dubio graviorem neglectum esse queratur, 
statim id quod postea apparebit monemus: esse Leidensis eiusque si- 
milium codicum in ea potissimum re positum momentum, quod quan- 
tus Quaestionum culusque generis Porphyrianarum praeter Vaticanas 
numerus in scholiis adsit ex iis intellegatur, qua re nisos etiam 
plurimas quaestiones illis quidem simillimas, quibus Porphyrii nomen 
non additum sit, ad eundem auctorem licere referre; tales autem 
quaestiones nemini adscriptas, cum in omnibus paene codicibus 
adsint, longe gravissimas et doctissimas in codice Veneto 453 


1) Visus mihi certe sum initio quaestionis in summo margine ἢ, 1° (ad 
A 3) ab altera manu scriptae TTOP®.... legere; Dindorfii errorem, qui locis 
nonnullis ἀπορία quod codex exhibet pro eodem nomine acceperit, in censura 
editionis eius, Ind. Phil. IX, p. 616, notavi. 


2) Eadem qua hic processimus ratione etiam de v. TTop@upiou Odysseae 
scholiis adscripti auctoritate dubitandum non esse demonstrari potest. Quod 
singillatim persequìi longum neque huius loci est. 


3) Saeculo XI non inferiorem esse Scorialensem dixit Tychsen, p. 136, ad- 
stipulante Millero; Harleianus in Catalogo MStorum Harl. certe saeculo XV 
antiquior audit; Mosquensis scriptus est in charta laevigata sec. ut vide- 
tur XIV (id. Matthaei in accurata codd. Gr. MS. bibliothec. Mosquens. 
sanctissimae Synodi notitia, Lips. 1805, p.62: sec. XV aut XIV exeunte 
scriptus); de Etonensis aetate, cui manus recentior Porphyriana addidit 
(Noehd. p. 30), non constat. 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 24 


358 Caput secundum. 


legi, hunce denique neque illos quos modo dixi codices in quaestio- 
num praeter Vaticanas lectionibus constituendis pleruamque ducem 
esse sequendum. lam vero cum Scorialensis et Harleianus codices 
quaenam soli scholia, sive ambo sive alteruter, Porphyrio nomi- 
natim tribuant, e colleetione a Dindorfio, Phil. XVII, p. 341 sqq., 
publici iuris facta cum cod. Leidensi comparata efficiatur!) — nullum 
eorum deest huic codici, sed locis nonnullis nomen auctoris omisit, 
cum aliis sine dubio solus servaverit, illi abiecerint —, in hoc codice, 
quippe cuius copia tanta Bibliothecae Leidensis Praefecti comitate 
omnibus facillime pateret, instar omnium quam diligentissime con- 
ferendo acquiesci posse facile mihi persuasi; nisi quod ad librum ®, 
cuius v. 17 desinit, Mosquensia scholia e Syntipae fabularum edi- 
tione Matthaeiana attuli. Neque tamen inutile duxi ad libros Γ et A 
Etonensis lectiones e Noehdeni libro conferre, simul quo perspicere- 
tur, quam similes huius generis codices alter alteri sint. 

Ad ipsum autem codicem Leidensem quae attinent quoniam in 
. Praefatione, p. VIII, satis exposui, hic repetere supervacaneum est; 
neque tamen — id quod illic omisi — addere nolo ?), ad Peirescium, 
e cuius bibliotheca Vossius accepit, codicem ex oriente pervenisse 
(v. Gassend., Vit. Peiresc., Hag. Com. 1655, p. 167). 

Huic igitur codici cum quaenam sit auctoritas quaeramus in 
scholiis quae Porphyrio nominatim tribuat, ab iis nobis profici- 
scendum ‘est, quae etiam in Vaticano cod. leguntur. Quaestionum 
igitur Vaticanarum maxima pars, ad versus quaeque suos relata aut 
integra aut in formam redacta breviorem, in eo exstat, atque ita 
quidem ut plurimis adscriptum sit Πορφυρίου. Etenim si 
a ζητ. α΄, κγ΄, λα΄ discesseris, quae quoniam de locis Odysseae agunt 
alterius carminis margini haud ita facile adscribi poterant, XXIX, quae 
restant, quaestionibus scholia Leidensia XV respondere reperies, qui- 

® bus praeter tria, quae asterisco apposito notavi, Πορφυρίου ad- 
iectum sit. Respondet igitur 





1) Ipsi illi collectioni cum codicum nomina Dindorfius non adiecerit, nunc 
quidem ex iis, quae in Praef. vol. III, p. X. XI attulit, sequitur, eum e codici- 
bus Scorialensi, Leidensi, Harleiano ea petilsse. 


2) Alia, quae addere possum, minoris momenti sunt, velut praemissum 
esse libro A non solum argumentum huius libri, sed etiam Vitas Homeri, quae 
apud Barnesium IV et III numerentur, tractatum περὶ μέτρου ἡρωικοῦ, ante 
singulos libros non solum argumentum, sed etiam versum illum res lis expositas 
indicantem legi,' praeter A, ubi versus desit; paucissima quaedam, quae nullius 
fere momenti sint, a recentiore manu scholiis esse addita; omnia praeter ultimi 
et trium primorum foliorum scholia lectu esse facillima; in his quidem, partibus 
marginum evulsis, nonnulla intercidisse; edidisse primum et secundum Iliadis 
librum sec. hune codicem Wassenberghium, Franek. 1783. 


Caput secundum. 359 


Ζητήματι β΄ scholium Leid. f. 177? 


Y 137? 
δ΄ 479? 
ε΄ 180” et 
1812 
ι 4405 
ι΄ * 184» 
ις΄ * 892 
ιθ΄ *3955) 
κ΄ 394» 
κα΄ 414} 
Kd' 4128 
Kn 228° 
λ΄ 376° 
λβ΄ 4015. 


atque ita respondent, ut, etsi nonnulla discrepant et modo hic modo 
illie paullo uberiora sunt, ab utroque codice eandem servatam esse 
quaestionem negari nequeat. | 

Accedit quod idem codex scholia nonnulla habet et adscripto 
et omisso Porphyrii nomine, quae particulas tantum referunt 
quaestionam Vaticanarum longe illis uberiorum. JIta, ut ἢ. l. schol. 
F 175, ubi in ipso scholio Porphyrius auctor citatur, omittam, 
pars Znt. η΄ (inde a p. 288, 30) in schol. Leid. f. 439° transit, altera 
autem pars (inde a p. 291, 26) in novum scholium transformata est, 
cui praemissum Πορφυρίου. Item exiguae partes Znr. τα΄ et ιβ΄ in 
scholia Leidensia transierunt: 1) p. 298, 17—20 in f. 131°, 2) p. 300, 
8 sqq. in f. 158°, cui Πορφυρίου additum (ut priori scholio in Sco- 
rialensi ap. Dind. IV, p. 411, verbo tenus cum Leid. congruente). 
Dimidiam fere Znt. κζ΄ partem Leid. f. 188%, auctoris nomine adscripto, 
partem ζητ. κε΄ idem f. 412%, omisso eo, exhibet; prior pars Znt. ιη΄ in 
eodem codice f. 153° legitur, altera ibidem f. 155° (eo quidem loco, 
de quo ea quaestionis parte agitur), utrique scholio Porphyrii nomen 
adiectum est. | 

Quae cum ita sint, cum in eodem codice Leidensi eiusque simi- 
libus plurimis locis quaestiones aut scholia occurrant, alia ampliora, 
breviora alia, eodem modo quo illa quae quaestionibus Vaticanis re- 
spondent Πορφυρίου adscripto insignia, nonne per se ipsum patet, 
quoniam codex Vaticanus primum operis Porphyriani librum ser- 
vavit, e reliquis eiusdem libris ea fluxisse? Ut locis nonnullis erro- 
rem subesse posse, qua de re postea (Cap. IV) agendum erit, con- 
cedamus, in universum rem spectanti negari nequit, codicibus, quos 
illic fidem mereri libri Vaticani auctoritas probet, hic eandem fidem 


derogari non posse, praesertim cum haud multae quaestiones Vati- 
24* 


360 Caput secundum, 


canis tam similes sint, ut propter externam quandam verborum 
speciem eodem quo illas nomine ornatas esse dicas. 

Neque aliae desunt causae, quibus nominis illius tot eorum quos 
dixi codicum scholiis praemissi auctoritas etiam corroboretur, quae 
causae cum in ipsorum scholiorum condicione tum in consensu, qui. 
lis et cum aliorum codicum scholiis et cum Eustathio, vel potius cum 
lis quibus hic usus est codicibus!), intercedit, positae sunt. Velut 
schol. © 1 et A 340 recte in cod. Leid. Porphyrio tribui, ea re pro- 
batur, quod ea verba, quibus illud finitur: οὕτω πεπληρῶεθαι θείων 
δυνάμεων “Ὅμηρος ἥγεῖτο ἅπαντα, eadem fere in fragmento περὶ Ctuyòc 
a Stob. ecl. I, 41, 53 servato leguntur; quae autem in altero de 
Brachmanibus narrantur cum ils quae in libro de abstinentia, 1V, 17 
extr., afferuntur congruunt. Item quae in schol. A 434, quod Por- 
phyrio Leid. et Eton. tribuunt, de v. γάλα λευκόν dicuntur: ὅτι 
CKIÙV οὐκ ἐπιδέχεται, cum 115 consentiunt quae Znt. Vat. θ΄ habet: 
. . + ἀπὸ τοῦ γάλακτος, ὅ ἐετιν dck10v καὶ διὰ τοῦτο λευκόν, quaeque 
ad N 824 in scholio, quod in Leid. Porphyrii est, leguntur: ᾧ ὅμοιον 
τὸ ἡ μάλα Ἶρος ἄιρος, ἀπαγγέλλων ὅτε πού τις ἀνώτοι, 
quamvis pessime tradita sint, non possunt non memoriam revocare 
eorum, quae in ζητ. 10° de Iri nomine explicando habemus: .. . πόθεν 
οὖν Ἶρος καλεῖται; οὕνεκ᾽ ἀπαγγέλλεεςεκε κιών, ὅτε πού TIC 
ἀνώγοι. Fulciuntur denique inter se, quod ad Πορφυρίου illud at- 
tinet, scholia Leidensia = 434, = 304, A 195, O 189, quae omnia 
eum auctorem nuncupant, si quidem quae in primo eorum exstat 
solutio: καὶ γὰρ τὸ πάντες δύναται λέγειν ἀντὶ τοῦ πλείους, eadem 
etiam in reliquis occurrit. Idem in schol. = 434 et O 1 cadit; quae 
enim in illo leguntur: καὶ ποταμὸς ὁμωνύμως λέγεται ὅ τε θεὸς καὶ 
τὸ ῥεῦμα κτλ., iis respondent, quae altero loco inter alia ut elusdem 
Porphyrii afferuntur (p. 113, 21; 114, 19). 

Accedit, ut supra significavi, aliorum codicum auctoritas. Scho- 
lium quod Y 259 sqq. edidimus recte a cod. Leid. Porphyrio tribui, 
ea re probatur, quod in codice B loco ab illo diverso (® 165) ea 
quae longissimo illo scholio continentur breviter ita indicantur: 
» + + MÉcoc ἦν ὃ ypucoc, uc Πορφύριος. Idem de schol. Z 234 eo 
confirmatur, quod ad ea, quae p. 97, 1 edidimus, in codice Lips. ad 
alium quendam locum ([ 377) recurritur: ἀλλαχοῦ ἐπὶ τοῦ Γλαύκου 
ἀντὶ τοῦ ἐξαιρέτους τὰς τοῦ Γλαύκου φρένας ἐποίηςεν, ὡς kai TTop- 





1) Qui quales fuerint capite IV quaeretur; infuisse in iis, vel in uno certe 
ex iis, etiam scholia e Paralipomenis petita, Herm. XIV, p. 243 sqq., docui. 
Usus praeterea est libro de Antro Nympharum (v, p. 1734 extr., cf. w, p. 1951, 
47), unde etiam ea, quae ad Y 170 Porphyriana attulit, fluxerunt, et, qui vix 
huc pertinet, commentario in Categorias (Γ, p. 387). Sed quae e Quaestionibus 
Homericis hausit, facile ab his discerni possunt. 


Caput secundum. 9601 


φυρίῳ δοκεῖ. Neque omitti debet, quae in scholio A 434, quo de 
supra lam egimus, de verbis Ξάνθον τε ῥέοντα (Z 172) leguntur, 
ab Eustathio (p. 694, 15) hoc ipso loco neque ad A 434 afferri, 
ita ut appareat, codice eum usum esse ab eo, unde Leid. fluxit, 
diverso: mpocé@nke δὲ νῦν τὸ ῥέοντα κατὰ Πορφύριον πρὸς δια- 
«τολὴν Ξάνθου Λυκιακῆς πόλεως. Idem ex Eust. 1, p. 740, 18, cum 
scholiis N 295 et Y 269 in cod. Leid. Porphyrio tributis comparato 
5661 statim videbimus. 

Sed interpellet quispiam, detrahi nonnihil Leidensis reliquorumque 
id genus codicum in 118 quae nominatim huic auctori vindicent aucto- 
ritati cum ea re, quod schol. Θ 3 et TT 459, quae ex Heracliti 
Allegoriis transcripta esse constet, Porphyrio Leid. tribuat, tum eo, 
quod res nonnullas eidem auctori assignent, quae cum iis, quae 
eundem statuisse aliunde acceperimus, pugnent. Legi enim in 
scholiis N 295 et Ψ 269 (quae hoc quidem loco edidimus), in Leid. 
codice nominatim ad Porphyrium relatis, haec de v. ἀτάλαντος expli- 
cando: ὁ ἐξηρημένος τοῦ μέτρου τοῦ κατὰ τὸ τάλαντον᾽ ὁ δὲ ἐκ τῶν 
ἀνίςων ἐκβεβηκὼς icoc ἂν ein: ὁ γὰρ οὐκ ἄνιςος οὗτος καὶ ἀτάλαντος, 
ὁ τὸ dvicov τῶν ταλάντων μὴ ἔχων, διὸ καὶ ἴεος, cum in ζητ. Υ αὖ. 
κζ΄ (edito © 233) multo verius et simplicius explicetur 6 îcoc καὶ μὴ 
ταλαντεύων. Item in schol. Z 15, in cod. Leid. Porphyrii nomine in- 
scripto, versum Z 305 aliter explicari atque versum Ζ 52 ei simillimum 
in Z 273, quod, cum Leid. auctoris nomen non adiecerit, in Scoria- 
lensi certe codice aut Harleiano — quod e Phil. XVIII, p. 344, con- 
cluditur — ad eundem referatur. 8886. denique non neglegendum '), 
quamquam et schol. € 137 (editum Znt. 33) et schol. N 443 in cod. 
Leidensi idem auctoris prae se ferant nomen, ibi quidem verba κ 410 
πᾶςαι ἅμα ctaipovciv afferri, cum secundum alterius scholii prae- 
ceptum esse debuerit ckaipouciv. 

Sed, ut ab hac scholiorum discrepantia incipiamus, loci Z 15 et 
273 optime quid rei sit demonstrant. Hic enim quorundam (οἱ 
δὲ, p. 102, 16) de v. ἐπί et aliis locis et in versu Z 52 sententia in- 
dicatur, cum ad v. 15, ipsa illa interpretatione initio scholii refutata, 
suum de v. Z 305 iudicium Porphyrius promat (cf. etiam quae ad 
p. 87, 13 sqq. notavimus). Atque in scholio ad Ψ 269 edito v. ἀτά- 





1) In scholio © 70 (Dindorfio auctore sec. codices Porph. tribuendo) aliter 
atque in scholio, quod ad £ 221 edidi (in Leid. Y 259 ad Porph. relato), de versu 
O 73 interpretando agi, consulto omitto. Neutri enim scholio, quippe in quo 
aut exciderint aut addita sint nonnulla, in omnibus rebus multum fidei 
tribui potest (v. praeter Roemer., Fleckeis. Ann. 1881, p. 6sqq., quae ipse ad 
S 221 et in his Prolegg. cap. IV attuli) — De quaestionibus, quas codicibus 
non iubentibus Porphyrio tribuimus ab aliis quaestionibus in rebus nonnullis, 
quae et paucissimae neque graves sunt, dissentientibus hic agendi locus non est. 


362 | Caput secundum. 


λαντος quae quidem perhibetur origo adeo cum Aristotelis de 
talenti magnitudine verbis cohaeret, ut, nisi ex lis ipsis petitam esse 
dicendum est, at accommodata quasi ad ea esse videatur, quibus usus 
Porphyrius viam quandam et rationem, qua etiam v. ἀτάλαντος ex- 
plicari posset, indicaverit. Accedit quod scholia illa Porphyrii esse 
non unius codicis Leidensis, sed etiam Eustathii auctoritate con- 
stat, qui non solum ad Ψ, p. 1299, 53, miram illam v. ἀτάλαντος 
explicandi rationem, sed etiam — cui rei plus tribuendum esse supra 
(p. 361) vidimus — ad |, p. 740, 18, ipsa verba de talenti pretio 
variante, quae Aristotelis esse accepimus, Porphyrio tribuit: ictéov dè 
ὅτι ἀόριετον ... τὸ τάλαντον παρὰ τοῖς παλαιοῖς, καθὰ καὶ TTop qu - 
proc καὶ ἄλλοι ἀπέδειξαν. Denique ad versus x 410 legendi rationem 
quod attinet, loco, dum de aliis rebus agitur, obiter allato vix quic- 
quam tribuendum est, praesertim cum ne constet quidem, utrum ipse 
Porphyrius an aliquis eorum, qui scholia excerpserunt, e codice aliquo 
 IÎliadis ἐπ αίρουςιν forte exhibente eum versum integrum apposuerit. 

Neque tamen, si vel maxime quae attuli ea qua dixi ratione inter 
se conciliari non possent, nimium 115 tribuendum foret, quoniam ne 
principes quidem artis grammaticae homines in rebus levioribus iudi- 
| candis semper sibi constitisse certum est. 

Graviori codex Leidensis dubitationi obnoxius esse videri potest 
propter Heraclitea illa perperam ad Porphyrium relata. Sed cum 
non solum inde, quod in codice Vaticano Quaestiones Homericae ab 
Heracliti capitibus excipiuntur (v. p. 342), sed etiam ex 8115 ratio- 
nibus, de quibus infra (cap. IlI, 2. 3) agetur, constet, utriusque 
auctoris libellos in codicibus fuisse coniunctos, alia autem eodem 
opera congesta fuisse probari nequeat, sequitur, ut iste quidem error 
facillime condonari possit, cetera autem, quae praeter ζητήματα 
codicis Vaticani in codicibus Leidensi eiusque similibus 
ut Porphyrii afferantur, nisi certae causae adsint errorem sub- 
esse docentes — qua de re cap. IV videndum erit —, e reliquis 
Quaestionum Homericarum libris petita esse existimanda 
sint. 

Sed ultra progrediendum est. Etenim vel ea res, quod e Vati- 
canis quaestionibus tres, quas Leidensis integras fere exhibet, Por- 
phyrii nomen ibi omiserunt, vel quod in eodem codice schol. E 576, 
quod et f. 112? et f. 113° occurrit, altero tantum loco auctoris nomen 
in fronte gerit, vel quod e scholiis et Z 434 et Y 269 ex eodem editis, 
quae quin ex uno eodemque fonte fluxerint nemo dubitabit, alia TTop- 
φυρίου illud servaverunt alia abiecerunt, vel haec igitur docent, non 
omnia posita esse posse in auctoris nomine, quippe quod saepe casui 
deberi appareat, sed videndum esse, an aliquid etiam tribuendum sit 
ipsi scholiorum formae atque indoli, ita ut, vel libro addicente nullo, 


Caput secundum. 363 


quaestiones in certis quibusdam codicibus servatae ad Porphyrium 
referendae esse videri debeant. 

Inter omnes autem Iliadis codices Venetum 453 (B), quamvis 
paucissimis locis!) Porphyrium nominet, longe plurima Porphy- 
riana habere cum iamdudum inter homines doctos constet, ita ut 
Lehrs, Arist. p. 220, scholia eius paene omnia ad eum auctorem 
referre non dubitaverit, nemo tamen adhuc ei rei operam dedit, ut 
num certis quibusdam finibus scholia illa circumscribi possent quae- 
reret. Quam quaestionem, qua consilio huius editionis vix ulla gra- 
vior est, nos aggressuri ita agemus, ut hoc quidem loco rem in- 
cohemus, quam infra (cap, IV) denuo suscipiendam ad finem perducemus. 
Ibi etiam de reliquorum codicum (praeter Leidensem eiusque simi- 
les) in scholiis Porphyrianis, quae in omnibus paene adsunt, loco 
et auctoritate, quippe de quibus explorata demum codicis B fide con- 
stare possit ludicium, agendum erit. 

Duae igitur cum manus?) codici Veneto B, quem ipse aestate 
anni 1879 Venetiis excussi, scholia appinxerint, utriusque scholiis cum 
quaestionibus quas Porphyrii esse constat eam intercedere invenies 
condicionem, ut longe plurima et pleniora eorum alteri manui de- 
beantur, prior manus breviora plerumque habeat quaeque ex altero 
illo genere excerpta vel rebus hinc illinc petitis aucta esse dicas. Ut 
enim a Quaestionibus Vaticanis proficiscamur, haec quidem, quae statim 
afferemus, scholia codicis B ita illis respondent, ut, etsi modo hic 
liber modo ille sibi peculiaria, aut additis rebus nonnullis aut omissis, 
habet, dubitari nequeat, quin eadem in utroque codice quaestio ex 
eodem fonte derivata ad nos pervenerit. 


Ζητήματι igitur β΄ respondet schol. #B f. 1185 


Υ 892 
δ΄ 9124 
ε΄ 114» 
ς΄ ᾿ς 1473 
ζ΄ 2074" 
θ΄ 175. 
ι 2818 
ta 850 
ιβ 





1) Praeter A 18, a manu recentiore scriptum, A 62. 117. 211, Φ 165, quae 
omnia prioris manus sunt; de A 3 supra (p. 357, 1) egi. 

2) Vide praeter Praef., p. VII, quae in scholiorum Iliadis Dindorfiì (vol. 
III. IV), qui tres manus fuisse perhibet, recensione ibi allata protuli. Ex 
eadem, quae de ipso codice post ea quae Dindorfius (vol, II, praef.) 
de eo attulit addenda aut corrigenda sunt, peti possunt. 


304 Caput secundum. 


Ζητήματι yy respondet schol. *B f. 65° 


Le ὃ" 
ις΄ 600" 
ιζ΄ 6° 
κα΄ 263. 
κδ΄ 2061" 
κε΄ 261° 
κς΄ 218 
κη΄ 144" 
κθ΄ 612 
λ΄ 256° 
λβ΄ 253°, 


omnia ab altera manu scripta!). 


Quae cum iis quae codex Leidensis servavit et longe plura sint 
et ex parte pleniora?), ita ut ad codicis Vaticani auctoritatem propius 
accedant 3), sunt etiam scholia codicis Veneti in eo acquiescentia, ut 
aut servatis verbis partes tantum reddant quaestionum Vaticanarum, 
quae fragmenta dicas, aut res in illis traditas, abiectis quidem 
plurimis, quae supervacanea esse viderentur, in formam redegerint 
breviorem vel brevissimam (scholia excerpta). Ac fragmentum 
quidem 


Quaestionis Vat. β΄ est schol. *B f. 138? 


n 2828 

ιβ΄ 1015 

ιζ΄ 510 

in 80" * 

κζ΄ 1010 et 
184», 


e quibus Quaestiones β΄, ιβ΄, ιζ΄ etiam integras*) in scholia ab eadem 
codicis manu altera scripta transiisse supra vidimus; excerptum 
autem 





1) De siglorum B, *B, **B notione vid. Praef. p. VII. 


2) Quaestiones Vat. ς΄, ζ΄, θ΄, τε΄, ιζ΄, ke, κθ΄ in Leid. non transierunt; 
ια΄, ιβ΄, xe Venetus prope integras, Leid. in formam breviorem redactas habet. 


3) Esse ubi plura Venetus quam Vatic. servaverit (velut Znt. ε΄, ubi Leid. 
eadem quae Vat. abiecit), ea quae supra, p. 346, attulimus reputantibus mirum 
non videbitur. 


4) Quod ex iisdem ζητ. β΄ et ιζ΄ etiam scholia excerpta in B adsunt, do- 
cumento est, scholia variis temporibus multifariam transformata in hoc codice 
‘(ut in multis aliis) coniuncta esse (cf, cap. IV). 


Caput secundum. 365 


e Quaestione Vat. β΄ est schol, Β f. 138? 


ζ Β f. 257° (bis) 
n B ἢ, 211> 
LA *B f. 45? et 
| *B f. 178} 
19° B f. 216° 
ιζ΄ B f. 5? 
in B f. 99. 


In his quoque, ut in iis, quas integras exhibet, quaestionibus plura 
quam Leidensis codex Venetus servavit, si quidem et quae e Znt. β΄, 
ιζ΄, κζ΄ (alterum certe, quod f. 184" legitur) habet fragmenta, et scholia 
excerpta, quae ἢ 5°, 178», 2100 leguntur, in Leidensi desiderantur; 
contra e Znt. η΄ et im’ hic codex scholia excerpta habet propius quam 
scholia Veneta ad ipsius ζητήματος verba accedentia, 

Tam cum accedat quod sunt etiam scholia Veneta et utriusque quidem 
manus, quae neque pro fragmentis neque excerptis quaestionum Vati- 
canarum haberi possint, sed alteram potius earum recensionem 
exhibeant — B A 250 comparatum cum Znt. id°, cui schol. Lp et Vict. 
ibid. fere respondent; B C 100 comp. cum Znt. x, cum quo 5680]: L ibid. 
congruit; **B C 376 (edit. H 298) comp. ὁ. Znt. κβ΄ —, apparet, e 
Quaestionum Homericarum libro primo, quem cod. Vat. unicum ser- 
vavit, quam plurimas integras, plures adeo quam codicem Leidensem, 
decurtatas etiam, excerptas, mutatas haud paucas Venetum B, atque 
ita quidem, ut optimae quaeque alteri manuìi debeantur, exhibere. 

Idem in scholia e reliquis eius operis libris petita, de quibus 
codicis Leidensis similiumque auctoritate constat, cadit. Quae enim 
hic adiecto Porphyrii nomine leguntur, paucissimis quibusdam exceptis, 
eadem in codice Veneto, et ab altera quidem manu scripta exstant, 
. qua ipsa re, quoniam eadem manus Quaestiones libri primi paene 
omnes ei codici adscripsit, Πορφυρίου illi in ceteris codicibus to- 
tiens occurrentis haud spernendum invicem momentum accessit. Sed 
egregie falleretur, si quis existimaret, scholia codicis Veneti a priore 
manu scripta, quoniam duo tantum in codicibus Leidensi et simi- 
libus ita transierint, ut Porphyrium auctorem profiteantur (A 526. 
I 186), Porphyrianis aut omnino aut maiore ex parte carere. Ut enim 
nomen Porphyrii utroque loco errori deberi largiamur, praesertim cum 
prius certe scholium ab usitata quaestionum ratione mirum quantum 
discrepet, tamen aliter se rem habere, cum scholia e quaestionibus 
Vaticanis excerpta (v. supra) a priore manu scripta doceant — ut 
omittam quattuor scholia ipsum Porphyrium nominatim afferentia 
(v. p. 363, 1) —, tum de satis amplo scholiorum e reliquis Por- 
phyriani operis libris petitorum numero concludendo  efficitur. 


Velut eadem quaestio, quam ad B 2 (p. 22, 17 sqq.) schol. *B habet 


366 Caput secundum. 


— Porphyrii esse codicis Leid. auctoritate constat —, verbis paullu- 
lum mutatis etiam inter scholia B legitur, ita ut ex eodem eam opere 
derivatam esse negari nequeat. Eodem modo indidem petita esse non 
solum scholia a manu priore ad B 183, Γ 396, Z 172 (edit. ad A 434), 
‘0 327 (edit. ad v. 323), K 561, = 304, Φ 365 (ad v. 343 sqq.), Y 269 
relata, quibus quaestiones continentur, sed etiam quae eadem ad. 
A 211. 424 (ed. ad = 304), B 848 (ad v. 844 sqq.), Γ 328 (ad v. 
330), O 1. 40, 1 383. 447 (ad v. 453), N 443, O 128 adscripsit 
| scholia quaestionis forma carentia Porphyrii esse evincitur. Est 
etiam, ubi scholium, quod in Leidensi codice (vel in sim.) ei auctori 
vindicatur, cum idem in codice B scriptum non adsit, simillimum 
tamen sit scholio a priore huic manu adscriptum, quod quin ex 
eodem fonte repetendum sit nemo dubitabit: A 109 (edit.-ad ν. 105), 
Z 164. 65 (ubi pars tantum scholii Leid. in schol. *#B adest), Z 433, 
I 591, O 189. Sunt denique haud pauci loci, quibus praeter quae- 
stionem a manu altera scriptam, quae codicum Leidensis ceterorumque 
auctoritate Porphyrio tribuenda est, similis quaestio adest a priore 
manu exarata, atque ita quidem, ut ex altera recensione!) petita esse 
videatur, quae iis, quae in altera leguntur, alia addiderit, alia omi- 
serit. Ita — ut utri plus tribuendum sit hoc loco omittamus — de 
scholiis A 340, B 844 (p. 50, 11), Γ 365 sqg.; 379. 80, A 297. 491, 
E 576. 778 (scholium *B Porphyrii esse e schol. Leidensi ei praemisso 
sequitur), H 9, 1453. 682, K 194. 447, A 636, = 434, ® 363 (collato 
schol. *B B 423) iudicandum videtur. 

Sed sunt etiam aliae rationes, quibus, atque ita quidem ut minime 
verendum sit, ne in crimen temeritatis incurramus, scholia quaedam 
utriusque manus ad eundem Porphyrium auctorem referre possi- 
mus. Ut enim scholia ex iis quae Leidensis cet. huic tribuunt excerpta, 
de quorum origine nemo dubitabit, omittam, idem e. c. de schol. * B . 
B 73. 3505-29, Z 116, © 53. 54 inde sequitur, quod breviora 
scholia sine ullo dubio inde excerpta a cod. Leid. cet. Porphyrio 
nominatim asseruntur. Quod si recte concluditur, etiam concedendum 
est, scholia manus prioris ex iis quae B 305— 29 et Z 116 edidimus 
excerpta (p. 33. 90) pro Porphyrianis habenda esse. Simile est, quod 
schol. B B 265 (p. 32, 1) Porphyrii esse ea re evincitur, quod scho- 
lio #B multo quidem breviori, quod sine ullo dubio inter excerpta 
referendum est, in codice Leidensi Πορφυρίου praemittitaur; atqui si 
schol. illud B 265 a manu priore scriptum recte illi auctori vindica- 
tur, veri sane simillimum est, etiam scholii manus alterius longe 
illo uberioris ad B 272 adscripti (p. 30, 24), cuius illud alteram 





1) Plura de hac re in capite IV dicentur, ubi etiam demonstrabitur, scholia 
Porphyriana ab altera manu scripta locis nonnullis duas recensiones prodere. 


Caput secundum, 307 


recensionem esse dixeris (cf. maxime p. 32, 8 cum p. 31, 28), eandem 
esse originem. Quod si concesseris, concedendum quoque est, scho- 
lium manus prioris ad B 272 relatum (edit. ad p. 30, 24), quippe 
quod e longiore illo excerptum sit, inter Porphyriana referendum 
esse. Vel, ut alia exempla afferamus, 51 recte coniecimus, scholium 
E 741 (*BL), cui Leid. TTop@vpiov praemittit, ex eodem atque schol. 
B 447 (*B) fonte derivatum esse, per se patet, huic quoque idem nomen 
deberi; cui simile est, quod quaestionum ad A 420 servatarum a 
breviore, quae non solum inter scholia *B et Lp, sed etiam Leid. 
legitur, ubi TTopgupiov audit, ad alteram multo ea meliorem et ube- 
riorem, quam L omisit, *B et Lp servaverunt, idem nomen sine 
dubio transferri potest. Quod si recte se habet, per se patet, etiam 
scholium a priore codicis Veneti manu ad B 426 adscriptum, quippe 
quod ex altero scholio *B A 420 excerptum sit, inter Porphyriana re- 
ferendum esse. | 

Iam vero cum ad varias quas attuli rationes, quas ad confir- 
maudas plura etiam exempla afferre poteram, accedat, quod alia quae- 
dam scholia codicis Veneti e Porphyrio fluxisse etiam codicum non- 
nullorum praeter Leidensem eiusque similes auctoritate probatur'), 
apparet, scholioram id genus segetem longe uberrimam in eo codice 
inesse; nemo enim dubitabit, quin praeter ea, de quorum origine — 
id quod haud raro casui debetur — certis argumentis constet, 
multa etiam in eo insint, quae ex eodem illo Quaestionum opere 
derivata esse suspicari in promptu sit; praesertim cum mirum foret, 
e Quaestionibus Vaticanis multa codicem habere, quae nullus praeterea 
codex servavit, e reliquis Quaestionum libris ea tantum quae etiam 
Leidensis ceterique codices scholia habent petivisse. Sed rem ita se ha- 
bere in singulis scholiis demonstrare difficillimum. Aliquid certe 
coniectura assequi poterimus, velut A 1 Porphyrii esse propter verba 
p. 1, 6-8 in scholio M 127, de cuius origine e Leid. constat, re- 
currentia, = 1 eodem modo propter A 623 (p. 167, 18; 168, 17), 
P_125 propter K 561 (cf. maxime p. 160, 22 sqq. cum p. 217, 22), 
[ 457 propter Γ 276 ei simillimum, © 5 eandem ob causam propter 
A 524. Quid, cum per se veri simile sit, ζήτημα K 252 exquisitissima 
doctrina refertum Porphyrio deberi, ita ut primum locum tenuerit 





1) Velut ΒΝ 643 (edit. p. 84. 85) propter schol Lp B 184 (edit, ad p. 85, 7): 
ἕτερός ἐςετιν οὗτος παρὰ τὸν ’Afauéuvovoc, ὡς TTop@pupioc, ubi accedit, quod 
schol, *B € 576 de eadem re agens eidem nominatim a cod. L tribuitur (se- 
quitur igitur, etiam schol. B B 5i17, edit. ad p. 85, 3, e Porphyrio derivatum 
esse). Eandem originem esse scholiorum B Z 168 (infr. text.), K 49 (ad K 47), 
K 151, e scholiis Lp ibi appositis sequitur, scholiorum B © 66 et A 84 (edit. ad 
p. 111, 6sqq.) e verbis Eustathii (cf. spr. p. 360) ibi allatis: ἱερὸν δὲ ἦμαρ κατὰ 
μὲν ἸΤορφύριον κτλ. 


368 Caput tertium. 


libri alicuius Quaestionum eius Homericarum, cuius praefatio fausta 
fortuna ei adhaeserit, nonne vel ea re haec sententia probatur, quod 
de locis B 649 et τ 174 simillime in eo agitur (p. 148, 26 sqq.) atque 
in quaestione servato auctoris nomine ad B 649 adscripta (p. 49, 10)? 

At finis esto; quid enim iuvat res cumulare, quae, etsiì sagaciter 
dicta esse videri possint, persuadendi tamen vi carebunt. Accedit 
quod, si vel maximum quaestionum numerum codicis B (ut in hoc, 
ut uberrimo fonte, nunc quidem subsistamus), et ab utraque quidem 
manu scriptarum, etiam aliis codicibus non addicentibus, Porphyril 
esse concedes, parum sane, ut iudicium de singulis constet, profeci- 
mus, nisi unicum esse fontem quaestionum in codicibus 
nostris obviarum Porphyrii Ζητήματα ‘Ounpixà docueri- 
mus. Quam quaestionem tertio, quod sequitur, capite instituturi fieri 
non potest quin paullo altius repetamus. 





Caput tertium. 


De quaestionum Homericarum lyticis post ea, quae Lehrs, Arist. 
p. 199 sqq., de universo hoc genere egregie contulit, agere cum diffi- 
cillimum tum supervacaneum foret, nisi rem quandam nobis gravissi- 
mam, quam pro consilio libri sui omittere potuit, brevissime tetigisset 
vir doctissimus. Etenim cum quae ad ipsos quaestionum illarum 
auctores pertinent optime congesserit, frustra apud eum quaesiveris, 
quorumnam id genus librorum quaestiones, quot, qua ra- 
tione quibusve intercedentibusinscholia utriusque carmi- 
nis, EHustathii tapexBoXdc, alios libros in poeta explicando 
occupatos (velut Apollonii aliorumquelexica) transierint. 
Quam quaestionem nos aggressuri, quo facilius res vastissima secerni 
et perspici possit, ita agemus, ut, quo ipse Lehrs viam monstravit, 
quattuor hominum doctorum, qui ei studio operam impenderint, 
classes statuamus, quamvis concedendum sit, non ita certos posse 
constitui fines, quin quem uni classi adscripserimus idem habere 
possit, cur ad alteram quandam pertinere videatur. Id quod maxime 
in secundam classem tertiamque cadere apparebit. 

Primum igitur a ceterorum numero ut infimus ordo ii secer- 
nuntor, qui ingenii acuminisque exercendi ostentandive aut vanae 
gloriolae captandae causa in Museis vel aulis principum quaestiones 
saepissime futtilissimas et inanes proponere et, ut videbantur sibi 
quidem, solvere solebant aut talia litteris mandaverunt, de quibus optime 
Lehrs, p. 210 sqq. Longe melius de eorum iudicandum est consilio, 
qui iis locis, quibus alii — philosophi maxime, sophistae, rhetores — 


É Caput tertium. 369 


offensi poetam vituperaverant, opem ferre voluerunt; qui si vel ma- 
xime supervacanea, ne dicam prava, saepe protulerunt, omitti non de- 
bet, multo facilius esse eos, qui dicta et facta deorum et fortium 
priscorum temporum virorum ad vitae cottidianae usum ac normam 
exegerint, ridicule agere sentire quam certis rationibus breviter ex- 
positis refellere; praesertim cum horum quidem ]yticorum haud pauci 
Aristarcho multis annis superiores fuerint, quibus temporibus crisis 
veterum poetarum ab eo, quo per hune pervenit, fastigio mirum quan- 
tum distabat. Horum igitur secundam constituo classem; tertiam 
autem, baud ita facile ab hac dirimendam, eorum volo esse, qui, cum 
aut philosophorum dogmata secuti aut e diligenti rerum verborumque 
pervestigatione profecti in locis nonnullis offendissent, ipsi earum 
difficultatum solutiones quaesiverunt, quam rem subinde infeliciter 115 
quoque cessisse nemo mirabitur. Quarta denique eorum classis est, 
qui, cum poetam contra Alexandrinorum atheteses male pil defende- 
bant, non minus ei inferebant damni quam acerrimorum eius ob- 
trectatorum perversitas. 


1. 


A prima igitur quaestionam Homericarum classe ordientibus 
distinguendum est inter ipsos talium solutionum auctores, e quibus 
nonnullos etiam aliorum poetarum difficultatibus amovendis operam 
dedisse ipsi operum eorum tituli demonstrant, interque eos, qui ca 
quae alii id genus invenerant, additis, ut conicere quidem par est, 
saepe suo Marte nonnullis, operibus collectaneis comprehenderunt. 
Utriusque generis paucissima et in scholiis et in Eustathii commentario 
certa deprehendi vestigia videbimus. 

Sosibii igitur, τοῦ 0avuaciov λυτικοῦ, ridiculi capitis, a Ptole- 
maeo Philadelpho festive illusi (Athen. XI, p. 495 F), nugas in scholia 
cet. transiisse probari non potest'); solutio enim loci A 636. 37, quam 
Asclepiades Myrleanus ap. Athen, 1. ὁ. p. 493 C, ei tribuit, in 
scholio Porphyriano (p. 168, 18) non Sosibii, sed Aristotelis (de 
quo v. infr.) esse dicitur. Soteridas autem (Suid. ἢ. v.), Pam- 
philae sive pater (ita quidem Daub, Mus. Rh. XXXV, p. 58 sqq.) 
sive maritus, et Diogenes Tarsensis (Diog. L. VI, 81) quae scri- 
psere — hic quidem περὶ ποιητικῶν ζητημάτων scripsit, quae solvere 
instituit (ἃ λύειν ἐπιχειρεῖ), ille ζητήτεων ‘Ounpixòv auctor exstitit, 
quae ne constat quidem utrum huic classi (quod de Soterida suspi- 





1) Scripsisse Sosibium librum quendam Ζητήματα ‘Ounpixò vel sim, in- 
scriptum Asclepiad, Myrl. 1. c. docet: C. δὲ ὁ λυτικὸς, προθεὶς τὰ Èmn* ἄλλος 
μὲν μογέων KTÀ., γράφει κατὰ λέξιν. Quem librum qui περὶ Ὁμήρου di- 
ctum fuisse voluit Mueller, F. H. G. II, p. 628, ea re inductus esse videtur, quod 
περὶ ᾿Αλκμᾶνος eundem Sosibium scripsisse ex Athenaeo constat. 


370 Capitis tertii 


ceris sane) an alii accensenda sint —, ad unum omnia interciderunt; 
quae enim in schol. A A 412 de tétta vocabulo, addito in fine οὕτω 
Cwrinpéc (fort. ζωτηρίδας Dind.) leguntur, num ad hominem illum 
Pamphilae propinquum referri possint incertissimum est. 

Duos tantum huius generis λυτικοὺς afferre possum, quorum 
solutiones quantivis preti in scholia nominatim transierint, Diony- 
sium quendam, mihi non magis quam Lehrsio (p. 223) cognitum, 
quem huc pertinere res ipsa ex eo allata clamat, et Satyrum. Hic 
quidem secundum Ptolemaeum Hephaestionem ap. Photium, bibl. 
p. 151 β 21, ᾿Αριετάρχου γνώριμος, Zita ἐκαλεῖτο διὰ τὸ ζητητικὸν 
αὐτοῦ. Quorum verborum quamvis exiguam esse auctoritatem recte 
Lehrs docuerit, qu. ep. p. 19 sqq., illud certe virtutem eam, si qua 
est, hominis aliquatenus probare potest, quod unico loco, quo sen- 
tentia eius profertur — mirum profecto Aristarchi γνώριμον non sae- 
pius citari! —, schol. = 216 (*BL), difficultatem, quae esse vide- 
batur, διὰ TI τὰ ἐρωτικὰ ἐν ἱμάντι φηςεὶν “Ὅμηρος κατεςτίχθαι; ita sol- 
visse dicitur, ut haud inficete ,, ἐπεὶ πληγῶν ἄξια δρῶειν οἱ ἐρῶν- 
tec‘ diceret. Dionysium autem scholia A et L ad Β 308 adscripta 
(edit. p. 36, 22; 837, 1) de nomine draconis Aulidensis in quinto , 
libro τῶν ἀπόρων agentem a Porphyrio ἐν τοῖς ζητήμαειν alla- 
tum fuisse perhibent. 

At licet nomina plura non suppetant, plurimas id genus quae- 
stiones in scholia Homerica transiisse, schol, I 682 (p. 141, 17), quod 
cod. Leidensis Porphyrio assignat, docet, de collectione quadam 
solutionum ab aliis propositarum haec referens: ἐν τῷ Mouceiw τῷ 
κατὰ ᾿Αλεξάνδρειαν νόμος ἦν προβάλλεςθαι ζητήματα 1) καὶ τὰς γενομέ- 
vac λύςεις ἀναγράφεεθαι᾽ προεβλήθη οὖν πῶς κτλ. Vix enim potest 
statui, unum id scholium a Porphyrio inde fuisse derivatum, praeser- 
tim cum, nisi omnia fallunt, verba ipsi quaestioni praemissa, e prae- 
fatione libri cuiusdam Quaestionum eius Homericarum petita sint 
(cf. praeter initium Znt. Vat. α΄ schol. K 252, de quo infra agetur). 
Quod si verum est, dubitari nequit, quin eodem Porphyrio 
intercedente multo plura ex illa Musei Alexandrini col- 
lectione — vellem quidem nihil eorum esset hoc scholio ineptius 
— ad nos pervenerint. Neque vereor, ut in uno exemplo sub- 
sistam, schol. = 216, de quo modo egimus, inde repetere. Quid, quod 
ita demum verba, a quibus schol. A P 608 incipit: λίαν τούτων πέ- 
πλεκται ὁ λόγος, καὶ ἔετι τῶν ἔξω περιφερομένων ζητημάτων, 
quae nemo, quod sciam, adhuc explicare aggressus est, intelleguntur. 
Apparet enim τὰ ἔξω περιφερόμενα ζητήματα aliter vix posse accipi, 





1) Cf. Spartian., Hadr. 20: Apud Alexandriam in Museo multas quaestio- 
nes professoribus proposuit et proposîtas ipse dissolvit. 


x Pars prima. i 371 


nisi ita, ut aliis quaestionibus non singillatim traditis sed uno quasi 
corpore quodam complexis opponantur. Tam vero cum — qua de re 
capite IV agetur — in codice Veneto A magnus numerus quaestio- 
num e Porphyrio petitarum insit, omnia eo dueunt, ut hoc quoque 
“scholium eidem tribuamus, cuius originem ab aliis nonnihil discre- 
pantem non dissimulaverit. Quamquam enim aliis etiam quaestionum 
collectionibus praeter Aiexandrinorum eam, de qua hic agimus, usus 
est, reliquae, de quibus postea agendum erit, de aliis rebus egerunt, 
ita ut ζήτημα illud ἔξω περιφερόμενον cum bac quidem potissimum 
componere in promptu sit. 

Sed dignum est, quod attendatur, non solas Homericas quaestio- 
nes in opere illo e Museo Alexandrino derivato infuisse, si quidem 
Porphyrii verba νόμος ἦν προβάλλεεθαι ζητήματα — non addidit 
‘Ounpixà — καὶ τὰς γενομένας λύςεις ἀναγράφεεθαι, premere licet; 
ita ut vel hinc eo ducamur, ut num ex aliis variarum quaestionum 
collectionibus, quarum maximum fuisse constat numerum, res ad Ho- 
merum pertinentes, quas in plerisque fuisse pertractatas consentaneum 
est, excerptae in scholiis cet. lateant quaeramus. 

Ex Heraclidis igitur Pontici minoris Aécyaic versibus con- 
scriptis hendecasyllabis (de quibus optime Meineke, Anal. AL 
p. 377 sqq., egit) eorumve scholiis (Mein., p. 380) nihil per scholia 
Homerica cet. ad nostra tempora propagatum videtur esse, cum et 
eae, quae adiecto Heraclidis nomine ibi leguntur solutiones, ad philo- 
sophum Peripateticum aetate eo superiorem (v. infr.) referendae sint, 
et quae apud EKustathium plurimis locis occurrant Heraclidea, quibus 
similitudinem quandam intercedere fatendum est cum quaestionibus 
grammaticis in Aécyorc propositis (v. Mein., p. 380), Milesii s. 
Alexandrini, ut recte Osann, qu. Hom. IV, p. 11 sqg., docut, 
esse statuendum sit. 

Multo largiorem disputandi materiam Plutarchi Chaeronensis 
Cuutociaxdv Προβλημάτων βιβλία θ΄ offerunt, opus nunc qui- 
dem mendis foedissimis scatens (cf. R. Volkmann, observat. miscell., 
progr. Iavor. 1872, p. 2 sqq.), id quod inde factum esse dicas, quod 
antiquis temporibus a plurimis pertractatum, exscriptum, fortasse etiam 
locis nonnullis excerptum!) fuerit: constat certe a Gellio, Macro- 
bio, Sopatro (Phot. bibl. cod. 161) libris compilandis adhibitum, ab 
Eustathio autem haud pauca inde petita παρεκβολαῖς inserta esse. 
Quo magis quaerendum est, num etiam inter quaestiones a scholiis 
Iliadis et Odysseae servatas, praesertim cum nonnullae earum de 115- 





1) V. Volkmann |. c.; qui si verum vidit, qua de re mihi non constat, 
ad universum tamen librum id quod concludendo effecit transferre profecto 
nou licet. 


372 Capitis tertil 


dem fere rebus agant, sint quae inde fluxerint. Quaeritur enim apud 
Plutarchum de his quidem rebus ad Homerum pertinentibus: 1) I, 9, 
cur Nausicaa non marina, sed fluviali aqua sordidas luat vestes 
— (Z 85 sqq.), 2) V, 4, cur Achilles ζωρότερον pocula misceri iubeat 
(I 203), 3) V, 8, cur μηλέαι ἀγλαόκαρποι dicantur (n 115), 4) V, 10, 
cur ἁλὸς θείοιο dixerit poeta (I 214), 5) VI, 9, cur, cum tot liquida 
apud eum commemorentur, in oleo potissimum adiectivo ùypév utatur 
(A 434), 6) VIII, 6, 4, δεῖπνον et dpictov unde dicta fuerint, 7) IX, 4, 
Veneris utra manus ab Diomede vulnerata fuerit (E 335), 8) IX, 13, 
Paris, qui, si a Menelao certamine singulari victus esset, se He- 
lenam opesque redditurum promisisset, postquam victus quidem esset 
sed non caesus, rectene Agamemnon Troianos foedere stare iusserit 
an lustam Troiani excusationem habuerint (Γ 69 sqq.). 

Quarum quaestionum primae!) et tertiae nullum in scholiis 
vestigium adest, neque ullo modo cum carminum illorum explican- 
dorum ratione cohaesisse videntur; recte enim quae in priore (cap. 2) 
Aristotelica leguntur a Val. Roseo, Ar. ps. p. 225, ad fragmenta 
Problematum physicorum (fr. 209 edit. Acad. Boruss.) relata 
sunt. Neque septimae quaestionis in scholiis certa vestigia occur- 
runt, quamquam non neglectam fuisse quaestionem, cur manus po- 
tissimum deae vulneretur, quaestiunculae brevissimae, quas p.81,12 sqq. 
edidimus, docent. Quod autem Eustathius, €, p. 568, 4, eodem 
quo Plutarchus modo e versu 424 effecit, dextram deae manum 
vulnerari, non liquet, utrum melioribus scholiis quam quae in foliis 
codicis Veneti B 63 et 69 (versus E 259—355 continentibus) nune 
quidem leguntur?) debeatur, an ex ipso Plutarcho, quem aliis locis?) 
nominatim ille affert, fluxerit. E quinque igitur quae restant quae- 
stionibus Plutarcheis secundae, quintae, sextae similia sunt 
scholia iis de quibus illae agunt locis in codicibus addito Porphyrii 
nomine adscripta, reliquis (quartae et octavae) scholia, de quorum 
origine testimonia non adsunt. Illae igitur cum a Porphyrio e Plu- 
tarchi opere haustae denuo pertractari potuerint, in his multo gravior 
oritur quaestio, utrum ex ipso Plutarcho an aliunde in scholia per- 
venerint. 

Quibus in rebus diiudicandis primum quidem id monendum est, non 
nimium esse tribuendum similitudini cuidam, quippe quae in ipsis re- 
bus, de quibus agitur, posita sit, si quidem ipse Plutarchus inter 
alia, quae necessario inesse deberent in quaestionibus convivalibus, 
posuit γνώριμα εἶναι δεῖν τὰ προβλήματα (I, 1, 5). Accedant potius, 
ut unum ex altero pendere probetur, graviora argumenta necesse est; 





1) Usus ea est Macrob. Sat. VII, 13. 
2) Cf. Hiller, Fleckeis. Ann. XCVII, p. 803. 
3) Γ, p. 415, 32; 1, p. 748 extr.; p. 757, 36. 


‘ 


x Pars prima, 373 


quae tantum abest ut adsint, ut contrarium effici possit.. Velut in 
quinta quaestione quae apud Plutarchum ad verba ὑγρὸν ἔλαιον 
explicanda leguntur: μέγιςτον δ᾽ αὐτοῦ τῆς ὑγρότητος ἣ ἐπὶ πλεῖετον 
ἐξ ὀλιγίςτου διανομὴ καὶ χύεις᾽ οὔτε γὰρ μέλιτος οὔτε ὕδατος οὔτ᾽ 
ἄλλου τινὸς ὑγροῦ βραχὺς οὕτως ὄγκος <coni. Wytt.) ἐπίδοςειν λαμ- 
βάνει τοιαύτην, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἐπιλείπει καὶ ἀναλίεκεται διὰ ξηρότητα, τὸ 
δ᾽ ἔλαιον ὅλκιμον πανταχῆ καὶ μαλακὸν κτλ., simillima quidem sunt 
lis quae Porphyrius habet (p. 75, 24): ὑγρὸν δὲ τὸ ἔλαιον, ὅτι τὰ μὲν 
ἄλλα. ὑγρὰ ἐκχυθέντα εἰ καὶ παραυτίκα δευθέντα μαλακύνει, ἀλλ᾽ οὖν 
ταχέως ξηραίνεται κτλ., τὸ ἔλαιον δὲ ἐπὶ πολὺ διαμένει καὶ ἀνυγραίνει 
τὸ δεξάμενον κτλ., sed multum interest inter utriusque propositum: 
Plutarchus enim cum ab ea re proficiscatur, poetam reliqua humida 
τοῖς ἰδίοις ἐπιθέτοις ornasse, τὸ γάλα λευκόν, τὸ μέλι χλωρόν, τὸν 
οἶνον ἐρυθρόν vocitantem, unum autem oleum ὑγρὸν dixisse ἀπὸ 
κοινοῦ τοῦ mac cuuBeBnkotoc, alter ipsum illud γάλα λευκόν non 
minus quam ὑγρὸν ἔλαιον aliaque id genus nonnulla contra quorun- 
dam vituperia sibi defendenda esse existimavit. Similiores Porphy- 
‘ rianis sunt quaestiones Plutarchi secunda et sexta, sed priore loco, 
quo Achilles quod Zwpétepov legatis pocula misceri iusserit defendi- 
tur, solutionem ἀπὸ τοῦ καιροῦ, ὅτι νύξ, unus Porphyrius, duas alias, 
ζωρὸν = εὔκρατον et Zwpòv --- παλαιὸς οἶνος, unus Plutarchus habet; 
altero autem loco, ubi de verborum δεῖπνον et dpictov notione agitur, 
de una re a Porphyrio allata, quam vel maxime memorabilem dixeris, 
δεῖπνον nimirum (loco quidem © 53. 54) etiam τὸ ἐξ ἑωθινοῦ ἀκρά- 
ticuo vocari, apud Plutarchum ne verbum quidem. 

Res contra ita se habet, ut Porphyrium et Plutarchum 
eodem fonte usos esse!) dicendum sit. Quem, quod ad locum | 
203 attinet a Zoilo iam vituperatum, ab Aristotele (poet. 25) de- 
fensum, infra, ubi de solutionibus e Peripateticorum schola profectis 
disputabimus, certis finibus circumscribemus et ab utroque adhibitum 
esse aliis etiam argumentis docebimus?). Ad v. ὑγρὸν ἔλαιον expli- 
canda quae uterque attulit unde pendeant non constat*); sed de eorum 
quae de v. δεῖπνον et dpicrov ab utroque traduntur origine ex Athe- 
naeo, I, 19, p. 11 B sqq., coniecturam facere licet. Athenaei enim 
l. c. non solum capita 15—18 sed etiam ex iis quae sequuntur nonnulla 
e Dioscuridis opere περὶ τοῦ τῶν ἡρώων καθ᾽ “Ὅμηρον βίου sec. 





1) Iis quae schol. A Ψ 381 (simil. Z 79) de olei epitheto illo affert, partim 
ad Porphyrii propius quam ad Plutarchi locum accedentibus partim cum neutro 
congruentibus, nihil lucramur. 

2) Ex eodem etiam iudicium de Paride uxoris concubitum interdiu appetente 
a Plutarcho obiter (III, 6, 4) latum fluxit, quod quaestione Γ 441 a codicibus 
Porphyrio assignata cum libelli de audiendis poetis cap. 3 comparata infra 
efficietur. 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 25 


374 Capitis tertii 


Athenaei epitomatorem!) vel περὶ τῶν παρ᾽ ‘Ounipw νόμων sec. Suidam 
(v. Ὅμηρος) inscripto excerpta esse?), rectissime Car. Mueller signi- 
ficavit (FHG II, p. 196), quem neque illud fugit, in iis quae ipse 
edidit (cap. 15—18) nonnulla esse, quae de suo addiderit Athenaeus. 
Idem vero in cap. 19 cadit, quamvis haud ita facile sit, quaenam 
aliunde illata sint certo definire; sed ea certe quae ex Antiphane,. 
Aristomene, Philemone afferuntur reliquis extrinsecus addita esse 
omnes semel moniti concedent. Quod si, neglecta, num etiam alia 
aliunde petita Dioscurideis adhaeserint, quaestione, prima et postrema 
loci Athenaei verba cum Plutarcho et Porphyrio contuleris, mirum 
cum utroque reperies consensum.3) Etenim Porphyrianum illud, 
δεῖπνον etiam τὸ ἐξ ἑωθινοῦ axpdticua vocari, a Plutarcho neglectum, 
extremo capite Athenaei (p. 11 E) occurrit: μήποτε δὲ καὶ cuvwvupeî 
τὸ dipictov (sc. ea qua Homerus eo uti solet notione) τῷ δείπνῳ᾽ ἐπὶ 
γὰρ τῆς πρωινῆς που τροφῆς ἔφη οἱ δ᾽ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο, ἀπὸ 
δ᾽ αὐτοῦ θωρήεςεςοοντο (0 53. 584): μετὰ γὰρ τὴν ἀνατολὴν εὐθὺς 
δειπνοποιηςάμενοι προέρχονται εἰς τὴν μάχην, item ea quae, cum Plu- 
tarchus habeat de v. ἀκρατιςμός origine, Porphyrius neglexit, apud 
Athenaeum exstant. Sed loci digni sunt, quos integros adscribamus: 


Athen. I, 19: Plut. Q. C. VIII, 6, 4: 
ὅτι τροφαῖς ἐχρῶντο ἥρωες παρ᾽ φαςὶ Yàp ... ἐργατικοὺς ἅμα καὶ 
Ὁμήρῳ πρῶτον μὲν τῷ καλουμένῳ εῴώφρονας ὄντας ἕωθεν ἐεθίειν ἄρ- 
ἀκρατίεματι, ὃ λέγει ἄριετον᾽ τὸν ἐν ἀκράτῳ καὶ μηθὲν ἄλλο᾽ 
οὗ ἅπαξ μέμνηται ἐν Ὀδυςςείᾳ᾽ διὰ τοῦτο μὲν ἀκράτιεμα κα- 
Ὀδυςεὺς καὶ δῖος ὑφορβὸς λεῖν, διὰ τὸν ἄκρατον ...... 
ἐντύνοντ᾽ ἄριετον κειαμένω καὶ τὸ μὲν dpictov ἐδόκει τῷ 
πῦρ, καὶ ἅπαξ ἐν Ἰλιάδι ἐκουμένως ἀκρατίεματι ταὐτὸν εἶναι, 





>» 


1) Scribendum fuisse epitomatori περὶ τοῦ τῶν ἡρώων καθ᾽ Ὅμηρον βίου 
φηεὶ Διοςκουρίδης ὁ Ἰεοκράτους μαθητὴς ἐν τοῖς παρ᾽ Ὁμήρῳ νόμοις, Schweigh., 
animadv, I, Ὁ. 92, pronuntiavit. Sed partem operis Dioscuridis ita ut Athenaeus 
afferat inscriptam fuisse etiam e Plutarchi loco statim afferendo efficitur. Ipsum 
librum a Suida indicatum partem fuisse operis περὶ νομίμων (Suid. et Phot. v. 
«ς«κυτάλη) Mueller 1. c., p. 192, existimavit. Eustathius T, p. 1176, 12, Dioscuri- 
dis memoriam ex Athenaei epitome hausit. 

2) Verba ab epitomatore p. 11 B ex Athenaeo allata: ταῦτ᾽ εἶπε τὸ Θεττα- 
λὸν ςόφιςμα, minime impediunt, quominus Myrtilum (v. Casaubon. ad ἢ. 1.) aut 
alium quemlibet e convivis inde a cap. 19 118 quae antecedunt alia ex eodem 
libro addentem ab Athenaeo inductum fuisse statuamus. Aut ipse Athenaeus 
ad Timocratem ea perscribere (v. Schweigh., anim, I, p. 25) potuit. 

8) Parum accurate ad locum 0 53 dixi, Aristarchum auctorem Porphy- 
rium sequi ex iis apparere quae Lehrsius, Ar. p. 127 sqq., congesserit; dicere 
debebam cum Aristarcho alterius sententiam congruere, Ex iis enim quae 
Aristarchus variis locis annotavit quaestiones Porphyrii et Plutarchi congestas 
esse veri dissimillimum est. 


Pars prima. | 315 


n 


τε πένοντο καὶ ἐντύνοντο dpictov μάρτυρι τῷ Ὁμήρῳ λέγοντι 
(2 124). λέγει δὲ τὸ πρωινὸν ἔμ- τοὺς περὶ τὸν Εὔμαιον ἐντύ- 
βρωμα, ὃ ἡμεῖς ἀκρατιεμὸν κα- νοντας ἄριετον ἅμ᾽ ἠοῖ φαι- 
λοῦμεν, διὰ τὸ ἐν ἀκράτῳ νομένηφι. καὶ πιθανὸν ἐδόκει κτλ. 
βρέχειν καὶ προςίΐεςθαι ww- 
μούς ..... 
Quorum de communi origine si nihilo minus quis dubitabit, conficiet 
rem, quod haec ipsa quae attuli a Plutarcho ita introducuntur: ὑπο- 
λαβὼν δὲ ὁ Θέων, fixicta, εἶπεν, εἰ δεῖ ita coni. Wytt.; cod. ἔδει, 
om. ei) τοῖς τὸν ἀρχαῖον βίον διαμνημονεύουςει πιςτεύειν, quae 
verba ad titulum operis Dioscuridei, quem quidem Athenaei epito- 
mator dedit (cf. p. 374, 1), quam maxime accedere in aperto est. 
Haec si cui forte audaciora videbuntur, is alios quosdam locos 
et Plutarchi et Porphyrii cum Dioscuride conferat, quos profecto non 
verendum est. ne qui diligenter inspexerit Athenaeum e Plutarcho, 
quo paucis quibusdam locis usus est'!), aut Porphyrium ex Athenaeo 
petiisse autumet. Ea dico, quae apud Athenaeum cap. 17 (p. 10 A) 
de Nestore Machaoni κυκεῶνα ministrante e Dioscuride excerpta 
leguntur, simillima quidem 118 quae in scholio A_623, p. 167, 12, a 
Porphyrio, cui cod. Leid. nominatim tribuit, afferuntur; apud 
Athen. autem 1. ὁ. (p. 10 D) quae adduntur: τοῖς γοῦν καρδιακοῖς 
μετὰ οἴνου citùdec dvauicrouci TI πρὸς κατοχὴν τῆς δυνάμεως 
(ad retinendam vim vini Schweigh.), non multum discrepant ab 
altero scholio de eadem quaestione agente, quod, quamquam non 
nominatim Porphyrio tribuitur (qua de re v. cap. IV), priori sub- 
iunximus: ὁ οὖν μέλας οἶνος παχύνων τοὺς χυμοὺς καὶ τὴν ETIppuciv 
τοῦ αἵματος τὴν ἐπὶ τὸ τραῦμα παχύνει καὶ ευςτέλλει᾽ ὅθεν καὶ τοῖς 
κοιλιακοῖς αὐτὸν ἔνιοι προςάτγουει διὰ τὸ εἴργειν τὸ ὑγρόν: ἀλλὰ 
καὶ τὸ ἄλφιτον παχύνει τὰ ὑγρά (p. 168, 2 5ᾳ4ᾳ.. Neque negle- 
gendum est, quaestiones Z 265, quas e Porphyrii opere fluxisse sum- 
mam veri habere speciem postea apparebit, de eadem re et eadem 
quidem prope ratione agere atque Dioscuridem ap. Athen. l c., p. 10 
BC. Apud Plutarchum autem quae (Q. C. VII, 8, 3) de piscibus 
ab aetatis Homericae heroibus inter cibos, quibus vescerentur, non 
habitis leguntur, iis respondent, quae apud Athenaeum, cap. 16 (p. 9 D), 
ex eodem Dioscuride traduntur: 





1) Quae II, p. 52D, apposito Plutarchi nomine afferuntur, e Q. C. I, 6, 4 
petita sunt; etiam disputatio ab eo de ζωρότερον képaipe (1 203) instituta (X, 
p. 422 E) e Plut. 9. C. V, 4 pendet, addito non solum Diphili sed etiam Theo - 
phrasti loco. Quam rem ita se habere, inde efficitur, quod Theophrasti v. 
ζωρότερον interpretatione (κεκραμένον) prorsus idem continetur, quod antea 
εὔκρατον dictum fuit; apparet enim Theophrastea, cuius περὶ μέθης libro etiam 
aliis locis Athenaeus utitur, extrinsecus addita esse. 

25% 


376 

Plutarchus: 
ὅθεν “Ὅμηρος οὐ 'μόνον τοὺς Ἕλ- 
ληνας ἰχθύων ἀπεχομένους πεποίηκε 
περὶ τὸν Ἑλλήεποντον ετρατο- 
πεδεύοντας, ἀλλ᾽ οὐδὲ τοῖς ἁβρο- 
βίοις Φαίαξιν οὐδὲ τοῖς ἀςεώτοις 
μνηεςτῆρειν, ἀμφοτέροις οὗ εἰ νη- 
ειὥταις, θαλάττιον παρατέθεικεν 
ὄψον. 


Capitis tertii 


Athenaeus: 
Ἑλλήσποντον δὲ Ὅμηρος ἰχθυό- 
εντα Tpocayopevwy καὶ τοὺς Φαία- 
κας πλωτικωτάτους ποιῶν καὶ ἐν 
τῇ Ἰθάκῃ εἰδὼς λιμένας πλείους 
καὶ vncouc προςεχεῖς πολλάς, ἐν 
αἷς ἰχθύων ἐγίνετο πλῆθος καὶ ἀγρίών 
ὀρνίθων, καὶ εἰς εὐδαιμονίαν δὲ κατα- 
ριθμῶν τὸ τὴν θάλαςςαν ἰχθῦς παρ- 


έχειν, ὅμως τούτων οὐδὲν οὐ- 

δένα ποιεῖ προςφερόμενον, 
ita ut neque ea quae apud Plutarchum sequuntur de Ulixis sociis 
fame compulsis pisces comedentibus indidem repetere verear. 

Sed hoc quidem loco in his subsistendum est; longe enim fines 
horum Prolegomenon proposito concedendos transgrederemur, si quae 
praeter ea quae significavimus in Athenaei opere lateant Dioscuridea 
enucleare et cum Plutarchi Quaestionibus Convivalibus scholiisque 
Porphyrio tribuendis comparare institueremus. Neglecta igitur hac 
quaestione, quae sì institueretur non infructuosam futuram esse con- 
fidimus!), sufficiet effecisse, inter libros qui et in Plutarchi et 
in Porphyrii quaestiones transierint etiam Dioscuridis 
fuisse opus; quo — quod idem in Athenaeum cadit — utrum in- 
tegro, an ‘additamenta aliunde, velut ex Aristotele (Val. Rose, Ar. 
ps. p. 120) aut Aristarcho (v. Lehrs, Ar. p. 193 sqq., max. p. 197), 
petita experto, usi sint, non diiudico; neque magis, quae Porphyrius 
quidem inde excerpsit (dubito an longe plura sint quam quae attuli- 
mus ?)), utrum ipse primus in quaestionum formam redegerit vel cum 
solutionibus quaestionum ‘coniunxerit an ab aliis ita transformata 
acceperit. - 





1) Difficillima quidem quaestio est, num in Athenaei eiusdem libri cap. 
44 8sqq. et libri quinti capitibus 1-20, quae non uno nomine iis quae supra 
significavi primi libri capitibus similia sunt, Dioscuridea, ita quidem ut plu- 
rima aliunde petita iis inserta sint, lateant. Qua de re utcumque statuendum 
est, dignissimus certe est, qui cum Athen. V, p. 190F, conferatur, locus Plu- 
tarchi, Q. C. I, 1, 4 (cf, Macr. Sat. VII, 1); apud utrumque enim cum νηπενθὲς 
φάρμακον (δ᾽ 220) prorsus eodem modo ad res gestas Ulixis narrandas referatur, 
verba Athenaei ita comparata sunt, ut e Plutarchi petita esse non possint, (Quae 
Athen. V, 4 (p. 177 C) de versu B 408 habet paullo plus a Q. C. VII, 6, 1, de 
eadem re agente, discrepant. 

2) Velut quod in scholio ad A 449 relato quaeritur, cur ante cenam tantum, 
neque etiam post cenam homines manus lavent, quae cohaerere dixeris cum 


verbis ab Ath. I, p. 18F (si modo huc usque Dioscuridea operi eius inspersa. 


sunt) allatis: παρατηρητέον δὲ καὶ ὅτι ἐν μὲν ’Oducceia ἀπονιζομένους τὰς χεῖρας 


+ 


ποιεῖ, πρὶν μεταλαβεῖν τροφῆς, ἐν ᾿Ιλιάδι dé τοῦτο ποιοῦντας οὐκ ἔςτιν εὑρεῖν, 


vel propter quaestionis formam (v. cap. IV) Porphyrio tribueris. 


Pars prima. 377 


- 


Vidimus, cum negandum sit, e Plutarchi opere quic- 
quam Porphyrio intercedente in scholia pervenisse, tum 
quae hic alteri similia habeat ad fontes utrique commu- 
nes referenda esse. Sequitur ut investigemus, quaenam scho- 
liis de eadem re atque Plutarchi quaestiones quarta et 
octava agentibus, quae Porphyrii esse nondum constat, 
cum ipsis illis quaestionibus condicio intercedat. 

Quae in quarta igitur quaestione (V, 10) ad difficultatem, cur 
ἁλὸς θείοιο dixerit Homerus (I 214), solvendam afferuntur in scholia 
non transierunt. Quod enim schol. A eo loco affert: θείους κέκληκε 
τοὺς ἅλας διὰ τὸ ἄεηπτα τηρεῖν τὰ παςθέντα (simil. schol. B), tantopere 
abest a Plutarchi ratione multo graviore, salem ad animae instar 
corpora mortuorum servare docentis, ut inde excerptum esse ne- 
queat; accedit quod Eust. I, p. 748, 50 sqq., uberiorum sine dubio 
quam nos habemus scholiorum codice usus!), praeter ea, quae nunc 
quoque in cod. Β ἢ. 1. adsunt, nonnulla habet, quorum apud Plu- 
tarchum ne vestigium quidem. Octavae denique huius quaestioni 
(IX, 13) simillimum quidem est schol. #B ad Γ 281 relatum (edit. 
p. 66); sed qui diligenter contulerit ex ea excerptum esse negabit. 
Etenim scholium, quaestione proposita, quonam iure ipse Agamemno, 
qui v. 281 sqq. pepigerit, nece Menelai aut Alexandri certamen di- 
remptum iri, iam, altero victo quidem at non necato, Helenam de- 
poscat, rem ita solvit, ut dicat secundum Hectoris eum agere verba, 
qui v. 86 544. professus sit, Helenam ei qui victor certaminis ex- 
stitisset cedere oportere, optimeque a poeta ita esse rem institutam, 
ut Achaei Troianorum, Achaeorum Troiani verbis et propositis in 
suam sententiam uterentur (p. 67, 14: ἑκατέρων μαρτυρομένων τὰς 
ἀπὸ τῶν ἀμφιεβητούντων γεγονυίας ὁμολογίας); Plutarchus contra ab 
hac quidem re, quippe de qua ambigi non possit, profectus (cap. 1: 
ἑκάτερος τὴν ἀξίωςιν ἰεχυρίζονται τοῖς τῶν πολεμίων), duos sodalium 
inducit alterum Achaeorum, Troianorum alterum partes tutantem; 
pollicitus autem, (IX, 12 extr.) exhibitum iri ἐκ τῶν “Ὁμήρου finto- 
ρικῶν θέςεων μίαν ἀντινομικήν, ipse concedit τὸ διαιτᾶν τὴν ἀντινομίαν 
non philosophorum esse neque grammaticorum, sed ῥητόρων φιλο- 
γραμματούντων καὶ φιλοςοφούντων (IX, 13, 1 extr.), a qua de 
iure utriusque partis disceptandi ratione scholium alienum est. 5) 

Quod si scholium propter schol. Γ 276 ei simillimum, in cod. 
Leid. ad Porphyrium nominatim relatum, quod propter Aristo- 
telis memoriam ibi servatam ex eodem Corpore Peripateticorum 





1) Idem iis quae scholio respondent nonnulla e Plutarcho, quem nominatim 


affert (p. 748 extr.), petita subiunxit, 
2) Eustathius, p. 415, 32, quae ad h, 1. de ἀντινομίᾳ habet, e Plutarcho 


hausit. 


378 Capitis tertii 


solutiones complexo, de quo paullo ante diximus, fluxisse videtur, 
indidem repetere liceat, Plutarchi quoque quaestioni eandem esse 
vindicandam originem dixeris (cf. p. 373), ita ut uterque ea quae 
accepisset suum in usum immutaverit. Sed hac quidem de re quo- 
cumque modo iudicabis, tantum fateare necesse est, deesse rationes 
quac quaestiones eius in scholia aut Porphyrii aut alius 
cuiusquam opera intercedente transiisse doceant.!) 

In reliquis id genus operibus cum schollis Homericis com- 
parandis brevioribus esse licet. Etenim de Athenaeo, quamvis ipsa 
quaerendi solvendique forma non saepe utatur, haud dubie inter hos 
scriptores numerando quae dicenda sunt et persecuti iam sumus, 
ubi de Dioscuride egimus, scholia nimirum nonnulla de ilsdem atque 
illum rebus Homericis quaerentia e fonte, qui cum illo iis communis 
sit, pendere, et nunc addimus omnino non posse demonstrari in scholia 
ipsius verba transilsse. Nam quae Eustathius sescentis locis ex eo 
afferat iamdudum intellectum est non e scholiorum eum codicibus sed 
ex ipsorum Deipnosophistarum epitome sumpsisse. 

Jam vero omnes libros miscellos, seu similiter atque Plutarchi et 
Athenaei opera Cuyrrociaxà, Cuurotika, sive (ζύμμικτα, Τ]αντοδαπά vel 
similiter audiunt, enumerare nec possum nec volo.?) Quid enim iuvat 
nomina cumulare vel auctorum vel librorum, qui quid difficultatibus 
Homericis solvendis praestiterint saepe ne divinare quidem possimus? 
Satis erit proposito nostro cum de iis, quorum praeter nomina ali- 
quid constat, pauca quaedam afferre, tum videre et quaenam ex 
lis et quorum opera intercedente in scholia transierint. 





1) Idem in res ad poetam interpretandum spectantes, quae obiter a Plu- 
tarcho commemorantur, cum scholiis collatas cadit: quae in his similia 
legantur non ex illo petita esse; cf, VIII, 9, 3 (ab Eust, I, p. 757, 36 allat.) de 
v. Tiw dé μιν ἐν Kkapòc αἴεῃ cum Porphyrio | 378 et schol. A ibid. (prae- 
terea Athen. II p. 65 F); II, 5, 1 cum Ariston. Ψ 621, 34; V, 2, 1 cum eod. 
Ψ 886; VII, 1, 2 (cf. Gell. XVII, 11; Macr. Sat. VII, 15) cum **B X 325 (melius 
schol. min.); VII, 6, 1 cum B B 405; VII, 9 cum BI 70. Quae cum ita sint, 
in scholio T {3H1:... TTpwTtapxoc ὅτι χρὴ ἐκ τοῦ εὐμποείου ἐχεμυθεῖν, ὅθεν 
καὶ παροιμίαν λέγεεθαι μιςῶ μνάμονα ευμπόταν, Dindorfius vix recte ἸΤλού - 
ταρχος corrigi iussit. Accedit quod loco Plutarcheo (Q. C. init., p. 612 D) a 
Dindorfio in partes vocato, quamquam de proverbio illo agitur, de more Home- 
rico, cum quo scholium illud componit, nihil dicitur. Quod si vel maxime con- 
iectura illa recte se haberet, verba etiam e libro de mulierum educatione 
(Stob. flor. XVIII, 28; Wytt. fr. XXII, 4) petita esse possent. 

2) Multa Maur. Schmidt, Did, fragm. p. 368 (v. etiam Val. Rose, Ar. 
ps., p. 120), congessit; ex iis autem, quae ille p. 378, *8 attulit, Epiphanii 
Petraei εὐμμικτα θεωρήματα (Suid.) et Achillis Statii ictopia εὐμμικτος 
huc vix pertinent. Acacii episcopi Caesariensis cùuuixta ζητήματα (Hieron. 
catal. script. eccl. 98) de rebus Christianis egerunt (v. Hieron. epist. ad Minerv. 
et Alexandr., vol. IV, 1, p. 213 ed. Paris., ubi cuAXEKTa ζητήματα audiunt), — 
De Porphyrii ουμμίκτοις ζητήμαςι v. p: 351, 1. 


. Pars prima. 319 


Aristotelica igitur quae in scholiis quaestiones exhibentibus 
occurrunt nemo ad Cuuròociov eius (v. Val. Rose, Ar. ps., p. 119 sqq.) 
potius quam ad ᾿Απορήματα ‘Ounpixd, de quibus postea dicendum 
erit, referet!); in reliquis autem scholiis Convivii eius vestigia 
non exstant. Neque Didymi Cuurociaxòv, quae Chalcenteri fuisse 
contra Maur. Sechmidtium (Did. fr. p. 380), Heraclidis filio tribuentem 3), 
cum Beccardio, de schol. in Hom. Iiad. Ven., p. 30, statuo, in 
scholiis reliquiae occurrunt; eo enim quod olim e Bekkeri editione 
hanc in rem afferri poterat, schol. Porphyr. F 379. 80: Διδύμου 
φαεὶν εἶναι κατὰ τὸ ἐγχείρημα, iam non licet uti; codices enim pro 
eo ἀδύνατόν (L quidem δυνατόν) gaciv εἶναι κτλ. habere constat; 
neque schal. Viet. K 428 (edit. ad Φ 140) ita comparatum est, ut non 
possit commentariis eius deberi. Ex Alexandri autem Cotyaen- 
sis XXIV librorum περὶ παντοδαπῆς ὕλης (Steph. Byz. v. Κοτιάειον) 
libro decimo quae in schol. A = 241, ex Herodiano, ut videtur3), 
petito, de ἐπιςχοίης leguntur, a quaestionum Homericarum, de quibus 
agimus, ratione quam maxime discrepant; de reliquis autem locis, 
ubi scholia Alexandrum afferunt, iudicium non constat, cum vel ea 
quae Porphyrius in quaestione C 509 edita ex eo attulit non ex 
illo opere, sed e secundo libro τῶν ἐξηγητικῶν hausta sint, ita ut 
ea quoque, quae in aliis quaestionibus occurrunt, ad hoc opus referri 
possint et propter rationem qua utuntur!) cum Lebrsio, qu. ep. p. 11, 
eo referenda esse videantur. In Seleucum, quem propter narra- 
tiunculam Suetonii (Tib. 56) in numerum lyticorum in aulis prin- 





1) Rectissime de fragm. Arist. ab Athenaeo V, p. 188 E, servato Rose, 
Ar. ps., p. 177, 38, idem statuit. 

2) In Bekkeri Anecd, III, p. 1449, ad quae Schmidtius recurrit, verbis 
οὕτω Δίδυμος ἐν ὑπομνήματι sine dubio Chalcenterus indicatur, neque verba 
Clementis Alexandrini, strom. V, 8, 47, p. 243, 19 (p. 379 ap. Schm.): φηςὶν ὁ 
γραμματικὸς A,, aliter atque de clarissimo illo grammatico accipi possunt 
(cf, Sen. epist. 84). Alia addere possum; sed omitto, quia pluribus ea persequi 
longum neque proposito nostro necessarium est. 

3) Lentz, Herod. I, p. 469, 10 not., quid de ea re iudicaret non pronun- 
tiavit. Sed tenendum est, eundem (II, 1, p. 885) de loco Herodianeo ap. Et. M. 
276, 21 ita iudicasse, ut, accepta quidem Meinekei, Anal. ΑἹ. p. 16 (cf. Lehrs, 
Herod. scrpt. tria, p. 429), ᾿Αλέξανδρος dé ὁ τοῦ ᾿Αςκληπιάδου scribentis con- 
iectura, Herodianum Alexandri sententiam referre eique obloqui statueret, 

4) Quae in quaestione Porphyriana T 79 sqq. leguntur iis quae supra com- 
memoravi simillima sunt; quae schol. A N 358 habet et ἐξήγηςιν magis redolent 
quam ζήτημα et incertum est num cum quaestione cohaereant (v. ad p. 184, 16); 
neque schol. Α (intermg.) A 1 de ᾿Αχιλῆος forma agens quisquam ad quaestiones 
referet. Quae autem schol, A A 109 ex Alexandro de mira cornuum magni- 
tudine affert, optime sane operi περὶ παντοδαπῆς ὕλης convenirent; sed dubitari 
potest, utrum Cotyaensis an Myndius Alexander — agitur enim de re histo- 
riam animalium spectante — significetur, Neque magis constat, num cum quae- 
stione (Porphyriana) A 105—11 haec verba olim cohaeserint. 


380 . Capitis tertii 


cipum temere futtilissimas quaestiones moventium referre non licet!) — 
aliud enim est ipsum talia proponere, aliud quaestionibus ab Impera- 
tore ‘ex lectione cotidiana” propositis respondere — idem cadit, quippe 
qui praeter libros cùupixta, προτατικὸν πρὸς Ζήνωνα, προτατικὸν πρὸς 
TToXvfiov inscriptos 5) commentarii Homerici auctor fuerit, id quod 
et cognomine Homerici et rebus in scholiis ex eo allatis (v. La Roche, 
Hom. Textkrit., p. 833)) clarissima in luce ponitur; neque quicquam 
vetat etiam duos scholiorum locos, ubi criminationibus ab aliis poetae 
intentis respondet (schol. T 16; HQR a 215) indidem repeti, cum vel 
Aristarchum suis scilicet locis talia curasse constet. Quod si quis ex 
altero Seleuci librorum genere haec repetere malet, haud inutile erit 
monere, propter schol. D 1 6 (p. LVI Dind.), initio quidem scholii T 
simillimum, et propter schol. E a 215 (p. 40, 20), eadem quae schol, 
HQR multo brevius afferens, quae ambo in codicibus e Porphyrio 
| repetuntur, veri simillimum esse, hoc quidem intercedente Seleuci 
memoriam utroque loco fuisse propagatam. Telephi denique, Veri 
Imperatoris praeceptoris, quae in scholiis afferuntur, causa nulla ad- 
est, cur ad libros eius ποικίλης φιλομαθείας (Suid.) referantur*), qui 
et ipsi dubitari potest num ad scripturae hoc de quo agimus genus 
referendi sint. | 

At splendidum restat nomen dicendum, Favorini Arelatensis, 
si modo παντοδαπῆς eius icropiac, quam Gellius iis quae XIV, 6 at- 





1) Sed dissimulare non possum, mihi non constare idemne hic sit Seleucus 
atque is, de quo ἢ. 1. agimus. Cum enim Maassio (de biograph. Graec., 
p. 33 sqq.) ita iudicanti nemo non concessurus sit, inesse in codice A non solo- 
rum quattuorvirorum scholia — sufficit Porphyrium commemorasse —, tamen 
scholiorum eius codicis A 340. 381 (quibus addenda Vict. TT 272 et Hesiod. theog. 
114. 573) Seleucum afferentium origo vix alibi atque apud Didymum quaeri 
potest. Accedit quod loco Suetonii alterum grammaticum plurimi codices non 
Zenonem, sed Xenonem quendam vocant (atque ita Rothius edidit), quod propter 
librum πρὸς Ζήνωνα προτατικόν corrigendum esse paullo confidentius Maassius 
pronuntiavit. Itaque dubitari posse videtur an apud Athenaeum non tres, sed 
quattuor Seleuci afferantur: 1) Homericus, 2) Halieuticorum scriptor, 3) ἷλα- 
ρῶν ἀεμάτων poeta, 4) 18 qui de Bathyllo aliquid litteris mandaveret (Athen. I, 
p. 20 D), atque hic quidem (4) cum Maur. Schmidtio, Phil. III, p. 443; 
445, 2, pro Tiberi convictore (Suet.) habendus sit. Sed rem difficillimam teti- 
gisse satis sit. 

2) De εὐμμίκτοις tamen v. Daub, Stud. z. d. Biograph. ἃ. Suid., p. 119. 
TTpotatixd a schol. Ar. Thesm. 840. 1175 afferuntur, e quibus liber Polybio in- 
scriptus e scholii verbis prave traditis coniectura effectus est (ν. Schmidt, p. 436). 

3) Verba Suidae, scripsisse Seleucum ἐξηγητικὰ εἰς πάντα ὡς εἰπεῖν ποιητήν, 
a La Rocheo, pravissime accepta esse, quasi in totum fere Homerum commen- 
tarios scripsisset, aliis iam observatum. Sed Homericus, qui in omnes paene 
poetas commentatus est, profecto in Homerum potissimum ἐξηγητικὰ scripsit. 

4) Schol. A 133 e libro περὶ ἐςεθῆτος (Suid.) fluxisse videtur; de Vict, O 668 
v. ad p. 207, 7—12. Reliqua quae ei tribuuntur nemo huc referet. 


΄ 


Pars prima. 381 


ha S 


tulit significaverit et irriserit, partem effecisse ζητήματα ‘Ounpixà 
ipsis rebus a Gellio allatis Nietzsche, Mus. Rhen. XXIII, p. 642 sqq., 
eumque secutus Maass, de biograph. Graec., p. 49 sqq., demonstra- 
verunt. Sed rectissimo usus iudicio Nietzschei sententiam Martinus 
Hertz (Ind. lect. Acad. Vratisl. 1869, sem. aest.) repudiavit, cuius 
rationibus, frustra a Maassio impugnatis, addi nonnulla possunt. 
Gellii quidem locum II, 16 Nietzscheum falso ita interpretatum esse, 
quasi de versu ) 248 quaestionem Favorinus instituisset, cum Gellio 
de loco illo Homerico interroganti, et recto quidem usus iudicio, re - 
sponderit potius, ipse Hertz, quamvis obiter (p. 10 not.), tetigit. 
Sed addere potuit vir doctissimus, non adesse causam, cur quaestionem, 
quam Gellius in volumine illo, quod illudit, invenit, utrum ἐν τῇ 
€cw θαλάςςῃ κατ᾽ ’Apictapyov an ἐν τῇ ἔξω κατὰ Κράτητα Ulixes erra- 
verit (XIV, 6, 3), cum disputatione de variis Oceani nominibus a 
Favorino ἐν ταῖς παντοδαπαῖς ictopiarc (Steph. Byz. v. ’Qgeavoc) in- 
stituta cohaerere dicamus. Cui rei autem vel plurimum Nietzsche 
tribuit, quae Gellius in libro illo infuisse diceret de Attica, Boeotia, 
Aegypto cet. olim Acte, Aonia, Aeria cet. vocatis, apud Stephanum 
vel adiecto Favorini nomine vel ita ut ex eodem hausta esse viderentur, 
legi, ei qui diligenter singula contulerit non multum tribuendum esse 
concedet. Etenim cum Favorinus a Stephano adhibitus' causis nomi- 
num illorum afferendis operam dederit!) — similiter etiam Didymus 
in Symposiacis egit, v. Steph. v. Μίλητος —, in altero illo libro, si 
modo verba Gelliana accurate inspicere volumus, neglectis causis, 
nominum tantum varietas recensita fuit, ita ut ielunum indiculum 
quendam ludi magistrorum in usum confectum Gellius, et recte quidem, 
perstringere videatur. Quod si causae non suppetunt, cur Gellium 
Favorini παντοδαπὴν icropiav irridere dicamus, ne illud quidem 
constat, num in libro illo Homericae infuerint quaestiones; quas ut 
infuisse largiamur, neque in scholia certe neque in Eustathii com- 
mentarium transierunt. Quae igitur apud Gellium accipimus obscurì 
auctoris in rebus Homericis perversae diligeutiae testimonia cum scho- 
liis singillatim comparare vix pretium operae est. Sed breviter di- 
cendum, nomina sociorum Ulixis, qui a Scylla rapti laceratique fuerint, 
a scholio H u 257 e Pherecyde afferri (id, Eust. u, p. 1721, 8), 
quod scholium Edv. Schwartz, de schol. Homer. ad histor. fabul. 
pertinent., p. 7, recte e Porphyrii libro περὶ τῶν παραλελειμμένων 
τῷ ποιητῇ ὀνομάτων repetivit. Ex quinque operimentis autem, quibus 





1) Non obstat, quod uno loco (v. ζφακτηρία) a Steph. servato in eo ac- 
quievisse videtur, ut alterum nomen fuisse Cparyiav commemoraret, Namque 
consilium fuisse Favorini ut causas nominum explanaret, Photius docet, in 
opere eius a Sopatro excerpto infuisse docens διαφόρους icropiac καὶ τῶν κατὰ 
τὰ ὀνόματα θέεεων αἰτιολοτίας (cod. 161), 


382 Capitis tertii 


Achillis clupeus moenitus est, quod factum ex auro est summum sit an 
medium, antiquissima est quaestio, quippe quam Aristoteles iam 
commemoraverit (poet. c. 25); quae cum in scholia (Y 259 sqq.) Por- 
phyrio intercedente pervenerit, profecto non anonymo illi seriptori '), 
sed eidem, unde tot Aristotelis solutiones fluxerunt, fonti debetur. 

Duo tamen certo afferri possunt rerum miscellarum, de quibus 
h. 1. agimus, libri, e quibus quaestiones Homericae vel scholia 118 
cognata aliquid hauserint: Philemonis ignoti ceteroquin hominis 
Cuouuixta et Dorothei Ascalonitae Πανδέκται. Illud enim 
opus in Porphyrii quaestione Vaticana n° nominatim ita inducitur: 
ἐν τοῖς Φιλήμονος Cuupiktorc περὶ Ἡροδοτείου διορθώματος ὁ 
γραμματικὸς διαλεγόμενος πειρᾶται καὶ ὉὍμηρικά τινα «ςαφηνίζειν, 
ubi verba extrema docent, haud ita multa in eo infuisse Homerica. 
Alterum autem, cum a Porphyrio in quaestione a codicibus ad 
1 90 relata (pertinet ad w 208) paullo aliter indicetur, coniectura 
assequi possumus. Vix enim dubitandum est, quin integer ille 
liber, quo opus fuerit Dorotheo Ascalonitae εἰς ἐξήγηςιν τοῦ παρ᾽ 
Ὁμήρῳ kAiciou (Porph.), partem effecerit libri Dorothei, cuius patria 
non adicitur, TTavdéxtair inseripti, quem Clemens Alexandrinus, 
strom. I, 21, 153 (p. 144, 21 Sylb.), commemorat. 

Ergo, ut comprehendamus, paucissimi huius quidem  classis 
quaestionum Homericarum libelli aut collectiones in scholia trans- 
ierunt: Dionysii Ἄπορα, Corpus Alexandrinum, Philemo- 
n1s Coupixta, Dorothei Ascalonitae Πανδέκται, fortasse etiam, 
sed quod minime constat, Seleuci simile quoddam opus; Satyri 
enim solutio ad locum = 216 servata ex Alexandrino Corpore fluxisse 
videtur (v. p. 370). E quibus quantum in scholia pervenerit cum 
divinando assequi non possimus, illud certe constat, quae inde 
nominatim atferantur omnia uno Porphyrio intercedente iis 
illata esse; cui etiam alios id genus libros?) praesto fuisse consen- 
taneum est, interque eos fortasse quaestiones 6 Dioscuridis opere 
transformatas (p. 376); Eustathius contra et iisdem fere atque nos 
scholiis e Porphyrio petitis et praeter Athenaei epitomen etiam 
Plutarchi Quaestionibus Convivalibus usus est. 





1) Cum eo quod apud eundem quaesitum fuisse dicit Gellius, qua ratione 
dixisset poeta singulas pecudes in singulos annos terna parere, conferenda quae 
Eustathius è, p. 1485, 16 sqq. exposuit. Qui unde ea hauserit in tanta scho- 
liorum ἢ, 1. brevitate effici nequit, sed concluseris inde, inter γνώριμα ζητή- 
ματα, ut Plutarchi verbis utar, rem illam fuisse. Eodem modo explicandum 
quod argutiae iis quae de versibus ἰςοψήφοις sim, a Gellio afferuntur similes 
etiam a Plutarcho, Q. C. IX, 3, 3, deridentur. | 

2) Haud inutile erit monere, non omnes, quorum verba aut sententiae in 
quaestionibus afferantur, lyticis esse annumerandos,. 


x Partes secunda et tertia. 383 


2. 3. 


Commode Lehrs, Ar. p. 202—10, tria genera distinxit hominum, 
qui Homero vituperiis exagitando operam impenderint, philoso- 
phorum, sophistarum, rhetorum. Quibus cum fuerint qui vel 
meliore, quo illis praestabant, iudicio vel diversae, cui addicti erant, 
philosophiae sectae praeceptis freti responderent, exstiterunt etiam 
qui res a poeta, cuius summa admiratione tenebantur, traditas cum 
lis praeceptis quae et de rebus divinis humanisque et de poetarum 
praestantia aut ipsi aut post alios sibi informaverant conciliare stu- 
derent. Quae duo genera tam arte inter se cohaerent, ut, cum singuli 
lytici modo huic modo illi adscribi saepe possint, alterum ab altero 
universum divelli nequeat; nam vel ii, qui id unum egerunt ut Homeri 
criminationes diluerent, plerique ex aliorum placitis adeo pendent, ut 
ab illis seiuneti intellegi non possint. Itaque cum perspicuitati rei 
optime nos consulturos esse existimaverimus, si classium, quas supra 
(p. 368) constituimus, secundam et tertiam una dicendas nobis propo- 
suerimus, ne quis nimium pollicitos parum praestitisse queratur, mone- 
mus, non esse huius loci, quid singuli philosophi in Homero aut 
vituperaverint aut probaverint aut allegoria usi in eo latere voluerint 
indagare. Aliud enim est a deorum rerumque ad eos et ad homines 
pertinentium notione, quam ipse tibi conformaveris, profectum circum- 
spicere, num inter rationes ad stabiliendas eas proferendas Homeri 
quoque verbis, sive ipsis sive reconditiore quodam sensu, qui fabulis 
involutus sit, accipiendis, uti possis, quod si fieri nequeat, poetam 
vituperare; aliud carminibus illis cum tuis aliorumve philo- 
sophorum placitis, si qua discrepare videantur, conciliandis 
ex professo operam impendere. In iis igitur, qui alterum hoc 
egerunt, cum subsistere et possimus et debeamus, plurimum per se 
patet iis esse immorandum, qui a posterae aetatis lyticis, rhetoribus, 
grammaticis, scholiastis ad poetae carmina recte intellegenda adhibiti 
fuerint. 

Itaque ut a criminibus a philosophis Homero intentis 
ordiamur, postea de sophistis rhetoribusque dicturi, non solum Xeno- 
phanem Colophonium, velut versibus illis saepissime allatis 

πάντα θεοῖς ἀνέθηκαν “Ὅμηρός θ᾽ ‘Hciodoc te, 

ὅεςα παρ᾽ ἀνθρώποιειν ὀνείδεα καὶ ψόγος éctiv, 

κλέπτειν μοιχεύειν τε καὶ ἀλλήλους ἀπατεύειν 
(Sext. Empir. adv. dogm. III, 193, p. 593 Fabr.), sed etiam Pytha- 
goram Samium et Heraclitum Ephesium eorum, quae de 
deorum natura et factis protulerat Homerus, censores exstitisse acer- 
rimos, res notissima (v. Sengebusch, diss, Hom, I, p. 129 sqq.). Facil- 
limum igitur intellectu, qui factum sit, ut is, qui τῶν ἀρχαίων Ὅμη- 


384 Capitis tertii 


ρικῶν primus — Cambysis quidem, ut perhibetur!), aetate — de 
Homeri carminibus, genere, temporibus scripsit, Theagenes Re- 
ginus (de quo bene egit Sengeb., p. 210sqq.), partes sustineret poe- 
tam defendentis, atque ita quidem, ut allegorica interpretandi 
ratione uteretur. Qua quidem de re luculentissimum exstat testimo- 
nium scholii *B Y 67, quod Porphyrii esse infra efficiemus; ibi 
enim allegoria ad pugnas deorum explicandas adhibita, quae ipsa 
quidem non Theagenis sed Stoicorum est (v. infr.) — neque constat, 
ullum omnino verbum ex eo petitum in scholia Homerica transiisse —, 
ita pergitur: οὗτος μὲν οὖν τρόπος ἀπολογίας ἀρχαῖος ὧν πάνυ καὶ 
ἀπὸ Θεαγένους τοῦ Ῥητγίνου, ὃς πρῶτος ἔγραψε περὶ ‘Ounpou, 
τοιοῦτός ἐςτιν ἀπὸ τῆς λέξεως. Tempora enim et loca spectanti dubium 
esse non potest, quin philosopho Crotoniatae aut Eleatae aut utrique 
homo Reginus responderit. Neque Metrodorus Lampsacenus 
ἐν τῷ περὶ Ὁμήρου iisdem interpretandi artificiis (Tatian. cap. 21; 
Hes. v. ’Arauéuvova. Cf. Georg. Syncellus p. 149 ed. Par., Anaxa- 
goreos Iovem intellexisse τὸν νοῦν, Minervam τὴν τέχνην) alio con- 
silio usus esse videtur, quam ut criminationes ab aliis philosophis in 
poetam coniectas dilueret. Memor certe, secundum Favorinum ap. 
Diog. L. II, 11, Anaxagoram primum Homeri carmina, quippe quae 
plurimi faceret, docuisse περὶ ἀρετῆς εἶναι kai dikarocuvnc, id 
quod pluribus deinde Metrodorus persecutus sit, facile intelleges, cur 
in dis allegorica?) ratione explicandis hic quidem non acquieverit, 
sed ne hominibus quidem abstinuerit, si quidem sec. Hesychium ]. c. 
sub Agamemnone aethera latere voluit: nimirum ut violenter ab eo 
facta tutaretur, si qui virtutem iustitiamque a poeta doceri negarent. 
Ex allegoriis eius quicquam in scholia transiisse probari nequit; uni- 
cus autem locus aliam quandam solutionem nominatim ad Metrodorum 
referens (K 252, ut infra videbimus, Porphyrii), ubi utrum Lampsa- 
cenus an Epicureus an Chius intellegendus esset, Sengebusch l. ὁ. 
p. 134, dubitavit, potest sane de eo accipi, cum etiam eos de quibus 
statim dicturi sumus, difficultatibus non solum allegoria adhibita, sed 
etiam aliis rationibus solvendis operam dedisse constet. | 
Recte enim huic hominum generi annumerari solent (v. Lehrs, 
Ar. p. 201. 2) Stesimbrotus Thasius, Glaucon s. Glaucus, 
Anaximander, Lampsaco, ut videtur, oriundus (Sengeb., p. 208); 
quos allegoriis usos esse et loco notissimo Xenophontis, conv. 3, 6, 
coustat, quo Stesimbrotum et Anaximandrum non solum ut rhapsodos 
verba, sed etiam ὑπονοίας poetae docere posse Socrates praedicat, 
et ad Glauconem quod attinet e Platonis Ion. cap. 2 (p. 530 D) 





1) Tatian. adv. Gr. 31. | 
2) Fabularum explicationem allegoricam ipsi Anaxagorae non recte tribui, 
Zelleri, hist. phil, ant. 13, p. 703, sententia est. 





x Partes secunda et tertia. 385 


sequitur!), ubi Ion gloriatur, quod neque Metrodorus neque Stesim- 
brotus, quos allegoriam adhibuisse constat, neque Glaucon neque 
quisquam alius Ècyev εἰπεῖν οὕτω πολλὰς kai καλὰς διανοίας περὶ 
‘Ounpou ὅεας ἐγώ. Sed et hic et Stesimbrotus — Anaximander si 
quae forte de Homero scripta reliqùit, omnia interciderunt — etiam 
alias quaestionum solutiones protulerunt. Stesimbrotus enim, cum 
versus O 189sqq., in quibus dialecticis magis rationibus quam propter 
perversas quae in iis de dis inesse viderentur notiones offenderant, 
allegoria adhibita explicaverit, si modo recte Curt. Wachsmuth, 
Crat. Mall. p. 44, schol. A O 193 ita constituit: Κράτης ἐν δευτέρῳ 
‘Ounpixòv καὶ Cinciufpotoc, ὅτι κατὰ ctolxeîa πάντα οὕτως δέ- 
δαςται, reliquis locis, ubi memoria eius recurrit, duobus quaestiones, 
διὰ τί πεποίηκε μόνον τὸν Néctopa αἴροντα τὸ ἔκπομα (A 636. 37) et 
πῶς ὃ ἱκετεύων πρὸς τὸν ᾿Αχιλλέα ἔφη πὰρ Yàp coì πρώτῳ κτλ. 
(Φ 76), quae in codicibus e Porphyrio repetuntur, rationibus aliunde 
petitis solvere aggressus est. ?) Glauconem autem, quem vel Aristo- 
teles, poet. 25, p. 1461 β 1, non solis in difficultatibus ad deorum 
naturam pertinentibus operam collocasse monstrat, idem scholium A 636. 
37 Porphyrianum difficultati, quam modo attulimus, solvendae operam 
impendisse docet. Neque enim mihi persuadere possum, Glaucum 
illum in scholio una cum Stesimbroto allatum alium esse atque Glau- 
conem loco Platonis cum eodem Stesimbroto et Metrodoro composi- 
tum), dummodo ne cum Sengebuschio, p. 208, qui recte utrumque 
idem esse nomen perspexit, statuatur, Homeri interpretem eundem 
esse atque Glaucum Reginum; vix enim credibile, hominem notis- 
simum neque uno nomine apud posterae aetatis scriptores insignem, 
nusquam‘*) eadem nominis forma (FAaukwv), qua Plato et Aristoteles, 
scriptores et antiquissimi et summae auctoritatis, utantur, afferri. Iam 
vero cum Tarsensem Glauconem, quem non μῆνις sed unvic pro- 
tulisse schol. A A 1 docet, Platonis aetate Athenis inter Homericos 





1) Neque neglegendum est, eundem Platonem (Cratyl. p. 407 A) de pleris- 
que τῶν περὶ Ὅμηρον δεινῶν haec habere: ἐξηγούμενοι τὸν ποιητὴν paci 
τὴν ᾿Αθηνᾶν αὐτὸν νοῦν τε καὶ διάνοιαν πεποιηκέναι. 

2) Quae Et. M. 277, 36 leguntur ad librum περὶ τελετῶν (ibid. 465, 34) 
 referenda sunt. 

3) Conferendum quod Heracleonis grammatici pater a Steph. Byz. v. ἀγυιά 
Glaucon, idem ab eodem v. ’Apédovca Glaucus vocatur. Non est igitur, cur 
cum Heitzio, die verlorn. Schrift. des Aristot., p. 260, 2, in scholio Γλαύκων 

scribatur, Contra Lehrs, Ar. p. 202, altera forma neglecta Glaucum vocavit. 
Etiam quae schol. BLp TT 414 e Glauco habet iis quae schol. A A 1 e Glaucone 
Tarsensi affert similia sunt. 

4) Quae enim Athenaeus XI, p. 480 F, e glossis Glauconis affert, Tar- 
sensi tribui posse, ipse Sengeb., p. 209, concessit; nos, ut Regini non esse 
contendimus, ita Homerici esse posse non negamus, — Glauconem Teium (Arist. 
rhet. III, 1) recte a reliquis Sengeb, seclusit. 


386 Capitis tertii 


floruisse nemo serio existimaturus sit, Glaucus autem ille, quem 
schol. BLp TT 414 non θυμοραϊετής sed Bvuoppaicinc legisse tradunt, 
pro eodem atque hic habendus esse videatur (v. p. 385, 3), antiqui 
illius Homerici solutiones aliis etiam praeter A 636 locis in scholils 
(aut apud Eustathium) afferri contendi nequit. 

Accedit ad eos e Socratis discipulis Antisthenes, quem post 
Anaxagorae tenuia initia nobis vix cognita et Democriti περὶ ‘Ouripou 
ἢ ὀρθοεπείης καὶ γλωςςέων librum huc non pertinentem') ex homini- 
bus philosophiae principibus primum Homeri carminibus recte intel- 
legendis dedita opera curam impendisse constat. Scripsit igitur libel- 
los — cur dialogos vocaverit Val. Rose, Ar. ps. p. 173, nescio — 
περὶ ’Oducceiac <’Oduccéwc ὃν, περὶ τῆς ᾿ῥάβδου, ᾿Αθηνᾶ ἢ περὶ Τηλεμά- 
χου, περὶ Ἑλένης καὶ Πηνελόπης, περὶ Πρωτέως, Κύκλωψ ἢ περὶ Ὀδυς- 
ςέως, περὶ οἴνου χρήςεως ἢ περὶ μέθης ἢ περὶ τοῦ Κύκλωπος, περὶ 
Κίρκης, περὶ ᾿Αμφιαράου, περὶ τοῦ Ὀδυςςέως καὶ Πηνελόπης, περὶ τοῦ 
κυνός, quos operum eius tomum nonum effecisse Diog. L. VI, 17 
affert, et περὶ ἐξηγητῶν, περὶ Ὁμήρου 2), περὶ Κάλχαντος, περὶ καταςκό- 
που 5), qui eodem auctore in octavo infuerunt. Contra ea, tomus 
primus quae inter alia exhibebat, Αἴας ἢ Αἴαντος λόγος, ’Oduccedc 
ἢ περὶ Oduccéwc, Ὀρέετου ἀπολογία (Diog. VI, 15) πὸ non pertinent. 
Sed in scriptis suis Homericis qua ratione egerit, locus ille gravissi- 
mus docet Dionis Chrysostomi, or. 53, p. 276 R.: è δὲ Ζήνων οὐδὲν 
τῶν τοῦ ‘Ounpouv ψέγει, ἅμα διηγούμενος kai didackwv, ὅτι τὰ μὲν 
κατὰ δόξαν τὰ δὲ κατὰ ἀλήθειαν γέγραφεν, ὅπως μὴ φαίνηται αὐτὸς 
αὑτῷ μαχόμενος ἔν τιςι δοκοῦειν ἐναντίως εἰρῆςθαι. ὃ δὲ λόγος οὗτος 
᾿Αντιεθένους ἐςτὶ πρότερον, ὅτι τὰ μὲν δόξῃ τὰ δὲ ἀληθείᾳ εἴρηται 
τῷ ποιητῇ᾽ ἀλλ᾽ ὃ μὲν οὐκ ἐξειργάςατο αὐτόν, ὃ δὲ καθ᾽ ἕκαςτον 
τῶν ἐπὶ μέρους ἐδήλωςεν, e quibus eum allegorica interpretatione 





1) Cf. loci scholiorum Homericorum a Mullachio, Democrit. fr. p. 148, et 
Sengebuschio, diss. Hom. I, p. 135. 36, inde repetiti. Qui, ut ex Homerico 
eo opere haustos esse.largiamur — quamvis, si a schol. A N 137 (id. Eust,., 
p. 925) et ab Eust. o, p. 1784, 60, discesseris, de plerisque, maxime quidem 
propter librum Democriti Τριτογένεια inscriptum de schol. © 39, dubitari 
possit — haud idonei sunt, propter quos inter lyticos, de quibus ἢ. 1. agimus, 
Democritus recipiatur. Scholium vero A H 390, quod neglectum a Mullachio 
Sengebusch indicavit: τὸ ὧς πρὶν ὥφελλ᾽ ἀπολέεθαι εἴτε καὶ τοῖς Ἕλληειν ἐς 
ἐπήκοον λέγει ὁ κῆρυξ .... εἴτε καθ᾽ ἑαυτὸν καὶ ἠρέμα, wc Δημόκριτος ἀξιοῖ, 
ἀπρεπὲς ἡγηςεάμενος τὸ φανερῶς λέγεεςθαι, ἀνυποκρίτως ετικτέον {6 
coni. Friedl., Nican. p. 192) kTÀ., unum non spufficit, ut philosophum Homeri 
defensorem exstitisse ponamus: potuit nimirum, id quod in omnes fere philoso- 
phos cadit, occasione oblata talia proferre. 

2) ἸΤερὶ Ὁμήρου ἐξηγητῶν legendum esse Krische, d. theol, Lehren d. 
griech. Denker, p. 248, 2, suspicatus est. 

3) Dolonem cum significare videatur, nihil opus est correcto cum Winckel- 
manno, Antisthen. fr. p. 14, τερατοςκόπου. 





Partes secunda et tertia. 387 


LI 


usum esse et quae apud poetam inter se pugnare viderentur conciliare 
studuisse, alterum quidem collato') loco Xenophontis, conv. 3, 6, recte 
homines docti effecerunt (v. Sengeb. p. 116). Cum autem Stoicus 
certa quadam via et ratione processisse videatur — constat quidem 
quinque eum scripsisse libros problematum Homericorum —, Cynicum 
in libellis Homericis carptim, prout res ferret, consilium exsecutum 
esse dixeris, 

Exstant autem haud spernenda libellorum eorum fragmenta in 
scholiis utriusque carminis. E quibus maxime insigne quod e libello 
περὶ Oduccéwc petitum (si modo recte pro περὶ ’Oduccetac ita con- 
lecimus) de v. πολύτροπος notione agens schol. HMQR a 1 et Leid. 
1 308 vel 312 (f. 189°, praemisso Πορφυρίου) servaverunt. Ubi 
oblocutus Antisthenes iis, qui eo verbo Ulixem ut versutum ab Ho- 
mero notari existimarent, cum ipse ad varia, quae ei praesto fuis- 
sent, dicendi genera referret?), Hippiam Eleum petiisse videtur. 
Recte enim, Platonem iis, quae initio Hippiae minoris sophistam de 
Achille simplici verique amanti, Ulixe πολυτρόπῳ, mendaci, doloso 
proferentem induxerit, non suam sed illius sententiam reddere, Frie - 
del, de sophistarum stud. Homer. (diss. philol. Halenses I), p. 157, 
statuit; quod cum per se veri simillimum sit, tum ea re probatur, 
quod ipsi illi versus | 312. 13, quibus Hippias Platonicus utitur, ut 
utriusque mores describat, apud Antisthenem ita recurrunt: τοςοῦτον 
ἀπεῖχε τοῦ τὸν τοιοῦτον τρόπον ἀποδέχεεθαι ὁ ᾿Αχιλλεύς, ὡς ἐχθρὸν 
Nyeîcdar ὁμοίως τῷ θανάτῳ ἐκεῖνον, ὅς χ᾽ ἕτερον μὲν κεύθῃ ἐνὶ 
φρεςεὶν ἄλλο δὲ εἴπῃ. --- E libello autem Κύκλωψ ἢ περὶ Oduccéwc 





1) Iuliani Imperatoris verba, or. 7, p. 215 C, male a quibusdam in hane 
sententiam detorqueri, recte Krische, p. 244, perspexit. 

2) Quoniam scholium Odysseam sine dubio spectans inter Quaestiones ad 
Iliadem pertinentes recipi non potuit, haud alienum erit, ἢ, 1. codicem Lei- 
densem cum textu scholii Dindorfiani a 1 (p. 9, 16 sqq.) conferre. Ante omnia 
autem monendum, in codice illo integrum (sed in duas partes diremptum), 
neque ea tantum legi, quae Valckenaer olim adiecta Animad vers. in Ammon,, 
p. 243, edidit. Discrepant igitur, ut minutias quasdam momento carentes omit- 


tam, a Dindorfii editione haece: p. 9, 16 ἀπορία et lemma om. cod, — 18 πολύ- 
τρόπον habet — 22 tocoòrov (ante hoe verbum interpungendum est) ἀπεῖχε 
τοῦτον leg. τοῦ τὸν» τοιοῦτον τρόπον --- 25 λύεις om. — 26 ἐρρέθη — p. 10,1 
προείρηκε μήποτε οὖν τρόπος τὸ μέντοι εημαΐίνει — 2 τὴν τοῦ om. — ibid. eù- 


τροπος γὰρ ὁ τὸ ἦθος εἰς τὸ εὖ τετραμμένον ἔχων, τρόποι δὲ λόγου αἴτιοι αἱ 
πλάςεις. Sequitur, signo scholii finiti (:+) et vacuo spatio, in quo manus re- 
centior τοῦ αὐτοῦ scripsit, interiectis: κέχρηται τῷ τρόπῳ κτλ, in quibus codicis 
Leidensis a codicibus Odysseae discrepantia e Dindorfii Valckenaerium referen- 
tis editione peti potest (sed. lin. 5 tpatmodca legi). Neque tamen ea, quae ap. 
Dindorf., p. 11, 1 — 9, leguntur codici desunt, nisi quod lin. 1 ἔχει δὲ τοῦτο 
habet — 4 τὸ τοῦ ἤθους τὸ πολυμετάβολον καὶ àdctatov — 5 yxpficac λόγου 
ποικίλη --- 7 τὸν ἑκάετῳ πρόςφορον --- 8 ἀνάρμοετον ὃν πρὸς ἀκοάς, 


388 Capitis tertii 


inscripto et ea petita esse videntur, quae schol. T 1106 ad quaestio- 
nem, πῶς ὑπερφιάλους καὶ adeuictouc καὶ παρανόμους εἰπὼν τοὺς 
Κύκλωπας ἄφθονα παρὰ θεῶν αὐτοῖς ὑπάρχειν λέγει τὰ ἀγαθά; solven- 
dam ex eo attulit'), et solutio quaestionis, διὰ τί ’Oduccedc πρὸς τὸν 
Κύκλωπα οὕτως ἀνοήτως εἰς τὸν ITocerdòva ὠλιγώρηςεν τῷ λόγῳ, 
εἰπών. ὡς οὐκ ὀφθαλμόν τ᾽ ἰήεεται οὐδ᾽ Ἐνοείχθων: ἃ schol. 
HQT 1525 una cum Aristotelia quadam proposita. Libro περὶ 
οἴνου yxpncewc ἢ περὶ μέθης ἢ περὶ τοῦ Κύκλωπος tribuerim, 
quae schol. Porphyrianum A 686. 37 una cum $Stesimbroti, 
Glauci, Aristotelis solutionibus ad difficultatem, διὰ τί πεποίηκε 
μόνον τὸν Néctopa αἴροντα τὸ ἔκπομα; explicandam ex eo affert; origo 
fragmenti (schol. E e 211, cf, PQT n 257), cur Ulixes Calypsonis 
promissa respuerit — cui quaestioni solvendae etiam Aristotelem 
operam dedisse e schol. Porphyriano ψ 337 cod. Vindob. ap. Val. 
Roseum, Ar. ps., p. 175, constat —, difficilior est iudicatu, nisi forte 
inde, quod eodem quo in schol. a 1 modo sapientem fuisse Ulixem 
ponatur, eidem utrumque libro quis tribuerit. 2) 

Iam vero cum per se ipsum minime pateat, utrum in solutioni- 
bus a scholiis 1 106; 525, e 211 servatis ea in quibus ipse offenderit 
explicare, an, ut reliquis locis duobus, rebus ab aliis poétae homini- 
busve ab eo inductis vitio versis respondere voluerit, huc ut incline- 
mus ea res facit, quod de locis 1 525 et e 211 Aristoteles quoque 
quaesivit, quem sophistarum potissimum, quibuscum Antistheni 
condicionem intercessisse constat (v. Zeller?, II, 1, p. 202), crimina- 
tionibus diluendis operam dedisse infra docebimus. Neque tamen prae 
iis philosophos Homerum vituperantes hunc neglexisse (cf. Krische, 
d. theolog. Lehren d. griech. Denker, p. 245) existimo, multaque ex 
lis quae contra eos protulerit etiam in scholiis, Odysseae quidem 
maxime, auctoris nomine abiecto, nunc quoque superesse contenderim. 

Ergo, ut, antequam ad philosophos et grammaticos Platoni poetae 
fabulas exagitanti respondentes veniamus, ea quae adhuc effecimus 
comprehendamus: antiquissimorum Homericorum solutiones scholiis 
continentur aut codicum auctoritate aut certis rationi- 
bus aliunde petitis Porphyrio tribuendis, praeter schol. A 





1) Secutus est eandem rationem Aristarchus (v. Lehrs, Ar., p. 182). 

2) Scholium Lp O 123, de Minervae triplici agendi ratione agens, et schol. 
AB v 65 (id. Eust. p. 1288, 9), animarum formam cum corporibus congruere 
docens, cur ad Homerica Antisthenis scripta cum Winckelmanno, p. 28, referan- 
tur causa non adest; nihil enim inde sequitur, nisi Antisthenem, ut omnes fere 
philosophos, Homeri versibus ad placita sua stabilienda usum esse. — Maxime 
autem improbandus Mullach (fr. phil. Gr. II, p. 279, 32), quae ap. Plutar- 
chum, de Alex. M. virtut. II, 3 (p. 336 A) leguntur: ὀρθῶς οὖν ᾿Αντιςθένης 
ἔλεγεν, ὅτι πάντα δεῖ τοῖς πολεμίοις εὔχεεθαι τὰ ἀγαθὰ πλὴν ἀνδρείας (omisit 
Winckelmann in fragm. collectione), inter Homerica referens. 


Partes secunda et tertia. 389 


O 193 Crateteum. Antisthenis autem solutiones vel secundum 
codices vel propter Aristotelias iis adiunetas (v. infr.) eidem Por- 
phyrio assignandae sunt, ita ut non multum credam obstare, 
quominus etiam unam illam de v. 1 525 agentem, in quam neutrum 
cadit, ex eo repetamus. Qui num ipsis lis quos attuli libris usus sit 
postea perpendamus. 

Plato autem, ad quem vel ipsa in quibus modo versati eramus 
tempora nos duxerunt, summa, qua excellit, sententiarum gravitate 
dicendique splendore iis, quae contra fabulas de diis priscoramque 
temporum hominibus fortibus ab Homero narratas protulerat, ut 
poetae obtrectatoribus in longum tempus magnum addidit momentum, 
ita laudatoribus eius denuo stimulos quasi admovit, quibus ad anti- 
quam litem calidius sustinendam excitarentur. Ipsum quidem, quam- 
vis haud inique de Homero iudicaverit, cum aliis locis tum de re 
publica secundum philosophiae praecepta constituenda agentem (II, 
p. 378 D sqq., II, p. 386 sqq.) plurima in eo ut impie dicta mo- 
rumque probitati perniciosa, quae neque allegoriis adhibitis!) de- 
fendi possent, notasse adeo constat, ut singula, quae bene contulit 
Theod. Heine, de ratione quae Platoni cum poetis Graecorum in- 
tercedit qui ante eum floruerunt, Vratisl. 1880, p. 6 sqq., h. 1. afferre 
supervacaneum sit. Ex iis autem, qui contra eum hac de re dispu- 
tantes lyticorum quodam modo partes sustinuerunt et grammatici et 
philosophi, cum Zenodorus (ita enim in schol. B 8, p. 23, 11, legen- 
dum esse apparebit) infra loco magis idoneo in censum venturus sit, 
Telephi autem libri περὶ τῆς Ὁμήρου καὶ Πλάτωνος εὐυμφωνίας 
temere Bernhardy dcuugpwviac) a Suida allati nihil praeter nomen 
sit notum, ad philosophos statim conversi, cum Aristoteles (de quo 
infra agemus), si qua forte contra Platonem poetae opitulatus pro- 
tulit, longe maiorem certe operam sophistarum criminationibus di- 
luendis impenderit, primum de Stoicis librisque ex eorum disciplina 
pendentibus, deinde de Neo-Platonicis, quatenus cum utrisque 
scholia Homerica cet. cohaereant, disputabimus. 

Scripserunt igitur e Stoicae sectae principum numero, de quo- 
rum studiis Homericis locus exstat memorabilis Dionis Chrysostomi, 
‘or. 53, p.275. 76 R., Zeno προβλημάτων ὋὉμηρικῶν libros quinque (Diog. 
L. VII, 4), quos sine dubio verba Dionis supra (p. 386) allata spectant, 
et Cleanthes Assius περὶ τοῦ ποιητοῦ (Diog. L. VII, 175; cf. 
Krische, p. 432; Sengeb. I, p. 68); sed praeter Persaeum, quem, 
propter librum περὶ θεῶν (Philodem. περὶ eùceB. cap. 9; ap. Dieles. 





1) II, p.378D; quae contra Antisthenem videntur dicta esse, quem 
etiam (p. 390 A) Ulixem ἄνδρα τὸν copwratov (cf. p. 388) vocans irridere vi- 
detur. — De Socrate allegoriam respuente, quem Plato secutus esse videtur, 
v. Krische, p. 234. 

SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom, 26 


390 Capitis tertii 


Dox. Gr., p. 544) ut consentaneum est, κατὰ τὴν αὐτὴν ὑπόθεειν Ye- 
γραφέναι ipse Dio tradit, cum alios complures idem consilium secutos 
esse addit, sine dubio Chrysippum potissimum respicit, quem e 
Philodemo, cap. 13 (ap. Dieles. p. 547, 16), secundo librorum, quos 
de natura Deorum scripsit, de Orpheo, Musaeo, Hesiodo, Homero 
egisse constat. | 

Sed non omnium certe eorum opera huc pertinet. In plurimos 
enim eorum idem quod etiam in alios et huius et aliarum secta- 
rum philosophos cadit, occasione oblata de variis eos egisse rebus 
a poeta allatis et eo quidem maxime consilio, ut suas de rebus divi- 
nis sententias in versibus eius inesse allegorica interpretatione ad- 
hibita docerent. Chrysippum quidem e Philodemi 1. ὁ. et cap. 14 
et 15 (cf. etiam Cic. N. D. I, 15, 41) discimus in περὶ θεῶν libro 
secundo, ut in iis quos de Gratiis, de natura, de providentia scripsit, 
id egisse, ut non tam poetam defenderet, quam versus eius cum suis 
ipsius placitis conciliaret (πειρᾶται cuvotkerodv ταῖς δόξαις ete.). 
Idem Cleanthis fuisse consilium ipse Philodemus (cap. 13) addidit; 
idem Persaei e libri titulo fuisse concludas; ipsi Zenoni tribuit 
Krische, p. 393. 94. Sed hac quidem in re sive verum vidit sive 
erravit') vir doctissimus, in scholiis certe aut apud Eustathium Ze- 
nonis non magis quam reliquorum quos nominavi vestigia supersunt, 
quae inter lyticos eos numerari iubeant. Etenim cum Chrysippus 
decies?) in scholiis (nonnulla eorum etiam EKust. habet), Cleanthes 
bis in scholiis (alteri Eust. respondet) et semel apud Apollonium *), 





1) Huc ut inclinem facit, quod Zenonem, quem contra Platonis ἸΤολιτείαν 
scripsisse constat (Plut. Stoic. rep. 8), neque ea, quae contra Homerum ibi pro- 
tulerat, neglexisse consentaneum est. 

2) A A 129; Lp A 295 (sec. Bachm. a man. sec.); A (Herodian.) Θ 441; *B 
K 252; A N 41 (id, Paris. ap. Cram., A. P. III, p. 285); γιοῦ. O 241 (cf, Eust. 
p. 1014, 34); B ® 483; Vict. X 212; ΑΨ 65; P e 240 (Herod.). — Nihil autem 
egit La Roche, Hom. Txtkr., p. 117, cum quae ex his Herodianus attulit ex 
altero quodam Chrysippo petita esse pronuntiavit; cum enim Stoicos studiose 
unde verba essent ducta exquisivisse vel e Cic. Off. I, 7 constet, tum, quod ad 
Chrysippum attinet, conferendum praeter Herodian. I, p. 108, 10, Etym. M. 
681, 15 cum Plutarch., Stoic. rep. 9. Contra de Chrysippo in scholiis Pin-. 
daricis saepe allato La Rocheum (si discesseris a libro περὶ παροιμιῶν ad 
Isthm. 2, 17 citato) verum vidisse non negaverim; quod enim ad Isthm. 3 (4), 
47 legitur: Xp. dé cecnueiwtat, φηεὶν, ὁ τόπος διὰ τὴν Ppociv κτλ., ita compa- 
ratum est, ut notationem. Alexandrinorum Stoico tot annis inferiorem spectare 
videatur. Allegorica his quidem Chrysippi, quisquis fuit, scholiis non contineri 
(ἀλληγορεῖ illud schol. I. ἃ, 29 de Pindaro dicitur), contra Wachsmuthium, 
Crat. p. 23, 1, moneo. 

3) Lp T 64 (sec. Bachm,; id. schol, min.; contra B, Townl., Par. ap. Cram., A. 
P. III, p. 281, 18 ’AtAedv@nc habent) de aurea Venere in Lesbo insula culta; 
H a 52 (Eust. p. 1389, 55 sqq.). Atlantem ὁλοόφρονα τὸν περὶ τῶν ὅλων φρο- 


Partes secunda et tertia. 391 


κ᾿ 


Persaeus semel!) in scholiis occurrat, Zenonis ne nomen quidem 
ibi servatum est. Quid vero? ex omnibus, quos modo attuli, locis 
unus, Chrysippi quidem versuum K 252. 53 explicationem afferens 
(schol., ut infra apparebit, Porphyrii, p. 147, 26), difficultatis, quam 
Aristoteles iam, poet. 25, p. 1461 a 25, inter problemata commemora - 
verat, solutionem continet, quae ita parata est, ut in quonam sescen- 
torum quorum auctor exstitit librorum Chrysippus protulerit indagari 
nequeat; ceteri et huius et reliquorum loci in scholiis cet. occurrentes 
neque magis e quibusnam libris petiti sint constat — quamquam 
Cleanthis quidem verba libro περὶ τοῦ ποιητοῦ facile tribueris — ne- 
que ulla cum quaestione cohaerent. 

Verum enim vero tantum abest, ut tam artis finibus reliquiae 
vetustissimorum Stoicorum in scholiis obviae circumscribendae sint, 
ut multis praeterea locis, ubi nomina eorum exciderunt, vestigia 
doctrinae singulorum, ut etiam aliorum philosophorum complurium, 
nunc quoque deprehendi posse concedam. lam vero etiamsi neque 
iniucundum neque infructuosum sit perscrutari, si qua forte aliqua 
veri cum specie ad auctores suos revocari possint — velut ea, quae 
schol. ὃ 84 de versu Homerico Αἰθίοπάς θ᾽ ἱκόμην καὶ Cidoviouc “Apa - 
Bac te legendo habet, quam Zenonis fuisse sententiam constat (v. 
Lehrs, Ar. p. 240), Krische e προβλημάτων libris repetivit, in scholio 
autem Porphyriano = 275 (v. ad p. 195, 11) Chrysippea latere 
videntur —, a nostro haec quidem res consilio remotior est, quippe 
qui ea re acquiescere et possimus et debeamus, ut universae sectae 
placita, quae in scholia cet. ita transierunt, ut ad singulos poetae 
locos a Platone et aliis reprehensos Iyticorum ad instar defendendos 
adaptata sint, qua ratione eo pervenerint doceamus. 

Cratetis quidem Mallotae, per quem et Zenonis sententia in 
schol. ὃ 84 et Persaei in schol. A 66 manavit, Cratetisque asseclarum 
haud spernendam hac in re fuisse operam omnes concedent. Sed, 
quod mireris sane, exiguus?) admodum numerus est scholiorum cri- 





νοῦντα esse eum docuisse. Apollon. v. μῶλυ: KA. δὲ ὁ puécopoc ἀλληγορικῶς 
φηςι δηλοῦεςεθαι τὸν λόγον, δι᾽. οὗ uwAivovtar καὶ ὁρμαὶ καὶ τὰ πάθη (cf, schol. T 
κ 305). Quae apud Plutarch., de aud. poet. cap. 11, de Homeri verbis Ζεῦ 
πάτερ Ἴδηθεν μεδέων et Zed diva Awdwvaîe (vel potius ’Avadwdwvaîe) ludendi 
quasi causa allegorice ab eo explicatis leguntur, neque in scholiis neque apud 
Eustathium exstant. 

1) Lp A 66 (Bachm.): .... πῶς οὖν κατὰ Κράτητα kai Ttepcaîov οὔτε 
φρόνιμος οὔτε cwppwyv οὔτε ἀνδρεῖος (ὁ ᾿Αχιλλεύς); πηγὴ γάρ ἐςτι τῆς ἄλλης 
ἀρετῆς τὸ δοκεῖν εἶναι θεούς. 

2) Allegorica eius, quibus nullum cum solutione aliqua vinculum inter- 
cedat, velut clipeum Agamemnonis μίμημα εἶναι τοῦ κόζςμου (Eust. A, p. 828), 
hic non curo, neque magis eandem ob causam Asclepiadis Myrleani, 
quem recte Crateteis annumeravit Lehrs (Herod. scrpt. tr., p. 434; discipu- 

26 ἢ 


392 Capitis tertii 


minationes poetae intentas Stoicae sectae praeceptis adhibitis diluen- 
tium, quae satis certas ob causas e Pergamenorum seriptis repeti pos- 
sint. Crates igitur cum Volcanum a Iove ἀπὸ βηλοῦ θεςπεείοιο in 
terram coniectum ridiculo illo modo explicavit, qui ipsi Heraclito 
(cap. 27) τερατεία tic audit 1), defendit sine dubio poetam contra Pla- 
tonis (Rep. II, p. 378 D) vituperium; cuius rei in scholiis (praeter 
schol. *BLp A 591 ex ipso Heraclito transcriptum) omnis paene me- 
moria intercidit, nisi quod eum ,,ffXoc e Chaldaeorum lingua petitum 
τὴν ἀνωτάτω τοῦ οὐρανοῦ περιφέρειαν esse (v. Wachsmuth, Crat. 
p. 41, cf. O 23 ibid. p. 44), non neglecta Agathoclis, sive Baby- 
lonii sive Cyziceni?), sententia, τὴν πάντων περιοχὴν καὶ (ἀπὸ τοῦ Ὁ. 
βεβηκότας φέρειν τοὺς ἀπλανεῖς ἀςτέρας interpretati (*B Lp A 591), vo- 
luisse accipimus. Peius etiam cecidit lis quae Moeronem Byzan- 
tiam secutus de loco μ 62. 63 protulit, quem locum hic commemo- 
randum esse non tam narratiuncula de Alexandro Magno et Aristotele 
e Ptolemaeo Hephaestione a Phot., bibl. p. 147, 3, allata, quam id 
quod Asclepiades Myrleanus ap. Athen. XI, p. 490 B, habet, daceuvov 
esse columbas (πελείας) Iovi patri ambrosiam ferre, docet. Quod 
enim ipse pronuntiavit et pluribus sine dubio demonstravit, πελείας. 
illas Pleiadas esse, s1 modo in scholia HQ μ 62 brevissima transiit 
(alterum eorum, p. 533, 6—8, quaestionis forma utitur), nomen certe 
auctoris abiecit. Quibus locis facile addideris quae de versu C 239, 
cur invitus Sol occidere dicatur, explicando, apposita iterum Agatho- 
clis sententia*), secundum schol. A ἢ. 1. attulit, etsi cuinam poetam 
vituperanti responderit non constat; de schol. A O 193, quod de re 
pertinente certe ad deos agit, v. p.385; contra ea quae de versu C 
488 explicando (cf. Arist. poet. 25, p. 1461 a 20) attulit (v. Wachsm,, 





lum Cratetis esse voluit Wachsmuth, p. 6, 4) ridiculum de Nestoris poculo com- 
mentum. 

1) Mallotam ab Heraclito significari Mehler, Her. p. 58, in dubium vocare 
non debebat; τοῦ Θηβαίου, quod is qui caput Heracliti codici Ven. B adscripsit 
addidit, inde ortum est, quod τὴν Κράτητος Pidocogiav apud Heraclitum 
legerat. 

2) Cf. Athen. IX, p. 375 F: ’Ay. ὁ Βαβυλώνιος ἐν πρώτῳ περὶ Κυζίκου 
(cf. I, p. 30 A) et ibid. XIV, p. 649 F: ’Ay. ὁ Κυζικηνὸς ἐν τρίτῃ τῶν περὶ 
τῆς πατρίδος. Quem ut confidentius Muellero (FHG IV, p. 288) eundem esse 
atque grammaticum existimem, maxime schol. Hes. theog. 485 inducor. Ceterum 
ne quis dubitet quin a Cratete loco supra citato afferatur, cf, infr. n. 3; Perga- 
menis eum, quamvis e Zenodoti Ephesii disciplina profectus sit (Suid. ν, TTtoÀe- 
uaîoc Ἐπιθέτης), asserendum esse, vel ex Eust. 2, p. 994, 41, sequitur. 

3) Cum ea, quae schol, A Agathocli tribuit, ab Eustathio, p. 1140, 50, ad 
ipsum Cratetem referantur, statuendum esse videtur, illum ab altero in 
Διορθωτικοῖς allatum fuisse. Neque enim recte Cratetis discipulis eum 
Mueller 1. ὁ. annumeravit, si quidem sec. Suidam (v. not. 2) e Zenodoti disci- 
plina profectus est. 


. Partes secunda et tertia. | 393 


p. 46) quaeque schol. HQ 1 60 afferunt Zoilum impugnantia, ut ea 
quae in quaestionibus C 192 et B 1 (O I, p. 111, 24 edit. nostr.) legun- 
tur alius generis sunt neque huc pertinent. Discipulorum denique 
Cratetis si qui scholae, cui addicti erant, praeceptis ad philosophos 
poetae obtrectatores refutandos usi erant, in scholiis certe aut apud 
Kustathium reliquiae eorum non comparent, 

Sed paucissima illa, de quibus hic agimus, Stoicae doctrinae ve- 
stigia in quaestionibus obvia Homericis, non magis quam ea, quae 
in alius generis quaestionibus ex eodem Cratete afferuntur, ipsi gram- 
matico Pergameno eam qua nunc induta sunt formam debent, nisi 
quis forte vel Aristarchum, quippe qui nonnullis in quaestionibus 
afferatur, inter difficultatum solutionumque Homericarum auctores 
rettulerit. Immo vero, cum aliae etiam Quaestiones adsint Stoicas 
item rationes ad levitatis aut neglegentiae in rebus divinis crimen a 
poeta arcendum adhibentes (A 50. 399; A 2. 88; O 18. 189; T 407; 
Y 67 sqg.), quae neque Cratetem neque ullum alium auctorem nun- 
cupant, videndum, an omnes eidem auctori debeantur, ita 
quidem, ut grammaticorum aut philosophorum memoria, quos saepius 
attulisset, plerisque locis interciderit. 

Jam vero cum scholium O 189 sqq., a nobis p. 203, 8 editum, 
propterea quod parti inde excerptae in codice Leidensi Πορφυρίου 
adiectum est, ad hunc auctorem referendum esse videatur, audacius 
tamen sit, eam ob unam causam reliqua quae attuli eidem tribuere. 
Etenim cum in reliquis scholiis, quae Porphyrii esse codicum auctori- 
tate constat, vix ullae Stoicorum allegoriae poetae interpretando ad- 
hibitae sint, tum huius quidem scholii codicum condicio eg est (v. 
annot.), ut dubitari sane possit, an allegorica aliunde addita sint. 
Tamen et hanc quaestionem totam et reliquas illas Porphyrii esse, qui. 
ex eodem eas opere hauserit, e quo etiam Heracliti Allegoriae 
Homericae Plutarchique qui dicitur de Vita Homeri libellus pen- 
deat, utroque opusculo cum iis collato apparebit. 

᾿ Atque Heracliti Allegoriae ipsae hoc loco, ubi de libris Stoi- 
corum placitis ad Homeri obtrectatores refutandos usis agitur, quam 
maxime dicendae sunt, quoniam prooemium statim τὸν μέγαν ἀπ᾿ où- 
ρανοῦ (cf. Diels, Herm. XIII, p. 7) καὶ χαλεπὸν ἀγῶνα xararye)- 
\buevov περὶ τῆς εἰς τὸ θεῖον ὀλιγωρίας allegoria adhibita pro- 
fligatum iri profitetur. Inter eos autem, quos veri rectique quippe 
sensu destitutos Homericas de dils eorumque factis narrationes male 
vituperasse dixit!) Heraclitus, cum singulis locis Épicurum (cap. 4) 
et Zoilum (cap. 14), tribus Platonem (cap. 4; 12; 74) nominatim 





1) Cap. 6, p. 10; 21, p. 42; 26, p. 54; 28, p. 59; 30, p. 62; 37, p. 75; 39, 
p. 78; 40, p. 83; 52, p. 109; 69, p. 135; 74, p. 146, 


| 394 Capitis tertil 


afferat, hunc certe, ac maxime quidem ea quae in Republica poetae 
obiecerat, multis praeterea locis eum spectare apparet; si quidem 
Ἥρας decuoi (cap. 40), Ἡφαίςτου ῥῖψις (26), θεομαχία (52), Proteus 
(64), Ulixis ad Phaeaces vitae voluptuariae laudatio (75), Iovis cum 
Iunone in Ida monte concubitus (39), Martis et Veneris adulterium 
(69), quae cuncta ille vituperaverat, allegoria pleraque (praeter cap. 75) 
adhibita defenduntur. Transierunt autem plurima Heracliti capita in 
utriusque carminis, plura quidem in Iliadis, scholia, atque ita qui- 
dem ut utrobique non solum fragmenta et longiora (in scholiis Odys- 
seae haec quidem admodum pauca) et breviora, sed etiam adnotatio- 
num inde excerptarum varia genera adsint. Iam vero cum fragmenta 
illa ad Iliadem relata omnia alteri codicis Veneti Β 1) manui, pauca 
quaedam etiam codicibus Leidensi?) et Lipsiensi®) debeantur, ex 
alterius generis scholiis unum inter eadem scholia ἘΒ ἢ) (A 43, ἢ, 2>, 
p. 11, 13. 14 Dind., exc. e schol. *B A 72, quod exiguam partiem 
reddit capitis Heracl. 7), unum, quod etiam codices LLp Vict. ex- 
hibent, inter scholia eidem codici a priore manu appicta leguntur: 
E 392, quod ex Heraclit. ὁ. 33 et 34, quae capita cum aliis integra 
altera manus postea versui E 336 adscripsit, excerptum est; ex Odys- 
seae autem scholiis E a 284 (p. 51, 9—12 Dind.) ex Heracl. c. 62 
et 63, E ὃ 456 (lin. 20—25 Dind.) e cap. 66, E 6 284 (lin. 12. 13) 
e cap. 26 (p. 57 Mehl.) derivata sunt. Neque desunt denique scholia, 
quorum auctores Heracliteis ita usi sunt, ut 1081 nonnulla aut ad- 
derent aliunde petita aut mutarent: addidit quidem is qui schol. 
Victor. K 394 (f. 181° = Bekk. p. 293 β 1—7) scripsit iis, quae ex 
Heracliti cap. 46 excerpta erant (lin. 3: ἢ ὅτι ὀξεῖα KTÀ.), alia, quae 
ab Heraclito prorsus aliena, in codicibus B et Lp sola leguntur: 
ταχεῖαν — ἀνάπαυλαν. Peius etiam is, qui schol. EM ὃ 384 scripsit, 
egit; quamquam enim scholium se Heraclito deberi disertis verbis 
clamat, paucissima tantum (lin. 13—16 Dind.) ex eo transcripta esse, 
rectissime Mehler, p. 128, 6, perspexit. Mutavit autem Heracliti 
caput 37 quaestionis in cod. Leid. ad | 503 (Praef. p. X) relatae aucfor 


? 





1) Loci e Menleri editione peti possunt; omisit vir doctissimus, cap. 44 non 
solum una cum aliis in longo fragmento ad C 468 relato, sed etiam ad T 398 
legi. Idem de scholio £ 366 erravit (p. 95, 8); cuius scholii longe maior pars 
(IV, p. 350, 6—351, 2 Dind.) ab altera cod. B manu, reliqua a recentiore 
manu scripta sunt. 

2) Schol. Θ 3 et TT 459 falso Porphyrio assignata (qua de re v. cap. II, 
p. 361). 

3) Schol. A 479. 590, Γ 424, A 2. 101, Ε 509. 

4) Contra Dindorfii notam moneo, omnia inde a lin. 10—14 Dind. ab eadem 
manu scripta mihi visa fuisse, ita tamen, ut qui verba usque ad wc καὶ ‘Hc{o- 
doc scripserat, postea, et eadem quidem linea, addiderit: Φοῖβον οὖν αὐτὸν 
ὀνομάζει κτλ. 


x Partes secunda et tertia. 395 


fortasse etiam partem cap. 75 is qui schol. H 1 28 scripsit, capita 
autem 14. 15 ii, qui scholium B (id. Lp) A 53 et postrema verba 
quaestionis in cod. A de A 50 sqq. institutae (p. 14, 1—10 Dind.) 
exaraverunt, quamquam de his quidem scholiis dubitari posse infra 
videbimus. !) 

Haec igitur quae attuli quicumque diligenter consideraverit, ut 
similes mutationes opus Heracliti, dum Homeri carminibus interpre- 
tandis adaptatur ac discerpitur, atque Porphyrii opus subiisse con- 
fitebitur, ita, cum tot scholia ex illo fluxerint, in quaestiones certe 
a scholiis servatas, quarum et indoles et oratio multum discrepet, 
non transiisse concedet; vix enim verendum est, ne quis e misella 
quaestiuncula codicis Leid. supra allata contrarium efficiat.?) 

Sed ut eruamus, qui explicandum sit, quod nihilo minus quae - 
stiones nonnullae de iisdem atque Heraclitus rebus agentes simil- 
limae Allegoriis eius sint, ad librum περὶ τοῦ βίου καὶ τῆς 
toncewc Ὁμήρου (vel alterum certe duorum, qui in codicibus ita 
inscripti sunt; prioriò enim longe minorem esse auctoritatem diver- 
samque originem, iam dudum constat) transeundum est, cuius quidem 
libri auctor quis fuerit adhac latet; Plutarchi enim, cui codices 
tribuunt, Chaeronensis certe, non esse exploratum est, Porphyrio 
autem, cui speciosius quam verius R. Schmidt (de Plutarchea quae 
vulgo fertur Homeri Vita, Hal. 1850) vindicabat, tribui non posse, 
cum post Gildersleeveum, Wollenbergium, Bernhardyum, R. Volk- 
mannum Diels, Doxogr. p. 98, optime demonstraverit, tum infra 
locorum nonnullorum cum Porphyrio consensu, cul nonnihi Schmidt 
tribuerat, aliter explicando apparebit. 

Huius igitur libelli cum scholiis collati longe alia atque Heracli- 
teorum est condicio; paucissima enim scholia eaque admodum exigua 
adsunt inde petita: Iliadis quidem nullum, Odysseae duo, quae 
uni codici E (saec. XV, v. Dind. p. XIII) debentur, e 272 (p. 269, 
23 Dind.) e cap. 106, et e 295 e parte cap. 106 et e cap. 110 ex- 
scripta. Vel minus igitur, quam in iis quae Heracliteis similia sunt 
scholiis verendum est, ne quis quaestiones de iisdem rebus eodem 
fere modo, sed aliis verbis adhibitis, agentes e Plutarcho fluxisse con- 
tendat.  Conferatur3) enim quaestio A 1 cum capite 162, B 370 cum 





1) De scholio A C 251 Heraclitum quendam afferente infra agetur. 

2) De cap. 47 extr. in schol, *B Ξ 200 transcripto Mehlerum, p. 101, 3, 
erravisse, ad p. 190, 8 docui. 

3) Minoris momenti est, quod et in scholio Porphyriano A 88 (p. 70, 29) 
et apud Plutarchum c. 22 arcus Pandaro ab Apolline datus τὴν τοξικὴν signi- 
ficare perhibetur, vel quod in quaestione Vat. ζ΄ (edit. C 509 sqq.) de ficuris 
orationis velut κλυτὸς ‘Immodduera οἷο, (p. 230, 3 sqq.) similiter atque apud 
Plutarchum (c. 42. 45) iudicatur. Nimium his tribuit R. Schmidt, p. 26; gram- 


396 Capitis tertii 


cap. 166. 167, A 53. 54 c. 111, O 18 et 189 c. 97, Y 67 c. 102, a 34 
(cum schol, | 410, edit. p. 105, 34 sqq.) c. 120, y 296 ce. 110, Znr. 
Vatic. ie et ιβ΄ c. 131. E quibus cum quattuor etiam apud Hera- 
clitum recurrant (0 18 in capite 40, O 189 cap. 41, Y 67 cap. 52 sqq., 
Y 296 cap.47), quinque adsunt quaestiones (A 50. 399, A 2, = 200, 
1 5) cum Heraclito quidem (capp. 14, 21 et 25, 29, 47 extr., 75) 
comparandae, quae apud Plutarchum aut non occurrunt aut plus 
discrepant. 

At cum Heraclitus totus paene e Stoicorum doctrina pendeat, 
Plutarchus plurima habeat Stoica, maior etiam pars quaestionum modo 
allatarum easdem rationes sequatur, minime mirum, his quidem con- 
sensum quendam cum utroque intercedere. Quod concedo, sed adsunt 
inter ea quae attuli loci in rebus quibusdam minutis ita consentientes, 
ut ex una scholae communione explicari nequeant. 

Omnium quae inter se conferantur dignissima sunt schol. ΒΥ. 
67 (p. 240, 14) cum quo coniungendum schol. AL, quod eidem fonti 
debetur (p. 241, 25), Heracliti cap. 54 sqq., Plutarchi cap. 102, 
de deorum pugna allegorice explicanda agentia. In quibus cum vel 
illud non nullius sit momenti, quod deorum dearumque paria prorsus 
eodem modo explicantur — Apollo et Neptunus, Volcanus et Scamander 
ignis et aqua'); Mars et Minerva ἀφροεύνη et ppovnceic; Tuno 
et Diana aer et luna; Latona?) et Mercurius λήθη et λόγος —, quam- 
quam fuerunt inter ipsos Stoicos, qui Martem et Minervam ratione 
nonnihil discrepante 5), Latonam vero longe aliter‘) explicarent, tum 
in scholio *B et apud Heraclitum (54) allegoricae huius explicationis 
duas quasi classes esse docetur, de quibus hic quidem ita: ἀντέταξε 
γοῦν κακίαις μὲν ἀρετάς, ταῖς δὲ μαχομέναις MUCECI τὰς ἀντιπά- 
λους, illud vero: ἀλληγορίᾳ πάντα eipficdar νομίζοντες ὑπὲρ τῆς τῶν 





matico enim alicui, fortasse 1081 Aristarcho, quem etiam c. 2 et c. 175 Plutarchus “ 
citat, utroque loco videntur deberi. 

1) Quod apud Heraclitum c. 58 non codem prorsus modo dii ad ignem et 
aquan referuntur, cum in scholiis quae attuli discrimen non statuatur, eo mi- 
nus premendum est, quod etiam in scholio excerpto, quod ad p. 240, 17 sqq. 
edidimus, inter uepikòv et ὅλον πῦρ distinguitur, ita ut etiam in quaestione 
unde. baec excerpta sunt, talia infuisse videantur (cf. annot. 1. c.). 

‘ 2) Nullius momenti est, quod in scholio *BL (p. 241, 10) Latonae expli- 
catio intercidit; recte enim a nobis verba suppleta esse, vel schol. excerptum, 
quod ad p. 240, 17 sqq., edidimus, docet. 

3) Mars quidem ipsi Heraclito 4110 loco (31) πόλεμος est, παρὰ τὴν ἀρὴν 
(cf. Cornut. c. 21, p. 41, 1 ed. Lang), eidem c. 69 τὸ νεῖκος. De Minerva e.c. 
Cornut. ὁ. 20 init.: ἡ dé ᾿Αθηνᾶ ἐςτιν ἡ τοῦ Διὸς εύνεεις, ἡ αὐτὴ οὖςα τῇ ἐν 
αὐτῷ προνοίᾳ. 

4) Chrysipp. ap. Etym. Gud. p. 949: παρὰ τὴν λειότητα τῶν ἠθῶν. Alii 
Noctem esse voluerunt (v. locos a Flachio, Gloss. und Schol. zur Hesiod, Theog. 
p. 82, indicatos, quibus add, Eust. Y, p. 1197, 9; ®, p. 1249, 2). 


“ 


. Partes secunda et tertia. 39% 
ctolxeiwv φύςεεως κτλ. ...... ἔςθ᾽ ὅτε καὶ ταῖς διαθέςεειν ὀνό- 
pata θεῶν τιθέναι, τῇ μὲν φρονήςει τὴν ᾿Αθηνᾶν κτλ. Quid, quod 
elusdem partitionis apud Plutarchum quoque vestigium paene oblitte- 
ratum adest; quae enim verbis τὴν δ᾽ ᾿Αθηνᾶν τῷ Ἄρει (ἀντιτάςςει), 
τὸ λογιςτικὸν τῷ ἀλογίετῳ adicit: τουτέςτι τὸ ἀγαθὸν τῷ κακῷ, 
quae supervacanea prorsus esse videntur, ita demum explicantur, ut 


ἀρεταῖς et κακίαις, quas Heraclitus dicit, τὸ λογιςτικὸν et τὸ ἀλόγιετον 


subiungere dicantur. --- Comparanda etiam sunt 


schol. EHQR y 2961): 
TTopgupiou. διὰ τί ὁ 
μὲν Βορέας μέγα κῦ- 
μα κυλίνδει (ε 290), 
ὁ δὲ Νότος μέτα κῦ- 
μαποτὶ εκαιὸν ῥίον 
ὠθεῖ (Y 295); ἔςτι δὲ 
τὸ μὲν κυλίνδειν τὸ ἐξ 
ὕψους τι καταφέρειν, τὸ 
δὲ ὠθεῖν τὸ ἐκ ταπεινο- 
τέρων εἰς ὕψος ἀνάγειν 
βεβιαςμένως. καί φαμεν 
ὡς εἰδιὺς “Ὅμηρος, ὅτι 
ἣ ἡμετέῤα οἰκουμένη 
βορειοτέρα ἐςτὶ καὶ ὑψη- 
λή, ἣ δὲ ἀντοικουμένη 
νοτιωτέρα καὶ ταπεινὴ 
uc πρὸς ἣμᾶς, εἰκότως, 
ὡς ἂν τοῦ Βορέου ἐκ 
τοῦ ὑψηλοῦ πνέοντος, 
κυλίνδειν αὐτὸν ἔφη 
τὰ κύματα. τοῦ δὲ Νό- 
του ἐκ τοῦ ταπεινοτέ- 
ρου πνέοντος, ἀνω- 
θεῖν τοῦτον ἔφη τὰ 
κύματα, ὅθεν καὶ, τῆς 
Ἰλίου καὶ τοῦ Ἕλλης- 





Heraclit. c. 47: 


καὶ μὴν αἱ φοραὶ τῶν 
ἐναντίων ἀνέμων δη- 
λοῦει τὸ τοῦ KOcuou 
ςφαιροειδέξ. Βορέας 
μὲν γὰρ ἀπὸ τῆς ἄρκτου 
πνέων μετέωρος μέτα 
κῦμα κυλίνδει᾽ τὴν 
γὰρ ἀπὸ τοῦ μεταρείου 
φορὰν ἐπὶ τὸ ταπεινό- 
τερον ἐκ μιᾶς λέξεως 
KATEKUÀICEVÒ ςτίχος. 
τοὔμπαλιν δ᾽ ἐπὶ τοῦ 
Νότου πνέοντος ἀπὸ 
τῶν κάτω τόπων κροτή- 
cac <coni, Polak, ictò- 
pncev codd.) ἔνθα Νό- 
τος μέγα κῦμα ποτὶ 
«καιὸν ῥίον ὠθεῖ, 
τὴν ἀπὸ τοῦ ταπεινοτέ- 
ρου κίνηειν εἰς τὸ μετέ- 
wpov ἀνακυλίει .... 


Plutarch. c. 110: 


ἠπίετατο δὲ κἀκεῖνος, 
ὅτι ὁ βόρειος πόλος 
ὑπὲρ γῆν ἐςτι μετέω- 
ρος, wc καθ᾽ ἣμᾶς τοὺς 
ἐν τῷ κλίματι τούτῳ 
κατοικοῦντας, Ò δὲ νό- 
τιος ἐκ τοῦ ἐναντίου 
βαθύς. ὅθεν ἐπὶ μὲν τοῦ 
βορείου φηςίν᾽ καὶ Βο- 
ρέης αἰθρηγενέτης, 
μέγα κῦμα κυλίν- 
δων"2) τὴν ἄνωθεν ἐμ- 
πίπτουςαν φορὰν τοῦ 
ἀνέμου ἐμφαίνει, τῷ δὲ 
ὠθεῖ τὴν ἀπὸ τοῦ κοι- 


1) In codice Hamburgensi (T Dindorfii) p. 35 pars tantum scholii atque ita 


quidem legitur: ἔνθα Νότος μέγα κῦμα παρὰ εκαιὸν ῥίον ὠθεῖ. διὰ τί 
ὁ μὲν Βορέας — παρὰ «καιὸν ῥίον ὠθεῖ; — ἔςτι δὲ τὸ μὲν κυλίνδει ἐξ ὕψους 
τι καταφέρειν, τὸ δὲ ὠθεῖ ἐκ ταπεινοτέρων εἰς ὕψος ἀνάγειν βιαζόμενον: -“-- 
ῥητέον δὲ ὅτι εἰδὼς “Ὅμηρος --- νοτιωτέρα (rel. desunt). 

2) Si rem spectas, recte sine dubio e Wyttenbachii coniectura Diibner 
verba inseruit: ἐπὶ δὲ τοῦ νοτίου ἔνθα Νότος μέτα — ὠθεῖ, 


-- 


398 . Capitis tertii 


πόντου ββορειοτέρων λοτέρου πρὸς τὸ ἄναν- 
ὄντων τῆς. Ελλάδος, τες βίαν. 

ἀνάπλουν καὶ ἀναγω- 

γὴν καλεῖ τὸν ἀπὸ τῆς 

Ἑλλάδος δρόμον εἰς 

"IAvov(Adduntnonnulla 

EQ, v. Dind. p. 149, 2). 

Quae profecto non verendum est, ne quis ex Heracliteis et Plutar- 
cheis composita ementito Porphyrii nomine in scholium transiisse 
dicat, praesertim cum non solus codex E, quem nonnulla e Vita 
Homeri transeripta habere vidimus, sed etiam inter alios codex H 
(Harleianus Mus. Brit. 5674), saec. XIII (Dindorf, p. IV), scholium 
illud exhibeat. Scholium A O 18 (edit. p. 200, 11) denique — de 
scholio enim O 189 corruptissime tradito postea demum dicetur — 
Heracliti capiti 40 uberrimo longe quam Plutarchi capiti 97 brevis- 
simo similius est, ita ut, cum tres loci in summa rerum prorsus con- 
sentiant, minime mirum sit e priore tantum, quod certius quoddam 
quo teneantur vinculum prodat, depromi posse. Cum igitur in scholio 
dicuntur ἀκοπίατα ετοιχεῖα aqua et terra, eam ipsam sine dubio ob 
causam ita audiunt, quod Heraclito τὰ πάντων δημιουρτγὰ ετοιχεῖα 
sunt; quod autem extr. schol. ad explicandum, cur dii vinculum quo 
suspensa fuerit [πὸ solvere non potuerint, affertur: icxùc γὰρ τῶν 
ὅλων τὸ ευνδεδέεθαι, eandem sententiam reddit, quam more suo pluri- 
bus ita expressit Heraclitus: ἀλλ᾽ ἐπειδήπερ ἣ τῶν ὅλων ἁρμονία 
δεςμοῖς ἀρραγέςει ευνωχύρωται καὶ δυςχερὴς ἣ τοῦ παντὸς εἰς 
τἀναντία μεταβολὴ κτλ. 

Atque haec quidem ad quaestionum in schollis obviarum rationes 
non uno nomine accedentia et apud Heraclitum et apud Plutarchum 
recurrunt; restant ex alteri utrius locis, quos supra attuli, pauci 
quibus cum quaestionibus comparandis paullulum immorandum sit. 
Ex Heracliteis igitur cap. 21 et 25 propter unam quandam simili 
tudinem cum schol. BLLp A 399 (edit. p. 13, 8) quam maxime con- 
ferenda sunt; quamvis enim non in omnibus prorsus congruant (v. 
quae l. c. attuli), ei tamen rei plus tribuendum est, quod utroque 
loco Minerva terra esse perhibetur. Cui sententiae etsi proluserant 
quodam modo qui Stoicorum deam mpòcrerov ἀέρα esse voluerunt 
(v. locos a Flachio, Gloss. u. Schol. z. Hesiod. Theog., p: 73, alla- 
tos), nemo eorum praeter Heraclitum scholiique auctorem ipsam ter- 
ram sub ea latere pronuntiavit. Nam Neo-Platonicorum doctrinam, 
e quorum placitis de Minerva similia sane afferri possunt (v. Procl, 
Tim. p. 44. 45; e. c. p.45 C: ὃ δὲ φιλόςοφος Πορφύριος ταῦτα ἐξη- 
fovuevoc τὸν μὲν “Hoparctov τεχνικὸν ὑποτίθεται νοῦν, γῆν δὲ τὴν 
ςεληνιακὴν ςφαῖραν), in scholio quaeri cum reliquae res ibi 


. Partes secunda et tertia. 399 


allatae tum mirus ille cum Heraclito consensus vetat. — Capite 
autem Heracliti 47 extr. quae ad ἀπείρονα γαῖαν et πείρατα γαίης 
explicanda afferuntur, iis quae in quaestione = 200 (p. 190, 8) leguntur 
tam similia sunt, ut, praesertim cum in scholio verba κατὰ τὸν 
Ἡράκλειτον adiecta sint, Mehler, p. 101, 5, in errorem inciderit 
(v. annot. 1. c.), ut haec ex illis derivata esse iudicaret. E Plu- 
tarcheis denique, quae apud Heraclitum desiderantur, cap. 131 multa 
habet, quae ad ζήτημα Vaticanum ie quam maxime accedunt. Ζήτημα 
igitur cum se docturum esse profitetur, Homerum ante Platonem 
intellexisse, λύπας Ndovaîc μίγνυςεθαι ἐπ᾽ ὀργαῖς καὶ πένθεςιν, qua in 
disputatione etiam aliorum philosophorum dogmata arcessuntur (v. 
annot.), nonne idem consilium sequitur, quod Plutarchus cum inde 
a cap. 92 sibi proposuerit (se demonstraturum scilicet Homerum 
philosophis τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ ς«πέρματα ἐνδιδόναι), tum 
capitibus 129 sqq. in rebus ad animae naturam pertinentibus sequi- 
tur? Accedunt singula; conferatur 


ζητημα re: cum cap. 131: 

(p.306,9) ... ὅτι δὲ οὐγεννᾷ uò- . . . τὴν μὲν ὀργὴν ὑπὸ λύπης 

γον ὀργὴν ἣ λύπη ἀλλὰ καὶ cuu- ἐγγινομένην, 

παραμένει δηλοῖ κτλ. ἐν ως 

(p. 306, 23) OÙ UOVOV δὲ αὐτὴν (τὴν 

ὀργὴν) ἔπαρειν καὶ ἔφεειν ἀποδε- Zéciv δέ τινα τοῦ αἵματος καὶ τοῦ 

δώκαειν, ἀλλὰ καὶ ζέειν, διὸ καπνῷ ἐν αὐτῷ πνεύματος oùcav ἐμφαί- 

τε ἀπεικάζει τὴν ἔπαρειν καὶ τοῦ νων, ὡς ἐν τούτοις᾽ ἀχνύμενος᾽ 

ὀργιεθέντος πυρὶ τοὺς ὀφθαλ- μένεος δὲ --- πίμπλαντ᾽, ὄεςεε δέ 

μοὺς ἐοικέναι φηείν. οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐΐκτην᾽ 
μένος γὰρ τὸ πνεῦμα προςαγορεύειν 
ἔοικε 1), τοῦτο δὲ ἐγγίνεςθαι <éktei- 
νεεθαι Wytt.) καὶ φλέγεςθαι ἐπὶ 
τῶν θυμουμένων οἴεται. 

Quid, quod ea quoque, quae alteram partem capitis Plutarchei effi- 

ciunt, non fugisse poetam, τὸ τῶν φοβουμένων πνεῦμα ευγχεόμενον 

καὶ καταψυχόμενον τὰς φρίκας καὶ τοὺς τρόμους ποιεῖν καὶ τὰς Wypid- 

ceic ἐν τοῖς cwuaci, iis quae in ζητ, Vatic. ιβ΄ extr. eo quidem consilio 

ut doceant, Homerum verbis quibusdam scite adhibitis suum de variis 

animi affectibus iudicium indicasse, afferuntur, simillima sunt; maxime 

quidem 





1) Hanc quidem v. μένος notionem Porphyrius non commemoravit, sed 
μένος idem atque v. μῆνις esse dixit ὀργὴν ἐναπόθετον καὶ ἔμμονον (p. 310, 6), ut 
etiam Stoicos μῆνιν definivisse ῥοῦ, 60]. II, 6, 6 (p. 49, 8 Mein.) docet. Cui 
discrepantiae non nimium tribuendum est, praesertim cum Plutarchus de v. μένος 
in uno versu A 106 notione egerit, ubi quid significaret Porphyrius non exposuit. 


400 Capitis tertii 


ζητημ. 18° (p. 302, 5): capiti 131 extr.: 
. ἐπιμένων δὲ τῇ ψυχρᾷ qpucer 
τοῦ φόβου κρυόεντα καλεῖ τὸν φό- 
βον᾽ φόβου κρυόεντος étaipn. 


£ > 


καὶ ἐν ἄλλοις᾽ ψυχρὸν δέος εἷλε, . . . κατὰ ταῦτα οὖν καὶ τὸ ἐφο- 
καὶ ῥίγηςεν δ᾽ ὁ γέρων, φοβη- βήθη ῥίτγηςε λέγει καὶ τὸν φόβον 
θείς. εἰ δ’ ὃ φόβος ψύχει, κρυόεντα προςαγορεύει. ἐκ δὲ 
δῆλον ὡς τὸ θάρεος θάλπει: τοῦ ἐναντίου θαλπωρὴν τὸ 
εἰκότως ἄρα θαλπωρὴν λέτει τὸ Odpcoc καὶ τὴν ἀγαθὴν ἐλπίδα. 
θάρεος. 

Tam vero id, quod bene docuit Diels, Doxogr. p. 97, Heracliti 
Allegorias cum Plutarchi qui fertur Vita Homeri communem quendam 
habere fontem, non solum iis quos adhuc attulimus, sed etiam aliis 
locis probatur; sed tenendum est, cum illius liber inde pendeat totus '), 
huius, quippe qui aliunde etiam congestus sit, capita 92 — 160 
tantum cum paucissimis ex iis quae sequuntur?) ex illo fonte deri- 
vata esse. Demonstratur autem eorum communis illa origo etiam ea 
re, quod Heracliti cap. 22 Plutarchique cap. 93, quae Diels p. 94 
contulit, capitibus excipiuntur, quibus apud utrumque τάξις τῶν 
«τοιχείων illustratur, vel quod capita illius 39—41, huius 95—98 de 
lisdem rebus (Iove cum Iunone in Ida monte concumbente, vinculis 
Iunonis, mundi distributione) et eodem fere ordine agunt. Conferan- 
tur etiam — omnia ‘enim singillatim afferre longum est — Heracliti 
cap. 17—19 et Plutarchi cap. 129. 30 de animae partibus ab Homero 
significatis agentia (proficiscitur autem uterque a vers. A 193 sqq.); 
Heracl. 23 extr. et Plut. cap. 105 extr., Peripateticoram de Sole 
sententiam afferentia; Heracl. 69 et Plut. 101 et 102 init., de Martis 
cum Venere adulterio filiaque eorum Harmonia ex Empedoclis doctrina 
explicandis; Heracl. 75 et Plut. 150 de Epicuro ea quae de voluptate 
summo bono tradiderit Homero accepta ferente; quorum summum in 
plerisque rebus consensum eo quem dixi modo explicandum esse nemo 
negabit. Simillima etiam Plutarchi capiti 202 Heraclitea sunt 8—15, 





1) Nihil enim egit Flach, Gloss. ἃ. Schol., p. 32, cum Heraclitum cum 
aliis multis Stoicorum scriptis tum Zenonis libris προβλημάτων ‘Ounpixòv et 
περὶ ποιητικῆς dkpodcewc usum esse pronuntiavit. Cautius Zeller, hist, phil. 
ant, III, p. 301. | 

2) Ut cap. 1-91, quorum rationem diversissimam esse facile intellegitur, 
omittam, inde a cap. 161, a quo de λόγῳ πολιτικῷ agere coepit, res et dicendi 
genus ab antecedentibus magnopere discrepant: pro brevi neque indocta de 
placitis philosophorum ex Homero repetendis disputatione verbosa quaedam de 
variis orationum quibus poeta utitur generibus rebusque vitae cottidianae ei 
iam cognitis expositio. Sed in his certe capita insunt, quae ad capitum 92—160 
rationem accedant (velut 175. 76; 201 sqq.; 212), quae ex eodem illo fonte com- 
muni repeti nihil vetat. 


Partes secunda et tertia. i 401 


quamvis multo illis uberiora sint rebusque cum ipsa de qua agitur re 
laxe cohaerentibus abundent. Etenim, si ab ea re discesseris, quod 
τὰς λοιμικὰς vocouc — agitur autem utroque loco de vers. A 50sqq. — 
τὴν μεγίετην ἔχειν τῆς φθορᾶς πρόφαειν τὸν ἥλιον Heraclitus probaturus 
est, alterius autem consilium est ut de ςημειωτικῷ τῆς ἰατρικῆς genere, 
quod Achilles teneat, agat, in multis quam maximè congruunt; neque 
enim tantum ea quae Plutarchus exponit, intellexisse Achillem morbos 
ἐπιδημίους per Apollinem oriri, hunc eundem esse atque Solem, Solem 
anni tempora ducere, quae, cum male temperata sint, morborum 
causas existere, similia apud Heraclitum (c. 8) adsunt, sed etiam 
singulis verbis 

Heracliti cap. 15 in.: respondent Plutarchea haece!): 
Λυτὴρ δ᾽ ᾿Αχιλλεὺςε τῆς νόςου᾽ ... μαθητὴς γὰρ ὧν Xeipwvoc 
Χείρων γὰρ αὐτὸν ἐδίδαξε, δι- (ὃ Αχιλλεὺς), πρῶτος τὴν αἰ- 
καιότατος Κενταύρων, ὃς tam μὲν τίαν τῆς καταςχούεης τοὺς 
ἐκέκαςτο ςοφίᾳ, περιττὸς δ᾽ ἦν τν “EXANnvacvocou katevòonce κτλ. 
ἰατρικὴν κτλ. | 

Accedit denique, quod utriusque libri indolis in tanta orationis 
varietate haud exigua est similitudo; neque enim id unum agit Hera- 
clitus, ut poetam contra philosophorum calumnias defendat, sed etiam 
occasione oblata similiter atque Plutarchus (cap. 92 sqq.) quantum ab 
his el debeatur ostendit; velut cap. 4. 17. 18 Platonem, 22 physicos 
(afferantur Thales, Anaxagoras qui dicitur, Euripides), 23 Peripate- 
ticos, 46 Stoicos, 49. 69 Empedoclem, 75 Epicurum (eundem cap. 4) 
sua ex eo petiisse demonstrat. Neque contra Plutarchus 1. c., etsi 
multis capitibus allegorica poetae interpretatio minus quam apud 
Heraclitum comparet, quantum ad propositum suum exsequendum 
ipsa illa interpretatio valeret, dissimulavit. 
| Quae cum ita sint, quoniam quaestionum Homericarum alias cum 
Heraclito et Plutarcho, alias cum altero utro congruere vidimus, sponte 
quasi eo ducimur, ut ex eodem fonte, qui et in Heracliti et 
in Plutarchi librum influxit, etiam quaestiones illas 
derivatas esse statuamus. 





1) Quae in scholio A A 50 similia leguntur haud scio an (annot. ad p. 4,6) paullo 
calidius ex ipso Heraclito repetiverimj namque non omni ex parte negari potest, 
haec quoque ut ea quae antecedant ex eodem fonte, unde et Heraclitus et Plu- 
tarchus sua hauserint, derivata esse. Quod si verum est, etiam schol. BLp 
A 53 indidem manavisse contenderim. Sed in scholio reliquis codicis A scholiis 
haudquaquam aequiperando (v. Dind. 1, p. XIV, not. ad p. 13, 17), quod e scho- 
liis Didymi quae vocantur, in quibus legi ad p. 4, 6 afferre neglexi, codici re- 
centiore aetate additum esse videtur, cautela opus est; praesertim cum ne illud 
quidem neglegi debeat, Tzetzen, in Exeges. in Iliad. p. 810, 25 8qq., similia 
proferre. 


402 ᾿ Capitis tertii 


Videtur autem fons ille communis opus fuisse ab homine Stoicae 
sectae addicto compositum, qui Stoica aliarumque disciplinarum pla- 
cita cum Homeri carminibus contulerit et quatenus in iis investigari 
possent perquisiverit, cui consilio allegorica fabularum interpretatio 
non potuit non adhiberi.!) Hoe igitur opus collectaneum qui pri- 
mus eorum quos quidem noverimus in usum suum convertit, Hera- 
clitus, quem recte Augusti aetati assignant (v. Osann, Quaest. Hom, 
V, p. 6. 7), ita egit, ut ea potissimum inde delibaret, quae ad poetam 
contra philosophorum vituperia defendendum facerent (cf. tamen 
p- 401), atque ita quidem ut pravo studio abreptus fucata quadam 
orationis sublimitate uti quam in rebus sobrie exponendis acquiescere 
mallet. Ipsius enim neque fontis unde hauserit flosculos illos verbo- 
rum esse, e personati Plutarchi libro sequitur, qui duobus fere post 
illum saeculis?) (v. Diels, 1. c. p. 99) eiusdem operis doctrina eam 
maxime ob causam (inde a cap. certe 92) usus est, ut quantum et 
philosophi et ceteri homines poetae deberent demonstraret (cf. ta- 
men p. 401). Quamvis enim quae attulit per varias excerpentium 
manus ex ampliore illo Corpore fluxisse videantur (v. Diels, 1. c.), 
dubitari nequit, quin vestigia coloris Heraclitei, si quidem in com- 
muni illo fonte infuisset, libellus eius sive consulto sive incuria ser- 
vaturus fuerit. | 

Hoc igitur Corpore tertio loco usus is qui quaestiones inde 
Homericas derivavit utrumque consilium, ut defenderet nimirum poetam 





1) Eodem fere, quamquam alia quadam processimus via, quo Diels, p. 88 sqq., 
pervenimus, nisi quod ille allegorias paullo magis a philosophorum placitis se- 
iungere videtur, 

2) Videtur etiam Valerius Probus grammaticus, Varrone fortasse 
intercedente, opere illo usus esse; insunt enim in scholio eius doctissimo ad 
Verg. Buc. 6, 31 feliciter servato loci cum Heraclito, Plutarcho, scholiis Home- 
ricis mire congruentes. Conferantur enim praeter ea quae in edit. Keilii p. 12, 
22 8qq. et p. 21, 3. 23. leguntur a Dielesio iam (p. 91) indicata, cum Heraclit. 
41, Plut. V. Hom. 97, schol. O 189sqq., et cum Her. 22, Plut. 93, schol. H 99 
comparanda, etiam haece: p. 13, 1 cum Plut. 98; p. 16, 16 cum Her. 23 et 
Plut. 105; p. 19, 20 cum Heracl. 40, Plut. 97, schol. O 18; p 20, 2 (ubi sine 
dubio ita legendum: Sic etiam apud Homerum, ubidiiarmisdisceptant, 
[cum] Iuno [861], Diana eadem sit quae luna etc.) cum Her. 57, Plut. 102, 
schol, Y 67sqq. Videndum etiam est, an e Sexti Empirici locis quibusdam 
eodem hunc quoque fonte usum esse effici possit; quamquam enim causa satis 
gravis non adest, ut cum Dielesio, p. 91, Sexti adv. math. X, 8 313 sqq. verba 
ita transponantur, ut Probi (p. 21, 14 sqq.) verbis respondeant (fuisse enim qui 
Tethyn allegorice terram interpretarentur etiam schol. A 2 201 docet), haud 
scio-an e libr. IX, 8 4sqq. (p. 549) cum Heraclit. c. 648qq.; I, 8 273 (p. 275) 
c. Heracl, c. 75 comparandis, quibus haud scio an alii addi possint loci, aliquid 
effici possit (cf. etiam IX, $ 37, p. 558 c. Eust. A, p. 1686, 34; VII, $ 128 sqq,, 
p. 398 c, schol. RQV c 136). Sed pluribus haec persequi non est huius loci. 


Partes secunda et tertia. 403 


eumque ut omnis sapientiae fontem!) extolleret, quarum rerum neque 
reliquos duos alteram prae altera neglexisse vidimus, secutus est, atque 
‘ita quidem ut nonnullas certe disputationum suarum solita ἀποριῶν et 
Micewv forma indutas exhiberet. Iam vero.cum earum Quaestionum 
quattuor (Y 296, 15 [v. Dind. praef. p. LVI], Znr. ιβ΄, Znt. re, de 
quibus v. p. 399) Porphyrii esse codicum auctoritate constet, cui 
Corpus illud praesto fuisse etiam fragmentum nomine eius inscriptum 
a Stobaeo ecl. I, 41, 60 servatum cum Plut. V. Hom. cap. 126 
collatum (qua de re recte contra R. Schmidtium Diels, p. 98), fortasse 
etiam quae e libro eius περὶ τοῦ ἐφ᾽ fiuîv apud eundem Stobaeum 
II, 7, 42 extr. leguntur, coll. Plut. cap. 120, docent, audacius pro- 
fecto vix agemus, si etiam reliqua scholia, quae quidem eandem ori- 
ginem prodant, eidem tribuemus. Confirmatur certe haec sententia. 
ea re, quod quaestiuncula a 34 et schol. | 410 (edit. p. 105, 34 sqq.), 
quae ipsi capiti Plutarchi 120 et fragmento Stobaeano similia sunt, 
de eadem re agunt atque quaestio Z 488 in codice Leid. nominatim 
Porphyrio assignata, ita ut haec quidem non integra ad nos per- 
venisse videatur. 

Jam vero summi momenti est, quod quaestionis de deorum pugna 
Y 67 sqq. institutae initio sine ullo dubio verba adhaeserunt, aeque 
atque ea quae initio libelli Vaticani et scholii | 682 leguntur (accedit 
K 252, de quo infra agemus) e prooemio?) libri cuiusdam collectio- 
nis a Porphyrio compositae fausta fortuna servata; qui cum crimi- 
nationes contra poetam ut deorum pietatis neglegentem prolatas aut 
ἀπὸ τῆς λέξεως (ἀλληγορίᾳ) aut ἀπὸ τοῦ ἔθους aut ἀπὸ τοῦ καιροῦ 
solvi posse professus esset, allegorias quidem huiec consilio adhi- 
bendas e Corpore illo Stoicae originis deprompsit, unde etiam illud 
explicandum, quod allegoretas deos deasque Homericos suis de vitiis 
virtutibusque placitis accommodasse dicit (p. 241, 10: καὶ mpoc- 
οικειοῦει τούτοις, οἷ. cuvorxeiwcac Chrysippo tributa, p. 390). Simil- 
lima autem est ratio scholii Ο 189 in codice B ab utraque manu scripti, 
quod Porphyrii esse e parte eius in codice Leidensi nominatim ad 
hunc auctorem relata sequitur. In scholio igitur illo cum difficultatis, 
de qua etiam Heraclitus cap. 41 et Plutarchus cap. 97 egerunt, pri- 
mum solutio e v. πάντα notione petita, deinde physica quaedam 
(φυεικὴ δὲ γίνεται διάταξις κτλ.) afferatur, comparatione cum scholio 
de quo modo egimus instituta, quam maxime eo inclino, ut totum 





1) Cf. praeter ζητ. θ΄ (p. 297, δ): καὶ οὐχὶ φιλόζτοφοι πρῶτοι τὸ λευκὸν 
ἀφωρίςαντο... . ἀλλὰ πρὸ αὐτῶν Ὅμηρος, schol. A 840 (a Leid. cod. ad Por- 
phyrium relatum) de Pythagoreis Homerum secutis reges infra deos, supra 
homines collocantibus. 

2) Ex eodem prooemio quaestioni de e 275 institutae (transit etiam in 

scholia Iliadis, C 489, ubi edidimus) nonnulla adhaeserunt; cf, ad p. 226, 25. 


404 | Capitis tertii 


eidem auctori tribuam, ita quidem ut altera quae scholia scripsit 
manus — id quod aliis quoque locis, velut A 300, A 636, C 98, 
factum videmus, v. etiam cap. IV — e pleniore scholiorum Porphy- 
rianorum codice ea quae prior omiserat addiderit; quamvis negari 
nequeat, propterea, quod in codice Veneto A eadem difficultatis ex- 
plicatio physica in duo scholia dirempta') legitur (edita ad p. 204), 
dubitari posse, an res aliunde petitae quaestioni adhaeserint, prae- 
sertim cum ipsa illa physica, quamquam e fonte Heraclito et Plu- 
tarcho simili male excerpta esse videntur, tam corrupte tradita sint 3), 
ut ex origine certam de auctore coniecturam facere non liceat. 
Qua quidem de re utcumque iudicandum est, veri simillimum esse 
omnes concedent, quaestiones in scholiis utriusque carminis obvias, 
quae quidem ad poetani defendendum vel explicandum Stoicorum 
placitis ipsae utantur (v. p. 393. 395. 6*)) neque casu cum iis 





1) Sed etiam aliis locis codex A breviora scholia e quaestionibus quales 
cod, B servavit verbotenus excerpta, id quod hoc quoque loco factum esse sta- 
tui, servavit: A 297 (v. ad p. 73, 22), C 515 (ad p. 230, 21), Φ 76 (ad p. 248, 16). 
paullo plus discrepat A Z 434 a scholio, unde excerptum est, ἘΒ Ξ 48: (v. ad 
p. 199, 3). 

2) Physica enim ratione difficultatem de qua agitur soluturus Porphyrins 
non potuit in eo acquiescere, ut Iovem τὸν τὸ ζῆν παραςχόμενον, “Atònv, τὸν 
θάνατον, παρὰ τὸ cKotervòv καὶ ἀειδὲς (sive ἀηδὲς) τῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπω- 
λείας dictum esse pronuntiaret, ut omittam, cum aliis etiam locis τόπος ἀειδῆὴς 
Pluto audiat (v. e. c. Plat. Phaed, p. 80D, Cratyl. p. 403 A; Plut. V. Hom, 122; 
Plotin. Enn, VI, 4, 16), miram illam quae in scholio proponitur explicationem 
alibi nusquam occurrere. Quid multa; ipsa illa quae sequuntur κοινὴ δὲ ὅλων 
τῶν «τοιχείων ἡ γῇ (p. 204, 4, quae e cod. A recepi; peius quidem B: ὅλων 
dé τῶν ct. ἡ γῆ), docent, etiam in lis quae antecedunt de elementis sermonem 
fuisse, ita ut scholii verba a manu imperita male excerpta additamentis etiam 
foedata ad nos pervenisse haud temere conieceris, ita quidem ut hunc fere in 
modum Porphyrius ipse scripsisse videatur: φυςικὴ δὲ Yiverar διάταξις" ὁ μὲν 
γὰρ τὴν πυρὸς oùciav λαχὼν τὸ ζῆν παραςχόμενος Ζεὺς Wvéuactar, ὁ δὲ τὴν 
ὑγρὰν oùciav ἀπὸ τῆς πόςεως Ἰ]Ποςειδῶν, “Αιἰδης δὲ ὁ ἀὴρ παρὰ τὸ cKkotervòv 
καὶ ἀειδές. κοινὴ δὲ ὅλων κτλ. Ac ne haec ipsa quidém de terra tribus sive 
dis sive elementis communi mendis carent, si quidem quae in fine leguntur: 
καλῶς dé καὶ τὸν *OXuurov κοινόν φηςεῖιν, ἐπεὶ καὶ ὁ οὐρανὸς τὴν γένεςειν ἐκ τῶν 
τεςςάρων κέκτηται ςτοιχείων, intellegi nequeunt; quae, cum apud Plutarchum 
(c. 98) nonnulla sequantur de Olympo 8. caelo purissimo, quam Peripatetici 
quintam essentiam dixerint (cf. Heracl. c. 23), ἐκτὸς τῶν Teccdpwyv κέκτηται 
«τοιχείων scribendo sanare conatus sum. Sed fatendum est, in iis quae de terra 
ἢ, 1. traduntur scholio cum Plutarcho et Heraclito non prorsus convenire. Quod 
vero Curt. Wachsmuth, Crat. Mall. p. 45, verba quae p. 204, 4sqq. edidimus, 
ut etiam schol. Vict. O 193, quod Bekker non integrum edidit, inter Cratetis 
Διορθωτικῶν reliquias retulit, vereor ne ex ea re, quod e schol. A O 193 gram- 
maticum ἢ. 1. ad elementa retulisse constat, nimium concluserit; namque aliis 
etiam intercedentibus Stoicorum placita in scholia transierunt. i 

3) Ex lis quae p. 395 attuli schol. A 1 et B 370, quae ceterum quin Por- 
phyrii sint haud quaquam dubito, hinc excipienda sunt, quoniam neque Stoica 


Partes secunda et tertia. 405 


LI 


coaluerint, etiamsi neque apud Heraclitum neque apud Plutarchum 
similia legantur'!) (qua in re saepe fors quaedam versata est), et ex 
eodem illo de quo egimus opere collectaneo pendere et Porphyrio 
intercedente in scholia pervenisse. Cui Cratetis quoque de his 
rebus doctrinam ibidem patuisse veri multo similius, quam reliquis 
rebus quae congestae ibi fuerint ex ipsis Διορθωτικοῖς illius ab eo 
additam esse; dignum enim est quod prematur, Heraclitum, hominem 
ad res grammaticas haud sane inclinantem, cap. 27 Cratetem locum 
A 590 sqq. interpretatum nominatim afferre, Plutarchi autem c. 106 
propter Achillis Tatii verba (ap. Petav. Uranol. p. 124 B): μαρτυροῦει 
δὲ Κράτης καὶ ᾿Απίων ὁ Πλειςτονίκης ὅτι ἀςτρονόμος “Ὅμηρος, eundem 
prodere auctorem. 

Contra ea scholia nonnulla breviora, quae, cum quaestionum forma 
careant, ea tamen re ad Porphyriana illa quodam modo accedunt, 
quod de iisdem partim?) rebus ac similiter quidem agunt, de quibus 
apud Heraclitum et Plutarchum disputatur, partim?) secundum morem 
huic quidem maxime peculiarem poetam philosophis in rerum verique 
cognitione praelisse demonstrant, eidem Porphyrio, cui vel Lehrs, 





doctrina utuntur neque ei operis Plutarchei parti respondent, quae ex uno fere 
Stoicorum illo Corpore pendet (cf. p. 400, 2). Eorum quinam fons sit communis 
ignoro. 

1) Haec tantum unis scholiis, vel Eustathio debentur: M 253, Ξ 275 (a Leid. 
codice nominatim Porphyrio tributum), C 239, T 407, μ 62. Etiam quae in quaestione 
A 88, de qua infra, ubi de Aristotele disputabimus, agendum erit, de Minerva 
leguntur: ’A@nvav dé νῦν ὑποληπτέον τὸν λογιςμὸν αὐτοῦ τοῦ TTavddpou (p. 71, 3), 
neque apud Heraclitum neque apud Plutarchum recurrunt; sed simillima ratio 
illius est, ubi (cap. 61) τὴν ᾿Αθηνᾶς ἐπιφάνειαν τὸν ἐν Τηλεμάχῳ ἀθροιζόμενον 
λογιςμὸν interpretatur. Similis ratio est schol. Leid. K 252 (p. 152, 17) cum 
Heracl, c. 44 comparandi. 

2) E. c. A A 115; ABL (et schol, min.) H 99 coll. Heracl, 22 et Plut, c. 93; 
A O 18. 189 (II, p. 69, 25 Dind. = *B v. 21, IV, p. 73, 26 D.) coll. Heracl. 40 
et Plut. c. 97 (nisi ex ipsa quaestione Porphyriana, quae priori quidem scholio 
subiuncta est, excerpta sunt); H 128 coll. Heracl. 75 et Plut. 150 extr. (sed 
potest scholium ex ipso Heraclito excerptum esse, cf. p. 395); Eust. ὃ, p. 1518, 17° 
coll, Plut. 150 init.; fort. etiam BLp A 53 coll. Heracl. 14. 15. 

8) Velut Β Γ 58, ‘AL K 249, A A 481, ΒΡ 288, BT 312, Vict. Y 251, 
B © 34. Neque multum ab iis distant schol. A A 606 et A Z 489, astrologica 
quaedam primum Homerum docuisse, quibuscum conferendum non solum A Φ 79: 

. . ὅθεν Ζηνόδοτος ὁ Κρατήτειος Χαλδαῖον τὸν Ὅμηρόν gna, sed etiam 
A C 984: ... Ἡράκλειτος ἐντεῦθεν ἀςτρολόγον φηςὶ τὸν “Ὅμηρον καὶ ἐν οἷς 
φηςι μοῖραν δ᾽ οὔ τινά φημι, quae vereor ut Bywater (p. IX, qui Heraclidem 
Milesium s. Alexandrinum in hac quaestione omittere debebat) et Zeller, phil. 
Graec, I, p. 665, recte ad Allegoretam retulerint. Ut enim concedendum est, 
rationi, quam locis nonnullis hic sequatur, haec convenire, argumenta, quae 
doceant, opus eius imperfectum ad nos pervenisse, desiderantur. Potius cum 
Schleiermachero, Lassalleo, Schustero Ephesio tribuerim, ita tamen ut sen- 
tentia appositis versibus Homericis ab co prolata a scholio male reddita sit. 


ScHRADER, Porphyr Qu. Hom, 27 


406 Capitis tertii 


Arist. p. 86, schol. A A 115 (agit de v, εὦμα et δέμας discrimine 
eodem fere quo Plut. 124 modo; cf. etiam Stob. 66], I, 35, 10), vindi- 
cavit, tribuere vereor. Neque tamen, ut ea omnia ex eodem illo 
Stoicorum Corpore, quod multifariam adhibitum fuisse vidimus, 
fluxisse largiamur, cuiusnam opera intercedente in scholia per- 
venerint, adhuc constat; quod enim Dielesio, Doxogr. p. 91, 2, 
verì simile visum est, schol. ABL H 99 ex Heracleonis commen- 
tario, cui allegorica e Corpore illo petita immiscuerit, fluxisse, dubito 
an non recte se habeat. Neque enim ea tantum, e quibus Hera- 
cleonem ita egisse Dielesius effecit, Probi ad Verg. Buc. 6, 31 verba 
de distributione mundi inter Saturnios agentia (p. 12, 30 ed. Keil), sed 
etiam aliae eiusdem talium rerum explicationes (v. p. 402, 2) Heracli- 
teis et Plutarcheis simillima sunt; qui ipse locorum e Corpore illo 
petitorum numerus, si cum ambitu scholii comparatur haud ita parvus, 
de sententia, Heracleoni haec omnia accepta ferenda esse, scrupulum 
quendam inicit non facile tollendum. Tantum enim abest, ut usquam 
praeter Probi (p. 12, 30) locum!) grammaticus ita afferatur, ut alle- 
gorica Homeri rerumve divinarum interpretatio ei tribuatur, ut adsint 
loci?), qui eum respuisse eam probare videantur. Quae cum ita sint, 
veri similius videtur esse, locos allatos alia quadam via in Probi 
commentarium pervenisse*), Heracleonem autem ad’ unum locum 
O 188 sqq. Empedoclis versus, additis fortasse nonnullis de allegorica 
eorum, quam in poeta philosopho recusare non potuit, interpretatione, 
comparavisse. 

Sed ut relictis his, quae aliquando lucem acceptura esse speramus, 
ad Porphyrium disputatio revertat: si reperimus, eum e Stoicorum 
illo Corpore cum alias res Quaestionibus suis intulisse, tum allegorias 
ad poetae de rebus divinis narrationes explicandas adhibitas, quas 
inde petierit, uno volumine comprehendisse (v. p. 403), mirum sane 
videatur necesse est, paucissimas id genus quaestiones ad nos per- 





1) Cf. Beccard, de schol. in Hom. Iliad. Venetis, p. 76; La Roche, Hom. 
Textkrit. p. 110. 162; quibus locis adde Ste ph. Byz. v. ἀγυιά, ’Apédovca, Bficca, 
Κροκύλειον. 

2) Velut schol. A O 44 de Iunone Iovem mitigante Heracleonem afferens 
nulla ex eo physica habet; Eust. E, p. 524, 17, eum v. Ἐνυάλιος a verbo èvw, 
φονεύω, derivasse docét, quod non magis allegoretam sapit, quam quae Et. M. 
421, 50 de antro Ithacensi eum exposuisse perhibet. Sed longe gravissimum 
schol. est Vict. Y 439, de Hectoris hasta halitu Minervae ab Achille aversa: 
καταγέλαεςετα ταῦτα, ὡς φηεῖν Ἡρακλέων. 

3) Neque neglegendum est, verba Probi certissima Dielesii coniectura, quam 
p. 91, 1 proposuit, nondum videri sanata, sed gravius subesse mendum. Quae 
enim Ὁ. 12, 22 K. loco Ciceronis (N. D. II, 26) subiunguntur verba: ‘dem hoc 
Homerus significat, pugnant cum iis, quae p. 12, 30 adduntur: quod Homerus 
consentiat Empedocli et Heracleoni, Ciceronis diversa opinione. 


. Partes secunda et tertia. 407 


venisse multisque in rebus vel gravissimis desiderari. Nulla e. c. de 
Volcano a Iove in terram deiecto, nulla de Marte ab Aloidis vincto, 
nulla de Plutone ab Hercule vulnerato quaestio, quamvis gravissimis 
has res petitas fuisse criminationibus vel e Platone et Heraclito constet. 
Sed difficultas facillime solvitur. Afferri potest, Porphyrium tum quidem, 
cum in Homero explicando versaretur, non multum eo inclinasse 
videri, ut poetae verbis sensum quendam reconditum subesse vellet; 
sed causa accedit eaque longe gravior ex Heracliteorum similitudine 
repetenda. Etenim non solum ea re, quod in codice Vaticano primus 
Quaestionum Porphyrii liber extrema Heracliteorum parte, atque ita 
quidem ut unum librum efficere videantur (v. p. 342), excipitur, sed 
etiam inde, quod utriusque operis largissima fragmentorum seges 
codici Veneto B ab altera manu in margine addita est, quo accedit 
quod in codice Leidensi duo scholia ex Heraclito petita alteri auctori 
tribuuntur, certo demonstratur, antiquis temporibus in codice arche- 
typo, unde, varia plurimorum et transcribentium et excerpentium 
opera intercedente, codices et Vaticanus et Venetus B et ceterìi flu- 
xerunt, Porphyrii Quaestiones Heraclitique Allegorias in 
unum coniunctum fuisse Corpus. Iam quid veri similius quam 
eam Quaestionum partem quae Heracliteis similis esset vel ab iis, qui 
Corpus illud exscribebant et decurtabant, vel a scholiastis, qui inde 
petebant quae oris codicum utriusque carminis appingerent, prae Hera- 
cliti allegoriis neglectam esse? Praesertim cum exile et rectum dicendi 
genus Porphyrianum multo minus quam ampullae et fucus alterius 
animos adverteret. Itaque casui vix tribuendum esse videtur, quod 
cod. Venet. A, quippe qui Heracliteis careat (scholii enim A 50 
peculiaris quaedam ratio est), quaestiones nonnullas allegorica ratione 
solutas habet, quae in cod. B propter Heraclitea, quae iis locis legun- 
tur, desiderantur. Clarissima hanc rem in luce ponunt scholia in cod. A 
ad O 18 et 189 (p. 69, 25 Dind.), scholium *B ad O 21 (p. 73, 26 
Dind.), duo schol. min. ad O 18 relata. Quae enim schol. A (idem prius 
schol. min.) ad O 18 exhibet, quae Porphyrii esse effecimus (cf. 
p. 398), scholia codicis B non habent; omiserat nimirum aliquis eorum, 
per quorum manus tradita scholia in hune demum codicem pervenerunt; 
multo uberius enim scholium Heracliteum de eadem re agens codici 
suo appinxerat, unde etiam in cod. B pervenit (p. 74, 9 Dind.). In- 
fuisse autem scholium Porphyrianum etiam in archetypo codicis B, 
e scholio in hoc codice ad O 21 relato apparet: verba enim, a quibus 
orditur: καὶ ἔμπροςεθεν περὶ τούτων εἴρηται ἵκαν ὦς, nune quidem 
omni sensu carent; sed non carebant, cum eodem quo in scholiis mino- 
ribus modo scholium Porphyrianum, quod cod. A ad O 18 exhibet, 
praecessit. 

Ergo ut ea quae hac in re effecimus comprehendamus: dum qua- 

27* 


408 Capitis tertii 


nam ratione Stoicae Homeri obtrectatorum refutationes in quaestiones 
nobis servatas pervenerint quaerimus, haud infeliciter nobis contigit, 
ut, ad quem unum delati sumus, Porphyrium, qui ex opere quodam 
collectaneo eas hauserit, indidem etiam alias res, quas Quaestionibus 
suis inferret, petiisse reperiremus. Sed ut, omissa quaestione diffi- 
cillima, quibusnam e fontibus!) opus illud compositum fuerit, ad 
Platonem, cui vel maxime Stoici oblocuti videntur esse, revertamus, 
poteram quidem ea h. 1. subiungere, quae contra criminationes factis 
et verbis quibusdam heroum, ut quae virtutibus civibus colendis 
parum responderent, ab eo (Rep. III, p. 386 C sqq.) intentas prolata 
sunt — nam huc usque eas potissimum spectavimus quae ad deos 
pertinent —; sed, id quod casu factum esse dixeris, quae harum 
quidem difficultatum diluendarum causa in utriusque carminis scholiis 
prolata habemus, ita comparata sunt, ut ab ils, quae contra rhe- 
torum sophistarumque, velut Zoili, criminationes, quamvis a 
diverso consilio profectae sint saepe simillimas, proferuntur divelli 
nequeant. Quam ob rem paullo post ad ea redeundum erit. 

Hic enim quam maxime is dicendus est, qui in ils, quae Plato 
poetae obiecerat, refutandis se continuit, Proclus diadochus; qui 
quae in Prolegomenis Reipublicae Platonicae (περὶ τοῦ τίνα χρὴ Kai 
Toca πρὸ τῆς cuvavayvuwcewc τῆς Πολιτείας ΤΤλάτωνος κεφάλαια diap- 
θρῶςαι τοὺς ἐξηγουμένους αὐτήν) protulit?), ita comparata sunt, ut 
cum scholiis quibusdam Porphyrianis nonnihil auctoritatis, tum rationi, 
qua in Homero interpretando Neo-Platonici, quos post Stoicos 
nobis dicendos proposuimus, usi sint, lux haud spernenda inde ac- 
cedat. 

Proclus igitur neque Homerum et Platonem, utpote aequi 
utrumque faciendos, contraria de dis rebusque ad eos pertinentibus 
docere, neque philosophum ab iis quae in aliis libris in Homero prae- 
dicet dissentire demonstraturus (p. 368 ed. Basil.), singulas deinceps 
criminationes in Republica poetae intentas diligenter examinatas diluit. 
Qua in re ita agit, ut modo deorum dearumque figuris et factis 
disciplinae suae de rebus divinis dogmata quasi involuta tradi (v. p. 371: 
τὸ ἀγαθὸν τῶν μύθων οὐκ ἔςτι παιδευτικὸν ἀλλὰ μυεςετικόν), modo 
deorum consilia, quamvis hominum imbecillitati vel inutilia vel prava 
esse videantur, plena esse summa sapientia doceat (e. ὁ. p. 881: ἣ 
ἀπάτη θεόθεν ἐπ᾿ ἀγαθῷ τῶν ἀπατωμένων). Haec vero se sumere 





1) Suspicari sane in promptu est, Zenonis problemata Homerica (v. p. 389) 
inter eos fuisse; certior res de Cratete, v. p. 405. 

2) Procli hoc opus, cuius de fatis iniquissimis inter homines doctos con- 
stat, semel tantum neque accurate satis, subiunctum commentario Timaei Pla- 
tonici a Ioh. Waldero, Basil. 1534, fol., editum est. 


Partes secunda et tertia. 409 


profitetur e Syriani magistri et scholis!) et scriptis?), e quibus 
quam maxime librum quendam προβλήματα ‘Ounpixd vel similiter 
inscriptum eum innuere, verba eius p. 375 docent: περὶ μὲν οὖν τῆς 
παρ᾽ Ὁμήρῳ θεομαχίας τοςεαῦτα εἰρήεθω * καὶ γὰρ ἔξεςτι τοῖς περὶ αὐτῆς 
ἀκριβέετερόν τι πιέεαι βουλομένοις καὶ ταῖς τοῦ καθηγεμόνος 
ἡμῶν θεωρίαις ευγγενέςθαι πολλὰ καὶ θαυμαςτὰ δόγματα ἐκκα- 
λυπτούςαις, ἃς ἐν ταῖς λύςεειν ἐκεῖνος τῶν Ὁμηρικῶν προ- 
βλημάτων ἐπραγματεύεςατο. 

Sed hae poetae criminationum refutationes, sive Syriani sive Procli 
dicere mavis, in quaestiones Homericas per scholia utrius- 
que carminis ad nos propagatas non transierunt, id quod eo 
maioris est momenti, quod locos a Platone notatos a scholiastis haud- 
quaquam neglectos esse paullo ante vidimus. Neque Eustathius iis 
usus est; quae enim ad versus E 833. 39: μέγα δ᾽ ἔβραχε φήγινος 
ἄξων βριθοεύνῃ᾽ δεινὴν Yap ἄγεν θεὸν ἄνδρα τ᾽ ἄριετον, ex- 
plicandos cum iis quae apud Proclum p. 380*) leguntur congruentia attert 
(p. 613, 2 sqq.) e Simplicio, quem auctorem, Proclo ne comme- 
morato quidem, ipse nuncupat ac casu adductus hoc uno loco ad- 
hibuisse videtur, petivit. Neque quae Neo-Platonica quaestionum 
forma carentia in scholiis aut apud Eustathium occurrunt, quorum 
de origine adhuc non constat‘), ita comparata sunt, ut e Syriani aut 
Procli solutionibus ulla veri cum specie repeti possint. 

Accedit alterum ad propositum nostrum vel maximi momenti, 
Solutiones novit Proclus difficultatum, de quibus agit, 
superioribus temporibus institutas. Hectorem ab Achille cir- 
cum Patrocli bustum raptatum a vetustioribus (ὑπὸ τῶν παλαιῶν) 
ita excusatum esse ait (p. 391), ut Thessalorum moris esse, quem 
Callimachus afferret, dicerent; accedere, quod Hector eadem vel adeo 
peiora Patrocli cadaveri intentasset. Quae cum affert Proclus, respi- 


1) P. 368: ὅκα ἠκούςαμεν τοῦ καθηγεμόνος ἡμῶν περὶ τούτων, 

2) P. 386: ὁ μὲν οὖν ἡμέτερος καθηγεμὼν προηγουμένην καταβαλλόμενος 
πραγματείαν εἰς τοῦτον ἅπαντα τὸν μῦθον ἐνθεαςτικώτατα τὴν ἀπόρρητον. 
αὐτοῦ θεωρίαν ἐξέφηνεν. ἡμεῖς δὲ ὅςον πρὸς τὴν παροῦςαν πρόθεείν ἐςτι τῶν 
ἐκεῖ γεγραμμένων coupwva παραλαβόντες λέγωμεν κτλ. 

3) Procli loci Homerici explicationem etiam Anonymus περὶ ἀπίςτων cap. 20 
(Westerm., μυθογρ. p. 326, 12) habet, ubi verba οὕτω TTpékXAoc male ad cap. 19 
relata esse apparet. 

4) Pauca quaedam Demoni cuidam (quod pseudonymum esse existimat 
Usener, Mus. Rh. XXVIII, p. 415) possunt deberi, quam schol. A B 205 Κρό- 
νον interpretatum esse perhibet kopòvouv καὶ τέλειον νοῦν (cf. Plotin. Enn. 
V, 1, 7). Sed tenendum est, allegorias et Stoicorum ad instar institutas (B 
Ε 722; Eust. C, p. 1154, 43 8qq.) et astrologicas (Eust. E, p. 560, 37; schol. 
Lucian. Icarom. 23, vol. IV, p. 204 Jac.) ad eandem referri, ita ut compendii 
variorum allegoretarum placita continentis auctor fuisse videatur, 


΄ 


410 Capitis tertii 


cit quaestionem in codicibus nostris ad 2 15. 16 et ad X 
397 relatam (ed. p. 267. 68); neque enim similitudo quae utrique 
cum verbis eius intercedit casui tribui potest, neque contra ita com- 
parata sunt scholia, ut e Procli opere fluxisse existimanda sint. Summi 
igitur momenti est, quod quaestio priori loco (9 15. 16) adscripta in 
codicibus Leidensi et Mosquensi ad Porphyrium refertur, cuius so- 
lutiones Syriano vel Proclo haud ignotas fuisse nemo mirabitur, immo 
necesse esse dicet. Itaque cum Proclus, p. 381, de fallaci somnio ἃ 
Jove ad Agamemnonem misso secundum τοὺς πολλοὺς τῶν ἐξηγητῶν 


haec afferat: τοῦ γὰρ Διὸς ..... καὶ τοῦ ὀνείρου ..... ἐνδεικνυμέ- 
VWwY, ὅτι δέοι πᾶν τὸ ςτράτευμα κινεῖν ..... , τοῦτο γὰρ οὖν δηλοῦν 
ἑκατέρῳ τὸ πανευδίῃ, τὸν ᾿Αγαμέμνονα μὴ CUVEVTA τοῦ προςτάγμα- 
τος τὴν μεγίςτην μοῖραν τοῦ CTpPaTEVUATOC παριδόντα ...... ὅμως 


ἐπιχειρεῖν τῷ πολέμῳ, eadem autem in quaestione ad Β ὃ edita le- 
gautur (p. 23, 18) neque apud alios auctores occurrant, a vero vix 
aberrabimus, si Neo-Platonicos, qui post Porphyrium et Homero 
et Platoni operam impenderint, quos Proclus verbis οἱ πολλοὶ τῶν 
ἐξηγητῶν innuat, a Porphyrio haec accepisse ponemus. Contra ea 
quam Proclus adiecit Syriani difficultatis solutio (ἣ ἀπάτη θεόθεν 
ἐπ᾿ ἀγαθῷ τῶν ἀπατωμένων) in scholia non transit. 

Neque aliter accipio Proclianorum!) p. 385 de Ulixe vitae 
voluptuariae apud Phaeaces laudatore (1 6) cum quaestione a schol. 
Q 15 servata consensum, esse scilicet eùppocuvnv non ἡδονήν sed 
τὸ εὖ φρονεῖν (schol. p. 404, 16 Dind., cf. p. 405, 2), aut eorum, 
quae p. 378 de Minerva Pandarum ad foedus violandum excitante 
affert, cum quaestione A 88 congruentiam, in quibus maxime haec 
quidem: κἀκεῖνο ἐπινοήςωμεν, ὡς οὐδὲ προελθοῦςα ἣ θεὰ KatacKkevd - 
ζειν λέγεται τὸν Πάνδαρον εἰς τὴν πρᾶξιν, ἀλλὰ πειρᾶςεθαι μόνον, 
εἰ καὶ πρὸς ταύτην ἐπιδίδωςειν ἑαυτὸν τὴν ἐνέργειαν, cum scholii p. 71, 
6 verbis: ἄλλοι δὲ καὶ αὐτοῖς τοῖς “Ομήρου λύουςι, λέγοντες Tpoeipn- 
κέναϊ τὸν ποιητὴν πειρᾶν αἴ κε θέληειν, οὐχὶ πείθειν, comparanda 
sunt. Accedit quod hoc quidem loco altera quaestio servata est 
(p. 70, 16) nominatim ad Porphyrium relata, scholium autem 1 5 
vel propter scholii ἢ, quod simile ei est, auctoritatem (p. LVI Dind,, 
cf. supra p. 403) eidem tribuendum videtur. 

At ipsa Porphyrii Ζητήματα ‘Ounpixé his de difficultatibus agentia 
Proclo vix praesto fuerunt; neque enim neglexisset homo accuratissi- 
mus auctorem, quo in afferendo in commentario Timaei multus est 





1) Minoris momenti neque tamen silentio transmittendum est, quae apud 
Proclum, p. 389, ad quaestionem, cur Achilles Hectoris corpus auro accepto 
vendere non dedignatus sit, solvendam legantur: τάχα μὲν καὶ ἔθος τι τοιοῦτον 
εἶναι φήςομεν, λύτρα δέχεςθαι τῶν πολεμίων cwudtwy, etiam in quaestione ὦ 
594 recurrere: ἔθος δὲ τοὺς φόνους ἐπὶ χρήμαει λύειν. 


Partes secunda et tertia. 411 


— cuuuixta autem ζητήματα hoc ipso libro, p. 415, affert —, non- 
numquam nominare. Immo vero statuendum est, diadochos Platoni- 
cos, ut aliarum etiam sectarum principes, de quaestionibus scholae 
suae gravioribus agentes ea quae priores invenerint et repetivisse et 
amplificasse. Hinc, ut pauca tantum afferam, explicandum, quod 
περὶ ἀγαλμάτων Porphyrius et Iamblichus, de oraculis Plotinus Por- 
phyrius Iamblichus Proclus scripsere, in Homerum commentarium 
Syrianus et Proclus, iidem de Platonis Republica et Orphei Theo- 
logia commentati sunt, qua de re rectissime Lobeck, Agl. p. 344, 
iudicavit, frustra (ad Suid. v. Cupiavéc) obloquente Bernhardyo 
(aliter Daub, Ann. phil. suppl. XI, p. 408). Ad poetarum autem 
interpretationem difficultatumque solutiones quod attinet, condicio- 
nem posterae aetatis doctoribus cum prioribus intercedentem cla- 
rissima in luce ponunt Marini in vit. Procl. cap. 27 verba a Lo- 
beckio indicata: àvafivwexwy δὲ ἐγώ ποτε παρ᾽ αὐτῷ τὰ Ὀρφέως 
καὶ οὐ μόνον τὰ παρὰ τῷ Ἰαμβλίχῳ καὶ Cupiavùò ἀκούων ἐν ταῖς 
ἐξηγήςεειν ἀλλὰ πλείω τε ἅμα καὶ προςφυέςτερα τῇ θεολογίᾳ ... ... , 
ἠξίωςκα γὰρ παραγράφειν αὐτὸν τὰ dpéckovta τοῖς τοῦ διδαςκά- 
λου βιβλίοις. πειςθέντος δὲ τοῦ ἀγαθοειδεςτάτου καὶ παραγράψαν - 
τος τοῖς μετώποις τῶν ὑπομνημάτων, ÈCXOMEV ευναγωτὴν 
εἰς ταὐτὸν ἁπάντων. Eodem autem modo, quo Orpheum inter- 
pretatus Proclus Syriani commentario, qui Iamblicho usus erat, sua 
‘addidit, Porphyrii ea de quibus ἢ. 1. agimus ζητήματα in scholis et 
libris Syriani, ad quem aliorum opera intercedente pervenerant, ei 
patebant. Quod ita se habere, vel e p. 391 commentarii de Republica 
apparet, ubi, expositis (praeeunte nimirum Syriano) iis quae e Por- 
phyrio derivata esse supra docuimus, ipsius Syriani explicatio 
ita adnectitur: εἰ δὲ δεῖ καὶ τῶν ἀπορρητότερον ὑπὸ τοῦ καθηγεμό- 
νος ἡμῶν τεθεωρημένων κὰν τούτοις ποιήςαςεθαι μνήμην, ῥητέον ὅτι κτλ. 

Quod si quaeratur, sintne eam ob rem ζητήματα illa Syriani vel 
adeo Procli aeque recte atque Porphyrii vocanda, habet haec sen- 
tentia primo adspectu quod arrideat. Neque tamen res sic se habet. 
Qui enim factum esse dicas, ut reconditioris et mysticae utriusque 
doctrinae in commentario Reipublicae laetissime vigentis in quae- 
stionibus per scholiorum codices traditis vix ullum vestigium super- 
sit? Immo una relinquitur via, ut statuatur Porphyrii Ζητήματα 
‘Ounpixdé quae ad nos pervenerint, quamvis multifariam ex- 
cerpta et mutata sint, philosophorum illorum manus non experta, 
sed alioram hominum industria intercedente servata et exscripta esse, 

Minus confidenter de ea re iudicandum est, ipsene Porphyrius 
Longini magistri, quem ἀπορήματα 8. προβλήματα “Ὃμηρικά scripsisse 
a Suida accepimus (duos titulos eundem librum significare Lehrs, 
Ar. p. 223, vidit), difficultatum Homericarum vel a philosophis vel 


‘432 Capitis tertii 


ab aliis excitatarum solutiones, quas aut e scholis illius aut e scriptis 
percepisset, operi suo intulerit,*atque ita quidem, ut magistri nomen 
aut ab ipso consulto omitteretur aut, cum non dissimulasset, postera 
aetate interciderit. Talem scriptis alterius nonnullis cum altero inter- 
cedere condicionem cum vel tituli simillimi, velut Longini ei φιλόςο- 
φος Ὅμηρος et φιλόλογοι, Porphyrii περὶ τῆς ‘Ounpov φιλοςοφίας et 
φιλόλογος ἀκρόαεις, ut operam ab utroque Timaeo Platonico impen- 
sam omittam, veri simillimum reddant, idem in huius ζητήματα Ὅμη- 
ρικά, illius ἀπορήματα cadere suspiceris sane. Sed fatendum est, cer- 
tum in hanc rem testimonium afferri non posse; namque ne illa 
quidem, quam difficultatis, quid v. a 320 ἀνόπαια significet, solutionem 
continere dicas, interpretatio in Epimer. An. Oxon. I, p. 83, 8 sqq. 
nominatim ei tributa: ... Kdccioc δὲ Λογγῖνος ὄρνις δ᾽ ὡς ἀνό- 
tata, ἵν᾽ ἡ χελιδών, ἀπὸ τῆς ὀπῆς, ἤγουν ἣ φωνητικὴ ἢ <om. cod.) 
ἐπειδὴ ἐν Αὐλίδι τῆς Φωκίδος τὰ περὶ {παρὰ cod.) Tnpéwc λεγόμενα 
κτλ., quacum conferenda scholii M ἢ. v. (p. 56, 11 Dind.) verba: ἢ 
Tlavorara iv’ i) χελιδών, utrum e quaestione, quam Porphyrius in 
usum suum converterit, an libro aliquo, quos multos scripsit, gram- 
matico fluxerit constat. !) 

Hanc igitur quaestionem, utpote quae adhuc solvi non possit, ut 
in incertis relinquamus, tantum certe effecimus, solutiones contra 
philosophos Homerum impugnantes prolatas, quas quidem πὸ us- 
que consideraverimus — paucae enim quaedam paullo infra dicendae 
erunt —, in quaestiones hodie superstites ex unius Porphyrii opere 
fluxisse; 51 quidem nemo praeter eum auctor, cuius opera intercedente 
eo pervenerint, afferri potest. 

Sed de his quidem satis; haud exigua enim dicenda restant de 
solutionibus contra rhetores et sophistas prolatis. Quorum 
hominum genera, ad quae iam nos convertimus, artius inter se cohae- 
rent, quam ut unum ab altero divelli queat; neque iniuria Philode- 
mus (rhetor. col. XXXVI, p. 72, 19 Gros) Polycratem et Zoilum 
ῥητορικοὺς copictàc, hune Suidas (v. ZwiXoc) ῥήτορα καὶ φιλόςοφον 
vocavit, cui rei proluserat quodam modo Gorgias, cum rhetora se 
quam sophistam dici malebat (Plat. Gorg. p. 449 A; Men. p. 95 C). 
Sed pro nostro certe consilio orationes illae vel declamationes, qua- 
lem Gorgias Helenae, Zoilus Polyphemi laudationem scripsere (cf. 





1) Accedit, quod non magis constat, Heraclides ille, quem schol EHQR 
ibid: afferunt, utrum Ponticus fuerit, cuius solutiones Porphyrio intercedente in 
scholia pervenisse videbimus, an alius quidam cognominis, velut Milesius. — 
Scholia A_N 103 (id. Cram. A. P. III, p. 285) et Vict. H 238 (id. Townl., ν. 
Dind. ad schol. Il. IT, p. 8, 12) ἃ quaestionum ratione etiam plus discrepant; 
Eustathium A, p. 67, 29 et p. 106, 33, rhetoricum aliquem Longini librum 
significare Lehrs, Ar. p. 223, maluit. 


Partes secunda et tertia. 413 


hi . 
- 


Lehrs, Ar. p. 203 sqq.; Sengebusch, diss. Hom. I, p. 112), quamvis 
et ipsae Homerum impugnaverint, ab iis quae eodem studio 
ducti in aliis libris editis (velut Zoilus in novem voluminibus κατὰ 
τῆς τοῦ μήρου momcewc) vel disputationibus suis, ut Protagoras. 
Platonicus contra Simonidem, protulerunt, distingui et possunt οὐ 
debent. Declamationibus enim illis quamquam alios rhetores poetae 
opitulatos respondisse veri simillimum est, quaestiones certe et so- 
lutiones Homericae, quae alteri eorum hominum generi scriptorum 
curam Impenderunt quam maximam, nullo cum iis vinculo con- 
tinentur. 

Ab antiquissimis igitur sophistis praeter ceteros hoc nomine in- 
signibus — Gorgiam dico, Protagoram eiusque suppares — si qua 
in Homero vituperata fuerant, nunc quidem praeter mira Prota- 
gorae inventa, poetam τὴν πήληκα et μῆνιν οὐλομένην dicentem 
ςολοικίζειν (Arist. soph. el. 14, p. 173 β 19, cf. Friedel, de sophist, 
stud. Homer., diss. Hal. I, p. 135), neque verbis μῆνιν ἄειδε, θεά, 
usum imperare debuisse Musae, quod diple posita Aristarchus re- 
futavit (v. Ariston. A 1, cf. Herodian Γ 280!)), interciderunt. Sed 
inferiorum temporum sophistas, s. rhetoras dicere mavis, plurima iu 
utroque carmine, et argutius quidem plerumque quam verius, vitupe- 
rasse, ex Aristotelis cum sophisticis elenchis (cap. 4) tum libello 
de arte poetica (cap. 25, cf. Lehrs, Ar. p. 40) sequitur. Quae enim 
utroque loco afferuntur praeter unum illud Hippiae Thasii ignoti 
hominis 2) inventum, in Iovis ad Somnium verbis διδόμεν (pro dido- 
μεν) dé οἱ εὖχος ἀρέεθαι esse legundum, ita comparata sunt, ut phi- 
losophorum ea vituperiis respondere nemo contenderit. Accedit 
quod duo eorum quae in Arte poetica commemorantur ἐπιτιμήματα 
(cur Apollo mulos primos sagittis suis petiverit; cur Achilles legatis 
Agamemnonis ζωρότερον misceri iusserit), ab aliis (Heraclit. 14; Plut. 
Q. C. V, 4, 2) Zoilo, Aristotele aetate paullo maiori (v. Blass, att. 
Bereds. II, p. 344), tribuuntur, de versibus autem Y 267 sqq., eodem 
loco allatis, schol. Viet. v. 269 (Bkk.) haec habet: οὗτοι καὶ προηθε- 
TOÙVTO παρ᾽ ἐνίοις τῶν ςοφιεςτῶν, ἐν ἐνίοις δὲ οὐδὲ ἐφέροντο 3). 

Sed apparet ex utroque libro Aristotelico, illis iam temporibus 
certos quosdam fuisse constitutos modos, quibus τὰ ἐπιτιμήματα ἐν 
τοῖς προβλήμαςι solverentur; quos modos profecto non errabimus, si 





1) Haud scio an paullo subtiliora hoc vituperio subesse statuerint docti 
homines (v. Friedel, p. 137 sqq.). 

2) Quinto a Chr. n. saeculo medio vel exeunti Sengeb., diss. Hom, I, p. 206, 
assignavit, parum certo argumento nisus; ceterum cautius ille Osanno, Mus. 
Rhen. II, p. 510 (cf. Anecd, Rom. p. 259; Mueller, FHG II, p. 60 not.; recte dis- 
sentiente Bergkio, diar. antiqu. 1847, p. 36), Ἠλεῖος pro Odcioc scribente. 

3) De v. ἀθετεῖν ἢ. 1. usu recte Friedel, p. 133. 


414 Capitis tertii 


ab ipso Aristotele, qui superiorum quorundam inventa in usum 
suum contulerit, via quadam ac ratione in certum ordinem 
redactos in scholis propositos postea litteris mandatos 
esse existimabimus (v. poet. c. 25 extr. cum G. Hermanni, p. 189, 
annotatione). | 

Minime igitur mirum est, quod Aristotelis discipulorum opera 
in eadem re elaboravit; inter quos primo quidem loco Megaclides 
nominandus est (Tatian. adv. Gr. cap. 37, cf, Euseb. P. E. X, 11,3), 
quem περὶ ‘Ounpov scripsisse Suid. v. ’A@nvatac et schol. A TT 140 
docent. Reprehensus erat poeta, quod Achillem Hectori cursu ita 
instantem induxisset, ut res aut ridicula esset aut omni fide careret 
(poet. 25, p. 1460 B 26, coll. 24, p. 1460 a 14); respondit Megaclides 
(edit. p. 258, 8), tÀdcua εἶναι τοῦτο τὸ uovoudyiov, quibus verbis 
ea quae Aristoteles (c. 24) de cursu verbis descripto a cursu in scaena 
repraesentato distinguendo attulerat, atque haud apte quidem, reddere 
videtur. Vituperaverat τὰ περὶ τοῦ ἐρωδιοῦ (K 274) Zoilus; defendit Me- 
gaclides, ὅτι μαντικῶς ταῦτα ἐποίηςε (edit. p. 153, 30); idem vero etiam 
quaestioni a sophistarum genere minime abhorrenti, qui factum sit, 
ut Achillis armorum sola hasta Patroclo non idonea esset, respondit 
(p. 211, 11). Alia origo est quaestionis totiens agitatae, cur Ulixes 
in convivio Phaeacum (1 6) εὐφροεύνην ut summum bonum praedicaverit, 
cui solvendae eundem Megaclidem operam dedisse ab Athenaeo XII, 
p. 213 C (exscripsit Eust. 1, p. 1594, 27) accipimus; sed conceden- 
dum est, reprehensionem illam morum Ulixis a Zoilo eiusve similibus 
e philosophorum libris potuisse peti, ut e 5680], ἃ ( 22 (edit. p. 220) 
eum Platonis de Achille lamentante iudicium amplexum fuisse apparet. 
Solutio autem a Megaclide de loco 16 prolata cum eadem fere et 
apud Heraclitum cap. 75 et in quaestionibus ad ἢ. l. traditis recurrat, 
quod ad communem originem e Stoicorum illo Corpore repetendam 
ducere videtur, non constat, utrum in hoc homo Peripateticus allatus 
fuerit (cf. p. 401. 2), an alius cuiusdam explicatio cum illo congruens 
infuerit 1). 

Megaclide, quem propter testimoniorum perspicuitatem primum 
posui, longe notior atque illustrior Heraclides Ponticus, quem 
λύςεων ‘Ounpixòv duos libros condidisse Diog. Laert. V, 88 affert. 
Eum (v. schol. v 119) magni momenti est quaestioni, cur Phaeaces 





1) Quod loco Z 106 idem Megaclides ἀγρονόμοι maizouciv ἀνὰ dpia παιπα- 
λόεντα (schol. HP) legit, non liquet num cum quaestione aliqua cohaereat; nam 
praeter solutiones de aliis etiam rebus in opere illo περὶ Ὁμήρου eum egisse 
Suid. v. ᾿Αθηναίας (cf. Hesych. v. ’A@nvà, Eust. A, p. 84, 18) docet. Quae apud 
Athen. XII, cap. 6, de eo ut recentiorum poetarum vituperatore leguntur, quae 
unde petita sint nescitur, ne ipsum quidem, quamvis Homerum defenderet, a 
rhetorum sophistarumque ratione prorsus fuisse alienum demonstrant. 


Partes secunda et tertia. 415 


< 


Ulixem dormientem in Ithacae littore deposuerint, explicandae operam 
impendisse; namque, id quod optime contulit Deswert, 4155. de Heracl. 
Pont., Lovan. 1830, p. 110, cum Aristoteles (poet. 24, p. 1460 
“a 39) locum illum Homeri facile dubitationibus quibusdam peti posse 
non dissimulasset, eodem quo Megaclidem modo eum quoque ea quae 
scholae caput tetigerat denuo suscepta pluribus persecutum esse ap- 
paret. Duo praeterea scholiorum loci difficultatibus similibus Heraclidem 
respondisse demonstrant: ΓΟ 236 (p. 59, 15), cur Helena decimo belli 
anno fratres non adesse nesciat, et B 649 (p. 48, 29, quod scholium 
Porphyrio a codd, Leid. et Eton. tribuitur), cur Cretam modo cen- 
tum modo nonaginta urbes habere poeta dixerit. Recte enim sine 
ullo dubio, quamquam Pontici cognomen nomini non adiectum est, 
ad hune auctorem Osann, quaest. Hom. III (Giss. 1853), p. 7. 18, 
et Sengebusch, diss. Hom. I, p. 82, ea verba retulerunt.') Idem 
quod de duobus Telemachi ad Ithacenses orationis locis (v. schol. β 51, 
quod sec. Dindorf. p. VII in cod. Ὁ ad Porphyrium refertur, et 
schol. B 63) ipse difficultatis auctor exstitisse perhibetur cum studio- 
rum eius ratione haudquaquam pugnat; quid enim mirum, eum, cum 
alioram errores refutare vellet, poetam diligeuter interpretatum in 
rebus quibusdam vel post illos vel primum haesisse, quibus explican- 
dis non par esset? Ut omittam dubitari posse, an in scholiis iis etiam 
solutionum eius vestigia supersint. ?) 

Plures e Peripateticis, quamvis de rebus Homericis permulti 
scripserint (v. Sengeb. p. 79—91) atque nonnullorum explicatio- 
nes in scholiis adsint (v. p. 421), afferri nequeunt qui solutionibus 
difticultatum Homericarum integros libros librorumve partes impen- 
derint; sed ipsum scholae caput, Aristotelem, non solum delectum 
quasi ἀποριῶν temporibus illis solutarum aut solvendarum in libris 
de arte poetica et de sophisticis elenchis scimus protulisse — id quod 
bene perspexit Heitz, d. verlorn. Schrft. d. Aristot., p. 268 —, sed 
etiam ἀπορημάτων ‘Ounpixòv libros sex (cf. Val. Rose, Ar. ps. p. 149) 
seripsisse ex indice a Diog. Laert. V, 26 proposito accepimus. Cuius 
operis auctoritatem cum in dubium vocasset Lehrs, Ar. p. 222, ut- 
pote quod ieiuna tantum atque ab Aristotelis ingenio et doctrina 
aliena contineret neque a quoquam eorum qui quaestiones Homericas 
tractassent praeter Porphyrium adsciretur, Sengebusch I, p. 75, 
Stagiritae contra hune nomen tutatus est; deinde vero cum Val. 





1) De Heraclide Pontico minore v. p. 371. 

2) Quae schol. a 320 apposito Heraclidis nomine de v. ἀνόπαια affert, ne- 
que constat num Pontici sint (cf. Osann p. 18) neque, ut esse huius éonceda- 
mus, num e Solutionibus Homericis fluxerint. Minore etiam cum veri specie ea 
quae Et. M. 513, 34 de Cimmerlis leguntur ex hoc opere repetuntur (alia vid. 
ap. Sengebuschium, p. 82). 


416 Capitis tertii 


Rose, Ar. p. 149, ad Lehrsil rationem accedens opus illud in indice Dio- 
geniano allatum quaestionum esse dixisset volumen e Peripateticorum 
studiis philologis profectum, post LaRocheum, qui (Hom. Txtkr. p. 24) 
rationibus non additis opus genuinum esse pronuntiaverat, haud in- 
scitus operis suspecti advocatus exstitit Heitz, 1. ὁ. p. 258 sqq., cui 


sententiae se accedere I. Vahlen, Beitr. zu Aristot. Poet. IV: 


(Sitzungsber. ἃ, Wien. Akad., hist.-phil. Ο]., LVI, p. 351) breviter 
significavit. 1) | 

Quibus tantorum virorum, quibus alios addi posse me non fugit, 
sententiis quid effectum sit difficilimum sane est iudicatu; neque 
quaestio certum ad finem perduci poterit, nisi ita ut reliquorum 
ftragmentorum Aristotelis nomen prae se ferentium fidei et auctori- 
tatis simul habeatur ratio. Sed nos quoque, dum pro consilio huius 
libelli perscrutamur, num forte quaestiones illae et solutio- 
nes summi philosophi nomine insignes cum aliis id genus 
scriptis cohaereant quaque ratione per scholia propa- 
gatae ad nos pervenerint, quaestioni illi longe difficiliori aliquid 
certe lucis allaturos esse speramus. 

Quod si ab ᾿Απορημάτων fragmentis cum Artis poeticae cap. 25, 
quo certo quasi fundamento niti possimus, comparandis proficiscimur, 
dignissimum primum est, quod animadvertatur, plurima eorum quae 
eo capite commemorantur etiam in quaestionibus ab utriusque car- 
minis scholiis servatis, Aristotelis nomine et addito et omisso, recur- 
rere; cul disquisitioni viam quasi monstravit Joannis Vahleni editio 
(Aristot. de arte poetica liber, Berol. 1874). Quaeritur igitur in 
scholiis praeter ea quae e Megaclide et Heraclide cum locis qui- 
busdam Artis supra contulimus (p. 414. 15), non solum — id quod 
alio iam loco indicavimus (p.373) — de Achille ζωρότερον misceri 
iubente (Porph.| 203, cf. 1461 a 14), sed etiam cur ἔγχεα ὄρθ᾽ ἐπὶ 
ςαυρωτῆρος terrae infixa fuerint (Porph. K 153, cf. 1461 a 2), quo- 
modo intellegenda sint verba τῇ ῥ᾽ ἔςχετο χάλκεον ἔγχος de lamina 
aurea clipei Aeneae dicta (Porph. Y 259 sqq., cf. 1461 a 33), quid 
significent verba παρῴχηκε δὲ πλέων νὺξ τῶν δύο μοιράων κτλ. (*B 
K 252, οἵ, 1461 a 25), rectene septentriones dicantur soli participes 
non esse λοετρῶν Ὠκεανοῖο (*B C 489, cf. 1461 a 20). Etiam quaestio 
in cod. A ad C 128 (p. 223, 7) adscripta, cur aenea neque aurea vel 
argentea arma a Volcano fabricata dicantur, quae ita solvitur: κοινό- 
τερον οὖν καὶ χαλκεῖς ἔλεγον καὶ τοὺς ταῦτα ἐργαζομένους κτλ., non 
potest non memoriam revocare eorum quae apud Aristotelem p. 1461 
o 28 leguntur, quamvis quid tandem hic sibi voluerit pronuntiare 





1) , Hatte doch Aristoteles selbst in einer besonderen Schrift, die man mit 
Unrecht seinem Namen entzieht, ἀπορήματα oder προβλήματα Ὁμηρικά 
zusammengestelli.‘* 








Partes secunda et tertia. 417 


difficile sit (v. G.Hermann, p. 184. 8: Vahlen p. 227). Ad Odys- 
seam denique schol. a 285, quaerens cur Spartam profectus Tele- 
machus Icarium non convenerit (cf. schol. B 52, è 1, ξ 68) de eadem 
difficultate agit, quam Aristot. .p. 1461 8 4 tetigit: οἴονται γὰρ αὐτὸν 
(τὸν Ἰκάριον) Λάκωνα εἶναι᾽ ἄτοπον οὖν τὸ μὴ ἐντυχεῖν τὸν Τηλέμα- 
xov αὐτῷ εἰς Λακεδαίμονα ἐλθόντα. 1) 

Has autem quaestiones et ex parte etiam solutiones ex ipso περὶ 
ποιητικῆς libello ab inferioris aetatis grammatico aliquo vel a Por- 
phyrio, ad quem | 208, K 153, Y 259 codicum auctoritate referun- 
tur, ita, ut novas ipsi quaererent aut adderent solutiones, petitas esse 
cum per se haud ita magnam veri speciem habeat, tum inspectis 
uberrimis illis ad K 252 et Y 259 servatis quaestionibus ne cogitari 
quidem potest. In libello enim Aristotelico (1461 a 20) haec tan- 
tum: τὰ δὲ ἀμφιβολίᾳ (δεῖ διαλύειν), παρῴχηκεν δὲ πλέων νύξ’ 
τὸ γὰρ πλέων ἀμφίβολόν éctiv, et (1461 a 31): δεῖ δὲ καὶ ὅταν ὄνομά 
τι ὑπεναντίωμά τι δοκῇ ςημαίνειν, ἐπιςκοπεῖν. ποςαχῶς ἂν εημήνειε 
τοῦτο ἐν τῷ εἰρημένῳ, οἷον τῇ ῥ᾽ ἔεχετο χάλκεον ἔγχος τὸ ταύτῃ 
κωλυθῆναι κτλ., illic haud vulgaris doctrina, priore quidem loco ex- 
plicationibus hominum variae aetatis variique generis allatis, Metro- 
dori, Chrysippi, ipsius Aristotelis, Autochthonis, Apio- 
niìs, conspicua. Accedit quod explicatio versuum ( 489 et a 285 ab 
ipso Aristotele in Arte Poetica allata in scholiorum quaestionibus, 
quas supra comparavi, ne comparet quidem; quod vix ita se haberet, 
sì libellus ille fons earum fuisset. Neque facile tibi persuadebis, Por - 
phyrium solutionem Aristotelis K 153 nominatim ab eo allatam 
aliunde petiisse atque eas quas tot praeterea locis, ubi in Arte. Poetica 
ne similia quidem adsint, eidem tribuit. 





1) In verbis δίδομεν δέ οἱ εὖχος ἀρέεθαι, per errorem (v. Heitz, p. 268; 
aliter quidem Hermann, p. 182), ut videtur, e Somnio Agamemnonis allatis (1461 
a 22, cf. Alex. Aphr., qui vocatur, comment. ad sophist. el., p. 20 Aid.) cum 
quaestionibus B 8 sqq. editis comparandis tempus non teram. — E reliquis autem 
ἐπιτιμήματα περὶ θεῶν (1460 8 25) brevius indicantur quam ut cum scholiis com- 
parari queant. Ζήτημα, qui Dolon εἶδος κακός dictus sit, τῇ λέξει solvendum 
(1461 a 12), neque in scholiis neque apud Eustathium comparet; neque magis 
de verbis Y 328 τὸ μὲν où, neque τὸ μὲν où, καταπύθεται ὄμβρῳ (1461 a 23) 
legendis, aut de Ganymede Iove vinum ministrante (1461 a 27) quicquam ibi 
legitur, quod Aristotelicis respondeat. Neque illud huc pertinet, quod ν, où- 
pfiac A 50, quem locum Zoilus vituperaverat, explicatio 1461 a 10 proposita 
(= φύλακας) ab Aristarcho diple posita repudiata est. Cuius aliorumve 
Alexandrinorum doctrina etiam in schol. A K 1, cum poet. 1461 a 16 conferendo, 
adesse videtur; quod, cum quaestione hodie servata certe non cohaerens, inter 
schol. **B (f, 1295 ad παννύχιοι K 1) ita legitur: νῦν τὸ παννύχιοι où cnuaiver 
τὸ δι᾽ ὅλης τῆς νυκτός, ἀλλὰ τὸ mieîctov μέρος τῆς νυκτός. ἄλλοι μὲν παρὰ 
vnucìv ἀριετῆες ἸΤαναχαιῶν. εἰκότως" ἀμφότερα γὰρ ὕπνου ἀγωγά κτλ. (= 
Dind. III, p. 419, 20 sqq., qui initium turbavit). 


418 Capitis tertii 


Sed, ut Porphyrium paullisper mittamus, ipsae solutiones in 
scholiis utriusque carminis ad Aristotelem nominatim relatae 
pleraeque ita sunt comparatae, ut aeque atque eae, quae in libello 
περὶ ποιητικῆς breviter indicantur, aliorum vituperiis vel dubi- 
tationibus respondeant: praeter K 153. 252, quas modo attuli- 
mus, B 73. 183. 447 (€ 741, edit. p. 44, 21). 649; Γ 236. 276. 277 
(pertinet ad u 374, cf. Val. Rose, p. 159). 441; A 88. 297; E 778; 
Z 234; Η 93. 229; I 17; A 637; T 108; Ψ 269 (eadem etiam 8118 
locis leg., cf. p.262); Q 15; e 93; 1 345 (333). 5254 y 337 (Vind. ap. 
Ros. p. 175); Dind. schol. Od. II, p. 789, quibus addenda videntur Kusta- 
thiana (A, p. 821, 52) de Aristotelis loci A 385 interpretatione, quo- 
niam èvctacw a schol. ἢ. 1. commemoratam spectant (v. ad p. 164, 12). 
È quibus ἀπορίαις cum una (£ 15) ad certum quendam auctorem re- 
ferri possit, si quidem Plato (resp. II, p. 391 B) Achilli crudelita- 
tem obiecit, superioribus iam temporibus de A 637 et 1 525 deque re 
in schol. Vindobon. w 337 tractata dubitationes quasdam ortas esse 
inde sequitur, quod ad primum locum Stesimbroti, Antisthenis, 
Glauci, ad secundum Antisthenis solutionem scholia afferunt; ad 
tertium autem quod attinet, eundem Antisthenem de eadem re 
egisse schol. e 211 (cf. p. 388) docet. In reliquis multae sine dubio 
adsunt a sophistis sive inventae sive excultae, quod cum de K 153 
et 252, quia in Arte poetica afferuntur, pro certo paene haberi possit, 
tum in multas alias cadere videtur, maxime quidem in èvctacw de 
v. e 93 motam: ei μηδὲν ἄλλο πίνουςιν οἱ θεοὶ ἢ τὸ νέκταρ, διὰ TI 
αὐτὸ N Καλυψὼ τῷ Ἕρμῇ κεράςαςα δίδωειν; — Quod denique ipse 
Aristoteles!) in rebus quibusdam haesisse solutionesque quaesivisse di- 
citur (B 305; K 194; e 334; 1106; fortasse etiam quae p. 24, 12. 15 
ad B 73 de μηχανῇ adhibita afferuntur huc pertinent), eodem de quo 





1) In scholio £ 559 brevissimo: ᾿Αριςτοτέλης φηςεὶν ἀνώμαλον εἶναι τὸ 
᾿Αχιλλέως ἦθος, solutio ab ipso proposita excidisse videtur. — Ceterum in frag- 
mentis Aristotelicis et in scholiis et alibi allatis ad ἀπορήματα ‘Ounpixa re- 
ferendis cautela opus est. Velut rectissime schol. è 477 a La Rocheo (Hom. 
Txtkr. p. 24) perperam huc relatum Rose, p. 240; schol. Vict. Y 130 idem p. 481; 
fragmentum ab Athen. V, p. 178 E .servatum (Rose p. 177) Heitz, p. 195, ex- 
cluserunt; quod autem Sengebusch I, p. 75, indidem repetere videtur fragmen- 
tum de avibus quae ςκῶπες vocantur (e 66), ab Aeliano, H. A. XV, 28 (cf. Alex. 
Mynd. ap. Athen. IX, p. 391 C) servatum, inter Zoica (περὶ ὀρνίθων) collocan- 
dum est, ubi omittere non debebant editores. Itaque, ut a scholiis, ubi Aristo- 
telis nomen sine ullo dubio errori debetur, discedam (velut Y 122, cf. Heitz, 
p. 259; ® 252, cf. annot. ad p. 274, 9 et Heitz p. 262), consulto neglexi A 303. 
‘481; O 116; TT 283; £ 340. 420 (cf. quae p. 275. 76 attuli), neque, si de quae- 
stionibus ad Odysseam pertinentibus ageretur, schol. ὃ 356 aut p 326 (Vindob. 
ap. Roseum p. 175) reciperem, quoniam neque quaestionum de his locis institu- 
tarum vestigia adsunt neque scholia illa ad Porphyrium referri possunt. Etiam 
de scholiis E 778 et 2 15 dubitari posse concedendum est, an Aristotelica quae 











Partes secunda et tertia. 419 


supra, cum de Heraclide Pontico egimus, exposuimus modo (p. 415) 
explicandum est. | 

Neque vero rationes, quas solutiones Aristotelicae per scholia 
traditae sequantur, si ab uno!) schol. Vindob. μ 128. 29 (Rose, Ar. 
ps. p. 174), boves Solis physica ratione explicante, discesseris (qua 
de re paullo infra agetur), cum ils, quas libellus περὶ ποιητι- 
κῆς indicat, pugnant, dummodo ne neglegatur, naturam huius quidem 
ferre, ut plurima brevissime significentur. Immo vero, ut omittam 
schol. K 153 et p. 1461 a 2, quae ita comparata sunt, ut, si sola ad- 
essent, sane alteram pro fonte alterius habendum esset, schol. K 252 
(p. 149, 4) eadem uti solvendi ratione, quam p. 1461 a 20 innuat, 
rectissime Heitz, p. 266, observavit. Cortulit idem (p. 265) ea quae 
ad B 73 (p. 24, 15) de difficultate per machinam soluta leguntur cum 
verbis poet. 15, p. 1454 a 37, simillimis: φανερὸν οὖν ὅτι καὶ τὰς 
λύςεις τῶν μύθων ἐξ αὐτοῦ δεῖ τοῦ μύθου ευμβαίνειν, kai μὴ ὥςπερ . .... 
ἐν τῇ Ἰλιάδι τὰ περὶ τὸν ἀπόπλουν, quibus addendum, ea quae in 
scholio statim sequantur Aristoteli nominatim tributa: ποιητικὸν μὲν 
εἶναι τὸ μιμεῖεθαι τὰ εἰωθότα γίνεεθαι καὶ ποιητέων <ita enim legen- 
dum videtur, τῶν fortasse praemisso») μᾶλλον τὸ κινδύνους παρ- 
eicdYEetv, non solum cum poet. 25, p. 1461 a 1, congruere, sed 
etiam sententiam reddere p. 1460 8 22 sqq. ita prolatam: ἂν τὰ πρὸς 
αὐτὴν τὴν τέχνην ἀδύνατα πεποίηται, ἡμάρτηται᾽" ἀλλ᾽ ὀρθῶς ἔχει, ei 
τυγχάνει τοῦ τέλους τοῦ αὑτῆς: τὸ γὰρ τέλος τηρεῖται {Maur. 
Schmidt; αἱρεῖται Ueberweg; an εὕρηται legendum? codd. εἴρηται, 
εἰ οὕτως EKTÀNKTIKWTEPpov ἢ αὐτὸ ἢ ἄλλο ποιεῖ μέρος. Ne- 
que omittendum denique, vituperia heroum dictis et factis intenta tot 
scholiorum locis ab Aristotele diluta, etiam in altero illo libello, quam- 
quam exempla non addantur, commemorari, p. 1461 a 4: περὶ dè 
τοῦ καλῶς ἢ μὴ καλῶς εἰ Ueberweg; cod. ἢΣ εἴρηταί τινι ἢ 
πέπρακται, οὐ μόνον «ςκεπτέον εἰς αὐτὸ τὸ πεπραγμένον ἢ εἰρημέ- 
γον βλέποντα κτλ. 





afferunt ex aliis libris nomen illud prae se ferentibus petita sint (v. ad p. 268, 
1); sed cum utrumque quaestionis forma utatur et quod altero loco legitur: ἔςτι 
dé λύειν ....... καὶ εἰς τὰ ὑπάρχοντα ἀνάγοντα ἔθη κτλ. praecepto in 
poet. p. 1461 a 1--4 proposito quam maxime respondeat, Roseo δὰ ἀπορήματα 
referenti assentior. Difficilius etiam iudicatu de iis est scholiis, quae, cum ne- 
que quaestionis forma utantur neque auctorem nominatim afferant, Aristotelica 
continere videntur, e quibus Ψ 296 propter Plutarchi auctoritatem (v. ad 
p. 263, 1) recipere non veritus sum; contra schol. H 445 et M 4, quae e dialogo 
περὶ ποιητῶν posse esse petita ipse Heitzius, p. 272 (cf. eundem p. 264 de 
Eustath. τὶ p. 1873, 29, agentem) concessit, et Et. M. 180, 49 (cf. ibid. p. 261) 
neglexi. 

1) Altera illa physica explicatio ab Eust. u 62 (p. 1713, 9) Aristoteli im- 
putata nihili est; rectissime enim e Ptolemaei Hephaestionis figmentis 
Rose, p. 174, repetivit. 


420 Capitis tertii 


Ergo, cum similitudo quaedam et consilii et rationum solutionibus 
Aristotelicis a scholiis allatis cum ils, quas liber de arte poetica 
commemorat, intercedat, certum videtur esse, etiam solutiones in eo 
libro breviter indicatas, in scholiis autem pluribus verbis expositas et 
amplificatas, quibus (velut | 203, cf. supr.-p. 416) Aristotelis nomen 
non additum sit, ex eodem quo illas fonte repetendas esse, veri si- 
millimum autem, etiam ἀπορίας scholiorum cum iis quas Ars habet 
congruentes, quamvis solutiones in hac indicatas 1110 non adsint — 
transcribentium aut excerpentium neglegentia facile excidere potuerunt 
— indidem esse derivandas (C 489, a 285). 

Quod si qualis omnium earum fons fuerit quaeritur, ut a cer- 
tissimo fine proficiscamur, tantum quidem constare dicendum, e Por- 
phyrii Quaestionibus Homericis in scholia eas pervenisse. Ex 31 enim 
solutionibus Aristotelicis in scholiis allatis — A 385, quippe quam 
uni Eustathio debeamus, omitto — quindecim in codicibus nomina- 
tim ad Porphyrium referuntur, quinque autem (B 73. 305; Γ 277; 
E 778; e 98) in scholiis occurrunt eam ob rem eidem tribuendis, quod 
alia scholia ex 115 vel ex eodem fonte excerpta nomen illud in fronte 
gerunt; ’ApictotéXovc enim illud, quod in codice Veneto B his 
scholiis vel suprascribi vel in margine adici solet, nihil agere nisi ut 
legentes de auctoris allati praestantia admoneat, recte Rose, p. 153, 
animadvertit, Ex undecim autem quorum de auctore non constat 
scholiis, cum quinque ad Odysseam pertineant (omnino enim duo 
tantum e septem, quae Aristotelis solutiones ad cam afferunt, co- 
dicum auctoritate Porphyrii esse efficitur, e 93 et Vindob. ap. Roseum 
p.- 175), sex restant de Iliadis difficultatibus agentia (M 236; H 93; 
I 17; K 252; T 108; quibus addendum videtur £ 559, de quo v. p. 418, 
1), quem admodum esse exiguum numerum concedes, si memineris, 
duodeviginti huius carminis id genus scholia codicibus iubentibus 
Porphyrio esse vindicanda. Atque de iis quae modo attuli omnis 
facillime dubitatio tollitur, guoniam eorum quattuor (Γ 236; H 93; 
I 17; K 252) non solum cum ceterorum ratione congruunt, sed etiam 
ab altera illa manu codicis B, cui omnes paene quaestiones Aristo- 
telica continentes debentur, scripta sunt; reliquorum autem quod ratio 
nonnihil discrepat nullius momenti est; prius enim (T 108) codici A, 
alterum ( 559) priori cod, B manui debetur, quibus in scholiis 
utrisque cum Porphyriana insint plurima (ex Aristotele quidem 
nominatim petita in cod. A etiam A 88, inter scholia B etiam E 778 
et Ψ 269), e recensionibus peculiaribus aut omnia aut magnam quidem 
partem ea pendere, capite quod sequitur demonstrabimus. 

Quae cum ita sint, non solum de Odysseae scholiorum Aristotelis 
solutiones afferentium origine, quae scholia minus prospero codicum 
fato usa sunt, idem concludendo efficere licebit, sed etiam quaestiones, 


Partes secunda et tertia. 421 


LS 


quarum, cum Aristotelem non nuncupent, eandem esse originem paullo 
ante effecimus (p. 420) ex eodem Porphyrio repetere, praesertim cum 
duae earum (I 203; Y 259) nominatim huic tribuantur. 

Iam vero summi momenti est, pro explorato haberi posse, quae- 
stionem illam K 252 uberrimam et doctissimam Aristotelemque inter 
alios auctorem excitantem Porphyrii esse; cui cum prooemium 
quoddam praemissum sit, dubitari nequit, quin ab ea librum aliquem 
Quaestionum suarum orsus sit. E verbis autem, quibus incipit: ἣ 
CUVATWYN τῶν ζητουμένων γέγονε μὲν ἤδη καὶ παρ᾽ ἄλλοις" 
ἡμεῖς δὲ τὰ προβλήματα λαμβάνοντες παρὰ τῶν ἐζητηκότων τὰς λύεεις 
ἐπικρίνομεν ἃς ἐκεῖνοι ὑπέταξαν τοῖς προβλήμαει, καὶ τινὰς μὲν τού- 
τον ἐγκρίνομεν, τινὰς δὲ παραιτούμεθα, τὰς δ᾽ αὐτοὶ ἐξευρίεκομεν, τὰς 
δὲ πειρώμεθα διορθοῦν καὶ ἐξεργάζεεθαι, ὥςπερ τοῖς ἐντυγχάνουειν 
éctar δῆλον, τοοΐθ concluditur, opus aliquod ab eo significari collecta- 
neum, quale unum ex Alexandrinorum disputationibus composi- 
tum fuisse ipse I 682 commemoravit, alterum e Stoicorum disci- 
plina pendens ei praesto fuisse paullo ante (p.403) effecimus. Etenim 
cum verba illa hoc dicant, se, cam problemata prout proposita essent, 
sive probanda sive improbanda viderentur, accepturus esset, solutio- 
nes eorum non — id quod operum collectaneorum auctores (ἐκεῖνοι) 
fecissent — omnes prolaturum, sed epicrisi quadam usurum esse !), 
cogitari omnino nequit, eam ipsam quae prooemium illud statim ex- 
cipiat quaestionem tali cuvaywyrîf superioribus temporibus institutae 
non deberi. 

Ergo si ponere licet, omnes quaestiones Aristotelem afferen- 
tes?) vel cum iis, quas in libello περὶ ποιητικῆς commemorat, cohae- 
rentes ex eadem illa ευὐναγωτγῇ Porphyrium petiisse, in qua 
amplificatas quasi infuisse plurimas difficultates solutionesque in altero 
illo opusculo breviter indicatas ex 115 quae supra attulimus (p.418 sqq.) 
sequitur, cum acceperimus non solum Heraclidem et Megaclidem 


1) Ne quis verba prooemii ita accipiat, ut dixisse Porphyrium autumet, 
se, contrario atque operum collectaneorum auctores modo, solutiones ex ipsis 
problematum auctoribus petere (tà προβλήματα λαμβάνοντες παρὰ τῶν ἐζητη- 
κότων KTÀ.), monendum est, neque Chrysippum neque Autochthonem neque 
Apionem (fortasse adeo ne Metrodorum quidem), quos praeter Aristotelem 
affert, inter problematum auctores posse referri; accedit quod, si talia pro- 
ferre voluisset Porphyrius, dicendum ei fuit τὰς λύςεις ἐπικρίνομεν, ἃς αὐτοὶ 
ὑπέταξαν τοῖς προβλήμαει. 

2) Dignum etiam est quod animadvertatur, de loco B 649, ubi item Aristo- 
teles et Heraclides citantur, aliorum etiam sententiam a Porphyrio proferri 
(p. 49, 9), quae cum eorum, quos K 252 (p. 148, 4 Βαα.) affert, prorsus con- 
gruat; Peripatetici nimirum utrique. — Quaestio tamen A 50, cuius ce- 
terum admodum est exigua auctoritas (v. annot.), e Stoico fonte petita est 
(v. p. 396. 401). | 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. © 28 


4929 Capitis tertii 


ἀπορίας a magistro leviter perstrictas pluribus exsecutos esse (v. p. 414. 
15), duabus autem in quaestionibus (B 649 et Γ 236, p.58, 10, coll. 
ibid. p. 59, 16) Heraclidis eiusdem, quam etiam Aristoteles solverit, 
difficultatis solutionem afferri, sed etiam praeter Chamaeleontem, qui 
ipse ζητήματα ‘Ounpixà non condidit, Dioclem quendam, qui quisnam 
fuerit cum adhuc ignoremus, videndum an Peripateticus sit (cf. Add, 
ad p. 257), Stratonis aequalis, a Diog. L. V, 62 commemoratus, locis ab 
Aristotele delibatis (hune quidem Χ 208, cf. ad p. 257, 11; illum e 334, 
v. p. 278, 10 Dind.) explicandis operam dedisse, sponte quasi eo 
deferimur, ut statuamus, scholas magni magistri de rebus ad 
Homerum pertinentibus habitas cum a discipulis eius e 
memoria quanta fieri potuerit diligentia, additis ipso- ὁ 
rum inventis, perscriptae essent, novis deinceps eorum 
qui post ea tempora eidem scholae addicti fuerunt inter- 
pretationibus vel per libros vel per scholas propagatis 
auctas esse, ita quidem ut postea, contrario atque supra in Lon- 
gini a Porphyrio usurpato opere suspicati sumus modo, magistri 
splendor asseclarum eius nominibus offecerit. 

Quae quidem sententia ea re a Roseo (p. 149) discrepat, quod 
nos, si non verba ab ipso Aristotele litteris mandata, at rationes certe 
quas secutus sit, in eo opere infuisse existimamus, cum consensu non- 
nullis quaestionibus cum Arte. poetica intercedente tum ea re nisi, 
quod ex ἀπορίᾳ, cur deae quaedam αὐδήεςςαι vocitentur, schol. HP Q 
e 334 Aristotelis solutionem ita affert: 6 δὲ ’Ap. oùdneccav λέγει 
οἱονεὶ ἐπίγειον. οὕτως καὶ Χαμαιλέων. Quae verba aliter vix 
possunt accipi atque ita, ut Chamaeleontem (cuius iudicium e 
libro περὶ Ἰλιάδος peti poterat; v. Sengeb. I, p. 88) sententiae a 
magistro propositae se adstipulari dicamus professum esse, qua qui- 
dem re solutioni illi ut vere Aristoteliae haud spernendum accessit 
momentum. Ab Heitzii contra ratione (p. 276) ita dissentio, ut de 
problematum libris ab ipso Stagirita editis dubitaverim. 

Sed haec utcumque se habent, quod Aristotelis, Heraclidis, 
Megaclidis, Chamaeleontis, fortasse etiam Dioclis illius solu- 
tionesunoCorpore comprehensas$Stagiritae nomine insigni 
propagatas fuisse contendimus, quod Corpus Peripatetico- 
rum dicere licebit, bene cum ea re congruit, quod ᾿Απορημάτων Aristoteli- 
corum complures fuisse libros (v. p. 415) accepimus; neque enim 
parvi ambitus vel enchiridii instar opus fuisse existimandum est. Ad 
Porphyrium autem quod attinet, non solum solutiones eorum quos 
modo significavi Peripateticorum, quorum nomina multis locis sine 
dubio exciderunt!), ex eo opere petiisse censendus est, sed etiam 





1) Velut quod schol. T 108, Aristotelem in fine auctorem afferens, habet 
(p. 235, 28): τὸ μὲν οὖν ὅλον μυθῶδες κτλ., rationis, quam Megaclidem se- 


Partes secunda et tertia. 423 


superiorum lyticorum (velut Glauconis, Stesimbroti, Metro- 
dorì, Antisthenis) plurima quae attulit, cum alia tum ea, quae 
Aristotelicis apposuit, eidem videtur debere; memores enim, in bre- 
vissimo illo περὶ ποιητικῆς capite quod his de rebus agit ipsius Glau- 
conis et Hippiae Thasii sententias afferri, consentaneum esse 
dicemus, in altero illo libro longe quidem ampliore plures etiam plu- 
ribus locis fuisse adhibitos. :Aliorum contra solutiones ab ipso Por- 
phyrio videntur additae esse, ut gravissimo illo scholio K 252 Chry- 
sippi et Apionis, quamquam non multum obstaret, quominus Stoici 
philosophi sententia a Peripatetico aliquo obiter allata fuisse dicere- 
tur. Certe id ita se habere videtur in iis quae de loco μ 128. 29 in 
scholio Vindobon. a Roseo p. 174 allato et ap. Eust. p. 1717, 33 
leguntur, Aristotelem 350 Solis boves physice, id quod in Sta- 
girita sane mirere !), ita esse interpretatum, ut dies anni lunaris esse 
perbiberet. Nomen illud ex ᾿Αριςτοκλῆς corruptum esse, quod haud 
paucis locis accidit (v. Rose, p. 615 sqq.), cum propter indicem Me- 
nagianum (ad Diog. L. p. 202; Rose, Ar. ps. p. 20; cf. id., de Arist. 
libror. ord. et auctorit., p. 48 sqq.) librum Aristotelis afferentem 
ei δέ ποτε {τί δή ποτε. διὰ τί δὴ Heitz, p. 53) “Ὅμηρος ἐποίηςεν 
τὰς ἡλίου βοῦς. quam particulam quandam fuisse problematum Ho- 
mericorum recte Heitz 1. c. conclusit, statui vix possit, res ita se 
habere videtur, ut quae in illo Corpore inferioris aliquis aetatis Peri- 
pateticus ut suam aut Stoicae disciplinae de eo loco sententiam pro- 
tulerat exscribentium neglegentia in ipsum scholae caput trans- 
lata sint. 

Quod si propter ea quae supra persecuti sumus (p. 413. 418) 
veri simile est, ex illo potissimum Corpore solutiones ἀποριῶν cum 
a sophistis tum a Zoilo motarum a Porphyrio excerptas in scholia 
pervenisse, statim intellegitur, qui factum sit, ut eorum quae contra 


cutum esse vidimus (p. 414), memoriam revocat; eiusdem nomen in schol. 1 6 
excidere potuit (v. ibid.). Autochthonem, qui maxime dolendum est non 
᾿ constare num Peripateticis sit annumerandus, cum non solum loco K 252. 53, 
ubi a Porphyrio affertur (p. 150, 5), sed etiam Y 259 sqq. (v. ad p. 244, 4; 14) 
explicandis operam dedisse accipiamus, utrumque autem locum Aristoteles poet. 
25 inter ζητήματα referat, suspiceris sane altero quoque loco a Porphyrio in 
quaestione olim fuisse allatum; sed cum ea quae poetae interpretando prae- 
stitit aliis locis ita, ut nulla cum quaestione cohaereant, in scholia pervenerint 
(B X 3, ubi ab Epaphrodito afferri videtur; Vict. A 132. 33; 1 132; N 407; O 
627), res incerta est, atque statuendum fortasse, ad K 252 sententiam eius ab 
ipso Porphyrio e commentario aliquo additam esse. 
1) De allegoricis nominum divinorum explicationibus ad eundem relatis, 
nisi errori debentur, aliter iudicandum est (v. Heitz, p. 277; Rose p. 625, 19). 
De schol, Hes. theog. 275 recte statuisse videtur Flach, Gloss. ἃ, Schol, ἃ. Hes. 
Theog., p. 161 (coll. V. Roseo, p. 209). | 
. 284 


494 Capitis tertii 


hunc quidem Athenodorus, Arati Solensis frater, protulerat (Euphra- 
nor in Vit. Arat. II, ap. Buhl. II, p. 444; p. 57, 3 West.), nullum 
ad nos pervenerit vestigium; vix enim a vero aberrabimus, si eum 
non minus quam Aratum Stoicae sectae addictum fuisse ponemus; 
quod si verum est, consentaneum sane est, solutiones elus in Peri- 
pateticorum Corpore aut nusquam aut, re flagitante, raro et obiter tan- 
tum fuisse commemoratas: Explicatur certe eadem ratione, qui factum 
sit, ut Cratetis loci C 488. 89 (v. Wachsmuth, p. 46) explicatio in 
quaestionem ad ἢ. 1. non transierit, quamvis aliis locis ipse Por- 
phyrius Cratetea videatur addidisse. 

Iam vero cum quaestiones € 7. 20 Zoilum refutantes et ex 
eodem Peripateticorum Corpore repetere et Porphyrio tribuere non 
verear, praesertim cum ab altera codicis B manu scriptae sint'), omnia 
tamen, quaecumque contra hunc proferuntur, quae ceterum non multa 
sunt ?), indidem repetere vel propter schol. A 50 (coll. Heraclit. c. 14 
Zoilum afferente), exiguam quamvis auctoritatem habeat, audacius sit; 
sed omitti non debet, cum dicta factaque heroum, qualia Plato 
poetae crimini verterat, in quaestionibus nonnullis ita de- 
fendantur,utquae proferunturex eodem illo opere collecta- 
neo petita esse videantur, Platonis autem criminationes quasdam 3) 
poetae intentas Zoilus amplexus sit, in his quoque solutionibus posse in- 
esse quae contra hunc afferantur. Sed haec significasse satis sit; nobis 
enim id agitur ut doceamus, quaestiones id genus nonnullas, quamvis 
neque Aristotelem eiusve discipulos nuncupent neque cum Ate poetica 
cohaereant, tamen, cum e Peripateticorum opere fluxerint, Porphyrio 
esse tribuendas. 

Supra enim iam vidimus Achillem contra saevitiae et temulentiae 
crimen ab Aristotele (p. 418. 416), Ulixem contra levitatis a Me- 
gaclide (p. 414), Phaeaces contra incuriae aut perfidiae ab He- 
raclide (ibid.) fuisse defensos; accedit quod Aristoteles Agamem- 
nonem boni ducis officia non neglexisse (Plut. aud. poet. 12, cf. 





1) Priore quidem loco is qui scholia *B exaravit Zoili nomen omisit; quod 
neglegentiae eius deberi, alterum scholium docet sic incipiens: κατηγορεῖ καὶ 
τούτου Zwioc. | 

2) Praeter ea, quae in textu et not. 3 attuli, schol. HQ 1 60 (quam ob rem 
poeta dixerit, senos e singulis Achillis navibus periisse), Herodian. (II, 1, p. 24, 
5 Lentz) in schol. A, verba A 129 δῶςει πόλιν Tpwinv non esse soloece dicta, for- 
tasse etiam schol, Vict. Ω 650, si Eustathii verba, p. 1370, 4. 10, ita interpretari 
licet, ut non ἐνετάςεις Zoili ad instar movendas sed ab ipso Zoilo motas signi- 
ficaverit, quo propter verba καινότατον δὲ καὶ τὸ πεῖςαι τὸν ἄγριον καὶ λόγοις 
θέλξαι τὸ θηρίον (lin, 7), quae Ὁμηρομάςτιγα sane sapiunt, inclino. — Scholia 
γιοῦ. Y 100 et X 209 ἐνετάςεις eius afferentia solutionibus carent. 

8) Schol. A _C 22 (cf. Plat. Resp. III, p. 388 A), T 6 882 (cf. id. p. 389 A 
et 390 C), γιοῦ, Y 100 (cf. id. p. 387 A). 


Partes secunda et tertia. 425 


schol. Y 296), Paridem nimio uxoris amore incensum non sine 
causa a poeta induci (schol. Γ 441), fortasse etiam Achillis cum 
Priamo agendi rationem vituperandam quidem videri, sed excusari 
‘posse demonstravit (Q 559, cf. p. 418, 1). lam vero collato Plu- 
tarchi πῶς δεῖ τὸν νέον ποιημάτων ἀκούειν libro ethica potissimum 
spectante haec solutionibus similibus quibusdam augeri possunt. 
Eundem enim librum illum collectaneum huic inter alios quibus usus 
est fontes praesto fuisse, non solum e cap. 12 supra allato — neque 
enim dubitandum videtur esse, quin verba quae Aristoteli tribuit ad 
᾿Απορήματα Val. Rose et Heitz recte retulerint (cf. annot. ad p. 263) —, 
sed etiam inde sequitur, quod loci £ 559 explicatio a schol. B allata 
apud eundem (cap. 11, p. 81 B) recurrit: τὸ γὰρ ἐπιεφαλῶς πρὸς 
ὀργὴν ἔχοντα ..... μὴ λανθάνειν ἑαυτόν, ἀλλ᾽ ἐξευλαβεῖςεθαι . .... 
ὅπως οὐδ᾽ ἄκων τῷ πάθει περιπεςεῖται, θαυμαςτῆς ἐεςτι προ- 
voiac. Quae vero in quaestione Γ 441 solutioni Aristotelicae sub- 
iunguntur, e schola eius sine dubio profecta: ἵνα δὲ ἐπιδείξῃ οἷος 
ἦν ᾿Αλέξανδρος, ἔν τε τῷ πολέμῳ ἐποίηςε θραεὺν ἅμα καὶ δειλὸν 
ἐπί τε τῆς οἰκίας ἀςελγῆ καὶ καταφρονητὴν δόξης (p. 66, 12) 
similia sunt iis quae ille cap. 3 (p. 18 1) habet: οἷόν ἐςτι καὶ τὸ τῆς 
cufkoiuncewc τοῦ Πάριδος ἐκ τῆς μάχης ἀποδράντος. οὐδένα γὰρ 
ἄλλον ἄνθρωπον ἡμέρας εὐυγκοιμώμενον γυναικὶ ποιήςας ἢ τὸν ἀκό- 
λαςτον καὶ μοιχικόν, ἐν αἰεχύνῃ δῆλός ἐςτι καὶ ψόγῳ τιθέμε- 
νοςτὴν τοιαύτην dkpaciav. Conferatur etiam quod cap. 8 (p. 27 E) 
legitur: ἔνιοι δὲ Kai τὴν ἔκθεειν αὐτὴν (τοῦ ’Oduccéwc), εἰ μὲν 
ἀληθῶς ἐγένετο καθεύδοντος, ψέτγουει κτλ., cum schol. HQ ν 119: 
τὴν τῶν Φαιάκων ἀτοπίαν, καθ᾽ ἣν τὸν Oduccéa καθεύδοντα 
μὴ διυπνίςεαντες εἰς τὴν γῆν κατέθεντο, τοῦ τε ᾿Οδυςςέως τὸν 
ἄκαιρον ὕπνον διάλύειν πειρώμενος ὁ ἸΤοντικὸς Ἡρακλείδης (cf. 
spr. p. 410) κτλ., qua in re neque illud neglegendum est, quae Plu- 
tarchus difficultatis solvendae causa afferat: ei δ᾽ οὐκ ἦν ἀληθὴς ὁ 
ὕπνος, ἀλλ᾽ αἰδούμενος μὲν ἀποπέμψαι τοὺς Φαίακας ἄνευ ξενίων kai, 
φιλοφροςεύνης, μὴ δυνάμενος δὲ τοὺς ἐχθροὺς λαθεῖν, ἐκείνων εὐυμπαρόν- 
τῶν, ἐχρήςατο τῆς ἀπορίας παρακαλύμματι, κοιμωμένῳ ποιήςας ὅμοιον 
ἑαυτόν, ἀποδέχονται, comparanda esse cum Eustathii, qui Heraclidis 
quoque solutione (p. 1733, 12 sqq.) usus est, eadem ἢ. 1, interpreta- 
tione (lin. 18 sqq.). Accedit aliud: quae in schol. B 447 ex Aristo- 
tele sine dubio petita (v. ad p. 44, 21 sqq.) leguntur de dis res 
efficientibus rebusque effectis cognominibus illis (p. 42, 24 sqq. coll. 
p. 44, 29 sqq.), eadem, quamvis brevissime, Plutarchus habet (cap. 6, 
p. 23 A): ὅτι χρῶνται τοῖς τῶν θεῶν ὀνόμαςειν οἱ ποιηταί, ποτὲ μὲν 
αὐτῶν ἐκείνων ἐφαπτόμενοι τῇ ἐννοίᾳ, ποτὲ δὲ δυνάμεις 
τινάς, ὧν οἱ θεοὶ δοτῆρές εἰει καὶ καθηγεμόνες, ὁμωνύμως προς- 
ayopevovtec, cui addendum denique, ea quae cap. 2 (p. 17 Δ) de 


4926 Capitis tertii 


Wuyxoctacia proferat: ὅτι μυθοποίημα καὶ tAdcua πρὸς ἡδονὴν ἢ 
ἔκπληξιν ἀκροατοῦ γέγονε (similia sunt quae paullo post de rebus 
apud inferos sequuntur, cf. etiam cap. 5 de dis vulneratis agens), ex 
Aristotelis videri dicta esse sententia, cf. supr. p. 414 de Megaclide, 
et Arist, Met. XI, 8, p. 1074 β 3: τὰ δὲ λοιπὰ (περὶ θεῶν) μυθικῶς 
ἤδη προεῆκται πρὸς τὴν πειθὼ τῶν πολλῶν κτλ. 

Ergo cum Corpus Peripateticorum pro fonte Porphyrio cum Plu- 
tarcho communi, ad quem etiam duobus Quaestionum Convivalium 
locis (p. 373) delati sumus, habendum sit, veri simillimum est, 
scholia difficultates eodem quo liber de poetis audiendis modo sol- 
ventia ex eodem illo opere, unde Porphyrius ea hauserit, derivanda 
esse. 1) Quod ea re confirmatur, quod rerum Phoenici crimini da- 
tarum solutio ἀπὸ τοῦ καιροῦ (I 453 sqg., p. 139, 4— 7), quae 
eadem?) apud Plutarchum legitur (cap. 8, p. 26 F: ἔχει δὲ πρὸς τὸν 
καιρὸν ὀρθῶς, τοῦ Φοίνικος τὸν ᾿Αχιλλέα διδάςκοντος οἷόν ἐςτιν ὀργή), 
scholio debetur in codice Leidensi Porphyrio attributo. Huic igitur 
etiam tribuenda sunt, quae schol. ET Z 244 de Nausicaae voto αἷ 
γὰρ ἐμοὶ τοιόςδε πόςις κεκλημένος ein excusando (cf. Plut. cap. ὃ, 
p.27 B), schol. A 401.2 de Diomede et Ulixe ab Agamemnone acerbe 
vituperatis deque alterius se defendendi ratione (coll. Plut. cap. 10, 
maxime quidem p. 29 C, cum schol. p. 75, 5—7), schol. Γ 365 sqq. 
de Menelai impiis verbis Ζεῦ πάτερ, οὔ TIC ceîo θεῶν ὀλοώτερος ἄλλος 
(quae Plut. cap. 8, p. 25 F, breviter commemorat) afferunt. 

In his autem cum plurima insint quae heroum dicta et facta contra 
criminationes, sive Platonis sive Zoili, tutentur, non vereor equi- 
dem de origine similium quarundam quaestionum, etiamsi neque 
Aristotelem afferant neque apud Plutarchum adsint, idem ferre iudi- 
cium, velut de scholio A 225 (p. 10, 16 sqq.) Achillis in Agamemno- 
nem contumelias oivofapéc, κυνὸς ὄμματ᾽ ἔχων κτλ. non δι᾿ ὕβρεως 
dictas esse (cf. Plat. resp. III, p. 390 A) docente; cui similia sunt 
. schol. C 22. 98 (cum ) 489 quod ibid. edidimus; cf. Plat, p. 388 B et 
p. 386 ΟἹ, fortasse etiam TT 83, ubi solutio avaritiae criminis a Pla- 
tone (p. 390 E) Achilli intenti excidit, aliaque quae singillatim afferre 
longum est. 

Quod si duo Corpora e diversarum scholarum praeceptis pen- 
dentia Porphyrio praesto fuisse effecimus, quae ad ἀπορίας de quibus 
his capitibus egimus diluendas adhiberet, atque ita quidem, ut pro 
indole eorum altero in rebus ad deos, altero ad homines pertinentibus 
maxime uteretur, tantum abest, ut alterius utrius rationes presse se- 





1) Neque neglegendum est, de eadem fere re, quam Znt. Vaticanum 12° 
pluribus persequatur, etiam Plutarchum capite 4 agere. 

2) Exigui momenti est, quod quae apud Plutarchum de ira in patrem ex- 
cusanda dicuntur scholium ad vim paelici patris illatam transtulit, 


Pars quarta. 427 


4 


cutus sit, ut contra pro ingenio quo excellebat proque consilio, quod 
secuturum se esse in prooemio scholii K 252 professus est, cum ex 
altero alteri tum utrisque ex aliorum libris ipse addidisse nonnulla 
existimandus sit. Velut quaestionibus de Pandaro a Minerva ad 
foedus violandum inducto (A 88, p. 70, 16 sqq.) et Lycei et Porticus 
(p. 71, 3) subesse videntur rationes; disputationi autem de C 22 in- 
stitutae Zenodori (v. infra), a 320 (si modo Ponticus illic Heraclides 
affertur; cf. p. 412, 1) Longini praeceptoris solutionem, 1 60, quae 
propter Zoili évcraciv ad Peripateticos fortasse referenda est (cf. tamen 
p. 424), Cratetis interpretationem addidit (alia v. p. 423). 

Atque hac tenus quidem de solutionibus contra philosophorum 
et rhetorum sophistarumque criminationes prolatis, quas uno Por- 
phyrio intercedente in scholiorum quaestiones transiisse 
effecimus. 


4. 


Jam quarto loco de iis acturis lyticis, qui poetae contra gram- 
maticorum censuram medelamque locis desperatis aut depravatis 
adhibitam, saepe — ut videbatur certe — duriusculam, advocati ex- 
stiterunt, id maxime spectandum est, ne latioribus finibus, disputa- 
tionem circumscribamus. Étenim si quis grammaticos quicumque aliis 
eidem arti addictis, qui in locis difficilibus haeserant, oblocuti sunt, 
huc referret, non minus erraret, quam si eosdem, quoniam poetam 
interpretati obiter difficultatibus etiam antiquitus notis solvendis 
operam suam negare non potuerunt, iis de quibus adhuc egimus so- 
lutionum auctoribus annumerandos esse censeret. Velut qui hoc loco 
Aristarchum — ut unum multorum instar nominem — allaturus 
esset, quod Zenodoto, qui multos versus vel philosophorum decreta 
vel suum iudicium secutus ut ἀπρεπεῖς eiecerat, oblocutus sit (v. Lehrs, 
Ar. p. 338 sqg.), aeque ridiculus esset, atque si eundem ceterorum 
generum lyticis insereret, quod haud paucis locis zetemata tum ne- 
mini Horueri studioso ignota respexit!), quae aut recta interpre- 





1) Operae pretium est animadvertere, e quaestionibus ab Aristotele com- 
memoratis has Aristarcho innotuisse: Κα 252, A 636, Y 269 (cf. Α A 138), X 202 
(cf, v. 208. 251). Neque dubito, quin etiam B 851 (cf. N 643 et edit. nostr. ad 
E 576), Γ 65.379, Z 326, K 447, Φ 343, fortasse etiam aliis locis, scholia A (add. 
Apollon. v. φαεινή de O 555) eum inducant de quaestionibus tum in vulgus 
notis agentem. Etenim, ut Roemero (in censura fasciculi huius libri prioris, 
Fleckeis. Ann. 1881, p. 4) concedo, post Aristarchi crisin multas quaestiones, 
quae antea rationem quandam habere videri potuerint, concidisse, ita ipsum 
Aristarchum, meliorem illam crisin stabilientem, illas neglegere potuisse nego. 
Tamen fatendum est, verba, quae multis locis (velut Z 265, A 51, TT 116) legun- 
tur, πρὸς τὸ δοκοῦν μάχεςθαι, saepe ita explicari posse, ut nihil significent nisi 
quod Germanice dicas den scheinbaren Widerspruch. 


428 Capitis tertii 


tandi ratione adhibita solveret aut sana crisi profligaret. Aliud enim 
est in poeta explicando certa quadam ratione procedentem novam 
locorum vexatorum interpretationem quaerere allisque, cum fors ita 
tulit, qui aliter iudicaverint, obloqui, aliud ipsas illas difficultates ut 
campum quendam, in quo acumen quasi exsultet, excolere, ita quidem 
ut aut omnia aut plurima certe, quae severiores grammatici bono 
poeta indigna esse pronuntiaverunt, aut contra eos defendere aut illi 
condonare tibi propolrfas. 

Cui studiorum generi, in quo non necesse est statuamus perversa 
tantum fuisse prolata, qui vacaverunt, Callistratus et Demetrius 
Ixion, si quidem ille πρὸς τὰς ἀθετήςεις (schol. A_A 423, cf. Sengeb. 
diss. Hom. I, p. 56; Beccard, de schol. in Hom. Il Venet., p. 57), 
hie πρὸς τὰς ἐξηγήςεις (A ibid., Γ 18, Z 171) et πρὸς τοὺς ἠθετη- 
μένους (A Z 487) scripsit (cf. Beccard, p. 65!)), nominandi tantum 
sunt, quoniam certa eorum librorum vestigia (cf. p.487 sqq.) in quae- 
stionibus non comparent; neque enim Callistrati verba ad M 25 
(p. 174, 27) servata ex hoc opere videntur fluxisse. Idem in Ptole- 
maeum Epithetam cadit, quem ἐπιθέεθαι τῷ ᾿Αριςτάρχῳ Suidas se- 
cundum certissimam Villoisoni coniecturam (dissentitquidem Daub, Stud. 
z. ἃ. Biogr. ἃ. Suid., p.116) tradit. Sed quam maxime huc pertinent, quo- 
rum similia quaedam afferuntur opera, Zenodotus minor et Pius. 

Tam vero ad illum quod attinet, quaestionem difficillimam, quid 
de Zenodoto Alexandrino 5. ἐν dcter Suidae, Zenodoto Crateteo 
(schol. A Ψ 97), Zenodoto Mallota (schol. Vict. O 262, id. N 730, 
coll. Eust. p. 957, 10; schol. Arat. phaen. 33), Zenodoro libri περὶ 
τῆς Ὁμήρου cuvnbeiac, quem Suidas Zenodoto Alexandrino tribuit, 
auctore (schol. BL Vict. C 356; excerpta codicis Athoi a Millero edita), 
statuendum sit, quae inde a F. A. Wolfio (Prol. p. CXCIX) multos 
homines doctos?) exercuit, vel eam ob rem, quod de librorum πρὸς 
τὰ ὑπ᾽ ’Apictapyou ἀθετούμενα τοῦ ποιητοῦ et Nucerc ‘Ounpixùòv ἀπορη- 
μάτων inscriptorum deque scholiorum inde pendentium origine agitur, 
pro horum Prolegomenorum consilio omittere 3) non debemus. 


1) De aetate hominis quaestio difficillima (v.Osann, quaest. Hom. I, p. 5, 1; 
Maass, de biograph. Graec. p. 32) hic neglegi potest. 

2) Cf. Duentzer, de Zenod. stud. Homer. p. 24. Praeterea nominandi 
Schneidewin, Phil. II, p. 764; Mtitzell, de emend. theog. Hesiod. p. 281. 
82; Otto Schneider, nov. Diurn. litt. Ienens. 1848, n. 217 sqq.; Duentzer, 
Annal. phil, LXV, p. 121 sqq.; Maur. Schmidt, Diurn, Antiqu. XIII, p. 253 sqq.; 
Osann, Quaest. Homer. I (Giss. 1851); id. An, Rom. p. 116. 290, 1; Lehrs, 
Arist. p. 222; Meier, comment. Andoc. VI, 3, p. XVI; Wegener, de aula 
Attal. I, p. 119. 158. 

8) Zenodotum Stoicum (Diog. L. VII, 30), Z. Aetolum (schol. Germ. 
Arat. p. 57, 10 Br.; qui videndum an Stoicus sit), cuius nomen Osann, Qu, Hom. 
I, p. 19, post Suringarem perperam in Mallotae mutari iussit, Zenodotum et 


Pars quarta. 429 


hi 


Suidam igitur verbis: Ζηνόδοτος ᾿Αλεξανδρεὺς γραμματικός, ὃ ἐν 
ἄςτει κληθείς. πρὸς τὰ ὑπ᾽ ᾿Αριετάρχου ἀθετούμενα τοῦ ποιητοῦ. |!) 
ἔγραψε πρὸς Πλάτωνα περὶ θεῶν, περὶ τῆς ‘Ounpixfic cumnbetac, Micerc 
Ὁμηρικῶν ἀπορημάτων, εἰς τὴν Ἡ-ειόδου θεογονίαν καὶ ἄλλα ευχνά, 
uni homini tribuere quae duorum aut trium esse debeant, omnes?) 
praeter Osannum (v. Quaest. Hom. I, p. 12. 18) consenserunt. Et 
recte quidem. Nam ut Mallotae sive Cratetei nomen cum Alexan- 
drino sive τῷ ἐν deter conciliari posse Osanno “concedendum est (cf. 
etiam p. 431), ita librum περὶ τῆς Ὃμηρικῆς cuvneiac Zenodoro 
cuidam deberi propter schol. C 356 negari nequit; accessit nunc 
quidem Znvodwpou τῶν περὶ cuvnbeiac ἐπιτομή a Millero e codice 
Athoo anno 1868 publici iuris facta; nam utcumque de pretio opusculi 
statues (v. infr. p. 433), in nomine certe quod in fronte gerit me- 
moriam quandam antiquitus traditam servatam esse concedendum est. 
Accedit quod idem grammatici nomen in scholiis A_C 22, BL Ρ 268 
et E ὃ 477 (edit. TT 174, p. 214, 48)) et ap. Apollon. v. ζῶετρα recurrit, 
multoque facilius Znvodwpoc in nomen longe vulgatius Znvodotoc 
quam hoc in alterum illud corrumpebatur. 4) Quod si quae ad duos 
erant referenda homines uni Suidas tribuit, quaeritur, possitne quid- 
nam alterius utrius sit investigari. 

Jam cum Duentzer, p. 25 sqq., difficultatem ita solvisset, ut praeter 
Zenodorum libri περὶ Ὁμηρικῆς εὐνηθείας auctorem et Zenodotum 
Ephesium duos fuisse Zenodotos statueret, Alexandrinum 8. τὸν 
ἐν deter et Mallotam s. Crateteum, quorum hic libri πρὸς τὰ ἀθετού- 
μενα, ille libri περὶ θεῶν, solutionum Homericarum, commentarit He- 
siodi auctor exstitisset, Otto Schneider in censura libri Duent- 
zeriani (nov. Diurn, litt. Ienens. 1848, p.872 sqq.) ita ab eo dissensit, 
ut, cum Zenodori nomen errori deberi sibi persuasisset, opus περὶ 
ευνηθείας a.Suida indicatum Mallotae tribuendum esse contenderet 
(alia quaedam, in quibus idem a Duentzero dissensit, omitto). Qui 
ut in Zenodoro expungendo — id quod hodie quidem vix quisquam 
negabit — nimius fuit, ita cum pronuntiavit, inde a Suidae verbis 


Zenodorum astronomos (Maass, Herm. XVI, p. 388 sqq.) ad hanc quaestionem 
non pertinent. 

1) Post h. v. in codice A (Paris. 2625) interpungitur (Flach, Hesych. 
Mil. onomat. p. 81, 12 not.), quod non nullius momenti esse statim apparebit. 

2) Antiquiorum sententias v. ap. Duentzerum p. 24, qui adicere debuit, 
Wolfium (p. CXCVI, not.) non negasse, librum περὶ ςυνηθείας Zenodori esse. 

3) Cod. Vatic. Znt. λ΄ et schol. HQ ὃ 477 in eadem quaestione Znvédotoc 
habent. 

4) Recte ita post Duentzerum, p. 26, Leopoldus Cohn, quaest, Eustath. 
(diss.), Vratisl. 1878, p. 8 not. Contrarium, quod sciam, duobus tantum locis 
factum: schol. A 169 ap. Matrang. An. II, p. 403, 26, et schol. Lucian. IV, 
p. 165 Jac., ubi cod, Voss. recte Ζηνόδοτος. 


430 Capitis tertii 


ἔγραψε πρὸς Πλάτωνα de altero quodam atque in superioribus ho- 
mine sermonem esse!), rem acu tetigit. lam si ab opere περὶ cuvn- 
θείας, quod post ἔγραψε illud secundo loco commemoratur, quasi a 
certo fundamento profecti Zenodori nomen illo loco sive Suidae 
sive librariorum oscitantia excidisse ponemus, ita ut idem etiam πρὸς 
Πλάτωνα περὶ θεῶν et λύςεις ‘Ounpixòv ἀπορημάτων et εἰς τὴν ‘Had- 
δου Θεογονίαν 2) scripsisse dicatur, haud scio an rebus quibusdam 
obscuris lucis nonnihil affulgeat, quamvis sic quoque locis nonnullis 
ad coniecturas confugiendum esse me non fugiat. 

Optime certe Zenodorum \Micewv ‘Ounpixòv auctorem fuisse 
scholio C 22 confirmatur, ubi non neglegendum est, Platoni, contra 
quem scripsisse perhibetur (v. Suid.) eum obloqui, neque illud, si 
modo recte (p. 220, 17) τῷ τότε βίῳ coniecimus, rationem eum sequi, 
quam ab auctore libri περὶ ‘Ou. cuvn0. exspectes sane. Bene etiam huc 
quadrat quod etiam ad P 263 et d 477 nomen eius, quod priore loco 
antiquissimo codici debetur, in quaestionibus servatum est. Non 
multum igitur obstare videtur, quominus in quaestionibus A 1 (p. 1, 
10) et B 8 sqq. (p. 23, 11) Zenodori, quod recipere dubitare non 
debebam, pro Zenodoti nomine ponatur; quam facile enim unum in 
alterum transierit, vel schol. L C 356 docet, ubi initio quidem Znvo- 
δότῳ, in fine ὑπὸ Ζηνοδώρου᾽" legitur (codd. B et Vict. utroque loco 
rectum servaverunt). Ad librum autem περὶ ευνηθείας (de quo infra 
nonnulla addemus) ea referenda videntur esse, quae Apollon. v. ζῶςτρα 
habet, ubi non est, cur cum Duentzero, p. 278, Ἡλιόδωρος scribas. 

Contra Zenodoti opus πρὸς τὰ ὑπ᾽ ’Apictàpyov ἀθετούμενα fuisse 
cum adhuc nemo negavit, tum scholio Veronensi ad Verg. Aen. XI, 
138, p. 106, 15 Καὶ, (cf, Schneidewin, Phil. II, p. 764), Zenodotum 
contra Aristarcheos (cf. Lehrs, Ar. p. 178) docuisse Paeeona 
(Paetona cod.; Paeana Maius et Keillus) eundem esse atque A polli- 
nem, extra omnem dubitationem ponitur. Itaque cum schol. Vict. O 





1) Cf. p. 429, 1; temere Flachius verbum ἔγραψε removit. 

2) Verum quidem est, in scholiis Theogoniae bis Zenodotum comme- 
morari. E quibus locis alter (v. 5) post Duentzerum (p. 28; 34, 27) et 
Mitzellium (p. 282) recte a Flachio, Gloss. u. Schol. p. 111, quamvis non 
ubique rectis rationibus uso (velut in scholio pro Cratetis nomine, cui non- 
nihil tribuit, cam Heckero, Phil. V, p. 428, Νικοκράτης scribendum est), de 
editione Theogoniae, quam Ephesio tribuunt, intellectus est. Alter autem 
locus (v. 116): χάος λέγει τὸν κεχυμένον ἀέρα, καὶ γὰρ Ζηνόδοτος οὕτως qnuci' 
Βακχυλίδης δὲ χάος τὸν ἀέρα φηςί κτλ., vereor ut recte se habeat. Cum enim 
in scholio quod sequitur Ζήνων ὁ (τωικός afteratur, quem e Probi commentar. 
in Verg., p. 21,21 K., hunc ipsum Hesiodi versum ita interpretatum esse accipi- 
mus ut diceret, aquam χάος appellatam ἀπὸ τοῦ χέεςθαι, sine dubio ita fere 
scribendum est: καὶ γὰρ Ζήνων τὸ ὕδωρ (vel περὶ ὕδατος) οὕτως Quei KTÀ., 
quo simul apparet, qui Bacchylidis aer opponi possit. 


Pars quarta. 431 


262 Zenodotum quendam Mallotam!) (cf. Eust. p. 1014, 60, qui 
patriam hominis non addidit) ipsum illud effecisse dicat, ὅτι TTamwyv 
ἐςτὶν ὁ ᾿Απόλλων, εἴ γε αὐτὸς ἐπιρρώννυςει τὸν Ἕκτορα, veri similli- 
mum esse videtur, hunc esse eundem atque Alexandrinum, cui 
Suidas librum illum Anti-Aristarcheum assignavit. Qua in discre- 
pantia explicanda non multum temporis teram; neque enim diiudi- 
caverim, rectene F. A. Wolf (p. CXCIX), cuius iudicium contra 
Duentzerum, p. 25, tutatus est Osann, p. 12 (cf. La Roche, Hom. 
Txtkr. p. 76), statuerit, ab aliis eum a patria Mallotam ab aliis ex 
more aetatis illius Alexandrinum a domicilio dictum esse, an veri 
similius sit, Alexandria eum oriundum ad Crateteos se applicuisse 
eodemque quo caput eorum vocari solitum fuisse cognomine; quod 
enim Wolf addit, fuisse eum in iis Cratetis discipulis, qui magistri 
sul contentionem cum Aristarcho suam facerent, utroque modo verum 
esse apparet, neque est, cur dubitetur, quin Zenodotus Crateteus a 
schol. A Y 79 allatus pro eodem habendus sit. Idem vero quod sec. 
Suldam ò ἐν ἄςτει vocabatur haud iniuria Mauricio Sechmidtio, Diurn. 
ant. 1855, p. 253, suspitionem movit, sed vereor, ut ὃ ἐνετάτης, quod 
pro eo legendum esse coniecit, recte se habeat; opus enim contra 
Aristarchi atheteses scriptum inter ἐνοτατικοὺς eum referre vix sinit. 

Quod 51 quaerimus, quaenam praeter ea quae indicavimus Zeno - 
doti minoris libri Anti- Aristarchei et Zenodori — neque enim, ut 
res se habet, disputatio de eo instituenda, quamvis ipse ad hune quidem 
locum non pertineat, a Zenodotis separari potest — λύςεων Ὃμηρικῶν, 
operis περὶ cumeiac, operis περὶ θεῶν reliquiae cum in scholiis tum in 
quaestionibus lateant, primum quidem schol. Vict. N 367: Ζηνόδοτος 
δέ φηςει μὴ λέγεςθαι τὸν ἐκ Τροίας πλοῦν ἀναγωγήν, etiamsi Aristarcho 
obloqui videatur, post ea, quae W. Ribbeck (Phil. IX, p. 47) et Lehrs 
(Ar. p.111, cf. etiam Dindorf ad schol. Il. II, p. 18, 24) attulerunt, 
non verendum est, ne quis Alexandrino s. Crateteo tribuat. Idem in 
multos scholiorum locos cadit, qui Zenodotum quendam quasi com- 
mentarii Homerici, quem Ephesium non condidisse constat, afferunt. 
Quae partim (velut B 88, p. 26, 9, ubi non est, cur ad Zeno- 
‘ dorum ut solutionum auctorem confugiamus) e glossis Homericis 
petita esse possunt, quas recte Wolf (p. CXCVI), Duentzer (p. 29), 





1) Recte idem nomen schol. Vict. N 370, ubi etiam Eust., p. 957, 10, idem 
habet, Heyne ex ὁμαλῶς τις restituit, quod scholium dubitari nequit quin ex . 
eodem libro πρὸς τὰ ἀθετούμενα fiuxerit; contra apud Eust. O, p- 1006, 3, no- 
men errori debetur (v. p. 438). — Ceterum non diiudico, num alios etiam 
libros, quos Suidas omiserit, hic Zenodotus scripserit. Etsi enim schol. Arat. © 
phaen. 33. 35 ita comparata sunt, ut non facile ad opus πρὸς τὰ ἀθετούμενα 
retuleris, omitti tamen non debet, etiam Aristarchum de h. 1, egisse, sì qui- 
dem schol. phaen. 28 interpretationem eius impugnat. 


432 | Capitis tertii 


Osann (p. 10), Sengebusch (diss. Hom. I, p. 23) Ephesio tribuerunt, 
frustra olim oblocuto O. Schneidero, qui (p. 873) ad Mallotam retulit; 
partim transcribentium neglegentia ita afferuntur, ut quas ei causas 
atheteseon exstitisse pro explorato habebant ipsum pronuntiantem in- 
ducerent (cf. schol. Vict. TT 667 rectam schol. A. v. 668 loquendi ra- 
tionem male detorquens; simil. Vict. TT 432, EHPQ Y 353, Eust. N 
198, p. 927, 33, quo cautius schol. Vict. ibid.); nonnulla etiam per 
discipulos eius (cf. p. 392, 3) tradita!) Aristarcheorum opera obiter 
ea afferentium vel refutantium in scholia pervenire potuerunt (cf. 
Beccard, p. 52); velut quae schol. QT 1 216 afferunt, haesitasse Ze- 
nodotum, utrum cgiv, quod eo versu legitur, ad βίας an ad ἐλθών 
referendum sit, cum Zenodotus hic vix pro altero possit haberi atque 
is, quem schol. Η ibid. et schol. EQ (v. 217) ἢ εὖ γε (pro i, ὅγε) 
μοῦνος ἐών scripsisse perhibent, quem Ephesium esse omnes conce- 
dent, ita explicanda esse videntur. Contra Ephesii rationis dissimil- 
lima sunt quae schol. Vict. (f. 56°) Γ 236 solutioni Aristotelicae 
(cf. p. 58, 10) quaestionis etiam a codicibus BLLp exbibitae, qui 
fiat ut Helena sortis fratrum ignara sit, subicit (post p. 59, 34): Ζηνό- 
.dotoc δὲ dfiomntàc] ὑπολελεῖφθαι τῆς Ἑλλάδος φηεὶ τοὺς Διοεςκού- 
ρους. Neque magis tamen Duentzer (p. 28) audiendus ad λύςεις Ὅμηρι- 
κάς Alexandrini (cui quidem hunc librum assignat) referens. Nullo 
enim vinculo cum quaestione cui adhaeserunt aut cum reliquis quae- 
stionibus ad eundem locum pertinentibus cohaerent, sed extrinsecus 
addita (Eustath., p. 410, 15, cum allis rebus coniuneta exhibet) sine 
ullo dubio ex eodem auctore quo schol. Vict. TT 175 et Ὡ 487 115 si- 
millima petita sunt, quorum quidem fontem esse ἐπιτομάς 5. ictopixà 
ὑπομνήματα, quae Suidas inter Zenodotorum opera afferre neglexit, 
Alexandrino?) Zenodoto vindicanda, ipse Duentzer (p. 28) concessit. 
Exiguus igitur admodum adest numerus scholiorum certas ob 
causas minori Zenodoto tribuendorum, quae cum omnia p. 430. 31 
attulerimus, apparet, in quaestionibus nomen eius non occurrere; 
esse tamen, cur nonnulla ex opere eius πρὸς τὰ ὑπ᾽ ᾿Αριςτάρχου ἀθε- 
Tovueva petita in his quoque abiecto nomine latere videantur, infra, 
ubi de Pio grammatico agemus, demonstrabimus. 
lam enim, ut quaestionem de Zenodotis et Zenodoro institutam 
absolvamus, ex huius quidem solutionibus Homericis praeter schol. 
A 1, B 8 sqq., P 263 (= ὃ 477, Vat. ζητ. λ΄, edit. p. 213), C 22, 
. quae, si ah A 1 discesseris, Porphyrii esse aut codicum auctori- 
tate aut rationibus antea allatis constat, quicquam in codicum Ho- 





1) Haud scio an eodem modo de dierum Iliadis computatione Zenodotea 
- quam tabula Parisina exbhibet iudicandum sit. 
2) Cf. praeter W. Ribbeckium, Phil, 1X, p. 73, 13, qui schol, è 366, quod 
Ephesii est, male indidem repetiit, O. Schneider, p. 873, Sengeb. I, p. 24. 


Pars quarta. 433 


mericorum quaestionibus adesse probari nequit. Neque ullum e libro 
περὶ θεῶν --- nam schol. C 22 ad λύςεις retulimus — aut ex opere 
περὶ τῆς Ὃμηρικῆς cuvnbeiac in ilisdem vestigium superest; erravit 
enim Valckenaer, cum (opuse. II, p. 139) longum illud scholium etiam 
in codice Leidensi ad C 356 relatum (eodem loco etiam Vict. habet) 
Porphyrio tribuit, rectissimoque usus iudicio Dindorf (ad IV, p. 181, 
10) temere Villoisonum et Bekkerum Πορφυρίου ei praescripsisse 
pronuntiavit. Neque enim in ullo codice huic tribuitur neque quae- 
stionum aut indole aut forma utitur, neque denique ab altera cod. B 
manu scriptum est, quae nonnulla sane codici appinxit, quae, cum 
quaestionum forma careant, nihilo minus sine ullo dubio e Porphyrii 
sylloge petita sunt. 

At omnia fere quae in Znvodwpou τῶν περὶ ευνηθείας ἐπιτομῇ, 
quam una cum Didymi περὶ τῶν ἀπορουμένων παρὰ Πλάτωνι λέξεων 
libello et aliis aliorum grammaticorum opusculis e codice Athoo 
saec. XIV 1) Miller (Mélanges de litt. Grecque, Paris 1868, p. 407—12) 
edidit, leguntur, etiam in scholiis Homericis (id quod recte indicavit 
L. Cohn, quaest. Eust., p. 8) et multa quidem in Porphyrianis 
recurrunt, ita ut statuendum sit, opus illud περὶ cuvnoeiac, unde ἐπι- 
tour illa fluxerit, idem plurimis Porphyrii quaestionibus substructum 
esse. Velut conferantur — ut in Porphyrianis subsistamus — Zeno- 
dori (p.407) v. éctia explicatio cum edit. nostr. p. 157, v. βωμός cum 
p. 88, v. ἠώς c. p. 111 et p. 300. 1, v. μοῖρα c. p. 104, (p. 408) v. 
ἑταῖρος ὁ. p. 76, (p. 409) v. ἀγών c. p. 110, v. ἔμπορος ὁ. p. 282, 
(p. 410) v. kvicca c. p. 254, (p. 411) v. μαίνεεθαι ὁ. p. 92. Quae si 
Porphyrius, ut aliorum scholiorum auctores alia, Zenodoro debuit, 
sperare licet fore ut etiam longe id genus plura e scholiis diligenter 
examinatis suum ad auctorem revocentur. 

Verum enimvero tantum abest, ut Zenodorea illa codicis Athoi, 
quae omisso auctoris nomine eadem in codice Laurentiano LXXX, 
13 (saec. XIV) leguntur (v. Aug. Fresen, 1. c. p. 8), pro excerptis 
haberi possint, quae, quamvis misere decurtata sint, ex eodem, unde 
Porphyrius aliique sua hausérint, Zenodoro fluxerint, ut contra ex 
ipsis illis Porphyrii aliorumque scholiis hausta et decur- 
tata sint. I 

Etenim cum Zenodori libelli fides vel ea re parum commendetur, 

quod opusculum, quod in eodem codice antecedìt, περὶ τῶν ἀπορουμέ- 
γῶν παρὰ Πλάτωνι λέξεων, Didymi, quem ἀπορουμένων λέξεων fuisse | 
auctorem constat, nomen commenticium in fronte gerit?) — id 





1) V. Aug. Fresen, de λέξεων Aristophan. et Sueton. excerptis Byzantinis, 
Darmst. 1875, p. 11. 
2) Cod. Laur., qui has quoque λέξεις habet (v. Fresen, p. 8), Didymi no- 


© men omittit. 


434 Capitis tertii 


quod sagacissime perspexit Aug. Nauck, Bullet. de l’Acad. Impér. 
St. Petersb, XIII, p. 383 sqq.; cf. Thom. Mettauer, de Platon. schol. 
font., diss. Turic. 1880, p. 85 —, tum alia accedunt et graviora: ac 
primum quidem et Suidas et schol. C 356 opus de quo agitur περὶ 
τῆς Ὅμήρου (COunpikfic Suid.) cuvndeiac vocant, codex Athous περὶ 
cuvnbeiac tantum, scholium versus C 356—68 a poetae consuetudine 
et usu discrepare docet, altero loco quo modo vulgaris loquendi ratio 
(ἢ εὐνήθεια) ab Homero discrepet demonstratur: illic e. ὁ. monemur, 
τὰς eicayouévac τῶν θεῶν ὁμιλίας οὐκ ἐκτὸς τῆς ὑπόθεςεως παρα- 
λαμβάνεεθαι οὐ ποικίλλειν ἀεὶ εἰωθέναι τὸν ποιητὴν τὴν moinciv, hic 
e. 6, ἑετίαν κατὰ τὴν εὐυνήθειαν τὴν κατ᾽ οἶκον ἐςχάραν, καθ᾽ “Ὅμηρον 
δὲ τὸν οἶκον εἶναι, βωμὸν ςυνήθως μὲν ἐφ᾽ οὗ ἐπιθύουει, παρ᾽ ‘Ounipw 
δὲ καὶ ἐπὶ τῆς Bacewc, ἔγχος “Ὅμηρον μὲν ἐπὶ τοῦ δόρατος, τοὺς δὲ 
γεωτέρους ἐπὶ τοῦ ξίφους dicere inculcatur, ita ut tantum absit ut de 
Homeri εὐνηθείᾳ agatur, ut Homerus et cuvnbera inter se opponan- 
tur. lam vero ipsa illa observata tam futtilia sunt omnique doctrina 
adeo destituta, ut vel hance ob causam fragmento operis Zenodorei 
quod scholium servavit dissimillima sint. Doctiora enim illa quae de 
v. ἀλιτήριος (p. 411 Mill.) et εὐκοφάντης (p. 412) afferuntur ab iis 
quae antecedunt distinguenda sunt neque ad opusculum περὶ cuv- 
noeiac pertinent (v. Fresen, p. 29). Iam cum accedat, quod Kustathius, 
sine dubio glossarum collectione vel ipsa quae perhibetur Zenodorea 
vel ei simillima usus (v. Cohn, p. 7, 1), nusquam nomen illud affert, 
sed παλαιόν tiva!) nominat, haec omnia reputanti locosque quos supra ᾿ 
attulimus diligenter comparanti dubium esse nequit, quin glossis 
quibusdam loquendi usum vulgarem (ευνήθειαν) et Homericum spe- 
ctantibus e scholiis Homericis, maxime quidem Porphyria- 
nis, a nescio quo excerptis, post Eustathii tempora Ze- 
nodori nomen, cuius περὶ Ὁμήρου ευνηθείας libri titulus 
etiam tum notus esset, sive per fraudem sive per erro- 
rem inditum sit. 

Atque hac tenus quidem de Zenodotis et Zenodoro; de Pio 
autem, qui aeque atque Zenodotus minor contra Aristarchi atheteses 
scripsit, lam acturis verendum hercle non est, ne iterum fines, quos 
huic disputationis parti ipsi constituimus, transgredi cogamur. Nam- 
que ut de hominis diu parum noti studiorum scriptorumque rationi- 
bus pauca tantum eaque quam maxime hue pertinentia nobis dicenda 
sint, Eduardi Hilleri de Pio grammatico egregiae debemus com- 
mentationi, insertae Philologi vol. XXVIII, p. 86 sqq. Locus autem 
de Pio agens ad quaestionem hic solvendam gravissimus, schol, M 175, 





1) Ad tempora libelli eruenda ex hac loquendi forma nihil effici posse, ne- 
minem Eustathii verborum usus peritum fugiet, 


x Pars quarta. 435 


dignus est, quem vel post Hillerum paullo diligentius consideremus. 
Ktenim cum plurimis scholiorum locis, quos Hiller congessit — ad- 
dere poterat O 189, quod p. 121, 4 edidimus — Aristarchi atheteses 
ita impugnentur, ut causae earum primum quidem enumerentur, dein- 
ceps refutentur, hoc uno loco alteri parti ita incipienti: TTîoc de 
ἀπολογούμενος πρὸς τὰς ἀθετήςεις ᾿Αριετάρχου ταῦτά Que xtÀ., no- 
men lytici, quod reliqua scholia non servaverunt, adiectum est, ita 
ut Hiller, qui haud spernendo argumento!) usus priorem scholii M 
175 partem eidem Pio tribuit, etiam reliqua id genus scholia eidem 
deberi grammatico videri pronuntiaverit. 

Sed adsunt nihilo minus causae, quae diversam utriusque horum 
scholiorum partis esse originem demonstrent. Ac primum quidem 
ipsum illud scholium M 175 in codice Victoriano (f. 219°), quem 
multa habere sibi peculiaria constat (cf. etiam ‘cap. IV), in duas 
partes diremptum est, ita quidem ut prius scholium incipiat: TTîoc 
ἀπολογούμενος πρὸς τὰς ἀθετήςεις ᾿Αριςτάρχου ταῦτά qnew, sequatur 
alterum: ἀθετεῖ ᾿Αρίςταρχος. πρῶτον μὲν διὰ τὸ «τὰς cod.) πύλας 
ἄλλας ὀνομάζεεθαι κτλ. (cf. in Addend. ad p. 178. 79). At aliis etiam 
locis is qui huius codicis scholia seripsit nimio brevitatis studio 
abreptus res inter se cohaerentes dissecuit (v. p. 452 sqq.), ita ut hoc 
quoque loco fidem non mereri viderìi possit, praesertim cum in re- 
liquis scholiis Anti-Aristarcheis ab usitata codicuam BLLp ratione 
non discedat. Sed confirmatur auetoritas eius loco quodam EKusta- 
thli; qui, cum de versibus O δῦ —77 defendendis rationibus utatur 
scholiorum nostrorum simillimis (p. 1006, 5; edit. p. 201, 16), causas 
atheteseos' illorum, quas longe quidem melius affert, aliunde atque 
refutationem se sumpsisse ipse profitetur; verba enim eius (p. 1005, 
62, de quibus La Roche, Hom. Txtkr. p. 170, omnia turbavit): καὶ 
ταῦτα μὲν oi ὀβελίζοντες οἱ δὲ ἐξηγηταὶ πρὸς ταῦτα, ὧν τὰ πλεῖετα 
ἐξείληπται τῶν ’Atiwvoc καὶ ‘Hpodwpou, ἐκτίθενται Micene 
ἀξιολόγους, ἅςπερ ὃ θέλων ζητείτω: ἐν αἷς κεῖται καὶ ὅτι κτλ., aliter 
intellegi nequeunt, nisi ita αὖ enuntiatum relativum ab ὧν incipiens 
ad ταῦτα referatur. 

Itaque cum non possit non oriri suspitio, causas atheteseon 
non a Pio allisve qui contra eas seripserint (ct. p. 437) eo quo 
nunc traditae sint more solutionibus fuisse praemissas, sed aetate 
multo demum recentiore ab aliquo eorum qui scholia in 
certam quandam formam redacta exaraverint iis fuisse 
assutas, accedunt aliae quaedam rationes quae eodem ducant. 

Atque Aristarchi atheteseon causas plurimis horum scholiorum 





1) ,,Dass Pius, ehe er die Ansicht Aristarch’s zuriickwies, sie zuerst anfiihren 
mausste, dass also auch der erste Theil des Scholions auf ihn zurickgeht, ist ein- 
leuchtend.' 


436 | Capitis tertii 


locis pravissime aut intellectas esse aut redditas post Hillerum pluri- 
bus persequi supervacaneum est; sed addere iuvat eas ne semper 
quidem cum iis congruere, quae in altera parte refutentur; velut quod 
ad locum O 56 sqq. defendendum (p. 201, 1) legitur: ῥητέον οὖν ὅτι 
τὸ cyfud ἐςτι προανακεφαλαίωεις kTÀ., non respondet lis, quae initio 
scholii (p. 200, 20) leguntur: ἀθετοῦνται Wwe περιττοὶ εἴκοςι καὶ dba 
ςτίχοι, sed lis, quae in schol. Α ἢ, 1, afferuntur (simillima ap. Eustath. 
ex Apione et Herodoro): ὅτι οὐκ ἀναγκαίως παλιλλοτγεῖται περὶ 
τῶν ἑξῆς ἐπειςαχθηςομένων. Cui rei simile quodam modo est illud, 
quod prior pars scholli O 449 sqq. tantum abest ut causas modo 
ἀθετήςεως afferat, ut etiam de Aristarchi sententia in libro περὶ τοῦ 
γαυςτάθμου proposita agat (p. 205, 12 sqg.), quae inter solutiones 
potius referenda fuit. Haec igitur cum ex Aristonico (schol. A ibid.) 
petita esse videantur, sunt etiam loci, ubi scholiastarum aliquis ex 
jpsis iis, quae nunc quidem in altera scholii culusdam parte contra 
Aristarchum proferuntur, causas in priore parte afferendas prompserit. 
Velut inepta illa versuum O 56 tollendorum ratio ὅτι οὐκ dpectoi 
“Hpa (p. 200, 20), quam apud Aristonicum frustra quaesiveris, e verbis 
(p.201, 3): eicì δὲ τῇ Ἥρᾳ, εἰ καὶ μὴ νῦν τερπνά, ἀλλ᾽ οὖν Ye χαρᾶς 
περιποιητικὰ τὰ λεγόμενα, id agentibus, ut προανακέφαλαίωςειν paullo 
ante commemoratam eo loco haud inepte legi demonstrent, orta est. 
Etiam quod in schol. 2 594. 95 ut ἀθετήςεως causa affertur, πῶς δὲ 
δώςει τῷ ἀποθανόντι (p. 277, 11); de qua rectissime Hiller p. 115, e 
verbis lin. 15 δώςει δὲ ἀποθανόντι δι᾽ ἐνταφίων εἰς αὐτὸν ἀγώνων, 
quae cum ipsa quaestione fortasse non cohaerent, petita esse potest. 
Accedit, quod ex ea quam hic proposuimus sententia explicatur, qui 
factum sit, ut de loco Y 824. 25 quaestiuncula adsit codicis B usi- 
tato exordio praedita (διὰ TI mpokpiver Afavtoc;), cum cod. Victor. de 
eadem re haud multo melius agens incipiat: ἀθετεῖ ’Apictapyoc, ἄτο- 
πόν TÉ Qqncew ἰώμενον τὴν ἔχθραν Διομήδους ἑτέραν αἴρειν πρὸς 
Αἴαντα «τάειν κτλ. (ut Bekk., cf. Ariston.), atque ita demum intelle- 
gitur, cur ad Odysseam, cuius quaestiones ex iisdem unde Iliadis pe- 
titas esse fontibus nemo sanus negaverit, unum!) scholium (ψ 218) 
exstet iis de quibus hic agimus aliquatenus simile: fontes nimirum 
lidem, excerpentium et transcribentium manus aliae. 

Quod si enumeratio causarum atheteseon in his scholiis obvia 
non Pio alive lytico, sed — ut breviter dicam — scholiastarum 
Iliadis alicui tribuenda est, cum ab aliis haec scholia quaestionibus 
discrepare non tanti, quanti primo adspectu videtur, momenti sit, tum 
causa non adest, ut cum Hillero Pii potissimum et doctrinam et ra- 
tionem ea exhibere dicamus. 





1) Schol, enim HQUT x 240 ex Aristoniceis et e quaestione conglutinatum est. 


Pars quarta. 437 


Adsunt enim haud ita paucae quaestiones usitata forma 
praeditae, quae Aristarchi aliorumve proscriptionibusre- 
spondere videantur, velut praeter Θ 39. 40 (X 183, edit. p. 116, 
20), ad eorum scholiorum, de quibus hic agimus, formam accedentem, 
B 82 (p. 25, 24) coll. Ariston. B 76, inter alias versuum 76—83 athe- 
teseos causas afferente ὅτι εὔηθες τὸ εἰπεῖν εἰ μέν TIC τὸν ὄνειρον 
ἄλλος ἔνιεπε, ψεῦδός κεν φαῖμεν" οὐ γὰρ κατὰ διαφορὰν οἷ 
δυνατώτεροι ἀληθεῖς ὀνείρους 6pwòciv, vel Γ 19 (p.51,9, ubi e cod. A 
προκαλεῖται πάντας τοὺς ἀρίετους edere debui) coll. Ariston. ἢ. l., 
vel Z 433 sqq. (p. 103, 17): où πρέποντα μὲν τὰ τῆς ὑποθήκης γυναικί, 
uni certe e causis ab Aristonico allatis (ὅτι ἀνοίκειοι οἱ λόγοι τῇ 
᾿Ανδρομάχῃ κτλ.) respondens. Conferantur etiam schol. O 284 (p. 122, 
25), A 515 (p. 165, 9), T 389 (p. 238, 20) cum iis quae ibid. attuli 
(postremo loco addere debebam, sec. Aristonicum v. 388 — 91 obelo 
notatos fuisse), schol. ET Z 244 cum schol. HQ ibid., schol. HQ 
κ 329 (et HQT x 240, cf. p. 486, 1) cum schol. H x 329, sec. 
Dionysium Sidonium versum inter spurios fuisse habitum afferente; 
quibus accedat denique schol. Vict. (f. 63%) A. 55, quod in editione 
nostra perperam omissum in Addendis totum dabitur, athetesin Aristar- 
cheam (ὅτι τὴν χάριν ἀναλύουειν, ei καὶ μὴ προδεηθεὶς δύναται τοῦτ᾽ 
ἔχειν), quam ab usitato illo ῥητέον δὲ ὅτι κτλ. incipiens diluit, his 
quidem verbis afferens: [ueroî vel ἀναλύει, quod excidit] τὴν χάριν, 
φη εἶν, εἰ διὰ τοῦτο δίδωςιν ἑκοῦςα, ὅτι καὶ ἀκούςης ὁ Ζεὺς δύναται 
λαβεῖν. 

Quod si in his quaestionibus grammaticorum qui Aristarcho ob- 
locuti sint doctrinam latere consentaneum esse dicis, confirmabitur 
quadam tenus haec suspitio ea re, quod de locis 19 et Z 438 sqq., 
de quibus quaestiones nunc quoque adesse modo vidimus, Deme- 
trium Ixionem in libris πρὸς τὰς ἐξηγήςεις (Α Γ 18) et πρὸς τοὺς 
ἠθετημένους (Α Ζ 437), de altero fortasse etiam Callistratum in 
libro πρὸς τὰς ἀθετήςεις (AZ 434, cf. p. 428, nisi de editione eius 
haec intellegenda, v. Sengeb. diss. I, p. 56) egisse constat, etsi quid- 
nam contra Aristarchi horum versuum proscriptionem protulerint 
nescitur. 

Ex altero autem quaestionum Anti-Aristarchearum genere, quas 
ex iisdem atque id, de quo modo egimus, pendere posse fontibus, 
ita quidem ut causae atheteseon perspicuitatis causa in fronte 118 
aliunde sint additae, effecimus, cum una quidem (M 175) Pium 
auctorem nuncupet, quamvis multa ex eodem petita in ils (ut etiam 
in altero illo genere) latere concedamus, omnia ex eo uno petita esse 
praefracte negamus; e forma enim qua haec scholia utuntur peculiari ‘ 
communem effici non posse fontem supra docuimus. Neque sine 


momento est, quod in 118 quae contra Aristarchi versuum 0 56—77 
ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. ° 99 


438 Capitis tertii 


proscriptionem et in scholiis et ab Kustathio proferuntur, quae quin 
ex uno eodemque fonte pendeant dubitari nequit, non solum utroque 
loco pauca quaedam leguntur quae altero desiderantur, sed etiam 
difficultas v. 63. 64 (φεύγοντες δ᾽ ἐν vnucì πολυκλήιςει πέεωειν TTnAei- 
dew ᾿Αχιλῆος) diverso modo solvitur (in schol. quidem, p. 201, 5: 
ἀντὶ τοῦ δεηθῆναι ᾿Αχιλλέως, ap. Eustathium, p. 201, 18 edit. nostr.: ὅτι. 
μὴ κωλυθέντες οἱ Τρῶες ἐνέρριψαν ἂν τοὺς ᾿Αχαιοὺς ταῖς τοῦ ᾿Αχιλλέως. 
vauci, διὸ καὶ δοκοῦςειν ἕως καὶ εἰς αὐτὰς φυγεῖν οἱ ᾿Αχαιοί). Unde con- 
cludi posse videtur, satis amplam exstitisse solutionum contra Aristarchi 
òBe\icuovc prolatarum collectionem, e qua et Eustathii scholiorum codex et 
scholium de quo agimus hauserint; neque illud enim neglegendum est, 
ipsum EKustathium profiteri, τοὺς éEnyntàc λύςεις ἀξιολόγους ἐκτιθέναι, quas 
brevissime a se proferri (p. 1006, 13). Atque clarissime duae dif- 
ficultatis cuiusdam quae in schol. Vict. O 147. 48 afferantur explica- 
tiones (v. p. 202, 17 οἱ dè κτλ.) demonstrant, non unius cuiusdam 
afferri solutiones. Quid, quod ipsum illud è Μαλλώτης Znvédo- 
toc Kustathil p. 1006, 2 (edit. p. 201, 13), quamvis errori sine dubio 
debeatur 1) recteque a Duentzero deletum sit, vestigium quoddam so- 
lutionum a Zenodoto minore (v. p. 430) propositarum servasse 
videtur. Mirum enim profecto est, Eustathium, qui Zenodotum 
illum maiorem tot locis (v. La Roche, Hom. Txtkrt. p. 160) recte 
attulerit, hoc uno loco pro eo hominem haudquaquam pari in vulgus 
fama florentem invexisse; sed facillime res explicabitur, dummodo 
ponere liceat, eum, cum in fontibus quibus usus est (Apione et Hero- 
doro et τοῖς ἐξηγηταῖς) utrumque habuerit allatum, Ephesium quidem 
inter ὀβελίζοντας, Mallotam inter λύοντας, inde sua excerpentem unum 
cum altero confudisse. | 

Sed hac quidem de re utcumque iudicabitur, summi certe momenti 
est, e quaestionibus versus Aristarcho suspectos tutantibus, quae qui- 
dem forma illa plurimis variorum generum quaestionibus usitata in- 
dutae sint, codicum auctoritate tres (0 39. 40, Z 433 sqq., T 389), 
quibus alias ab causas (v. p. 426) quarta Z 244 accedat, Porphyrio?) 
esse tribuendas. Cui qui ceteras, quae (velut Γ 19) eandem rationem 
sequantur, item tribuerit, facile assentientes habebit. Eodem autem 





1) Eosdem enim versus (65—77), de quibus acutissime iudicantem hunc 
Zenodotum Eustathius inducit, secundum schol. A Zenodotus (Ephesius sine 
ullo dubio) οὐδ᾽ ὅλως ἔγραφεν, quibus verbis schol. Vict. eandem, quam Eust. 
attulit, prologi Euripidei comparationem subiunxit, quae quin eidem gramma- 
tico debeatur dubitari nequit (cf. spr. p. 432). 

οὗ Apparet, non recte Hillerum (p. 97) negasse, Aristarchi atheteses a Por- 
phyrio respici. Ex iis autem, quae ibidem, ut sententiam suam probaret, attulit, 
v. A 139 cum quaestione non cohaeret, schol. A 222 Porphyrii non est; versuum 
autem Y 259 sqq. difficultas diu ante Aristarchi tempora animos advertit, ita ut 
facillime neglegere hunc Porphyrius potuerit. 


. Pars quarta. 439 


modo de altero illo genere, quas Hiller Pio tribuit, iudicandum vide- 
tur, quippe quae, si a priore singularum parte, quam ab excerpentium 
aliquo grammaticorum esse additam effecimus, discesseris, a reliquis 
non nimis discrepent. Quod enim Hiller contra originem omnium earum 
Porphyrianam, quam in paucis quibusdam statui posse non ne- 
gavit (p. 96), protulit, nullam scilicet earum ab altera codicis B manu 
scriptam esse aut in Leidensi aliove huic simili codice ad Porphy- 
rium nominatim referri, cum unam hanc causam cum altera artissime 
cohaerere ex lis quae p. 365 persecuti sumus appareat, tum ipsum 
illud, quod a plurimorum scholiorum e Porphyrii opere pendentium 
forma eo quem supra diximus modo discrepant, optime inde expli- 
catur, quod omnes (praeter eas quae Victor. debentur) a priore 
cod. B manu scriptae sunt, quam, cum plurima habeat Porphyriana, 
ab ipsius auctoris ratione multo longius quam alteram abesse, capite 
quod sequitur docebitur. 

Pugnat autem pro Porphyrio eorum quoque, de quibus ἢ. I. 
agitur, scholiorum auctore cum ea res quod loci Z 234, ubi 
quaestio adest nominatim ad eum relata (p. 96, 8), in scholio ita com- 
parato, ut ex ampliore quae olim adfuerit quaestione excerptum esse 
videatur, Pii solutio!) affertur (p. 98, 8), tum illud, quod difficultatis de 
v. 9 594. 95 iam a Platone motae (v. ad p. 277, 10), quam Aristar- 
chus amplexus esse videtur (v. Ariston.), solutio, quam propter 
Aristot. poet., p. 1461 a 1—4, e Peripateticis dixeris fluxisse, Pro - 
clo nota fuit (v. p. 410, 1), quem Porphyrii solutionibus usum fuisse 
effecimus.  Neque enim quicquam obstat, quominus in quaestionibus 
quibusdam solutiones contra vituperia et philosophorum et grammati- 
corum his quidem adstipulantium prolatas fuisse dicamus. 

Quod si recte ita ab Hillero dissentimus, ut Pii poetae contra 
Aristarchum defensiones in scholiis ab illo congestis, aliorum tamen 
lyticorum solutionibus intermixtis, inesse non negemus, sed ipsa illa 
scholia e Porphyrii Quaestionibus Homericis fiuxisse contendamus, 
una causa, quae illi exstitit, ut Callistrati, Zenodoti Alexandrini, De- 
metrii Ixionis ἀπολογίας in scholiis illis latere posse negaret (067 
mbochte glauben, dass in der jiingeren Scholiensammlung so alte Gram- 
matiker benutet seien?), concidit. Neque enim minus veri simile hos 
quam ceteros quos antea effecimus auctores Porphyrio praesto fuisse. 
Sed fatendum est, de ipsius Porphyrii harum quidem solutionum 
fontibus non aeque atque in superioribus huius capitis partibus certa 
. effici posse; neque enim constat, ipsine quos attuli id genus solu- 





1) Utrum ex eodem libro Anti-Aristarcheo an e commentario Iliadis (in 
Odysseam certe commentarium eius Et. M. 821, 55 nominatim affert) hausta sit, 
non diiudico. Schol. ® 147 et 298 (hoc quidem edit. p. 250, 9) magis commen- 
tarium redolent. Pius commentator ap. Serv. errori debetur; cf. p. 352, 2. 

29% 


440 | Capitis tertii 


tionum auctores an opus quoddam collectaneum inde congestum 
— ut in reliquorum generum solutionibus — ab eo adhibitum fuerit. 
Quid, quod neque desunt scholia quaedam brevissima Aristarchi pro- 
scriptiones impugnantia, de quorum origine gravior quam de multis 
elusdem ambitus aliis dubitatio oriatur necesse sit. Etenim cum vel 
schol. A_X 329 doceat, fuisse, ubi etiam Aristonicus Aristarchi ratio-. 
nibus defensiones τῶν ἀπολογουμένων opposuerit, quamquam aliquid 
certe ea re assecuti sumus, quod nullum huius codicis scholium iis, de 
quibus hic agitur, simile recepimus, concedendum tamen est, etiam in 
ceterorum codicum scholiis hic editis huic quidem, quod modo attuli, 
quam lis, quae e. c. Θ 185, M 175, O 55 edidi, similioribus inveniri 
posse, quae Porphyrio non debeantur. Sed in re tam incerta, quae 
vereor ut umquam certum ad finem perduci possit, ne temere agerem, 
ea codicum BL Lp Vict. scholia, quae, quamvis brevissima sint, plures, 
id quod proprium est quaestionum Homericarum, solutiones s. atheteseon 
refutationes exhibeant, non secludenda esse existimavi. Priorem 
autem multorum, de quibus hoc capite egimus, scholiorum partem 
(ἀθετοῦνται ὅτι KTÀ.), quamquam Porphyrii non esse mihi persuasum 
est, propterea non omisi, quod in plerisque scholiis, in quibus de 
ipsius Porphyrii verbis restituendis desperandum est, ultra grammati- 
corum, qui opus eius excerpserunt, recensiones progredi non possu- 
mus (v. cap. IV extr.). 





Restant denique pauca de hominibus quibusdam dicenda nulli 
earum quas constituimus lyticorum classium inserendis, Lysania, 
Hephaestione, Hermogene, È quibus Lysanias Cyrenaicus, 
quem scholia .Porphyriana | 378 et TT 558 afferunt, eam unam ob 
causam hic dicendus est, quod in schol. Eur. Andr. 10 (IV, p. 124, 
11 D.) ut ἀπορίας cuiusdam auctor inducitur; sed cum non constet, 
utram Homero sive impugnando sive defendendo similia praestiterit, 
sed obiter, de aliis rebus agens, ea quae attuli proferre potuerit, non 
magis huc pertinet, quam ii grammatici, qui, quamvis in solutionibus 
afferantur, inter lyticos tamen numerari nequeant. Idem in He- 
phaestionem cadit Alexandrinum (Suid.), Veri imperatoris prae- 
ceptorem (Iul. Capit., Ver. 2), quem Suidas τραγικῶν et κωμικῶν 
ἀπορημάτων λύςεις scripsisse docet; quae enim scholium M 127 
Porphyrianum ex eo affert sine dubio e libro περὶ τῶν ἐν ποιή- 
uaci ταραχῶν (Suid.) petita sunt. 

Hermogenes autem, quem ἐν τῷ περὶ τῶν ε΄ προβλημάτων - 
de loco ® 363 egisse schol. Β et Vict. ibid. (p. 253, 7), quod quin 
Porphyrii sit dubitari non potest, perhibet, sine dubio medicus 
est Smyrnaeus, cuius laudes inscriptio sepulero eius incisa praedicat 


(C. I, 6. II, 1, n. 3311, p. 768): 


Pars quarta. | 441 


Ἑρμογένης Χαριδήμου intpeinv ἀναγράψας 


ἑπτὰ ἐπὶ ἑβδομήκοντ᾽ ἔτεειν καὶ ἴςαις ἐπὶ βύβλοις. 


ευνέγραψε δὲ βυβλία ἰατρικὰ μὲν οζ΄ 3), 

ἱωτορικὰ δέ, περὶ Ζμύρνης α΄ B, 

περὶ τῆς Ὁμήρου cogiac α΄, καὶ πατρίδος α΄, 

᾿Αείας κτίςεων α΄ β΄ κτλ., 
quo de Hermogene, cuius aetas incerta, videndus Boeckh l. c., qui 
etiam de Hermogene Hadriani medico (Dio Cass. LXIX, 22) men- 
tionem iniecit. Difficilior est quaestio, quo modo titulus operis a 
Porphyrio commemorati sit intellegendus. An Zenonis Cittiensis 
προβλημάτων Ὁμηρικῶν βιβλία ε΄ spectantur? Quod si verum esset, 
congrueret quodam modo cum libro in inscriptione commemorato περὶ 
τῆς Ὅμήρου cogiac. Sed nihil affirmo. 





Caput quartum. 


Jam perlustratis omnibus, quicumque poetae contra varias crimi- 
nationes partes tutati erant, itinere longiore paullo neque tamen in- 
fructuoso confecto, eo, unde capite secundo extremo digressi eramus, 
redimus. Itaque, ut quod demonstravimus, Porph.yrio interce- 
dente superiorum lyticorum solutiones in scholiorum 
utriusque carminis quaestiones pervenisse, cum in aliis 
certum esse contendamus, in aliis veri simile esse, esse etiam ubi 
minus certum videri possit largiamur, tantum certe effecimus, prae- 
ter Porphyrium neminem posse nominari, cui quaestiones 
suas scholia?) debeant. Quid, quod codicis Veneti A, cuius in scholia 
ζητημάτων quorundam superioribus temporibus institutorum notitia 
non solum per Porphyrium (v. p. 339), sed etiam per Aristonicum 
(v. p. 440) et Nicanorem (= 1, fortasse etiam TT 365) pervenit, 
ipsa quae exhibentur ζηϊδιματα — brevissima quaedam scholia ad 
quaestionum formam accedentia, velut O 193 (p. 70, 17—19 D.), 
Θ 97 (p. 274, 1-3 D.), ipsum X 329 excipio — non est cur ad 
alium quemquam praeter Porphyrium, cuius multa in hoc quoque 
codice inesse constat (v. p. 446), auctorem referantur. Ergo, ut hunc 
quidem codicem paullisper mittamus, quod antea pronuntiavimus 
ΟΡ. 367), in codicibus Veneto B et Leidensi huiusque similibus plurima 

latere Porphyriana, quae, quamvis rationes quales ibi attulimus afferri 





1) Recte ex οβ΄ ita correxit Boeckh, 
2) Eustathium contra, de quo infra plura afferentur, etiam Plutarchi 
Quaestionibus convivalibus usum esse, supra (p. 377, 1) vidimus. 


442 Caput quartum. 


non possint, huius esse pro explorato haberi possit, id ita iam ampli- 
ficare licebit, ut dicamus, omnes quaestiones in ils codicibus 
occurrentes, nisi certae causae adsint contrarium pro- 
bantes, pro Porphyrianis esse habendas. Idem fere in co- 
dicum Veneti A et Lipsiensis et plerasque cod. Victoriani quaestiones 
cadere paullo infra apparebit. 

Sed quoniam minimam omnium quae adsunt quaestionum partem 
Porphyrio capite quod antecedit vindicavimus, ne nimium ponere 
videamur, tenendum est, pro miserrima qua pleraeque quaestiones 
utantur forma plurimis locis nomina et ἐνετατικῶν et λυτικῶν sine 
dubio excidisse, ut quid contra philosophos, quid contra sophistas, 
quid e grammaticorum cenantium vel otiosorum argutiis proferatur 
discerni nequeat. Iam cum convertisse varias earum solutionum col- 
lectiones in usum suum Porphyrium constet, unius autem Zoili, ut 
certissima quaedam afferam, ἐννέα λόγου ς contra poetam, Aristotelis 
sex libros eius defendendi causa scriptos fuisse sciamus, vel ex his 
operibus — ut alia quorum ambitum ignoramus taceam — quam 
plurima in scholiorum Porphyrianorum aut ἀπορίαις aut Miceciv latere 
existimanda sunt, excerpentium iniuria adeo decurtata, ut numquam 
futurum sit ut ipsis auctoribus suis vindicari possint. 

Sed, credo, facile assentientes habebimus, quod quaestiones do- 
ctrina quadam aut ambitu haud spernendas, praesertim quae cum 
earum, quas superiore capite Porphyrio vindicavimus, ratione quodam 
modo congruant, quamvis codices non addicant, ei ipsi tribuimus; sed 
multo difficilius multi sibi persuadebunt, haud parvum numerum mi- 
sellarum quaestiuncularum hoc nomine, per se ipsum saepe parum 
laudabili, vix dignarum recte ad eundem referri, praesertim cum in- 
credibile sit, tot res pusillas admodum inter se variantes a Por- 
phyrio in opere illo, quamvis amplissimum fuisse ponatur, pertracta- 
tas fuisse. : 

Sed quaestiones exigui esse ambitus neque ullius fere 
momenti obstare nequit quin ad Porphgrium referantur, dummodo 
memineris quam miserum in modum transformatae plurimae sint quae- 
stiones, quae, cum, unde excerptae sunt adsint longe ampliores 
neque spernendae nonnumquam doctrinae, a Porphyrio abiudicari 
nequeant. Ut ex amplissimo numero paucas tantum afferam atque 
eas quae quaestionum formam non abiecerint, conferantur quaestiun- 
culae quas ad B 257. 478, Γ 16. 315, 441, Z 116. 129, O 1. 323, 
= 304, C 192, T 108, Y 259, Φ 343, Ψ 269, Znt. τα΄ infra textum at- 
tulimus, cum amplioribus illis unde excerptae sunt, vel breviores illae, 
quas 6. c. A 420, B 73, K 447. 561, = 434, O 701, TT 558 in textum 
recepimus, cum longioribus quibus eas, ut ex eodem fonte petitas, 
subiunzimus, Quod si tibi finges, ampliores illas intercidisse, quod 


Caput quartum. 443 


si factum esset, breviores harum instar nobis esse deberent, concedes, 
quod tot locis misellae tantum futtilesque quaestiones adsint non esse 
causam, cur e Porphyrii opere eas fluxisse negemus, praesertim cum 
haud paucae vix meliores nominatim ei tribuantur. Minime igitur 
mirum, quod ad libros quosdam, velut NOTT, ubi meliorum et amplio- 
rum quaestionum copia multo exilior — id quod casui tribuendum 
videtur — suppetit, quaestiuncularum levissimarum seges multo quam 
in ceteris uberior in textum recipienda fuit. 

Neque vero Porphyrius — ut ad alteram quam ἢ. 1. tetigi rem 
transeam — existimandus est de rebus maxime variantibus tot quae- 
stiones edidisse, quot nunc quidem in coditibus quaestiones vel scholia 
ex iis derivata leguntur. ÉEum contra morem secutus est, ut quae- 
stionibus longioribus plurimas res complecteretur. Probatur haec res 
non solum ζητημάτων Vaticanorum numero longe malore, quae sin- 
gula afferre supervacaneum est, sed etiam quaestionibus quae unis 
scholiorum codicibus debentur, velut B 212, Γ 16. 154. 290, 315, 
Z 129. 200, 0 5, 1 90 et TT 68 (v. ad p. 209, 10), = 275, Π 83. 152. 
C 128, Y 638. 39. Pleraeque vero, dum utriusque carminis codicibus 
adaptantur variarum manuum transcribentium aut excerpentium ope- 
ram expertae, in varias partes vel particulas dissectae sunt longo 
saepissime intervallo diremptas, ita ut de rebus levissimis quas in 
transcursu tantum, de gravioribus agens, Porphyrius commemoraverat, 
nune quidem data opera quaesivisse videatur. Quid rei sit iterum 
Vaticana ζητήματα quaeque ad ea attulimus monstrabunt, monstrabit 
schol. A 225, ubi cod. *B unum quidem scholium exhibet, sed verbo 
ἀπορία (p. 10, 16) in duas iam quasi partes dissectum, cod. Lp prio- 
rem partem abiecit, altera retenta; monstrabit etiam e. c. schol. Ζ 
139 cum haud exiguo scholiorum inde excerptorum numero, quae 
textui subiecimus. Et dubito an satius fuerit A 846.47 (p. 170, 16 sqq.) 
codicem A, ea quae in codice L in tria scholia redacta sunt uno 
scholio comprehendentem, sequi (cf. Add. ad h. 1). Alia id genus 
scholia in codicibus separata, ubi certae satis adesse videbantur ra- 
tiones, ipse una edidi; sed in plerisque praestare visum est coniecturis 
persuadendi vi carentibus abstinere. | 

Neque tamen negari potest, fieri potuisse, ut quaestiunculae non- 
nullae atque eae potissimum quae de rebus pusillis verisque difficul- 
tatibus carentibus agant, non e Porphyrii opere collectaneo excerptae 
sed aut ex aliis posterae aetatis collectionibus petitae cum Porphyria- 
nis componerentur aut in earum similitudinem ex aliis scholiis trans- 
formarentur. Sed Neo-Platonicorum vestigia in quaestionibus 
per Homeri codices traditis non adesse, supra (p. 408 sqq.) ian vidimus; 
inferioris autem aetatis quaestionum, si quae ùumquam fuere, collectio- 
nes — at nulla earum memoria exstat — non potuerunt nulla tem- 


444 Caput quartum. 


porum, quibus ortae erant, sive in verbis sive in rebus quas affere- 
bant, vestigia relinquere. Quae frustra quaesiveris.  Nullam e. c. in 


quaestionibus sacrorum Christianorum, nullum — id quod pluris fa- 
ciendum, nam etiam EKustathium archiepiscopum parcissimum in illis 
commemorandis fuisse constat — usus loquendi inde pendentis 1), 


nullum Byzantinorum frigoris vestigium. Ieiuna quam plurima sunt, . 
multa vulgaria, nonnulla prava, nihil tamen quod posterae potius 
aetatis inventa quam excerpentium aut de lis quae legerant referen- 
tium manus male sedulas prodat. Sunt nihilo tamen minus quae- 
stiones a reliquarum et ratione et forma adeo discrepan- 
tes, ut Porphyrio tribui nequeant, sed ab eorum aliquo, 
qui scholia excerpebant vel transcribebant compositae 
aut, ut paullo ante significavi, ex aliis scholiis transformatae 
esse videantur. 

Qua de re ut aliquatenus iudicium constare possit, quoniam du- 
bitari nequit, quin in talibus quaestionibus, si codicibus debeantur, 
quorum scholiis sine ullo dubio Porphyrianis minor quam ceterorum 
codicum sit auctoritas, eam ipsam ob rem maior sit adhibenda cautela, 
ante omnia quaestio de Homeri codicum in Porphyrianis 
auctoritate, antea, quia investigandum erat, quibus fere terminis ea 
scholia circumscriberentur, delibata potius quam pertractata, denuo 
suscipienda et iis etiam codicibus, quos illic consulto negleximus, in 
censum vocatis amplificanda est. 

Profecti igitur a codicis Vaticani ut unici certi fundamenti quae- 
stionibus, effecimus longe plurimas earum et uberrimas iis scholiis 
contineri, quae altera codicis Veneti 453 (B) manus margini 
appinxerit. Ea tamen re ab illis hae differunt, quod e codice aliquo 
fluxerunt, in quo ad commentarii iam instar variis Iliadis locis ad- 
scriptae erant, cum Vaticanae ad Porphyril operis, quod carminum 
Homericorum ordinem neglexerat, formam genuinam propius acce- 
dant, quamquam in his quoque inesse quae male decurtata aut prave 
mutata sint negari nequit (cf. p. 346). Sed cum scholiorum *B prae- 
stantia etiam ea re appareat, quod reliquarum quaestionum longe 
optimae doctissimaeque, e quibus multas aliorum codicum auctoritate 
constat Porphyrii esse, lisdem continentur, in quibus haud sane mul- 
tum verendum est ne post illius demum tempora ortae lateant?), 





1) Qui enim in cod. T Odysseae in schol. β 152 e quaestione 17’ excerpto 
(v. p. 320, 20) occurrit ἅγιος ἸΤολύφημος (!) turpissimo errori debetur; Vatica- 
nus enim codex recte ἀγορὰ πολύφημος habet. Quod praeterea afferri potest, 
in quaestione O 56 sqq. v. ἐμπίπτειν usum afferri unis praeterea LXX usitatum 
(v. ad p. 201, 5), contra Porphyrium non pugnat; cui cognitos illos fuisse vel de 
Antr. Nymph. c. 10 docet (cf. Bernays, Theophr. de pietat., p. 143. 154). 

2) De rebus nonnullis harum quaestionum aliunde illatis infra (p. 471) 
dispudabitur. | 


° Caput quartum. 445 


non desunt in ipso illo codice ab eadem manu scriptae quaestiones 
longe minoris et ambitus et doctrinae, quarum de auctoritate quam 
maxime ea conferenda, quae p. 442 attulimus. Apparet enim, non ex 
una, sed e duabus certe, si non pluribus, recensionibus quae- 
stiones quae scholiis *B continentur pendere. Etenim cum 
non solum haud paucis locis scholia 101 adsint ex iis, quas nunc quo- 
que in eodem illo codice vel in Vaticano legimus, quaestionibus sine 
ullo dubio excerpta (exempla plurimae huius editionis paginae sup- 
peditant), sed etiam de versibus nonnullis duas quaestiones ab eadem 
manu scriptas habeamus!), plerumque breviorem alteram, alteram ver- 
bosiorem, ita comparatas ut una ex altera derivata esse nequeat, ex 
eodem fonte non pendere non possint, sequitur, scholia *B e co- 
dice haec omnia accepisse (x dico), in quem et scholia ad 
ipsius Porphyrii quaestiones plurimum accedentia et 
epitome eorum transiissent. Pleraque enim certe eorum non 
ab eo qui scholia *B exaravit in epitomen esse redacta, inde apparet, 
quod eadem etiam in aliis saepe codicibus, qui e Veneto B non ex- 
scripti sunt, leguntur; nonnulla tamen hunc ipsum ex uberioribus 
quaestionibus excerpsisse consentaneum est.) 

Quod si, ut de ceterorum Iliadis codicum in Porphyrianis aucto- 
ritate iudicium formetur, primum quidem scholia eorum cum scholiis 
*B comparabimus, simul nonnumquam ad ea scholia recurrendum 
erit, quae eadem manus, dum denuo codicem perlustrat, rubris si- 
gnis appositis ad textum relata addidit ‘(**B). Cum enim eidem 
librario qui scholia #B seripserit haec scholia deberi post Hillerum 
(Annal. philol. XCVII, p. 801 sqq.) ipso codice collato nobis quoque 
certum esse visum sit (ct. Ind. philol. IX, p. 608), ex eodem fonte 
unde reliquas quaestiones petiverit eum has quoque transcripsisse — 
id quod contra Hillerum (p. 804) moneo —, vel inde elucet, quod 
quaestio de v. A 548 et 558 instituta, quae f. 152% ad v. 548 inter 
scholia *B legitur, in pagina quae sequitur (f. 153°) eadem rubro 
signo apposito ad v. 558 relata est, vel inde quod altera fere pars 
eorum, quae *B ad Ε 7 adscripserat, verbo paene tenus ad A 596 
inter scholia **B legitur; quod oscitantiae cuidam deberi facile librario 
condonandae mirum profecto non videbitur, si comparaveris, eundem 
idem prorsus scholium nigris, quibus plerumque utatur, signis ap- 
positis ad versum et Z 92 et Z 273 retulisse (cf. Ind, phil., p. 609). 





1) E. c. A 420, B 8, Γ 154, 236, 365, Z 234 (p. 96, 8 et p. 97, 14), Θ 1 (v. 
ad p. 112, 1), K 561, M 10. 25, = 434, quibus addendae quas e. c. Γ 98, Δ 491, 
K 494, = 434 (p. 200, 2), 2 15 ex aliis codicis locis petitas cum quaestionibus 
h. 1. adscriptis composuimus. 

2) Hunc in modum e. 6, schol. *B N 470 (edit. ad p. 303, 9) propter verba 
προέγραψα δὲ τὰ περὶ τούτου πλατύτερον accipi potest, ” 


446 Caput quartum. 


. Scholia igitur ab altera codicis B manu scripta, sive nigris sive 
rubris signis ad textum relata sunt, plurima certe in codice Leidensi 
eiusque similibus legi, supra satis demonstravimus (cap. Il); quibus 
codicibus accedunt non solum Lipsiensis 1275 (de quo vid. praef. 
p. VIII), quamquam inde a libro Z vix ulla id genus Porphyriana 
habet '), sed etiam Venetus 454 (A), codex ille scholiis Aristonici, 
Didymi, Nicanoris, Herodiani servatis aliquanto sane maioris, ita ut 
ceteri cum eo ne comparari quidem possint, in rebus Homericis 
auctoritatis. In hoc igitur codice cum ex iis quas codex B inter 
scholia ab altera manu scripta habet quaestionibus hae?) legantur: 
Α 52, Γ 16 (p. 51, 9— 16). 154 (p. 57, 4). 365 (p. 64, 6—8 et 18 
—17), A 2 (p. 68, 19—24). 88 (bis), Ε 20, I 226. 617, A 543. 611, 
M 200, N 20. 521, = 74. 109. 147. 246, TT 73, P 698, Y 269 (edit. 
ad p. 244, 9), ® 1 (ed. p. 200, 3). 443, X 397 (ed. p. 268, 4). 447, 
apparet Porphyriana, quamvis breviora pleraque sint, haud spernendae 
auctoritatis in eo quoque adesse. At sunt in ipsis codicibus A, Leid., 
Lips. plurimae quaestiones, maximam quidem partem breviores, quae, 
cum scholia *B eas non habeant, ex alio quodam fonte fluxisse existi- 
mandae sunt. Quarum quidem quaestionum cum quam maximus nu- 
merus (codicis A quidem paucissimae) etiam inter Victoriana scholia 
et scholia codicis B a priore manu scripta legantur, quae scholia . 
quaestiones lis quos modo nominavi codicibus cum scholiis *B com- 
munes non habent, ad codicum B et Victoriani in Porphyrianis auctori- 
tatem iam nobis est transeundum. 

In ipso igitur codice B easdem, quas altera manus postea 
addiderit, quaestiones a priore manu exaratas non ex- 
stare, reputanti eum qui illas scripserit horum semper scholiorum 
rationem habuisse (v. e. c. A 300, A 656. 37), neque eadem nisi forte 
per neglegentiam additurum fuisse, per se ipsum patebit. Gravioris 
momenti est, quod scholiorum utriusque classis indoles ipsa et 
consilium diversa sunt. Quod enim supra (p. 364. 65) vidimus, quae- 
stionibus Vaticanis cum scholiis Veneti B a priore manu scriptis 
eam intercedere condicionem, ut integrae in ils non legantur, sed 
aut fragmenta tantum aut ipsae in aliam formam, et breviorem qui- 
dem, redactae ibi adsint, idem in eadem scholia, in quibus plurima 
praeterea latere Porphyriana et supra (p. 365) docuimus et paullo 
infra pluribus demonstrabimus (p. 448), cum quaestionibus ab altera 
manu ex alio quodam codice postea additis comparata cadit. Étenim 
paucissimis quibusdam exceptis, velut N 643 (edit. p. 84, 24) coll. € 





1) Praeter X 397 (edit. p. 268), quod, ut omnia inde a versu P 39, a manu 
recentiore scriptum est (v. Hoffmann, Il. XXI et XXII, p. 48), unum schol, M 200. 

2) M 10 (p. 171) omitto, quoniam ab alia manu atque ea, quae reliqua 
scholia scripsit, exarata est. 


Caput quartum. 447 


976; ® 363 coll. B 423 (edit. p. 252, 22), quaestionum B ea est 
ratio, ut e recensione quadam Porphyrianorum pendere videantur 
id potissimum agente, ut singuli versus brevibus scholiis 
ex uberioribus quaestionibus, servata plerumque ipsa quae- 
rendi forma, excerptis illustrarentur, cum alterius manus id 
fuerit consilium, ut maxime quidem quaestiones ad ipsam cuius Por- 
phyrius auctor exstiterat formam prope accedentes transcriberet, 
quamquam eandem nonnumquam etiam ex epitome quadam hausisse 
paullo ante vidimus (p. 445). Quod enim A. Roèmer in recensione 
fasciculi huius editionis prioris (Ann. philol. 1881), p. 8, posuit, plu- 
rima quae altera manus adiunxerit scholia tantum abesse, ut nihil nisi 
Porphyriana contineant, ut alias etiam res addiderit, quas prior, cuius 
scholia longioribus illis integriora habenda essent, recte omisisset, 
accipi nequit. Ut enim paucis quibusdam locis rem ita se habere posse 
largiar neque negem de *B © 70 additamenta experto Roemerum rectum 
vidisse (cf. p. 470), in universum tamen rem spectanti prorsus contrario 
modo iudicandum esse apparebit. Nonne pro scholiorum *B auctoritate 
vel ea res pugnat, quod Vaticana zetemata omnia fere et integra quidem 
in 115. occurrunt, cum prior manus cum iis comparata nihil nisi pu- 
silla quaedam et sine ullo dubio inde excerpta habeat? Num in.ce- 
teris quaestionum libris (Vaticanus quidem codex se primum prae- 
bere profitetur) Porphyrius ab eo more, ut orationis genere verbosiore 
uteretur, descivisse existimandus est? Nonne hac ipsa re scholiorum 
*B quaestiones se commendant, quod multae inter eas Vaticanarum 
ambitum et multorum verborum studium aequiperant, cum scholia B 
lis ipsis locis brevissima sint verborumque parcissima? Nonne quod 
in amplioribus illis scholiis res quaedam occurrunt, quae aliorum scholiis 
e. c. Aristonici similes sunt, auctoribus quibus Porphyrius usus est 
explicatur? Velut, quae Znt. Vat. κε΄ init. (p. 233, 3) de Aristarchi 
loci difficillimi interpretatione legantur, eadem fere schol. A (v. annot. 
ibid.) habere, minime mirum est, cum uterque locus ex Alex andro 
Cotyaensi, Dionysio Sidonio uso, pendeat. Quid, quod ipse in Znt. 
Vat. η΄ nominatim testatur (p. 293): οὕτως ἐξηγήςαντο καὶ οἱ ’Api- 
ς«τάρχειοι λέγοντες κτλ., ubi si quis haec ab eo propterea abiudi- 
| care vVellet, quod in codice Veneto A in scholio Didymi (v. annot. 
I. c.) eadem fere legantur, egregie sane falleretur: usus contra est. 
Didymo Porphyrius, ut etiam Nicanore (v. ad C 509, p. 229, 20; 
ibid. v. 591) et Aristonico (cf. p. 470), fortasse etiam Herodiano, 
neque enim neglegendum est, opus illud Homericum ex horum libris 
contextum, unde scholia A pendent, Porphyrii aetate iam fuisse constitu- 
tum (v. Lehrs, Ar. p. 30). Erravit autem sine dubio Roemer (p. 12), 
cum prima verba scholii B 88: τὸ νέον épyxouevdwv — εἰληλούθει, 
quae Vaticanum quoque codicem praebere neglexit, Porphyrii esse 


448 . Caput quartum. 


‘negavit, Aristonici esse contendit; qui si verum vidisset, etiam quae 
in Znt. Vat. ιζ΄ de v. ὀςςόμενος et κρήγυον leguntur in suspitionem 
vocari poterant, quoniam eadem fere Aristonicus habet.!) Sed res ita 
potius se habet, ut inter eos qui B 88 verbum νέον pro vewcti ac- 
cepissent Aristarchum, quem plurimis praeterea locis respexit, 
Porphyrius comprehenderit, ita ut eadem fere apud Aristonicum 
legi consentaneum sit. 

Ergo, ut largiamur, esse ubi in scholiis *B cum Porphyrianis 
aliena coaluerint — quod haud scio an in nullo codice non factum 
sit —, inde tamen proficiscendum esse iudicio de utriusque manus 
quaestionibus ferendo contendimus, ut alteri, quae longiora scholia 
cum Vaticanis partim quaestionibus congruentia scripserit, primae 
partes deferantur. | 

Largissimam vero Porphyrianorum segetem etiam in 
prioris manus scholiis inesse, facillime apparebit. Etenim si 
concedetur, scholia quaestionum forma induta quae altera exhibeat e 
Porphyrii opere fluxisse, quam plurima manus prioris, quae sine ullo 
dubio ex lisdem quaestionibus excerpta sunt, non possunt non eidem 
vindicari auctori. Idem in ea cadit scholia, quae ex iisdem quae- 
stionibus, quas *B postea margini appinxit, ipsis excerpta esse ne- 
queunt, sed ex eodem unde illae fonte petita sunt, ita ut alia, quae 
illic servata sunt, abiecerint, alia ibi omissa servaverint (quae quidem 
scholia textut non subiecimus, sed in ipso textu suo quodque loco 
scholia *B excipere iussimus). Neque aliter de quaestionum origine 
iudicandum est, quae in unis scholiis B neque eaedem vel similes 
etiam inter scholia *B legunturj quod enim supra (p. 365 sqq.) de 
multorum ex ils origine Porphyriana conclusimus, id non solum ea 
re, quod longe plures quam tune constare videbatur hulus auctoris 
quaestiones in scholiis latere in universum effecimus, sed etiam aliis 
iam rationibus corroborare et ad numerum longe ampliorem referre 
licet. Videmus certe ex ipsis illis operibus collectaneis, quibus Por- 
phyrium usum esse effecimus, in scholia a priore manu scripta non- 
nulla transiisse, si quidem versuum A 399 sqq. interpretatio e Corpore 
Stoicae originis philosophorum placita cum Homero comparata com- 
plexo, neque minus Aristotelis aliorumque Peripateticorum de 
versibus E 778, X 165 sqq., Ψ 269 (ad p. 261, 16), 2 559 sententiae 
per haec scholia propagata sunt, quibus etiam schol. A 401. 2 et 
TT 83 debentur, quae ex eodem quo Aristotelica Corpore fluxisse veri- 
simile est (cf. p. 426). Neque omitti denique debet, etiam ex Hera- 
cliteis, quae cum Porphyrianis coniungi solere supra (p. 407) vidi- 
mus, cum codici B longe plurima et paene integra altera manus postea 





1) Adde quae p. 469 de B 447 afferentur., 


Caput quartum. 449 


addiderit, priorem lam manum, scholium quoddam decurtatum textul 
poetae appinxisse (v. p. 394). 

Quod si ea quae p. 442 de origine quaestionum cum aliorum 
codicum tum Veneti B contendimus, in utriusque huius codicis 
manus scholia cadere apparuit, negari tamen nequit, cum pluri- 
mis locis quaestiones a priore manu scriptae, abiectis omnibus, quibus 
alterae illae haud raro splendent, exquisitioris doctrinae documentis, 
plures quam illic afferantur solutiones habeant, dubitari posse, 
utrum ex ipso Porphyrio excerptae eo facilius eae servatae fuerint, 
quo in reliquis rebus breviora vel brevissima sint haec scholia, an 
Porphyrianis ab iis demum qui ea in epitomen redegerint vel tran- 
scripserint sint additae. Qua de re ut certas constitui non posse re- 
gulas fatendum est — quamquam collatis uberrimis scholiorum *B et 
codicis Vat. cum prioris manus quaestionibus in eam sententiam inclino, 
ut alia potius hic scholia cum Porphyrianis coaluisse quam novas solu- 
tiones lis additas esse statuam —, negari nequit, vix ullo horum 
scholioram loco solutiones inveniri, quae e Porphyrii opere petitae 
esse non possint. 

Jam vero cum quaestiones Veneto B a priore manu ad- 
scriptae non ex eodem, unde alterius manus pendent (v. p. 445), 
sed ex alio quodam codice (7 dico) fluxerint, is codex, qui quae- 
stiones suas ex uno!) eodem fonte derivatas habet, Victorianus, 
bibl. reg. Monac. n. 16, circa ann. 1500 exaratus (qui Townleiani, 
quo uti non licebat, nobis instar habendus est); quam maxime cum 
eo est conferendus. 

Quo de codice quae olim (Praef. p. VI. XI) pronuntiavimus, cum 
post A. Roemeri libroruam A—-M a nobis editorum censuram (Annal. 
philol. 1881, p. 1 sqq.) dubitare coepissemus an paullo iniquius iudi- 
cavissemus, praesertim cum plurimis in scholiis exegeticis quae vocan- 
tur habere hunc codicem quibus prae Veneto B se commendaret, post 
eiusdem Roemeri librum ,,die exegetischen Scholien der Ilias im 





1) Leidensis enim et Lipsiensis codex non hoc uno usi sunt fonte, Venetus 
autem A e libro quem z dixi non pendet, sed praeter x altero quadam (y, de 
quo infra dicetur) usus est. 

2) Ita ut cum Heyneo (Hom. Il. II, p. ΟΥ̓ et Dindorfio (Schol. ἢ, II, 
p. IX) certius quam Roemer (schol. exeg., p. 110) iudicem, Townleiani scholiis 
ab Heyneo, Cramero, Dindorfio allatis cum Victoriano codice (cf. etiam paullo 
infra de schol. ® 363) comparatis inducor. Etiam Horneiana quae vocantur 
scholia (Scholia vetusta in IX libr. ‘IÎliados Homeri ed. Horneius, Helmaestad, 
1620), e quibus ad libr, | nonnulla attuli, e T'ownleiano, sed (quantum e Victor. 
collato concludi potest) multis omissis, exscripta esse videntur. Sed nondum 
constat, utrum ex uno Townleiano scholia cod. Victoriani fluxerint an — quo 
propter scholia nonnulla postea demum in margine huic addita magis inclino — 
ex aliis etiam codicibus petita sint. Sed hanc quaestionem alii solverint. 


450 Caput quartum. 


codex Venetus B“ inscriptum (Monac. 1879) negari non posset (cf. 
quae in Indice philol. X, p. 278 sqq. protulimus), quaestiones quas 
continet cum Veneti B quaestionibus accuratius, quam e Bekkeri edi- 
tione aut e scholiis a C. A. I. Hoffmanno (Iliad. libr. XXI et XXII, 
Clausthal. 1864) aut a Roemero variis locis!) allatis fieri potuit, 
conferendas nobis esse perspeximus. Quod consilium ut exsequi et 
ipsi codicem Hamburgum transmissum inspicere potuerimus, egregiae 
debemus summi viri, qui bibliothecae regiae Monacensi praeest, co- 
mitati. Atque quaestiones huius codicis, quippe cuius momentum 
non in id genus scholiis positum sit, in 115 quidem JIliadis libris, ubi 
plurimae et uberrimae suppetunt scholiorum *B et Leidensium quae- 
stiones, prae iis haud ita magni esse pretii, nunc quoque existi- 
mamus; sed in libris quibusdam (velut N, O, TT), ubi ceteri fontes 
multo exiliores manant, eum neglegendum non esse et habere quae- 
dam quae unus recte servaverit intelleximus. Itaque cum in altero 
huius editionis fasciculo saepius eum quam antea in annotatione re- 
spexerimus, ad priores libros quae opus sunt in Addendis afferenda 
curavimus. Quae omnia qui diligenter examinaverint, cum inter pri- 
marios Porphyrianorum fontes scholia Victoriana non esse referenda 
concessuri sint, non querentur, quod Townleiani codicis non tam fa- 
cilis quam Victorianus est aditu lectionibus carere nos posse existi- 
mavimus, 

Victoriani igitur codicis, quem post Hoffmannum (p. 216 sqq.) et 
Roemerum (de schol. Vict., p. 4) describere supervacaneum est, quae- 
stiones cum ab iis quas codex Vaticanus et scholia *B exhibent tan- 
topere distent, ut ex iisdem atque illae recensionibus pendere nequeant 
— plurimae enim et uberrimae doctissimaeque omnino ei desunt; 
quae autem ad illorum codicum quaestiones plurimum accedunt?), 
schol. Vict. A 250 (edit. p. 304, 6) et N 745 (v. Add. ad p. 122, 15), 
neque prorsus cum iis congruunt et, si vel maxime pro iisdem quis 
venditare vellet, cum ingens obstet locorum numerus contrarium docen- 
tium, nihil sane probarent (cf. p. 460) —, unam illam, id quod paullo 
ante iam significavimus, recensionem, e qua etiam quaestiones a priore 
codicis B manu scriptae derivatae sunt, produnt, atque ita qui- 
dem ut ex eodem codice (z) per varios utraque gradus ex- 
cerpta sint; qui quidem gradus alteri e codice z?, alteri e codice 
25 dicendo pendent. 

Quod 51 quibusnam rebus scholia e recensione quam z diximus 
transformata in altero horum codicum alteris praestent, quaeremus, 





1) Praeter librum modo allatum in libello ,,de scholiis Victor. Homericis“, 
progr. gymnas. Reg. Ludov., Monac. 1874, et in censura schol, Iliad. edit. Dindorf, 
vol, III. IV (Annal. philol. CXVII, p. 533 sqq.). 

2) De schol. ® 363 infra agetur. . 


Caput quartum. 451 


ut certum quoddam quaestionis habeamus fundamentum, ab iis scholiis 
erit proficiscendum, quae e quaestionibus fluxerunt quae nunc quo- 
que ab altera codicis B manu aut in Vaticano codice scriptae ad- 
sunt. Est igitur, ubi Victorianus codex paullo meliora vel pleniora 
quam scholia prioris codicis B manus servaverit: A 275 (Add. ad p. 
9), | init. (ead. ad p. 126), 1 383 (ead. ad p. 157), K 174 (ib. ad p. 
154), Znt. ιδ΄ (p. 304, 6 et infr. text.), quibus addi potest, ® 365 
(v. ad p. 250, 14) Victorianum ipsa poetae verba (p. 251, 1), quae 
cireumscripsit B, servavisse, ad Y 271 autem res, quae in scholio B 
cum Porphyrianis male coaluerint, in Victoriano codice novis lem- 
matis praemissis ab lis esse disiunctas (v. ad p. 244, 14; 245, 11). 

Ne tamen nimium propterea huic codici tribuamus, omitti non 
debet, esse etiam, ubi scholiis eius non minus quam scholiis a priore 
codicis B manu scriptis, quae quidem ex ils quas dixi quaestionibus 
excerpta sint, res aliunde petitae adhaeserint: TT 167 (v. Add. ad p.. 
21, 21 sqq.), Ε 515 (v. ad p. 229, 20), quibus addendum 5680]. | 49 
(v. Add. ad p. 52, 26), quod in codice B rebus extrinsecus additis 
caret. Neque cum uno certe loco Victorianum pro longiore scholio 
B recte plura habere scholia minoris ambitus viderimus, contrario 
idem vitio caret, sì quidem e quaestione O 1 de verbis κροκόπεπλος et 
ῥοδοδάκτυλος duo excerpta habet scholia, quae B recte cohaerentia 
servavit (v. ad p. 112, 4 et Add. 1014.) Quod si addideris, schol. B 
H 336 propius quam Victor. ibid. (v. ad p. 99, 8) a ζητήματος ιζ΄ (vel, 
quod pro eodem habendum est, scholii Leid. H 336) verbis abesse, 
scholiuam autem B Θ 40 e quaestione X 183 excerptum, etsi Porphy- 
rianis adiunxerit res nonnullas alienas, ipsa quaestionis verba accura- 
tius reddere quam Victorianum (v. ad p. 116, 22 et Add. ibid.), con- 
cedes, opinor, in his quidem scholiis — attuli autem omnia, quae 
alicuius esse videbantur momenti — utriusque recensionis parem feré 
esse auctoritatem. 

Sed ut largiamur, Victorianorum paullo maius esse momentum 
videri posse, detrahitur ils aliquantum iis utrorumque scholi- 
orum locis, ubi neque altera manus integras aut propemodum 
. certe integras quaestiones codici adscripsit sed quae ita comparatae 
sint, ut nonnulla iam abiecerint, quae incodice z, unde 
et scholia B et Vict. pendent, servata fuerunt. Cum de 
multis iudicium constare nequeat, ea tantum in utramque partem 
afferenda sunt, quae pro exploratis aut veri certe similibus haberi 
possint. 

In his autem sine dubio numerandum est, Victorianum codicem 
(v. Add. ad p. 59), scholio-B congruenti aliquatenus, quamvis multo 
brevius sit, cum utroque scholio *B, in fine narratiunculam e Ze- 
nodoto petitam addere, quae quin a quaestione aliena sit dubitari 


452 Caput quartum. 


nequit (v. p. 432). Idem de Vict. K 194 (Add. ad p. 146) collato 
schol. B dicendum, siquidem illa πρὸς τὸ μὴ δοκεῖν πολὺ προκόπτειν 
τῆς φάλαγγος’ ficav δὲ ἤδη τὰ τῶν εὐμμάχων καυθέντα πυρά᾽ διὸ 
ἔλαθον, et ἃ quaestione ab Aristotele mota aliena sunt neque in 
scholiis #B, quae ibidem contulimus, quicquam simile inestj neque 
aliter de verbis a Vict. A 297 (Add. ad p. 74, 1—-9) iis, quae cum 
B. communia habet, in fine additis: ἄλλως TE οὐκ ἠδύνατο KTÀ., iudi- 
.candum videtur. Neque in fine solum quaestionibus huius codicis 
aliena adhaeserunt, sed est etiam, ubi ita cum iis coaluerint, ut ea 
secernere haud facile sit. Exemplum luculentum scholia A 636 (v. 
Add. ad p. 168, 23) praebent. In scholiis B enim cum et Glauci (p. 
169, 6—11) et Aristotelis (p. 169, 2—4) explicandi rationes insint, 
ita ut is, qui scholia *B scripsit, cum in eo occupatus esset, ut priori 
scholio e meliore, quo utebatur, Porphyrianorum recensione (cf. cod. 
_L, p. 168, 10 sqq.) in fine nonnulla adderet, Aristotelem afferre ne- 
glexerit, in scholio Victoriano multo longiore, in quo cum alia tum 
eadem fere leguntur, quae prius scholium B habet, frustra exspecta- 
bis inesse quae ceterorum, quos schol. *B affert, lyticorum me- 
moriam (Stesimbrotum dico et Antisthenem) servaverint. Contra 
initio scholii leguntur, quae sine dubio ex Herodiani scholio, quod 
cod. A v. 636 attulit, transformata sunt, sub finem autem scholii de 
Aristarchi explicandi ratione difficilia quaedam intellectu et pessime 
tradita, quae cum scholis B v. 634 (lin. 30—32 Dind.) et 635 con- 
ferenda sunt; extrema denique verba: καὶ Tcwc πρὸς τὸ ἀμερίμνως kai 
ἀθροῦν πίνειν, cum Eustathianis ad p. 169, 1 allatis similitudinem 
quandam habent. Iam vero ut inesse in iis, quibus scholium B 
suppleri possit, velut verba: ἢ διὰ τὸ κατὰ διάμετρον αἱρεῖεθαι τόδε 
πᾶς, quae corrupte sine dubio tradita tamen non possunt non Glauci ra- 
tionem revocare (p. 168, 18): ὅτι κατὰ διάμετρον ἐλάμβανε τὰ ὦτα, 
ἐκ μέςου δὲ πᾶν εὔφορον ---- non negaverim, ita totum scholium pro 
pleniore scholiorum B recensione habendum esse praefracte nego. 
Simili et contrario simul huic vitio, ut diremptasintquaedirimi 
non debebant, quaestiuncula cod. B K 252 (p. 153, 13) in codice 
Victoriano laborat; verbis enim, a quibus incipit, παρῆλθον τῆς νυκτὸς 
αἱ δύο πλήρεις μοῖραι, quae Metrodori sententiam (p. 147) reddunt, 
adicitur: ὡς τὸ μέλαινά τ᾽ ἄετρων ἐκλέλοιπεν εὐφρόνη, ἵν᾽ ἢ 
τὸ πλέω ἀντὶ τοῦ πλήρης, ubi versus Sophocleus (El. 19) extrinsecus 
sine dubio est additus. Iam vero quae sequuntur: ὅθεν καὶ τὸ TTÀn- 
ιάδας τ᾽ ἐεορῶντι quei περὶ τοῦ Ὀδυςςέως: προοικονομεῖ δὲ, φαεὶ, 
τὴν ’Oduccerav, quibus B caret, etsi e Porphyrio petita sunt (v. p. 
150, 32), cum iis tamen quae antecedunt nullo conexa sunt vinculo. 
Pergit scholium Victorianum: οἱ δὲ ὅτι τὸ πλέον τῶν δύο μοιρῶν κτλ., 
quae scholio B (p. 153, 13—16) usque ad λείπονται δὲ τέεςςαρες verbo 


Caput quartum. 453 


tenus respondent. Sed ecce quae ex Apionis ἢ. l. interpretatione 
— de hac enim agitur — B statim (lin. 16) addit: τὸ dè ὅλον οὕτως 
κτλ., in cod. Victoriano, ubi post λείπονται dè τέςςαρες alia quaedam 
sequuntur, quae Chrysippi rationem (p. 147) reddunt, novo lem- 
mati adscripta inde dirempta sunt. Sequuntur enim haec: δύ- 
vata καὶ οὕτως εἶναι" πολλάκις γὰρ τῇ τριακοςτῇ τοῦ μηνὸς τὸ δείλινον 
λέγομεν τὴν τριακοςτὴν μόνον ὑπολείπεςθαι τῷ μηνί. καὶ ἀλλαχοῦ᾽ 
οἱ δὲ πανημέριοι μολπῇ θεόν (A 472), τὸ "λεῖπον τῆς ἡμέρας (haec 
p. 147. 48 non comparantur). πλέω τῶν β΄ μοιράων (haec quidem 
rursus ex Apione = p. 158, 16): τὴν πλείονα μοῖραν τῶν β΄ μοιρῶν, 
iva λείπηται μέρος τι τῶν β΄ καὶ ἣ τρίτη τελεία (cf. p. 153, 16—18), 
quibus in fine adhaeserunt, aliunde sine dubio petita: πλέω νῦξ, 
οὕτω διὰ. τοῦ ὦ, κατὰ τροπὴν τοῦ N εἰς ὦ. 

Kodem vitio, ut dirimat quae dirimenda non fuerunt, e scholiis, 
de quibus h. 1. agimus, Viet. A 623 (v. Add. ad p. 167) cum B com- 
paratum laborat. Quamquam enim verbis τινὲς οὖν ἐπιχειροῦςειν ὅλως 
μηδὲ πεπλῆχθαι τὸν Μαχάονα solutionem a B omissam bene servasse 
videtur (cf. ad p. 208, 22), neque minus alia quaedam, quae Venetus 
abiecit, e Porphyrii opere petita esse possunt — de Petrone Aegineta 
medico (cf. Cels. III, 9, Galen.I, p. 144; XIII, p. 642; XV, p. 436 K.), 
loco corruptissimo qui affertur, incertus sum —, postrema scholii B verba 
(p. 168,7): ἢ οὐ πρὸς θεραπείαν ἀλλὰ πρὸς ἀνάψυξιν ἐδίδοτο τὸ πόμα KTÀ., 
in altero codice, 8110 scholio!) interiecto, male ita sequi, ut cum quae- 
stione non cohaereant, verba scholii *B (p. 167, 17) docent, eandem 
sine dubio solutionem afferentia. Cui rei simile est, quod schol. 
Viet. (eodem quo Lips. modo) scholium A Z 265 (p. 101, 16, cf. Add. 
ibid.), cui ea quidem re paullo praestat, quod versus T 168. 69 (v. 
p. 101, 3) ab eo omissos servavit, parum apte in duas partes dis- 
pescuit; quae enim in alterum scholium contulit (lin. 26 sqq.), 
scholio **B (lin. 5) cum reliquis artissime cohaerent, 

Etiam in scholio difficillimo ® 363, ubi codicem Victor. cum B 
ibid. et *B B 423 comparatum tertiam exhibere recensionem (in 
annot. ad p. 253) dixi, dubitari nequit, quin verba e comoedia Athe- 
niensium petita (τὸ Kkviccoc ὀπτῶν KTÀ.), quae schol, *B loco prorsus 
idoneo habet (cf. etiam ad p. 251, 23), male inde summota in fine 
disputationis, atque post ea, quae a Porphyrio sine dubio aliena sunt, 
collocaverit (v. ad p. 254, 11 sqq.), ita ut facillimo negotio pro scholio 
cum antecedentibug non cohaerente haberi possint. In eodelì autem 
scholio ea quae de Hermogenis ἢ. 1. interpretatione cet. leguntur 
ita comparata sunt, ut dubitari possit, an hoc quoque loco, ut de 





1) Ad v. 624: τὴν δ᾽ ἄρετ᾽ ἐκ Tevédoro] ἐν τοῖς δέουει τόποις ἀποδίδωςει τὰ 
λείποντα τῆς Ἰλιάδος, quae maximam partem in margine scripta sunt. 
ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom, . 30 


454 Caput quartum, 


A 623 paullo ante vidimus, scholium alienae originis unam quaestio- 
nis partem ab altera atque ita quidem, ut res non tam facilis sit per- 
spectu, disiunxerit. Sed scholia digna sunt, quae in singulis con- 
ferantur, praesertim cum ea, quae ad p. 253 de Victoriano dedi, er- 
. roribus quibusdam laborent, quos, Roemeri adiutus comitate, sero 
tamen, quam ut eo loco tollere possem, me commisisse intellexi. Con-. 
ferantur igitur 
scholii B (p. 253, 7) cum scholii Victor. verbis: 
-... Ἑρμοτένης δὲ ἐν τῷ περὶ .... Ἑρμογένης δὲ ἐν τῷ περὶ 
τῶν ε΄ προβλημάτων γράφει xvicn τῶν ε΄ προβλημάτων γράφει kxvicn 
ue\dbévevoc, ἵν᾽ ἢ μελδομένου, ἵν᾽ î τῇ κνίςῃ μελ- 
δόμενου (8105). τινὲς δὲ κνίεη 
μελδομένου, δὴ cuòc τηκομένου 
τὴν κνίςαν. μέλδειν δὲ κυρίως τὸ 
τὰ μέλη ἔδειν. ἄμεινον δὲ τῇ cuv- 
ἤθει γραφῇ χρῆςθαι: κνίεῃ μελ- 
δόμενος ἀντὶ τοῦ λιπαινόμενος, 
τῇ. κνίςῃ λιπαινόμενος, ὧς τὸ μέλη καὶ ἔςτι μελδόμενος ἀντὶ τοῦ τὰ 
ἤλδανε ποιμένι λαῶν, μέλδειν μέλη ἀλδόμενος, ὧς ἀλλαχοῦ: μέλη 
δὲ κυρίως τὸ τὰ μέλη ἄλδειν 1) ἢ ἀλ- ἤλδανε ποιμένι λαῶν. εημαίνει 
dave, κνίςα δὲ cnuaiver κτλ. δὲ N κνίςα κτλ. 2), 
in quibus ea, quae initio alterius scholii leguntur Ἕρμ. γράφει Kxvicn 
μελδομένου, ἵν᾽ ἢ τῇ xvi μελδόμενου κτλ., tam mire dicta sunt, ut 
suspitio non possit non oriri, alterum illud xvicn μελδόμενου (quod e 
μελδόμενος ortum esse accentus clamare videtur) lemma esse, unde no- 
vum olim inceperit scholium 8), quod incuria transcribentium Hermogenis 
explicationi insertum sit. Quod si in eam sententiam inclino, ut 
schol. B rectum servasse, in Townl. autem et Vict. non solum verba 
inde a kvicn μελδόμενου illo usque ad ἄμεινον δὲ τῇ ευνήθει 
γραφῇ xpficgar xvicn μελδόμενος male irrepsisse, sed etiam xvicn 
ue\dbuev oc, quod Hermogenes dederit, in κνίςῃ μελδομένου muta- 
tum esse statuam, praeter ea, quae iam attuli, ea potissimum ducor 
re, quod in reliquis quae ἢ. 1. adsunt scholiis Porphyrianis (et Υ αὖ. 
et *B) lectionis, quae illic affertur, kvicn μελδομένου ne vestigium 





1) ἔδειν quidem codex, quod ab hac explicandi ratione alienum errori 
deberi apparet. 

2) R. Garnetti V. C. insigni debeo comitati, quod addere possum, scholium 
cod, Townleiani (f. 236) verbo tenus cum his congruere. — In iis quae ante- 
cedunt idem codex recte οὕτως οὖν καὶ τὰ {τῆ Vict.) κνίςη μελδόμενος, et 
ante Ἑρμογένης non εἴρηται, sed εὕρηται habet. 

3) Conferendum est, Hoffmannum, Il. XXI et XXII, prolegg. p. 233. 34, 
scholium Victorianum pro brevioribus habuisse scholiis inter se non cohaeren- 
tibus. Qua inre nimium eum fuisse, cum ex universa eius indole tum e codicis 
Townleiani auctoritate patet. 


Caput quartum. 455 


quidem adest, neque dici potest, quaenam ex eorum sententia pro re- 
cepta lectione (ἄμεινον δὲ τῇ ευνήθει γραφῇ χρῆςθαι) habenda sit; 
accedit denique, quod, cum lectionis κνίςη μελδόμενος in schol. Vati. 
et *B vestigia adsint (p. 252, 3 sqq.), ita ut Hermogenis nomen ibi 
excidisse videatur, illius, quod Viet. huic tribuit, κνίςῃ (cum 1 1 subscrpt.) 
ue\douév ou, memoria ibi desideratur. 

Hoc igitur loco cum scholii Victoriani auctoritas dubia certe 
videatur, non desunt altera ex parte codicis huius id genus, de qui- 
bus ἢ. 1. agimus, scholia, quae scholiis Venetis B praestare, collatis 
quaestionibus ab altera huius codicis manu scriptis, appareat: velut 
H 9 (Add. ad p. 107, quamvis v. ἄλλως bis posito quaestionem in 
tria scholia dissecare videatur), I 453 (Add. ad p. 139), K 447 (Add. 
ad p. 159, coll. *B p. 159, 3), N 20 

Quae cum ita sint, longum est neque fructuosum, scholia utrius- 
que codicis lis quoque locis singillatim conferre, ubi quaestiones ab 
altera codicis Veneti manu scriptae non adsunt. Neque enim tam 
facile quam ubi haec comparari possunt, vera aut similia certe veri 
investigantur. Sufficiat igitur, quod effecimus, iis locis, ubi quaestio- 
nes adsunt e meliore illo quem x vocavimus codice pendentes, neutri 
horum scholiorum recensioni (2? et z? dixi) ita esse fiden- 
dum, ut altera prae altera prorsus neglegatur, sed singulis 
locis iudicio adhibito modo hanc modo illam esse sequendam. Idem 
autem sine dubio in ea cadit scholia quae in solis z? et z? recen- 
sionibus ad nos pervenerunt (cf. e. c. O 610. 668). 

Quod si concedendum est, nos olim (Praef. p. VI) de quaestioni- 
bus Victorianis paullo iniquius iudicasse, eo tamen progredi non licet, 
ut momentum, quod exegeticis huius prae alterius codicis scholiis 
plerumque tribuendum est (cf. quae Roemero adstipulati in Indice 
philolog. X, p. 278 sqq., protulimus), ad ea etiam scholia transfera- 
mus, quae e quaestionibus excerpta sunt. Quae discrepantia mira non 
videbitur, 81 consideraveris, alterum utriusque codicis scholiorum genus 
ex altero derivatum esse fonte; qui exegeticorum qualis fuerit ad- 
huc quaeritur. 

Iam vero quod recensionem 28, sive Victorianam dicere mavis, 
in iis tantum scholiis secuti sumus, ubi vel meliora vel pleniora 
quam z? praebet, ceteris aut neglectis aut infra textum vel — ut 
plerumque ad libros A—-M factum — in Addendis commemoratis, 
nemo mirabitur. Nam etsi saepissime Ζ5 ab altera recensione ita 
discrepat, ut ea non inferior sed par ei vel suppar habenda sit, tamen 
cavendum erat, ne saepius, quam necessarium esset, recensio scholi- 
orum B (22) loco suo moveretur. Etenim non exiguus numerus quae- 
stionum ab altera codicis B manu, quas e codice longe meliore 


(x) pendere supra vidimus, additarum ita conformatus est, ut ad ipsa 
30* 


456 Caput quartum. 


illa prioris manus scholia accommodarentur; velut A 300 certum est, 
scriptorem *B qui verba διὰ τί — ὅπως (p. 12, 1-5) medio fere 
scholio B, quod cum alio eiusdem manus scholio ita coaluerat, ut 
quaestionis forma intercidisset'), addiderit, reliqua (lin. 5—13) eodem 
fere modo constituta in eo codice, unde Porphyriana sumebat (qui e 
recensione x pendebat), invenisse, ita ut solutiones quoque indidem - 
petitas addere supervacaneum esse existimaret. Similis ratio quae- 
stionis est Z 164, cuius alteram partem (p. 93, 20 sqq.) eam ob causam 
sine dubio *B omisit, quia eadem fere atque recensio x exhibebat e 
recensione z* prior manus lam codici appinxerat; similis denique ratio 
quorundam est scholiorum B, quibus, clausulae signo in fine posito 
eraso, novas solutiones *B addidit (velut Z 433, A 636. 37, O 189), 
ubi si pro scholiis Β scholia Victoriana, si vel maxime alteris paria 
essent, in textum recepissemus, scholiis *B recte intellegendis parum 
consuluissemus. Plurium autem quam fieri necesse esset codicum 
paullulum variantium scholiis ita in textum recipiendis, ut lectiones dis- 
crepantes infra commemorarentur, molem potius quam virtutem huius 
editionis auctum iri existimavimus. 

Ac tantum quidem de iis scholiis quae longissime a scholiis *B 
distant; e commentario enim Iliadis petita sunt ab eo, unde illa flu- 
xerunt, quam maxime discrepante; quippe qui id potissimum egisse 
videatur, ne Iliadis versus explicationibus singulis locis adaptatis care- 
rent. Restant, de quibus dicendum sit, codices scholiis e 
variis Porphyrianorum recensionibus petitis instructi, Venetus A, 
Leidensis, Lipsiensis. E quibus Leidensis quam largiter instructus 
sit uberrimis illis scholiis quae etiam *B habet, satis, puto, diximus; 
sed habet idem maximum numerum eorum scholiorum, quae e recen- 
sione z in scholia B et Victor. transierunt, atque ita quidem, ut, ubi 
haec discrepant, cum scholiis B contra altera illa facere soleat. Alia 
vero in eodem illo insunt scholia, quae certum reddant, ex alio quo- 
dam praeterea codice ad codicem z in plerisque quidem maxime accedente, 
quem y voco, plurima in eum transiisse. Etenim maximus numerus 
quaestiuncularum, quas Venetus A habet, etiam in Leidensi legitur, 
non exstat inter scholia B neque inter Lipsiensia aut Victoriana; velut, 
ut paucissima tantum afferam: B 2 (ad p. 23), A 43 (ad p. 69, 9). 
297 (ad p. 73, 22), Z 129 (ad p. 91, 28), K 11 (ad p. 143, 3), N 53 
(ad p. 161, 22). 70 (ad p. 65, 17). 658 (ad p. 84, 24), = 434 (ad p. 
199, 3). Iam vero cum earum quaestionum vel scholiorum e quae- ἡ 
stionibus excerptorum, quorum alteri illi codices uberrimam serva- 





1) Intercidit eadem in schol. Townl. a Dindorfio (vol. IV, p. 409) allato et 
in schol. Victor. (v. Add. ad p. 12); servata est in codice Lipsiensi, quem non 
solum e cod. x, sed etiam e cod. z (z') pendere, statim videbimus, 


Caput quartum, ° 457 


verunt copiam, in ipso codice A exiguus adsit numerus'), veremur 
sane id genus scholia quae huic codici cum Leidensi peculiaria sunt 
e codice z ita derivare, ut in codicibus B et Victoriano intercidisse 
dicantur. Accedit quod haud exiguus scholiorum AL est numerus 
de iisdem atque B et Victor. rebus agentium, atque ita quidem ut 
quaerendi formam, quam alteri abiecerunt, servaverint, velut O 984, 
I 167, Καὶ 11 (ad p. 143, 3), qua in re illud quoque dignum est quod 
. prematur, Leidensem codicem saepe bina habere scholia, unum cum 
schol. A, alterum cum B et Vict. (ut etiam cum Lp) congruentia. 
Iam vero cum neque illud veri simile sit, in codice x, e quo scholia *B 
multo plura quam scholia A servasse constat, brevissima illa ζητήματα 
olim omnia infuisse, unde in A ita transierint, ut in altero illo casu 
quodam interciderint, omnia eo ducunt ut quaestiones codicis A non 
solum e recensione x, sed etiam ex alia quadam (y), ab ea, quam z 
exhibebat, multis locis?) nonnihil discrepante, pendere statuamus. 

In Leidensem autem codicem cum — id quod ex iis quae ad- 
huc disputavimus apparebit — quaestiones e tribus quas constituimus 
recensionibus x, y, z (21) confluxerint, alia codici Lipsiensi cum 
reliquis codicibus intercedit condicio. Etenim cum plurima quaestio- 
nibus B et L simillima et nonnulla ex iis, quae altera codicis B 
manus scripsit, in eo legantur, e codicibus x et z (et ex ea quidem 
stirpe, unde etiam scholia Leidensia pendent, z') quaestiones eius 
derivatas esse dicas. Idem vero cum in aliis quibusdam scholiis*) ad 
Victoriani codicis, contra quem aliis locis e codicum B et Lei- 
densis partibus stat, similitudinem accedat, statuatur necesse est, non- 
nulla in eum transiisse scholia e codice quodam petita (Ζ4) ei, unde 
Victoriana derivata sunt (25), simillimo. 

Neque, cum de codicum et ordine et auctoritate agatur, negle- 
gendus denique est Kustathius, cuius testimonio haud uno loco 
freti scholia neque quaestionis forma induta neque alia originis ve- 
stigia prae se ferentia Porphyrio assignavimus. Ipsis autem operis 
Porphyriani voluminibus Eustathium usum esse nemo sanus conten- 
derit; neque multo similius est veri, ipsos illos codices scholils e 
Quaestionibus Homericis derivatis instructos, quos x, y, z diximus, 


1) Quae quidem certa sint, haec videntur esse: A 1 (p. 2, 5, cf. Add.), B 
305 (ad p. 33, 12; p. 36, 10). 486, Γ 16 (ad p. 51, 27), E 1, H 276, © 323 (ad 
p. 123, 28). 338, | 158. 591, K 437, TT 854 (A cum uno Vict. congruit); neque 
multum discrepant A 288 et Γ 196 (ad p. 57, 23). 

2) Nonnulla huic recensioni cum z fuisse communia modo (not. 1) vidi- 
mus; cf. etiam p. 460. 

3) Velut A 250 (p. 304, 6, ubi schol. B, quod textui subiecimus, paullo 
plus discrepat), A 105 (v. ad p. 313, 5 sqq.), A 407 (v. ad p, 14, 12, cum quibus 
γιοῦ. in singulis paene verbis congruit), Z 265 (p. 101, 16 sqa.; cf. supr. p. 453 
et Add.). 





458 Caput quartum. 


ei praesto fuisse; immo statuendum est, codicem ab eo adhbibitum 
fuisse, in quo eodem quo in nostris Homeri codicibus modo Porphy- 
riana una cum scholiis aliunde derivatis inessent. Ita enim explica- 
tur qui factum sit, ut usitato illo οἱ παλαιοί, quo codices, quibus 
plerumque utitur, Venetis A et B similes') indicare solet, etiam in 
scholiis nonnullis utatur, quae quin Porphyrii sint dubitari nequit, ‘ 
velut p. 90, 9 coll. A 225, p. 217, 34 coll. B 265 sqq. (p. 32, 8), 
p. 232 extr. coll. B 370 (p. 38, 36), p. 626, 36 coll. Z 78 (p. 89, 19), 
p. 671, 52 coll. H 9. Eodem modo de iis iudicandum est, quae ad 
locum Odysseae β 319 de v. ἐπήβολος attulit; quamvis enim quae 
inde a p. 1448, 6 (ἐπήβολος δὲ οὐ ποιητικὴ λέξις κτλ.) habet, sine 
ullo dubio omnia e Znt. Vaticano a’ fluxerint, primum quidem toùc 
παλαιούς loquentes facit, deinde addit: TTopgupioc δὲ uGdicta τὴν 
ἐτυμότητα παρέδειξε τοῦ τοιούτου ὀνόματος, ita ut, nisi codex Vaticanus 
adesset, facile quid rei esset nobis lateret. Hoc autem duce facile in- 
tellegitur, Eustathium non ex una, qualem nunc quoque habemus, 
quaestione hausisse, sed in codice suo scholiis Porphyrianis in- 
strueto in duo scholia incidisse, alterum ei fere congruens quod apud 
Dind. I, p. 109, 18— 23, exstat, alterum ei simillimum, quod ibid. 
p. 110, 1—12 legitur, nisi quod huius initium ita fere constitutum 
fuerit: ᾿Αττικὴν εἶναί paci τὴν λέξιν κτλ. 

Quod si, ut ad Iliadem revertamus, cuiusnam stirpis Porphy- 
riana codicis illius fuerint quaeritur, cum collatis scholiis et Venetis 
‘a priore manu cod. B scriptis et Victorianis facile intellegatur, e 
codice z ea pendere, tum, id quod optime C. A. I. Hoffmann, Il. 
XXI et XXII, p. 217, perspexit, cum scholiis Victorianis plurimis 
locis Eustathio convenire, etiam multis Porphyrianorum locis (velut 
A 515, = 230, ubi v. ad lin. 16, C 609, Y 269, ubi v. ad lin. 16 sqq.) 
confirmatur?), ita ut e recensione quam z? diximus ea repetere non - 
verear. Ea tamen re a scholiis Victorianis Eustathiana differunt, quod 
pluribus quam illic factum est locis Porphyrii nomen servaverunt*), 





1) Ad locum Θ ὅθ sqq. (p. 1005, 62) haud inepte alterum τοὺς ὀβελίζοντας, 
alterum τοὺς ἐξηγητὰς vocat (cf. spr. p. 435. 38). 

2) Hinc illud quoque explicatur, qui factum sit ut fragmenta περὶ τῶν 
παραλελειμμένων τῷ ποιητῇ ὀνομάτων, quae ad Navium catalogum plurima 
servavit Eustathius, in scholiorum codicibus quibus utimur paene omnia deside- 
rentur. In codicem enim 22, cui plurima exegetica debentur, non transierunt 
scholia ex illo libro petita, in iis autem codicibus, qui una cum Eustathio e 
“3 pendent (Townleiano et Victoriano), catalogus, quod casui tribuendum 
videtur, omissus est. Operae tamen pretium est animadvertere, ad O 333 Victo- 
rianum codicem Paralipomenorum memoriam, quae in B interciderit, serva- 
visse: ἐξ ᾿Αλκιμάχης τῆς Φυλάκου ἦν ὁ Αἴας, ὥς φηει Πορφύριος ἐν τῷ 
καταλόγῳ. | 

3) E. c. A 484 (ad p. 76, 9), Θ 39. 40 (ad p. 116, 22), A 155 (ad p. 162, 17). 


Caput quartum. 459 


unde de origine scholiorum dubitantibus nonnumquam lucem affulgere 
laetissimam vix est quod moneamus. | 

Sunt tamen loci, e quibus sequi videatur, etiam alium quendam 
codicem, quo subinde uteretur, scholiis, qualia e codice x derivata 
cognovimus, instructum Kustathio praesto fuisse. Ambigi enim pot- 
est, num res uberrimis quibusdam et cod. Vaticani et scholiorum *B 
quaestionibus traditae per scholia breviora inde excerpta — ut de 
B 319 modo vidimus — etiam iis locis, ubi nunc quidem id genus 
scholia non adsunt, ei cognitae fuerint. Quod-si non concedetur, 
fieri vix poterit quin etiam alteram illam (codicis x) recensionem in 
παρεκβολὰς eius pervenisse dicamus. Unus hanc in rem ante omnes 
dignus est locus qui prematur: Z, p. 650, 40: ὅτι δὲ yaipoucw ètu- 
μολογεῖν ἐν καιρῷ, καθάπερ οἱ ἄλλοι ςοφοὶ, οὕτω καὶ οἱ ποιηταί, οὐκ 
ἄδηλόν ἐςτιν, ..... ὧς ἔςτι μυρία ἐκ τῶν ὋὉμηρικῶν ἀναλέγεεθαι, 
καθὰ καὶ Πορφύριος ἐπιεημαίνεται, quae cum iis quae in 
quaestione ια΄ (5. #B Z 201) Porphyrius docet adeo congruunt, ut 
hanc ipsam neque parva quaedam scholia inde excerpta Eustathius 
ante oculos habuisse videatur. Usus certe est codice scholiorum iis, 
quae (ut *B). e Porphyrianorum recensione quam x vocavimus pen- 
dent, simillimo Ioannes Tzetzes, quod e verbis eius paullo iniquio- 
ribus (schol. in Exeg. Il. p. 825, 5 Bachm.): è Πορφύριος καὶ ὧν 
ἀνδρῶν ευλ[λογὴν} ἐποιήςατο πάντες παιδιώδεις καὶ ἀρχαϊκὰς 
ἀπορίας ἐπέλυςαν, recte concluseris; neque Manuel Moschopulus 
eam, cuius in technologia canonismatum') e paraphrasi eius excer- 
ptorum vestigia apparent, uberiorem Porphyrii notitiam (maxime qui- 
dem de v. A 62, cf. ad p. 269, 15 sqq.) aliunde haurire potuit. Quod 
sì mibil sane obstat, quominus paucis quibusdam locis?) Eustathium 
quoque simili libro usum esse statuamus, longe tamen malore, nisi 
omnia fallunt, locorum numero codice illo Victoriano simili ad- 
hibendo contentus fuit. 

Hac igitur ratione de Porphyrii Quaestionum codicum stirpe et 





1) Quae Bachmann in calce scholiorum Lipsiensium (inde a p. 689) edidit, 
codex Lipsiensis inde a f, 36 habet. Ubi extremo titulo ἐκ τῶν δύο ῥαψῳδιῶν 
τοῦ Ὁμήρου legitur; ad Porphyriana autem ibi allata quod attinet, p. 692, 
11 (f. 362) non παρὰ τὸ μένος, sed παρὰ τὸ μένειν legitur (reliqua quae discre- 
pant momento carent); p. 700, 27 (f. 38.) ΤΤορφυριο (sic) in margine ab eadem 
manu quae cetera scripsit exaratum est; p. 705, 13 (f. 39”) Porphyrii nomen 
in codice non legitur; de p. 698, 4 et p. 719, 28 nihil notatu dignum afferen- 
dum, nisi altero loco ἸΤορφυρίου, quod recte uncinis inclusum Bachmann edidit, 
in codice non adesse, de p. 741, 6 (v. Add. ad p. 38) nihil annotavi. 

2) Sufficiet locos hanc in rem graviores indicasse: Eust, €, p. 603, 28 coll. 
Porph. B 447 (p. 42, 24); Z, p. 638, 52 c. Z 234 (p. 97, 1); Δ, p. 497, 19 et 
p. 471, 19 c. | init. (p. 131, 19. 30); P, p. 1099 extr. c. P 143 (p. 218, 2); C, 
p. 1159, 25. 61 c. C 509 (p. 227, 22; 229, 19). 


460 Caput quartum. 


auctoritate iudicandi usi, ea quae antea pluribus demonstravimus quo 
facilius et celerius perspici possint, stemma quod hic sequitur de- 
lineavimus, Quo qui utentur ne obliviscantur, Porphyrianorum scholio- 
rum finibus contentos de reliquorum scholiorum origine nihil nos pronun- 
tiare. Iidem monemus veri simile esse, nonnullos, qui certo indagari 
non possint, inter codices x, y, z et qui inde derivati sint gradus 
constituendos esse, ita ut multo plures mutationes Porphyrii verba 
subierint quam e stemmate quod proposuimus expectaveris. Quod si 
verum est, nonnumquam etiam ex alio codice atque eo, quo in pleris- 
que Porphyrianis scriptor codicis cuiusdam uti solebat, casu aliquo 
nonnulla facile haurire eum potuisse concedendnm est (cf. p. 450 de 
schol, A 250). Neque omittendum denique est, cum Porphyrii Quaestio- 
nibus, antequam varias, quas significavimus, mutationes subierint, 
Heracliti Allegorias artiore quodam fuisse coniunctas vinculo (v. 
Ρ. 542. 407). ᾿ 

Kx eodem autem stemmate intellegetur, cur in Quaestionum Re- 
liquiis edendis ita agere, ut varias recensiones distingueremus, non 
potuerimus — undique enim in codices quosdam confluxerunt, ita ut 
de singulis saepe scholiis, unde pendeant, iudicium constare nequeat —, 
sed eorum, qui hac editione usuri essent, commodo melius nos con- 
sulturos existimaverimus, si ea, quae cum aliis scholiis collata ex- 
cerptorum tantum loco habenda essent, ut secundum quendam ordinem 
textui subiecissemus (cf. Praef. p. V). 


‘07 “ἃ ‘1S00ered ‘18 ‘uasnemgpieo 0 (ς ‘389 TUMpIOOUI enduro) snumsnjouI stutoun eenb wnIoH (i 





ai 









































mA ΤΡ 1 ‘TOUS ἑ β AX 

(8 ‘TUMOL,  - | ἀπ ‘TOYS | eugongea 02000%aU7 ΛΙΧ 
\ ( TT - - στ ‘po9) - ΒΗ - ΤΙΣ 
Ζ : 

‘poo mpeisag\ ‘ - — ΝΣ TX 
\ / 4 ‘10998 aa 39 da TOUOS IX 
᾿ | | (zx "poo) (x(£x 'poo)"F TOUg | 
ΝΥ " | | 7 | x 
NI | ΝΕ \ | 
eZ zz 12. x i 

ἰ ] 
Ζ ‘poo £ ‘poo XxX ‘poo 
..- - | | 
| Tn IO1]OT9S ì 


eqegdepe wnwis x. 


-smod sipuegoadioqui suqusioA sI[mSuIs x 
onbqe enbera]d BIOIA9IQ BI]OTIS x 





x 


eIQuapaoo® 
owmxord ταῦταχο; am2pnUzUz umiosdI pe | 
VIOTIOQUN EI]OUIS I 





eqdLIOspe ΒΤΡΌΤῚ 
ΤΌΤΡΟΟ 0110} 919} eumues 020027 





π ΤΠ 


β | 
VUIKAHNO VIVNHLHZ IIIAHdIOd ES 


462 Caput quartum. 


Ergo, ut ad quaestionem, adsintne ζητήματα in scholio- 
rum codicibus ita tradita, ut de origine eorum ex opere 
Porphyriano repetenda dubitari possit, qua indutti de co- 
dicum auctoritate haec exposuimus, revertamus, sequitur, de codicum 
A, L, Lp scholiis quibusdam (velut L B 145, cui Πορφυρίου ad- 
scriptum) ad quaestionum *B rationem accedentibus, quae inter haec 
scholia non adsunt, ita iudicari posse, ut ex eodem quo reliqua fonte 
(x) petita casu quodam inter scholia *B excidisse dicantur. Quod in 
codice A quidem maximi momenti est, quippe quem libris Iliadis 
nonnullis (maxime quidem libro C, sed etiam aliis locis, velut T 108 
et Ψ 638) quaestiones summi momenti habere solum constet. Nihil 
enim obstabit quominus hae ex eodem codice x, unde tot alia pen- 
dent, quae ei cum schol. *B communia sunt (v. p. 446), repetantur 
et ad Porphyrium referantur. Neque enim neglegendum est, ad 
librum C inter scholia *B, id quod casui esse tribuendum dixeris, 
haud ita magnum exstare Porphyrianorum numerum. Accedere variis 
locis momenta ex ipsa scholiorum indole petenda, quae pro eadem 
origine pugnent, eos, qui caput Prolegomenon superius legerint, non 
fuglet. 

In iis contra schollis, quae codicibus debentur, qui quaestio- 
num e codice x derivatarum immunes sunt (B et Vict.), ne- 
que minus in 118, quae, cum in codices, in quibus leguntur, ζητή- 
ματα non solum e codice x, sed etiam ex y et e z confluxerint (A, 
L, Lp), ab uberiorum illarum quaestionum, quas scholia *B serva- 
verunt, ratione quam maxime discrepent, ita ut dubium certe sit, 
num e codice x, etsi hbunc quoque breviora habuisse vidimus (p. 445), 
derivarì possint, multo magis verendum est, ne ad quaestiones aut 
solutiones e Porphyrio singulorum versuum interpretandorum causa, 
ne dicam scholarum in usum, excerptas — e tali enim compendio 
quodam recensiones y et z pendent — novae etiam verbis aeque 
brevibus indutae additae sint. Itaque cum appareat, quo scholia 
illa inferioribus debeantur temporibus, eo facilius talia potuisse addi, 
sequitur, multo magis quam iis quaestionibus, quae in una ex iis 
quas recensionis z stirpes constituimus legantur, iis esse fidendum, 
quae e duabus vel adeo tribus (z', z?, 2) fluxerint; certum enim est, 
antiquioribus iam temporibus eas fuisse institutas. Plus etiam, quo- 
niam ad superiora etiam ducimur tempora, iis tribuendum est fidei, 
quae eaedem vel similes e recensione quam y vocavimus pendent, ut 
omittam pro certa propemodum rem esse habendam, si optimae re- 
cengionis (x) auctoritas accesserit. 

Sed oritur quaestio, quid de illis locis statuendum sit, ubi scholia 
ex y derivata ab lis quae z suppeditavit ea re discrepant, quod sol- 
lemni quaerendi et solvendi formula utuntur, cum altera 
illa verba aliter conformata adhibeant. Velut cum ad Θ 284, 


Caput quartum. 463 


I 167, = 1.280, quibus multi alli loci addi possunt, scholia e z deri- 
vata, ita comparata sint, ut ratio satis idonea, cur inter quaestiones 
referantur, in ipsis scholiis non insit, scholia A et L (= 230 etiam 
Lp, qui tamen propterea non dicendus est ex y pendere, v. p. 460), 
ubi eaedem fere res sed brevius afferuntur, solita quaestionum ratione 
utuntur. Qua de discrepantia ut recte iudicetur, non exigui momenti 
est, quod codex A, cui persaepe L adstipulatur, locis nonnullis, ubi 
ampliores codicis *B quaestiones adsunt, formam earum, 
quamvis ambitu quam plurimum discrepent, multo accuratius servavit 
quam scholia B cet.; cf. A B 374 (p. 40, 3) cum BLLp v. 350 (ad 
p. 38, 36), AL N 658. 59 (ad p. 84, 24, coll. p. 84, 6) cum BLLp 
Viet. N 643 (p. 84. 24), AL KI1 (ad p. 143, 3) cum ΒΤ,» Vict, ibid. 
(p. 143, 7), A_K 274 (ad p. 154, 3) cum BLp Vict. ibid. (ad p. 154, 
23). Itaque, cum accedat, quod C 125 et X 466 quaestionis forma 
a codice A (altero loco etiam a L) exhibita, quam B et Vict. (priore 
loco etiam alterum schol. L) abiecerunt, ab Eustathio, C, p. 1134, 
61 et X, p. 1287, 35, fulcitur, eo adducimur, ut iis quoque locis, ubi 
talia argumenta non adsunt, nisi rationes quaedam singulae diligenter 
perpendendae obstent, codicem y quaerendi formam recte ser- 
vasse dicamus. 

Neque tamen propterea quaestionibus, quae in uno codice, sive 
ex y sive ex z pendet, leguntur, neque alius cuiusquam stirpis scholiis 
fulciuntur, statim fides deneganda est, nisi rationes accedunt aut 
in rebus, de quibus agitur, aut in verborum, quae ad- 
hibentur, cum aliis scholiis comparatorum conformatione 
positae, quae suspitionem moveant. 

Contra ea in quaestionibus, quas Eustathius et scholia mi- 
nora, quae codicibus debentur, quales Parisini Crameri (An. Par. 
vol. III) et Matrangae (An. Gr. II) codex sunt, ita exhibent, ut 
nullum in reliquis, de quibus egimus, codicibus vesti- 
gium earum adsit, Porphyrio tribuendis cautela opus est. Mino- 
rum enim scholiorum ζητήματα quamquam cum iis quae A habet 
adeo congruunt, ut ex iisdem quibus illa codicibus (x et y) pendere 
videantur, tamen, cum inter primarios Porphyrianorum fontes referri 
non possint — multa enim quae A habet et optima quaeque iis de- 
sunt —, ipsa quaerendi forma non sufficit, ut quaestiunculas 
quasdam (velut A 242. 48; cf. Matr. p. 368, 18) ad Porphyrium potis- 
simum referamus; neque minus scholia a Cramero et Matranga edita 
multo plura quam Leidensis vel Vict. recentiorum operae vestigia 
ostendunt; quod ita esse in quaestionibus ab Arsenii manu margini 
editionis Homeri principis (cod. Par. 2679 ap. Cramer. An. Par. III, p. 3) 
adscriptis omnes concedent. Eustathio autem quamquam codicem 
Porphyrianis refertum haud ita malum praesto fuisse, supra (p. 458) 


464 Caput quartum. 


demonstravimus, eidem Strabo, Plutarchus (v. p. 372), Athenaeus (v. 
p. 378) locorum difficilium interque se pugnantium explicationes 
afferentes patuerunt, unde quae solutionibus in quaestionibus Porphy- 
rianis propositis similia esse videri possunt proferret; accedit quod 
v. λύείν, ἐπιλύειν cet. nonnumquam (velut Y, p. 1286, 1 sqg., coll. B 
Ψ 30) ita utitur, ut nihil nisi loci cuiusdam difficilis explicationem 
proferre significent. 

In Homeri autem codicum, quorum hac in re momentum est, quae- 
stionibus ad res tractatas quod attinet — in quibus unam positam esse 
causam cur de fide earum dubitetur paullo ante dixi —, duo sunt genera 
a reliquarum ratione maxime discrepantia, unum earum, quae de rebus 
ad verborum grammaticas quas vocamus rationes perspiciendas per- 
tinentibus agunt, alterum res mythologicas vel historiam fabularem 
complexum. De quibus deinceps iam agendum est. 

Ac primum quidem quae in. grammaticis versentur paucissima 
scholia afferenda sunt, A 104 5, A 356 de v. òcce conformatione, € 
533 de formarum ἦ et φῆ discrepantia et 7 ab εἰμί derivato, K 6 de 
adiectivis duobus ἐκ παραλλήλου positis, K 165 s. Znt. 34 de figura ἀπὸ 
κοινοῦ vocata agentia; e quibus primum in codice Leid., secundum in 
Scorialensi (ut videtur), tertium, brevissimum, in codice Lipsiensi, cui 
uni debetur (legitur autem non in margine, sed inter textum) Por- 
phyrium auctorem nominatim prae se ferunt; quartum, quod in 
unis *B scholiis legitur, auctorem non nuncupat. 

Atque hoc quidem, quod extremo loco nominavimus, non vere- 
— mur ne falsis vel levibus rationibus inducti Porphyrio tribuisse dica- 
mur. Apparet enim disputationem de figura illa orationis eam unam 
ob rem institui, ut doceatur ea adhibita τὰ πολλὰ τῶν ζητουμένων 
solvi posse (p. 332, 8), quod rationi Porphyrii quam maxime con- 
venit. Tantum enim abest ut res grammaticas ille neglexerit, ut haud 
pauca id genus e Quaestionibus eius afferri possint. Videantur quae 
C 509 de figuris et Alemanica et πρὸς τὸ cnuarvouevov quae vocatur 
protulit, Znt. η΄ de ἐπιρρήματι, ἄρθρῳ ὑποτακτικῷ, cuvdécuw αἰτιώδει, 
362 de τεμένη an τεμένεα forma probanda, £ 221 de generibus et 
speciebus cuvdécuw διαζευκτικῷ et εὐυμπλεκτικιῷ inter se iungendis, 
O 1 de verborum formis ἐν παρατάςει aut ἐν cuvtedeia positis. Adde 
quod in quaestione in schol. *BL ad | 90 adscripta (pertinet ad 
w 208) de v. kXiciov e Dorotheo Ascalonita attulit, non so- 
 lum quaesitum esse quid significaret quaque scribendum esset ra- 
tione, sed etiam περὶ τῆς mpocwdiac, πότερον παροξύτονον ἢ Tpo- 
παροξύτονον, et quod ad ἃ 317 interpretandum Eustathius, p. 1687, 
32, definitionem orationis hypotheticae e Porphyrio 
affert (cf. quaestionem scholii HQ ἢ. 1). Neque lis denique, quae 
in plurimis codicibus de versus A 117 ἤ particula παραδιαζευκτι- 


Caput primum. 465 


κῶς accipienda ex eodem traduntur fides denegari potest (v. ad 
p. ἡ, 24).!) 

Verum aliud est, solutionibus e rebus grammaticis diligenter ex- 
aminatis petitis difficultates quasdam amovere, aliud data opera minu- 
tias in verborum formatione positas exquirere, Quam ob rem, ut 
omittam schol. K 6, cuius tanta est brevitas, ut iudicium constare 
nequeat, de scholiis cum Ε 533 tum A 104 dubitationes quaedam 
relinquuntur. Atque illud quidem, cum statui possit cum quaestione 
aliqua olim cohaesisse (v. ad p. 82, 24) Porphyrio quadam veri. cum 
specie tribui potest, quamvis nonnulla ab huius consuetudine tant- 
opere recedant, ut extrinsecus addita esse videantur (maxime quidem 
p. 83, 10-14). Sed peius res alterius loci se habet, quippe ubi de 
genere et singulari numero v. ὄςςε ita quaeratur, ut locus Homericus 
qui difficultatem moverit adsit nullus. Codicum quidem auctoritas, 
quibus scholium debetur, optima (*BL); quorum alteri (L), Por- 
phyrio nominatim tribuenti, et Moschopulus suffragatur (v. ad 
p. 7,3—12) et ea res succurrit, quod eadem fere verba variis et 
IHadis et Odysseae locis leguntur, quod in Porphyrianis usu venire 
solet. Nihilo minus neminem puto fore quin rem valde dubiam esse 
dicat. Quod enim Rud. Schmidt, de Plut. V. Hom. p. 17, 62, 
olim suspicatus est, e Porphyrii grammaticis difficultatibus 
scholium excerptum esse, habet quo primo adspectu arrideat; sed de- 
sunt certi loci, opus illud in scholia nostra transisse demonstrantes; 
omnino autem videndum est, an e paucis quibusdam amplissimis operi- 
bus scholia, quibus utimur, contexta neque e plurimis frustulis in- 
dolis admodum variantis hinc illinc petitis coacervata sint. Idem re 
diligentius pensitata contra coniecturam pugnare confiteor, quam ad 
. locum illum et in Praef. p. X protuli, esse cur ad alterum illum 
Porphyrium DionysiiThracis interpretem locus referendus esse 
videaturj desunt enim loci, in antiquis bonisque certe codicibus — 
reliquos non spondeo —, quos ex illo petitos esse constet. Itaque nisi 
concedetur, dubitationes de Porphyrio nimias esse, statuendum est, 
nomen casu vel errore scholio adhaesisse; neque enim neglegendum 
est, partem quandam scholii de v. òcce agentis (p. 6, 30—7, 12) in 
codice B (f. 5*) scholio sine ullo dubio Porphyriano (III, p. 28, 3 — 
30, 5 Dind., a nobis p. 319, 11 — 324, 10 edito) subiunctam esse, 
ita ut facillimo negotio nomen ei inde adhaerere potuerit. Idem certe, 
cum plurimis locis accidere potuerit non semper facile investigandis 2), 
tum de schol. T 68, ubi vid. quae annotavimus, statuendum videtur. 





1) Cf. etiam quae p. 350 attulimus. 

2) Suspicor. sane, initium scholii B 2 (p. 22, 1-16) et scholium K 413 
(ubi vid.) eodem vitio laborare; neque tamen ita constat, ut eam ob rem 
omiserim. 


466 Caput quartum. 


Alterum genus quaestionum rebus, quas continent, a ceteris 
discrepantium librorum auctoritate minore quam eae, quas modo per- 
tractavimus, nituntur, si quidem uni codici debentur (cf. p. 462). 
Singulos locos afferre post Edvardi Schwartzii doctissimam de 
scholiis Homericis ad historiam fabularem pertinentibus 
commentationem (Lips. 1881), cuius p. 7/—21 potissimum de rebus 
huc pertinentibus agunt, supervacaneum est. Optime vero Schwartz 
intellexit, haud parvum scholiorum quae ibi congessit numerum, quam- 
quam non ab usitata quaerendi formula incipiant, cum varias sine 
dubio explicationes difficultatum quae in fabularum historia positae 
esse viderentur, continerent, inter solutiones referenda esse. Quod 
autem idem sagacissime perspexit, a reliquarum quaestionum, quae 
quidem Porphyrio tribui soleant, ratione adeo ea discrepare, ut ad 
eundem referri auctorem vix possint, stabilitur haec sententia ea qui- 
dem re, quod omnia paene id genus scholia, sive ζητήματα dicere 
mavis, in uno Victoriano codice leguntur. Quem (vel Townleianum Ὁ) 
qui exaravit cum tanto rerum ad fabulas pertinentium studio tenere- 
tur, ut non solum narrationes multas, quas reliqui abiecerunt, serva- 
verit, sed etiam — atque hac quidem in re minus laudandus est — 
scholiis alius originis talia addiderit!), mirandum profecto non est, si 
idem scholia nonnulla a variis, de quibus egimus, quaestionum ge- 
neribus aliena hac ipsa forma induit.. 

Has igitur codicis Victoriani (et Townleiani?) quaestiunculas ut 
taciti multis locis negleximus?), cur in aliis scholiis quibusdam — 
‘ut iam ad rationes in verborum quaestionum quarundam con- 
formatione positas transeamus '— eodem modo ageremus, ea una 
causa fuit, quod e scholiis varii generis, quae nunc quoque adsunt, 
cum quaestionibus minime cohaerentibus ita transformata esse vide- 
bantur, ut ζητήματος forma extrinsecus addita esset (cf. 


1) Ita scholio BLp (edit. p. 55, 15), quod nunc quidem collato scholio A 
dubito an non recte Porphyrio tribuerim, Antimachea quaedam de Clymenes 
matre (cf. Bekk.) minime eo pertinentia addidit, Scholio Γ 236 Zenodotea sub- 
iunxit (v. p.451), scholio Β ( 460 (IV, p. 186, 34), quod consulto omisi (... πῶς δὲ 
ξίφος οὐκ αἰτεῖ; ὅτι καὶ ἄλλα icwc εἶχεν ἰςτοπαλῆ τῷ ἀπολλυμένῳ ξίφει), fabellam 
infersit: τινὲς οὖν paci ξίφος ΤΤηλέα παρ᾽ Ἡφαίετου ἔχοντα δοῦναι Θέτιδι, τὴν δὲ 
᾿Αχιλλεῖ᾽ ἢ ὅτι κτλ. (Bekk.). Similiter | 208 (Add. ad p. 135, 18) egit. Item de 
Vict. = 230, quod ad p. 194, 16 edidimus, iudicandum est, quae in schol. BLp 
significatae insint, res fabulosas in altero novis inventis- amplificatas esse 
(simil. Schwartz, p. 14. 15, nisi quod etiam schol. BLp a Porphyrio abiudicavit, 
qua de re οὗ p. 463). — De Vict. scholiis ® 444 et Δ 88 praeter solutiones 
aliunde cognitas (quae in hoc tamen codice non adsunt) novas ex historia fabu- 
lari pendentes addentibus recte Schwartz, p. 9. 10, iudicavit, 

2) Haud scio an etiam quae Γ 144, p. 55, 22—25, edidi, omittere debuerim. 
In Townl, codice, si modo Cramero fides, cum iis quae antecedunt (lin. 19—22), 
quae in Victor, desiderantur, coaluerunt. 


Caput quartum. | 467 


etiam Lehrs, Ar. p. 218.19). Multis quidem locis iudicium constare 
nequit, neque neglegendum est, paullo ante, rebus huc pertinentibus 
diligenter collatis, nos ipsos, recensionem y saepe recte quaerendi 
formam servavisse, quam z abiecerit, effecisse (p.463); non pauca tamen 
scholia ita comparata sunt, ut rem contraria se habere ratione ad- 
modum certum sit. Ita praeter schol. *B Z 211, quod e Suid. v. 
ΤΤαλλάδιον excerptum, paucis quibusdam verbis initio agglutinatis, in 
quaestionis formam redactum esse nemo non videt, et ea scholia, quae 
in Praef. p. X attulimus (A 544, I 503, K 315, N 686), e. c. de ( 382 
ludicandum est, ubi quaerendi formam, quam codex A exhibet: Znteî- 
ται διὰ τί ἐν ’Oducceia τὴν ’Appoditnv παρίετηει γυναῖκα Ἡφαίετου, 
ἐνθάδε δὲ τὴν Χάριν: extrinsecus esse additam collato cum schol. Β, 
tum schol. E 6 267, quod ita incipit: γυναῖκα τοῦ Ἡφαίςτου τὴν 
᾿Αφροδίτην φαςὶ καθ᾽ ὃν λόγον καὶ τῶν Χαρίτων μίαν, non negabis. 
Idem de Τ 154 dicendum, si quidem verba scholii B: Νέετωρ ειἰωπᾷ᾽ 
ὕποπτος γάρ écti KTÀ., Leid. ita constituit: διὰ τί ὁ Néctwp ciwTà; 
διότι ὕποπτός écti KTÀ., idem de BLLpVict. IT 116: ... εἰ δ᾽ ἀπά- 
paze, πῶς ἐπιφέρει τῆλε δ᾽ ἀπ᾿ αὐτοῦ αἰχμὴ χαλκείη; quae sine 
dubio e schol. Aristoniceo: ὅτι δοκεῖ μάχεςθαι: εἰ γὰρ ἀπήραξε 
ΝΕ , πῶς ἐπιφέρει τῆλε δ᾽ ἀπ᾿ αὐτοῦ κτλ., orta sunt!). Quid, 
quod neque desunt loci, ubi, quamvis omnes codices in quaerendìi 
forma consentiant, ipsa verba extrinsecus hanc esse additam clament, 
velut in schol. BLLp O 143 quae initio leguntur διὰ τί ἐκτὸς aù- 
τοὺς καλεῖ; ex lis quae statim sequuntur: ἵνα μὴ ἐπ᾽ αὐτοῦ πέμπουςα 
αὐτοὺς πλέον αὐτὸν ἐρεθίςῃ, εἰκότως ἔξω καλεῖ, ficta videntur esse. 

In hac igitur re, ut certa non semper effici posse, sed esse, de 
quibus dubitandum sit — id quod haud paucis locis ipse significavi 
— concedendum est, ita, dum singulos quos edidi locos perlustro, in 
unum (K 532) incidi, quem verear ut recte, Parisini codicis quae- 
rendi forma inductus, inter ζητήματα receperim. Sed pugnat altera 
ex parte pro origine Porphyriana, quod solutio certe inter scholia 
ab altera codicis B manu scripta legitur. 

Ergo ut ea, quae de codicum, quibus usisumus, in quae- 
stionibus auctoritate effecimus, comprehendamus, vidimus 
in omnes eos quaestiones Porphyrianas variae quidem 
auctoritatis, neque ullam praeter has transisse col- 
lectionem; iidem certa quaedam scholiorum genera constituimus 





1) Cf. etiam quae de schol. N 358 ad p. 184, 16, quaeque de A 709. 50 ad 
p. 265 attulimus. Alius etiam generis est schol. B (f, 85°, id. Lp) Z 199: καὶ 
πῶς ἐν ἑτέρᾳ ἱετορίᾳ Εὐρώπης αὐτόν gnew; kTÀ., quae non poetae sed ictopiac 
alicuius rationem habent (cf. e. 6. schol. E 631 et M 292) — Ex Odysseae 
scholiis e. c. E Ὑ 36, collato M ibid., et EMQ βὶ 107, coll. HM β 89, ἃ. 1. af- 
ferenda sunt. 


468 Caput quartum. 


(p. 463 sqq.), quae inter zetemata referri nequeant. Talibus autem 
in scholiis ab 115 quaestionibus quae bonae antiquaeque originis esse 
videntur seiungendis, quamvis paullo nobis severior vel adeo severissi- 
mus fueris, concedendum sit, haud pauca relinqui, quae, quamvis 
certae causae cur in dubium vocentur non adsint, spondere nolis e 
Porphyrio esse derivata. Sed pro universa horum scholioram ratione 
ea re acquiescendum est, ut efficiatur, nihil adesse quo e Porphyrio 
ea pendere non posse demonstretur. Optime autem accidit, quod 
quaestiunculam QUT x 190 (p. 461, ὃ D.), quan pro his rationibus, quas 
in Iliadis Quaestionibus edendis secutus sum, ad Porphyrium re- 
ferre non vererer, huic re vera deberi e Gregorii Corinthii com- 
mentar. in Hermogen. περὶ μεθόδου δεινότητος (vol. VII, 2, p. 1245 W.) 
sequitur, ubi de versibus x 190 sqq. εἰδέναι dè δεῖ, inquit, ὡς ὁ TTo p- 
φύριος ἀπορεῖ περὶ τούτου, ἄπορον εἶναι λέγων τοὺς ἑταίρους ἀθυ- 
μίᾳ περιβάλλειν, καὶ λύων πάλιν αὐτός φηςειν ὅτι κτλ. Quod si nihilo 
minus erunt, qui ita agentes locis quibusdam nos Porphyrio im- 
putasse querantur, quae ei non debeantur — quod paucis accidere 
potuisse non negamus —, 11 videant, ne, sì in singulis quae- 
stionibus argumenta quaerunt quae Porphyrii esse probent, multo 
maiore eum numero spolient quam nos invito donasse autument. 

Sunt denique inter quaestiones et Vaticanas et aliorum codicum, 
quae, Porphyrii esse cum nomine eius adscripto constet neque ullas 
ob rationes in rerum aut verborum indole positas negari possit, a 
zetematum forma adeo discrepent, ut, nisi codicum auctoritas adesset, 
nemo in id genus scholia relaturus esset, !) Ergo, cum tot locis Por- 
phyrii nomen in codicibus excidisse constet, sequitur, ut etiam inter 
scholia, quae solita quaerendi et solvendi forma non utuntur, Por- 
phyriana latere possint. Quod ut in universum concedendum est, 
singula praeter pauca quaedam pro certo indagari nequeunt. Velut 
cum scholia e codice z derivata, quae varias unius loci Homerici ex- 
plicationes continent, ibi recipere non dubitaverimus, ubi scholia quae 
ex y pendent quaerendi forma utantur, scholia eiusdem stirpis eam 
unam ob causam, quod varias loci alicuius interpretationes particula 
ἤ disiunctas quaestionum ad instar exhibent, recipere non ausi sumus. 
Sunt enim scholia aliunde, neque e quaestionibus oriunda, quae ean- 
dem rationem sequantur?), ita ut, quamvis concedendum sit, nonnulla 
quaesfionum, quarum initium exciderit, reliquias esse posse, hac 
quidem in re summam cautelam adhibuerim. 

Paullo aliter in scholiis ab altera manu codici B adscriptis 





1) E. c. ζητ. θ΄, τε΄, ιζ΄, κε΄, λβ΄, 33; B 145, O 1, M 127, N 358, 443 etc. 

2) E. ὁ. ΒΤ 77, B (Lp Vict.) Z 80; scholii B Y 80 variae interpretationes 
v. ἤ allatae ad verbum λευκοί, quo ipse scholii auctor usus est, stabiliendum, 
neque ad poetam explicandum pertinent. 


Caput quartum. 469 


res se habet, quippe inter quae plurima legi Porphyriana quae usitata 
quaestionum forma careant, et collatis Vaticanis Quaestionibus et 
codicis Leidensis eiusque similium plurimis id genus scholiis Por- 
phyrii nomen praefigentium auctoritate constet. Itaque, cum con- 
cedendum sit, etiam alia quae eadem manus scripserit scholia, quibus 
aliorum codicum auctoritas non accedat — id quod saepissime casui 
debetar —, e Porphyrii sylloge, quamvis usitata quaestionum solutio- 
numque forma careant, excerpta esse posse, pauca quaedam id genus 
scholia non veritus sum recipere, de quibùs hoc denique loco non- 
nulla addenda sunt. 

Atque ea quidem, quae velut O 53 et C 376 (edit. ad H 298) 
scholiorum vel inde excerptorum vel similium auctoritate (cf. p. 365. 
66) Porphyrii esse constat, omitto — scholio Γ 315, p. 62, 13, praeter 
alterius scholii *B, p. 62, 10, in Leid. cod. ad Porphyrium relati 
auctoritatem etiam quae p. 63, 9 leguntur: ἐκ τούτου λύεται καὶ ἣ 
αἰτία, di ἣν κτλ. accedunt - ; neque repetere volo, quae aliis scholiis, 
velut Z 523, A 462 (edit. 2 221, ubi v. ad p. 269, 15), Znt. 34, in 
annotatione aut dubitationes aut argumenta addidi; sed dissimulare 
non debebam, schol. *B K 67, cum verba (p. 144, 5) ti οὖν τὸ μηδὲ 
μεγαλίζεο θυμῷ; quaerendi forma prolata satis idonea vix sint causa, 
cur inter ζητήματα referatur, dubitari posse num recte Porphyrio tri- 
buatur. At scholium bonae doctaeque indolis, quod profecto non 
verendum est, ne e variis frustulis (v. statim) sit consutum, cum 
difficile dictu sit, e quonam librorum, e quibus praeter Porphyril syl- 
logen locis nonnullis codici B altera manus scholia appinxit — Hera- 
clitum dico, Suidam, Philostratum — fluxerit, magna sane veri cum 
specie ad illum, e quo tot scholia derivavit, refertur. 

Ad scholium autem B 787 (edit. v. 447) quod attinet, cui etiam 
eam ab rem paucis immorandum est, quod A. KRoemer in censura 
prioris huius editionis fasciculi (Ann. phil. 1881, p. 8.9) dubitationes 
nonnullas de eo protulit, e scholio Ε 741, Porphyrii nomen prae se 
ferente, quod, ut cum eo cohaerens (v. ad p. 44, 21 sqg.), ei sub- 
iunximus, et Eustathii verbis (v. ad 1. ὁ. et p. 42, 24) cum eo collatis 
sequitur, magnam certe partem eius ex Aristotele (cf. etiam p. 425) 
fluxisse; atqui Aristotelis solutiones — id quod supra effecimus — 
uno Porphyrio intercedente in scholia Homeri pervenerunt, ita ut 
haec quoque eidem sine dubio tribuenda sint. In iis autem quae 
antecedunt cum tantum absit ut Aristarchi doctrinam latere negem, 
ut contra locis nonnullis legentes ad hunc revocaverim, tamen non 
perspicio, cur eam ob rem (quae Roemeri est sententia) a Porphyrio 
originem ducere nequeant. Quamquam enim concedendum esset, actum 
esse de hac scholii parte, si ex ipsis illis scholiis quae nunc quo- 
que in codice A leguntur conglutinata esset, ipse cum Aristarcho 

ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 31 


470 Caput quartum. 


consensus ille profecto neque hoc loco neque tot aliis, qui e 
plerisque hulus editionis paginis peti possunt, causam praebere potest, 
cur Porphyrium scholii cuiusdam auctorem non fuisse ponamus. Quid 
enim? num ulla adest causa, cur Porphyrium, hominem in omni litte- 
rarum genere optime versatum, ipso Aristonici opere, cuius fragmenta 
tantum misere decurtata in codicem A pervenerunt, uti potuisse (cf. 
p. 447) negemus? Vix enim, ac minime, credo, post ea, quae in 
horum Prolegomenorum capite III docui, verendum est, ne quis fut- 
tilium tantum λύςεων auctorum inventa in libros suos eum contulisse 
contendat. Quod denique scholium illud nullum ζητήματος cuius- 
quam vestigium prodit, sed in eodem codice B ad v. 447 (v. ad p. 40, 
26) ἐξήγηεις τῆς αἰγίδος vocatur!), quibus rationibus idem Roe- 
mer contra Porphyrium utitur, momento caret; alterum enim illud 
in multas codicis Vaticani quaestiones — ut alias omittam — cadit; 
ad verba autem v. 787 adscripta quod attinet, inde quod is, qui ea 
codici appinxit — qui utrum de Porphyrianis agi sciverit an ignora- 
verit, non diiudico — scholium secundum ea, quae continet, ézn- 
ynaw τῆς αἰγίδος 2) vocavit, nihil sane effici potest. 

Magis verendum est, ne scholium *BL O 70 a quaestionis 
forma item quam alienissimum perperam, uno maxime Dindorfii in- 
dicio (v. ad p. 117, 29) et ea re, quod ab altera codicis B manu 
scriptum est, fretus, inter Porphyriana retulerim, atque aut Dindorfium 
aut qui scholium in codice illius exaravit errasse statuendum sit, si 
quidem idem Roemer, p. 6 sqq., e varils laciniis consutum esse con- 
tendit, in quibus pauca quaedam Porphyrii esse posse reliquis male 
inferta non negavit. Sed ut optime vir acutissimus id, quod me fu- 
gerat, perspexit, verba inde a p. 118, 13 et cum praecedentibus et 
inter se male cohaerere, ita eius de priore scholil parte iudicio, re in 
utramque partem semel iterumque pensitata, assentiri nequeo. Étenim 
quod similia in nostro aliisque scholiis atque apud Aristonicum legan- 
tur auctoritati eorum non officere supra iam significavimus; neque enim 
ea utriusque loci condicio est ut scholium ex ipso Aristonico tran- 
scriptum sit. Cui enim rei plurimum Roemer tribuit, prima 
scholii verba διπλῆν aperte spectare, ea non nimis fidendum esse Znt. 
Vaticanum λβ΄ docet ita incipiens: πρὸς τοὺς ἀδυναμίαν Ὁμήρου 
κατηγοροῦντας ...... ἄξιον εημειοῦςεθαι ὅτι κτλ. Eodem autem 
modo sì p. 118, 1 ante verba ὅτι θηλυκῶς μὲν κτλ., non dico inseres, 





1) Quod ipsa haec ,,ἐξήγηςις““ fol. demum 38» sequitur inde explicatur, 
quod in iis quae antecedunt foliis, cum plurima scholia prioris manus legeren- 
tur, spatium deerat. 

2) Ad Aristophanis librum, quod contra Roemerum (p. 9) moneo, post ea, 
quae A. Nauck (Ar. Byz. fr., p. 272) protulit — ut ea quae ipse attuli omittam 

—, referri haec nullo modo possunt. 


Caput quartum. 471 


at supplebis certe!) cnuerwtéov vel sigg omnia usque ad lin, 13 optime 
procedunt; quibus non de animis τω agi sed de fato docetur. 
Ipsa enim illa καὶ τὸ ἐπὶ χθονὶ ἕζεςεθαι — τὰ χθόνια (p. 118, 10-13) 
nihil agunt nisi ut demonstrent, non de anima morituri sermonem 
esse, quae ad inferos decidat, ut fuisse qui hos versus acceperint 
schol. *BL Ψ 259 (v. p. 272, 3 sqq., quae verba a Porphyrio aliena 
esse videri ibi significavimus) docet. 

Sed quoniam, ut modo diximus, verba scholii inde ab ὅπερ ἀγνοή- 
cavtec a Porphyrio abiudicanda sunt, sponte quasi eo deferimur, ut 
quaestionem difficillimam de rebus scholiis Porphyrianis ali- 
unde illatis, etsi non pertractabimus, at attingamus saltem. 

Etenim, ut negari nequit, nullum esse Porphyrianorum codicem, 
ne Vaticanum quidem, quin locis nonnullis ipsis Quaestionibus aut 
scholiis inde petitis aliena praemiserit, immiscuerit, addiderit, ita 
certas quasdam monstrari posse regulas, quibus adhibitis in singulis 
quid insiticium, quid genuinum sit pro certo pronunties, desperan- 
dum est. Nisi eas dicis regulas, quae in omni veterum scriptorum 
crisi valent, ut a librorum auctoritate — de qua supra satis dictum 
esse puto — constituta profectus, re de qua agitur penitus perspecta, 
verborum ratione grammatica et scriptoris agendi loquendique con- 
suetudine' quam possis diligentissime consideratis, ea de quibus gravior, 
quam quae aut explicari aut sanari possit, dubitatio oriatur pro su- 
spectis habeas. Accedere in Porphyrii reliquiis, utpote quae maxi- 
mani partem scholiis contineantur, recensendis peculiaria quaedam 
vitia, per se patet; quorum haud scio an gravissimum sit làtissime- 
que patens illud, ut scholia e variis fontibus petita incuria 
transcribentium coaluerint. Quod vitium saepissime quidem 
ea re indagatur, quod scholia in uno codice tam arte cohaerentia ut 
unum quasi corpus efficere videantur, in alio quodam libro separata 
leguntur. Qua quidem in re quamvis ex omnibus codicibus haud sper- 
nenda sit opera petenda — minimum quidem hac in re séholuis B 
debetur —, dignissimus qui diligenter hanc in partem adhibeatur codex 
est Victorianus?), qui virtutem eam, qua Veneto B multis locis 
eum superiorem esse A. Roemer, ἃ. exeget. Schol. d. Ilias, docuit, 
etiam in Porphyrianis nonnullis praestat. Sed ne hoc quidem codice 
bac in re semper esse fidendum — quod nunc quidem, cum codicem 
ipse inspex1, certius quam olim in recensione libri Roemeriani pro- 
nuntiare possum —, cum ex 115 appareat, quae supra p. 451. 52 attuli, 
tum clarissime scholio K 394 (f. 1815 = Bekk. p. 293 B 1—7) demon- 





1) Itaque melius ita interpungitur: πρὸς Αἰςχύλον — wuyxfic® ὅτι κτλ. 
2) Pauca quaedam, quibus iudicium de quaestionibus nonnullis prioris 
fasciculi aliter conformandum esse videatur, in Addendis inde afferentur. 
81 


472 Caput quartum. 


stratur, ubi, cum ea quae initio leguntur (BLV Bekk.) incertae ori- 
ginis sint, ea quae statim αὐἰδῆθ sine ullo intervallo adduntur (ἢ 
ὅτι ὀξεῖα κτλ.) ex Heracliti cap. 46 (cf. spr. p. 394) petita sunt. Alia 
exempla scholia, quae A 1 (v. Add. ad p. 2, 5-12), M 258 extr. (ib. 
ad p. 179, 20), O G10. 668, TT 25. 170 edidimus, praebebunt, praebebit 
etiam X 38 (f. 404), quod, ad p. 256, 10 breviter indicatum, ita se 
habet: ...dZ10v δὲ ζητήςεως πῶς μηδεὶς πολεμεῖ Ἕκτορι. ἀλλὰ καὶ διὰ 
τοῦ εχήματος, ἵν᾽, εἰ τύχοι μὴ ἀκούςας τῶν λεγομένων, ἀλλὰ οὖν τὸ 
ςχῆμα τοῦ πατρὸς ὁρῶν οἰκτείρῃ τὸν γέροντα. ἢ τάχα ευνεπορεύοντο 
αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ ἀριςτεῖς κτλ. 

Neque tamen semper breviora scholiàa pro genuinis, quibus ube- 
riora aliena, quorum Porphyrius auctor non exstiterit, admiscuerint, 
possunt haberi. An quis de auctoritate quaestionis α΄ dubitabit, quod 
in Odysseae codicibus breviora scholia et brevissima leguntur idem 
fere atque illa docentia? Aut de quaestione ιζ΄, quod in variis codi- 
cibus partes eius inter se non cohaerentes!) leguntur? Aut de quaest, 
κζ΄ eam ob rem, quod magna eius pars inter scholia *B ad O 253, 
alia quaedam ibidem (similia inter Vict.) ad N 745 scripta sunt? 
Num alteram partem quaestionis Z 164. 65 (p. 93, 20-26), quae 
etiam in Eustathii codice ad Porphyrium relata erat, quamvis paene 
ridicula eam continere nemo negaverit, propterea ab illo abiudicabis, 
quod in codicibus Lp et γιοῦ. novo lemmati adscripta legitur? Quod 
enim is qui scholia *B scripsit haec omisit, inde explicatur, quod iis 
quae in codice unde scholia describebat h. 1. invenit simillima partim 
a priore manu margini lam appicta vidit (cf. spr. p. 456). Neque 
enim deesse locos, ubi ipse codex Victorianus, quamvis hac quidem 
in re saepe eum ducem sequi debeamus, ea quae recte coniuncta 
fuerant male dissecuerit, ea quae spr. (p. 452 sqq.) attulimus demonstrant. 
Quibus locis scriptorem huius (vel Townleiani vel adeo vetustioris 
cuiusdam) codicis, scholia longi ambitus saepissime recte vitantem, 
studio 171 nimium indulsisse dixeris. Quod ne temere contendisse 
videar, conferatur scholium eius brevissimum T 386 cum quaestione co- 
dicis Leid., e qua derivatum esse τινὲς illud clamat; conferatur ante 
omnia schol. O 656 (f. 291°): xAicinci] τέως μετὰ τὰς πρύμνας τῶν 
πρώτων νεῶν, Tapecknvwuévwyv οἷον ταῖς πρώραις αὐτῶν, quod e 
scholii amplioris, quale Β h. 1. exhibet, verbis exscissum quasi esse 
neminem ad ea quae ap. Dindorf. IV, p. 102, 2 leguntur: παρὰ 
x\icinci δὲ ὡς κτλ., attendentem fugiet. 

Esse etiam, ac maxime quidem initio et in fine multarum quae- 





1) Dignum est quod attendatur, scriptorem scholiorum T ad 8 152 (ad p. 
‘320, 20) ea quae artissime cohaerent pravo studio abreptum in duas partes per 
vim quasi dissecuisse. 


Caput quartum. 418 


stionum, quae, quamvis in omnibus codicibus eo ipso loco 
legantur, tamen sine ullo dubio aliunde illata sint, vix est 
quod moneamus. Quibus in additamentis resecandis, quoniam certi 
multarum quaestionum fines constitui nequeunt, nunc quidem dubito, 
an veritus, ne nimis ingenio indulgerem, nonnumquam --- maxime 
quidem in primis libris — paullo timidior fuerim; cuius rei quae cer- 
tiora videntur in Addendis indicabuntur. In additamentis autem a 
Porphyrio alienis quae facillime cognosci possint, ea verba nume- 
randa sunt, quibus ii, qui scholia in variis codicibus exaraverunt, aut 
ad suam ipsorum operam recurrunt aut de lis quae scripserunt 1udi- 
cium ferunt, velut *B N 470 (edit. ad p. 303, 9): mpoérpaya dè τὰ 
περὶ τούτου πλατύτερον, quibus verbis similia ea sunt, quae initio 
scholii 2 315 (maxime quidem Mosquensis) leguntur. Neque aliter 
de schol. *B A 78 extr. (v. aunot. crit. p. 512, 21): καὶ πάντα Sca 
ἔγκειται παρατηρεῖν μᾶλλον ἠξίουν τοὺς τὰς μικρὰς ἐξηγήςεις περὶ τὴν 
μῆνιν καταβαλλομένους, vel de verbis βιαίως mwc et βιαιότερον ἀπο- 
διδόντες, quae in altero scholio *B Z 234 (p. 97, 17. 19) solutionibus 
adiecta sunt (v. ibid. ad lin. 14), esse indicandum videtur; atque ita 
demum intellegitur, quid de verbis ἑτέρου εἰς τὸ αὐτό, quae in codice 
quodam (Scorialensi, ut videtur) scholio quod p. 84, 17 edidimus (vid. 
ibi ann. crit.) praemittuntur, statuendum sit. Neque iam dubito, quin 
verba, quibus schol. B 447 (p. 44, 19) finitur: τοῦτον δὴ τὸν τρόπον 
ἣ τῆς εἰεηγημένης καθ᾽ “Ὅμηρον αἰγίδος διάθεεις καὶ δύναμις οὕτως 
(ὡςαύτως ὃ) ἂν ἄριςτα δειχθείη, uncinis includere debuerim.!) 

Ad reliquas autem rationes, quas in iudicio de quaestionibus aut 
recipiendis aut excludendis ferendo sequi debeamus, quod attinet, ante 
omnia tenendum est, 51 a paucis quibusdam, quae integrae aut prope 
᾿ modum integrae haberi possint — plerasque earum codex Vaticanus 
et scholia *B suppeditant — discesseris, nunc quidem ubique fere non 
de scholiastae cuiusdam in Homerum lucubrationibus agi, quamvis 
breviores saepe sint, ea tamen, quae praesto huic fuerit, doctrinae copia 
quanta potuerit diligentia elaboratis fideliterque ab iis qui postera 
aetate talia in codicum. marginibus repetebant exscriptis, sed de 
frustis et frustulis ex amplissima et doctissima collectione a Por- 
phyrio instituta variis temporibus ac plurimorum opera inter- 
cedente, atque ita quidem, ut ea quae in epitomen iam erant red- 
acta novae denuo epitomae materiam praeberent, excerptis. Quem 
grammaticorum posterae aetatis morem, qui post ea, quae Blass, 
Herm. XVII, p. 160, de Harpocrationis lexico e papyro Aegyptiaco 





1) Ex Odysseae scholiis praeter a 34 et a 44 (p. 106, 1 et ad p. 297, 11 
edit, nostr.) de prima et altera quaestione, quas E a 259 commemorat, eodem 
modo iudicandum est (quae numeratio ex antiquiore codice translata est), for- 
tasse etiam de HQR ὃ 52 (p. 177, 13 D.): ἐρρήθη μὲν ἤδη καὶ ἐν ἄλλοις κτλ. 


4714 Caput quartum. 


Musei Berolinensis nuper demonstravit, multo latius quam primo ad- 
spectu videatur patuisse existimandus est, cum in omnibus omnium 
poetarum scriptorumque scholiis, tum in quaestionibus scholiisve e 
Porphyrio pendentibus spectare debemus, quorum tot locis ipsi gradus, 
quibus doctrinae copia largissime, ne dicam abunde, fluens in rivos 
et rivulos tenuiores et tenuissimos diducta est, deprehendi possint. 

Non nimium igitur, nisì aliae rationes accedunt, formae quae- 
stionum quarundam a reliquis aliquantum discrepanti, neque ei rei tri- 
buendum est, quod loci nonnulli (velut A 225 coll. ζητ. ιζ΄, p. 319, 
11; A 62. 63 coll. A 462, p. 272, 27, ubi cf. quae annotavi; ® 140 
coll. C 125; A 155, p. 161, 21, coll. = 200, p. 191, 1; E 631 coll. 
Z 234, p. 97, 10), quos, quamquam codicum auctoritas non ubique 
adest!), Porphyrio vindicavi, in verborum quorundam aut rerum ex- 
plicandarum ratione iit&r se pugnant. Ut enim omittam, in opere col- 
lectaneo, quale Porphyrium instituisse satis superque apparuit, haud ita 
facile dissensum quendam in rebus minus gravibus posse vitari, ab 
lis etiam, qui scholia e Quaestionibus eius excerpta denuo excerpebant 
aut transcribebant, ea quae ut aliorum sententiam attulerat ad 
ipsum referri poterant (cf. p. 361). 

Plurima sine dubio praeter- ea in quaestionibus, quas Porphyrio 
vindicavimus, ratione ab ea quam ipse secutus est discrepante atque 
ita legi ut sententiam eius prave reddant (velut A 117) — ut plerasque 
multa, quae supervacanea viderentur esse, abiecisse taceam —, me non 
fugit, sed, qui non sine causa Quaestionum eius Homericarum 
non fragmenta sed Reliquias me daturum pollicitus sim, ea um- 
quam ita secerni posse, ut ipsa Quaestionum, quas ille ediderat, 
.doctrina splendeat, vix puto esse sperandum. 





1) Similia, quae Porphyrii esse codicum auctoritate constat, p. 361 attuli. 





ADDENDA ET INDICES. 


Addenda. 


Quicumque his quas iam absolvimus Porphyrii Quaestionum Homeri- 


carum Reliquiis utentur, quam maxime rogandi sunt, ut singulis locis 
haec Addenda conferant. Neque enim correcta tantum et addita non- 
nulla invenient, quae ad primos certe libros, ubi variorum codicum quae- 
stionum copia abunde fluit, consulto — ne moles annotationis nimium 
augeretur — omisimus, sed etiam plurimis prioris fasciculi locis de codi- 
cis Victoriani (de quo cf: p. 449 sqq.) lectionibus, quas in altero fasciculo 
saepe infra textum attulimus, certiores fient. Accedit quod praeter ea quae 
ex H. I. Polakii ad Odysseam eiusque scholiastas curis secundis, Lugd. 
Bat. 1881. 82, de plurimis Porphyrii scholiis acutissime agentibus indicantur, 
non solum A. Roemeriì coniecturae nonnullae in recensione fasciculi prioris 
(Annal. phil. 1881, p. 1sqq.) prolatae, sed etiam H. Dielesii quaedam, 
quas amicissime mecum communicavit, suis locis afferuntur. Simul autem, 
quibusnam Prolegomenorum locis de scholiis quibusdam re- 
busve ad ea pertinentibus gravioribus agatur, eadem Addenda 


docent. 


Haec igitur addantur: 


P. IV. De variorum codicum in Por- 
phyrianis auctoritate v. Prol. III, 4. 


— extr. Cf. tamen quae de ζητ, XIX- 
XXIV p. 346 attuli. 


VI. De recensione, quam scholia Victo- 


A. 


1, 15qq. ldem schol. in cod. Townl 
legitur (Dind. ad vol. III, p. 7, 27); 
Ἰ. 1-8 etiam ap. Matr., An. Gr. II, 
p. 373, 1 566. 

- 9. Διὰ ti ἀπὸ τῆς μήνιδος ἤρξατο 
quaestionem deridet Lucian., ver. 
hist. II, 20. 

10 leg. Ζηνόδωρος, v. p. 430 

— ad 1-8. Simillima schol. min. "habent. 

2, b_12. (o Matr. p.373, 12 sqq. Eadem 
fere Vict. ἢ 12 (nisi quod 1 6.7 male 
ἵν᾽ ἐκ τοῦ πάθους ἀποκαθαρεύςῃ τὸ 
τοιοῦτον μόριον τῆς μάχης habet), 


cui in fine ea, quae ap. Bekk, 1. 10--. 


21 leguntur, adhaeserunt. 

— 13 legitur ad Znt. ιζ΄, p. 323, 21 

— 14. DeTTopgpupiou scholio *B adscripto 
V. p. 357, 1. 


riana exhibent, accuratius p.450 sqq. 
agitur. 
X. not. De Pio cf. p. 434 sqq. et 352, 2. 
XI. De quaestionibus, quae uni Victo- 
riano codici debentur, plura p. 466 
exposui. 


3, 5 legitur ad p. 189, 29. 

— 11-14 (1.11 corr. οἰκείων). Eadem 
fere, additis in fine nonnullis aliunde 
petitis (cf. Cramer, A. P. III, p. 118, 
15), ap. Matr. p 888, 9. 

-- ad], 16 sqq. Hadem ‘fere ib. p. 385,6. 

— δα | 25—33. Cf. praeterea i, p. 389, 
30 et 390, 30 (= Par. p. 3). 

4, 6-20. Omnino conferenda quae p. 
401, 1 attuli. Ergo, ne temere aliquid 
omisisse dicar, in quo Porphyrii, si 
non ipsa verba, at doctrina certe 
inesse possit, h. 1 altera pars scholii 
sec. ipsum cod. A sequatur: 

τῆς δεκάτης δὲ ἡμέρας γεγενῆςθαι 
{-εἴςθαι cod.) φανερόν᾽ εὐλόγως κατ᾽ 
αὐτὸν δὲ τὸν ποιητὴν τὸ θεώρημα δεῖ 

‘ λύειν, τῇ δεκάτῃ φαίνεται τὸ vocwdec 


478 


τοῦ ἀέρος ἐν ταύτῃ πάντως ka0ictdue- 
νον, ὥςπερ καὶ αὐτὸς ὁ ποιητὴς δεδή- 
λωκεν. ᾿Αχιλλεὺς γὰρ Χείρωνος ὧν 
μαθητὴς καὶ τὴν ἰατρικὴν τέχνην ςοφός, 
ἐκ τῆς καταςτάςεως μαθών. τὸ γὰρ τῆς 
Ἥρας ὄνομα παρὰ τὸν ἀέρα πεποίηται. 
ἐπεὶ τίνος ἕνεκα Νέετωρ ἢ ὈΟδυεςςεὺς 
ἢ Μενέλαος, οὐδενὸς ἔλαττον τῶν Ἑλ- 
λήνων φροντίζοντες, οὐ ζητοῦςειν, ἀλλ᾽ 
ἢ ὁ ᾿Αχιλλεύς; — Eadem (ut etiam ea 
quae antecedunt) inter schol. min. et 
ap. Matr., Il, p. 392, leguntur. Prae- 
ter schol. B Lp A 53 TTI, p. 15,8— 
14 D., de quo vid. Prol. p. 405, 2) cf. 
etiam Plut. aud. poet. 8, p. 26 C. 


5, 1-4. Aliter solvit Tzetz. Exeg. 
p. 810, 35: ἐπελυςάμην cor γὰρ εἰπὼν 
ὑπερβατῶς, ὅτι ὁ ᾿Αχιλλεὺς ἐφρόντιζε 
τῶν Ἑλλήνων, ἐκ τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, 
ἢ “τοῦ ἀέρος, προτρατπεὶς εἰς τὸ ευγκα- 
λέεαεθαι τὸν λαόν. ° 

— 5sqg. Cf. quae ad p. 272, 27 attu- 
limus. 

— 11. Οὗ Cobet, Mnem, N. S. IV, p.277. 

— ad lin. 13-17. Cf. Matr. p. 396, 14. 


6, 4. Οὗ Eust. A, p. 48, 26 sqq. 

— 12. Corr. v. ad Znr. ιζ΄ (p. 314, 6). 

14. Cf. p. 465, et Polak, p. 269. 

7; post 1. 13 add.: 106 ad ζητ. ιζ΄, p. 
322, 28. 

— 14—20. Id. ap. Matr. p. 398, 12 et 
schol. min. 

— 21 sqqg. Cf, Prol, p. 464. 

— ad lin. 21—28 et 24sqq. Cf. Matr. 
p. 404, 12 et p. 399, 7. 


8, 1. 2. Eadem Vict. f. 102 habet, 

— 3sqq. Cf. schol, E e 810. 

— 11sqq. Respicit haec Gregor. Co- 
rinth. ad Hermog. περὶ μεθ. dev., 
VII, 2, p. 1231W. 

— ad lin. 12 sqq. Cum Lp Vict. (f. 112) 
fere congruit. 

9; post lin. 7 inser.: Quae in excerptis 
e Moschopulo (p. 705, 13) Backh- 
mann praemisso Πορφυρίου affert, 
in codice nomine illo carent (cf. 
p. 459, 2). . 

— 14-19. Eadem Vict. f. 13» habet. 

— ad lin, 20sqq. Plura schol. Vict. 
(f. 142) servavit; post (lin. 10) πλεῖαί 
τοι οἴνου Khiciar enim ita pergit: kai 
còv dé μάλιετα πλεῖον δέπας, οἵ 
τε παρ᾽ ᾿Ατρείδηςι. καὶ Εὔνηος 
χίλια μέτρα αὐτοῖς ἀποςτέλλει. καὶ 
Τρώων -- οἰνοχοεύειν. uddicta 
δὲ τῷ ἀναιδεῖ κτλ. — ἐν τῷ πρὸς 
Κάλχαντα (1 18) διαλόγῳ᾽ ὄςςε δέ 
oi πυρὶ λαμπετόωντι ἐίκτην, 
καὶ κακοςςοςόμενος Tpocéertev. 

 φύςει δὲ ἀλλήλαις κτλ. 

10, 10 Κόνωνα pro κοινὰ coni. Roe- 
mer, Annal, 1881, p. 13. 

— 16. Cf. Prol. p. 426. 


Addenda, 


11, 1. E cod. Lp coni. τὸν θάνατον ἐξ 
οἴνου εἰς “Ardov Roemer p. 13. 

— 5. Cf. Prol. p. 474. 

— 9. V. p. 304, 6. 

— 12—19. Cf, schol. min. 

— 20—29 (in marg. 1. B f. 112). In cod. 
γιοῦ, (f, 172) haec ita constituta: ἥδι- 
ctov (sic) τῶν θυμουμένων — ὧμί- 
λέον, ἐν δ᾽ ὀλοὸν κήρ. ἐκτὸς ei μὴ — 
ἐπιτάςςειν δὲ τὸ ςημαίνειν, tum, novo 
lemmati (ὀίω) adscripta: τῷ ᾿Αχιλ- 
λεῖ κινεῖ φθόνον, ὡς οὐχ ὑπὲρ τῆς 
Bpicnidoc kTÀ., ut Lp. Qua ratione 

. ea, quae ad lin. 20—27 de scholio 
ex parte Porphyrio tribuendo dixi, 
confirmantur. 

12, 1—13. Cf. Prol. p. 456. — In Victor, 
codice (cf. Townl. ap. Dindorf. IV, 
p. 409) haec leguntur (f. 172): οὔτε 
τῳ ἄλλῳ] ἵνα μὴ vopicoein mpòc ἕνα 
μόνον ἀξιόχρεως εἶναι μάχεςθαι, ἢ ὡς 
κοινωνοὺς τῆς ὕβρεως τοὺς Ἕλληνας 
ευμπεριείληφεν οὐκ ἐπαμύνοντας αὐτῷ 
ctepouévw τῆς δεξιᾶς (sic). καὶ πρὸς 
τὸ μὴ δοκεῖν βίᾳ ἀλλ᾽ ἐθελοντὴς dedw- 
κέναι. καὶ οἱ μὲν οὖν ἔφαςαν, ὅπως 
μὴ ἀκρατὴς εἶναι δοκῇ ἀποδοῦναι ταύ- 
τὴν τῷ βαεςειλεῖ, εἰ καὶ πλείω τῶν 
ἄλλων ὧν φείδεται mpocieto, καὶ ὅτι 
νόμος ἦν αὐτῷ ἐξαιϊιρεῖεθαι πρώτῳ. 
γεγένηται δὲ ἀναδάειμα πάντα τὰ τῶν 
αἰχμαλωτίδων, τῆς Χρυςηίδος ἀπολει- 
φθείεης, ὥςτε παρηνόμει μὴ δοὺς τὴν 
αἱρεθεῖςκαν ὑπὸ τοῦ βαειλέως᾽ ἦν γὰρ 
αὐτῷ ἐξὸν 6 τι βούλοιτο Xafeîv® διό 
quei ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας, 
καὶ πάλιν’ αὐτὰρ ἐμοὶ γέρας aù- 
τίχ᾽ ἑτοιμάςαςθ᾽, ὥςτε τὸ μὲν τῶν 
κτλ. ut in edit. Bekk. (nisi quod lin. 6 
δεῖ ab altera man. in marg. script. 
est). 

- Ἢ γιοῦ. (f. 182) haec tantum (in 
marg.): διὰ τί μὴ καθαροὺς ἐκπέμπει; 

— 18. Cf. p. 356, 2. 

13, 4sqqg. Vict. (f. 18) haec habet: 
πρότερον — καὶ θεοῦ φύειν ἀνθρώπου 
καὶ θεοῦ δὲ ἥττων τὸν βαειλέα φηείν. 

— 5. Pro ἀνθρωπίνην W. Ribbeck, 
Mus. Rhen. XXXV, p. 469, recte tTu- 
pavviknv 8. βαειλικήν coni. 

— 8 sqq. Pro iis, quae in annotat. bre- 
viter neque satis in omnibus accurate 
attuli, omnino legenda, quae p. 398. 
406. 7 exposui. — Ea quae edidi, 
etiam in cod. γιοῦ. (ἢ, 212), atque ita 
ut nihil fere discrepet, leguntur. 

14; ad 1 12 sqg. Idem Vict. f. 210, 

16; post lin. 24 ins.: 424 ad = 804 βαα.; 
p. 197, 19. 

— 25 sqq. Ne quis propter ea, quae V. 
Rose, Ar. ps. p. 177 (38), attulit, Ari- 
stotelis in his latere solutionem pro 
certo habeat, v. p.418 1. De compara- 
tione cum Athen. I, p. 18F, insti- 


Addenda. 


tuenda p. 376, 2 egi. — Ceterum idem. 


fere scholium, de quo etiam cf. Po- 
lak, p. 181 sqq., inter Victoriana 
(f. 232) legitur, eodem quo Lp modo 
incipiens: δεῖ γὰρ προςιόντα — αὑτὸν 
θεῷ. ἀπὸ δὲ TRc..... ἑνικῆς ἐςτι 
χερνίψαντο. διὰ τί μετὰ τὸ δεῖπνον 
KTÀ., quibus in eam sane rem uti licet, 
ut.prima quae edidimus verba a Por- 
phyrio abiudicentur (v. p. 471). 
17,16.NonY 259, sed 2221(p. 272,10) edidi. 


479 


— ad 1. 19sqq. Add.: Cf, B. f. 190? ad 
ἕρματα = 182, 

18, 11 ἀποδοῦναι pro ἀπογνῶναι Cobet 
ap. Dind. 

19, 19--24; 26 sqq.; 32 sqq. Congruit 
cum Lp Vict. f. 272, 27b, 292. 

20, 4-8. Idem fere atque Lp Vict. 
f, 292. 

— post lin. 8 add.: 607 ad Znt ια΄, 
p. 300, 3. 


B. 


21 a, 22 leg. τοὺς ἵππους. 

— ad lin. 21sqqg. Vict. (ἢ 3022) duo 
scholia habet e quaest. excerpta, 
unum rebus aliunde additis auctum, 
integrum alterum: ἵππους} τοὺς ἱπ- 
πέας, ὥς φαμεν νικᾶν τὴν ἵππον τῶν 
πολεμίων. ἢ τοὺς ἰδίους ἵππους ὀτρύ- 
vwv' νοεροὶ γὰρ ficav ὡς θεῖοι. ἄλλως. 
ὀτρύνων ἵππους: ἀντὶ τοῦ ἱππέας" 
ἀντέταξε γὰρ αὐτῷ («αὐτὸ cod.) τὸ 
ἀςπιδιώτας. 

2%, 1-16. Egit de his etiam Polak, 
p. 272, cf. tamen Prol. p. 465, 2. 

— ad lin. 18, Congruit fere cum Lp 
Vict. f. 30. 

23, 11. leg. Znvodwpoc, v. p. 430. 

-- 21 ἡ ᾿Αθηνᾶ post pncì γὰρ ins. Roe- 
mer, Annal. 1881, p. 14. 

— ad lin, 11 sqq. Idem in Vict, f, 518, 

-- ad lin, 18sqq. Scholia Paris. etiam 
ap. Matr. p. 454, 21 et p. 452, 11 
leguntur. 

— ibid. De Proclo cf. p. 410. 

24,8 μόνον pro μέν proposuit Diels; 
id. 1. 15 καὶ [ἐπικῶν dé] ποιητῶν le- 
gendum esse censuit. 

— 13 τὰ ἀμήχανα pro τὸ μηχάνημα 
coni, Roemer, p. 14. 

— 11. De Aristotelis nomine scholio 
praemisso v. p. 420. 

— 14. Cf. Val. Rose, Ar. ps. p. 155, et 
Prol. p. 419. 

— 25. Corr. ἀπειθούντων. 

25, 24, Cf. Prol. p. 437. 

— 29. Quod in margine legitur ,,rect. 
27“ errori debetur. — Ceterum de 
hoc scholio cf, Prol. p. 447. 

— ad lin. 24 sqq. Cum schol. Paris. con- 
ferendum schol. Matr. p. 457, 24. 

26, 1sqq. De v. νέον notione contrario 
modo schol. B f. 212 ad αἰεὶ νέον B 88 
(idem fere A Lp Vict., Paris, ap. Cram. 
III, p. 388, 5) iudicat. 

— 6. Cf. Diog. L. VIII, 10 (de Pytha- 
gorae placitis): ai δὲ ἡλικίαι πρὸς τὰς 
ὥρας ὧδε εὐμμετροι᾽ παῖς ἔαρ, ven- 
vickoc θέρος, νεηνίης φθινόπωρον, 
γέρων χειμών. 

— 9. De Zenodoto cf. p. 481. 

— 15 παχύτητα coni, Diels, 


-- 20 sqg. Cum Lp congruit fere Vict. 
f. 352. 

27, 13. 14 καὶ ἅμα θλίβοντος τὰς νήςους 
τοῖς ἑαυτοῦ τόνοις coni. Diels. 

—. 21. Corr. Ἰκαρίοιο. 

— ad lin, 27 sqq. Idem fere Vict. f.36%; 
cum schol. Paris. cf. Matr. p. 464, 14. 
— De Aristotelis nomine scholio 
praemisso v. Ὁ. 420. ὁ 

28, 1. Cf. Val. Rose, Ar. ps. p. 156. 

30, 4. Cf. Prol, p. 403. 

— 8--15. Cf. schol. min, 

— 16 et 18.. Eadem inter schol. min,, 
ap. Matr., p. 468, 19 et p. 469, 1. 

31, 13 ἅμα dé coni, Diels. 

-— 17 non ante ἡμῖν, sed post τοῦτο 
interpungendum. 

32, 1-10 et 11--15. Eadem Vict, f, 39? 
et f. 402, in plerisque cum Lp con- 
gruentia. 

— 18sqg. Cf. Val, Rose, Ar. ps. p. 156. 
Ceterum eandem difficultatem respicit 
Cicero, divin. II, 30, 65: quae tan- 
dem ἰδία auguratio est ex passertbus 
annorum potius quam aut mensium 
aut dierum? cur autem de passer- 
culis contecturam facit, in quibus 
nullum erat monstrum, de dracone 
silet, qui, τὰ quod fieri non potutt, 
lapideus dicitur factus? postremo quid 
simile habet passer annis? Quae cum 
verbis Porphyrii p. 33, 1—3 adeo con- 
gruunt, ut de communi fonte Heitz, 
d. verl. Schrft, d. Arist., p. 270, du- 
bitare non debuerit. — De Aristotelis 
nomine scholio adscripto v. p. 420. 

— ad lin. 8sqq. Corr. p. 81, 28 sqa. 

38, 1 ὃ μὲν οὐδὲν fiv τέρας τῶν Yiyvo- 
μένων coni, Roemer, Annal, 1881, 
p. 14. 

— 15. TTepì οἰωνιςτικῆς τῆς καθ᾽ “Oun- 
ρον Polletem scripsisse e Suid. v. 
TTOMAnc (cf. Marin., vit. Procl. 10; 
Nonn. cuvay. ictop. in Gregor. Nazianz., 
pi 151 ed. Montag.) optime indicavit 

. A. Wolf.,, prol. p. CXCVI. 

— ad lin, 12—14 extr, add.: Idem Vict. 
f, 422, 

34, 1-3 τὸ dé ξύλον τῆς πλατάνου 
νεαρὸν ξύλον καὶ ὑδρηλόν, δι᾽ οὗ 


> ὦ 


480 


— ςτρουθούς. ἐδήλου οὖν κτλ. coni. 
1615. -- δηλοῦν τὴν θάλατταν pro 
ἐδήλου οὖν coni. Roemer, p. 14. 

— 30. Corr, δράκοντος. 

35, 1 Tpwcìv δὲ κένωμα ὧν (cf. 1. 7. 8. 
22), ὡς (= ὥςτε) λίθους κτλ. coni. 
Diels. 

— ad 29sqq. Idem fere Vict, f. 410, 

36, 10—21. Eadem fere Vict, f. 41» et 
schol. ap. Matr. p. 471, 3; utrique 
eadem quae iis quae edidimus in fine 
adhaeserunt, 

37,68 etiam Vict, f. 443, 9---18, Matr. 
p. 473, 26; schol. ad 1sqq. allatum 
= schol. min.) id. p. 471, 1 habent. 

38, 16. Corr. tic [ἂν νε]μεςήκαι. 

— 17-19 respiciunt excerpta e 
schopul. ap. Bachm. p. 741, 5. 

— 34 ἀντέχεςθαι coni. Diels. 

39, 9 ἀςτραπὰς kai βροντὰς δεξιὰς 
τοῖς ἐπιχειροῦςι μάχεςθαι coni. Diels. 

— 12 sqqg. Cf de utroque oratore Ρ] αὖ. 
V. Hom. ὁ. 167. 

40, 1-8. Cf. schol, min,, Matr. p. 474, 
8; 9—15 (1. 11 corr. μὴ cuvopwùv) 
Vict. f. 44.» et 452 (huic quidem in 
fine male adhaesit: καὶ 


Mo- 


ὅθ, 16. Idem fere Vict. f 492, 

51, 3-8. Congruit fere Vict. f. 49", 

— 9. Corr. e cod, A: πάντας τοὺς ἀρί- 
CTOUC κτλ, 

— 10 λύεις delend, 

52, 24 non post πάντων sed post πλή- 
θει interpungit Diels. 

— ad 1.26, ubi in scholio B corr. γέγονε, 
cf. Vict. f. 518: πάντες γὰρ oi ἄριετοι 
éuvnetTevcavto τὴν Ἑλένην. Μενελάου 
<corr, e Μενέλαος» θαλερὴ γέγονε 
παράκοιτις. Quibus verbis prave ad- 
haeserunt verba ἢ ὅτι παντὶ τὸ οἰκείῳ 
τοῦ νυμφίου νυὸς ὀνομάζεται. 

— ad l 34 sqq. Idem fere Vict. f. 494, 

53, 19. 20. Deleto v. λύεις (v. ann. crit,) 
τὸ ἑκὼν οὐκ ἂν κτλ. μαχόμενόν ἐετι 
κτλ. coni. Diels. 

54, 20 sqa. (cf, Prol. p.356, 2). Simillima 
in γιοῦ, ἢ 52” leguntur (l. 21 περὶ 
εὠτηρίας τῆς YRNc}. 

— 24 τὸ χρῶμα coni, Diels. 

— 26. Corr. v. ad = 275 (p. 195, 17). 

55, 15— 17. Scholium, quod vereor ut 
recte huc retulerim (v. p. 466, 1), in 
Vict. f. 53° eodem fere modo legitur, 
nisi quod l. 16 post cuvartéov verba 
᾿Αντίμαχος dé τὴν Κλυμένην Ἱππάλ- 
κου θυγατέρα εἶναί pnewv inserta sunt. 

-- 10--2 in Vict. ll c. haec tantum: 
πῶς τε, εἰ ἐν Τροιζῆνι ἐκεῖ ἦν; πῶς 
τε Μενέλαος τὴν θείαν δουλεύειν 
ἠνέχετο ; ΤΤελοπὶς γὰρ ἦν, κουρίην τε 
ἀλόχου Μενέλαος αὐτόν pnew. 


᾿Αττικὰ δὲ , 


Addenda,. 


ἥκειν ἔχοντας citia βοῶςι). -- Etiam 
1. 16—24 Vict. f. 462 habet. 

— 26 sqq. Cf. Prol. p. 469. — In anno- 
tatione addendum, Dionysium Si- 
donium duas esse voluisse aegides, 
unam Iovis, Minervae alteram (schol. 
Vict. O 229). 

41, 1 τίθενται coni, Roemer, 
1881, p. 14. 

42, 24sqq. Cf Plut. aud. poet. 6, et 
Prol. p. 425. 

48, 23 λεγόμενα᾽ ante ἐνεργήματα ins. 
Diels; id. 1. 29 οἷον εἰὶ καταςκεύαςμα 
correxit. 

44, 19. 20 a Porphyrio aliena esse 
videntur (cf. p. 473). | 

— 29. Cf. Val, Rose, p. 162. 

46, 2 ὥςπερ kai ἐπὶ τ. φ. coni, Diels. 

47, 9-18. Similia in Vict. f, 482; 19— 
27 (= schol. min.) ap. Matr. p. 478, 8; 
28 sqq. in Vict. f. 48» leguntur. 

48 ult. lin. Corr.: difficultatem etiam: 
chor. mov. 

49, 5 ἐν ῳκιςμέναι coni. Diels. 

— ἡ. Cf. Val. Rose, p. 157. 

— ad l 20. Cf. E. Rohde, Mus. Rh. 
XXXVI, p. 430. 


Annal, | 


56, 36. Corr, λέγῃ. 


57, 18. V. ad p. 802, 15. 

58, 10. Cf. Val. Rose, p. 158; de Ari- 
stotelis nomine in cod. schol. adscripto 
V. p. 420. 

— 29. Corr. μνήμη. 

59, 30-34. Cum scholio Vict, f. ὅθ, 
cetera simillimo (inc.: ὡς ἐκπετά- 
cacao πάντη τὴν θέαν. πῶς οὐκ Épw- 
τηθεῖςα προβ. κτλ.) in fine male coa- 
luerunt haec: Ζηνόδοτος δὲ ò........ 
ὑπολελεῖφθαι τῆς Ἑλλάδος φηςὶ τοὺς 
Διοςκούρους (cf. p. 466, 1). Ceterum 
haud scio an verba τοῦτό φηςιν 
— ἰδοῦςα rectius omiserim. 

60, 2. Cf Val. Rose, p. 158, et Prol. 
p. 420. 

— 24 ἀνίκητος fiv coni. Diels; id. ‘ 
1, 25 μαχόμενος post εἶχε ins. 

61, 36. Corr. εἰδὼς. 

68, 16—26. Simil. Vict. f. 582. 

— 27. Edit. p. 330. 

— ad L 9sqq. Simil. Vict. f. 654. 


64, 2 κατιέναι pro καθιέναι coni. W. 
Ribbeck, Mus. Rhen, XXXV, p. 470. 
— 6—8. Cf Plut. aud. poet. 7 et Prol. 
p. 426. 

— 14 τὸ τοῦ “AA. Diels. 

— 18 sqg. Simil. Vict. f. 898, 

65, 6-8. Eadem fere (1. 8 διαχρηςό- 
μενος) Vict. ἢ, 59°. 

— 9—14. Simil, Vict. f. 59». -- Cf, 
Heracl. All 28: ἀλλ᾽ ἀπρεπῶς ’Appo- 


Addenda, 


ditn uactpotever πρὸς ᾿Αλέξανδρον 
Ἑλένην, ubi allegorice defenditur. 


481 


66, 2. Cf. Val. Rose, p. 160, et Prol. 
p. 420. 


65, 22 sqg. Cf. Plut, Q. C. III, 6, 4 et — 16sq9. Cf. Plut. Q. C. IX, 13 et 


aud, poet. 3, Prol. p. 373,2 et p. 425. 


Prol. p. 377. 


Δ. 


67; ad 21--84, Wollenberg, de Porph. 
stud, philol., (diss.) Berol. 1854, p. 16, 
cum schol. *B (II, p. 339, 28 Dind,, 
qui vereor ut recte Porphyrio tribuerit) 
cohaerere existimavit. 


68, τὸς Cf. schol. ΒῪ 234 (IV, p. 241, 
1 DI.) 

— 19 sqq. Cf. Heracl. All 29 et Prol. 
p. 396. 404. . 

69, 1—7. Longe peius traditum schol. 
γιοῦ, f. 622 Heracliti verba paul- 
lum ibi discrepant: wc τῷ μὲν θεῷ 
καλὰ πάντα καὶ ἀγαθὰ καὶ δίκαια, dv- 
θρωποι δὲ κτλ. 

— 26 sqq. Simile est schol. Viet. f. 68», 


70; post lin. 15 e cod, Vict. f. 63. in- 
serendum: 

55. 56 (c. L εἴπερ γὰρ @Aovéw). 
ἀναλύει <cod., qui ἢ. 1. vacuum spa- 
tium habet, om.) τὴν χάριν, φηεὶν, 
ei διὰ τοῦτο didwciv ἑκοῦςα, ὅτι καὶ 
ἀκούςης ὁ Ζεὺς δύναται λαβεῖν. ῥη- 
τέον δέ, ὅτι οὐ μειοῖ τὴν χάριν, ἀλλ᾽ 
ἐμφαίνει, ὡς οὐ θέλει μέν τι {τι μὲν 
cod.) παθεῖν τὰς πόλεις, οὐκ ἀντι- 
πράξει δὲ διὰ τὸ ἀδύνατον. οἶκτον δὲ 
ἐμφαίνει τῶν λόγων, ὅπως μὴ ἐξ aù- 
τῆς ἀπαιτῇ τὴν χάριν. — Quo de 
scholio cf.Hiller, Phil. XXVIII, p.101, 
et Prol. p. 437. 

— 19. Cf. Val Rose, p. 160, et Prol. 
p. 420 et p. 395, 3, 427. 

71, 10-15. Simil. Vict. f. 658, cuius 
scholi in fine eadem quae. initio 
scholii B (III, p. 202, 11. 12 Dind.) 
leguntur. 

— ad 3-8. De Syriani solutione cf. 
p. 410. 

— ad 16 sqq. Idem fere schol. A (p. 174, 
6.7 Dind.). 

— ad 24sqq. De τόξῳ 
Plut. V. Hom. c. 22. 

72, 8. 9, 10— 15, 16sqq. Eadem fere 
schol. Vict. f. 672, 682, 69° habent. 


73, 10. Cf. V. Rose, p. 161, et Prol. 
p. 420. 

— ad 8. 20 τινὲς μὲν οὖν paci Βοιωτοὺς 
εἰθίεθαι τοῦτο coni, Diels. 


74, 1-9. Schol. γιοῦ. f. 71» (c. 1. im- 
πῆας μὲν πρῶτα) nonnihil discrepat: 
initium quidem cum iis quae edidimus 
congruit paene, sed post αὐτοὺς (1. 4) 
pergit: οἱ πεζοί. ἀλλαχοῦ pone: πῆ δ᾽ 
ὀπιπτεύεις πολέμοιο γεφύρας 
(Δ 3171). καὶ πάλιν ἑνούμενοι (1. 5) — 
οὐδὲν ἐπιτάςεων (1. 9, ita ut vix quic- 


τοξικῇ cf. 


quam differat) περὶ τοῦ πολεμεῖν. 
ἄϊλλως] τε οὐκ κτλ. ut Bekk. p. 133 
β χ7--99, 

Quae ad lin, 3 e B cet. edidimus, 
Vict. f. 71" in duo scholia distribuit, 
quorum alterum ita incipit: κακοὺς 
δ᾽ ἐς uéccov ἔλαεςςεν] ἵνα μιμοῖντο 
τοὺς éutpocdev κτλ. Cf. Prol. p. 451 sqq. 

74, 19—22. Plurimum discrepat Vict. 
f. 72: ὁππότε πύργος] ἔν TIC γράφει 
κέἐντιςΑχαιῶν. ἕεταςαν ὁππότε 
πύργος. εἴτε διὰ τοῦτο ἕςταςαν (1 10) 
κτλ. — μάχης κατάρξιυςειν (1. 15, in 
quibus pleraque, nisi quod 1, 12 προ- 
ληφθῆναι legitur, cum lis, quae edidi- 
mus, congruunt)' λείπει οὖν τῷ <cod. 
τὸ» ᾿Αχαιὼν ἡ κατά. ἀλλὰ τούτῳ 
δοκεῖ (I. 15) -- ᾿ ᾿Αχαιῶν (1. 16) ὑμείων 
προπάροιθε μαχοίατο: — Reliqua 
novo lemmati (Τρώων ὁρμήςειε) ad- 
scripta: λείπει ἡ κατά, wc ὡρμήθη 
dé ᾿Απάμαντος κτλ. 

— 248αα. Eadem tere Vict. f, 140... 
Cf. Plut. aud., poet, 10 et Prol. p. 426. 


79, 4--9, Simil. Vict. f. 74». 

— 28 sqq. Hinc excerptum schol. D Y 94, 
TT (ct. Dind. p. XLIX), de quo cf. 
Polak, p. 132. 

— ad 1. 24—28. Cf. Prol. p. 373. 

76, 34 sqqg. Vict. f. 77: aliquantum dis- 
crepat: Ὀδυςςέος ἐςεθλὸν ἑταῖρον] ἀλλ᾽ 
οὐκ ἐςτρατεύοντο πληςίον ζαλαμινίων 
Ἰθακήςιοι. ἑταῖρον οὖν οὐ τὸν πολί- 
τὴν, ἀλλὰ τὸν εὐνεργόν qnawv. τί 
γὰρ ἄτοπον, εἰ ζαλαμίνιος ὧν ἑταῖρός 
ἐςτιν Ὀδυςςεῖ. ᾿Αρίεταρχος δὲ wc 
ποιητικὸν παραιτεῖται οἱ δὲ ὅτι ευγ- 
κέχυται ἡ μάχη κτλ., ut ap. Bekk. 
p. 142 a 9sqqg. In quibus quae de 
Aristarcho afferuntur, quamvis rectum 
de quaestionibus id genus iudicium 
prodant, a Porphyrio, quippe qui 
concedere non soleat, vanam esse 
talia quaerendi consuetudinem, aliena, 
esse videntur. — De v. ἑταῖρος cf, 
Ρ. 433. 

— ad lin.9. Vict. f, 105° haec tantum: 
καὶ ποῖος γὰρ, φηςὶ, ποταμὸς οὐ ῥεῖ; 
ῥητεόν οὖν ἐπεὶ καὶ πόλις ἐςτὶ Λυκίας 
Ξάνθος. ἢ εὐρὺ ῥέοντα. ἢ ἐπεὶ ἀέναός 
ἐςτιν. 

77, 88αα. Cf. Polak, p. 189 et p. 527. 

78, 10-14. Simil. Vict. f. 11}. 

— 15 sqq. Cum in Vict (ἢ, 782) quae-. 
stionis forma non adsit, dubitari pot- 
est, an extrinsecus sit addita (cf. p. 467). 


482 


Addenda, 


E. 


78, 26. Ἕκτωρ pro ἧττον coni. Roe- 
mer, Annal. phil. 1878, p. 538 (cf. 
ibid. 1881, p. 15). 

‘19, 1sqq. Cf. Prol. p. 424. 

— 16 et ad 1. 15—27 κορυθαιόλος e co- 
dicibus recipere debebam, cf. p. 285, 
28 et La Roche, Hom. Txtkr. p. 421. 

— 23. 24. Cf. p. 224,9. 

80, 10. Edit. p. 327. 

— 13. V. p. 802, 15. 

— 14. Aliam atque miram satis pro 
ea, quam edidimus, quaestionem Vic t. 
f. 83. habet: Τυδείδῃ πάντα éickw] 
καὶ πῶς γινιύεκει, τοῦ πυρὸς καιομέ- 
γου; ἢ οὐ πάντα τὸν καιρὸν καίεται. 
Cf. Prol. p. 462, 

81, 4--11. Idem Vict, f, 86b. 

— 11, Corr. ἐπιδιώκει. 

— 12 sqg. Cf. Plut. Q. C. IX, 4 et Prol 

ΠΡ. 372. 

— 15 καὶ ἄλλως κτλ. Porphyrio abiudi- 
care debebam. 

82, 1-13. Scholia 358. 430, 451 etiam 
in τοῦ, (f. 87% et 902), atque ita ut 
cum Lp congruant, leguntur. 


82, post lin. 5 add.: 370. cf. ad p. 256, 2. 

— 24 5αα. Cf. Didymus qui fertur ap. 
Miller., mél. de litt. Gr., p. 399. 

88, 22 τῶν νῦν πρεςβυτέρων τινές coni. 
Polak, p. 317. 

— 30 κατὰ τὴν δύναμιν ταύτην corr, 
Diels. . 

— 32. Cf. Cratin. fr, 182 K. 

84, 1. Cf Soph. fr. 399 Dind. 

— 16—23. Cum Lp congruit schol. Vict. 
f. 988, — Ceterum verba cxkéòrer -- 
dntov ut aliunde illata uncis inclu- 
denda. 

— 23 sqq. Idem scholium, ita tamen, 
ut in singulis plurima discrepent (lin.16 
neque hic lacuna exstat), Vict. f. 2472 


habet. 

85; ad 1]. 7. Cf. Matr. An. Gr. II, 
p. 464, 17. 

86, 14—23. Cf. p. 420 et p. 418, 1. — 


Ceterum schol. *B L (lin. 17—19) etiam 
in schol. E e 337 transilt. 
— 22. Cf. Val, Rose, Ar. ps. p. 163. 
— 25. Idem fere Vict. ἢ, 98b. 


Z. 


87; ad 13 sqqg. Cf. p. 361. 

88, 3. De v. βωμός cf. p. 433. 

-— 11-18 et 19 sqq. Cum Lp in ple- 
risque Vict. ἔ, 100° et 101» congruit. 

89, 14. Cf. Porph. TT 68. 

— 23. In editione sua (III, p. 280, 14) 
ad Porphyrium Dindorfius non retulit. 
Ceterum de ευλλήψει cf. p. 127, 25, 

90 et 91. Schol. v. 116, quod ad 90, 
9 sqq. contulimus, in Vict. (f. 1032) 
cum lis quae p. 91, 14 sqq. edidimus 
coaluit: καὶ πῶς ἔδει — καὶ μᾶλλον 
ἐπὶ τοῦτον ὥρμητο. ἢ δειειδαίμων ὧν 


κτλ. (91, 15), in quibus Γλαύκου (1. 17) 


om. (cf Roemer, Annal. phil. 1878, 
ΠΡ. 539, qui ibid. 1881, p. 15. 16, τὸ 
uovoudyiov αὐτοῦ coni.) 
92, 105αᾳ. De v. μαίνεςθαι v. Zeno- 
dorus qui fertur, cf. p. 433. 
93, 13 sqg. In Vict. Ε 1040 (c. l τε- 
θναίης ὦ Ttpoîte) haec ita constituta: 
"καλόν cor τὸ ἀποθανεῖν, εἰ μὴ τοῦ 


καθυβρίςαντός ce κατιςχύνεις, ἀλλ᾽ εἰ. 


βούλει κτλ. (= Bekk. p. 184 a 23—25). 
Quae inde a lin. 20 edidimus, eadem 
fere ibid. antea (f. 1042) leguntur. Qua 
de re cf. Prol. p. 472. 

94, 3—10. Vict. f. 104» (c. 1. chuata λυ- 
γρά) haec ita habet: γράμματα᾽ οἱ dé 
κλῆρον Ecnunvavto — δηλοῦται τὰ 
πράγματα (1. 7). Scholium autem H 
175 (ἢ 120», c. 1 Ecnunvavio ἕκαςτος) 
ita: γράμμαςι. καὶ πῶς οὐ γινώεκει 
ὁ κῆρυξ; ἐθνικὰ γὰρ fiv, quo duce 


1.9 οὐχ vel οὐδὲ post πῶς inseren- 
dum. 
95, 11 τῶν ἀνθρωπίνων coni. Diels. 
— ad 1. 1sqq. Schol. Vict. f, 105” (ο, 
1. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ κἀκεῖνος ἤτοι ὁ καππε- 
δίον) nonnihil discrepat: Ἴςανδρον γάρ 
οἱ υἱὸν ΓἼΔρης ἔκτανεν, τὴν δὲ χολω- 
ςαμένη χρυςήνιος Ἄρτεμις ἔκτα, ἵνα 
ἡ ἀπώλεια τῶν παίδων αἰτία αὐτῷ ἢ 
τοῦ μοναςμοῦ, wc καὶ τῷ Λάερτῃ. καὶ 
Giniov πεδίον, ὅπερ ᾧκει κτλ. (ut 
Β) — τῶν ἀτυχιῶν. Reliqua, haud 
scio an recte, nov. schol. effi- 
ciunt. Quae ad 1. 23 edidimus, 
eadem fere id. cod. f. 105» habet. 
96, 28. Cf. Val Rose, Ar. ps. p. 163. 
97, 14. Cf. Prol. p. 473. 
98, 1-10. Verbis ὅπου γὰρ ταῦτα, eù- 
καῖρος ἡ τῶν πολεμίων ὁρμὴ prave 
intellectis inductus sum, ut a codice 
B decederem. Nunc autem intellego, 
verba inde a Il. 6 ita esse constituenda: 
ἢ μᾶλλον αἰτιᾶται αὐτόν, ὅτι λαμπροῖς 
ὅπλοις ἐκοςμεῖτο κατὰ ἑαυτοῦ καὶ τῶν 
ευμμάχων᾽ ὅπου γὰρ — ὁρμή. Qui- 
bus, ita αὖ novum efficiant scholium, 
quod e quaestione item videtur esse 
derivatum, subiungenda verba, quae 
Lp et Υἱοῦ, (f, 106) h. 1 habent: ὅτι 
κατὰ τῶν εὐμμάχων ἐκόςμει αὖ τὸν 
(«αὐτὸν codd.> κτλ., αὖ 1. 7—9 in text. 
recepi, nisi quod verba ὅπου γὰρ — 
bpun, quibus γιοῦ. recte caret, de- 
lenda. — TTîoc, de quo cf. p.434 sqq., ne- 


Addenda. 


que TTioc (1. 8) legendum esse, iam 
Praef. p. IX monui. 

98, 11sqq. In Vict. f. 106% corrupte 
haec tradita, ita ut Χάρης nomen ad- 
esse videatur. 

99, 22 sqg. Cf. Athen.I, p. 10 BC, et 


Prol. p. 375. 
100, 8 νοήματα pro νοεῖται coni. Diels. 
_— ad l, 184ᾳ. Cf. etiam p. 199, 8. 


101, 16-29. Simil. Vict. f. 1072, nisi 
quod post ἐμποιεῖ (1. 19) vacuo spatio 
(= 18 fere litt.) interiecto, ita pergit: 
Ὀδυςεέως, dc dé κ᾿ ἀνὴρ — ἐρωῆςι 
πολέμοιο (T 168—170), ὁ dé ἐπεὶ 
κτλ. (1. 30).. In reliquis non multa 
discrepant, nisi quod (eodem quo Lp 
modo) inde a l. 26 novum scholium 
habet, qua de re cf. Prol. p. 458). 

— 30sqq. Eadem fere Vict. f. 101}, 
nisi quod extremo scholio haec ad- 
haeserunt: μελίφρονα δὲ οἶνον τὸν 
ἀναγκάζοντα κτλ. (= ea quae ad p. 101, 
20 edidimus). 

103, 1—6. Simil. Vict. £. 109? (1. 2 post 
xatnvropeî ita pergit: οὐχ ὑγιῶς, punceiv, 
ἐν νῷ ἔχεις τὴν μῆνιν, ἥν Col οἱ Τρῶες 


483 


unviouciv, ὡς θελήςαντες αὐτὸν ἐκ- 
δοῦναι Μενελάῳ. ἄλλως τε οὐκ ἔδει 
ἐπὶ Ἑλένης αὐτὸν λοιδορεῖςθαι, cf. 
Roemer; Ann. 1881, p. 16). ᾿ 

103, 17—20. Paullo plura Vict. ἢ 112°, 
si quidem 1. 19 sqq. haec leguntur: ἡ 
δὲ ᾿Ανδρομάχη τοῖς Ἕκτορος καὶ πυ- 
ρὸν παρατίθηει καὶ κεράςαςα οἶνον, ὡς 
φίλανδρος -- τὸν ἄνδρα. Ubi quae 
adduntur, peivaca δὲ χρόνον ἐπὶ τοῦ 
τείχους οἶδε, num cum quaestione co- 
haereant, non diiudico, 

104, 3 παραβατὴν e cod. L recipiendum 
erat. — De v. μοῖρα cf. p. 433. 

105, 3: Cf. Plut, V. Hom. c. 120, 
et Prol. p. 403. 

106, 3. Eadem fere Vict. f. 1602, nisi 
quod addit: καὶ ἀλλαχοῦ, ὡς ἐπὶ τοῦ 
Εὐχήνορος: πολλάκι τάρ οἱ ἔειπε 
γέρων ἀγαθὸςΠολύειδος, νούσῳ 
ὑπ᾽ ἀρταλέῃ φθίεθαι οἷς ἐν με- 
τάροιειν, ἢ μετ᾽ ᾿Αχαιῶν νηυςίν 
(N 666 sqq.), καὶ ἐπὶ Αἰγίεθου" unt 
ἀὐτὸν κτείνειν μήτε uvdacdal 
ἄκοιτιν (a 89) εἰπών (sequunt. = 
Bekk. 289 β 39). 


Η. 


107, 1-ἰτὸ InVict.f. 115° omnia paene 
usque ad μείζονα lin. 15 (ubi Mevé- 
εθιον om.) congruunt; tum vero se- 
quitur ἄλλως, Μενέεθιος ᾿Αρηιθόου ἦν 
παῖς κτλ. (= p. 201 β 17--20 Bkk.). 
ἄλλως. πλανῶνται τῇ ὁμωνυμίᾳ κτλ. 
(= ibid. 1.4 - 8). De quibus ct. Prol. 
p. 455. 

108, 4. Cf. Val. Rose, p. 163, et (de 
᾿Αριςτοτέλους scholio adscripto) Prol. 
p. 420. 

_ 18-28 et 29 sqq. Eadem fere Vict. 
Ε 1192 et f. 120° (de 1. 29 sqq. ct. Po- 
lak, p. 259). 

109, 5. Corr. τῷ Ἕκτορι. 

— 13. Cf. V. Rose, p. 164, 
p. 420. 


et Prol. 


0 


110, 23 sqq. Pluribus de h. l. agit Po- 
lak, p. 76 sqq. 

_ tin. ult. Corr.: in quaest.Vat. 18‘, ubi 
v. quae ad p. 300, 8 sqq. attuli. 

111, ad 6 sqq. Eadem fere, sed paullo 
aliter disposita, Vict. f. 129", 

— lin. ult, post etiam punctum de- 
leatur. 

112, ad 48qg. Vict. f. 127? ad © 1 duo 
scholia habet, quorum alterum inc.: 
ἐκίδνατο] ἐν παρατάςεϊ κτλ. — Id. 
f 255 ad A 477 ita: ῥοδοδάκτυλος 
εὐνεκδοχὴ. τὴν πολὺ φωτὸς μετέχου- 
«αν οὕτω καλεῖ, τὴν δὲ πολὺ τοῦ cKò- 
τους κροκόπεπλον. Cf. Prol. p. 451. 


— 20 verba πέπονθεν ᾿Αχιλλεύς ut e 
1. 22. 23 male illata uncis inclusit 
Diels. 

110, 13. Ct. Prol. p. 365. — Similia in 
schol. Mosqu. H 298 ap. Matthaeium, 
Synt. fab. p. 126, leguntur. Cf. etiam 
Zenodor. qui fertur (cf. p. 433). 

— 20. Edit. ad p. 300, 8 sqa. 

post lin. 20 ins.: Quod schol. Vict. 
TT 202 (f. 8048): μηνιθμόν] τὸν τῆς 
μήνιδος χρόνον, ὃς ἦν μετὰ τῆς παρ- 
ούςης ἡμέρας ἑκκαιδεκάτης (810). 
πρὸς τὸ ἐν τῇ Η ζήτημα (cf. Duent- 
zer, Zenod. p. 198), indicat ζήτημα, 
si modo de quaestione aliqua Ho- 
merica intellegendum est, in scholiis 
et apud Eustathium intercidit. 


—- 


114, 18. Cf. p. 199, 3. 
116, 15. Paullo aliter Vict. ἢ 1282: 
"mdc δὲ καὶ μεςούεης κατενεχθή- 
εεται εἰς Τάρταρον; ἢ ὅτι οἱ ἀπειλοῦν- 
τες πάντα δυνατὰ [ἡγοῦνται]. 

_— 441. 22sqq. Brevius Vict. f. 1598: 
ἀντὶ τοῦ — τυναικῶν. ὁ λόγος οὖν 
οὐ τυραννικὴν ἀπήνειαν, ἀλλὰ βαειλι- 
κὴν παρίετηςι προςήνειαν. 

117, 4---8. Cf. Plut. Q. C. VIII, 6, 4, 
et Prol. Ὁ. 373. 74. 

_ 14-19. Cum in Vict. f. 129° verba 
inde a 1.17 novo scholio contineantur 
(c. 1. péuacav δὲ καὶ uc): ἀναγκαίως 
τοῦτο ἐπιφέρει κτλ., dubitari potest, 


484 | Addenda, 


an a quaestione haec aliena sint (cf, 121,4sqq. Cf. Prol. p. 485. 


Prol. p. 471). 122, 15 sqq. Simillimum schol. Vict. 
117, 29. Cf. Prol. p. 470. f. 2490: ἀποςτήςεωνται χρεῖος] ἴεως 
118, 13—21. Verba inde ab ὅπερ ἀγνοή- ἀπολάβωοειν -- οὐχ ἁπλῶς πρᾶγμα (1. 

cavtec aliunde illata sunt, v. Prol. 21), φηςεὶν οὖν — ἀποδῶμεν αὐτῷ 

Ι, 6. (sic, 1. 23), «ταθμῷ «τήςαντες τὸ χρέος. 


— 22 sqq. Idem fere Vict. f. 129», nisi ἄλλως. «ταθμῷ ἀποδῶςι κτλ. (v. ad 
quod in fine cuvexdoyn dé ἐςτιν ha- 1 22). Cf. Prol p. 459. 
bet, et quae de origine ν, κήρ BLp 1283, 6-10. Simil. Vict. f. 136». 


addunt omittit. -- 17 ὥςτε ante μὴ προέχειν ins.Diels. 
119, 9sqq. Eadem usque ad δαιόμενον 124, 1--18. Eadem Vict, f. 137” habet, 
(1. 11) γιοῦ. f. 1302. nisi quod in fine additur: ὁ μὲν γὰρ 


— 20. 21. Verba πῶς γὰρ δειλὸς — Ekd- ᾿Αντίλοχος Onpi: ἀλλ᾽ ὁ γὰρ ÈTpece 
λει vereor ne cum scholio non cohae- θηρί (0 586), ὁ δὲ Αἴας καὶ τοῦ Διὸς 


reant; respondere enim videntur lis, φοβοῦντος αὐτὸν ἀναχωρῶν λέοντι. 

quae in γιοῦ, (f. 130”) statim sequun- παραβάλλεται, οἱ δὲ Τρῶες veBfpoîci. 

tur: δειλὸν δὲ αὐτόν paci κτλ. (p. 223 — 12. Corr. πρὸς δὲ τὸ δεύτερον. 

a 5--7 Bekk.). In eodem cod. post -- 19—25. Simil, Vict. f. 138> (in marg.) 

où θέλει (1. 20) additur: ἐν γὰρ δαι- cum multis alterius manus correcturis. 

μονίοις φόβοις φεύγουςι καὶ παῖδες — 26. Eadem fere γιοῦ, f. 139», nisi 

θεῶν, quae haud scio an recipienda quod inc.: dé. διὰ τὸ βραχύ. 

fuerint. 125, ad 10—18. Post oi δὲ τὴν qucer 
— 22—26. Eadem fere Vict. ἢ 181}, φαεινὴν Viet. f. 141. ins.: καὶ Zécev 


— 28-32. Simil. Vict. f. 1332, ubi po- ὕδωρ ἐνὶ ἤνοπι χαλκῷ (C 349) καὶ 
strema verba ita constituta sunt: ἢ εὐμελίοιο Πριάμοιο καὶ Ckapuav- 


ὡς ὡμολογημένον ἀφίηςι τὸ ἕν καὶ ὧς dpiw ἀνθεμόεντι (B 467). — In 
αἰεχρὸν ἐειώπηςε. fine annotat. (p. 126) leg.: Cf. schol. 
— ad 33 sqq. Cf. Prol. p. 434 sqq. CZ 58 et 74. 


121, 2. 3. Verba inde a καθ᾽ ἑκάςτην 
haud scio an aliunde illata sint. 


126; ad 1. 32. Vict. ἢ 1488 aliud schol. β 13—16 Bekk.), aliunde illata sunt 
habet: ἡ βουλήςει θεῶν mporerevn- (οἵ, Prol. p. 466, 1). 
μένη (sic), wc καὶ ἀλλαχοῦ ἢ καὶ 185, 19—22, Eadem fere Vict. f. 1585. 
BecTtecin — κακότητι. 136, 2. λύεις deleatur. 

128, 1—6 (1.2 λύεις deleatur). Cf. quae — 15—21, Cf. p. 355 de Tortellio v. 
Prol. p.346, 1 concessi. — Similia Vict. lebes. 


f. 1488 praebet (p. 239 β 46 Bekk.), — 22. Cf. Prol, p. 387, 2. 
129, ad 16 sqq. Simil. Vict. f. 273”, — 26. δὲ delet Diels. 
132, 31. Cf. Val. Rose, p. 164, et Prol. 137, 5 sqq. Cf. Prol. p. 378, 1. 
p. 420. — ad 27 sqq. Eadem fere Vict. f. 15992, 
138, 9 (ubi corr. ,,= *B € 153‘) v. nisi quod ἄνδρας δὲ ἁρματοφόρους 
p. 302, 15. διςμυρίους — εἶχε δὲ κώμας μὲν Tpic- 
— 10-18. Simil (maxime quidem cum μυρίας τριςχιλίας καὶ τριάκοντα, τὸ δὲ 
Horn. congruens) Vict. f. 149}, ‘+ ἄςτυ εἶχεν ἀρούρας γψ΄ κτλ., et in 
— 19-25. Simile atque Horn. schol. est fine (post διακόεσιοι) ταύτην Ἕλληνες 
Vict. Εἰ 1502. Θήβας ὠνόμαζον ἀπὸ τῆς Νείλου ἢ 


134, 4—15. Simillimum est Vict. f. 150”, ᾿Αςεωποῦ ἢ ἸΤρωτέως θυγατρός, ἐπορ- 
nisi quod in fine additum: ἢ cuumepi- θήθη δὲ ὑπὸ Tfepcùy, habet. . 
λαμβάνει ἑαυτὸν ᾿Αγαμέμνονι ἐντευξά- 188, 19. Cf, Praef, p. XI not., et Muel- 
μενον (sequuntur quaedam de v. ἐγώ). ler, FHG IV, p. 347 not. 

— 16. 19. oi μὲν — ἔνιοι dé, Aristar- — 27. Ad p. 190, 17. . 
chus et Crates, v. Ariston. | 169. 139, 1.2. Idem Vict. f. 1618, nisi quod 

— 29sqq. Eadem fere Vict. f. 1522 èdikarocbvnv pro πολεμικὴν habet. 
(lin. 1 post ἄδει ins.: καὶ ἑςπέρας και- — 8 sqq. Cf. Ρ] αὖ. aud. poet. 8, et Prol. 
poc, 1.6 ετήςεςθαι pro λίεςεεθαι legit). γ, 426. — Ad rem quod attinet, cf. 

135, 13—18. Cf. p. 373. 416sqqg.— Eadem etiam A | 453, quod cum quaestione 
quae schol. B h. 1, habet (v. ann. crit. Porphyriana non cohaeret. 
ad lin. 13) etiam in Vict. f, 152” le- — 26 sqq. Aliter haec in Vict, ἢ 1622 
guntur, ubi quae sequuntur: ἢ τὸν constituta: τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα] 
ἀκρατότερον ὃν ἐΐῖχεν ἐν τῷ ἀμφορεῖ ἐν ἤθει δεῖ ἀναγινώςκειν --- μὴ. βου- 
Διονύςου κτλ. --- ἐμπλήςας (=-p. 2380 λεύεται (sic, = p. 140, 1---4; cum qui- 


Addenda. 


bus pleraque congruunt). ἄλλως. ὡς 
πρὸς ὁμόνοιαν γονέων τὰ παρὰ προαί- 


peciv ἐποίει᾽ φηςὶ γοῦν — ἡγήςατο 
(= p. 139, 26 — 140, 1). οἱ εὖ πρὸς 
γονεῖς ἔχοντες — τὸν (ηλυμβριανὸν 


Ἡρόδικον τὸν παιδοτρίβην, ὃς cuute- 
cuv διὰ τοὺς πόνους εἰς φθόην ἐμελέ- 
tnce τὴν τέχνην (= p. 140, 4--18; 
1. 10 paci habet), Cf. quae in annot. 
concessi, 


K 


143, 7—10. Id. Vict. f. 1692. 

— 16. Cf. Prol. p. 469. 

—ad 11-15. Corr. αὕτῳ ς οὔτε θεᾶς κτλ. 

145, 12. Verba ςτρατηγικὸν δὲ καὶ τὸ 
αἰθριοκοιτεῖν, de quibus recte A. 
Roemer, d. exeg. Schol., p. 58. 59, 
iudicavit, uncis includantur, 

— 15. Cf. Val. Rose, p. 164, et Prol, 
p. 416 sqq. 

-- 20, Edit. p. 330, 20. 

— 22. Cf. V. Rose, p. 164, et Prol, 
p. 420. 

146, 21-25. Eadem Vict. f, 176”, nisi 
quod in fine add.: πρὸς τὸ μὴ δοκεῖν 
πολὺ προκόπτειν τῆς Pdiayfoc' ἧςαν 
δὲ ἤδη τὰ τῶν εὐμμάχων καυθέντα 
πυρά᾽ διὸ ἔλαθον. 

147, ὅ sqq. Cf. Prol. p. 416 sqq. et 421. 

148, 3 ἄνθρωπον πηρὸν τὸν πόδα γε- 
νόμενον recte sine dubio coni. Diels; 
id. 1. 19: yxoùtor μέν εἰς᾽ ἑκκαίδεκ᾽ 
εἰς ᾿Αρχέετρατον. 

149,4. Cf. Val Rose, p. 165, et Prol. 
p. 41:1. 20. 

150, 5. Simil. Chaeris in schol. MQ 
a 58. 

152, 17—20. Cf Heracl. All, 44, 

158, 13— 18. Longe peiore ratione tra- 
ditum est schol. Vict. f. 1762, de quo 
v. Prol. p. 452. 

— 23 διδαςκαλείου coniectura Cobeti 
est (v. Mnem. N. S. IV, p. 278). 

154, 24 sqq. Verbis ἐρωδιὸς ὁ πέλλος ut e 
glossemate natis deletis, versus Diels 
ita constituit: 

ἐν πεδίῳ μὲν φαινόμενος δαπέδου puede - 


οντος 
ἔετι ΤΤοζειδάωνος [.... ἐννοςιγαίου], 
ἄρμενος εἰς ποταμόν τε καὶ ἐν νήεςει μά- 
χεςθαι 


ἐςθλός, καὶ πεζοῖςι καὶ ἱππήεςειν ἄριςτος 
ἐν πεδίῳ θεμένοιςι μάχην (ἐν ὄρει δέ τε 


A 


χείρων 
φαινόμενος) μάλα γὰρ πέλεται νικηφό- 
᾿ ρος ὄρνις. 
161, 9. Cf. Prol. p. 396. 404. 
162; ad 1. 9. Cf. Prol, p. 474. 


— ibid. post 10 sqq. ins.: 12 sqq. + E 
Z 268, cf. Polak p. 339. 


ScHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 


485 


140, 14—17 et 29. 30. Eadem fere Vict. 
f. 162° et 165» habet. 


— 22. Edit. ad p. 329, 13. 

141, 1- 4. Idem fere γιοῦ. f. 1662, 

— 13. ἀπορία deleatur. 

— 17. Cf. p. 370. 

142, 21-28. Simil, Vict. f. 1682, 

— adl. 27. 28. Corr.,,ex Aristonico 
constat,“ ΄ 


ἔςτι δ᾽ ἐπιδρομάδην ὁρμηςαμένῳ περὶ 
δείλην 
ἄρμενος, ὡς λείην κεν ἄγων οἴκόνδε νέοιτο. 

— ad 23 sqq. Eadem Vict. f. 1772, nisi 
quod post ὑποςτροφήν add.: καὶ νυκτὸς 
ἀγρεύει καὶ ἁρπακτικόν ἐςτιν κτλ. (= 
p. 288 a 2-- Bekk., sed 1. 5 πέργος 
pro πελλός), quae Porphyriana esse 
apparet. 

155, 7. Cf. Mueller, FHG IV, p. 532. 

— 12 ἕν μέν τι coni. Diels, 

— 20. Cf. Callimach. fr. p. 296 Schn. 

— 25 ἐν dppodiciolc coni. Diels. 

156, 4. V. ad p. 332, 1. 

— 5—8. Cf. Prol. p. 465, 2. 

157, 8 περὶ pro ὅτι coni. Diels. 

— 13 sqg. Cf. Zenodor. qui fertur(Prol. 
p. 433). 

158, 12. 13. ἐπίςετιόν ἐςτιν e Vat, re- 
cipere debebam. 

— 19-21. Id. fere Vict. ἢ, 182», 

— ad 2sqqg. Cf. Vict. f. 181»: Bccar 
— ècxapai] ὅςαι — οἱονεὶ ὅςοι εἰεὶν 
ἰθαγενεῖς Τρῶες, οὗτοι φυλάςςουειν. ἐκ 
γὰρ — δηλοῖ. ἀνέετιος δὲ ἄπολις 
καὶ dvectioc. οὕτω ΤΤορφύριος. 

159, 6. 7. Paullo aliter Vict. f. 189": 
kai πῶς ἤδεςαν αὐτοῦ τὸ ὄνομα; ἢ 
εἰκὸς ὡς κήρυκος --- πατρί. ὅτι δὲ 
ἐπιφανής, δῆλον ἐκ τοῦ ἀλλ᾽ ἅμυδις 
κικλήςκετε πάντας dpictovc (Κ 
800). 

— 8. Corr. = 275 (p. 195, 17). 

— 9sqa. Haud scio an de schol, Vict. 
paullo iniquius iudicaverim (cf p. 455). 

— 14sqq. Conferenda tamen quae Prol. 
p. 467 attuli. 

160, 2 sqq. Haud scio an postrema e 
Vict. (f. 1852) ita edenda fuerint: wc 
ἂν — φερόμενος τὴν αἰτίαν. ὅθεν ἐπι- 
φέρει’ ἀλλ᾽ αἰνῶς δείδοικα. καὶ 
ἸΤρίαμος γὰρ πρῶτος ἀπὸ τοῦ τείχους 
ὁρᾷ τὸν ᾿Αχιλλέα. ἔοικεν οὖν -- μὴ 
πάντη καταφρονεῖν γήρως, ὅπου ςύν- 
ECIC πλείονα δωρεῖται. 


163, 18 (22). De Sexto cf. p. 849, 
164, 12 sqq. Eadem fere Vict, ἢ, 1982; 
lin. 13 Ἴδας post ‘HparAfic ins.; po- 
strema autem ita exhibet: εἶτα πάλιν 
32 


486 


εὐφ᾽ ἕν TO κἐρᾳ ἀγλαὲ παρθενοπῖπα, 
ὦ τῇ τριχὶ κάλλιςτε ἐπὶ ἀπάτῃ παρ- 
θένων᾽ οὐ καθ᾽ ἑαυτὸ τὸ κομᾶν κακόν 
ἐςτι. — Schol. Vict. in annot. h. 1. indi- 
catum (f,198?) in codice hoc est: xépa 
ἀγλαέ] τῇ τριχί, ὅθεν καὶ κείρειν. ’Api- 
ς«τοτέλης δέ: ὦ τῷ τόξῳ ςεμνυνόμενε. 
10δ,0.7. W.Ribbeck, Mus. Rh. XXXVI, 
p. 133, bene coniecit: δεινότερον εἶναι 
τὸ ἀποθανεῖν τοῦ φυγεῖν. 

— 9sqq. E Vict. (f. 2012), ubi schol. 
plenius adest, quae maximi momenti 
sunt aut recepi aut ad textum scholii 
attuli; addendum autem, l. 12. 13 ita 
se habere: τοῦ γὰρ διαιτητικοῦ Ἱππο- 
κράτης μὲν ἤρξατο, εὐνετέλεςε δ᾽ ἐν 


ῥοδικοῖς (sic) ἸΤραξαγόρᾳ Χρύειππος. - 


ὅτι δ᾽ οὐκ ἴεαςι τὸ διαιτητικόν᾽ νοῦ - 
cov δ᾽ οὔ πως ἔςτι Διὸς μεγάλου 
ἀλέαςθαι (1 411), actaciwc δ᾽ ἄρα 
τόν γε θεοὶ κακότητος ἔλυςαν (ε 
397). ἔνιοι dé mac κτλ. 

— ad 1. 6—8. Cf. PInt. aud. poet. 10, 
p. 30 Ὁ. 

166, 13. λύεις deleatur. 


167, 11. corr. 628. — Ct Athen. I, 
p. 10 A, et Prol. p. 375. 

— 21. Discrepat aliquantum schol. Vict. 
f. 204b; namque, ut gravissima tan- 
tum afferam, post où δεόντως, φαεὶν 
--ς τὴν ευνήθη δίαιταν (1. 21—27) se- 
quitur: τινὲς οὖν ἐπιχειροῦςιν ὅλως 
μηδὲ πεπλῆχθαι τὸν Μαχάονα (cf. ad 
lin. 16 sqq. et ad p. 208, 22)" εἰ δὲ 
kai κατὰ βάθους γέγονε — ὅθεν καὶ 
τοῖς χολιακοῖς αὐτὸν ἔνιοι προςάγουει 
διὰ τὸ εἴργειν τὸ ὑγρόν (p. 168, 1---4). 
τὸ δὲ γάλα πήγνυςειν ἀπὸ πρώτης γε- 
νέεεως τὸ cwua* δῆλον δὲ ὡς τυρὸς 
βρεχόμενος γαλακτοῦται. ἀλλὰ καὶ τὸ 
ἄλφιτον --- προςάγεται (1. 5. 6). τῆ δὲ 
Y φλεγμαίνει τὰ ἕλκη. καὶ ἸΤέτρων δὲ 
Αἰγινήτης ἰατρός, ἐπεὶ δι᾽ ἔνδειαν ἐπι- 
MTWCIC νόςων γράφη, καὶ οἶνον καὶ κρέα 
προςέφερεν, ἀναπληρῶν τὸ λεῖπον τῆς 
φύεεως: — τὴν δ᾽ ἄρετ᾽ ἐκ Tevé- 
δοιο] ἐν τοῖς δέουςει τόποις ἀποδίδωει 
τὰ λείποντα τῆς Ἰλιάδος (haec quidem 
partim in margine scripta). οὐ πρὸς 
θεραπείαν κτλ. (1.7—9). Quo de scholio 
cf. Prol p. 453. 


— ad l 24. Add.: cf. Nican, = 1. 


— in extr. pag. add.: 
|B ἢ 186° ad πῖνε = 5..... ὡς ἐπι- 
πολαίας οὔεης τῆς πληγῆς, ἅμα δὲ καὶ 


-- 14--24, 


Addenda. 


ἄλλος μὲν] ψιλωτέον τὸ ἄλλος. οὐ 
γὰρ ὥς τινες corr. e τὴν κατὰ κράειν 
ἐςτὶ τοῦ ἄλλος, ἵν᾽ ἢ ἐπὶ τοῦ Μαχά- 
ovoc. ἐχρῆν γὰρ εἶναι ὦλος, wc τὸ 
ἄριςτος UWpictoc. ἀλλὰ διὰ τῶν ἄρ- 
θρων ὁ ποιητής. τινὲς δὲ ἁλὸς μὲν 
δαςύνοντες τὴν OC, καὶ πάλιν ἐπὶ τοῦ 
Μαχάονος ἐκδεχόμενοι. ἀλλ᾽ οὐδέποτε 
τὸ ὡς ἀντὶ τοῦ ὁ χρῆται. τὸ δὲ ἐναν- 
τίον οὐ δεῖται αὐτὸν τραυματίᾳ παρ- 
εἰκάζειν. ἄμεινον οὖν ἀορίετως δέ- 
χεεθαι τὸ ἄλλος πρὸς ἔπαινον τοῦ γε- 
ροντος᾽ ἄλει <sic) γὰρ εἰπεῖν, ὅτι 
παντὸς νέου εςὠωφρονέεςετερον ἐβάεταζε 
τὸ ποτὸν ὁ Νέςτωρ. ἔνιοι δὲ ἀπὸ 
κοινοῦ τὸ γέρων, ἵν᾽ f° ἄλλος μὲν 
γέρων μογέων ἐκίνει, ὁ δὲ γέρων Νέ- 
Ἑςτὼρ ἀμογητί. καὶ ἀλλαχοῦ περὶ αὐτοῦ 
quei’ ἐπὶ οὐ μὲν ἐπέτραπε γήραϊ 
λυγρῷ. ἢ διὰ τὸ κατὰ διάμετρον 
αἱρεῖςθαι τόδε πᾶς. οἱ γὰρ περὶ ’Api- 
σταρχον ὦ εἶναι τὸ ποτήριον, διὸ καὶ 
δ᾽ ὦτα᾽ τὰ γὰρ ἁπλᾶ ἄμφωτα καλεῖ: 
τινὲς δὲ ai ὑποπυθμένες ὑποβάςειεαὐτῷ 
δύο ἧἦςαν πελειάδες. διὸ καὶ μογέων. 
διπλοῦ γὰρ ὄντος κατὰ διάμετρον ἔδει 
πίνειν. καὶ Tcwc πρὸς τὸ ἀμερίμνως 
καὶ ἀθροῦν πίνειν. 

In eodem codice postea (partim in 
marg. script.) additum esse videtur 
schol.: Néctwp è’ ὁ γέρων] tà γὰρ 
ἄχθη οὐχ οἱ icyupoi ἀλλ᾽ oi ἔμπειῤοι 
φέρουειν (cf. p. 169, 6). 


— ad 1]. 18. Cf p. 369. 
169; post l. 11 et 13 add.: 709. 750. 


V. ad Y 638. 39. 


Simile est schol. Vict. f. 
2099, In quo, ut leviora quaedam 
omittam, post ἀποδοκιμάζοντα (1. 19) 
sequitur: ὅτι δὲ καὶ ἸΤηλεὺς ἐφιλο- 
φρονήςατο δηλοῖ διὰ τοῦ ὅς ποτέ μ᾽ 
εἰρόμενος μέγ᾽ ἐγήθεε (H 127). 
καὶ TTeicictpatoc τοὺς περὶ Τηλέμαχον. 
ἠρκεῖτο δὲ ὧς ἡγεμὼν μόνος ἐπιτά- 
ςεςθαι <sic) ᾿Αχιλλεύς, ἀλλὰ καὶ εὖν- 
τροφος αὐτῷ ἸΙάτροκλος. αὔξει δὲ νῦν 
τὸν ΤΙάτροκλον ὡς δεόμενος αὐτοῦ, ἐν 
καιρῷ τε (οὗ 1. 22) ἐδήλωςεν τὰ τῆς 
ςτρατολογίας καὶ ὁποῖοι ἀριςτεῖς εἰς 
τοῦτο ἐπέμποντο (in marg. verba inde 
ab ἐν καιρῷ ἐδήλωςε, novo lemmati 
νῶι dé τ᾽ ἔνδον adscripta, repetuntur). 
Quibuscum non minus quam cum iis 
quae edidimus res aliunde, neque e 
Porphyrio derivatae coaluerunt. 


wc ἰατρὸς ὧν καταφρονεῖ τῆς διαίτης. 

καὶ πρὸς τὸ ποτὸν ἀδιαφορεῖ. " ad 1, 14sqq. Ci. Prol, p. 434 sqq. 
168, 2.3. Cf. Plut. V. Hom. 206 extr, 170, 11-15. Haud scio an ex eodem 
— 16. De Glauci s. Glauconis nomine fonte petita sit pars scholii Vict. 

V. PD. 385. i. 2122 (p. 333 β 2---5 Bkk.). 
— 238qg. Scholium Vict. f. 205°, quod — 16—28. Haud scio an rectius codicis 

gravissime esse turbatum in Prol. p. A rationem secutus fuerim (cf. Prol. 

452 dixi, in codice ita legitur: p. 443). — In Vict. cod, (f, 212?) pri- 


Addenda. 


mum et secundum, quae edidimus, 
schol. cohaerent; tertio, quod novo 
lemmati adscriptum est, in fine male 


487 


adhaeserunt verba: οὐκ οἷδε δὲ δίαι- 
ταν ἰατρικὴν ὁ ποιητής. 
— 22-24, Cf. Galen. XIV, p. 29. 80 K. 


M. 


171, 7. Corr. ἅλωοειν. 
174; ad 1, 32 add.: 
| γιοῦ. cf. 2142: oi μὲν ἕν fap, οἱ 
δὲ ὅτι εὐεπίφορός ἐςετιν εἰς τὰ ἐννέα, 
οἱ δὲ πρὸς παντελῆ ἀπώλειαν. 

175, 15—20. Polak, p. 529, verbis τὸ 
δὲ εἴςατο — ἀπὸ τοῦ ἔω ut aliunde 
illatis recte, ut videtur, deletis, ea 
quae antecedunt (τὸ μέντοι — ἐπο- 
pevOn) pro genuinis habet. 

176, ad 1 1—-12. Addere debebam, verba 
scholii (quod ceterum in Vict. f. 2172 
= Bekk. p. 340 a 16—21, paullo ple- 
nius legitur) βαρβαρικὴ — εἰεάγει, ali- 
unde petita, cum quaestione male coa- 
luisse. 

— 5-12. Paullo aliter Vict. f, 217 
haec exhibet: τοῦτο ἀλλαχοῦ δεδή- 
λωκεν εἰπών: πεπταμένας-- προτὶ 
ἄςτυ. κατεῖχον, φηςὶν, αὐτὰς ἀνα- 
πεπταμένας, ὥςτε εἰςελθόντων κλεῖςαι. 

178, 26 sqq. In cod. Vict, (f. 219”) duo 
scholia leguntur, primum quidem: 
TTîoc (p. 178, 30) ἀπολογούμενος — 
ἢ τῷ πατρικῷ ὀνόματι (p. 179, 9); 
ἄλλως τε καὶ “Ομηρικὴν ἐνέργειαν ἔχου- 


Ν 


183, 9ο- -14. Id. schol. min. 
184; ad'L 16. De Alexandro Cotyaensi 
ct. Prol. p. 379, 4. 


187, 10. De interpunctione cf. Nicanor 
(schol. A) = 1. 

190; ad 1 8 sqq. Cf. Prol. p. 398 sqq. 

191; ad L 1. Cf. p. 474. 

194, 4. Ct. Prol p. 370. 

—; ad 16 sqq. Cf. p. 466, 1. 


O 


200; ad L 11 sqq. Prol. p. 398. 

-- ad 1. 20 sqq. Prol. p. 435. φΦ 
201; ad 1. 5. Prol p, 444. 

— ad L 13 sqq. Prol p. 438. 

203; ad l. 8 sqq. Prol p. 403. 

204; ad 1, 9 (ann. crit.). Prol. p. 404, 2. 


TT 


civ οἱ ςτίχοι (singula non multum 
ab 115 quae edidimus discrepant), alte- 
rum autem: ἀθετεῖ (p. 178, 26) ᾿Αρί- 
σταρχος — καὶ μὴν ἔφραςε τὴν τει- 
χομαχίαν (1. 28), εἰπὼν δὲ πληθὺν 
οὐκ ἂν ἐγώ (Β 488) ἐειώπα τὸ πλῆ- 
θος. εἶτα καὶ διὰ τὸ Λαπίθαι, εἰ μὲν 
γὰρ τοὺς πατέρας αὐτῶν οὐ καλεῖ Λα- 
πίθας ὁ ποιητής. Cf Prol. p. 435. 

179, 20sqq. Add. in annotati: 

| Vict. £ 2215 (6,1, xpéccac μὲν πύρ- 

γων): κρόςςας τὰς πολεμικὰς κλίμακας" 
φηςὶ γοῦν κροςςάων ἐπέβαινον 
(Μ 444). λείπει δὲ ἡ κατά’ κατὰ τῶν 
πύργων ἔρυον, wc ὡρμήθη δ᾽ Ακά- 
μαντος(ξ 488). ᾿Αρίεταρχος δὲ τὰς 
κλίμακας, ἸΤΤορφύριος τοὺς προβεβλη- 
μένους τοῦ τείχους λίθους [πρὸς ὃ τὰ 
τῆς ςτιγμῆς]. In quibus duo scholia 
de eadem re agentia coaluisse videntur. 

— ad Il. 15 sqq. De Stoicorum allego- 
riis a Porphyrio adhibitis vid. potius 
Prol. III, 2. 3, de hoc quidem loco 
maxime p. 405. 

180, 11, 12 ἀλλ᾽ ézéyoucai eiciv [ἕτεραι] 
ἑτέρων coni. Diels 


185; ad 6sqq. extr.: v. ad p. 328, 15 
et Prol. p. 861. 62. 

186, 9—12. Cf. schol. min. 

— 17. v. ad p. 332, 16. 


195, 18. 19. Cobet, Mnem. N. $. VII, 
p. 430, coni.: τούτοις οὖν cuvdder καὶ 
ὁπλότερος, ὁ φέρων μᾶλλον ὅπλα 
δυνάμενος. --- Cf. Polak, p. 410. 

— ad lt sqq. Cf. Prol. p. 391; 405,1. 


204; ad L 1-- 4. Cf. Prol. p. 385. 

— ad 1]. 4 sqq. ibid. p. 404, 2. 

205; ad 1. 7 sqq. Prol p. 436. 

207, 13. v. ad p. 287, 16. 

— ad 1, 7—12. De Telepho cf, p. 380. 


209; ad 1 10 sqqg. De v. κεκλίςθαι οὗ 213; ad 1. 7. 8. ibid, p. 350, 1. 


etiam Porph. p. 89, 14. 
210; ad 1. 20. 21. Cf, Prol. p. 426, 
213; ad 1, 6sqq. Cf. Prol p. 346. 


214° ad 1. 4 (ann. crit.), ib. p. 429 sqq. 
215, 23. Prol p. 361 et 407. 
— 26. v. ad p. 338, 22. 

32 * 


488 Addenda. 


Ρ. 
218, 13. Corr. 317. 218; ad 1, 16sqq. Prol. p. 370. 
— 15. Corr. 386. 

C. 

220, 9 sqa. et 20 sqq. Cf. Prol. p. 426. 225, 19. Prol. p. 433. 
221; ad 1. 8sqq. Prol. p. 346. — ad 1.25. Corr, (lin. h. pag. ultim.): 
222, 11. ad p. 306, 14. 15. p. 1461 a 20. 
— ad 1. 12, Non congruit ® 140, v. ad 226, 9-14. Cf. Prol. p. 403. 

p. 249, 2. -— 9 τὸ τῶν περὶ θεοὺς recte Dind. 
2283; ad 1. 8-11, Prol, p. 416. corr. 


224; ad 1, 15 sqg. Cf. Prol, p. 392, 3; 280; ad 1 3—7. Cf. Prol. p. 395, 3. 
405, 1. 
T. 


232, 14. Cf. Prol. p. 846. 238, 20. Add, quae p. 487 de athetesi 
us 10. De Alexandro Cotyaensi ef. monui, 
379, 4. 289, 6. Cf. p. 405, 1. 
235, 25. Cf. Val, Rose, Ar. ps. p. 168, 
et Prol. p. 422, 1. 


Υ. 
240; ad 1]. 14 sqq. v. p. 396 sqq. 408. 244; ad 1 4sqq. De Autochthone v. 
9241; ad 1. 11. v. p. 384. Prol. p. 422, 1. 
248; ad 1. 16 sqq. Prol p. 434 sqa. 247; nd! 1. 29 568. Prol. p. 484 sqq. 
Φ, 
249, 1. De schol. v. 126 v. ad p. 293, quo omnino vid. Prol. p. 454, 
2; schol. v. 127 edit. p. 288, si. corr.: Ἑρμογένης dé ἐν τῷ περὶ τῶν 
_— ad 1.9. De discrepantia ‘computa- ε΄ προβλημάτων τράφει kvicn μελδο - 
tionis cf, quae Prol. p. 474 attuli, μένου, ἵν᾽ ἢ κτλ 
-- ad 1], 13—15, De Didymo ν, Prol. 2583; ad 1. 13. De ν. kvicca notionibus 
p. 379. cf. Zenodori qui fertur τῶν περὶ 


251, 5. De ζητ. Vat. cf. Prol. p. 346. cuvnBeiac ἐπιτομή p. 410 (Prol. p. 488). 
252, 7. De Hermogene v. ib. p. 440. 254; ad 1. 11sqqg. De schol, Vict, cf. 
— ad 1. 22 sqq. In schol. Vict., de Prol. p. 453. 


X. 


257; ad l 11. Dioclem Peripateticis haereo, nisi quod Tyrannioni mi- 
esse annumerandum paullo confiden- nori post ea, quae Planer, progr. 
tius h. 1. posui, cf, Prol, p. 422. Qui-  gymn. Ioachim,, Berol. 1852, p. 7, at- 
bus addendum, etiam d0étnav ἃ tulit, assignari non posse contendo (an 
schol. HQ ξ 132 quae ei tribuatur, nomen ἢ, Ἵ. corruptum est? Cf. Δίων 


acutiorem quam veriorem, cum ratio- in re simili a schol. Vict. Ε 683 alla- 
nibus, quibus inducti et Aristoteles tus). An ignoto ceterum haec omnia 
et Heraclides rebus nonnullis offen- grammatico (cf. Artemidor., onirocrit. 


derint, haud male congruere. Contra IV, 72) tribuenda sunt? 
schol. V 1 457 dubito an medicum 258, 8, Cf. Prol. p. 414. 
(Carystium) innuat. In schol. A_N 103 260; ad | 16 sqq. Cf. Prol, p. 434 sqq. 


ψ, Φ 


262, 1. Cf Val. Rose, Ar. ps. p. 155, 264; ad 1. 23 566. In schol. Vict. Δ 709 
et de Aristotelis pomine margini schol. (f. 207.) παρ᾽ ὀλίγον αὐτοὺς Ééi wy 


B adscripto Prol. p. 420. legitur., 
— ad 1 9sqq. Cf. Prol. p. 861. 265; ad ]. 19. 20. Cf. Prol. p. 436. 
263; ad 1. 1-3. Prol p. 420. 
O. 
267; ad 1. 1, Prol p. 410. Ν 269; ad 15 sqq. De schol. Υ 274 cf. Ρο- 
268; ad 1. 1. Cf. ibid. p. 418, 1. lak, p. 140. 


269, 14. p. 319, 18.- 274, 1-4. Cf, Prol, p, 473. 


Addenda, 489 


277, 5—9. Οὗ Prol. p. 418, 1, et de 277; ad 1. 10 sqq. ibid. p. 436. 
Plutarcho ad ἢ, 1 allato ibid. p. 425. — ad 1. 17 sqq. ibid. p. 424, 2. 
— 13. Cf. Prol. p. 410, 1. 


ζητ. α΄. 
281; ad 1. 1sqq. Prol. p. 345 βηα. 283; ad Il. 7sqq. De schol. Odyss. et 
282; ad 1, 4--14, Prol. p. 433. Eust, οἵ, Prol, p. 458. 
Y. 
284, 19 sqq. In hac, ut in reliquis Quae- melius utraque perspiceretur, plurima 


stionibus, ubi duorum codicum quae sine dubio corrigenda sunt con- 
recensiones c regione posui, quo sulto non mutavi. 


[4 


n. 


287, 18. Ὁμηρικὸν πάνυ τῇ χρήςει κτλ. 289, 27. Simon. fr. 78 ap. Bergk. 
coni, Cobet, Mnem. N. 5, III, p. 266. 


ιβ΄. 


300; ad 1. 8sqq. De Zenodoro v. 802; ad 1. 6sqq. V. p. 399. 400. 
Prol. p. 433. 


, 


LE. 
306; ad 1. 24. Locum Vitae Hom. cap. 131 
V. p. 399. 
ιζ΄. 
313; ad 1. 5 sqq. Cf. Prol. p. 426, 1. 322; ad 1. 28. Cf. de v. κρήγυον no- 
313 a, 26. Corr. ᾿Αφροδίτη. tione Et. M. 537, 24; Gud. 345, 25 
(unde Lp A 106 fluxissc videtur). 
κγ΄. 
324, 18 58ααᾳ. Cf. Prol. p. 346. 
ζητ. 35. 


328; ad 1 15. Cf. Prol. p. 361. 


Prolegomen. 


355. In lin. paenult. post *BL excidit secutus per errorem dedi, p. 178 E 
locus scholii: | 265, legitur. 

379, 1. Afferre neglexi, post ea, quae 4138. Vix verendum est, ne quis in 
Heitz, d. verl, Schrft. ἃ, Arist, ΠΡ. 195, scholio pessime tradito, quod Ma- 
attulit, de Val. Rosei sententia dubi- tranga, An. Gr. II, p. 374, 8, edidit, 
tari sane posse; cf. Prol. p. 418, 1, ubi solutionis contra Protagoram pro- 
recte pro p. 188 E, ut ἢ. ]. Roseum latac vestigia latere dicat (cf. p. 463). 





Indices. 





I. 


Indicantur et scriptores a Porphyrio allati et res 


gravilores, 


de quibus vel apud eum vel in Prolegomenis 


agitur. 


(Ea quae aliunde addita esse videntur uncis quadratis inclusimus.) 


À. 


Achillea herba 170, 16. 

actiones spontaneae eaedem invitae 
69, 17. 93, 20. 

aegis 40, 26. 

de aegide ἐξήγηςεις 470. 

aer et aether confunduntur 215, 1. 

Aeschylus 117, 29. 133, 23. 191, 16 
(= 188, 26). 

affectus animi (χόλος, μένος, μῆνις, 
θυμός, ἄχθεεθαι, ἄχνυεθαι κτλ.) quid 
secundum Homerum 800, 1 --- 812 extr. 

Agabhocles Babylonius ὁ 8.  Cyzicenus 
224, 18. 392. 

Alcaeus 41, 20. 

-- epigramm. poet. 137, 6. 

Alexander Cotyaensis 227, 22. 
10; 23. 379. 

— Myndius 154, 3. 

ἀλληγορία 987, 141. 

allegorica poetae interpretatio 384. 86. 

— Stoicorum 891 sqq. 396. 

--- Aristotelis (?) 419, 1. 423. 

a uppocia = dfpocia 68, 21. 

Anatolius Porphyrii amicus 281.2. 347. 

Anaxagoras et Anaxagorei 384. 

Anaximander Lampsacenus 384. 

anima pars est naturae divinae 217, 17. 

animi affectus v. affectus. 

Antimachus 95, 26. 

antiquorum instituta qualia nunc bar- 
barorum 145, 16. 

Antisthenes 168, 15. 386. 428. 

Apion 20, 9, 23, 15. 150, 13. 194, 5. 

A pollon 1.4. ἥλιος 14,11. 224, 16. 242, 10. 

— 1, q. ignis 241, 5. 

— cur Troianis adsit 243, 10. 

Apollonius Dionysii Sidonii magister 
233, 11. 

Apollonius Molonis 126, 19. 

apri cur ἱξάλοι dicantur ΤΙ, 20. 

aqua causa ventorum 179, 17. 

— = vita omnium, prima elementorum 
195, 4. 

aquilarum varia genera (sec. Aristot.) 
274, 1866. 


288, 


Aratus 174, 11. 

Archilochus 137, 10. 275, 1. 

Archippus 284, I. 

Arctinus 165, 18. 

ardearum varia genera ‘155, 10, 

Aristarchus 67, 27. 111, 20. 137, 13. 
168, 23 (Add.). 178, 26. 179, 20. (187, 
11.] 194, 6. 205, 9. 16. 233, 8. 253, 1. 
265, 8. 275, 9. 

— a Porphyrio quomodoadhibitus447 469. 

— quaestiones respicit 427, 1. 

— apud Tortellium 355. 

Aristarchei 205, 12 (?). 293, 3. 

aristolochia herba 170, 23. 

Aristophanes 7,9, 191, 11 (= 193, 24). 

— Byzantius (42, 24). 137, 12. 287, 21 
288, 31. 

Aristotelis ἀπορήματα ‘Ounpixd 24, 
14. 28,1. 32, 18 et 34, 25. 44,29. 49, 
7. 58,10. 60,2. 66,2. 70, 19 et 71,5. 
78, 10. 86,22 (Ὁ). 96,28. 108,4. 109, 
13. 132, 31. 145, 15; 22. 149, 4. 165,4 
(cf. ad p. 164, 12). 168, 18. 236, 7. 262, 
1. 268, 1. 277,5. 382; 88, 413. 415 sqq. 

— Convivium 379. 

— de Solis bubus 423. 

— alia scripta 26, 11. 86, 22 (?). 274, 5; 
14, 291. 20. 

— nomen scholiis adscriptum 420. 

— solutio physica(allegorica)? 419, 1,423. 

Aristotelis discipuli 414, 

Artemon Milesius 217, 10. 

Asclepiades Myrleanus 391, 2. 

['’AckAnmiòc unde dictus 232, 10.] 

astra, quibus noctu tempus definiatur 
150, 36 sqg. 

Athenodorus 434, 

ἀθετεῖν, ἀθέτηεις, simil. in Quaestioni- 
bus Homericis 116, 20. [118, 14.] 119, 
33. 120, 6. 121,4, 124,26. 142, 28. 169, 
14. 178, 26. 200, 20. 202, 10. 204, 11. 
205, 7. 206, 16. 207, 7. 243, 16. 247, 29. 
260, 16. 269, 11. 435 sqq. 

Atticorum usus 83, 15; 20; 29. 185, 8. 
234, 14, 282, 10; 14. 284,3, 


298, 15. 


Indices. 


auditor (ὁ ἀκροατής vel sim.) 2, 7. 88, 


20. 89, 1. 109, 2. 207, 10. 315, 2. 
de auguriis 38, 15 sqq. Cf Polles. 


49] 


Aurorae epitheta 112, 2. 
Autochthon 150, 5. 422, 1. 
Autodorus Cumanus 265, 2. 


B. 


Bacchus μαινόμενος 95, 26. 
Baton (Ὁ) 138, 19 (v. Praef. p. XI not.). 
Boeotorum acies 73, 20. 


Caeli natura 204, 9. 
Calchantis vaticinium explicatur 32, 
16 sqq. 
Callimachus 155, 20. 263,6 (= 264, 
13). 268, 11. 
Callistratus 174,27. 428. 437. 
Caribus maledicit poeta 137, 5. 
Castor (?) rerum auctor 138, 19. 
Cato (?) 138, 19. 
Cercopes, Thiae filii 275, 4. 
cestus Veneris 193, 32. 194, 3. 200, 7. 
Chamaeleon Peripateticus 422. 
Chiron τὴν περὶ βοτανῶν ἰατρικὴν 
ἐπιτηδεύει 140, 10. 
Chrysaorica 96, 1. 
Chrysippus Stoicus 147, 26. 390. 423. 
— grammaticus (Ὁ) 390, 2. 
— medicus 165, 13. 
Cleanthes Assius 389, 90. 
codices Homeri scholiis Heracliteis 
instructi 394. 407. 448. 
codices Porphyrii Q. Hom,; stemma 
eorum 461. 
— singuli his locis recensentur: 
Vaticanus 305: 340, 42. 
Venetus A 446. 56. 
— B VII 363. 444. 
prioris manus auctori- 
tas 365. 446. 48. 
alterius manus aucto- 
ritas 364. 444. 45, 468. 
alteri manui quae cum 
priori condicio inter- 
cedat 456. 
Leidensis Voss.64:VIII, 357.58, 456. 
— — eius in Porph. auctoritas 358. 


C. 


Brachmanes 13, 2. 
Briareos = ἥλιος 13, 24. 
— cur centimanus 14, 8. 


codices Porph.: Lipsiensis 1275: 
VIII. 446. 457. 

— Victorianus449sqqg. 466. 471. 

Scorialensis 2 1 12 

Harleianus 5693 

Mosquensis S. S. 75 

Etonensis 

Townleianus 449, 

— Hornei 449, 2. 

Parisini 

Matrangae (An. Gr. Il) 

- sustathil 457. ὅθ. 

— Manuelis Moschopuli 
Tzetzae 459. 

de Porphyrianorum codice quem x 
vocavimus 445. 

de cod. y 456. 463. 

de cod. κα 449. 456. 463. 

de cod. 2! 456. 57. 

de cod. 2? et z3 450. 55. 58. 

de cod. z' 457. 

de comparandi rationibus a poeta ad- 
hibitis 128, 7 sqq. 131,9 sqq. 166, 13. 

contraria contrariorum remedia 30), 4. 

Corpus solutionum Alexandrinum 141, 
11. 370. 

— solutionum Peripateticorum 421 sqq. 
448. 

— Stoicae originis, philosophorum pla- 
citacum Homero conferens 402 sqq.448. 

Cragus Lyciae mons 204, 8, 

Crates Pergamenus 111, 24, 223, 22. 
224, 15. 391, 405. 427. 

Cratinus 83, 32. 288, 20. 

Cretensium ars sagittaria 123, 14. 

Ctilus nom. propr. 57, 19. 


357. 


—_— 


463. 


_—— 


D. 


Demetrius Ixion 428. 437. 

Demo 409, 4. 

Democritus 274, 11. 

— περὶ Ὁμήρου 386. 

dei nemo inimicus esse potest 259, 2. 

deo propinquantes dei similes esse de- 
bere 16, 25. 

— omnia pulchra et bona sec. Hera- 
clitum 69, 6. 

deorum certamina allegorice expli- 
canda 240, 18. 

— iudicium a nostro discrepat 69, 3. 

— omnipotentia 79, 3. 80, 27. 

dii hominum forma induti cupiditati- 
bus eorum tenentur 186, 10. Φ 

— rebus ab iis effectis homonymi 42, 


24, 113, 12; 21. 127, 27. 128, 5. 197, 7. 
198, 7. 199, 1. 

dii ab idoneis coli volunt 90, 18. 

— gavtaciav τινὰ ἑαυτῶν παρέχονται 
184, 8. | 

dis quaecumque fiunt tribui solent 97, 5. 

de dis fabulae regum extollendorum 
causa fictae 261, 19. 

Diana = luna 241, 6. 242, 13. 

— cur Troianis adsit 243, 12. 

— cur yxpucnAdkatoc 106, 20. 

Didymus Chalcenterus a Porph. ad- 
hibitus 293, ad 2—10. 447. 


Didymus cuurociaxbv auctor 379. 
dierum Iliadis numerus 222, 12. 18. 


Indices. 


492 

Diocles quidam Peripateticus (Ὁ) 258, διόρθωμα Herodoti 286, 19. 288, 24 
10 (c. Add, ad p. 257). 422. (ef. 1. 9). 

Diogenes Tarsensis 369. Dioscurides de vita heroum 373 sqq. 

Dionysii ἄπορα 80, 23 (= 37, 3). 370, domus rusticae partes 327, 22 sqq. 

Dionysius comoed. poeta 166, 7. — urbanae partes 329, 10. 


oi διορθοῦντες 251, 13. Dorienses cur τριχάικες 286, 11. 
Dorothei Ascalonitae ἸΤανδέκται 382. 


K 


Elementa, cum quadam tenus corrum- Euripidis prologi 201, 15. 
pantur, in universum sempiterna ma- Eustathii in Porphyrianis auctoritas 


nere 241, 3; cf. pucenc. 
Eris cur Xooccooc 240, 7. 
Eupolis 148, 16. 


457. 463. 


Eustathius Plutarchi Quaest. conviv. 


usus est 372. 377. 1; 2. 


Euripides 7,8. 191, 20. 25, et omisso ἦθος, ἠθικόν [7, 22. 8, 1.] 93, 14. [140, 1.] 


nomine 148, 7. 


209, 5. 


F 


Fatum ἀπαράβατον an παραβατόν 104,3. fluvii cur διιπετεῖς (a Iove implentur) 


Favorinus Arelatensis num Quaestio- 
nes Homericas scripserit non constare 
380 866. 


213, 16. 24. 

fulmina quid portendant 39, 7. 

— quo modo differant (ἀςτραπῇ et xe- 
ραυνός) 119, 4; 5; 10. 


G. 


Ganymedes quo modo allegorice ex- 
plicandus 68, 22. 

Glaucuss.Glaucon168,16.384,85.423, 

— Reginus 385. 

— ‘Tarsensis 385. 

grammatici 47,21, 144, 6. 172, 14, 284, 
19, 298, 16. 315, 5. 


H 


“Ance = θάνατος 204, 3 (cf. annot.). 

— cur ἀνελεήμων 133, 19. 

Helena quot annos apud Troianos 
fuerit 278, 9. 

Hephaestion grammaticus177,31. 440. 

Heracleon grammaticus 406. 

Heraclides Milesius 137, 15. 

-— Ponticus 48, 29, 59, 16. 414. 

— Ponticus minor 371. 

Heraclitus Ephesius 69, 6. 190, 8 (= 
193, 16). 195, 1. 399. 405, 3. 

— Alleg. Homer. scriptor 342. 362. 393. 
402. 407. 

— — cum PIut. Vit. Hom, et Porph. con- 
gruit 396. 

— — quonam fonte usus sit 400 sqq. 

Hermogenes (medicus ut vid.) 2583, 
7. 440. 

Hermon Delius 39, 7. 154, 23. 

Herodianus 5, 13.] 
erodicus Selymbrianus 140, 11. 165,12. 

Herodotus 286, 19; 22. 287, 3; 5; 7. 
288, 9; 14; 16; 24. 

Hesiodus 93,18. 189, 23. 265, 10 et, 
om. nomine, 148, 14. 

hiems πατὴρ τῶν ὡρῶν sec, Pythago- 
ram 26, 6. 

ἱερεύς quibus rebus occupatus sit 5, 
5 sqq. 272, 11 sqq. 

Hippias Eleus 387. 

— Thasius 413, 


grammaticorum atheteses refutatae 
427 sqq. 

Gratiae ὁπλότεραι, duermti kai κτλ. 
195, 8 sqq. 


Gregorius Corinthius Porphyrii Quae- 
stionibus Hom. usus 468. 


Hippocrates 165, 13. 

Homerus philosophis principia sapien- 
tiae suppeditavit 12, 9.'13,4. 30,4. 
297, 6. 305, 24. 399. 403, 5. 

-— φιλοςοφεῖ 200, 13; sim. 195, 3. 225, 1. 

— omnia plena esse existimat θείων 
δυνάμεων 114, 23. 

— impia de dis proferre videtur 240, 15. 

— fabulas vulgatas ut quae valgo nar- 
rentur affert 236, 1. 

— fabulas vulgatas heroibus in tempore 

tribuit 92, 18. 
animis morientium vaticinationem 

tribuit 209, 1. 

— [μιμεῖται τὴν ἀλήθειαν 176, 1. 

— res suorum temporum describit 61, 
12. 145, 15. 232, 5; sim. 277, 13. 

— non solum quid dicat sed etiam quid 
non dicat curat 17, 15. 

— ἀπρεπῆ omittit 166, 5. 174, 24. 175, 
cf. 93, 17. 

— quod ipse sentit alios inducit dicen- 
tes 115, 14. 

— quae ipse dicit inter se congruere 
debent 100, 5; cf. 104, 19, 294, 14, 

— δι᾽ οἰκονομίαν quaedam instituit 64, 
16. 68, 17; sim. 108, 25, 150, 84, 167, 6. 

— ἀκριβής ἐςτι περὶ τὰς εἰκόνας 126, 9; 
cf. 98, 2. 

— «ὁ ὁμοειδὲς ἐφύλαξατο 115, 20. 225, 
6. 326, 12. 


_— 


Indices, 


Homerus praedicit, qualis mentis sta- 
tus sit eorum qui dicturi sint 313, 
5 sqq. 

— unam rem duobus verbis explicat 
260, 8. 

— generibus species subiungere solet 
269, 15. 

— solet nonnulla διὰ uécov ponere 219,8. 

— eorum quos admiratur nomen saepe 
repetit 206, 31. 

— ipse se explicat 118, 4, 144, 22. 160, 


1. 


Icarium mare describitur 27, 6. 

ignis allegorice explicatur 79, 10. 

interpunctio 47,29. 93,11. [121,2.] 
128, 18. 187,10, 201,27. 212, 15. 229, 
20. 240, 12. 272, 24. 

IJonum ἰδίωμα 288, 18. 

irae vulgi ἢ φόβῳ κρατοῦνται ἢ γέλωτι 
διαχέονται 29, 29, 

Isocrates 10,9. 

Isocratis schola 153, 23. 

Tuno = ἀήρ 13, 23. 200, 15, 239, 6. 241, 
6. 242, 12. 


493 


18. 264, 12. 281, 3. 285, 3. 295,8, 297, 
16 sqq. 321, 7. 323,12. 344, 4. 25. [335,9.] 
Homerus cum oratione πεζοτέρᾳ uta- 
tur, sententia loci cuiusdam latet 
117, 12. 
hominum res ridendae 30, 5. 6. 
homonymi 85, 2. 107, 15. 22. 
hostiae certae cur dis quibusdam of- 
ferantur 54, 20. 146, 31. 
hyperbaton v. cxnuara. 
Hyperides 283, 21, 


Iuno = ἡ τοῦ παντὸς φύεις 225, 3. 

— cur Graecis adsit 242, 19. 

Iuppiter = ἡ ἄκρατος Bepuacia, τοῦ 
ζῆν καὶ τοῦ εἶναι ἡμᾶς αἴτιος 13, 22, 
204, 2. 

— = αἰθήρ 200, 14. 

— = πρῶτος νοῦς 68, 23. 

—- Iunonem vincit, alleg. expl. 200, 13. 

— a dis vincitur, alleg. expl. 14, 5. 

Iuventus cur dis pocula ministret, 
alleg. expl. 68, 20. 


K. 


κατάχρηςις 163, 7 sqq. 
ἀπὸ κοινοῦ v. cynuarta. 


κυκειύν 167, 21, 


L. 


Latona = ἀμνημοούνη, An0w 242, 15. 
— cur Troianis adsit 243, 12. 

Leon Alabandensis 96, 1. 

litterae heroibus notae 94, 5. 
litterarum definitio 94, 3. 

Longini ἀπορήματα Ὁμηρικά 412. 427. 


Lyciorum gens perfida 71, 5. 
Lycus medicus 101, 22. 
Lysanias Cyrenaicus 137, 12. 440. 
XUcic v. solutio. 

lyticorum varia genera 368. 69. 


M. 


Μάντις definitur 5, 6 sqq. 271, 16 sqq. 

manus cur post cenam non laverint 
heroes 16, 26. 

Mars = ἀφροεούνη 241, 8. 242, 11. 

— cur Troianis adsit 243, 8. 

mathematici 111, 16. 

medici boni est non mutare victu 
solitum 167, 26. 

medicinae γένος διαιτητικὸν antiquis 
ignotum 165, 12. 167, 24. (Add. ad 
p. 170, 16—28.) 

Megaclides 153,30, 211, 11, 256, 12. 
258, 8. 414. 

Metrodorus 147, 18. 384. 423. 


mens turbata etiam sapientem devium 
agit 79, 32. 

Mercurius = λόγος 241,9. 242, 14. 

— cur Graecis adsit 243, 3. 

μηχανή, μηχάνημα 24, 13, 25, 15. 26, 
25 (Lp et Vict.). 

Minerva = γῆ 13, 23. 

— = ὁ λογιςμός τινος 71, 4. 

— = φρόνηεις 241, 8. 242, 11, 

— cur Graecis adsit 242, 23. 

Moero Byzantia 392. 

Manuel Moschopulus 459. 

mulieres cur θηλύτεραι 125, 2. 


. Museum Alexandrinum 141, 17. 370. 


N. 


Navium catalogus 48, 9. 

Neo-Platonici 898. 409, 411. 

Neoteles περὶ τῆς κατὰ τοὺς ἥρωας 
τοξείας 128, 18. 

Neptunus = ἡ ὑγρὰ oùcia 204, 2. 

τὸ ὕδωρ 18, 28. 241, 6. 

— cur Graecis adsit 243, 1. 

Nesus Chius 137, 14. 


SCHRADER, Porphyr. Qu. Hom. 


——_ 
 —— 


Nestor qua ratione τρίτης γενεᾶς ἄρ- 
xeiv dicatur 304, 4 sqq. 

Nicander 288, 20. 

Nicanor a Porph. adhibitus 447. 

Nicocrates 430, 2. 

de Nili fontibus 213, 7. 

v60o1eodemquo genuini honore 123, 2; 8. 

Nymphae cur Iovis filiae 214, 1. 


8355 


494 


Indices. 


0. 
Οἰωνιςετικὴ ἡ κἀθ᾽ Ὅμηρον v. Polles. *Occa quid sit 319, 18 sqq. 


ὀνειροπόλος quid curet 5, 7 sqq. 272, 
27 sqa. 


P. 


ἸΤαιδευτικόν 19, 19. 123,7. 160, 2. 
198, 3. 231, 20. 

de Palladiis 102,9. 

ἐκ παραλλήλου 143, 1. 

tà ΤΤαραποτάμια 287, 22. 

Parmeniscus 229, 19. 

Peripatetici 415 sqq. 

— solutiones eorum earumque Corpus 
491 8.66. | 

Persaeus Stoicus 389, 91. i 

‘ [PetronAeginetamedicus167,21(Add.)]. 

Philemonis cùuuixta 286, 19. 288, 23. 
382. 

Philetas 293, 10. 

Philistus 287, 8. 

philosophi Homerum impugnantes'aut 
defendentes 383 sqq. 

philosophis Homerum in veri cogni- 
tione praelisse v. Homerus. 

φύςεις πολλαὶ ἐν τῷ κόςμῳ μειοῦνται 
μὲν οὐκ ἐκλείπουςει δὲ τέλεον 20, 6; 
cf. elementa. 

Pindarus 148, 18, 195,5 et, om. nom,, 
148, 11. 

Pius grammaticus 98, 8. 178, 30. 250,9. 
428. 434 sqq. 

Plato philosophus 84,4. 92, 16. 217, 12. 
220, 9. 276, 25. 288, 18, 294,21. 305, 
23. 306, 1. 

— Homeri vituperator 389. 408. 424. 
426. ᾿ 

— aquonam refutatus sit 392, 94. 408, 18. 

Plutarchus Chaeronensis, libr. de aud. 
poet. unde hauserit 425. 

— Quaestiones eius convivales 
cum scholiis comparatae 371 sqq. 

— — fontes huius libri 373. 426. 

— de Vita Homeri liber qui ad eum 
refertur 395. 402. | 

— — fontes huius libri 400. 

— — quae indeinscholiatransierint 395. 

— — cum Heracliti Alleg. et scholiis 
saepissime congruit 395. 96. 

pluvia sanguine mixta explicatur 161,9. 

poetae cuiusdam incogniti versus 148,8. 

— cuiusdam comoed. Gr. versus 253, 10. 

— ἀπηρτιςμένῳ ἀριθμῷ uti solent 148, 4. 

poetis licet deos humanis cupiditati- 
bus indutos inducere 226, 11. 241, 13. 

poetarum virtus, ab iis quae postremo 
facta sunt incipere 1, 7. 

Polles = auctor περὶ τῆς καθ᾽ “Oun- 
ρον ciwvictiKkfic 33, 15. 

Polyclitus grammaticus 291, 11. 

Porphyrius. Vita eius ap. Suidam 339. 

— amicus eius Anatolius 347. 

— qua aetate Quaest. Homer. scripserit 
349. 


Porphyrius commentarii Homerici 
num auctor exstiterit 351 sqq. ᾿ 

— Paralipomena eius 352. 356, 1, 458,2. 

— τὰ εἰς τὸν Ὅμηρον ἐξηγητικά elus 
352. 53. 

— eiusdem γραμματικαὶ ἀπορίαι 465. 

— — comm. in Plat. Tim. 350. 

—- — cUupuixta ζητήματα 351, 1. 

— quaenam scripta eius in scholia trans- 
ierint 356, 2. 465. 

— — quibusnam Eustathius 
360, 1, 

— Quaestiones Homericas philosophi 

esse 339 sqq. 347. 

— Q.Hom. apud Neo-Platonicos 410. 

a Tzetze allatae 459. 

— a Gregor. Corinthio allatae 468. 

in scholiis allatae 339. 

apud Tortellium 354. 

e Quaest. Hom. omnes paene quae- 
stiones quae in scholiis adsunt pen- 
dent 422. 

— — quaenam quaestiones 
pendeant 463 sqq. 

— — quaestionibus res aliunde petitae 
illatae 471. 

— — Quaest. Homer. unde potissimum 
congestae sint 370. 376. 403. 421 sqa. 
426. 

— — cur non multa allegorica adsint 
inde petita 406 sqq. 

— — Neo-Platonicorum doctrina carent 
411. 

— — deQuaest.Hom, congsilio 147, 5. 421. 

— — Quaest, Hom. rhetoricam spectant 
209, 8. 235, 21, 

— — HomerumexHomero explicare vo- 
lunt 281, 3. 297, 16 sqq. 

— — varias verborum notiones curant 
110, 3; 23. 175, 4. 353, 18. 300, 9 sqq. 
— — locis nonnullis inter se pugnant 
11, 5. 85, 28, 87, 13. 328, 5, cf. p.361. 

474. 

— — Quaest. Homeric. libri 
codex Vatic. v. codices. 
— — — editiones 841. 342, 1. 

— — — auctoritas 342 sqq. 

— — — praefationis auctoritas 345. 

Porphyrii nomen in codd. falso scholiis 
adscriptum 361. 

Porphyrius Dionysii Thracis interpres 
339. 465. 

— astronomus (?) 340, 1. 

portae castrorum navalium 178, 26sqd. 

Praxagoras medicus 165, 13. 

principium materiale (ὑλικὸν πρωταί- 
τιον) 179, 16. 

προανακεφαλαίωεις v. ςχήματα. 


usus Sit 


_— 


inde non 


primi 


Indices. 


Proclus diadochus 408. 
TPOCOLKELOÙV ν. ευνοικειοῦν. 
Protagoras 418, 


495 


proverbium 116, 3. 
Pythagoras 26, 6. 383. 
Pythagorei 12, 18. 13, 4. 


Q. 


Quadrigis non utuntur heroes 120, 3. 

— non utuntur dii 120, 29. 

quaestio παλαιά 147, 10. 

— πολυθρύλητος 231, 12. 

quaestiones grammaticae 6,14, 7,21. 
82, 24. 464. 


quaestiones mythologicae 466. 

— ἔξω περιφερόμεναι 218, 16. 370. 

— in Arist. Arte poet. allatae 416 sqq. 
uaestionum cuvaywrn 141, 17. 147, 
5. Cf. Porphyrius. 


Β. 


Reges sec. Homerum medio inter deos 
et homines loco collocati 12, 20. 


5 


Sacerdos ν. ἱερεύς. 
sapientes medio inter deos et homi- 
nes loco collocati 12, 19 sqq. 
Sappho 41, 20. 
Satyrus 194,4. 370. 
Scamander = aqua 241, 6. 
— cur Troianis adsit 243, 13. 
— fontes eius 256, 24. 
ςχήματα orationis: 
᾿Αλκμανικόν 231, 1. 7. 
παρ᾽ ἀριθμόν 231,8. 
παρὰ γένος 231,8. 
ἐλλειπτικόν 907, 19, 
ἀπὸ (κατὰ) κοινοῦ 217, ὅ. 880, 31. 
περίληψις 285, 22. 
προανακεφαλαίωςεις 201, 1. 
πρὸς τὸ ςημαινόμενον 230, 9. 
εύλληψις [89, 23.] 127, 25. 135, 320, 
197, 19. 
cuUveKdoyn 118, 26. 217, 22. 
ὑπερβατόν 217,7. 281, 8, 382, 17. 
ὑπερβολή 238, 19. 269, 3. 
in scientia (ἐπιςτήμῃ) potentia (duva- 
uic) inest 238, 22. 
scholia minora 463. 
— cod. A etc. v. codex cet. 
scriptura codicum antiquis tempori- 
bus depravata 245, 1. 287, 4; 25. 
o cy tharum ars sagittaria 123, 13. 
Seleucus grammaticus 379, 
Seleuci gramm. varii 380, 1. 
chuata λυγρά explicantur 94, 8 sqq. 
Sextus Empiricus 402, 2. 
— philosophus 163, 18. 349. 
Simonides 148, 23. 289, 27. 
— Simplicius ab Eust. citatus 409. 
Sol (deus) = ignis 241, 5. Cf. Apollon. 
soloecismus 230, 2. 


T. 
Theophylactus Saponopulus 343. 


De talento 262, 2. 

Telephus grammat. 380. 89. 

terra ἄπειρος eadem πείρατα ἔχουςα 
189, 1 sqq. 

Theagenes Reginus 241, il. 384. 

de Thebarum Aegypt. magnitudine 
138, 16 sqq. 


risui non convenit τὸ γνωμολογεῖν 31,6. 


Solon 28,3. 

solutio ἀπὸ τοῦ ἔθους 24, 9. 61, 7. 68, 
9 cet. 

— Homerica (λύει αὐτός) 62,8. 71,6. 
126, 18. 176, 7. 180, 1. 

— ἀπὸ 5. ἐκ τοῦ καιροῦ, πρὸς τὸν Kar- 
ρόν 8, 8. 16, 22. 62, LI. 64, 10 cet. 

— — καιρῶὼ καὶ χρόνῳ 68, 7. 

— ἀπὸ 5. ἐκ τῆς λέξεως, κατὰ τὴν λέξιν 
8, 17. 22, 18, 24,5. 25, 26 cet. 

— — ὀνόματι καὶ λέξει 68, 2. 

— — ἀπὸ τῆς ευναλοιφῆς 6, 4. 

— ἀπὸ 8. ἐκ τοῦ mpocwrou 55, 4. 68, 5. 
140, 26 cet. 

— — definitur 100, 1. 104, 19. 199, 9. 

solutiones Musei Alexandrini 141, 17. 

— allegoricae v. allegorica poet. interpr. 

— contra atheteses prolatae 427 sqq. 

— contra philosophos 383. 

— contra sophistas 412. 

sophistae poetam impugnantes 412 sqq. 
418. 423. : 

— refutati 414. 418. 423. 

Sophocles 84, 1; 2. [140, 3.] 283, 17, et 
om. nom., 116,4 et 284, 14. 

Sosibius 369. 

Soteridas 369. 

Stesimbrotus Thasius 168,12. 248, 
16. 884. 423. 

Stheniusnomendraconis36,23(=37,3). 

Stoici 389 sqq. 

ευνήθεια 21, 23. 76,7. 92, 14. 98, 24. 186, 
2. 265, 9. 282, 6; 7. Simil. 222, 16. 

— Alexandrinorum 333, 1. 

— Homeri 79, 22. 116, 23. 147, 19: 178, 7. 

cuvotkeiwcic Stoicorum 390. 403. Cf. 
προςοικειοῦν 241, 10. 

Syrianus 409. 


de Thersite 29,9. 30, 8. 31, 14; 31. 
Thessalorum moris homicidarum cor- 
ora circum occisorum sepulcra tra- 
ere 268, 3; 11. 
Thetis = θέεις καὶ φύςεις τοῦ παντός 
14, 1. 


496 
Thracia εἰὐγματοειδῆς 128, 3.] 


Thucydides 150, 29. 153, 8. 287, 7 et, 


om, nomine, 255, 16. 
θυοςκόος cui rei vacet 272, 10. 


Indices. 


τῶν τραγικῶν τινες 170, 1. 

tragoedìia respicitur 61, 25. 88, 21. 104, 
20. 2,7 (9). 

Tryphon 69, 10. 


Tortellius Aretinus in libr. de ‘ortho- Ioann. Tzetzes 459. 


graphia Porphyrium afferens 354 sqq. 


V. 


Valerius Probus unde philosophica vita priscorum hominum simplex 61, 8." 


.hauserit 402, 2. 
Venus = ἐπιθυμία 241,9. 
— cur Troianis adsit 243, 14. 
vinum Pramnium 167, 22. 
vini virtutes variae 100,17. 101,19. 168,2. 


vocis definitio (Stoica) 239, 6. 
Volcanus = ignis 241. 242, 15. 

— = [ὁ τοῦ πυρὸς δεςπότης 242, 9]. 
— cur Graecis adsit 243, 7. 
Volcani crateres 204, 7. 


X. 


Xenophanes Colophonius 383. 


Z. 


Zeno Citiensis 389. 91. 430, 2. 

Zenodorus 1,10 (cf. Add.). 23, 11 (cf. 
ib.). 220, 15. 214, 4. 389. 428 sqq. 432. 

— περὶ ευνηθείας ἐπιτομὴ falso a 
refertur 433. 

Zenodoti varii 428 sqq. 

Zenodotus Ephesius 26, 9. [Add. ad 
59, 30.] 201, 13. 206, 17. 431. 32. 


Zenodotus minor (Crateteus s. Alexan- 
drinus) 428 sqq. 438. 
ζήτημα v. quaestio. 


eum Zoilus 79, 18; 27. 153, 22. 220, 11. 413. 


423. 
Zopyrus histor, scriptor 155, 7. 





II 


Indicantur scholia Odysseae, cum ea de quibus pluribus 
egimus tum quae aut edidimus aut ad Porphyrium 
retulimus. 


o 1 p.387,2| 33 ad 276, 17| 34 105, 

_ 33 | 44 ad 295,5] 58 Add ad 150, 

5 | 68 232,9 | 98 193,11 | 259 
473,1| 285 417 | 320 412. 

B 1 110, 23. 112,1 | 107 467,1 | 152 
ad 320, 20. 472, 1| 169 ad 332, 12 | 
315 ad 308, 16 | 318 ad 282,4|319 
ad 282 et 283. 458. 

y 36 467,1 | 94 Add. ad 75, 28 | 80 
et 97 ad 156,5 | 216 432 | 245 
305, 1 | 296 397|341 378,1 | 366 
432, 2 | 383 298, 3. 

d 11 ad 302, 15 | 52 ad 15, 26. 473,1 | 
122 106,6 | 477 213, 6. 

ε 211 388| 275 ad 225,25 | 334 ad 239, 
8. 422 | 337 Add. ad 86, 14 | 404 
325, 11; 26. 326,1 | 421 ad 114,5 | 
445 ad 114,20 | 447 ad 213, 6. 


ξ 58.74 ad 125, 10— 18 (et Add.)|125 
ad 239,3] 244 426 | 265 ad 158, 
12 | 268 Add. ad 162. 

ῃ 64 ad 299, 18 105 106,6] 257 388. 

9 186 82, 24] 229 ad 266,5. 

ι 5.6 410 | 51 ad 45,6] 106 388 | 525 
ibid. 

x 190 468. 

2 239 250, 2 | 489 221, 4 | 684 44,21, 

» 103 86,11] 119 414; 15. 485. 

£ 311 ad 164,6. 

O 1.6 ad 299,3; 10; 11. 

τ 174 49,14. 

v 27 ad 285, 16. 

yy 218 436 | 337 388, 

ὦ 187 ad 260, 21 | 208 ad 209, 10. 





Neuer Verlag von B. G. Teubner in Leipzig. 
1882. IL Semester. 


Philologie und Altertumswissenschaft. 


Arnold, C. Franklin, Untersuchungen iiber Theophanes 
von Mytilene und Posidonius von Apamea. Besonderer 
Abdruck aus dem XIII. Supplementband der Jahrbticher fur. 
classische Philologie. [IV u. 72 S.] gr. 8. geh. n. MM. 2. --- 


Benseler, Dr. Gustav Eduard, Griechisch- Deutsches Schul- 

— wérterbuch zu Homer, Herodot, Aeschylos, Sophokles, Euri- 
pides, Thukydides, Xenophon, Platon, Lysias, Isokrates, De- 
mosthenes, Plutarch, Arrian, Lukian, Theokrit, Bion, Moschos 
und dem Neuen Testamente, soweit sie in Schulen gelesen 
werden. Siebente verbesserte Auflage, besorgt von Dr. GroRra 
ΑΥΤΈΝΕΙΕΤΕ; Rektor des Gymnasiums in Zweibriiccken. [VIII 
a. 906 S.] Lex.-8. geh. A 6.75. 


Draeger, Dr. A., Direktor des Kénigl. Gymnasiums zu Aurich, 
ἄρον Syntax und Stil des Tacitus. Dritte verbesserte 
Auflage. [XIV u. 130 S.] gr. 8. geh. n. M 2.80. 


Halbfafs, Wilhelm, die Berichte des Platon und Aristo- 
teles ἅδον Protagoras, mit besonderer Beriicksichtigung 
seiner Erkenntnistheorie kritisch untersucht. Besonderer Ab- 
druck aus dem XIII. Supplementband der Jahrbiicher ΤΥ 
classische Philologie. [60 S.] gr. 8. geb. n. A 1.80. 


Hasper, Theodorus, ad Epidicum Plautinam coniectanea. [29 S.] 
gr. 4. gel. MI. 


Herwerden, H. van, Pindarica. Commentatio ex supplementis 
annalium pbhilologicorum seorsum expressa. [82 S.] gr. 8. 
geh. υἱί 1.-- 


Jahrbiicher fiir classische Philolégie. Herausgegeben von 
Dr. ALrreD FLEcKEISEN, Professor in Dresden. Dreizehnter 
Supplementband. Erstes Heft. [238 S.] gr. 8. geh. n. M 5. 


Inhalt: Pindarica scripsit H. van Herwerden. — Zur Kritik von Ciceros Rede 
fur den P. Sestius. Von Martin Hertz. — Untersuchungen iiber Theophanes von Mytilene 
und Posidonius von Apamea. Von C. Franklin Arnold. — Die Berichte des Platon und 


Aristoteles iiber Protagoras. Von Wilhelm Halbfafs. — Ueber die Technik und den Vor- 
trag der Chorgesinge des Aeschylus von Nicolaus Wecklein.. 


Jan, Dr. Karl von, Oberlehrer, die griechischen Saiten- 
instrumente. Mit sechs Abbildungen in Zinkitzung.. Wissen- 
schaftliche Beilage zum Jahresberichte des Gymnasiums 2u 

 Saargemtind fiir das Schuljahr 1881/82. [36 S.] gr. 4. gebh. 
n. HAL, 1.20. i . 





" Solid. id Ha t im Balbfranz a si pi 
Cn Bestellung. zum Preise von Mo 16. «durch 2669. Bi a rendinag a zu. 
eiiehen. ; ΝΣ ΝΞ... ΞΟ ἘΝ 1 " . 


ΩΝ zur ‘300, j  ibrigon 7 abelfeier È pewidmet 


“druck aus dem XII Supplementband do) 


 classisché Philologie. 








go TERE ; ‘ 
piana NIE τὶ cha 7 4 bo 
À (ASI L ; n 5454 Bari 3 att ἜΝ 330, n 
du I ναὸ δ N ΟΝ ΟΝ ΟΝ 1 
ορφδν τος AL Br VOCI ΝΣ 4 dara Ἂς x ati dh dn n stati ui ἢ Dr) 
SAMI tania zum listictaizi dira NRE, dii) 
ΠΝ ΜΝ BA LIZA . Seco ‘He spe teca iata) RE CISANO ΜΝ vela PESTIZIORE 1 ἢ 
- ΟΝ δον αδο κουνεις : SI ΟΕ 
DON ; Ki vetriolo 


287; 
o) 


ἀκ 


sale 

» κυ φλέ εν ΠΟΘΕΝ DG 

ta DISPOSTI dea 

ù > ΟΣ 

n “ire CAIO 
ΟΝ ΕΝ 

ΔΎ ἀτ NONA 


DO 


ΟΣ 
ΤΣ 


ὃ 
fa 
ΠΌΘΟΝ 


ERICH ASS 

Su 

δι εον È . si 

au la 
SITL 


q 


ἀλλο ΕΣ 
MICA 
OSE 
tao o. iene 
. ΒΩ MOI 
van * : ΝᾺ 
DA to 


Sali 
tento 


i, 
πα Μ νον 
se * 
LUO 
Kisoi 


DE 


ste «ut < *, 
PPLI FASI ας ΔΑ 4 . DOS τ 
ἢ SOON, ab 
Race, NAZ . 


aa 
ΑΝ 
Dial 


478,3. 


κα ἢ 
DICIAE 
τῶν 


DI 


CHO i 

e ἥ 
seco » ΩΝ 
ἘΣ ἽΝ 5 : - at 
ALSO È ᾿ ᾿ Si 
BA i 


DEVSIGONOACICILI 


I 
δ. 


ἀρ εν ἢ 


4 


AGO ' 
nn 4 A 
dt 
ae. 
è 


calle . Ν 
a ᾿ a 
DO sa 1 tiri 
AIA A CALI “Ψ 
ΣΝ 


3 ΑΔ 


4 
or È LIT 
ti Π a I . VSS 
: ITERARSONE Aa 

% ΩΝ ; È DIUGISNAPI 
di e, È ; ta] 
"i I TAPIRO ΟΡ t . A τι 4 a, 
Fa Da 4 ἊΝ Ν᾿ : 

δεεῖε 

τ᾿ $ 
palla 
οι ρει 
ponti 
e ΝΗ 

IERI . 
ΟΝ ΟΝ CRI 

alati 
nti τρλαῖν δε ᾿ AGLI fe 
RAISI . ἘΝ 
alte 

ἽΝ 
* ἊΝ 


ΚΝ ; : ; : 

» ; 

RADI + : ΚΕΝ 
4 


4 





DIA Cioni τ τς 
va CURA: DE) SA 
x . Σ Da ΝΩ͂Ν Cul 
È Sarai È ì ὃ 1. Agi, È 
PA LLSLIGNONE: : ae o) ΩΝ ΟΡ 
Bratz e 
ia τ Τδ τανν 
se AE b BO 
all; : ΩΣ 
DOC sh DIE ATO 
2 e: BINARI 
μ . ἃς δὴ 
ΩΝ 
STI POPE se 
È stes de 












radi 


cla > 


ῃ 


amg τα 


SO πεν 
RI el) 
n pei 


AEDES 
δασῶν 
45 22 deren 


πα ai no - 
ὙΠ τσ ATA 
mal ΜΌΝΟΣ - 
FAC ε MINORI 


CIPRO 
RESI 


ΣΦ 4 ΝΣ 
Δ ed. tir ARE 


"ἢ 


y dat, 
λῦσε 


ance veve 


i re canarie it 
cieca bresnadi Giicatrral esi DEDE Dial 5 


ΚΣ 


gie 


τ εἶς 
PERCOIORI 


4 
af 
ES 


τος ον PRESSI 
rimetta tria linea np 


a 


φοἐ νη γλυῖςν de 
. Spata Dai τὸ ἢ (ν᾿ 
ΓΝ ΝΡ ψ οἷ "è dii li 
« de NASO . 
IATA none, PI: 

ρον 00 

n PATIRE 


CASTA / 
gn FAZIONE) 


id dti 
tal ΟΝ Β ἥ 
dpr ΜΡΝΣ . 
. > : Sg 
O (OSPRICIAIAZIO seni 
τ: ΠΑ AT 


" ! ΠΩ 
; deal gh 
: MASO 


ne e arel ntenire. 
τ εν τ 


set VIII Sii N LO dio Dili ei ali dti pt SA PRAGA REL 
ctpiviiiiziniininimo cine ceti 
RICCIO PIREO ansie 


DERE PA iii ot 
MALL, fa INR] 


ela ; srt 
pesta » 
Ἂς 
ΒΟ ΟΝ, 


sie 


de 
leer iliana 


SCO 
Ἢ albi, 
MARA A II 
fatte . 
sexo RSED0O . 

SA . inno Ma in MMI . Δι νυ « 

τοῖν n ΡΝ Cie vinti 

.h 


reti tg, a prrairn 


va 


DO 


AVI 
preti 


Or 


ld) 


Υ̓ 


ROSSO ΝΕ 4 
ΡΣ ΡΡΈΑΣΩΡΕ 
ΠΝ ΆἜ0{{0{ᾳΕ.. 


Ate παν χροὸς TA 
sisiziatiatstt ade tei) e
Internet Archive Audio

Featured

Top

Images

Featured

Top

Software

Featured

Top

Books

Featured

Top

Video

Featured

Top

Mobile Apps

Browser Extensions

Archive-It Subscription

Save Page Now

Full text of "Porphyrii Quaestionum homericarum ad Iliadem pertinentium reliquias collegit disposuit"

See other formats
