Skip to main content

Full text of "Bibliotheca historica. Ex recensione Ludovici Dindorfii"

See other formats 


Ee («c comb 
GSC τάξες C. 


» d « GNE «4: 
em c 


CIS OMS «ες 


mu CK 
cav c 


"oe 


^". 
LC [C : q 
& - Au. di, ^ 0 αὶ οὶ 
C Gee 
ST ς 
i Ὁ 
x iA . 
Ν D " - "i - - - 
- A. n r a s x 
, δ Ψ ; 
- o ν΄ 
I -— ue - 


ΟΡ ἘΕΤΑΣΝΙ 


νῳ »" 


1 s a: ζ E. ἢ 
Apu opo nn cosi d a Rb cr οἰ κέ 


E 


den 


ἐὼν» sapi dor eda NR, 


ze Aag ^ ^y ον 


(4 77 


DIODORI 


BIBLIOTHECA HISTORICA 


EX RECENSIONE 


LVDOVICI DINDORFII. 


A 


VOL. V. 


* 


ANNOTATIONES INTERPRETVM 
AD 
L. XV — XX. εὐ FRAGMENTA L. VI — X, 
Er XXI — XL. 


LIPSIAE 


SVMPTIBVS C. H. F. HARTMANNI. 


MDCCCXX VII. 


s 
" 


bx 


UA 


* TA LA 
P cir sd 
: C 
$ τῇ 2 


ANNOTATIONES INTERPRETVM 


DIODORI!I 


BIBLIOTHECAM HISTORICAM. 


LIPSIAE 


SVMPTIBVS C. H. F. HARTMANNI. 


MDCCCXXVIII. 


ANNO TA TIONES 
IN 


LIBRUM DECIMUM QUINTUM. 


Ea ed. Wzss. 1. v. 9, Περὶ τοῦ Γαὼ 9avozov] Vide L. XV. 
3. et c. 18. ., et viri mortem suo loco non esse positam cognosces. 
Mox πρὸς. Ὀλυνϑίους praestaret. Wkss. 

1. 21. Καδμείαν ἀπεχτήσαντο ) Lege ἀνεχτήσαντο. Vul- 
gatum arcis Cadmeae possessione Thehanos se abdicasse indicat. 
Basilius M. Homil. in Divit. p. 96. D. T. 11, xoi πῶς βιωσόμεϑα 
πάντα ἀποχτησάμενοί; : φήσι; τί | δὲτὸ σχῆμα τοῦ βίου ἔσται, πάνγ-- 
τῶν πωλὸόύντων καὶ πάντων ἀποχτωμένων. Id vero falsissimum. 
Recuperaverunt "Thebani, Spartanis eiectis, Cadmeam. "Vid, L. 
XV. 27. Wzss, 

2. 23. Ὡς Καρχηδόνιοι etc.] Poni ante articulum de Cad- 
mea occupata debuerat. Vid. ἢ, XV. 24. Wrss. 

2. 33. Περὶ τῆς ᾿Ιφικράτους etc. ] Haec, et Spartanorum 
in Corcyram expeditio, terraeque motus atque inundatio, qua He- 
lice et Bura submersae, praelio ad Leuctra, sunt priora. Conf. L. 
XV. 44. 47. A8. Wess. 

3. 8. Τῷ τῆς 0084, ἀϑανατισμῷ ] Conf. not. in L. I. 
1. Wess. ! 

3. 291. Παραλαβόντες ἡγεμονίαν κάλλιστα τεϑεμελιωμέ- 
ynv] Non dissimile est auctoris Epist. ad Hebr. c. XI. 10.-de 
Abrahamo ἐξεδέχετο τὴν τοὺς ϑεμελίους ἔχουσαν πόλιν, i. e. 
stabilem et optime fundatam coelestem urbem. Geminum vero ma- 
xime supr. L. XI. 68. Θρασύβουλος δὲ καλῶς ϑεμελιωϑεῖσαν 
βασιλείαν παραλαβών. Hine τεϑεμελιωμένοι xoi ἐδᾳαῖοι in S. 
Paulli Ep. ad Coloss. c. I. 23., et «nimus bene fundatus apud Se- 
nec. Const. Sapient. c. 6., magnitudo stabilis et fundata kh. l1. de 
Clement. 3., et ϑεμελιοῦν τὴν ἀλήϑειαν in Protrept. p. 66. Cle- 
mentis Alexandr., similiaque alia. WEss, 

4. 23. Ἔτη πλείω τῶν πεντακοσίων ] Conveniunt numeri. 
ipfii pugnatum est Olymp. cir., quo praelio fracti Spartani 

oL. . 1 


2 ANNOTATIONES 


Graeciae imperio exciderunt. Fundavit suis legibus rempublicam 
Lycurgus annis ante primam Olympiadem ferme centum. Recte 
ergo Lacedaemoniis quingentorum et paullo amplius annorum im- 
perium contribuitur etiam infra c. 50. 65. et a Nic. Damasceno 
Excerpt. p. 450. et Plutarcho Lacon. Instit. p. 239. Εν at prave 
in Vales. ex Nostro Excerpt. P 225. τὴν δὲ ἡγεμονίαν διεφύ- 
λαξαν (οἱ “]Τακεδαιμόνιοι) ἐ ἐπὶ ἔτη πλείω τῶν v. Scripserat πλείω 
τῶν φ΄. sive πεντακοσίων. Id loca, quae produxi, adfirmant, et 
mos Diodori, supputationem Apollodori qui Lycurgum multis an- 
nis ante primam Olympiadem vixisse tradidit, secuti. H. Valesius, 
cui haec non latebant, rem alio expedire modo, sed frustra, labo- 
rat. Curatius veterum scriptorum dissensum, cum de Lacedaemo- 
niorum imperio loquuntur, exsequitur Is. Casaubonus ad Polyb. p. 
97.; habet etiam Io. Meursius Miscell. Lacon. L. ΠΠ. 9. 10., quae 
hue referas. Ceterum οἱ τότε “αχεδαιμόνιοι. qui continuo se- 
quuntur, orationem turbant, videnturque ex scholio in hanc sedem 
inmigrasse: tolle eos, nec quidquam ad sententiam desiderabis. 
Wess. Nescio, annon e neglectu, qui Diodori dictionem obsidet, 
et eius luxurie defendi queat o£ “ακεδαιμόνιοι, quamvis oczevec 
praecesserit. v. p. 10. 24. et 30. Rxisk. 

lbid. llAeío τῶν πεντακοσίων, ot τότε “ἰακεδαιμόνιοι ἢ 
Mirum ni inter πεντακοσίων et οἵ τότε desint verba pluscula. 
STEPH. 

4. 36. Καὶ «τοῖς ἐχ προγόνων ἀνικήτοις γεγονόσι} Infr. 
c. ὃ6. ἀνίκητοι ἡγεμόνες τῆς Ἑλλάδος. Victi quidem levibus 
subinde praeliis Spartani sunt, nunquam tamen ante Leuctricam 
cladem ita infraeti , ut Graeciae ducatu prorsus ' carerent. Móvot 
δὲ οἰχοῦντες ἀπόρϑητοι; καὶ ἀτείχιστοι, καὶ ἀστασίαστοι, χαὶ 
ἀήττητοι; καὶ τόποις ἀεὶ τοῖς αὐτοῖς χρώμενοι. ὧν ἕνεκα ἐλπὶς 
ἀϑάνατον τὴν ἐλευθερίαν αὐτοὺς χεχτῆσϑαι. de iisdem Lysias 
in Orat. Panegyr. apud Dionysium Helicarhaiéeuin T. II. p. 92. 
Wrss. 

4. 46. Πϊεταβησόμεϑα πρὸς τῇ γραφῇ χφόνους ἢ Remove 
πρός. Ruop. Delenda utique erit praepositio, nisi quid desit. 
Movent certe defectus suspicionem tum Codd, vetusti, in voce πρὸς 
retinenda constantes , partim etiam haec auctoris ex principio L. 
XII. Νυνὶ δὲ ἐ ἐπὶ τὰς προχειμένας πράξεις τρεψύμεϑα, προδιο- 
οίσαντες τοὺς οἰχείους τῇ γραφῇ χρόνους. ἐν μὲν οὖν τῇ πρὸ ταύ- 
τῆς PA (9 etc, Hinc poterit levi opera refingi. ἐπὶ τὸ “συνεχὲς τῆς 
ἱστορίας μεταβησόμεθα, προδιορίσαντες τοὺς οἰχείους τῇ γθα- 
φῆ z90rovc. Quod si cui tamen hoc audacius videbitur, fruatur 
arbitrio suo. WEss, Comparanda etiam librorum XIII. XIV. XVI. 
XVII. XIX. XX. initia, quorum unius ad exemplum huius exor- 
dium est exigendum. 

4. 59. "Méozov Govoiov] Duplex post ΠΤ. Φούριον de- 
fectus, unus post J'Grov, alter ante Aemilium, πον. Defectus 


IN LIB. XV. CAP. 1. -- 3. 3 


est manifestus , nec apparet, qui suppleri possit: longe enim lon- 
geque Diodorus a ceteris Fastorum conditoribus se segregat, tri- 
bunos militum consulari potestate memorans, nusquam obvii, 
Unde vero eos, et qui aliquot annis sequuntur, descripserit, finire 
non possum: neque enim divinus sum. Id quidem certe constat, 
Fastos, quibus usus est, a Livianis plurimum discrepasse. Wkss. 

5. 67. Ὀρόντην ᾿κηδεστὴν Hoc malo. Auctor Ὀρόντην 
adpellare solet, Xenophon Ὀρόνταν, quem regis Persarum gene- 
rum fuisse, biliae ostendimus. Vid. L. XIV. 26. et Cel. Barbeyra- 
cium Histor. Foed. P. I. p. 267. Quod additur, Teribazo classis 
reique navalis traditum fuisse imperium: id vetabit Gaos, sive Glos 
potius, ὃ τῆς ναυτικῆς δυνάμεως ἡγούμενος. sicuti c. 8. vocatur, 
nisi vicariam huic potestatem concesseris. WESss. 

5. 68. Τηρίβαζον) Τιρίβαζον Coisl. haud male: sic enim 
et alii. WrEss. 

5. 73. Πρὸς μὲν τὸν "Mdxopw τὸν iy. βασιλέα] Theo- 
pompus apud Photium L, XII. habet Πάκωριν. PALM. Male apud 
Photium Cod. CLXXVI. Πάκωρις. nam postea ibidem recte 4z(- 
ρις dicitur; Eusebio et Hieronymo est Achoris, ᾿“χωρις Africano 
et Syniello. Vid. Ill. Scaliger. ad Chron. Euseb. MDCXVI. Wrss. 

5. 76. Ilao “Βκατόμνου δὲ τοῦ Καρίας δυνάστου ] Belli 
principio Hecatomno Artaxerxes classis imperium, xn exerci- 
tus Autophradatae, Lydiae Batrapae, mandaverat. “Στρατηγὸν 
ἐπιστήσας «Ἵὐτοφραδάτην τὸν «“Τυδίας ᾿Εξατράπην (σατράπην) 
γαύαρχον δὲ “Ἑκατόμνον Photius ait ex Theopompo suo. . Rex ab 
eo consilio, sicuti superiora auctoris nostri indicant, deinceps 
discessit. Vid. L. XIV. 98. Wess. 

9. 78. Ὁμοίως δὲ xol πρὸς τοὺς ἄλλους εἰς. Difficulter 
praepositio πρὸς locum, quem insedit, tuebitur, nisi ad orationem 
explendam ex praecedentibus intellexeris συμμαχίαν trai cg 
voc. WEss. 

5. 83. Κατὰ δὲ τὴν Φοινίκην. Τύρου xol τινων ἑτέρων] 
Praeclare Isocrates Panegyr. p. 108. owén δὲ καὶ Συρία διὰ 
τὸν πόλεμον ἀνάστατοι γεγόνασι. Τύρος δὲ, ἐφ᾽ ἢ μέγα ἐφρό- 
γησεν (rex Persarum Ártaxerxes) ὑπὸ τῶν ἐχϑρῶν τῶν ἐχείγου 
bris. Et in Evagor. p. 293. ἐπειδὴ δὲ ἠναγχάσϑη πο- 
λεμεῖν (Evagoras) τοιοῦτος ἣν — -- ὥστε μικροῦ μὲν ἐδέησε 
Κύπρον ἅπασαν κατασχεῖν , Φοινίκην δὲ ἐπόρϑησε, Τύρον δὲ 
κατὰ χράτος εἷλε. Κιλικίαν δὲ βασιλέως ἀπέστησε. Quae quidem 
omnia Diodori opinionem egregie adfirmant et illustrant. WEss. 

5. 90. Koi ὃ τῶν βαρβάρων βασιλεὺς ] Depravatum ex 
ράβων. Ruop. et Parw. Adsentior viris clarissimis. Vitium 
scripturae quaedam similitudo peperit, ut saepe. Conf. L. I. 53. 
WESss. 

5. 6. Ὀνομαζόμενος δὲ Γαὼ] Ita perpetuo ducis id nomen 
Diodori Codd. exprimunt. Vid. supr. L. XIV. 36. Xenophontis in 

1 * 


4 ANNOTATIONES 


libris 120?c, apud Polyaenum L. VII. 20. I7.6c. Hinc eligendi 
optio anceps. Is. Casaubonus ad eum, quem indicavi, Polyaeni lo- 
cum ex Nostro ['«c unice verum fuerat arbitratus, Sed re in ac- 
curatius examen missa / otc aut [06 in not. ad Aeneae Po- 
lioreet. p. 1790. ed. Gron. alteri praetulit: cui libens accedo. 
Vicinia literarum ex / 7X fecit 14 X. Certe [7.06 occurrit 
apnd Etymologum in Σωτηρίᾳ p. 791. Γλοῦς in Xenophonte, 
Aenea et Athenaeo L. Vl. 16., et seriore aetate Γλώης, dux co- 
piarum regis Persarum Cavadis, apud Theophanem Chronograph. 
p. 125., qui £'A0vzc, sed vitiose, Procopio L. I. Bell. Pers. c. 7. 
Quod ultimum opportune observavit Cl. Barbeyracius Hist. Foeder. 
P. E. p. 19 1. ad Persicum illud nomen adfirmandum. Adde Freins- 
hem. in Curtii L. VII. 2. Wrss. 

6. 32. Merà τοῦ βάρους ἐπενεχϑέντος Intellige τὸ βάρος 
τοῦ περὶ αὐτὸν συστήματος . ut infra c. 80. WEss. 

6. 49. Ilv9«yógov μὲν τὸν υἱὸν ἀπέλιπεν 1 Isocrates Eva- 
gor. p. 293. patri hoc bello συναγωνιστὴν adiungit filium IIoc- 
ταγόρανς quo nomine Salaminis regem auctor L. XVI. 46. habet: 
qui quidem idem si fuerit ac Puytagoras Cypriorum rex apud Cur- 
tium L. IV. 3., Arrian. Exp. Alex. IL. 90. et Athen. L. IV. 19. 
corrigendus eo loco Diodorus erit, ut probe vidit Celeb. Iac. Perizo- 
niusin Aeliani L. VH. H. Var. c. 2. Diversus aliusque videtur hic 
Pythagoras, et fortasse etiam male scriptus. Πνυταγόραν suo in 
"Y heopompo hoe tempore Photius Cod. CLXXVI. invenit, qui tur- 
pibus deinceps amoribus una cum patre inplicitus perierit. WESS. 
Protagoras apud fsocratem Ms. Vrbinatis auctoritate concessit Pny- 
tagorae: quem hic quoque Diodoro restituendum esse suadet ][vv- 
ταγόύρας in Athenaei loco p. 167. c. in cod. Florentino Πυϑα- 
γόρας eodem vitio scriptus. 

7. 62. Τὰς μὲν φρουρὰς ἀπετρίψαντο ] Mera παραδιόρ-- 
ϑωσις est Reg. 1. ἀπεῤῥίψαντο. Frequentissimum ἀποτρέψασϑαι 
usum habet in omnibus, quae repellimus et a nobis amolimur. 
᾿“Πποτρίψασϑαι τοὺς πολεμιίους Noster dixit hoc libro c. 67. et 
69. ἀποτρίψασϑαι πολιορκίαν L. XVIM. 51. ἀποτρέψασϑαι δια-- 
βολὰς L. XVIL 5. πόλεμον ἀποτρίβεσθαι Polyb. L. IH. 8. et L. 
ΧΙ. 6., pro quo minus emendate L. HE. 102. μόλις. ἀπετρέψυτο 
τὸν ἐνεστῶτα κίνδυνον, et L.1V. 45. ἀποτρέψασϑαι τὸν πόλε- 
μον οἷοί τε εἰσί. Quin ipsum illud, quod prae manibus est, recur- 
rit L. XVIII 74., ubi ᾿.“9ηναίων δὲ μὴ δυναμένων ἀποτρέψα-- 
σϑαι τὴν φρουράν etc, Wuyss. 

7. 65. “Ὥσπερ βαρὺ φορτίον οὐχ ὑπέμενον Ἶ Vid. L. XIII. 
30. adscripta. Wrss. 

7. 72. Jdóyov ἀπήτουν παρὰ τῶν ἐπεστατηκότων ἐπὶ τῆς 
εἰς.) Copiosius haec Diodorus exsequitur inferius c. 14. ὙΥΈΒ5. 

7. 80. Οὐδὲ δύο ἔτη φυλάξαντες τὰς κοινὰς σπονδὰς] 
Pacem Antalcidae, anno 2. Olymp. xcvur. initam ex Nostri cal- 


IN LIB. XV. CAP. 3.— 6. 5 


culis, Tricatur ergo doctissimus H. Dodwellus, non capere se 
professus, quid Diodorus velit, cum οὐδὲ δύο ἔτη observatam a 
Lacedaemoniis Antalcidae pacem dicit, Annal. Xenoph. p. 264. 
WESS. ἢ 
7. 87. Προσέταττον τὰ μὲν τείχη καϑελεῖν] Quaesitas belli 
caussas, neque enim deesse solent, etsi saepe futiles, belli cupi- 
dis, exponit Xenophon diligentius Hellen. L. V. p. 431. Wrss, 

7. 88. Εἰς τὰς ἀρχαίας πέντε χώμας Xenophon in qua- 
tuor pagos Rer. Graec. L. ὙΠῸ" 452. διῳχίσϑη δὲ ἡ Ἰϊαντίνεια 
τετραχῆ, χκαϑάπερ τὸ ἀρχαῖον ᾧκουγ. Sed Nostro adsentiuntur 
Strabo L. VIL. p. 519. Π]αντίνεια μὲν. inquiens, ἐκ πέντε δή-- 
μων ὑπ᾽ ““ργείων συγῳκίσϑη. Et Ephorus in Harpocrat. v. 77αν- 
τίνεια. Dissensus origo esse potest, quod nnllam Mantineae Xe- 
nopbhon rationem habuerit, quae a victoribus ad deditionem adacta 
paucos incolas retinuit, ceteris in quatuor pagos sese habitatum 
conferre iussis, Vid, Pausaniam L. Vill. 8. p. 615. Wrss. 

7. 3. Kai τοὺς ἐν τούτοις δόξαν ἔχαντας μετεπέμπετο ] 
Fuit eorum e numero Antiphon. deerat γὰρ τραγῳδίας ovv- 
ϑεῖναι καὶ ἰδίᾳ καὶ σὺν Ziovvoío τῷ τυράννῳ. scribit Plutarch. 
in x Rhetor, Vit. p. 833. C. Cum tamen deinceps tyranni fabulas, 
quibus magis ille sese efferebat, quam tyrannide, carperet et con- 
temneret, eiusdem odium sibi conciliavit. “Πιεφαύλιζε γὰρ τὰς 
τοῦ “]Πονυσίου τραγῳδίας, ἐφ᾽ αἷς ἐκεῖνος eq« ρόνει μεῖζον. ἢ ἐπὶ 
τῷ τυραννεῖν de Antiphonte Philostratus Vit. Sophistar. L. I. 15. 
p. 499. Fallitur tamen ipse cum Plutarcho, Antiphontem rheto- 
rem quum eum ipsum esse opinatur. Is enim SB filius iam olim 
Athenis capite poenas ob proditionis crimen dederat, uti populi 
decreto, quod Piutarchus servavit, docemur. Vid. Ionsium Hist. 
Phil. L. IV. p. 247. Wrss. 

7. T. ᾿Εχαυχᾶτο πολὺ μᾶλλον ἐπὶ τοῖς ποιήμασιν} Ferri 
fortasse potuisset ἐχαυνοῦτο , quod Stephanus e libro vetere eruit, 
si Codd, alii addicerent. Convenit illis quorum cor superbia tur^ 
gescit atque inflatur. Dio Chrysostomus Or. XXIX. p. 296. χάλ- 
Aoc γὰρ ἀνθρώπους μάλιστα δὴ χαυνοῖ. losephus Ant, Iud. L. 
IX. 10. 4. xoi χαυνωϑεὶς ϑγητῇ περιουσίᾳ. Sed proba vulgata 
est, e qua scribendi errore et hic ἐχαυγνοῦτο, 'et mox χαυνωμένου 
originem accepit. WEss. 

7. 12. ᾿Ἰναγνωσϑέντων τῶν — μοχϑηρῶν ὄντων] Erant 
pleraque ἄμετρα xol χκαχοσύνθετα., sicuti apud Lucian. de Non 
cred. Calumn. c. 14. legitur. Dictib plane turgida erat, et mon- 
stris verhorum, quibus tanquam gemmis dizaaocdiis ornare voluit, 
distincta. Habet eorum aliqua Helladius in Photii Cod. CCLXXIX. 
p. 1587. et Lucian. Adv. Indoct. c. 15. Itaque haud inmerito 
Dionysii versus absurdos et inconcinnos censuit Ammianus Mar- 
.cellinus. L. XV. 5., &suctorem vero poétam tragicum, qu«m 6o- 


6 ANNOTATIONES 


num nihil ad rem, L. V. Disput. Tuscul. e. 22. Cicero cum cla- 
rissimi Davisii nota, Wkss. 

8. 17. " An&yaw slg τὰς λατομίας] Vid. Iac. Perizonium ad 
Aeliani Var. H. L. X. 9. Respicit huc Lucianus De Merc. Cond. 
€..35. σὺ δ᾽ οὖν, ἐὰν μὴ ἐπαινῇς , ec τὰς λιϑοτομίας τὰς Ζίιο-- 
νυσίου εὐθὺς ἀφίξῃ. Respiciunt et alii, sed supplicii et carceris 
caussas longe diversas afferentes. Áthenaeus in lautumias depressum 
ait L. I. 6., gue amicam Dionysii Galateam corruperat: Plu- 
tarchus Or. lf. de Alexand. Fort. p. 334. C. quia Dionysii tragoe- 
diam corrigere iussus eamdem a capite ad calcem una litura de- 
leverat: ὅτι τραγῳδίαν αὐτοῦ διορϑῶσαι κελευσϑεὶς εὐθὺς ἀπὸ 
τῆς ἀρχῆς ὅλην μέχρι τῆς χορωνίδος αὐτὴν περιέγραψεν. Quae 
tamen, sicuti etiam quae de Cyclope fabula, in lautumiis illis con- 
posita , narrantur, vera esse possunt, si Philoxenus πολλάκις ἐς 
τὰς λατομίας, quod Lucianus Adv. Indoct. c. 15. memoriae man- 
davit , abductus fuerit. WEss. 

ἃ. 18. Τῇ δ᾽ ὑστεραίᾳ etc.] Non concordat Aelianus lib. X1I. 
Var. Hist. c. 44.; ; nam secundum illum non adeo brevis fuit Phi- 
loxeni in latomiis mora: ait enim ibi eum composuisse suum Cy- 
clopa, pulcherrimum omnium, quae composuit, poéma: nec Theo- 
eritus in Idyllio VIL, qui (meo quidem iudicio) eam Philoxeni ca- 
lamitatem deflet aenigmatice sub Comatae nomine; ait enim (vers. 
85.) fuisse ἐν εὐρείᾳ λάρνακι (id est in latafaiis) &roc ὥριον" 
quod Scholiastae interpretantur ἔαρος ὥραν. trimestre tempus in 
vere. Eam litem doctioribus iudicandam relinquo. PALM. 

S. 42. Ὅϑεν ὡς ἐπῃνεχότα αὐτὸν ἀπεδέχετο Diony- 
sio evenit, quod ineptis omnibus de hoc genere. Sua laudari in- 
pense amant, raroque animadvertunt, nudum se latus urbanis ho- . 
minibus dáre. Habes aliud in Dióuysfe isto exemplum apud Po- 
lyaen. Strateg. V. 46. WEss. 

8. 47. ἠϊεταπεμιψάμενος γὰρ τὸν ἄνδρα τοῦτον] Id vero 
alii negant, Platonem primum hoc in Siciliam iter ingressum fuisse 
ptodentes κατὰ ϑέαν τῆς νήσου καὶ τῶν κρατήρων, veluti Dioge- 
nes ΠῚ. 18. et Athenaeus L. XI. p. 907. B.; quo tempore cum 
Dioni innotuisset, ab eodem ad Dionysii pollos perductus ni- 
mia dicendi libertate tyrannum offendit, Plutarcho in Dion, p. 
959. E. teste. Altero itinere χλητὸς et crebris Dionysii iunioris 
literis invitatus eamdem in insulam properavit, auctore Aelian. V. 
H. Lib. IV. 18. Vide tamen Syncellum Chronogr. p. 259. et Tzetz. 
Chiliad. X. 865. Wrss. 

8. 51. Eic τὸ πρατήριον etc. ] Dedit eum Pollidi Spartano, 
qui conmodum Syracusis erat in Graeciam tramissurus, clam aut 
interficiendum, aut certe tanquam vile mancipium vendendum, 
ὥσπερ ἀνδράποδον τῶν ἐπ᾽ ἐξαγωγῇ, Aristides ait Tom. lll. 
p. 382. Redemit philosophum in Aeginam deportatum minis XX 
Anniceris Cyrenaeus, de quo Menag. ad Laert. Diogen. L. II. 86., 


IN LIB. XV. CAP. 6. — 8. 7 


remisitque Athenas ad amicos. Quod vero de philosophis Noster 
addit, qui congressi eum liberarint, id altero itinere accidisse 
significat Diogenes L. Ill. 21. Wrss. 

8. 55. Ζεῖ τὸν φιλόσοφον — 7 ὡς ἥκιστα, ἢ ὡς ἥδιστα 
ὁμιλεῖν] Νοπ multum. intererit φιλόσοφον scribas an σοφόν. 
Venit egregium et rerum usu saepissime probatum illud dictum ab 
Aesopo Phryge, qui Soloni Sardibus post institutum cum Croeso 
sermonem, (2 XóA«v, τοῖς βασιλεῦσι δεῖ ὡς ἥκιστα, ἢ ὡς ἥδι- 
στα ὁμιλεῖν. in Plut. Solon. p. 94. C. Aristoteles Callisthenem 
auditorem suum ad Alexandrum dimittens eodem prudenter usus 
monuit, u£ cum eo aut rarissime , aut quam tucundissime loque- 
retur, apud Valerium Max. L. VII. 2. Ext. 11. Wess. 

. 8. 58. Εἷς μὲν τὴν 'OXvun. πανήγυριν ] Vide L. XIV. 109. 
Wzss. 

9. 59. “΄αϑησομένους — — τὰ ποιήματα 1 Conf. lac. 
Gronov. ad Harpocrat. in “ιάϑεσις. Diodoro διαϑέσϑαι de ora- 
tionis et carminum recitatione haud infrequens. Supr. L. XII. 17. 
τὸν ἑτερύφϑαλμον ἀποτολμῆσαι λόγον ἐν ἐκκλησίᾳ διαϑέσϑαι. 
et hoc libro e. 38. Καλλιστράτου τοῦ δημαγωγοῦ τὸν λύγον 
dix) euévov, ὑπὲρ δὲ τῶν Θηβαίων ᾿Επαμινώνδου Ue Qepcvov 
λόγον ϑαυμαστῶς ἐν τῷ κοινῷ ovy δρίῳ. Diversiore forma Plato 
in Charmide p. 162. D. ὥσπερ ποιητὴς ᾿“ὐργίζετι) 6 U7L0z Ql Ij pr 
κῶς διατιϑέντι τὰ ἑαυτοῦ ποιήματα. Et Antiphon.OiaJeivos λό- 
yov ἐπὶ τοῦ ἐξαγγεῖλαι in Ulpiani Schol. ad Olynth. II. p. 14., 
ubi de hoc verbo plura. Wkss. 

9. 78. Καὶ χκατελϑόντες εἷς τὰς Svgazovcoc ] De Philisto 
ob ea, quae Plutarchus in Dion, p. 962. refert, dubitare lice- 
bit. Wkss. 

9. 84. Σερούϊον Σουλπίκιον] Sulpicio suum praenomen 
reddidi, quod fieri oportere, Rhodomannus pulcre viderat. Cete- 
rum Consulum hoc par aliorum Fasti ignorant, a Diodoro alicunde 
erutum ; neque enim ex se finxisse videtur. Wrss. 

9. 92. Ἔφησε συγχωρῆσαι Repono συγχωρήσειν. STEPH. 
Ego non moveo. Saepe ostendimus, hoc in genere optimos scripto- 
rum variare, Noster L. XII. 60. οὐκ ἔφασαν ἀχολουϑεῖν. et L. 
XIV. 98. τὴν δὲ νῆσον ὡμολόγησαν αὐτῷ συγκαταχτήσασϑαι. 
Lysias Or. in Agorat. c. 11. οὐχ ἔφασαν ἐπιτρέψαι τὴν εἰρήνην 
ποιήσασϑαι. εἰ c. 3. οὐκ ἔφασαν ἐπιτρέψαι ταῦτα γενέσϑαι. 
ubi Stephanus quoque ἐπετρένψειν, sine caussa tamen. Wkss. 

9. 94. Αὐτὸς δὲ μόνης τῆς Σαλαμῖνος} Πή]όνης recepi. 
Voluit Teribazus, ut uni duntaxat Salamini Evagoras, abdicato 
reliquarum urbium imperio, deinceps praeesset: solusne regnaret, 
an cum filio, controversia non erat, WEkss. 

9. 2. Ὀρόντης ὃ ἕτερος στρατ. — γράμματα etc.] Venisse 
in partes huius consilii Evagoram ipsum, ex Theopompo innuit 


Photius Cod. CLXXVI. Wxss. 


8 ^ ANNOTATIONES 


10. 7. Καὶ συλλαλεῖ περὶ κοινοπραγίας } Nolo prorsus da- 
mmare περὶ χαινοπραγίας. potest sententiam dare satis congruam. 
Praefero tamen Regg. librorum scripturam, auctoris adsuetudini 
respondentem , qua διαπρεσβεύσασθϑαι περὶ κοινοπραγίας. συλ-- 
λαλεῖν περὶ χοινοπραγίας, χοινοπραγίαν συνϑέσϑαι frequenter 
usurpat. Vid. L. ΧΙ. 1. et XV. 90. XVI. 37. XVIII. 14. Wrss. 

10. 10. Ὡς καὶ Πυϑῶδέτινας ἔπεμψεν Longe praestabat 
ὡς καὶ. quod suam in sedem restitui. Πυϑῶδε née inferius 
c. 49. recurrit, explicatumque alias est. WEss. 

10. 22. Καὶ τὴν κρίσιν ἀναβαλλομένου ἡ Vero adfine non 
fit viris doctissimis, iudicium hoc post bellum Cadusianum fuisse 
dilatum: putant ex strategemate, quo Teribazus regem eo bello 
servasse traditur apud Plut. Artaxerx. p. 1023., clare patere, re- 
diisse iam tum in regis gratiam. Id speciem praefert. Sed si Ar- 
taxerxes l'eribazum, postquam proditionis crimine absolutus erat, 
summis honoribus cumulaverit, ut c. 11. a Diodoro docetur, reus 
fuit bello Cadusiano: tum enim humillima erat conditione et con- 
temtus. "re ταπεινὰ πράττων xoi περιορύμενος Plutarchus ait. 
Vide tamen Cl. Barbeyracium Hist. Foed. P. Ll. p. 191. Wrss. 

10. 34. Παραδόξως ἐξοσιοῦται τὴν ἅλωσιν} Pro ἐξοσιοῦ- 
ται substitue adiectum in margine ἐξωϑεῖται. RHop. | Praeferrem 
et ego ἐξωϑεῖταις si yel unus meorum Codd. id probaret: in tanto 
vero consensu non audeo. Nec placet tamen ἐξοσιοῦται admodum, 
nusquam simili potestate instructum, quod quidem recordor, a me 
repertum. 14400109104 fortasse tolerari posset, si in vetustis mem- 
branis esset. Itaque ampliandum censeo. Wxkss. 

10. 38. “Ζεχκαετὴς σχεδὸν γεγενημένος ] Consentit hae qui- 
dem parte Isocrat. Evag. p. 295. Εὐαγόρᾳ, δὲ πολεμήσας ἔτη 
δέκα. τῶν αὐτῶν κύριον κατέλιπεν, ὦνπερ ἦν καὶ πρὶν εἷς τὸν 
πόλεμον εἰσελϑεῖν. In ceteris non item. Noster ait, duobus po- 
tissimum annis, reliquis in apparatu consumtis, bellum arsisse, 
eoque temporis intervallo navali praelio victum Evagoram intra 
Salaminem fuisse conclusum. At Isocrates Panegyr. p. 101. sex- 
tum eius belli annum, cum orationem eam scriberet, verti, iam- 
que Evagoram maritimo certamine superatum rebus angustis esse, 
significat: cui eadem tempestate viventi cur tandem non acces- 
sero? Wess. 

10. 46. "Eyv (o καινῇ πραγμάτων etc.] Hoc quoque loco vi- 
detur desiderari οὖν post ἔγνω. quae omissio nescio an librariis, an 
Diodori idiomati tribuenda sit. Sic et p. 475. εὐλ αβήϑη LU) ποτε, 
pro εὐλαβήϑη οὖν μή ποτέ. vel εὖλ ἀβήϑη γὰρ μή ποτε. STEPH. 

10. 48. ᾿Επεὶ τοὺς τριηθάρχους ete.] Pro ἐπεὶ repono 
ἔπειτα. Nam cum ἐπεὶ servari non possit πεποιημένος. STEPH. 
Forte ἔπειτα δὲ τούς. πον. Non refragarer, si libri manu exarati 
edicerent. Puto ellipsi verbi ἦν Diodoro posse suceurri. 'Ezi ze- 
πιοιημένος ἦν postquam eos sibi conciliarat: quae quidem haud in- 


IN LIB.XV. CAP. 8. — 11. 9 


solita est. Arrian. Exp. Alex. L. VII. 19. ὑπὲρ ὅτων μὲν ἕχαστοι 
πρεσβευόμενοι, οὐκ ἀναγέγραπται, ubi πἰδὶ ἦσαν expleas, hiabit iti- 
dem oratio. Adde Homer. {[. Θ,3097.. quaeque ibi Eustathius, Wess. 

11. 63. ΠΠ]ετεμέλοντο τοῖς πεπραγμένοις  ὅϑδιδ L. XVHIE 9 
μεταμέλεσϑαί τε ἔφ ἡ τοῖς. πραχϑεῖσι. Plenius L. XVII. 42. 
μιετεμέλετο μὲν ἐπὶ τῇ τῆς πολιορκίας ἐπιβολῇ. WÉss. 

11. 71. Ζῶντες ἐξεδάρησαν" xoi ὑπὲρ τῶν διχαστικῶν ete.] 
Recte hoc exemplum, et alterum in Sisamnem a Cambyse statu- 
tum apud Herodot. V. 25. H. Valesius obmovit Ammiano Marcel- 
lino, scribenti L. XXHL. 6. 2am quod supersidere (apud Persas) 
corio damnati ob iniquitatem iudicis iudex alius cogebatur , aut 
Jincit vetustas, aut olim recepta consuetudo cessavit: neque 
enim finxit vetustas. Addere potuisset ex Basilio Seleuciensi L. IL. 
de Miraeul. S. Theclae κατὰ δὲ τὸν τῶν Περσῶν νόμον δείρας 
αὐτὸν xol δορᾶς γυμνὸν ἐποίησε. ubi P. Pantinus plura, sed ex 
B. Brissonio E. 1. Reg. Pers. Sect. CX XXIII. Vs. 

11. 79. Tv vx 'Ogovrov γεγενημένην ὑπάχουσιν ete. 
Hic loeus depravatus est, idque ex omissione verborum aliquot, 
ut opinor. STEPH. Vpkdéri medicinam, quam Stephan. negavit, 
opportune fecit Rhodomannus in not. Addendis: Mendosus, inquit, 
est locus, quem sic utcumque restituo. Post γεγενημένην haec 
insere: συνϑήκην , TÓY “Εὐαγόραν. ὑπαχούσειν ὡς βασιλέα βασι-- 
λεῖ" προήνεγκε δὲ ἑαυτὸν τὴν εἰρήνην etc. Legebat transactio- 
nem αὖ Oronte factam, Éuagoran ut regem regi par iturum, 
In medium etiam proferebat sese pacem etd) Haec enim aut his 
similia deesse, ex cap. 9. et IO. facile conficias. Wrss. In an- 
notationibus ipsis προσήνεγκεν deleri iusserat Rhodomannus. 

11. 83. Mj, χϑηματίζειν — περὶ ϑανάτου Videntur Teri- 
bazum accusasse et eo nomine, quod Delphis Apollinem de regis 
morte di Os Quid seiscitatus fuerit, vide e. 8. Wkss. 

11. 92. Ὧν τὸν βασιλέα — ἦν εὐεργετηκὼς Βαϊ ergo ex 
eorum numero, quos OROSANGAS adpellabant. Ot δ᾽ εὐεργέται τοῦ 
βασιλέως χὐφοσάγραϊ καλέονται περσιστί: apud Herodot. L. VIII. 
85. Quorum e genere qui erant, cum publicas in tabulas refere- 
bantur, tum eximiis honoribus rnabántaxe Habet de Orosangis 
his conpluscula Des. Heraldus Advers. L. I. 9., sed magnam par- 
tem occupata a B. Brissonio de Reg. Pers. I. 138. Wrss, 

12. 2. Ἔν τε τοῖς πολεμίοις 'dvdpelo etc.] Legatur πολέμοις. 
Ruop. Id quidem necesse non est. Idem est ac δι ἐγ χεῖν τὰ πο- 
λέμια in. Luciani D. Mort. XII. 1... ubi egregie Cl. 'T. Hemsterhus. 
Conf. et not. in L. I. 54. Wzss, 

12. 17. Διὰ τὸ τὰς περὶ αὐτῶν χάριτας — - ἀπειληφέναι] 
Non sum oblitus moris Diodori, quo περὶ multimodis usurpat. 
Ἢ περὶ τὰς “Αμαζόνας ἀρετὴ earum virtus est D. II. 46., ἡ περὶ 
τὸ ἄροτρον εὕρεσις illius inventio L. ut. 63., ut alia silentio prae- 
teream. Hic tamen τὰς περὶ αὐτῶν χάριτας ex Reg. 1. praeoptavi, 


10 ANNOTATIONES 


ut gratiae et conmoda sint, quae ob merita in regem abstulerat 
"Terihazus. WEss. 

12.36. Τοῦ παρὰ τὴν Παντίνειαν ποταμοῦ}  Ophis dice- 
batur, teste Pausania, qui regis Agesipolidos hoc strategema co- 
piosius exsequitur L. VIII. 8. p. 614., sicuti et Xenophon Hellen. 
L. V. p. 432. WeEss. 

12. 45. Eig τὰς ἀρχαίας κώμας μετοιχισϑῆναι) Vid. supra 
c. 5. et Polyb. IV. 27. et Aristidem T. ΠῚ. p. 476. Manserunt 
autem Mantinenses in pagos descripti, donec ab Epaminonda in 
integrum patriamque urbem restituerentur, Pausan. 1X. 14. Wkss. 

13. 51. Τὸν Ἰόνιον καλούμενον πόρον Sic bene. Male 
ἐν τῷ Ἰωνίῳ πελάγει Aelian. Hist. Animal. L. XIII. 19. et ἀπὸ 
τοῦ Ιωνίου μέχρι τῆς Συρίας Appian. Bell. Civil. L. IV. p. 1030. 
Nota res ex Stephano Byzantino est. WEss. 

13. δῦ. Καὶ συλήσειν] Non video eur ἔσπευδε συλήσειν 
dicturus fuerit Diodorus pro ἔσπευδε συλῆσαι. praesertim quum 
praecessisset ἐπιπλεῦσαι. repono ergo σελῆσαι. STEPH. Mutandi 
iustam Stephanus czassam non habuit. Multa in hoc genere sibi in- 
dulgent veteres, Lysias pro Callia apud Harpocration. in 7 μκημα" 
οὗτοι δὲ φάσχοντες πλείονα μισϑώσασϑαι, xol τίμημα καταστή- 
σεσϑαι. quod optime tuetur T. Hemsterhusius, plura de hoc ge- 
nere conmentatus ad Xenophontem Ephesium Miscellan. Obser- 
vat, Vol, IV. p. 286. Aliud est, quod nos moratur, Dicit auctor, 
Dionysium magnis copiis Epirum invadere voluisse, ut ditissimum 
Delphis templum spoliaret. Atqui id in Epiro non erat, sed Pho- 
cide. Quod eum non lateret Amyoto, Gallico interpreti, pro Del- 
phico Apollinis templo Dodonaeum lovis versione sua expressit, 
coniecturam credo secutus: nam seripti Codd, nostri quidem certe, 
in Delphico retinendo consentiuné, Hos i'aque sequar, tantoque 
magis, quod τέμενος γέμον πολλῶν χρημάτων verius dicatur de 
Delphica, quam Iovis Dodonaei aede. Vide modo L. XVI. 57. 
Fuisset sane expeditius ad id sacrilegium iter tyranno, si Crisaeum 
in sinum invectus exscensioneque facta Delphos properasset: sed 
potuit ille animo alia, cur hoc negligeret, agitare. Confer tamen 
CI. Barbeyracium, pro Dodonaeo lovis templo non sine quadam 
veri specie pugnantem, Histor. Foed. P. I. p. 192. Wrss. 

13. 98. Zi ᾿λκέτου τοῦ Molorro? etc.] Principis huius 
genus et familiam declarat Pausan. L. I. 11. In exsilium quare 
nbierit, incertum est; certissimum vero, restitutum in priorem 
dignitatem Atheniensium caussae saepius enixe studuissc. Vid. Xe- 
nophont. Hellen. L. Vl. p. 457. et infra hoc libro c. 36. No- 
strum. Wess. 

13. 78." Exrisav ἐν αὐτῷ νῆσον — (Φάρον) Dicendi genus 
illustravimus ad L. V. 80. Rem ipsam, dubia si foret, firmarent 
haec Strabonis L. VII. p. 484. Φάρος. ἡ πρότερον Πάρος, Πα- 
ρίων κτίσμα. Et Stephanus in Qáooc, optime ab 15. Casaubono 


IN LIB. XV. CAP. 12. — 14. 11 


correctus. Urbem habuit cognominem, quam Romani ob insigni- 
tam Demetrii Pharii perfidiam, solo aequarunt apud Appianum 
Illyr. p. 5. ed. Hoeschel, Wrss. 

13. 81. Τὴν ὀνομαζομένην 2dio0óv] Vid. not. ad Hieroclis 
Synecdem. p. 656. Dionysius sub idem tempus in opposita conti- 
nente urbem Adriam sive Hadriam condidit. Etymologus: Zopíag 
τὸ πέλαγος. “Πιονύσιος Σιχελίας τύραννος, ὃς πρότερον ἐ ἐπὶ τῇ 
᾿Ολυμπιάδι πόλιν ἔκτισεν ᾿Ἵδρίαν ἐν τῷ "ovi κόλπῳ. ἀφ᾽ ἧς 
καὶ τὸ πέλαγος “«Ἵδρίας καλεῖται. Annusincertus est: excidit enim 
ex Etymologi verbis. Satis tamen ex rerum apud Nostrum succes- 
sione adparet, ah Olymp. xcvii. non multum afuisse. Wrss, 

13. 83. Κατεσχεύασε νεώρια etc,.] Omnia haec omnino per- 
tinent referrique ad urbem Syracusanam debent. [ἃ praeter flumen 
Anapum , quod prope Syracusas labebatur, ambitus urbis, ceteris 
Graeci nominis oppidis longe amplior, suadet: nam Lísso minime 
convenit. Aliud tamen censuit doctissimus Cellarius Geogr. Ant, 
L. Il. 8. p. 618. Wrzss. 

13. 93. 2fexioc Οὐαλέριος xol “Ὅλος Ἰάλλιος Fasti 
Liviani dant huic anno tribunos militum consulari potestate, et 
longe quidem alios. Paene suspicor in Fastis, quos Diodorus ha- 
buit, errore quodam hos consules esse repetitos. Habet eosdem 
L. XIV. 103. et succedentes itidem L. Lucretio et Servio Sulpicio 
c. 99. Sequuntur eosdem oc. 107. tribuni militum, quos huius 
libri c. 15. reperies. Quae quidem certo videntur esse indicio, in 
Diodori Fastis perturbatissima omnia fuisse. Wkss. 

13. 95. Ζίκων Συρακούσιος Domo fuit Cauloniates, sed 
praemiis expugnatus Syracusanum se deinceps adpellari passus est, 
Victorias reportavit sacris in certaminibus plures, descriptas a 
Pausania L. VI. 3. p. 459. et hoc epigrammate, necdum , quod 
sciam, edito: 

Εἰμὶ “κων υἱὸς Καλλιμβρότου" αὗταρ ἐνίκων 

Τετράκις ἐν Νεμέᾳ. δὶς Ὀλύμπια, πεντάκι Πυϑοῖ, 

Toic ὁ᾽ ᾿Ισϑμῷ, στεφανῶ δ᾽ ἄστυ Συρακοσίων. 

Hoc tamen Pausaniam inter et epigrammatis auctorem interest, 
quod illi ZH tov sit Καλλιβρότου, yictoriasque abstulisse dicatur 
Ὀλυμπικὰς μίαν μὲν ἐν παισὶ, δύο δ᾽ ἄλλας ἀνδρῶν. Ἰίαᾷας 
in Pausania “Ζέκων Καλλιμβρότου. et in epigrammatis versu se- 
cundo τρὶς Ὀλύμπια fortasse satius erit scribere, ut iste dissen- 
sus tollatur. WEss. 

14. 12." Erov τριήρεις ἑξήκοντα ] Centum triremibus hanc 
Dionysium expeditionem ingressum fuisse, Aristotelis Oeconom. 
L. H. p. 689. ed. Du Vall. et Polyaen. Strat. V. 2.21. memoriae 
mandaverunt. Caussa erat speciosa. Piraticae studebant Tusci eo 
tempore, arcemque, unde erumperent, Pyrgos legerant. Servius 
opportune in Aen. X. 184. Aoc castellum (Pyrgi) nobilissimum 
fuit eo tempore, quo Tusci piraticam exercuerunt: nam illic 


12 - ANNOTATIONES 


metropolis fuit: quod postea expugnatum a Dionysio , tyranno 
Siciliae, dicitur. WEss. 

14. 13. Συλήσων ἱερὸν ἅγιον] Deae Leucotheae, si Ari- 
stotelem sequaris et Polyaenum, si Strabonem L. V. p. 345., 
Εἰληϑυίας sive Lucinae. Audi Geographun: ἔχει δὲ (Pyrgi ca- 
stellum) Εἰληϑυίας ἱερὸν, Πελαογῶν ἵδρυμα. πλούσιόν ποτε 
γενόμενον" ἐσύλησε δ' αὐτὸ “ιονύσιος 0 τῶν Σιχελιωτῶν τύραν- 
γος. 'Follit discordianr hane Ph. Cluverius Ital. Ant. E. IL. p. 496., 
Aristoteli E/A7j9ví«c nomen inculeans, verum medicina nimis pe- 
riculosa. Quid si enim Deam illam Etruscam Graecorum alii Leu- 
cotheae suae, alii Lucinae respondere fuerint arbitrati? Leuco- 
theam praefert quoque Aelianus Var. Hist. iL. I. 20., in gentis ta- 
men, ubi colebatur, nomine vitiosus, quod doctissimos interpre- 
tes non fugit, WEss. 

14. 33. Σώτιον Σουλπίχιον] Emenda Σερούϊον. et pro 
“ὩΠεύχιον “Πἰμίλιον. IMéógxor. Yta enim Livius, qui etiam Agrip- 
pam Furium et C. Aemilium prioribus adiungit. Rnop.  Seriben- 
dum citra omne dubium est Σερούϊον. etsi tribunos longe alios 
huic anno det Livius L. VI. 11. Fasti Diodori, ut supra diximus, 
vitiosissimi fuerunt, iteraveruntque eosdem tribunos, quos L. 
XIV. 107. rebus administrandis praefecerant. Wkss. 

14. 45. Πρὺς τοὺς παρόντας συμμι. ποιησάμενοι Aut 
ego vehementer fallor, aut hic latet uleus. Quinam enim οἱ zra- 
povtec , quos foedere sibi iunxerunt Poeni? Vide an reperiri 
possint ex his, quae auctor addit: Dionysium ait copias esse par- 
titum, τῷ μὲν ἑνὶ μέρει πρὸς τοὺς ᾿Ιταλιώτας, τῷ δὲ ἑτέρῳ πρὸς 
τοὺς Φοίνιχας pugnaturum. Fuerunt ergo Carthaginiensium hoc 
bello socii Italiae Graeci nominis incolae, iam olim multis de caus- 
sis Dionysio infesti. Seripseris πρὸς τοὺς παρόντας "IreJuorac, 
fortasse bene res habebit. Omissio nata videtur ex utriusque vo- 
cabuli ὁμοιοτελεύτῳ. WEss. 

15. 91. JMéycova τὸν βασιλέα ] Vid. not. in L. XIII. 43. 
Wrzss. 

15. 53. Ζιαπολεμεῖν ἀμφοτέρας] Lege ἀμφοτέραις. Ruop. 
]ta praestaret, si utrique regioni bellum inferre decrevissent. Vid. 
L. XiV. 95. Sed copias in Siciliam atque Italiam cum transpor- 
tarint, ut utraque ex provincia Dionysium adgredi possent, prae- 
fero ἐξ ἀμφοτέρας. WEss. 

' 15. 62. Περὶ τὰ καλούμενα Κάβαλα] Nemo alius, quod 
sciam, memoravit. Κάβαλα τῆς Κιλικίας habet Appian. Mithri- 
dat. p. 403. quae rectius Καστάβαλα apud alios. Conf, ad Itiner. 
Anton. p. 146. Wess. 

15. 65. ' Ení τινα λόφον ἐρυμνὸν καὶ ἄνυδρον] Vide Po- 
lyaen. L. VI. 16., qui insuper docet, Leptinem Dionysio auctorem 
fuisse, ne ullo elabi modo pateretur Carthaginienses. Sed ille su- 


IN LIB. XV. CAP. 14. — 19. 13 


perstitione quadam ad pacis conditiones descendit. Conf. infr. 
c. 74. Wess, 

15. 95. Περὶ τὸ καλούμενον Κρόνιον] Meminit etiam Cro- 
nii, sed in Imilconis adversus Dionysium gestis rebus, Polyaenus 
L. V. 10. 5. Adde Nostrum L. Ilf. 61. Wrss. 

16. 4. ᾿Επιφανῶς κατέστρεψε τὸν βίον 1 Potuerat. eum ser- 
vare frater Dionysius, si voluisset. “επείνην δὲ τὸν ἀδελφὸν 
σῶσαι δυνάμενος. ἐν τῇ ναυμαχίᾳ περιεῖδεν ἀπολλύμενον, sic 
Aelian. Hist. Var. L. XIII. 45. sed non sine errore, a viris do- 
ctissimis recte castigato. Melius Plutarchus de Alex. Fort. Or, II. 
p. 738. B. Wess. 

16. 12. Τροπῆς δὲ ποντελοῦς γενομένης Retineri παντε- 
λῶς potuerat, si scripti libri adprobassent. 7 ροπὴν παντελῆ ha- 
bes hoc libro c. 56. et L. XVlil. 45. prorsus uti hie τροπῆς δὲ 
παντελοῦς γενομένης. WEss. 

16. 22. ᾿νϑρωπίνως δὲ τὴν εὐημερίαν ἐνεγκόντες Vid, 
ad L. I. 60. Paullo ante praestitisset τοὺς ἀναιρεϑέντας εὑρεϑῆ- 
ναι τῶν etc. WESss. 

16. 29. ἔχοι τοῦ “λύκου καλουμένου ποταμοῦ ] Verum 
id fluvii nomen est, a.salso sapore natum, Scribitur in Eclog. L. 
XXÍIIL 9. et L. XXIV. 1. ";42vxoc, corruptius adhue “7ύκος L. 
XVI. 83., ubi terminus ditionis Carthaginiensium in Sicilia: ad- 
pellatur. - Radebat moenia urbis Heracleae, nune Píatami accolis, 
Fazello Decad. 1. Lib. Vl. c. 11. et Ph. Cluverio L. I. p. 219. 
Sicil. Ant. testibus. WEss. 

16. 41. Tv ὀνομαζομένην “εὐκην “Ζεύκας Strabo col- 
locat inter Smyrnam et Phocaeam L. XIV. p. 957., Plinius: L. 
V. 29. oppidum Leuce in promontorio, quod insula fuit, cui 
Mela consentit L. 1. 17. WEss. 

16. 49. Θύσῃ iv vi] Θύσειεν τῇ Coisl. Clar. Voluisse 
ϑύσειεν ἐν τῇ videntur, quod bonum. Wess. 

17. 53. “Ὑπελάμβανον ἑαυτοὺς προλέγειν} Mirum est scri- 
ptos libros in προλέγειν consentire, quod, me quidem iudice, ni- 
hili hoc est loco. Refinge προέχειν, et benese habebit oratio. 
Interpres non aliud censuisse videtur. Wrss. 

17. 62. Ὀνομάσαντες IIoogq9«oíov] Non neglexit festum 
hunc diem in Feriata sua Graecia lo. Meursius, alibi, quod me- 
minerim, non lectum. Wrss. Ποοφϑάσια. nomina dierum festo- 
rum Graecis sunt pluralia neutra. REisk. lta docet Herodotus 
I. 148. Cuius praecepto quae hic illic reperiuntur contraria, ut 
ἑορτὴν ἄγουσί σφισι λιϑοβολίαν ὀνομάζοντες Pausaniae lI. 32. 3., 
an corrigenda sint necne non potest ad liquidum perduci. Neque 
enim ratione carent προφϑασίωα et similia, quae non sunt ab no- 
minibus propriis ducta. ὃ 

17. 67. Τὰ δὲ κατὰ τὴν “Ελλάδα σχευσσάμενοι Mallem 
conpositum συσχευασάμενοις uti post pauca, αὐτὴν δὲ ovoxtva- 


14 .ANNOTATIONES 


ζομένην τὰς xarà τὴν “Ἑλλάδα πόλεις, de Sparta Graeciae urbes 
sibi variis artibus conciliante. WEss. 

17. 74. Kal rà xarà τὴν ἀρχὴν ἀπογνόντος Vid. L. 
XIV. 92. Isocrates auctor est, Amyntam a vicinis barbaris prae- 
lio vitium omnique Mi ccaddnis exutum, regionem deserere con- 
stituisse , sed, audito nobili dicto ὡς gold óv ἐστιν ἐντάφιον ἢ 
τυραννίς , mutasse sententiam, occupatoque parvo castello atque 
arcessitis auxiliaribus copiis ihe mensium spatio regnum recu- 
perasse, in Archidamo p. 184. Wess. 

17. 82. Οὐχ οἷοι ἦσαν ἀποδιδόναι} Secundum receptum 
morem scribendum est οὐχ οἷοί τ᾽ ἦσαν. STEPH. Non repugno. 
Sic auctor L. XX. 40. Vide tamen Bergler. ad Alciphron., Lib. I. 
Ep. 22. Wess. 

17. 86. Oi δὲ Zdaxtdcipóvion χρίναντες ἀντέχεσθαι etc. ] 
Nimis haec parce Diodorus: negligit legationem Acanthiorum et 
Apolloniatarum, qui Olynthiis viciniSpartanos in hoc bellum prae- 
cipue accenderunt. Docet Xenophon Hellen. L. V. p. 433. Wkss. 

17. 92. ' Eni Φαιουντίους ete. ] In proclivi erat emendare 
et reponere λιουντίους. Ortelius tamen ex hoc loco somniavit 
(Ῥαιοῦν urbem, quam posuit in suo Lexico. PALM. "Exi Q:0vv- 
zíovc ] Sic rescripsi. Literarum similitudo in (,270YNTIOX 
et QAIOYNTIOX vitio originem dedit. Solet quidem, quod 
diffiteri non possum, Diodorus eos plerumque λεασίους cetero- 
rum more adpellare: patitur tamen analogia et alterum gentile, 
Φλιοῦς. Φλιοῦντος. Φλιούντιος. ut Trapezuntius , Opuntius, 
Hydruntius ,| Selinuntius, agnosciturque a Stephano. Res ipsa 
paullo serius contigit, quippe posterior Agesipolidis in Olynthios 
expeditione, sicuti ex Xenophonte Hellen. L. V. p. 441. pulchre 
docuit H. Dodwellus, itidem (βλεουντίους corrigens, Ann. Xe- 
noph. p. 266. lungere potuisset Isocrat. Paneg. p. 96. Wkss. 
Phliuntios Cicero quoque adhibuerat, sed ab Attico suo monitus 
Phliasios praetulit. Audi quae scribit ad 'Atticum L. VL 2. 
Phliasios autem dici sciebam: et ita fac ut habeas: nos quidem 
sic habemus. sed primo me ἀναλογία deceperat. (λιοῦς, 'OnoUc, 
Σιποῦς. quod 'Onoovztot, Σιπούντιοι. sed hoc continuo correxi- 
zus. Vulgatius itaque (λιοῦς dat Q.e6íovc, nec alterum tamen 
spernendum, analogiae respondens et Stephano probatum. InkMw 
in Add. : 

18. 2. Αὐτὴν δὲ συσκευαζομένην} Huc refer sequens xa- 
ταδουλοῦσϑαι absque negativa, et post πόλεις subiice ἃς ἐν ταῖς 
χοιναῖς ete. Sic Rhodomannus in notis: at in Addend. ὥς ἐν ταῖς 
x. 9. μὴ καταδουλοῦσϑαι ὥμοσαν. ἀλλὰ τηρεῖν" quas in com- 
muni foedere 86 non servitute oppressuros, sed liberam iuris- 
dictionem conservaturos, iurassent. Ego vero vehementer fal- 
lor, aut inprudenter repetita sunt bina vocabula μὴ καταδου-- 
λοῦσϑαι ex superioribus: quae quidem eo si ablegaveris, unde 


IN LIB. XV, CAP. 19.— 21. 15 


malum pedem intulerunt, seripserisque ἧς ἐν ταῖς χοιναῖς ovv9. 
ὥμοσαν τηρήσειν αὐτονόμους, ad orationem et sententiam nihil 
desiderabis admodum. Hoc itaque sequar, uncinis relativum id et 
suspectas voces circumscribens. WEss. lll. Scaliger orae sui libri 
adscripserat ὀμόσασαν τηρήσειν, quod quum scabiem orationi de- 
tergere non possit, sententiam non muto. IDEM in Add, 

18. 8. "Ex "Moyovroc δ᾽ 149v. Mevérógov ] Demosthenes 
contra Timocratem p. 468. loquitur de Ezaadro Archonte, qui 
proculdubio idem est cum isto Menazdro. Quid melius aliunde 
expiscandum. Parw. Palmerii observationem occupaverat Io. Meur- 
sius L. Ill. de Archont. c. 19., eidem robur ex Ptolemaeo 7c. 
Zvvra&. b. IV. c. ult. p. 106., ubi Archon hic Evavógoc, egre- 
gium addens. Wrss, 

18. 10. Κορνήλιον Σερουΐλιον] Pro Κορνήλιον Σερουΐλιον 
scribe “Σερούϊον Κορν. Publ. Hugo supposititius est. Nescio an 
pro illo Koiyxroc Σερουΐλιος sit collocandus. Pro  ἅγινον quidem 
"Avvioy , et pro ZMáoxov, Μάρκιον vel IMégziov scribendum vi- 
detur. Sed quis auctoritate hic omni destitutus certi aliquid sta- 
tuat? quia Diodorus a Fastis hic, ut etiam alibi, digreditur limi 
tesque transilit. RHop. Favent quodammodo scripti libri Rhodo- 
manno. Cetera mire sunt depravata, nec auxilii spes ulla, nisi 
meliores proferantur Codd. Possunt sane tribunorum nomina, ut 
factum a viro docto, instaurari. Sed eadem ex scriptoris venisse 
calamo, unde edocebor? Κλαύδιον Οὔγωνα. adaeque vitiosum, 
L. XIV. 82. tribunis militum consulari potestate adiunxit. WEss. 

18. 20. Οἱ Σπαρτιάται παρήγγελλον ἐν ἀποῤῥήτοις ete. ] 
Hoc unde acceperit nescio. Xenophon aliter Rer. Graec. L. V. 
p. 436., uberius praeterea exsecutus ordinem occupatae arcis Cad- 
meae, sicuti et Plutarch. de Socrat. Daemon. p. 576. WEss. 

18. 27. Τριακοσίους μὲν τοὺς ἐπιφανεστάτους εἴς. Xe- 
nophon τετραχοσίους sive quadringentos soium vertisse atque 
Athenas se prodit contulisse. WEss. 

18. 32. Τὸν μὲν Φοιβίδαν ἐζημίωσαν yoruocw] Centum 
millibus drachmarum; δέκα δραχμῶν μυριάσιν (αὐτὸν) ἐζημίω-- 
σαν. Plut. ait in Pelop. p. 280. Remoto vero Phoebidae Lysano- 
ridam τρίτον αὐτὸν i. e. cum duobus collegis substituerunt, 
idem de Socrat. Gen. p. 576. A. et Pelop. p. 284. D., ubi Lysa- 
noridae verum nomen optime reddidit Augustin. Bryanus. Wrss. 

18. 39. Εὐδαμίδαν — κατέστησαν στρατηγὸν Dissentit 
a Xenophonte, qui Eudamidam ante Cadmeam occupatam contra 
Olynthios missum refert, Phoehidam vero subsecutum, ut milites, 
qui tam cito cogi non potuerant, ad fratrem duceret, Rer. Graec. 
L. V. p. 434. Wrss. 

18. 46. Στρατιώτας πλείους ἔχοντες τῶν πολεμίων] Verum 
id fortasse fuit prima hac Eudamidae expeditione: alioqui equites 
quadringentos tantum habebant, ipsi in universum quinque milli- 


16 “ ANNOTATIONES 


bus non auctiores. T'evgaxootovc. ἱππέας ἐχέχτηντο ἐεόνον . χαὶ 
σύμπαντες οὐδὲν ἦσαν πλείους τῶν πεντακισχιλίων τὸν ἀριϑμὸν 
in Demosthen. Or. περὶ 1]άραπρ. p. 257. Wkss. 

19. 60. 4vvóc ve 0 Τελευτίας ἔπεσε ] Demosthenes dicto 
Joco Olynthios τρεῖς τῶν πολεμάρχων: a Spartanis missorum, in- 
terfecisse ait: credo oratorie magis quam vere. Teleutias pugnan- 
do periit, morbo Agesipolis: tertius Polybiades bellum conposuit, 
neque adeo in eorum numerum , etsi Ulpianus ita velit, addi po- 
test. Forte .Tlemonidam Orator,:cetratorum ducem, qui eodem 
quo T'eleutias praelio cecidit, intellexit. Vide Xenophontem Hel- 
len. L. V. p. 438. WEss. 

19. 68. Τὸν πόλεμον ἔσεσϑαι πολὺν zoóvov] Etsi hoc di- 
stricte inprobare nolim, πολυχρόνιον tamen et alias praefert ipse 
idque parili modo in duo vocabula dissectum fuisse vidimus supra. 
Wess. 

19. 74. Zibxov Παπύριον] Hoc nomine deleto, ut et al- 
tero M. Furii, adde proxime sequens gentile Οὐαλέριον. Tum 
ov Ἰ]άνλιον 9...“ εύχιον Ποστούμιον καὶ zícoxiov «Αἰμίλιον 
ex Livio. Fasti autem quorundam recensione :discrepant. RHop. 
zd. Παπίριον etc. ] Si legeretur «“εύκιον Οὐαλέριον. “λον 
ΜηΠάλλιον sive Πάνλιον. “1εύχιον Ποστούμιον xoi ᾿αἰθύκιαν adi- 
pov, quos versione sua Rhodom. expressit, consentiret Dio- 
dorus optime Livio L. Vi. 1. At is eos tribunos Romae mox post 
Gallos depulsos inponit, a qua calamitate longius absunt Diodori 
rationes, Eadem tamen, quae Rhodomanno, probata Pighio sen- 
tentia fuit ad ann. cccrxv. et Onuphrio Panvinio. Mihi densae 
hic obversantur tenebrae; quamquam hoc satis perspicio, propius 
ἃ Fastis Diodorum post haec deflectere. Wzss. 

19. 91. ““εύχιος Ἰούλιος] Post hune scribe 7/zoxioc 14xv- 
Jioc, «Φεύχιος "dovzgirtioc , Σερούϊος Σουλπίχιος. Hos enim Fa- 
sti proponunt. Ruop. Sigonius hoc ex loco Iulii praenomen , quod 
in Livio L. VI. 4. ibus erat, correxit. Cetera ad eum modum, 
quem Rhodom. secutus est, emendanda quoque censuit Pighius in 
Fastis ad ann. cccLxvti. quem vide. WEss. 

20. 98. ᾿Εβασίλευσεν ἔτη ἐννέα] Vid. inferius e, 55. WEss. 

20. 99. Πολυβιάδαν στρατηγὸν χαταστήσαντες) Ex Coisl. 
vestigiis dueis nomen, prorsus uti apud Xenophontem Hellen. L. 
V. p. 442. et Ulpianum ad Orat. de Legat. male Administr. p. 257. 
legitur, una litera integrius esse iussi. WEss, 

20. 6. Προσέταξεν ὑποταγῆναι “ακεδαιμονίοις ] Conposi- 
tum id bellum fuit ex Olynthiorum arbitrio, si verum secutus De- 
mosthenes est. Καὶ τὸ τελευταῖον. ὕπως ἠβούλοντο, οὕτω τὸν 
πόλεμον κατέθεντο Orat. περὶ παράπρ. p. 257. Sed vide Xeno- 
phontem citato loco. Wrss. 

20. 12. Κατὰ γῆν ἅμα καὶ E JóLorrar] Amiserant 
Spartani τ πίω ad Cnidum elade/ Graeciae terra marique im- 


IN LIB, XV. CAP. 21. — 24. 17 


perium: nec ita tamen eorum vires fuerant attritae, ut colligens 
darum spes omnis decolasset, Pace Antalcidae rediit paullatim pri- 
stina civitati auctoritas et ;potentia, quae hoc tempore ad ἀχμὴν 
pervenerat. Testis etiam Demosthenes eo, quem signavi, loco: 
ἔστε y&Q δύπου v0)9', ὅτι γῆς καὶ ϑαλάττης ἦρχον, ὡς ἔπος 
ἐϊπεῖν. “ακεδαιμόνιοι κατ᾽ ἐκείνους τοὺς χούνους. et Plut. Pe- 
lop. p. 284. E. Adde Casaubon. ad Polyb. p. 99. ed. Gron. Wrss, 
|. 20. 15. Zi τὰς τῶν πολεμουμένων xAggovyíag] Sie mal- 
lem...Male-tota Graecia Athenienses. audiebant ob colonos, κλη- 
ρούχους vocant, quos in urbes agrosque suae ditionis deducebanf, 
sortibusque agrorum descriptis donabant. Libanius Argum. Orat. 
περὶ τῶν ἐν Χεύῤον. rem declarat: ἔϑος δὲ ἣν τοῦτο παλαιὸν 
τοῖς “1ϑηναίοις... ὅσοι πένητες ἦσαν αὐτῶν καὶ ἀχτήμονες ὀΐκοι, 
τούτους πέμπειν ἐποίχους εἷς. τὰς ἔξω πόλεις τὰς ἑαυτῶν. χαὶ 
ἐλάμβανον πεμπόμενοι ὅπλα τε ἐκ τοῦ δημοσίου καὶ ἐφόδιον, 
Qui quidem cum veteres migrare colonos aliorsum saepe iuberent, 
patriae maculam adspersere, quam [socrates, etsi frustra, eluere 
conatur. BDicit debere potius gratias suis Atheniensibus Graecos 
referre, quod eorum sub imperio vitam seditionibus inuunem. 
transegerint, ἢ τὰς IKG42HPOY XTIAES ἡμῖν ὀνειδίζειν, ἃς ἡ μεῖς 
εἰς τὰς ἐρημουμένας τῶν πόλεων. φυλακῆς ἕνεκα τῶν χωρίων, 
ἀλλ᾽ οὐ διὰ πλεονεξίαν, ἐξεπέμπομεν Panegyr. p. 89., callide pro- 
fecto. 'Tu confer huius lib. c. 29. Wkss. 

20. 21. “ἔγω δὲ τὸν Περσῶν βασιλέα εἰς. Audi iterum 
Isocratem Paneg. p. 96. καὶ viv Ολυνϑίοις καὶ ὠλιασίοις (.1«- 
χεδαιμόνιοι) πολεμοῦσιν. ᾿Ἱμώντᾳ δὲ τῷ Ἰ]ακεδόνων βασιλεῖ, 
καὶ “Ζιονυσίῳ. Σικελέας τυράννῳ. καὶ τῷ βαρβάρῳ τῆς ᾿1σίας 
χρατοῦντι συμπράττουσιν. ὅπως μεγίστην ἀρχὴν ἕξουσιν. Quae 
principes eos Spartanorum civitatem coluisse hoc tempore et ab 
ea vicissim cultos praeclare indicant. Wkss, 


*. 20. 25. Ἐπὶ ἄρχοντος 249. IN(«ovoc] Verum id Archontis 
nomen, sub cuius magistratu de vita decessit ex quorundam opi- 
nione orator Lysias, ut eius in vita significat Dionysius Halicar^ 
nassensis T. Il. p. 85. Wkss. 


20. 97. “Ζεύχιον IMóALiov] Forte “ἠέλιον vel TMevZviov. 
Pro utrovis Q. Fabium ponit, qui in fastis non exstat. RHop. 
«ΖΦ εύκιον ἸΠάλλιὸν εἰς. Car. Sigonius profert ex. hoc loco ad 
Livii L. VL 5. Ζεύκιον Mevipviov, Γάϊον XegovtAtov, Οὐαλέ 
ριον vlov, Kóivrov (ϑάβιον. Quos si e scripto suo "Cod., ut 
credibile fit, excitavit, usus haud dubie est longe optimo, Eum 
inre cerfa sequamur. Wrss, 


20. 30. Τοῖς μὲν ππωνιάταις --- ἀποχατ. τὴν πόλιν Ur- 
bem Hipponium seu Vibonem Valentiam Dionysius everterat, 
civibusque Syracusas traductis agrum Locrensibus contribuerat, 
supra L. XIV. 107. Videntur Carthaginienses eos opportune pa- 

ἐπα 


Vor. it. 2 


18 ANNOTATIONES 


triam in sedem restituisse, ut in Italia amicos, si qua recrudesce- 
ret cum tyranno bellum, haberent. Wrss. 

20. 38. Οἵ ve τὴν Σαρδόνα κατοικοῦντες Vid. not. in L. 
IV. 29. Wrss. 

21. A8. Oc δὲ κατετραυμάτιζον] Salva esse potuerat, 
nisi scripti libri contra ivissent, recepta dudum scriptura, Amat 
auctor conpositum id verbum. Vid. L. XII. 61. et hoc lib. c. 25. 
saepeque alias, WEss. 

21. 54. Σερουΐλιον Κοΐντιον] Inverte Kótvrov Σερουΐλιον. 
In fine scribe Kofvziov. Fasti addunt Ser. Cornelium et L. Hora- 
tium. Ruop. Citra dubium hie Kórvrov, et mox zZs?xiov Koty- 
τιον Scribendum. Sex tribunos Livius huic anno inponit L. VI. 6. 
Serv. Cornelium , cui hic praenomen Marco, tum tres illos, quos 
auctor edit, praetereaque LL. Horatium et P. Valerium: ut adeo 
peccatum sit in parte extrema notae Rhodomannianae. Pighius ad 
ann. CCCLXVIII, hinc adfert Ser. Cornelium, Q. Servilium, M. Fu- 
rium et L. Quinctium, forsan ex coniectura. WEss. 

21. 63. Ἔτι χοιμωμένους καταλαβόντες Videndi sunt Xe- 
nophon Hellen. L. V. p. 443., Corn. Nepos Pelop. c. 3., Plut. Pe- 
lop. p. 281. et Socrat. Dashod. p. 596., qui diligentius et copio- 
sius haec exsequuntur omnia. Wess. 

21. 64. Ἔπειτα τοὺς πολίτας ete.] Post πρῶτον μὲν nemo 
non expectet ἔπειτα δέ. complures tamen sunt apud hunc authorem 
loci in quibus ἔπειτα sine δὲ positum est. STEPH. 

21. 78. Ὅτι xai αὐτοὶ συγκατήγαγον τὸν ὃ. τῶν 1491- 
γαίων ] Vide superius L. XIV. 32. Wess. 

21. 84. Ἐψηφίσατο παραχρῆμα δύναμιν — ἀποστεῖλαι 
Haec frustra alibi quaeres. Constat ex Xenophonte duos praeto- 
rum, qui praesidii caussa in finibus agebant, suppetias Thebanis 
venisse, sed nullo Atheniensium decreto. Quare utrique postea 
diem dixerunt, et alterum quidem morte mulctarunt, alterum vero, 
quia iudicium fuga evitaverat, in exilium egerunt. Uter autem 
horum Demophon fuerit, et an Chabriam collegam habuerit, non 
audeo decernere. WErss. 

22. 95. “ρομαῖος ἠπείγετο] Nihil mutandum, Sic L. XIV. 
104. δρομαῖοι παρῆσαν ἐπὶ τὴν βοήϑειαν. ΥΈΒ5. 

292. 27. Προσιόντες ἐπὶ τὰς Orflac] Cleombrotus auxilia- 
res copias adduxit, obviosque in Megaride eos habuit, qui fide 
publica ex arce Cadmez descenderant, Plutarchus in Pelop. p. 
284. Wrss. 

22. 29. Τοὺς δὲ ἡγεμόνας — τρεῖς ὄντας ete. ] Lysanori- 
dam, qui perperam “υσαορίδας in Plutarchi superius citato loco, 
Hermippidam et Arcissum: hos capitis damnarunt, Lysanoridae 
vero multam ingentem irrogarunt. Dubites tamen sanane sint in- 
terfectorum nomina. [dem enim Plutarch. de Socrat. Gen. p. 586. 
E. Κριπίδαν καὶ “ρκεσον adpellare videtur. Poteris Ἡριππίδαν 


͵ 


IN LIB. XV. CAP. 24. -- 48. 19 


cum Bryano rescribere, si tibi clare patuerit, eundem esse, de 
quo L. XIV. 38. Mihi non liquet, malimque adeo Hermippidam 
praeferre. Wkss, 

92. 34. Θηβαῖοι δὲ Θεσπιὰς πολιορχήσαντες} Tacent alii: 
nec negandi propterea iusta ratio. Praeerat Thespiarum urbi Spho- 
drias, ἃ Cleombroto illi inpositus ad Thebanos lacessendos, Xe- 
noph. Rer. Gr. L. V. p. 445. Wkss. 

22. 37. Εἰς Σαρδωνίαν &ázéovaLov] In Sardiniam Inter- 
pres, haud sane prudenter, sicuti monuit Ph. Cluverius Sard, 
Antiq. p. 486. Romani in eam insulam nihil tentarunt ante Puni- 
cum bellum primum, vicinis ante id tempus domandis unice occu- 
pati. Intelligitur eorum oppidorum aliquod, quae in urbis erant 
conspectu, sed cuius titulo turpis inhaeret macula. Herdonia ita- 
que esse non potest, quippe longius dissita. Tempus, quo Dio- 
dorus deductam coloniam asseverat, nou male congruit S«£rico, 
quorsum Velleius L. I. 14. post septem annos, quam Galli ur- 
bem ceperunt, missos fuisse colonos docet. At differt scriptura 
vehementer, vetatque assensum. Extundant proinde certius et 
probari quod possit, feliciora ingenia. Wtss. 

22. 39. Καλλίου] In Pario Marmore Καλλέου. Chabriam 
Sigonius vocavit, notatus a Io. Meursio de Archont, L. IV. 1. Wrss. 

23. 41. IMáoxov IlózAiov] Deleto priore, alteri subiunge 
ex fastis Κορνήλιον. Deinde T?rov xol zdeóxwv Kotrvzíovc. Fasti 
praeter hos edunt 4. Maalium et C. Sergium. Ruop. "Turbata 
corruptaque tribunorum haec sunt nomina. Refingi poterunt 77, 
“Παπίριον , "bXov ἸΠ]Πάλλιον. Πόπλιον Κορνήλιον. {τον Kotv- 
τιον καὶ “εύκιον. Sic certe propius recedetur a vetustiore scri- 
ptura. Onuph. Panvinius in Fast. ad annum cccrxix mancum hic 
ait Diodorum et quatuor tantum prodere tribunos L, Papirium, 
Q.... T. et L. Quinctios, nescio quam editionem secutus. C. vero 
Sergius, quem Rhodom. ceteris adiungit, Livio L. VI. 11. ex vi- 
rorum doctorum coniectura est insertus. WEss. 

23. 47. ᾿““ϑηναῖοι δὲ πρέσβεις — ἐξέπεμψαν δος illis 
non admodum conveniunt, quae Xenophon de Atheniensibus L. 
VI. Hellen. p. 445. conmemorat. Vereor equidem, ne hic quae- 
dam ὕστερον πρότερον. sint posita. Certe post inprudentem Spho- 
driae expeditionem Athenienses a Spartanis sese praecipue disso- 
ciarunt, antea vehementer illis offensi, qui Thebanis auxilio oc- 
currerant. Wkss. 

23. 59. 'O δῆμος μετεωρισϑεὶς — συγκατεστήσαντο etc.] 
Vid. ad. L. V. 4. Synthesis haec optimo cuique probatur. S. Mar- 
eus e. VIIL 1. παμπόλλου ὄχλου ὄντος. xoi μὴ ἐχόντων τί φά- 
γωσι. WESS. 

28. 67. Τὴν ὁρμὴν τῶν πολλῶν δρῶντες Mallem τῶν 
πόλεων, quod ob praecedentia videtur conmodius. Si cui tamen 


vulgatum potius censeatur, fruatur eo sensu. Wkss. 
o9 αὶ 


90 ANNOTATIONES 


.93. 71. Koi περὶ τῆς — ἐποιοῦντο πολλὴν φροντίδα ἢ 
Praepositione si offendaris, eam cum Reg. 2. tolle. Ipse auctor 
L. 1. 84. καὶ τῶν συνουσιῶν — φροντίδα ποιοῦνται τὴν peyt- 
στην. Et L. XVII. 60. φροντίδα ποιήσασϑαι τῆς ἐπὶ οἶκον ἀνα- 
χομιδῆς. Saepeque alias. WESS. 

93. 82. Οὐχ ἐχόντων δὲ στρατηγὸν — Vous am 
Fuisse puto οὐκ ἔχων. Spectant enim regem Acorin, qui :circa 
hoc tempus Pisidas ἃ Persarum rege alienasse et sibi iunxisse vi- 
detur, quemadmodum ex Theopompo suo Photius Cod. CLXXVI. 
p. 391. excerpsit. Chabriam in Aegypto exercitum ductasse, signi- 
ficat etiam Polyaen. L. HE. 11.7., incertum tamen hoccine tempus 
indicet, an illud, de quo auctor infra c. 92. Wkss. 

24. 89. ὠαρνάβαζος δ᾽ ὑπὸ τοῦ βασιλέως etc, 7 Bellum 
hoc Aegyptium diu fuit tractum: necdum enim orto Cypriaco, in 
ÉEvagoram suscepto et per decem annos continuato , per triennium 
a Pharnabazo et aliis, de quibus Isocrates Pinigii: p. 100., fue- 
rat non satis prospere administratum. Conf, infra c. 41. De Iphi 
crate eius in. vita haec. Corn. Nep. c. 11. Quum Artaxerxes Ae 
guptio regi bellum inferre voluit, IPHICRATEM ab Athenien 
sibus petivit ducem, quem. praeficeret. exercitui conductitio. 
Adde sis Polyaen. L. lli. 9. 38. Wkss. 


24. 4. M:zà δὲ ταῦτα :Σφοδριάδου etc.] Ceteris scripto- 
ribus Zqooíasc dicitur. Putes itaque instaurandum eius nomen et 
Σφοδοίου scribendum. Ego tamen manum abstineo: convertun- 
tur enim inter sese. Σροδρίας et “Σιροδριάδης. Namque insolens 
non est, ut primitivum et patronymicum in eodem homine locum 
obtineat. Exempla dedimus alias, plenaque manu vir clarissimus 
mihique veteri amicitia coniunctus Tib. Hemsterhusius ad. Luciani 
Timon. c. 44. Vide queque huius-lib. c. 39. Wzss. 

94. 7. Ἔπεισεν αὐτὸν Κλεόμβροτος  ἵπιο vero "Phebani, 
ut Athenienses a Lacedaemoniorum amicitia segregarent. Sic .Xe- 
nophon Hellen. L. VI. p. 445. et Plutarchus Pelop. p. 285. Fieri 
tamen potest, ut clandestina ἃ Cleombroto mandata habuerit..Fayit 
certe cum amicis Sphodriae, ob hanc expeditionem caussam dicere 
iusso. WEss. 

94. 94. Ἰὰς γενομένας χληθουχίας ἀποκαταστῆσαι] Pru- 
denter profecto: aptissimum erat ad socios, nimis ταῖς xÀngov- 
χίαις gravatos, alliciendos. Vid. huius lib. c. 23. WESS. |... 

24. 34. Χωρὶς '"Eovwac] Bene sit librario Reg. 1., qui ve- 
tustioribus ex libris sanitatem huic loco reddidit. "z4xz/o nüllà 
hoc fuit tractu, ut pulchre patefecit [ac. Palmerius. Contra Hesti- 
aea satis nobilis, atque ab Atheniensibus, ut auctor indicat, duris- 
sime habita. Vid. L. ΧΗ. 7. et Theopompum apud Strabon. L. X. 
p. 683. Qui vero ex “Ἑστιαίας nasci potuerit * 4/xzíag  variatites 
veterum Codd. conmonstrant scripturae. WESS. 


N 


IN LiD. XV. CAP. 25. — 30. 21 


25. 51. Τήν τε ἀκρόπολιν τῶν ᾿““χτιαίων Haec due loca 
diu me torserunt: non enim videbam, quomodo intelligere pos- 
sem de ea Actiorum urbe et acropoli, quae vicina fuisset Oro- 
po. Sed tandem ex iis tenebris emersi, et mendosa haec duo loca 
in vocibus * Azzíac et ᾿“χτιαίων et ᾿Ξδρωπίων deprehendi. Et de 
'Actia quidem in Euboea nihil invenitur alibi, omnes tam Historici 
quam Geographi de ea siluerunt, nec de Oropo in Euboea, si Ste- 
phani abbreviatorem excipias, qui ex hoc loco proculdubio id 
habet. Sed iudice Salmasio in Solinum p. 148. exulare debent a 
Stephani textu haec verba, ἐστὶ xol ἄλλη Βοιωτίας» et cum multa 
;iyatione id censet: eum vide, et ita certe iudicabis. Ergo pro 
!Axiiac et ᾿ΑἸκτιαίων lege meo periculo “Ἑστιαίας et “Ἑστιαίων, 
:et pro ᾿'ϑὩρωπίων lege ᾿Ωρειτῶν, et omnia bellissime quadrabunt. 
Hestiaeorum urbs a Pericle desolata fuit, pulsis omnibus civibus, 
ut nos docuit supra Diodorus L. XII. p. 293. et idem ait etiam 
Plutarchus in Pericle p. 164. Inimici igitur Atheniensium Hesti- 
aei, quod hie de Actiaeis dicitur: contra recenti beneficio devincti 
fuerant a Lacedáemoniis, quod etiam nos docet Diodorus verbis 

;ájmmediate sequentibus, ubi Theripidam missum paulo ante a La- 
cedaemoniis ait, qui Neogenem illum tyrannum profligaverat, et 
60. pulso libertatem restituerat Oropiis (ubi legendum Oreitis). 
At ᾿Ωρεὸς et “ Εστίαια eadem urbs fuit binominis: testis locuples 
Strabo L. X. in initio, ubi ait eam urbem prius Histiaeam, deinde 
Oreum dictam : et idem asserit Thucydidis Scholiastes ad L. I. p. 7 5. 
(cap. 114.) Facessant igitur eae voces corruptae , et legatur au- 
| daeter *Eovieíoc vel *Potahlüt (ut Strabo) et “Ξστιαίων profzríac 
et 4I4yriutcor, et pro omn, ᾿Ωρειτῶν, et nullae tenebrae insi- 
debunt huie Diodori loco , qui , u£ nunc legitur, inquinatus est et 
: obscurus. Sed non opus erat tanto conatu. Nam ecce Diodorus ipse 
statim ait (quod non advertebam) dc A αἰτίαν οἱ τῶν “Ἑστιαίων 
Ε καλουμένων χώραν οἰκοῦντες οἰχείως διετέϑησαν πρὸς τοὺς 
“Σπαρτιάτας; quod omnino evincit, quod probare aliunde conatus 
sum. Parw. 7v τε ἀχρόπολιν τῶν “Εστιωιέων Sic scripsi ex 
vestigiis Reg. 1., atque ita solet auctor. Alioqui "Eaviatev ex ἔστι- 
" eioc, quo εἰμεν fuisse usum Stephan. in “στίαιοα, docet, reti- 
.meri potuerat. Recte vero Palmerius Hestiaeos et Hestiaeam in 
hane sedem revocavit. De Oreiiis dubito. Nam caussam non vi- 
deo, cur Hestiaeam memorans et Hestiaeos auctor, Oreitas eosdem 
. adpellare voluerit, Distinguit praeterea ah Hestiaeis clarissime Oro- 
pios, qui tamen, si ρειτῶν refinxeris, iidem erunt. Fac autem, 
Oropios, in vicina continente et in finibus quidem Atticae et Boe- 
otiae positos, eiusdem Neogenuis tyrannide fuisse oppressos, quid 
tandem difficultatis supererit? Oropum in Euboea nullam fuisse, 
. certum est: prope eam ad mare sedem habebat. Itaque a tyranno 
una cum lHestiaea iniusto. imperio occupari et premi potuit. Haec 
-faciunt, ut de Oreitis assensum cohibeam. Wkss. Composuit 


22 ANNOTATIONES 


Wesselingii dubitationes Schneiderus ad Xen. Hist. Graec. V. 
4. 56. 

25. 54. Θηριππίδαν ἀπέστειλαν] Μαρτι Casaub, ad Polyaen. 
Strateg. L. Hl. 21. Θηριππίδαν perperam hic legi pro ᾿Ηριππίδαν 
adfirmat: quod facile agnoscerem, modo liqueret eundem esse, de 
quo L. XIV. 38. Habet alioqui Θηρισιπίδας nihil insolens, est- 
que hoc nomine civis Atticus in Aleiphronis L. III. Ep. 8. Mox 
Rhodomannus in not. Correction. scribi iubet πρῶτον ἐπεχείρει 
λόγοις πείϑειν τὸν τύραννον) non male, WEss. Vid. annot. ad 
Exec. Vatic. p. ed. Rom. 122. 

25. 64. ᾿Επόρϑησε viv “Ἑστιαιῶτιν χώραν ] Sic passim 
alii: in Plutarchi tamen Amator. Narrat. p. 773. E. πρεσβύτης 
τὸ γένος ἐξ ᾿Ωρεοῦ πόλεως τῆς “Ἑστιαιατίδος. Metropolim in Επ-ς 
boea non praeteriit Stephanus in JM5roózoXic, sed situm obiter 
signans. Wrss. 

26. 85. Ot τὴν 'ἄχτην καλουμένην olxotvrsc] Hi fuerunt 
Epidaurii, Methonaei, Troezenii. Totus. enim ille litoris tractus 
Orientalis 77x77 dicebatur, ut Scymnus Chius v. 522. et Thucy- 
dides, si bene citatur a Stephano in "4zr;. Par. Conf. not. in 
L. ΧΗ, 43. Quid vero obstat, quo minus alium eiusdem Scy- 
mni locum his adstruamus et illustremus? Describit tractus ejus 
duces et conditores v. 532. 

"Aoyovc ve Κεῖσον xal μετ᾽ αὐτοῦ Τήμενον, 

Τῶν δὲ περὶ τὴν " Axvnv ᾿“Ιργαῖον. ὡς λόγος; 

Καὶ Ζ7ηϊφόντην. υἱὸν ὕντα Τημένου. 
Sic lego et distinguo. Interpunctioni favet res ipsa. Deiphontes 
Temeni fuit gener, non filius, Epidauro praepositus. Filii praeter 
alios Kzcoc, Argivis post Temeni fata imperans, et Z40yatoc, 
Deiphontae quam fratri addictior. Docet Pausanias L. IL. 26. et 
28. Viris doctis, ne verum providerent, perversum Argaei in 
᾿4γανὸν aut' “γαυὸς, Cisique in Κίσσον aut Κρίσσην nomen in- 
pedimento fuisse videtur. Wkss. 

26. 87. Τὴν δ᾽ ἐπὶ πᾶσιν Ὀλύνθιοι] Restitui suam Diodoro 
dictionem, idem exprimentem quod in edd. Ἢ ἐπὶ πᾶσι est postre- 
ma. Lucianus Pseudolog. c. 10. οἷα τὰ ἐν Παλαιστίνῃ — εἶτα ἑξῆς 
τὰ ἐν “Ελλάδι καὶ Ἰταλίᾳ, καὶ ἐπὶ πᾶσι τὰ ἐν ᾿Εφέσῳ νῦν. WESS, 

26. 92. Περιβόητος δ᾽ ἣν ἐν &vogsío] Opportunius erit 
ἐπ᾽ ἀνδρείᾳ, monente in not. Addend, doctissimo Rhodomanno." Ez 
τρυφῇ καὶ μαλακίᾳ περιβόητον ad eum modum Plutarchus Caton, 
Uticens. p. 761. C. Wrss. 

26. 96. Suspicor deesse verbum aliquod praeteriti imper 
fecti pluralis numeri, ante πολεμοῦντες. alioqui dicerem legen- 
dum zzoAéuovv. SrEFH. " 

26. 98. Κρατῶν τῶν ὑπαίϑρων  ϑδῖς L. XVI. 42. XIX. 
104. et Polyb. Ili. 91. De illis vero dici, qui exercitum meliorem 
habent, ac praesertim qui equitatu sunt validiores, libereque per 


IN LIB. XV. CAP. 30. — 32. ug 


agros possunt vagari, copiose declaravit Isaac. Casaubonus ad Po- 
lyb. L. 1. p. 150. ed. Gron. Porro Agesilai in Asia gestas res L. 
XIV. 80. exsecutus est, Wkss. 

26. 10. Ὧν ἦσαν Zdaxsdoiuoviov πέντε μοῖραι Nullum 
discrimen est inter μοῖρα et μόρα, nisi quod haec forma Laconi- 
cae sit dialecti. Promiscue utrumque adhibetur. De numero, qui 
moram. absolvebat, Diodoro adstipulatur Ephorus in Pelop. p. 286. 
Plutarchi, dissentientibus tamen aliis, ut ibidem perscriptum est. 
Cetera peti possunt ex Io. Meursio Lect. Attic. L. I. 16., prave ta- 
men μόρας et λόχους, quos Cragius recte distinxerat, confunden- 
te. Conf. H. Vales. in not. Maussaci ad Harpocration. p. 123. 
Paullo ante προαγαγὼν τὴν δύναμιν mecum si malueris, suceurret 
auctor hoc lib. c. 52. εὐθὺς γὰρ προαγαγὼν τὴν δύναμιν etc. 
Nec aliter Rhodomannus. WEss. 

26. 12. Ὃ δὲ Σκιρίτης — — οὐ συντάττεται μετὰ τῶν 
ἄλλων] Vide N. Cragium de Lacedaem. Republ. L. IV. 4. et Io. 
Meursium 1. c. Sciritas suum sibi locum in sinistro aciei cornu 
nec aliis permixtos, semper obtinuisse, testis Thucydides L. Y: 
67. et Etymologus, a Meursio bene correctus , in Σχιρίτης. Nu- 
mero sexcenti erant, et ad victoriam haud leve momentum adfere- 
bant. Auctor Lexici Platonici Coislin. Biblioth. p. 480. “Ξχιὼ- 

, A, Ww. , , 2 ον "αὖ ζι- 4 2 ^ €. 3:3 , 
Qérou (otros) λόχος ἀνδρῶν ἑξαχοσίων. Aoxadixoc, 0 ἀρχύμε- 
γός τὲ ἐν τοῖς πολέμοις καὶ τελευταῖος ἀναχωρῶν. ubi, "foxa- 
δικὸς ne quid turbet, conferri Hesychius in ΠΣ χειρίτης debet. Wrss. 

27. 30. Καὶ πρόβλημα ποιησάμενοι τὰς δυσχωρίας | Vid. 
Xenophont. Hellen. L. VE. p. 449. Videtur autem Agesilai haec 
in Boeotiam expeditio citius contigisse. Vix certe omnia, quae hic 
succedunt, in unum conpingi annum poterunt. Monuit etiam do- 
ctissimus H. Dodwellus Annal, Xenoph. p. 268., quem adi sis. WEss. 

27. 43. Καὶ τὰς ἀσπίδας πρὸς τὸ γόνυ xLivarrac] De 
Chabria et Gorgida, nam eum in consilii huius partem vocat, 
Polyaenus IL. 1. 2. παραγγέλλουσι μὴ προδραμεῖν. ἀλλὰ μένειν 
ἡσυχῆ. τὰ μὲν δόρατα ὀρϑὰ προτειναμένους, τὰς δ᾽ ἀσπίδας 
εἰς γόνυ προερεισαμένους. Nepos Corn., ex Theopompo aut Cal. 
listhene fortasse, in Chabr. e. 1. Aeliquam phalangem loco 
(Chabrias) vetuit cedere, obnixoque genu scuto, proiectaque 
hasta impetum. excipere hostium docuit. Id novum Agesilaus 
contuens, progredi non est ausus, suosque iam incurrentes tuba 
revocavit, Ubi Lambinum consule. WEss. 

27. 49. "4vüpag ἀγαθοὺς γίνεσθαι Frequens de viris 
fortibus, loseph. Bell. Iud. L. VI. 1. 5. τίς γὰρ οὐκ οἷδε τῶν 
ἀγαϑῶν ἀνδρῶν ὕτι τὰς — ψυχὰς — αἰϑὴο ξενοδοχῶν ἄστροις 
ἐγκαϑιδρύει. Xenophon Exp. Cyr. L. Il. p. 226. ᾧ ὑμεῖς, οὐδ᾽, 
εἰ πάνυ ἀγαϑοὶ εἴητε. μάχεσϑοαι ἂν δύνησθε. Polyaen. Iit. 9. 
14. μὴ ἀναγκάσωμεν ἀγαϑοὺς γενέσθαι τοὺς πολεμίους. Aliter 
Herodotus ll. 120. de Hectore, καὶ πρεσβύτερος, καὶ ἀνὴρ ἐκεί- 


24 ANNOTATIONES 


vou μιἄλλόν γ᾽ iov. et L. Vl, 910. Sed vide Th, Gatakér. in 
Anton. L. IV. p. 97. Wzss. 
97. 68. δύναιντο xol φϑάσαι v. T. κ᾿ οἵ “αχεδαιμόνιοι 
Egregia ea sunt, quae de verbo φϑάσαιε M. Meibomius ad Cebet. 
"Tab. ». 29. et ex Budaeo Thes. T. IV. p. 134. H. Stephanus con- 
duxerunt, Hoe vero rarum, et, sanum si sit, satis singulare, φϑά- 
σας χατὰ τὸν κίγδυνον in periculum citius incurrere.  Addidis- 
sent fortasse alii φϑάσαι χακόν τι παϑεῖν , ut alibi Herodianus. 
Non diilitebor, mihi in mentem venisse mendi suspicionem: puta- 
bam ad Thebanos, Spartanorum hostes, referenda esse; dedisse 
ergo φϑάσαι κατὰ τὸν κίνδυνον τοὺς “ακεδαιμονίους, posse eos 
in certamine Spartanos antevertere ac superiores abire, ut c. 26. 


φϑάσαι σπεύδων τοὺς “αζεδαιμονίους. Sed urgere id nolim. 
WEss. TOI 


28. 83. Kal διδάξαι μηδὲν ἄγαν xovelniz;av] Non dissi- 
milia poétae Anthol. L. I. 80. fn his vero respectum esse ad vetus 
dictum, cuius auctor in Schol, Hippolyt. Euripid. v. 265. desi- 
gnatur, /LHLAEN AT'AN , neminem fugit. Wrss. 

28. 92. Καὶ τὰς szóvag τὰς ὑπὸ vov δήμου δοθείσας 
αὐτῷ 1 Honores Chabriae ob res praeclare gestas ab Atheniensibus 
deeretos tangit Demosth. Or. in Leptin. p. 295. De statua sic Nep. 
Cornel, Chabr. c. 1. Hoc usque eo tota Graecia fama celebra- 
tum est, ut illo statu Chabrias sibi statuam fieri voluerit, quae 

ubliee ei αὖ Atheniensibus in f'oro constituta est. Wxss, 

28. C5. Στρατεύσαντες ἐπὶ Θεσπιὰς Xenophontem si 
audis, gesta paullo aliter res est, Eum consule Hetlen. V. p. 448. 
Wrss, 

28. 21. Τρύπαιόν ve ἔστησαν 1 Iterum Xenophont, vide L. 
V. p. 450. Wrss, 

28. 22. Κατεθάῤῥησαν τῆς τῶν Σπαρτ. δυνάμεως} Ob- 
firmato contra Spartanorum potentiam erant animo, contraque 
eam audentiores ibant. Infra e. 43. de Aegyptiis xal κατε--: 
ϑάῤῥουν τῶν πολεμίων. Et L. XVIL 45. οἱ Τύριοι — κατε- 
ϑάῤῥησαν τῶν πολεμίων. Gregor, Nyssenus Epistolarum, quas 
Zaccagnius Monum, Veter. inseruit, XII. p, 383. χαταϑαρσῆσαε 
τῆς πρὸς ἑγαντίους μάχης. Non admodum dissimile παραβάλ-- 
λεσϑαι x«l κατατολμᾶν τῶν πολεμίων Polybii L. HE. 103. et τῆς 
ἀπονοίας ἔδωχεν ἂν δίκην, ἐν ὅροις “Ρωμαίων. ὧν κακῶς κατε-- 
τόλμησεν Gregorii Nazianzeni Or. III. p. 68. Verum huic generi 
alius fuit locns, Wrss, 


25. 26. Πόλλις ὃ τῶν “ἀκ. ναύαρχος Eadem διττογρα-- 


φίᾳα in praefecti nomine apud Polyaen, L. HE. 11. 11. Πόλλιν ta- 
men malunt praeter eos, quos vir doctus ibidem adscripsit, Ari- 
stides T. ΠῚ. p. 383. et Suidas, WEss. 

29. 47. Ὧν ἡγεῖτο Κηήδων ete.] Frustra haec alibi quaeres. 
Xenophon praelii meminit, sed obiter et brevi sermone Hellen. 


D 


IN LiB. XV. CAP. 33. — 36. 25 


L. V. p. 451. Habet, quae huc referenda sunt, Polyaenus Stra- 
teg. L. HT. 11. 11. Wrss. 

29. 61. ᾿“ναμνησϑεὶς τῆς ἐν ᾿“ργινούσαις vovucytee] 
Vide de navali eo praelio, et iniquissima ducum condemnatione 
L. XIII. 99. 101. etc. WESS. 

29. 65. Εὐλαβήϑη μή ποτε] Vide annotatiunculam secun- 
dam in paginam 462. (huius edit. p. 11. num. 46.) SrEPu, 

29. 72. Τῶν μὲν ᾿“ϑηναίων ete. τριήρεις ὀκτωκαίδεκα ] 
Negat Demosthen. Or. in Lept. p. 294. duce Chabria ullam un- 
quam Athenienses aut navim aut militem amisisse. "Epi δὲ περα- 
λαίῳ, inquit, μόνος τῶν πάντων στρατηγῶν οὐ πόλιν, οὐ φρού- 
Qtov , OY NAYN, OY XTPATIOTHN ἀπώλεσεν OYA E- 
INA ἡγούμενος ὑμῶν. Longe utique discedens a Diodoro: neque 
hae tantum in re, sed et in numero captarum de Spartanis navium, 
quas XLIx fuisse asseverat. ᾿Ἑνίκησε; paullo ante dixit, “αχεδαε-: 
ιονίους ( Chabrias ) vovg ee xal πεντήχοντα μιᾶς δεούσης 
ἔλαβεν αἰχμαλώτους τριήρεις. Vide quae succedunt, ad Chabriae 
laudes satis oratorie digesta. WEss. 

29. 8I. Τῷ δὲ βασιλικῷ στόλῳ χρησάμενοι] Conf. L. 
XIV. 83. WEss. 

99. 83. Π͵άρχκος Πανίλιος 1 Imo ZMávAwc. Gliscebat hoc 
anno in dies Romae seditio, quam magis metuendam auctor facie- 
bat M. Manlius. Oppressus is est insequente apud Livium L. VI. 
20. Wrss. 

30. 88. ΧαριάνδρουἿ In “Χαρισάνδρου consentiunt in- 
scriptiones Oderieiana, Fourmonti apud Boeckhium I. p. 124. 
et quae saepius repetit Sandvicia, 

30. 88. T'irov καὶ Mágzov] Priori adiunge Κοΐντιον; posteriori 
Qo?oiov. Ante Κορνήλιον poue Σερούϊον. Fasti addunt “Πόπλιον 
“Οὐαλέριον. Ἀπορῦ. Rhodomanni emendatio si valeat, non qua- 
tuor, quot ereatos hoc anno auctor ait, sed qumque erunt tribuni 
"jure consulari. Mallem ex praescripto Coislin. Σερούϊον Κορνή- 
"Av, “ουλπίχιον. 24. H. Τῖτον Κοΐντιον. Livius M. Furium et 
P. Valerium illis collegas adiungit, Papirio quoque Caii praenomen 
inponens L. VI. 18. Wrss. 

30. 90. J&ucov Θούριος Et quidem τὸ πρῶτον. quod 
opportune addit Pausan. Achaic. c. 25.5 vicit enim Damon iste et 
sequente Olympiade, Wrss. 

30. 4. Ot δὲ προνενικηκότες y ἐπαρϑέντες εἰς. De Thra- 
cibus, qui ad 'T'riballos in ipso certamine transierint, nihil Áeneas, 
rem hane ceteroqui diligenter exponens, Poliorc. c. 15. Liberemus 
eum, ferente ita occasione, glossemate , quo oratio inquinata est. 
Ot δ᾽ “βδηρίται ὑπερφρονήσαντες αὐτῶν διὰ τὸ προειργασμέ- 
vor ἔργον ἐπεβοήϑησαν πασσυδίῃ. οἱ δὲ (ΠΤ οίβαλλοι) ὑπῆγον 
αὑτοὺς εἰς τὰς ἐνέ ρας. Sie oportet. Nàm πάσῃ δώμῃ χαὶ προ- 
ϑυμίᾳ, quae σεύσσυ δή) arctissime connectuntur, explicandi gratia 


26 ANNOTATIONES 


adposita gunt. Adfirmant Grammatici, quibus Πασουδίῃ non aliud 
est ac μετὰ πάσης ὑρμ"ῆς" πανστρατιᾷ" ὁμοϑυμαδόν. Vide modo 
Hesychium, Suidam, Eustathium i in Il. B. p. 166. Wrss, 

30. 12. Χαβρίας ὃ ᾿“ϑηναῖος etc.] De eo nihil Aeneas. 
Vereor etiam, ut satis sanum eius sit nomen. Dicit Chabriam 
dolo quorumdam peremtum Abderis fuisse. Atqui Chabrias, nobi- 
lissimus Atheniensium dux, sexto decimo abhinc anno in Chio 
periit, Demosthene, Corn. Nepote, ipsoque Diodoro L. XVI. 7. 
testibus. Errasse dices auctorem. Fateor id fieri potuisse, quam- 
quam in viro adeo illustri erroris ansa videtur difficilior. Culpa 
certe in amanuenses, qui plura hoc in scriptore admiserunt, reci- 
dere poterit. Nec quidquam tamen definio, suspicionem iniecisse 
contentus. WEkss. 

30. 18. Tuc ve ναῦς τῇ πόλει προσηγάγετο Interpres, 
naves urbi infestas admovet. Ego vero id non laudo. Vetat usus 
verbi προσάγεσϑαι, vetant sequentia, Προσάγεσϑαι sedem habet 
in gentibus et civitatibus, quas aut armis aut oratione victores 
suae patriaeque ditioni adiiciunt. Noster L. I. 68. τὰς δ᾽ ἄλλας 
τῆς Φοινίκης πόλεις καταπληξάμενος προσηγάγετο. Et L. XVII. 
52. inia τὰς ἑξῆς πόλεις --- ἃς δὲ πειϑοῖ προσαγόμενος. Pro 
quibus qu ανϑρωπίαις προσάγεσϑαι τοὺς “Ελληνας eiusdem lib. c. 
7. et πρᾳύτητι προσάγεσϑαι 1n Xenoph. Agesil. p. 13. ed. Oxon. 
Quae Regius s idem confirmant. "lode enim ἔπεισεν ἀπο- 
κλίναι πρὸς ᾿“1ϑηναίους postulant apertissime, ut et haec ad 
Atheniensium amicitiam et ditionem accesserint. Sana itaque si 
fuerint verba, indicabunt, Timotheum zaves Atheniensium civi- 
tati adiunxisse, quod probe animadvertit Lambinus ad Nepot. 
Timoth. e. 2. 'Tum vero omnia, quae succedunt, naves itidem 
spectabunt, haud sane conmode. lnsulas, gentesque per Acarna- 
niam Timotheus ad Atheniensium societatem allexit, non solas na- 
ves. Vide ergo, an fuerit τῆς ve νήσου τὰς πόλεις προσηγάγετο. 
Sic addentur prorsus congrue χαὶ τὰς κατὰ τὴν ᾿ΑἸκαρνανίαν 
ὁμοίως etc. videlicet m. Si tamen hoc nimium yideatur, scri- 
bi poterit τήν τε νῆσον τῇ πόλει προσηγάγετο. καὶ và κατὰ τὴν 
᾿“καρνανίαν ct reliq. Ego prius praeopto. Timotheus hac expe- 
ditione Corcyram sub imperium Atheniensium redegit, sociosque 
idem adiunxit Epirotas, Aihamanas, Chaonas, omnesque eas 
gentes, quae mare illud adiacent, sicut eius in Vita c. 2. Nepos 
scripsit. WEss. 

30. 90. ᾿“λκχέταν ἸΠολοττῶν βασιλέα etc. ] Sibi eum et 
patriae conciliavit: unde Timothei amicis aecensetur et hospiti- 
bus in Or. Demosthenis in Timoth. p. 658. WEss. 

30. 24. Περὶ 2devaóo] Meminit Xenophon extr. L. V. 
Hellen. et Polyaenus L. HII. 10. 3. huius puguae. Lacedaemonio- 
rum tamen classi praefectum hie Nécomachum , ille Nicolochum 
adpellat, non sine errore. WEss. 


|s 


| 
| 


A IN,L IB. XV. CAP. 36. — 38. 27 


30. 26. 44? ἀνδρείαν καὶ στρατηγίαν] H. Stephanus eíderi 
legendum ait δ ἀνδρείας καὶ στρατηγίας; ut dixit διὰ τῆς δυνά- 
piece. Cui nune quidem refragari nolo. Sic huius lib. c. 56. de Epa- 
minonda διὰ τῆς ἰδίας ἀνδρείας καὶ στρατηγικῆς συνέσεως τοὺς 
etc. κατηγωνισμένος. Confer tamen c. 39. Wess. 

31. 38. Οὐδέποτε τοῦτο συνέβη γενέσϑαι etc. ] Memora- 
bile hoc ad Tegyras Pelopidae ductu pugnatum certamen describit 
Plut. in Pelop. p. 287. 3 itidem subiiciens πρότερον. οὐδέποτε “1α- 
χεδαιμόνιοι πλείονες ὄντες vm ἐλαττόνων ἐκρατήϑησαν; ἀλλ᾽ 
οὐδὲ ἴσοι πρὸς ἴσους ἐκ παρατάξεως συμβαλόντες, quod gloriam 
profecto Thebanorum haud parum auget. Wkss. 

31. 40. ᾿Επίμπλαντο] ᾿Ἐμπίπλαντο Reg. 2. sicuti L. II. 
45. Wrss. 

31. 44. Τὴν τῶν Σικελικῶν σύνταξιν 1 Laudat Hermiae 
Methymnaei τρίτην Σικελικῶν Athenaeus Deipnosoph. L. X. p. 438. 
C. neque id G. Io. Vossium fugit, sed difficulter obtenturum, ut 
cetera, quae lHermiae nomine citantur, huius sint opuscula. 


Wzss. 
31. 49. ““εύκιον Οὐαλέριον ete.] Tribunos militum sic 


y corrige: A. Οὐαλ. Kolonov, «λον ἸΠάνλιον. Σερούϊον Σουλ- 


πίκιον , «Ζεύκιον “ουκρήτιον. Fasti annumerant L. Aemilium, 
M. Trebonium. KRHop. Correctioni Rhodomanni obest Livius 
L. VI. 21., L. Valerium Publicolam designans. ltaque Crispus 
aliorsum pertinet. Onuphrius Panvinius Fast. ad. ann. cccrxxi. 
Crispum '"Yrebonii esse cognomen, Pighius vero eundem in an- 
num, Crispi cognomen cui tribuendum, se non videre ait. Fa- 
bium nullum hoc anno apud Livium haberi, sed F/aeum videri 
Diodorum voluisse, quod id cognomen M. Trebonio tribuatur. At- 
que hoc fortasse verum est. In Crispo haereo, neque sat scio, unde 
venerit. WESS. 

- 91. 47. Ἱπποδάμου In ἹἹπποδάμαντος consentiunt inscri- 
ptiones Odericiana et quae saepius repetit Sandvieia. 

31. 87. Τοὺς παρακαλέσοντας ete. χοινὴν εἰρήνην συνϑέ- 
σϑαι] De legatis his nihil Xenophon, tantum memorans Athe- 
nienses missis Spartam legatis pacem sociasse L. Vl. p. 456. 


. Rer. Graec., cetera negligens, quod pax ea in breve tempus va- 
-Juerit. WEss, 


31. 62. Κατέστησαν ot Ἕλληνες ἐξαγωγεῖς 14 verum esse 
potest. Sed nihil admodum tum quidem effecerunt, bello inter 
Athenienses et Spartanos recrudescente. Altera pace, quae post 
tres annos coaluit, ἐξαγωγεῖς isti praesidia et Harmostas Lacedae- 
monios ex Graeciae urbibus eduxerunt, auctore Xenophonte L. VI. 
p. 464. Hellen. Wrss. 

31. 65. Κατὰ πόλιν γίνεσϑαι τὰς σπονδὰς] Oppidatim 
bene Interpres. lta hoc lib. e. 50. διὰ τὸ πᾶσιν ἀρέσκειν κατὰ 

πόλιν γίνεσϑαι τοὺς ὅρκους. Polybius Excerpt. Leg. XLVI. p. 


28 ANNO'TATIONES 


1193. οἱ μὲν xov ἰδίαν. ot δὲ κατὰ πόλιν — ἐγκαλοῦντες τῷ 
Φιλίππῳ. Iosephus. Belli I. L. IV. 10. 6. τὸ πιρόϑυμον τῶν δή- 
μων καὶ τοὺς κατὰ πόλιν ὕρκους ἀπαγγέλλων. d. e. singulis in 
urbibus ii aii Simili usu Appianus L. V. B. Civil. p. 1077. 
ἐν δὲ Συρίᾳ τοὺς κατὰ πόλιν Lou τυράνγους. Et Aristides de 
-Conone T. 1. p. 296. Mozeüaipovioec κατὰ νῆσον xci πόλιν νι-- 
χῶν. Quorsum vero haec omnia? Ut S. Lucam nullo iure tentari 
ostendant , eum Evang. e. VHT. 1. καὶ ἐγένετο, inquit, ἐν τῷ κα- 
ϑεξῆς. καὶ αὐτὸς διύϑενέ KATA IIOAIN xci KATA ΚΩ-. 
MHN, κηρύσσων. Potuerat, si visum ita fuisset, 2.51.3. HO- 
AEIX xoi ΚΑΤΑ KOWVLAZ, sicuti loseph. Ant. I. L. XIV. 9. 
.9. ὕμνουν γοῦν αὐτὸν ἐπὶ τούτῳ χατὰ κώμας καὶ πόλεις. Sed 
ut id recipiatur et praeferatur, caussa utique nulla est. Recte ergo 
"Tl. Beza vertit, e£ faetum est deinceps, ut ipe iter face ορ- 
pida tim. et vicatim, praedicans. Wrss. 

:32. 68. Καλλιστράτου δὲ τοῦ Dii opdp τὸν λόγθω ete.] 
. Vid: Corn. Nep. in Epamin. c. 6. et Plut. Apophtheg. p. 193. D. 

Id vero dubites haud inmerito, legationemne hoc tempore obierit, 
et pro concione ea dixerit Callistratus orator. Xenophon quidem 
certe altera pacificatione Callistzatum Spartae egisse et in "Phe- 
banos invectum esse, testis est. Quin si rerum seriem, quam idem 
:jMe Xenophon gertexie; consideres, verior potiorque eius caussa 
videbitur. Inspiee L. VI. 459. Hellen., quaeque disputavit H.Dod- 
- wellus Ann.- Xenoph. p. 275. Wess. 

329. 77. Παρεχώρουν ἀλλήλοις; οἵ μὲν κατὰ γὴν ete.] Hoc 
-ryectissime hune in annum refertur. "Timothei enim ad Leucada 
: viotoriae is fructus fuit. Nepos in 'Timoth. c. 2. Quo facto Lace- 
- daemonii de diutina contentione destiterunt, «et sua sponte Athe- 

niensibus ànperii inavi(imi principatum concesserunt, pacemque 

his legibus constituerunt, ut Athenienses MARIS DUCES essent. 
-Adduntur ibidem de ara Pact publice tum facta, quae in anterius 

tempus ab aliis conferuntur, ut D. Lambinus docuit, WEss. 

39. 90. Καὶ Γοργίας Sie et c, 50. huius libri. Plut. in 
-Pelop. p. 284. Γοργίδας et Polyaeno. L. II. 1. 2. at c. 5. eius- 
- dem libri prorsus, uti hie, Γοργίας. Mutat Casaubonus, haud 
"equidem socio, an inconsulte. Solent certe, ut saepe diximus, pri- 

mitiva et patronymica eodem in homine sedem habere conmodam. 

WESS. 
39. 94. Koi μάλιστα τῆς Πυϑαγορικῆς φιλοσοφίας ] Ha- 
- buit eius sectae praeceptorem Lysim, de quo ad Excerpt. Vales. 
- p. 246. fortasse plura proferentur. WEss. 

32. 4. "4oóqgv σχεδὸν καταχόψαι Muito hoe congruentius. 
Auctor ipse L. IL. 44. τό re ovgezoncdov τῶν ἹΠερσῶν κατέ- 
xoc. Et L. lll. ὅδ. εὐγενῶς μαχομένας ἁπάσας κατακοπῆναι. 
Et vi enims alias. WEss. 

32. 14. "napoyadJoc -yocusvac]  Compositum est uti 


IN 118 XY; CAP. 38;— 41. 29 


ἀπειροκάλως. quod frequentiore teritur usu. Nostrum Lexieorum 
conditores praetereunt plerique, quem ad modum et ἀσεειραγαϑίέαν, 
qua Polybium ad honesti virtutisque ignorantiam describendam 
usum fuisse, optime recordor. WEss. 

33. 22. Πρῶτον ὁὲ τῶν (βιαλέων οἱ φυγάδες ete. ] Mira 
uoa. et Men od dicebatur promiscue: unde incolae modo. €,— 
γαλεῖς, modo GoAcic. Vid. Pausan. L. VIH. 3. et c. 39. ubi et tem- 
pli in ea urbe Bacchi, in cuius honorem τὸ “Πιονύσια, mentio, et 
Polybium L. IV. 3. et c. 79. denique Stephanum in Φιγαλέι ἔκ. INon 
longe ab urbe distabat “ΗΠ ραία propter Alpheum flumen in Arcadia 
posita, de qua idem Pausanias L. VIH. 26., Aristoteles Polit. L. 
V. 3., et Dio Chrysostomus Or. I. p. 11. A. Wxss, 

33. 39. ΠἸεταστῆσαᾶι τὴν, πολιτείαν] Popularis status Me- 
garis valebat: hine turbae, quarum occasione potentiores et ὀλι: 
γαρχίας studiosi urbe eiecti sunt, nec sine damno tamen factionis 
adversae. Vide Philosophum Politic. L. 1V. 15. et V. 5. WEss.: 

33. 43. Καὶ γνωσθϑέντες ἀνῃρέϑησαν ἔπι his obscuri nihil 
est, Sed Codd. discordia facit, ut di scripturae veritate dubitem 
vehementer. Quid enim inter γνωσϑέντες , στασιάσαντες et στα-- 
λέντες conmune? Fieri potest, ut σταλέντες genuinum sit. "Certe 
xal σταλέντες ἀνῃρέϑησαν si verteris et|repressi morte poenas 
dederunt, sive, contrucidati sunt, non erit huic loco incon- 
gruum. WkEss;, 

33. 50. Κρατήσαντες ot Φλιάσιοι τῶν φυγάδων] Non in^ 
tercedam, si bina ultima tollantur ex Reg. 2. praescripto, Axbi- 
tror autem ad hanc Phliasiorum seditionem respicere Demosthen, 
Ο. περὶ Συνταξ. p. 101. Wxss. 

33. 57. Kotvrov Κράσσον] Post Κόϊντον dele Κράσσον 
et distingue. tum ante Κορνήλιον scribe Σερούϊον.. At άβιον 
"AD. fov muta in 2zcóxiv «ἰμίλεον. Fasti edunt insupér L. Papi- 
rium et. C. Sulpicium. Rnop. Suas emendationes Rhodomannus 
vertendo secutus est, quae si valeant, auctori cum Livio L. VI. 29, 
nulla erit discordia. Sed rüedicina et audacior et yioleptior, videtur. 
Mallem ego cognomen Κράσσον Papirio adiungere, qui eo uteba- 
tur, et ante Κορνήλιον scribere Zegoctov, quod praenomen prae- 
cedens vocabulum absorbere facile potuit. In. Faóio Abo nihil 
expedio, ut nec Pighius et Panvinius in Fast. ad ann. cccrxxir. 
Wrzss. 

33. 61. Ἰφικράτης ete. ὄντων dust» ] Vid. superius 
c. 29. Nep. Cornelius condnctitium exercitum ,  cuzus numerus 
duodecim millium fuit, lphicratem duxisse in Aegyptios prodit 
eius in Vit. c. 2. Wess. 

34. 73. Εἰς πόλιν " Avv] Serior aetas Ptolemaida vocavit. 
Hoc natum est nomen ex Hebraeorum s2v. nam quae Stephanus 
et Etymologus in "7x; de Hercule, ibidem sanitati restituto, et 
urbe ab ἀχεῖσϑαι dicta, in medium produxerunt, Graecorum fabu- 


Yew 


30 ANNOTATIONES 


las sapiunt. Opportune Strabo L. XVI. p. 1099. ἡ Πτολεμαΐς 
ἦστι μεγάλη nol, ἣν xg ὠνόμαζον πρότερον᾽ ἢ ἐχρῶντο 
δρμητηρίῳ πρὸς τὴν “ἴγυπτον ot Πέρσαι. Hine enim liquet, eur 
copiae Persicae in hanc urbem fuerint conductae. Prave ergo a 
nupero Polyaeni editore L. III. 9. 56. verba ᾿Ιφικράτης ἐν "Ax 
zv9oóusvoc mutantur ἐν Θράχῃ 5» et eo quidem colore, quod nulla 
"Ax apud Geographos occurrat. Vidit deinde inprudentius id fu- 
isse dictum , nec "zzv tamen retinere voluit, quippe Iphicratis 
rebus, ut putavit, minime convenientem. Tu potius Bosium confer 
in Corn, Nepotis Datam. c. 5. et Hadriani Relandi Palaest. L. l1. 
p. 536. Ceterum, quin "AoréflaLog corruptum sit ex Φαρνάβαζος; 
dubitandum non videtur. Wkss. 

34. 87. Ὥς ἐπίπαν γὰρ ot τῶν ete.] Satis ad senten- 
tiam loci fuerit, si plerumque Persarum duces id factitasse censeas. 
Vid. ad L. II. 2. Wrss. 

34. 91. Νεχτάνεβις Sie quoque ex Manethone in Chron. 
Eusebius. Alius est Νεχτανεβὼς sive Nectanebus apud Corn. 
Nep. Chabr. c. 2. De eo infra c. 92. Wzss. 

34. 99. Πύργους μεγάλους ἔχουσα | Conf. L. I. 33. Wess. 

34.2. Τὸ Πηλουσιαχὸν στόμα xe«vioxebacuv] Ferri hoe 
posset, nisi omnia, quae succedunt, ad unum regem referrentur. 
Malo κατεσκεύασεν. Wkss. 

34. 9. Οὔτε τοῖς ἱππεῦσι προσπελάσαι] Nasci posset suspi- 
eio, quae et iniecta a viro est docto Miscellan. Observ. Vol. HI. 
p.307., de προσελάσαι, trito adinodum, cum de equitatu sermo 
est, vocabulo, nisi auctor de adpropinquantibus equitibus adhibe- 
. ret ipse L. ΠΙ. 37. ἅμα δὲ τῷ προσπελάζειν τὸ μὲν ϑηρίον uc- 
τεωρότερον τῶν ἱππέων ἐξῇρε τὸν αὐχένα. ὙΥΈΒΒ. 

35.18. Ἔχον ἠϊόνα παρήκουσαν ἐφ᾽ ἱκανὸν τόπον] Pindarus 

ἹΠένδητα παρὰ χρημνὸν ϑαλάσσης ἔσχατον. 
dixerat, urbe praecipiti litori inposita, Sed erravit, docente Ari- 
stide T. Ill. p. 610. Wrss. 

35. 35. ᾿Επικαιροτάτην οὖσαν πόλιν Describitur L. I. 50. 
Wrzss. | 

35.43. Τό, τε 9o&coc αὐτοῦ | Praestat ϑάρσος. quod in 
laude poni solet, cum alterum temeritatem quandam exprimat, ut 
alias est ostensum. WEss. 

35. 48. ' Eg9óvovv αὐτῷ etc.] Hiulca oratio est. Rhodo- 
mannus in not. Addend. succurrit, defectus, inquiens, sed non 
enormis, qui ita suppleri potest: οἱ δὲ περὶ τὸν (ϑαρνάβαζον 
μᾶλλον ἐφϑόνουν. Cui non repugno: defit certe simile quiddam, 
Wess. 

35. 57. Καὶ τῶν ἐτησίων ἤδη γενομένων] Vide quae auctor 
disputat L. I. 39. de Etesiis et Nili incremento. Wkss, 

35. 66. Καϑάπερ Κόνων ἔπαϑεν 0 “9ϑηναῖος |] Mortem 
suppliciumque Cononis, ut supra significavimus, dissimulavit auctor, 


IN LIB. XV. CAP. 41. — 45. 3l 


certe praeteriit silentio. Conf, viros doctos ad Corn, Nepot. Co- 
non. c. 5. WEss. 

36. 78. Οὗτος γὰρ παραδ. στρατ. τε ἀγχίνοιαν ἐσχηκέναι 
De genere eius, et quibus artibus inclarescere coeperit, non pau- 
ca Ulpian. ad Demosth. Midian. p. 335., quae exscribere non va- 
cat. WEss. 

36. 93. "nó τῶν ἀσπίδων δπλῖται καλούμενοι ] Ut z:i- 
τασταὶ dicuntur ἀπὸ τῆς πέλτης» sic ἀστπισταὶ iuxta quosdam 
ἀπὸ τῆς ἀσπίδος, non autem ὁπλῖται. Nec imaginari possum unde 
vox haec ὅπλῖται irrepserit ; nisi forte ita Diodorum scripsisse 
suspicandum est, οἱ μὲν πρότερον ἀπὸ τῶν ὕπλων ὁπλῖται, καὶ 
ἀπὸ τῶν ἀσπίδων ἀσπισταὶ καλούμενοι ete. Homero autem ἀπὸ 
τῆς ἀσπίδος sunt ἀσπιδιῶται: et certe ἀσπισταὶ tanquam ab 
ἀσπίζω formare malim. STEPH. Quae vir doctus annotavit, spe- 
ciem quandam praeferunt, sed quae facile dispelli potest. Poéta- 
rum vocabula sunt ἀσπιδιῶται, ἀσπιστῆρες et ἀσπισταὶ, historiae 
rum scriptoribus vix usu trita. Contra frequentissimi ὁπλῖται. 
Hos dictos olim ait ἀπὸ τῶν ἀσπίδων, non utique ea sententia, ac 
.Si Grammatice ἀπὸ τῶν ἀσπίδων formarentur ὁπλῖται. [ἃ foret 
perridiculum atque absurdum. At ὅπλα saepe sunt ἀσπίδες sive 
clypei. Si dubites, vide hoc Euripidis Hecub. v. 14. ubi Poly- 
dorus , 

— — Οὔτε γὰρ φέρειν ὅπλα 

Ovv ἔγχος οἷός V ἦν νέῳ βραχίονι. 
Et ne longius abeam in re satis obvia, hoc Nostri ex e. 43. 
καὶ πολλὰ πλεονεχτοῦντες (Aegyptii) διὰ τὴν τῶν ὅπλων ὀχυρό- 
τητας l. e. clypeorum Jirmitate. Persae instructi erant gerris, 
quae erant zx λύγων καὶ οἷσύϊνοι. €x vimine et salignae, uti 
Grammatici docent. Contra ea Aegyptiorum clypei ferro erant 
muniti, praestabantque adeo hae parte haud parum Persis. Vult 
ergo id solum Diodorus, eos, quos Graeci ἀπὸ τῶν ἀσπίδων, quae 
eadem atque ὃπλα. prius nuncupaverant ὁπλίτας , a peltis deinde 
πελταστὰς fuisse dictos. Rem eamdem exsequitur Corn. Nepos, sed 
in paucis dissentiens, in Iphicrat. c. 1. Quum ante illum imperato- 
rem mazimis clypeis, brevibus hastis, minutis gladiis uterentur. 
lile e contrario peltam pro parma fecit, a qua postea PELTA- 
STAE pedites appellantur — Hastae modum duplicavit, gladios 
longiores fecit. Porro, Si ἐξ, cui sedes ante ἀμφοτέρων. super- 
vacaneum opineris, non pugnabo. Wzss. 

36. 3. Ἰφιχρατίδας ἀπὶ ἐχείνου καλουμένας Vid. Paull. 
Leopardum Emendat. L. X. 1. Auctor Συναγωγῆς λέξεων χρη- 
σίμων ex Luciano i in Coislin, Biblioth. p. 490. ᾿Ἰφιχρατίδες, χρη- 
πῖδες. ἀπὸ ᾿Ιφικράτους πολλὴν φιλοκαλίαν περὶ τὴν ὑπόδεσιν 
ἐπιδεδειγμένου. Adde, quae doctissimus lungerman. ad Polluc. L. 
VIi. 89. adscripsit. Wkss. 

36. 17. Τοῖς ἐπὶ τῆς “αχεδαιμονίων ἐπιστασίας ete.] 


32 ANNOTATIONES 

Quomodo sit intelligendus hic locus, si sanus est, non video. Su- 
pra dixerat Lacedaemonios favere oligarchiis ubique, Atherienses 
vero statui populari, et ita nune in Zacyntho ait iis, qui a parti- 
bus Lacedaemoniorum erant, populum iratum eos omnes exulare 
iussisse: postea vero ait eos exules ad Timotheum Atheniensium 
ducem confugisse, et eo iuvante bellum gessisse contra eos, qui 
erant in urbe. Haec mihi videntur ἀσύστατα. Proculdubio non 
est integer hic locus: desunt quaedam , quae (ut videtur) exulum 
Lacedaemoniis faventium reditum et contrariae factionis Atlienieu- 
sibus faventis expulsionem continebant. In hoc nodo solvendo ni- 
hil est opis in Xenophonte, qui de eo negotio nihil dixit: expe- 
ctanda lux aliunde. Parw. "uos 

36. 20. Οὗτοι δὲ πρὸς Τιμόϑεον τὸν ᾿“ϑηναίων eté.], Ante 
haec verba quaedam deesse, quae expulsorum Lacedaemoniis faven- 
tium.reditum, deiectorumque ex insula Atheniensibus àmicorum 
casum complectebantur, iustissima est, doctissimi Palmerii suspicio. 
Quid enim Timotheo conmune cum exsulibus, partes Spartanorum 
amplexis? Xenophon, etsi paucis tetigerit, rem adfirmat: de Ti- 
motheo enim, pace inter Athenienses et Lacedaemonios sociàta do- 
mum versus vela faciente, τοὺς Ζαχυνϑίων φυγάδας ἀπεβίβασεν 
εἰς τὴν χώραν αὐτῶν inquit, insuper adiiciens, reliquos Zacyn- 
thios Spartam legatos misisse, quid ipsis a Tiinotheo illatum fue- 
rit iniuriae conmemoraturos L. Vl. Hellen. p. 456. Zacynthi 
ergo superiores erant Lacedaemoniorum studiosi, exsulabant Athe- 
niensium partibus addicti, quos Timotheus in patriam reduxit. 
Ceterum anno superiore haec administrata videntur, et mox qui- 
dem a pace inter Athenienses et Spartanos conciliata. Docet elaré 
Xenophon. Vertente anno Timctheum Athenis fuisse, et alii rei 
praepositum, suo loco dicetur. WEss. ΤΥ 

37. 33. ΖΔόντες τὴν ἡγεμονίαν ᾿“ριστοκοάτειἽ Nihil de 
Aristocrate, de Aleida, de Ctesicle ab Atheniensibus in Zacyn- 
thum misso Xenophon, quo in his describendis longe uberior Dio- 
dorus, hoc quidem loco. WkEss. : : 
37. 64. Ἐπὶ τῆς χώρας καταληφθέντες Dubites hoccine 
an καταλειφϑέντες eligas. Potest utrumque non inconmodam da- 
re sententiam, et rei gestae congruam. Plataeenses nihil tum qui- 
dem mali exspectabant, mero meridie per agros sparsi; Ἐς τοὺς 
ἀγροὺς ἀποκχεχλεισμένοι τῶν πυλῶν ἦσαν apud Pausan. L. IX, 
1. p. 713. adeoque ἐπὶ τῆς χώρας καταλειφϑέντες. relicti des 
stitutique in agris erant. Sed habet etiam καταληφϑέντες 6vy- 
ηρπάσϑησαν quo se conmendet, quod propterea non moveo, 
WESS. 

37. 68. Τὰ ἔπιπλα λαβόντας ἀπελϑεῖν Distinctius Pau- 
sanias convenisse tradit, ut vir cum singulis, feminae cum: binis 
vestibus ante solis oceasum abirent. Πρὸς δὲ τοὺς ἐγκαταληφϑ έν- 
vag ἐποίησαν ot Θηβαῖοι σπονδὰς, ἀπελϑεῖν σφᾶς πρὸ ἡλίου 


IN LIB. XV. CAP. 45. — 47. 33 


δύντος, ἄνδρας μὲν σὺν ἑνὶ, γυναῖχας δὲ δύο ἱμάτια ἑκάστην 
ἔχουσαν. Mox recte rescribendum Rhodomannus vidit oí μὲν 
Θηβαῖοι. ut in Reg. 2. legitur. Neque enim Lacedaemoniis haec 
conveniunt. Vide Isocratem Plataic. p. 448. et Pausan. L. IX. 1. 
p. 713... ubi eversae urbis eiectorumque civium casum in annum 
sequentem, quo Athenis Ásteius praetura functus fuit, confert. 
Wrss. 

38. 70. Oi μὲν -daxidonuóvior] Vitiose pro οὗ Θηβαῖοι. 
Ruop. 
38. 71. Τὰς Πλαταιὰς Τὴν Πλάταιαν Reg. 2. margo 
Steph. non male. Vid. Casaub. in Athen. L. IV. 13. Wrss. 

Ibil. Καὶ Θεσπιὰς etc. ἐξεπόρϑησαν | Si no fallit Pausa- 


mias, Thespias post partam ad Leuctra victoriam Thebani ever- 


terunt: refert enim "lhespienses, quod Thebanis non admodum 
studerent, ante praelium Leuctricum ex eorum castris discessisse 
domum: metu dein eorumdem relicta urbe Ceressum confugisse, 
quod Thespiensis agri munitum erat castellum: inde depulsos fuisse 
ab Epaminonda L. IX. 14. Sed falsus est profecto. Nam cum 


Sequente anno de pace instauranda Spartanos inter et Athenienses 


ageretur, ἀπόλιδες erant Thespienses, aegerrimeque utraque civi- 
tas ferebat τὴν -Πλαταιέων τὲ καὶ Θεσπιέων ἀναίρεσιν. Xeno- 
phonte auctore L. VI. Hellen, p. 461. Adde inter caussas belli, 
a Cleombroto Thebanis illati, fuisse ut Plataeensium et Thespien- 
sium urbes in integrum restituerentur. Sie Noster huius Lib. c. 51. 
Wrzss. : ! 

38. 79. “Εξήκοντα xol zévrs] Xenophon εἷς ἑξήκοντα» ni« 
hil admodum dissentiens. Eum L. VI. p. 456. adi. Wess. 

38. 88. ᾿“ϑηναῖοι δὲ xol πάλαι μὲν ἀπεστ. Τιμόϑεον Id 
quidem verum est. Hoc tamen tempore classi imperator inpositus 
fuit, ut Coreyraeis subveniret. Annum mensemque Demosthenes 
ita signat Or. in Timoth. p. 658. ἐπὶ Σωκρατίδου γὰρ ἄρχον-- 
τος, IMovvvyubvoc μηνὸς, μέλλων ἐχπλεῖν τὸν ὕστερον ἔχπλουν 
Τιμόϑεος οὑτοσί. WESS. 

38. 1. Merevógotv ὃ δῆμος. καὶ πάλιν αὐτῷ etc.] Negat 
Demosthenes , imperium illi abrogatum gravemque dicam inpactam 
ab Iphierate et Callistrato tradens. Addit, deprecantibus amicis, 
regulisque Alcetae et Iasoni condonatum quidem Timotheum, clas- 
sis tamen praefectura plane fuisse amotum. “Τὐτὸν δὲ τοῦτον ἔξαι-- 
τουμένων μὲν τῶν ἐπιτηδείων καὶ οἰκείων αὐτοῦ ἁπάντων, ἔτι δὲ 
᾿“λκέτου καὶ Ἰάσωνος. συμμάχων ὄντων ὑμῖν, μόλις μὲν ἐπεί- 
σθϑητε ἀφεῖναι, στρατηγοῦντα δὲ αὐτὸν ἐπαύσατε Orat. in. Ti- 
moth. p. 658. Hoe amplius, Áthenis ''imothei caussam insequente 
anno, cui Ásteius Árchon nomen dedit, füisse disceptatam , ven- 
titasseque Alcetam et lasonem in urbem ad Timotheum, ut prae- 
sentem periculo eriperent: His consentanea scribit Xenophon, 
σργγνώμην οὐκ ἔοχον αὐτῷ (1᾿μοϑέῳ) ἀλλὰ παύσαντες αὐτὸν 

γοι, Il. 


34 ANNOTA TIONES 


τῆς στρατηγίας; Ἰφικράτην ἀνθϑαιροῦνται Hellen. L. VI. p. 457. 
Dices privatum, quod tamen auctor haud feret, in classe Iphi- 
cratis Timotheum egisse: sed nec id patitur Xeiophioft, Iphicratem 
laudans, quod prudenti usus consilio sihi ad hanc expeditionem 
Callistratum et Chabriam socios adsciverit, ne absenti nocerent, 
de Timotheo tacens, dicti lib. p. 461. Quem itaque auctor sequa- 
tur, dicere non habeo. Wess. 

38. 5. Στρατηγὸν ἑλόμενοι Κτησικλέα ] Paullo ante c. A6. 
Ctesiclem in Zacynthum ad res gerendas amandavit, unde eum 
tam cito rediisse, equidem haud opinor. Xenophon sub idem tem- 
pus, quo "liniotheus classi praeficiebatur, Στησιχλέα Stesiclem 
cum 12€ peltastis missum ait, ut per Molossorum ditionem Alcetae 
regis auxilio, ad mare atque in Corcyram tenderet: verius fortasse. 
Vide eius Hellen. L. VI. p. 457. Wess. 

39. 16. Τόν τε Mv&ourzov ἀνεῖλε] Bellum ille segniter et 
inprudenti ratione administrabat, nota, neque inmerita, inustus 
ab eodem Xenophonte L. VI. p. 456. et 458. Wkss. 

39. 26. Καὶ Κρίνιππος ἡ In Xenoph. lib. dicto p. 460. 
" Avunoc et ad oram Κγίπος. Sed male. Koívizzov eundem vo- 
cat Polyaenus Strateg. L. III. 9. 55. Wess. 

39. 30. Νικοχλῆς ὃ εὐνοῦχος] Non mentinit de ea caede Iso-. 
crates, licet de Euagora et eius filio Nicocle multa dixerit. Nicocles 
fuit Euagorae filius legitimus, ut ex eodem Isocrate patet. Sed ex eius 
silentio non est damnandus, ut falsus, hoc loco Diodorüs. Nam is 
Rhetor Nicocli adulatur, et ideo potuit praetermittere tam dirum 
facinus. Theopompus certe L. XII. historiarum apud Photium, eu- 
nuchum quendam ait eam caedem patrasse, sed eum Thrasydaeum 
nomine, patria Eleum fuisse ait. Occidit autem non solum Eua- 
goram , sed et eius filium Pythagoram maiorem, ut puto, natu, 
et forte ut regnaret Nicocles, ut coniicere licet ex illo Theopompi 
loco cum hoc Diodori collato, et ex rhetoris silentio, qui de morte 
Euagorae nec in Euagora nec in duabus ad Nicoclem exhorta- 
tionibus ne verbum quidem fecit. Ideo non dubito ex his praemis- 
sis concludere loc loco Diodori debere legi Νικοχλῆς καὶ ὃ εὖ- 
γοῦχος. ParM. In his aliquid deesse, suspicio haud est iniusta. 
Evagoram ab eunucho fuisse interemtum consentiunt Aristoteles 
Polit. L. V. 10. et ex Theopompo suo Photius Cod. CLXXVI. Patri 
successisse Nicoclem, quem nemo, quod quidem rescire potui, 
eunuchum perhibuit, Isocrates testis est. Laudandum ergo Pal- 
merii, etsi fortasse non bene cecidit, institutum. Lege enim Νε- 
κοχλῆς καὶ ὃ εὐνοῦχος; ut ille correxit, necessario in regni etiam 
Societatem, sicuti in parricidii partes venerat, admittendus erit 
eunuchus: de quo tamen Cypri rege quis memoravit? Potius ac- 
cessero Simsonio, qui in Chron. ad anu. 3631. deficientem ora- 
tionem supplevit et emendavit, NixoxAZc, ἐπεὶ ὃ εὐνοῦχος — 
βασιλέα, τῆς τῶν etc. Sic constat oratio, et sceleris societate 


IN LIB, XV. CAP. 47. 48. 35 


eximitur Nicocles. Tractavit hune quoque locum Hier. Wolfius ad 
Evagorae lsocratei principium, visusque sibi est animadvertisse, 
Diodorum secum pugnare: namque hic doceri, eunuchi fraude 
Evagoram periisse: eumdem vero Evagoram rebus gerendis in Cy- 
pro praeponi L. XVI. 42., atque iterum interfici eiusdem lib. c. 46. 
Sed aberravit a recto tramite vir doctissimus. Evagoras iste alius 
est, et prioris, uti videtur, filius: plures enim reliquit, non om- 
nes quidem reges, neminem tamen privata conditione. Οὐδένα 
ἰδιωτικοῖς ὀνόμασι προσαγορευόμενον. Isocrates ait in Evagor. 
p. 297. Wess. 

39. 36. Ἐπ᾿ ἄρχοντος — ᾿Ἰστείου] Verum hoc hominis no- 
men, quod praeter Diodorum edunt Demosthenes Ὁ, in Timoth. 
p. 659., Pausanias L. IX. 1. p. 713., Pariumque marmor. Solus 
Aristoteles L. I. Meteor. ce. 6. ἐπ᾿ 24giorafov ἄρχοντος. ubi ex 
margine Z4ozzíov esse adsciscendum bene monuerunt viri docti. 
Wess. 

39. 37. Mégxov (Φούριον ete.] Insignis hie tandem Livium 
inter et Diodorum concordia. Vide illum de his tribunis consulari 
potestate et bello Praenestino, quo de paullo ante Noster, L. VI. 
29. WESS. 

39. 43. ^ Eyévovro πάϑη τοιαῦτα Ὧδε hoc genere dictum 
alias. Vid. not. in L. I. 93. Ill. 21. V. 8. Wess. 

39. 49. ᾿λλὰ νυχτὸς τοῦ πάϑους συμβάντος ἢ Noctu hane 
calamitatem duabus illis urbibus exitium attulisse, Heraclides te- 
statur etiam in Strabon. L. VIII. p. 590. et Aelianus de Animal. 
L. XI. 19. Suspicor autem Diodorum haec descripsisse ex Cal- 
listhenis * EAXzvixóv opere, cuius extremo Lib, XIV. meminit, 
Eum enim in his libris disputasse diligenter, quemadmodum He- 
lice et Bura sint mersae, et quis illas casus in mare, vel in illas 
mare inmiserit, novimus ex Seneca Q. Nat, L. VI. 23. Nam singu- 
lari Callisthenem libro, quod vir egregius ad Strabonem opinaba- 
tur, de miserabili urbium earum clade egisse, non liquet. Wkss, 

40. 62. “Ελίκην τε καὶ Βοῦραν] Strabo L. I. p. 102. Βοῦ- 
ρα δὲ xol “Ελίκη. ἡ μὲν ὑπὸ χάσματος. ἢ δὲ ὑπὸ κύματος ἠφα- 
γίσϑη. Cus opinio si valeat, earum altera hiatu terrae hausta 
subsidit. Alii pluresque numero, ut bene ibi vir magnus, utram- 
que fluctibus absorptam prodiderunt, in quorum ordine Ovidius 
etiam Metamorph. XV. 293. cum nota N. Heinsii. Quae quidem 
discordia cessabit, si eodem illo tempore et χάσματα ϑαλάσσης 
et κυμάτων ἐπιδρομαὶ fuerint, sicuti auctor ait de Mundo c. 4., 
sive Chasmatiae, qui grandiori motu, patefactis subito vora- 
trinis, terrarum partes absorbent, apud Ammian. L. XVII. 7. 
Tum enini et altera. fluctibus hauriri, alteraque voragine quadam 
pessum ire potuit. Maior est difficultas in dissensu Polybii, pulcre 
animadversa ab lll. Ezech. Spanhemio ad Callim. H. Del. v. 101. 
Adfirmat enim prudentissimus scriptor, in suam usque aetatem 


ἐξ, 


90. -* " AANOTATIONES 


durasse in Achaia urbem Buram, deletis Oleno et Helice L. II. 41. 
Sed et ea evanescet penitus, modo observetur, Buraeorum haud 
paucos, cum patria ea clade urbs exstingueretur, peregre afuisse: 
illos dein eodem nomine urbem in vicino colle condidisse. Id di- 
sertissime docet Pausanias L. VII. 25. p. 590., mirorque obser- 
vatum non esse ab lilustri viro. Hioc vero singulare, quod Aelia- 
nus in literas retulit de muribus, mustelis, serpentibus et scolo- 
pendris, quae die Helices. cladem antecedente quasi agmine facto 
ea ex urbe excesserint. A9 üa , inquit kis nim XI. 19., 
vaina τῇ ὁδῷ, τῇ elg Kota» 2 ἐχφερούσῃ. quo in loco, nisi vehe- 
menter fallor menda tenaciter haeret. Scripseris τῇ εἰς Κερύνειαν 
ἐχφερούσῃς et macula deerit, Nam prope Helicen in colle ad viam 
militarem Cerynea sedem habebat. 7M τὰ δὲ EXC Moy — ἥξεις ἐς 
πόλισμα Κερύνειαν" ὥχισται δὲ ὑπὲρ τὴν λεωφόρον ἐν ὄρει di- 
cit Pausanias L. VII. 25. p. 589. Adde Polyb. lI. 41. et Strabon. 
L. VIII. p. 593., qui Κεραυνίαν adpellant, male, arbitror, et li- 
brariorum peccato. Polybii certe scriptus liber, qui Boecleri fue- 
rat, Μεραύνειαν et c, 43. ϊάρχος ὃ Γερυνεὺς praeferebat, a 
vero, quod fluvius Κερυγίτης aliaque apud Pausaniam adfirmant, 
non longe deflectens. Sed haec nunc non agimus. Wkzss. 

40. 74. Κατὰ τὴν ᾿Ιωνίαν ἐννέα πόλεις Ἴ Imo vero duode- 
cim, quas praeter Herodotum L. I. 145. et 148. annumerat Strabo 
L. XiV. p. 9339. Admissa dein Smyrna est in sacrorum et foede- 
ris societatem, unde KOINON ΓῚ IIOALECON in Antonini Pii 
numo de cozmmuni X1II loniae urbium viri docti interpretantur. 
Vid. Ezech. Spanhem. de Num. Usu et Praest. Diss. IX. p. 643. et 
Gottf. Olearium ad Philostrat. Vit. Apoll. L. IV. 5., ubi in urbium 
numero alius error. WEss. 

40. 76. Περὶ τὴν ὀνομαζομένην ΠΠυχάλην] Vide Strabon. 
L. XIV. p. 947., et quae ibi vir magnus. Wrss. 

40. 81. πέμψαντες δὲ ϑεωροὺς Πυϑῶδε] Saepe «col, 
ut Grammatici monent, οἱ πεμπόμενοι εἰς ϑεοὺς, atque inprimis, 
qui Delphicum Apollinem sciscitatum mittuntur. Quare ἄνδρες 
ϑεωροὶ equa ἀφ᾽ ἑστίας in Sophoclis Oedip. Col. v. 409. et 
ἐδόκει δὲ καὶ ϑεωρὸν πέμψαι σφίσιν ἐς Ζελφοὺς Pausan. L. IV.9. 
Archiasque ϑεωρὸς. Corintho, ut Apollinem consuleret, Delphos 
missus apud Plutarch. T. II. p. 773. B. Plura non addo, Fecit 
abunde Celeb. Dukerus ad Thucydid. L. V. 16. Wkss. 

40. 82. ᾿φιδούματα λαβεῖν Opportunum hoc et signifi- 
cantissimum. Missi erant legati , ut Ionibus peterent μάλιστα μὲν 
τὸ βρέτας τοῦ lloosdOvog εἶ δὲ μὴ, τοῦ γε ἱεροῦ τὴν ἀφίδρυ- 
σιν, teste Strabone L. VIII. p. 590. Inpetrare ergo voluerunt aut 
ipsam Neptuni Heliconii imaginem, aut si illa negaretur, aliam 
ad eius habitum et formam eílictam. Id ἀφίδρυμα proprie; etsi 

vulgo pro quovis simulacro usurpetur. Idem ille Strabo vocis usum 
illustrabit L. V. p. 360., cum de Dianae Nemorensis sacris, λέγουσι 


IN LIB. XV. CAP. 49. BMC. . 


δ᾽ εἶναι, inquit, ἀφιδρύματα τῆς Ταυροπόλου. et L. IV. p.971. 
A. Dianam aiunt χελεῦσαι συναπαίρειν — ἀφίδρυμά τι τῶν ἱερῶν 
λαβούσῃ: et L. IX. p. 618. A. εἴτα “]ἤλιον τὸ ἱερὸν τοῦ .1πό}- 
λωνος éx 4Ζ)΄ήλου ἀφιδρυμένον. Atque ita ille saepe. Cape ad eum 
etiam modum ἀφιδούματα ϑεῶν. ἅτεερ τῷ ἀνδρὶ xal αὐτῇ πα- 
τρῷα ἦν. in Iosephi Ant. I. L. XVIII. 9. 5. WESs. 

40. 83. Τῆς ἐν τῷ τότε μὲν ᾿Ιωνίας etc.] Eo tempore, 
cum lonum maiores ante Heraclidarum reditum illam regionem 
ararent et haberent. Aliter si intellexeris, error erit. Vid, Pausan. 
L. VII. 6. Wrss. 

41. 97. Τὰ χρήματα διαῤῥέψαντες τῶν ᾿Ιώνων]ὔ Nen sa- 
cras tantum res disiecerunt, sed et legatos ad aram iugularunt. 
Aelianus de Animal. ἢ. XI. 19. ἐπειδὴ γὰρ ἠσέβησαν ἐς τοὺς 
Ἴωνας τοὺς ἀφικομένους οἱ “Ελικήσιοι. καὶ ἐπὶ βωμοῦ ἀπέσφα- 
Sav yo ἢ Cui fere consentit Pausan. L, VII. 24. Wzss.. 

Al. 9. Tov δ᾽ ἐκ Ποσειδῶνος etc. τὴν μῆνιν. εἰς. [τὰ et 
Pausanias. dicto. loco. μήνιμα ex. ΠΟοσειδῶνος. et L. IV. 94. de 
terrae motu ἀπήντησεν ἐχ Ποσειδῶνος μήνιμα, | Persuaserat sibi 
credula vetustas, Neptunum Aumentis esse substantiae potestatem, 
quem propterea ENNOSIGAEON €t SISICHTHONA poetae veteros et 
theologi nuncupaverunt, docente Ammiano L. XVII. 8. Hinc quo- 
que cultus illi omnibus in locis, quae terrae tremori obnoxia: quo 
quidem motu cum frequentissime concuteretur Asiae ad Maeandrum 
regio, διόπερ εἶχός ἐστι, Strabo inquit L. XII. p. 668. C. zo 
τὸν Pe Lodins τιμᾶσϑαι παϑ᾿ αὐτοῖς... καίπερ μεσογαίοις ovot. 
Wrss. 

41. 5. Οἰχητήϑιον γεγονέναι Ποσειδῶνος  Ψὶ4. Homer. 
Hym. XXI. 3. et quae Bern. Martinus notavit Var. Lect. L. 1V. 3. 
Neptuno nusquam terrarum amplior cultus et reverentia, quam 
quidem apud Peloponnesios: templa, festi dies, titulique sine nu- 
mro paene per Peloponnesum eius in honorem decreti atque a 
Pausania collecti, id adfirmant clarissime. Vide eum, si tanti est, 
Wess. 

41. 13. Ὅ, vs γὰρ περὶ Geveóv ποταμὸς Ladon inteli- 
gitur, ut ex Strabone L. VIII. p. 596. et Pausania L. Vitf. 20. 
cognosces. Pheneo non longe distabat Stymphaliorum, in quo al- 
terius fluvii miraculum, ditio. Polybius situm L. IV. 68. claris- 
sime significat, quum de Euripida ἐποιεῖτο τὴν πορείαν διὰ τῆς 
(ενικῆς καὶ Στυμφαλίας inquit. Nam ita scripsisse virum opti- 


mum, ausim deierare, non, ut in editis, ()οινίχης. quae nulla 


hoe tractu. Gevcóc format χτητιχὸν. ut Stephanus ostendit, (Dc- 
yix0y , idque, quod dixi, constabilit firmissime. WEss. 

41. 16. Περὶ τὸ Σεύμφιον) €redo debere legi Nrvuqaàor, 
nisi forte fuerit mons. Στύμφιον circa Stymphalum, de quo silue- 
rint omnes alii auctores. PALM. Palmerii coniecturam occupavit 


Is. Casaubonus ad Strabon. L. ΠῚ, p. 596. Ad Stymphalum Ar- 
IN 


38 ANNOTATIONES 


cadiae fluvius Stymphalus hiatu quodam absorbetur , emersus dein 
in Argolide Erasinus audit. Pausanias L. vill. 22. οὗτος ἐς 
χάσμα γῆς χάτεισιν ὃ ποταμὸς, ἀναφαινόμενος δὲ αὖϑις ἐν τῇ 
᾿“ργολίδι. μεταβάλλ & τὸ ὄνομα. xci αὐτὸν ἀντὶ τοῦ Στυμφά- 

-Aov χαλοῦσιν ᾿Ερασῖνον. lunge alium Strabonis locum L. VILI. 
p.570. Wrss. 

41. 20. Πλὴν τῶν ἀσεβησάντων οὐδεὶς} Dubito, an iniu- 
ria illis accenseantur decem Spartanorum naves, quae casu ante 
Helicen ad anchoras stabant, iisdem fluctibus haustae apud Aelia- 
num de Animal, L. XI. 49. Wrss, 

41. 26. Πόπλιον" "Ayxov ] Pro "/4yxov restitue. Οὐαλέριον. 
In fine scribe Πάρκον ()άβιον. Ruon. Ferre id possem, nisi mo- 
dum excederet medicina, atque auctori perpetua maneret cum Li- 
vio ceterisque Fastorum Hire X discordia: unde nec Pighium 
probo, 7ἴτον llazígwv in Spurium convertentem ad ann. U. 
C. cccixxiv,. Edit Livius L. VII. 27. tribunos militum consulari 
potestate sex, duos Valerios, L. ct P., L. Menenium, C. Sergium, 
P., sive, ut corrigunt, Sp. Papirium, Ser, Cornelium, Noster vir, 
et plerosque alios, haud dubie suis ex Fastis. Fuisse vero Romae 
octo aliquando tribunos consulari iure, testis est imperator Clau- 
dius in Thes, Gruter. p. 1011.0 ipseque Livius, sicuti egregie docuit 
Cel. Iac. Perizon. Animad. Hist, c. 2. p. 46. WEss, 

42. 37. ᾿Ονομασϑεῖσα πυρίνη δοκχὶς} Id meteorum ab ἘΠ 
stotele videtur appellatum fuisse δὸός. Sic enim ille Meteorolog. 
L. I. 6. de quodam meteoro , τὸ δὲ “φέγγος ἀπέτεινε μέχρι τοῦ 
τρίτου μέρους τοῦ οὐρανοῦ, διὸ καὶ eran 000c. Parw. Ser- 
monem philosophus eo Meteorolog, loco hac ipsa de lampade, seu 

trabe potius, instituit: unde suspicio nasci posset, fuisse olim eo 
loco δοκύς" namque et δοχοὶ εἶδος ἀστέρων ἐπισημασίαν τινὰ 
παρεχόντων apud Hesychium, Frequentius δοχίδες dicuntur, uti 
auctori de Mundo c. 2., Latinis £raóes. Visa autem haec isl est 
anuo superiore, quo Athenis praetura 4steius fungebatur, sicuti 
praeter Aristotelem docet Marmor Parium, inque primis Callisthe- 
nes, quem Nester auctorem sequi alias solet. Senecam audi L. VII. 
Q. N. c. 5. Talem effigiem ignis longi fuisse, Callistheues tradit, 
antequam Durin et Helicen mare absconderet. Aristoteles ait, 
non trabem eam, sed cometam fuisse. ἘΠ post pauca: Im quo 
igne multa quidem fuerunt digna quae notarentur: nihil tamen 
magis, quam quod, ut ille fulsit in coelo, statim supra Burin 
et Ioacan mare fuit. Wrzss. 

49.47. Κατὰ τὰς ἰδίας € ἑκάστων περιόδους] Praestüntissimus 
Rhodomanuus in not. χατὰ τὰς ἰδίας ἄστρων περιόδους emen- 
davit: haud equidem scio, an male, Docet Diodorus, Chaldaeos 
ea fuisse opinione, cometas suos sibi orbes habere, definitisque an- 
norum periodis revolvi, sive περιοδικῶς ἀνατέλλειν. quae Pytha- 
goreorum et Aegyptiorum quoque sententia erat, Vid. supra L. I. 82. 


IN LIB. XV. CAP. 49. — 51. 39 


et Aristotelem Meteorolog. L. I. 6. Idem principibus nostrae aeta- 
tis philosophis placere, nemini in hac literarum luce latere potest. 
Quid nuperrime vero in hoc genere tentarit Clarissim. Freretus, eius 
Dissertatio patefacietin Conment. Acad. Inscript. T. XV. p. 6. Bene, 
ut ad institutum redeam, de Chaldaeis, qui apud eos se studuisse 
gloriabatur, Apollonius Myndius aiebat, cometas in numero stel- 
larum. errantium poni a Chaldaeis, tenerique.| cursus eorum, 
apud Senecam Quaest. Nat. L. VII. 3. Itaque. ἑχάστων non mo- 
vendum. Mox rectius idem vir doctissimus ἁπάντων συντελουμέ- 
7«Qy. Sic enim auctor L. ll. 30. Wkrss. 

- 492. 57. Συνέϑεντο χοινὴν εἰρήνην] Vid. Xenophontem Hel- 
len. L. VI. p. 464. Sociatam autem eam esse hoc anno pacem, 
confirmatur his Dionysii i in Lysia T. IL. p. 85. μετὰ γὰρ "A- 

,κισϑένην à ἄρχοντα. ἐφ᾽ οὐ τὴν εἰρήνην ᾿ϑηναῖοί τε χαὶ “1αχε- 
δαιμόνιοι καὶ βασιλεὺς ὥμοσαν etc. Demosthenes, si tamen is auctor 
Orat. in Neaeram, i in sequentem annum refert p. 2 31. ὡς οὖν γίγνεται 
5 εἰρήνη ἡ Φρασικλείδου ἄρχοντος x. τ. 4., quod fecisse videtur, 
quoniam eo potissimum anno Spartanos inter et Athenienses con- 
firmata valuit. Wkss. 

42. 70. Εὔρωστοι τοῖς σώμασιν ὑπῆρχον Conf. superius 
c. 39. Thebani omnesque Boeotii magis firmitati corporis, quam 
ingenii acumini inserviebant, docente Nep. Cornelio Alcib. c. 11. 
Wzss. 

43. 83. Φρασικλείδου ] Sic et Demosthenes, ut diximus. 
In Pausania L. VI. 5. αὕτη 3 Σχοτουσσαίοις ἢ 7 συμφορὰ ΦΡΑ͂ΣΙ- 
KAT4OY μὲν “ϑήνῃσιν ἐγένετο ἄρχοντος , δευτέρᾳ δὲ Ὄλυμ- 
πιάδι ἐπὶ ταῖς ἑκατὸν. ἣν Δάμων Θούριος ἐνίχα τὸ δεύτερον. 
egregie, modo ΟΡ. ΣΙ ΚΑΙΕΙΖΟΥ͂ refingas cum doctissimo Syl- 
burgio, et errorem, qui re ipsa deprehenditur , negligas. WESS. 
| 43. 85. IMéviov] Vitiatum ex Π]άνλιον. Σέξτον verte in 
| “εξτίλιον, ut Fasti habent. Τιβέριον ἴῃ “Τεύκιον, zd eisioy" «λβίνιον 
in Πάρκον ᾿Ἵλβίνιον, Π]άλλιον in Π]άνλιον.. Videtur tamen, mol- 
liorem Graecorum enunciationem secutus, semper JWAXiov. pro 
ΤΠ νλιοῦ seriptitasse. Ruop. Correctiones Rhodomanni in concor- 
diam Diodorum redigunt et Livium L. VI. 30., estque haud alie- 
num. vero, δάλλιαε, Σεξτίλιον, ᾿“λβίνιον auctorem. reliquisse: 
cetera nimia sunt. Fasti sex tribunos huic anno. inponunt: Tre- 
bonium et Érenucium ignorant prorsus, suntque haud dubie vi- 
tiosi; posterior certissime. Vid. Pighium Fast. ad ann. cccrxxiv. 
Wrzss. 

43. 99. Συνήλγουν αὐτοῖς éni ταῖς προσδοκωμέναις συμ-- 
φοραῖς} Metus atque exspectatio erat, certe apud Athenienses, 
ne decimarentur. Xenophon: Hellen. VI. p. 464. οἱ μὲν “1ϑηναῖοι 
οὕτως εἶχον τὴν γνώμην, ὡς νῦν Θηβαίους. τὸ Ac ἐγόμενον μὲν, 
δεκατευϑῆναι ἐλπὶς εἴη. Sic enim recte mihi verba constituisse 
videtur Palmerius Exercitat, p. 75. Respiciebant, quod ille mo- 


40. |. ANNOTATIONES 


nere neglexit, Athenienses ad vetus illud in conmuni totius Grae- 
ciae decretum, quo ἐψηφίσαντο δεχατεύσειν τοῖς ϑεοῖς (τοὺς 
Θηβαίους) κρατήσαντες τῷ πολέμῳ τῶν βαρβάρων, cum 'The- 
bani, Xerxe Graeciam invadente , quiescendum sibi esse necessi-- 
tate adaeti statuissent, apud Polybium L. IX, 33. De eo Noster 
L. XI. 3. Adde Xenophontis L. Vl. p. 476., ubi firmatur viri 
docti correctio egregie. WEss. 

43. 7. Πλαταιὰς} Ita oportebat. Hane et Thespias 'Thebani 
everterant nuper admodum. Vide not. ad. c. 46. Wzss. 

43. 10. Οὔτ᾽ αὐτοὶ πολυπραγμονοῦσι — οὔτ᾽ ἐκείνοις eto;] 
Delevi ad explendam orationem additas a librariis voces: sine illis 
omnia optime decurrunt, Simillimum Magni Antiochi responsum. 
est, τίνι Ῥωμαῖοι δικαίῳ τὴν 24alav noÀvzgeyuovotow , ἐμοῦ 
τὴν Ἰταλίαν οὐ πολυπραγμονοῦντος ; in Appiani Syriac. p. 144. 
Wrss. De πολυπραγμονεῖν cum genitivo coniuncto vid. annot. 
ad Exe. Vatic, p. 76. 26. 

43. 12. Γενομένων δὲ τοιούτων ἀποκρίσεων  Ῥοβὲ Βοιω- 
τίας relinquitur sententia pendens, atque ideo prima fronte suspi- 
cetur aliquis deesse hic quidpiam: sed post ἀποχριναμένων δὲ τῶν 
Θηβαίων (id est, quum autem respondissent. Thebani) quod sub- 
iungit, γενομένων δὲ τοιούτων τῶν ἀποχρίσεων , perinde valet 
ne si dixisset, quum, inquam, ita respondissent. Kt ita excusatur 
illa sententiae veluti suspensio. STEPH. 

43. 18. Ἧκον εἴς Χαιρώνειαν Postulat itineris ordo Ko- 
Qov&ar, quae prope Heliconem erat, transitumque in Boeotiam 
dabat. Epaminondas hac Spartanos irrupturos arbitratus τὰ περὶ 

τὴν Κορώνειαν στενὰ occupavit, progressu eos prohibiturus , sic- 
uti extremo hoc capite docetur. Χαιρώνεια longius aberat, in ul- 
tima Boeotia versus Phocidem collocata, Vitium peperit vocum 
quaedam similitudo, sicuti et in Isocrate de Big. p. 521. Vid. not. 
ad Hieroclis Synecdemum p- 644. Wzss. 

44. 31. Περὶ γὰρ τὰς πύλας ἀπήντησε ete.] Notandus est 
optimus hie Graecorum vel Thebanorum mos, pius et mansuetu- 
dinis plenus. Scilicet servi fugitivi, sed sponte, ut puto, ad do- 
minum redeuntes, in manus praeconis publici se tradebant, qui 
eos ad dominum reducentes hanc formulam alta voce, per vicos 
et compita, ut ab omnibus audiretur, inclamabant, 4 Thebis non 
abducito, neque perimito , sed rursus reducito et servato. Ro- 
mani non ita pii, quibus licebat servos suos pro arbitrio suo ne- 
care. De eo more nihil alibi legi. PArLw. 

A4. 34. Mv ἀφανίζειν latelligunt viri docti de nece; 
sine caussa. Praeco edicit, ne servum occultent, quod ἀφανίζειν 
τὸν παῖδα Isocratis in. 'Trapezit. p. 532. frequenter. Praeconis 
opera in fugitivis quaerendis etiam Romani utebantur, veluti in 
Petronii Satir. c, 97., nee dissimilis admodum est formula, quae 
collari inscripta ex fugitivorum collo pendebat, TENE ME QUIA 


^ 


IN LIB. XV. CAP. 51. — 53. 41 


FUGI ET REBOCA ME, de qua Laur. Pignorius Conment. de Serv. 
p. 92. ed. Amstel. Wess. 

A44. 38. Ἵνα μὴ — ἀνατρέπειν τὸν Ἔπαμ. τῆς στρατείας ] 
Fuisbe puto ἀποτρέπειν, ld quidem certe in hoc genere usitatissi- 
mum. ᾿“Ἵποτρέπε ἐν τῆς πράξεως, ἀποτρέπειν τὴς δρμῆς. ἀπὸ: 
τρέπειν ἀπὸ τῆς δμοίας κακίας, et eiusmodi plura, Noster saepe. 


Vid. L. XVI. 32. Wkss. 


44. 48. Πνεύματος δὲ γενομένου , συνέβη τὴν ταινίαν ete.] 
Meminit prodigii Frontinus Strat. L. 1. 12. 5., sed ex hasta Epa- 
minondae ornamentum, infulae more dependens, ablatum in se- 
pulcrum Lacedaemonii cuiusdam depulisse ventum, prodens, levi 
dissensu. WEkss. 


44. 71. ᾿Εν παρόδῳ δέ τινὰ τῶν πολισματίων etc.] Scili- 
cet Koo, ut ex Xenophonte disco Hellenicorum lib. VI. PALw. 
Ἔν παρόδῳ ete. xoi τριήρων ἐγκρατὴς ἐγένετο] Moe placuit. 
Vulgatum ἐ ἐν παρόδῳ παρῆλϑε ad aures plane ingratum accidebat. 
Suspicor etiam numerum triremium excidisse: nimis enim vagum 
est xai τριήρων ἐγχρατὴς ἐγένετο. Xenophon auctor est Hellen, 
VL. p. 465. Thebanorum triremes ΧΙ interceptas esse a Cleom- 
broto. Wkss. 

48. 79. Ἰδόντες τὸ μέγεθος τῆς δυνάμεως] Neque hoc sper- 
nendum censui; significantius enim. Videbant ingentem Sparta- 
norum exercitum: hinc metus, neque is iniustus, Habebant Spar- 
tani tum temporis sub signis ad xr millia, teste Polyaeno L. {Π]. 
3. S. 12., quibus ipsi sex millibus non multo ampliores sese obie- 
eturi erant. Wkss., 


45. 85. "ES γὰρ ὄντων Βοιωταρχῶν ] Collegium Boeotar- 
charum XL. viris absolvebatur, si fides Thucydidis Scholiastae in 
L.il.2., ipsique Thucydidi L. IV. 91., quamquam is paullo obscu- 
rius loquitur, et favere illis videtur, qui ex Livio L. XLII. 43. 
duodecim Boeotarchas genti inponunt. Quinam autem illi fuerint, 
qui aut contra Epaminondam, aut cum eo steterunt, docetur a 


Pausania L. IX. 13. Wkss. 
45. 89. Ὁμόψυχον é ἑαυτῷ ἢ yevéodui] Lege ὁμόψηφον. Ruopn. 


Foret utique opportunius ὁμόψηφον γενέσϑαι. tritum quippe in 
assensu atque adprobatione. Lysias O. in Agor. c. 24. εἰ οὗτοι 
ὁμόψηφοι xcv ἐχείνων τῶν ἀνδρῶν τοῖς E CH γενήσονται. 
Sed nihil audeo contra scriptos libros. WEss. 

48. 96. Κατὰ τὸν νεὼν τοῦ HooxAéovc ὅπλα etc.] Sumpta 
ex Callisthene videntur, quem haec prodigia descripsisse ex Cice- 
rone L. I. Divinat. c. 34. novimus. Nec praeteriit Xenophon Hel- 


len. VI. p. 465. Wrss. 

45. 1. Ὡς ἐπὸ Τροφωνίου AA Ma ἀναβεβηχκότα] Vide 
Polyaen. L. Il. 3. 8. et de Trophonii prope Lebadiam antro, de- 
que descensuris in illud viros doctos Iac. Perizon. ad Aelian. V. H. 


42 ANNOTATIONES 


lib. Π|. 45., T. Hemsterhus. in Luciani Mort, D. ΠΙ. 2, et Io. 
Davisium ad Maximi Tyr. Diss. XIV. p. 548. Wrss. 

— 45.3. Ζ βασιλεῖ] Templum illi amplissimum erat in mon- 
tis clivo, qua ad antrum via ducebat, sed non absolutum. For- 
tasse id post partam ad Leuctra victoriam magnificentissime ex- 
strui coeptum , et deinceps ob continuata bella et inminutam The- 
banorum poteutiam destitutum est. Describitur a Pausania L. IX. 
39. Wrss, 

45. 9- ᾿ΑἽπέφῃνε τὸ ] Scripsit, credo, Diodorus ἀ ἀπεφήνατο 
παλαιὸν εἶναι λόγιον. Sic quidem certe adsolet, ᾿“““δοξεῖν γὰρ 
ἀπεφήνατο τὴν “Σπάρτην habes, ut alia praeteream , L. XV. 19. 
p. 17. extrema. Wrzss. in Add. 

45. 11. Ὅταν ἐν «“Πεύκτροις — HMM εἰς Videndus est 
Plutarchus in Pelop. p. 288., qui monitos saepe Spartanos ait, 
vitarent τὸ zZevxrguxóv μήγιμας nihil nominatim de Thebanis. 
Favet ergo quodammodo Reg. 2., Thebanorum mentionem negli- 
genti. Wi ENS. 

45. 17. Τούτου ϑυγατέρας xoi ὌΠ ἢ τινὸς} Scedasi 
filiabus, non Leuctri, a Spartanorum legatis per vim vitium obla- 
tum fuisse, tradunt alii, parum tamen concordes, utrum ipsae 
sibi manus intulerint violentas, an scelere legatorum perierint. | 
Vid. Plutarchum T. II. p. 773., quem Apostolius sequitur Cent. 
XVII. 46. et Pausan. ΙΧ. 13. Wrss. 

46. 31. Οὗτος ' ἔπεισε] Subiunge δὲ pro 7. που. Ego 
delevi, motus .Coislin. iudicio: neque enim necessarium, WtEss. 

46. 33. Γενομένων δὲ τῶν σπονδῶν Κλεόμβροτος etc.] 
Aliter multo rem narrat Xenophon L. VI. Hellen. Eum vide, et 
quae ad eum locum supra notavi (Exercitat.) p. 75. PArw. De his 
induciis, ante Leuctricum certamen initis, nihil Xenophon, nihil 
quoque de Árchidamo, qui auxilia Cleombroto adduxerit, et pars 
nobilissimi eius praelii fuerit. Contra ea refert , Archidamum cognita 
Leuctrica clade publice missum esse, ut res fractas quomodocunque 
instauraret, ἴω. VI. Hellen. p. 467. Haec suggillat doctissimus Pal- 
merius, Atticumque scriptorem zózque se Lacedaemoniorum et prae- 
cipue Agesilai amicum prodere: voluisse propterea a suis ami- 
cis foedifragii dedecus amaliri , ttcuisseque de Archidamo amici 
sui filio tam infelicis negotii participe: siluisse vero de, Archi- 
damo «mico eo quod victus fuerat, de Epaminonda tacuisse 
eo quod gloriose vicerat, aemulo nempe et hoste. Bene quidem 
pro Diodoro, sed in Xenophontem criminose. Nonlaudo Xeno- 
phontis de Epaminonda silentium. De induciis tamen ante prae- 
lium factis et Archidami adventu dubito vehementer. Tacent 
enim omnes alii. Deinde in Archidami rebus optime sibi constat 
Xenophon, neque credibile est, in re adeo manifesta mentiri vo- 
luisse: praeterea lason Pheraeus "Thebanis auxilio occurrit post 
id praelium, cum metu adventantis Archidami opem rogassent, 


IN LIB. XV. CAP. 53. — 56. 43 


quo tempore induciae eo suasore sunt factae, abeuntibusque ex 
Boeotia Spartanis occurrit recente cum exercitu Archidamus ad 
Aegosthena Megaricae ditionis urbem. Diodorus, ut alia, con- 
fundere haec potuit, potuit etiam , quem in his sibi ducem legit, 
Callisthenes. Nam de Theopompo, quod suspicatur Palmerius, non 
est simile vero: Leuctrica enim et illis cohaerentia neglexit, Po- 
lybio teste Excerpt. p. 1379. Ceterum pro Xenophonte stat quo- 
que H. Dodwellus Ann. Xenoph. p. 277. Wess. 


46. 53. Ἰδίᾳ τινὶ καὶ περιττῇ τάξει χρησάμενος Aciem 
paullo aliter disponit Xenophon Hellen. L. VI. p. 466., quem vide 
et Plutarchum in Pelop. p. 289. Quia vero sinistro cornu Epami- 
nondas lectissimae et spectatissimae virtutis Thebanos collocarat, 
eaque res ad victoriam haud leve momentum attulerat, valuit dein- 
ceps inter Thebanos, ut omnibus in praeliis sinistrae aciei prin- 
ceps locus esset, docente eodem Plut. Quaest. Rom, p. 282. D. 
Wrss. 

47. 80. Καὶ προϑύμως πρὸ αὐτοῦ δυο δα ὐβιονθθμξιιοὴ Caus- 
sam exponit Pausanias L. IX. 13. p. 737. WEss. 

A7. 88. Βαρεῖς ἐγκείμενοι ] Iustum adaeque hoe. ac. ἐπικεί- 
μενοι. utor solo Diodoro teste: sic περιχυϑέντες χαὶ βιαιότερον 
ἐγκείμενοι b. IV. 48.. et οἱ δ᾽ "ἐρέται — ἐκθυμότερον ἐνέκειντο 


L. XX, 52. imo βαρεῖς ἐγκείμενοι eiusdem lib. c. 39. scripti 
codices. Wrss. 


47. 97. Τὴν τάξιν διέλυον] Rhodomannus inseri iubet οὗ, 
haud scio an inconsulte. Wkss. 


A7. 98. Τοῦ δὲ παραγγέλλοντος ἡγεμόνος etc.] Perierat 
Cleombrotus. Quid factum ergo Archidamo, cui exercitus partem 


auctor tradidit? llle utique superabat. WEss, V. Schneider. ad 
Xenoph. H. Gr. VI. 4. 13. 


47. 10. Ovx ἐλ ἄττους τῶν τετρακισχιλίων ] Pausanias La- 
cedaemoniorum πλείους ἢ gH (ovg occubuisse ait, Thebanorum 
vero Xr, duntaxat et septem L. IX. 13., ubi Plutarchi et Dionysii 
Halicarnassei dissensum non BUM praestantissimus Kuhnius. 
Tetigit etiam Hutchinsonius ad Xenophontis Agesil. p. 44., sed ex 
Meursio, qui de Regn. Lacedaem. c. 18. pulere ostendit, verio- 
rem esse Diodori opinionem, quod Xenophon eo loci, Σπαρτια- 
τῶν οὐ μειόνων ἀπολωλότων ἐν τῇ ἐν Zfevxvgorc μάχῃ, ἢ λειπο- 
μένων. Fuisse enim Spartanorum ad octo ferme millia, adfirmante 
apud Herodotum L. Vil. 234. Demarato, Wrss. 


AT. 17. Zfvoxívgroc] Dedi melioribus lihris, ut hoe prae- 
ferretur. Scribit Archontis nomen Pausanias L. IV. 27. p. 346. 
eodem modo: Demostheni tamen Or. ll. in Stephan. p. 635. 
ΖΙυσνίχητος est. In tribunis consulari iure non longe abit a Li- 
vio, sed sex annumerante. Car. Sigonium vide ad L. VI. 31., Li- 
vium linc adiuvantem. Wkss. 


44 s^ ANNOTATIONES 


47. 90. Κοίλιος Romanis est Κλοίλιος. Fasti praeter hos 
edunt M. Horatium, L. Geganium. Post ᾿Επαμινώνδου scriba- 
tur 02, et post διαφυλάττειν. χρή. Ruop. 

48. 23. ᾿Επαμινώνδου δὲ συμβ. Clar. et Reg. 9. unde ab- 
errans δὲ revocavi, [dem censuit Ill. Scaliger, mox etiam δεῖ post 
διαφυλάττειν adiungendum opinatus. Wrss. 

^U Rüid. Ὅτι «à διὰ τῆς — διαφυλάττειν] Vacat ὅτε; ut sae- 
pe. Conf. not. in L. IV. 26. et XIII. 91. Id si observatum fuisset, 
supplementum viri docti non addidissent. Favebat Orchomeniis 
Epaminondas, quare alibi eo occupato urbem Thebani exsciderunt 
deinceps, si fides Pausaniae IX. 15. Sed infra Nostrum e. 79. 
vide. WESS. 

A8. 31. Ἡράκλειαν τὴν ἐν Tooywíc) Vide not. in L. XII. 
59. et Xenophontem Hellen. L. Vl. p. 469., ubi χατέβαλε τὸ 
“Ηρυκλειωτῶν τεῖχος optimum esse, hie locus patefacit. WEss. 

48. Al. Οὐδεπώποτε γεγονέναι μνημονεύεται] Οὐδέποτε 
μνήμον. γεγονέναι Coisl.. Vulgatum non moveo. Vid. Phrynichi 
Eclog. p. 88. ed. Hoesch. Wkss. 

A8. 42. ᾿Εχλήϑη δὲ — σκυταλισμὸς} Z«vróXoic sive ba- 
culis perpetrata caedes est. Σχυταλισμὸν ἐχάλεσαν, διότι παίον- 
τὲς ἀλλήλους ἀνεῖλον Helladius ait apud Photium Biblioth. p. 
1593. Wzss.. 

48. 64. Πλειύνων ἢ χιλίον καὶ διακοσίων ) Praestare vi- 
detur ἑξαχοσίων. Plutarchus certe in. Praecept. Reip. Geren. p. 
814. B., quique eum sequitur Helladius, mille et quingentos con- 
trucidatos prodit. Fuit autem Argivorum reipublicae miserrimum 
id fatum, ut inter sese cives vehementer dissiderent, mutuamque 
in caedem ruerent. Áliud dirae seditionis exemplum descriptum 
fuit L. Xil. 80. Wrss. 

49. 74. “υκομήδης ὃ Τεγεάτης] Habet Xenophon Hellen. 
L. VIL. p. 483. Lycomedem Mantinensem, opibus pollentem et 
ambitiosum, magnaque in Arcadum gente auctoritate et gratia. 
Meminit eiusdem Pausan. L. VIII. 27. In illum optime haec con- 
gruerent, nisi patria obstaret. Vide mox c. 62. Wrss. Eundem 
omnibus his locis, quibus addendus ille c. 67., indicari iure censet 
Schneiderus ad Xenoph. VI. 5. 3. Vlterius progresso Clintono 
Fastis p. 418. ed. sec. Τεγεάτης hie per errorem. pro Π]αντινεύς 
seriptum videtur. ἢ 

49. 76. ᾽ΕΞ ἀνδρῶν μυρίων Ἵ Xenophon τοὺς μυρίους τοὺς 
᾿ρκάδων προστάτας adpellat Hellen. L. VIE. p. 501., τοὺς μυ-- 
ρίους ἐν ᾿“Ιρχαδίᾳ Aeschines Or. περὶ τῆς παραπρ. p. 38. τοὺς 
μυρίους ἐν MeyóAy πόλει Demosthen. in eiusdem argumenti Or. 
p. 199. Ea in urbe curia erat, in qua de summa republica delibe- 
rabant, apud Pausaniam L. VIH. 32., cuius interpretem bene no- 
tavit CL Kuhnius. Qui vero Plutarchum Latina veste donavit, satis 
etiam vage T. Hl. p. 540. F. Wzss. 


y, 


IN LIB. XV. CAP. 57 — 60. 45 


49. 82. Εἰς τὴν Παλάντιον] Τὸ Παλάντιον Xenoph. Hel- 
len. VI. p. 472. τὸ Παλλάντιον Pausan. VIIL 43., atque itarefin- 
gunt in "Stephano viri docti, Sed Xenophontis et Nostri scriptu- 
ram asserit Παλάντιον “ρκαδικὴ πόλις in Dionysii A. R. Lib. I. 
p. 24. Cives Xenoph. et Pausan. Παλαντιεῖς sive Παλλαντιεῖς, 
ΤΠαλάντιοι Diodoro et Stephano. Ceterum de turbis his Arcadicis 
Xenophon plura. Wkss. 


49. 4. Τῶν ὕλων ἡγεμόνα Ἰάσονα  Ηΐπε Θεσσαλῶν uó- 
γναάρχος in Plut. Apophtheg. p. 193. B.; sed vide Cel. Iac.Perizon. 
in Aeliani V. H. Lib. XI. 9. Wrss. 


49. 11. Z4uivrac μὲν Θαῤῥαλέου] Pater eius Menelaus 
est in Iustini L. VIL 4. et Aeliani Hist. Var. L. XII. 43., ubi 
Diodori dissensum non neglexit idem ille Perizonius. Eumdem 
Dexippus Aridaewm vocat: qua forte scriptorum discordia motus 
Ill. Ez. Spanhem. Dissert. VII. de Num. Praest. p. 379. ζ“μύνταν 
τὸν Θαῤῥαλέου vertit Audacis filium, quem equidem non sequor. 
Wrss. lustinus VlI. 4. Amyntae huius ex Gygaea filium memo- 
rat qui et ipse Arrhidaeus vocabatur: is nonnullis in libris Archi- 
deus scribitur simili errore quo hic avus eius Θαῤῥαλέος. 


49. 13. ““λέξανδρον xol Περδίκκαν καὶ GíAurzov] Sed 
infra eodem lib. c. 71. quartum addit, Ptolemaeum, Aloritem 
dictum, fratris Alexandri occisorem et regni usurpatorem, Sed 
forte non fuit legitimus. Ideo eum hoc loco inter legitimos non 
numerat. Si credendum est Trogo apud lustinum L. VII, 4. fuit 


non filius Amyntae, sed gener ex filia Euryone. Paru. 
49. 14. διεδέξατο δὲ τὴν βασιλείαν αὐτοῦ LAAéSavÓooc] 


Quantum sibi sumpserint correctores in Diodoro refingendo non 
postremum hie locus specimen dat. Nam quum vera scriptura. ὃ 
εἰὸς ᾿“Ιλέξανδρος leviter in id quod meliores libri praeferunt 0v- 
τος .4λ ἔξανδρος deprav ata esset, corruptae voci nihilo saniorem 
suffecit quicunque illius αὐτοῦ auctor fuit. Ego quod restitui ó 
vióg ut Diodori constanti in huiusmodi locis consuetudine firma- 
tur, ita ne post praemissum quidem υἱοὺς — l4Aézavógov ab 
eius more alienum esse ostendit illud p. 50. 42. ὑπὸ ᾿4λεξάν- 
ὅρου τοῦ ἀδελφοῦ ἀνῃρέϑη φαρμάκῳ προχληϑεὶς εἰς μέϑην" 
τὴν δὲ δυναστείαν διαδεξάμενος “Ἵλέξανδρος ὃ ὃ ἀδελφός etc. 

49. 18. ᾿Εβασίλευσεν ἔτη τριάκοντα xai τέτταρα] Cleome- 
ni, cui successor fuerit Aretas, sive Areus potius, L. XX. 29. 
regni annos Lx et menses decem tribuit. Scinduntur inde in par- 
tes Chronologiae periti, partim in hos, partim illos in annos 
proniores. ui. quidem Scaliger xxxiv annos Cleomeni Cleombroti 
filio dat, alterumque illum Cleomenem diversum esse, et ὅμω- 
γυμίᾳ Diodorum fuisse deceptum Canon. Isagog. L. III. p. 332. 
pertendit, id tamen non ostendens, quis alter ille Cleomenes ? 


At Dion. Petavius D. Temp. L. X. 53. et Simson, Chron. ann. 


46 ANNOTATIONES 


3635. posteriores annos praeferunt, Cleomenique annos ad- 
signant LX et menses decem: quibus ego adstipulor, annos XXXIV 
ex L. XX. 29. corrigendos arbitratus, Cleomenes puer admo- 
dum regno admotus est, idque haud infeliciter administratum 
reliquit Àreo, ut Pausan. L. III. 6. docet. Wkss. 

50. 22. “Ὑπὸ τινων ἑπτὰ νεανίσκων Eadem Xenophon 
Hellen. L. VI. p. 469. et Libanius T. IL. p. 706. C., ubi Morel- 
lius antiquum obtinet, et de lasone Argonautarum duce incon- 
sulte aliqua adspergit. Wrss. 

50. 26. Τῆς τῶν ᾿ Ἑλληνικῶν — ἀρχὴν ἐποιήσατο ] Scri- 
psit Duris ἱστορίας et Π]αχεδονιχὰ, cuius utriusque operis fre- 
quens apud veteres est mentio. [Id dubium et controversum est, 
idemne opus an diversum fuerit. G. Io. Vossius Histor. Graec. L. 
l. p. 97. nomine tenus discrepare censet. Quid enim magnopere, 
inquit, zs, qui Macedonica condiderat, habuit, quod diceret de 
temporibus illis, quibus Macedonia conflictabatur cum reliqua 
Graecia, usque dum principatum tandem obtineret? Wpeciose 
profecto. Nam pleraque, quae ab Athenaeo ex Historiis eius ci- 
tantur, Macedonum res moresque respiciunt. Nescio tamen an 
iniuria confundantur * λληγνικὰ et IMazzdorizá. Primo tituli apud 
Athenaeum discrepant; deinde ulterius Duris conmentatione sua 
historica, quam tempora et facta ferunt Macedonica, progressus 
videtur, cuius L. XVII. et XXII. citat Athen. L. IV. p. 155. et 
L. VI. p. 253. Porro Vossius haud obscure distinguenda indicat. 
Diversum tamen opus , inquit, fuerit Mozsdovixóüv xol * Ελλη- 
γιχῶν. Si Π]ωκεδονιχὰ altius Duris, quam a Philippo M. orsus 
fuit. Namque altius eum fuisse exorsum * λληνικῶν σύνταξιν», 
haec Diodori clarissime docent. Wrss. 

50. 35. Γάϊος Οὐεργίνιος  ἴπ Fastis est. Οὐετούριος. Et 
Σερουΐλιος mendose exaratum est pro Negovtoc. Κορνήλιος in 
Fastis Κοίΐγχτιος est. Ruop. — Praestat omnino Οὐετούριος et 
mox Σερούϊος . tum Κοΐντιος. Sic certe Livius L. VI. 32., cui 
adiunge Pighium Fast. ad ann. ccctxxvir, WEss. 

50. 39. “Ὑπὸ ᾿“λεξάνδρου τοῦ ἀδελφοῦ &vroéf91] Praestat 
ἀδελφιδοῦ et mox ἀδελφιδοῦς. Neque enim Alexander hic Poly- 
dori fuit frater, sed fratris filius: praeterea Polydorus non est in. 
terfectus ab Alexandro, sed fratre Polyphrone, quem deinceps 
Alexander, ut patruum ulcisceretur, ipsum etiam patruum lancea 
occidit, teste Xenophonte Hellen. L. VI. p. 470. et Plut. Pelop. 
p. 293. E. Vitium animadverterunt et dissensum viri egregii 
Simson. Chron. ann. 36306. et fac. Perizon. in Aelian. Hist. Var. 
L. XIV. 40. Wzss. 

50. 49. Οἱ δι᾿ εὐγένειαν ᾿1λευάδαι προσαγορευόμενοι ] 
Adscripserat Dion. Camusatus ex schedis Ism. Bullialdi ,,de his 
,Herodotum mentionem fecisse L. VII. 6. et 130. Inde coniicere 


ΙΝ LIB. XV. CAP. 60. — 63. 47 


licere, gentilitium id esse nomen, et solos nobiles eo adpellatos 

. fuisse. Non male. Nobilissimi erant Earissae in "Thessalia Aleua- 
dae, genus ab antiquissimo Aleua derivantes. Vid. L, XVI. 14. 
et quae cum cura notavit diligentissimus Hen. Valesius ad Harpo- 
crationem in “λεύα τοῦ Πύῤῥου. Wess, 

50. 57. Ὁ δὲ τῶν IMazzóóvov βασιλεὺς Oportet, si haec 
ita gesta fuerint, iam tum cessarint turbae per Macedoniam , quae 
mox a morte ÀÁmyntae fuerant exortae, exsule Pausania regnum 
invadente: neque enim tutum. alioqui fuisset Alexandro ad aliena 
occupanda pergere. Quantum vero Athenienses atque lphicrates 
conmodi attulerint Amyntae liberis eo tempore docet Aeschines 
Or. περὶ τῆς IIagozo. p. 31. et Corn. Nepos Iphicr. c. 3. Wkss. 

50. 66. ““ὐτὸς κατεῖχε τὰς πόλεις Vide mox c. 67. 
Wess. 

51. 74. Εἰς ᾿Ορχομενὸν τὸν * 4oxadixóv] Distinctius Xe- 
nophon Hellen. L. VI. p. 472. Wzss. 

51. 77. Τοὺς καλουμένους ἐπιλέχτους] Meminit eorumdem 
quinque millium ex Arcadibus selectorum c. 67. Wkss. 

51. 85. Καὶ καϑ' αὑτοὺς οὐχ ὑπέλαβον Supervacaneum 
hic καὶ esse, Rhodomannus notat, nulli facile persuasurus. Ego 
certe omnia alia existimo. WESS, 

51. 96. Βοιωτάρχαι Βοιώταρχοι Coisl. non male. Vid. 
Schol. in Thucydid. L. 1V. 91. Wrss. 

51. 2. Πλειόνων ἢ πεντακισμυρίων} “Ἑπτὰ μυριάδων, 
sive LXX millium, Plut. in Pelop. p. 290. B., quem numerum di- 
stinctius explicat in Agesil. p. 613. A., fuisse ad xr millia gravis. 
armaturae, reliquos leves et inermes, qui praedae caussa advene- 
rant, Noster conseütit c. 81. Wkss. 

51. 16. Τὴν ruv ποιῆσαι μηλόβοτον Vide not. in 
Lib. l. 36. Quae vero Lacedaemoniis hic vitio vertuntur, eorum 
crimen ab iisdem amoliuntur scriptorum plerique, atque in The- 
banos et Corinthios derivant. Xenophon certe, proposita delibera- 
tione quid Athenis faciendum esset, censuisse Thebanos et Corin- 
thios ait, μὴ σπένδεσθαι “ϑηναίοις. ἀλλ᾽ ἐξαιρεῖν L. II. Hel- 
len. p. 359. Clarius Isocrates Orat. Plataie. p. 444. o? δυστυχη- 
σάντων ὑμῶν, μόνοι τῶν συμμόχων ( Θηβαῖοι) ἔϑεντο τὴν 
ψῆφον, ὡς χρὴ τήν ve πόλιν ἐξανδραποδισϑῆναι. καὶ τὴν ΧΩ- 
PAN ANEIN AI IMHAOBOTON. EtUlpianus in leiloftlien. 
Or. περὶ Παραπρ. p. 212. Lacedaemonii προΐέϑεντο ψῆφον τοῖς 
ἰδίοις συμμύχοις , ὥστε ἀποχρίνασϑαι ὃ ἕχαστον. τί βούλεται πα- 
Suiv τοὺς ᾿Ιϑηναίους. εἶτα ΕΥ̓Ω͂ΝΘΟΣ τις Θηβαῖος ἐψηφί- 
caro, τὴν μὲν πόλιν αὐτῶν ,κατασκαφῆναι; τὴν δὲ XOPAN 
MHAOBOTON γενέσϑαι, Vy ἐχεῖ νέμωνται và τῶν Βοιωτῶν 
πρόβατα. Mitto Lycurgum Or. in Leocrat. p; 168. et Polyaen. 
L I. 45. 5. Satis ea, quae exscripsi, Spartanos absolvunt. Quare 
dictum hoc Nostri paullo criminosius videtur. WEss. 


48 ANNOTATIONES 


51. 17. Φνάγχης xol τύχης ᾽“Ζναγκαίας τύχης Sophocles 
Αἴας. v. 815. Conf. Dounaeum Praelect. in Demosthen. Or. de Pac. 
i 162. Wrss. 
52. 20. ᾿ϑηναίων δῆμος etc. οὐ κατεπλ ἀγησανἹ Vid. ad 
L. V. 4. Wess. 
52..25. Τὸν ᾿Ιφιχράτην ἐξέπεμψαν] De Atheniensium 
promto studio in Spartanis adiuvandis et lIphicratis hoe imgerib 
iprudenter Xenophon extr. L. VI. Hellen. Wrzss, 
59. 34. Τὴν τῶν z[axiü. χώραν δυσείσβολον οὖσαν} 
Aspera erat et montibus incincta. Euripides in Strab. L. VILI. p. 
:563. A. κοίλη γὰρ, ὄρεσι περίδρομος, τραχεῖά τὲ) δυσείσβολός 
τε πολεμίοις. Sic enim recte correxit vir magnus Xenophon 
Hellen. VI. p. 474. Thebani ἀντελογίζοντο ; ὃτε δυσεμβολωτάτη 
μὲν ἢ "dL axi ἐλέγετο εἶναι. ὙΝ ΒΚ. 
- 52. Al. 'Eni τὴν Σελλασίαν  ᾿Ελλασία veterum librorum 
suspicionem movet, dictam olim urbem utroque modo, uti “Ἐλλοὶ 
ιεὐ Σελλοί. Idem opineris ob τοὺς κατ᾽ “Ελλας τόπους. pro zoz 
“Ἐλλασίαν, sive, ut H. Valesius, “Σελλασίαν in Excerpt. Polybii 
p. 1410., ubi situs eius egregie expingitur. Hesychio dicitur Sz- 
λασία. et subinde apud Pausaniam, sed variante scriptura. Ego 
Σελλασίαν malo ob “Σελλοὺς.. antiquissimos Graeciae incolas, a 
quibus nomen habere videtur. Vid. Sylburg. ad L. II. 9. Pausa- 
niae. WEss, 

52. 50. Εἰς τὴν Σχιρίτιν καλουμ. χώραν] Sic quoque Xe- 
nophon.. Vid. Holstenium ad Stephan. in Xxípgoc. Nomen regioni, 
propter Arcadiam positae, venisse videtur ab aspretis. “Σχεῖρον 
enim et oxígov veteri sermone τὸ σχληρὸν dicebant, ut notum ex 
Hesychio. Wrss. 

59. 52. Οὗτος δὲ τῶν εἰο.7 Pro δὲ legendum est διὰ, aut 
certe μετὰ post δὲ addendum est. Sed mallem ex δὲ facere διά. 
Sic H. Stephanus. Forte sine caussa. Quod si ὧν intelligas cum 
Interprete, quid amplius desiderabitur? Wkss. 

52. 60. ᾿νδρείαν τοῦ (ao. «“1εωνίδου — ἐμιμήσατο] Eam 
vide L. XI. 11. De Ischolao tamen diversa arbitratur Xenophon 
Hellen. L. VI. p. 475. Videtur non alius esse atque is, cuius ar- 
tes bellique fraudes tetigit Polyaen. L. II. 22. Wkss. 

53. 72. Πεντακόσια ἕτη τὴν «Τακωνικὴν τετηρ. ἀπόρϑη- 
τον] Consentiunt omnes, si lustinum excipias, quem errantem 
castigavit Clarissim. lac. Perizonius ad Aelian. Var. H. Lib. XIII. 
42., Laconicam ante hanc Thebanorum incursionem hostilem exer- 
citum non vidisse, Audi haec Dinarchi Or. in Demosth. p. 99. 
τότε εἰς τὴν AIIOPOHTON νομιζομένην εἶναι «Τακεδαιμο- 
νίων (T hebani) εἰσέβαλ ον. Et Demadis Or. p. 180. ὃ δὲ πρότε- 
ρον ἀπείρατος ὧν πολεμίας σάλπιγγος Εὐρώτας Βοιωτοὺς ἐν τῇ 
“Ἰακωνιχῇ στρατοπεδεύοντας εἶδεν. Quibus gemina reperies in 
Plut. Agesil. p. 613. B., qui et gloriari solitum addit Agesila um, 


G———————————————— 


ὅτι γυνὴ “Ζάκαινα καπνὸν οὐχ ἑώρακε πολέμιον, In annorum ta- 
men spatio aliquod discrimen est. , Plutarchus ἦν δὴ χρόνος οὐκ 
ἐλάττων ἐτῶν ἑξακοσίων, ἀφ᾽ οὗ κατῴκουν τὴν «“ακεδαίμονᾳ 
ELS Sed is et generaliore dictione defungitur, et ab alio 


. principio annos eos orditur. Vid. Perizonium dicto loco, et supr, 


c, 1. WEss, 


.53. 74. ᾿““λλὰ τοῖς ϑυμοῖς zooczínvovrsc] Nihil mutant 
manu exarati libri, neque etiam c. 87. ubi Lacedaemonii ϑέεω- 
ροῦντες ᾿Επαμινώνδαν προϑυμότερον προσπίπτοντα τῷ ϑυμῷ. 
Vereor tamen vehementer, ut proba ea sint: mallem quidem certe 
προπίπτοντες et προπίπτοντα. cui suspicioni favet auctor L. XVII. 
79. ubi Dimnnus μεμιψιμοιρήσας τῷ βασιλεῖ περέ τινων καὶ τῷ 
ϑυμῷ προπεσών. Favet praeterea usus verbi, quod temeritatem in 
agendi inpetu atque adsensu conplectitur. Stoici propterea τοὺς 
προπίπτοντας nuncupabant , qui obscuris imaginibus concedebant 
temere, sive τοῖς ἀδήλοις εἰχοντας. contra ea ἀπροπτώτους va 


cuos a temeritate, quod docentem vide Th. Gataker. ad Antonin. 
L. HII. 9. Wrss. 


53. 81. Σφοδρὸν ὄντα τῷ Qeuorc] Adeundi sunt Plutar- 


chus Ages. p. 613. et Polyaen. ΠΝ 1. 27. 29., ubi de his ges 
plenius. Wrzss. 


53. 13. Οὐδὲν πράξαντες μνήμης ἄξιον] 1d vero consen- 
tire, cognosces ex Xenophontis Hellen. extremo L. VI. Wzss. 

53. 16. Προοσϑέντες τοὺς Εἵλωτας ἠλευϑερωμένους ] Plu- 
res sex millibus, cum ab Ephoris ad arma vocarentur, nomina 
fuerant professi libertatis spe, Xenophonte L. VI. p. 47 5. auctore, 
Sed haud pauci dein sese ad Thebanos Spartanorum odio aggre- 
gaverant apud Plut, Agesil. p. 614. Wess. 


54. 24. Miyelen/ foloc ὧν Hoccine an. μεγαλεπίβολος 


amplectaris, parum intererit, Utrumque Epaminondae ingenio e£ 


rebus gestis bene FERE Vide ad L. I. 19. IL 7. et XVIIL 7. 


Wrss, 

" 54. 27. Πολλὰ μὲν ἔτη γεγενημένην àváczarov] Urbs 
Messene cum maxime condita est: ante hoc tempus nulla fuit in 
Peloponneso, sed regio tantum Messene. Strabo L. ὙΠ, p. 550. 
À. ἐχαλεῖτο δ᾽ ἢ χώρα Π]εσσήνη" τὴν δὲ νῦν ὀνομαζομένην nó- 
λιν  Π)εσσήνην — οὔπω συνέβαινεν ἐχτίσϑαι" quibus gemina Pau- 
sanias habet L. IV. 1. De opportuno novae urbis situ non dissen- 
tit idem ille Strabo dicto lib. p. 556. Magna vero discordia est in 
annorum numero , quibus Messenii patria caruerunt. Dinarchus 
τετραχοσιοστῷ ἕτει Messenem conditam ait: Or. in Demosth. p. 
99., Isocrates διὰ τριακοσίων ἐτῶν post ccc annos, quam Mes- 
Au pulsi fuerant, in Archid. p. 175., Lycurgus in Leocrat. p. 
155. πενταχοσίοις ἔτεσιν ὕστερον. Quae quidem vera esse, non 


poterunt, nisi diversa calamitatis Messeniorum principia statuan- 
Vor. IH. 


50 τ ANNOTATIONES. 
tur: quam in rem videnda sunt, quae ad Aeliani Var. Hist. L. XIII. 
42. Iac. Perizon. disputavit. Wess. 

54. 30. "Avib5rgos τοὺς ὑπολελειμμένους τῶν Πῆεσσης 
viov] Sequor Clarom., cui auctor ipse L. XI. 64. adstipulatur. 
De collectis undique Messeniis Pausan. IV. 26., cui Polyb. adiunge, 
prudenter in originem calamitatis, quae Messérifos diversis tempo- 
ribus oppressit, inquirentem L. IV. 32. Wess. 

54. 39. Ot ἀπὰ Νηλέως xoi Néórogoc] Confer L. IV. 68. 
Wzss. 

54. 40. «““αχεδαιμόνιοι κύριοι κατέστησαν a)r5c] Parum 
haec cohaerere et rei gestae convenire videntur. Dicit, posteris 
Cresphontis regno deiectis, Lacedaemonios Messeniis imperasse: 
post id vero tempus Teleclo in certaminis acie peremto, Messenios 
a Spartanis esse subactos. Atqui certissimum est ex Pausania L. 
IV. cap. 3. et 4., Aepytidas, sive Cresphontis nepotes, Messeniis prae- 
fuisse, donec Teleclo interfecto Spartani arma induerent, Messe- 
niosque fatali bello lacesserent ac pessum darent. Non itaque stri- 
cte admodum μετὰ δὲ ταῦτα sumi debent, sed quasi scriptum foret 
μετὰ γὰρ τὸν Τ ηλέχλου --- ϑάνατον. Ceterum quod. in. edd. erat 
ηλεκλύτου, id use librorum auctoritate mutavi.. Regem hunc 
Teleclum. omnes. adpellant, Pausanias ,: Eusebius, Hieronyrus; 
Syncellus et quotquot eius meminerunt. Vitium non fugit diligeri- 
tiam Io. Meursii de Lacedaem. Regn. c..9. Wiss. 

94. 50. HEixocacvm qoot yevéadun.] TTestem huic rei ferunt 
poetam Tyrtaeum et Strabo L. VI. p. 498. B. et Pausanias L. IV. 
13. De Partheniis ibidem Strabo, conditaque urbe Tarento. Adde 
Davisium ad Max. Tyr. Dissert. XXXV. p. 623. Wxss. 

54. 58. Ὅτε καὶ Τυρταῖος etc. | Sic Lycurgus Or. in Leo- 
érat. p. 162. Pausan. L. IV. 15., Straho.L. Vlil. p. 557., in urbe 
tamen, unde venerit, dissentiens. "ater. eos vero, qui Áristomenem. 
priore Messeniaco bello multa dextre gessisse tradiderunt, etsi 
perperam, Myron Prienensis fuit, de quo Pausanias eodem lib. cap. 
6. Wss. 

54. 61. 'O δ᾽ ὕστατος πόλεμος etc.] ld bellum descri- 
psit auctor L. XI. 63. Wrss. 

54. 64. "Quacav τὴν T9] Hoc postulat res ipsa et ser- 
monis indoles. Instaurarunt enim munieruntque eo tempore Mes- 
senii et Hilotes Ithomen. Vitium frequens est, recurritque post 
pauca. Namque ὥχησαν τὴν Mioc5vqv citra dun ex ᾧχισαν 
natales accepit. Monuit etiam Clarissim. Iac. Perizonius in Aeliani 
H. Var. L. XIII. 42., quem vide etSylburg. ad Pausan, L. VII. 18. 
Wess. ; 

55. 80. ' Ev ἡμέραις ὀγδοήκοντα xoi πέντε] Non longe 
abeunt, qui τρεῖς ὅλους μῆνας in Laconica moratos tradunt The- 
banos apud Plut. Agesil. p. 614. €: Wrss. 

ὅδ. 86. Ὥστε τῆς μὲν ϑαλάττης ἄρχειν ᾿ “ϑηναίους ] His 


IN LIB. XV. CAP. 66. — 69. 51 


legibus iam ante de principatu inter utrosque transactum fuerat. 
Vid. superius c. 38. et Xenophont. Hellen. VII. p. 482. Wrss, 

55. 92. "Eni Παλλήνην τῆς ZMaxovixic] Lege Πελλήνην 
in communi dialecto. At Dorica, qua utebantur Lacones, Πελλά- 
va&v vocabant, ῬΑΤΜ, Verum esse Πελλήνην, animadversum quo- 
que ab Holstenio est ad Stephanum in Πελλήνη. Μοχ ἐγχαταλη- 
φϑέντας praefero. Intelliguntur Spartani, qui pariter cum Pellene 
capti sunt, ut apud Aeschinem περὶ Jogo. p- 30. Ὄλυνϑος 
ἥλω. xal πολλοὶ τῶν ἡμετέρων ἐγκατελήφϑησαν πολιτῶν. Si- 
milis error in his inest Pausaniae L. IV. 5. καὶ τῶν IMioogvicv 
φοὺς ἐγκαταλειφϑέντας φονεύουσι. Scripsit enim ἐγκαταληφϑέν- 
τας. Alia ratio valet in Nostri L. XII. 56. et L. XIII. 57., ubi 
ἐγκαταλειφϑέντες sese tueri possunt, Wrss. 

ὅδ. 8. Ὅμηρον ἔλαβε — Φίλιππον] Non aliter Plut. in 
Pelop. p. 29]. F. Át Iustinus L. VII. 5. a fratre Alexandro Itty- 
riis primum, interiectó dein tempore Thebanis obsidem datum si- 
gnificat. Noster vero, quasi nihil horum scripsisset, L. XVI. 2. a 
patre Amynta, fracto lllyriorum armis, obsidis loco victoribus tra- 
ditum, atque ab his Thebanorum fidei permissum perhibet: sui 
profecto parum memor. Wess. 

96. 23. Καὶ Πελληνέων Optimum hoc. Pellene Achaiae 
ex se format, Stephano auctore, gentile ΠΠ]ελληνεύς. Unde probe 
Pausanias 4yci)v Πελληγέας in his Epaminondae gestis rebus 
memorat L. IX. 15., sicuti et Xenophon. Wess. 

Ἢ 56. 30. nó Κεγχρεῶν μέχρι Zdezoíov] Vide L. ΧΙ, 16. 

ESS. 

.. 56. 43. Κατὰ πάντα μὲν οὖν τὸν τόπον etc.] Xenophon in 
his recensendis diligentior est, inque haud paucis a Nostro dissen- 
tit L. VIL. Hellen. p. 482. Pertnent ad hoc certamen, quae apud 
Polyaen. L. II. 2. 3. 9. leguntur. Wrss. 

56. 56. Καὶ Φαιοῦντα])] Lege et hoc loco ()λιοῦντα. PALM. 
Καὶ Φλιοῦντα) Parui viro docto. Errori ansam praebuit scriptiga 
nis inter Q.4I0YNT.A4 et DALIOYN T.À non magna dissimili- 

/tudo, quae Q.4IOYNTIOYS et Q4IOYN'TIOYS pari peccato 
confudit .e. 19. huius libri. Porro Phliuntis oceupatae et paullo 
post. amissae casum. describit Xenophon Hellen. V1I. p. 489. co- 
piosius. WEss. 

57..80. Kal στρατηγικῇ δυνάμει ϑαυμασϑεὶς Haec cum 
exscripsisset- Semestr. L. IL. 25. p. 342. P. Faber, subiungit: 
Scio, leviter ferri posse istud στρατηγιχῇ δυγάμει, n0n quidem 
ut robur significet, sed ut facultatem. et quasi virtutem impera- 
toriam demonstret : quam et ab eodem Diodoro ) paullo ante, ubi 
de Iphicrate loquitur, τὴν ἐν τῷ στρατηγεῖν ἀρετὴν. et ubi de 
Charidemo Atheniensi L. XVII. 30. δεινότητα στρατηγίας vo- 
catam video. Sumptum tamen: δυνάμει ex tllo δυνάμενοι, et vel 
pro δεινότητι, quod affine est, vel, quod magis arridet, pro ovv- 

4 * 


52 C ANNOTATIONES 


- ἔσει positum incogitanter ab ipso Diodoro, aut αὖ antiquo li- 
órorum eius exaratore , non negabit, qui Diodori libros, quod 
nos aliquando fecimus, diligenter legerit atque contriverit. In 
istis etenim (quod certe meminisse possum) στρατηγικῇ δυνάμει 
nunquam, frequenter autem ac innumeris etiam locis στρατή- 
γιχῇ συνέσει Scriptum, et vel τῇ ἀνδρείᾳ; ut hoc loco, vel etiam 
τόλμῃ» quibus vocabulis eadem (militaris 5 scilicet) virtus designa- 
tur, adiunctum reper iet. Hactenus Faber, annumerans déinde 

"loca στρατηγικὴν σύνεσιν repraesentantia, sed quae ibi relinquo: 
satis enim obvia sunt. Id profecto verum est, nusquam δύγαμιν 
στρατηγικὴν in Diodori libris reperiri, Octurkit mihi semel | apud 
Polyhium L. I. 84. et his quidem in yerbis : τότε γὰρ ἦν - 
συνιδεῖν --- πηλίχην ἔχει διαφορὰν ἐμπειρία μεϑοδιχὴ καὶ 
"GTPATHIIKH AYNAMIS ἀπειρίας xol τριβῆς ἀλόγου 
στρατιωτιχῆς. Neque dubito tamen, quin et ibi prava sit. Moveor - 
Nostri iudicio: namque ea prudentissimi scriptoris, ut saepe, ae- 
mulatus scribit et illa ipsa in re, τότε συγιδεῖν ἐστιν ἐπὶ d 
τῆς πείρας; 2 ἔχην ὑπεροχὴν ἔχει. ΣΤΡΑΤΉΗΓΙΚΗ SYNES 
ἐδιωτικῆς ἀπειρίας xoi τριβῆς ἀλόγου στρατιωτικῆς Ecl. 1. τ 
XXV., manifesto, ut opinor, indicio, fuisse tum in Polybio στρα- 
τηγικὴν σύνεσιν, nOD, quae nunc aegre sedem tuebitur, δύναμιν. 
Proinde Fabri coniectura recto stat talo, et recipi merebatur, nisi 
ἐπ᾿ ἀνδρείᾳ καὶ στρατηγίᾳ ϑαυμασϑεὶς ex Reg. 1. adaeijtie pro- 
bum esset. Solet auctor στρατηγίας voce virtutem arm im- 
peratoriam saepenumero describere. Ζενότητα στρατηγίας Faber 
paullo ante produxit ipse. De "Timotheo γιχῶν δέ, ἀνδρείαν χαὶ 
στρατηγίαν supr, c. 36., et Epaminondas ἐφιλοτιμεῖτο διὰ τῆς 
ἰδίας ἐπινοίας καὶ στρατηγίας μεταϑεῖναι τὰς τοῦ πλήϑους εὐ-- 
λαβείας c. ὅ3. Mitto plura: haec cur scripti libri auctoritatem 
potiorem probabili coniectura censuerim , abunde conmonstrant. 
Wrzss. Zfivojuc et apud Polybium ct apud Diodorum recte tuetur 
Sehweighaeuserus vol. V. p. 339. Sic de Pelopida Plutarchus p. ,26. 
μήτε τὴν ἰδίαν ἐπιστήμην καὶ δύναμιν ἀργοῦσαν περιορᾶν ὕπο- 
pévovr. 

57. 84. Fic Κύρινϑον] Confer Xenophontem L. VII. Hel- 
len. p. 483., ubi hanc πρώτην παρὰ Zftovvotov βοήϑειαν. Yocat: 
venit enim et alteza insequente anno. WEss. 

57. 99. Κατὰ τὴν ἰδίαν ὑπόστασιν Rectius vertisset In- 
terpres ex instituto suo: “Ὑπόστασις hoc loco est suscepta semel 
ratio consilii et propositum universum, ad quod singulas actiones 
referebant, ut bene monuit Is. Casaubonus ad Polyb. p. 111. ed. 
Gron. Nimirum Thebani Boeotiae civitates liberas esse nolebant, 
neque pati poterant, ut Messene in Lacedaemoniorum rediret po- 
testatem: hinc salubria illa pacis con ilia ad nihilum reciderant, 
docente Xenophonte Hellen. VII. p. 484. E,'iliscus vero iste regis 
Persarum legatus domo Abydenus erat. Wrss. In libris Diodori 


IN LIB. XV. CAP. 70. 71... 53 


male scribitur /A:6z0c contra analogiam et grammaticorum prae- 
cepta, de quibus Arcadius p. 52. 13. 

57. 5. Εὔφρων ὃ Σικυώνιος ] Ex Xenophonte, qui homi- 
nis artes et scelera exsequitur, conficias paullo eum serius tyran- 
nidem occupasse, Hellen. L. VII. p. 488. Fuit autem in Sicyo- 
niorum fatis, ut saepe tyrannide opprimerentur, nec semper cle- 
mente, etsi ita velit Strabo L. VIII. p. 587.B. Alia docet Euphron 
hic, et in Plutarchi Arat. princ. eiusdem instituti ac cupiditatis 
populares, WEss. 

58. 14. «“Ζεύχιος Παπύριος Pro “εύχιος Hoz. et 1L. Me- 
γήνιος Livius edit L. Furium et A. Manlium, additque P. et C. 
Valerios. Ruop. Abit auctor a Fastis Livianis non tantum quod 
alios annumeret tribunos militum consulari potestate, sed quod 
nullam fere rationem habeat solitudinis curulium magistratuum, 
quae in aliquot annos furoribus tribunitiis continuata fuit. Livium 
vide L. VI. 35. Et tamen Fastorum conditores tribunos Diodori 
cum Livianis contendere solent. Wkss. 

58. 17. Πυϑόστροτος ᾿ϑηναῖος) Πυϑόστρατος "Eg £otoc 
apud Eusebium, iacertum quo fideiussore. Wrss, 

58. 18. Πτολεμαῖος ὃ “λωρίτης ὁ ᾿“μύντου υἱὸς} Exrorhis 
inest manifestus. Amyntas filios ex se genuit Alexandrum, Perdiccam 
et Philippum, ut ipse prodidit auctor c. 60. Ptolemaeus fuerat ἐπί- 
τρόπος τῶν πραγμάτων per Macedoniam, teste Aeschine Or. περὶ 
llagazo. p. 32., sed alienigena atque ἀλλότριος τοῦ γένους. uti 
diserte Dexippus profitetur apud Nyncellum Chronograph. p. 240. 
Idem haud obscure Plutarchus indicat in Pelop. p. 292. C; polli- 
centem Pelopidae Ptolemaeum exhibens, sese τὴν ἀρχὴν τοῖς τοῦ 
τεϑνηχότος ἀδελφοῖς διαφυλάξειν. Itaque frater iuvenum ipse 
non erat, etsi iterum id adfirmetur c. 77. ; quem quidem locum nou 
neglexit ΠῚ, Spanhemius Dissert. VII. de Num. Praest. p. 380., hunc 
vero si contendisset, emendatione succurri Diodoro non posse, ut 
erroris absolvatur, sine dubio pronuntiasset. Ceterum lustin. L, 
VIL. 5. Alexandrum insidiis matris Eurydices appetitum occu- 
buisse adfirmat: unde ipsa in eiusdem eum Ptolemaeo sceleris s0- 
cietatem venisse videtur. WEss. 

98. 20. Ἔτη τριάχοντα 1 Male pro τρία. Ruop. Lege 
τρία. ut docet infra p. 497. Parm. Ἔτη voío] Ausus sum in- 
vitis Codd. τρία restituere. Auctor ipse Ptolemaeum Aloriten //a- 
σιλεῦσαι ἔτη τρία scripsit c, 7 7.,neque plures annos suecessionum 
series illi potest concedere. Quare certatim viri doctissimi hanc 
emendationis viam ingressi sunt, IIl. Scaliger in libri sui margine et 
Olympiadum 24r«70«q7,, Bongarsius ad lustin. L. VII. 5. et Sim- 
sonius Chron. ann. 3637. atque alii, W ESS. 

58. 29. ᾿“λόγως συνελήᾳφϑη μετὰ Ἰσμηνίον͵ Multo haecac- 
curatius et distinctius traduntur a Plut. Pelop. p. 292. D. Wxss. 

58. 35. Ὁ δῆμος ἐξέπεμψε ναῦς μὲν τριάκοντα) Demosthe- 


, 


54 ANNOTATIONES 


nes Or. in Aristocrat. p. 422. .Αλέξανδρον ἐχεῖνον τὸν Θεττα-᾿ 
λὸν. ἡνίκ᾽ εἶχε μὲν ard «Tov δήσας Πελοπίδαν. ἐχϑρὸς 9, 
ὡς οὐδεὶς, Θηβαίοις ἢ ἢν» ὑμῖν δ᾽ οἰχείως διέκειτο οὕτως y ὥστε 
παρ᾽ ὑμῶν στρατηγὸν αἰτεῖν. ἐβοηϑεῖτε δὲ αὐτῷ, xol πάντα dv 
“Ἵλέξανδρος , Studium populi Atheniensis et auxiliares has copias 
egregie designans. Wess, 

98. ὅθ. Ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν χκατεστάϑη στρατηγὸς 
Thebanorum exercitui praeerat Cleomenes, privatus militabat .Epa- 
minondas. Γεγονυίας δὲ ἐχτὸς Πυλῶν. οἱ τῆς δυνάμεως. ἐπιτί- 
ὥεται σφίσιν ἐν δυσχωρίαις λοχήσας ὃ AA ἕξαγδρος, sic Pausan. 
L.IX. 1 5. ubi sane nihil necessefuerat, ut ἐχτὸς Πυλῶν sollicitaret. 
diligentissimus Sylburgius. Gesta res iun Thessalia est, quae ἐχτὸς 
“Πυλῶν, sicuti reliqua Graecia ἡ ἐντὸς Πυλῶν “Ελλὰς sive ἐντὸς 
Θερμοπυλῶν , ut eiusdemin Pausaniae L. X. 21. p. 848.adpellatur. 
Ea vero occasione et Cleomenes et Boeotarchae summa voluntate 
Epaminondae imperium deferunt, quo ille dextre usus Thebanos 
ex angustiis expedivit, exercitumque servavit. Rem narrat quoque 
Plutarchus in Praecept. Reip. gerend. p. 797. B. Wess. 

59. 67. Πολλοῖς χρήμασιν ἐζημίωσαν Singulis mulcta 
decem millium drachmarum fuit irrogata, Plut, Pelop. p. 293. C. 
Wkss. 

59. 75. Τῆς ἐπὶ πλεῖον μάχης] Πλείονα Coisl. et Reg. am- 
bo. Vid, Sylburg. ad Dionys. Halicar. Excerpt. Legat. p. 743. 
Wiss. 

59. 91. “ηιότι πόλεμος οὗτος “Ταχεδαιμονίοις ἄδακρυς 
ἔσται Vide Xenophontem Hellen. L. VII. p. 485. Saepe veteres 
ἄδακρυν hone σόλεμον celebrant, quorum loca a lo. Meursio cum 
sint conducta de Regn. Lacedaem, c. 19., addam duntaxat ex per- 
sonati Plutarchi proverbiis, ab Eruditissimo lac. Gronovio Praefat. 
T. X. Thes.Gracc. Antiq. vulgatis, in: Ἴδαπρυς πόλεμος pauca, admo- 
dum huic loco oppor tuna: ὃ γὰρ “Ιωδωναῖος προεῖπε τοῖς “ἀχεδαι- 
μονίοις πολεμοῦσι πρὸς “ρκάδας, μάχην AAAKPYN ἔσεσϑαι. 
συμβάλλοντες δὲ μετὰ ταῦτα ἐνίχησαν μηδενὸς ἀποθανόντος. 
Ceteri Paroemiarum collectores, Zenobius, Diogenianus, de love 
Dodonaeo tacent, Mallem vero σζωδωνέσι aut “Τωδωνίδες ἱέρειαι 
scriptum fuisset. WEss. 

59. 92. Merà δὲ τὴν μάχην εἴα. Videtur pugnare Pausa- 
nias in Arcadicis C. AT. his verbis: τῆς πόλεως δ᾽ οἰκιστὴς 
᾿Επαμεινώνδας Ó Θηβαῖος σὺν τῷ δικαίῳ χαλοῖτ᾽ ἄν: τούς τε 
yàg ᾿'ἀρκάδας οὗτος ἢν ὃ ἐπαγείρας εἰς τὸν ov γοικισμόν. Urbis 
autem conditor Epaminondas Thebanus iure vocari potest: 4r- 
cadas enim ille congregavit, ut simul habitarent. Non pugnat 
tamen, si attente legatur: non enim dicit Epaminondam affuisse, 
aut fundasse, sed eo quod Arcadas in unum corpus collectos simul 
habitare persuaserat, ideo posse etiam iure vocari Megalopoleos 
fundatorem. Parw. lmo vero pugnat Pausanias. Legisset vir do- 


IN LIB. XV. CAP. 72. — 74. 55 


ctus, quae eodem cap. Sequuntur, et in alia omnia ivisset. Verba 
sunt, συνῳκίσϑη δὲ 7 Π]εγάλη πόλις ἐνιαυτῷ τετῷ αὐτῷ, καὶ 
μιησί τὲ ὀλίγοις ἃ ὕστερον, ἢ τὸ πταῖσμα ἐγένετο “Τακεδαιμογίων, 
τὸ ἐν «Πεύκτροις. ,«Ὡρασικλείδου μὲν ᾿ϑήνῃσιν ἄρχοντος. δευ- 
τέρῳ δὲ ἔτει τῆς ἑχατοστῆς Ὀλυμπιάδος καὶ δευτέρας. Condita 
ergo est ante hos tres annos ex Pausaniae sententia. Marmor Pa- 
rium in sequentem annum, modo eius hiatum recte expleverint 
viri docti, quo Athenis Archon Dyscinetus fuit, urbis initia refert. 
Fieri tamen potuit, ut Megalopolis condi quidem statim post Leu- 
ctricam pugnam coepta, absoluta vero hoc demum anno sit, eaque 
res occasionem scriptoribus, ut urbis originem alii atque alii tem- 
pori adstringerent, dederit, Wiss, Conf, Schneid. ad Xen. Hist. 
Gr. VI. 5. 6. 

59. 96. Συῤῥίψαντες εἰς αὐτὴν κώμας] Suspicetur forsan 
aliquis legendum ovógcw/avzec, nec iniuria. Quamquam neutrum 
verbum satis mihi placet, STEPH. Ego vero non inprobo. Sienim 
ἐξεῤῥιμμένοι recte illi dicantur, quemadmodum ostendi L4 I. 60., 
qui seponuntur in ultimos regni fines, cur spernamus admodum 
συῤῥίπτειν κώμας de pagis, qui unam in urbem coguntur et quasi 
ceniiciuntur? Aliud est, quod morari nos debet. Praeferunt ple- 
rique omnes libri, uno excepto, χώμαις εἴκοσι. Atqui longe plures 
fuerunt. Inspice Pausaniam L. VIII. 27. p. 654., et urbes pa- 
gosque ad XL, unde Megalopolin cives commigrayerint, reperies. 
Optime ergo Reg. 1. κώμας τετταράκοντα. quem sequi placuit. 
Wzss. 

60. 5. Κατὰ τὴν ἐπικράτειαν τοὺς Φοίνικας] Obscurius 
loc. Praestitisset τοὺς κατὰ τὴν τῶν Καρχηδονίων 2 ἐπικράτειαν 
(οίνιχας, ut L, XIV. 54. Wrss. 

60. 12. Καὶ τῆς πόλεως τῶν ' Egvatvav ἐγχρατ! Sic opor- 
tebat. Stephanus Ἔριξ, πόλις Σικελίας --- τὸ ἐϑνιχὸν., Ἐρυκῖ- 
roc καὶ ᾿Ερυχίνη ᾿“““φροδίτη. Nec aliud amplecti auctdt. solet. 
Vid, L. XiV. 48. et Eclog. xiv. L. XXII. Wrss. 

60. 18. Εἰς τὸν τῶν ᾿Ερυκίνων λιμένα In Eclogis L. 
XXIV. ᾿Ερυχένων ἐμπόριον vocat. Labentibus annis eo traducti 
sunt Erycini, tumque Drepani nomen inpetravit, docente Ph. Clu- 
. verio Sicil. Antiq. L. II. 1. p. 237. Wess. 

60. 29. ᾿δτυράννευσεν ἔτη δώδεκα Atqui anno demum 
Olymp. cix. secundo ex Sicilia a Timoleonte coactus Corinthum 
secessit L. XVI. 71. Sed auctor annos eius tyrannidis terminat 
bello civili, quod pro patriae libertate illi conflavit Dio, et quo 
anno Olymp. cvi, primo fractus in Italiam se recipere debuit, eo- 
dem lib. c. 17. Patrem eius duodequadraginta annos tyrannum 
fuisse opulentissimae ac beatissimae civitatis, testis etiam Cicero 
L. ΠΙ. N. D. cap. 33. Wrss. 

60. 34. “Ζεδιδαχότος '-d9nvgow “1ηναίοις τραγῳδίαν De 


Venaeis, sive Liberalibus, et conmissionibus tragoedorum et co- 


96  ANNOTATIONES 


moedorum festo illo die fieri solitis, copiosissime viri doctissimi Sel- 
denus ad Marm. Oxoniens. p. 36. et Spanhemius ad Aristophan. 
Ranar. ὑπόϑεσιν. Dionysius tum docuit fabulam Ζύτρα “ἔχτορος, 
eaque adversarios superavit. Tzetzes Chiliad. V. 180. 

Οὗτος ὃ 0 “Πιονύσιος πολλὰς μὲν τραγῳδίας 

Ἔν ταῖς ' A9dvouc ἀναγνοὺς, δεύτερος: τρίτος ἦλϑεν. 

Εἰς AYTP.A δὲ τοῦ ἘΚΤΌΡΟΣ καλούμενόν τι δρᾶμα; 

᾿“ναγνωσϑὲν 2 ἐνίχησε πάντας ἐν ταῖς ᾿.ϑήναις. 

Scripserat eodem titulo tragoediam ΑΗ ΤΙ ΝΑ" et eius exemplo 
Hectoris Lytra poeta Ennis; forsan etiam Dionysius, ne quid 
veteri Tragico concederet. WEss. 

60. 35. Τῶν ἐν τῷ χορῷ vic ἄδων] Pro ἄδων videri pos- 
sit legendum δῶν. Mallem tamen alium genitivum , sed nullum 
magis vieinum participio ἄδων reperio. STEPH. 

60. 46. E ἀῤῥωστίαν σφοδροτέραν ἐνέπεσε] Vid. Corn. 
Nepotem Dion. c. 2. et Regib. c. 2., ubi minime libidinosum, non 
luxuriosum, non avarum, nullius rei denique cupidum, Dionysium 
perhibet; Sed vinosum fuisse, ex Athenaeo L. X. 10. et Aeliano 
V. Hist. L. II. 41. constat. Si Plinium audis, DionysiusSiciliae ty- 
rannus accepto victoriae tragicae nuntio gaudio obiit, L. VII. 53. 
Quod vero consentaneum tum demum erit, ubi ea, quae a Nostro 
narrantur, addideris. Wrss. 

61. 56. 2422.6 ποιητὴς ὧν xoxzóc] Vide superius c. 6. WEss. 

61. 64. Κατὰ τὴν ἀχρόπολιν εἰς. Potior Insulae pars 
erat, tyrannorum domus. De ea Ph. Cluverius Sicil. Ant. L. I, 
. p. 156. Dionysii magnificentissimam sepulturam descripserat Phi- 
listus, sicuti a Plut. in Pelop. p. 296. F. docemur. Wkss. 

61. 70. ᾿Εγκαλέσας τῇ πόλει τῶν Σχοτουσσαίων) Meminit 
perfidae crudelitatis, qua Alexander Scotussaeos oppressit, Plut. 
Pelop. p. 293. E., neque intactam praeteriit Pausanias-L. Vl. 5., 
in tempore tamen, quo edita est, multum a Diodoro deflectens. 
Asseve ἢ Olymp. cir, et eo quidem anno, qui Archontem Athenis 
Phrasiclidem vidit, contigisse: quod vereor, ut verum esse queat. 
Alexander namque eo temporis articulo nondum tyrannidis potitus 
erat, lasone res per Thessaliam summo cum imperio administran- 
᾿ fe. Occupavit dominationem homo inpurus anno Olymp. 611. quar- 
to, sicuti ex Xenophonte et Diodoro ostensum supra fuit. Wkss. 

61. 77. Koeí τινας ἄλλας πόλεις προσήγαγε] Solet alias 
προσηγάγετο hoc usu terere, De rebus his Xenophon Hellen. VII. 
p. 487. Wrss. 

61. 80. Kai Πελοπίδαν ἐχομίσαντο)] Socium quoque capti- 
vitatis Ismeniam, Vid. Plut. Pelop. p. 294. A. Wzss. 

61. 82. Χάρης oz 'A9nvolav etc.] Copiosius de Charete 
et Phliasiis Xenoph. Hellen. L. VII. p. 490. Wrss. 

61. 91. Παῦλον lWéAXov] “λον Π]άνλιον. Rnuop. Ve- 
rum est Z0Aoy, kabet hos tribunos Livius L. VI. 36., Nostro ta- 


IN LIB. XV. CAP. 74. — 70. 57 


men non consentaneus. Namque urbem tenebat adhuc illud quin- 
quennium, quo curulium magistratuum fuit solitudo, uti ipse ait. 
Addit praeterea illis collegas "P. et C. Valerios. Wrss. 

61. 93. Θεμεσίων ὃ ᾿Ερετρίας τύραννος  {Π| homo a De- 
mosthene oratione de Corona p. 153., et ab Aeschine de falsa le- 
gatione p. 50. et iterum contra Ctesiphontem p. 65. Θεμίσων 
constanter vocatur: melius; nam fuit nomen proprium Graecis 
usurpatum. luvenalis Satir. X. 221. Quot Themison aegros au- 
lumno occiderit uno. At Themision alibi non occurrit. PALM. 

62. 97. Καὶ παραλαβόντες ἐν παραχαταϑήχῃ) Thebanis 
Oropum Athenienses tanquam depositum tradiderunt, donec lis 
omnis terminata foret: Xenophon Hellen. Vil. p. 495. et Ulpia- 
nus ad Demosth. Or. pro Coron. p. 153. et Or. in Mediam p. 335. 
Grammatici verba sunt: Θεμίσων καὶ Θεύδ (0Qoc Εὐβοεῖς, ἐπι-- 
ϑέμενοι ᾿Ωρωπῷ , χωρίῳ “4“ϑηναίων, “ειμένῳ μεταξὺ τῆς ᾿1ττι- 
κῆς χαὶ τῆς Βοιωτίας. ἔλαβον αὐτό. ὡς à “1ϑηναῖοι ἔμελλον 
πολεμεῖν ᾽ ἔδοξε δίκῃ μᾶλλον κρίνεσθαι" τὸν δὲ μέχρι τῆς χρί- 
σεως χρόνον Θηβαῖοι 2 ἔφασαν αὐτοὶ λαβόντες φυλάξειν τὸ χω- 
οἷον. ὡς δὲ ἔλαβον, οὐδετέροις ἀπέδοσαν. Quae quidem rem ipsam 
illustrant et coniecturam Palmerii adfirmant egregie, sicuti et 
Harpocration in Θεμίσων. Wkss. 

62. 8. Επεισε τοὺς “Ελληνας τοὺς μὲν πολέμους καταλύ- 
σασϑαι Graeci ipsi legatos ad Artaxerxem miserunt, quorum e 
numero cum Thebanus Pelopidas regem suae civitati addictiorem 
habuisset, allatae ab eo pacis quidem sunt conditiones, sed non 
receptae a ceteris, referente Xenophonte Hellen. L. VII. p. 487. 
Tamen quia belli plerosque pertaesum erat, tacito quodam consen- 
su inter civitates quasdam pax valuit cessatumque ab armis est, 
eodem auctore p. 496. Wkss. 

62. 16. ᾿“ναξιμένης ὃ .“αμψακηνὸς} Rhetor Anaximenes, 
qui Graecorum res antiquissimas usque ad Mantinense praelium 
et Philippi atque Alexandri facta descripsit infra c. 89. Nam phi- 
losophus ionge prior aetate fuit. Vide viros doctos ad Laertii L. 
11. 3. et Vossium Histor. Graec. L. I. 10. Wrss. 

62. 17. Ἔτι δὲ τῶν Πυϑαγορικῶν φιλοσόφων ot τελευταῖοι] 
Archytas, Timaeus, Xenophilus, Phanton, Echecrates, Diocles 
et Polymastus. Egregie Diogenes Laertius L. Viii. 10. καὶ αὐτοῦ 
(Pythagorae) τὸ σύστημα διέμενε μέχρι γενεῶν ἐνγέα ἢ καὶ δέ- 
κα. τελευταῖοι 140 ἐγένοντο, τῶν Πυϑαγορείων: οὺς xai ^ Ζρι- 
στόξενος εἶδε, Ξενύφιλός T€ 0 Χαλ κιδεὺς ἀ ἀπὸ Θρῴκης; xoi ()άν- 
των ὃ Φλιάσιος: καὶ Ἐχεχράτης. καὶ Ζιοχλῆς., καὶ Πολύμα- 
στος. Generationes novem aut etiam decem, eas enim scripsisse 
Diogenem manu exarati libri ostendunt, si ab Olymp. LX. repetas, 
et annis XX singulas absolvas, ad hanc ipsam aetatem devenies. 
Quod ipsum conmonstraverunt lust. Lipsius L. 1. Manuduct. ad 


Stoic. Philosoph. Diss. 6. et R. Bentleius Dissert. de Epist, Phala- 


58 ANNOTATIONES 


rid. p. 81. Cicero quidem Disp. Tuscul. L. I. 16. multa saeenla 
sic viguisse Pythagoreorum nomen adfirmat, ut nulli alii docti vi- 
derentur, sed laxiore dictione usus, eosque Pythagoreorum nume- 
ro includens, qui ex secta Italica suam in scholam pleraque tra- 
duxerant. WEss. 

62. 19. ΠΠέμνηται γὰρ τῆς Ἐπαμινώνδου τελευτῆς] Me- 
minit praeterea necis Alexandri Pherarum tyranni Hellen. L. VI. 
p. 480. Cuius caedes cum contigerit anno Olymp. cv. quarto, ve- 
rum esse non potest, quod ex Stesiclide Atheniensi prodidit Dioge- 
nes Laertius L. II. 56., Xenophontem anno Olymp. cv. primo mor- 
tem cum vita coumutasse. Et vulgo tamen plerique omnes Stesi- 
clidi et Diogeni adstipulantur. Ceterum praelio ad Mantineam filium 
Gryllum amisit, cuius mortem provectae aetatis senex quanta ani- 
mi constantia intellexerit, docet Aelian. Var. Hist. L. ΠῚ. 3. et 
Io. Stobaeus Tit. Vil. p. 89., ubi prave ἐν ΣΣχιαλοῦντι nunc legi- 
tur. Dederat ipse ἐν ZxiAAoUvii, sicuti ex Diogene lI. 52. nemo 
ignorare potest. WEss. 

62. 24. Kóivroc Σερούϊος Restitue Σερουΐλιος, et pro 
Φάνιος, Φάβιος. Omittitur autem Π͵άρχος Κορνήλιος a Livio et 
Fastis simul editis. πο. XegovéAiog sine dubio verum est. Er- 
ror debetur librariis, Σερούϊον et Σερουΐλιον utroque in sermone 
confundere adsuetis. In ceteris, modo (ϑάγιος in Gfhioc abeat, 
Livio nulla cum Nostro discordia est: nam M. Cornelium, quem 
omitti notat Rhodomannus, reliquis annumerat, praetereaque Q. 
Quinctium. Hoc tamen inter utrumque interest, quod Livianum 
quinquennium, quo nulli magistratus fuerunt curules, necdum 
exierat, Vid. librum eius sextum c. 36. Wess. 

62. 33. “ασίων] Urbi iustum nomen reddidit Reg. 2., quod 
ceteri, de quibus L. XIV. 17., ratum habent. Regio, cuius oppi- 
dum Lasion, Τριφυλία Diodoro, Straboni L. Vll. p. 519. C. et 
Stephano dicitur ἀπὸ τοῦ τρία φῦλα συνεληλυϑέναι, apud Polyb. 
L. 1V. 77. Τρυφαλία, ἀπὸ Γρυφάλου τοῦ “ρκάδος παιδός. Kuh- 
nium confer ad Pausaniae L. V. 5. Wkss. 

62. 38. "dqroobvro ταύτην τῶν ᾿“ρκάδων οἱ ᾿Ηλεῖοι] 
Xenophon est videndus L. Vil. Hellen, p. 497. et Polyb. IV. 74. 
Wess. 

63. 52. Π]άργανα καὶ Κρόνιον *tc.] Saepe veteres Cronii 
sive collis Saturno sacri, prope Alpheum in Pisatide meminerunt. 
Pindarus Κρόνιον 072Jov, Κρόνου πάγον et εὔδενδρον ὄχϑον 
Κρόνου variis locis adpellat, Vid. Manssac. ad Plut. de Flumin. 
in Alpheo. Neque obscura nomina sunt Coryphasii et Cyparissiae, 
quae Stephano, ut bene animadvertit Berkelius, perperam Κυπα- 
ρισσαία. Strabo utrumque oppidum coniungit L. VIII p. 550. B., 
quamquam et Κυπαρισσίνα prave eodem lib. p. 535. C. scribi- 
tur. In Marganis dubium est, rectene exarata sint. Idem enim 
ille Strabo L. Vill. p. 537. 8. at νῦν Παργάλαι τῆς duqunó- 


IN LIB. XV. CAP. 76. — 78. 59 


λεως ait. Ubi vir magnus scribendum videri docet Τῆαργαῖαι ex 
Stephano in /Mapyetet , πόλις Ἠλείας. ὡς Ἡραῖα. a cuius opi- 
nione non recedit Berkelius. Namque ea bona si fuerint, pravum 
erit Π͵άργανα' indicatur enim idem oppidum. Ego vero dubito, 
Fieri poterit, ut iam Stephani aetate Π͵αργάλαι, sive, ita si velis, 
ΠΠαργαῖαι in Strabone lectitatae sint. Veriores tamen arbitror 
Iapyávac, tum ob hunc Diodori locum, tum maxime ob Xeno- 
phontem, qui ἤ͵αργανέας in huius belli historia L. VII. Hellen, 
p. 497.- memorat Cronioque adiungit, praetereaque bis /44q9400— 
λους xoi Πῆαργανεῖς in Elide ponit L. 1H. p. 384. Quin et hoe 
ex Xenophonte conficere posse videor, pravum in Strabone esse 
᾿““μφιπόλεως vocabulum atque in ᾿μῳιδολίας conmutandum: 
et partim quidem, quoniam ᾿““μφιπόλεως in Peloponnesi hac ora 
nusquam mentio est: partim vero quod ᾿ μῳίδολοι et a Xeno- 
phonte et Stephano hie collocantur. Adde scriptos Strabonis libros 
᾿““μφιπολίας praeferre, atque id, quod coniectando adsecutus sum, 
paene expostulare. WEss. 

63. 55. “Ὑπὸ τοῦ ἀδελφοῦ Περδίκκα ] Errat: neque enim 
fratres fuerunt. Vid. ad c. 71. WEss. 
|. 683. 62. Σερούϊος Σουλπίκιος His tribus adiungunt Fasti 
Sp. Servilium, L. Papirium et L. Veturium. RHop. Confer Livium 
L. VI. 38. et Fastos Pighii ad ann. ccctxxxiv. WEss. 

63. 64. Φωκίδης ᾿.“4ϑηναῖος] Non στάδιον, sed πάλην; 
Phocidem hune vicisse, notat Eusebius. Stadii victoriam attribu- 
unt Eubotae Cyrenaeo, de quo Pausan. L. VI. 8. Hanc vero Olym- 
piadem praesidibus Pisatis et Arcadibus fuisse celebratam , idem 
c. 4. his significat verbis: τὴν τετάρτην δὲ ᾿Ολυμπιάδα ni ταῖς 
ἑχατὸν οὐκ ἀναγράφουσιν οἱ ᾿Ηλεῖοι, διότι μὴ αὐτοὶ τὸν ἀγῶνα, 
ἀλλὰ Πισαῖοι καὶ “ρκάδες ἔϑεσαν ἀντ᾽ αὐτῶν. Adiunge Xeno- 
phontem L. VII. Hellen. p. 500. Wrss. 

63. 66. Καέτισι μυϑικαῖς — ἀποδείξεσι χρώμενοι] Fabu- 
las has Strabo declarat 1. VIII. p. 545. quem vide. WEss. 

|^. 63. 75. Τῶν παρόντων ἐπὶ τὴν πανήγ. “Ελλήνων ἐστεφα-- 
γωμένων] Quod hic de coronatis Graecis traditur, non ad quos- 
cunque, sed ad ludorum moderatores, curatores ac iudices, ath- 
lothetas et agonothetas pertinere statuit Pet. Faber Agonist. L. I. 
19. p. 70., nimis, ut res docet, anguste. Wkss. 

63. 78. Καὶ τὴν ᾿Ολυμπιάδα --- οὐχ ἀνέγραψαν ᾿Ηλεῖοι ] 
Hane cum x. et xxxiv. Elei ψ“νολυμπιάδας vocabant. Pausanias 
L. VI. 22. ταύτας τὰς ᾿Ολυμπιάδας καὶ ἐπὶ αὐταῖς τὴν τετάρτην 
τε xal ἑχατοστὴν. τεϑεῖσαν δὲ ὑπὸ ᾿“ρχάδων. ΑΝΟ.ΥΠΙ- 
IILAA AN, οἱ Ἠλεῖοι καλοῦντες) o0 σφᾶς ἐν καταλόγῳ τῶν 
᾿Ολυμπιάδων γράφουσιν. WESS. 

64. 90. Διακοσίαις ναυσὶ διαπληροῦντας etc. ] Hic locus 
morbosus est. Nam et διαχοσίαις ναυσὶ διαπληροῦντας soloecisat, et 
δὲ xai ναῦς παρεχομένοις absurdum sonat et falsum est. Et soloecis- 


60 ANNOTATIONES 


mum quidem sanare facile foret legendo διακοσίας ναῦς. Non tamen 
puto sic scripsisse Diodorum, sed potius διακοσίαις ναυσὶ διαπλέον- 
τας. nam διαπληρόω non invenitur, quod sciam. Sic igitur totum 
hunc locumlegendum censeo: χαὶ γὰρ ' 497vaíovcv τῷ πρὸς E£p- 
Env πολέμῳ διακοσίαις ναυσὶ διαπλέοντας., .“Ἰακεδαιμονίοις δέ- 
χα ναῦς παρεχομένοις ὑποτετάχϑαι. Haec emendatio firmatur ex 
Herodoto, qui ipsissimis verbis eum numerum navium ab una- 
quaque civitate praebitarum recenset, haec ait (L. VIIL 1.) ZZaxe- 
δαιμόνιοι δὲ δέκα. Hoc fideiussore credo fidem mihi habebis, le- 
ctor erudite. PALWw. 

64. 91. «““ακεδαιμονίοις δὲ καὶ ναῦς παρεχομένοις} zféxe 
pro δὲ x«i scribatur. πον. σακχεῦ. δέχα ναῦς εἰς. ] Veram loci 
scripturam, a viris doctis coniectando inventam atque extusam, 
praestat liber Reg. 1. ΖΠιαπληροῦντας, si scribatur διαχοσίας ναῦς» 
non movebo: opportunius certe erit, quam διαπλέοντας. Nam quod 
in Lexicis deficiat, id parvi est momenti, Habet alia Diodorus, 
quae frustra alibi quaeras: neque quidquam hoc in conposito in- 
estf, cur proscribatur. WEss. 

G4. 11. Tj τούτου τελευτῇ συναπέϑανεν ] Pari elegantia 
Demades Or. fragm. p. 180. τῷ γὰρ ᾿Επαμινώνδου σώματι 
συνέϑαψε τὴν δύναμιν τῶν Θηβαίων ὃ καιρός. et Polybius L. 
VI. 41. καὶ γὰρ συνηυξήϑη xoi δυνήχμασε. καὶ συγκατελύϑη 
τὰ Θηβαίων ἔργα τῷ τε ᾿Επαμινώνδου xal τῷ Πελοπίδου βίῳ 
προφανῶς. Similia Iustin. L. VI. S. Wzss. 

64. 19. Πρὸς τὴν ἐξοπλισέαν 1 Nihil hinc demuto. Sic et 
L. XVI. 3. συνεχεῖς ἐξοπιλισέας ἐποιεῖτο. et L. XIX. 3. At minus 
placet ἐκ Θηβαίων. pro quo Interpres ev Thebanorum edicto, 
non male ad sententiam. Ego tamen praeferrem cx Θηβῶν. ut 
Thebis ad armorum lustrationem convenisse ad constitutum pu- 
tentur. Wkss. 

64. 30. Τὴν πόλιν κατασκάψαι Vide Pausan. L. IV. 27. 
eum Kuhnii nota, sed cave ne id, quod de Diodoro ibi scriptum 
est, verum credas. Capta urbs et eversa est, si eidem Pausaniae 
fides, ante hos tres annos, quo tempore Epaminondas aberat, bel- 
lo Thessalico, ut Pelopidam liberaret, occupatus. Id docent verba 
quae L. IX. 15. leguntur. Wrss. 

63. 32. Ζασμοφοροῦντες μὲν τοῖς Π]ινύαις ete.] Id veris- 
simum. Hinc Plataeenses in Ísocratis Plataic, p. 437. εἰ μὲν γὰρ 
τὰ πάτρια σχοποῦσιν (Thebani) o? τῶν ἄλλων αὐτοῖς Goxréov, 
ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον OPXOMENIOIX ΦΟΡΟΝ οἰστέον. οὕτω γὰρ 
εἶχε τὸ παλαιόν. Quo modo Hercules tributo et Orchomeniorum 
imperio Thebanos exemerit, explanatum est L. IV. 10. Wess. 

65. 55. Συνέβη τὸν ἥλιον exlanetv] Ita etiam Plut. Pelop. 
p. 295. B., insuper addens, ostenti metu plerosque Boeotos domi 
mansisse. De tempore defectus huius solaris disputat H. Dodwellus 


Ann. Xenoph. p. 286. Wxss.: 


65. 61. “Ὑπὸ τοῦ χρεὼν &yópevoc] Aliter paullo Pansa ad 
Caesarem Octavianum, καὶ Ιοτίου τεϑνεῶτος. κἀμὲ τοῦ χρεὼν 
ἀπάγοντος apud Appian, L. HII. B. Civil. p. 931. Nempe à ἄφυχτον 
τὸ χρεὼν, fatum inevitabile est, uti Plutarchus i in Pyrrh. p. 403. B. 
scribit, sive nt T, II. p. 117. E. τὴν μοῖραν οὐχ ἔστιν ἐκφυγεῖν.  Ἐ55. 

-65. 70. "Ex αὐτὸν ὥρμησε τὸν ᾿“λέξανδρον) Haec copio- 
Sius et distinctius Plut. Pelop. p. 296. Wrss. 

65. 75. Tiv δὲ αὑτοῦ βίον ἀπέλιπε] Veterum librorum 
consensus hoc verum praestat, sermonisque indoles. Quid enim 
tritius quam ἀπολείπειν τὴν ψυχὴν et ἀπολείπειν τὸν βίον inter 
Graecos? Wzss, 

65. 78. Ζευτέρῳ μάχῃ ληφϑεὶς Non dubium est quin 
pro ληφϑεὶς reponendum sit Lag ϑεὶς» id est, ἡττηϑεὶς, victus. 
Adnotavi autem supra idem in hoe i ipso verbo commissum a librariis 
mendum, STEPH. “Ζευτέρᾳ μάχῃ Lag 9c ] Nic praeter Stephanum 
corrigendum esse, monuit Rhodomannus in not. Addendis. Utrique 
obtempero. Delicta sunt aberrantium librariorum, etiam Codd; inyi- 
tis exterminanda. Vide superius ad L. XI. 68. et L. XIV. 65. Wrss. 
Zeviéoa μάχῃ λειφϑεὶς scribendum esse Ill. Scaliger et Is. Vossius 
admonere haud neglexerunt. IpEM in Add. 

; ohh 81. Kai τοὺς ᾿ϑιώτας ᾿“χαιοὺς παραδοῦναι! Q3io- 
πας δὲ xol ᾿“Ιχαιοὺς Plut. semel atque iterum in Pelop. p. 295. 
A. et p. 297. D. Sed Noster hoc quidem loco melius. Non item 
L. XI. 3., ubi adscripta considera. WErss. 

MU. DU... JV γὰρ τῇ τῶν φυγάδων χαταλ ἡψει Obscure 
dictum. Potuisset ἐν γὰρ τῇ καταλ “νει τῆς Καδμείας, καϑ' ἣν 
ἀνεχτήσαντο αὐτὴν οἱ φυγάδες. Verum suus cuique nios et iudi- 
dicium est. WrEss. 

66. 1. ᾿Εν 02 τῇ περὶ Τεγέαν, μάχῃ μόνος etc. ] Quae tan- 
dem illa ad Tegeam pugna, unius Pelopidae virtuti et prudentiae 
tribuenda? Nulla, si mihi credis. Vicit Pelopidas suo ductu atque 
auspiciis Spartanos ad Teg; yram , haud multum ab Orchomeno. 
Audi Plut, in Pelop. p. 285. F. ὁ δὲ περὶ 'eyéac , τρύπον τινὰ 
τοῦ “Τευκτρικοῦ προάγων γενόμενος». μέγαν. ἦεν ἐν δόξη τὸν 
Πελοπίδαν, οὔτε πρὸς κατόρϑωμα τ τοῖς συστρατήγοις ἀμφισβή- 
τησὶν. ὀὔῦτε Τῆς ἡττῆς πρόφασιν τοῖς πολεμιίοις ἀπολιπών. Ea- 
dem repetit p. 316. F. 7 nullumque. dubium relinquit, quin scribi 
hic debuerit περὶ Teyvgov, ut Sepia aut certe Teyvgac, uti 
passim S Wrss. 
|... 66. 5. ἩἩγήσατο τοῦ ἱεροῦ yos Lectissimorum érat ca- 
terva CCC v Vukdk a Gorgida primum conflata et conducta, teste 
Plut. Pelop. p. 287. B. et ! Polyaeno Strat. L. HI. 5. 1. Alii tamen 
Epaminondae, fortasse quod in consilii societatem venerit, adscri- 
bunt, de quibus Davisius ad Maximum Tyr. Dissert. XXIV. p: 987. 
Cónstábat celebris hic ἱερὸς λόχος ex ἐραστῶν καὶ ἐρωμένων apud 


Athen. L. XIII. p. 561. F. Adde Corn: Nepot. Pelop. c. 4. WEss. 


62 ANNOTATIONES 


66. 8. “Επτὰ -- μυριάδων Confer supra e. 62. Wzss. 

66. 12. Τὴν ΠΠεσσήνην κατ᾽ ἰδίαν παρέλαβεν  Ορεταπι 
Pelopidas dedit, ut nominatim in pacis conditionibus adderetur 
ἹΠεσσήνην TEM λον elvat ἀπὸ «““]ακεδαιμονίων, docente Xeno- 
phonte Rer. Graec. L. VII. p. 486. De tempore, quo Messene de- 
solata fuit, dictum fuit supra c. 65. WESss. 

66. 18. Πρὸς δὲ τοὺς πολ. οὕτω καλῶς ἀγωγισάμενος ete.] 

Haud scio an non hic aliquid mendae subsit: et sententia et con- 
Structio certe praepostera est, C?ves enim ita erga Pelopidam 
affecti erant, ut etc, Quid si χαλῶς πολιτευσάμενος. Ruop. De 
mendo adstipulor Rhodomanno: medicina non admodum placet. 
Puto scriptum fuisse ad hunc modum, πρὸς δὲ, τοὺς πολίτας οὔ-- 
τω χαλῶς ἀγωνισάμενος oic mae, ὥστε etc. praeterea cives in- 
ter pugnandum tam conmode tractavit, ut, et reliqua, Sic con- 
stat sententia et oratio, neque sermonis usus repugnat. Kai ὄψο- 
hoc τί ue διαϑήσει habes in Aleiphrone L. II. Ep. 1. p. 200. cum 
Bergleri i nota. Lysias Or. contra Agorat. c. 3. γομίζων, εἶ δια- 
ϑείη ὑμᾶς ἀπόρως. ὥσπερ διέϑηκεν. Prius firmabunt haec Pau- 
saniae ,L. IV. 8. p. 298. xoi t érq πολὺ oi «“ακεδαιμόνιοι 
προέσχον, ΠΡΟΣ AE xol τῷ πλήϑει., et exercitatione superio- 
res erant Spartani , pr aeterea numero etiam. Qua tamen signi- 
ficatione paullo frequentius occurrit xoi πρός. Euripid. Helen. Ys 
962. "L4nódoc τε. zal πρὸς; σῶσον. Vid. Is. Casaub. in Stra- 
bon. L. HL p. 218. Atque haec mea sententia. Si cuius animo 
allubescat alia, eam sequatur. Porro quod statim succedit, Βοιω-- 
ταρχῶν πᾶντα τὸν χρόνον διετέλεσε, id distinctius explicatur . a 
Plut. Pelop. p. 285. D. ἀφ’ ἧς γὰρ &Aovro πρῶτον ἡγεμόνα 
Τῶν ὅπλων (Pelopidam). οὐκ ἀνεπαύσαντο xao" ἕκαστον evi 
τὸν ἄρχοντα χειροτονοῦντες , ἀλλ᾽ ἢ τὸν. ἱερὸν λόχον ἄγων. ἢ 
τὰ πλεῖστα Βοιωταρχῶν ἄχρι τῆς τελευτῆς ἔπραττεν. Partim 
érgo Pelopidas toto, eo tempore saerae. cohortis. sive delectae 
znanus, ut Nepos Cornelius vertit, fuit praefectus, partim Boeotar- 
cha. Wrss. 
"5.60. 26. Κλέαρχος τὸ γένος ὧν ἐξ “ΠΙρακλείας 1 Discipulus 
fuerat Isocratis, uti ex Rhetoris Epist. ad Timoth, p. 626. con- 
Stat, sicuti et Platonis: sed praeceptorum utriusque oblitus tyran- 
nidem occupavit Heracleae, et crudelissime in ΧΙ annos exercuit, 
docente Memnone in Biblioth. Photii Cod. ccxxiv. p. 704. Adde 
Kenéam Poliorcet. c. 12. cum Casauboni nota. WESS. 

67. 32. Τορώνην uiv καὶ Ποτίδαιαν πολιορκήσας 1 Con- 
meminit füsónás a Timotheo oppugnatae Polyaen. Strateg. L. ΗΠ, 
10. 15. et Potidaeae Dinarch. in Demosth. p. 91. Wkss. 

"7 67. 37. «Δεύκιος Αἰμίλιος ἸΠάμερκος ete.] Ante horum 
magistratum proxime Diodorus vi tribunos militum praeterit, 
A. et M. Cornelium, M. Geganium, P. Manlium, L. Veturium, P. 
Valerium, quos Livius edit. Hos ergo sequenti anno excipiunt hi 


LN. LAB. XV. CAP. 81.— 83. 63 


duo Coss., quorum alter L. Sextius PRIMUS E PLEBE fuit: alter ve- 
ro L. Aemilius Mamercus equitum magister fuit ante biennium 
cum M. Furio dictatore, ποῦ. Bene Rhodomannus, qui addere 
potuisset, negligi et eum a Diodoro annum, quem ante VI illos 
tribunos dictaturae tenuerunt. Aemilius cognomine fuit /Mozuco- 
xivoc, quod et hie praestat. “ατερίας. si auctor id reliquerit, 
positum est pro Laterano, quod Sextii cognomen. Conf. Livium 
L. VIL. 1. et Pigh. in Fast. ad ann: cccrxxxvir, Wess. 

67. Al. Τῶν δὲ Mavrwéov ἀναλυβόντων εἰς τοὺς Ἰδίους 
βίους ] Si Xenophontem audias, de Mantinensibus alia omnia pro- 
fiteberis. Vide Hellen. eius L: VII. p. 501. Wrss. 

67. 69. Ὁ βασιλεὺς τῶν «““αχεδαιμογίων ".“γις  {πι- 
mensum quantum discedat a Xenophonte Diodorus in huius ex- 
peditionis narratione. Xenophon omnia ad Agesilai gloriam am- 
plificandam narrat, et illi tribuit, quae hoc loco Diodorus de Agi- 
de narrat: et Plutarchus quidem in Agesilai vita p. 615. sequutus 
est Xenophontis auctoritatem. Diodorus vero, ut puto, Theopom- 
pum et.Ánaximenem habuit auctores suae narrationis, cui potius 
dabitur fides. Xenophontis certe auctoritas apud me praevaleret, 
nisi Agesilai amicitia eum suspectum faceret: itaque pendeo et 
nihil i in eo est certi. Partw. 'O βασιλεὺς. τῶν «Ταχεδαιμονίων 

«4γις5} In his manifestus error haeret: tolli posset, nisi ex sequens 
tibus liqueret, Agesilaum domi fuisse relictum. ad. urbis praesi 
dium, atque ad eum enrsores illos Cretenses adventantis Epami- 
noüdaé nuntium pertulisse. Si itaque eoneris ὁ βασιλεὺς τῶν zdos 

χεδαιμονίων ᾿“1γησίλαος. secum ipsemet auctor pugnabit. Salva 
yero si. maneat Agidis mentio, non tantum. contra Xenophontem 
et Plüfarchum veniet Diodorus, ut pulere admonuit vir doctissi- 
mus, sed et in regum Spartanorum successjonem. incurret, Prae- 
erant namque. hoc tempore Spartae ex Eurysthenidarum familia 
Cleomenes Cleombroti.F., ex gente Proclidarum Agesilaus. Ipse 
auctor id supra docuit c. 60. et clarissime omnium Pausanias L. 
Ll. 14. et L. IL 7. 8. Errat ergo, et 4dgim nobis regem obtrudit, 
quem Sparta hoc tempore nullum δὶ ναὶ eo nomine. Vide tamen 
mox dicenda, WESS... 

67. 71. Κατεστοχάσατο μὲν --- - ἥξειν. Cum ἕξειν τὴ 
apertior sensus esset huius periodi, quam cum ἥξειν. Veruntamen 
ne ille quidem infinitivus mihi omnino satisfacit. . STEPH. Ego ve- 
ro non video, cur vitii suspectum esse debeat τὸ μέλλον ἥξειν. 
Iunge in ordinandis verbis ἐμφρόνως et χατεστοχάσατο, et. bella. 
erunt omnia. Mox πέμινας δέ τινας. ex vetustis libris restitui. De. 
Cretensibus hemerodromis ex Xenophonte memorat Plut. Ages.. p- 
615. C. Wrss. 

.. 08. 73. 4i v» χαταταχήσας τὸν Ἐπαμινώνδαν] Confer 
not. ad L. XIV. 72. Wrss. 

68. 84. "Ela3ev àv ὃ ᾿Επαμινώνδας εἰσπεσὼν etc.] Imo 


64 ^^ ^CANNOTATIONES 


urbis partem oceupavit , et in forum usque penetravit. Polybius 
L. IX. 8. καὶ καταλαβὼν τὴν Σπάρτην ἔρημον τῶν βοηϑησάν- 
των, μέχρι μὲν ἀγορᾶς ἐβιάσατο ( Epaminondas ) xul χατέσχε 
τῆς πόλεως τοὺς ἐπὶ τὸν ποταμὸν ἐστραμμένους τόπους. WEss. 

68. 87. Τὴν τοῦ .“Ζαχεδαίμονος ἡ Hie “ακεδαίμονος pro 
«““Παχεδαιμονίου perperam est positum. Potest tamen retineri Ζα- 
κεδαίμονος; sed aliquid addendo, ut τοῦ τῆς «ΖΦ αχεδαίμονος , vel 
τοῦ ix τῆς Z1oxt0. vel τοῦ ἀπὸ τῆς “1αχεδ. ὅτερη. Rhodoman- 
nus in not. Correct. “Ζακχεδαιμονίου vel “άκωνος refingit: quo- 
run alterutrum et ego malim. WEss. 


68. 91. "4ynoi.aoc] Omnes alii Agesilaum Mantinensibus 
auxilio properasse, cum Spartam pergeret Epaminondas, magno 
consensu asseverant. Xenophonti et Plutarcho, quos antea excita- 
vimus, adiunge Polybium L. IX. 8. et Polyaen. L. II. 2. 10. Ces- 
saret discordia, hie si 4rchidamus, et pro Agide supra Agesilaus 
legeretur. Archidami enim in patria defendenda partes fuerunt 
haud sane postremae. Vide modo Xenophontem Rer. Graec. L. VII. 
p. 504. Wrss. 

68. 95. ' Exi τὰ στέγη τῶν οἰκιῶν ἀνεβίβασε! Digitum non 
verterim, sive tu στέγη an τέγη legas. In Appiano L. II. B. Ci- 
vil. p. 818. reperies xoi ἀπὸ τῶν τεγῶν εἷς ἄμυναν ἡτοιμάζετο. 
At infra L. XIX. 7. διηγωνίζοντο πρὸς τοὺς ἀπὸ τῶν στεγῶν 
ἀμυνομένους. l'ecta veterum hanc ad rem erant ges quip- 
pe magnam partem plana, docente ad Athen. " IV. 12. Is. Ca- 
sauibóno: Wrzss. 


68. 21. πολλὴν" διανύσας δδὸν ἄφνω ab dol ἐπέῤῥαξεν 
omisso Diodori nomine hinc citavit Suidas v. ἐπέῤῥαξεν. i 


69. 26. ᾿Ερήμῳ τῇ πόλει Id est ἐρήμῳ τελέως ὑπαρχού-: 
σῇ τῶν βοηϑησάντων , ut de Mantinea Polybius loquitur. Sed 
Saepe haec intelliguntur. Exempla vide conducta ad Itiner. Anton. 
p. 151. Wess, 
"- "69. 30. “Ἄνδρα τὸν παρὰ τοῖς πολίταις ἐπαινούμενον ] 
Fuisse olim videtur τῶν — ἐπαινουμένι(ον: Sic enim adsolent. 
Atheniensium in ipso tempore Mantinensibus praestitum auxilium 
illustrant Xenoph. Hellen. L. VII. p. 504. et Plutarch. T. IL. p. 
346. D. Wrss. 

69. 33. Ὡς μάχῃ 'διαχριϑησομένους Exspectasses διακρι-: 
S'nbühevoc. Sed generis numerique quadam enallaze δύναμιν — 
taki idajoolévovc extulit , prorsus utroque in sermone frequenta- 
£a. Noster L.. ΧΗ. 60. ἀπέπλευσεν ἐπὶ τὴν Aire ay , xal πολ-- 
kc AYTON κώμας ἐπόρϑησε: Et L. XV. 68. ἐξέπεμψαν δύ-- 
VOUY s καὶ στρατηγὸν ἐπ AYTOYZ Χαβρίαν.. Philo Iud. Spe- 
cial. "Leg. p. 796. T δὲ λεχϑεῖσα φυλὴ πάνυ χἀλεπῶς ἐνέγκα-- 
σα — ὑπόπλεοι πάντες ὀργῆς, ἐνθουσιῶντες." Virgilius Aen. XI. 
834. Incurrunt densi simul omnis copia Teucrum. Plura de hoc 


IN LIB. XV. CAP. 83. — 86. 65 


genere Io. Frid. Gronov. Pec. Vet. L. I1. 4. T. Wopkens Lect. 'T'ul- 
lian. L. HI. 7. et qui ab eo excitati sunt magno numero, Wrss, 

69. 41. Kai'.4zo:01] Intelligi possent ex Thessaliae vi- 
cinia ' 47o«0i ῳϑιῶται Thebanorum amici. Quia tamen post pau- 
ca Achaei illorum sunt in catalogo, qui Mantinensibus coniuncti 
Thebanorum armis pro Peloponnesi libertate sese obiecerunt, su- 
spicor iniuste eos hane sedem occupasse, scriptumque in superio- 
ribus fuisse Π͵αντινεῦσιν ἐβοήϑουν ᾿Ηλεῖοι καὶ ' “Ιχαιοὶ καὶ zdax., 
idqne mihi tanto videtur probabilius, quod eumdem locum optime 
post pauca tueantur, atque ex Xenophonte liquidissimo constet, 
Achaeos Peloponnesi incolas hoc praelio contra Thebanos cum 
Mantinensibus stetisse. Eum adi L. VII. p. 502. Wxss. 

69. 48. Ot μὲν Μαντινεῖς σφαγιασάμενοι) Redeat μάντεις, 
Ruop. Οἱ μὲν μάντεις σφαγιασάμενοι Ut turpissima menda 
continuaretur, non sustinui. Π]άντεις correxerat quoque Ill. Scali- 
ger in libri sui ora. Supra L. XIII. 97. καίπερ ἀμφοτέροις ἀπα- 
γορευόντων τῶν μάντεων. WESS, 

69. 60. Καὶ MoA«eig] Supra b. XII. 77. Πηλιεῖς . et 
XV. 57. At Π]αλιεῖς recurrunt L. XVI. 15. et L. XVII. 75. Al- 
terum lonum est, Dorum alterum, sed tritius. Vide diligentissimum 
Sylburgium in Pausan. L. X. 8. Wess. 

Ibid. Atwuüvec] «Αϊνειᾷνες Clar. prave. Vid. ad L. XII 77. 
et Davis. in Maxim. Tyr. Diss. XXVIII, p. 604. Wzss. 

69. 74. Τῷ δὲ πλήϑει xci τῇ παρασχευῇ vv φίλων] Vera 
lectio est τῶν ὅπλων. RHoD. Coniecturam suam vertendo Rhodo- 
mannus expressit: mihi ea non blanditur. Scriptum fuit τῶν ψε- 
λῶν. Firmant quae sequuntur: αὐτοὶ μὲν ὀλίγους εἶχον ἀκον-- 
τιστὰς, οἵ δὲ Θηβαῖοι τριπλασίους σφενδονήτας καὶ ἀκοντιστάς. 
Nuperabantur ergo et multitudine et adparatu militum levis arma- 
turae. Simile peccatum foedavit haec Lysiae Or. in Alcibiad. c. 3. 
οἱ δὲ φίλοι ἐστρατεύοντο. οἱ δ᾽ ἐν τοῖς ἱππεῦσιν ἐκινδύνευον. 
Iustum enim est qXof. Vide ibi doctissimum Marklandum. Wrss. 

70. 83. Καταπονούμενοι δ᾽ ὑπὸ τῶν ἀνθεστηκότων  Ηος 
equidem non movero, tametsi scripti Codd. aliud paene expostu- 
lent. Auctor tuetur suum, quum post pauca xài τῶν “1ϑηναίων 
καταπονουμένων καὶ πρὸς φυγὴν δρμησάντων. In more praeterea 
librariis est καταπονουμένους et καταπολεμουμέγους permisce- 
re: cuius confusionis exemplum habuimus insigne L. XIV. 103. 
Wess, 

. 0.97. Kai πολλοὺς τῶν Βοιωτῶν καταλαβὼν] Per incu- 
riam vitiatum est ex καταβαλών. Ruop. Καταβαλὼν)]) Verus vates 
Rhodomanqus fuit. Eiusdem socordiae specimen exstat L. XVI, 
49. De verbo «t dicam, necesse non est. Conduxit aliqua Gebhar- 
dus ad. Cornelium Nepot, Thrasyb. c. 3. Wkss. 

70. 11. Οὐδέποτε yàp “Ἑλλήνων πρὸς 'EAk. dyemloné- 
vov etc.] Videndus est Xenophon L. VIL. Hellen. p. 506. 

Vor. Lf. 5 


66 ANNOTATIONES 


aciem exercitus utriusque et pugnae ordinem paullo aliter expli- 
cans, Wkss. | 

770. 14. Οὔτε ἄνδρες δυνατ. ταῖς ἐν τοῖς κινδύνοις ἀνδρα-- 
γαϑίαις] Quod his adstruebatur et nectebatur artissime ἐπεδείξαντο, 
id iussu schedarum manu exaratarum delevi. Salvum tamen esse 
potuisset, modo τὰς ἐν τοῖς κινδύνοις ᾿ἀνδραγαϑίας ἐπεδείξαντο 
prae se libri tulissent: neque enim aliter oportuit. Auctor supra 
e. 65. φανερῶς ἐνδεδειγμένοι τὰς ἰδίας ἀνδραγαθίας. Et L. XVI. 
87. ᾿λεξάνδρου φιλοτιμουμένου τῷ πατρὶ τὴν ἰδίαν ἀνδραγα- 
ϑίαν ἐνδείξασθαι. Ἐπ1,. Ml. 6. Semiramis καιρὸν ἔλαβεν τὴν 
ἰδίαν ἀρετὴν ἐπιδείξασθαι. ὙΥΈῈΒ5. 

71. 48. Προθυμότερον προσπίπτοντα τῷ ϑυμῷ] Malim 
προπίπτοντα , cuius opinionis caussas dare memini ad huius lib. 
c. 65. WEss, 

71. 53. Καιρίαν ἔλαβε πληγὴν εἷς τὸν ϑώρακα ] Quod 
proavorum nostrorum memoria usu venit, ut certatim sibi, ignavi 
etiam, gloriam deiecti Gustavi Adolphi, Herois illustrissimi, vin- 
dicarent, eius exemplum in Epaminonda dederunt Graeci. Nam 
prostrati laudem Mantinenses Machaerioni civi suo, Spartani suo 
Machaerioni, aut Anticrati etiam, Athenienses Gryllo, Xeno- 
phontis F., magna cupiditate asseruerunt. Vid. Plut. Agesil. 
p. 616. A. et Pausan. L. VIII. 11. IX. 15. Nimirum gloriosum 
censebatur et Aeneae magni dextra cadere, et victo ex Hectore 
triumphare. Wrss, 

71. 74. ᾿“Ιμφότεροι τοὺς ἰδίους ἔθαψαν ] Xenophon cla- 


. , . e 
rius: ἀμφότεροι τρύπαιον ἐστήσαντο, τοὺς δὲ ἱσταμένους ovóé- 
, - c 7 ς 
τέροι ἐχώλυον. νεχροὺς δὲ ἀμφότεροι μὲν ὡς νενικηκότες ὑπο-. 
€ € 


σπόνδους ἀπέδοσαν. ἀμφότεροι δὲ ὡς ἡττημένοι ὑποσπόνδους 
ἀπελάμβανον . extremo L. VII. Hellen. Victi ergo utrique, quan- 
quam si Thebani victoria, Epaminonda letali vulnere percusso, 
recte uti scivissent, potior ipsorum caussa fuerat. WEss. 

71. 78. Εὐψυχοτάτην τοῦ βίου καταστροφὴν ἐποιήσατο ] 
Belle Cicero L. V. Fam. Ep. 12. Quem enim nostrum ille moriens 
apud Mantineam Epaminondas non cum quadam miseratione de- 
lectat? qui tum demum sibi avelli iubet spiculum , posteaquam ez 
percontanti dictum est, CLYPEUM esse SALVUM, ut, etiam 12 
vulneris dolore, aequo animo cum laude moreretur. et de Finib. 
L. II. 30. Adde Pausan. L. IX. 15. et Iustinum b. VI. 8., qui 
Nostrum aemulatur. WEss. 

72. 88. Mà Δία μέν, φησιν. ἀλλὰ etc.] Hic μὲν locam 
obtinet τοῦ μὲν ov, vel potius μενοῦν coniunctim: si tamen eum 
obtinere potest. SrEPH. Solent μὲν hac quidem in foinula ple- 
rumque negligere, ut Aristophan. Plut. v. 101. e 4 ὃ ἀλλὰ 
πολλῷ μᾶλλον ἑξόμεσϑά σου" et v. 111. 70 zit, ἀλλ ἀπαξά- 
παντὲς. et v. 29. eum Kusteri nota. Nec deleo tamen libris in- 
vitis: me quidem certe iudice Stephani explemento praestat. Rem 


IN LIB. XV. CAP. 86. — 89. 67 


ipsam, sed dissentiens, tetigit Cornelius Nep. Epamin. c. 10. Wrss., 
Vt Stephanus, sie Diodorus Exc. Vatic. p. ed. nostrae 28. 33. μὰ 
Zlía μὲν οὖν, εἰπεῖν, ἀλλὰ τὰ σά. 

72. 96. Ὑπερβαλεῖν ἐν τῇ στρατηγικῇ συνέσει Praeposi- 
tionem alias ipsemet auctor negligere adsolet, ut L. I. 66. Con- 
sueverunt et alii: Lycurgus Or. in Leocrat. p. 166. ἀλλὰ “εω- 
χράτης τοσοῦτον ὑπερβέβληκχε τῇ δειλίᾳ. Herodot. 1.61. Θηβαῖοι 
δ᾽ ὑπερεβάλοντο τῇ δόσει τῶν χρημάτων.  Servari tamen potest 
Luciani exemplo D. Mort. IX. 3. xai ἀλλήλους ὑπερεβάλοντο àv 
τῇ περὶ ἐμὲ φιλοτιμίᾳ. ubi peritissimum Hemsterhusium consule. 
Wzss. 

72. 3. Βροαχὺ τοῖς χρόνοις moóregov] Nisi erro, nimiae 
grammatici sedulitati haec accepta referre debemus, Quid enim? 
Scripsisse Diodorum putabimus βραχὺ τοῖς χρόνοις πρότερον" ἐν 
δὲ τοῖς πρὸ τούτου χρόνοις; Apage ineptias. Agesilaus provectior 
quidem aetate, sed Epaminondae tamen aequalis fuit, ut ceteri, 
quos annumeravit. WEss. 

72. 10. Πολὺ ἂν προέχουσαν εὕροι τὴν περὶ τὸν '"Excgu- 
γώνδαν εἴς. Eadem sententia Pausan, L. VIII. 11. τὸν δὲ Ἔπα- 
μινώνδαν τῶν παρ᾽ Ἕλλησι στρατηγίας ἕνεκα εὐδοκιμησάντων μά-- 
λιστὰ ἐπαινέσαι τις ἂν. ἢ vovegov ye οὐδενὸς ποιήσαιτο. Aelia- 
nus primas illi inter omnes, qua Graecos, qua Romanos, tribuit 
Var. Hist. L. VII, 14., sed paullo ambitiosius. Wkss. 

72. 20. Διὰ τὴν ἀφροσύνην τῶν — κατασκαφῆς ἔλαβε 
πεῖραν ] Dinarchus, postquam res Epaminondae et Pelopidae, cer- 
tameu Leuctricum, vastatam Spartanorum regionem, Messenen- 
que instauratam exsecutus esset, Thebani inquit ἔνδοξοι παρὰ 
πᾶσιν ἦσαν. πότε δ᾽ αὖ τοὐναντίον ταπεινὰ xoi τοῦ φρονήματος 
ἀνάξια διεπράξαντο; ὅτ᾽ ἐδωροδόκει μὲν λαμβάνων χρήματα 
παρὰ τοῦ (Φιλίππου Τιμόλαος ὃ τούτων φίλος: ἐπὶ δὲ τοῖς ξένοις 
τοῖς εἷς 'Ἵμφισσαν συῤλλεγεῖσι, Πρόξενος ὃ προδότης ἐγένετο; 
ἡγεμὼν τῆς φάλαγγος κατεστάϑη Θεαγένης, ἄνθρωπος ἀτυχὴς 
καὶ δωροδόχος, ὥσπερ οὗτος Or. in Demosth, p. 99., egregie 
Thebanorum ducum, qui Epaminondam et Pelopidam exceperunt, 
artes et scelera declarans. Mox κατασχαφῆς non moveo, Novi 
ϑανόντων κατασχαφὰς εἰ τῆς φιλίας κατασχαφὰς pro sepulcris 
ab Aeschylo in vit C. Theb. v. 1016. 1045. et Sophocle Antig. 
v. 911. positas, sed et τειχῶν κατασκαφὰς, et πόλεων κατασχα- 
qs ex ÁAeschine atque aliis. WEss. 

73. 34. Τὴν τῶν “Ἑλλήνων σύνταξιν Verum est *EAAgvi- 
κῶν. et mox χατέστροφεν. Viderunt librariorum delictum in not. 
Adden. viri doctissimi H. Steph. et L. Rhodom, Wess. 

73. 37. Τὴν πρώτην τῶν ᾿Ελληνικῶν ] Inseripserat huic 
operi πρώτας ἱστορίας, quomodo Athen. L. Vf. 4., sive πρώτην 


t3» E . . . 

Ελληνικῶν , uti Harpocrat. Nostro consentiens in ! Auquxvtovec, 
n * 
) 


68 ANNOTATIONES 


Habet haec Vossius de Histor. Gr. L. 1. 10., et plura de Anaxi- 
mene. Eum adi et Aeg. Menagium ad Laertii L. ll. 3. Wrss. 

73. A2. Φίλιστος δὲ τὰ περὶ Διονύσιον etc.] Vid. ad L. 
XIIL 91. et 103. Postremum autem hoc Philisti historicum opus 
negligitur a plerisque, qui hominis vitam et scripta recensue- 
runt. Wkss. 

73. 51. Ταχὼς ὃ βασιλεὺς τῶν Aiyvuziov] Theo in Chron. 
Eusebii, 7'4oc Aristoteli Oeconom. L. II. p. 507. Θάμως Polyaeno 
L. ΠΙ. 11. 5. Sed vide Ill. Scalig. ad Euseb. MDCXLVIIL, viros 
doctos in Aelian. L. V. ]. et Hutchinson. ad Agesil. Xenophon£ia 
p. 47. Wrss. 

73. ὅθ. Ζιὰ τὸ τοὺς Π]εσσηνίους εἰς. Eandem odii in 
Persam caussam dant Xenophon et Plut. Agesil. p. 616. Wrss. 

73. 66. ᾿“Ζριοβαρζάνης — ὃς xol Mid oidáxov etc.] Non 
mediocris ex hoc loco emergit difficultas, ut quadret g zestis a Dio- 
doro narratis temporum ratio. Ait Digdorus; Molone Archonte iam 
Mithridatem mortuum esse, et Ariobarzanem eius filium dominum 
factum eius dynastiae: pagina vero sequenti ponit eodem anno 
Datamis rebellionem et pugnam cum Artabazo, et ait post eam Da- 
tamis victoriam Ártaxerxem timentem eius virtutem curasse, ut 
per dolum interficeretur. At Aemilius Probus et cum eo Polyae- 
nus, ille in Datamis vita c. 10. hie L. VII. in Mithridate (cap. 29.) 
aiunt Datamem interfectum fuisse per insidias et dolum Mithrida- 
tis: at non potuit esse alius Mithridates, quam ille Ariobarzanis 
pater, Satrapiae Datamis vicinus, et qui cum eo rebellare simu- 
laverat. Aut igitur Diodorus narrat ὕστερον πρότερον. quae pri- 
dem acciderant, aut falsi sunt Aemilius Probus et Polyaenus: 
aliunde expectanda lux. Parw. Nulla hic difficultas. Mithridates, 
cuius regnum accepit Ariobarzanes, alius est atque is, cuius fraude 
Datames occubuit. Audi Cornel. Nepot. in Datame c. 10. Hic tam 
callidus vir extremo tempore captus est Mithridatis, Ariobarza- 
nis filii, dolo. Patrem itaque Ariobarzanem habuit, hunc fortasse 
ipsum, qui regno Mithridatis dicitur potitus, quemque idem Cor- 
nelius praefectum Lydiae et Ioniae totiusque Phrygiae c. 6. vocat. 
Neque obesse multum poterit, quod pater regi hostis, filius amicus 
fuerit. Potuerunt enim contrarias uterque partes amplecti. De 
Ariobarzane videndus etiam Demosthenes est Or. de Rhod, Libert. 
p. 112. Wzss. 

73. 72. "Εχουσαν ἀκρόπολιν ἀξιόλογον ἡ Confer L. XVIL 
93. et de Mausoli potentia et opibus Lucian. Dial. Mort. XXIV. 
Wzss. 

74.74. Τῶν δ᾽ Ἰώνων .“ὐκιοίτε καὶ Πισίδαι] Id vero novum. 
Ubi proditum quaeso usquam est, Lycios, Pisidas, Pamphylios et 
Cilices de Ionum fuisse gente? "Weole τὰ Φρυγῶν καὶ Mvocov ogt- 
σματα,, ut nostri illi proverbio dicunt. Deest haud dubie vocabu- 
lum, sive id fuerit μετὰ δὲ τῶν. sive τῶν δ᾽ Ἰώνων σύμμαχοι; 


, 


IN LIB. XV. CAP. 89. — 91. 69 


sive aliud: quis enim adfirmarit temere? Wrss. Ionum nomine non 
lonicos modo sed omnes saepe huius orae Graecos comprehendi satis 
notum est: qui hic eis accensentur hoc nomine nemo sanus complecti 
potuit. Operae pretium est videre quomodo Gemistns hunc locum con- 
ceperit: μετὰ δὲ ταῦτα οἱ τὴν παράλιον οἰχοῦντες τῆς “σίας ἀπέ- 
στησαν ἀπὸ Περσῶν καὶ Mora Ξέρξου τοῦ βασιλέως, xat τινες δὲ 
σὺν αὐτοῖς τῶν σατραπῶν ἐπαναστάντες πιόλ μον ἐξήνεγκαν πρὸς 
βασιλέ ἔα ὧν ἦσαν ἐπιραν ἑστατοι᾿Πριοβαρξάνης pev ὃ τῆς (Φρυγίας 
σατράπης, ὃς xci Πιϑριδάτου τελευτήσαντος τῆς τούτου βασι- 
λείας, XEXU φιευχιὺὴς ἢν», Π]αύσωλος δὲ Καρίας δυναστεύων χαὶ πολ- 
λᾶν ἐρυμάτων καὶ πόλεων ἀξιολόγων κυ θιεύων, ὧν ἑστίαν xci 
μιητρύπολιν συνέβαινεν εἶναι τὴν φγλικαργασσόν; πρὸς δὲ τούτοις 
Ὀρόντης μὲν Π]υσίας σατράπης: y τοφραδάτης δὲ “Ὡυδίας. 
ἀλλ᾽ οὗτοι μὲν οἵ λόγου μάλιστα ὦ ἄξιοι τῶν ἀποστάντων σατραπῶν" 
ἐϑνή δὲ ἀπέστη Ἴωνες, “Ἴύχιοι, Πεισίδαι, Παμφύλιοι, Κίλικες, 
Σύροι, Φοίνικες ete. Habuit is igitur haud dubie Jones in codice 
suo: quorum mentio apud Diodorum supervacanea est post comme- 
moratas p. 73. 62. Graecorum in Asia urbes: eae sunt enim [onum ; 
non est apud Gemistum, qui eas urbes nondum dixerat. Contra non 
inepte apud Diodorum seribetur τῶν δ᾽ ἐϑνῶν Zfóztot etc. structura 
non optima quidem, sed laboratura illa quomodocunque liic locus 
constituatur, nisi supplemento utaris quali Gemistus. 

74. 82. EXXovro στρατηγὸν ᾿Ορόντην Ἵ Idem videtur atque 
is, de quo Polyaen. Strateg. L. VII. 14. Pugnat ibidem, fateor, 
cum Autophradate, neque id officit suspicioni: quamquam et Au- 
tophradates fluxa fide fuit; iussu enim regis bello eos persecutus, 
qui defecerant, regem ipsum destituit, quod Xenophon Agesil. 
p. 46. ed. Oxon. et Corn. Nepos Datam, c. 2., cum Nostro conpo-- 
siti, docent: atque id conmune illi fuit cum aliis Persarum regis 
ducibus. Artabazus namque, Datamem oppugnans, in eundem la- 
bentibus annis perfide insurrexit, bello conílato. "Testis ipsemet 
auctor L. XVI. 22. Wrss. 

74. 98. Σατράπης Ζ᾽ατάμης Nimis tenuiter Datamis re- 
Lus gestis Diodorus defungitur. Copiosius Aristoteles Oeconom. 
L. H. p. 503., quem recte correxit Is. Casaubonus ad Polyaen. 
L. VII. 21., et Corn. Nepos in fortissimi ducis vita. WEss. 

74. 3. Χάριν βουλόμενος καταϑέσϑαι Vid. ad L. IV. I. 
p. 247. Wess. 

74. 17. Τῶν δὲ ὡς πάλιν προδότην τιμωρουμένων Ordi- 
nem, quem scripti libri servant, quippe cultiorem, amplector. 
Pertidiam Mithrobarzanis, Datamis prudentia haud sane inultam, 
describunt Corn. Nepos Datam. c. 6., Polyaen. L. VII. 21. 7. et 
Frontinus L. IL, 7. 9., sed inter sese, ut Lambinus admonuit, dis- 
cordes. Wrss. 

75. 26. Τὴν ἡσυχίαν ἦγον} Non muto. Manu exarati libri 
in hoc genere variant saepe, lectoremque in dubio relinquunt, 


4 


10 ANNOTATIONES 


utrum scriptoris esse opinetur. Vid, L. XI. 3. 45. XIL 56. 
WEzss. 

73. 34. 4 ἐπιβουλῆς αὐτὸν ἐδολοφόνησεν  Οοπξ, Corn. 
Nepotem Datam. c. 9. et Polyaen. L. VII. 29. Wrss. 

75. 40. Εἰς τὰς ὀνομαζομένας 44eóxag] Superius “Ζεύχην 

adpellavit c. 18. ubi plura. Wkss. 
,, 198.50. Καὶ τῶν μὲν μισϑοφόρων τὴν ἡγεμονίαν ete. 
«Ἵγησιλάῳ  Πδεο principia simultatis , quae in Tachi perniciem 
verterunt, Ágesilao promissum fuerat totius exercitus imperium: 
quod eum adventanti negaretur, accederentque alia, de quibus 
Athen. L. XIV. p. 616. D., alieniore ab rege coepit esse animo, ut 
Xenophon Vit. Ages. p. 48. ed, Oxon. et Plut. Ages. p. 617. A. 
docent. Wrss, 

75. 97. Znuocía μὲν ὑπὸ τῆς πατρίδος οὐκ ἀπεσταλμένῳ] 
Chabrias non libenter erat ante oculos civium suorum, quod et vi- 
vebat laute, et indulgebat sihi liberalius, quam ut invidiam vulgi 
posset effugere: hinc sua sponte Aegyptios adiutum profectus classi 
praefuit. Docet Corn. Nepos in Chabria c. 3. ex Theopompo, cuius 
verba servavit Áthen. L. XII. p. 532. B. Artem vero eius, qua 
ducentas Tachi naves intra breve tempus exercitato remige con- 
plevit, pete ex Polyaeno L. III. 11. 7. et verba corrupta ac hian- 
$a refinge ὀλίγαις ἡμέραις ἐλαύνειν ἐδίδασχε, (χαὶ τὰς ναῦς) 
ἐρετῶν συγχεχροτημένων ἐπλήρωσεν. Neque enim aliter senten- 
tia constabit. Wrss, | 

75. 67. Πρὸς τὸν υἱὸν Nezrovcf)] Eadem scriptionis dis- 
cordia in Polyaeni libris Strateg. Il, 1. 22., Nectanabis in Ages. 
Nepot. c. 8., Euseb. Chron. Nectanebus , apud Plut. Ages. p. 617. 
B. Νεχτάναβις" nam Νεχτάβιος, quod in Apophtheg. Lacon. p. 
214. F., corruptum esse bene monuit Lambinus. Tacho sanguine 
coniunctus erat, quippe frater eius patruelis, teste Plutarcho. lta- 
que prave interpres «d Nectanebum regis filium. Pater Nectanebi, 
absente Tacho, desciverat, filioque in consilii societatem pellecto 
persuaserat, ut regnum ipse capesseret. Wkss. 

79. 72. “Συγκάταινος — ταῖς τοῦ πατρὸς ἐπιβολαῖς ] Rho- 
domannus Z;z:fovi«ig legendum opinatus, Latine dederat, ἐπ in- 
strucias patri insidias consentiens. ldem sibi placere, ad Xeno- 
phontis Agesil. p. 49. testatus est Hutchinsonius. Utrique scripti 
quidam libri patrocinantur. Praefero tamen vulgatum, cui et in 
not. Addend. primas Rhodomannus dedit, vertens, cum alias 
patris incepta probaret. Ego versionem, ut paullo ante, correxi: 
ut enim doceam, ἐπιβολὰς et ἐπιβουλὰς a librariorum natione per- 
misceri, nihil necesse est. Factum id abunde alias. WEss. 

76. 77. ᾿Ετόλμησε διὰ τῆς “Τραβίας ἀναβῆναι] Ex his per- 
peram intellectis in Euscbii reperitur Chron. Theo rex Aegypti fugit 
in Arabiam. Exrorem castigavit Ill. Scaliger ad ann. MDCXLVIII. 
Tachus, ab exercitu destitutus, fugit Sidonem. ἀπεχώρησε φυγῇ 


IN LIB. XV. CAP. 9]. c- 93. 71 


εἷς Σιδῶνα τῆς Φοινίκης. Xenophon inquit. Inde vero per Ara- 
biam ad regem. WEss. | 

..26. 84. Ἔτη τρία πρὸς τοῖς τετταράκοντα 1 Vide ad L. 
XIII. 108. De Ocho et sceleribus, quibus ad Persieum regnum 
fuit grassatus, Plutarch. in. extrema vita Artoxerx, et lustinus 
L. X.3. WEss. 

76.91. Τοῦ βασιλέως Ταχὼ etc.] Haec Diodori narratio 
confusa videtur, forte et hiulca est. Sane multum diversa ab iis, quae 
de hoc negotio multo accuratius narrat Plutarchus in Agesilao: 
eum vide. ΔΈΝ. 

Ibid. Ἐπανελϑόντος πρὸς τοὺς περὶ τὸν «4γησίλαον ete. ] 
Turpiter hie se Diodorus dedit. Fugisse Tachum ad Persas, atque 
in gratiam fuisse receptum , vero consentaneum est ob ea quae 
Athen. L. XIV. p. 616. D. et Aelian. Hist. Var. b. V. 1. Sed re- 
diisse ad Agesilaum, illoque adiutore regnum reciperasse, non 
item. Rex Agesilaus, Tacho deserto, sese ad Nectanebum adiun- 
xit, eumque eodem tempore Mendesius quidam Aegypti regnum 
sibi vindicaret, et in Nectanebum inferret arma, illum, cui ope- 
ram addixerat, defendit, victoque Mendesio, regem confirmavit, 
donis propterea a Nectanebo egregiis auctus. Haec Plut. Áges. p. 
618., consentientibus Xenophonte et Nepote in Agesil. c. S. et Po- 
lyaeno 1.. 11. 1. 22. Posuit ergo pro Nectanebo Tachum et in 
Mendesii eius locum Nectanebum. Conf. Cel. Tac. Perizon. ad Aelian. 
L. V. 1., errorem nostri scriptoris bene perstringentem. Wess. 

76. 9. Εἴς τινα πόλιν εὐμεγέϑη ] Plut. Áges. p. 617. E. 
εἴς πόλιν εὐερκῆ καὶ μέγαν ἔχουσαν περίβολον. Polyaen. L. 1. 
1. 22. εἷς χωρίον. urbis nomen praetereuntes. 'Tamen mire. blan- 
ditur elegantissima "T. Hemsterhusii coniectura, corrigentis εἰς 
T'ava πόλιν εὐμεγέϑη. Res gesta in nomo est Mendesio, nec lon- 
ge distabat Tava urbs, ut in eam sese opportune recipere potue- 
rint. Id doleo, patrocinium urbi schedas vetustas negare, vulga- 
tum mordicus retinentes. Vide quae scripta sunt Miscell. Observ. 
Vol. Vl. p.296. Wrss.- K^ 

0727.12. Τῷ πλήθει κεκυχλῶσϑαι ] Eegendum puto κυχλώ-: 
σεῦϑαι. | Sed. χεκυχλώσεσϑαι fortasse alii malint, quod videatur 
facilior fuisse lapsus eX χεχυχλώσεσϑαι in ἀεχυχλῶσϑαι. STEPH. 

77. 13. Ὁ δὲ ᾿“γησίλαος ete. ] Confer Plut. Ages. p. 618. 
D., aliter haec scriptione persecutum. Wrss. 

3 T7. 26. à Ev: μέλιτι" κομισϑέντος εἷς τὴν “Σπάρτην 1 lo. 
Kirehmannus de Fun. Rom. L. 1. 8. multa hoc de more. Spar- 
tani reges peregre defunetos-melle, ne corrumperentur et foete- 
rent, muniebant. Hinc auetor Agesilao mel circumfundit, quo 
tamen litus. non est. Nepos Cornelius Ages. c. 8. Ibi eum amies, 
quo Spartam facilius perferre possent ,| quod argr non haberent, 
cera circumfaderunt , atque ita domum retulerunt. Paria Plut. 
in extrema Agesilai vita. WEss. 


12 ᾿ ANNOTATIONES 


77. 33. Πάλιν κατέστησαν τὸν πόλεμον] Addenda prae- 
positio est, quae in his Pausaniae ὡς δὲ ἐς τὸν πόλεμον, τὸν ἱερὸν 
ὀνομασϑέντα; οἱ Θηβαῖοι χατέστησαν L. VIII. p. 656. Wzss. 

77. 37. Kal δυσχερῶς φέρουσαι τὴν etc.] Videndus hae 
de re idem est Pausanias L. VIL 27. Wrss. 

77. 48. Οὗτος δὲ παρελϑὼν εἰς Meyágv ndliv]. Demiror 
Demosthenem Or. de Megalopolit. nihil horum attingere: occasio 
certe quidem accommoda erat. WEss, 

77. 94. 'A9voac ὃ Συρακούσιος Auctor ille a Plutarcho 
in Timoleonte p. 247. ᾿29άνις vocatur, non 24J&vog. Sic etiam 
Athenaeo L. ΠῚ. 20. citatur 149«cyig ἐν πρώτῳ Σιχελικῶν. PALM. 
Plutarchi vetus interpres Athanes legit, quod Codd. quidam ratum 
habent, ut Xylander et Brianus admonuerunt. llle ergo.cum Dio- 
doro nihil admodum pugnat. Ex Athenaeo adparet, Athanam res 
maioris Dionysii primore Sicularum Rerum libro obiter perstrin- 
xisse, et de poetico eius studio ineptisque verborum conpositioni- 
bus quaedam admiscuisse. WEss. 

77. 61. Νικοφήμου) Sic et Aeschin. Or. in Timarch. p. 15., 
ubi Schol. οὗτος ἦρξε πρὸ Θεμιστοκλέους errore manifesto, et 
Dionysius Halicarnasseus in Dinarcho p. 115. At Demostheni Or. 
in Steph. II. p. 635. ἐπὶ Νικοδήμου ἄρχοντος. WEss. 

71. 63. "Eni δὲ τούτων LdA&iavógocetc.] Superiore anno 
haec ab Alexandro fuisse inchoata, cum: Molon Athenis Archon 
esset, ex Demosthene Or. in Polycl. p. 667. constat. WEss, 

77. 69. τρατηγὸν “Ἱεωσϑένην ἀπολιπόντων] Haec ultima. 
vox mendum redolet: forte legendum ἀποπεμπόντων: Forte ali- 
quid deest, et forte integra linea. PaLw. Ego vero in alia omnia 
transeo, locum nec defectum neqüe morbosum arbitratus. Alexan- 
der Thessalus Cycladas insulas, Tenum, Peparethum et alias in- 
festabat: eodem tempore in Chersoneso res fiebant novae: Procon- 
nesii auxilium rogabant. Praeterea Byzantini, Cyziceni et Chalce- 
donii naves frumentarias, ex Ponto venientes, $uos in portus de- 
ducebant. Ad omnia ea triremibus Atticis erat opus, opus [etiam 
ducibus: horum ergo e numero Leosthenem ad Peparethum reli- 
querunt, aliis ad alia loca dimissis. Haee sunt planissima ex De- 
mosthene Or. in Polycl. p. 667. et seqq., cui adiungendus Polyaen. 
L. Ví. 2. 1., e quo praeterea cognosces Paazormum. aut ipsa in 
Peparetho fuisse, aut certe non longe inde disiunctum. Wss. 
σερατηγὸν ““εωσϑένη ἀπέστειλαν. μετὰ γεῶν ex hoe loco Ge- 
mistus, bs. 

78. 87. Ὁ μὲν οὖν Χάρης etc.] Charetis mores perstrinxit 
Theopompus notaque perpetua inussit apud Atlien. L. XII. p. 532., 
sed vide infra L. XVI. 86. et quae ad Nepot. Chabr. c. 3. con- 
duxit D, Lambinus. Wkss. 

78. 91. Τὴν τῶν “Ἑλληνικῶν ἱστορίαν εἰς τοῦτον] Non 
dubito quin post ἱστορίαν desit participium συγγραψάμενοε aut 


IN LIB. XV. CAP. 94. 95. 73 


πραγματευσάμενοι. Fortasse autem et initio E 457. ante ἀπὸ 
deest itidem ovy θαψάμεν og aut πραγματευσάμενος; ut sit τὴν 
ἱστορίαν ἦρχται) γράφειν ἀπὸ τῆς etc. STEPH, in Add, Supple &v«- 
γράψαντες. Ruop. Alterutra amplectenda expletio . erit, nisi si 
minore molimine malueris τῆς τῶν “Ἑλληνικῶν ἱστορίας — χατε-- 
στρύφασι τὰς συντάξεις. Dionysiodorus idem esse censetur, de 
quo apud Diogen. Laert. L. II. 42. 4naxim qui praeter Nostritjn 
memoraverit, nemo nunc quidem succurrit. WEss. 

78. 94. .4)ro? παραγράφομεν Codd, consensui hoc ne- 
gandum non erat, Ipsemet auctor suum agnoscit extremo L. II. 
αὐτοῦ πέριγ θάνψομεν τήνδε τὴν βίβλον. et Y. L 41. τὴν πρώτην 
μερίδα αὐτοῦ περιγράψομεν. Atque hoc bene. Scribendum prae- 
terea περιγράφομεν ob ea, quae dicta sunt ad L, I. 41. Wess. 


74 ANNOTATIONES 


ANNOTA TIONES 
IN uet 


LIBRUM DECIMUM SEXTUM. 


81. 8. Καὶ σαφῆ γενέσθαι τοῖς ἀναγινώσκουσιν] Videtur 
aut γενέσθαι ἂν, aut γενήσεσθαι sine ἂν legi debere, STEPH. 

81. 36. ΠΠεσολαβηϑεὶς ὑπὸ τῆς πεπρωμένης} Sie L. 1. 
3. Sed vide not. ad L. XI. 2. Wrss. 

82. 47. Καλλιμιήδους  Νοη aliter Archontem adpellat Dio- 
nysius Halicarnasseus in Dinarcho. Diogenes Laert. ll. 56. zi 
ἄρχοντος Καλλιδημίδου. aut Καλλιδήμου, unde Io. Meursius de 
Archont. Ath. L. IV. 6. refingit. Καλλιμήδους, Menagio proban- 
te. Stadii hac Olymp. victor Ποῶρος Pausaniae L. X. 2. p. 802., 
sed una litera auctior, ut bene monuit Sylburg., in Eusebio Chron. 
vocatur ΠῚ}.αῦρος Κυρηναῖος. WEss. Porus Eusebius Maii p. 151. 

82. 50. Γναῖον Τενύχιον | Hic ['evóxiov habent exempla- 
ria, quum in locis praecedentibus habeant J'evoóz«ov. quae scriptu- 
ra hic quoque servanda potius fuit, STEPH. Livio Caius praeno- 
men est. Sed Nostro Tabulae Capitolinae suffragantur. Ruop. 
Γναῖον Γενούκιον ] Hoc praetuli, quod auctor ita soleat. De prae- 
nomine Genucii ad Livii L. VII. 3. Sigon. et Drakenborch., recte 
decernunt. Wrss. 

82. 58. Παρέϑεντο τοῖς Θηβαίοις Superioris libri c. 67. 
a fratre Alexandro Thebanis obses Philippus datur, opinionem, 
uti diximus, probantibus Iustino et Plutarcho. Utramque senten- 
tiam Gemist. Pletho coniungit, et primo ab Amynta, lllyriorum 
armis fracto, obsidem praebitum 'Thebasque amandatum, deinde 
a fratre Alexandro fidei pignus Pelopidae Thebanisque permissum 
et cum Epaminonda eductum pariter atque institutum adfirmat. 
Mihi rem penitius introspicienti utraque narratio difficultatibus 
premi videtur gravissimis. A patre enim obsidem si acceperint ll- 
lyrii et Thebis deposuerint, uti hic auctor fatetur et cum eo Li- 
banius T. I. p. 106. A., admodum infans Thebas deductus est, nec 
dum habilis praeceptis philosophiae Pythagoricae. Aetas Philippi 
rem planissimam reddet. Decessit anno primo Olymp. cxr., annum 


IN LIB. XVI. CAP. 1. 2. 75 


agens XLVII., Iustino 2uctore L. IX. 8. Itaque cum pater Amyn- 
tas anno tertio Olymp. 011. moreretur, annum aetatis XIII. attige- 
rat. Fac iam ante duos ítresve annos, neque enim tempus certo 
constat, ob adversam bello Illyrico fortunam a patre victoribus esse 
traditum, et puerum admodum habebis Philippum atque ad philo- 
sophicam Pythagoreorum disciplinam per aetatem minus aptum. 
Certe φύσιν καὶ φιλοπονίαν. ut auctoris verha annumerem, ad 
studia ea conferre eo tempore vix potuisse videtur. Adde, in Ma- 
cedonia mox a parentis morte Philippum fuisse et a matre Iphicra- 
tis genubus admotum , ex Aeschin. Or. περὶ IHagozQ. p. 31. Sed 
dederit eum frater Alexander, atque hoc pignore fidem obstrinxe- 
rit Thebanis, ecce alia inconmoda. Contigit ea obsidis traditio an- 
no Olymp. 611. 4., aetatisque Philippi XIV.5 quo tempore quin phi- 
losophiae admoveri potuerit, equidem non dubito. At eius artis 
aemulum et condiscipulum habuisse Epaminondam, qui credam ? 
Erat tum. ille annis XL maior, quippe aetatis XL. rebus gerendis 
inpositus, teste Plut. T. II. p. 1129. C. Reportaverat iam tum 
nobilem illam Leuctricam victoriam, inque eo cum maxime occu- 
pabatur, ut agrum Spartanum populationibus ageret et ferret. Et 
eum dicemus pueri Philippi ea tempestate fuisse condiscipulum? 
Huc adiunge, Lysidem illum Pythagoreum, προστάτην τῆς ἀγω- 
γῆς xai παιδείας Epaminondae et Philippi, uti volunt, anno quar- 
to Olymp. 611. inter vivos haud fuisse. Mortem obierat ea tempe- 


. State, qua Thebani exsules redierant, oppressisque patriae prodi- 


toribus, "Thebis libertatem atque αὐτονομίαν restituerant, sive 
anuo Olymp. c. 3. Apertum hoc ex illis, quae 'Theanor memorat 
apud Plut. de Socrat. Gen. p. 584. Qua ergo ratione Philippus 
Lysim istum Pythagoreorum arcana explicantem audire potuit? 
Equidem sive a patre Amynta, sive ab Alexandro fratre obsidis 
loco Thebanis permissum arbitreris, sicuti ante sum professus, 
hinc me non extrico. Sed necdum finis. Auctor dicit, Philippum 
cognita fratris caede ex custodia Thebana elapsum regni curam in 
se transtulisse: at Speusippus apud Athen. L. XI. p. 506. F. Pla- 
tonem perhibet ad Perdiccam ablegasse Euphraeum Oritem, unum 
e discipulis, qui regi persuaserit ἀπομερίσαι τινὰ χώραν Φιλίπ- 
πῳ. διατρέφων δ᾽ ἐνταῦϑα δύναμιν, ὡς ἀπέϑανε Περδίκκας; 
ἐξ ἑτοίμου τῆς δυνάμεως ὑπαρχούσης. ἐπέπεσε ((ίλιππος) τοῖς 
πράγμασι. Fuit proinde Philippus in Macedonia sub tempus mortis 
fraternae, suaque in regione, quam Perdiccas precibus Platonis 


expugnatus condonarat, exercitum alebat. Enimvero, ut paucis de- 


fungar, haud inconcinne neque inprudenter superioribus Athe- 
naeus adstruit, τοῦτο δ᾽ εἰπερ οὕτως ἀληϑείας ἔχει, ϑεὸς ἂν 
εἰδείη. WESS. 

82. 73. Πτολεμαῖος ὃ ᾿Τλωρίτης] Modus, quo Ptolemaeus 
ille Alorites Alexandrum occidit, dignus erat recenseri: eum nos 
docet Athenaeus L. XIV, 7. Sub specie saltationis cuiusdam Macedo- 


16 ANNOTATIONES 


nicae, quae, ut puto, in armis fiebat, occisus est, et quidem, ut 
ait Trogus (L. Vil. 5.) dolo matris Eurydices, cuius adulter erat, 
gener suus ex Euryone filia Ptolemaeus ille. Caeterum in eo, quod 
ait Diodorus, Perdiccam cecidisse in praelio contra Illyrios, non 
concordat Trogus, qui eum per dolum matris Eurydices etiam oc- 
cisum quoque asserit: nihil tamen obstat, quin ambo verum dixe- 
rint: nempe cecidit in praelii calore per sicarios a matre ad id 
immissos, vel eodem modo quo Urias Hettaeus in medio hostium 
derelictus. Caeterum Georgius Syncellus regnum Ptolemaei ponit 
undecim annis altius. PaLw. Πτολεμαῖος 0 ᾿“λωρίτης De eo 
supra L. XV. 7]. Wess. 

83. 82. Περίφοβοι χαϑειστήκεισαν Sic praestabat. Mox 
auctor ipse e. 3. ἐν ἀπορίᾳ τῇ μεγίστῃ καϑειστήκεισαν. Scio 
augmenti rationem in verbis huius generis negligi saepe, veluti 
παραχεχιορήκεισαν L. XV.62., προβεβήκεισαν 'L. "XIX. 30., cvv- 
δεδοσμύχεισαν eiusdem lib. c. 6 ὃ.» et χεχληρουχήκεσαν in Appiani 
L. V. Bel. Civil. p. 1135. item πεποιήκεσαν p. 1160., tum προ- 
γεγράφεσαν p. 1164. Sed a scriptis libris ut abiremus, caussa 
non erat. WESss. 

83. 87. Παυσανίας δέ vic ete.] Idem ille Pausanias, ut fa- 
to Amyntas concesserat, ex exsilio reversus Macedoniae regnum 
invaserat, eo tamen deiectus ab Iphicrate, Eurydicen armis Athe- 
niensium adiuvante. Docet id Aeschines Or. περὶ Hoo. p. 31. 
et Suidas in Κάρανος. Wkss. 

83. 91]. Κατῆγον 2 ἐπὶ τὴν βασ. ζ2ογαῖον ] Vid. ad EL. XIV. 
99. Hic constanter veteres libri !40y«tor vocitant, cumque illis. 
Demosthen. Or. in Aristocrat. p. 422., Libanius Propempt. ad Iu- 
lian. p. 160. D. et Or. ad Theodos. p. 412. B. et Harpocrat. in 
zAoyoioc. Morellus ';40yotov κατάγειν Argeum. petere aut ap- 
peller e apud Libanium vertit, quasi mons esset Argaeus. Egre- 
gie profecto! Wrss. 

83. 5. "EZoz2ictoc] ᾿Εξιππασίας in ora Steph. Vid. ad L. 
XV. 79. Wrss. 

83. 7. Πϊμιησάμενος τὸν ἐν Τροίᾳ τῶν ἡρώων cvvaczt- 
σιμὸν] Ad. Turnebus Advers. L. VI. 21. Diodorum respexisse cen- 
set ad Homericum illud H. IN, 131. 

? Aonic ὁ üp ἀσπίδ᾽ ions; κόρυς xóQvy , ἀνέρα δ᾽ ἀνήρ. 

dopo» ὁ᾽ ἱπιπόκομοι χόρυϑες λαμπροῖσι φ "t OLOL 

Νευόντων" ὡς zvzvoi ἐφέστασαν ἀλλήλοισιν. 

Prorsus ex vero. Namque et Polybius L. XVII. 25., ubi inter se 
Romanorum legionem et Macedonicam phalangem. contendit, eos- 
dem versus excitat. Curtius satis culte L. III. 2., ab Homerico non 
longe deflectens: ipsi phalangem vocant peditum stabile agmen. 
VIR VIRO, ARMIS ARMA conser ta sunt: ad nutum: dibadidhs in- 
tenti, signa sequi, ordines servare didicerunt, Plura Ezech. 


Spanhem. ad Iuliani Or. I. p. 231. Wrss. 


: IN LIB. XVI. CAP. 2.— 4. 77 

83. 17. ' 4q«ic αὐτὴν αὐτόνομον ] Vide mox c. 8. et Lud 
mis Polyaen. L. IV. 2. 17. artes Philippi in Amphipoli libera de- 
claranda optime expedientem. Athenienses maximo opere restitu- 
tam sibi Amphipolim desiderabant, cumque Philippi Macedonum- 
que imperio libera esset, ut suam in potestatem rediret, moliti, etsi 
frustraneo conatu, multa sunt, quae ex Theopompi fragmento apud 
Suidam in 771 ἐστι τὸ ἐν τοῖς etc. peti possunt. WkEss. 

84. 34. “Ὑποσπόνδους ἀφῆκε] Fuere hos inter Athenien- 
sium aliqui, quos lenissime habitos, restitutis etiam amissis om- 
nibus, liberos dimisit Philippus, amicitiam eius civitatis studiosis- 
sime quaerens, Vide Demosthenem Or. in Aristocrat. p.422. Wrss. 

84. 38. Ὥχησαν — Κρινίδας Repone ὥχισαν, et pro 
Κρινίδας, Κρηνίδας. Ruon. Legendum Κρηνίδας ex Strabone. 
Paru. "Qwuacoy — Κρηνίδας) Reddidi auctori quod dederat ipse, 
quodque recurrit c. 8S. sine menda; neque satis demirari possum, 
cur Basiliensem horum librorum editionem adeo contemtim viri 
docti habuerint, ut ne adire quidem atque iuspicere sint dignati, 
haud raro tamen meliorem. Aozví0sc, de quibus nos inferius, cor- 
rexit ad Steph. quoque Berkelius. Wkss. 

84. A4. ΕΞ ὧν πέντε διαφωνοῦσιν} Interpres. de v tamen 
inter haec discr epatur à quasi fuisset ἐξ ὧν περὶ τῶν πέντε δια- 
quoxdct vel ὧν περὶ τῶν etc. G. Io. Vossius de Hist. Graec. L. 
l. p. 32. διαφωνεῖν hoc esse loco ait, extremam vocem edere, 
sive burn atque intercidere. Sic sententia foret, ex quibus 
quinque interciderunt. Xa confirmatur a Photio Biblioth. Cod. 
CLXXVI. adtirmante ex Theopompi libris Lviit. iam olim quinque 
periisse, neque eos suo tempore reperiri, Fert eamdem vocis usus, 
de quo nos abunde supra L. III. 41. Hoc obstat, quod librum Lv. 
Stephan. in 4««g?o, L. Lvr. Athenaeus L. ΧΗ], 9. p. 639., li- 
brumque denique Lvir. idem ille Stephanus in Π]εσσαπέάι ad te- 
stimonium advocarint: illi enim cum lectitarint, quomodo Nostri 
aetate eos periisse dicemus? Discordia de vero eorum auctore si 
quae intercesserit, ut Rhodomannus versione sua indicavit, res 
omnis in vado foret. Elige ergo et sequere, quod libet. Hoc equi- 
dem iure adfirmare posse videor, Diodorum in Philippi rebus de- 
scribendis Theopompi vestigia potissimum. legisse. ld scriptoris 
fragmenta, suo quaeque loco excitanda, declarabunt. WEss. Nimi- 
rum, ut perspicue narrat Photius, non postremi quinque perierant. 

84. 46. Κόϊντον Γενούχιον) «“]εὐκιον nominat Livius. 
Ruop, .“)εύκιον D'evoóxtov ] Ita praestat ex Livio, ut bene Rho- 
dom., L. VII. 4. Adde Fastos Pighii ad ann. cccxci.. Wkss. 

84. 61. Βάρδυλις δ᾽ ὃ τῶν ᾿ἸΙλλυριῶν fa«c.] Idem ille 
est, de quo Cicero de Offic. L. II. 11. Itaque propter aequabilem 
praedae partitionem et Bardylis IHllyrius latro, de quo est apud 
Theopompum, magnas opes habuit. Origo hominis fuit vilissima: 
ex carbonario enim regiam dignitatem inter lllyrios adeptus est, 


78 ANNOTATIONES 


teste Helladio Besantino in ΧΑ ρηστομαϑείᾳ apud Phottum Biblioth, 
p. 1579. Βάρδυλις, ait, δέ τις Ἰλλυριῶν ἐστρατήγησεν. ἀνϑρα- 
κεὺς ytyovoc. quibus gemina reperies in Libanii Or. XXVIII. p. 
632. B., sed flagitiose corrupta, restituta tamen in integrum feli- 
cissima Henr. Valesii medicina ad Excerpt, Diodori Nostri p. 121. 
Wzss. 

85. 81. ᾿Εὐῥωμένως συνεστήσαντο τὸν κίνδυνον] Etsi hoc 
minime damnem, suspicio tamen nasci poterit, ὑπεστήσαντο fuisse 
olim, idque mutatum ob praecedens συνεστήσατο μάχην. Habes 
ϑαυμασίους ἀγῶνας ὑπεστήσαντο L. XI. 61. Sed ea suspicio 
est, forsan iniusta. WEkss. 

δῦ. 86. Ταλαντευόμενος ἀεὶ ταῖς etc. ] Vid. not. in L. XI. 
22. Auctor iterum Eclog. 1. lib. XXXVII. ταλαντευομένης ὥσπερ 
ἐπίτηδες παρὰ μέρος τῆς vízgc. Wkss. 

85. 94. Kei στήσας τρόπαιον] Atqui moris non erat Ma- 
cedonici, ut victis de hostibus statueretur tropaeum: quare, si 
Pausaniae fides, nec Philippus neque Alexander usquam, etsi to-- 
ties victores, tropaeum erexerunt. Adscribenda ex L. IX. 40. 
verba sunt: (Auog δὲ οὐκ ἀνέϑηχε ὃ ' uibvrov τρόπαιον, 
οὔτε ἐνταῦϑα. οὔτε ὁπόσας μάχας ἄλλας βαρβάρους ἢ zal EA- 
ληνας ἐνίκησεν. οὐ γάρ τι Πῆακεδόσιν ἱστάναι τρόπαια ἦν vevo- 
μισμένον. Haec sufficiunt: cetera, quae consuetudinis caussam et 
originem exponunt, indidem sumi poterunt. Et tamen non hoc 
tantum loco, sed et c. 87. et 89. tropaei Macedonici mentio oc- 
currit: meminerunt praeterea alii, quos omnes absolvit, culpa in 
Pausaniam relata, lo. Freinshem. ad L. III. 12. 97. Curtii, sed 
eius opinionis non admodum certus, quod notata ad eiusdem Cur- 
tii L. VH. 7. 14. planissime indicant. Enimvero quanto magis 
Pausaniae disputationem considero, in eam abeo sententiam, re- 
vera Macedonum in more non fuisse ob hostes fusos et fugatos tro- 
paea ponere: historicos, quod in usu ceteris id esset Graecis, 
ἀκύρως esse locutos. WEss. * 

85. 5. "ἄπρακτος δὲ ὧν] Vide Plut. Dion, p. 961. A. et 
Iustin. L- XXI. 1. Wrss. 

85. 20. Meyíornv τῶν xar τὴν Εὐρώπην δυναστειῶν 
Zlvvactelay Vat. Basil. Reg. 2. Sed iustum est vulgatum. Vid. 
c. ]. Wrss. 

86. 21. Τὴν — λεγομένην ἀδάμαντι δεδέσϑαι τυραννίδα ] 
Infra c. 71. τήν vs περιβόητον τυραννίδα καὶ δεδεμένην, ὡς 
ἔφασαν, ἀδάμαντι. Nimirum quod egregie fundatum et firmum 
putabant, id adamante vinctum perhibchant. Aeschines in Ctesiph. 
p. 65. ἀλλὰ χαλκοῖς καὶ [44 4M ANTINOIS τείχεσι τὴν χώ- 
ραν ἡμῶν ἐτείχισε. Docent copiosius viri doctissimi Kuhn. et Pe- 
rizon. ad Aelian. VI. 12. Wess. 

86. 26. Κηφισοδότου] Sigonio dicitur Cephisodorus, quem 
ex Nostro et Dionysio T. ll. p. 115. bene redarguit Sylburgius. 


IN LIB. XVI. CAP. 4. — 6. 79 


Wrss. Cephisodorum vocat cum eodem Dionysio vol. V. p. 593. 10. 
R. marmor Arundelianum. 

86. 28. Δίων ὃ Innegívov] Rhodomannus Hipparint 
frater vertens alibi occupatum habuit animum, Ceterum res Dio- 
nis eundem hune in annum Diodorus congessit, ut expeditionem, 
sequente susceptam, conmodius eademque serie posset exsequi. 
Alioqui multo citius Dio ex Sicilia in Peloponnesum fuit deporta- 
tus; quod ne temere iecisse videar, libet in rem praesentem ve- 
nire, Mortem obiit senior Dionysius Olymp. cir. anno primo, 
Plato arcessitur in Siciliam sub annum eius Olymp. tertium: quar- 
to ferme post philosophi adventum mense Dio in navem inponitur 

. atque in Graeciam amandatur. Docet id Plato Epist. VII. p. 329. 
C. Ipse retinetur invitus in sequentis anni autumnum, aegreque 
inpetrat, ut dimittatur. Vid. Plut. Dion. p. 964. D. Fuit certe 
aestate anni 1. Olymp. civ. in Peloponneso, spectavitque solemnes 
ludos, ut Epist. lI. p. 310. C. indicat. Circumvoluto deinde anno 
iterum Plato evocatur a tyranno, missa in hunc finem trireme, de 
qua Epist. III. p. 317. B. Diu nectit Philosophus moras: tandem 
literis Archytae, amicorum Tarentinorum, ipsiusque Dionis ex- 
pugnatur, sicuti Epist. VII. p. 339. D. docet, Abit ergo sub an- 
num 2. Olymp. civ., honestissimeque excipitur. Mox rixis exortis 
abitum adulta aestate molitur: inpedit tyrannus, aegreque Philo-. 
sopho persuadet, ut eum annum in Sicilia moretur. Haec Plato 
Epist. VII. p. 345. 346. Oriuntur labentibus mensibus nova iur- 
gia: philosophus contemtius duriusque habetur ; liberatur tandem, 
Archyta aliisque ex Italia philosophis, missoque in Siciliam Lami- 
sco, deprecantibus, exeunte Olymp. civ. Sie ipse ibid, p. 350. et 
Plut. Dion. 966. B. Nam Diogenes Laert. L. III. 22. errorem ex- 
cusare nullo potest modo. Ineunte Olymp. cv. Plato, nuper Syra- 
cusis redux, Dionem convenit in Peloponneso, cum ludi Olympici 
celebrarentur. Vide Epist. VII. p. 350. B. Tum Dio manum con- 
parare, idque contentiore studio, ubi accepit uxorem Areten alii 
nuptum datam, filiumque sic educari, ut indulgendo turpissimis 
inbuatur cupiditatibus. Lentum tamen et spissum istud negotium, 
quod multorum annorum tyrannis magnarum opum putabatur et 
pauci ob eam caussam ad societatem periculi perducebantur. Tan- 
dem exeunte aestate anni 1V. Olymp. cv. portu solvit, et luna de- 
liquium patitur, teste Plut. Dion. p. 968. A. Volventibus dein die- 
rum hebdomadibus Syracusae occupantur, et anno quidem vil. et 
XL. quam amissa fuerat libertas, auctore eodem p. 970. D. Quae 
quidem omnia in istum, quem innui, annum optime congruere, si 
quae de hoc lunae defectu conmentatus est Seth. Calvisius, et in- 
itia senioris Dionysii ac XXXVIII tyrannidis eius annos cum cura 
consideraveris, mecum ipse fatebere. Atque haec paullo copiosius 
persequi placuit, quod et Platonis et Dionis illae res negligentius 
habitae videantur. WEss. in Add. 


e 


80 ANNOTATIONES 


86. 37. Koi Naoooiov] Pravum videtur. Hominis nomen 
integrius servavit Corn, Nepos Dion. c. 1. Namque ille superior 
(Dionysius) 4ristomachen , sororem Dionis habuit in matrimo- 
nio: er qua duos filios, Hipparinum et NYS4EUM, procreavit, 
Et ex Theopompi L. XL. Athen. Deipnos. L. X. 10., et Piut. prin- 
cip. Timoleon., etsi nunc prave ibi ΝΝησαῖος. Vid. viros doctos. ad 
Aelian. L. II. Var. Hist. c. 41. Wrss. 

86. 45. Συλλαβὼν ἐπὶ ϑανάτῳ ] Xenoph. "vof. L. I. 
205. ἐλάβοντο τῆς ζώνης τὸν Ὀρόντην ἐπὶ ϑανάτῳ. Athen. X. 
10. ὥσπερ ἐπὶ ϑανάτῳ συ veauuév oc. Sic enim ibi legendum 
videtur. Lucian. D. Mort. XII. 3. xci συνελάμβανεν ἐπὶ ϑανάτῳ. 
ubi huius loci Clarissim. L. Bos oblitus non est. WEss. 

86. 49. Meyaxizv καὶ Χαρικλείδην De Megacle res certa 
est, In. Chariclide, etsi eumdem mox iterum nominet, haereo. 
Credo equidem non alium atque eum esse, de quo Nepos in Dion. 
c. 9. Postquam Corinthum pervenit Dion, et eodem perfugit 
HERACLIDES, αὐ eodem evpulsus Dionysio, qui praefectus fue- 
rat equitum. Ipse auctor c. 16. HooxAs(órv vocat, sicuti et Plut. 
Dion. p. 972. D. Iusta itaque suspicio est, I4PALIKLZEIA HN 
librariorum errore in X APIKAZEL4 HN abiisse. Consentit Sim- 
son. Chron. ad ann. 3648. Wekss. 

86. 56. Καὶ φορτή) οὺς δύο ναῦς} Sic iterum e. 9. At 
Plut. Dion. p. 968. D. τοὺς δὲ στρατιώτας τοὺς “]Πωνος ἐξε- 
δέξαντο στρογγύλαι δύο ναῦς, τρίτον δὲ πλοῖον οὐ μέγα. καὶ 
δύο τριαχόντοροι παρηκολούϑουν., paullo aliter. Demosthenes 
vero πλοίῳ στρογγὺλ ( xol στρατιώταις ὀλίγοις Dionem ait ty- 
rannide Dionysium deiecisse Or. adv. Leptin. p. 413., ubi'schol. 
recte φορτηγὸν interpretatur. Sequitur oratorem Syriesius Serm. 
ad Paeon. p. 309. A. Nostro tamen consentaneus est Corn. Nep. 
Dion. c. 5. Porro in militum numero, quem Plutarchus nccc mi- 
norem fuisse adfirmat, magnus est Aristotelis dissensus, μετὰ 
τρισχιλίων ὁπλιτῶν Dionem in Siciliam tramisisse perhibentis Rhe- 
tor. ad Alex. c. 9. p. 181. "lanta saepe illustribus in factis inter 
decora scriptorum ingenia intercedit discordia. WESS. 

86. 60. Χαρικλείδην δὲ ἀπέλιπε] Seripseris “ΠΙρακλείδην, 
loco pristina sanitas redibit. De priore dictum antea fuit: alterum 
firmat ipsemet auctor c. 16. Scio Plut. Dion. p. 972. D. in qui- 
busdam cum Nostro discordare: certo tamen constat Heraclidem, 
cum Dion in Siciliam solveret, relictum fuisse in Peloponneso. 
Mox ἄξοντα κατόπιν bene reddit Interpres paullo post adductu- 
rum. WEss. 

86. 63. νδρόμαχος ὃ "Ta«vgousvírgc] Laudat hominem 
Plut. 'imol. p. 240. D. Quod vero Tauromenium condidisse dici 
tur, haud levem habere difficultatem videtur, de qua nos supra L. 
XIV. 59. Wxss. | 

86. 66. Oixioac] Falso pro οἰχίσας. Ruop. 


IN LIB. XVI. CAP. 6. — 8. 81 


777 87. 13. Καίσαρος ἀναστήσαντὸς τοὺς Ταυρομενέτας Post 
Biculum bellum Caesar Octavianus Tauromenitanos, ob adversam 
ad eorum oppidum cladem apud Dion. Cassium L. XLIX. p. 450., 
alio traduxisse videtur, colonis Tauromenium deductis, Nam co- 
loniae iuribus insigne deinceps fuisse testis etiam Plinius est N. 
Hist. L. IIl. 8. Wrss. 

87. 80. Ὁτὲ μὲν οἵ Θηβαῖοι — ὁτὲ δὲ ot ᾿ϑηναῖοι) Auxi- 
lii, quod Athenienses Euboeensibus maturatum submiserunt, me- 
minit Demosth. Olynth. I. p. 4., tum Or. in Androt. p. 386. et adv. 
Aristocrat. p. 431., id insuper docens, Thebanos victos abiisse at- 
que ὑποσπόνδους. Inspice praeterea Ulpiani scholia et Aeschinem 
Or. in Ctesiphont. p. 65. Wkss. 

87. 95. ΠῆΠιαυσώλου τοῦ Καρῶν δυνάστου) Belli socialis 
Mausolum facem et signiferum fuisse, Demosthen. significat prin- 
cip. Or. de Rhod. Libert. Videntur tamen Byzantii, Rhodii et Chii 
jam ante se iunxisse, a Thebanorum duce Epaminonda in foedus 
accensi, quod superiore libro c. 79. indicatum est. Wrss. 

87. 4. Οἱ μὲν οὖν ἐπὶ τῶν ἄλλων νεῶν] Vide Corn. Nep. 
Chabr. c. 4. et Demosth. Or. in Leptin. p. 294. et de filio eius, 
iuvene ingeniosissime nequam, Athen. L. IV. p. 165. E. Wrss, 

87. 9. IMéyoi τῆς «“υχνίτιδος — λίμνης ἡ Sic et Scymnus 
Chius v.429., ubi de lllyriis: 

Ἔχει δὲ λίμνην εὖ μάλ᾽ ἣ χώρα τινὰ 

ἸΠεγάλην, nag αὐτοῖς τὴν “[υχνίτιν λεγομένην. 

In Polybii L. V. 108. ““υχνιδία λίμνη. Plura ad Strabon. L. 
VII. p. 503. Casaub. et Palmer, Graec. Antiq. L. I. 35. p. 205. 
Wkss. 

87. 16. Καὶ πολλὰς ἀφορμὰς δόντων εἷς πόλεμον etc.] 
Multa de hoc genere conduxit Pricaeus in Paullinam 1. ad T'i- 
moth. V. 14. Amphipolim Philippus adgressus est, αὐτονομίᾳ nu- 
per concessa securam, pronamr tamen in Athenienses, quos et le- 
gatis missis, ut quam citissime auxilio occurrerent urbemque oc- 
cuparent, rogarat: sed lenta illic, ut saepe in populari statu, con- 
silia. Demosthenem adi, et vere hunc in annum res Amphipolita- 
nas coniectas adgnosces, Olynth. I. p. 4. Wess. 

.88. 22. Τοὺς μὲν ἀλλοτρίως — ἐφυγάδευσε] Et eos qui- 
dem inprimis, quorum opera urbe erat potitus. Sic certe Libanius 
T. I. p. 106. D. 24uquzoAuzóv τινας ϑεραπεύσας. εἶχεν Augi- 
πολιν. ὡς δὲ ἦν δεσπότης. δὲ ὧν εἴληφε τὴν πόλιν, τούτους 
ἐξήλαυνε. πρός γε τοὺς Πυδναίους οὐ διέστησεν ἀπὸ τῶν σπον- 
δῶν τὰς σφαγάς. ἀλλ᾽ ἀνέμιξεν ἀμφότερα ταῖς αὐτοῦ τέχναις. 
Quorum postrema Philippum, quod interpretem fugit, indicant in- 
ter ipsas libationes et iurisiurandi sollemnia Pydnaeorum plures 
obtruncasse. Docet ipse Liban. T. Il. p. 698. B. et ad Demosthen. 
Olynth. I. p. 3. Scholiastes, de Pydna a Philippo intercepta ad- 
Scribens plura, tum Aristides T. Il. p. 227. WEss. 

Vor. HH. 6 


89. ANNOTATIONES 


88. 32. Ζιὰ τὸ πλῆϑος τῶν ταύτην ἐνοικούντων ] Conf. 
Libanii Argum. ad Olynth. I. Olyuthum Agatharchides de Rubr. 
Mar. p. 17. πόλιν “μυρίανδρον vocat, et recte: florebat enim X 
millium numero, alebat equites mille, peregrinorum et conducti- 
tiorum X millia, praetereaque foedere sibi coniunctos habebat vi- 
cinos plerosque. Haec Demosthen. Or. de Leg. Fals. p. 257. et 
Olynth. HII. p. 21. Non ergo sine ratione rex callidissimus hanc 
sibi urbem quov is modo adiungere connixus est. Dedit illi 4nthe- 
muníem, vicinum et iine oppidum, τῶν ταλαιπώρων 
Ὀλυνθίων δέλεαρ apud Liban. T. I. p. 406. D. Promisit eidem 
Potidaeam , atque hoc benivolentiae colore Olynthios circumscri- 
psit. Vid. Demosth. Philipp. II. p. 46. et Or. de Cherson. p. 62. 
' Aristid. T. II. p. 224. Wzss. 


88. 39. Καὶ φιλανϑρώπως αὐτῇ προσενεγκάμενος 1 Hoc 
verum. Atheniensium tamen colonos durius habuit, eorumque 
bona diripuit, ni fallit Demosth., seu quis alius auctor Or. de Ha- 
lon. p. 49. Wrss. 

88. 49. Τὴν δὲ Πύδναν ἐξανδραποδισάμενος etc.] Videtur 
in his aliquid esse conmissum. Docuit auctor, Philippum Olynthiis 
promisisse Potidaeam, pro qua tamen Pydna illis datur. Praeterea 
Pydna iuris fuerat. Macedonici, Atheniensium Potidaea. Illam sibi . 
rex receperat, hanc Atheniensibus ereptam Olynthiis, ut ab Athe- 
niensium eos societate alienaret, condonaverat. Sic Demosthen. 
Olynth. HE. p. 12. et ex Theopompo Scholiastes. Seripseris τὴν 
δὲ Ποτίδαιαν. quemadmodum censuisse video Cel. Barbeyracium 
ad Histor. Foed. P. I. p. 211., aut potius τὴν δὲ πόλιν. bene se 
locus habebit. Quid? Gemist. Pletho non aliter legit: nam post- 
quam de Potidaea occupata et dimisso Atheniensium praesidio ex 
Nostro conmentatus erat, subiungit continuo: τὴν δὲ πόλιν ἐξαν- 
δοαποδισάμενος xul χατασχάψας ᾿Ολυνϑίοις τοῖς ἀστυγείτοσιν 
οὖσι νέμεσθαι xol τὰς χτήσεις ἔδωκεν. apertissime confirmans 
suspicionem nostram. WESss. 

88. 406. Π]ετωνόμασε Qu. ἱππους Appian. Bel. Civil. L. 
IV. p. 1040. ot δὲ Φίλιπποι πόλις ἐστὶν; 7] oc. ὠνομάζετο 
πάλαι χαὶ Κρηνέδες ἔτι πρὸ “]του. "eive. γάρ εἶσι περὶ τῷ 
λόφῳ γαμάτων σοὶ λαί. Φίλιππος δὲ ὡς εὐφυὲς ἐπὶ Θρᾷκας χω- 
οἷον ὠχύρωσέ τε καὶ ἀφ᾽ ἑσυτοῦ Φιλίππους προσεῖπεν etc., Satis 
opportune: quamquam de Jti titulo quod addit, non ita liqui- 
dum videtur. Nostro certe quidem si ausceultes, Κρηνίδων nomen 
urbs habebat, cum a Philippo instauraretur. Datus olim dicebas 
tur, ut apud Herodot. IX. 74. Adde Harpocrat. in Z/&zoc, Zeno- 
bium Cent. ΠΠ. 11. et Strabonem L. VIL. p. 511. in Κρηνίδων 
nomine Diodoro consentaneum, sed Datum non recte, si tamen 
ei rei ipsemet auctor, distinguentem. Wess. 


88. 57. Ζιὼ τούτου τιροετρέψατο προδότας γενέσϑαι] Sic 


IN LiB. XVI. CAP. 8. — 10. 83 


bene. De largitionibus Philippi Graeciaeque proditoribus inferius 
c. 56. Wrss. 

88. 64. Τάϊον Hbi) Mendose pro Ποιτήλιον. Ruop. 
Γάϊον Ποϊτήλιον 1 Ausus sum Poetelii nomen ad hihió modum 
refingere, tum quod ZJcz(A:ov marginis Stephani non longe rece- 
dere£, tum quod Pighius in Fast. ad ann. cccxcii., forsan ex 
Granvellani scripto libro, id Diodoro tribuat, et Cospus id ver- 
sione reddat. Wrss. 

89. 70. Ναῦς — τετρακοσίας ἡ Quingentas Corn. Nep. 
Dion. c. 5. Sed Dion fretus non tam suis copiis, quam odio ty- 
ranni, maximo animo, duabus onerariis navibus, quinquaginta 
annorum imperium, sdiditum QUINGENTIS longis navibus, de- 
cem equitum , centum peditum millibus, profectus oppugnatum. 
Credo librariorum peccato. Auctor enim iterum c. 71. et Plutar- 
chus Dion. p. 963. E. cum Aeliano V. Hist. L. Vl. 12. Dionysio 
CcCcC naves longas largiuntur. Wrss. 

89. 91. “Ὑπὸ Ilívoog ἐκτίσϑη] Aliter L. IV. 79., ubi vide. 
Wzss. 

89. 95. "θνομα Ἡδραλος Σύναλος hie Plutarcho Dion. 
p. 969., quam recte, non dixero. Wess. 

89. 4. "Eu "Y Καμαριναίους x«i Moótvotovc] Camari- 
anaeorum, ad Dionem sese adiungentium  conmeminit Plutarchus ; 
de Madinaeis nihil, quorum quidem nulla apud alios quoque, qui 
res Siculas attigerunt, mentio. Hinc Ph. Cluverius Sicil. Antiq. 
L. IH. p. 357. Nullum, inquit, alii cuiquam memoratum est op- 
pidum. ΠΠάδινα. Et, post Camarinenses quum idem Diodorus di- 
cat Dionem assumsisse illos, qui in vulgatis eius exemplaribus 
leguntur Iaóiwwotor nullos alios hos fuisàse iudico, quam Morv- 
xaíovc, id est, Motycenses. Pro quo vocabulo corruptum illud 
suppositum. Nisi forte suspicari libeat, vocabulum Καμαριναίους 
ab imperito atque oscitante exscriptore bis positum fuisse, unde 
postea alius alterum eorum discerpserit in καὶ IMaówaotovc. Quo 
Catone, interea dum meliores libri certiora doceant, simus con- 
tenti. WEss. 

90. 21. '4nó τῆς ἀποστάσεως  ῬΙάσοτο hoc potest: neque 
inprobum tamen ἀπὸ τῆς ὑποστάσεως fuerit, si de proposito ty- 
rannidis pessumdandae intelligatur. Vide ad L. XV. 70. Ceterum 
Timocrates 5. qui Dionis uxorem, Dionysii sororem, in matrimo- 
nio habebat, urbi cum maxime praeerat apud Plut. Dion. p. 969. 
D. Wrss. 

90. 27. Τοῖς παρατυχοῦσιν ὅπλοις συνεσχεύασε] Hoc ra- 
rius, Simplex simili potestate perfrequens Appiano, qui L. IV. 
Belli Civil. p. 985. εἰς ἀνθϑρακέα ἐ ἐσκεύασε: instruxit eum car- 
bonarii habitu. Et p. 989. xoi τοὺς ϑεράποντας ἐς ὑπηρέτας 
σχευάσας. tum ibid. τοὺς ϑεράποντας ἐς στρατιώτας σχευάσαν:Ξ 
τὲς. iterum post pauca, καὶ ἐσχεύασεν (τοὺς ϑεράποντας) ἐς 

6.5 


84 ANNOTATIONES 


ὁπλίτας. Conf. fac. Gronov, ad Arrían, Exp, Alex. L. H. ὁ 
Wrss. 

90. 41. Οὐκ ἐλάττους τῶν πεντακισμυρίων Nimium vi- 
detur. Plut. ἦσαν δὲ πεντακισχιλίων οὐκ ἐλάττους, in Dion. p. 
970. A. ldem quinque duntaxat et viginti Syracusanorum exsulum 
Dioni sese comites expeditionis addidisse refert p. 967. C. γεν». 

90. 48. Π]ετημφιασμένης — τὴν ἐλευϑερίαν ] Convenit 
Strabonis L. XV. p. 1041. B. μεταμφιάσασϑαι xol μεταϑέσϑιαι 
τὴν δίαιταν. Et Io. Chrysostomi de S. Pelag. T. IL. p. 586. E. 
xci εἰσελϑοῦσα μετημφιάσατο ἀφϑαρσίαν ἀντὶ φϑορᾶς, ἀϑανε- 
σίαν ἀντὶ ϑανάτου , respicientis divini illud viri in altera ad Co- 
rinth. c. V. 2. 3. Wrss. 

90. 55. 'Eyévero δὲ ete. ὀλολυγμὸς πολὺς Iubilantium 
et rebus in laetis tripudiantium feminarum esse ὀλολυγμὸν et 
ὀλολυγὴν et ὀλολύζειν. abunde ostensum a viris est eruditis [s. 
Casaubono in Theophrasti Charact. c. 21. Aristoph. Equit. v. 613. 
et Ezech. Spanhem. ad Hymn. Callim. in Del. v. 258. Paucis ita- 
que defungar. Heliodorus Aeth. L. III. p. 136. ὠλόλυξαν μὲν αἵ 
γυναῖκες, ἠλάλαξαν δὲ οἱ ἄνδρες. Nam male de ploratu interpres. 
Aeschylus VII. c. Theb. Mz 213. 

Κἀμῶν ἀκούσασ' εὖ) μάτων, ἔπειτα σὺ 
᾿Ὀλολυγμὸν ἱερὸν εὐμιενῇ παιώνισον. 
ubi docte Schol. et Iulianus Misop. p. 345. A. Wzss. 

90. 59. Πάντες δ᾽ Lie ibn μειζόνως ἢ ἢ κατ᾽ ἄνϑρωπον) 
Explicabit Plut, Dion. p. 970. E. ἀνήει διὰ τῆς ᾿Αχραδινῆς, ἑ ἑχα- 
τέρωϑεν παρὰ τὴν ὁδὸν τῶν “Συρακουσέων ἱερεῖα καὶ τραπέζας 
καὶ κρατῆρας Ἱστάντων" xoi xad 0Uc γένοιτο προχύταις τε βαλ- 
λόντων καὶ προστρεπομένων ὥσπερ ϑεὸν κατευχαῖς. Qui quidem 
Diis eorumque signis honos cum exhiberetur olim, turpi quadam 
adulatione ad homines fuit translatus; quod egregie docetur ab Is. 
Casaubono ad Sueton. Calig. c. 13., quem consulere operae fuerit 
pretium. Wkss. 

91. 82. Τάτε s τὰς φυλακὰς ῥᾳϑύμως ἔχοντας 1 Ea- 
dem Polyaenus Strat. L. V. 2. 7., sed vérbis levi vitio maculatis. 
Editur οἱ uiv Paeuapav μ᾿ καὶ ᾧσὸ χαρᾶς EREX Y- 
ZAN τὰς φυλακὰς, ὡς ἤδη τυράννου τὴν ἀρχὴν ἀφέντος. Tu 
lege EEEALYXAN , ut sententia constet. WEss, 

91. 95. Τῆς διατειχίου ἔσω μάχης οὔσης Forte sic cor- 
rigendum : τῆς ἔσω διατειχίου μάχης. Haec Rhedomannus, At 
postea in not. Correct. et Addend. Anc me non satis expedio, in- 
quit. Atque huud scio, an locus iste non mendum habeat. Δ quo 
non dissentio: certe 4 tes vix potest ἐν σταδίῳ" ὀλίγῳ δὲ δια- 
στήματι. Ang. Cospus, qui XVI. hunc librum Latino sermone con- 
vertit, legisse aliter videtur; sic enim dat: cumque haud magnum 
loci spatium intercederet (quippe intra munitiones statim erat 
pugna) accurrit subito magna hostium vis in eum locum satis an- 


IN LIB. XVI. CAP. 10.— 14. 85 


gustum et vix stadii unius. Sed neque id satis arridet. Mallem 
πολὺν ἐποίει φόνον" ἐν σταδίῳ δὲ καὶ ὀλίγῳ διαστήματι ete., nisi 
consultius esset, fideliorum Codd. opem exspectare. Wkss, 

91. 15. ᾿Εναπελείφϑη μόνος τῷ πλήϑει] Dubites utrum 
praeoptes, hoc an ἐναπελήφϑη, quod Steph. expressit. Supra 
L. XV. 48. ot ἐναποληφϑέντες τοῖς πτώμασιν conmode sedem 
tueri possunt: hie cum interprete prius eligo. WEss, 

92. 19. Τοῖς πολεμίοις παρ᾽ ὑλίγον ὑποχείριος ἐγένετο ] 
Haec uberius apud Plut. Dion. p. 971. D. Wrss. 

92, 43. "Ev τοσούτῳ δὲ τὸ λοιπὸν etc.] Negliguntur Dio- 
nis hae artes ab aliis, Dionysii tamen fraudes, quibus inter se 
Dion et Syracusani collidi coepti sunt, non praetereuntibus. In- 
spice Plut. Dion. p. 972. et Polyaen. L. V. 2. 8. Wrss. 

92. 57. Noc μακρὰς πολλὰς ἔχοντες ] Quae continuo se- 
, quuntur, praesentiam negandi vocis non ferunt: hinc eam in- 
duxi. Wrss.. 

92. 63. Καὶ τῶν ταύτης ἀδελφῶν ete.] Addi debuerat Pi- 
thoiaus, quippe consiliorum et caedis particeps. Xenophon Hellen. 
L. VI. p. 470., Plut. extr. Pelop. vita, Conon Narr. 50., Cicero 
de Offie. L. II. 7. et Ovid. Ib. v. 323. ordinem patratae necis 
exsequuntur. Wkrss. 

93. 66. Π͵εγάλης ἐτύγχανον ἀποδοχῆς Erant e senibus, 
qui 'Theben dignissimam censebant, cui templum conderetur, si 
Serino fides apud Io. Stob. Tit. VII. p. 91. Sed illa marito inter- 
fecto retinuit dominationem, adscito nomine tenus fratre Tisi- 
plono, sicuti Xenophon et Conon testantur. Wkss. 

93. 70. Oi δ᾽ Z4Aevádon καλούμενοι Vid. L. XV. ^7. 
Demosthenis Schol. omnia alia refert de Aleuadis, Philippumque 
contra eos, tyramnidis studiosos, a Thessalis fuisse auxilio arces- 
situm, ad Olynth. I. p. 8. et Il. p. 144... errans, uti opinor. Wkss. 

93. 76. Κατεπολέμησε τοὺς τυράννους 1 Conf. huius libri 
€. 37. et Polyaen. Strat. ἢ, IV. 2. 19. Wrss. 

93. 82. Τὸν παραλειφϑῶτα πόλεμον ὑπὸ τοῦ πατρὸς] 
Hinc apud Athen. L. Vl. 4. Ἔφορος ἢ Z/guóquAoc ὃ υἱὸς αὐτοῦ 
ἐν τῇ τριαχοστῇ τῶν ἱστοριῶν περὶ τοῦ ἐν Ζελφοῖς ἱεροῦ. Caussa 
enim cur dubitet, ea est, quod Ephorus belli huius historiam 
filio pertexendam reliquerit. Monuit etiam Fo. Ionsius de Script. 
Hist. Phil. L. I. 9. 2., sed haesitans, utpote horum Diodori non 
recordatus. Wkss. 

93. 87. Ἔτη ἕνδεχα]ῦ Anni bene habebunt, si belli sacri 
initia in hunc annum referas cum Pausan. L. X. 2. Nostro tamen 
aliud placet principium c. 23. Wrss. 

93. 90. Καὶ κατέστροφεν dg τὴν κατάληψιν τοῦ ἱεροῦ] 
Eadem extremo L. XIV. Wrss. 

93. 92. 4λλος δ᾽ ὃ ᾿4ϑηναῖος ete.] ᾿““νὴρ I9 zvatoc, 
οὐ τῶν παρημελημένων ἐν ἱστορίᾳ 41 ὕλλος, apud Plut. de Herod. 


86 ANNOTATIONES 


malign. p.. 862. B. Est profecto celebre eius nomen, etsi saepe 
exscriptorum negligentia depravatum. Is. Casaubonum vide in Dio- 
gen. Laert. L. V. 76., ad Athen. L. IV. 14. et Maussac. ad Har- 
pecrat. voc. ὑ“ριστίων. Seripsit historicum opus, cuius una pars 
ab inchoato Philomeli sacrilegio ad Perinthum Philippi armis occu- 
patam decurrebat: altera usque ad Philippi exitum. Sic Noster 
c. 77. huius libri. Praeter id et aliud reliquisse censendus est, si 
de Demetrio Phalereo , ut bene suspicatur G. Io. Vossius de Hist. 
Graec. L. liL. p. 360., quaedam sit conmentatus apud Athen, L, 
ΧΗ. 7. Quam quidem rem certam et claram Noster esse iubet L. 
XXI. Eclog. 5., ubi prave nune ZloAXog legitur. Dicit ib de- 
scripsisse iilum τὰς χοιγὰς πράξεις libris: X XVL, unde conficias 
haud iniuria, idem esse opus, quod a sacri belli initio Graeciae 
Siciliaeque res conplexum fuerit usque in ultimos Agathoclis ty- 
ranni annos: hoc amplius,  rectiorem videri scripturam , a δίας 
phano vetustis e libris depromptam, qua Diylli illud opus libris 
XXVI. absolvitur. Wrss. 

99. 97. "Einü οὐ] ᾿Ελπίνης dieitur. in Dionys. Hal. Di- 
narch. p. 113., sed ᾿Ελπινίχης in eiusdem .Lysia p. 85.,. /quod 
eius nomen praeoptat Sylburzius, neque respuit lo. Meursius de 
Archont, L. IV. 7., quibus equidem refragari nolo, WESS... 

93. 99. Γναῖον Ταμέλιον ᾿Ιμπερειῶσον ] Hie 2MóvAcv, et 
paullo ante Ποπίλιον scribe. Ron.  Coniectura non est Rhodo- 
manni, sed ipsa veritas. Car. Sigon. praeterea IJozíAA«ov suo ex 
Cod. adfert ad Livii L. VII. 12., quod restituo. Manlium dat Co- 
spus, incertum ex vetusto libro anm suspicione. Porro stadii hac 
Olympiade victorem Euseb. ΠἊαῦρον Κυρηναῖον perhibet. WEss. 

93. 10. Ἔπειτ᾽ ““οπώνιον ] Hane; urbem Gab. Barrius L. V, 
de Ant. et Sit. Calab. p. 185. ed. Lugd, nunc.Quarquazium dici 
adürmat, auctorem illi dans Diodorum, praeterea nihil. . Mallem 
sinceram praestitisset scripturam | et deinde situm inquisivisset. 
Ecquis enim. Zrponio patronus, Nostrum si seponas? Placet ΡΒ, 
xS coniectura, ἔπειτ Ἱππώνιον legentis, L. IV. Ital. Antiq. 
p. 1291. Eam suadet et propinquitas , non longe a "TTerina,, et ur- 
bis V XH celebritas, Ww ESS. 

93. 13. Κατὰ γὰρ τὴν ete. οἱ δραπέται Βρέετιοι Vide P. 
Leopardum Emend. L, IV. 12. Opportune Strabo, quem is. exci- 
tavit, kh. VI. p. 392. Βρεττίους γὰρ: “καλοῦσι τοὺς ἀποστότας. 
ἀπέστησαν. δ᾽ : ὡς φασι» ποιμαίνοντες αὐτοῖς (ἀευκανοῖς) πρός 
τερον, εἶθ᾽. ὑπὸ ἀνέσεως ἐλευϑεριάσαντες, ἡνίκα ἐπεστράτευσεν 
Zo. “]ιονυσίῳ , καὶ ἐτάραξεν ἅπαντας πρὸς ὅπαντας. Firmat 
eniin rem ipsam, et tempus Bzuttiorum defectionis. Adde. Ph. Clu- 
ver. Ital. Ant. Lib. IV. 15. Vide vero rerum humanarum vicissitu- 
dines. lidem illi Bruttii, labentibus anmis in. non dissimile seryi- 
tutis genus reciderunt, ob nimium Hannibalis altero Punico bello 


studium ad servilia ministeria Romanorum magistratibus praestanda 


IN LIB. XVI. CAP. 15 — 18. 87 


dammati apud Festum in Brutiani et Appi, fin. Hannibal. et 
alios. WESS. |. | 

94. 26. Ἡρακλείδης δὲ ὃ καταλελειμμένος ete. ] Supra 
c. 6. WEss. 

94. 30. Ναῦς μὲν μακρὰς εἴκοσι] Pisterius dat ilii VII 
triremes et tres alias naves, plura de hominis consiliis et cum 
Dione. simultate adspergens in. Dion. .p. 972. WESS. 

.94- 40. “Ὕστερον δ᾽. ἀπολειφϑέντος: nó τῶν πολεμίων. 
Antea bis ostendimus. positum ληφϑεὶς pro. λειρϑείς. sed vereor 
ne hie vice versa sit &z0A&q9érroc pro ἀποληφϑέντος. STEPH. 
Recte Stephanus; cui Rhodomannus accedit. Idem vitium in his, 
Io. Chrysostomi T. L p. 345. B. de Imp. Valente, ὅπου γε καὶ. 
αὐτὸς ὃ βασιλεὺς εἷς κώμην τινὰ ἀπολειφϑεὶς uev ὀλίγων στρα- 
τιωτῶν εἴα. Ipse ἀποληφϑεὶς reliquerat, sicuti ea, quae, ἄς im- 
peratoris eius caede Zosim. L. IV. 24., declarant. Polyaen. L. V, . 
16. 9. ἹΠαμμένης .-- ὑπὸ πλειόνων ἀποληφϑείς. ubi in Atptis 
idem est, ut saepe, peccatum. Wess. 

94. 44. “Εαυτὸν ἀπέσφαξεν) Eadem Ephorus, insuper mor- 
tuo scriptione sua turpiter insultans. At Timonides, qui rebus 
gestis adfuerat, vivum in hostium potestatem venisse ac ludibrio 
fuisse, Speusippo perscripserat, referente Plut. Dion. p. 974., 
quem vide. Plutarchum sequitur "lzetzes, etsi solita iactantia in 
Timaeo, quem errans 24rógoqóvov υἱὸν pro 24vógouczov vocat, 
ea se lectitasse videri velit Chil.. X. 850. WEss. 

94. 65. Τοὺς ἀρίστους τῶν μισϑοφόρων ἀπέλιπε ete.] Fili- 
um etiam Apollocratem, de quo ad Aelian. V. Hist. L. HI. 41. Iac. 
Perizon,, teste Plut. Dion..p. 974.,.qui haec. et quae continuo 
succedunt , copiosius dx segmitüx. WESS. 

5795. 8I. JIoXà τῶν Συρακουσίων. ---  ὡπερεβάλλ ovro ] Ma- 
luissem τοὺς Συρακουσίους, αὐ ipsemet atque alii plerumque adso- 
lent. Vid. ad e. 88. libri XV. Wzss, V. Schaef. ad schol. Apoll. p. 304. 

93. 2. Νύψιον τὸν Neto Mt d Videndus iterum est Plut. 
Dion. p. 976. A. Wzss. ᾿ 

95. “ὃ. ᾿Ετέλει- τὸν εἰς Συρακούσας πλοῦν} Sie.c. 68. οὗτος 
μὲν οὖν κατὰ σπουδὴν ἐτέλει τὸν; εἰς Piyytov πλοῦν: Alii; brevi- 
tatis studiosi, τὸν πλοῦν omittunt. Aristides T. ΠῚ. p. 57 6. ἴδοις 
δ᾽ àv καὶ πρὶν εἰς ᾿λεφαντίνην τελέσαι. Lucianus iir ο.71. 
αὐϑημερὸν ἀπὸ, τῆς ᾿Ελλάδος εἰς, ᾿Ινδοὺς τελεῖ, qui “ἣν ὁδὸν in- 
telligendam reliquit. WEss; 

- 795. 17. Καθωρμίσϑη nigl τὴν "MotSougax] Jatirpivs in 
Arethusae portu, maluissem propter fontem. Arethusam. Memi- 
nit, fateor, λιμένος ᾿“ρεϑούίσης Procopius Belli Vandal. L..I. 14. 
sed: nusquam Diodorus, neque ante Procopium alii. Fons specta- 
bat eam insulae partem , quae in magnum portum vergit, docente 
Ph. Cluverio Sicil. Antiq. L. E. p. 166. et lae, Bonano L. I. Syrac. 
Antiq. c. 1. 7. etc. Wrss, 


88 ANNOTATIÓNES 


-.96. 32. Τινῶν δ᾽ ἐγχρατεῖς κατέστησαν Quatuor ma- 
vium potíti sunt, si Plutarch. in Dion. p. 976. A. audis. WESS. 

96. 37. “Ῥαϑύμως εἶχον τὰ περὶ τὰς φυλακὰς Alias ῥᾳ-- 
ϑυμεῖν τὰ περὶ τὸς φυλακάς. Itaque nihil moveo. Vid. L. II. 19, 
et L. Ill. 55. et huius lib. c. 12., ubi eadem. Wrss. 
, 96. 39. ᾿ἀναμαχέσασϑαι xal ἀναλαβεῖν βουλόμενος τὴν 
ἥτταν Conf. ad L. ΧΗ], 87. ᾿“ναμοχέσασθαι auctoris atque 
aliorum adsuetudine satis est munitum. Namque et L. XIV. 2. 
ἀναμαχόμενος δὲ τὸ περὶ τὸν βασιλέα γεγονὸς ἐλάττωμα" et L, 
XVII. 72. ὃ δὲ ᾿Αντίγονος --- ἀνεμαχέσατο τὸ γεγονὸς ἐλάτ-- 
τορι reperies. Nic. Damascenus Excerpt. p. 482. διενοεῖτο — 
τὴν ἐκείνου ἧτταν ἀναμαχέσασθαι. Polyb, E. 1. 55. σπουδάζων 
ἀναμιαχέσασϑαι τὴν γεγενημένην περιπέτειαν. Liban. Basil. p. 
133. D. ἀναμαχεῖσθαι δὲ τὴν πληγὴν, οὐδὲ ὄναρ ἐλπίζουσιν. 
Quae quidem ad verbi usum abunde erunt. ὟΥ Ε55. 

96. 49. ᾿Εκ τῆς μέϑης μεϑύοντες Rhodomannus in. not, 
suarum Addend. pro μεθύοντες lego interim ἐγερϑέντες" quod 
probum foret, si Codd. patronos haberet. Ego vero non damno 
penitus vulgatum. Dixit Oppianus Halieut. V. 228. £x τ᾽ ὀδυνάων 
939 ὀλοὸς μεϑύῃ. et S. loannes Apocal. c. XVIL. 2. καὶ ἐμεϑύ- 
σθϑησαν — ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας αὐτῆς. tum γυναῖκα με- 
ϑόουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων 9. haud multa profecto varie- 
tatis dissimilitudine. WEss. 

96. 73. ᾿Εξαπέστειλαν ἱππεῖς) Operosius haec Plut. in Dion. 
p. 976. D, exponit. Wkss, 

96. 75. “-οριάλωτον γινομένην Sic.infra L. XVIII. 46. 
et in Excerpt. Vales. p. 301., Euripid. Troas. v. 517., Synesius 
Encom. Calvit. p. 84. D. sed δορυάλωτον de Insom. p. 148. C., 
et Demosthen. de Coron, p. 170., Aeschin. περὶ Παραπρ..Ρ. 32., 
Plut. T. II. p. 295. €.; quae scribendi discordia δορύκτητον et 
δορίχτητον quoque infestat. Vid. not. in L. XII. 83. Wkss. 

97. 82.. Koi διανύσας ὀξέως τὴν εἷς Nvgax.] Quaedam rei 
gestae ordinem illustrantia negliguntur ab auctore, ex Plut. Dion. 
p. 977. C. petenda. De Hexapylis diximus alias. Tu vide Ph. 
Cluver. S. A, L. I. p. 145, Wzss. 

^ 97. 14. Τοὺς μὲν ἐχϑροὺς ἅπαντας ἀπέλυσε τῶν ἐγκλημά- 
τῶν} Considera sis magnum viri animum et mirare clementissi- 
mam lenitatem, qua Heraclidem et alios tractavit, apud Plut. 
Dion. p. 979. A. Wrzss. 

97. 21. Κατὰ δὲ τὴν “Ελλάδα etc. ] Suo haec tempore nar- 
rantur. Sociale enim bellum Archontibus Agathocle et Elpinice 
potissimum fuit administratum, Dionysius in Lysia p. 87. οὗτος 
δὲ ὁ πόλεμος (ὃ συμμαχικὸς) πίπτει κατὰ ᾿.«4γαϑοχλέα καὶ EA- 
πιγίχην ἄρχοντας. WEss. 

97. 29. ᾿Ιφικράτην καὶ Τιμόϑεον  Λάάτει fuerunt. Mene- 
theo, cui belli eius curam Athenienses inposuerant. Corn. Nepos 


IN LIB. XVI. CAP. 18. — 22. 89 


Timoth, c, 3. Fit Menestheus praetor, filius Iphicratis, gener 
Timothei , et, ut ad bellum proficiscatur, decernitur. Huic in 
consilium dantur duo usu sapientiaque praestantes, pater et so- 
cer, quod in his tanta erat auctoritas, ut magna spes esset, 
amissa posse recuperari. Idem docuerat Dipriysius in Dinarcl. 
p. 119., nisi orationem incuria quaedam corrupisset, Subveniamus 
scriptori optimo, suumque illi reddamus. Sic editur: εἴρηται γὰρ 
ἐπὶ τοῦ στρατηγοῦ Τιμοθέου ζῶντος , κατὰ τὸν Ζρόνον τὸν Pis 
μετὰ ΝΕΙΜΕΣΘΕΣΕΩΣ ὄδτρατηγίας. ἐφ᾽ ἢ τὰς εὐθύνας ὑπο- 
σχὼν. ἑάλω. Τὰ mecum. ΠΕΝΕΣΘΕΩΣ refinge. et felicem Syl- 
burgi industriam ab vero. longissime deflexisse, mirare. WESS. . 

498. 49. ᾿Επιμαρτυρόμενος τοῖς στρατιώταις] Etsi non 
oblitus sim Paullini ex Ep. ad Galat. V. 3. μαρτύρομαι παντὶ 
ἀνθρώπῳ . mallem τοὺς στρατιώτας. lllud enim diversum est, 
De re ipsa Corn. Nepos Timoth. e. 3. Wxss. 

98. 52. Or δ᾽ ᾿ϑηναῖοι παροξυνϑέντες 1 Τἰοτὰπι Nepos 
c.3. Οὐ eam rem in crimen vocabantur (Iphicrates et Timotheus.) 
Populus acer, suspicax, mobilis, adversarius, invidus etiam po- 
tentiae, domum revocat, accusatur proditionis. Hoc iudicio da- 
mnatur Timotheus, lisque eius aestimatur centum talentis. Cui 
de centum talentis adsentitur Dinarchus Or. in Demosth. p. 92., 
sed levi vitio deturpatus: ἀλλ᾽ ἑχατὸν ταλάντοις ἐτιμήσατε. Ort 
χοήματ᾽ αὐτὸς ἕφη παρὰ Χίων εἰληφέναι καὶ ἹΡοδίων. Quid? ipse, 
se Timotheus detulit et repetundarum accusavit? nugae; neque 
enim adeo famae et capitis sui prodigus fuit. Dederat orator ὅτε 
χρήματ᾽ αὐτὸν ' Apiozoqiàv ἔφη. Aristophon. actor erat, crimi- 
natusque est, Timotheum et Iphicratem pecunia corruptos rei ge- 
rendae occasionem neglexisse. Docet Polyaenus Strateg. L. III. 
9. 29., et clarissime omnium Dinarchus ipsemet Or. in Aristogi- 
ton. p. 110., ubi verba, ut ea explevi, repetit. Porro Iphicrates, 
quem Diodorus in capitis hac caussa damnatum fuisse significat, 
absolutus est, Polyaen. dict. loc. et Corn. Nep. in Iphierat. c. 3., 
eum Schotti nota, testificantibus. WESS. 

98. 58. 'MorafláZov γὰρ &noorárrog] Accusabor fortasse 
temeritatis, qui receptam scripturam mutare sustinuerim, nihil 
Plethonem et veteres libros, in quibus QQ«ovafoloc, reveritus. 
Caussam accipe. 4rtabazum appellant omnes, Demosthen. in Ari- 
stocrat. p. 428., Polyaen. L. VII. 33., confundens tamen. duos 
eiusdem nominis, auctor ipse c. 34. Eundem reperit suo in codice 
Ang. Cospus, restituendumque censuerunt viri doctissimi Simson. 
Chron. ad ann. 3649. et Barbeyrac. Hist. Foed. P. I. p. 216. 
Denique pertritum librariis est, Φαρνάβαζον et I4oraflaLov, quod 
exemplis antea patefecimus, scribendo permiscere. Quae tibi levia 
si videbuntur, (ὩΩαρνάβαζον retine. Mihi alia mens, consilium 
aliud. WEss. 


98. 77. Ζηιαμείνας ἔτη vola] Et hoe recepi Ang. Cospo 


90 ANNOTATIONES: 


fideiussore, Accedit ipsemet auctor e. 7., eum de 8ociali bello; 0c 
διέμξινεν ἔτη τρία 5 firmaturque rei ordine; Suscéptum: est bellum 
Cephisodoto Archonte, et gestum acriter. cum Agathocles et Elpi- 
nioces-Athenis pruetorbs essent: sic Dionysius in Lysia p. 89. Non 
nM ultra triennium propagatum est. Wrzss. |. 

99. 78. Πῆάλοκον Φάβιον In Fastis. €. Fabium adpellari; 
bene vidit Rhodomannus. inspice Livium L. VII. 12. Wzss. Mo- 
nuit et Pighius L. IV. p. 282. 

99. 80: Kal διέμεινεν ἔτη ἐννέα ] Malüissei 2 ἕτη δέκα serie. 
psisset; quemadmodum inferius c. 60. Bellum paullo conflatum: 
citius, docente Pausan: L.X. 2., continuatum est in continuos. 
déeem annos. Id: praeter Pausaniam agnoscunt et palam profitentur 
Aeschines Or. in erar p. 74. et Athenaeus L. XIII. p. 960. B. 
Wess. 

Ibid. QU. doloe γὰρ ὃ Dixi In dirmi Φιλόμηϑος; 
quod Bongarsii monitu ad lustin. L. VIIL. T. merito.in postrema 
editiotie 'eorrectum: est. Plut. Timol. p. 251. Quiódnuor vocat, 
melius 0/.0072.0». TM. p. 397. F.. Εὔμηλος dicitur in schol. ad 
Pindari Pythion. Od. IV. 7., nec sine vitio tamen. WEss. 

99. 89. Oi δὲ Φωκεῖς ἐπεργασάμενοι ete. | Iustinus aliter 
L. Vlil. 1. Lacedaemoniis crimini datum, quod arcem Thebanam 
induciarum tempore occupassent: Phocensibus, quod Boeotiam 
depopulati essent. Sed verior caussa, quam. Diodorus adfert, ..Pau- 
sanias quidem sibi non satis liquere ait L. X; 2., cur mulctam:/Am- 
phictyones Phocensibus irrogarint, agri tamen: Cirrhaei, de qo. 
Demosthen. Or. de Coron. p. 165. Aeschin. in:Ctesiph. p. 69. et. 
Strabo L. IX. p. 6415 a Phocensibus arati meminit, et mulctae 
emus nomine €. 15. eixid doo libri, ὅτε Φωκεῦσιν (ἠιμφικτύονες) 
ἐπεργαζομένοις τοῦ ϑεοῦ τὴν χώραν θη ps ρημάτων bk 
μίαν. WESs. : 

99. 92. Ot μὲν: ἐπερομοθμονεοῆ De his civitatium dd Pues 
phictyonieum: consessum.;legatis Aeschines Or. in Ctesiph. p. 69., 
Ulpianus ad Demosth. de Coron. p. 165. et Harpocration in “7ε- 
separe Alius erant iste de quibus: Philosophus Polit. 

VL. 8. WEss."« o erstisner ii 

99.12. "Aon: ἔχειν φάει Ita postulant manu exa- 
ràtae sehedae, Pausan. eadem in reL. X, 9. οὕτος ovv ὃ Φιλόμηλος 
τήν τε ἔκτισιν αὐτοῖς. ὠδύνδιζον ἀπέφῃνε τῶν χρημάτων. ὙΥΈΒ5. 
50099. 18. 246260 Dojo Non est de. nihilo Q»roxzícv, quod 
Basileae vulgarunti Duplici enim modo-Homeri Ἢ: B, 517. olim 
legeliatur. Τὸ δὲ Φωκήδν, Eustathius ait p. 273. A1. διφορεῖται 
χατὰ τοὺς παλαιοὺς. οἵ φάσιν ὅτι ἐν τῇ "doi rápyov διγῶς φέ- 
θεται Φωκείων διὰ διφϑύ) »yyov δὴ "λαδὴς καὶ φωχήων διὰ τοῦ ή. 
Secutus essem Basil., si céteri Codd. suppetias ivissent. WESss. 

100. 36. ᾿Ακυρώσει]᾿ “΄χυρῶσαι non malum foret. WEss. 

^ud. Ὃ δ᾽ ᾿ρχίδαμος ἀποδεξάμενος τὸν λόγον 1 Non ea 


IN LIB, XVL CAP.'23. — 26. 9r 


tahturh'ex caussa, qnod res in publicum: videretur utilis, sed- ol. 
privatum etiam lucrum, ni fallit Theopompus; Namque is in lite- 
ras retulit, Phocensium principes et Archidamum et Dinicham eius: 
uxorei, quo maritum perpelleret , ingentibus donis corrupissey 
apud. Pausan, L. III. 10. Quid eos dico? non reges tantum, sed et 
Ephori. senatoresque Spartani idem in crimen. raptabantur, EM ic 
ium. fayien a. Messeniis ; eodem. indice L. IV. 5. Wrss. ^ 

-100. 45. Τούς ve. Θρὰκίδας zaXobuf»ovc τῶν 4]΄ελιρῶν} 
Dohwcde constat-ex: Pausan. L. II. 10. Zhrecidae vero unde di 
cantur, et an sine vitio, decérnere non audeo:z.sunt enim nusqiiam: 
mihi , :quod quidem me.ninerim, lecti. ;/Viderntur-oraculi: quidam 
administri fuisse, sive illi. Qho(gov d eiupet — in Ion; dry: 
pidis y. 94. WEss. 6 

100. 50. 74ozpoi μὲν, ot πλησίον οἰχοῦντες Ha esu 
fortasse ,' quos. LX ferme stadiorum iniccise du rts Dn ἀδώξίανας 
apud Aeschin. in Ctesiph. Pp. 71. Wess; d 

100. 55. "Ex τε τῶν στηλῶν ἐξέκοψε Bemnosth; 8i tamen 
is auctor Or. in Neaer. p. 740. xoi ἠνάγκασαν. αὐτοὶς ἐκκόψανα 
τας τὰ ἐλ ἐγεῖα. et Or. in Eubulid, p. 714. καὶ τὸ ψήφισμω ἐχΞ 
χόψαντες" ὃ ἐμοὶ ἐψηφίσαντο οἱ δημόται. utrobique tamen libri 
veteres. ἐκχολάψαντες. levi discrimine. "Adde Dion. iae maron 
Or. XXX. p. 335. D.. Wzss. 

100. 63. ᾿Εψηφίσαντο βοηϑεῖν τῷ 8 ossi Haud duiaásk 
iniurià Boeoti, 51: alias odii caussas iusuper habuissent. .Debebant 
ex. iurisiurandi religione βοηθεῖν τῷ ϑεῷ καὶ χειρὶ, καὶ ποδὶ) 
χαὶ πάσῃ δυγάμει. .Sin Secus, inprecati sibi fuerant diras dirissi- 
mas, μήτε γῆν καρποὺς φέρειν » μήτε: γυναῖχας τέχνα τίκτειν 
γονεῦσιν ἐοϊκότα. ἀλλὰ τέρατα — καὶ ἐξωλεῖς εἶναι καὶ αὐτοὺς; 
χαὶ οἰκίας. "καὶ τὸ γένος τὸ ἐχείνων. apud -Aeschin. Or. in. Cte- 
siph. p. 69. et περὶ “Παράπρ. p. 43. WESS. - δὲ 
εὐ 6:00. 67... ᾿Ἡναβιβάσας τοὺς μισϑοὺς} Amat hoc genus 
auctor. Kai τὰς τιμὰς ἀναβιβάζοντες, Lb. V. 10. ᾿“Ζναβιβάσἀάς δὲ 
τοὺς στρατιωτιχοὺς μισϑοὺφοίο. in Excerpt. Vales. p. 266. WEss. 

101. 83. *4rágovc ῥίίτεσθαι τοὺς ἱεροσύλους Vide Illust. 
H; Gxotium de Iur: Belli et Pac. L.1I. 19.5. Athenis qui sacrum les 
gerat, capite luebat et extra Atticae solum inhumabatur, Xenoph 
Hellen,.L. E. p. 351., par alibi poena, ut ex Dion. Chrysostom. Or. 
XXX.p. 336. A.,' et Philone lud. apud Euseb. Ton Evang. sra gr 
p. 392. D. ebriliosreg: WESss, 

101. 98. «ἡϊξὲ μάλιστα χρησϑηριὀμον τιρἢ 'Erant, uti i'elnd 
ganter Clemens Alexandrinus Protrept. P 11. συνέμποθοι τῆσδε 
τῆς. γοητείας AIUEX, αἱ ἐπὶ μαντικὴν: ἠσχημιέναι. Dictum au 
tem est, sicut ὑσὶ jravreosoO'us seu caesis porcis oraculum pe- 
tere apud Pausan, L. VI. 2. p. 455. Namque eorum esse sole* 

χϑηστηριάζεσϑαι, qui sciscitatum oracula. veniunt, "Infra L. iX, 
90. ἐν uiv'yàp Βραγχίδαις χρηστὴρ évov αὐτοῦ. cum ἐκ 


92 ANNOTATIONES 


Branchidis oraculum consuleret. Etiam Strabo L. IX. p. 616. B. 
τοὺς δὲ Πελασγοὺς. μένοντος ἔτι τοῦ πολέμου. χρηστηριαζομέ: 
vyovc ἀπελ Sev. Et de Trophonii antro p. 634. C. καταβαΐνει δ᾽ 
αὐτὸς ὃ χρηστηριαζόμενος. tum L. XVI. ,P. 1105. B. καὶ ὃ χρη- 
στηριαζόμενος ἦν τότε πολὺς, καὶ τρέχων εἷς μὲν “ωὡδώνην, 
Contra ea χρηστηριάζειν oraculi praeses, aut, numine eius plena, 
yates perhibetur. Sic de Apolline Strabo L. IX. p. 646. B. καὶ 
ἐσωφρόνιζε τοῖς μὲν XPHZTHPLAZQON, καὶ τὰ μὲν ἐπιτάτ- 
TOY, τὰ δὲ ἀπαγορεύων. Mox vero Noster lege sancitum fuisse 
tradit, μηκέτι παρϑένον  XPHZTHPIAZEIN. quam quidem, 
mala si fide oraculum redderet, παραχρηστηριάζειν ferebant, sic- 
uti Dodonaei Iovis antistitam Pelasgi apud Strabon. L. IX. p. 616. 
C. Usum parili modo χρᾷν et χρήσασϑαι distinguere , notum est. 
[taque transeo. WEss. 

101. 1. Ὄντος χάσματος ἐν τούτῳ τῷ τύπῳ Deseripsit 
haec Schol. ad Aristophanis Plut. v. 9. De capris et caprario, cui 
nomen Coretae, quaedam Plut. de Orac. Defect. p. 433. D., sic- 
uti de profundo terrae foramine, quod in oracula patebat, Iustin, 
L. XXIV. 16. Wrss. 

101. 3. Καὶ περὶ τοῦτο γενομένων Rhodomannus veyto- 
μένων" satis eleganter. Solet tamen auctor vulgatum eo usu te- 
rere, ut esse atque aliqua in re versari exprimat. Vid. not. in L; 
XI. 75. et XIV. 26. WEss. 

101. 17. Καὶ νομισϑῆναι τῆς Τῆς εἶναι τὸ χρηστήριον 
Oraculi possessio non eadem semper. Primas plerique omnes dant 
Terrae matri, Plut. de Pyth. Orac. p. 402. D. Aelian. Hist. Var. 
L. III. 1., quam propterea τὴν πρωτύμαντιν Γαῖαν Aeschyl. prin- 
cip. Eumenid. vocat: Telluri tamen socium adiungit Pausan. Ne- 
ptunum, L. X. 5. p. 809.5; sed Terra tandem iure suo. concessit, 
idque universum Themidi transcripsit, illa vero Apollini, aut, si 
Aeschylum audire malueris, Phoebae, quae id tandem Agli i in 
solidum condonavit: 

-- δίδωσιν δ᾽ ἢ ἢ γενέϑλιον we 

Φοίβῳ. τὲ Φοίβης δ᾽ ὄνομ᾽ Eja παρώνυμον. 
Hae veteratoribus olim artes, ut inducas plebeculam pascerent, 
et oraculi originem quam antiquissimam facerent. WEss. 

102. 23. Προφῆτίν τε μίαν πᾶσι καταστῆσαι yvvotxa] 
Ita valuit primis et ultimis oraculi temporibus. At florentibus Grae- 
ciae rebus, et credula superstitione consultores Delphos conpel- 
lente, duae fuerunt, quae et tertiam sibi vicariam, si sciscitantium 
"nw expostularet, adscisccbant. Plutarchus de Orac. Defect. 
p. 414. B. ἐπεὶ δὲ τῷ θεῷ δόξαν οὕτως, ἥτε ᾿ Ελλὰς ἐῤῥώσϑη 
πόλεσι. καὶ τὸ χωρίον͵ ἀνθρώποις ἐπλήϑυε; ΦΎΣΙΝ ἐχρῶντο 
ΠΡΟΦΗΤῚΣ ΣΙ͂Ν ἐν μέρει χαϑιεμέναις, καὶ TPITH δ᾽ EOE- 
4APOZ ἦν ἀποδεδειγμένη; viv 9 ἐστὶ uia IIPOO HTIS, καὶ 
oOx ἐγκαλοῦμεν. ἐξαρκεῖ; γὰρ αὐτὴ τοῖς δεομένοις. Ceterum om- 


IN LIB. XVI. CAP. 26. 297. 93 


ninm prima fuísse perhibetur PAhemonoé, de qua Clemens Strom, 
L. I. p. 383., quam quidem insecutae plerumque capiebantur ἐξ 
οἰκίας γεωργῶν πενήτων, quippe inpostorum artibus habiliores, 
" apud Plut. de Pyth. Orac. p. 405. C. Wrss. 

102. 28. '. 4o ὧν αὐτὴν τρίποδα χληϑῆναι Athen. L. II. 
p. 38. B. τρίποδα δὲ τὴν $nóflacw € ἔχοντες , TPIIIOAES ὠνο-- 
μάζοντο. Pythias eum insidebat, et ἐγκύμων τῆς δαιμονίου δυ- 
νάμεως, uti Longinus ait, oracula fundebat. Euripides Ion. v. 91. 

Θάσσει δὲ γυνὴ τρίποδα ζάϑεον 

““ελφὶς. ἀείδουσ᾽ Ἕλλησι βοὰς 

* Ac ἂν ᾿«“πόλλων x. αδήσῃ. 
Plura non addo. Vide Langbaen. in Longin. sect. XIII. p. 97. 
Davisium ad Max. Tyrium Diss. XIV. p. 547. et de tripode eius- 
que figura Ez. Spanhem. ad Callim. H. Del. v. 90. p. 384., Schot- 
tum Explicat. Apotheos. Homer. p. 80., denique de cortinis, ad 
exemplum Delphici tripodis dedicari solitis, Is. Casaubon, in Sue- 
ton. Aug. c. 52. WkEss. 

102. 43. IMzxéri παρϑένον χφηστηριάζειν Consuetudinem 
respicit Aelianus de Animal. L. XI. 10. μάντις τε ἦν ἅρα ἀγα- 
ϑὸς ó mic, οὐ χαϑίζων. μὰ Διὰ. κόρας. ἢ πρεσβυτέρας yv- 
γαῖχας ἐπί τινων τριπόδων. Et r'Iutarchus Num. .P. 66. B. οὐ 
παρϑένοι, γυναῖκες δὲ πεπαυμέναι γάμων, ἔχουσι τὴν ἐπιμέλειαν, 
ignis videlicet, qui perpetuus Delphis et Athenis servabatur. Tam- 
eisi autem vetula esset, dabatur studiosissime opera, ut ἁγνὴ διὰ 
βίου καὶ ποθ uocauit perseveraret, Plut. Orac. Defect. p. 435. 
D. Porro simili ex caussa Arcades sacerdotem Hymniae Dianae, 
quae virgo esse debebat, nüptam mulierem esse iusserunt, ὁμιλίας 
ἀνδρῶν ἀποχρώντως ἔχουσαν; Pausan. L. VII ὅ. p. 609. Haud 
ill quidem inprudenter. Oves lupis conmittere, nemo prudens 
instituat, Et fieri tamen persaepe solet, Wkss. 

102. 46. “ὑπομνήματι τῆς παλαιᾶς προφήτιδος Optime 
Reg. 1. Pythiae sollemnis hie titulus. “ΕἾ àv Zfekgotc προφῆτις, 
αἱ πάλαι προφήτιδες, Noster L. XIV. 13. et hoc cap., Plut. T. II. 
p.397., lamblichus de Myster. Sect. III. 1 1. p. 73., alii. Vulgatum 
προφητείας loci sententiae tenebras obducebat. Wrss. 

102. 48. Ἡμεῖς δ᾽ ἐπανάξομεν ] Rhodomannus genuinum 
esse censuit ἐπανήξομεν, €ui etsi obviam ire nolim, videndum ta- 
men, possitne salvum esse, quod scripti Codd. prae se ferunt. Fac 
subintelligendum reliquisse auctorem τὸν λύγον» quid tandem ad 
plenam orationem magnopere desiderabitur ? Wrzss. 

102. 52. Ὅτι ταῦτά ἐστι τὰ πάτρια] Vir diligentissimus Ant. 
van Dale, cum hunc locumDissert, I. de Oracul. p. 137. exscriptum 
dedisset, videri sibi defectum et lacerum significavit; neque iniuria, 
ut ego quidem arbitror. Minae, quas Pythiae ob responsum illud in- 
tentavit Philomelus, id illi gratum non accidisse, patefaciunt, Puto 
negandi particulam excidisse, rogantique vatem dixisse, non haec 


94 ANNOTATIONES 


esse patrii moris. Imperat Philomelus, ut statim e tripode vatici- 
netur. Atqui non licebat id quovis tempore, sed statis diebus, et 
olim. quidem solo mense, quem Bysium Delphi adpellabant, Cal- 
listhene et Anaxandride auctoribus in Quaest. Gráec. Plutarchi p. 
992. F., seriore tempestate ἅπαξ ἑχάστου μηνὸς sive singulis 
" mensibus semel, eodem teste Plut. de Pyth. Orac. p. 398. A. Opus 
praeterea multo erat ambitu, mactandaeque victimae, quae tum de- 
mum litabant, ubi toto corpore contremiscerent. ᾽Εὰν γὰρ μὴ τοῦ- 
το γένηται» τὸ μαντεῖον οὐ φασὶ χρηματίζειν, οὐδ᾽ εἰσάγουσι 
τὴν Πυϑίαν iterum Plutarch. de Orac. Def. p. 435. C. Horum 
aliquid si fuerit neglectum, i iurene Pythias οὐκ εἶναι ταῦτα πότρια 
dixerit? Mecum sentit in not. Addend, ,Rhodomannus, qui ταῦτά 
ἐστι παρὰ τὰ πάτρια, vel ὅτι ταῦτα οὐκ ἐστὶ τὰ πάτρια; se mal- 
le testatus est. WEss. 

102. 65. “Ὑπερπετόμενος 1 “Υπερπετώμενος Reg. 1. Vid. 
ad L. IV. 77. p. 321. Wzss. 

103. 67. Τὰς τρεφομένας ἐν τῷ ἱερῷ ] Forte eas respicit 
apud Euripidem cognominis fabulae v. 172. lon: 

"ES, Eo, τίς, 00^ ὀρνίϑων χαιγὸς προσέβα: 
Mv ὑπὸ ϑριγκοὺς» εὐναίας 
Καρφυρὰς ϑήσων τέχνοις: ᾿ 
Sic lege. Nam χαρφηρὰς. quod sedem eam invasit, ineptum est, 
Sienfi et ea, quae Burdelot. notavit ad Heliodor. p. 16. Meliuis 
praestantissimus, dum superabat, G. Arnaldus Lect. Graec. L. I. 
11. p. 76. ex Hesychio in Καρφυλαί. lon vero, ut ad eum re- 
deam, hoc praeter cetera ministerii obibat, ut a donariis, ne 
ab avibus inquinarentur, eas arceret: unde 
— — πτηνῶν T' ἀγέλας; 
Eod βλάπτουσιν / 
Zu ἀναϑήματα: τόξοισιν ἐμοῖς 
Φυγάδας ϑήσομεν. 
vers. 106. inquit. Wzss. 

103. 81. Καὶ τόν τε σταϑμὸν καὶ τὸν ἀριϑμὸν τῶν &va- 
ϑημάτων ] Liquet hine, quod et aliunde constat, donariis singula 
pondera fuisse inscripta, eorumdemque numerum, quo quaeque lo- 
co in thesauris erant reposita, tabulis insertum. Rem illustrabit 
Herodotus L. 1. 5. et monumentum inter Ántiq. Asiat, Edm, Chis- 
hull. p. 69. ete, Wzss. 

103. 94. Γαῖον Πάρκιον etc. ] 'Conf. Livium L. VIL 15. 
Wzss. 

103. 6. Περὶ τὰς Φαιδριάδας καλουμένας πέτρας} De 
Aesopo Suidas in Ζ᾽σωπος et (βαιδριὰς . perisse eum perhibent 
κατακρημνισϑέντα ἀπὸ τῶν (Φαιδριάδων καλουμένων πετρῶν. 
quae eadem saxa. Plutarchus fabulatorem eum praecipitem ex rupe, 
cui Hyampiae nomen erat, actum refert T. Il. p. 557., insuper 
addens, Delphos, cum poenas Aesopo dedissent; sacrilegorum sup- 


IN LIB, XVI. CAP. 27.— 30. :95 


plicium: ἐπὶ τὴν NovaMav ἀπὸ τῆς “Ὑαμπείας transtulisse; qua 
re suspicionem movit Ampl. G. Cupero Obs. L. IV. 4. petras illas 
conmuni nomine Phaedriadas fuisse vocatas, et eam quidem non 
absurdam, incertam tamen. [d constat, saxum illud, unde sacrilegos 
deiiciebant , prope Delphorum urbem fuisse. Οὐ πάνυ πόῤῥω τῆς 
πόλεως εἶναι λέγεται ἡ πέτρα Lucian, Phal, [. 6., quorum si re- 
cordatus fuisset lac. Palier. Graec. Ànt. ἢ, VI. 11. 4 citra dubium 
esse pronuntiasset, quod coniectando divinabat. Wkss. 

104. 26. Βοηϑεῖν ἔγνωσαν Βοιωτοὶ καὶ 710x901 etc.] Quot- 
quot concilii Amphictyonici participes erant, iurisiurandi quadam 
religione pem hanc templo debebant. Populi erant xii, qui in con- 
cilium coibant: Thessali, Boeoti, Dores, Iones, Perrhaebi, Dolo- 
pes, Magnetes, Locri, Oetaei, Phthiotae, Malienses, Phocenses, 
in Aeschin. Or. περὶ Παραπρ. 43. Aliter paullo Pausan. L. X. 8. 
aliterque Libanius T. 11. p. 694. A. et Harpocration in ZZuquxzvo- 
vec, sed levi discrimine ac propterea nato, quod generaliore no- 
mine nonnunquam alii contineantur, monente doctissimo Prideaux 
ad Marm. Oxon: p. 123. Pleraeque, ut Nostri catalogusinnuit, gentes 
templo suppetias venerunt, cum Phocensibus ex Ionibus adessent 
Athenienses, atque ex Doribus Lacedaemonii: ceteri enim Dores, qui 
ad Pindum accolebant, Apollini auxilium haud negarunt. Mox 
* Ayo Φϑιῶται sine copula verum est, uti apud Strabon. L. 
VIE p. 561., Libanium, Harpocrat. dictisloc., Nostrum ἢ. XV. 80. 
Bene ergo Cospus. Wrss. 

104. 30. “Συνεμόχουν ᾿“΄4ϑηναῖοι] Tabulas foederis recita- 
vit Demosthen. Or. περὶ Παραπρ. p. 211., conficitque Phocensi- 
bus et Atheniensibus mutuam fuisse φιλίαν, συμμαχίαν καὶ (ton 
ϑειαν. WEss. 

104. 31. Καί τινες ἕτεροι ] Tolle haec verba, quippe im- 
prudenter ex praecedentibus repetita. Wkss, Non versu 31.sed 32. 
verba eadem deleri iussit Wesselingus, quamvis typographus ma- 
num eius perperam reddiderit. ΒΕ ΒΚ. 

104. 40. Τὸν ὡρισμένον ἐκ τῶν νόμων xeugà»] Suas si- 
bi leges Amphictyonicum habebat concilium, quas Amphictyon 
aut certe Acrisius rogasse ferebatur: νόμους καταστησάμενος 
ἔξω τῶν ἰδίων. 00g ἑχάστη πόλις εἶχες τοὺς χοινοὺς ἅπασιν» 
ovc. καλοῦσιν ᾿“Ζμῳφιχτυονικοὺς Dionysius Halicarnasseus R. 
Ant. L. IV. p. 229. Wxzss. 

104. 58. Kal συλᾷν τὸ μαντεῖον ] Conf. Pausan. L. X. 8. 

p. 817., Athen. L. XIII. p. 605. C., Polyaen. Strateg. L. V. 45. 
Wrss. 

105. 77. Περὶ λόφον ᾿“ργόλαν ὀνομαζόμενον 1 Collem 
Argolum alibi legere non recordÜr. Etymologus et Suidas serpen- 
tes “ργόλας habent, sed fabulosos, quorum originem optime mi- 
hi explicasse videtur vir magnus et reconditae eruditionis S, Bo- 


chartus Hierozoic, P. ir. Lib. IV. 2. p. 449. Wzss.- 


96 ANNOTATIONES 


105. 88. Θανάτῳ κολάζουσιν Vide not. c. 26. Wrss. 

105. 95. ᾿“2νήγαγον 1 Positum est loco ἀπήγαγον, quod de 
captivis et in carcerem ac supplicium ductis multo tritius. Vid. 
Desid. Heraldum Advers. L. I. 11. Porro in ἐποίησε μεταϑέσθαι 
τῆς — τιμωρίας praepositio subintelligenda: ceteroqui casus quar- 
tus fuisset ex usu magis. WEss, Appianus Bel. Civ. III. 29. τῆς 

γνώμης μετατίϑεσϑαι. | 

105. 10. “Ἑαυτὸν κατεκρήμνισε Pugnato adverso ad ur- 
bem Neonem, qua de lac. Palmer. Graec. Ant. L. Vf. 11. praelio, 
victus Philomelus ex praerupto, in quod fugerat, saxo sese praeci- 

| pitem dedit. Ὃ Φιλόμηλος ῥίπτει τε ἑαυτὸν ἐν τῇ φυγῇ χατὰ 
ὑψηλοῦ zal ἀποτόμου χρημνοῦ. καὶ ἀφίησιν οὕτω τὴν ψυχὴν, 
Pausan. L. X. 2. p. 802. Meminit etiam Philo Iud., sed rupta pe- 
tra deiectum fuisse sacrilegum, τὸν μὲν γὰρ ( Φιλόμηλον.) διὰ ᾿ 
λόφου τραχέος καὶ λιϑώδους, ῥαγείσης τῆς πέτρας xoroxon- 
μνισϑῆναί τε zal καταλευσϑῆναι, apud Euseb. Praep. Evang. L. 
VIII 14. p. 392. D. Wrss. 

105. 12. Ὀνόμαρχος Philomeli frater, ut docetur inferius 
c. 62. Wess. 

106. 17. Πεϑώνην μὲν ἐχπολιορκήσας Ἷ Serius contigit, 
si non fallit ipsemet auctor c. 34. Methonen tamen ante Pagasas 
occupatam collocat Demosthen. Olynth. I. p. 4. WEss. 

106. 18. Παγὰς δὲ yeocoóusvogz] Fuisse puto Παγασὰς; 
quam urbem a Philippo armis domitam ac ditioni subditam ex 
Diodoro perhibet Gemist. Pletho. Nec dissentit Demosthenes Olynth. 
I. et II. p. 13. Pagae, quod quidem sciam, nullae hoc erant tra- 
etu. WEss. 

106. 20. "“ρξας ἔτη τεσσαράκοντα ] Vid. not. in L. XIV. 
96. Dio Chrysost. illis regibus Leuconem accenset, qui vitae mo- 
derato instituto aevum ultimam in senectutem extenderunt. Or. II. 
p. 35. D. Fuisse vero anno superiore superstitem, ex Demosthen. 
Or. in Leptin. p. 285., quam Archonte Callistrato recitatam ex 
Dionysio novimus, certa claraque res est: non item, Leuconem 
eundem esse, de quo Ovidius Ib. v. 311. DeSpartaco in Dissert. 
de Bospori reg. p. 57. P. E. Souciet. Wkss. 

106. 23. Πρὸς Φαλίσκους Adi Livium L. VII. 16. 
Wrzss. 

106. 27. “Ὑπὸ Ζακυνϑίων τῶν μισϑοφόρων ] Nimis brevi 
Sermone extremis viri praestantissimi gestis auctor defungitur. 
Copiosius Cor. Nepos Dion. c. 9. et Plut. Dion. p. 983. Callippus, 
qui Nepoti Callicrates, homo et callidus et ad fraudem acutus, sed 
sine ulla.religione et fide, domo Atheniensis, in breve tempus Sy- 
racusis principatum obtinuit, deiffi eodem gladio, quo amicum Dio- 
nem confecerat, iugulatus, teste ibidem Plutarcho, et de Sera 
Num. Vind. p. 553. D., cui iunge Platonem Epist. VIL. p. 334. et 
Athen. L. XI. p. 508. F. WEss. 


IN LIB. XVI CAP. 31.—34. 97 


106. 31. 42 δήμου] Dionysius Epist. ad Amm. p. 121. ἐπὶ 
Θεοδήμου τοῦ μετὰ -ióriov ἄρξαντος. Sed melius, quod et 
Sylburg. advertit, in Dinarch. p. 115. WEss. Veram scripturam 
esse Θεοδήμου vel Θουδήμου constat iam ex lapide Odericiano, 

106. 32. Π]άρκον Πόπλιον] Scribe Ποπίλιον. Ruop. Mág- 
xov Ποπίλλιον | Relingo id nomen, tum quod exemplum praebeat 
Cospus, haud multum a recto "mm tum quod res sit aperta, 
atque inter Πόπλιον et -“Ποπίλλιον nen magnum discrimen, Wkss. 

106. 41. Πρὸς τὴν εἰρήνην Tüdenov | Sequor meliores sche- 
das. Aeschylus vir C. Theb. v. 21. καὶ γῦν μὲν ἐς τόδ᾽ ἤμαρ 
εὖ ῥέπει ϑεός. Diodorus L. XII. 9. τὸ μὲν πρῶτον ἔῤῥεπε — 
τὸ πλῆϑος πρὸς τὴν ἀπόδοσιν. Et L. XIII. 53. οἱ μὲν ἐπιεικέ- 
στατοι τῶν ᾿ϑηναίων ἔῤῥεπον — πρὸς τὴν εἰρήνην. WEss. 

106. 43. Περιεβλέποντο] Ill. Scaliger et Vossius περιέβλε- 
πον. quod multo certe tritius est. Wess. in Add. 

106. 53. Παρώξυνε τηρεῖν τὴν ὑπόστασιν 1 lllustrat hoe 
genus Is. Casaubonus ad Polyb. L. 1. p. 111. ed. Gron. Wess, 

106. 64. Ὃν ἀνέϑηκαν --- οἱ ““μφικτύονες] Colossum huncre- 
perire ποη memini. Habet Pausanias duo Apollinis signa, ab Amphi- 
ctyonibus ex mulctatitio Phocensium aere dedicata L. X. 15. Wrss. 

107. 69. Ζηιὰ τὸ τοὺς ᾿μφικτύονας εἴς. Hic mendum 
esse non ab re suspiceris, cum syntaxis non constet, Áct enim 
aliquid desideratur, quod accusativo !41quxrvovac respondens sen- 
tentiam absolvat ; aut aliquid mutandum. Quid ergo? Si zó post 
διὰ in γὰρ vertas hoc sensu: Nam cum propter Amphictyones, & 
multatione in templum nefarie deliquissent, et propterea novae 
obnoxii multae essent etc, μοῦ. De mendo dubium esse non 
potest: medicina non admodum placet. Puto post τῶν (ϑοχέων, 
quod in sequente oratione idem repeteretur vocabulum, pauca ex- 
cidisse, quae τὸν κολοττὸν ἀνατεϑειχέναι, καὶ πάλιν τῶν GQcxéoy 
εἷς τὸ ἱερὸν etc., an alia fuerint, non temere decrevero. Id in con- 
fesso est, hoc vitii genere nihil esse frequentius, WEss. 

107. 86. Θρόνιον μὲν ἐχπολιορκήσας ] Gemist. Pletho, 
Θρόνιον μὲν τῆς Ὀπουντίας «Τοκρίδος ἐχπολιορχήσας ἐξηνόρα- 
ποδίσατο. ᾿““μφισέας δὲ τῆς ἑτέρας .“Ἰοχρίδος καταπληξάμενος 
ὑπέταξεν ἑαυτῷ . errans in TAronii vero situ, qui in Locris Epi- 
cnemidiis, sicuti Amphissae in Ozolis. Vid. das Palmer. Graec. 
Antiq. L. V. 2. et 5. Wkss. 

107. 93. 'oráfatoc ἀποστάτης ὧν ete.] Vid. supr. c. 
22. Wrss. 

107. 1. Ot δὲ Παμμένη στρατηγὸν ἑλόμενοι] Idem est, de 
quo Polyaen. Strat. L. V. 16. etFrontin. L. II. 3. 3. cum nota Claris 
Oudendorpii. Nec diversum puto Pammenem in Plutarch. Sympos. 
L. I. p. 618. D. ; quae enim de eo praedicantur, in hominem opti- 
me congruunt, ob amores, et Philippi quidem, non bene audien- 
tem in Libanii Or. in Aeschin. p. 702. D. et T. I. p. 106. A., ubi 

Vor. Il. 7 


98 /.— ANNOTATIONES 


si scripseris ἀλλ᾽ ἔμενεν αὐτοῦ (Φίλιππος) ΠΙαμμένους ἐρώμενος 
καὶ νέος ἐραστὴς. hians antea ac defecta oratio decurret recto 
tramite. Wrss. 

107. 11. Περὶ πόλιν ᾿Οονεὰς] Conf. L. XII. 851. Wrss. 

το 108. 20. Πλὴν Καρδίας] Cardianorum urbem, loco op- 
portuno atque ipso in aditu Chersonesi positam, sibi retinuit, in- 
dignante Oratore Or. adv. Aristocrat, p. 432. et Or. extrema de 
ne p. 43. Ipsi Cardiani, cum tractus eius urbes Atheniensium 
colonos admitterent, eos excluserunt, λέγοντες ἰδίαν χώραν οἰχεῖν 
χαὶ ovx ᾿“'ϑηναίων in Libanii Argum. Or. Demosthen. de Rebus . 
in Cherson., ubi ductu Diopithis, patris Menandri poetae, colonos 
hos eam in Tegionem deductos ostendit. "Hv μὲν γὰρ; inquit, Χεῤ- 
θόνησος: ἢ πρὸς Θράκην, τῶν ᾿““΄“[ϑηναίων χτῆμα ἀρχαῖον. εἰς 
δὲ ταύτην ἀπέστειλαν κατὰ τοὺς Φιλίππου καιροὺς κληρούχους 
ἑαυτῶν etc. De Cersoblepte Cotyis F., Atheniensium amico, idem 
Libanius T. Il. p. 687. C. Wzss. 

108. 25. [Ἔπειτα κατισχυόμενοι Vid. Polyaen. L. IV. 2. 
15. Mox ἔχοντας ἕν ἱμάτιον ἕχαστον offensioni esse non debet. 
S. Lucas A. Α. e. 2. 6. ἤκουον εἷς ἕκαστος. tum πῶς ἡμεῖς ἀκού- 
ὀμὲν εἷς ἕχαστος; S. Paullus Ep. ad Philipp. c. 2. 4. μὴ τὰ ἕξαυ- 
τῶν ἕκαστος σχοπιεῖτε. loseph. Prooem. sect. 11. Bel. Iud. xoi 
εἰς ἣν ὃ: (αστος τύχην διενεμήϑησαν. Sic enim Codd. scripti. | Lon- 
ginus περὶ "Yy. sect. ult. p. 240. ἕχαστος πρὸς τῆς ἑαυτοῦ ἠν-- 
δραποδιομένοι. Placet et Latinis. Virgil. Aen. ΧΗ, 552. Pro se 
quisque ruunt. Vide N. Heinsium et P. Burman. ad Ovid. Metam. 
V. 212. WEss. 

108. 30. Συνέβη τὸν Φίλιππον εἰς τὸν ὀφθαλμὸν πλη-- 
γέντα etc. ] Inflicti vulneris auctor ster notissimus est ex Suida 
in Κάρανος. Ulpiano ad Olynth. HI. p. 21., Luciano inprimis de 
Conscrib. Histor. c. 38., quem tamen inconsiderantia aberrantem 
in viam reduxit Iac, Palmer. Exercit. p. 557. Ob. eam vero debi- 
litatem Demosthenes satis criminose Philippum τὸν ὀφθαλμὸν 
ἐχχεχομμένον. τὴν xev χατεογύτα- τὴν χεῖρα. τὸ σκέλος πε- 
πηριμεένον , traducit et taxat Or. pro Coron, p. 1460. At. multo 
asperius et vehementius Libanius T. I. p. 107. D. xoci μὴν καὶ 
τὸ σῶμα τοιοῦτος , οἷον ἄν τις ἰδὼν οἰωνίσαιτο. χωλεύων:; τὸν 
ὀφθαλμὸν ἐχκεχομμένος. πολλὰ τῶν μελῶν πεπηρωμένος. 'Ta- 
lem enim describit, quem quis ut naturae ludibrium malique omi- 
nis occurrentem aversatur. Mnütuatus est colorem ex Demosthenis 
illo loco, et altero Or. I. in Aristogit. p. 492. 0 λοιμός. ὃν ota 
νίσαιτ᾽ ἄν τις μᾶλλον ἰδὼν. ἢ προσειπεῖν βούλοιτο. Morellus, 
interpres Libanii, antiquum obtinet. Wzss. 

108. 34. Πρὸς zdvxóqgova. τὸν Φερῶν τύραννον] Conf. 
ad c. 14. Wess. 

108. 49. MóJ1c] Moyic Reg. uterque, frequenti confusione. 
Vid. T. Hemsterh. ad Luciani iud. Vocal. c. 4. WEss. 


SUE IN.L IB. X VL! CAP. 34. 35. 99 


..109. 67. [αὶ τυχικῶς παραπλέοντος τοῦ .“4ϑηνκιου Χά- 
eos etc.] Haee non quadrant nee secum, nec cum auidoniDps. 
nec cum sequentibus. lNaiu ex his verbis videtur causam cecisio- 
nis Phocensium praesentiae navium Atheniensium tribuere: at con- 
tra est. Nam Athenienses rebus Phocensium favehant quam maxi- 
me: dixit enim supra, τοῖς δὲ Φοχεῦσι συνεμάχουν ' A9uvaior 
καὶ i “Τακεδαιμόνιοι. et infra etiam hae eadem pagina, dum recenset 
eos, qui in auxilium Phocensium copias miserunt, ait: "AO nvatot 
δὲ πεζοὺς μὲν πεντακοσίους, ἱππεῖς δὲ τετρακοσίους. Tum etiam 
Pausanias nos docet, quomodo Onomarchus perierit, in Phoc. c. 2. 
Ὀνόμαρχος γὰρ φεύγων καὶ ἐπὶ ϑάλασσαν ἀφικόμενος ἐνταῦθα 
ὑπὸ τῶν. στρατιωτῶν xo ηκοντίσϑη τῶν οἰχείων. quod. intelligo, 
non ut ἃ suis proditus, sed in terba enatare conantium: et Phi- 

lippus non ipsum Onomarchum, sed Onomarchi cadaver cruci 
suspensum affixit. Ita videtur deesse aliquid in Diodori textu inter 
Ὀνόμαρχος et τέλος δὲ τῶν )ιωκέων.. et est proculdubio imper- 
fecta narratio et textus hiulecus. Sed apud Pausaniam pro χατήκουν- 
τίσϑη, lego χατεποντίσϑη.. quod multo melius. Nam quando hoc 
loco ait Diodorus Onomarchum in turba suorum enatare ad trire- 
mes Atheniensium conatum esse, quomodo ab iis, qui secum ena- 
'tabant, 'et, arma sua proeiecerant, confixus fuisset iaculis? Parw. 
Aberrat pace eius dictum sit; vir doctissimus a mente scriptoris, 
cuius. oratio, defecta non est. Erant sane Athenienses Phocensiuni 
amici.et adiutores, et soli quidem ex universa Graecia hoc tempo- 
re, 8i verum dicit Demosthen. Or. περὶ IIoe9ao70. p. 267. Quare 
eorum cum forte classis praeternavigaret, pressi adverso praelio 
"d mare-eiti pergunt, nando, si possent, ad naves evasuri. In- 
,stante. vero et urgente Philippo, conficiuntur conductitii milites 
iaculis ,. et inter eos Onomarchus, dux et signifer. Haec auctoris 
sententia, cui si tu opponas Pausaniam, nihi! profecto promoveris: 
.dissidet enim a Diodoro, cum Onomarchum a suis transfixum ait, 
quod i in eiusmodi rebus band praeter morem accidit. Ecce tibi, ne 
longius abeam, Philonem Iud. de Onomarcho apud Euseb. Praep. 
Evang. L. Vill. p. 392. D. τὸν δὲ (Ὀνόμαρχον) ἀφηνιάσαντος 
τοῦ χομίζοντος ἵ CUTOU xal μέχρι ϑαλάσσης καταβάντος» ἐπιδρα- 
μιόντος τοῦ πελάγους, εἷς ἀχανῆ βυϑὸν αὐτῷ Coo χαταδύναι. 
.Nihil: de praelio; de fuga, nihil de iaculis: sed ab equo excussis 
habenis ad mare delatum, exundantibusque fluctibus raptum, at- 
que una cum equo in voraginem pessum ivisse. Putes eum quideni 
κατεποντίσϑη. quae Palmerii suspicio in Pausania, stabilire; at 
secus habet. Aliud ille, Pausanias aliud sectatus est. Mitto nunc, 
Pausaniae. patrocinio esse Diodorum huius libri c. 62., ubi Ono- 
marchus καταχοπεὶς ἐσταυρώϑη. WEss. 

109. 75. Τοὺς δ᾽ ἄλλους ὡς ἱεροσύλους χατετόντισε! Eqi;- 
κεν ἐλλοῖς ᾿Ιχϑῦσι διαφρϑορὰν Sophocles Aiac. v. 1316. Frequens 
olim supplicium; quo reos oneratis gravi pondere cervieibus iu 


7 * 


100 ANNOTATIONES 


flumen ME mare praecipitabant. Ὅταν γὰρ χατεπόντουν τινὰς; 
βάρος ἀπὸ τῶν τραχήλων ἐκρέμων Schol. ad Aristoph. Equit. v. 
1360. Sic Turnus ποῦο lethi genere deiectus ad caput aquae 
Ferentinae, crate superne. diébus saisque ingestis mergihut, 
apud Livium L.lI. 51. et in S. Matth. Evang. c. XVIII. 6. ἵνα 
κρεμασϑῇ μύλος ὀνικὸς ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταπον-- 
τισϑῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς ϑαλάσσης. Notavit aliqua Potterus ad 
Lycophron. v. 239., sed melius Is. Casaubonus in Sueton. Aug. c. 
67. Ceterum inter legitimas sacrilegorum poenas et χαταποντι-- 
σμὸς censebatur, Philo lud. νόμου χειμεένου , τὸν ἱερόσυλον χα- 
ταχρημνίζεσθαι, ἢ καταποντοῦσϑαι: ἢ ἢ καταπίμπρασϑαι dicto 
apud Euseb. loco, cui de ignis supplicio consentit Lucian. de Pe- 
regrini mort. 24. WEss. 

109. 84. ἤ]αύσωλος ὃ Καρίας δυνάστης ἐτελεύτησεν De- 
cessisse Mausolum circa hoc tempus ex Demosth. Or. de Rhod. 
Liber. p. 117. quam Thessalo Archonte recitavit, conficias. Quod 
ergo extrema Or. de Pac. dicit, ἐῶμεν τὸν Κᾶρα τὰς νήσους κα- 
τἀλαμβάνεινι, non hune, sed [drieum designat. Serius enim ea 
peroravit, Archonte Athenis Sosigene, uti ex Dionysii ad Amm. 
Epist. notum, Wkss. 

109. 88. Z4fivvolev ὄντων ἐπὶ ϑέαν βαδίζων ἀνῃρέϑη | 
Memnon apud Phot. Biblioth. Cod. CCXXIV. p.705. ἔϑυε μὲν γὰρ 
δημοτελῆ ϑυσίαν ὃ τύραννος. Bacchanalia fuisse, ultima ostendit 
Chionis Epistola inter Graecan. p. 35., qua Platoni, certum sibi 
esse Bacchanalibus tyrannum adgredi, giras Adde Iustin. L. 
XVI. 5., qui quoque Satyrum illi sufficit. Wrss. 

109. 89. Tv δὲ ἀρχὴν διαδεξάμενος ὃ υἱὸς Τιμόϑεος ] 
Successit Timotheus, nec statim tamen. Clearcho enim interfecto 
Heracleae tyrannidis curam capessivitSatyrus, illius frater, Timo- | 
thei patruus et tutor, homo. inmanis et crudelitate supra Clearchum, 
quem Diodorus neglexisse videtur, quod Timothei nomine Hera- 
cleae praeesset. Timotheus ipse vir leni fuit animo, crudelitatem- 
que exosus civibus sese probavit. Vid. Isocratis ad eum Epistol. p. 
624. et Memnonem c. 3. et 4. Wrss. 

109. 92. Καὶ μέχρι τοῦ Τιβέρεως Tangit Etruscum id 
bellum Livius L. VII. 17. Wkxss. 

109. 97. Ἱππαρίνου τοῦ Ziovvotov καταπλεύσαντος Emen- 
da τοῦ 4 ΄ωνος ex Plutarcho in Dione p. 972. A. Repetitum est in 
nepote avi nomen, ut amat fieri: nam Dion fuitHipparini filius. PALM. 
Cave audias, tametsi viro doctissimo faveat Cospus. Dionis enim 
F. Hipparino locus hic esse non potest, qui, postquam in patriam 
rediit pater, cum a pristino victu, quem flagitiosissimum sectaba- 
tur, abduci nollet, se de superiore parte aedium deiecerat, atque 
ita interierat, auctore Nepote in Dion, c. 4. Conmodissimus vero 
Hipparino Dionysii F., Dionysii iunioris germano, quem ipsemet 
auctor huius libri c. 6: etPlato Epist. VIII. p. 357. C. memorant, 


IN LIB. XVI. CAP. 36. —38. 101 


et quem Theopompus, occupata tyrannide, ebrium tradit confos- 
&um in Athen. L. X. 10. p. 436. A. Cogitasset vir praestantissi- 
mus, πατρῴαν δυναστείαν. ut Noster ait, Hipparinum illum re- 
cuperasse, Eusebiumque in Chron. auctori consentire, et Dionis 
Hipparinum missum fecisset. Porro viam et modum, quibusad Sy- 
racusanae urbis dominationem grassatus est, persequitur Polyaen. 
Strat. L. V. 4. Wrss. 

110. 3. "Ez ἄρχοντος "9v. " Apioroórjuov ἢ Haec prae 
tore Athenienses insulam Samum colonis suis descripserunt, Phi- 
lochoro teste in Dionysii Dinarcho p. 118. Praeterea stadii victor 
Eusebio /Mixpívac, sicuti in Steph. margine, dicitur, levi vel nul- 
lo discrimine, Quid enim σμάραγδος μάραγδος , σμήρινϑος; 
μήρινϑος. σμικρὸς, μικρὸς nisi dialecto, discrepant? WEss. 

. 13. ralday χρώμενος ] Vulgatum retineant, quibus 
placere poterit: mihi ἀνέδην Diodori videtur. Vitium peperit soni 
icinia, etiam in his Musonii apud lo. Stob. Tit. CXVI. p. 595. 
"Innoc ἐσϑίων μὲν καὶ πίνων καὶ ὀχεύων ἀναίδην. Et Eusebii H. E. 
Lib. VIII. 14. IX. 8., cuiusloca, ἃ Davisio occupata ad Max. Tyrium 
Diss. XXVIII. p. 604., non exscribo. Vide not. ad L. II, 59. Wess. 

110. 20. Kai Πειϑόλαος ] In Plutarchi Erotico p. 768. F 
et Cononis Narrat. L., sed ex Hoeschelii correctione, ΠΠυϑόλαος. 
Noster sibi congruit et constat c. 39., utiturque adstipulatore Ari- 
stotele Rhet. L. HI. 9. et 10. p. 132. 134. Wrss. 

110. 34. Παρὰ τὸν Κηφισσὸν] Quae hic in nobilissimi 
fluvii nomine scribendo discordia, ea apud Pausaniam aliosque per- 
frequens. Eum adi L. X. 8. p. 817. et. c. 33. p. 883. Praestat 
tamen Κηφισσὸς 5 locupletium auctoritate munitior apud Eustath. 
in Iliad. B. p. 275. De militum numero, qui vel ceciderint vel 
victorum venerint in potestatem, nihil decerno. Litem diiudicabunt 
fideliores membranae. Wrss. 

110. 45. Τὰ κατὰ τὴν Θετταλίαν καταστήσας] pne 
sam φρουραῖς καὶ τετραδαρχίαις κατειληφὼς Aristides inquit T. 
II. p. 229., secutus Demosthenem Philipp. III. p. 68. οὐχὶ τὰς πό-- 
λεις καὶ τὰς πολιτείας αὐτῶν (Θετταλῶν Φίλιππος) παρἤρηται; 
καὶ τετραδαρχίας κατέστησε παρ᾿ αὐτοῖς, ἵνα μὴ μόνον κατὰ 
πόλεις. ἀλλὰ καὶ κατὰ ἔϑνη δουλεύσωσιν. Quae ex Theopompo 
illustrat in Τετραρχίᾳ Harpocration. Wkss. 

111. 52. "Enizvgtuótovc] Sie plerique adpellant a Cnemide 
monte: ᾿Ὑποχγημιδέους tamen Pausanias L. X. 1. cum accuratis- 
simi Sylburgii nota. Wrss. 

111. 53. 77v ὀνομαζομένην “ρύκαν] Praestat Nog?xav, 
et post pauca NNagvxaímv. Vidit errorem et correxit Celeb. Iac. 
Gronovius ad Stephani N&ov£. Confer not. in L. XIV. 82. Wxss. 

111. 57. " A49«c] Haud aliter inferius c. 59., aliis ' 4a. 
Sylburg. adi ad Pausan. L. IV. 32. p. 360. et P. Leopardum L. 
VI. Emend. c. 22. Wrss, 


102 ANNOTATIONES 


111. 65. Περιπεσὼν vóoo φϑινάδι] Eadem ^de" Phayllo: 
Pausanias L. X. 2. p. 803. At Philo Iud. duplicem" de interitu 
eius famam fuisse significat in Euseb; Praep. Evang. L. ὙΠ p.- 
392. D. ὠάδλλον δὲ φρϑινώδει "νόσῳ, διττὸς yàp ὃ περὶ &btot- 
λύγος. συντακῆναι, ἢ ἐν τῷ ἐν" “βαις ἱερῷ συνεμπρησϑέντα 
ἀπολέσϑαι. qi quidem rumor diditus'in vulgus videtur, quod sa-' 
crilegorum plures Abis in Apollinis templo deflagrarit; de quibus 
c. 59. Wess. I2 EMGIDS ' TA 

111. 68. Φάλαικον, τὸν "Ovoháozov viov] Pausanias L, 
X. 2. filium Phaylli facit, quod' Diodoro contrarium Bon erit, si 
de adoptione cogites. Latet eius, aut eerte Phaylli; mómer in his 
Libanii T. 1. p. 451. D. ἀνύρηχε (φωχέας (Philippus) Ογομάρχῷ᾽ 
δεῖ μέλειν. (ατάλῳ μέλειν. quod enim" editur exsceriptumque vi- 
des, οὐδὲν πρὸς τὸν Ζηιόνυσον. WESS: CAL ALPE SU 

111. 82. Ot δὲ ᾿Ιεγαλοπολῖταϊ παροξυνθέντες 7 Miserünt 
etiam legatos Athenas, opem rogaturos: qua occasiotie Demosthe- | 
nes Orat, “Ὑπὲρ' τῶν MeyaoztoXdtv civibus suis suasit, ne'Me- 
galopolitas opprimi paterentur :' persuasisse tamen non-videtur. In- 
ter auxilia certe quidem Athenienses non recensentur. Detempore 
sumpti belli non discordat Pausan. L. VIH. 97. p.656. "Wkss. 

112. 7.. Καὶ πόλιν “Ελισσοῦντα etc.] Semper Páusüniae' 
haec urbs EJ:0600v, quamquam fluvium , unde oppido nomen, se- 
mel “Ελισσοῦντα vocat, inprobante Sylburgio. Vid. L. VIII. 3, 
27.29. 30. Eius et Plethonis exemplo vocem spiritu asperiorem 
esse iussi. Wkss, T NA 

112. 11. Περὶ Tg ovoov] Haud aliter Ethnicographus in 
Télgovoo. At Pausanias Θέλπδυσαν vocare solet. Vide Sylburg. 
ad L. Vlil. 24. p. 645. et Holsten. in Stephanum. Wzss. 

112. 28. Θεσσάλον Dionysio “Θεσσαλὸς et multo: deté- 
rius Θέελος T. lH. p. 117. et 121. Sed vide ad eius Dinarch. p. 
115. Sylburg., et de consulibus Romanis Livium L. VIE. 1 8. WEss. 

112. 32. Παραχαλοῦντες εἰσευποῤῆσαι ete.] Pletho zrooo- 
πορίσαι habet, incertum an ex Diodoro. Mutat enim multa, Prae- 
ferrem , si quid novandum, zozopícat, quod hoc usu non sprevit: 
[socrates Or. ad Philipp. p. 156. Sed vide not. in L. Il. 31. Mox 
δωρεὰν eur proscribatur, praegnans non est ratio." Auctor indu- 
cendum negat L. XVIIL 58. ὅτι πενταχόσια μὲν τάλαντα 0i00n- 
ow αὐτῷ δωρεὰν οἱ βασιλεῖς. Et L. XX. 05. xoi δωρεὰν ἔδωκαν 
ἀργυρίου vÓLluvto zévrs Athenaeus L:YV. 1. ἐδόϑησαν φιάλαι 
ἀργυραῖ ἑκάστῳ ula δωρεάν. Sie enim optime Casaubonus. WEss., 

112. 35. Ζ)΄ωρεὰν] “Ζ΄ωρεὰν ante ἀργυρίου nothum vide- 
tur. Rnob. i 52d 

112. 54. Ζιά τε τὴν ἀργίαν etc.] Aegyptii, qua erant di- 
cacitate, regem Ochum, τὸ νωϑὲς αὐτοῦ τῆς γνώμης διαβάλλον- 
Ttc, adpellabant ὄνον asinum apud Aelian. Hist. Var. L. IV. 8. 
eum nota Perizonii. Rex ipse prima expeditione non tantum victus 


IN LID. XVI. CAP. 3s. — 42. 103 


abiit, ἀλλὰ καὶ καταγελασϑεὶς χαὶ δόξας οὔτε βυσιλεΐειν οὔτε 
στρατηγεῖν ἄξιος adc auctore Isocrate Orat. ad Philipp. p. 149. 
WEss. 

113. 59. " Exgwe πολεμιεῖν τοὺς ἀφ enr. Adscripser: at Scali- 
ger xg. xotaz0Acuely, aut éxg. πολέμι. πρὸς τούς. Neutro opus est. 
Saepissune Diodorus hoc loquendi genere usus est. WkEss. in Add. 
(Ua bd. ON. Ἤρξατο Φοίνικας πολεμεῖν} ὅῖο ο. 42. av γελϑόν- 
τὲς ἐπολέμουν, τοὺς (βοίνικας. "Et paullo ante, ἔκρινε πολεμεῖν 
τοὺς ἀφεστηχότας. Plura ad L. iv. 61. Wrss. 

113: 71. Τρεῖς γάρ εἶσιν ἐν αὐτῇ πόλεις ] De Tripoli hac 
Scylax Peripli p. 99. αὕτη ἐστὶν Modos xci Τύρου; χαὶ ΞΣιδῶ- 
γος" ἐν τῷ αὐτῷ τρεῖς πόλεις. καὶ περίβολον ἑκάστη τοῦ τείχους 
ἴδιον εἶχεν. bene ad Diodori descriptionem. lunge Strabon. L. XVI. 
p. 1094. et H. Norisium Diss. II. 4. de Epoch, 'Syromaced, Wxrss. 

113. 78. Κατὰ τὰς τῶν zgcyutvov ἐπιταγὰς etc.] Hoe 
reliquerat auctor. Πρυσταγμάτων vocabulum extudit brevior scri- 
ptura, quae πράττειν et προστάττειν saepissime permiscuit. Adi 
not. in L. I. 2. etL, ΠΙ. 53. WEss. 

113. 83. Πρὸς τὸν Ay. Haga ἹΝεκτανεβὼ 1 De eo scri- 
psit L. XV. 62. Wess. 

113.,93. Tv μὲν βασιλιχὸν παράδεισον ud] Habet τρι- 
παράδεισον τῆς ἄνω. Συρίας L. XVII. 36. Sed fortasse alium. 
Hunc in ipsa Sidoniorum urbe, quod Barn. Brissonio in cogita- 
tionem venit, Paradisum fuisse, non liquet, Eum tamen adi L. 
1. 78. de Regn. Pers. Wrss. 

113. 6. "Ἔν ὅσῳ δ᾽ οὗτος -- --- ἐβάδιζεν, Βέλεσυς ὃ τῆς 
'etc. ] Bene sit scribis Codd, Reg., qui $ Syriae huic satrapae suum 
nomen haud inviderunt. Íd requiri 4r sententiam, ordo verborum 
patefacit, esse vero barbaricum , /elesys, Sardanapali adversa- 
rius, ostendit L. Ii. 24. H, Stephanus a vero non multum abfuit. 
Melius οὗτος. inqui£ not. Correct, e£ Βασιλεὺς cum maiuscula 
litera, utpote nomen proprium , dnterpunctione posita po ἐβά- 
dco non post Βωσιλεύς. WESS. 

) 113. 9. Π]έντωρ δ᾽ ὃ τῆς Σιδῶνος βασιλεὺς] Hic enormis 
transpositio seu inversio facta est, qua "Tennes Sidonius in Men- 
torem Rhodium, et vicissim. Mentor in 'lrennem transformatur. 
Restitue igitur suum utrique locum, T enne primum, Mentori secun- 
dum, 1 ἐννῆς δ᾽ ὃ τῆς Σιδῶνος." Et o στρατηγὸς ΠΠέντωρ ὁ “Ρύδιος. 
Kuop. Aévvnge, ὃν. 0.7586 210. βασιλεὺς] Recte. Rhodomannus, 
quem mirarer confusiouem tolerare potuisse, nisi Stephani ἔκδο-- 
σιν pressius sequi constituisset. Stephanus excusari vix potest, 
cum Cospus errorem vitarit, et Basileae verum fuerint aniplexi. 
Constat praeterea Mentorem fuisse Rhodium, non Tennem, Wxss. 

114. 18. Πόλεις ἢ ἤσαν — ἐννέα ἡ Annumerat eas Io. Meur- 
sius de Cypro L. !l. 7., sed, quod alias conmonstrabitur, pravo 

catalogo. De Cypro Mela L. Il. 7. ingens, ut quae aliquando no- 


104 ANNOTATIONES 


vem regna ceperit; atque ex eo Plinius V. 31. Quod statim suc- 
cedit τὰ προσκυροῦντα per quidem rarum est. Alias τὰ προσο-- 
ρίζοντα dicere adsuevit. WEss. 

114. 19. “Ὑπῆρχε τεταγμένα μιχρὰ πολίσματα “ὑπῆρχον 
Basil. Vat. Reg. 2. non male. Vid. ad L. V. 8. WEss. 

114. 27. Iloóc τὸν "Iópiéu] Esse legendum Ἰδριέα, ut po- 
sui in contextu, non l'agiéa , necz49o:éo , quas diversas lectio 
nes in margine adnotavi, ex Arriano probari potest, cuius verba 
sunt L. 1, 24. τῆς δὲ Καρίας ξυμπάσης σατραπεύειν ἔταξεν 
«“δαν. ϑυγατέρα μὲν “Εχατόμνω. γυναῖχα δὲ ᾿Ιδριέως" ὃς καὶ 
ἀδελφὸς αὐτῇ ὧν, κατὰ νόμον τῶν Καρῶν Zvvgxa. καὶ ὃ μὲν 
᾿Ιδριεὲς τελευτῶν ταύτῃ ἐπέτρεψε τὰ πράγματα, νενομισμένον 
etc. Diodorus antem p. 546. loquens de eodem, eadem scribit: 
haee videlicet, χατὰ δὲ τὴν Καρίαν ᾿Ιδριεὺς ὃ δυνάστης τῶν 
Καρῶν ἐτελεύτησεν, ἄρξας ἔτη ἑπτά" τὴν δὲ ἀρχὴν διαδεξαμένη 
"Ada ἡ ἀδελφὴ καὶ γυνὴ ἐδυνάστευσεν ἔτη τέσσάρα. STEPH. 
Cospi membranae verum dynastae nomen praetulerunt. Successit 
is Artemisiae sorori hoc ipso anno, uti c. 45. proditum ab auctore 
est, valebatque praeter ceteros opibus et adparatu, nec fidum ta- 
men Persae fore, nisi segnis et rerum suarum ignarus fuerit, su- 
spicabatur Isocrates Or. ad Philipp. p. 149. Wkss. 

114. 34. Φωχίωνα τὸν 2495»v. καὶ Εὐαγόραν] Cave hoc 
accipias de Éuagora, de quo Isocrates orationem scripsit: supra 
enim p. 482. (Lib. XV. c. 47.) narravit eius mortem. Hic fuit eius 
filius, qui fratre Protagora pulso regnavit, et a Persis Protagora 
restituto, satrapiam in Asia accepit. Sed aliud est, quod me torsit 
in hoc loco, Nam Diodoro Plutarchus non concordat, qui ex propo- 
sito vitam Phocionis scripsit, quomodo tacuit de illo celebri ducatu 
et de ea Salaminae obsidione? [d certe mihi mirum videbatur. Sed 
curiosius perlecta Phocionis vita apud Plutarchum animadverti 
eum auctorem Phocionis mores tantum exprimere voluisse, sed de 
eius rebus gestis ieiune admodum et stricte disseruisse. Nam cum 
dicat de eo, ὅτι πέντε al τεσσαράκοντα στρατηγίας ἔλαβεν. vix 
de una aut altera mentionem facit, et cum curiose eius dicta ali- 
quid acuminis habentia notaverit, de eius expeditionibus tacet. 
Ergo non potest absolvi Plutarchus, quin supine et negligenter 
'eius viri vitam scripserit, nec est dubitandum de fide Diodori, 
quin eum ipsum Phocionem, de quo Plutarchus scripsit, putemus 
fuisse in obsidione Salaminae ducem Atheniensium, qui Euago- 
rae auxiliabantur. Parw. Offenderunt ad Phocionem et Evagoram 
hunc, etsi nulla caussa, viri docti. Lambinus eraso Phocioni Cha- 
briam substituebat, quem certum est, nusquam hoc tempore inter 
vivos fuisse, meritoque adeo censoriam Bosii notam conmeruit ad 
Corn. Nepot. Chab. c. 2. Wolfio in mentem venerat, Evagoram 
eum ipsum esse, qui Artaxerxe Mnemone Cypri possessionem ca- 
pessivit, cuiusque vitam Isocrates eleganti conmentario delineavit. 


IN LIB, XVI. CAP. 42. -- 48. 105 


Illi nos satísfecimus ad L. XV. 47. Melius Palmerius et Io, Meur- 
sius. Cypri L. II. 12. instituerunt, Wess. 

114. 46. Συνέῤῥεον ἐθελοντὶ Si ἐθελονταὶ aut ἐϑελον-- 
τὴν, quo modo Polyb. L. VIIL 11. et L. IX. 22. vetustis e librig 
produxisset Stephanus, ferri posset, Nune nihil moveri, satius 
fuerit, Vid. ad L. L. 67. WEss. 

114. 54. 'O δὲ τῆς Σιδῶνος «δυνάστης IMévroo] Pro δυ- 
γάστης refice στρατηγὸς. Ruop. Ὁ δὲ τῆς Σιδῶνος δυνάστης 
Tévvie Ea quidem vis est. Quanto melius Venet. et Reg. 2. li- 
ber? Tennen consilia Sidonis produndae architectatum fuisse, ea- 
que cum Mentore deinde conmunicasse, confirmant sequentia. Ipse 
a rege desciverat, non Mentor, homo Graecae originis et Grae- 
corum D ndnenorua dux, propterea etiam indigus veniae, quam 
3misso Thessalione sibi pactus est. Eum ergo suum in locum revoco, 
Id tamen, ne quid dissimulem , in hac broilifionis descriptione sa- 
tis fudiiingdua accidit, quod praeteritum prorsus sit, quo modo 
gratiam regis Mentor sit promeritus, quodque fidei suae pignos 
Artaxerxes sanctum non servarit. Sed hoc tanti non est in prin» 
cipe crudeli et sanguinis avido. Wrss. 

115. 80. Ἔστι δ᾽ ἡ πίστις αὕτη βεβαιοτάτη παρὰ τοῖς 
Πέρσαις] Nota omnia sunt, et copiosissime illustrata a B. Bris- 
sonio de Reg. Persar. L. I. 163. et Freinshemio ad, Curtium L. 
VI. 4. Itaque praetereo. WEss. 

115. 94. Νικόστρατον στρατηγὸν] Is est, cuius in Archi- 
damum egregie dictum Plutarchus Apophthegm. p. 192. A. et de 
Vitios. Pudor. p. 535. A., cuiusque adulandi artes pravosque mores 
exposuit Theopompus in Athen. L. VI. p. 252. A. Multo recentior 
Nicostratus et alius originis apud Lucianum de Scrib. Histor. c. 9., 
etsi viris doctis visum sit aliter, WEss. ; 

113.99. Koi λεοντῆν ἐφόρει καὶ ῥόπαλον] Vid. ad L.I. 17. 
et Lucianum de Scrib. Hist. c. 10. Wess, 

116. 13. Ταῖς τῶν μαχῶν εὐεξίαις] Lege σωμάτων. Ruop. 
Ταῖς τῶν σωμάτων ete.] Hoc probo. Praeivit Cospus, in cuius 
id fuit membranis, et favet quodam modo Reg. 1. Recte Philo 
Iud. de Rer. Divin. Hered. p. 521. C. δορυφορεῖται δὲ σῶμα μὲν 
εὐεξίᾳ καὶ περιουσίᾳ, ol ἀφθονίᾳ, πλούτου" ψυχὴ δὲ τῷ τοῦ σώ- 
ματος ὁλοχλήρῳ καὶ κατὰ πάντα ὑγιεινῷ. Sic enim scripsit: nam- 
-que εὐδοξίᾳ , quod in editis, male congruit, atque a scriptis libris 
damnatur. WESS. 

116. 18. Ὁ δὲ Mévr(oo κοινωσάμενος Superior permutatio 
locorum Tennae et Mentoris redit. Corrige igitursic, ὁ δὲ Τέν- 
γης χοινωσάμενος τὴν προδοσίαν τῷ Mévtopr. Ruop. Ὁ δὲ Τέν- 
γης εἴο.} Id bene. Iubent manu exarati Codd. resque ipsa, Mentor 
miditibuss aere conductis, praeerat: Tennes Sidoni, cuius primo- 
tes centum quasi ad sollemnem Phoenicum conventum , cum quo 
nihil sane Mentori eonmune, abducit. Wrss. 


106 SU-ANNOTATIONES" 


116. 44. Tov Τέννην --- c&vdàtv] Eumdem esse coniiciunt 
viri docti ac Stratonem , quo de Hieronymus L. 1: ádv. lovinian, 
p.49. ad hune modum: S/rato regulus Sidonis manu propria se 
volens confodere, ne tnminentibus Persis ludibrio, foret; quo- 
Tum foedus Aegyptii Tegis' societate. ,negleverat, retraliebatur 
formidine, et gladium, , quem arripuérat, cireumspeéctans , ho- 
"stium pavidus exspectabat adventum, - Quem iam di capien- 
dum wzror intelligens , extorsit acinacem de IRA, et latus eius 
transverberavit: conpositoqué, ex τὸν cadaveri $é moriens su- 
periecit. In quibus id quidem 'Stratohi cum Tenne' conmune esf, 
quod Persarum foedus Aegyptii | regis Societate neglexerat, ἜΣΤΕ ΤΙ 
disparia sunt, Tennes ultro se regis fidei permisit, dextram pactus, 
interfieiturque Ochi scelere post navatam egregie operam, nulla, 
quod quidem adpareat, uxoris ope, Itaque alium 'eüm censeo, et 
'Tenne priorem, cui superioribus annis, quum 'T'achos Aegyptius 
Persarum imperium detrectaret , inque Phoenice multa moliretur, 
ea calamitas usu venerit. Vide tamen Cel. Iac. Perizon. ad Aeliani 


Hist. Var. L. VIL.2. Wrss. vu 


116. 48. oíav σωτηρίαν πορίζεσϑαι ] Praestat ἰδέᾳ. ut 
superius c. 43. τὴν σωτηρίων ἰδίᾳ πορίζειν ἔχρινε. et L. XVIII 
17. ὁρμῆς ἐμπεσούσης — ἰδίᾳ πορίζεσθαι τὴν σωτηρίαν. WEss. 

117. 50. Τῆς πόλεως Dane — ἀφανισθείσης] Hieronyraus 
in Chronici Eusebiani Latinis, Qchus Sidonem subvertit, satis 
generaliter, ut bene Scaliger ad ann. MDCLXIX. Civitas ipsa brevi 
instaurata priorem opum copiam. recuperavit, regesque habuit; de 
quibus ad Curtii: L. IV. 1. Freinshemius, nunquam tamen depo- 
sita in Persas ira, qua etiam duce cupidissume in Alexandri peius 
transiit, referente Arriano xp. Alex. L. 1. 15. WEss& .- 


117. 63; ᾿Βοὰχὺ δὲ πρὸ τούτων vow χρόνων ete. ]: Haud 
multum profecto. Nam cum Demosthenes orationem de: Rhodiorum 
libertate Athenis Archonte '"l'hessalo recitaret, inter vivos! Artemi- 
.Sia durabat. Quid? cum Ártaxerxes in Aegyptios et Phoenicas ex- 
peditionem ingrederetur, necdum: mortem του vità conmutarat, 
ut eius Or. p. 115. designatur 'clarissiine. INunimum IA4PIEQS 
- homine inscriptum in Select: Seguini Numism. p. 36. vidébis. Wxss. 


117. 68. Πρὸς δὲ Nouv: ete. ] Livium vide Τλ᾽ VIE: 19., 
qui in Tarquinieiises acerbe? saevitum'; atque ex ingenti eaptiva- 
rum numero trecentos quinquaginta BEfo delectós; medioque in 
foro virgis caesos ac securi percussós "refert, Sigoniüs ibi ex No- 
stro citat , “Ταρκυνίους δὲ ἄνδρας τ΄. χαὶ ξ΄. δημίῦσϊᾳ ἐϑανάτω- 
σαν ἐν τῇ ἀγορᾷ, quae quidem si schedas veteres hábuerint aucto- 
res, eum Livio nihil admodum dissensit Diodorus. Αἰ Cospus ce- 
terique et seripti et editi libri contra veniunt. Forsan ergo Sigonii 
ea coniectura. T'agxvríovc recipio, quoniam ita plerique adsolent. 


Confer Ph. Cluverii Kal. Antiq. L. II. p. 518. WEss. 


IN LIB. XVI. CAP. 45. — 48. 107 

By oos Φρουρούμενον ὑπὸ “Ιηιονυσίου Ἵ Urbem à patre 
éyersam filius ex parte quadam instaurarat, Phoebiae nomine in- 
posito: :Doet Strabo L. Ví. p. 397. A., sed verbis male iutérpunetisz 
ὃ δὲ υἱὸς αὐτοῦ (Διονυσίου) μέρος τι τοῦ χτίσματως͵ ἀναλαβὼν 
(οϊβίαν ἐχάλεσεν ἐπὶ Πύῤῥου: ἡ δὲ τῶν Καμπανῶν φῤῥουρὰ πα- 
ρασπογδηϑέντας διέφϑειρε τοὺς πλείστους. Absurde; néque enim 
Dionysius iünior et Pyrrhus aequales, Beripserat Strábó τροιβίαν 
ἐκάλεσεν" Ἐπὶ Πύῤῥου δὲ ἢ Καμπανῶν ete. Pyrrhi aetate Cam- 
pauos Rheginorum ingentem mulütudinem insigni perfidia contru- 
cidasse, "videbimus LOXXIL. Eclog. 2. Ceterum Callippus non 
iwulto:post Rhegii fraudibus Véptiitis gcéubüft Dionique poends 
dedit, de qua re Plutarchus Dion. p. 983. D. Fuit autem donió 
Atheniensis: nam quod paullo: superius legitur «“Τεπτίνης χαὶ Καλ- 
λιππος Οἱ “Συῤακούσιοι, Leptinem potissimum spectat: quaniquam 
fieri potuit, ut in Syracusanos cives Callippus transcriberetür, WESS, 

117. 81. ligoreyoocc] Habuimus regis Evagorae. filium 
Pythagoram, quem Isocrates Eveg. p. 293. Tidi eds vocat, 
Lib. XV.4., sed is una cum patre turpibus amoribus inplicitus in- 
terit. Hunc Πνυταγόραν Arrianus, Athenaeus, Curtius, et rectius, 
arbitro Celeb.Tac. Perizonio in Aelian. Var. Histor. L. VIT; 2. ad- 
pellant. Retinuit quietam regni possessionem Pnytagóras i iu Alexan- 
dri usque principatum et ultra. WEss. Ὁ 

117. 98. Eni τὴν μεγάλην λίμνην ] Serbonidem lacum in- 
telligit, propter quem Jarathra. Vid. L. XX. 74. et ad Lib. L 
c. 30. Wzss. 

118.3. Ἔν τῇ πρώτῃ βίβλῳ ) Conf. L. I. 30. Wxss. 

118. 14. Καὶ μάλιστα κείμενον eóxaígoc] Livio propterea 
L. XLV. 11. claustra Aegypti. Sed Nostrum vide L. XV.42. Wrss. 

118. 38. Οὗτος δ᾽ ἦν εἰσαγγελεὺς τοῦ βασιλέως  1ὰ illi 
muneris in aula Persica erat, ut res nuntiatas ad regem perferret, 
exterarum gentium legatos à ceteros, quibus tege couvento erát 
opus, introduceret. Y id. Synesium Or. de Regno p. 18. A. et 
Heliodorum Aeth. L. X. p.491. Solis tamen Septém illis, qui 
Magos 'interfecerant, ἄνευ. εἰσαγγεχέως in regiam, quando con- 
modum erat, introire licebat, teste Herodoto L. Ill. 84. Nomen 
Persicum MIB Rio xm más Ab , 510 enim Latini vocant, ut Am- 
mianus;L. XV. 5. cum Valesii nota, servavit Hesychius, zZLaga- 
πατεῖς» OL εἰσαγγελ. εῖς παρὰ Πέρσαις. Wkss. 

118... Τοὺς μαχίμους] De illis scripsit L. I. 73. WEss. 

119. 67. Κατὰ τὴν πρὸ ταύτης γέγεν. στρατείαν ] Noster 
hane plane praeteriit: neque enim illa est, qua victor Neetanebus 
regnum sibi Agesilai consiliis atque auxélén stabilivit. Tangit eam 
Isocrates Or. ad Philipp. p- 149. Wess. 

119. 81. Ὧν ἦσαν ὅμηροι παῖδες etc.] , Pignora. videlicet 
fidei parentum ac maritorum: ὅμηρα τῆς τε εὐνοίας αὐτῶν καὶ 
πίστεως . ut Herodianus de Commodo Iip., solito liberos eorum, 


108. ANNOTATIONES 


qui ad regendas provincias mittebantur, Romae retinere, L. III. 9. 
Ipse Nicostratus, novo ;ater Graecos exemplo, quo fidem regi 
obstringeret, filium illi p rmiserat apud Athen. L, VI. p. 252. B, 
Wezss. 

119. 90. Κλείνιος ὁ Κῶος 1. Sic constanter. veteres mem- 
branae; neque ego damno, etsi tritius multo Κλεινίας. WESss. 

119. 1. 'Ez αὐτὴν ἥξειν τὴν Méíugiv] Erat ea ἐπικαιρο-: 
τάτη πόλις τῶν κατ᾽ Jiyvnrov, inque eius conseryatione regni 
salus vertebatur. Vid. supra L. XV. 43. Wrss. 

120. 27. Καί τινας καταλαβὼν] Scribo καταβαλών. Ruop. 
Ka τινας xovoflaAov] Optime vir doctus, qui si Basil. ἔκδοσιν 
inspicere dignatus fuisset, non eam coniecturam, sed veritatem 
ipsam censuisset. Conf. ad L. XV. 85. Wess. 

120. 34. ἙΗγούμενος. xci] Hic sequens xol repudiator. ΒΗ ΟΡ. 

Ibid. Botgaorov] Herodoto Βούβαστις. Conf. Holsten. ad 
Steph. in Βούβαστος et Cellar. Geogr. Vet. L. IV. 1. p. 33. 
Adposita erat Bubastico flumini, quod Delta ab ortu quaque in 
Arabiam vergit, claudit. WEss. 

120. 52. 'Ióíac ἀγαϑῶν ἐλπίδος ἠλαττοῦντο ] Pro ἐλπίδος 
legendum puto ἐλπίδας, et ἡἠλλάττοντο prozÀarzovvro. Nam quum 
nullus sensus ex his elici possit verbis τῆς χάριτος ταύτης ἰδίας 
ἀγαϑῶν ἐλπίδος ἠλαττοῦντο: contra et aptus et perspicuus elicie- 
tur ex istis τῆς χάριτος ταύτης ἰδίας ἀγαθῶν ἐλπίδας ἠλλάτ-- 
τοντο. STEPH. ᾿Ιδίας ἀγ. ἐλπίδας ἠλλάττοντο] Adstipulatur Rho- 
domannus, et merito. Ordo verborum geniusque linguae correctio- 
nem firmant, quam quidem, etsi opem schedae veteres negarint, 
ausus sum suam in sedem revocare. Quis enim perpetuo ferat, hoc 
genus, scribarum negligentia natum 9 propagari? Wess. 

120. 60. Καὶ φόβον ἐπικρεμάσαντες | Supra L. XIII. 91. 
xal μεγάλων φόβων ἐπικρεμαμένων. VPerfrequens est de periculo 
in quod adducimur. Philo Iud. de Agricult. p. 209. B. ἀνδραπο- 
᾿δισμοῦ καὶ πορϑήσεως ἰδιός τε καὶ κοινὸς ἐπιχρέμαται κίνδυνος. 
Et Leg. ad Cai. p. 1023. E. ἐπικρέμαται δή μοι κίνδυνος 0 περὲ 
ψυχῆς. Hipparchus apud Io. Stob. Tit. CVI. p. 573. καὶ πάντων 
χαλεπωτάτων αὐτοῖς ἐπιχρεμαμένων. Neque inprobant Christia- 
norum scriptores cultissimi: Basilius M. adv. Eunomium L. I. 
p. 210. A. τοῖς δὲ περὶ τοῦ ζῇν ἐπικρεμῶντες κίνδυνον. Io. Chry- 
sostomus Homil. ad Antiochen. II. p. 24. E. T. IL. xai τὸν περὲ 
τῶν ἐσχάτων ἐπικρεμασϑῆναι πᾶσι κίνδυνον. Aliter paullo, sed 
idem innuens, Philostrat. Heroic. XIX. 15. λίϑοι οὖν émixgéuav- 
ταί σφισιν. ubi doctissimum Olearium. vidisse, operae fuerit pre- 
tium. WEss. 

191. 81. Τὴν μὲν ἀναγραφὴν τοῦ προτερήματος etc.] Pro 
ἀναγραφὴν repono ἐπιγραφὴν, ut p. 555. καὶ τῆς νίκης τὴν ἐπι-- 
γραφὴν οὐδ᾽ αὐτῷ παραχωρεῖν τῷ ᾿““λεξάνδρῳ. ltem p. 559. 
ἐπιτευγμάτων ἐπιγραφήν, Sed et antea. p. 305. τὴν ἐπιγραφὴν 


IN LIB. XVI. CAP. 48.— 5). 109 


τῆς ἀποικίας ἑαυτοῖς ἔφησαν δεῖν προσάπτεσϑαι. Plut. de Alex. 
Fort. L. L p. 326. οἶμαι δ᾽ ἄν αὐτὸν εἰπεῖν πρὸς τὴν τύχην, τοῖς 
κατορϑώμασιν αὑτὴν ἐπιγράφουσαν. STEPH. Nihil a Stephano 
dissentio, Addam locis ab eo conductis, nt ne quod dubium restet, 
Polybium L. I. 27. πεπεισμένος τῆς ἐπιγραφῆς τῶν ἐχβαινόντων 
πλεῖστον οὕτω χληρονομήσειν. Et b. X. 28. τὴν ἐπιγραφὴν τῶν 
ἐχβαινόντων 5 φάλαγξ καὶ τὰ βαρέα λαμβάνει τῶν ὅπλων. Tum 
Excerpt. p. 1474. ἐπελϑὼν ἕτερος ἀκονιτὶ λάβῃ τὴν ἐπιγραφὴν 
τῶν ἐχείνου πόνων. Aelianum de Animal. L. VIII. 9. τοῖς ἀλλο-- 
τρίοις ἑαυτὸν πόνοις οὐκ ἐπιγράφων. Paullo diversum est Aeschi- 
nis in Ctesiph. p. 77. καὶ σαυτὸν ἐπὶ τὸ γεγενημένον ἐπιγράψεις. 
et Heliodori Aeth. L. ΚΠ. p. 387. καὶ ϑεοῖς τὸ ἔργον ἐπιγράφοντες, 
eodem tamen recidens. WEss. Conf. Schaefer, ad Bos, Ell. p. 417. 


121. 94. ““παντα διοικῶν ] Ubi hie διοικῶν. in exempla- 
ribus est διωκηκὼς. et vice versa δεωχηκὼς, ubi διοικῶν. Sed 
(02C1]X CUG mie 4 
ermutatam fuisse perperam horum participiorum sedem quivis 
Lade ow pec Ἵ 
possit animadvertere, qui quidem locum expenderit. STEPH. 


121. 99. Τοὺς διαδόχους etc. ἀπεδείκνυε] Conf. L. XVII. 5. 
Wzss. ; 

121. 11. "Egvysv εἷς τὴν di9uon(av] Lynceus regem vi- 
ctum, et captum coenaeque adhibitum abs Ocho, perscripsit apud 
Athenaeum L. IV. p. 150. B. At Hieronymus in Latinis Euseb, 
Chron. Ochus Aegyptum tenuit, Nectanebo in Aethiopiam pulso, 
in quo Aegyptiorum regnum destructum est. Verius atque ex ipso 
Diodori hoc loco; adsentitur enim Manetho. Vide vero ineptias 
recentiorum scriptorum, Malalae, Glycae, Cedreni, qui Nectane- 
bum, λεκανομαντείας egregie callentem, in Macedoniam ipsam- 
que Pellam deducunt, ut, Olympiade furtivis magicisque amoribus 
cognita, Alexandrum gigneret. Tangit et has nugas Georg. Syn- 
cellus Chronograph. p. 256. et copiosissime Gorionides L. I. 6., 
sine dubio depromptas ex Pseudo- Callisthenis Alexandri rerum 
Historia. Vid. Casaubon. Epist. ad Ios. Scaliger. ccccii et ccccxar, 
Wzss. 

121. 13. Τὰ μὲν ἱερὰ συλήσας Ochi ϑεοσυλίας, quaque 
ratione Apim occiderit, asino eius in locum consecrato, exponit 


Aelian, de Animal. L. X. 28. et Hist. Var. L. VI. 8. Wrss. 


122. 16. Πολλῶν χρημάτων ἀνελύτρωσε] Malit quispiam 
fortasse ἀπελύτρωσε. SrEPH. Semper alias Diodorus ἀπελύτρωσε. 
Sic L. IV. 16. Mekavízzgv δὲ ἀπελύτρωσε. Et L. XIII. 24. καὶ 
λαβόντες αἰχμαλώτους ἀπελύτρωσαν τοῖς Σπαρτιάταις. Tum 
XVIIL 38. oic δὲ ἀπελύτρωσαν. Rex Philippus in Epist. apud 
Demosth. Or. in eam Ep. p. 92., ὥστε ᾽“Ιμφίλοχον — συλλα-- 
βὼν — ἀπελύτρωσε ταλάντων ἐννέα. Quem etiam in modum 
optimus quisque, Polybius L. II, 6., Plutarchus T. II. p. 343. B. 
eto. WESss. 


110 |  ANNOTATIONES 
122..26. Méoxov Φάβιον] Mendose pro Γάϊον ]άρπιον. 


Ruon. JMágxiov [Γάϊον] Ut ita refingerem 5. motus sum veterum 
Codd. auctoritate : praeferunt IMagzov I'&iov praestantiores omnes, 
manifestoque ostendunt Q)g/tov hine longissime amundandum:. ae- 
cessit Fastorum et Livii iudicium L. ὙΠ, 2]. Illis inputa, si quid 
audacius admissum putaveris. WESS. . 
i 122..43- ' Ex vic Mérvogos καὶ ἡτέμνονος ἀδελφῆς] De- 
' mostheni propterea ὃ Πέμνων καὶ ὃ Mério y ot κηδεσταὶ τοῦ 
᾿ρταβάζου, ἄνϑρωποι γέοι. καὶ κεχρημένοι ἀπροσδοχήτῳ εὖ- 
τυχίᾳ τῇ τοῦ ᾿Ἱρταβάζου κηδείᾳ,.. Or. in Aristoerat. p.429. Qua 
tamen felicitate et ipsi et uxores 'et Artabazus exciderunt, fugere 
in Macedoniam adacti. Clearchus Solensis feminarum earum in- 
modicum et paene incredibilem luxum descripserat, quoque modo 
in currum escendere ac descendere adhibitis mulieribus, quae zAí- 
μαχα χατεσχεύαζον ἐξ ἑαυτῶν , et ob id officium χλιμακίδες, au- 
diebant, fuerant solitae. Dederunt deinde poenas atraque. Sed 
eum d in Athen, L. VI. p. 256. E. τοιγαροῦν αὐταὶ uiv 
ex τῶν λίαν μαλακῶν à ὑπὸ τῆς τύχης μεταβιβασϑεῖσαι ; σχληρῶς 
ἐβίωσαν ? ἐπὶ γήρως. αἱ δὲ τῶν παρ' ἡμῖν διδαξάμεναι, ἐχπεσοῦ- 
σαι X. τῆς ἐξουσίας χατῇραν εἰς Mazcóoviav y καὶ τὰς τῶν ἐχεῖ 
χυρίας τὲ χαὶ βασιλίδας etc. Sie legendum. - Nam ὁ ὑπὸ τῆς τέχνης 
ferri non potest, multoque minus τῶν παρ᾿ ἡμεῖν διαδεξαμένων, 
quod et epitomatorem ita offendit, ut plane praeteriret. Ait adu- 
latriees feminas, quibus χλιμακίδων nomen, ex molli ea vita de- 
iectas a fortuna difficulter extrema senectute vitam tolerasse: il- 
las autem, Artabazi et Mentoris uxores, quae lüxum eiusque mo- 
dum ab istis edoctae erant, in Macedoniam, postquam potentia 
inmimuta erat, fugere conpulsas. Cetera pete ex τὰ Casauboni 
Kidmadeegatonibus: Wess. ; 

122. 49. "Epusíav τὸν ᾿ “ταρνέων] Posterius inprobum non 
erit, si de civibus intelligas: praestitisset alioqui TOU. ᾿᾿Αταρνέωξ' 
nam 4 ταργεὺς oppido nomen, Unde ! Ave pyéoc ὄντα τέραννον 
Diogen. L. V. 3. τὸν ᾿4ταρνέως τύραννον Dionysius Epist. ad 
Amm. p. 121., τὸν ἐκ τοῦ ἘΠ Πρ ες τύρανγον Lucien. Eunuch. 
e. 9. semivirum hunc adpellant: in Diogenis famen scripto libro, 
prorsus ut hie, "Avagvéay se reperisse, Th. Galaeus testatur ad 
Demetr. Phaler. περὶ "Eou. c. 314.. Prius pingendum perpetuo erít 
Eguíav y modo Harpocrationis in * Eouíac decretum valeat: τοῦ- 
τον δὲ τὸν ' Βρμίαν μόνον γράφουσι διὰ τοῦ (.. Sed ei non parent 
scriptores, quos excitavi, nedum Aristoteles Oecon. L. Ii. p. 502., 
Aristocles in. Euseb. Praep. Evang. ἢ. XV. 2., Athen. L. XV. p. 
6096... Polyaen. Strat. VI. 49. aliique. Naectus Mk eunuchus il- 
lustrius nomen est et adtinitate Aristotelis, ecllymno, quo philoso- 
phus iste hominis memoriam consecravit, prorsus excellente. Wrss, 
4 122. 51. Πείσειν τὸν βασιλέως καὶ — ἀπολῦσαι] Rectius 
ἀπολύσει» ut πείσειν. STEPH, Tolle xoi, et si placet pro eo 


IN L IB. XVI. CAP. 52. 111 


colloca. αὐτόν. Ruop. Haud scio, : a nimia haee sint, | Favet 
Rhodomanno quod paullo ante scriptam reperitur, ἔπεισεν αὐτὸν 
ἀπολῦσαι τοὺς ἄνδρας τῶν ἐγκλημάτων. Et b. ΧΥΉ, 15. ἔπεισε 
τὸν ᾿λέξανδρον ἀπολῦσαι τοὺς ἄνδρας τῶν ἐγκλημάτων. Sed 
addere et delere pro arbitrio audacius videtur. loc itaque si in- 
probes, vide an πείϑειν hic. sit conciliare, in gratiam reducere, 
ut saepe? Conf. doctissimum Elsnerum ad S. Paulli Epist. ad Ga- 
lat. c. 1. 10.5 et ἀπολῦσαι cum effectu ponatur? Nam tempora illa 
rite coniungi, dubitare non licet. Conf. virum spectatissimae eru- 
ditionis ad Xenophont. Ephes; Miscellan. Observat. Vol. IV. p. 
286. et supra L. XIV. 95. Wkss. 

122. 54. Κυριεύσας δὲ τοῦ δακτυλίου . Strabo: Memnoni 
Rhodio has artes tribuit L. Xill. p. 908. E., errans, ut monuit 
vir summus. Nostro adsentitur Polyaen. L. Vi. 48. et Philosophus. 
Oeconom. L. Il. p. 502. Serius tamen omnia: haec contigerunt, 
siquidem Aristoteles post Platonis mortem, Archonte Theophilo 
ad Hermiam sese contulerit, atque eius hospitio et familiaritate 
per trium annorum decursum, sit usus. Testem fero Dionysium 
Epist. ad Amm. p. 121. ᾿ἀποϑαγόντος δὲ Πλάτωνος, ἐπὶ Θεοφί- 
λου ἄρχοντος ἀπῇρε πρὸς Ἑρμείαν τὸν ““ταρνέως τύραννον, xoi 
τριετῆ χρόνον παρ᾽ αὐτῷ τρίψας ete. Praeterea Apollodorum in 
Chronicis apud Diogen: Laert. L. y. 9. Wess. 

123. 71. Tsígon μὲν φρούριον 2 ἐκπολιορκήσας] Nusquam 
Γείραν hane, neque ZielQuy , ut in Stephani margine et Veneto, 
reperire memini: proxime a posteriore abest Zzroeméa πόλις Opc- 
x5c, quam ex Theopompi Philipp. L. ill. excitavit Ethnieographus. 
Fuisse videtur inter Chalcidicas δύο καὶ τριάκοντα πόλεις ἐπὶ: 
Θράκης. quas Philippum prorsus sustulisse. clamat Demosthen., 
Philipp. ΠῚ. p. 68., et post eum Aristides T. II. p. 225. etc., Liba- 
nius T. I. p. 106. D. et Apol. Demosth. p. 441. C. . Suidas in 
Κάρανος. ds tempore belli huius Diodoro adsentitur Philochorus 
apud Dionysium Epist. ad Amm. p. 122. Wrzss. 

123. 73. ' Exi δὲ τὰς Φερὰς τῆς Θετταλίας εἰς. Aut Pi- 
tholaus Pheras Thessaliae, unde armis Philippi exci;erat, suam 
iterum in ditionem redegit, aut haec repetita inpr: denter sunt. 
Vid. supr. c. 37. 38. Wkss, 

123. 78. Παρυσάδης} Sic iterum L. XX. 22. At Demo- 
stheni Or. in Phorm. p. 542. Παρεισάδης: Strabo: . L. ὙΠ. p. 
476. et Polyaen. L. VII. 37.. Παρισάδης 9. fortasse melius. Est 
praeterea numus ]1.4]P15 XA40Y BANLAEOQN, qui si huius 
sit, aut Parisadae IL, a quo Mithridati regnum traditum Strabo 
át, prior etiam nominis pars refingenda erit. Explicatur a doctis- 
simo De Boze Conment. Acad. Inscript. T, IX. p. 251. diligenter, 
cui quidem adsentiri, re curatius examinata, nune non possum, ἢ 
Berisadem , de quo Dinarchus Or. in Demosthen. p. 95., eundem 
ac Parisadem arbitrato. Nam Berisades ille in | parte. Thraciae 


I 


113 ANNOTATIONES 


regnavit, nunquam Ponti rex. Docet id clarissime Demosthenes 
Or. in Aristocrat. p. 430. Wrss. 

123. 81. Θεόφιλος Ex Demosthene in Oratione pro Co- 
rona in duobus αὐ τι (p. 138. et 140.) vocatur eiusdem anni 
ἄρχων νησίφιλος. Pausanias tamen in Phocicis c. 3. 'Theophi- 
lum habet, ut etiam Dionysius Halicarnasseus in Epist. ad Am- 
maeum p. 123. et ipse Demosthenes alibi in Paragraphe adversus 
Pantaenetum p. 564. Theophilum Archontem nominat. [taque su- 
spicor, in decretis, quae citantur a Demosthene, non notari Ar- 
chontem Eponymum, sed alium e Thesmothetis. PArw, Vide lo. 
Meursium de Archont. L. IV. 9. et Sylburg. ad pix in Dinarch. 
p. 115. Wess, 

123. 82. Τάϊος Kotvrioc ] Livio et Fastis Tito: est prae- 
nomen. RHop. Id verum est. Sed addit Livius L. VII. 229. qui- 
dam Kaesonem, alii Caium nomen Quinctio adiiciunt. Non ergo 
prave Noster, Wkss. 

123. 86. Π]ηκύβερναν] Ita oportuit. Vid. ad L. XII. 77. 
In Olynthios Philippus superiore anno movit, hoc vero eosdem 
subegit, testibus Philochoro in Dionysii ad Amm. Epist. p. 123. 
et Plutarcho T, II. p. 845. D., si tamen is vitae Demosthenis au- 
ctor. Wkss. 

123. 94. Εὐθυκράτην τε καὶ .“ασϑένην] Perstringit per- 
petua inustos nota proditores Demosthen. Or. de Cherson. p. 59. 
et de Leg. perper. administr. p. 257., eiusque exemplo Aristides 
T. IL p. 252. et Libanius T. [. p. 110. Ipsi Macedones prodito- 
res eos vero nomine adpellabant; quod quidem aegrius cum ferrent 
et quererentur apud Philippum, ille »σκαιοὺς ἔφη φύσει καὶ ἀγροί- 
xovg εἶναι Ἡϊακεδόνας, καὶ τὴν σκάφην, σκάφην λέγοντας, pror- 
sus eleganter, in Plut. Apophtheg. p. 178. B. Wess. 

124. 97. ᾿Ελαφυροπώλησε ] Aristotelem in his auctionibus 
hastae Philippo flagitiosissimam operam navasse, inimici crimina- 
bantur. " Ez: δὲ χκατασχαφείσης Ὀλύνϑου μηνύειν ἐπὶ λαφυροπω- 
λείου Φιλίππῳ τοὺς πλουσιωτάτους τῶν ᾿Ολυνθίων Aristocles in 
Eusebii Praep. Evang. L. XV. 2. p. 792. B. Quae calumniae i ipsa 
temporis ratione profligantur. Aristoteles hoc anno et sequenti in 
Mysia morabatur, Hermiae Atarnensium hospitio usus. Ad Phi- 
lippum vero Archonte Eubulo aut certe Pythodoro profectus in 
Macedoniam est, testibus Apollodoro in Diogenis L. V. 9. et Dio- 
nysio Epist. ad ÀÁmm. p. 121. WEzss. 

124. 4. Πολλοὺς μᾶλλον Rhodomannus πολλῷ μᾶλλον 
corrigit. Mallem πολὺς unde πολλ οὔ Vatic. natum videtur. ὙΥΈΒ5. 

124. 14. Π]άλιστα δ᾽ αὐτοὺς παρώξυνε — Ζημοσϑένης ] 
Orationibus Olynthiacis quas superiore anno recitavit, ceterisque 
Philippicis, in quarum iustum tempus Dionysius in ea, quam dixi, 
ad ÀÁmm. Epistola inquirit. De legationibus ad conmune totius 
Graeciae contra Philippum missis Aeschin. in Ctesiph. p. 62. Wrss. 


IN LIB. XVI. CAP. 53. — 56. . "I T3 


124. 19. Τοιαύτη φορά τις προδοτῶν ὑπῆρξε ete.] Multo 


mihi nunc grandius videtur: orationem enim haud parum minue- 


hat adscriptum γάρ. Sumpsit Diodorus colorem ex Demosthenis 
Or. pro Coron. p. 145. παρὰ γὰρ τοῖς Ἕλλησιν, οὐ τισὶν. ἀλλὰ 
σπῶσιν δμοίως.» QOPAN προδοτῶν. χαὶ δωροδόχων, καὶ ϑεοῖς 
ἐχθοῶν ἀνϑ' ριύπων συνέβη γενέσθαι xol τοσαύτην, ὅσην οὐδείς 
πω πρότέρον μέμνηται γεγονυῖαν. Quorum quidem 8 recordatus 
esset L. Rhodomannus , non, puto, vertisset, ἔχηι concitatus 
proditorum impetus, sed potius, tanta ubertas, tantus prodito- 
rum proventus. Parili usu, ut alios missos faciam , Aristides Τ᾽, 
ΠῚ. p. 376. κάλλιστον δὲ πάντων κερδῶν ἡ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν 
φορά, Ceterum catalogum horum proditorum habet Orator in ea- 
dem pro Coron. p. 188. Wtss, 

194. 94. Ὅτι τὰ τοῖς ὅπλοις ἀδύνατα ete.] Usus his. est 
Antonius Melissa inter Stobaei Sermones Tit, LV. p. 227. ed. 
Francof. Pulchre Horatius L. ΠῚ. Od. 16. 9. Aurum per medios 
ére satellites , Et perrumpere amat saxa potentius [ctu fulmi- 
2e0 — diffidit urbium Portas vir Mácedo et subruit aemulos 
Reges muneribus. Cui Libanium adiunge T. L. p. 85. D. Wess, 

124. 29. Ταῖς πονηραῖς ὁμιλίαις διέφϑειρε τὰ $0») Vid. 
ad L. XII. 12. Quam vero perditi et ingeniose nequam plerique 
regis fuerint sodales, docebit Demosthen, Olynth. IL. p. 15. et 
praeter ceteros Theopompus, in Philippo et familiaribus eius tra- 
ducendis multo acerrimus, apud Athen. L. IV, p. 167. A. et L. 
VI. p: 260. E. Wrss. 

124. 31. ᾿Ολύμπια ποιήσας τοῖς θεοῖς 1 Eorum inter Ma- 
Cedones princeps auctor rex Arehelana fuit. Ulpianus i in Or. περὲ 
Παραπρ. p. 242. τὰ Ὀλύμπια δὲ πρῶτος “Ἀρχέλαος ἐν Ain) 
τῆς Π]ακεδονίας mtall dise ἤγετο δ᾽ ἐπὶ ἐννέα, ὥς φασιν, zué- 
ρας: ἰσαρίϑμους ταῖς ἸΠούσαις: Sacra ergo Musis erant certa- 
mina. Hine lux adfulget clarissima Dioni Chrysost. Or. II. p. 18.C. 
ἐν “ίῳ τῆς “Πιερίας »ἔϑυον ταῖς ἸΠούσαις καὶ τὸν "ἀγῶνα τῶν 
Ὀλυμπίων ἐτίϑεσαν, 0v φασιν ἀρχαῖον εἶναι παρ᾽ αὐτοῖς. εἴ 
Philostrato de Vit. Apollon. L. L 35. p. 44. εἰ δὲ ϑύοι Φίλιππος 
᾿Ολύμπια 710). εις, ἡρηκώς. Respiciunt enim uterque hune agonein, 
Vide etiam infra L. XVII. 16. Wess. 

124. 36. Πολλοῖς μὲν ποτήρια διδοὺς ete.] Putes ex De- 
mosthene περὶ Iogozro. p. 230. formatum, quem adi. Wrss. 

124. 43. Toi δ᾽ εἰπόντος ὅτι βούλεται ete. ἡ Plenius et 
eultius Satyri memorabilem petitionem exsequitur Orator ead. Or, 
p. 242., unde et sumpsit Liban. T. L. p. 417. C. Wrss. 


125. 64. Iioc ἹΚορνήλιος Is T. Livio L. VIL. 23. est 
«Ζείχιος. Ruon. | 
125. 66. Πολλὴν τῆς Φωκίδος χώραν] Χώρας Reg. 1. 
quo quidem nihil indigemus. Vid. supra c, 36. WEss. 
Vor. if. 8 


114 ΟΠ ANNOTATIONES 


125. 67. Περὶ τὴν ὀνομ. “Ὑἀμπολιν Sita erat in ipso Pho- 
cidis ex "Phessülia. et Bocotia aditu apud Herodot. L. VIII. 28. 
Plura lac. Palmer. Graec. Antiq. L. Vl. 15. De. Boeotorum clade 
sic Demosth. Or. de Legat. prave gest, p. 232. εἶχον γὰρ (οἱ Φω- 
κεῖς) Ὀρχομενὸν, χαὶ Κοριύνειαν καὶ τὸ Τιλφωσσαῖον"» καὶ, τοὺς 
£v Νέωσιν ἀπειλήφεσαν αὑτῶν; καὶ ἑβδομήκοντα καὶ διακοσίους 

ἀπεκτύνεσαν ἐπὶ τῷ Ηδυλείῳ. καὶ τρύπαιον εἱστήκει X0. ἵππο-- 
κράτουνς xul κακῶν ᾿Ιλιὰς περιειστήκει Θηβαίους. ubi Ulpian. 
vide et mox Nostrum c. 59. Wrss. 

125. 86. Οἱ δὲ νοσφισάμενοι Scribe o£ μὲν γοσφισάμε- 
vor. Ruon, 

125. 90. " Azoysto τῶν LH Quid illis ergo fiet, 
quae superius €. 30. perscripta de Philomelo sunt, et in Plut, de 
Pyth. Orac. p. 397. F.? Fuit ille fortasse in Me merce dona- 
riis modestior fratribus, absolvi tamen difficulter poterit. Wkss. 

125. 95. ΠΠισϑοφοράς] Ππισϑοφορίας Reg. 2. Basil. Ea- 
dem infra ἢ. XVIII. 52. et huius lib. c. 82. discordia. Wkss. 

126. 97. Χρυσᾶς πλίνϑους] Vid. T. Hemsterhus, ad 
Luciani Coutempl. e. 12. Diligentissime laterum horum mensuram 
et modum exegit Herodotus, Nostro non plane consentaneus, L. 
I. 50. Ait fuisse numero ἡμιπλίνϑια CXVII, quorum quatuor erant 
auri purissimi, ἀπέφϑου χρυσοῦ . singuli pondo unius: et dimidii 
talenti: reliqui ex albido auro, binum talentorum pondo. Aequant 
ergo Herodotei lateres auri talenta cCXXXII, cuius td discrimi- 
nis ratio non apparet. WESS. 

126. 99. 24éovre χρυσοῦν xol yvvotxa] Cobain leo- 
nis aurei ibid. Herodotus, quem primitus decem talentorum pondo 


fuisse, postea igne Delphici Apollinis templo consumpto, sex talen- 


torum ac dimidii, eliquatis illo incendio tribus talentis et dimidio. 
Addit mulieris eius statuam auream tricubitalem fuisse, de cuius 
dedicatae caussa plura Plutarchus de Pyth. Orac. p. 401. E. Id 
vero dubites, velitne auctor, phialas illas CcCCLX una cum leone ct 
femina aequasse auri talenta XXX, an leonem et mulierem id ha- 
buisse pondus? Prius ipse verborum ordo videtur exigere resque 
ipsa, haud sane ferens, ut feminae illud signum auri talenta xxm 
excedat. Pro posteriore tamen stabunt fortasse ea, quae auctor de 
argenti valore mox disputat. WEss. 

126. 3. Εδρίσκεσθαι τάλαντα τετρακισχίλια ἢ Ytane vero? 
Atqui auri potestas ad argentum. decupla erat. Pollux Ix. 76. τὸ 
δὲ χρυσίον ὅτε τοῦ ἀργυρίου δεκαπλάσιον ἢν . σαφῶς ἄν τις ἐκ 
τῆς Πενάνδρου Παρακαταϑήκης μάϑοι: προειπὼν γὰρ 

λκὴν ταλάντου χρυσίου σοι παιδίον 

Ἕστηκει τηρῶν. — 
᾿Επάγει μετὰ ταῦτα περὶ ταυτοῦ λέγων' ἹΠακάοριος ἐκεῖνος ST 
τάλαντον χαταφαγιν. Talentum auri, decem talenta Menander 
vocat. Qua itaque ratione €CCLXX auri talenta, aut, si seorsum in 


8 
IN LIB. XVI. CAP. 56. — 58. 115 


summam addideris phialarum cccrx pondus, ccrxxxir, aequabunt 
argenti talentorum millia quatuor ? Equidem nil video, nisi si alia 
auri ad argentum proportione Diodorus sit usus: non enim eadem 
semper, etsi Pollux generalius loquatur, fuisse censenda est. He- 
rodotus certe L, Ill. 95. χρυσίον τρισκαιδεκαστάσιον. sive £r 
decies argento rependendum, dixit. Atque hoe malim. Wkss. 

126. 10. Τῶν ἐν τοῖς Περσιχοῖς ϑησαυροῖς etc.] Vide L. 
XVH. 66. et 71. Egit de donariis Delphici templi, a Phocensi- 
bus direptis, copiosius, uti ex Athen. L. VI. p. 232. A. colligas, 
"'heopompus. Wxss. 

126. 14. Καὶ τὰ περὶ τὴν ἑστίαν καὶ τὸν τρίποδα εἰο.] 
ΤΟΝ paene verbis rem hane exsequitur Aelian, Hist. Var. L. VI. 
. Mox ἀφήτορος οὐδὸν, in Homeri IL 7. vers. 404. Rhodoman- 
nus vertit solum Phoebi , qui spicula torquet, bene ex Gramma- 
ticorum sententia, sed Phocenses ἀφήτορος οὐδὸν explicabant τὸν 
κατὰ γῆς ϑησαυρισμὸν., teste Strabone L. IX. p. 664., qui Ono- 
marchum noctu eas opes effodere adgressum, sed magnis etiam 
terrae tremoribus fuisse inpeditum addit. Τὰ vide Iac. Perizonii 
not. ad Aelian. Wrss, . 

126. 29. Miréoyov δὲ τῆς αἱρέσεως ' 9. καὶ 2dosc.] 
Confer. Pausan. L. Ill. 10. et IV. 5. Wrss. 

126. 35. ᾿Ιφικράτους διατρίβοντος περὶ Κέρκυραν] Eo for- 
tasse tempore, de quo auotor L. XV. A7. Wzss. 

127. 52. Περὶ τοὺς μεγίστους τῶν ϑεῶν ἠσεβήκατε] Quis 
tulerit Gr acchos de seditione quer entes? “Πιονύσιος ἐξ ἁπάντων 
τῶν ἐν Συρακούσαις ἱερῶν ἐσύλησε τὰ χρήματα Aelian. Var. Hist. 
L. I. 20. Et Atheniensibus tamen sacrilegia exprobrat ? Wrzss, 

127. 56. Εὐχόμενοι τὸν ^ MnóAAova πατρῷον εἶναι] Vid. 
Io, Meursium Athen. Attic. L. If. 12. et Steph. Bergler. ad Alci- 
phron. L. 1I. Ep. 4. p. 264. Frequens is Apollini titulus apud 
Áthenienses, quippe generis, auctori ob Ionem ex Creusa filium, a 
quo Athenienses lones olim dicti. Aristides 1.1 p. 169. xal 
τίκτει ι δὴ τοὺς ϑεοὺς τήν. 16, “ρτεμιν καὶ τὸν πατρῷον ' A4n0A- 
EU τῇ πόλει. ubi bene Scholiastes. Et p. 193. προσλαβοῦσα 
γὰρ τὸν z00 ὸν τῶν Ελλήνων; ἐξηγητὴν, ἑαυτῇ δὲ πατρῷον ᾽.“4πὸλ- 
λω τὸν Πύϑιον. Adde Demosthen. pro Coron. p. 163. et Or. in 
Eubulid. p. 713. Philostrat. Epist. XLVI. Ww ESS. 

^. 127. 60. Περὶ τῶν μεγίστων ἔτι καὶ νῦν τὸν ϑεὸν ἐπερω-- 
τῶντες] Mittebantur Sparta legati , quibus Pythiorum nomen, 
Ot δὲ Πύϑιοι. εἰσὶ ϑεοπρόποι ἐς Ζελφοὺς Herodot. L. VI. 57. 
quem quidem . titulum aut ab Ápolline Pythio, aut a sciscitandi 
studio, πυϑέσϑαι, ut bene Ν, Cragius de Laced, Rep. L. II. 9., 
inpetrarant. Erant enim, si qui Graecorum, oraculis maxime da 
diti Spartani: μάλιστα τοῖς μαντείοις προσέχοντες dixit supra 
Noster L. XIV. 13. Wrss. 
127. 64. ᾿Ορχομενὸν xci Κορώνειαν καὶ Kopoi&g] Saepe 
8 - 


116 -«  "ANNOTATIONES 


Demosthenes Orchomenum et Coroniam ἃ Phocensibus insessas et a 
Boeotis studiosissime repetitas memorat Orat. de Pac. p. 42. et de 
Leg. fals. p. 223. et p. 230., ubi Κορσιὰς adiungit. Habet easdem 
ex eo loco Harpocration, qui testem citat Theopompum. In Ste- 
phano Xoooí« , ex Pausania L. IX. 24., sed cui ea urbs Κορσεία" 
ut adeo Ethnicographus vitiosum codicem sit secutus. Is. Vossium. 
vide ad Scylae. p. 33. Wrss. : 

127. 73. Koi βουλόμενος τὰ “ευχτροικὰ φρον: σὐσεαλαὶ 
Orator Aeschines, qui hoc tempore legatus ad Philippum ierat, 
renuntiaverat non dissimilia civibus suis, modo fidere liceat eius 
adversario Demostheni*: ovrog μὲν γὰρ ἔφη Θεσπιὰς χαὶ ὶ Πλαταιὰς 
αὐτὸν (Dior) τειχιεῖν, καὶ τοὺς μὲν Φωκέας οὐκ ἀπολεῖν, τὴν 
δὲ Θηβαίων ὕβριν ὑμῖν καταλύσειν Or. de Leg. Fals. p. 223. et 
Or. pro Coron. p. 142. Sed haec in speciem erant dicta, utque Athe- 
nienses circumseriberentur, docente Libanio in Or. eius Argumento." 
Adde Aeschinem ;reo? Παραπρ. p. 46. οὐ lustinum L. Υ ΗΠ. 4. WEss. 

127. 78. Kao9? ἃς ἐστιν MmoÀA. ἅγιον ἱερὸν ἢ Apollinis 
oraculo et donariorum copia templum id insigne erat, Vid. ad 
Strabon. L. iX. p. 647. Casaubon. et Graec. Antiq. L. VI. 15. 
lac. Palmerii. Wzss, 

128. 90. Συνέβη τῆς στιβάδος ἐχκαυϑείσης etc. 7 Na 
εἷς τὰς στιβάδας infra e. 80.. καὶ ἐκ φυλλάδος στιβάδας ἀ ἄποσω- 
ρεύσας Longus Pastor. L. IL. p. 78., ἄλλοι δὲ στιβάδας Cxoztvov 
ex τῶν δένδρίον S. Marcus Evang. XI. 8.; e quibus latior vocis 
usus adparet. Sed id leve. Quod auetor casui et fortunae tribuit 
incendium , id Pausarias Thebanis: ἐς ὃ (ἱερὸν) ἐ év τῷ πολέμῳ 
τῷ Qoi βιασϑέντας μάχῃ Φωκέων ἄνδρας χαὶ ἐς Ἄβας 
ἐκπιέφ ευγότας: αὐτούς τε οἱ Θηβαῖοι τοὺς ἱκέτας καὶ τὸ ἱερὸν — 
ἔδοσαν πυρὶ L. X. 35. Wrss. 

128. 97. ἥϊάρκον -4luDiov καὶ Τῖτον Κοΐντιον Pro his 
Livius edit (L. VIE. 24.) L. Furium Camillum et P. Claudium. Id- 
que Cicero in Catone (cap. 12.) et Agellius lib. IX. 11. confirmant. 
Rnop. Credibile est, Diodorum alios esse Fastos secutum, mo- 
nente Pighio ad ann. cpiv. p. 294. Praenomen Claudii Rhodoman- 
nus sumpsit ex Sigonio. Tu vide Clariss, Arnold. Drakenborch. ad 
Livii L. VII. 24. Wkss. 

128. 98. "Eni δὲ τούτων ὃ (Φωκικὸς πόλεμος etc. κατελύθη] 
Uno anno videtur excedere suum numerum calculus Diodori: supra 
enim p. 517. (huius lib. c, 14.) Agathocle Archonte coepisse hoe 
bellum ait, et durasse annosundecim. Sed ex aliis auctoribus videtur 
constare finitum fuisse hoc bellum anno decimo, et quidem Theophilo 
archonte. Pausanias in Phocicis c. 3. expresse δεχάτῳ δὲ ὕστερον 
ἔτει μετὰ τὴν τοῦ ἱεροῦ κατάληψιν ἐπέϑηκεν ὃ [7 (ίλισιπος πέρας τῷ 
πολέμῳ ΠΕΣ τε χαὶ ἱερῷ κληϑέντι αὐτῷ, Θεοφίλου μὲν ᾿19ή- 
γῃσιν ἄρχοντος, ὀγδύης͵ δὲ Ὀλυμπιάδος καὶ é ἑχατοστῆς ἔτει πρώτῳ: 
ἣν Πολυχλῆς ἐνίκα στάδιον. 1d est, decimo vero anno post templi 


* 


IN LIB. XVI. CAP. 58. 59. 117 


sacri.direptionem, Philippus imposuit finem bello Phooico et Sacro 
appellato, Theophilo Athenis praetore, Olympiadis centesimae oc- 
tavae anno primo, qua stadium vicit Polycles. 1n quo Pausaniae lo- 
co. notanda est locutio insolita ὀγδόης δὲ Ολυμπιάδος καὶ ἑκατοστῆς 
ἔτει τιρώτῳ. raro ita loquebantur Graeci de anno primo Olympiadis, 
sed dixissent Ὀλυμπιάδι ὀγδόῃ καὶ ἑκατοστῇ. uude colligo pro ἔτει 
πρώτῳ legendum esse ἔτει τρίτῳ. et ita legendum esse omnino me 
persuadet et cogit credere Demosthenes: nam in oratione de falsa 
legatione (p. 327.) ait ex Phocensium excidio tantum dolorem acce- 
pisse: Athenienses, ut ex consternatione moris patrii obliti, neque 
concilium neque Thesmothetae curam. habuerint mittendi ϑεωροὺς, 
Sacros legatos ad Pythia: unde elicitur excidium Phocensium et 
belli finem incidisse in annum, quo Pythia celebrabantur, quod 
fiebat tertio Olympiadis uniuscuiusque. anno, quod quadrat cum 
Archia Archonte seeundum Diodori calculüm: et id notavit Pe- 
tavius in. suo Rationario (Part. 1. L. HL. 11.), et est nodus vin- 
4106 dignus. Parw. Durasse Phocicum bellum continuos decem 


.aunos non uno loco Aeschines profitetur Or. de Legat. fals. p. 45. 


et in Ctesiph. p. 74. Idem alii adfirmant. Diodorus supr. €. 14. 
spatium. X1.illi annorum tribuit, quod Archonte Apgathocle turba- 
rum: prima nata sint initia, atque ab eo anno Demophiius res Pho- 
censium scribere sit ingressus, Pausanias eodem Archonte sumtu:u 
.et continuo gestum censuit per decem annos usque ad Praetorem 
Atheniensium Theophilum sive annum primum Olymp. cvi. 
.Male posterius. Nam, quod verissime observa 'it D. Petavius ex 
Demosthene, Phocenses a Philippo fracti tum su..*, cum Pythia 
Agerentur. Atqui Pythia exeunte anno secundo tetrac, ^ridos Olym- 
piacae peragebantur. Recte ergo Diodorus finem belli in ónnum 
tertium Olymp. ΟΥ ΠῚ, retulit. Par Pausaniae foret ratio, moto ferri 
posset eruditissimi Palmerii coniectura. Sed non potest. Nam belli 
initium manifeste illi anno tribuit, qui Archontem habuit Agatho- 
clem, siye Olymp. cv. 4. L.X, 2. Ab Agathocle ad Theophilum, quo 
terminatum ait bellum, anni sunt x. Porrosi ἔτει τρίτῳ legas, mu- 
.taudum etiam. erit Theophili Archontis nomen: neque enim iili lo- 
eus est anno tertio Olymp. cvii., quo eo munere Athenis fungeha- 
tur Archias. lam quod de insolita dictione ὁ 0y δόης δὲ Ὀλυμπιάδος 
καὶ ἑκατοστῆς ἔτει πρώτῳ adiungit, id enimvero pennov ere illum 
non debuerat. Ecce iterum Pausaniam L. X. 8. χατεχαύίϑη δὲ 
“Ερξικλείδου μὲν “ϑήνησιν ἄρχοντος - πρώτῳ δὲ τῆς ὀγδόης 
Ὀλυμπιάδος € ἕτει καὶ πεντηκοστῆς. Eadem ibi locutio. Id quoque 
non optimi commatis, quod de concilio et Thesmothetis ait.. Tu 
ide Ulpianum ad Demosthen. περὶ IapanQ. p. 227. Wxss, 
128. 8. “Σερατηγὸν ἐπιστήσαντες A oyidauor] Venit et ille 
jn Phocidem, pollicitusque est, angustias se Thermopylarum ita 
insessurum, modo opportuna sibi loca traderentur, nc qui Philippo 
transitus pateat. Sed cunctabantur Phocenses, dictitantes τὰ τῆς 


118 ' X ANNOTATIONES 


Σπάρτης δεινὰ δεδιέναι in Aeschin. Or. de Legat. fala. p. 45. 
Paullo aliter in eiusd, Argumenti: Orát. p. 215. Demosthenes 
WESS. dui: 

128. 8. Φάλαικον πάλαι — iino] Rete 3 margine 
assignatum est πάλιν. RHop. 

128. i1. Ἔν τῇ Νικαίᾳ διατρίβων Hane et Alponum ac 
Thronium τὰ τῶν παρύδων τῶν elg πύλας χωρία κύρια Aeschi- 
nes vocat Or. περὲ IHopano. p. 45., meminit et Demosthen, Phi- 
lipp. Hi. p. 46. et Or. in Philippi Epist p. 89. ubi bene Schol. 
Vid. lae. Palmerii Graece. Antiq. L. V. 9: Ea ergo oppida Phalaecus 
praesidio tenebat, "ut Philippum transitu prohiberet. WEss;. '  ' 

128. 15. Οὗτος μὲν ὑπόσπονδϑοξε: — ἀνἐχώφηδε] Eadem 
Aeschin. Or. de Legat; fals. p. 47. Phalaeéus rei militaris usu de- 
fectus in angustiis rei peeuniariae post tot sacrilegia vérsabatür, 
Secutae Eu ut adsolet, eonductitiorum militum seditiones: ac- 
cesserunt amieorum promissa haud &ane fida. Atque haec hominem 
gentemque universam pessum dederunt. Vid. eundem Oratorem p. 
45. Alia Iustin. L. VH. 2., sed parunt'vero similia, Paráctüge 
diat enim, WESss. 

129. 19. Ὁ δὲ ϑασδιλεὺς à ἄνευ μάχης ete.] Rex ipse literis 
Athenas missis eadem testatur apud Oratorem pro Corona p. 140.) 
"meque urbes, sponte sese dedentes,: praesidiis occupasse, reliquas, 
quae imperata facere detrectaverant, armis domuisse: quod ulti- 
mum negat Demosthenes Or. de Leg. perperam administrata p. 210. 
τὰ μηδεμίαν τῶν πόλεων y τῶν Ἔν Φωκεῦσιν, ἁλῶναι πολιορκίᾳ,» 
μηδ᾽ ἐκ προσβολῆς κατὰ κράτος. ἀλλ᾽ ἐκ τοῦ σπείσασθαι, πάντας 
ἄρδην ἀπολέσϑαε ete, et p, 926. fortasse, ut tanto arctius adver- 
sarium crimine proditorum Phocensium premeret, WESS. ^ 

129. 25. Kal δύο ψήφους ἔχειν, ἃς πρότερον — εἶχον] Sin- 
gulae gentes, quibus societas Amphictyoniei concilii, bina suffra- 
gia ferebant, Aeschine περὲ Hago. p. 43. teste. Exclisis ob sa- 
crilegia Phacensibus, Philippo eiusque posteris condonatum id fuit, 
quoc d illorumantea fuerat: unde τὰς τῶν Θωκέων ψήφους in Ma- 
cedonum esse potestate saepe Rhetores indignantur, uti Libanius 
T. HH. p. 685. D. et p. 703., Demosthen. secutus Or. de Leg. fals. 
p. 268. Atque hoc quidem: nihil obscuri habet. Diffetlius: prima 
fronte videtur, quod de Thessalis Demosthen. Or. de Pac. p. 43., 
bellum eos eum Phocensibus cupidissime ingressos esse, ut in eon- 
cilium ἀρὰ Thermopylas adseiscerentur, et duüm Delphis suffra- 
giorum conpotes fierent: τῆς ΠΠυλαίας ἐπεθύμουν, χαὶ τῶν ἐν 
Alc qois πλεονεκτημάτων, δυοῖν κύριοι γενέσϑαι. Atqui "Thessali 
a prima eoncilii origine inter Amphictyonas et dignitatem et suf- 
fragiorum ius habebant, prineipe propterea loco :collocáti ab Ae- 
schine Or. περὶ IHaoozQ. p. 43. Quod quidem dubinm ut amoli- 
retur, inulta disputavit And, Dounaeus Praelect. in Demosthen, 
p.171., sed quae damnasset ipse, si recordatus esset eorum, quae - 


IN LIB, XVÍ, CAP. 59. 60. 119 


Anomymüs auctor " "Argumenti. Demosth.: περὶ Παραπο, ita con- 
mentatur : εὔδηλον γὰρ ἐκ τῆς ἱστορίας, ὃ 0Tt τῶν μὲν (Oz ἰαίων) 
παρείλοντὸ τὰς δύο πύλεις γειτνεύσας αὐτοῖς. Θετταλοὺς δὲ πα- 

ὠσάμενοι τὴν. ᾿ἠμφικτυονίαν ἅτε ἐν μέσῃ Φωκίδι τῶν ἐν «7ελ- 
φοῖς ἱέῤῶν ἑδουμένην. Hinc enim constat, "l'hessalos veteri pos- 
sessighe fuisse a Phocensibus deiectos et plane exutos, eanique 
adeo hoc bello; ut Demosthenes: monet, recuperare stüdaisdé; Ce- 
terum. Phocénses suffrágiorum ius, gud hoc tempore amiserunt, 
ijultis elapsis ahis sibi iterum asseruerunt, egregia in Gallos, qui 
duce Brenno Graeciam ae Delphos invaserant, opera navata, uti 
αὶ Pausania docetur L. X. 8. Idem And, Dounaeus ddmonet, sed 
mire ftüctuans in Brenno, quem eundem censet atque illum, uini 
duétu urbs et Capitolium ' multis ante annis oaenpat perhibentur. 
Inconsiderate profecto. Wzss. 

129. 27. Τῶν δ᾽ ἐν ωκεῦσε τριῶν πόλεων περ. và τεί- 
7η7 Haee sunt obscurissima, et'sequentibus parum:congrua, lu- 
bent Amphictyones post pauca omnes Phocénsium. urbes solo ae- 
quari. Sunt quoque cunctae eversae ex decreto, teste Pausania FL. 
ANS Quare Demosthenes Or. de Leg. fals, p. 230. non tantum 
ἅλων τῶν τειχῶν καὶ πόλεων ἀναίρεσιν. per Phocidem indignatur, 
sed eum Delphos pergeret, vidisse ait. ibid. p. 212. οἰκίας κατε: 
οχαμμέναξ: «τείχη περιηρημένω, χώραν ἔρημον τῶν ἐν ἡλικίᾳ. 
Et p. 968. τὰ τῶν συμμάχων. τῶν ὑμετέρων (ωκέων τείχη κατε- 
σκάπτετο. Θηβαῖοι ὃ" ἦσαν οἵ κατασκάπτοντες. Quid dicemus? 
Απ τείχη munitiones esse, non moenia? Ita nodum s8olvi posse, con- 
sultissimus Barbeyracius Histor. Foed, Part. l. p. 226. censuisse vi- 
detur, Sed qui ürbes omnes disiectas et eversas volunt, illosne ple- 
rarumque munitionibus pepercisse credemus?: Án trium praecipua- 
rum et opportunarum , τῶν ἐπιποιροτάτων : quod Pletho de suo 
admensus est vocabulum, muros esse pessumdatos? ut reliquorum 
moenia, tanquam perpétuum. poenae Phocensium monumentum, 
durarent, Id sequar: nisi si qui libri praeferant τῶν ὁ ἐν ᾧω-- 
χεῦσε δύο xvi εἴκοσι πόλεων etc. Namque eo nihil verius. Viginti 
enim et duae Phocensium erant urbes, quae omnes, unis fortasse Abis 
exceptis, eversae sunt. Καὶ δύο καὶ εἴκοσι πόλεις πιστεύσασαι 
διῳχίσϑησαν Libanius inquit T. 1. p. 107. et ante eum Demo- 
sthen. Or: de Leg. fals. p. 226., ne quid de Pausaniae citato loco 
dicam. Wx SS. Comparato e. 58. κατὰ τὴν Βοιωτίαν ot μὲν Go- 
κεῖς τρεῖς ἔχοντες πόλεις ὠχυρωμένας Ὀρχομενὸν καὶ Κορώνειαν 
καὶ Κορόθιάς eas ipsas urbes Boeotias hic intelligi coniicit Weis- 
kius de hyperbole p. I. p. 30., unde reponit τῶν ὑπὸ (βωχεῦσι. 
Quam. ceniecturam: adversus eos si qui τριῶν πόλεων de ternis in 
Phocide Amphietyonieis urbihus accipiant tuetur p. 1l. p. 30. 

129. 36. Καὶ μετοικέσιας εἰς χώμας} Pausanias dicto 
loc. τόϊε δὲ χατεσχάφησαν αἵ κατειχεγμέναι ((Δωκέων τιό-- 
Auc) καὶ εἰς κώμας — ὠκέσϑησαν. Propterea Denosiheni Pho- 


120 ANNOTATIONES 


censes διῳπισμένος κατὰ κώμας Or, περὶ Παραπρ. p. 216. 
Wrss, dj 
129. 41. Τιϑέναι δὲ καὶ τὸν ἀγῶνα τῶν Πυϑίων Φίλιπ- 
πὸν ete, ] In caussis belli sacri, a Philippo in Phocenses sumpti, 
recenset Demosthen, Or, de Pac. p. 40, xol τὰ Πύϑια ϑεῖναι δὲ 
ἑαυτοῦ. ut Pythiorum ludorum moderator esset.et praeses. Id. 
obtinuit confecto bello, estque satis expeditum. |. At quid sibi vo-. 
lunt, διὰ τὸ Κορινθίους μετεσχηκέναι τοῖς Φωκεῦσι τῆς εἰς τὸ 
ϑεῖον παρανομίας, quod Corinthii in scelerati facinoris Phocen-. 
sium consortio fuerunt? Virieruditi, quibus exscribere et illustra-. 
re libuit hoc Amphictyonum décretum, Ant. van Dale Dissert, de 
Concil, Amphictyon, p. 440. et Barbeyracius. Hist, Foeder, P, I. 
p. 227., intacta transmittunt;. Mihi multo difficillima semper sunt, 
visa, Nam quae illa ratio, Philippum cum Thessalis et Thebanis. 
Pythiorum fore praesidem, quod Corinthii socii Phocensium in sa- 
eris fuerint legundis? Corinthiine praeter ceteros Pythiorum ante. 
hoc tempus fuere moderatores? Atqui certamen erat κοινὸν Τῆς 
“Ἑλλάδος. ut dicit Philipp. III, p, 69. Demosthenes, . Praesides, 
Amphictyones, Πρώτην ἐπὶ ταῖς δέκα ἐτίϑεσαν Πυϑιάδᾳα Ay 
φικτύογες Pausan, Lb, VII, 18, p. 636. Inde ἐν Πυϑίοις KaA-. 
λίστρατος τῶν Mugqurvovav ἐπιμελητὴς tibicinem quendam, quod. 
serius venisset, nomen profiteri non est passus apud Plut. Sympos, 
L. VII 5. Ludi ipsi τῶν “μφικτυόγων ἄϑλοι in inscriptione, de 
qua Pausan. ἢ. X. 7, Itaque nihil praecipuum in Indorum disposi- 
tione Corinthiis, Porro accusantur sacrilegii, proptereaque exclu- 
duntur, qui nusquam inter Phocensium adiutores nominatim ab 
auctore sunt recensiti, Quid? eo nomine si Corinthii fuerunt mul- 
ctandi, cur Lacedaemonii ho9 decreto sine noxa, dimittuntur ? qui 
tamen Phocensibus in primis auxilio fuerunt, in praedam partem- 
que sacrae pecuniae vocati, Immo: vero soli illi Dorico ex genere. 
Amphictyoniae possessione ob illud crimen sunt deiecti, Quxéov 
δὲ τὸ ἔϑνος καὶ ἐκ τοῦ Ζωρικοῦ «Δακεδαιμόγιοι μετασχόντες 
ἐπαύσαντο ᾿μφικτυονίας Pausan. L. X, 8. p. 816. Hoc amplius, 
indignatur Demosthenes Philipp, Hi, p. 69. Philippum ludis Py- 
thiis praesidere, et προμαντείαν τοῦ JtoU sibi sumere, depulsis 
Atheniensibus, Doriensibus et 'Thessalis, ceterisque Amphictyo- 
nibus: τίϑησι μὲν τὰ Πύϑια. τὸν xowày τῶν “Ελλήνων ἀγῶνα, 
κἂν αὐτὸς μὴ παρῇ, τοὺς δούλους ἀγωνοϑετήσαντας πέμιπει. — 
ἔχει δὲ καὶ τὴν προμαντείαν τοῦ ϑεοῦ, παρώσας ἡμᾶς καὶ Θετ- 
ταλοὺς καὶ Ζ]ωριέας καὶ τοὺς ἄλλους Auquervovac. Qui quidem, 
si Ámphictyones cura ludorum Pythiorum fuissent deereto prohi- 
biti, haud sane tacuisset, Quare, ut verba conpendifaciam, sic cen- 
seo, sententiam Amphictyonicam non esse integram, et haud pau- 
ca ante διὰ τὸ Κορινθίους etc, desiderari, Suoccurrere potuisset 
Demosthenes, a quo δόγμα hoc Amphictyonicum Or. περὶ Παραπρ. 
n. 91 I. recitatum fuit, modo integrum orationi inseruisset. WEss. 


IN LIB. XVI. CAP,.60. — 63. 121 


...130. 46. Καταπετροκοπῆσαι ] . Verbum. elegans, sed nns- 
quam mihi lectum, Arma Phocensibus fuisse adempta, non praeteriit 
Demosthen. de Legat. fals, p. 216. Porro de conbustis armis.quod 
additur, satis illustraverunt viri docti F seinshem, et Duker. ad 
Flori, L. II. 4. 5. WEss, . 


70 3130..54. Οὐ μόνον δόξαν icd dit ] Pulchre "se ciditd 
L. VIII, 9... Incredibile quantum. ea. res apud: omnes nationes Phi- 
lippo gloriae dedit. Illum vindicem sacrilegii ,. illum ultorem 
religionum: quod orbis viribus expiari debuit, illum qui piacula 
exigeret exstitisse. Dignum. itaque qui diis. proximus habes 
retur, per. quem deorum. maiestas eiiinaioe: Adde Demosthen, 
Or. .de Pac, p, 42. WkEss. . ; 

7/0:130. 68. ᾿““ρχιτέχτων᾽ τῆς υἀριλγαροώξ ἢ Ita ἀρχιτέχτων 
τῶν "κακῶν in Excerpt. Vàles, p. 305. Princeps et architectus 
sceleris in Or. Ciceron, pro. 'Clueut, c. 22. De. voluntaria Philo- 
meli: nece supr. c. 31; WESS, ^ ! 

130. 73. Καταχοπεὶς icslipdost Vid, € lib. ὃ, 36. 
et. de Phaylli tabe c. 38. Wrss, : 


130. 83. ΠΠετὰ τὴν ἐκ τῆς αἀϊχμάλωσίὰς φυγὴν 7 Atqui fide 
accepta liber discessit, nulla constrictus captivitate c. 60. Itaque 
aut supervacanea praepositio est, aut laxius accipiendum αἴχμα- 
λωσίας vocabulum, WESS. 0 


130. 88. Τέσσαρας ἔχων ἡμιολίους] Infra 1,, XIX..65. 
γαῦς ἡμιολίας vocat, firmans scriptorum Codd. lectionem, Sed 
leve id et paene arbitrarium est, Quae vero fuerint ἡμιολίαι et 
qua amplitudine, post sollicitam virorum doctorum inquisitionem 
nondum adparet certo, Vide sis ΟἹ, Salmasium Observ. in Ius Att. 
ct Rom. c. 28. p. 703. et Io. Scheffer. Milit. Nav. L. II. 2. Wess. 
131.11. Τοὺς Κνωσσίους] Hoc melius et mox Κνωσσόν. 
Sic enim solet auctor, Vid, L. V. 17. Wzss, 

:431.17. Toig € «ἀυχτίοις à τῆς. πατρίδος ete.] Erant 
Cnossiis et Lyctiis, ut saepe yicinis , perpetuae inimicitiae , qua- 
rum finis idem qui Lycti: neque enim positae sunt, nisi Lycto 
eversa, ut Polyb. L. IV. 54. et Strabo L. X. p. 734. testantur. 
Inplorant autem Lyctii Spartanos, quod eorum essent coloni, sic- 
uti ibid, Polybius , et eo prior Aristoteles Politic. L. 1I. 8. indi-- 
cant, Porro «Ἵύχτος et “ύκτιοι Scripti libri antiquissimum ta- 
men nomen zj/rzoc et zf)yzi0(, ut apud Homerum et Polybium 
inque numis. Sita urbs erat loco celsiore: τὸ vero ἄγω. καὶ vwm- 
λὸν vocabant Avzzov, auctoribus Hesychio et Stephano. Vid. Ez. 
Spanh. ad Callim. H. Apoll. v, 33.. Wzss. 

131. 31. Mez& δὲ ταῦτα 0 μὲν ' “ρχίδαμος etc,] Meminit 
expeditionis Strabo L, VI. p. 429. B., quae multo serius contigit. 
Auctor una serie eorum calamitates exsequitur, qui sacrilegii bel- 
lique sacri fuerant participes. WESs., 


j * ) Y 
ἜΣ OUCANNOTATIONES ! 


[UU 131.7887" Ky ἃ δὲ c)» "3908 "(ox 'evuputüv f 0g- 
μιούμενος Τ᾿ Tüüstrabit haéc aro L. In. 10. Bs por c. 
21. Wrss. i ἀρῶ Ὁ 515 21 εν 
5 OA «Εβασίλευσε 7. 2» ἠδ πρὸς τοῖς εἴκασε]. Con- 
venient numeri, si repetas ab Archonte Nicophemo, ἢ sub edtus 
jráctàra "Agesilaus: iW reditu ex Aegypto óbiit supr. L.XV. 93. 3 
finiasque in Archontis Chaerondàe magistratu, quo Archidannis, re 
infeliciter gesta, in Éalia oceabuit, Vid. huius lih. c. 59. WEss.^ 
Ioc0943 | 49: Ep πεντεκαΐδεχα Ὁ ΤᾺ his annis 'vittuni tuest: 
Regihvit post patris -Archidami obitum per annos 1x 5 üt bene.in- 
fra eà 89. Decessit'eoztra' Antipatrüm pro Graeciae: libertate: de- 
pugnans apud Pausan. L. IHI. 10., Archonte Athenis Aristophonteé, 
quemadmodum: in ANestri b. XV ΤᾺ 06 3: perscriptum. δες, Péctatum 
meceptum referri debet scribae himiae diligentiae; Ah: Archia: prae- 
tote, cuius in praefecturà mortem Archidami-àüctor obiter me- 
morat, ad Aristophontem anni abierunt, ferie duindesüns it 'ho- 
jainem in;errorem; induit. (WESS, L2: 

131. 49. Ἔν οἷς ἣν — Φάλαικος, d absesgam, Cretge .Cy- 
doniam,. quod incolae peeuniam conferre Teeusazent, exstinctum 

esse Phalaecunt, significat quoque: Pausarniás L. X, 2. Miss, 

132. 52. “Χπὸ τῶν ᾿Πλείων; φυγάδων] Seditionem,. qua sub 
hoc tempus Elei συγγενεῖς αὐτῶν καὶ 'πολῖ (a6 εἱειφόνεῖν. insütue- 
xunt,. tangit Demosthenes, Or. 7ze0i Tle.ouzo. p. ὅθ. culpam. faci- 
noris? in "Pitlippum. inyidioxe 'eonféPéns. WESS. 

.132- 70- "H' ui áo Ἰὸν' τῆς “Ἑλώμης γέγενημένον etc; -T 
ΝΣ eamdem ex nS cobmetüorát. Athen. L L. Vl. p- 232. A. 

ESS. 
bes Fd bo "E δὲ ES τῆς; Ἐριφύλης ete.] De fatali lioe me- 
nili Apollodorus Bibt. T. III. T. 7: p- 186. et Athea. cit. loc. Abs- 
tulit id Phaytfus; dónoque misit. Arlstonis Oetaer uxori; quam 
amabat, Mulier, posti. aliquot im aros eo sese iactaverát, in- 
eensa a z:nore fWio, sed furóre' correpto, domo, una éum aedibus 
deflagravit. Sic Parthenius Erot. c. 95. At Plut. de Ser. Num. 
Vind. p. 553. D. Aristonem ipsum, permittentibus Tyrahnis, "de: 
tractum id monile uxori misisse: filium vero matri quibusdam [o A 
eaussis iratum donio ignefü subiecisse eamque ΠΣ cum iate 
exussisse: discrimine haud magno. WESss. 

132. 81: Kal ᾿μεγάλην βασιλείαν] H. Steph: non dubitat; 
quim. μεγίστην Diodorus scripserit: eut non refragor. Vide huius 
libri initium, et Exc. Vales. P 3938: WESS. ^ t 

132. 86. Καὶ τυραννίσι τιολλαῖς καὶ μεγάλαις] Si addi: 
xissent schedae veteres, bina ultima induxissem. Nolet enim aus 
ctor πολλὰς καὶ ποιχίλας frequenter connectere , omissis. eeteris. 
Vid. L. XVHI- 13. Rliodomanni nom alia est sententia. ' Ceteruni 
pressicfuerant Syracusani post Hipparini necem Nysaci, sie enim 

«cripsit Plutarchus, et sua aetate legit Gemist, Pletho, tyrannide, 


"1234 A 


IN 118. XVI. CAP; 63. — 67. 123 


quo deiecto redierat in pristinam: possesstonem Dion ysfüs, ς curh ma- 
xime bello petitus àb' Hiceta; "dominationi itidem. inhiante, Hutt 
ex Plut. prineip. Timoleont. WEss. "^ 1 

132. 92. Τιμολέοντα Τιμαινέου “Τὸν TW bs Plat 
Timol. p. 237. A., uter melius, non temere adfirmayero. Wiss. 

333,7. "yl χαὶ μᾶλλον" Vid. not. in L. XI. 23. Wrss. 

133:8. ᾿Πεῤϊπατῶν' χατὰ τὴν ἀγορὰν, ἀπέσφαξε Aliter 
Corn. Nepos Timol e. 1. '"Timoleón fratrem t, yrannum interfi- 
ciendum curüvit. Fpse non modo manus món attulit, sed né 
adspieere quidem f'raternum Sanguinem voluit; quicum. οὐπδόγι: 
tit Plut: Tinol. p. 537. E. "Wiss. 

133. 25. “Τ:βεβαιώσαντο γὰρ, ἐὰν μὲν ete.] Teleclidi, 
civitatis principi, dictum hoc Plat. tribuit?' id praetereà docens, 
Ἰλίου Timóphants caedem et imperii hoc Timoleonti traditum 'in- 
tercessisse ad viginti annos. Vide Timol. eius p. 238. E. Wzss,- 

133. 40.: EvfoiXov] Vide' Sylburg.. àd Dionysii Dinarch. 

p. 116. Wzss. Eubulum vocat etiam inscriptio apud Boeckliium 

. p. 246. 

i 133. 41. ἡϊάρχον Φάβιον καὶ Σερούϊον ΣουλπίκιονἿ Hos 
quadriennio post edit Livius L. VII. 28. RHóp. Secutus ct hic 
Diodorus alios est Fastos, Conf. Pigh. ad ann. cpvui. WESS. 

"^ 133.40. Τέσσαρας τριήρεις πληρώσας  Τούάοπι illi na- 
ves ad hanc expeditionem dat Plut. Timol. p. 239. C., Aristoteles 
Rhet, ad Alexand; sect. 9. p. 181. duntaxat novem. WESS. 

133. δῦ. Προήηγεῖτο λαμπὰς κᾳομένη κατὰ τὸν o0gavóv ] 
"l'hrasybulo, in Atheniensium tyrannos moventi ex Phyla, siüile 
sese prodigium obtulit. Clemens Alexandrinus Stromat. L. Ly 
418. τῷ Θρασυβούλῳ γύχτωρ --- πῦρ ἑωρᾶτο προηγούμενον. 
ὕπερ αὐτοὺς ἀπταίστως προπέμιψαν 'κατὼὰ τὴν ἸΗσυνυχίαν ἐξέλι- 
πε. Quin et Aeneam, δὲ quo de Troia egressus est, Veneris 
per diem quotidie stellam vidisse, donec ad agrum Bilé-iitih 
veniret, ex Varrone refert Servius in Aeneid. L. I. 386. Quorum 
ego hóc fabulosum, illud dubiae fidei, certe nusquam alibi memo- 
riae proditum , opinor. Fáx, qua de Diodorus, etsi caussis natu- 
ralibus tribui possit, eiusdem videtur generis, fortasse etiam ex Ti- 

maeo, qui Timoleontis gestas res mirifice extulit, Polybio teste 
Excerpt. p. 1399., sumta. Nollem quidem certe ad iiotám illustran- 
dae stellae, qua dücà magi Christum, venerati sunt, ut Sacris in 
Nov. Test. Observationibus factum video. Cautius multo rw 
Camp. Vitringa Observat. L. V. 16. Wrss. 

134. 59. 4i ϑεαὶ προήγγειλαν Hoc malui, quippe oppor- 
tunius. Vide Plutarchum Timol. p. 239. D. Wess. 

^ 134. 66. Eig τὸ Merazóvziov ] Sic Graeci, quos pressius 
secutus interpres erat. Latini /Metdpontum vocare solent. Conf. 
Ph. Cluver, Ital. Antiq. L. IV. p. 1277. Wtss. 

134. 83. Πρὸς Ἱκέταν τὸν τῶν Συρακ. δυναστεύοντα ] 


124 ^^. ANNOTATIONES 


Fuit ex Dionis amicis, cuius tamen familiae non constanter favit, 
ut ex Plut. extrema Dion. vita cognoscet. Callippo interfecto, quum 
Hipparinus et dein Nysaeus tyrannide Syracusanos premerent, re- 
diret etiam Dionysius, visus est dominationi Tyrannorum inimi- 
cissimus, sed revera id animo. agitans, ut patriam eiusque liberta- 
tem pessum. daret, Docet idem Plut, princip. '"'imol. .Ad eum re- 
ferunt Syracusanorum. numos, EIII IKET.4 inscriptos, in Thes. 
Brand, T. I. p. 387. etParutae Tab. Xxxv. etc., qui alius et longe 
quidem serioris sunt: neque enim hic de Syracusanis ita promeri- 
tus est, nedum urbem imperio tamdiu subditam vidit, ut suum in 
honorem tot numi procuderentur, De altero Hiceta. euctor L.XXIL 
Ecl. 2. et G. Wess. 

134. 87. "ννωνα ΩΣ Plut. Magonem.copiis Pu- 
nieis ducem inponit, parti classis Hannonem Timol, p. 244. et 
249. B. WEss, . . 

τ A34. 96. Καμπανοὶ] γιά, L. XIV. 9. 61. , ubi et Aetnae 
Campani. Quorum quidem si memores fuissent viri docti, possessione 
non deiecissent Campanos, de quibus Plut. Dion. p. 969, F. Wxss. 

135. 1. Ot δὲ τὴν Γαλερίαν πόλιν. οἰκοῦντες Ταλαρίαν et 
statim Γαλαρινῶν praestat. Sie auetor L. XIX. 104. sic alii. Vid. 
Ph. Cluver. Sicil. Ant. L. IL p. 330. Wrss. 

435. 12. Περὶ τὸ ᾿Ολύμπιον] cta L, XIII. 6. ubi vide. 
Ὀλυμπέξιον, alioqui recipi potuisset. Wess.. 

135..38. Περὶ τοὺς. ἐγκαϑέτως δϑημηγοροῦντας Conf. 
Plut. Timol. p. 240. ᾿Εγκαϑέτως subdole atque insidiose. . Nam- 
que ἐγκάϑετοι qui subornantur ad fraudem, apud. loseph. L. Hl. 
Belli Iud. e. 2. 5.,, S. Lucam Evang. c. XX. 21. et Demosthen, 
Epist. 4. Wrss. 

135. 47. ᾿Αγδρόμαχος 7 De eo huius lib. c. 7. Wrss..— 

.135. 51. ᾿Επὶ τοὺς ᾿«Αδρανίτας] Vide not. in, L.. XIV. 
37. WESS. 

135.. 60. Πλείους τῶν. τριιχοσίων Verum hoc praestabit 
Plut. Timol. p. 241. E. Wrss. 

.1306..69. Mágxov Οὐαλέριον καὶ ΩΝ Πόπλιον  Ηἰἱ 
consulatum. L. Furii Camilli et P.Claudii statim Livio subsequuntur. 
Et.hoc Capitolinis Tabulis. confirmatur. Est autem 15. M. Valerius, 
qui ex singulari pugna cum.Gallo Corvi cognomen. accepit. Alte- 
rum non Πόπλιον, sed ΠΠοπίλλιον Livius nominat. Ruop. Eadem 
hic, quae supra, Fastorum discrepantia, Vid, Livium L. VII. 26. 
et Pighium ad ann. cpvit, Πόπλιον in Ποπίλλιον mutavi, quod 
schedae veteres haud multum a vero deflecterent. WEss, 

136. 72. Πρὸς Καρχηδονίους πρῶτον συνθῆκαι ἐγένοντο! 
Cum Carthaginiensibus legatis Romae his Consulibus foedus ictum, 
quum amicitiam ac societatem petentes venissent, docet Livius L 
VH. 97. Foederis formulam servavit Polyb. L. it. 24. At primum 
hoc Romanos inter et Carthaginienses coaluisse, negat idem Polyl. 


| 


IN LIB. XVL CAP. 67. — 70. 125 


e. 22., aliud, quod statim a regibus exactis convenerat, exhibens. 
V. Papsultivsiisi Barbeyracii Hist. Foeder. P. I. p.7 5. et 222. Wrss. 
136. 75. " 40a ἡ ἀδελφὴ καὶ γυνὴ} Eadem Strabo L. XIV. 

p. 970. B, Conf, infra c. 75. Wrss. 

136. 82. TiuoAéovrog δὲ τὰ λοιπὰ τῆς noóAttoG εἴα. In 
his longe diversus abit Plut. Timol.p. 242., Timoleonti Insulam 
ipsumque tyránnum Dionysium pactione tradens. Consentit Ari- 
stoteles Rhet. ad Alex. c. 9. p. 181. Wess. 

136. 89. Πῆάμερχος ὃ τῶν Καταναίων zógovvoc] Reddidi 
Tyranno verum nomen ex DU Nepote et Plutarcho, obsecutus 
Lambino ad Nep. Timol. c. 2., Is. Casaubono in Polyb. L.L. p. 125. 
ed. Gron., aliisque riori pluribus. Wrss. 

136. 99. Περιγενόμενος τῶν πολεμίων Hoc vero con- 

gruum est, Carthaginiensium enim duce turpem fugam ingresso, 
'Timoleon Hicetam eiusque milites, quos adversarios habebat, fu- 
dit, urbemque occupavit, Plut. Timol. p. 246. Wess. 
m. pRSRMM, Ὅν Zhaqogày ἀμετάϑετον. ἔχων] ᾿Ισχυρὰν πίστιν καὶ 
ἀμετάϑετον L. 1. 23; 3 ἀμετάϑετὸν ὠμότητα et ἐγθρὰν ἀμετάϑε- 
tov L. XIII. 2]., ὀργὴν ἀμετάϑετονγ' huius lib. cap. 95. et γόμους 
ἀμεταϑέτους c. 83., τὸ ἀμετάϑετον τῆς βουλῆς in Epist, ad Hebr. 
VI. 17., ubi Raphelius ex Polybio nonnulla, reperies. Wzss. 

137. 17. AIv9odórov] Sic oportet. IIv9000z0v vocant 
Demosthen. Or. in Olympiodor,  .652., ubi in vetustis schedis 
similis discordia, Dionysius in Didi p. 116. et Epist. ad 
Amm. p. 12]. et Diogen. Laert, V. 9. Wrss. Πυϑοδότου cor- 
rexit et Scaliger verissime. IDEM in Add. 

137. 26. Koi κατεβίωσεν ἀπορούμενος dy Κορί»ϑῳ] Aelia- 
nus Hist, Var, L. VI. 12. vog δὲ (Zhiovóotoc) ἐν πενίᾳ μυρίᾳ 
χατέστρεψε τὸν βίον γηραιός. quibus non dissimilia L. IX. 8. 
Quid? eo paupertatis devenit, ut Corinthi literas doceret. Deme- 
trius Phaler. περὶ Eon. Sect. CCLII. πτωχεύει ἐν ἸΚορίνϑῳ (Ζδιο- 
γύσιος) διδάσκων γράμματα. Philo Iud. de Ioseph. p. 545. B. 
Zhoyvotoc — ἐχπεσὼν δὲ τῆς ἡγεμονίας εἷς Κόρινθον καταφεύ-: 
y&s καὶ γραμματιστὴς ὃ τοσοῦτος ἡγεμὼν γίνεται. Mitto Cicero- 
nis, Pompeii Trogi, Valerii Maximi, Luciani, aliorumque scri- 
ptorum loca, quae nuper antestatus est et: contra Cl. Heumannum, 
literarium hunc ludum a Dionysii persona amolientem , dextre de- 
fendit Frid. Guil. Roloflius illis Dissertationibus, quibus Dionysii 
tyranni fata conplexus est. WESS. 

137. 29. ετραχοσίας τριήρεις} Conf. not. in huius lib. 
cap. 9. Wrss. 

137. 33. Τὰς μὲν κατὰ τῆς νήσου eté.] Scribendum esse 
τὴν νῆσον bene monuit Rhodómáfinus, Timoleon enim arcem 
Syracusis, quam in insula munierat Dionysius ad urbem obsiden- 
dam, a fundamentis disiecit: cetera tyrannidis propugnacula, de- 
molitus est, deditque operam, ut quam minime multa vestigia ser- 


126 ANNOTATIONES 


vitutis manerent, Cornelio Nep. TimoL c. 3. et Plutarcho p. 246. 
E. anctoribus. WESS. ἡ — ... ne | 

.137. 37. Τὰ περὶ τῶν. 10. συμβ. δίκαια etc.] Distinctius 
haec traduntur inferius e; 83. WESS. 

137. 40. Ἣν VuquioAay Ζιὸς "OXvunlov — xaAov0i] 
Sunt ἀμφίπολοι administri et sacerdotes, cuiusmodi ἀριφήτολος 
? 4nóÀAovoc apud Plut, Quaest, Graec. p. 297. A, et H Z410X 
AMQOIHOAOX XEAELAION in lapide Doniano p. 558. Op- 
time ergo Cicero L. II. Verr. 51. Syracusis lex est de religione, 
quae in annos singulos IOVIS SACERDOTEM sortito capi iubebat: 
quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur, Vid. Clarissim. 
Havercampum ad Parutae numos p. 308. A Syracusanis hoc sacer- 
dotium in Melitam insulai transiisse credibile fit. Nam Prudens 
ΠΡΩ͂ΤΟΣ MEAITAÀAION APEAX ΚΑῚ AMOIIIOAAEY- 
XAX ΘΕΩ AYIOYZT2O in Gruteri Thes. p. 388. A4. et Rei- 
nesii Cl. V. 7. ex simili sacerdotum genere fuit, sicuti Ignaf. 
Georgius lüspect. Anticrit. de S, Pauli naufragio IV. Diatrib. I. 
p. 183. erudite ostendit. WEss, à 

137. A8. "Er πλείω τῶν τριακοσίων] Conveniunt anni. - 
Debent coloniae ius Imp. Augusto. Vid. supra c. 7. et ad L. XIII. 
35. WEss. ^c ic y ara 

137. 51. Τὰς ἐπὶ Θράκῃ πόλεις 'Emi Θρῴκης- ut De- 
mosthen. Or. de Cherson. p. 63., ubi harum urbium et Cersoble- 
ptae, in ordinem a Philippo redacti, conmeminit, et Aeschines, 
Or. περὶ Παράπρ. p. 29. etin Ctesiphont. p. 63., tum rex Phi- 
lippus Epist. ad Athenienses apud Demosthen. p. 93. Wkss. 

138. 69. Ζιῆλϑε χρόνον ἐτῶν πεντήχοντα ] Haec vera esse 
non poterunt, si Theopompus cum ipso tyrannidis Dionysianae 
principio exorsus fuerit: incidit ea in annum tertium Olymp. xciit., 
ἃ qua ad hunc annum abierunt plus sexaginta. Vidit et hoc lon- 
sius de Script. Hist. Philosoph.. L. I. 9. 3. Porro xxr. ΧΊΩΙ. xin. 
libri Hist. Philipp. Theopompi ex Nostri testimonio res Siculas 
conplectebantur, et tamen ex L. xxi. et L. xxxix. ac XL. ta- 
lia citat Athenaeus L. VI. p. 261. A. tum L. X. p. 435. F., quae 
Dionysium maiorem eiusque familiam praecipue tangunt. WEss. 

138. 71." yp τῆς τρίτης καὶ τεσσαρακοστῆς 1 Ad histo- 
riae complementum et ad huius anni gesta addi potest ex Demo- 
sthene in oratione contra Olympiodorum p. 652. oi δὲ .419ηναῖοι 
στρατιὰν εἰς τὴν “Ἰκαρνανίαν πέμπουσι. ὑπὸ ῥητόρων πεισϑ ἕν-- 
τὲς. PaLM. 

138. 74. ϊπάρχον Πόπλιον] Consulem alterüm ex [7 4}. 
Capitolinis restitue Γάϊον ΠΟοιτήλιον. RHop.. Ποιτήλεον sine dubio 
verum erat, quod citra aliquam librorum auctoritatem refingere 
non sustineo. Livium adi L. VII. 27. Wrss, 

138. 75. ᾿“ρύμβας ὃ τῶν MoA. βασιλεὺς ἐτελεύτησεν] 
Varie scribunt regis nomen. Pausaniae L. I. 11. modo ZA vfftac, 


IN LIB. XVÀ-CAP, 0,2 74. 121 


modo & est, Apud Plut. ,prine, Vit, P yrrh. ἦβας ἴῃ 
Iusti s ΩΝ 6. Arrybas. Demosthenes. oia. E Ld Yn OE 


que secuti Ulpianus et Harpoeration , Mot ufi y sicuti Diodorus 
adpellant.. Mortuo successisse. Alexandrum negat lustinus, sed 


regni possessione a Philippo deiecto, WESS. 
A38. 87. ad πόλιν v nda Vid. yt ad, L. Iv. δι εἴ 


ant rüptejea Ps in A tA LP d: Ἵν AT. 
Conf, Ph. Cluverii Sic. Antiq. T. Il. 11. y. 365. Ais 

38. 96. ᾿Ενδειχνύμεγος " τοῖς Ελλησι. ete. ] Non "dissiilia 
de hoc Timoleontis studio Plut. Timol. p. 248. A. Wkss. rud 

A38. 3. Fic TÓC. TOY ξένων ψισϑοδοσίας Elegahs aeque 
est εἰς τὰς τῶν ξένων μισϑαποδοσίας. Utitur, etsi alia. sentehtia, 
divinus auctor Epist. ad Hebr. c. II. 2. et XI. 26. Nil tamen mu- 
tare volui, quod μισϑοδοτεῖν Noster atque alii s saepe de mercede 
et stipendio adhibeant. Utar solo Philone Iud., ἐξ auxilium illi, 
quo eget, feram. ᾿Μηισϑοδοτήσιις, τοὺς ᾿ἀλειφβίουξ, καὶ qovoua- 
ζεῖν εἰωϑότας, ot τὰς καταβοήσει ὥσπερ. ἐπὶ ἀγορᾶς πιπράσχουσι 
scribit de Ísidoro lib. in Flacc. 5a. A. 'At qui tandem illi ἀλει: 
φόβιοι καὶ φωγνομαζεῖν͵ εἰωθότες; vertunt, conducta opera hos 
minum aliena quadra viventium. Haec equidem intelligo, non 
item Graeca. Scripseris τοὺς ἀλ ειφομένους καὶ “Φωγασκεῖν εἴωϑό-: 
τας, conducta eorum opera, qui se aliosque inflammant et cla- 
morem exercent, neque ad sententiam quidquam desiderabitur. 
lirmat ipse Philo ἀλείφειν. et ἀλείφεσθαι hoc usu terens, ut L. 
1. Vit. Mos. p 648. et in Flace. .p- 966. A. tum Leg. ad ons p. 
997. E., et praeter cetera. vetus liber, quem Cünterus adhibuit. 
Atque haec, etsi extrinsecus, mon tamen jntempestiys, videor hoc 
loco monuisse. Wrss., 

139. 18. Πολλαὶ Quem. rd σπεύδουσαι. πάλιν παρα-" 
ληφϑ..1 Aufer πόλεις et πάλεν. Ruop. 

139. 21. "Atyevváüc τὸν πόλεμον EUM Magonem, , 
qui sibi ipse mortem consciverat, in crucem Poeni ob rem pessi me' 
gestam egerunt, Plut. Timol. p. 247. B., suffeceruntque eius in' 
locum Asdrubalem et Hamilcarem ibid. p. 248. B. WESss. 

139. 31. Γάϊον ἸΠάρκιον ete] Livius L. VII. 28. Superio-. 
ris anni consulibus successóres dat M. Fabium et Ser. Sulpicium, 
quos auctor ante hos quatuor annos urbi inposuit c. 67., nescio 
quos Fastos secutus. WESS. . 

139. 33. Κατεπολέμησε Letra Putes ex Plut. Pho- - 
cion. p» 246. F. Πλούταρχον esse legendum: hune enim Phocion; 
auxilio arcessitus Eretria et tyrannidis possessione evertit. Sed 
salva res est, Meminit eius expeditionis Demosthen. Or. de Pac. 
p. 40., quam Archia Archonte recitavit, Itaque prior est hoc anno, 


128 ^ ANNOTATIONES 


et plane alía, Ia Plutarchi locum suffectus deinde "Philippi opera 
est Clitarchus, docente eodem Philipp. III. p. 72. et Or. de Coron. 
p. 147., contra quem Phocion cum maxime copias duxit. WEss. 

139. 35. Πηξώδορος ] Ab Arriano (L. I. 24.) non Πηξώ-: 
δορος nec Πιζώδαρος hic nominatur , Sed Πηξόδαρος. Seribit 
enim, “Πηξόδαρος δὲ τὴν μὲν ἐκβάλλει τῆς ἀρχῆς; αὐτὸς δὲ xa- 
τεῖχε τὰ πράγματα. Intellige autem per τὴν ipsam Adam, ΘΤΕΡΗ, 
Videtar ex hoc loco emergere dubium , si cum alio Diodori loco 
conferatur infra p. 574. (Lib. XVII 24.) Nam ibi Ctesicle Archonte 
Adam ab Aléxandro restitutam fuisse ait; Sed videtur hie Pexo- 
dorus sie annos septem dorinatuni Cáríae tenuisse, non vero quin- 
que, ut hic ponitur. Sed solvit dubium Strabo L. XIV. p. 970. et 
Arrianus L. L 24.; ex illis enim disciniüs post mortem Pexodori 
quendam Persam Satrapam rerum. potitum fuisse neglecta Ada. 
Caeterum alii ΠΙιΞώδαρον, üt Plutarchus et Strabo, gs ᾿“Πηξώδα- 
ρον, ut Arriánus, yocant hune Carem, Parw. ΤΗΣ δα ϑο Ἴ Sic 
scripsi ex vestigiis discrepantium Codd., ob IZ1E0/,4POY huius 
numos in Thes. Brandenb. T. III. p. 5. et Ez. Spanhem, Dis- 
sert, VIII. de Numism. p. 529. Fratrum 'Mausoli et Idriei natu 
erat minimus, quod praeter Diodorum testatur Strabo. Vide .Be- 
ger. et C roov. in Arrian, L. I. 24. Wrss. 

139. 44. “Ὑπεραίροντας πολὺ τῶν κατὰ etc.] Mallet for- 
tasse quis τοὺς κατὰ Πέρινϑον πύργους, ut plerumque solent 
Graeci. Sed iptercedit auctor c. 84. oizoc — τῶν xarà τὴν 0: 
κελίαν ἔργων ὑπεραίρων τῷ μιεγέϑει, Bt L. XX. 29. ἑλέπολιν, 
φπεραίρουσαν πόλὺ τῷ εἰεγέϑει τῶν πρὸ αὐτῆς γενομένων. Wess. 

139. 47. “Ὑπορύττων ? ἐπὶ πολὺ; μέρος ete. χατέβαλεν ] 
Non admodum placet ἐσεὶ, quod si cum ipsa distinctione procul 
abiret , non equidem indignarer. Quisque intelligit, quorsüni ὕπιο- 
ρύττων spectet, ut c. 76. τοῖς χριδῖς τύπτων τὰ τείχη συνεχῶς 
χατέβαλλεν. WEss, XVIL 43. κατέβαλεν ἐπὶ πλέθρον τοῦ τεί- 
xovc. 11. τοῦ τείγους καϑεῖλεν ἐπὶ δέκα σταδίους. 

140. 56. Καταπέλτας ἡ Reddidi Diodoro ex libro , quem: 
Stephanus vidit, Nam post συῤῥμοχίαν quid' opus erat zal πελ-- 
ταστὰς adiungere ? Tela et catapultae 80cia sunt. WEss. 

140. 74. 'O βασιλεὺς, ὑφορώμενος] Persam intelligi, aper-: 
tissimum ést, Meminitauxilii, ab Ocho Perinthiis ipso in tempore 


suhmissi, Demosth. Or. ad Philippi Epist. p. 89. et Arrian. L. - | 


1L 14. WEs&, 

140. 80. Ὁμοίως δὲ καὶ Βυζάντιοι ἡ Tum tua res agitur, 
paries cum proxinus ardet. Hoc movit Byzantios. Accessit artissi- 
mum foedus, quo συγγενεῖς ipsimutuo συμπολιτείας iure gaudebant, 
Vid, Polyb. L. XVIL. 2. et Demosthen, pro Coron. p. 151. Wzss. 

140. 86. Καὶ διὰ τῶν ὀξυβελῶν ἀνείυγων τοὺς ete] Et 
missilibus ferratis urbicos depellens , interpres, Ego, etsi ὀξυβε- 
λεῖς tela grandiora subinde dici norim, catapultis mallem, Solet 


IN LIB. XVI. CAP. 74. — 77. 29 
4 
auctor ὀξυβελεῖς καταπέλτας et saepissime ὀξυβελεῖς vocare, quem- 
admodum et losephus Belli Iud. L. II. 19. 9. Prius dabit etiam 
Philo in Delopoeic. p. 89., et ὀξυβελὲς ὦ 0pyovov: p. 56. Wrss, 

140. 3. ᾿Επί τινος αὐχένος ὑψηλοῦ χεῤῥονήσου} Conf. 
Plin. L. IV. 11. et Ammian. L. XXIL 8. et quae adscripta sunt 
Jtiner. Antonin. p. 323. Wrss. 

141. 9. “Ζιοιχοδομοῦντες γὰρ τοὺς στενωποὺς ] Not. in L. 
XII. 56. adi. Sequentia verterat interpres, superiores subinde 
domos loco muri insidebant, nescio quid secutus: maim Steph. 
margo et Venet, illi non favent. Ego i in vulgato acquiesco. WEss. 

141. 20. -4?zóg προσέπεσεν ἄφνω τῷ Βυζαντίῳ] Sumptum 
in Byzantios Archonte Nicomacho bellum ἃ Philippo fuisse De- 
mosth. Philipp. IV. p. 86., quam hoc anno peroravit, et Dionys. 
Epist. ad Amm. p. 123. ostendunt. De eo Iustinus L. IX. 1. Wrss. 

- 141]. 29. ᾿“ρξάμενος ἀπὸ τῆς τῶν “Πρακλειδῶν καϑόδου] 
Vide L. IV. 1. et Ger. Io. Vossium is Hist. Graec. L. I. 7. Wzss. 

141. 35. Π]έχρι τῆς Φιλίππου τελευτῆς) Disputavimus hae 
de re ad huius lib. c. 14. Wrss. 

141. 40. ᾿ντικλῆς ὃ ᾿ϑηναῖος] Reddi vietor hie debet 
Eusebii Catalogo, unde excidit, De consulibus huius anni Livius 
L. VII. 28. Wess. 

141. 42. ᾽.4ϑηναῖοι μὲν ἔκριναν τὸν QÜunzov etc.] Theo- 
phrasto Archonte, pacem, quae Philippum inter et Athenienses 
post Olynthum captam coaluerat, dissociatam fuisse, Philochorus 
itidem docet in Dionysii Epist. ad Amm. p. 124. Signifer et fax 
Demosthenes erat, qua re sese iactat Or, pro Coron. p. 152. Adde 
Plut. in Demosth. p. 853. D. Wzss. 

141. 44. “ύναμιν ναυτικὴν ἀξιόλογον ἐξέπεμιψαν 1 Classi 
praefectus fuit Phocion, ut ex Plut. Phoc. p. 748. A. constat, 
qui navibus CXx Byzautios et Perinthios periculo, quod urgebat, 
expedivit. Ipsi propterea in decreto, quo gratum animum Athenien- 
sibus profitentur , βοηϑήσας (ὃ δᾶμος τῶν “1ϑηναίων) πλοίοισιν 
ἑκατὸν καὶ εἴκοσι, καὶ σίτῳ, καὶ βέλεσι, καὶ ὁπλίταις, ἐξείλετο 
ἄμε ἐκ τῶν μεγάλων κινδύνων in Demosthen. Or. pro Coron. 
p.151. Wess. 

141. 49. Kal πρὸς 249 5valovc ete. συνέϑετο τὴν εἰρήνη» 
De hac. pace licet dubitare: nam et Demosthen. Or. in Philippi 
Epist., quam cum maxime dixit, cives suos bello accendit, utque 
ceteros Graecorum incitent, cohortatur, et Philochorus in Diony: 
sii ad Amm. Epist. p. 124. locuples testis est, hoc et sequenti 
anno continuatum fuisse bellum. Itaque si ea coaluit, quod auctor 
adfirmat et Demosthenes innuit Or. pro Cor. p. 170., paucorum 
fuit mensium, quorum spatio Scythas Philippus invasit et adflixit, 
docente Iustino L. IX. 2. Wrss. 

141. 57. Ναῦς δὲ μαχρὰς uiv Quaxocíac] Sie optime. 
Vide Plutarchum 'fünol. p. 248. B. Wxss. 

Vor. ἢ 9 


180 ANNOTATIONES 


142. 76. Ov πλείους τῶν μυρίων xol δισχιλίων ἡ Plutar- 
chus illi ad vii millia dat, magno discrimine: quod genus, cum 
numeris absolvatur, haud infrequens, KEccum tibi Polyaen., Car- 
thaginiensium tdtuibuia d qui Diodoro et Plutarcho Lxx millium 
numero non inferior, quinquaginta duntaxat millibus aequautem 
Strateg. L. V. 12. 3. WEss. 

142. 92. Ὁ, Men Dus ταῖς τῶν μισϑοφύρων ψυχαῖς ] 
Non illi quidem invenuste. Scilicet, ut Turno contingat regia 
coniux, Nos, animae viles, inhumata, infletaque turba Ster- 
namur campis. Dictum est, ut apud Polybium L. ll. 63. διότι δεῖ 
τὴν ταχίστην ἐχχυβεύειν τοῖς ὅλοις. Et L. HI. 94. οὐδαμῶς κρί- 
γων ἐχκυβεύειν. οὐδὲ παραβάλλεσθαι τοῖς ὅλοις. Tum quod pro- : 
pius 2 abest, παραβάλλεσθαι καὶ κυβεύειν ἐν τῷ βίῳ apud Suidam : 
in Κύβος. Conf. Gataker. ad Anton. L. I. 8. Wrss. 

142. 99: Móyic , πολλὰ etc.] Ante μόγις desiderari vide- 
tur ó Tipoov. Ruop. in Add. ; 

143. 13. “Ὑπέμνησε δὲ τῆς Γέλωνος εὐημερίας ] Copiose 
describitur L. XI. 22. Wess. | 

143. 16. Ὑποζυγίων σέλινα κομιζόντων] Res militibus 
plerisque parum villebatur fausta, quod nexis ex apio coronis mor- 
tuorum sepulera ornare moris esset: τὰ μνήματα τῶν vexQüv- 
εἰώϑαμεν στεφανοῦν σελένοις Plut. Timol p.248. D. Unde et 
apium ἱερὸν τῶν καταχϑονίων in Schol. ad Pindari Olympion. 
Od, XIIL 45., et si qui id portarent, οὐ χρηστὸν σύμβολὸν oc- 
currentibus praebebant, quemadmodum "Tünaeus apud Plut, Sym- 
pos. L. V. 3. p. 676. D. innuit. Wkss. 

143. 18. Τὺν γὰρ ᾿Ισϑμιακὸν στέφανον ἐκ σελίνου ovvi- 

στασϑαι) Vide P. Fabri Agonist. L. II. 23. Pinea corona Plu- 
tarchi aetate et Aeliani, eui propterea πίτυς ᾿Ισϑμικὴ de Anim, 
L. VE., 1. Isthmionicae donabantur, sed hoc tempore ex apio, arido 
tamen, ut a Nemea, quae ex viridi concinnabatur, differret. Docet 
Plutarchus dicto loco et Schol. Nicandri Alexiph. v. 605. Wrss. 

143. 36. Καὶ τῶν Φοινίκων τῷ πλήϑει περιχεομένων ] 
Vitium animadvertit Augustin. Bryanus ad Plut, T. II. p. 570. ed. 
Londin. , περικεχυμένων refingens, quod nimium. Lenior medicina, 
quam adhihui autore probante in Excerpt. Vales. p. 402. πε- 
Qieyéovro τὰς πολεμίας ναῦς. Plura ad L. XL 51. Wrss. 

143. 48. Kai τῶν ἁρμάτων, ἅμα τούτοις φυρομένων Lege 
φερομένων. Ruop. Ferri φυρομένων potest , etsi ἀναμὶξ prae- , 
cesserit. Solent alioqui haec verba permisceri. Exempli gaussa: 
Philoni Iud. tribuuntur eo libro, quo deter. potiori insidiari so- 
lere disputat p. 169. D. πάντα διὰ πάντων συγχέουσι καὶ φέ- 
oovot. Dederat Apse καὶ φύρουσι; quemadmodum de Agricult. p. 
200. A. ἔδει γὰρ μὴ φύραι καὶ συγχέαι. Et de Leg. Spec. p. 809. 
4n πάντα φύρων καὶ συγχέων. Putares eiusdem Philonis in Flacc. 

» 984. E. ὄχλον ἀσύντακτον καὶ πεφορημένον convertendum 


IN LIB. XVI. CAP. 78. — 82. 131. 


esse in περυρμένον" nisi vetaret ipse p. 989. D. πλῆϑος ἀσύν- 
vaxrov καὶ πειρορημένον, et Leg. Cai. p. 1009. A. μιγάδα χαὶ 
πεφορημένον ὄχλον edens. Ne vero opineris eodem. in luto omnia 
illa adhaerescere, dixit συμπεφορημένας καὶ συγκεκριμένος οὐ-. 
σίας. de Sacrif. Abel. p. 148. .1)., συμφορητὸν: ὄχλον Dionvsius 
Halicarnasseus T. IL. p. 185.3 φύσιν συμπεφορημένην Maximus 
Tyr. Diss. XVII. 7., ubi D. Heinsium συμπεφυρμένην corrigen- 
tem exemplorum cumulo redarguit Davisius. WEss. 

.:143. 56. Διὰ τὰς ἐν τῷ ῥείϑρῳ δυσχερείας ] Hine non 
recedo, etsi δυσχωρίαι patrocinium e Plut. Symp. L. V. p. 680. 
B. habere possint. Polybii δυσχέρεια τῶν τόπων L. X, 96. vul- 
gatum tuebitur WEss. ^. 

s 143.61. 70v ἱερὸν λόχον] Iteratur eius mentio L. XX. 10. 
Similem Thebanerum cohortem alias vidimus. Wrss. 

144. 67. Οὐκ ἐλάττους τῶν pvpkov]. Plerorumque libro- 
rum. consensus hoc requirebat. Plutarchus de captorum numero 
paullo diversa scribit Timol. p.250. D. Wzss. 

144.92. Kol συντόμως ὕπελ. ἥξειν] Posses ovyróvoc. Sed 

non multo diversum cvvzojtoc. Polyaen. L.V. 9. 99. διαπλεύσας 
, eie τὴν πατρίδα zal συντόμως ἐπανελϑιὼν ϑνήξοιϊαι. Conf. Mos, 
Solanum ad Plut. Demet. p. 433. T. V. ed. Lond. et adscripta 
Nostri b; 1: 95. Wress. ^ ^^ mt : : 
τ ΔΉ, 94. Εὐθὺς δὲ Toxovo τὸν "rvovoc] Vide Plut, Ti- 
mol. p. 251. A., ubi haec operosius' et distinctius. Haud vero scio 
idemme hie Gisco sit, de quo Polyaen. L. V. 11. Porro adscripse- 
rat H. Stephanus: li? scriptores I Yozeo nominant, et fortasse 
Diodorus quoque ita Scripsit: quam observationem perpetui usus 
non.esse, praeter Polyaenum docebunt Polyb. L. f. 70. et Plut. 
Timol. p. 251. A. Wkss. 

444. 7. Mágxoc “Ρουτίλιος Γάϊος WMágzioc “Ρουτίλιος di- 
cebatur, atque ita in Diodoro scribendum censuit L. Rhodoman- 
nus. Mihi, Π͵άρκιος si legatur, bona omnia videntur. Livium 
inspice L. VIT. 38. Wess. Π]άρκιος Ρούτιλος iam Pighius p. 305. 

145, 17. Ἴῆς ἰδίᾳς παρανομίας ἔπαϑλον., vot. συμφορᾶς 
ἔτυχον | Constructió insolentior est. Legeris τῆς — ἐπάϑλου — 
ἔτυχον.) recte decurret oratio. Sin, explenda ita erit: τοιαύτης 
συμ(ρόρῶς ἔτυχον. 1j τις 7v εἴα. De clade horum conductitiorum 
et saerilegorum militum paria prodidit Plut. Timol. p. 250. F. et 
de Ser. Num. Vind. p. 552. F. Wrss, 


145. 19. Ποστούμιον τὸν Τυῤῥηνὸν] Tyrrhenusne domo, 
an tyrannus fuerit Postumius, non dixero. Nomen hominis Lati- 
nam quidem originem praefert, nihil amplius. ltaque veterum 
schedarum discordia aliunde diiudicanda est. Wkss. 


445. 27. Τὸν δὲ “ύχον καλούμενον ποταμὸν  Νοπ aliter 


Plut. Timol. p. 252. D. Prave tamen. Verum esse τὸν δὲ ““λυχον 
9 * i 


132 ANNOTATIONES * 


dudum ostendit Ph. Cluverius Sic. Antiq. L. I. p. 219. Conf. not. 
in L. XV. 17. Wrss. 

145. 31. Τὸν μὲν “Ιχέταν καταπολεμήσας ἔϑαψε] Con- 
cisam sententiam mec satis apertam explanabit Plut. Timol. 
p. 252. A. Victus, captus et Syracusas pertractus est Hicetas, 
atque una cum filio tyrannidis et proditionis poenas capite luit. 
WESS. 

145. 37. Τοὺς χατὰ τὴν νῆσον τυράννους διζολογήσας ] 
Simillimum in Excerpt. Vales. p. 341. xoi τοὺς κατὰ τὴν Maxe- 
δονίαν ῥιζοτομήσας , οἷα τὸν Περσέα. Placet utriusque linguae 
scriptoribus hoc genus, ἀπὸ τῶν διζοτόμων translatum. Herodot. 
£.. VI. 86. p. 360. ἐχτέτριπταί τε “πρόῤῥιζος ἐκ “Σπάρτης. An- 
docides Or. de Myst. p. 19. ἀλλ᾽ οἴχεται πᾶν πρόῤῥιζον (τὸ ἡ ἡμέ- 
τερον γένος.) Iosephus fud. Belli L. VII. 8. p. 430. πρόῤῥιζος ἐκ 
βάϑρων ἀνήρπασται.. Phaedrus HE. 10. 49. a radicibus non 
evertisset scelere f'unesto domum, ubi vide Burmannum. Paullo 
diversum est ; sed originem declarans , hoc Philostrati Vit. Apoll. 
L. VI. 26. εἴν ἐν πάσῃ τῇ γῇ φύεται "(rà φάρμακον) διζοτομού-- 
σης αὐτὸ σοφίας ἐκ τῶν ἑαυτῆς χήπων. Wrss. 

140. 44. Εἰς uev τὴν Συρακουσίαν 1 Sie statim. εἰς τὴν 
᾿μ“Ἱγυριναίαν et εἰς τὴν Καμαριναίαν. Plut. Timol. P 351. D. 
ὃ Ἱκέτης ἐμβαλὼν εἰς τὴν Συρακουσίαν" quod in τὴν Συραχου- 
σίων ut mutaretur ἃ viro docto, caussa gravis haud Pet. De novis 
colonis idem Plut. ibid. p. 247. Wrss, 

145. 48. Οὺς συνέγραψε Ζιοκλῆς] Vid. de Diocle L. XIII. 
33. et 35. Mox περὶ τῶν ἰδιωτῶν συμβολαίων etsi quo modo 
defendi possit non ignorem, libens in τῶν ἰδιωτικῶν converterem. 
Namque ita ipse supr. c. 72. de Timoleonte, xol τὰ περὶ τῶν 
ἐδιωτιχῶν συμβολαίων δίχαια etc. διέταξε. Et Exc. Vales. p. 413. 
χρηματίζων — περὶ τῶν. ἰδιωτικῶν συμβολαίων. Tu si malis, ad- 
mitte τῶν ἰδίων συμβ. ex Reg. et confer ἀγῶνας περὶ τῶν ἰδίων 
συμβολαίων ex Isocratis Panegyr. non longe : ab initio, et Or. de 
Permutat. princip. Wrss. Ἰδιωτικῶν πραγμάτων Scaliger itidem 
maluit. IpEw in Add. 

145. 53. Κέφαλος ὃ Κορίνϑιος 1 Collegam illi adiungit 
Dionysium Plut. ΤΊ πιο], p. 248. À. Wzss, 

145. 65. Καὶ καρπῶν ἡμέρων ἄποροι] Magis proprie dice- 
retur ἄφοροι , et fortasse ut Diodorus scripsit, STEPH. Adstipulor . 
Stephano. Vide not, in L. III. 50. Wess. 

146. 75. Οἶκος ὃ ἑξηκοντάκλινος ὀνομαζόμενος Sie σχηνὴ 
ἑχατοντάχλινος Lb. XVII. 16.: οἶχος ἑχατοντάκλιγνος Athen, L. 
XII. p. 538. C., oizoc zoAvUxAwoc Heliodor. Aeth. V. p. 232. 
Ridiculum Mirabellae de hac domo errorem perstrinxit lac. Bona- 
nus Syrac. Antiq. L. I. 6. 121., falsus tamen ipse, cum domum 
hane, quam auctor Insulae clarissime tribuit, inter ea recenset, 
quorum finiri locus non potest. WEss. 


£, 


IN LIB, CAP, XVI. 82. — 84. 133 


146. 79. Ἐπισημασίας ἔτυχεν] Τῆς παρανομίας τυχούσης 
ἐπισημασίας παρὰ τοῦ δαιμονίου infra L. XX. 102. Vide not. 
in L. V. 3. et IX. 45. Wrss. 

146. 84. Τό, τε κατὰ τὴν ἀγορὰν Ὀλύμπιον] Hoe aut 
Ὀλυμπίειον praestat. Conf. L. ΧΗ]. 6. Erat in ea urbis parte, 
quae Achradina: ἐπ qua, inquit Cicero in Verr. L. IV. 53. f'orum 
maxinum, pulcerrimae porticus, ornatissimum Prytaneum, am- * 
plissima est euria, templumque egregium Iovis Olympii. Wxss. 

146. 85. Καὶ ὃ πλησίον τοῦ ϑεάτρου βωμὸς Theatrum 
maximum Neapolis, sive quarta Syracusanae urbis pars, habebat, 
Cicerone eodem loco indice: cuius etiam vestigia cum maxüne 
durant. Vide Mirabellam de Syrac. sit. p. 70. 126. Id miror eum 
iuxta cum Bonano memorabilem hanc aram silentio praeteriisse, 
cui non multo dissimilis fuisse videtur ea Iovis Olympii, de qua 
Pausanias L. V. 13. p. 400. Wess. 

146. 91. Π]ετὰ τὸ τῶν Συρακουσίων 1 Addidi articulum ex 
Reg. schedis: luxa enim et defecta verborum structura erat, quod 
Rhodom. non fugit. Solet autem auctor Agyrinensium suorum res 
cupide attingere, ut τροφεῖα patriae rependeret, Wrss. 

146. 97. Χαρώνδου] Non aliter Plut. T. Il. p. 812. F., 
Aesehin. Or. de Legat. fals. p. 50. ἐπὲ Xeugovóov, et Déhiosth. 
Or. de Coron. p. 143. et 149., ubi tamen seripti Codd, ἐπὶ Χαι- 
ρωνίδου, quomodo Dionysius in Dinarch. p. 116., quod iden, 
sed plenius. WEss. ' 

146. 3. zhnso ἄφνω καταλαβόμενος ᾿Ελάτειαν πόλιν 
Phocidis urbium maxima erat Elatea, et loco ad Boeotiam inva- 
dendam prorsus opportuno, Strabone teste E. IX. p. 639. C. et 
p. 649. À. Plura lac. Palmer. Graec. Antiq. L. VI. 15. Occupata. 
autem urbs est superiore anno, si non fallit Philochorus apud Dio- 
nysium Epist. ad Amm. p. 124., quod non puto, Nam "FPheophra- 
sto Archonte bellum in Amphissenses Amphictyonum decreto man- 
datum est Philippo, quod gessit Lysimachide praetore, quando et 
Elateam occupavit. Qua. re Athenis cognita, summa consternatio 
omnes incessit, suasoreque D'emosthene legati Thebas sunt missi. 
Vid. Aeschin. in Ctesiph. p. 69. Wkss. 

140. H2. Τούς τε σαλπιγχτὰς ueremfumovro] Vide De- 
mosthenem Or. pro Cor. p. 168., has turbas Atticaeque civitatis 
consternationem cultissimis verbis describentem. Wiss. 


147. 25. Ὁ δὲ καταβὰς Qui suggestum conscendens ver- 
tit Cospus, unde eum 6 δὲ ἀναβὰς legisse opinor, quod citra du- 
bium melius. Καταβαίνειν oratores dicuntur, cum ex suggestu 
oratione dicta abeunt, ἀναβαίνειν et ἀναβαίνειν ἐς τὸ βῆμα cum 
in rostra, ut multitudinem alloquantur, escendunt, Vid. Demosth. 
Or. pro Cor. p. 170. et 175. Wess. 

147. 26.] Παραχρῆμα πρέσβεις ἀποστέλλειν εἰς τὰς Θήβας 


134 ANNOTATIONES 


Decretum ea occasione conditum, quo omnia haee clarius decla- 
rantur, habet Demosth. Or. pro Cor. p. 170. Wrss. 
147. 57. “Παβεβοημένος͵ ἐπὶ 1 τῇ — δεινότητι ]} Lucianus 


Necyom. e. 6. μετὰ πολλῶν; καὶ σοφῶν, καὶ σφόδρα ἐπὶ συν-. 


ἔδει διαβεβοημιένων. ubi egregie Hemsterhusius ;. huius loci non 
oblitus. Similiter L. XVII. 6. καί τινὸς τῶν Καδουσίων ἐπὶ ἀλχῇ 
καὶ ἀνδρείῳ διαβεβοημένου. Python, domo Byzantius, dicendi 
seribendique egregia facultate excellebat, ut Demosth, Or. de Ha- 
lon, p. 51. e: Aeschin,; Or: περὶ τῆς FHldpiria: d p. 44. indicant. 
Vid, Olearium ad Philostr. Vit. Apollon. L. VIL. 37. Wrss, 

147. 65. Καὶ πολλῷ ῥέοντι καϑ' ἡμῶν Oportuit 4 υμῶν. 


Audiamus Oratorem in ea pro Coron. p. 162. τότε ἐγὼ μὲν. τῷ 


Πύϑωνι ϑρασυνομένῳ xai πολλῷ ῥέοντι xaJ' ὑμῶν οὐκ εἶξα, 
οὐδ᾽ ὑπεχώρησα. Quod Demosthenis dictum insecuti scriptores 
saepe memoraverunt, Plut. Demosth. p. 849. Ε΄ Demetrius Phal. 
περὶ “Ἕρμην. sect. 286. "Tzetzes Chil. VI. p. 358. Et tamen ad 
id subinde offensum fuit, Libanius T. I. p. 403. D. εὑρηκέναι μοι 
δοκῶ, δὲ ἃ ἐμοῦ φείδεται τῷ Hó3wn δέοντι xoi ϑυμὸν ovrav- 
vupéportt, πρὸς τὸ πῦρ συνηγώνισμαι. Sic Morellus, vertens, 
invenisse mihi videor caussas, ob quas mihi ignoscat cum Pythone 
lubrico etc. Prorsus absurde. Distinguendum fuerat post φείδεται- 
Sed in Morello hoe non praeter morem: vide eiusdem Liban. p. 
456. Quid dices de Oleario? qui. Pythonem ϑρασυγνόμιεγον xal 
πολ )v ῥέοντα in Philostr. Sophist. Prooem. p. 482. mutat in πολὺ 
ῥέοντα. Quid de viris doctis? qui Clementis Alexandr. Protrept. 
p. 39. de superstitione increscente , ἀλλ᾽ εἰς ἐπίδοσιν ἐλϑοῦσα, 
καὶ πολλὴ δὴ Qvctoa , refingunt καὶ πολὺ δὴ etc. Novi sane Phi- 
lon, Iud. de Profug. p. 453. E. πὸν φαῦλον πολὺ ὀέοντα κατ᾽ 
ἀρετῆς s et Plut, ΠΡ ΤΕ p. 202. Ὁ. πρὸς τὸν ᾿Ἵλκιβιάδην ὅλως 
ἐῤδύη. . Quae ut ferri A a ita vis arcenda a ceteris fuerat, 
Eleganter Horat. bL. I. Sat. 7. 28. Tum Praenestinus salso multo- 
que fluent Expressa arbusto regerit convicia, ex egregia Bent- 
leii, quem adi, coniectura, Wzss. 

148.71. Οὐκ ἐλάττους τῶν δισχιλίων  ϑο]οέ auctor πλείω 
et ἐλάττω, si tamen ipse eius scripturae architectus, non nunquam 
adverbiorum, loco collocare: hoc tamen ex Reg. recipere consul- 
tius est visum. WEss, 

148. 82. Οὐδὲν διέφερε τῶν τυχόντων ἰδιωτῶν Vid. supr. 
L. XV. 95. Notant hominis segnitiem et rapacitatem Aeschin, de 
Legat. fals. p. 37. et Plut. Phoe. p. 747. F. Wzrss. 

l48. 86. ᾿ 4ντίπαιδα τὴν ἡλικίαν ὅντα 1 Attigerat Alexan- 
der aetatis annum XIX. nam cum pater Byzantium obsidione pre- 
meret, XVI erat annorum, si Plutarcho fides Alex. p. 668. E. Wrss. 

148. 5. :Ποῶτος τὸ συνεχὲς τῆς τῶν πολεμίων etc.] Sacram 
Thebanorum cohortem invasit primus et disiecit apüd Plut. Alex. 
p. 668. δ΄. WEss. ' 


! 


IN LIB. XVI. CAP. 85.— 88. 135 


149. 16. Πλείους τῶν χιλίων etc.] Non admodum dissen- 
tiunt Lycurgus Or. in Leocrat. p. 168., Demades Or. fragmento 
p. 179..et Pausan. L. VII. 10. In defunctos etsi patrio ex more 

. Demosthenes laudationem recitarit, plerique tamen omnes a Phi- 
lippo sunt terrae mandati. Vid. Excerpt. Vales. p. 338. Wkss. 

149. 19. Τρόπαιον στήσας } Vid. supr. c. 4. et lac. Gro- 
nov. ad Arrian. L. I. 17. WEss. | 

149. 25. 4i& μέσων τῶν αἰχμαλώτων ἐβάδιζεν etc. ] Inter 
alia vino gravis iecit in Demosthenem, et cum risu recitavit ini- 
tium Psephismatis, quod is paullo ante conposuerat, 

“ΖΙ]ημοσϑένης 4ημοσθϑένους Παιανιεὺς τάδ᾽ εἶπεν. 

Docet Plut. Demosth. p. 855. A. Corripuit autem victorem non 
Demades tantum, sed et Diogenes. Philostratus Vit. Apoll. L. 
VII. 1. p. 280. ὃ μὲν (Diogenes) εὐθὺ “Χαιρωνείας ἥκων ἐπέ- 
πληξεν ὑπὲρ ᾿“1΄ϑηναίων Φιλίππῳ. περὶ ὧν Ἡρακλείδης εἶναι 
φάσχων; ἀπώλλυ ὅπλοις τοὺς ὑπὲρ ἐχείνων ὅπλα ἠομένους. Quae 
vertit vir doctus: ille quidem statim post pugnam Chaeronean 
accedens, Philippum propter Athenienses graviter obiurgavit: 
(de quibus Heraclides dicebat, armis perdidit ob arma sua ela- 
tos.) Mire profecto! An εὐθὺ Χαιρωνείας est statim post pugnant 
Chaeronensem, sic enim scribere voluit? Et quis ille Heraclides ? 
Sententia Philostrati est: Diogenem recte Chaeroneam properasse, 
Philippumque ob profligatos Athenienses corripuisse, quod cum 
Heraclides, sive unus ex Herculis posteris, dici vellet, eos armis 
conficeret, qui pro Heraclidis olim arma induerant, Maec sunt 
aperta et veteri historiae congrua. Id addere debeo, περὶ ὧν per 
eo loco esse inconmodum , virumque doctissimum videri in eas an- 
gustias conpulisse: mallem equidem abesset, aut eius in sedem 
ὅτε conmigraret; quod tamen absque librorum patrocinio decernere 
non sustineo. WESS, 

149. 35. "ovs τοὺς μὲν στεφάνους ἀποβόίψαι Vide Ae- 
lian. Hist. Var. L. XIIl. 1. cum Perizonii nota et Lamb. Bos. 
Exercit. Philol. in Epist. S. Paulli ad Rom. XHI. 13. Alia de Phi- 
lippo Iustinus L. EX. 4. Wrss. 

149. Al. "Ave λύτρων} Ipse Demades in Or. fragm. p. 179. 
δισχιλίους γὰρ αἰχμαλώτους ἄνευ λύτρων. xci Νὰ πολιτῶν 
σώματα» χωρὶς κήρυκος, καὶ τὴν ᾿Ωρωπὸν χωρὶς πρεσβείας λα- 
βὼν ete, Liberati Athenienses cum victores incusarent, reddique 
sibi vestes et stragula postularent, οὐ δοκοῦσιν ὑμῖν «19ηναῖοι 
γομίζειν ἐν ἀστῥαγάλοις ᾧ vq ἡμῶν νενικῆσϑιαι; non sine risu Phi- 
lippus inquiebat in Plut. Apophthegm. p. 177. E. Wess. 

149. 50. Καὶ δώδεκα μὲν ἔτη τὰς προσόδους εἴα. διοιχή - 
σας |] Verius erit πεντεχαίδεχα ἔτη. Ver continuos enim Xv annos 
civitatis Atticae quaestor fuit. Τ αμίας γὰρ ἐγένετο ἐπὶ τρεῖς πιεν- 
ταετηρίδας Plut. in Lyeurg. p. 841. B. ; quo quidem munere quanta 
integritate et diligentia sit perfunctus, grati profitentur in Pse- 


136 ANNOTATIONES 

phismate Athenienses, νόμους τὲ πολλοὺς xol καλοὺς ἔϑηκε τῇ πα- 
τρίδι, καὶ γενόμενος τῆς κοινῆς προσόδου ταμίας τῇ πόλει ἐπι- 
τρέπει (leg. ἐπὶ τρεῖς) πενταετηρίδας ete., quae ex Plut. p. 852.A. 
peti debent, et Pausan. L. I. 29., cui ex eo civitatis Atticae decre- 
to clarissima lux accendi posset, si id agendi tempus esset. WESS, 

149. 52. Πιχρότατος ἦν iv τοῖς λόγοις κατήγορος Vid. 
Henr. Ὑ᾽ αἰεβίτιπι ad Ammian. Marcell. L. XXII. 9. optime docen- 
tem, ab hoe Lycurgo oratore viros in administranda republica et 
iure dicendo severos Lycurgeos et Lycurgis tristiores fuisse di- 
ctos. Wrss, 

149. 54. Ἔν oic τοῦ “Τυσικλέους κατηγορῶν  Τιγευτγαὶ Or. 
κατὰ “Τυσιχλέους citat Harpocration in^Ezi 4]ηλίῳ et “εμβάδεια. 
Vid. Io. Meurs. Lect. Attic. L. III. 3. [d paene neglexeram, a Po- 
lyaeno copiarum Atticaruin in Chaeronensi praelio ducem adpellari 
Stratoclem L. IV. 2. 2., quo etsi nomine civem sibique aequalem 
memoret Aeschin. Or. περὶ τῆς Παραπρ. p.30., erroris tamen 
Polyaenum haud absolvo. Wrss. 

150. 68. Ὅτε συνέβη xol αὐτὸν ἀναιρεθῆναι τὸν 240ylda.- 
pov] Id verissimum. Addere potuisset, Archidamum sepulturae 
honore caruisse: petentibus enim Tarentinis et bene multam pe- 
cuniam offerentibus interfecti corpus Lucani negarunt, apud Athen. 
L. Xil. p. 536. D. referente Theopompo. Consentit Pausanias, 
eam illi poenam ab Apolline ob sacrilegii cum Phocensibus'socie- 
tatem inpositam fuisse significans L. Il. 10. p. 230. et L. VI. 4. 
Wess. 

150. 71. Ἦρξεν ἔτη ἐννέα] Vid. ad huius lib. eap. 64. Wss. 

150. 75. Ὁ ἀδελφὸς zliovíoioc] Pro ὃ ἀδελφὸς legitur et- 
iam ὃ υἱὸς» quam lectionem nec in contextu nec in margine posui, 
quod falsam esse ex Memnone compererim, cuius haec sunt verba 
in iis quae a me excusa sunt ex eius historia fragmentis (cap. 4.) 
0 δὲ Τιμόϑεος παραλαβὼν τὴν ἀρχὴν. οὕτω ταύτην etc. Paulo 
post ἐφ᾽ οἷς καὶ τὸν ἀδελφὸν Διονύσιον τά τε ἄλλα πατρικῶς 
περιεῖπε καὶ κοινωνὸν μὲν εἶχεν αὐτίκα τῆς ἀρχῆς, ἐχομένως δὲ 
καὶ διάδοχον. STEPH. Dionysium Timothei fuisse fratrem, Cle. 
archi filium, Nymphis apud Athen. L. XII. p. 549. A. confirmat. 
De tyrannidis annis non convenit Memnoni cum Diodoro: dat illi 
XXX, Noster ἔτη δυσὶ πλείω τῶν τριάκοντα. quod dictum vide- 
tur ut ἔτη λείποντα δυσὶ τῶν τριάκοντα L. 1. 5. WES. 

150. 85. “Ὑπὲρ τῆς εἷς τὰ ἱερὰ γενομένης παρανομίας] 
Vid. ad lib. XL. 29. et B. Brisson. de Reg. Pers. L. II. 30. 
p. 363. Wzss. 

150. 89. zfizso ἐν ἹΚορίνϑῳ ] Non dissimilia Tustin. L. 
IX. 5. Wrss. 

150. 7. Τιμολέοντα τιμᾷν ἐτήσιον ] Haec. sequentibus non 
respondent, et flagitiose sunt corrupta. Fuisse puto Τιμολέοντα 
Τιμαινέτου υἱὸν. Κορίνϑιον τόνδε, 9uzrav, aut, si hoc nimium 


IN LIB. XVL, CAP. 88. — 91. 137 


putetur, τοῦτον δὲ ϑάπτειν. Auctorem do Plut, extrema Vit. Ti- 
mol., ubi Syracusanorum decretum editur: ó δῆμος τῶν Συρακου- 
σίων Τιμολέοντα T. Ἱμοδήμου, 'Κορίνϑιον τόνδε, ϑάπτει μὲν 
διακοσίων μνῶν". ἐτίμησε δὲ εἷς τὸν ἅπαντα χρόνον à ἀγῶσι μου- 
σιχοῖς, ἱππικοῖς» γυμνικοῖς. ὅτι τοὺς τυράννους καταλύσας καὶ 

τοὺς βαρβάρους καταπολεμήσας y καὶ τὰς μεγίστας τῶν ἀναστά- 
'.qwy πόλεων οἰχίσας, ἀπέδωκε τοὺς γόμους τοῖς Σικελιώταις. 
Ex quibus cuivis apertum arbitror, ipsa psephismatis verba ad- 
umbrasse Diodorum, Seripsi autem Τιμαινέτου υἱὸν, quod utrius- 
que sint vestigia in verbis T'IIMLAIN ETo:ov, et auctor "limo- 
leontem "Timaeneti F., non Timodemi, ut Plutarchus, perhibeat 
c. 66. WEss. 

150. 9. ᾿“γῶσι μουσικοῖς) Vide viros eruditissimos L. Ku- 
ster. ad Aristoph. Plut, v. 1164. et Ti. Hemsterhusum ad eandem 
fabulam p. 453. Wrss. in Add. 

150. 12. Oixícac] Sic ex Steph. veteri libro praestat; ob 
Plutarchum. "Evoitzay aliud atque eorum est, qui in aedes inmi- 
grant, unde ἐγοίχιον pensio, quae pro aedium usu debetur. Vide 
elegantem incerti scriptoris locum i in Stobaei Serm, I. p. 19. Wess. 

151. 14. ᾿“ριοβαρζάνης μὲν ἐτελεύτησε) Conf. supra L. 
XY. 90. Phrygiae imperabat, et parti Mysiae et Cappadociae. 
Res eius gestas recenset in regum Ponti Historia Io. Vaillantius, 
sed multa aliena admiscens, Ρ. 27. etc. Wess. 

151. 16. ἡ7Πϑριδάτης ἦρξεν ἔτη πέντε πρὸς τοῖς τριάχοντα 
Eadem L. XX. 112. et recte. Quod enim hos numeros vitii ar- 
guit P, Vaillantius Hist. reg. Pont. p. 32., id illi, male calculos 
subducenti, in opinionem venit: ait ab anno 4. Olymp. cx. no- 
vem integras Olymp. abiisse ad Olymp. cxix annum tertium, quo 
vita depulsus est Mithridates: regnasse ergo per solidos xxx an- 
nos. Sed non advertit, utriusque termini habendam fuisse ratio- 
nem et trium etiam annorum, qui Olymp. cxiX excedunt. . Ego 
vero vix dubito, quin hic sit Mithridates, Ariobarzanis filius, cuius 
dolo Datames interfectus periit apud Nepot. Cornel. in Datame 
c. 10. Aetas non obstat, quam longissime in annum usque LXXXIV. 
prorogavit, Luciano in Macrob. c. 13. teste. Wkss. 

151. 18. Περὶ πόλιν Zovtocoov ] Ad Trifanum, inter Si- 
nuessam et Minturnas is locus est. lta Livius L. VIII. 11. ubi 
Car. Sigonius Σινούεσσαν huic loco reddendam admonet. Simi- 
lem mendam ex Ptolemaeo eluit Ph. Cluverius Ital, Antiq. L. III. 
p. 1079. Wess. 

151. 22. Πυϑοδώρου Ab Arriano (ναβ. 24225. 1Τ,..1.1. 
vocatur Πυϑόδημος qui hic Πυϑόδωρος. STEPH. Arriano con- 
sentit Dionysius in Dinarcho p. 116. cum Sylburgii nota, Stat 
a Nostri partibus Demosthenes Or. in Olympiodor. p. 652., si Io. 
Meursium de Archont. L. IV. 12. audis. Sed cave faxis. Alius 
est, ut res ibidem memoratae ostendunt, neque ab eo diversus, 


138 ^" -ANNOTATIONES: 


quem vidimus Athenis summo magistratu functum huius lib. c. 71. 
Wess. 

151. 293. Κόϊντον Πόπλιον ἢ Rhodomannus scribit IIoz- 
τήλλιον" quod vitiosius expressum, in not. correct. -“Ποιτήλιον 
esse iubet. Credo properantius pro. ΠΠ]οπλίλιον. hoc enim nomine 
fuit. Collegam eius cognomine Mamercinum ex hoc Diodori loco 
eitat Car. Sigon. ad Livii L. VIII. 12., satis ex vero. Nostri Codd. 
nil movent. WEss. 

151. 34. ^H δὲ ἔχρησεν αὐτῷ τόνδε τὸν χρησμὸν} Habet 
idem oraculi responsum Pausan. L. VIII. 7. p. 612. De tanris 
coronatis multa viri docti ad S. Lueae A. A. c. XIV. 13., sed tu 
lllust. Grotium adi. WEss. 

151. 55. Πετεπέμπετρ τοὺς ἰδιοξένους Interpr. eximios 
amicos et hospites singulares verterat. Tu vide ad L. XIII. 5. 
Wess. 

152. 66. ᾿ΑἸναγορευομένου δὲ τοῦ στεφάνου } Sollenine 
hac in re, sicuti et ἀναχηρύττεσθϑαι. verbum. Conf. Sam. Peti- 
tum LL. Attic. L. ΠῚ. Tit. 6. p. 378. et quae dixi Diatrib. de 
Iud. Archont. c. 2. Vide vero mobilitatem vulgi Attici: procla- 
mant παραδόσιμον εἶναι insidiarum in Philippum auctorem; ubi 
vero inaudiverunt , Pausaniae manibus occubuisse, εὐϑὺς ἔϑυον 
εὐαγγέλια καὶ στεφανοῦν ἐψηφίσαντο Ιαυσανίαν $a Plut. De- 
mosthene p. 855. E. Nimirum ὃ ὁῆμός ἐ ἐστιν ὕχλος, ἄσταϑμη- 
τότατὸν πρᾶγμα τῶν ἁπάντων καὶ &ovverovavov, ut Demosthe- 
nes dicere solebat. Aeschines, ne id negligam, omnem eius mu- 
tatae voluntatis culpam in Deiiosthéném confert Or. in Ctesiph. 
p.76. Wrzss, 

152. 70. Ζιὰ τῆς — φήμης Omen intelligitur. Id enim 
saepe φήμη. ut in superioribus ostendere memini. Vidi L. XVII. 
10. Athenis ( μη propter haec omina Dea censebatur, teste Ae- 
schine Or. in lr'imarch. p. 18. et de Leg. fals, p. 47., quamquam 
is occ. "one usus ad alia vertit. WESS. 

152. 75. Νεοπτόλεμος ὃ vowyóóc] Omnia, quae hune 
Neoptolemvm illuminare possunt, diligentissime in unum conduxit . 
vir eximius P. Leopardus Emend. L. IX. 15.,atque eius ex copiis, 
etsi dissimulati, "l'orrentius ad Sueton, Calig. e. 57. Wkss. 

152. 78. Τῶν ἐπιτεταγμένων} Hoc ferri potest, si Phi- 
lippus Neoptolemo fabulam recitandam imperaverit. Alioqui prae- 
ferrem τῶν ezuvevevyuévcoy*: ut carmen sit egregie scriptum, quod- 
que actoris opera, ut Terentius loquitur, stetisset. Non admodum 
diverso usu τῶν ἐπιτετευγμένων μίμησιν dixit prine. L. I. Deesse 
vero ad pleniorem structuram pronomen, non est ut admoneam. 
Wrzss. 

152. 79. Ὃ μὲν τεχνίτης Vid. not. in L. IV. 5. Fabulam 
quam scenicus artifex Neoptolemus egit, Cinyras erat: nam Mne- 
ster pantomimus illam tragoediam eo die, quo Caligula confectus 


IN LIB. XVI. CAP. 91. — 93. 139 


occubuit, saltavit, quam Neoptolemus tragoedus olim ludis, qui- 
bus Philippus Macedonum rex occisus est, egerat, Suetonio in 
Calig. c. 57. auctore. Atqui Mnester, uti Iosephus L. XIX. 1.13. 
testatur, Cinyram saltavit. Debentur haec doctissimo Sam. Petito, 
quem vide Conment. in LL. Attic. Τὺ, III. "Tit. 2. p. 331. Wxss. 

152. 87. Φρονεῖτε νῦν ai9£gog] Versus Anapaesticos sic 
in ordinem redigo et emendo ; de quo tamen eruditus lector iudicet: 
᾿Φρονεῖτε vov αἰϑέρος ὑψηλότερον καὶ 

ΤΠεγάλων πεδίων ἀρούρας 
Φρονεῖϑ᾽ ὑπερβαλλόμενοι δόμων δόμους ἀ ἀ- 

οσύνᾳ πρόσω βιοτὰν τεχμαιρόμενοι. 

"'O 9* ἀμφιβάλλει ταχύπουν χέλευϑον ἔργῳ 

Σχοτίαν" ἄφνω δ᾽ ἄφαντος 
Προσέβα μαχρὰς δ᾽ ἀφαιρού- 

μενος ἐλπίδας ϑανάτῳ πολύμοχϑος ἄδας. 
Ruop. Laudo Rhodomannum: quae mutat, levia sunt et necessaria. 
Θανάτῳ correxit quoque Th. Gataker. ad Antonini L. XI. p. 321. 
Convenit ἀποσπασμάτιον in onines , qui agros domosque conti- 
nuant, et habendi cupidine ἀγροῖς ἀγρὸν, χρυσῷ χουσὸν. σχεύη 
σκεύεσι, ἄλλα τοῖς ἄλλοις προστιϑέντας ut Libanius ait Paneg. 
Iulian. p. 234. Wrss. 

152. 97. ' Eni τοῖς — ὅλος 4v] Polybius L. V. 58. πρὸς 
ταῖς --- παρασχευαῖς ὅλος xul πᾶς ἦν. et L. III. 94. de quo ge- 
nere plura Stepli. Bergler. ad Aleiphtoi L. I. Ep. 13. et Iénsius 
in Luciani Hermotim. c. 2. Wrss. 

153. 6. Εἴδωλα τῶν δώδεκα ϑεῶν ἐπόμπευε] Inter pompae 
fercula gestata sunt. Mox αὐτοῦ τοῦ Qu. Giov -- ἐπόμπευε -- 
εἴδωλον. Strabo L. XV. p. 1066: A. xai ξόανον τοῦ Ὁμάνου 
πομίπεύει. Et L. VII. p. 448. A. ἐπόμιπευδε δὲ καὶ λέβης τῶν 
X&rrov ἱερός. Sic enim scripti libri: quod cur tantopere sperne- 
ret Ph, Cluverius Germ. Ant. L. I. 24. p. 211... nihil erat; nam 
quae sequuntur continuó zai 4446 δὲ σώματα ἐπομιπεύϑη ex τῶν 
πεπορϑημένων ἐθνῶν, ea ad superiora pertinent, captivos et in 
triumpho Germanici ductos declarantia, Sed haec ab instituto nos 
avellerent longius, Philippus rebus tot felicissime gestis eo inso- 
lentiae pervenit, ut τρισχαιδέκατος ϑεὸς censeri vellet; cuius ta- 
men superbiae brevi poenas persolvit. Quare vere et graviter Ne- 
optolemus tragoedus, cum 'ex eo quaereretur, ecquid tandem ab 
Aeschylo, Sophoele , Euripide seriptorum. praecipue adrniraretur: 
οὐδὲν μὲν τούτων εἶπεν. ὁ δ᾽ αὐτὸς ἐθεάσατο ἐπὶ εκιείζονος oxn- 
vic Φίλιππον ἐν τοῖς τῆς ϑυγατρὸς Κλεοπάτρας γάμοις IIO M 
IEYXANTA xol TPISK ATAEKATON OE ON ἐπικλ ajgév- 
ταὶ τῇ ἑξῆς ἐπισφαγέντα ἐν τῷ ϑεάτρῳ xal ἐῤῥιμμένον᾽ apud 
Io. Stobaeum Tit. XCVI. p. 534. WESS. 

^ 153. 16. Τηρούμενος τῇ xo]; τῶν “Ἑλλήνων ebvoíc ] Nul- 
' lum firmius praesidium civium benevolentia. Isocrat. Laud. Helen. 


140 τς ANNOTATIONES 


p. 312.: de Theseo οὐδ᾽ ἐπεισάκτῳ δυνάμει τὴν ἀρχὴν διαφυ-- 
t tei ἀλλὰ τῇ τῶν πολιτῶν. εὐνοίᾳ δορυφορούμενος. Imitatur 
Libanius T. li. p. 104. D. ἀλλὰ τὸν vs ἄλλον χρόνον ταῖς τῶν 
ἀρχομένων εὐνοίαις ἐδορυφοφεῖτο. Wrss. 

153. 28. 'Ouavvuov ἑαυτῷ 1 Quia in veteri libro hoc sese 
obtulit , non repudio. Diodor, L, XIII. 108. παρὰ τὸν ποταμὸν 
ὁμώνυμον τῇ πόλει. Lycurgus i in Leocrat. p. 191. ὡς τὴν χώραν 
εἰληχυῖαν ὁμώνυμον αὐτῇ. Sed discrimen leve et ex actiligis ar- 
bitrio pendens. WESss. 

153. 42. Παρέδωκεν αὐτοῦ τὸ σῶμα ete.] Conf. Iustin. 
L. IX. 6. ΜΥΕΒ5. 

153. 46. Κατηγύρησεν ἐπὶ τοῦ βασιλέως] Rege praesente. 
Ántiphon Or. IV. p. 119. οὐ γὰρ ἐπὶ μαρτύρων ἀλλὰ χρυπτόμενα 
πράσσεται ταῦτα. Aelian. de Animal, Il. 42. zai σιτούμενος δὲ 
ἐπὶ μαρτύρων ἄχϑεεαι. Galenus Meth. Therap. L. XI. p. 179. 
ἐπὶ πολλῶν, ϑεατῶν ἐπιδείξας ἀπηλλαγμένον τῆς φλεχγιιονῆς ete. 
WEss. 

133. 49. Ox ἐβούλετο μεσοπονηρεῖν] Sic 1, XX. 33. 
μὲν οὖν δῆμος --- —— ἐμισοπονήρει. Et L. XX. 33. παντὸς 
δὲ τοῦ σερατεύματος μισοπονηροῦντος. Odium exprimit, quo 
admissa flagitia prosequimur. Wrzss. 

133. 80. T3 ἧς μὲν ἐπιχαμα)ϑείσης )- De noverea, quae libe- 
ris mater inponitur, L. IV. 68. Plut. T. Il. p. 480. D. Andoei- 
des de Myst. p. 16., Euripides Alcest. v. 305. Iustinus cum Cleo- 
patram hanc facit Attali sororem L. IX. 5., errat, deceptus Graeci 
scriptoris verbis, quibus ἀδελφὸς loco ἀδελφιδοῦς Attalus is ad- 
pellabatur ut bene Bongarsius, Ipsemet auctor L. XVII. 2. 741- 
ταλον τὸν ἀδελφὸν τῆς Κλ ἑοπάτρας vocat, simili vitio foedatus. 
Quod autem Rhodomannus vertit avunculum, id ortum inde, quod 
postremo loco μητράδελφον correxerit. Ego patruelem malui. 
WEss. 

154. 62. ΠΠάλιστα ὃ σοφιστὴς Ἑρμοκράτης] Alii omittunt 
hominem, in crimen incitati in parricidium Pausaniae rapientes 
Olympiadem. Vid. Plut. Alex. p. 669. F. et Iustin. L. IX. 7. Wrss. 

154. 79. Τὸν μὲν fiacuée νεκρὸν ἐξέτεινεν] Efficax hoc 
atque elegans. Regem indicat interfectum, atque, ut mortui adso- 
lent, porrectis membris iacuisse. Convenit Lucani L. V. 80. — 
adhuc rudibus Paean Pythona sagittis Explicuit. Et L. IV. 
629. — et omnem.  Explicuit per memóra virum; ubi vide Cla- 
riss. Oudendorpium. Zf«vraíav πληγὴν de adverso et penetrante 
vulnere dabit etiam Suidas in voc. Wkss. 

154. 85. Προλαβὼν τῆς διώξεως} Προλαμβάνειν τὸν 
χρόνον Dio Ομγγβοβίομι. Or. VI. p. 88. D., προλαμβάνειν τοῦ 
χειμῶνος Theophrastus. Itaque salvum manere potest. In Polyaeno 
tamen L. Vil. 29. 2. ΤΠ ϑδριδάτης δὲ πολλοῦ τῆς ὁδοῦ airo 
τὼν ἀπιὼν (£10, praestiterit πολὺ τῆς etc. WESS. 


IN LIB. XVI. CAP. 93. — 95. 14 


154. 93. “Ἑαυτὸν τοῖς δώδεκα ϑεοῖς συνϑρ. καταριϑιμή- 
σας Sie e. 93. σύνϑρονον ἑαυτὸν ἀποδεικνύντος τοῦ βασιλέως 
τοῖς δώδεκα ϑεοῖς. Ut videlicet adsessor xii Deorum et consiliorum 
particeps ac maiestatis censeretur; quo modo Sibylla Peregrinum 

Σύνϑρονον Ἡφαίστῳ xoi Ἡρακλῆϊ ἄνακτι 
futurum canit apud Lucian. mort, Peregr. c. 29. Sed vide CI. Salmas. 
ad Spartiani Hadr. c. 14., Ezech. Spanhem. Diss. Xl. de Num. 
Praestant. p. 334., et G. Arnaldum de Dis Paredr. c, 15., qui de 
Philippi stulta hac ambitione et similium aliorum plura conduxe- 
runt. Wrss. 

155. 4. Τῶν μὲν γὰρ κατὰ τοὺς ἀγῶνας εἰς. Locum istum 
eloquentia "Tullii explicat oratione .pro. M. Marcello c. 9. Rnopn. 
Omnia eadem de Philippo Polyaenus Strateg. L. IV. 2. 9., ut paene 
putem haec Nostri scriptoris aemulatum fuisse aut certe eodem 
ex fonte, unde auctor, sumsisse. Adde lustini de Philippo iudi- 
cium L. IX. 8. et Pausaniae L. VIII. 7. Ceterum ἤπερ ἐπὶ τῇ 
κατὰ τὰς συμμαχίας ἀνδρείᾳ rectius verteris, quam strenuilate 
in pugnae consociatione. WESS, 


142 ni ANNOTATIONES 


A HUN. Ns, uds A Als ΝΡ ΣΝ 
4 ἽΝ. 
LIBRUM DECIMUM SEPTIMUM. 


157. 30,  daockofie Σοῦσαν] Τὴν Σοῦσαν habes et L. XVII, 
107. Alias τὰ “Ξοῦσαν et melius.. Wkss. 

157. 32. Τῶν ὀνομαζομένων πυλῶν ] Susidas Pylas vo- 
cant. V. L. XVII. 68. Wess. 

157. 46. Πρὸς τοὺς ἀφεστηκότας 49slovc] Sic bene Reg. 
1. Confer L. XVII. 81. Wess. 

157. 50. Καὶ τὰ πραχϑέντα xov αὐτὴν 1 Interp. versione 
expressit χατ᾽ αὐτῶν. Ego a vulgato, in quo enallage, non illi 
admodum dissimilis, qua L. XIL 00. ἀπέιλευσεν ἐπὶ τὴν ivo 
λίαν καὶ πολλὰς αὐτῶν χώμας ἐπόρϑησε. non recedo. Vid. L. 
XVII. 82. Wrss. 

157. 55. Ὡς 4AAfZavógoc ete.] Omnia haee usque in ὡς 
τὴν &ogrov χαλουμένην Πέτραν ete. in Diodori L. XVIL 84. 
desunt. Undeauctorem horum capitum integro codice fuisse usum 
adparet. Wkrss. 

157. 72. Τοῦ ἐν Boclozoi χυνηγίου] Regio, quae appel- 
latur Bazaria apud Curtium L. VIIL. 1., qui plura de nobilium 
ferarum gregibus , magnis eius loci nemoribus et saltibus clausis. 
Werss. 

157. 77. Fig τοὺς καλουμένους ΝΝαύτακας Videntur e 
Sogdianis fuisse, quorum urbs Novrazo apud Arrian. ' Zvaff. L. 
Ill. 28. p. 146. Wrss. 

158. 84. "Eni Novrazoc τοὺς Ivóovc] Media duo mihi su- 
specta sunt, tum quod Nautacae alibi locorum fuerint, tum ob Ve- 
net. Dasil., qui omittunt. Wrss. 

158. 90. 'Oc ΠΠ]Πάσσακα] Sic et Arrian. Indic. e. 1., at 
Exp. Alex. L. IV. 26. /M«ocoyo. Blancardus posterius praefert 
ad Arrian. sui L. IV. p. 299. et hic restituendum decernit, con- 
fidentior Freinshemio ad Curtii L. VIII. 10. 22. ᾿Εχπολιορχήσας 
si cum eodem Blancardo malueris, non pugnabo, quamquam dis- 
crimen exiguum est. WEss. 


IN LIB. XVIHL:CAP, 1. 2. 143 


158. 93. Ὡς τὴν ἄορνον — Πέτραν] Utroque modo 
ἄορνον et ἄορνιν Petram. hane adpellant, Vid. Cellar. ad Curtii 
L. VIII. 11. 2. Wzss. "1 Va osega) 

158. 27. ᾿Αντίταγμα κατεσκεύασε etc. ] Vid. L.. XVII. 
108. , WESS. ρον b itas iml "rnterov 

158. 35. Ὀχτακισχιλίους 1. Rectius ἑξαχισχιλίους 1 ut L. 
XVII 108. Vidit librariorum peccatum Diancardus ad: Arrianum 
suum Exped. L. VII. p. 467. ed. Amstel. WESss. ὡς ^ 

. 159. 49. Τὸν πρὸς “«Ζακεδαιμονίους} Debuerat τὸν πρὸς 
Mazcóovac, ut bene Interpres. Vid, L. XVil, 111. Wxss. 

159. 52. Προεῖπον οἱ Χαλδαῖοι) Vid. L. XVil. 112. 
Wess. A0 ἡ D ava be 
159. 58. Προεσβειῶν. Non multum.refert hoc retineas an 
πρεσβέων xefingas. Vid. L. XVI. 113. Wess. 

|. 160. 16. Τάς τε πράξεις εὐμνημονεύτους ἔσεσθαι ] Dio- 
dorum magis verisimile est y? quam τὲ hic scripsisse, aut certe 
quod illi τὲ responderet subiecisse. STEPH. T 

160. 22. Τῇ μνήμη παραδεδομένους βασιλεῖς]. Hoe recepi 
ex Reg. 1. Voces τῶν ἔργων ex praecedentibus temere huc inge- 
βίας erant, WESS... is 'ifibass i15 : 

161. 38. Γάϊον ΠΠάνλιον. Corrige Mavtov. που. T'éiov 
IMatriov] Xta praestat: nec longe abeunt scripti libri, Π]άγιον: 
praeferentes, Scripsi quoque (θούριον , tum quod auctor ita soleat 
et res ipsa postulet, tum ob Sigoniüm, qui suo in Codice id se re-. 
perisse indicat ad Livii L. VII. 13. Wrss. Eadem Pighius p. 313. 

161:.56. Τὸν ἀδελφὸν KXsonázgac] Scribe τὸν μητρά-, 
δελφον. Nam Plutarchus in Alexandri vita ϑεζον appellat, quod 
avunculum interpretantur. Rnop. Superiore libro cap. 94. Attalus 
Cleopatrae ἀδελφιδοῦς vocatur. Itaque et hic ἀδελφιδοῦν praefer- . 
rem: qnae voces confunduntur saepissime a scribis. Vid. fac. Pe- 
rizon. Animady. Hist. e. 10. p. 436. At contra. venit Plut. Ale-. 
χαρές p. 669,, ubi ϑεῖος γὰρ ὧν αὐτῆς ( Cleopatrae ) "z4zzaAoc.: 
Nec minus Athen. L; XH. p.557. D. qui Cleopatram Ἱπποστρά-. 
vov μὲν ἀδελφὴν, ᾿““ττάλου δὲ ἀδελφιδῆν vocat: et Pausanias 
L. VHI. 7. ubi itidem ᾿“ττάλου ἀδελφιδῆ 9 e quorum verbis At- 
talus aut avunculus aut patruus certe Cleopatrae habendus erit, ut. 
bene Freinshem. in Curtii L. VI. 9. 17. . Quid fiet ergo Diodoro? 
Servarine ἀδελφὸς hic debet? Sic idem ille vir doctus, pertendens 
ἀδελφοῦ vocabulum late posse protendi; quod eqnidem de sacris . 
ΟΝ, T. scriptoribus haud gravate concessero. At alios Graecorum 
ἀδελφὸν patruum aut avunculum dixisse, id vero erat exemplis 
firmandum. An μητράδελφον cum Rhodomanno scribendum 7. Sie 
quidem.uteunque consentiet Plutarcho, Pausaniae et Athenneo: 
verum longius id a veteri scriptura abit, neque plane se viro pro- 
bavit praestanti. Ita enim in not, Correct. '440:Aq v] supr πο- 
minavit ἀδελφιδοῦν. quod proprie nepotem ez fratre aut sorore 


144 ANNOTATIONES 


significat. Ne longum faciam, ἀδελφιδοῦν retineo, ut sibi con- 
stet auctor: tum quoque ob lustinum, cui Attalus Cleopatrae 
frater ex Graeco scriptore, in quo ἀδελφὸς. ut hie, loco ἀδελ- 
φιδοῦς. Nam a Plutarcho, Athenaeo et Pausania potuit Diodorus, 
ut saepe, dissentire. Viderint tamen doctiores. WEss. 

161. 58. Kal γὰρ ἐτύγχανε παιδίον ἐκ τῆς Κλεοπάτρας ete.] 
Miserabilem pueri matrisque necem tangit Pausan. L. VIII. 7. et 
Iustin. L. IX. 7., in quo filium recte corrigunt. Wrss. 

161. 77. Zfnpoo9évovg dopeywyotvros κατὰ τῶν Mox.] 
Vid. Aeschinem Or. in Ctesiphont. p. 76. et Plut. Demosthen. p. 
857. E. Wxss. 

162. 91. 'Joxáósc δὲ οὔτε Φιλίππῳ ete] De Arcadibus 
adstipulari videtur Pausanias L. VIII. 6. At quod sequitur , solos 
eos Graecorum nec Philippo nec Alexandro Graeciae principa- 
tum permisisse, id aegrius ferent Lacedaemonii, qui quidem soli 
et regem Philippum et legem pacis, quam universae Graeciae sta-' 
tuerat, contempserant, servitutem non pacem rati, lustino L. IX. . 
5. et XII. 1. teste. Iunge Arrian. "fva. L. I. 2. ,Wrss. 

162. 98. '41X ὅμως τηλικούτων πραγμάτων ete.] Etsi 
fortasse reperientur, quibus scriptura Reg. 1. blandietur, ego in 
vulgato acquiesco. Post pauca voces xoi αὐτοὺδι a scriptis spretas, 
itidem sperno, quippe supervacaneas. WEss, 

162. 11. Τοὺς συνορίζοντας τῶν ἐθνῶν] Alibi τὰ συνεχῆ 
τῶν ἐθνῶν huius libr. c. 27., τὰ συνορίζοντα τῶν ἐθνῶν cap. 76. 
et 96. tum L. XVIII. 3. Hoc per enallagen quandam positum est, 
ut τὰ στενόπορα τῶν 004v Lk. XML 18., angusta et lubrica 
viarum apud Tacitum Histor. llI. 82., aliaque. WESS. .- 

162. 15. Zhingsafievópevog ] Melius διαπρεσβευσάμενος 
conveniet cum ὁμιλήσας. STEPH. 

162. 35. 4AX ἐκ τοῦ Κιϑαιρῶνος FN, Sic Aeschi-- 
nes de inimico suo Or. in Ctesiphont. p. 76., nec praeteriit Plut. 
Demosthen. p. 856. D., in eo a Diodoro dissentiens; quod altera 
in Thebanos expeditione Alexandri legationem Oratori inpositam 
refert, WEss. 

163. 42. Τὴν δαπάνην ἐπικέκλυκεν ete.] In uno codice 
mendose ἐπιχέκληκεν legitur pro ἐπικέκλυκεν, quod mendum tamen 
et in vulgata editione Diodori remansit, et vulgatas quoque editio- 
nes orationis Áeschinis occupavit, atque adeo ipsos quoque eius - 
interpretes in errorem induxit. Ut autem caeteros omittam, is qui 
ultimus et post alios omnes orationem illam Latine vertit, loachi- 
mus Perionius Benedictinus Cormoeriacenus monachus ( quod 
postremum honoris causa non addo) ἐπικέχληκε legit, et inter- 
pretatur nominavit. Adeo ut cum alios multos in teta illa oratione, : 
sieut et in Demosthenica, perversissime interpretatus sit locos, uf 
ostendam aliquando, Deo favente, tum vero hunc vel maxime. 
Ita enim verba reddidit quae a Diodoro ex oratione illa citantur, 


IN LIB. XVIL CAP. 2. — 5. 145 


Modo quidem regni aurum sumptum suum nominavit. Atqui sonant 
illaa: Nuzc autem regis aurum sumptibus eius affuluxit; vel, Nuno 
autem regii auri affluentia sumptibus eius subvenit; vel, Nunc 
«utem rex sumptibus eius affluenter aurum suppeditavit, seu sub- 
 ministr avit. STEPH. Non admodum diversum hoc apud | Suidam in 
᾿Επικλύ ὕσασα incerti seriptoris: "H οὖν Κλεοπάτρα καὶ τοὺς Ἠλείους 
ἐπειρᾶτο πολλῷ χρυσίῳ ἐπικλύσασα ete, Et supr. L. lil. AT. xal 
χρυσοῦ τε xal ἀργύρου πλήϑους ἐπικεχλυχότος “παρ᾽ αὐτοῖς. T um 
Synesii Or. de Regno p. 9. C... ἐπικλύζειν μὲν ἀγαϑοῖς ὃ ἅπασι τὰς 
πόλεις, καταχεῖν δὲ εὐδαιμονίαν. Lycophronis enim Alex. v. 228. 

τοσῶνδε xv ἐπέχλυσε κακῶν ad primam dictionis originem pro- 
pius accedit. Porro leguntur haec Aeschinis Orat. in Ctesiphont. 
p. 78., levi tamen discrimine: namque ibi ἔστε δ᾽ οὐδὲ z003^ 
ἱκανόν. Itaque non iniuria τούτῳ; cui ante οὐδὲ locus erat, sustu- 
lisse videor. Wrss, 

163. 78. Βαγώας ὃ χιλίαρχος  ίάε de Chiliarchi in aula 
Persica dignitate L. XVIII. 48. Wzss, 

163. 79. " 4vdAe φαρμάκῳ τὸν "yov ] Necem Ochi, ut fe- 
libus sit ohiectus, atque ex ossibus eius gladiorum manubria fa- 
bricari Bagoas iusserit, exponit Aelian. Hist. Var. L. VI. 8. Wrss, 

163. 86. Ὅτι τιμωρήσεται τὸν αὐθέντην τῶν ἀνομημάτων] 
Sic L. XVI. 62. αὐθϑέντας τῆς ἱεροσυλίας sacr legii auctores di- 

. xit. Basilius Magnus Epist. 51. p. 143. D. αὐτὸς κατάρχων ἢ 
αὐϑεντῶν τολμήματος. Veteri Graeciae αὐϑέντας longe alios 
fuisse, non addo: id solum, scripsisse me priscorum auctoritate 
librorum φϑάσας. De Arse, quem corruptius, ut dudum viri docti 
monuerunt, Νάρσην Strabo L. XV. p. 1069., Plutarchus 'Odp- 
σὴν de Alex. Fort. Or. HI. p. 336. D. vocant, Illust. Scaliger in 
Euseb. Chron. ad ann. MDCCLXXVIII. Wrss, 

164. 90. Καὶ μηδενὸς üvroc τοῦ κατὰ γένος διαδεξ. At- 
qui superabat Bisthanes Ochi filius. Arrianus Exp. Alex. L. III. 
19. ἐνταῦϑα ἀπήντα αὐτῷ (Alexandro) Βισϑάνης ὃ "rov παῖς; 
τοῦ πρὸ “1αρείου βασιλεύσαντος “Περσῶν. Quem locum Diodoro 

. non iniuria obmovit Nie. Blancardus, Wiss. 

164. 93. Υἱὸς μὲν ἀΠρσάνου τοῦ ᾿Οστάνου Voces τοῦ 
Ὀστάνου consulto, ut minime huc pertinentes, transilui: ac pror- 
sus delendas arbitror. "Apotrnc autem Darii parens a Plutarcho 
in Artaxerxe (p. 1026.) nominatur: qui Sisigambrim sorozem in 
matrimonio habuit ,, unde Darius ultimus susceptus est, ut Arria- 
nus, Curtius et Orosius testantur. Ruop. Rhodomanni opinioni 
accedit Simson. Chron. ad ann. 3669. At contra eam venit Nic. 
Blancardus ad Arrian. L. II. 14. erroris Interpretem arguens. Fu- 
isse enim Ostanem Artaxerxis fratrem, genuisseque Arsanen, Da- 
rii Codomani patrem. Par Freinshemii Supplem. Curtii L. If. 1. 
sententia; quippe Ostanes Ochi patruus, inquit, 4r&anen genue- 
rat, Arsanea Codomannum. Quibus quidem egregie favet vulgata 

Vor. Il. 


146 ANNOTATIONES 


huius loci scriptura, et Artaxerxis, quem superiora ab Ocho distin- 
guere videntur, addita mentio. Favet etiam Plut. Artoxerx. p. 
1012. A., Darii Nothi filium, Artaxerxis Mnemonis fratrem natu 
minorem Ostanen memorans. [4 sane verissimum est, 4rsamen 
Artaxerxis Mnemonis ex concubina filium ab eodem Plut. ibid. p. 
1026. memorari, Dariumque hune ' 44po0&uo0v υἱὸν, Arsami filium, 
ab Eusebio et Hieronymo nominari. Sed eum Ársamen cum occi- 
derit Ochus, quod inpensius a patre amaretur regnoque destina- 
retur successor, credemusne suspicacem et crudelem principem filio 
eius Dario parcere et imperia mandare voluisse? praesertim cum 
regiam cognatorum caede et strage principum regni principio re- 
plerit, nulla non sanguinis, non sexus, non aetatis misericordia 
permotus, uti lustinus L. X. 3. scribit. Mihi omnia reputanti vero 
id non fit simile, placetque adeo vulgatum retinere. Non possum 
quidem diífiteri, veteres quasdam schedas alia omnia velle: sed in- 
ter eas nulla intercedit concordia, et solent antiquarii in barbaris 
nominibus multa admittere: ne nunc addam, voces τοῦ Οστάνου 
non videri incuria quadam progenitas. WEss. 

164. 1. Ἠνάγκασε πιεῖν τὸ qéouaxov] Vid. Curtium L. 
VI. 4. 10. et Iac. Gronov. in Arriani L. IL. 14. p. 85. Blancar- 
dum recte in ordinem cogentem. WEss. 

164. 8. Móvoc δὲ Ζαρεῖος ὑποστὰς τὸν κίνδυνον} Rem 
gestam attingit lustinus L. X. 3. Wxss. 

165. 35. Πηισϑοφόρους πεντακισχιλίους  Οοττῖρίε Freins- 
hem. in Indice Curtii voce Memnon πενταχισμυρίους. quod tan- 
tam ad expeditionem numerus quinque millium sit admodum par- 
vus. Cogitasset vir eruditus, non describi universum exercitum, 
qui ad rem gerendam Memnonis Rhodii imperio fuit traditus, sed 
solos aere regis conductos, et temerariam correctionem spongia 
delesset. WEss. : 

165. 40. ᾽“πὸ τῆς Πελισσέως Ἴδης 1 Cretensium regem 
Melissea, cuius filiae Adrastea et Ida Iovis fuerint nutrices, me- 
morat Apollodor. Bibl. L. I. 1. 3., bene a Galaeo correctus: me- 
morant eundem alii, a Io. Meursio Cret. L. II. 1. excitati. Sie 
Ida Cretae ab ea Nympha nomen habebit. Sed alteram agri 'Tro- 
iani Idam cum Cretensi saepe veteres confundunt et quae illius 
sunt, huic tribuunt. Certe a Melissei, sive Melissi, lda montis 
Troiani nomen derivat clarissime Ethnicographus in ᾿ δράστεια. 
Wess, 

165. 43. "Ev à φασι κριϑῆναι τὰς 9:6c] Montem, in quo 
Paris inter Deas iudex sedisse ferebatur, Alerandream vocabant, 
Strahone auctore L. XIII. p. 904. A. Sed vide egregiam T. Hem- 
sterhusii hoc de antro animadversionem in Lucian. Deor. D. XX. 
]., et satis tibi factum dices. WEss, 

165. 44. Γενέσϑαι — λέγεται καὶ τοὺς ᾿Ιδαίους ZcaxvoLovc] 
Alii in Cretae Ida collocant. Conf. not. in L. V. 64. Wrzss. 


^ 


IN LIB. XVII CAP. 5t. 8. 147 


165. 51. Ἔτι «τῆς νυχτὸς οὔσης ἀνατέλλοντα τὰς ἀχτῖνας 


ete. 7 Si interpungendum sit post &xzívoc, ut in editis omnibus 
E ? , 


conveniet verborum structurae in S. Matth. Evang. c. V. 45. ὅτε 
τὸν ἥλιον αὑτοῦ ἀνατέλλει, idemque notabit, quod Heliodorus 
illis inidieat versibus, quos exhibet Galenus L. H. de Antidot, p. 
4495., non una macula adspersos : 

Οὐ uà τὸν ἐν Τρίχκῃ πρηὺν ϑεὸν. ov μὰ τὸν ὑψοῦ 

*Héluov σπείροντα Θεοῖς φαεσίμβροτον αἴγλην. 
Sie lege, mecumque adverte hoc sancti vatis pesLu. XCVII. 1]. 

ΤΥ vor ns, pro quo Alexandrini, φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ, cul- 

te profecto. Expresserunt divini poetae non adeo verba quam sen- 
tentiam: neque enim OUS est, E legisse eos n V cum quibus- 
dam arbitremur. Sol σπείρει τὴν αἰγλην sive τὸ φῶς cum ori- 
tur: non aliud proinde φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ ac φῶς ἕσπαρ- 
μένον ἐστὶ τῷ δικαίῳ. quod Hebraea indicant. Id vero si lice 
Seminatam esse verteris, πὲ fieri solet, manifesta erit μετάβασις 
εἷς ἄλ Ao γένος. Ἦος praeter viam. Malim ego ἔτε — ἀγατέλλοντυ, 
τὰς ἀχτῖνας οὐκ ἐν — τετραμμένον, distinguere cum Interprete, 
Ceterum Pomponius Mela hunc Diodori locüm aemulatur L. li. ] 8. 
Ipse mons (Kda) vetere divorum certamine et iudicio Paridis 
memoratus, orientem solem aliter quam in aliis terris solet ad- 
spici, ostentat. Namque ex summo vertice eius speculantibus 
paene a media nocte spargi ignes passimque micare, et, ut luz 
appr opinquat, ita coire ac 86 coniungere videntur, donet magis 
magisque collecti, pauciores subinde et una ad postremum flum 
ma ardeant etc. Est tamen Melam inter et Diodorum quaedam dis- 
cordia, quam Is. Vossius, totum hoc Idae montis miraculum dex- 
tre exponens, intactam non praeteriit. Solino Polyhist. c. 11. 
Cretensium Idae illud attribuenti usu venit quod multis aliis, hunc 
montem cum Cretensi permiscentibus. WESss. 

165. 62. “Ἱποπεσὼν δὲ τῆς ἐπιβολῆς} Sic L. XHI. 84. 
Tra μὴ vOv ἀναγκαιοτέρων ἀποπίπτωμεν. Glossam ergo scribae 
obtrudit nebis Venetus. WEss. 4 

165. 65. Γρύγνιον ]. Oppidi prope Myrinam meminit Strabo 
ΤΠ. Xlil. p. 923. B., cuius male verha excerpentem Stephanum re- 
darguit Holstenius. De Pitana Aeolidis idem Strabo et Schol. Pin- 
dari in Od. VI. 46. Olympion. Wxss. 

165. 68. ΠΠῆετὰ δὲ ταῦτα KóAXag εἰς. Curtio L. Hf. 1. 
24. et Arriano L. I. 15. et L. Il. 4. Κάλας ὃ 54gzóXov. Auctor 
alterum mavult, Vid. infra c. 17. Τὺ '"Poíriov, quod statim se- 
quitur, rectius “Ῥοίτειον adpellabitur, ut apud Strabon. atque alios. 
Wrss., 

166. 80. “Ὑπηκόους πάντας — ἐποιήσατο] Vid. Arrian. 
L.lI. Exp. Alex. c. 4. etc. Hoc - tempore 27) ἡμοσϑένης καὶ Ζυ- 
χοῦργος τῷ μὲν λόγῳ παραταττόμεγοι τοὺς ΠΙακεδόνας ἐνίκων 


ἐν Τριβάλλοις, μόνον δ᾽ οὐχ ὁρατὸν ἐπὶ τοῦ βήματος νεκρὸν 
10: 


148 ANNOTATIONES 


τὸν ᾿“λέξανδρον προέϑηκαν, πὲ elegantissime ait extremo Orat. 
fragmento Demades, Paria fere lustinus L. XI. 2., quem vide. 
Wess. 

166. 93. Τάφροις βαϑείαις — περιέθαλον ] Scribe περιέ- 
λαβον. Sic enim L. XVI. 44. τὴν πόλιν τάφροις τριπλαῖς — 
περιειλήφεισον. Et saepe alias. Vid. not, in L. XI. 30. Wess. 

166. 99. Ἐν δωρεᾷ] Ἐν δωρεαῖς Reg. 1., ut L. 1.79. Wrss. 

166. 7. Τῆς — φρουρᾶς ἡγούμενος Φιλώτας Suffectus 
in Amyntae et Timolai, quos ambo Thebani interfecerant, videtur 
locum, idemque esse, de quo Plut. Alex. p. 671. D. Wezss. 

166. 27. ᾿Ενηϑληκότας τοῖς πολεμικοῖς κινδύνοις } "Evg- 
ϑληκότας τοῖς πολεμιίοις pari modo L. 1. 54., πλῆϑος ἐν γυμνα- 
σίοις καὶ πόνοις ἐνηϑληκὸς b. XVI. 44. WEss. 

167. 40. Τὰς ὁρμὰς --- ἀποτρέψαι Regii 1. ἀποστρέψαι 
confirmari putes ex c, 7. ἐφιλοτιμεῖτο τὸν μέλλοντα πόλεμον εἰς 
ΠΠ]ακεδονίαν ἀποστρέψαι. Sed id ibi rectum, non hic. WEss. 

167. 42. ᾿Εκήρυξε, τὸν βουλόμενον etc.] Plut. vide in Alex. 
p. 671. D. Wess, 

167. 51. Οὕτως μὲν oov ἀποϑηριωϑεὶς τὴν ψυχὴν ] Hoe 
malui. Placet in atrociore ira ἀποθηριοῦσϑαι scriptori nostro. 
Οἱ Πακεδόνες πρὸς μὲν τοῦτον πολλῷ μᾶλλον ἀπεθϑηριώϑησαν 
L. XVIII. 36. ᾿“πεϑηριώϑησαν οἱ δοῦλοι πρὸς τοὺς κυρίους 
Exc. Vales. p. 369., neque inprobat Polybius L. 1.70. Wzss. 

167. 65. Κύκλῳ δὲ περιφαῖνον igi etc. ] Pausanias ὕφα-- 
σμα μέλαν foribus templi Cereris Legiferae oppansum cum maxi- 
me fuisse refert, cum sub tempus Leuctricae pugnae telam candi- 
dam eodem in aditu araneae texuissent L. IX. 6. Apud Aelianum 
κατὰ τοῦ προσώπου TOU ἀγάλματος aranea opus suum absolvit, 
de colore nihil, L. XII. 57. Hist. Var. Quae quidem non bene 
conveniunt. Wrss, 

167. 70. Τὸ δὲ πάτριον τῶν Θηβαίων uavrsov] An Tro- 
phonii prope Lebadiam urbem, de quo lac. Perizon. ad Aeliani L. 
HI. 45. Var. Hist.? id enim Thebanis Boeotisque omnibus pa- 
trium erat. At ibi sortes carminereddebanturrarius. Ergone Apol- 
linis Ismenii? quod Thebis erat, responsaque sciscitantibus da— 
bat, Herodoto teste L. VIII. 134. Alterutrum intellexeris, non 
errabis. Wkss. | 

167. 76. '4vogikvrec — ἱδρῶτας ἀφιέντες ete.] Mali omi- 
nis semper habitum fuit. Apollonius Rhodius Argon. IV. 1285. 

Ἢ orav, αὐτόματα ξόανα ῥέῃ ἱδρώοντα 

diua. -— — 
ubi Scholiastes: ὅταν μέλλῃ τι συμβαίνειν χαλεπὸν, εἴωϑε τὰ 
ἀγάλματα ἱδροῦν. ὥσπερ καὶ ἐν Θήβαις συνέβη. ὅτε συνίστατο 
ὁ περὶ Χαιρωνείαν πόλεμος Φιλίππῳ πρὸς ᾿«ϑηναίους. Qui 
quidem in errore erit, nisi idem paucis ante annis etiam evenerit: 
quod infitiari nolim, Hae enim veteratorum erant praestigiae, quas 


IN LIB. XVII. CAP. 8. — 13. 149 


recentiore aevo, ut nihil de boo genere novi esse solet, plures ad 
multitudinem circumscribendam imitatos novimus. Ecquid enim 
miraculi, si saxa 

Sudent humore et guttis manantibus. stillent? 
ut Lucretii verbis utar. Non certe invisitati lapides sunt, quorum 
hoc ingenium. Wkss. 

167. 78. Τὴν ἐν Ογχηστῷ λίμνην etc.] Copaidem lacum, 
qui Onchestum Boeotiae adspergebat. "Ev Ὀγχηστῷ est propter eam 
urbem, ut ἐν Τύρῳ iuxta Tyrum in Artemidori Onirocrit. L. IV. 
26. Vid, Iac. Perizon. ad Aelian. L. XII. 57., corrupta eius scri- 
ptoris verba ex Rutgersii emendatione optime refingentem. WEss. 

168. 81. «ἯἽϊματοειδῆ φρίκην ἐπιτρέχειν) Aelianus dict. 
loc. “έρκη. καϑαρῷ καὶ ἡδεῖ ῥέουσα ὕδατι παρὰ πάντα τὸν 
πρόσϑεν χρόνον, ἄφνω xci παρ᾽ ἐλπίδα αἵματος ἀνεπλήσϑη. 
Noster spuma, quae sanguinem referret, inhorruisse significat: id 
enim φρίκη αἱματοειδὴς γ sicuti φρὶξ, ὃ ἐπιπολάζων τῷ κύμα- 
τι ἀφρὸς apud Homerum, Vide Hesychium et Etymol. in φρίξ. 
Wzss. à 

168. 85. Θεῶν ἀπὸ τῆς πόλεως χωρισμὸν] Vid. ad L.. 
XHI 59. Artemidorus ἱστὸν ὕρϑιον, si per quietem. videatur, 
κένησιν καὶ ἀποδημίαν σημαίνειν adfirmat; χρὴ γὰρ περιπατεῖν 
τὴν ὑφαίνουσαν 1.. HI. 36. Quod fortasse spectarunt hi prodigio- 
rum interpretes. De Iride eiusque colore aliud ille L. IL. 39. Sed 
haec incerta si qui postulet ratione certa facere, nihilo plus agat, 
quam si det operam, ut cum ratione insaniat, sicuti ille apud Co- 
micum aiebat. WEss. 

1608. 96. ᾿“νεμίμνησκον ἀλλήλους τὴν — εὐημερίαν Ne 
quem offendat structura rarior, ecce Homerum Odyss. I5 211. 
7Q φίλ᾽, ἐπειδὴ ταῦτά μὲ ἀνέμνησας: xal ἕειπας. et S. Paullum 

E * ' es C - ) , ^ ταν τῷ 
priore ad Corinth. c. IV. 17. ὃς ὑμᾶς ἀναμνήσει τὰς ὁδοὺς pov. 
Repete ergo τὴν εὐημερίαν in vocibus τῶν ἄλλων παρατάξεων, et 
piana erit scries. WEss. 

168.23. Εἷς τὴν ἀπὸ vo? ξίφους μάχην eto.] Praepositio- 
nem, quae exsulabat, suam in sedem restitui. Sie consuevit, Su- 
pra L. V. 29. xai καταβάντες elc τὴν ἀπὸ τοῦ ξίφους συνίσταν-- 
vor μάχην. Et L. XIX. 83. εἰς τὴν ἀπὸ τοῦ ξίφους μάχην ὥρ- 
ἰησαν εἴς. WESS. — 

168. 34. Π]υγμὸς} Mussantium clausisque labris gementium 
est, ut μυχϑισμὸν in Euripid. Khes. v. 789. Adi Nostri L. ili. 
35. et L. XVII 92. Wrss. 

169. 62. ᾿Εξαπέστειλε Περδίκκαν] Arrianum vide '74vo/. 
L. I. 8... historiam expugnatarum Thebarum alitez describentem, et 
Polyaen. Strat. L. IV. 3. 12. Wxss. 

169. 83. Ζιὰ τὴν ὑπερηφανίαν τοῦ κηρύγματος} De eo 
dixerat c. 9. Wrss. 

169. 86. ᾿“φειδῶς ἀνήρουν πάντας Ὁ Elegantissimis The- 


150 ANNOTATIONES 


banorum hanc cladem verbis miseratvr Aeschines Or. in Ctesiphon. 
p. 26. quem exseribere nunc quidem non vacat. Wkss. 

170. 99. Καϑόλων δὲ etc. ] Rhodomannus correxerat xa- : 
ϑόλως. quod cum non satis placeret, substituit in not. Addend. 
x&J0Aov, et verius, me iudice, WEss. | 

170. 9. Ὅστις ἰδὼν οὐκ ἂν ἠλέησε Videtur supervacanea 
negzandi vox: quae enim sequuntur, ostendunt, neminem fuisse, 
qui misericordia tangeretur. induxit eamdem Rhodomannus. Cete- 
rum praeter Thespienses , Plataeenses et Orchomenios, perpetuos 
Thebanorum inimicos, Phocenses oppressis admodum se graves et 
infestos ostenderunt, testibus Arriano L. I. 8. Plut. Alex. p. 670... 
D. et Iustino L. XL 3. Wrss, 

170. 24. “Ὑπὲρ τοὺς ἑξακισχιλίους  Ἑαάεπι Plut, Alex. p. 
670. D. et Aelianus ἢ. XII. 7. Var. Hist., sed ex Mss. instauratus. 
Blancardus sequentia exscripsit ad Arvian, suum L. I. p. 27., sed quae 
correxit, operarum erant in Rhodomanni ἐχδόσει peccata. Wrss. 

170. 37. 5g εὐεργέτας τιμᾶσθαι] Θηβαίους πατριχοὺς 
εφίλους νομίζεσθαι τοῦ βασιλέως edicit in Plut. Pelop. p. 294. D. 
Artaxerxes, Erant profecto de Xerxe Thebani egregie meriti, un- 
de Persarum more, de quo infr. c. 81., εὐεργετῶν illis titulus ve- 
nit. Vid. B. Brissonium de Regn. Persar. L. I. 138. et Des. Her- 
aldum Advers. L. I. 9. Wrss. 

170. 47. Πολὺν ἐπέστησε φόβον τοῖς ἀφισταμένοις  Ἐδη- 
dem "Thebarum funditus excisarum rationem ipsemet Alexander 
reddit in Luciani Mortuor. D. XII. 4., ubi pulere T. Hemsterhu- 
sius. WEss. 

171. 49. "H99otosv ἀργυρίου τάλαντα εἰς. Summa non 
admodum magna, si urbis amplitudinem et decus spectes. Sed 
erant "'hebani ligurritores. Docet Clitarchus, eandem manubiarum 
summam annumerans apud Athen. L. IV. 12. p. 148. E. Tametsi 
vero '"l'hebas Alexander everterit et captivos subiecerit hastae, pe- 
percit tamen nonnullis, de quibus Arrian. άναβ. L. I. 9. et Ae- 
lian. Var. Hist. L. XII. 7. Wzss. 

171. 53. ᾿Εξαιτήσοντας τῶν δητόρων Óéza] Oratores et 
duces, quorum fiducia toties rebellent, melius Iustinus, sive δη- 
poyoyo?c, uti Plutarchus: namque inter eos Rhetores erant De- 
mosthenes, Lycurgus et Hyperides, ceteri eo nomine vix digni. 
Decem autem sibi dedi Alexandrum postulasse, Idomeneus et Du- 
ris adsentiuntur Diodoro apud Plut. Demosthen. p. 856. D., plerique 
tamen et probatissimi scriptores non ultra octo procedebant, eodem 
auctore, Conf. Maussac. ad Harpoeration. in ᾿,Αντίπατρος. Wrss. 

171. 65. Πιμήσασθαι τὰς “εὼ κόρας καὶ τὰς Ὕα- 
κινϑίδας 6 Leocoris consule Suidam in “εωκόριον. Rnop. 
Distraxi voeem Ζεωχόραςγ), ut apud Demosthen. Orat. Pa- 
rent. p. 749. "Hiapiósonv «“Ζεοντίδαι μυϑολογουμένας τὰς 
AEQ ΚΟΡΑ͂Σ, ὡς αὑτὰς ἔδοσαν σφάγιον τοῖς πολέταις 


IN LIB. XVII. CAP. 13. — 17. 151 


ὑπὲρ τῆς χώρας. Cetera de virginibus istis obvia sunt, dili- 
genterque conducta a P. Leopardo Emendat. L. XIX. 23., lo. 
Meursio Ceram, Gemin. c. 17. et H. Valesio ad Maussaci in 
Harpocrat. not. p. 121. Itaque desino. Quae sequuntur 'Yozi- 
9í0sc, Hyacinthi filiae ab Interprete redduntur: prave, si Demo- 
stlien. audias Or, Parent. P 749., cuius haec sunt: ἤδεσαν ὕπαν- 
τες ᾿Ερεχϑεῖδαι τὸν ἐπώνυμον αὐτῶν Ἐρεχϑέα, ἕνεκα τοῦ σῶ- 
σαι τὴν χώραν, τὰς αὑτοῦ παῖδας, ἃς Y-AKINOILA AZ καλοῦ- 
σιν» εἷς προῦπτον ϑάνατον ἀναλῶσαι. Erant ergo Erechthei filiae, 
«ρον ϑίδὲς dictae a pago Hyacintho, in quo mactatae fuerunt, 
teste Phanodemo apud Suid, in Ilop3£vo. Sed salva res est. In- 
terpretem tuetur Harpocration, qui ᾿ Υακινϑίδας filias fuisse ait 
Hyacinthi Lacedaemonii, et praeter ceteros Apollodorus Bibl. L. Hil. 
14. 8. p. 236. Videntur autem, ut hoc addam, Hyacinthides et 
Ercchthei filiae ab Atheniensibus consulto confusae, gloriosius ar- 
bitratis, si puellae indigenae pro salute patriae sese devovisse tra- 
derentur. Plura si desideres, adi H, Valesium ad Eusebii Or. de 
Laud, Constant, e. 13. p. 284., et Harpocrat. p. 76., ubi ad eam 
orationem dicta iterantur, praetereaque los. Barnes. ad Euripid. 
Ion. v. 267. 277. WEss. 

171. 76. Πέντε ταλάντοις ἀργυρίου] Vid. Plut. Demosth. 
p. 856. E. Wess. 

172. 7. 'Ev Zip τῆς MMaxtóovíac] Arrianus ἐν Al yaic διέ- 
ϑηκε τὰ Ὀλύμπια b. L. 11. Lege quae adscripta superioris snnt 
libri c. 56. WEss. 

172. 18. Προοσανέλαβε τὸ στρατόπεδον ] Interpres copias 
hinc illinc adsumpsit. Debuerat copias recreavit et refecit. Quam 
sententiam superiora paene expostulant et verbi usus. Exemplis 
res absolvetur. Infra huius libri c. 87. ᾿λέξανδρος iv τῇ Ταξί- 
Àov χώρᾳ προσαναλ αβὼν τὴν δύναμιν. tum e, 110. ἐνταῦϑα 
δὲ μείνας — καὶ προσαναλαβὼν τὴν δύναμιν. Et L. XIX. 24. 
ἐπειδὴ βραχέως αὑτὸν ἀϑοσάνέξαβε, προῆγε εἴς. Quibus in locis 
interpretem vocabuli potestas non fefellit, Wkss. 

172. 19. Κτησικλέους Non hoc Archonte , sed superioris 
anni Euaeneto, Alexandrum in Asiam transiisse ex annalium fidc 
Clemens Alex. Strom, L. 1. p. 403. prodidit, neque male illi. In- 
eunte enim vere eius anni, quo Athenae praetorem viderunt Eu- 
aenetum , in Asiam tramisit Alexander. Sed cum brevi post mogi- 
stratum Ctesicles iniret, solito sibi more Diodorus res has illo Ar- 
clhonte administratas perhibet, WEss, 

172.20. Jevxiov Παπίριον) Fasti pro hoc annotatum ha- 
bent Πόπλιον. ΑἌἴϊλιον. ut et Livius L. VIIE. 15. πον, “7εύ- 
χίον Ilazíowov] Insequente anno summum Romae magistratum 
gessit. Forsan ergo, quod P. Aelii Paeti nomen hic corruptius le- 
geretur, inde adscitus a scribis est. Sic Pighius etiam in Fast. ad 
ann, CDXVJ, Wkss. 


152 ANNOTATIONES 


172. 23. Πακραῖς ναυσὶν fi54ovra] Interpres quinqua- 
ginta cum navibus: quem calami errorem miserabilem et foedum 
vocat Iac, Gronovius ad Arrian. I. 11. p. 24., notavitque, sed cle- 
mentius, Barthius ad Statii Theb. IV. 6., ubi plura de hasta, in 
hosticeum abiici solita, quae vide. WEss. 

172. 28. Καὶ τοὺς μὲν τάφους τῶν Ἡρώων εἰς.1 Viden- 
dus est praeter Arrian. L. I, 12. Philostratus Heroic. XIX. p. 743. 
WErss. 

172. 33. Kol δισχίλιοι] Sic seripsi, secutus veteres schedas 
ipsumque auctorem, qui ὥστε τοὺς ἅπαντας εἶναι τρισμυρίους 
post pauca subiiciens, id se voluisse profitetur. Alia N. Blancardus 
ad Ariani sui L. I. p. 30., quibus non utor. Wrss. 

172. 40. Χίλιοι καὶ πεντακόσιοι] Legebatur χίλιοι καὶ 
ὀχταχόσιοι; et iterum Θετταλοὶ δὲ χίλιοι xai ὀχταχόσιοι. Utrum- 
que mutavi, Moveor verbis Diodori, adfirmantis equitum nume- 
rum aequasse vérgozic7iA(ovg καὶ πεντακοσίους. ld longe falsis- 
simum, si Macedones MDccc. et totidem Thessali miserint. Vidit 
et hoo idem iste Blancardus, refingens propterea πεντακισχιλίους 
xci ἑχατὸν. non male, sj codices addicerent. At illi haee servant 
constanter, et superiora, ut margo Reg. o ostendit, mutant, Se- 
quor ergo, tantoque magis, quod et Iustinus L. XI. 6. in Alexan- 
dri exercitu equitum quatuor millia quingentos numeret. Id me- 
lius, quod Εὐρύγυιον in ' Ερίγυιον convertendum censuit: sic ipse 
Diodorus L. XVII. 57. et c. 81. et liber, quem Cospus Latine ex- 
pressit. WEss, 

173. 51. Ἱππεῖς δὲ μύριοι xal χίλιοι  Ηΐο librarii negli- 
gentia post ἱππεῖς redundat μύριοι καί. πον. De peditibus non 
moveo litem , de equitibus uno jp dm dicam, non credo. Quis enim 
credat Xictondi dn. qui imperium Persarum evertere satagebat, in 
Asiam solos equites quater mille et quingentos secum duxisse; un- 
decim vero mille et quingentos in Europa sub Antipatro reliquisse, 
praecipue, cum illi foret per Phrygiam planam et equitibus commo- 
dam iter facile, et cum Persis equitatu pollentibus rem haberet? Ideo 
suspicor in hoc loco voces μύριοι καὶ male. repetitas fuisse ex 
superiore clausula, et legendum: πεζοὶ μὲν ὑπῆρχον. μύριοι καὶ 
δισχίλιοι, ἱππεῖς δὲ pes καὶ πενταχύσιοι. Nihil de numero 60-- 
rum, quos Antipatro reliquit Alexander, dixit Plutarchus in eius 
vita, nec Trogus apud lustinum, qui de tanto equitum numero si- 
lere non debuissent, Parw. Binas voces μύριοι καὶ recte confixe- 
runt viri praestantes: sunt enim ineptae. Scripseritne auctor 7/- 
210: 85. δισχίλιοι, nondum decerno: Cospus suo in codice poste- 
rius reperit, quod restitutum a me fuisset, si vel unus meorum 
adsensione conprobasset. Wrzss. 

172. 54. 'O μὲν ϑύτης “Ἵλέξανδρος ) Rhodom. in notar. 
Addend. seribi iussit ϑύτης “λεξάνδρου. Alexandri sacrificus; 
4gíarovógog Blancardus ad Arrian. p. 32., et diu ante eum Freins- 


IN LIB. XVII. CAP. 17. — 19. 153 


bem. in Indice Curtiano: quibus haud refragor. Non enim perspi- 
cio, cur Alexandri sacrificus dicendus heic sit, qui mox τοῦ μάν- 
vt0c duntaxat titulo designatur. Culpa amanuensibus Igea non 
admodum dissimiles voces confundentibus. Wrss, 


173. 68. Εν τῷ νεῷ κειμένων ὕπλων τὸ κράτιστον 
Clypeum, ut mox c. 2]. Vid, Arrian. dvaf. L. Ll. 11. Post 
pugnam ad Granicum Strabo Alexandrum. in hoc Minervae tem- 
plum deducit L. XIII. p. 886., ubi Casaubonum consule. Wxss. 


173. 87. Tóc πανταχόϑεν δυνάμεις] Hoc reliquerat au- 
ctor. lta c. 31. huius libri εὐθὺς ovv pevenéumeso τὰς πανταχό- 
J)ev δυνάμεις. Et cap. 53. συνηϑροίκει μὲν τὰς πανταχόϑεν δυνά- 
pc. "Tum L. Il. 2. αὐτὸς τὰς πανταχόϑεν δυνάμεις — ἀϑροί- 
gag etc. WEss, 

173. 89. Φρυγίας, τῆς ἐφ᾽ “Ἑλλήσποντον Iuferius L. 
XVIII. 3. et 39. τὴν ἐφ᾽ “Ἑλλησπόντῳ (ρυγίων vocat, uti Stra- 
bo L. XIL p. 850. A., alii τὴν ἐφ᾽ “Ἑλλησπόντου cum Polybio 
Leg, Excerpt. p. 1143. sed sequuntur in his arbitrium suum scri- 
ptorbé. WESS. ^^ 

174. 94. Kol σύντομον Malo σύντονον. Vid. ad huius 
lib. c. 32. WEss. 


174. 3. té ἡμέρᾳ zsoou)oac] Longe abit Plut. Alex. 
p. 672. D., et Arrianus L. I. 14. p. 30., qui die | in vesperam in- 
clinante Branicum tramitti coeptum fuisse prodiderunt. . Paullo 
ante si qui διεσπασμένης — φάλαγγος maluerint, cum illis non 
pugnabo. Ita Arrian. L. IL. 10., quem exscribere conmodum non 
est. WESS. 


174. 8. 4osuuévyc] Hic “Ἱρσαμένης Arriano L. I. 15. est 
᾿Αρσάμης, et Σπιϑροβάτης eidem ΠΠιϑριδάτης. lem ᾿“ῤῥεωμί- 
ϑρης est Ρεωμίϑρης. SrkPH. 

174. 11. Σπιϑροβάτης ἴῃ Arriano nunc editur Σπεϑρι-- 
δάτης, a quo Lydiae et loniae satrapa distinguitur Mithridates, 
Darii gener, ab Alexandro prostratus L. I. 15., prave, si Diodo- 
rum sequimur: idem enim et loniae praefectus Ré Darii gener, ab 
Alexandro confectus. Taxat proinde Freinshem. in Curtiano Indi- 
ce et, eius vestigiis inhaerens, Blancardus inconsiderantiam Ar- 
riani: id equidem pati possum 5 quamquam, uf sedulo dicam, in 
ambigno apud me manet, uter errarit, Noster Mithridatis generi 
Darii non meminit. Arrianus et Mithridatem et Spithridatem hoc 
proelio partim Alexandri manu, partim Cliti virtute deiectos per- 
hibet, nactus, quod neglectum a viris doctis miror, adstipulato- 
rem Plut. Or. 1. de Alex. Fort. p. 326. F. ubi Alexander Κιλε- 
κίαν δὲ (ἀνέῳξε) Γρανικὸς. ὃν ᾿Πιϑριδάτῃ καὶ “Σπιϑριδάτῃ γε- 
χροῖς ἐπιβὰς διεπέρασα. Adde Diodorum, Alexandri armis confo- 
dere Spithridatem , quem Arrianus et Plut. Alex. p. 673. A. Cli- 
to contrucidandum obiecerunt, WEss. 


154 i ANNOTATIONES 
174. 13. Οἱ μετὰ "Psout99ovc] Sic correxi. Infra c. 34. 


bene habet id nomen, ubi Arrheomithrum parili vitio Cospus. Na- 
tus error est ex veteri scriptionis forma ZZ ET.4PEOMIOGPOYZ, 
ut sulere perspexit Freinshem. in Curtii Indice, probante, sed 
auctorem turpiter dissimulante, N. Blancardo ad Arrian, L. I. p. 
36. Wrss. 

174. 18. Τῶν δέχα μυριάδων ] Prima hae congressione 
Persas peditum sexcenta millia Alexandro obiecisse in lustino L. 
ΧΙ. 6. leges, copias in nimiam multitudinem, modo tamen ita 
scripserit, adaugente. Vid. lac. Gronov. ad Arriani L. I. 15. p. 
31. Wrss. 

175. 49. Τὺ σαυνίον] Vid. not. in L. I. 86. Wxss. 

175. 50. ΠΠετὰ σφοὸρᾶς εἰσπεσὼν ῥώμης Non damno 
hoc, etsi ῥύμης libri Reg. non sit absurdum: foret tamen oppor- 
tunius post pauca, modo prae se tulisset xal τῇ ῥύμῃ τῆς φορᾶς 
cvvégyo χρησάμενος" quomodo ὑπὸ τῆς ἐν τῷ δρόμῳ δύμης 
κατακρημνισϑῆναι Philo lud. de Agricult. p. 197. et ῥύμῃ καὶ 
φορᾷ τάχους ὠκυδρομοτάτους ὑπερπτῆναι ibic. p. 213. E. WEss. 

175. 57. ᾿Ενήρεισε τὸ ξυστὸν ] Hoc malui, quod τὰ ξυστὰ 
auctor infra c. 53. et L. XIX. 83. scribat. Conf. Celeb. Iac. Gro- 
nov. ad Arriani L. I. 16. p. 33. Wkss. 

175. 65. 'O ἀδελφὸς τοῦ πεσόντος "Pocáxgc] Plutarchus 
Alex. p. 673. cum Arriano “Ροισάχην vocat, Sed Noster ita solet, 
ut L. XVI. 47. Mox addidi χατὰ τῆς κεφαλῆς .“4λεξάνδρου. quo- 
rum ultimum series orationis sibi requircbat. WEss. 

173. 08. Ὥστε τὸ μὲν κράνος διαπτύξαι  Αττίαπαβ xoi 
τοῦ μὲν κράνους τι ἀπέϑραυσε. Noster indicat τὰς πτύξεις τοῦ 
xpóvovc ictu gladii fuisse dissolutas: id διαπτύξαι, pro qno &va- , 
πτύξαι τὰς ῥαφὰς τοῦ σώματος in Catonis Uticensis, suturas 
vulnerum lacerantis, historia Appian. Belli Civil. L. Il. p. 800. 
'lritius est in rerum obseurarum explicatione. Philo Iud. de Rer. 
Divin. Hered. p. 489. E. ἃ μὲν οὖν ἦν προακοῦσαι διεπτύξαμεν, 
quae prius audienda erant, explicita dedimus. Fefellit interpre-- 
tum sollertiam in eiusdem libro de Somn. p. 1125. D. καὶ ἀσφα- 
Asi; τε ἱερὰς βίβλους ἀναγινώσκοντες, xv εἴ τι μὴ τρανὲς εἴη 
διαπτύοντες. Vertunt, et si quid minime clarum esset, despuen- 
tes. Prave et in ludaeorum nationem contumeliose. Illine sabbatis 
oliseuriora sacri codicis dicta despuerent? Nunquam dixerit Philo, 
qui διαπτύσσοντες enodantes reliquerat. Ceterum apud Arrianum 
et Plutarchum Rhoesaces Alexandri hasta confossus prosternitur, 
Spithridatesque Cliti aut perimitur pilo, aut gladii ictu brachium 
amittit: neque enim hac in re inter eos concordia est. Wkss. 

175. 84. Παντὸς δεινοῦ κατεξανίστατο ] De Viriatho in 
Excerpt. Vales. p. 361. ἀγρυπνητικὸς καὶ παντὸς πόνου καὶ 
χινδένου xc1czaveorgxoc, qui nulli neque labori neque periculo 
cedere solebat, Philo Iud. de Temul. p. 247. E. ὅτι οὐ δύναται 


IN LIB, XVIL CAP. 19. — 93. 155 


τῶν φαινομένων ἀγαϑῶν xovt£cvaciyvoi, non posse so istis ὧι 
speciem bonis reniti. Et p. 248. D. ἡμεῖς δὲ — νικώμενοι, τῶν 
φανέντων οὐδενὸς κατεξαναστῆναι δυνάμεθα. Synesius Encom. 
Calv. p. 64. χαὶ ὃ λύγος ἀντεισιὼν κατεξανίστη τοῦ πάϑους. 
Adde Excerpt. Vales. p. 401., ubi eadem, qua hic, forma. WEss. 

175. 87. ᾿Ζτιζύης] Schedae veteres in Persae nomine dis- 
sentiunt. Hoc elegi ob Arrian. L. I. 26. et 1L. 1 1., Curtium L. III. 
11. 10. Aliud est momenti maioris. Inter Persas, qui praelio ad: 
Granicum ceciderunt, 4(izues non numeratur: periit altera ad Is- 
sum congressione, ipsomet auctore inferius c. 34. prodente. Scio 
᾿“ντιξύην eo loci scribi: sed eundem esse, Arrian, L. II. 1]. et 
Curtius agnoscunt. Forsan ergo maior labes vocem deformavit. 
Wrzss. 

175. 88. Π]ιϑροβαρζάνης  Αττίαπο est Π7ιϑροβουζάνης 
qui Diodoro Π7]ιϑροβαρζάνηςγ), si modo ita scripsit Diodorus. 
SrEPH. ΠΠιϑροβουζάνης ] Acquiesco in Vaticani scriptura ob Ar- 
riani adsensionem L. L 17. Est sane Mithrobarzanes non obscu- 
rum inter Persas nomen, proditque eadem productio in * /49:0a9- 
Cárgc, ΝΝαβαρζάνης, “Σατιβαρζάνης gentis sermonem: attamen 
non impedit, quidquid obloquatur N. Dlaneardus, iterum Freins- 
hemii copias ad Arrian. suum L. I. p. 46. depeculatus, ut Mithro- 
óuzanes pro reiiculo sit putandus. D'uzes enim et Buzanes Persae 
apud Procopium, Agathiam et alios illi patrocinantur eflicacis- 
sime. WEss. 

176. 94. Τῆς ἀνδραγαϑίας τὸ πρώτιστον ἀπηνέγκατο 
Non dubitat, quin legendum sit τὸ πρωτεῖον, H. Stephanus, quod 
certe longe tritius: mihi tamen nondum liquet. Wrss. 

176. 4. Πλείους τῶν uvoíov] De caesorum numero discor- 
dia est. Conf. Freinshem. in Curtii L. Ili. 11. 27. et Iac. Grono- 
vium ad Arrian. L. I. 17. Wrss. 

176. 13. Π] ϑρίνου τοῦ σατράπου παραδόντος Detraxi 
Mithrinae nomini superífluas literas, Infra c. 64. ΠΠιϑοίνῃ δὲ τῷ 
παραδόντι τὴν ἐν Σάρδεσιν ἄκραν, ' Aoutviav ἔδωχεν.  Consen- 
tit Arrian. L. HI. 16., qui perinde ac Curtius L. Ill. 19. JHithre- 
nem adpellat L. 1. 18. Wrss. 

176. 29. Εὐθὺς δ᾽ οἱ Motor etc.] Haec Arriàneis L. I. 
20. non bene congruunt. Wrss. 

177. 44. Nouíco: τοὺς Μακεδόνας ἐκϑυμότερον ἀγωνιεῖ-- 
σϑαι] Saepe imperatores, ne qua fiducia navium, ad quas refu- 
gium erat, minus constanter pugnaret exercitus, aut classem in- 
cendisse, aut alio amandasse leguntur. Vid. Polyaenura Strat. L. 
V. 25. et Frontin. L. I. 11. 21. Quam eandem artis viam Mauri- 
tium Nassovium, clarissimis veterum belli ducibus militaris scien- 
tiae usu facile parem, ingressum fuisse nobili ad Neoportum prae- 
lio, ex Pier. Winsemio in Gest. Mauritii Reb. p. 43. cognitum est. 
Wrzss. 


156 ANNOTATIONES 


177. 51. IMiugoáuevov τὴν 'JAs&ávÓgov στρατηγίαν] 
Conf. Polyaen. L. V. 3. ὃ. et Nostri L. XX. 7. Wrss, 

177. 60. Eig τὴν 'i4Xixagyaocóv] Quae hic in urbis titu- 
lo discordia, ea et alibi valet. Herodotus patriam urbem modo 
“ἡλικαρνησὸν 5 modo *xaorjacóv vocat. Ey “Δλικαρνη- 
σεῦ. de quo Iac, Gronov, ad princip. Herodoti sui, est in Epi- 
grammate Callimachi altero. Porro urbem duplici arce fuisse mu- 
nitam testis etiam Strabo L. XIV. p. 971. A. Adde supra L. 
XV. 90., ubi ἑστία καὶ μητρόπολις τῆς Kapíac et quae Ezech. 
Spaühem. de Numism. Praest. Dissert. IX. p. 626. Wrss. 

177. 72. 4hinsg οὗτος παραλαβὼν etc.] Hoc visum mihi 
est praestare, satis stabilitum et orationis nexu et Regii libri au- 
ctoritate, WEss. 

177. 86. Iva δὲ προσήχουσα τῇ Καρῶν ἀρχῇ] Heca- 
tomni filia, Idriei et soror et coniux, sed quam Pixodarus frater 
regni possessione everterat. Strabon. vide L. XIV. p. 970. et not. 
ad Nostri L. XVI. 75. WESss. 

177. 90. Διὰ τὴν τῆς γυναικὸς — εὐεργεσέσν] Beneficium, 
quod ab Alexandro i in eam mulierem erat collatum. Sie 7 τῶν 44i- 
γυπτίων ἀποικία quae ab Aethiopibus i in Aegyptum erat dedueta 
L. ΗΙ. 2. et ὃ συνελάβετο αὐτῶ πρὸς τὴν στρατηγίας αἵρεσιν, 
wt belli πα crearetur, L. XVI. 66. 7 δικαιοσύνη διὰ ILIA 
Χριστοῦ in S. Paulli Epist. ad Philipp. c. HE. 9.. óz9 τοῦ τολ-- 
μήματος τῶν παίδων. i. e. propter scelus in liberos Aelian. 
Var. Hist. L. V. 21. In Latinis quid magis obvium? Scelus Cal- 
listhenis dixit Seneca Quaest. Nat. L. VI. 23., quod Alexander in 
Callisthene occidendo admiserat. Jmzurias senatoris in Aug. c. 44. 
Suetonius, quae senatori illatae erant. Sed haec omitto. Vid, Pe- 
rizon. in Aelian. V. Histor. L. II. 25. Burmannum ad Phaedr. 
il. 8. Oudendorpium in Caesar. Gal. Bell. L. I. 30., Reitzium de 
big. p. 240. atque alios. Wxss. 

178. 2. Kai τὰ μεταξὸ μεσοπύργια] Vid. Wassium ad Thu- 
cydid. L. HII. 23. Sunt μεσοπύργιεα turrium intervalla, ut Vitzu- 
vius vertit, sive muri, qui duas inter turres. Noster cum Pori 
aciem munitae urbi simillimam dixisset, subdit continuo huius libri 
e. 87. ἢ μὲν τῶν ἐλεφάντων στάσις τοῖς πύργοις» ob δὲ ἀνὰ μέ- 
σον τούτων στρατιῶται τοῖς μεσοπῦ Qyíotg μοίωντο. et mox e. 
25. xai δυοῖν μεσοπυργίων: ἐρριμμένων. | Arrianus in hae Hali- 
carnasseae arbis obsidione describenda L. I. 22. καὶ δύο πύργοι 
καὶ μεσοπύργιον εἰς ἔδαφος καταπεπτωχότα etc. Philo modo uc- 
ταπύργιας ut Thucydides et Lysias apud Harpocrationem, modo 
μιεσοπύργιο; vocat, quo modo exstruenda et accurate munienda 
sint docens in Belopoeic. p. 84. etc. Wxss. 

178. 7. Κατὰ δὲ τὰς τῶν ὀργάνων προσβολὰς] Adactisque 
instrumentis Interpres. l'aetum nollem. Vult Diodorus, Memno- 
nem magna cuüw militum manu effudisse sese oppido in eas machi- 


IN LID. XVII. CAP. 23. — 27. 157 


nas, quibus Alexander muros turresque quassabat. Πρὸς δὲ τὰς 
ete. libri Regii aeque opportunum esset ao κατὰ ut tamen prae- 
feratur, caussa nulla est. WEss, 

178. 19. Συνεπισημαινομέγνν — ταῖς — ἀνδραγαϑίαις 
Si τὰς ἀνδραγαϑίας malueris ex Reg., non contra. nitar, Polyb. 
L. X. 37. καὶ τότε δικαίως àv τις ἐπισημήνατο τὴν μεγαλοψυ-- 
χίαν T ἀνδρός. et L. XLI. 17. τίς ovx ἂν ἐπισημῇ: γαιτο τὴν qyt- 
μιονείαν. Noster diversiore structura L. XI. 26. ἐφ᾽ ἑκάστῳ τῶν 
λεγομένων ἐπισημιινομένων τῶν ὄχλων. WEss. 

178. 37. Kai σὺν αὐτοῖς Νεοπτόλεμος ἡγεμὼν ] Fuit ergo 
Neoptolemus eorum ex numero, qui ab Alexandro stabant. Omnia 
alia Arrianus L. I. 21. Neoptolemum illis accensens, qui Alexan- 
dri aut metu aut odio ad Darium perfugerant. Wrss, 

178. 45. ' Ergéyavro τοὺς ΠΤακεδόνας Ἴ Vide Arrian. L. F- 
22. Wrss. 

179. 52. "EquéArgc] Eumdem in Curtii Indice esse arbitra- 
tur Io. Freinshemius, de quo Demosthen. Epist. 3. p. 785. tangit 
obiter. Sed res non est citra omne dubium. Videtur esse Ephial- 
tes de quo Dinarch. Or. in Demosth. p. 92. et Plut. Demosth. p. 
856. D. Wess. 

179. 59. Προκινδυνεύοντας τῶν μισϑοφόρων Ἶ Interponi 
debuerat praepositio μετὰ. quod Rhodomanni sollertiam non fu- 
git. Auctor i ipse L. ΧΙ. 31. ἕως μὲν ovv συνέβαινε τὸν Π]αρδό-- 
γιον μετὰ τῶν ἐπιλέκτων προχινδυνεύειν. WEss. 

179. 70. 'E» βαϑείᾳ φάλαγγι πεπυχνιμένων 1 Nolo difüi- 
teri placuisse olim mihi ἐν βαϑείᾳ φάραγγι» quod ex Arriano 
constaret L. I. 23., rem in loco praerupto atque angusto fuisse ad- 
ministratam , et saepe has voces permutari, veluti in Arriano 
" Avafl. L. VI. 11. p. 79. cum nota Gronovii. Nune a vulgato non 
dissentio. Βαϑεῖα φάλαγξ quae introrsus porrectos ordines ha- 
bet, ut Duker. ad Thucydid. L. VII. 78. et viri docti ad Luciani 
Zeux. c. 8. docent. Wrss. 

179. 75. ᾿Επέταξεν ἑτέρους] Si articulus adfuisset, scripsis- 
sem ἑταίρους, ut πεζεταίρους intelligeret, de quibus Ulpian. in 
Demosth. Olynth. HT, p. 15. et Anaximenes apud Harpocrat. ' Yzeo- 
e; οντας tuetur auctor L. III. 44. «κατὰ τὴν εὐχρηστίαν πολὺ τοὺς 
ἄλλους ὑπεράγων" ubi similis in Coisl. libro falqge. Wryss. 


179. 98. Ὁ κίνδυνος παλίντροπον τὴν μάχην ἔσχεν] Su- 
perius L. XV. 85. xoi πολλοὺς τῶν Βοιωτῶν καταβαλὰ ὧν παλίν- 
τροπον ἐποίησε τὴν μάχην. Et L. XIX. 109. ἢ μὲν μάχη ταχὺ 
παλίντροπος ἐγένετο. Quae quidem Nostri loca vocis in mutata 
pugnae fortuna usum manifestant. Lexica hac parte manca sunt. 
Wess. 

179. 99. Οἱ γὰρ πρεσβύτατοι τῶν WMaxedóvcov] Vid. Cur- 
tium L. V. 2. 5. cum Freinshemii nota. WESS. 


158 ANNOTATIONES 


180. 14. Fic δὲ τὴν ἀχρόπολεν ete.] Dissentire videtur Ar- 
rianus L. I 24. αὐτῶν δὲ ot μὲν» inquiens, ἐς τὴν ἄκραν τὴν ἐν 
τῇ νήσῳ ἀπεχώρησαν , οἱ δὲ ἐς τὴν Σαλμοακίδα ἄκραν οὕτω xa- 
λουμένην. Insula enim, in cuius arcem concesserunt, propter ip- 
sam urbem erat, ut, quae apud eum continuo succedunt, decla- 
rant: ea vero Acronesus, ut pulcre vidit lac. Gronov., non Cos. 
Sed nihil ea in re insolens. Neglexit Arrianus quid reliqua mul- 
titudine et pecunia factum sit addere. Rectum autem est εἰς τὴν 
Kov, ut in Plut. T. II. p. 304. C. et S. Lucae A. A. XXI. 1. 
etsi et ibi εἰς τὴν Κῶ scripti quidam Codd., quomodo Aristides T. 
1. p. 77. πλεύσαντες εἰς τὴν Κῶ. Wrss. 

180. 24. Ζιέτρεψαν τοὺς στρατιώτας  ἴιερο διέϑρεψαν, 
ΞΤΕΡΗ. et Ruop. 

180. 32. Τῆς yàp ““υκίας περὶ τὰς ἐσχατιὰς] Vid. "Tib. 
Hemsterhusium Atticorum ἐσχατιὼς optime designantem ad Lu- 
ciani Timon. c. 30. Diodoro ultimi regionis UR. éoz atta, cuius- 
modi αἱ ταύτης (ραβίας) ἐ ἐσχατιαὶ L. II. 49. et cap. 53. αἱ τῆς 
Συρίας ἐσχατιαί. tum. ἐσχατιαὶ τῆς ὑπιυρείας L. IIl. 39. Wrss. 

180. 33. Οἱ ἸΠαρμαρεῖς ὀνομαζόμενοι ] Hos legere alibi 
non memini. F orsan ὀχυρὸς illud. φρούριον ἐπιτετειχισμένον τῇ 
«àv Φασηλιτῶν χώρᾳ πρὸς Πισιδῶν. de quo Arrian. L. I. 25., 
insederant: sed non bene omnia congruunt. Wkss. 

180. 59. Ζιὰ μέσων τῶν e UM διεχφυγεῖν) Ζ᾽ιεκπεσεῖν 
e Reg. schedis si malis, auctor non obstabit. Vid. mox et ad L. 
XII. 56. Polyaen. L. IV. 2. 14. ίλιππος ὑποστρέψας διὰ τοῦ 
ὄρους διεξεπέσατο. ubi tamen διεξεπαίσατο ex linguae genio prae- 
stiterit, WEss. 

181. 58. Τὰς δ᾽ oixlac ἐμπρῆσαι etc] De Xanthiis non 
multo diversa memoria mandaverunt Philo lud. Quod omn. prob. 
liber sit p. 883. et Appian. Bell. Civil. L. IV. p. 1017. Wess. 

181. 66. Nixoxgérovc] Secundum Arrianum L. If. 11. non 
ΝΝικοχράτους. sed Νικοστράτου. SrEPH. Diodoro in Archontis 
nomine adstipulatur Dionysius in Dinarcho p. 116. Vid. Io. Meur- 
sium de Archontib. L. IV. 12. Wrxss. Extra dubitationem Nico- 
cratem ponit inscriptio apud Boeckhium I. p. 250. 

181. 67. Καίσων OvoAégioc] Restitue ZfovíAroc. Rnopn. 
In Οὐαλερίου nomine procul dubio mendum est. Adpellabatur Pa- 
pirii collega Aaeso Duilius. Proinde iusta Rhodomanni medela est. 
Quo vero modo ex “])ουΐλιος nasci scribendi negligentia Οὐαλέριος 
potuerit, nondum perspicio. Forte cum Z/oviA(ov vocabulum vitio 
esset depravatum, alterum ex sequenti anno adscitum est. De con- 
sulibus his Livius L. VIII. 16. Wrss. 

181. 75. Καὶ 2déofiov] Sunt haec plusquam inepta. Non 
negavero, olim in insula eo nomine urbem fuisse, illamque titu- 
lum suum cum ea conmunicasse. Hoc volunt, quae Eustathius in 
Homer. p. 741. et Hesychius voc. 24éo//og afferunt. At omnia, 


IN LIB. XVII. CAP. 27. — 30. 159 


quae continue ab auctore subiiciuntur, solam spectant Mitylenen, 
quae ampla urbs erat et egregio in bellum adparatu instructa, non 
Lesbus illa, Diodoro ab inperitis librariis obtrusa atque haud 
dubie ex superioribus inculcata. Suadet et Cospi liber, in quo xoi 
"dolor defuisse, Latina manifesto declarant. Igitur N. Blancar- 
dum, eui amanuensium hoc delictum ad princip. L. Il. Arriani 
suboluit, laudo inpense. Wrss. 

181. 86. Ἐν oig ὑπῆρχον xol Σπαρτιάται ἡ Vid. infra 
c. 63. Wrss. 

181. 6. Kol πάντων — ἀρχηγὸς καὶ σύμβουλος yeyovoc 
7v ] Mirum mihi quidem hoc àccidit, Alexander Charidemum, sibi 
Macedonibusque maximopere infestum, Athenis in exilium ire 
iussit, Arrian. 24vofj. L. 1. 10. Ipsi Athenienses accepta ad Chae- 
roneam clade unum Charidemum, quem Philippo opponerent, di- 
gnum censebant apud Plut. ΚΝ p. 748. E. Et Charidemus 
tamen dux et auctor consiliorum Philippi fuit omnium ? Dinarchus 
Or. in Demosthen. p. 94. hominem laudibus effert, quod eo ad 
Persas consilio abierit, ut Atheniensibus celdktsqile Graecis suo 
periculo salutem procuraret. WEss. 

182. 11. Πεῖραν — τῆς ἰδίας ἀρχῆς} Vitiose pro ἀρετῆς. 
Ruop. Praevideo, quid pro vulgata disputaturi sint quidam. Facio 
tamen eum Rhodomanno, cuius correctionem Cospus sua versione 
ratam esse iubet, Wrss. 

182. 24. ᾿Ἐπιλαβόμενος τῆς τοῦ Χαριδήμου ζώνης} Per- 
sicum morem illustrant B. Brisson. de Regn. Pers. L. I. 130. et 
Io. Freinshem. ad Curtii L. IHE. 2. verbis Xenophontis "vof. L. 
I. P 205. μετὰ ταῦτα κελεύοντος Κύρου ἐλάβοντο τῆς ζώνης 
τὸν Ὀρόντην ἐ ἐπὶ ϑανάτῳ. Addo a Medis, ut multa, ad Persas 
videri transiisse: Artaeus enim rex Medorum nuntio imperavit, εἶ 
μὴ παραδῶ Νάναρος τὸν Παρσώνδην (de quo auctor L. II. 33.) 
λαβόμενος τῆς ζώνης ἄγειν αὐτὸν ἐπὶ ϑανάτῳ in Excerpt. Nic. 
Damasceni p. 533. Wzss. 

182. 35. '42X οὐ γὰρ ἦν ἰδυνατὸν etc.] Vide Curtium L. 
III. 2. Nollem vero hine conclusione quadam confecisset diligen- 
tissimus Brissonius, latam de capite sententiam ne regi quidem 
Persarum revocare retractareque licuisse. Nihil horum verba prae 
se ferunt: sed Charidémum regia potestate ex inferis non potuisse 
excitari. Verius advocasset S. Danielis oracula c. VI. 16. Wess. 

182. 37. "OvapozoLotusvog ταῖς Maexsóovov ἀρεταῖς] 
Quanta Macedonum virtus esset coniectans Interpres. Ego vero, 
inquietudine virtutis Macedonicae agitatus, aut in somniis exer- 
citus. Respicit enim eas rerum inminentium species, quae Darium 
anxium de instantibus curis etiam per somnum agitabant apud Cur- 
tium L. III. 3. Noster Excerpt. Vales. p. 305. ὁ δὲ φίλισιτιος τὸν 
λοιπὸν τοῦ ζῆν χρύνον ὀνειροπολούμενος. Apertius Philo Iud. de 
Contempl. Vit. p. 893. C. πολλοὶ οὖν καὶ ἐκλαλοῦσιν ἐν ὕπνοις 


160 ANNOTATIONES 


ὀνειροπολούμενοι τὰ τῆς ἱερᾶς φιλοσοφίας ἀοίδιμα δόγματα. 
Aliud et longe diversum est ὀνειροπολεῖν τὴν ἐχϑέωσιν in eiusdem 
Leg. ad Cai. p. 1039. A. et τάλαντα χαὶ μυριάδας ὀνειροπολεῖν 
xai ἀγροὺς ὅλους καὶ συνοικίας apud Lucian. Merc. Conduct. c. 
20. et in Gall. c. 32. cum nota Reitzii, WEss. 

182. 42. ᾿Ηναγκάζετο καταβαίνειν εἰς τὸν — κίνδυνον 
Sie παρασχευάσασϑαι πρὸς τὸν κίνδυνον εἰ διατάσσειν τὴν δύ- 
γαμιν εἷς τὸν κίνδυνον L. XIX. 25. et 26. Quibus in locis, sic- 
uti et hic, praelium indicari citra dubium est. Interpres paullo 
obscurius iz discrimen 8e dimittere: cui tamen ut N. Blancardus : 
ad princip. L. II. Arriani propterea insultaret, non erat caussa gra- 
vis. WESS, : 

182. 51. λείους τῶν τετταράκοντα μυριάδων Ἷ Convenit 
numerus. Diodorus ad Arbela dimidio maiorem fuisse exercitum, 
quam fuerat ad Issum, profitetur L. XVII. 39. Erat autem octin- 
gentorum peditum et ducentorum millium equitum. Adde c. 33. 
Aliter Plut. Alex. p. 674. C. et Arrianus L.II. 10., ad quem Gro- 
nov. vide, numerum ineunt, Wkss. 

183. 69. Παραβόλοις καὶ συντόμοις ϑεραπείαις yocusvoc] 
Vide Plut. Alex. p. 675. B. Ἰατρείαις ut auctori obtruderetur, 
nihil erat necesse. WEss. 

183. 75. Καὶ τὴν τέχνην] Etsi saepenumero in medicis 
verum sit, quod de rebus humanis poeta, 

Τύχη và ϑνητῶν πράγματ᾽, οὐκ εὐβουλία, 
iniuriam tamen Philippo Acarnani scribae insignem inferunt, cum 
fortunae magis praesidio, quam arti, hanc Alexandri curationem 
tribuunt. Sibi'ergo habeant τὴν τύχην. ego τὴν τέχνην medico 
non detraho. WEss. 

183. 82. «Ζυγκιστὴν ᾿““λέξανδρον] Litera auctius esse iussi 
i£9vixóv Alexandri huius nomen. Sic ipsemet auctor L. XVII. 57. 
et cap. 80., sic Strabo L.VII. p. 503. A. et Stephanus: quamquam, 
sedulo ut dicam, 77vyx7017c praestaret, quomodo Thucydides, Pto- 
lemaeus et Latini. Vid. Cel. Dukerum ad Thucydid, L .Ii. 99. Wrss. 

183. 91. Καὶ τὰς ὀνομαζομένας πύλας 1 Cilicias Pylas in- 
telligi, quisque videt. De illis auctor L. XIV. 20. Wrss. 

183. 1. ΖΣύντομον τὴν ὁδοιπορίαν ποιούμενος Si con- 
pendiaria via fuisset usus, ferri posset. Sed Darius pleno gradu in 
Macedones perrexit, ut ex Curtio L. III. 8. constat, Lego ovvzo- 
vov τὴν ὁδοιπορίαν ποιούμενος. ut L. XIX. 26. προῆγε σύντονον 
τὴν πορείαν ποιούμενος. et eiusdem libri cap. 32. ἀνέζευξε — καὶ 
συντύνους τὰς πορείας ποιούμενος. Vitium frequens et alibi a no« 
bis detersum. Conf. L. Kuster. ad Aristoph. Plut. v. 257. WEkss. 

184. 19. Koi τὰς τῶν ἱππέων ἴλας Hoc malui, etsi non 
ignorem, apud Herodotum I. 172. et 202. et loseph. Ant. L. 
XIV. 13. 3. atque alibi &Aoc et εἰλαδὸν praeferri. Variatum in 
vocis fuit scriptura, his &Av, illis ἴλην eligentibus. Audiamus 


-— " 


IN LIB. XVII. CAP. 30. — 34. 161 


Eustathium in n. B4 p. 179. τοῦ δὲ ἰλαδὸν E καὶ παρὰ 
"How. “πρωτότυπον αὐτοῦ ἢ ἴλης ὃ σημαίνει τὴν τάξιν. καὶ 
πάλαι μὲν ἢ, ἰλη καὶ τὸ ἰλαδὲν διὰ τῆς εἰ 0t Jy yov εἶχε τὴν 
ἄρχουσαν. ὡς ἀπὸ τοῦ εἰλῶ τὸ συστρέφω" ἐξ οὗ τότε χαὶ τὸ 
πέδειλον. ὕστερον δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾽ ἐν τῷ ( αὐτοῖς ἡ γραφή" 
quem quidem Grammatici locum non neglexit Io. Henr. Boeclerus 
in Lect. Polybian. p. 113., eamdem ex Polybii schedis scribendi 
varietatem enotans. WEss. 

184. 21. Τὴν 02 vv πεζῶν φάλαγγα cte.] Aciei ordinem ali- 
ter disponunt Curtius L. III. 9. et Arrian. L. IT. 9., quos vide, Wxss, 

184. 30. Ὥστε διὰ τὴν πυκνότητα τῶν βαλλομένων etc. ] 
Imitatur Curtius L. III, 11. 4. de Macedonibus hac ipsa in pugna, 
sed conferti, inquit, et quasi cohaerentes, tela vibrare non 
poterant: simul emissa, in eodem concurrentia inplicabantur, 
levique et vano ictu pauca in hostem, plura in. humum innoxia 
cadebant. ubi Acidalius et Raderus non sunt negligendi, Συγα- 
λαλάζειν, quod succedit, et ululandi ante pugnam morem, expli- 
citum si desideres, cumulatissime satisfacient Ezech. Spanhem. ad 
Iuliani Or. I. p. 233. et Car. Du Fresne ad loinvill. Dissert. XI. 
et XII. p. 204. etc. Wrss. 

184. 43. Καταπροτερῆσαι τῶν Περσῶν] Quod Basileae 
expresserunt προτερῆσαι, frequentissimo in his libris usu muni- 
tum est: nec sequor tamen. Alterius se patronum PRA" Polyb. 
L. I. 47. et Excerpt. p. 1413. Wrss. 

184. 54. Θυμομοχοῦντες Ἵ Vide Illust. Grotium in S. Lucae 
A. A. c. XII. 20. et Raphelii Annot. ex Polyb. ad eundem locum, 
Paullo ante si cum Rhodomanno scripseris διὸ xai πολλοὶ τραύ- 
μασιν, non aberrabis, WESS. 

185. 72. Περὶ μὲν τὸ τοῦ A. τέϑριππον) Sic correxit Rho- 
domannus in not. Addend., addicentibus scriptis Codd. Conf. ad L: 
V. 23. et de Oxathre Curtium L. HI. 11. 8. Wxss. 

185. 78. ᾿Αντιξίης καὶ “Ῥεομίϑρης etc.] Arrianus (ναῤβ. 
L. I 11 ) τῶν δὲ Περοῶν ἀπέϑανον μὲν "goi xal “Ῥεομί- 
ϑφης xci ᾿«“τιζύης τῶν ἐπὶ D'oovixo ἡγησαμένων τοῦ ἱππικοῦ. 
ἀποϑνήσχει δὲ xol Σαβάκης ὃ .Aiyéntov σατράπης. STEPH. 
᾿“1τιζύης 1 Sic Persae huius nomen instauravi. Caussam dedi ad 
huius libri esp. 21. Aegypti satrapa, qui et hoc praelio cecidit, 
Arriano est Σαβάκης; unde Curtio L. III, 11. 10. et L. IV. 1. 25. 
idem nomen, nam scriptae eius schedae mire variant, a viris do- 
ctis restitutum est. WESS, 

185. S9. «“Ζὅσαι τὴν σεμνότητα τῆς προστασίας ] Negli- 
gere tanti regis maiestatem , seu, ut Sallustius lugurth. c. 33., 
contra decus regium facere. Paullo aliter Polyb. Excerpt, Leg. 
p. 1173. χαὶ νομίσαντες ὑπὸ τοῦ Φιλοποίμεν oc ἅμα τὴν δὺν μιν 
xai τὴν προστασίαν καταλελῦσϑαι τὴν “Ρωμαίων. Potentiam in- 
dicat, qualis eorum esse solet, qui multis clientelis nituntur, ut bene 


Vor. 1. 11 


162 ANNOTATIONES 


magnus Casaubon, ad Polybii L. I. p. 131. ed. Gronov., quem vide, 
sicuti de Persíeo hoe more B. Brisson. de Pers, Regn. L.I1L 37.Wxrss. 

185. 4. Τοὺς περὶ ταῦτα ἀναπειρομέγους etc.] Idem est ac 
πεῤιπειρομένους apud Lucian, Zeux. c. 10. et supra L. XVI. 81. 
Opportune scriptor L. II. Maccab. c. ΧΗ. 22. ὥστε πολλάκις ὑπὸ 
τῶν ἰδίων βλάτιτεσϑαι καὶ ταῖς τῶν ξιφῶν ἀκμαῖς ἀναπείρεσϑαι. 
Philo Iud. Leg. Special. p. 799. D. saepe de tauro cornupeta ἐάν 
τινα ταῦρος ἀναπείρας ἀποκτείνῃ. WESS. 

186. 21. ᾿Εκ τῆς βασιλικῆς σκηνῆς διειροροῦντο 1 Cum ea 
lectione (γάζης) quae est in margine videntur facere cum alii loci, 
tum hi p. 596. ovx ὀλίγον E" κόσμον xal γάζαν βαρβαρικὴν, 
ἀργυρίου δὲ τάλαντα τρισχίλια. p. 620. initio, καὶ πολλὰ τῆς 
γάζης ἀκρατεστάταις ἡδοναῖς χατανάλωσεν. TR et verbum yu 
ζοφυλακεῖν p. 601. ἅμα δὲ τῇ διαξει τοῦ Ζ] αρείου πολλῶν χρημά- 
τῶν χεχυριευχίώς, παρὰ μὲν. γὰῤ τῶν γαζοφυλακούντων παρέλαβεν 
ὀχτακισχιλίων ταλά ἄντων ἀριϑμόν. Praeterea quum modo dixisset 
βασιλικὰς σχηγνὰς numero multitudinis, cur subiiceret βασιλικὴν 
σχηνὴν numero unitatis? Haec faciunt ut margini adseriptam 
lectionem ei quae in contextum recepta est praeferendam censeam. 
SrEPH. Ἔκ τῆς βασιλικῆς γάζης διεφοροῦντο] Idem et ego probo. 
Tum ob ea quae vir doctissimus produxit, tum quod regium taberna- 
culum milites intactum omiserunt, Curtio teste L. III. 11. 23. et 
Nostro c. 36. Video equidem Freinshemium monere, Diodorum 
parum caute hoc et insecuto capite regis tabernaculum a Macedo- 
nibus direptum prodidisse: Blancardum praeterea τῆς σχηνῆς con- 
tra Stephanum profiteri patrocinium ad Arrian. L. ll. p. 110. 
Frustra uterque. Nam cum paullo ante scribit περὶ τὰς βασιλικὰς 
σχηνὰς Macedones colligenda praeda occupatos fuisse, non neces- 
sario indicatur, regium tentorium fuisse a militibus adparatu va- 
euefactum: plura propter illud erant alia, quae in praedam versa 
sunt; quorum e numero et illud, in quo mater, uxor liberique 
Darii, ut cap. 36. dicetur, tendebant. Illis ergo despoliatis haud 
pauca regiae gazae egesta direptaque sunt a militibus. Wrss. 

186. 26. 'Eg! ἁομάτων ὀχούμ. καταχρύσων ] 4rmamaxvas 
Graecorum exemplo vocat Curtius L. HII. 3. 23., ubi post diligen- 
tem B. Brissonii operam : multa viri docti. WEss. 

186. 35. Kai τὰς ἐσθῆτας περιῤῥήττουσαι ] Philo Iud. 
Ioseph. p. 528. D. καὶ τὰς ἐσθῆτας περιῤῥηξάμενος. Plut. Anton. 
p. 951. F. Cleopatra περιεῤῥήξατο τοὺς πέπλους àm αὐτῷ. Dio 
Cassius L. XLVIII. p. 433. E. καὶ τὰς ἐσθῆτας περιεῤῥήγνυντο. 
Aliud est περιῤῥῆξαι τὴν ἐσθῆτα. D. alteri eam violente de- 
ripere exprimit. S. Lucas A. A. XVI. 22. ot στρατηγοὶ περιῤῥή- 
ξάντὲς αὐτῶν τὰ ἱμάτια. Plut. Ρορ!ίο. p. 99. F. lictores περιεῤ- 
ῥήγνυον τὰ ἱμάτια. Mox auctor ipse, ot δὲ τὰς ἐσθῆτας περιῤ- 
θηγνύντες. Saepeque alii, a Berglero ad Aleiphron. p. 130. ex- 
citati. Quod quidem discrimen, ipsa sermonis indole stabilitum, 


IN LIB, XVII. CAP. 35. —37. 163 


Diodorus pluresque e recentioribus neglexerunt. En tibi Philon, 
Iud. loseph. p. 557. E. ὡς ἰδόντας --- ἀνοιμῶξαι χαὶ τὰς ἐσϑῖ- 
τὰς διαῤῥήξαντες ἐχδακρύειν. Appian. L. 1. Bel. Civil. p. 656. 
ταῦτα εἰπὼν (Merula) — zzv τε ἐσϑῆτα κατέῤῥηξε. et quos con- 
duxit, discrepantem verborum usum optime expediens, vir prae-- 
clarus ad Xenophont. Ephes. Miscellan. Obs. Vol. V. 'F. HI. 
p. 64. Porro sollemne in Persis etiam inter feminas fuisse, ut 
luctu miseriisque pressae vestes lacerarent, docuerunt Stanleius 
ad Aeschyli Pers. v. 124. et 199. et Cellar, in Curtii L. IL, 11. 
25. Wkss. 

186. 42. 'Hyov δ᾽ αὐτὰς, οἱ μὲν etc.] Πα interpungo. 
Alioqui pronomen redundaret , neglectum propterea Basileae atque 
in Reg. 2.; quod etsi Diodoro non praeter morem, praestat tamen 
istud, Wxss, 

186. 51. Τὰ — μεγάλα μαχρὰν ἀπήρτητο] Vide ad L. HI. 
67. p. 237. At quae μεγάλα ea? contra quae statim ponuntur τὰ 
πολέμια. Scio omne admirabile et memorandum μέγα posse dici, et 
quae a viro amicissimo adscripta sunt Luciani Nigrin. c. 1., prae- 
ferrem tamen μείλιχα aut μειλίχια, Si libri addicerent, Mox 
στάϑμας τῶν δοράτων Lexica de capulis accipiunt. Melius Inter- 
pres. Vide Hesychium in Σαυρωτήρ. WEss. 

187. 66. Kai ταῖς — γυναιξὶ προσπιπτούσαις εἰο. Ex- 
spectasses xci τῶν — γυναικῶν προσπιπτουσῶν ete. οὐχ oiov 
συνεπιλαβέσϑαι τινὸς . aut certe absentiam τοῦ τινός, Sed opti- 
mis talia exeidunt. Vide haec Herodoti L. Vi. 21. xci δὴ καὶ 
ποιήσαντι Φρυνίχῳ δρᾶμα --- καὶ διδάξαντι, εἰς δάχρυά τε ἔπε- 
σὲ τὸ ϑέητρον. Xenoph. Ages. p. 13. ed, Lond. τοῖς δ᾽ αὖ διὰ 
γῆρας καταλειπομένοις αἰχμαλώτοις, προσέταξεν ἐπιμελεῖσθαι 
αὐτῶν. loseph. Ant. L. XV. 2.92. “Ὑρκανῷ 0^ ἀναχϑέντι, Φραά- 
τῆς — ἐπ᾿ αὐτὸν ἐπιεικέστερον προσηνέχϑη. Pausan. L. 1. 97. 
p. 64. οὔτε ἡ διδοῦσα 0noióv τι δίδωσιν εἴδυῖα., οὔτε ταῖς φε- 
ρούσαις ἐπισταμέναις. Et Diodori L. XV. 75. Φλιασίοις δὲ πο- 
λεμουμένοις ὑπ᾽ ““ργείων. Χάρης ὑπ ᾿ϑηναίων πεμφϑεὶς etc. 
ἐβοήϑησε τοῖς Φλιασίοις. Quibus quidem in locis si casum pa- 
trium viri praestantes et bene patrio in sermone callentes. collo- 
cassent, a Grammaticorum non dissensissent decretis, WEss. 

187. 71. Καταλαβόμενοι τὴν τοῦ Ζ]αρείου σκηνὴν} Vide 
mihi Curtium L. HII. 11. 23. et Plut. Alex. p. 676. A. Wkss. 

187. 77. Πλείους τῶν δέχα μυριάδων Hune numerum 
praeoptavi ob Curtii, Plutarchi et Arriani consensum, lustinus 
longe infra hanc multitudinem est L. IX. 9. variisque doctorum 
virorum coniecturis ad Curtium L. lil. 11. 27. et Arrian. L. 1l. 
11. p. 78. ansam praebet. Wrss. 

187. 83. MeveAeufiávoav ἄλλον ἐξ ἄλλου τῶν ete. ] Di- 
stinetius Arrianus dicto loco, et Aelian. Histor. An. L. VI. A8., 
quos et ad Curtii L. HI. 1]. 12. Freinshem, antestatur. WESS, 

1E 


164 ANNOTATIONES 


187. 87. Merc τῆς ἑταιρικῆς ἵππου Τῶν ἱππέων τῶν 
ἑταίρων ὀνομαζομένων σύστημα L. XVul. 2. et L. XIX. 28. 
Apud Appian. Syriae. p. 173. ἵππος. ἣν ἐχάλουν ἑταιρικήν. Ad 
quem modum saepe alii, Equites erant, sodalium nomine insignes, 
robur equestris inter Macedonas militiae. Plura si velis, consule 
H. Vales. ad Excerpt. Polyb. p. 358. ed. Gronov. et Freinshem. 
in Curtiani Indicis voce Amicitia: nam Blancardum ut adeas, ne- 
cesse non puto; debet enim pleraque omnia Freinshemio. Wkss. 

187. 9. "dovvétov] Recte veteres membranae. Consentiunt 
Arrian. 24rvof. 11. 12. Plut. Alex. p. 676. B., aliique: quin et 
auctor ipse L. XVI. 95. Wess. 

188. 12. Παρῆλϑε πρὸς τὰς yvvaizoc] Phrasin illustrat 
Davis. ad Max. Tyrii Dissert. XXI. p. 578., quem, si lubet, vide. 
Adiisse vero captivas reginas et vidisse Alexandrum Plut. Alex. 
p. 676. C. et Curtius III. 12. agnoscunt, At apud Gellium N. A. 
L. VL 8. Appion, victi, inquit, hostis uxorem, facie incluta 
mulierem , vetuit ín conspectum suum deduci, ut eam ne oculis 
suis quidem contingeret. Et Plutarchus de Cariosit. p. 522. A. 
οὐδὲ Ἱλέξανδρος εἰς ὄψιν ἦλϑε τῆς “1αρείου γυναικὸς; εὐπρεπε- 
στάτης εἶναι λεγομένης , ἀλλὰ πρὸς τὴν μητέρα φοιτῶν — οὐχ 

ὑπέμεινε τὴν νέαν καὶ καλὴν ἰδεῖν. Quae quidem non convenient, 
nisi si Darii uxoris, pro orientalium more, 
Lutea demissos velarint flammea vultus, 
Confer Gisb. Cuperi Observat. L. IV. 10. Wrss. 

188. 21. Καὶ γὰρ καὶ οὗτος .1λέξανδρός ἐστιν ] In his de- 
curtandis nimii sunt Reg. prim. et Basil. Satis fuerat, si posterius 
xat resecuissent. Infra eap. 114. εἶπεν ὃ βασιλεὺς, μηδὲν φρον- 
τίσῃς. ὦ μῆτερ. καὶ γὰρ οὗτος ᾿λέξανδρος. Curtius , expressis 
Latine Diodori verbis, Sisygambis, sic regiae matris nomen scri- 
bit, advoluta est pedibus eius, ignorationem nunquam antea visi 
regis evcusans: quam manu adlevans rex, non errasti, inquit, 
muter; nam et hic Alexander est L. lI. 12 . 17. WEss. 

188. 31. Τὴν μὲν yàg ϑεραπείαν αὐτῇ πᾶσαν ete, iu Plut. 
Alex. p. 676. C. Fio. τε χαὶ τιμῆς, ἣν εἶχον. οὐδ᾽ ὁτιοῦν 
ἀφεῖλεν. Rhodomannus de servitiis recte accepit, quomodo ὄχλον 
ϑεραπείας Philo Iud. L. I. Vit. Mos. p. 625. B. dixit. Adi Iac. Pe- 
rizon. in Aelian. Var. Hist. L. II. 2. et infra L. XX. 11. Wrss. 

188. 41. Πολλῷ βελτίων ἐστὶ τοῦ πατρὸς] Adblandiri pos- 
set ἔσται. nisi Alexander ex pueri constantia, et quod sui con- 
spectu nihil conterritus esset, videretur conficere, eum patri, qui 
fugam ingredi, quam eum bout in arenam descendere malue- 
rat, longe praestare. Mox τῆς περὶ αὐτὴν σεμνότητος rectius for- 
do expresseris honestatis eius, uti βίου ἀρὰ τον in Aeliani L. 
lI. Var. Hist. c. 2. et S. Paulli I. Sd Timoth. 1}. 2. et IIT. 4. Wess. 

188. 47. Eic ἀκατάσχετα προσπεσεῖν δάκρυα ] Vid. erudi- 
tissimum virum ad Xenophont. Ephes. Miscellan. Observ. Vol. V. 


) 


ΙΝ LIB. ΧΥ ΤΙ. CAP. 37. — 40. 165 


Τ. ΠῚ. p. 61. Saepe Nostro ἀκατάσχετος ópu) y ἀκατάσχετον 
πῦρ. ἀκατάσχετος ῥύμη. quorum impetus sisti vox potest. s. 
Iacobus Epist. c. HI. 8. τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνϑοιό- 
πον δαμάσαι" ἀκατάσχετον χαχόν. In quam sententiam, etsi di- 
versa translatione, Philo Iud. de Somn. p. 1145. E. τὸ γὰρ στό- 
μα διανοίξαντες xal ἐάσαντες ἀχαλίνωτον. καϑάπερ ῥεῦμα Gxa- 
τάσχετον, φ ἔρεσϑιαι. Et de Insid. Potiori a Deter. struct, p. 186. 
D. ἔτι τοίνυν σοὶ λέγω τὸ πλῆϑος, ὧν ἀχαλένου γλώττης ῥεῦμα 
ἀνεπίσχετον διέᾳ ϑειρεν. Sed haec nunc non agimus, Wrss, 

188. 50. .4i μὲν γὰρ τῶν πόλεων malitiae etc.] Paria 
Cicero pro Marcello c. 2. | Nam óellicas laudes solent quidam ex- 
tenuare verbis, easque detrahere ducibus, connunicare cum mul 
tis, ne propriae sint. imperatorum. — mazrimam vero partem 
quasi suo iure forluna sibi vindicat, et quidquid est prospere 
gestum , id omne paene ducit suum etc, Et Io. Chrysostomus Or. 
VI. ad Antiochen. T. II. p. 76. E. Conf. Ezech. Spanhem. ad Iu- 
lian. Caesares in notar. conprobationibus p. 96. Execllunt pro- 
fecto. inter illustria Alexandri facta admirabilis. haec et clementia 
et continentia , meritoque laudibus efferuntur a Philippo tanquam 
vere regia: «04x γὰρ ταῦτα in Luciani D. Mort. XIV. 4. WEss. 

159. 64. Zi xai rovc πλ είστους ὁρᾷν ἐστι τὴν εὐτυχίαν 
etc.] Induxi ingestum a sciolis γῦν 9 sententiae maiestatem vehe- 
menéer inminuens, Adi not. in L, XIII. 30. Wrss. 

189. 79. Καὶ τὴν uiv ἀληϑινὴν £m. ἀποχρυψάμενος ] 
Non congruunt quae apud Curt. IV. 1. et Arrian. Il. 14. Wxs: 

189. 93. Καὶ χωρὶς] Aeschines Or.. de Legat. fals, p. 37. 
χαὶ χωρὶς εἰς τοὺς περὶ τὸ βῆμα μισϑοφόρους ete. Plura huius 
generis in superioribus adferre memini. Wkss. 

189. 96. Νικηράτου] Arrianus in Alexandri expeditione lib. 
IL c. 24. ᾿Τνικητὸν nominat hunc Archontem, non vero Niceratum. 
Par, In Dionysii Dinarcho p. 1106. Νικήτης huius anni Archon ad- 
pellatuz; unde Νιχήτου ethie et apud Arrianum refingit lo, Meursius 
de Archont. IV. 13., coniectura satis plausibili. Wrss. 

^. 189. 99. Γρύλος Χαλκιδεὺς] Praestaret Γρύλλος. Eusebio 
Εὐρύλας “Χαλκιδεὺς, quod latere videtur in Reg. prim. Πούαλος. 
Wkss, 

-.:190. 10. Τῷ Ἡρακλεῖ τῷ Τυρίῳ ϑῦσαι] De eo 1T. Vales. 
ad Dionis Excerpt. p. 110. et lac. Gronov. ad Arrian. p. 59. Wxss. 

190. 14. 1 εϑαῤῥηχότως ὑπέμενον τὴν πολιορκίαν } Sie 
scripserat , uti τεθαῤῥηκότως παρατάξασϑαι L. ΧΙ. 30. et τε- 
ϑαῤῥηκότως ἐδέχοντο τὴν ἐπιφορὰν huius lib. cap. 19. tum τε- 
ϑαῤῥηκότως τὴν τῶν IMazsdóvov ἔφοδαν ὑπέμενον cap. 706. alia- 
que eiusdem formae ostendunt. WEss, 

190. 27. Κατὰ γῆν σχεδὸν ἀπιραγμάτευτον ovcov] Cuius 
obsidio tentari terra vix poterat. Sic Polybius L. IV. 75. διὰ τὸ 
τήν ve χώραν τὴν πέριξ αὐτοῦ στενὴν εἶναι καὶ δυσέμβολον, 16, 


166 ANNOTATIONES 


ve χωρίον AIIPAUMATEYTON καὶ δυσπρόσοδον. i e. op- 
pugnatione atque aditu difficile. Apud Suidam in ea voce zó 
ἀπραγμάτευτον quod conmercio et negotiatione caret, indicat, 
ut bene Kusterus; longe vero aliud in Musonii fragmento apud 
Stobaeum Tit. XVII p. 167. τὸ εὐπόριστον τοῦ δυσπορίσεσα, 
καὶ τὸ ἀπραγμιάτευτον τοῦ μετὰ πραγμάτων — πρεπωδέστερον" 
nimirum quod sine multo labore paratur. Synesius Or. de Regn. 
p. 4. B. οὐ γὰρ ὥσπερ παραγίνεται τοῖς ἀνθρώποις μακαρισμὸὺς, 
οὕτως ἀπραγματεύτως διασώζεται. qui diversus vocabuli usus 
ex variante significatione τοῦ πραγματεύεσθαι pendet unice. De 
Tyro operibus. et natura munita Arrian. L. Il. 18. Wess. 

: 190. 32. Τὴν παλαιὰν λεγομένην Τύρον ] Vid. adL. XIX. 

59. Wzss, 

190. 44. Kal vavuoziav ἑτοίμους zazcoxtvator] Debetur 
hoe Rhodomanni coniecturae, in qua acquiesco ob^Reg. librum. 
Mallem praeterea zai πρὸς τὴν v&vu., ne et hac parte oratio hia- 
ret, consentiente eodem. WESss. 

190. 59. Ὡς — διέτεινε τὸ κατασχευαζόμενον ] Planius 
videri posset διετείνετο , nisi ipsemet auctor L. XI. 6. ὠχύρουν 
τὸ τεῖχος) διατεῖνον ἐπὶ σταδίους τετταράκοντα, L. I. A8. ἐπὶ 
τοσοῦτον — διέτεινε τοῖς χρόνοις ἢ δόξα τούτου τοῦ βασιλέως. 
ltaque retineo. Wrss. 

190. 63. Κῆτος ἄπιστον τὸ u£ys9oc] Curtium si duds αν 
IV. 4. 3. haec inusitatae magnitudinis bellua serius se ad molem, 
quam Macedones iecerant, adplicuit, Wrss. 

191. 73. AModusa διατροπὴν καὶ φόβον eto. παρασχέσϑαι!] 
Noster Excerpt. Ursin. Eclog. XXVII, διατροπὴ μεγάλη τὸ ovvé- 
δροιον ἐπέσχε. quod quidem - Suidas exscrihbens idem ait esse ac 

DUIS EUG οἴχτον. Ego perturbationem animi ac consternatio- 
nem cum Interprete praefero. Polybius L. Ill. 85. τηλικαύτην συν-- 
ἔβη γενέσθαι διατροπὴν. ὥστε etc. tanta secuta est animorum 
consternatio. et L. V. 60. καταπεπληγμένος δὲ τὴν διατροπὴν 
αὐτῶν. ἐξέπεμψε ete, WESS. — 

191. 76. “:ματοειδῆ τὴν πρόσοψιν εἶχον] Prodigii memi- 
nit Curtius IV, 2. 14. Wrss. 

191. 85. Προσέδησαν τὸ — ξόανον τῇ βάσει] Hoc malui, 
ex veteri codice sumtum. Vid, L. XIII, 108. Simili ex caussa πέδας 
ἐστὶν ἔχων "ErvéMoc,ne qua aufugeret, et Venus, cogno mento Mor- 
pho, ἔχουσα καὶ πέδας περὶ τοῖς ποσὶ , quamquam jr diversior 
ratio, apud Pausan. L. HI. 15. Adiunge Curtium IV. 3.91. Wess. 

191. 90. Ὀξυβελῶν τὸ χαὶ καταπελτῶν Eundem in mo- 
dum disiunctim ὀξυβελεῖς καὶ καταπέλται b. XVIII. 70. Sed locis 
paene infinitis ὀξυβελεῖς καταπέλται. Nihil tamen novandum cen- 
860. quod ὀξυβελεῖς tormenti genus, catapultis minus, recte indicent. 
Vid. huius lib. eap. 45. L. XX. 50. et 84. WEss. Cum Wesselin- 
gio errat Sehneiderus in perversa ad Vitruv. II. p. 338. disputatione. 


7 


ΙΝ LIB. XVII. CAP. 40. — 43. 167 


191. 2. Ὁ δὲ ᾿Ἵλέξανδρος — πληρώσας πάσας τὰς ναῦς} 
Serius contigit, sí Curtio fides, Nam principio obsidionis Alexan- 
der classe plane defectus erat, Adi eum L. IV. 4. Wrss. 

192. 19. 240yéovrc ἄνεμος μέγας ἐπεγένετο] Conf. L.1. 39. 
Nautae ventum eum, Syriae oram infestantem, μελαμβόρειον 
nigrum Boream vocitabant, teste Iosepho B, Iud. liL. 9, 3. Erat 
ibi, ut aliis in locis, mire inpetuosus, μελαμβόρειον πνεῦμα 
βίαιον καὶ φρικῶδες propterea Straboni L. IV. p. 276. B. cum 
nota Casauboni. Wkss, 

192. 35. Οἱ δὲ «Τύριοι ἁλιεῖς. ἔχοντες τεχνίτας ] Mirum 
cur Tyrios universos ἁλιεῖς adpellet. Erant sane eorum plerique 
rei nauticae studiosi, nec ἁλιεῖς tamen sive piscatores, Doctis- 
simus De La Barre, cuius sollerti operae excerpta Codd. Reg. de- 
beo, adscripserat, lego ἁλεῖς multos, ἁλεῖς ἔχοντες τεχνίτας. 
Optime, si Herodotus inter manus esset, deque eius dictione age- 
retur constituenda, In Diodoro nusquam reperitur id vocabuli, 
neque audeo ab lonibus repetitum invito obtrudere, Scribo itaque 
Τύριοι ἁλιεῖς ἔχοντες xol τεχνίτας : ut innuatur, Tyrios et pisca- 
torum et artificum operam inpendisse in machinas fabricandas. 
Atque hoc machinae, quas ad retundendam vim hostilem adhibi- 
tas deinceps describit, confirmant. WEss. 

192. 39. Zi τινος μηχανῆς διανεύοντες) Hoc quidem Va- 
rini Camertis Lexicon interpretatur per χυκλοῦντες. Sed haud da- 
bie verissima lectio est διγεύοντες, quomodo etiam infra p. 586. 
usurpatur. Mutuatur autem vocem a poétis, quibus δινεύειν pro 
δινεῖν flectitur. Ruop. 2/4 τινος μηχανῆς Ówsivovrecg] Ausus 
sum corruptae voci literam detrahere, fretus Rhodomanni consen- 
sione et sermonis, quo magnum inter διαγεύειν et δινεύειν discri- 
men , genio. Viam auctor monstrat c. 45. quando. iisdem de rotis, 
xol did τιγων ὀργάνων τούτους δινεύοντες. Novi Hesychianum 
Zhaveta, τρέφει (leg . στρέφει) κυκλεῖ. quod a Grammatico ex- 
cerptum citra dubium. est ex libro, quem. huic simillimum vitium 
inquínaverat. Henr. certe Stephano, probari non potuit, qui, tam- 
etsi hic nihil adscripserit, in Thes. sui Indice p. 738. , prolatis 
Diodori verbis, sibi ea displicere profitetur. WEss. 

192. 42. ΠΙαλακαῖς τισε καὶ συνενδιδούσαις κατασκευαῖς ] 
Vid. mox c. 45. Wkss. 

192. 55. Τὴν — σύριγγα} dntercapedinem fistulae seu 
canalis instar, sic Rhodomanni nota, me non intercedente. Saepe 
σύ ρίγγες angusti snnt et flexuosi meatus, sive cavernae minutae 
terrarum, quas Graece syringas adpellamus, verbis Ainmiani 
Marcellin. L. XVII. 7. p. 183., unde σύριγγες «ΑϊἸγύπτιαι, quae 
Creticis labyrinthis conparantur, ab Aeliano, de Animal. L. VI. 43. 
et L. XVI. 14. Wess. 

192. 61. Πόλις ἀπετρέψαντοῇ | Neque hoc sese conmendat, 
neque ἀπεστρέψαντο Reg. pr-, quantumvis recurrat L. XVIIL 47.: 


168 ANNOTATIONES 


haeret enim eodem in luto. Dederat auctor ἀπετρίψαντος ut solet. 
Vid. not. in L. XV. 4. WEss. 


193. 72. Τὰς ἐπιβάϑρας ἐπιβαλλόντων Conf. L. XIX. 
51. Wrss, 

193. 76. Τριόδοντας παρηγχιστρωμένους ] Non alio sensu 
τὰ παρηγκιστρωμένα βέλη πλείονα χρόνον ἐμμένοντα Plut. Sym- 
pos. L. HI. p. 631. D., quibus hamati hi tridentes nihil cessisse, 
imo vero ob plures uneos videntur formidolosiores fuisse, WESs. 

193. 8S3. "42110. δ᾽ ἁλιευτικὰ δίχτυα etc.] Meminit retium 
hoe ex loco Iust. Lipsius Poliorcet. L. V. 3., quorum in obsidionibus 
usum Philo, quem ille inspexisse non videtur, Poliorcet, p. 95. 
sie declarat: χρήσιμα. δ᾽ ἐστὶ zai τὰ προκαταρτιζόμενα παχέα 
AMGOIBAHNTPA ἐχ τοῦ λίνου πρὸς τοὺς κατὰ τὰς κλίμακας 
διὰ τῶν διαβαϑρῶν € ἐπὶ τὰ τείχη ἀναβαίνοντας. ὅταν γὰρ ἐπιῤ- 
διφῇ αὐτοῖς ῥαδίως συνϑέοντος (leg. συνδέοντος) ὑποχείριοι γί- 
γονται. quae quidem optime huic loco conveniunt. Habet idem 
Mechanicus p. 99. remedia contra τὰ ἐπιῤῥιπτούμενα AMODI- 

1HZ£ITPA, quae vide. Sumtum autem repetitumque retium 
id genus videtur ex Pittaci, unius ex septem illis sapientibus, arte, 
qua Phrynonem ocoulto reti inpedivit apud Strabon. XIII. p. 896. 
A. et Festum in £etierius. Wrss. 

193. 95. Τοῖς 9oecorovo μαχομένοις Quod Reg. pr. of- 
fert JoacvrérGc, ili remittimus. Grammatici glossa est, non 
recordati Graecorum consuetudinis, de qua Ezech. Spanhem. ad 
Plut. v. 46. Aristophanis. Porro conmentum Tyriorum clypeos- 
que illos aheneos, multo igne tostos, quos repletos fervida arena 
e muris subito devolvebant, non praeteriit Curtius L. IV. 3. 26., 
eui Apollodorum Poliorcet, p. 17. adiunge. Wess. 

193. 3. Πᾶσαν δεκτικὴν φωνὴν srooidévor] deny cor- 
ruptum ex δεητικήν. Ruopn. Πᾶσαν δεητικὴν φωνὴν προϊέμενοι 
Restitui Diodoro, quod éum reliquisse pulere perspexit Rhodoman- 
nus. Quid enim δεχειχὴ qa? exit? an recipi quae potest? Apage 
ineptias. (φωνὴ δεητιχὴ,, qualis supplicum et orantium esse solet, 
ut λόγος δεητικὸς apüd Plutarchum. Cláre Noster in Excerpt. 
Ursin. p. 332. de Cretensium legatis καὶ πᾶσαν δεητιχὴν προτέ-, 
μενοι φωνὴν, ἐξεϑεράπευον τοὺς τὸ συνέδρίον συνέχοντας. Sie 
enim legendum. Wzss. 

193. 9. Ταῖς μὲν δρεπανηφύροις κεραίαις ] Vid. ad L. 
XIIL 78. Κεραῖαι antennarum in modum e muris promicabant, 
quarum λιϑοφύροις praegrandes lapides. in subiectos decutiebant: 
ἀπὸ τῶν χεραιῶν A(9ovc peylarovc “ἀφιέντες Philo Poliorcet. 
p. 91. A oenuviqágore arietum et aliarum machinarum, quibus 
suspensi erant, funes lacerabant. Philostrato L. I. [con. 19. p. 791. 
δρέπανα ἐπὶ δοράτων. Curtio asseres sunt validi, quibus uncos 
et folees illigaverant L. IV. 3. 24. Philo vero illi, quem dixi, 
usui ibid. p. 100. δρέπανα καὶ κεραέας admoveri suadet, Denique 


IN L1B. XVI. CAP. 44. 45. 169 
d . 

πυρφόροις. ut mox indicatur, massas ingentes easque candentes 
in hostes devolvebant. Vid. eundem Philon, p. 95. Sed quid ot 
τῶν χριῶν δρμητηρίαι erunt?  Interp. arietum quibus concita- 
bantur funes,non dissentiente Lipsio Poliorcet. L. V. 8.; neque 
male illi, ita si seripserit auctor. Fecero tamen cum Casaubono 
ad Aeneam p. 1797. ed. Gronov. δρμιστηρίας corrigenti, et quae 
mechanici ἀρτήματα χριῶν vocitant, intelligenti. Ὃρμιστηρίας» 
sive retinacula, quibus asseres suspenduntur, Philo habet Po- 
liorcet. p. 91., τῶν κριῶν ἀρτήματω Apollodorus Poliorcet. p. 23. 
et p. 26. etc. Wrss. 

194. 14. Τοῖς δὲ κόραξι καὶ ταῖς σιδηραῖς χερσὶν etc. ] 
lungit corvos ferreasque manus, sed navali in praelio, Appian, 
Bell. Civil. L. V. p. 1159., neque neglexit Curtius L. IV. 3. 24. 
Conf. lo. Brodaeum Miscell. L. IL. 30. et Io. Scheffer. de Nav. 
Milit. L. 11. 7. De ϑωρακίοις quae dixi ad L. XIV. 51., non muto 
sententiam. Wrxss. 

194. 16. Πάσας τὰς μηχανὰς ἐνεργεῖς ποιοῦντες  Οηιπο8 
oppugnantium machinas eludebant Vlnterp., quasi ἀνενεργεῖς cum 
Reg. pr. legendum censuisset. Ego vero non laudo, nec vocem 
extra Glossas mihi, quod quidem meminerim, non lectam seriptori 
inculeo. Hoc vult, 'Y'yrios propugnatorum manibus omnes omnino 
machinas efficacissime usurpasse: quod ipsum praecipit Philo Po- 
liorcet. p. 98. ἐνεργῆ δέ σοι τὰ βέλη πάντα ἔστω, καὶ ot χριοὶ, 
xal τὰ τρύπανα- καὶ οἵ κόρακες etc. WEss. 

194. 23. ᾿Επιστήσας ἐπὶ τοὺς πετροβόλους καταπέλτας 
Vir doctus cum catapultas super ballistas statuisset: quae equi- 
dem non intelligo.. An catapultae ballistis fuerunt inpositae? Cras 
fortasse credam, hodie non placet. Tu verte, cum catapultas con- 
tra ballistas (V yriorum) collocasset. Id erat ex usu rei militaris; 
ut ex Philone ibid. p. 100. Leon. Imp. Tactic. XV. 47. et huius 
lib. cap. 85. videbis, neque ignorant nostri mechanici, etsi alio 
nunc machinarum genere abutantur. Wkss. 

194. 29. Π]αρμαρίνους v9ozo?c] Haud scio an sint περι- 
βαλλόμενοι τροχοὶ, quarum usum Philo Poliorcet. p. 100. ad in- 
fringendam arietum aliorumque telorum vim conmendat. Distin- 
guit certe quidem τοὺς ἀφιεμένους τροχοὺς. quas alibi p. 94. 
τοὺς τροχοὺς δρέπανα ἔχοντας adpellaverat, utque in hostem, ex 
acclivi loco moenia subeuntem, devolvi oporteat, edocuerat. WEss. 

194. 34. Koi διπλᾶς διφϑέρας πεφυκωμένας καταῤῥά- 
πτοντες } Πϊαλακαὶ xol συνενδιδοῦσαι κατασκευαὶ huius lib. cap. 
43. Alibi ἐκ βυρσῶν περιεῤῥαμμένα., πλήρη ἐρίων. εἷς τὸ τὴν 
πληγὴν ἐνδιδόναι τῶν λιϑοβόλων 1... XX. 92. Mechanicis μα- 
λάγματα, uti Philoni Poliorc. p. 91. et 95. Quid vero διφϑέραι 
πεφυκωμέναι: Fuco oblitas vertit Rhodomannus, nihil addens 
de fuco pigmentique eius, quod profecto magnum operae pretium 
fuerat, utilitate, curque eo infectae pelles ballistarum ictibus fran- 


170 ANNOTATIONES 


gendis fuerint habiliores. lust. Lipsius Poliorcet. L. V. 9., haud 
dubie fuco oblitas pelles inprobans, substituit madefactas, acsi 
πεφυραμένας 5 quod sibi dein in cogitationem venisse Io. Freins- 
hemius, ratum habente Berneggero, ad Curtii L. IV. 2. 23, testa- 
tur, legendum censuisset. Post eos omnes venit N. Blancardus, 
obmovens interpreti Vitruvium L. X. 20.,qui percrudis coriis du- 
plicibus consutis , farotis alga, aut paleis in aceto maceratis, 
machinas obtegi contra ballistarum plagas et inpetus incendiorum 
monet et Arriani sui L. lH. p. 142.: rectum proinde videri πεφυ-- 
κωμένας διφϑέρας, vertendumque pelles alga farctas. Addidis- 
sem Plautinum eugepae! si Freinshemii, productis Vitruvii verbis 
τὸ πεφυχωμένας defendi et exponi posse indicantis, oblitus non 
fuisset, Vera tamen certaque res est, Utebantur ad lapidum ictus 
incendiorumque progressus inpediendos modo pellibus madefactis, 
δερυσσωμέναις καὶ διπιλαῖς Apollodoro Poliorcet. p. 15., subinde 
pellibus alga farctis, πεφυκωμέναις Diodoro, aut φύχει διερῷ εἷς 
δίκτυα ἐμβαλόντες Philoni Poliorcet. p. 99., vel etiam φορμοὺς 
ἐμιπιπλῶντες ἀχύρων ἢ φύκους ibid. p. 100. Adde Leonem Imp. 
'l'actic. XV. 48., eiusque declarantem verba [s. Casaubon. ad Ae- 
neam p. 1794. ed. Gronov. WEss, 

194. 50. Τεϑαῤῥηκὼς τὴν βίαν — ὑπέστη  ἘΠεραπεῖας 
speciem praefert, quod Reg. 1. dat. ld tu adopta, si lubet: mihi 
non displicet vulgatum. De Admeti morte aliter Arrian, II. 23. 
xai νομίσας αἰσχρὸν εἶναι. Adi Curt. L. IV. 4. 2. Wess, - 

195. 60. i4uirrav τὸν Avógouévovc] Audromenis fratrem 
vir doctus, non sine errore, quem Freinshemius in Indice Curtia- 
no operis, deceptis nota F., inputat, me non obloquente. Filius 
Andromenis erat. Vid, Curt. VII. 1. 10. et Arrian. ΠῚ. 19. 
Wrzss. 

195. 79. "Eviovc δ᾽ αὐτῇ τῇ περιφερείᾳ τῆς ἀσπίδος etc.] 
Conf. Lipsium de Milit, Rom. L. Ill. 2. Alexandri temerariam 
hane audaciam Arrian. IHE. 24. et Curtius L. IV, 4. 11., in ple- 
risque Diodori non consentanei, attigerunt, WEss, 


195. 90. Πλείους τῶν ἑπτακισχιλίων  Αττίαπ, L. II. 24. 
ἐς ὀχτακισχιλίους. Curtius L. IV. 4. 16. zntra munimenta urbis 
sex millia armatorum trucidati sunt, prave, opinor: praesertim 
cum scripti Codd. non conspirent. WESS. 

195. 96. Πλείω τῶν μυρίων καὶ τρισχιλίων ] Numerum 
captivorum vehementer auget Arrian. dict. loco, μάλιστα ἐς τρισ-- 
μυρίους fuisse perhibens. Uter verum prodiderit, quis certo nunc 
decernet? Wrkss. 

195. 99. ΠΙῆνας énrà] Vid. Plut. Alexandr. p. 679. et 
quae disputavimus ad L. XilI. 108. Wkss. 

195. 6. Ὀνομαζόμενον BolAovvuor] In reguli nomine in- 
signis est discordia. Curtio in editis recentioribus 4ódolominus sic- 


IN LIB. XVII. CAP. 45. — 48. 171 


uti et Ilustino, 242óvouog Plutarcho. | Scripti Curtiani Aódaloni- 
mum aut 4ódalonymum praeferunt, quod verius arbitror, et hic 
quoque olim lectitatum. Adde enim primam vociliteram, et .4 B7 4- 
ZLONYMON in 44B.42440N YWMON a librario socorde facile 
converti potuisse videbis. Phoenices scripsisse credibile est ^2» 
mur bw, d.e. servum dei praedatoris sive Martis: quae postre- 
mi vocahuli potestas durat in Arabum sermone, suntque eius ve- 
stigia in dei 35rz»v nomine 2. Reg. XVII. 31. Sed hoc in conie- 
ctura deputo. Succedit alia controversia, expeditu longe diffici- 
lior. Curtius et lustinus Ábdalonymum sufliciunt in Stratonis Si- 
doniorum regis locum. Dices, quod in mentem venit diligentissimo 
Simson. Chron. ad ann. 3673., occupatae dein Tyro eumdem ab 
Alexandro inpositum , atque ea ratione in concordiam scriptores 
redire. At obstat rei series; Diodorus nihil de Sidone, prope Ty- 
rum in horto repertum Abdalonymum, in Tyriorum forum dedu- 
ctum, regemque multitudini ab Alexandro datum ait, Qui vero 
illi Tyrii? quorum urbem rex evertit, ineolasque sub eorona ven- 
didit omnes? Hoc amplius, Tyrii regem cum maxime habebant 
Azelnicum, cui Alexander urbe capta ignovit, teste Arriano 
vof. 94. Mitto alia quae a viris doctissimis Freinshemio et 
Loccenio scriptori nostro, ut eum erroris manifestum ostenderent, 
sunt obiecta ad Curtii L. IV. 1. 16.; neque enim eius absolvi pot- 
est. Wess. 

196. 13. Εὐδοκήσας τῷ ξένῳ 1 Factum illi volens, seu be- 
ne cupiens. Supr. L. XIV. 61. ἐδίδασχε — Καμπανοὺς εὐὖδο- 
κοῦντας Καρχηδονίοις. et ibid. c. 110. o£ μὲν οὖν “ακεδαιμό- 
γιοι τούτοις εὐδοχήσαντες. Sacri nostri scriptores praepositionem 
addunt. Auctor Epist. ad Hebr. X, 38. οὐκ εὐδοχεῖ ἢ ψυχή μου 
ἐν αὐτῷ. Mox ἐπισταϑμίαν ποιεῖσϑιαι non aliud est, ac ἐπισταϑ-- 
μιεύειν Plut. Demet. p. 899. C. aut σταϑιμὸν ribi δὲ Herodoti 
L. VII. 119. Σταϑιμοὶ enim et ἐπισταϑιιίαι mansiones et di- 
versoria in Excerpt. Vales. p. 374. et σταϑμοῦχος ὃ ξενοδόχος 
apud Hesychium et Symmachum Exod. IIl. 22. Conf, adscripta ad 
Itiner. Hierosolym, p. 531. Wrss. 

196. 43. Ἔπλευσεν εἷς Κρήτην) Non dissimilia Curtius 
L. IV, 1. 40. addens insuper, Cretenses has aut illas partes se- 
cuti, nunc Spartanorum, nunc Macedonum praesidiis occupa- 
bantur; quae quidem verba demiror oblitum esse Modium, cum 
eiusdem haec L, [V. 8. 15. sic constituit: A4mphoterus deinde — 
ad, liberandam Cretam missus; namque et Persarum et pira- 
tarum armis pleraque eius insulae obsidebantur. Scripti libri 
Parthorum , Sparthanorum armis, Audiendus ergo Freinshemius 
in recentatis editionibus fuerat. WEss. 

195. 45. i4uévrac] Antiochi F. apud Arrian. If. 13., qui 
illi vit millia contribuit conductitiorum militum. Diodoro accedit 
Curtius L. IV. 1. 27. Wrss. 


Ha ANNOTATIONES 


197. 60. Παραταξαμένγοις τοῖς ἐγχωρίοις ] Παραταξάμιε- 
voc legendum opinor. Alioqui dandi casus in accusativum esset 
mutandus. Kuop, ἸΠαραταξάμενος τοῖς ἐγχωρίοις  Θρεϊπιο Rho- 
domannus, cuius opinionem stabilit Reg. liber. Gemina Curtius de 
Amynta, sed verbis doctorum haridfscioxggbild et varia medicina 
notabilibus. Mihi, quid enim vetat coniecturam perdere? mihi, 
inquam, scripsisse ad hune videtur modum: Sed eos Amyntas 
praelio superatos in urbem coupellit; castrisque positis, victo- 
res ad populandos agros, velut in medio positis divitiis hosti- 
um cunctis, agebat. Hoc postulant melioris fidei Codd., in quibus 
ad populandos agro& velut in medio positis dis hostium cunctis 
agebat. loc ves ipsa. 4m medio positae divitiae, quae obviae 
erant et levi opera parabiles, ut res in 3edio posita apud Festum 

in Sus Minervam ; et διώκειν τὰ σπάνια καὶ πολυτελῆ πρὸ τῶν 
ἐν μέσῳ xoi POM εὐτελῶν in Musonii fragmento, quod Io, Sto- 
baeus nobis servavit Serm. LX XXIII. p. 489. Explicandus et hine 
est 'Erebellius Pollio in Trig. Tyrann. c. 31. Studiose, inquiens, 
in medio feminas posui ad ludibrium Gallieni. Nam quod vir 
summus hine conficié, alio olim loco l' rebellium Zenobiae et Victo- 
rinae collocasse vitas, quae hodie omnibus in libris agmen. XXX 
tyrannorum claudunt, id secus habet: tantum indicat, publieasse 
se Victorinae vitam et omnium oculis exposuisse ad Gallieni ludi-- 
brium. Aemulatur lo. Sarisberiensis L. Il. de Nug. Curial. c. 5.: 
Age itaque quintus Iosephi Historiarum liber ponatur in medio, 
er quo omnis eorum luctuosa iragoedia pernoscatur. Simili 
quoque ex caussa in medio positos Philosoplios Seneca vocat, qui: 
a turba remoti non sunt Epist. LXXHEI. Alia N. Abramus δή Ci- 
ceron. pro Coel. e. 20., quem vide: ego ad institutum redeo. WEss. 

197. 66. Jap. ἐλπίδα cipaAcie] IH ἐλπίδας Reg. 1. non 
inepte. Vid. Cl. Ducker. in Thucyd. ΝΗ, 81. Wrss. 

197.75. Oi δὲ σύνεδροι — ἐψηφίσαντο néuwea PUT 
σιεντεχαίδεχα ἢ Praeclare e$ prorsus ad Diodori mentem Curtius. 
IV. 5. 11. é&sdem fere diebus sollemne erat ludicrum Isthmio- 
rum, quod conventu totius Graeciae celebratur. In eo concilio, 
ut sunt Graecorum. temporaria ingenia, decernunt, ut. Xy. (sie 
lege e Mss.) legarentur ad regem, qui ob res pro süluta Grae- 
ciae ae loda te gestas, coronam. auream donum victoriae fer- 
rent. Intelligitur ibi Isthmiorum id ludicrum, quod initiis anno- . 
1um Olympicorum respondebat: concurrit enim eum Olymp. cxir. 
anno num firmatque adeo Henr. Dodwelli sententiam Dissert.: 
de Cyel. VI. 2. p. 282. Wrss. 

"197. 80. Καὶ δίμηνον προσεδρεύσας 1 Nimis tenuiter hac 
obsidione defungitur. Uberius Arrian. extremo lib. secundo et Cur- 
(ius L. IV. 6. WEss. 

197. 82. "gworoqévovc] Sie et Arrian. L. Ill. 15. Conf. 
Io. Meurs. de Archont. IV. 13. Wkss. 


- IN LIB. XVIL CAP. 48. — 50. 173 


197. 91. Περσῶν ἠοεβηκότων sic τὰ teg] Vid. L. I. 46. 
et XVI. 59. In more Persis fuisse, Deorum templa conpilare at- 
que exurere, nota res est. Wxss. 

197. 94. Κατὰ μέσην δὲ τὴν 600v ete. ] Ad Mareotim pa- 
ludem: sic Curtius L. IV. 7. 9., longe a Diodoro recedens. Of- 
ferunt regi Cyrenenses ,equos et quadrigas, quil )us praeter cetera 
excellebant. Pindaro εὔέσεπος Κυράνα et εὐάρματος πόλις ἐν ἀρ- 
γιγύεντι aep propterea Py 'thion. Od. IV. Wrss. 

198. 12. “ιεξέπεσον τὴν ἄνυδρον Alias praepositionem 
aut certe ἡ παῤπαὶ casum adstruunt. Philostratus Heroic. X. 7. 
διεξέπεσε τοῦ ὁμίλου γυμνῷ τῷ ξίφει. Nostri structura robur 
habet ex Onosandro Strateg. c. 21. ἀλλὰ διεχπεσόν τας μέσους 
κατὰ γώτου γίγνεσϑαι τῶν ἐναντίων, neque enim aliud est ac διὰ 
μέσων. WESS. 

198. 14. Ζιότι κόρακες δεξιοὶ x2. ἄζοντες ες corvis nihil 
dissentiunt Aristobulus, Calliéth aids, Plutarchus, Curtius, ad cu- 
ius L. IV. 7. 15. vide viros doctos. Wzss. 

19s. 20. ᾿Επὶ πικρὰν καὶ ᾿ουμένην λίμνην} Obseuilor eins 

οἱ vix obvia mentio: nam αἱ πικραὶ καλούμεναι λίμναι Strabonis 
L. XVII. p. 1156., quas vir magnus cum hac palude contendit, 
longe lateque hine aberant. Wzss. 

198. 31. Καὶ τὸν μὲν ἀέρα τῇ κράσει etc.] Fabulosa haee 
visa sunt doctissimo Io. Clerico Art. Critic. P. III. sect. 3. cap. eu 
et his consimilia Curtii IV. 7. 17. Non enim interiore in Libya 
tantam temperiem coeli solique reperiri: cui suppetias ire videtur 
Athanasius Apol. ad Constant. p. 317. et Histor. Arian. p. 387., 
utrobique siccam eam regionem et Episcoporum exsiliis propterea 
suo tempore frequentatam describens. Quae quidem specie veri etsi 
destituta non sint, habent tamen Diodorus et Curtius quo se tu- 
eantur. Utamur exemplo tractus finitimi. Proxima Ammoniacae 
regioni Oasis erat magna, interiorem in Libyam vergens, arida et 
arenis fervens: et tamen suos sibi fontes habebat, quibus agri ri- 
gabantur, suos incolas, qui ad eos consederant, coeli non inrniti 
habitu allectos, ut Diodorus Tarsensis significat L. IV. contra Fa- 
tum in Photii Biblioth. Cod. CCX XIII. His adde, quae Iac. Perizo- 
nius erudite pro Diodoro et Curtio disputavit Curt. Vindic. p. 144. 
etc. WEsS. . 

198. 35. Ζαναὸν τὸν lyónrwv] Alia de templi oraculi- 
que origine reperies extremo libro tertio. Adde Herodot. II. 55. 
Wrss. 

198. 38. Koi τὸ πρὸς τὴν μεσόγειον &vijzovetc.] Haecmi- 
nus accurata ibid. Io. Clericus adfirmat. Rescripsit lac. Perizo- 
nius: Πίεσόγειος & Diodoro non refertur hic ad Hammonis se- 
dem, ut credidit Vir Cl., sed ad Nasamonum initia, quorum 86-- 
des incipiebat ad septemtrionem fere Hammonis ὦ Syrtibus, seque 
extendebat ad meridiem in interiora terrae,ut adeo revera etiam 


174. ANNOTATIONES 


secundum Diodorum non tantum ad septemtrionem templi Ham- 
monis consederint, sed et saltem ex parte aliqua ad occasum, 
dum ὦ septemtrione occidentali per flexum quendam circa Han- 
monem 86 porrigebant satis longo tractu in meridiem , seu dum 
longius recedebant a littorali tractu ad mediterranea. Sensum 
hunc et nexum Vir Cl. non perspexit: certe in versione minus 
accurate expressit. Vertenda enim erant postrema: δὴ septem- 
trionem, scil. templi, habitat Libyum gens, quae Nomadum more 
vivit, et gens, quae dicitur Nasamonum, quae ad mediterraneum 
Africae tractum pertingit. Curt. Vind. p. 153., quibus nihil addo: 
abunde enim Pn quae videbantur, declarant. WEss. 


198. 45. Καὶ τὰ φυλαχτήρια τῶν τύπων Expressit to- 
tum hune locum Curtius L. IV. 7. 21. Φυλακτήρια munimenta 
sunt atque arces, e quibus templo robur et praesidium. Ita Aeschi- 
nes de Leg. fals. p. 45. φυλαχτήρια vocat eas urbes, quibus ad 
"Thermopylas Graecia erat munitior, losephus Antiq. lud. L. XV. 
7. 8. φυλαχτήρια arces prope Hierosolymitanum templum, et 
brevi post auctor ipse φυλακτήρια τῶν δορυφορούντων; munitio- 
nes, in quibus satellites excubabant, prorsus ut Philosophus Polit. 
L. VII. 12. et Liban. T. II. p. 133. Wrss. 

199. 56. Προϊούσης δὲ τῆς ἡμέρας etc.] Fontis miraculum 
sine iR E scriptores tetigerunt. Conf. Interpret. ad Curtii L. 
IV. 7. 22. Quod hic vero προϊούσης δὲ ἡμέρας id Historiarum 
parenti Sotodslo L.IV. 181. ἀγορῆς δὲ πληϑυούσης i. e. horis 
aliquot ante meridiem, ut docetur a Des. Heraldo Advers. L. I. 


10. Wrss. 
199. 61. Π]έχρι μέσων νυκτῶν] Magister Thomas hoc At- 


ticis suis, ut legitimum, inculcat, μεσονύκτιον poétis relinquens: 
cui nunc quidem nihil reponam. Nam Stephani μεσογύχτιον de- 
bili auctoritatis tibicine suffultum est. Vide inferius L. XX. 49. 
WEsSs. 


199. 63. Ἐχ σμαράγδων xod τινων ἄλλων] Smaragdo et 
geiumis coagmentatus apud Curtium: quod cum ob oculos hébisd: 
N. Biicardus non dubitavit καὶ λίθων ἄλλων et hic refingere 
ad Arrian. suum p. 162. Mihi nondum persuasit. Quae enim ne- 

cessitas vocem scriptori ingerere, quam ipse intelligendam lectori 
reliquit? ' Ex σμαράγδων καί τινων ἄλλων ex smar agdis et qui- 
busdam aliis, lapillis scilicet eiusdem dignitatis. Mox ὑπὸ ἱερέων 
ex Reg. 1. et Basil. citra dubium iustum est. WESS. 


199. 70. Παρϑένων καὶ γυναικῶν — ἀδόντων etc. ] Cur- 
tius iterum, sequuntur matronae virginesque patrio more incon- 
ditum quoddam carmen canentes, Lege vero ἀδουσῶν — xoi — 
χαϑυμγουσῶν ὠδῇ τὸν ϑεόν. Probe quidem novi quae de gene- 
ris enallage ex Atticorum usu ad Homer. p. 723. conmentatus est 
Eustathius, sed nihil ea iuvant, neque haec Sophoclis Aiac. v. 


IN LIB. XVII. CAP. 50.— 52. 175 


170. — ἅτε πτηνῶν ἀγέλαι Méyav αἰγυπιὸν ὑποδείσαντες, quip- 
pe aliter expedienda , ut veteres Critici docuerunt. Wrss. 

199. 74. Ὃ uv προφητεύων ἀνὴρ Ὃ προφήτης Plut. 
Alex. p. 680. D., quo de egregie Celeb. T. Hemsterhusius ad Luciani 
D. Mort. XIIL 1. p. 391. Mox ἔχε τὴν πρόσρησιν optime loseph. 
Scaliger et Is. Vossius in libri sui margine. Wrss. 

199. 79. 242". & μοι δίδως τὴν ἁπάσης ete. ] Eadem Cur- 
tius IV. 7. 26., aliique plures. Unus Maximus T yrius Dissert. X Lf. 
l. Aiexnndram: postquam filii: nomine ab Ammone esset adpelia- 
tus, sciscitatum ait de Nilo, quibusque e fontibus in Aegyptum de- 
feratur , ὥσπερ αὐτῷ τῶν ἄλλων καλῶς ἐχόντων. Τὰ vide Davi- 
sii animadversionem. p. 640. Wrss. 

199. 83. Ὁ μὲν ἀνεῖπε Formulam respicit, quam respon- 
sa daturus adhibebat, τάδε λέγει μμων Plato Alcibiad. H. p. 149. . 
B., Arrian. ζναβ. VII. p. 305., quorum verba antestatus est Hem- 
gterh, dicto loco. Mihi Nübidis non est, quin veteratores illi, ut 
multa ex ludaeorum sacris, aemulati sint sollemnem sanctissimis 
vatibus dictionem mn» ΔΝ m, τάδε λέγει ὃ κύριος. WEss. 

200. 2. Καὶ ῥυμοτομήσας} lllust. Spanhem. vide ad Ioseph. 
B. Iud. L. Ll. 5. 2. et Callimach, H. Del. v. 88. Strabo Geogr. XII. 
p. 249. A. ἔστι δὲ καὶ | τετράπυλος ἐ ἕν πεδίῳ κείμενος: ἐῤῥυμοτο-. 
μημένος πρὸς ὀρϑὰς γωνίας. et L. XIV. p. 956. B. ἔστι δ᾽ j 
ὀυμοτομία͵ διάφορος ete. Wrss. 

200. 4. Καὶ τούτων πνεόντων μὲν ete.] Opportune Strabo 
XVII p.-1 142. C. 7 δ᾽ εὐκαιρία (urhis Alexandriae) πολύτροπος. 
ἀμφίκλ υστόν TE γάρ ἐστι τὸ χωρίον δυσὶ πελάγεσι: τῷ μὲν ἀπὸ 
τῶν ἄρχτων, τῷ «Ἵἰγυπτίῳ λεγομένῳ , τῷ δ᾽ ἀπὸ μεσημβρίας, 
τῷ τῆς λάινης τῆς Maosíac y. ἢ xai ΤΠαρεῶτις λέγεται. Quam 
aéris in urbe et vicinia εὐκρασίαν ex auris tenuioribus e mari, et 
crassioribus e vicina palude Marea in dies spirantibus natam, prae- 
dicat etiam Philo Iud. de Contempl. Vit. p. 892. E. Wess, 

200. 12. 76v δὲ — ἀποτελῶν] Forte ἀποτελοῦσα in not. 
Correct. Rhodomannus , quod si probaveris, recipiendum itidem 
erit ἀνὰ μέσον γὰρ οὖσα. Ego nihil moveo: pendet utrumque ἐχ 
TOU περιβόλου. cui paullo ante suus eratlocus. Fuisse vero for- 
mam ambitumque urbis χλαμυδοειδῇ. sive, ut Plinius ait L. V. 
10.,ad effigiem Macedonicae chlamydis, orbe gyrato laciniosam, 
dextra laevaque anguloso procursu, testantur etiam Strabo et Plu- 
tarchus. Sed quae figura chlamydis? Viri docti 'Thessalicas chla- 
mydes quadratas,: ceterorum Graecorum rotundas faciunt, Ety- 
mologus, “Αλαμὲς δὲ τὸ περιφερὲς xol κυκλοειδές. At plane ro- 
tundas fuisse non iniuria dubites: tum quod terrae Geographi vc- 
teres χλαμυδοειδὲς σχῆμα tribuerunt, quam tamen utrinque angu- 
stas in partes contrahi adfirmabant, ut Strabo L. li. p. 179. €. 
tum etiam ex Alexandriae situ ct forma, cuius τὸ ἀνὰ μέσον sive 
intima pars quodam modo, rotundabatur gyrato 0róc, extrcmae 


176 ; ANNOTATIONES 

vero in angulosos procursus desinebant, sive isthmos, septem 
octoye stadiorum, uti apud Strabon. est L. XVII. p. 1143. b. Ut 
adeo Alexandriae forma non multum ab ovata specie deflexerit, quod 
egregie conmonstrat Illust. Cuperus in Homeri Apotheos. p. 158. 
chlamydis figuram Alexandrinaeque urbis repraesentans. ἣν etigit 
et hane rem in nupera Aegypti descriptione Maillet. p. 122., sed 
Macedonicam chlamydem et muliebre indusium lepido errore pro 
eadem veste arbitratus. WESS. 

200. 14. Καὶ πλάτει] Scribe χάλλει. Knop. Ego non ma- 
to. Fuit sine controversia latitudine spectabilis plhtca, plethrum 
aut paullo amplius aequiparans. Vide Strabon. XVII. p. 1143. 
ἹΚάλλει. quod Codd. quidam praeferunt, ex sequentibus adscitum 
videtur. Urbem ipsam secabant duae viae, ceteris et ampliores et 
celebriores, quarum in stadia quadraginta porrecta a porta Cano- 
pica pertinebat usque ad eam, unde aditus ex Africa venientibus: 
hane mediam dividebat altera, a lacu Mareotico Solisque porta in 
portam usque Lunae et mare ὟΝ gyptium extensa, ut Áchilles T'a- 
tius princip. L. V. de Amorib. Leucippes declarat. Ceterum de ur- 
bis viaeque longitudine Diodoro non adsentitur Strabo XVII. p. 
1143., neclosephus B. Iud. Ii. 16. p. 190., eam Xxx stadiis me- 
tientes, AtStephanus in 242.cE«vógaa stadiis XXXIV.; quae in nu- 
meris discrepantia etsi falce critica finiri queat facile, citra tamen 
temeritatis culpam id administraretur, si haec in tempora Callixe- 
ni Rhodii περὶ ᾿.““λεξανδρείας commentarius, ab Athenaeo haud 
uno loco citatus, duraret. Porro de anno Alexandriae conditae 
longe a Diodoro abit Livius L. VIII. 24., nec sine erroris tamen 
culpa, docente praeter alios H. Dodwello de Cycl. Diss. X. 73. 
Wess. 

200. 20. ' 421X& καὶ ot μετ᾽ αὐτὸν etc.] Gemina his Strabo 
L. XVII. p. 1143. Regia, ambitu suo celebre illud Museum et re- 
gum Mausoleum, cui 37jc, sic enim bene Casaubonus in 5tra- 
bone correxit, nomen, conplexa, eam urbis partem occupabat, cui 
Bruchio nomen, docente ad Ammian. XXII. 16. p. 374. H. Va- 
lesio. Wkss. 

201. 25. Ὥστε — πρώτην ἀριϑιιεῖσϑαι  ὅϑϑαρτα πρώτην 
ἢ δευτέραν ἀριϑμεῖσϑαι circumspectius dixit L. 1. 50. ubi vide. 
Wess. 

201. 31. Καϑ' ὃν γὰρ δὴ καιρὸν ἡ μεῖς etc.] Olymp. cLxxx., 
regnante Ptolemaeo Auleta. Vid. L. I. 44. Wrss. 

201. 34. Πλείους τῶν τριάκοντα μυριάδων Summa in- 
manis quae si servitia accedant, fidem paene superabit. Fac Ale- 
xandriae convenire posse, diei de Athenis prodidit Ctesicles apud 
Athen. L. VI. p. 272. C., censu, Demetrii Phalerei aetate institu- 
to, Teparton esse cives SOLDE πρὸς τοῖς χιλίοις. μετοίκους δὲ 
μυρίους. οἰκετῶν δὲ μυριάδας τεσσαράκοντα, quantus servorum 
numerus exsurget? Nec aequabit tamen censa civium Romanorum 


IN LIB, XVII. CAP. 52. 53. 172 


sub idem id tempus capita, ut ex Lipsii Elect. E. T. 27. et de 
Magnit. Rom. L. I. 7. videbis. lunge et Excerpt. Legat. Ursini ex 
Diodoro XXXil. p. 329. Wrss. 

201. 36. Πλείω τῶν ἕξαχισχιλίων ταλάντων At Strabo 
XVII. p. 1149. B. ex Ciceronis quadam oratione observat Ptole- 
"maeum Auleten qógov ταλάντων μυρίων καὶ δισχιλίων πεντακο-- 
σίων ex Aegypto in aerarium intulisse, longe a Diodoro dissen- 
tiens: quae quidem discordia dissipabitur, si Noster talenta Ale- 
xandrina intellexerit, quae ΧΙ millium erant drachmarum , atque 
adeo Atticis. duplo maiora. Hane concordiae viam muniverunt 
Lipsius Admirand. L; II. 3. et S. Petitus Observat. L. I. 4., quan- 
quam hie turpis erroris culpam excusare non potest. Dederant 
operae in Rhodomanni ἐχδόσει labantes πλείω τῶν φίλων ἕξακισχι- 
λίων ταλάντων. Rhodomannus recte quidem iusserat τὸ φίλων in 
wutopiam relegari, sed Petitus, nón consultis viri doctissimi cor- 
rectionibus, cum molestum esset id vocabuli, scribe, inquit, τῶν 
εὐφύλων, et intellige Zalenta Alexandrinorum popularia. Haud 
vidi melius! Wrss. 

901: 37. ᾿Επιστήσας τινὰς τῶν φίλων] Plures ergo fuerunt. 
Hinc magna illa fortasse rixa in aedificandae urbis praefecto inter 
veteres, de qua ad Curt. L. IV. 8. 3. Raderus. Cleomeni eum Iu- 
stino L. XIH. 4. Aristoteles extremo Oeconom. ἴ.. Il., illi tempori 
proximus, urbis exstruendae et muniendae curam inponit, WEss. 

201. 51. ᾿Εξέχζειτο προσηλωμένα τῷ ζυγῷ ξύστρα ete.] 
Illustris est locus, et ab eorum nemine, qui de curribus falciferis 
aliquid conmentati sunt, praeteritus, neque exhaustus tamen ita 
atque expeditus, ut nusquam adhaerescas. Vertuntur τὰ προση- 
λχωμένὰ τῷ ζυγῷ ξύστρα spicula iugo adfira, parum, ut ego qui- 
dem arbitror, conmode. Ξυστὼ si legerentur, ferri possent illa 
Spicula: at ξύστρα alius erant generis. ἐξυστὴρ medicis cultellus 
est rasorius, sicuti et 7 ξύστροι,. quanquam frequentius strigilis, 
Itaque τὰ ξύστρα instrumenta fuisse videntur transversum porre- 
cta, quibus terram verrebant et radebant, sive, ut in Glossis, 7a— 
dulae. Haec iugo praefixa trium spithamarum amplitudine et ad- 
versosin hostes directa obvia quaevis lacerabant. Livio L, X XXVII. 
41. cuspides circa temonem ab. 3ugo, decem cubita exstantes 
velut cornua habebant, quibus quidquid obvium daretur, trans- 
figerent. Sequuntur eiusdem generis alia, πρὸς δὲ ταῖς καταχλί- 
σεσι τῶν ἀξόνων ἐπὶ ebOelag ἄλλα δύο etc. sed variantibus erui- 
tissinrorum virorum explicationibus mirifice turbata. Interpres ad 
arium decubitus alia duo haerebant in directum , satis quidem 
obscure: aliter Fo. Schefferus de Re Vehic. L. H. 15. p. 193. w/i 
in axibus (currus falcati) recumDunt alia. duo spicula haerebant 
in rectum * at Io. Clericus. Art. Crit. Part. 1I. sect. 2. cap. 4. iz 
inflexionibus vero azium (hoc est, sub ipso curru, quo loco axes 
currum sustinent) alia duo spicula etc. Neutrum placuit lac, Pe- 

Vor. II. 12 


178 ANNOTATIONES 


rizonio, qui in Curt. Vind. p. 167., inde ubi axes ex curru de- 
mittuntur in rotam, emiuebant duo spicula in adversum, Mabes 
de versione: vide cetera, Schefferus et Clericus axi, qua parte 
currum sustinet, τὰ ξύστρα infigunt, ut eos, qui proni in terram 
ceciderant, aut curruum tumultu humi iacchanh scinderent et lan- 
cinarent. Perizonius: f'uzsse haec spicula transversa, seu ex la- 
teribus curruum eminentia in directum, ne quis putet ex axibus 
sub curru eminutsse iuxta temonem inter et ultra equos: nam 
dici similia prioribus, quae utrimque er iugo in transversum 
eminebant , habebantque ἐπιστροφὴν τῆς ἀκμῆς πρὸς τὴν χατὰ 
πρόσωπον ἐπιφάνειαν, h. e. obversam in adversos hostes aciem, 
per totam scil. longitudinem eminentis spiculi, tanquam si gla- 
dius esset. Ita vero et haec long giora quidem. et latiora fuis- 
se, sed habuisse τὴν TOMHN ὁμοίαν τοῖς πρότερον, h. e. 
scissuram sex aciem similem prioribus, quae transversa erant, 
et quorum pars hostibus obversa erat acuta. Quid tanta in dis- 
sensione sequeris? Mihi, cum in partes sit eundum, posterior sen- 
tentia gravibus premi inconmodis videtur. Si enim τὰ ξύστρα sive 
cuspides ad effigiem radulae porrectae ex lateribus curruum emi- 
nuerint, quomodo ἐπ᾿ εὐθείας in rectum protensae et ea quidem 
ratione, qua iugo praefixae, diei poterunt? tum utique transversae 
ex rotis earumque radiis promicuerunt. lam si ex eo loco, ubi 
axes flectuntur in rotam perque rotae radios extensae adversos 
in hostes fuerint, insertae haud dubie fuerunt rotae modiolo ; alio- 
qui enim rotam sufllaminassent: haeccine vero κατάκλισις τῶν 
ἀξόγων erit? Adde, nulli usui fuisse, si rotae modiolo per radios 
. transversae adhaeserint: nam falces, quae extremis axibus con- 
iunctae erant, quidquid obvium dabatur, transfigebant: cui proin 
bono illae ex rotae modiolo cuspides? Hinc igitur discedamus. Ad 
Schefferum et Clericum veniendum est. Uterque cuspides has, τὰ 
ξύστρα. adfigit, uti diximus, axi, qua infra currum in humum ver- 
sus inclinat: id patitur ἡ χατάκλισις τῶν ἀξόνων. partem axium 
indicans, quae in terram vergit: fert quoque res ipsa; sub curru 
erant τὰ ξύστρα; recta adversum in hostem conversa, sed latiora 
prioribus et longiora, ut quidquid incideret, lancinarent. Par dis- 
positio curruum faleiferorum Cyri, qui δρέπανα σιδήρεα ὡς δι- 
πήχει πρὸς τοὺς ἄξονας ἔνϑεν καὶ ἔνϑεν τῶν τροχῶν. καὶ ἄλλα 
KATO YIIO TO ἌΞΟΝΙ εἰς γῆν βλέποντα habebant apud 
Xenoph. Cyropaed. L. VI. p. 121. Neque frustra: saepe enim, si 
curruum inpetus vitari non posset , prolapsi in terram scutis sese 
involvebant et obtegebant, ὅπως συμβϑαίνοι φερομέναις ταῖς 
ἁμάξαις ὑπερπηδᾷν, ut de Alexandri militibus Polyaen. τὰν. 
3. 11. ait. Restant falces, unde curribus nomen , συνήρμοστο;, 
auctor inquit, δὲ ταῖς τούτων ἀρχαῖς sive utrimque summis azi- 
$us. Namque axibus summis praefixas fuisse falces, et Cyri regis 
currus et res ipsa clamant. Curtius haec L. IV. 9. 5. aemulatus 


IN L IB. XVII, CAP. 53. 179 


est, etsi verba nunc aliud praeferant: «liae deinde falces sum- 
mis rotarum orbibus haerebant, aliae in terram dimissae, quid- 
quid obvium concitatis equis fuisset, amputaturae. Quae quidem 
orbibus illis inpeditissima sunt. Memini sollertia celeber. lac. Peri- 
zonii rotam esse extusam, cuius sus orbibus falces haerent, diffi- 
cili tamen structura et usu in curruum inpetu non magno. Quanto 
concinnius falees haerebunt suzemis rotarum axibus, quibus in 
Cyri Dariique apud Xenophont. et Diodor. curribus adtixae erant? 
Equidem cum Curtiani Codd, pro oróióus edant opibus aut obibus, 
adsentior Schefferi coniecturae, a.rióus refingentis. Ita Curtius con- 
sentiet Diodoro egregie: dimissae in terram falces erunt. τὰ 
πρὸς ταῖς κατακλίσεσι τῶν ἀξόνων ξύστρα. F alces summis ro- 
tarum axibus haerentes τὰ ἐν ταῖς τῶν ἀξόγων ἀρχαῖς δρέπανα. 
Sed longum facio. Wxss. 

202. 58. "Ev τε ὕπλοις 2 ἐπισήμοις ete, κοσμήσας Etsi sae- 
pe in his libris χοσμεῖν τοὺς στρατιώτας (ge εΐαις, στόλος ἀν- 
δρῶν ἀρεταῖς κεκοσμημένος, et similia alia, nihil in vulgato de- 
muto. indulgent sibi multa huius generis A euch. ut exempla 
a T. Hemsterhusio conducta ad Lucian. D. Mort. XXIH, 3. osten- 
dunt, Auctor ipsemet ἐν τῇ μάχῃ vixüv L. XIV. 29. ἐν παιδείᾳ 
χαὶ συνέσει δεδοξασμένον L. XVI. 8], τοὺς ἐν ἀνδραγαϑίαις 
ϑαυμασϑέντας huius lib. eap. 40. ete. .Wrss. 

202. 62. “Ζ:εξιὸν μὲν ἔχων τὸν Tijg ete.] Haec pugnant 
ex diametro cum iis, quae pagina sequenti narrat, ubi Alexander 
Darium petens Dorm transvadare cogitur cum magna difficultate 
et periculo, Nam Alexandro, qui a partibus Syriae, veniebat , si 
transeundus fuit Tigris, ut Darium peteret, necesse est cogitare, 
Darium non fuisse in Mesopotamia, sed in Assyria ultra Tigrim 
ad Orientem. Itaque credo mendosum esse hunc locum, et voces 
ἀριστερὸν δὲ τὸν Eiq ᾿ράτην fuisse glossamentum in margine 
ascriptum a quodam viro ἀγ εωγραφήτῳ ς duae, Dpniea in textum 
male irrepserunt. Sic ergo lego: δεξεὸν uiv ἔχων τὸν 7 ίγριν 
προΐει διὰ χώρας, habens Tigrim a dextera, PALM. Non laudo 
viri docti conatus, in ipsam Geographiam manifesto incurrentes. 
Si Darius in Assyria fuit, et propter flumen Tigrim progressus 
est, utique id sinistrum habuit, Scripsisset ergo ἀριστερὸν μὲν 
ἔχων τὸν Τίγριν, ea &i auctori sententia sedisset, Sed Darius Ba- 
bylone per Mesopotamiam Ninum versus pergit: quo itinere sini- 
ster illi Euphrates, Tigris dexter erat. Tramittit dein Tigrim, 
quem fluminis transitum, a Diodoro neglectum, ex rei gestae serie 
adsciscere oportet; ut prope Arbela castra metetur. Atque hoc Pal- 
merio θη. animadversum fraudi fuit, Praeclare Curtius, Darius 
Babylone copias movit. 4 parte dextra erat Tigris, nobilis flu- 
vius; laevam tegebat Euphrates: agmen Mesopotumite campos: 
inpleverat, L. IV. 9. 6. Mox οὐχ ἐλάττους τῷ εἴκοσι Steph., sed 
operarum peccato. Corrigendum tamen Rhodomannus monuit. WEss. 

12 * 


180 ANNOTATIONES 


202. 71. ἹΠερὶ κώμην — "ofa Plerisque aliis urs est 
Vid. Arrian. 'z£vaff. L. III. 8. et Curt. IV, 9. 9. Nostro consen- 
taneum. WESss. 

202. 86. Τάλαντα ἀργερίου τρισχίλια ] Triginta. millia 
talentüm auri, quae summa fidem veri longissime excedit, apud 
Curt. L. IV. 11. 7. cum Loccenii nota. Wzss, Τρία τάλαντα 
ponunt Plutarchus Alex. e. 29. Arrianus II. 25. 1., £r;ginta millia 
talentum auri Curtius bis IV. 11. 6.et 12., vez gazicuoio τάλαντα 
Diodorus Exc. Vatic, p. 77., triginta millia. talentum Iustinus 
XI. 12. decies centum millibus talentum Valerius Maximus VI. 4. 
ext. 3., cui decem millibus restituebat Sanctocrucius Examen cri- 
tique des anciens historiens d* Alex. p. 283. ed. sec. 

202. 98. Κἀγὼ. εἰ Παρμενίων 7v] Conf. Plut. Alex. p. 
681. E., et quae Curtii L.1V. 11. 14. adscripsit Freinshemius. 
WESss. 

203. 8: Εἰ μὲν τῶν πρωτείων ὀρέγεται] Optime Reg. 1. 
Προτέρων ineptum prorsus est. ΠΟοωτεῖα φέρεσθαι et πρωτείων 
vvyx&vet toties his et aliorum in Hrs recurrunt, üt otio "abuten- 
tis sit, exempla conferre. WESS. 

203. 16. “4μα δὲ τούτοις πραττομένοις εἰς, Antequam 
superior Darii epistola Alexandro porrigeretur. Curtius in morte 
uxoris Darii et funere tragicos aequat L. IV. 10. 12. Wrss. 

203. 23. ᾿Εξαπέστειλε παραφυλάξοντα τὴν διάβασιν τοῦ 
ποταμοῦ] Ἐχ hac et sequentium descriptione, dubites uter fluvius 
intelligendus sit, Tigris an Euphrates? Auctor quidem certe intra 
Mesopotamiam Alexandrum traduxisse videri posset, nisi Mazaeum 
ceteri omnes ablegassent ad Euphratis transitum oceupandum. Adi 
Plut. de Alex, Fort. II. p. 339. A., Curtium IV. 9. 12. et Arrian. 
Ul. 7. Wrss. | 

203. 33. Χώραν — ἄβατον] Iv — ἀνεπίβατον oraSteph. 
cum Reg. 1. non male. Vid. L. XIX. 94. Wrss. 

203. 45. 'Mvriuoyóusvoc] Non inprobo; si tamen ἀντιμη- 
χανώμενος potius arbitreris, ut elegans profeeto est, suppetias 
ibit Appian. Bell. Civil. L. IV. p. 1052. et p. 1050. et auctor ipse 
infr. c. 57. WEss. 

204. ὅθ. Ἔτι δὲ τὴν πὲρὶ τῶν ὅλων ἀγώνων κρίσιν  Λαΐον 
ἀγώνων vocem, quae absurdae glossae debetur et sententiam tur- 
bat. Κρίνεσθαι et διαχρίνεσϑαι περὶ τῶν ὅλων saepissime Dio- 
doro est;de summa re in certamen descendere, κρίσις περὶ τῶν 
ὅλων pugna huiuscemodi. Ita huius lib. c. 33. ἡ μὲν μάχη — 
ἀμφίδοξον εἶχε τὴν τῶν ὅλων κρίσιν. et L. XIX. 39. ὡς περὶ 
τῶν ὕλων χρίσεως ἐσομένης. Ws. 

204. 67. “Ετοιμάζεσϑαι τὰ πρὸς τὴν μάχην] Confer Cur- 
tiana e L. IV. 13. 20. Wrss. d 

204. 81. Ἔταξε τὴν ἴλην, ἧς εἶχε τὴν εἰς. Non est de - 
inhilo, quod iu Reg. pr. τὴν βασιλικὴν ἴλην. Sic enim Arrian. 


IN LIB. XVII. CAP, 53. — 57. 181 


L. HI. 1]. ὧν προετέτακτο ἣ ἴλη ἢ βασιλικὴ. ἧς Κλεῖτος — . 
ἰλάρχης ἦν. lpsemet auctor c. 60. ἴλην βασιλικὴν vocat. Neque 
spernendum, est τοὺς ἄλλους ἑταίρους. sic enim scriber: voluit 
idem Reg, Namque ἑταῖροι in Macedonum equitatu, u.i dictum 
alias, praecipui erant, regum quidam quasi socii et comites. WEss. 

204. 87. Τῶν ᾿““ργυρασπίδων πεζῶν zéyuo] In ambiguo 
mens haesit, utrum ";4yvocozíócv ἄγημα amplecteretur, an in 
vulgato acquiesceret. " /477,4c frequens quidem in Macedonum equi- 
tibus est, nec alienum tamen prorsus a peditum phalange. Habet 
Arrian. ὑπασπιστῶν ἄγημα. quod Nicanor Parmenionis hac in 
acie curavit L, ΠῚ, 11. non aliud, atque hoc, de quo Diodorus. 
Maior difficultas in '729yvoaozíócv inest titulo, quo eos sub In- 
dicae expeditionis tempus Alexander ab argenteis scutis adpellavit, 
teste lustino L, XIL 7, Scio Curtium IV. 13. 27. in praelio ad 
Arbela 4rgyraspidas non praeteriisse; sed secutus is Diodorum 
videtur, προλήψει quadam Argyraspidas memorantem, Nam f. 
VIIE. 5. 4. eorum originem et nominis suo tempori reddit. Vid. 
ibi Freinshemium, Wxss, 

204. 90. Τὴν Ἐλιμιῶτιν καλουμένην στρατιὰν] Conf. Claris. 
C. A. Duker, ad Thucydid, L. 11, 99. Regio ᾿Ελυμιῶτις Arriano 
' Ava. Ll. 1. 7., Livio L. XLV, 30. Elimiotis, κατὰ τὰς Ελιμίας 
Plut. in Paullo Aemil. p. 259. D. Stephano "EA , πόλις Mo- 
χεδονίας. Nihil itaque mutare Satius erit. WEss. 

204. 95. Τῶν ὀνομαζομένων Στυμφαίων In solo The- 
sprotico mons erat Tymphe, unde Τυμφαῖοι apnd Stephanum: 
qua ex gente cum fuerit Polysperchon, propterea IfoAvozéozv 
ὁ Τυμφαῖος Tzetzae in schol. ad Lycophron. Alexand. v. 802., 
Putares τῶν ὀνομαζομένων VI'vuqaíoy et hic praestare, nisi si 
viderentur Τυμφαίους et ΣΣτυμφαίους variante dialecto dixisse. 
Dat certe Τυμφαίαν ex Palmerii, non inprobante Gronovio, con- 
iectura Arrianus L. I. 7., at in Indic. c. 18. "4rra2ov τὸν 'dv- 
δρομένεω, “Στυμφαῖον. Conf. ad Lib. XX.98. Wzss. 

204. 96. Ταύτης στρατηγίαν ἐπλήρου εἴς. Acidalius ἐχλή- 
ρου emiendabat ad Curtii L. IV, 13. 28., sententia ut nou absurda, 
sic vulgata nihil meliore. Nota vero mihi haee Curtii, cum Poly- 
sperchontis et Philippi Balacr] turmas exposuisset, Aaec dexríiri 
cornu facies erat. In laevo Craterus. Peloponnensium equites 
habebat, Achaeorumque etc., et statim animadvertes ea, quae hic 
succedunt, non esse integra, Craterus collocatur in dextro cornu, 
quem sinistri primam aciem curasse et Curtius et Arrian, L. iff. 11. 
ostendunt. Quid? nullam laevi cornu mentionem Diodorus iniicit, 
ut nunc se verba habent, quod in diligenti atque accurata exerci- 
tus ordinatione quis ferat? Nolim culpae huius adfinem praestare 
scriptorem ipsum; àt amanuenses absolvere non possum , qui sini- 
stri cornu ante verba x«i τῆς pé αὐτὴν x. A. comnemorationem 
turpiter transiluerunt. WEss, 


182 | ANNOTATIONES 


205. 3. ᾿“νδρείᾳ καὶ τῇ εἴο.} Legebatur χαὶ δὲ 77, quo- 
rum medium III. Scaliger libro suo 'ad&eripserat esse delendum: cui 
vetustorum Codd. imperio assentior. Rhodomannus in not. Cor- 
rect. ἀνδρείᾳ δὲ καὶ τῇ malebat; neque ille male, WESss. 


204. 7. ᾿Επικάμπιον ἐποίησε τάξιν ] Sie L. XIX. 27. 99. 
Polyb. V. 82. et L. VI. 28. Erat ἐπικάμπιος τάξις incurva, atque 
ad eflgiem quandam forficis, ut ex Aelian. Tact. c. 45. notum, 


Latini propterea f'orficem seu J'orpicem vocant apud Veget. de 
R. Milit L. III. 13., et Festum in serra. WEss. 


905. 12. Kai ταῖς σαρίσσαις τὰς ἀσπίδας τὐπτειν Seri- 
bunt et uno sibilo σαρίσας. Auctor vetus in Biblioth. Coislin. p. 
514. Σάρισα πηχῶν ἐστι ιδ΄. ἐχρῶντο δὲ αὐτῇ Πακεδόνες. cui 
de longitudine nihil admodum. obloquitur Aelian. Tact. c. 14. Id 
autem, quod suis Alexander edicit, ad ciendum strepitum per erat 
efficax: unde et apud Romanos irarum et doloris indicium, Nam 
eum hastis clypei feriuntur, irae documentum est et doloris, ut 
Ammiani verbis dicam L. XV. 8. Wess. 


205. 29. Καὶ γὰρ Παζαῖος ete.] Paullo diversiore modo 
Curtius IV. 15. Wess. 


205. 41. Τὰ μὲν διηκοντίσϑη) Non proscribo διηκοντίσϑη, 
tritum satis, etiam Synesio Or. de Regn. p. 28. D., neque pugnabo 
tamen, si cui ex Codd, συνηκοντίσϑη:ς quo mox auctor cap. 63. uti- 
tur, arripiendum videatur. De strage, quam falciferi currus dede- 
rint, et miserando laceratorum exitu, Suidas ex incerto scriptore 
in geovog pa. Wrss. 

206. 50. ᾿νίων δὲ — ἀναῤῥηττόντων etc.] Conmodius ob 
praemissa putares τὰς πλευρὰς ἀναῤῥήττεαϑαι. neque sane in- 
congruum fuisset, si per sequentia stetisset, Ordina ergo acsi 
legeretur τῶν ἁρμάτων ἀναῤῥηττόντων" namque id ad explendam 
structuram adsciscendum est. WEss. 

206. 64. Os uxAoqógor] Aurea mala, hastis praefixa, 
gerebant, atque inde illis nomen, Heraclides Cumaeus in Athen. 
μι Xil. p. 514. B. ἦσαν δ᾽ οὗτοι (Melophori) τῶν δορυφόρων; 
καὶ τῷ γένει πάντες “Πέρσαι, ἐπὶ τῶν στυράκων μῆλα χρυσᾶ 
ἔχοντες. χίλιοι τὸν ἀριϑμὸν., ἀριστίνδην ἐκλεγόμενοι ἐκ τῶν 
μυρίων Περσῶν τῶν ἀϑανάτων καλουμένων. Quae Melophoro- 
rum nomen, conditionemque et numerum cum uberrime declarent, 
mitto Aelian. Hist. Var. IX, 3. et Polyaen. IV. 3. 24. Vide tamen 
B. Brissonium de Pers, Regn. L. I. p. 270. Wess. 

206. 66. Koi Κοσσαῖοι] Novi Cissiam regionem, in qua 
Susa , ex Herodoto L. V. 49., eiusque incolas Kigoiones aut Ki- 
σίους in Strabon. XV, p. 1058. C. et Stephan. voc. “Σοῦσα, nul- 
los vero Κισσαίους. Bene Reg. pr., cuius JKooóotor a Curtio non 
praetereuntur L. 1V. 12. 10., fusiore stilo a Diodoro descripti 
capite undecimo supra Gen teat huius libri. WEss. 


IN LIB. XV H. CAP. 57. — 62. 183 


206. 76. Ζισχιλίους δὲ Καδουσίους] Vid. Curt, L. iV. 
15. 12. Wrss. 

206. 87. Σισύγγαμβρις] Hoc verius, ut supr. c. 37. signi- 
ficatum. Wess. 

207. 6. Τοῦ δὲ παρεστῶτος ἡνιόχου etc.] Utique post- 
quam auriga Darii, qui ante ipsum sedens equos regebat, hasta 
transfixus est: nec aut Persae, aut Mucedones dubitavere, quin 
ipse rex esset occisus. Luguóri ergo ululatu et incondito clamore 
gemituque totam f'ere aciem adhuc aequo Marte pugnantium tur- 
óavere cognati Darii et armigeri. Sic Curtius L. IV. 15. 28. 
hac de re. Wrss. 

207. 10. Kai τὸ συνεχὲς — σύνταγμα Si ingrata ad au- 
res accidat repetita iterum vox, quamquam in hoe scriptore nihil 
magis obvium, admitti poterit τὸ συνεστὼς eodem recidens. Wxss, 

207. 36. Οὗτοι μὲν ἐπανῆλθον ἄπρακτοι ] Negant Cur- 
tius L. IV, 16. 3. et Arrian. L. IlL, 15. Wtss. 

207. 53. Πλείους τῶν ἐννέα μυριάδων] Magna in hoc nu- 
mero discordia apud Arrian. d, 1. et Curtium IV. 16. 26., ubi Cel- 
larius ex Nostro amplius noningenta 74illia , non sine quadam in- 
considerantia, nisi error sit operarum, quod malim opinari, WEs;. 

207. 59. Koivrog, ἔτι δὲ Π]Πινίδας Melius Κοῖνος . quam 
Κόννος, ut est in margine, si Arriani (L. Ill. 15.) sequimur 
exemplaria. Sed vicissim JMzvíó«g marginis lectio melior ea est 
quet est in contexim, si eadem sequimur. Ita enim apud eum legitur: 
καὶ τιτρώσκεται ἫΦφ αιστίων τε αὐτὸς καὶ Κοῖνος χαὶ Mevias. 
SrEPH. Κοῖνος, ἔτι δὲ Πϊενίδας Dedi utrique, ut suo sibi no- 
mine adpellarentur. Κοῖνον auctor supra vocavit, atque ita ceteri. 
Curtius extremo cap. 16. Lib. IV. Hephaestionis brachium hasta 
iclum est, Perdiccas, ac  Coenus, et Menidas sagittis prope 
occisi. "Tetigit et haec nomina correxitque N. Blaucardus ad Ar- 
riani sui L. III. p. 194. Wrss. 

208. 62. “Ἱριστοφῶντος) Secundum Arrianum (EL. HII. 15.) 
non ᾽“ριστοφῶντος , sed ᾿“Ιριστοφάνους. STEPH, Errat Stepha- 
nus. Aristophanem superior annus, quo ad Arbela depugnatum 
fuit, Archontem habuit, idque eo loco Arrianus testatur: Aristo- 
phontem hic annus. Non negat idem Arrianus, quum Darium Ari- 
stophonte Archonte mortuum profitetur L. HI. 22., nedum Diony- 
sius, qui de Demosthenis oratione pro Corona Epist. ad Amm. 
p. 124. tempus praeclare signans, εἰσελήλυϑεν μετὰ τὸν πόλεμον 
ἐπ᾽ “Ἱριστοφῶντος ἄρχοντος üy 'doov μὲν ἐνιαυτὸν μετὰ τὴν ἐν 
“Χαιρωνείᾳ μάχην, ἕκτον δὲ μετὰ τὴν Φιλίππου τελ ευτὴν. καϑ' 
ὃν zoóvov ' A). ἔξανδρος τὴν ἐν ᾿“ρβήλοις ἐνίκα μάχην. Sic enim 
optime luxata eius verba ordinavit ἴο. Meursius de Archont. L. 
IV. 13. Nam quod de praelio ad Arbela additur, factum propterea, 
quod paullo ante administratum id fuerit. Conf. Is. Casaubonum 
ad Theophrasti Charact. c. 8. WkEss. 


184 ANNOTATIONES 


208. 63. ioo Δομέττιος Lege Γνήιος Ζομίττιος, Si- 
gon, ηοη. ζαϊος Ζομίτιος] Sine dubio σἼομίτιος, quod et 
Cospus expressit, verum est, Praenomine utrum Caius an Cnaeus 
fuerit, non admodum certum ob discordiam scriptorum. Livii L. 


VHL 17. librorum. Conf. Pighium in Fast. ad ann. ΟΟΧΧΙ. et 
Drakenborch. Wzss. 


208. 73. Π]ονωϑήσεσϑαι τοὺς Ἕλληνας εἰο. Hoc mihi 
vulgato praestare visum semper est, Non moveor enallage generis, 
qua nihil in hoc aliisque Graecis frequentius, sed rei serie, quae 
hac ratione melius procedit multo. Wrss. 


208. 77. Méuvov γὰρ ὃ καϑεσταμένος etc. } Freinshem., 
in supplementis L. VI. Curtii hominem 7Menonem, incertum quo 
auctore, adpellat. Invenio quidem Menonem Thessalum , qui cum 
Graecis bello Lamiaceo in Macedonas strenuam operam navaverit ἴω, 
XVIII. 15., quem tamen eundem esse, decernere non sustineo, 
Apud Curtium L. [X. 3. 21. Memnon ex Thracia supplementum 
adducit Alexandro; qui noster esse poterit, si eum in gratiam cum 
Alexandro redisse constaret. WEss. 

208. 90. Πελοποννησίων δ᾽ οἵ πλείους etc. ] Peloponne- 
siorum et ceterorum e Graecia concursum optime omnium descri- 
bit Dinarchus, Demosthenem perstringens , tanquam reipublicae Ἶ 
nullo tempore utilem , οἷα em ᾿“γιδος ἐγένετο, ὅτε «ακεδαιμό- 
γιοι per ἅπαντες ἐξεστράτευσαν" E δὲ xoi λεῖοι τῶν 
πραγμάτων ἐχοινώγνουν, ὑπῆρχον δὲ ξένοι εὕριοι. ᾿Αλέξανδρος. 
δὲν ὡς ot λέγοντες, ἐ év Ἰνδοῖς 7». 7 δὲ “Ελλὰς ἅπασα, διὰ τοὺς 
ἐν ἑκάστῃ τῶν πόλεων προδύτας, ἀχϑομένη τοῖς παροῦσι πρά- 
γμασιν ἠσμένει μεταβολήν τινα τῶν κακῶν τῶν παρεστηχότων; 
Orat. in Demosth. p. 94. Scripsi vero ἐπ᾿ " 4yióog in his Dinarchi 
verbis, quod alioqui sententia et absurda et rebus gestis foret con- 
traria: nam ἐπ J4iyóc, quod Stephanus expressit, nihili est, ut 
quisque videt. Conferre et ea operae fuerit pretium, quae Aeschi- 
nes in Demosthenem iecit Orat. in Ctesiph. p. 77. WEss, 


208. 10. Πλείους τῶν πεντακισχιλίων etc.|. Totidem fere 
memorat Curtius L. VI. 1.16., in eaesis Macedonibus non consen- 
tiens: quae tamen discordia librariis magis debetur, quam quidem 
ipsi seriptori. Vide doctissimos eius interpretes. WESS. 


209. 19. Αὐτὸς δὲ χαϑοπλισϑεὶς ete. | Vid. eumdem Curt. 
L. VI. 1. 14. et Pausan. L. I. 13. p. 32. et L. III. 10. p. 230. 
Wzss. 

209. 45. ".Aoyvolov δὲ τάλαντα τρισχίλια ] Curtius hune 
locum aemulatur, sed quatuor millia talentüm, forsan non sine 
amanuensium delicto, annumerans L. V. 1. 10. Wzss. 

209. 60. Στεροτηγοὺς τῆς τε Βαβυλῶνος εἰς. Non absur- 
dum est Παβυλωνίας. Curtius ibid. $. 43. Praetores, qui regioni 
P'abyloniae et civitati praeessent, Menetem et Apollodorum re- 


IN LIB. XVIL CAP. 62. — 66. 185 


liquit. Sic editur: scripti magno nurvero ac Ciliciae, quod pro 
reiiculo non esse putandum , nota Freinshemii declarabit. Wess. 

210. 65. “ὧν μὲν ἱππέων ἑκάστῳ ἕξ μνᾶς ἐδωρήσατο ete.] 
Curtius iterum, ex pecunia. deinde Dabyloniae Macedonibus equi- 
libus sexceni denarii tributi; peregrinus eques quingenos accepit. 
Ducenis pedestrium stipendium mensum est. Non ille quidem ma- 
le, quamquam, suspicio non defit, pauca in illis desiderari. Cur 
enim negligitur. peregrinorum peditum stipendium? cur mezsium 
sine postrema voce in scliedis vetustioribus? Posses, nisi audacius 
videretur, duceni pedestrium , peregrinorum stipendium duum 
mensium. Ego equidem nihil decerno, coniectura contentus. WkEss. 

210. 73. Tales δὲ τρισχίλιοι ] Rectius Τράλλεις, He- 
sychius 7902 εις y οὕτως ἐχαλ οὔντο μισϑοφόροι Θοᾷκες τοῖς 
βασιλεῦσιν, οἱ τὰς φονικὰς χρείας πληροῦντες. Cui Thraciae 
gentibus Tralles.annumeranti consentit Plut. Agesil. p. 604. D., 
non item Stephanus in Τραλλία, Sed vide L. Kuster, ad ΠΣ 
chum Vit. Pyth. p. 146., et praeter ceteros H. Valestum ad Dionis 
Excerpt. p. 90. Wzss. 

210. 80. Εἰς τὴν Σιτταχηνὴν ἢ Hoc malui , tum ob gemi- 
natam illam literam L. XVIII. 6., tum quod Σιττάχη 9 uti "apud 
Aelian. de Animal, L. XVI. 42. et Plinium L. VII. 97. scribitur, 
formet Σιτταχηνὴν χώραν, nunquam ΣΙτταχινήν. Situm regionis 
signat Strabo. L. XVII. p. 1079. B. et Curtius L. V. 1., sed in 
vocis scriptura mire pravus, sicuti Cellarius docuit. Wrss, 

210. 85. Kal τὰς ἡγεμογίας ἀναβιβάσαι] Ab humili ordine 
ad ampliorem gradum promovere, ut Curtius loqui amat, sive, ut 
mox Noster, ἀπὸ τῆς μεγάλης ἡγεμονίας ἐπὶ μεγάλας ἐξουσίας 
ἀναβιβάσαι. quo. ἴῃ genere non insolens id verbum. Demades 
Orat. fragm. p . 179. καὶ πάντες μὲν οἱ τὴν Ελλάδα χατοικοῦν- 
τὲς ᾿Αλέξανδρον ἐπὶ τὴν ἡγεμονίαν ἀνεβίβαζον. Philo Belopoeic. 
p. 97. χαὶ τὸν μὲν Bovipes ἐλεύϑερον ἀναφῆναι. τὸν δὲ στρα- 
τιώτην ἀναβιβάξειν. Contrarium hoc Synesii de Agesilao Or, de 
Regn. p. 20. C. xoi ἐγγὺς ἦλϑεν ἀποβιβάσαι (Persarum regem) 
τῆς ἀρχῆς. TOU μὲν γὰρ “φρονήματος ἀπεβίβασε. Wrzss. 

210. 88. Περὶ τῶν ἀρίστων  ᾿“ριστείων si praetuleris, 
succurret Curtius, haec Diodori imitatus L. V. 9. 3. Wkss. 

. 210. 3. ᾿“βουλήτου σατράπου παραδόντος] "“βουλίτην 
Arrian. L. HL. 16. et Curtius V. 2. 8., Nostrum Latine iterum ex- 
primens, vocant, et verius, ut ego quidem suspicor. Wkss, 

211. 13. Πλείω τῶν τετρακισμυρίων ταλάντων } Totidem 
Plut. Alex. p. 686. C., sed pecuniae signatae. Curtius c£ Arrianus 
talentüm quinquaginta millia. WEss. 

211. 17. Χαρακτῆρα zfagexóv ἔχοντα  Darici aequabant 
Atticas argenteas drachmas XX, auctore Harpocratione in “7αρει- 
xóc et Schol. ad Aristoph. Ecelesiaz. v. 598., hahebantque Darii 
principis insculptam imaginem, si non fallit D. Brissonius, 7«- 


186 ANNOTATIONES 


ραχτῆρα Zapgüxó» huc trahens, L. II. de Pers. Regno p. 610. 
Adde Io. Fr. Gronov. de Pec. Veter. L. ΠῚ, 7, Wrss. 

211. 22. ᾿«Ἵπολείποντας πολὺ τοῦ κατὰ τὸν ϑρόνον 4 σὕπο- 
βάϑρου] “Ὑπόϑημα τὸ ὑπὸ τοῖς ποσὶν Pausaniae, qui Athenis 
ϑρανίον esse addit L. V. p. 402., Hebraeis c*53* e*n, ὑποπόδιον 
τῶν ποδῶν. In Asiae regum palatiis solia erant celsiora, quibus 
conmode insidere non poterant absque ὑποβάϑρου fulcimento. 
Agit de illis Brisson. de Reg. Pers. L. I. p. 103. Curtius veste 
Latina haec induens L. V. 2. 13., σκεῦος ἄτιμον γεγονὸς quod 
sequitur, zensaz ad. ludibrium recidentem vertit, 'Tu contende 
Paullinum σχεῦος εἰς ἀτιμίαν Ep. ad Rom. IX. 21, Wrss, 

211. 36. Τῆς πρὸς τὰς αἰχμαλώτιδας etc. ] Interpres qua 
erga captivos utendum esset. Ergone αἰχμαλώτους legit? quod 
profecto conmodius foret. Si tamen vertas, ut factum eiusdem consilio 
vides, qua erga captivasi usus fuerat, sententia tolerabilis erit. WESS. 

211. 40. ᾿Αλλ οὐχ ὕβρις ἐστὶν. εἶπε] Geminum Aristoph. 
Plut. v. 887. 249. οὐχ ὕβρις πολλὴ ταῦτ᾽ ἐστι; sed diversum ta- 
men: Atticum illud est, gravem indignationem continens, et Te- 
rentiano simile, quid est, si hoc non contumelia est? in. Andr. 
I. 5. 2. Conf. T. Hemsterh. ad Luciani D. Mort, IL. 2. Wrss. 

211. 49. 'Ezi τὸν Τίγριν] Pro Τίγριν Arrianus habet 
ΠΠασιτίγρην. scribit enim L. Ill. 17. xoi διαβὰς τὸν Πασιτίγρην 
ποταμὸν. ἐμβάλλει εἷς τὴν Οὐξίων γῆν. Habebimus autem infra 
L. XIX. 21. Πασιτίγρην itidem apud hunc scriptorem, STEPH. 
Quae sequuntur arguunt hunc locum falsi. Nam "igris fluvius 
non transit per Uxiorum fines, et multo maius spatium terrarum 
oberrat, quam hoc loco transire dicitur. Nam mille sexcenta sta- 
dia tantum ab origine sua ad mare usque emetitur secundum hunc 
locum: at Tigris decuplicem eius spatii habet decursum. Sed 
ex Arriano patet quomodo legendum est. ls enim L. ΠῚ, 
p. 128. sic ait de eodem negotio: ἄρας δὲ ἐκ Σούσων χαὶ 
διαβὰς τὸν Πασιτίγριν ποταμὸν, ἐμβάλλει εἰς τὴν Οὐξίων 
γῆν. Ergo et apud Diodorum hoc loco lego confidenter ἐπὶ τὸν 
Πασιτίγριν ποταμόν. Parw. Curtius L. V. 3. 1. Rex quartis 
castris pervenit ad fluvium, Pasitigrim incolae vocant: oritur 
ex montibus Uxiorum, et per L stadia silvestribus ripis praeceps 
inter saxa devolvitur. Accipiunt deinde eum campi, quos cle- 
mentiore alveo praeterit, iam navium patiens, nc stadia sunt 
mollioris soli, per quod leni tractu aquarum Persico mari se 
insinuat. Quae unde sint sumpta, cum videat quisque, non dubium 
est, quin Curtius hie ΠΠ]ασιτίγριν invenerit. Idem mihi ceteri seri- 
ptores, Strabo, Plutarchus, Arrianus, persuadent, hoc ex Uxio- 
rum montibus devolvens flumen Pasitigrim appellantes, inque pri- 
mis auctor ipsemet, ter quaterque L. XIX, Pasitigrim vero no- 
mine nuncupans. ltaque describentium peccatum esse, non Dio- 
dori, bene decernit Cellarius ad Curtii excerptum locum. Át infra 


IN LIB. XVII. CAP. 66. 67. 187 


L. XIX. 17. unius diei itinere Susis eum amnem abesse ait, ad 
quem quartis castris Alexander Susis profectus pervenisse dicitur: 
quae quidem diffieultas dissipabitur, si illic de expedito viatore, 
hic de itinere gravis et inpedimentis. onusti exercitus agi cogita- 
veris. Verum additur ibid., καὶ φερόμενος μὲν ἀπὸ τῆς ὀρεινῆς 
ἐπὶ σταδίους ἑπτακοσίους εἷς τὴν ἐρυϑρὰν ἐξερεύγεται ϑάλασσαν. 
quod si cum illis, quae sub manu sunt, éontetideris ; insignis ap- 
parebit discordia, "Totus fluvii, quam longus est, cursus septingen- 
tis ibi stadiis absolvitur: hie per mille stadia praeceps inter saxa 
lapsus sexcenta adhuc alia prius conficit, quam in mare evolvitur. 
CI. Salmasius, ut auctor secum ipse et cum Curtio consentiat, illa 
ἐπὶ σταδίους χιλίους in/quinquaginta aut centum circiter conmu- 
tanda arbitratur ad Solin, p. 494., opera expedita, sed et audaci, 
Namque in Curtio schedae quaedam veteres per mille stadia, pror- 
sus, ut hic, praeferunt, Modio probante: possunt praeterea ἀπὸ 
τῆς ὀρεινῆς ἐπὶ σταδίους ἑπταχοσίους Lib. XIX. 17. stadia esse 
mollioris soli, per quod, ubi sese montibus explicuit, leni tractu 
in Persicum sinum decurrit. Itaque in dubio apud me est, utri se 
loco vitium insinuarit. Blancardus quidem hunc ipsum in mendo 
cubare atque ex L. XVII. 17. refingendum esse, nisi si ἁμιάρ- 
τημα μνημονικὸν scriptoris sit, haud dubitat ad Arrian. L. III. 
p. 199. Vellem et Salmasii cótinjémiriéxet ; cui ea debet. Wkss, 

912. 59. Παντοδαπὰ πλάσματα] Non placent cozdimenta 
Interpretis; figuras praefero. Solebant ficus, pruna aliaque id 
genus, ubi siccaverant, in massam singula densare, variisque for- 
mis instruere: παλάϑας vocant. Hieronymus i in Oseae c. 1. Est 
autem (παλάϑη) massa pinguium caricarum, quas in morem la- 
térum. figurantes, ut diu illaesae permaneant, calcant atque 
conpingunt. Unde orshins de aério melle in eiusmodi massam 
stipato elc παλάϑης Συριακῆς τρύπον IILA4ATTONTEZ apud 
Athen. L. X. p. 500. C. et Theophrastus de prunis Aegyptiis sic- 
catis xal τὸν πυρῆνα ἐξαιροῦντες κόπτουσι καὶ ποιοῦσι παλάϑας 
Hist. plant. L. IV. 3. Quo ex genereprunorum globus atque cocta- 
norum celebratur a Statio, et Palathion Caryotarum, ut optime Sal- 
masius, a Martiale Epig. 24. Xenior., ubi Scriverium inspice. WEss. 

212. 62. “Ὑπὸ Moérov] Hoc tantisper ex Cospo adsciscen- 
dum duxi, donec meliores schedae verum homini nomen reddant; 
scripti Codd. non longe abeunt. Curtio /Madates est, e quo Freins- 
hem. Πέτου sive Παδέου hoc nomen retingebat, L. V. 3. 4. Wrss. 

212. 71. 'Eq? ὧν ἦν ἐνδεχόμενον ] Fuisse opinor ἀφ᾽ ὧν. 
Alibi ἐκ τῶν ἐνδεχομένων , uti in Stobaei Serm. I. p. 14. Archy- 
tas, et supra L. I. 54. Diodorus. Wess. 

212. 78. Καὶ ταχέως πασῶν — πόλεων ] Voces ἐγκρατὴς 
ὑπῆρξεν. quae artissime his adhaerebant, imperio Codd. induxi: 
coastat sine illis sententia. N. Blancardi eadem quidem ad Arrian, 
L. 1Π|. p. 200. mens, sed verborum seriem citra caussam mutat. WkEss. 


188 | ANNOTATIONES 


212. 81. Ἐπὶ τὰς Σουσιάδας — πέτρας} Arrlanus appel- 
lat Περσίδας πύλας, quas hic Σουσιάδας πέτρας, qui tamen sta- 
tim post pubiupgite δόξας τῇ βίᾳ κρατήσειν τῆς πύλης. STEPH. 
Polyaen. IV. 3.27. et Curtius V. 3. 17. Zovoídag πύλας Susidas 
Pi ylas vocant: quare πύλας in Diodoro praeoptabat Freinshemius ; 
cui nonadstipulor: rupes abruptae, € ὄρη στενὰ zai ὑψηλὰ Polyaeno, 
has portas efliciebant, quas πέτρας propterea auctor adpellat, Strabo 
στενὰ ὁνυσπάροδα L. XV. p. 1059. Ceterum a Polyaeno Pylis his 
inponitur PArasaortes, manifesto errore. Phrasaortes enim iam tum 
in amicis erat Alexandri, ut ex Arriano L. III. 1 8. conficias. WESS. 

212. 90. Aua&utovc λίϑους) Additam glossam librariis 
reddidi: quisque enim videt ἁμαξιαίους lapides ingentis fuisse mo- 
lis. Demosthenes Or. in Callicl. p. 697. εἰ Καλλιχλῆς μὲν εἰς τὸ 
χωρίον --- ἁμαξιαίους λίϑους προσχομίσας ἀποιχοδομεῖ. WESsS. 

213. 5. Σταδίους τριακοσίους ] Curtius extremo cap. 3. lib. 
V. retro evadere ex angustiis rex iubet. XXX stadia fuere, quae 
remensi suut. πὸ τριάχοντα σταδίων χάρακα ἐβάλετο Polyaen. 
IV. 3. 27. rectius haud dubie. Proinde accedo Loccenio σταδίους 
τριάκοντα XXX stadia et hic reponenti ad Curtium. Wrss. 

213. 12. Προσέταξεν. ézoy«ysiv] Lege ἐπαγαγεῖν. Ruop. 
Curtius vertit, captivos, quos nuper exeeperab; vocari iubet. Cui 
non male convenire ἐπαγαγεῖν.) seu potius ἐπάγεσϑαι , ex Kuhnii 
nota ad Pausan. L.[L. 9. cognosces. Id vero si receperis, etiam 
mox ἐπαγόμενος relingendum erit. Neutrum placet. Ineyays εῖν po- 
situm videtur loco ἀπαγαγεῖν πρὸς ἑαυτὸν, alioqui Reg. 1. ἀναγα- 
γεῖν non absurdum foret. Conf. Th. Bezam ad A. A, XII, ]9. Wrss. 

213. 33. "'zocrov] Tiridates, et rectius, Curtio, a 
cuius seriptura non dissidet editus Dasil. c. 81. Mox ἔσται reti- 
neri potest, etsi non minus cultum ἔσεσϑαι Reg. pr. WEss, 

213. 38. Kol τὸν “ράξην ποταμὸν ζεύξας) Alius hie Ara- 
xes atque Armeniae eiusdem nominis fluvius. Soli scriptores, qui 
res Alexandri memoriae prodiderunt, hunc memorarunt, e quibus 
Strabo L. XV. p. 1061. ceterique hauserunt. De eo dilig genter 
Salmasius in Solin. p. 846. Wxss. 

213. 43. Ὑπὸ Hon πρότερον βασιλέων Noli mutare. Li- 
brariorum inventum est τῶν προτέρων, qui et Aelian. AE H. lib. 
lil. 18. τῶν μὲν ἄλλων τῶν πρότερον ἐπιϑυμιῶν παύεται idem 
pr sunt conati, neque ferre potuerunt in Aristoph. Equit. 

|. 1332 ». sicuti ex Suida in /4/ozvvojuct constat. Τοὺς πρότερον 
L3 βὰς μὰ habes L. XIlI. 77. De numero mutilatorum nihil ἧπι-- 
stinus ὦ. XI. 14., nihil Suidas in 24Aézavópoc dissentiunt, Cur- 
tius ad quatuor millia fere edit L. V. 5. 6. WEss.- 

214. 65. Kai περιόντας Lego περιϊόντας. SrEPH. Blan- 
ditur vehementer Stephani coniectura: quia tamen vulgatum con- 
modam, quam Interpres expressit, sententiam dat, in eo, donec 
membranae prohibeant, acquiescam. Wess. 


IN LIB. XVIL CAP. 68. — 71. 189 


214. 73. Τρισχιλίας μὲν &xcoro δραχμὰς ἐδωρήσατο ] 
His gemina Curtius extremo cap. 5. libri quinti. Wrss. 

914. 94. ΑἹ μὲν ϑαλασσίαις ποῤφύραιςἼ͵ Conf. not. in L. 
HI. 68. Plut. Alex. p. 686. D. πορφύραν “Ερμιονικὴν vocat ab 
Hermione ad sinum, Argolicum, quae πορφύρα “Ἑρμιονίτις Alci- 
phroni L. III. p. 376. Wkss. 

214. 98. En, μερεύσαντες] Magis placet εὐημερίσαντες. 
Ruob. Credo εὐημερήσαντες Hiiodománnual scribere. voluisse, 
quod de felici successu nec auctor spernit L. XII. 12. 14. et 
XIII. 16., nec Plut. Sympos. IX. 5. οὐ πάνυ γὰρ ein, ἱέρησεν ἐν 
ταῖς ἐπιδείξεσιν inquiens. Quid si tamen ἐνημερεύσαντες retinea- 
tur? Deest, fateor, exemplum, quo fulciri possit: utuntur prae- 
terea τῷ διημερεύειν simili significatione. Neqüe haec tamen effi- 
cient, ut verbum καχοῦ κόμματος sit censendum, cui analogia 
constat. ᾿Ενημερεύειν ταῖς ἁρπαγαῖς totum. diem rapinis τὰς 
mere, üt: διημερεύειν ἐν τῇ μάχῃ; διημερεύειν. ἐν τῷ κινδύνῳ 
Maus de hoc 6o Utere tanien viri docti auxilio, si stet. sen- 
tentia. WESS. 

215. 10. τὴν ᾿ αἰχμαλίοσίαν ete. Ί Rectius fortasse εἰς τὴν 
αἴχιι. STEPH. Non? audeo districte inprobare, memor Paullini 
in Epist. ad Ephes. c. IV. 8. ᾿ἀναβὰς εἰς ὕψος ἐεολώπευσεν. 
αἰχμαλωσίαν» et scriptoris L. L Hist. Maccab. IX. 72 xoi ἀπέ- 
δωκεν αὐτῷ τὴν αἰχμαλωσίαν, ἣν ἠχμαλώτευσεν τὸ πρότερον x 
γῆς Ἰούδα. Utrobique αἰχμαλωσία captivos ipsos, ut hoc in loco, 
conplectitur. Wxss. 

215. 19. Ζὠώδεκα μυριάδες ταλάντων  Ἐδηάοπι expressit 
summam Curtius L. V. 6. 9., ubi docti conmentatores videndi, 
sicuti et Strabo XV. P. 1062. D. Wzss. 

215. 34. Οὗ τὸ μὲν zip. ἀναλήμματι πολυὸ. κατεσκεύαστο) 
Diceres ἀγναλώματι Reg. pr. non esse spernendum , et mera tamen 
verioris scripturae παραδιόρϑωσις est. ᾿Ανάλημμα͵ yocant quod 
in altum educitur opus. Infra L. XX. 36. xoi τῶν τόπων τοὺς --- 
κοίλους ἀναλήμμασιν ἀξιολόγοις ἐξισώσας. Tum munimenta, qui- 
bus moenia altius exstruuntur et loricantur. Suidas ex incerto 
scriptore , sive Polybius is fuerit, seu Diodorus, χαταγοήσας τὸ 
βάρος τῶν ἀναλημμάτων. καὶ ὡς ἀδύνατόν. ἔστι σαλεῦσαι τὰ 
TUYT S quod non male explicat ὕψωμα. στήριγμα. Berosus in 
fragmentis ἐν δὲ τοῖς βασιλείοις, τούτοις ἀναλήμματα λίϑινα 
ὑψηλὰ ἀνοιχοδομήσας καὶ τὴν ὄψιν etc. quae quidem ἀναλήμι-- 
ds λίϑινα saxeas pilas feófo verteris cum Salmasio ad Solin. 

p. 520. Alexandrini Interpretes ἀὐλημμὰ τῆς πόλεως 4o[nó 2 
Chron, XXXII. 5., et Siraeides cap. L. 2. ἀνάλημίμα ὑινηλὸν ztc- 
ριβόλου ἱεροῦ cum dederunt, non aliud spectaverunt. Haec de 
voce, Durant in haec tempora stupenda regiae Persepolitanae ru- 
dera, non plane quidem huic Diodori descriptioni respondentia, 
quod in tanta rerum temporumque vicissitudine haud profecto mi- 


190 ANNOTATIONES 


randum est, talia tamen, ut facile agnoscas eo loci Persepolim 
fuisse, cui a XL columnis suo Persae recentiores sermone Cil- 
minaer nomen indiderunt. Reliquias accuratissime descriptas et in 
tabulis cultissime expictas dedit Corn. de Bruin Itiner. Part. II. p. 
209. et seq., quem vide, et Is. Vossium ad Melae L. III. 8. Wrss, 

215. 47. Ὄρος — βασιλικὸν | Opinor eundem esse. mon- 
tem ac τὸ δισσὸν 0poc, in quo Darium Hystaspiden sepulcra 
exstrui mandasse,in Ctesiae Excerptis apud Photium Cod. LX X1. 
p. 113. perscriptum legitur. Durant haec in tempora magnifica 
sepulerorum vestigia in monte, non procul a Persepoli in altum 
sese extollente, quae horum esse rudera pertendunt apud eumdem 
illum Corn. de Bruin ibid. p. 229., sed distantia illam exsuperat, 
quam Diodorus signavit. Wkss. 

216. 629. Καὶ τοῦ uiv πότου mpofatvorroc] Simile hoc 
Diogenis L. VIII 64. καὶ προβαίνοντος τοῦ πότου, ὡς τὸ δέϊπνον 
oix εἰσεφέρετο. et Philostrati de Soph. Vit. II. 11. p. 591. ἐς 
ἀλεκτρυόνων ὡδὰς προβάντὸς αὐτῷ τοῦ πότου. quae quidem et 
plurium aliorum loca non fugerunt diligentiam viri praeclari ad 
Xenoph. Ephes, Vol. V. 'T. Ill. p. 62. Miscellan. Observat. . Addo 
Gregor. Nazianzen. Or. III. p. 85. C. εἶτα τοῦ πότου προελϑόν-- 
τὸς clc τὴν συνήϑη ψυχροποσίαν. WEss. 

216. 65. Ὄνομα μὲν Θαὶς. ᾿“Αττικὴ δὲ τὸ γένος Fata fe- 
minae, utque deinceps enupserit Ptolemaeo Lagi filio, Clitarchus 
exsequitur apud Athen. L. XIII. p. 576. D., incendii arcis Perse- 
politanae haud oblitus, sieuti neque Plut. Alex. p. 687. D. Nam 
Curtius, a quo ipsa Persepolis incendio corrupta traditur,- a vero 
aberrat. Superavit enim. urbs, ut ex Nostri L. XIX. 2]. 22. et 
45. constat, et viri docti ad Curtium L. V. 7. 9. admonent. WESss. 

216. 80. Καὶ γυναικῶν μουσουργῶν — παρειλημμένων ] 
Insignis de his feminis locus vetusti est scriptoris apud Suidam in 
1Movoovoyol, haud praeteritus ab H. Valesio ad Excerpt. Nic. Da- 
masceni p. 64. : Psaltriae erant, musica et corpore, ut Copa Vir- 
giliana, quaestum facientes. Παλλακίδες uovoovoyol τοῦ βασι- 
λέως in Epist. Parmenionis ad Alexandrum apud Athen. L. XIII. 
p. 607. F., quem vide quoque L. XII. 2. p. 514. B. de iisdem. 
Wrss. 

216. 97. τὰς 2x τῆς Βαχτριανῆς καὶ τῶν ἄλλων σατρα-- 
πειῶν δυνάμεις Scribendum esse hic quoque τῶν ἄνω σατρα- 
πειῶν persuadet idem vitium inferius locis magis etiam manifestis 
illatum. V. annot. ad XVIII. 39. 

216. 99. Καὶ μετὰ τρισμυρίων͵ Περσῶν etc.] Illustrat haec 
Curtius L. V. 8. 3. Wress. 

216. 3. Συλληφϑεὶς ἐδολοφονήϑη A Satibarzane et Bar- 
zaente. Conf. Arrian, L. III. 21. et Curt. L. V. 13. 17. Wrss. 

217. 7. Παρακληϑεὶς — μετελϑεῖν τὸν φόνον etc.] Ale- 
xandrum qui spirantem Darium invenisse tradunt, rari sunt, In- 


IN LIB, XVII. CAP. 71. — 75. 191 


terfecti ultionem suscepit, quod conmunis omnium regum esse? 
caussa, quam negligere sibi et indecorum et periculosum fore pro- 
spiciebat. Regi enim tuenda mazcime regum est salus, Ne sancta 
quisquam sceptra violaret dolo, ut pradeutar Oedipus in Sene- 

cae Oedip. v. 241. Vide Iustin. L. XI. 15. etPlut, Alex. p. 690. 
Wrss. 

217. 15. Ἐπὶ τὸ kowóv τῶν “Ελλήνων συνέδριον etc.] Se 
concilium Graecorum (Antipater) quid fieri placeret, consului:. 
A quo Lacedaemonii nihil aliud quam ut oratores mittere ad 
regem liceret precati, gratis veniam defectionis, praeter aucto- 
res, inpetraverunt, sic ex. perspicacissimi lo, Fr. Gronovii coniectura 
Curtius L. VI. 1. 20. verissime. Nam Ν, Heinsii correctio adsension 
conprobarinon potest, Quinam enim illi Jegea/ae, quos veniam 
defectionis, praeter auctores, inpetravisse arbitrabatur? Nulli pro- 
fecto apud Aeschin. in Ctesiph. p. 77. et Dinarch. in Demosthen. 
p. 94., in quorum orationibus de Graecorum infelici hac coniura- 
tione diligenter. WEss. 

217. 25. Κηφισοφῶν] In Dionysii Dinarch. p. 116. K;- 
σιφῶν . quod merito damnat diligentissimus Sylburgius. Wess, 

217.27. ἹΠετὰ Nafágrov] Redintegra No αβαρζάνου. Ruo». 
Mezé& ΝΝαβαρζάνου Pareo viro docto, Na2arzanem enim con- 
stanter ceteri omnes vocant. Qui vero Nabarzani adiungitur Bar- 
xaéntes, Arriano L. III. 21. et 27. Βαρσαέντης est, Curtio Bar- 
zaentes. Vid. N. Blancard. ad Arrian. sui ἢ. III. p. 209. et 221. 
Wess. 

217. 34. Οὖσαν ΡΣ ΠΕ Si qui δυσέμβολον potius 
censuerint illis patrocinium Philosophus non negabit Polit, VII. 
5., nedum Polybius L. HI. 49., Nosterve L. XIX. 35. Sed vide 
not. in Lib. XV. 63. Wrss. 

217. 50. Ἱππέων ἑκάστῳ τάλαντον] Curtium inspice L. VI. 

2. 17. qui, quidem. defectus videtur, sicuti certe loco suo mota 
gunt, quae ibid, sect. 10. produntur: spectant manifesto finem 
huius in Diodoro capitis. De pecunia ex praeda redacta et a cu- 
stodibus direpta, Strabo L. XV. p. 1063. A. Wrss. 

218. 66. Πλησίον πόλεως — "Exarovrom)Xov] Consule 
.Casaubonum ad Athen. L. XII. 2. et Raderum ad Curt. VI. 2. 1 5., 
in eo tamen peccantem, quod Diodorum Hyrcaniae Hecatompylum 
assignasse putet. Nihil illi huiusmodi in mentem venit: tantum di- 
eit Alexandrum in itinere cum Hyrcanos peteret, venisse Heca- 
tompylon: nimirum priusquam in Hyrcaniam penetrare ut Freins- 
hem. optime animadvertit. WESS. 

218. 76. Περί τινα πέτραν μαστοειδῇ] Πετρώδη μαστὸν, 
ut L. {Π, 45. p. .212, ubi not. vide, Ceterum Curtius, qui ingenium 
huius fluminis Diodori verbis uberius explanat, id Zioberim, non 
sine scribarum peccato, vocat L. Vl. 4. 4. Wess, 

218. 83. "Hv “Ὑρκανίαν τινὲς ὀνομάζουσι] Κασπία xa- 


192 —: - ANNOTATIONES 


λεῖται θάλασσα, ot δ᾽ “Ὑρκανίὰν προσαγορεύουσιν Strabo L. H. 
p. 182 .C. Mare Caspium dulcius ceteris , ingentis magnitudi- 
ais Sérpentes alit: pisces longe diversi ab aliis coloris: quidam 
Caspium, quidam Hyrcanum: adpellant, ita Curtius L. VI. 4. 1 8., 
cui nón admodüm dissimilia Plut. Alex. p. 690. C. Nostrae Supe- 
riorisque aetatis peregrinatores Caspii 204 aquam ob incursum 
tot amnium prope litora duleem , ab illis remotam longius, ama- 
ràm ac sale multo infectam repererunt, serpentes autem nullos, 
quos et accolae atas scd, referente Ad, Oleario Itiner. sui p. 
330. WESS. . ^'^ 

^ 918. 99. Τῶν μὲν yàp ἀμπέλων φασὶν ἑκάστην ete. ] Ἕα- 
dem Strabó L. XI. p. 776., de ficu tamen ἢ συκῆ μεδίμνους (φέ- 
pet) ἑἕξηχοντα,᾿ quem iN Usar dif numerum vitiosum nme putes, 
iteratum et L. IL. p: 124: D. videbis. Indene veró haec discre- 
pantia, quod Noster aridas ficus; ile quales ex arbore decerpuntur, 
innuat? «quod quidem suspicari liceret , nisi Lp opel nimia es- 
set. WEss., 

218. 99. 'Anó τῶν φύλλων ἀπολεῖβὸν nhu rerum 
Strabo, ἐν δὲ τοῖς δένδρεσι σμηνουργεῖται. καὶ τῶν φύλλων 
ἀποῤῥεῖ μέλι. Clarius ad Diodori mentem Curtius L. VE.-4. 22. 
frequens arbor faciem quercus habet, cuius folia multo"melle 
tinguntur : sed nisi solis oPtum incolae occupaverint, vel anodico 
tepore succus exstinguitur. Quae postrema clarissimum in modum 
patefaciunt, mel illud a !azza nihil admodüm discrepasse: 'nam- 
que et ea vel modico solis tepore exstinguebatur, Mose Exod. XVI. 
21. teste. Graeci ἀὲέρόμελε vocant, quod quomodo ex arborum in 
oriente foliis soleret colligi et in' massam condensari , ut aliorsum 
posset deferri, docetur iHustrt Amyntae ἐν τῷ" QT τῆς τῶν 
σίας rud de loco apud Athen. L. XI. p.: :500. €. Ait εἰς παξ. 
λάϑης Συριακῆς τρόπον. ab indigenis "fingi , monstratque adeo 
quáe sint Σοῦ ὕοντος μέλιτός παλάϑαι τετράγωνοι. quarum in 
coenae-Persarum regis adparatu 'conmeminit Polyaen. Strat. IV. 3. 
32. Refer'et huc quae ab Ts. Vossio disputata ad Melae Pompo- 
nii L. HII. 7. fuerunt. WESS. -. 

218. 2. Ὃ καλεῖται μὲν ᾿πνϑρηδὼν ]) Sic rette, Hesychius, 
Av9ordóv; ἢ τερϑρηδὼν, sive potius τενϑρηδών. Idem, T:v997- 
δὼν, ζῶον τῶν ἐντόμων καὶ χεντροφύρων, παραπλήσιον σφηκί. 
quorum insectorum ingenium atque habitum exponit Philosophus de 
Animal. Histor. L. IX. 43. diligenter. Meminisse etAelian. E, XV. 
Hist. An. c. 1. puto, cum de muscarum prope Thessalonicen et 
Beroeam indole, ἐοίχασιν οὖν τὸ μὲν ϑράσος μυΐᾳ" τὸ δὲ μέγε- 
Joc ἐϊποις ἂν ANOPHAONA, σφηκὸς δὲ τὴν χρόαν ἀπεμάξα- 
το: βομβεῖ δὲ ὡς αἵ μέλιτται. Bie enim ANOHAONA corrigo, 
etsi non ignorem Etymologi νϑηδόνας. τὰς μιελίσσας. Ab illis | 
enim Aelianus suam ἀνθηδόνο distinguit apertissime. Sed quoquo 
modo sese illud habet, non dubito, quin Diodorus aemulatus hie 


IN LIB.-. XVII. CAP. 75. — 77. 193 
sit Clitarehum, moliita tamen audáciore, qua usus js fuerat, figu- 
ra. Ridet hominem Deinetrius περὶ "Eg. c. 130. quod de apis seu 
potius crabronis genere cum sermo esset, locutus sit tanquam de 
bove fero vel apro Érymanthio: ᾿καϑάπερ ὃ Ó Κλείταρχος περὶ τῆς 
ΤΕΝΘΡΗΑ͂ΟΝΟΣ λέγων: ζώου μελίσση ἐοικότος, κατανέμε- 
ται μέν φησι τὴν ὀρεινήν" εἰσίπταται δὲ εἰς τὰς κοίλας δρῦς. 
Vides eadem paene verba, haud dubie ex eius lihris τῶν περὶ τὸν 
᾿“λέξανδρον. ab Todi auctoreque ipso L. Il. 7. citatis, de- 
prompta, "Quod quidem Tzetzae si cognitum exploratumque: δὰ τομὰς. 
quanto ille nobis plura oggessisset Chiliad. VII, v. δ1., Clitarchi 

insolentiorem dictionem perstringens ? Wess, 

219. 14. Ὄντες περὶ χιλίους καὶ πεντακοσίους] Conf. vir. 
doctos in Curtii L. VI. 5. 9. Wrss. 

219. 20. Ec τὴν χώραν τῶν — ἹΠάρδωνῚ Gens erat 
λῃστρικὴ cui Persarum reges annuam pensionem, ut ab excursio- 
nibus interquiescerent, dare adsueverant. Promiscue " //10000: et 
1M&góo: dicebantur, Strabone L. XI. p. 795. teste. Wrss. 

219. 21. Ὑπερεφρόνησαν | ΠΠεριεφο. Reg. 1. aeque con- 
mode. Conf. Kuster. in Aristoph. Nub. v. 225. Wess. 

219. 25. ᾿Επιμένων αὐτοῖς] Repara ἐπιβαίνων. Ruon. 
Etsi proxime a vulgato deflectat Rhodomanni ἐπιβαίνων, praefer- 
rem, si mei res esset arbitrii, ἐπιβαλὼν, ut huius lib. cap. 87. ἔκρι- 
γὲ πρὸ τῆς τούτου παρουσίας ἐπιβαλεῖν τῷ Πώρῳ. et cap. 88. 
ἐπιβαλὼν τοῖς πολεμίοις, πολὺν φόνον ἐποίει. saepeque alias. 
Blancardus, cum haec exscripsisset ad Arriani sui L. Ill. p. 218., 

Interpres, inquit, pro ἐπιμένων legit ἐπιθαίνων. Sed satis fuit 
dirisse συνάψας μάχην, quae sunt in sequentibus. Quid porro? 
Servandumne ergo ἐπιμένων; utlegitimum ? Hoc docere debuerat, 
Wzss., Possis etiam ἐπιπεσών. Sed ἐ ἐπιμένων dictum βίοπέρ. 31 1. 43. 

; 219. 32. “Ὑπὸ 4ημαράτου τοῦ Kogw9íov] Aliter Plut. 
; Alex. p. 667. C., a Polynico Thessalo venalem Philippo proposi- 
tum significans ,. quem vide et ceteros, quos de Bucephalo testes 
excitavit ad Curt, L. VI. 5. 19. ingenti numero Freinshemius. 
Wiss, 

220... 5.1. *Ovono μὲν Ochgoroic] Solens Clitarchum se- 
quitur. Ego vero mallem, Thalestrim et Amazonas abesse hine 
Aussisset, Sunt enim illepidum Macedonum quorundam , omnia ad 
regis sui gloriam referentium, conmentum, sicuti dudum viri 
prudentes, Strabo Geograph.jL. XI. p. 77 1., Plutarchus Alex. p. 
091. B. et Arrian. ' vof. L. VII. 13. p. 291. agnoverunt. WEss. 

220. 68. Καὶ GULUTEQUY εχϑεὶς ἡμέρας D PRINT SPME XI 
dies in obsequium desiderii eius absumti sunt bene Curtius. Con- 
fer not. in L. III. 64. Wrss. 

220. 74. Εἶχε ῥαβδούχους ᾿«“σιαγενεῖς  “419ἱαἑΐοος Inter- 
pres, idque verissime. Firmat usum Agatharchides. de Agesilao 
ὁρῶν τοὺς ᾿«“σιαγενεῖς μὲν στολαῖς πολυτελῶς ἠσκημένους 

Vor. If. 13 


194 ANNOTATIONES 


apud Athen. L. XII. p. 550. E. et L. Scipio 4siagenes apud Li- 
vium et Sidon. Apollinarem, Vide infr. àd Excerpt, Vales. p. 381. 
Wrss. 

220. 77. Τό, τε Περσιχὸν διάδημα περιέϑετο Utitur his 
Begerus "Thes. Brandenb, 'T. L. p. 230. similibusque Curtii, z/a- 
que purpureum diadema distinctum albo, quale Darius habuerat, 
capiti circumdedit, ut teneat, Alexandri Persicum diadema a Ma- 
cedouico fuisse diversum, Macedonumque reges diu ante Alexan- 
drum diademata habuisse capita. Prudentior multo Ezech. Span- 
hem., quem. Diss. de Num. Praest. VIII. p. 466. vide. Mox τὴν 
ἸΠερσικὴν ζώνην fortasse reperientur qui στολὴν, quod gentis usu 
sit nobilitata , pracoptabunt. Ego vero veto, nam et Plutarchus 
τὴν Περσικὴν ζώνην xoi διάλευκον χιτῶνα coniunxit. WEss. 

220.. 79. Πλὴν τῶν ἀναξυρίδων καὶ τοῦ κάνδυος 1 Οὐδὲ 
ἀναξυρίδας. οὐδὲ τιάραν. οὐδὲ κάνδυν ἔλαβεν Plut. Alex. p. 690. 
E. et de Alex. Fort. p. 330. A. Et tamen Philippus in Lucisái 
Dial. Mort. XIV. 4. filio exprobrat, χάνδυν μετενέδυς xoi τιάραν 
099v énéJov, asperius profecto, nisi si progressus ad has Persi- 
cae vestis partes deinceps sit. Ceterum glossae, quae Reg. sec. oc- 
eupavit, non adinodum dissimilis in his Dionis Chrysost. Or. Co- 
rinth. p. 467. B. “Ἕλλην δ᾽ ἀνὴρ παρεῖχε τύπτειν τὸ σῶμα ὡς 
κάνδυν. ὡς ἱμάτιον" sunt enim duo postrema supervacanea atque 
explieationis caussa a Grammatico intrusa. De cazdy, purpureo 
regum Persarum amiculo, nihil addo. Confer lll. Spanhem. Diss. V III. 
de Num. p. 455. Statim περιπορφύρους. ut in Plut. de Alex. 
Fort. p. 330. A., praetuli. Tu si secus censeas, in altero, cui pa- 
tronus non deerit Pollux L. X. 42.,acquiesce. WEss. 

220. 82. Τὰς παλλακίδας — τὸν ἀριϑμὸν οὔσας ete. 1 
Adi Curtium {Π|| 3. 24. et VI. 6. 8., et Brisson. de Reg. Pers. I. 
p.162. Wzss. 

220. 96. "ἀνῃρηκέναι μὲν τοὺς κατειλεγμένους vm αὐτοῦ 
etc.] Obseura haee sunt, Α quo enim delecti hi milites? Darione? 
14 vero falsum. Alexander Satibarzanem Ariis praeposuit, Mace- 
donibus aliquot relictis, quorum opera satrapiam tueretur, quos 
ille perfide contrucidavit. llaee paene faciunt, ut scriptum fuisse 
putem καταλελειμμένους oz αὐτοῦ, quorsum Vat. et Reg. pr. tra- 
hi possent. Sed nolo confidentia uti. Constat sententia ex Arriani 
L. 1I. 25. Wess. 

22]. 1. Εἰς Xopráxavo] Arrianus εἰς Moroxóava πόλιν; 
Artacacnam , sed variante scriptura, Curtius, ρτακάναν Stra- 
bo, quamquam schedae veteres ' 4oraxáxvov, L. ΧΙ. p. 785. Quae 
quidem discordia in barbaris vocibus haud solet esse insueta. Re- 
ferunt ad Chor facana viri docti Plut. verha de Roxane χαλὴν καὶ 
ὡραίαν ἐν χορτάνου παρὰ πότον ὁφ ϑεῖσαν. sic enim scripti Codd. 


ostentant in Alex. p. 691. E. .,;at male, ut inferius declarabitur ad 
L. XViil. 3. Wrss. 


IN LIB. XVII. CAP. 77.— 81]. 195 


991. 7. Εἰς ὅρος τὸ καλούμενον * ἔχον etc.] Montis nomen 
in omnium excerptis, quibus mihi utendi facultas, defit, neque di- 
vinare possum, quo ille titulo fuerit. N. quidem Blancardus ad Ar- 
rian. L. Ill. p. 222. Paropanisi nomen excidisse opinatur, con- 
iectura admodum ambigua. Wrss. . 

/99]. 12. Εἴς τινὰ πέτραν) De ea Curt. VI. 6. 23. Wrss. 

. 921. 16. Καὶ διανύσας tic τὰ βασίλ. τῆς “Ζ]ραγγινῆς} €on- 

sentit una cum Strabone L. XV. p. 1054. D. Curtius L. VI. 6. 
35. In Arriano τῶν Ζαραγγαίων βασίλεια ex diversa vocabuli 
pronuntiatione L. lll. 25. Conf. lac. Gronov. ibid, cap. 28. p. 
144. Wrss. 

4291. 91. Zíuvoc] Vide Plut. Alex. p. 692., Curt. L, VI. 
7., ubi male et contra seriptos libros Dymnus. WEss. 

221. 43. Τὸν μὲν Φιλώταν παρέπεμψε Transmittebat, 
ut subinde apud Suetonium. Vid, not. in L. XIII. 52, Wrss, 

92]. 46. Ὁ δὲ τὸν — εἷς τὴν ὁπλοϑήκην εἰσαγαγὼν) Me- 
tron erat ei nomen, super armamentarium posito, quare et Ce- 
halinum in armamentario abscondit, apud Curtium dict. loco sect. 
23. Wrss. 

229. 56. Τὴν κρίσιν ὑπὲρ τούτου — ἐπέτρεψε] Hoc iu- 
stum esse, ex Curtio cognoscitur L, VI. 8. 24. et 9. 33. Wrss. 

222. 64. Κατὰ τὸ τῶν ἸΠ]Πακεδόνων ἔϑος — ἐϑανατώϑη 
Putes agi de Macedonum lege, qua cautum erat, ut propinqui eo- 
rum, qui regi insidiati erant, cum ipsis necarentur, obiter indica- 
ta a Philone [ud. de Leg. Special. p. 802.D., plenius a Curtio VI. 
11. 20. Sed non ita est: innuit eum morem, quo, dato signo, sa- 
xis obruebantur a Macedonibus apud Curt. ibid, sect. 30. Wxss, 

999. 69. ΖΔιὰ τὴν πρὸς Mrityovov οἰχειότητα etc, ] Nus- 
quam de Alexandri Lyncestae et Antigoni necessitudine memora- 
tur, contra ea saepe de Antipatri, cuius Alexander ille gener erat, 
apud lustin, L. XII. 14. et Curt. VII. 1. 7. Quare διὰ τὴν πρὸς 
᾿“ντίπαάτρον οἰχειότητα refingit Freinshemius ad eum Curtii lo- 
cum, coniectura eleganti, sed dubia. Agitur hie de familiaritate, 
quae Alexandrum inter et Antigonum intercesserit, quaeque iustam 
regis iram morata fuerit: de Antipatri et Alexandri Lyncestae ad— 
finitate nihil. Sequar tamen ubi Codd. addixerint. Wxss. 

2297772. ^Enl δρομάδων καμήλων  Οοηξ, L. XIX. 37. 
Wrss. 

999. 84. Καὶ προσηγόρευσεν ἀτάχτων τάγμα ] Fortasse 
quod seorsum cohortem hanc a ceteris tendere ignominiae caussa 
rex iusserit, ut Curt. VII. 2, 37. prodidit, quodque ἀτακχτεῖν, sic- 
uti L. XVIII. 17. loquitur auctor, fuissent jeu Wrss. 

229. 89. ᾿Επὶ τοὺς — ᾿Αριμασποὺς ] S Sic Strabo XV. p. 
1055. A. et Stephanus in Εὐεργέται. Apud Curtium L. VII. 3. 1. 
in Agriaspas , quamquam quidam libri ἐπ Armaspos : : unde Zri. 
ma$pos nón iniuria feceris. In Arriano ΠΙ. 27. ἐς ᾿“γριάσπας aut 


13 * 


198 ANNOTATIO VES 


' Aoutonac, pro quo ᾿“ἱριμάσπας, utroque enim niodo diceban- ' 
tur, vestituendos esse, non dubium est L. Holstenio ad Stepha- 
num. WESS, i 

223. 4. Τῶν ὁμόρων τῶν — Κεδρωσίων Ita gentem solet 
auctor et regionem εδοωσίαν adpellare. Vid. inf. cap. 104. et L. 
XVlii.3., nec dissensit Alexander Polyhistor apud Stephan., quod 
is frustra mendum fuisse exemplaris suspicatur in ['£9ocuoío. Ce- 
teri fere ἔεδρωσέαν et 1 εὁρωσίους vocant, uti Strabo, qui Dran- 
gis Buitimos perhibet, L. XV. p. 1054. et Aelian. de Animal. 
L. XVil. 6. lunge H. Vales. ad Ammian. L, XXIII. 6. p. 400. 
WEss. 

223. 14. ᾿Εριγύιον καὶ Στασάνορα Huius loco Erigyio 
Caranum et alios adiungunt Curt. VII. 3. 2. et Arrianus lll. 28. 
WESS. 

223. 90. Πρὸς ταῖς ἑκατὸν δέχα͵] Deest eius nomen, qui 
stadio hac Olympiade victor fuerat renuntiatus, quod ex Eusebii 
Chronico ita restitue, xaJ* ἣν στάδιον ἐνίκα Κλίτων ὃ Μακεδών. 
Wiss. 

2923. 99. Παροπαμισάδας ] Ut montem Παροπάνισον ve- 
terum plures scripserunt, ita accolas Τ]αροπανισάδας, Ptole- 
maeus, Ammianus Marcellinus, Marcianus Heracleotes atque alii. 
Hineilla in membranis discordia et mox cap. 83. Vide Theoph. Si- 
gefr. Bayerum Hist. Regn. Bactr. p. 10., montis etiam nomen ex 
Indorum sermone explicantem. Wess. 

223. 24. Χιονοβολεῖται δὲ πᾶσα εἰς. Non dissimilia Stra-. : 
bo L. XV. p. 1055. et Plut. de Alex. Fort. p. 340. E., et Curtius 
inprimis L. VII. 3. Quin haec in tempora Indi quendam Paropa- 
misi verticem suo sermone, Bayero dict. loco teste, aontem homi- 
num perniciem adpellant, quia nivibus oppletus, saepenumero iter 
facientes praecipiti earum mole opprimit. Male ergo Philostratus 
de Vit. Apoll. L. Hl. 18. nivem omnem a Paropamiso, sive, ut vo- 
care maluit, Caucaso, longissime amolitur: nec melius instituit 
doctissimus lo. Clericus, in Curtio ob has nives taxando asperior, 
cuius criminationes si diligentissime retusas desideres, consule lac. 
Perizoniu:a ad Aelian. Var. Hist. L. XII. 37. etin Curt. Vind. 
p. 120. seqq. WEss. 

223. 98. Ἔχ πλίνϑων — ἐχούσας καμάραν ] Mecum ita si 
interpunxeris, nulla innovatione opus erit. Curtius, Nostrum ae- 
mulatus, tugurit , inquit, latere primo struunt, et quia fertilis 
est terra inateriae, in nudo etiam montis dorso usque ad sum- 
mum «aedificiorum fastigium eodem laterculo utuntur. Ceterum . 
struciura latior ab imo, paullatim incremento operis in artius 
cogitur, ad ultimum in carinae maxime modum coit: ibi fora- 
mine relicto superne lumen accipiunt ad medium. Quae cultissi- 
ma tuguriorum descriptio nihil admodum discrepat ab aedificiis, in 
quae Samogethae "l'artarique cum maxime sese abdunt, cum cura 


^ 


IN LIB. XVII. CAP. 81. — $83. 197 


delineatis a Matth. Michovio Sarmat, L. II. 2. et Corn, de Bruin 
Itin. Part. H. p. 90. Wess. 

224. 53. ᾿Ελάμβανον ot WMaxedavec] Coniicielant atque ar- 
bitrabantur , quemadmodum οὕτως ἔλαβον pro ἐνόησαν. expli- 
cantibus Criticis, in Thucydide L. Ill. 20. et supra L. XIII. 14. 
Quod succedit ἐφιστάκεγθι; vereor ut viri docti versionem admit- 
tat, Semperne ergo foco adstabant? Cras fortasse mihi persuaderi 
patiar; nune quidem certe ἐπιστάμενοι maluero, ut Macedones, ex 
fumo, ut arbitrati fuerant, ubi Paropamisadae degant, cognoscen- 
tes spectet. Ceterum haec Curtiana contendere operae fuerit pre- 
tium L. VII. 3. 12. 15. a/scura coeli verius umbra, quam lur, 
nocti Similis premit terram, vix ut quae prope sunt, conspici 
possint. Tum, sed tanta caligo erat, ut aedificia nulla alia res 
quam fumus ostenderet, Quae ex male intellectis his Diodoreis 
quin sint progenita, vix quidquam addubito. Nihil hic de Cimme- 
riis tenebris. Id duntaxat significatur, ex continuo per nivem iti- 
nere oculorum aciem hebere coepisse, nec prospici adeo longius 
remota potuisse accurate, At Curtius verba σαφὲς δ᾽ DU. ἐκ 
διαστήματος ἦν δεῖν etc. in eam accepit sententiam, quasi tene- 
: bras obscuramque coeli umbram describerent, errore manifesto. 
Werss. 

224. 62. Ἣν ὀνόϊιασεν A ἐξάνδρεια» Ea est, quam xvii 
huius nominis ἐν Σογδιανῇ παρὰ Hogozarioódoic Stephanus, etsi 
non sine errore, indicato a L. Holstenio, collocat. Vid, Arrian. 
L. ΠῚ. 28. et IV. 22. WEss. 

224. 63. Κατὰ δὲ μέσον τὸν Καύκοασόν ἐστι πέτρα ] €Cau- 
casus hic merum χύμπασμα, assentatorum est Macedonum, spre- 
tum iure optimo a Strabone L. XI. p. 771. et L. XV. p. 1009. 
ceterisque, a Stanleio ad Argum. Promethei Aeschylei conductis, 
Fieri quidem potuit, ut voce Indorum λοο vel Khau, montem 
indicante, quae Bayeri de Reg. Bactrian, p. 8. suspicio, in erro- 
rem induerentur, auxit tamen eum militum scriptorumque vanitas, 
ne qua parte Alexander Herculi, gentis snae principi, concederet, 
De antro, in quo Promethei peracta fabula, praeter Strabon. dict. 
loc. Lucianus Prometh. c. 4. cum T. Hemsterhusii nota. Wkss. 

224. 68. Καὶ ἄλλας πόλεις ὃ ἔχτισεν etc. ] Non de nihilo vi- 
detur Reg. I. καὶ ἄλλην πόλιν — ἀπέχουσαν. Quis enim credi- 
derit in tam brevi locorum intercapedine regem plures exstru- 
xisse urbes? Nec obest εἰς αὐτὰς. quod continuo consequitur, 
quippe et hanc et Alexandriam conplectens. Curtius certe ad Ale- 
xandriam retulit L. VII. 3. 23. condend«e in radicibus montis 
urbi sedes electa. vir millibus servorum , et Macedonum prae- 
terea militibus, quorum opera uti desisset, perinissum in novam 
urbem considere. Sie ea lege, ut ex parte quadam vidit Freinshe- 
mius, cui quidem Schefferus obloqui recusasset, si haec Diodori, 
unde sua Curtius, in numerato habuisset. Servos adpellat Curtius, 


E188 ANNOTATIONES 


qui hie βάρβαροι, milites quorum opera uti desisset, τοὺς ἐχτὸς 
τάξεων συναχολουϑοῦντας. Nihil clarius, Wxss. 

224. 79. "4vóge στρατηγικὸν Saepenumero Diodorus | 
στρατηγίαν viris, usu militiae probatis, adtribuit; unde στρατη- 
γίᾳ καὶ etc. ex membranis restitui posset, si quae necessitas illi 
fuisset AUN UR. ut eodem semper modo loqueretur. WkEss. 

Ὄνομα ΒαγωδάρανἽ Cobares, natione Medus 
in Tus L Wt 4. 8., quem vide. Wkss. 

225. 6. Ot δὲ πᾶσαν ὕβριν καὶ αἰκίαν etc, ] Dissentiunt in 
supplicii, quod Besso irrogatum, genere Arrian, L, IV, 7. et Cur- 
tius L. VII, 5. 40. Wrss. ! 

225. 8. “Πιεσφενδόνησαν * * *] Hic vasta est lacuna, quae 
incipit statim ἃ διεσφενδόνησαν. | Massacorum autem hic reginam 
intelligi ut existimem, Index Graecus capitum posterior, huic libro 
praemissus, facit. Bessi equidem uxorem, ut Cospus Bononiensis 
ἐπεξηγεῖται, hoc titulo dignam ab auctore minime iudicatam esse, fa- 
cile confirmaverim, Sedecim autem Indicis capita ostendunt, enor- 
mem hic multarum narrationum iacturam esse factam. Nam quae 
de transitu Alexandri per regionem siticulosam, Scythis, ac Sog- 
dianorum itemque Bactrianorum defectione, de venatione in Basi- 
stis, de impietate in Bacchum, de Cliti et Callisthenis interitu, de 
bello cum Nautacis, de nuptiis cum Rhoxane, de. Nysia et expu- 
gnatione urbis Massacorum χεφαλαιῳδῶς ibi annotantur, in exem- 
plari nostro, praeter fragmentum de mercenariis Massacenis, om- 
nia desiderantur. Ex Arrhiani tamen L. IV. et Curtii VIL. et VIII. 
defectus hic suppleri poterit. που. Hiatus, qui in hac pagina 
conspicitur, continebat unius anni gesta Hegemone Archonte, quae 
recenset Arrianus in Alexandri gestis L. IV, Parw. Haee, et quae 
mox conspicitur, lacuna ingens est, sed illa tamen paucorum ver- 
borum, ut ex rerum serie conficitur. Inquisivi per amicos diligen- 
ter in [talia, Gallia et Germania ecqua ex membranis expleri 
posset, at frustra. Quare carendum illis perpetuo fuerit, nisi ali- 
unde integriores Codd., quam qui in meam venerunt notitiam, fe- 
lici quodam casu eruantur. Wkss. 

2925. 10. *H μὲν βασίλισσα etc.] Cospus reginam hane Bes- 
si fecit uxorem, non animadverso, qui locum hunc a superioribus 
distraxit, hiatu. Intelligitur regina Cleophis, de qua Curtius ἴω. 
Vili. 10. 34. et Iustinus L. Xll, 7. Mox desiderantur Cleophi- 
dis et Alexandri amores, natusque inde filius, quem Alexandrum 
adpellavit: tum quoque conditiones, quibus aere conducti a regina 
milites abeundi facultatem inpetraverant. WEss. 

225. 15. Καὶ σταδίους ὀγδοήκοντα 1 Sic fide schedarum 
veterum restitui, Octingenta stadia nimia erant. Ex urbe enim 
egressi vicino in colle castra sunt metati, docente Árriano, sed 
perfidiam Alexandri dissimulante, L. IV. 27. p. 190. Melius Plut. 
Alex. p. 698. C. et Polyaen. Strat. L. IV. 3. 20. Wrss. 


IN LIB. XVII. CAP. 83. — 506. 199 


- 996.41. Τοῖς πνεύμασι») Forte πνεύμοσιν; vel σώμασιν ,quod 
praetulerim, Rirop. 7 οἷς πινεύμοσιν ἐνήρειδον] Accipio libené, quod 
Venetus liber obtulit, alioqui σώμασιν. quod sede sua a zi» εὐμα- 
σὺν Saepe eversum ostendit Coteler 'I'. Il. Mon, Graec. n. 609., ex 
Rhodom. coniectura praestitisset. Poeta Acn. IX. 201. et pom 
J'errum in pulmone tepescit. et X. 387. atque ensem tumido in 
pulmone recondit. Quem quidem locum et haec Diodori cum ex- 
seripsisset N, Blancardus ad Arriani sui ἢ, IV. p. 303. servo tamen, 
inquit, cum lióris τοῖς πνεύμασιν, et interpretor locum , eorum 
petereudin et vitalia ferri acie transligebant. idem Maro, 

— --ὄ - abditaque intus 
Spiramenta animae lethali vulnere rumpit. 
Vides absque mutatione parilem sensum exire. Video equidem ct 
miror. Quis enim. Graecorum τὰς ἀκμὰς τοῦ σιδήρου τοῖς πινεύ- 
μασιν ἐνερείδειν dixit? Fontem, unde areolas suas rigavit, si qua 
vestiges, reperies in Stephani Thes. WT. Ill. p. 406. Wkss. 

226. 57. Τοὺς ἱππεῖς ovvenéovzos ] Interpretis equitibus 
concessit non laudo. Vult Diodorus, praeter alios abducendae liuic 
multitudini inpositos fuisseequites, ilaec enim voci potestas, WEss. 

226. 61. Τὴν &ogvov καλουμένην] Sicet huiuslib. eap. 96. ; 
si tamen ἄορνιν malueris, utere Luciano D. τοῦ μὴ XIV. 6. εἰ 
quae ibi viri docti, WEsSs.- 

226. 63. Τὸν παλαιὸν Ἡρακλέα Mallem τὸ παλαιὸν ad- 
verbialiter, pro «ntiquitus. STEPH. Non equidem intercedo. Vide 
adscripta L. 1. 92 jp 103. Praecl are vero Strabo L. XV. p. 1008. 

"Aogrov δέ TU πέτραν, ἧς τὰς Δίζας ὁ Iv δὸς ὑποῤβεῖ ἵ πλησίον τῶν 
πηγῶν. «λεξάν ὅρου κατὰ μίαν προσβολ ὴν ἑλόντος, σεμγύνοντες 
(assentatores Macedones) 2 a «ouv τὸν “Π;ραχλέα τρὶς μὲν προσβα- 
λεῖν τῇ πέτρᾳ ταύτῃ, τρὶς δ᾽ ἀποχρουσϑῆναι. Adiunge Curt, 
VIL 11. etPhilostrat. Vit. Apollon. L. Il. 10., qui xv stadiorum 
altitudinem rupi tribuit et fabulas solito sibi more auget, Wkss. 

227. 93. Συνεχῶς ἐπὶ ἡμέρας ἑπτὰ etc. ] Eadem Curtius 
in petrae huius oppugnatione describenda copiosus, L. VIIL:11. 9., 

ἃ quo Nostroque in plerisque abit Arrian. IV. 29. et seqq. Wrss. 

227. 9. Τοῖς κενοῖς τοῦ πολέμου Posui xzvotc τοῦ πολέ- 
μου, non χαινοῖς, ut habet vulgata editio. Cicero ad Att. lib. V. 
20. Interim (scis enim quaedam πανικὰ dici, item τὰ χενὰ τοῦ 
πολέμου) rumore adventus nostri et Cassio, qui Antiochia tene- 
batur, animus accessit, et Parthis timor iniectus est. lpse item 
Diodorus infra (XX. 30.) ὥστ᾽ ἀληϑὲς εἴναι τὸ λεγό ύμενον» ὅτι 
πολλὰ τὰ κενὰ τοῦ πολέμου. Itidem Polybius οὕτως ἀληϑές ἐστι 
τὸ περιφερόμενον , ὅτι πολλὰ κενὰ τοῦ πολέμου. Rursum Diodo- 
rus infra (XX. 68. ) αἱ μὲν ovv δυνάμεις à ἀμφότεραι τὸν εἰρημέ- 
vov τρόπον ἡ ἠτύχησαν, ἐξαπατηϑεῖσαι, κατὰ τὴν παροιμίαν, τοῖς 
χεγοῖς τοῦ πολέμου. STEPH, Stephani sententiam vetusti libri ad- 
firmant. Diflerentia librariis accepta referenda est, qui et in Thu- 


200 ANNOTATIONES 


cydide L. Hl. 30. τὸ χαινὴν τοῦ PRPPNIUS scholiaste tum hoe, 
tum τὸ κενὸν quod prorsus opportunum, explicante,' vt pulcre. 
monet vir doctus Miscellan, Observ. Vol. Ill. p. 302., et in Suida 
πολλὰ καινὰ τοῦ πολέμου. fragmentoque Polybii , de quo-H. Ste- 
phanus, dederunt. Rectum est in Nostri Ecloga 2. Lib. XXI, et 
Diogsniano Proverb. Vil. 80. Wess. 

Red 13. ᾿“φρίχης vic ᾿Ινδὸς ἡ Erycem adpellat Curtius 
Vill. 12.2., in sequentibus Nostri verba Latine exprimens. WEss, 

297. 27. Moqic] Permutatis duabus prioribus literis Om- 
phis est Curtio, eadem de adscito Taxilae nomine regioque in- 
signi, Alexandri permissu, proferenti dict, loc. sect. 14.; adde 
Strabon. L. XV. p. 1022. Wrss, 

227. 38. * Anagaoxstus ] Lego ἀπαρασχεύοις. non Gza- 
ques ὡς. STEPH. 

228. 52. “4 λον Ποστούμιον Pro hoc Livius edit Πόπλιον 
“Πλαύτιον. Fastique adstipulantur, RHop. Videtur aliis ex Fastis 
4. Postumius transsumptus. Conf. Livium L. VIII. 92. et Pigh. 
Ann, ad ann. CbXXV. p. 337. Wrss. | 

298. 54. Προσαναλαβὼν τὴν. δύναμιν Legi etiam potest 
προσαναλαβὼν. sed mutata significatione. RHon. Nihil mutatione 
opus esse, antea. dixi, Auctor huiüs: lib. gap. 110. ἐνταῦϑα δὲ uit- 
voc ἡμέρας ἑπτὰ καὶ προσαναλαβὼν τὴν δύγαμιν. μέσ ὡς. ὁ] alias. 
Wiss. 

228. 56. Πεζοὺς uiv πλείους τῶν πεντακισμυρίων ete. ] 
In Pori exercitu describendo finiendoque peditum , curruum et 
elephantorum numero discordia est. Vid. Curt. VIIL 13. 7. et 
Arrian. L. V. 15. Wzss. 

228. 60. "Oc ὠνομάζετο "Eufitoopoc] Mox eap. 90. eius in 
nomine mire variatur, sicuti et Strahonis, Curtii, Aeliani, alio- 
rumque in lihris. Conf. Rader. et Freinshem, in Curt. VilIL. 13. 1. 

᾿“πμβίσαρος Arriani L. V. 8. quamquam neque is sibi constat, 
sola. pronuntiatione ab Embisaro discrepat. Wess. 

228. 72. HE ἐιὲν οὖν ὕλη σύνταξις αὐτῶν ete. 1 Polyaenus, 
ὥστ' ἦν τὸ σχῆμα τείχει μεγάλῳ παροπελήσιον" οἵ μὲν ἐλέφαντες 
ἐοικότες πύργοις" οἱ δὲ πεζοὶ μεσοπυφγίοις L. IV. 3. 22. Quae 
simili ex fonte, unde auctor aquatum iit, esse hausta adparet. 
Reete ergo Óeluas offerentes moenium speciem apud Curt. 1X. 2. 
15. his Diodoreis tuetur Cellarius. Wrss. 

228. 79. Γενομένης δὲ μάχης, τὸ μὲν πρῶτον ete.] Comma 
post μάχης reducendum esse locandumque post ἱππεῦσιν. bene 
monuit Rhodomannus, cui hae in-re nolle obsequi inconsultum 
est. WEss, 

228. 84. Ot δὲ ταῖς προνομαίαις περιλ dipétiediidosd Hoc 
retineo, tametsi προνομαῖς minime pravum. Philo Iud. de Mund. 
non Θοήῤῥμμ, p. 991. A. καὶ τῇ ngovouata τὴν πλευρὰν τύπτον- 
τες. Philostratus de Apollon. Vit. lf. 12. καὶ αὐτὸ τὸ ϑηρίον χεῖ- 


- 


IN LiB. XVII. CAP. 80. --- 90. 201 


ρα τὴν πρόνομαίαν ἡγεῖται. Unde Latinis elephanti proboseis ma- 
aus saepenumero. Curtius L. VIII. 14. 27. praecipue terribilis 
illa facies erat, quum MANU arma virosque corriperent, et super 
se regentibus' traderent. De iisdem Lucian. Zeuxid. ο: 10. xci 
συγαναῤῥιιτοῦντες ἐς ὕψος ταῖς προνομαΐαις, quem vide. quoque 
in Musc. Encom. c. 3. WESss. 


299..4. Τὸ ud μῆκος" ἦν πηχῶν πέντε] Abinde illustravit 
Freinshem. in Curt. L. VIII. T4. 13. Wrss. 


229. 18. Καὶ περιχλασϑεὶς περὶ τὸ ϑηρίον] Quis contro- 
versiam his movisset, nisi veteres membranae ansam praeberent? 
Θωράκιον, quod ostentant, non plane: incongruum est. Machina 
erat, belluae tergo inposita, unde in hostes abs bellatoribus spi- 
cula "toR(uebantur, Ne temere dixisse videar, en Aeliani verba ex. 
L. XIII. de'Animal, cap. 9. ὃ δὲ στρατιώτης ἐλέρας ἐ eni τοῦ χαλου- 
μένου OOPAKIOY, ἢ καὶ νὴ ΖΙία τοῦ νώτου γυμνοῦ, καὶ ἐλευ-ὶ 
ϑέρου (φέρει) πολεμϊστὰς μὲν τρεῖς etc. et Auctoris Histor. Mac- 
cab., qui. ϑώραχα vocat, ἕν τῶν ϑηρίων τεϑωρακισμένον ϑώῤαχε 
βασιλικῷ b. L cap. 6. 43. Itaque id si reliquit auctor, indicabitur, 
Porum infracto et vulneribus lacero corpore éx ea maehina in ter- 
ram versum corruisse. Nihil tamen decerno, quod et vulgatum 
tueri se possit. Alia de Poro Curt. L. VIII. 14. 35. et [RT 
δ Ava. L. V. 18.5 equo et hoc discimus, superiore anno praelium 
hoc fuisse administratum, sed eius fine. Quae quidém caussa, eur 
Chremetis Archontis magistratui Diodorus suo more id contribuat, 
Wrss. 


229. 43. Tiv μὲν πέραν τοῦ ποταμοῦ] De urbibus hisce 
distinctius cap. 95. Wess. 

230. 54. Ὄντας ἑχκαιδεχαπήχεις Ex Clitarcho sumpta 
sunt, quem testem XVI cubitorum serpentibus excitat Aelian. Hist. 
Anim. XViL. 2. Mox γένη πολλὰ καὶ τοῖς μεγέϑεσι διαλλάττοντα 
exseriptor Reg. pr. voluisse videtur, sicuti πεϑήκων γένη ποικίλα 
τὴν χρόαν, μεγέϑει δὲ μέγιστα Clitarchus apud Aelian. in simia- 
rum hac venatione. WEss. 

230. 59. Τῶν δὲ χυνηγῶν Ὁ ot μὲν μέλιτι τοὺς ὀφθαλμοὺς 
etc.] Demiror, cur melle oculos laverint, cum aqua ei rei et 
aptior multo et paratior esset? Strabo aquam praetulit L. XV. 
p. 1023. eadem in historia ἐν ὄψει ϑέντες τρυβλίον ὕδωρ ἔχον 
τοὺς ἑαυτῶν ὀφϑαλμοὺς ἀλείφουσιν ἐξ αὐτοῦ. Unde ergo id mel? 
Paucis expediam, Error videtur aut ipsius Beripturid," aut ama- 
nuensium. Clitarchus, unde haec excerpta, μίλτῳ ἀλείᾳφουσιν» 
rubrica pingunt, scripserat, quod, in veteri exemplari corruptius 
exaratum , znel tandem progenuit, Accipe ipsa Clitarchi , sicuti ab 
Aeliano de Anim. L. XVIL 25. adumbrata sunt, verba: πρὸς 
τούτοις εἶ ϑεάσαιτό τινα (simia) ὑποδήματα τοῖς ποσὶ περιτι-- 
ϑώντα. μιμεῖται τὴν ὑπόδεσιν' καὶ ὑπογράφοντα τὼ ὀφϑαλμὼ 

MITAOI, καὶ τοῦτο δρᾶσαι ϑέλει. Vides ovum ovo non esse 


202 τς ANNOTATIONES 


similius. Iam ut rubricae miniique in pingendis oculis et supexci- 
liis usum veteri aevo valuisse, multis ostendam, in re cognita ne- 
cesse non arbitror. WESS. 

230. 65. ᾿Επίσπαστρα καϑάπτουσι Aclian, eodem Joc. 
εἶτα xal τούτοις ἕορμιατα ἰσχυρὰ ὑποπλέκουσι. καὶ τοιαῦτά ἐστι. 
Vertunt et laqueum subtus. validum addunt, mentem scriptoris 
assecuti, non, verba. Lege mecum καὶ τούτοις ἅμματα ἰσχυρὰ 
ὑποπλέχουσι. Namque ἕρματα huic loco non conveniunt, aliud 
indicantia, ut. vel eiusdem L. XIV. 24. | cognoscitur. Quod vero 
continuo sequitur ὅταν βούλωνται τὰ ζῶα id neminem Graeci 
moris callentem morabitur. Conf. ad L. V. 8. Wkss, 

230. 71. ᾿Εμβίσαρον] Vid. supra cap. 87. WEss. 

. .930. 76. Τὸ δὲ πάχος μόγις ὑπὸ τεττάρων — περιλαμβ.} 
Ex Onesicrito μεγέϑη δένδρων, ὥστε IITENTTE ἀνθρώποις δυσπε- 
ρίληπτα εἶναι τὰ στελέχη Strabo L. XV. p. 1017. Wzss. | 

230. 80. Ot μὲν γὰρ --- ἐξομοιοῦσϑαι | Ultimum Jongissi- 
me exterminandum, Rnop. Οἱ μὲν γὰρ — ἐπέφαινον , οἱ δὲ εἰς. 
Recte vir eruditus, cuius opinioni veteres libri auctoritatem con- 
ciliant. Sumpsit et has ex Clitarcho serpentes Diodorus ; sic enim ille 
βραχυτέρους μὲν εἶναι — ποικίλους yt μὴν τὴν χρόαν ὁρᾶσϑαι; 
ὡσπεροῦν͵ φαρμάκοις καταγραφέντας, τοὺς μὲν γὰρ XALAKO- 
ELAEIS T'AINLAE ἔχειν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς ἐς τὴν οὐρὰν xa- 
ϑερπούσας͵ apud Aelian. Hist. indu L. XVII. 2...Nam quas ille 
ταινίας, Noster pari sententia ῥάβδους vocat. De cristis serpentum: 
draconumque viri praeclari S. Bochartus Hierozoic. P. IH. Lib. lE. 14; 

p. 432. et Ez. Spanhem. de Num. Praest. Dissert. IV. p. 229.1. WEss. 

230. 83. Koi ῥύσις ἱδρῶτος αἱματοειδοῦς κατεῖχε] Ari- 
&tobulus de iisdem τοὺς δὲ πληγέντας αἱμοῤῥοεῖν. ἐχ᾿ παντὸς πό- 

ου μετὰ ἐπωδυνίας" ἔπειτα. ἀποϑνήσκειν. εἰ μὴ βοηϑήσει τις 
εὐθύς in Strabon. L. XV. p. 1033. A. Quae mihi in memoriam 
redigunt Tullum, ab haemorrhoide admorsum, et per.eiusmodi 
mortis imaginem pereuntem , in Lucani L. 1X. 809. 

— — Omnia membra 

Emisere simul rutilum pro sanguine virus. 

Sanguis erant lacrymae: quaecumque foramina novit : 

Hime: . αὖ his largus manat cruor: ora redundant, 

Et patulae nares: PUE rubet: omnia plenis Ὁ 

Membra fluunt venis: totum est pro vulnere corpus. 
Adde Dioscorid. Theriac.cap. 12. Porro δεινῶς ὑπὸ τῷν δηγμάτων 
ἀπαλλάττοντες prave mutantur in schedis quibusdam. Conf. ad Lib. 
Hil. 21. Wrss. 

230. 9]. ᾿νεψιὸς ὧν --- Ilo9ov] Regem hune ἀνειγιὸν 
τοῦ ὑπ᾽ ᾿ἡλεξάνδρου͵ ἁλόντος Strabo XV. p. 1024. A. “Πῶρον 
τὸν ἕτερον τὸν κακὸν Arrian. adpellat ήναβ. V. 21., ubi N. Blan- 
eardus in earpendo Rhodomanno ob zepotem. e. m «tre multus 
est: indignum id esse Romanis auribus vertendumque fuisse aut 


IN LIB, XVIL CAP. 90. 91. 203 


consobrinum  aut.patruelem. Bene quidem, si Interpreti consti- 
tutum fuisset, Ciceronis dictionem ubique aemulari, Tu de nepo- 
libus, ex jos vide Casaubon. ad Spartian. Hadr. c.2. Wzss. 
230. 93. Τῶν Γανδαριδῶν t2voc]In Plut, Alex. p. 699. E., 
prorsus ut Reg. sec. I “ἀνδαριτῶν. Sed vide supra L. Il. 31. Wrss, 
231. 97. Εἷς τὸ τῶν '.40grovóv ] Hoc ex Reg. 1. fideliore 
scriptura adsciscendum duxi: prope absunt ᾿«“δραισταὶ Arriani 
L. V. 22., et Orosii Adrestae sive Adraestae,ut vidit aceuratissimus 
Franc. F abris Statim καλουμένων ex Steph. correctione recipi 
poterit. WEss. Stephanus : sic: καλούμενον] Rectius. καλουμένων. 
᾿ 231. 1. Εἰς τὴν τῶν Καϑαίων χώραν] Correxi Καϑαρῶν 
vocabulum ex Arrian. L. V. 22. Stephano, e seriptis Codd, adiuto 
ab. Holsten., et Orosio III, 19. » ubi Fabricius id fieri oportere du- 
dum admonuerat. Vitiosum gentis nomen grat in Polyaeno Strat, 
IV. 3. 30. Strabone quoque L. XV. p. 1024., cui utrique medici- 
nam fecerunt viri eruditione praestantes. Satis itaque excusabor 
eorum patrocinio. Restat. de regionis situ controversia , cui origi- 
nem dedisse N. Trigautium Éxped. Sinic. L. IV.3,,.- Cathaiam non 
aliam ae Sinam videri pertendentem, adfirmat, And, Mullerus: 
traxisse enim in partes Mart. Martinium, Athan. Kircherum, lac, 
Golium, pluresque alios; secus tamen rem habere: nunquam Ale- 
xandrum victricia arma in id regnum intulisse: neque in Sina 
bene congruere, quae veteres mediique aevi seriptores, M. Paul- 
lus Venetus, Haitonus, et hoc de genere alii prodiderunt: contra 
ea in Tartariam, cuius Camóbalu metropolis, optime...Haec ille in 
Disquis. Histor. et Geograph. de Cathaia p. SO. et seqq. In qui- 
bus de Alexandro quae asseverat, haud dubie vera sunt: cetera 
non eiusdem valoris. Nam quae M. P. Venetus L. II. 25. de Re- 
gion. Orient. et Haitonus de Tartar. c. 1., ea septemtrionalem 
Sinam, a Tartaris iam tum domitam, clarissime describunt: cuius 
praecipuam urbem Cambalu, sive Chan- Balek, Sinis esse Pekin, 
dubitare prohibent observata doctissimi loseph.Simon. Assemani Dis- 
sert. de Syris Nestorian. p. 513. Neque officere huic sententiae poterit 
Alexandri transitus εἰς τὴν Καϑαίων χώραν, modo observetur, 
latius olim id nomen patuisse .conplexum Asiae eam partem, quae 
ultra Imaum montem latissime in septemtrionem ipsamque Tarta- 
riam porrigitur, quod N. Trigautius non negat et Athan. Kirche- 
rus defendit Prodrom. Copt. c. 4. WEss. Ko9apá y tuetur Heeren. 
Ideen I. 2. p. 401. 

231. 2. Tovro δ᾽ ἐχυρώϑη τὸ δόγμα etc.] Conf. Strabon. 
L. XV. p. 1024. C. et quae infra leguntur L. XIX. 33. Wess. 

231. 4. 'O δ᾽ οὖν βασιλεὺς τὴν μεγίστην etc.] Hac de urbe 
et sequente uberius Curtius L. IX. 1. 14. et Polyaen. Strat. IV. 
3. 30. Wess. . 

231. 13. Ζιόπερ ἐκ νηπίου παρ᾽ αὐτοῖς τὰ βρέφη ete.] 
Curtius sic Latine dedit: genitos liberos non parentum arbitrio 


204 εἰ ANNOTATIONES 


tollunt aluntque; sed eorum quibus. spectandi s$nfantium habi- 
tum cura »nandata est. Si quos insignes aut aliqua : membrorum. 
parte inutiles notaverunt, necari dubent. quihus gemina Onesi- 
critus apud. Strabon. dict. loco, de nuptiis, non genere et nobili- 
tate, sed electa corporum specie coniunctis , itidem consentiens. 
Qui quidem mos durasse illis diutissime videtur. iri quando 
uzores ducére volunt, verba M. Paulli Veneti sunt de Cathaeis 
TL. 1. 62. de Region. Orient. quaerunt magis pulchras quam no- 
biles ac diviles. " Undé saepe fit, ut vir nobilis et magnus paupe- 
rem ducat uxorem, sed formosam , matri illius. dotem assignans. 
bue? 

: .34.. Οὗς ἔφασαν τὰϊς τίγρεσιν ἐπιμεμίχϑαι  Ἡγντῖ- 
dam mes Indicorum canum originem exposuerunt Aristoteles Hist. 
Anim. EL. VIII. 29., Aelian. dé Animal, L. IV. 19. et L, VIII. 1. 
Gratius Cvneget. T 165., quosque ibi Ian. XL E di- 
cere bo Wrss. 

? . 45. 'O μὲν Σωπείϑης τρεῖς — ἐπηγγείλατο] Apud. 
Mcr XV. p. 1025. B. et Aelian. Hist. An. VIII. I. non 
τρεῖς sed τέτταρας. Mox ἡσυχῆ καὶ x«r ὀλίγον fuisse olim vi- 
detur, copula a sequenti voce absorpta, quo mendi genere nihil 
tiitius esse solet. Exempla si desideres, Io. B. Coteler. T. Ii. Mon. 
Graec. p. 589. inspice. Wrss.. 

232. AS. ᾿Αλλὰ τοὺς ὀδόντας ἐμπεπρικὼς] Libris suis viri 
spectatae eruditionis Ios. Scaliger et Is. Vossius ἐμβεβρυκὼς alle- 
verant: La dba etsi firmare po$set coniecturam xot ἔβρυχον τοὺς 
ὀδόντας in S. Lucae A. A. cap. VIL δ 4. et Lacaena mulier ὁδὸν- 
τα Ὀξὺν ἐπιβρύχουσά Epigranmatis Antholog. L. II. p. 293. 
inque alio Antipatri, nuper edito, ἀφρισὲν. ἐπιβούχοι σὰ y ἔνειον, 
nihil ego mutaverim. Vetat VatdactiiMd πρίειν τοὺς ὀδόντας, 
praeter alios a Libanio T.I. p. 18: 'C. usurpatum, nec intellectum 
tamen a Morello , et hoc Nostri, quamquam paullo diversius, Ex- 
cerpt. Vales. p. 253. ὃ Ζήνων τοῦ τὲ δυνάστου περιχανὼν τὸ οὖς 
ἐνέπρισε τοῖς ὀδοῦσι. Atque haee ad scriptoris defensionem abunde 
satis videntur. Addamus Epigramma, quod innuimus, post Lu- 
cubration. Hesychian. p. 336. vulgatum , quodque extricare se 
posse vir doctus miegavit: 

Αὐτά τοι τρἕσσαντι παρὰ χρέος ὦπασεν ἔδαν, 

Βαψαμένα κοίλων ἐντὸς "Ao ᾿λὰγ ὄγων, 

Mérzgo, ἅ S ἔτεχεν, «4]«μάτριε" φᾶ δὲ σίδηρον, 

Παιδὸς ἑοῦ φύρδαν μεστὸν ἔχουσα φόνου, 

* Aqoióev χοναβηδὸν ἐπιβρύχουσα γένειον, 

“]ερκομένα λοξαῖς, οἷα «Ἰάκαινα, κόραις. 

“εῖπε τὸν Εὐρώταν. ἰϑὲ τάρταρον, ἁγίχα δειλὸς 

?Ho9« οὐ τελέϑεις οὔτ᾽ ἐμὸς. οὔτε axo. 

Ita legendum. Mater Spartana filium Demetrium, quod metu fu- 
gam "vo" fuisset ingressus, interfecerat: gladiumque, filii san- 


IN LIB. XVII. CAP. 92. 93. 205 
guine madidum manu tenens, et. dentibus infrendens peremto in- 
sultaverat, quippe nec se, nec Eurota, neque Sparta digno, sed 
(à Boon vanne dieidthibi Epigrammatis. W Ess. 

54. Eig τὴν Φηγέως δυναστείαν 2uffaXcv] In qui- 
ias Led libris PAegelis et dein quarto casu Phegela ; quae 
res lan. Rutgersiura sigas ut Var. Lect. lib. Vi. 14. in Curtio 
legeret Phegel, is erat gentis. proximae rer, atque hoc loco 
(ηγέλος a recto (βηγέλ : quod merito displicuit Freinshemio, eo- 
que magis, quoniam scripti Curtiani Codd. manifesto PAegea prae- 
ferunt. Non dissimilia ad Arriani sui L. V. p. 365. .N. Blancardus 
conmentatus est, sed Freinshemii prorsus oblitus, WEss. 

232. 59. ᾿Επὶ τὸν Ὕπανιν] Hoc elegi ob L. II. 37., tametsi 
non ignorem in fluvii eius nomine v:tiatum olim fuisse. Conf. 
CI. Salmasium in Solin. p. 556. Wzss. 

232. 63. Ὅτι δώδεκα μὲν ἡμερῶν ἔχει δίοδον) Undecim 
dierum MMC: flumen per. varias solitudines iter esse apud Cur- 
tium, qui haec Diodori verbo tenus expressit L. IX. 2. 9., forsan 
non sine menda in dierum numero. De Gangis béplididiüe vide 
etiam L. II. 37. Wrss. 

232. 68. KKaoroiwxciv τό. τε τῶν πλάλσίων — ἔϑνος Gen- 
tis nomen ex Reg. pr. sed parum adiuto, instauravi: potueram 
Booicíov aut Βρασίων. quod Ab. Ortelio in opinionem venit; 
sed Προαισίων ἔϑνος praetuli, tum. quod Plut. Alex. p. 699. E. 
et Aelian. Hist. An. XIII. 8. XV. 7. XVI. 9. Πραισίους eos vo- 
cent, paeneque consentiant lustin. Xll. 8. et Orosius L. III. 19., 
ubi consentaneum. habeo Fr. Fabricium, tum vero ob reliquorum 
Codd. T'uzootoíov, a quibus hac via quam. proxime deflectitur. 
In Strabone, Plinio, Stephano Πράσιοι non magno discrimine: 
atque hos si malueris, optio enim est in ea scriptorum discordia, 
consule N. Blancardum ad Arrian. L. V. p. 365. et Harduinum 
ia Plinii L. Vf. 19. Wrss. 

. 282. 71. ᾿Ελέφαντας τετρακισχιλίους Curtius elephan-: 
tos trium millium numerum explere L. YX. 2. 4., ubi rex “45- 
grammes nuncupatur, Vide supra L. II. 37. Wrss. 

232. 77. Qc ἂν κουρέως υἱὸν νομιζόμενον ] Rex Porus in 
Curtii diet. cap., qui regnaret, inquit, mon 340do0 ignobilem 6886. 
sed etiam ultimae sortis: quippe patrem eius tonsorem, viz diurno 
quaestu propulsantem f'ámem , propter habitum haud indecorum 
cordi fuisse reginae,etc. Quae quis non miretur a Poro eum in re- 
gem criminose congeri? a Poro, inquam, ad omnem fortunae con- 
tumeliam proiecto, tonsorisque itidem filio? Accipe Helladii Be- 
santinoi in “Χρηστομαϑείαις apud Photium Biblioth. p. 1579. 
verba, Πῶρος δ᾽ ὁ βασιλεὺς τῶν ᾿Ινδῶν ΚΟΥΡΕΩΣ ἦν υἱός: 
et haec Libanii T. II. 632. A. ἀλλὰ Πῶρος οὐκ ἐκ KOYPEOX 
μὲν ἣν, Ινδοῖς δ᾽ ἐπέταξεν. Sic ea legi debent ex certissima H. 
Valesii emendatione ad. Excerpt. Diodor. p. 346. Haec enim si a 


206 .  ANNOTATIONES | 


vero nihil dissentiant, utique excusare inpudentiam Porus haud 
poterit. Ego vero haud scio, an iniuria ita rex. ille deprimatur, 
arguendique isti sint scriptores , qui Poro contribuerunt, quod 
Xandramae, Indo quoque et Indorum regi, proprium erat. Mord 
quidem certe, cui victo ob virtutem Alexander ignovit, regio ge- 
nere fuisse proseminatum, regesque habuisse cognatos, ex illis, 
quae in superioribus Diodorus, quaeque Plut, Arrianus et Curt. 
literis prodiderunt, constat abunde. WESS. 

233. 84. ᾿Αλλὰ πρωτεύων etc.] Rectius πεστεύων. Rnon. 
Videtur Cospus πιστεύων suo im Codice reperisse, estque id huic 
loco multo aptius. WEss. 

233. 07. Τὰς ὁπλὰς ὑποτετρίφϑαι συνέβαινε  Tgnotus 
erat solearum ferrearum , quibus ungulae equorum contra aspera 
et scruposa loca muniuntur, usus. Scio [s. Vossium ad Catul!. 
p. 48. ex Xenophonte eas eruere atque hinc χαλχόποδας Homeri 
equos illuminare conatum esse, sed irrita opera, ut nuper vir eru- 
ditissimus in Lexico Rustico, Rei Rust. scriptoribus Adposito, 
egregie declaravit. Refer huc potius ἵππους χωλεύοντας ἐξ YIIO- 
ΤΡΙΒΗ͂Σ ex Appiani Mithridat. p. 371. WEss. 

233. 7. Τὴν πολεμίαν χώραν ] Induci non possum, ut hoc 
damnem. Παραποταμίαν tamen si qui maluerint, quod res ad 
Hypanim flumen sit gesta, fruantur arbitrio suo. Mox περὶ τὴν 
προνομὴν ἠσχολεῖτο non spernerem, modo Codd. addicerent. Sic 
ipsemet auctor L. II. 40. WEss. 

233. 12. Τοῖς δὲ παισὶν ἐπιφορὰς ταγματικὰς ἀπένειμε] Pol- 
lucis l1.94. ἐπιφορὰ, τὸ τῷ μισϑῷ προστιϑέμενον, ὡς Θουκυδίδης, 
haec illustrant, et Thucydidis, quem innuit, locus L. VI. 31. 55πο- 
φορὰν, ne qui in cogitationem veniat ea vox, aliud indicare, Henr. 
Valesius in not, Maussaei ad Harpoerat. docebit, WEss. 

234. 21. Ζώδεκα ϑεῶν βωμοὺς ete.] Conf. Arrian. extremo 
libro V., deque aris his, monumento et termino Alexandreae expe- 
ditionis, copiosissime disputantes viros praestantissimos CI. Salma- 
sium in Solin. p. 556. Freinshem. ad Curt. IX. 3. 19. et H. Can- 
negiterum Dissert. de Brittenburgo e. 9. p. 105. Wess. 

234. 34. 'Anoqoívovra ῥώμας — ὑπερφυεῖς } : Visum hoc 
est praestabilius ob meliorum librorum concordiam. Adde, quae 
apud Plutarchum Alex. p. 700., de vanissimo hoc regis stiftituto 
leguntur. Wess. 

234. 37. ' Eni τὸν JAxsoivyv ποταμὸν] Recte id quidem et 
vere, Sed quae statim succedunt, argumento esse videntur, naves 
eodem in fluvio esse exstructas, regemque secundo isto amne Ocea- 
num versus defluxisse: quod falsum et ceterorum testimoniis con- 
trarium est. Moliti enim naves in Hydaspe Macedones sunt, eo- 
demque fluvio ad mare Alexander descendit. Itaque aut addi.i in- 
telligive debet, καὶ τοῦτον διαβὰς, ἐπὶ τὸν “Ὑδάσπην, eoque tra- 
misso, ad Hydaspem , quae Freinshemii coniectura ad Curt, IX. 


IN LIB. XVII. CAP. 93. — 96. 207 


3. 94., aut erravit auctor. Curtium certe in errorem induit, haec 
brevius exposita ita accipientem , quasi Ácesini unice omnia con- 
gruerent. Vid. Freinshem. Wkss. 

234. 42. Πεζοὶ μὲν πλείους τῶν rQiotwvotov] Longe infra 
hune numerum Curtius est L, IX. 3. 21., tametsi haec Diodori 
clare imitetur. WEss. 


934. 47. Koi διακοσίων μὲν ἀφοάκτων ete.] In diversa 
abit Arrianus * vafj. ἵν. VI. 2. at Curtius hine sumpsit züille na- 
vigia, quibus Oceanum aditurus Alexander erat. Wkss. 


234. 49. Τὰς μὲν παρὰ τὸν ποταμὸν χτισϑείσας ete. ] 
Vere, modo Hydaspem intelligas fluvium eum Strabone L, XV. 
p. 1023., aliter tamen Curtius, a Nostro in fraudem inpulsus. 
De urbium nominibus quid multa? Nicaeae citra dubium est. In 
altero Bucephalae variatur , quod equum Bucephalum et Bucepha- 
lam promiscue dixerint, Vid. Davisium ad Maxim. Tyr. Dissert. 
XIV. p. 549. Hinc urbs Bucephalus, Bucephala, etiam Bovze- 
φαλία in Plut. de Alex. Fort. p. 328. F. pro BovxegoAsía, quo 
modo in Strabone ex Stephano vir summus refingit. Τὰ Bovzé- 
qoo Aelian. Hist. An. L. XVI. 3. His adde, quae Freinshemius 
.conduxit ad extremum cap. 3. Curtiani libri noni. Wrss, 

234. 60. Τοὺς ὀνομαζομένους Zífgovc] lustum hoc gentis 
nomen videtur, nisi si Σίβας praetuleris. Ἴβους progenuit prae- 
cedentis vocis sibilus, huic summa iniuria ablatus. Certe Si5os 
adpellat Oresius L. ΠΠ. 19., Σίβας Strabo XV. p. 1008. et p. 1026. 
atque ex Dionysio Stephanus, vetus etiam epigramma, Herculis 
labores conplexum, in Reinesii Inscript. Clas. IV. xii. p. 347. et 
Donii Clas. I. p. 34. EIII TON INZON H.AOE IIOTAMON 
KAI IIOAIN ἩΡαχλείαν ΤΑ͂Ν EN SIBAIX OIKIZEI. lta 
hiatus recte explebitur. Heraclea indicatur, quam in [ndiae fini- 
bus Stephanus sitam fuisse prodidit, et ante eum Plinius L. VI. 16. 
Porro vitium, quod gentis nomen maculaverat , detergere aggressi 
sunt feliciter Fr. Fabricius ad Orosium loco dict., Salmas. in Solin, 
p. 700. , Freinshem. not. ad Curt. IX, 4. 9. ut mirum omnino 
accidat, Th. Reinesium, perspicacissimi virum ingenii, EN ΣΙ- 
DB.AIZ antiqui marmoris tolerare noluisse, WEss. 


235. 73. Καταλαβὼν — ᾿“γαλασσεῖς ἡϑροικότας ete. ] 
A Curtio vertuntur, xz peditum millia alia gens in ripa flumi- 
num opposuerat, quam amne superato in fugam conpulit, in- 
clusosque moenibus oppugnat. puberes interfecti sunt: ceteri 
venierunt. Unde conficio, voces εἰς τὰ σπήλαια xol, quas fide 
membranarum induxi, ab eo lectas non esse: scripsisse praeterea, 
Agalassenses — opposuerant, quos amne — conpulit. Quorum 
prius perspicue elicitur ex vocabulis 4114 GENS, posterioris vesti- 
gia durant illis in libris, e quibus quo amne profertur. Sed vide- 
rint eruditiores. Wkss. 


208 —ANNOTATIONES 


235. 83. 4i δὲ τὴν ὀργὴν ἐμπρήσας τὴν πόλιν) Ipsi despe- 
xata salute ignem subiecere tectis, δὶ fides Curtio IX. 4.6. Wrss. 

235. 97. Tic δὲ ναυαρχίδος καταῤῥάκτῃ — περιπεσούση.ς] 
Ipse rex in rapidissimos vorlices incidit: quibus intoria navis, 
obliqua, et gubernaculi. inpatiens. agebatur. Iam vestem de- 
fraverat corpori, proiecturus semet in flumen; umicique ut 
exciperent eum, haud. procul nabant: sic Nostrum secutus Cur- 
tius, καταῤῥάχτην eleganter circumscribens. Tu de vera vocis 
potestate consule Eustathium i in Dionysii Perieges. v. 290. WEss. 

935. 9. Τοῖς θεοῖς &vos] Alibi in simili loco dixit ἔϑυσε 
σωτήρια" sequente item pagina, ὁ δὲ ᾿Ἵλέξανδρος διαδίθεις ἐχ 
τοῦ τραύματος, καὶ ϑύσας τοῖς ϑεοῖς σωτήρια. Pro Συραχούσας 
autem , quod statim sequitur, videndum quod urbis vel potius 
regionis nomen reponi possit. STEPH. 

235. 10. 'Ouotoc "4γιλλεῖ διαγωνισάμενος Deseribitur cul- 
tissimis Versibus a Poéta Il. Q, 305. et seq. id certamen. Wkss, 

235. 12. "Bondi aadobit] Mendosissime pro 'OZvóoazoc. 
Ruop. Vitium, quod in Cospi libro fuisse non videtur, diu est, 
cum ad Orosium L. III. 19. emacularet Fr. Fabricius. Erant Oxy- 
draeae rei militaris usu praestantes, ut praeter Diedorum profite- 
tur Philostratus de Vit. Apollon. L. IL. 33. Wzss. 

236. 25. Τῶν Viggo sen τις; Ζ“ημοφῶν ὄνομα Con- 
meminit hominis Curt. ΙΧ. 4. 98. et vatem vocat. Fuit non ex 


augurum, ut Interpres, sed haruspicum natione: nam et rex si 


quis, inquit, te (Demophon) arti tuae intentum et extra spectan- 
tem sic interpellet apud eundem Curtium , et constat ex Appiano 
Civil. Bell. L. II. p. 852., cor extis: defuisse sacrificanti in Oxy- 
dracis Alexandro, idque argumentum inminentis periculi fuisse 
creditum. Néque his obstat διά τένων οἰωνῶν προδηλοῦσϑαι; quod 
statim. consequitur: latissime enim porrigitur vocabuli eius usus, 
docentibus Criticis ad Aristoph. Av. v. 720. et Sophoclis Oed. 
Tyr. v. 52. Wzss. 

236. 28. Zhónto ἠξίουν] Lege ἠξίου. Ruop. 

236. 40. “Αρπάσας κλίμακα etc.] Conf. Arrian ' vof. 
VI. 9., qui in Mallis urbem fuisse positam admonet. Vulgo tamen 
Historici in Oxydracis eam locant, qua de re Freinshemius ad 
Curt. ἢ. IX. 4. 26, et Hemsterhusius in Luciani D. Mort. XIV. 
5. WESS. 

236. 54. 'Mvéziov — τῆς ἰδίας εὐπραξίας} Εὐδοξίας si 
qui velit ex Reg. primo, illi non admodum reluctabor; servari ta- 
men et vulgatum potest. WESs, 

236. 60. Ζούτῳ τῷ ϑυμῷ παραστὰς] Putes prima fronte 
τούτῳ referri oportere ad τείχει. ut rex animose ad murum cor- 
pore applicito Indos irruentes exceperit. Προσήρεισε τῷ τείχει τὸ 
σῶμα, et ἐρεισϑεὶς πρὸς τῷ τείχει de Alexandro in "temerariae 


huius pugnae descriptione Plut. Alex. p. 700. D. Arrian. L. VI. 9. 


IN LIB. XVII CAP. 96. — 100. 209 


Nota quoque sunt de confidente et animosa pugna ϑυμῷ μάχεσθαι 
et ϑυμιῷ χωρεῖν ex Xenophont. Agesil. p. 62. ed, Oxon. et Pau- 
san. L. ^X. 91. p. 848. Ego aliter sentio, et vocem hanc, seu 
τοιούτῳ potius, cum sequentibus artissime, sicuti factum ab Inter- 
prete, 'connecto, ut ea sit sententia , tanta animi fiducia ac prae- 
sentia regem fulese usunt, Παράστασις et παράστασις διανοίας 
in Polyb. i. lil. 84. et V.9., παράστασις τῆς ψυχῆς in Excerpt, 
Valesian. p. 250., et frequens obvium ψυχῆς παράστημα firmant 
hanc cb πιὰ inque primis id, quod de Tyriis huius lib. cap. 
43. ipsemet auctor ταῖς ψυχαῖς οὕτω παρέστησαν πρὸς τὸν κίν- 
δυνον. Recpudiandum itaque est glossema, quod Reg. 1. gramma- 
ticus inculeavit, WEss. 

237. 65. Τέλος δὲ τοξευϑεὶς Sic scripsi deleto articulo, 
qui principio harum vocum sedem occupaverat. Supr. c. 25. τές 
Aoc 0e πρὸς αὐταῖς ταῖς πύλαις ἔπεσον τινες. et cap. 28. τέλος δὲ 
᾿Εφιάλτην — ἠνάγκασαν. atque ita locis infinitis. De vulneribus, 
quibus Alexander adfectus fuit, videndus praeter Arrian, et Cur- 
tium est Plut. Alex. p. 700. et Fort. Alex, p. 344. D. cum Ap- 
piano Bell. Civil. L. Il. p. 852. , Wrss. 

237. 73. 1Π]ευχκέστης εἷς τῶν ὑπασπιστῶν εἴο. Gloriam 
defensi servatique regis plerique omnes Peucestae vindicant: pauci 
erant, qui Ptolemaeum in praecipuam laudis eius partem vocabant, 
eum Σωτῆρα propterea dictum professi, male tamen contraque ip- 
sius Ptolemaei testimonium apud Arrian. L. VI. 11. p. 248. Plu- 
tarchus de Peucesta ceteris adsentitur in Alex. p. 700. D., at 
Orat. de Fort. eiusdem regis I. p. 327. B. et II. p. 344. D. Pto- 
lemaeo salutem defensionemque Alexandri eontribuit. WESss. 

237.82. Oi κατὰ τὴν Βακτριανὴν ete. κατοικισϑέντες] Lon- 
ge haec uberius apud Curtium L. IX. 7. et Nostri L. XVIII. 7. Wrss. 

237.96. Κόραγος) Κόῤῥαγος Aeliano Hist. Var. L. X. 22., 
ubi paullo diversius singulare hoc certamen describitur. Horratas 
Macedo , sed mendose, ut viri docti monuerunt, in Curtio IX. 7. 
17. Visus autem est ropriase sibi duumviros hos in eleganti gem- 
ma L. Begerus Thes. Brandenb, T. 1. p. 103., gravis armaturae 
militem et nudum alterum, sed clypeo instructum galeaque muni- 
tum repraesentante: quae quidem in Dioxippum non bene cum 
congruerent omnia, maluit fraudis Diodorum et Curtium reos age- 
re, quam dubiae falsaeque opinioni nuntium remittere. Ego vero 
factum id nollem: eui enim bono? Ceterum certamen hoc non mul- 
tum ab illis discrepat, in quae levibus ex. offensis saepe nostra 
tempestate descenditur: concurritur, horae momento alter ambove 
animam mutuis vulneribus effundunt, quam pro salute patriae, viri 
si essent, et in hostem pugnantes, honestius et gloriosius insume- 
rent. Sed ea rabies multos adeo incessit, ut sui, patriae, sanctis- 
simaeque religionis, cuius se studiosos adfirmant, plane sint pro- 
digi, WEss. 

Vor. If. 14 


210 ANNOTATIONES 


237.99. ᾿49λητὴν ἄνδρα καὶ — ἐστεφανωμένον Victor 
Olympiae fuerat renuntiatus et quadrigis propterea in patriam ur- 
bem invectus. Conf. Diogen. Laert. Vl. 43. et Aelian. Hist, Var. 
XH. 58. Wess. 

237. 10. Ἔχων πῖλον σύμμετρον Sic libri omnes. Curtius 
vero, Dioxippus oleo nitens et coronatus, laeva puniceum ami- 
culum, dextra validum nodosumque stipitem praeferebat, nulla 
pilei, qui quoque homini uncto et coronato minime conveniebat, 
mentione, ut neque apud Aelian. L. X. 22. Var. H. Stipitis 
vero seu clavae conmemoratio necessaria erat, sicuti, quae se- 
quuntur, ostendunt clarissime. Vellem itaque sbpipkdid legeretur 
ἔχων ῥόπαλον σύμμετρον; quem ad modum refingendum esse ani- 
madvertit Celeb. 'T. Hemsterhusius ad Lucian. Necyomant. cap. 8. 
Certe ita ni legeris, quid fiet verbis τὴν πρόσοψιν Ηραχλεωτικὴν 
εἶχε, quid ceteris? Herculesne pileo conspicuus erat? Imo vero 
clava, qua sese omnes, qui Heroem istum aemulabantur, iactabant, 
uti Macedo Themison apud Athen. L. VII. p. 290. A. et ceteri, de 
quibus. ad Lib. 1. 24, Suspicor aut lacerum ῥοπάλου fuisse vocabu- 
lum, aut amanuensem eius loco Latinorum πῖλον substituisse, men- 
doque ansam préshoiusn Wess. 

238. 24. Σάρισσαν προβεβλημένος ἐπεπορεύετο ] Lucian. 
Dial. Mort. XXVII 4. ὃ μὲν yàp ἐπήλαυνεν εἰκοσάπηχύν. τινὰ 
κοντὸν προβεβλημένος. Appian. Syr. p. 159. καὶ τὰς σαρίσσας 
ἐν τάξει πυκνὰς προυβάλλοντο. Item p. 175. ὅμως δὲ τὰς σα- 
oíccac ἐκ τετραγώνου προβαλλόμενοι πυκνάς. atque eum in mo- 
dum saepe. Vide Supra L. V. 30. Wess. 

238. 31. “Ὑπέσυρε τὰ σκέλη Pedibus repente subductis 
arietavit in terram bene Curtius. Luctatorum est ὑποσίρειν τὰ 
σχέλη, ut adversarios in terram déiiciant. ldem ὑφέλκειν τὼ πόδε 
Lucian. D. Deor. ΚΠ. 8.. ὑποσπᾷν καὶ ὑποσχελ ἔζειν de non Cred, 
Calumn. c. 10., ὑποσχελίσαντες. καὶ δάξαντες εἰς τὸν βόρβορον 
Demosthen. adv. Conon, p. 689., tum ἑλκύσαι τὸ σκέλος Io. Chry- 
sostom. T. ΠΙ, p. 164. E., cui venuste etiam ὑποσύρειν τὴν &U- 
voixv ibid. p. 197. D. meretrix dicitur, quae subdole benevolen- 
tiam sponsi in se a sperata avertit, et ὑποσύρειν τὸν ὄγκον arte 
quadam fastum alteri minuere T. Iv. p.753. E. Alioqui ὑποσυ- 
ρύμενος ποῦς. cum lubrica et cedente in arena difficulter progre- 
ditur Lucian. de Gymnas. cap. 27. Wrss. 

238. 40. IAnzj& ταινιούμενος ] Vide Is, Casaubonum in Ne- 
ron. c. 25. Suetonii. Solebant hoc honore aut floribus ingestis 
athletas amici excipere. Thucydides L. IV. 121. de Brasida. ἐδίᾳ 
δὲ ἐταινίουν τε xal προσήρχοντο ὥσπερ ἀϑλητῇ. Appian, de Ci- 
vil. Bel. iL. p. 732. xoi παφέπεμψαν αὐτὸν (Curionem) ἀνϑοβο- 
λοῦντες ὥσπερ ἀϑλητὴν μεγάλου xci δυσχεροῦς ᾿ἀγῶνος" quem 
quidem honoris Puto. bene de se meritis negare non solebant. 
Firmus, Caesareae Cappadocum praesul, Epist. XVIL p. 298. ται- 


IN LIB. XVII. CAP. 100. — 103. 211 


γίαις v υμᾶς ἀναϑοῦμεν, ὡς εὐεργέτας. eque hoe movebat militum 
eos, quorum ὃ μὲν ἐστεφάνωσεν, ὃ δὲ ἐταινίωσεν abeuntem "Tes 
leutiam in Xenophontis Rer. Graec. L. V. primore, Wrss. 

239. 63. Νοῦν δὲ μικρὸν Subtili ingenio praeditum In- 
terpres, quod minime laudo. 'Ansam tamen praebuit N. Blancardo 
ut ad Arrian; L. VI. p. 405. νοῦν μακρὸν potius legeret, quam 
cum vulgatis μικρόν. Caussam addit: παηὶ μαχρὰ Hesychio ὁ- 
ponuntur μεγάλα. et Dioxippi oótrectatores difficulter coniungt 
posse rebantur ingenii magnitudinem et eximium roboris corpus. 
Nimis profecto arcessitam et subtilem! Sensum habere conmunem; 
egregium Dei donum est: contra permolestum omnibus accidit 
σμικρὸν εἶναι τὸν νοῦν, quod de Papia Uieropolitano Eusebius 
Hist. Eccles. L. HI. 39. Atque hoc illi spectabant, qui Dioxippi 
temerarium arguebant consilium, Verte ergo, rem gravem et mo- 
lestam videri, magno corporis robore et inilibers ingenio esse 
praeditum. lta μεγάλῳ apte μιχρὺς opponitur. Wess. 

239. 66. llapóvu μὲν οὐ χρησάμενος etc.] Evenit Dio- 
xippo, ut esset 

Clarus postgenitis: quatenus , heu nefas, 
Virtutem incolumem odimus, 
Sublatam ex oculis quaerimus. invidi, 
ut cultissime Horatius L. lil. Od..xxiv, 30. Wess. 

239. 73. Εἰς τὴν γώραν τῶν --- Σαμιβαστῶν)] Videtur esse 
᾿βαστανῶν ἔϑνος Arriani L. Vl. 15.; Curtius vocat Saóracas, in 
ceteris Nostri vestigiis, ut fere solet, inhdereris L. IX. 8. 4. Nam 
τὴν Σαβοῦτα Σινδοναλίαν Strabonis in XV. p. 1026., quam vir 
magnus €um hac regione contendi posse censebat, aliorsum referri 
oportere optime perspexit Freinshemius ad Curtii dict. cap. sect. 13. 
et postea lac, Gronovius in Arrian.24vof. L. VI. 16. WEss. 

239. 90. Ὀνομαζομένους δὲ Σόδρας xci Ἰϊασσανοὺς 
Massanos plerique praetereunt, Sodrae non alii videntur ac óy- 
δοι Arriani L.VI. 15., ubi et urbis ab Alexandro eonditae mentio, 
In Dionysii Perieg. v. 1142. Yaádopt, Wkss. 

239. 96. Eic τὴν Πορτιχάνου δυναστείαν énffoAov] Con- 
iungit horum regum ditiones Strabo, virorum doctissimorum cura 
instauratus, L. XV. p. 1026. τὴν τοῦ ΠΠουσικανοῦ, χαὶ τὴν Σά- 
fov, τὰ Σινδόμανα, καὶ ἔτι τὴν Πορτικάνου" ubi Ὀξυκανοῦ 
cum Gronovio ut refingas, nulla caussa est. Namque etsi Portica- 
num Arrianus Oxycanum vocet, Strabonis scriptura adfirmatur a 
Diodoro et plerisque scriptis Curtii Codd. L. IX. 8, 12. Wkss. 
|. 239. 4, Τὴν «e Σάμβου βασιλείαν Sic et Aicrisn s regeni 
adpellat. Sabum aut Saóbam ali, de quibus Raderus et Freins- 
hem. ad Curtii dict, locum. WkEss. 

240. 14. ^Hv ὀνομάζουσιν ““ρματήλια Ἵ Nihil muto, quam- 
vis ρματα schelae veteres haud paucae dus ap ὦ Mox πόλιν 
“Ἱρματηλίων servant omues, Scripsi vero ἐὰν ἐπεξέωσιν ex Reg. 

115 


212 ANNOTATIONES 


pr. oratione ipsa expostulante. Rex enim Alexander apud Curtium 
iubet quingentos Agrianos moenia subire, et sensim recedentes 
elicere extra muros hostem , sequuturum profecto, si fugere eos 
crederet. "s 

240. 22. Mev. ὀλίγον Me? ὀλίγων. Ruop. IMez ὀλίγων] 
Correxi labem, negligentia librariorum saepe his libris illatam. 
Vid. L. XIII. 75. XIV. 98. Wzss. 

240. 33. ᾿Ιδρῶτας ἐχπίπτειν συνέβαινε] S Sic praestare Rho- 
domannus pulchre vidit. Putes etiam ἰχῶρα ἐκπίπτειν fuisse olim,- 
quomodo in non dissimilis veneni compositione. Iulius Africanus 
Cestor. p. 200. ταῦτα obyxontt, ὡς ἰχῶρα ; γενέσϑαι τὰ πάντα. 
Certe ita ni dederit, per ἱδρῶτας sanguinem sive serosum illum 
humorem intellexit, qui ex serpentium putrefactarum corpore ex- 
cernitur. WESS. 

240. 49. "iov γάρ. 7i] Ἴδιον δέ τι. Ruop. 

240. 53. Οἰχείας τῆς φιλανθρώπου βοηϑείας ἔτυχεν] Non 
dubito quin hic desideretur substantivum quod cum φιλανϑρώ- 
που iungatur. Id autem fuerit fortasse ψυχῆ 6 vel aliud huiusmo- 
di. Srr»u. Sic forte corrigendum, οἰχείας τῇ φιλανϑρώπῳ δια- 
ϑέσει vel γνώμῃ βοηϑείας. Dativus enim magis convenire videtur 
propter τὴν εὐφωνίαν, quam genitivus. ΗΟ. Haud quidem male 
viri docti, Lenior tamen sociis erit si aut τοῦ φιλανϑρώπου 
aut τῶν φιλανϑρώπων correxeris. Namque ita solet auctor τὰ qu- 
λάνϑρωπα et τὸ φιλάνϑρωπον adpellare omne humanitatis stu- 
dium atque officium : πάντων τῶν φιλανϑρώπων τυγχάνειν Lb. 
XIIL 3. πολλὰ πράττειν φιλ ἀνϑρωπα L. xvi. 67. Quin de 
ipso hoe Ptolomaeo, διεβεβόητο ἢ τούτου χρηστότης — καὶ φι- 
λάνϑρωπον L. ΧΙΧ. 54. WESss. 

240. 54. Ka9' ἣν ἔδοξεν δρᾷν δρόκοντα βοτάνην etc.] 
Rem sic narrat Cicero lI. Divinat. cap. 66. qut (Alexander) cum 
Ptolemaeus, familiaris eius, in praelio telo venenato ictus esset, 
eoque vulnere summo cum dolore moreretur ; Alexander adsi- 
dens, somno est consopitus. Tum secundum quietem visus ei di- 
citur draco is, quem mater Olympias alebat, radiculam ore fer- 
re, et simul dicere, quo illa loco nasceretur, (neque is longe 
«berat ab co loco) eius autem esse vim tantam, ut Ptolemaeum 
facile sanaret etc. , Neque aliter Strabo L. XV. p. 1052., addens 
prudentissime, &xóc δέ τινα μηνύσαι τῶν εἰδότων" τὸ δὲ μυ- 
ϑῶδες προσετέϑη κολακείας χάριν. Cuifacile adsentior, non item 
ilis, qui herbam istam ristolochiam fuisse censent ex Cicerone 
L. I. Divin. c. 10., sed male intellecto. Tu confer P. Victorium L. 
VI. Lect, Var. c. 3., et quae uper ad Ciceronem conmentatus est 
Davisius. Wrss. 

241. 68. Koi μεγάλα μὲν καὶ πολλὰ ἐχπώματα etc.] Mul- 
to haec distinctius Arrian. vof. VI; 19. Viso Oceano Alexander 
vestigia tandem relegere coepit, sed paene invitus: namque 


IN LIB, XVII, CAP. 103. 104. 213 


Unus Pellaeo iuveni non sufficit orbis, 

Aestuat infelix angusto limite mundi 

Ut Gyarae clausus scopulis parvaque Seripho. 
sicuti de eo canit Iuvenalis Sat, X. 178. Wrzss. 

241. 73. Εἰς τὰ YoA«] Utra certior sit scriptura Tao 
an Ὕαλα non audeo decernere, Nomen urbis plerique omnes si- 
lentio praetereunt. Wkss. 

241. 76. Τῶν xazà πόλεμον ἡγούμενοι. πραττομένων δὲ 
etc, 1 Sunt haec exscriptorum culpa confusa. Dederat auctor τῶν 
κατὰ πόλεμον πραττομένων ἡγούμενοι" τῶν δὲ γερόντων, utbene 
Rhodom. in Add. Valebat in his Indis, quod Spartae legibus receptum 
erat, ut binos haberent reges, quorum ea in urbe alter ex Eury- 
sthenidarum semper erat familia, e Proclidis alter, Regibus adpo- 
siti erant senatores, γέροντες , summi reipublieae moderatores et 
quidam quasi domini. Unde ἐπιστατοῦντες ἅπασι τοῖς πράγμασι 
Isocrati Paneg. p. 389., quique eum in senatum allectus τῶν» πολ-- 
λῶν δεσπότης Demostheni Or. in Leptin, p. 300. Plura alia hoc 
de senatorum consessu N. Cragius de Laced. Republ. L. 1V, 3., cu- 
ius observatis adiungi elegans potest locus ex Árchyta apud ko. 
Stobaeum Tit. XLI. p. 269. Wxss. 

241.79. Τὸν δὲλοιπὸν στόλον παραδοὺς Νεάρχῳ ete.] Con- 
ferri debet Curtius IX. 10. 3. et Arrian. 44vof), L. VI. 21. Wess. 

241. 87. Τοὺς μὲν γὰρ ᾿“ρβίτας ἢ Una duntaxat transpo- 
sita litera genti suum nomen reddidi, nihil Is, Vossio ad libri sui 
marginem dissentiente. Ab Indiae fluyio Arbi accolae ρβιες ἢ 
* dolls, Stephano teste in "Ζρβις, dicebantur: subinde etiam 
Arbii, Arabitae, ᾿“«ράβιες Plinio, Curtio et Arriano, quemadmo- 
dum operose ostendit ΟἹ. Salmasius in Solin. p. 829,, cui omnia 
debet ad Arrian. suum L. Vf. p. 418. N. Blancardus. Wkss, 

24]. 90. "Eni τὰ Νεωτερίδος ὅρια] Lege Νεωρίδος. Rnop. 
Vn τὰ ^ Doiríooc ὅρια] Sic correxi, cuius instituti caussam aequis 
arbitris me probaturum confido. Primo citra controversiam mendi 
macula adspersum est vulgatum, Deinde gentem plerique omnes 
scriptorum "Qozírac sive ᾿ρίτας nuncupant, nisi si qua simili 
vitio sint pravi. Hoc amplius, Oridis et dein Oritarum nomen, 
quod Cospus ex suis schedis expressit, a correctione mea parum 
aut nihil deflectit, - Quin ipsemet auctor extremo cap. 105. eos 
Oritas clarissime adpellat, ut dubium esse nequeat, quin simili 
modo regionis nomen et hie scripserit. Habes rationum momenta, 
quibus Νεωτερίδος et infra ΝΝεωρετῶν titulum inmutayverim. Ac- 
cipe nune vitii originem, quam Freinshem. ad Curtii L, 1X. 10. 
6. hanc reperit. Scriptum fuisse HPIT AZ, ut H esset ἐπίση-- 
pov et adspiratio duntaxat, non litera: librarios usum eiusmodi 
adspirationis non capientes, eam in proximae figurae literam iN 
conmutasse, sie ex HOPIT ATZ progenitos esse INOPIT.AACS, 
et tandem NEOPIT.AS. Acute ille quidem , sicuti et Berkelius, 


OpA. ANNOTATIONES 


gemina hís et germana conmentatus ad Stephan. in ᾽.4λεξάνδρεια, 
si tamen vere. Sed id mitto quaerere, quandoquidem de morbo et 
medicina constat. Mox cultius visum κατήντησεν" εἷς τρία δὲ — 
— διελόμενος, τοῦ uév πρώτου. ex Reg. pr. WEss. 

241. 94. .““εηλατεῖν προσέταξε Πτολεμαῖον] Probum foret 
Πτολεμαίῳ schedarum veterum, si et Ζεογνάτῳ praeferrent: quod 
cum non innovent, neque ego muto, Wrss. 

242. B. “ιμένα μὲν εὑρὼν (xAvarov] Videnot. in L, III. 
44., ubi his similia Dionis Chrysostomi ab inpetu H, Valesii li- 
beravimus, Plutarchus accedat patronus T. II. P. 778. C. xo vot 
᾿Επίχουρος τἀγαᾳϑὸν £v τῷ βαϑυτάτῳ τῆς ἡσυχίας, ὥσπερ ἐν 
ARA Y. ΣΤΩΪ λιμένι καὶ κωφῷ , τιϑέ ἕμενος. et incertus scriptor 
Peripli Ponti Euxini p. 146. ed. Gronov. ἀπὸ δὲ χριοῖ; μετώπου 
εἰς Πὐβούλου λιμένα --- ἐνταῦϑα λῳιὴν ἄχλυστος. Non dissimili 
sententia ἄκλυστον xol ἥκιστα ἐπικίνδυνον ὕδωρ et ἄχλυστον xal 
γαληναίαν θάλατταν dixit Aelian. de Animal. L. XIII. 18. 19. 
Ceterum Alexandrea haec πόλις Νεαρτῶν Stephano Byzantino pro 
᾿Ωριτῶν. recte corrigentibus Holstenio et Berkelio. WEss, 

242. 17. Bro Aor dut βορὰν τοῖς ϑηρίοις]} Praepositio- 
nem alias in terras exsulatum ire iussi,. Πίασαν τοῖς κυσί τὲ καὶ 
ὄρνισι βορὰν ipsa. Lexica dabunt. Poéta principio Il. 74. αὐτοὺς 
à? ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν Οἰωνοῖσί τε πᾶσι. Porro non multo di- 
versum sepulturae genus Hyrcanis et Bactriis attribuit Eusebius 
Praep. Evangel. I. 4. p. 11. D. Wess. 

242. 26. Σιτοῦνται δὲ và ἐχβαλλόμενα ete.] Vide L. III, 
1. et seqq. tum Strabon. L. XV. p. 1050. et gemina memoriae 
prodentem Arrian, Indicor. cap. 29. etc, Wkss. 

242. 30. Ἥ τε δύναμις τῶν Maxtóvov 799u50s] Moce- 
donum famem et incommoda, quae hoc itinere subierunt, copio- 
sius exsequuntur Strabo XV. p. 1051., Arrian, Z4»o. L. VI. 23. 
seqq. et Curtius L. IX. 10. 12. Wrss. 

249. 42. Koi^4gíav] Sie saepe infra: alias * Aoslay vo- 
care solet, Salmas, in Solin. p. 827. confer, WEss, 

242. 45. Καὶ τὰ νωτοφορεῖν εἰωϑότα τῶν φορτίων] Ver- 
borum series videbatur requirere τὰ — εἰωϑότα τῶν Lv, aut 
τῶν φοραδίων. quod posterius mihi in cogitationem venisse. non 
diffiteor. Φοράδες et φοράδια equae. sunt Dasil. Magno Epistol. 
303. et Gregorio Nazianzeno in Testamento, ltaque τὰ γωτοφο- 
θεῖν suSdza τῶν φοραδίων equae erunt clitellariae, lta vero si 
nolis, neque enim pro voce serioris Graeciae pugnare consultum 
arbitror, ellipsi subveniendum structurae est, Dixit alibi auctor 
τῶν ὑδάτων κομιοῦντας. alio loco κλέπτοντα τῶν βοῶν, τινὰ et 
τινὸς reticens. Quod et hie deerit, sive τῶν φορτίων sequenti- 
bus connectas, ut Dasil permittit, comma nullum interponens, 
sive praecedentibus, Wkss, 


243. 52. Τῶν ᾿Ωριτῶν τινες ἐπιϑέμενοι ] Haec. ipsa est 


IN LIB. XVIL CAP. 104. — 107. 215 


Diodori manus, quam ὀρδιείων substituto vocabulo turpiter foc- 
.daverant, Gentem, uti diximus, "Doírac et 'Dos/roc, quorum prius 
verius, teste Eustathio in Dionys. v. 1096., adpellant, Ad eam 
domandam ab Alexandro relictus erat Leonnatus. Conf. Arrian. 
Indic. c. 23. et Curtium L. IX. 10. 19., qui tamen de praelii suc- 
cessu paullo aliter. WEss. 

243. 60. Kai ué9 xal πότοις χρώμενος κατὰ τὴν etc. ] 
Habet hinc Curtius dicto loco, nec praeterit Plut. Alex. p. 702., 
nedum Arrian. 24v«(j. L. V1. 28., rem tamen ipsam in fabulam ob 
silentium Ptolemaei et Aristobuli deputans. Wkss. 

943. 65. Τῆς δ᾽ εἰς τοὺς — Ouaflor9sonc] Conferendus 
est Curtius principio libri decimi. Wrss. 

243. 7 5." Ev τινι παραϑαλαττίῳ — Σαλμοῦντι] Urbis no- 
men, quam in Carmania fuisse ex Arriano conficias L, VI. 28., ab. 
áliis negligitur. Fabulam Satyricam sub hoc tempus conpositam et 
actam dabit Athenaeus L. Xll, p. 595. D,. Wxss, 

243. 87. Παραδόξους νήσους τε ὑὁρᾶσϑαι ete.] Mallem 
prius vocabulum aut hinc abesset longissime, quippe ex praece- 
dentibus temere repetitum, aut certe in παραδόξως. quo modo 
paullo ante Reg, pr., conmutaretur, Wxss. 

243. 95. 10 μὲν πρῶτον ἀπελπίσαι τὸ ζῆν 1 Supra Gelon 
τοῦ ζῆν ἀπελπίσας b. XI. 38., quod et hic recipi posset, nisi τὴν 
σωτηρίαν ἀπελπίζειν Polybius IL. 34. IV. 69. et ἀπελπίζειν τὰ 
πράγματα Noster L, XIX. 36.49. τὴν ἐπιβολὴν ἀπελπίζειν alia- 
que eiusdem formae haberent plura. Wxss, 

243. 98. Πρὸς δὲ τούτοις, τῶν σαλπίγγων ἐνιεμένων) Non 
utor additamento Reg. 1., quod satis quidem cultum in Pausaniae 
L. IV. p. 298., hic invenustum. Σάλπιγγας évieéyac, rarius uti- 
que obvias, stabilit Philo Belopoeic, p. 98. xai ϑόρυβον πολὺν 
ποιεῖν, καὶ τὰς σάλπιγγας ἐνίεσϑαι κατὰ và ἰσχυρότατα τῆς πό- 
λεως. ϑῖο lego, Edebatur ἀνέεσθαι, quod incongruum. Porro de 
monstris his marinis Arrian. [ndicor. c. 30. et Strabo L, XV. p. 
1056. Wrss. 

244. 5. Τοῖς Σουσιανοῖς ὕροις} Lego τοῖς Ζουσιανῆς ὅροις. 
Habemus autem nomen hoc Σουσεανὴ cum alibi, tum p. 597. initio, 
εἰς δὲ τὴν Σουσιανὴν καταντήσας. STEPH. Nolo admodum refra- 
gari viro doctissimo. Quum tamen Σουσιανὴν χώραν, Σουσιανὴν 
χκιύμην dixerint veteres, Stephano auctore, et τὴν Σουσιανῶν γῆν 
Arrian, 24vof. L. VI. 28. p. 270., patrocinium ὅροις Σαυσιανοῖς 
non omnino defit. Wkss, 

244. 9. Βεβιωχὼς yàp ἔτη τρία τιρὸς τοῖς etc.] Conf. Stra- 
bon. L. XV. p. 1045. B. Arrian. L. VIE. 3. etPalladium de Brach- 
manib. p. 20., de Calano non optime existimantem, tum Origen. 
QiLocoq. cap. 24. p. 906. ed, Paris. Wtss. 

244. 23. 14zoXov9rjouc τοῖς ἰδίοις δόγμασιν] Antimam cen- 
scebant inmortalem et corporis exsolutam vinculis beatissimum 


216G ANNOTATIONES 


aevum agere Brachmanes. Cupide proin, ubi ad flammam sese ad- 
plicuerané, et sine gemitu adurebantur, |Docent Lucian. de Pere- 
grini Morte c. 25. et Porphyrius de Abstin, L. IV. 18. Hinc et 
Zarmarus Imp. Augusti aetate ex eadem Gymnosophistarum secta 
Athenis sese exurit apud Dionem Cassium L. LIV. p. 603.. WkEss. 

244. 96. Ot μὲν μανίαν αὐτοῦ κατέγνωσαν etc. | Neque 
illi iniuria, Haud sane virile est, sed stolidum, igni corpus absu- 
mendum tradere, ut morbi senectutisve inconmodis libereris. Sed 
Indis aliud visum.. Cicero Calanum óarbüarum et indoctum vocat, 
mortis obitae constantiam non condemnans Disput. "Tuscul. L. H. 
91. Wzss, 

244. 30. Eig Novoav] Fortasse rectius Σοῦσα quam Xo« 
O0», ut statim post eig τὰ Σοῦσα. Nam et hic author in genitivo 
Σούσων non Zo?voyc, imn dativo “Σούσοις non: Xovoy solet dice- 
ye: et alii soriptores habent quidem et ipsi Σοῦσαν interdum, sed 
vix usquam cum omnium veterum exemplarium consensu. Ut apud 
Plut. de Alex. Fortuna (p. 326.) legitur, ἐγὼ δ᾽ εἰς Σοῦσαν νικῶν 
àv “ρβήλων ἀναβέβηκα. Ya, ow) legitur in vulgatis editio- 
nibus: sed veteres codices habent Σοῦσα. "Noluimus tamen ih hoc 
nomine, sicut nec in multis aliis, ex duplici nostrorum exempla-- 
rium scriptura unam facere. STEPH, Ei; Xovoo] Cum Reg. pr. 
Σοῦσω praeferat, caussa nulla fuit, eur sperneretur. De nuptiis 
Alexandri eum Statira, Darii filiarum maxima, Plut. Alex. p. 703. 
E., et Arrian. Z4vo9. VII. 4., sed qui τῶν “Δαρείου ϑυγατέρων τὴν 
πρεσβυτάτην Βαρσίνην non sine errore, qui viros doctos fugere 
haud potuit, adpellat. Wzss. 

244. 36. Νέοι μὲν παντελῶς ταῖς ἡλικίαις ] Alexander eos 
ἐπιγόνους, de qua voce. supra L. 1. 3., vocabat apud Arrian. L. 
Vil. 4., m adi. Wzss. 

245. 59. ΜΚατανάλωσεν Correcte κατηνάλωσεν. Ruon. 
«Κατηνάλ ὡσεν ] Sequor Rhodomanni scriptique codicis indicium, 
Notissima alioqui est in hoc et simplici verbo formando discordia. 
Thomas Magist. Addon xoi ἀνάλωκα ᾿ Αττικοί, τὸ δὲ μετ 
αὐξήσεως ταῦτα λέγειν, οἷον ἀνήλωσα χαὶ ἀνήλωκα, χοινόν. Qui 
quidem de Atticis nimis confidenter decernit, cum utrumque in So- 
phocle, Demosthene, Aristide, Libanio ceterisque usu sit tritum: 
paret tamen discors licentia. Aoi πολλὰς πόλεις — παρανάλωσε 
in Plut. in Coriol. p. 984. A., εἰ τὰ δὲ κατὰ πόλιν αἱ σιτοδεῖοι 
κατανάλωσαν in Dionysii Rom. A. L. IV. p. 361. etsupra cap. 59. e 
libro, quem Steph. inspexerat, reperies. Porro Harpalum Alexandro 
in Índorum finibus conmorante descivisse, amoribusque Pythioni- 
ces et Glyoerae inplicatum haesisse, Diodoro consentit Athenaeus 
L. Xil. p. 595. E. Wzss. 

243. 63. Ὄγομα Πυϑονίχην ) Si meruit haee meretrix, ut 
verum eius nomen habeamus, fuit Πυϑιονίχην.. et bis invenitur 


apud Athen. L. VIII. 5. et L. XIII. 7. Pars. Athenaeus scortum 


IN LIB, XVII. CAP. 107. — 110. 217 


illud semper, fterat autem eius nomen saepius, ΠΠυϑιονίχην vocat, 
nec aliter Pausan, L. J. p. 90. At Plut. Phoc. p. 751. C. Πυϑο- 
γίκην , ut Diodorus. Wrss. 

245. 66. Kol τάφον — κατεσχεύασε πολυδάπανον Theo- 
pompus apud Athen. XIII. p. 595. B. ἀπὸ πλειόνων ταλάντων ἢ 
διακοσίων δύο μνήματα κατεσχεύασεν αὐτῆς alterum Athenis, 
Babylone alterum. 1n Atticum inpendit XXx talenta, certe ea ex- 
pensa tulit in id opus Charicli, teste Plutarcho dicto loco : ut adeo 
mirandum non sit, πάντων ὁπόσα “λλησίν ἐστιν ἀρχαῖα, ϑέας 
μάλιστα ἄξιον id monumentum Pausaniae fuisse visum. Wrss. 

245. 67. Ὄνομα Lake pl i Vide quae de insano Harpali 
amore et inexedibili mulierculae huius luxu ex Theopompo ct 
Clitarcho excerpsit Athen, L. Xin. p. 586. C. Wess, 

245. 82. Τοῖς ὑπὲρ αὐτοῦ δημηγοροῦσι ῥήτορσι] Horum 
e numero Demosthenes, Metrocles , Demon, Callisthenes, llype- 
rides, notati propterea versibus Titiéclis Comici apud Athen; L, 
ὙΠ. p. 341. F.. Sed latius serpsit ea contagio, Dinarcho Or, in 
. Demosthen. p. 96. et 101. indice, inque primis orationum, quas in 
plures ille peroravit, titulis περὶ τῶν «“ρπαλείων apud Dionys. in 
Dinarcho p. 116. Wrss, 

245. 84. “Ὑπὸ Ofufigovoc] Non absurdum esse Θέβρωνος 
vidimus ad L. XIV, 36. Illum vero Lacedaemonium necis Har- 
pali fuisse auctorem repetitur infra L. XVIII. 19., non dissentien- 
tibus Strabone ἢ. XVII. p. 1194. C. et Arriano i Biblioth. Photii 
Cod, XCIL. p. 218. Confer tamen Pausaniam L, lI. 33. diversa re- 
ferentem. WEkss. 

243. 87. “Ζημοσϑένην xol b Aovc ] Adeundus est Plut, De- 
mosthen. p. 857. E. et T. II. p. 846. C. » itemque Pausanias loc. cit., 
Oratorem absolvere conatus, et Schol. Hermogenis περὶ ᾿Ιδεῶν p. 
395. ubi prave nunc γράφει “ψήφισμα, ζητῆσαι τὴν ἐξ ᾿ρείου 
πάγου μεταβολὴν, loco βουλήν. Wess. 

245. 89. ᾿Εκήρυξεν ἐ ἐν ᾿θλυμπίᾳ] Hinc hausit Curtius L. X. 

9. 4. Res tamen ipsa contigit serius; neque enim cum maxime 
Olympia agebantur. Inspice L. XVIIL. 8. et statim animadvertes,. 
ἐχήρυξεν tantundem hie valere ao χηρύττειν ἐχέλευσε, quod mini- 
me fugit eruditissimum P. Fabrum Agonist, L. I. 23. p. 80. Wrss. 

. 246. 95. Boayv λείποντα τῶν μυρίων ταλ. διέλυσε] De 
dissensu. in talentorum numero inter scriptores viri docti abunde 
ad Curt. L. X. 2. 10. egerunt. Wrss. 

246. 10. Κόϊντον Ποπίλιον] Pro Ποπίλιον scribe IHIov- 
fov, ut in Livio est et Capitolinis. Rnop. Verius omnino est 
“Ποπλιλίου aut Πουβλιλίου nomen. Credo etiam id dedisse, at- 
que a librariis, saepe in Latinis offendere adsuetis, fuisse coumu- 
tatum, uti et L. XVI. 92, Mox praepositionem εἰς uncinis circum- 
dedi, quippe inprudenter ex sequentibus huc ingestam. WEss.; De 
Publilio monuit etiam Pighius p. 338. 


218 '" ANNOTATIONES 


246. 11. Ei; τὸν Post ᾿Αλέξανδρος videtur supervaea- 
neum esse εἰς. aut certe aliquid inter εἰς et τὸν deesse. STEPH. 

246. 27. Καὶ διαβὰς τὸν Ty ev] Et hoc rursus loco legen- 
dum Πασιτίγοιν τ nam licet sequatur ἐν ταῖς Kéooc«g καλουμέναις 
κώμαις) quod quis forte vellet interpretari de Carris Mesopota- 
miae, non tamen potest intelligi de illis Mesopotamiae Carris, quae 
non longe ab Euphrate: Alexander retro multum recessisset, quod 
non fecit, ut ex eius historia patet: tum ait postea diebus quatuor 
Sittam eum transgressum fuisse: atSittacene est ad Tigridis orien- 
tem, oportuisset igitur eum rursus Tigrin pervadasse. "Tum non 
potuisset quatuor dierum spatio totam fere Mesopotamiam, Tigrin, 
Assyriam, et Sittacenen transgredi cum exercitu, quod difficulter 
faceret cursor veredarius expeditus in equo, et Καῤῥῶν κῶμαι 
postea dicuntur fuisse in Babylonia, et ita credo legendum hoc 
loco. Parx. De Pasitigri fluvio iusta est Palmerii animadversio. 
Vid. huius libri eap. 67. Aliter sentio de vicis Caris, quos fru- 
stra eosdem esse decernit ac Καρῶν κώμας L. XIX. 12. Namque 
illi in Mesopotamia erant et Babyloniae finibus cis Tigrin, hi ul- 
tra id flumen et Pasitigrin. Melius quadraret ἡ Καῤῥῶν λεγομένη 
χώρα iu Adiabene apud Ioseph. Antiq. L. XX. 9. δὴ ni iusta su- 
spicio esset ex Chaldaeo yon Kardon id Καῤῥῶν vocabulum esse 
depravatum. Fullerum vide Miscellan. L. I. 4. et Bochartum Phal. 
L. I. 3. Wrss. 

246. 29. . Τὴν Σὺ Σῖταν διανύσας ete.] Utrum rectius sit hoc, 
an Reg. libri Sírr«v non possum certo constituere, Putes Sitta- 
cenen indicari, et Suave eam esse urbem, quam Plinius in Sit- 
tacene Sabata voeat L. VI, 27., quod et Harduino i in opinionem 
venit. At obstare videtur ordo itineris, quod rex absolvit. Sittaeene 
ab occasu est Susianae, Alexander in ortum pergit. Quae tamen 
tanti non sunt, cum longius porrigi potuerint SNittacenes "n et 
rex in sinistram cursum fleetere. Atque id si probaveris, zzv “Σίτ- 
ταν converte in Σιττακηγήν. Ego enim non audeo. Wkss, 

946. 32. Eig τοὺς Riwosact Neque de his quidquam 
constitutum habeo, ut nec de Boeotis, qui a Xerxe in has oras 
fuerint deportati. Habet Ammian. Marcellinus L. XXIII. 6. in hae 
Mediae parte Coronum montem, lote amoenissimum, qui huccine 
referri possit, non recte scio. Praeterea Eretrienses in haec loca a 
Dario traductos memorant, morisque patrii et sermonis studiosos, 
Herodotus L. VI. 119. et Philostr. Vit. Apoll. L. 1. 24., ubi sine 
ulla caussa ab erudito interprete quaedam mutari, alias ostendi. 
Wess. 

947. 39. Προσμείνας ἡμέρας ἀνέζευξε} Non habemus hic 
dierum numerum, quem tamen non dubito quin inter ἡμέρας et 
ἀνέζευξε posuerit. STEPH, Cospus vertit, exspectavit Alexander 
vespertinum crepusculum, tuncque ex eo dtd discedens etc., unde 
opineris, eius in lihro fuisse ἡμέρας τὴν δείλην sive τὸ δεδλυνον, 


IN L1B. XVII CAP. 110. 111. 219 


aut certe τέλος ἡμέρας coniunxisse, uti factum in Latinis Rhodo- 
manni. Quod etsi specie quadam blandiatur, malo we aid 
omnibus arbitrari quaedam hine deesse, Wrss. 

247. A1. Τὴν ὀνομαζομένην αγιστάμην Praestat Βαγι- 
στάνην 5. uti monitum supra L. Il. 13. Wess. 

247. 40. “Εχκαίδεκα μυριάδας ἵππων yey. φορβάδων De 
Nisaeis equis vide D. Brissonium de Regn. Pers. L. ΠῚ. 29. et seqq. 
Fuisse eorum olim ad cL millia, Alexandrum vero haud multo plu- 
res quinquaginta millibus reperisse, prodit Arrian. L, Vil. 13., a 
Nostro dissentiens, Longius abit Strabo, cum de campo Nic ἐν 
ᾧ πέντε μυριάδας , inquit; VTL) ϑηλείων νέμεσϑαί φασιν ἐπὶ 
τῶν Περσῶν L. ΧΙ. p. 796. Ο, Scripseris tamen πεντεχαίδεχα 
Δυριάδας., cum Arriano conveniet illi optime. WEss. 

247. 50. Ταύτης δέ φασι διαχοσίων μὲν καὶ εἴο,7 Con- 
tende Polybium L. X. 24., de Ecbatanis egregie disputantem, et 
quae adscripsimus Diodori L. H. 13. p. 127. Wrzss. 

247. δῦ. Kal πότους συνεχεῖς τῶν φίλων" ἐν ofc etc.] Cul- 
tius hoc visum est et vulgato praestantius. Adi Arrian. L. ΥἹῖ, 14. 
et Plut. Alex, p. 7204., Hephaestionis mortem ex- nimio vini usu 
maturatam , et Echatanis quidem, itidem significantes. Errat ergo 
Polyaenus, obiisse eum Babylone, cum Alexander occupatus esset 
Cossaeis Paus inprudenter prodens Strat. L. IV. 3. 31. 

, WESS. 

247. 66. ᾿Απομίσϑους ποιῆσαι τοὺς μισϑοφύρους Hi li- 
bro sequenti cap. 9. οἱ χατὰ τὴν ' Aolav ἄμισϑοι γενόμενοι i ὑπὸ 
σατραπῶν μισϑοφόροι. Probum tamen vulgatum: “Ἵπόμισϑοι; in- 
terprete Harpocratione in ea voce, sunt οἱ μισϑὸν μὴ λαμβάνον-- 
τες. Xenophon Hist. Gr. ἴω, VIL. p. 457. de Mnasippo καὶ περὶ 
τοὺς μισϑοφόρους ἐχαινούργει, καὶ τοὺς μέν τινας αὐτῶν ἀπο-- 
μίσϑους ἐπεποιήχει. cap ad eum quoque modum Aeneas Tact. 
c. 5. et Polyaen. L. V. 2. 11., quorum verba, quoniam antesta- 
tus est Valesius ad Harpocrat, non addo. Wzss. 

247. 71. 'Anijgav ἐπὶ Ταίναρον  Νοπ moveo, quamquam 
si διῇραν malueris , auxilio ipsemet auctor esse possit L. XX. 38. 
Óoev εἰς τὴν ἀἴγυπτον et Polyb. L. IV. 44. of βουλόμενοι 
διαίρειν εἰς Boliwaior. Ioseph. Ant. XVII. 12. 1. διῆρεν ἐπὶ 
lMiov. Vulgatum aeque opportunum esse, nemo ignorat. "Wrss. 

247. 76. Τὺ δὲ τελευταῖον ““εωσθϑένην etc.] Conf. L. 
XVII. 9. etseqq. Wrss. 

248. 92. Οὐδέποτε δεσπύτην ἔπηλυν προσεδέδεκτο͵ Per- 
sarum reges Cossaeis dona dividebant, cum aestate Ecbatanis 
peracta in Babyloniam descendebant, apud Strab. L. XI. p. 795. D. 
Adiunge Polyaen. Strateg. IV. 3. 31. et Arrian. L. VII. 15. Wess. 

248. 1. Καὶ διὰ τὸ — φέροντες ἢ Potuisset omittere prae- 
positionem, ut superiore capite ὃ δὲ βασιλεὺς χαλεπῶς ἐνέγκας 
vo συμβάν. Quo in geubte multa sibi solent indulgere. Clearchus 


220 ANNOTATIONES 

in Xenophontis «daft. L. L p. 196. μὴ θαυμάζετε, ὅτι χαλεπῶς 
᾿φέρῳ, τοῖς παροῦσι πράγμασι atque ita apud eum scriptorem, 
[di E et Iosephum saepenumero. Ἐπὶ τοῖς τοιούτοις ἀνάγκη 
ἐστὶ χαλεπῶς φέρειν Isaeus prine, Orat. de Cimon. Heredit, et No- 
ster L. XIV. G1. etc. WEss. i 

248. 9. ' EY. ἄρχοντος δ᾽ ᾿ϑήνῃσι Σωσιχλέους ete.] In 
his audaciae specimen adparet, qua usi sunt in augenda Diodori 
Bibliotheca confidentiores librarii. Obtrudunt nobis Jirchonten At- 
ticum, nusquam lectum, iterantque consulatum L. Cornelii Len- 
tuli e£ Q. Publilii, quo superior annus suo iure insignis erat. 
Caussam habuerunt, quod alioqui Olymp. cxiit. praeter morem tres 
duntaxat Archontes habitura esset, At nimium sedulos Criticos in- 
signis hiatus fugit in capp. 83. et 84., ubi magnam partem ea defi- 
ciunt, quae Hlegemone Archonte et Coss. L. Aenilio et C. Plautio 
Deciano administrata fuerunt, Quam quidem iacturam si aut vete- 
res illi aut recentiores ad animum revocassept, nunquam profecto 
absurda haee invito ingessissent scriptori, neque operam perdidis- 
sent in Diodoro cum ceteris rerum Alexandri cuctoribus concilian- 
do. Opus enim falce hic est critica, ablegandaque emnia sunt, 
unde malum pedem intulerunt, deserta conciliationis via. Vide ta- 
men lo. Meursium de Archont. L. IV. 14. et H. Dodwellum de 
Cycl. p, 7230. Chremetem Diodori Archontem et Hegemonem Dio- 
nysii, huiusque Chremetem et Nostri Anticlem, tum Anticlem Dio- 
nysii in Dinarcho p. 116. et intrusum illum Sosiclem inter sese 
labore frustraneo ceontendentes. WkEss. 

248. 17. Qi XoaAÓoior καλούμενοι 1 Conf. L. IL 29. ete. 
Wess. 

248. 97. Τὸν χκαϑηρημένον — τοῦ Βήλου τὴ Xerxes, 
ex infelici in. Graecos expeditione redux, everterat, si Arriano 
fides L. VII. 17., id praeterea adstruenti, metuisse Chaldaeos 
ne Alexander id Beli monumentum instauraret. Vid. de eo supra 
L. 1I. 9. et de Babyloniis a Xerxe in ordinem redactis Plut, Apo- 
phthegm. p. 173. Wzss. 

248. 32. Νεάρχῳ δ᾽ ἑνὶ τῶν etc] Nihil.caussae video, cur 
ab hae scriptura discedatur. Nearchum Chaldaeos super illa re 
convenisse, adscribere haud neglexit Plut. Alex, p. 703. Wkss. 

249. 43. Οἱ περὶ τὸν ᾿“ἀνάξαρχον) Dederat. Interpres plsi- 
losophi ÁAnaxagorae dogmata amplexi, nulla versionis addita ra- 
tione. Factum inprudentius, quod equidem emendavi. Anaxarchus 
et qui cum eo erant philosophi, nisi tu solum malueris, intelli- 
guntur. Namque eum Alexandro in Orientis regiones comitem sese 
addidisse, dubitare vetant Diogenes Laertius » IX. 58. et Iusti- 
nus L. Xil. 13., qui eadem omnia de Anaxarcho. WESS. 

949. 48. Καὶ τοῖς — λόγοις ὑγιασϑεὶς Legitimum i in his 
Appiani L. HL. de Civil. Bel. p. 894. semper fuit, ᾧ δὴ μάλιστα 
ὑπαχϑέντες ἔδοσάν μοι τὸν στρατόν. kic si ὁπαχϑεὶς ex scriptis 


IN LIB. XVIL CAP. 112. — 115. 221 


admitteretur, corruptela foret spectabilis; eibi ergo servent, qui 
invenerunt, Wrss. 

249. 56. "4ynolov) E γησίου Arrian. L. VII. 20. paullo me- 
lius. Stadio victor Eusebio est ΠΠικίννας. Wkss. Ἡγησίας vocatur 
archon etiam in inscriptione apud Boeckhium I. p. 137. JMizívoc 
autem sie scribitur etiam in Eusebii Armenia interpretatione. 

249. 57. Γάϊον Πόπλιον Restitue Ποιτήλιον xol zfzvz. 
Παπίριον. πον. Ποιτήλιον καὶ “εύχιον Πουπίριον adscripserat 
docta etiam manus Basil, qua utor, editioni, Conf. Livium L. 
VIII. 23. Wrss. Monuit etiam Pighius p. 340. 

249. 83. Eiv ᾿ΑἸμμωνιεῦσι] Sic hoc quidem loco, ἡΖμμώ- 
?i0L constanter alibi, huius lib. cap. 50., Excerpt. Vales. p. 249., 
Pausan. L. III. 18. p. 254. , quibus Herodotum et plures addere 
poteris. WEss. 

250. 94. Καὶ γὰρ ἠγάπησεν αὐτὸν τῶν etc. ] In Cospi La- 
tinis, illum sane tanto adfectu dilexerat, ut eorum, quos amici- 
lia iunciissimos fuisse fama praedicat, animi propensioni nihil 
cesserit. Unde mihi suspicio movetur, praesertim cum aspere de- 
currat oratio, quaedam hine deesse: auget eamdeia Basil. ἔκδοσις» 
una voce, nihil tamen iuvante, instructior. Putaram structurae 
satis fore factum , si z4ciov aut μᾶλλον τῶν etc. expleretur; sed 
repudio consilium, et sanioribus a libris auxilium praestolor. Wrss. 

250. 99. Κρατερὸν — φιλοβασιλέα ἡ Conf. Plut. Alex. 
p. 691. F. Wrss. 

250. 15. Οἱ δ᾽ οὖν] Emenda ὃ δ᾽ οὖν βασιλεύς. που. 
O δ᾽ ovv] Recte Rhodomannus. Operarum tamen est peccatum 
in Stephani ἐχκδόσει, quod Basilienses recte vitarant. WEss. 

250. 21. Τοῦτο δὲ εἰώϑεισαν ot Πέρσαι Hoc verius est. 
Ignem Persarum religione Deum fuisse censitum, pervulgatum est. 
Solum excitabo 'lo. , Chirysostomum Homil. IV. ad Antiochen, p. 
54. A. Θεὺς παρὰ τοῖς Πέρσαις εἶναι νομέζεται τὸ πῦρ. καὶ 
τιμῶσιν αὐτὸ μετὰ πολλῆς τῆς ϑεραπείας ot βάῤβαροι. Alios da- 
bit B. Brisson. de Reg. Pers. ἔν. II. 14. At hic quidem ritus, quo 
ignem exstinguebant, non ita magnifice de eo, Persas opinatos 
ostendit, ut verum eum Deum existimarent. [Imo vero symbolum 
atque argumentum divinae maiestatis ignem esse iudicabant, eun- 
demque summo in luctu, indicto praeterea per omnes regni pro- 
vincias iustitio, ut ex Stobaei Serm. XLII. p. 294. constat, ex 
civium oculis sine flagitio removeri posse arbitrabantur, Habet 
hac de re memorabilia Th. Hyde de Rel. Persar. cap. 1. et 29., hoc 
de ritu addere oblitus. Ὗ ESS, 

250. 28. Στοχαζόμενος τῆς τοῦ βασιλέως deudas] Ex- 
emplum illustre est in Eumene Cardiano apud Plut, eius in vita p. 
584. B., nec minus apud Lucian. de Calumn. non (τα, c. 17. Wxss. 

250. 32. Koi λεπτουργῶν  ἴπι Glossis, Zfezzovoyóc faber 

üignarius. qui quidem usus locum fortasse habere poterit in Imp. 


c 


222 ANNOTATIONES 


Leonis Tact. V. 7., hic latius porrigitur, eos artifices conplexus, 
qui exquisito studio in rerum subtilium fabrica versantur. fld 
λεπτουργεῖν et ἐκλεπτουργεῖν in Themistii Or. XXVI. p. 316. C. 
et Synesii de Regn. p. 30. À.. Hine περὶ τὴν ἀπόδειξιν Aenrovo- 
γεῖν de Eunomio, argutam quandam et sophisticam demonstratio- 
nem ingresso, Basilius M. L. 1, adv. Eunom. p. 214. E. Wzss. 


251. 37. Εἰς τριάκοντα δόμους διελόμενος εἰς. ] Si de 
pariete sermo esset, pati poteram, ut δόμοι laterum ordines ac 
conpages quemadmodum L. I. 64., censerentur. At agitur de 
área ipsoque loco, qui, ut Romanorum rogi, in quasdam con- 
tignationes et domos a rege proditur descriptus, quo bustum hoc 
éauto spectabilius et capacius esset. Confer tamen Cel. Iac. Gronov. 
ad Herodot, L. I. p. 846. WEss. 


251. 42. ' Exi δὲ τῶν ἐπωτίδων "Tigna erant ex utraque 
prorae parte prominentia, docente Schol. Thucydid. L. VII. d 
et lo. Scheffero Mil. Naval. L. II. 5. WEss, 


251. 51. Ζράκοντας ἀφορῶντας τοὺς ἀετοὺς] Ad structu- 
ram si necessariam putes praepositionem, adscisce eam ex Reg. pr. 
Est autem in his insigne caelaturae picturaeque Babylonicae, qua 
de Is. Vossius , multa tamen aliena admiscens, ad Catull. p. 196. 
et Spanhem. ad Aristoph. Ran. v. 868., specimen. Wkss. 


251. 71. Θύειν “Ηἰφαιστίωνι 9:9 προέδρῳ forte deest 
ὡς, tametsi paulo etiam post haec diclio non adiiciatur sie 
Rhodomannus in not. suarum Auctario, me non sequente. Scio 
Plut. Alex. p. 704. et Arrian. 24vaf. 3o L. VIL. 14. ὡς ἥρωι 
Hephaestioni sacra facta prodidisse, et ὡς ϑεῷ illi ϑύειν Ammo- 
nis responso fuisse vetitum, Sed abit ab istis Diodorus, et Alexan- 
drum eo insaniae an inpietatis venisse significat, ut Hephaestio- 
nem in Diis censeri suo imperio voluerit inpetraveritque. Lucia- 
nus de Calum. non Cred. c. 17. xoi τέλος. ἔϑυον ILAPEAPOQOIT, 
καὶ AA EESIKAKOI OEOI (τῷ Ἡφαιστίωνι.) Qui quidem lepi- 
dissimi scriptoris locus id insuper docet, pravum in his Diodoreis 
videri προέδρῳ 9e, longeque praestare παρέδρῳ. Sacra Alexan- 
dri populares et adulatores Hephaestioni faciebant novo Deo, ma- 
lorum depulsori et coelestium adsessori. Πάρεδρος enim, qui auf 
suapte virtute aut decreto principis in Deorum consortium et colle- 
gium addebatur, ut docte Salmasius ad Spartiani Hadr. c. 14. p. 
140. et Arnaldus de Diis Adsessor. c. 9., quamquam hic ob Plu- 
tarchi et Arriani dissensum dubia obmovit ibid. cap. 27., quibus 
abstineri satius fuerat. Id bene, quod παρέδρι hic scribi oportere 
perspexit, et ante eum, quod illi tamen latuisse mihi persuadeo, 
N. Blancardus ad Arrian. suum L. VII. p. 473. Wrss. 

252. 84. Τῶν ἐγχωρίων τις δεδεμένος 1 Distinctius &e hoe 


homine Plut. Alex. p. 705. E., in plerisque Diodoro consentaneus: 
non item Arrian. L. Vli. 24. Wkss. 


iN LIB. XVII, CAP. 115. — 117. 223 


952. 94. Τοῖς μάντεσε ngocavaSCuevoc] Non aliud est ac 
τοῖς μάντεσι προσαναφέρων, ut brevi post, sive adhibitis in con- 
. Silium sacrorum interpretibus, Geminum hoc S, Paulli Epist. ad 
Galat. cap. 1. 16. οὐ προσανεϑέμην σαρκὶ xol αἵματι. ubi vide 
Clariss. Lamb. Bos, Wrss. 

252. 98. Καὶ ϑεοῖς ἀποτροπαίοις 9voac] Vid. Spanhem. 
ad Aristoph. Plut. v. 359., ubi de Iove et Apolline ἀποτροπαίοις 
plura. ᾿Εχάτην xoi τοὺς ἀποτροπαίους coniungit Plut. Sympos. 
L. VII. p. 708. F. eosdem τοὺς τροπαίους vocitans in Conviv. vir 
Nap. p. 149. D,, ut lovem τροπαῖον Euripid. Heraclid, v. 937., 
et sacra, quibus arceri hostes putabantur, τροπαῖα τῶν ἐχϑρῶν 
ibid. v. 403. Herculis ἀποτροπαίου aram habet Philostratus de 
Apollon. Vit. L. VIII. p. 340., cum nota Olearii, WEss. 

252. 4. Ταῖς εὑρεσιλογίαις κατασοφιζομένους Hoe cur 
maluerim, ostendent adscripta L. I. 37. p. 45. Wrss. 

252. 7. Τὴν περὶ τὴν Βαβυλωνίαν λίμνην Forsan huic 
loco idem contigit, quod paullo ante, ut Βαβυλῶνα et Βαβυλω- 
víav confunderent amanuenses. Multum quidem certe zzv Βαβυ-- 
λῶνα praestantiorem reperies, si propter urbem vastum hunc la- 
cum fuisse recorderis. Mecum sentit Clariss, T. Hemsterhusius ad 
Lucian. Necyom. c. 9. Wrss. 

252. 15. Εἷς τῶν ἐρετῶν ] Nihil hinc demutandum, Confer 
Arrian, L. VII. 22., et cognosces eius ex sententia citius hoc con- 
tigisse. WEss. 

253. 27. "4q»w δὲ, ὥσπερ ὑπὸ τινὸς πληγῆς ete.] Sic vul- 
go in Alexandri obitu paratragoediabant. Seneca Epist. LX XXIII. 
p. 345. Alexandrum — intemperantia bibendi et ille Hercula- 
neus et fatalis scyphus condidit. Prudenter Plut. Alex. p. 706. C. 
κἀκεῖ (in Medii aedibus) πιὼν ὅλην τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέραν, ἤρξατο 
πυρέττειν, οὔτε ΣΚΥΦΟΝ HPAKAAEOYZ éxmov, οὔτε ἄφνω 
διαλγὴς γενόμενος τὸ perdg gevov, ὥσπερ λόγχῃ πεπληγώς" ἀλλὰ 
ταῦτά τινες ὥοντο δεῖν γράφειν, ὥσπερ δράματος μεγάλου τρα- 
γικὸν ἐξόδιον xal περιπαϑὲς πλάσαντες. Quae ille strinxit aperte 
in scriptores, qui Diodoreis similia memoriae prodiderant, Alexan- 
der nimia intemperantia et prorogata plures in dies crapula febrim 
sibi et mortem maturavit. Inspice Ephemerides, quas ibidem subie- 
cit Plutarchus, atque Athenaeum L. X. p. 434., et nihil esse liqui- 
dius mecum profiteberis. WESss. 

253. 35. Περιελόμενος τὸν δακτύλιον. ἔδωχε Περδίχκᾳ 
Vide L. XVIIL 2. Annuli traditione heredem indicari, viri docti 
ostendunt ad Spartiani Hadr. c. 3. et Curtium L. X. 4. Wrss. 

253. 37. Τῷ χρατίστῳ [πέτα L. XVII. 1. τῷ ἀρίστῳ, 
quod eodem redit. Alexander 707. ἐἐββέρενηι, quique alios opprimere 
posset, innuebat. Quid Nie, Loénsis de vocibus his disputarit Mi- 
scell. L. V. 18., ut Iustini inconsiderantiam perstringeret, notum 
est in vulgus. WEss. 


224 ANNOTATIONES IN LIB.XVII. CAP. 117.118. 


253. 39. Ὅτι μέγαν ἀγῶνα αὐτῷ ἐπιτάφιον συστήσονται 
etc. ] Verissimum hoe morientis Alexandri effatum egregie illu- 
stravit P. Leopardus Emend. L. XVII. 13. Idem in animo erat 
Eunapii, cum de Iuliano sophista p. 1992. μιέγαν ἐπιτάφιον ἀγῶνα 
τοῖς ἑαυτοῦ παραδέδωκεν ἑταίροις" innuens contentiones, quibus 
inter se conmitterentur eius discipuli et sectatores, ut mortui lo- 
cum et dignitatem Athenis obtinerent, de quibus idem Eunapius 
in Proaeresio p. 132. Aliud spectabat Herodes extrema oratione 
ad Salomen sororem eiusque maritum Alexam apud Iosephum An- 
tiq. lud. L. XVII. 6. 5. τὰ αὐτὰ γὰρ δὴ φρονῆσαι δόξῃ τῇ αὖ- 
τοῦ μὴ ἀπειπαμένων μέγαν αὐτοῦ τὸν ἐπιτάφιον γενήσεσθαι». 
καὶ onmotoc οὐδ᾽ ἄλλοις βασιλέων. cogitabat enim rex crudelitate 
infamis nullas filiorum de regni successione rixas, sed calamitatem, 
et luctum, quem caede nobilissimorum genti ludaicae sub mortis 
suae tempus indicere proposuerat. - WEss. 

253. 42. Καὶ μῆνας ἑπτὰ Arrian. L. VIE. 28. χαὶ τοὺς 
ὀχτὼ μῆνας. Melius Noster, ut S. Petitus Eclog. Chronol. L. 
IV. 14. et ad Leg. Attic. L. IIl. Tit. 2. p. 331. edit, Lugdun. 
condocefecit. Wkss. 

253. 60. Διὰ τοῦ ἰδίου υἱοῦ, τεταγμένου etc.] Veneno 
necatum esse credidere plerique: filium Antipatri inter mini- 
Stros, lollum nomine, patris iussu dedisse, haec Curtius ἢ, X. 
10. 14., cui adiunge L. XIX. 11. nostri auctoris, qui quidem 
ἐπὶ τὸν κύαϑον τεταγμένον scribere potuisset, non inprobantibus 
Latinis. Petronius Sat.-c. 30. Exclamavit unus e pueris, qui su- 
per hoc officium positus erat. ubi Burman. vide et N. Heinsium 
ad Curt. L. VI. 11. 3., sed alterum id amare solet. WEss. De poculo 
venenato Dionem Chrys. p. 597. 35. citat Reiskius. 

253. 63. Κασσάνδρου τοῦ υἱοῦ etc.] Quaein Κασσάνδρου no- 
mine enotata discrepantia est, passim recurrit. Numi CASSANDREN- 
SIUM in Colon. Io. Vaillantii T. I. p. 104., et KK AXXANZPOY 
BAL XLAEXS Thes. Britan. Vol. IL. p. 12. stant pro vulgato. WEss. 

253. 68. Τήν τὲ yàg ᾿Ολυμπιάδα — ἄταφον ῥίψαι) De 
caede illustrissimae feminae L. XIX. 51., et Thebis a Cassandro 
instauratis ibid. cap. 53. Wrss. 

253. 73. 'Eni τῆς ἐσχάτης τοῦ βίου γραμμῆς ἐγκαρτερή-- 
c«06] Sic iterum Excerpt. Vales. p. 327. τῆς δὲ σωφροσύνης 
(σημεῖον) τὸ τὰς αἰσϑήσεις μέχοι τῆς ἐσχάτης τοῦ βίου γραμμῆς 
ἀσινεῖς ἔχειν, Sumtum genus hoc ex stadio, in qua linea! sive 
γραμμὴ Saepe cursus erat meta. Scholiastes in Pindari extremam 
O4. IX. Pythion. ἔστησε γὰρ αὐτὴν πρὸς τῇ ἐσχάτῃ γραμμῇ τοῦ 
δρόμου; τοῦτο ἄκρον καὶ τέλος διατάξας — ἐχάρασσον δὲ γραμ- 
μὴν τινα. ἣν ἀρχὴν καὶ τέλος εἶχον οἱ ἀγωνιζόμενοι. ἴ)6 morte 


Sisygambris confer Curt. X. 5. 19. Wzss. 


225 


ANNOTATIONES 
IN 


LIBRUM DUODEVIGESIMUM. 


955. 6. Καὶ ἀποστολὴ στρατηγοῦ Πύθωνος] Sic praestat. 
Vid. Arrian. L. VII. 26. et Aelian. Var, Hist. XIV. 48. cum nota 
Kuhnii. Wrss, 

256. 34. ἐν τῷ κατὰ Κυρήνην τόπῳ] Scribendum πολέμῳ. 
V. XVIII. 19. 

256. 38. ᾿Ηνάγκασεν ἕ ξαυτούς τε κατασφάξαι Bona haee 
sunt, nec prava, quae in Reg. 1. Vide infra L. XVIII. 22. Wrss. 

256. 48. 'Oc τῶν δασιλείων ἐπιμελητὴς] Forte βασιλέων. 
Ruop, 'Dc τῶν βασιλέων ἐπιμελητὴς 1 Etsi ter recurrat in hoe 
indice, assentior viro doctissimo, Vid. ad L. XVIII. 23. Wrss. 

250. 75. Mézg τῆς τελευτῆς διὰ τὰ etc. ] Post τελευτῆς 
interpuuge, et pro διὰ scribe καί, Ru. 

256. 76. Τὰ συμβάντα περὶ Κάσσανδρον  Ἦρος dant scri- 
ptae schedae, e quibr3 et Π]ουνυχίαν restitui. Wrss. 

257. 10. Προλέγοντα τῷ ' AyikAet τὸν μέλλοντα — ϑάνα- 
rov] liad. X, 359. Conf. Barthium in Statii Theb. VII. 701., 
male tamen hinc et sine praegnante caussa, uti superius ad L.. 
IV. 66. diximus , Ὁμήρου vocem expellentem. WEss. 

257. 25. ἡ μὲν γὰρ πρὸ ταύτης συντελεσϑεῖσα βίβλος] 
Inutile illud συντελεσϑεῖσα non est in Diodori more positum, τ 
apparebit comparanti aliorum librorum initia. Quare deleo vocem 
ex superioribus illatam. 

257. 31. 'Ex ἄρχοντος — Κηφισοδώρου ] Indubius hie 
Ceplisodoro locus est, beneque munitus Dionysii in Dinarcho p. 
116. et Epist. ad Alum. p. 121. patrocinio. Quid itaque fiet Ar- 
riani Indicis cap. 21., initium navigationis Nearchi cum inagistratu 
Cephisodori et anno Alexandri regis XI. conponentibus? Non ex- 
pedio, nisi mihi des, pravum illic Archontis esse nomen. Ánnus 
Alexandri ΧΙ. respondet Chremetis in Attica urbe summae potestati, 
quo tempore Nearchum maritimum illud iter esse ingressum, vide 
ex L. XVII. 104. Porro Φούριον et “Ζέκιμον correxi, quorum 

Vor. II. 15 


226 ANNOTATIONES 


hoe vir doctus ex veteri libro adscripsit Basil. ἐχδόσει., in ditis- 
sima Leidensium Bibliotheca adservatae, illud Diodori mos et res 
ipsa postulabat. Vitium utrumque notavit Clariss. Arn. Draken- 
borch ad Livii L. VIII. 29. Wkss. 

258. 30. “ῤῥιδαῖον τὸν Φιλίππου μὲν υἱὸν ete.] Γεγονότα 
μὲν ἐκ γυναικὸς ἀδόξου καὶ κοινῆς (ϑιλίγνης, ἀτελῆ δὲ τῷ φρο- 
γεῖν ὄντα διὰ σώματος νόσον, οὐ φύσει προσπεσοῦσαν. Sic Plut. 
extrema Alex. vita. Philinna, Arrhidaei mater, saltatrix cum esset, 
regi Philippo sese probaverat apud Athen, L. Xill. p. 578. A. 
Wzss. : | 

258. 40. Τὸ τῶν ἱππέων τῶν ἑταίρων — σύστημα] In 
superiori editione legitur hie ἑτέρων ς itidem et circa finem huius 
paginae. Sed legendum esse utrobique ἑταίρων. ut in contextu 
posui, cum ex aliis tum ex Arriano patet, STEPH. 

258. 46. Πρὸς τοὺς πεζοὺς (ἐκ τῶν ἀξίωμα — ἐπιφανέ- 
στατος) qoÀoyy(rac] Demiror hunc locum silentio transmisisse 
viros doctissimos H, Stephanum et RKhodomannum, neque anim- 
advertisse, repetita hic plura ex superioribus esse vocabula, quae 
omnia conturbant. Ea profecto fecerunt, ut Páalangites ducibus 
maxime conspicuis insereretur, tametsi nullus fuerit. Dederat au- 
ctor ipsemet ὁ δὲ Π]ελέαγρος. ὡς ἧκε πρὸς τοὺς πεζοὺς φαλαγγί- 
τας; Meleager quamprimum ad pedestris phalangis milites venit. 
Id clarissime adfirmant membranae, φαλαγγίτας edentes, Socors 
vero amanuensis cum scribendo devenisset ad. τοὺς πεζοὺς. conie- 
ctis in easdem voces, paullo ante positas, oculis, iterare coepit 
ἐκ τῶν ἀξίωμα ἐχόντων ἀνδρῶν. ὧν ἦν ἐπιφανέστατος, insuper- 

que φαλαγγίτας 5 ut ceteris apte cohaereret, mutavit. Quae qui- 
dem mendi origo apertissima cum sit, inportuna vocabula cir- 
cumdare uncihis sustinui, in versione nihil demutans. Inspexisset 
Rhodomannus Latina Sebastiani Castellionis, haud dubie Phalaa- 
giten illum repudiasset. Sic enim ille: Meleager vero, ubi venit 
ad pedites, legationis nullum fecit mentionem , neglectis pruden- 
ter omnibus, quae orationis seriem foedabant. Wkss. 

258. 54. Οἱ χαριέστατοι τῶν ἀνδρῶν — ópovotjoor] Multa 
hic praetermittuntur, petenda ex Curtio L. X. 7. 8. et seq. item- 
que Arriano in Photii Biblioth. Cod. XCIL. p. 215. Wrss. 

258. 73. Πηελεάγρῳ δὲ “υδίαν ] Curtius X. 10. 2., Arria- 
nus dicto loco et Dexippus apud Phot. Bibl. Cod. LX XXII. p. 199. 
Lydiam Menandro contributam tradunt, forte verius. Constat ex 
iisdem, Meleagrum ante hanc provinciarum descriptionem interem- 
tum esse. Porro Cassander , cui Caria cessit, 44sander esse debet. 
Vid. cap. 39. Wrzss. 

259. 84. Προσώρισεν 'O£váprg τῷ Βακτριανῷ βασιλεῖ] 
Mihi si credis, ineptae Grammatici glossae postremum vocabulum 
adseribes. Bactrianorum rex Oxyartes non fuit, quin ne Bactria- 
nam quidem provinciam sorte accepit, sed Philippus, ut mox suc- 


IN LIB. XVIII. CAP. 2. 3. 297 


cedit. Erat domo Bactrianus, Bactrianorum olim praetor apud 
Curt. IX. 8. 10., donatus deinde ab Alexandro satrapia Paropa- 
2x Arrian. L. VI. 15. ἐν τούτῳ δὲ Ὀξυάρτης ὃ o BA. 

AIO ὁ “Ῥωξάνης — πατὴρ, ἧχε παρ᾽ ᾿““λέξανδρον. χαὶ 
bridal pde αὐτῷ ILAPOILAMIXAAXN σατραπείαν. Atque 
haec quidem satis expedita videntur. De Roxane, fidem ut libe- 
rem, praetereundus non est Plut, locus in Alex. p. 691. E. xol 
τὰ περὶ “Ῥωξάνην ἔρωτι μὲν ἐπράχϑη. καλὴν χαὶ ὡραίαν ἔν τινε 
χρύνῳ παρὰ πότον ὀφϑεῖσαν. Sic eum edunt. At loco verborum 
ἔν τινε χρόνῳ in vetustis est membranis ἐν χορτάνου: e quibus 
Dacerius se nihil elicere posse fassus est, nuperi vero editores 
Britanni urbem fecerunt “Χορταχάνα ex " Nostri L. XVIL. 78. 
Utrumque vehementer miror. Curtium recordati si fuissent, opti- 
mam eam scripturam. agnovissent. Auctor is est L. VIIT. 4, 91. 
Alexandrum pervenisse in eam regionem, cui Cohortanus nobilis 
satrapes praeerat: eumque barbara opulentia convivium adornasse, 
in quo AKoraze regis omniumque oculos converterit. ltaque ἐν 
“Χορτάνου erit in aedibus Cohortani, firmabitque egregie satra-- 
pae eius nomen, quod Freinshemius, quia obscurius erat, con- 
figere sustinuit. Id praeter verum tamen, quod CoLortíani filia 
Roxane in Curtianis illis, ut nune sese dant, perhibetur, Ego 
vero Rubenio Elect. I. 29. cupide adstipulor, in Curtii illa de- 
scriptione hiatum ieertümque notanti. WESs. - 

259. 88. Στασάνορι — Σολίῳ  “Σολιώτῃ librorum quo- 
rundam mera corruptela est. Auctor vitae Arati: εἰσὶ δὲ x«i ἕτε-- 
οι “όλοι τῆς Κίπρου" ἀλλ᾽ οἱ μὲν Κύπριοι, Σόλιοι καλοῦνται, 
οἱ δὲ Κιλίχιοι. Σολεῖς. Ex Cypro Stasanorem fuisse Diodorus 
ipsemet huius libri cap. 39. adfirmat. Mox Σογδιανὴν scriptum pri- 
mitus fuisse, notaverat ad codicis sui marginem ΠῚ. Scaliger. Wess. 
259. 89. Koi Σαρδιανὴν] Muta in «Σο) διανήν. Ruop. 

259. 91. ᾿“τράπῃ δὲ ΠΠηδίαν] Iustinus hunc virum male 
Acropatum vocat: at etiam hic, ut opinor, male A/rapes dicitur. 
Verum nomen est apud (Een (L. IV. 18.) Atropates , et Per- 
sicum magis sonat. Caeterum ex hoc loco deprehenditur foedissi- 
mum apud lustinum (L. XIII 4.) ulcus, quod et olim Eutropio 
fraudem fecit, Sic autem habet Iustinus, ubi provinciarum prae- 
fectos post mortem Alexandri recenset: Phrataphernes Armenios, 
Tlepolemus Persas, Peucestes Babylonios, Archos Pelasgos etc. 
Paulo melius Eutropius, 4rchonz Pelasgos. At nulli unquam fue- 
runt Pelasgi in Oriente. Ideo ex hoc Diodori loco et ex Arriano 
emendetur lustinus et legatur: Phrataphernes Armenios, Tlepo- 
lemus Carmanos, Persas Peucestes, Babylonios Archon Pellaeus: 
haee sana sunt: nam apud Diodorum infra (L. XIX. 28.) et Ar- 
rianum (L. VI. 27.) Tlepolemus Carmaniae praefectus dicitur, et 
ibid. cap. 30. Peucestes Persarum, et libro de Indic. cap. 18. Ar- 


chon Cliniae Pellaeus vocatur, ideo nihil certius nostra emen- 
15 * 


228 ANNOTATIONES 


datione. PArw. 'roozcry legendum, diu est eum Bongarsius 
ad lustin. XIII. 4, adscriberet, Cetera quae vir doctissimus, ut 
lustinum iuvaret, conmentabatur, maximam partem occüpafta sunt 
a diligentissimo Freiushemio ad Curtii L. X. 10. p. 815., qui et 
Orosio, pro quo Eutropium memoriae peccato Palmerius posuit, 
simili medicina subveniendum esse docuit. WrEss. Parti Mediae 
Atropatem praefectum esse tradit etiam Iustinus X1If. 4. descriptus 
ab Orosio HII. 23., quae ab eo pars nomen accepit Atropatenae, ut 
ex Geographis constat. Reliqui scriptores Mediae unum Pythonem 
praefectum memorant, 

259. 2. "Eratav ᾿“ῤῥιδαῖον Conf. huius libri cap. 26. 
Distinguendus autem hic 4rrhidaeus a rege est eiusdem nominis, 
etsi aliter censuerit lustinus L. XIII. 4. Certa testataque res est 
Arriani indicio apud Photium Cod. XCII. p. 219. Wzss. 

259. 5. Ὄντων μυρίων] Vide quae inferius e. 12. pro- 
duntur. Wrss. 

260. 37. 'Ev' JuqunóXa δὲ τῆς "Tavgonólov] Fuit ea in 
urbe Dianae templum, cuius vestigia, cum ipsa iam in ruinas 
abiisset, diu durarunt: 

“Ζοιπά vor “ἰϑοπίης Βραυνρωνίδος ἴχνια νηοῦ 

ἸΠίμνει, καὶ ποταμοῦ ἀμφιμάχητον ὕδωρ» 

Antipater inquit nobili in Epigrammate, quod viri eruditissimi L, 
Holstenius, R. Bentleius, Boivinius sua cura cum sint dignati, 
mirarer discerpi potuisse et negligentissime tractari in extrema 
parte nuperarum Hesychian. Lucubrat. p. 319., nisi eiusdem sol- 
lertiae plura ibidem specimina exstarent. WESS. | 

. . 260. 838. Ἔν Κύῤῥῳ Ozetc.] Invitis libris omnibus hocrecepi. 
Quid enim Corsica ad Alexandrum? Eane in Macedonia? Detexe- 
ram id amanuensium peccatum ad Itin. Hierosol. p. 606., ignarus 
Celeb. lac. Gronovium eamdem huic loco medicinam ad Stephan. in 
ύῤδος fecisse. Refer ergo huic solidam gràtiam, nec audi tamen 
de Cyrrho, Syriae urbe, accipientem. Macedoniae Cyrrhus est, a 
Thucydide L. II. 100., non praeterita, unde Syriae illi civitati, 
ut multis aliis eiusdem regionis, e Macedonia cognomen venit. 
Appian. Syriac. p. 201. vide. Wrss. 

260. 52. ᾿Ἐπιβαλλόμενος" οἰχείας διαβολῆς] Pro ἐπιβαλλό- 
μένος lego ἐπιλαβόμενος. STEPH. et Rnop.. Ill. Scaliger ἐπιλαβό- 
μενος itidem. correxerat ad sui libri oram , me non invito. Poterit 
fortasse salvum tamen esse, si οἰχείας διαβολὰς καὶ κατηγορίας 
legatur. Certe ἐπιβαλὼν οὖν αὐτῷ διαβολὰς ψευδεῖς καὶ κατηγο- 
ρίας ἀδίκους dixit huius lib. cap. 23. WEss. 

260. 65. ᾿“πὸ τοίνυν τοῦ χατὰ Κιλικίαν Ταύρου etc.] 
Saepe monet Strabo L, XI. p. 751. A. 778. B. 791. B. et Mela 
L. I. 15. Wess. 

200. 77. Ot μὲν εἷς τὸν χατὰ τὴν Ἰνδικὴν ete.] Sic scri- 
psit, articulo ad τὸν ὠκεανὸν relato. WEss. 


- j 


IN LIB. XVIII. CAP. 3.— 7. 229 


261. 83. Παρὰ τὸν Ty riv ποταμὸν} laxartem, quem re- 
rum Alexandri. scriptores "^ 4aim y: Sisi falso, adpellare solent. 
Hesychinm ita refinge:. ᾿Ιαξάρ. yc, ὃ Τάναϊς ποταμός" ἐστὶ δὲ 
TLG BkudiLo dicli gus εἰς ΠΙαιῶτιν λίμνην. ubi de Maiotide 
palude quod ait, ex alia confusione natum est. Vide Strabon. L. 
ΧΙ. p. 777. Wzss, hi 

/.261. 86. Οὐσαν καϑ' αὑτὴν Bene istud. Agnovit Caspium 
mare suis litoribus includi, nec alii..quae plerorumque olim per- 


/suasio, misceri mari., Consentientem habet Herodotum , inpruden- 


ter hae in parte ab Historicorum. et Geographorum vulgo negle- 
ctum, ἢ, 1, 308. Mox ταύταις δὲ συνορίζουσι ex Reg. pr. instau- 
ravi, serie orationis id sibi expostulante. WEss. 

261. 4. Γανδαριδῶν £9voc, ἐφ᾽ οὃς etc. | De generis enal- 
lage mitto dicere. Rem ipsam exposuit superioris libri eap. 93. 
Mox Gangem fluvium, indicari ; in confesso est. Wzss, 

261. 18. Σιττακηγὴν κεῖσϑαι. συμβέβηκε) Cur Σιτταχηνὴν 
scripserii, videbis. ex not. ad L. XVii, 65. Wrzss. 

261. 20. 4g? οὗ ποιρύμεϑα τὴν yr aile Nibil admo- 
dum intererit, hoc.retineas an δι ov probes. Interpres ἀγώβασιν 


- descensum explicuit ,.ae.si zaz&fiao:v maluisset: quod. equidem, 


*. 2 


si libri addicerent, non spernerem. WESS..,; 


262. 32. Ὡς ἀντιπεπονϑύτος τοῦ; — àdgoc] Vide adscripta 


-k. Ll. 40. WEss. 


2. 80. Τοῦ δὲ πλήϑους ἑλόμενος στρατηγὸν Sic prae- 
stat: neque enim mnltitudo ea sibi ducem legit, sed delectae Py- 


. thonem inposuit Perdiccas, ut ea, quae succedunt, docent cla- 
" xissime, WESS, 


! 


262. 57. Ὁ δὲ Πύϑων μεγαλεπίβολος dv] In exemplari 
uno yoriphijos est μεγαλεπίβουλος.. sic vero etin superioris tem- 
poris. editione est excusum, ltidem vero statim post ἐπιβουλήν. 
aed. μεγαλεπέβολον scimus appellari.eum qui res magnas audet 
aggredi: quae significatio huie loco aptissima est, AC μεγαλεπί- 
βουλὸς si. diceretur, significaret. eum qui magnas. struit insidias: 
verum hane vocem teretes aures unquam admisisse vix mihi per- 


: suadeo. Usus. est autem antea Diodorus altera illa voce, sed cum 


σιη. Vocavit enim Herculem. μεἐγαλεπήβολον. atque ibi mea sequu- 
tus sum exemplaria, quae tamen hie lubentius multo sequor, ubi 
zt hahent, ut sit eX ἐπιβολὴ compositum nomen. At cum 9 ex 
ἐπεήβολος compositum. esse dicendum fuerit , ct. exponendum ὃ 0 ::- 
γάλων ἐ ἐπιτυχής. Sed omnes quorum. sunt unm αι ἐπιβολαὶ, non 
aunt ἐπήβολοι. STEPH, Optime Stephanus. Erat in P ythone 10 
γεωτεροποιὼὸν,, quod. et Alexander suspectum habuit apud Aelian. 
Hist. Var. L. XIV. A8. [4 vero congruit τῷ μεγαλεπιβόλῳ. Vide 
ad L. 1. 19. II. 7. V. 48. ete. WESS. 

| 262. 61. Καὶ τῶν ἄνω σατραπειῶν δυναστεύειν Hanc 
Diodori esse manuum, non fugit Rhodomanni sollertia. Superius 


230 '" | ANNOTATIONES 


hoe ipso capite, of δ᾽ ἂν ταῖς vo Vah éepdinid σατραπείαις, 
Naepeque alias. Vid. ad cap. 39. huius libri. WEss. 

262. 63. Ζιεκελεύσατο καταπολεμήσαντα etc, 7 In χατα-- 
πολεμήσαντα adde in fine c, ut accipiatur de missis «m Pithone 
Macedonibus , ut fine "huius "cujfitis explanatur. Rnuop. Ne muta, 
Vetant zai τὰ λάφυρα διαδοῦναι τοῖς στρατιώταις y solum utique 
Pythonem spectantia. Python praeterea 6 τοὺς ἀποστάντας “Ἕλλη- 
γας καταπολεμήσος inferius eap. 36. Wess. 

262. 77. Zhiexnobsaro πρὺς τοὺς ἡττημένους] Bou damno 
conpositum διαχηρύξασϑαι, alias etiam^a Nostro usurpatum: si 
cui tamen simplex potius videatur, eo per me utatür. WESS...» 

263. 91. “Ῥόδιοι uev. ἐχβαλόντεξ, τὴν Maso. φρουρὰν 
De praesidio hoc iam erg superstite Alexandro , questi fuerant 
apud Curt. L. IV. 8. 12 distin i rex Rhodiorum ürbi vehemen- 
ter indulserat, uti ex L. XX. 82. constat. WESss. 

263. 3. ᾿Νικάνορα τὸν Saweire Memorat tidsithem. ex 
Hyperidis Orat. in Demosthenem Harpocration, estque idem, quo 
de Dinarchus in eundem Demosthen. p. 100., ubi et .de pipes 
eius ad du n et exsulibus in patrias urbes. reducendis. WESs. 

263. 5. Ji τοῦ νικήσαντος κήρυχος } Ex: hoc. loco disci-- 
mus Arii i Olympiae agonem praeconum, qui de vocis. 
magnitudine et contentione codtbudelidnt: Vide losephi Scaligeri 
Egstoci cccexrvin, Panw,. Erant omnino Olympiae et práeco- 
num agones, de quibüs viri docti post lll. Scaligeri; Casauboni ad Sue- 
ton. Neron. c. 24. et P. Fabri Agonist. L; 11. T5. diligentem operam 
ad Lucian. de Morte Peregrin. c. 32. conduxerunt plura. Wkss. 

263; 12. Τλὴν τῶν Pvayóv] Superiore libro. cap. 109. πλὴν 
τῶν ἱεροσύλων καὶ φονέων" praeter eos, qui civili sanguine ad- 
Spersi erant, inquit Curtius, haec arias non illa L. XVII. 
109. Addit Plutarchus Apophtheifi. Lacon. p. 221. A. Thebanos 
exsulum, qui in patriam dere tui redirent, numero fuisse ex- 
clusos. Wzss. 

263. 26. Ὡς οὐκ Οἰνιάδων παῖδες ete:] Ελάδι de Alexan- 
dro Plut. Alex. p. 693. C. Wrss. 

263. 58. Τὴν Σάμον καταχεχληρουχηχότες 1 Meminerunt 
huius χληρουχίας Strabo L. XIV. p.946. A., Diogen. Laert. L. 
X. et Zenobius Cent. II. 28. Vide ad huius libri cap. 18. Wrzss. 

264. Al. Ὄντας μὲν ὀχταχισχιλίους ] Putes ἑξακισχιλίους 
fuisse primitus, quoniam séx conductitiorum inillia ad TTaenarum 
Laconicae ab Harpalo fuisse deducta L."XVII. 108. : prodidit me- 
moriae, Arriano apud Photium Biblioth, Cod. XC. p. 217. non 
dissentiente; Sed alii hi sunt, ab auctore ipso superioris libri ea- 
pite undecimo supra editbaitimuid et Pausania L. 1. 25. p. 60. et 
L. V1H. 52. optime designati: quamquam Pausanias eorüm nume- 
rum inmane quantum exaggerat περὶ πέντε ποῦ μυριάδας sive 
ad quinquaginta ferme millia fuisse adfirmans, "WEss. 


IN LIB. XVI11I. CAP. 7. — 11. 231 


264. 72. Τῶν uv χκτηματιπῶν συμβουλευόντων εἰς. Di- 
tiores, qui fundos arant, χτηματικοὶ etiam infr. cap. 21. Clarius Po- 
lybius L, V. 93. εἰσφέρειν ᾧοντο δεῖν Τοὺς κτηματικοὺς τὸ τρί- 
TOY. μέρος τῆς γῆς εἰς τὴν τῶν προσλαμβανομένων οἰκητόρων 
ἀναπλήρωσιν. et Appian, Belli Civil. L, I. p. 609., quem non ex- 
scribo. WEss. 

264. 79. Τὰς τῶν δηκιοτικῶν TEE σωματοποιοῦντες ἢ 
Interpres obscurius iu unum quasi corpus agsgregatis. Σωματο- 
ποιεῖν τὰς ὁρμὰς ést adangere et inpetum corroborare, uti τὴν 
τόλμαν σωματοπιοιεῖν apud Suidam. Polybius ἢ, ΕΠ. 90. τὰς τῶν 
ἰδίων δυνάμεων ψυχὰς προηττημένας τοῖς ὅλοις — — κατὰ βοαχὺ 
σωματοποιεῖν. Et Excerp. p. 1441. ἐπειρᾶτο κατὰ πόντα τρύπον 
σωματοπωηιεῖν τὴν αὐτοῦ βασιλείαν, Plura ad L. XI. 80. Wrss, 

265. 83. Τριήρεις μὲν τεσσαράκοντα etc,] Suspicor voces 
τριήρεις et τετρήρεις locum conmutasse, Athenienses sub hoc tem- 
pps triremes trecentas in navalibus habebant, Demosthene περὶ 
Συμμορ. p. 105. et 108. auctore. Accedant ducentae quadrire- 
mes, et putabimus Oratorem silentio eas premere voluisse, vires 
opesque suae civitatis describentem? Mitto nune, Athenis ex lege, 
de qua idem Demosth. in Androtiana p. 385., Senatum triremes 
quotannis architectari solitum , fuisseque proin triremium semper 
auctiorem numerum, [ἀ Sadb. nullam aliam eos hac tempestate 
classem habuisse ex Phocionis testimonio apud Plut. eius in vita 
p. 752. A. Scripseris igitur τετρήρεις μὲν τεσσαράχοντα, τριή- 
gag δὲ διακοσίας , plana res erit. WEss, 

, 265. 85. Τοὺς μέχρις ἐτῶν τεσσαράκοντκ] Νόμος κελεύει 
"9 αϑηναίοις MEXPI TETT.APAKONTA ΕΤΩΝ XTPA- 
Eds ZO AI Ulpianus ait ad Olynth. {Π|. p. 21. Itaque quadra- 
ginta annos natis militiae erat vacatio éx ea lege. Sed errat Scho- 
liastes ille, uti ostensum nuper ad S. Petiti Conment. in Att. LL. 
lib. Vii. TL ]. p. 656. Nam quod hie quadragenarii domi ma- 
nent, id enimvero in patriae subsidium aliosque usus factum fuisse 
putandum est, Wkss. 

2065. 90. 7ὴν “Ελλάδα πᾶσαν — πατρίδα xolvov]  Aemu- 
Jabantur oratores isti Isocratem , qui Panegyr. p. 81. his prorsus 
consentanea. WESS. 

..265. 11. Θετταλοὶ μὲν πάντες πλὴν Hà "ναίων Nulla 
Pellene fuit in Thessalia. Lege IH2»vatcv. Urbs enim Thessaliae 
fuit Pelinna, memorata Plin. L. IV. 8. et Stephano, aliis dicta 
IHiavrotor, ut Strab. IX. p. 668. T. Livio Lib. XXXVI. 10. Piu- 
daro bis et eius Scholiastae Pyth. X. 7., et corrigendus in eadem voce 
Arrianus L. I. 7. Error manavit ex eo, quod nomen Pellenes ur- 
his Achaiae magis celebre fuit, et hoc loco ut semper exscripto- 
res notum pro ignoto posuerunt, quod evenit et apud Scylacem 
et Aelianum lib. IV. ubi perperam Π]ελληναῖον legitur. PAvv. De 
Achacis sermo si esset, uti in his Aeschin. Or, in Ctesiphont, p.77. 


232 |» ANNOTATIONES ^ 


καὶ ζΖχαιοὶ πάντες πλὴ ἣν Πελληναίων , nihil mutassem. At nulli 
in Thessalia, ut bene vir doctissimus, Pellenaei, sed ΠΕΛΙΝΝΑ͂ 
et JIchmeior, velut im numis Thes. Britann. T. I. p. 138. "ure 
ergo id urbis incolarumque nomen instauüraverunt viri eruditi in 
Polyaeno L.IV. 2. 29. aliisque veterum. Conf. CI. Salmasium ad 
Solin. p. 607. Mox cives Thebarum Phthiotidos indicari, quisque 
intelligit. WEss. 

265. 14. ᾿Ηλιεῖς δὲ, πλὴν Ἰ]αλέων] Lege ΠΠηλιεῖς 02.Parw. 
Π]ηλιεῖς δὲ etc.] Ex Reg. pr., leviter tantum adiufo, suum Diodoro 
et genti reddidi, quod fieri oportere pulchre Palmerius perspexerat. 
Audi copiosius eum disserentem: Non dubium est, (haec subiicit 
auctoris nostri verbis) lector, quin videas ex or did recensionis 
excidisse maiusculam M in voce ηλιεῖς. Nam ibi fuerunt ΠΠηλὶεῖς 
post Achaeos Phthiotas, nulli vero "HJacic. Ait . igitur Melienses 
omnes exceptis Maleis in foedere comprehensos fuisse. Urbs 
fuit in littore sinus Meliaci seu Maliaci Malea, quam Stepha- 
aus terminatione Attica vocat Π]αλιεὺς, quam dictam dicit ἀπὸ 
Πάλου τοῦ μφικτύονος: eam urbem, a qua, ut credo, dictus 
fuit Maliacus sinus et tota regio, excepit expresse ὦ séieFull 
JMeliensium consensu, ut Pelinnaeos Thessaliae ab d'iibéril bul 
T'hessalorum societate. Dico igitur Diodorum per IMyXiig in- 
fellexisse etiam eos, quos ΠΊαλιεῖς vocat Scylacis distinctio, 
quando Maleam excipit ab eorum universalitate. Haec ille prae- 
clare ad Scylacem Exercit. p. 27 8. WEss. Fuisse praeter populum 
Maliensem etiam urbem. nomine adfini, praeter Stephani testimo- 
nium, Παλιευς πολις ἐπώνυμος vov Π]οαλιεων. videtur innuere 
Diodorus L. XVIII. c, 11. Etenim cum populos Graecos enuierat, 
qui post. Alexandri M, excessum contra Ántipatrum Macedoniae 
praesidem coivere, inter eos refert etiam: ἤήηλιεις aa Maswv, 
AMelienses demptis Malensibus. Sed enim est, quod suspicer, hune 
Diodori locum. in mendo cubare, sanandumque legendo: Iac: 
πλὴν zíogusov, cuius plures habeo causas. lam enim in priore 
vocabulo peccavere codices, cum in iis aut HA;zc aut ἤἤιληεις le- 
geretur, quibus sana ie suffecit, quod oportuit, ηλιεις. 
Deinde cum constet, Lamiam fuisse partem Maliensium, quin et 
horum eaput, ut supra in huius numis dictum, pronus fuit error 
scribendo Π]αλέων pro «αμιέων. Denique si praetensa haec Malea 
ausa fuit aliud tentare, quam universo coetui Maliensi visum fuit, 
necesso est, fuisse illastriorem quandam eius gentis urbem, ac 
tum mirum, praeteritam a Strabone , Plinio aliisque, qui minutis- 
sima eius tractus oppida recensuere, Negligendos ergo iure puto 
nonnullos grammaticos sive rudes, sive incurios, sive a librariis 
pariter corruptos, qui urbis cognominis meminere, v.g. scholiasten 
ad Sophoclis Trachinias haec monentem v. 197.: Jic é9voc 
Θετταλικον. Moa δὲ ἢ πολις καλειται.. Melienses gens Thes- 
salica, Melia vero urbs vocatur, et suniliter ad Philoctetae ver- 


IN LIB. XVIIL CAP. 11. 12. 233 


sum 4., in quo forte pro Πηλια legendum item Z7o;uo. Etiam 
Scholiasta ad Aristophanem Av. v. 186. JMzXoc πολις Θεσσαλιας 
citato Thucydide; sed non advertit grammaticus, Thucydidem in- 
dicato loco.agete de Melo insula. Quod vero rei caput est, non. 
obscure eruitur ex eodem Diodoro, Lamiani, quam in Maliensibus 
sitam comprobant numi et scriptores, in eo bello a Macedenibus 
stetisse; nam mox infra idem rmarrat (L. XVIII. c. 12.), Wis 
trum praelio victum Lamiam perfugisse, eiusque 8e moenibus clau- 
sisse, ex quo Lamiaci nomen huie bello obtigit." Quare recte dixe- 
rit Diodorus, cum Graecis se iunxisse Malienses ztÀgv 2fojuzov; 
demptis Lamiensibus. EcknrL. Doctr. Num, Vet. P. 1 V. AI. 
p.142. ᾿ Er ja eri μα ΗΝ, 

.963. 15. Καὶ Κλυζαῖοι  ἴπ margine adscriptum fuit “22υ-- 
ζαῖοι vel ᾿“λύζιοι nihilo melius. Τὰ vero melius doctus lege 
᾿““λυζιαῖοι ex "Fhucydide L. VII. 31., ex Strabone, qui lib. X. 
p. 691. ter ᾽Ζλυζίαν ponit, Plinio L. IV. 1. Stephano et aliis. 
Ea urbs in tabulis Halysso notatur. Corrigendus et ea in voce 

Seylax, qui habet 'Avzría. Sed pridem id mendum in Scylace 
vidit et correxit eruditus Vossius. ῬΑ]. Καὶ ᾿ Ζλυζαῖοι πᾶ li- 
tera gentis vocabulum instruxi ex Stephani2Z2v5ot(0c. Elementorum 
in 4 AYZAIOI similitudo prius eorum, ceu factum fuisse in Ste- 
phani ZZvEeía egregie viri eruditiobservarunt, obliteraverat. Stat et 
ab his partibus doctissimus Ios, Wasse ad Thucydid. V. 51. Wrss. 

263. 16. ᾿““ϑάμαντες — οἵ περὶ ““ρύπταῖον] Iusto auctius 
est prius vocabulum, *742cp&vec adpellat ipse b. XIV. 82. et L. 
XVL 29. passimque omnes. Jiryptaeum, cui Molossi parebant, 
ignoro: nam de .4ry2« cogitare non licet, quippe plures ante an- 
nos defuncto. WEss. 

265. 20. Καὶ Θρᾳκῶν ὀλίγοι] Iuserendum censeo 0)x. 
Ruop. 7 j 

266. 24. Καὶ oi τὴν ἀκτὴν κατοικοῦντες ᾿Επιδαύριοι zol 
Τροιζήνιοι, οἵ τὴν ᾿“2ργολίδα ἀκτὴν οἰχοῦντες. uti Pausaniae 
dicuntur L. II. 1. p. 130. Conf. ad Nostri L. ΧΙ. 48. Dedisse 
vero Epidaurios et Troezenios huic expeditioni in Antipatrum no- 
mina idem Pausan. L. 1. 25. p. 60., ubi coniuratarum gentium 
seriem recenset, testis est. WESS. 

266. 36. Τοῖς Θηβαίοις ἀποκαταστήσουσι τὴν τε ztuvol- 
δα etc.] Eamdem adfert caussam Pausanias L. I. 25. Partam de 
Bocotis victoriam tetigit Plut. Phocion. p. 752. B. Wrss. 

266. 54. Ὄντας ὑπὲρ τρισμυρίους ] Ferri potest, si ὑ7τὲρ 
τοὺς μυρίους legatur ex huius libri cap. 16. Alioqui decenr erant 
millia, ut supra c. 4. et L. XVII. 109. significavit. Wrss. 

266. 55. Ποὺς δὲ Φιλώταν — τὴν ἐφ᾽ “Ελλησπόντῳ ὥρυ- 
γίαν} Atqui Philotae Cilicia obvenerat, Leonnato Phrygia, an- 
ctore ipso cap. 3., iustino L. ΧἼΠΙ. 4. et Arriano apud Photium 
Cod. ΧΟΙΠ. p. 216. testibus, Ad haec Antipater auxilium rogavit 


234 .. ANNOTATIONES 


Leonnatum apud Iustin. ibid. cap. 6., et per legatum, ut id matura- 
ret, expugnavit , quo de mox cap. 14. Haud ergo iniusta suspicio. 
est, in Philotae nomine admissum ἀν τ esse, WESS. 

286. 60. ᾿“πέλιπε στρατηγὸν Siínzav) Hominem hunc ali- 
bi legere non memini, manetque adeo apud me in obscuro, is 
pasue, an Sispas fuerit dictus. WEss. 

267. 81. Karéqvysv εἰς πόλιν "tapar ] “Δαμίαν τὴν iy 
(ϑεσσαλίᾳ Pausanias vocat L. VI. 4., alibi in Attic. cap. 1. eamdem 
contra montem Oetam collocans. Ad haec praelium ad hane urbem 
molo τὸ περὶ «Ἱαμίαν. ἔργον; tum τὸν πρὸς “΄άμῳ πόλεμον, 
quamquam hoe haud iniuria praestantissimo Sylburgio suspectum 
fuit, lib. VII. 6. adpellat. Aberat urbs ab amne Sperchio ad. sta- 
dia [paw triginta apud.Strabon. L. IX. p. 662. Wess. 

Pu T vam n iot παφάδοξον — εὐχλήρημα] Fortasse Tl παρά- 
δοξον vera est lectio. STEPH. 
5504 997.12. Kat πληγεὶς εἰς τὴν χεφαλὴν λίϑῳ ] Praepositio- 
nem, si dictionis elegantiam corrumpere censeas, dele. lustinus 
AXIH. D. Interim in obsidione Antipatri Leosthenes,, dur Athe- 
niensium, telo e muris in transeuntem iacto occiditur, levi dis- 
crünine. De Leosthenis sponsa, quae mortuo superstes esse no- 
luit, Hieronymus L. I. adv. lovinian. p. 47. WEss. 

201. l1. ov ἐπιτάφιον -- προσέταξεν “Ὑπερείδῃ]} Multi 
huius meminerunt laudationis, conducti a lo. Meursio Attic. Lect. 
Ἔν. 4. Puto eius durare fragmentum insigne in Stobaei Serm. 
.CXXIHL p. 618. Namque id ex Hyperidis 2 ἐπιταφίῳ quodam: esse 
decerptum , verba ipsa loquantur. Wrss, 

4. 267. 21. “Ζημοσθένῃς ἐπεφεύγει — — ὡς εἰληφὼς τῶν 
ΡΣ In Dionysii Dinarcho p. 116. τῶν Wegen ter 

.Quaterque, recte id inprobante Sylburgio. Melius περὶ τῶν “.49- 
παλείων Plut. T. IL. p. 808. À. et Schol, Hermogen. p. 394. Ab- 
fuisse vero tum temporis Demosthenem non negavero, scito tamen 
populi illi reditus iam fuerat decretus, ceu Plutarch. Demosihep 4 
$58. E. et lustin. L. AXI. 9. indicarunt. Wkss. 

207. 24. “Σιρατηγὸς ᾽ν τίφιλ og] De illo Plut. Phoc. p. 
752. C. Wxss. e 

268. 46. ᾿Επανῆλϑεν — ἀμφίδοξον ἔχων τὴν νίκην Ar- 
.rianus hoc praelio perisse refert in Photii Cod. XCil. p. 217. zdu- 
σίμαχος δὲ Zw TQ Θρᾳκὶ πολ ἑμῶν ὑπὲρ τῆς. ἀρχῆς παραβό- 
λως, σὺν ὀλίγοις γὰρ xoi εὐδοκιμῶν, ᾧ ὅμως ἀνῃρέθη. Verum per- 
. peram, et Phoài, male excerpentis, peccato, Namque eum posf 
illam pugnam in plures annos superstitem fuisse, ipsemet Árrianus 
in narrationis, progressu disertim testatur. WEss. 

268. 50. “Εκαταίου πρεσβευτοῦ) Cardianorum, popularium 
suorum, tyrannus ét Antipatri familiaris erat, docente Plut. Eu- 
men. p. 584. D., ubi de hac eius legatione, WkEss. 

268. 61. TE Μελίτειαν] Rectum urbis nomen Reg. sec. ser- 


IN LIB. XVIII. CAP. 12. — 17. 235 


vavit. Dicebatur ἤ7ελιταία et Mere. Illud dabit Strabo L. IX. 
ps 663., hoc Theopompus apud Stephan. in'ea voce et Plut. in 
τω}. Ρ. 465. À. WESS. 

| 268. 77. Τοῖς ὅπλοις ἡλαττοῦτο] Socordia amanuensium 
elegantissimam dictionem corrupit. Auctor dederat τοῖς ὅλοις 
-ἤλαττοῦτο ν res eius prorsus erant infractae. Sic enim adsolet: 

xol μάλιστα. ἐν οἷς. καιροῖς ἐδόχουν voic: 044013 EA ATTOY- 
ΣΘΑΙ. Lib. Xlll. 37. Polybius L. 11. 53. οἱ δ᾽ gato, καίπερ οὐ 
μετρίως ΠΑ Α ΓΤΩΠΕΝΟΙ τοῖς O. A012, 6 ὅμως etc, Non mul- 
tum. abeunt Demosthenis ἡττᾶσϑαι τοῖς. ὅλοις Philip. III. p. 72., 
συντρίβεσϑαι τοῖς ὅλοις, σφάλλεσθαι τοῖς 0Àorg, quae nunc 
praetereo. Wtss. 

:268. 80. Mévovog Ínmogzovrroc] Illustri inter Thessalos 
.loco genitus filiam Phthiam Aeacidae, Epirotarum regi, collocavit, 
€ qua et Pyrrhum nepotem vidit, Plut. Pyrrh. p. 383. D. et Phoc: 

p. 753. A. Wzss. 

268. 94. Tiv διὰ. τῶν. ὅπλων. προσχώρησιν ἀπίγνω 
|. Ex vetustis membranis locum instauravi. | ΠΠροσχώρησις exercitus 
progressum recte exprimit ,' quem quidem. eb Antipatro fuisse im- 
.probatum , non autcm ἀποχώρησιν sive discessum, rei series pla- 
missimum facit, W rss. Hoocyogrnou, etiamsi z907(91,01w. Scribas, 
. non dubium, est quin posthabendum sit. reliquorum. librorum scri- 
pturae ἀποχώρησιν. ; Sed-sive hoc sive illud. optes, aperte men- 
dosum est ὅπλων, etin ὁμαλῶν convertendum. Τὰ ὁμαλὰ sic 
dixit Polybius I..30.-13. et alii. à) 

269. 4. “Ὥστε γενέσϑαι τὰς πάσας. ἑχατὸν y ἑβδομήκοντα ] 
Imo vero διαχοσίας καὶ ἑβδομήκοντα. Principio belli armaverant 
CCXL , sicuti proditum. est cap. 10. Ad quas si alias addiderint, iu- 
stum utique illud erit, quod dixi. ,WEss.. lod 

269. 6. Τὴν ναυαρχίαν εἶχε Jaeitng Forsan is est, de 
quo liuius libri cap. 72. Wzss. 
^ - 269. 14. Οὗτος yàg οὐ προσέχων etc. ] Genus hominis:co- 
piose deseripserat Diodorus L. XX XL, uti Photii excerpta, Cod. 
CCXLIV. p. 1157. ostendunt, Wzss. 

-..969. 26. .Toürov-udv οὖν — ἀνεσταύρωσε Acie victum 
occubuisse ibid. Photius scribit, sed male. Lucian. Macrob. c, 13. 
cum Ariarathem vitam in annos LXXXII prorogasse ex lieronymo 
dixisset, ἀλλ᾽ ἐν τῇ πρὸς Περδίκκαν μάχῃ ζωγρηϑεὶς ἀνεσχολο- 
πίσϑη. "Ad quent quoque modum Arrian. apud. Phot. Cod. XII. 
p. 217. lllud. vero: x&i. τοὺς συγγενεῖς αὐτοῦ. ἅπαντας si distri- 
etius accipiatur, verum non erit. Elusit enim insidias filius Aria- 
rathes, labentibusque annis; cum alibi occupati essent Macedones, 
Cappadociam reciperavit. Wrss. 

269. 34. Πεϊοὺς uv — ἑξακισχιλέρυι qvid. ad cap. 12. su- 
perius. WEss. 

270. 50. 4? ἃς αἴτίας πολλοὶ, τῶν στρατιωτῶν etc.] 


2336 c1—.fANNOTATIONES 


Putes absolute positum, ao si- Vellet: πολλῶν τῶν στρατιωτῶν. 
quo genere L. XV. A2. vx a Evite οἱ “Αἰγύπτιοι, πολλοὲ, "uev 
ἀπέϑανον. οὐκ ὀλίγοι δ᾽ ἐξζωγρήϑησαν" quod est χυχλωϑέντῶών 
“τῶν Αἰγυπτίων ete. Vid. Davisium ad Maxim. Tyrium Diss. XXIV. 
j. 587. Sed magis placet, ut πολλοὶ deleatur, quippe inpruden- 
tius ex praecedentibus hic iteratum. Porro selbe multos -ordi- 
nes deseruisse ; et ᾿ἀπειϑ ee πρὸς τοὺς ἄρχο ας ἐπιειχεῖς χαὶ yí- , 
ουξ ὕντας; quae verba Plut. Phoc. p. 753. A), rem Graecorum i in 
' péius ruere coepisse. constat. WEss,' | pi 
270. 64. l'evouévne. δὲ ἱππομαχίας et ] Hae pugids qua 
victi abierunt Graeci, gentis libertas exstincta est, Vid, Polyb. L. 
ΙΧ. 23. Decertata fuit ad Thessaliae Crannonem, propterea 7 ἐν 
"ἸΚοάνγωνι εὐχὴ Plut. 1014. δὲ Pausaniae L. X. 8.2 et tali quidem 
ia "foco quem undique aspreta incingebant. Situm enim oppidüm 
dv χοίλῳ καὶ μεσημ βρινῷ χωρίῳ ápud Galenum in ἢ) I. ane 
p. :350. WESS. 

970. 78." Πλείους τῶν σπενταχοσίων | Vid. Padibíuiu Ἢ 
VIII 10., quae enim de Atheniensibus interfectis ibi €: ad 
hane cladem potissimum pertinent. Wzss, 

271:1. Mer τῶν ἰδίων στρατηγῶν  Νοη moveretur huic 
loco: controversia, nisi mefnbranae intercederent. Meri τῶν ἰδίων 
στρατιωτῶν sperni posset; at accedente voee Zzévoóoy non item. 

Elige itaque; utrum velis. Ego in vulgato acquiescam. Wess; 
; (971. 9.2H» γὰρ τρὶς p κιὸς ztàgevónov] Si Plut; Phoc. 
p. 753. audis, Donidtà septies. iudicio fuerat damratus, quod: €ón- 
tra leges aliquid Suaseratt ἡχώκεε γὰρ ἑπτὰ γραφὰς παρϑἀνόμων. 
Sed ille et in quibusdam aliis a Nostro dissentit. "Satis erat Atle- 
"nis, siqui ter hoe rüdicio caussa E ÁAntiphaues in pecca 
SpuPAbep ho ΓΑ ΘΎΣΤΙ bono Gcís hofs: "e 
Ioc γὰρ. yévov ἂν, ὦ πάτερ iX 0 “Ἢ 

: “Ῥήτωρ ἄφωνος, ἢν μὴ ἀξῶ' τρὶς παρανόμων, 

Ter! proin dàmnáti ut Demades, eoneionibus prohibebantur, in- 

"faniae insuper labe adspersi. Conf. S. Petitum Conment. LL. .At- 
tic. Lib. IL. Tit. 1. p. 184. "ó'SSOC ( 

eT 90$. POI Τὰς αὐτὸς ἀποκρίσεις" nritisiEo Sof] ΠΛΉΡΕΙ 
pacem roganti Antipatro! id responsi piv Flut. Phoe; p- 753. 

"€. τ θήν: testatür; WESS. ^ 

2971. 29... Ὃ δὲ φιλανθρώπως αὐτοῖς προσενιχϑεὶς élc.] 

Non ea sententia Chiaeneae Aetoli apud Polyb. L. 1X. 93. ita 
perorantis * ᾿ντέτατρος - κάκιστα m A σατο τοῖς ταλαι-- 
πίώροις .4ϑηνσίοις. ὁμοίως χαὶ τοῖς ἄλλοις, εἰς τοῦτο δὲ ὕϑρθως 
ἤλϑε χαὶ πάρδνοχτέας," ὡς φυγψαδοϑῆφθας καταστήσας: ἐξέσεμεψε 
πρὸς τὰς πίλεις ἐπὶ τοὺς ἀντειφηβ δου) ἢ ἢ καϑόλου λελυπηκύτας 
τὶ τὴν Π͵]αχεδόνων oiziv eto. Et verum si amamus, non ea pax, 
sed pactio quaedam servitutis fuit. Quod ille vero dicit Ántipatrum 
φυγαδοθῆρας elegisse, qui profugos c latebris eruerent, infamem 


Ν᾿ 


IN LIB. X VIIL CAP. 17. 18. 237 


istum Archiam, domo Thurinum, potíssimum designat, de quo 
Plut. Nlenjontieni) p. 859. Wess. 

976.26. Koi προσέταξεν ἀπὸ τιμήσεως εἶναι τὸ πολίτευ- 
po] ἴξογαΐ hoe dictionis genus fine lib. XVIII. zoi τὸ πολίτευμω 
διοιχεῖσϑαι ἀπὸ τιμήσεων. Αὐ Simili in forma reipublicae Strabo 
L. X. » 686. A. προέστησαν γὰρ αὐτῆς (Chalcidis) ἀπὸ τιμημά- 
των ἀρφιστοχρατικῶν ἀριστοχρατιχῶς ἄρχοντες" et recte; nam ex 
censu cum bonum publicum curatur, valet utique paucorum domi- 
natus, Quare rogatus quid esset oligarchia Plato, regerit eleganter, 
τὴν ἀπὸ τιμημάτων πολίτειαν. ἐν 7 οἱ μὲν πλούσιοι ἄρχουσι, 
πένησι δὲ οὐ μέτεστιν ἀρχῆς de Rep. b. X. p. 550. C., et Aristo- 
teles diversas dominatus paucorum species οὐ πε εν δία, quasdam 
ἀπὸ μαχρῶν τιμημάτων; alias ἀπὸ μικρῶν τιμημάτων » cum pro 
maiore minoreve ceusu ad honores admittuntur cives, conmemorat 
Polit. L. IV. 5. et 9. Wrss. 

971. 32. Πλείους τῶν δισμυρίων καὶ δισχιλίων Plutar- 
chus eos qui infra censum, ab Antipatro finitum , fuerant, 47:2 
μυρίους καὶ δισχιλίους numerat, exclusosque a reipublicae admi- 
nistratione in Thracia sedem atque agros accepisse refert in Phoc. 
p. 7354.D., et longe quidem rectius: prid. enim civium Atti- 
corum numerus Xx millia aequabat. Σκοπεῖτε γὰρ s Demosthenes 

ait Orat. in Aristogiton. I. p. 489.; εἰσὶν ὁμοῦ δισμύριοι πάντες 
᾿ϑηναῖοι. Quem catalogum unis millibus superahant paucis abhine 
inii; cum Atheniensium censum ageret Demetrius Phalereus, Tum 
εὑρεθῆναι ᾿ϑηναίους μὲν διαι(θρϊοὺς πρὸς τοῖς χιλίοις testis est 
Ctesicles in Athen. L. VI. p. 272. C. Redierant nimirum xii illa 
civium millia auspiciis Alexandri Polysperchontis F., infr. cap. 66. 
additaque 1X millibus, quibus reipublicae curam Antipater in ma- 
nus tradiderat, rotundabant XX1 millia, de quibus Ctesicles ille. 
Vere ergo expulsorum πλείους erant uvgéav καὶ δισχιλίων, quod et 

ulchre animadvertit Cl. Bonamicus in Conment. Academ. Inscript. 

. XL p. 265., Diodori verba eandem in formam refingens. 
Wzss. 

272. 38. Φρούραρχον δὲ ἢένυλλον ete.] Modesto lenique 
ingenio Menyllus, amicus Phocionis, operam diligenter inpendit, 
'ne praesidium gravari merito Athenienses possent, Plut. Phoc. p. 
754. Wess. 

272. A8. Τὴν πρεσβυτάτην Q0. αν] Vide Muohoddli apud 
Photium Cod. CCXXIV. p. 709. et Nostri L. XIX. 59. Craterum 
vero in Asiam reditum non hoc fecisse cepi videbis ex huius 
libri Wu 24. WEss. 

272. 59. Ὁ δὲ Περδίκκας ἀνοιβεθααϑέσας τοῖς Σαμίοις 
εἴς. Athenienses Perdiccae opera Sami possessione deiectos, co- 
lonosque indidem expuisos fuisse, consentit Diogenes Laert. L. X. 
1. etsi alia ab Ínterprete dicere iussus. Hoc primum. Addit auctor 
postliminio in patriam Samios, qua annis XLIII caruerant, rediisse. 


238 . | ANNOTATIONES 


Exciderant ergo sub Olymp. 6111. annum tertium, quo Athenis Ar- 
chon Cephisodorus fuit. Atqui Athenis in eam insulam coloni sunt 
missi Archonte Nicophemo. Scholiastes ineditus in. Aeschin. Or. 
in Timarch. p. 8. ἐἰς Σάμον ἔπεμψαν κληρούχους 4A97voiot ἐπὶ 
ἄρχοντος “ϑήνῃσι Νικοφήμου. Qui quidem Nicophemus cum eo 
magistratu sit functus anno quarto Olymp. civ. obtinuerunt Samum 
Athenienses spatio annorum XXxvill, Sic iustum foret in Diodoro 
ἔτη τρισὶ δέοντα sive λείποντα τῶν τεσσαράκοντα. Id vero vetat 
Dionysius, ex Philochoro in serius tempus Atheniensium hane co- 
loniam reiiciens. Adscribenda verba sunt ex eius Dinarch. p. 118. 
Οἱ μὲν γὰρ εἰς Xóuov ἀποσταλέντες χληροῦχοι κατὰ τοῦτον τὸν 
ἄρχοντα (ἠ2ριστόδημον) ἀπεστάλησαν: ὡς Φιλόχορος ἐν ταῖς 
ἱστορίαις λέγει. Aristodemus in patria urbe praeturam administra- 
vit anno Olymp. cvir. primo. Ab eo ad Cephisodorum numerari 
possunt anni XXX. Finge sequente anno, quo Archon Philocles 
erat, rediisse Samios, quod rerumi series vero facit adfine, et anno 
ante Aristolemum eosdem insula fuisse deturbatos, rectum erit 
ἔτη τρισὶ πλείω τῶν τριάκοντα. Atque hoc malo. Nam Scholiastae 
eius levior apud me auctoritas est, et de Dionysii in his errore 
suspicio nulla esse propter adiuncta de Dinarchi aetate potest. Mit- 
to de Neocle addere, patre Epicuri, qui e colonorum Atticorum 
numero erat Strabone ἢ, XIV. p. 946. et Diogene testibus, de- 
que aetate Epicuri, et Aristodemi magistratum propius multo ac- 
cedente quam quidem Nicophemi. Wrss. 

272. 58. Ἵνα δὲ μὴ μακρὰν etc.] Hoc placuit, quippe ele- 
gantius. De fuga Harpali traiectuque in Cretam dixit L. XVII. 
108. Wrss. 

279. 67. Ὄντων ἑπτακισχιλίων Superioris libri cap. 108. 
militum v1 millia Harpalum coegisse dixerat, nec plura enumera- 
vit Arrianus apud, Phot, Cod. XCII. p. 217. Quare ἑξαχισχιλίων 
refingendum cum N. Blancardo ad Arrian. Exped. L. VII. p. 467. 
WESS. : 

272. 76. Κυριεύσας δὲ τοῦ λιμένος Cyrene erat ἐν μιεσο-- 
, yea, ut Scylax, sive, quemadmodum Strabo, ἐν τραπεζοειδεῖ πε-- 
δίῳ , seiuncta a portu suo Apolloniade intervallo stadiorum LXXX. 
Vide utrumque, hunc ἢ. XVH. p. 1194., illum Peripl. p. 109. 
Mox xci πολιορχήσας ex Reg. 2. praeferrem: namque urbem pri- 
mo inpetu a Thimbrone expugnatam fuisse, haud liquet. WEss. 

272. 79. Τάλαντα πεντακόσια ) Dedi scriptis libris, ut ita 
corrigeretur. Ábunde quoque videntur talenta argenti quingenta. 
Tu si statim χαταληφϑέντα χρήματα malueris, nullus interce- 
dam. Wrss. 

273. 2. "Ovrac περὶ ὀγδοήκοντα] Neque hic refragari ve- 
tustis membranis ausus sum. Et quis crediderit, rebus dubiis su- 
spectoque Thimbrone, octingentos Cyrenaeorum portui sese cre- 


IN LIB. XVIII. CAP. 19 — 21. 239 


dere voluísse? De Barcaeis et Hesperitis , Cyrenaeorum vicinis; 
nota omnia sunt. Wrss. 

973. 10. Ὡπαντας τοὺς στρατιώτας ἐξήγαγεν ] Corrigen- 
dum esse ἐξήγαγεν non fugit doctissimum Rhodomannum , quem 
libens sequor. Spectant enim TThimbronem. Wrss. 


273. 21. Τὴν ὀνομαζομένην Τεὐχειρα Hoc reliquerat, 
uti meliores libri indicio sunt, auctor, non 7'&giza, quod quidem 
tolerari potuisse miror. Vide, quae de hac Cyrenaeorumi cólo- 
nia dixi ad Itiner. Anton. p. 67. et Hierocl. Synecdem. p. 7 23. 
Wzss. 
| 273. 30. Koi φυγόντες εἷς τὰς ναῦς] Quisque videt hoe 
iustius esse: posses,si quae necessitas urgeret,xcl καταφυγόγ τές. 
ut praepositio copulam absorpserit, ut multis in locis. Quod succe- 
dit ὑπὸ τῆς ϑαλάσσης κατεποντίσϑησαν . non sollicito. Placet 
Diodoro L. XIX. 18. XX, 85. Io. Chrysostom. 'T. Xil. Benedi- 
ctin. p. 324. A. ὥσπερ μεγάλου πλοίου καταποντισϑέντος. Alio- 
qui haud absurdum fuerat ex aliorum Codd. vestigiis χατεπύόϑη- 
σαν, quod cum priore conmutatur in fragmentis Symmachi Psalm, 
LIV. 10. cum Montefalconii nota et Hebr. XI. 29. Auctor i ipse 
in Excerpt. Peirescian. p. 337. συνέβη τῶν νηῶν πολλὰς — ὑπὸ 
τῆς ϑαλάσσης κατατιοϑῆναι. WESS. 

274. 39. Ἔτι γὰρ ἀμισϑώτων γενομένων ete.] Supra simili 
in genere ἀμίσϑους et ἀπομίσϑους posuit: perinde tamen erit, 
modo ἔτε γὰρ τῶν ἀμισϑώτων scripseris. Rectius enim articulus 
addetur. Wrss. 

274. 43. Τῇ δὲ τούτων παρουσίᾳ — θαῤῥήσαντες  ὅεπ- 
sus postulat πρὸ δὲ τῆς τούτων παρουσίας. Ruop. Transirem in 
partes Rhodomanni , ni manu exarati aliquid conmodius offerrent 
libri. Scribe τῇ δὲ τούτων ἀπουσίῳ — ϑαῤῥήσαντες χαὶ τοῖς et 
reliq. horum arbi Cyrenaei et praeclaris successibus animo- 
.Siores facti. Quae cohaerentegregie. Noli vero arbitrari vitiosum 
esse τούτους δὲ οἱ — τὸν δὲ eig, quod proxime perscriptum est, 
quoniam dicere fere solent τούτους μὲν --- δέ. Nam et vulgatum 
istud obvium est. Confer Cl. Davisium ad Max. Tyrium Dissert. 
XXVIIL 7. p. 602. Wrss. 

274. 72. Kol στρατηγὸν Ὀφέλλαν] Non aliter eiusdem no- 
men scribitur L. XX. 41. inque Arrian. apud Photium Cod. X.CII. 
p. 217. et lustin. L. XXII. 7., certe vetustioribus in libris. Ὀφέλ- 
τας apud Plut. Demet. p. 894. E. quo etiam nomine infelix puer 
fuit, in cuius memoriam Nemaei ludi instituti perhibentur apud 
Pausan. L. Hl. 15. et alius Damasichthonis pater, de quo idem L. 


IX. 5. Conf. P. Leopard. Emend. L. XVII. 10. Wrss. 


274. 81. Πτολεμαίῳ τῷ βασιλεῖ] Manifesta haec πρόλη- 
Vic. Nondum hune sibi titulum indiderat Ptolemaeus. Vid. f) xx. 
54. Africae tamen hanc partem regionemque omnem Cyrenaicam 


240 ANNOTATIONES 


Ptolemaei imperio harum turbarum occasione fuisse subditam, teni 
etiam Strabo L. XVII. p. 1194. Wrzss. 

275. 91. Tv ve τῶν “1αρανδέων] Ex vetustis schedis sic 
xefinxi. Laranda format “1αρανδέα , nunquam "dopuvóaior y ut 
notum ex Stephano. Situm urbi sicuti et Isaurae in Lycaonia ple- 
rique adsignant, pro qua auctor Pisidiam habet, non magno discri- 
mine: confines enim regiones, Confer quae adscripta sunt Itiner. 
Anton. p. 211. et ad Synecdem. Hierocl. p. 675. Wkss. 

275. 93. Βάλακρον τὸν Νικάνορος Fortasse is est Bala- 
crus, cui Philam, Antipatri filiam, collocatam primitus fuisse 

significat Antonius Diogenes apud Photium Cod. CLXVI. p. 364. 
Wzss. 

275. 9. d ovaquy οὐκ ,ἔχοντες ἀξιόχρεων Memini saepe 
in his libris ἀξιόλογον et ἀξιόχρεων ab amanuensibus permisceri : 
hic sequor omnium consensum. Sic iterum L. XIX. 89. xai δύ- 
ψάμιν μὲν οὐκ ἔχων περὶ αὑτὸν ἀξιόχρεων. Wrss. 

275. 16. Τῆς δὲ φλογὸς ἄφνω πρὸς ὕψος αἰρομένης] Dant 
haec sententiam conmodam, nec peiorem scriptus Reg. pr., quique 
ab eo stant alii. Itaque optio tibi deferetur. Ceterum Trogus L. 
XIII. cladem hanc Larandensium et Isaurorum stilo persecutus 
erat diligenter: at lustinus L. XIII. 6. eius dicta in conpendium 
redigens, turbavit omnia, qnaeque de Isauris erant bene prodita, 
inprudenter Cappadocibus transcripsit, pulere.ad Orosium, aiustino . 
in fraudem inpulsum, docente doctissimo Fabricio L. IIT. 33. Wrss. 

275. 37. Νίκαιά τε ἢ ᾿Αντιπάτρου ϑυγάτηςρ] Eadem post 
Perdiccae mortem in Lysimachi manum convenit, ut ex Strabone 
L. XII. p. 848. C. notum. Cleopatra vero ea ipsa est, de qua L. 
XVI. 92., primis nuptiis Alexandro Epirotarum regi collocata, ut 
bene Iustinus L. XIII. 5. Id prave, quod Perdiccam, dum duas 
eodem tempore uxores quaereret, neutram obtinuisse, addit. Duxit 
enim Nicaeam, quod praeter Diodorum fatetur Arrian. apud Phot. 
Cod, XCII. p. 220. Wrss. 

276. 45. Καὶ τὴν τῶν βασιλέων προστασίαν] Reposui. ex 
Reg. pr. probatam auctori scripturam. Fuit Perdiccas βασιλέων 
ἐπιμελητὴς. quo in munere successores dein habuit plures, indi- 
catos inferius c. 36. 39. 48. Wess. 

276. 51. "Hye τὴν Νίκομαν] Damnat Thomas Magister à ἄγειν 
γυναῖχα. atque ἄγεσϑαι praefert, quod certe frequentiore Attico- 
rum usu teritur. Lysias Or. I. 2. ἐπειδὴ ἔδοξέ μοι γῆμαι καὶ 93r 
γαῖχα ἠγαγόύμην εἰς τὴν οἰχίαν. losephus Belli Iud. L. 1. 12. 2. 
πρότερον μὲν γὰρ ἧκτο γυναῖχα τῶν ἐπιχωρίων. atque ita pleri- 
que, alterum tamen non plane Meroentes: WEzss. 

276. 59. Φανερῶς μὲν ἀπεφαίνετο — ἀπολογήσασϑαι] 
Confer Arrian. apud Phot. Cod. XCII. p. 218. Wkss. 

276. 72. Οὐ κατεπλάγησαν ταῖς ψυχαῖς} Iure ergo Chlae- 
neas apud Polybium L. IX. 24. «Αἰτωλοὶ γὰρ μόνοι. inquit, τῶν 


IN LiB. XVIII. CAP. 22; — 25. 241 


“Ἑλλήνων ἀντωφϑάλμησαν πρὸς ᾿ντίπατρον ὑπὲρ τῆς τῶν ἀδί- 
xac mat ἱηρούντων ἀσφαλείας. Respicit exsules ab Antipatro Victo- 
re Graeciae urbibus deieetos, οἷς qpoEriov οὐδὲν ἦν πλὴν € ἑνὸς τοῦ 
τῶν «“ϊτωλῶν ἔϑνούξς Supra: dixerat, WEsS. 

276. 90. Zreyvà χατασκευασάντιυν Iterum. extremo L. 
XX. xoi χατασχευάσας στεγνὰ τοῖς στρατιώταις παροχειμάζξειν. 
Plenius Euripides Cyclop. v. 323. Ἐν τῇδε πέτρᾳ στέγν᾽ ἔχω 
σκηνώματα. WEss. 

270. 99. Kot t οφῆς͵ ἐνδεεῖς ete. ] Despechisies εἰς τοὺς 
ἐσχάτους ἔρχεσθαι χενδύγοὺς ob 'ea quae. antecedunt. Sed va- 
riavit orationem consulto, x&i loco ot vel ot xoi posito, quod fieri 
possé eertum exploratumque est, Vide Th. Bezam ad Act, Ap. VI. 
6. etDuker. in Thucydidis L. vil. 79. Xenophon. Hellen. L. L. p. 
343; “ἐπιστολὴν ἐπεδείκγυ “μαρτύριον, χαὶ ἔπεμψαν οἱ στρατηγοὶ. 
εἰς 'τὴν βουλὴν xol εἰς τὸν i aid pro quo potuisset 7» ἔπεμιμαν 
ot στρατηγοί, WESS. 

271. 2. Περὶ τῆς ὅλης ἐεϊβουλῆς] Potius ἐπιβολῆς. Ruop. 
Si de insidiis , Antigono struetis, accipias, ferri poterit: tamen 
alterum illud et egó malim; De Cleopatrae nuptiis et Nicaeae di- 
vortió. iam. tum Perdiccam €onstitutum habuisse , toghosces ex 
Arriano apud Phot. p. 220.- Wrss. 

277. 11. Τὴν τῆς Acla" ἡγεμονίαν περιτιθέναι] Sie malui 
ob praestantiorum libroruwn cnsenstonenilatque, orationis nexum, 
Quod post patica succedit μεταστῆσαι παγοικίους illustratum alias 
est, Conf. not, in L. V. 20. Wrss. 

927. 35 Γάϊος Aoc] Pro Γάϊος Abe Koivroc AU- 
λιος. Livius vero hune Aemuliim vocat. Ruopn. ' Kótvrog .10- 
λιὸς praestat, Vide Pighium in- Annal. ad ann, cpxxx. p. 345. et 
quae virt doeti notarunt ad Livii L, VIIE. 37. Porro in vero no- 
mine Praetoris, qui anno huie Athenis nomen dedit, discordia est. 
Philoclem. vocant Diodorus et Dionysius in Dinarcho p. 116., at 
Dioclém alii, de quibus lo. Meursius de Archont, L. IV. 14. 
WESS, — 

ZTT! 324 ' SopFerdi cde τὴν ἀρμάμαξαν  Ἐοτίαθθε. haee 
sumta sunt ex Ephippo, quem de Alexandri sepultura conmenta- 
tum esse, Athen, L. X. p: 434. A. docet, aut certe ex Hieronymo 
Cardiano, qui quidem'in deseribendo lioe etii aids- omüuni ex 
celluit. Id docent eiusdem Athenaei verba L. V. 10.  Feoivr, uoc ἐν 
τῇ χατασχευῇ (ϑαυμάξεται) tc ΦΡΜΑΜΜΆΑΆΞΗΣ, ἧ συνέβαινε 
καταχομισϑῆναι τὸ ΤΠ ν δρῶν σῶμα. Nam quod Sehefferus 
opinatus ad Aelianum est Var; Hist. L. XII. 64. currus eius fa- 
brum fuisse Hieronynium , id Athenaeus nusquam dixit, Sequere- 
tur enim et Timaeum , euius paullo ante meminit, auctorem rogi 
fuisse, cui Dionysius inpositus conflagravit, quod tamen absurdum, 
Timaeus in eius descriptione egregius fuerat, zt in currus huius 
enarratione Hieronymus. WESss, 

Vot. If. 16 


242 J ANNOTATIONES 


278. 45. Κατεσχευάσϑη χρυσοῦν eque σήλατον ] Defit, un- 
de haec pendent, vocabulum, quod an géoergov fuerit an aliud, 
noun finio. Rhodomannus in notar. Correct. φέρετρον suspicatus 
est, praeeunte Acliano Var. Hist. lib. ΧΗ. cap. ult. τὸ ἐπ’. αὐτῆς 
(ἁρμαμάξη c) κατεσχεύίασε φέρετρον μεγαλοπρεπῶς ἀργύρῳ καὶ 
χουσῷ καὶ ἐλέφαν τι. WESS. 

278. 47. ᾿Ἐπλήρωσεν ἀρωμάτων Scribe: ἐπλήρωσα». δες 

278. 60. Ἔχων τραγελάφων προτομὰς ] Vid. ad L. Il. 5I. 
Erant inter ornamenta aulaeorum Persicorum et Medicorum fre- 
quentes tragelaphorum et aliorum animalium monstrosae. figurae, 
Aristophanes Ran. v. 868. οὐδὲ τραγελάφους, ἅπερ di, P NT 
τοῖσε παραπετάσμασι τοῖς ΠΤηδιχοῖς. γράφουσιν. ut mirum non 
sit εὖ regium hoc solium illis fuisse condecoratum. Wrss, ) 

278. 62. 4? ὧν καταχεχρέμαστο στέμμα Ἵ In augmentis 
praeteritorum pertrita haec variatio, S. Matthaeus Evang. c. VII. 
25. τεϑεμελίωτο γὰρ ἐπὶ πέτραν. loseph. Ant. L. XX. 3. 2. 
τέϑραπτο γὰρ ὑπ᾿ αὐτοῦ. et Belli Iud. ΗΠ. 7. 31. xoi tas στε-- 
φριβόλῳ τετείχεστο. tum ibid. c. 10. 1. Praeterea L. 1V. HE 4; 
τεϑύμωτο ἐπὶ τοὺς συναποστάντας. et post pauca ταῦτα μιὲν - 
πέπρακτο. Heliodorus L.1. p. 41. xol yàg πεφοίνικτο τὴν παᾶτ 
gar. iterum ibid. καὶ τὸ βλέμμα χεχένητο. Perro L. IV. p. 162. 
τέτατο δὲ ὃ δρόμος. et p. 164. «καὶ δεδούλωτο τῷ πόϑῳ. Etiam 
in compositis L. Vl. p- 386. 7 πόλις ἐ ἐχτετάρακτο. quomodo L. 
X. p. 508. xoi ὃ μὲν — ἤγετο οἱ προστέτακτο. Quae quidem ex 
illis abunde erunt: quis enim finis foret, si omnia de hoe genere 
coacervare yellem? Conf. ad L. IH. 8. et quae vir doctus Noochan. 
Observ. Vol. IV. p. 289. in unum conduxit. WESS, 

278. 69. Ἔχον ᾿Ιωνεκὰ xtovóxoavo ) Conf. Vitruvium L. ill. 
2. cum Philandri dissertatione. Νίκην τροπιιοφόρον. Victoriam 
cum tropaeo, quae in veterum nummis Besapaisque baud rara, Sue- 
tonius vocat Galb, c. 10. WEss. | 

278. 74. Ἔχων ἃ ἅρμα τορευτὸν} Currum torno elaboratum 
Interpres dederat, conmuni errore, quique facile aliud agentibus 
subrepit, cum Lexica paene omnia huc ducant. Αὐ res prodigiosa 
est currus £ozno factus, et longe sunt diversa zooeve et. τορνεύ-- 
εἰν. hoc TORNARE, illud cakLanE.: Vide, quae disputaverunt viri 
doctissimi Cl. Salmasius in Solin. p.7 38. et. R. Bentleius in Horatii 
A. P. v. 441. Itaque currus caelo elaboratus praestat, WESS... 

278. 78. Περσῶν ΠΠηλοφόρων Diximus, de illis ad L. 
XVII. 59. Wrss. 

278. 81. Ἔχοντας — Ἰνδοὺς] Indos, per quos regelantur 
elephanti, apud Vegetium L. III. 24. sive ot. κυβερνῶντες τὰ ϑη- 
pia. Ἰνδοὶ, ut mox cap. 34. et L. XIX, 84. atque in Maccab. Hist. 
L. I. c. 6. 31. Wess. 

279. 98. Τὰ uiv πλάγια etc.] Interpres quarum modioH; 
motus fortasse zzdiis, quorum succedit mentio. Equidem, quae Per- 


IN L12. XVIII. CAP. 26. — 98. 243 


Sicarum rotarum fuerit forma, non temere dixerim, neque adeo 
ausim αἱ μὲν πλῆμναι substituere, quod alioqui opportunum foret. 
Wzss. 

279. 2. Σιβήνην ὀδὰξ xartzovooc] Hanc scripturam om- 
nes membranae ratam habent: citat tamen Stephan. 'T'hes, '. III. 
p. 1147. σιβύνην, quod et ego mallem; sic iterum L. XX. 33. 
xal παρά τινος τῶν ὑπασπιστῶν ἁρπάσας σιβύνην. Hesychius, 
“Σιβύνη, ὅπλον δόρατι παραπλήσιον. Glossae Σιβύνη, venabu- 
lum. quod ut in Σι γύνην mutaret Io. Vlitius ad Gratii Cynezet. 
v. 112., nihil necesse erat. Eaedem Ζηβύνη, venabulum, et Zi- 
βύνη ,- venabulum: quorum prius ex prava pronuntiatione origi- 
nem accepit, sicuti et Hesychii Zr 77v (lege Ζηβύνη ) ὁλοσίδη.-- 
Qoc ἀχοντίς. Variatum enim fuit in prima vocis litera, Interpretes 
Alexandrini Esai. cap. Il. 4. καὶ συγκόψουσι τὰς μαχαίρας αὐὖ- 
τῶν "εἷς ἄροτρα xol τὰς ΖΙΒΥΝΑ͂Σ αὐτῶν εἰς δρέπανα. 1. 6. 
Tertulliano vertente princip. L. IV. adv. Marcion. cozcident ma- 
chaeras suas in aratra ét SIBYNAS, quod genus venabulorum 
est, in falces. Quae doctissimi eius viri si Vlitius in numerato 
habuisset, non, puto, ursisset discrimen, quod inter σιγύνην et 
σιβύνην reperisse sibi visus est, Nam quae in prima, eadem in 
tertia litera scribendi discrepantia animadvertitur. Σιγύγην, σίγυ- 
vov, otyvuvor idem hastilis sew venabuli genus dixerunt. Conf. 
viros doctos ad Pollucem L. X. 144. Wkss. 

279. 13. Χλιδῶνας λιϑοκολλήτους Νὰ muta. "Theodore- 
tus et Procopius ad 2. Samuel. I. 10. 72:00v κόσμος ἐστὶ χρι:- 
σοῦς ἢ τοῖς βραχίοσι περιτιϑέμενος., ἢ τοῖς καρποῖς τῶν χειρῶν. 
Hesychius paria, insuper addens χαὶ περὶ τοῖς τραχήλοις. Cui hic 
loeus adstipulatur, ᾿Χλιδῶγες ἀμφὶ βυαχίοσιν sunt apud Athen, 
LE. ΧΗ. p. 525. E. et in Siracide c, XXI. 21. atque Esai. cap. 3. 
20. Wess. 

279.18. Καϑ' ἃς ἀεὶ γένοιτο] Hoc fide membranarum re- 
cepi: currum spectat unice, qui Babylone per Syriam Damascenam, 
etsi quidam progressum inpedire conarentur, ab Arrhidaeo Aegy- 
ptum versus deductus est, Arrian, apud Phot. p. 220. Habet Ac- 
lian. etiam, quae hue pertinent, L. XII. 64. sed fabulam adsper- 
gens de imagine Alexandri, quam vide. Wrss. 

279. 32. Κατεσχεύασεν οὖν τέμενος ete.] Locus erat urbe 
media, regum sepulturae destinatus, quem Z5ue« vocabant, de 
quo Casaubon, in Sueton, August. c. 18. Vide vero quam in om- 
nia alia abeat Pausan. L. L6. Dicit Macedonas Alexandri corpus 
4egas in Macedoniam deportare constituisse, Ptolemaeum, post- 
quam ab illis id inpetrasset, Memphim delatum ritu Macedonum 
contumulasse: inde vero labentibus annis Ptolemaei filium, Phi- 
ladelphum, Alexandriam asportasse. Quae unde acceperit, ignoro, 
Wrss. 

279. 37, Διὰ τὸ τῆς ψυχῆς PE Opportüme his 


244 ANNOTATIONES : 


usus est doctissimus I. C. Schwarzius Dissert. de SoloecismisDiscip. 
lesu Antiquat. p. 67., ut Paullinum ex Epist. ad Coloss. III. 15. καὶ 
εὐ χάριστοι) γίνεσϑε vertendum esse doceret, et benefici estote. Idem 
enim φιλόδωρος καὶ εὐχάριστος ex Pollucis decreto L. V. 140. 
Imp. Augustus apud Iosephum , non neglectus ab eodem Sehwar- 
zio, Ant. Ind. L. XVEL 6. 2. ἐπειδὴ τὸ (portus τῶν Ἰουδαίων s$- 
χάριοτον εὑρέϑη — --- πρὸς τὸν δῆμον τῶν “Ρωμαίων. Nollem 
huc trahi γυναῖκα εὐχάριστον ex Alexandrina Proverb. Salomon. 
c. ΧΙ. 16. versiohe: neque enim benefica sed venusta et gratiosa, 
jn nus, describitur ; unde suspiceris, εὐχάριτον olim ΠΣ idque 
ob rariorem usum mutatum. Invenies Appiani L. If. Beli, Civil. 
p. 371. Curionem ἐς τὸν δῆμον εὐχαριτώτατον. et Aeliani de 
Animal. L. L. 59. οὐδὲν τῶν μελιττῶν εὐχαριτώτερον. quae — 
eius vocis adfirmant. WEss. 

280. 07. Kai συναναγκασϑεὶς μάχην συνάψαι Conf. Plut. 
Eumen. p. 585. F. et ἀ τιμᾶ, apud Phot. p. 220. Wess. 

280. 89. Kal μάλιστα τὴν ἱππικὴν etc. ] Factum prudens. 
Reliquas copias neque magnas neque firmas habebat Eumenes, quod 
jnexercitatae et non multo ante erant contractae. Addidit aliud; 
non minus consultum. Intelligebat, si copiae suae cognossent, ad- 
versus )uos pergerent, non modo non ituras, sed simul cum nun- 
tio dilapsuras, Quare dissimulato Crateri, quem Macedones miri-. 
fice aestimabant, adventu, deviis itineribus milites circumduxit, 
in quibus vera audire non possent, et prius in aciem eduxit prae-. 
liumque conmisit, quam scirent, cum quibus arma conferrent, te- 
stibus Corn. Nep. Eumen. c. 3. et Plut. ibid. ac T. IL. p. 506. D. 
Wrss. 

281. 96. ᾿Εὰν κρατήσωσι τὴν μάχην] Sic μάχῃ potius 
censueris, utere verbis similibus L. XIX. 43. Ego in vulgato ac- 
quiesco. WEss. 

981. 7. Τρὺς ἱππεῖς λον ete.] Positum est loco oie 0- 
μένων," υἱ alias solet. Infra L. XIX. 40. ᾿ντίγονος μὲν ovv τοὺς 
ἱππεῖς ἐπὶ τὰ κέρατα διελόμενος etc, WEss. 

281. 12 Kd τὴν πυκνότητα τῶν ἀφιππευόντων ] Videtur 
rectius ἐφιππευόντων. neque enim sui equites eum ignorabant, 
sed, qui citato cursu invadebant, hostes. De exitu, quem Craterus 
fecit, paullo diversa prodiderunt Corn. Nep. Eumen. c. 4. et Plut. 
Eumen. p. 587. A. Wrss. 

281. 15. Kai τῷ πλήϑει — περιχεομένων  ὕὐπίυβ literae 
transpositione frequens in his libris vitium correxi. Vid. ad L. 
XIII. 51. XVI. 80. Wess. 

281. 35. Ὃ μὲν Εὐμένης ἔφϑασε — τὴν ἰγνὺν πατάξας] 
Hoc relinquendum duxi. Plut. Eum. p. 587. C. ὃ piv Εὐμένης 
τοῦ “Νεοτιτολέμου προεξανισταμένου τὴν ἰγνύαν ὑπέκοψεν, αὐτὸς 
εἷς ὀρθὸν φϑάσας καταστῆναι. Wrss. 

281. Al. Ἐν γόνασι βεβηκὼς ] Vid. T. Hemsterhusium ad 


IN L1B. XVIIL CAP. 29. — 34. 245 


Luciani D. Deor. XXV. 1, et H. Vales. in Eusebii L, X. H. Ec- 
cles. p. 192. Wrss. 

282. 60. Ὅσοι βούλονται etc, ] Non ὅσοι sed ὅποι legen- 
dum suspicor. STEPH. 

282. 61. Kai δόντων τὰς διὰ τῶν ὅρκων πίστεις  Οοτη. 
Nepos Eumen. c. 4. Pedester exercitus, quod in ea loca erat 
deductus, ut invito Eumene elabi non posset, pacem ab eo pe- 
tiit. Quam quum inpetrasset, in fide non mansit, et se, simulac 
potuit, ad unum recepit. Quibus non dissimilia Arrianus 
apud Photium-p. 221. Wrss, 

282. 67. nidüeco μὲν xoAácot τὴν ἀϑεσίαν] Legi etiam 
potest τὴν ἀϑείαν. Ruop, Nollem viro docto excidisset. Cui enim 
' bono ea animadversio? L49ersv τοὺς ὅρκους καὶ τὴν πίστιν sae- 
pe Polybius de spreta iurisiurandi religione, Lib. XI. 27. XV. ]., 
et ἀϑεσίαν, cum de perfidia sermo est L. II. 32. ΠῚ, 78.; quae 
eius loca Suidas in 243eoía exscripsit: tum L. III. 49. διὰ τὸ πλῆ- 
Soc καὶ τὴν ἀϑεσίαν τῶν κατοικούντων τοὺς τόπους βαρβάρων. 
et cap. 70. τήν τετῶν Κελτῶν ἀϑεσίαν οὐκ ἐμμενεῖν ev τῇ πί- 
στει. Polybium solens Noster aemulatur etiam in Excerpt. Vales. 
p. 338. χρώμενοι δὲ ἐμ συνήϑει τοῖς Κρησὶν ἀϑεσίᾳ. et post 
pauca οἱ τῆς κατὰ τοὺς Σιφνίους ἀϑεσίας μὴ μετασχόντες. Con- 
venit Hebraeorum vvs, ad quod Graece explicandum saepe adhi- 
betur ab Aquila, docto interprete. Vid. Psalm. X XIV. 7. um 

IX. 24. WEss. 

282.77. Πυϑόμενος τὴν κατὰ τὸν Εὐμένη νίκην  Ῥαΐο5 
agi de victoria, quam de Cratero et Neoptolemo retulit Eumenes. 
Sed res habet aliter. Nam eius partae nuntius tum demum venit, 
«um Perdiccas suorum manibus perierat, ipso teste Diodoro c. na 
nec Plutarcho Eumen. p. 587. dissentiente. Ea proinde est, qua 
diebus ante posteriorem hanc decem Neoptolemi conatus disiecerat. 
Paullo ante προῆγεν ἐπὶ KKiAixíav non muto, tametsi ἐπὲ Küaxíag 
longe tritius sit. Codd. obstant. WEss. 

282. 84. Kol γὰρ qorixóc zv] Imperiosum et atrox Per- 
diecae ingenium notarunt lustinus L. XIII. 8. et Arrianus in Bi- 
blioth. Phot. p. 22]. Wess. 

283. 4. Ὃ προσηγορεύετο Καμήλων £zoc] Saepe τεῖχος 
de arce atque castello. Vid. ad L. XIII. 69. Statim rectius erit 
ἡγουμένων μὲν, monente in not, Auctario Rhodomanno. WESS. 

283. 9. Ovc διενοεῖτο πέμπειν τοῖς περὶ τὸν Πτολεμαῖον ] 
Mallem conposito ἐπιπέμισειν locum dedisset, ut simili in re Hero- 
dianus L. lil. 5. ἐπιπέμπει ταῖς πόλεσιν ἀμφοτέραις IMovgov- 
σίους τε ἀκοντιστάς ete. Wrss. 

283.21. Kei τὰς ἐπάλξεις ἐῤῥίπτουν ] ᾿Εῤῥηττον uonne- 
mo, cui etsi patrocinari videatur frequens τῶν ἀνέῤῥηττον et 
ἀνέῤῥιπττον confusio, non accedo. Vulgatum nihil habet, cur sper- 
ni debeat. Conf. loseph. in Belli Histor. L. III. 1. 9. Wess. 


246 ANNOTATIONES 


283. 45. 4ιημερευσάντων τοῖς κινδύνοις 1 SI precposition 
nis absentia molesta sit, inspice L. XII. 61. Wrss. 

983. A8. ᾿“πεναντίον͵  «πέναντι Leid, Reg. 1, ut in Matth. 
Evang. XXI. 2. Wrss. 

283. 49. Ποὸς ἢ συμβαίνει σχίζεσϑαι Adi L. I. 33. Wess. 

984. 394 ᾿Εχδεχόμενος τὴν etc. ] Resarci ἐκδεχομένους τὴν 
χαταφορὰν τοῦ ποταμοῦ χαὶ χαταπραὔνοντας. Ruop. Optime 
Rhodomannus, cui viam monstrasse, nisi satis ea esset expedita, 
Castellionem diceres. Vertebatenim, elephantos ad sinistram collo- 
cavit, qui fluminis impetum excipientes, flucius mitigarent. WESS. 
Eundem recte praeterire τοῦ ποταμοῦ v. 98. minus ctiigllbuhini est, 

284. 72. ᾿Εγκεχωσμένην διώρυγα πάλιν ἐκφραχϑῆναι] 
Fossae id genus per Aegyptum, ut Nilotica aqua ex agricolarum 
usu dispensaretur, plures erant, Erant et CÁomata , sive aggeres 
fluvii aquam coercentes, et in aggeribus Diacopi, de quibus in 
leg. 10. D. de Extraordin, Criminib., et supr. L. l. 52. Recte vero 
Noster incrementi eius quod Perdiceae exercitui adeo inconmo- 
dum in fluvii traiectu accidit, originem et caussam aliunde deri- 
vat. WEss, 

984. S9. Προοσέταξεν εἰς τοὐπίσω πάλιν ἀπιέναι] Parti- 
cula quaepiam videtur ante vel post προσέταξεν omissa fuisse: aut 
paulo superius, secunda abhinc linea, ante vel post τῶν μέν. 
Nam etsi alii quoque loci similes, aut saltem propemodum similes; 
reperiuntur apud hune scriptorem, huiusmodi omissionem tamen 
vix eius idiomati adscribere ausim. STEPH, Legeris xal τῶν μὲν 
διαβεβηχότων, ut vir doctus suspicatus est, pulcre decurret ora- 
tionis tenor, [ἃ miror, nihil hic de strategemate addi, quo Per- 
diccam Ptolemaeus egregie circumsceripsit apud Polyaen. L. IV. 
18. et Frontinum L. IV. 7.20. cum nota Cl. Oudendorpii. WEss, 

284. 98. Ot πλεῖστοι δὲ παρενεχϑέντες ete. ] Fluvii inpetu 
ablati, ut capitis principio, δὲ cv ἐξεδέχετο τοὺς παραφερομέ- 
γους. et L. XIV. 115. οἱ δὲ — διὰ τὴν σφοδρότητα τοῦ ϑεύμα- 
τος παρεφὲ ἔροντο. Lucianus Hermot, c. 86. ὅτε μὲ παραφερόμε- 
γον ὑπὸ ϑολεροῦ τινος χειμάῤῥου xoi τραχέος — — ἀνέσπασας" 
quod viri docti, proscripto τῷ περιφερόμενον , optimo iure prae- 
optaverunt. Seribendum itidem erat meliorum Codd. consensu in 
auctore Epist. ad Hebr. c. XIII. 9. διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις 
μὴ παραφ ἔρεσϑε, i.e. ne patimini vos abripi, torrentis in mo- 
dum. Quid enim tritius tali figura? Plutarchus T. 1. p. ὅ- E. ὃ γε 
μὴν πόλεμος χειμιάῤῥου δῶν πάντα σύρων καὶ πάντα παραφέ- 
ρων. Appian. Hannib. p. 349. οἱ δὲ ὑπὸ τοῦ ποταμοῦ παραφέ- 
θοντὸς — οὔτε στῆναι. — οὔτε νεῖν ἐδύναντο. WEss, 

285. 16. Ὅ τοὺς ὕπαντας Ἕλληνας καταπολεμήσας] Nonne 
rectius ἑοὺς ἀποστάντας. RHop. Ὃ τοὺς ἀποστάντας — καταπο- 
λεμήσας. Citra dubium hoc auctor reliquerat. Vitio ansam scriptu- 
rae praehuitconpendium, quod et ex ἀποστάντων supra c. 4. in Ba- 


——— 53: Ὁ 


IN L1B. XVIII CAP. 34 — 39. 247 


sil. edito fecerat ἁπάντων: Confer huius libri eap. 7., ct invitis 
Codd. ita restitutum fuisse, non indignabere. WEss. 

284. 21. Ko«réaqozav τὸν IHEeo0(zzcv]. Consentiunt Stra- 
bo L. XVIL. p. 1144., Pausanias L. L 6. cum Kuhnii nota, et Ar- 
rian. apud Phot. p. 221. Non item Corn. Nepos in Eumene c. 5., 
qui quidem, cum Perdiccam a Seleuco et Antigono interfectum 
fuisse adfirmat, difficulter fidem prudentioribus faciet. Wrss. 

285. 28. "ufa τὴν τοῦ πλήϑους εὔνοια," y. τούτου μὲν: οὐκ 
etc.] Edebatur διὰ τὴν τοῦ πλήϑους εὔνοιαν βιαζόμενος; τούτου 
et seqq. Quorum βιαζόμεενθς᾽ membranarum sup proscripsi, 
quippe nulli rei, hoc certe loco. Wess. 

285. 39. Εὐθὺς ἧκόν τινες ἀπαγγέλλοντες] Recte: duo 
enim dies abierant a nece Perdiccae, cum victoriae nuncius in Ae- 
gyptum perferretur, Plut. Eumen. p. 987. E. Wess. 

^ 985. 47. Kai τῶν περὶ αὐτὸν ἐπιφανῶν ἀνδρῶν πεντή-- 

κοντὰ ] Eadem Arrian. in Photii Cod. XCII. p. 9251. Facta autem 
ea condemnatio ab exercitu, quod is vetusto Macedonum more de 
capitalibus rebus inquirebat, ceu notum ex Curtio est L. VI. 8. 
25. WEss, 

986. 67. ' «Ἵντιπερισπάσαι βουλόμενοι τὸν λΑντίπατρον] 
Legitimum est ἀντιπερισπάσαι. Polyb. L. ἢ. 24.. ὡς ἂν ἐμβαλόν- 
τὲς εἷς τὴν τῶν Βοιῶν χώραν ἀντιπερισπῶσι τοὺς ἐξεληλυϑό τας» 
ut facta in Boiorum regionem excursione, 608 qui exierant ad 
sua defendenda retr bem Plura ad L, XIV. 49. Statim ἱππεῖς 
δὲ τετρακοσίους legitimum esse, ostendunt sequentia. Wrzss. 

286.81. ᾿Ἄκαρν ΡΥ  ΔΡΈΒΕΨΌΝΣ ἔχοντες τιρὺς «ἰτωλοὺ c]Per- 
petuae inter vicinas has gentes erant inimicitiae, quarum insigne 
indicium exhibent Polybii fragmenta apud Suidnht in AEbosbry et 
᾿Επαλγοῦντες. Namque ad Acarnanas illorumque in Aetolos expe- 
ditionem , etsi hae serius susceptam, ea pertinere Livius L. XXVI. 
25. locuples testis est. WEss. 

286. 86. Méveva τὸν Φαρσάλιον) Videtur is esse, de quo 
superius cap. 15. huius libri. Wrss. 

286. 99. Εἰς Τριπαράδεισον τῆς ἄνω Συρίας] Vocat τὴν 
ἄνω Συρίαν quae ultra Orontem fluvium in Cilieiam vergit L. 
XIX, 93. et XX. A8. Quare in Τριπαράδεισον haud male con- 
gruit situs urbis Prradisi non longe a Laodicea Scabiosa apud 
Ptolemaeum L. V. 15. p. 160., et Plinium L. V. 23. Wess. 

286. 3. Οἱ περὶ τὸν Πύϑωνα etc.] Non ille solum, ut vo- 
luit Interpres, sed et! Arrhidaeus eius collega, indice Arriano apud 
Phot. p. 221., ubi de Eurydice et mota a militibusin Ántipatrum 
seditione copiosius. Wrss, 

287. 19. Δορίχτητον] 4]οφύχτητον Reg. 1. ut apud Ly- 
cophron. v. 933. Polybium, Appianum et alios. Wkss. 

287. 20. Τῶν δ᾽ ἄνω σατράἀπειῶν} Bene sit amanuensi Reg. 
$ec., qui veram Diodoro scripturam reddidit. Arrianus dicto loco, 


248 ANNOTATIONES. 


τῶν δὲ ANO σατραπειῶν, "Tv piv μέσην τῶν ποταμῶν γῆν καὶ 
τὴν ᾿“ρβηλῖτιν ᾿“Πμῳφιμάχῳ τῷ τοῦ βασιλέως ἀδελφῷ ἔνειμε. 
Adde huius lih, caput septimum, unde similem maculam detersi- 
mus, Porro ἢ «ρβηλῖτιν refinxi ex altero Regio. " AofyAa enim. 
"Aofnmkivec et * ofi» formant, nunquam 'z49fielivw. Con- 
sentit Arrianus, uti vides, Wrss. 

287. 22. Δντιγόνῳ δὲ τὴν Σουσιανὴν] Corrige ocius '4y- 
τιγένει. Anigdbh ut. statim succedit, aliud muneris et amplius 
quidem iniunctum fuit Iterum Arrianus, "Aviryéva δὲ τῷ πρώτῳ 
μιὲν ἐπιϑεμένῳ disodéxug. τῶν δὲ ἀργυρασπίδων Mazedóvov 
ἡγουμένῳ, τῆς Σουσιανῆς ἁπάσης ἄρχειν. Qnae quidem hominem 
ita signant, ut duhium non relinquatur de correctionis fide. Vid, 
modo infra ὁ. 62; - Geminum mendum Freinshemius, cui neque 
hoc latuit, a id ex Curtii L. VIII, 14. 15. WESs, 

(0987738. Kei doziav ᾿Αγτιγύνῳ] Supra cap. 3. ᾿Αντιγόνῳ 
δὲ Παμφυλίαν καὶ d YKLAN καὶ τὴν μεγάλην καλουμένην Qgv- 
γίαν. Optime ergo: veteres schedae, praesertim cum. adstipuletur 
Arrianus, et Philoxeno Cilicia fuerit contributa, Simile peccatum 
corrupit Dexippi verba apud Phot, Cod, LXXXIIL. p. 200. 24vzíyo- - 
voc δὲ Παμφύλων xoi Κιλίκων nexo Φρυγίας: Atqui Cilices 
priore divisione, qua de Dexippus, imperio Philotae eraut per- 
missi, Sed scripserat «ol zfvzícv ille. WESS. ; 

287. 39. Καρίαν δὲ Κασσάνδρῳ Arrianus Καρίαν δὲ 
᾿σάνδρῳ αὶ ἔνειμε, «Ζ1υῤδία. δὲ Κλείτῳ ἐδόϑη. At in priore divisione. 
ΜΚαρῶν ᾿Κάσαανδρος apud eundem est praefectus, in Dexippo ve- 
ro Photii p. 200. Καρῶν δὲ "4o«vógoc, Dubium itaque Cassan- 
derne an Asander Cariae fuerit inpositus, Freinshemius ad Cur- 
tii L. X. 10. p. 815. in Cassandri partes transiit, Nostro huius 
libri can. 3. et lustino L. XIII 4. favente; quara tamen, in Curtiano 
Indice sententiam repudiavit, Asandrum praeoptans, Et, me qui- 
dem arbitro, prudenter. Nam in priore divisione, non diflitente 
Iustino, Cassander Antipatri filius stzpatoribus regis satellitibus- 
que praefectus est, Qui potuit ergo eodem tempore Cariam admi- 
nistrare? Hac vero secunda provinciarum descriptione a patre 
adiunctus est Antigono, ut Chiliarchi munus fungens consilia viri 
specularetur, Proinde ᾿Ἰσάνδρῳ et hie et cap, 3. tum etiam in Ar- 
riano, lustino, Orosio verius erit, Porro zZvíav δὲ Κλείτῳ red- 
Midi, quod Lycia fuerit iuris Antigoni, Lydiamque praeter Arria- 
nm Clito adsignet ipsemet auotor L. XVII. 52. WEss. . 

288. 70. ᾿Επαίηαε προδότην γενέαϑαι Puto non ἐποίησε 
sed ἔπεισς Diodorum scripsisse, STEPH. Non est necesse, ut mu- 
tetur, Verte, operam dedit, ut proditor fieret, et vide i ipsum Ste- 
phan. "Thes. "T. 1L. p. 434. Wess, 

288. 73. ᾿Επιβαλὼν δ ᾿“ντίγονος eto.] Posset sine gravi 
laetura participium istud. in exsilium abire, nec sede tamen, quam. 
meliores schedae tuentur, everto. Indicatur, Antigonum, inpres- 


IN LIB. XVIII CAP. 39. —42. 249 


sione cum omni exercitu facta, loca ea occupasse, Simillimum est, 
si sola verba spectes, S. Marci Evang. XIV. 72. de Petro xol 


| ἐπιβαλὼν ἔκλαιε. | Sed sententia longe longeque distat, Vult enim 


Petrum delicto, quod admiserat, ad animum revocato, in fletus 
fuisse solutum, Scio viros multo eruditissimos de iniecta in ca- 
put veste diligenter plura conmentari, quae vereor ut illi loco pul- 
cre conveniant, .. Vide hoc potius Imp. Antonini L. X. 30. τούτῳ 
γὰρ ἐπιβαλὼν «ταχέως ἐπιλήσῃ τῆς ὀργῆς» hoc ad animum. si 
revocaveris, cito irarum oblivisceris. At ista huius non sunt loci, 
Wzss, 

288. 81. ἴω TOU ᾿““πολλωνίδου etc. ποιήσαντος. --- διά- 
Grai ] Puto hominem designari a Plut, Eumen, p. 588. D., in 
praelii eius descriptione diligentius versato, WESS, 

288. 87. Διὰ δὲ τὴν ἀπώλειαν — οὐκ ἀϑυμῆσαι] Exterito 
particulam negantem, vel scrihito οὐκ εὐθυμῆσαι. πον. Διὰ δὲ 
τὴν ἀπώλειαν τῆς ἀποσκευῆς ἀϑυμῆσαι) Prius consultius est ob 
scriptorum Codd, adsensionem, Plutarchus nihil hac de re. Wzss, 

288. 93. Ὃ προσηγορεύετο Νῶρα] Phrygiae castellum di- 
citur ἃ Nepote c. 5. Melius Plutarcho χωρίον ἐν μεϑορίῳ zdvxao- 
víac καὶ Καππαδοκίας. Ibi enim Sargarausene, in qua Nora, pro- 
gressu temporis Neorassus adpellata apud Strab, Xll, p. 812. A. 
Wess, 

288. 6. Περὶ ἑξακοσίους} Plutarchus equites quingentos et 
gravis"armaturae ducentos, e quibus aliqui concedente Eumene 
aliorsum abierint, annumerat: leve ergo id discrimen est, At au- 
ctor ipsemet huius lib. cap. $3. intra obsessam arcem quingentos 
duntaxat amicorum Eumenis fuisse ait, quae quidem faciunt, ne 
numeris istis strictissime inhaeream, Wiss. 

289, 22. Meitovoc ἤτει φιλαγϑρωπίας ete.] Uberior in his 
exponendis Pistenitts est, quem vitae Eumen. p. 589. C. con- 
sule, WEss., 

289, 27. Ὥρμησεν ἐπὶ τοὺς πορευομένους Restitue ἐπι- 
πορευομένους. ἈΠΟΡ. 

289, 33. Ἱερώνυμος ὃ τὰς τῶν διαδόχων ἵστορ. γεγραφὼς] 
De eodem Hieronymo Cardiano Eumenisque populari inferius cap. 50. 


et XIX. 44. Tum περὶ τῶν διαδόχων in not. ad L. I. 3. Scripsit 


et τὰς τῶν διαδόχων πράξεις Agatharchides Cnidius, de quo lo- 
sephus Antiq. lud. ἢ. XII. 1. 1. Wkss. 

289. 34. Οὗτος δὲ πολλαῖς etc.] Scribe αὐτός. De Eumene 
enim sermo est, nou de Hieronymo, cuius obiter hic mentio in- 
seritur. Riop. 

289, 38. Kevóv ἔχοντας τὸ τῆς βασιλείας πρόσχημα] Conf. 
ΠῚ. Spanhem. ad Iuliani Caesar. in notar. Conprobation. p. 33. et ad 
Aristophan. Ran. v. 944. Solet auctor πρόσχημα βασιλείας πο- 
men dignitatemque regiam adpellare: nam in Excerpt. Vales. p. 
313. ὃ ᾿“ντίοχος ἀνὴρ ἐφάνη πραγματικὸς καὶ τοῦ IIPOSXH- 


250 ANNOTATIONES 


MATOS τῆς βασιλείας ἄξιος" pro quo Polybius, quem aemula- 
tus est, in Excerpt. p. 1446. baidicde) — ἦν xai πρακτικὸς xol 
τοῦ τῆς βασιλείας ONOMATOZ ἐ ἄ Stc. Tum Excerpt. Ursin. 
XXII. p. 322. Προυσίας ἀνάξιος τοῦ τῆς βασιλείας προσχήμα-. 
τος. Quo quidem usu Philippus , Alexandri pater y ἀρχηγὸς τοῦ 


προσχήματος τῆς οἰχίας in Polybii L. V. 10., ὄνομα καὶ πρό 


σχημα τῆς ᾿Επαμινώνδου στρατηγίας in Plut. Pelopid. p. 295. F., 
et τὸ πρόσχημα τῆς -[uquarvoyíac in eiusdem T. IL p. 794: B. 
E quibus, cetera quae ad manum sunt omitto, liquido adparet, 
χενὸν τῆς βασιλείας πρόσχημα eos habere, qui nomine tenus re- 
ges sunt, aliis imperii auctoritate instructis. losephus Ant. Iud. L. 
XIV. 12. 2. de Hyrcano, rege quidem ludaeorum, sed cuius 
maiestatem occupaverant Phasaelus et Herodes , IIPOZXHMA. 
ue & you λέγοντες τῆς βασιλείας “Ὑρκανὸν. τούτους δὲ τὴν πᾶ- 
σαν ἐξουσίαν ἔχειν. Recte ergo atque eleganter de eodem Arrhi- 
daeo et Antigono, quo de Diodorus, apud Plut. T. 1l. p. 791. 
Pd ὃ μὲν ἅπασαν ὀλίγου δεῖν κατεκτήσατο τὴν ᾿«“Ἰσίαν" ὃ δὲν 
ὥσπερ ἐπὶ σχηνῆς δορυφόρημα" κωφὸν ἣν ὄνομα βασιλείας» καὶ. 
πρόσωπον ὑπὸ τῶν ἀεὶ κρατούντων παροιν οὐμεν ον. Wrss. 

289. 51. Τρεῖς δοκίδας ἐωρήσας Pro ἐωρήσας legatur 
αἰωρήσας vel μετεωρίσας. Ruop. Τρεῖς δοκίδας olagdoué ]" Se- 
quor Rhodomanni et sermonis iudicium, Vitium peperit deprava- 
tior pronuntiatio , quae et in Porphyrio L. IV. Abst. Α. c. 8. de- 
derat € ὅτι μήτε περιπάτοις ἢ ἐώραις χϑώμενοι. loco αἰώραις. Et 
émpovuéroig ac ἑωρεῖτο pro αἰωρουμένοις 9 ἠωρεῖτο in losepho: 
Ant. XVIII. 6. 5. cum nota Spanhemii. . De re ipsa, etsi in pau— 
cis discrepantes, Corn. Nepos Eumen., c. 5. et Plut. in eisdem : 
Vit. p. 590. A. videndi sunt. Wrss. 

290. 62. Kal διὰ τῆς δμοίας συμπεριφορᾶς ete.] Dixi de 
voce ad L. Ilf. 63. Hic eonvivium comitate coniunctum exprimit, 
veluti in Excerpt. Vales. P. 409. διαίτῃ μὲν γὰρ ἐχρῆτο λιτῇς Àov- 
τρων δὲ xoi συμπεριφορᾶς τρυφὴν ἐχούσης ἀπείχετο. Volyb. L. 
V. 37. ἀλ λὰ καὶ κατὰ τὴν ἑξῆς συμπεριφορὰν ἐγένετό τις αὐτοῖς 
ὁλοσχερὴς εὔνοια. Adde eiusdem libri c. 26. Wrss. 

290. 75. ““αομέδοντα μὲν τὸν σατράπην ἐζωγρησεῖ Ab- 
ductus est Laomedon in Aegyptum, unde brevi post elapsus δά 
Alcetam sese in Cariam contulit, referente Appiano Syr. p. 194. 
Syria tum omnis et Phoenice ín ditionem Ptolemaei una cum lu- 
daeis, de quibus loseph. Ant. XII. 1. 1. et L. I. in Apion. c. 22., 
venit, deditque deinceps materiam bellis, quibus Lagidae et Se- 
leucidae invicem sese attriverunt. Vide Polybium L. V. 67. et Io- 
seph. Scaligerum ad Euseb. Chron. ann. upcxcv. WEss. 

290. $2. Κόϊντον Ποπίλιον εἰς. Annales Capitolini J7o- 
πλίλιον edunt, ubi collega ipsi additur 7feóxiog Παπίριος. Prae- 
teriti autem sunt a Diodoro biennii praecedentis consules iuxta at- 
que Árchontes. Quod non obscure defectum in auctore insignem 


IN LIB, XVIII. CAP. 42. — 44. 251 

: / 
alicui arguit. Ruron, Consulum nomina recte 8 viro doctissimo in- 
'staurari Livius testabitur L. IX. 7. Deesse quoque bina consu- 
]um paria et duos Atticae civitatis Archontes huic libro, res est 
exploratissima ipsius Diodori testimonio, VII se annorum gestas 
res hoc libro fuisse conplexum notantis cap. 1. Id in ambiguo, defi- 
ciantne ante Apollodorum, an post eius magistratum cap. 58. huius 
libri. Posterius in mentem venit Palmerio, ut ibi videbis, prius 
praeter Rhodomannum hunc in modum adstruxit H. Dodwellus: 
Vel hinc intelligimus, supremum superioris libri Archontem (qui- 
cunque demum is fuerit) ad annum Olymp. cxv. 3. spectare, 
pro mente Diodori, Et locum adeo illum esse Archippi, ni desint 
in fine libri XVIII. duo Archontes; non autem illum, quem 
fingit Meursius, Olymp. cxv. 1. praeeunte Rhodomanno. Nul- 
lum sane Archippo adiungit Diodorus Olympionicen , aut nume- 
rum. Olympiadis, quod tamen illi sollemne est in annis Olympia- 
dum primis. Nexum praeterea, pro mente Diodori, docent ad- 
iuncti Archippo et Demageni Archontióus Romani Coss., qui se 
invicem proxime excipiunt in Fastis Romanis. Similis est nexua 
Coss., quos cum Archonte Apollodoro committit Diodorus. Proinde 
magistratum tenuit Apollodorus Olymp. cxv. 2. pro hypothesi- 
bus eiusdem Diodori. Tum demum desunt in Fastis Diodori duo 
consulum paria. Hoc enim spatium est inter (praeturam) Phi. 
loclis et Apollodori. Hic itaque statuenda est Diodori lacuna, 
ut desint apud illum Archontes Olymp. cxv. 1. et exiv. 4, Et 
recte adeo Olymp. cxiv. 8. tenebit Archon Philocles pro hypo- 
thesibus Diodori. Sic ergo Archontes, si ad annos Olympiadum 
accommodentur, non incommode se, ut opinor, habebunt, saltem 
pro sententia Diodori. 
Olymp. Archontes., Olymp. Archontes, 


cXiV. 3. — Philocles. cxv.2. — Apollodorus. 
cxir. 4. CXV. 3. — Archippus. 
ΡΣ» cxrv.4. — Demogenes. 


Idem colligimus e Dionysii Halicarnassei Dinarcho (p. 116.) 
Ibi hanc habemus Archontum seriem , Philocles, Archippus, Ne- 
aechmus, Apollodorus, Archippus, Demogenes. Hinc apparet, . 
omissos in Diodoro Archontes illis ipsis, quos diximus, locis in- 
serendos. Sic veris Olympiadum annis assignabuntur res a Dio- 
doro sub his Archontibus narratae. Nec aliter. constabit, quod 
ait Diodorus, decennio patriae praefuisse, cum eiiceretur, De- 
metrium Phalereum. Fugam Demetrii Phalerei Olymp. cxv rt. 
narrat ipse Diodorus. Itaque necesse est, ut Olymp. cxv. 3. 
fuerit, ad minimum , quo ad urbem Atheniensem venerit, Deme- 
triumque Phalereum praefecerit Cassander. Illius autem anni 
Archontem. Olymp. €Cxv1. 1. tribuunt Rhodomannus et Meur- 
sius, quod facere tamen ne quidem potuit Diodorus. Hactenus 
ille ad Dissert. V. de Cyelis p. 805. Quae, εἰ Rhodomanni repre- 


δ. ANNOTATIONES 


hensionem excludas, probari possunt. Laeunae vero ubi sit dan- 
dus locus, nondum constitutum est. Non poterit quidem esse sub 
finem superioris capitis: cohaerent artissime res Eumenis, neque 
ultra anni spatium prorogata obsidio fuit, quam Noris fortissime 
toleravit, ut ex Nepote in Eumen. c. 5. et Nostro cap. 53. abunde 
liquet. Malim arbitrari ante cap. 39. plura deesse. Certe eodem 
anno omnia, quae sub Philoclis magistratu dicuntur administrata, 
gesta fuisse, nemo temere opinabitur. Deficiunt autem plurima, 
atque in primis res Siculae, quas hoc se libro diligenter tractasse 
profitetur Diodorus L. XIX. 3. Praeterea molitiones Antipatri in 
Eumenem, expeditioque Attali in Rhodios, aliaque, de quibus óbi- 
ter Àrrianus in Photii Biblioth. p. 225. Dolenda proinde illa iactu- ^ 
ra, cui opem Codd., ques quidem noverim, praefracte negant, WEss. 


290. 93. Εἰς τὴν — Κρητῶν nóliw] Ptolemaeo L. V. 5. 
Ἀρητόπολις in Palat, et Coislin. libris et versione Ülmensi ann, 
MCCCCLXXX VI. Vulgo Κρησσόπολις. Cum Nostro facit Polybius, 
τὴν χαλουμένην Kopruv πόλιν in Milyade locans L. V..72. WEss. 


290. 1. Τοῖς τὴν ἀκρώρειαν nooxerézovor] Aeque conmo- 
dum hic atque opportunum προκαταλαβοῦσι. Elige ergo. Nam alte- 
rutrum ex glossa in orationem inmigrasse, citra dubium est. Praelii 
huius memoriam servavit, in omnibus tamen minime Nostro con- 
sentaneus, Polyaen. L. IV. 6. 7. Wkss. 


291. 25. Καὶ τῶν ἱππέων — περιχεομένων) Detersi macu- 
lam, qua participium hoc adspersum saepe est his in libris. Confer 
superius cap. 50. WEss, 

291. 34. Καὶ τῶν παίδων Liberos dedit Interpres, haud 
scio an prave. De liberis Alcetae altum certe quidem silentium est 
apud Polyaenum et in illis, quae statim consequuntur. Quid enim 
factum illis, cum pater interficeretur? Ego servitia mallem. Wrss. 


291. 36. Ὄνομα Τερμησσὸν  ἴΤπὸ litera auctius esse iussi 
urbis nomen, Scio 7'g4uccóv Dionysii Perieg. v. 859. Sed alte- 
rum scriptorum usu, numorum et lapidum auctoritate munitius 
videri, docebit Holstenii sollertia ad Stephani 7'gjucoóc. Opor- 
tet autem cito ex ruinis resurrexerit Termessus, si Alexander eam 
- everterit ex Strabonis fide L. XIV. p. 982. C. Wess. 

292. 48. Kal μεστὴν ὀχυρῶν φρουρίων Vide Strabonem 
L. XII. p. 855. A. Wrss. 

202) 1d 5 Προσαγό ὄμενον τοὺς ἐκ τῆς πόλεως] Erunt for- 
tasse , quibus προαγαγόμενον huic loco aptius videbitur. Mihi alia 
mens. ΠΙοοσάγεσθϑαι aliciendi quadam potestate in Diodori hac 
Bibliotheca saepe recurrit. WEss. 

292. 92. Τὸν μὲν πόλεμον ἀπεστρέψαντο)] Verum erit ἀπε- 
τρίψαντο, de quo ad [. XV. 4. abunde. Reddamus id i Apsum Po- 
lybio L. X. 13. ot uv ovv ἔνδον περιχαρεῖς ἦσαν ὡς ἀποτετριμι- 
μένοι τὸν κίνδυνον. Sic enim scripserat, non ἀποτετραμμένοι. 


IN LIB. XVIII. CAP. 44. — 48. 253 


Idem L. HI. 102. Opec δὲ χειμαζόμενος ἔμενε, τοὺς πλησιάζον- 
τὰς ἀποτριβόμενος. Wrss, 

- 9. Zlóvrsc δ᾽ ἑαυτοὺς εἰς λῃστείας ete. Conf, not. in 
L. V.'59. Demosthen. pro Coron. p. 170. xoi ἔδωκα ἐμαυτὸν 
ἁμῖν ἁπλῶς εἰς τοὺς περιεστηκότας τῇ 70A εἰ κινδύνους. Polyb. 
HE. 19. xoi παραβόλως διδοὺς αὐτὸν εἰς τοὺς κινδύνους. Noster 
L. XVI. 5. μετὰ δὲ ταῦτα δοὺς é ἑαυτὸν εἰς βίον εἰρηνικόν. et L. 
XVII. 108. de Harpalo δοὺς δ᾽ ἑαυτὸν εἷς τρυφὴν etc. WkEss., 

293. 18. Ilovonéoyorra.] Πολυπέρχοντα Basil. Vat. Ve- 
net. em "gr Xylandr. in Plut, Pyrrh. Ρ. 387. ὙΥΈΒΒ. 

293. ᾿Εξέπεμψψαν πρεσβευτὴν πρὸς ᾿Αντίπατρον Le- 
gationem a suscipere recusaverat Phocion, sic decursum est ad 
Demaden, Plut. Phoc. p. 755. Wrss. 

293. 34. Παρακαλῶν τὸν “Περδίκκαν ete.] Seripserat Per- 
diccae σώζειν τοὺς “Ἕλληνας ἀπὸ σαπροῦ καὶ παλαιοῦ στήμονος 
ἠρτημέν ovc, ut Graecos servare ex putri et vetere filo penden- 
tes vellet, contumeliose seni et amico Antipatro insultans, teste 
Arriano apud Phot. p. 217., nec dissentiente Plut. in extrema vita 
Demosthenis; nam in Phocion, dicto loco literis ad Antigonum id 
perscriptum op adfirmat, secum ipse discordans. Wrss. 

293. Al. Παρέδωχε τοῖς ἐπὶ τὰς τιμωρίας τεταγμένοις ἢ 
.Imo vero Cassander, si Plutarchus.et Arrianus non fallunt. Quae 
tamen levis discordia. Caedes peracta est Antipatro.vivo et pro- 
bante. Wrss. 

993. 45. ᾿Εσχάτως ἢδὴ διακείμενος ἢ De Agathocle Eclog. 
xi. lib. XXL p. 865. μετὰ δὲ ταῦτα vov βασιλέα διαχείμενον 
ἐσχάτως ἤδη χατέϑηκεν ἐπὶ τῆς πυρᾶς Ὀξύϑεμις. Agatharchides 
de Rubr. Mar. p. 11. τὸν δὲ Ἥφαιστον -- -- εἰς diuvov ἐνεχϑῆ- 
yat, διακείμενον e ἐσχάτως. Nempe i ἔσχατα νοσήματα Hippocrates 
in Aphorismis vocabat τὰ μέγιστα, ted & ovx ἐστὶν ἄλλ (ts Galeno 
interprete Conment. P. 223. Hine populari sermone ἐσχάτως δια- 
κεῖσϑαι εἰ ἐσχάτως ἔχειν ferebantur, qui morbi violentia i in extre- 
mis erant. S. Mareus Evang. cap. V. 23. ὅτι τὸ ϑυγάτριόν μου 
ἐσχάτως ἐ ἔχει Diodorus Excerpt. Vales. p. 242. πυϑόμενος τὸν 
Φερεκύδην --- ἐν Ai νοσεῖν xol τελέως ἐ ἐσχάτως ἔχειν. Cultiores 
tamen hoc | genus inprobant, quoniam 7; τοῦ ἐσχάτως χρῆσις ἐπὶ τοῦ 
ἄκρου παρὰ τοῖς ἀρχαίοις. ἐνομίζετο: quae Phrynichi verba. NEss, 

293. 51. Ἡ δὲ τοῦ χιλιάρχου τάξις xol προσαγωγὴ εἴο.} 
Arbitror χαὶ προαγωγὴ scriptum ab auctore fuisse, ut honoris gra- 
dum, quo Chiliarchus conspicuus erat, indicaret. Plut. de Anim. 
Trang; p. 466. C. διὰ ταῦτα IIPOATQUAS ἐν ἀὐλαῖς διώκουσι; 
propterea μὲ honori?us in principum aulis admoveantur, student. 
Confer inferius cap. 62. Tu si aliud censeas, προσαγωγὴν accipe de 
admissionis officio et vide Cl. Lamb. Bos Observ. Crit. c. 35. Erant 
Chiliarehi partes τὰς ἀγγελίας εἰσκομίζειν τῷ βασιλεῖ apud Aelian. 
Var. Hist. L. 1. 2]., eumque adeo primum " conveniebant, quibus 


254 ANNOTATIONES 


rege conpellato erat opus. Conon primum er more Persarum ad 
Chiliarchum, QUI SECUNDUM GRADUM IMPERII TENEBAT, Ti- 
£hrausten &ccessit, inquit Corn. Nepos in Conon. c. 3. Putes de 
eodem munere AÁrrianum loqui in Phot. Biblioth. p. 216. Περδίκ- 
χαν δὲ χιλιαρχεῖν χιλιαρχίας, ἧς ἦρχεν “Εἰφαιστίων: τὸ δὲ ἦν 
ἘΠΙΤΡΟΠΗ͂ ΤῊΣ ΟΖῊΣ BANIAELAXN.. At secus est. He- 
phaestio praefectus erat alae equitum, quos ἑταίρους Macedones 
vocabant, quae dein praefectura Perdiccae fuit mandata, Nostro 
indice huius lib. cap. 3. WEss. 


294. 66. Περὶ τῆς τῶν ὕλων ἡγεμονίας Qui Maztzdovov 
ἡγεμονίαν substituerunt Critici, non videntur animadvertisse, Cas- 
sandri patrem fuisse ἐπιμελητὴν τῶν βασιλέων, curamque impe- 
rii universi administrasse; quam eandem cum Cassander adfectarit, 
cur vulgatum imutaremus ? ? Wess. 


294. 83. Τὴν βασιλικὴν ἔχουσαν 'προστασίαν  Ἱπέογρτεϑ 
regia fungens administratione ; cui favere videtur Graecorum. mos, 
ἐπηϊεὰ &ay καὶ προστασίαν iungentium, Philo Iud, de Rer. Div. 
Hered. p. 500. ὧν γεωργία τὴν προστασίαν xol ἐπιμέλειαν ἔλαχε. 
]terum de Ioseph. p- 561. E. καὶ τῆς «ϊγύπτου πάσης τὴν ἐπιμέ- 
λείαν xui προστασίαν παρελάμβανεν. Mitto cetera: delectatur 
enim hoc genere scriptor is. Hoc ego tamen loco regiae dignitatis 
speciem et pompam, qua inter Macedones conspicua iterum foret 
Cleopatra, indicari puto. Namque regni regumque tutelam si in- 
tendisset,z )v βασιλέων προστασίαν y praestitisset, uti cap. 23. huius 
lih ri. Opportune Polybius de uxore Mandonii L. X. 18. χαὶ γὰρ 
ἣν ἡ γυνὴ πρεσβυτέρα καί τινα προστασίαν ἀξιωματικὴν ἐπιφαί- 
ψουσα. Érat enim mulier magno natu et speciem, dignitatis cuius-. 
dam et maiestatis prae se ferelat, bene Casaubonus, Tum Ex- 
cerpt. Legat. p. 1093. Philippus ἀνέβαινεν εἰς ἄστυ. P μεγά-. 
λης προστασίας, i. e. magna cum pompa. Vide ad . XVII. 34.. 
Wess. : 

294. 89. ἸΙδιοπραγεῖν ἐπιβαλλομένων] Hoc legitimum, Sin-. 
guli rebus suis provinciarum praefecti studebant , prolatandisque. 
ditionis finibus. Supra c. 39. de Antigono, ὁ ὅπως μὴ δύνηται δια- 
λαϑεῖν ἰδιοπραγῶν. Et cap. 42. πάντας (Macedonum E ἰδιο-- 
πραγεῖν βουλομένους. Wxss. 

294. 98. Περιβαλόμενος δὲ ταῖς ἐλπίσι τὴν τῶν ὅλων ἦγε- 
μιονίαν] Habet auctor L. XIX. 52. περιελάμβανὲ (Cassander) ταῖς 
ἔλπίσι τὴν Π]ακεδόνων βασιλείαν. Nihil tamen moveo. zfovouy 
περιβάλλεσθαι et ἀρχὰς περιβαλλ εσϑαι Isocrates, Plutarchus; at- 
que alii, illos cum dixerint, qui copiis imperioque erant instructi, 
tur ad haee adhaerescamus? Succurrit Apse Diodor. L. XX. 41. 
περιεβάλετο CReDian) ταῖς ἐλπίσι μείζονα ὀυναστείαν. Plutar- 
chus Eumen. p. 590. C. ἀλλὰ τῇ γνώμῃ τὴν ὕλην Wat «t 
vog ἡγεμονίαν. WESS. 


IN LIB XVIL. CAP, 49. — 53. 255 


;, 294... G. "Erolpac ποιήσασϑαε — iopuier) Ne tnolestum sit 

. ποιή σασὺ ut, eee tibi Herodianum L. I. 12 - ἤλπισε προσάξασϑαι 

τόν τὲ δῆμον χαὶ τὸ στρατόπεδον. Cuius generis nunc plura non 

addo. Factum alias est. Mox xol τὰς ἄλλας articulo addito 
Rhodomannus.in. not. Auctario corrigit, Wkss, 


295. 20. Ποὸς δὲ τῶν. ἑαυτοῦ φίλων καϑεστάναι ] Ex usu 
et re amicorum. suorum, ut in Lucianeo πρὸς ἐμοῦ λέγεις D. 
Deorum XX. nc LAN ἄφαῦ alios. Vir doctissimus diversus abiit, 
WEss, T 
295. 31. Tàc — πόλεις φρουραῖς περιλαμβάνειν ] In hoo 
&equiesco., “Ζιωπαραλρμβάνειν. quod seliedae veteres porrigunt, 
duplicem scripturam, ut saepe, coniungit, quarum διαλαμβάνειν 
φοουραῖς sive. φυλακαῖς his in libris multifariam iteratur, altera 
παραλαμβάνειν vitiosa est atque ex περιλαμβάνειν progenita. WESS, 


995. 40. ᾿““ναλαβὼν] Corrigebat Rhodomannus καταλα- 
Bav , quod ad sententiam bene congruit. Forte tamen ἀπολαβὼν 
verius erit, quoniam auctor τοὺς ἐπὶ τῆς χώρας ἀπειλημμένους hos 
ab Arrhidaeo interceptos statim adpellat. Suidas ex losepho διώ- 
ξαντες ἀπολαμβάνουσι τοὺς πολεμίους — καὶ πάντας κτείνουσιν 
Wzss. 

296. 62. Μιὰ τὸ χεῤῥόνησον αὑτὴν εἶναι] Paria Stephanus 
in Κύζικος. eui Strabonem non obmovisset L. Holstenius , adfir- 
martem L. XII. p. 861. insulam esse, quae duobus pontibus con- 
tinenti adhaereat, si fata urbis recordatus esset, quaeque a Criti- 
eis Apollonio Rhod. I. 936. et Casaubono adscripta Straboni fue- 
runt. Quod vero addit Geograplius: duplici portu propter eos pon- 
tes fuisse instructam, partemque urbis monti, cui ρχτων ὅρος 
nomen erat, áceubuisse, verissimum veterum testimoniis reperitur. 
Docent Critiei iidem, portuum uni Πανόρμου titulum fuisse, al^ 
teri vero Xvrov , ad Apollon: I. 954. et 987., praeterea montem 
a nutricibus lovis £n ursas εἰς ἄρχτους transformatis esse dictum. 
v. 937." Video equidem in scholiis istis " ;0xz0v ὅρος. sed caussa 
adiuncta " ;40xr(v desiderat,'ipseque Poéta. v. 1150. Unde mi- 
rum accidit " 49710» ὄρος in Strabone damnari. Wtss. 


296. 73. ' 4uctoljavto) " Anetpáparro Leid. Reg. 1. Tu 
vide ad L. XV, 4. adscripta. WESN SL 

996. 78. Ἔτυχε μὲν ἐν Κελαιναῖς διατρίβων] Quondam 
Phrygiae caput urbs Celaenae, posita loco amoenissimo, nec longe, 
a finibus Lydiae, Cariae, Cappadociae, Pamphyliae. Vide Dionem. 
Chrysost. Or. XX XV. p. 432. etStrabon. L. XIL p. 866. B. WEss. 

296. 89. Ὅτι φανερός ἐστιν ἀποστατήσων} Librarii distracta 
voce ἀποστάτης ὧν provulgarunt, quos sequi nihil necesse fuerit, 
cum ἀποστατεῖν locuplete veterum pon munitum sit. WEss.- 


296. 6. ᾿ἸΕχβαλεῖν τὸν ἐν αὐτῇ σατράπην Κλεῖτον ἢ Confer 
libri huius cap. 39. Wrss. 


256 ANNOTATIONES 


297. 18. Πρὸς τὰς τῶν ξένων μισϑοφορὰςἾ Rectpi potest 
μισϑοφορίας ob Codd. plerorumque concordiam, Supra quidem L. 
XVII. 73. κατετάχϑησαν εἷς τὰς τάξειξ᾽ ἐπὶ ταῖς αὐταῖς μισϑοῖ 
φοραῖς. At huius libri cap. 50. δυναμένης τῆς “σίας χορηγεῖν — 
τοῖς ξένοις τὰς μισϑοφορίας. Memini etiam-discrinen ,' quod i in- 
ter utramque vocem Grammatici constituunt, nec puto famen in 
Luciano de Merc. Cond. cap. 3. et 6. μισυβῳσρὴν iure ἃ dootisiio 
M. Solano mutari. WEss. 

297. 21. Mz δὲ ταῦτα συμπολιορχήσας, ἐπήει εἰς. Mal: 
lem συμπολιορκήσων ἐπήει, aut, nimium si id videatur; σύμιπο- 
λιορχῆσαι sive συμπολιορἠήσασϑιι; ut quibusdam in: schedis; 


Durum certe est vulgatum. Wzss. Lab 
297. 36. Καὶ αὐτοὺς κατὰ kin μύχην ἀνεῖλ ε] Vide supe 
. yius cap. 30. et seqq. Wrss. τ 


297. Al. Kai περιληφϑεὶς — διπλοῖς isa Male mu- 
tant membranae veteres. Conf. .eap. 41. Wzss. | 
297. A7. «““αβὼν διὰ τῶν ὅρκων τὰς πίστεις ἡ Multo ka 
nius haee Plut. Eumen, p. 590. D., ipsam iurisiurandi formulam, 
qua se Eumenes obligavit , additions, Mox μετὰ δέτινα χθόνον 
post intervallum sat longum vir doctus verterat, quod mutavi 
Constat ex Plutarcho, Antigonum statim a visa iurisiurandi ea for- 
mula artius iussisse ÉEumenem, qui sibi iam, Norisrelietis, consulue4 
rat, obsideri. Paullo tamen aliter Corn. Nepos in Eum. c. 5. WEss, 
297. ὅθ. Χωρὶς τῶν — φίλων πεντακοσίων Ad sexcentos; 
περὶ ἑξαχοσΐους, una cum Eumene Noris inclusos fuisse dixit cap. 41. 
Porro equites prope mille ad Eumenem sese adiunxisse, postquam 
castello se Eun ND reperies apud Plut. dicto loco, W.Ess. 
298. 72. TOv μεν φίλων. — ἐξέπεμψεν] Quid δά plenio- 
rem verborum structukam: desideretur, in aperto est. Diogenes. si^ 
mili ellipsi L. If. 133. πλείω συνάγων συμπόσια, ἐν οἷς καὶ ποϊη- 
τῶν χαὶ μουσικῷν. Alioqui insolitum non est , ut Pk éutit abso- 
lute ponatur. Supra ἢ, XVIL 113. αἵ ze τῶν “Ελλήγων. πόλεις 
ἐξέπεμψαν, xoi Mazidóvec, miserunt et Graecorum civitates 
legatos et..Macedones. Probant et Latini id dicendi conpendium.. 
Livius L. VIII. 25. Novi dein Coss. iussu populi quum "ern, 
qui indicerent Samnitibus bellum. Plura Gronov. ibid. cap. 22, 
Graevius in Iustin. V. 3.. Cortius ad Sallust. Catil: 32. Wrss. 
298. 89. Kal μεγάλους περισπασμᾳὺς ἔχειν. Confer not.. 
in L. XII, 38. et, Raphelium ad S. Lucae Evang. cap. X. 32. zre-. 
ρισπασμοῦ vocem e Polybio illustrantem, Wrss. Ἢ 
298. 1. “Ζιὰ τὸ τὰς uiv — φρουρὰϊς φυλάττεσθαι] Si 
Pausaniae fides, Antipater Graeciae libertati, finito Lamiaco bello, 
non insidiabatur, sed Demades proditorumque alii auctores fuere 
ἕς τε ᾿ϑηνὰς καὶ πόλεων τῶν ἄλλων τὰς πολλὰς Maozsóóvov 
εἴσαζϑῆναι φρουρὰς L. ΚΠ. 10. Atque liae sunt πατρικαὶ illae 
Cassandri φρουροί, Sed consule huius libri cap. 18. Wxss. 


IN LIB. XVIII. CAP. 52. — 62. 257 


998. 17. Καὶ 9a20dv παρακαλέσαντες 1 Suspicor e glossa 
esse παρακαλέσαντες. idque sede sua evertisse τὸ παρακελεν 'σά- 
ΜΈΡΟΣ Congruum certe et opportunum Isocrates Evag. p. 300. 
καὶ γὰρ ἐχεῖνοι παρακελεύονται τῶν δρομέων; οὐ τοῖς ἀπολε- 
λειμμέγοις etc. Saepe etiam Noster, cuius Lih. XVIII. 29. vide. 
Wrss. 


299. 29. * Alesáv 'δρου μεταλλάξαντος ἐς ἀνθρώπων ὔ De 
Heroibus ae divinae sortis , quo e genere Alexander ceusppatm. 
hominibus, cum in terris esse desinunt, hoc paene perpetuum. 1 Pau- 
sanias L. V. 19. λέγεται — ὡς χείρων ἀπηλλαγμένος ἤδη παρ᾿ 
ἀνθρώπων xol 5 ξεωμέγνος εἶναι σύνοικος ϑεοῖς. Iiocrates Aechid. 
BT 116. ἐπειδὴ Κάδτωρ xot HoJv δεύκης ἐ ἐξ ἂν ϑοώπων ἡφανίσϑ' η- 
ΟΡ "lura adscripta sunt L. I. 20., quae jnspiee. WESS. . 


9. 53. "Moe Π]εγαλοπολιτῶν τοὺς μετὰ ΠΙολυαινέτου 
etc.] Nihil mihi certi de his sese offert, Credo ex horum prodi- 
tione natam urbis Megalopolis obsidionem ; quam, Alexandro in 
ultimo oriente, sive ἔξω τῆς ἄρκτου χαὶ οἰχουμένη Cs ageute, con- 
siliis Antipatri susceptam significat Aeschines in Ctesiph. p. 77. 
WESS. .. 

299. 54. Π7ηδ᾽ ' Zuquocciz] Videntur sedibus suis detur- 
bati a Philippo, quod sacrum Apollini agrum ararent, et Ámphi- 
ctyonibus. Inspice Demosthen. Or. pro Coron. p. 165. et Aeschi- 
nem p. 70. Wrss. 

299. 55. Π]ηδὲ "Toixxofovc] Ob quod delictum "Triccaei 
exsulaverint, non constat. Pharcadoniorum vicini, et montibus 
undique incincti erant. Illud Strabo L. LX. p. 669., hoe docet apud 
Galenum L. 1. Antidot. p. 429. Antimachus, Aesculapii, qui Tric- 
cae colebatur, opem inplorans: 

“λήκοις ὃς τήνδε μάχαρ τεχτήναο Ἰαίων, 

Εἴτε σε Τρικκαῖοι δαῖμον i ἔχουσι λόφοι, 

Ἢ “Ρύδος. ἢ Βούριννα. καὶ ἀγχιάλη ᾿ἐπίδαυρος. 

Quo loco, quod obiter admoneo, egregie stabilitur fontis Burinae, 
quod in vetustioribus schedis invenerunt scholiastae, nomen in 
"Theocriti Idyl. Vil. 6. Triccam, ut ad eam redeam, serior actas 
Tricala vocavit, teste Eustathio Iliad. B. p. 330. Wzss. 


Ibid. Mc Φαρχαδωνίους ] In Stephano Gwpzióov sive 
potius (ῷΦφαρκηδὼν. , quam GQeozaóóvo Theopompus, eodem aucto- 
re, nuncupaverat. Straboni nune quidem αρυχάδων, propius ad 
verum Mss. Q)ooxóó«v, optime ad Stephanum notante lac. Gro- 
novio. Tradiderant obsessi Pharcadonii civitatem suam Philippo, 
quam praesidiariis firmare cum vellet, mutata fide, in eos irrue- 
runt maximo suo malo. Docet Polyaen. L. IV. 2. 18. (βίλιππος 
ἐπολιόρχει DA AKIAONA πόλιν Θεσσαλονίχη ς. QAAKIAO- 
INIOI παρέδωχαν τὴν πόλιν. ὡς δ᾽ εἰσῆλθον ot Qu Gm eot po 
beris ete. Sic edunt, Tu seribe ΦΑΡΚΗΔΟΝ 4 πόλιν Θεσ- 

H. 17 


3 


258 ANNOTATIONES 


σαλίας et DAPKHAONIOT. Fortasse ob eam perfidiam patriae 
urbis possessione deiecti sunt. WEkss. 

299. 63. ᾿Ωρωπὸν δὲ ᾿Ὡρωπίους ἔχειν De Oropo Atheni- 
enses inter et Boeotos perpetuae intercesserant controversiae. Vid. 
L. XIV. 17. et XV. 76. Quas etsi discutere, urbe Oropiis relicta, 
reges Macedonum sunt conati, tollere tamen non potuerunt. Adi 
Pausaniam L. VII. 11. Wrss. 

Ibid. Σάμον δὲ δίδομεν ' A9ayvaloic , ἐπειδὴ καὶ (Φίλιππος 
etc.] Philippum Atheniensibus Sami possessionem controversam 
non fecisse, testes filii sunt literae, insolentia plenae, apud Plut. 
Alex. p. 681. A. Rescindunt ergo reges, qnae Perdiccas in Sa- 
miorum conmodum nuper admodum constituerat huius lib. c. 18. 
Wrss. | ok, 

300. 82. Ζιὰ τὴν πρὸς Κάσσανδρον ἔχϑραν 1 Ab Antipa- 
tro dissenserat Olympias, eiusque odio in Epirum concesserat, uti 
proditum fuit cap. 49. atque a Pausania L. I. 1 1. Patris vestigia 
cum Cassander premeret, utique et eius metu eadem in regione 
nobilissima femina moram perseverare potuit. De Alexandri filio, 
ex Roxane suscepto itidemque Alexandro dicto Freinshem. ad 
Curtii L. X. 6. 2. et Bosius in Nepot. Eum. cap. 6. agunt diligenter. 
Wrss. 

300. 4. Ταῦτα --- χατὰ τοῦτον τὸν ἐνιαυτόν. !"Ez ügyov- 
Toc εἴο.] Maximus hiatus debet notari inter ἐνιαυτὸν εἰ Ἐπ᾿ ἄρ- 
xovroc. Desunt enim duorum annorum gesta, ut patet ex Olym- 
piadum numero, Supra p. 622. (lib. XVII. 113.) numeravit Olym- 
piadem centesimam decimam quartam, Agesia Archonte. Infra p. 
679. (lib. XIX. 17.) numerat Olympiadem cxvi., Democlide Ar- 
choute. Nullibi Olympiadem cxv. invenire est: nam fuit in hoc 
hiatu Neaechmus Archon et Apollodorus iterum Archon. Ansam 
errori praebuit nomen Apollodori Archontis repetitum, qui supi- 
num vel properantem exscriptorem fefellit. Nam cum Apollodorus 
fuerit Archon quarto anno Olympiadis cxiv. rursus vel idem vel 
alius Apollodorus fnerit Archon biennio post, scilicet secundo an- 
no Olympiadis cxv. Secundum hunc Apollodorum pro primo sum- 
psit, et a secundo scribere continuavit, cum deberet a primo con- 
tinuo filo historiam exscribere. Desunt igitur ea quae gesta sunt 
Neuízuov " Agyovroc Olymp. cxv. et ᾽“΄πολλοδώρου "Aoyovzogc 
τοῦ δευτέρου vel τὸ δεύτερον, anno secundo dictae Olympiadis 
cXv. Parw. Deesse huic libro plura, citra dubium est. At hiatus 
iste alibi conmodius invenitur. Vid. not. ad cap. 44. Wrss. 

300. 7. Kóivrov ADa0v] Cassiodorus “ ὕλιον. Livius .4i- 
μίλιον edit. Ruop.. Q. Aulium meliores Livii Codd. adpellant L. 
IX. 13. Inspice Sigon. et Pighium ad ann. cnxxxiv. WESS. 

300. 15. Καὶ ϑησαυροφύλακας, ὅπως αὐτῷ etc. ] Praeerant 


thesauris, qui Quindis in Cilicia asservabantur, de quibus infra 
cap. 62. Wtrss. 


IN LIED. XVIII. CAP. 56. — 60. 259 

301. 25. Καὶ δυνάμενον 01009060690 τὴν ἐρημίαν ete.] 
In dubio sum, hoccine retineam , an Reg. pr. sequar. Nihil qui- 
dem certe est, cur eius scriptura damnetur, modo τὰς τῆς βάσι- 
λικῆς οἰκίας ἀποστασίας eorum intelligas, qui spreta regia fami- 
lia sibi ipsi consulebant, principatum affectantes. Quae vero statim 
consequuntur ἢ ἐπανέρχεσϑαι, bene deficiunt in Basil. et Reg. sec. 
Glossae enim debentur. Corn. Nep. Eumen. cap. 6. 4d hunc Olym- 
pias, mater quae fuerat Alexandri, quum literas et nuntios mi- 
8isset in Asiam , consullum, utrum repetitum Macedoniam veni- 
ret — et eas res occuparet: huic ille primum suasit, ne se mo- 
veret, et exspectaret, quoad Alevandri filius regnum adipisce- 
retur. WEss. 

301. 47. Τοὺς περὶ Mévovógov] Verum id ducis esse no- 
men Plut. Eum. p. 588. E. ostendit. Wrss. 

301. 51. To? μετ Εὐμένους προσάγοντας] Corrige προά- 
yovrac. RHopn. " 

301. 56. Καὶ Τεύταμος Semper a Nostro et Plutarcho ad 
eum modum adpellatur. In Polyaeni Strat. L. IV. 8, 9. 1 ευτα- 
μάτης sive Τευτάμης, prave, ut arbitror. WEss. 

301. 62. Οἵ ze" “ργυράσπιδες — ὁμοίως ἀπήντησαν ] In- 
epti fuerunt, qui o τὲ γὰρ scripserunt. Itaque schedarum ünperio 
vocem eam extrivi. WEkss. T : 

302. 74. Τὴν ἐπ᾿ ἀμφ. τ. μ. τῆς τύχης mago] Poly- 
bius pari elegantia τὴν τῆς τύχης παλινρύμην vocat L. XV. 7., 
Nosterque τῶν πραγμάτων παλίῤῥοιαν Excerpt. Vales. p. 269. 
Solet enim rerum humanarum vicissitudo saepe reciprocantis ae- 
stum maris aequiparare. WEss, 

302. 78. “Ὥσπερ ὑπὸ ϑεῶν τινος olaxitóutvoc] Recte. Se- 
det ad universi orbis clavum summus rerum arbiter, dispensatque 
admirabili vicissitudine humanae vitae rationes. Cultissime ex Pla- 
tonis et ludaeorum disciplina Philo Iud. de Conf. Ling. p. 334. B. 
οὐδὲ ὃ xócuoc ἅπας ἀφέτῳ καὶ ἀπελευϑεριαζούσῃ κινήσει χέ- 
χοηταις ἀλλ᾽ ἐπιβέβηκεν ὃ κυβερνήτης ϑεὸς τῶν ὅλων, οἴχονο-- 
μῶν καὶ IIHAAAIOYXON σωτηρίως τὰ σύμπαντα. Et de 
Rer. Div. Hered. p. ὅ23. 11H44 4 IO Y X EI γὰρ τὸ κοινὸν τοῦ 
χόσμου σχάφος. (0 τὰ πάντα ἐμπλεῖ, xol τὸ πιτηγὸν ἅρμα. τὸν 
σύμπαντα οὐρανὸν, ἡνιοχεῖ. Sumsit hine colorem idem Philo, 
quando Macronem Caio dixisse fingit, παραπεμφϑεὶς yotv vxo 
τῆς φύσεως ἐπὶ πρύμναν ἀνωτάτῳ xol τοὺς OLAK AS ἐγχειρι- 
σϑεὶς, IIHA AAIOYXEI τὸ κοινὸν ἀνθρώπων σκάφος σωτη-- 
ρίως Leg. ad Cai. p. 999.B. Habet hoc de genere haud pauca alia, 
quae, etsi elegantia mire se conmendent, non exscribo. Vide de 
Migr. Abrah. p. 389. C. tum de Praem. et Poen. p. 918. A. 
Wess. 

302. 3. Οὐκ ἔφησε λήψεσθαι Consentit Plutarchus, quem 
vide in Eumenis vita p. 591. A. WEss. 

17" 


Lj 


260 ANNOTATIONES 

302. 19. ᾿“πεφαίνετο δὲ αὑτὸν ete.] Hoc praestat, non 
γὰρ; quippe Váedpitiioduan huic loco. Sustuli quoque vocem αὐτῶ; 
quae sede:n occupaverat post gvveo; γήσειν, scriptis et orationis se-. 
rie postulantibus. WEss. 

302. 20. ᾿ϊνεργῶς  ᾿Εναργῶς Leid. frequenti confusione: 
etiam in Novi Test. libris. Vid, S. Paulli Epist. "i Philem. v. 6. 
et ad ifebr. IV. 12. v ersionemt que y ulgatam. Wrss 

302. 23. 'Eu9vav &w ἡμέρᾳ πάντας Nimin generaliter. 
interpres expressit sacr ificent. Auetor i ipse explicat ep We ené- 
ϑυον ἐκ zt, βωτίου χρυσοῦ — — τόν τε λιϑανωτὸν καὶ τῶν ἄλλων. 
εὐωδῶν τὰ πολυτελέστατα. Vertethus illi adolebant, et vide not. 
in L. Xif. 11. Wess. & 

303. 30. Κατασχευασϑείσης μεγαλοπρέποῦς σκηνῆς ete. ] 
Mirarer spretam fuisse Basil. ἐχδόσεως scripturam, nisi contemptius 
eam a Stephano et Rhodomanno habitam abunde liqueret. Ego su- 
am in sedem restitui σχηλῆς vocem: neque enim sine flagitio ab- 
esse hine tabernaculum poterat, in quo solium una cum diademate 
fuit collocatum veteri more, de quo Casaubon. ad Suetonii Caesar. 
c. 76. Conmentum Eumenis ita exponit Corn. Nepos Eum. c. 7. 
In principiis nomine Alexandri statuit tabernaculum, in eoqué 
sellam auream cum sceptro ac diademate iussit poni, eoque omnes 
quotidie convenire, ut ibi de summis rebus consilia caperentur. 
Überius Polyaenus L.1V. 8.2. zoi συνεβούλευσαν ex τῶν βασιλι- 
κῶν χρημάτων ΣΚΗΝῊΝ χατασχευάσαι t βασιλ cv, xal ϑρόνον. 
χρυσοῦν. βασιλεκῶς κεκοσμημένον. ἐπὶ δὲ τούτου ᾿χρυσοῦν στέ- 
φανὸν ἔχοντα διάδημα Baia χαὶ παρὰ τὸν ϑρόνον ὅπλα, 
χαὶ μέσον σκῆπτρον, καὶ πρὸ τοῦ ϑρόνου τράπεζαν χθυσῆν. ἐπὶ 
δὲ ταύτης ἐσχαρίδα xal λιϑανωτίδα χρυσῆν. καὶ λιβανωτὸν xot 
ϑυμιάματα εὐώδη etc. Haec enim satis adfirmant viri prudentis 
consilium. et vocem, qnam revocavi, neque opus est aut Plut. 
Eum. p. 591. A. aut Nostrum L. XIX. 15. auxilio ad hane rem 
arcessere. WEss, 

303. 58. ᾿Εϑελοντὶ κατήντων Non improbat auctor L. XVI. 
,42 et L. XVIII 53. ἐθελοντί. Nec minus tamen cultum, quod 
ex Reg. pr. produxi. Sophocles Aiace. v. 24. Κἀγὼ "DAP CM 
τῷδ᾽ ὑπεζύγην κακῷ. Adiunge Weuide ich pro Coron. p. 146. 
Th :ucydid. L. I. 60. Aristidem T. I. p. 337. etc. atque utere alte- . 
rutro, ut lubet. Wrss. 

303. 65. Εἰς Ζεφύριον τῆς Küuzíoc] Utrum intelligatur 
Zephyrium ad Calycadnum, an prope Anchialem, non decerno. De 
utroque Strabo L. XIV. p. 986. C. et p. 988. Mox z«9* οὗ — 
θάνατον χατέγνωσαν plenum est, sicuti etiam L. XIX. 51. Alio- 
qui praetermitti solet praepositio. Conf. viri doctissimi animadver- 
siones in Aelian. Vol. Ilf. Observ. Miscellan. p. 241. WEss. 

303. 69: 'Eni τῶν ἐν Kvtvdow φρουρίων τεταγμένους ] Ni- 
hil hinc demutandum. Scüolion est iudocti hominis, quod Reg. 1. 


IN LiB. XVIII. CAP. 60. — 63. 261 


ostentat, Variant tamen castelli nomen, modo KovivOc, uti Plut. 
Eum. p. 590. F. et infra L. XX. 109., modo foo , ut cum 
Strabone L. XiV. 989. Noster hic et L. XIX. 56., seribentes, Nc 
id leve. De situ castelli maior discordia. Suidas et Io. Matala ex- 
tremo Chronographiae EL. X. urbem Anezarbum olim Kin ὁαν fu- 
isse, Abr. Ortelio non Qissentiente, adfirmant. At Strabo ὑπέοκει- 
"t δὲ τὰ Κύϊνδα τῆς ᾿Ἵγχιάλης ἔ ἔρυμα, manifesto ᾿μέμα ab Àna- 
zürbo longius disiungens: cui equidem adsentiri malim, cum Sui- 
dae'ct:Malalae dei nakaxlio narrationes fidem vix inveniant. Vale- 
sium vide ad Amm. Marcellin. L. XIV. S. Wrss, 
à 304. 77. “]υσηρέστει τότε τὰ ] Ultimum hoc muta in τήν. 
Rnop. Ego vero veto. Quorsum enim referetur, ita si mutabitur ? 
'Solent, fateor, hac dictione plerumque aliter uti, atque ἡ“ γνείγονος 
ϑὐσηρέστει τοῖς περὶ etc. scribere. Confer L. V. 9. Polyb. ii. 41. 
Strabon. L. XIV. p. 993., Lucian. Necyomant. c. 4. Neque in- 
probare tamen vulgatum ausim. Rectius ex Basil., quae ad manus 
erat, revocasset προαγωγὴν , unice huic loco congruam vocem, 
Deseribitur ea dignatio honorisque gradus. lta ἢ παρ᾽ “1λεξάνδρου 
προσγωγὴ honoreni exprimit, ad quem Alexander provexerat Peu- 
cestam L. XIX, 14. 46. Polybius L. VI. 6. τεϑραμμένοι ἐν ταῖς 
τῶν πατέρων ἐξουσίαις καὶ ΠΡΟΜ“ΓΩΓΑ͂ΙΣ. Et Excerpt. P. 
1437. ὄντων δὲ τῶν πλεέστων. ἐπιφανῶν διὰ τὰς τῶν πατέρων 
προασγωγάς. Sie enim oportuit. Namque et ibi vitiosissimum nu. 
Qayayác. Iosephus Antiq. L. XV. 1. 1. ἐν IIPO AI'OL'HI τού- 
“τους ἐποιεῖτο , eos ad honores admovebat. Et L. XVIII. 6. 1. 
Βερνίχης τῆς μητρὸς τιμωμένης παρ᾽ αὐτῆς καὶ IHPOAEUOUON 
ἠξιωκυίας τὸν υἱὸν, quae Berenicem matrem in honore habuerit, 
filiumque dignitate auxerit. Quod postremum cur viri clarissimi 
"Coecceius et Hudsonus in προαγαγεῖν converterint, reddideritque 
dpsi, quem vocant, contextui, contra scriptos omnes libros doctis- 
simus Havercampus, exputaré non possum. Appianus Bel. Civil. L. 
ἯΙ. p. 935. καὲ περὶ τῆς τῶν σφαγέων ἀϑρύας IPOAUOUHEX 
ἐπέστελλεν. Hactenus de ea voce. Mox si χατεσχευάσθαι in scri- 
ptis esset, non damnarem. Wrss. 
“ 304. 87. Καὶ λάλων. οἷς ἦν ctc.] Quae sunt inter λάλων 
.et δωρεὰς parentheseos nota egent. STEPH. 
304. 2. ᾿Εχεῖνον μὲν γὰρ εἰς τιλεῖον ἰσχύσαντα ] Legebatur 
μέγαν üvro εἰς πλεῖον ete, quorum duo priora induxi, Khodo- 
manno et vetustis libris obsecutus. Critici enim scholio, quo se- 
-quentia illustraverat, aceepta sunt referenda. -Mox παρελεῖσϑοι 
praestabit, indice H. Stephano, qui, Repono, inquit, futurum 
παρελεῖσϑαι ul p. 788. (Lib. XX. 107.) legitur ἀφελεῖσϑαι. 
Wss. 
304. 16. Συλλ αβεῖν τὸν Εὐμένη ταχέως καὶ ἀποκτεῖναι} 

Si dividentem particulam ἢ ex Reg. pr. interseras, sententia nasce- 

tur haud absurda, ut Eumenem conprehendant aut. interficiant, 


262 ANNOTATIONES 
Fieri quidem certe potest, ut Antigonus id imperaverit: neque ta- 
men adfüirmo, WEss. 

304. 22. Ivayxotov γὰρ ἦν αὐτοὺς ἢ — ἀποκλίναντας 
Non plane reiiculum est αὐτοῖς. neque invenustum, quod nune 
legitur, modo ad sequentia referatur. Maneat ergo μέν" in sede, 
Wrzss. 

305. 45. Νικάνωρ ὃ τὴν Μουνυχίαν κατέχων] Suffectus 
erat a Cassandro, nondum vulgata patris morte, in Menylli lo- 
cum , teste Plut. Phoc. p. 755. F. Munychia natura et operibus 
erat munita, Piraeeumque paene incingebat apud Strabon. L, IX. 
p. 606.4. Qui quidem opportunissimus eius situs Macedones con- 
movit, ut eam praesidio occuparent, Ferunt Epimenidem, emun- 
ctae naris senem, considerata loci eius natura , dixisse ἐχφαγεῖν 
“1ϑηναίους τοῖς αὑτῶν ὀδοῦσιν. εἶ πρυδηδ ει πο 000, τὴν πόλιν 
ἀνιάσεε τὸ χωρίον. suis y cae dentibus locum. peresuros, 
δὲ praevidereut, quantum is inconmadi urbi sit allaturus, hasque 
Maecdlonum munitiones tot seculis ante divino ingenio prospexisse 
Plut. Solon, p. 84. E. Diogen. Laert. L. E. 114. Recte ille, quam- 
quam de divinatione viri quod multi asseverant, nihil admodum 
est. Egregius Munychiae situs haec Epimenidi verba expressit: 
animadvertebat hostes, quicumque tandem forent, Munychiam si 
insiderent, civitatem Atticam premere et coumeatu posse inter- 
eludere, locumque adeo urbi detrimento futurum; quod et cum 
maxime suo malo experta fuit. WEss. 

305. 63. Κατὰ τὸ διάγραμμα etc.] Vide supra c. 56. de 
eo. Wzss. 

305. 69. Κατελάβετο τὰ τείχη τοῦ Πειραιέως  Οὐρα oc- 
cupati Piraeei in Phocionem collata est: qui cum a Dercyllo mo- 
neretur, Nicanorem insidiari Piraeeo, idemque postularet, ut pro- 
videret, ne conmeatibus civitas privaretur, audiente populo, me- 
gaverat esse periculum , seque eius rei obsidem fore pollicitus erat 
apud Plut. Phoc. p. 756. D. et Corn. Nepot. cap. 2. De Piraeei 
claustris lo, Meurs. Piracei c, 3. agit, WEss. 

306. 74. Φωκίωνα τὸν Qoxov ] Confer Aelian. V. Histor. 
L. II. 16, et L. XII. 43., ubi Phocum δοιδυκοποιὸν sive cochlea- 
ria fabricare solitum fuisse significat, dissentiente tamen Plut, Phoc. 
p. 443. C. Wrss. 

306. 3. Τῶν γὰρ — φίλων τινὲς ὑπῆρχον καὶ οἵ εἴο.7 Non 
placet ὑπῆρχον, quod quidem si in exsilium iret, revocandum nun- 
.quam censerem. Suspensa enim oratio ex ὑπήντησαν bene proce- 
dit, Wrss, 

306. 13. Φανερὸς ἦν ἀδικεῖν μέλλων τοὺς “4“9ηναίους] 
Consentit Plutarchus, quem in Phoc, vita p. 756. E. vide. WkEss. 

306. 21. Karégvyov πρὸς ' 4Aczavógov etc, ] Rem diver- 
siore modo gestam describunt Plut. ibid. p. 757. A. et Corn. Ne- 
pos Phoc. cap. 3. WEss. 


IN L1B. XVIII. CAP. 63. — 67. 203 


: 307. 39. Φιλανϑρώπους καὶ χεχαρισμένας ἔδωκεν ἀπο-- 
κρίσεις} Praestare sic visum est. Spem fecit legatis Polysperchon 
pristinae libertatis et Piraeei recipiendi, Phocion vero ab Agno- 
nide accusatus, quod Piraeeum Nicanori prodidisset, ex consilii 
sententia in custodiam coniectus Athenasque deductus est, ut ibi 
de eo legibus fieret iudicium, Corn. Nepos dicto loco. Mox ἐν φυ- 
λακῇ δεσμίους si malueris, quod vinctus et eustodia septus a Clito 
Athenas, ut Plutarchus prodidit, sit deportatus, non admodum 
pugnabo. Wkss, 

307. 52. Ἤρξατο ποιεῖσϑαι τὸν ὑπὲρ ἑαυτοῦ λόγον] Ar- 
ticulum, quem ipsemet auctor probaverat, eidem reddidi. Quam 
vero. tumultuarie Athenienses Phocionis hoc iudicio sint defuncti 
et contra reipublicae suae morem , locuples testis Plut. Phoc. p. 
757. est. WESS. 

307. 67. Τὴν τοῦ σώματος κίνησιν -- ἐναγώνιον } Motum 
trepidabundum tueri fortasse Interpres poterit his lo. Chrysostomi 
T. L p. 442. A. τῶν ἐν μέσῳ πελάγει σαλευόντων οὐχ ἧττόν 
ἐστιν ἐναγώνιος, non minus illis sollicitus est, qui medio in mari 
iactantur. At Diodorus ἐναγώνιον vocare solet, quidquid aere, 
vehemens atque exercitationi aptum videtur. Ita ἐναγώνιον ἐνέρ-- 
γέιαν. ἐναγώνιον γυμνασίαν. ἐναγώνιον σῶμα, suis locis dixit. 
Verte potius vehementem corporis motum. Wzss. 

307. 11. Τῶν δ᾽ ἄλλων φείδεσθαι] Nicoclem, "Thudippum, ἡ 
Hegemonem, P ythoclem, salutis et libertatis patriae studiosissimos, 
innuebat, de quorum iniusta nece Plut. Phoc. p. 298. WEss. 

307. 78. "Hyovvo τὴν eni ϑανάτῳ ] Instauravi elegantissi- 
-mam dictionem , optimo cuique probatam. Herodotus L. Í. 109. 
ὥς οἱ παρεδόϑη τὸ παιδίον χεχοσμημένον τὴν ἐπὶ ϑανάτῳ. 1ο- 
sephus Antiq. L. XV. 7. 4. ]Παριάμμη μὲν οὖν οὕτως ἤγετο τὴν 
ἐπὶ ϑανάτῳ ete. Wkss. 

308. 84. Πολλοὺς ἦγεν εἰς ἐπίστασιν --- καὶ φόβον. ἀστά- 
του etc.] Exade punctum, quod est post φόβον et δὲ post ἀστά-- 
του. Ruop. Nisi quid desit post τῆς τύχης οὔσης. quod parum 
abest, quin valde suspicer, sequendus erit Rhodomannus. Poterat 
autem sine crimine abesse διανοίας vocabulum, Basil. ἐχδόσει ne- 
glectum, ut in his Polybianis L. X. 37. εἰς ἐπίστασιν ἤγαγε τὸν 
Πόπλιον τὸ γιγνόμενον» i.e. res ea. Publii animum advertebat. 
Et ἀπαντᾷν σὺν ἐπιστάσει apud Appian. L. IV. Belli Civil. p. 1062. 
Nec damno tamen. WESS. 

308. 93. Ἐῤῥίφησαν ἄταφοι πάντες ἐκ τῶν τῆς "dir. 
ὕρων]Ἵ De Phocione Dio Chrysostomus Or. LXXIIL p. 634. οὐκ 
ἤρχεσεν αὐτοῖς (Atheniensibus) ἀποχτεῖναι μόνον, ἀλλ᾽ οὐδὲ 
vexgóv εἴασαν ἐν τῇ ^ Zrvirii, ἀλλ᾿ ὑπὲρ τοὺς ὅρους ἐξέβαλον. 
Consentiunt Plutarchus et Nepos extrema Phocionis vita. uae 
quidem proditoribus, cuiusmodi crimine Phocion et amici conci- 
derunt, Athenis perpetua erat poena, Vide 8, Petiti Conment. L. L. 


264 ANNOTATIORES τ 


Attic. L. ViIL Tit. IV. p. 672. quaeque ibi a me adscripta; legun- 
tur. Wiss, , SMS vM 
308. 97. Hoo" ᾿ Αντιγόνου λαβὼν ναῦς μακρὰς ete; ] Vide 
superius cap. 54. Wess. NOT 
308. £9. Οὐ ἐεύγχαγνον μὲν τὰ Κασσ. φρονοῦντες 1 Fuisse 
puto ἐτύγχανον γάρ vou τὰ Κασσάνδρου φρονοῦντες. Hue certe 
ducunt schedae veteres, quarum διετύγχανον non probo. Wzss. 
308. 23. .T'o?c δὲ Σαλαμινίους ete. συνέκλεισε] Ex Plut. 
Phoc. p. 256. D. coníicizs, Salaminios ante Cassandri in Atticam 
alventum, Nieanori, cius amico, factum vehementer voluissé. Mu- 
ἴα Ὁ proinde animo ad Polysperchontis partes 'sese adiunxeranti 
H ibet quae hue pertinere putes, Polyaen. ὦ. IV. 11. 2., sed se- 
rius ea contigerunt. AVESss. ΠΥ ; * ju 
308. 32. "Tijv ἐπιϑησομένην τοῖς πολιορκοῦσι] HL Scaliger 
libri sui morgini adseripserat τὴν émyevgoonéygy: quod eur vul- 
gato praeponi: debeat; nondum perspicio: WEss, romano 
/ 509. 44. Tir ἐχ τῆς αὐτονομίας: παῤῥησίαν ἀπέλιβον ] 
Fiduciam libertatemque, quae illis esse solet, qui'suis legibus 
utuntur. ἢν ἐν τοῖς κοινοῖς πιαῤῥησίαν qarili- inodo-dixit L. lit. 
53. WEss. tio4363032X65 24 pd 
309. 54. Εὐϑὺς ovv τοὺς μὲν ete.] Obc μὲν lege pro τοὺς 
Cr. vel muta sequens ofc δὲ in τοὺς δέ. Rnop. Non opus est. 
Intra cap. 72. χἀὶ τὰς μὲν — ὧν δέ. Et L. XIX. 64. xdi τῶν 
ἄλλων τοὺς μὲν πεσεῖν μαχομένους. ofc δὲ ζωγρηϑῆναι. Plura 
alias dedi. Mox πρὸς τὰς ὑπηρεσίας τοῖς ἔργοις posuit loco πρὸς 
τὸ ὑπηρείεῖν τοῖς ἔργοις. substantivo easum sui verbi regente, ut 
saepe. Noster L.. XVI. 21. ἐπὶ δὲ τὴν βοήϑειαν τοῖς Dvüavetoug 
τρεπομένων" quod est ἐπὶ δὲ τοὺς βοηθοῦντας etc. Wgss. ὁ. 
309. 67. Καὶ τὴν τοῦ σώματος δρμὴν Non: configo div. 
ὑρμήν" nec tamen eontemtui foret, si τὴν τοῦ σώματος ῥώμην: 
legeretur. Statim de iisdem beluis cap. 71. ἀχρήστους ἐποίησε 
τὰς τοῦ σώματος ῥώμας. et οὗ δ᾽ ἐλέφαντες τῇ Qa 7:9007té- 
zi0vritc ete; Confer tamen Africanum Cestor. cap. 24. p. 298. 


Σοῦ Ὁ 
Ἐκ δλλκλλιν 


Wiss, ; | : 

909. 78. Kal τὰς στηριγίας ἐμπρήσας} Basileae vulgaves 
runt τάς τὲ ῥηπὰς, Qua voce-plerique Lexicograpliorum' Graeci 
sermenis copias loeupletarunt. Pyzrai, inquiunt, tigella, substru- 
ctionións fuatterésque accommodata, ut eublicae Caesari : αὐ σοὶ 
huius sententiam non male illi quidem , quamquam- vox ipsa nihili 
est, irdigna prorsus, quae post haec locum tueatur. Paullo melius 
Scripti libri, nee sine labe tamen. Verun est, quod Ill. Scaliger orae 
sui αὐτὶ allevit, orzoryyac. Hesychius; Zugwyec, ἐρείσματα. 
lia vero vocant suólicas sive coiumellas, quarum fultura muros 
turresque, aetis cuniculis, tantisper sustinebant, donec tigillis in- 
counsis ia ruinam praecipites abirent. τηρίγματα, ἐρείσματα; 
οτυλιύπατα et ὑποστυλώματμ aliis dicuntar. Polybius L.:V. 4: 


2505 


IN LIB, XVIII. CAP. 68/— 72. 265 


ἐμβαλὼν πῦρ otc 2oslouaot, ὁμοῦ 7 πᾶν τὸ Vs ^ iiir 
βαλε. τεῖχος. Et cap. 100. moenia εὑπώρυξαν καὶ διεστύλσᾷ 

τῶν" δὲ ἐρεισμάτων. οὐ δυναμένων ὑποφέρειν τὸ βάρος ete. : ids 
fodiendi modum dec!arat Apollodorus Poliorcet.: p. 17. interqtib 
alia τὸ τεῖχος. στυλιύμασιν ἐρειδέσϑω: ait, πυκνοῖς μᾶλλον χοὶ 
λεπτοῖς. Tum χαὶ οὕτω χατακαέντων τῶν ὑποστυλιυμάξωή,, χα- 
ταπεσεῖται ὅλον τὸ τεῖχος ete. Adde Fl. — L. ιν. 24) 
Wzss. ja 

-310. .6.. Ζάμιδος ἡγουμένου ete.] Notum est Damidis in 
Alexandrum, ut.deus haberetur, imperantem dictum, συγχωροῦ- 
μεν ἀλεξάνδρῳ; ἐὰν ϑέλῃ, ϑεὸς καλεῖσϑαι, ex Plut. Apophthegm. 
Wem p. 219. E., sed alius is ac domo Spartanus fuit. WEss. 

^ 1310. 12 οὐϑύβαν γὰρ μεγάλας πλείονας ἥλοις et seqq.] Non 
erit Arianis attentius. consideranti Reg. pr. πλείστοις. nec tale 
famen, ut vulgatum sede evertere possit. Statim haec tabulata 9- 
poc καταχεχεντρωμένας vocat, alii σανίδας xevrogotóc, quod acu- 
tissimis clavis essent confixa. Vid. [s. Casaubon. ad Aeneam p. 1806. 
ed. Gronov. et lust. Lipsium Poliorcet, L..V..3.. Nonnunquam et 
tribuli: spargebantur 9. αἰ ingruentium beluarum pedes et plantas 
transfoderent. Τρίβολοι gala XE£UOYTOL- 'σιδηροὶ, ὀξεῖς, ἑδραῖοι, πα- 
χεῖς, οἱ κατὰ τὴν ποῤείαν τῶν ϑηρίων τῶν πελαζομένων amen 
ται Africanus Céstor. cap. 24. p..298. Wess. 

310. 34. Τὴν διὰ τῶν φίλων ἐπιστροφὴν ἐποιοῦντο] De 
verborum structura mitto.dicere: frequens illa scriptori est nostroz 
Vid.ad L. V. 8. Evenitelephantis, quod sparsis per opportunos aditus 
tribulis, cum irruunt, assolet. inkotv δὲ ix τούτου πλεονέχτη- 
μὰ. ἢ ἢ γὰρ ἀλγήσας (elephas) ὦ ἀναιρεῖ τοὺς ἑαυτοῦ, παραμυϑού-- 
μενος ἀνίατον τὴν ἀλγηδόνᾳ. ἢ ἵστασϑαι μὴ δόνηϑ εὶς πασσυδὲ, 
πίπτει. ibid, Africanus scribit. WESs.. : 

311. 49. Προσλαβέσϑαι δὲ καὶ ζ2ῤῥιδαῖον  Οοπίον huius 
libri cap. 52. et Κιανῶν πόλιν ne muta, T'yan« enim longius ab. 
Arrhidaei praefectura aberant, Cappadociae contributa. Cius, quam 
Prusiádem deinde'adpellarunt, Phrygiae, quae Arrhidaeo parebat, 
erat contermina. Vid. ad Hieroclis Synecdem. p. 692. WkEss. : 

311. 60. ?Evíza ὃ Κλεῖτος Meminit victoriae Polyaenus 
» AV. 6. 8. Clitus autem ea animi fuit insolentia, ut, paucis in* 
imicorum navibus depressis, Neptunus'dici ac tridentem gestare 
sustinuerit, referente Plut. Or. lí, de Fort. Alexand. p. 338. - 
Neque enim alius is esse videtur, WEss. 

311.763. "EXérvovc Leid. Cett, ἐλάττω: Vid. ad. 1.1. 92 
Wzss. 

311. 72. Ταύταις μὲν διεβίβαζεν εἰς τὸ πέραν] Hoc adsei: 
scére ex Rez. pr. et Leid. placuit, orationis serie postulante. Cete- 
ra, quae ab iisdem mutantur, librariorum inconsiderantiae deben- 
tur. In rei vero gestae ordine nihil admodum dissentit Polyaenus 
1014... WEss. εν 


266 — c ANNOTATIONES 


311. 81. Ἔν τοσούτῳ δὲ “Ἵντίγονος] Hunc in modum L.IV. 
55. ἐν τοσούτῳ δὲ τὸν μὲν Ἰάσονα — δόξαι. Et L. XIV. 83. sae- 
peque alias. Quid subintelligatur, operose disquirere in re expe- 
dita supervacaneum erit. Mox πεζῶν potius censui ob τῶν ὑπασπι- 
στῶν τοὺς ἀλκιμωτάτους Polyaeni et sermonis indolem. WEss. - 

311. 89. Kol τὰς μὲν τοῖς ἐμβόλοις τύπτοντες ἀνέῤῥηττον 
Quod felici coniectura adsecutus erat lll. Scaliger, id auctoribus 
schedis correxi: namque nihili est vulgatum ἀνέῤῥιπτον, et ama- 
nuensium lapsu, qui et ex ἀναῤῥηττόντων L. XVII. 58. in Reg. 1. 
progenuerat ἀναῤῥιπτούντων, natum. Diodorus L. XIV. 72. αἱ δὲ 
πλείοσιν ἐμβολαῖς ἀναῤῥήττουσαι τὰς συγγεγομφωμένας σανίδας 
simili in re. WEss. 

312. 8. Κατειλημμένην ἀδίχως ὑπὸ Πτολεμαίου ] Vide, 
quae scripta sunt huius libri cap. 43. Wrss. 

312. 15. Koi κατὰ τὴν Βαβυλωνίαν ἐπιϑειιένου etc.] 
Tametsi non inconmodam dent sententiam , quae in Reg. pr. le- 
guntur, cur tamen vulgato praeferantur, caussa non est gravis. 
Periculum vero, in quod Eumenes circa Babylonium agrum soller- 
tia Seleuci incurrit, uberius, sed ad Tigrim amnem, describitur 
sequentis libri cap. 13. WEss. 

Ibid. Σελεύκου) ““ευχοῦ Vat, simile vitium apud Hecht 
in “-επταλέον. Confer Suidam Voc. ᾿Οογεῶνας: Wrss. 

312. 25. ἹἹππεῖς δὲ χιλίους καὶ τριακοσίους] In dubio ani- 
mus est, hoccine mordicus retineat, an dissidentium Codd. sequa- 
tur auctoritatem. Tacent scriptorum alii, omniaque Mtn decer- 
nenti relinquunt. Wzss. 

312. 41. "Oc δὲ ἀνεϑεωρήϑη τὸ συμφέρον] Sic L. XII. 
1ὅ. ἀναϑεωρούμενος δὲ xoi μετ᾽ ἀκριβείας ἐξεταζόμενος. Et L. HH. 
5. S. Lucas de Paullo A. A. XVII. 23. διερχόμενος xoi ἀναϑεω- 
ρῶν τὰ σεβάσματα. pro quo Clemens Alexandrinus Stromat. I. p. 
372. xol ἱστορῶν τὰ σεβάσματα- sed glossam pro vero amplexus. 
Hinc ἀναϑεώρησις pro diligente rei consideratione apud Suidam, 
sive Diodorum potius, cuius verba, quod monere neglexi, Gram- 
maticus exscripsit e L. XIII. 35. Wess. ! 

313. 50. ᾿Ζ“πὸ τιμήσεων ἄχρι μνῶν δέχα] Vide superius cap. 
18. Antipater, cum post Lamiacum bellum Atticam rem publicam 
ordinaret, omnibus, quorum census drachmarum duo millia exce- 
deret, ad honores aditum patefecerat, aliis, qui infra eum censum 
erant, exclusis. Filius, quod multis ea res gravis esset, mutavit, 
illis etiam rei publicae administratione permissa, quorum bona X 
minas sive drachmas mille aequabant. Vid. Cl. Bonamici Dissert, 
T. XI. Conment. Acad. Inscript. p. 256. Wxzss. 

313. 53. Οὗτος δὲ ritatis τὴν ἐπιμέλειαν ete.] Vide- 
tur Demetrius statim atque Athenis a Cassandro fuit inpositus, ci- 
vium censum egisse, quo liqueret quinam honoribus fungi pos- 
sent. Meminit eius Ctesicles apud Athen. L. VI. p. 272. C., ubi 


IN LIB. XVIIL CAP. 72. — 75. 267 


nunc prave τῇ δεκάτῃ πρὸς ταῖς ἑκατὸν Ὀλυμπιάδι pro τῇ πεν- 
τεχαιδεκάτῃ. Scio virum magnum ΟΧΥῚ Olympiadem maluisse. 
Sed rei series vix patitur, ut ultra finem Olymp. €xv. recensus 
iste populi proferatur. Accessit ad rempublicam Atticam Demetrius 
anno tertio Olymp. cxv. Opus statim fuit tali censu, ut Cassandri 
constitutio valeret. Sed hoc leve est. Ab isto vero anno Demetrius 
per decennii spatium Athenas Atticas summa cura et prudentia ad- 
ministravit, magnaque in laude apud cives fuit;/versatus, ut prae- 
ter Diodorum L. XX. 40. testificatur Diogenes Laert. L. V. 75. 
Videtur quidem Plut. Demetr. p. 893. C. Phalerei Demetrii poten- 
tiam annis Xv. circumscribere, qui a bello Lamiaco et clade prope 
Crannonem defluxerint ad restitutam Atheniensibus a Demetrio Po- 
liorcete αὐτονομίαν. Sed non sunt districte accipienda, quae ibi 
produntur. Toto eo spatio viguit Athenis paucorum dominatus, 
valuit etiam gratia et auctoritate Demetrius; verum ita, ut primo 
quinquennio eius potentiae collegas haheret Phocionem pluresque 
alios. Quibus civium quodam furore sublatis, solus deinceps reipu- 
blicae curam in decem annos gessit. Habet Ill, Scaliger ad Euseb. 
ann. MDCCIX, quae hinc in viam reduci poterunt, WEss, 

313. 57. Τοῖς ἀπὸ τῆς νίκης ἀκροστόλίοις] Rostris ex vi- 
ctoria relatis Interpres, non satis ex vero. 214xg0010A:0, in summá 
navium prora erant, quibus titulus, sive index ; qui nomen navis 
continebat , inscriptus erat. Supra rostra erat στύλος, cuius sum- 
ma pars ἀχροστόλιον. Vide Cl. Salmasium in Solin. p. 4403. et Io. 
Scheffer. de Milit, Nav. L. II. 6. p. 157. 14 vero in more habé- 
bant, ut victis navibus τὰ &zgoorzóAiux detraherent , iisque suas in 
victoriae argumentum ornarent, Exempla, si velis, reperies L. X X. 
53. et cap. 88. Porro quae Nicanoris mortem spectant, et frau- 
dem, qua a Cassandra circumventus poni ea copiosius βάνω 
Polyaen. L. IV. 11. 1. Wess, 

318. 60. Τῆς ᾿“ντιπάτρου συμμαχίας  Ἰιερὶ debet τῆς 
Κασσάνδρου, ut bene vidit Rhodomannus, Nam Antipater inter 
vivos agere dudum desierat, Wzss. 

313. 73. Τὴν βίθλον αὐτοῦ περιγράψομεν Sustuli labem, 
qua hoc verbum adsperserunt librarii saepissime. Vid. not. in L. 
l. A1. p. 51: WEss,- 


268 C1—ANNOTATIONES 


DAONSCOCKRA TUROQoA B Ern 


- ' 1 Ἵ $485 " TY 
-11210* '5l5ü aJ I N 1^ L3 í ἱ "EE j 
* ( * ! L * ? 4“ ot 


nma "UNDEVIGESIMUM. lioe 


τ 314. 6. ?Ohilimmdóoc. μετὰ τοῦ mae x&9odoc] ei o 
πιάδος χάϑοδος Reg. 1. Vide L. XIX. 11. Wess. 

314. 13. Καὶ Πολέμων Ἴ Sie quoque L. XIX. 1. αἱ 
vide. Wrss. 

^ 5814.:20. Ἔν Παρατάχοις Rectius ἐν "PIC: aut 
“Παραιτάκαις. Vid. lib. seq. cap. 34. ὙΥΈΒ5. 

5009315. 42. Παλλήνης Optime Leid. Sie Thraciae peninsula 
in qua SUELE. dicebatur. Gonfer bL. XIX./52. Wrss." 

eo 918. 75. Στρατηγὸν. καὶ jap re Scribe ἐκ use. 
ob L. XIX. 70. Wrss. 

(00815. 77... Kot εἰρηνικῶς doy Omnia alia ibid. cap. 71. 
de Acrotato produntur, ^Oportuerat ergo τυραννικῶς , ut.bene 
Rhodomannus. Wrss. i 

315. 81. Κολλατίνων, ἀπόστασις ) πιχλωμα θυ RuroD. 
qne est αλλατιανῶν. Vid. ibid. cap. 73. WEss. ku ; 

316. 13. Ἔτι δὲ Κεντοριπίνων ) Hoc solum legitimum, do- 
cente Phil, Cluverio Sicil: Ant. L. II. 6. Wrss. : 

317. 18. Καὶ τὰς ἐπιϑυμίας ἔχειν ἀτερματίστους Oratío- 
nis series hoc. verum praestat, non item Grammaticorum explica- 
tiones. Hesychium audi, τερμάτιστος; ἀβέθαιος. ἀϑεμελίω- 
τος. ᾿ Δτέρμονες. ἄριστοι. Quae ipso sermonis^usu, quin iugulen- 
tur, non dubium est Scribe ᾿Ατέρμονες. ἀόριστοι et bene qui- 
dem istud habebit congruetque Scholiastae Éaripidis Hecub. v. 
925. Prius expediri non potest, nisi quadam inprudentia pro 
ἀνερματίστῳ positum agnoscas, llli enim glossae adseriptae con- 
veniunt, ut ἀνερμάτιστα καὶ ἀκυβέρνητα πλοῖα Philon. Iud. de 
Insid. Potior. a Deter. structis p. 181. D. et ἀνερμάτιστα xat 
ἀνίδουτα ἤϑη eiusdem de Fortitud. p. 742. C. ostendunt. Suidam 
simili scholio deceptum in ordinem coegit L. Kusterus. WEss. 

317. 18. Τὸν λεγόμενον — ἐξοστρακισμὸν Vid. L. XI. 
87. et Seherum ad Polluc. L. VIII. 19. Wrzss. 


IN LIB. XIX. CAP. I. 2. 299 


toJi4. 23. Εἰς δὲ τυράνν ov] In Diogen. | Laertii L.-I.:/ 50. 
de sd μονάρχου legitur, levi differentia , "Urs aio Nostri scri- 
ptura paullo significantior. Werss. , 

317. 26. Πάλιστα δὲ — περὶ τὴν Σιχε blo Siciliam hac 
éx:-caussa zu£ricem tyrannorum voc? Isidorus Origin. L. XIV. 6. 
Tulit enim illa quondam insula :nultos et crudeles tyrannos, quae 
Ciceronis verba L. V. Verr..c. 56., nec temere ullus terrae tractus 
reperitur, qui atrocissimorum tyrannorum numcro Siciliam supe- 
ret, Wrss. 

318. 60. Ἔτη συνάγεται ὀκτακόσια ἑξήκοντα ἘΣ] Haec vi- 
tio esse foedata, Bongarsius pertendit ad. lustini L. XXII. 5. 
Caussam id statuendi reperisse sibi visus est in sequenti auctorig 
L. XX. 2., ubi a Troia capta ad Agathoclis πὶ Africam expeditio- 
nem numerantur anni DCCCLXXXIIH.; quam quidem expeditionem 
cum tyrannus ingressus sit anno dominationis VHI., legendum esse. 
ἑπτάχοντα ἕξ, Addit, nisi superior numerus (libri videlicet XX. 2 
emendandus videatur , ut legamus ἑπταχοσίων pro ὀχταχοσίων. 
Et hoc verius. Male utrumque. In mendo sunt verba lib. seq. 
cap. 2. scriptumque ab auctore fuit, sicuti, cum eo devenerimus, 
dicetur uberius, τρισὶ πλείω τῶν ὀκταχοσίων ἑβδομήκοντα. Quod 
cum non animadverteretur, virum doctissimum in fraudem induit. 
Nam, quae hoe loco perscribuntur, ipsa labis suspicione libera 
sunt. A Troia capta ad Heraclidarum in Peloponnesum reditum 
anni abierunt LXxx.. Inde ad Hime. Otympiadem CCCXXVII, ceu 
proditum a Diodoro est L. I. 5. Adde, in cumulum solidas Olym- 
piades cXiV, praetereaque tres annos, et ratio constabit. Wrss. 

318. 66. ΠΊάνιον (ϑούλβιον Reducito ex annalibus Capi- 


tolinis Π͵άοχον (όσλιον. Ruop. JM. Fulvium collegam addidit 


L. Plautio ex Cassiodoro in Fastis Cuspinianus, apertissime Dio- 
dori scripturae favente. Sed aliter Cassiodori meliores libri. [ta- 
que non repugno. Confer Livium L.1X. 20. et Pighium ad ann, 
CCCCXXXV. WEss. 

318. 72. Ἔν Θέρμοις τῆς Σικελίας Ὑ Urbis originem vide 
L. Xllí. 79. Wrss. 

318. 79. ᾿Εξέπεσε yogouóc] Frequens de oraculorum re- 
sponsis esse solet. Vid. not. in L. iV. 42. Lucianus Alexand. c, 
24. καὶ γὰρ αὖ καὶ οὗτος ἐξέπεσεν ὃ χρησμός. Wess. 

319. 5. Πένης δ᾽ ὧν, ἐδίδαξε τὸν ' “γαϑοκλέα etc. ] Pa- 
trem Agathoclis, ipsumque tyrannum prima iuventute figulinam 
exercuisse, inter scriptores convenit Polybium L. XII. 6. Plut. 
Apophtheg. p. 17 6. E., etde sui Laud, p. 544., Iustin. L. X XII. ]., 
Athen. L. XI. p. 466. A. atque alios. De aetate, quam agens Syra- 
cusas conmigravit una cum patre, controversa res. Noster septen- 
nem eo descendisse significat: at Polybius ferme xvili annos na- 
tum: quod vero est similius. . Decessit Agathocles anno Olymp. : 
CXXil. 4., aetatis LXXIL, postquam annos XXVl1I principatum ad- 


4 


270 —. ANNOTATIONES 


ministrasset, uti docetur L. XXII. Eclog. xit. Natus ergo est circa 
initium Olymp. cv. Iam TTimoleon sub principium Olymp. cx Si- 

culis Graceisque ad Syracusanae civitatis ius aditum dedit , quo 
tempore annis xvii paullo maior erat Agathocles. Proinde ἑπταέ- 
τους δ᾽ ὄντος αὐτοῦ de aetate, qua a patre agnitus est, accipi 
dumtaxat debet, Wrss. , 

319. 7. Ἐπὶ τῷ Κρημισσῷ] Plutarchus in Timol. (p. 248. D.) 

confirmat eam quae in textu est lectionem, STEPH. Κριμισσῷ ] 
Ἀρίμησον ποταμὸν vocat Plutarchus, Κριμισσὸν rectius Lyco- 
phron v. 961. et eius conmentator Tzetzes, pluresque alii. Vid. 
Ph. Cluver. Sicil. Antiq. L. II. p. 267. et Ho!sten. ad Steph. in 
Κρίμισα. WEss. 
- 319. 18. Ζάμας γάρ τις τῶν ἐνδόξων Meminit hominis 
Iustinus L. XXII. 1., sed Damasconem, cuius uxorem adulterio 
cognitam post viri mortem in matrimonium receperit Agathocles, 
vocitans. WESS. 

319. 26." Ev ταῖς ἐξοπλασίαις φέρειν] (φορεῖν Reg. 1. Mallem 
ἐξοπλισίαις. ut saepe ante, dedisset. WEss. 

320. 41. Περὶ ὧν τὰ κατὰ μέρος etc.] Rerum Sicularum 
libro superiore proximo ne minima quidem fit mentio, Ideo paren- 
thesis haec tota alicui removenda videatur. Atqui haec ipsa non 
minimam nobis suspicionem movet, vel antecessisse hune librum 
alium, quo res Siculorum fuerit complexus; vel easdem commode 
alicubi fuisse intertextas, maxime cum bis exiguo intervallo ea- 
dem ἀνάμνησις repetatur. Et haec forte causa est, quod biennii 
etiam magistratus desiderantur. Ruop, e res Siculas 
superiore "Hbro; et ea quidem parte, quam omnibus in libris de- 
fectam ostendimus L. XVIII. 44. Wrss. 


320. 30. οἱ μὲν περὶ ΞΣωσίστρατον ἐδυνάστευσαν τῆς πατρ! 

ὙΠ} refert Σώστρατον legas an Σωσίστρατον" hoe plenum, il- 

lud contractum est. Quid? "Polyaenus Zwcíorgarov itidem adpel- 

lat, et qua via, expulso Agathocle, dominatum Syracusis occu- 
parit, docet L. v. 37. Wrss. 

320. 58. Καὶ παραβόλ οις ἐγχειρῶν πράξεσι» Hoc melius. 
Supra L. XV. 31. καὶ παραβόλοις πράξεσι χρώμενος. Et L. XX. 3. 
ἐπετελέσατο πρᾶξιν παραβολωτάτην. WESS. 

320. 67. Κεκοινωνηχότων τῆς τῶν ἕξακ. ] Explevi oratio- 
nem, articulis destitutam, ut leniore tractu pergeret. WESss. 

320. 88. Παρήγγειλε xol τοῖς σαλπιγκταῖς] Locus, si quae 
necessitas urgeret, σαλπισταῖς esse posset, uti apud Lucian. Ver. 
Hist. L. I. 17. Sed ea quidem nulla est. Vide not. in L. IIl. 37. 
Wzss. 

321. 95. Τοῦ μὲν ἔτι διώκειν óénforgoov] Putarem τοῦ 
μὲν ἐπιδιώκειν fuisse olim, idque vulgato esse elegantius, nisi 
auctor hoc dicendi genus alias probaret. Vid. mox cap. 9. WEss. 


IN LIB. XIX. CAP. 2. — 7. 271 


321. 4. 'Axtoropíóov τοῦ Kogw9(ov] Fortasse in conti- 
nuis illis turbis cum Syracusani ex metropoli sua, ut olim Timo- 
leontem, arcessiverant. WEss. 

321. 16. ᾿“νοδίᾳ τοῦ ἑτέρου μέρους τὴν ete.] Τοῦ ἐτέ- 
ρου μέρους reiectanea. πον. ᾿“νοδίᾳ τὴν “ὁδοιπορίαν ἐποιή-- 
σατο] Si legeris distracta voce cum Regio: pr. ἄνω διὰ τοῦ ἑτέρου 
μέρους ferri utcunque voces istae possent. Sustuli tamen Codd, 
imperio. ᾿“νοδίᾳ χρήσασϑαι Philoni dicuntur, qui per asperum 
ae difficile iter progrediuntur lib. de Temulent. p. 247. B. et L. 
I. Vit. Mos. p. 628. Straboni δεὰ ὀρῶν, xol ἀνοδιῶν xoi κυχλο- 
πορείας bL. XI. p. 795. C. et L. XVI. p. 1127. A. Wrss. 

321. 26. Παραχϑεὶς εἷς τὸ τῆς 4]7ἤμητρος ἱερὸν) Egregie 
his usus est lo. Fr. Gronovius Obs, L. IV, 4., ut in Iustino L. 
XXII. 2. legi oportere teneret: Tum Hamilcari (Agathocles) ex- 
positis ignibus Cereris tactisque, in obsequia Poenorum iurat. 
Sic enim olim mos ferebat, ut in templis atque ad aras χκαϑ' ἱερῶν 
iurarent. Vide virum doctissimum ad Appian. Hispan. p. 431. 
Wrss. 

321. 36. Πῆετὰ τὴν ὀλιγαρχίαν ὑφηγημένον τῆς πόλεως ] 
Lege κατά. Neque enim sexcenti isti, restituto populari imperio, 
Syracusis praeerant. Fuerant, cum paucorum dominatus valeret, 
praecipua potestate instructi, qua, reipublicae mutata forma, ex- 
ciderant. Nihil clarius. Wkss. 

322. A7. "love τε ix Mogyovrivgg] Vid. L. XL 78. et 
XIV. 78. Videntur aute Morgantini tanto cupidius ad Agathoclem 
sese adiunxisse, quod eum sibi praetorem et ducem antea inpo- 
suerant ipsi apud lustin. L. XXII. 2. Mox doctissimus Interpres 
xai τοὺς αὐτῷ πρότερον συμπορευϑέντας πρὸς Καρχηδονίους 
vertit, cum illis, qui adversus Carthaginienses operam ei prius 
navaverant: haud scio an male. Ex [ustino quidem certe constat, 
Agathoclem ad Carthaginienses, cum patria exsul aberat, sese ad- 
plicuisse. WEss. 

322. 62. Εἰς τὸ Τιμολεόντιον  Νεροβ Cornel. Timol. cap. 
ult. Timoleonteum , et Plut. extrema vita Timol. Τιμολεόντειον 
vocant: eum Nostro facit Polyaenus, estque discrimen perleve et 
in veterum scriptis frequens. Sylburgium vide ad Pausan. L. II, 
p. 171. Wess. 

322. 63. Τοὺς περὶ Πείσαρχον καὶ Zfexiéo etc.'] Inmanem 
hanc perfidiam et crudelitatem attigit etiam Polyaenus L. V. 3. 8., 
sed Tícapyov καὶ Ζίιοκλέα praecipuos ex illis sexcentis, et ve- 
rius, me iudice, adpellans. In reliqnis non usque quaque consen- 
tit, ut nec lustinus L. XX. 11. 2. Wess. 

322. 79. Οἱ μὲν γὰρ χαριέστατοι τῶν πολιτῶν] Nam gra- 
tiosissimi civium Interpres. Tu vide not. in L. XI. 88. Wess. 

322. 99. Τὰς ἰδίας εὐπορίας ἐπανορϑώσασϑαι) Imo ἀπο- 
ρίας ἐπανορϑώσασϑαι. STEPH. Adstipulor Stephano. Statim αὐ- 


272 ." -ANNOTATIONES 


λείους ϑύρας vocat, quae ipso aedium in vestibulo erant. Philo 
lud. de Congres. Quaer. Erud. Causs. p. 425. ὥσπερ γὰρ ἐν μὲν 
οἰχίαις ΑὙΔΕΙΟΙ πρόκεινται χλισιάδων, ἐν δὲ πόλεσι τὰ πρού- 
GEL S δε ὧν elato βαδίζειν i ἔνεστιν. Harnilllntiong AXeioc , 4j 
ἀπὸ τῆς ὁδοῦ πρώτη ϑύρα τῆς οἰκίας. Uhi Valesium vide, et.ad 
Euseb. L. IV. Vit. Constant. c. 7. atque ad Evagrium H. Eieles; 
L. IV. 1. WrEss. 

323. 22. Πρὸς τοὺς ' Axgoyovrivovc] Consule c. 70. in- 
ferius. WESS. 

323. 32. Καὶ συνήϑη τοῖς συγγραφεῦσι τραγῳδίαν ] dai 
vozcdacy, ut Suidas explicat, sive tragicam et cum indiguatione 
coniunctam descriptionem. Vide Severianum Or. vi. de Mundi Creat. 
T. Ví. p. 499. B. operum Io. Chrysostomi. WEss. 

323. 39. "Engerzov zoJ' αὑτοὺς] Ultimas voces in Latinis 
neglexerat Interpres. Solos seorsimque agentes exprimunt, ut alias 
dictum est. Conf. Cl. Lamb. Bos dudo c. 4, WEss. 

323. 45. Δεινοκράτην. μὲν ἀφῆκε) Fuit Dinocrates exsulum 
deinde dux, multumque negotii tyranno facessivit, quamquam et 
ipse praevaricator ac tyrannidis cupidus. Vide infra c. 104. et L. 
XX. 80. Ad eum referunt numum Syracusanum, Z/EINO. in- 
scriptum, L. Begerus Thes. Brand. T, I. p. 298. et Sig. Haver- 
campus in Parutae Num. p. 1050., coniectura non admodum 
certa. WEss. 

323. 58. Τὸ μὲν γλαμύδιον ἑαυτοῦ περιέσπασε] Non mul- 
tum dissimile Gelonis, aed viri melioris, institutum descripsit 
auctor L. XI. 26. Wrzss. 

324. 70. Οὗτος μὲν ἐχειροτονήϑη ] Ferri utcunque vulga- 
mm potest: praeoptarem tamen, mei sires esset arbitrii, οὕτως 
μέν. WEss. : 

324. 75. Τὴν ἔχϑραν εἷς χενὸν — ἐνδείχνυσϑαι Frustra. 
nulloque profectu, ὃ. Paullus Epist. ad Philipp. II. 16. οὐχ εἰς 
z£vOv ἔδραμον, οὐδὲ εἰς χενὸν ἐκοπίασα. Heliodorus L. X. p. 502. 
τᾶν σκελῶν δὲ ἄπραχτα σκαιρόντων καὶ εἰς χενὸν ἀερονομιούγ-- 
των. quod posterius luctatorum et pugilum est, eum verberanut 
ictibus auras, aut, ut Seneca loquitur Quaest. Nat. L. ViI..93., 
quum manus exercent et in ventum jactant brachia. Wkss. 

324. 82. Kol πολλοὺς μὲν εὐεργετῶν ete. ] Firmat Poly- 
bius, Agathoclem referens constabilita tyrannide πάντων ἡμερώ- 
τατον δοχεῖν γεγονέναι χαὶ πραότατον Excerpt. p- 1383. Wxss, 

324. 87. "ns εἰώϑασι ποιεῖν σχεδὸν ἅπαντες ot τύραν-- 
νοι] Bene Claudianus de 1v. Cos. Honor. v. 290. 

— — -—- Sors isía tyrannis Ag 
Convenit: invideant claris, fortesque. trucident, 
Muniti gladiis vivant, septique venenis. 

Ancipites habeant arces. — 


Confer lo, Stobaeum "Tit. XLVii. WkEss. 


IN LIB. XIX. CAP, 8. - 11, 273 


324. 95. “Ῥωμαῖδι — διεπολέμουν zoóc Nauvirag] De 
Samnitici belli duratione non admodum discordat Livius L. VII. 
23. Ferri etiam Σαυνίτας ex Reg. sec. poterat, quoniam plerum- 
que ita gentem adpellant ἀπὸ τῶν Σαυνίων Graeci, docente ad 
Strabon. L. V. p. 3S3. viro magno, nisi Eustath. in. Dionysii 
Perieges. v. 375. Σαμνίτας Diodorum praeferre monuisset, et hi 
id libri loquerentur. WEss. 

324. 2. Kai προσαγ. Kovvolovc ] Non moveor auctoritate 
earum schedarum, quae Κανουσίους praeoptant. Vulgatum tuen- 
tur Graecorum plerique et Latini. Vid. Ph. Cluver. Ital. Ant. L. 
ΙΝ, p. 1221. De re ipsa sic Livius L. IX. 20. et ex Apulia Thea- 
menses Canusinique, populationibus .f'essi, obsidibus L. Plautio 
consuli datis, in deditionem venerunt. 'T'um post pauca: E£ duae 
Romae additae tribus, Ufentina ac Falerina. Unde apertum 
cuivis erit, iure rescriptam esse τὴν Qqsrirlvay, quo modo “εἰ Si- 
gonius citat ad eum Livii locum, legitimamque esse (βαλερίγαν; 
ut ibidem Nigonins ex suo edite. Wrss. — 

324. 6. Πρὸς μὲν Βρεττίους διελύσαντο] Vide obiter de 
eo bello loquentem cap. 4. huius libri, e£ de Menedemo L. XXI. 
Eclog. IV. ubi Crotoniatarum tyrannum fuisse factum indicatur. 
Wzss. 

325. 30. Προσλαβόμενος ἀδωίδην τὸν ἘΪΠπειρώτη»} Pyrrhi 
regis patrem, quem 4 αχον Dexippus et Syncellus perperam ad- 
pellant, apud Pausan. L. I. 11. p. 27. et lustin. L. XIV, 5. Wrss. 

325. 33. ' Ev Eitoic τῆς WMaoxsóovíoc |] De mendo cogitare 
noli. Meminit urbis in Dasseratarum [inibus positae Ptolemaeus 
L. 1Π. 13. p. 93. Wzss. 

325. 50. Παρανομήσασα τοὺς etc.] Malim £c τούς. SrEPH. 

325. 54. "ES ἔτη xol μῆνας τέτταρας ] Iustinus ibid. sex 
annis post Alexandrum potitum fuisse regno ait. Septem vero illi 
contribuunt Porphyrius et Dexippus, inchoatum, ut solent, pro 
absoluto numerantes. Porro inpotentis vetulae post reditum ex ex- 
silio atrocem vindictam et nefariam in cognatos crudelitatem non 
praeteriit Pausanias L. I. 25. et L. Vlif. 7. Nimirum 

—— — Regnalbit sanguine multo, 
Ad regnum quisquis venit ab exsilio, 
vere dixit incertus auctor apud Sueton. Tiber. c. 59. Wrss. 

326. 65. Τὸν μὲν ἄνδρα περιέστειλεν ] Interpretis oóvela- 
vit generalius est. Moritura regina morientis mariti corpus conpo- 
suit, vestibusque involvit, πὲ fato functos solent. losephus Antiq. 
L. XIX. 4. 1. «ei γὰρ τὸν νεκρὸν περιέτιλεξε τοῦ Γαΐου. καὶ 
ἀναϑέμενος ἐπὶ κλίνης χαὶ ILEPISTELAAN ἐκ τῶν ἐνδεχομέ- 
vv etc. Auctor ipse Excerpt. Vales. p. 282. ἀναλέξας δὲ τὰ τοῦ 
σώματος ὀστᾶ καὶ φιλανϑρώπως IIEPINTELAAZX ἀπέστειλε. 
Haec de verbo. Fuit Éurydice, primitus 4dea dicta, magni animi 
femina, Philippi neptis, filia Amyntae et Cynnes sive Cynanes, 

Vor. H. 


974  ANNOTATIONES. À 
] 

armorum non inperita, uti docent Arrian. in Photii Biblioth. p. 920. 

et Polyaen. L. Vill. 60. Confer doctissimos viros loach. Kuhnium 

et lac. Perizon. ad Aeliani Var. Histor. ἢ, XI!l, 36. WESS... — 

326. 72. Κατέστρεψε δὲ τὸν "10120v τάφον} Aiunt hoe de- 
mum tempore quorundam indieio fuisse cognitum, venenatam 'po- 
tionem Alexandro praebuisse lollam,. proptereaque in mortui iuve- 
nis reliquias Olympiadem saeviisse: eer δὲ ἔτει ( morte Alexan- 
dri) φασὶν μηνύσεως γενομένης τὴν Ὀλυμπιάδα πολλοὺς μὲν 
ἄνελε ἵν, ἐχρίψαι δὲ τὰ λείψανα τοῦ "TóXa τεθνηκότος, ὡς T0UTOU 
τὸ φάρμακον ἐγχέαντος Plut. in extrema Alexandri vita. WEss.: 

326. 86. Ἐν ταῖς ὀνομαϊζομέναις Καρῶν κώμαις 1 Diceres 

ropter Carrhas fuisse, mora Abrahami et Crassi clade nobilitatas; 
nisi illae L. XIX. 91. extra Babyloniam, uti erant, locarentur. 
WESS. 
326. 91. Kug' ὃν χαιρὸν ἢ δευτέρα etc. ] Vide L. XVIIL 
39. WEss. 

326. 99. Πρὸς .Ζντιγένην] Sic Basileae vulgarunt, et me- 
lius: namque eum ad modum vocabulum id Diodorns terminare 
adsuevit; neque praeter morem ille, de quo Demetrius e Ἕρμην. 
sect. CLXXVII. Wrss. idi 

327. 15. Ἔτι γὰρ — περὶ γῆν ἢν] 'Repanl περιῆν. STEPH. 
Libens viro doctissimo subscribo. Alioqui ex schedis ἦσαν δὲ τὰ 
σχάφη ταῦτα TOV ui XeSávüpov rectius fuerit. Wiss. 

327. 97. ᾿Ἐκιγόύνευσεν — τὸ στρατόπεδον ὑπὸ τῆς πλή- 
pc ete.]. Nihil hine demuto. Quae Codd. aliqui offerunt, modo 
leviter adiuves, sententiam dant minime malam, nec nlilioront 
tamen. Liquet autem Eumenem insidiis his ad Tigrin flumen fuisse 
circumventum: proinde secum ipse dissentit auctor, propter Eu- 
phratem eas. instructas memorans superioris libri cap. 73. Wess. 

327. 50. “ιὰ τὴν toU σίτου σπάνιν ] Id miror vehementer; 
Ín Susiana frumenti uberrimus erat proventus, sacpeque terra cen- 
tesimam frugem, non nunquam et ducentesimam reddebat. 110λύΞ 
σιτος δ᾽ ἄγαν (Susiane) ὥστε ἑκατοντάχουν δι᾿ δμαλοῦ καὶ χκρι- 
ϑὴν καὶ πυρὸν ἐκτρέφειν" ἔστι δ᾽ ὅτε καὶ ἀπά γραίας eu Strabo 
ait L. XV. p. 1063. C. Wrss. 

327. 65. Ira Παρϑυαῖος. ὃς Di co etc. ] Haec sunt 
morbosa valde. Python genere Macedo domoque Eordensis fuit; 
a Parthorum genere alienissimus. "l'estem huic rei fero Arrianum 
vol. L. VI. 28. Deinde Philotas cui regioni praefuerit, tacetur 
absurde; quam tamen Parthiam fuisse ex sequentibus conficias. 
Atqui eam provinciam sorte obtinuerat Philippus ,. quod praeter 
Arrianum in Photii Biblioth. p. 223. indicavit Diodorus L. XVIII. 
39. Ecquid ergo dubii superesse potest, dedisse auctorem στρατης 
γὸς -- σατραπειῶν ἁπασῶν γενόμενος, Οίλιτιτιον uv τὸν Hap- 
ϑιαίας προὐπάρχοντα στρατηγὸν ἀπέκτεινε. Scripti certe libri ex 
magna parte hoe verum praestant. WESS. 


EN 


IN LiB. XIX. CAP. 11.— 16. 240 


328. 71. Καὶ μεγάλαις ἐπιβολαῖς περιβαλλομένου ] Si με- 
γάλου ταῖς ἐπιβολαῖς ex Reg. pr. malueris, nihil reluctabor. 
Vulgatum non placet. Quae vero consequuntur, proba sunt. Vide 
Aelian. Hist. Var. L. XIV. 48. Wrss. 

328. 78. Συνηϑροιχύτων εἷς τὸ αὐτὸ] Ne move. Interpre- 
tes Alexandrini Nehem. IV. 8. συνήχϑησαν 6 ἅπαν τὲς ἐπὶ τὸ αὐτό. 
S. Lucas A. A. II. 1. ἦσάν ἅπαντες ὁμοϑυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτὸ" 
ubi LCD opt Raphelii ex Polybio notas inspice. Wrss. 

328. 84. “ατραπείαν δ᾽ εἶχεν ἕτη πλείονα τῆς “Περσίδος ] 
Revocavi ex Basil. et scriptis veriorem scripturam. Peucestae enim 
non maior tantum Persidis pars, sed universa parebat, ut L. 
XVIII. 39. traditum fuit: cuius quidem praefecturam cum ab 
Alexandro acceperit apud Arrian, Exp. Alex. L. Vl. 28., iustum 
utique est ἔτη πλείονα. WEss. 

328. 95. Πολέμων δ᾽ ὃ IMaxzócv] Imo vero 7ληπόλειιος. 
Hoc nomine Carmaniae praefectum omnes describunt. Vid. L. 
XVIII. 39. et XIX. 28, Arrian. Exp. L. VI. 97. εἰς, Wrss, 

328. 97. Καὶ Σιβύρτιος Optime scripti Codd. Vitium, 
quod praefecti huius nomen saepe foedavit, non fugit viros eru- 
ditos lan. Gebhardum ad Nepot. Eumen. c.:13. et N. Blancardum 
in Arrian. L. VI. p. 499. WEss. 

328. 6. Ἔχ δὲ τῆς Ἰνδικῆς Εὔδαμος etc.] Εὔδημος huius 
libri cap. 44. et Arrian. L. VI. 27. Sed hoc leve. Constat ex eodem 
Arriano Eudamum in Indis ab Alexandro fuisse relictum, et Poro 
tanquam custodem adpositum. Wrzss. 

328. 11. Πεζοὶ μὲν πλείους τῶν uv ρέων etreliq.] Haec bona 
Si fuerint, error est in superioribus numeris. Sede ad calculos, et 
peditum M numerum, equitum paullo minorem Ὁ ΡΘΗ 
Equidem sine membranarum suffragio nihil tentare sustineo. Vide 
tamen inferius cap. 21. Wess. 

329. 30. Ἵστατο γὰρ — σκηνή] Vide not. in L. XVIII. 61. 
Wzss. 

329. 34. Tovijye χαϑ' ἡμέραν συνέδριον] Adscripserat Ill. 
Scaliger libri sui orae συνήγετο aut συνῆλϑε, quorum alteru- 
trum et ego mallem, vulgato quippe praestantius. Non recte enim 
dixeris Eumenem in singulos dies eum consessum coégisse. [d 
praesidis erat, quam dignitatem praefectorum ceteri homini meo 
negabant. Wkrss. 

329. 39. Ot βασιλεῖς συνετετάχεισαν διδόναι 1 In hoc ac- 
quiesco. Συνέστησαν Reg. 1. glossa est, alibique locorum sedem 
occupare conmodiorem potest. Conf. And. Dounaeum Praelect. in 
Demosthen. Or. de Pac. p. 14. Wess. 

329. 59. στταλος xel Πολέμων etc.] Horum cladem et 
captivitatem L. XViil. 45. persecutus fuit. Wrss. 

329. 65. "Επεισάν τινὰς τῶν τηρ. αὐτοὺς λῦσαι] Perpe- 
ram omittitur pronomen in Reg. schedis: neque enim absentiam 

]8 * 


970 — ANNOTATIONES 


eius ferre potest verbum λῦσαι, quo de erudite Sam. Clarke ad. 
Iliad. 7, 20. Wrss. 

330. 93. Iloóc τὴν ZAvvvyovov γυναῖχα Στρατονίχην ] Me- 
minit feminae in Demetrii, cuius mater erat, vita p. 389. D. Plu- 
tarchus. Mox καὶ δεύτερος διὰ ταύτης ἐχπηδήσας cum uno comite 
apo interpres: sic enim moris est. Aeschines Or. de Leg. Vals. 
p. 952. δέχατος δὲ αὐτὸς πρεσβεύσας legatus cum. novem sociis 
profectus. Τέταρτος ἐξγ & de Abrahamo cum filio et duobus. ver- 
nis ad sacrificii locum pergente Philo Iud. 4e Abrah. p. 374. i 
“Τυσαγορίδαν δὲ τοίτον αὐτὸν ἀντ᾽ ἐχείγου πέμψαντες Plut. S 
crat. Daemon. p. 576. A. 24AX ὄγδοον Νῶε; δικιαεοσύνης Boe 
ἐφύλ RET. i. e. Noam cum ie om aliis in altera S. Petri EB 
cap. i. 5. Neque enim audiendi illi sunt, qui ὄγδοον χήρυχα con- 
nectuit δ ΠΣ Wess. 

330. 4. "Ex ἄρχοντος — Ζημοχλείδου) Non aliter Diony- 
sius in Dinarch. p. 116. At stadii victorem Eusebius Demosthe- 
nem Laconem non sine erroris suspicione vocat. De Coss. anni 
huius Livius. L. IX. 90. Wrss. 

330. 18." Ὥρμησαν ἐπὶ τὸν Τίγριν ποταμὸν] Verius multo 
' legeretur τὸν Πᾶασιτίγριν. Neque dubito, quin auctor ita seripse- 
rit, stulti vero librarii primam vocabuli partem amputarint, Mox 
3] τῆς ὀρεινῆς egregie Basil. ἔχδοσις. Wkss. 

330. 19. Ἢ τῆς ὁ ὀρεινῆς ἔχεται} Fortasse 7 ἧ. Ruop. 

330. 24. Gepóusvog — ἐπὶ σταδίους ἑπτακοσίους Non 

repeto, quae de hoc loco alias disputata fuerunt. Vide ad L. XVII. 
67. WEss. 
331. 28. Τοῦτον δὲ τὸν ποταμὸν προβαλόμενοι 1 Absur- 
dum est προλαβόμενοι veterum quorundam librorum. Áuctor suum 
tuetur L. XVII 18. προβαλλόμενοι τὸ ῥεῖϑερον τοῦ προειρημέ-. 
YOU ποταμοῦ. Tum huius lib. cap. 25. προβεβλ ᾿ημένοι γὰρ ἀμφό- 
τέροι ποταμόν τινα. Alibi προβλήματι ῥείϑρου, aut προβολαῖς 
ποταμῶν χϑώμενοι simili i in re. Wrss. 

331. 36. "Eni τῷ μὴ τετευχέναι τῆς στρατείας 1 Repone 
στρατηγίας. et post συνεχώρησεν interpunge. Ruop. 

331. 47. Kal oxonüc ἐχούσης ὑψηλὰς] Etsi σχοπὴ et 
σχοπιὼὰ Saepe in scriptis permisceantur, pari tamen paene sunt po- 
testate, neque opus est, ubi nullus membranarum dissensus, ut sibi 
concedant. Vide accuratissimum T. Hemsterhusium in Luciani D. 
Marin. I. 1. Ceterum mos ille, qua in speculis collocati clamore al- 
ter alteri, secundus tertio, atque ita χατὰ διαδοχὴν significabant, si 
quid accidisset, per erat in Perside antiquus. Xerxes enim Graecis 
bellum illaturus λέ γεται διαστῆσαι ὧν 'ϑρώτιου ς ἀπὸ “Σούσων μέχρις 
᾿᾿ϑηνῶν, ὡς divacd o: διὰ φωνῆς δηλοῦσϑαι τὰ “γινόμενα vu 
αὐτοῦ ἐν “Ἑλλάδι τοῖς Πέρσαις; διαδεχγομένων τῶν διεστώτων 
τὰς παρ᾽ ἀλλήλων φωνώς. Haee Cleomedes Λυχλ. Θεωρ. E. Ili. 

p. 169.. insuner addens, δεὰ δύο νυχϑημέρων ἀπὸ τῆς “Ἑλλάδος 


IN LIB. XIX. CA V, 16. — 19... 277 


εἰς IHi£ooac clamorem eum, gestarum rerui indicem , pervenisse. 
Alium nunciandi modum , 3: accenso quidem et sublato igne, de- 
'seribit Diodorus huius libri cap. 57. WEss. 

y 331. 69. Πρὸς τὸν Κοπράτην ποταμὸν] Non practeriit hoc 
.Susianes flumen Strabo L. XV. p. 1060., hand longo intervallo 
a Pasitigri provolvi significans. Bene sit enió illis Codd. exscripto- 
ibus, qui suum isti furi io nomen hoe tandem loeo servarunt. Iam 
quod consequitür ἐπέσχε τῆς πορείας. cur damnetur, nihil est. 
Indicat PRESS. inpetum aliquantisper Antigonum stitisse, ut 
mox eap. 24. διόπερ ἡμέρας τινὰς ἐπέυχε τῆς πορείας. et c. 26. 
᾿τῆς μὲν πορείας ἐπέσχον, τὴν δὲ Ud. uu διέτασσον. WESS. 


331.70. ᾿Επέοχε τῆς πορείας x«i] Haec glossematis spe- 
ciem habent, ideoque a nobis sunt praeterita. Ruop. 

331. 73. Σταδίους}] Σταϑμοὺς Bas. Reg. 2. Ven. male: 
nimium enim est intervallum. Wkss. 

332..81. “Ζιυβὰς τὸ ζεῦγμα τοῦ Τίγριδος Praestat ITa—- 
. σἰτίγριδος. Mlum intelligi res ipsa suadet; et Plutarchi Eumen. 
«p. 591. D. locuples testimonium. Vidit id ipsum eruditissimus Cel- 
larius Geogr. Vet. L. ΠῚ. 19. p. 791. WkEss. 


EAE. 91. “Ὑπὸ ro? τιλήϑους τῶν &uflávicv] Iustum hoc 
'es ᾿Επιβάται, quos librariorum socordia progenuit , οὐδὲν πρὸς 
τὸν D». hoc quidem eerte loco, Wkss, 

332. 2. ' Exi πόλεως Dadézgc] Nusquam hane urbem re- 
perire memini, neque adeo decernere tutum est, utra verior sit 
seriptura. De Ewílaeo secus, quod flumen, urbem Susa atque ar- 
cem./alluens , neque Straboni, Plinio, Amps ac Ptolemaeo prae- 
teritum, Danielis vaticinia Ὁ cap. Vlil. 2. vocitant. Sitne vero 
idem ac Choaspes Herodoti L. Il. 188... dein virorum certa- 
men est, de quo si quid explorati nosse velis, ad Salmasium in 
Solin. p. 494. adire consultum erit. Wryss. 


332. 12: Ἡ μὲν γὰρ ἐπὶ χολ ὥνος] Contrahe in unam vocem 
ἐπιζόλωνος. Ruop. Ἡ μὲν γὰρ ἐπικύλωνος) Erat, cum 7 μὲν γὰρ 
ὑπὸ τὸν Κορωνὸν ab auctore venisse suspicarer, iti due indicari, 
quod praeter radices Coroni montis, de quo Ptolemaeus L. VI. 1. 
p. 170. et Ammianus L. XXIII. 6., in intimam Mediam pertine- 
bat: quam blandientem coniecturam nunc quidem tueri recuso. 
Aptum est, quod Rhodomannus, probante Reg. pr. amplexus est, 
eiusdemque commatis , cuius ἐπέκρημγνος. Sit proinde inter singu- 
laria scriptoris Nostri. Wkss. j 

332. 14. 'H δὲ διὰ τῶν Κοσσαίων ἐθνῶν Reddidi genti 
suum nomen, scriptis addicentibus. Vid. L. XVIL. 111. Mox οὐ 

ἡάδιον — παρελϑεῖν στρατοπέδῳ aeque opportunum foret. WEss. 

293 17. ᾿Επειδή no9* ἧκον ἐπὶ τὰς δυσχωρίας] Noli dis- 
crepantium. Codd. auctoritatem sequi. Quae enim illi adstruunt, 
aliena sunt, atque ex praecedentibus temere repetita. WESss. 


278. Ὁ ANNOTATIONES. 


333. 59. Koi τοῖς ἄλλοις κινδυνεύσας], Ferri haec possunt. 
Neque absonum tamen censendum est xai τοῖς ὅλοις κινδυνεύσας 
ex vetustis membranis. Quod elegans est profecto , Antigonumque 
in periculum amittendae summae rei venisse exprimit, Ita κίνδυ-- 
yog et χιγδυνεύειν περὶ τῶν ὅλων supra L. Xll. 7. atque apud 
Appianum Mithridat. p. 326., tum πίπτειν τοῖς ὅλοις» σφάλλεσϑαι 
τοῖς ὅλοις, ἡττᾶσϑαι τοῖς ὅλοις. συντρίβεσϑαι τοῖς ὅλοις, ab 
optimo quoque usu frequenti teruntur. Wess. 

333. 66. Τῆς δὲ χώρας ταύτης ἀεὶ τετραπόδων γεμούσης] 
Inter alias Mediae ubertates et ταις ἡ: Strabo et hane ponit, 
quod solum eius equis alendis maxime fuerit habile, ἱππόβοτος 
δέ ἐστι δίας ερόντως L. XL p. 796. C. Nimirum prat« illie erant 
virentia, fecetusque equarum. nobilium, de quibus Ammianus L. 
XXIII. 6. ut merito 7ITO(ov τὴν εὐιπποτάτην vocaverit Max. Ty- 
rius Dissert. XXVII. p. 323. ed. Londin. Longe aliter cum Per- 
side olim conparatum erat, in qua χαλετιὸν ἣν τρέφειν ἵππον xg 

ἱππεύειν ἐν ὀρεινῇ τῇ χώρᾳ, καὶ ἰδεῖν ἵππον πάνυ σπάνιον.) Xe- 
nophonte teste Κυροπαιδό. L. I. p. 7. Mitto alia a diligentissimo 
B. Brissonio conducta de Pers. Regno L. ΠῚ. 29. WEss. 

333.,79. “ιέστησαν πρὸς Y ἥλους} Sine gravi caussa 
hinc discedunt librorum aliqui. Superius cap. 16. τούτων δὲ πρὸς 
ἀλλήλους διϊσταμένων. Saepeque alias.. WEss. 

334. 92. “Ἕως τῆς καλουμένης κλίμακος κοίλη] Clima col- 
lis cuiusdam nomen fuisse videtur, quod difficilem et scalarum in 
modum adscensum, χλιμαχωτὴν zo UOCE», praeberet. Talis in 
Ciliciae finibus Climax atque in SSyria, alibique terrarum apad 
Strabonem et Ptolemaeum memoratur. WEss. 

334. 98. Kal φύσεις ὑδάτων] ΠΙ. Scaliger βλύσεις ὁδάτων 
ad libri sui oram malebat, Rhodomannus i in notar. Correct. ῥύσεις 
ὑδάτων. quod et ego TE Dixit ῥύσεις ὑδάτων superioribus 
in libris semel iterumque Diodorus: confunduntur etiam δύσεις et 
φύσε εἰς a librariorum natione, uti L. iV. 56. p. 300. Iam nihil 
certius, Persidem plurium rivorum et fluminum lapsu rigari. Vid. 
Sitribga. L: XV. p. 1060. Wzss. 

334. 1. Ἦν δὲ xoi λείας παντοδαπῆς πλῆϑος} Praedam 
multiplicem vertit Interpres, quem. non sequor. Omne genus pe- 
cudes intellige, . quas Peucestes vi non Abegit, sed ab indigenis 
sibi mitti postulavit. Hesychius, «“Ζείη, 7) τῶν ϑρεμμάτων d. 
Hesiodus Theogon. v. 444. 

᾿Εσϑλὴ 9 v σταϑμοῖσι σὺν ^ Ερμῇ ληΐδ᾽ ἀέξειν, 

Βουχολίας. τ᾽ ἀγέλας τὲ — 
ubi scholia: dijon δὲ τὴν τῶν τετραπόδων κτῆσιν φασί. λήϊα 
γὰρ τὰ τετράποδα λέγονται. Sed quid alios advoco? Diodorus de 
Nabataeis L. XIX. 97. αὐτοὶ δὲ διελόμενοι τὴν λείαν, ἄλλοι xov 
ἄλλους τόπους ἀπήλαυνον εἰς τὴν ἔρημον. Quo loco (o tanilem 
liqvidius? Dicit Nabataeos pecudes suas fuisse dispertitos, easque 


IN 118. XIX. CAP. 19, — 24. 379 


in.diversa solitudinis loca, mne jn Demetrii potestatem venirent, 
abegisse. De: praeda ibi nihil. Wrss. n : 
339 0334418. Mc; δὲ z0' ἧκον εἰς Πεῤσέπολιν τὸ βασίλειον] 
δ ον notio Ju VIL ΟΣ MESES a πεσεῖν". Ue 
e 334. 291. Καὶ τῶν ἑταίρων ot ux es. στοατεύσαντες ] 
robum hoc et.elegans:; contra ea vulgatum generalius. Nota, est 
ἦν Macedonum militia cohors equitum, qui ἑταῖροι ex Philippi re- 
is: instituto. dicebantur. Eos ,' ut.saepe alibi his in libris, auctor 
innuit. Vide H. Vales, ad. Polyb. Excerpt. p. 358, ed. Gron. 
De vitii origine quid multa ?. Nihil tritius confusione τῶν ἑταίρων 
xix ἑτέρων in:menibranis. ; Inspice sollertissimi lo. Millii notas in 
S. lacobi Epist..e. IV. 12. et L. Kusteri ad Suidam, voc. Τοὺς 
ἑταΐῤους τραγῳδ. WESS. ἡ : 
334. 25. Τοῦ δ᾽ ἐπὶ πᾶσιν ὕντος δυοῖν ete.] Legebatur 
ὄντος ἐντὸς δυοῖν σταδίων. Ego scriptis.obsecutus una cum Rho- 
domanno ἐντὸς. quippe superfluum 'et'ex priore natum vocabulo, 
induxi. Mox αὐλαίαεξ optime Stephanus ; addicentibus. Reg. pr. 
Xénj et Vat. schedis. | Adde: Cosmam Indicopleusten 'opograph. 
L. V. p. 197., qui de «αὐλαίας voce non mále, et lege in citatis ibi 
[yperidis verbis εἱστεῦντο, ut apud Pollucem: L..1V. 122. Wrss. 
foie 335. 31. Ἱεχαλυμμένας ἀὐλοαΐαις ete] Invenio in seriptis 
exeniplaribus αὐχέαις". item αὐχαίαις" im editione typographica 
superioris temporis αὐχμαίαις. Ero ex ἀὐχαίαις ἴδοι αὐ X etoirc, parva 
mutatione magnum (ui fallor) loco huic adtuinentuin afferens. Ut 
'autem hic χεχαλι μένας αὐλαίαὶς habes, Sic apud Plutarchum in 
Artoxerxe (p. 1026. B.) ἐχάλυψεν αὐλάέμ: Sed et copülata c ὑλαῖωι 
ἃς MP rape rd reperiumtur et apud alios scriptores: aut certe 
«ioi. χαὶ περιστρώματα. STEPH. ! 
335. 35. Ὥστε μηδένα μὲν πὰῤενὸχλεῖοϑ tu τῶν ἑστιωμέ- 
γῶν] Sic malui ex scriptis Codd. Coumodius enim.. Meminerunt, 
ut ser splendidi huius convivii Plut. Eumen. p. 991. et Po- 
yaenus Strateg. L. IV. 8. 3. WEss. 
2.,79304.53. ἥβστι δὲ προσάγων ]. Rectius προάγων. Ruop. 
ες 4939. 94., Ἡ δ᾽ ἐπιστολὴ Συρίοις γεγραμμένη γράμμασιν} 
.Polyaenus, quem haee Diodori aemulatum suspiceris, cadem dicto 
loco. Σύρια γράμματα non alia fuisse videntur àc Hetodoti L. IV. 
81. Mocvgie , de quibus supra ad L. If. 13. p. 127. Wrss. 
990, 67. ᾿“Παρφήγαγεν εἰς κρίσιν ᾿Σιβύῤτιον Instauravi prae- 
fecti. liuius nomen, saepe amanuensium culpa pravum. Vid. supe- 
rius.cap. 14. WEss. ΩΝ 
336. 83. Le v. ete. τοὺς πρότερον. ὑπόπτους ὄντας et 
seqq.] Conmentum, cuius et Plut. Eum. p. 591. D. conmeminit, 
prudens et usus in re militari magni.: Romanos vide, quorum 
milites donativi partem dimidiam apud signa depouebant, ut mi- 
nus de deserendo cogitarent, sed fortius dimicarent, et more hu-. 


280 ANNOTATIONES/ ' 


mani ingenii illorum maximam curam agerent, in quibus fortunam 
suam verü norant, Vegetius de Re Mil. E) it. '20. WESs.'" 2W5 
330. 95. Tros εὔνοιαν προεκαλέσατο ] Non dubium est, 
quin hoc praestet, Προχληϑεὶς εἰς μέϑην, 'προκαλέδσασϑαι εἰς 
ἕλεον εἰ προχὰ ηϑεὶς s πρὸς συμμαχίαν , quae'suis locis recurrunt, 
προχαλούμενος ee pau Dion. ih S DOE p. 322. €. 
id iubent, WEss. ^ £)* sa 51 
᾿ 336. 6. Επηχολούϑει τοῖς. NHICNIE »Micimio iocalii 
ΘΗΡΑΓΟΥ͂ΣΙΝ et OYPADUOYZIN haee verba misere foeda- 
verat. Eumenes inter beluas et earum ductores 9, ut tumultu libet 
attenuatum valetudine corpus reficeret, versari instituit? Nihil ab- 
surdius. Quin ipse elephantorum barritüs: hominemenecasset. Mul . 
to iustius est, quod amplexus sum. Audi Plut. Eumen. p. 591. JFK. 
ἐτύγχανεν. ὃ n ὑμένης ἐχ γόσου τινὸς ἐπισφαλοῦς ἐ ἐν φορείῳ. RO. 
ζόμενος ἔξω τοῦ στρατεύματος. ἐν ἡσυχίᾳ, διὰ τὰς ἀγρυπγίαζ, 
Eumenes ex ancipiti morbo extra agmen quiete in. leap » 
vigilias ferebatur. Ecquid apertius ? w ESS, 
336. 90. Τοὺς δὲ στρατεύεσϑαι ete. διαγέ a ἀμήν p 
cedunt, δεανεβεεῖν sibi i iungi postulant. , WESS. 5 
336. 30. .Kàb λόγον εἶπετῶν παραδεδομένων. καὶ D ^ 
Laudo interpretis;fabulam, quam saepe λόγος innuit, Io. Alb. 'Fa- 
bricio Bibl. Graec. L. IL. 9. 6. docente. Vulgatum vero eur inno- 
vaverim, ut patefaciam, opus non est. Amplectentur ultro, qui- 
bus hae deliciae sapiunt. Ceterum veterem hanc fahellam descripsit 
Aphthonius Fab. 7., interque Aesopicas ex Palatino Codice p. 268. 
ls. Nic. Neveletus,.sed paullo diversam, publicavit. WESS. 
337. A8. Παρήγγειλε, — ἀναζευγνύειν Posses ex Reg. pr. 
ἀναζεύξειν. Necnecesse tamen. In mandatis et minis saepe: alterum 
potius est. Callimachus H. in Dian. v. 251. . 
— — ἀλαπαζέμεν CE CD gale : 
«Τύγδαμις ὑβριστής" e AS FEY T RTT QUEMA QUE 
ubi Stephanus ἀλαπαξέμεν citra caussam, .Vide quae statim. 56- 
quuntur. WEss, 
337. 50. a3 aic ὑπέβαλε --- — εἰς τὴν Γαβηνὴν] safer 
γὴν legendum. Ita enim Strabo nominat L. XVI. (p. 1080. B.) ubi 
Elymacorum provinciam facit Gabianam. Persiae igitur particula 
est. Pro ἐπέβαλε legatur. ὑπέλαβε. Ruon. 241596 ὑπέλαβε — 
εἰς τὴν Γαβιηνὴν]} Adsentior viro doctissimo, atque utrumque mu- 
to. Prersus enim ineptum hoc quidem loco ὑπέβαλε erat.' Ταβιῃ- 
γὴν hane provinciam et Polyaenus vocat Strateg. L. IV. 6. 13. 
Ὅλην τὴν Γαβηνῶν Plut. Eum. p. 592. C. pro 'Γαβιηνῶν. WEss. 
337. 65. Τῆς uev πορείας ἀπέσχετο ἢ Hoe equidem non 
damno: solet tamen auctor τῆς πορείας ἐπέσχε magis adamare, 
veluti post pauca τῆς μὲν πορείας ἐπέσχον, τὴν δὲ στρατιὰν διέ: 
φτασσον etc. WkEss. 


337. 82. Ἤλαυνεν ἀτιὸ ῥυτῆρος ] Dionysius Rom. Ant. L. 


Ko 
P. 4, 


IN LIB. XIX. CAP. 24. — 27. '981 


XL. p. 490: Οὐεργίνιος δὲ — ἀπὸ ἰῥυτῆρυς. ἐλαύνων τὸν ἵππον; 
ἀφικνεῖται. Sophocles Oed. Colon. v. 893. bo 
acoiuaa u——: ny ἀναγκάσει λεὼν 
vno , ἱππότην τὲ ϑυμάτων. ἄπο 
Σπεύδειν ἀπαὲ βἀυτῆρος. — — |. 
Quod genus, equos effusis habenis incitatos exprimens, saepe fe- 
fellit interpretes , ut in Observat. libris ostendi. Wss. 
nip 338. 92. :Οτεπὰς ἐλπίδας ἐν αὑτοῖς ἀγτέχουσι τῆς γίκης ] 
Sie libri omnes. δα. paullo .εα in dietione simplex est verbum 
familiarius. . Appian. L. IV. Belli Civil..p.-.1057. xoi ἐν μόναις 
ταῖς χερσὶ τὴν ἐλπίδα ἐ ἔχουσι. tum ibid. p. 1060. οὐκ ἐν τῷ: μά-- 
'χεσϑῳῳ, τὰς ἐλπίδας ἔχουσι. Quin ipse; Diodorus L. XX. 7, ἐν 
μόνῳ τῷ νιχᾷν ἕξουσι τὰς ἐλπίδας. τῆς σωϊξηρΐας. WESS. ἰ 
- 838. 29. Ἱππεῖς δ᾽ ὀκτακισχιλίους] JMvoltove καὶ τριαχο-- 
«οἱους in aciei descriptione cap. 29. enumerat. Aut haec ergo boni 
-eoloris non sunt, aut ibi numeros mendae maculaverunt. Wrss. 

; “588. 8. Ἔχοντω τὸ περὶ αὑτὸν ἄγημα τῶν ἱππέων} Inter- 
"pres ἄγημα turmam et agmen vertit. Mallem Livii et Curtii exem- 
"plo Graecam vocem retinuisset: nam Latina illa non satisfaciunt, 
' Notat in Macedonum militia: plerumque selectorum equitum. alam, 
"sed numeri non semper eiusdem,. ut hoe ex Diodori.loco et pluri- 
-bus aliorum, ab Hugone de Equest. Milit. L. HI. 5. et Freinshe- 
-mio Guitiáni Iudicis: voc. . dzema in unum conductis , liquet ab- 
-unde. WEzss. 


. 338. 12. Τῆς. SE o] Scribe 4 S arüigulas! Mox ὧν ἡγεῖ 
ΠΉΡΑΝ ex ἡγεῖτο. Ruon. 

398.47: Ἔξ ᾿“ραχωτῶν ἱ irme fe ἑξακοαίους Nihil Et 
hoc serves, an “ραχωσίας ex cap. 14. recipias. ld mirum Si- 
byrtio hic equites Dc 'eontribui, eum illie: centum duntaxat:et'&e- 
- decim adduxisse feratur. Similem aliorum in duciim equitibus dis- 
cordiam, si animun: intendas, reperies: unde non iniusta auspicio 
- de numerorum nótis ,-ut saepe , corruptis, WESS. 

; 838..23. ἡπλάραντας μὲν ἐν ἐπικαμπίῳ ) Τὰξ e videlicet, 
de qua. L. XVII. 57. Scripsi paullo ante ex Reg. pr. τούτοις. 1601, 

i quoniam ita Diodorus adsuevit: caeteróqui insolitum non esse pror- 
'^sus, ut patrio casái ἴσος iungatur, norunt eruditi, WEss.. 
|| »338..26. 'Ojvouoónevoc τὸ λιμὸν: κέρας 1 Defendi.nullo 
potest modo δεξιὸν χέρας, quod editos; omnes oecupavit, Versatur 
in sinistri cornu describenda acie, qua:brevi post absoluta oratio- 
nem ad dextrum tandem cornu convertit. Nie ergo τὸ Ait y 
(Reg. ec. WESS; os τ 
τ ΤΟ] τά. “Συνῆψεν: αὐτῶν] Lege αὐτῷ. Rab. 

:839. 35. ᾿.5φηγουμένου τούτων — Αντιγένους καὶ τω- 

τἀμου] Detracta una litera his pristina rediit sanitas, Supra e. 


24. προῆγε μετὰ τῆς δυνάμεως, ἀφηγουμένου Πευκέστου καὶ 
.ὐΑντιγένους. WESS. 


ἐν 


“νεῖ FU" 


282 ANNOTÀTIONES 


339. 39.. τὰ τούτων διαστήματα τοῖς ψιλιχοῖς, τὴν. τάξιν 
ἀνεπλήρωσεν] P. 348. 29. πληρώσας τὰ διαστήματα τοῖς «μι- 
λικοῖς τάγμασιν. 349. 86. τὰ διαστήματα, did ψιλοῖς διέλαβε 
τάγμασι. Quod hic quoque praestabit. (s 

339. 46. Τὸ Εὐμένους ἄγημα. τοὺς ἴσους εἰς. 7 Totidem 
alae Eumenis, quam-«egema vocant ,: equites tribuit Plutarchus in 
eius vita p. 586. E. Wrss; dt TU 
-::.839. 56. Πεζοὶ. μὲν. τρισμύριοι inia M dthquam 
tot pedites ex illis, quae supra prodidit,'conficies. Equitum qui- 
dem ratio constat, sed additae in summam non sunt alae duae, ad 
quinquagenos pritünuse. Praeterea elephantos cxxv annumeravit. 
"Scribendum ergo ἐλέφαντες δὲ ἑκατὸν. εἴκοσι. καὶ πέντε;,: modo 
Superi a mendis sint libera. Wkss. 

-339. 67. Qu μάλιστα ἐπίστευεν] ᾿ΕΝ στάσον ξοετῖμε Rho- 
'domannus, qui audiendus erit, nisi si ad Eumenem referatur. WESS, 

339. 68. Kai" A4onevíuc ἀφιπποτοξότας Video, quid obmo- 
turi sint, qui ἐφιπποτοξότας probabunt. Sed hinc non discedo. Vid. 
not. in L. I. 8. p. 122: At unde ἐκ Παρουλίας ἀφιπποτοξόται mem- 
.branarum quiicud din venisse putabimus?: Ecquae hoc nomine. per 
. vastum orientis tractum regio natiove?" Nulla; nulla inquam. Sola 
amanuensium inconsiderantia vitiosum 14 propagavit. - Seriptum 
erat EK IL4POY ALAS, e quo ipsi, obliteratis fortasse vetustàá- 

-te et situ duarum literarum transversis virgulis mirificum' extu- 
derunt J7.4POY 41AX vocabulum. Ego vero haud scio an réetis- 
simum zx Il«o9vaíoc sit? Notissimi. sunt iioii vies ἀρ εῆν et 
sagittarii, Ovidius Trist. L. IL 225 ᾿ ; [rai 

ANunc petit darmenius pacenes QnUnc m &rcus 

Parthus eques. — — 
Clarius Appianus de Cassio L. IH. Belli.Civ. p ..1001. χαὶ αὐτῷ 
τίνες καὶ 1L. APOYATON. IHIIOTOX zOTAL συνεμάχουν. [- 
rum:/p. 1008. xai τοὺς ILAPOY AION ΠΠΟΤΟΞΟΤΑ͂Σ 
ἀπέπεμιπε τιμήσας. Mitto addere Parthos.sagittis atque arcu.mul- 
to nobiliores esse Armeniis. Vide tamen et Aelian. T actic. cap. 45. 
 WEss. 

30:45839.74. ci? ἃ ἀπὸ τὸ Φρυγίας "Eyóueva δὲ τούτοις ἀπὴ: QDoz- 
- γίας in marg. Stepli.Reg. 1. Lege ἐχομένους δὲ τούτων et bonum 
Jerit.. WEss. Qui non meminerat Polybii XIL. 17. 7. τάξαι τοὺς 

- μισϑοφόρους ἐχομένους voíroic;nec Diodori III. 24. aut Platonis 
"Gorgia p. 494. eodem modo loquentiumi-frustraque ex ;parte ab 
editoribus sollicitatorum: 

339. 76. ᾿Επὶ πᾶσι δὲ τοὺς τε ὙΞΕΝΗ: ὀνομαζομένους ] 
Nisi erro atque huius opiuionis frustra sum; dederat auctor τούς 
τε AM OTIIILOYSN, quod peccato, illius; de quo proxime, non 
dissimili in 4 NOTIIIIOYE boni isti viri conmutayerunt. Qui 
enim: quaeso. &r9uiztor; Equites contrarii, Interpres ait, Atqui 
omnes, qui hosti obiiciuntur, equites contrari. " 41gunzor desul- 


εἶ 


Ὰ 


IN LIB. XIX. CAP. 28. — 30. 283 


tores sunt, veteri militia nobilitati. Aelianus "Tactic. c. 37. τάτ-. 
τεέται δὲ τοιοῦτον σχῆι ue μάλιστα πρὸς τοὺς περὶ τὸν Ἴστρον 
βαρβάρους; οὺς χαὶ AMOIITOYA N ἔχεγον. ὡς ἐϊθισίένουξ 
μεταβαίνειν ἀπὸ ἄλλων ἵππων eig ἄλλους. ubi plura Sixtus Ar- 
cerius. Nescio autem an mox deleri debeat copula. Ita quidem 
certe iidem describerentur ἃ Diodoro atque Aeliano Thraces, qui 
cap. 27. Θρᾷκες ἐκ τῶν ἄνω κατοικιῶν. i. e, in Istrum. et 'Sey- 
thiam usque porrectiz WEsS. 5X3 

340. 90. Παρὰ δὲ τῶν συμμάχων πεντακόσιοι Interpres 
aliud agens, et « sociis miss: totidem. Ego correxi culpam, a N. 
Blaneardo ad Arrian. sui L. Ill. p. 183. levi brachio m 
Wess. 

340. 98.. Συναγωνιζομένων — ἡγε νοτίων ἑκατὸν] Με- 
minit eorundem. paullo ante, estque Tarentinorum equitum non 
obscurum inter auxilia nomen, Livius XXXV. 28. Dein Creten- 
ses auxiliares, et, quos Tarentinos vocabant, equites, binos se- 
cum irahentes equos, ad prima signa misit. Ceterum paullo 
ante τὸ τάγμα δὲ τοῦτο adfectum mihi videtur. Scripseris πρότα- 
γμα δὲ τούτων. ante vero horum ordinem, give horum ante- 
signani etc. Ita dg cap. 27. πρύτα) μα δὲ τούτων ἴλας δύο ξυ- 
στοφόρων. tum e, 28. καὶ τούτων πρόταγμα. τῶν Εὐμένους 
παίδων ἴλας δύο ete. W ESS, 

340. 6. Τὸ μὲν γὰρ δεξιὸν κέρας — προεβάλετο etc.] Ve- 
reor ut scriptoris mentem assecutus sit Interpres. Ποοβαλέσϑαι 
est obicere, ὑποστείλασϑαι subducere. Statuit Antigonus. dextro 
cornu, cui fidebat maxime, hostem adgredi, era paullo lon- 
gius retrahere, ut hoe cedendo dimicaret, illo hostem propius urgeret. 
Wrzss. Verterat Rhodom. dextrum cornu in longum protenderat. 

340. 28. ᾿Εξαγαγὼν ἐπὶ χέρας τὴν ὀλίγην τάξιν] Quae 
tandem τάξις ὀλίγη ista? Erpeditine. equites, quos sinistro ex 
cornu arcessivit Eumenes? Atqui. non eos tantum, sed suos omnes 
in hostem duxit. Fuit fortasse τὴν ὅλην τιξιν, qua in cornu ex- 
oupcta in hostilem aciem ingruere coepit. "ELLE ty ἐπὶ χέρας εἰ 
ἄγειν ἐπὶ κέρως in Graecorum acie id exprimunt. Aelian. "Tct. c. 
29. ὀρϑία δὲ (φάλαγξ) ὃ ὅταν ἐπὶ κέρας πορεύεται. πολλαπλά-- 
otov ἔχουσα τὸ βάϑος τοῦ μήκους. Clarius paullo Max. Tyrius 
Diss. XIL. p. 131. ed. Lond. γήχονται ἐπὶ μιᾶς τεταγμέναι (cer- 
vae) ἀλλήλαις ἑ ἑπόμεναι. ὥσπερ στρατόπεδον ἐ ἐπὶ κέρως βαδίζον." 
Sic enim optime correxit Io. Davisius, sed cui latuisse videtur no- 

ta Arcerii in. Aeliani eum loeum. Adde L. Kusterum ad Suidae 
᾿Επιχαίρως παραπλέοντας. WESS. 

341. 3$. Ταῖς μὲν ἡλικίαις ἤδη προβεβήχεισαν Augmenti 
defectus morari neminem debet, Deesse saepe ostensum Sis fuit. 
Προβεβηχότας ταῖς ἡλικίαις dixit et L:. ΧΙ. 18. XIII. 89. τοὺς 
προεληλυϑότας ἤδη ταῖς ἡλικίαις Xenophon Hellen. L. VI. p. 453. 
Aliter S. Lucas Evang. eap. L 18. xal ἡ γυνή μου προβεβηκυϊὰ ἐν 


284 . ANNOTATIONES. -- 


ταῖς ἡμέραις αὐτῆς... Quod Hebraeorum morem. sonat clarissime. 
Dixeris eorum sermone £2*5^3 nus n5p3 ΠῚ, et verba con- 
venient optime. WEss. 

i 341. 43. Τό. τε εὐώνυμον χέρας — πεφευγότας Nihil 
frequentius hae esse enallage, saepe monitum est, S, Lucas Evang. 
e. XIX. 37. ἤρξαντο ἅπαν τὸ πλῆϑος — χαίροντες αἰνεῖν τὸν 
Siór. Wxss. 

"5 g4T. 66. Περὶ λύχνων ἁφάς] Iterum cap. 43. καταντη- 
ιἰσάντων δὲ χαὶ τῶν περὶ τὸν Εὐμένη περὶ λύχνων ἅφάς. Suidas, 
«ἀφὰς λύχνων Ἡρόδοτος λέγει" cuius locum L. Kusterus indicavit. 
Jnterpres bene primae facis tempus, erat. .Censorinum audi de 
Nat. Die eap. 23. Post id sequitur tempus, quod dicimus Lu mi- 
-NIBUS ied ug dos ud PRIMA' FACE dicebant. Wkss. 

f 941. "Qc ἂν τέτταρσι πλέϑροις ] Fuisse videtur ὡς ἂν 
dy τέτταρσι a Wrss. Infra p. 348. 91. μετὰ δ᾽ ἡμέρας ὀλίγας 
ἐν τεσσαράχον τὰ σταδίοις ἀντιστουτοπεδευουσῶν τῶν δυνάμεων 
ἐξέταξαν ἀμφότεροι τὸ στρατόπεδον uno ex libro dier Wes- 
'selingius, quum abesset praepositio. Polybii I. 39. 12. πολλάκις 
-' ἐν τῇ Σελινουντίᾳ παραταττύμενοι: τοῖς πολειίοις ἐν ἐξ xod 
-πέντε σταδίοις repositum est pro librorum seriptura LS καὶ σεέντε 
-σταδίους. XÀAV..8. 8. προϑέμενος τοὺς ἱππέας ἐν ἑπτὰ σταδίοις 
παρενέβαλλε. Hic quoque praepositio deest libris. Sed additae 
-plura ibi exempta citavit Schweighaeuserus. 
941. 73. Τῶν ἱππέων ὃ q ovajnàc] Putes ? Ἱππίὸν praesta- 
Ye, nec praestat tamen. Vid. L. XIX. 49, Wkss: in Add. 


; 341. 86. Οὔτε γὰρ τοῖς στρατιώταις δυνατὸν ἦν οἴο.7 
"Namque illa phalanz: Alexandri magni, qude Asiom peragra- | 
rat, deviceratque Persas, inveterata, cum gloria tum etiam ü- 
"centia, non parere se. ducibus, sed imperare postulabat, sic ele- 
.gariter de Macedonibus his Corn. Nepos Eumen. c. 8. Wrzss. 


341. 94. Ποοτιμότερον £v ταῖς μάχαις εἶναι τὸ τῶν ete] 
Si qui προτερεῖν. ἃ Diodoro saepissime usurpatum, maluerint, il- 
lis equidem non pugnabo. Fuisse vero certissimum reportatae vi- 
' etoriae inter Graecos argumentum, ius et potestatem habere in eo- 
xum Corporu gos acies confecerat, FER est ἐεβίαγα, Erat i unpem- 
- tori αἴτησις τῶν νεχρῶν, ἀσχήμων xol περιέχουσὰ ἥττης ὁμολό- 
γὴσιν , Noster propterea ait L. XVH. 68. De Archidamo lustinus 
B VL. 6. qui cum caedi suos:iam et victos videret, per prae- 
conem corpora interfectórum ad sepultur am poscit. Hoc est 
enim signum apud Graecos victoriae traditae. Quorum quidem 
et Plut, in Nicia, p. 527. A. verba antestatus etiam fuit lo, Kirch- 
,man. in Append. de Funer. c. 4. Wxyss. 
342. 8. Καὶ παρακατασχὼν τὸν — κήρυκα etc. ] Caussam 
habebat, ne hostes nosse, quot suorum superiore proelio cecide- 
,rant, possent, Polyaenus Lib. lV. 6. 10. ᾿ἡντίγονος πλείονας ὃν- 


IN LfB. Xt X. CAP. 36! — 34. 235 


. τὰς τοὺς oixelove νεχροὺς λαθεῖν βουλόμενος. ἐπὶ τοσοῦτον χα- 
τέσχε τὸν κήρυκα (ab Eumene missum) g^ ὅσον αὐτῶν πάντων 
τὰ σώματα ἔκαυσεν. Wzss. 

342. 17. Zurvoe γὰρ ἕως Ταμάργων TZLC IMrótac ] Infe- 
rius c. 37. ἐν Γαδαμάλοις. sive l'uóGgAoic, variant enim libri, 
τῆς Πϊηδίας. Idem Mediae .tractus est, quidquid ad Polyaenum 
L. 1V. 6. 11., uhi ἐν Γαδαμάρτοις τῆς Μηδίας; obloquatur Maas- 
vicus. Regionis verum nomen nondum reperi, W ESS., 

342. 33. Ὄντος δὲ παλαιοῦ νόμου παρὰ τοῖς Ἰνδοῖς] 
Apud Cathaios supra L. XVil. 9]. Consentit egregie Strabo L. 
XV. p. 1024. B., sed paucis defungens et longe ἂν elegaritiksinid 
hac Diodori ἐκῳράσει remotus. Wrss. 

343. 56. Kel τῶν ἄλλων γομίμων. εἴργεσθαι Explicat 
Plato L. IX. de LL. p. 871. πρῶτον μὲν τῶν γομίμων εἰργέσϑω, 
μήτε ἱερὰ, μήτε ἀγορὰν. μήτε Jurdvaa, μήτε ἄλλον zowóv £(2— 
λογον μηδένα μιαίνων. Sed latius adhuc porrigitur, copiosissi- 
me docente Des. Heraldo Animadv. in ius Att. et Rom. L. VII. 
23. Wrss. | 

343. 62. 1411.0 xol πρὸς ἀλλήλας ἁμιλλᾶσθαι) Non prae- 
teriit hanc in Indis feminarum, ut una cum maritis conflagrarent, 
contentionem Plutarchus T. li. p. 499. C. Venuste Propertius L. 
HI. Eleg. XI. 15. 

Feliv Eois lex funeris una maritis, 

Quos 4durora suis rubra colorat equis. 
Namque ubi mortifero iacta est fax ultima lecto, 
Uxorum positis stat pia turba comis: 
Et certamen habent leti, quae viva sequatur 
Coniugium , pudor est, non licuisse mori, 
Gaudent victrices et flammae pectora praebent, 
Inponuntque suis ora perusta viris. 
Sie bene vulgatum .drdent victrices mutavit H. Stephanus Sche- 
diasm. L. V. 10. probante lo. Broukbhusio, quem, et Passeratii 
Conmentarium, vide. Wxrss. 

343. 81. Ἡ δὲ ἐπὶ τῇ νίχῃ περιχαρὴς ἀπήει ete.] Valerius 
Maxim. L. If. 6. 14. ext. postquam de contendentibus Indorum 
uxoribus dixisset, opportune, Pctrir, addit, gaudio exsultans, 
deductaque a mecessariis laetum praeferentibus vultum, coniu- 
gis se flammis superiacit, et cum eo tanquam felicissima cre- 
matur: superatae cum tristitia et moerore in vita remanent. 
Sed hausit ille ex Ciceronis fontibus Tuscul. Disput. L. V.27., ubi 
Camerarius et Davisius plures excitaverunt. ld addo, variis ad hanc 
diem Indiae in locis veterem morem durare, beatasque eas praedi- 
cari feminas atque in coelum ferri, quae in mariti rogum ustulan- 
dae insiliunt, Testes, qui rem oculis usurparunt, plurimi sunt. 
Unum adi Ludov. Romanum Navigat. L. VI. 9., culte funerandi 
hunc ritum persequentem.. WEss. 


286 ANNOTATIONES 

344. 91. Χρυσῶν ἀστερισμῶν — λίϑοις διειλημμένος] 
Ordo. verborum διειληιιμένων postulat. Addita enim stellulis illa 
lapillorum lumina erant, ut auro mutuum praestarent lenoginium, 
Quin equidem haud scio an ἀστερίσκων scripserit auctor? .2στε- 
ρισμὸς certe et χαταστερισμὸς, quo titulo I;ratosthenis insignis 
libellus est, aliud indicat. Wkss. 

344. 1. Τὴν πυρὰν τρὶς περιῆλϑεν ] Sollemnis tali ia. de- 
cursione numerus ternarius. Homerus liad. T P. 

Ot δὲ τρὶς περὶ νεχρὸν ἐΐτριχας ἤλασαν ἵππους 

ΠΠυρόμενοι. — 

Virgilius Aen. XI. 188. 

Ter circum accensos cincti fulgentibus armis y 

Decurrere rogos: ter moestum funeris ignem 

Lustravere in equis. — 

Plura si cordi fuerint, Kirchmannum de Funer. L. HE 3. et quos ad 
Statium advocavit Theb. Vf. 214. Gasp. Barthius, consule. WEss. 

344. 7. ' Ex τῶν Παραιτάκων eg. vzv Γαβιηνὴν) Cur Pa- 
βιηνὴν receperim , dictum superius fuit. De praelio in Paraetacis 
Corn. Nepos Eum. e. 8. Hic in Paraetacis cum Antigono con- 
flixit, non acie instructa, sed in itinere: eumque male acceptum 
in Mediam hiematum coegit redire. Sic enim optime viri doctis- 
simi Ob. Gifanius et D. Lambinus pravum Aic zz par aetatis con- 
stituerunt ex hoc Diodori loco. [d vero parum congruet, quod de 
acie non instructa addit Nepos, si pressius urgeas. [nstruxit enim 
eam Eumenes accuratissime, sicuti cap. 27. et 28. liquido tradunt. 
Salva res erit, si Eumenem castris non factis et acie ante ca in 
campo, ubi conmodum erat, structa, sed in itinere conflixisse 
putes. Lambinum vide de Piebese plura adspergentem. Wrzss. 

344. 21. Τὰ περὶ τἀδελφοῦ xoi τὸν Τύλλου τάφον et reliq.] 
Ita lege, ut et habet unus codex, non ᾿Ϊόλλου τἀδελφοῦ. ex pa- 
gina. 676. (L. XIX. 11) STEPH. Verba sunt, ἀγεῖλε μὲν τὸν 
Νι ἱκάγορα τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κασσάνδρου, κατέστρεψε δὲ τὸν 
᾿Ιόλλου τάφον. Bonum ergo factum, quod ex optimae fidei mem- 
branis H. Stephanus admisit. W ESS. 

344. 33. ᾿κούων δὲ — προσχαϑῆσϑαι Πολυσπέρχοντα ] 
Malo προχκαϑῆσϑαι. Aliud προσκαϑῆσθαι, in obsidionibus tri- 
tum, et cum priore permisceri a librariis solitum. Adi Sylburgium 
ad Pausan. L. IV. 21. Mox Κάλλαν non sollicito, tametsi Κάλαν 
in. Macedonibus multi probent, Auctor a more suo non defllectit, 
Wess. : 
345. 42. ' “ριστόνουν μὲν ἀπέδειξε στρατηγὸν] Domo Pel- 
laeus et Pisaei F. Aristonus erat, inter septem olim corporis Ale- 
xandri custodes, et propterea in summa dignatione et gratia , ut 
ab Arriano L. VI. 28. et infra cap. 50. indicatur. WESss. 

345. 46. lloóc δὲ τούτοις Ζ;}ηϊδάμειάν τε τὴν «Αἰακίδον 
Iustinus de Olympiade L. XIV. 6. Ζ7Ζέαγμο audito Cassandri ad- 


IN LIB. XIX. CAP. 34. — 37. $87. 


ventu, cum nuru Roxane et nepote Hercule in Pydnam urbem 
concedit. Proficiscenti bgiDAM1A, Aeacidae regis filia, et Thes- 
salonice privigna, et ipsa clara Philippi patris nomine, multae- 
que aliae principum matronae, speciosus magis quam utilis grer, 
comites fuere. Quae, si nepotem Herculem excipias, eum enim 
Alexandrum adpellare debuerat, hine sumta putes, De Deidamia 
Aeacidae bene ad. eum locum Berneccerus. Wkss. 

345. 65. Τὴν μὲν πόλιν srgitrapaa dat. Vide not. in L. 
ΧΗ. 49. Wkxss. - 

345. 79. Στρατηγὸν neuer “ταῦ Sar] Habet de Atar- 
rhia quaedam Freinshem. ad Curtii L. V. 2. 5., nec certae tamen 
fidei. WEss. 

᾿ς 845. 88. Ὅπερ οὐδέποτε γενέσθαι συνέβη}  Oblitus eorum 
videtur, quae de Alceta, Aeacidae huius avo, prodidit L. XV.]13. 
Gitter Aeacidae calamitatem attingunt Plut. principio vitae Pyr- 
rhi et Pausan. L. 1. 11. p. 27. Wrss. 
* — 346. 94. ᾿Επιμελητὴν ἅμα καὶ στρατηγὸν «“υκίσκον] Con- 
fer huius libri cap, 88., et perspicies, Lyciscum Aeacidae in Epiro 
suecessorem ÁAlcetam bello vehementi paene oppressisse. WEkss, 

346. 7. 'Ev Γαδαμάλοις Adi ad not. e, 32. huius libri. 
Wess. 

346. 10. "Eréyyavov — τὴν χειμασίαν — ὥστ᾽ ἐνίους etc] 
Nihil hine demuto. Plut. Eum. p. 592. C. hiberna tanto spatio 
fuisse dissepta refert, ut, qui in primis erant, mille ferme stadia 
a postremis abessent. Quae nulla aut levis est discrepantia. Wrss. 

346. 23. Παρασκευάσασϑαι δέχ ἡμερῶν ἄπυρα σιτία ἢ 
Perperam in his membranae aliquid innovant. Polyaen. L. IV. 6. 
11. προσέταξε δὴ ῥάψασϑαι. μυρίους ἀσχοὺς, : καὶ πλῆ ἦσαι τού-- 
τους ὕδατος. καὶ σιτία δέκα ἡμερῶν πέμιψναντας (imo πέψαντας 
cum Casaubono) ἔχειν. Latina Nepotis Eum. e. 8. ferme eadem 
sunt: 4d hanc rem conficiendum imperavit (Antigonus) quam 
plurimos utres atque etiam culleos conparari: post haec pabu- 

dum; praeterea cibaria cocta decem dierum. Uterque probe, in 
coctis tamen cibariis, ut puto, discrepantes, Erat eorum usus in 
expedito itinere, cum festinato opus erat, non infrequens. Noster 
L. XIX. 96. καὶ τούτοις μὲν παρήγγειλε φέρειν ἄπυρα σιτία 
πλειόνων ἡμερῶν. PIut. de Athen. ΜΗ p. 349. A. οἱ μὲν στρα- 
τηγοὶ πολλάκις παραγγείλαντες ἄπυρα σιτία κομίζειν. At eadem 
fuisse ac cocta, non dixerim, tametsi non sim ignarus decreti, 
quod Nepotis vn adposuit m Gebhardus, Vocant Graeci τρο-- 
qv ἄπυρον: quidquid, ut edatur, ignis opera non habet opus. 
Suidas in “Ζπυρα σῖτα bene, πυρος τροφὴ, ἢ δι᾽ ὀπώρας xol 
λαχάνων. Quo victu sese Sifirina oblectabat, δίαιταν ἄπυρον 
probans apud Plut. Sertor. p. 574. B., et M. Caós; ἀρίστῳ ἀπύρῳ, 
eodem auctore, contentus. (Quin et Fees exercitus ad Numan- 
tiam eorruptiorem disciplinam corrigens, militibus iniunxit «gi- 


288 ANNOTATIONES 

στῇν ὀρθοὺς à ἄπυρον ὄψον, δειπνοῦντας δὲ As dde χαὶ 
κρέας ὀπτὸν ἢ ἑφϑὸν in Polyaeni L. VIII. 16. 2. Qui quidem 
victus eum: nihil praeferat insoliti, mira mihi sempe? accidit M. 
Meibomii confidentia, Diogenem Laertius nullo iure sollicitantis. 
Beripsit ille Pythagoreos patabili cibo fuisse usos, ἄπυρα προσ- 
φερομένους bL. ΗΠ. 13., et Zenonem ἀπύρῳ τροφῇ χρώμενον 
L. VIL 26. Homo meus τροφὴν ἄπυρον de cibariis non coctis ne 
minem usurpasse ait: non eerte Hippocratem, nec quemquam artis 
Apollineae mystam: legendum esse ὄσπρια priore loco et poste- 
riore ὀσπρίων τροφῇ:  Cogitasset producta exempla, saltem. iSui- 
dam in consilium misisset, ἄπυρον τροφὴν ex Dioge: ne citantem, 
et meritam temeritatis notam vitasset. lam eum ἄπυρα omnia fri- 
gida sint, et ὠὰ ἐκ πυρὸς ἄπυρα 0va non Vidt apud Aretacum 
Morb. Acut. L. I. 10., non iniuria conficias ἄπερα σιτία cibos 
eos indicare, quos cie ignis operam suinebant. Mecum sentit Εἰ, 
Stephanus ad Plut, S ertor. p. 574., quem vide et Cl. Salmasium 
ad Capitol, in Gordian. c. 21., nimium eo "oim loco, ut alias 
dicetur. WEss. 

346. 36." Ezcov πῦρ μεϑ' ἡμέραν τε χαὶ γύχτωρ] Polyae- 
nus de iisdem L. IV. 6. 11. ὀλίγοι δ᾽ αὐτῶν παγετώδους νυχτὸς 
γενομένης πῦρ ἀνέχαυσαν etc. Wrss, 

346. 40. “Ιρομάδας καμήλους" διατείνει γὰρ eto. ] Plut. 
Eum. p. 592. D. ἱππαστρίας χαμήλους vocat, de quarum im 
cursu ἐπα Ὁ supra auctor L. II. 54. et copiosissime S. Bochar- 
tus Hierozoic. P. I. lib. II. 4. Ego vero celare hie suspicionem non 
possum, quae Basilii M. Homil. in Divit. legenti suborta fuit. 
Describit praesulum doctissimus luxum et opes ditiorum interque 
alia p. 53. Tom. IL. ἀγέλαις inquit, καμήλων; τῶν μὲν ἀχϑοφύ- 
Qo, τῶν δὲ νομάδων. Puto foisse δρομάδων, quarum. opportu- 
nior illic utique mentio erit. Wrss. 

347. 49. Mévew ἐπὶ τῶν 0gov]  Legebatur ἐπὶ τῶν ὀρῶν» 
quod Rhodomannus corrigi iussit: qui si Dasil. ἔχδοσιν inspexis- 
set, pro vero id potuisset putare. Wrss. 

347. 61. Καὶ πρὸς τὴν ἀποϑεώρησιν πανταχόϑεν εὐφυῆ] 
Solum hoc iustum et probum est. Quae addebantur, ex amanuen- 
sium progenita sunt nimia diligentia. Plut. Eum. p. 592. E. xoi 
τόπον ἐξ ἀπόπτου καταφανῆ τοῖς ὁδεύουσιν τὴν ἔρημον (Eume-. 
nes) περιβαλλόμενος; καὶ διαμετρήσας, ἐχέλευε πυρὰ πολλὰ 
καίειν ἐν διαστήμασιν, ὥσπερ. οἱ στρατοπεδεύοντες. Adiunge 
etiam Nepotem Eum. c. 9. Wzss. 

348. 99. .“Ζογχοφόρους μὲν Π]ήδους] Male postremam vo- 
cem schedae quaedam omittunt. Vid. supr. c. 29. et Plut. Eum. 
p. 994. D. Wess. 

348. 3. Τῶν πολεμίων παρελεῖσθαι! Sustuli hinc et, quor- 
sum oportebat, amandavi praepositionem χατὰ, inportunam ad- 
inodum et nulli hie quidem rei. Rectum quoque est zrageAcelodeus 


IN LiD, XIX, CAP. 87. ien ded 289 


quo de H, Stephanus ad L. XVIIT, 62. Utriusque opinionis aucto- 
res habeo membranas Reg. pr. Wrss. 

348. 10. ᾿Εν μέσῳ μὲν ἀπειληφότες τὰ σκευοφόρα  Νοπ 
erat profecto, ut de his quidquam mutaretur. Usitatissima res tali 
in agmine erat. Solo utar Polyaeno L. HI. 10. 7. ἔταξε ( T'imo- 
theus). TÓ στρατύπεδον εἰς ἑτερόμηκες πλινθίον. τὰ μὲν σκευο-- 
φόρα καὶ τὴν ἵππον dg τὸ μέσον λαβών. De πλινϑίῳ Aelianus 
Tactic. cap. AlI..Wzss. 


348. 28. Παρ ὕλην τὴν δύναμιν" τοὺς δ᾽ ἐλέφ.] Παρ 
ὅλην τὴν δύναμιν (hic fallo punetum) τοὺς ἐλέφαντας πλ ηριύσας 
pro πληρώσαντες. Ron. Παρ' ὅλην τὴν δύναμιν τοὺς ἐλέφ. ete.] 
Nemo dubitare potest , 'quin ita scripserit, ut constituta ἃ lthodo- 
niannó-verba sunt, Diodorus. Cur ergo id recipere abnuerem ? 
Πἀρέταξε non mutavi, etsi verius multo sit zzoo£ru Se. Sic cap. 28. 
παρὰ δὲ τὴν ὅλην τοῦ xéoürog τάξιν' ἩΡΘΈΤΆΞΕΝ' ἐλέφαντας 
φεύσαθακονγαὶ Wrss. hi 


"USAS. 80. Συνῆν δ᾽ αὐτοῖς καὶ ᾿Πηιϑοϊδάτης Consentit 
egregie Polybius, de huius Mithridatis nepote L. V. A3. scribens, 
ὃ δὲ, ἡΤιϑοιδάτης εὔχετο μὲν ἀπόγονός εἶναι τῶν ἑπτὰ Περσῶν 
ἑγὸς, to» ἐπανελομένων, τὸν Ἰ]Πάγον. In Appiani Mithridat. p. 
303. noster ἀνὴρ est τὸῦ βασιλείου γένους Περσικοῦ, additur- 
que floruisse Antigoni familiaritate , venisse in manifestum vita? 
discrimen ex quodam soinnio, quod Antigonus per quietem vide- 
rat, id tamen fuga vitasse, atque in Pontum delatum sibi regnum 
ibidem firmasse. Ab istis Lucianus Macrob. c. 13., ubi ex conditó 
instauratove eo regno /CT'TXT' HZ adpellatur, nihil dissentit. Quae 
omnia veterum testimoniis satis eum sint munita, non debuerat doctis- 
simus lae, Palmerius Exercit. p. 212. Mitliridatem hune Mithri-. 
dati. ;acere filium, Ariobarzanisque nepotem, nedum Plut, Demet. 
p. 890. C. verba ἸηπΠιϑριδάτης ὃ 0 ᾿“ριοβαρζάνου᾽ παῖς mutare ac 
scribere Π]ιϑοιδάτης ὃ ΠΠιϑριδάτου τοῦ “Ἰριοβαρζάνου. Praefe- 


' runt quidem speciem aliquam, quae de aetate Mithridatis Ariobar- 


zanis F. obmoventur. Plutarchus aequalem perhibet Demetrio 
Antigoni, et νεανίσκον adolescentem. Atqui Mithridates Ariobar- 
zanis, si considerentur, quae ad L. XVI. 90. àdscripta sunt, cón- 
tendanturque cum L. XX. 112. hoc tempore sexagenario maior 
erat. Male proin veav/ozoc. Qui quidem Plutarchi dissensus vir- 
gula dignus erat, in ceteris movendum nihil, Quia vero Mithrida- 
tes hoc praelio cum Eumene contra Antigonum stetit, fuga ea in 
Pontum, de qua Appianus, Plutarchus et Lucianus, hac pugna prior 
censeri potest. WESss. 


349. 1. Προστάξας πλησίον παραγ. ἀναβοῆ σαι Edebatur 
ante προστάξας τῶν ἐναντίων τιλησίον. Ego vero binas voces, 
quae medium occuparant spatium, inprudenter ex superioribus 
repetitas, Codd. iussu exterminavi. WEss. 


Vor. I1. 19 


*- 


290 ANNOTATIONES 


349. 4. ' Eni τοὺς πατέρας y ὦ καχαὶ κεφαλαὶ Verbum 
imperativi modi, quod cum ἐπὶ τοὺς πατέρας iungatur, aut libra- 
riorum incuria praetermisit, (credo) aut subaudiendum author re- 
liquit. SvEPH. Deest óguotvere :aut, modo rectum sit in Plutar- 
cho, ἁμάρτάνετε: Proclamasse enim. Argyraspides ait in Eumen- 
p. 593. D. ἐπὶ τοὺς πατέρας ἁμαρτάνετε, ὦ κακαὶ χειβαλαί. 
Sed forsan verbum ipsi reticuerunt, ut solent irati aut metu irum 
Notum est Pompeii, cum profligato exercitu.ad castra eius occu- 
panda Caesariani pergerent, οὐχοῦν xai ἐπὶ τὴν παρεμβολήν; 
etiam in castra? apud Plut, Pomp. p. 657. E. Certius est scribi 
post pauca ὄινεσϑε oportere. WEss, à 

349. 6. O?c μετ᾽ ὀλίγον ὄψονται ], ᾽ΡὌνψεσϑε. RHOD, 

349. 12. Τοσαύτη περὶ αὐτοὺς ἣν εὐχειρία  Ῥοπδεέ blan- 
diri παρ᾽ αὐτοῖς . nisi auctor vulgatum pro suo putasset. . En tibi 
ex L. II. 46. διαβεβοημένης κατὰ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην τῆς. περὶ 
αὐτὰς ἀρετῆς. Et infra c. 54. μεγάλη͵ — ἐμπειρία περὶ τούτους 
εἶναι δοχεῖ. Mitto τὴν περὶ τὸ αἷμα ρύσιν L. XIV. 115. aliaque 
plura, De Argy δον τ dA provecta aetate consentientem videbis 
Plut. Eum. p. 593. D. Wzss. |! 

349. 20. 4 ὧν παρεστήσατο ete. ] Exspectasses δι᾽ οὗ. 
Vulgatum si dedit auctor, in animo eius σύσσημα fuerunt. IIape- 
στήσατο invitis libris i innovare nolo, nec satis tamen placet. WEss. 

349. 28. Ὥστε μηδένα δύνασθαι συνορᾷν] Cultius hoe. vi- 
sum est. Polyaenus eadem in re L. IV. 6. 13. αἴρεται νεφελώδης 
χόνις ἐπισκοτοῦσα xci φιλίοις καὶ πολεμίοις. ubi necesse non 
erat , ut φιλίους καὶ πολεμίους ,δοττι ρεγείαγ. , Polybius L. IX. 31. 
ὃ κατὰ μὲν τὸ παρὸν ἴσως πρώτοις ἐπισχοτήσει Ἰϊακεδόσι. Ari- 
stides T. IL. p. 218. καὶ ὃ παροξυσμὸς ἐπεσχότησε τῇ πρὸς τὴν 
πόλιν δυσμενείᾳ. quod in τὴν --- δυσμένειαν doctissimus Sam. Iebb 
citra caussam convertit. Sed ad rem. Pulverem, qui prospectum hoc 
praelio turbavit, Plut. Eum. p. 593. E. silentio non pressit, Wrss. 

350. 32. Ἤλπιζε γὰρ — λήσεσϑαι — ἀκονιτὶ κρατῆσαι] 
Si in membranis χρατήσειν reperiretur, non foret pro reiiculo: 
nec tale tamen vulgatum, cui vis sit admovenda. Conf, L. XIV. 
14. et cap. 91. p. 712. Wrss. 

350. 53. Πολλ οἱ παρ᾽ ἀμφοτέρων ἔπιπτον] Longe verius 
est παρ᾽ ἀμφοτέροις. quod saepe in his libris amanuenses muta- 
tum iverunt. WESS. 

350. 77. ᾿““λλὰ καὶ τὴν τῶν πολεμίων προσλ.] Adseripserat 
praestantissimus Rhodomannus τὴν τῶν πολ «euíoy pro πολεμίων. 
Erat in Stephanica ἐχδόσει culpa exscribentium τῶν zroAeuíov, ld 
correxit. Paullo post ἠναγκάσθη εἴξαι rei series postulabat, Sermo 
enim est de Eumene. Mutavit auctor, ut ducem exercitusque melio- 
rem partem tempori cessisse doceret. Ceterum ad quinque hostium 
millia ab Eumenianis , quod proxime dixit Diodorus, fuisse caesa, 
agnoscunt lustinus L. XIV. 3. et Polyaenus L. iV. 6. 13. Wrss. 


[ 


IN L1B. X1X, CAP. 41. — 44. 291 


351. 89. Καὶ τῶν περὶ τὸν Πευκέστην κατηγόρουν εἰς. 
Non iniuria quidem illi: pugnaverat enim Peucestes admodum 
segniter, sive, ut Plutarchus ait, παντάπασιν ἐχλελυμένως καὶ 
ἀγεννῶς in Eum. p. 593. D. Wxss. 

351. 14. Καταϑέμενος εἰς σειρὸν] Lege copov. Ruop. 
Haud absurda Rhodomanni coniectura est, illorum Codd. qui σω-- 
ρὸν praeferunt, auctoritate paene munita. Habet et vulgata, quo 
se tueatur. “Σειρούς et σιροὺς vocant ὀρύγματα sive fossas, ser- 
vandis frugibus aptas. Scholiastes Demosthen. Orat. de Cherson. 


p. 60. Σιρὸς ὃ λάκκος" τοὺς ϑησαυροὺς καὶ τὰ ὀρύγματα, iv 


οἷς κατετίϑεντο τὰ σπέρματα. ΣΙΡΟΥΣ ἐκάλουν οἱ Θρᾷκες καὶ 
οἵ «Δίβυες. Philo de Telor. Construct. p. 86. τὰς δὲ χριϑὰς δεῖ 
καὶ τοὺς πυροὺς ὡς βέλτιστα χαϑάραντας, καὶ ΣΕΙΡΟΥΣ ὡς 
βαϑυτάτους ὑπαιϑρίους ὀρύξαντας εἴο. Mitto Varronem, Colu- 
mellam, et ceteros, quos testimonium reddere iusserunt Raderus 
et Freinshem. ad Curtii L. VII. 4. 24. praetereaque H. Vales. in 
Harpocrat. p. 51. Transiit hinc vocabuli potestas ad alias spelun- 
cas, etiam eas, quibus rustici lupis atque id genus feris insidias 
moliebantur, uti apud Longum Pastor. L. I. p. 13. et p. 15. Finge 
iam Antigenem Antigoni imperio in fossam fuisse deiectum, vi- 
vumque iniectis lignis ustulatum, ecquid insoliti erit? Simile exem- 
plum si tibi postules, inspice Acta Martyrum Sincer. p. 418. 'f'h. 
Ruinarti. Quae quidem vulgato ut patrocinantur, cedam tamen 
ubi membranae edixerint. WESss. 

351. 15. Εὔδημον δὲ τὸν 2E Ινδῶν ete. ] Semper alias Ev- 
δάμον adpellat. Vid. ad' huius libri c. 14. Mox Κέβαλον legiti- 
mum videtur. Macedones enim pro Κεφάλῳ dicebant Κέβαλον: 
soliti in B convertere, Βίλιππον καὶ Βαλακρὸν xoi Βερονίχην 
λέγοντες quae Plutarchi verba Quaest. Graec. p. 292. D. Wrss. 

351. 23. Περὶ ΝΝῶρα τῆς Φρυγίας ] De castelli situ confer 
L. XVIII. 41. Wrss. 

351. 26. ᾽“νεῖλε τὸν ἄνδρα In egregii viri morte descri- 
benda diligentius et operosius versati sunt Plut. Eum. p. 594. et 
Corn. Nepos in eiusdem vita c. 12. Wzss. 

351. 33. ' Ya ᾿Αντιγόνου ἐτύγχανε φιλανθρωπίας} Fece- 
runthaec benevolentiae Antigoni in Hieronymum argumenta, ut 
eius in laudibus, alioqui aspere Alexandri successores traducere 
solitus, plurimus esset. Docet Pausanias L. I. 9. p. 23. Wrss. 

352. 39. Eig τὴν ἐπαρχίαν — -Ῥάγας, 1j ταύτην ete.] Ea- 
dem Duris Samius in Strabon. L. I. p. 103. €. Ζοῦρις δὲ τὰς 
PALAAAEX, τὰς κατὰ IMuaólav, ὠνομάσϑαι φησὶν ὑπὸ ou- 
σμῶν PADUEISHZ τῆς περὶ τὰς Κασπίας πύλας γῆς. ὥστε ἀνα- 
τραπῆναι πόλεις συχνὰς, xci κώμας, καὶ ποταμοὺς ποικίλας 
μεταβολὰς δέξασθαι. ubi τὰς P.4I.4X mavelim. Sic enim ceteri 
vocitant, Audi eumdem Strabon, ex Posidonio L. ΧΙ. p. 7 83. B. 
τοὔνομα δὲ ταῖς P-AUATS ἀπὸ τῶν γενομένων σεισμῶν γενέσϑαι 

19" 


i 


208 ANNOTATIONES 


φασὶν. ὑφ᾽ ὧν nó). εἰς TE συχναὶ καὶ κῶμαι δισχίλιαι) ὡς φησι 
Ποσειδώνιος: à αν ἑτράπησαν. Atque haec speciose illi quidem: cón- - 
veniebat opinioni soli eius ingenium et vocabulum P41 4Z, quod: 
suo e sermone repetebant. Ego vero vehementer fallor, aut regioni: 
a vicina urbe id cognominis venit. Rhaga Mediae oppidum erat 
haud ignobile, eo titulo iam ante Atexándid expeditiones ex- Ar- 
riano 24vofj. L. IlI. 20. insigne, *Péyo τῆς Mzó(eg in "Tobiae: 
Histor. cap. IV. 1. Credemusne Medos Graecorum adeo studiósos: 
fuisse, ut eorum voce regionis suae urbem nuncupare voluerint? 
Ápage ineptias. Habent Asiae dialecti 133, vy" aliaque verba, 
unde si coniecturis fidendum esset, urbis eius cognomen extundi: 
posset facillime. Sed nolo in re ambigua operam perdere. WESS. 

352. 58. Πνααϊῖαι γὰρ ἔπιπτον Opportunum hic est S- 
Ioannis illud Apocalyps. c: XVIE 19: καὶ χάλαζα μεγάλη ὡς τα- 
λαντιαῖα καταβαίνει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους. WESS. 


352. 61. Θεατροειδοῦς o" οὔσης τῆς ἹΡύδου] Iterum de 
Rhodo ἢ. XX. 84. οὔσης δὲ τῆς πόλεως ϑεατροειδοῦς. Eandem 
theatri formam praeferebat urbs Hierosolymitana , Iosepho teste 
Antiq. L. XV. 11. 5., quae tamen an ad elegantiam Rhodi proxi- 
me accesserit, merito dubites. Vide mihi Aristidem in Rhodiaca 


p- 242. et Strabonem L. XIV. p. 964. Wzss. 


352. 63. Τῶν 0 £v τοῖς τείχεσιν ὀβελίσκων συμφρ. d Sun£ 
hoc loco ex Interpretis opinione ὀβελίσκοι fistulae, tubi sive Jor- 
mae, sicuti Aquaeductuum scriptoribus nuncupari solent: quo qui- 
dem usu vocabulum id reperire nusquam memini, vereor etiam, 
ut quisquam alius. Quid? nulla necessitas urget, ut a constanti 
vocis significatione discedas. Fac in cloacarum exitu, ubi moenia 
permeabant, destituta fuisse verua (ὀβελίσκους) brevi spatio, ut 
ásusrum. colluvies eflluere posset, disiuncta, et planus erit Dio- 
dori locns. Namque in aquagiis et cloacis in hanc usque diem cunx 
idem observetur, opportunuiique sit ad insidias vitandas atque ho- 
stem adiór intra urbem prohibendum,. eur Rhodios rem utilem et 
coninodam adeo insuper habuisse censebimus? Sententia est, ve- 
ruum cratem in cloacis sub ipsis moenibus defixam, limo et quis- 
quiliis ies fuisse ebstenetomi, ut adpune transitum negaret. WEss. 


352. 67. Πᾶς μὲν ὃ περὶ τὸ Δεῖγμα --- τόπος͵ Athenis 
δεῖνα forum erat, quod inibi τὰ δεώ γματα τῶν πωλουριένιων mera 
catores sibi ustendtrent: Vid. MpppAE in Ζεῖγμια et scholia in 
Aristoph. Eq. v. 97 5. Memini£ praeter alios Aelian. Epist. 18. 
καὶ περιβλέπει τὸ Ζεἴγμα καὶ πολύς ἐστι. νὴ Δία, τόχους ἐπὶ 
τύχοις λογιζόμενος. ubi Interpres, ut με τις alierrat turpiter. 
Rhodi Zzyuc itidem forum rerum promercalium fuisse yidetur, 
multis ornatum statuis. "Eczrzoav ἀνδριάντας ἐν τῷ τῶν “Ῥοδίων 
die T invenies in Polybii L. V. 88. Porro Bacchi templum, 
quad eadem in urbe erat, memorant multi apud Io. Meursium Rhod. 


IN LIB. XIX. CAF. 45.— 48. 293 


.L. 1I. 11., qui quidem recte fecisset, si Aesculapii hoe fano sua 
collectanea adauxisset. . Wxss. 

393. 2. Ὅπως — χοινολογησάμενος — ποιήσηται] Reddo 
.auctori vetustis e membranis suam scripturam, | Quod edebatur, 
consilium Antigoni prorsus evertebat. Prae se enim ferebat, Peu- 
.estam in Perside relictum iri, sese vero ad mare quam primum 
4descensurum. Confer Polyaen. L. IV. 6. 14. Wzss. 

353. 8. Παρ ᾿1λεξάνδορῳ προαγωγῆς — τετευχύτα] Supra 
€. 15. διὰ τὴν παρ᾽ ' ἡλεξάνδρου προσαγωγὴν, de eodem Peuce- 
sta, et de Aristonoo mox c. 51. διὼ τὴν παρ᾽ ᾿λεξάνδρου προα- 
oye -Quod et hic praestabilius. Hahent,, quae adfirmare hoc 
possunt, viri doctissimi Solanus et Hemsterhusius ad Luciani Hale. 


(e.a. Mox εὖ πεπολίτεῖ "μένον, ut e. A8., non absurdum foret. Vide 
tamen L. XIII. 27. et c. 32. Wrss. 


353. 15. Καὶ μεγάλας ὑπογραφόντων ἐλπείδας  Λάποτίροιε 
not. Correct. Rhodomannus , ὑπογραφύντων EH em, est pro 
εὑ ποδειχνύντων aut ὑποφαινό ὄντων. Prudentius Is. Casaubonus in- 
stituit, usum verbi ὑπογράφειν hoc Diodori loco stabiliens in Stra- 
bon. hs I. p. 67. Exemplis agemus, quae suspicionem omnem amos 
Jlientur. Polybius L. V. 36. ἠναγκάζοντο πάντας ἐχκαλεῖν — καὶ 
πᾶσιν ΣΠΟΙΓΡ, 4Q EIN ἐλπίδας. et post pauca, ὑπογράφων αὖ- 
E μεγάλας ἐλπίδας. Tum. L. X. 32. χαὶ πᾶσι τοῖς αὐτοῦ μεγά- 
Aag εἰς τὸ μέλλον ἐλπίδας ΥΠΟΓΡΑ͂ΨΩΣ . Accedat citatum a 
Suida testimonium. “Ὑπογράφεται' δείχνυται. Οἷς πᾶσιν ἡ σύγ- 
ἀ(λητος ἀγαϑὰς ἐλπίδας ὑπογράφου σα ete., quae vide in Excerpt. 
. Ursini, quod L. Kusterum ii Sa ex Diodoro Eclog. 19. Denique 
. hoc Gregorii Nazianzeni Or. HL. p. 93. C. οὕτω χἀχείνῳ τὰ μὲν 
. ἤδη παρηνομεῖτο, τὰ δὲ XILEI ? AQE'TO ταῖς ἐλπίσι: καὶ ταῖς 
.x&' ἡμῶν ἀπειλαῖς. Quibus omnibus in locis 4 V7L0 ράφειν ἐλπίδας 
idem est ac spem ostentare. MW EsS. 

333. 23. "ἔχοντα πεζοὺς — πεντακοσίους] Non spernerem 
, καὶ ἱππεῖς πενταχοσίους ex Reg. 2., si quid aliunde praesidii acce- 
- deret, Statim ἀναλαβὼν recipi potest, retineri etiam vulgatum: 
- quod enim illud iteretur, id quidem insolens mon est. Ws. 

354. 31. Καὶ μετεσχηκότες τῆς ἐπιβουλῆς ] Pro ἐπιβολῆς. 
. Ruon. 
354. 48. Ὕ ποστάντες ἀνῃφέϑησαν ἢ Nisi intelligas τὴν 


. ἐπιφορὰν τῶν πολεμίων ὑποστάντες aut τὸν κίνδυνον 1 ὑποστάν- 
. τὲς. ut alibi loquitur , scribendum erit ἀποστάντες. Sed vide c. 


- 18. p. 332. Wess. 


354. ὅδ. Καρμανίαν εἴασεν ἔχειν Τληπόλεμον ] Non ali- 
ter scripsit auctor. Conf. not. in e. 14. huius libri. Wkss. 

394. 98. Καὶ πολλοὺς ἔχοντας συναγωνιστὰς ἡ Hoc satis 
erat. Quae, addebantur, schedarum auctoritate librariis reniisi. 
WEss. 

354. 66. Koi Σιβύρτιον Vid, L. XIX. 14. Wrss. 


294 ANNOTATIONES 


354. 70. Τῷ uiv λόγῳ πρὸς τὰς ἐν τῷ πολέμῳ χρείας 
Plut. extrema Eumenis vita, Ántigonus ὡς ἀσεβεῖς καὶ ᾿ϑηριώδεις 
τοὺς ἀργυράσπιδας παρέδωκεν Ἰβυρτίῳ (Σιβυρτίῳ) τῷ διοικοῦν- 
τι τὴν ᾿Αραχωσίαν, πάντα τρύπον ἐχτρίψαι xol χαταφϑεῖραι x&- 
λεύσας. Quibus non dissimilia Polyaenus L. IV. 6. 15. Wrss. 

334. 78. Τοῖς δ᾽ ὑπακούσασιν Ἰδιώταις etc. ] Raro prodi- 
toribus scelera bene procedunt: contra iis etiam, quos anteponunt, 
invisi sunt, ut vere apud Tacitum Ann. I. 58. Segestes, Vide lan. 
Gebhardum in Nepotis Eumen, c, 13., qui hoe de genere plura. 
Wzss. 

335. 97. Τὴν τὲ χρυσῆν ἀναδενδράδα ] Saepe Persicis re- 
bus scriptores vetusti χρυσᾶς πλατάνους xui χρυσῆν ἄμπελον 
inserunt, docente Brissonio de Pers. Regn. L. 1.77. Mireris ergo 
ad haec jo. Chrysostomi Hom. VII. in Epist. ad Coloss. p. 377. B. 
λέ γεταί τις παρ᾽ αὐτοῖς βασιλεὺς τοσοῦτον “ἐνυβρίσαι τῇ τρυφῇ» 
ὥστε πλάτανον ποιῆσαι χρυσῆν καὶ οὐρανὸν ἄνωθεν; χαὶ οὕτω 
καϑίσαι nuper adacripsiie virum doctissimum, quis sit ille rex 
qui sibi platanum fecit auream, ut sub umbra eius sederet, ne- 
$cio, nec uspiam me legere memini. Adeo saepe infida memoria 
est, depositumque abnegat. Tu vide Herodotum L. VII. 27. Wess. 

335. 19. Noblkae πέντε τοῦ μηνὸς 1 Vix satis illi homini 
sano ad victum erant unam in hebdomadem, siquidem zoívi$ zu&- 
ρήσιος τροφὴ, docente Diogene Laertio L. VIII. 18. cum nota 
Menagii. WEss. 

355. 22. Koi τοὺς ἱππεῖς κατακόψαι] Lege ἵππους. RHob, 
Καὶ roig ἵππους κατακόψαι] Nihil certius Rhodomanni coniectu- 
ra, cui ego, etsi libri omnes vetuissent, locum dedissem. ZEgui- 
tem pro equo posuisse Virgilium Georg. Ii. 116., et ante eum En- 
nium notum ex A. Gellio est Noct. Attic. L. XVIII. 5., sed ὑπο- 
ζύγια καὶ ἱππεῖς κατακόψαι πρὸς διατροφὴν iumenta et equites 
ud victum concidere, quis tandem? Franci victricibus Hunga- 
rorum armis intra Pragae moenia conpulsi, rem istam magno suo 
malo cum maxime experiuntur. Wzss. 

355. 24. "Ἔτι προσανεχούσης ταῖς ἔξωθεν ἐλπίσιν Sibi 
servent, quod librarii heic intruserunt. In vulgato. acquiescendum 
est. Poly bius L. V. 72. οὗτοι μὲν εὐθαρσῶς ὑπέμενον τὴν πο- 
λιορχίαν, προσανέχοντες ταῖς ἐλπίσι τῆς βοηϑείας. Et Excerpt. 
p. 1405. ἔτι μίαν ἐλπίδα καραδοχοῦντες — καὶ ταύτῃ προσανέ- 
χοντες. losephus de Bello L. IV. 2. 1. καὶ ταῖς ἀπὸ τῶν χαρπῶν 
ἐλπίσιν ἀεὶ προσανέχοντες. Notat in bona spe esse, eaque niti, 
Mox ἔξω τάξεως auctoris est, quiet τοὺς ἔξω τάξεως cup. 22.atque 
alias dixit. WEss. 

355. 36. Kal τὴν δυσωδίαν ἀνυπομόνητον  Ῥοπέτεπιαπι 
vocem auctor praefert. Vid. L. III. 29. et c. 34. ὙΥΈΞΒ. 

356. 58. ᾿Επεχείρησε πεντήρη ναῦν κατασπᾷν ) Polyaenus 
πεντηκοντήρη ἃ Polysperchonte clam submissam Olympiadi, ut : 


IN LIB.-X1X. CAP. 48; — 51. 295 


eam conscenderet, refert, sed rem a Cassandro fuisse cognitam 
L. IV. 2. 3. WEss. 

356. 63. Οἰομένου δὲ δεῖν τοῦ Κασσάνδρου τ τὰ καϑ' αὑτὴν 
etc.] Suspecta non fuisse, quae edebantur, miror vehementer: 
consistere certe invicem gibi pugnantia, non queunt. 5i enim. se 
suaque omnia victori Olympias permisit, non utique corporis sui 
salutem pacta est: tanto minus, cum ipsa aliter, ut vulgata fere- 
bant, censeret. Sequamur potius scriptos libros et vertamus, 
cumque Cassander arbitraretur , debere eam omnia sua sibi per- 
mittere, difficulter persuasit, ut etc. ᾿Επιτρέπειν và περὶ αὑτῶν 
sive τὰ χαϑ' αὑτὸν frequens scriptori nostro est, neque dissi- 
mile edmodum, Polybiano δοῦναι ἐπιτροπὴν περὶ αὑτῶν, de quo 
alias. WEss. 

356. 77. Φυγόντα --- εἰς Βέδυν διαστρατοτιεδ. ἐξεπολιόρ-- 
κησε] Urbem Bedya legere non memini. Βέδος --- πόλις est in 
Hesychio, s.d literarum series et Etymologus Bejóoc, quod Phry- 
giae oppidum, requirunt, Parum etiam placet διαστρατοπεδεύσᾳς 
sive διαπεριστρατοπεδεύσας. Cui enim bono illa conpositio ? Ab 
illis. disseptam praepositionem διὰ si praecedenti vocabulo, ut 
oportere arbitror, adstruxeris, nascetur Bióovóus, prout Basil. 
voluit. At aeque id obscurum. Quis enim BEZYN./IA sive BE- 
LYNATI 4, unde alterum id prozigni potuit, memoravit? Erat 
cum de Bendidio, quo de Livius XXXVIII. 41., cogitarem, quod 
etsi a Bisaltis longius fuerit disiunctum, constat Thracibus, e quo 
genere et Bisaltae, Dianam Bévór fuisse dictam, suaque sibi Bez- 
dida per vastum regionis eius tractum habuisse. Verum nihil de- 
cernere tutius est. Wzss. 

356. 80. Τὸν Εὐμένη ζῶντα 5yovuevoc] Retineri hoc po- 
test. Dubites tamen haec glossa sit, an eorum librorum, in qui- 
bus τὸν Εὐμένους ϑάνατον οὐ πυϑόμεγνης sive ἀγνοῶν. id nam- 
que Reg. sec. voluisse videtur, Verum res eodem redit. Wkss. 

357. 89. «αὶ τὴν παρ᾿ LdAiSóróoov προαγωγὴν 1 Vide not. 
in eap. 35. huius libri, Wrss. 

357. 13. Οὗτοι μὲν οὖν παρεισπεσόντες εἰς.1 Libet addere 
Iustini verba L. XIV. 6., haec mire adfirmantia: sed Olympias ubi 
obstinatos venire ad se armatos vidit, veste regali, duubus.an- 
cillis innixa ultro: obviam procedit. Quo visa, percussores atto- 
miti fortuna maiestatis prioris, et tot in ea memoriae occurren- 
libus regum suorum nominibus, substiterunt; donec a Cassandro 
missi Sunt, qui eam confoderent, non refugientem gladium nec 
vulnera, aut muliebriter vociferantem. Sic ille. Pausaniae L. 
IX. 7. dissensum viri docti dudum notarunt.: WEss. 

357. 93. ᾿““2δελφὴ δὲ ,“λεξάνδρου τοῦ στρατεύσαντος etc. ] 
Si per membranas stetisset, servari potuerant exterminatae voces. 
Regnum enim Epiri a Philippo adiutus capessivit Epirensis Alexan- 
der, sicuti scriptum est L. XVI. 73. De expeditione eius in Ita- 


296 ANNOTATIONES 


liam et infelici eventu Livius L. VIII. 24. Porro πλεῖστα Καὶ μιέ- 
γίστα in. Alexandri magni gestis rebus optimum fuisset, nisi aliud 
eaedem schedae dedissent, Wkss. 

357. 32. λεξάγδρου δὲ ἀδελφὴν δμοπάτριον } Iustinüm, 
qui patrem. "Thessalonicae dedit 4ridaeum L. XIV. 6. érrare no- 
tissimum est. Philippus consueverat cum Nicesipoli Pheraea, e qua 
filiam tulit Thessalonicen. Vid, Athenaeum L. Xlil. p. 557. C. 
et Pausan. L. IX. 7. Wrss. 

357.34. "Ez τῆς Πελλήνης] Lege citra haesitationem ITaÀ- 
λήνης. Haee enim Thraciae urbs est, cum Pellene sit urbs Achaiae. 
Consule Stephanum. Rnop. ᾿Επὶ τῆς Παλλήνης  Νόοῆ aliter seri- 
bendum. hoc loco censuerunt viri clarissimi ls. Casaubonus in Strab, 
L. Vli. p. 110. et Dukerusad Thucydid. L. IV, 120. Estqueres cer- 
tissima ex 5Strabonis loco, Pausan. L. V. 93. etLivio L. XLIV. 11. 
Adde Philargyrium in Virgilii Georg. L. 1V. 391., ibique pro Co- 
rone lege Toronen ob Apollodor. L. II. 5. p. 113. et Stephan. in 
“Γορώνη. WEkss. 

358. 57. Ἔτι δὲ Κύνναν — ἔθαψεν ἐν .«Ζἰγαῖς ] Ex Diyllo 
Atheniensi haec sumta videntur, qui apud Athenaeum L. IV. 14. 
p. 153. Κάσσανδρος ἐκ Βοιωτίας ἐπανιὼν xol ϑάψας τὸν βα- 
σιλέα καὶ τὴν βασίλισσαν (Eurydicen et Philippum) ἐν “γαῖς καὶ 
pe αὐτῶν τὴν Κύνναν τὴν Εὐρυδίκης μητέρα. καὶ τοῖς ἄλλοις 
τιμήσας οἷς προσήκει, καὶ μονομαχίας ἀγῶνα ἔϑηκε. Periit Cyn- 
na, ingentis animi mulier, Philippi et Audatae Illyriae F., mox 
a fratris Alexandri morte summo Alcetae scelere, ut praeter Dio- 
dorum testantur Polyaenus L. VIII. 60. et Arrianus in Biblioth, 
Photii p. 220. Plura, quae vitam eius illuminant, viri doctissinii 
ad Aelianum Var. Hist. L. XIII. 36., non praeterito Interpretis, 
qui hic verterat Cinnam, quem Alcetas sustulerat, peccato. WESS. 

358. 63. Παλιορκούμενος ἐν Ναξίῳ τῆς Πεῤῥαιβίας) Nul- 
lam equidem Naxio, Perrhaebiae oppido, quod meminerim, alibi 
non lecto, controversiam movissem, nisi si Reg. 1. viam ad ve- 
rum monstrasset. Refinge eius ἐν 245i in ἐν ᾿ζώρῳ , et urbem 
habebis, quam Strabo ζωρον τῆς ριπολίτιδος vocat L. VII. 
p. 904. Distinctius Livius L. XLII. 53. Deinde saltu angusto 
superatis montibus — descendit ad (Tripolim vocant) azonum, 
Pythium et Dolichen incolentes. Tum L. XLIV. 11. £n Perrhae- 
biam inde ducit, et inter Azonum et Dolichen stativa habuit. 
Atque hoc ego tantisper legitimum putabo, donec Ναχίο bonae 
fidei patronus aliunde suboriatur. Wrss, 

359. 89. Τὸν ἐπὶ Ζ:ευκαλίωνος καταχλυσμὸν] Praepositio- 
nem stigmate inussit Steph., nec est in. Reg. 2. Ven. Basil. Habet 
ipse Diedorus L. I. 10. Wess. 

359. 92. Ὅν τινες μὲν Σπαρτὸν προσηγόρευσαν ] Vide 
Schol. in Euripid. Phoeniss. v. 802. et Tzetzen ad Lycoph. v. 
1204. Wrss. 


IN LIB. XIX. CAP. 52. 53. 297 


-859. 96. ᾿Εγχελεῖς xevanossunoarrsc] Abit Diodorus, ut 
pulere animadvertit Is, Casaubonus ad L. L p. 78. Strabonis, a 
'eeteris scriptoribus, qui Cadmum eum Harmonia ad Encheleas in 
.Hlyridem ultro abiisse, eorumque ducem ex oraculo constitutum 
'produnt. Sic Apollodor. L. III. 5. 4. et Pausanias ἢ. IX. 5. Wrss. 

359. 4. Kal καταφρονήσαντος τῶν πραγμάτων] Haud scio, 
an zooorcEovtov, ut ''hebis imperantes Polydorus contemserit, 
'olim fuerit, Id quidem certe constat, etiam hic Diodoro cum cete- 
ris male conyenire,: Ferunt illi Polydorum regnum reliquisse filio 
Labdaco, hunc Laio, iie Zethus et Amphion eius possessione 
"aetdderrat: Ampliione' vero fatis functo, illud ipsum tandem recu- 
perasse Laium. Confer Apollodorum δὲ Pausaniam dictis locis. 
Scio, quae de Zetho et Amphione conmentatus sit Eustathius in 
Homer, p. 933. et 1682. Sed neque ea congruunt. Wrss. 


359. 8. 'Z4nó Βοιωτοῦ vot Π]ελανίππης etc.] Vid. ad L. 
IV. 67., ubi de Boeoti genere paulle aliter. WEss. 


359. 12. Fic ze αλκομεγίαν καὶ τὸ Τιλφώσιον͵ ὔρος] Stra- 
bo L. iX. p. 634. B. ὥστε καὶ Θηβαῖοι κατὰ τὴν τῶν Ἐπιγόνων 
στρατείαν ἐκλιπόντες τὴν πόλιν, ἐχεῖσε (Alalcomeniam) λέγονται 
καταφεύγειν, καὶ εἰς τὸ ὑπερκείμενον ὕρος ἐρυμνὸν τὸ Tiquo- 
σιον. Ceterum montem 7 λρωσσαῖον auctor vocat L, IV. p. 310., 
ubi adscripta vide. WEss. 

359. 16. Ot χαταλ ειρϑέντες ἐξέπεσον — ὑπὸ Πελασγῶν} 
Iterum Strabo L. IX. p. 616. ὡς o evroc v ὑπὸ Θρᾳκῶν καὶ 1ε- 
λασγῶν ἐχπεσύντες (T hebani) 2 ἐν Θετταλί le, συνεστή σαντο τὴ ν ἀρ- 
χὴν; μετὰ ““ρναίων ἐ ἐπὶ πολὺν χρόνον. 'Tum p. 630. χατελ άβοντο 
δ᾽ αὐτὴν (Coroneam) ἐπανιόντες ἐκ τῆς Θετταλικῆς ^ “ρνης ot 
Βοιωτοὶ μετὰ τὰ Τρωϊχὼὰ, Nostro probe consentiens. Thucydides 
quidem, quod Casaubonus monere haud neglexit, exsilii moram 
multo breviorem illis tribuit, anno LX post 'l'roiae ἅλωσιν Doco- 
tos rediisse adfirmans L. Il. 12. At Nostrum idem Strabo adiuvat, 
dum eos patrium in solum postliminio inmigrasse sub tempus co- 
loniae Aeolicae, ὃν ἔστελλον εἰς τὴν ^ do(av ot τοῦ Ogéotov παῖ- 
. δες ibid. p. 616. À., prodidit: namque Aeolica migratio centum 
circiter et triginta annis, quod intervallum quatuor generationes 


aequare potest, bello Troiano fuit posterior, Herodoto Vit. Hlo- 
meri cap. ult, teste. WEss. 


359. 19. Κατὰ τὸν γεν. ἐπὶ τῶν κοράκων χρησμὸν De 
corvis vide quae annotat Erasmus in proverbio 4d corvos. Ruop. 
DBoeotis Arnen Thessalicam incolentibus oraculum cecinerat, ἐχσπε- 
σεῖσϑαι λευκῶν χοράκων φανέντων, sive fore, ut conspectis cor- 

' vis albis inde exeiderent. Id puerili quodam lusu factum cum esset, 
relicta Arne in Boeotiam redierunt. Sie Zenobius Cent. {{Π{ 87., 
quem Schol. Aristoph. Nub. y. 133. exscripsit, Zenodotum vocans. 
Adfert alia idem Scholiastes, quae vide et loco παρὰ τὸν Παγαία- 


298 "* ANNOTATIONES 


τικὸν xoAzov lege τὸν Παγασητικὸν, de quo Scylax et Geogra- 
phorum alii, WEss. 
* 389. 28. Εἰχοστῷ δ᾽ ἔτει ὕστερον --- ἀνέστησε τὴν πόλιν] 
Ratio constat. Urbem, quam Alexander anno secundo Olymp. cxi 
.everterat, Cassander sub initium Olymp. cxvi instauravit. Recte 
ergo vir magnus Áthenaeum notavit Animadvers. L. I. 16. Wzss. 

359. 33. ᾿“ϑηναῖοι μὲν γὰρ τὸ πολὺ etc. ἀνέστησαν 
Pausaniam, e quo x lucem accipiunt, inspice L. IX. 7. Wkss., 

360. 49. Καὶ τὴν “Ερμιονίδα — παρέλαβε] Urbem Argo- 
lidis credo vieinamque intelligit regionem, quam τὴν "Hojuevido 
Thucydides L. Hl. 56. et Pausan, L. II. 34. p. 192. adpellant. 
Alioqui urbs Hermione aut Hermon dici solet. Est in Orphei Ar- 
gonaut. v. 1134. χϑαμαλή τε καὶ εὔβοτος " Eotuovía , cui cum 
Hermione, quae de descensu ad inferos praedicantur, sunt con- 
munia, ea tamen alia est. Interpres longe illic a vero aberravit. 
AWEss.. 

360. 51. Ἐπὶ τὸν Ισϑμὸν Γερανίας 1 Credo legendum Zzi 
"τῆς κατὰ τὸν ᾿Ισϑμὸν D'egovíac. Nullibi enim legitur ᾿Ισϑμὸς Fe- 
Οανίας. PALM. Aut id iustum est, quod vir eruditissimus adden- 
dum censuit, aut περὶ Vipovlae.! Vid. Pausan. L. E. 40. qui Γε- 
ayiov hiat montem itidem vocat. Porro μὴ συγκαταβαίγοντος; 
vel συγκαταβάντος. quod Leid. in suo libro invenit, videtur prae- 
&tare. lustior certe caussa erat eorum militum: ad Léthatdal relin- 
quendorum, quod Alexander sui copiam non faceret; qui si ad 
certamen descendisset, pares illi ob exiguum numerum haud fuis- 
sent. Wkss. | 

360. 56. Ναύτιος Σπόριος etc.] Nomina consulum sic in 
ordinem ex Fastis redige atque emenda, Σπόριος Ναύτιος καὶ 
ἹΠάρχος Ποπίλιος. Et paullo ante pro T'egariuc. Τερανείας y qui 
mons est inter Megara et Corinthum. Rnop. Σπόριος Ναύτιος 
καὶ Maoxoc Ποπίλλιος Instauravi Popillii nomen, saepe libra- 
riorum socordia defectum. Cetera scriptis debentur libris. Vid. Li- 
vium L. IX. 21. Porro wcembpr i ex κατεστάϑησαν natum vide- 
tur: ceteroqui ὑπάτους “Σπόριον Ναύτιον etc. verius foret, WEss. 

360. 66. Τοῦ δ᾽ ᾿“ντιγόνου λόγους ἀπαιτοῦντος etc.] Se- 
leucus praefectum. quendam, Antigono ignaro, muletaverat. Haec 
irarum prineipia. “Ὑβρίσαντος δέ τινα τῶν ἡγεμότων τοῦ «Σελεύ-- 
κου, καὶ οὐ χοινώσαντος “Ἵντιγόνῳ παρόντι: χαλεπήνας ὃ ᾿Αντί- 
γονος ἤτει λογισμοὺς κτημάτων τε καὶ χρημάτων Appianus Syr. 
p. 195. ait. ὙΥΈΞ5. 

360. 80. Εὐμενὲς καὶ φιλάνϑρωπον ] Noli quidquam mu- 
tare. Conf. L. XVII. 103. et Nuidam in “]ημήτριος. Wxss. 

360. 86. Προσελϑόντων αὐτῷ τῶν Xo20aíov] De horum 
disciplina diligentissime egit L. 11. 30. ete. Wzss. 

361. 1. 4oxovot δὲ καὶ “λεξάνδρῳ etc. ] Nota res est ex 
L. XVII. 112. Wxss. 


IN LIB. XIX. CAP. 54. — 57. 299 


9061, 16. ᾿“ρετῆς d ὑπομεμενηπέναι πρόστιμον) ΠῚ. Scaliger 
libro suo alleverat ἀρετῆς ϑάνατον ὑπομεμ. quo auctario haud 
-8eio an Diodorus se iactare possit. Wrss. in Add. 

361. 32. Καταστήσας σατράπην “Πύϑωνα] Pythonem 
Agenoris F., cui Indiae loca, Paropamisadis contermina, fuerant 
contributa L. XVIII. 39. et infra c. 69. WEss. 

361. 35. Ὡς δ᾽ εἰς MéAXov παρεγένετο Net dubitat, 
quin auctor ita scripserit. Vid. huius libri cap. 79. et not. in Hie- 
roclis Synecdem. p. 704. Wzss. 

361. 37. Παρέλαβε δὲ χαὶ τὰ ἐν Kvtvoow yoruora)] De 
castello hoc et veriore eius scriptura ad L. XVIII. 62., Innuit au- 
tem Strabo L. XIV. p. 989. Eumenem inde gazam abátulisséj quod, 
Si strictissime, et de universa quidem, accipiatur, vero parum 
conveniet. Mox ut συνάγεσθαι bene procedat, subintellige ex se- 
quentibus συνέβαινε. WESS. 

362. 46. Ἠξίουν Καππαδοκίαν εἰο.1 Non dissentit Appia- 
mus Syr. p. 195. καὶ ὁμοῦ πρεσβεύσαντες (Ptolemaeus, Lysima- 
chus, Cassander et Seleucus) τὸν ᾿Ἵντίγονον ἠξίουν. τὴν ἐπίχτη- 
TOY αὐτῷ γενομένην γῆν τὲ καὶ χρήματα πρός τε σφᾶς νείμασϑαε 
xol πρὸς ἑτέρου c ΠΤακεδόνας, οἱ τῶν σατραπειῶν ἐχπεπτώκεσαν. 
Nedum lustinus L. XV. 1. Wkss. 

362. 66. Πτολεμαῖον δὲ τὸν ἀδελφιδοῦν — ἀπέστειλεν 
Constitutus a patruo praefectus Hellesponti Ptolemaeus non multo 
post Dionysii, Heracleae Ponticae tyranni, filiam sibi matrimonio 
iunxit, Memnone in Photii Biblioth. p. 7 10. referente. De Amiso, 
quam librarii "zZjuvoóv et '24140600v saepe scribunt, Athenien- 
sium colonia, eiusque fatis conferendus praeter Strabon. XII. 
p. 523. Appianus est Mithrid. p. 380. Wrzss. 

362. 73. ᾿““ριστόδημον τὸν ΠΠιλήσιον ete.) Erat ex An- 
tigoni intimis Áristodemus, sed adulandi artibus infamis, Plut, 
Demet. p. 892. et p. 896. Wkss. 

362. 77. ““ὐτὸς — τὴν "Molav — διέλαβε πυρσοῖς  Ῥετ- 
sarum institutum erat, in speculis tota Asia collocare, qui sublatis 
in altum facibus alter alteri, secundus tertio atque ita χατὰ δια- 
δοχὴν ostenderent, quid factum esset. Quem morem auctor de 
Mundo, neque enim. Aristoteles est, eap. 9. p. 195. ed. Vulcan. ita 
describit: τὴν δὲ σύμπασαν ἀρχὴν τῆς ᾿«Ασίας --- διειλήφεσαν — 
ἡμεροδρόμοι τε χαὶ σχοποὶ. καὶ ἀγγελιαφόροι, χαὶ φύλακες 
φρυχτωριῶν τὲ ἐποπτῆρες. τοσοῦτος δ᾽ ἦν ὃ κόσμος καὶ μάλιε- 
στα τῶν φρυχτωριῶν; κατὰ διαδοχὰς πυρσευουσῶν ἀλλήλ οις ἐχ 
περάτων τῆς ἀρχῆς μέχρι Σούσων καὶ ᾿Εχβατάνων , ὥστε τὸν 
βασιλέα γινώσχειν αὐθημερὸν πάντα τὰ ἐν τῇ ' Mola καινουργού- 
μενα. Clarius adhue Aeschylus Agamem. Y. 290. 

Qovxróc δὲ φρυχτὸν δεῦρ᾽ Am ἀγγάρου πυρὸς 

Ἔπειιπεν. -- 


Reliqua non addo, quippe longiora. Vide ibi Stanleium et ad Pers. 


300 ANNOTATIONES . 


v. 247. et praeter ceteros Dalth. Stolbergium Dissert. de Angariis. 
(ce, ῷ. WEss. «did 

362. 84. Σερατοπεδεύσας δὲ ἐν Τύρῳ] Ad Trin Inter- 
pres. Sic Artemidorus Oneirocr. L. IV. 26. de Aristandro, ἐ ἔτυχεν 
"ἐν Τύρῳ τε ὧν καὶ πολεμοῦντι Τυρίους τῷ βασιλεῖ συνὼν. erat 
ad Tyrum et regi Tyrios oppugnanti praesens. Forte hic Palae- 
.tyrus EnésTagitur, de qua eap. seq. WEss. 

363. 91. Πυρῶν μὲν μεδίμνων μυριάδας ete. l Nolo-'hoc 
proscribere, neque tamen absurdum μεδίμνους erit, quod. Leid. 
suis in schedis reperit, modo per adpositionem quandam dictum 
censeatur. Lysias Or. XXXI. 7. ἔστειλε πεντήκοντα μυριάδας 
στρατιάν. S. Auctor Ep. ad Hebr. c. Xi. 29.,162Ad σπιροσελη--: 
λύϑατε --- xol μυριάσιν ἀγγέλων πανηγύρει. Optime enim ita con- 
.mectuntur ista, ut eos ad myriadas angelorum conventum acces- 
sisse innuatur. Namque ex Origene quod adfertur zai μυριάδων 
«ἀγγέλων πανηγύρει, id Spencero debetur. Manu exarati Codices 
a vulgata scriptura non abeunt. Vide ipsum Origen. L. VII. Cont. 
Celsum p. 714. et L. IV. περὶ "240. p. 183. ed. Paris. Wzss. 

363. 99. Πλῆρες δ᾽ ἐστὶ ξύλων χεδοίνων, καὶ πευχιῶν ete.] 
Celeberrimus virtute et doctrina S. Bochartus citat legitque xai 
πευχίνων Phal. L. 1. 4., quod in contextum, quem vocant, rece- 
pissem, si libri scripti fuissent auctores: ut enim plane Euisrpéfie 
et Codd. quorundam exemplo praetereatur, caussa non erat. Liba- 
nus cedris, piceis eupressisque laetissime vestitus erat. Cyrillus 
. Conment. in Esai. L. V. Tom. IV. p. 848. ógoc ἐστὶ τῆς Φοινί- 
κῆς 0 "A ifevoc, χέδροις τε καὶ κυπαρίσσοις xoi ILEY KH: χατά-- 
.xopov. unde ξύλα κέδρινα καὶ πεύκινα Salomonis usui ex Libano 
caeduntur ]. Reg. V. 8. Adde H. Relandum, virum diligentissi- 
mum, sed Diodori oblitum, Palaestin. L. I. 48. Wkss, 

363. 2. Ναυπηγεῖα) “Ναυπήγιο Keg. 1. Leid. ut apud Ari 
stoph. in Avib. v. 1157. Wrss, 

363. 22. Ὅτε Νιχοχρέων μὲν xol τῶν ἄλλων ete.]. Idem 
Nicocreon est, atque is de cuius superbo et crudeli ingenio Dio- 
genes Laert. Ἢ 11.129. et 1X. 39. Wrss. 

363. 24. Καὶ “{απίϑιος ἔτι δὲ Πάριος xoi Κερυνίτης 
Legendum est 7 απήϑιος. ab. urbe ong. cui praeerat. ,42146- 
iras enim plerique omnes vocant, etiam Ptolemaeus L. V. 14., 
sovifo sequamur schedas Cdidifuinnab: Porro rectum est Magichc, 
quod saepe in his Diodori libris amanuenses depravarunt, Cypri 
"eppidum erat Πάριον. inde Π]αριεὺς apud Stephanum. Hanc 
utramque mendam Celeb. lac. Gronovius ad Peripl. Scylacis p. 98. 
sustulit, Restat Kcovvíryc, cuius urbem Diodorus modo Kzovvyíav, 
modo Κερανίαν , librariorum tamen peccato , adpellat. Verum est 
Keovvío sive Κερύνεια , ut apud Scylacem. Scio virum magnum 
in Strabon. ἢ. XIV. p. 1001. Kzgovíav praeoptasse ex Ptolemaeo. 
Sed eius non constat scriptura, In vetere Interprete et Mss. Coislin. 


IN LIB. XIX. CAP. 58. 59. 301 


Κεραυνία, quod ἃ Kegvvía distat parum, neque multum deflectit, 
prout nostra aetate nuncupari adsolet, Cerines. Confer not, in Hie? 
roclis Synecdem. p. 707. WEss, 


.'" 863. 28. Εἰς τήν v ᾿Ιόππην ete.] Ἐΐς redundare videtur, 
scribit in not. Correct. doctissimus "Rhododipiput; a quo dissentire, 
hoc quidem loco n2io. Posset salvum tamen esse, modo pronomen 
ante uzteidobcac. collocaretur. WESS, 


363. 34. Εἰς τὴν πρὸς Παλαιτύρῳ στρατοπεδείαν Bel- 
lissime mihi restitutus in integrum hic locus videtur. Castra ἀπο 
tigonüs ἐν τῇ TvQg« fuerat metafüs, ut Tyrum, in insula positam, 
oppugnaret, uti super. cap. S idimus. In continente contra eam γα 
rum erat Παλαίτυρος, sive παλαιὰ Τύρος» sicuti L. Xv 11, 40. 
dicitur. Strabo L. XVL.p. 1099. μετὰ δὲ τὴν Τύρον ἡ IHIoAat- 
τυῦος ἐν τριάκοντα σταδίοις. Curtius L. IV. 2. 4. Esse tenplum 
Herculis eztra ur Lem (Tyrum) in eam sedem, quas PALAETY RON 
ipsi vocant. lusta ergo ἡ πρὸς II-4.4 AIT YXPOQ, στοατοπεδεία. 
Ceterum de certamine. super Palaetyro virorum multo doctissimo- 
rum Iac. Perizonii Orig. Babyl. c. 6. et H. Relandi Palaest. L. III. 
p. 1070. aliud ingriebo nihil, nisi adeundum Camp. esse Vitrin- 
gam ad Esai. c. XXIIL p. 665., eumque rem ita, me quidem iu- 
dice, expedivisse, ut dubium superesse nullum videatur. Wkss. 

-. 364. 36. Ὁ πιστευϑεὶς ὑπ Εὐμένους τῶν ὀστῶν τῶν Κοα- 
τεροῦ ] Putes ad pleniorem verborum structuram: τὴν ἐπιμέλειαν 
aut ταφὴν τῶν ὀστῶν requiri. Plerumque enim ita loqui adsue- 
verant, Supra L. XVII. 80. Parmenion πεπιστευμένος τοὺς βα- 
σιλέως “ϑησαυρούς. Et L. XX. 19. Πτολεμαῖος 0. στρατηγὸς 
"Aviyóvov δυνάμεις πεπιστευμένος. S. Paullus Epist. ad Rom. 
cap. HI. 2. ὅτι ἐπιστεύϑησαν τὰ λόγια τοῦ ϑεοῦ. At secus res 
habet hoc loco. Plenum erit ὅ πιστευϑεὶς περὶ τῶν ὀστῶν 5 quam 
praepositionem modo addit, modo negligit Diodorus. Exemplo 
sint, οὗτος δὲ πιστευϑεὶς περὶ τῶν ὅλων. L. XIV. 12. . Et ibid. 
c. 66. παρὰ δὲ τοῖς πολίταις zrozcudelc ἅπαξ στρατηγίας. Tum 
huius libri cap. 87. ἐπειδὴ Πτολεμαῖον. ἑώρα — χαὶ τῶν κατὰ 
τὴν “Ελλάδα 1 apis qu» πιστευόμενον ἁπάντων. WESS. 


364. 51. Καὶ τὰ πράγματα λαμβάνοντα etc.] Praestan- 
tissimae feminae infelicem exitum, de quo Plut. Demetr. p. 911. 
B., innuere videtur. Mater fuit Antigoni Gonatae, ut ex einsdem 
Plut. p. 906. E. constat. Male ergo nunc in Stephano Qe. zó- 
Jic Π]αχεδονίας, κτίσμα “1Πημητρίου. τοῦ ᾿Αντιγόνου παιδὸς; τοῦ 
Τονατᾶ καλουμένου; ὃς ἀπὸ μητρὸς Φίλας ἐπὶ τοῦ Πηνείου 
duce πόλιν QU. ev, editur, Scripserat ipse, debuerat d χτί- 
σμα ᾿Αντιγόνου τοῦ 4]Πημητρίου παιδός. Atque hoc quidem diu 

est, cum corrigerem: quia tamen id ipsum ad Plut. Demetrium p. 
7. ed. Londin. animadvertit doctissimus M. Solanus, eidem in 
solidum contribuo. WESs. 


302 ANNOTATIONES 


364. 65. Τοῦ Kacoóvópov στρατηγοῦ  Ἐοτίαββε “σάν- 
δρου. Vide mox c. 629. Wkss. 

3604. 69. Kai Ζιβύτην τὸν βασιλέα - MT Hio 
Bithyniae rex seu dynasta Plutarcho in Quaestionihus Graecis (T. 
IL. p. 302.) dicitur Ζειποίτης, Pausaniae Ζυποίτης in Eliacis(L. 
V. 12.) At Memnoni (cap. 21. p. 721. Biblioth. Photii) Ζιποίτης. 
cui magis credo: fuit enim Heracleota Bithyniae. vicinus, Haec 
dubia parit iotacismus inferioris Hellenismi. Inde errorum amplis- 
sima messis. PALM. Kel Ζιβοίτην ete. 1 Hoe praetuli, quippe ve- 
rius. Zuoírioy, πόλις Βιϑυνίας, ἀπὸ Ζιποίτου βασιλέως, Ste- 
phanus inquit, et Tzetzes Chil. III. 950. 

Ὃ τοῦ Ζειποίτου μὲν υἱὸς ἐκεῖνος Νικομήδης 

Ὃ κτίσας Νικομήδειαν. --- — 

Livius habet Ziboetam, huius fortasse filium, L. XXXVIII. 16. 
cum Gronovii nota. Fuit Ziboetes Astacenis et Chalcedoniis, sicuti 
Plut. T. 1l. p. 402. clarissime docet, gravis adversarius. Astace- 
ni ab eiusdem filio Nicomede videntur tandem oppressi, certe Asta» 
cus, condita prope eam Nicomedia, paullatim incolis vacuefacta 
est. Iam quod Tzetzes, et ante eum Memnon, Nicomediae condi- 
torem perhibent Nicomedem Ziboetae F., ea in re consentientenx 
non habent Stephanum, qui Νικομήδεια» ΕΙΣ Βιϑυνίας Νικομήτ 
δοὺς τοῦ Ζήλα παιδὸς, si tamen ita scripserit. Alibi idem, ἔστε 
καὶ Ζηΐλα — πόλις Καππαδοχίας. 7 ἣν ἔκτισεν ὃ Νικομήδους υἱὸς 
Ζηΐλας. Et melius. Nam Zeilas, Nicomedis F., et in regno suc- 
6essor est apud Memnon. c. 23. Unde priore loco τοῦ Ζηϊλὰ πα- 
τρὸς praestaret utique. Verum illud nune non agimus. WEss.: 

364. 77. Ὥς δέ no9' — -:Σέλευχος ἔτυχξ μὲν" πολιορκῶν 
᾿Ερυϑρὰς} Mutavi distinctionem auctoritate Reg. primi Seleucus 
obsidebat Erythras, cuius urbis obsidionem, Ptolemaeo adveniente, 
solvit, aliorsum classe properans. Erythrae in lonia erant, loco 
aspero positae, Herodoto Vit. Homer. c. 18. indice. Oppidi inco- 
las ᾿Ερυϑραίους multi memorant, etiam Plutarchus Quaest. Graec. 
p. 298. B., quos nollem a viro consultissimo Histor. Foed. Part. I. 
p. 139. tod motos. Wrss. 

364. 89. Ἔτι δὲ ὡς ὈΟλυνϑίους — κατῴκισεν εἷς τὴν δι - 
νυμον ἑαυτῷ etc. ] Cassandream Antigonus innuit, in ew prae- 
ter alios Olynthii conmigrarunt. Confer huius libri cap. 52., e£ me 
nihil iniuria innovasse agnosces. WESs. 

365. 1. ᾿Ελευϑέρους, ἀφρουρήτους, αὐτονόμους ete. ] Li- 
beros, inmunes, suis legibus esse Graecos, ut Livius loquitur L. 
XXVIII. 32., sive αὐτονόμους xai ἀφορολογήτους. quomodo L. 
XVII. 24. Noster. Adi Ezech. Spanhemii Orb. Rom. Exercit. ii. 
9, WESs. 

363. 32. Τὸν τῆς Καρίας σατράπην Κάσσανδρον Scribe 
"Acavógov, et mox iterum βοηϑήσοντας τοῖς περὶ τὸν "“σαν- 
ὅρον. Asander enim Cariae fuit satrapes, uti ad Lib. XVlil. 39. 


IN LIB. XIX. CAP. 60. — 64. 303 


evieimus. Quin equidem haud seio an et huius libri c. 57. ete. 60. 

in rebus Amisi, a Cassandro et Cassandri duce Asclepiodoro ob« 
sessae, idem sander intelligi debeat. Cassander quidem certe in: 
Macedonia rerum suarum satagebat, neque in. Cappadociam exerci- 
tum traducere poterat conmode, quod in facili erat 4sandro, Cariae 
praefecto. Vitium, quo ducis nomen. adspersum hic Yat) recurret 
in sequentibus haud semel. Wrss. 

366. 40. Τῶν δὲ πάντων στρατηγὸν ἹΜεναον τὸν! ἀδελ- 
φὸν Vide L. XX. 48. Wzss. 

366. 53. Kepvvviav μὲν xol ““ἀπιϑον" “ἐξεπολιόρκησαν 
Diodorus Κερυνίαν χαὶ dán ov dederat, et mox τὸν βασιλέω 
τῶν Π]αριέων. Respice not. in cap. 59. et Ὁ 79. Wrss. 

366. 61. Καὶ 'Póóov] Expungendas has esse voces in Ad- 
dend. admonet Rhodomannus, cui refragari quidem nolim, quam« 
quam caussa, quae adiungitur, parum est praegnans, Seorsum ait 
de Rhodiis memorari: quod verissimum, sed de Hellesponto itidem. 
memoratur seorsum. In membranis paullo plus praesidii. Tolle er- 
go, si lubet. Porro "Ahemisonis, Cypriorum regis, cui Aristoteleg 
τὸν προτρεπτιχὸν scripserit, meminit Teles.in Stobaei Serm. XCIV. 
p. 916., quem eumdem esse, non temere dixero. Wrss. 

366. 65. Σὺν ταῖς ἐν Τύρῳ καταλειφϑείσαις) Nihil hoe ad 
rem. Lege χαταληφϑείσαις. et eas intellige, quas capta Tyro su- 
am in potestatem redegit. WEss, 

360. 10. ἤαφρώκτοι δὲ τριάκοντα Interpres cxxx aper- 
tae, quasi ἑκατὸν καὶ τριάκοντα scribendum censuisset: quo qui- 
dem modo proxime acceditur ad navium numerum, quem finivit 
antea Diodorus, fit tamen iusto is auctior. Ut fatear ingenue, de- 
Siderari puto £riremium numerum: nam nullas prorsus in tanta 
classe fuisse, cui tandem credibile fiet? Wkss. 

367. 96. Οὐχ ὑπακουόντων δ᾽ a?rüv] Sequi debuekit. 
οὐχ ὑπακούοντος δ᾽ αὐτοῦ. quod et necessarium erit, nisi Poly- 
sperchontem et eius filium Alexandrum animo scribentis obversa- 
tos autumes. Wezss. 

367. 10. “παντας ἀνεῖλον παρὰ τὰ κοινὰ τῶν ᾿ Ἑλλήνων 
γόμιμα } Vide L. XII. 23. Humanissimus Graecorum mos erat 
et Deorum, ut ferebant, responsis constabilitus, supplicibus par- 
cere. Dédonato Iovi Utibctbitüt in Pausan. L. Vll. 35. 

. Mn" ἱκέτας ἀδικεῖν. ἱχέται δ᾽ ἱεροί τε καὶ ἁγνοί. 

Quin ἀλ “τηρίους et consceleratos adpellabant τοὺς ἁμαρτάνοντας 
tig τοὺς ἱχέτας in Schol, Aristophan,. Equit. v. 443. Plura Sam. 
Petitus Leg. Attic. L. 1. Tit. 1. p. 85. edit. Nov. et Stanleius in 
Aeschyli Eumen. v. 232. WEkss. 

367. 16. ᾿Επιμελητὴν τῆς πόλεως ἀπέλιπεν] Cuius tan- 
dem? An Stymphaliorum , de quo paullo superius, oppidi? Fors 
est, ut πόλις regionem ipsam explicet, quod a sermonis usu non 
dissentire, ex Strabone L. VIII. p. 546. constat. Wkss. 


304 00 ANNOTATIONES 


967. 17. Koi ϑεὶς τὸν τῶν Niuéov dyóvo] VMlustrissi- 
mus et nunquam sine laude memorandus losephus Scaliger. in 
suis ad Eusebium notis p. 85. hoc loco Diodorum graviter repre- 
hendit et hanc narrationem accusat falsi, eo quod Nemeus agon 
trietericus erat, et numquam cadebat. in secundum Olympiadis 
annum, sed semper tertium. At ignoscant mihi tanti viri ma- 
nes, si Diodorum hoc loco tueri confido: non est enim in culpa 
forte Diodorus. Fuerunt enim Nemea duplicia, aestiva scilicet et 
hiberna, ut ex Pausania liquet in Corinthiacis (cap. 15.) ubi sie 
ait de Argivis: καὶ δὴ xol δοόμου προτιϑέασιν ἀγῶνα, ἀνδράσιν 
ὡπλιομένοις Νεμείων πανηγύρει τῶν χείμερινῶν. Et in Eliaco- 
rui IL. (cap. 16.) post lacunam haec verba:sequuntür : ἐκλειῳ ϑέντοι 
ἐκ Νεμείων ve καὶ ᾿Ισϑμίων αὐτὸν βασὶλεὺς Ἀδριανὸς ἐς Νε- 
μείων ἀγῶνα τῶν χειμερινῶν ἀπέδωκεν ᾿“1ργείοις. Αοϑέϊνα Νὀπιεὰ 
mensis Panemi die ΧΙ. celebrabantur, ut ait antiqua hypothesis 
Nemeorum Pindari. Panemus autem Attico Hecatombaeoni respon- 
debat, ut ipse Scaliger asserit in suis de mensibus laterculis, et 
erànt illa celebria Nemea trieterica et periodica, Hiberna vero fus 
isse annua iure putamus, sicut Athenis Panathenaica magna pente- 
terica erant, et quinto quoque anno celebrabantur: minora vero 
quotannis. Hoc igitur loco Diodori Cassander post aestatem et au- 
tumnum in sua expeditione consumptum, dum in Macedoniam ad 
hiberna exercitum suum reducebat, Nemeorum agona hibernum 
curavit, non vero trietericum. Parw. Studium Diodori defendendi 
laudare possum, non item defensionem. Falsa resest, singulis annis 
Nemeos Libernos fuisse celebratos. Nemei enim ludi trieterici erant; 
biaique qualibet Olympiade redibant. ld nos: Critici veteres. ad 
Pindarum docent Argum. Nem. {Π|. et V. praeterque ceteros omnes 
lmp. lulianus Ey. XXXV. p. 408. C. Zur “δέ ovi, inquiens, 
Νέμεὰ παρὰ τοῖς IMoycloic 9. καϑάπερ Ἴσϑμια παρὰ Κορινϑίοις. 
Addit his Imperator, suo tempore duos alios ab Argivis ludos edi, 
ὥστε εἶναι τέσσαρας zióvrac ἐνιαυτοῖς τέσσαρσι, ut quatuor om- 
nino ludi annis quaternis Sint. Quae quidem sola validissime in- 
fringunt doctissimi Palmerii sententiam. Bina quaternis annis si Ne- 
mea celebrabantur certamina, Nemea hiberna non fuerunt annua. 
Aliam; qua Diodoro succurreretur, viam mnuire Sam. Petitus coepit 
Conment. L. L. Attic. Lib. I. 'Tit. I. p; 135. Pertendit Nemea anno 
quarto Olympiadis fuisse edita, et quoniam tertio quoque anno in- 
staurabantur, secundo eadem anno acta. Ideih in mentem venerat 
Setho Calvisio, probante in Prolegom. ad Pindari Nemeonic. Eras- 
mo Scehmidio. Atque hoe firmari si posset, conmodissimum foret, 
Annus enim est Olymp. cxvI. secundus, quo Nemeum hunc ago- 
nem Cassander dedit. At obstant Nemeorum a viris illis doctissi- 
mis producta exempla, quae si cum eura exdminentur, partim in 
Olympiadis annum primum, partim in eiusdem Olymp. tertium in- 
current. lpso examine abstineo, quod diligentissime eo perfuncti 


IN LIB. XIX. CAP. 64. 65. 305 


Surit.D. Petavius.ad Iuliani Epist, XXXV. p. 117. et H. Dodwellus 
Dissert. VII. de Cyclis p. 300. Dices, si Nemei ludi perpetuo pri- 
mis.et tertiis Olympiadum annis respondeant, quid Diodoro fiet? 
Paucis ut absolyam, illud ipsum, quod viri. excellenti eruditione 
Sealiger, Petavius, Dodwellus. de eo. praedicaverunt. Retulit in 
annüm secundum. Olymp. cxvI. partem rerum Cassandri, quae se- 
quénte tertio erant administratae, quoniam pleraeque ante Archon- 
tem Nicodorum evenerant: | quod illi non esse insolens, alias osten- 
dimus. WEss, 

367.. 24. Πράκελλον Pro ᾿Πρεπέλαον. Ruop, Vid. infra 
c€,68. WEss,. 

55/308. 37. ' Aqonóiióda ] ᾿Αἀφροδισίαν Leid. male. Vide 
Stephanum i in. "Aqigodtotác. Wzss.]..: 

368. 42. "pupozégove xorearQuriynosd]: Durum est ἤκουσε, 
deinde “χατεστρατήγησε sine copula, ae videtur fuisse dicendum 
ἀμφοτέρους οὖν XOTEOTQUTT68, el ponenda aliqua alia particu- 
la ante ἀμφοτέρους. aut certe pro ἤχουσε debuisse. praecedere χαὲ 
ἀκούσας. Nisi hunc locum sicut. et. alios huiusmodi Diodori idio- 
mati adscribamus. STEPH. 

368. 51. Τῶν ἀπὸ τοῦ στόλου παραβοηϑεῖν 1 Servari 
istud potest. Blanditur tamen vehementer. σῶν. ἀπὸ “Ῥύδου. νεῶν 
παραβοηϑεῖν. ex scriptis membranis. Ipse auctor id asserit, cum 
in praecedentibus παραπλεῖ ταῖς ἀπὸ “Ῥύδου γαυσὶν de eadem hac 
classe, WEss, 

.368. 65. Ἐπὶ τὸ χαλούμενον" "Ἐχρηγμαῖ Erat in Palaesti- 
nae Aegyptique finibus, . Ptolemaeo L.'IV. 5. " Exozypo Siofovt- 
δος λίμνης. Plinio L. V. 13. emersus /Sirbonis lacus. Ostium, 
quo in. mare lacus iste eruimpebat, fuisse videtur olim, quod dein 
ingestae oppleverunt arenae, Τὸ δ᾽ "Exgyue συγκέχωσται ait 
Strabo L. XVI. p. 1102., quem vide 1,,1.. P. 114. cum nota Ca- 
sauboni. WESS. 

368. 69. Τὰ πρυχϑέντα TÓV "Ἑλλήνων. Mirum si πρα- 
χϑώντα τῶν “Ἑλλήνων dixit, pro frpoydéyvti ὑπὸ τῶν: “Ελλή- 
vor. STEPH. , 

368.76. “]ιεψεύσατο τοὺς πιστεύσαντας. ταῖς PeUC He 
Nisi πιστεύσαντας ταῖς ἐπαγγελίαις artissime iunxeris, praestabi- 
lius, cultius certe, τῆς ἐπαγγελίας. erit,.uti scriptis in libris 9. et 
Plut... in Denietrio p. 903. B. Habet. dà Messeniorum obsidione, 
ah Agathocle suscepta, Polyaenus D PURI Lb. V. 15., nec huius 
tanen temporis. WEss. 

| 869. 90. -Πολλοὶ Red θεν νἀ rid Sic schedae omnes, 
a initiis dissentiendi cáussa non est. -;Indulgent in his sibi Graeci 
plurima. Παρακεχωρήκεισαν L. XV: '62 v προβεβήκεισαν L. XIX. 
30. καταβεβήκει mox cap. 69. ἀναπεπιύμφεσαν Eclog. XXXII. 
p.330. Ursini generis sunt eiusdem. Porro praepositionem χα- 
τὰς quae ante οὐδὲν sedem invaserat, Codd. iussu eliminavi. WESS. 

Vor. ll. 20 


306 ANNOTATIONES. 


369. 99. Εἰς ᾿“βάκαινον] Hoe verissimum. Vid. ad: T. 
XIV. 78. Wxss. 

369. 3. Φερέντην πόλιν τῆς »Νἀποὐλίας -- din] δι μὲ 
tune Acro in Horat. L. HII. Od. IV. 16. Ferentum oppidum est 
Apuliae, Venusinae. civitati vicinum, ἐπ valle situm. ' Cuius 
Grammatici verba insuper haud habuit de oppido: disputans ad Li- 
vii b. IX. 16. Car. Sigonius; quem de Nuceria: LA o ibid. 
«ap. 41. consule. .WEss. (uot 

369. 10. Κόϊντος Πόπλιος τὸ δεύτερον ᾿Κόϊντος Iove 
λίλιος τέταρτον. At Diodorus pro hoc nomine ubique. scripsisse 
AIozü4oc videtur. Rnop. Belle Rhodomannus. Fuit Publilius hoe 
anno quartum consul, uti Tabulae Capitolinae ostendunt. Vid. Pi- 
ghium ad ann. cnxxxviit. hos. consules Livio L. IX. 22. redden- 
tem; ibidemque Sigonium, qui suo e Diodori libro Howktuog, 
quod restitui, citat. WESS. : 

369. 17. Κατέλαβεν — πολιουκοῦντοις: τὴν Κυλλ ὑπ 
Navale Eleorum erat, ab Elide stadiis CXX disiunotum. Pausan. 
L. VI. 26. P. 518. Κυλλήνη δὲ σταδίους μὲν εἴκοσιν Ἤλιδος καὶ 
ἑκατὸν ἀφέστηχε — χαὶ ὅρμον παρεχομένη ναυσὶν ἐπιτή δειὸν, 
ἐπίνειον δὲ οὖσα Ἠλείων. Wkss. 

369. 24. Καὶ τοῖς “ἰγεῦσι — ἀπο τα θξβῃσδι Mallem 
«“Ἵϊγιεῦσι; ut apud Pausan. L. VII. 24. et Plut. Caton. Mai. p. 343. 
Á. Huc quoque ducit «Ἵϊγιαίων; quod mox e Mss. sequetur, voca- 
bulum ex “Ζἰγιέων progenitum. Ausus sum id quidem refingere: 
nam Z4iyicaíov illud omnes ineptias superabat. Hoc non moveo, 
quod Achaeae Aiydc et Polybius scribat L. 1I. 41. p. 179. Wess. 

370. 52. Ἢ δὲ γυνὴ Koutgoínouc]  Conmeminit feminae; 
de clandestinis eius et Demetrii amoribus quaedam adspergens, 
Plut. in Demetr. p. 892. E. Vid. infra L. XX. 38. Wrss. 

370. 56. Kal πολλοὺς τῶν ἀπόρων. ὑπολαμβάνουσα]᾽ Sic 
plane Excerpt. Peirescian. p. 360. καὶ τοὺς ἀπόρους τῶν στρα- 
τιωτῶν ὑπελάμβανεν. Nam ἀνελάμβανεν, quod H. Valesius sub- 
stituit, eidem remittimus. Egregie Diotogenes ex Pythagorae se- 
ctatoribus apud. Io. Stobaeum Tit. XLVI. p. 330. δεῖ γὰρ ἐς τοῦ- 
το πὲπᾶσϑαι τὰ χρήματα; ὥστε φίλους εὐεργετεῖν; καὶ δεομένως 
YIIOZAMBANEN, καὶ ἐχϑρὼς δὲ μετὰ δίκας ἀμύνασϑαι, 
is divitiarum fructus esse debet, ut amicis bene faciamus, ege- 
nos sublevemus , et inimicos iure ulciscamur. Quod verissime di- 
ctum neglectiorem verbi usum abunde illustrat. Wkss. 

370. 73. Περὶ τὸν καλούμενον αμπύλον ποταμὸν Ls. 
gere alibi id flumen non memini. Nomen a flexuosissimis orbibus, 
quibus Maeandri in modum volvebatur, videtur inpetrasse.  Kojí- 
πύλα τόξα Homeri et καμπύλοι ὀδόντες Lycophronis huc ducunt. 
Wzss. 

370. 81. Εἰς Στιάτον πόλιν συνῴκησαν] Ex hoc loco 
credo accepit Oitelius suam Stratopolim, quam posuit in suo o Le- 


IN LIB, XIX. CAP. 65. — 70. 307 


xico. Sed legendum est Στράτον πόλιν. nam Z£rpcroc urbs erat 
Acarnaniae caput ac veluti metropolis, ex Thucydide, Xenophon- 
te, Polybio, Strabone, et aliis. Parw. Eadem Palmerius Graec. 
Veter. L. III. 5., et recte, ut ex scriptis Codd. adparet; Wkss. 


370. 83. Ζλλοι συνῆλϑον ἐπὶ Σαυρίαν, Zfegidic:Ó2 ete.] 
Urbis Sauriae, quod quidem sciam, nusquam alia mentio est. 
Palmerius Graec. Antiq. L. HI. 8. eamdem reperisse se negat, sic- 
ut et Derienses, quos tamen , si Θυριεῖς refinxeris, tuébitur Ste- 
phanus in Θυρέα, ubi ἔστε καὶ *-Axagvavtac Θύριον διὰ τοῦ t. 
40 ἐθνικὸν Θυριεύς. Vide ibi Iac. ἀτοπονίαπι. cui egregium hoc 
conmentum debetur. De Agrinio apud Polyb. L. V. 7. Wzss. 


.871. 91. Kol διαβὰς τὸν Ἕβρον ποταμὸν] Foedum pro-. 
fecto mendum: Hebrum Thraciae fluvium in Illyriam transfert hic 
locus. Íta non scripserat proculdubio Diodorus. Lege confidenter 
ΖΔῖρῖνον, qui necessario transvadandus erat Cassandro, ut in regio- 
nes Glauciae subiectas penetraret ex Apolloniatum regione, unde 
proficiscebatur. Parw. Quaeramus amplius de isthoe lllyridis He- 
"bro: nisi quis Zpsum haud procul Epidamno, quem tramittere ex 
Apolloniatum finibus profectus Cassander debuit, esse putet. Dri- 
zus Palmerii longius abest, nec spernendus tamen. WESss, 


371.25. Eic Kov] Eic KG L.XIIL, 69. At vide not. in 
L. XVII. 27. WEss. 
.. 311. 28. Κάσσανδρος δὲ] Verius " Acavógoc ob L. XVIIL 
'39. et XIX. 62. Quém vero Prepelaum adpellat, is ΠΙοέπελλος 
est huius libri cap. 64. scribentium peccato, quo et [140/1206 et 
᾿ΜΠερίλαος confundi solent. WESss. 

371. 34. Περὶ ᾿'Κάπριμα τῆς Καρίας] Feliciores Capri ima 
dista eruent: mihi ignotà sunt, “Ὑλάριμοα, Cariae notiora sunt, nec 
eadem propterea. Vid. ad Hieroclis Synecdem. p. 688. Wkss. 


372. 50. ᾿Ενεδρεύειν τοὺς περὶ Πτολεμαῖον] Tametsi prae- 
cesserit cap. 68. ἀπέστειλαν ἐνεδρεῦσαι τοῖς πολεμίοις, non se- 
quor libros, in quibus τοῖς inest. Vulgatum enim ili nihil con- 
cedit. S. Lucas Evang. e. XL 54. ἐνεδρεύοντες αὐτόν. Iosephus 
.de bello L. 1f. 21. 3. ἐνεδρεύοντες Πτολεμαῖον τὸν ᾿“ἡγρίππα. 
Appianus Civil, Belli L. HI. p. 881. καὶ τοὺς ὀλίγους ὃ “]ολαβέλ- 
λας ἐνεδρεύσας. Maec sufficiunt: nam ut ex Diodoro, cui saepe 
placet, loca stipem. necesse non est. Wzss, 

372. 63. Γεγονὼς ἔτη δύο πρὸς τοῖς εἰχοσιν] Eadem Plut. 
Demet. p. 891. A. et App nparap. p. 196. Wzss. 


372. 80. Συσκευαζόμενον τὰς n0X εις] Sic de eodem Ága- 
thocle L, XIX. 102. διανοούμενος καὶ ταύτην τὴν πόλιν Gvoztu- 
ἀζεσϑαι. Et iterum cap. 106. Adde Demosthenem Or. de Cher- 
son. p. 54. et quae ibi Critici yeteres. WESS, 

373. 98. Merà τὴν πρὸς ᾿ντίπατρον μάχην ete] Vide 
L. XVIL 63. Videntur Spartani τοὺς τρέσαντας, ita vocare 80- 

20 * 


308 . ANNOTATIONES 


lebant omnes, qui ex praelio re male gesta aufugerant, ignomi- 
niae nota, quam leges irrogabant, liberasse, invito tamen Acro- 
tato. Prudentius simili in re versatus est Agesilaus, referente "n 
in vita Plutarcho, et maculae id genus describente p. 6 12. E 
WESss. 

373.92. Πληγάς τε ἐνεφόρησαν] Veneto Codici laus instau- 
rati debetur loci. Xiphilinus, ut alios mittam, in Nerone ἸΙἸούλιος 
οὖν τις ἸΠ]Πουντανὸς — προσέπεσέ τε αὐτῷ xa πληγὸ ἃς πολλὰς 
ἘΝΕΦΟΡΗΣΕΝ. WESS. 

378. 1ὅ. [Καὶ τὸ τῆς οἰχίας σχῆμω προσέπεσϑαι εἰο.}. Mi- 
rum, ni initium ultimi verbi ansam librariis dederit omittendi τοῦ 
προσενόουν»" quod alii bene servarunt, in hoc vitiosi, quia προσέ- 
πέσϑαι neglexerunt. Scribe προσ ξταδ ας προσεγόουν. et hians 
oratio Tg progredietur. Wrzss. 

373. 30. "ríos ] 'dvaoot Leid. satis Attice. Vid. 
Thom. Magistrum in ᾿Ζνάλωσα. WESS. 

Iid. “Τὰ ὰ μὲν πολιτευόμιενος 1 Interpres, quasi κακῶς πολι- 
τευόμενος esset, Latina adornavit. Ego vero longe praeferrem ex 
scripto Peiresciano πολυτελευόμενος seu πολυτελούμενος, si de 
vocis usu res certa foret. Contra enim se ponerentur διαγοσφιζό- 
μέγος et πολυτελούμενος elegantissime, et altero magnificus appa- 
ratus, altero peculatus, quo utroque reditus dilapidarit Aerota- 
tus, indicaretur. At verbum istud ostendi mihi cupio. Putes eru- 
ditissimum Valesium id ubi ubi reperisse: nam Excerpt. p. 124. 
τὰ μὲν πολυτελευόμενος. non ut vulgo, inquit, πολιτευόμενος: 
egregia emendatio. Simus itaque hoc Catone contenti. WEss. 
1Πολυτελέσασϑαι sic dixit Diogenes L. X. 11. p. 609. 

373. 42. Ζιῇρεν. εἰς viv “ακωνιχὴν»}" Reliqua viri fata ex- 
sequitur Pausanias L. III. 6. et VIII. 27. p. 656. Wess. 

374. 51. Καϑάπερ zgovn$oyov] Foedere, quod cum 
Timoleonte sociaverant, ommes Graeci nominis in Sicilia urbes 
Poeni liberas reliquerant. Vid, L. XVI. 83. Quare aut priora 
tempora respiciunt haec, aut urbes eas contra pacta suae iterum 
ditioni adiecerunt. WEss. 

374. 70. IILacvizjv μὲν φρουρὰν ἔχουσαν etc. ] Ph. Clu- 
verius Ital. Antiq. L. IL. 15. p. 772. Πλειστινὴν corrigebat ob 
Livium: sed nondum certo constat Plestinasi Marsorum et Piistzam 
Samnitium eandem fuisse: adde Plistiam in manu exaratis Livii 
libris Plisticam scribi, quod non esse de nihilo pulere monuit Ce- 
leb. Io, Fr. Gronov. ad L..IX. 21. Wess. Πλειστινὴν probarunt 
suo etiam adsensu Scaliger et Is, Vossius. Ipcw in Add. 

374. 74. “Ρωμαίων Σατιχόλαν πολιορκούντων] Interpres 
dum Satriculam oppugnant Romani: quod idem ille Cluverius 
Ital, Ant. L. IV. p. 1184. inprobat: Saticolam enim urbem istam 
cum Graecis tum Latinis dici; quod verum. Livium adi dicto lo- 

co et Stephanum Byzantinum voc. Σατίκολα. WEss. 


IN LIB. XIX. CAP. 70. — 73. 309 


374. 90. Κόϊντον Aw» ἵππαρχον] «““ὕλιον pro Av 
Scribendum Tabulae Capitolinae monent, tametsi Aemilium edti 
Livius. πον. Kótvrov z4vAwv ] Accedo Rhodomanno. ᾿Ὥλιον, 
quod quibusdam in libris, Car. Sigonius probavit, dictum arbi- 
tratus, quomodo Claudium et Clodium, plaustrum ae plostrum 
efferunt ad Livii L. IX. 22. At Ant saepe Noster, nunquam 
ὮΩλον aut"QAiov scribit. WEss. 

374. 92. Περὶ τὰς χαλουμέγας imr τὴν Livius ita L. 
IX. 23. obviam itum hosti, atque ad LauTULAS ancipiti proelio 
dimicatum est. Tum, invenio apud quosdam , adversam eam pu- 
gnam Romanis fuisse, atque in ea cecidisse Q. Aulium magi- 
strum equitum. Unde conficitur, quod et in mentem Ph. Cluve- 
rio venit It, Ant. L. III. p. 1012. 2Z«vzóXac melius esse. Certe 
Latinae originis si oppidi hoc vocabulum sit, quod mihi nondum 
liquet, Lautulue praestabunt. Vid, Cl. Arn. Drakenborchium ad 
Livii L. VII. 39. Mox 2 ὑπέστη τῷ πλήϑει praeferrem. Wrzss. 

374. 95. Méóvoc. ὑπέστη τῷ τε τελήϑει] Υεὶ τότε legendum, 
vel τῷ. Nam verbum ó ὑπέστη etiam dativum regit, Rrop. 

375. 2. ?4noixlay d ξέπεμψαν elc 7 tovxsoíay πόλιν Mutuo 
Sibi auxilio fuerunt schedae veteres: quod unis deerat, alterae ex- 
pleverunt. Quin H. Stephanus in Codd. suorum aliquo id reperisse 
videtur: namque inter operarum peccatum vulgatum zefert. Sed 
Livium audi L. IX. 26. Eoque ira processit, ut Romae quoque, 
quum de colonis mittendis Luceriam consuleretur senatus, multi 
delendam urbem censerent. — Vicit tamen sententia ut mitte- 
rentur coloni. Sic ille, verum Coss. M, Poitelio et C. Sulpicio, 
eaque parte Nostro minime consentaneus. .Ζουχερίαν Diodoro red- 
diderunt Is. Casaubonus in Strabon. ἢ, VI. p. 435. et Ph. Cluve- 
rius Ital, L. IV. p. 1215. et ΠῚ. Scaliger. ad libri sui oram. WESS. 

375. 7. DÀ καὶ τοὺς μετὰ ταῦτα εἰο.] Claudicabit ora- 
tio, nisi ἀλλὰ κατὰ τοὺς sive cum H. Stephano xoi κατὰ τοὺς 
rescripseris. Vitium ftequens et ex scribendi conpendio natum. 
Vid. Coteler. Monum. T. il. p. 589. In Leontio Act. 4. de sectis 
p. 462. non multum dissimile reperies: τοὺς χρόνους γὰρ ἐχεί- 
ψους, βασιλεὺς εἷς ἦν ἐν “Ῥώμῃ; καὶ εἷς ἐν Βυζαντίῳ editur vul- 
go. Quanto melius in scripto Vossiano: δύο γὰρ ἐγίνοντο χατὰ 
τοὺς χρύνους ἐχείνους βασιλεῖς. εἷς ἐν Ρώμῃ et veliq. Sed sunt 

- hoc de genere plura isto bonae frugis in libello, de quibus alias. WESS. 

375. 12. Πϊάρχος Πόπλιος] Ποιτήλιος pro Πόπλιος. Rnon. 
Vid. Livium eum nota Sigonii, et F astos Pighii ad ann. cpxxxix. 
Wzss. 

375. 14. Καλλαντιανοὶ κατοικοῦντες iv τοῖς ἀριστεροῖς 
etc. ] Non muto, quantumvis L. XIV. 37. de Salmydesso auctor, 
οὗτος δ᾽ ἐστὶ μὲν ἐπ᾽ ἀριστερᾷ τοῦ Πόντου. Eodem enim redit 
et diserte Strabo L. XIL. p. 816. A. χαλεῖται δὲ τὰ “ΡΙΣΤΕΡΑ͂ 
τοῦ Πόντου Θρᾳκιχά. Ceterum Ἰαλλατιανοὶ semper appellandi 


310 ΟΠ ANNOTATIONES 


erant urbis Callatidis sive Callatiae incolae, ut dixi ad Anton. 
Itiner, p. 227. Confer. L. XX. 113. Wess. 


315. 43. ᾿“πέσταλκεν — ἐπὶ βοήϑειαν τοῖς ΪΚαλλαντια- 
voic] Quod in pr. Reg. erat βοηϑήσων τοῖς KaAA., conmodius for- 
tasse videbitur, nec d tamen. Sive enim ἀπέσταλχε τοῖς [αλ-- 
λατιαγνοῖς. seu βοήϑειαν τοῖς αλλ. artissime iunxeris, verbo- 
rum ordo nihil habebit insolens. Regunt saepenumero utroque ir 
sermone verbi sui casum substantiva, estque geminum huic L. XVI. 
21. χαὶ τῶν συμμάχων — ἐπὶ τὴν βοήϑειαν τοῖς Βυζαντίοις 
τρεπομένων, Alia si desideres, ecce tibi Dionysium Ant, Rom. L. 
I. p. 8. xci πολιτείας μεταδόσει τοῖς μετὰ τοῦ γενναίου ἐν πο- 
λέμῳ κρατηϑ εἴῖσι. Arrian, vof. Ae. L. Le. LT p. 29. μῆνιν 
Πριάμου παραιτούμενον τῷ Νεοπτολέμου γένει. Plautum Amphit. 
1..1.12. Opulento homini hoc servitus dura est. Et Mercat. 1I. 
11. 37. Filius quam advexit matri ancillam suae. Sallustium Ca- 
til. e, 39. Quod neque insidiae consuli procedebant. Haec suffi- 
ciunt. Adde tamen Cel, Iac, Perizon, ad Sanctii Minerv, L. IV. 4. 
11. Wess, 

376.47. Περὶ τὸ καλούμενον ἱερὸν κατεστρατοπέδευσεν ἢ 
Fanum erat ad ipsum Ponti os in continente Asia, ah Europa sta- 
diis ferme xi1 disiunctum, Docet praeter alios Polybius L. 1V. 39. 
et Noster L. XX. 112. Vide quae de eo copiose satis scripta nu- 
per sunt ad S, Petiti Conment, L. L. Attic. L. V. Tit. 4. ν. 503. 
Wess. 

376. 52. Παραγενόμενος δὲ ἐπὶ τὴν -- ὑπερβολὴν] Saepe 
de itinere per ipsos montium vertices ὑπερβολὰς τοῦ ὄρους Stra- 
bo; veluti L. IV. p. 313. B. ὥστε τὰς δὲ αὐτῶν ὑπερβολὰς τοῦ 

ὄρους πρότερον οὔσας ὀλίγας - νυνὶ πολλαχόϑεν εἶναι καὶ 


ἀσφαλεῖς. Adde ibid. p. 315 . B. et L, VII. p. 449. A. Wrss. 


376. 65. "EZ ἔπεμψε Τελεσφόρον] Haud scio an idem sit 
Telesphorus, quem provinciarum olim praefectum Lysimachus, 
quod Arsinoen suam, crebrius vomentem, hoc ambigui soni versu 

Kaxdv κατάρχεις τήνδε ΠΠοῦσαν εἰσάγων 


perstrinxerat acute, caveae inclusum circumferri excruciatumque 
interfici iussit, Athenaeo L. XIV, 1. p. 616. et Plutarcho de Ex- 
sil. p. 606. B. testibus. Nam quod Antigono cum maxime militat, 
id nihil ofüicit, Deseruit eius dein partes, aliis sese adiuncturus 
infra cap. 87. Wess, 

376. 92. Πάλιν ἐπελϑὼν ὃ Φίλιππος — ἐν οἷς ἦν wol 
«“Ἰακίδης Cassandri frater Philippus erat, qui praelio ad Oenia- 
das cum Áeacide congressus eundem superavit vulneratumque in- 
terfecit, Operae Eon Pausaniam audire, γενομένης. δὲ Φιλίππου 
τε ἀδελφοῦ Κασσάνδρου καὶ «Αἰακίδου μάχης πρὸς Οἰνιάδας, 


«Ἵ᾽ακίδην μὲν τρωϑέντα κατέλαβε EE. οὐ πολὺ τὸ χρεὼν lib. 1. 
TI^p 27 WEss. 


IN LIB, XIX. CAP. 73. — 76. 31l 


977. 2. Κάσσανδρος ὃ τῆς “σίας κυριεύων} Lege τῆς Ka- 
οἰας. ut supra-p. 704. (cap. 62.) τὸν τῆς Καρίας σατράπην 
Κάσσανδρον. PALM. Bene Palmerius. Addidisset" 7/60»0goc Ca- 
riae huic praefecto fuisse nomen, suus huic loco color redisset. 
Vid. not. in ἢ. XVIII. 39. Wess. 


377. 10.- Kat Σέλευκον] Non videtur de nihilo eorum Codd. 
scriptura, in quibus καὶ Κάσσανδρον. Fortasse lectum olim utrum- 
que fuit, ut amicitiam eum Ptolemaeo, Seleuco et Cassandro, quam - 
prius coluerat, missis legatis instauraverit. Vid. libri huius cap. 
68. WEss. ὁ 

377. 22. Πλὴν τῆς ἄκρας] Vide L. XX. 27. et Strabonem 
L. XIV. p. 963. Wess. 


377. 25. "Eni τὴν Ἴασον πόλιν ἐχπεμφϑεὶς etc.] Pleri- 
que"7ac00v, cuius cives in numis Z2CCEIZ, adpellant, nec 
tamen omnes, sicuti ad Hieroclis Synecdem. p. 689. ostensum 
fuit. At id leve. Quae sequuntur ἠναγκάσϑη προσϑέσϑαι τοῖς 
περὶ ' Aviíyovov, Interpres ad Ptolemaeum retulit, tanquam is cum 
Antigono se coniungere sit coactus: qui quidem Antigoni cum dux 
fuerit et fratris filius atque ab eodem ad Iassum occupandam mis- 
sus, in aperto utique est, id parum procedere. Lege ἠνάγκασε 
ταύτην προσϑέσϑαι etc. urbem eam partibus Antigoni se ad- 
iungere coegit, et clara omnia erünt. WEss, 


377. 47. ᾿Επέπλευσαν — καταφρονοῦσι τοῖς πολεμίοις 1 
Erunt fortasse, qui χαταφρονοῦντες τῶν πολεμίων maluerint ex 
Reg. pr.; ego aliud censeo, et a vulgato non deflecto, quippe gestae 
rei satis congruo, WESS. 


378. B7. "-Mrrsoroorontüsóoevro — περὶ Κίνναν πόλιν] 
Urbis Cinzae nulla apud Livium in anni huius historia, nulla apud 
alios, quod rescire quitum est, mentio recurrit. Id Philippum Clu- 
verium inpulit, ut de Luceria cogitaret Ital. Antiq. L. IV. p. 1212.) 
cui, nisi aliud Codd, scripti imperaverint, accedere non possum. 
Nam et nihil fere conmune habent ΚΙΝΝΩ͂ et. / 20YKEPLA, et 
praefert Italicum. quid Cinna, ex nobili Corneliorum familia haud 
ignotum. Livium quod attinet, eius dissensus morari neminem de- 
bet, in gestis huius anni rebus diversos annales secuti. Ipsum adi 
L. IX, 24. et seqq. Fors ergo Cinza obscurum in Samnitium fini- 
bus oppidum fuit, Wrss. 


378. 68. Γάϊον Πάνιον] Iw Maoíwov et Maáoxov 
Φόσλιον ἵππαρχον. πον. Γάϊον Παίνιον Ita scripsi ex Sigo- 
nii, «oír citantis ad Livii L. IX. 26., codice: cetera, etsi ἃ 
Rhodomanno bene correcta sint; non audeo mutare. Liquet autem 
hine et ex Tabulis Capitolinis, Dictatorem C. Maenium rei in Cam- 
panos gerendae, non quaestionis in eos exercendae caussa fuisse 
diecum. Livius alios secutus annales dissentit, WEss. 

378. 77. Αὐτοὺς ἀνεῖλον] Itaque sive timore eius, seu 


312 ANNOTATIONES . *: 


conscientia , Calavios, Ovium Noviumque , (ea capita. coniura- 
lionis fuerant) pr iusquam nominarentur apud dictatorem, mors 
haud dubie àb ipsis conscita, iudicio NR hactenus Livius 
dicto loco. WEss. 

978. 82. T'éioc Ἰούνιος ἢ Supplé Donee ex Livio. (b. IXi 
98.) Licet has vices rarissime annotet. Distiagn,. brevitati suae 
gratificans, Ruop. 

378. 85. Παρμενίων ΠΠιτυληναῖος ἢ Éonelle Παρμενίδης 
ἹΠςτυληναῖος , duod. eodem redit. WESs.... . 

378.806. Στρατηγὸν Πολέμωνα Quis fuit ille Polemo, Me 
quo Diodorus solus meminit? Nullus profecto. Lege ex biben 
Πτολεμαῖον, ut infra hac eadem pagina et infra p. 742. (L. XX. 19.) 
Parw. Nullus dubito, quin verum assecutus sit vir eruditissimus. 
Piolemaei, ducis ze et eiusdem. ex fratre nati, in his rebus 
frequentissima recurrit mentio, Polemonis, nisi sicubi illum, loci 
possessione everterit, ut hoc et seq. capite, nulla. Supra vide cap. 
57. WESss. 

uro 98. Kol τὰς ἐξ "oso γαῦς ] Legendum esse ὌΡΝΙΣ 
(licet "ἢ ρου non solum sit in excusis anibustiam. codicibus, sed 
et in scriptis) ex initio huius paginae ac sequentis apparet. STEPH. 

379. 99. Koi τειχίσας τὸν “Σαγονέα) Τὸν Σαλγανέα; quae 
Stephauo urbs est Boeotiae. Ruop. In margine adscriptum est XoÀ- 
povéco , utrobique male. Lege XaAyavéa. "Est enim ὃ Σαλγανεὺς 
urbs Boeotiae, de qua Dicaearchus, Strabo, Livius, Stephanus et 
alii. Parw. Kol τειχίσας τὸν Σαλγανέα] Instaurayi urbis nomen,, 
eoque fidentius, quod virorum doctorum coniecturae et discordes 
(οὐ. εὐ ναο huc ducerent. In Ptolemaeo L. III. 15. neglecta 
una litera. «Σαγαγεὺς. quod librariorum. peccatum ; sicuti et hoc 
ipsum corrigendum monuit Abr. Ortelius. Wzss. 

379. 12. Ἢ τῇ βασιλείᾳ BorSv ὑπὲρ τῶν olxelov ete.] 
Prima fronte videtür restitui posse hic locus addito duntaxat ver- 
bo coniunctivi modi ánte vel post ἀγωνίσασϑαι. Sed erit “Ἵντίγο- 
voc nominativus participii βοηϑῶν, quum potius debeat esse K&o- 
σανδρος: meo quidem iudicio: quare lectionem margini adscriptam 
huic praefero, orationem ἀναχόλουθον esse dicens, et quum prae- 
cessisset, j μένοντος Κασσάνδῥου ntgi τὴν Εὔβοιαν. sequi de- 
buisse ἢ τῇ βασιλείᾳ βοηϑοῦντος. Sed in priore loco post évov- 
τος Κασσάνδρου subiungitur αὐτὸς καταλάβῃ. videlicet 6 ντί- 
γογος. at in posteriore, quum et participium ad coniunctivus ad 
eandem personam ferantur, dicere non potuit ἢ τῇ βασιλείᾳ βοη- 
ϑοῦντος ἀποβάλῃ. ideo dixit ἢ. τῇ Becu. eq βοηθῶν ἀποβάλῃ. 
ΞΤΕΡΗ, Hie enormis ἀσυνταξία est: cui scholion marginis quidem 
mederi ,' scd nimis violenta castratione, conatur. Quid? si βοη- 
S'oUvra scribas, et post Κάσσανδρον restituas ἀναγκάσῃ; Ruop. 
Recto quidem decurret tenore Diodori oratio, si-monitori Rhodo- 
manno suffrageris 'eiusque laudaveris medicinam: | at ea violen- 


IN LIB. XIX. CAP. 77. — 79. 313 


tior est atque omni schedarum veterum patrocinio caret. Res'se- 
cius in H. Stephani habet&expositione, cui et Codd. auctoritas pon- 
dus addit, et Graecorum sáepe ex usu ordinem verborum varian- 
tium consuetudo. lllam ergo amplector, cetera lectori integra re- 
linquens. Wxss. 

379. 15. Πλείσταρχον μὲν ἀπέλιπεν ἐπὶ τῆς — qoovoüc] 
Cassandri frater Plistarchus fuit, de quo Pausanias L. I. 135. et 
Plut. Demetr. p. 903. plura: Wzss. 

379.31. “Ζιέδωκε — κατὰ πόλιν εἷς τὴν χειμασίαν ] γιά. 
alL. XV.38. Novi probeilllust. Scaligeri decretum in Act. Liter. 
Schurzfleischii p. 27., quod sermonis usu non firmari animadverto. 
Eece tibi Polybium Excerpt. p. 1421. σὺν δὲ τούτοις xoi πλείους 
ἑτέρους ἐξηρίϑμηται ICAT/4 T10-4TN ὀνομάζων. ubi κατὰ πό- 
λιν, citra. controversiam est ex singulis oppidis. Adde Ioseph. L. 
H. B. L cap. 10. 8. πάντων γὰρ τῶν ὑποτεταγμένων ἐϑνῶν 
KATA IIOA4IN συγχαϑιδρυκότων τοῖς ἄλλοις ϑεοῖς zal τὰς 
Καίσαρος εἰκόνας. Et Basilium M. de Spiritu Sancto c. 7. χατά 
τὲ χώραν xal ICAT.4 ΠΟΑ͂ΙΝ ταύτῃ κέχοηνται τῇ φωνῇ. Sed 
desino: quae alias conduxi, abunde sunt. WEss. 

379. 43. ᾿Ἐπίχαιρος γὰρ 7 πόλις ἐστὶ ete.] Ad Graeciae 
principatum retinendum Chaleide nihil poterat esse opportunius. 
Philippus, .Persei pater, propterea tam inter τὰς πέδας τῆς “Ελλά- 
δὸς sive Graeciae conpedes non inmerito numerabat apud Po- 
Iyb. L. XVII. 11., Livium L. XXXII. 37. Plut. Flamin, p.374. 
D. Mox Πολέμων rectius Πτολεμαῖος erit. WESS. 

380. 62. Koi τῶν Ὀπουντίων τὰ Κασσάνδρου qoovoov- 
τῶν] In his nihil est quod offendat. Si qui tamen cum Reg. 1. 
sentire malint, fruantur arbitrio suo. WESS, 

380. 85. Καὶ τὸν τῆς Ksoav(ac δυνάστην] Margini adscri- 
ptam lectionem comprobare videtur locus quidam p. 705., in quo 
nomen idem legitur, sed cum vy. lbi autem cum Ztzgvvvía copu- 
latur non ZZazi9íc sed “άπιϑος. Pro quo secundum Stephanum 
“1ἀπηϑὸος scribendum fuerit per ἡ. Nam illi “Ζάπηϑος urbs est 
Cypri, "anion Thessaliae. Apud Strabonem (L. XIV. p. 1001.) 
Scriptum est zZuzoJoc. STEPH. 


..380. 86. Τὸν τοῦ ἸΠαλιέως] Si hoe non est parentis Sta- 
Sioeci proprium, ut τὸν τῶν lMagiéo , scilicet βασιλέα: legam, 
certa ratione adducor. Est enim ἤ͵άριον (pro quo alibi Π]άριος 
perperam in historia nostra legitur) urbs Cypri, cuius gentile /Ma- 
ριεὺς , ut Stephanus docet. Ideo haud scio an non supra p. 705. 
A. legendum sit Π͵αριέων pro ZMavéov, Mariensium non. Ma- 
nensium: quorum idem Stasioecüs rex ibi nominatur. Ruop. Non 
repeto, quae de Lapetho et Mario, Cypri oppidis, scripta superius 
sunt ad huius lib. c. 62. Wxss. 


381. 93. Ποσίδειον καὶ ποταμοὺς Καρῶν  Νοῇ memini 


314 . AANNOTATIONES. . 


Ποταμοὺς Καρῶν alibi legere. Flumen Syriae Καῤῥὰ est in Ste-: 
phani Καῤῥδαι. a quo id Mesopotamiae €.ppidum. nomen indeptum. 
fuisse ait. "Sed id ab ora Syriae superioris maritima, de quà heic 
loci, aberat longius. Posideum non obscura Syriae urbs erat pro- 
pe Orontis ostium ex Ptolemaeo L. V. 15. atque aliis. Ipse auctor 
eius conmeminit Excerpt. Peirescian, p. 378., ubi prave nunc 
lioídior. WESS. Ἂν w^ 
381. 12. Σταϑμοὺς εἴκοσι καὶ éaoooac] Quidam mansio 
nes reddunt; de quibus lege Herodotum (L. V. 53.) ubi singulis 
cL stadia tribuit, quae quinque milliaria Teutonica, demto qua- 
drante cum duobus stadiis efficiunt. Stathmi igitur XXIV consti- 
tuunt cXi1 milliaria cum dünidio, si XxXII stadia pro uno milliari 
acceperis. πον. Herodotus non dicit σταϑιμὸν aequare CL stadia, 
sed diurno itinere totidem stadia posse absolvi: nec longe tamen 
ab isto intervallo afuisse videtur. Graeci saepe itinera σταϑμοῖς; 
ut Latini castris metiuntur. Noster quidem certe L. XIV. 29. 
σταϑμὸν de diurno itinere accepit. Nam quod apud Xenophont. 
^ dvafl. Ll. IV. p. 265. de Graecis ἐντεῦϑεν ἐπορεύϑησαν διὰ 
Χαλύβων ΣΤΑΘΊΠΟΥΣ ἑπτὰ legitur , id ipse expressit 07490» 
ἐν ἡμέραις ἑπτά. Unde manifestum est, citatissimo itinere. usum 
fuisse Antigonum, qui vi diebus σταϑμοὺς sive mazsiones XXV 
percucurrerit. Mallem autem in praecedentibus ἐξ ἡμέραις, etsi non 
nesciam, quid vulgato patrocinetur. WEss. i 
381. 28. Περὶ τὴν παλαιὰν Γάζαν τῆς Συρίας] Mirum est 
Gazam hie semel iterumque παλαιὰν adpellari, et Παλαιγάζαν in 
Dexippi fragmento apud Syncellum Chronograph. p. 266. Fuitne 
duplex olim Gaza, uti Tyrus et Palaetyrus? lta puto. Vide or- 
dinem rei gestae. Ptolemaeus castra metatur ad Palaegazam: ean- 
dem in urbem suas copias coegit Demetrius, Pugnatur. Victus abit 
Demetrius, retroceditque cum equitibus ordines servantibus Gazam 
usque: mox ubi sub solis occasum Gazam praeteriisset, equitum 
aliqui in urbem se, res suas ablaturi, recipiunt, et ab insequente 
Ptolemaeo una cum urbe capiuntur. Haec cap. 84. Quae quidem, 
nisi plane erro, ita conparata videntur, ut Palaegaza et Gaza 
diversae sint censendae, nec longo tamen intervallo disseptae. 
Putares Παλαιγάζαν eam esse, quam Alexander expugnatam ever- 
tit, quoniam de illa Strabo L. XVI. p. 1102. A. χατεσπασμένη 
δ᾽ ὑπὸ ᾿“λεξάνδρου, καὶ μένουσα ἔρημος, eversa ab Alexandro 
Gaza est, manetque deserta. Verum obstat situs, qui nobilissi- 
mae Gazae, quam Alexander occupavit, idem mansit: habent 
praeterea ultima Strabonis verba plurimum diflicultatis; neque 
enim verum est, quod et viri docti dudum viderunt, Gazam post 
Alexandri tempora desertam durasse. Diodorum, quem illi ne- 
glexerunt, advocabo. Refert huius lib. cap. 59. Antigonum Zop- 
pen et. Gazam , quod dicto audientes non erant, pugnando ce- 
pisse. tum eamdem Gazam a Ptolemaeo fuisse subactam eap. 84.. 


IN LIB. XIX. CAP. 80. — 83. 315 


eumdemque principem loppen, Samariam et Gazam, adventante 
maximis cum copiis Antigono, destruxisse, infra c, 93. Haec, 
alia ut mittam, Strabonis ista χαὶ μένουσα ἔρημος. sollicitant ve- 
hementer, paeneque efüiciunt, ut cum Palmerio adscititia autumem, 
praesertim quoniam Xylander vertendo eadem praeteriit. Utcun- 
que id ceciderit, persevero ea in opinione, duplicem fuisse Ga- 
zam, proboque illa Hieronymi de Loc. Sacr. vehementer, «ati- 
quae civitatis (Gazae) locum vix f'undamentorum praebere vesti- 
gia: hanc autem, quae nunc cernitur in alio loco, pro illa, 
quae corruit, aedificatam, Adi nunc ad S. Lucae A. A, cap. VIII. 
26., ubi de Gaza αὕτη ἐστὶν ἔρημος; et hanc Palaegazam , mis- 
sis eruditorum fluctuationibus omnibus, intellige. Habet de du- 
plici Gaza Palmerius etiam Exercit. p. 85. nonnulla, quae, ut 
alias fortasse ostendam, consistere non possunt. Vid. et not. in 
Antonini Itiner. p. 151. Wrss. 


381. 36. Kaízso νέος ὧν παντελῶς] Annis xxi non maior. 
Confer supr. e. 69. WEss. 

382. 50. 7οῦ τε πατρὸς ἤδη yeymooxoroc] Suidam haec, 
et quae consequuntur, exscripsisse in Ζημήτριος, L. Kustero mi- 
nime latuit. WEss. 

382. 53. Ἔτι δὲ κεχοσμημένος ὅπλοις βασιλικοῖς 1 Mera 
παραδιόρϑωσις est Reg. 1. scriptura: vulgatam Suidas quoque 
tuetur. Erat Demetrius ἰδέᾳ καὶ κάλλει προσώπου. ϑαυμαστὸς καὶ 
περιττὸς: omnemque fictorum et pictorum artem frustrabatur, Plut. 
Demet. p. 889. D. teste, Astris propterea et soli, astrorum pul- 
cerrimo, conparatur in Ithyphallico carmine apud Athen. L. VI. 
15., sicuti probe monuit magnus Animadyversor. Conf. infra L. 
XX. 93. Wrss. 

382. 77. Καὶ πλαγιοφύλακας τὰς ἴσας] Scio φύλαχας et 
φυλάκους veteres subinde probasse, decretumque Eustathii in Ho- 
mer. p. 13635. illa de re, nec hic tamen recipio. Superius cap. 28. 
πλαγίας φυλαττούσας ἔξω τοῦ χέρατος ἴλας nuncupavit. WEss. 

383. 10. Ἔταξαν δὲ ἐπὶ τοῦ κέρατος τοῦ τῶν etc.] Scribe 
ἐπὶ τοῦ κέρατος τούτου τῶν ἵππ..» ut post pauca προέταξαν τοῦ 
κέρατος τούτου χαὶ τὰ ψιλικά. WESS. 

383. 13. Κομίζοντας χάρακα σεσιδηρωμένον Sollemne 
ad beluarum equitumque inpressionem inpediendam inventum erat 
κατασπεῖραι τριβόλους σιδηροῦς ἢ σανίδας ἐιιβάλλειν xevrgatüc, 
nti Plut. in Apophthegm. p. 200. B. loquitur. Relege quae dicta 
ad L. XVIIL 71. fuerunt. Wess. 

383. 34. Κατὰ δὲ τὴν δευτέραν ἐπιστροφὴν] Nihil moveor 
illorum Codd, imperio, haec qui mutant. 'Tritum est in Graecorum 
militia ἐπιστροφῆς vocabulum apud Aelianum Tact. c. 31., di- 


cunturque ἐπιστροφὴν z:0t£(09'04 , qui in hostem iterum sese con- 
vertunt. WEss. 


316 ANNOTATIONES 


383. 51. Τινὰ uiv αὐτῶν περιεπείροντο] De verborum 
structura dictum supra L. V. 8. fuit. Wkss. vip 

384. 60. " Anoaxrov ἐποίει τὴν βίαν αὐτῶν] Si ἡ τοῦ χά- 
ρακος πῆξις praecederet, nihil hic quidem salebrosi foret. Nunc 
verba consideranda, ac si dictum τοῦ “Πτολεμαίου --- προεωρα- 
μένου fuisset, quod praeter morem Diodoro atque aliis haud acci- 
dere, notum est. Vide hoc L. XIX. 96. τῶν δὲ περὶ ᾿““ϑήναιον 
xavyóge, φάσκων — vm αὐτοῦ etc. WEss. 

384. 88. ΖΔιελϑὼν σταδίους ἑβδομήχοντα xol διακοσίους Ἶ 
Usus his est Cel. H. Relandus Palaestin. 1..ὄ {Πς 14. ut quantum Gaza 
ab urbe Azoto afuerit, demonstraret: non,male quidem ille, quam- 
quam revera intervallum indicatur, quo Palaegaza et Azotus dis- 
septae erant. WEss. 

384. 96. Ἔπεσον μὲν πλείους τῶν πεντακοσίων] Haec sana 
praestare nolo. Caesorum numerus pro cladis eius magnitudine et 
multitudine captivorum minor est. Puto fuisse πλείους τῶν πεν- 
τακισχιλίων, quem numerum Plutarchus edit in Demet. p. 891. A. 
ἐσφάλη περὶ πόλιν Γάζαν ἡττηϑεὶς (Demetrius) ὀχτακισχιλίων 
ἁλόντων χαὶ πενταχισχιλίων ἀποϑανόντων. Ut ut erat, in tem- 
pore pugnatae huius pugnae egregie Diodoro convenit cum Castore 
Chronographo apud loseph. L. I. C. Ápion. c. 22. p. 455. Wrss. 

. 385. 7. Καὶ συνθέμενος πάλιν πρὸς αὐτὸν ] Ordo sermo- 
nis πρὸς αὐτοὺς expostulabat. At Diodorus ad unum transit Se- 
leucum, quem Babyloniae possessione everterat contra datam fidem 
Antigonus. Ceterum lustinus Demetrio privatum omne instru- 
mentum ac familiam a Ptolemaeo fuisse redditam, adiecto hoc ver- 
borum honore scribit. Noz se propter praedam , sed propter di- 
gnitatem inisse bellum; indignatum quod Antigonus devictis 
diversae factionis ducibus, solus conmunis victoriae praemia 
corripuisset L. XV. 1. Wrss. 

385. 11. Προσέταξεν ἐπὶ τὰς ναυαρχίας διελεῖν | Non au- 
deo citra Codd. auctoritatem τὰς ναυαρχίας configere: ingenue ta- 
men ut fatear, τὰς νομαρχίας scripsisse autor videtur. Omnis 
Aegyptus, uti notissimum, in Nomos sive γομαρχίας erat de- 
scripta: per quas praefecturas conmodius capti, ut custodirentur, 
distribui potuerunt, quam per navium, quod vulgata requirunt, 
praefecturas. Sed ea coniectura est. WEss. 

385. 14. ᾿Ἔπῃει τῶν χατὰ Φοινίχην πόλεων etc.] Cultius 
si autumaveris ex Reg. 1. ἐπήει τὴν κατὰ Φοινίκην, τῶν πόλεων 
et reliq., me adstipulatore uti poteris. Vulgatum tamen sedem tueri 
passus sum, quod et id patronos nancisci posset, WEss. 

385. 23. Σιδῶνα μὲν προσηγάγετο] Ineptus essem, de Si- 
done si conmentari instituerem : incidit tamen, quod ἀπροσδιόνυ- 
cov non videbitur. Appellatur urbs in losuae cap. Xl. 8. rv 
Ama, Σιδὼν ἢ μεγάλη. qui titulus urbis amplitudinem et ce- 
lebritatem describens interpretum quorundam animum advertit: 


IN LIB. XIX. CAP. 84. — 87. 317 


quaerunt nodos, ubi nulli sunt. Audiamus Rabanum Maurum L. 
ll. in los. p. 728. Tom. IX. Ampl. Collect, ed. Martene, vocat 
autem — etiam eo8, qui circa Sidonem mügnam sunt. .Ego qui- 
dem cum in locis Sidonis aliquotiens demoratus sim, nunquam 
comperi, duas esse Sidonas, unam mugnam, aliam parvam, 
quantum ad terrenum pertinet locum, "Ium xem ut expediat, alle- 
goriis et mysticis disputationibus absurdissime abutitur, quas tan- 
gere nolo. Vide vero quid Rabani ex verhis conficiat doctissimus 
libri editor ibid. i 668. Inter ália praeclara , inquit, quae plu- 
Tima huic operi inspersit, disces ( Lector) commorationem. eius 
nonnullam in | Orientis par tibus ; cuius nec Rudolfus, nec Tri- 
ihemius meminere. Sic enim habet in illa verba capitis XI. 8. 
usque ad Sidonem magnam. Ego quidem cum in locis Sidonisete, 
Atque haec Rabani peregrinatio referenda videtur. in iuveniles 
eius annos, cum necdum esset Fuldae magister, fortasse nec 
monachus , nedum abbas Fuldensis, aut ABE ENDE Mogun- 
linus. Ecquando ergo, liceat mihi rogare? Operae utique.pretium 
fuisset conmonstrare, Ludovici Pii, Lotharii et Caroli Calvi aetate 
Syriam et Palaestinam Christianorum ex Europa peregrinationibus 
adeo fuisse frequentatas, ut Rabanus Sidone aliquoties conmorari 
sine inconmodo quiverit. Sed quid circuitione utor et virum 
doctum ad incitas: urgeo? Nunquam de se Rabanus, etsi suo in 
libro, professus est ea. Codicem enim .ex sanctorum patrum. di- 
clis, in historiam lesu Nave sensu allegorico prolatis, uti ipse 
ad Fridericum , nostrae urbis olim praesulem, perscripsit, studiose 
collegit, et ea quidem religione, ut una cum pulvisculo, quod dici 
solet, ex Origenis in losuam Homiliis a Rufino Latina veste in- 
dutis, abraserit omnia. Contende utrumque opus, et nihil olim 
ex tripode verius pronuntiatum reperies. Quin ipsa illa, quae scri- 
benti ansam praebuerunt, verba Homil. Rufini XIV. in Ios. p. 430. 
ed. Paris. leguntur omnia. Id vero Theologo latuisse et Benedicti- 
no e S. Mauri societate mirarer profecto, ni vastam considerarem 
monumentorum, undique labore incredibili conductorum, molem, 
quae singulis aftentiüren animi curam negavit. Redeo ad Diodo- 
rum. Wtrss. 

.385. 29. ᾿Ελοιδόρησε qoprixóc] Sententiam non male ex- 
pressit Interpres gravissimis conviciis incessit, etsi odiosum quid- 
dam atque insolens designet vocabulum istud. Non me quidem fu- 
git M. Ant. Mureti in Aristotel, Ethic. L. I. 5. asperior contra Lam- 
binum disputatio, at ridiculum et sordidum ut ubique τῷ φορτιχῷ 
probissime congrueret, nunquam efficere potuit. WEss, 

386. 535 Tóc μὲν ναῦς — ἀπέδωκε] Non proscribo ἀπέ- 
δωκε, nec caussam video, cur ἀπέδοτο aliarum schedarum damnari 
debeat. Potuit Telesphorus accepto pretio naves hostibus vendere, 
potuit easdem Antigoni praefectis] reddere, "lacent monumenta, 
arbitriumque eligenti relinquunt. WEss. 


.318 . -ANNOTATIONES. 

386. 73. —— τὴν Κυλλήνην Supra vide huius lib. 
c. 66. Wrss. 

386. 78. “Ὑπὸ ᾿Αρυβίλου τοῦ nmowpba] Hune alii seripto- 
xes Arybban nuncupant. Magnus fuit avuneulus Alexandri Magni: 
Alcetas frater est Aeacidae, Vide R. Reineccium in Molossici 
regni descriptione. Ruop.. Lege 'ocuflov , vel: "AQg? 0v. nam 
utroque modo legitur apud auctores. Parw. Praestat ᾿“ρύμβου. 
Vide not. in L. XVI. 72. Erat Alcetas ingenio truci et iracundo, 
fueratque propterea a patre regia domo expulsus, Pausaniae hoc 
debemus L. I. 1]. Ρ' 21. Ἠπειρῶται δὲ ᾿Αλκέταν ἐπὶ βασιλείᾳ 
χατεδέξαντο: "Agvufov μὲν atoiBi dat ἀδελφὸν «“Ἵϊακίδου πρεσ-- 
βύτερον . ἀχρατῆ δὲ ἄλλως ϑυμοῦ, xai δι’ αὐτὸ ἐξελασϑέντα 
ὑπὸ τοῦ πατρός. WESSs, 

386. 84. Περὶ Κασσωπίαν πόλιν Duplicem Cassiopen, 
sive Cassopen maritimam et mediterraneam Ptolemaeus habet 
Τ,. 1Π..14., quarum hanc huius esse loci I. Palmerius arbitratur 
Graec. Veter. L. IL. 4. p. 266., me non invito. Altera illa medi- 
terraneae yidetur navale et portus fuisse. Keliquas Cassopiae urbes 
annumerat Demosthen, Or. de Halon. p. 52., neque multum refert 
Koeaconzíav scribas an Κασσωπίαν. Conf. Yatier Antod. p. 521. 
Wrzss. 

386. 93. Karéqvysv εἷς Εὐρυμενὰς 9. πόλιν "Hobipuféti 
KEurymenas 'Yhessaliae urbem in Magnetum finibus Scylax Peripl. 
p. 60. Stephanus ex Hecataeo et Livius L. XXXIX. 25. memo- 
raverunt. Diodorus Epiroticam ait, quam rem admiratione dignam 
profitetur Cl. Iac. Gronovius ad Stephanum. Mihi eadem non vide- 
tur, additoque πόλεως ᾿Ηπειρωτιχῆς titulo a Thessalica clarissime 
discerni. WESS. 

387. 13. Ὅτι τὴν φρουρὰν ἐκβαλόντες Vid. huius libri 
c. 78. WEss. 

387. 28. «Αὐτόν τε κατέσφαξαν καὶ δύο τῶν υἱῶν] In 
regnum redux sibi subiectos furibunde adflixerat. Καὶ τότε ἥκων 
(Alcetas) ἐξεμαίνετο εὐϑὺς ἐς τοὺς Ἠπειρώτας" ἐς ὃ νύχτωρ αὐ- 
τόν τε χαὶ τοὺς παῖδας ἐπαναστάντες ἔἕχτειναν Pausanias inquit 
L. I. 11. p. 27. WEss. 

387. 33. Οὐ πλείους τῶν ὑχταχοσίων etc, .] Paullo aliter 
Appianus de Syr. Bell. p. 196. καὶ πεζοὺς ἐς τοῦτο (ad Babylo- 
nem reeuperandam, Ptolemaeus) ἔδωκεν αὐτῷ χιλίους xoi τρια- 
χοσίους ἱππέας. WESS. 

387..57. 'Ev μὲν γὰρ Βραγχίδαις αὐτοῦ χρηστηριαζομέ- 
vov] Aliud responsum , Seleuco de futura felicitate ab Apolline 
Didymeo redditum idem Appian. ibid. p. 198. servavit. Forte 
utrumque regem movit Seleucum, ut Milesiis ἐς Βραγχίδας remit- 
teret Apollinis aheneam € pps olim Xerxes Ecbatana de- 
portari iusserat, apud Pausan. L. I. 16. p. 39. Wkss. 


ἊΝ LIB. XIX. CAP. 87. — 93. 319 


0988. 62. Ζ)ε ότι πάντα γίνεταε τὰ καλὰ — — διὰ πίνων 
Eadem Democriti sententia, suadentis τοὺς πόνους διώκειν y δὲ 
ὧν τὰ μεγάλα καὶ λαμπρὰ γίνονται τοῖς ἀνθρώποις in Plut. adv, 
Colot. p. 1126. A. et Xerxis, qui ad Artabanum μεγάλα πρήγμα- 
σα ᾿μεγάλοισι χινδύνοϊσι: ἐθέλει χαταιρέεσϑαι apud .Ηετοάοε, L. 
VII. 50. et cuius:itandem non, modo:ne vecors fuerit? Praeclare 
Philo Iud. de Saerif. Abel. et "Cain. Ip. 134. B. d oyiv γὰρ, εἰ 
δεῖ τ᾽ ἀληϑὲς εἰπεῖν. “παγτὸς ἀγαϑοῦ καὶ ἀρετῆς πάσης ὃ ϑεὸς 
ἀνέδειξεν ἀνθρώποις πόνον: ov χωρὶς τῶν παλῶν παρὰ τῷ Su 
τῷ «γένει. συνιστάμενον. οὐδὲν εὑρήσεις. WESS. 

388. 69. Τῶν ἐν Κάραις — Π]ακεδόνϊον] Geminatam ninh 
lem caninam literam. Carrhae enim intelliguntur ,' Crassi post 
dein clade nobilitatae;: et superstitioso cultu sub Christianorum 
imperio xp sedia Conf, not: in Hierocl. Synecd. p. 714. Wzrss. 
οὐ 388. 93. Σέλευχος — ἀνεκτήσατο τὴν Βαβυλωνίαν]. Haec 
sunt. initia riae per Orientem aerae Seleucidarum, quam 
cuni recepta Babylónia ietanno primo Olymp. cxvir. asina 
'esse Ἢ clarissimum in: niodum patefecerunt viri eruditi. Praeter: οος- 
teros inspice H. Norisii Epoch. Mb vig Dissert. II. 1. P. 70. 
ber E 

. 388. 9. Καταπεφρονηχότων καὶ eti; Lego vieta. 
αὐτὸν qua. voce utitur: alibi, ut sint copulata. duo adverbia. ze- 
ταπεφρονηκότως κυὶ QeO ucc. SmrEPH. Si cuius animo allubescat 
pro vulgato certare , fruatur arbitrio suo. Mihi H. Stephanus ve- 
rum assecutus. videtur. Mox e 9383. de Cille ipsemet Diodorus, 
στρατοπεδεύειν καταπεφρονηχότως, et de Athenaei. militibus c. 95. 
χαὶ ῥᾳϑύμως € ἔχοντες τὰ περὶ τὰς φυλ (Xs tum interiectis pau- 
cis, τῶν δὲ περὶ τὸν "zdOmvaiov ib Mc inet KATA- 
IEOPFONHKOTOZ / Wzss. "n 
-uo 889.18: dà 7I900X07 TOV TEC τοῖς, -- πϑανεομϑρο 
Hoc retinendum censeo, tametsi προσταττομένοις non male cons 
veniré huie loco videatur. Infra simili in re-L. XX. 4. δρῶν — 
δυσχεραίνοντας τοῖς πραττομένοις.. Scripturae conpendium "ut 
πράττεσθαι et προστάττεσϑαι ab amanuensibus : confünderentur, 
effecit. Vid. L. I. 2, et ἸΗ, 53. etc; WEss. τ. 

389.20." Eqvys μετὰ τῶν φίλων διὰ τῆς ἐρήμου] Éundem 
tamen pugnando Seleucus occidit deinceps. Appian. Syr. P. 197. 
Nixéropa , ita hominem adpellat perpetuo 9. κτείνας αὐτὸς ἐν τῇ 
μάχῃ τὸν ὑπὶ ᾿«Αντιγόνου Πηδείας σατραπεύειν ἀπολελειμμένον. 
Cont. ibid. p. 200. Wrss. 

389. 37. Περὶ ἸΠυοῦντα ] Syriae hane uibem, neque enim 
Ioniae Myuntis ratio ulla esse potest, alibi reperire: non. memini, 
Plutarchus expeditionem Cillae, et quomodo a. Demetrio sit. cir- 
cumventus, memorare non neglexit in. Demetrio p. 891. C., sed 
nihil de Myunte, in.cuius scriptione cum schedae conspirent :ve- 
teres, a suspicionibus abstineo, WESs. 


^ 


320 | -ANNOTATIONES: 

12989. 43. Τὴ» ἧτταν ἀναμαχήσασϑαι διελήφϑη] 51 poste- 
yius displiceat verbum , quoniam de Demetrio sermo est, ÓrzATg& 
adsumi potest. ᾿“Ζναμαχήσασϑοι necessarium videbatur, de quo 
plura ad L. XVI. 19. Wrss... .9 

389. 50. Ἔν. Κελαιναῖς. τῆς Φρυγίας. Saepe Antigonus 
amoena ista in urbe, si otiuni essef, morari Rule Inspice Pint, 
Demet. p. 891. D. Wzss. . 

390. 68. "xav. μὲν τῆς Φοινίκης Συρίας Lege Alois 
συρίας. Ruop. Non opus esse, ut in his. quidquam, mutetur, vide- 
bis ex H. Relandi Palaest. L..I. 9... :4cen, .quae Ptolemais deinde 
fuit, supra L. XV. A1. illustravimus. MÁAERS. 15; ἀν 

390. 71. Ὅσα δυνατὸν ἦν ἄγειν xol φέρειν Vide C. Sigo: 
nium Emendat. L.L4. et I. Fr. Gronovium Obs. L. HI. 22. Per- 
vulgatum est in. praeda, quae aut abigitur aut aufertur. Herodo- 
tus L. I. 88. ἀλλὰ φέρουσί τε καὶ , ἄγουσι τὰ σά. Ioseph. Ant. 
L. Il. 10. 1. ἐμιβαλόντες εἰς τὴν χώραν, ἔφερον χαὶ ἠγὸν «τὰ τῶν 
μϊγυπτίων. Aliud longe indicat in his ῬΙΝῚ de Daemon. Oper. 
P. 21., cum de daemone, qui se incredibili insolentia. jactarit TÓV 
ἐπιγείων ἁπάντων δημιουργόν" ἄγειν τὲ AU φέρειν τὸ ἐγκόσμιον 
πᾶν. i.e. terrestrium omnium creatorem, quique res in. zundb 
omnes regat atque administret, Quo. etiam modo. Plut. T. li. 
p. 486. E. ὃ ἀδελφὸς ἄγει xol φέρει 'πάντω;, καὶ ϑαυμάζετδι» 
frater administrat et omnia curat, estque in admiratione. Inter- 
pres Pselli aliud. sectatus est. Marie ἄγειν. ἢ φέρειν si conmo- 
dius autumaveris , succurret Plut. Demet. p. 891. F. ex δὲ τῆς 
χώρας 060 φέρειν ἢ ἄγειν doit etc. Nec res tamen magni mo- 
menti. WEss. 

390. 74. ᾿Επὶ τὴν χώραν τῶν — Ναβαταίωκἢ λάρον 
amanuensi debetur HC Hm vocabulum. Vid. Plut. Demet. p. 891. 
E. in tempore susceptae huius e Noscré egregie cen- 
sentaneum. WEss. 1 

390.88. IMjre otrov σπείρειν, μήτε φυτεύειν etc. ] Recha- 
bitarum idem olim mos, idem institutum. Ipsimet profitentur apud 
leremiam vatem c. XXXV. 7. imperatum sibi a maioribus fuis- 
se, Mb yan "2n ΜῸ pens nbw cs Dim opns oo snvno» 
b5*^ b5 ὭΣ mbnwa "3 55 mun wb ven ΜὉ n5) 9} 
Vinum ne bibite ín perpetuum, nec vos, nec liberi vestris: do- 
mum ne siruite , frumentum ne serite, neque vitem plantate, ne- 
que. sit: vobis illa, sed in tentoriis habitate semper. Qui quidem 

. Rechabitae cum ex Kineis genus deducant, Kinei vero lethronis, 
soceri Mosis, eadem: olim, quae Nabataei, loca incolentis, sint 
posteri, adparet ab antiquissima aetate hanc vitae disciplinam in 
Arabia convaluisse, eamque a Rechabitarum maioribus in terram 
Palaestinam fuisse inportatam. Mansit Saracenis, indidem ortis, 
eademque Arabiae loca incolentibus, in sera tempora idem ferme 
vitae usus: aec eorum quisquam, verba Ámmiani sunt e ἴω, 


ΙΝ LIB, XIX, CAP, 93.94. 321 


XIV..4., aliquando. stivam apprehendit, vel: arborem colit, aut 
arva subigendo quaeritat victum.. tum post pauca, victus uni- 
versis caro ferina: est y lactisque abundans copia, qua sustentan- 
tur , et herbae multiplices.-—.:et plerosque nos éidimus FRUMENTI 
usum et VINbpenitus ignor«utes. Cetera mitto, id; quod dixi, con- 
probantia. Uberius. enim rem declaravi. Observ. L. il. 2., ubi, si 

tanti putes, vide. WESsS. 15 

390. 92. ZeXeufévovrtg τοὺς ταῦτα birxihróvbtc etc. ] 
Forte inter caussas instituti: et.ea fuit, quam. Diodorus memorat, 
quamquam vitae genus, quod amplexi erant, et soli, in quo age- 
bant, ingenium, hos mores paene requirebat. Habitabant.-loca οὔτε: 
oirov, οὔτε οἶνον. ut ipsi infra c. 97. aiunt, ferentia: pfaeterea: 
pastores erant, incertis sedibus semper vagi. Quare nec frugibus, 
neque vitium atque arborum culturae . studere éx  conmodo pote-, 
rant. WESs.. ; 

490.:2. hodie: 3n παρὰ τῶν κομιζόντων etc.] Confer 
sbpepiáa L. IH. 42. Wess. 

- 9391. 10. ᾿Ὀρύγματὰ ini bo παιοῦκιν Essdem cisternas 
attigit L. 1I. 48. Wrss. 

391. 19. Ποτίζουσι δὲ zal τὴν λείαν ]- His i in notar. sua-. 
rum, Correct. adscripserat Rhodomannus , pró.Aeí«v posse etiam 
legi; ἀγέλην. sed eodem vocabulo tamen iterum. Diodorum uti,. 
quod verum est; et' Asíav non esse mutandum .clamat. Vide ad 
huiu$ libri c. 21. WEss. " 

2391. 28. Τὸ πέπερι ἀπὸ τῶν » δένδρων καὶ; "ovv πολὺ etc. 1 
Puto. copulam sedein. suam. migrasse scriptumque. olim fuisse né 
πέρι καὶ ἀπὸ τῶν. δένδρων "em etc. Nam eui bono πέπερε ἀπὸ 
τῶν δένδρων scriberetur?. neque enim aliunde haberi.posse, vete- 
rés autumaverunt unquam. Ad mellis eius ingenium indicandum 
prorsus opportunum erat, ἀπὸ τῶν δένδρων colligi. In Arabia. 
enim. variisque aliis Asiae .locis mel quoddam in àrborum folia de- 
pluit et concretum colligitur. Polyaenus £ov μέλε. Amyntas ἀερό- 
μέλε, quod. in. poculis dilutum bibatur, vocat, sicuti superius L. 
XVII. 70. declaravimus.. Ad hoc Aelianus Hist. Anim. L. V. 42. 
ἐν ΠΠηδίᾳ δὲ ἀποστάζειν τῶν δένδρων: ἀχούω μέλι. Aristoteles 
Aliiicahá. non longe a principio, φασὶ δὲιχαὶ ἐν “υδίᾳ ἀπὸ τῶν 
δένδρων τὸ μέλι γίγνεσθαι. πολύ. lsidorus Origin. had. 9. 
Siquidem huc usque in [ndia et Arabia ciigain (mel) reperi- 
tur, ramis inhaerens in similitudinem salis. "esi quidem omnia 
ad firmandam coniecturam videntur abunde esse. lam cum loannis 
Baptistae, in ludaeae desertis, ipsaque adeo Nabataeae vicinia, 
agéntis τροφὴ fuerint ἀχρίδες καὶ μέλε ἄγριον, S. Matthaeo re- 
ferente Evang. c. Hil. 4., non absurda eorum suspicio est, qui 
hoc de melle cogitaverunt; Vetus scriptor in Anglic apud Suidam, 
ἤσϑιε δὲ ἀκρίδας. ὃ ὃ Πρόδρομος xoi μέλι ἄγριον, ὅπερ: ἀπὸ τῶν 
difog συναγόμενον, IM-ANN.A τοῖς void οἷς προσαγορεύεται. 

Vor. Il. 21 


322 . .ANNOTATIONES 


Et eius sententiam qui amplexus est, Cl. Salmasius Dissert, ex-- 
trema de Manna, tum H. Relandus, hoc ipso Diodori loco usus, 
Palaest. L. 1, 57. Non me fugit, quid obmoveri possit, opposi-: 
tumque illi sententiae sit a Cl. Altmanno in Dissert. quae Tempe: 
Helvetica T. I.: p. 61. exornat. Sed revera mel istud magis con-: 
monstrat fenuem. S. loannis victum, quam mel, quod ab apibus, 
in arborum truncis et scopulorum rimis deponitur. Et quis illud: 
ἄγριον esse dixit? Novi ex Plinii L. ΧΙ. Hist. Nat. c. 16. genus 
meliis, minime probatum , silvestre, quod tamen aliud erat, eon-. 
vehi: post primos autumni imbres, cum. erice sola floret in sibviug 
ad alvearia solitum. Verum desino, arbitriumque suum cuique τος: 
linquo. WEss.- 

391. 30. *Yzoyviov δ᾽ αὐτοῖς οὔσης ipe cs US esse 
videtur, de qua Diodorus L. lll. 43. Wess. . 

391. 33. ᾿«““πολιπόντες ἐπί τινος πέτρας Ita si eéripbitt; 
celsius quoddam saxum agri Nabataei intellexit: ego vero. dubito. 
Erat ea in regione urbs Petra, totius Nabataeae metropolis, e Nostri: 
L. HI. 42. et Strabonis L. XVI. p. 1112. nemini non. cognita, 
In illam conduxisse videntur bona, quae moveri poterant, etiam: 
senes, uxores, liberorumque capita, praesertim loco opportuno et 
scopulis incincto positam, tametsi, uti sta&im sequitur, muris non: 
circumdatam. Omnia quidem certe, quae succedunt, urbent po- 
stulant. Fors ergo zzi τῆς Πέτρας fuit olim. ME ESS. 

392. 72. Ταῖς γὰρ εὐτυχίαις εἴωθεν ὥς ἐπίπαν ete. Non 
abludit Isidori Pelusiotae L. lI. Ep. 296. εἰώϑασι γὰρ ἄνθρωποι; 
οἷς ἀδόκητος μάλιστα εὐημερία ἐπιπίπτει, εἰς ὕβριν χωρεῖν. 
Verumque adeo est et usu conprobatum, fortius saepe adversas 
res et prudentius tolerari , quam secundas. z/ox& δέ kot, (D Κῦρε, 
χαλεπώτερον εἶναι εὑρεῖν ἄνδρα τἀγαϑὰ χαλῶς φέροντα ἢ τὰ 
καχά τὰ μὲν γὰρ ὕβριν τοῖς πολλοῖς.) τὰ δὲ σωφροσύνην τοῖς 
πᾶσιν ἐμιποιεῖ Gobryas elegantissime inquit in Xenophontis Se , 
paed. L. ΨΗΙ, Ρ. 175. Wess. ἴ 

392. 83. ᾿Επιστολὴν γράψαντες Συρίοις γράμμασι Lite- 
ras Assyrias Σύρια γράμματα üdpellare amat. Vid. L. Hl. 13. et 
XIX. 23. Hine vero discimus, Nabataeos Arabes iisdem olim li- : 
teris fuisse usos, quibus héros et Hebraei: neque diffiteri. Ara- 
bes possunt, novitia sua esse elementa, ultro agüoscentes ipsi 
vetustiorum. sua in gente olim usum fuisse, quae ex normae He- 
braicae progressu ΤΠ ἼΩΝ ógad Hevez fictis vocabulis adpelli- 
tabantur. Ordo, nomina, figurae ab Hebraeis non discrepabant. 
Conf. Ed, Pocockium Speeim. Histor. Arab. p. 155. et praeter 
ceteros Alb. Schultens in elegantissima Dialect, Clavi c. 2. p. 321. 
WEss. 

392. 89. Βουλόμενος ὑπαγαγέσϑαι --- εἰς ῥᾳϑυμίαν] Tllu- 
stravit hoc genus And. Dounaeus ad Demosthen. Orat. de Pace - 
p. 98. WEss. 


IN LIB. XIX. CAP, 95. — 99. $23 


393. 8. (Φέρειν (tv po οἴτα 1 Supra &zvoo σιτία. Sed eo- 
dem redit, Conf. Suidam in "Z£zvge, Eustathium in Homer. p. 
1704. quaeque adseripta sunt huius libri c. 37. Wrss. 

393. 19. Οὔσης μιᾶς ἀναβ. yseponoujzov] Vide L. IT. 48. 
zIHslov Interpres de praeda iterum accipit. 'Tu pecudum greges in- 
tellige. WEss. 

393. 29. Βασιλεῦ Ζ)ημήτριε] Aut errant Nabataei, aut 
Demetrio blandiuntur; nondum enim regis titulo Antigonus De- 
metriusque insignes erant. Ceterum persimilis, quod conmodum 
huic loco adscripserat Camusatus, oratio Sandanis est ad Croesum 
regem apud Herodotum L. 1. 71. Wress. . 

393. 33. Εἰς τὴν χρείαν ] In Stephanica ἐχδόσει operarum 
errore εἰς τῆς χρείαν erat: quod vitium bene Rhodomannus cor- 
xexit. WEss. 

393. 49. ᾿“λλὰ — δούλους ἕξεις ἀϑύμους 1 Videri potest 
parum hic necessarium vocabulum δούλους, neglectum quoque a 
Reg. 2. et Basil, quibus tu si adstipuleris, feram equidem, nec pro- 
scribam tamen. Constat eo praesente haud male sententia. Wxkss. 

393. 58. Κατὰ μέσην τὴν σατραπείαν τῆς Ióovuatac] La- 
cum Asphaltiten L. II. 48. in Nabataeorum regione locat: unde 
non inmerito suspectae sunt, praetereunturque quibusdam in libris 
τῆς Ιδουμαίας voces. Servandae si sint, dicendum erit, Idumaeae 
provinciam suo ambitu lacum istum fuisse conplexam: quam in 
rem opportuna erunt haec Hieronymi ex Comment. in Ohad. c. 1. 
Qmnis australis regio Idumaeorum de Eleutheropoli usque Pe- 
tram et Ailum (haec est enim possessio Esau) in speculis ha- 
bitatiunculas habet. Nam ab Eleutheropoli Palaestinae ad.Petram 
Nabataeorum porrecta si fuit Idumaea, lacus utique χατὼ μέσην 
τὴν σατραπείαν τῆς Ιδουμαίας fuit. Wxss. 

394. 63. Τῶν xa9' ὕδατος εἰωϑότων ζώων] Infinitivum 
deesse, qui cum εἰωϑότων iungatur, perspicuum est: eum autem 
ex p. 92. (L. IL. 48.) addere possumus, ubi eadem habentur, 
legiturque εἰωϑότων ζώων εἶναι. STEPH, 

394. 75. Ὀσμὴ — — πνεύματος μοχϑηροῦ ] Defit L. II. 
48. μοχϑηροῦ vocabulum, quam omittendi eius causam habuisse 
videntur librarii, Ego retineri posse puto: addenda tamen praepo- 
sitio est, quam neglectam bene in Addend, advertit Rhodomauaus 
scribendumque μετὰ πνεύματος, ut L. Il. 48. Cetera, quae laeum 
spectant, dicto loco illustravimus. Wrss. 

394. 96. ᾿Επικάϑηνται οὐ πλείω τριῶν] Πλείους pro πλείω. 
nam id et constructio et sensus exigit. Rrrop. Paene praefero ἐπικά- 
ϑηνται τρεῖς ex Reg. 1. Solet tamen Diodorus illud πλείω novo 
quodam modo usurpare adverbii potestate instructum. Vid. ad L. 
lI. 92. et XIII. 94. Wrss. 

394. 5. Οὐ καταδύεται, — ἀλλὰ ἐπινήχεται τοῖς ete.] 


L ^ V / 
Vespasianus ἐχέλευσέ τινας, νεῖν οὐχ ἐπισταμένους, δεθέντας 
91 * 


324 ANNOTATIONES : 


ὀπίσω τὰς χεῖρας, διφῆναι κατὰ τοῦ βυϑοῦ, καὶ συνέβη πάντας 
ἐπινήξασϑαι im loseph. L. IV. B. Iud. c. 8. 4. Mitto Galenum 
aliosque plures, ab H. Relando Palaest. L. I. 38. diligentes in 
unum. conductos. WESss. 

395. 19. Mj {ιγνυμένης γὰρ ταύτης τοῖς Aorrrofis Bos di. 
σιν etc. | Confer not. in L. I. 91. et quae Io. Nardius observavit 
de bitumine, in ventre cadaverum Aegyptiorum F lorentiae anim-. 


adverso, ad Lucretii L. VI. p. 637. WkEss.: 


395. 97. ᾿Επιμελητὴν ἔταξεν “Ἱερώνυμο" Non cdi 
sed ' 4vriyovov habet vulgata editio: pro quo “ερώγυμον ex no- 
stris exemplaribus recte repositum esse.cum ex aliis tum ex Pau- 
sania (L. I. 9. p. 23.) constat. SrEPH. 


395. 32. Εἰς ξξακισχιλίους ἐπιπλ εὐσὰᾶντεὲς οἱ ete.] Ante 
ἐπιπλεύσαντες post distinctionem pone καὶ, et abiice o£ subiunetum. 
Ruon. Eig ἑξακισχιλίους ἐπέπλευσαν iv ταῖς — καὶ σχεδὸν εἰς,] 
Ita locum, male 'antea decurrentem, ex vetustis libris instauravi. 
Rhodomanni proba fuisset medicina, si per schedas stetisset, Idem 
vir dectus paullo ante in Addend. legendum putavit xai τὸ τέλος 
εἶλε. quo sine iactura carebimus, WEss, 

395. 41. Kal τῶν — εὐτυχημάτων ] Ferri hoc potest: nec 
pravum tamen, modo ad Nicanorem diii ἀτυχημάτων. Vide 
modo libri ἜΠΕΑ" c. 91. Wrss. 


395. 57. Τοὺς uiv αὐτῶν ἐχλιπόντας τὸν Εὐφράτην] Sa- 
lebrosa ea sunt. Pix fieri potest, ait Rhodomannus in not. Addend., 
ui hic locus non sit meendosus. Quid enim est ἐχλιπόντας τὸν Εὐ- 
φράτην est? Melius conveniret διαβάντας. Ἀ quo non dissentio. 
Edixit Patrocles, ut qui militum Babylone erant, pars Euphratem 
transirent, seque in vicina Arabiae deserta reciperent, ceteri trans 
Tigrin in Susianen profecti saluti consulerent. Wkss. 


393. 58. Πρὸς Εὐτελῆ xol τὴν ἐρυθρὰν ϑάλατταν) Prio- 
ribus exterminatis “Περσίδα ϑάλατταν scribatur. Quid enim mare 
rubrum cum Susiana propinquitatis habet? Nisi κατάχρησιν συν- 
ἐχδοχιχὴ v esse iudices, de qua supra etiam monui. RHop, Νοὺ- 
irum viri docti iustum est. Nusquam ego quidem Eutelem istnm 
reperire memini, nec propterea tamen ἐπ exsilium ablegandus est; 
namque illum amanuenses ex se tanquam araneos finxisse, quis. 
crediderit? Multo minus ϑάλασσα ἐρυϑοὰ in Περσίδα conver- 
tenda est. Quid enim veterum in scriptis vulgatius eo Persici sinus 
titulo? Audi ipsum Diodorum. huius libri c. 17. de Pasitigride 
fluvio, xoi qe ρόμενος μὲν ἀπὸ τῆς ὀρεινῆς - εἰς τὴν ἐρυϑρὰν 
ἐξερεύγεται ϑάλασσαν᾽ nam Persicum ibi sinum inei quisque 
videt. Plura ad Rhodomannum in ordinem cogendum adposita sunt. 
L. if. 11. Wrss. 

396. 67. Ὧν τὴν ἑτέραν ἑλὼν Operae erit pretium Plut. 
Demet. p. 891. inspicere. WEss. 


IN LIB. XIX. CAP! 99, — 101. 325 


396. 73. Ἔν à — τὴν polos diri) noujósogai]: P -ae- 
ferent. ἄφοδον fortasse aliqui, quibus: adsentiri nihil est neces "e. 
s τη  εὐψν scriptoris mentem belle expressit, expeditionem. WESS. 

7896. 83. Κατεστρατοπέδευσαν τάϊς τῶν Ρωμαίων τίαρεμι- 
βολαῖς ] Quam diversum hoc a πολεμίων; et quam ridiculum! 
Riiob. Ph. Cluverius Ital; Antiq. L. HL p; 1037. haec Diodori 
exscribens χατεστρατοπέδευσαν ταῖς τῶν πολεμίων παρεμβολαῖς 
habet, haud dubie ex Rhodomianni coniecturà ,; quam neque ego, 
nisi tu Σαμνιτῶν malueris, inpróbavero, auodo πρὸς ταῖς etc. 
Retos. WESS. “Σαμνίτῶν i in Add. proposuerat Rhodom. 

396. 88: Την τὲ Ὡρετομανῶν πόλιν εἷλε] Nulla hoe 
nomine gens in;ltalia, Quare in (ετοβανῶν vóce corrigenda 
óperam rion abütuntur- viri docti: e quibus quidem P. Faber Seme- 
strium L. Il. 7? p. 76. τῶν Zopovüv Livio favente legit, Is enim 
L. IX. 24. Jam Sora , inquit, capta erat, —"et quos reliquos 

nz -— feeerat y in deditionem accipiunt. Ex his ducentos 
viginti quinque Ξ-- "vinetos Romam dedüeunt. — Omnes — vir- 
gis in foro caesi ac securi percussi sunínio gaudio plebis. Ob- 
stat támeh' Fabro haud parum, quod Sorandrum ea caedes ante 
lios ' duos annos in Livii annalibus peracta sit, et magnum Zooa- 
γῶν inter et (Doeronviv6v. vocabula discrimen: intéPcedat. Aliud 
vide ΠῚ. Sealigert ad libri sui marginem et Ph. Cluverii It. Antiq. E. 
III. p. 1037., legentium «δ ρεγελλανῶν. quod sese conmendat me- 
lius: namque P'regellas hoe anno a' Dietatote fuisse receptas ibid, 
Livius c. 28. testis est: discrepantia praeterea exigua est inter 
τῥέτομαγῶν se GPETEM. ANON e€ QPELTEAAMANON 
yoces. Ad hoc sio ex códice 77» 7E (ρεγελλανῶν πόλιν citavit 
C. Sigonius in diet.Livii locum, Quo minus tamen plana "oinnia 
"irit, "Metibi in caussa Livius est; Nihil de Fregellanis ille Romam 
deduvtis et securi percussis. Hoc amplius ad Fregellas a Dictatore 
C. Poetelio rem'gestam refert, de Fabio tacens, sicuti et scriptores 
Capitolini; Exgone aliós sériptores.hac in re düces habuit Diodo- 
rus? Quod cum Saepe alias fecerit, dictu non absurdum est. WEss. 
4 5*896. 92; *Pugolouz ἐπελέχησε] P. Faber et Lexica vulgata 
ἐπελέκισε ex hoe Diodori loco proferunt; quo modo Excerpt. "Val 
lesii p.409. sul Qufaloac. ἐπὲλέχιδε. tum Eclog. 1. Lib. XXXVI. 
p. 906. τοὺς μὲν ἀπειϑοῦνέας — δαβδίσας ἐπελέκισε. At contrà 
seripti libri veniunt, quorum auctoritas-exigua erit, si valeat Eu- 
stathii decretuni ,' πελεχῶ περὶ ξύλ ων  έγεται, πέλεκίζω δὲ ἐπὶ 
φιροβάτων χαὶ XOU in Homer. p. 1531. Suidas non dissi- 
milia prodit voc. πελεχί 5 quibus adstipulari non vereor. WEkss. 

Formam 222 ἔχη δὲν Cassio Dioni exemit Maius p. 535., alferens 
tum πελεκισμιός Diodori Exc. Vatic, p. 95; tum: ἐπελέκισε hoc ipso 
»- € quasi omnibus libris confirmatüm sit. 

- 396: 94. Keklav καὶ τὴν ΝΝωλαγῶν ἀξρόπολιν ἔξεπολιόρ- 

yeh "Urbis Celiae; non longo intervallo Venusia disiunctae, me- 


226 | ANNOTATIONES : 


minit Ptolemaeus.L. III. 1. p..74., sed ea et a Nola multum abe- 
rat, et a Livio non memoratur, qui captae decus. Nolae, scribentes 
ad Consulem. trahunt, adiciunt Atinam et. Calatiam ab eodem 
captas. Haec moverunt Ph. Cluverium Ital. Ant. L. llf. p. M3. » 
ut «Καλατίαν praeoptaret. Ego dubito. WESS. e" 

3906. 99. Εἰς τὴν νῆσον τὴν Hovzíav potomduy ]. ve 
ἀοιδοὶ Livius L. IX. 28. Wrss. 

396.. 1. Τῆς εἰρήνης ἄρτι γεγενημένης Credo ἃ ἄρτι damnae 
tum ab amánuensibus esse, quod Athenis aliud notaret. Criticos 
audi ad Axistophan.. Nub. τε 1148. διαφέρει, τὸ ἄρτι. τοῦ ἄρτι ως 
παρ᾽ “Ἀττικοῖς. ἄρτε μὲν χὰρ, ἀντὶ τοῦ νῦν, ἀρτίως δὲ, πρὸ ὀλέ-: 
y0v-..Quorum sententiae cum: Atticae eloquentiae princeps non pà- 
ruerit. Demosthen. initio Orat. de Leg. Fals., cur. tandem. in Dio- 
doro non feratur? De pace Agathoclem. iutep et Messenios natia 
supra c. 75. Wzss. vá 


P : 
396..12. Ort δὲ Bicde uns ete. ] νων, evenit. hac. t teme 
pestate, quod. de Messeniorum nobili .cive. Megacle. a. Polyaeno 
proditum est L. V. 15. Paullo ante Rhodoman, “προβούλεσθϑας 
τὴν φιλίαν in not. Addend. corrigit, quem minime sequor. "WEsS, 
,397. 31. ΠΠετεμέλοντο uev. ἐπὶ τοῖς. πεπραγμένοις ἢ 'Alibi 
βιδτεμέλοντο τοῖς πεπραγμένοις. Sed praepositionem ,. ut. libitum 
est , addit et negligit. Conf. L. XV. 9. et huius lib..c. 7 5- WEss. 

397. 48. ᾿Επὶ τὴν Κεντοριππίνων. πόλιν] Rectius Kerva- 
οἰπείνων,, etiam post. pauca, fuerit, uti L. XIII. 83. et XIV. 78, 
Wess. 

997. 61. τὴν μὲν. ἐξ 3A vov] Videtur deesse isdied is 
qui cum.z7y iungatur. STEPH. Praecessit φορτηγοῖς πλοίοις Sez 
qui proin εϑγξλω ες τὸ μὲν ἐξ “ϑηνῶν.Αὐ Diodori animo obyersa- 
batur vox γαυσί. Memini geminum, liie λα ὑπὸ supcribtibas 
tractavisse, WESS. : 

398. 66. Περὶ τὴν sSBotrelav]3 Si περὶ, τὴν Βρεκεμανὴν 
discordantes librarii dedissent, nihil, ut ex Polybio L. I. 56. no- 
tum, conmisissent absurdi: nunc eorum amplexi sunt sectam, qui- 
bus βρεττίαν εἐ. Βρεττανίαν eonfundere mos turpis fuit. Vide ls. 
Casaubon. in Athen. L. V. 11. et infra Eclog. vui. Lib. XXVI. Wxss, 

-998. 87. Τὸν "Exvouov. καλούμενον λόφον] Cognenuipis 
£anssam declarat cap. 107. huius libri, WEss.. 

«5.999. 15. JIoocéraSe — τὴν μὲν Poor εἰς. χατασφά- 
Eo ].. Non dissentit iustinus. L. XV. 2. Si tamen Pausaniae eredis, 
Roxanen Alexamdrumque eius filium Cassander : ἀπέχτεινεν. ὑπὸ 
φαρμόώχων ds DX..7 ; WESS. 

399. 30... Eni :Πολλίτιον.. EL rapi οὖσαν. πόλιν] 
Non recordatus lorum Diodori fuit diligentissimus Cellarius, cum 
post Teate et Aternum , Massuoiorumó descriptas.urbes, subderet, 
an plura. oppida habuerint Marrucini, nullo indicio. vel a geo- 
graphis vel historicis est proditum: nec mirum silentium illorum, 


IN LIB. XIX. CAP. 101. — 10G. “827 


quía , eodem Strabone testante , hae gentes sio dO» ζῶσιν, ἐπ 
vicis habitabant magis quam in oppidis Geogtaph. Vét, L. 1. 9. 
p.763. Nusquam etiam. Pollitivm ἃ Ph, Cluvério in Marrucinis 
attingitur, alioqui accuratissimo Diodori Td Vicit utrius- 
-que diligentiam L. Camarra de Teate Aátiq..L: 1. 4. Wrss, 

399. 32. Kol κατῴκισαν τὴν προδαγοῤ: ἡἰντέραμθανῆ Εἰ, 
Interamna et Casinum ut deducerentur eoloníae, senatus bonsul 
idum factum est. Sed triumviros creavere ao misere: colonorum 
: guatuor millia insequentes consules M. Valerius, P. Decius. Sic 
viri docti in Livio L. IX. 28. corrigunt rectissime. Demiror ta- 
-men neminem stabiliendae coniecturae Diodori haec, .quibus ni- 
.hil ad eam rem sca rib: aid advocasse, WESS. 

399. 39. CTonjotc μὲν χατήῤτυσαν7 Selet plerumque ea 
in re πατήρτισαν düctor usurpare : puru tàmen refert. Polybius 
L. I. 29. καὶ τὰς αἰχμαλώτους ναῦς xaragtócavrec. et Excerpt. 
"beg. LXVI p. 1234. καὶ Mri στα ποναρζύσαντες ἡμήρεις 
etc. WESS, 

399. 45. Kai ζεὺγίππας διὰκο ν᾽ "Rliedarios A MA 
obscure; Ego dubito utri indicentur, desultoresne, binos trahen- 
tes equos, &upurtor, de quibus nos alias et Excerpta in Coislin. 
Biblioth. p. 508., an bigae, e quibus antiquissimo tempore pugna- 
batur, sive Ley πολεμιστήρια in^ Diodori L. L' 54. "Posterius, 
tametsi Cévybrzac alibi legere non metiini Ὁ similius vero videtur, 
Conf. L. V. 2]. et 45. Mox Βαλλιάρας., nisi oblitum eorum fu- 
isse velis, quae coiihentatus est L. V. 17.,' reliquisse censendus 
- est. Plures tamen scriptorum liquidam in: kac voce non geminant, 
insulasque Pater, uti statim gum d kar run adsolent. 
OWESS. ΠῚ ! 

399. 56. Εἰώϑασι] Kid91ou» |n 1. TA non male $i 
εἰώθεισαν facias. Wress. Immo v. p. 412.06. quM 

399. 58. Mot δακίοις κατακαλύπτειν τὰ τείχη ] De ni- 
hilo non est Venet. et Basil. scriptura. Solebant Phoenices, quo- 
"rum Poeni propago, in luctu et post gravia delicta σακκίοις sive 
ciliciis sese involvere. Menander in Porphyrii de A, A. lib. IV. 
δ. de Syris: y eia: 

— Ea σαχκίον » ἔλαβον, εἷς 9" ὁδὸν 

᾿Ἐχάϑισαν αὐτοὶ ἐπὶ κόπρου. -— 
Plut. de Superst. P: 168. D. ἕξω κάϑητδι Giieloy t ἔχων, ἢ ztpi£- 
ζωσμένος ῥάκεσι ῥυπαροῖς. Cuius utriusque verba non fugerunt 
Iii. Hug. Grotium ad S. Matth. c. XI. 21. Iudaeorum ἘΤΩ͂Ν lu- 
gendi ritui explicantem." Addo ex Iosepho Ant. XIX. 8. 2.7 
τιληϑὺς δὲ αὐτίχα — ἐπὶ σάκκου καϑεσϑεῖσαι et de Bello Iud. 
L. Hl. 12. 5. of ἄρχοντες — σάκκους ἀμπεχόμενοι χαὶ τέφραν 
τῶν κεφαλῶν καταχέοντες: Atque haee pro goxxío:g. Mos ipse 
in publico luctu singularis est, et ab aliis, nisi fallor, neglectus 


:328 O01 AKNNOTATIONES | v: 


"Non multui. tamen. dissimile, certe: — igi infra 
1, XX. 9. proditur. "WESS; peg tos e eC ous 
7400. 67. Koi Sos eec dien] via. Tustin. XXII. 8. 
Aiien.3 tote: 13 Wrptym Ἐ 6 venis 
400: 92. "H.xoi νὴ dtlo7yonucaacv: Mey Nihil hire demu- 
to: rarior.est, in' his«;Diodori. libris. asseverandi. formu]a:37) Zfía, 
-quae. forte librariis. eam, prorsus onittendi fuit. occasio.- Alii cum 
.Servy eut, satis huie,loco ;opportuna, cur :Xterminabimus ἧς Statim 
χαὶ τὰς οὐσίας͵ αὐτῶν ἀγέναβεν —— ἀνέλαβεν. εἰς 
-&vtóy , uL. AXCo 4. ἜΒΑ. e i320hb ἐπὴν 
^ 400. .6:5dT. dyc' Εῥομον hórov] ster eiusdem Poly- . 
bius et Plutarchnsyj:docénte Ph; Cluverioj et :eastelluni Daedaliw, 
que de Antoninijdtinar. p. Q4. «ab. hoc Phalaridis non: distinguente, 
ΟΊ 61]. Antiq. Toa lips 214. Mihi posterius Wings igkoer- ἢ sení- 
per visum fuite WESSs cox 2509 osos sions jJ εἰ 


το 400:.95, 0v. ταν ree Ori, rdc es μωρίὰς ] Eia- 
ru Silius Italicus L. XIV. 211. de Phalaridis tauroz: 77.525 
Dur r.. Gzosphus erat, cuius, caelata gerebat, e0£ 
: urum NU ut y drugen poenae monumenta getuslaty,. ado 
qi i y uli Lornexet, sulieci./s. eorpora. Jiauinis, omia uad 
-.sDMiutabat, ge mitus. mugililus : actaque veras. . hoi ju 
redeze. erat; stabulis; aygenta effundere. v00€8,. ht^ πω 
Haud inpune : quidem. zum, dirae (conditor. artis. iztomuad 
. Jpse suo morieas damugit flebile, tauro... 
, Adde, quae. adscripta. sunt L. * 90), Digdpri- WESS 
400... ds Hy ποταμὸς κυ δὰ ἀμφότεροι ete ]- Himera est, 
uti ex. cap. 109. et LXX. S,videbis, WESS. Το τς στρ το! 
401. 45. Ὡς ἔτυχε] Lanier hk If. 30. et not, in L, LS. 
TWESB« com .his. T . qmod. ἃ 
401. 61.  Oigdo. C7 Frag οὗτοι A μαι ei λίθου ete.]. Latius 
de his perscripsit auctor ;L. V. 17. et 18. lunge illa etiam, quae 
conduxit Had; dunius Ápimady, Le 1. 2. ΟΣ Suidas in IMyocioc 
haec habet: o£ τῶν JBodaje gio». πήσων σφένδονῆται, μνααίρες 
ACE) τς ἔβαλογι, quae;ex his et proxime praegressis a Grammatico 
fuisse concinnata, manifesto liquet. Scribe tamen in eius eXcerpto 
Βαλιαρίδων, ut Diodorus adsuevit, Iprx in Add, 


401. 74. Ἡ uv μάχη ταχὺ ᾿'παλίντροπος ἐγένετο Habet 
de hoc vocabulo Eustathius aliqua in Homer. p. 1047., sed dongias 
arcessita. Tu, si vid etur; recurrere ad L, XVII. 27, Wkss....- 

401. 86.. Koi:zo$9 ἡλυμὸϊ»" ταῦ ῥεύματος. ὄντος 1 'Hime- 
rae, in Libycum, mare evolventis, aquae salsae erant, Vitruyius 
L. VIIL 3. 1π Sicilia. flumen est Himera, quod a fonte cum 
est progressum , dividitur. in duas partes: quae pars profluit 
contra Etruriam, «quod. per terrae. dulcezi succum percurrit, 
esl infinita, dujcedine; altera par&, quae per terram. currit, 


4 
jJ 


ΙΝ LIBZXIX. CAP. 106.— 110. '839 


unde sal-foditur, salsum habet suporem. Sio lege ex scripto 
Franequerano. Vero quidem parum congruit, Himeram fluvium, 
qui in Tuscum mare pergit, et eiusdem nominis alium, in Liby- 
eum mare egredientem, uno fonte scaturire, quod veterum sibi 
plerique persuaserunt, docente Ph. Cluverio Sic. Antiq. L. 1, 
p. 211., constat tamen hoc salsi saporis esse flumen, et ab indi- 
genis propterea Sa/s? hunc usque in diem nuncupari. Wrss. 
402, 20. O δ' peo gia ἀπρλτὼν εἰς. Pro ἀπαγαγών. 
Ruons Ὁ δ᾽ V, άγίιδο ἧς ἀπαγαγὼν τὴν et feliq."] time vir 
doctus. Optassem equidem, ut hoe saltem in loco Stephanus, et, 
qui eius ἐχδόσει presse inhaesit; Rhodomannus, aliquam Basil, 
editionis rationem habuissent. Vitassent quidem certe turpissi- 


mam maculamy quae haec Diodori iuquinávit. "Wiss. 


m 
— -σ 


smicrian aS ost [ 5viroyo ox WM 7st zn wa οἱ τ δῇ tob 
πα Γ΄. AE Abs cbr τα. iaoSoxeiA vq 289 

αἰδοῖ 5551 | .póa 35 «ὐκ μοῦ aovcobaxan A XY. 6£ ΘΝ 
qNMSM Co e695 sw qu Unas As yx xol “80 sies vwsetiemoti 
Sea Lb XX al ael aber aimmaov 

[96d o δ 355. «ove τὴν δ Yo το: ΔῈ 216p OE 
ollspaso «b idt q.901 τ wsotboo awlipp Deire Mredad wein 
.S6uWNP iue nunilafuon θαυ σροῖ 


) 


^ ^ &. MC - á MC ' , (x e. tos 
[. ΚΟΥ ΤῸΝ 'f6YÀX Ms. ΜΟΥ͂ $2vrVs 433 0X3 νόοιο ας sores ug 6h 


nemis vhaeimo omodosiodquotinl fa sieotqiuse soci ida meriti 
AGI c. apnfsdopolll 147 ἀνα ἢ ἸΟΟ LE uo 
* tr , X uf - , , v ds inulti 
biuipil: 32 1 (ORPOO RS vw Tes τ {τὸ 20011 .9 .QOb 
-Abvrcvbbout3en 74 ἢ δ 2... vo ἄν γι ΠῚ 9*on ario ΩΤ ἃ σοῖς 
, "] . : ES - , 1 " " 
-—0 7 ΕΓ oT «5}} TS T τὰκ ΤΟΥ τὸ BeomusTuomus rip 
*0iixeM ΤΥ ΜΟΥ͂ yoiy mm 2. ΤῸ ev tax Κ᾽ Χὰ 122.33 709i πῸ 
2005 . vi crvn 99 ὉΠ ἘΠῚ» one n9719 P10191200 200 bo n "N3 
pr^ σέο fup 39. :3iinousil ΤΣ πανί i! Is vim ποῦ 
᾿ γ : $ “Ὁ (ἃ » " í 
-Jba gts cort armonpirtorduum: sagt 24307 ULXA ἐν Ὑ 52 T3»? 
SUE oiqiouimq xo ἘΝ ΤΟ mer oiob nsum slónm onpou 619 gisait 
1 ! RA Wm KT yy uc9 Ἶ τὺ MIAT UI VOLI SA 
i ὶ 1 
* " eV , A. Ν € 1 . b 
"rst [5 , AAWEY OWN “ΟἿ yox nO $6 y ὦ 1 .001 
v»1toforl 9 z1basinelaob exidisp ni ,etaomu; i5 1015U5 cirdidoiisdim 39 
^ » LAM — & 4 Au Y. Annot lor Pug 
a»*egilon- Vx δον wiwrO Sy vig V AOsagisb gduüsiontoq nuirogt 
- - 2 - . Ὁ ) T r ES Ἢ 
εὐτον ποῦ 00 S 0090T«6 207 io T τα “πολυ À οἴσορ θεῖ 
. - z ^ , , 
pr Ἶ ynst'i?19271 M: ht? - YOU toxv toni τοὺς 
«οἱ ' * ' qno» (t ", Y 1 hg a br ET. r 
h : ) ,hsonea νὰ iedodh ' 
aliiaeh « ertgianmglaah: »itioz ποτὲ σα ἢ δίποδα στ, τος ieredid 39 
2 arce e ^ 


:94T nlfozo19 .1ao ist 


rt ^ , d , , : 
-o15 wégscotymy ον 25'9030y 2x7 "991v Ὁ i .OfM 


i 


330 τ -ANNOTATIONES: | 


215 S0tut tow A oto ᾿ D γα κε αν 


νέ εἴ iid 


ἊΝ OT ACTIO NUR Rss 


ppt 


ΠΣ pi | coal ern 


dá pow i246 ΣῪ Ini 40 616) 8 121} ΠΕ ἢ Ἢ 


LIBRUM YVIGESIMUM: usus gu 


403. 19. Πτολεμαῖος δὲ Nixoxo£fovza ] Νικοκλέα nativum 
est pro Nixoxo£ovta. Ruop. Vid. ad L. XX. 2]. Wess. 

403. 35. Ὡς Καρχηδόνιοι. “Βομίλκαν et seq. ] Bene Basil. 
Bomilcar enim est. Mox χατέλευσαν, lapidibus cooperuerunt, 
verius erit. Conf. L. XX. 45. Wrss. 

404. 40. "Ev τῇ Τυῤῥηνίᾳ Κάπριον ἐξεπολιόρκησαν 
Καίριον habent scripti quidam codices dict. loc., ubi de castello 
inquirere consultum erit. Wess. 

404. 83. Ρωμαῖοι τὸ μὲν ἔϑνος τῶν σχλων κατεπολ. ἢ 
Vitium habet haec scriptura, ab Interprete bene animadversum. 
Vide L. XX. 102. Wess. Vertit Rhodomannus Aequorum. 

406. 9. Πρὸς τὴν τῶν πράξεων ἐπίγνωσιν ] Aut aliquid 
post ἐπίγγιυσιν sive ante τῶν φιλοτέμως desideratur, aut nobis reli- 
quit author repetenda ἀπὸ τοῦ χοιν οὔ verba illa, τὸ συνεχὲς δια-- 
σπῶσιν. ut sit, ἀλλὰ καὶ τὸ συνεχὲς διασπῶσι τῶν φιλοτίμως 
ἐχόντων etc. Sed hoc posterius credere durum est. STEPH, Rho- 
domannus ab H, Steph. iudicio nihil dissentit: et qui posset, cum 
ves per se loquatur? Diodorus ipse quid reliquerit, non temere ad- 
firmavero ; neque male tamen defectum verbis ex principio L. XV. 
μεσολαβοῦσι τὴν nv wav expleveris. Wrss. 

405. 11. "Exi δὲ ἐγκώμια xol ψόγους καὶ τἄλλα etc. ] His 
et superioribus auctor argumenta, in quibus declamandis Rhetores 
studium ponebant, designat. Τρία τὰ ἀνωτάτω εἴδη. Scholiastes 
in Hermogenis Rhetor. p. 12. ait, τῆς ῥητορικῆς, συμβουλευτι- 
κὸν» δικανικὸν. πανηγυριχόν. Ad prius pertinent λόγοι πρεσβευ-- 
τιχοὶ, ad sécundám δημηγορίαι; ultimum conplectitur, sicuti idem 
docet, τὰ ἐγκώμια xoi τὸν ψόγον. Haee caussa, eur in Aphthonii 
et Libániá Progymnasmatibus hoc genus declamationes non deside- 
rentur. Confer L. Cresollii Theatr. Rhetor. L. Ill. 6. Wkss. 

406. 26. Τὸ γὰρ τῆς ἱστορίας γένος ἁπλοῦν εἰς. Pro- 


IN LIB: X X. CAP; 1. — 4. 331 


feeta.. haec sunt ex Polybii imitatione. ^ Vide librum eius I. 5. 
ot; quae notavit Is. Casaubonus. p. 108; ed. Gronov. Wzss.: 

407. 34. ᾿Εχβάλλομεν. ἐκ τῆς ἱστορικῆς πραγματείαις 
Quod Diodorus reliquerat, id veterum auxilio schedarum tàndem 
recepit. lpsemet alibi hoc genus probavit et Dionysius T. Il; p. 
129. δεύτερόν ἐστις. inquiens, τῆς ἱστορικῆς πραγματείαξ' ἔργον: 
Liquet autem elarissimum in modum, concionum in historia usum 
non districte auetorem daminasse, nedige adeo recte reprehendi; 
quasi in leges suas pecearit ipse, orationes historiae inserendo. Bo« 
dino. eam criminationem tribuit G. Io. Vossius Art, Histor. c; 90. 
Nostrum 'egregie defendens, quamquam Bodinum Methodi Hist. 
c. 4. si inspexeris, inter crimina, quondiscus peragitur. NpMorus, 
istud non reperies. Wrss. t 

407.44. Πολλὰ ἀναγκαίως παραλενβϑήσεται Omnino legen- 
dum est napadaygpo eras non παραλειφϑή σεται. et paulo post non 
dubito quin κεκραμένην habueritipsum. αὐτόγραφον. STEPH. Πολλὰ 
ἀναγκαίως παραληφϑηήδεται Coniecturam viri doctissimi Basil.: ἔχε 
δόσις et Schedae Reg. 1; verissimam praestant. Redeat etgo sum in 
sedem, Κεκραμένην citrà Codd, auctoritatem Féfihgere : non: susti- 
nui, tametsi unice probuni. seriptorique placens L.' V. 69. WESS, 

407. 60. "Ἔτη συνάγεται — τῶν ὀχτακοσέων ὀγδοήχοντὰ ] 
In mendo est vox ultima, Ab urbe 'Troia eiusque excidio abierunt 
8d annum Olymp. CXV. tertium I9CCCLXVI anfii; Sie auctor ipse L. 
XIX. 1. Adde in summam.annos vil. , ^quorüm res gestas 'eo sé 
libro ; perscripturum professus est, habebis Olymp. CXVII.:ànnum 
alterum, in quo cum- maxime VET BRUN! Sive “ἃ capta Troia 
Ioccc1xxin, Dederat proinde τῶν ὀχταχοσίων “ἑβδομήκοντα. Ni- 
hil apertius. WEss. 

407. 68. Γάϊον Ἰούλιον €: Iunius erat, ut bene Inéorprót 
Vid, Livium,L. EX. 30. | Vitium peperit librariorum socordia. Au- 
ctor enim ipsemet suis utrumque nominibus in priore consulatü L. 
ΧΙΧ, 19. designavit. Wzss. 

407. 18. Ma? v ἐγχειρήσειν — ἄνειου ἐϑηναι] Ineptum 
hoe quidem loeo &yyeigloeny erat, Quod ex membranis revocavi 
ipso. sermonis genio. sese:conmendat. Vide hoc saltem de Nino 
rege στρατεύειν ἐπὶ Βακχτριανοὺς ἐ ἐνεχείρησεν L. 11. 5. et ΑΙοχδης 
dri monachi de Crucis Invent; ipso in principio , τοῦτο τὸ ἐπίτας 
γμα, — δεξάμενος 2 ἐγχειρήσειν ἐδειλίασα. Sic enim scripsit, TM 
Gxretserum neglexisse miror. Wkss, 

408. 87. Βαρυνομένους τοῖς προστάγμασιν} Polybium de 
durissimo, quod Poeni in Afros vaga iin τὸν e vide L. 1.72. 
Wxss; 5 

408. 88. Τὸ δὲ μέγιστον , διά όϑὴψ ete. Kümitioétos ora- 
tione ad expeditionis socios apud Iustinum ἢ. XXII. 5. latius om- 
nia haec exsequitur. Wkss. 


408. 2. “Χωρὶς τῆς πανοπλίας ὑμηγφῥαὶον xoi χαλινὸν] Non 


332 ^— .ANNOTATIONES. 


puto'aberrasse d. scriptoris mente Tnterpretem [qui vertit: vilvaieu: 
lum equestre.] Solet, fateor, ὑπηρέσιον. nautarum esse et remigum. 
Selioliastes ad Thucydid. L. H. 94. . ᾿Ὑπηρέσιόν 2 ἐστι τὸ κῶας, ᾧ 
ἐπικάϑηνται οἱ ἐρέσόδοντες- διὰ τὸ μὴ. συντρίβεσθαι αὐτῶν τὰς 
πυγάς, Unde suave istud Isocratis: de Atheniensibus, ad.remum 
admotis, οἱ μὲν ἄρχειν τῶν Ἑλλήνων ἀξιοῦντες, YIIHPEXION 
ἔχοντες ἐχβαίιουσιν ,. Or. de. Pac. p. 248. Atin equitibüás, cum 
ὑπηρέσιον fraeno adiungitur b quid aliud erit; aec vestis sessuro 
sulisternenda?: Porro. ὕπως — & ἔχειν dictum: videtur; ut ὅπως — 
gvaoo93,vat in Luciani Parasit. c. 32. et ὅπως — noürvav án 
&cripto: Claromont. Supra L. XIV. 19. Wrss;s"^ 
: 408. 30. “Πιεκελεύετο οὖν. σώζειν ἑαυτοὺς μετὰ vÜV ἰδίων 
χτήσεων ete.] F raudem, qua civium copibsiores circunivehit ty- 
rannus,. aliter paullo: 'Folyaenus Strateg. : ,E.-V. HE: δὰ enarrat, - 
praetes, alia; xol δὴ. προέγραψεν y aiens,. ἐπιτρέπων" τοῖς βούλο: 
ἱεένοις σώζειν ἑαυτοὺς y. ἐξιέγαι τῶν "νεῶν μετὰ" τῶν. ἐδίων x n2 
μάτων, Quae quidem verba non multum ab istis Diodori abludunt; 
sententia. plurimum; .:etsi prave. Censebimüsne ' in: avibus, qui^ 
Jus. in, Africam tramissurus. era& Agathócles;? τὰ ἴδτα κτήματα, hà- 
buisse hos homines. omnia? Fuerat iprofectó: eonmodius et rei.ge4 
&tae. congruentius ἐξιέναι τῆς πόλεως: Urbe enim Syracusana ut 
una cum. facultatibus; &ese. ditiores sübducerent ; tyrannus animo 
agitabat, quo eas universas possessoribus: pésitünsüatià intérvertere 
po At Polyaenus. secutus aliud:est; Mess, ni 5554 d UAE 
408. ;34.. “Ιαύτοιυς μὲν --- ἀνεῖλε] Mille δὲ sexeentós? toé 
&nici discessisse Iustinus. E. XXII. 4. 'prodidit, qui mox de $er- 
vis ad pileum .YOcatis et militiae adseriptis, omnes énde: Servos, 
militaris aetatis, libertate donatos, sacramento adegit y: eosque 
et. ana40T Cin, partem f: erme militum: παν, imponit. Quae Nostri 
verbis cum. optime: respondeant ,; nihil utique.erat, cur Sehefferus 
nodum ibi.in scirpe quaereret. WESS. ; j^ 
409. 40. K?roemnij] Εὐπρεπῆ Basil. frequenti colifüsióhd, 
Vid. Ἐς Hemsterhus. ad Lucian; Dial. Mar? X. p. 316. Wess. 
e5e409. (68. 1ηλικικύτην ἔκλειψιν: ἡλίου συνέβη; γενέσϑαιἾ 
Passus id deMisuss i sol füit. Syracusis: mensis Sextilis die Xv. fe- 
xia VI. . hora vini,j uf. yiri docti, Calvisius, Petavius atque" alii 
ostenderunt, Docef insuper: lustinus ibid, c.:6;- Agathoelem'eius 
xei caussam militibus-exposuisse, 'atque illis esse advetsum ὁ. ad 
quos eatur, prodigium, studiose doeuisse. -Iunge Frontinum Stra- 
£og, Li 1. 12. 9. ined raptos quod lunae Wikio deminütionem 
putarit.. WESS, " : omisi 
410. 98. Πρύμναν doirdadodirtnil Interpres [ qui: retro 
dnlibita pupp] üntiquum ebtinet. Vid.ad. E. XL. 18. Wzss; 
aco 410, 1. Πρὸς. τὰς καλθυμένας υἹατομίας ] Vicinae urbi 
lapicidinae nomen fecerant. Strabo L..XVIIL p.419]. A. post ur- 
bem '"Tuaetei | desceriptam- xa? λατομίαι τινὲς... xoi ἐπὶ αὐτῶν 


IN LIB. X X. CAP; 4..— 8. 333 


πόλις δμώνυμος, ubi Diodori minime oblitus: est 18. Casaubonus. 
WESS. : 

410. 10. Ταῖς κατεχούσαις Σικελίαν ϑεαῖς duro xe 
Κόρῃ etc.] Vid. L. V. 3. In Cereris et Proserpinae tutela. Sici- 
liam, veteres deputabant, unde eamdem κα ἔχειν et κατέχειν sollemni 
paene phrasi dicebantur , ut in Sophoclis Oed, Colon. v. 39. Eu- 
menides, αἱ γὰρ ἔμφοβοι Qo σφ' ἔχουσι. .οἐ v. ὅ4. Χῶρος μὲν 
ἱερὸς πᾶς 00; ἔστ᾽, ἔχει δέ νιν Seuvóc Ποσειδῶν. Plura diligen- 
tissimus Ez. Spanhem. ad Callim. H. Pallad. v. 53. MESS. 

410. 13. “αμπαδεύσειν ἁπάσας τὰς ναῦς] Ceres raptam 
filiam quaesitum itura, accensis ex Aetnae crateribus facibus; 
λαμπάδας ἐκ τῶν xor “Αἴτνην κρατήρων ἀναψαμένη, dixit alibi 
Diodorus, varias orbis partes oberrare coepit. In eius rei memo- 
riam τὸν μετὰ τῶν λαμπάδων δρόμον; uti Liban. T. 1. p. 353. 
B. loquitur, Deae isti celebrasse videntur., Huc quidem certe:ty- 
rannus respicit : λαμπαδεύσων suam classem. “Φ]αμτεαδεύεσθαι 
enim eorum erat, qui cum lampade discurrebant ; eamque aliis per 
manus tradebant, Vetus scriptor apud Suidam ,.149«67óy0roc ovv, 
“Διονύσου μύστης. «1.4 }ΠΠ|44Ὲ YEXO AI μέλλων. Sibcasjd 
hinc colorem Philo Iud, de Div. Her. p. A80. D. cuni mira suayi- 
tate de accendendo virtutis studio precatur , ἱκέτης οὖν γχίνομαιῳ 
ἕνα — ἀναφλέγηται σωτήριον q γος.» ὃ “14 MILAA EY OALE- 
NON ἐπαλλήλοις διαδοχαῖς icóyoovov γενήσεται κόσμῳ. Harz 
pocrationem vide in zZeuzác. ὙΥΈΞΒ. : 

410. 27. Τὸ δὲ στρατόπεδον PIU Jen Quod in M the 
libri c. VI. 20. Alexandrini interpretes dederant ἠλάλαξε πᾶς 
ὃ λαὸς ἅμ᾽ ἀλαλαγμῷ μεγάλῳ καὶ ἰσχυρῷ ς «κοτίεταπέ olim ante 
Hieronymum aliqui zlulatu znagno ulularunt, alii iuóilarunt iu- 
bilo magno. Neutrum probat Rufinus Homil. Vill. in eum losuae 
lib. p. 422. Et quamvis, inquiens, iste $ermo inproprie trans- 
latus esse" videatur: ἀλαλαγμὸς enim in Graeco scriptum est, 
quod neque iubilum, neque ululatum proprie significat; sed il- 
lam magis ostendit vocem, qua belli tempore exercitus clamorem 
consonum tollens, unanimiter sese cohortari ad praelium solet. 
Recte profecto, neque ab hoc loco aliene. Rabanus Maurus eadem 
omnia habet suo in Conmentario p. 695. Tom. IX. collect. am- 
plissimae , firmatque adeo opinionem , quam ad Küperiorem librum 
prodere memini, WEkss. 

410. 40. “Ὑπὸ τῆς "y. γοητείας xal ἀνοίας nagoAoy.] 
Post γοητείας aufer καὶ ἀνοίας. scioli alicuius infartum.. Rob. 
Mallem et ego xai ἀνοίας librorum veterum auctoritate amotum. 
Sin tamen, leniore medicina reponendum καὶ ἀπονοίας erit, uti ἃ 
Celeb. T. Hemsterhusio ad Luciani Iud. Vocal. c. 1. factum anim- 
adverto. WEkss. 

A11. 49. "Eni τὴν ὀνομαζομένην ΠΠεγάλην nóhiv] Soli de- 
betur Diodoro urbis huius accuratior notitia. Habet quidem Io. 


334 ANNOTATIONES 


Garneríus in Diss. IT. de Synodis ob Pelagium vivo Augustino ce- 
lebratis post Mar. Mercatoris Oper. pagina 179., habet, inquam, 
Romanum Megalopolitanum. iun Procousulari* Africae provincia 
Episcopum, adseribitque ignotum sibi esse, {πᾶ parte eiüs pro- 
vinciae Megalopolis ista. sedem habuerit. -Didicisset hine ; niodo 
verba meminisset, oppidi situm: quamquam, ut sedulo agam , de 
Megalopolitano illo Praesule res nondum est expedita. Adpellatur, 
quod H. Norisius et Th. Ruinartus ad Not. Afric. p. 112. ed. Ven. 
admonere haud praeterierunt, fidelioribus in Codicibus Meglapoli- 
tanus, sive plebis Meglapolitanae ,' quemadmodum in Carthagin. 
Collat. c. 133. p. 271., eique patronus accedit Coronius Megla- 
politanus, quem Notitia Eccles. Africae ex Proconsulari provineia 
una eum aliis in exsilium missum fuisse refert Hunerici regis ius- 
su. Neque id tamen scriptionis discrimen tanti videtur, ut alii eum 
urbi inponendum arbitrer. JMeglapolis dicendi &olipendió ex Me-' 
galopoli nasci facile: potuit. Ad hoc eadem erat in provincia, in 
qua a Diodori; quin, si Notitiae ordo iustus est, prope Clupe- 
am, a qua citra omne dubium haec Π»εγάλῃ nét brevi spatio 
fuit dissepta. Wrss. 

- * A11. 61.^Ezi ϑάτερα δὲ μέρη τὸ πεδίον ἐνέμοντο βοῶν) Dis- 
eordia amanuensium ansam praebuit, hoe ut eligerem. Si qui aliud 
maluerit, utatur suo iudicio. Ego vero hane regionis Punicae 
amoenitatem, villas sumtuosissimis praetoriis distinctas, pascua 
armentis et pecudum gregibus laetissima, iucundamque istam ri- 
vorum a fontibus deductionem attentius considerans, imaginem, 
tenuem tamen, agri Batavici videre videor, et eius inprimis, quem 
aquis lene sonantibus Vechta radit. Offerunt sese ultro plura alia 
meditanti, quae missa faciam. Id maximopere velim, ut hi liber- 
tatis et honestioris mercaturae fructus sine labe possessoribus diu- 
tius perennent, quam Carthaginiensibus! Wess. 

411. 78. Καὶ πρὸς τὸν Zfevxóv Τ ὑνητα απο etiam ur- 
bem qui praeter Diodorum attigerit, recordor neminem. Non equi- 
den ignoro Ab. Ortelii iudicium ; lbum hune Tunzetem et Tune- 
tem pro eadem urbe putantis. At multa obstant. Oppidum Tunes 
Carthagine distabat spatio xv M. P., ut Livius L. XXX. 9, sive 
ὡς ἑκατὸν εἴκοσι σταδίους, sieuti Polybius ait L. XIV. 10. Albus 
ab eadem urbe Tuzes longius aberat. Adde, hanc urbem ab Aga- 
thocle solo fuisse aequatam: T'unetem deinceps illius in potesta— 
tem venisse et praesidium satis accepisse validum. Sic auctor ipse- 
met c. ] 7. Errat ergo vir sollertissimus, Wrzss. 

. 4172, 90. hi. avr] "Ya αὐτῶν Reg. 2. Vid, not. in L. 
IV. 46. Wzss, 

- 412. 92. Εἰς τὴν χώραν προσάγουσαν] ἹΠροἀγουσὰν!: 
Ruop. Εἰς τὴν χώρ. προάγουσαν] Extrivi literam, quae loci sen- 
tentiam interturbabat. Factum. etiam alias, sed Codd. rens. 
Vid, E. XVIH. 59. Wrss. 


, 


IN LEIB. XX. CAP. 8.— 1]. 335- 


412. 95. 2i) xal ταῖς πρώραις: δέῤῥεις κατεπέτασαν Na- 
vàlibus in praeliis, aut sieubi ad loca infesta elassem admovelant, 
fieri id moris erat, Quare Metellus insulis Gymnesiis própius se- 
se: et naves adiuricturus, 7 EPPELX ἔτεινεν ὑπὲρ τῶν καταστρω- 
μάτων, σκέπην πρὸς τὰς σφένδόνας in Strabon. L. HE. p. 956. 
Poenorum haec alia consuetudo. | Segestria ista, prorae oppansa, 
nigrieantis fuisse coloris videntur, uti in luetu atque inferiis usus 
ferebat. Hine navis inferias Achilli solutura ἐκ Θετταλίας μέλανα 
ἱστία ἠρμένη ἐς Τροίαν ἔπλει apud Philostrat. Heroic. e, 19. p. 
741. Conf. not. in L. IV. 61. Wxss. 

412. 15. Προχατεπεπτώκει ταῖς qvyotc] Verius. censeo 
προσκατεπεπτώκει ex Reg. 1. Praeterquam enim quod ignara rei- 
bellicae multitudo erat, animo quoque conciderat. Qua in re χα- 
ταπίπτειν et ἀναπίπτειν. sedem quandam habent, Pausanias L. X. 
20. τοῖς dé ys Ἕλλησε κατεπεπτώκει μὲν ἐς Gxtav τὰ φρονήμα-- 
To. Synesius L. II. Provid. p. 117. B. οὗτοι μιὲν — τοὺς καταὰ- 
πεπτωχότας ταῖς γνώμαις εἰς. Polybius Excerpt. p. 1430. ἥττη- 
ϑέντες δὲ κατὰ τὸν κίνδυνον οὕτως ἀνέπεσον ταῖς ψυχαῖς. Philo 
L. I. vit. Mos. p. 630. E. τά τε σώματα πορεῖντο, καὶ τὰς ψυ- 
χὰς ἀναπεπτώκεσαν. Alia tibi, si desideres, dabit vir doctus Mi- 
seellan. Observ. Vol. X. p. 206. Wrss. : 

412. 29. ννωνα καὶ Βορμίλκαν] Βομίλκαν, expuncto ρ.. 
ut etiam in sequentibus. Ruop. Καὶ Βομίλκαν Ex Basil. ἐκδό- 
6& ducis nomen instauravi. Bo»ilcar dicitur lustino, neque id 
nomen aliter in Livii tibris scribitur, apud Appian. Pun. p. 292. 
Βουμίλχαρ. Ceterum διὰ τὴν ἰδίαν τούτοις ἀπιστίαν ex more ve- 
nit, quo nominibus saepe verbi sui, uti dictum supra fuit, casus 
adstruitur. Aliud spectavit Cl. Iac. Gronovius ad Stephan. Byzant. 
in ^fi, quem vide. WEss. 

412. 36. Ἡ πρὸς τὰς τιμωρίας πικρία: τῶν Καρχηδονίων 
Certissima est Diodori animadversio. Exempla atrocitatis istius 
quasi per saturam suppeditabunt Valer. Maxim. L. lI. 7. ext. ]., Po- 
lybius L. I. 11. 24., Livius Epit. 50., lustinus XIX. 2, XXI. 4. 
6., Polyaen. L. V. 11., Appian. Pun. p. 67. etc. Wrss. 

413. 57. Eig τὸν ἱερὸν λόχον. Carthaginiensium nobilissi- 
mi et ditissimi ad duo ferme millia et quingentos sacram eam co- 
hortem explebant. Vid. L. XVI. 80. Wrss. ' 

413. 64. Ἔδωκεν 240yay49« τῷ vi]: Archagathum ple- 
rumque Diodorus et lustin. L. XXII. 5. vocitant. At Polybio Ex- 
cerpti Leg. I. p. 1087. γάϑαρχος est, probante H. Valesio ad 
Nostri Excerpt. p. 257. Vid. infra c. 56. Wxss. 

413. 75. Τὰ τῶν ἀσπίδων ἔλυτρα ῥάβδοις διέτεινε] Pari 
modo τοὔλυτρον τοῦ δόρατος Aristophanes Acharn. v. 1119., qua 
de voce copiosius viri eruditissimi [s. Casaub. in. Athen. 1. 7. et Th. 
Gatak. ad Antonini Imp. L. IX. 3. p. 266. Solebant milites contra 
imbres, pulverem;aliasque iniurias scutis tegumenta induere, τὰ σχύ- 


336. SGANNOTATIONES | τ 


τινὰ τῶν, ὅπλων. σκεπάσματα in. Plutarchi Lueull..p..:510. A. 
Quem. quidem morem abunde cum declaraverit usc Lipsius Aniiál 
Mil. Rom. L. III. 2., verbum non addam... W ES: 

413. 87. Εχάστων οἰωνιζομένων y διὰ; τὸ; δοκεῖν ete. ps 
ctuz practervolans victoriae omen Graecis ταί Salamina in Persas. 
pugnaturis fuerat. Hine j2o25. ἔπτατο 46. felici rerum ; sueoessu: 
elegans proverbium. Hesychius , Γλαὺξ ἔπτοῦτο." «πρὸ τῆς: μάχης! 
ἐν “αλαμῖνι γλαύκάς φασι διαπτῆνάαι τὴν νίκην ngoonudtvovoars 
quibus:gemina Zenob. Cent, II. 98. et Append. Vat. 1. 48... Indidem: 
noctuae volatus victoriae auspicium éensebatur , γλαῦκος πτῆσις. 
elg νίχης σύμβολον ἐλογίζετο non Athenis tantum,!sed tota Graecia 
in Schol. ad Equit. Comici: v. 1091. Quini ipse: poéta Vesp. v. 1081. 

Γλαὺξ γὰρ ἡμῶν πρὶν μάχεσϑαι τὸν στρατὸν. PIA 
vulgi eam, persuasionem respiciens. Wzss. | 

-..414..93. BHOk TE Eo Ὁ ἡ τὸν κίνδυνον ὁπέμειναν affert. 
Suidas v. παραστάται. : 
., 414.11. “ἐνετράπησαν ταῖς ψυχαῖς] Sic L. XI. 31. date 
τραπέντες ταῖς ψυχαῖς πρὸς φυγὴν ὥρμησαν. WESS. δ 

414. 28. “Τοὺς τοῖς — ἄσημον xL]: Putes Basil; νο-ὶ 
luisse ἐχλειμα; "quod: pravum, ld auctor vult, Bomilcarem sensim . 
aciem hostilem vitasse cessimque ivisse. Vocabulüm i hora Lexi-.. 
cographorum. copias an&tré potest. WESS. 0: 

414..43... Qv. πλείους yd. ίων] Sed praelio conmisso, duo: 
de Siculis, tria millia de Poeni$ cum ipso: duce:cecidere, ita Iu-^ 
stinus L. XXIL 6., haud. parum cim Diodóro dissidens.. Instinum : 
exscripsit, sed male intellectum Orosius. Gehsuit bonus vir duos.tan- : 
tum ex Ágathoclis exercitu periisse; quod iste noluit, sed:duo mil- : 
lia de Siculis, tria de Poenis occübuisse. Vide Oros. L. IV.6. Wkss. 

414. 46. Ἐν αἷς ἐκομίζετο ζεύγη χειροπεδῶν) Par olim in; 
solentia Spartanorum, αἱ πέδας φερόμενοι, ἐπὶ Τεγεήτας ἐστρα- 
φείοντο. Contigit iisdem quod Poenis:. victi pedicas: gestare des) J 
buerunt:ipsimet, quibus Tegeatas innectere. constituerant apud He- » 
rodotum L. I. 66. Cuiusmodi iustae talionis exempla in mundo. 
habeo plura, quae nunc praetermittentur, WzSsS.. à lh 

414. 50. Εἰς συνεργασίων ἐμβαλεῖν ] Probe Interpres in. 
ergastula Eece iterum Diodorus Excerpt. Peiresc. p. 369. zal: 
τούτων τοὺς μὲν πέδαϊς δεσμεύων εἷς τὰς συνεργασίας ἐνέβαλλε: 4 
Vocis , in copiosis Graeci sermonis Thesauris ptasteditio, conpo- 
sitio rem eam belle: declarat. WEkss. iu 

t 414. 69. 'Hoaxiéa τὸν παρὰ τοῖς ἀπδμορ δ. λνλενον " 
a mente non aberravit Rhodomannus [qui vertit, coloniae suae 
patr opum ], 4 subvereor, ut recte expressa sint verba. |Hei- 
cules ὁ παρὰ τοῖς. ἀποίχοις is esse debet, «qui apud maioris: 
patriae colonos est. Atqui omnia, quae Mali dent Herculem  : 
T yrium. expostulant,. quem Poeni etiam missis pretiosissimis do- : 
naris inpense placare. connituntur. Ergone παρὰ τοῖς ιἀποιχι- 


T 


IN LIB, XX. CAP. 11. — 14. 337 


σταῖς fuit olim? Non dico, ets!, modo libri id darent, pro malo 
haud putarem. Hoe mihi quidem satís constat, Herculem τὸν 
παρὸ rotg ἀποίκοις coloniarum esse, quem sibi infestum Cartha- 
ginienses ob infrequentiorem religionis cultum arbitrati, "'yruin 
mittunt, qui placent et venerentur, quoniam inde ipsi, Gaditani, 
ceterique coloni domo profecti aeceperant. Hercules censebatur 
idem, quamquam praecipua religionis sedes 'T'yri erat. Quotannis 
autem τὰς πατρίους ἀπαρχὰς selectissima navi, quam ἑεραγτυγὸν 
voeant Graeci, ''yrum religiosissime mittebant. Vide Polyb. Exc. 
Leg. CXiH. p. 1310. Wrss. 

415. 79. Τοὺς ἐκ τῶν ἱερῶν χρυσοῦς ναοὺς τοῖς ἀφιδρύ- 
μασι] Fo. Dougtaeus Analect. Sacer, Pars. II. 61. «urea cum si- 
imulacris deluóra vertit, acdiculas esse portatiles, quae Deorum 
siniulaera suo ambitu eonplectebantur, opinatus; quod quidem au- 
ctor si voluisset, γαοὺς αὐτοῖς ἀφιδρύμασι Scriptum fuisset. Vid. 
Davisium ad Max. Tyrium Dissert. VII. p. 520. ed, noviss. Nara 
ut nune verba habent, aediculae signis, quae 'T'yri erant, tramissae 
fuerunt. ld bene, quod his Diodori usus sit vir doctus ad γαοὺς 
ἀργυροῦς * Aoréuódoc ilustrandos, e quibus fabricandis victum 
Demetrius Ephesi tolerabat in S. Lucae A. A. cap. XiX. 24. Fuc- 
runt euim eiusdem haud dubie generis; Hae parvae aedes ad for 
manm templi IZphesii superstitiosis Dianae sacris parabantur, istae 
in delubris olim Carthagine dedicatae Tyrum amandabantur Her- 
culi consecrandae. Pertinet huc ἀργυρέου ναοῦ ἐργεπιστάτης Cra- 
tinus ex Artemidori Onirocrit. L, IV. 33. Wrss. 

415. 82. ᾿Ηιτιῶντο δὲ καὶ τὸν Κρόνον ete.] Eusebius haea 
exscripsit Praep. Evang. L. IV. 16. p. 161. A. Saturnum Cartha- 
gine victimis humanis fuisse cultum, res est testatissima. Vid. L. 
Vivem ad Augustini L. VII. de Civ. D. cap. 19. et H. Grotium in 
Deuteron. c. XVIII. 10.. Wrss, 

A13. 92. Ziuxocíovc μὲν τῶν ἐπιφανεστάτων παίδων ete; 
Pesceunius Festus in libris historiarum per saturam refert, 
Carihaginienses Saturno humanas hostias solitos inmolare, ct 
quum victi essent αὖ Agathocle, rege Siculorum, iratum sibi 
Deum putavisse; itaque, ut diligentius piaculum solverent, pu- 
CENTOS nobiüum FILIOS inmolasse , haec adposite Lactantius ἔπ. 
stit. L. 1. 21. Adiunge Eusebium Or. de Laud. Constant. c. 13. 
p. 646. φησὶ (Diodorus) τῷ Κρόνῳ διακοσίους τῶν ἐπιφανεστά- 
των παίδων δημοσίᾳ ϑῦσαι τοὺς “ἰϑυας' οὐκ ἐλάττους δὲ ἐπι--: 
δοῦναι τῇ ϑυσίῳ τριακοσίους ἑτέρους. et eum a Diodori mente 
quadamtenus aberrasse perspicies. Noster ccc istos sese ültro ma- 
ctandos ebtulisse, Eusebius liberos totidem numero inmolandos 
dedisse illos trecentos significat. WESs, 

416. 96. '4rópióc Κρόνου χαλχοῦς. ἐχτετακὼς τὰς χεῖ- 
pvc] Locus illustris et ab eorum nemine, qui nefandum JHfolecAi 
eultum exposuerunt, neglectus. Quin et simulaerum hinc eflinxe- 

Vos. 1. 22 


338 ANNOTATIONES 


runt, sed mirificum manibusque expansis et ita in sublime elatis, 
ut illis infantem inponere nullus potuerit. lnspice Kircheri Oed. 

Aegypt. Synt, IV. 15. p. 334. et, qui paullo melius expressit, lo. 
Braunii Sel. Sacr. L. 1V. 8. p. 416. Fefellerunt multos zz 
statuae χεῖρες , quae eorum saepe Bunt y qui stipem TOREM Pau- 
peribus propterea ἢ δεξιὰ διὰ πάσης ἡμέρας YIITIA τέταται, 
προχαλουμένη τὸν δώσοντα in Libanii T. II. p. 940. B. Porri- 
gebat ergo Saturnus iste aheneus eavas manus, sive, ut bene Isa- 
cides in lerem. c. VII. 32. de Molecho npo*» news svv93, manus 
eius porrectae et sensim erant preso lam quod idem sübiungit 
Iudaeus, locum prope Hierosolyma T'ophet a tympanorum pulsu esse 
adpellatum, quoniam ὉΣΊΩΣ ΓΙ 130 Ὁ 3n yru* sbw pena ΤῸ 
sacerdotes tympana. pulsabant, ne ad putris aures eiulatus filii 
accideret, illi geminum plane et germanum Carthagine fiebat. 'l'e- 
stis Plutarchus de Superst. p. 171. δ: cuius etsi pluseula tempe- 
rare non possum quin adscribam: παρειστήκει δὲ ἡ μήτηρ ἄτεγ- 
χτὸς χαὶ ἀστέναχτος. εἰ δὲ στενάξειεν ἢ δαχρύσειεν, ἔδει τῆς 
τιμῆς στέρεσϑαι; τὸ δὲ παιδίον οὐδὲν ἢ ἧττον ἐϑίετο. Κρότου δὲ 
χατεπίμπλατο πάντα πρὸ τοῦ ἀγάλματος ἐπαυλούντων xol τυμ-- 
πανιζόντων. ἕνεχα τοῦ μὴ γενέσϑαι τὴν βύησιν τῶν ϑρήνων 
ἐξάχουστον. Adstabat mater sine fletu el gemitu: quem si ede- 
ret aut fleret, honore excidebat, et infans nihilo ainus iumo- 
labatur. Strepitu vero ante simulacrum opplebantur omnia fistu- 
larum et tympanorum , ne exaudiri clamor eiulatusque possent. 

''antum religio potuit suadere malorum, 
Quae peperit saepe scelerosa atque impia facta! 


Bene ex Lucretiana aemulatione Lactantius L. 1, 21. Institut. 
WESS. 


416. 1. IIcg αὐτοῖς] Παρ᾽ αὐτῷ. Γ᾿ 


416. 8. “ιὰ τούτου τοῦ νομίμου τέο ΕΞ Sic melius: 
legis nulla mentio praecessit. Plato Minoe p. 315. B. Καρχηδό- 
1101 δὲ ϑύουσιν (homines) ὡς ὅσιον ὃν καὶ NOMIMON αὐτοῖς. 
Porro in Euripidis altero versu libri eius nune quidem χάσμα T 
εὐρωπὸν πέτρας praeferunt. Confer not. Brodaei et Barnes. ad 
l]phig. Tauric. v. 625. Wkss. 

416. 25. Of προεστηκύτες — διετήρησαν ] Simile ferme 
id S. Lucae de Maria, Christi matre , Evang. c. II. 51. xoi ἢ 
μήτηρ αὐτοῦ Óuerroa πόντα τὰ ρήματα ταῦτα. WESS. 


416. 33. Οἱ μὲν γὰρ περὶ τὴν τυραννίδα Credo loci sen- 
tentiam optime assecutum esse Rhodomannum. Οἱ περὶ τὴν τυ- 
ραννίδα et ot ᾿ἰδιῶται. contra se ponuntur, ut ἄρχοντες καὶ ἰδιῶ-- 
ται in Platon, Polit. p. 259. Suntque adeo οἱ περὶ τὴν τυραννίδα 
tyrannidis studiosi et patroni , sicuti οἱ περὶ τὴν φύσιν apud Ari- 
stotelem Hist. Anim. L. III. 3. p. 59. Physiologi, bene post Bu- 
daeum monente H. Stephano Thes. T. Ill, p. 248., et αἱ περὶ 


1N LIB. XX, CAP, 14. — 17. 339 


«“αχεδαιμονίους 0 .ér, quaes Spartanorum partes amplectuntur, su- 
perius L. ΧΊΠ. 52. Wrss. V ertit Rhodom. qui tyrannidi favebant, 

417. 51. Συνεδρευσάγτων τῶν zy ἑμόνων; οἱ μάλιστα eto.] 
lta legendo cohaeret optime or atio, συγήδρευ σαν τῶν ἡγεμόνων 
οἱ μάλιστα ἀξίωμα δοκοῦντες ἔχειν. καὶ θηϑέντων σιολλῶν λό- 
jov, vel Qndérvov δὲ πολλῶν λύγων. STEPH. Συνήδρευσαν τῶν 
ἤγεμ. οἵ μάλιστα εἰς. Mihi pexsanatus ab H. Stephano locus 
hic videtur. Itaque non sum veritus eius ex iudicio verba refin- 
gere; quam rem si qui temerariam putaverint, revocent, uti lube- 
bit, veterem scripturam. Wrss. 

417. 54. Τῆς τἀδελφοῦ τόλμης καὶ πράξεως ἐναντίαν ἔχων 
διάϑεσιν] Τύλμης ἐναντίαν Reg. 2. Ven. Basil, Cett. καὶ πρά-- 
ξεως interponunt, quo carere possumus, Wrss. Cui operae non 
obtemperarunt. Et recte. ll. 84. τύλμῃ τε καὶ πράξει πολὺ δια-- 
φέρουσαν. Eodem modo saepius loquitur Polybius. 

417. 69. 24i δὲ φυλακίδες τῶν Καρχηδονίων] Vid. infra 
c. 94. Wzss. 

417. 90. 'H χατὰ τὸ σύνηϑες ἐφοδία — κατενόησε] 
Mera glossa est, quam Reg. 2. praefert. Ἐφοδία. Hesychii verba 
sunt ἐρύκει, ipe τὰς φυλακὰς τὸν ἄρχοντα. Saepe in- 
de ἐφοδεῦσαι et ἐφοδείαν sive ἐφοδίαν de circitoribus, qui vi- 
gilias cireumeunt, rei militaris scriptores Polybius L. VI. 33., 
Polyaen. L. VII. 14. usurpant. Cuius circuitionis morem describit 
Philo de Tel. Construend. ,p. 93. ἐχχοιτίας τὲ καὶ ἐφ ὁδίας προση- 
χούσας ποιητέον , αἱ χφήσονται ξυλίνοις λαμπτῆρσι. ἵνα --- εὴ 
καταφανεῖς ποιῶσι τοὺς ἐφοδείον τάς etc. WEss. 

418. 6. Πρώτην μὲν ἑλὼν Νέαν τιόλεν ] Interpres Novam 
urbem. Mallem Neapolin retinuisset: namque ita Graecis Latinis- 
que dici adsolet oppidum hoc maritimum. Vid. Itiner. Anton. p. 
493. et de .4drumeto ibid, p. 59. Wkss. 

418. 9. ᾿Ελύμαν δὲ τὸν βασιλέα τῶν “ιβύων] Tametsi 
certum non habeam in tanta Codd. discordia istud reguli nomen, 
placuit tamen. Quin si Phoenicum ortus fuerit stirpe, haud iniuria 
autumaveris, ab usu rerum et scientia ita dictum videri, ut 'EAc- 
μας ὃ HÓyoCc, οὕτω γὰρ μεϑερμηνεύεται τὸ ὄνομα in. S. Lucae 
Act, Ap. c. XIIL 6. o5» sapientem Arabum sermone et τὸν τὼ 
περίεργα δεινὸν sive magum. indicat, Sed hoc verum praestare 
nolim. Wkss, 

418. 20. “Ὑπὸ τῆς τῶν ᾿δρυμητινῶν etc.] Lectionem mar- 
ginis amplector, ut probatiorem. Ruop, Mihi quoque Codd. eorum 
scriptura sese probat, quam suam etiam in sedem revocavi. Rlio- 
domanni si procederet opinio, ἀπὸ τῆς — χώρας scribi satius 
fuerat. Αὐ χώρας vocabulum tot schedae cum iugulent, articulum 
Tic,tanquam nulli hie rei, aliorsum proficisci iussi. Ww ESS, 

418. 32. Θάψον εἷλε χατὰ κράτος} Thapsus non longe 


Adrumeto aberat, oppidum maritimum et Caesaris victoria nobile. 
22 * 


340 ANNOTATIONES 


Vide Strabon. L. XVII. p. 1191. et Hirtium de Bel. Afr. c. 79. 
WEss. 

419. 57. Kei γὰρ 'EXvuav] Sie scripsi. Conf. e. 17. 
᾿Ενίχηςαν et ἀνεῖλον, quod vetustis in membranis, non laudo. 
Series ipsa de Agathocle omnia haec dici, clarissime mani- 
festat. WESS. 

419. 63. Βοηϑήσας «ὐτολέοντι τῷ τῶν Παιόνων βασι-- 
As] "Tzetzes Chil. VI. 472. ex Diodoro «Αὐδολέοντα vocat, nas 
ctus librum, Reg. 2. Ten Vulgatam scripturam Ariston ὃ "ue 
φολέοντος. ἃ Lysinacho in Paconum regnum, non sine fraude 
iamen, reductus, constabilit apud Polyaen. L. IV. 12. 3. Quae 
' vero 'I'zetzes subiungit de Xermodigesto, qui Autoleontis thesau- 
ros in fluvii Sargentii alveo absconditos Lysimacho indicarit, ea 
haud seio an depromta magnam partem sint ex Decebali simili 
instituto, de quo Xiphilinus in Traiano. Quaeram alias diligentius. 

VEss. ἔπ numis AYAOAEONTOS conspicitur, unde 7420o- 
λέοντι ex "Pzetze et Reg. 2., sive “υδωλέοντι. verius arbitreris. 
Numos reguli, eiusdemque originem et gestas res diligentissime 
explicuit Nobilissimus Bimardus ea Diatribe, quae Dissertationum 
Academ. Corton. Part. li. exornat p. 160. ete. InEw in Addend. 

419. 65. Τοὺς δὲ «Αὐταριάτας — κατῴκισε] Tacet de ra- 
nis, quarum multitudine Autariatae divexati patrio solo excesse- 
rant. Vide not. in L. III. 30. et Athen. L. VIII. p. 333. À.; nam 
operarum illic errore Athen. p. 383. videbis. Wrss. ; 

419. 67. Παρὰ τὸ καλούμενον ᾿Ὀρβηλὸν ὅρος} Longe ine- 
ptissmum "Oofiíre«ov erat 0p0C , nusquam terrarum lectum; quo 
magis miror in eo probando obdurare doctissimos potuisse viros, 
H. Steph. οὐ L. Rhodomannum. Quanto melius OPBH40N 090c, 
ex librariorum quadam inconsiderantia in OPBITAON conver- 
sum? Magno is mons tractu inter Moesiam et Macedoniam porri- 
gebatur, docentibus Strabon. L Vii. p. 502. Antipatro in Epi- 
gram. Anthol, L. VI. p. 569. et Ptolem, L. Ilf. 9. Bene ergo lu- 
stinus L. XV, 2. Cassander veritus ne Macedoniam occvparent 
(Autariatae) facta pactione in societatem eos recipit, agros- 
que iis ultimos Macedoniae adsignat. Vidit hanc loci maculam et 
dextre abluit Celeb. Barbeyracius Hist. Pact. et Foeder. Part. I. p. 
254. Accipe aliud genus. De Philippo Polyaen. ἐνέβαλεν εἰς τὴν 
Ζρβηλίων χώραν" ἡ δέ ἐστι φαραγγώδης καὶ δασεῖα, Strateg. 
L. IV. 2. 16. Quaerunt viri docti, qui tandem Zróelii illi? Nihil 
Casaubonus decernit, Maasvicius 2407A/ovc corrigit. At βάρβα- 
Qot post pauca illi ipsi dieuntur; qui quidem titulus Argiliis non 
convenit, Graecis et Andriorum colonis. "Tu mecum τὴν Ὄρβη- 
λίων χώραν refinge, et diíficultas evanescet omnis. A titofe ac- 
colae ᾿Ουβήλιοι et regio "OoffrA(a, quomodo Ptolemaeus L. ILI. 
13. p. 93., dicebantur. Barbari erant, quippe Thracum originis, 
silvasque et saltus incolebant, WESs. "nu 


ΙΝ LIB. X X. CAP. 18. — 22. 34l 


419. 73. Τῆς y “Ἑλλησπόντῳ σατρυαπείως etc.] Haec 
erat Ptolemaei istius praefectura, sicuti ex Memnoue in Photii 
Biblioth. p. 709. alias ostendi. Wrss. 

419. 82. Koi στρατηγὸν «“εωνίδην  Μοπιΐμϊε eius Suidas 
in “]ημήτριος ὃ ὃ ᾿Αντιγόνου. Statim διεπέμπειο δὲ xoi πρὸς τὰς 
ὑπὸ etc. citra dubium. scripsit Diodorus, quod lKihodomannum mi- 
nime fugit. Wxss. 

420. 96. Τὸν ἐκ Βαρσίνης Ηρακλέω ] Freinshemium ad L. 
X. 6. 11. Curtii consule, Wrss. 

420. 17. Νιχοχλέα τὸν βασιλέα τῶν Ταφίων} Auctor In- 
dicis huius libri ANixozoéovro. vocavit, neque alius profecto est 
ae Nicocreon, quem Paphiorum regem Ptolemaeus Cypro ducem 
superioris libri c. 89. inposuisse traditur. Sed is et Nzcocles et 
Niícocreon vero nomine dicebatur. Istud hic iteratur saepius est- 
que in Polyaeni L. VIIL, 48. et Athen, L, VIII. 11. p- 352. hoc 
dabit idem Athen, ibid. p. 349. F, Quin ᾿Αριστο. “ἔων Origeni 
est L. VII. C. Cels, p. 733., sed forsan memoriae parum fidae 
peccato. Vide magnum Animadversorem ad Athen, L. Vlif. 9. 
et, quem is suo merito laudavit, P. Leopard, L. Ll. Emend, c. 
10. Wrss. ^ 

490. 92. Ὁρῶντες ἀϑρόους γεγονότας etc.] "Yolerari haec 
possunt. Haud scio tamen, an meliora sint habenda, quae Reg. 
pr. liberaliter offert: talia certe, quae ab inscito amanuensi non 
exspectes. WESS, ᾿ 

490. 99. 'E«vtóv ἀπέκτεινεν Polyaenus dict, loe, ἑαυτὸν 
ἀνεχοέμασεν.) genus mortis clarius exponens. Addit de Axiothea 
eiusque et cognatarum tragico exitu plura, quae ibi legi malim. 
Id tamen monere absurdum non fuerit, apud Athenaeum L, VII. 
p. 349. Ε΄. Nicocreontis uxorem Βιοϑέας nomine insignem esse, 
idque ab eruditissimo P. Leopardo defendi quodam Ovidiano in 
Ibin vcrsu. Mihi alia mens. Ovidii is vers. 517. aliorsum spectat, 
Brotcaeque exitum describit, docente Salvagnio. Nieocreontis uxor 
omnibus aliis Axiothea est. Lege ergo in Machonis apud Athen. 
fragmento 'H Νιχοχρέοντος εἰσιοῦσ᾽ "“ξιοϑέα Γυνὴ μετὰ παι- 
δίοκης ete. Keguli nomen, ut correxit Leopardus, firmant Eclo- 
gae Hoeschelianae , quas magnus animadversor vidit, reginae 
vero, scriptores, qucs memoravi. Vitii, ne id iden origo 
praecedenti εἰσιοῦσα debetur, quod. primam literam voci abla- 
tam sibi vindicavit, nobisque Πιοϑέαν pro '44i:09éq reliquit. 
WEss. 

421. 52. Πεβασιλευκότος ἕτη τριόκοντα ὀχτώ ] Non aliter 
L. XVI. ὅ2. At enim Parysades regni habenas capessiverat anno 
Olymp. cvi. quarto: itaque ante annum, cuius gestae res hoe xc- 
censentur loco, fatis concessit. Wzss, 

421. 97. “ιαβὰς τὸν )éapis ποταμὰν} Nec hoe fluvii 


nomen, neque Θάτην, prout in v quibusdam dicitur- membranis, 


342 ANNOTATIONES 


iustum videtur. Mutemus literarum ordinem, refingamusque 'TA- 
Suv, quod flumen, in Maeotidem sese Pvslvenul ex Palat. et Cois- 
lin. schedis dabit Ptolemaeus L. V. 9. p. 149. Mecum sentit 
consultissimus Barbeyracius Hist. Foed. Part. l. p. 256. WEss. 

421. 62. Καθάπερ ἐστὶ Σχύϑαις νόμιμον Credo et mo- 
rem innui, quo rex mediam aciem curabat, quoque castra plau- 
stris cireumdabantur. Describit posteriorem diligenter Paullus Pia- 
secius, Polonis suis in hune diem 7aZor id genus adpellari δά-- 
monens, Chronic. Rer. Gest. p. 333. et seqq. WEss. 


421. 85. “ειφϑέντες ἐν τῇ μάχῃ] inpr o ro 
nis desiderare noli. losephus Belli lud. L. E. 6. 2. ἀλλ᾽ ἐν τῇ 
πρώτῃ συμβολῇ λειρϑεὶς εἰς Ιεροσόλυμα συνελαύνεται. Adde Ra- 
phelii ex Polybio observat. in S. lacobi Epist. c. 1. 4. Porro re- 
giam ad flumen Thapsin seu Psathin potius, eruditissimus Barbey- 
racius suspicatur in urbe fuisse, quae Ptolemaeo, eidem íluvio 
accubans, Auchis est. Mihi non liquet. Wkss. 


49]. 99. “]ιεστύλωτο δ᾽ oizoic] Interpres ad alterum re- 
giae aditum haec retulit: ego ad ipsam regiam. At quid διεστύ-- 
λωτο οἴχοις erit? an vega ΗΣ aedificiis interseptus, ut ille? 
Non arbitror. σΖιαστυλωϑῆναι ea perhibentur, quae columnis aut 
trabibus suffuleiuntur, ut in Polybii L. V. 4. et c. 100. 1d de 
regia, in locis palustribus condita, verum esse posse, dubitat ne- 
mo. Quo vero modo o/zoic, Bolas ἐμ Praesertim super aquis ha- 
bitacula cum fuerint. Non equidem intelligo, ut nec Reg. pr. scri- 
ba, cui propterea consultius visum est, vocem eam negligere. 
Longe melius officium suum functus est Reg. sec., cuius εὐχίοσι Sl 
distrahus scribasque διεστύλωτο δ᾽ εὖ κίοσι. columnis egregie 
erat suffulta, habebis illud ipsum, quod auctor reliquit. Wrss. 


422. 37. Eig Γάργαζαν πόλιν ] Nusquam legere hanc ur- 
bem memini. Abr. Ortelius sitne G'erusa Ptolemaei - rogat? Non 
dixero. [n eelebritate quadam Panticapaeum est, urhs magna et 
Bosporanorum metropolis et regia, Eustathio ad Dionysii Perieg. 
v. 314. teste, WEss. 

422. 59. Εἰς τοὺς χαλουμένους Kízovc] De Demosthenis 
avo materno, in Bosporum profecto, Aeschines Or. in Ctesiphont. 
p. 75. χακχεῖ λαμβάνει. δωρεὰν παρὰ τῶν τυράννων τοὺς ὠνο- 
εασμένους KHIIOYX Quem locum eum eitet Harpocration in 
Κῆπος. merito t. V ΡΝ refinxit πόλις δέ ἐστι κατὰ Βόσπορον 
χαλουμέγη KHIIOT. Urbs erat haud exigua, ab hortis amoenis 
adpellata, Milesiormmque colonia; Plinio propterea Cepi Milesio- 
rum L. Vl. 6. et Seymno Chio, 

Κῆπος δ᾽ ἀποιχισϑεῖσα διὰ ἡΠιλησίων. 
ubi Κῆποι praestare putes, nisi in Tabula Peutingerorum inter 


Hermionassam et Stratocliam oppidum Cepos collocatum reperi- 
retur. WEss, 


IN LIB. XX. CAP. 22. — 96. ^c 248 


422. 61. Βουλόμενος ἀσφαλῶς ϑέσϑαι τὰ κατὰ τὴν ἀρχὴν] 
Vide Cel. T. Hemsterhusium ad Luciani Necyom. c. 21, et Th. Ga- 
takerum in Imp. Anton. L. VI. 2. Elegans est in rebus prudenter 
beneque constituendis ἀσφαλῶς et εὖ ϑέσϑαι. Philostratus Vit. 
Apoll. L. VII. 36. '.4AX ἔστιν τὰ σαυτοῦ εὖ ϑέσϑαι διδαξαμένῳ 
δ᾽ αὐτὸν etc, et L. VIII. 7. p. 351. ἔλεγον ἐς τοὺς :Ἵχρισίους.... 
εὖ τίϑεσϑαι τὰ αὐτῶν τοιαῦτα ἐν ἀρχῇ $7 Savrag. Paullo diver- 
sius hoc poétae apud l Plut, T. II. p; 467. 
— — ἀλλ᾽ ὃ τυγχάνων. 
Τὰ πράγματ᾽ ὀρϑῶς ἂν τιϑῇ, πράξει καλῶς. 
Id enim vult, felici eum fore statu, qui rebus praesentibus pru- 
denter utatur. Quod ipsum personatus Themistocles Epist. ΙΧ. 
Habronycho praecipit, σὺ δὲ οὖν, ᾿«Ἱβρόνυχε, τὰ παρόντα εὖ 
τίϑεσος καὶ τῶν μελλόντων ἐκ τοῦ μηκίστου εὐλαβοῦ. WEsS, 
423. 81. Δαλλαντιανῶν δὲ πολιορχουμένων etc.] Lege 
ΪΚαλλατιανῶν. de quorum obsidione, a Lysimacho instituta , dixit 
obiter L. XIX. 83., sed haec serius contigit. Psoam invenient 
alii. WEss. 


423. 89. Ἡνιόχους καὶ Ταΐρους, ἔτι δ᾽ ) Myototc ete. ]- 
: 0 X 


lungit eosdem Appian. Mithrid. p. 365. Infames autem eos, et 
praecipue Tauros, scelerum atrocitate ac rapinis , quibus navigan- 
tibus inconmodabant, fuisse, auctor indicavit L. III. 43. Wkss. 

423. 1. ' Ex γὰρ τῆς Σχυϑιχῆς ἐπανιὼν Nullam equidem 
huic loco status controversiam movissem, nisi Basil. et Vat. an- 
sam dedissent, . Ἰνδικῆς, modo paullum adiuvetur, unaque litera 
auctius procedat, verum dabit. Szzdi regibus Bosporanis parebant, 
quorum regio Σινδιχή. Lege itaque ἐκ γὰρ τῆς Σινδικῆς. Vitium 
peperit praecedens articulus, cuius ultima litera primam huius vo- 
cabuli absorpsit, neque in Diodoro tantum, sed multis aliorum in 
verbis. Is. Casaubonum ad Strab, L. XI. p. 757. vide et Is, Vos- 
sium ad Scylacem p. 74. et Holsten. in Stephan. Byzant. voc. 
Σινδοί. Wkss. 

424. 16. Οὔτε δοῦλον οὔτε ἐλεύϑερον — εἴα τοῦτ᾽ ἔχειν 
ὄνομα 1 Frequens olim nomen Jic. Plures in unum conduxit 
Aegid. Menagius ad Diogenem L. X. 3., eo insignes. Addatur in 
cumulum CANINIA P. L. MUS ex Thes. Gruteri | p. Dccccrxvi. 9. 
Wrzss. 

494. 98. Τὴν ὀχουμένην ἐπὶ τοῦ τεϑοίππου σκηνὴν] Bos- 
poranorum et Scytharum has aedes Seneca Herc. Fur. v. 534. 
multivagas domos, ipsas gentes patriis sedibus hospitas, vocat 
eleganter. WkEss, lllustrat haec Hemsterhusius ad Plut. Avistoph. 
p. 369. egregie: illum ergo adi et loseph. Barbarum ltiner. p. 
430., Simileé currus orans describenteni. [ΠῚ in Add. 

424. 32. ᾿ΕΒμβαλόντες εἰς τὴν Ἰταλίαν] Εἰς τὴν Σαυνίαν 

ego pro ᾿Ιταλίαν. Et pro ᾿Ιτάλιον Τ ἅλιον placet. πον. "Eufta- 
λόντες εἰς τὴν ᾿πουλίαν ] Ego vero hoc amplectar, Reg. 2. fidem 


- 


444 ANNOTATIONES 

secutus, donee certius auxilium suboriatur aliunde, A0» non 
admitto. Cur enim? Aeque mendo fortasse contaminatum est ac 
᾿Τεάλιον. Mihi quidem certe neo Zíalóiwm nec Talium lectum 
unquam est. Ad Livium si adeas L. IX, 3]., incertior, quam fuisti, 
abibis. 'l'acet enim, belli a Romanis dextre administrati non obli- 
tus, WESS. 

494. 49. Kevogéxrav — καὶ Κεραυνιλίαν ἐχπολιορχήσαγ-" 
τες} De his urbibus idem iudicium esto, quod de Z//alio. Maxi- 
mopere me quidem demerebitur, qui ex Apulia aut Samnio eas 
eruerit, WESS. 

- ^44. 48. Ὃ τῆς «“ϊἸγύπτου δυναστεύων Hoe malui. neque. 
enim Aegypti hoe tempore rex erat Ptolemaeus. Scio βασιλεύειν 
latius posse accipi, praestat tamen, quod revocavi ex errore, 
Auctor ipse c. 19. ot περὶ Πτολεμαῖον τὸν Zdiyónvov δυνάστην 
etc, WESS. ] Ue 

428. 60. Τοῦτον μὲν κατέλιπε etc.] Vid. supra e. 19. Wess. 

495. 74. Περὶ τὴν καλουμένην Στυμφαλίαν} Stymphalia 
fuit in Peloponneso; at locus, de quo nunc agitur hoc loco, non 
fuit in Peloponneso, ut ex sequentibus patet paulo post, ubi ait 
de eodem Polysperchonte, de quo hie agitur; ἐπεχείρησε μὲν διὰ 
τῆς Βοιωτίας προάγειν εἰς Πελοπόννησον, Ergo, si mihi credis, 
leges Στυμραίαν. nam ea, quae supra dixit, χατήγαγεν ἐπὶ τὴν 
πατρῴαν βασιλείαν "Houxkéu, docent eam non fuisse in Pelo- 
ponneso: non enim fuit Peloponnesus πατρῴα βασιλεία Herculis 
Alexaudri filii, sed Macedonia, inter quam et Aetoliam, ubi co- 
pias paraverat, iacet regiuneula Szymphaea dicta. PAL. Parum 
abest, quin redundantem literam exteram. Citra omnem enim con- 
troversiom Στυμφαίαν aut Τυμφαίαν auctor scripsit. Locus 
necis, qua infelicissimus iuvenis perfide oppressus est, regionisque 
tractus, quem castris Polysperchon occupaverat, id sibi expostu- 
lant. Vide not. in L. XVII. 57. WrEss. — 

495. 84. Τὰς προγεγενημένας xol κατὰ IMaxsdoviav δὼ- 
Qc] Expungatur καί. Ron. 

495. 91. 'O δὲ HoXvonéoycv ὀνελὼν τὸν νεανίσχον] Ven- 
didit iuvenem Polysperchon centum talentis Cassandro, vocatum- 
que ad coenam et insidias suspieantem, sed blanditiis cireumven- 
tum, convivarum manibus strangulavit. Sic Plutarchus "T. ll. 
p. 530. €. Scelus patratum est in Epiri urbe "Trampya.. Lyco- 
phronem audire Alexand. v. 800. operae erit pretium: 

Ὅς v! αἰπὺ ναίων Τραμπύας ἐδέϑλιον, 

Εν ἦ ποτ᾽ αὖϑις Ἡρακλῆ φϑίσει δράκων 

Τυμφαῖος ἐν ϑοίναισιν, «“ἰϑίκων πρόμος. ͵ 
Qui quidem draconem Z'ymphaeum adpellat Polysperchontem, 
Aethicumque ducem, quod Epirotis, quos inter Aethices, Tym- 
phaeis vieini, docente Stephano in .4iJuío, imperabat. En 
'l'zetzse scholion , tenebras poetae ad hune modum optime dispel- 


IN LIB. XX. CAP. 96. — 30. 345 


lentis: ' 42:5ávópov τοῦ Πακεδόνος καὶ Βαρσίνης (sic i jure Pot- 
terus) τῆς. Περσίδος v ἰὸς ἐγένετο καλούμενος Ἡρακλῆς, ὃ ὃν ἀνεῖλε 
χαλέσας εἰς δεῖπνον Πολυσπέρχων ὃ 0 Τυμφαῖος, .«1Ἰἰϑίχων βασι- 
λεὺς, χαριζόμενος Κασσάνδρῳ. Τυμφαῖοι; ᾿Ππειρωτικχὸν ἔθνος; 
καὶ “ἴϑικες ὁμοίως. Hactenus ille ; ; cuius et poetae verba τυ, - 
φαίαν sive Ζ υμφαίων in superioribus verissimam esse, liquido 
conmonstrant : neque latuit id Palmerio, illis stabiliendae conicetu- 
rae dexterrime uso, Vet. Graec. L. HI. 9. p. 343. Porro Hercu- 
lem Alexandri veneno sublatum prodit Pausanias L. IX. 7. In 
lIustino diligentiam iie s: Trogum suum, ut Prologus clamat, 
male expressit L. XV. 2. Wrss. 


425. 3. Agi ἑαυτοῦ «“Τυσιμοαχίαν καλέσας) Cardiam Uni: 
machus evertit et in BUR loco sui nominis hanc urbem con- 
didit, Conf. Pausan. L. 1, 9. p. 24. et inferius Excerpt. Peires- 
cian, p. 298. WEss. d 

425. 6. 'O." Mofrac υἱὸς ] Arabicum nomen in Graeciam 
transfert haec lectio. Lege 240esc. Sic enim àb omnibus expres- 
sum est nomen filii Clcomenis Spartani. Par... Ὃ ᾿“ρεὺς υἱὸς) Non 
temere dixerim, Arctae nomen, quod pluribus Arabum regulis in- 
positum novimus, Arabicum esse. Aretam quidem certe Spartáiun 
L. XIV. 70. Diodorus memoravit. Vel sic tamen ex vestigiis 
Reg. pr. ᾿“ρεὺς refinxi ». tum quod ab aliis omnibus ita nuncupe- 
tur, tum quoniam viri eruditione praestantes loseph. Scaliger Ca- 
non, [sagog. L. Ilf. p. 339. "et D, Petavius Doct. Temp. L. X. 53. 
hoc maluerunt. Scribi praeterea debuerat ὁ Zdoebg υἱωνός" nam 
Acrotati filius Areus fuit, Cleomenis nepos. Ego vero non mutavi, 
incertum arbitratus auctorisne peccatum sit an librariorum. Vide 
Pausan. L. III. 6. et de gro ad Nostri L. XV. 60. Wrss, 


426. 12. Τὴν μὲν οὖν σιτοπομπείαν διεκώλυε ] Conf. not. 
in L, XH. 88. ἜΑ 


426. 22. Προστάξαντες καταλαβέσϑαι τὸν Eoi. ov ] 
Exeusabo audaciam, si ea est, qua Εὐρύκλον in Πὐρύηλον con- 
verti. Euryclum nemo novit Syracusis ; Euryelum ^ et variante 
dialecto Zuryalum, plures. Stephanus: Εὐρύηλ ος" οὕτως 1, ἀχρό- 
πολις τῶν ᾿Ἐπιπολῶν' πολίχνιον δὲ τοῦτο Συρακυυσῶν &aózonu- 
10». Livium addo, qui L. XXV. 25. ΠΠ]ωτγοοίζι --- ad Euryalum 
signa. referri iussit. Tumulus est ín extrema parte urbis versus 
& mari, viaeque imminens , ferenti in agros mediterraneosque 
insulae, perconmode situs ad commeatus excipiendos. et tanto 
quidem cupidius, quod Nostri si ad Wins conparentur verba, res 
cubio careat. Wkss. εἰ Ἢ 

496. 53. Τὰ δὲ διὰ τὴν τῶν sro ᾿εμίων᾽ ἐπιφάνειαν ete, ] 
Conspirantes. scripti libri mihi persuaserunt haee a Diodoro venisse 
omnia. Kedeant ergo postliminio suam in sedem. WESS, 

427. 72. 5g στρατείας τὴν κρατίστην | Praestat ozga- 


346 ANNOTATIONES 


τιᾶς. De Agathoclis ad Himeram amnem clade copiosius extremo 
lib. XIX. Diodorus. Wzss. 

427. 13. Οἱ δὲ τειχήρεις ἀποληφϑέντες  ϑοτῖνε ἀπολει-- 
φϑέντες. Rnop. 

427. 81. Ὅτι πολλὰ τὰ κενὰ τοῦ πολέμου ] Vide L. XVII. 
86. Paullo ante προσλαβόμενος ἀπάτην καὶ φόβον si qui ex 
Reg. pr. ductibus effingere velint, illis liberum esto. Wrss. 

427. 88. Ὃς ἔφησεν αὐτὸν εἰς τὴν ὑστεραίαν etc. ] Tangit 
historiam , nec ubique tamen consentiens, Cicero L. I. de Divinat. 
c. 24. Apud Agathoclem scriptum in historia. est, Hamilcarem 
Carthaginiensem , cum oppugnaret Syracusas, visum esse audire 
vocem, se postridie caenaturum Syracusis: cum autem is dies 
illurisset, magnam seditionem in castris eius inter Poenos et Si- 
culos milites esse factam : quod cum sensissent Syracusani , in- 
proviso eos in castra irrupisse, Hamilcaremque ab his vivum 
esse sublatum. lia res somnium conprobavit. Sequitur Cicero- 
nem, ut saepe, V. Maximus L. I. 7. 8. Confer Victorium Var. 
Lect. L. XX. 12. Wrss. 

428. 17. ᾿Ελόμενοι στρατηγὸν Ἐενόδιχον Correxi ducis 
nomen ex Ven. favente auctore. Bene Rhodom. in not. Addend, 
ἐΞενόδικον" qui infra etiam Ecvódoxog scribitur p. 791. (c. 57.) 
δὲ deinegpa. WESS... 0 oS 

428. 32. Θεμένους τὰ EL “παδαδοῦναι σφᾶς αὐτοὺς 
Sic hoc libro c. 46. xai τοὺς μὲν φαουροὺς ἠνάγκασαν ϑέσϑαι τὰ 
ὅπλα. Caesar Octavianus apud Appian. Belli Civil. L. V. p. 1110. 
προὐχάϑητο ἐπὶ βήματος zai προσέταξε μὲν ἅπασι ϑέσϑαι τὰ 
ὅσιλα. Quae quidem si in numerato a buiskct doctissimus Hudsonus, 
cautius rem instituisset ad Thucydid. L. II. 2. Athenis ϑέσθαιε 
ὅπλα saepe erat περιϑέσθϑαι. nec semper tamen, ut Critici veteres 
monuerunt ad Aeschin. Or. in Timocrat. p. 5. et Thucydid. L, 
VIII. 93. Adde P. Leopardum Emendat. L. XI. 20. Atticum istum 
morem sequutus Libanius T.H. p. 43. μᾶλλ ον μὲν οὖν 5 καὶ πρό- 
σϑεν, inquit, ἠγάπησεν ὑπὲρ πατρίδος, ὥσπερ ὅπλα, τοὺς λόγους 
ϑέμενον.. magis quam quidem antea dilexit eum, qui pro patria 
orationes, tanquam arma sumserat. Interpres aliud spectavit, 
non animadvertens ἃ scriptore suo Demosthenis in Midian. p. 360. 
et Lycurgi in Leocrat. p. [53. elegantias imitatione quadam. ex- 
primi. WEss, Vertit Rhodom. positis armis. 

498. 36. ᾿Επόρϑουν τήν τὲ “Ἰεοντίνην) Si discordes libra- 
rii ΝΝεητίνην scripsissent, traxissent fortasse in partes lectorum 
aliquos: nunc nihil est, cur vulgatum repudietur. Consule Ph. 
Cluverium Sic. Antiq. L. IL. p. 360., de Echetla ibid. disputan- 
tem. Wkss, 

428. 65. Πλησίον τῆς παρειιβολῆς τῶν πολεμίων ] Media 
vocabula τῆς παρεμβολῆς ad sententiam necessaria. admodum non 
sunt. Omittuntur etiam in vetustis quibusdam menibranis, quas 


IN LIB. X X. CAP. 30. — 34. 347 


sequi sí qui voluerit, duces habebit. Simile C. Claudii factum a 
Livio proditur, Claudius consul — caput Asdrubóalis, quod ser- 
vatum cum cura attulerat, proiici ante hostium stationes — 
iussit L. XXVII. 51. Wrss. 

429. 70. Τὸν τοῦ βασιλέως θάνατον] Lege, quae de re- 
gibus Carthaginiensium disputata fuerunt ad L. X1. 43. Wess. 

429. 15. Εἴασε τὴν εὔροιαν μένειν ἐπὶ τῆς αὐτῆς etc. ] 
Ineptae amanuensis explicationi ὑγροὶ τρις τὸ refer εὐνοίας Xpeem« 
Ev oov tuebitur Polybius L. ἢ, 44. ἐγένετό τις εἰ οοια πραγμά- 
των. et L. lil. 10. λέγω δὲ τὴν εὔροιαν τῶν κατ᾽ Ἰβηρίαν πραγ- 
μάτων Καρχηδονίοις. etc; TOS μὴ λανϑϑάγειν “Ῥωμαίους τὴν yt- 
γομένην εὔροιαν Καρχηδονίοις τῶν κατ᾽ ᾿Ιβηρίαν πραγμάτων. 
Tum LV 14. τοῖς ϑεοῖς ἔϑυεν εὐχαριστήρια τῆς γεγενημένης 
αὐτῷ περὶ τὴν ἐπιβολὴν εὐροίας. Quibus omnibus in locis felicem 
rei successum. eo vocabulo designari, quis est quin perspiciat? 
Synesius, sed diversiore figura, in Dion. p. 36. D. philosophos 
flumine quodam orationis usos τοὺς σὺν εὐροίᾳ ἑρμηνεύοντας, εἰ 
p. 40. B. Aristophanis e Nubibus versus ago γύλως καὶ σὺν εὐ-- 
ροίᾳ prolatos habet, Adde not, in L. 1l. 45. Wkss. 

430. 87. 'Edóxa γὰρ ἔχειν λάϑρα τοῦ πατρὸς τὴν MAx(av] 
Scelus hoc Archagathi iterum tangitur 'L. XX. 69. Wzss. 

430. 90. ““Τρπάσας ciffévgv] De teli huius vero nomine 
quaesivimus L. XVIiI. 27. Wrss. 

430. 96. Πολλοὶ --- τῶν ἐφ᾽ ἡγεμονίας τεταγμένων] Ταπις 
etsi praecesserit τὴς τῶν ἐφ᾽ ἡγεμονίᾳ τεταγμένων, noli eos am- 
plecti libros, qui haec mutatum iverunt. Vide potius adscripta L. 
XIIL 14. Wrss. 

430. 19. Ζηιόπερ ἀποθέμενος τὴν πορφύραν] Tyrannica 
ea vestis, quam Hiero, ne cives offenderet, posuit, induit autem 
Hieronymus, avi modestiam spernens. Livius L: XXIV. 5. 2am 
qui (Syracusani) per tot annos Hieronem, filiumque eius Gelo- 
nem, nec vestis habitu, nec alio ullo insigni differentes ὦ ceteris 
civibus vidissent, conspexere PURPURAM ac diadema ac satelli- 
tes armatos. Wkss, 

430. 27. “ειλίᾳ συν εσχημένον] Ita legi debere monet Rho- 
domannus, et iure. Operarum in Steph. editione peccatum est 
συνεχημένον. WEss. 

430. 34. Καὶ τοῖς ὄχλοις εὐχαριστῶν ἡ Ex sermonis Attici | 
eultiore usu proscribitur a Grammaticis τὸ εὐχαριστεῖν. 1d voluit 
Phrynichus, quando Eclog. p. 8. Εὐχαριστεῖν, inquit, οὐδεὶς τῶν 
δοχίμιων εἶπεν, ἀλλὰ χάριν εἰδέναι. eiusque vestigiis inhaerens 
Thomas Magister. Alioqui falsum est, neminem id vocabuli usurpas- 
se, Arrianum et Epistol. Phalaridis auctorem obviam optime Gram- 
maticorum nationi ire iussit clarissimus lo. Alberti, neque Diodorum 
neglexerunt eruditi Lipsienses T. IX. Supplement. Actor. suorum 
p. 15. et 372. Exscribam locorum alíqua, ut quaerendi molestiam 


348 ANNOTATIONES 

conpendifacias. De Syracusanis L. XVI. 11. καὶ περὶ μὲν τῶν 
παρόντων ὀγαϑῶν εὐχαριστούντων τοῖς ϑεοῖς. tum de iisdem 
ibid. c. 20. ὁ μὲν δῆμος εὐχαριστῶν στρατηγὸν ἐχειροτόνησεν 
αὐτοχοάτορα τὸν “]Ιίωνα. Quae quidem indicio esse possunt, nihil 
sanctissimos N. 'T, scriptores novasse, cum verbi istius usum non 
repudiarent. Wrss. 

430. 57. ᾿Επὶ πόλιν Σούτριον, ἄποικον Ρωμαίων Inspice 
Livium L. IX. 95. Wkss. ' 

431. 16. Περὶ τὴν “χαλουμένην Περυσίαν δευτέρα --- 
χρατήσας  ἴ)6 praelii loco in annalibus dissensus erat. Eam tam 
claram pugnam trans Ciminiam silvam ad Perusiam pugnatam, 
quidam auctores sunt. — Sed, ubicunque pugnatum est, res Ro- 
mana, superior fuit: itaquo Perusia, et Cortona, et Arretio, — 
lezati, pacem foedusque αὖ Romanis petentes, inducias in tri- 
ginta annos inpetraverunt; sic Livius L. 1X. 37., cuius e verbis 
Κορτωνιώτας scribi debere putares, nisi in Stephano esset Kgó- 
των, πόλις Τυῤῥηνίας μητρόπολις, οἱ πολίται Καοτωνιάται. 
Sed Stephani istud ex vitioso scriptoris veteris exemplari haustum 
videtur, neque officere aptum est, quominus Κορτωγεάτας reci- 
piamus. Wess. 

430. 81. Πύλιν δὲ — Καστόλαν ἐχπολιορκήσας Nulla 
hoe nomine, quod quidem sciari, in Italia urbs. (δαισόλαν Fae- 
sulam. corrigit plausibili coniectura Ph. Cluverius Ital. Ant, L. II. 
p. 509. et 572. WEss. Clarissimus Gorius Inscript. Antiq. Etrur. 
Part. Il. p. 83. refinxit Καρσούλαν sive αρσούλας:; coniectu- 
ra eleganti, Vide de urbe Ph. Cluverii ItaL Antiq. p. 638. 683. 
IpEx in Add, 

431. 86. «Τεύχιον Κλαύδιον] Γάϊον Πλαύτιον, Sic in Tab. 
Capitolinis reperitur. Ruo5, Bene Rhodomannus, ante quem Pi- 
zhius in Fast. ad ann, €DpXLt, p. 362. idem docuerat. Wrss. 

431. 99. '.4z0 σταδίων óyÓorzovrc] Frontinus, qui ante 
hos duos annos in consulatu M. Valerii et P. Decii Muris Appiam 
deductam prodit, et verius, concipitur Appi« in agro Lucullano, 
via Praenestina , inter. milliarium vi. et Viti. divevticulo sini- 
strorsus passwwum DCCLXXX., non multum 9 hac quidem parte, ἃ 
Diodori rationibus deflectens, Ll. L de Aq. ductib. sect. 5., cum 
10. Poleni nota. WEss. | 

431. 94. Τὺ πλεῖον μέρος λίϑοις στερεοῖς κατέστρωσεν ] 
Lege Procopium L.L Belli Goth. c. 14., ubi λίϑον μυλίτην xoà 

voa οχληρὸν lapides molares et natura praeduros ab Appio 
adhibitos ait, et quae conmentatus est Lipsius de Magn. Rom. L. 
ΗΠ. 10. Wess. 

431. 98. Ἢ xofhovc ἀναλήμμασιν — ἐξισώσας  Ῥαΐεϑ5 in- 
terpretem ἀναλώμασι, quomodo Reg. pr., legendum autumasse ; id 
eerte quidem vertendo expressit. At bene habet vulgatum. 24va«- 
λήμματα sunt ὑψώματο , seu imoles, quibus cava locorum con- 


15 LiB. XX. CAP. 35. 36. 349 


pen iro altiusque edueuntur. Strabo χοιλάδον ἐγχώσεις vocat 
L. V. p. 360. Tu vide not. in L. XVil. 71. Wrss. 

431. 3. '4AA& πολλοὺς καὶ τῶν 5- ξνίους ἀνέμιξε] Hiat 
oratio. Forte fuit πολλοὺς τῶν δυσγενῶν. aut, si nimium id pu- 
tetur, τοὺς πολλούς. Inquinavit enim Senatum Appius lectis hu- 
milibus, et libertinorum filiis. Conf. Livium L. IX. 30. Mox se- 
quor Reg. 1. In vulgato nimis inconcinnum erat itcratum ἐξουσίας 
vocabulum. Censor Appius, urbanis humilibus per ommes tribus 
divisis forum et campum, verba Livii sunt ibid. c. 46. ex cor- 
rectione Gronovii L. IV. Vet. Pec. c. 9., corrupit: huc respicit au- 
ctor, neque latius porrigi debet, quod ille de censu prodidit. WEss. 

431. 8. ρῶν τεϑησαυρισμένον κατ᾽ αὐτοῦ — τὸν φϑό- 
vov] Satis hoc quidem cultum. Philo in Flacc, p. 990. C., sed 
diversiore forma, διά τινὰς ὑπερβολὰς ἀνηχέστων κακῶν. ἃ xaT 
ἐμοῦ OHXAYPIZOMENOX (ὁ δαίμων) χαρίζεται τοῖς δολο- 
φονηϑεῖσι. Pari elegantia μέγας χακῶν ϑησαυρὸς. quod Plautum 
non sprevisse notissimum est, Euripid. lon. v. 923., χαπῶν τα- 
μεῖον καὶ ϑησαύρισμα Democritus i in Plut. T. Il. p. d et ὁρ- 
γῆς τινος ὑπούλου ϑησαυρὸς ibid. p. 917. Ecquis ergo ἢ Paullinum 
istud OQ HX * AYPIZEIS σεαυτῷ ὀργὴν ob iuetfndissitihin figuram 
non amplexabitur? Vide optimi viri Epist. ad Rom. c. II. 5. et cla- 
rissimi lo. Alberti notam, Wess. 

431. 16. Καὶ yàg ot μὲν ὕπατοι ete. ]. Si qui e οἱ μὲν 
voluerit, optio est. Exo non moveo. Stctim συνῆγον τὴν ovyzAn- 
τον unice verum est, Livius de Coss. C, Iunio Bubulco et Q. Ae- 
milio Barbula: Zui/£0 anni questi apud populum, deformaium 
ordinem prava lectione senatus, — negaverunt, eam leciionem 
se — observaturos: et senatum extemplo citaverunt eo ordine, 
qui ante censores Ap. Claudium et €. Plautium fuerat L. 1X. 
30. Wrss. 

432. 21. Kal τὴν τῶν συγγενῶν προαγωγὴν ἡ Verius ar- 
bitror ὁυσγενῶν ex Reg. pr. Favit enim plebes humilibus istis ct 
libertinorum filiis, quos Appius Claudius allegerat. Mox fidenter 
Ivaiov GQotiov scripsi, quo illum praenomine omnes designant, 
patre libertino progenitum perhibentes. Quod vero additur πατρὸς 
(v. δεδουλευχότος.. id verum non praestabit Suetonius, qui his 
temporibus (ióertinos dictos, mon ipsos, qui manumitlerentur, 
sed ingenuos, ex his procreatos, auctor est in Claud. c. 24. Sed 
€. Sigonium ἢ. I, Ant. Iur. Civ. Rom. c. 6. lege. Porro peccat 
Diodorus Cn. Flavii aedilitatem hunc in annum coniiciens, qua 
fungi demum post hos sex annos apud Livium L. IX. 45. cocpit. 
Verum et alia. hie stipavit, quae partim citius aut serius admini- 
strata sunt. WEss., , 

432. 27. Ποοσεποιήϑη τυφλὸς εἶναι Vera hune loqui 
crederem, nisi annaíes docerent post Censuram Appium consula- 
tum petiisse, urbanisque artibus opes auxisse in Livii L. IX. 42. 


350 ANNOTATIONES 


et X. 29. Causam caecitatis aliam, sed ex superstitione repetitam, 
dabit idem Livius L. IX. 29. et Valerius Maxim. L.1. 1.17. WEss. 

432. 29. ' Ex! ἄρχοντος — Χαρίνου ] Seneca de Epicuro 
Ep. 18. Aoc certe in his epistolis ait, quas scripsit Chariao ma- 
gistratu ad Polyaenum. Quem locum signaverat manus recentior 
ad oram Reg. pr. In Dionysii T, Hl. p. 116. Jc/ozguoc est. Porro 
victor, qui studui coronam abstulit, apud Eusebium 24»vógouévzc 
Κορίνθιος audit. Wrss, 

432. 37. Παρέλαβε παρὰ KoarrorróLsog] Artes, quibus 
magni animi femina Corinthum, invitis praesidiariis, Ptolemaeo 
tradidit, Polyaenus L. VIII. 58. exsequitur. Wzss. 

432. 40. Τὺ 01. .oyely — παρήσομεν Sic L. XVI. 46. τὸ 
διλογεῖν περὶ αὐτῶν παρήσομεν. et ante Nostrum Xenophon de 
Re Équest, p. 745. εἰ δέ τις διλογεῖν ἡ ἡμᾶς οἴεται, ὅτι περὶ τῶν 
αὐτῶν λἔομεν νῦν τε xüi πρόσϑεν, οὐ διλογία ταῦτά ἐστιν. 
i Pislpadet studium libertatis Graecorum restituendae tan- 
git Suidas in “Τ1ημήτριος ὃ ὃ ᾿Ἵντιγόνου. WEss. 

432. 55. Θυγάτηρ δὲ quinoa τοῦ "uvrrov] Lege de 
eius et Alexandri Epir otarum regis nuptiis supra L. XVI. 92 . WEss. 

433. 71. Κλεοπάτρα — πλάνον aes γενομένη | Vid. not. 
in L. iil. 10. et XII. 60. Potuisset et in procis nobilissimae fe- 
minae Perdiccam numerare, de quo Arrian. in Photii Biblioth. 
p. 220., insuper docens Sardibus eam post fratris mortem vitam 
plerumque egisse, et contra Antipatri criminationes animo se plus 
quam muliebri defendisse, alia tamen occasione, p. 225. WEss. 

433. 85. Τοὺς χαλουμένους Ζούφωνας) Sic omnes libri. 
Equidem Zuphonas hos in Numidia reperire non memini: inve- 
nient fortasse alii. WESS. 

433. 17. Βαρεῖς ἐπικειμένου c1 Βαρέως legendum, Ruop. 
lafra c. 65. ot δὲ βάρβαροι βαρέως ἐπιχείμενοι» recte haud 
dubie: nec propterea tamen id heic inculcandum fuerat: vulgatum 
enim aeque probum. Vide haec ex Diodoro depromta: καὶ βαρεῖς. 
ἐπικείμενοι τοῖς ἀπὸ τῆς ᾿Ιταλίας “Ἕλλησι L. ΧΙ. 110. ot μὲν 
περὶ τὸν ᾿Επαμινώνδαν βαρεῖς ἐγκείμενοι etc. L. XV. 56. et ot 
uiv IMaxioóveg — βαρεῖς ἐπέκειντο τοῖς πολεμίοις b. XVII. 12., 
tum ",Zrroy — ἐνέχειτο βαρὺς τοῖς “λλησι L. XX. 12. Quae 
omnia mutanda esse, ne Rhodomannus quidem, modo post fata 
liceret, profiteretur. WEss. 

434. 40. IMaxg&v ἑαυτοὺς ἐξετόπισαν  - Conf. L. ILI. i" 
et 69. Aristoteles, sed paullo Aliter, L. V. Politic. c. 11. ἀλλ 
τοῖς γ᾽ ἐχτοπίζουσι τυράννοις ἀπὸ τῆς οἰχίας καὶ συμφέρει τοῖτο 
μᾶλλον. ΥΈΒΒ. 

434: 45. Εἰς τὸ φρούριον ] Quale illud atque ubi locorum? . 
Forsfuit εἰς vt φρούριον. Wrss, 

434. 50. Πρὸς ᾿Οφέλλαν εἷς Κυρήνην] Lege supra L. 
XVIIL. 21. de hoc principe et Iustin. L. XXII, 7. Wkss, 


IN LIB. XX. CAP. 37. — 41. 351 


434. 75. Γεγαμηκὼς Eo9vótenv τὴν Β]ιλτιάδου ϑυγατέρα) 
Menminit feminae, quae post Ophellae mortem in Demetrii nuptias 
transiit , sed alio nomine Plut. Demet. p. 894. E. ἠγάγετο χης: 
θεύουσαν EYPYAIKHN, 5j ΤΠΔτιάδου μὲν ἦν ἀπόγονος τοῦ 
παλαιοῦ, συνοικήσασα δὲ Ὀφῶλᾳ, τῷ Κυρήνης ἄρξαντι. Uter 
verum bcryAvPbit, nolo decernere, quamquam familiarius est Eu- 
rydices in Ἐχθῤοία nomen, Wkss, 

435. 93. “Ηνιόχους δὲ xoi παραβάτας  ἘΘοΐρὶ potuerat 
παραιβάτας. misi poeticum esset. Vide supra L. V. 29. et L. 
XII. 70. Strabo in simili re L. AV. p. 1035. B. δύο δ᾽ εἰσὶν 
ἐπὶ τῷ ἅρματι παραβάται πρὸς ἡνιόχῳ. ,Sic melius enim manu 
scripti eius libri. WEss. 

435. 1. Περὶ «Αὐτομόλας] Legendum «Αὐτόμαλα. Strabo 
L. XVII. p. 1193. B. εἶθ᾽ oi Φιλαίνων βωμοί. καὶ μετὰ τούτους 
μὐτόμαλα φρούριον. et Apollodorus apud Stephan. “ὐτομάλαχα" 
nam ita locum alii adpellitant; Cl. Salmasium vide in Solin. p. 
271. WEss. 

435. 9. Τῶν γὰρ γινομένων αὐτῇ παιδίων ete. ] Paria 
scholiastae de Lamia ad Aristoph. Pac. v. 707. 5 δὲ ἀποϑνη- 
σχόντων αὐτῆς τῶν παιδίων βαρυϑυ μοῦσα; τὰ τῶν ἄλλ) λων παι- 
δία διὰ φϑόνον ὑποχλέπτουσα ἀνἤρει" διὰ τοῦτο καὶ τὰς τίτϑας 
ἐχφοβούσας τὰ βρέφη καλεῖν ἐπὶ αὐτοῖς τὴν. “αμίαν. Adde Stra- 
bonem L. I. p. 36. cum Casauboni nota. Solebant Graecorum an- 
tiquissimi historici cupide Lamias suis libris intexere, 2Zouíag 
τινὰς ἱστοροῦντες ἐν ὕλαις καὶ νάπαις x γῆς Gviuévac, sicut 
Dionysius ait T. II. p. 139. Equidem non dubito, quin ex hoc 
fonte hauserit τὸν "ZIBYKON MYOON Dio Chrysostom. p. 83. 
et Fabulam Sen ad Euripides. Wess. 

435. 21. Oc εἰς μάρσιπον ἐμβάλ o1] Non absurdum est εἰς 
ἄρσιχον, quod idem atque ἄῤῥιχον᾽ sic vocant cophinum sive vas 
ex vimine textum, docentibus Grammaticis. [Inspice Schol. in Co- 
mici Áves v. 1306. et Etymolog. in Ἄῤῥιχος. Porro non iniusta 
suspicio est paullo ante scriptum fuisse τοὺς χατὰ τὴν χώραν ὑπο- 
λαμβάνειν. WEss. 

430 59. 93. Eie v0 προειρημένον μέτρον μεταφέροντες Mé9v 
pro μέτρον. Ruop. . 

435. 27. Τίς τοὔνομα τὸ ἐπονείδιστον βροτοῖς  Νοη iniu- 
ria docti viri suspicantur, versus hos ex Euripidis Lamia, cuius 
Prologum Lactantius citat Instit. L. I. 6. sumtos esse: priorem, 
turpiter heic claudicantem, Ios. Barnesius exhibet, 

Tíc τοὔνομα ndo τοὐπονείδιστον βροτοῖς, 
ad sententiam bene, sed citra auctoritatem omnem. Illust, Scaliger 
et Is. Vossius margini sui libri adscripserant 

Τίς τοὔνομ᾽ αἰσχρὸν κἀπονείδιστον βροτοῖς. 
versuique et sententiae bene consuluerant. Quid poéta dederit, in 
incerto manet. WEss, 


352 | ANNOTATIONES 


436. 81. ᾿“λλὰ καὶ τῆς ξηρᾶς τροφῆς ἀπολιπούσηςἿ Ad 
illustrandum hunc locum et historiae pleniorem cognitionem faeit 
locus Theophrasti de loto arbore (Hist. F Plant. L. IV. 4.) πολὺ 
δὲ τὸ δένδρον καὶ πολύχαρπον. TÓ μὲν οὖν Ὃφ ἕλλου στρατύπε- 
dov, ἡγίχα ἐβάδιζεν εἰς Καρχηδόνα, καὶ τούτῳ φασὶ πλείους 
ἡμέρας ἀπολιπόντων τῶν ἐπιτηδείων χεχρῆσϑαι. [a est, trbor est 
ibi fr equens et multi fructus; exercitum itaque Ophellae, cum 
Carthaginem. iret, per plures dies eo fructu usum fuisse aiunt 
ἐπ commeatu. PALM. 

436. 35. Πολλῇ τῇ συμφορᾷ περιέπιπτον] Πολλοί ρτοπολλῇ. 
Ruop. Ego vero intercedo, 110} ^n τῇ συμφορᾷ est insigni ἃς 
difficili calamitate. Quo usu πολλῇ "ἢ τῇ εὐσεβείᾳ διαφέρειν singu- 
lari pietate excellere L. lif. 10., ὥστε καίπερ 'πολλῆς οὔσης τῆς 
ἐπὶ ϑάλατταν ἀγωγῆς τῶν τηλικούτων φορτίων. hoc est, diffi- 
cilis et luboriosae y ut bene vir magnus, apud Strabon. L. XII. 
p. 863. B. et zai γίνε ται πολὺς HIURCEWS ἀγὼν , mor acre illic 
ortum certamen est, in Pp Mithrid. p. 313. Wrss. 


436. 37. Ὁμοίαν ἔχοντες τὴν χρόαν τῇ — γώρᾳ ] Cerastas 
intelligit, quas serpentes δεινοὺς εἶναι τὸ δῆγμα Callias prodide- 
rat L. X. Rer. Agathocl., hanc, puto, Ophellae expeditionem ex- 
secutus, in Aelian. de ΜΕΝ L. XVI. 28. Posses et Hammody- 
tas arbitrari. Lucanus L. 1X. 715. 

Concolor exustis, atque indiscretus harenis 
Hàammodytes: spinaque vagi torquente cerastae. 
aut eam pestem, quae isti poetae iud sepa. Aelian. Hist. ἀπ. 
L. XVI. 40. τὴν χρόαν ἐχτρέπει (seps) τὴν £QvtOU, καὶ ἔοικε 
τοῖς τύποις. χαϑ' οὃς ἔρχεται. At prius vero propius, Vide Dio- 
dorum L. ilf. 50. Wkss. 

436. A1. Πλεῖον ἢ δύο μῆνας κακοπαϑήσαντες  Ταπέιπ- 
dem temporis Cato itinere suo, cum Cyrenis ad haec loca perge- 
ret, absolvit. Lucanus L. IX. 940. 

Bis positis Phoebe flammis, bis luce recepta 

Vidit harenivagum , surgens fugiensque, Catonem. 
Quamquam Strabo et Plniocehus: citius has solitudines emensitm, 
ut Micyllus probe monuit, referunt. Mox διαχωρίσαντες ex mem- 
branis auctori restitui. WESS. 

436. 43. “ιαχωρήσαντες ] Lege διαχωρίσαντες. Ruob. 

436. 67. Koi προχειρότερον ἑαυτὸν πιστεύσας] Aut deest 
vocabulum, aut αὐτῷ scribendum. Voluit fortasse προχειρότερον 
ἑαυτὸν πιστεύσας τῷ τυράννῳ. Negligit autem eam fraudem, qua 
Agathocles Ophellam, regulum inpudicum, eircumscripsisse per- 
hibetur in Polyaeni Strateg. L. V. 3. 4. Wrss. 

4306. 74. Ζεισιδαίμονες γὰρ οἵ μέλλοντες ἐγχειρεῖν etc. ] 
Egregie. lllustre exemplum , quo solo defungar, pete ex pruden- 
tissimi scriptoris Ánnal. XV. 51. etc. Wrss. 


IN LIB. XX, CAP. 42. — 44. 353 


437. 81. Οὐκ ἐτόλμα δὲ ἀποχαλύψασϑαι πρὸς τὴν τυραν- 
»lóc] Coneisum est et cultum, quod Reg. 1. offert, nec praesta- 
bilius tamen. "ZzozoeAvwao«t πρὸς τὴν τυραννίδα Diodoreum 
est de tyrannide, quam quis palam invadit. Wrss. 

437. 80. Οὔτε — ἔγνω τὴν ἐπίϑεσιν τῆς τυραννίδος ] 
Scabiem ) quae per omnes editos serpserat iteratis ἐν τῇ πόλει νο- 
cibus, adhibita ex Reg. pr. medicina sustuli, Seripsissem ex codem 
ete γὰρ ἶ ἡγαϑοκλῆς — ὁβδίως ἂν ἐκράτησε τῆς Καρχηδόνος. 
ἔστξι εἰλέτο ὧν --- εἰτὲ πάλιν οἱ --- ῥᾳδίως ἂν αὐτὸν ἐχειρώσαντο 
etc. suavius enim et nitidius.. Sed nolui nimius videri. ΕΒ". 

437. 10. Τὸ μιεσολαβεῖν τὴν διήγησιν] Relege adscripta 
ad Τὶ. XI. 2. Wrzss. e in 

437. 17. Ἐν τῇ χαλουμιένῃ Νέᾳ zóAa] Arbitrarium est 
uno duobusque vocabulis oppidi id nomen efferre: non item EE) 
τῆς — οὔσης retinere, Series postulat οὔσῃ. Neapolis ista prope 
veterem Carthaginem erat, illi paene adhaerescens, Itaque alia at- 
que ea est, qua de supra c. 17. et Thucydides L. VIl. 50. 
Erunt fortasse, qui Maegalia putabunt, quà Poeni voce uova 
villam , teste Isidoro L. XV. Orig. c. 12., describunt: at ca par- 
tem Carthaginis faciebant, Zyrs«m ambitu suo conplexa. Confer 
Servium in Aeneid, 1, 372. et S. Bochartum de Phoenic. Colon. 
L. L 24. p. 470. Ego suburbium Carthaginis Neapolim hano 
fuisse opinor. Wzss. : 

437. 20. ἡΤισϑοφόρους δὲ χιλίους Hie quippiam ad inte- 
grandam sententiam deest, ut παρακελευσάμενος, vel ἀναλαβὼν, 
vel συναγαγών. Rnop. ΠΠισϑοφόρους δὲ τετρακισχιλίους } Hoe 
malui, Mille conductitii et civium quingenti, quos edd. annume- 
rabant, nimis erant pauci ad tantae amplitudinis urbem, in qua, 
postrema obsidione, septingenta ferme hominum millia reperieban- 
tur, Strabone L. XVII. p. 1189. auctore. Deesse vero ad plenio- 
rem sententiam participium aliquod, optime Rhodomannus per- 
spexit. Wrss. In ed. Hanov. expressum σπιαραχαλεσάμενος. 

438. 38. "nó τῶν οἰκιῶν ] lta scriptum ab anctore fuit, 


ut bene Reg. pr. “Ὑπὸ nihili hoc quidem loco erat. Wrss. 


438. 46. Αὐτὸν δὲ τὸν Βομίλκαν αἰχισάμενοι δεινῶς In 
crucem Bomilearem sustulerunt. lustinus L. XXII. 7. οὗ quaa 
n0x«m in medio foro a Poenis patibulo (Bomilcar) suffixus est: 
ut idem locus monumentum. suppliciorum. eius esset, qui ante 
fuerat ornamentum honorum, Wkss. 


438. 54. Πρὸς τὸς — II«95xoícooc] Sic melius. Appian. 
L. V. Bell. Civil. p. 1130. ἐς νῆσον ὡρμίσϑη τὰς Πιϑηκούσσας: 
ἢ) νῦν ἐστιν ivagía. Firmat scripturam origo vocis: Πιϑηκόεσ- 
cc faeit Πιϑηχούσσας. P. Cluverius L. IV. Ital. Ánt. c. 4. 
ΠΠιϑηκούσας scribens ad originationem attendisse animum non 
videtur. Wrss. 
Vor. H. 23 


354 ANNOTATIONES 


438. 61. Τὸ καλούμενον Kózoiv] Veriusne sit Kézoiov 
an A«ígiov non finivero. Putares in posteriore latere Caere, ni- 
si id oppidum diu antea praefectura fuisset. Livius in gestis an- 
ni huius rebus ἢ. IX. 41. Tarquinienses metu subegerat frumen- 
ium exercitui praebere, et inducias in quadraginta annos pe- 
tere. Volsiniensium castella aliquot vi cepit. Addit deinde, tan- 
tum terrorem suifecisse consulem, u£ nomen omne Etruscum foe- 
dus peteret: ac de eo quidem nihil inpetratum? | induciae an- 
nuae datae. Unde conficias Caprium sive Caerium ex Volsi- 
niensium fuisse castellis. Adde Cluver, Ital. L. II. p. 557. Wrss. 

438. 67. ᾿«ἀναξικράτης] Hoc Archonte Athenis, exacto 
Demetrio Phalereo, libertatem fuisse restitutam agnoscunt Dio- 
nysius T. IL p. 116. et Plut. in Rhet. Vit. p. 850. Statim χατε- 
στάϑησαν primitus fuit et Οὐολούμνιος. quod fide membrana- 
rum refinxi. [nspice Livium L. IX. 42. Wrss. 

439. 78. Καὶ κήρυγμα ποιησαμένου Multo haec plenius 
et distinctius Plut. Demet. p. 892. Invectus classe sua in Piraee- 
um, cum silentium et audientiam inpetrasset Demetrius, per prae- 
conem pronuntiavit, ὅτι πέμψειεν αὐτὸν ὃ πατὴρ ἀγαϑῇ τύχῃ 
? A9 nvotovc ἐλευϑερώσοντα, καὶ τὴν φρουρὰν ἐκβαλοῦντα, xot 
τοὺς νόμους αὐτοῖς καὶ τὴν πάτριον ἀποδώσοντα πολιτείαν. 
Sese, quod feliz f'austumque sit, a patre missum esse, ut Athe- 
niensibug libertatem restitueret, praesidium eiiceret, ac leges 
illis et patriam reipublicae formam redderet. Mabet, quae hor- 
sum referri debent, Polyaen. Strateg. L. IV. 7. 6. Wkss. 

439. 96. Ἔτυχε παραπομπῆς} Parum refert hoc an za- 
ραφυλακῆς recipias. Opus erat Demetrio comitatu, cuius prae- 
sidio tueri se ab infesta Atheniensium multitudine poterat: hoc 
enim moderationis et reipublicae cum cura administratae pretium 
abstulit, ut vulgi mobilis odia in se derivaret, absens indicta caus- 
sa damnaretur, statuae everterentur, eraderenturque psephismata, 
uti notum ex Philochoro apud Dionysium in Dinarch. p. 113. 
Bene Plut. Demet. p. 892. D. εἰς O/ec αὐτὸν, ὥσπερ ἡβού- 
λετο. μετὰ ἀσφαλείας (Demetrius Poliorcetes) ovrsSémeuwev. 
"Thebis, quod omnibus cognitissimum, auctorque prodit, deinceps 
in Aegyptum se recepit, sed Cassandro fatis functo, Antigoni me- 
tu, Hermippo teste in Diozenis L. V. 78. AtAntigonus, Demetrii 
Poliorcetae pater, ante Cassandrum praelio ad [psum pugnans oc- 
cubuit; quare aut errasse Hermippus, aut Antigonus iste, quae 
Usserii coniectura, idem censendus est, ac Antipater Cassandri 
F., quem Eusebius et Dexippus Antigonum vocitant. Ut ut est, 
Hieronymi in explicandis Demetrii Phalerei rebus, legationeque 
ad Poliorceten Demetrium obita, errores erudite expedivit Ill. Sca- 
liger ad Chron. Eusehii ann. Mpccix. Wkss. 

439. 8. Οὔσης τῆς ΙΠουνυχίας ὀχυρᾶς ἡ Vid. not. ín L. 
XVIIL 64. Wzss. 


IN LIB. XX. CAP. 44. — 47. 355 


439. 92. Ὁ μὲν Ζημήτριος κὐταὐμάψίον τὴν Πουγυχίαν 
Negligit gestae rei ordinem Diodorus. Demetrius, oecupato Piraeeo 
praesidiisqaé ad Munychiam relictis, Megara contendit: qua urbe 
iu ditionem potestatemque redacta, Munyehiam, summa vi oppu- 
gnatam, occupavit. Nie Philochorus apud Dionysium T. II. p. 113. 
ct Plut. Demet. p. 893. B. Munychiaé véfo inpositum a Cassan- 
dro praefectum Dionysium habet etiam Suidas in 2/7zr7roroc. 
Wiss. 

439. 95. Τούψαντος V φισμα “Ζτρατοῖλ κἷ Lege Plut. 
Demet. p. 893., honores Demetrio patrique eius Antigono τ Athe- 
niensibus, in turpissiadiü adulationem versis; decretos diligeriter 
exponentem, sed Stratocli, homini inpudentissimo, aliud multo- 
que insolentius psephisma contribuentem, Mss. 

410. 31. Καὶ συντελεῖν αὐτοῖς zut* ἐνιαυτὸν ete] Festum 
Diony siorum diem mutato nomine Demetrio appellarunt. ^v 
ἑοοτιῶν τὰ Ζ]ιονύσια μετωνόμασαν “Ἰημήτρια; Plutarchus ait. 
Confer !o. Meursii Graec. Fer. L. H. in “Τημήτρια. W ESS. 

440. 33. "E vq arco αὐτοὺς εἷς — πέπλον xor! ἐνιαυ-- 
τὸν] Nisi librariorum nimia diligentia repetitas ex superioribus 
putes voces xaz' ἐνιαυτὸν, in errore Diodorus erit. Peplus non 
erat annuus, sed quinto quoque anno, cum- Panathenaea magna 
celebrareutur, ab Atheniensibus spectabatur:: testis praeter alios 
Plautus Mercat. I. 1. 66- Scio prohe Grammatici verba ad Aristo- 
phan. Equit. v. 563. ἐπεσχευάζετο ovv 0 πέπλος καϑ' ἕχαστον 
ENIAYTON, xoi ἐπομπεύετο ἐν τοῖς Παγαϑηναίοις. Sed ille 
ab errore, quem Io. Meursius Panathen.-c. F7. perstrinxit, tueri 
se non potest. Verius ex eadem natione alius ibid. adscripsit , διὰ 
ἱετραετηρίδος Minervae navim, ex qua peplus pendebat, instrui. 
Porro Diodori inconsiderantiam, si tamen eius est, tetigit Is, Ca- 
saubonus ad Capitolini Antoninum Philosophum c. 21. De pepli 
vero textura post diligentem Meursii operam plura addere super- 
vacaneum existimo, WESs, 

410. 35. Merz! ἔτη πεντεχαΐδεχο, — 2xouícoro] Vide, quae 
dicta fuerunt ad extremum L. XVIII. p. 318. Wkss. 

440. 43. "Ἔδωκεν — πεντεχαίδεκα μυριάδας ] Eadem Plu- 
tarchus, sed a Demetrio patris nomine promissa Atheniensibus re- 
ferens, de legatione nihil, p. 893. B. Porro Imbrum post pauca 
πόλιν vocat eo ex more, quo insulas, una eiusdem nominis urbe 
Rog Graeci πόλεις passim adpellant, de quo ad Itiner. Anton. 

23. abunde, Wrss, 

"440. 63. Ναῦς δὲ ταχυναυτούσας μὲν τριήρεις ete. ] Rho- 
domannus in not. suarum Addend. correxit ταχυναυτούσας xcl 
TQU,O εἰς" quo carere possumus. In navium Demetrii numero vete- 
res dissentiunt, uti ex Polyaeno L. IV, 7. 8. cum Maasvicii nota 
apertum est. Wrss, 


440.63. Kai πορεῖα τῶν παντοδαπῶν ἱκανὰ ete.] Sunt πο- 
93 * 


396 ANNOTATIONES .: 


θεῖα; Salmasium audis Observ. ad Ius Att. ctRom. p. 73.0.5 vecto- 
ria et actuari& navigia, non solum militibus vehendis, sed 
etiam quibuatóns idonea , unde et vectori« appellata Caesari: 
haud maie. Στρατιωτικὼ, πορεῖα auctor infra c. 00. et 74. ha- 
bet, et e. 83. ἐδιωτικὰ πορεῖα τῶν ταῖς ἀγοραῖς χρωμένων. 
Longe alius fuerunt generis πυρεῖα 92079040, quorum ope naves 
ex uno in alium portum per siccum trahebantur apud Polyb. fine 
L. Vii. Wrzss. 

440. 70. Els — Οὐρανίαν καὶ Καρπασίαν De Carpa- 
sia Cypri res est explorata." Uraniae patronum alias paravi Non- 
num Dionys, L. XIII, 452., quem pari caussa excitatum video ab 
eruditissimo Bocharto de, Phoen. Colon. L. III, 3. p. 333. Sed 
dubito cum maxime, parumque absum a mendi suspicione. "Hoa- 
vía, quod Steph. e martu exaratis Codd. eruit, ducit ad Mao 
quam urhem, Carpasiae vicinam, amanuenses his in libris mendo- 
sissime seripserunt, Ksoavtov , -Hoavíav aliisque modis adpellan- 
tes. Ceterum Menelaus, qui Ptolemaei in insula res curabat, eius- 
dem frater erat, Nosíro L. XIX. 62. una cum Plut, Demet. p. 

898. teste. WESs. 

441. 91. Ἣν ὠνόμασεν “Ἱντιγονίαν ] Lacus erat in agro 
Antiocheno, e quo fluvius Archeutas, sive Z40xsvOoc potius, ut 
in Strabon. L. XVI. p. 1099. D., progrediebatur; quem inter et 
lacum sita erat Antigonia, nisi fallit lo. Malala Chronograph. p. 
254.; et stadiis quidem ab Antiochena urbe quadraginta, adfir- 
mante disertissimis verbis Libanio in Antioch. p. 348. C. In eam 
vero nominis sui urbem Antigonus plures Athenis colonos deduxit, 
sicuti iiem perhibent. Wxrss. 

441. 98. Σελεύχου χαϑελόντος αὐτὴν] Seleucus Antigo- 
niam evertit post praelium ad Ipsum, quo Antigonus cecidit, Li- 
banio et Malala ibid, testantibus. At quae haec verborum stribili- 
go μεταγαγι ὄντος (sie melius scriptae schedae) 2zi τὴν χτισϑεῖσαν 
μὲν ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀπ᾿ ἐχείνου δὲ χληϑεῖσαν Σελεύκειαν; quis ita 
loquitur, qui ab eodem principe urbem conditam et cognominatam 
profitetur? Cur non ἐπὶ τὴν κτισϑεῖσαν ὑπ᾽ αὐτοῦ καὶ κληϑεῖσαν 
Σελεύκειαν. Adde, ceteros scriptorum auctores esse, eversa Ánti- 
gonia incolas Ántiochiam a Seleuco fuisse Rd Una Audi Stra-. 
bonem L. XVI. p. 1089. partem Autiochenae urbis primam o INt- 
χάτωρ συνῴκισε, μεταχαγῶὼν ἐχ τῆς “Ἵντιγονίας τοὺς οἰκήτορας. 
ἣν πλησίον ἐτείχισεν͵ ᾿Αντίγονος ὃ 0. (Φιλίππου μιχρῷ πρότερον. et 
Lihanium Antioch. p. 349. C. ' Zruyoviay ὁ δὲ αὐτὴν ἠφάνισεν — 
τὸ δὲ πλήρωμα δεῦρο (Antiochiam) μετέστησεν. ἐν οἷς ἦσαν xat 

"A9 voto: Qui quidem satis erunt locupletes. Accedat i in cunmu- 
lum io. Malala p. 256. ὁ δὲ Σέλευκος» μετὰ τὸ καταστρέψαι 
τὴν «ἀντιγονίαν. ἐποίησε μετοικῆσαι τοὺς ᾿ϑηναίους sig ἣν 
ἔκτισε πόλιν ^ “Ιντιόχειαν τὴν μεγάλ nv. Eeq: uid apertius exspecta- 
ri potest? Ergone Diodorus in alia omnia ivit? Nolo equidem di- 


IN LIB. XX, CAP. 47. — 49. 907 


stricte id negare: nec fero tamen insulsum istum sermonem, Mei 
res si foret acbitrii, scribi debuisse ἐσὲ τὴν χτισϑεῖσαν μὲν ὑπ᾽ 

αὐτοῦ, ἀπὸ πατρὸς δὲ κληϑεῖσαν ᾿Αντιόχειαν adfirmarem. Con- 
stat enim. Seleueum patri Antiocho istum honorem habuisse a. UE 
Syriae haec metropolis eius superbiret nomine. Τοὔνομα ἀπὸ τοῦ 
πατρὸς “ἰντιόχου Libanius ait: nam quod Malala p. 255. Chro- 
nograph. xaMauc αὐτὴν ᾿ΑΑντιόχειαν εἷς ὦ ὕνομα τοῦ ἰδίου αὐτοῦ 
υἱοῦ, τοῦ λεγομένου ᾿Αντιόχου “Σωτῆρος id meliorum auctori- 
tate abunde repulsum est. Wzss, 

441. 22. Τὴν ὀνομαζομένην *EMoMv]  Amplior et vete- 
rum scriptorum Todi celebratior ea Helepolis est, qua De- 
metrius Rhodum oppugnavit e. 92. huius libri. Vocem explicat 
Mesychius , “Ελεπόλεις" μηχανήματα. ob κριοὶ ἢ οἱαδήποτε, Oc 
ὧν αἱ πόλεις χοαϑαιροῦνται. haud absurde: nihil certe necesse 
faerat, ut οἱαδή ποτὲ exemplo Clarissimi W. Trilleri Emend. He- 
sych. p. 15. fal ἢ ἴω δήποτε aut ὀϊοτὰ δήποτε converterentur. 
Vocant enim ἑλέπολιν omne id, cuius ope urbes capiuntur, seu 
homo sit seu machinae genus, Inspice Euripid, Iphig. Aul. v. 
1476. et 1511. Foseph. Bell, L. Il. 19. 9. cum nota Ez. Span- 
hemii, WEss, 

442. 47. “Περὶ τὸ μεσογύχτιον] Supra L. XVIII. 91. 7 
μὲν ὥρα κατελάμβανε, μεσονύκτιος. quod aeque ac μεσονύκτιον 
Phrynichus cum Thoma Magistro ποιητικὸν esse pertendit, nom 
satis ex vero: περὶ δὲ τὸ μεσονύχτιον dixit Lucianus, uti monuit 
Clar, lo. Alberti ad S. Lucae c. ΧΙ. ΤῸ dixerunt alii. Mox τοὺς 
πυρσοφόρου ᾿ς adpellare videtur τοὺς πυρφόρους ὀϊστοὺς, quibus 
, Tyrios f fuisse usos Arrianus ait L. II. p. 96.; ; ipse infra τὼ zvg- 
φόρα et βέλη πυρφύρο c. 89. 98. et πυρφόρους vocat. Wrss. . 

442. 64. “Ἑκατὸν xal τεσσαράκοντα ] 'Totidem naves Pto- 
lemaeo dat Polyaenus L. IV. 7. 7. At Plut. Demetr. p. 89. D. 
centum et quinquaginta, forsan librariorum nimia diligentia: nam 
neque hic, neque in Polyaeno mendi ulla suspicio suboriri poterit: 
quod uterque adiunctis LX Menelai ducentarum numerum rotundet. 
Verum leve istud et in numeris paene sollemne. Quod succe- 
dit, τούτων δ᾽ ἦν ἡ μεγίστη, πεντήρης» ἡ δ᾽ ἐλαχίστη, τε- 
τρήρης» quarum maxima quinqueremis, minima quadrize- 
i$, id indicare videtur, unam duntaxat quinqueremem iu ea 
Ptolemaei classe fuisse, ceteras omnes quadriremes, Atqui in 
sequentibus plures maximarum mavium, τῶν μεγίστων σκαφῶν, 
in hostes Ptolemaeus ducit, iislemque adversarios in fugaua 
vertit, Adde, sub Demetrii signis plures maximae molis fuisse 
uavcs, hepteres hexeresque, neque consultum fuisse illis molibus 
quinqueremem οὗ quadriremes obiicere. Vidit haec omnia, anim- 
advertendaque censuit doctissimus Marc. Meibomius de Trirem. 
Fabr. p. 608. ed. Graev., propterca corrigens ἡ μεγίστη, τιεντε- 

καιδεκήρης quindecim ordinum navis; quae si probetur, eadcm 


358 ANNOTATIONES 


in Ptolemaei elasse sex, septem, octoque ordinum naves, ino 
et ampliores, putari potetunt, Id equidem ego vellem maximopere, 
ut πὲντεχαιδεχή ;Qrc aut scriptis 8 libris aut veterum auctoritate 
munitior esset. Nihil certe iuvat ἡ Πτολεμαίοι, ναῦς πεντεχαιδε- 
ation in Pollucis L. I. 83. cum ea Philadelphi aut Philopatoris, 
ut viri docti bene observarunt, fuerit. Quid? Plutarchus liquido 
tradit, hoe genus navium ante Demetrium , oppressis Cassandri 
filiis toti Macedoniae imperàntem, a nemine visum unquam fuisse. 
Accipe verba ex eius Demet. p. 910. B. οὐδεὶς γὰρ οἶδεν ἀγϑρώ- 
πων οὔτε HENTER ALAEKHPH ναῦν πρότερον, οὔτε ἔχκαι- 
δεχήοη. Nihil apertius, modo Nostri verba, planissime idem con- 
firmantia ex e.93. addideris. Demetrius postremis vitae Ptolemaei 
Lagi onnis has naves molitus est: non habuit ergo hoc ad Cy- 
prum praelio Ptolemaeus eiusmodi navim. At manet difficultas : 
quae me iudice dissipabitur, si τούτων δ᾽ ἦσαν Gt μέγισται; πεν- 
τῇ jD6LG etc. legatur, ut mox in classis Demetrii descriptione, τού- 
τῶν δ᾽ ἦσαν αἱ μιἔγισται μὲν ἑπτήρεις et reliq. Neque nocebit 
τῶν μεγίστων σχαφῶν insecuta mentio, cum quinqueremes et 
quadriremes revera e maximis fuerint navibus: nedum hepteres et 
hexeres Demetrii, quibuscum congressus Ptolemaeus est; quae 
quidem maiores et propterea minus agiles atque hostium insul- 
tui magis obnoxiae, ut Aegyptiae illae in Antonii elasse apud Dio- 
nem ΒΤ, p. 502. Wess. 

443. 78. Καὶ τῶν τρισπιϑάμων ete. ] De hac machina in- 
ferius c. 86. Wzss. 

443. 92. Ἔχοντος τοῦ λιμένος στενὸν τὸν ἔχπλουν] Confer 
Plut. Demet. p. 895. D., paria docentem. Wrzss. 

443. 2. "Eni δὲ τούτοις ἔταξεν ] Hoc retineo. Si quid sani 
inest voci ἐπίπλους, adiectiva erit, navesque extremo in agmine 
procedentes notabit; quem in modum τὰς πρύπλους praecurso- 
2165 vocat Appian. Mithrid, p. 344. Wrss. Quae notavi ad ἐπί- 
πλους libri V eneti, firmabunt haec Polybii L. L. 50. ' «“τάρβας -- 
ἔχων πέντε γαῦς ἐπίπλους ὑπέστησε τὴν ἑαυτοῦ ναῦν ἀντίπρω- 
ρον τοῖς πολεμίοις. Inkw i ἴῃ Add, 

443. 8 ἸΠαρσύας; ὃ τὰς Moeaeoorixóc πράξ ἕξεις εἴο. 7 Dno 
fuerunt Marsyae, rerum Macedonicarum scriptores, alter do- 
mo Pellaeus , Periandri F., alter Philippensis, Critophemi E. 
quem τὸν vt εἰύτερον Harpocration, sicuti istum τὸν πρεσβύτην 
adpellat i in ἤ͵ύρταγον et zd. Uter ergo Noster est? G. Io. Vos- 
sius de Histor. Graec. L. I. 10. temporum rationem ostendere pu- 
tat, τὸν νειύτεοον sive iuniorem intelligi a Diodoro Siculo hoc in 
loco. Quae mihi res haud leve dubium habere semper visa est. 
Suidas, cui accuratiorem notitiam utriusque Marsyae debemus, de 
iunioris aefate tacet: de Pellaco Marsya ait, educatum una eum 
Alexandro et fratrem fuisse Antigoni, qui deinde regnarit. liaec 
bene conveniunt in Diodori Marsyam. Aetas congruit, neque An- 


IN LIB. XX. CAP. 49. — 52. 359 


tigonus nlius est, quam Deinetrii pater. Miror vero nec ab Vos- 
Sio neque a Kustero animadversum fuisse vitium, nisi tu errorem 
malis, in Suidae verbis, /Megovac, Περιάνδρου» ἸΠελλαῖος, 
ἱστοριχὸς — καὶ ἀδελφὸς vitis ov, τοῦ μετὰ ταῦτα βασιλεύ- 
σαντος σύ vrooq oc. δὲ ᾿«ἀλεξάνδρου τοῦ βασιλέως. Antigonus, 
uti memoravimus, is ipse est, de cuius féliique rebus Diodorus 
disserit, Atqui ís patre natus est Philippo, teste Arriano L. I, Exp. 
Alex. extremo , pluribusque aliis. Proinde culpa non vacat {Πε- 
ριάνδρου in Suida nomen, Habet de Marsya quaedam H. Valesius 
ad Harpocrat. i in is quae hinc in ordinem cogi poterunt. Wzss. 

443. 10. 'AJoyixvfegriyvgc ὧν τοῦ. σύμπαντος στόλου] 
Vide lac, Gronov. ad Arriani L, VL 2. p. 237, et Scheffer, Milit. 
Nav. IV. 5. Wess. 

444. 29. Καϑάπερ ἦν tdog, διὰ τῶν χελευστῶν]) De por- 
tisculi sive celeustae officio dfi, n ΠῚ. Scaliger ad Varron. Coniect. 
p. 188., plura Io. Schefferus Milit, Nav. L. IV. 7., sed neuter no- 
tabilem hunc morem attigit, Wrss, 

444. 28. 'H:ge τὸ — σύσσημον, ἀσπίδα κεχρυσωμένην 
Vid. L. XI 46. Lacedaemonii praelio ad Aegos flumen σημεῖον 
εἰἑτέωρον αἴρουσι χαλκῆν ἀσπίδα iu Ῥοϊγαοηΐ. L. 1. 45. 2. Wrss. 

444, 39. Oi μὲν — συγκαϑῆκαν] CI. Rhodomannus in notar. 
suarum Addend. videri omissum ait τὰ δόρατα, quam in versione 
coniecturam secutus est: non refragabor, nisi si in genua eos sese 
demisisse velis. WEss. In συγχαϑῆκαν subauditur ἑαυτοὺς, simul 
omnes nitebantur, incumbebant adversus hostes. V. ad Polybii 
p. 279. 20. dicta. Rxisx. 

444. 59. Ὅμως δὲ ποικίλαι Vide num διεῶς , an vero, 
quod malim, ὅλως», hue magis quadret, Ruop. Habes similem 
particulae eius usum L. 1.73. p. 85. in vulgatis certe libris: quam 
pari modo inmutatum ivit Rhodomannus, Ego vero ὁμοίως refinxi 
fide meliorum membranarum, *Orccoc hie praefero, Wxss, 

445. 88. Κατέδυσεν) KozéAvocv Basil Vide ad L. XIV, 
49. Wkss. 

445. 96. Καὶ Bovotzo] Loeum Burichus tenuit inter De- 
metrii adulatores, teste Athenaeo L. VI. 14. cum magni viri anim- 
adversione, Wkss, 

445. 4. Ναύάρχον ἐπιστήσας Maevotriov] In Polyaeno L. 
IV. 7. 7. Menelaus ipsemet ex Salaminis portu erumpit, ut fratri 
sociisque auxilio sit, seque Ptolemaeo fugam ingresso comitem ad- 
dit, non sine errore. Melius Plutarebus, parta victoria Deme- 
trium Salaminem properasse, et Menelaum ad urbem exereitum- 
que et classem dedendam conpulisse in Demet. p. $95. F. tra- 
didit. Wkss. 

445. 14. '"EAa 918v τεσσαράκονταϊ Imo vero septuaginta, 
si fides Plutarcho dict, loc., sed ille e& aliis in rebus a Nostro dis- 
sentit. WEss. 


900 ANNOTATIONES 


445. 27. Τοὺς δηλώσοντας περὶ τῶν κατορϑωϑθέντων] Ni- 
hil refert, hoo malueris an κατορϑωμάτων. Missus ad Antigonum 
est Áristodemus Milesius: qui qua insolentia et fastu senem, de 
praelii eventu anxium, torserit, docetur ab eodem Plut. p. 896. 


Wess. 

443. 34. Αὐτὸς δμοίως ἀνέλαβε τὸ διάδημα Exercitus 
in Aegypto Ptolemaeum regem, ne propter nuperam cladem victo- 
ribus minor videretur, salutavit. Appianus Syr. p. 197. ἀνεῖπε 
δὲ χαὶ Πτολεμαῖον ὃ οἴχεῖος στρατὸς βασιλέα, ὡς μὴ διὰ τὴν 
7,00€» μειονεχτοίῃ τῶν γεχησάντων. Eadem Plutarchus in Demet. 
p. 896. Wrss, | 

446. 43. Πυθόμενος τοὺς — δυνάστας ἀνῃρημένους ] 
Claudicat oratio, quippe manca. Adstruxit Rhodomannus τὸ διά- 
δήημα in notar. Correct., me non invito. Quod vero Diodorus con- 
ünuo subiungit, xol διάδημα μὲν οὐκ ἔχρινεν Crew, id videtur 
convelii posse veteri numo, qui in Parutae "Tab. crit. Agathoclis 
diadematum repraesentat caput: nec iuvat tamen; 


; siquidem aut a 
tyranni adulatoribus aut post eius mortem percussus est: firmant 
suspicionem crines, q 


uibus istud caput! egregie vestitum est, ca- 
ruit autem, dum in vivis esset, Agathocles. Vid. Hlust. Ez, Spanhem. 
Dissert. Vil. de Num. Praest. p. 946. et Sig. Havercampum ad 
Parut. p. 1047. Wzss. 

446. 51. Ζιὰ τὸ μὴ λίαν αὐτὸν εὐχαίτην dvor]. Si eui 
blandistur Reg. pr. seriptura, non equidem invidebo: mihi vulgata 


o 
placet. Agathoclem myrtea corona capitis calvitiem obtegere fuisse 


solitum Aelianus non reticuit Var. Hist. XI. 4. Wrss. 

440. 57. ξιδοὺς ἄφεσιν τῶν ἐγκλημάτων} Sie supra e. 45. 
et losephus Bel. iud. L. 1. 94. 4. διδοὺς τῶν προημαρτημένων 
ἄφεσιν. Philo Vit. Mos. L. ΠΙ, P. 675. C. ἵνα ϑύσῃ περὶ ἀφέ- 
σεως ἁμαρτημάτων, quod genus et βαπτισϑῆναι εἰς ἄφεσιν τῶν 
ς - s . 5 L L . 
ἀμαρτεῶν frequens est in sacris N, T. libris, Idem Philo Leg. Cai. 

x € 5 ΄ r » . , 

P. 1032. αἰτήσασθαι φόρων ἄφεσιν. Par usus vocis παρέσεως, 
cum de delictis, tributis, reliquisque, quae condonantur, sermo 
est. Vide, neque enim id agere consilium est, Epistol. Phalarid. 
80. et 92. Philon. de Insid. Potiori Struct. p. 181. Α., et quae 
erudite disputavit vir praestantissimus ; mihique longo usu cogni- 
tissimus, H. Venema Dissert. Sacr. L. I. 4. p.72. Wess. 

446. 70. Προκειμένων αὐτοῖς σχοπῶν πολιτικῶν] Non 
dissimile crudelitatis exemplum ad urbem Rhegium in Phytone 
Dionysius edidit tyrannus apud Philostrat. Vil. Vit. Apoll. c. 9. 
Tu Nostri L. XIV. 119. lege, et mecum animadverte πύργον 
᾿““γαϑοχλέους turrim. Agathoclis triginta ab Utica stadiis huius 
obsidienis tempore videri excitatam, qua de Appian. Punic. p. 13. 
Wess. 

447. 2. "Emi τὴν Ἵππου καλουμένην ἄκραν Interpres 
equi arcem verterat, quod hie et inferius mutavi. Satis adparet 


ῃ 


IN LIB. XX. CAP. 53. — 56. 361 


urbem Uticae vicinam fuisse, meritoque à Polybio τοὺς Ιτυκαίους 
καὶ τοὺς Ἱππακρίτας Ἷ,. I 70. 73. coniungi. Ularius situm signat 
Seylax Peripl. p. 119. ἀπὸ ᾿Ιτύκης εἷς Ἵππου ἄχραν... ὧν MK 
πόλις, χαὶ λίμνη ἐπὶ αὐτῇ ἐστι. Liquet enim ultra Uticam in 
occidentem versui plagam hane Jfppuacram sedem habuisse. 
Errat ergo Appianus Punic. p. 111., aut aliam intelligit, cum de 
Pisone: ἀπὸ δὲ ταύτης ἐς Tanóy oeva μιετῆλϑεν, «ἢ μεγάλη τε ἣν, 
χαὶ τείχεσι; ἀκροπόλει. καὶ λιμέσι καὶ γεωρίοις : v "Aya ox Move 
700 Σικελιωτῶν. τυράνν ov κατεσχεύαστο χαλῶ ὥς" μέση δ᾽ οὖσα 
Καρχηδόνος χαὶ ᾿Ιτύκης etc. At aliam indicasse, plura dissua- 
dent: namque inter Carthaginenf et Uticam nemo magnam adeo 
urbem collocavit; ad hoc clarissime Zonaras Pisonem urbem Hip- 
ponem, quam rk Uticam fuisse omnes norunt, obsedisse tum 
temporis ex Dione perscribit. Proinde eamdem urbem, idem etiam 
nomen, modo 'Izzaexoírog legeretur, habemus, ab Agathocle, 
postquam in ditionem redacta fuerat, egregie auctam et muni- 
mentis instructam, Accedat Polybius L. 1. 82., Hippacritas una 
cum Uticensibus acriter conatibus Agathoclis sese obiecisse, plane 
uti Diodorus, referens. [am eo Africae in tractu, quem memora- 
vimus, celebri cum nomine Hippo Diarrhytus fuerit, merito mihi 
semper decrevisse Cel. 53. Bochartus visus est L. I. 29. de Phoen. 
Colon. p. 474., Hipponem et Hippuacram, de qua hic agitur, ean- 
dem esse urbem. PNovi in alia omnia ivisse Abr. Berl :iium ad 
Stephan. in "zzovozgc, qui si attendissct ad lacum , quem Pto- 
lemaeus et Plinius, ut docte Bochartus monuit, Hipponi Diarr- 
hyto adiungunt; praeterea Zonaram, Annal. L. IX. 29. p. 464. 
ed. Paris. Hippacritas et Hipponem non distinguere, rectius ea 
opera supersedisset: nam in Ptolemaeo duplicem Ἵππου ἄκραν» 
tum in Numidia, tum ad Syrtim maiorem, quod reperit, id nihil 
eius caussam iuyare, in sequentibus monebitur. WEss. 

447. 11. .“Ζιβοφοίνικες δὲ ete. ] Vide L. XVII. 113. Quod 
sequitur de nominis eius caussa, idem usu venit Καρομεμφίταις 
in Aegypto, ut pulchre significavit lac. Gronovius ad Stephan. in 
Kogixór. Ptolemaeo sunt iftvszol GQotvixeg. Wrss. 

447. 25. ᾿“ρχάγαϑον τὸν υἱὸν] Firmant schedarum aliquae 
et Basil, ἔκδοσις H. Valesii suspicionem , de qua huius libri c. 11. 
Wzss. 

447. 27. Ἐενόδοκος, ὃ τῶν ““κραγαντίνων etc.] Praestat 
Ξεγόδιχος. uti c. 31. Wr ESS. 

448. 38. Εἷς τὸν AMxpo&yavro] Sequor scriptos libros et 
Graecorum morem, etsi non ignorem, quid pro vulgato adferri 
possit in medium. Wrss. 

448. 52. Ἐπεβάλετο — εἷς τὸν Κεντόριπα παρεισ. Óu- 
stum hoc si putes, A PE primo casu urbs erit: atqui id nemo 
habet. Τὰ Keviógmo Strabo L. YE p. 417., περὶ Κεντόριπα 
Polyb. 1. 9. aliique. Sezibe εἰς τὰ Κεντόριπα, quod viri doctissimi 


362 ANNOTATIONES 


Ph. Cluverius Sic. Antiq. L. IL. 6. p. 309. et Los. Wasse ad Thu-. 
cydid. L, Vil. 32. amplexi optime fuerunt. Wrss, 

448. 79. Συνεχῶς ἀκονιτὶ περιπεποιημένος τὴν νίχην] 
Ad hanc vietoriam pertinere numum opinantur, ΖΕΙΝΟ. cum 
victoriae signo iuseriptum, Begerus Thes. Brand, T. I. p. 297. et 
Sig. Havercampus ad Sicil. emis p. 1050. Wzss. 

449. 87. Οὗτος γὰρ Τώχας — χειρωσάμενος] Tuccam 
esse arbitror, et Numidiae quidem: nam plures eo nomine Africa 
habebat, de quibus ad Anton. Itiner. p. 48. Numidiae videri, oppido 
vicini Numidae persuadent. Lege de ea Dion. Cassium L. XLVIII. 
p. 421. et Ptolemaeum L. IV. 3. Haud vero scio, an adiungere 
debeam, nominis istius originem erutam esse a diligenti viro Iac. 
Hasaeo ex nv», Tucceiim , quas simias putat, atque ex Africae 
ora in Palaestinam Salomonis aetate allatas ob 1, Reg. X, 22. 
et 2. Chron. IX, 21, Res enim admodum est incerta, et multis 
originationum ambagibus inplicata. Adi, si hoc genere caperis, 
Bibl. Bremensis Class, ll. Fase, Ill. p. 47 1. ete, Wxss. 

449. 90. Τὴν ὀνομαζομένην (βελλίνην Putes a suberís 
copia hane urbem, et 4sphodelodes a laeto asphodeli proventu 
Graecos adpellasse: mihi, quod quidem meminerim , nec PAellino 
urbs, neque Asphodelodes usquam -sese obtulerunt: nam Zelli- 
niensis Africae Episcopus, qui concilio Cabarsussitano subscripsit, 
ad Phellinem referri non posse videtur. WEss. 

449. 93. Ζρίτην δ᾽ εἷλε IMeozcAav] Meschelam sive Ma- 
schalam nondum reperi, nisi Maxulam velis, quod tamen urbis 
eius situs non. permittit, Conf. not. ad Anton. Itiner, p. 58. Est 
in Stephano Π]γασα πόλις “ιβύης. quam nostram esse, non di- 
xero. [d mihi satis liquet, frustra eam Appiano Punic. p. 114., . 
ubi de Pisone ἐπολιόρχει τὰ μεσόγαια, inculcari a. viro eruditis- 
simo: revera enim tum temporis Calpurnius Piso in subigendis 
mediterraneis Carthaginiensium oppidis operam ponebat, ut ex seq. 
Appian. pag. cognosces. At id nune non agitur. lloc non negligen- 
dum, Diodorum L. IlL. nihil de hac urbe, nihil de Graecis, Troia 
reversis, perscripsisse , atque adeo ἐν τῇ T τρίτη pio vitio labo- 
rare, Wkss. Tem ex τρίτη y repetitum pro ἑβθόμῃ, ut videtur. 

449. 97. Ezüc δὲ τὴν ὀνομι. zdxguv Ἵππου etc. ]. Si Hip- 
puacra , quam supra investigavimus, sit Hippo Diarrhytus, nihil 
conmodius etlocorum deseriptioni convenientius censeri poterit,quam 
ab Hippone Regio nihil hanc des S. Bochartus, vir summus, 
ea fuit sententia de Colon. Phoenic. L. I. 24. nec illam tamen Abr. 
Berkelio persuadere potuit. Observat enim ad Stephanum in */z—- 
πουάκρα. Africam habuisse duos Hippones totidemque Hippua- 
cras, testeque utitur Ptolemaeo, a quo L. IV. 3. Higpugera non 
longe ab Hippone Regio, et aliud eiusdem nominis promontorium 
vrope Philaenorum aram collocatur. Atque hoc quidem bene habet. 
Vellem tamen avimadvertisset, Hippuacrae sive Hippi promonto- 


IN LIB, XX. CAP. 57. 58. 363 


rio, quod a Philaenorum ara. prope aberat, hic loeum esse non 
posse, Est illud enim longo spatiorum intervallo ab illo disseptum 
tractu, in quo Eumachus rem gessit, hoc est, a Numidia: in qua, 
Ptolemaeo auctore, cum fuerit Hippuacra sive promontorium Hip- 
pi, habueritque urbem Hipponem, manet utique vero adtinis Bo- 
charti opinio, et tanto quidem magis, quoniam superior Zippua- 
cra, quam Agathocles occupavit, haud longe ab Utica disiuncta 
fuit, sicuti nec. Hippo Diarrhytus. Addo non absurdum videri, 
utramque urbem a suo Hippi promontorio, unde unde adpellato, 
quoniam in eo sedem tenebat, nomen esse indeptam. Quae vero 
sequitur cris, eam incassum quaesivi. WEss. 


449. 6. Εἰς τὴν καλουμένην Mclvgv] Fuit in hoc Numi- 
diae tractu oppidum nobile JMileuz, quo de ad Optat. Milevitani 
L. I. 1. nuperus editor, &uod aliud tamen esse videtur. WEss, 


449. 19. Π]εθϑερμηνευομένας Πιϑηκούσσας ] Scylax p. 
119. Peripli urbem maritimam ΠΠιϑηκούσσας memorat, quam 
tametsi Is. Vossius ab hac non discernit, aliam puto: haec medi- 
terranea fuit longeque a mari disiuncta, sicuti series rerum ab 
Eumacho gestarum patefacit, Scylacis Pithecussae non longe ab 
ea silva fuisse videgtur, quam ex Posidonio descripsit Strabo L. 
XVI p. 1183. A. Vide vero ii quas se fraudes induant, qui 
aut aliorum fide veterum loca citant, aut scriptores negligenter 
pervolvunt. Usus his Diodori verbis Iac. Hasaeus, ut clariora ad- 
parerent, addidit: Tres istas urbes non proprie civitates fuisse, 
$ed loca haóitationum coniicere fas est, quas simii incolebant. 
Eas autem esse specus, non est quod dubitemus, cum a simiis 
integrae civitates condi nec soleant nec possint. Quid censes? 
Lege cetera in BibL Bremeus. Clas. IL. Fasc. III. p. 594. et mirare. 
WEss. 

449. 23. Καθάπερ παρ᾽ Aiyvzrloig οἵ κύνες} Confer L. I. 
87. In ταμείοις et ταμιείοις permiscendis librarii sihi multa per- 
mittere solent, docente Cel. Dukero ad Thucydid. L. I. 69. Wrss. 


450. 32. Πιϑήκου αἴμα ποτίσειαν] Pro au ποτίσειαν, 
quid si αἴμα ἀποτίσειαν legatur? SrEPH. Credo Stephanum ve- 
rum coniectando esse adsecutum. Quorsum enim istud, simiae 
sanguinem biberunt? qua de re nihil in praecedentibus. Aliud 
est, quod me moratur. Non video, quo modo hic congruere quc- 
ant verha ἐπὶ τῶν ἀνατεινομένων.. in magnifice sese efferentes. 
Agitur de fraude capitali, iactantiaeque nullus hic locus est. Seri- 
be ἐπὶ τῶν ἀνατεὶ «τεινομένων . in 608 qui inpune occiduntur, 
quemadmodum Reg. sec, Adde iam, ὅτε πιϑήκου αἴμα ἀποτίσειαν 
eos siniae Sanguinem luere, et dicii caussam agnosces. Videtur, 
ne id praeteream, iunius vitium perspexisse, qui de hoc prover- 
bio ex Nostro: unde etiam apud eos dicatur de fs, qui ian oc- 
cisi et e snedio sublati sint, ὅτε πιϑήκου αἷμα ποτίσειάν. d. C. 


364 ANNOTATIONES 


simiae sanguinam eos profudisse. Forte à DUI. ἕνων voluit. 
Wess. 

450. 57. Καὶ μακρὰν ἀποσπᾶσϑαι τῆς Καρχηδόνος] Lon- 
gius ab urbe Carthagine digredi. Polyaenus L. V1. 16. 4. ὡς δὲ 
μαχρὰν ARD UE ἄχοι πελάγους διώκοντες. quae scriptoris 
verba, pluriumque aliorum, non fugerunt accuratissimam Τὶ Hem- 
sterhusii diligentiam ad Luciani D. Deor. XX, 5., quorsum, si 
de verbi usu edoceri velis, recurre, et ad Miscellan. Observ. Vol. 
X. p. 210. WkEss, 

450. 62. 241» εἰς περιουσίας ete.] Lege 2x περιουσίας. 
Rirop. idem malo et ego. Vide Gataker. ad Anton: L. VI. p. 196. 
Alii 2x πολλοῦ (ea περιόντος ἀναλίσκειν simili in re, ut Stobaeus 
Serm. XV. P. [102,5 quod tameu sicuti ct ἐκ περιουσίας ad alia 
transfertur. "Ex περιουσίας xovyyoosy*ex Demosthene explicat 
Harpoeration. "Ex περιουσίας πογηφοὴ ; sive, ut postea adpellan- 
tur, ἐξ εὐπορίας πονηροὶ in Oratoris eius Or. I. in Steph. p. 639. 
Τοὺς ἐναντιωϑέντας ἐκ πολλοῦ τοῦ περιόντος εἷλον Philo L. I, 
Vit. Mos. p. 642. E, Sed desino. Wrss. 'Ex περιουσίας recipien- 
dum esse et Ursinus monuit. Ibex in Add. 

450. 84. ᾿Εφήδρευε τῇ πόλει] Lege τινὶ πόλει, et statim 
in eodem versu ἐφελχόμενον pro ἐφελκόμενος. Ruop, De parti- 
cipio ἐφελκόμενον nullum. dubjum est. At ze πόλει non patiun- 
tur sequentia, Arbitrari malim deesse hic urbis eius nomen , quam. 
Poenus insederat. WEss. 

451. 1. ᾿Εμβαλόντων οὖν — εἷς ἀσυντάχτους] Ab hae 
scriptura ut discederem, glossa librarii Veneti permoveri non po- 
tui, Proba est me iudice. Wxss, 

451. 24. Καὶ τῶν ἀπὸ τῆς χώρας εἰσβολῶν ἀπεέχλεισε] In- 
terpres vertit ac si ἐπὶ τῆς χώρας esset, quod haud sane absurdum. 
14 agebant Poeni, angustiis locorum occupatis, ne Graeci in re- 
gionem, Carthagini vicinam, excurrere possent, Qua quidem sen- 
tentia illud ἀπὸ sive ἐπὶ non admodum est necessarium, LHerodo- 
tus L. II. 75. ἐσβολὴ € ἐξ οὐρέων͵ στεινῶν ἐς πεδίον μέγα. tum 
post pauca τὰς δ᾽ ipie — ἀπαντώσας ἐς τὴν ἐσβολὴν ταύτης τῆς 
χώρας. Sed praestat ἐπὶ hoc quidem loco. Wzss. 

451. 26. ' Eorgaronéósvosv ' “τάρβας] Idem vir doctus in 
Latinis Ataróas retinuit. Ego Adherbalesi esse iussi, secutus Po- 
lybii Romanorumque morem. Vide Polyb. L. I. 46. Wrss. 

452. 48. Καϑάπερ ἡ ἣν συντεϑειμένος] Non muto. Ferri ta- 
men poterit συντεϑειμένον Reg. 1., si qui id maluerint. ὙΥΈΞΒ. 

452. 62. Τοῦ δόλωνος ἀοϑέντος) Sie bene: nam quae in 
schedis quibusdain mutantur, Grammatico debentur. Doíon ex mi- 
nimis erat velis, ad proram, uti Isidorus Orig. L. XIX. 3. ait, ad- 
haerescens. ldem ex Procopio L. I. Vandal. c. 17., citato a Suida, 
liquet. Polybius Excerpt. p. 1409. ix δὲ τοῦ κινδύνου μιᾶς νηὸς 
ἑπαρμένης τὸν δόλωνα διὰ τὸ τετρωμένην αὐτὴν ϑαλαττοῦσθϑαι. 


IN LIB. XX. CAP. 59. — 63. 365 


Adde Schefferum, in hoe velo nimis parcum, L. II. Milit. Naval. 

D. p. 140. Wrss. 

452. 76. Πειρᾶσϑαι προκαλέσασϑαι τὸν ἄνδρα ] Parum 
abest, quin πειρᾶσϑαι καὶ z:90xoJ.etod'at ex. veteri libro recipiam, 
quippe cultum et opportunum, Quoniam tamen ceteri omnes pro 
vulgato stant, id de possessione non deieci. Wrss. 

459. 85. ' Ev ἀνέσει xci σχιατροφίᾳ] Verum est σχεατρα-- 

i, quod amanuensium socordia saepe in σχιατροφίαν abiit. Vide 
δι 'Iburgium ad Clenardi Grammat. p. 502. et viros doctos in Pol- 
lucis L. IV. 147. et L. VI. 185. Wrss, 

453. 91. Ἱππεῖς δὲ πλείω] Pro πλείους. ut saepe in hoc 

scriptore, WEss. 
.. 453. 3. Θηρώμενος τὴν — εὔνοιαν Sie Z ἕπαιγον ἢ τιμὴν 
ϑηρώμενοι Philo Iud. de Cherub. p. 128. D. Oro οὠμενοι δόξαν 
Musonius in Stob, Serm, XXIX. p. 202. et ϑηρώμενος ἔλεον ἴο- 
sephus Ant. XIV. 9. 4. Quin ϑηράσαι τὴν ἀρετὴν. οὐδὲ δίχα 
τούτων ἀϑήρατον οἶσαν, in Clemente Alexand, Strom. L. I. p. 
336., tum ϑήρα τῆς γυνὶ ζητουμένης ἰδιότητος lamblichi de 
Myster. p. 7. et ϑήρα τοῦ μέλλοντος ibid. p. 79. Qua etiam 
translatione τὴν ἀλήϑειαν ἰχνηλατεῖν Philo Iud. Vit. Contempl. 
p. 893. Quorsum autem haec? ut dictionis elegantiam exponerem, 
et cultissime Ciceronem scripsisse, 0n pudet igitur. Physicum, 
id est, speculatorem venatoremque naturae etc. L. I. Nat. Dcor. 
ο. 30. Errant, qui otiosam et frigidam eam Physici interpretatio- 
nem putaverunt, Davisio strenue renitente, Wkss. 

453. 10. Καϑάπερ vwà τῶν ἠϑολόγων etc. ] Erant ἦϑο- 
λόγοι morum quidam et affectuum imitatores et effictores ad risum 
movendum apud Ciceron. L. II. Orat. c. 59. Eosdem, certe ex ea- 
dem factione, Manetho 

᾿Πωρολύγους χλεύης ϑ᾽ ἡγήτορας., ὑβριγέλωτας» 

"Ev τ᾽ ἀρεταλογίῃ μυϑεύματα nouit. ἔχοντας 
vocat Apotelesm. L. 1V. 446. Conf. Budaeum Annot. Prior. in 
Pandect. p. 254. et Salmas. in Vopisci Aurel. c. 42. Porro Ill. 
Scaliger εἰκάζειν, quod paullo superius legitur, mutavit in χακά- 
Dar, quem cur sequar, caussa non est. Wrss. 

Δ Ox. 1 73 Τὰ κυριώτατα μέρη τοῦ σώματος] Vid. not, in 
L.I 35. et L. II. 58. et enumerationem τῶν XUQUDTGTQY: μερῶν 
τοῦ σιύματος apud Proclum in Paraphr. Tetrabibl. Ptolem. L. I1. 
17. p. 209. et ciusdem libri veterem scholiastem p. 138. Hiciugu- 
Ium faucesque indicari, unusquisque videt: metu enim tonsorum 
filias suas Dionysius tondere docuerat: quarum ipsarum, post- 
quam adultae aetati adpropinquabant, manibus ferrum non au- 
sus conmittere , instiluit, ut candentium tuglandiumt putaminibus 
barbam sibi et capillum adurerent ex Cicerone Tuscul. Disp. V. 
20. scribit Valer. Max. L. LX. 13. ext. 4. Adeo meticulosi sunt 
tyranni! Wrss. 


366 ANNOTATIONES 
453. 21. ““αβὼν Qvróv] Hoe Suidas in genere pocn- 


N, Hesychius in specie phialae genus facit, ποῦ. Praestaret 
μέγα, nisi ῥυτὸν χωροῦντα δύο zo&c Diphilus dixisset apud Eu- 
stathium in Hom. p. 1286. qui tamen id poeticum esse et animad- 
vertendum indicat. Figuram eius poculi describit Ulpianus ad De- 
mosth. Midian. p. 303. Qvtà,, inquiens, ἐπιμήκη ποτήρια χερα- 
τοειδῆ. ἄνω μὲν εὐρυνόμενα,, εἰς ὀξὺ δὲ λήγοντα. nec dissentit 
Athen. L. XI. p. 497. Lege Salmasium in Solin. p. 663. Wrss. 

453. 29. Κεραμεῦ xol χαμινεῦ etc.]- Meminit dicti respon- 
sique Agathoclis Plut, Apophthegm. p. 156. E. Mox εὐτραπελία 
scurrilem in iocando urbanitatem exprimit. Aristoteles Eth. Magn. 
L. L 31 optime: εὐτραπελία δ᾽ ἐστὶ μεσότης βωμολοχίας xal 
ἀγ θοικίας.. ἔστι δὲ περὶ τὰ σχεύμματα. — ἔσται δὲ ὃ εὐτράπελος 
διττῶς χιῦς γενόμενος. χαὶ γὰρ ὗ δυνάμενος σχῶψαι, καὶ ὃς 
ὑπομείνῃ σκωπτόμενος, εὐτράπελ oc καὶ ἢ εὐτραπελία τοιαύτη. 
Iunge Des, Heraldi Animadv. in Martial. L. I. 42., plura si ve- 
lis. WEss. 

453. 36. Τὸν ἀριϑιμὸν πεντακοσίους} Tyranni hoc scelus: 
copiosius persequitur Polyaen. L. V. 3. 3. Wkss. 

454. 71. Τοὺς --- παρήλλαττον οὐδὲν ἐνοχλοῦντας 1 Rei 
series scriptum olim fuisse οὐδὲν ἐνοχλοῦντες persuadet: secutus 
et id Interpres est. Wrss. 

454. 75. Hvyo ἔϑησαν 'Aya9oz)éovc] Rectius, meo qui- 
dem iudicio, τῶν Ayadox) ove. STEPH. 

454. 81. Καὶ πολλοῦ 1 πυρὸς τοὺς ἱεροχαυτ. ἄνδρας κατέ- 
χοντος] Non repeto, quae de inmani hac Carthaginiensium reli- 
gione in superioribus animadversa sunt. Hic mecum observa τὴν 
ἱερὰν σκηνὴν τιλησίον οὖσαν τοῦ βωμοῦ. Sive sacrum in castris 
tabernaculum prope eam aram, in qua capti illi Graeci diis ado- 
lebantur, Monuit olim Servius ad Aen. L. Vl. 68. solitos fuisse 
Carthaginienses brevia deorum simulacra in lecticis portare, for- 
tasse ut circum agros et castra circumferri possent, cuiusmodi 
deorum baiulos variis Matheseos suae locis Firmicus Maternus 
memorat. Hinc vero discimus, Poenos exemplo Phoenicum suo- 
rum, qui γαὺν ζυγοφορούμενον honori Dei Agrotae, sive Schad- 
dai, uti explicat Bochartus, circumgestabant apud Euseb. Praep. 
Evangel. L. I. p. 35., suis in castris tabernaculum habuisse, in 
quo saera Saturno sive JMolecho facerent, quorsumque respiciat 
vates Amosus c. V. 26. n2555 ΠΡΟ ns nnNw» id est, interprete 
S. Stephano A. A. cap. VIL. 43., xoi ἀνελάβετε τὴν SKHNHN 
τοῦ IMOZ4O X. Ut enim Phoenices et Poeni, ita Israélitae isti 
degeneres tabernaculum, sive φορητὸν vaóv, Molechi circumge- 
stabant, eiusque numini victimis humanis litabant. Rem ipsam 
viderunt viri egregii, sed Diodori, qui mirifice caussam eam po- 
tuerat iuvare, 'übliis Camp. Vitringa Obs. Sacr. L. Il. 1. et lo. 
Npencerus Leg. Hehr. L. HI. 3. p. 805. nam de aediculis sive 


IN LIB. X X. CAP. 63. — 68. 367 


ναΐσχοις quae ad Amosum nlii conmentantur, a veterum quidem 
more non abhorrent , sed ibi ἀπροσδιόνυσα sunt. Wrss. 

454. 90. Τῶν γὰρ σχηνῶν ἐκ καλάμου — συγχειμεένων ] 
Hibernacula hrtlag eniti; congesta temere ex «gris ma- 
teria exaedificata, lignea ferme tota erant. Numidae praecipue 
arundine textis for eaque par8 maxima tectis — habitabant, sic 
de Poenorum Numidaruimnque castris Livius ἢ. XXX. 3. Wxrss, 

453. 34. Π]ετὰ τὸν ἐμπυρισμὸν τῆς παρεμβολῆς Basil. 
ἐμσπιρησμὸν voluisse videtur, quod minime malum. Culpa librario- 
rum est, has voces permiscentium: in Polybio certe L. ! X. 34. 
TÓC πρὸς τοὺς ἐιιπρησμοὺς παρασχευὰς mutarunt Cod. Augustani 
scribae , iusseruntque esse πρὸς τοὺς ἐμιπυρισμούς. Contra ea ἀρ- 
χείων ἐμπυριομὸν , ut olim Seripserat Hyperides apud Pollucem 
L. 1X. 156., pro imperio in ἐμιπρησμὸν converterunt, sicuti etiam 
in Athenaeo de machin. p. 4. Wkss. 

456. 58. Τοῖς κενοῖς τοῦ πολέμου Abunde proverbii usus 
illustratus est L, XVII. 86. Wxss. 

456. 72. Καὶ συνεβίβασς — “ΗΙδακλείδην. τὸν γὰρ ?doya- 
γαϑὸν etc.] Heraclidae, Agathoclis F., meminit Polyaenus L. 
V. 3. 4. Eum autem, Archagatho praeterito, a patre fugae comi- 
tem fuisse adscitum , negat lustinus b. XXII, 8. in aliis praeterea 
Diodoro non consentiens. WEss, 

456. 85. Τὴν ὀφδιουργίον ἐξέϑηκαν Non fraudem tan 
tum , sed perfidiam Ἐΐ scelus, quo exercitum hostium furori trade- 
bat. Supra L. IV. 11. ἐχρήσαντο καὶ τότε τῇ συνήϑει ῥᾳδιουργίᾳ 
καὶ τόλμῃ de conductitiis militibus , in seditiones et facinora 
proiectis. et L. XIX. 33. GunoAdtovore δὲ τῆς ῥᾳδιουργίας. qua 
Indorum uxores in maritis veneno necandis grassabantur. Recte 
proin ad hominem ex fraudibus et flagitiis quasi consutum S. Pau- 
lus in A. A. cap. XIII. 10. ὦ πλήρης παντὸς δόλου xol euh 
ῥᾳδιουργίας. Polybium, longum ne faciam, praetereo L. X1. 2. 
XVII. 30. et Excerpt p. 1402. Mox ἐμπεσούσης δὲ πτοίας sine 
dubio verum est. Ipse auctor c. 68. ἐνέπεσε φόβος εἰς τὸ στρατύ- 
πεδον. WESS. 

4506. 96. ᾿Εχπεσούσης δὲ etc.] ᾿Ἐμπεσούσης scribatur. Ruop. 
᾿Ἐμπεσούσης non neglexit ll] Scaliger sui libri margini adscri- 
bere. Wkss. in Add. 

457. 12. Χοιιίζεσϑαι τοὺς ἀεὶ διδομένους μισϑοὺς 1 Sie 
pulere Reg. 1. Οἱ ἀεὶ διδόμενοι μισϑοὶ stipendia sunt, quae 
serie quadam militibus darentur: namque in continua düctessione 
et temporis et loci cultissimum istud est adverbium. Superius c. 45. 
xu9' ἃς τυγχάν οιεν ἀεὶ J/£VOLLEYOL 9 id est, ad aedes, quas pro- 
gr edientes subibant. Et L. XVI. 76. αὗται δὲ ταῖς οἰχοδομαῖς 
ἀεὶ χατὰ τὴν — ἀνάβασιν ἀλλήλων ὑπερέχουσι' et statim ταῖς 
ἀεὶ χατωτάταις oixiviG — ἐχρῶντο. Quem in modum, ut erudite 
Is. Casaubonus ad Athen. L. Vi. 6. ostendit, o£ ἀεὶ βασιλεύοντες, 


368 ANNOTATIONES 
oí ἀεὶ ὕπατοι. qui alius post alium regnum consulatumque ad- 
ministrant. WESS. 

A57. 17. ᾿“Φντεῖχον ταῖς nog. 'AyodozL. ἐλπίσιν ] Sus- 
tuli glossam, qua cultam dictionem librarii deformaverant. Vid. 
not. in L. 1l. 26. WkEss. 

457. 91. Ἣν — — ἐξηγρίωσαν χώραν ἐξηνόγκαξον τον 
ἐξημεροῦ ῦν} Explicat auctor ipsemet huius lib. c. 81. zoi τὴν χώ- 
ραν ἐξηγρίωσαν , ἀφανίσαντες πᾶν τὸ δυνάμενον d ἐνεγκεῖν ἥμιε- 
ρον χαρπὸν » et vastitatem agris induxerunt, exstirpatis 0mni- 
bus, quae mitiorem fructum. ferre possent. Et L. XVI. 83. αἵ 
δὲ χῶραι διὰ τὴν ἀργίαν ἐξηγρίωντο, «oi καρπῶν ἡμέρων ἄφο- 
Qot καϑειστηκχεισᾶν. Hinc silvescens atque incultu obsitus ager 
τύπος δεινῶς e ἐξηγριωμένος Aeschini Or. in Timarch. p. 14. qi 
nia alia ἐξημεροῦν. de quo ad L. I. 15., complectitur. Wkss, 

-457. 97. Οἷον τῆς ϑείας προνοίας Interpres ad suppli- 
cium retulit, quod dins providentia Agathoclis filiis inposuit: 
eum, si placet, sequere. Mihi locus videtur defectus et mancus. 
Suadet ipsa oratio, quae verba haec excipit, parum, ut nunc ha- 
het, conveniens atque cohaerescens. Quid desit, quantumque, ob 
schedarum silentium non temere adtirmavero. Mox μοῖραν, quip- 
pe Grammatici conmentum , aliorsum relegavi. Wzss. 

457. 39. Ὡς - τῶν ὕστερον α. γεγενημένων τὸ ϑεῖον 
ἐπιστῆσαι Nisi τὸ ϑεῖον divinam vindictam, quam praesentem 
deinde expertus est Agathocles, indicet, sana haec praestare non 
ausim: mallem quidem certe τοῖς ὕστερον αὐτῷ γεγενημένοις τὸ 
ϑεῖον ἐπιστῆσαι. divinum nuinen intento illas in res fuisse azi- 
mo, quae illi deinceps contigerunt. Quomodo τῷ ἐπιστῆσαι utun- 
tur Plut. T. Hi. p. 111. D., Liban. T. I. p. 933. D. atque alii. 
WEzss. 

457. 52. Εἰς τὴν τῶν ᾿Εγεσταίων πόλιν lta correxi, ut in 
urbis hoc nomine sibi constaret. Vid. L. IV. 23. Wess. 

457. 60. Παρὰ τὸν Σχάμανδρον ποταμὸν] Memoravit Se- 
gestanorum id flumen Strabo L. XIII. p. 905. C. Scripsi autem 
τοὺς μὲν γὰρ ἀπορωτέρους ex Reg. pr. quod sequentia eam vocis 
scripturam desiderarent. WESS. 

A58. 64. ᾿Ενίους δ᾽ ἀστραγάλ ovc etc.] Lectionem margi- 
nis interpretatus sum. Rurop. ' Evíov δ᾽ ἀστραγάλους 2x] 
Nolui his locum negare, ut Latina Graecis responderent: quam- 
quam mihi non probantur universa. Quid enim xci προστιϑέμενος 
βιαιότερον hoc verborum ordine? Video sententiam Interpretis,' 
quam Graeca ferre posse dubito. Quid? vulgata si distinguas, Zvé- 
ους δ᾽. ἀστραγάλους προστιϑεὶς DIM a δειναῖς ἀλγηδόσι 
περιέβαλλεν.» vertasque, quosdam, «admotis vehementius talis, 
gravissimis cruciatibus divexabat, asbsurdane exunt? Praesertim 
si ἀστράγαλοι inter tormenti fuerint genera, quod apud Stepha- 
num Thes. T. V. p. 928. significatur. Certc flagella olim crudelio- 


IN L1B. XX. CAP. 69. — 73. 369 


res talis sive ossiculis armabant, ut etus infligerentur atrociores et 
penetrantiores, μάστιγες ἀστραγαλ. cort Plut. Adv. Colot. p. 1127. 
atque aliis. Sed viderint peritiores. Wkss. 

458. 79. Πιίζζων ovvéraw:] Pro ovvér&vs assumendum 
iudicavi ex margine συνέτριβε. πον. -Πιέζων συνέτοιβε Ad- 
sspuor. viro dloctissitto: ἹΚάρχινοι aut fasciae videntur fuisse ex 
ferro, de quibus Gorraeus ex Galeno, aut calcei quidam, ut in 
Hesychio et Polluce L. VII. 90. Utraqité ad hoc tormenti genus 
accommodari potuisse, non dubium est. Statim 47:0 τοῦ βάρους 
ex Scaligeri margine eere erit, Wxss. 

4δ8. 86. ᾿Ζλλὰ “Ιικαιόπολιν μετονομάσας] Agathocle mor- 
tuo pristinum nomen recuperavit. Vid. Ph. Cluverii Sic. Antiq. ἢ, 
i. p. 266. WEss. 

A58. 94. Ποικιλώτατον — τῶν προγεγονότων Superla- 
tivus est pro comparativo. Euripides Androm. Y. 6. 

Νῦν δ᾽ οὔτις ἄλλη δυστυχεστάτη γυγὴ 
Ἐμοῦ πέφυχεν. — 
Nec raro 4111. WEss, 

458. 98. ᾿Εσχατογήρους ἢ Sic plerique Ommes, neque ego 
mutabo. Ξενοφῶν — - ἐσχατόγηριυς ὧν superius L. XV. 76. De 
Aristodemo Strabo οὗ διηκούσαμεν ἐσχατογήφω: γέοι παντελῶς 
ἐν τῇ Νύσῃ L. XIV. p. 962. Wrss, 

458. 3. Kol καϑόλου πᾶς ὃ μέλλων ete.] Omissum a libra- 
riis suspicor verbum pass, indic. modi, praet. imperf. numeri sin- 
gul. quod. erat ante καϑόλου. vel post ἀπολειφϑεῖσι. Quod ver- 
bum si quis desiderari nollet, ex πᾶς ὃ μέλλων necesse baberet 
facere πάντα τὸν μέλλοντα. STEPH. Ego retineo, Oratio σολοι- 

χοφδνὴς est, inque optimis scriptorum. reperitur. Scholiastes ad 
Pindari Pythion. O4. Vil 6. τὸ δὲ INATON. ἀντὶ τοῦ γαίοντα" 
ὡς καὶ Ὅμηρος. (il. D, 350.) Φημὶ γὰρ οὖν κατανεῦσαι ὑπερ-- 
pev ἕα ἸΚρονίωνα" εἶτα vzo(tatvan , . ᾿“Ἱστράπτων ἐπιδέξια. ἀντὶ 
τοῦ "Morgdzror τά φησιν. De qua syntaxi plura Eustathius ad eum 
poétae versum p. 236. Wrss. 

458. 8. Καὶ θρῆνος ἐγίνετο συμφορητὸς  Ἐ δὶ plane ab- 
surdum non cst ἀφόρητος. haud melius tamen vulgato. Conplo- 
ratio a miseris undique- orta innuitur, quomodo conferta et con- 
stipata multitudo συμφορητὸς ὄχλος Dionysio "T. HL p. 183. 
Lege, quae disputavit Davisius ad Max. Tyr. Dissert. XVil. p. 
563. edit. noviss. WESS. 

459. 22. Ἦρχε Kógvfloc] Verum nomen fuit Κόροιβος, ct 
sic scribitur apud alios, et nomen Graecis usurpatum est. Parw. 
?Hozs Κόροιβος Vitium, quod Coroebi nomen deturpaverat, 
animadvertit Sylburgius ad Dionysii Dinarch. p. 116. Fuit iste 
Coroebus non adeo Archon, xd ἱερεὺς τῶν Σωτήρων.» i. e. 
Antigoni et Demetrii Deorum. ΣΣωτήρων sacerdos. Namque Athe- 
nienses, libertate recepta iin adulationem versi, Σωτῆρος &vé- - 

Vor. II. 24 


370 ANNOTATIONES 


γραψαν Θεοὺς (Antigonum et Demetrium) xoi τὸν ἐπιύνυμον καὶ 
πάτριον ἄρχοντα καταπαύσαντες, IEPEA ΣΩΤΉΡΩΝ £ ἔχειρο- 
τόνουν καϑ' ἕκαστον ἐνιαυτὸν, Plut. Demet. p. 898. D. Quo qui- 
dem honore primus defunets. est Coroebus, postremus Diphilus, 
Vide ibid. p. 911. D. Wrss. 

459. 28. Εἰς τὴν Αντιγονίαν) Confer huius libri c. 48. Wrss. 

459. 3S. 'dzuósiv τὴν τῆς Πλειάδος δύσιν ] Haud dubie 
quod sub Vergiliarum occasum coelum inhorrescere et mare sae- 
vire soleret: tum enim ἄνεμοι χειμέριοι ὡς τὰ πολλὰ. καὶ ψύχη 
ἤδη καὶ πάχνη, Geminus ait Elem, Astron. c. 16. Wzss. 


459. 49. Περὶ τὰ καλούμενα Βάραθρα Lege, quae scri- 
psit L. L. 30. et not. ad Hierocl. Synecd. p. 727. WEss. ' 

459. 55. Καὶ πνεύματος ἐπιγενοιιένου Boposíov] Aquilo- 
nem istum, Palaestinae hanc oram infestantem, nautae μελαμιβό- 
θειον , losepho Belli L. III. 9. 3. teste, adpellabant. Wrss. 


459. 58. ᾿Επὶ πόλιν “Ῥαφίαν ] Non est consilium ea repe- 
tere, quae de Rhaphia et Casio ad Itiner. Antonini p. 151. olim 
scripsimus. WESss, 

460. 68. ͵,Κλύδωνος ῥηγνυμένου, τραχ. ἐχινδ.] Distinguen- 
dum post τραχύτερον. Ruop, 

460. 72. ᾿Εχλελοίπει τὸ εἰς πότον — ὕδωρ 1 De augmenti 
defectu nihil nunc dicam: factum alias. Εἰς ποτὸν rectius erit, si 
valeat Grammaticorum canon: ποτὸς ó: ξυνύμενον σημαίνει τὴν 
πόσιν" παροξυνόμενον σημαίνει τὸ συμπόσιον. Noster, nisi li- 
brariis adscribere malis, in eo observando parum religiosus est. 
Quod succedit statim εἰς — σπάνιν κατεκλείσϑησαν id alibi est 
συνεκλείοϑησαν. veluti συνεχλείσϑησαν εἷς φόβους et συνεχλεί- 
σϑησαν ec ἀμηχανίαν. Tu vide diligentissimum Raphelium in S. 
Paulli Epist. ad Galat, c. Ilf. 23. Wkss. 

460. 87. Προκατειληφὼς τοὺς εὐκαιροτάτους τόπους] Pe- 
lusium inprimis, uti seq. cap. docetur et a Pausania Attic. c. 6. 
p. 16. Wess. 

460. 89. ' Ev τοῖς χοντωτοῖς 1 Alibi plenius πλοίοις κοντω- 
τοῖς L. XIX. 12. 18. Wkss, 

460. 96. Εἰς τὸ μεταβολῆς ἐπιϑυμεῖν Nihil hie subesse 
ulceris suspicari videntur viri docti: ego vero persuaderi mihi non 
aliter sinam, quin locus 510 mancus et nperfecias Cur enim nm 
dixit δι᾿ αἰτίας τινὰς μεταβολῆς ἐπιϑυμοῦντας ; et unde εἰς τὸ — 
ἐπιϑυμεῖν aptum suspensumque est? Adde, ut plena. sit oratio, 
δι᾿ αἰτίας τινὰς εἷς τὸ μεταβολῆς ἐς φερομένους. aut 
simile aliud. Wrss. 

460. 4. 'Enl τὸ καλούμενον '"Pivóóorouov] Plura Nili 
falsa, ut Plinius L. V. 10. vocat, ora erant. Hoc illud fuisse 
videtur, quod Ζιύλκος "Vevdóorouor, non multum ab ostio Phat- 
nitico, Ptolemaeo L. IV. p. 116. dicitur. Wxss. 


IN LIB. XX. CAP. 73. — 78. 371 


460. 9. Προκαταλαμβανούσης vvxróc] Περικαταλαμβ. 
Reg. 1. satis bene. Vid. infra c. 99. Wrss. 

461. 12. Τὸ χαλούμενον Φαγνητιχὸν} Non (Θαγνητιγχὸν, 
sed (" ατμιχὸν fait antea vocatum, videlicet p.20. (L. I. 33.) quan- 
quam extat ihi et alia lectio Φατμν «τιχόν, Apud Strabonem. (iib. 
XVII p. 1153.) legitur ατνικόν. Fortasse altera illa lectio non 
Φατμνιτικὺν» sed "Dorcyrceo esse debuit, ex quo depravatum 
hie (αγνητιχόν. STEPH. Optime Stephanus. Ex ὦ, Ί ΝΙΤΙ- 
KON a negligente scriba. facile effinci 4I 'NHTIKON ρο-᾿ 
tuisse videt quisque. Itaque H. Valesius bene id Diodoro reddidit 
ad Amm. Marcellin. L. XXH. 16, Conf, not. in L. IL. 33. Wess, 

461. 92. ᾿“Ιχοίων ἕλεσι xal λίμναις ὠχυρῶσϑαι φυσικῶς] 
In his illustrandis operam posui ad Hieroclis Synecd. p. 726., ubi 
vide. Wrss. 

461. 27. ' Eni τὴν γῆν ἐξεβράσϑη ] Scriptura Basil. vitiosa 
est. Lege adseripta L. XIV. 68. Paullo ante xoi τῶν στρατιωτ. 
πορείων ἅμα converti debere in ἄλλα aut certe τινὰς monuit doetis- 
simus Rhodomannus. Prius praefero, siquidem 2477271.4 in .4711.4 
transformatum et alias fuit. WEss. 

461. 31. Φυλακαῖς ἰσχυραῖς καὶ πολλαῖς 1 Assumentum 
est χαὶ πολλαῖς. RnHop. 

461. 57. «“ὐτὸς δὲ τὸ δεύτερον etc,] Contra Perdiccae, 
Aegyptum invadentis , consilia et conatus qui se Ptolemaeus sit 
tutatus, copiose Diodorus L. XVIII. 33. et seq. tradidit. Wzsg. 

461. 63. Οἱ υἱοὶ Ζάϑρας χαὶ Κλέαρχος] Vitio infectum 
est prioris nomen verum est Ὅξάϑρας sive "'Oze9oyc , quod ab 
avo materno reportasse videtur. Vid, Memuon apud Phot, Cod. 
Biblioth. CCXIV. p. 712. et Simson. Chron. ad Ann. 3699., prae- 
tereaque Schelfferum in Iustin. L. XVI 5., sed in errorem, cuius 
scripfórem suum reum peregit, sese ultro induüentem: namque Iu- 
stini Satyrus non est hie Zathras, sed Clearchi 1. frater, qui, dum 
adolesceret "'imotheus, Clearchi F., tyrannidem Heracieae re- 
tinuit et tuitus est, u£ bene lustinus et Memnon apud Phot. p. 205. 
Ceterum idem Memnon Dionysio principatus annos XXX duntaxat 
largitur, Noster melius, Conf. L. XVI. 89. WEss. 

462. 67. Zi& τὰς γεγενημένας — ἀτυχίας] Postulant hoc 
conspirantes sehedae: (quamquam , verum si amamus , nihil admo- 
dum interest. WEss. 

462. 87. Καὶ μηδέ z09* ξαυτὸν — ἀπελπίσας] Putes con- 

mode abesse potuisse pronomen, nec id exterminandum tamen. 
Vult auctor, nunqnam antea sibi fortunisque suis desperasse. Aga- 
thoclem extremis in rebus. lta σωτηρίαν ἀπελπίζειν, τὸ Ζῇν 
ἀπελπίζειν 9 einsque generis. alia suis. vidimus locis; quin mox 
ἀπελπίσαντος — τὰ χατὰ τὴν δυναστείαν. ὃ. Lucas Evang. c. 
VI. 35. xol óavetGeze , μηδὲν ἀπελπίζοντες. 1. e., ut recte viri 


docti, nihil desperantes. et Galenus L. VI. Conposit. Medic, se« 
94 * 


372 ANNOTATIONES 


cund. Gener. p. 396. καὶ αὐτῇ ἐπιμένειν μὴ ἀπελπίζοντες. 
WESS. 

462. 1. Καλὸν ἐντάφιον ἢ τυραννὶς ] Conf. not, in L. XL 
11. et XIV. 8. Heliodorus Aeth. L. 1. p. 14. καὶ καλὸν 2 ἐντάφιον 
τὴν σωφροσύνην ἀπενεγκαιμιέγη. Wrzss. 

462. 2. Καὶ ὃ κηδεστὴς ΠΠεγακλῆς ] Aut alios hie duces 
habuit, aut secum ipse dissentit: supra enim L. XIV. 8. Polyxeno 
Dionysii adfini dictum istud contribuitur. Sed vide ibid, notata. 
Hoc mihi liquido constat, prave Megaclem hune Dionysii socerum 
ab Interprete perhiberi, Habuit enim Dionysius uxores tres, pri- 
mam omnium Hermocratis filiam, tum Locrensem Dorida, Xe- 
neti F., et Aristomachem, Hipparini F., nullum Megaclem 80- 
cerum. Forsan ergo Megacles est Dionis frater atque adtinitate 
Dionysio coniunctus: at tum errorem Diodori eiusque, quem hoe 
loco auctorem sequitur, manifestum habebimus. Nam quo tempore 
tyranno animum Megacles isto dicto addidisse proditur, nondum 
illi nubiles erant filiae et soror Polyxeno enupserat, WEss. 

462. 11. Οὐδὲ τὰς ἀνθοωπίνας ἐλπίδας ἐξελέγξας τῇ neloo- 
Adleverat margini ex Ism. Bullialdi schedis Fr. Dionys. Camusatus, 
», vertit Rhodomannus neque spes humanas réfellens. Sed male. 
, Potius, sibi vindicans aut asserens. Vel, ad refellendam ma- 
» lam fortunam spes humanas, quas experientia rerum ipsi lar- 
»giri poterat, non opponens.* Sic Bullialdus, Mihi, pace viro- 
rum praestantissimorum dixerim, neutrum satis arridet. Genus lo- 
quendi consideremus. Hoc Polybianum est Excerpt. Legat. p. 1132. 
παραχοαλῶν τοὺς Ῥωμαίους, μήτε τὴν τύχην λίαν ἘΞΕΖΕ- 
IXEIN, ἀνθοώπους ὑπάρχοντας: ubi ἐξελέγχειν τὴν τύχὴν quid 
aliud erit, ac fortunae successum tentare? ld rei et verborum se- 
ries expostulat. Eidem et hoc debemus Excerpt, p. 1419. de Ga- 
zaeis, qui, Syriae rebus post captam Tyrum paene desperatis, 
Alexandro tamen ausi erant resistere, μόνοι τῶν κατὰ Συρίαν 
ὑπέστησαν καὶ πάσας ESEAEUZANTEZX (malim ἐξήλεγξαν 
τὰς) EAITILA AZ, soli e Syris sese. opposuerant, et omnia, 
quae sperari poterant, erperiri decreverant. Tum p. 1447. 

τοιγαροῦν εἰχότως οὗτοι καὶ δικαιολογίαν καὶ κρίσιν ὑπέμενον». 
καὶ πάσας ἘΞΗΖΈΓΧΟΝ τὰς EATIIA 4X.  Contende nunc 
Diodori verba οὐδὲ τὰς ἀνθρωπίνας ἐλπίδας ἐξελέγξας τῇ πείρῳ 
et verte, neque experiundo et, quae homines in. spe habere pos- 
sunt, periclitans. Id vero nimis arcessitum, etsi non est, si autu- 
maveris, accipe ἐλπίδας de exspectatione rei malae, ut apud 'Thu- 
cydid. L. VIL 61. et Appian. Syr. p. 145. atque alios, et Latine 
exprime, neque experientia redarguens mala, quae mortalibus 
evenire possunt, Alterutrum certe probum erit. Wess. 

463. 43. Ποὸς δὲ τοὺς Καρχηδονίους --- συνέθετο τὴν 
εἰρήνην} Meminit, sed obiter, lustinus extremo Lib. XXII. Adde 
Nostri L, XXI. Eclog. 12. WEss, 


IN LIB. XX. CAP. 78. — 82. 373 
463. 51. Σώραν xoi 1ríav] Livius L. IX. 43. In Samnio 


quoquo — novi motus exorti, CalatiG et Nora, praesidiaque, 
quae in iis Romana erant, expugnata. Seribe ergo καὶ Καλατίαν 
et vide Ph. Cluver. Ital. Antiq. L. IV. p. 1180. Detruncatum priore 
parte urbis nomen est ex vicinia copulae xol, quae saepe, voca- 
bulo, cuius initium 4, sequente, aut perit ipsa, aut eam syl- 
labam absorbet. Atque id in ignara librariorum natione ferendum 
utcunque est. Quid de viris doctis dicemus, qui Graeca, a se pri- 
mum edita, torquere, connectere distrahezeque pro arbitrio so- 
lent? En tibi M. Ant. Boldetti Observat. in 55. Martyr. Coemeter. 

L. IL, 5. p. 382:, ubi hoc vulgatum: versumque epigramma: 

EYVYXI CEKOYNA AO Y 
Z4ICAOANATOC PHUIT.AN A. 

Eupsyche Secundae bis immortalis Rhegitana. Et p. 390. 
AMHMEUENETO A0POAIO ZHCAC ETH i1 MHNAC O 
HMEPAC K. MH .4YHOY ΤΈΚΝΟΝ OY Z1CAO 

N.ATOC. 

Decessit Aphrodisis , qui vixit annos 111, menses novem , dies Xx. 

Ne contristare, fili, non oblivioni traderis natus. Ecquid vidisti 

melius? Utroque in lapide erat OY-7I€ 440 4N A 1'OC, qua 

tristi formula fato functos saepe prosequebantur, ut in Gruteri 

Thes. p. ncccxxxiur. 11. mcxx. 4. Praeterea EY PY XI feminae 

nomen haud est, sed εὐϊνύχει i e. esto Óono animo Secunda, 

quem ad modum EY'VYYXI ΤΈΚΝΟΝ OYAIC .40.4NATOC 
in "Thes. p. ΒΌΧΟΙ, 6. Quo de genere plura zuihi in mundo sunt, 
quae nunc praetermittentur. Wkss. 

463. 54. Πλησίον S. ffov ] Est Σιλούϊον in Apulis Peuce- 
tiis apud. Strabon. ἢ. VI. p. 434., ex quo Silvi»i in Plinii L. HT. 
11. eum nota Harduini. Porro Diodorus alios hic annales ac Li- 
vius, qui de Samnio, igne ferroque vastato, tacet, videtur Se 
cutus. WESS. 

464. 69. Τοῖς μὲν “Ἰγινήταις] Legatur voy véroic. Rnop. 
Nihil ὁ Rhodomanuo dissentit Ph. Cluverius [τὰ], Antiq. L. Hil. 
p. 982. Vide Livium L. IX. 43. Wrss. 

464. 74. Ἦρχεν Εὐξένιππος Hoc placuit ob Dionysium in 
Dinarcho p. 116. Scio Io. Meursium de Archont. L. IV. 16. ea 
fuisse sententia, huie Archonti, sive sacerdoti potius ϑεῶν σωτή- 
Qv, nomen Euxenippi, Xenippi et Xeniae fuisse. At Xenippi 
titulus hinc sumtus est: Xenias, quem eumdem putavit, alius est, 
et hoc multis annis prior. luspice verba Plut. in Hyperide p. 850, 
B. et erroris cubilia habebis, Wkss. 

464. 92. Καὶ τὴν — διαϑήκην ἐχεῖ ϑέσθαι] Confer H. 
Vales. ad Ámim, Marcellin, lib. Χ ΧΙ 6. et Freinshem. in Curtii 
L. X. 5. 9. Wkss. 

464. 8. Τοὺς πλέοντας — ἐκ τῆς "Pódov κατάγειν] Ere- 

quens est de mercatorum navibus euzi intervertuntur atque in 


24d ANNOTATIONES 


alium, quam destinarant, et hostibus quidem amicum, portum 
devehuntur. Demosthen. Or. in Polyclem p. 667. zai Χιαλχηδὸ- 
γίων xai Κυζικηνῶν καταγόντων τὼ πλοῖα, tvexo τῆς ἰδίας 
γχοείας τοῦ σίτου. Wed audi Harpocrationem, optime hoe genus 
declarantem , κατάγειν τὰ πλοῖα λέγε ται ἀντὶ τοῦ ληΐίζεσϑαι καὶ 
κακοῦν. χαὶ μὴ ἐᾷν τοὺς πλέοντας 6 ὅπου βούλονται πλεῖν, ἀλλ᾽ 
εἰς τὰ οἰκεῖα, χωρία τοῖς λῃστεύουσι χατάγειν" ubi Valesium si con- 
sulueris e£ A. Dounaeum Praelect. in Demosth. Or. ἄς Pac. p. 184., 
cumulatissime tibi satis esse factum dices. WESS. 

468. 26. Τὸν ἐν ᾿Ελωρύμνοις λιμένα ἢ Lege “ωρύμοις ex 
Thucydide, Strabone, Appiano, Stephano ete. Panw. Ζὸν ἐν 
«“Ζ“1ωρύμοις λιμένα) Librarii admodum infesti huic fuerunt oppido: 
mutarunt eius nomen in Zfopvya alias, hic ᾿Ελώρυμνα pari auda- 
cia esse iusserunt, Represserunt tamen eos praeter Palmerium uter- 
que ad libri sui marginem, los. Sealiger et Is. Vossius. .Erant 

“1ώρυμα Poofay τι φρούριον ἐν τῇ seguía, sive in opposita Asiae 
continenfi, ut Appianus Bell, Civil. L, n p. 1010. ait. Wrss. 

463. 29. “Υπηρετιχὰ δὲ πλείω Siescripsit, serie orationis 
coumonstrante. Navium id genus alibi illustravimus. Wzss, 

A68. 44. Kol τὰς ἱππηγοὺς} Confer L. XI. 3. et Ceteb. Du- 
kerum in Thucydid, L. VI.43., tum Philochorum apud Dionysium 
T. Hi. p. 122. et Philostratum Heroic, e, XIX. 20, ubi ποιοῦνται 
γαῦς τῶν UL UM τούπον rectius legeris. WEss. 

465, 54. Οὔσης τῆς πόλεως ϑεατροειδοῦς] Vid, ad. L. 

XIX. 45. W ENS. 

466. 77. Ὡς τῆς πόλεως προσπολεμούσης ὑπὲρ αὐτῶν] 
Si longissime hine exularet τὸ ὑπὲρ, praeferrem προπολεμούσης, 
uti apud Plaut, Pericl, p. 158. F. Appian, Excerpt. Ursini XXIII. 
p. 361. et supra L. X1V,. 98. Nune conmodius explebitur oratio 
intellectis πρὸς τὸν “Δντίγονον vocabulis. Wzss, 

466. 57. “γοράσαντας παρὰ τῶν δεσποτῶν ἐλευϑεροῦν ete.] 
Ex hoc genere volones erant, quorum operam post Cannensem cla- 
dem Roma non detrectavit, apud Livium L. X X1V. 11. et Festum, 
fuerant Eam illi, de quibus Sueton. Aug. c. 25. et Velleius L. 
Ita 11 jh W |ESS, L 
468. 89. Τὰ μὲν σώματα δημοσίᾳ ϑάπτεσϑαι) Eo Rhodii 
scito Atheniensem morem, de quo ad L. XI. 33., imitati sunt. 
Quin indidem sumtum esse τοὺς υἱοὺς (eorum, qui pugnando pro 
patria periera nt) στεφανῶσαι τοῖς Ζἰιονυσίοις πανοπλίᾳ. claris- 
sime videbis, si Aeschinem Orat. in Ctesiphont. p. 7 ὃ, et quae S. 
Petitus Conn. LL. Attic. L. VIIL. Tit, 3. conduxit, eum his con- 
tuleris. WEs 

466. 92. dnuoote πιροικίζεσϑαι} SS Sic L. XVI. 56. ἀλλ᾽ 
tv. πιροικίσας aug οτέρας συγνοικίζῃη. Verbum rarius et in Lexicis 
vix obvium. Notavit conpluscula doctissimus Hocschelius ad Photii 
Biblioth. p. 93. WEss. , 


IN LIB. XX. CAP. 82. — 85. - 375 


466. 1. ““πας δ᾽ ἦν ἐνεργὸς ete.] Rhodi larchitecturae, 
machinarum bellicarum et armorum artificium egregie exercebatur, 
Strabone L. XIV. p. 965. et Philone de Tel. Confic. p. 51. aucto- 
ribus. Quae quidem res quin illis opportuna hoe maxime fuerit 
tempore, non dubium est. Imo parum abest quin existimem, hane 
eam fuisse tempestatem , qua Rhodiorum feminae crines suos ultro 
detonderi sunt passae, ut funes inde ad machinarum usum necti 
torquerique possent, teste Aristide Orat, Rhod, 9. 355. et Fron- 
tino Strateg. I. 7. 4. Wrss, 

.. 466. 12. Kai τῶν αἰχμαλώτων τὰ δυνάμενα etc.] Verba 
consideranda sunt ac si τῶν αἰχμαλώτων σωμάτων forent: sic 
saepe de captivis, Wzss, 

466. 20. "Exi — φορτηγῶν διαβεβηκότων] Quum διαβε- 
βηκότοα ea fere dicantur, quae divaricata sunt, ut extremo lib, I. 
ostensum, suspicabar olim ἰδίᾳ βεβηκότων, i. e. quae scorsum 
progrederentur, fuisse: augebat suspicionem confusio utriusque 
in Mss. vocabuli, Sic quod in altera S. Paulli a Corinth. est c. 
V. 10. ἵνα κομίσηται ἕχαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος, haud pauci 
legebant τὼ ἴδέα τοῦ σώματος, Origeni praeter alios περὶ "ox. 
L. ili. p. 133. id reddendum est. Edunt sane τὰ διὰ τοῦ σώμα- 
τος. sed Rufinus propria corporis vettit, secutus τὰ ἴδια. quo- 
modo Origenes ipse Homil, X!X. in lerem. p. 266. Hoc obiter. 
Nunc ἰδίᾳ βεβηχότων non probo, arbitratus vulgatum non aliud 
indieare àc ἴσων βεβηκότων , quod statim succedit. De turribus, 
navibus inponendis, Athenaeus de Machin. p. 9. Wrss. 

467. 27. 'Eni τετραπόδων ξύλων ien ] Super ligna qua- 
drupedia Interpres, quae inter natandum quem usum prucberé po- 
tuerint, non bene capio: mallem quidem certe ἐπὶ τετραπέδων 
ξύλων super ligna quadrata, ut inferius c. 95. WEss. Vid. Lo- 
beck, ad Phrynichum p. 546. 

467. 33. ᾿Ενέϑετο — τρισπιϑάμων — τοὺς ποῤῥωτάτω 
βάλλοντας Sic huius libri c. 90. χαὶ τῶν τρισπιϑάμων ὀξυβε- 
λῶν τοὺς ἱκανοὺς ταῖς πρώραις ἐπέστησε. Hic recte additur τοὺς 
ποῤῥωτάτω βάλλοντας. Nam genus hoc machinae ad tria usque 
stadia et amplius in hostes tela vibrabat, id certe, cuius archi- 
tectus Agesistratus perhibetur. id γὰρ τρισπίϑαμος αὐτοῦ χατα- 
πέλτης ἔβαλλε τρία στάδια καὶ ἡμιστάδιον Athenaeo teste de 
Machin. p. 3., cui Philon. de Tel. Fabric, p- 99. iunge. Wrss. 

467. 42. Τρεῖς δ᾽ ἐπὶ φορτηγῶν πλοίων ete.] Lege de hoc 
defensionis genere multa praecipientem Philonem de Tel. Con- 
struct. p. 95. Wryss. 

467. 48. “Ορμῶσι ἡ Οομοῦσι. Kuop. 

467. 49. ΠΒελοστάσεις --- τοῖς — μέλλουσι καταπέλτας ] 
“ζαταπέλταις , non accusandi casu. πον, Adstipulor Khodoman- 
no, qui βελοστάσεις telorum receptacula, non male vertit. In 
Maccab. quidem lib. L 6. 20. et 51. a veteri Interprete óallistae 


216 : —. ANNOTA TiONES 


* 

esse iubentur, neque Cangius in Glossario dissentit; fuisse enim 
βελοστάσεις iaculorum quandam congeriem, uno ballistae ictu in 
hostes coniectam. At ioca, quibus id firmare adnititur, non pro- 
bant: nam Philonis Belopoeic. p. S1. verba tabulatum describunt, 
machinis telisque recipiendis aptum: et. haee, quae praeteriit, cla- 
rissime p. 52. τοῖς μεγίστοις καὶ πλείστοις βέλεσι αἱ βελοστάσεις 
κατασκευάζονται. imo ibid. p. 97. κηχανημάτων στάσεις vocat. 
De structura ὅπως — εἴ) Jusdun; quae in. praecedentibus est, di- 
etum fuitalias. NVEs 

467. 56. Τὸ dius τοῦ μεγάλου λιμένος ἴο. Mevursium 
vide de maiore minoreque Rhodiensium portu L. I. Rhod. c. 13. 
et de πέτροις adscripta L. I. 32. Wkss. 

407. 61. Παρεκόμισαν τὰς μηχανὰς 1 Solet Diodorus a 
singulari ad plurale non raro transire: alioqui παρεχόμισε hic po- 
tius foret. WEss. 

468. 90. Τοῖς ταλαντιαίοις πετροβόλοις cvvé ἔτριψε Erant 
ballistae i istae omnium vehementissima ae, Philo Tel. Struct. p. 85. 
οὔτε ταλαντιαῖος πετροβόλος. ὃς ἐστι σφοδρότατος, ἢ οὐκ ἀφί-: 
Eerou. Latine recte dixeris &allistas talentarias ex Sisennae L.1V. 
Hist, apud Non. Marcellum c. XVill. 22. Ceterum Rhodiorum μεσο- 
πύργια., quae interturria nova dictione Rhodom. vertit, firmissi- 
mo 'opere fuisse exaedificata ibid. p. 84. Philo significat, Wzss. 

408. 98. Πολλῶν xci μεγάλων πετρῶν χατὰ τὸ συνεχὲς 
ete, | Rhodii ingentis magnitudinis lapides iuxta aggerem maioris 
portus demerserant, ut accessum hostibus difliciliorem facerent. 
Athenaeus Machin. p. 3. de Apollonio, τηλιχαῦτα ὕχαγε φορτία 
λίϑων ἐπὶ τὸ χῶμα τὸ περὶ τὸν λιμένα τὸν ἐν ΡΟΖ,4 2p ὥστϑ 
καὶ ἀπορῆσαι πολλάκις τοὺς δρῶντας αὐτὰ, πῶς ποτε εἷς τὰς 
ναῦς ἀνελάμβανε, καὶ viv τρόπῳ ἐξείλ ἑτο αὐτά. Quae saxa Philo 
Eelop. p. 99. προσβλῆτας κατὰ τὸ τεῖχος adpellat,-alii προβύ-- 
λους. Gregorius Nazianz. Or. HIE. p. 100. διὰ προβόλων τε καὶ 
φφάλων εἰς i ὅρμον ἐπείγεσϑαι.. Eleganter vero de matrimonio fo. 
Chrysostom. Or. de Virginit. p. 274. D. λιμὴν γάρ ἐστι τῆς σω- 
φοοσύνης --- ἀντὶ γὰρ 1 προβόλων z προστήσας τὴν ἔννομον μίξιν 
etc. Quae quidem loca, obiter ut id addatur, in Musaeo v. 31. 

— - γάμων δ᾽ ἀδίδακτος ἑοῦσα 

πύργον ἐπὶ προβόλων παρὰ γείτονι ναῖε ϑαλάσσῃ 
legi posse significant. Nam πύργον ἀπὸ πιρογύνων" uti nune esf, 
difficiles habet explicatus, ut elegantissimi ingenii iuvenis Io. 
Schraderus Animad, in Musaeum c. 4. agnoscit ultro, neque 10- 
eum tueri potest, "Turrim vero, quam Hero inhabitabat, saxis 
huiuscemodi fuisse inpositam, Musaeus profitetur ipsemet planis- 
Sime, cum v. 336. de Leandri cadavere: 

— — παρὰ κρηπίέδα δὲ πύργου 

Θρυπτόμενον σπιλάδεσσιν 07. ἔδρακε γεχρὸν ἀκοίτην. 


Sed in viam. Mox interpres σχαφῶν οὐκ ὀλίγων ἐποχειλάντων 


1N LIB. XX. CAP. 86.—88. — 377 
$ 


cum scaphao non paucae appulissent, non satis considerate neque 
ex sermonis usu. Praestitisset cum in Órevia fuissent inpáctae. 
Vide ad L. I. 31. Wxss. 

468. 20. Kol τὰ ἀκροστόλια τοῖς ϑεοῖς ἀνέθηκαν Confer 
L. XVI, 75. et rostra viri docti non probabis. Wkss. 

469. 34. Koxécfieoav τὰ zvgqógo] Si dissidentes schedae 
τοὺς ztvprpógove dedissent , laudem fuissent meritae. Philo Belo- 
poeic. p. 109. πρὸς δὲ ποὺς : πυρφόρους καὶ τοὺς τριβύλους, τοὺς 
καιομένους : καὶ τὰς λαμπάδας ete. et ib. p. 104. εἰϑ ὅταν i- 
γίσωσι τοῖς πυρφύροις xol τοῖς ἡμμένοις τριβόλοις. Sic enim 
loco προφύροις scribendum. Adde Nostrum huius libri c. 97. 
Porro Prytanes ordinarii Rhodiorum erant magistratus, summa 
rerum administrandarum potestate instructi; Clare Appianus Bell. 
Civil. b. IV. p. 1006. ἥπερ ἐστὶν ἀρχὴ παρ᾽ αὐτοῖς μάλιστα 
αὐτοκράτωρ. Atque hac ili regiminis ouctoritate utebantur i in sex 
nenses , unde Stratocles τὴν ὀξυτέραν $ ἕχμηνον πρυταγεύει in Po- 
lybii Leg. Exc. LXVI. p. 1232. Cetera ex Io. Meursii Rhod. L. 
l. 19. et Ezech. Spanhemii Diatrib. de Prytanib. p. 696. ed. 
Graev. pete. WEss. 

469. 49. Θρασύτερον — προέπιπτον εἷς τὸν κίνδυνον 
Nihil innovo, etsi εἰς δάχρυσ. «εἰς γέλωτα προσπίπτειν in usu 
versentur. Habet trahitque aliquid ex temeritate προπίπτειν. de 
quo ad L. XV. 65. Wzss, 

469. 52. Ὃ μὲν ναύαρχος — καὶ ὃ τριήραρχος} Si Exece- 
stus classis universae fuit praefectus, quis locus triremium prae- 
fecto esse poterit? Malim triremis, qua Execestus vehebatur, prae- 
fectum. Ναύαρχος classis est imperator; quare Arrian. de Onesi- 
crito, qui navis gubernator se scriptione sua classi Migrant 
γαύαρχον ἑαυτὸν γράψας, κυβερνήτην ovro, Lib. VI. 9. Discri- 
men ita Philo fud. Creat. Princip. p.728. A. exsequitur , ναύαρ- 
xoc À' ἐπιβατιχοῦ καὶ πληρωμάτων (πρῶτος) καὶ πάλιν φορτί- 
δὼν xal ὁλκάδων ναύχληρος, κυβερνήτης δὲ πλ 'ωὠτήρων. Et Plut. 
T. II. p. 807. B. quem non exscribo. Addam potius, Manetho- 
nem ἴω. ΕΥ̓, 397. πρωτάρχας νεῶν rariore titulo naucleros vocare, 
atque a gubernstoribus distinguere. Versus hi sunt: 

“Ναυσιβάτας φαίνει χαὶ ἐν ὕδασιν i ἕστοράς ἄνδρας, 

ἼἜἜσσεσϑαι σχαφέων κυβερνητῆρας ἀὔπνους, 

Πρωτάρχας τὲ νεῶν 0t πολλάκι ναυφϑορίαισιν 

“Χείματος ὀρνυμένου βίοτον λείψουσι δι᾿ ἅλμης 

Νηχόμενοι. — , 

In quorum priore ἥχτορας ἄνδρας mutavi, ipso scriptore praecuu- 
Sic L. 1. 324. 

ΪΝαυσιβάτας δείκνυσι καὶ ὕδατος v ἱστορῶς ἄνδρας 

ΠΠρωτάρχας σκαφέων» 00 πολλάχι ναυφϑορίησι 

Δείματος ὀρνυμένου βίοτον λείψουσι δι᾿ ἅλμης 

Νηχόμενοι. — 


378 ANNOTATIONES ^*' 


Seripsi in eorum altero πρωτάρχας, ex quo πλωτάργας effictum 
fuerat, et in tertio /jforov Ashyovor mam βίοτον σώζουσι. uti 
schedae dabant, versus non patiebatur modulus, Ipsemet Manetho 
omnia ista vera praestat. WEss. 

469. 64. Πύλην ἀνοίξαντες ] Haec Diodori manus. Quae 
hinc discrepant, exseriptoribus debentur. Wrss, 

470. 88. Περὶ τὸ χαλούμενον ΤΠ ύργιον] Neque Γόργιον 
neque Γοργόνιον in Sicilia memoratur usquam. Contra ea mons 
d'ópytor. Hesychius: Τύργιον, € 0goc ἕν Σικελίᾳ, a ὅπου γεοττεύου- 
σιν οἱ γῦπες» ἀφ᾽ οὗ xol αὐτοὶ (in Lycophron. Alex. v. 80.) τόρ- 
γοι. Observarunt illud. viri egregii Ab. Ortelius in "Thesauro et 
Ph. Cluverius Sic. Antiq. L. Hi. p. 394., idque hic olim fuisse opi- 
nantur, coniectura plausibili. Locum eadem in insula "ufo 
dictum neuter reperire potuit, neque ego. WEss, 

470. 16. 24d γὰρ ὃ τύραννος — πίστεως — καὶ ὅρκων κα- 
vspoóva ] Hine detestabilis tyranni vox, cum iurisiurandi religio- 
nent solita sibi perfidia fregisset, ad amicos, δειπνήσαντες ἐξεμέ- 
σωμεν τοὺς 09xovc apud Polyaen. Strateg. L. V. 3. 1. Wess. 

A71. 31. Eig τὴν τῶν πολεμίων παράϑεσιν Quid? si πα- 

άδοσιν. Ruop. 

471.32. Ρωμαῖοι μὲν ἹΤαλινίους καταπολεμήσαντες] Hlust. 
Scaliger ΠΠελίγνους ad libri sui marginem correxit, nec aliter Ph. 
Cluverius Ital. Ánt. L. If. 14. Vide hnius libri c. 102. WÉss. 

471. 335. Τὴν Φαλερίτιν πορϑούντων } Livius L. EX. 44. 
eodem, inquit, ana0 in campum Stellatem agri Campani Samni- 
tium. incursiones factae. Unde (Θ)αλερνίτιν.. i. e. agrum Faler- 
zum, hic rectius puto. Campo enim Stellati paene coniunctus erat 
Falernus. WESss. 

471. 37. Σημείας μὲν οὖν ἀνεῖλον ete.] “Σημαίας alii scri- 
bunt, ut loseph. Belli L. Il. 9. 2. Livius ibid. signa militaria sex 
et viginti capta fuisse refert, praeterea Samnitium imperatorem 
Statium Gellium et urbem, quae capta fuit, Bovianum adpel- 
lans: reddere quidem ex Diodoro conatus illi est Bola doctissi- 
mus Sigonius, sed invitis viris clarissimis Iac. Perizon. Animadv. 
Hist. c. 4. et Arn. Drakenborchio, quos vide. Ut ut est, absolvi 
Livius incogitantiae non potest, in tempore Boviani occupati plane 
sibi contrarius. Vid. eiusdem lib. c. 31. Hoíam Diodorus extr. lih. 
ΧΙ.  Bókec nuncupavit. Wzss. 

471. 46. Σώραν, 'Jonivav καὶ Σερεννίαν] De Sora et 
Arpino, sic enim praestat, non est dubium. Postrema urbs viros 
eruditos diversa in studia scindit. Livius ita dict. loco: Eodem 
anno Sora, Arpinum, Censennia recepta ab Samnitibus. Ubi 
Censennia non alia ac Zepsvvío est. At eam Censeuniam, sive 
Consentiam , ut aliis in libris, Glareanus et Ph. Cluver. Ital. An- 
tiq. L. lll. p. 1044. Aeserntam faciunt, Alb. Rubenius, non ob- 


loquente Gronovio, viro longe doctissimo, Cerfenniam. Mihi po- 


IN LIB. XX. CAP, 88. — 92. 379 


tior, quandoquidem optio defertur, Rubenii coniectura videtur. 
De urhe dicam nihil. Vid. Anton. Itiner. p. 309. Wrss. Rhodom. 
» Legendum videtur Kov 'σεντίαν cum Livio. 

A71. 58. Τὴν καλουμένην “Ελέπολιν |] Opus fuit Epimachi 
Atheniensis, describiturque ab Athen. ud p. 74 sed in nume- 
ris corrupto, atque ex Vitruvio L, X. 22. instaurando, Plut. De- 
met. p. 898. B., Amm. Marcellino ἢ. XXIII. 5. Quos omnes hac 
machinae descriptione post se Noster reliquit, forsan ea in re se- 
cutus Dioclidem Abderitam, quem in Helepolis partibus mensura 
usuque delineandis excelluisse Athenaeus Deipnos, L. VI. 9. pro- 
didit. Wkss. 

471. 59. ᾿Εσχαρίου γὰρ ὄντος τετραγώνου ] Plut. ἧς ἔδρα 
μὲν 4v τετράγωνος. Itaque bene ue A basis. Firmant eius 
versionem haee Athenaei Machin. p. 5. ubi de Hegetoris testudine 
eiusque basi: γίγνεται τὸ μὲν μῆκος τοῦ ἐσχαρίου πηχῶν δύο xoà 
τεσσαράκοκτα — τὰ δὲ σκέλη τὼ ἐπὶ τοῦ ἐσχαρίου πηγνύμενα 
τέσσαρα συντίϑεται' et Apollodor, Poliorcet. p. 28. τὸ χάτω 
ἐσχάριον in turris descriptione, quamquam ibi focum, qui in- 
ferius est, inepte vertunt. Vitruvius L. X. 21. Basis conpinga- 
tur, quae Graecis ἐσχάρα dicitur. Aliam ἐσχαρίου signilicatio- 
nem, et utriusque caussam pete.ex Animadvers. Casaubon. ad 
Athen. L. V. 9. Wess. 

471. 72. Βραχὺ λείποντες — πηχῶν ] Hic κίονες inseren- 
dum, RHob, 

472. 84. Ἦσαν μὲν γὰρ ἐκ βυρσῶν περιεῤῥαμμένα ] Dixi 
aliqua ad L. XVII, 45. Nihil olim in defendendis turribus et moe- 
nibus usitatius erat: unde βυρσοῦν τοὺς πύργους ἀργαῖς βύρσαις 
apud Athen, Machin. p. 4. Coria oppandebantur cruda et laxa, 
βύρσαι γεόδοροι βοῶν Iosepho Bel. lud, L. HI. 1. 10., δέῤῥεις 
ῥερυσσωμέναι διπλαῖ καὶ χαλάσματα ἔχουσαι. ἵνα ἐχλύηται τὰ 
πεμπόμενα βέλ L2] Apollodoro Poliorc. p. 15., quem vide et P. 32. 
et lege xal μὴ παραπτόμεναι (δεφ εις) τῶν σανίδων. ἵνω ἔχωσι 
τόπον συνελϑεῖν καὶ ἐχλῦσαι τὸ βέλος. Defit vulgo negandi vo- 
cula contra mechanici mentem, Adhibebantur etiam sacci alga et 
acere oppleti , quin et panni vestesque crassiores , προβολαὶ ἱμα- 
τίων xal ὀϑόναι κεχλασμέναι in. Appiani Mithrid. p. 370., cen- 
tones in fragmento Sisennae apud Nonium Marcellum e. 1. 177.» 
κέντρωνες Bitoni de Machin. p . 109. ιἐστεγάσϑω τὸ μὲν πρῶτον 
ὕλῃ ξυλέν gj. εἶτα ἐπάνω ἡρήβ μὰς ὡς ὕτι μάλιστα. Addiderunt 
ibi ἤτοι ἱματισμοῖς. quod, quia glossam sapit, praetermisi. Lege 
Fontanin. Antiq. Hort, L. Il. 20 '"Wrss, 

472. 95. Χελώνας τὼς μὲν γωστρίδας Μιᾷ, L. II. 27. et 
de tóstudiüg χριοφύρῳ Athen. de Machin. p. 3. Wkss. 

472. 10. Εὐμήχανος γὰρ ὧν) Sie iterum huius libri e. 
104. Poliorcetae oe trii cognomen explicat parili modo Amm. 
Marcellin. ἢ. X Xill. 5. WEss. 


380 ! ANNOTATIONES 


473. 96. Ko τὸ σύνολον, ἐζήλου τὴν μυϑολογουμένην ete] 
Eadem omnia de Demetrio Plut. eius in vita p. 889. F. Lege Ca- 
saub. in Athen. L. Vi. p. 280. Wrzss. 

473. 48. Τὰς καλουμένας — qvAazióac] Naves specula- 
toriae fuisse videntur, quae exeubarent, Rhodi oram legerent, pi- 
ratasque arcerent, quales προφυλαχίδας Thucydid. L. I. 117. vo- 
cat, et nu? superius Carthaginiensium vidimus, et τὰς περὶ τὸ 
στόμα τοῦ Πόντου φυλακίδας exir. hoc libro. Carpathus , de 
qua sequitur, iuris erat Rhodiorum seriore etiam aetate, uti ex 
Dionis Chrysost. Rhod. p. 325. C. constat: redigit autem illa mihi 
in memoriam verba Suetonii et Columellae, quae adscribam. Co- 
lumellae haec sunt L. Vlil. R. R. c. 16. Sola ex pretiosis pisci- 
bus muraena, quamvis Tarsensis Carpathiique pelagi, quod est 
ultimum , vernacula , quovis hospes freto peregrinum mare su- 
stinet. Sic legunt vulgo, At Mss. quamvis Tartesiaci, quod unice 
verum et recipi debuerat vel ob Aristophanis Ran. v. 478. μυραΐ- 
vav Τ᾿αρτησίαν. Sequuntur Suetonii Vitell. c. 13. Muraenarum 
lactes a Carpathio usque, fretoque Hispanico per navarchos ac 
triremes petitarum conmiscuit. lta verba Budaeus constituit, quem 
sine caussa ab Interpretibus fuisse desertum, Columella, me quidem 
iudice, planissime ostendit: namque eius Tartesiacum et Carpa- 
thium pelagus Suetonii Carpathium Hispanicumque fretum, murae- 
nis abundans, stabilit firmissime, Sed ad alia properandum. WEss. 

473. 55. Τριῶν ἀφηγούμενος τριημιολκίων] Pro τριηρη-- 
μιολιῶν. De trieremiolia, ut de caeteris navium generibus, consu- 
latur Bayfius de Re Navali (p. 581. ed. Gronov. Thes. Ánt. Graec. 
'T. XL) qui illas auctoritate Appiani infra magnitudinem iustarum 
triremium ponit. Rirop. Vox nihili τρεημιολκέων. Legendum vour- 
ειιολίων, quae vox apud Polybium ter aut quater occurrit. Bayfius 
legebat τριηρημιολίων. Sed, ut puto, male. Dicere autem, quid sit 
τριημιόλιος ναῦς aliquis poterit ex coniectura et nominis notatione, 
sed deerit auctoritas. Puto igitur sic dietam navem, quae tertia parte 
excedit navem ordinariae magnitudinis, ut ἡμμόλεος esse videtur 
ea, quae media sui parte excedit. Id tamen nolim adeo affirmare, 
quin aliam interpretationem admittere paratus sim, 51 meliori ra- 
tione firmetur: et forte zgujuóAi& posset esse, quae tribus quar- 
tis partibus excederet, et sic foret maior hemiolia. PALM. Τριῶν 
ἀφηγούμενος τριημιολιῶν ] Sic extrita litera abundante cum Reg. 
9. malui, etsi veritatem eius scripturae praestare nolim. In Poly- 
bio quidem L. XVI. 1. 2. τριημιόλεαι aliquoties memorantur, sed 
doctissimus Interpres £rieremiolius habet in. Latinis, nec Bayfius 
loc. in Rhodom. nota indicato aliter profert ex Ms. quem Venetiis 
acceperat. Clarissime vero vgujQruoAíac memorat Athenaeus L. 
V. p. 203. et quadriremi minores fuisse indicat. [am quae rgrz- 
ρημιολιῶν , $i ita Diodorus scripserit, fuerit amplitudo, in dubio 
est. Laz, Bayfius ex Appiani prooemio infra iustarum, triremium 


IN LIB. XX. CAP. 93. 94. 381 


magnitudinem eas ponit: ubi ἡ μιόλιαι ἃ triremibus distinguuntur, 
τριηρημιολιῶν nulla mentio, À Bayfio non longe deflexit Ill. Scali- 
ger ad Euseb. Chron. an. wccxxx.. Quae citra magnitudinem, in- 
quit, τριήρους, ea dicebatur τριήρης ἡμιολία. Nam τὸ ἡμιόλιον 
continet assem cum semisse. Ideo τριηρημιολία erat magnitudine | 
τῆς Oujgove, et practerea paullo amplior. Neque multum a Sca- 
ligero Cl. Salmasius Observat. ad [us Attic. et Rom. p. 707. quum, 
Hesychius, ait, τριηρημιολία, ναῦς μακρὰ ἄνευ καταστρώματος. 
Ut plurimum vulgares triremes fuere constratae, hoc est, cum 
χαταστρώματι. Sed falsum est, eam esse τριηρημιολίας signifi 
cationem. Nam τριηρημιολία nihil aliud fuit, quam ἡμιολία tri- 
remis, id est, τριαχόντορος τριήρης; nempe terno remorum or- 
dine instructa, ac. triplici ἐρεσίᾳ incitata. Si simplex τριακόν- 
τορος sive ἡμιολία tricenos habuit remiges in uno ordine, tri- 
plex in ordinibus ternis nonaginta habuerit oportet. "um, trieres 
sunt longae naves cum ternis remorum ordinibus, τριηρημιόλιαι 
vero sunt hemioliae, quae ternos similiter ut τριήρεις nactae sunt 
remorum ordines, et triplici ἐλασίῳ impelluntur, sed multum lon- 
giludine et inagniludine cedunt legitimis τριήρεσι. Atque haec 
quidem ipsis maximorum virorum verbis exponere malui, ut ha- 
berent lectores quos sequerentur: mihi, ne dicam dolo, de navi- 
bus hemioliis et trieremioliis res nondum videtur ad liquidum de- 
ducta, WESss, 

473. 64. Τὸν — ἀπέστειλεν, elc -Miyvnvov] Lege Plut. De- 
metr. p. 898. D., humanitatis génerosique animi officia in Rhodiis 
hic desiderantem. Wrss. : 

474. S0. Καλῶς πρὸς τὸ δόξαν καὶ τὸ συμφέῤον βουλ. ] 
Mallem πρὸς τὴν δόξαν. Cessit hoc'laudi Rhodiis, quod monu- 
menta hostium non everterint, cuius magni animi bello a Mithri- 
date pressi simile dederunt argumentum: s£atuam enim etus, quae 
erat apud ipsos in celeberrimo urbis loco, ne tum quidem in ip- 
Sis urbis periculis attigerunt, sicuti refert Cicero L. II. Verr. 
c. 65. Nec hi tamen perpetui Rhodiorum mores: Dionis Chryso- 
stomi aetate in statuis decernendis videbantur egregie liberales, 
summo tamen reipublicae dedecore et eorum iniuria, quos bene de 
se meritos hoc olim. honore erant prosecuti, Eradebant vetera no- 
mina et titulos, inscriptis aliis; statuae erant eaedem, sed histrio- 
num in morem personas mutabant: quas eorum sordes egregie Dio 
perstrinxit in Rhodiaca p. 312. D. et seqq. Wkss. 

474. 93. “]7ημητρίου — διὰ τῶν μεταλλέωγ etc. ] Verior 
haec est lectio, illique persimilis, quam sagacissimus Marklandus 
restituit Max, "Tyrio Dissert. VI. p. 662. edit. nuper. 5i qui pro 
vulgata stare maluerint, uti poterunt Polybio L. XVI. 1. ἤλπι- 
Cov — προσχαρτερήσειν τῇ vOv ΠΕΤΑ͂ ἸΔΏΝ κατασχευῇ. 
Et Philone Belopoeic. p. 99. καὶ χαπνιστέον τοὺς ἐν τοῖς MME- 
4.44 401X ὄντας. Utrobique, nisi voces ex μεταλλειῶν et 


382 ANNOTATIONES 


μεταλλείαις sint deformatae, τὰ μέταλλα cuniculos indicant. 
Wrss. 

474. 95. Ot ταῖς ὑπονομαῖς χρώμενοι] Is. Vossius ozovo- 
μείαις maluit, neque absurde. Llesychius tamen, *Yzrovouoi — 
ὀχετοί. WESS. 

475. 21. Kel τοῦ πρὸς τὸ τεῖχος τόπου παντὸς ἀναχκα- 
ϑαρϑέντος ete.] Demiror nullam hic fieri mentionem eius con- 
menti, quo architectum Diognetum Demetrii Helepolin et accessu 
ad muros prohibuisse, et, ut nec progredi nec regredi postea 
potuerit, effecisse memorat Vitruvius L. X. 10. In Plut. Apo- 
phthegm. p. 183. Demetrius sociata cum Rhodiis pace Helepolin 
iisdem reliquisse perhibetur: quae res Vitruvii narrationi veri 
quandam speciem conciliare potest, WEss. 

475.31. IHooo9ovu£rgv μὲν εὐκινήτως} Non probo προσω- 
ϑουμένην schedarum quarundam, quantumvis c. 91. οἱ δ᾽ ἐκ 
τῶν ὄπισϑεν μερῶν παριστάμενοι προσώϑουν legatur: id enim 
hine refingendum arbitror. WEss. 

475. 56. Τριάκοντα μυριάδες ἀρταβῶνὔἅ Herodotus L. 1, 
192. definit; Artaba mensura Persica est, capacior quam medimnus 
Atticüs tribus choenicibus Atticis. Medicam tamen Artabam Sui- 
das et Epiphanius (Ponder. c. 24.) medimno Attico aequalem fa- 
ciunt, eo quod LXXII sextarios contineat. Cum Lipsiensi igitur 
scaphula (ScAeffel) congruit. μον,  Medicam. Artabam capere 
medimnui Atticum, testis etiam Polyaenus L, IV. 3. 32. At hic 
Aegyptia, ubi mensurae id genus agnoscit Schol. in Aristophan. 
Acharn. v..108., intelligitur: ea. vero conplectebatur tres modios 
et tertiam modii partem. Rhemnius Fannius de mensur. v. 88. 

Est etiam terris, quas advena Nilus 2nundat, 

Artaba , cui superat modii pars tertia. post tres. 
Namque decem modiis explebitur Artaba triplex. 
Quibus consentanea Hieronymus in Daniel. c. ΧΙ, 5. et Esaiam 

c. V. 10. conmentatur. WEss, 

476. 74. Τοῖς δ᾽ ἄλλοις βέλεσι πυρφόροις ete. ]  Insere 
καὶ ante πυρφόροις. Ruop. Ut καὶ inseratur, pati possum ; quam- 
quam ex animi mei sententia si loquendum sit, potior mihi et cul- 
tior videtur ea scripturá, quam ex Vatic. aliisque membranis ex- 
cerptam dedi, Wrss. ; 

470. 11. Καὶ τάφρῳ βαϑείᾳ περιέλαβον Ἴ Sie bene. Vide 
not. in L. XI. 30. Wrss. 

476. 16. Ποὸς τὴν περαίαν τῆς ^ “σίας Vertitur ad ulte- 
riorem Asiae continentem. Retineri potuerat ad. Peraeam Asiae 
exemplo Livii L. XX XII. 33. RAodi? Peraeam (regio est conti- 
nenlis adversus insulam, vetustae eorum ditionis) repetebant. 
et c. 35. Rhodiis regionem, quam. Peraeam. vocant, reddere. 
Aliis ἡ περαία τῶν Podítovs ut Straboni L. XIV. p. 962. D. et 


IN LIB. XX. CAP. 94. — 100. 383 


ibid. p. 990. A. Appiano Excerpt. Ursini XXI. p. 358., Polybio 
Leg. EXVIL Wrss. 

477. 34. Kol τὸν στρατηγὸν αὐτῶν pea etc. ] Ami- 
niam suam in sedem inmigrare iussi; nam ᾿ναγίας ab Hebraeo 
aliquid trahit. Wkss. 

477. 49. Ζιόπερ oi πρέσβεις ἀπῆλϑον ἄπρακτοι] Plutar- 
cho si fides, Atheniensium legati amicitiam Rhodios inter et De- 
metrium certis legibus instauraverunt in Demetr. p. 899. A. Scio 
Dacerium vitium in Plutarchi verbis reperisse et ;4ezolos substi- 
tuisse ex Nostro; cui accedere non possum. Quae sequuntur in 
Plut, Athenienses valide tuentur: constat etiam hine, eorum ali- 
quas in conciliandae pacis studio partes fuisse: ad hoc, Plutarchus 
ibid. paucis hac in re defungitur , unis Atheniensibus contribuens, 
quod Aetolis debebatur praecipue. Wrss. 

477. 84. " A) χιμὸς μιὲν — πολλοῖς περιπεσόντες etc. .] Erat 
Alcimus domo Epirota, ἀνὴρ πολεμικώτατος xol δωμαλεώτατος: 
ut Plut. Demet. p. 898. D. ait, ceciditque ad ipsum Rhodiensium 
theatrum strenue pugnans. Wrss, 

478. 90. Καὶ ὃ πρύτανις Ζαμοτέλης] Vide superius c. 89. 
Wzss, 

478. 4. Οἱ Ῥόδιοι συνέϑεντο] Τὴν εἰρήνην, quae in Reg. 
pr. his praefiguntur , adfirmare possunt haec Diodori ex c. 102. 
“Ῥωμαῖοι μὲν καὶ Σαμνῖται — πρὸς ἀλλήλους εἰρήνην συνέϑεντο. 
Possunt tamen peraeque intelligi ; qn ea non addidi. Pacis leges 
memorat et Plut. Demet. p. 899. A., sed Nostro hac quidem parte 
inferior. WEss, 

478. 14. Καὶ τῶν δούλων --- ἐλευθερίας — ἠξίωσαν] Con- 
fer huius libri c. 85. Wrss. 

478. 16. Eixóvoc Πτολεμαίου. Κασσάνδρου ete, ] Delen- 
dum censeo Πτολεμαίου. Nam de honore eius diviniore separatim 
paulo post dicetur. Ruon. Εἰχόνας Κασσάνδρου καὶ “υσιμάχου] 
Induxi Πτολεμαίου nomen, a Mss. non immerito damnatum: puto 
καὶ supervacaneum quoque esse ante τῶν δευτερευόντων : hi enim 
ambo reges sunt, qui Rhodiis multa ad urbis salutem contulerunt, 
etsi Pósbaupas concedentes, ,bege 6:07. Wiss. 

478. 24. Oixzoó. παρ᾽ ἑκάστην στοὰν πλευρὰν οταδιαίαν 
Transpone sequens πλευρὰν ante στοάν. RHob. Oixoà. παρ᾽ ἑκά- 
στην στοὰν τιλ «vg σταδιαίαν) Haec sunt turbata: legendum παρ᾽ 
ἑχάστην τιλευρὰν στοὰν σταδιαίαν. hoc manifestum ak. Parw, 
478. 25. Ὃ προσηγόρευσαν Πτολεμαῖον] Habet hine Io. 

Meursius Rhodi suae L. I. 12. lucum Ptolemaeum. Ego vero ad- 
iungo Rhodios hoc tempore Ptolemaeum £2Q7'HP/í, teste Pau- 
sania Attie, c. 8., nuncupasse, coque titulo in numis insignem 
circumferri, praeterea tanquam, Deo Paeana conposuisse et sol- 
lemnibus diebus recitasse, καὶ ὃ εἰς Πτολ ἑμαῖον δὲ τὸν πρῶτον 
«Ἵϊγύπτου βασιλεύσαντα παιάν ἐστι; δὴ ἄδουσι “ύδιοι. ἔχει γὰρ 


384 ANNOTATIONES 


τὸ Tj Παιὰν ἐπίφϑεγμα, quae Athenaei verba sunt L. XV. p. 
696. F. Wzss. 

478. 33. Ot γὰρ περὶ Κάσσανδρον. etc. ] Athenienses Cas- 
sander terra marique premebat; quae eos caussa permovit, ut Rho- 
dios inter et Demetrium pacem instaurare Sonarentur, auctore, 
Plut. Demet. p. 899. A. Wrzss. 

479. 43. "Exvov roc] Ponti regnum Eumelus administravit 
annis V et totidem mensibus, uti memoravit huius. libri c. 25. 
WESS. 

479. 57. Ζοῦναι τὰ xarà τὸ πρυτανεῖον] Pecuniam in 
Prytaneo. repositam vir doctissimus: mihi signa fuisse videntur 
Aeoli et Vulcani, quos ambo Liparaei in honore habebant, illum 
ut χτίστην supra L. IV. 67., hunc urbis insulaeque suae patronum 
et tutelam, numis etiam civitatis inscriptum Thes. Brandenb. 
'T. 1 p. 363. Addi vero ex hoc loco in Prytaneorum et Prytanum - 
catalogum, quem viri longe doctissimi Is. Casaubonus ad Athen. 
L. XV. 19. et Ez. Spanhemius Diatrib. de Prytanib. p. 699. ed. 
Graev. instituerunt, Prytaneum poterit Liparae. Wzss. 

479. 62. 'O uv “ἴολος περὶ τοὺς ete. ] «Ἵϊολος ut super- 
vacuum et a sciolo infartum reiiciatur. RHop, Ὃ μὲν περὶ τοὺς 
τόπους --- λεγόμενος etc.] Ego exterminavi. Aeolum intelligi, 
quisque videt. 

— — Hic vasto rex Aeolus antro 
Luctantes ventos tempestatesque sonoras 
Imperio premit et vinclis et carcere firmat, 
Pocta Aen. I. 56., cui auctor ipsemet adiungatur L. v. 7. Wrss. 

479. 66. "Exi θερμοῖς τοῖς ἄνϑραξι κατακαύσας ζῶντα ] 
Vide Lib. XXI. Eclog. 12. Spirans Agathocles rogo fuit inpositus, 
et paene vivus V uleani , ignis praesidis , flamma absumtus. Wrss. 

479. 68. Τῶν περὶ τὴν «Αἴτνην σωζόντων — ἀποσχέσϑαι] 
Amphinomum et Anapiam designat, quibus, Aetna Catanam vici- 
naque omnia flammis vastante, ignes transitum praebuerunt, ut pa- 
trem matremque ex incendio,eriperent. Claudianus Carm. XXXV. 
31., Diodori exemplo, Vulcano acceptum refert : 

Haud equidem inmerito tantas virtute repressag ^ 
Enceladi fauces obriguisse reor: 
Ipse redundantem frenavit Mulciber Aetnam, 
Laederet exempli ne monumenta. pii. 
Plura de piis istis fratribus Corn. Severus Aetn. v. 624. cum lo. 
Clerici nota. Wrss. 

479. 77. "Ἔτη εἴχοσι δίο καὶ μῆνας ἘΦ 1 Plus temporis ge- 
stum eum Samnitibus bellum abstulit, si inchoatum fuerit, uti bi 
vius L. VII. 29. prodidit, M. Xdlesio Corvo i11. et. A. Cornelio 
Cosso Coss. Sed magna de "belli eius duratione lis scriptores vetu- 
stos distrahit, Lege Pighium in Fast. ad ann. cpx., Sigonium ad 
Livii L. XXIII. b. et viros doctos ad Florum T. 16. Wess. 


Ne 


IN LIB. X X. CAP. 100.— 103. 3583 


479. 79. Εἰς τὴν τῶν “ἴκλων χώραν] Haee est illa nostro- 
rum exemplarium inconstantia, de qua supra (L. XIV. 102.) que- 
rebar: antea 4 íxot et ZAixavol, hic AinAot et AixaAot. Itidem hic 
JMagvziroi vel Π]αρούχιοι, antea (L. XIX. 115.) Moggotztoc 
vel ἡἩαῤῥουκῖνοι., STEPH. «“Ἵϊκων scribe pro 2/1zA.cv. Ruop. 

Ibid. ' Ersgooazo τεσσαράκοντα πόλεις ἢ} C. Sigonius citat 
ad Livium L. IX. 45. ἐχειρώσατο uo πόλεις" quod si ex scripto 
codice sumsit, verissimum erit. Sic Livius ibid. zum et quadra- 
ginta oppida intra dies quinquaginta oppugnando ceperunt — — 
De Aequis triumphatum:  exemploque eorum clades fuit, ut Mar- 
rucini, Marsi, Pelis gni ,'Frentani mitterent Romam pacis peten- 
dae amicitiaeque. E quibus optimi seriptoris 1702.A5v0i Uiodort 
11ελ ἐγνοὶ esse debent. ut pulere Rhodomannus, lllust. Scaliger ad 
libri sui oram, et Pos utrumque Ph. Cluverius Ital. Antiq. L. H. 
14. p. 255:,. qui quoque 2dixAovc in ;izizAooc convertit eodem 
libro p. 274. De Marrucinis diximus L. XIX. 115. Wrss. 

-480. 94. Iloórcpov.avrzgüyou — ἢ ἐπ᾿ αὐτὸν εἰς.) Hyper- 
baton est... Prius Prepelaum, Cassandri ducem, obterere, quam in 
Cassandrum pergeret, et tum imperii sedem aggr edi. Vir doctus 
in Latinis id neglexit: corrigit in Addend, guis i vid ἐπὶ. quod noa 
placet. WEss, Non melius Rhod. ibid. v. 24. 25. bis τὰ ποὺς. 

480. 1. ΠΙαρεισέπεσεν ἐντὸς τοῦ τείχους ] Oceupata, qua 
. Pellenen iter erat, porta. 7 ἃς ἐπὶ Πελλήνην πόλιν πύλας vocat 
in Sicyonis captae historia Polyaenus L. IV. 7. 3. etsi prave £7a- 
λήγην libri editi nune praeferunt. Wrss. 

480. 10. Συνεπιλαβόμενος τῆς οἰχοδομίας Pravum, erat 
᾿συνεπιβαλόμενος, quod, etsi Reg. 2. non addixisset, mutare sus- 
tinuissem,. Nunc confidentiorsum. Auctor ipse L. XIX. 63. ἐρ- 
ταῦϑα δὲ (Cassander). συγεπιλαβόμενος τοῖς Θηβαίοις τῆς τῶν 
τειχῶν οἰχοδομίας. atque ad. eum modum saepe. Rhodomanno li- 
brariorum id non latuerat delictum. WEss. 

480. 12. Ζημητριάδα — τὴν πόλιν ὠνόμασαν] Consen- 
tiunt.Strabo L. ΚΠ. p. 887... Plut. Demet, p. 900. B. Pausanias 
L. IL. 7., et numi, nisi in eorum explicatione erretur, quod puto. 
Vid. not. ad Itiner. Anton. p. 328. . Quae sequuntur, honores dc- 
clarant.planissime, «qui;urbium conditoribus, τοῖς χτίσταις. iu 
Graecia. deferri solebant, | de ues Ill. Spanhemius de Us. et 
Praest. Numis. Diss. IX. p. 562 et nos antea,  WEss. 

480. 33. Εἰς τὲ χαλ albos Zio?quov] Sisypho, antiquis- 
Simo Corinthiorum regi, consecratum videtur fuisse seu templum 
Sive monumentum. Klorinthost a Demetrio per fraudem interceptam 
fuisse, eivibus portam Cperipatbws Polyaenus L.lIV. 7. 8. iti- 
dem docet. Wrss. 

A81. AS. Βούταν μὲν, κατὰ κράτος. εἶλε] Lege Βούραν. 
Nam licet Buram eam terrae motu et maris imudskioHe periisse 
supra dixerit, tamen e Polybio (L. Il. 41.) patet, eam urbem in- 

Vor. lH. 


386 ANNOTATIONES 


stauratam fuisse, aut saltem eius nomen revixisse: mam inter 
Achaiae urbes eam enumerat, et Buram ab iis, qui terrae motus 
tempore aberant, restauratam ait Pausanias in Achaicis (cap. 25. 
p. 590.) Parum. Adstipulor Palmerio.. Lege adscripta L. XV. 48. 
Sed quae illa Σἰχύρος erit? Nota sane insula Seyrus est, quae qui- 
dem longius aberat, quam Burae atque Achaiae oppidis ut coniungi 
possit Romer Forsan 2zígoc est, quam ᾿“ρκαδίας κατοικίαν 
Stephanus Byzant. fuisse perhibet. Wrss. 

481. 50. Πετὰ δὲ ταῦτ᾽ ἐπερχόμενος τῆς ᾿“χαΐας ete. ] 
Nihil his inest, sperni cur merito debeant: neque absurda ea sunt, 
quae ex Basil. sceriptisque libris excerpta dedi. Utra vero auctor 
ipsemet reliquerit, decernere non audeo: Tu, Lector, elige. Wess, 

4581. θά. 0t ούγεγγυς τὰ φρούρια κατέχοντες ] Mallem οἱ 
τὼ σύνεγγυς φρούρια , mutata articuli sede. WEss. 

A8 " 76. Koi στρατηγὸν Κλεώνυμον Lege Strabon. L. 
XI. y. 429. et Livium L. X. 2. Wrss. 

482. 97. 'no9éuevoc τὴν «Ταχκωνικὴν ἐσϑῆτα Eoo 
τρυφῶν} Quod domi vitae genus Spartani asperum et durum 
sectabantur, id saepe foris, excussis legum frenis, non sine pa- 
triae quodam dedecore negligebant.: Quid Pausanias in se admise- 
rit, ex Nepote Cornelio ignorat nemo. De Acrotato et quae Agri- 
genti designarit, Diodorus ἢ, XIX. 71. Nec melior Cleonymus. 
Est profecto a teneris adsuescere multum, debile tamen, si virtu- 
tis amor;desit. WESS. 

A82. 17. 7ὴν μὲν “πόλιν ἑλὼν ἐξηνδουποδίσατο ἢ Quam 
tandem urbem, Diodore? Doleo nomen eius fuisse a te neglectum. 
Livius dieto loc. cos (Patavinorum tres maritimos) expugnant, 
inflammant tecta, hominum pecudumque praedas agunt, et dul- 
cedine praedandi Mottgius usque ὦ navibus procedunt. Qui quidem 
in hac Cleonymi excursione deseribenda multo aceuratior est, WEss. 

482. 19. 70 καλούμενον Τριόπιον ἐχπολιορχήσας ἢ Trio- 
pium in italia legere non memini, fiedüm in Patavinorum, ubi 
haee gesta fuisse ex Livio vidimus, finibus: nam TRIUMPILINOS, 
venalem, cum agris suis populum, in. Plinii Hist. Nat, L. I1. 20. 
hinc aliquid trahere non audeo adfirmare. Wrss. 

482. 31. JMeégxoc AijuAwc] Aemilium consulem rectius 
αν δια nominat Diodorus, quam Cazum Livius, et Luctum Cas- 
siodorus; et eum. eo Capitolini Annales consentiunt. Ruop. . Vi- 
dendi viri eruditi sunt ad Livii L, X, 1. Wkss. 

482. 37. ᾿“ποχριναμένου δ᾽ ἐχείνου ] Addere: δεινότερον 
ex Reg. pr. poterit, qui eius aecessione orationem intendi autuma- 
verit: "inibi Grammatici coumentum videtur. Wkss. 

483. 54. Καὶ πᾶσαν ἀρχὴν ἀκοινώνητον ποιεῖ] Lucani 1, 98, 

Nulla fides regni sociis, omnisque potestas 
Inpatiens consortis erit , 
τὴν ἀκοινώνητον ἀρχὴν exprimit egregie. WESS, 


IN LiB. X X. CAP. 103. — 109. | 387 


483. 62. Kal προλαμβάνειν τὸ χρήσιμον  Λα]ο προσλαμι- 
βάνειν Basil., librarii peceato, cuiusmodi ex Alciphron. [.1}, Ep.9. 
sustulit Berglerüs. Posset huc referri ex Philostrati Epist. 7 1., nisi 
flagitiosius esset, Verte ex Sallustio, quae bello usui erant, ante 
capere, si conmodius id censes. WEss. 

A483. 80. Kol Σύναδα πόλιν] ΦΣύνναδα alii, NYNN.A- 
A EON numi, de quibüs H, Valesius ad Socrat, Hist. Eccl. L. 
VII. 3. ét L. Holstenius ad Stephan, JXorvaóc. Prope urbem 770— 
κιμία pagus erat, nobilis Synnadiet lápidis metallis, cui a Docimo 
hoc, Antigoni praefecto, nomen venisse suspicari licet. Confer 
Strabon. L. XII. p. 865. Wzss. j 

483. 90. Τῶν “Ῥοδίων — ὁμήρους ἀπέστειλεν) Lege de 
his obsidibus huius libri e. 100. Wkss. 

484. 99. Φοίνιχα καὶ Zóxipov ztstóoc] Mallem abesset Do- 
cimi nomen: is eiiim, ut suprà scfipsit, damnata fide in Lysima- 
chi partes transierat. Alius si sit, quod mihi non liquet, praesta- 
fet τῶν — στρατηγῶν ex Reg. 1. Wiss. 

484. 6. ' Ev ᾿ντιγονίᾳ ] Situm urbis signavit €. 48. supe- 
rius. J'eyvíraG scenae esse ürtifiees τοὺς περὶ τὸν «7ιόνυσον 
τεχνίτας Aelian, de Animal, L. XI. 19., notum exploratumque est. 
Vid. ad L. IV. 5. p. 251. Wrxss. ἡ 

484. 15. Ἔχ τῶν Κουΐνδων] De veriore castelli homine 
inspice not. in L. XVIII. 62. Wiss, i 

484. 42. Καὶ ποταμὸν παραῤῥέοντα ] In Z0PYLAEON 
nümo, vulgato "Thes. Britann. T. II. p. 257. fluvius hie urnae 
innititur, nomen reticetur, quera alterutrum eotüm ainniüm esse 
credo, quos Io. Cinnamus memoràvit, ὧν o μὲν BA40YX πρὸς 
τῶν ἐγχωρίων. OYAPIE δὲ ἅτερος ὀνομάζεται, inquit L. V. 1. 
Lege quae adscripta a me olim sutit Hieroclis Syneced. p. 678. 
Wzss., 

A85. 63. Kol τῆς χώρας οὔσης BaSwytlov] Phrygiae ager 
prope Dorylaeum uber erat, planus coenosusque. lo. Cinnamus L. 
VI. 14. καὶ πεδία παρ᾽ αὐτὴν τελεῖται λειοτητός te ἐπὶ πλεῖστον 
ἥκοντα zol ἀμήχανόν du προφαίνοντα κάλλος. οὕτιυ μέν τοι λι- 
παρὰ καὶ οὕτως εὔγεια, ὡς τήν τε πόαν δαψιλῆ μάλιστα ἐχδιδό- 
γαι. Qui agri habitus αὐ ad iter coelo pluvioó patrui opportunus 
erat, ita pascuis acconmodatissiinus: hinc acres de eius posses- 
sione olim inter Turcas et Graecos contentiones, de quibus Cin- 
hamus et Nicetas Choniat. Annal. Manuel. L. VL. in principio. 
Adde Annae Comnenae Alexiad, L. XV. p. 469. ed. Paris. Wzss. 

485. 73. "Enxeuwé τινὰς τῶν φίλων] Hoc Diodori est: 
nam c. 112. ἧκον τιρὸς τὸν Zluwurcguov ol πεμφϑέντες vm. zvvi- 
yovov Scribit ipse. Laudem ergo Reg. 1. aufert. Wkss. 

485. 80. Ἔν τῷ καλουμένῳ Σαλμωνίας πεδίῳ] Haud scio 
an pravum sit censendum Σαλμίνίας vocabulum? Ego quidem 


neminem novi, qui hoc in Bithyniae Paphlagoniaeque confinio ur- 
ΩΓ * 
-9 


3885 ANNOTATIONES 


bem Salnoniam memorarit. Σαλωνείαν πόλιν Βιϑυνίας Sttpha- 
nus hahet, pne quam ager erat uber et boum pascuis optimus, 
χώρα ἀρίστη pov, Bociois ; inquit Strabo ἢ. ΧΗ. p. 848. Vide, 
sceriptumne ἐν — Σαλωνίας πεδίῳ fuerit? Quod una litera auctius 
procedere potuit facile. WEss. 

485. 84. .feptov τοῦ βασιλέως ἀδελφιδῆν] Quin pro 
ἀδελῳὴν legendum sit ἀδελφιδῆν nemini dubium esse debet: si- 
Quidem Oxyarten illius patrem, fratrem Darii fuisse constat. Sed 
Ἄμαστριν non ZZugoroiv vocant eum alii, tum Strabo (L. ΧΙ, p. 
820.) At Zurorgic dicta fuit Xerxis uxor, ut ex Herodoto tL. 
VI. 114.) et Ctesia notum est. Plutarchus de superstit. (p- 17 1.D.) 
unotoic δὲ ἢ 7] “Ξέρξου γυνὴ δώδεκα κατώρυξεν ἀνθρώπους Cov- 
τας Kon αὑτῆς τῷ ἤδη; In illis autem Ctesiae fragmentis quae 
a me fuerunt edita (p- S8. meae editionis) scribitur 44ruorgic cum 
Ἢ utrobique: ubi et filia dieitur Onophae, et inter eius liberos an- 
numeratur Ártaxerxes. Quin etiam una ex Artaxerxis filiabus" 44u- 
στρις ἃ Plutarcho (Artaxerx. p. 1025.) vocatur. lam. vero et 
hune Darii fratrem (quem Ὀξυάρτην vocat Diodorus) Ὀξάϑρην 
ab aliis nuncupatum invenimus, Plutarchus ibidem, “]αρείου γὰρ 
καὶ Παρυσάτιδος “παῖδες ἐγένοντο τέσσαρες, πρεσβύτατος μὲν 

᾿ρτοξέοξ SE uet ἐχεῖνον δὲ Κῦρος" νεώτεροι δὲ τοίτων Ὀστά-- 
γης καὶ ὋΣ Ξξάϑρης. A Memnone itidem ᾿Οξάϑφρης hic appellatur, 
et eius filia ᾿μαστρις, item *4uóor97 uno in loco, et ab eodem 
idem quod et a Diodoro hic adnotatur, eam videlicet ib Alexandro 
prius datam fuisse Cratero uxorem. Ett autem hic locus in illis 
fragmentis ex Memnonis historiis, quae excudi una cum excerptis 
ex Ctesia et Agatharchide. Ibi lege p. 80. SrgPH. Solus Basil. 
ἀδελφὴν. ex conpendio, ut puto, scribendi, quo saepe hae voces, 
docente lac. Perizonio Ahiniady' Histor. cap. 10. p. 436. confusae 
permis xtaeque a librariis sunt. Bonum ergo factum, quod Stepha- 
nus in ἀδελφιδῆν defendendam inpendit. Mallem etiam suum iili 
patrem asseruisset, quem inprudens ex Plutarcho Darii Nothi F. 
perhibet. Fratre enim Darii, ultimi Persarum regis, Oxyarte pro- 
genitam esse Amestrin, "Memnon et Arrianus Z4vaoff. L. VM. 4. 
testantur. Verum tamen illud, Oxyarten istum ab aliis ' Οξάϑρην 
seribi. Ipsemet Diodorus eorum numerum auget ἢ, XVII. 34. 77. 
lam Amestrin quod spectat, eam ex dialecti differentia alii ἅμα- 
στριν, "uror alii vocant: nam Ἄμιστρις soni quadam vicinia. 
ex Aurororc originem accepit, refingique in Ctesia. debet, utfa- 
ctum nuper a Clarissimo Davisio in Dissert. xxvi. Max. Tyrii p. 
597. Plura de nobilissima femina non addo: otium enim conanti 
fecit ΠῚ. Ezech. Spanbemii Diss. de Num. Praest. VIIl. p. 495. 
sollertissima ditigentia. Wrss. 
485. 90. ' 4nzyovorc δὲ χρόνον ἑχκανὸν τῆς — ἡμέρας 
Yenerat Atlienas Demetrius mense Munychione. Parva mysteria, 
τὰ 7:004 " Aypav, ita apud Plut. legendum esse optime vidit Peti- 


* 


IN LIB. XX. CAP. 109. — 111. 389 


tus, tradita erant mense Anthesterione; maiora restabant, pera- 
genda Boédromione mense. Postulanti Demetrio, ut et minoribus 
et maioribus initiaretur eodem tempore, dictante plebis scitum 
Stratocle, datum fuit, ut mensis Munychion esset dicereturque 
Anthesterion, atque eo ipsi parva mysteria edocto ae lustrato, uf 
moris erat, darentur: tum deinde, ut idem Munychion parili 
fictione fieret Boédromion, quo Demetrius in maioribus ἐπόπτης 
esset, eaque oculis usurparet, quae sacrorum absconditorum ritus 
concedebant. Sic Plut. Demet. p. 900. E., e quo viri docti 5, Pe- 
titus LL. Attice. Lib. I. Tit. 1. p. 100. ed. nov. et ism. Bullialdus 
ad Theouis Smyrn. Mathematic. p. 218. praeter alia rectissime 
conficiunt, parva magnaque mysteria codem vertente anno fuisse 
tradita. Eos adi et [s. Casaubon. in Athen. L. VI, p. 280. Wkss. 

486. 5. Πρώνας μὲν καὶ Πτελεὸν ποοσηγάγετο ] Pteleum 
"Thessaliae nemo peritior ignorat: at Prozas quis ostendet? Sunt 
 7tQ()vec saepissime τύποι ὑψηλοὶ, quo de genere plures per Thes- 
saliam reperiebantur; verum hie oppidum designatur. Stephanus 
IIocavo, πόλιν Θεσσαλικὴν. οὐδετέρως λεγομένην agnoscit, sed 
dubiae fidei, uti Holstenius bene admonuit. Ego parum absum, 
quin suspicer , fuisse olim μετὰ δὲ ΤΑΥ͂ΤΑ ANTPONA μὲν 
xci Ihe. tór, unde dein Ποώνας inprudentiores scribae extude- 
rint. ντρωνα 4ntronem quidem certe vicinum fuisse Pteleo 
oppidum Livius docet L. XLII. extr., et Strabo L. IX. p. 665. 
Quam tamen coniecturam, si qui Proz«s in hac Thessaliae ora 
eruerint, una litura citissime auferam. WESS. 

A86. 6. Ζῖον καὶ ᾿Ορχομενὸν etc.] Credo Zfiov indicari, 
cuius Poéta meminit Il. B, 538. iuxta Cenaeum Euboeae promon- 
torium. Vide Geographum L. X. p. 684. et Eustathium p. 280. 
Habuit et Thessalia Dium, quod paullo tamen longius aberat. 


WESss. 


486. 25. Καραδοχῶν τὴν — τῶν ὅλων κρίσιν] Praefero 
καραδοχοῦντες. ut cultius. Quis enim est, quin simile quid se- 
quatur? Gregorius Nyssenus Ep. Hl. p. 25. do Caraccioli , ἣν δὲ 
ἐδεῖν R9: ἄλλην ἰχϑύων ἀγέλην, βοτρυδὸν περὶ τρύφος ἄρ- 
του πεπυχνωμένους καὶ ἄλλ ον vL ἄλλου παρωϑουμένι ους. Auctor 
L. III. Esdr. c. IV. 6. ἐὰν ex; — 4 LUN πόλεμον ἕτερος πρὸς 
ἕτερον, ποιοῦσι. Valer. Flaccus L. VIL. 511. 


— — Tumen perstant defixus uterque, 
Et nunc ora levant audaci laeta iuventa. 
De quo genere plura ad Sallust. Catil. c. 6. Rivius et Cortius. WEss. 


486. 39. ᾿“ἰχριθῶς — εἰδὼς ov προσδεξόμενον αὐτὸν | 
Vid. ΟἹ. Barbeyracii Hist. Foeder. Part. l. p. 262. Pacta ista non 
valuerurit, ut probe prospexerat Demetrius: quae quoque Cassandro 
caussa fuit, ut 'l'hessaliae urbes suo iterum subderet imperio, sic- 
uti cap. seq. proditur. WEss. 


390 ANNOTATIONES HEU 


A87. 47. Mero, δὲ vo93] Sio ex Reg, pr, malui. S. Ioan, 
Evang. c, ΠῚ, 29, μετὰ δὲ ταῦτα ἦλϑεν ὃ "Inao?c, ad quem mo- 
dum saepissime Diodorus, Wkss, 

A87. 59. Ποὸς τῷ Χαλκηδονίων ἱερῷ 1. De fano hoc Iovis 
Urii ad ipsum Ponti os in Asia sito, ἱερῷ τῷ πρὸς στόματι τοῦ 
AIovrov in Zosimi I. I, 34., dictum supra fuit. Adde Marcianum 
Heraeleot. Peripl. p. 68. et 99, ed, Hudson, Wess, 

487. 65, Πἡ]ιϑριδάτης ὑπήκοος ὧν ᾿“γτιγόνῳ ete, ] Haee, 
$i Plutarchum audias, non mediocrem turbam faciunt; is enim in 
vita Demetrii (p. 890.) Mithridatis huius (qui hic Mithridatis filius 
dicitur) Áriobarzanem fuisse patrem, non Mithridatem ait. Sed 
forte Plutarchus deceptus est in patris nomine, qui fuit avus, et 
in eo proclivis error fuit, ea quod duo Mithridates alii habuerunt 
etiam patres nomine Ariobarzanes, Sed aliam ecce turbam facit 
ipse Diodorus, qui apud Photium seriem deducit regum Cappado- 
ciae, ubi ne verbum quidem huius Mithridatis fecit, et eodem tem- 
pore Ariarathes et Ariamnas multos recenset, Ariarathes enim, ut 
ait, regnabat temporibus Alexandri magni, ab Eumene vel Per- 
dicca victus et necatus: eius filius Ariarathes ad Armeniuim Ar- 
doatem fugit, et postea contractis ab eo auxiliis, Amyntam pe- 
pulit, et occidit Macedonem, qui praefecturam eius regionis obti- 
nuerat, et sic suam, ditionem recuperavit, et regnum filio sua ad- 
hue vivens transmisit Ariarathi. [deo vereor, ne hoc loeo Kaz- 
παδοχίας vox irrepserit, aut eam posuerit Diodorus pro quadam 
eius parte, regio nomine et non contemnenda Cappadociae parte 
in potestate regum manente, De Arrhine vero, cuius dominatum 
habuit hic Mithridates, magnum est apud alios auctores silentium, 
tum Graecos tum Latinos. ln margine adscriptum est IMagtvnc. 
Bed est obscurum per obscurius, Si quis credat ex eo debere Π7υ- 
ρίνης seribi, fruatur sua coniectura; sed /Myrine mihi videtur ni- 
mis longe distare a Cio. PaArw. De Mithridate hoc. Kríoyz, seu 
regni Pontici instauratore, abunde disputavimus L, XVl, 90. et 
L. XIX, 40, satisque Palmerio, viro doctissimo, uti arbitramur, 
fecimus. Nam de Cappadocia quod liio adfertur, quasi in hunc ea 
locum irrepserit, id nemini persuadebitur, modo meminerit Ap- 
piani in Mithridat, p, 303., plauissime Mithridatem hunc praeter 
Pontum Cappadociae imperasse referentis, Verius longe regui eius 

ars, Ponto adfinis, intelligitur. WEss. 

A87. 67. “ἄρξας αὐτῆς xol * dgivge] ἸΠυρίνης corrigit 
Io. Vailiaut. Hist, Reg, Pont, p. 3l. estque ex ἸΠ]Παρίνης Reg. 1. 
facilis is transitus. At situs in Aeolide, Mysiae Cio longius remo- 
tus, obstat, multo etiam magis, si Myrina Lemni intelligatur, 
uti ibid, p. 35. perscriptum est, Sed inprudenti id excidisse puto. 
Verior erit seriptura zai JKaoívgc, quae Mysiae urbs fuit apud 
Herodotum L. Vli. 42., e quo quidem Καρήνην Stephanus citat, 
jpsemet alibi, uti Berkelius monuit, in Bevvouíc semel iterum 


' 


IN LIB. XX. CAP. 111. — 113. 391 


Καρίνην servans. Stat a meis partibus CI. Iac. Gronovius ad prio- 
rem Stephani locum, quamquam ad Herodotum ob schedas Medic. 
alia, WEss. 

487. 69. Πολλοὺς προσεκτήσατο] Πολλά. Won. 

487. 8S2. Kei Γαλατίας Non est dubium, quin reponi 
debeat confidenter Καλατίας. ῬΑ. Optime Paluerius AcAo- 
iuc sive Καλλατίας potius. Vide ad Anton, ctiner. pag. 228. 
WEss, 

488. 15. Παρὰ Zfvoiuczov] Restitue “υσιμάχῳ. Sed 
ἀνανταπόδοτος hic est oratio et hiulea, — Participio enim (αὐτο- 
μιολήσαντες) nihil verbi respondet, nec indicatur quid transfu- 
gae illi egerint, Reficiatur ergo 72Jov vel simile aliud. Kon. 
Παρὰ «υσιμάχῳ ] Ex veteri libro id restituo. Cetera quae 
vir doctus notavit, non plane aliena sunt. Poterit tamen et salva 
esse oratio, si nominativi illi absoluti sint, sicuti in 55. Lucae 
A. A. cap. VII. 40. ὃ γὰρ Πωσῆς οὗτος — ovx οἴδαμεν τι γέ- 
yovev αὐτῷ. [4 enim genus cum Diodorus atque optimus quisque, 
ut suprà vidimus, sibi elabi patiantur, utique et hic locum po- 
test habere. Wrss. : 

488. 31. Τὸν γενόμενον — πόλεμον περὶ τῶν ὕλων] Ele- 
gans est schedarum Reg. pr. γενομένην χρίσιν --- περὶ τῶν ὕλιων» 
et Diodoro saepe probatum, quemadmodum exempla, Lib. ΧΥΤΕ, 
56. adstructa, docebunt. Τὰ πόλεμον si praeoptaveris, pugnam 
ad Ipsum intellige, uti χίγδυνον περὶ τῶν ὅλων Appian, Mithrid. 
p. 326. Wss. 


| 392  ANNOTATIONES 


ANNO TA ΤΟ Ew 
IN 


EXCERPTA LIB. XXI. — XXVI. 


489. 1. Conf. p.559. 33.  Rzisk. 

489. 7. Ah καὶ μητρόπολις οὐσα] Lege Eclog.]. lib. 
XXV. et adscripta quae sunt L. L 2., tum "Teletem in Stob. 
Serm. XCil. p. 510. Wrss. Mox v. 10. ó γὰρ 4. Rhod. in Add. 

489. 11. Πολεμήσας oi Πτολεμαίῳ ete.] Articulus in 
commatis loeum mendose irrepsit. Nisi quis ἤτοι τὸ διασαφητι-: 
κὸν hie fuisse arbitretur. Lege porro -SzA. Βαβυλωνίων. Wnop, 

489. 21. Πλοὶ χαὶ zeli] Πλοίοις καὶ πεζοῖς. Rnop. 
Τ]ολιορκουμένη πλοίοις xoi πεζοῖς  Recepi hane correctionem 
Rhodomanni an Hoeschelii ; neque enim cuius ea ceteraeque sint, 
satis. adparet. Leguntur in margine edit. Augustanae, quae 
Hoeschelio debetur, anni c1915cu. — Suas esse ait Rhodomannus, 
sibi certe tribuit, eui et eas auferre nolo. Recepi autem tanto 
promtius, quod amanuensis conpendio scripturae videantur de- 
beri, quamquam πεῖί ex πεζῇ facilius nasci potuit. Simile pecca- 
tum dat Eclog.n. lib. XXII. Wrss. 

490. 26. Πολλὰ κενὰ τοῦ πολέμου 1, Οοπῇ, L. XVII. 86. 
Wrzss. Redeunt haec in Exc. Vat. p.48. 1.— 3. ed. Lips. ' 

490. 31. Kalnzó9w uev τοὺς Téuwyvac etc. ] lta corrige: 
καὶ πυϑόμενος τούς τὲ Ziyvag xol τοὺς Τυῤῥηνοὺς ἀπηντηκέ- 
γαι αὐτῷ μισθωτοὺς, τοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ ᾿“Ιῤχάγαϑον κατὰ 
τὴν ἀπουσίαν αὐτοῦ διαχειρίζοντας ete, που. Καὶ πυϑόμενος 
τούς ve «“Τἴγυας etc.] Nimius est vir doctus. Quod restitui, cla- 
rissime edunt Excerpta Peiresciana p.257., sed plenius ταρα- 
χωδῶς ἀπρῃτηκέναι. | Wuss. 

490. 36. Πόλιν ὀνομαζομένην Ἤϑας Videndum an sit 
Clampetia. Éthas in Bruttiis non invenio, —WEss. 

.490. 39. Εἰς Συρακόσας Infra sie etiam singulari nu- 
mero scriptum offertur: quod ab authore factum an sit, affirmare 
nonpossum. Vetus et genuina appellatio est in plurali ac in penul- 
fima cum ov, διφϑύγγως. RHop. Εἰς Nvgazoéooc] Quum Dio- 


IN EXCERPTA LiB. XXi. 393 


dorus semper ante Συρακούσας scripserit, auctorque Eclogarum 
sibi non constet, cur hane inconstantiam feremus? Nemo indigna- 
bitur, credo, qui Συραχόσας et Συρακοσίους auctoris consuetu- 
dini redditos viderit. WESS.  . 

490. 42. “Πιανοούμενος ἐπὶ Κρότωνος] Lege διανοούμε- 
voc δ᾽ ἐπὶ Κρότωνα στρατεύειν πρὸς. Ruop. 

490. 44. Aléuyosc αἰκλίσφορον ui; ϑορυβεῖσϑαι αὐτὰς ψευ- 
δῶς, ϑέλων αὐτὴν πολιορκῆσαι «Ἴάνασσαν τὴν ϑυγατέρα λέγων. 
Lege ἔπεμιψεν ἀγγελιαφόρον μὴ 9. αὐτὸν ψευδῶς. ϑέλων γὰρ αὐ- 
τὸν (δ᾽ αὐτὴν ide in marg.) zroÀ«09x5;004 41. τὴν 9- λέγει. Ron. 
F. μὴ ϑορυβεῖσθαι αὐτὸν" ψευδῶς. haec est epicrisis historici. 
Falso, seu ea vero in re mentiebatur. ϑέλων δ᾽ αὐτὴν. Kkisk. 

490. 45. Mj ϑορυβεῖσθϑαι αὐτὸν. ψευδῶς ϑέλων ete.] 
Recte haec videntur instaurata, a/evó()g tamen et praecedentibus 
adhaerescere poterit.  Lanassa, Agathoclis F., quam Appiani 
Excerpt. vit, Ursini ZZávaav vocat prave, Pyrrho dotalem attulit 
Corcyraeorum urbem, a patre nuper in ditionem redactam, deinde 
maritum deserens in Demetrii amplexus transiit, Plut. in Pyrrho 
p.387. F. et p. 388. D. tradente. Wrss. 

490. 55. Ὁμόῤῥους Βαρβάρους καὶ ᾿Ιάπυγας εἰο.1 Lege 
ὁμόρους Βαρβάροι.. "lénvyég τε καὶ Πευκετίους. Strabo L. 
VI. (p.390 ete.) Ruop. 

490. 58. “Ἵπολείπων εἷς Κρότωνα εἷς Συράχουσαν ἔπλευ- 
σεν ] Rhodomannus ἐν Κρότωνι, quo nihil admodum opus erit: 
optimus quisque εἰς ponit, ubi ἐν conmodius videbatur. Conf. 
not, in L. HII. 44. ρον σα recurrit iterum extrema Eclog. 11. 
L. XXI. et 14. etiam EL. XIII. 75. Itaque non moveo ob caus- 
sas, alio loco allatas. WEss. 

490. 60. Ὅτι “ίαλλος. ᾿“9ηναῖος συγγραφεὺς } Lege 
ΖΔίὔλλος et quae notata sunt L. XVI. 14. De Psaone Plataeensi 
lonsius Hist. Philos. L. I. 2. et H. Vales. Emend, 1. ΠῚ. 14. Wrss. 

490. 65. 24») ἌΝ, M NATU ER Duris augendo veri 
fidem superiecisse videtur. Tu Livium consule L.X. 29. 30. WEss. 

490. 69. ΠΠροσκαλεσάμενος Ζ]ημήτριον βασιλέα ἡ Rhodo- 
manni edit. his adstruebat “Ἀντιπάτρου vocem, quam praepositione 
augendam x&z ᾿ΑἸντιπάτρου vel τὸν ᾿“ντίπατρον idem vir do- 
ctissimus in not. Correct. censuit: ego suam illi sedem ex Hoc- 
schelii libro reddidi. De Antipatro, "Cassandri F., Thessaloni- 
cae matris interfectore, fratreque eius Alexandro, utriusque etiam. 
caede, copiosius Plut. Pyrrh. p. 389. Demetr. p. 906. et Iustin. 
XVI. 1. et seqq. WEss. 

490. 78. Οὗτος] Οὗτος δὲ et 84. ὃ δὲ λαβὼν. Ruop. 

49]. 90. Ψ. Exc. Vat. p.48. 7. ibique Mai. 

491. 97.  Zéx« μόν ov; ἄνδρας ἀνελὼν] In Excerptis 
Peiresc. pag. 258. πλὴν γὰρ ἀνδρῶν δέκα xoi τεττάρων — ἀπέ- 
λυσε τῶν ἐγκλ dc ὃ ἅπαντας, forsan melius. Wxss. 


394 ANNOTATIONES 


491. 2. Στολὴν] Καὶ στολὴν. Ruop. 


491. 3. Ὀξύϑεμιν τῶν φίλων ἕνα] Sic bene Rhodomannus. 
Auctor ipse Eclog. seq. Ὀξύϑεμις, 0 πεμφϑεὶς ὑπὸ 4]}ημητρίου. 
Meminit eius adulatoris Athenaeus L. XIV. 1. p. 614., nec agno- 
vit tamen interpres. WEss. 

491. 10. Eipyav — τῶν — σιτοπομπίων) Etoyew — ἀπὸ 
τῆς £x — σιτοπομπίας. Ruop. Non audeo virum doctum sequi. 
Lege not. in L. Xill. 88. Paullo ante παρασκευὴν idem refingit, 
quod praestaret, nisi illud Graeciae inferioris videretur. Wkss. 

491. 13. E/ys δὲ ναῦς etc.] Ἔχων δὲ ναῦς" vel, si εἶχε 
retinetur, in antapodosi lege ὅμως 0é. "Tum pro .4iyvaraiog 
scribe ;Zi/zGreiog, quod infra scriptum z4iyezaiog videtur com- . 
probare. rop. 

491. 16. Π͵αίνων ἦν Aiyzorotog τὸ γένος] Mallem M£- 
vy. Rectum αϊγεσταῖος. sive ᾿Εγεσταῖος. uti solet Diodorus, 
est. Vid, L, XX. 61. de Segestanorum excidio. WEss, 


492. 28. Πολὺ τοῦ χατὰ λόγον ὑπεραίρων] Πολὲ τοῖ 
χαταλύγου ἣν el τὸν κατάλ 0y0r) — στρατοπὲεδεύοντος δ᾽ αὐτοῦ. 
Ruop. τοὺς τοῦ καταλόγου. [0ῈΜ in marginibus Hoeschelianae 
suaeque editionis. — Lotus est defectus » quem Excerpt. Peiresc. p. 
258. hunc in modum explent: πολὺ τοῦ κατὰ λόγον ὑπεραίρων 
τῆς idioc ἡλικίας» i. e. longe, quam aetas ferret, fortitudine 

et audacia praestantior. wi ESS. 

492. 34. Γράψας ἐπιστολὴ ἣν ete, ] Γράψας δ᾽ &mov. — 
τούτῳ S dm E τὰς —— δι᾿ ἃς αἰτίας etc, πον,  Eclogarum 
auctor ad sermonis cultum parum attendit. Itaque ἡδέα: an 
supervacaneae sint istae correctiones. Certe δέ ἃ ὃ μὲν satius 
fuerat. Statim post. Π]αίγωνα γοῦν vel γὰρ τὸν Zdiycor. idem vir 
doctus. Wkss. 

492. 45. “Ὑπὸ τοῦ χλύδωνος ἐπιγνόντες] Hic deesse vi- 
detur ézf/oeo9évrog, vel ἐξενεχϑέντος. Ruop. 

492. 49. Ὁ μὲν φαρμάχῳ σηπτιχῷ X χρίσας] Sic debuit. 
Στηπτικῷ nihili est. (άρμακα δηπτὰ et σητιτικὰ Graeci vo-. 

cant, quae illita molliorem carnem prorsus exedunt. Vid. Cel- 


sum L. VII. 21. et H. ptebi Thesaur. T. Ill. p. 776. Wess. 


492. 61. Kai χατέκαυσεν — unvovy ἔτι ete. ] Huc spe- 
ctant, quae ἢ. XX, 102. leguntur. Wrss. 

492. 69. Βιώσας di dio πρὸς τοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη] 
Aut hic in numeris error est, aut apud Lucianum Macrob. c. 
10. ᾿“γαϑοκλῆς δὲ à Σικελίας τύραννος ἐτῶν ἐνενήκοντα- 
πέντε τελευτᾷ, καθάπερ Ζ]ημοχάρης καὶ Τιμαῖος ἱστοροῦσιν. 
Citat enim uterque Timaeum. Mihi Diodori sententia videtur 
melior. Vid. L. XIX. 1. et de Timaeo, quem Tauromenitam 
rectius alibi vocat, et Callia, rerum Agathoclis scriptoribus 
Excerpt. Peiresc. p. 261. Wrss. 


IN EXCERPTA LIB, XXI. 395 


492. 75. Τὰς ἀνατιϑείσας — κατέσπασαν} Fuit ἀνατε-- 
ϑείσας. Syracusani non statuas tantum Agathoclis everterunt, 
sed eiusdem cognatos et familiares, Sosistrato inpulsore, ex urbe 
eiecerunt in Polyaeni L. V, 37.  WEss. 

493, 78. “Πεφεγὼς] Πεφευγὼς vel πεφυγὼς. Ruop. 

493. 83. Καὶ δυναστείας ἀντέχεσθαι] Rhodomannus ἀν- 
τέχεται. Mallem equidem ἀντέχεσϑαι. quod vides. Wkss. 

493. 88. Πολὺ] Rhod. et Hoesch, xai πολὺ, quos sequor- 
Wrzss. 

493. 92, ᾿““τιμαζομένων ἐν ταῖς ἀρχαιρεσίαις | Optime 
correctum est ab eodem docto viro. Malum vero illud Syracusis 
haud semel obtigit, ut a mercenariis militibus, civitate donatis, 
seditione ob non delatos sibi magistratus opplerentur. Conf. L. 
ΧΙ. 73. et Is. Casaubon, ad Polyb. L.I. p. 126. ed. Gron. Wzss. 


493. 6. Ἐχάλεσαν δὲ ταύτην Π͵αμερτίνην] Hinc sumsit 
Hieronymus, quod se alibi legisse negat Casaubon, in Polyb. I, 
p. 125., cum Messanam dictam olim fuisse JMamertiam in Chron, 
Euseb, et L. I, advers. lovian, prodidit, Falsa tamen res est, eodem 
Casaub. et Ph. Cluverio Sicil. Antiq. L.L p. 87. profitente. Incolae 
dieti sunt Mamertini, urbs nunquam. Martem italiae quidem po- 
puli Mamertum sive Mamertem nuncupabant; unde Campani isti 
Mamertini, Lege Festum in 7JMamers et Mamertini, praeterea- 
que Tzetzen ad Lycophron. v. 938., ubi haec Diodori advocat. 
Wrss, Paullo mutatis verbis haec eadem leguntur p. 561, 53. 
REBESOS 

493. 10. Κοινωνεῖν. αἰσχρὸν γάρ ἔστι eto.] Hue pars 
sententiae de officio eius, qui ex Aeacidarum prosapia natus sit, 
librarii oscitantia traiecta fuerat, quae Eclog. XX. tandem poni- 
tur, Ruop, 

493. 17. ᾿ἀΔγνοῆσαι χατὰ τὸν βίον] Τὰ χατὰ. Ruop, 
Recte deest τὰ. neque addi debuerat. ἀγγοεῖν idem est Ec 
ἁμαρτάγειν, Risk. 

493. 24. Τοὺς ἰδίους οἴχους λαμπροὺς κατασκευάζειν 
εἰς.1 His similia scribit Libanius Prosphonet,  lulian, p. 182. 
Ego vero adfirmare non audeo, partem eius esse orationis, qua 
Appius Senatum, in Pyrrhi amicitiam pronum, conpellavit. Wrss. 

493. 28. “πῶς ἂν χρήσαιντο περὶ αὐτῶν] Τοῖς περὶ. Kuop, 

494. 38. ᾿Επὶ — τῶν φίλων ἁρπαγὴν] Quid si ἁρμογήν 
Ruop, Locum inepte ab excerptorum scriptore demutatum inte- 
griorem praestant Exc. Vat. p. 49. 19. 

494. 40. Vid, Exe, Vat. p. 50. 1l. 


494. 49. To μὲν ὄνομα φέρειν Πύῤῥου τοῦ ' yin ] 
Acute et contumeliose in regem Pyrrhum, qui factis Achillem 


magis quam generis origine referre studebat, teste Plutarcho in 
eius vita p.387. A. Wrzss. 


396 ANNOTATIONES 


494. 69. Jéuoc ὃ Ῥωμαῖος Verius Ρωμαίων. — Decius 
Iubellius domo Campanus fuit, non Romanus. Wkss. 

494. 77. Συνήργησαν δὲ καὶ Mayusozivot. μετὰ τῶν εἰς. 
Distingue post Π͵ῆαμερτῖνοι, et subiunge o£ μετὰ τῶν λειφϑέν-- 
τῶν (vel ληφϑέντων) — — στρατηγὸν αὐτὸν ἐποίησαν. .Sup- 
petias illis tulerant in occupando Rhegio, et ducem sibi postea 
istum fecerunt cum opibus, quas habebat reliquas, vel in occu- 
patione Rhegii acceperat. |. Hunc puto sensum esse fragmenti, 
quem confirmat diserta Polybii hac de re narratio L. L|. 7., 
qui ad enodationem huius loci adeatur. που. Συγήργησαν — 
ΠΠ]αμερτῖνοι, (ot) μετὰ τῶν etc.] Adsentitur viro doctissimo Is. 
Casaubonus ad Polyb.I. p. 122., a quibus, cum verborum series, 
uti nune est, eam postulet sententiam , dissentire nolo. Longe 
tamen alii scriptorum inde deflectunt. Nam Decium Mamertino- 
rum ducem fuisse creatum, quis est, qui tradiderit? Immo Mes- 
sanam abiisse negat Appianus, sed Rhegii mansisse, medicum 
Messana arcessivisse, dein Khegio a Romanis capto, in eorum 
manus venisse meritumque supplicium voluntaria antevertisse 
nece Excerpt. Peiresc. p. 454. Wrss. 

495. 81. Κανϑάρησιν ὑπήλειψε} Lege χανϑαρίσιν. 
Ruop. Κανϑαρίσιν ὑπήλειψε} Sie plane in. Excerpt. Peiresc. 
p.265. In Appiano xci χρίσας τοῖς xarazatovot καὶ δαπανῶσι» 
quod eodem redit. Cantharides corrodente atque exedente vi sunt 
instructae, uti notum ex Dioscoride Alexiph. c. 1., Scribonio 
Largo c. 57., Plinio L. XXIX., 6. Paullo ante οὗτος ad ple- 
niorem sententiam addidi. WEss, Nempe ante τὴν for. sed 
nihil eo opus in hoc scr iptore. 

493. 85. Φιντίας εἰς ᾿χράγαντα] Hhodoisinns e ἐν !4xoó- 
γαντι. quem sequi non audeo. Solet conpendiariae huius auctor 
illum praepositionis usum adamare. . Verius Ζυνδαρίων refinxit, 
quomodo Ecloga 8. At περὶ τὸν " YffActov quid erit? an λόφον 
intellexit? — Est profecto illa loci descriptio ambigua. WEss. 

495. 92. Καὶ λειφϑεὶς πολλοὺς — ἀπέβαλε] ““ηφϑεὶς 
mutavi. Vid. L. XI. 68. Wrss. 

495. 96. Ἐστὶ δὲ αὐτὴ παραϑαλ ácotoc ] Situm urbis et 
haec et Eclog. 1. lib. XXIV. bene signant, copiosius descriptum 
a Ph. Cluver. Sicil. Antiq. L. LE. pag. 213. et Rich. Bentleio de 
Epist. Phalarid. Dissert. p. 94. Wrss. 

I)id. Καϑαιρῶν) Καϑαιρῶν γάρ. Ruop. K.ócidem in Add. 

495. 1. Ὅϑεν μιαιφόνου γεγονότος εἴο.1 Nünis haec sunt 
abrupta. Vide an ὅτε voluerit. Pertinent ad Phintiam, plenius- 
que in Excerpt. Peiresc. p. 265. traduntur. Wkss. 

495. 4. Ὅτι ὑπὸ Γαλατῶν Πτολεμαῖος etc.] Ptolemaeus 
Ceraunus, nequam et confidentis ingenii princeps.  bege Iustin. 
L. XXIV. 5. Piut. Pyrrho p. 397. et Pausan. Phocic. c. 19. 
p.843. Wrss, 


yrs 


EXCERPTA LIB. XXII. 397 


495. 6. Ὅτι 5; ? Καὸμεία νίχη ete.] Avistides T. 1I. p.219. 
xexop μένοι p καὶ τεταλαιπωρηχότες, αἰσϑήσονται τάχα δὴ 
τὴν K ALAMELAN NIKHN γενικηκότες y πρὸς ἡμᾶς ἀχεραίους 
xci χαρτεροὺς ἐὰν ἀγωνίζωνται.. Confer. not. in L. XI. 12 
Wrss. V. Exc. Vatic. p.51. 7. 

495. 13. Ὗν ἄγριον zvvgyovroc] Sic praestat, nisi xv- 
γνηγοῦντα loco secundi casus, ut saepe, positüm velis. Lege no- 
tas Gronovii ad Arrian. L. V. p. 222. et Hemsterhusii in Luciani 
Halcyon. c. 8. Ad id vero Phintiae somnium venandique studium 
non sine ratione numi ex Parutae Tab. criv., inscripti spumante 
apro et DL4SXIAEQX ΦΙΝΤΙΑ͂, a L. Begero Spicileg. Antiq. 
Fascic. [. p. 5. referuntur. [ἃ in «E xgetiteré culpandum, quod 
ὧν in paucorum verborum ambitu diverso genere ornet, WEss. 

495. 17. “Ὑπὸ Θυνίωνος } Adpellatur Θοίνων in Dionysii 
Excerpt. Peiresc. p. 540. et Plut. in Pyrrho p. 398., unde Θοίνω- 
voc verius erit et Θοίνων. Ad Hicetam referendi Syracusani nu- 
mi £717] IKET. 4 in Parutae Tab.ciiv. Wkss. 

495. 19. Καὶ Σώστρατος] Infra Σωσίστρατος, quod 
hine e£ ex Plutarchi dicto loco corrigit Rhodomannus. Sed idem 
nomen est, propterea Σωσίστρατος in Dionysio cit. loc. et Po- 
lyaeno L. V. 37., artes, quibus Syracusis potitus fuit, exponente. 
Wess. 

495. 93. "Exgweav — διαχωλύειν Πύῤῥον ete. ] Πύῤῥου 
refingit Rhodom., quod verum erit, aut τῆς — διαβάσεως certe. 
WEss. 

495. 98. Καρχηδόνιοι συμμαχίαν ποιήσαντες Foederis 
huius non oblitus est Livius Epit. lib. XIII. quod Polybius L. liI. 
25. ex ipsis tabulis exhibet. Wkss. 

496. 35. Τῆς Νήσου κυριεύοντος  Thynion, seu Thoe- 
non potius, insulam Ortygiam , quam NASON Syracusani voca- 
bant, armatis insederat militibus, reliqua urbs Sosistrato parebat. 
Τὴν ἐν Συραχούσαις νῆσον 'Thoenoni tribuit Dionysius Excerpt. 
Vales. p. 941. auctorque ipse Ecloga sequente. Wrss. 

496. 43. Ils] Πεζῶν. Rnuopn. 

496. A9. ἘΞ ἧς ἐγέννησεν ᾿“λέξανδρον] Lege Plut. in 
Pyrrho p. 387. Nam lustinus Helenum ex Agathoclis filia sus- 
ceptum referens L. XXIlIl. 3. errorem excusare non potest. 
Wess. 

496. 55. Καὶ διάρας Σικελίαν ἡ Rhodomannus, Forte, in- 
quit, διαβὰς εἰς Σικελίαν. Ego vero διάρας non damno, εἰς 
recipio: cogitandum tamen, fueritne xai διάρας. τῆς Σικελίας 
κατ. εἰς τὴν Ταυρομένιον sive Τ αυρομενίαν. ut Rhodom. male- 
bat, quomodo Diodorus plerumque. Wrss. n margine Hoesche- 
lianae Rhodomannus 76, εἰς Zi. vel διαβάς. 

496. 57. Toevgousvíac] Est ineptum eclogarii commen- 
tum, ut ΠΠαμερτίνην p.493. 7. ᾿Ερυκίνης 498. 38. ᾿Εντελλῖνα 


398 ANNOTATIONES 


503. 83. et fortasse Κεντοριπίνων, ut apud Ciceronem Verr. IV. 
235 p- 499. 5., si quidem ibi *4yvopaíov in 'zfyvoíov potius 
quam ᾿“2γυριναίων convertendum est. 

496. 67. Koi παραλαβὼν ete.] Lege παρέλαβε --- τὴν δ᾽ 
ἄλλην παρὰ Συρακουσίων -- “Σωστράτου. Nam ita Plutarchus 
hunc vocat, cui et Θυνίων est Θοίνων (in Pyrrho p.398.) Ruop. 

496. 79. Ὁ δὲ σύμπας στόλος σὺν ταῖς ete;] In numeri 
notis vitium esse reor. Pyrrhus a Sosistrato et Thoenone accepit 
γαῦς χαλχεμβόλους óuoD τι διακοσίας rostratas ferme naves 
ducentas, teste Dionysio Excerpt. Peirese. p. 540. — Praeterea 
in Siciliam transmiserat ex ltalia peditum Xxx. millia, equitum 
duo et quingentos, nam Áppiaut Excerpt. Ursin. vii, equitum octo 
millia veri fidem videntur excedere, navibus ducentis apud Plut, 
Pyrrh. pag. 307. | Quid si πλείους τριαχοσίων fuerit? Wiss, 

497. 91. ΠΠετὰ πεντεκαίδεχα μυριάδων Sic bene Rho- 
domannus, In Pausaniae L. X. 19. in catalogum peditum duo mil- 
lia adduntur, equites vicies mille fuisse perhibentur et quadrin- 
genti, sed specie tenus, reapse plures, sicuti ibidem docetur, 
Wrss. Conf. Exc. Vat. p. 51. 19., ubi praestat καταλαβὼν pro 
μεταλαβὼν. 

497. 95. "Antoffod.aw y ὡς μὴ ἰσχύσας Sie corrigatar 
ἀπέβαλεν, ὥστε μὴ ἰσχύσαι ὕστερον. Ruob, 

497. 4. Βασιλέα ---- Κιχώριον] Pausanias "ziyooiov 
semper adpellat L. X. p. 844, etp. 856., ubi de Brenni morte non 
dissimilia. lustinum adde L. XXIV. ὡς cui de veneno quod ex 
Pausania adscripsit Vossius, nihil est. WESS. 

497. 9. oic λοιποῖς) “ἅμα τοῖς λοιποῖς, Ruop. 

497. 14. Διὰ δὲ τοῦ “Ιαρδάνου διεοχόμεγοι 1 | Lege. τῶν 
Ζ)΄αρδάνων. et vide Plinium Lib, IV. cap. 10. Ruop. “ιὰ δὲ 
τῶν “Ιαρδάνων διερχόμενοι Optime Rhocomannus, Per Dar- 
danorum fines, quos in Graeciam maturantes transierant, Plu- 
tarcho teste, redire constituerunt. 1d vero tolerabile, quod ab 
auctore subiungitur, χαὶ οὐδεὶς ὑπελείρϑη ἀπελϑεῖν oixov. Nou 
item lustini ἢ. XXIV. 8. Quo pacto evenit, ut nemo ex tanto 
exercitu — vel ad memoriam tantae cladis superesset. .. Super 
fuerunt enim plures, pàárs in Asiam, alii in Aegyptum deportati, 
Confer Callimachum H. Del. v. 145;, quaeque ibi veteres Critici 
et Illust. Spanhemius. Wrss, 

497. 18. Ἐπὶ τὴν "Avgiyuvza] Diodorus, Εἰ liucos à 
librariis depravatos seposueris locos, Mirqus ics vocat: aliud 
Eclogarum excerptori placuit. Vid. Eclog. 2. lib. XXII. Statim 
λέγον: τὲς inscite iteratur. Wiss, 

497. 30. Βελῶν πλῆϑος ἐστράτευσεν etc.] | Deest forte 
p). ὧν ἐστράτευσεν. Mox niünterus elephantorum deficit. Rnop. 
Paullo ante ἐπικράτειαν legebatur, Wkss. qui dedit ἐπικρατείας. 

497. 35." “ζξῶνας παρέλαβεν] Eo cognomine urbem arcemve 


IN EXCERPTA LIB. XXII. ^ 399 


in Sicilia non reperies. Ph, Cluverius Sicil. Antiq. L.IT. p. 390. 
MéZ«oer, quod Selinuntiorum castellum erat L. XXIII. Eclog. 
9. substituit, haud scio an prave. ᾿“λιηναῖοι xol “2]Ἰγεταῖοι ab 
eodem ᾽“λικυαῖοι et Aiyeoroior esse iubentur: quorum hoc pari 
peccato deturpatum Eclog. 12. lib. XXI. animadvertimus, illud 
recurret L. XXIII. Eclog. 3. Wrss. 

498. 36. Εἴτα ' Aluvotov] Pro ᾿Δλιηναῖοι lege “4λικυαῖοι 
auctoritate Plinii et Stephani. Ruop. 

408. 43. Καὶ τὴν Ἡρακλέους τόξιν ἁμιλλώμενος Προ 
egregie a Plut. in Pyrrho p. 398. A. illustrantur. WESss. 

498. 47. Κατὰ κράτος εἷλε]  Legebatur κατακχράτος; 
quod vitiose atque ae si adverbium esset conpositum, scribi, 
recte monuit Rhodomannus: sed in scriptis libris et vetuste cusis 
καταχράτος frequentatur. In Basil. Diodori ἐχδόσει paene per- 
petuum est. Καταχράτος, χατατύχος. κατιδίαν. τηνταχίστην 
et similia semper Reg. pr. Lege quae de hoc genere diligentis- 
sime conmentatus in Celeb. Dukeri Praefat. , T'hucydidi praefixa, 
loseph. Wasse. WEss. 

498. 49. Ἔπῇρε πρὸς τὴν Αἰγίνων] Praestat ἀπῆρε. Pra- 
vum etiam est 7] γίνων vocabulum, quod post Rhodom. in not. 
Correct. operam Ph. Cluverius Sicil. Ant. L. Il. p. 390., Ἰετινῶν 
esse iussit. Quae statim succedunt, utrique favent. WEss. 

498. 53. Τῶν κατὰ τὴν Σικελίαν] Rhodomannum secutus 
sum.  Posses leviore opera ac mutatione κατὰ τὴν τῶν Σικελῶν 
legere. WExss. Non χατὰ τὴν sed κατὰ Rhod. 

498. 55. Καὶ τῶν Ερχτῶν) Infra Lib. XXIII. Eclog. xir. 
᾿Ερχτὴν φρούριον nominat. Ruop. Polybius Lib.L. 56. ἐπὶ τῆς 
Εἴρχτης λεγόμενον τόπον, cui propter mare inter Erycem et Pan- 
ormum. sedem . attribuit, Consule Ph. Cluverii Sicil. Antiq. L. II. 
p.277. WEkss, 

498. 58. Mex τὴν ἅλωσιν — lMoronc] lnspice not. in 
L.XIlll. 54. Wess. 

498. 65. Π͵ηχανὰς — πλῆϑος ἄπιστον] Debetur con- 
pendii auctori. Diodorus μηχανῶν ete, πλῆϑος scripsisset. Wkss. 
408. 71. Συνϑέσϑαι] “Ετοιμοι συνθέσθαι. Knop. 

498. 75. ᾿““ποηχκαλοῦντες μηδενὶ τρύπῳ συγχιορεῖν] Deesse 
ἔλεγον arbitratur Rhodomannus, quicum, taietsi id verbum saepe 
reticeatur, dissentire nolo, WESS. ᾿“Ζποχαλοῦντες hic idem est 
atque ἀπαγορεύοντες.  Rklsk. 

498. 78. Εὐθὺς] Εὐθὺς oiv. πον. 

498. 84. Ἤϑροιτο ] ᾿Ηϑροίζετο. Rnob. in marg. 

498. 86. Koi βελῶν — óyouévov] '79ou£vov, quod 
olim erat, ita vir doctus refinxit, arbitratus et ἐχχεομένων posse 
legi. Ego ἀφιεμένων praeferrem, — Wrss. 

498. 87. Πολλῶν] Koi πολλῶν uev — ἐπεβ. δὲ oi. Rnop. 

499. 90. Τῶν] Χωρὶς vel πλὴν τῶν. Ἀπον. 


τὰ 


460 ANNOTATIONES 


499. 99. Πολλὰ μὲν φρούρια αὐτοὶ etc.] Hic lacuna est, 
non nisi ex auctore aut aecuratioribus manuscriptis explenda. Si 
tamen divinare liceat, haec interim post φρούρια intexe τοῖς 
στρατιώταις διακατεῖχον , vel ἠσφάλισαν. μον. Hiatus ma- 
nifestus, Quid desit, nemo facile dixerit, quamquam historia 
' obseura non est. T Is. Casauboni Conmentar. in Polyb. p. 
134. Wess. 

499. 5. ' Eni τὸ '4uxoc.ov ]. Ad amnem Cyamosorum ait 
Polybius L. Ll. 9., unde refingendum esse Diodorum suspicatur Ca- 
saubonus dicto loco, cui ego quidem adsentiri non possum. — Hic 
de castello, illic de amne sermo est, rebus utique diversis. .4me- 
selum alibi, fateor, non est οἰ ἥτε: at multa sunt Siciliae op- 
pida et castella, quae uni Diodoro debentur. Mox Κεγντοοισίνων 
et oe dh restitui nomin a librario depravata. | WEss. 

499. 19. ᾿Εμβαλὼν. δὲ εἰς ΠΠεσσήνην] Εἰς Π]εσσηνίαν 
legit Ph. Cluverius Sicil. Antiq. L. IL. p. 303. Sed ΠΠ]εσσήνη hoc 
loco non est urbs, sed regio, y(09«, non πόλις, de quo iam olim 
monuit auctor ' Εϑνιχῶν , sicuti optime animadvertit ls. Casaubo- 
nus in Polyb. p.136., qui et mox. παρὰ τὸν Zoírovoy ex Po- 
lybio suo L.1l. 9. Z7oyyavóv refingit, Cluverio non dissentiente. 
WESS. ordi ἢ ᾿ 

499. 2l. “Ἱππεῖς δὲ ἀφ] Lege ὦ φ΄- eodemque versu 
ἱπιπεῖς δὲ μ΄. Hie maior numerus extritus est. Ruop. “Ἱππεῖς δὲ 
χιλίους πενταχοσίους ] "Εχδοσις Hoescheliana correctionem Rho- 
domanni exhibet. Mox ἱππεῖς δὲ μ΄ citra dubium vitiosum est. 1s. 

Casaubonus ad Polyb. p. 136. numeri notam μ΄ progenitam censet 
ex «, sive 7 , 1. e. χιλίους. mille , probabili coniectura. Wzss. 

499. 24. Θύσαι] Koi ϑύσας. Ruop. 

499. 27. Περιχαρὴς ἦν] O δὲ περιχαρὴς ἦν xol εὐθὲς 
vel εὐθὺς δ᾽. Ruop. 

499. 38. Koi τὴν εὐχαιρίαν τοῦ τόπου αὐκων ἐς θη ν ΠΕ] 
Fuisse puto καὶ διὰ τὴν — πλεονεκτούντων, continuata enallage, 
quam exorsus erat. WESS. 

500. 40. ᾿Επὶ καὶ τὸν λόφον ete. ] Aut oí δὲ τὸν eum 
Rhodomanno lege, aut, quod mihi magis arridet, ἐπεὶ δὲ καὶ ot 
τὸν ete. Sic certe proxime ἃ vulgato receditur. WESS. 

500. A4. 'Emx εἰμένων τῶν “Συραχοσίων δυνάμει ᾽Επι- 
χειμένων δὲ τῶν “υραχουσδίων πάσῃ τῇ δυνάμει. : Rob. 

500. 50. Νυχτερεύσαντος αὐτοῦ} Praestat νυχτερεύσων 
ex Rhodomanni coniectura. ln Hamilcare, Syracusas oppugnaute, 
simile exemplum descripsit L. XX. 30. Diodorus. WEss. 

500. 31. Εἰς τὴν — παρεμβολὴν) ᾿Εν τῇ - παρεμβολῇ. 
Rhodom. in marg. Hoeschelianae suaeque. 

500. 64. ᾿Εν τῇ Zaépug νήσοις] ᾿Εν τῇ aaudgag (vel 
Lacon) νήσῳ.  Ruop. 

500. 71. Εἰσήγαγεν — - στρατιώτας μ΄ 1 Nimis exiguum 


IN EXCERPTA LIB. XXII. XXIII, A01 


hoe praesidium: ideo maior etiam hie numerus videtur omissus. 
Rirop. Idem peccatum , de quo paullo ante.  Aberrans librarius 
(ἰ posuit pro 7, i. e. quadraginta pro mille. WEss. 

500. 80. Mec. yug ἸΠεσσήνην) Noli mutare. Mox auctor 
L. XXIII Eclog. 9. ἐποιήσαντο — συμμαχίαν “Ῥωμαίους zo- 
λειῆσαι, et plurimis aliis in locis. Vide L. IV. 61. Wkss. πρὸς 
vel ἐπὶ enim addi voluerat Rhodomannus. 

500. 86. 'Hysuovíac] Romanorum. V.Sehweigh. ad Polyb, 
vol. V. p. 171. 

500. 87. "Avvov ὃ ?Avvifov] Prospera Hanno sub ad- 
ventum in insulam fortuna usus est, deinde offendit, a Mamer- 
tinis arce, quam tenebat, expulsus: quem casum, ut ET Poeni 
iu duces si quid male cesserat, crudeles, crucis supplicio luit, 
Polybio L.I. 11. referente. "Wess. 

501. 98. Ἐπὶ vov λόφου — Δαλκιδιχοῦ ] Sic melius, 
Polybius περὶ τὸ Χαλκιδικὸν ὄρος. nullo discrimine. Nam Dio- 
dorus montes Siciliae, etiam celsissimos, Aógovc vocare adsuevit. 
Inminebat mons Chalcidicus Messanae oppido a parte meridionali, 
NVEss. 

501. 1. Εἰς τὰς καλουμένας Ἐὐνεῖς ] In notarum suarum 
Addend. Εὐνὰς Rhodomannus refingebat, quem sequi noli. Polv- 
bium potius dicto loco audi, περὶ Πελωριάδα στρατοπεδεύίσαν- 
τὲς. τῷ δὲ nec — περὶ τὰς Avec xoAovuévac. Vides voca- 
buli productionem bene habere, nec liquidum tamen, utra scri- 
ptura, Senes an Éunes, praestet. WESS. 

501. 8. Τῆς πολιορχίας προσεπηγγέλλετο]  Msta sic in 
ordinem redigenda sunt et supplenda: πολιορχίας. num, γορῶν 
δὲ προσεπηγγέλλετο, πρὸς Ἱέρωνα πολέμῳ (vel πολεμῶν) μὴ 
ἐπιβήσεσθαι. πον. Vereor ut locum bene vir doctus perceperit. 
Appius Claudius legatos misit ad Hieronem et Carthaginienses, 
qui utrosque monerent, Messanam obsidione solverent: iisdem 
Consul mandavit, ut Hieronem privatim convenirent, eique con- 
firmarent, nihil a se hostile contra ipsum cogitari. Quare de 
oratione Appii, quae Latinis inseruntur, non conveniunt. Locus 
negligentia aut excerptoris aut amanuensis mutilus est: sententiam 
optime vestigavit Casaubonus ad Polyb. p. 146. Wrss. 

5901. 20. Πρῶτον ἀσπίδας τετραγώνους εἶχον) Credo in 
Diodoro fuisse ϑυρεοὺς. scuta, quae ferme quadrata. ᾿«“Ζ2σπὶς 
rotunda erat. Conpendiariae auctor inprudens haec permiscuit 
vocabula, forsan etiam plura. Nam de Tyrrhenis clypeos esse 
sumtos, exploratum non est. Romuli aetate Argolicos clypeos 
Romani gerebant, quibus rex iste scuta Sabina mutavit et substi- 
tuit teste Plut. Rom. p. 30. Post dein clypeis iterum fuerunt 
nsi usque in Veiens bellum, quo scuta pro clypeis fecerunt apud 
Livium L. VIII. 8. Praeterea, uti lulius Caesar ait in Sallust. 


Catil. e. 51., arma atque tela militaria αὖ Samnitibus sumse- 
τὰ ; 
Vor. ff. 926 


402 ANNOTATIONES 


runt; ab Etruscis vero pugnae statariae, σταδιαίας μάχης, ordi- 
nem, si fides Athen. L. VI. p. 273. F. Fieri potest, ut Excer- 
ptor Diodori disputationem de Romanorum armis et quid illi in 
re militari ex usu suo mutaverint, male perceperit, "Tu Lipsium 
adi Milit. Rom. L.IlI. 2. Wrss. Recte coniecisse Wesselingium 
de ϑυρεοῖς, non recte de Etruscis, ostendunt Exc. Vat. p. 54. 13. 
ed. Lips. 

501. 26. ΓΕφυγεν εἰς po tec, Sic Diodorus, Alii 
Hieronem cum Romanis pugnasse, sed infeliciter, prodiderunt, 
uti Polyb. L. I. 11. Lege magni viri Conment. p. 146. in eum 
scriptorem. .  WEss. 

501. 30. Τῶν ὑπάτων ἀμφοτέρων etce.] Duo Manii Ota- 
cilius et Valerius. Adi Polyb. 1.10. Wrss. 

901. 34. 'Hxov πρέσβεις --- παρ᾽ “Ἵλαισίνων] Quod olim 
erat παρὰ “αισίνων correxi, Qui enim illi in Sicilia Laeszni? 
᾿“λεσῖνοι sive ᾿“λαισῖνοι notissimi sunt. Vitium optime vidit 
et sustulit Ph. Cluver. Sicil. Antiq. L.Il. p. 288. Wrss. 

301. 35. Τλροῦσῃς καὶ ἐν ταῖς] ᾿Εμπεσούσης καὶ ταῖς. 
Ruop. 

$01. 36. ᾿Ἐπιδύσειν — Ῥωμαίοις. ἦσαν etc.] Hic deficit 
yrausae αν vel ὑπέσχοντο. Ruop. a 

. 44. “1αβύντες δραχμῶν i£ μυριάδας ἢ Sociata pax 
est » m τὰ uiv αἰχειάλωτα χωρὶς λύτρων ἀποδοῦναι τὸν βασι- 
λέα “Ρωμαίοις. ἀργυρίου δὲ προσθεῖναι τάλαντα τούτοις ἑκατόν, 
ut rex captivos omnes sine pretio Romanis redderet, insuperque 
argenti talenta. centum adiceret apud Polyb. L. I. 16. At 
Diodoci drachmarum centum et quinquaginta millia longe infra 
eam summam sunt, talentaque duntaxat viginti quinque rotun- 
dant, quae nec Romanorum cupiditati neque opibus regis Hiero- 
nis bene convenire videntur.  Corrigit numerorum notas vir 
magnus ad Polyb. y. 162. ; scripsisse Diodorum δραχμῶν » μυριά- 
δας hec est quingenta millia drachmarum, sive μυριάδας E, 
i. e. sexcenta millia, quae centum aequant talenta; cui quidem 
hac in re nelo obniti, aliud censeo de verbo.zzv, quod mox ad 
integrandam sententiam ante χυρεεύειν adstruit. Melius est Rho- 
domanni additamentum. —Wkss. 

502. 45. ᾿“ποδύντι χυριεύει»} Deesse existimo συγεχιύρησαν, 
et postea legendum Ac οαχουσίων καὶ — vm αὐτοῖς. Ruop. 
Qui ad marginem Hound suaeque ed. Σὺ ραχούσης — αὐτῆς. 

202. 46. ᾿“χρῶν — «Αϊλώρων, Νεαιτίνων etc.] Casaubon. 
dict. ad Polyb. loco refingit Axp£ay sive 'dzgaív, qui Plinio 
Acrenses , ' Ελωριτῶν et N ἐχτίνων ob Ptolemaei Νέχτον. In alia 
omnia abit Ph. Cluverius Sicil. Antiq. L.II. p. 353. et p. 357., 
᾿“κρῶν, «““Πεοντίνων retinens, tum vero Meyágo , ! Elo gov, 
Νεήτου. Tavgouivéov. oppida enim recenseri, non oppidanos: 
quae quidem caussa praegnans non videtur. d certum est, 24i- 


IN EXCERPTA LIB. XXIII. |^. 403 


λώρων primam syllabam ex corrupta pronuntiatione sicuti et alte- 
ram vocis ᾿Νεαιτίνωυν videri natam: huius urbis incolae Νεητῖνοι 
aut Νητῖνοι, ut optime Cluverius, oppidumque JVézzov et Νῆτον, 
dicebantur: illius verum nomen "£Acgoc erat, et civium ' EAc- 
Qí«v , quod forte voluit Excerptor, sive ᾿Ελωριτῶν potius, idque 
ambo habuerunt a vicino fluvio, notabili ob pisces cicures et ho- 
minum ex manibus edentes. Docent Stephanus, Athenaeus, Pli- 
nius et Aelianus, sed mire nune pravus: xai ἐν χλωρῷ δὲ Σικε- 
Aíag* ὕπερ ἣν πάλαι Συρακουσίων φρούριον. Sie vulgo L. XII. 
de Animal. c. 30. Tu ἐν ᾿Ελώρῳ refinge; nam Gilii Πελώρῳ 
istic ne flocci quidem est. Wkss. Νεατένων reponit Rhodom. 

502. 49. Εἰς τὴν Ewpovíav] Urbs et promontorium erat 
non longe a Megaride. Lege Ph. Cluver. Sicil. Ant. L.I. p.136. 
Wezss. 

502. 52. Καὶ MáxsLov] Situm urbis vestigat idem Clu- 
ver. S. A. lib. II. p. 375., quem nonlonge a Messana Dio in Excerpt. 
Peiresc. p. 637. seiunctum fuisse indicat, ^ Veriverbium ἤ͵]αχέλ- 
λης illustrare memini ad ltiner. Anton. p. 490. De Adranone 
S. Bochartus Colon. Phoenic. L.I. 29. Wrss. 

502. 57. IKol Aujvator ἐποίησαν] “ἡ “λικυαῖοι bene Rho- 
domannus. Quae succedunt continuo, ea flagitiosissime sunt cor- 
rupta, neque instaurari possunt, nisi meliores schedae unde unde 
eruantur. Fecit fateor desperatis medicinam Ph. Cluverius , sed 
talem, quae modum excedit. [τὰ legit, «αἰγίϑαλλον δὲ. ὅνπερ 
γῦν καλοῦσι τὸν zdcxchov, ex postrema Eclog. 1. lib. XXIV. 
Praeterea ἡ υνδάριοι iubentur esse “ρεπάνιοι. Mihi non liquet. 
Vide Sicil. Antiq. L.II. p. 320. Wrss. 

502. 64. "Ἔγραψε δράματα ἑπτὰ xol ἐννενήκοντα)] De 
fabularum numero nihil dissentit Auctor περὶ Κωμῳδίας. Annos 
aetatis XcVI. Philemoni Suidas, xcvir. Lucianus Macrob, c. 25. 
contribuunt: utri verius in incerto est. Id mihi liquet annis 
XC., cum decederet, fuisse maiorem, Fabulas Philemon docere 
coepit ante Olymp. cxin., uti Auctor ille περὶ Κωμῳδίας refert. 
Mortem cum vita conmutavit anno primi Punici belli 01"... sive 
Olymp. cxxiX. 3., namque eum ad annum, quae hic referuntur, 
pertinent omnia, Fac iam XXV. aetatis attigisse, cum primam 
scriberet Comoediam, illud, quod adfirmavi, manifestum depre- 
hendetur. Wrss. 

502. 68. xo μυριάδες ὑπῆρχον] Verterat vir doctus, 
Romanorum, qui Agrigentum obsederunt — centum millia erant, 
inconsiderate. Cui persuaderi poterit Romanorum in ea expe- 
ditione f'uisse centum millia? Existimamus nos quidem cum duo- 
bus consulibus binos consulares exercitus adfuisse, eosque iustos 
«c plenos: sed in quatuor legionibus, etiamsi aurilia numeres, 
plures non fuerunt milites illis utique temporibus quam XXXVIII 
millia, idque ad summum. | At hoc Diodorus non dicit: verum 

207 


464 ANNOTATIONES 


istud potius, Wi, qui Agrigentum eum Romanis obsidebant — 
centum millia hominum erant. — Haec Casaubon. ad Polyb. p. 
170. verissime,  Sustuli ergo ex Latínis istam maculam. Wrss. 

502. 71. Mevà τὴν πολιορχίαν] Lege κατὰ τήν. nam- 
que Hanno antequam Agrigentum Romanis dederetur, in Sici- 
liam teaonsmisit. Inspice Polyb. L. I. 18, Mox εἰς Zwar 
recipi potest , quamquam Eclogarum auctor discrimen inter εἰς 
iude ἐν rarius attendit. Wrss. εἰς Σικελίαν reponi iusserat 
Rhodom. 

502. 74. Φιλῖνος δὲ ὁ ᾽“Ικραγαντῖνος etce.] Lege de Phi- 
lino prudens Polybii iudicium L.I. 15. Wzss. 

5302. 80. Πεϊζοὺς μὲν 7'| Hic depravatus est numerus. 
Qvis enim crediderit Hannonem duobus praeliis 1, Poenorum 
millia misisse, cum maiorem peditatum non adduxisset? Postea 
legendum videtur ζωγροίαις νεὶ διὰ ζωγρίας. Et statim ἐλέφαν- 
τὰς δὲ συνέβη ϑανεῖν. Ruop. Vir magnus ad Polyb. p. 188. 
sie corrigit , στρατιώτας. πεζοὺς μὲν μυρίους — ζωγθείᾳ δὲ ὁ΄. 
ἐλέφ αντός φυσι ϑανεῖν, peditum amisit cc122. — qui vivi in po- 
tesíatem venerant, Jute etc. haud male quidem, quanquam de 
peditum numero in dubio adhuc sum. — Quis enim alius tot amis- 
sos esse prodidit? Ad hoc ζωγρίας tolerabile videtur, de quo 
Rhodom. in notar. suarum Correction. Ζωγρίας tamen etiam 
»asculino genere usurpare animadvertitur Diodorus. Ζωγρίαν 
sanc ζῶντα interpretatur Favorinus. | Ideo neque hic neque 
alibi sexus et casus muialtione vel additione opus erit. ^ Vide 
Hoescliciuin ad Phot. Biblioth. p. 97. et inferius ἢ. XXV. Eclog. 
2. Wrss. [|n margine Hoeschelianae suaeque ed. συνέβη μὲν 
ϑανεῖν Khod., interpunctionem , quam recte post θανεῖν ponit 
Hoescheliana, transferens ut videtur post τριάχοντα.  Vtrumque 
mirabiliter recepit W esselingius. 

503. 83. Kal ἡ Eyrekkipa ] Imo vero Ἔντελλα. cuius 
cives ᾿Πντελλῖνοι. Vafrum Hannonis consilium, quo de statim, 
explicat Casaubonus de strategemate, quo Gallos mercenarios, 
qui non manebant in fide, simul et Romanos ultus est, ad Polyb. 
p.189. Wess. V. ad p.496. 57. 

503. S6. ^ES δὲ μῆνας Ex Polybio L. L 19. septem 
mensium spatium obsidione Agrigenti absumtum esse, conmode 
conficitur. WEss. 

503. 87. Ζούλους δὲ ἄραντες] Casaubonus δούλους δὲ 
ἄχκραντες adfert, idque mutat in δράσαντες ad Polyb. p. 191., 
eui non obloquitur Zonaras, Ágrigentinos omnes in servilem con- 
ditionem redactos refereus Annal. L.VILI. p. 290. , neque etiam 
Orosius L. IV. 7. Id certius , quod. ἱππεῖς μ φ' χιλίους καὶ 
πενταχοσίους esse pertendit, μ΄ pro α΄ vel //, i. e. 6109. ut supra 
semel atque iterum, posito. WEss. 


503. 89. Ἱππεῖς δὲ 4 q/).] Forte p μ΄. Ruop. 


IN EXCERPTA LIB. XXIlt. 405 


503. 92. Π]ύστρατον δὲ zmoAwox5correc] Verum oppidi 
nomen J/vzíorootov, quod hic et inferius restituendum. — Vide 
Ph. Cluverium Sicil. Antiq. L.li. p. 383. Wess. 

503. 97. Καὶ ἀπέχτεινεν ἑξαχισχιλίους ]. In Koesch. edit. 
ἐγνεακιοχιλίους. Ad Himeraeorum Thermas proelium est con- 
missum, quo σχεδὸν εἰς τετρακισχιλίους Romanorum Hamilear 
occidit: sie certe Polyb. L.L. 24. Mox 7MóZ«gov sive Π]άζαρα 
multo erit rectius. WEss. 

503. 3. Πϊετῴκισε τοὺς ' Egvxivovc]. Rhod. ' Eovzrvovc. 
At melius istud. Drepanum Erycinorum fuerat portus, quem ci- 
vibus eo transductis Eryceque eversa urbe oppidum Hamilcar con- 
stituit sub annum belli Punici 1. sextum aut septimum. — Errat 
enim Ph. Cluverius, in annum eius belli primum referens Sicil. 
Antiq. L.Il. p. 236. Nam quae antecedunt sequunturque hac in 
Ecloga, maximam partem a Coss. A. Atilio et C. Sulpicio admi- 
nistrata fuisse ex Polyb.I. 44. videbis. Adde Zonaram Annal. L, 
Vill. p. 292. ed. Venet. Wkss. 

503. 14. ᾿Επὶ Σιττάναν 90v] lbidem Polybius zzi 
πόλιν "Inzévcv, qui omnia haee utrique consulum contribuit, et 
verius. WEss. 

503. 17. Εἷλε καὶ] Fine? voi. Ruon. 

303. 19. Ἔτι δὲ ποταμὸς "42vxoc ete. ] Laeera haec sunt 
Excerptoris aut describentium socordia. Desunt post fluvii nomen 
haud pauca, quibus indicabatur Halycum extremum finem esse 
Carthaginiensium in Sicilia ditionis, quod Ph. Cluverius Sicil. 
A. lib. 1. p. 220. pulchre vidit. Scribe ergo ἔτε δὲ 24Àvxoc.... 
χαὶ ἄλλαις ἔσχατος. WEss. Pro ἄλλαις Rhod. ἄλλων. 

503. 21. ὅτι — ὑπερέχουσιν] Reguli verba ad legatos 
Carthaginiensium Exc. Vat. p. 56. 25. 

504. 27. 'Enl τὴν φυσικὴν εὐλάβειαν] | Ad cautelam na- 
luralem interpres. Ego pietatem, quae hominibus a natura est 
ingenerata, malim. lta fieri solet, ut, qui prosperis rebus infre- 
quentissimi religionis fuere cultores, adversa ubi contigerint aut 
senectus premere coeperit morbosior, religiosissimi videantur, ne 
dicam superstitiosissimi. Lege de Tullo rege, nam prudens alia 
praetereo, Livium L.I. 31. Vide tamen, praestetne χαὶ πολλά- 
xtc ἐν ταῖς etc. in superioribus? Wkss. Reperiuntur haec etiam 
in Exc. Vat. p. 56. seq: quae docent τοῦ 90? malereponere Rhod. 

504. 29. Ὅτι ῥᾷόν ἐστι τινὰ ἐχϑροὺς γενέσθαι “Ὑπὲρ 
τοὺς ἐχϑρούς. Locus autem iste mancusest. Post ἄγαν δὲ restitue 
τὴν ἀπὸ τῶν. πον. Ὅτι ῥζόν ἐστι τινὰ (ὑπὲρ τοὺς) ἐχϑοοὺς — 
χροήσοιτο πειϑόμενος  ὅϑιπέ haec misere luxata, sanitatem tamen 
receptura, si ea inter se aptentur, quae coniuncta vides, Reliqua 
sie ordino: Τῇ μὲν τῶν — κατηγουίᾳ διορϑοῦσθϑαι συμβαίνει 
— καταφερυμένους ἄγνοιαν" τῇ δὲ ἐπὶ — εὐφημίᾳ πιροτρέστε- 
σϑαι z. Δ. Et ne putes, audacius hic me grassatum , adi Excerpt. 


406 ANNOTATIONES 


Peiresc. p. 266., ubi ea omnia. Praemiserat Diodorus salubrem 
hane admonitionem,  praeposueratque narrationi, qua victoris 
Atilii insolentiam insecutamque calamitatem exsequebatur. Redeant 
ergo addicentibus istis schedis suam in sedem. —WEss, 

504. 39. ᾿Εν “ιβύῃ διαβάντων] Εἰς “Τιβύην διαβάντων. 
Ruop. 

504. 49. '4vri τῆς mgoUnaoyovonc αὐτῷ δόξης ete.] 
De Regulo haec dicta fuisse ex iisdem Excerptis cognosces: quae 
αὐτῷ cum habeant, cur non restituerem? — Mox συγκεχωρημένον 
in iisdem est. WEss. αὐτῷ — προαφ. — συγχ. etiam Rhod, 

204. 54. Ποοαφῃρημένος ἑαυτοῦ  ᾿ Ἑαυτῷ Rhod. in mar- 
gine Hoeschelianae et suae ed., quod tacite admisit Wesselingius, 
quamvis sciret προαφῃρημένος δὲ αὑτοῦ (lege ἑαυτοῦ) esse p. 
264. 86. 

904. 57. Τοὺς γὰρ πᾶσι χρατοῦντας etc.] Xanthippus, 
qui rerum successu ferociores contudit Romanos. In Excerpt. p. 
267. melius τοῖς ὅλοις ἠλάττωσε. WESS. Mox προςδοχῶντας Rhod. 

904. 63. Πάντα — βάσιμα καὶ δυνατὰ] Sie correxit 
Rhodom., qui et ἄγειν sibi suspectum profitetur, in διεξάγειν forte 
mutandum. Mallem ego, in exsilium ut abiret. Paullo superius 
δοχούντων εἶναι περιεγένετο recte Excerpta. De ipsa re operae 
pretium feceris, si Polybium L.1. 35. inspexeris. WESss. 

904. 69. Karwrvovrogc] Placet χατιϑύνοντος. Legendum 
hae etiam est πρὸς τὸ συμφέρον. RuHop. Sequi non audeo. 
Sunt laeiniosa haee folia, nec sententiam praestant integram. 
Forte senatum spectant Romanum, audita suorum in Africa clade, 
minime fractum suisque consiliis difficillima quaevis exsuperantem, 
WEzss. 

505. 71. QAwroc ἱστορικὸς ἦν] Philistum historias scri- 
psisse, nemo dubitat: at hoe tempore, quod Latina indicant, 
quis credet? Mortem hominis descriptam vide L. XVI. 16. 
Videtur Diodorus Philistum ad testimonium advocasse; alioqui 
praestaret Q2ivoc, quem domo Agrigentinum gestas bello Punico 
I. res scriptione sua exsecutum esse, superius Eclog. viii. prodidit. 
Wrzss. Verterat Rhodom. Philistus tune historiam scripsit. 

905. 74. Ναῦς εἴχοσι xoi τέσσαρας παραλαβόντες {πιὸ 
CXIV., si Polybio fides, Ναῦς ἔλαβον αὐτάνδρους ἑκατὸν δεκα- 
τέσσαρας. τοὺς δ᾽ ἐν «““ιβύῃ διαμείναντας νεανίσκους ἀναλα-- 
βόντες ἐκ τῆς ᾿«“σπίδος ἔπλεον αὖϑις τῆς Σικελίας, sie scribit 
L.I. 36., his multo distinctius, sicuti et de naufragio amissisque 
navibus cap. 564. Mox ἐξ αὐτῆς Καμαρίνας hiuleum videtur et 
barbarum. Fortasse voluit Excerptor ἐξ αὐτῆς πρὸς Καμαρίνας, 
lico ad Camarinam aut quid simile. Certe μακρὰς ναῦς scri- 
psit, non μιχρὰς. ut ex Polybio apertissimum, Wtss. De nu- 


mero navium, qui iam ne apud Polybium quidem sibi respondet, 
v. Schweigh. ad [. 36. 


IN EXCERPTA LIB. XXIII. 407 


505. 87. Εἰς τὸ Ὀλύμπιον Egit de amplissimo hoc Iovis 
fano, nunquam tamen peracto, L. Xlil. S2. | WEss. 

505. 90. Ei; τὸ Κεφαλύδην ἐλϑόντες] Hoc alibi Diodo- 
rus nominat Μεφαλοίδιον. atque ita legendum esse monet arti- 
culus. Ruop. 

505. 95. ᾿Εχβιβάσαν τες} Vid. ad lib. XIII. 4. Wess. 

505. 1. Kai τῆς ἐχτὸς πόλεως zv ριεύσαντες] Hane Νέαν 
πόλιν Polybius, partem alteram Παλαιὰν 1.1. 38. at Zonaras 
Annal. L. VII. p. 296. veterem urbem τὴν ἄκραν. illam τὴν. κά-- 
τω τοῦ Πανόρμου πόλιν vocat. Wzss. 

505. 5. ΤῆΊηυρία δὲ σώματα etc.] In not. Corr. adscripsit 
Rhodomannus: haud scio, an hic non legi debeat post punctum 
μυρία δὲ σώματα, decem millia. ΠΣ enim copula δέ. Cui 
adsentior ob orationis seriem. ld itaque restituo. WEss. Nempe 
exciderat xo in Rhod, editione. 

505. 9. ᾿]ετῖνοι δὲ ixfaLóvrsc] Monuit ibid. vir doctis» 
simus superius non 'Jezívovc sed J4iyívovc fuisse adpellatos. 
Tu vide ad Eclog. xiv. lib. XXII. notata. Wkss. 

505. 11. Καὶ Ἠννατταρῖνοι xoi Τυνδαρίδαι 1 | Possunt 
levi opera Τυνδαρίδαι fieri Τυνδαρῖται ex Rhodomanni decreto. 
Sed qui genus, unde domo ᾿Πννατταρῖνοι fuerint, id vero dictu 
perdifficile. Ph. Cluverio Sicil. suae L. II. p. 393. abunde visum 
fuit de vocis corruptela admonuisse; mihi, si verum fateri licet, 
HMIXAPINOI, qui Hemicharenses in Plinio, fuisse viden- 
tur. Lege quae de urbis eius veriore nomine disputata sunt 
Miscellan. Observ. Vol. V. tom.1ll. p. 104. Wrzss. 

505. 13. ᾿“πῆλϑον ἐ ἐν Π]εσσήνῃ  ᾿“πῆλϑον εἰς Πῆεσσή- 
vi. Ruopn. Qui in margine Hoeschelianae suaeque ed. ἐπῆλθον 
ἐς Π]εσσήνην et mox 17. ἐς “Ῥώμην scribi iusserat. 

505. 15. My, ἐασάντων αὐτοὺς ὁρμῆσαι] Rectius legeris 
δρμίσαι.. ut ambiguitas vitetur. Ruop. 

505. 18. ΣΝ γαῦς -- ἑκατὸν πεντήκοντα ] Adi 
Polybium, qui de Πδο. expeditione et naufragio diligentius lib. I. 
39. WEss. 

506. 27. Καὶ φϑάσαντες. ὁ μὲν} Vitiosa haec sunt et 
mutila , quae sic undue restituuntur. Post φϑάσαντες insere 
ἦλϑον. Et porro ó Iv οὖν vel δὴ. RHop, qui in marg. posuerat 
οἱ xol φϑάσαντες ἢ ἦχον. ὃ uev οὖν. 

506. 30. Móvoc ] IMóvoi. Ruopn. 

906. 35. Kai ᾿Ερχτὴν φρούριον] Vide Eclog. L. XXII. 
14. Wezss. 

506. 36. Οὐκ ἴσχυσαν  “Ελεῖν οὐκ ἴσχυσαν. Ruop. V. 
p.497. 95. 

506. 39. Διὰ τῆς Σελινουντίας --- εἰς τὸ ἡ Πάνορμον] Opor- 
tuerat εἰς τὸν Πάνορμον. Sequentis libri Eclog.l. εἰς τὴν 11ἀν- 
ορμον, et paullo superius hac Ecloga, excusatius est. Flumen, 


4098 ANNOTATIONES 


Panormo vicinum, Vibius Sequester Oreihum, loca aspera, quae 
superanda erant, ut ex Selinuntiorum finibus in agrum Panor- 
mitanum transitus pateret, Polybius L.L. 40. τὰ. στενὰ vocat, 
descripta a Ph. Cluverio Sicil, Ant. L.1f. p. 278.  Wrss. 

506. 43. Πάλιν δὲ xal τῶν ἐμπόρων etc.] Copulativa hic 
superflua est: et recurrit anantapodoton Diodoro non alienum ; 
nisi cui libeat post σιληρούμενοι aliquid inserere verbi, ut 299- 
ρύβουν aut simile, et δὲ inter ἐπιπεσόντος et Ἰζαικιλίου. Ana- 
logicus contextus hic foret: ἐπιπεσὼν δὲ IKeuxühiog ὃ ὕπατος 
αὐτοῖς, κατὰ χράτος αὐτοὺς ἐνίκησε, xol τῶν ἐλεφ ἀντων. 
ποῦ. Verborum, quae defectu laborant, et corrupta sunt, sen- 
tentiam non male expressit Rhodomannus, In captorum elephan- 
torum numero ingens est dissidium, his cxx., aliis plures paucio- 
resye annumerantibus, uti diligenter ostendit Pighius in Fastis 
ad. ann. Dri. p. 49. Nec dubito tamen, quin numeri nota hie sit 
vitiosa; longe enim infra summam est, quam plerique scriptorum 
signarunt. Sed vide Polyb. E. I. 40. et Florum L.1f. 2. Wess. 

206. 54. Ναυσὶ — — διακοσίαις xal τεσσαράκοντα ] 
Polybins non ultra ducentas annumerat, bellique hunc fuisse annum 
XIv. ait L. I. 4]. WEss. 

306. 56. Εἰς τὴν Πάνορμον] Εἰς τὸ Πάνορμον zai 2. (2. δὲ 
in Add.) — ἣν πολ.» et paullo ante τῶν δὲ Σελινουντίων πόλιν. Ruop. 

2306. 59. Καὶ χωστρίδας χαὶ χελώνας Mallem abesset 
media copula: notae in re militari χωστρίδες sunt χελῶναι. Vid. 
^dlib.Hl. 27. Mox iterum tamen χελῶναι et χωστρίδες distin- 
guuntur. WEss. 

306. 62. Ἕνδεκα μυριάδες] | Si de solis accipias Romanis, 
numerus inmanis erit. Credo in summam additos Siculos, qui 
eperas fomanis praestabant. Obsessos praeter civium copiam 
Polyb. L. L 42. εἰς μυρίους sive ad X millia fuisse prodit, [ta- 
que numeri index in sequentibus haud dubie est vitiosus. "WESS. 
Ivempe ineptum Rhodomannianae errorem ab se repetitum , zreGol 
JS pro πεζοὶ £, intuebatur Wesselingius. 

306. 65. Kel ἀνεθάρσησαν μετὰ τοῦ ^ Aráoflov] "Turpis 
σύγχυσις. ab Interprete non animadversa, haec foedavit.  Seribi 
debuerat, ἦλϑεν — βοήθεια... xci σῖτος μετὰ τοῦ ^ Arao- 
βου. x«i ἀνεθάρσησαν. Venit enim una cum classe, quae re- 
centem militem et annonam circumsessis adferebat, Adherbal, uti 
ex Polybio L. I. 44. et clarissime ex Zonara Ann. L.VIII. p. 298. 
conficitur.  WEss., 

507. 83. Πάντα δὲ molsuxé ὄργανα Polybium recte 
feceris si inspexeris et Zonaram, hunc Annal, L. VIII p. 299. 
illum L.I. 48. Wrss. 

907. 90. Σπανίαν] Σπάνιν Rhod. Vulgatum est in Hesy- 
chio. Wzss. 

507. 91. Koemflpgorotvrec γὰρ μόνον ete.] Koscffogovv- 


IN EXCERPTA LIB. XXIil. — XXIV. 409 


τὲς γὰρ μόνοι ἦσαν. Sic lectio genuina habere se videtur, tam- 
etsi quid sibi velit non satis appareat. Hop. Koenmflogoiv-* 
τὲς γὰρ μόνον ete.] Passus sum hoc sedem suam recipere. Sed 
lochs , ut plures in his Eclogis, mutilus est. Narraverat, credo, 
Diodorus, Romanos ad Lilybaeum morbo fameque fuisse inmanem 
in modum divexatos: addiderathis caussas ex corrupto victu, quas 
Zxcerptor magnam partem praeteriit. Pestilentiae et annonae de- 
fectus non oblitus est Zonaras. : WESs. 

507. 1. ᾿“νεϑάρσησεν αὐτοὶς] Legendum esse ἀνεϑάρσυ- 
vcr, non c Rhiodomanni secundas i in Correct. not. curas. Wkss. 

507. 2. Τῶν δὲ “Ῥωμαίων τὸν ὕπατον διαδεξαμένων] Hoc 
genus διαδέχεσθαι τὸν ὕπατον. consuli successorem dare, re- 
cuni Graecorum dialecto debetur: veteres, quod quidem me- 
minerim, ignorarunt. Frequens est in Paschali, uti Vocatur, 
Chronico. Exempli caussa de fustiniano p. 268. ed. Venet. καὶ 
εὐϑέως διεδέξατο τὸν Ἔπαρχγον τῶν ΤΠ οαιτωρίων ᾿Ιωάννην χαὶ 
ἐποίησεν ἀντ᾽ αὐτοῦ "Encgzov τὸν Πᾶατρίκιον GQwzüy. — Statim 
Praetorii Praefectum Ioannem praefectura exuit, sublecto in 
eius locum Phoca Patricio. Plura si velis, consule diligentissi- 
mum Du Cange Appendic. ad Glossar. Graeo- infim. p. 55. Wezss. 

507. 4. Kai παραλαβὼν]. Ὃς παραλαβών. --- xo πάλιν. 
ἢ ϑάλασσω πάντα χατεσχύρπισε. RHop. Claudii Pulchri inso- 
lentium atque inconsiderantiam vide in Excerpt. ex Diodoro Peiresc. 
p.271., utereque, si libitum fuerit, additamentis Rhodomanni: 
mihi non admodum videntur necessaria, Wkss. 

S004 d Tec ἀρίστας γαῦς forie] Seripsit auctor  P&rjo- 
τυσε; ut adsolet. ᾿Εν τοσούτῳ δὲ ᾿ Αντίγονος ἐξαρτύσας τὰς μα- 
κρὰς ναῦς L. XVIIL 72. saepeque alias. Wkss. in Add. 

507. 8. Ho «quoa αὐτοὺς  Praepone participio χατὰ 
vel muta αὐτοὺς in αὐτοῖς. Ruop. 

207. 9. ᾿Ἵπολέσας ναῦς ἑκατὸν ἑπτακαίδεκα ] Si Poly- 
bium audis, amissis navibus Xcil cum reliquis Xxx fugam in- 
gressus est Claudius L.1I. 51.; a Polybio parum dissentit P. 
Girosins, quem; vide L.1V. 10., ut paene putem in numeris Diodori 
inesse errorem. Wrss. 

507. 10. Κρατεὰν] ,Κραταιὰν vel καρτερὰν. Ron. 

507. 13. Ἔν τηλικούτῳ χινδύνῳ ὄντας Καρχηδονίους ete.].. 
Nisi ad absolutos accusativos Excerptor recurrat, haec difliculter 
excusabit Grammaticis. De x quoque navibus quibus Poeni 
Romanorum ccx, sive, ut apud Polybium, cxxiil, exsuperaverint, 
iusta dubitandi caussa est. —WEss. 

507. 19. 'Ez τῆς Zoenóvigc] Cur non ἐκ τῶν Zfoencrov, 
uti Antea? Vide Ph. Cluver. Sic. A. lib. II. p. 236. Wxss, 

308. 24. "Ov νεῶν τῶν ópuovocv] Rhodom. in notar. 
Correct. τῶν νεῶν redundare ait. Fortasse Ronpondienes auctor 
τῶν δὲνεῶν. τῶν ὁομουσῶν voluit. Lege Polybium L. I. 53. WEss. 


410 ANNOTATIONES 
508. 30. Εἰς τὴν Φιντιάδα Confer lib. XXII. Eclog. 9. 


Oppidum erat portu defectum , πολισμάτιον ἀλίμενον , σάλους 9* 

ἔχον καὶ προβολὰς. scribit Polytuis Mox ναῦς μεγάλας et 
μαχρὰς distinctim ponit, has longas sive militares, illas one- 
rarias easque maiores intelligens: ἐπε τς μικρὰς refingere in fa- 
cili foret. Inspice lo. Schefferi Milit. Nav. L. 1l. 2. WEss, 

508. 35. εἴ 1 ΕΝ xci φορτηγοῖς. Rnop. 

508. 48. Πρὸς τὴν γῆν τῆς Καμαρίνας Πρὸς τῇ γῇ 
τῆς Καμαρίνας. RHopn. Nescio an baec redeant Exc. Vat. p. 59. 8. 

508. 51. Κάμψαντες τὸν Πάχυνον Eadem Polyb. L.1. 
54., cui adiunge P. Orosium L.IV. 10. Werss. 

508. 57. Ἦλϑε τὸ zfivflatov] In Addend. Rhodom. πρὸς 
τὸ “Ζιλυβαῖον. non male. Poterit tamen Excerptor se tueri Ste- 
phani auctoritate, qui a Lilybaeo adiectivum habet 27/Avfjaiogc. 
Wrss. Inannot. Rhod. cji τὸ vel κατὰ τό. 

508. 63. "Exvoíevoe τοῦ χωρίου  Carthalo non Aegithalli 
tantum potitus est, sed Iunium Consulem, Zonara referente, una 
cum praesidio, quod in oppido erat, cepit. WEkss. 

508. 70. Εἰς δὲ τὸν “Ἰόγγωνα Κατάνης ete.] Non caret 
mendis hic locus, nec quomodo corrigendus et supplendus sit, 
apparet. Interim lego ἐν δὲ τῇ χώρᾳ Κατάνης. In membro etiam 
mox sequente dics est post Βάρχας ὃ ὃ Καρχηδόνιος. RHop. 
Nihil hunc locum mendosi tinnire, haud equidem dixerim. | At 
nimia est medicina, quam vir doctissimus adhibet. Opinor voluisse 
Excerptorem , prope oppidum agri Catanensis Longonem castellum 
esse, cui nomen //alio. . Id si admittas, utique mala non erunt, 
quae hic produntur. Ecce enim urbem tibi Longonem sive Lon- 
gonam ex Stephano: “ογγώνη. πόλις Σικελίας. Scio diligen- 
tissimum veteris Siciliae descriptorem L. II. p. 394. Stephani il- 
lam Longonem inter urbes incerti situs retulisse, sed melius L. 
Holstenius et ante eum Casaubonus ad Polybium L.I. p. 136. 
Wzss. 

509. 73. Conf. Exc. Vat. p. 59. 11. 

509. 81. Παρέλαβε τὴν πόλιν ] Adi Polybium L.T. 58. et 
partem duntaxat Erycis intelligendam esse cognosces. WEss. 

509. 83. V. Exc. Vat. p. 60. 3. 

509. 86. -diyarivog δὲ ὃ ὕπατος] Pro “ιγατῖνος forte 
scribendum Καλατῖνος. tametsi hie Dictator fuit, non Consul. 
Ruop. Verum est ZZvrcriog. Lutatius enim Catulus classe tre- 
centarum navium, ut planissime Orosius L.IV. 10., in Siciliam 
transvectus portum ad Drepana occupavit Polybio teste L. I. 59., 
sive, quod idem, τὸ Ερυκίνων ἐμπόριον. Namque Érycini portu 
et emporio semper usi sunt, ubi postea Drepana fuerunt condita. 
Confer not. in L. XV. 73. Wrss. 

569. 92. Πρὸς τὸν Ἔρυκα ἐρχόμενος] Hie Anantapodo- 
ton est iterum et haud duhie defectus. ΗΟ». Recte et ex vero 


IN EXCERPTA LIB. XXIV. XXV. 411 


Rhodomannus. Hanno cum válida classe missus erat Carthagine, 
ut popularibus, ad Erycem haerentibus, subsidio esset, delatus- 
que ad insulam Hieram, priusquam hostes cognoscerent, ad Ery- 
cem adpellere magnopere contendebat. Consul Lutatius, cognito 
Hannonis consilio, ad insulas Aegates hostibus occurrit, suique 
potestatem fecit. Sic plenius Polybius L. I. 60. Wrss. BDio- 
dorus, ut apparet etiam ex Vat. Exc. p. ed. Lips. 61. IV., non Po- 
lybium in his sequitur, sed ut videtur Philinum. Quare neque 
hie de lacuna cogitandum nece post ὀγδοήκοντα de supplemento: 
Romani enim naves octoginta perdidisse dieuntur sic ut triginta 
funditus, quinquaginta ex parte pessundatae sint. 

509. 96. Ῥωμαῖοι δὲ ὀγδοήχοντα (ἔλαβον) Addidi id 
verbum, ne oratio claudicare pergeret. Polybius Poenorum de- 
mersas fuisse naves quinquaginta, captas a Romanis αὐτάνδρους, 
sive una cum classiariis et vectoribus, septuaginta, praeterea ca- 
ptivorum ferme millia decem, lib. I. 61. prodidit. Quae vero 
statim succedunt, τριάκοντα μὲν εἰς τέλος. πεντήχοντα δὲ εἰς 
ἐπιμιερισμὸν, ea non intelligo. "Videtur Diodorus, modo haec 
eius sint, de manubiis aliquid addidisse, sed quod poéta ait, 

— — Brevis esse laboro, : 
Obscurus fio —  — 
id Excerptori hic, uti saepe antea, usu venit. Wiss. 

509. 6. Ἔτη] Zi ἔτη. Ruop. 

509. 11. "Eni ταῖς — Κυρίαις Ζόξαις ἀπεφήνατο Aurea 
Philosophi verba Diogenes servavit L. X. 144. ὃ δίκαιος, ἀτα- 
ραχτότατος" ὃ δ᾽ ἄδικος, πλείστης ταραχῆς γέμων. ubi accu- 
ratissimum Menagium, minime Diodori oblitum, inspice. Wrss. 

509. 22. 2fí(fvec, Φοίνικες} An Zfifvqotvixec scripsit? 
GQoírixcc certe, sive Poeni, non bene his accensentur, neque 
habet Polyb. L. I. 67., quem Diodorus exscripsit. WESss. 

509..93. Oi καὶ εὐτασίαν τότε] Defectus hic est. Tore 
autem novam sententiam exorditur. Legi interim potest ot xai ἀπο-- 
στασίαν ἐποιοῦντο. ἈΠΟΡ. 

510. 25. 706τε συνιδεῖν 2 ἐστιν ἐπὶ αὐτῆς τῆς πείρας] Haec 
Diodorus ex Polybio excerpsit , τότε γὰρ ἦν. scribente L. I. 84. 
ὡς ἔοικε συνιδεῖν ἐπὶ αὐτῆς τῆς ἀληϑείας j πηλίχην ἔχει διαφ 0- 
ρὰν ἐμπειρία μεϑοδικὴ καὶ στρατηγικὴ dMibiu: ἀπειρίας χαὶ τρι- 
βῆς ἀλόγου στρατιωτικῆς. ld bene, quod στρατηγικὴν σύνεσιν 
servaverit Excerptor; ea enim verior scriptura et ipsi Polybio re- 
stituenda, uou ad Lib. XV. 69. ostendimus. WEss, Conf. 
Exc. Vat: p. 62. 5. 

510. 28. Οὕτω τῶν κατὰ τὰς ἁμαρτίας ete.] Οὕτω τῶν 
κατὰ τὰς ἡγεμονίας ὄντων. Rnopn. Si vir doctissimus Polybii 
recordatus fuisset, manum haud dubie ab ἁμαρτίας voce absti- 
nuisset. Sic ille, οὕτω χαὶ κατὰ ταύτας τὰς ἁμαρτίας μεγάλην 
ἔχει διαφορὰν ἢ μετριότης, καὶ τὸ μηδὲν ἀνήκεστον ἐπιτηδεύειν 


412 ANNOTATIONES 


ἑχουσίως 5, et multo melius, lib. IL. 88.  Egerat Diodorus, ducem 
suum secutus, de Üticensium et Hippacritarum continuando in 
defectione studio, quod spes ipsis veniae apud Poenos esset nulla, 
addideratque egregiam illam narrationi sententiam. Lege Excerpt. 
Peiresc. p. 277. WEss. Conf. Exc. Vat. p. 63. 6. 

510. 34. Kai τῶν σφαγέντων ἀνδρῶν τιμὰς ὑπερβαλλού- 
ccc] Hic iterum magnus est hiatus. Non enim causa rebellionis 
tantum decurtatur, sed eventus etiam belli eum. aliis circum- 
stantis praeteritur. RHoD. ug ὑπερβαλλούσας (ἀπήτουν)}} 
Addidi claudicanti orationi vocem postremam ex Polybio L. I. 68., 
qui conductitiorum horum militum insolentiam et enormia postu- 
lata, secutique belli caussas egregie persequitur, sicuti et Appian. 
Excerpt. Ursini xviii. p. 356. Wrss. 

510. 36. * Yao ᾿“μίλκα τοῦ Βάρκα] Haud possum expu- 
tare cur uncinis circumdiderint τοῦ 'fuiAza nomen viri docti? 
nulla quidem certe caussa aderat; Amilcar enim est cognomine 
Barca, Hannibalis pater. Mutatur praeterea ἐχρατύνατο ἃ Rho- 
domanno in ἐστρατεύσατο. quod, qui volet, adsciscat: ego Ex- 
cerptoris sermoni tribuo. Ceterum quod praecessit, zai ἐπολέμη- 
σαν ἔτη τέσσαρα xvi μῆνας τέσσαρας. eo firmari egregie potest 
Livianum istud e lib. XXI. 9. zs anxius curis (Amilcar; if« se 
Africo bello — per quinque annos — gessit, cui infensior Sigo- 
nius ob Polyb. L. f. 88., fortasse hinc adiuvandum, fuit. "WEss. 

910. 44. Πολεμήσας δὲ ἴϑηρας καὶ ΤΤαρτεσίους Rho- 
domannus πρὸς Ἴβηρας. At solet ᾿ὑχοογρίογμπι auctor, exemplo 
meliorum, praepositionem in hoc genere negligere. Seribe vero 
Ταρτησίους aut Τ ἀρτησσίους . uti oportet, et vide de Amilcaris 
Hispanica expeditione Appian. Iber. p. 4298. Wtkss. In annot. 
Rhod. καταπολεμήσας δὲ T. 

510.49. Εἰς τὰς ἰδίας στρατιὰς vel idlovc στρατιώτας. Ruop. 

510. 51. Koi φυγὼν] Ηἴο πιιία φυγὼν in ἔφυγεν. οἱ πρὶν 
in πρό" tum statim πάλεν ἔφυγε καὶ τὸ πλεῖστον — διὰ ζωγρίας 
ἐλήφϑη. Rnuop. 

510. 53. Καὶ ζωγρέας ἐλήφϑη Sic post pauca ζωγρίας 
δὲ ἔλαβε δισχιλίους. Quae quidem faciunt, ut nihil mutandum 
censeam. lpse vir doctissimus additamentum, quod hic adstruxe- 
rat, secundis curis repudiavit ad Eclog. 8. L. XXIIL, et merito, 
Alexandrini Interpretes Deuteron. Il. 33. οὐ χατελίπομεν ζω- 
γρέαν. et clarius Maccab. 1.. 1. cap. xit. 35. xol βουλόμενος τὸν 
χκατάρατον λαβεῖν ζωγρίαν. —Ctesias Persic. c. 9. p. 637. ed. 
Gronov. ζωγρίαν δὲ λαβὼν τὸν 1ivorotov. Quibus inlocis si prae- 
positionem deesse velis, nescio an iniqua sis postulaturus. Wkss. 

2310. 57. T5 πειϑῷ προσηγάγετο] Putes hinc l:cem ac- 
cendi πειϑοῖς ἀνϑρωπίνης σοφίας λύγοις in priore S. Paulli ad 
Corinth. c. H.. 4. At contra accidit. . Scripserat τῇ πειϑοῖ, ut 
alibi Diodorus adsuevit. Vidit et hoc Rhodomannus. Wrss. 


IN EXCERP'! A: LIB. XXV. 413 


510. 65. Καλέσας αὐτὴν — "xoav “ενχὴν Interpres 
Candidam Arcem. Cogitaveram de Promontorio 4Alóo; at istud 
in Africa ad fretum Herculeum contra Mellariam vicum Hispaniae 
apud Plinium L. ΠῚ, H. Nat. principio. [taque alii Poenorum hanc 
in Hispania coloniam indicent. De Helice, nisi II/icis sit Plinii, 
aut, uti a Mela scribitur, Z///ice, quod suspicari licebit, idem 
iudicium esto. Wrss, 

511. 71. Φιλίαν] Οιλίας. Ruop. 

511. 76. “Ὑπὸ τοῦ ῥεύματος διεφϑάρη Non ita Polybius 
L. II. 1., nec Appianus Iber. p. 428. Tu vise Clarissimi Ar. Dra- 
kenborchii notas ad Silium Italicum L. I. 143. Statim ἐπὶ τοῦ 
ἵππου Rhodom. mavult. "Wrss. 

511. 80. 'MulAzoc μὲν οὖν. καίπερ πολλοῖς ete.] Haec 
subiuncta fuisse videntur elogio, quo mortuum Amilcarem Dio- 
dorus prosecutus erat. Partem eius servant Excerpt. Peiresc. p. 
278. Wrss. Mox 89. ἐχπολεμήσας corrigit Rhod. 

M 51 Ι. 93. Ἔσχε ϑυγατέρα βασιλέως Ἰβήφου] Lege βασι- 
λέως ἴβήρων. ὑπὸ πάντων δ᾽ ᾿Ιβήρων. πον. Non muto. Usus 
patitur Ἴβηρον et '"Ifgixór, ut ex Stephano notum, — WEss. 

511. 96. Ἣν προσηγόρευσε Νέαν Καρχηδόνα } De Nova 
Carthagine, quod de matre eius Sallustius, taccre praestat, quam 
pauca dicere. Adi S. Bochartum de Phoenic. Colon. L. I. 35. et 
P. Marcam Marc. Hisp. L.II. 5. Alteram urbem ab Asdrubale con- 
ditam, ubi reperero, indicabo,  Wkss. 

511. 99. “Ὑπὸ δὲ oizérov ἐπιβουλευϑεὶς ἐσφάγη  Adsen- 
titur Appian. Iber. p. 430., Polybius L. IH. 36., Livius L, XXI. 
2., neque opus est alios addere. ^Wkss. 


511. 5. ᾿᾽“Ζνεῖλον — ἕνα Ρωμαίων ὕπατον] C. Atilium, 
quo de Polybius L.II. 28., sicuti de priore adverso Romanis prae- 
lio ibid. cap. 25. Wkss. 

511. 6. ἹῬωμαῖοι δὲ καὶ αὐτοὶ ἔχοντες] Lege εἶχον. Ruop. 

Ibid. Πεζῶν μυριάδας 0, ἱππέων δὲ ἑπτακισμυρίους  Ἡϊς 
enorme in utroque numero mendum est, pro ὁ forte £ et pro ἑἕπτα- 
χισμυρίους ἑπτακισχιλίους scribendum. Inperfecta etiam constru- 
ctio est, nec sequentia carent vitio. Lego tamen, ἐν δύο δὲ πολέ- 
porc (pro δίο μάχαις) ἡττημένων. enallage numerorum auctori 
frequentissima, RHop. Manum vir doctissimus a numeris mu- 
tandis cohibuisset, si in mentem venissent, quae Plinius habet 
L.HI. 20., aut ista saltem Polybii L.IL 24. τὸ δὲ σύμιπαν πλῆ- 
Sog τῶν δυναμένων ὅπλα βαστάζειν, αὐτῶν rt Ρωμαίων καὶ 
τῶν συμμάχων, πεζῶν μὲν ὑπὲρ τὰς ἘΒΩΟΠΗΚΟΝΤΑ͂ 
MYPIAAAS, ἱππέων δὲ εἰς ἘΠΊ Α΄ MYPIAZ AS. Inde enim 
haec sumta. Quae succedunt, ἃ Rhodomanno recte in ordinem 
rediguntur, relinquenda tamen barbari Excerptoris genio. WEss. 

511. 10. Ὥστε καὶ τὸν — ϑερίσαι τὸν τράχηλον)  Con- 


B 


414 ANNOTXA4TIONES 


pendiariae auctor antiquum obtinet, paucaque hinc et inde de- 
cerpendo orationem luxat. Diodorus descripserat pugnam, qua 
Gallorum ad XL millia perierant, captaque fcrme decem fuerant 
una cum regulo Concolitano: addiderat regum alterius Aneroesti, 
ex praelio elapsi , voluntariam necem. Itaque iustum est ϑερίσαι, 
neque malum censebitur ὑπ’ αὐτοῦ, sive ὑφ᾽ αὑτοῦ, modo intel- 
ligatur consul Aemilius, «cuius ductu atque auspiciis gesta ea 
sunt. Lege Polyb. L. 1I. 30. 31. Wrss. 

512. 18. 'Pouatorg σῖτον ἀπέστειλε] Saepe Hiero eiusce- 
modi liberalitate Romanorum horrea replesse legitur apud Livium 


L. XXII. 37., Eutropium L. II. M" alios,  WEss, 


512 23. ᾿Ζαχανϑαίων δὲ ἢ πόλις πολιορχουμένη ete.] 
Corrigebat Rhodomannus Ζακανϑαίων δὲ τῆς πόλεως πολιορκου- 
μένης. tum συνήγαγον εἷς τὰ ἱερὰ τὸν χουσόν. Neutrum equi- 
dem probo. Priora, ut pleraque in his Eclogis, sunt defecta. 
In posterioribus τὰ ἱερὰ sunt donaria vasaque sacra. Audiatur 
Appian. Iber. P. 435. τὸν μὲν χρυσὸν καὶ ἄργυ Qov , ὅσος ἦν δη- 
μόσιός τε χαὶ ἰδιωτιχὸς — εἷς τὴν ἀγορὰν συνήνεγκαν χαὶ μο- 
λύβδῳ καὶ χαλκῷ συνεχώνευσαν, ὡς ἀχρεῖον ““ννίϑᾳ γενέσϑαι. 
uae. mire sunt Diodoro consentanea, sicuti etiam, quae de erum- 
pentibus ex urbe Saguntinis et in hostes strenue pugnantibus ad- 
duntur: alii enim aliter, Conf. Livium L. XXI. 14. Mox ἀργύ- 
Qe& σχεύη idem Rhodomannus. Wrss. Tum χωνεύσαντες δὲ Rhod. 

512. 31. “Ἑαυτὰς δι᾿ ἀγχόνης ἀπέπνιξαν] Rhodom. ver- 
terat vapore fornacum semetipsas suffocarunt, arbitratus, cre- 
do, scribendum esse χώνης aut χωνείας : dein secundis curis pro 
vapore fornacum, inquit, verte laqueo. δέ ἀγχόνης enim cum 
doctissimo Hoeschelio est legendum. Kt bene. Verum hinc du- 
hium id augetur, de quo ad Eclogarum initium conmemoravi. 
Zi ἀγχόνης adpositum est margini edit. Hoeschelii, sicuti ce- 
terae omnes emendationes, quarum partem probavi, alias repu- 
diavi, Et omnes tamen sibi tribuit vir eruditissimus. Ut ut est, 
δι ἀγχόνης recipiendum censui. WESs. ᾿“Ζγχοντες pro διὰ zó- 
vac Rhod. in suae ed. p τος 

512. 42. Θνητῇ δὲ φύσει. x&v ὅλως ἐπιτετευγμένη εἰς. 
Illustrat egregium etm locum Francise. [unius in Catalogo Ar- 
chitect, etc. p. 21. et p. 141. etc. Mox ἐπὶ τῇ τῶν — κατασχευῇ 
Rhodomannus optime. 'Wrss. 

512. 49. Προσαγαγόντες εἰς ἀχροτάτην] Προαυγαγόντες 
εἰς ἀχρότατον. "Tum τὰς ἀγνοίας ἐλέ ᾿ἔγχων. που. Jlooccyov- 
τὲς Scriptum in ed. Hoesehelii, et προάγοντες in annotationibus 
Rhodomanni. Recte tamen Wesselingius, quamvis per errorem, 
aoristum ponit. 

513. 59. ' Eori γάρ τινα τῶν ἀνθρώπων φιλόφϑονα ete.] 
Ornat hanc nationem, nondum intermortuam, ex virtutibus suis 


IN EXCERPTA LIB. XXV. XXVI. 415 


Diodorus, nec minus Basilius Magnus Homil, Xl. p. 25. Tom.IL., 
quem adiisse non poenitebit. WEss. 


513. 69. Εὐδοξίαν ἐπιφέρεσϑαι] ᾿Ἵποφέρεσϑαι. Quae 
statim annectuntur, sic emendo: εἰσὶ γάρ τινὲς, οἶμαι. φύσεις --- 
καὶ χαϑάπερ εἴθ. Ron. 

513. 75. Οὔτε βουλόμεναι δρᾷν. οὔτε RU CREE T Et 
qui possent tandem invidentiae hac τῆς τῇ infecti ? Ὅσοι γὰρ τὰ 
χαλῶ (c ῥηϑέντα ἢ πραχϑέντα διὰ φϑόνον οὐκ ἐπαινοῦσι, πῶς 
οὗτοι ἂν τοῖς ἔργοις ὠφελήσειαν; ut probe olim et praeclare Ana- 
ximenes. Wtkss. 

513. 77. Ζιὸ τοὺς εὐφρονοῦντας etc.] Nescio an mutatione 
accusativi in dativum restituendus hic locus sit isto pacto, τοῖς 
μὲν ete. κατωρϑωκόσιν ἀρετήν" vel post εὐφρονοῦντας colloce- 
tur praepositio ἐπὶ. vel ἐς. vel πρός. Tu, lector, judica, et 
melius εὐστόχει.  Ruopn. — Zfió (705) τοὺς εὖ φρονοῦντας ete.] 
Hoc recepi, et τοῖς xoTO0S xoci , quamquam praestare nolim, 
ita venisse ab auctoré.  Wkss. 


513. 83. Χειμαλειπτήσας} Pro χειμαλειπτήσας repono 
σωμαλειπτήσας. Etiam hic Apodosis comparationis resecta est. 
Ruop. “Χειραλειτιτήσας] Verius esse χειραλειπτήσας, quorsum 
χειμαλειπτήσας Hoeschelianum manifesto ducit, didici ex Suida, 
qui in Χειραλειπτήσας" Φάβιος “Πικτάτωρ, ᾿καϑάπερ ἀγαϑὸς 
ἀϑλητὴς πολὺν χειραλειπτήσας χρόνον; ἐπὶ τὸν ἀγῶνα χατήντα. 
ἀντὶ τοῦ, ἀσχήσας τὴν χεῖρα. ltaque id instaura, etquae de Han- 
nibale adscripsi, tanquam non dicta habeto. Fabium enim spe- 
ctant clarissimo Suidae indicio. Wrss. in Add. 


513. 85. Kal δύναμιν πεποιημένος 1 Sic pro πεποιημένων 
refingo. Pertinent ad Hannibalem, qui multis ante se certaminibus 
praeparaverat, quam Romanos adgrederetur. Vir doctus in not. 
suarum Correctionibus περιπιεποιημένων scribendum  monuerat, 
quasi δύναμιν ποιεῖσϑαι ἃ sermonis genio abluderet, quod secus 
esse ad L. XI. 39. exemplis firmavi, WEss. 


513. 87. Σώσιλος δὲ ὃ Ἴλιος Rhodom. ὃ ᾿]λιεύς. Vul- 
gatum defendet Stephanus Byzant. in Ἴλιον. Sosilum ob aniles 
fabulas et leves rumusculos historiae insertos graviter taxat Poly- 
bius L. HI, 20. Vide Vossium Histor. Graec. L.1. 17. male haec 
exscribentem atque ea ex caussa notatum a Bosio ad Nepot. Han- 
nib. c. 13. Menodoti vero, domo Perinthii, qui res Graecas con- 
mentariis suis est conplexus, apud alios plerosque obscurissima 
est fama. Vossius plures eo nomine recenset, de Perinthio nihil. 
Habet hominem Io. lonsius Lib. IV. de Script. H. Phil. sect. 37., 
sed aliam in patriam transcriptum. 7Menodotus Corinthius, inquit, 
libris xiv. τὰ ᾿Ελληνικὰ complexus est, ut auctor est Diodorus 
Sic. Ecl. L. XXVI.; quem quidem errorem Rhodomanni Latinis 
debet, in quibus et domo Corinthius et scriptor librorum Xiv 


416 ANNOTATIONES 


perhibebatur. Mihi suspicio est, neque enim asseverari potest, 
Menodotum ab eo non esse diversum, quem Diogenes Laértius 
L.1I. 104. et lib. EX. 115. testem adpellavit. WEss. | 


513. 90. Κατὰ δὲ Ῥωμαίους ἢ λεγεὼν etc.] Vide distin- 
ctius in describendis legionibus militumque, qui in singulis, nu- 
mero versatum Polyb. L.II. 24. et III. 107. et Appianum Hannib. 
p. 550. WESS. 

513. 93. Τῇ τῶν φϑασάντων — συνεπιτίϑεσϑθαι] Τῶν 
πταισάντων --- συνεπιτίϑενται. τὴν γὰρ ψυχὴν etc. Etiam hic 
cento imperfectum habet sensum.  Ruop. 

513. 98. 'oyvolov ἐξ τάλαντα]  Legebatur ἀοργυρίους 
τάλαντα, quod viri docti Hoeschel. et Rhodom. prudenter muta- 
verunt in ἀργυρίου c τάλαντα. Est tamen, qui numeri notam 
suspectam facit, Polybius L. IV. 88., plura talenta ab Hierone in 
Rhodios benignissime collata referens. Ceterum si Diodorus ter- 
rae tremorem, quo colossus Rhodius et Rhodus ipsa corruit, Han- 
nibale in ltalia bellum gerente accidisse censuit, ut rerum series 
videtur innuere, in errore fuit.  Citius enim terra movit subver- 
susque colossus est, uti dona Seleuci Callinici et Antigoni Doso- 
nis, de quibus Polybius, expostulant. Lege Simson. Chron. ad 
ann. 377. Forte Diodorus, Hieronis mortem, quam hoc conti- 
gisse tempore Excerpt. Peirese. p. 281. indicant, referens, eius 
in elogio, istius in Rhodios liberalitatis meminerat. WESS. 


513. 2. 'H viv χαλουμένη Φιλιππόπολις etce.] Habet ex 
Polybio L. V. 100. 7Mazsóóvoc δ᾽ εἰσοικίσας (Philippus) G»- 
λίππου τὴν πόλιν ἀντὶ Θηβῶν κατωνόμασεν. quo loco cum Pal- 
merius (ιλίππους τὴν τιύλιν corrigit, viri sollertiam laudo; nec 
sequor tamen. Haec Excerpta Polybianae scripturae patrocinan- 
tur, neque nocet admodum Stephanus. Nam ceteri isti scripto 
res, quos testimonium dicere iussit, Philippos Thraciae manifesto 
errore in "'hessaliam transportarunt. WEss, 


514. 4. Καὶ μύρων παντοίων καὶ παντοίας etc.] Ante 
haec insere χρῆσις. tum χαὶ μύρων παντοίων πολυτέλεια. | "Fres 
autem voces zai παντοίας τρυφῆς supposititiae videntur. Ruopn. 
Kol μαλακῆς εὐνῆς καὶ μύρων etc. ] Nihil addi debet neque au- 
ferri; tantum παντοίας τροφῆς scribe, et sana omnia praestabit 
auctor ipse in Excerpt. Vales.p.278.  Descripserat his Campa- 
nas delicias, quibus acer ille et paene invictus Hannibalis exer- 
citus plane infractus est. ltaque τὴν μὲν μαλακὴν καὶ — ὕπο- 
μονὴν nihil hoc quidem loco est. Succurrebat Rhodomannus, 
τὴν μὴ μαλακὴν substituendo. | Quanto rectius ipsemet auctor in 
Excerptis illis τὴν μὲν ἀλκὴν καὶ etc. WEss. 

514. 11. Koi τὰς πόλεις τῆς Ρώμης Βρεττανίας etc.] Pro 
Βρεττανίας restituendum DBoezríacg. Rmnop. Καὶ τὰς --- τῆς 


IN EXCERPTA LIB. XXVI. 417 


“Ρώμης (καὶ) Βρεττίας ete.] Hoe secutus sum, tametsi non igno- 
rem Cl. Salmasium verbis istis usum fuisse ad Solin. p.227., ut 
Athenaeum Βρεττανίαν. Bruttium adpellasse teneret, Puto in- 
doctorum amanuensium haec esse delicta, adstipulorque et Ca- 
saubono in Athen. L.V. 1]. et Holstenio ad Steph. “Σάμψιον, pa- 
ria arbitratis. Mox ἕως Κροτώνης Graecorum recentiorum est: 
neque cum vero bene congruit, omnes Italiae urbes, Roma atque 
Neapoli exceptis, in victoris Hannibalis ius et ditionem conces- 
sisse. Atque haec sufficiant. Laetabimur, si citra offensas gra- 
viores ex lacunosis istis incilibus et salebris emersisse videamur. 
WEss, 


Vor. II. 27 


418 |». ANNOTATIONES 


AUN ON GO/]UTesxo quos OQ ΝΘ ἘΠῊΝ 
IN 


EXCERPTA PHOTII LIB. XXXI.—XL. 


515. 15. Kol τὸ τελευταῖον — τὸ χύχνειον ἄσαντες 1 Ha- 
het hoc Diodorus ex Polybii historiis, unde pleraque haec verbo 
tenus descripta sunt. Vid. Excerpt. Legat. p. 1230. ed., Gron. 
Wrzss. Conf. infra p. 624. 94. et Exc. Vat. p. 91: 30. 

515. 18. Ζιόπερ ἰδεῖν ἐστὶ παρὰ “Ρωμαίοις ete.] Haec su- 
perioribus non satis apta connexaque sunt. Puto fuissea Diodoro 
adscripta post memoratam contentionem , quae Romae inter Prae- 
torem Iuventium 'Thalnam et M; Antonium Pomponiümque tribu- 
nos plebis fuit, utrum Rhodiis bellum esset inferendum an de- 
lictum eondonandum. Refer huc Eclog. Ursini ex Diodoro xix. 
et quae apud Livium ἢ. XLV. 51. Wrss. 

515. 26. Καὶ τὰς ἀλλ. ἐπιβολὰς λυμ. βλάπτειν εἰς.1 Ita 
correxit Rhodom. , addicentibus scriptis libris. WEss. — Etiain ἀλ- 
λήλων correxerat Rliod, , quod neglexit Wesselingius. 

516. 36. Ὃ χρὴ παϑεῖν]  Glossema in margine omnino 
putidum est, παϑεῖν τὸν κατὰ πόλιν ete, — iion. 

516. 38. Εἰς τὸν ἐν λβαις κάρκᾶρον | De carcere Al- 

bano Strabo 1. V. p. 368: eum not. Casauboni, et viri docti ad 
Velleium L.1. 11. Videtur autem Diodorus consulto Latinum re- 
tinuisse vocabulum, sicuti et Plut. in P. Aemil. p. 274. F. Mox 
ἐγγεακχλίνου iustum est. WESS, 
. 516. 58. Συμπαϑεῖς γὰρ οὗτοι γενόμενοι διὰ τὸ etc.] 
Áuxi orationem paucis verbis ex scripto Amstelodamensi et eo 
libro, quem H. Steph. in [talia versaverat. ^ Opportuna sunt 
scriptorisque dietioni concinunt egregie. —WESss. 

516. 58. 14AX οὐδὲν οὕτω γλυχὺ — ὡς τὸ ζῆν] Experiun- 
turid plerique omnes. Eleganter et vere auctor Elegiae de Spe: 

Credula res: quam nulla potest fortuna fugare, 

/ . Apes stat in extremis officiosa malis. 
Spes vetat aeternis mortis requiescere portis, 
Et curas ferro rumpere sollicitas. 


^ 


IN EXCERPTA PHOTII LIB, XXXI. 419 


Lege Synesium de Insomn. p. 146. B. Wrss. Conf. Exc. Vat. 
p. 92. 10. ' 

516. 61. E? μὴ Máoxoc «Αἰμίλιος προκαϑ'. τοῦ flovizv- 
tzoíov] In Latinis curiae praesidens. Ego principem senatus 
mallem, M. enim Aemilius Lepidus ab tertiis iam censoribus prin- 
ceps fuerat lectus, teste Livio L. XLIII. 15. Scio Plutarchum 
in Aemil. p. 274. mutatum Persae carcerem Paullo Aemilio con- 
tribueré, quae res nihil habet difficultatis. Potuit auctore Paullo 
Aemilio ad Senatum M. Aemilius referre, ut in libera custodia 
rex haberétur. At istud περὶ αὐτὸν ἀξίωμα non satis placet. 
Invenit H. Valesius in Excerpt. Porphyrogennetae τηρῶν τὸ τῆς 
βουλῆς ἀξίωμα " unde rectius fuerat περὶ αὐτὴν. quod Rhodom. 
expressit, Cultius praeterea arbitror, quod idem Vales. ex schedis 
productum laudavit, τὸν ἐξ ἀνθρώπων φόβον. Wrss. 

516. 70. Διετῆ γὰρ χρόνον gi. οψυχῆσας etc.] Quadrien- 
nio postquam captus fuerat, Perses Albae in libera custodia de- 
cessit, si Velleio veritas constat L. 1. 11. Accedit Porphyrius 
parum discrepans in Excerpt. Scaligeri, εἰς 4Afgv μετατεϑεὶς 
xal τηρούμενος μετὰ πέντε ἕτη τελευτᾷ. Fors itaque peccatum 
in annis istis duobus est. Periisse vero Persen insomniis, Mi- 
thridates Epist. ad Arsacem inter Sallustii Fragm. L. IV. Histor. 
et Plut. Aemil. p. 27 5. indicant. Ceterum paullo ante χεναῖς ἐλ- 
πίσι προσανέχων a scriptore venisse censui. Nam errantes libra- 
rios in istis saepe labi, quis est, quem fugiat? Wrss. 

DIZASE 3. O1 λέγουσιν — ἑαυτοὺς ὡς τῆς Καππαδοκίας 
etc.] Videtur Diodorus occasione legationis, qua Ariarathes ami- 
citiam cum Romanis renovavit apud Livium Epit. lib. XLVI. et 
Polyb. Legat. cix. p. 1302. de regum Cappadocum origine istaiu 
παρέκβασιν instituisse. At quid sibi volunt haec Sy ncelli Chro- 
nograph. p. 219. Καππαδόκων βασιλεῖς ἑπτὰ χρόνους ἑκατὸν 
χαὶ ἑξήκοντα διαρχέσαντες» χατὰ τούτους ἤρξαντο τοὺς χρό-- 
»0v€, ὡς Ζίιίδωρος γράφει. Οαρραάοοιίην reges septem annis 
CLX regnando perseverantes hac aetate, ut Diodorus scribit, 
prima Pu rua eld posuerunt? Equidem, verum ut fatear, 
non omnia laudo, lllic quae describuntur, conveniunt pleraque in 
tempus belli Punici primi, aut illi certe proximum. Atqui inde 
prima regni Cappadocum initia exorsum esse Diodorum, res est 
falsissima. Ad hoc septem ait Syncellus Cappadocum fuisse re- 
ges: hic recensentur plures, Adde eos, qui Ariarathen, de quo 
auctor Ecloga hac extrema, continua serie usque ad Ariarathen 
Ariarathae et Laudices F., quem Mithridates pec summum 
scelus occidit, exceperunt, et plures in catalogum adden(i erunt. 
Vide tamen an hoc Syncellus spectaverit. Indicat Diodorys hac 
Ecloga Ariarathen, filium Ariarathae, quem vita et regno δῖα- 
cedones everterunt, Cappadociam armis recuperatam filio Ariani» 


nae reliquisse. Puto eundem, superioribus libris perhibuisse, ab 
24 


420 ANNOTATIONES 


isto Ariarathe, aut, δὶ mavis Áriamne, mora regni Cappadoeum 
instaurati primordia coepta esse, continuatamque eius admini- 
strationem in annos CLX. usque ad ultimum Ariarathen. —Con- 
gruent tempora, modo ultimi Ariarathae mors, neque esse quod 
inpediat videtur, in principium Olymp. cLxx. referatur. Eam 
vero Syncelli verborum sententiam si qui reiiciant, sponte melio- 
ribus cedam. |. WEss. 

517. 78. ᾿“δελφὴν ὑπάρξαι γνησίαν ᾿Ἰττόσαν  Retinen- 
dum ᾿ ἡτόσσαν, alterum in marginem relegandum. Ruop. 

517. 81. Παῖδα Γάλλον]  Hoccine iuveni nomen fuerit 
an P'vuoc, non dixero. ΓΙ͂ΠΠΟΝ et 17471410 N. una dunta- 
xat litera'y ad seripturae errorem progenerandum prona, distin- 
guit. Mox εἰς Κύρον bene schedae, — Porro Anapham, quem au- 
ctoz unum e septem Persiae principibus perhibet ex Cappadocum 
sententia, Ctesias Persic. c. 14. Onopham adpellat. Scribe prae- 
terea ᾧ qaot 0v ἀνδρείαν συγχωρηϑῆναι, ut oratio sibi constet. 
Wrss.* | 

517. 95. Kal Ὃλοφέρνης Infra eodem nomine alius est, 
qui tamen in Excerpt. Peiresc. p. 335. 'Ogoqéovrc, etiam apud 
Athen. L. X. 11. p. 440. et Iustinum L. XXXV. ]., sed Legat. 
cxxvi. Polybii 'OXogéorrc et Appian. Syr. p. 189. Wess. 

517. 12. Πεσόντος τε ἐν τῇ μάχῃ ] Captus Ariarathes est 
et victoris arbitrio in trucem sublatus, ut ipsemet Diodorus L. 
XVHL 16., et Arrianus cum Luciano, quos ibid. excitavi testes, 
prodiderunt. Accedat in cumulum Appianus Mithridat. p. 302. 
᾿Αριαράϑην Καππαδοχέας ἡγούμενον — εἶδε (Perdiceas) καὶ 
ἐχρέμασε. Forsan ergo hoc-Photio debetar. 'WEss. 

918. 19. Παρὰ ro? βασιλέως — ᾿Ἰοδοάτου 1 Hominem 
ignorant Armeniorum annales a Mose Chorenensi in ordinem di- 
gesti: quod quidem minime mirum, Parum enim antiquissimas 
patriae suae res hal»uit exploratas, —Praetereunt etiam, si bene 
memini, aiii, Poit pauca IMaxeóóvog scriptum olim fuisse, pul- 
cre animadvertit Ahodomannus. Rei series et scripti Codd. idem 
sibi postulant. WV(Ess. 

918. 26. Τὴν rovrov ϑυγατέρα Στρστονίχην συνώκισε 
Puella id nominis ab avia Stratonice, feminarum nobilissima, 
quam Smyrnaei Θεὰν Στρατονίχην in Oxoniensi marmore vocant, 
inpetrasse vidtur. De nuptiis eius et Ariarathae, quantum qui- 
dem recordor, tacent alii. "WREss, 

518. 25. 'OvoualLouérgv ᾿Μντιοχίδα Ὁ Eadem Appianus 
Syriac. p. 145. Hac affinitate Antiochus Ariarathen sibi adiunxit 
in belli adversus Remanos consortionem. — Confer Livium L. 
XXX',IL 39. et XXXVIIL. 39.  Wkss. 

518. 50. Kal ἐπὶ τοσοῦτον — προέβη τὰ — εὐνοίας 
Ab hae patris filiique laudabili contentiene EY XEBOY-S titulum, 

Qo Ariarathen numi ernant, repetunt viri docti, Nonius ad 


IN EXCERPTA PHOTII LIB. XXXI, 421 


Goltzii Numism. p. 305. et Seguinus Select Numism. p. 61., sed 
dubia admodum coniectura, ut bene vidit Illust. Ez. Spanhemius de 
Usu et Praestant. Num. Diss, VIII. p. 469.  WEss. 

518. 59. ᾿Εμιβιώτερον ὑπῆρχεν Pro ἐϊιβιώτερον scribe 
fuftorio 910v , quo vocabulo vix quidquam elegantius est. RHOD. 
"Eu furi oiov ὑπῆρχεν Placet viri doctissimi iudicium, etsi si- 
mile exemplum non sit ad manus.  ' Eufito?v illorum est, qui iu- 
cunde et libenter alicubi vitam agunt. Libanius T. 1l. p. 268. B. 
7 Y uev οὖν γνώμη τῷ νεανίσκῳ ταῖς veis ἐμβιῶν αἰ τε καὶ 
ἐντελευτῆσαι. QuO modo Eusebius ἐμιβιῶναι xci ἐγγηράσκειν con- 
iungit Praep. Evangel. L. V. 33. p. 229. D. Ipsam rem, de qua 
agitur, firmare Epistolae poterunt Carneadis ad hunc Ariarathen, 
quarum Diogenes L. IX. 65. meminit, Wkss, 

518. 64. Τῶν γὰρ Ρωμαίων ot ταῖς εὐγενείαις etc.] Haec 
partem fecerunt descriptionis iustorum, quae magnifica Aemilio 
Paullo fuerant persoluta: id Photius planisszme indicat. Addide- 
rat auctor Paulli meritissimas laudes, quarum reliquias Excerpta 
dabunt Peirese. p. 325. Cetera, quae hic produntur, a Polybio 
copiosius et cultius traduntur L. Vl. 51. Mox Rhodom, γινώ-- 
σειν ἐφ᾽ ὅσον pou pro ἕχαστος ex margine adsciscit. W ESS, 

519. S1. Ὥς ἡϊέμμιος ξξατεέλεκυς | Quae librarii mutant, 
omnes ineptias post se relinquunt, "f«zéAexvg praetor est, uti 
in Excerpt. Peiresc. p. 346., ἑξαπέλεχυς ἀρχὴ praetura apud 
Polybium L. lll. 40. | Caussam, cur Graeci ita vocarint, ignorat 
nemo. De Memmio praetore alii eertiora docebunt, Mihi Mum- 
mius esse videtur, de quo Appianus lberic. p. 483. Wrss. 

519. 83. Kei λαβόντες ἐχπαράσκευον] Muta ἐχπαρά- 
σχευον in ἀπαράσχευον. Nam lectio marginis prorsus aliena est. 
Ruop. 

519. 86. Ot μὲν A oovexol] Lusitanos verterat Interpres, 
aliud agens. Jrevaci sunt sive revacae, “Δραιουάχαι, zAoc- 
ουάκαι . Ptolemaco et Straboni. Scribe ergo "d osovaxot. Wrxss. 

519. 91. Ὁ δὲ 4λέξανδρος ἀπὸ μὲν τῆς μάχης etc.] De 
pugna Alexandri cum Demetrio legatur losephus Antiq. Iudaic. 
ΧΗ. 418. Ruopn. 

519. 93. Εἰς τὰς καλουμένας fac]  Quaerendae sunt 
Abae istae Arabieae; nam, qnod suspicabar olim, εἰς τὰς χαλου- 
μιίένας Séflag, id, etsi haud male et hic et in sequentibus videa- 
tur posse convenire, nemini obtrudo. Vid. supra L. III. 47. Porro 
Arabum regulus Diocles, ad quem Alexander DBalas fugit, forte 
Malchus est Iosephi A. I. lib. XII. 5. 1., aut Elmalchuel scripto- 
ris libri Maecabaeor. Ll. cap.xr. 39., ubi Grotium vide. Namque 
ad eum Alexander iste filium Antiochum alendum et servandum 
miserat. Wtkss. 

519. 6. Ἔνϑα — ᾿Ἵπόλλωνος “Σαρπηδονίου ἱερὸν εἶναι 
Seleuciae erat. Zosimus L.L 57. ἐν “Σελευκείᾳ κατὰ Κιλικίαν 


422 ANNOTATIONES 


᾿Ἵπόλλωνος ἱερὸν 1Opvro , καλουμένου Σαρπηδονίου, χαὶ ἐν 
τούτῳ Z9 στή οιον. et quidem propter ipsum mare in litore, sic- 
uti egregie doce tur a Basilio Seleuciensi praesule lib. II. de Mirac. 
S. Theclae p. 136. et in eiusdem vita p. 122. ed, Pantini. Wkss. 

519. 8. 'Eveyxóvra ϑεὸν δίμορφον] Hermaphroditum in- 
tellize, altos Say hand foret absurdum. | Wess, 

520. 18. Προιχίσας cvyxorqxigt ] Notetur verbum in 
Lexicis hactenus desideratum προιχίζειν, id est, dotare. Laértius 
προῖκα ἐπιδιδόναι. Philo (p. 787. ) ΡΒ τὴν παῖδα ὃ φϑο- 
θεὺς ἄλλῳ. en “ιούμενος χοήμασιν, Epiphanius p. A56. , ὴ πε- 
προιχισμέναι ὑπὸ τοῦ λόγου, atque inde ó προιχισμὸς ibidem. Ho- 
rum prototypum est 7 79015, dos: hinc ϑεράπαιναι προιχέδιαι apud 
Philonem lib. περὶ εὐγενείας (p. 909.) ζἥπροικον γῆμαι: ἀπάγειν, 
λαβεῖν Lucianus, Athenaeus, Laértius. HorscHEL. 

520. 24. "Ἔπειτα τῷ 1 πυρετῷ μεγάλων ete.] Restitue ὁ ἔπει-- 
τὸ καὶ πυρετῶν μεγάλ ων. Aut inter τῷ et πυρετῶν insere πά- 
Je vel oid ματι, Non equidem minori admiratione dignum est, 

quod annales 'T'eutonici (Historicae relationis titulo) hoc anno, 

quo ista vertimus, ΟΙ0 1561... de mercenario quodam milite, Da- 
niele Burcamero, memoriae produnt et confirmant. [5 enim tam- 
etsi androgynus erat, ducta ante septennium uxore, hactenus 
ἄπαις ob impotentiam cum illa vixerat, Superiori autem anno in 
Belgio ex venerea cum Hispano quodam coitione praegnans factus, 
mense Maio foemellam peperit, quae in sacro Christi lavaero Eli- 
sabethae nomen accepit. Mammam tamen alteram, in quo latere 
virilia sunt, inutilem ad lae infanti praebendum habere ibidem 
memoratur. Hoc pro demonstratione nobis fuerit, non χαϑύλου 
verum esse, quod de ἀγονίᾳ seu sterilitate Hepasphiidtupon 
vulgo perhibetur. Ruop; Si πυρετῶν legeretur sublato articulo, 
sana possent haec videri. Statim περὶ τὸ ἦτρον fuisse videtur: 
nam τὸ ὑπὸ Tov ὀμφαλοῦ, ὑπογάστριον καὶ HTPON, Rufus 
Ephesius ait. Ceterum de mutatione sexus narrantur aliquot 
exempla cum a jMedicis, tum a Plinio historiarum lib. VII. 4.. 
€ loanne loviano Piso L. X. de Reb. Coelestib. c. 5., quae 
Hoeschelii ad hune lecum verba. Alia si velis, adi Phlegontem 
vL de Reb. Mirab. c. 6. ete. | Mercurialem Lect. Var. L. 
VI. 20., Vivem etCoqueum ad Augustini L. HII. Civit. D. cap.31. 

et Tie Rui aetate Romae contigi sse memorat Burnetus in Epistol., 
ex itinere seriptis p. 170. Wess. 

520. 37. “1γωγὴν οἴχουρον xci ὕπανδρον διαφυλάττειν 
Feminam ὕπανδροον 8. Paullus. ad Rom. VII, 2. Polyb. Excerpt. 
p.1390., Artemidorus Oneirocrit. L. L. 80., et oixovgov idem Paul- 
lus ad Tit. c. 1E. , Philo de Exsecr. p. 932., Dio Cassius L. LVI. 
p.657. Artemidorus L. 1f. 33., Euripides Hecub. v. 1276., aliique 


memorant, quod indicasse satis erit: neque enim nune vacat, 
singula exeutere. Wess. 


-- 


IN EXCERPTA PHOTII LIB. ΧΧΧΗ. 423 


520. 39. “Εριιαφρόδιτον εἶναι Ἴ ᾿«“ῤῥενόϑηλυν Nazianze- 
nus, ἀνδρόγυνον Lucianus, γύνανδρον Philo. Horscurr. 

520. 42. Ταῖς ἀῤῥενικαῖς συμπεριφοραῖς καϑωμιλῆσϑαι] 
Vide not. in L. HI. 63. p. 233. ὙΨΈΒΕ, 

520. 59. 7ὴν ἀλήϑειαν διασαφῆσαι ete.] Diodori textum 
ita in ordinem redigendum esse puto: τὴν ἀλήϑειαν διασαφῆσαι, 
καὶ ϑυμῷ τετολμηχότι τὴν καϑυποχρινομένην ἐσθῆτα λύσᾳσαν 
δεῖξαι πᾶσι τὸ τῆς φύσεως ἄῤῥεν. Ruop, MHlust. Scaliger malebat 
τὴν καϑυποχρινομένην τὸ τῆς φύσεως ἄῤῥεν ἐσθῆτω λύσασαν" 
quod conmodius. Wkss, 

521. 71. “Δι᾽ àv ἐξωδεύοντο] “1. ἧς, nisi enallagen sta- 
tuas, potius foret, Wrss. ] 

5291. 79. Φανέντος τοῦ βασιλέως] Vide scriptumne fue- 
rit σφαγέντος ob ea, quae de regis Alexandri caede Eclogae 
principio prodita sunt? Mihi id quid significantius et grandius 
accideret, nisi tu, Lector, aliud censeas. | Wkss. 

521. 92. Αὕτη τὸν ἐπὶ τῆς φύσεως ἀποδεδειγμένον ete.] 
Legisse Interpretem ἀπὸ τῆς φύσεως ex eius Latinis arbitreris. 
᾿Επὶ si retineatur, tum φύσις eam partem, ut saepe, notabit, 
qua feminae censentur. Vide Artemidorum L.V. 63. Mox παρ᾽ 
αὐτὸν — καλούμενον χτένα, τόπου etc, ex Stephani schedis, se- 
cutus Sealigeri et Rhodomanni iudicium, probavi, Wtss. 

521. 93. Il«o' αὐτὸν δὲ τὸν καλούμενον τόπον συριγγω- 
"^9évrog ete.] Hic intertexendum χεένα et τόπον jn τόπου ver- 
tendum, Rnon, 

522. 21. Καὶ τὰ τοῖς ἄῤῥεσιν ἀόρατα i0ovco] De Dia- 
nae apud Epidaurios sacris Pausanias L.II. 27. Contra vero Ti- 
resiae, si fabulis fides, accidit, qui inprudens lavantem cum 
vidisset Minervam, in feminam perhibetur mutatus a lo. Malala 
Chronograph. p. 47. Τὰ vide Ill, Spanhemium in Callimachi H. 
Pallad. v. 82. p. 605.  WEss, 

522. 33. Kar ἀρχὰς γοῦν τοῦ Παρσικοῦ πολέμου ete.] 
Prodigia, quae sub Marsici belli initium Romam terruerunt, de- 
scribuntur plura ab Sisenna in Ciceron. L.I. Divin. c. 44. et P. 
Orosio L. V. 18., androgynum tamen praetereuntibus. "WEss. 

522. 38. Ζῶντα προστάξαι καῦσαι] Plerumque in mare 
deportabantur haruspicum praecepto. Lege Schefferi notam ad 
Iul. Obsequentem c. 81. Nec conbustorum tamen desunt exempla. 
Memorabile est, modo verum, apud Phlegontem Rer. Mirabil. c. 
9. WVESss. 

522. 46. Καὶ παρ᾽ ἐνιαυτὸν ἀλλήλας ὀχεύειν  ὅ1ο Aelian. 
de Animal. L. I. 25. Oppianus Cyneget, ἢ,. 1. 289. pluresque 
alii, a Leone Allatio in unum conducti ad Eustathii Hexaémer. 
p.183. Wiss. 

522. 49. Προσώρισται τὸ ψευδογραφοῦν etc.] Videntur 
haec manca atque una alterave defecta voce. Recte vero fabulam de 


424 ANNOTATIONES 


gemino hyaenarum sexu explodit, plane consentiens Aristoteli 
Hist. Animal. L. VI. 32., ubi ἡ δὲ ϑήλεια ὕαινα ἔχει μέν τι ὅμοιον 
τῷ τοῦ ἄῤῥενος λεγομένῳ αἰδοίῳ nisi cum Clariss. Cor. Pauw ad 
Horapollin. p. 386. legeris, oratio non constabit, Philosopho 
(dad nap Eustathius Hexaém, p. 39. WEss. 

522. 59. "Ywoc uiv εἶναι πηχῶν τεσσαράκοντα ] Lege 
Appianum de Bell. Punic. p. 95., haec accuratius exsequentem. 
Statim Rhodomannus zaírot τοιούτων ὄντων praefert. WEss. 

523. 64. Ὅτι Π͵]ασανάσσης ete.] Masinissa. Scripti om- 
nes et H. Steph. editio 7Movacozc, quod ut suspectum. reieci 
in marginem. lllud reperies apud Plut. in vita Catonis Maioris 
(p.352. A.) et alibi; pro quo in Polybii excerptis Ecloga cxvini. 
Ἡπεσσανάσσης legitur. Apud Lucianum in Macrob. (cap. 17.) 
JMln.godyiotüc. HoEscHEL. 

523. 65. ᾿Ενενήχοντα μὲν ἐβίω ἔτη 1 Lege, quae de Masi- 
missae aetate disputavi Observat. L.I. 29. De liberis, quos mo- 
riens reliquit, inter veteres non convenit. Nempe gentis more 
ex concubinis plures tulerat, legitimos pauciores, linc discordia. 
Vide Eutropium L. IV. 11., Valer: Maxim. L. V. 2. 4. Extern. 
Appianum Punic. p. 106. Zonaram Annal. L.1X. p. 351. Wrss. 

523. 73. ' Exi δὲ τὸν ἵππον ἐπιβαίνων συνεχῶς etc.] Hoc 
vulgato praetuli, Aemulatur Polybium Excerpt. p. 1472. xoi 
τὴν ἐπὶ τῶν ἵππων χακοπάϑειαν ἡμέραν καὶ γύχτα συνεχῶς δια- 
NUN οὐδὲν ἔπασχεν etc. ὙΥΈΒΝ. 

23..77. Υἱὸν. εἶχε τετραετῆ} Idem ex Polybio narrare 
Jbibtbod libro εἰ πρεσβυτέρῳ πολιτευτέον p. 791. adscripserat 
Hoeschelius. "Tu vide Polybii Excerpt. p.1472. Wkss. 

523. 79. 'Oc é ἑχάστῳ τῶν υἱῶν ἀπολιπεῖν ete] Nihil hu- 
ius apud Polybium. [5 auctor est, Masinissam, eum Numidia 
nnte suam aetatem frugibus ferendis parum felix censeretur, reapse 
ostendisse nullum esse fructum, quem ferre recuset: πρῶτος 
καὶ μόγος ὑπέδειξε. «διότι δύναται πάντας ἐκφέρειν τοὺς ἡμέ- 
eovc καρποὺς, οὐδ᾽ ὁποίας ἥττον, ἑχάστῳ τῶν χαρπῶν ἐν δια- 
στάσει μυριοπληϑεῖς ἀγροὺς κατασχευάσας παιμιφόρους. Postre- 
ma, quae vides, his originem , nisi fallor, dederunt. Legisse 
enim videtur ἑχάστῳ τῶν παιδῶν ἐν διαστ. μυριοπλέϑρους Ὁ etc., 
quam recte non dixero. L. Kusterus ad Suidam in ἹΠασανάσσης 
in Polybianis illis frustra diligentiam exercuit. —WEss. 

323. 84. Καὶ καταφυγόντα — rcov] Copiosius hac de 
caede Zonaras Annal. L. IX. p. 351. Prusias iste cognomento 
-Kvvryóc, victo Perse Macedouum rege, turpissime Romanis 
hlanditus est, eorum sese libertum professus. Vide Ursini ex Dio- 
doro Ecl. xxi. Wess. : 

523. 90. Ὕστερον δὲ Οὐριάτϑου κυρήσαντες] Hoc ele- 
gi, quamquam Οὐιριάτϑου verius est. liominis genus vitaeque 
institutum pari paene modo describit Dio Cassius in Excerpt. Pei- 


IN EXCERPTA PHOTII LIB. XXXI. XXXIV. 425 


resc. p. 614. Statim Rhodomannus. ὀρείῳ βίῳ συνήϑης σύνερ-- 
jov εἰχὲν in not, Correction., quod et paullo audacius et minime 
necessarium, | WEss. 

924. 6. Καὶ zar ἀξίαν — ἐξῆρε τοῖς δώροις Videban- 
tur haec posse tolerari. At unde ἐξαιρέτοις δώροις natum dice- 
mus? An errore calami? [mo vero secus habet, Ostendunt, 
quid auctor dederit ipse, videlicet κατ᾽ ἀξίαν τιμῶν τοὺς ἀνδρα- 
γαϑήσαντας ἐξαιρέτοις δώροις. Inspice Excerpt. Peiresc. p. 346., 
et falsum me negabis. .Wrss. 1 

524. 10. Οὐϊτέλιον αὐτῷ καταπολ. στρατῷ] Pro Fitellio 
Flori Epitome (Epit. Livii lib. LIl.) edit M. Fetilium. Οὐετίλιον 
ergo scribendum. Ron. Οὐετίλιον Appianus Éber. p. 490. et 
Orosius L. V. 4. itidem adpellant, sed hic fuga cum paucis elap- 
sum addit, quod Diodorus, Livius, Appianus infitiantur. Vide 
viros clarissimos Duker. et Drakenborch. ad Livii Epit. ri. Do- 
ctissimus Freinshem. ad Flori L. HI. 17. alibi animum habuit occu- 
patum, cum Claudium Unimanum, quem Viriathus simili clade 
oppressit, a Diodoro Vitellium nuneupari memorat. WEss. Scri- 
pturae Οὐετέλλιος Suetonii de hoc Vitellio silentium Vitell. c. 1. 
opponit Beckerus Commentat. de Viriatho p. 112. Atque ille 
quoque Vitellius qui Gracchi caput abscidit infra p.604. 59. uni 
Diodoro sic dicitur, reliquis Septimuleius. 


* 924. 14. Εἶτα ἀναλαβὼν] Defit ἑαυτόν. De Fabio Ser- 
viliano eiusque gestis qua prosperis qua adversis in Hispania 
rebus et foedere cum Viriatho, aequis conditionibus sociato, 
Appian. Iber; p. 497. —Wrss, 

324. 16. 422^ ὅγε Σχηπίων Restitue ex Flori L.II. 17. 
ἹΚηπίων . vel Koizíov.  Adhibe etiam C. Sigonii Commentarios 
dc Fast. Rom. U. C. ann. 15cxin. Ταύταμον Appianus Tantalum 
vocat. πον. '4242 oye Καιπίων] Sic scripsi, Fastis postu- 
lantibus. Librariis saepe usu venit, ut, spreto Caepionis nomi- 
ne, notius Scipionis adsumerent. Exempla dabit Celeb. lac, Peri- 
zonius Animad. Histor. c. X. p. 426. Wrss. 

224. 25. Dc Αντίοχος 0 βασιλεὺς εἰς. Antiochus Pius, 
sive Sidetes, est, de quo Hierosolyma obsidente Iosephus Ant. 
L.XIII. 8. 2. Wess. 

924. 36. Τοὺς γὰρ ἀλφοὺς ἢ λέπρας ἔχοντας etseq.] Fa- 
ὀμίανι de Tudaeis propter lepram, sive tabem, quae corpora 
foedaret, Aegypto pulsis ut veram commemorat quoque Cornel. 
Tacitus i0. Histor. V. 3. quae Hoeschelii verba. Conmemorant 
eandem, uti notum, gentis odio plures. Quin ipsum Mosem vi- 
tiligine infectum δὲ propterea *42g« dictum, διότι ἀλῴοῖς τὸ 
σῶμα χατάστιχτος ἦν, ait Helladius apud Phot. Biblioth. Cod. 
CCLXXIX. | Cuius calumniae originem optime vestigasse mihi vi- 
detur Camp. Vitringa Observat. Sacr. Dissert. πα. lib. I. cap. 1. 


426 ANNOTATIONES 
Namque quae Io. Nicolai in Disquisit. de Mose Alpha c. 2. et seqq. 
conduxit, arcessita nimis sunt. Wzss. 

595. 48. Οὗ νόμιμον εἰσιέναι μόνον τὸν ἱερέα] Ῥοπεῖῇ- 
cem seu ἀρχιερέα intelligi, nemo ignorat. 'Tralatitium | enim 
id est, et saepe obvium. Quem ἱερέα vocaverat, is brevi post 
ἀρχιερεὺς apud Porphyrium de Abstin. L.1. 25. Romanorum Pon- 
tifex magnus Graecis modo ἱερεὺς. modo ἀρχιερεὺς audit, do- 
cente Spanhemio Dissert. XII. de Praest. Num. p. 423. Sed quid 
aliena conquiro? Iudaeorum summus antistes ἱερεὺς in S. Matth. 
Evang. c. VIL. 4. , Lucae A. A. c. V. 24., Epist. ad Hebr. X. 11. 
dicitur. WESS. (or 

525. 50. γαλμα ἀνδρὸς — καϑήμενον ἐπ’ üvov] Au- 
tiochi Epiphanis aetate de asino, asinique capite in sanctissimo 
templi penetrali reperto, spargi plura sunt coepta, quae Iudaeorum 
osores, sihi tamen parum constantes, cupide arripuerunt, merito 
notati a Iosepho L. 1l. C. Apionem c. 7. et seqq. Diodorus, ut Eclog. 
L. XL. indicat, ludaeos Mosemque huius stultitiae absolvit. WESS. 

595. δῦ. «Αὐτὸς δὲ συστήσας τὴν μισανϑρωπίαν) Non 
dubito, quin legendum sit μισήσας. quod facillimo errore in συ-- 
στήσας ἃ librario inerudito vel negligente mutari potuit, Et 
hane sententiam ipse contextus evincit. Ruop, Sic iam Steph. 

525. 59. Προσέταξε τῷ — ζωμῷ — χαταῤῥᾶναι) Non 
multum ab istis abludunt haec losephi de Antiocho Epiphane, ὡς 
μὲν κατέϑυεν ἐπὶ τὸν βωμὸν. τὸν νεὺν δὲ τῷ ζωμῷ τούτων πε- 
οιέῤῥαινε, συγχέας τὰ ᾿Ιουδαίων νόμιμα Antiq. L. ΧΗ. 8. 2. 
Sed plura Antiochus ille designavit, edictoque proposito, aris 
pro foribus positis cunctos thus adolere, hederaque coronatos Bac- 
cho pompam instituere iussit: si qui recusent, eos post ludibria 


^ 


et tormenta neci dandos omnes: βωμοὺς πρὸ τῶν ϑυρῶν τιϑέν- 


τας ἅπαντας éni9voe y. χαὶ χισσοῖς ἐστεφανωμένους πομιπιεύειν 
τῷ Διονύσῳ. τοὺς δὲ μὴ βουλομένους ὑποτάσσεσϑαι; τούτους 
μετὰ ἐμπαιγμὸν καὶ ἐτασμὸν βασάνων ἀναιρεῖσθαι Hippolytus de 
Antichristo cap. 49., cuius ego in verbis μετὰ ἐπαγχισμὸν, quod 
nihili erat vocabulum, mutavi, et ἐπιϑύειν dethure, quod arae 
inponitur, accipiendum censui: ea enim verbo potestas, sicuti 
supra L. Xll. 10. et L. XVIII. 6. indicatum est. ldem paullo 
ante aras ubique positas ait, rc μηδεὶς δύνηται τῶν ἁγίων μήτε, 
ἀγοράσαι ; μήτε πωλῆσαι" ἐὰν μὴ πρῶτον ἐπιϑύσῃ-. τοῦτο γάρ 
ἔστι τὸ χάραγμα , τὸ ἐπὶ τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς (Apocalyps. ΧΗ. 
16.) διδόμενον. Verte ibi nis? prius inmolet cum viris doctis, 
et multum de vi et elegantia verborum deteretur, WEss. 

525. 64. ᾿“ναγχάσας προσενέγκασϑαι) ? Avoyxdcood ut 
lectio est codicis A. Schotti, in quo coaluerunt,) wt apparet, 
duae dictiones in unam pro ἀναγκάσας. vel ut H. Steph. cod. 
sec, ἀναγχάσαι προσενέγκασϑαι. Caeteroquin ἀναμασᾶσϑιαι notae 


significationis verbum , idem quod Clem. Alex. ἀναμαρυχᾶσϑαι. 


IN EXCERPTA PHOTII LIB. XXXIV. 427 


Haee Hoeschelius. Ego vero paene puto, verba τῶν Té χρεῶν 
ἀναγχάσας ete, veterem sedem migrasse, positaque olim fuisse 
post καταῤῥᾶναι. — Ibi certe per forent accommodata. WESS, 

525. 71. Φόρους τε -- πραξάμενος)  Synesius Epist. 
LXXXIX. Ζηνᾶς ὃ πράξας πέρυσι τοὺς διπλοῦς φόρους; id est, 
εἰσπράξας vel εἰσπραξάμενος. Iterum Hoeschelius. Quod addi- 
tur de muris Hierosolymorum deiectis, id Iosephus ex parte qua- 
dam largitur, non oblitus addere, fuisse Antiocho suasores ἐξε-- 
λεῖν τὸ ἔϑνος διὰ τὴν πρὸς ἄλλους αὐτῶν τῆς διαίτης ἀμιξίαν, 
plaae ut Diodorus, Ant. lud. L. XIII. 8. 3. Wess. 

5295. 73. Ἐπὶ E ἔτεσι τῶν Σικελῶν εὐροούντων] — Non 
potest probari, quod Diodorus scribebat lib. X XXIV. a Car- 
thagine capta ad primum bellum servile esse annos LX μετὰ τὴν 
Καρχηδονίων χατύλυσιν. καὶ ἑξῆς. Nam LX anni post captam 
Carthaginem perveniunt ad numerum MDCCCCXXXV. A capta 
vero Carthagine ad primum bellum servile sunt tantum anni XIX. 
Non dubium, quiu error sit in nota numeraria. lta lll. Scaliger 
ad Eusebii Chron. ann. MDCCCCXX., cui de errore adstipulari 
nondum possum. Namque XIX annos ab eversa Carthagine ad 
initium servilis belli abiisse, ut eredam, annales non patiuntur. 
Deleta Carthago est anno U. C. 15cvn., flagrabatque iam isto bello 
Sicilia Coss. Ser. Fulvio Flacco et Q. Calpurnio Pisone, ut 
scribit P. Orosius L. V. 9. Qui eum honorem illum sint auspicati 
anno 13CxV1II., res est manifesta. Praeterea ad Siciliae pacatiorem 
statum nihil admodum proderat Carthaginis excidium: multum 
vero fraeta Poenorum bello 11. potentia; a cuius belli fine, sive 
U. C. anno IoLIII., si sexaginta annos, quibus res Siculae prosper- 
rimae fuerunt, numeres, ad U. C. annum 15cXIII., primaque ser- 
vilis belli initia devenies. Probi ergo numeri sunt. Porro Servilis 
belli historiam literis consignavit Caecilius Calactinns ex Sicilia, 
teste Athenaeo L. VI. p. 272. F. Egit de eodem Posidonius, quem 
Diodorus cum alibi ducem sibi adsciverit, ut supra ostendi, ne- 
que hae in parte neglexisse videtur. Inspice Athenaeum L. XII. 
p.542. B. et Excerpt. Peirese. p. 366., et nihil verius esse 
conperies. "WESS. 

525. 78. "Ex τῶν σωματοτροφείων ete] Putes ergastula 
indicari. Vide Excerpt. Peiresc. p. 365., ubi de his copiosius; in- 
didem χαὶ μεστὰ φόνων ἦν ἅπαντα post pauca scribi debere, 
verbaque o? ἐδέσποζον λῃστῶν a Photio venisse, cognosces. WESS. 

5296. 92. Καὶ χριταὶ τοῖς — στρατηγοῖς γινόμενοι | Sic 
scripsit, uti in iisdem Except. p. 366. ludicia ex lege Sempro- 
nia tum penes Equites erant: hinc illae lacrymae. WESss. 

596. 1. Θεῶν ἐπιτάγμασι καϑ' ὕπνον] Nihil muto. Fre- 
quens formula in literatis lapidibus EEEHITAUMATOZ, ΚΑ͂- 
TA HPOSTAFMA, KATA KEAEYZIN, EX PRAECEPTO, 
EX IMPERI0, de omnibus, qui per quietem moniti aliquid susci- 


428 ANNOTATIONES 


piunt. Vide Thes. Gruteri p.xxi. 1., xxxvii. 10. — Reinesium 
Clas. 1. 113 et 196. Donium Clas. ΠῚ. 45. etc. Aristides T.I. p. 
519. εὐϑὺς ἐξαρχῆς προεῖπεν ὃ ϑεὸς ἀπογράφειν τὰ ὀνείρατα, 
χαὶ τοῦτ᾽ ἦν τῶν ἘΠΙΤΑΓΜΆΤΩΝ Γπρῶτον. et p. 514. &vv- 

πόδητόν τὲ γὰρ προελϑεῖν EIIET.AEE, καὶ ἐβόων δὴ ἐν τῷ 
ὀνείρατι - τετέλεσται τὸ ΠΡΟΣΤΑΓΙΜΑ. quo ille modo sacris 
in orationibus, quas vocat, saepissime. — WEss. 

526. 12. Kol φλόγα διὰ τοῦ στόματος ἠφίε] Florus egre- 
gie ad hunc locum L.IIL. 19. Syrus quidam nomine Eunus — fa- 
natico furore simulato, dum Syriae deae comas iactat, ad li- 
bertatem et arma servos, quasi numinum imperio, concitavit; 
idque ut divinitus fieri probaret, in ore abdita nuce, quam sul- 
phure et igne stipaverat, leniter inspirans, flammam inter ver- 
óa fundebat. Pari inpostura Barcochabam ludaeam stipulam in 
ore succensam anhelitu ventilasse, ut flammas evomere putaretur, 
ex Hieronymo ad Flor. monere eruditissimus Freinshemius haud 
neglexit. WEss. 

526. 34. Καὶ τὴν ἀνταπόδοσιν --- οὐ χωρὶς σπουδῆς ete. ] 
Pepercit illis novus e servo rex, qui ante ob vaticinia in conviviis 
ipsum laudaverant et partes e coena comiter distribuerant, ut 
Excerpt. Peiresc. p. 369. docent. Wtrss. 

522,91. “Ιαμόφιλός τις ἦν ^ Evvotog ete. ] Praecipuam ho- 
minis huius uxorisque crudelitas servili bello occasionem praebuit. 
Vide Posidonium in Athen. L. XII. p. 542. et Excerpt. Peiresc. 
p.366. Wkss. 

527. 40. Π]εγαλλὶς In Peiresc. Excerpt. p. 369. Mero2Aic, 
pari errore ac unguentum μεγάλλειον et μετάλλειον subinde vete- 
rum in scriptis adpellatur, Lege Is. Casaubon. ad Athen. L. XV. 
12. Wzss, 

527. 53. Π]ηδ᾽ αὐτῶν τῶν ὑπομαζίων φειδόμενοι] Basi- 
lius M. Homil. de Fam. p. 65. B. παιδίον ἐπιμάζιον οὐκ ἦν ἐν 
ταῖς τῆς τεχούσης ἀγκάλαις" quod tamen ad oram scripti lihri 
ὑπομάζιον est, ut saepe apud Ioan. Chrysostomum T. Il. p. 549. 
D.. et T. HI. p. 114. E. ete. ᾿ἘΕπιμαστιδίους παῖδας dabit Apol- 
lodorus Bibl. 1. Π]. 5. 2., quos alii, etsi prave, ἐπιμαστιαίους 
vocant. WEkEss, 

527. 66. ΠΊόνης δὲ τῆς ϑυγατρὸς --- φεισάμενοι] Quanto 
puellam studio ab omni noxa defenderint, vide in Excerpt. Vales. 
p. 3969. Wkss. 

δ... V. XExo.sVat; p. 112; 25. 

527. 79. Πλάνον τε ἀπεκάλουν) Sycophantam, uti expli- 
eat A. Gellius Noct. Attic. L. XVI. 7. ὅδ. Paullus 1. ad Timoth. 
c. IV. 1. προσέχοντες πνεύμασι πλάγνοις, adtendentes spiritibus 
seductoribus, bene vertit Novatianus de Trinitat. c. 29. Nam 
πλάνης. quod seripti quidam libri habent, et [o. Chrysostom. T. 
I. p. 272., quamquam non constanter, et Gelasius Cyzicen. Hist. 


IN EXCERPTA PHOTII LIB. XXXIV. 4509 


Nicen. p. 13. melioris scripturae σεαράγραμμα esse, docte monuit 
Novatiani editor lakson. Wess. 

527. 86. Otovzi τινα χαλὸν οἰωνὸν ἐχούσης Saepe olim 
ex imperaturi nomine de eventu coniiciebant. In Britannia, Ho- 
norio principe, Constantinum ex infima militia, propter sola 
Spem nominis, sine merito virtutis Imperatorem electum refert 
"Orosius L. VII. 42. Indidem venit nominum mutatio sub princi- 
patus initia atque in consecratione, de qua plura lll, Spanhem. ad 
Iuliani Caesar. conprobat. notar. p. 14. WEss. 

598. 89. ᾿Εζωγρημένους τῶν ᾿Ενναίων] Sic pro Ἐννέων 
correxi. Idem viderat Rhodomannus. De Enna, a fugitivis occu- 
pata divexataque Cicero L. IV. Verr. c. 50... Wzss. 

528. 96. Tuv re συμβιοῦσαν αὐτῷ ] Interpres uxorem, 
ego contubernalem ex Latinorum more praeferrem. ^ Ceteroqui 
σύμβϑιος de uxore maritoque haud infrequens, Vide Thes, Gruteri 
p.pccnxvi. 2. pccLxxx. 6. Wiss. 

028. 9. λέων τις KO45] Plura de latrone hoc Excerpt. 
Vales. p. 370., quae adi, et Livii Epit. LVt.  WEss, 

528. 20. «““ευκίῳ "Ywato] Hunc et praetorum alios, ser- 
vili hoc bello in Sicilia prostratos, habet Florus L. HI. 19. Wrss. 

5298. 98. Kai χατὰ τὴν ᾿Αττικὴν) Altero in Sicilia ser- 
vili bello servos in Attica turbas dedisse Posidonius auctor apud 
Athenaeum est L. VI. p. 272. Nostro adsentitur Orosius his ver- 
bis, in metallis quoque Atheniensium idem tumultus servilis ab 
Heraclito. praetore discussus est. Apud Delon etiam servi novo 
motu intumescentes, oppidanis praevenientibus, oppressi sunt, 
lib.V. 9. Wess. 

528. 36. Ἕως Ῥουτίλιος ὃ Ρωμαίων στρατηγὸς ete.] Pro 
“Ρουτίλιος scribatur “Ρουπίλιος. lta enim ex auctoritate veterum, 
Ciceronis, Val. Maximi, Flori ete. vertendum mihi fuit. Ruop. 
Ἕως ἱΡουπίλιος ὃ Ῥωμαίων etc.] Viro egregio suum nomen red- 
didi, ut praeter Rhodomannum decreverat lll. Scaliger ad Euseb. 
Chron. ann. MmpcccLxxxiX. Fuerunt librarii et Graeci et Latini 
Rupilio saepe infesti, Rutiliumque esse iusserunt. Vide viros 
eruditos ad Valer. Maxim. L. II. 7. 3. et Livium Epit.1ix. Modo 
seribi debuerat χατεχόπησαν. quomodo ibid. legit vir excellen- 
tissimus, et in Addend, corrigit Rhodom. Wess. 

529. 51. Ὑπὸ τῶν τραυμάτων δείξας vexoóv] Multis 
vulneribus confectum interfecisset. Interpres paullo aliter. Quod 
sequor, sermonis usus admittit. Libanius Epist. 109. xoi μέμ- 
ψομαί ye τὸν παρόντα χρόνον, ὅτι ue μὴ δείκνυσι ἕτερον zfaí- 
δαλον. quod alterum me Daedalum non efficiat. ΜΥῈΒ5. 

529. 66. Κατέστρεψε τὸν βίον ἐν τῇ Ιοργαντίνῃ ] Pe- 
diculari morbo confectum Eunum fuisse non negat Plutarchus, de 
loco dissentit, λέγεται τὸν ἄρξαντα τοῦ δουλιχοῦ πολέμου περὶ 
ΝΎ / , » » ^ ^ LL 2 
Σιχελίαν δραπέτην, Evvovv ὄνομα, μετὰ τὴν ἅλωσιν εἰς PQ- 


430 ANNOTATIONES 


MHN ἐγθμενοὶ, ὑπὸ φϑειριάσεως ἀποθανεῖν in Vita Sullae 
p. 475. A. Ceterum quod modo praecessit ἅμα τεττάρων, de 
eo Hoeschelius ita: z0tetur τὸ Gu, cum genitivo , quod cum alibi 
etiam in hoc (Photii) opere occurrat, ne dubita , quin et supra 
p. 1977. vers. 11. « fine ἅμα ᾿Ιωσεδὲκ τοῦ ἀρχιερέως actor 
(Photius) scripserit. "Tum χαταφυγὼν — εἴς τινας κοιλάδας 
Rhodomannus malebat. | Wkss. ; E 

529. 69. Παντὸς αὐτὴν ἠλευθέρωσε λῃστηρίου] Fugiti- 
vis partim in ordinem redactis, partim oppressis, Rupilius de de- 
cem legatorum sententia Siculis decretum statuit, quam illi leger 
Rupiliam vocabant, deque universa insula optime fuit meritus. 
Lege Ciceron. L. II. Verr. c. 13. et 1. ΠΙ. 40.  Wzss. 

529. 73. Ὅτι ὑπὸ τοὺς αὐτοὺς χρόνους ἐν “Ῥώμῃ etc.] 
Photius, diversas fes stipans et conpendio referens orationem 
hane paullo inconeinniorem reddidit. Proelium, quo lugurtha et 
Bocchus superati fuerunt, Sallustius lugurth. c. 101., et captum 
Iugurtham cap. 113. eonmemoravit diligenter.  WEss. 

529. 8T. Φιχεδὸν ξξακισμυρίων] Auget numerum Valerius 
Antias, octoginta millia Romanorum sociorumque ea ltempestate 
trucidata, quadraginta vero calonum et lixarum, referens in Oro- 
sii L. V. 16., nec dissentit Livius Epit. LXvit.  WEss. 

530. 98. Τίτος llevovízioc] Infra nominatur Οὐέττιος, 
quod dein bis repetitur. Lectori quidem hic arbitrium permitto. 
Mihi vero Minutii nomen retinere placuit, quod et margo anno- 
tatum habet. Ruop. Mihi non liquet. Fuerunt hac teipestate 
Minutii, fuerunt Vettii Quis in tanta librorum discordia, aliis 
tacentibus, temere alterutrum damnabit? Finge tamen scriptum. 
fuisse zig ἦν Τίτος μὲν Οὐέττιος, ἱππεὺς Ρωμαίων etc. et potior 
Oériiog, uti post dein adpellatur, erit. Viderint alii. WEss. 

530. 8. Πάλιν ἔταξε τριάκοντα ἡμερῶν προϑεσμίαν 
Lege Salmasii Foen. Trapezit. p. 431. Eleganter Basilius Magnus 
Bent in Psalm. XIV de obaerato , οὐ νύχτες ἐχείνῳ ἀνάπαυσιν 
φέρουσιν" οὐχ ἡμέρα φαιδρὰ, οὐχ ἥλιος τερπγὸς:" ᾿ἀλλὰ δυσχε- 
θαίνει τὸν βίον. μισεῖ τὰς ἡμέρας πρὸς τὴν JIPOOGEXMLAN 
ἐπειγομένας , φοβεῖται τοὺς μῆνας ὡς τόκων 7 πατέρας. et ibid. 
p. 110. E. o2 àv 5j IIPOGEZMLA προσάγῃ» μεριμνῷ τι ψεύ- 
σεται; ποίαν τιλασάμενος πρόφασιν τὸν δανειστὴν διαχρούσε- 
ται; Noster Minutius, sive Vettius, aliter his se angustiis expe- 
divit. WtEss. 

530. 10. Ὁ δὲ οὐδὲν πλέον εἶχεν Ἴ Sie scriptum fuit. Cul- 
tum est, neque uno usurpatur modo. Pausanias Attic. cap. 10. p. 
25. εἶναι δὲ οὐδὲν ἔτι οἱ πλέον, nihil ultra potuisse efficer KZ 
ut bene viri docti. Andocides de Myster. p. 2. ἡνίκ οὐδὲν zv 
πλέον τοῖς πεπονϑόσι, cum mihil interfectis prodesset. po 
τοῦτο συλλέγεσϑε, ἵνα τοῖς μὲν ἀναισχυντοῦσι μηδὲν πλέον ἢ 


4 


IN EXCERPTA PHOTIL LIB. XXXIV. XXXVI. 431 


Isaeus de Astyph. Hered. p. 78. TY ἔσται πλέον τῷ γε ἀποϑα- 
γόντι; Antiphon de Caed. Herod, p. 140. Kíz«, ἔφη. τί πλέον 
αὐτοῖς Plutarch. Symp. L. VII. 4. Habet et hoc de genere aliqua 
L. Kuster. in Comici Plut. v. 531. Wrss. 


530. 16. ᾿“νέστησε πρὸς ἀποστασίαν οἰχέτας Mallem 
ἀνέσεισε,. quod viri docti ex scriptis Codd. eruerunt. lpsemet 
auctor hae Ecloga συχνοὺς ἀνέσειον τῶν οἰκετῶν. et xci ἀνα- 
σείειν πρὸς ἀπόστασιν τοὺς οἰχέτας. Alia invenies L. X1il. 9]. 
Wess. 

530. 97. ᾿Ενεβάλλετο χάρακα] Quod Ill. Scaliger adscripsit 
ἐβάλλετο χάρακα. magis in usu versatur. Confer Alexandrinos 


Interpretes Ezech. e. XXI. 22. Libanium T.IL p. 129.D. Wess. 


530. 30. Τῶν χατὰ πόλιν στρατηγῶν ἀπέδειξεν ἕνα] 
Praetores, in quorum tum numero L. Lucullus, intellige. Supra 
Eclog. 2. lib. XXXI. τῶν κατὰ πόλιν στρατηγῶν εἷς ἐνέβαλεν 
αὐτὸν (Persen regem) εἰς τὸν ἐν '“λβαις κάρχαρον. Interpres 

(vertens qui tum domi erant) aliud spectavit. WEss. 

531. 38. Συμβουλῆς γενομένης Pro συμβουλῆς quis non 
συμβολῆς scribat, nisi Graecarum literarum prorsus ignarus? 
Ruop. 

531. 49. Ὥσπερ προοιμιαζόμενα ταὐτην] Nihil muto. Scio 
illud Philosophi Polit, L. VII. 1. ἀλλὰ γὰρ ταῦτα μὲν — ἔστω 
πεφροιμιασμένα τῷ λόγῳ» ex usu veteris Graeciae positum. No- 
stro convenit losephi istud L. II. Belli c. 2. 9. τὸν δὲ — — 
προοιμιάσασϑαι τὴν βασιλείαν τρισχιλίων πολιτῶν φόνῳ. Solent 
Graeci recentiores, ut docte monuit Cel. Hemsterh. ad Luciani Somn. 
c. J., in transferendo hoc et προοιμίου vocabulo luxuriare. Vide 
sodes προοίμιον τῆς ἁλώσεως loseph. B.I. lib. Il. 17. 10., φοοί- 
μιον τοῦ δυστυχοῦς b. XVIII. Antiq. 6. 9.. βασιλείας προοίμιον 
Libanii Basil. p. 110. B., προοίμιον συμβολῆς Or. VII. p. 237. C., 
τοὺς λύχους ὃ ᾿“πόλλων προοίμιον λοιμοῦ ποιεῖται Philostrati 
Heroic. X. 4. p. 710., ἐν προοιμίοις τῆς Χριστοῦ παρουσίας 
Io. Chrysostom. T. XI. p. 762. E.; quae quidem ferri et probari 
utcunque ob suavitatem possunt, non item alia, ad Hieroclis Syn- 
ecdem. p.674. obiter indicata, ^ Wrss. 


531. 53. 'Ex τῶν πέραν ϑαλαττῶν ἐθνῶν etc.] Πέραν 
ϑαλάττης Yoseph. Scaliger una cum Rhodomanno, a quibus dis- 
sentire non possum, |. WEsS. 


531. 56. “Ὑπὸ τῶν δημοσίων] Pro δημοσίων lego cum 
H. Stephano ex Glossario Latino- Graeco δημοσιωνῶν. hoc est 
τελωνῶν. RHop. Adstipulor viris doctissimis. Vuigo quidem Le- 
xicographi δημοσιώνην vilem interpretantur, a Suida decepti. 
Verba, quae Grammaticus exscripsit, publicanum designant, sic- 
uti δημοσιώνιον Plut. T. 1f. p. S20. C. publica, quae redimuntur. 
Glossae melius, Ζημοσιώνης. Publicanus. Haec de voce.  Mi- 


433 ANNOTATIONES 
sera vero provincialium conditio, qui a publicanis nullo suo me- 
rito ex libertate in servitutem abrepti in ergastulis deprimebantur: 
eui violentiae uti Senatus obviam ire conatus hoc est tempore, ita 
opus saepe fuit, ut ergastula possessorum, in quibus sine discri- 
mine liberi servique supprimebantur, repurgarentur. Quid Au- 
gustus, Tiberius, Hadrianus in adflictorum conmodum constitue- 
rint, Sueton. August. c. 32., Tib. c. 8., Spartian. Hadr. c. 18., 
docent. lunge Scribon. Largum Conposit. ccXXXI. , eiusque verba 
illustrantem Gronov. ad Senec. de Ira L. Ill. 9. Wess. 

531. 66. Oi δ᾽ iv ἀξιώματι) Praepositionem ex. edd. 
margine adiunxi. Intelligit Siculos, domi nobiles, τοὺς ἐν ἀξιώ- 
ματι χειμένους. in. Excerpt. Peirese. p. 293.  Poteris etiam ἐν 
ἀξιώμασι, Si elegantius arbitreris, adsciscere. "l'heodoretus certe 
H. Eccl. L. II. 17. et L. Ill. 22. τοὺς ἐν τέλει xol ἀξιώμασε, 
decuriones et honoratos, ut bene Valesius, vocat. Porro rei, de 
qua agitur, Dio Cassius conmeminit Excerpt. P'eiresc. p. 633., P. 
Licinium Nervam compendium ex isto iudicio quaesivisse docens: 
neque enim ἄδωρον sive satis munitum adversus pecuniam fuis- 
se: concursu tamen et servorum et dominorum, et ne quid turba- 
rum ab alterutra factione daretur, desistere coactum, — WESS. 

531. 74. Eig τὸ τῶν Παλικῶν τέμενος Vide supra L. 
XL 89., et cognosces servorum ibi fuisse quoddam quasi asylum. 
Wxss. 

531. 77. Κατὰ τὴν .““γκυλίων χώραν]  H. Steph. 44yxv- 
οίων coniiciebat: quae quidem coniectura non spernenda foret, si 
Stephani Byzantini γκύριον) πόλις ᾿Ιταλίας. ad Siciliam, ut 
Berkelius censuit, et ante eum Cluverius, pertineret. In Italia 
quidem certe .ncyrium istud nemo reperit. Putes huc facere 
'Ayzvgug, unde 24yxvoaior, lib. XIV. 48., nisi et id dubiae esset 
filei. Ph. Cluverius '.dyzvAíov χώραν tuetur Sicil. Ant. L.1I. 
p.389., neque ego configere audeo. Mox ἀδελφῶν δυεῖν si hic, 
et post pauca, tolerare nolis, δυοῖν esse poterit? nec constant 
tamen sive scriptorum seu librariorum culpa eius in usu sibi per- 
petuo veteres, quod exemplis alias firmavimus. "WEss, Rhod. 
$3,0voiv. Nam δυεῖν foemininum. ** 

532. 90. ᾿Επὶ τὴν προδοσίαν 0p] Lucem huic dictioni 
adspergunt a Cl. lensio notata ad Luciani D. Mort. XI. 3. Wrss. 

532. 6. Πόπλιον Κλόνιον Habent vetusti lapides cLoNios, 
alioqui rarius obvios: si qui Cluvium intelligere malit, illi Ste- 
phani versio, in qua P. Clovius, auxilio veniet. De C. Titinio, 
cui cognomen GADAEO, quique operam in opprimendis fugitivis 
Licinio Nervae haud futilem navavit, deque cognominis eius 
caussa, nihil novi. WEss. 

532. 13. ΠΠετὰ τᾶν ἐνόντων στρατιωτῶν] Praestaret συν- 
ὄντων. WEss. 

Ibid. Ζιαβὰς vóv"Afav ποταμὸν] Videtur esse 4lla- 


IN EXCERPTA PHOTil LIB. XXXVI. 433 


va Itiner. Anton. p. 88. ob viciniam Heracleae, sieuti ibi ad- 
monui. QCaprianum montem soli debemus Diodoro. Confer Ph. 
Cluver. Sic. Ant. L. I. p. 222.  Wrss. 

539. 97.Nol ταῖς δυσχερείαις ἐπλ ἑονέχτουν ἢ Sic bene. 
Polybius L.X; 96. xal πυνϑανόμενος τῶν ἐγχωρίων τήν τὲ óvo- 
χέρειαν τῶν τόπων. Quod in aliis erat ΠΡτὶβ.. Grammatici scho- 
lio acceptum referendum est. Mox scripsi ex Amstel, ἐτράπη. 
Vulgatum mendosum esse, non fugerat Rhodomannum. Wess. 

532. 32. Καὶ πάντες τῶν δούλων] Pro πάντες τῶν 
δούλων οἱ πλείους legendum existimo. ἔηβοϊοηβ enim foret 
ista constructio, et nescio quem soloecismum redolens.. lnon. 
Πάντας ἀνθρώπων bonae fidei Codd. nobis obtulerunt principio 
Lib. primi, quos ut ibi probare non potui, ita nec πάντες τῶν 
δούλων placent. Forsan Excerptori debentur: nom a Diodoro 
venisse ut credam, nondum adducor. Wkss. Xenophon Reip. Ath, 
IL 3. πᾶσι διαπρᾶξαι ἢ πόλις τῶν δεομένων οὐχ ἱκανή. Dio- 
nysius vol. II. p. 1208. 8. R. πάντας ὑπερβαλέσθαι πλούτῳ βα- 
σιλέων. vol.lV. 9084. 7. ἀπάξει Ρωμαίων ἅπαντας éx τῆς πό- 
λέως. Quos locos comparavit Schaeferus "hes. Steph. c. 7233. C. 

533. 39. Τῆς ἱεροσκοπίας ἔμπειρον) Hoccine ab auctore 
venerit, an οἰωνοσχοπίας, «decefnere non audeo, Fieri potest, 
ut utriusque artis, si tamen hoc digna nomine est, usum et peri- 
tiam habuerit Salvius: ceteroqui ϑυτιχῆς pars quaedam, ἱεροσχο- 
za, et augurii οἰωγοσχοπία. Vide Aeschyl. Prometh. v. 486., 
Galenum in Hippocrat. de Rat. Vict. Ὁ. 41. et Cyrillum Contr. 
lulian. L. VI. p. 198. At istud tanti non est. Quod continuo 
succedit, χαὶ γυναιχείαις ϑέαις αὐλομανοῦντα , disquisitionem 
meretur. 1ll.Scaliger adscripsit Photio, .. Πυναιχείαις ϑέαις αὖ-- 
ÀAobrvra, modos tibia facientem in spectaculis thymelicarum mu- 
lierum. Nam profecto αὐλομκανοῦντα tam ridiculum, quam quae 
Latine reddere conatus est H, Stephanus. Quis sanus dixerit αὐ- 
λομανῶ ϑέαις; quis hoc intelligit? Hominem de faece vulgi no- 
tat, hariolum et tibicinem, non tragoedorum, aut comoedorum, 
sed thymelicarum saltatricum.** Hactenus vir summus, vocem, 
ut adparet, corrigens. Stephanus verterat, ef in snulierum co- 
rona cantu tibiarum. ad insaniam ihi id perstrepere solitus erat, 
quod merito inprobatur. in usu enim αὐλομαγεῖν si unquam 
fuerit, non aliud atque insanum tibierum amorem indicare aptum 
fuit; quae quidem significatio hic parum videtur conveniens. Pro- 
bemus ergo Scaligeri αὐλοῦντο .. aut quoniam vocabulo nimium 
detrahitur, ὑλομανοῦντα. Norunt omnes, eius praecipuam esse 
sedem in agro, qui silvescit et sarmentis luxuriat, ex Strabone 
L. XIV. p. 1003. atque aliunde: transferri vero cultissime ad ho- 
mines, qui animi vitio luxuriant, a Synesio de Insom. p. 148. D.; 
cuius et Plutarchi verba Lexicorum conditores non ignorarunt. 
Erit itaqne ὑλομανεῖν ϑέαις γυναικείαις eiuscemodi muliercularum 

Vor. il. o9R 


434 ANNOTATIONES 


in spectaenlis luxuriose se gerere atque insolenter, quod ab inge- 
nio Salvii istius non abhorret. Viderint tamen peritiores, quo- 
yum arbitrio haec stabunt cadentque. Wrzss. 

5933. Al. Πόλεις ἀργίας xol τρυφ ἧς νομίζων] Detit ad 
pleniorem structuram quidpiam. Forte αἰτίας aut simile aliud. 
WEss. 

333. 63. Εὐϑὺς ἐπὶ προτερήματος ἧσαν Legebatur ó ὑπὸ 
προτερήματος. quod lll. Sealiger verissime correxit. Sic L. ΠῚ. 
70. τὸν μὲν Κρόνον ἐ ἐπὶ τοῦ προτερήματος ὑπάρξαι. et L. XV. 
335. γενύμενος δ᾽ ἐπὶ τοῦ προτερήματος. tum L. XVI. 5. xai 
ταῖς τελευταίαις μάχαις ἐπὶ τοῦ προτερήματος γενόμενος. Bene 
ergo mutavimus, WESss. 

333. 77. Τὴν ἸΠ]Ποργαντίναν ] Cur non Ποργαντίνην. ut 
in superioribus? Vide Ph. Cluver. Sic. Ant. L.lI. p. 335. Wzss. 

Ibóid. Ko ὑγμα δοὺς τοῖς ἐν αὐτῇ δούλοις etc.] Ante κή- 
ovyuu xefice κατὰ, vel muta κήρυγμα in dativum κηρύγματι. 
Et ibidem inter αὐτοῖς et ταύτην restitue τήν. ποῦ. Non ve- 
tabo, si qui κηρύγματι praeoptaverit: cetera auctario nullo indi- 
gent. Wrss. 

534. 84. Καὶ “ιλυβαϊτῶν χώραν] Syllaba penultima 
diaeresi distrahitur, auctorisne iudicio an exscriptorum, incer- 
tum. Numi in Parutae Tab. xciv. 7412Y BAIL TAN et .41-᾿ 
TY B ATI AN. | Stephanus ZfiAvfeírgc, unde Latinorum LiLY- 
BAETANIL Vide Ph. Cluver. Sic. A. lib. 1l. p. 234. Quod sequi- 
tur continuo évoo& πρὸς ἀπόστασιν illustrat N. Abramus ad Ci- 
ceron. pro Milon. c. 25. et nos supra L. XI. 86.  Wxss. 

534. 88. Οὗτος οἰχονόμος ὧν δυοῖν ἀδελφοῖν) Dispensa- 
tor erat, ut ille in S. Lucae Evang. c. Xil. 42. et. XVI. 1. Con- 
fer L. Pignor. de Serv. p. 330. Quia vero Athenio bellum, ab 
aliis inchoatum, incredibili pertinacia continuavit, hinc fax et 
signifer secundi servilis in Sicilia belli perhiberi solet a Floro L. 
IH. 19. aliisque. "langunt ὀλιγήμερον hunc βασιλέα Appian. 
Mithrid. p. 355. et Dio Cassius Excerpt. Peiresc. p. 637. Wkss. 
Mox 92. ἔπειτα δὲ Rhod. 

534. 10. Παρασχευαζομένου δὲ αὐτοῦ τὴν etc.] Ex Am- 
stelod. refinxi, Diodori secutus consuetudinem. .Wzss. 

534. 16. Τοῖς περὶ A9 nvíova , ὁδοιποροῦντας ] Legeba- 
tur τοὺς — ὁδοιποροῦντας. Quod dedi, ab Η, Stephano iu. 
et multo elegantius est. | WEss. 

534. 20. Eiys — Σικελίαν πᾶσα σύγχυσις Hoc malum non 
erit, siztGco, de summa confusione accipiatur. Confer Doctissim. I. 
Fr. Bicis ad Luciani Amor, c. 19., et de proverbio χαχῶν Dac 
Diogenian, Cent. IV. 42. cum Schotti nota. Quae vero his succe- 
dunt, ipsemet auctor clarius exponit in Exc. Peiresc. p. 389. Wrss. 

2334. 27. Kei δοῦλα τῆς παρανόμου χειροχρασίας ] ἴῃ 
Excerpt. dicto loco χειροχρατέας. quod praestat. Polybius L. VI. 


IN EXCERPTA PHOTII LIB. XXXVI. 435 


7. p. 637. μεϑίσταται δ᾽ εἰς βίαν καὶ χειροκρατίαν 7j δημοχρο- 
τία. et interpositis quibusdam, τότε δὴ χειροχρατίαν ἀποτελεῖ. 
Wzss. 

584. 33... Καὶ dione τοῖς Παλικοῖς ἥρωσι] Citra haesita- 
tionem ita correxi. Palici Dii sive heroes in Sicilia nobilissimi 
et servorum tutela. Italici nulli. ipsi hi servi, ut supra memora- 
vit Diodorus, in Palicorum luco de rebellione consilia in medium 
contulerant, in quo nunc victoriae monumenta suspendunt, Er- 
ror ex literarum progenitus est similitudine, quae in τοῖς 77.4- 
-AIKOI et ILA4A4IKOI, foedavitque Strabonis etiam exemplaria 
L. VI. p. 421., hinc atque. istinc maculam eluente Casaubono. Wrzss. 

535. 34. IMíav τῶν ἁλουρχῶν nmegutogm ἴρων στολὴν | Si 
toga praetexta , uti videtur, cur μία τῶν ἁλουργῶν Ζεεριπορ- 
φύρων; Nolet certe Diodorus SNC EQUO QR v gov L. V. 40. 
et mox in Salvii, iam regis, ornatu describendo tum περιβόλαιον 
περιπόρφυρον hac Ecloga, ubi de Minutio, togam eam vocare, 
nusquam, quod quidem meminerim, ἁλουργὸν περιπόρφυρον. 
Neque sane necesse erat, cum praetexta tantum, non ex purpura 
tota esset. Vide Oct. Ferrar. R. Vest. L. HI. 3., et perpende, utrum 
excerptori alterum istud adiectivum debeatur? ^ Wrss. 

535. 36. Τρύφων μιὲν ὑπὸ τῶν ἀποστ. προσηγορεύετο ] 
Exemplo fortasse Diodoti, qui Syriae occupato regno, TRYPHON 
adpellatus est. Lege lll. Spanhemii Diss. VII. de Num. Praest. p. 
443. δεν. . 

535. δ4. Kol ἐπὶ μᾶλλον ὠχύρου  ῬΙδοοραῦ olim καὶ Pr: 
μᾶλλον, quo etS. Paullus utitur in sua ad Philipp. cap. I. 9., nunc 
nihil muto, Photio istud relinquens, qui L. XXXVII. Ecl. 1. ἐπι- 
κρατούντων δ᾽ ἐπὶ μᾶλλον τῶν “Γωμαίων. Arcem urbemque Toc- 
xu « Rhodomannus scribere et nominare ex Stephano περὶ πόλεων 
malebat, sed frustra: Diodori scripturam tuetur Cicero L. V. Verr. 
c. 4., fugitivos eum locum tenuisse addens, et Ptolemaei 7 οίρκλα. 
In numo Parutae T. cxxxiu. 7PLAR474A4. — Adi sis Phil, 
Cluver. Sic. Ant, L.II. 12. et L. Holsten. ad Steph. in 7 ρίχαλα. 
Wzss. 

5335. 60. Ἣν xol περιβόλῳ πόλεως etc.] Verborum ordo 
non. bene decurrere videtur. Puto sic meliorem fore, 7 καὶ πε-- 
θιβόλῳ — βασιλείοις ey ἦτο; πάσῃ --- πεπληρωμένη. Post pau- 
ca χαὶ ἐπιχοσμοῦσιν ἐπετήδευε βασιλείαν vocabulorum  traie- 
ctione obscurantur. Structura postulabat ἐπικοσμοῦσι βασιλείαν, 
ἐπετήδευε. Wkss. 

535. 73. d. .Ζικίψνιον “οὐκουλλον] Mnutavi priorem syl- 
labam, ut sibi auctor in Luculli nomine constaret. De Cleptio 
nihil dicam, nisi eumdem mihi videri, quem in historia belli Mar- 
sici L. XXXVII. Eclog. 1. Clepitium semel iterumque vocat au- 
ctor. WEss. 

535. 79. “Ἑπτακισχιλίους καὶ uvglovc] Numeri snperiores 

25* 


438 ANNOTATIONES 


sani si sint, in his menda erit. Seribe ἑξαχισχιλίους καὶ μυρίους. 
WESS. * 

536. ST. Πλησίον Σχιρϑαίας} De vocis scriptura nihil 
potest constitui, Ph. Cluverius Siciliae urbem fuisse censet, cu- 
ius rudera durent, Aeristiae nomine nota. Mihi non liquet. Eum 
vide Sicil. Ant, lib. Hf. 12. p. 375. | Wrss. 

536. 93. Ἔχων — — ἱππεῖς ἐπιλέχτων Aut legendum 
τῶν ἐπιλέχετων.. autrecipiendum, quod in aliis Codd. reperieba- 
tur, ἐπικρατῶν. WESS. τῶν ἐπιλ. Rhod. voluerat. 

530. 6. Τεταπείνωτο τὸ οἰχετικὸν Memini alias exem- 
plorum cumulo defectum , qno iusto brevius τεταπείνωτο videtur, 
confirmare. Vide saltem L.1f. S. Wrzss. 

536. 20. “Ὕστερον φυγῇ χατεδικάσϑηἾ Negat Plutarchus 
initio Luculli sui. Servilius Augur repetundarum L. Lucullum 
accusaverat et damnaverat, Luculli filii L. et M., paternas inimi- 
citias magna gloria persecnti, eodem crimine Servilium , ex Si- 
cilia reducem, postulaverunt: caussa acta est magna contentione, 
Servilius tamen evasit. Meminit inimicitiarum istarum Cicero 
L. U. Academ. c. 1. et Or. de Provinc. Cons. c.9, Wxss. 

536. 27. Καὶ Γαΐος 24xvXioc] Restitue ex Historia Ro- 
mana ῆάρχος praenomen. Ruop. Ímo vero JMévtoc; hoc enim 
praenomine fnit. Adi, si dubitas, Casaubon, in Athen. L.V. 14. 
εἰ Pighium Fast. ad ann. ΠΟΙ. —Wrss. 

536. 32. Καὶ τοῦτον ἀνεῖλεν) Florus inter conprehen- 
áentium et de praeda rixantium manus laceratum esse Athenionem 
vefert L. lil. 19. Wess. Mox 42. Rhod. τελ, ex τῶν v. S. 6. ἑαυ- 
τον ἐπί. 

537. 5T. "Erg σχεδόν που τέτταρα ] Recte: belli initium 
factum est a fugitivis, cum in Cimbrici belli adparatu esset Marius, 
sicuti supra auctor memoravit, hoc est sub annum ncr, ab U. C. 
Rediit, eo ad finem perducto, Romam ad ovationem M. Aquillius 
anno DCLIV. , ut ex Livii Epit. .xix. pulere Pighius confecit. WESs. 

537. 53. Ὅτι Βαττάκης) Pluterch. in Mario p. 415., ubi 
Βαταβάκης dicitur, Romam venisse ait, ut deae nomine nuntia- 
ret, νίκην xci μέγα χράτος πολέμου “Ρωμαίοις ὑπάρχειν. tacet 
de templo profanato. Mox Πεσινοῦντος aut Πεσσινοῦντος alii 
scribere malunt. Vide Casaubon. in Straben. ἢ. ΧΗ, p. 851. WWkss. 
Ὅτε Boevraznc] Videtur hoe sacerdoti Ma;nae Matris sollemne 
fuisse nomen, longeque melias scriptum atque in Plutarchi Mario 
p. 415. quod ut opiner, insigne facit fragmentum Polybii in 
Suidae Τύλλος. Sic enim praeter alia: παραγίνονται Γάλλοι 
παρὰ Ἴττιδος xui BAT ias AKOY, τῶν ἐκ Πισσινοῦντος ἱερέων 
τῆς μητρὸς τῶν θεῶν. ἔχοντες πο ioni (sie enim πρὸς τῇ 
ἰδέ optime correxisse censetur H. V alesius) καὶ τύπους. φά- 
σκοῦτες, προσσγγέ ἔλλειν τὴν ν ϑεὸν γνέχην καὶ κράτος. Quae qui- 
dem et Battacae d vestitus, Komae invisitati, caussa opportuna 


IN EXCERPTA PHOi,;i LIB. X XXVI. 451 


admodum sunt. De corona, qua redimitus incedebat sacerdos, 
testimonium perhibent et haec Dionis Chrysostomi Orat. XXXV. 
p.432. C. ταῦτα γάρ ἐστι τὰ ποιοῦντα καὶ τούτους εὐδαίμονας, 
ΣΤῈ ANO χαὶ ΠΟΡΦΥΡΑ͂, xoi παιδάρια κομῶντω λιβα- 
γωτὸν φἕ ἔροντα. namque haec Archigallos potissimum designare, 
iure optimo mihi suspicatus videtur Is. Vossius ad Catulium p. 164. 
Inrex in Add. 

537. 58. Koi δεῖν αὐτοὺς δημοσίᾳ καϑαρμοὺς ete.] Mal- 
lem χαὶ δεῖν αὐτῇ» i. e. deüm matri. Certe post pauca scripsit, 
quod optime. animadvertit los. Scaliger et post eum Rhodoman- 
nus, ὑπὸ τῶν “Γωμαίων ἐθῶν, non WM, Qr, uti edebatur. Dubi- 
tes peerea, an ἐπιχωρημένην vitiosum et loco FEE DUO EAIY 

sit positum. . At in his, quod Casaubon. ad Athen. L.1l. 15. do- 
cuit, scriptores librariique multa sibi indulgent. —Wrss, 

537. 61. Χρυσοῦν τὲ γὰρ στέφανον εἶχεν ἢ Fuerant olim 
Magnae Matris sacerdotes δυνάσται τινὲς, dynastao sive reguli, 
teste Strabone: ex quo veteri splendore durasse videtur aurea ista 
corona. Alioqui non ignotae ex Tertulliano sunt corozae aureae 
sacerdotum provincialium. Consule M. Velseri Conment. ad Con- 
vers. S. Afrae p. 461. et H, Valen in Ammiani L. XXIX. 3. 
Wzss. 

537. 75. lIleguyozuo μὲν λάβρῳ πυρετῷ συνεσχέθη 
.Legebatur λαύρῳ ex corruptiore Graecorum quorundam pronun- 
tiatione , ΔΕ et ἀνέρα λαυραγόρην peperit in Apollinaris Psalm. 
cxxxiX. 25., pro λαβραγόρην, et ἔρως λαῦρον ἐπαιγίζων in Epi- 
gramm, Paulli Silentiarii Florileg. L. VIT. p. 596., Aven alia, 
Conf. Barnes. ad Iliad. 4y, 497. et de usu vocabuli Rittershusium 
in Oppiani Cyneget. L. IH. 139. — Ceterum de febri, quae A. Pom- 
peium invaserit, non dissentit Plutarchus, sed illum ἐντὸς ἐθό-- 
μῆς ἡμέρας 09 avv, non tertio, ut Diodori excerptor. Wess. 

938. 88. Ὑπὲρ τοὺς ἑξακισχιλίους τῶν ἐχθοῶν — ἀνε- 
Adv] Ut. haec usque quaque vera sint, vereor. Appiano si cre- 
dimus, olim τήγδε τὴν τιμὴν ἐπὶ πᾶσι τοῖς μεγίστοις , seu quod- 
vis ob illustre factum imperatoris nomen exercituum duces ἃ mi- 
litibus delatum admittebant Bell. Civil. lib.II. p. 747. Sed. ista 
generalia videntur.. Nam hostium caesorum in deferendo titulo 
habitam fuisse rationem, Dio Cassius ἢ, XXXVII. y. 53. agnoscit. 
Antonium enim Imperatorem militari acclamatione salutatum ait, 
καίτοι τοῦ ἀριϑμοῦ τῶν πεφονευμένων ἐλάττονος παρὰ τὸ vevo- 
μισμέγνον ὔντος. quantumvis interfectorum azumerus constituto 
esset minor. lam lege cautum cum fuerit, me quis triumpharet, 
nisi qui quinque millia hostium una acie cecidisset, sicuti scri- 
bit Valerius Max. L.II. 8. 1., satis profecto (uror). si ὑπὲρ τοὺς 
πεντακισχιλίους legeretur. At vero quod mox de imperatoris no- 
mine additur, 6 ἐστι βασιλέα, quis ferat, atque a Diodoro pro- 
fectum esse opinabitur? Optime Scipio 5i6i maxim nomen im- 


438 . ANNOTATIONES 


peratoris esso dixit Hispanis regem ingenti consensu se salutan- 
tibus, quo se sui milites adpellussent: regium nomen alibi mag- 
num, Romae intolerabile esse. apud Livium L. XXVII. 19. Sic 
omnes libera republica, qua imperatores erant, Graecorum sermo- 
ne στρατηγοὶ αὐτοχράτορες. Sub Caesaribus mutata res est. Im- 
peratores reapse erant βασιλεῖς. atque hine Excerptoris istud ad- 
ditamentum.  Wkss. 

538. 98. Ἔχ γὰρ τῆς διαφϑορᾶς ταύτης ete] Sie os 
ex Amstelod. et Steph., omni oratione postulante. Ex morum cor- 
ruptela, quae invecta in urbem Asiatica luxuria cives incessit, 
larga seges seditionum pullulavit. Credo Diodorum caussas Mar- 
siei belii a prima origine arcessivisse, quas Photius, ut pleraque, 
in conpendium redigit. "lu vide Appian. Civil. Bell. L. 1. p. 633., 
Florum L. lil. 18. et Excerpta e Diodoro Peiresc. p. 389. 
WEzss. 

538. 6. Ὀλυμπιὰς δ᾽ ἤχϑη (δευτέρα) πρὺς ταῖς etc.] De- 

fectu haec, ut olim legebantur, verba laborare, bene Rhodoman- 
nus vidit. Mendum, inquit, ef defectus est. Nam pro ἑβδομή- 
ἔχοντα, ἑβδομηχοστὴ β΄. vel δευτέρα, est legendum. ' Copiosius 
In. Sealiger: quum dicat hos consules creatos Olympiade CLxx., 
ergo accidit anno U. C. νειν. Atqui Fasti praeferunt annum 
DCLXIr. Septem annis discrepatur. Deest aliquid, puta 'OXvu- 
πιὰς δ᾽ ἤχϑη ἡ β' πρὸς ταῖς ἑκατὸν ἑβδομήχοντα. Ita ille, quem 
Sequi libet, quod consuetudo auctoris ea ratione servetur. Vide 
solum istud ex L. XX. 37. παρὰ δὲ τοῖς ᾿Π λείοις Ολυμπιὰς ἤχϑὴ 
ὀγδόη πρὸς τοῖς ἑκατὸν δέχα. Scribo praeterea “ευκίου JMag- 
κίου Φιλίππου. Wrss. 

5358. IE. “Ῥωμαίοις & ξενίκησε βεβαιωϑῆναι τὸ χράτος 
Romanis usu venit, ut imperium firmaretur. Interpres aliud in 
animo habuit. Stat a me Pausanias L. I. 3. ὀψὲ δέ ποτε αὐτοὺς 
χαλεῖσϑαι Γαλάτας ἐξενίχησες. sero demum contigit, ut Gelatae 
nuncuparentur. 'Tum L. VIL 1. p. 523. τοὺς ἀνθρώποι; ἐν- 
ταῦϑα ἐξενίχησεν ᾿“Ιχαιοὺς χληϑῆναι. Et L. VHI. 22. p. 54]. 
ἐξενίκησεν — Στυμφαλίδος ἐπὶ ἡμῶν ὀνομάζεσθαι. Yare itaque 
doctissimus Sylburg. eiusdem Pausaniae verba mutat L. VII. 26. 
p. ὅθ... quae vide. pis ESS. 

539. 32. Γάϊος ^. 4zovioc MórvAoc] Appian. Bell. Civ. 
L.L. p.635. Γάϊος Πάπιος. P. Oros. L. V. 18. Papius Mutilus, 
aude Vossius ad Velleium L.Il. 16. et hie Γάϊος Πάπιος Π]ού- 
τιλος sive IMóriXoc haud iniuria refingit. ees ADDITUR in pro- 
e la a Triumviris historia L. IV. p. 972. Στάτιος «δὲ ὃ 
Σαννίτης, πολλὰ Ξαννίταις ἐν τῷ συ piger πολέμῳ κατειργα- 
σμένος — ὐὀγδοηκοντούτης ὧν ἤδη, χαὶ διὰ πλοῦτον προγεγραμ- 
μένος ete. Tu mecum lege ΤΠ]άπιος δὲ ὃ Σαννίτης. Nam in:eum 
uniee ista Appiani congruunt. De Papia gente post Clarissimi 
Heineccii diligentiam Conment. ad L. Pap. L. I. 4. nihiladdo. WEss, 


IN EXCERPTA PHOTIÍ LIB. XXXVII. 439 


539. 36. '.4nó τῶν Κερκώλων] Ubi terrarum iste locus ? 
Ab. Ortelius circa Galliam "Togatam fuisse coniicit. Mihi non 
liquet. WEss. 

539. 45. Τὴν χοινὴν πόλιν Ἰταλίαν ὀνομάσαντες Noli 
putare. ᾿Ιταλικὴν cognomen Corfinii esse voluerunt, neque Dio- 
dorus scripsit aliter, sicuti dudum Is. Casaubonus docuit. Strabo 
planissime L. V. p. 3869. Κορφίνιον τὴν τῶν Πελιγνῶν μητρόπο- 
λιν. χοινὴν ἅπασι τοῖς ᾿Ιταλιώταις ἀποδείξαντες πόλιν --- μετο- 
νομασϑεῖσαν Ἰταλικήν. cui paria Velleius L.Il. 16. Wess. 

539. 53. Γαΐου Kooxovíov σταλέντος eic Ionvyiev] Me- 
lius Stephani exemplar. Coscinii an Romae fuerint, dubito. Ad- 
sentitur Appian. Belli Civil. L.L. p. 644. x«i [Γάϊος Κοσκώνιος, 
ἕτερος “Ῥωμαίων στρατηγὸς — Σαλαπίαν vt ἐνέπρησε καὶ K&v- 
vac παρέλαβε. Nec Livius Epitom. Lxxv. dissentit, ld itaque 
restitui. WEss. 

539. ὅθ. Τὴν χοινὴν — πόλιν τὸ Kogqíriov] Incertum 
esse Ph. Cluverius Ital. Ant. L. II. p. 7 ὅ8. censebat, utrum τὴν 
χοινὴν Diodorus scripsisset. Mihi ob ea, quae dicta antea sunt, 
et schedas Amstelod. et Stephani, res extra omnem dubitationem 
videtur posita, WESS. 

539. 69. IMopuéoxov στρατηγοῦντος αἰτῶν  Mamercus 
Aemilius est, a quo legato Samnites sunt caesi in Epitom. Livii 
LXXVI. De Metelli gestis rebus locupletius Appian. Civil. Bell. L. 
1. p. 644. Mox στρατιώτας πολλοὺς ἐνέχουσαν corrigebat: lll. 
Scaliger. "Tu Suidam adi in Zdv£yz, si &vízovoav probes. Ego 
simplex adscivi ex Stephani schedis. "Wkss., 

540. 79. Οὕτω γὰρ — συναφϑέντων etc.] Deest αὐτῶν 
aut simile. Coniungi et suas et Mithridatis optabant copias ad 
Romanos premendos. Statim ἄξειν τὰς δυνάμεις nemo verum esse 
dubitat. Flagrasse etiam Asiam. cum maxime Mithridatico bello 
constat abunde: at ista Italicorum et Mithridatis consilia apud 
alios vix reperias. WEss. ἄξειν reponi iusserat Rhod. 

540. 87. Καὶ Κλεπίτιον] Κλέπτιον H. Stephanus, quod 
et sibi placere testatus est Rhodomannus. Favet quidem utrique 
Cleptius, dux e Lucania praetori Lucullo bello additus servili. 
Nee certum tamen.. Mihi quidem hominem nosse datum non est. 
Wrss. 

540. 94. Γαάϊός τε γὰρ Ἰούλιος καὶ Γάϊος Πάριος ete.] 
Haec Photius, brevitatem amplexus, obscuriora reddidit. Puto 
narrasse Diodorum acerrimam contentionem, quae civitatem ex 
consulatus petitione C. Iulii Caesaris Strabonis in partes scidit. 
Aedilitius C. lulius erat, omissaque praetura consulatum petebat, 
Contra venit Sulpicius Tribunus plebis, €. Marii familiaris et 
quidam quasi satelles. Operae erit Asconium, cui huius discor- 
diae notitiam debemus, ad Ciceronis Scaurianam audire. | Caius 
(lulius) aedilitius occisus est, sed tantum in civitate potuit, ut 


440 ANNUTATIONES 


caussa belli eivilis contentio eius cum Sulpicio tribuno fuerit: 
nam'et sperabat et id agebat Caesar, ut omissa praetura Consul 
Jieret: cui cum primis temporibus iure Sulpicius resisteret, posi- 
€a ninia contentione ad ferrum et ad arma processit. Quae 
quidem contentio nisi hic designetur, aliam Marium inter et C. 
lulium nullam novi: nam belli Mithridatici gloriam €. Iulium 
Mario invidisse aut dubiam reddere fuisse conatum , quis est qui 
docuerit? WEss. 

540. 4. WMáoxoc '"Azovioc] Rectius “Ζαμπώνιος in prae- 
cedentibus, et in Appiani L. I. Civ. Bell. p. 677. Qui sequitur 
Jlouzz(og a viris doctissimis Rhodomanno et Freinshem. ad 
Flor. L. HII. 18. iubetur esse Πομπαίδιος, plausibili in speciem 
coniectura: namque is et /7ojz:cioc in Excerpt. Peiresc. p. 398. 
et Pompeius in Iul. Obseq. Prodig. c. 116. pari scribitur errore. 
Est tamen qnod validissime eam infringat.  Perierat dudum 
Pompaedius Silo, in praelio a Metello victus et caesus, sicuti 
Livius Epit. LXXVI. et Appian. Civil. lib. I. p.644. memoriae pro- 
diderunt. Vide itaque, lateatne in Pompeii boc vocabulo Πόν- 
7:06 , sive Pontius 'lelesinus, acerrimus Romanorum osor? Con- 
fer Velleium L.II. 27. et Appian. ibid. p. 6727. WEss. 

540. 7. '".Aolac μὲν πόλιν ὀχυρὰν — πολιορκήσαντες. 
Tuetur urbis nomen Ph. Cluver. Ital. Ant. L.IV. p. 1320. istis 
Stephani: Tiofa , ὡς ᾿«Τοσία, πόλις Ἰταλίας. τὸ ἐϑνιχὸν, Ti- 
σίάτης, ὡς «σιάτης. Putat ᾿“σίαν urbem esse Italiae, quam 
opinionem et 'h. Pinedo probavit, mihi nondum. Si quid enim 
Yvxideo, id solum Stephan. voluit, tono inter se voces istas con- 
venire atque eiusdem generis Hac fomare, quod et in “σία 
docuerat. Et quis est, a quo '7oí« urbs Italiae memoretur? Dio- 
dorum dices? At eius scriptura dubia est, scriptis σίας praefe- 
rentibus: quo quidem nomine cum Itali urbem non habeant, 7i- 
σίας ex Stephano et Appiano Hannib. p. 583., ubi in Bruttiis iti- 
dem collocatur, scriptum mallem. Porro integrum versum, quem 
Rothomag. ἔκδοσις Photii et Eclogae Rhodomanni praetermiserant, 
suum in locum inmigrare iussi. "Ww ESS. 

540. 14. Tb. 'Oeflavóc] €. Urbanum. iuxta cum iis 
novi, qui ignorant, valdeque vereor, ne 1 τος Νορβανὸς sit, 
celebris in M partibus vir. W ESS. 

$41. 31. ᾿Επαφρύδιτόν τε ὀνομάσας ἕ ἑαυτὸν] Felicem sese 
adpellavit, in literis tamen ad Graecos ἐπαφρύδιτον, quod eo- 
dem paene redit, docente Plut. in Sulla p. 47 3. et Appiano Civil. 
Bell. L.l. p. 685., quibus iunge CI. Salmas, in Solin. p. 39. Red- 
dam ὡς ἐν παρόδῳ id vocabuli Vbi virum habitu et cor- 
poris colore venustum describenti L 267. 

-“Σχήμασιν εὐθαρσῆ. καὶ Sir s ἐπαφρύόδιτον. 


Sic enim fuit, Namque ἀπροφίδητον y quod nunc legitur, quis 
tandem intelliget? — Wxss. 


| iN EXCERPTA PHOTII LIB. XXXViL. XXXVIII. 441 


541. 38. Τὴν ἑνὸς οἰχέτου — χεῖρα — παρακαλέσαι] Eta 
Diodorus. Alii sua manu, alii concurrentem mutuis ictibus cum 
minore fratre Telesino occubuisse prodiderunt, Lege Velleium b. 
ll. 27., Plut. Sulla p. 472. E. , Appian, B, Civil. L.I. p. 681 etc. 
Wzss. 

541. 40. Π]ετὰ μέντοι τὴν τούτων ἀπαλλαγὴν ete.] Haud 
scio an Photii liberalitati sequens, civiles turbas usque ad Au- 
gustum continens, conpendium debeatur: Diodori quidem certe 
omnia non sunt.  Perduxit historiarum seriem ad Olympiad. 
CLXXX., attigitque res in Gallia a lulio Caesare gestas, sicuti 
scripsit L.I. 5. Qua eadem Olymp. ctLxxx. Aegyptum adierat, 
ut praesens omnia exploraret et rerum gestarum conmentarios, 
quos regia servabat bibliotheca, inspiceret, ibid. c, 44. Unde, 
me quidem arbitro, conficitur, aetatem eius, nisi qui provectis- 
simam, etsi nullo fundamento, effecerit, ultima Augusti non at- 
tigisse. Fieri quidem potest, ut, occasione belli civilis Sullani, 
παρέχβασιν quandam de bellis eius generis insecuto tempore ad- 
ministratis fuerit exorsus, nec certa tamen res, quoniam aliis in 
libris digressiones vitavit prolixiores. Wrss. 

541. 57. Χειριζομένων zdczídov etc.] Everti possessione 
χειμαζομένου, quod legebatur, "vocabulum.  Putabimusne vero, 
ὕπατον ἀρχὴν Diodorum adpellasse simpliciter Triumviralem istam 
potentiam? Semper eius in libris Consulatus ὕπατος ἀρχὴ est, 
quo longe ampliorem sibi 111. viros vindicasse nemo ignorat, 
Wrzss. 

649. 67. Τὴν ἰδίαν τάξιν καὶ δυναστείαν ἀποβεβλ. Ne- 
que haec, ad vivum si resecentur, vera erunt. PPristinam sane 
vigoris auctoritatem sive δυναστείαν, mutata reipublicae forma, 
Consulatus amisit. At τάξεν non item. Callidus quidem princeps 
suffectis consulibus, quo pluribus ad amplissimum magistratum 
aditus foret, locum. voluit esse, nec ordinario tamen Consulatui 
veterem ordinem et honorem negavit. Adi sis Tacitum Annal. I. 
2. Porro Photius his plura adstruxerat de lllustrium dignitate, 
patriciis, tribunis plebis, dictatore, eiusque generis aliis, par- 
tim Diodori aetate longe recentioribus, partim minus accurate 
descriptis. Quae ridiculum esse, a Diodoro unquam fuisse pro- 
ditas putare, bene Scaliger censuit. lllic itaque, ubi erant, ea 
reliqui. WEss. 

542. 69. Ot περὶ τὸν; Κίνναν His in eadem Photii Biblio- 
theca praescriptum erat, ix τοῦ μη΄, ex L. XLVIIL, quod pravum 
esse res ipsa clamat. Diodori enim Bibliotheca quadraginta libro- 
rum ambitu absolvebatur. Rectius relata a Rhodomanno sunt ob 
argumenti similitudinem in librum XXXVII. .Wrss. 

342. 70. “]Ποικοῦσι τὰ x. τὴν ἡγεμονίαν) Legatur διοι- 
κῶσι.  Ruop. 

542. 91. Συγκλείσας ξαυτὸν εἰς οἶχον νεύχριστον! ] Ἔν 


443 ANNOTATIONES 


οἰχήματι νεοχρίστῳ τε Ἦν ὑγρῷ Appian. Bell. Civil. lib. I. p. 663. 
et Vell. Paterc. L.II. 22. Simile, sed invito , fati genus loviano 
Imp. obtigisse Ammian. L. XXV. 10. cum nota Valesii prodidit. 
Photius certe, ut Imperatoris eum casum illustraret, hoc de Ca- 
tulo praecipue excerpendum iudicavit, sicuti praefatio, quae in 
Bibliotheca eius, indicat.  WEss. 

542. 96. Ἡμεῖς δὲ μέλλοντες ἀναγράφειν τὸν πρὸς "Tov- 

δαίους εἰς.1 Haec praeposuisse videtur historiae eius belli, quo 
» Pompeius Hierosolyma obsedit et occupavit, Aristobulo in catenis 
Romam ad triumphum abducto. Vide loseph. Ant. L. XIV, 4. 
Versatur autem in his describendis non ita criminose, ut plerique 
alii scriptorum. Nihil certe de lepra, ob quam ex Aegypto fuerint 
exacti; nihil de effigie animalis, quo monstrante errorem sitim- 
que depulerint; nihil ferme earum contumeliarum, quas cupidissi- 
me genti isti inposuerunt. Neque omnia tamen prudentioribus 
excusabit. .Wkss. 

542. 3. Ζιηλλαγμένοις ἔϑεσι χρωμένων περὶ ete.] Haud 
inprudenter his usus est contra patronos Memphiticorum sacro- 
rum, Marshamum et Spencerum, vir doctissimus lae, Triglan- 
dius Dissert. de Orig. Rituum Mosaicor. p- 138. Wess. 

542. 15. Παντελῶς δ᾽ ἔρημον οὖσαν xev ἐχείνους τοὺς 
χοόνους } Id sacrae literae falsi arguunt; abit etiam a vero, quod 
de Mose, Hierosolyma et templum condente, additur, quamquam 
ea in re Tacitum pluresque alios consentaneos habet, —Wrss, 

543. 25. “ιὰ τὸ τὸν ἀριϑιὸν τοῦτον τελεώτατον ete.] 
Veram caussam ex totidem familiarum capitibus ignoravit, se- 
cundariam et minus idoneam, ab ipsis ludaeis non spretam, arri- 
puit. Philo lud. de Profug. p. 477. τέλειος δ᾽ ἀριϑμὸς 0 δώ- 
δεχα" ειάρτυς δ᾽ ὁ ζωδιακὸς ὁ ἐν οὐ ΟΣ κύχλος. --- Πωσῆς ὁ᾽ 
οὐχ ἕν ὀλίγοις ὑμνεῖ τὸν ἀριϑμὸν ΙΩΔΈΚΑ OYAAX τοῦ 
ἔϑνους ἀναγράφων. Wrzss. 

543. 29. ᾿“λλὰ τὸν περιέχοντα τὴν γῆν οὐρανὸν μόνον 
εἶναι ϑεὸν] Gemina Strabo de Mose L. XVI. p.1104. εἴη γὰρ 
ὃν τοῦτο μόνον ϑεὸς τὸ περιέχον ἡμᾶς ἅπαντας καὶ γῆν xci 
θάλατταν, ὃ καλοῦμεν ov ἐρανὸν καὶ κόσμον καὶ τὴν τῶν ὃν- 
τῶν φύσιν. ludaei Deum ἀνθρωπόμορφον negantes: sola eum 
mente intelligebant, propterea, uti veteres Christiani in atheis 
fuerunt censiti, quod nullas aras haberent, templa nulla, nulla 
nota simulacra, illi totum hoc, quo continemur, cuiusque nos 
partes et membra sumus, et unum et Deum esse putaverunt. Egre- 
gie profecto! Et tamen f, 'T'olandus Orig. ludaic. c. 15., ut cor- 
nicum oculos configeret, hic sibi reperisse visus est, quo religioni 
illuderet. Wkss. 

543. 39. Kel τὴν τῶν νόμων καὶ τῶν 940v φυλακὴν etc.] 
Satis ex vero istud, loseph. L. H1. C. Apion. e.21. τούτοις (sacer- 
dotibus) δ᾽ ἦν καὶ τοῦ νόμου καὶ τῶν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων 


IN EXCERPTA PHOTII LIB. XL. 443 


eoi bud εια " καὶ “γὰρ ἐπόπται πάντων xol δικασταὶ τῶν 
ἀμφισβητουμένων χαὶ χολασταὶ τῶν χατεγνωσμένων οἱ TE- 
PEIN ἐτάχϑησαν. Id turpem Diodori ignorantiam rerum Iudaica- 
rum prodit, quod deregibus additur: qua in re cum oratio sit defe- 
cta, duo vocabula φασὶ yeyevijo9 ot, ut Rhodom. voluerat, adstruxi. 
Confer Io. Seldenum L. [. Success. Pontif. Hebr. e 13. Wrss. 
543. 43. Τῷ δοχοῦντι τῶν ἱερέων φθονήσει καὶ ἀρετῇ 
προέχειν] Errat. Summo sacerdoti non virtutis et prudentiae 
eminentia sed nascendi sorte pontificatus deferebatur. — lllud 
haud pravum tamen, modo adorationem excipias, quod de Magni 
Pontifieis inter suos dignitate adnectitur. MHabebatur ἡγεμὼν τῆς 
ἰδίας σωτηρίας αὐτῶν in loseph. de Bel. L. IV. 5. 2. et quasi 
mediae inter Deum et hominem conditionis, ἐν μεϑορίῳ θεοῦ 
καὶ ἀνθρώπων» ut hoc sequestre homines cum Deo in gratiam 
redirent, eiusdemque ministerio Deus cum hominibus suam beni- 


* L cr SN /, hi » 
volentiam et mandata communicaret, vro διὰ μέσου τινὸς ἀνϑρω- 


ποι μὲν ἱλάσχωνται ϑεόν" ϑεὸς δὲ τὰς χάριτας ἀνθρώποις ὑπο- 
διακόνῳ τινὶ χρώμενος ὀρέγῃ καὶ χορηγῇ , Philo Iud. de Monarch. 
1.. 11. ν. 828. B. Wrss. Mox 47. φασιν Rhod. 

544. 52. MOXHX AKOYZAZX TOY OEOY] Mosem 
verum "Pane auctorem inde a priscis seculis dictum atque 
habitum fuisse, ex his Diodori cogit Cl. Pet. Zornius Proleg. in 
Hecat. Abder. Fragm. p. 37., quem vide, 'Wrss. 

544. 60. Τοῖς δὲ ἱερεῦσι μείζονας} Ex aliarum gentium 
more ludaeos spectasse videtur. Istic, ut nune passim per Eu- 
ropam, optimae agrorum possessiones sacerdotum erant. At in 
ludaea τοῖς ἱερεῦσιν οὐχ ἀπένειμιε χώρας ἀποτομὴν ὃ νόμος» 
Philo [ud. ait princ. de Sacerdot. Honor. , nec deerant tamen sua 
illis conmoda, quae ibid. recensentur; Vir doctus in Prolegom. 
Hecataei Abderitae optima haec esse pertendit. Π]είζονας x5- 
Qovc urbes Leviticas et Sacerdotales indicare. At non ego cre- 
dulus illi. Wkss. 

544. 62. Οὐκ ἐξῆν — τοὺς ἰδίους χλήρους πωλεῖν} Lege 
Levit. XXV. 23., et quae copiose disputavit lo. Seldenus de Suc- 
cess. ad Leg. Hebr. c. 24. Wess, 

. 544. 70. Πολὺ τὸ παρηλλαγμένον ἔχειν ἐποίησε νὐμιμαἢ 
Corpora condere, quam cremare malebant ludaei: qua quidem 
re a plerisque aliis disereparunt. Leges de nuptiis multo illic, 
quam apud alios, honestiores. Vide loseph. L.II. C. Apion, cap. 
24. et Philon. Leg. Special. p. 278. etc. Wkss. 

544. 73. ᾿Επὶ τετάρτης vv Περσῶν ἡγεμονίας] Hoccine 
vult, quarto Persarum rege ludaeos patriis institutis peregrina 
mutasse: an cum quarti Persae imperium Asiae post Assyrios, 
Babylonios et Medos obtinerent? Elige utrum velis, neque cer- 
tum reperies. Xerxi quidem regi ludaeorum aliquos stipendia 
meruisse ex Choerilo poéta docet Iosephus C, Apion. L.I. 22., 


444 ANNOTATIONES IN EXCERPTA PHOTII LIB. XL. 


qui si de sacris suis quid deteri sunt passi, pauci erant ad totam 
gentem, moris aviti constantissimam pariter et tenacissimam. Sub 
Persarum imperio a satrapis regibusque divexatos fuisse ludaeos, 
quis negat districte? Καὶ προπηλακιζόμενοι ὑπὸ τῶν Περσικῶν 

ἀσιλέων καὶ σατραπῶν verba Hecataei Abderitae sunt in [056- 
phi L.I. C. Apion. p. 456. Hisce vero contumeliis et vexationi- 
bus quid effectum est?  Mutaruntne Iudaei maiorum disciplinam? 
Negat ibidem Hecataeus iste idque optime. Non diffiteor, su- 
perstitiosos quosdam ritus Persarum Macedonumque aetate in mo- 
res venisse ludaeos; neque in summam tamen sacra, legibus fini- 
ta, inversa sunt. Atque his possem defungi, nisi Photius addi- 
disset, subiunxisse Diodorum superioribus, περὶ μὲν τῶν '[ov- 
δαίων Ἔχαταῖος ὃ Π]ιλήσιος ταῦτα ἱστόρηκεν, de [udaeis ista 
narravit Hecataeus Milesius. Inde conclusione quadam Cl. Pet. 
Zornius confecit in Prolegom. Hecat. Abderit. hane de ludaeis 
Eclogam non esse Diodori, sed Hecataei Milesii, omnesque in 
errore versari, qui Diodoro tribuant, aspero satis decreto. Ecquid 
enim illi conmiserunt, qui ex Diodoro produxerunt, quae eius 
in libris legebantur? At Diodorus dicit, Hecataeus ταῦτα ἱστό-- 
ρηχεν de ludaeis? Quid tum postea?  Excerpsit Diodorus libros 
Ctesiae, "Thucydidis, Xenophontis, Anaximenis, Theopompi, 
Athanis, Clitarchi, "Timaei, Calliae, Diylli, Sosili, Polybii, 
Posidonii et plurium aliorum: illine in posterum nominandi erunt, 
neglecto Diodoro? Mitto, nusquam a Constantinopolitano prae- 
sule tradi, verborum habitum et colorem Zfeca/aei esse Milesii. 
Quaeramus potius, quis Hecataeus ille Milesius? Vir doctus 
diversum censet ab Hecataeo isto, domo Milesio, qui Cyri Cam- 
bysisque aetate floruit: nolo refragari, quamquam caussa, quae 
adfertur ex Persarum quarto principatu et Macedonum imperio, 
de quo utroque in Ecloga, parum est solida; verbis pugnatur 
Diodori, ex quo ista Excerpta, non Hecataei. Sed sit alius. 
Demiror vehementer neminem neque ludaeum neque Christia- 
num hominis in tam illustri caussa meminisse, Hecataeum Ab- 
deritam cupide utraque ex secta in partes vocant, neque illi iniu- 
ria. De Milesio altum tacent. Quae mihi res paene extorquet, 
ut Abderitam JJecataeum ἃ Diodoro advocatum opiner, notum 
rerum ludaearum scriptorem, erroremque deberi Photio. Τὰ vide 
G. Io. Vossium Hist. Graec. L. IV. 3, et Spencerum ad Origen. 
L. I. C. Cels, cap. 15. p. 334. ed. nov.  WEss. 


445 


A'NN;)OTA T10'NE'S 
IN j 


EXCERPTA DE VIRTUTIBUS ET VITIIS. 


:545. 10. ᾿Επιφανεῖς βοηϑοὶ τοῖς παρὰ λόγον etc.] Con- 
fer quae dicta sunt ad L.IV. 43. — Wess. 

545. 14. Ὅτι ᾿Επωπεὺς βασιλεὺς Σικυῶνος  Ηΐβ5 multum 
contraria narrat Pausanias in Corinthiacis (lib. II. 6.) Nam Epo- 
pea templum magnificum Palladi, item et Apollini et Dianae ae- 
dificari curasse ait. Sed quid mutabilius hominis mente? Parw. 
Agnoscit regem Epopea catalogus regum Sicyoniorum Eusebianus, 
nec praeteritur a Criticis ad Apollon. Rhod. L. IV. 1090. Forsan 
etiam ab eo Sicyone Ceres ᾿Ππωπὶς adpellata fuit. Hesychius, 
"Enonic, Ζ4)ημήτηρ παρὰ Σικυωνίοις. Quod tamen districte 
adfirmare nolim, cum et alia tituli, sive ' Ezozig seu “Επωπὶς 
fuerit, caussa dari possit. Lege Tzetzen ad Lycophron. v. 1176. 
Wzss. 

545. 17. Τὸν Σίσυφον πανουργίᾳ — διενεγχεῖν) Principi 
poétae χέρδιστος ἀνδρῶν Sisyphus, de cuius versutia et strophis 
serior aetas plurima prodidit, petenda ex Schol. ad Sophoclis Aiac. 
v. 190. et Aristophan. Acharn. v. 390. WEss. 

946. 24. ᾿Εβρόντα, καὶ οὔτε ϑυσίας — ἐτέλει] Vidit in 
inferis Aeneas, 

Crudeles- dantem. Salmonea poenas, 

Dum flammas Iovis et sonitus imitatur Olympi. 
Aeneid. VI, 585.5 quam tamen hominis vanitatem dicam an in- 
pietatem Homerum ignorasse ex Odys. 77, 235. haud prava con- 
clusione confecit Eustath. in Odys. p. 1681. Wrss. 

546. 27. Ἥτις διὰ τὴν λευκότητα etc.] Vide A. Behotii 
Apophor. L. Hif. 14. Notae sunt blanditiae Polyphemi ad Gala- 
team, λευχοτέρα πακτᾶς ποτιδεῖν Idyl. Theocrit. ΧΙ. 20., hac 
parte similem Salmonei filiae, quae et candida Tyro in Propertii 
L.H 21. 51. De ea auctor abunde L.iV. 68. Wzss. 

946. 31. Τιμηϑῆναι] F. τιμηϑεὶς. — VaLES. 


446 ANNOTATIONES. 
546 32. Θητεύειν παρὰ τὸν '““διμητον Mallem παρὰ τῷ 
λδμήτῳ. Homerus Qdys. D A88. 
BovA otav X ἐπάρουρος ἐὼν ϑητευέμεν ἄλλῳ 
ες Φνδρὶ nag ἀχλήρῳ — 
Atque ita Diodorus ipse L. 1V. 7L. ubi vide. Wrss. 

546. A5. 'Eg! o ϑαυμασϑεὶς ὑπὸ τῶν 'EXAjvov] His 
fere concinunt, quae Aur. Victor Orig. Rom. c. 9. ex Alexan- 
dro Ephesio excerpsit. Alii aliter. Vide Dionys. A. Rom. L. I. 
p.37. WEtss. 

546. 56. Ὅτι Ῥωμύλος Σιλούϊος lta eum et Livius ap- 
pellat. Sed Ovidius in 4. Fast. (v. 50.) et Eusebius, aliique 
Remulum  Silvium vocant. Dionysius Halicarnasseus lib.I. (p. 
57.) ᾿“λλάδην. magno discrimine, Apud Zonaram ᾿“μούλιος 
scribitur. 4) bnulus'in Orosii lib. I. (cap. 20.) VaLES. 

546. 62. Κατὰ τὴν Κύμην — ὄνομα Π]άλαχος ] Aristo- 
demus est, Aristocratis F. » qui Π]άλακος est dictus , &J' ὅτε 
3 daAdR ἐγένετο παῖς ὧν: χαὶ τὰ γυναιξὶν ἁρμόττοντα ἔπα- 
σχεν. εἴϑ᾽ ded πρᾷος ἢν φύσει xai μαλακὸς εἰς ὀργὴν », uti Dio- 
nysius ait Rom. Ant. L. VII. p. 418., hominis, - Cumis Italicis m 
vissimi, res fuse describens. Adde Plut. de Virt. Mulier. p. 261. 
E. Wrss. 

547. 70. Ἔπη vóóc] Extant hi versus apud Herodotum 
lib.I. (c. 65.) ac Themistium. (Orat. XIX. p. 225.) VaLEs. V. 
Exc. Vatic. p. 1. 1. 

547. 74. " Exi ἔτη πλείω τῶν v'.] Lacedaemonios per con- 
tinuos 400. annos Graeciae principes fuisse ait Diodorus Sicu- 
lus, quamdiu Lycurgi legibus sunt usi. lta igitur computare opor- 
tet ab temporibus Lycurgi ad cladem usque Leuctricam, quae con- 
tigit anno 2. Olymp. cii. Floruit autem Lycurgus sub primam 
Olympiadem, cum in cónstituendo Olympico certamine lphitum 
Eleum consilio atque opera sua adiuvisse dicatur ab Aristotele, 
Phlegonte, et Pausania in Heliacis (L. V. 4.) et Plutarcho (princ. 
Vit. Lycurg.) lta paulo plus aut minus quadringenti anni con- 
ficiuntur. Sed cum Eratosthenes et Apollodorus Lycurgum mul- 
tis annis ante primam Olympiadem vixisse scribant, certumque 
sit Diodorum Siculum Apollodori supputationem ubique secutum 
esse, ut ipsemet in prooemio operis sui profitetur, alia compu- 
tandi ratio ineunda esse videtur.  lgitur cum constet Athenien- 
ses pulsis Lacedaemoniis principatum Graeciae obtinuisse anno 4. 
Olymp. LXxv., ut initio lib. XI. docet Diodorus Sieulus; inde si 
retro numeraveris ad primam usque Olympiadem, anni fiunt tre- 
centi. Α prima autem Olympiade ad Lycurgum, intervallum an- 
norum centum debet esse, ut quadringenti anni compleantur. Ex 
quo conficitur Lycurgum centum annis Olympiadem primam an- 
tecessisse. quae fuit sententia Apollodori, ut patet ex iis, quae 
Porphyrius libro I. philosophicae historiae ex eo producit in ex- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 447 


cerptis Eusebianis Iosephi Scaligeri p. 216. In qua opinione est 
etiam Tatianus in Apologetico (cap. 63.) et Eratosthenes apud 
Clementem Alexandrinum lib.I. Strom. (p. 389.) Ex quo etiam 
conficitur falli Eusebium, qui in Chronico scribit, numera 1218. 
anno 18. Alcamenis: Lycurgi leges a Lacedaemoniis hac aetate 
susceptae iurta sententiam Apollodori. Atqui ex Plutarcho ac 
Porphyrio ostendimus Apollodorum in alia sententia fuisse, pror- 
susque cum Eratosthene consensisse. . igitur ex sententia Apollo- 
dori ἐπιτροπεία Lycurgi convenit numero Eusebiano 1133. anno 
33. regis Spartanorum Archelai, quo anno etiam Eusebius Ly- 
curgum floruisse recte posuit, siquidem Charilaus, cuius tutelam 
gessit Lycurgus, una cum Archelao regnum tenuit, teste Plutar- 
cho (in Lycurg. p. 42.) ac Pausania in Laconicis (c.2. p. 208.) 
VaLEs. Elegantia atque erudita sunt, quae a Valesio disputan- 
tur, nec talia tamen, quae persuadere possint, Diodori eam esse 
manum. Solet ille annis quingentis Lacedaemonis decus et po- 
tentiam circumscribere, a quo suo more cur hic desciscere volu- 
erit, nulla caussa affertur. "Verum praeterea est, a constituta ab 
Lycurgo republica usque ad Leuctricam cladem, quae civitatis 
opes infregit, annos quingentos abiisse, taque opinatus semper 
sum, πλείω τῶν q', sive πενταχοσίων, hic primitus fuisse, ne- 
que me eius iudicii poenitet. Lege, quae super ista re disputata 
sunt ad princip. L. XV. . Wess. 

547. 78. Ὅτι τῶν Ἠλείων Idem de Eleis scribit Polybius 
lib. 4. (cap. 73. p. A68. ed. Gron.) eis consensu totius Graeciae 
immunitatem et sacrosanctum quoddam religionis ius ob ludicrum 
Olympiorum concessum fuisse. quod ius diu quidem Elei cum re- 
tinuissent, postea Olymp. 011. anno 4. cum Arcadibus, qui La- 
sionem et Pisatidem regionem occupaverant, bellare coacti, pri- 
stinum genus vitae commutarunt, neque ut deinceps veterem suam 
immunitatem. et quietem a Graecis reciperent, curam ullam ha- 
buerunt. Vide et Strabonem lib. VIII. (p. 314. ed. Amst.) VALEs. 
Conferenda cum his Exc. Vatic, p. 5. 1. 

547. 83. Καὶ οὔτε τῆς ἐπὶ Ξέρξη στρατείας Ἴ Legebatur 
in scripto libro ἐπὶ τῆς Ξέρξι. unde Salmasius ad oram sui libri, 
quem mecum communicavit vir doctissimus lo. Godof. Richter, 
ἐπὶ τῆς Ξέρξου στρατείας levi mutatione effinxit, satis bene. Res 
ipsa dubia est. Nam Pausanias L. V. 4. p. 383. Eleos in partem 
istius belli venisse asseverat: "HÀzíoic, inquit, μέτεστι καὶ ἔργων 
κατὰ Πήήδων ic τὴν “Ἑλλάδα ἔφοδον. Wkss. Etiam Valesius 
dederat τῆς ἐπὶ oz. 

947. 89. Ὕστερον δὲ πολλαῖς γενεαῖς etc.] Vide L. XIV. 
17. et XV. 77. Wrss. 

lbid. Πολλαῖς γενεαῖς Συνέβη addidi ex coniect. Varrs. 

547. 5. Πολυχάρη Π]εσσήνιον) Hic narrabat Diodorus 
initium belli Messenici, quod coeptum est nona Olympiade: cui 


448 ANNOTATIONES 


caussam dederunt Euaephnus Spartanus, et Polychares Messenius, 
quorum Polychares quidem 1v. Olympiade stadio victor fuerat, ut 
refertur in catalogo Olympionicarum , quem ex bibliotheca regia 
edidit Scaliger. Eistoriam hane Polycharis legere est apud Pau- 
saniam in Messeniacis (cap. 4. p. 289.), ubi bellum Messeniacum 
accurate describit, quod per Xx annos tractum tandem expugna- 
tione Ithomae finem accepit anno 1. Olymp. xiv. — Et hoc quidem 
Messenicum bellum primum fuit. Postea vero bellum Messenicum 
secundum 39. post annis est excitatum anno 4. xxii. Olymp. , ut 
ait Pausanias (L.IV. 15.), magistratu Athenis Tlesia. Quamquam 
Iustinus post octoginta annos id hellum repetitum esse scribit lib. 
lil. 5. Cui accedit Eusebius in Chronico, qui Olymp. xxxv. 
anno 4. JMessana, ait, ὦ Lacedaemoniorum societate discedit. 
Eamque sententiam prope est ut veriorem putem. Nam T yrtaeus, 
qui eo bello a Lacedaemoniis iussu oraculi est accitus, tertia ae- 
tate post primum Messenicum bellum rebellasse Messenios innuit 
his versibus: 

2 2 » * NS. 5, , 254175 , a 2f 

uq αὐτὴν δ᾽ ἐμάχοντ᾽ ἐννεακαίδεκ ἕτη 

ΝΝωλεμέως αἰεὶ ταλασίφρονα ϑυμὸν ἕχοντες 

«Τἰχμηταὶ πατέρων ἡμετέρων πατέρες. 
Tres autem aetates seu γενεαὶ octoginta plus minus annos confi- 
ciunt. Accedit, quod Tyrtaeus Olymp. xxxv. floruisse dicitur a 
Suida in Τυρταῖος. Eusebius Olymp. xxxvi. floruisse scribit. 
Floruit autem T yrtaeus bello Messenico secundo, ut satis constat. 
VALES. 

548. 6. Συνϑέσϑαι μεϑὼν κοινωνίαν] Mediam vocem non 
intelligo, nisi prava quod sit. Esse novi, qui ue9^ ὧν loco 
μέτά τινῶν malit, sed neque id satis placet. WEss. 

548. 12. “Ὑπὸ ληστῶν γεγονέναι βιαίων] —Doctissimus 
Kuhnius ad Pausan. L.1V. p. 989. γεγονέναι βιαίαν, scilicet ἀπώ- 
λείαν, praeoptavit. Simulasse enim hominem per vim amissos 
esse boves,  Wkss. 

548. 37. Πολυχάρη τυχόντα τῶν ἴσων etc.] Defecta haec 
videntur et non satis recte Latine reddita. lKuhnius legit Π|}ολυ- 
χάρη μὴ τυχόντα etc. vertitque: Polycharem vero, cum aequo 
iure rem suam recuperare non posset, adolescentem interfecisse, 
et Spartae civibus, quos capere potuisset, manum  iniecisse. 
Addidit dein, ,,aliter reddit ultima verba Valesius, sed invita, 
,utaiunt, Minerva. Ζυχεῖν τῶν ioc, paullo ante dixerat ipse 
Diodorus τυχεῖν τῶν δικαίων, fus suum recuperare. Ideoque 
non significat per pari referre. Restringit Pausanias ad homi- 
,Uues per ἀνδροληψίαν captos: πάντα τινὰ ὃν λάβοι “1ακεδαι- 
»ομονίων ἐτόλμα φονεύειν inquit. Ergo nimis generaliter H. Va- 
lesius, praedam ex Spartano agro egit.* Hactenus Kuhnius, 
cui adsentiri non recuso. Posset fortasse ρυσιάζειν τὴν πόλιν et 
homines et bona civium complecti, uti ῥύσια καταγγέλλειν τοῖς 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 449 


“Ῥοδίοις, suis ius concedere res Rhodiorum occupandi apud Po- 
lyb. L.IV. 54. etaliis locis, ἃ Valesio ad Harpocrat. in Σύλας 
conductis. Sed vide Aeschyl. Supplic. v. 430. et Euripid. Ion. v. 
523. WEss. τυχύντα τῶν ἴσων bene habet, eadem fortuna 
fruebatur Polychares eo, quod hostis sui Euaephni filium in po- 
testate sua nanciscebatur, quemadmodum ipse suum hosti com- 
miserat. ῥυσιάζειν τὴν πόλιν signiticat facere Messeniis facultatem 
opes et viros Spartae, ubi ubi reperirent locorum , modis inimici- 
tiarum omnibus excipiendi. Risk. 

548. 38. TOv τε νεανίσκον ἀνελεῖν etc.]. Suidas haec Le- 
xici sui vocabulo “Ῥύσια addens, ῥυσιάζειν explicat ἐγέχυρα λαμ- 
βάνειν.  Wkss. in Add. 

548. 40. Ὅτι Aoyíac] Hane historiam narrat fuse Plutar- 
chus ἐν ἐρωτικαῖς διηγήσεσι (p. 772. E.) et Scholiastes Apollonii 
lib. IV. Argonaut. p. 219. et Maximus Tyrius Dissert. VIII. Sed 
Maximus "Tyrius Actaeonem esc/yU filium vocat, quem Plutar- 
chus et Scholiastes Apollonii filium JMeliss? memorant, quibuscum 
consentit et Alexander Aetolus in Apolline his versibus: 

lloo9585c ἔαρος ϑαλερώτερος οὐδὲ Μελίσσου; 

Πειρήνης ναίοντ᾽ ἀλφεσίβοιον ὕδωρ 
Θελήσει μέγαν υἱὸν, ἀφ᾽ ov μέγα χάρμα Κορίνϑῳ 
Ἔσται, xoi βριαροῖς ἄλγεα Βακχχιάδαις.. 
Extant hi versus apud Parthenium in Eroticis, cap. 14. sed depra- 
vati, Caeterum haec historia eo est notabilior, quod ab ea pendet 
origo celeberrimarum urbium, Namque ob hoc scelus Archias cum 
reliquis Bacchiadis pulsus Corintho, Syracusas condidit; Chersi- 
crates autem Corcyram, ut ex Timaeo scribit Scholiastes Apollonii 
(v. 1216.) et Strabo lib. VI. (p-.414.) et Plutarchus cap. X1. Quaest. 
Graec. Quamvis autem annus, quo conditae sunt Syracusae, in 
his Excerptis non notatur, ex eo tamen quod post Messeniacum 
bellum id refertur, apparet post ix. Olympiadem id contigisse. 
ltaque assentior Eusebio, qui anno ult. ΧΙ. Olymp. Syracusas ab 
Archia conditas prodit. Sed quod idem Eusebius Corcyram a Co- 
rinthiis conditam ponit Olymp. xvin, pugnantia loquitur. Eodem 
quippe tempore condita est Corcyra quo Syracusae, annis sex- 
centis post excidium Troianum, ut ait Timaeus apud Scholiastem 
Apollonii, p. 220. Sunt et qui asserant Syracusas eodem tem- 
pore conditas quo Crotonem, ut est apud Strabonem et Graecos 
paroemiographos in πλουϑυγίεια. Condita autem est a Myscello 
Croton xvii. Olymp. anno 3., ut scribit Dionysius (lib.II.. Rom. 
Ant. p. 121.) VaLrs. Vide et Davisium ad Max. Tyr. p. 580., 
ibidem Alexandri Aetoli versus ita refingentem: 
— — Οὐδὲ Meaoco 
Πειρήνης τοίονδ᾽ ἀλφεσίβοιον ὕδωρ 
Θαλλήσει μέγαν υἱὸν -- -- 
Et melius, me quidem arbitro. Wrss.. 


Vor. ld. 29 


450 ANNOTATIONES 


549. AT. "Eni τοσοῦτον ἀνοίας προσέπεσεν] Valesius 
forte inquit. τοῦτο μανίας" quem minime sequor. 53i quid mu- 
tandum, ἐπὶ τοσοῦτον ἀπονοίας praeferrem , ut apud Demost. in 
Aristocr.l. p. 486. At neque id necessarium. Vid. Pausan. L. IX. 
36. p. 782., ubi ὑπὸ ἀνοίας καὶ τόλμης. WESS. — ; 

549. 65. "Eq? οἷς πᾶσιν ἐπιφανῆναι 10 δαιμόνιον Solet 
auctor ἐπισημῇναι, cum manifesta irae suae argumenta numen ex- 
hibet, plerumque semper ponere. Conf. ad L. V. 3. et L. XI. 45. 
Nec is tamen sum , qui vulgato dicam inpingam.  WEss. 

549. 67. Οἱ δὲ Feuuógor]  Geomori dicebantur optim: tes 
Syracusanorum, qui rempublicam administrabant. Erant autem, 
ut videtur, posteri Graecorum, qui cum Archia Corinthio Syra- 
eusas occupaverant, unde et nomen habuisse videntur. Sunt enim 
Τεωμόροι coloni, et ita sumit Dionysius Halicarnass. libro X. (p. 
665.) Hi postea a servis et clientibus et Syracusana plebe ex- 
pulsi sunt paulo ante LXXII. Olymp. ut docet Dionysius Halicarn. 
lib. VL. (p. 388.) in Oratione illa Appii Claudii, ἕως ἐκβάλωσιν 
ἡμᾶς τελευτῶντες ἐκ τῆς πόλεως: ὡς ἐν πολλαῖς ἄλλαις χαὶ τὰ 
τελευταῖα ἐν Συραχούσαις, ἐν αἷς οἱ Γεωμόροι πρὸς τῶν πελα- 
τῶν ἐξηλάϑησαν. Exinde Democratia, seu verius, ὀχλοχρατία 
apud Syracusanos obtinuit, Callicyriis (sie enim vocabantur Geo- 
mororum clientes ac servi) remp. tenentibus, donec Gelo Geomo- 
ros exules in patriam reduxit. Quibus a populo Syracus. receptis, 
Syracusani principatum Geloni detulerunt, Olymp. LXX1I. anno 2., 
ut narrat Herodotus lib. VII. 155. Geomororum nomen corruptum 
est in Marmoribus Arundellianis, quae nuper ab I. Seldeno viro 
doctissimo sunt edita. Agi οὗ Σαπφὼ ἐχ Πιτυλήνης εἰς Σιχελίων 
ἔπλευσε φυγοῦσα. .. .. . ἄρχοντος ᾿ϑήνῃσι μὲν Κριτίου προ- 
τέρου, ἐν Συραχούσαις δὲ τῶν ὁμόρων κατεχόντων τὴν ἀρχήν. 
lege meo periculo, ἐν Συρακούσαις δὲ Γεωμόρων. Plura Suidas 
in Καλλικύριοι ex Timaeo et Aristotele. Hesychius Κιλλικυρίους 
vocat τοὺς ἐπεισελϑόντας γεωμόροις. VaLEs.  Parium marmor 
eodem modo explendum et corrigendum censuerunt viri eruditis- 
simi Marshamus et Palmerius, Vid. Humfrid. Prideaux Oxon. 
Marm. p. 201. De Γεωμόροις sive γαμόροις» quos pleraeque 
veteres Graecorum civitates habuerunt, rusticis quasi tribubus 
adseriptos, Spanhem. ad Callim. H. ἴον. v. 74. et Plut. Quaest. 
Graec. p. 303. WEss. 

549. 71. Kai νῦν ὀνομάζεται ? Euffgovratov] Bidental 
Latine diceres. Corn. Fronto de Voc. Differ. p»2J957* Bidental, 
locus fulmine tactus et expiatus ove: bidentes enim oves appel- 
lantur. Vid. Ill. Scaligerum ad Festum in Bidental. WESS. 

549. 74. “Ιψουσι. xovotiv γενόμενον Πυϑαγόρου ] 
At eos ratio temporum redarguit. Si enim Philosophus Olymp. 
LXi., ut inferius p. 24]. horum Excerptor. Diodorus scribit, 
inJarescere coepit, non potuit utique Numae esse praeceptor 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. ^ 431 


Alia de hoc genere opposuerunt lisdem Dionysius Ant. Rom. L. 1]. 
p. 120. et Livius L.L. 18. Wrss. 

549. 79. Ὅτι Ζ:ηϊόκης o Miócv βασιλεὺς Confer Hero- 
dotum L.I. 96. et seqq. WESS. 

549. 82. Ὅτι oi Συβαρίται} Suidas haec, et quae de Min- 
dyride sequuntur, exscripsit in voc. Συβαριτικαῖς. Legit autem 
γάστριες ἤσαν: pari sententia: ne enim γάστρις alius ac ya- 
στρίδουλος. Iunguntur λίχνος xci γάστρις a luliano Or. V. p. 
176., cui Aelian. V. Hist, L.I. 28. cum Perizonii nota adiunge. 
Porro διότι συνέβαινε αὐτοῖς, vovg μὲν etc. idem habet, neque 
id male. Wrss. 

549. 84. Ἴωνας καὶ Τυῤῥηνούς  Ἐχ Timaeo sumpsit haec 
Diodorus: cuius Timaei verba refert Athenaeus lib. X1I. p. 519. 
ubi ait Sybaritas gestasse vestes ex Milesia lana confectas, unde et 
amicitia inter illas civitates nata est. "y&zcov γὰρ τῶν uiv ἐξ 
Ἰταλίας Τυῤῥηνοὺς, τῶν δ᾽ ἔξωθεν τοὺς "ovag διότι τρυφῇ 
προσεῖχον. De societate et amicitia Milesiorum cuim Sybaritis 
testis est etiam Herodotus lib. VI. initio, ubi capta Sybari tantum 
Milesiorum publicum fuisse luctum commemorat, ut universi pu- 
beres caput raserint. VaLEs. 

5050. 88. Ὅτι IMivóvogíórgc]: De Smindyridis hoc iuxu Io- 
quitur Herodotus lib. VI. c. 127. et Athenaeus L.VI. p. 273. et 
Aelianus lib. XII. Variae Hist. et lib. [X. cap. 294. ^ Caeterum hoc 
exemplum Sybaritici luxus hic affertur a Diodoro per occasionem: 
neque enim existimandum est Smindyridis ac Clisthenis Sicyonii 
aetatem his temporibus convenire, Nam Clisthenes Solonis aetate 
vixit, ut ex Herodoto constat aliisque. ἤΠηνδυρίδην porro an 
Zuvóvoíónv scribas parum interest. Sie enim et JMicythus 
ab Herodoto ac Diodoro Siculo vocatur qui ab aliis Σιμίκυϑος. 
Pausanias lib. Heliacorum primo, c. 26. VaLEs. 

530. 92. “ναχϑῆναί τινα ἐκ Συβάρεως} Salmasius mar- 
gini alleverat τὴν éx Συβ. ,. subintelligens, ut moris est, ὁδόν. 
At Suidas ἀναχϑ. λέγεται ἐκ Zvf. ynt, πεντήχοντα τοὺς ἐρέτας 
ἔχων. τοὺς ἰδίους etc, E quo si ἔχων recipiatur una cum Salma- 
sii coniectura, ad sententiam nihil admodum desiderabitur. Nam 
πεντήκοντα Suidae pravum est. Plures administros servosque 
secum adduxit Mindyrides, et mille quidem, si Athenaeus non fal- 
lit L. VI. p. 273. B. Scribendum νηὶ zevvrxovzógm , quod probe 
Cel. Iac. Perizonius ad Aelian. Hist. Var. L. ΙΧ. 24. perspexit. WEss. 

550. 1. Ὅπως χατακλιϑῇ πρὸς αὐτὸν, εἰπεῖν ln Suida 
distinguunt, ὅπως καταχλιϑῇ, πρὸς αὐτὸν εἰπεῖν. Ego non se- 
quor. Wkss. 

530. 3. "Ort Inzouévgc] Hie ex Codridarum genere de- 
cennalis Archon Athenis fuit, cuius initium ex Olymp. Xiv. con- 
surgit, teste Eusebio. Ex Pausania autem in Messenicis Olymp. 
Xll. praeesse coepit, ut recte Scaliger observavit. Sed si in his 


ap 


452 "^ ANNOTATIONES 


Diodori fragmentis ordo historiae servatur, quod equidem persua- 
sum habeo, necesse est, ut alia Diodori computatio fuerit, Nam 
post Numam ac Deiocem de Hippomene dicere aggreditur. Orsus 
autem est Numa anno 3. Olymp. xvi. Deioces Olymp. ΧΨΗ͂Ι. ex 
Eusebio. Quamquam de Deioce res controversa est, sed Diodori 
rationes non posteriorem hac Eusebii epocha fuisse convincunt ; 
imo anteriorem potius. gitur Hippomenis exitus competet ali- 
quanto post annum 8. Olymp. xvi ex Diodoro, et nisi fallor 
Olymp.xvir. Ex quo etiam consequitur anno 3. Olymp. Xxiv. 
primum Athenis annuos magistratus creari coepisse. |VALES. 
550. 6. 11ε9: ἵππου) De hac Hippomenis crudelitate lo- 
quitur Aeschines in Orat, contra Timarchum p.26. et Heraclides 
in Rep. Atheniensium, et Suidas in Παρ ἵππον» aliique multi. 
Sed Dio Chrysostomus Orat. 32. p. 385. D. ad Alexandr. dissen- 
tre ἃ ceteris videtur. Ait enim Hippomenis filiam equi cuius- 
dam amore captam una eum equo a patre inclusam esse: A95- 
γῃσι δέ φασι τοῦτο τὸ ζῶον ἀγαπηϑῆναι, xci νῦν ἔστιν & τῇ 
πόλει τόπος χαλούμενος ἵππου καὶ κόρης. 0 γὰρ πατὴρ συγκα- 
ϑεῖρξε τὴν παῖδα τῷ ἵππῳ. καὶ φασὶν οὕτω διαφϑαρῆναι τὴν 
χύρην- VALES. 
Ibid. Εἰς olzloxov — συγχλείσαςἢ  Adscripserat Salma- 
sius versioni Valesianae οἰχίσχον non esse stabulum: quod pres- 
sius si examinaveris, verum videbitur. Caveam οἰχίσχον vocant, 
nti illustrissimo Demosthen. Or. pro Coron. p. 153. leco constat. 
At caveam si substituas, equo non bene conveniet. Fortasse artius 
stabulum seu aedicula angustior fuit. Nicol. Damascenus Ex- 
cerpt. Peiresc. p. 446. de eodem Hippomene, ὑπ᾽ ὀργῆς καϑεῖρξεν 
εἰς οἴκημα, δήσας σὺν ἵππῳ, καὶ τροφὴν οὐδετέρῳ εἰσέπεμψε. 
Et Scholiastes Aeschin. Or. in Timarch. p. 26., nondum editus, 
τὴν δὲ ϑυγατέρα καϑεῖρξεν ἐν οἴχήματι μεϑ᾽ Ἵππου" ὃ δὲ λιιώτ- 
vov κατέφαγε τὴν ἄνϑρωπον-. καὶ ὕστερον καὶ αὐτὸς ὑπὸ λιμοῦ 
ὀπώλετο. Addit idem ex Callimacho Hippemenem ex Codridis 
fuisse, filiae vero nomen ZZeuovíc. Αἃ Salmasium redeo. Cul- 
pat etiam. τὸ σῶμα τῆς παραβληϑείσης infelicem puellam verti. 
Verius utique fuerat, obiect«e corpus. Wed non semper Valesius 
verbum verbo reddit, sententia sui scriptoris contentus. WESS. 
550. ΤΌ. "Ozi*dozsoc.ooc] Hic est Arcesilaus Batti Eudae- 
monis filius cognemento χαλεπὸς , teste Plutarcho in libro de for- 
tibus mulierum gestis p. 260. E.: quartus Cyrenaeorum rex, qui 
primus regai formam in tyrannidem convertit, tandemque a Laar- 
cho occisus est, uti narrat Plutarehus et Polyaenus lib. VII. 41. 
seu Aliarclo fratre, ut ait Herodotus lib. 1V. 160. quoloco etiam 
de Demonacte Mantinensi loquitur, qni sub Batto claudo arbiter 
iussu oraculi evocatus est, Ex quo colligitur Diodorum hoc loco 
occasione captaex Cyrenarum conditu, omnium Battiadarum histo- 
riam simul pertexuisse. . Neque enim Arcesilaus IV. Battusque 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET V'T, 453 


eius successor ante Tarquinium Priscum vixerunt. Fuerunt autem 
ex Battiadis octo Cyrenarum reges perpetna serie generis, Datti et 
Arcesilai alternis dicti; mansitque eorum regnum per annos CC., 
ut docet Scholiastes Pindari in Oden 1. (Od. 1v., in principio) 
Pythion. quod et oraculo praedictum fuerat, ut refert Herodotus 
lib. IV. 163. ἐπὶ μὲν δ΄ Βάττους καὶ ᾿Ἰρχεσίλεως δ΄ ὀχτὼ ἀν-- 
δρῶν γενεὰς διδοῖ vuv “οξίης βασιλεύειν Κυρήνης. τιλέον μέν- 
τοι τούτου οὐδὲ πειρᾶσϑαι παραινέει. Primus fuit Battus cogno- 
mine οἰκιστὴς.» qui XL regnavit annos, 2) Arcesilaus Batti filius, 
cui annos XvI. tribuit Herodotus. 3) Battus Arcesilai filius, cog- 
nomine Eudaemon. 4) Arcesilaus Eudaemonis filius, χαλεπὸς 
cognominatus. 5) Battus Arcesilai filius, cognomento χευλός. 6) 
Arcesilaus Batti filius. 7) Battus Arcesilai filius cognomento χά- 
Aóc teste Heraclide in republica Cyrenensium. 8.) Arcesilaus, qui 
Pythiis victoriam reportavit: ob quam victoriam Epinicium ei ce- 
cinit Pindarus, in quo octavum ex Dattiadis eum fuisse dicit, 
παισὶ τούτοις ὄγδοον ϑάλλει μέρος ZdozsolAac. quo a Cyrenaeis 
oceiso Battus eius filius regnum occupare est molitus, sed a Cy- 
renaeis repulsus Hesperidas se contulit ibique decessit. Finitum 
est regnum Battiadarum anno 1. Olymp. 87. Varrs. 

550. 21. Ζ“ημώναξ Παντινεὺς] VideHerodot. L.IV. 161. 
Catalogus regum Battiadarum , ab H. Vales. digestus, longe supe- 
rat diligentiam Erasmi Schmidii in Prelegom. ad Od. 1v. Pythio- 
nic. Mabet et ille Battos quatuor et totidem Arcesilaos, sed ter- 
tium Battum, sive quintum regem, Βυδαίμονα eenset, non bene 
intellectis Herodoti verbis ex cap. 159., quae si hoc modo distin- 
xeris, ἐπὶ δὲ τοῦ τρίτου. Βάττεω τοῦ εὐδαίμονος καλεομιένου, 
Ἕλληνας etc. tertium regem, uti debent, indicabunt. Praeterea 
Arcesilaum, Batti Claudi et Pheretimae F., regum postremum 
fuisse ait, eumque, quem Pindarus Od. IV. celebraverit: quod 
miror vehementer. ^ Arcesilaus iste ultimis Cambysis annis aut 
certe principio Darii Hystaspidae occisus est, diuque adeo ante 
Pythiadem Xxxtr., qua victor fuit ultimus Arcesilaus renuntiatus, 
Ex. Herodoto L.IV. 165. res est clarissima. Wrss. 

551. 30. Τῶν χατὰ τὴν βασιλείαν συνδιῴχει ete.] Ex 
Polybio Excerpt. p. 1368. videntur sumta, ut Vales. ibi ani- 
madyverit, Wess. 

951. 33. Ἐπὶ cogo... .. . ἦν δὲ πατρὸς ᾿Εξηκεστίδου 
Hoc loco inter σοφίᾳ et ἦν δὲ plura desunt, et notari debet hia- 
tus; dao capita proeul dubio in nnum coierunt, Parw. Ἣν 
δὲ χαὶ (Σύλων) πατρὸς μὲν ete.] Nihil deerit, si meum hoc 
institutum probetur. Καὶ im scripto Codice Salmasius reperit. 
“Σόλων. quod ad marginem legebatur, suum in locum restitui: 
nam de Solone agi, Execestidae F., quisque animadvertit. Lege 
observata Cl. Hemsterhus. ad Luciani D. Mort. XX. 5. Wrss, 

351. Dl. Ζιὰ τὴν ἐν παιδείᾳ zgoxozzv] Quod Interpres 


* 
454 ANNUTATIUNES 


dedit οὗ singularem prudentiam , verum id quidem est, sed gene- 
ralius. Eruditionis profectum Diodorus intelligit , ut de Pytha- 
gora Excerpt. horum p. 241., zt 90xexoq ac ἤδη ἐν παιδείᾳ" me- 
que in disciplinis tantum , sed quavis re. Ot πλούτοις προχεχο- 
φύτες infra p. 362 . Excerpt. Et L.XIV. 98. οὐ βουλόμενος 
— Εὐαγόραν προχύπτειν ἐπὶ πλεῖον" cui, verba si spectes, ge- 
mellum est S. Paulli Epist. ad T'imoth. II. cap. ΠΙ. 9. Hine ἀπρό- 
χοποι et res et homines, quibus successus minime conmodus et 
felix Maneth. L. II. 444. et L. IlI. 23. 375. et Iul. Firmic. Ma- 
tern. L. Hl. Mathemat. p. 35. ed. prim. Vespertini in diurna geni- 
tura inejfficaces, «procopos reddunt, et qui nihil agere possint. 
Sic enim scriptum fuisse Manetho apertissime ostendit, non appo- 
copes. WEss. 

551. 52. Τὴν ὕλην ἀγωγὴν τῆς π. ἐχ. Ἰωνικὴν} Testatur id 
Thucydides libro L suh initium, et Aristophanes ἐν Ocapo pog. 
C. 170.) de puellabus Atheniensium , éjuzgoqogovr τὲ καὶ διε-- 
κίνουν ᾿Ιωνιχῶς. ^ Sed de veterum Atheniensium luxu vide, quae 
narrat Aelianus lib. IV. variae hist. cap. 22. et Athenaeus lib. XII. 
initio. VaLEs. ones olim ob animi corporisque mollitiem male 
audiisse confirmari potest. Hermogenis Scholiastae verbis p.393.: 
ἁβοότεροι ἐξ ἀρχαίου ot "faves, ὡς Βακχχυλίδης ὃ «dvgixóg 
q 2045 

Τῶν ἁβροβίων ᾿Ιώνων ἄναξ. E 
χαὶ Θουχυδίδης ἐν πρώτῃ. Confer etiam Scholia in Aristoplian, 
Thesmoph. v. 170.  Wrss. 

551. 59. Ἐν κώμῃ Xyvàc] Rectius Χηναῖς legeretur, ut 
apud Maximum Tyrium Serm. XV. Sunt autem Χηγαὶ vieus in 
Oetaica regione, ut docet Pausanias in Phocicis cap. 24., ubi de 
septem sapientibus disserit: τὸν δὲ ἕβδομον Πλάτων ὃ "plata 
106 ἀντὶ Πε ριάνδρου τοῦ Κυψέλου ΠΠ]ύσωνα καταλέγει τὸν Χη- 
γέω " χῶμαι δὲ ἐν τῇ Οἴτῃ τῷ ὄρει ὠκοῦντο αἱ Χῆναι. Platonis 
locus, quem intelligit Pausanias, est in Protagora, p. 343. A. 
Dio: Dig Laértii THO scribit alios Oetaicae, alios Laconicae id 
oppidum tribuere. Sed Diodorus Siculus Maliensium id oppidum 
fuisse testis est, Erant autem Malienses ad Oetam monteni positi, 
Quare quomodo Laconicae tribui possit non video, nisi forte quia 
Lacedaemonii Oetaicam regionem colonis occuparunt, "uf docet 
Thucydides; sed hoc multis post annis accidit. Porro de Mysone 
Chenaeo loquitur et Musonius apud Stobaeum cap. 2292. ὥστε Π1υ- 
σωνα τὸν Χημαῖον χωριστικῶς οἰκοῦντα ὃ Θεὸς ἀνεῖπε σοφόν. 
Lege Χηναῖον. VaLEs. "Ev κώμῃ “Χηνὰς] Tetigit et hunc lo- 
cum Aeg. Menag. ad Laértii L.I. 106., MM sive X/vo, corri- 
gens, But potius Χήναις ex Pausan. L. X. 24. At Palmerius: 
ex hoc loco solvitur dubitatio Diogenis Laértii 7. qui de hoc My- 

,sone ait in eius vitae initio, TÓ γένος “Χηνεὶ e ἀπὸ κώμης τινὸς 
» Meeduioe ἢ «ακωνικῆς. ΠΩ si fuit quidam pagus Laconicus 


LS 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 455 


nomine Χηναὶ, non fuit patria Mysonis, qui a Diodoro ᾿ῖα- 
»ολιεὺς dicitur. At Oeta mons fuit Π͵αλιέων seu MrAiéey ,. eos 
95 ἃ meridie terminans.** Haec ille. Wrss. 

552. 69. ' Ev ταῖς ἐπαγγελίαις αὐτῶν ete.] Si Philosopho- 
rum orationes respicit, sicuti videtur, melius ἐν ταῖς ἀπαγγελίαις 
erit, quemadmodum L.I. 1. et L. IV. 83., ubi in Codd. utriusque 
vocabuli manifesta est confusio. Confer lo. Davis. ad Ciceron. 
Finib. 1.1. 31. Wrss. 

552. 82. Ὅτι Πιττακὸς βαϑὺς ἦν] Vide Casaubon. in 
Sueton. Vitell. c. 13. et H. Vales, ad Polyb. Excerpt. p. 1441. 
Posses ex Philone Iud. Leg. Cai. p. 997. φρονήσει βαϑείᾳ χρώ- 
μένος planius exprimere, aut Aeschyli voce | βυσσόφρων Choéphor. 
v. 650. In Appiano Bell. L.IlI. p. 896. oic τε λογισμοῦ βαϑέος 
ἦν. Apud Lucian. Salt. c. 81. βαϑὺς τὴν παιδείαν. Et Eunapius 
Excerpt. Hoeschel. p. 12. μετὰ βαϑείας σπουδῆς καὶ φ θοντίδος. 
Imp. Antoninus ἴ.. 1Π|. 2. p. 65. ὥστε & τις ἔχοε πάϑος καὶ ἔν-- 
vouxv βαϑυτέραν " quae omnia 2ncredibilem quandam ingenii al- 
titudinem, utSallustius vocat Iugurth. c. 95., indicant. De Pit- 
taci fortitudine abstinentiaque confer Menag. ad Diogen. L. 1l. 75. 
Wrss. 

552. 99. Ὅτι σαγηνεῖς Meoonvcr etc.] Puellas Messenias, 
a Biante redemtas, non praeteriit Diogenes 1.. 1, 82., neque tri- 
podem ibid. sect. 39., quem tamen a Messeniis. piscatoribus e 
mari extractum negat, sed ab arbitris Messeniis Bianti attributum 
fuisse. WEss. 

552. 6. 241X εἷς τὴν τῶν ἀδικουμένων --- βοήϑειον] Lege 
Diogenem L.l.84. Wrzss. 

553. 25. Διὸ xol κατὰ λόγους ete.] Valesius κατὰ λόχους 
in scripto reperisse videtur: id certe vertendo expressit, estque 
melius. Crudelem yovkar da indolem non retieuit Herodot. L. I. 
123. Whzss. 

553. 31. zfiónso αὐτὸν --- προσηγόρευσαν πατέρα] Eadem 
. Herodot. L. HII. 89. Wrss. 

553. 35. "drvv καλούμενον πλήξας ἄπέχτεινε] Meminit 
obiter Dio Chrysost. Or. LXIV, p. 592. B. et Schol. a Morellio 
editus, plenius Herodot. I. 34. 43. Errorem Max. Tyrii in hoc 
Croesi filio indicarunt viri doctissimi D. Heinsius et lo. Davisius 
Dissert. XL. 6. p. 639. edit. Londin. "Wrss. 

553. 50. δυρύβατον τὸν 'Eqéowv] Fortasse ex Ephoro 
sumtum est, e quo Eurybati hanc fraudem repetunt Harpocration 
in voc. Ulpian. in Demost. de Cor. p. 137., etsi nunc prave Erqo- 
ρος in Parisina, qua utor, editione et Eustath. ad Hom. p. 1564. 
Valuisse vero inter Graecos, ut Eurybatus pro versipelli et frau- 
dulento poneretur, praeter Demosthenem clamat Aeschin. Or. in 
Ctesiph. 73. et Append. Vatic.L. 94. Sunt tamen, qui Euryba- 
tum Oechaliensem verbo εὐρυβατεύεσϑαι suis furtis et versutiis 


436 ANNOTATIONES 


originem dedisse velint, ut Alciphron L. IIL Ep. 20. ., cum Berg- 
leri nota. Wkss. 

553. 67. 149 /vgot Θηρικλέους Olymp.LXI. oai Re 
Athenis fuisse Thericlem ait Diodorus. . Existimo autem anno 
4. supradictae Olymp. id adscribendum esse, quo anno scribit 
Dionysius Halicarn. lib. IV. p.244. Archontem Athenis fuisse Her- 
eulem, ἄρχοντος 249uvgow Πρακλέους: Sed OmngixAéovc ex 
Diodoro legere oportct; neque enim Athenienses Deorum nomina 
vindicabant. VaLEs. Meursius Archont. L. I. 1 1. Dionysii locum 
quoque tractav it, “Πρακλείδου ex Scaligeri Collectaneis refingens, 
nullo iure. Wzss, 

Id. Kor τὴν ξα΄. Ὀλυμπιάδα] Recté hoe anno floruisse 
dicitur Pythagoras. Etenim regnante Tarquinio Superbo in Italiam 
venit, ut ait Gellius lib. XVII. 2]. Regnare porro coepit Tar- 
quinius anno 4. supradictae Olymp. Quare emendandus est Dio- 
nysius Halic. qui lib.Il. p. 121. ait, Πυϑαγόρας δὲ μετὰ τὴν 
πεντηκοστὴν ᾿Ολυμπιάδα διέτριψεν ἐν ᾿Ιταλίᾳ. Legendum enim 
ἑξηκοστήν. quod firmat etiam Diogenes Laértius, qui Olymp. 60. 
pP vthagoram floruisse scribit. Αια), Conf. viros longe doctissi- 
mos R. Bentleium Dissert. de Phalar. Epist. p. 60. et H. Dodwel- 
Inm Exercitat. de Aetat. Pythag. sect. 19., parum quidem in Py- 
thagorae constituenda aetate concordes, in eo tamen consentien- 
tes, Dionysii locum medela non egere: quam certe series ver- 
borum eius plane respuit, Wrss, Add, Mazoch. ad tab. Heracl. 
p.52. s. 

954. 71. Ot δέ φασὶν ὅτι "TTvopgvóc] | Aristoxenus ei rei 
praecipuus auctor fuit, ut Diogenes L.VIIl. 1. et in notis Mena- 
gius docent. Atis xo1o0 us Pythágoram Tyrrhenum perhibebat, 
quod pater ex Hetruria esset oriundus: alii in ipsa illa regione na- 
tum educatumque asseverahant, quemadmodum in Plut. Sympos. 
L.VIH. 7. p. 727. Lege Dodwelli Exercitat. segm. 12.  Wrss. 

554. 74. ᾿Ἐπιστρερομένης MS. ἐπιστρειούσης. .VALES. 

554. S9. Kauorzvouvrog δὲ τὸῦ (ερεχύδου etc.] Oratio 
non recte procedit. Verum est, quod orae libri sui Salmasius ap- 
posuit, χατιοχυσάσης δὲ τὸν (Diodfd05, — τῆς νόσου. De morbo 
Pherecydis, et Pythagorae in Bcc red cura, Menag. in Dio- 
gen. L.I. 118. Wess. 

554. 98. Iloeyuéror] Fors fuit προςταγμάτων. . WESS. 

554. 1. Ὅτι Κλινίας Γαραντῖνος 1 Eamdem historiam lam- 
blichus Vit. Pyth. sect. 127. et 239. praetereundam non censuit. 
Wess. 

554. 12. (βδιντίας vic]. Eandem historiam narrat Cicero lib. 
Ilf. de Ofüiciis, e. 10. et Valerius Max. lib. IV. 7. et lamblichus 
10. 1. de vita Pythagorae, sect. 60. p. 54. At Polyaenus lib. V. 
c. 2. 22., ubi rem omnem fuse narrat, Euephanum et Eucritum 
eos appellat, non vero Damonem et Phintiam, quod certe mirum 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 457 


est; sed et Hyginus fab. ccrvit. in his nominibus multüm variat; 
Moerum enim et Selinuntium nominat. VaLES. Vide et Io. Da- 
visium, de amicorum hoc pari disputantem, δὰ Ciceron. ὕξηδρ. 
Disp. L.V. 22. Wrzss. 

555. 29. "dnayouérov πρὸς τὴν ddp Lege not, in 
7.111. 13. et infra ad haec Excerpta p. 250. Wxss.. 

5355. 37. Τὰ xavà τὴν προτέραν ἡμέραν εἰς. Huc perti- 
nere possunt ex Aur. Carmin. v. 40. et.seq.. Cicéro Cat. Maior, 
c. 11]. Pythagoreorumque more exercendae memoriae gratia, 
quid quoquo die dixerim, audierim, egerim.,.éonmemoro vesper DP 
Adde Iamblichum Vit. Pyth. sect, 166. . Wess, - 

555. 43. ᾿Εμπειρίαν τε τοῦ δύνασθαι] Hic locus sic sup- 
plendus iden, ἐμπειρίαν συμβάλλειν. οἰόμενοι τὸ δύνασθαι 
etc. ac tum sic vertendus οὐδ: Et ad omnium rerum per itiam 
conducere existimarent, ves quamplurimas posse memoria com- 
plecti.  VALES. 

555. 53. Τοῖς ὅρκοις πάντως ἐμμένειν) Notum. est Py- 
thagoreorum SEBOY OPKON, de quo praeclara Hierocles ad 
y fs Carm. p. 30., cui recte iunxeris lambl. V. Pyth. segm. 144. 
Wrzss. 

555. 56. Mash μὲν τὸ ϑέρος μὴ πλησιάζειν ete.]  Prae- 
cepti meminit Diogen. L.VIIIL. 9. ibique Menag. Wrss. 
555.60. ᾿“λλὰ καὶ τὴν ψυχὴν ἁγνεύουσαν Quod pocta 
dicit, 

Non. bove madtáto coelestia. mumina. gaudent, 
Sed, quae praestanda est et sine teste, fide: 
id Pythagoras suis praecepit: Divinum enim numen non adeo vi- 
ctimas earumque copiam, quam mores adeuntium spectare. 7///4A- 
Ao» τὸ δαιμόνιον πρὸς τὸ τῶν: ϑυόντων ἦϑος; ἢ πρὸς τὸ τῶν 
ϑυομένων πλῆϑος βλέπει. Inspice lamblich. V. Pyth. sect. 122. 
Wzss. ; 

555. 69. "Ico ϑεοῖς — eviu&vo] | Vid. Io. Pearson. in Sym- 
bol. Apost. p. 123. et Raphel: S. Paulli Epist. ad Philipp. II. 7. 
Noster L.L. 89. ἐνομοϑετήϑη τιμᾷν ἴσα θεοῖς. Hippocrates lu- 
reiur, ἡγήσασθαι μὲν τὸν διδάξαντά μὲ — ἴσα γενέτῃσι. Op- 
pian. Halieut, L. Η. 326. ?Ioo y ἀριστῆϊ προμάχῳ στρατοῦ. 
Pausan. 1.11. 2. ἡ Πυϑία χρῷ --- τὸ δένδρον ἐκεῖνο ioa τῷ ϑεῷ 
σέβειν. Mieiphrap. L. ΠΙ. Ep. 43. ἴσα τοῖς ἀνδροφόνοις. ad cuius 
L. I. Ep. 13. Steph. Bergler. plura. Quae quamvis vocabuli, ad- 
verbii potestate positi, vim abunde illustrent, accedat in cumu- 
lum Basilius Magn. Hom. in Famem et Siccit. T.I. p. 68. oic 
190 βραχέως ἴσα ϑεῷ διὰ τὴν ἡδονὴν προσεχύνουν.  WEss., 

556. 79. Ζιδάσκαλος Ἐπαμινώνδου Epaminondam prae- 
ceptore ex secta Pythagoreorum fuisse usum et Lyside quidem, 
in confesso est. . Audieritne vero Lysis Pythagoram ipsum an 
eius discipulos, magnum certamen est inter R. Bentleium Diss. de 


458 ANNOTATIONES 
Epist. Phalar. p.77. et H. Dodwellum, Exercitat. de Aetat. Pyth. 


sect. 24., quos, si his delectaris, adi. WEss, 

556. 83. ᾿Εναύσματω λαβὼν In exemplari Scriptum erat 
ἐνάσματα quod emendavimus. Sunt autem ἐναύσματα, pro- 
prie scintillae, ἀπὸ τοῦ évavety , quod est accendere. Qua voce 
utitur in legatione ad Caium Philo de Petronio, p. 1027. €. ἀλλ 
εἶχέ τινα ὡς ἔοικεν ἐναύσματα τῆς ᾿Ιουδαϊχῆς φιλοσοφίας. Va- 
LES. Optime Valesius. Sunt ἐναύσματα proprie cremia scintil- 
laeque, quae ventilata ignem excitant, Hinc vero elegantissimae 
translationes. Philo Iud. Exsecrat. p. 938. de nobilibus, ἔχοντες 
ἐναύσματα τῆς εὐγενείας. ἀφ᾽ ὧν ἀναῤῥιπισϑέντων ἐξέλαμιψεν 
5 πρὸ μικροῦ σβεσϑεῖσα εὔχλεια. Clemens Alex. Protrept. p. 64. 
εἰ γὰρ xoi τὰ μάλιστα ἐναύσματά τινα τοῦ λόγου τοῦ ϑείου λα- 
βόντες Ἕλληνες ete. Polyb. L.IX. 22. βραχύ τι τῆς “Ἑλλαδος 
ἔναυσμα καταλιπέσϑαι περὶ τὴν Θηβαίων πόλιν, i. e. exiguas 
Graeciae reliquias superfuturas, e quibus recidiva exsurgére possit. 
Max. Tyr. Dissert. XL. p.125. ed. Londin. δεῖ γε μὲν σπαγνίου 
τούτου καὶ ὑλίγου ἐναύσματος τῷ βίῳ. WESS. 

556. 4. ᾿Ἐγένετο] Ἐ. ἐγγίνεται. ΨΑΙΕΒ. 

556. 7. Παραχεχινηκὼς τοῖς λογισμοῖς 1 Salmasius male- 
bat mentis conmotioris sive emotae. lta Eunapius apud Suidam, 
οὐχ οὕτω παραχεκιγηκότες καὶ διεφϑαρμένοι τὴν γνώμην, ex 
Platonis imitatione. "Auctor infra p. 270. horum Excerpt. de P. 
Claudio ὧν δὲ φύσει παράϑερμος καὶ τῇ διανοίᾳ 2.0 QUEE 
xc. Vid. G. Budaei Conment. L. ἃ, p. 631., et de Cambysis in- 
sania Herodot. L.I1lI. 34. .WkEss. 

556. 13. 'Ev τῇ xn — τεταριχευμένον] Eadem Hero- 
dotus L.IHII. 16., sed copiosius. Τεταριχευμένον. pro quo odori- 
bus differtum vir drin on κὸ δης plus indicat, ut ex Nostri L.I. 91. 
notum. WEss. 

557. 22. ' Ed IMuptovíovc] Confer Clarissim. Tib. Hem- 
sterhusium ad Luciani D. Mort. Xill. 1. 'Wrss. 

557. 96. Φεύγοντες τὴν Ὀρίτου — δυναστείαν  Ιπηπιο 
᾿Οροίτου, de quo Herodot. L. Hf. 125. Wxss. 

557. 32. "Or: Θέτταλος ] Hic e Pisistrati filiis minimus 
natu erat, ut ait Heraclides in Repub. Athen. qui mortuo patre 
tyrannidem recusavit, teste Diodoro. Hoc enim est ἀπείπατο τὴν 
TU ραννίδα. quamquam sensus etiam huiusmodi esse potest, Thes- 
salum, cum aliquandiu tyrannidem cum fratribus exercuisset, 
tandem tyrannide se abdicasse. Utrum verius sit distincte qi 
mare non possumus, quippe omnis Pisistratidarum historia densis 
tenebris obducta est, maxime ob iacturam librorum Diodori. lni- 
tium tyrannidis Pisonis fuit anno A Olymp. τὰν... ut est in 
Marmoribus Arundellianis. "Ag. οὗ Πεισίστρατος ? AS1vyjoty 
ἐτυράννευσεν ἔτη o*G " ρχοντος e 4... «οὐ. Supplenda 
est marmoris laeuna sic, ;20z0vzoc “ϑήνῃσι Κωμίου, ex Plu- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 459 


tarcho in Solonis vita, qui Pisistratum regnare coepisse dicit Co- 
mia Athenis magistratu. Regnavit autem Pisistratus annos 33. 
ut docet Aristoteles L. V. Polit. c. 12. et Heraclides in Rep. 
Athen. et lustinus lib. Hf. 8. Decessit igitur anno 4. Olymp. Lxii, 
Regnatum deinde est ab Hipparcho atque Hippia annos 18., ut te- 
statur Aristoteles. Proinde Olymp.rxvit. anno 2, "pulsi sunt ab 
Atheniensibus et Lacedaemoniis Pisistratidae, cum annos unum et 
quinquaginta tyrannidem tenuissent, ut recte Aristophanes Gram- 
maticus scribit. Quamquam Eratosthenes 50. tantum annos eis 
tribuit; Herodotus vero 36. ut notat Scholiastes Aristophanis in 
Vespis, vers. 500. Sed Herodotus eos duntaxat annos comple- 
ctitur, quibus Pisistratus principatum tenuit. quippe Pisistratus 
bis ab Atheniensibus pulsus est, atque ex annis 33. qui ab initio 
eius tyrannidis ad obitum usque intersunt, annos duntaxat 17. 
imperavit, ut ait Aristoteles, tametsi Herodotus 18. ei tribuere 
videtur. Porro nostra haec annorum supputatio auctoritate 'Thu- 
eydidis nititur. Is lib. VI. c. 59. Hippiam scribit tyrannide eie- 
ctum, ad Darium fugisse, et vicesimo tandem anno cum Persis in 
Atticam irrupisse, et in Marathonia pugna cecidisse. Ea pugna 
contigit Olymp. xxr, anno 2, ut est in Marmore Smyrnaeo, qui 
annus est vicesimus ab eo, in quo Hippiae fugam collocavimus; 
Accedit quod. idem "Thucydides lib. VIII. c. 68. ab eiectis tyran- 
nis ad quadringentorum ' dominationem annos numerat centum. 
Atqui Olymp. Xcir. anno 1. constituti sunt quadringenti, ut satis 
constat, a quo ad annum 2. Olymp. LXvIL. anni centum inter- 
iecti sunt, si utrumque terminum incluseris, quod mirifice sen- 
tentiam nostram confirmat. VaALESs. , Vide viros doctissimos lac. 
Periz. ad Aeliani Var. Hist. L.VIIL. 2. et C, A. Duker. in Thu- 
cydid. L. VI. 54. Wess. 

557. 48. Κατὰ τοῦ τυράννου (Ζήνων) κατεστήσατο] Ze- 
nonis nomen ex margine, ut oratio recte procederet, huc trans- 
tuli. "Tyrannum Nearchum cum Diodoro plures vocant, alii De- 
mylum. Lege H. Vales. not. ad Ammian. Marcellin. L. XIV. 9. 
et Aegid. Menag. in Diogen. Laert. L. IX. 26. Wess, Confer 
Exc. Vat. p. 36. 28. 

997. 55. Σπεύδων ἀπολυϑῆναί ποτε τῆς ἀνάγκης 'Tor- 
menta intellige, ut modo, et L. IIl. 13. Plutarchus de eodem 
Zenone Philosopho lib. de Garrulit. p. 505. D. ἵνα μηδὲ ἄχοντος 
αὐτοῦ προηταί Tt τῶν ἀποῤῥήτων ἐχβιαζόμενον τὸ σῶμα ταῖς 
ἀνάγκαις διαφαγιὼν εἴς. WEss. 

557. ὅ7. Κατὰ τὴν ἐπιτονωτάτην ἐπίστασιν τῆς βασάνου] 
Valesius ἐπίτασιν correxit, me non invito: quod si tamen 2z/- 
στασις τῆς κακίας auctam quandam malitiae incursionem 2. Mac- 
cab. VI. 3. indicet, isque locus bene habeat, de mendo dubia res 
esse poterit. Wxss. , 

558. 70. Ἵνα διίῃ τοὺς ὀδόντας Paullo aliter Diogenes 


460 M4 " ANNOTATIONES 


L.IX. 99. Aldit Laértii filins Zenonem linguam, dentibus suis 
demorsam, in os tyranni exspuisse, consentiens Philoni lud. 
Quod Om. Prob, Lib. p. 881. D. et Plutarcho loc. indicato. Wkss. 
τς 568. 76. «4εύχιον Ταρκυΐνιον ἀνεψιὸν τοῦ βασιλέως ] 
Erat Tarquinius Collatinus, Tarquinii Superbi eognatus, quod 
ex generis serie manifestum est. Tarquinius enim Priscus fratrem 
habuit Aruntem. Aruntis filius fuit Egerius. | Egerii Tarquinius 
Collatinus. | At Tarquinius Priscus nepotem, habuit Tarquinium 
Superbum, ut L. Piso, et Dionysius Halicarn. lib.IV. p.211. 
produnt. In qua etiam sententia videtur fuisse Diodorus. Nam 
si Tarquinium Superbum Prisci filium fecisset, ut Livius aliique 
censent, tum Collatinus non Superbi, sed Sexti potius cognatus 
dici debuisset. VaLES,. Conf. Exe. Vat. p. 38. 12. 

558. 80. ᾿Πγερϑεὶς ἐκ τοῦ κοιτῶνος) | Adscripserat Salma- 
sius, χοιτῶνο non esse cubile, quod verum.  Cubiculum indicat, 
ut vel Glossarum χοιτωγνίτης cubicularius, de quo Galenus Prae- 
cognit. p. 455., testabitur. Sed sive Sextum ex cubiculo sive cu- 
bili surgentem scelus adgressum dixeris, eodem recidet, ὙΥΈΒΒ. 
5558. 9 9. Τοὺς Συρακουσίους νενικηχὼς ] Ad amnem Elo- 
rum, de qua pugna Herodot. L.Vli. 154. et Timaeus in Schol. 
ad Pindari Nemeonic. Oden IX. prope finem.  Wxss. 

558. 9. 'Ex πολλοῦ xersoxcevoouévov χρυσίου] Videtur 
Iovis huius Olympii, namque Olympium eum a cognomine templo 
Syracusani vocabant: videtur inquam sollemnis fuisse ea vestis 
Iovis. Quid Gelo, victis Poenis, illi addiderit, quidque molitus 
Dionysius tyrannus sit, notum satis est. Lege P. Victorii Var. 
Lect. L. XXI. 10. Wrss. 

559. 21. Ἵνα λάβῃ τὸ σῶμα τοῦ πατρὸς εἰς ταφὴν 1 | Sie 
plerique. Corn. Nepos aliter in Cim. cap. 1., ubi Bosium vide et S. 
Petit. LL. Att, lib. IV, Tit. 9. p. 464. ed. nov... WEss. 

559. 33. Ὅτι ᾿ντίγονος ὁ βασιλεὺς] Vide Eclogam pri- 
mam ex libro XXI. Diodori. :VALEs. 

559. 39. Ὅτι IMya920x25c] Vide Eclog. 3. L. XXI. p. 490. 
Wzss, 

559. 40. Τὸν υἱὸν 4yá9aogov] Hic locus legitur in Ex- 
cerptis libri XXL: Diodori Siculi, quae primum a Davide Hoe- 
schelio sunt edita, sed iprribtispiidus, qui hinc emendari facile 
potest. lbidem Archagathus semper dicitur Agathoclis filius, et 
apud Iustinum lib. XXII. 9.; sed Agatharchus magis placet. Pro- 
pius enim accedit ad patris Agathoclis nomen; "atque ita eum 
Polybius appellat in Excerptis legationum cap. I., ubi ab avo Hip- 
pocratis atque Epicydis occisum esse scribit. "VALESs. 

559. 43. dv τοῦ βασιλέως υἱὸν ““2γαϑοκχλέα ete.] Aga- 
thoclem, Lysimachi F., in Dromichaetae potestatem venisse 
Pausanias non negat L. L 9. p. 23., haerens tamen ob scriptorum 
discordiam, qui Lysimachum ipsum captum fuisse prodiderant. 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. A6I 


Verum utrumque est. Prior Agathocles captivus abductus et di- 
missus est, tum pater, accepti beneficii inmemor. WESss. 

559. 57. Merà τὴν ἅλωσιν τῆς “υσιμάχου͵ Lysimachus 
transfugae fraude in loca difficilia, ubi et aquae et annonae inopia, 
coniectus fuit.  Pressus siti et fame se dedidit, utque primum 
bibit, φεῦ inquit, τῆς ἐμῆς κακίας. ὃς δὲ ἡδονὴν οὕτω βρα- 
χείαν ἐστέρημαι βασιλείας τηλικαύτης teste Plut, de Ser. Num. 
Vind. p. 555. E. et Sanit. Tuend. p. 129. E. — Adde Polyaen., 
cuius errorem viri docti bene perstrinxerunt, L.VII. 25. Wrss, 

559. 67. Xágw ἕξειν ὀφειλ. τοῖς Opgsi παρὰ τοῦ σωϑέν- 
τος] Videt quisque, quid Dromichaetes velit. Sed oratio labare 
videtur. Χάριν ἔχειν de gratia, quae initur, non prorsus insolens 
esse, constat. Attum τοὺς Ogüxoc oportuerat. Χάριν ἥξειν si 
legatur, bene fortassis verborum series decurret. At neutrum si 
placeat, ἕξειν pertinebit ad Dromichaeten, qui gratiam 'Thracibus 
debitam, a Lysimacho sit initurus. Tu vide, Lector. Wrss. 

560. 84. ᾿Επιχειμένης αὐτῆς τῆς τραπέζης} Legendum 
est ὑποχειμένης. Intelligit enim ligneis quadris suppositam fuisse 
mensam nudam. Sic vim Graecae vocis αὐτῆς vertendam esse 
existimavi. Latini enim nudum vocant, quod ornatu caret, ta 
Iuvenalis Sat. XI. ( vers. 96.) 

Sed nudo latere et parvis frons aerea lectis. 
ubi vetus Scholiastes, Nudo latere, inquit, 2d est, nom ornata 
sponda. Martialis in Apophoretis, Epigr. cxrviu. 

Nudo stramina me toro paterent, 

lunctae nos tibi venimus sorores. VALES. 
᾿Ἐπικειμένης αὐτῆς} Salmasius in scripto libro αὐτοῖς invenit, et 
probavit. Voluit, credo, hoc indicari: quadris ligneis et vilibus 
cibos fuisse inpositos, mensam vero Thraces ipsos, genibus incum- 
bentem, sustinuisse, ut apud Xenophont. Exp. Cyr. L. VII. p. 316. 
Quod si amplecteris, emendatione Valesii nihil opus erit. WEss. 

560. 88. JMéyiorov τῶν κεράτων] Thraces cornibus bi- 
bere solitos docet lib. VIL. (p. 316.) Expeditionis Cyri Xenophon 
et Athenaeus.  VALEs. 

560. 91. Τὸ Maxzóovixóv εἰπόντος Caetera desiderantur 
gravi sane iactura,. quae fortasse sarciri potest ex Strabonis lib. 
VIL (p. 463. A.) ubi de Dromichaete Getarum rege haec habet: 
ἐχεῖνος τοίνυν λαβὼν ζωγρείᾳ “υσίμαχον ἐπιστρατεύσαντα αὖ- 
τῷ. δείξας τὴν πενίαν τήν τὲ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἔϑνους. ὁμοίως δὲ 
xol τὴν αὐτάρκειαν, ἐκέλευσε τοῖς τοιούτοις μὴ πολεμεῖν » ἀλλὰ 
φίλοις χρῆσϑαι. ταῦτα δ᾽ εἰπὼν ξενίσας καὶ συνθέμενος φιλίαν 
ἀπέλυσεν αὐτόν. Ex quibus magna lux affertur huic Diodori 
loco. VaLEs. Dimissus est Lysimachus, postquam pace inita Dro- 
michaetae Thraciae partem trans Istrum. et filiam uxorem concces- 
sfsset. . Συνέϑετο πρὸς 4ρομιχαίτην. εἰρήνην, τῆς τε ἀρχῆς τῆς 
αὐτοῦ τὰ πέραν Ἴοτρου παρεὶς τῷ Γ έτη, καὶ ϑυγατέρα συνοι- 


462 ANNOTATIONES 


xícuc Pausan. L. l. p. 23. Wxss. Reliq. vide in Excerpt. 
Vatic. p. 49. 

560. 96. Πλὴν yàg ἀνδρῶν δέκα καὶ τεττάρων] Confer 
Eclog. 10. Lib. XXI. p. 491. etPlut. Demet. p. 908., qui xiii dun- 
taxat occisos ait, nescio an male. Id mihi quidem certe liquet, 
verum esse non posse, quod ibidem additur, Thebas ea tempe- 
state oUzi() δέχατον ἕτος fuisse habitatas.  Instauratae enim sunt 
a Cassandro anno 2. Olymp. cxvi., altera vice a Demetrio occu- 
patae Olymp. cxxit. anno secundo, quod. intervallum XX annis 
amplius est. WEss. 

560. 99. Ὅτι ᾿γάϑαρχοςἼ Cave putes eundem esse, de 
quo paullo ante. Filius Agatharchi, nepos Agathoclis est, ut 
Ecloga 12. L. XXI. p. 492. docetur. Wrss. 

560. 1. Παντελῶς véog] Verum est νέος. uti p. 562. 5. 
de Ptolemaeo Cerauno τὴν μὲν ἡλικίαν νέος ὧν παντελῶς. WEss. 
in Add. 

560. 2. Ὅτι οὗτος ἱστορικὸς (Τίμαιος) τὰς ete.] Ex mar- 
gine Timaei nomen in orationem inserui, secutus Suidam, qui in 
voce 7110:0c omnia haec exscripsit. WEss. 

561. 20. Kaírorys τίς ovx οἶδεν] Conferri meretur Poly- 
bius, quem in Timaei hac reprehensione Diodorus auctorem habet, 
lib. XII. 6. Wrss. 

561. 25. Πολλὴν τῆς Irakiag τε xal “ιβύης τοῖς ete.] 
Addiderat Valesius post 7i?zc vocem μοῖραν, quam exterminavi. 
Ferri eius facile potest absentia, modo subintelligatur. Auctor ipse- 
met L. I. 4. ἐπήλθομεν πολλὴν τῆς τε “σίας xol τῆς Εὐρώπης. 
Et L. V. 32. καὶ πολλὴν μὲν τῆς Εὐρώπης. οὐχ ὀλίγην δὲ καὶ 
τῆς Zlolac φορολογήσαντες. Haec nunc abunde sunt, Plura alias 
dedi. Wkss. 

961. 29. Διειλίᾳ ---- διενηνοχέναι τοὺς ἅπαντας etc.] Vide 
quae de hoc genere adscripta sunt L.IIl. ὅ. Wkss. 

561. 30. “]ιὰ γοῦν] MS. διὰ γάρ. | VALES. 

961. 38. LvoAngOsg γὰρ vm ᾿“γαϑοκλέους Interpres 
opibus ab Agathocle auctus, quod ad sui libri oram non iniuria 
CI. Salmasius notavit. [4 enim solum vult, Calliam ab Agathocle 
susceptum inque gratia fuisse, uti Ctesias ἀναληφϑεὶς ὑπὸ τοῦ 
βασιλέως ab Artaxerxe ob rei medicae peritiam in gratiam rece- 
ptus L. ii. 32. Ceterum omnia haec de Callia Suidas in Colle- 
ctanea sua addidit voc, Καλλίας. Wtkss. : 

361. 40. Προφῆτιν τῆς &Àg9&ac] Confer L. I. 9. Mox 
Suidas ov διαλέλοιπεν, quod peraeque placet. 'WEss. 

. 961. 44. Πολὺ τοὺς ἄλλους ὑπερβεβληκέναι] In. Suida 
ὑπερβεβηκέναι. pari sententia. Mos est librariis perpetuus haec 
verba confundere. Vide ad L. I. 58. et L. XV. 88. WESs. 

361. 50. Τῷ γραφείῳ) Rectius apud Suidam legitur τῷ 
γραφεῖ. Porro hic Cailias duobus et xx libris res Agathoclis 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. — 463 


Siculi perscripser. *, ut ait Diodorus lib. XXI. "Laudatur a Scho- 
liaste Apollonii 11:51. Argon. initio, Καλλίας ἐν δεχάτῳ τῶν 
περὶ ᾿.“γαϑοκλέα. εἰ ἃ Festo Pompeio i in v. Roma, et ab Athe- 
naeo lib. ΧΗ, 11. Καλλίας ἐν ὀγδόῃ τῶν περὶ yaSoxAéo. deni- 
que a Macrobio in lib. V. Saturn. cap. 19. VarEs. DeCallia bene 
Valesius. Si tamen plura velis, G. Io. . Vossium Hist, Graec. 
L.I. 11. noli negligere. Reddit eiusdem .nomen Scymno Chio 
v. 125. vir magnus, nescio an male, Wzss. 

561..53. Ὅτι oí μισϑοφύροι)  Màmertinos, nequam ho- 
' mines, esse, ex Eclog. 13. L. XXl. videbis. "WEss. ' 

561. 60. Φυλαττομιένου εἰς Πέλλαν] Non oblitus est 
Plutarchus de Lysimacho memorare, Seleuco, ut Demetrium oc- 
cideret, per legatos ingentem pecuniam offerente, at Demetrium 
non Pellae, sed in Chersoneso Syriae asservatum adfirmat Vit. 
Demet. p. 914.; nec pugnat tamen contrariusve Diodoro est: 
eadem enim urbs Chersonesus. Syriae, Pella et A pamea. Stepha- 
nus de Ápamea Syriae, ἐχλήϑη xci “Χεῤῥόνησος ἀπὸ τῆς περιο- 
χῆς τῶν ὑδάτων. καὶ Πέλλα ἀπὸ τῆς ἐν Πϊακεδονίᾳ. quibus 
gemina, uti viri ioci noverunt, Eustathius ad Dionysium v. 918. 
Wess. 

562. 73. Ὡς àv. γεγαμηκότος αὐτοῦ ZrouTovizmv ete.] 
Id quidem verum. Sed Seleucum serio cogitasse de Demetrio in 
Macedoniae regnum restituendo merito dubites. Vide potius Plut. 
Demet. p. 914. et seqq. Wrss. 

562. 76. Ὅτι εἰς τὸ “Ῥήγιον ἀπεστάλη} Vide Eclog. 2. 
lib. XXII. p.494. Wezss. 

562. S8. ᾿Εξαργυρισάμενος τὰς τῶν — xr5ouc] Conf. 
virum longe doctissimum ad Xenophont. Ephes. in Miscellan. Ob- 
servat. Vol.V. p. 54.  Tritum verbum est de rebus, quae argento 
permutantur. Parthen. Erotic. cap. 8. 0 E&v3oc é£goyv θέσατο μέ- 
ρος τῶν ὑπαργμάτων καὶ κατασχευασάμενος χϑυσοῦς χιλίους. 
In Polybio Excerpt. p. 1466. extorquendae pecuniae vim exprimit, 
ἐπειδὴ δὲ πάντας ἐξηργυρίσαντο κατὰ τὸ δυνατὸν» postquam 
omnes pro virili spoliarant pecunia, Et loseph. Ant. lud. L. 
XIV. 14. 6. ἀποχοώντως ἠργυρίσαντο τὸν ᾿«Αντίγονον. quibus 
gemina L. I. Belli lud. cap. 15. 2. Wzss. 

. 562. 1l. 'amavrov (ἑτοίμων) ὄντων πρὸς ἀπόστασιν] 
Secunda vox Valesio debetur , quae si abesset, sententia eadem 
foret, Εἶναι πρός τι vel πρός τινι dicuntur, qui illi rei student, 
Πρὸς ϑρήνοις ἦν Heliodorus L. X. PS 509., πρὸς ἄλλοις μείζο-- 
σιν ὧν κατέλυσε τὸν βίον Strabo L.X .p.699 ete. "Wrss. 

562. 4. Ὅτι ΤΙτολεμαῖος ὃ ete.] Hic est Ptolemaeus Ce- 
raunus, Ptolemaei Lagi filius, qui occiso Seleuco rex Macedoniae 
ab exercitu declaratus est Lysimachiae, cumque biennium magna 
cum crudelitate regnasset, tandem a Gallis acie superatus ac foede 
truncatus est Olympiade €XxiV. anno 4. non autem 2. ut perpe- 


4064 U 4 T  ANNOTATIONES 253 y: 


ram ponit Eusebius, qui obitum 'Cerbuni biennio ante Seleuci 
mortem collocat, cum tamen Ceraunus Seleucum occiderit, eoque 
occiso biennium in Macedonia regnaverit, : ut docet Memnon. c. 
14. et Appianus et Dexippus. | Certe Diodorus hanc Cerauni cla- 
'deni post occupatum a: Decio Rhegium collócat. Haec autem Decii 
perfidia accidit anno 3. dictae Olympiadis, cum Pyrrhus a Taren- 
tinis missa legatione accitus in Italiain fuisset.  VALEs. 

562. 10. Ὅτι: ᾿“πολλόδωρος]. Quo astu hic Cassandreae 
tyrannidem occuparit fuse narrat Polyaenus lib. VI. 7. Btratege- 
matum.  VALES.. 

563. 14. Καὶ τὸ αἷμα χεράσας οἴνῳ] De. barbaro hoc ritu 
multa H. Grotius in Matth. c, XXVI 27, Puer, quem tyrannus 
mactavit, cuiusque viscera coniuratis apposuit, Callimeles erat: 
comederunt cupide carnem pueri, sanguinenque, nigro vino mix- 
tum, biberunt, ut 77 χοινωνίᾳ τοῦ μιάσματος τὸ πιστὸν τῆς 
ἐπιϑέσεως confirmaretur , ut seribit Polyaenus. Bene ergo οἱ χα- 
ταϑίοντες ἀνθρώπους ἐπὶ τυραννίσι xci συνωμοσίαις, ὡς ζπολ- 
AoÓcpog de crudelissimo hoc homine Plut. Ser, Num. Vind. p. 
556. D., et Aelian, de An. L. V. 15. ᾿Απολλόδωρος ὃ Tv Ka- 
σανδρέων λευστὴρ 1. e. φϑορεὺς parricida: nam interpretis [a- 
iro vim vocis non exhaurit, |Legendus est N. Heinsius ad Ovid. 
L.n. Pont.IX. 43., ubi plura. "WEBS: | 

563. 31. Ὅτε τὰς «Αἰγέας διαρπάσας] Hietosinih hane 
narrat Plutarchus in Pyrrho (p. 400. D.) τῶν δὲ Aiyceíov κρα- 
πήσας 0 Πύῤῥος" quae interpres sie reddidit, 4egaeos zbi habuit 
in potestate, cum egeas vertere debuisset, quod est oppiduni 
Macedoniae, Ptolemaeo “Ζἰγαία, Plinio et Solino .Jegae, cui 
oppido a se condito Caranus ex re nomen dedit. "Oraculo enim 
iussus ibi urbem condere, ubi capras residentes vidisset, quas 
&iy&c Graeci vocant, ita urbem hane nominavit, ut docet Solinus 
et lustinus lib, VII. 1. | Ad illud oraculum alludit Dio Chrysosto- 
mus Orat. IV. (p. 70. C.) de Regno, in qua Diogenes Alexandrum 
Macedonem sie affatur : ὥσπερ ὃ πρόγονός σου ᾿«Πρχέλαος ὃς ἦλ- 
ϑὲν εἰς Π]ακεδονίαν αἶγας ἐλ ovo. xol ὁ ᾿“Δλέξανδρος ἐγέλασε; 
καὶ ἔφη. τὰ περὶ τὸν χρησμὸν» ὠ Zhiyeveg, λέγεις. Cum Dione 
consentit Hyginus fab. 219. et As πε Temeni filio id adscribit. 
Inde, inquit, profugit ex responso Apollinis in. Macedoniam 
capra duce, oppidumque ex nomine caprae Aegeas constituit. 
VALESs. 

563. 33. Ot δὲ πυϑόμενοί τινων ete.] | Adstruxerat Vales. 
praepositionem scripseratque παρά Tivov, quam ego, ut Sal- 
masius voluerat, delevi. Sine ea oratio bene constat. Dubito 
etiam an male corripiatur Plutarchi interpres: certe quae statim 
adduntur τά ve ἄλλα χαλεπῶς ἐχοήσατο τοῖς ἀνθρώποις cives 
Aegarumque incolas requirunt. | Mitto addere, ,“Τγαίους urbis 
eius habitatores dici, oppidum 24/y&g aut 44iyéeg.  Wkss. 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 463 


563. 34. Τοὺς βασιλικοὺς τάφους Aegis erant Mauso- 
laea regum Macedoniae ex instituto Perdiccae, qui primus Mace- 
donum rex fuit, ut docent Plinius ac Solinus, et lustinus in lib. 
Vil. 1. Varrs. Planissime Diodorus L. XIX, 52. ἔτι δὲ Kó»- 
vay — ἔϑαψεν ἐν iyaig, καϑάπερ ἔϑος ἦν τοῖς βασιλεῦσι. 
Wrss. | 

563. 37. ΖΔιείλοντο] MS. διείλαντο. Varrs. 

563. 43. T7; uev γὰρ τῶν ἡμαρτ. κατηγορίᾳ ete.] Vide 
Eclog. 12. lib, XXIII p. 504.  WEss. 

564. 75. Σὺν τοῖς ἐν ταῖς ναυμαχίαις ἀπολλυμένοις ] Le- 
gebatur in veteri Codice ἀπολυμμένοις. e quo Vales. ἀπωλομιέ- 
voig, Salmasius ἀπολλυμένοις. quod et ego amplexus sum, ex- 
tudit, Wkss. 

564. 81. Τῆς γὰρ προὐπαρχούσης αὐτῷ ete] Eclog. 13. 
T. XXIIL. ἀντὶ u£v τῆς προῦπ. — πολλαπλασίας τὴν — ἠλλά-- 
ξατο. Quod de annis xv, quibus bellum fuerit continuatum, 
praecessit , annales adfirmant, Fuisse tamen videtur xoi zx ro- 
σαύτων γηῶν συνεστηχότας" nam quod vulgo legitur, pravum 
est. Wrss. 

564. 96. Ἕκαστος γὰρ ἐθαύμαζε ete.] Sic schedae manu- 
scriptae. Valesius ἕχαστος γοῦν- maluit, Salmasio haud iniuria 
inprobante. Locus distinguendus ita est, ἐπιφανείας — διαδο-- 
ϑείσης. (ἕκαστος γὰρ ἐθαύμαζε τὴν τἀνδρὸς ἀρετὴν εἰκότως") 
παράδοξον ἐφαίνετο πᾶσιν etc. Nam alterum γὰρ, quod post 
παράδοξον sedem occupaverat, delendum est, ex prior- inpru- 
denter iteratum. WEss, 

564. 2. Ἔν πόλει μικρᾷ συμπεφευγότας Ciupeam esse 
ex Polybio L.I. 34. videbis. Wkss. 

564. 5. Continuantur haec Exc. Hoesch. p. 504. 63. 

564. 7. Ὅτι ^ Ζμίλκας Vide Suidam in 'ufAxoac. Mox 
Salmasius χαὶ Καρχηδόνιος" tum, ut scripto erat in libro, Kag- 
χηδονίων οὐ μόνον ὄντες τῶν προτέρων. Neutrum sequor. WEss. 

565. 20. Ὧν δὲ φύσει παράϑερμος  ϑυῖϊάαβ in Παράϑερ- 
poc haec habet: Ὧν δὲ φύσει παράϑερμος καὶ παραχεκινηκὼς 
πολλὰ διῴκει μανίφ. προσεμφερῶς. τοσοῦτον δ᾽ ἀφροσύνῃ διε- 
γεγχὼν τῶν ἄλλων, τῷ μηδ᾽ ἐκ τῆς πείρας δύνασϑαι διδαχϑῆ- 
γαι, τοῦ πρώτως ἐπιβαλλόμενον σφαλῆναι. Quae hinc esse ex- 
cerpta atque adeo instauranda quisque videt. "Wrss. in Add. 

965. 24. Τά τε χώσματα — κατεσκεύαζε) Diodorus χώ- 
pozo, scribere solet. De Clodii insolentia et vanitate vide Eclog. 
1. L. XXIV. p.507., atque ibi τὰς ἀρίστας ναῦς ἐξήρτισε δια- 
xocíag refinge: mam éE50750s, quod nescio quomodo relictum 
istic sit, aliud est et pravum. .WEss. 

565. 30. oec δὲ συμμάχους ῥαβδίοις ἐκαστίγου] Ex 
hoc loco videtur confici, Consuli aut Praetori ius haud fuisse in 
socios nominis Latini, praeter virgarum admonitionem. Tamen 

Vor. Il. 30 


466 ANNOTATIONES 

Polybius lib. VI. e. 35. potestatem in socios Praefectis sociorum 
nominis Latini competisse ait, quemadmodum 'Tribunis in milites 
Romanos. Quo loco, μαστιγῶν tantum Polybius, non etiam £v- 
λοχοπῶν dixisse consulto mihi videtur, eo quod fustuarii poena 
in socios non exercebatur. Cgcterum Consuli ac Praetori ius vitae 
ac necis in Praefectos sociorum fuisse satis constat ex Papirii 
Cursoris exemplo in Praenestinum Praetorem, apud Livium lib. 
IX. c. 16. quod tamen postea lege Livia sublatum videtur, qua 
vetitum est ne in militem nominis Latini virgis animadvertere li- 
ceret, ut ait Plutarchus in Gracchis p. 838. E. Hinc explicandus 
est locus Sallustii in lugurthiuo c. 69. Turpilius verberatus poe- 
nas capite solvit. nam is civis e Latio erat. VALES. — Ostendit 
hic locus in cives aliter atque in socios fuisse animadversum; 
non item leniorem sociorum fuisse poenam: ex Polyb. VL 33, 
id confici quoque non potest: nam cum de tribuno zc θιος δὲ ἐστὶ; 
inquit, καὶ Gr μεῶν ὃ χιλίαρχος, καὶ ἐνεχυριάζων xol μαστιγῶν. 
τοὺς δὲ συμμάχους ot πραίφεκτοι, aequat tantum tribuni et 
praefecti in suos auctoritatem et dignitatem; alioqui, quia £vAo- 
χοπιῶν non dicit, sequeretur ne fustuarii quidem poena legiona- - 
rios potuisse plecti. Livia illa lex si valuisset, de qua re dubito, 
abstulisset virgas et fustes sociorum tergis. "Turpillio certe nil 
profuit, qui veróeratus poenas capite solvit, quia civis e Latio 
erat: gravius utique punitus quam cives Romani, etsi similis 
culpae rei. Fuisse vero in milites, qui cives non erant, in pari 
delicto gravius animadversum, quam in cives Romanos, Scipio 
ad Numantiam ostendit; quem enim militem extra ordinem de- 
prehendit, si Romanus esset, vitibus, si extraneus fustibus ceci- 
dit, ut est in Epitoma Livii LVIL , ubi omnino Cl. Dukerus est 
conferendus,  WEss. 


565. 43. Ὅτι 6 " Avvov μεγαλεπίβολος ὧν ete.]. Vide su- 
perius ad L.I. 19. IL. 7. V. A8. Mox πολλὰ καταπράξεσθϑαι 
iustum putares, nisi scriptoribus ipsis aliud visum esset. WESS. 


563. 50. Τὴν ᾿Εχατόμπυλον] Urbs est in Africa, quam 
Hanno magnus in Carthaginis ditionem redegerat, ut narrat Poly- 
bius lib. I. cap. 73. προστησάμενοι τὸν “ννωνα στρατηγὸν διὰ 
τὸ δοκεῖν τοῦτον καὶ πρότερον αὐτοῖς τὰ κατὰ τὴν “Εκατοντά- 
zvÀov τῆς .Ζιβύης καταστρέψασθαι. Condita est ab Hercule, 
ut narrat Diodorus libro IV. 18. VaLrs. Polybii “Εκατοντάπυ- 
λον firmare possunt 

Isívovec ἀγχίϑυροι Ῥώμης ἑχατονταπύλοιο 
in Epigrammate Herodis Attici. Nec desunt tamen praesidia Dio- 
dori ᾿ Εχκατομπύλῳ. —Promiscue * Εχατοντάπυλον et * Βχατόμπυ- 
Aov dixerunt, ut Cl. Salmasius exemplis ad eam Inscriptionem p. 
2]. patefecit. WEss. 


566. 58. Πάντων ὄντων δαψιλῶν] Valesius πάντων τῶν 


IN EXCERPTA DE VIR T. ET VIT. 467 


δαψιλῶν maluit. Τὰ distingue haec a superioribus, nec muta- 
tione opus erit. Vid. et L.V. 13. Wkss. 

566. 60. Ἡ μύτηρ τῶν νεανίσχων ἡ Matrem Atiliorum in- 
tellivit, viduam Atilii Reguli, eius qui a Carthaginiensibus ca- 
ptus et crudeliter occisus fuerat. Quod cum accepissent Romani, 
nobilissimos e captivis Carthaginiensium Atilii liberis excrücian- 
dos et necandos vicissim tradiderunt, ut scribit Zonaras p. 62 
(p.297. ed. Venet.) Quare filioaun: sintne li Bostar et Hanilear, 
de quibus Diodorus hic loquitur. VALE 

566. 61. Kol νομίσασα δι᾽ cnm etc. ] Ex hoc loco 
concluditur, M. Atilium morbo mortuum esse, non vero sub car- 
nificum tormentis, ut clamat Silius Italicus, poétice calamitatem 
hanc deflens, sequutus T. Livium, si vera est Epitome L. XVIII, 
At maiorem fidem meretur Diodorus in hoe negotio, quippe 5Sicu- 
lus, qui Carthaginis vicinae negotia potuit melius cognoscere. Sed 
de eo infra amplius dicemus in notis ad Appianum. Parw. Non 
videntur vero aflinia eruditissimo Palmerio, quae itomani seri- 
ptores de palpehris Atilio resectis neceque viri crudelissima me- 
moriae prodiderunt. ^ Caussas fuse dedit Exercitat. p. 152. Huc 
autem evadunt: Polybium, qui belli Punici 1. historiam copiose 
narravit, Atilii captivitatem diligenter attigisse, de atroci vero hoc 
supplieio ne verbum quidem fecisse, nec quidquam etiam de itu 
eius Romam versus redituque: probabile esse, consulto haec omnia 
reticuisse Polybium, ne cogeretur fidem historicam fallere narran- 
do fabulam, quae Romae probabatur, vel Romanorum odium in- 
curreret, si contrarium recepto apud eos rumori traderet. Ad hoc 
Diodorum diserte perhibere, Atilii viduam ea fuisse opinione, Poe- 
norum negligentia maritum suum periisse, de inmani isto suppli- 
cio nec eam nec filios quidquam produxisse. ltaque ex hoe Dio- 
dori loco et Polybii silentio confici posse, totam de M. Atilii sup- 
plicio tragoediam ad pulpita amandari debere et a veritate histo- 
rica longe aberrare. | Quae quidem prudenter a viro praeclarae 
eruditionis esse disputata, nemo diflitebitur. Haec certe Diodori 
atrocissimam istam Atilii necem redarguunt aperte. [ἃ probare 
non possum, quod Poenum, cui hic Βοδόστωρ nomen, Valesius 
et Palmerius eumdem esse censeant ac Bostarem: Diodori Bodo- 
stor Romae insignita viduae Atilii crudelitate decessit, Bostar Car- 
thaginiensis finito bello Punico 1. in Sardinia interfectus est apud 
Polybium L. I. 79. Haud quoque scio an male mutetur Zzofgr: 
τοὺς υἱοὺς in ἔπεισε a duumviris istis. Memini in superioribus 
similem Diodori locum tractare et contra vim tueri: suum tamen 
cuique arbitrium relinquo. Wkss. Βοδόστωρ hic Οὐοδόστωρ 
kx redit Exc. Vat. p. 60. 2. ed. Lips. 

566. 99. Οὐ τηλικούτων ἐπειράϑησαν ἀτυχημάτων ete.] 
Confer Eclog. 1. Lib. XXV. p. 509. Wkss. 
267. 8. Τὴν τῶν γνεχρῶν ἀναίρεσιν αἰτούμενοι)  Gisgonis 
30* 


468 ANNOTATIONES 


et Carthaginiensium ad septingentos, quos inmani crudelitate mu- 
tilatos et excarnificatos coniurati contrucidarunt apud Polybium 


L.I. S0. Wtss. 


567. 9. Oi δὲ περὶ τὸν Σπόνδιον Spendium Campanum 
Polybius hune vocat libro primo (cnp. 69.) qui de huius Libyci 
belli historia consulendus est, ^ VALES. 


567. 17. Εἰς τὴν Καρχηδόνα] Polybius L. 1. 81. cic 
Καρχηδονίους" in codice Augustano εἰς Καρχηδόνα, quod ve- 
rum esse, haec Diodori adfirmant, bene Io. Henr, Boeclero Lect. 
Polybian. p. 29. monente. Wkss. 

567. 27. *Inzoxowoi] Hos “Ἵκππακρίτας Polybius libro 
primo (c. 70. 73.) semper appellat. Urbs ipsa Hippagreta ab Ap- 
piano dicitur in Libycis p. 111. quam moenibus, arce et portu 
Agathocles olim instruxit, media inter Carthaginem atque Uticam. 
ἘΠ incolas ibidem ἐπε ἄγοι Στίους nominat. Sigismundus Gele- 
nius, Appiani interpres, JHipponem Zaritum vertit, quod plane 
contirmat Zonaras p. 115.(359.) ubi Izzirvo eandem urbem vocat, 
quam Appiauus Zfippegretam. | Quod si ita est, fallitur certe Ap- 
pianus qui id oppidum inter Uticam et Carthaginem medium esse 
dicit, eum ipsa potius Utica media inter Hipponem sit atque Car- 
thaginem.  Suspicatus sum aliquando Ἱππαχρίτας ab ἵππου ἄκρα 
dictos esse cuius meminit Ptolemaeus in Africae descriptiene,. id- 
que plane confirmat Stephanus Grammatieus, ἱππούαχρα πόλις 
fing ὁ πολίτης ππακρίτης. Fuerunt autem duae huius no- 
minis urbes in Africa, teste Diodero lib. XX. 54. VarLEs. Vide 
quae disputavi ad L, XX. 54. et 97.  Wrss. 

567. 32 ᾿Αμίλκας καὶ ὃ Bágzoc] Lege ὃ xoi Βάρχας. 

Varrs. Hallo καὶ ὃ Βάρκας Ex sequentibus patet de uno 
solo viro hoc loco mentionem fieri: utitur enim semper numero 
singulari παρασχόμενος et πολιτευ 'ὄμενος s ct sic ipe Jd Ideo 
corrigendus est hic locus, «uod facillime fiet legendo ὅτε “«“4“μίλ- 
xoc ὃ καὶ Dágzec. Nam binominis fuit Hamilcar ille: testis 
Aemilius Probus sive Cornelius Nepos in eius vita, quae sic inci- 
pit: Hamilcar Annibalis filius cognomine Barca. | Et Polyb. 
lib. f. c. 56. οἱ δὲ Καρχηδόνιοι μετὰ ταῦτα στριτηγὸν καταστή- 
σαντες αὐτῶν ᾿ἡμίλκαν τὸν βάρκαν ἐπικαλούμενον. et passim 
apud auctores et ipse. Diodorus infra Excerpt. horum p. 282. "Hv 
γὰρ οἱὸς ἡμίλκα τοῦ Βάρχα μὲν ἐπιχαλουμένου. Parw. Man 
xac ὁ xci Beozec] Certissimu virorum praestantissimorun: est 
coniectura, neque adeo veritus sum ex eorum opinione locum in- 
staurare, Lege, si operae putaveris, not. ad Eclog. 1. Lib. XXV. 
p- 910. et p. 564. Wess. 


568. 52. Κεχορηγημένος δὲ ὑπὸ τῆς φύσεως ἀγχινοίᾳ } 
Annibalem egregio a natura ingenio fuisse instruetum , idque eum 
multo usu et virorum eruditorum praeceptis haud parum adauxisse 


IN EXCERPTA DE ViRT. ET. V1T. 469 


atque exornasse Dio Cassius agnoscit in Excerpt. Vales. p. 503. Adde 
et Clarissimi T. Hemsterh. ad Lucian. D. Mort. XII. 3. notas. Wrss. 

568. 61. Jooíuayoc]: De hoc Dorimachi scelere vid. Po- 
lybium in lib.IV. 67. (p.460. ed. Gron.) Varrs, In Polybio 
Zloofuayoc, quod ego verius arbitror, tametsi Codex Augustanus 
Diodori scripturae consentiat. ^ Wkss. 

568. 66. Τρυφῆς γὰρ συνεχοῦς καὶ uaAoxzcete.] Eadem 
haec de Annibalis exercitu, Campauis deliciis vehementer infra- 
cto, Eclog. 8. lib. XXV. p. 514.  Wrss. 

568. 73. ΠΠᾶλλον) Ἢ addidit Vales. ante μᾶλλον. Sal- 
mas. post id vocabulum posuit: eui adsentior, | WEss. 

568. 79. ᾿““δελφοὺς μὲν ἀδελφοῖς etseq.] Valer. Maxim. 
L.IX. 2. 2. Ext. Quos vero in castra perduxerat (Annibal), pa- 
ria fere fratrum et propinquorum iungens, ferro decernere co- 
gebat: ueque ante sanguine explebatur , quam ad unum victo- 
rem omues redegisset. .À quo non dissentit Zonaras Aunal. L. 
IX. p. 316. ed. Venet. At Polybium si adieris, videbis pruden- 
tissimum scriptorem Exeerpt. p. 1386. in ambiguo esse, utrum 
Aunibalis indoli avara et crudelia, quae a Romanis aggcerantur, 
facinora tribuat an amicis, qui circa eum fuer unt. WESS. 

568. 84. llvoóc γὰρ αὐτοῖς σιροσαγοκεέν 9v] In schedis 
ztoóc Valesius invenit, Salmasius πρός. Credo conpendio vocem 
fuisse seriptam, atque inde venisse istam discordiam. Similis scri- 
ptura, in alio tamen genere, haec sacri Oratoris verba intcr lo. 
Chrysostomi Opera T XI p. 420. B. obscuravit: Παῦλος yovv 
eve πρὸς τὰ αἱρετικὰ ζιζάνια. ἀρχὴν μὲν λαβόντα, οὐδέποτε 
δὲ παῤῥησίαν δεξάμενα. Dederat auctor πρῶτος. nec aliud li- 
braxii voluerunt suo πρὸς. quod fraudi editoribus fuit. —WEss. 

568. 90. IYAovoc καὶ Ἱέρωνος) Gelo Hieronis Syracusa- 
norum regis filius fuit, sed cum ente patrem mortuus esset, regnum 
ad Hieronymum Hieronis nepotem Gelenisqve filium pervenit, 
quare in his Excerptis male Gelo rex appellatur. XMabuit porro 
hic Gelo in matrimonio Nereidem Pyrrhi Aeacidae filiam, ut do- 
cet Polybius c. 1. Legationum et Pausanias in lib. Eiiac. II. 12. et 
lustinus lib. XXVIII 3., qui post obitum Pyrrhi has nuptias cele- 
bratas esse manifeste docet. taque errat Pausanias , Qui vivente 
adhuc Pyrrho id factum innuit his verbis : οὗτος ὃ Ἱέρων ξενίαν 
προς Πύῤῥον τὸν «Ἵἰακίϑου, χαὶ ὁμοῦ τῆ Bert 2 acl ἐπιγαμίαν 
ἐποιήσατο Γέλωνι τῷ παιδὶ Νηρηΐδα ἀγαγόμενος τὴν Πύῤῥου. 
Decessit e vita Pyrrhus Olymp. cxxvi. Hieronymus vero Gelone 
ac Nereide genitus, Hieroni successit Olymp. cxr. admodum puer, 
ut docet Polybius ac Diodorus. Quod si vivo adhuc Pyrrho Ne- 
reis Geloni nupsit, fieri non potest, ut ex iis ortus Hieronymus 
sexaginta post annos puer ad regnum accesserit, Xv annos natus. 
Ea enim aetate avo successit, ut docet Livius lib. XXIV. 4. Ve- 
rum itaque est quod dixi, Nereidem diu post Pyrrhi obitum Ge- 


470 ANNOTATIONES 


loni nupsisse. Sed nec in eo tantum ibi fallitur Pausanias, qui 
Hieronem Hieroclis filium a Dinomene occisum esse scribit, cum 
tamen ex Polybio ac Livio et Luciano in Longaevis satis constet 
Hieronem ex morbo decessisse. Sed fortasse in Pausaniae codi- 
cibus laeuna est, et Hieronymi nomen desideratur, qui a Dino- 
mene est occisus. Certe Dinomenem, inter coniuratos ΒΌΒΗΠΑΣ 
Livius lib. XXIV. 7. | VaALES. 

568. 95. ᾿Πεετράπη πρὸς τρυφὴν — καὶ τυρ. ὠμότητα] 
Inhumanam crudelitatem Livius aliique Hieronymo adscribunt, 
Polybio non usque quaque adsentiente, cuius de puero hoc rege 
prudens iudicium lege Excerpt. p. 1368. — Pausaniae errorem non 
reliquit intactum doctissimus Kuhnius. Wrss. 

569. 97. Τυναικῶν ὕβρεις]  Intemperantiae Hieronymi 
hoc vel maximum indicium sit, quod publicum quoddam prostibu- 
lum, cui nomen erat Pitho, uxorem duxerit ac reginam declara- 
verit, ut scribit Eumachus Neapolitanus lib. IL. rerum gestarum 
Hannibalis (apud Athen. XIII. p. 577.) VALES. , 

569. 3. Π͵ετὰ τὴν ερωνύμου τελευτὴν Vide T. Livium 
lib. XXIV. 25. ubi haec fuse et elegantissime narrantur. Varrs. 

569. 8. Τοῦ Σεμπρωνίου] XLdem marrat T. Livius lib. 
XXV. 17. qui tamen quosdam de Gracchi sepultura dissentire 
scribit, VaALEs. 

569. 16. Kol φιλανϑρώπως περιστείλας} Credo Valesium 
scriptoris sententiam optime expressisse cineres in urna conditos. 
Annibal certe Sempronium. ἔϑαιϊμεν καὶ τὰ ὀστᾶ Ρωμαίοις ἔπεμι-- 
“ἴεν in Appian. Annibal. p. 577. Namque ἔϑαιμψεν nihil illic aliud 
indicat quam ignium sepulturam, ut alias ostensum fuit. Idem 
Marcelli ossa urnae indita et recondita ad filium remisit, teste 
Plut. Marcel. p. 316. et Appiano Annibal, p. 589., Inirianitatis 
haud oblitus. "WEss. 

569. 99. ΜΚαταλύσαντες τὸν “Τιβυκὸν πόλεμον Id δόμα 
esse, quod primo Punico defuncti in mercenarios et Afros sumere 
Carthaginienses coacti sunt, ex Polybio L. I. 70. nemo ignorat. 
De Mieatanis Numidis nil legere memini praecipuum. .: WEss. 

569. 28. Ὅτι oix εἴασε τὴν τοῦ ἀνδρὸς — ἀγεπισήμαν- 
Tov] Aemulatur apertissime in his omnibus Polybium L. XI. 2., 
quem contulisse non pigebit. WESS. 

570. 40. Πέλοπα τὸν zfvzovoyov] Lycurgus mortuo 
Cleomene rex ab Ephoris per ambitum constitutus fuerat Olymp. 
ΟΧΙ,. ut docet Polybius lib. IV. 35. Huius filius Pelops a Diodoro 
hic nominatur. Cuius etiam meminisse mihi videtur Livius lib. 
XXXIV. sub finem in Oratione Titi Quintii ad Nabim. .4micitia 
et societas nobis nulla tecum, sed cum Pelope rege Lacedaemo- 
niorum iusto ac legitimo facta est. Cuius ius tyranni quoque 
qui; postea per vim tenuerunt Lacedaemone imperium usurpa- 
runt, sicut tu quoque hoc Macedonico bello fecisti. VarEs. Pe- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 471 


lopem, Lycurgi F., Spartanorum regem fuisse, laud certo con- 
stat. Machanidas certe, qui sublato Lycurgo Spartanos tyrannide 
pressit, regem Lacedaemone tolerasse non videtur: si tamen, regis 
umbra fuit puer Pelops; quem cum Nabis principio tyrannidis in- 
terfecerit, merito viri eruditi ad Livii XXXIV. 32. dubitant de 
Pelope isto Livii et Valesii coniectura. Nabidis amicos et tyran- 
nidis satellites describit Polyb. L. XII. 4. Wrss. 

570. 61. Πρὸς αὑτοὺς τἀδικήματα — ἥξειν] | Obscurius 
Interpres: verebantur Rhodii, ne Cretensium piratarum scelera et 
rapinae suis quoque civibus detrimento forent. Itaque ut saepe 
alias bellum in raptores istos susceperant. Vide p. 290. Excer- 
ptor. horum. .Wzss, 

570. 64. Πλημήνιος Paulum ab hae narratione variat 
Titus Livius lib. XX1X. 8. | VALEs. 

570- 72. ᾿Εγκαλοῦντες τὸ πλημμέλημα ] Τῷ Πλημηνίῳ. 
quod H. Valesius ex vulgato extudit, si non verum, elegans certe 
est. Alioqui ἐγκαλοῦντες αὐτῷ τὸ πλημμέλημα praestitisset. 
Wrzss. 

570. 77. ' Ex τῆς Ἰταλίας] “Σικελίας legendum esse arbi- 
tror, quod et in interpretando sum secutus, idque confirmat Dio- 
nysius Halic, lib. XX. et Livius lib. XXIX. 18. in oratione illa 
Locrensium: Fanum est apud nos Proserpinae, de cuius saucti- 
tate credo aliquam famam ad vos pervenisse Pyrrhi δοίίο: qui 
cum ex Sicilia rediens Locros classe praeterveheretur etc. Va- 
.LES. Mihi dubium non est, quin verissima sit H, Valesii h: 

emendatio. Egregie firmatur a Dionysio Excerpt. Peiresc. p. 545. 
et Zonara Ann. lib. VIII. p. 285. WEss. 

571. 3. Τὸν Πλημήνιον ἔδησεν εἷς ἅλυσιν | Variatum iun 
annalibns fuisse de Pleminii poena testis Livius est L. XXIX. 
21.; cui adiungi potest Appianus Annib. p. 593. Wess. 

571. 12. Τοὺς ἔχοντάς τι τῶν (βέρσεως χρημάτων  {πὸ- 
ptum est (ΦὨέρσεως" verum (ερσεφάττης.. quod Valesius substi- 
tuit, aut ερσεφόνης. uti apud Appianum scribitur. WEss. (έρσις 
nomen mulieris est in columna apud Bóckhium Inscr. I. p. 40. Quod 
an pro (ϑερσεφόνη sic dici potuerit videndum est. 

571. 22. ᾿Εν ἐλευθερίᾳ qvAaxj]  Liberalem custodiam 
sive ἄδεσμον intelligit, de qua Lipsius ad Taciti Ann. L. VI. 3. 
Wess. 
571. 25. Ὅτι Σοφόνβα] Sie in exemplari scriptum fuif, 
quod mutare nolui. A Dione et Zonara Σοφωνὶς dicitur. kam 
prius Masinissae nuptam fuisse ait Diodorus, quod confirmat ctiam 
Appianus in Libyco (p. 10.). certe desponsam primo a patre Ma- 
sinissae fuisse testis est Zonaras, «cumque nihilominus Syphaci 
contra fidem Masinissae datam copulata fuisset, eam ob caussam 
a Poenis Masinissam defecisse. VALES. "Or: Σοφόνισβα] Sic 
editum reperio: itaque invito Valesio nobilissimae feminae suum 


472 ANNOTATIONES : 


nomen rediit, quod mutare nolui, De Appiano quod Valesius scri- 
bit, ab eo Sophonisbam Masinissae Were: prodi, id secus est: 
desponsam illi fuisse refert, WEss. De Xogóvga v.Schweigh. 
ad Appian. vol. HI. p. 406. 


571. 34. Kei παρεκελεύσατο φυλάττειν ἢ Furiam pestem- 
que vocabat, quae omnibus delinimentis animum suum averterit 
atque alienarit: perditoque sibi atque afllicto hoc in miseriis solatii 
esse, quod in omnium inimicissimi sibi domum ac penates eandem 
furiam ae pestem transisse videat, in Livii L, XXX. 13. At apud 
Appianum Bell. Punic. p.24. ad Beipionem Syphax, σοὶ δὲ παραι- 
γῶ --- φύλαττε Σοφονίσβαν, μὴ ἸΠασσανάσην ἐς ἃ βούλεται με- 
ταγάγῃ ete., quae ad hune mire sunt dea locum. Wkss. 


571. 40. Φάρμακον — τῇ γυναικὶ (διδοὺς) πιεῖν ete.] 
Deesse bene vidit Salmasius vocem, quam uncis circumdedi: sine 
ea oratio non constat, Ceterum praesenti Sophonisbae id poeulum 
x» Masinissa fuisse praebitum negat Livius L. XXX. 13. Aliter 
tamen Appian. Punicor, p.25. Wzss. 


571. 42. Πρὸς τοὺς éx1aixóvac] Numidas intelligo, qui 
in Syphacis exercitu fuerant, quos Scipio in gratiam Masinissae 
benigne tractavit, et Senatus tandem Masinissae remisit, Livius 
lib XXX, 17. VaLEs, 


572. 51. Ἐξτινα βούλοιντο λαμβάνειν ete;] Non praeter- 
lit Appianus extremo Annibal. libro hanc ingrati ducis atrocissi- 
mam crudelitatem, neque reticuit, dissentiena tamen, Livius L, 
XXX.20. Whzss. 

$72. 65. Τὸν γναύαργον παρεπελεύσαντο]Ϊ]͵ —Asdrubalem, 
qui classi praeerat, sicut Polybius, haec fusius referens L. XV. 2., 
€t ex eo Livius ἢ. XXX. 25., prodiderunt. "Wzss. 

572. 70. Conf, Exc. Vatic. p.71. 2. 

572. 19. Ζικαίαοχον τὸν .ivwAóv] Hie ad huiusmodi 
latrocinium a Philippo missus in statione quam navibus suis sub- 
ducendis elegerat duas aras posuit, alteram impietatis, iniquitatis 
alteram, "landem una eum Scopa Aetolo Alexandriae tortus occi» 
susque est, ut refert Polybius lib. XVII. infine. | VALEs, 

572. 86. Ἡρακλείδην τενὰ Ταραντῖνον εἶχε] Hominem si 
penitins eognoscere velis, Polybium adi L. XIll, 2.; is eum ex 
virtutibus suis ornavit egregie. WEss, 

572. 91. ΠΠρώτους τοῦ συνεδρίου  Εταπέ apud Mékedones 
quidom Senatores, b rs συνέδρους vocabant, ut ex Polybio doeet 
Livius lib, XLV. 39. Senatores, quos synhedros vocant, legen- 
dos esse, quorum consilia resp. edministraretur. Polybius le- 

gat. 115. óc κατασφάξας ἐν τῷ (ῥακῷ τοὺς συγέδρους. ἔφυγεν 
ἐκ τῆς Tlaxedoviac. VALES, 

973. 4. ᾿Αντίοχος δὲ τὸ κατὰ τὴν Ἐλυμαϊΐδα ete.] Vide 
post pauea p. 298. horn Excerptor. Habet autem Diodorus hanc 


ΙΝ EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 473 


rerum Philippi et Antiochi inter sese conparationem ex Polybii 
aemulatione; euius L. XV. 20. lege. "Wrss. 


573. 5. Συλᾷν ἐπιλαβόμενος  ΟΥ̓Δο et sententia verborum 
postulant sibi ἐπιβαλόμενος. lta L. XVIML 50. τῶν ἐν ἐξουσίαις 
ὄντων ἰδιοπραγεῖν ἐπιβαλλομένων. et c. 64. p. 305. καὶ διαγωνί- 
ζεσϑαι ποὸς τοὺς ἐπιβαλλομένους πολιορχεῖν τὴν φρουράν. ut 
insuper adiungam haec a librariis confundi saepe, non opus vi- 


detur, Conf. L. XVIII, 4. p. 260.  AVEss, in Add. 


573. 14. “Ὥσπερ ἀπὸ παραγραφῆς Idem videtur esse ac 
si diceret ὥσπερ ἐκ παραϑέσεως. nam Diodorus Antiochi Magni 
ac Philippi facinora inter se conferebat, quibus aequalem a Diis 
redditam esse mercedem dicit, ^ VALEs. 

573. 24. Τό ve Νιχηφόριον] Lucus erat prope Pergamum, 
τὸ Νικηφόριον ἄλσος in Strabonis L. XHI. p. 926., ab Eumene 
consitue multisque Deorum fanis refertus, et Nicephorio inprimis, 
sive lovis Νικηφόρον templo, ut recte opinatur Ampl. Cuperus ad 
Lactant, Mort, Perseec, c. 44. p. 234. Meminit eius saepe Polybius 
L.XVII. 2.6. et seq. Livius etiam L. XXXII. 33. Statim παρῴ- 
γησε scriptum a Diodoro fuisse arbitror. . Wrss. ; 

573. 31. Κατεστρατοπέδευσεν ἐπὶ τὸ Κυνόσαργες] Castra 
ad Cynosarges (templum Herculis, gymnasiumque et lucus erat 
circumiectus) Philippus posuit. Sed Cynosarges, et Lyceum et 
quidquid sancti amoenive circa urbem erat, incensum est: diru- 
taque non tecta solum, sed etiam sepulcra: sic Livius ex fonte 
Polybiano, unde et Noster hausit, L. XXXI. 24. Mox εἰς '43;5- 
γος, quod in membranis erat, mutari non debuerat. "Wkss. 

573. 43. Παρέδωχεν αὐτὴν εἰς τὴν φυλακὴν) Livium 
vide L. ΧΧΧΙΙ, 5. Wrss, 

573. 55. ᾿“ριστομένη τὸν ἐπίτροπον ] Narrat Plutarchus 
in dialogo quomodo discernendus ab adulatore sit amicus (p.7 1. 
C.), Aristomenem tutorem Ptolemaei, cum regem obdormiscentem 
in conspectu nescio cuius legati excitasset, calumniatoribus ansam 
dedisse. Qui regi assentantes aiebant, si post tot et tanta quae 
sustineret negocia, post tot vigilias, quas reip. causa ferret, 
interdum in somnum delaberetur, haudquaquam coram tot exte- 
rarum gentium hominibus obiurgandum regem esse, Quibus ver- 
bis incitatus Ptolemaeus venenatam potionem ad Aristomenem mi- 


sit, eamque haurire illico iussit. Huius Aristomenis meminit Po- 
lybius lib. XVIL in fine. | VALESs. 


574. 56. Kal πάντα χαλῶς διῳκηχότα ] Non dissentit 
Polybius, eum de Aristomene hoc Acarnane, γενόμενος χύριος 
τῶν ὅλων πραγμάτων, κάλλιστα καὶ σεμνότατα δοκεῖ προστῆ- 
vot τοῦ τε βασιλέως καὶ τῆς βασιλείας L.XV. 99. Wrss. 

574. 66. Τὸ Zjov] Im interpretatione Latina quaedam 
addidi ad maiorem lueem ex Livii lib. XX XV. sub finem, VaALES. 


474 ANNOTATIONES 


Ὅτι τὸ zfi)ov ἱερὸν ἦν] Vid. superius L. ΧΗ, 69, Meminit fani 
et proelii ad illud conmissi Appian. Syr p. 151. «oic περὶ 47- 
λιον “Ῥωμαίοις ἐπιπεσὼν. ἱερὸν δ᾽ ἐστὶ τὸ χωρίον ᾿ “Ιπόλλωνος 
οἴ βεᾳ. Sic lege: nam ;reoi Mov; ut nunc editur, manifesto 
pravum est. Vid. L. Holsten. ad Stephani “]ήλιον 9 "πῶ similes 
librariorum lapsus corriguntur. —Wkss. 

574. 69. QUod Praestat QAojuvivoc. Vid. infra 
Leg.3. Wtss. 

574. 73. 'Ev Ζῃμητριάδι] | Error haud dubie seu Diodori 
 $éu potius compilatoris. Neque enim Demetriade, sed Chalcide 
hae nuptiae per hiemem ab Antiocho celebratae sunt, ut docent 
Polybius lib. XX. et Livius. VaALEs. Veram praestat Valesii sen- 
tentiam Appianus, ἐς “Χαλκίδα (Antiochus) παρῆλϑεν, ἔνϑα κύρης 
εὐπρεποῦς ἔρωτι ἁλοὺς, ὑπὲρ ἔτη πὲντ ἥκοντα γεγονὼς, καὶ το- 
σὐνδε πόλεμον διαιέρων. ἔϑυε γάμους καὶ RE jye Syr. 
p.156., quae hinc aut ex Polybii apud Athen. L. ei 439. F. 
MORI sumta putes, Wkss. 

74. 91. “πὶ τὴν — συμμαχίαν. Lego ἐ ἐπὶ τῇ συμμαχίᾳ. 
"VALES , 

574. 99. Zà τὴν ἧτταν ταπεινωϑεὶςἾ Cladem indicat, 
qua ad Myonnesum rezia classis adfecta est: δὰ territus Antiochus 
praesidium ab ἀῶ αν deduci pravo consilio iussit, Confer 
Livium L. d 31. et Appian. Syr. p.168. Wzss. 

a2: "Ort Π͵άρκος ολούίϊος  Verius erit Máoxoc 
Φούριος. i duà Livius ita: In Gallia M. Furius praetor inson- 
tibus Caenomanis, in pace speciem belli quaerens , ademerat 
armü. Id Caenomani conquesti Komae apud senatum , reiecti- 
que ad consulem Aemilium — magno certamine cum praetore 
habito, tenuerunt caussam: arma reddita Caenomanis: decé- 
déreipr ovincia praetor jussus lib. XXXIX. 3. Wess. 

579. 19. TO ἱερὸν τὸ τοῦ Βήλου Nihil dissentit Strabo 
L. XVi. p. 1080. A., neque lustinus ἢ. XXXIL. 2.. Namque eius 
Juppiter Elymaeus non alius est ac Belus. . Wkss. 

575. 25. Ὅτι ὃ Φιλοποίμην ete.] Videtur. Diodorus exem- 
plo Polybii adfirmasse, eodem anno tres claros imperatores deces- 
- sisse, Philopoemenem, Annibalem et Scipionem, singulisque meri- 
tam laudem atque elogium persolvisse. Vide Livium ἢ. XXXIX. 
50. 52., et. Polyb. Excerpt. p. 1437. ed. Gron. Wkss. 

575. 35. Τὰς ἰσοθέους τιμὰς ἠλλάξατο] Optime aber- 
rantis librarii delictum emendavit Valesius. '/co9éovc τιμὰς om- 
nium frequentissime Diodorus memorat, sicuti ad principium L. 
IV. ostenditur. Sepultus. αὖ universo Achaico est consilio Philo- 
poemen , adeo omnibus humanis congestis honoribus , ut ne divi- 
nis quidem abstineretur , bene Livius L. XXXIX. 98., ἰσοϑέους 
has τιμὼς explicans, Wkss. 

575. 37. Χωρὶς δὲ (τῶν) κοινῇ τοῖς 24ycuoic ete.] Lege- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 475 


batur antea χωρὶς δὲ κοινῇ τοῖς ᾿Ζχαιοῖς κατεψηφίσϑη τῶν εἰς 
τιμὴν 1ávoóc , D πατρὶς etc., quae partim prava, partim erant 
hiulea. Καταψηφισϑέντων bene refinxit Valesius. Addendum 
esse pronomen Salmasius vidit sicuti et στήλην» eradens tamen 
εἷς viv. Ego vero servo, locumque, uti vides, instauro. Fuisse 
vero Philopoeineni statuam publice cum titulo positam, docebit 
Pausanias L.VIII. 52. et Plut. extrema Philopoemen. vita. WEss. 

575. 56. “Ἑπτακαίδεκα ἔτη σχεδὸν etc.] Ex Polybio Ex- 
cerpt. p. 1438., quem et in omni hoc elogio auctorem habuisse vi- 
detur. Wkss. 

976. 73. ᾿“Ανελπίστως] Forte ἀνελπίστῳ τύχῃ. Wiss. 

576. 81. «Ζ“εώχριτος)] Huius Leocriti mentio fit in cap. 595. 
Legationum Polybii. VaLEs. 

976. 82. Τοὺς ἐν τῷ Πίῳ Legendum existimo τῷ Τίῳ. 
Est autem Tius urbs Paphlagoniae , quae et Teium dicitur à Po- 
lybio cap. 59. Legat. Strabone lib. XII. (p. 818.) et Constantino in 
lib. 1. περὶ δενάτων, Porphyrio in Horatium L. I. Od. χυι. 
Teium, inquit, urbem in Paphlagonia esse ,. Salustius indicat, 
cum de situ Pontico loquitur. Unde apud Qvidium Teia Musa. 
Quae ultima. verba expungenda sunt. Apud Stephanum zov 
scribitur. In Scylace Caryandeno 7/9:10v cerrupte.. Ceterum ον 
in Diodoro legi debere, patet ex cap. 59. Legat. Polybii. Varrs. 
Τοὺς ἐν τῷ Tío] Cum ex Polybio certissima sit et dubio omni 
libera Valesii correctio, vitium amanuensium propagari nolui. De 
urbe eiusque situ plüra: Stukius ad Peripl. Ponti Euxini p. 130. et 
L. Holsten. in Steph. Toc. Wrzss. 

576. 95. Ka9' ἃς ovx ἐξῆν | Deest ἀπέστη τῆς ἐπεβαλῆς, 
aut quid simile. Leges foederis, quod Antiochum inter et Itóma- 
nos coaluit, habet Polybius Leg. Xxxv., et ex eo Livius L. XX XVIII. 
98... expeditionem trans Ἰραά τυ Genaeotitione quadam vetantes, 
Wrzss. 

576. 99. "42? of μὲν ἐκ Ῥώμης ete.] Livium consule L. 
XL. 55. et seqq. WEss. 

577. 11. Τιβέριος Γράκχος] Hie Praetor anno urbis 573. 
citeriorem Hispaniam obtinuerat. Biennio post confecta provin- 
cia triumphavit sequenti anno, qui est ab urbe condita 576. .Con- 
sul fuit collega C. Claudio Pulchro. VarEs. De T. Gracchi in 
Ceiltiberia gestis rebus Livius L. XL. 33., Florus L. II. 17. Ap- 
pianus Hispan. p. 470. atque alii. Wrss. i 

577. 17. Ὁ xol πάτρων Patronum gentis Macedonum in- 
telligi existimavi. Nam ut ait Cicero de Officiis (Lib. I. 11.) Taa- 
topere apud Rom. iustitie culta est, ut ii, qui civitates aut na- 
tiones devictas bello ín fidem recepissent, eorum patroni essent 
more maiorum. lidem scribit Dionys. Halic. lib. II. p. 84. VALES. 
Ὃ καὶ πάτρων Nihil melius succurrit, tametsi πάτρων sim- 

. pliciter ac sine adiecta voce positum, satis sit insolens. Alioquici- 


476 ANNOTATIONES 


tra omnem usum Graecis id vocabulum non est. Vide modo hoc 
Corcyraeorum epigramma apud Sponium Itiner. T.I. p. 372. 

.A IIO.4MIC MAPKON KAAH... 

IAÁAIOY YION BYBAON TON 

* IILATPON.A KAI ΕΥ̓ΕΡΓΕΤΩ͂Ν 
EPM.AI HP. AKALEI. 

Positum est Corcyraeorum patrono M. Calpurnio Bibulo, quem 
KAAH ... exscriptoris errore vocat: fuit enim Κ᾿ ΔΠΟΥΡ. 
JNION. Wyzss. 

577. 20. 'E« τῶν βασιλείων ὑπάγων In schedis reperit 
Valesius ὑπάτων, depravatum ex eo, quod restituimus, Salmasio 
pulere animadvertente. Itaque ὑπελθὼν, cui locum vir doctis- 
simus dederat, exterminavimus.  Wkss. 

577. 30. Ei τυχὸν] Placet hoc Valesio. Dixit Polybius 
μετὰ δημοτῶν ἀνϑρώπων συγκαταβαίνων ὡμίλει ᾧ τύχοι. quod 
fuisse puto οὗ τύχοι. Idem et hic praeferrern. Auctor i ipse p. 321. 
Exc. horum, προσιὼν τοῖς εὐωχουμένοις οἷ τύχοις i, €. ubicunque 
sese oceasio dabat. WEss. 

577. 32. ' Aq! ἡμέρας — ycvouévovc] Quod Latini dicunt 
convivia de die ducere, id Graeci efferre solent ἀφ᾽ ἡμέρας. a 
quibus mutuati esse videntur Latini. Sic Polybius lib. ΥΗΙ. 22. 
Ταίῳ τῷ 2i γενομένῳ μετὰ τῶν συνήϑων ἀφ᾽ ἡμέρας. et 
paulo post bis eadem locutione utitur. Haec Latini tempestiva 
convivia appellant, quae scilicet ante horam nonam inchoaban- 
tur, ut reete Lipsius ad librum XIV. 2. Taciti adnotavit. Quare 
errat is qui aliter contra Lipsii sententiam interpretatur de die, 
ut idem sit quod meridie. lgitur si quis ab hora 7. convivium in- 
ierit, is de die potare non dicetur? quo quid est absurdius? Sane 
illud convivium C. Livii, quod Polybius de die coeptum fuisse di- 
eit, post meridiem inchoatum esse non dubito. Scribit enim Po- 
lybius, circa solis occasum maxime convivium inferbuisse, τὴν 
ἀκμαιοτάτην ἔχοντος διάϑεσιν *. unde probabile est, hora octava 
fuisse inchoatum. Quid si ante meridiem, ut Saturnalibn fieri 
solebat, initum fueritconvivium? nonne et tempestivum id dicetur, 
ac de die? — Caesar de bello Hispaniensi (cap. 33.) zpse de tem- 
gore coenavit, vinum et nardum sibi infudit. | VALESs. 

577. 33. ΠΠετὰ κερατίου καὶ συμφωνίας} Interpres cum 
poculo et symphonia. Mallem ego, Salinasium secutus, cw ti- 
δία et symphonia. Κέρας et MEO Un) hanc potestatem non re- 
spuere, lege in Cl. T. Hemsterhusii nota ad Lucian. D. Dialog. XII. 
1. Mezrà κεραμίου. quod apudiAthen., vide quomodo expediat 
magnus Animadversor L. V. 4. et de £empestivis conviviis istis 
Salmas., quem Valesius designat, ad Vopisci Florian. c. 6. WEss. 

571. 42. ᾿Εχάϑιζεν ἐπὶ δίρρον £eq.] Haec ex Polybii 
lib. XXVI. transcripta pene ad verbum sunt. Sed et Livius lib. 
ΧΙ}. c. 20. eadem ex Polybio ut solet, transtulerat: — sore, 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 477 


Sella eburnea posita ius dicebat, disceptabatque controversias 
minimarum rerum. Et mox: taque nescire quid sibi vellet, 
quibusdam videri: quidam ludere eum simpliciter, quidam haud 
dubie insanire uiebant. Ceterum quaedam in hoc Diodori loco 
emendatius leguntur, quam apud Polybium, ut ἀλύων ὕπου tv- 
χοι et συγκαταῤῥιπτεῖν εἰ τυχὸν. et μετὰ χερατίου, pro quibus 
in Polybio legitur i αὐτῶν et συγχκαταβαίνων ᾧ τύχοι et μετὰ κε- 
ραμίου. Porro & τυχὸν sic dictum videtur ut in Tertulliano, $i 
forte. |. VALES, 

577. 51. Ἄτταλος ἐπεπλάχη ] Idem narrat T. Livíus lib. 
XLII. 16. ubi Attalum cum regina Stratonice duntaxat de nuptiis 
locutum esse ait, nihil amplius. Plutarchus in dialogo περὶ qu- 
λαδελφίας p. 489. E. Attalum despondisse sibi frátris uxorem, 
et cum ea rem habuisse dicit. VaALEs. 

577. 92. Οὐ μιὴν Εὐμένης ye προςεποιήϑη] Vide Suidam 
in προςεποιήϑη). Wess. 

578. 08. Ἦν δὲ καὶ νήπτης Mutua haec sumsit ex Poly- 
bio Excerpt. p. 1441., qui et alibi rariore, et in Lexicis neglecta, 
voce usus est L. X. 3.  Wrss. 


578. 61. Ὅτι τὸ XéA:orpov] Herodotus L. VII. 123. 
XaAécorpzv, alii “Χαλάστροιν vocant. Plut. Alex. p. 692. ἐκ Xo- 
λαίστρας. prave. ΑΔ vicino lacu «Χαλαστραῖον νίτρον dicebatur: 
Moeris , “Χαλαστραῖα; λίμνη ; πρὸς τῇ ΠΠ]αχεδονίᾳ" ἐν ἢ τὸ Xa- 
λαστραῖον νίτρον. ov μέμνηται Πλάτων. Philosophi locus est 
L.1V. Rep. p. 430. A., cui addi possunt Plut. T. Il. p. 134. et AI- 
ciphron, L.llI. Ep. 61. 'Wxss. 

578. 70. Χάροψ υἱὸς τοῦ τὴν εἴς. Quae consequuntur, 
υἱωνὸς postulant. Charopus hic patrem habuit Machatam, avum 
Charopum. Vide Polybium Excerpt. p. 1442. Porro post voces 
vic Ἠπείρου desideratur ad perfectam structuram γένηται. aut 
quid simile. Wtkss. 

578. 84. Τῶν ᾿βδηριτῶν πόλιν] Abderam expugnavit 
Hortensius Praetor, ac diripuit Aulo Hostilio et A. Attilio Coss. 
ut narrat Livius lib. XLIII. 4. qua in expugnatione videtur ad- 
fuisse Eumenes. | VALES. 

978. 1. Κραυγῆς γὰρ μόνον ἦν χρεία ἢ Haec Polybianum 
quid sonant, habent enim χάχα νη δι ἐνάργειαν meo quidem iu- 
dicio. Sane Polybius. lib. IV. p. 402. eadem locutione utitur, xat- 
περ. διὰ τόπων ποιούμενοι τὰς πορείας εὐεπιϑέτων καὶ στενῶν 
καὶ μόνον σαλπιγχτοῦ δεομένων. Intelligit autem Diodorus trans- 
itum Q. Marcii Consulis in Macedoniam per saltum arduum ef 
asperum, de quo consulendus est Livius lib. XLIV, initio. VALES. 
In Polybio est μονονοὺ σαλπιγκτοῦ δεομένων" quod eodem redit, 
tametsi CI. Iacob. Gronovius aliud sectetur. Non minus elegans est 
hoc Aristidis T. 1. p.29. ὑφ᾽ ὧν καὶ οἴκοι καὶ πόλεις ἀνάστατοι 


478 ANNOTATIONES 


γίγνονται πρὶν σάλπιγγος ἀκοῦσαι; qai τις ἄν. ex alio tamen 
ritu sumtum. Wxss. 

579..8. Νίκωνα τὸν ϑησαυροφύλακα ] Niciam eum vo- 
cat Appianus apud Suidam in Περσεὺς. et Livius lib. XLIV. 10. 
Male Casaubonus eum locum, qui est apud Suidam in Περσεὺς, 
adseripsit Polybio, cum sit Appiani, ut dixi, extatque p. 561. hn- 
ius editionis (Excerpt. Vales.). VaALES. 

579. 9. ᾿Εν τῷ Qcxo] Pellam dicit Livius loco supra in- 
dicato. Sane Pellae regiam gazam fuisse docet idem Livius in 
fine lib. XLIV. Phaci oppidi in Macedonia meminit Polybius Le- 
gat. 115. VarEs. Vide et CI. Drakenborch. in Livii L. XLIV., 
10. Fuit sane gaza regia Pellae servata, sed nihil inpedit, si 
et eius partem Phaci fuisse putemus: neque enim uno semper in 
loco asservabatur. Iugurthae plerique thesauri erant Thalae, nec 
omnes tamen , ut ex Sallustio lugurth. c. 7 5. et Strabone L. XVII. 
p. 1188. notum. d vero male, quod Pe/lam prorsus silentio 
Diodorus praeterierit. ΑἹ enim Phacus idemne sit ae Phacium 
Thessaliae, quod in L. Holsten. opinionem venit, mihi nondum 
liquet. WEss. 

579. 14. Νομίζων φίλιον τοῖς ὅλοις χρατεῖν “Ρωμαίοις 
Adseripserat Salmasius Ρωμαίους" quod qui volet, recipiat. Mihi 
nescio quid scabri hic locus habere videtur, vereorque ut sit satis 
integer. Livius L. XLIV. 10. Andronieum navalia tempus tra- 
hendo servasse ait, id quod accidit, poenitentiae regiae locum re- 
linquentem: de studio Romanis gratifieandi nihil. Wrss. 

579. 16. Τοὺς χουσοῦς ἀνδριάντας ] Livius haee initio 
lib. XLIV. sic refert: 9956 αὖ Dio auratis statuis omnibus ra- 
ptin, ne praeda hosti essent , in classem congestis, ocyus demi- 
grare Pydnam iussit. VALES. 

579. 23. Καταλαβόντες τὴν τῶν ᾿«““πολλωνιατῶν ete.] 
Attigit hane Cydoniatarum perfidiam et crudelitatem Polybius Exc. 
p. 1445., Cretenses eos, ut erant, adpellans. WEss. 

579. 27. 'O Mwviloyogc δυνάμενος] Haec ad primam Antio- 
chi Epiphanis in Aegyptum irruptionem spectant, quae hae de 
causa contigit. Ptolemaeus Philometor rex Aegypti, cum Coele- 
syriam maioribus suis semper paruisse intelligeret, eam ab Antio- 
cho Epiphane per legatos repetiit suasu Eulaei nutricii, a€ Lenaei 
ducis qui tum, rege admodum puero, post mortem Cleopatrae 
cuncta administrabant. Quae cum ab Antiocho minime reddere- 
tur, ingentem belli apparatum Ptolemaeus facere instituit, quo 
eam recuperaret, ut narrat Diodorus Legat. 18. et apud Suidam in 

Agro ἡτεῖν. *O δὲ IIzokénuios εἰδὼς τοὺς ἑαυτοῦ προγόν ους 
ἐσχηκότας τὴν Κοίλην “Φυρίαν, παρασχευὰς ἐποιεῖτο μεγάλας 
ἀμφισβητῶν ταύτης" ἤλπιζε γὰρ τὴν ἀδίκῳ πολέμῳ πρότερον 
ἀνειμένην τότε δικαίως τοῖς αὐτοῖς νόμοις ἀνακτήσασϑαι. An- 
tiochus, cum Ptolemaeum videret sese ad bellum accingere, Me- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. — 479 


leagrum legatum Romam misit, qui Senatui referret bellum sihi 
praeter fas a Ptolemaeo inferri, ut est in legatione 7]. Polybii 
et 72. Interim ipse celeriter contractis copiis, cum duces Ptole- 
maei segniter agerent et in Syriam irrumpere cunctarentur, ultro 
iis obviam processit, commissoque proelio inter montem Casium 
ac Pelusium eos profligavit. Cumque Aegyptiorum copias interne- 
cione delere posset, equo circumvectus occidi eos vetuit, vivos 
tantummodo capi iussit, Itaque ob hanc humanitatem mox Pelu- 
sio, ac brevi universa Aegypto est potitus, ut narrat hic Diodo- 
rus. Cui consentit Hieronymus in cap. XI. Danielis, ex Porphyrio 
et Callinico Sutorio haec referens: Et cum post mortem Cleopa- 
trae Eulaius eunuchus nutricius Philometoris et Lenaeus. Aegy- 
ptum regerent, et repeterent Syriam, quam Antiochus fraude 
occupaverat, ortum est inter avunculum et puerum Ptolemaeum 
proelium. | Cumque inter Pelusium et montem Casium proelium 
commisissent, victi sunt duces Ptolemaei. Maec pugna contigit 
Marcio Philippó i. et Servilio Caepione Coss. Olymp. cLit. auno 
3. ut patet ex serie ipsa narrationis Diodori nostri et maxime ex 
cap. 8. legationum Polybii, Bellum ipsum coepisse videtur bien- 
nio ànte, consulatu Licinii Crassi et Cassii Longini, ut docet Li- 
| vius libro XLII. 29. VarEs. 

579. 37. ᾿Ἰκονιτὶ παραχωρῆσαι βασιλείας Philometor au- 
dita suorum clade, ac deditione Pelusii aliarumque urbium, metu 
perculsus ac fortasse etiam Alexandrini populi seditione impetitus, 
fugit Alexandria. Cumque in manus Antiochi venisset, Antiochus 
puero pepercit et amicitiam cum eo firmavit, curamque illius sus- 
cipere se simulavit, quemadmodum indicat Hieronymus, cuius 
haec verba sunt illis quae supra attuli convexa: Porro Antio- 
chus parcens puero et amicitias simulans, ascendit Memphim, 
et ibi ex more Aegypti regnum accipiens, puerique rebus se pro- 
videre dicens, cum modico populo omnem Aegyptum subiugavit 
sibi. Igitur cum Antiochus Epiphanes puero diadema dés 
atque ipse Aegypti regnum accepisset, Alexandrini Ptolemaeum 
iuniorem , qui Euergetes et Physcon dictus est, fratrem Philome- 
toris, regem renunciarunt, ac strenue Ántiocho restiterunt. Sed 
Antiochus victis navali proelio ad Pelusium Alexandrinis, et ponte 
per Nilum facto transgressus cum copiis, Alexandriam obsidere 
instituit, simulans se Ptolemaeo maiori regnum recuperare. Hanc 
historiam (caetera euim satis iam ex T. Livio nota sunt) ita con- 
cinnavi, partim ex coniectura, partim ex auctoritate optimorum 
auctorum, in qua qui ante nos scripsere, mirum est quantopere 
hallucinentur; nec recentiores tantum, sed et Zonaras tomo ll. 
p. 110. (348. ed. Venetae.) VarEs. 

580. 46. Εἷς τὸν oncdovo]: Eulaeum intelligo, qui au- 
ctor huiusce belli fuit, ut ex Hieronymo supra notavi. Quod con- 
firmat Polybius e. 82. Legationum: "Jv μὲν yàg αἰτίαν τῶν 


480 ANNOTATIONES 


συμβεβηκότων πόώντες ἀνέφερον ἐπὶ τοὺς περὶ τὸν Εὐλαῖον. 
VaLEs. 

lbid. Kei τὴν ἐκείνου ovorgoqíav] | Credo συντροφίαν 
fuisse olim, indicarique familiarem usum, qui spadonem inter et 
regem intercesserat; ποιητοῦ συντροφία πρὸς ἡμᾶς Strabo L. 
VII. p. 520. A. in eam ferme sententiam. Eleganter incertus 
auctor Epigrammatis Anth. L. Ill. 17. — τίς παρὰ πόντῳ Πί- 
oit, ὃς οὐδ᾽ ἰδίης φείσατο συντροφίης. Wess, 

580. ,90. Kai τοῦ προσχήματος τῆς βασιλείας Sog] Sal- 
masius πρόσχημα non esse maiestatem regiam, quam Valesius 
vertendo expressit, sed nomen regium ad libri sui oram alleverat, 
Favet Polybius Exc. p. 1446. , unde haec a Diodoro exscripta sunt. 
Vide quae diximus ad L. XVIII. 42. De Pelusio eadem Polybius, 
Videtur Antiochus priore illa expeditione Aegyptiaca ad Pelusium 
Ptolemaeum Philometora maiore calliditate et astutia circumscri- 
psisse quam quidem regem animi egregii decebat: atque hoc prae- 
ter losephum innuit Hieronymus, sicuti Vales. ad istum pruden- 
tissimi scriptoris locum admonuit, —Wkss. 

580. 53. ᾿Επιλέχτους Γαλάτας Quos hie Diodorus Γαλά- 
zac, Gallos, vocat, Plutarchus in Aemilio p. 259. D. Bastarnas 
nominat, eos rursus «ird vocat infra p. 318. Exc. et Titus Li- 
vius L. XL. in fine Bastarnas vocat, et eorum ducem Clondicum, 
quos ἢ, XLIV. Gallos semper vocat T eodem duce Clondico mi- 
litantes ; unde nobis Gallis licet vindicare gentem illam bellicosis- 
simam contra eos, qui Gallorum gloriae hostes eam gentem a Gal- 
lorum nomine abiudicare contra tot antiquorum testimonia non 
erubescunt. Parw. Ph. Cluverium perstringere Palmerius voluit, 
Bastarnas Germanis vindicantem L.1lI, Ger. Antiq. c. 43. At is 
suis se munitionibus ita obsepsit, ut haec nihil illi noceant.  Te- 
tigit eandem controversiam H. Vales. ad Appiani Exc. Peiresc. p. 
562. , sed minore cupiditate. Mox Moaduciv , Maedicam, ut 
bene vir eruditus, praestat. A 7Moidog venit Π]αιδικὴ apud Ste- 
phan. cum Holsten. nota. Adde CI, Fr. Oudendorpium in 1. Obse- 
quent. Prodig. c. 118. Wrss. 

580. 72. Τῶν χρημάτων εἷς ἑξήκοντα τάλαντα ete. ] Li- 
vius L. XLIV. 45. quinquaginta talenta iis posita sunt in ripa 
diripienda. Neque Plutarchus aliter. Forsan itaque in numeri 
nota vitium est, quod certe occupavit verba ζητεῖν τὰ διὰ τῶν 
vU JEDE d καταληφϑέντων κατασχευᾳσϑέντα. Fuit cum 
scriptum fuisse putarem χαταλειφϑέντων . ut vasa sint ex relictis 
ab Alexandro adornata. Plut. Aemil, p.267. E. τῶν ᾿«Ἵλεξάν- 
Ógov τοῦ μεγάλου χρυσωμάτων HT A Tee. repetita refert, Er- 
gone scripsit τῶν χαταληφϑέντων τὰ vm 'JAs&avópov κατα- 
σχευυσθέντα;  WESss. 

580. 88. Τούς ve Κελτοὺς ἀποτρεψάμενος Lege ἀπο- 
τριψάμενος. Infra iterum de Perse p. 318. Exe. ἐκεῖνος --- I'a- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 481 


λατῶν παραγενομένων — ἀπετρίψατο τὴν τηλικαύτην συμμα- 
χίαν. et sic saepe. WEss. 

581. 96. Εὐρεθϑέντος εἷς τὴν παρεμβολὴν Post verbum 
εὑρεϑέντος in Ms. punctum notatur, quo. appareat aliquid deesse, 
quod ita supplendum esse existimo, εὕρεϑ. καὶ xotucOrroc εἷς 
τὴν παρ. VALES. Non intercedo, Livium L. XLIV. 44. et Plut. 
Aemil. p. 266. F. vide. Wrss. 

581. 98. Ἔχων οὐ πρὸς υἱὸν} Hune locum sic legendum 
esse existimavi, ἔχων οὐ πατρὸς μόνον, ἀλλὰ χαϑάπερ ἐρωμέ- 
vov τινὰ διάϑεσιν πρὸς τὸ μειράκιον. Originem mendi esse eam 
arbitratus sum, quod in Ms. πρὸς fere pro πατρὸς scribebatur, 
ex quo hic πρὸς υἱὸν nobis imperiti antiquarii concinnarunt. Si- 
mile mendum cum aliis prope infinitis haesit apud Libanium in 
oratione πρὸς τοὺς γέους περὶ τοῦ λό oyov (T. 1L. p. 569.) Νέος 
χρήματα παρὰ ToU προσλαμβάνων ὡς τῷ σοφιστῇ χομιῶν" cum. 
legendum sit, παρὰ, τοῦ πατρὸς λαμβάνων ὡς τῷ σοφιστῇ κοκιί- 
σαι, ut in Ms. legitur. VaALEs, 

Ibid. 'Eotouévov] In Ms. erat ἐρωμένην. ex quo ἐῤῥωμέ- 
γὴν quis legendum esse forte existimet, quod tamen minus probo, 
Másis pláceret ἐρωμανῆ. sed omnino praeridet illud quod edi cu- 
ravimus. Respondet enim ei voci τοῦ πατρός. ᾿Ερώμενον autem 
tam de amatore quam de amasio dici constat vel ex Suida. 
VALES. 

581. 11. Ὥστε μὴ μόνον συγχωρῆσαι εἰς. Exscripsit 
haec Syncellus Chronograph. p. 213., sed parum mutata. Wrss. 

581. 29. Eig ἐλευϑέραν — φυλακὴν] In Ms. ἐλευϑέριαν 
legitur, sed ; erasum est. Ego malim ἐλευϑέριον φυλακήν. Sic 
Philostrat. lib. 7. cap. ΧΙ. ἐχουδιἐριὸν δεσμωτήριον vocat liberalem 
custodiam et cap. 17. VarEs, Supra Exc. horum p. 239. Heg 
αὐτὸν ἐν ἐλευϑερίᾳ φυλαχῇ. At Syncellus Chronograph. p. 213. 
εἰς ἐλευϑέραν ἀπέϑετο φυλακὴν hinc sumsit, neque male, ut alias 
dixi, Wkss. 

581. 32. Εἰς δουλείαν — ἂν ἔχοντες Lege ἀγαγόντες. 
Vulgatum tueri se non potest. Wess. 

581. 42. Ὧν πρότερον ἐτέλουν τοῖς ἰδίοις βασιλεῦσιν ] 
Eadem haec Syncellus loco indicato. ^ Addit alia, itidem hinc 
sumta, de Macedonia ex Paulli et decem legatorum sententia in 
quatuor regiones divisa, deque magnifico Paulli triumpho, quae 
suum locum inter Diodori fragmenta occupabunt. Wkss. 

582. 52. Καταστέψας) Sic correximus, cum in exem- 
plari καταστρέψας legeretur nullo sensu, Notum est victimas in- 
fulis coronari solitas esse, id χαταστέφειν Graeci dicebant. Ae- 
schines eontra Ctesiphontem, χρυσόχερων ἀποχαλῶν xol κατε- 
στέφϑαι λέγων.  Notanda autem haec consuetudo est Gallograe- 
corum , qui captivos Diis immolare soliti erant, ut docuerat etiam 
Sopater Paphius in comoedia, quam 1 ἀλάτας inscripsit. Athe- 


VoL. LL. 9] 


482 ANNOTATIONES 


naeus lib. IV. (cap. 16. p. 160.) ᾿Εγὼ ὁ δὲ κατὰ “τοὺς τοῦ Παρίου 
Σωπάτρου ἴ «λάτας παρ᾽ οἷς ἔϑος ἐστὶν ἡνίχ᾽ ἂν προτέρημά τι 
ἐν τοῖς πολέμοις λάβωσι ϑύειν τοῖς ϑεοῖς τοὺς αἰχμαλώτους. 
quam consuetudinem a Gallis Gallograeci accepere, Nam ut ait 
Caesar lib. Vi. c. 16. Natio est omnium Gallorum admodum de- 
dita. religionibus, aique ob eam causam, qui sunt affecti gra- 
vioribus morbis, quique in praeliis periculisque versantur , aut 
pro victimis homines immolant , aut se immolaturos vovent. Ad- 
de Diodorum lib. V. 31. VarEs. Simile mendum erasimus ex 
L.H. ὅδ. Infra de Diegylide, pari inmanitate iuvenes inmo- 
lante, Exe. p. 397. ἀμφοτέρους καταστέψας ἱερείου τρόπον. 
Wrss. 

74. ᾿ Δλλὰ xal πᾶν τὸ τῶν l'oAoróv ete.] Lege ta- 
men Polybii Legat. XCVH.  WEss. 

582. 83. ᾿Επεχρύπτοντο΄ τὴν διαίρεσιν] | Mallem «αἵρεσιν 
aut αὐ όρενμι Post pauca Valesius scribi iubet xol πάντα τὰ 
τῶν βασιλείων. Salmasius τοῦ βασιλείου, quod propius a vul- 
gato recedens praetuli. Spectant autem omnia haec ludos, quos: 
iAnGoelus aemulatione Aemilianorum in Macedonia, post debella- 
tum Persen, ludorum Antiochiae edidit apud Athen. L. V. 4. ex 
caa WESS. 

583. 95. Παρὰ τὴν πομπὴν Ita emendavi, cum σιωπὴν 
esset in Ms. Auctorem emendationis habui Polybium, ex cuius lib. 
31. haec transcripta sunt. | VALES. 

583. 7. Ποτὲ δὲ νίπτων τὸ ποτήριον In Polybio illud 
γίπτων deest, pendentque omnia ex praecedenti participio. Itaque 
γίπτων parum hic acconmodatum est, in gézzeov , ut Salmasius vo- 
luit, convertendum. . Wess. 

583. 8. Πότον] MS. τύπον. nota confusione, Conf.Sal- 
mas, ad Achillem "lat. p. 93. et Bryanum ad Plut. Themistocl. p. 
93. WEss. 

583. 14. Τῆς συμφωνίας προκαλουμένης] Symphonia ni- 
hil aliud est quam concentus chori. Chorus enim constabat e 
septem symplhoniacis: quando autem chorus canebat, choricis ti- 
biis Choraulus artifex eoncinebat, ut ait Diomedes: quae ovravA(a 
Graece dicitur. Itaque parum inter συμφωνίαν et συναυλίαν in- 
terest. Unde Semus Delius apud. Athenaeum (Lib. XIV. 2. p. 618.) 
συναυλίαν sic definit: ἀγνοουμένης δὲ παρὰ πολλοῖς τῆς συναυ- 
λέας λεχτέον. ἦν τις ἀγὼν συμφωνίας αὐλοῦ καὶ ῥυϑμοῦ χωρὶς 
λόγου τοῦ προσμελῳδοῦντος. Mimis porro chorus praecinebat, 
ut ex Hieronymi Chronico patet, uhi de Pylade Pantomimo.  Hy- 
ginus in Poético Astronomico de Delphine, Quod Liber suspicatus 
iubet comites suos symphonia canere. Acronquoque, Abubai«e, 
inquit, dicuntur mulieres tibicines lingua. Syrorum. | Etenim 
lingua eorum tibia, sive symphonia amóubaia dicitur. VALEs. 

583. 27. Ὅτι τούτων συνελϑόντων) Legendum est συντε- 


ἂν 


IN EXCERPTA DE VIR T. ET VIT. 483 


"λεσϑέντων, ex Polybio eap. 101. Legationum, ex Ma fere supe- 

riora omnia ad verbum transcripsit Diodorus. Hine igitur patet 
caput illud 101. Legationum Polybii ad librum 31. historiarum 
eius pertinere, in quo libro retulerat Polybius eos agones, quos 
Antiochus Epiphanes Daphnae celebravit, ut patet ex fragmentis 
-eius libri apud Athenaeum, quae perperam Casaubonus inter reli- 
quias lib. 26. retulit. VaLrEs. 

583. 31. 'Ex τῆς — γενομένης προσκοπῆς Sic scripsi. 
Intelligitur Popillii legatio et natum inde, ne Aegyptus occupare- 
tur, inpedimentum, ob quae Romanis clanculum succensebat 
Antiochus. Ei autem rei aptum esse zrgooxozri;c vocabulum, ut in 
Polybii L, VI. 4. 5., non προκοπῆς» nemo ignorat. Wkss. 

583. 35. “Πτολεμαίου τοῦ Ptr eoe: éxnto0vroc] Post- 
quam Antiochus Epiphanes tentatis, ut supra dixi, moenibus Alc- 
xandriae,: frustratus spe sua, in Syriam recessit, Ptolemaeus Phi- 
lometor, quem Memphi reliquerat, perspectis consiliis Antiochi, 
qui amicitiam secum simulabat, sed revera sibi ipsi regnum Ac- 
gypti comparare in animo habebat, missis ad iuniorem fratrem ct 
Cleopatram sororem legationibus id perfecit ut in regnum resti- 
tueretur, fraterque minor secum simul regnaret, L. Aemilio Pau- 
1o 2. Cos. anno 4. Olymp. cri, ut docet T. Livius lib. 45. Hta- 
que in publicis actibus scribi coepit anno 12. Pliilometoris, lu- 
ergetis autem primo, mansitque haec fratrum concordia ad annum 
Philometoris septimum decimum, quo fratres dissidere coeperunt, 
ut scribit Porphyrius in fragmento luculentissimo, quod los. Sca- 
liger inter Eusebiana excerpta edidit p. 22. Igitur Philometor bel- 
lo vietus, regnoque expulsus, Romam pedes petendi auxilii gra- 
tia proficisci intendit modico comitatu, demtoque capitis insigni, 
ac squallore obsitus. Cui eum Demetrius obviam venisset, equum- 
queregalibus ornatum phaleris et diadema obtulisset, euncta Pto- 
lemaeus est aspernatus et Romam cum venisset, in hospitium Ale- 
xandrini pictoris se contulit. Quod ubi Senatui nunciatum est, 
Senatus accersito iuvene diligenter factum excusavit, quod.nec 
Quaestorem more maiorum ei obviam misisset, nec publico hospi- 
tio: excepisset, idque:non sua negligentia, sed illius clandestino 
adventu esse factum , hortatusque est ut positis sordibus adeundi 
. ipsius diem peteret, ut nàrrat Valerius Max. libro V. cap. 1. VaALEs. 
5i quis dubitet de hoe Ptolemaeo, quisnam fuerit, discat eum 
fuisse Physcona, qui et Cacergetes vocabatur, quod Polybius do- 
cet. Parw. Valer. Maximus pugnat et obviam venit sententiae 
Valesii , prima fronte favens Palmerio. Sic enim: {ον Puole- 
maeus " maiore fratre regno spoliatus — Romam venerat. | Ka 
Ptolemaeum Euergetem, non Philometora, designant: qui qui- 
dem. Euerzetes Romam venit, necdum in Syriam . profecto Deme- 
trio: sed neque. eo saisie: obsitus, nec auxilii petendi caussa, - 


verum eo ifine; ut. institutam cum fratre regni divisionem faceret 
ἘΝ * 
3l 


484 ANNOTATIONES 


infectam , referente Polybio Legat. cxi. taque in Valerio aut 
& minore fratre fuit, aut error est. Alterutrum a vero non de- 
flectere Livius Epit.xrvi. et Porphyrius, . quos Valefius auctores 
habuit, coníirmant, et Palmerium redarguunt. | WEss. J 

584. 36. 'O “]ημκήτριος Is Demetrius. Seleuci. filius'-oh- 
ses tunc Romae erat: qui cum Ptolemaeum ignobili comitatu Ro- 
mam appropinquare didicisset, id facinus edidit. Quippe expulsus 
est Philometor anno regni 17. ex Porphyrio, id est, Olymp.criv. 
anno !. Sempronio Graccho et Iuventio Thalna Coss. ut etiam in- 
dicat Epitome lib. 46. Titi Livii. Demetrius vero Roma profugit 
anno 3. supradictae Olymp. seu 151. Graecorum, ut est in lib. f. 

faechab. c. VII. 1. VarEs. Conf. Exc. Vatic. p.96. 1. 

584. 54. Τιμόύϑεος Estne idem "Timotheus qui p. 588. 
69. nominatur?  Rxisx. 

584. 62. Ὃ Φιλοπάτωρ Hic Ariarathes filius erat Antio- 
chidis, Antiochi Magni filiae, quae cum liberis careret, duos sibi 
clam supposuit, Ariarathem et Orophernem, sed aliquanto post 
cum praeter spem filias duas ac filium nomine Mithridatem peperis- 
set, de suppositiciis maritum admonuit, et priorem quidem cum 
mediocri sumptu Romam misit, alteram in loniam, ne legitimo 
puero controversiam de regno moverent. Hic Mithridates postéa 
Ariarathes dictus est, cognemento Philopator, ob singularem pie- 
tatem, qua patrem dilexit, ut testatur Diedorus lib. 3]. ex. quo 
patet hoc fragmentum ad librum 31. pertinere.  Regrum iniit 
Olvmp. οἷν. aeno 2. Scipione Nasica et Figulo Coss. non ut 
Casaubonus in Polybiana chronologia ponit, Olymp. supradictae 
anno 3. Namque ante Demetrii ex urbe fugam regnare coepit, 
ut constat ex Polybie et Livio lib. 46. Atqui Demetrius anno 3. 
dictae Olymp. Roma clam profugit, ut supra dixi. Periit autem hic 
Ariarathes in bello, quod Remani cum Aristonice gesserunt, ut 
docet lustinus libro 38. 2. Varks. 

δά. 64. ΠΙεγαλοπρεπῶς ἔϑαινγεν] Non patrem tantum, 
sed et matrem. et sorerem, Antiochiae in Syria nen sine scelere 
et vi defunctas. Lege Polyb. Leg. cxii.. Wxss, 

584. 70. ᾿“οταξίας } Huius Artaxiae meminit Plutarchus 
in Antonii vita. Victus captusque fuerat ab Antiecho Epiphane, 
ut docet Appianus in Syriacis (p. 188.) Hieronymus in caput XI. 
Danielis ex Porphyrio, Pugnans, ait, contra Aegyptios,  Libyas, 
Zethiopasque pertransiens audit sibi ab Aquilone et.ab Oriente 
praelia concitari, unde et regrediens capit Aradios resistentes, 
et omnem in littore Phoanicba! vastat provinciam , conufestimque 
pergit ad AJrtaxiam regem Armeniae. Fuerat hic prius Ántio- 
chi magni Satrapa in dissi eiiis quo a Romanis victo, cum ad 
Rom. partes transiisset, Rex a populo Remano appellatus est, 
teste Strabone lib. XI. (p. 800.) et celeberrimum Armeniorum fun- 
davit imperium. VaLrs. ᾿ωρταξίας) Meminit eius Plut. in Lu- 


' 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET V1T. 485 


cullo p. 513. Fortasse Mithrobuzanes iste filius Thariadae fuit, 
qui Sophenen eo tempore occupavit, quo Artaxias Armeniam, uti 
Strabo refert L. XI. p. 800. Wess. 

5S5: 88. Ζοιαύτην συνέβη γενέσθαι πάσης etc.] Conf. 
Plut. in Aemiho p. 276. Quid vero illa sibi volunt verba, χαὲ 
τῶν. τὴν &. τ. "P. τιμὴν σχεδὸν, τιμήν; quorsum, inquam, ista 
pertinent? Ego, ne longum faeiam, et corrupta esse et defectu 
làborare censeo. Vide an placere possit: καὶ τῶν εἰς τὴν Ρώμην 
τιμὴν (ἐχουσῶν) σχεδὸν (πάντες παρεγένοντο) μετὰ προϑυμίας 
x. À. Sie dieet, ex vicinis urbi oppidis atque ex municipiis ferme 
omnes spectatum exsequias confluxisse Romam. . Municipia vocan- 
tur αἵ εἰς τὴν Ῥώμην, sive ἐν τῇ “Ῥώμῃ , τιμὴν ἔχουσαι πόλεις 
haud sane absurde. Aliter si qui opinentur, pati possum: ibus 
Dioderi verba me coniiciendo assecutum esse, non temere adfirma- 
yero. Wrss, 

^ 585. 98. Oloc ἐν τῷ ζῆν ὑπάρχειν ἢ Apud Polybium, ex 
quo haec desumpta sunt, alius est verborum. sensus. Plus enim 
dicit Polybius, ut ex utriusque loci interpretatione clarum. est; 
VALES. 

585. 6. Τοὺς δοϑέντας εἷς υἱοϑεσίαν P. Scipionem et 
.Q. Fabium, de quibus Polybius p. 4427., unde haec descripta. 
lunge Plut. Aemil. p. 257. Wrss. 
|^. 585. 34. Koi τηλικοῦτο βάρος οἰκίας } Mox iterum καὶ 
τοῦ βάρους τῆς oixíag οὐκ ἀξιόχρεως διόδοχος.. Kespice not. iu 
L.1V. 61. ὙΜΈΒΒ. 

585. 37. Κατὰ τοῦτον τὸν ἐνιαυτὸν uj ἐτῶν Annum 
inteltigit, quo L. Aemilius Paulus Scipionis pater est mortuus. 
Atqui eo anno Scipio XXv. aetatis annum agebat, Decessit enim 
Aemilius L. Anicio et Cornelio Cethego Coss. anno urbis 593., uc 
patet ex titulo Adelphorum Terentii. "Izitur cum ex ipso Dio- 
doro ac Livio lib. XLV. anno. urbis 585., quo L. Aemilius Per- 
seum debellavit, Scipio annum aetatis 17. ingressus sit, sequitur 
eum anno urbis 593. quintum ac vicesimum attigisse. Videtur 
autem. deceptus esse Diodorus ex illis Polybii verbis, quae in frag- 
mentis libri 31. a nobis editis leguntur: οὐ γὰρ εἶχε πλέον 
ἐτῶν ὀχτωπαίδεκα τότε. Nam quia Polybius haec post obitum 
L. Aemilii narraverat, putavit Diodorus τότε illud significare 
post obitum parentis: in. quo longe falsus est. Nam Polybius eo 
loci ἀναχεφαλαίωσιν quandam totius adolescentiae Scipionis pro- 
pouit, eaque narrat quae ante Aemilii obitum contigerunt, ut 
satis patet. VALES. 

586. 51. Πρὸς τὰς: ἀναίδην ἡδονὰς} Est, qui ἀνέδην 
mallet: a quo dissentio. Moe loco bene habet, non item Exe. ho- 
rum p. 393.  Conferendus Polybius est Excerpt. p. 1457., unde 
haec omnia depromta. WEss. Conf. Schweigh. ad Polyb. vol. 


VI. p. 646. 


486 ANNOTATIONES τ τ 07. 

586. 65. Τὴν e$ εὐταξίᾳ } In Polyb. Exe. p. 1458. editur 
ἐπ᾽ αὐτοεξίᾳ ex Valesii correctione, qui tamen Diodori scripturam. 
merito meliorem pronuntiavit. Wiss, ^ 

586. 67. “Ὡρμησεν ἐπὶ τὴν μεγαλ. οψυχίαν ] In Polybio 
ὥρμησεν ἐπὶ τὸ περὶ τὰ χρήμκιατα μεγαλοιψυχίᾳ χαὶ καϑαρύτητι 
διενεγκεῖν τῶν Padi: Praeferrem. propterea. ἐπὶ τὸ μεγαλοψυ- 
χίᾳ καὶ τῇ 4. À., ut aptius omnia cohaerescant. . WEss. 

986. 76. iua γάρ vov μεγάλου X«.] Deest yvv7,-quam | 
vocem Latini eleganter omittere solent, cum, dieunt Aemiliam 
Africani et similia , ut apud Ciceronem occurrit et Suetonium 
aliosque.. VALES. 

986. 77. ᾿Αδελφιδῆ τοῦ Περσέα κατυριολόήσ μάτρ αἣι 
Seriptum fuit ἀδελφή. Jb Aemilia Scipionis patrem Paullum. 
habuit, qui ad Cannas periit, sicuti et Aemilius, a quo Perses: 
ΟΕ Ἐς Clara res ex Plut, in Aemil. p. 256. A. WESS... 

9806. 82. Παπειρίωα ) Haec Papiria erat Papirii Massonis 
filia, viri a yt ei n ut ait Plutarchus in L. Aemilio (p. 257. ) 
Iu M5. nostro perperam scriptum erat Πασειρία.. YALES.;174;.7! 

986. 8S7. Π]εγάλην ἐσχήκει περικοπὴν) Optime Valesius. 
Solet Polybius ea voce omnem ornatum atque apparátum descri— 
bere. Sie Diogenes et Timotheus, legati Olopherhis, pro regis 
sui opibus cultissime instructi, χατὰ τὴν ἄλλην περικοπὴν εὐτυ- 
χοῦντες Legat. xxvi. Contra Philopoemen ven χατὰ τὴν mig 
κοπὴν Excerpt. p. 1389. . Et haec ipsa Papiria ibid, p. 1459. £y. 
τῇ τῆς «Αἰμιλίας περικοπῇ καὶ χορηγίᾳ ἐκπορευομένη: Adde 

Suidam in Περικοπή. Wrss. ι 

586. 91]. Φέρων ἐδωρήσατο τῇ μητρὶ] Ultro | donavit. 
quod genus tanta eruditione explicuit Cel, T. Hemsterhusius ad Lu- 
ciani D. Mort. VI. 3., ut nihil supra. Habe unum atque alterum ex- 
cmplum. Zvol φέρων ἐγχειρίζω τὴν τῶν Ῥωμαίων ἡγεμονίαν: Ti- 
berius ad Caium apud loseph. Antiq. L. XVIII. 6. 9. xod γῆν xal 
θάλατταν φέρων εἰς τὰς ἐχείνου χεῖρας ἐνέϑηκε ὃ ϑεὸς Lo.: Chry- 
sostomus 'T'. lil. p. 303. E. τὸ βασίλειον ἱεράτευμα, — τῷ. κοινῷ, 
παλαμναίῳ φέρων παρέδωκας Gregor. Nazianzen. Or. 1i. p. 63. 
E. Wlrkss. ΗΝ 

987. 3. ' Ev τρισὶν ἔτεσι κατὰ μέρος ἀποδιδόναι τὰς φέρ- 
voc] Hunc et similem Polybii locum de dote, annua, bima tri- 
ma die persolvenda tractavit atque illustravit Cel, Ger. Noodt. L. 
ΠῚ. de Foen. et Us. c. 6. Wkss 

587. 12 ᾿Εποίησεν ἴσην ἑαυτῷ τὴν πρὸς τὸν ἀδελφὸν 
ete.] Erit fortasse, qui τὴν n περὶ τὸν ἀδελφὸν maluerit. /Pokybius 
multo clarius οὕτως ἴσον ὑπάρχειν αὐτῷ κατὼ τὴν οὐσίαν τὸν 
Φάβιον Exec. p. 1461]. Wrss. 

587. 38. Πάντας ὑπερέβαλε] Haec Excerptoris negligen- 
tia iusto videntur breviora. Polybius rem fusius declarat Exe. p. 
1463. Scipio veterem patriae suae morem probavit, quo vere 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 487 


illa Romuli proles assiduis venatibus, nec minus agrestibus ope- 
ribus exercitata , firmissimis praevaluit corporibus, ac anilitiam 
belli, cum res postulavit, facile sustinuit,-ut Columella loquitur. 
Conf. lan. Vlitium ad Nemesian, Cyneget. v. 298. Wrss. 

588. 51. zià τῆς μητρὸς Quorac] Rectius apud Poly- 
bium Exc. p. 1465. Φιλότιδος. Id prave et ex Nostro corrigen- 
dum, quod ibi adiungitur, πάνυ γὰρ εὐφυὲς ἐγένετο κατὰ τοῦτο 
τὸ πρόσωπον. Dederat καὶ τοῦτο τὸ πρόσωπον. | MESs. 

588. ὅ7. Ὀροφέρνης] Hic est Orofernes, quem sibi Án- 
tiochis regina supposuerat, ut supra ex Diodore dixi: quod et 
Zonaras commemorat (p. 348. ed. Venet.) qui Demetrii Syriae 
regis opibus Ariarathem regno expulit. Erat Demetrius infensus 
Axiarathi ob fastiditas ab ἐπε sororis nuptias et amicitiam ae 
societatem suam. [taque causam Orofernis libentissime amplexus, 
bellum intulit Ariarathi, cui Eumenes auxilium ferebat. Victus 
tandem Ariarathes Romam confugit, Sex. lulio Caesare et Aurelio 
|. Oreste Coss. Olymp. cLv. anno 3., ut docet Polybius eap. 126. 

Legationum. Vide Diodorum Legat. 24. et lustinum (lib. XXXV. 
1.). Vares. Apud Photium et alios λοφέρνης legitur ct liber 
Iudith nos docet, fuisse id nomen Orientalibus usurpatum. Fuit 
ille Ὀλοφέρνης supposititius , ab Antiochide Ariarathi uxore, an- 
tequam peperisset, suppositus. Sed postea cuim peperisset filium 
Mithridatem, qui et Ariarathes dictus est, amandatus est in loniam. 
Vide Photium in Diodori Excerptis ex Lib. XXXI. Ex eo enim 
magna fit lux his Diodori fragmentis. Parw.. 

588. 62. TiuóJtov] Θεότιμος dicitur apud. Polybium 
Excerpt. Vatic. p. 441., Timotheus XXXI. 20. 4. 

588. 64. Kai τὰ λοιπὰ τετραχόσια δώσειν etc.] Demetrius 
Orophernem in Cappadociae regnum, deiecto Ariarathe, resti- 
tuerat ἐπὶ χιλίοις ταλάντοις. ut Appian. Syr. p. 189. refert. Hinc 
promissi ratio apparet. De Oropherne Iac. Perizon. ad Aelian. V. 
H. Lib.IL. 41. Wrss. 

588. 69. Terooxóci. τάλαντα παρέϑετο Houjvevor] Unde 
tanta de Prienensibus fidei opinio tam longe a Cappadocia sitis? 
Nimirum post natum Mithridatem, quiet Ariarathes, in loniam 
amandatus fuerat, uti in nota praecedenti diximus, et Prienae 
forte habitaverat, unde ea Prienensium in eum nutricium suuin 
benevolentia et eius in eos fides. At Prienenses ob id depositum 
bellum passi sunt ab Ariarathe, Cappadociae rege, et Attalo, ut 
docet Polybius in fragmentis p. 1470. Parw. 

588. 76. ΝΣ μὲν διὰ τὴν χοηστότητα ] Haee fere iisdem 
verbis leguntur in Excerptis Georbi ii Syncelli, quae Scaliger pro 
Eusebianis edidit p. 54. Vargs. Inspice ipsum Syneellum Chro- 
nograph. p. 226. ed. Venet. et Polybium Leg. cxiin., unde decr 
cerptis haud exigua lux adfulget. Wiss. 

988. 92. Ὅτι Προυσίας] Plures fuerunt Prusiae, sed iste, 


488 ANNOTATIONES 


de quo hie eermo, fuit ille, qui Κυνηγὸς venator et Movóoove 
unidens vocatus est, Vide Suidam in “πολλωγιάς. PaLM. 


988. 94. Τὸ καλούμενον Νικηφόριον διέφϑειρε] Re- 
spice not. ad p. 573. Excerpt. huius editionis. Appianus de 
Prusia Κυγηγῷ , Attalum bello lacessente, Mithrid. p.298. xoi 
χωρίον vu Νικηφόριον ἐξελὼν κατέσκαπτε, xol τοὺς ἐν αὐτῷ 
γεὼς éven(ungy. Quod vero Palmerius Prusiam hune JMovó- 
δοντα fuisse scribit, id secus est, Filio Prusiae Kvvqgyov, no- 
mine eodem quo pater, pro superiori dentium ordine unum os 
continens enatum erat, propter quod 7Movodovc dictus est, teste 
Festo in Monodos et Livio in primis Epit. lib. L. Habet de hoc 


Prusia H. Vales. ad Polyb. Exc. p. 1471. plurima, quae legisse 
non poenitebit. "WEss, 


988. 97. 4)οκοῦν ἔργον εἶναι )υρομάχου In Polyb. Exe. 
1468., quem Diodorus solito more aemulatur, ὑπὸ (ϑυλομιάχου 
κπατεσχευάσμένον. Rectius Noster. Phyromachum statuarium me- 
morat elegans in Priapum Epigramma Anthol. L. IV. 12. p. 47 8., 
estque apud Plinium L. XXXIV. 8. PAyromachus, sive Pyroma- 
chus, Attali regis aequalis, uti monuit Valesius. Mox αὐτοῖς 
ἀνδράσιν sine articulo eultius videtur, Lege Davis. ad Max, Tyr. 
Dissert. VII. p. 590. WEss., 


589. 11. Χρώμενοι — συγήϑει τοῖς Κρησὶν ἀϑεσίᾳ ] 
Haud praeter verum de Cretensibus Leonides Anthol, L. ili. 
p. 369. 

dish ληϊσταὶγ καὶ &Aup90goi, οὐδὲ δίχαιοε 
Κρῆτες. τίς Κρητῶν οἷδε δικαιοσύνην: "i 
Confer adscripta L. XVIII, 32., et Polybium, sollemnem istam 
Cretensium perfidiam notantem, Exc. p.1445. Gesta vero haee 
eo sunt bello, quod inter Cretenses et Rhodios ob exercitam pira- 
ticam íflagrabat apud eumdem Polyb. Legat. cxxxiX. et 'Trogum, 
qui L. XXXV, id fusius descripserat, docente Epitoma, Wrss 

589. 25. Conf. Exc. Vat. p. 100. 16. i 

589. 33. Mea πολλῆς ἐπιμελείας ἐκήδευσε] Plura. L. 
XVI. 87, et Polybius, quem ob oculos Diodorus habuit, lib. V. 
10. Whrss. | 

589. 43. Πόλιν μυρίανδρον τὴν Ὄλυνθον] Vid. ad L. XI. 
49. Mox mallem Θήβας μὲν ἀναρπάσας. dta certe solent. ἔτος 
quentius, quod Aeschinis, Dinarchi, aliorumque testimoniis con^ 
stabilire superius L. XIII, 56. memini, Wzss. É inan 

$90. 64. Οἵ τε βασιλεῖς καὶ at πόλεις Idem testatur Ci- 
cero in lib. 2. de Oflieiis (cap. 8.) his gravissimis verbis: Ferum- 
tamen quamdiu imperium pop. Rom. beneficiis tenebatur, non 
iniuriis, bclla aut pro sociis aut de imperia gerehantur. .. Exitus 
erant bellorum aut onites aut necessarii. Regum , populorum; 
nationum portus. erat et refugium Senatus. Et paulo post: 


a 


IN.EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 489 


Ftaque | illud patrocinium orbis terrae verius quam imperium 
poterat nominari. VALES. 

590. 69. Καὶ τοὺς — égitovópoav] Lege not. in L. XVI. 
829. WESS. 

590. 71. Καὶ ἐν Κελτιβηρίᾳ τὴν Νομαντίαν] De urbis 
Numantinae in Celtiberia situ Io. Mariana L.llI. ineunte, et B. AI- 
drete L. I. Antiq. Hispanic. cap. 6. et seq. disputaruntegregie. WEss. 

590. 73. Ὅτι σφόδρα οἱ “Ρωμαῖοι φιλοτιμοῦνται] Vesti- 
giis Polybii, cuius fragmentum dabit Suidas in Ζναιρεϑεὶς et"Eu- 
βαινες inhaeret diligenter. Confer et Legat. 1. Diodori, —Wkss. 

590. 79. Οὗτος — τὰς δοθείσας — ἐτήρει Rem eandem 
refert Appian. Punic, p. 101. Wess. 

590. 86. Τριῶν Ρωμαίων πεσόντων ]. Satisne iusta haec 
sint, adfirmare nolo, Ex Appiano quidem certe Punie. p. 104. 
Cinlici posse videtur, plures gregariorum et tribunorum. insepul- 
tos fuisse relictos. .WEss, 

591. 7. Εἰς τὸ τὴν ὕπατον ἀρχὴν αὐτῷ περιϑεῖναι)] | Con-. 
sule Livii Epit. lib. L. et Appian. Punie. p. 113. WEss. : Conf. 
Exc. Vatic. p. 101. 17. I 

591. 14. Τήν τε ὄψιν ὧν. εἰδεχϑὴς] Multo plenius Pru-. 
siae huius deformitatem cum animi tum corporis depingit Poly- 
bius Excerpt. p. 1471. Wrzss. 

591. 26. Καὶ ὃ περιβόητος ταῦρος ἐξ «Miadpimihc] Nihil 
dissentit Cicero L. IV. Verr. c. 33., sicuti supra ἢ. XIII. 90. in- 
dicatum fuit. Wtkss. 

591. 30. Κατὰ τοὺς τῆς παλαιᾶς ἡλικίας Haec vox πα-. 
λαιᾶς non Diodori, sed compilatoris videtur esse, Nam Diodo-. 
rum ita scripsisse pro certo habeo, xarà δὲ τοὺς τῆς ἡμετέρας. 
ἡλικίας καιρούς. VakES. Conf. Exc. Vatic. p. 108. 6. 

Ibid. Ζιεληλυϑότων σχεδὸν ἐτῶν ἑκατὸν] C. lulius Caesar 
Corinthum instauravit, missis eo colonis libertini generis anno 
urhis conditae 710., cum ipse Consul quintum esset collega M. 
Antonio, ut scribit Dio lib. 43. (p.270.), Appianus in Libycis (p. 
140.), Strabo lib. 8. (p. 585.) et Pausanias in Corinthiacis (cap. 
1.). Hine in nummis Colonia Zulia Corinthus dicitur. Coloni 
autem dicti sunt Corinthienses, ut seribit Pompeius Festus. VALES. 

591. 34. Ὥστε — πάλιν αὐτὴν ἀναστῆσαι] Confer. L. 
Holstenium ad Stephani Κόρινϑος. Est.in hane urbem liber- 
tinae eonditionis colonis ἃ Caesare attributam, Crinagorae Epi 
gramma: ! 

Olovc àv9* οἵων οἰκήτορας e ἐλεεινὴ 
Eiuo y. φεῦ μεγάλης “Ελλάδος ἀμμορίης: 

«Αὐτίκα καὶ γᾶς ἧς χϑαμαλωτέρθη , side Κόρινϑε 
Κεῖσαε: χαὶ «“ιβυκῆς ψάμμου ἐρημοτέρη. 

Ἢ τοίοις διὰ πᾶσα παλιμπρήτοισι δοθεῖσα 
Θλέβειν ἀρχαίων ὀστέᾳ Βακχιαδῶν. 


490 ANNOTATIONES. 


Acre quidem illud, sed sua venere haud carens, et quantum qui- 
dem recordor, nondum editum. .WEss. 

591. 43. Καὶ τὴν ἐπωνυμίαν ἀπὸ τῆς ete.] Bene Inter- 
pres cognomen retulit. Vid. ad lib. V. 21. Quae statim sequuntur 
post ἄξιός ἐστίν ,:ea recte Valesius in Latinis neglexit: sunt enim 
ex praecedentibus inprudenter a lihrariis repetita. WESss. 

591. 51. Kal δίκαιος ἦν ἐν ταῖς διανομάϊς} De Viriatho 
idem testatur et Tullius L. Hl. c. 11. de Officiis his verbis: Quin 
etiam leges latronum esse dicuntur. Itaque propter aequabilem 
praedae partitionem et Bargulus Illyrius latro, de quo est apud 
T'heopompum, magnuas-opes habuit, et multo maiores Viriathus 
Lusitanus. Quo loco, ut obiter moneam , legendum est Pardylis 
Iilyrius latro: sie enim vocitatus est, Hunc ex carbonario regem 
evasisse, scribit Helladius Besantinous in Χρηστομαϑείας apud 
Photium (Bibl. Cod. ccrxxix. p. 1579.) Libanius in Oratione quae 
πιρὸς τὴν βουλὴ 4j» vulgo inseribitur, sub finem, ubi disserit orator 
de fortunae in rebus limanis.phtestate: Sed quia locus corruptis- 
simus est, hic eum prout. legi debet, apponere.non inutile forsan 
fuerit. xol τί ἂν “Ἑρμείαν. τὸν εὐνοῦχον λέγοιμι τὸν ᾿“ταρνέα; 
ἀλλὰ Πῶρος ἐκ xovgéuc μὲν ἦν, Iv δοῖς δ᾽ ἐπέταξεν; εἴπω τὸν 
ἀνθρυκέα Βάρδυλες ὃν προσεκύνουν Ἰλλυριοῖς; Ac in Codice 
quidem Augustano, in quo haec oratio κατὰ “Σεβήρου inscribitur 
rectius, CRINE Scr iptum est; ἐκ χουρέως. caetera nos certissima 
coniectnra emendavimus. : Caeterum huius Dardylis lllyriorum re- 
guli meminit Diodorus L. XVI. 4. et Plutarchus in Pyrrho (p. 
387.) ac Frontinus L. IE, Strateg. cap. 5. his verbis: Harrybas, 
rex Molossorum , bello petitus ὦ Bordylie lilyrio. Sic enim le- 
gendum est. VaLEs. in Add. 

592. 53. Τιμῶν — ἐξαιρέτοις δώροις Vid. L. XXXII. 
Eclog. 5. ii 524. Wkss. 

592. 58. Ὁ Πλαύτιος] Hie est C. Plautius Praetor, qui 
adversus Viriathum male rem gessit, de quo vide Sigonium in 
Fastis ad annum urbis.607. | VaLks. 

592. 61. Ἐπὶ τῷ vevaziwozé£vot την ἀρχὴν ]. 1d est lege 
maiestatis postulatus est: ea enim lege tenebatur, quisquis male ge- 
sta Rep. maiestatem pop. Rom. specta ut ait 'l'acitus lib. I. (An- 

nal.l. 79.) Varrs. C.Plautius bellum inprudenter negligenterque 
in Hispania administravit, passusque est populi Romani decus atque 
imperium inminui, ut:ex Appiani Iber. p. 491. et Orosio L.V. 4. 
videbis. Wkss. ; 

592. 63. ᾿“λέξανδρος ὃ βασιλεὺς} Hic est Alexander co- 
gnomine bala, quem adversus Demetrium Ptolemaeus et Attalus 
subornaverant, tanquam Antiocho Epiphane genitum, anno Grae- 
corum 160., ut est in lib.I. Machab. (cap. x. l. ) Giymjliade CLVII., 
quo etiam anno subditicius hic Alexander una cum Laodice pane 
sa Epiphanis filia Romam venit, ut Senatus auctoritate in pater- 


» 


IN EXCERPTA DE VIRTY;ET VIT.— 491 


num: regnum restitueretur, idque tandem obtinuit eum Heraclides, 
qui eum Romam adduxerat, plerosque Senátores muneribiüs.cor- 
rupisset, ut docet Polybius cap. 140. Legationum. | VaLEs. 

— 592. 67. Τεταπεινωμένης τῆς κατ᾿ Miyvaror] Existima- 
vi legendum 6556. χατὰ, Συρίαν. idque in versione secutus sum. 
Sustineri tamen potest. altera lectio, quippe morte Philometoris 
valde maiestas regui Alexandrini erat imminuta, cum Ptolemaeus 
Physcon regnum teneret imbellis atque ignavus. Erant autem 
assidui hostes Syrorum reges Aegyptii iam inde a Ptolemaeo Phi- 
ladelpho: quare eo metu levatus esse. videbatur Demetrius Nica- 
tor, SEN Soteris filius. VaLrs. 

592 Ὃ τῆς βασιλ είας προεστηκὼς] Lasthenem Cre 
tensem ipea quem πατέρα et συγγενῆ vocat-ipse Demetrius 
apud [osephum lib. 13. cap. 8. Antiq. Is. Lasthenes Demetrium in 
recuperando regno multum adiuverat.  VaLEs. 

592. 81. Χοωμένωνγ --- τῇ, 0vrz2tíc]. Malim hunc locum. . 
interpretari de Antiochensium levitate ac.studio rerum novarum 
quam de dieacitate. Idque firmant postrema Diodori verba, quae 
in hoc capite leguntur, Herodianus lib. II. φύσει δὲ χοῦφον τὸ 
Σύρων ἔϑνος ἐς καινοτομίαν ve τῶν καϑεστηκότων ἐπιτήδειον. 
VaLEs. 

892. 82. Ἐενιχὴν δύναμιν ἀξιόλογον] Ex Creta aliisque in- 
gulis, Ta praeterea, qui seditione ista Antiochena ignem tectis 
subdiderunt, losepho referente L. XIII. 4. 5. 'Wrss 

502. 86. ΠΠεγάλης δὲ ταραχῆς} De hac CUR Antio- 
chensi vide omnino lib. I. Machab. cap. x1. ét Iosephum lib. Aut. 
XIII. cap. 9. Varrs: j 

592. 96. Καὶ γὰρ ἐκεῖνος etc.] Demetrii Sotéris super- 
biam erudelitatisque studia non praeteriit'losephus Ant. X1H. 29. 
Wess. 

593. 1. Τοὺς δὲ ἀπὸ τῆς ἑτέρας οἴχέας] Ex stirpe seilicet 
Antiochi Epiphanis, ex qua oriundus erat Alexander Balas, cuius 
stirpis reges clementiores habebantur. Certe Alexandro Balae hanc 
laudem tribuit Athenaeus lib. V. (p.211. D.) Ὁ δὲ ᾿Αλέξανδρος 
προσηνὴς ἦν ἐν πᾶσι καὶ φιλολόγος ἐν ταῖς ὁμιλίαις. Altera au- 
tem stirps Seleuci Philopatoris male ob superbiam ac saevitiam 
audiebat. VaLES. - 

593. 7. Οἱ ᾿Ἰράδιοι ταῖς ψυχαῖς ete.] Hoc fragmentum 
connecü debet cum cap. 29. Legationum Diodori. Nam post haec 
quae illie leguntur ultima verba, sequebantur sine dubio éziffoc- 
μένων δὲ etc. ut edidimus. VarEs. Adsentior Valesio, in euius 
tamen nota quiddam deesse videtur. Leguntur Legat. cap. 29. eadem 
ferme verba, quae initium huius faciunt articuli, et apud Suidam 
in ᾿“νηρτημένοι,, suntque illic peropportuna. Hie ab Excerptore 
videntur posita, ut liqueret, de quibus ageretur. Itaque quae 
apud Ursinum sunt postrema προσέταξαν εἰς τὴν φυλακὴν αὐτοὺς 


492 ANNOTATIONES 


ἀπαγαγεῖν proxime locum oecuparant ante ἐπιβοωμένων δὲ τῶν᾽ 
ἀτυχούντων. Atque hoc voluit vir doctissimus. ὙΥΕΈΞ5. 


593. 14. Τῶν Π]αραϑηνῶν] Marathus urbs est Phoeni- 
ciae, cuius meminit Polybius lib. V. e. 59. Strabo ac Ptolemaeus. 
In Itinerario Burdegal. Mutatio Maraccas dicitur 1 6. millibus di- 
stans ab Antarado. Huius incolae ἡϊαραϑεῖς ἀπ΄ Μαραϑηνοὶ 
dicendi sint obscurum est. Cicero in Bruto (cap. 26.) Menelaum. 


Marathenum memorat. In Ms. semper ΓΤαρα scriptum erat. Ego 
Τ]αραϑέας praetulerim , ut distinguantur ab incolis Marathi, op- 
pidi in Acarnania,, qui Π] αραϑηνοὶ dicuntur teste Stephano By- 
zantio. "Tamen in cap. 29. Legationum Diodori Ursinus edidit 
 ίαραϑηνοί. Varrs.  Aradios inter et Marathenos, ut inter vi- 
cinos assolet, perpetuae ferme controversiae intercesserunt: testis 
Polybius L. V. 589. Quod vero Valesius haeret in incolarum no- 
mine, Mapas, an Π͵αραϑηνοὶ fuerint, et Π͵αραϑέας ample-. 
ctitur, id merito inprobat ad Stephani ἤάραϑος L. Holstenius. 
Τ]αραϑηνὸς Syrorum consuetudine profertur, atque hic et Leg. 

29. reperitur. Quin ne id quidem vero adfine, 7Vfutationem Ma- 
raccas E Hierosolymitani esse Marathum.. Vide quae illi 
Itiner. p. 582. a me olim adposita sunt, Wkss. ; 


593. 2T. Θαλαττουργός τις] Piscatorem rectius intelliges, 
et τὸν αὐλῶνα ἐργαζόμενος. qui in angusto freto piscari adsue- 
verat. Quod genus illustrare exemplisque firmare memini Obser- 
vat. L.I. 15. "Wrzss. 


593. 34. ᾿«Ἵπέστησαν τῆς διὰ --- xaxovgyluc] Vi enim 
aperta Marathenos aggressi sunt, atque urbe capta et eversa agros 
eorum sorte diviser unt, ut ait ἜΘΕΙ lib. XVI. (p. 1093.) Ma- 
Quoc πόλις ἀρχαία Φοϊνίχων κατεσπασμένη" τὴν δὲ χώραν 
᾿ἀράδιοι κατεκληρούχησαν. ΨΔΙΕΒ. 


594. 45. Ὅμως ἐβασίλευσεν ἔτη πεντεχαΐδεχα ] Haee ita 
accipienda sunt, non quasi dicat Diodorus Physeonem 15. dum- 
taxat annos regnasse: id enim esset falsissimum, cum 29. annis 
inperaverit: sed quasi dicat Aegyptios eius crudelitatem et acer- 
bum imperium passos esse ad annum quintum decimum, quod ve- 
rum est. Hoc enim anno ab Alexandrinis expulsus, incensa re- 
gia clam Cyprum profugit anno urbis 623., ut ex Livii Epitome 
59. iamdudum notaveram in indice regum Aegypti, quod hie Dio- 
dori locus unice confirmat. Et ita plane Orosius ponit ex Livio; 
Appio Claudio et M. Perpenna Coss. Porro hunc auctoris nostri 
locum eitat Georgius Syncellus . in Excerptis Eusebianis Iosephi 
Scaligeri p. 54. “Πόδωρος δέ φησιν ὅτι ὃ νεώτερος Πτολεμαῖος 
ἐβασίλ εὐσε μετὰ τὸν πρεσβύτερον ἀδελρύν" πολλάς τε παραγο- 
μίας διεπράξατο" τήν 16 ἰδίαν ἀδελφὴν Κλεοπάτραν γήμας. χαὶ 
πολλοὺς περιβαλὼν ψευδέσι συκοφαντίαις ὡς ἐπιβουλεύοντας 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT, 493 


αὐτῷ" “καὶ; τοὺς μὲν ἀφαιρῶν) τοὺς δὲ φυγαδεύσαξ,, xol τὰς οὐ- 
σίας αὐτῶν ἀφαιρούμενος. VALES. 

594. 53. Πολλὰς ἐμφάσεις ἀπέλιπεν | Quae sequuntur, 
his parum apta connexaque sunt. Desunt nonnulla, quae sine li- 
-brorum veterum ope instaurari non possunt, Wxss. 

594. 63. Καὶ αὐτὸς ἀπὸ χειρῶν βραχέα εἴς. Vim dietie- 
nis Latina non exprimunt. 1d vult, Viriathum postquam cibum 
mauibus prehensum modice gustasset, sponsam adduci iussisse. 
Noti sunt &zr0yego(ftot , sed significatione diversiore. Wxss, 

594. 71. Kai κατὰ τὰς νη ογῴν ete.] Seripsit κατὰ τὰς 
ὁμιλίας. WESss. 

:694. 83. Κατὰ τοὺς ἡρωϊχοὺς zgóvovc] Respice L. V. 66. 
etc. Credo Tregum L. XXXV. hane contentionem Cnossiorum 
memorasse, scribique in Epitoma debere, Seditio Cuossiorum ad- 
versus Cretenses. "Tempus convenit, nec longe abit vetus scri- 
ptura.  WEss. 

594. 88. Ζιὰ τὴν πρὸς τοὺς ἀρχομένους ὠμότητα] Ma- 
gnas peperit tenebras ea nominum similitudo in Aegyptiorum re- 
gum historia: sed ex iis moribus et cum fratre meliore compara- 
tione manifestum fit, Diodorum hoc ioco de Ptolemaeo Physcone 
.et Cacergeta dicto loqui. Plerique auctorum Ptolemaeorum cog- 
omina addere insuper habuerünt. | Sie et in Seleucidarum serie, 
-ubi alternis Seleuci et. Antiochi recensentur, saepe sine cogno- 
mine, magna dubiorum silva nascitur. ΑΙ. 

595. 93. Τοῦ μὲν ἐπιεικείας ] Ptolemaei Philometoris cle- 
mentiam praedicavit Polybius Excerpt. p. 1486., quem adi, si li- 
bet. Wrss. 

595. 97. Κατὰ τὴν Méuquv 2v9govifouévov] Memphis regia 
-erat Aegyptiorum, alterum post Alexandriam Aegypti caput: quin et 
antequam Alexandria conderetur, regum sedes fuerat. Hinc igitur 
ortus ille mos videtur, ut Aegypti reges etiam post celebrata &va- 
χλητήρια. Memphi quoque in palatio solenniter inaugurarentur; 
quod etiam docet Hieronymus in cap. XI. Danielis: Porro 4ntio- 
chus parcens puero et amicitias simulans ascendit Memphim, et 
ibi ex more Aegypti regnum accipiens etc. Sed omnem ritum 
unice declarat (S Dubdnibin in Aratum, ubi de Capricorno, 7y- 
phon, ait, fulinine interficitur αὖ polline in templo Aegypti 

Memphi, ubi mos fuit solio regio decorari reges, qui regnabant. 
Ibi enim sacris initiabántur prinum ut dicitis reges satis reli- 
giose tunicati, et tauro quem pim. appellant iugum portare 
Jas fuit, et per vicum unum duci , ut periti existimabant labore 
humanae necessitatis, ne crudelius his qui sub eis sunt abu- 
tantur. Deducitur autem a sacerdote Isidis in locum qui nomi- 
natur ἄδυτος) et sacramento adigitur neque diem, neque 
mensem intercalandum etc. Similis inauguratio regum Persarum 
fiebat Pasargadis, quam τελετὴν vocat Plutarchus in Artaxerxe 


494 .ANNOTATIONES 


(p. 1012.) Varrs. ᾿Ενϑρονιζομένου | Videtur. ex sacrorum: ini- 
tiatione, quod Schol. Germanici confirmat, sumtum, .Opportune 
Dio Chrysostomus Orat. Xll. p. 203. A. 'καϑιάπερ᾽ εἰώϑασιν ἐν 
τῷ καλουμένῳ ΘΡΟΝΙ. MOI χαϑίσαντες τοὺς ἐυυουμένους. 0t 
τελοῦντες xx AU negiyogevam. ^: Inde et lux Ghi. in Θρόνω- 
σις. WESS. 

595. 6. Διὰ τὴν. παλλακὴν Eliviy] Tritum in Aegypto 
feminarum. nomen. Huc refer elegantissimum Eiern: Anth. 
1.11. 5. 5. 

Εἰρήνη πάντεσσιν, ἐπίσκοπος εἶπεν ἐπελϑῶν; uo 
Πῶς δύναται πᾶσιν. ἣν μόνος ἔνδον ἔγχει. 0. 

-Seriptum est in Dioscurum, AToxondyindkafe praesulem ,' qui $a- 
cra orsurus εἰρήγη πᾶσιν pro Ecclesiae eius more dicere solebat, 
domi vero amicam habebat lrenem nomine, sicuti ex Actis Synodi 
Chaicedonensis docuit vir cruditissimus M. V. LaCrozeltist. Christ. 
Aeth. et Armen. L. IV. p. 361. Ceterum lrenes pellicis Ptolemaei 
"Physconis meminit Iosephus L.II. C. Apion. c. 5. p. 473. Errant 
ergo, qui crudelitatem, ia ludaeos exercitam, de qua ibi loseph., 
"Pidleinüco Philometori tribuunt , scriptoremque rudi. erroris 
accusant. WMtss. 

595. 7. zujyvXic] Hune. Attalus Philadelphus praelio vi- 
etum cepit, ut docet Strabo lib. XIIL. (p. 926.) Appianus in Mi- 
thridatico (r. 301.) eum Prusiae generum fuisse scribit et //i5- 
γυλλιν Θρᾷκα vocat Προυσίου si aa P Corruptum est huius 
reguli nomen apud Valerium Max. lib. 9. cap. 9. | Numulisinthis, 
inquit, Diogiridis filia; Thraciae regis. . Legendum; esse :puto 
Diegylidis. Erat autem rex, ut opinor, Caenorum Thraeuní, 
quod elicuisse mihi videor ex Prologo 36. Trogi Pompeii, in quo 
sic legitur: Ut rex- siue Atialus Caenos Thr: 'acas subegit: :V.- 
LES, De Caenis Thraeibus verissime Valesius. | Firmatur conie- 
etura Strabonis testimonio, cum L. XHI. p.926. de Attalo, : 2yzi- 
θώσοα io δὲ xoi dujyvuv τῶν Καινῶν βασιλέα. στρατεύσας eic 
τὴν Θρῴκην. Nam pro ἐχείνων , quod vulgo legitur, ita scriben- 
dum esse optime Palmerius animadvertit et Abbas Longuerue ad 
Trogi Epit. xxxvi.  Wkss. 

595. 11. Πολλοὺς — χαλοὺς xol ἀγαθοὺς Vide quae 
contra Suidam de hoc loquendi genere disputavi in Diatribe. de 
Iud. Archont. c. 2. - Wxss. 

595. 27. vigi τε xal γυναικῶν ἑκατέρων etc. ] Ργω- 
vum videtur ἑχατέρων, parum certe huic aptum loco et conve- 
niens. Suspicor nonnulla deesse, quae meliores libri MIA; 
Wrzss. 

596. 39. Τὸν μὲν ἴουλον κατάγοντω Posses de ipit 
hoe iuvene ex Apollonio: Rhodio Argon. I..972. adponere: : 

"Ioov zov κἀκείνῳ ἐπισταχύεσχον Ἰουλοι. 
Cultum profecto -in- iuvene, cuius genas prima lanugo vestire et 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 495 


quasi pingere orditur , ὑπογραφὴν λαμβάνειν ταύτης τῆς ἀχμῆς. 
Alioqui ὑπογραφὴ. et ὑπογράφειν sive ὑπογράφεσϑαι τὴν ὄψιν 
de fuco et cerussa paene perpetua. Vide Philon. lud, L. Il. Alle- 
gor. p.72., Ioseph. Bel. Iud. L. IV. 9. 10., Themistium Or. XXII. 

p.282., et quos Cl. L. Bos conduxit ad Ἔγ5885 Bis Accus. c. 31. 
Mrd 

596. 66. ' Avenvyuévag τὰ σώματα Legendum esse arbi- 
tror ἀνεστιγμέναςν id est notis compunctas, quae mulieres no- 
bilissimae a Thracibus habentur. Nam quo mulier quaepiam in 
"Thracia nobilior est ac clariori familia prognata, eo pluribus mae 
gisque versicoloribus se notis compungit, ut scribit Dio Chrysost, 
Orat. XIV. (p. 2933.D.) de servitute, et ante illum Herodotus initio 
lib. V. Koi τὸ μὲν ἐστίχϑαι εὐγενὲς χέχριται" τὸ δ᾽ ἄστικτον ἀγε- 
γές. His notis inustas fuisse a viris Thracum mulieres ob caedem 
Orphei canit Phanocles Lesbius versibus cultissimis apud Sto- 
baeum sermone 185. 

Ποινὰς δ᾽ Ὀρφῆι χταμένῳ στίζουσι γυναῖχας 

Εἰσέτι viv, κείνης &vexev Gum aate. 

Sed aliam causam affert Athenaeus lib. XII. (cap. 2. p. 524.) Has 
"Thressarum notas sic describit Val. Flaccus lib. 2. 150. 

Picia manus ustoque placet, sed barbara mento. 
Et mox v. 160. 

—  Nostrosque toros virgata tenebit 

Et plaustro derepta nurus. — 
VarEes. De Thracum feminis, ob Orphei caedem notis conpungi 
solitis, paria Phanocleis versibus Plutarchus prodidit Ser. Num. 
Vind. p. 557. ἢ. Hue vero ista pertinere, atque ἐστιγμένας τὰ 
σώματα Diodorum reliquisse, est eur dubitem: quorsum enim 
πρὸς ὕβριν, quae illis ar te cohaerent, referas? Nisi erro, scri- 
ptum fuit ἀνεπτυγμέν ας τὰ σώματα πρὸς ὕβριν conpone ad om- 
nem iniuriam ac libidinem explicito. Mox ante παντοίας copulae 
defectus est.  WEss, 

596. 69. 4v ταῖς μὲν πράξεσιν ὠμότητος ete.] Erit, cre- 
do, consequentibus aptior oratio, si at τοῖς μὲν πράξασιν — προ- 
ἕχειντο legatur,  WEss. 

596. 73. Ὅτε τοῦ llouzríov] Mic est Q. Pompeius, | qui 
Consul fuit anno urbis 612. et pronvinciam Celtiberiam sortitus 
male cum Numantinis pugnavit.  VALES. 

596. 76. H δὲ τούτους — δεξάμενοι] Numeri et generis 
enallage tueri lianc poterit stucturam: mallem tamen, si res mei 
foret arbitrii, οἱ δὲ τούτους ἀσμένως etc. Ceterum urbem Hi- 
spaniae Lagz legere alibi non memini. Habet Appianus Iber. p. 
507. de Maliensibus aliqua, qui, praesidio Numantinorum per in- 
sidias interfecto, sese Pompeio tradiderint, nec eadem tamen vi- 
dentur. WEss. 

597. 97. Ὅτι ὃ Ἰρσάκης] Mithridates Arsaces est, in- 


496 ANNOTATIONES 


signis virtutis vir, quí regni sui fines longissime i in ultimam In- 
diam protulit, referente lustino L.XLI. 6. ete. et Orosio L. V. 4. 
Confer Io. Vaillant. Hist. Arsacid, p. 44. et praeter ceteros ἢ. 
Sig. Bayerum Hist. Bactrian. p. O1.  WEss. 

597. 9. Τοῦ Οὐριάτϑου] Sie semper id nomen scribitur 
tum in Diodori, tum in Áppiani Excerptis. Neque aliter apud Si- 
lium Italicum lib, II. (vers. 354.) 

Hos Viriatthus agit, Lusitanumque remotie 

Exctractum lustris, primo Viriatthus in aevo 

Nomen Romanis factum mox nobile dumnis. ] 
Varrs. Lege quae notavit Cl. Drakenborch ad Silii L. X. 220. 
de Viriathini nominis scriptura, Wrzss. 

597. 20. Καὶ τοὺς ἀπόρους τ. στρ. ὑπελάμβανε] Sie 
bene scriptus codex. νελάμβανε,. quod Valesius in. eius locum 
suffecit, nulla parte melius est. Vide hoc Strabonis ex L. XIV. 
p.965. ide Rhodiis, καὶ οἱ εὔποροι τοὺς ἐνδεεῖς ὑπολαμβάνουσιν 
ἔϑει τινὲ πατρίῳ. ditiores maiorum institulo tenuioribus subve- 
nire solent, Et Diodorum ipsum L. XIX. 67. p. 370., quaeque 
ex Diotogene adscripta sunt ibi. WEss. 

597. 24. "Evótxo γὰρ ἔτη] Haud satis inter auctores con- 
stat quot annos Viriathinum bellum durarit. . Appianus in Iberico 
(p. 504.) annis octo tractum id bellum asserit. lustinus libro ul- 
timo annis decem: síc enim de Hispanis scribit: 4» tante saecu- 
lorum serie nullus illis dux magnus praeter Viriatthum fuit, qui 
annis X. Romanos varia victoria fatigavit. Adeo feris pro- 
piora quam hominibus ingenia gerunt. Diodorus noster annis 
xi. dicit. Eutropius lib. IV. 7. quatuordecim. Sed ego lustini aut 
Diodori veriorem esse sententiam puto ob eam rationem quam 
adfert Sigonius in Fastis ad annum 607.  VaLrs. 

597. 32. Φύσκων ἐκαλεῖτο ἢ Sic ob saginam corporis v0- 
catus est Ptolemaeus, quasi πιρογάστωρ. Est enim φύσκη χοι-- 
λία, ut docet Hesychius. Vide lustinum lib. XXXVII. 8. Va- 
LEs. Luxum et saginam hominis egregie describit Posidonius 
apud Athen. L. XII. p. 549. Qui quidem: Posidonius et Hieracem 
Antiochenum attigit, Ptolemaei huius assentatorem et rerum ge- 
rendarum aibudusbbcind. in Athen. L. VI. p. 252., eumdem fortasse, 
de quo statim Diodorus. Wtss. 

598. 45. Ὃ Αἰμίλιος ὃ ὕπατος  Ἡϊο M. Aemilius Lepidus 
cognomento Porcina ob nimiam corporis saginam ac molem, Con- 
sul fuit anno urbis 616.  Varks. 

598. 48. ἄχρηστος ἦν ἐν ταῖς — ἐνεργείαις ἡ Belli Nu- 
mantini occasione haee scripta videntur. Aemilius post Mancini 
ignominiosam cladem ad id bellum missus rem publicam et ob 
corporis saginam, et animi torporem male gessit apud Appian. 
Iber. p. 513., alioqui in optimis oratoribus hii, Cicerone teste 
in Druto c. 28. Wess. 


Bie xu ; 


IN EXCERPTA DE VIRT, ET VIT. 497 


5698. 59. Τ7ιῦν --- c«agnovufrov] Etsi damnare hoe neu- 
tiquam sustineo, haud tamen scio an ἐχχαρπουμένων fuerit? 
ld certe ad hanc rem opportunum, ut ex Demosthene in Timo- 
crat. p. 441. et Sehol. Thueydid. L. V. 28., quos et H. Stephanus 
testes excitavit, notum. Quod succedit ἐζήλωσαν πρῶτον vQv- 
qu», &9' ὑπερηφανίαν etc. convenit his Menandri, 

“Ὑπερήφανόν mov γίνετ᾽ ἢ λίαν τρυφή. 

"O τε πλοῦτος ἐξώκειλε τὸν χεχτημένον 

Εἰς ἕτερον ἦϑος, οὐκ ἐν ᾧ τὸ πρόσϑεν ἦν. 
Vide Io. Stobaei Florileg. cap.xct. p. 508, — Wess, 

598. 71. «“Συναπονοησαμένων ἐκείνῳ ἡ Yta correxi, cum 
in exemplari ἐχείγων legeretur absque sensu. —Confirmat autem 
hane emendationem Strabo, qui lib. XIV. (p. 957. A.) scribit Ari- 
stonicum, qui se Eumenis filium ferebat, Leucas occupasse, dc- 
inde ab Ephesiis superatum navali pügna, in mediterranea reces- 
sisse, ac servis ad libertatem vocatis, armatisque egenorum ho- 
minum catervis magnum exercitum comparasse. Eos autem ser- 
vos Heliopolitas appellabat, ut ait ibidem Strabo.  VaLEs. 


598. 75. Καὶ τοὺς — δεσμεύειν, τοὺς — κυταπονεῖν] 
Aut defit verbum, aut ἐδέσμευον ét χατεπόνουν scribendum. 
De servorum stigmatibus nihil addo. Collegit plurima Io, Rhodius 
ad Conposit. ccxxxi. p. 309. Scribonii Largi. Wess. 


599. 83. Τοὺς νομεῖς ἤγαγον] Confer Eclog. 2. L. 
XXXIV. p. 525. Wzss. 

599. 19. Φοβεροὶ ταῖς ἀρχαῖς ldem testatur Cicero in 
Frumentaria (L. Hl. Verr. 41.) Antea cum equester ordo iudi- 
caret, improbi et rapaces magistratus in provinciis inserviebant 
publicanis, ornabant eos quicunque in operis erant etc. VALES. 
Lege Eclog.2. ἢ. XXXIV. p. 526.  WEss. 

599. 21. Ot περὶ τὰς γεωργίας &oyoA.] Ttalicos intelligo, 
seu cives Rom, qui arationes in Sicilia possidebant, aut testamen- 
to sibi relictas, aut alio quopiam iure, Hi aratores dicebantur. 
Cicero in Frumentaria (cap. 10.) Hunc principem Verres ad for- 
lunas aratorum vexandas diripiendasque esse voluit. Huius 
audaciae, nequitiae, crudelitati fidelissimos socios optimosque 
cives, scitote hoc Praetore traditos atque addictos fuisse. Εἰ 
paulo post, Q. Septicium equitem Rom. ex aratorum numero fuisse 
testatur, itemque Q. Lollium ex equestri ordine, et Anneium 
Brocchum Senatorem populi Romani. VaLrs. 

999. 24. T7, δὲ βαρύτητι τῶν ἔργων κατέξαινον ete] Hoc 
velle videtur, servos, dominorum atr. i imperio miserabiles, ope- 
rum gravi mole fuisse magis atque magis attritos. qua quidem in 
re χαταξαίνειν haud est absurdum. | Euripides Troas. v. 7 55. 

ἸΠάτην δ᾽ ἐμόχϑουν καὶ κατεξάνϑην πόνοις. 2 
Lycophron Alexandr. v. 300. 
Vor. If. 32 


^ 


4983 ANNOTATIONES 
' 

— --- Ko σποραῖς ὠγχουμένους 

i σαὶ καταξανοῦσιν ὄμβριμοι χέρες. 
Neaue inconcinnum de femina, amoris igniculis misere perdita, illud 
Parthenii Erotie. e. 17. μὴ περιορᾷν αὐτὴν περαιτέρῳ καταξαι-- 
γημένην», nedum istud Euripidis de Hecuba, lacrymarum continuo 
fluxu ob alias super alias calamitates debilitata, "Troas. v. 508. ^ 

—  — (6 πεσοῦσ ἀποφϑαρῶ 

Zozotoic καταξανϑεῖσα — 
Culte ergo et ex veterum more Falconilla ad matrem παραινῶ 
σοι — μὴ δακρύειν ὀνόνητα, μηδὲ τὴν ἑαυτῆς χαταξαίνειν τοῖς 
ὀδυρμοῖς ψυχὴν apud Basilium Seleuc. L. 1. Vit. S. Theclae p. 
2 Sed. Pant., et in Antipatri Epigrammate 

— -—- gà δὲ ξαίνουσα παρειὰς 

dáxgvour ,. ἐξεῖπες φεὺ ἀνιαρὸν ἔπος. 
Anthol. ἕω. ΠῚ. p. 340. Wrss. j 

599. 96. Ὅτι Ζαμόφιλος Haee ex Posidonii libro 8. 
histor. Diodorus transeripsit, ut videre est ex Posidonii verbis, 
quae refert Athenaeus libro XII. (cap. 11. p.542.) Tgugfc οὖν 
δοῦλος ἣν καὶ κακουργίας y διὰ μὲν τῆς χώρας τετρακύχλους 
ἀπήνας πιεριαγόμενος καὶ ἵππους καὶ ϑεράποντας ὠραίους y xt 
παραδρομὴν ἀνάγωγον χολάκων τὲ xoi παίδων στρατιωτιχῶν. 
Porro id servile bellum. coeptum est annis sexaginta post debella- 
tam a maiore Africano Carthaginem, ut ait Diodorus lib. 34. il 
est, auno urbis circiter 613. VALES, 

600. 35. Κολάκων ἀναγωγὸν παραδρομὴν) Petulantem 
et dissolutum horum adulatorum diseursum innuit, ut apud Stra- 
hon. L. XVII. p. 1148. C. et Plut. T. Il. p. 520. B. Mox ave- 
γωγὸς xoi ἀναπαιδευτότροπος iunguntur, uti apud Philon. lud. 
ἀναγωγὸς καὶ ἀπαίδευτος de Temul. p. 241. Wezss. 

600. 44. 10 uv πρῶτον xógov ἐγέννησεν] In oculis atque 
animo habuisse videtur Solonis celebre dictum, 

Tíi«ru γὰρ κόρος ὕβριν, ὅτ᾽ ἂν κακῷ ὕλβος ἕπηπαι" 
quod et ab aliis imitatione quadam fuisse expressum , docet Cle- 
mens Alex. Stromat. L. VI. p. 740., sed verbis non omni ex parte 
integris. Conf. Duker. in Thucydidem 1. 1}, 39. et Menagium ad 
Diogen. L.I. 59. Wtss. 

600. 57. “Πεταλλὶς  Μαῖΐαϊ eam lectionem sequi quae in 
Exceerptis libri 34. Diodori legitur, ἸΠεγαλλίς. VALES. 71ε- 
γαλλὶς 1 Sie correxi, non invito Valesio. Vide Eclog. 2. lib. 
XXXIV. p. 527. Wrss. 

600. 63. Mzovioso9or] Post haec verba collocare opor- 
tet ea, quae leguntur in iisdem Excerptis p. 527. 43. Συνέϑεντο 
πρὺς ἀλλήλους ὑπὲρ ἀποστάσεως καὶ φόνου τῶν χυρίων. VALES. 

600. 68. Καὶ τοῖς δεδεμένοις — ἐπαρχοῦσα) Erunt for- 
fasse, qui τοῖς δεομένοις maluerint ex Luciani Timon. c. 5. eum 
Hemsterhusii nota. Ego vero veto; caussa enim nullaest. Ver- 


" AN EXCERPTA DE VIR T. ET. VIT. 499 
Dum teritur in omnt ope, quae miseris et egenis praestatur. Euxvi- 
pidis Bellerophon, se ipse allocutus, 

"Hoo εἰς ϑεοὺς μὲν εὐσεβὴς. ὅτ᾽ ip? ἀεὶ 

Ξένοις τ᾽ ἐπήρχεις -- — 
apud Aelian. Hist, Anim. L. V. 34. Cha arondas i in Stobaei Serm. 
XLII. p. 290. ἐπαινείσθωσαν — ὅσοι ἂν ὄντες εὔποροι τοῖς ἐν-- 
δεεστέροις ἐπαρχῶσιν. Mitto Euripid. Heraelid. v. 324., Plut. 
Solon. p. 88., Suidam v. AA«c. Accedat ex Acliano de Animal. 
L. XVII. 45. paullo quidem diversum, sed ut nunc est, pravum, 
οἱ τοίνυν νομεῖς ἀπαρχεῖν ταῖς ἑαυτῶν ἀγέλαις βουλό VARENDU De- 
derat ipsemet ἐπαρχεῖν.  WEss. ' 

600. 76. *Eoustac] Operae pretium erit respicere Eclog. 9. 
Lib. XXXIV. p. 527. Wrss. 

601. 82. Kai κατὰ τὰς τῆς τραπέζης 1 Lege τὰς ἐκ τῆς 
τραπέζης. quae praepositio superiori linea loco prorsus alieno E- 
repsit. Videsis Excerpta libri 34. Diodori. Mox corrige, zc 
τὸ τὴν χατὰ τῶν εὐτελ. VaLEs. 

601. 84. Καὶ τὸ τὴν κατὰ τῶν etc.] Librariorum megli- 
gentia transpositis vocabulis suum sibi locum restitui. De re ipsa 
paullo plenius dicta Eclog. p. 526. | Wxss. 

601. 91. O? Wand ὁδοιδοκῶν] Eustathius in Odyss. 
p. 1445. ᾿Ιστέον δὲ ὅτι ἐκ τῆς ὁδοῦ οὐ pov ov OA OLAORELN 
τὸ ὑδοσχοπεῖν, ἀλλὰ xci ὅδουροι κατὰ τοὺς παλαιοὺς οἱ χα- 
χοῦργοι ὁδοφύλακες" quibus gemina Hesychius v. Ὁδοιδοχκεῖ ct 
Festus in Hodidocos. "Vide vero de Cleone superius Ecl. 2. Lib, 
XXXIV. p. 528. Wrss. 

601. 98. Zrrelog ὃ βασιλεὺς Attolus cognomine Phi- 
lometor, ultimus rex Pergami, regnum iniit anno urbis 6.16. 
Aemilio Porcina et Hostilio Mancino Coss. Decessit Q. Mucio et 
Calpurnio Pisone Coss. anno urhis.620., cum quinquennio impe- 
rasset, ut scribit Strabo (lib. XIII. p. 926.) De huius crudelitate 
Hen! refert lustinus (lib. XXXVI. 4.) Fuit autem imprimis hor- 
torum curae ac plantarum cognitioni deditus, ut praeter lustinum 
docet Plutarchus in Demetrio. (p. 897. E.) adeoque etiam de plan- 
tis libros scripsit, ut testis tst Varro in Prooemio librorum de re 
rustica. VaLks.  Attalum de re rustica conmentatum fuisse post 
Varronem indicarunt Columella L I. 1. 8. et Plinius L. ΧΎΤΗ, 3., 
quorum verba bene refinxit Harduinus in Indice Auctorum, Plinio 
praefixo, et Cuperus ad Varron. R. R. [. 1. 8S. Wrss. 

- 602. 32. Ot δραπέται) Fugitivos in Sicilia intelligo, quo- 
rum rex Eunus se Antiochum, milites Syros vocavit, teste Dio- 
doro, WVaLEs, 

602. 36. Ζ)εισιδαιμονοῦσα) Intelligi puto id quod narrat 
Cicero IV. 49. in Verrem: 7ierio Graccho occiso, cum magno- 
rum periculorum metus ex ostentis portenderetur , P. Mucio, L. 
Calpurnio Coss. aditum est ad libros Sibyllinos, in quibus inven- 

32* 


500 |J ANNOTATIONES 


tum est, Cererem anticuissiz:am placari oportere. Tum ex col- 
legio Deceimvirali sacerdotes Ennam profecti sunt. 1dem ait 
Valerius lib. I. initio. | VALES. 
- . 602. 37. Περὶ τοὺς Σιβύλλης χρησμοὺς An carminum 
et oraculorum conquirendorum caussa eodem profecti sunt? Vi- 
dentur istud praescripta verba velle, de qua tamen re nihil definio. 
Ceter"7. legatorum , Ennam missorum, ad antiquissimam Cererem 
bris meminit quoque Lactantius Instit. L. lf. 4. Wrss. 

602. 39. Τῷ Atvvato DN Colebatur in Aetna monte. 
Ure ad lovem ὦ Κρόνου παῖς ὃς Airvay ἔχεις Pindarus Olymp. 
Oq.1V. 10., et Ζεὺς MC Od. Vl. extrema et Nemeonic. Od. 
]. 770 9 ENS. ΟΣ 

692. 58. Ὁ τοῦ ode υἱὸς Ζιβέλμιος Ἶ Mox Ζισἕλ- 
jiot, haud scio an operarum peccato. Ut ut ἘΣ propius hine 
deflectit vetus scriptura in Valer. Maximo L.1X. 9. 4. ext. Zise- 
nis Diogiridis filii, Thraciae regis, etsi minus admirabilem cru- 
delitato gentis ipsius feritas, hiprandidld tamen rabies saecit- 
liae facit: cui neque vivos homines medios secare, neque pa- 
rentes liberorum vesci corporibus nefas fuit. KRefinge Ziselmis 
JDiegylidis fiii, et habebis eumdem tyrannum. — Vitium, quod pa- 
tris foedavit nomen, supra sustulit Valesius. — Ziselmzum vero in- 
dicari, optime suspicatus est doctissimus Abr. Torrenius, WEss. 

603. 81. JMMeuqírgv] Idem narrat Valerius Max. lib. IX. 
cap. 2., £asünuslib. X X XVHliL S. et Liviuslib. LEX. Vares. Caus- 
sam nominis exposuit supra p. 593. horum Excerpt. Recte proin 
viri docti Menephitem in Valerio ex vetustis editionibus pu 
dem esse bores WESS. , 

003. . πλεῖστα ἐν ταῖς ἐπισταϑμίαις ἢ Ex hoc loco ex- 
plicanda ctl | Iustini verba lib, XXXVIL IQ. ubi de hac i ipsa 
Antiochi Sidetae in Parthos expeditione loquitur: Nam cum gra- 
vari se copiarum praebitione et zniuriis militum vivilates vide- 
rent εἴς. Per copiarum praebitionem intelligit annonam et pabu- 
la, quae duces Antiochi Sidetae ab hospitibus exigebant,  VarEs. 

603. 94. Τὸν Myvt(oyov Zy«aozoAerov |] Iustinus ibid. 4g 
postremum cum virtute hostes vincerent, metu suorum desertus 
occiditur. Porro hunc Antiochum bis adversus Parthos profectum 
esse scribit Plutarchus in Apophthegm, p. 184. VaxEs. Tóvilér- 
víoyov ἐγκαταλιπὼν.) Sumta haec videntur ex Posidonio, qui 
Antiochi hanc expeditionem eiusque infelicem successum copiose 
deseripserat. Lege quae ex eo excerpsit Athen. L. X. p.439. et 
L. Xil. p. 540.  Wkss. 

603. 1. Παρὰ Πτολεμαίου τοῦ noslri] Putes haec: 
pertinere ad dissensiones et turbas, quae Physcone mortuo inter 
eius filios sunt subnatae apud Pausan. L.I. 9. Πρεσβυτέρου vo- 
cabulum huc videtur ducere, quod Physconi, eum solus imperaret, 
parum congruit, Δὲ ordo gestarum reruin si his in fragmentis sit 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. -— 501 

3 

observatus, ut merito putamus, Physcon esse debet, d postu- 
lant, quae de Alexandro Zabina sequuntur, planissime.  Erione 
senior τιοέο ϑύτερος respectu filii Ptolemaei Soteris dicitur? Wüss. 

603. 9. Εὐήμερος ὃ τῶν Πάρϑων fi«o.] Magnum hoc loco 
mendum esse semper suspicatus sum, quippe eo tempore regnabat 
apud Parthos Phraates, cum quo ^ *iochus Sidetes bellum gessit. 
Phraati successit Artabanus, ac deinde Mithridates. Quinam igi- 
tur est ille Euemerus, qui adeo in Babylonios saeviit? longe fal- 
lor, nisi Diodorus ita scripsit, Ὃ Ἵμερος ὃ τῶν Περσῶν βασι- 
Ai? σατράπης. Namque Phraates cum. adversus Scythas profi- 
cisceretur, ad tutelam regni Himezsm reliquerat, qui oblitus vi- 
carii officii, tyrannica crudelitate Babylonios, multasque alias ci- 
vitates importune vexavit, utait lustinus lib. XLIL. 1. Cuius rei 
in prologo 42. Trogi Pompeii non obscura fit mentio: Ut Praefe- 
ctus Parthis a Phraate Himerus Mesenis bellum intulit, et ἐμ 
Babylonios ac Seleucenses saevit. Sic enim ex Ms. legendus 
hicest locus. Pro A4praetaeus, emendavi, ὦ Phraate Himerus. 
Sed et Posidonius apud Athenaeum lib. XI. (cap. 3. p. 466.) huius 
tyranni meminit: Ποσειδώνιος δὲ ἐν τῇ i τῶν ἱστοριῶν fv σί- 
μαχόν φησι τὸν Βαβυλ ὦνιον καλέσαντα ἐκὶ δεῖπνον Ἵμερον τὸν 
τυραννήσαντα οὐ μόνον Βαβυλωνίων ἀλλὰ καὶ Σελευκέων. VaA- 
LEs. Omnia egregia sunt quae de iiimero Valesius. Voluit ta- 
men, credo, ὃ τῶν llág9wv βασιλέως σατράπης. "Trogi Epit. 
Χπί. pari modo emendavit Abbas Longuerue. Wzss, 

603. 18. ᾿“λέξανδρος ὃ Lyn Hunc Ptolemaeus Phy- 
scon adversus Demetrium Nicatorem subornaverat, partim roga- 
tus a Syris, quos improbitatis Demetrii taedebat, ut ait losephus; 
partim ob privatas simultates infensus Demetrio, quod Pelusium 
oppugnare et Aegyptum occupare tentasset, uf scribit lustinus lib, 
XXXIX. 1. et Georgius Syüuceliüs in fragmentis Eusebianis p. 
227. quo loco Alexander iste a Syris Ζαβινᾶς appellatus esse 
dicitur, quod emptus e-catasta esse videretur. ^ In Prologo Trogi 
Pompeii 39. Zabbineus nominatur. Apud losephum L. Xil. 9. 3. 
Zenvas, quomodo fere in nummis scribi testis est Goltzius in 
Thesauro: 44EEANAPOY ZEBENNOYZ BASLAEQZ. 
Varrs. De Goltzii isto numo non iniuria dubitant doctissimi 
viri Io. Vaillant et Ez. Spanhem., quorum neuter eiusmodi inscri- 
ptionem reperire potuit. Vide hunc Dissert. Vil. de Num. Praest, 
p.409. Ζαβινᾶς sive Ζεβινᾶς iustum est, ex Chaldaeorum Syro- 
rumque M3*31, quo diltiln illi designant, efformatum. —Wkss. 

603. 26. Σέξτου] Existimavi hunc esse C. Sextium Catvi- 
num, qui Consul Salyos apud Aquas Sextias vicit anno urbis 629. 
idque et temporum ratio et nomen Consulis, quod ei tribuit Dio- 
dorus, plane confirmant. VALES. 

604. 32. “Ὑπὸ τῶν πολιτῶν — κινδύνους Arbitror ἀπὸ 
τῶν fuisse. Vide ad L.1V. 40. Wkss. 


202 ANNOTATIONES *? 


604. 48. Τὸ τοῦ Διὸς ἱερὸν Hem narrat Tini lib. 
XXXIX. 9. Contigit haec Alexandri Zabinae clades atque obi- 
tus Cassio Calvino et C. Sextio Longino Coss. Olymp. 164. anno 
3. VaLESs. 

604. 56. Ἐπὶ τὸ Πισίδιον] Instaurandum oppidi nomen 
scribendumque Ποσίδειον cum L. Holstenio ad Ποσίδειον Stephani, 
Confer ad L. XIX. 79. p. 381. ἘΝ. 

604. 59. “εύκιος Οὐιτέλλιος] | L. Septimuleium caeteri 
hune vocant, Valerius Max. lib. VI. c. 4., Plutarchus in Gracchis 
(p. 842. E.) Plinius lib. XXXIII. 4. Varrs. 

605. 80. ᾿“Ξίωμα μεῖζον ἔχοντας Multo haec plenius et 
accuratius Sallust. Bel. lugurth. c, 25. etc, WESS. 

605. 99. Καὶ τοὺς ᾿““σιαγενεῖς ἴω. Seipio, maioris Afri- 

oni frater, in nummis ASÍAG. dicitur, ut videre est apud Ful, 
Ursinum et Abrah. Gorlaeum. Est autem 24otayevzjc Graece idem 
quod Asiaticus. Sic Athenaeus lib. Xll. cap. 12. p. 550. ' £yz- 
σίλαος ὁρῶν τοὺς "“σιαγενεῖς στολαῖς πολυτελῶς ἠσχημένους. 
VALESs. Lege etiam Io. Fr. Gronov. Obs. L.1V. 25. Spanhem. 
Diss. X. de Praest; Num. p. 64., viros doctos ad Liviii L. XXXIX. 
44., et quae supra ad Diodori L. XVII. 77. dicta fuerunt, Wrss. 

Ibid. Καὶ τοὺς Ionavotc] Cognomen in gente Cornelia fuit 
Hispálus, quod penultima longa pronuntiari debet. Deductum est 
enim ab Hispania, ut eximius hie Diodori locus ostendit, eadem 
forma, qua Messala cognomen a capta Messana inditum est Vale- 
rio. Sed Graeci σι νη δὲ dicere solent, non Ἱσπάλους. Sic 
certe Appianus in Libyco p. 795. Γναῖος Κορνήλιος 6 Ἰοπανὸς 
ἐπίχλησεν " quod recte Gelenins Hispalum vertit. "lamen in Se- 
necae Controversiis, Cornelius Hispalus semper scribitur, VALES, 
In Senecae Controversiis Cornelius Hispanus scribitur, atque ita 
haud dubie voluit Valesius, Firmat autem egregie et stabilit Dio- 
dorus verba Appiani, quae viro eruditissimo ad Livii L, XLI. 14. 
prava videbantur. Wzss. 1 

605. 97. ug μὲν yàg προεκάϑησαν τοῦ συνεδοίου 
Scipionem, qui vir optimus'fuit habitus, eiusque filium, Princi- 
pes Senatus fuisse, quod hie adfirmatur res, est dubia. Favet qui- 
dem Diodoro ea in parte Valer. Max. L. VII. 5. 2., sed errans et 
plures Nasicas turpiter, ut dacti viri ostenderunt, confundens. 
Quid? ne locus quidem est, qui Scipioni Nasicae, viro optimo, 
iuter Senatus principes possit adsignari: namque eius aetate con- 
spicui ea fuerunt diguitate Q. Fabius Maximus, Scipio Africanus, 
L. Valerius Flaccus, M. Aemilius Lepidus, Adde ne Censorium 
quidem Scipionem hune Nasicam fuisse, cuiusmodi. tamen tradito 
a maioribus more legi solebant, De filio, cui cognomen Corculo, 
negari non debet. 15 et censura perfunctus, et mortuo Aemilio Le- 
pido princeps in Senatu lectus est, sicuti pulere ex Valerio Max. 
collegerunt Pighius, Onuph. Pinviiis atque alii. WESS, 


IN.EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. — 503 


605. 11. Τῶν δὲ γυναικῶν Οὐαλερία ἡ De Valeria alii ta- 
cent: Claudiam memorant religionis experimento pudicissimam 
matronarum tum fuisse iudicatam Livius ἢ. X XIX. 14, Plinius 
L. Vif. 35. et quos ibi testes produxit Harduinus et ad Silium 
ΧΥΠ. 33. Drakenborch. Kem universam eum narrasset Appianus 
Annibal. p. 594. subiungit, «de μὲν ἢ ϑεὸς ἐς “Ῥώμην δι᾿ ἀγ-: 
ὁρῶν καὶ γυναικῶν ἀρίστων ἀφικνεῖτο. "Fu lege, ut secum con- 
sentiat seriptor, δὲ ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Wiss. 


605. 15. Κάτων, ὃ ἐπικλ. Zlnuoc9£vgc] Catonem ob ve- 
hementiam in dicendo, vulgo Romanum Demosthenem vocabant, 
ut ait Plutarchus in eius vita p. 338. et Appianus in Icberico p. 
465., atque ex eo Suidas in Κάτων. | VALES, 


605. 19. Ὁ δὲ Νασικᾶς ἀεὶ τοὐναντίον ἀπεφαίνετο ] Ka- 

dem de Scipione Nasica, viro optimo, in Livii Epitoma lib. XLIX., 
sed non sine erroris macula, si credimus Ch. Ad, Ruperto ad Pom- 
pon. 1. 2. $. 37. D. de Orig. Iur., doctissimoque viro in il!em Livii 
Epitomam. Rupertus sententiam de non delenda Carthagine 5Sci- 
pioni Nasicae, quem ob prudentiam Coreuium dixerunt, ex tem- 
porum ratione tribuendam censet. ls quidem certe Scipio et au- 
ctoritate et rerum gestarum gloria in republica florebat maxime, 
nuperque, ut theatrum, quod Censores locaverant, destrueretur, 
obtinuerat, Livio superiore Epitoma et Velleio Paterculoi E. I. 15. 
testificantibus. | Ad hoe Scipio Nasica, vir optimus iudicatus, 
Consul processerat anno 101.Χ11. ab urbe condita, eratque adeo sub 
initium belli Punici 111. octogenario maior. (Quae omnia, ut ut 
speciosa, haud scio an iniuria ponantur contra conspirantem scri- 
ptorum veterum consensionem. Fuerit enim ea aetate, ut annos 
LXXX. superaverit, quid ad rem illud? Floruerunt eodem tempore 
Cato, Masinissa atque alii, qui diutissime senes fuerunt. Adde, 
Livio et Diodoro clarissime adsentiri Augustinum bL. 1. C. D. cap. 
30., forsan Varronem secutum. Pauca fidei eaussa exscribam: 
At ille Scipio pontifex maximus vester, ille iudicio totius sena- 
tus vir optimus, istam vobis metuens calamitatem, nolebat aemu- 
lam tunc imperii Romani Carthaginem dirui, et decernenti, ut 
dirueretur, contradicebat Catoni. δῦ haec notabilia maxime. 
Scipionem Nasicam, virum optimum, Pontificem maximum fuisse 
docent, nobisque aliud argumentum suppeditant, Eo enim honore 
fungi non potuit, nisi mortuo Aemilio Lepido, Pontiüce et prin- 
eipe Senatus. Proinde P. Scipio, quem paucis ante diebus Ion- 
tificem maximum Cato factum ait Coss, ἢν Quinctio Flamiaino ct 
Acilio Balbo, sive auno 1oCiit,, apud Ciceron. de Nenect. c. 1-4. 
P.est Nasica, vir optimus declaratus, ut bene animadvertit Pan- 
vinius, :Vixit ergo usque ad inicia belli Puniei postremi. (Quod 
vel Pomponius docere Kupertum potuerat: namque Seipionem, 
quem Senatus optimum appellavit, £ureconsultis annumerat: at 


$04 , ANNOTATIONES 


ca eruditione floruit P. Scipio in provecta aetate, de quo apud Ci- ἃ 


ceronem Cato. Wkss. 


606. 35. “περ ἅπαντα συνέβη τῇ Ρώμῃ} | Neo eum sen- 
tentia fefellit: re ipsa probatum est, quam verum (P. Scipio) 
diceret. Deleta quippe Carthagine, magno scilicet terrore Ro- 
aanae rei publicae depulso et exstincto, tanta de rebus prospe- 
ris orta mala continuo subsecuta sunt, ut erupta diruptaque con- 
cordia, prius saevis cruentisque seditionibus, deinde mox, ma- 
larum connexione caussarum , bellis etiam civilibus tantae stru- 
ges ederentur, et cetera, quae ad hunc Diodori locum adpositis- 
sima ab Augustino de Civit. D. lib. I. 30. scripta fuerunt. Wkss, 

606. 41. Ὁ τούτου δὲ υἱὸς Hie vero non assentior Dio- 
doro, qui Seipionem Nasicam, eum, qui privatus Tib. Gracchum 
interfecit, filium ait esse Scipionis Nasicae, eius qui vir optimus 
a Senatu iudicatus est. Fuit enim revera illius nepos, filius P. 
Seipionis Nasicae, eius qui Corculum cognominatus est, ut docet 
Velleius Paterculus lib. 1I. cap. 3. et Cicero in Bruto cap. 20. nisi 
forte adoptatus a Scipione Nasica avo fuit,  Vaxzs, t 

606. 53. Ὁ δὲ ὄχλος — ἡσύχασεν ἐντραπεὶς ete.] Id ve- 
rum esse potest de tempore, quod Gracchi caedem proxime exce- 
pit. Alioqui invidia facinoris eius flagrans Seipio, ut populi odium 
declinaret, sub titulo liberae legationis Pergamum concessit, et 
quod vitae superfuit, superfuit autem parum, ibidem peregit, te- 
stbus Cieerone Or. pro Flacco c. 41., Plut. in Graech. p. 834. 
et Val. Max, L.V. 3. 9. Wess. 

606. 56. Κατὰ τὸν ὑποχείμενον ἐνιαυτὸν ]. P. Scipio Na- 
sica Consul in magistratu mortuus est anno urbis 642. ' Hunc in- 
primis disertum fuisse et cunctos sale facetiisque superasse ait 
Cicero in Bruto cap. 34.  Varrs. 

606. 62. ᾿Αντίοχος ὃ Kwl.] Antiochi Sidetae filius Cy- 
zicenus ideo dictus, quod Cyzici apud Craterum hospitem edueca- 
tus erat, Regnum iniit Olymp.crxvit. anno primo, | VaLEs, 

606. 65. JMíuoig xol προδίχταις Magis probo lectionem 
Suidae, qui bunc locum proferens legit προδείχταις. est enim de- 
ductum ἀπὸ τοῦ δεικνύειν. Sunt autem προδεῖχται, proprie hi- 
striones ac mimi, qui ridicula ac iocularia quaedam in scena fun- 
debant, quae δειχτήρια dicebantur. Varro, ὄνος λίρας: Neque 
orthopsalticum attulit psalterium, quibus sonant in Graecia di- 
cteria. Hine δεικτηριάδες vocantur mimae a Polybio in lib. XIV, 
apud-Athenaeum (lib. XIII. p. 576.) Π]ύρτιον δὲ μία τῶν ἀπο- 
δεδειγμένων xal κοινῶν δεικτηριύδων. Ab eadem origine dictos 
quoque censeo a Lacedaemoniis δεικηλιστὰς. seu δικηλίτας», quos 
Hesychius exponit μιμολόγους. VALES. Quid significet vox προ- 
δίχταις, mon adeo obvium est aflirmare posse. Hune locum ci- 
tavit procul dubio Suidas in iisdem verbis, nisi quod habet zgo- 
δείκταις, ut puto, melius: at eius vocis interpretationem non ap- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 205 


posuit. Eam vocem habet ex Suida H. Stephanus, et per δειχης- 
λιστὴς seu δειχηλιχτὰς vertit, nempe Zistrio, qui personas in 
theatro ostendit populo, tamquam a nomine dazzAov, quod cst si- 
mulachrum vel imago. Sed cum de eo nullam habeat auctoritatem, 
non verebor, aliam afferre interpretationem non minus, ut puto, 
verisimilem. Προδείχτης a προδεικνύω videtur manifeste deduci, 
quod verbum praemonstrare et praesignificare significat. Sic 
apud Herodotum lib. VIHI. 37. προδέκτωρ est, qui res futuras 
antequam eveniant, praedicit et praenunciat, ut supra ad eum au- 
ctorem notavimus p. 31. Exercit, ta zooóeízrzg nihil aliud est, 
quam is, qui res futuras praenunciat, quod praestare gloriantur 
Astrologi, Metoposcopi, Chiromantiam professi et alias artes tam 
vanas, quam a principibus plerisque creditas, divini, necroman- 
tes, et tales viri non male hoc loco ϑαυματοποιοῖς coniunguntür. 
PALM : 

606. 67. Καὶ νευροπατεῖν) Legendum est sine dubio vev- 
ροσπαστεῖν ) quod sequentia plane confirmant. Nam illud γευρο- 
πατεῖν ÜUraecum non est. Νευροβατεῖν potius diceretur: unde 

, Neurobates apud Vopiseum in Carino cap. 19. sed hoc quidem 
loco minime convenit. Est autem γευροσπαστεῖν ope fidiculae 
movere ac trahere lignea quaevis simulacra, quod fit arte mecha- 
nica. Vide Turnebum lib. 2. Advers. cap. 18. Hac in arte excel- 
luisse dicitur Pothinus quidam Atheniensis teste Eustathio Iliad. 
ó, p. 457. ubi addit: Τέχνη δὲ πάντως οὐ σπουδαία ἡ νευρο-- 
σπαστικὴ, ἀλλὰ τῶν κατ᾽ εἶδος παιδιᾶς. VALES. “Καὶ vevQo- 
σπαστεῖν] Recte Valesius; Omnes olim, qui αὐτομάτων et vev- 
ροσπάστων ludicra mobilitate multitudinem oblectabant, ϑαυνμα-- 
τουργοὶ et ϑαυματοποιοὶ, quorum Diodorus proxime meminit, 
dicebantur. Hero Automat. p. 244. ἐκάλουν δὲ οἵ παλαιοὶ τοὺς 
τὰ τοιαῦτα  δημιουργοῦντας QAYMATOYPDIOYZ, διὰ τὸ ἔκ-- 
πλήχτον τῆς “ϑεωρίας. Imaguneulae, fidiculis quodammodo ani- 
matae, m ERE γευροσπαστούμενα Imp. Antonino, ὦ ὄργανα γευ-- 
ρύσπαστα, quamquam latius haec porrigi possunt, Synesio L.I. 
Provid. p. 98. B. , de quibus conplura Is. Casaubonus ad Persii Sat. 
V. 128., B. Vulcanius in Apuleium de Mundo p.215. et T. Ga- 
takerus ad Antonin. Imp. L. VII. 3. Wrss. 

607. 68. Ζῶα πεντάπηχα] Intelligo bestiarum simulachra 
deaurata, quae in pompa traduci mos erat, ut patet ex descriptione 
pompae illius Ptolemaei Philadelphi apud Athenaeum lib. V. cap. 
8.p.202. VaLEs. 

607. 81. Koi Π]ικίψαν ] Huius iunioris Micipsae filiuin 
arbitror fuisse Hiempsalem, cuius meminit Plutarchus in Mario 
p. 499., Appianus lib, L. Civilium p. 668. et Cicero in 2. contra 
Rullum cap.4. VaLEs. Mirum est, Sallustium, in liberis Mi- 
cipsae describendis occupatum, de hoe Micipsa prorsus tacuisse 
Belii fugurth. e. 5. Quod vero Valesius suspicatur, Hiempsa- 


506 ANNOTATIONES 


lem, cuius in Marii rebus et Pompeii mentio est, iunioris huius 

, Micipsae filium fuisse, falsum erit, sicuti et Manutii ad Ciceronis 
Agrar. [. 4. iudicium, quo Hiempsali pater Hiarbas datur, si vera 
et iusta sit inscriptio, quam Reinesius Clas, i11, 76. et Sponius 
Miscellan. p. 145. vulgarunt. Ea enim Hiempsalem, [ubae, a 
Caesare triumphati, patrem, perhibet Gulussae filium , Masinissae 
nepotem, | WEss. 

607. 87. Ὅτι Κοντωνιατὸς vic] Puto esse Congentiatum, 
sive Congonetiacum, dissident enim in nominis eius scriptura 
amanuenses, Bituiti, Árvernorum regis, filium, quem conprehen- 
sum Romamque deductum fuisse Livii Epit, Lx1. innuit. Urbem 
Iontoram , si tamen rectum id nomen, nontlum reperi, Wkss. 

607. 95. “Ὑπὸ τῶν στρατηγῶν παρεϑεωρεῖτο] Optime H. 
Valesius παρετηρεῖτο mutavit. Mox auctor ἐν ταῖς eig δόξαν 
προσγωγαῖς nagedengtiro. et S. Lucas A. A. cap. VI. 1. ὅτι za- 
ρεϑεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καϑημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν» i. e. 
despicerentur, ut Beza: nam alii nimis hic aeutum vident. Porro 
ὑπὸ τοῦ στρατηγοῦ praestaret.  WEss, 

607. 99. Τὰς ὑποδ. ἀρχ. μόγις εἰληφὼς Cicero pro Plan- 
cio cap. 21. C. Marius duabus aedilitatis acceptis repulsis septies 
Cos. est factus. | VALES. L? 

607. 5. Τὴν μὲν ix τούτων ἀτιμίαν προσεποιεῖτο] Haee 
sana si fuerint, ignominiam acceptae cladis Mario fuisse adsper- 
sam indicabunt. Haud tamen scio, an τὴν 2x τούτων τιμὴν xe- 
liquerit Diodorus, quippe post pauca diserte prodens, Mario duce 
semper victoriam Romanos retulisse. Erit ergo, honorem ex 
proeliis istis sibi Marium acquisivisse. Si vero dubites de verbi 
isto usu, adi Appian. L. Il. B. Civil. p. S46. et L. V. p. 1184. 
Iam quod praecessit οὗτος δὲ δοχῶν γεγονέναι δημοσιώγης s id. 
prima Marii aetas non respuit. Iuvenalis. Sat, Vili. 245.: 

Arpinas alius Volscorum in monte solebat 

Foscere mercedes alieno lussus aratro: 

Nodosam post haec frangebat vertice vitem, : 

Si lentus pigra muniret castra dolabra. 
Adde Plut. in Mario p. 407. WEss. ^s 

608. 23. Οὐ μόνον τὸ πλῆϑος τῶν οἰχετῶν) Hoc frag- 
mentum ex lib. 36. Diodori est, ubi iisdem fere verbis legi- 
tur p. 912. ed. Rhodom. Coeptum autem est hoc secundum in 5i- 
cilia servile bellum anno urbis 648. ut ex lib. 36. Diodori patet. 
VALES. 

608. 46. Kol δοῦλα τῆς παρανόμου χειροκρατίας  Κ6- 
curre ad Eclog. 1. L. XXXVI. p. 534. Wrss. 

608. 55. Ταμίας — εἰς τὴν ἐξ ᾿Ωστίας } Inter provincias 
quaestorias erat procuratio frumentaria: eaque provincia Ostiensis 
dicebatur, quod ex Ostiensi portu frumentum in urbem subvehe- 
retur. Cicero pro Sextio cap. 17.: Nec mihi res erat cum 5Sa- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 507 


turnino, qui quod a se quaestore Ostiensi per ignominiam ad 
principem et Senatus. et civitatis M. Scaurum rem frumentariam 
ipauslatam sciebat, dolorem suum magna contentione animi per- 
sequebatur. Idem in Orat. de haruspicum resp. cap. 20.: Satur- 
ninum, quod in annonae caritate quaestorem ὦ sua frumenta- 
ria procuratione Senatus amovit, eique rei M. Scaurum prae- 
fecit, scimus dolore factum esse popularem. VaLEks. De pro- 
vineia Ostiensi egregie Pighius in Fast, a, cDxxcviir., et post eum 
Graevius ad Or. Ciceron: ] po Murena c. 8. 1. Dos vide.  Wxss. 


609. 68. Kol μετὰ δαχρύων προσπίπτων etc.] Eadem 


Appianus L. [. B. Civil. p. 628. et Aur. Victor de Vir. Illust. c. 
63. Wtss. 


609. 92. Kal στρωμνῆς ἀνϑινῆς etc.] Luxum istum ex- 
plicuit lo. Meursius de Kom. Lux. c. 9. Ego solo Philone Iud. 
utar, qui 7r«A μκῆς πολυτελείάς καὶ τρυφῆς argumenta enarrans, 
peregregie τρίκλινά v6 , inquit, καὶ περίχλινα χελώνης à ἢ ἐλέφαν- 
τος κατεσκευασμένα, χαὶ τιμαλφεστέρας ὕλης, ὧν τὰ πλεῖστα 
λιϑοκόλλητα. στρωμναὶ ἁλουργεῖς, ἐνυφασμένου χθυσοῦ χαὶ 
ἀνϑοβαφ εἴς ἕτεραι παντοίων χρωμάτων, πρὸς τὸ τῆς ὄψεως 
ἐπαγωγὸν de Vit. Contemplat. p. 895. D., quibus non dissimilia 
idelh eUMinentatus est apud Euseb. Praep. Evang. L. VIII. 14. p. 
3289. Wzss. 

609. 2. Ζιαφανεῖς δὲ etce.] Vid. Stanislaum Kobierzykium 
de Rom. Lux. L.I. 9. et interpretes ad Petron. c. 55. Philo Iud, 
Vit. Contempl. p. 896. χιτῶνας τὲ ἀραχνοῦφεῖς xol ἐχλεύχους 

"vocat, Seneca vero ser?ca4s vestes, 8ὲ vestes vocandae sunt, in 
quibus nihil est, quo defendi aut corpus, aut denique pudor 
possit: quibus sumtis, mulier parum liquido nudam se non esse 
iurabit de Benef. 1.11}, 9. Modo ἀγέδην ἀνηλίσκοντο olim 
fuisse, equidem non dubito. Wtss. 


609. 7. Τῶν δὲ Ποντικῶν ταρίχων τὸ χεράμιον ete] Haec 
debentur Catoni, apud Polybium L. XXXI. indignanti, ὅτε τινὲς 
τὰς ξενικὰς τρυφὰς εἰσήγαγον sic τὴν Ῥώμην, /PLAKOSION 
μὲν APAXMON. KEPAMION TAAPLIXON ΠΟΝΤΊΚΩΝ 
ὠνησάμενοι, καὶ μειράκια δὲ εὔμορφα ὑπερβαλλούσης ἀγρῶν 
τιμῆς in extremo L. VIL. Athenaei. [ndidem sumta etiam yideng 
tur, quae de coquis succedunt: Cato enim veterum disciplinam 
et mores collaudans, equos carius quam coquos emi solitos di- 
ctitabat apud Gellium L. Xl. 2. At eo tempore, de quo Diodorus, 
μάγειροι γεωργῶν περισπουδαστότερει ἢ ἤσαν, quae Musonii verba 
in Stobaei Serm. XVIII. p. 167., sive pluris pretii coquum quam 
villicum habebant, quod de se negat Marius in Sallust. lug. c. 85. 
Confer P. Burman. ad Petron. c. 38. WEss. — Conf. Exc. V at. p. 
907. 6. 


609. 9. Οἱ δὲ ταῖς εὐμορφίαις ἐκ πὰάράκοιτοι etc]. P» 


2008 ANNOTATIONES 


fuisse ταῖς εὐμορφίαις éxnoenzig, idque vocabulum operarum ne- 
gligentia truncatum.  WEss. 

609. 10. Πολλαπλασίων ταλάντων] MS. πολλῶν. VALER. 
Haud male. Wkss. 

610. 20. ᾿Επιλεξάμενος τὸν ἀρ. τῶν φ. σ. Kótvrov "Pozt- 
Avv] Redarguit et hic locus eos, qui Rutilium Scaevolae in 
Asia quaestorem perhibuerunt. Vide quae disputavit Cel. lac. Pe- 
rizonius Animad. Histor. c. 2. p. 58. — Wrss. 

610. 23. ' Ex τῆς ἰδίας ovoíac] Increbuerat scilicet haec 
consuetudo ut Magistratus Romani; qui in provinciam proficis- | 
cebantur, aut qui iuzisdictionis causa obibant provinciam, pu- 
blica kospit/a et. iumenta. ac caetera eiusmodi a perviis ciyitatibus 
exigerent: quae prava consuetudo coeperat a E. Posthumio Albino 
cibi initia Persici belli, ut docet Livius lib. 42. initio. Huic malo 
emendando lata postea est lex lulia, quae vetabat ne praeter 4. 
lectos et tectum ac foenum Magistratus eiusve comites à provin- 
cialibus acciperent quidquam, teste Cicerone in libro V. ad Atti- 
cum Ep. 10. et 16. VarEs. Rarum abstinentiae exemplum. So- 
lebant in provincias cum imperio tendentes potestate plerumque in. 
summum provincialium detrimentum abuti, opusque adeo multi- 
plice et frequenti legum fuit fraeno. Lege notas doctissimorum vi- 
rorum ad Sueton. Aug. c. 36.  WEss. 

610. 26. ' Ex τῶν oy ἐγονότων ἀχληρωμάτων} Imo vero 
ἐχ τῶν nooyey. ἀκλ ᾿ηρημάτων. [ἃ iustum et Diodori est. infra Ex- 
cerpt. horum. p.405. αἰτιος ἐγένετο τῷ τε υἱῷ καὶ τῇ σπατρίδε 
τῶν ἐσχάτων ἀχληρημάτων. οἱ Legat. XxxiV. χαὶ μετὰ δακρύων 
χκαϑιχέτευε, βοηϑῆσαι τοῖς ἀκληρήμασιν. Alia invenies ad L. HII. 
12. Non iguoro ex Suida productum ἀχλήρωμα. pro calamitate 
atque ΟΝ ον, fuisse, nec id tamen iuvabit. , Pravum est, si- 
cuti dudum docuerunt H. Stephanus Thes. T. Il. p. 244. et Th. 
Gatakerus ad Imp. Antonini L. X. 33. Adde literarum seriem et 
veteres schedas, a ἢ, Kustero inspectas, in ᾿“Ζχληρήμασι. συμ- 
φοραῖς» δυστυχίαις acquiescere, Wkss, idem existimandum de 
εὐχλήρωμα in Bekkeri Anecd. p. 77. 235. 

610. 33. Ὅτι .«“εύκιος ὃ Σκαιουόλας} Peccarunt amanuen- 
Ses. Auctor uti superiora docent, scripserat ὅτε Κοόϊντος Σχαιουό- 
λας. Mabet de 4. Scaevola, quae legi merentur, Rupertus ad 
Pompon. 1. 2. 6.41. D. Or. lur. Wr SS. 

610. 41. Συμπεφωνηκότα ngóc τοὺς zvglovc] Usitatum 
id fuit apud Romanos, ut servus de libertate sua eum domino pa- 
cisceretur. "Tacitüs lib. 14. c.42. Annalium: Negata libertate, 
cui pretium pepigerat. Dio Chrysostomus Orat. 14. P. 232. A. 
de servitute: Οἱ δέ τινὲς τὴν αὐτῶν τιμὴν χαταβεβλήκασι τοῖς 
δεσπόταις" καὶ οὐδήπου δοῦλοί εἶσιν αὐτῶν οὗτοι. Praetermit- 
tere hio non possum locum Dionysii Halic. sane illustrem ex libro 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. 509 


4. p. 227. ᾿Ετύγχανον δὲ τῆς ἐλευϑερίας οἱ μὲν πλεῖστοι προῖκα 
δὰ, ᾿χαλοκἀγαϑίαν" καὶ χράτιστος͵ ἀπαλλαγῆς τῶν δεσποτῶν 
τρόπος οὗτος ἦν. ὀλίγοι δέ τινες λύτρα χκυατατιϑέντες ἐξ ὁσίων 
καὶ δικαίων ἐργασιῶν συναχϑέντα ete. quae vix milii temperavi 
quin adscriberem, Adde, quae notavit I. Lipsius ad dictum locum 
Taciti. VaALEs. 

610. 42. Φϑάσας τὴν ἀπολύτρωσιν Id est, antequam 
integrum redemptionis pretium numerasset. χύτρα quippe eam 
pecuniam vocat Dionysius loco proxime allato, VaALEs. 

610. 51. Συμμάχων] MS. συμμαχούντων. VaLES.  Ne- 
que admodum absurde.  WEss. 

*. .610. 52. Ὅτε 2eóxiog ᾿““σύλλιος  Ἐχίβειπιανὶ legendum 
esse '/do5Ali c, quod est cognomen Romanum apud Appianum 
lib. EL, Civilium (p. 645.) ᾿»Ἵσήλλιος Praetor urbanus a foenerato- 
ribus occisus esse dicitur: qui a Valerio Max. lib. IX. cap. 7. dz- 
lus Sempronius Asellio vocatur, in Prologo autem lib. 74. T. Li- 
vii sellus, minus recte. Nam et apud Nonium Marcellum (cap. 
7. 107.) Sempronius Asellio laudatur in lib. 4. Hist. et apud 
Gellium lib. 2. cap. 13. et 13. 3. Noctium Attic. qui ait Asel- 
lionem hunc sub Africano Tribunum mil. ad Numantiam fuisse. 
VarEs. Est qui ᾽“΄χύλλιος mallet, Manium Aquillium intelligens, 
qui Siciliam pacavit, bello Servili confecto. Sed ille patre qu e- 
storio editus non est, neque ea iustitiae et abstinentiae gloria flo- 
ruit, nec omnes corporis sui sensus usque ad vitae pxitani integros 
conservavit. Asellius, quem Valesius adsciscit, a Graeco parum abest. 
Id mirum tamen, nusquam eum a Cicerone in Verrinis, neque ab 
aliis, quod quidem rescire quivi, conmendari, quamquam praeter 
ceteros Siciliae praetores meruerat. ltaque haereo. De Sempronio 
Asellione Valesio melius G. I. Vossius Hist. Lat. L.I. 8. Wkss. 

611. 58. Γάϊος, ἐπικαλούμενος δὲ Zfóyyog] Et hie in ob- 
scuro est. Laudat Antonius familiarem suum Longum, virum 
optimum et ab historia, prudentia iuris publici et antiquitatis 
scientia instructissimum in Ciceronis L. [. Orat. c. 60., qui πο- 
ster esset, si veteres libri, in quorum aliis Longiaus, consenti- 
rent. WEss, 

611. 65. Τῆς ἐσχάτης τοῦ βίου γραμμῆς} Vide extremum 
L. XVIL, ubi idem. Statim διέφερε. quod in Latinis Valesius se- 
cutus est, scripserat auctor. "WEss. 

611. 79. Στρατηγῶν εἴωϑ. διδόναι ngoorórag] Hic lo- 
cus ut puto, singularis est, de tutoribus, quos Praetores aut Pro- 
consules in provinciis dare soliti erant. Postea vero lata est ab 
Augusto lex lulia et Titia anno urbis 722., Augusto ur. ct M. 
Titio Coss. qua iubentur Praesides provinciarum ἘΝΗ͂Ν pupii- 
lisve non habentibus tutores dare, ut ait Ulpianus in Regulis. Va- 
"LES. Sane quam notabilis hic est locus, et forsan ad unam Sici- 


510 | COANNOTATIONES 


liam restringendus, uti censet Cl. Anton. Sehultingius ad Ulpian. 
tit. Xi. de Tutel. 0. 18. Wrss. 


611. 86. Εἰς ἐπανόρθωσιν τῶν βιωτικῶν Putes τῶν 
διωτικῶν voluisse liliodonüb ob postremam horum Excerpt. par- 
tem, ubi contra se ἐδευτικὰ et δημόσια ponuntur. At vetat S. 
Paulius, cum priore ad Corinthios c. VI. 3. οὐκ οἴδατε, ὃ ὅτι ἀγ- 
γέ. ους χρινοῦμεν; μήτιγε βιωτικά; βιωτικὰ μὲν οὖν χριτήρια 
ἐὰν ἔχητε etc. intelligit Apostolus controversias privatas de re- 
bus omnibus, quae in ps vita incidere solent, quamquam aliud 
vulgo interpretes sectantur. Firmat quod dixi Polybius Excerpt. 
p.1401. Wzss. 

611. 92. Θαυμαστῶς ἀγαπώμενος Legendum esse putavi 
ἀγαπωμένου" et ad patrem Livii Drusi id "tg de quo haec C. 
Carbo olim cum maximo plausu dixit: ὦ Marci Druse, patrem 
appello. Tu dicere solebas, sacram esse Kemp. quicunque eam 
violavissent, ab omnibus esse ei poenas persolutas. Hic Drusus 
collega in tribunatu fuerat C. Gracchi. Consul fuit anno urbis 
641. VALEs. 


611. 97. Προστάτης τῆς συγκλήτου Deest ἀξιόχρεως, 
aut quid simile. Cicero pro Milone cap.7.: Dom suae nobilis- 
sinus vir Senatus propugnator, atque illis quidem temporibus 
pene patronus, Tribunus pl. M. Drusus occisus est. Sed et 
ante hunc M. Livium Drusum pater eius M. Drusus C. filius Sena- 
tus partes contra C. Gracchum in tribunatu defenderat, eumque 
fregerat, ut ait Cicero in Bruto cap. 28.; quam ob caussam 5e- 
natus patronus dictus fuit, ut scribit Suetonius in Tiberio eap. 3. 
et Plutarchus atque Appianus. Quintus etiam Caepio Senatus pa- 
tronus est dictus, ut scribit Valerius lib. 6. cap. ult. VaLEs. Αἐ- 
dit&mentum istud Valesii non admodum est necessarium: neque 
enim qni fuerit, sed qualem futurum putabant, indicatur. gsm 
dus est Seneca Brzv. Vit. c. 6. WEss. 


612. 99. Ἡγούμενος IHouzotoc], Ex Πομπαίδιος corru- 
ptum ἸῸΝ vidit Valesius, Confer Fr. Oudendorp. ad Obsequent. 
Prodig. ce. 116.  WEss. | 


612. 18. Σερουιλίῳ τῷ στρατηγῷ 1 Proconsulem verti ex 
Prologo lib. 72. "liti Livii et Appiauo Jib. I. Civilium (p. 633.) 
Velleius lib. 2. (cap. 15.) et Orosius (L. V. 18.) et historia Mis- 
cella Servium Praetorem eum appellant, Varks. Servilium esse, 
bene Diodorus et Valesius, eum secutus, adfizmant. Scio, quid 
lac. Gronov. ad Livii Epit. 72. censuerit, quidque illi rescripserit 
C. A. Dukerus in Flori L. HI. 18., quem adi sis et Fabricium ad 
Oros. L. V. 18. WEkss. 


612. 27. 'Ayeu£éurov] Huius meminit Orosius his verbis 
(L. V. 18.) Marsi autem Agamemnomen piratam praeoptave- 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. δι] 


rant. Eum ipsum intelligit Appianus lib. I. (p. 634.) ubi Servilii 
Procos. caedem commemorat. .VALES., 

612. 34. Oi Πιννῆται)] Urbs Vestinorum est Pinna, Pto- 
lemaeo memorata in lib. 3. (p. 73.) euius cives Pinnenses dicuntur 
a Plinio (lib. 3. 12.) Varrs. Conf. Exc. Vat. p. 132. 15. 

612. 35. ᾿“μετάπιστον — πρὸς Ρωμαίους συμμαχίαν ] 
Legendum esse arbitor ἀμετάσπειστον. Nam illud ἀμετάπιστων 
meo quidem iudicio Graecum non est. Varrs. Non dissentio. 
Frequens est confusio vocabulorum eiusmodi. ",4;:0z06 et ἄπει- 
στὸς in hoc etiam censu sunt. Vide Valesium ad Euseb. Laud. 
Constant. cap. 16. papas in Max. Tyr. Diss. XXXIL p. 616. 
Wrss. 

612 . 46. Tic τῶν “Ῥωμαίων ἡγεμονίας 1 Lego τοὺς τῶν 
"Poy. ἡγεμόνας. Praelium illud intelligit, quo Munids Aquillius 
et Q. Oppius cum L. Cassio et Nicomede rege Bithyniae a Mithri- 
date victi sunt. De quo vide Appianum in Mitliridatico (p.313.) 
VALES. 

612. 47. Koi πολλοὺς ζωγρήσας Confer Appian. Mithri- 
dat. p. 313. captivos Bithynos, Gallograecos, Cappadoces et Asia- 
norum alios a Mithridate summa comitate et habitos et dimissos 
referentem, — Wkss. 

613. 53. Kai ϑεὸν xal σωτῆρα προσαγορευόντων Turpe 
istud adulationis genus alias nos attigimus et Th. Gataker. Mis- 
cellan. L.1. 3. p. 187. Opportune Cicero pro Flacco c. 25. AM:- 
thridatem Deum, illum Patrem, sllum Conservatorem siae, 
illum Evium, Dionysum, Bacchum, Liberum nominabant, Adde 
Posidonium , quem auctorem huius rei Diodorus habuit, in Athen. 
V. 12. Wrzss. 

613. 61. Καὶ τὸν ᾿“κίλλιον] Lego ᾽“κυίλλιον. quippe 
Manius Aquilius a Mitylenaeis vinctus ac Mithridati est traditus, 
ut scribit Paterculus lib. 1l. (cap. 18.)  VaLzs. 

613. 67. 'O δὲ καίπερ νέος àv] Haec non iam de Manio 
,Aquilic intelligenda sunt, quem constat vivum in Mithridatis 
manus venisse. Ex Valerio Max. lib. IX. Appiano in Mithrida- 
.tico p. 316. et Posidonio, euius haec verba sunt, Mávioc δὲ 

᾿μ“Ἵχύλλιος ὃ ὑπατευχιὼς ὃ τὸν ἀπὸ Σικελίας καταγαγὼν ϑρίαμι- 
fov συνδέτην i ἔχων ἁλύσει μακρᾷ Βαστάρνην τ ψώμρν πεζὺς 
ὑπὸ ἱππέως ἕλκεται" apud Athenaeum lib. V. (12. p.213.) Ex quo 
satis patet haec Diodori verba ad alium quempiam pertinere, qui 
cum a Mitylenaeis vinciendus esset, semetipse occidit, Ned eius 
nomen incuria exscriptorum omissum est, Varrs. Non intactum 
reliquit de Aquilii exitu disputans hunc locum ad Ciceron. Disput. 
Tuscul. L. V. 5. Io. Davisius. Optime Valesius. Haec enim ad 
Manium Aquillium referri non possunt, quem legatum populi Ro- 
mani consularem vinculis ac verberibus atque omni supplicio ez- 


512 ANXOTATIONES ; 


cruciatum Mithridates necavit, uti Cicero dixit pro L. Manil. c.. 
D. Adstrue his, provectiore aetate Aquilium fuisse, vinculisque 
a Mitylenaeis, ut planissime Diodorus, constrictum, ut regi in 
manus posset tradi: hune vero in ipso aetatis flore irruentes in se 
et repnlisse, et finem vitae, quem res solum dabat, consecutum 
esse. Desunt ergo plura excerptoris aut amanuensium negligentia, 
Wess. 

613. 77. Ναυμαχίαν)] Praelium illud navale intelligit, quo 

hodii adversus Mithridatem decertarunt, de quo consule Appia- 
num (Mithrid. p. 319.) VaLES. 

613. 99. Τὴν δεδομένην ἐπαρχίαν παραιτούμενος} Le- 
gendum est παραιρούμενος. ut L. XVII. 25. et apud Suidam in 
'Παραιροῦνται. Vulgatum aliud est, ὙΥ̓Ε55. 

614. 7. Εἷς τὴν Νομαδίαν δοῦλος] Nimium hoe, neque 
vero satis eongruum. Adi Plut. potius in Mario p. 429. et Vell, 
Paterc. L.1f. 19. Mox legi quoque potest ἔρημος ἐφοδίων. Wxss. 

Ibid. ᾿ἔρημος σφῶν Forte φίλων. | Varzs. 

614. 15. Mezéorgoev ἑαυτὲν ἐκ τοῦ ζῇν ἑκουσίως Morbo 
oppressum e vita migrasse Marium Velleius Paterc. L. IJ. 23. et 
ex Posidonio refert Plut. in Mario p. 432., nec deerant tamen, 
qui voluntaria morte decessisse proderent, sicuti hinc et ex Victore 
de Viris lllust. c. 67. constat, WESsSs. 

614. 20. Ἐν τῇ διωρυγῆ In eo cuniculo, per quem ex urbe. 
Praenestina evadere captabat: docent id uberius Strabo L. V. p. 
365. et Apa Civil. L.[. p. 681. Wess. 

614. 22. Eig τὸν πάλαι προχείμενον ] Sociale scilicet bel- 
lum, quod bello civili Sullano yeluti renovatum est. VALEs, 


614. 24. Σκευόλαν] Σχαιουόλαν adpellare et scribere eum 
perpetuo solet, idque adeo et hic malim. — WEss. 

614. 31. Ζέκχα μυριάδων Idem seribi: Iulius Obsequens 
(4e Prodig. cap. 118.) L. Scipione C. Norbano Coss. centena mil- 
lia eX consumpta Italico civilique bello relata sunt. Eutro- 
pius (lib. V. 6.) et ex eo auctor historiae Miscellae: foc, inquit, 
fine conclusa sunt duo bella funestissima , sociale Italicum, et 
civile Sullanum, quae per annos X. tracta sunt. Consumpserunt 
autem ultra centum quinquaginta millia hominum, viros Consu- 
alres XXXIII. Praetorios Vit. Aedilicios LX. Senatores ec. ab- 
sque innumeris Italiae totius populis. VALES. ' 

614. 335. Τὺ δήπερ αὐτὸν ὑπατεῦσαι] Malim μήπερ αὖ-- 
τὸν. ut ad Merulam referatur. Vide P lib. 1. noua, 
et Paterculum lib.H. (cap. 21.) Varrs 

614. 45. ᾿Επέβαλε τὰς χεῖρας τρισὶν ἱεροῖς} Pisa Dio Cas- 
sius Exc. Peiresc. p. 647., sed qui Plut. iie Sulla p. 459., ut pui- 
cre H. Valesius perspexit, verbo tenus exscripsit, et Appianus Mi- 
thridat. p. 346. de Sullano hoc sacrilegio. —WEss. 


IN EXCERPTA DE VIRT. ET VIT. — 513 


615. 58. Χώραν ἀντὶ rovrov χαϑιέρωσε] Partem dimi- 
diam agri Thebani, τὸ ἥμισυ τῆς Θηβαίων γῆς Appianus et Pau- 
sanias L. IX. 7. WEss. ἢ 

615. 80. ᾿“λλὰ τὰ διὰ τῶν ὅπλων κτηϑέντα] Pravum 
erat τὸ διὰ τῶν ὅπλων etc., nec ferri poterat. Byzantii vero haec 
actitata putes ob ,ea quae Dio Cassius Excerpt. Peiresc. p. 650. 
Wrss, 

615. 86. Τὸν Ἑλλήσποντον] An Diodori hoc sit nescio. 
Appianum si inspexeris Mithrid. p. 344., tramisso Bosporo Fim- 
briam in continentem Asiam exscendisse adparebit, — Wrss, 


615. 94. Καὶ Νικομήδειαν]  Nicomediam fuga se recepe- 
rat Flaccus, quo capto et interfecto urbem militibus diripiendam 
permisisse Fimbrias videtur. Lege P. Orosium L. VÍ. 2. 'Wrss. 


615. 96. Κύζικον παρελϑὼν] Deesse putes εἰς. sed vide 
Davisium ad Diss. XXI, Max. ;Tyrii p. 578. edit. novae. Wkss. 

615. 4. Ὅτι Ivétoc Πομπήϊος etc.] Hoc Pompeii elogium 
primis eius gestis rebus, occasione conparati in Piceno exercitus, 
quo Sullae partibus contra Carbonem ceterosque Marianos vehe- 
mentius studeret, praepositum fuisse arbitror. Rem firmabit Plut. 
Pomp. p.621. et Dio Excerpt. p 653. Wrss. 


616. 14. Τὴν μεϑ᾽ ἡμέραν ἐπιμέλειαν  Ἐσοτέο scribendum 
est, τῇ μεϑ᾽ ἡμέραν ἐπιμελείᾳ, aut potius, τῇ τῶν καϑ' ἡμέραν. 
VaALEs. 

616. 26. 'H σύγκλητος ἐξέπεμψεν Ἰούγιον] Hac de re Plut, 
copiosius in Pomp. p. 622. Α. WEss, 

616. 31. Παρυπέμψοντας μετ’ ἀσφαλείας Potest hoc 
retineri, quamquam absurdum non est μετὰ φιλίας, quod in 
schedis. De Scipione, quem inviolatum dimisit Sulla, Velleius 
Pater. L. Il. 25. et Appian. Civil. L. IL. p. 672. Wess. 

616. 46. Τήν γε χάριν] Ms. Toíye χάριν. | VALES. 

1ὐϊά. Καὶ πρὸς αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις etc.] Mucius Scae- 
vola pontifex maximus in vestibulo aedis Vestae occisus est, do- 
cente Epitom. Livii LX XXVI. Itaque ab ara Vestae et inmortali 
igne haud longe, cum caderet, afuit. Sunt tamen, qui dissen- 
tiunt, Velleius L.II. 26. in curia Hostilia, Appian. Civil, lib. I, 
p.675. μιχρὺν πρὸ τοῦ βουλευτηρίου Scaevolam contrucidatum 
prodiderunt. Wkss. Conf. Exc. Vat. p. 139. 3. 

616. 53. Εἷς δὲ τῶν συνεληλυϑότων etc.] Hie videtur 
esse qui Lollius ab Orosio lib. V. 21. dicitur et in historia Mis- 
cella: Quam proscriptionis tabulam cum Lollius, quippe securus, 
nihilque sibi conscius legeret, ubi suum repente nomen offendit, 
dum se trepidus adoperto capite e foro subtrahit, interfectus est, 
VaLEs. 

616. 62. Περιέσεσϑαι τὴν σωτηρίαν] Legendum esse ar- 
bitror πορίσεσϑαι. Vayrks, Περιέσεσϑαι τὴν σωτηρίαν] Ultimae 

Vor. M. : 


514 ANNOTATIONES IN EXC, DE VIRT. ET VIT. 


duae voces si hine exsularent, proba videri oratio posset; illis 
salvis, medicina, quam Valesius fecit, opus est. Placet Diodoro 
πορίζεσθαι σωτηρίαν. Respice not. in lib. XVI. 45. Wess. 


617. 68. Καὶ χρηματίζων περὶ τῶν δημοσίων Conferen- 
dus est Plut. Pomp. p. 623. et seq.  WEss. 

617. 71. Εἴκοσι καὶ δυεῖν ἐτῶν etc.| Congruunt anni. 
Natus est C. Atilio et Q. Servilio Coss,, sive anno DcxLvit, ab 
Urbe condita, ut Velleius L. II. 53. indicat. Carbonem in ter- 
tio consulatu in Sicilia oppressit, et catenis vinctum, docente 
Valer. Max. L. VI. 2. 8., trucidavit anno ncrxxt. Dissident alio- 
qui veteres in Pompeii aetate, Lege Pighium Fast. ann. ncrxxui. 
p.274. Wkss. 


$15 


ANNOTATIONES 
| IN | 


EXCERPTA LEGATIONUM. 


618. 15. ᾿““ρχαϊκῷ τινι πρδαυχϑεὶς ἔϑει 1 Tta videtur 165 
gendum, cum ín exemplari scriptum sit ἀρχικῷ. — Videtur autem 
sententia sumpta ex fragmento Polybii, quod extàát apud Suidam 
(voc. ᾿μβαίνειν.) Ot δὲ Pupnaotor, inquit, ἔϑος εἶχον to) ἄρχον-- 
Té φαίνεσθαι. χειρῶν ἀδίκων. ἀλλ᾽ ἀεὶ δοϊξεῖν ἀμυνόμενοι» καὶ 
xaT ἀνάγκην ἐμκιβαίνειν εἰς τοὺς πολέμους. Verbum ἐπίστασθαι, 
quod est apud Diodorum, mihi quidem suspectum est. — UksiN, 

618. 17. Δικαίους ἐφίστασϑαι πολέμους 1 Praávum haud 
dubie est ἐφίστασϑαι. Scripsit auctor ἐνίστασϑαι. — Sie Excerpt, 
Peiresc. p. 573. nostrae edit. οἱ δὲ "Proto: xol τότε καὶ μετὰ 
ταῦτα δικαίους ἐνιστάμενοι πολέμους. Yerum p. 590. σφόδρα 
οἱ Ρωμαῖοι φιλοτιμοῦνται δικαίους ἐνίστασθαι πολέμους. . Haec 
sufficiunt. Wrss. 

618. 22. Εἰς ἡμέραν τριακοστὴν π. χατήγγειλαν" ὃν ot 
etc.] Et hic quoque locus non videtur carere mendo. Sententia 
tamen vel ex Livio patet, qui hanc historiam narrat in libro primo 
(cap. 22.) Tantisper, inquit, Romani et res repetiverant priores, 
et neganti Albano bellum in trigesimum diem indixerant. [Haec 
renuntiant Tullo. "Tum legatis Tullus dicendi potestatem, quid 
petentes vénerint, facit etc,  UnsiN. 

618. 23. Ὃν οἱ μὲν τῶν ALtavov | Video non defore pa- 
tronos pronomihi: ego tamen sublatum mallemg. | Wiss, 

619. 34. .“Ζίβυὲς καὶ Κυρηναῖοι  αοὸ illustrantur verbis 
Herodoti L. 1Π 13. — Wiss. 

619. 41. Οἱ παρὰ Νάβιδος xoi ᾧλαμινίνου ete.] De hac 
re ita scribit Livius L.X XXIV. (cap.43.) Legati Nabidis tyranni 
Romam venerunt: his extra uróem in aede Apollinis senatus da- 
tus est... Pav, quae cum T. Quinctio convenisset , ut rata esset, 
petierunt, inpetraveruntque ete. Sumpsit autem tam Livius, quam 
Diodorus ex Polybio. UnmsiN. 

33.* 


516 ANNOTATIONES 


619. 53. Εἰσὶν 2592001] ?Qciw. ἐλεύθεροι in exemplari 
scriptum erat, Unsix. Polyb. Leg. 1x. p. 1110. ἐλεύϑεροι, 
ἀφρούρητοι: ἀφορολ ὀγητοι, νόμοις χρώμενοι τοῖς ἰδίοις » et ple- 
nius profecto, sicuti et Appian. Leg.xxiv. p. 362. . Mox pro ἐν 
ἡμέραις τριάκοντα intra duos menses apud Livium L. XXXIV. 
50. Wrss. 

619. 61. Ὅτι πόλιν ἢ σύγχλητος etc.] Hoc fragmentum 
ex Polybii (Leg.) XiX. paene ad verbum descriptum est, et a Li- 
vio in L. XXXIV. 57. translatum, | Unsiv. 


619. 62. Ταύταις Quo EM προσεφώνγει] Vide Matth. 
Evang. XI. 16. et Lucae A. A, XXII. 29. Wrss. 


619. 67. Kai “ημήτριον τὸν υἱὸν] Videtur deesse ἐκ τῆς 
ὁμηρείας, quod ex Polybio (p. 1120.) suppleri potest.  Uxsix. 

619. 74. Τινὰ μὲν — πολυτιραγμονεῖν lta legendum, 
non πολυπρυγμονήσειν , ut est in exemplari. Unsix. Trà μὲν 
τῶν κατὰ etc.] Mallem τὰ μέν. Ceterum τοὺς δὲ πρὸς αὐτὸν 
πρεσβεύοντας χ. À. in Lexicon suum transtulit Suidas voc. "Exi- 
τοακτιχῶς. Üterrent, qui ea Polybio tribuerunt. WEss, 


519. 83. 'O δὲ Φλυμινῖνος ἔφη ete.] Livius L. XXXIV. 
58. 4d ea Quinclius: quoniam vobis distincte agere libet, et 
generg iungendarum amicitiarum enumerare: ego guoque duas 
conditiones ponam, exira quas nullam esse regi nuntietis amici- 
tiae cum populo Romano iungendae. | Unam, ei nos nihil, quod ad 
urbes Asiae altixet, curare velit, ut et ipse omni Éuropa absti- 
neat. Alteram, si se ille Asiae finibus non contineat et in Eu- 
ropam iranscendat, ut et Romanis ius sit Ásiae civitatum ami- 
citias el tueri quas habeat, et novas complecti, Unsix. 

620. 89. Τῶν δὲ πρεσβευτῶν ἀποχριναμένων) Livius ibi- 
dem: Nos vero, inquit Menippus, nec volumus, nec possumus 
pacisci quicquam, quo regnum Antiochi minuatur. Unsiw. 

620. 95. Ward ptérae δὲ τῶν ἐκ τῆς ete.] Habet hinc 
Suidas in ᾿Επισημαίνεσϑαι, quod interpreti eius cum lateret, 
fraudi fuit,  WEss. 

620. 96. Ot παρὰ τοῦ βασιλέως ἠξίουν etc.] Livius ibi- 
dem: wn Menippus deprecari et Quinctium et patres. institit, 
κέ festinarent decernere, quo decreto turbaturt orbem terrarum 
essent, Tempus et sibi sumerent, et regi ad cogitandum davent, 
etc.  Sumpsisse haec Livium de Polybio, apparet ex Bodo 
verbis, quae ex Polybio descripta sunt. UnsiN. 

620. 4. Ὅτι τοῖς «ἰτωλοῖς] Hoe quoque fragmentum ex Po- 
' lyhii historiis (Legat. 16.) depromptum est et V1, quod sequitur. 
Videndus Livius lib. XXXVII. 1. | Unsix. 

620. 7. Οἱ δὲ διὰ τὴν ἀποτομίαν τῆς ἀποχρίσεως} | Sui- 
das exscripsit, parum tamen, ut solet saepe, inmutans, in 2470- 
τομίᾳ. WESS. 


Ξε A 


IN EXCERPTA LEGATIONUM. -. .$i7 


620. 19. “)πηιδοὺς δὲ «“Ζάμψακον ete.] Copiosius haec a Po- 
lybio leg. 23. et Appiano Syr. 169. perseripta sunt. Whkss. 

620. 23. Παρακαλοῦσαι περὶ τῆς ἐλευϑερίας ] In. exem- 
plari deest adverbium. Unsix. 

620. 28. Ὅτι ὃ ᾿Αντίοχος Ποπλίῳ Σκιπίων] Haec. quo- 
que ex Polybio (p. 1133.) sumpta sunt, ut constat ex fragmen- 
tis, quae extant. ὍΚΒΙΝ, 

620. 30.. Ὃν ἢ ἣν εἰληφὼς ἴῃ exemplari corrupte seriptum 
erat, ὃ νῦν εἰληφώς, Desunt autem haec in Polybio, unde tamen 
hausisse Livium verisimile est, quae seribit in libro. XXXVII. 34. 
Kia: quod filius eius captus in potestate regis erat: is ubi, et 
quando , et quo casu captus sit, aicut pleraque alie, parum in- 
ter auctores constat: alii principio beili a Chalcide Oreum pe- 
zentem , circumventum ab regiis navibus éradunt. Unsis.  Feriit 
sane Polyhiani operis ea pars, quae historiam capti Scipionis filii 
exsequebatur. Principio tamen belli intereeptum fuisse significa- 
vit p. 13133. Confer viros doctos ad Livii L. XXXVII. 34. Wrss, 

620. 34. 'drzl δὲ ταύτης τῆς εὐεργεσίας Livius ibidem: 
Pro tanto in me munere etc. quod £n praesentia dare possim, 
fidele consilium est. Abi, nuntia meis verbis, bello absistat 
etc. Unsiw. 

621. 42. Ὅτι ἐν τῇ Ῥώμῃ πρὸ τῆς εἴς. Ad huius frag- 
menti intelligentiam. videnda sunt, quae notavimus ex Livio in 
Polybii fragmentis (Legat. xi1.), unde haec Diodori deprompta 
sunt. UnsiN. 

621. 45. ““ὐτῶν δὲ τὰ τοῖς «ΑἸτωλοῖς καλῶς πρὸς τοὺς 
“Ρωμαίους πρυχϑέντα διεξιόντων. ἀναστάς τις TOU συν εὑρίου] 
In exemplari mendose erat, αὐτὼ δὲ χαλῶς τὰ τοῖς «Ζτωλοῖς xa- 
λῶς πρὸς τοὺς Ῥωμαίους ete. et ad oram libri emendatum est, 
ἀναστάς τις τῶν ez τοῦ συνεδρίου etc. UnsiN. 

621. 50. Ἢ σύγχλητος ὑπολαβοῦσα τοὺς “Αἰτωλοὺς ete.] 
Suidam in ᾿“Ζντέχειν haec deseribsbaso., vidit doctissimus Pearso- 
nius et Kusterus, quamquam per errorem Hoesehelii Excerpta ci- 
tans. Inspice hac de re Livium L. XXXVII. 49... Wrss. 

621. 56. Ὅτι ὃ ᾿Αντίοχος x. À.] Videndus Polybius in 
fragmento X XXV. et quae ibi notata sunt ex Livii libro X XXVIII. 
3S8. Unmsiw. 
|. 621. 57. ᾿Αξιῶν αὑτῷ συγγνώμην] «Αὐτὸν in exemplari 
inendose legebatur. —. Unsix. 

621. 64. Diodor dosoe: δὲ τῶν τε ἐλεφάντων] Haec in 
Polybio (p. 1168.) non satis emendate habentur. Nos autem ex 
Livio emendavimus, apud quem est: elephantos iradito omnes, 
neque alios parato. Tradito et zaves longas ete, Unsin. 

621. 67. Ὧν ἦν ἡ διατίμησις τῶν etc.] Caenferendus 
Polybius Leg. 24. et Livius L. XXXVII 45., praeterea Appianus 
Syr. p. 180., in quo scribendum xai χρήματα ἐς τὴν τοῦδε τοῦ 


918 ANNOTATIONZS 


πολέμου δαπάνην δὲ αὐτοῦ γενομένου μύρια καὶ πεντακισχίλια 
Εὐβοϊχά. Vulgo perperam desunt xv. illa millia, '"WEss, 

621. 76. Ὅτι μετὰ τὴν κατὰ τὸν etc.] Videndus Livius lib. 
XXXVIIL 38., in quo Polybiana quaedam translata sunt, ad 
quae pertinent haec Diodori, UnsiN, ' 

621. 78. Τῶν μιὲν περὶ τῆς ἐλευϑερίας ] In exemplari 
παρὰ scriptum est mendose, et “Ρώμη pro “Ῥώμην: et mox ἀπο- 
στέλλειν pro ἀποστελεῖν, ut nos emendavimus.  UnsiN. 

621. 81. Ζέκα πρεσβευτὰς ἀποστελεῖν ] ᾿Πποστέλλειν in- 
venit et Suidas, qui in ᾿“Ὑπογράφεται haec Diodori excerpsit. Po- 
terat etiam retineri. Mox ἅπαντα ἄξοντας. aut πράξοντας , aut 
τάξοντας; quod Cl, Wetstenio in mentem venit, scriptum fuisse opi- 
nor. Ἕξοντας certe non potest placere, Porro cultum est ὕσπο- 
γράφειν ἐλπίδας, quod cum ad L, XIX. 46. plurium auctoritate 
muniverim, nihil nunc quidem ud Wess. 

621. 84. Πετὰ τῶν περὶ “Σκιπίωνα καὶ τὸν «ϊμίλιον] 
De Scipione non multum pugnabo, quamquam Romam is rediisse 
videtur, antequam decem legati ad res Asiae disceptandas conpo- 
nendasque iter ingressi fuerunt. Vid, Livium L. XXXVII. 58, 
At quis Aemilius iste? Fuit quidem inter decem eos legatos L. Ae- 
milius Paullus, sieut Livius ibid, cap. 55. docet, Scire tamen ve- 
hementer velim, cur eius praeter ceteros mentio fiat? praesertim 
quum Cn, Manlius ex legatorum sententia ea, quae hic Diodorus, 
constituerit ae dccl araverit, Adi Livium ἢ. XXXVIII. 38. Wrss, 

622. 86. Τὴν μὲν ἐπὶ τάδε τοῦ Ταύρου] Livius ibidem: 
Cwm inter cetera, quae accipienda ab Antiocho erant, elephan- 
t08 quoque accepisset , donoque Eumeni omnes dedisset, | UnsiN. 

622. 90. ' viz φόρον φερούσας] Ita legendum ex Li- 
vio, apud quem scriptum est; quae stipendiari iae regi Antiocho 
JKuerant ete, UnsiN, 

622. 95. Ὅτι Γνάϊος ΠΠάλλιος — περὶ διαλύσεως } lta 
videtur legendum, cum in exemplari συλλύσεως scriptum sit, γὶπ 
dendus Polybius in fragmentis (p. 1163.), unde haec sumpsit Dio- 
dorus, et quae in sequenti fragmento habentur, | UnsiN, 

622. 97. Περὶ AUD Revocavi veterem scripturam, 
a Diodero nunquam spretam, Ecce enim L. XII. 20. οὕτω τὴν 
ἔχϑραν ἀναλαμβάνειν, ὡς ἥξοντα πάλιν εἰς ZYa4AY. ΣΙΝ καὶ 
ΟΥΑΙ Iterum c, 235. Διρπρεσβεύφαντο πρὸς ἀμφοτέρους περὶ 
AYA AYXREGOSX. jum eu 26. Aagoryavitranr — XY. 4.1: 
A XIWMENGN πρὸς τοὺς Συρακουσίους. Saepeque alias. Ursi- 
nus ipsemet ad Legat, XiV, animadvertit, non esse necessariam 
emendationem. | Porro ultima huius Eclogae Suidas in Lexicon 
suum addidit voe, αταν "71601, Wzss, 

622. 11. Ὅτι κατὰ τὴν Πελοπόννησον Pertinent haec ad 
Poly M fragmentum XLí., ad cuius intelligentiam multa ex Livio 
notavimus, quae hue referri possunt.  UnsiN. 


IN EXCERPTA LEGATIONUM. 519 


622. 13. Οὗτοι δ᾽ ἔφησαν τὴν σύγκλητον etc.]: Apud Po- 
Iybium (p. 1080.) male seriptum erat, ὅτι δυσαρεστοῦνται μὲν 
καὶ τῇ τῶν τειχῶν συντελέσει . cum καθαιρέσει scribendum sit: 
habet enim Livius (Lib. XXXIX. 33.) Moenia diruta ete. UnsiN. 
Leguntur et haec apud Suidam in “υσαρεστούμενος. Deiectos 
autem hos muros memorat et Pausanias L. VII. 8. p. 542. ubi vide 
praestantissimum Kuhnium. Wess. 

622. 18. “Ἰωρεὰν ταλάντων εἴκοσιν] Polybius habet ἑ exa- 
τὸν xal εἴκοσι τάλαντα, ut apud Diodorum videatur ρ΄ deesse. 
Unsix. 

622. 19. ἘΣ ὧν ᾧετο δεῖν ὃ 0 βασιλεὺς ψωνιάζεσϑαι ete.] 
Polybius alia forma p. 1181. τὸ γὰρ ὀψωνιάζεσϑαι τὴν βουλὴν 
vm Εὐμένους καϑ' ἕχαστον ἕτος etc. Sed et recte Noster. Nam 
Lib. XVI, 22. ἐξ ὧν δυνατὸν ἣν πᾶσαν τὴν δύναμιν ὀψωνιάζε- 
σϑαι. Àd Excerptor. Peiresc. p. 598. de Hierace, Ptolemaei Phy- 
sconis copiarum duce, ἐκ τῆς ἰδίας οὐσίας ὀψιωνιάσας τὴν δύνα- 
μιν. Quae verbi usum et stipendiis erogandis potestatem satis 
manifestant. WEss. 

622. 91. ᾿ποχομίσαντες] Placeret ἀποδοκιμάσαντες. URSIN. 

622. 29. Ὅτι καταντησάντων dc “Ῥώμην etc.] Haec quo- 
que ex Polybio (Legat. yvi.) sumpsit Diodorus, ut constat ex frag- 
mentis, quae a Livio quoque translata fuisse indicavimus in scho- 
lis. UnsiN. 

623. 32. Kal ξένια καὶ τἄλλα φιλάνϑρωπα͵] Ita emenda- 
vimus, cum male scriptum esset in exemplari φιλανϑρωπία. Qua- 
lia autem fuerint ξένια , quae legatis praebebantur, constat cum 
ex Livio, tum ex Polybio, pluribus locis. | UnsiN, 

623. 36. Εἰς τὴν βασιλίδα Id quidem rarius; quod si 
venerit ab i ipso Diodoro, haud dubie χώραν lectori intelligendam 
reliquit. Πόλιν βασιλίδα, ναῦν βασιλίδα posse simili modo 
poni, nemo ignorat. Vide tamen Ez. Spanhem. in luliani Or.1. 
p.30. Wiss. in Add. 

623. 43. Συλλύοντας τὸν πρὸς Φαρνάκην πόλεμον De 
hac τὸ videndus in fragmentis Polybius (p. 1211.) Placeret autem 
διαλύσοντας pro συλλύοντας. et supra διαλύσεως a nobis emen- 

.datum est in fragmento XI. pro ουλλύσεως. non male, ut existi- 
mamus: quamvis et ibi συλλύσεως et hic συλλύοντες ferri possit. 
Unsiv. 

623. 47. Ὅτι τῆς παρὰ τοῖς «Αἰτωλοῖς yoeoxontac ete.] Dio- 
dorum haec a Polybio accepisse, intelligere possumus ex Liviana 
versione, quae habetur in libro XLll. (cap. 13.) Confudit, inquit 
Livius, e£ miscuit omnia in Thessalia Perrhaebiaque spe novarum 
tabularum etc. Unsiw,  Auxit his Suidas Collectanea sua in 
«Χρεωκχοπεῖται. Aetoli ob bella continua et in privata vita luxum 
ingens aes alienum habebant: hinc superioribus annis ad mutan- 
dam reipublicae formam e£ ad tabulas novas proclivi fuerant ani- 


320 ANNOTATIGNES 


mo, sicuti ex Polybio Excerpt. p. 1401. novimus, Erant inde 
non Aetoli modo paulio ante Persicum bellum in seditionibus pro- 
pter ingentem vim aeris alieni, sed Thessali etiam: et contagione, 
velut tabes, in Perrhaebiam quoque pervaserat id malum. Livium 
vide ἢ. XLil. 5. Whtss. 

623. 50. Γεγονέναι τὴν σύγχυσιν) In exemplari corrupte : 
legebatur zzv σύγκρισιν. Nostram emendationem confirmat Livius 
illis vérbis, confudit et miscuit etc.  Unsiw. 

623. 51. Kai ἀπελογίσατο τοῖς — πρεσβευταῖς} Ne cui 
suspectum hoe videatur, ecce tibi Polybiana ex L. |l. 54. ἀπο-- 
λογισάμενος δὲ περὶ τῶν xa9' ἑαυτὸν xol χρηματίσας περὶ τῶν 
μελλόντων. Et Legat. XV. ἦχον παρ᾽ αὐτοῦ πρέσβεις ἀπολογιζό- 
μενοι τὴν εὔνοιαν καὶ προϑυμίαν. Quorum locorum priore si qui 
ἀπολογησάμενος praeferat, posteriore non certe poterit. WESS. 

623. 52. Περὶ δὲ τῆς ᾿βρουπόλεως --- ἐκ τῆς βασιλ.) Eta 
emendavimus, cum in exemplari sit xoi τῆς βασιλείας, pro ἐκ 
τῆς βασιλείας. Ad oram autem libri vox “βρουτόλεως mutata 
est in" 4/790vzóAi0oc. Sed parum refert, utro modo legas, De 
Abrupoli, rege Thraciae, facit mentionem Livius libro XLII, (cap. 
13.) cum inquit: A/rupolim socium atque amicum vestrum regno 
expulit. Quae verba ex Polybio transtulit Livius, ut apparet ex 
Diodoriloco et ex Appiani Macedonico (Ecloga Legat. xxv. p. 364.) 
Unsiw. Περὶ δὲ τῆς “Α΄ βρουπόλιδος etc.] Lege de eodem Ursini 
not. ad Appiani Leg. Exc. p. 121. et viros doctos in Pausan. L. 
VII. 10. p. 547. Wrss : 

623. 59. Ὅτι τοῦ ““ρπάλου ete.] De Harpalo, Persei re- 
gis legato, meminit Livius L. XLII. 14. et Appianus iu Macedo- 
nico (Legat. Xxv. Excerpt. p. 365.)  Unsiv. 

623. 60. 'H σύγκλητος τὸν Εὐμένη ἐλεφαντίνῳ ete.] Haee 
de Polybio sumpta esse, satisconstat vel ex Livii versione, quae est 
inilibro X LH. (cap. 14.) Eumeni vero conspiratio adversus eum, 
favorem apud Romanos fecit: ita omnes ei honores habiti, do- 
naque quam amplissima data, cum sella curuli atque eburneo 
8cipione.  URSsIN. 

623. 66. Ὅτε ἡ σύγχλητος αὐθημερὸν ἐψηφίσατο ete.] 
Eadem de bello Persico scribit Appianus in Macedonico (p. 368. 
Exc. Legat.) et iisdem paene verbis, ut satis appareat utrumque a 
Polybio accepisse. UnsIN. 

623. 68. Προσέταξε δὲ τοῖς ὑπάτοις — ἀπαγορεύειν 
Haec ita Livius libro XLIL (cap. 48.) Denuntiatum extemplo moe- 
nibus urbis Romae, Italia intra xxx. diem excederent. In Dio- 
dori exemplari manuscripto ἀπαγορεύουσιν proi ἀπαγορεύειν, 
mendose, ut apparet, scriptum erat. UnsIN. 

623. 69. Ζιαῤῥήδην ἀπαγορεύειν  Οεπβυϊ fuisse ἄναγο- 
ρεύειν hoc olim loco. Alioqui deerunt illa, quae consules in con- 
cione vetuisse perhibentur. inspice Polyb. Leg. .xvin. | WEkss. 


IN EXCERPTA LEGATIONUM. 521 


624. 76. Ὅτι ὃ Πτολεμαῖος εἰς. Videndus hae de re Ap- 
pianus in Syriaco (p. 212.) et Livius L. XL. (cap. 29.) in quo 
scriptum est: Zntiochus imminebat quidem Aegypti regno, et pue- 
riliam regis, et inertiam tutorum spernens: et ambigendo de 
Coelesyria causam belli se habiturum existimabat etc.  Ptole- 
maeus propter aetaiem alieni etiamtum arbitrii erat: tutores 
et bellum adversus Antiochum parabant, quo vindicarent Coe- 
lensyriam etc. *UnsiN. 

624. 78. ᾿“᾿μφισβητῶν ταύτης] Haec et superiora Suidas 
habet in à4ugiofizrtiv, perperam inter Polybii fragmenta a viris | 
doctis relata. De re ipsa ne quid dicam, fecit H. Valesii diligen- 
tia, cuius notam vide p. 579. huius editionis. "Wrss, 

624. 89. Καὶ περὶ τῆς — πεισαϑῆναι} cta legendum. In 
exemplari enim abundat διὰ ante verbum πειραϑῆναι neque óto- 
πειραϑῆναι necessarium est ut legatur. Locus autem sumptus est 
ex Polybio, quem imitatur etiam Livius, in fragmento Lxxit. 
Unsiv, Ego διαπειραϑῆναι restitui suum in locum. Etsi enim 
plane necessarium mon est, inprobari haud debuit verbum, ab 
optimis seriptorum usurpatum. imperaverat rex, omnia tentarent, 
quo bellum Persicum poneretur: quod et pro virili sua studuis- 
sent, ni M. Aemilius alia omnia eos docuisset, indicante Polybio 
Excerp. p. 1239. Wzss. 

624. 94. Ὅτι cic τὴν Ρώμην ---- ἀπολογησόμενοι  [{ὰ le- 
gendum, eum in exemplari corrupte sit ἀπολογησομένους. Livius 
1. XLV. (cap. 20.) Inter multa Asiae Graeciaeque legationes, 
Rhodiorum mazime legati civitatem converterunt etc, Purga- 
tum civitatis crimina dicentes venisse etc. Sumpsit autem haec 
Livius ex Polybii fragmento LXXXIV., unde et Diodorus acce- 
pit. Unsiv. 

624. 1. Ὥς δὲ xal τῶν στρατηγῶν τις] Haec ad verbum 
fere, et quae sequuntur, ex Polybio descripta sunt, ut ex eius 
fragmentis (p. 1279.) apparet. Livius ibidem: M. Iuventius Thal- 
na, cuius inter cives et peregrinos iurisdictio erat, populum ad- 
versus Rhodios incitabat: rogationemque promulgaverat, ut 
Rhodiis bellum indiceretur etc. |. Unsix. 

624. 3. “Ὥστε πένϑιμον ἀναλαβεῖν 2095515.] Livius ibid. 
Extemplo veste sordida sumpta domos principum cum precibus ac 
lacrymis circumibant, orantes ete, ΠΠαραλιπεῖν pro παραχαλεῖν 
corrupte erat in exemplari. UnsiN. RecteUrsinus, Fontem adea- 
mus: ὥστε zai φαιὰ βαλεῖν (lege λαβεῖν. ut Ursinus coniecerat) 
ἱμάτια, καὶ κατὰ τὰς παρακλήσεις (mallem ἐντεύξεις, ut hie, scri- 
ptum esset) μηκέτι παρακαλεῖν. μηδ᾽ ἀξιοῦν τοὺς φίλους, ἀλλὰ 
δεῖσϑαι μετὰ δαχρύων μηδὲν ἀνήκεστον etc. Sic Polybius p. 
1280. Whrss. 

624. 8. Καὶ τὸν παρακαλοῦντα πρὸς τὸν πόλεμον εἰς. 


Haeo ex Polybio Diodorus, sed nimis concise: habet enim Po- 


522 ANNOTATIONES 


lybius in fragmento xcii. χαὶ τὸν στρατηγὸν τὸν παραχαλοῦν- 
τα πρὸς τὸν πόλεμον κατασπάσαντος ἀπὸ τῶν ἐμβόλων. ἐποιεῖς-: 
v0 τοὺς λόγους, πρῶτον μὲν Φιλόφρων, μετὰ δὲ τοῦτον arv- 
μήδης. Umsiw. 

624. 17. Ὅτι κατὰ τοὺς αὐτοὺς χρόνους et reliq.] Ita 16- 

endum ex Polybio, a quo haec sumpta sunt. — UnsiN. 

624. 18. Συγχαρησύμενοι τοῖς γεγονόσι | Innuit Ursinus, 
se nescio quid correxisse. Mallem liquidius indicasset. In Poly- 
bio Leg. xcvit. p. 1289. est ἐπὶ τοῖς γεγονόσι. — Wess. 

625. 26. Ὅτι κατὰ τοὺς αὐτοὺς χρόνους x. À.] Haee ex 
Polybii fragmento xci. sumpsit Diodorus.  UnsiN. 

625. 28. “Ὑπόπτως γὰρ εἶχον oi Ρωμαῖοι etc.] Haec aliter 
Polybius: τῶν γὰρ πλείστων , inquit, “Ῥωμαίων ἀπηλλωτριωμέ- 
γων τῆς τοῦ βασιλέως Εὐμένους εὐνοίας. καὶ πεπεισμένων αὐὖ-- 


τὸν πλάγιον ἐν τῷ πολέμῳ γεγονέναι, λαλοῦντα τῷ Περσεῖ ete, - 
ΓῚ 


UnsiN. 
- 2 
625. 32. Καὶ μάλιστα τῶν ἀπεσταλμένων παρὰ Προυσίου 


etc.] Haec in exemplari mendose legebantur, quae a nobis emen- 
data, videant docti, an Livianis illis in lib. XLV. (cap. 19.) lucem 
aliquam afferre possint. — itera , inquit Livius, querimonia Gal- 
lici tumultus, Advertaeque gladiis regnum án dubium adductum 
esse etc. UnsiN, [4 satis constat et hinc et ex Polybio, paullo 
ante hanc legationem magnam Eumenem cladem bello Gallico ac- 
cepisse. Atque haee sola lux Livianis istis adfulget: nam Adver- 
tae nomen in mendo manet, varie a viris doctis, ut eorum con- 
mentarii docent, sollicitatum, | WESS. 

625. 38. Προοχειρισαμένη δὲ Γάϊον ἐξαπέστειλε Polybius 
habet τοὺς δὲ περὶ τὸν Πόπλιον .“ΖΠικίνιον ἔπεμψεν. ὕὍπϑιν. Ρ. 
Licinium, legationis eius principem, memoravit et Livius L.XLV. 
34. ltaque aut error his inest, aut e legatis istis alium Diodorus 
indicavit. Ceterum verba illa πρὸς ἕκαστον τῶν ἐγκαλουμένων, 
οὐ μόνον x. A. partem faciunt Lexiei Suidae in ' Zzergüyavzo, 

uod L. Kustero latuit.  Wrzss. 

625. 44. ᾿ΑΙνάξιος γεγονὼς τοῦ τῆς βασιλείας προσχή-- 
ματος} Vide ad Exc. Peiresc, p. 580. et de hoc ipso Prusia Po- 
lybius Legat. xcvit, ubi οὐδαμῶς γέγονεν ἄξιος τοῦ τῆς βασι- 
λείας προοχήματος. Suidas, forte ex eodem Polybio, νωϑρότε- 
ρος ὑπάρχων τοῦ τῆς βασιλείας προσχήματος in voce Νωϑρεία. 
Adde CI, Dukerum in Livii L. XLV. 44. Fuit revera Prusias hic 
abieetissimi et humillimi animi, neque dignus, cui regnum conmit- 
teretur, Leg» Appianum Mithrid. p. 207. — Wkss. : 
625. δ1. Καὶ πίλεον ἔχων λευκὸν 1 Locus notabilis ob pi- 
lei colorem, quem raso capite libertate donati sumebant, merito- 

ue suo non praeteritus ἃ "l'heoph. Raynaudo 'Traectat, de Pileo 
sect, 10. p. 1275. edit, Graevii, Quae vero de Prusia ex Polybio 
refert Diodorus, eadem Nicomedi Plutarchus attribuit Or. ἢ, de 


IN EXCERPTA LEGATIONUM. 593 
Fort. Alex. p. 336. E. 'O δὲ Νικομήδης, τὴν χεφαλὴν ξυρόμε- 
vog xol πίλεον ἐπιϑέμενος, ἀπελεύϑερον ἑαυτὸν “Γωμαίων ἀνη-- 
γόρευσεν. Fortasse quod paterno exemplo eumdem habitum atque 
ornatum adscivisset: aderat enim parenti, Romanos turpiter adu- 
lanti, ut ex Livii L. XLV. 44. notum. Wrss. 

625. 52. Kai κάντιλον [πὶ Polybio Leg. XCVII. xol καλι- 
xlovc, pro quibus Ursinus xai χαλίγας sicuti et hie malebat. 
Id quidem opus in Polybio non est, quamquam z«vziAov tolerari 
non potest. Καλίκιον aut κάλτιον praestat. Solent Graeci Ro- 
manorum calceum varie scribere. Κάλτιον invenies in Plut. L. 
Paulle p. 257. C. καλτίκιον in eiusdem lib. de 'Tranq. An. p. 465. 
A, WEss, 

-. 625. 60. Xalosrs ϑεοὶ σωτῆρες] Livium vide L. XLV. 44. 
et Dionem Cassium Leg.xxit. WESS, 

626. 72. Ὅτι ἧκον πρεσβευταὶ cic “Ῥώμην ete.] Haec. ex 
Polybii fragmento CXVII. ad verbum paene descripsit Diodorus, 
U,.siN. 

Ibid. Παρά τε τοῦ νέου Πτολεμαίου] Inter Ptolemaeos 
Philometorem et Physconem male conveniebat: gesta variante, 
ut solet, fortuna fuerant bella, quibus tandem positis Physconi 
Cyrene attributa est. Petiit deinde sibi Cyprum, et a Romanis, 
qui Philometorem, Aegypti regem, nimis convalescere nolebant, 
impetravit: hinc nova dissidia, quorum occasione hae legationes in 
urbem venerunt, Adeundus est Polyb, Leg. cxv. cxvi. cxvil. Wrss, 

626. 76. Ἐν ἡμέραις πέντε ταῖς πάσαις etce.] Polybius 
habet, ἐν πένϑ' ἡμέραις ἀποτρέχειν ix τῆς “Ῥώμης. Omnino 
melius ita: nam Macedonum legatis, Koma extemplo, Ζέαίϊα ia- 
tra trigesimum diem excederent, ut inquit Livius (lib. XLIL 48.) 
denunliatum est. URsIN. 

626. 78. Καὶ τὴν συμμαχίαν àvcAetv] Polybius habebat 

αἱρεῖν) ex quo nos ἀγαιρεῖν fecimus, | ÜRsIN. 
! 626. 85. Πρέσβεις παρεγένοντο παρὰ ᾿Τριαράϑου) Viden- 
dus Polybius in fragmento cxxi., unde haee sumpsit Diodorus. 
UnsiN.. Confer cum his Eclog. 3. lib. XXXI. p. 518. et Exc, 
Peiresc. p. 584. Epitom. Livii XLVI.  Wrss. 

626. 87. Τὴν ἔννοιαν] Praestat τὴν εὔνοιαν ex Polybio 
Leg.cix, et ΟΧΧΙ, WEss. | 

626. 88. Ἔτι — ἀπόῤῥησιν τοῦ γάμου καὶ φιλίας ete.] 
Demetrius Soter, ut regnum adfinitate muniret, Ariarathae con- 
ditionem sororis obtulerat: nuptias istas Senatus Romanus inpro- 
bavit, eiusque imperio rex. [taque Ariarathi Demetrius pro- 
pter fastiditas sororis nuptias inf estus fratrem eius Orofernem 
— supplicem recepit, datumque sibi honestum belli titulum gra- 
tulatus, restituere eum in regnum statuit, scribit [lustinus L. 
XXXV. ]., cui adiunge Exc, Peiresc. p. 988. huius ed. Wrss. 

626. 92. Καὶ τὰ μέγιστα τῶν παρ᾽ αὐτοῖς νομιζομένων 


224 ἡ ANNOTATIONES 
etc.] Ea expressit Polybius (Leg. cxxi.) eum inquit, τόν τε σχή- 
πωναᾶ xol τὸν ἐλεφάντινον δίφρον. Unsis. 

626. 97. Ὅτι κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον etc.] Haec a Poly- 
bio sumpsit Diodorus ex fragmento CXXII. Unsiv, 

696. 99. Kai τοὺς αἰτίοις τοῦ κατὰ τὸν Ὀχταούϊον φό- 
rov] lta legendum , cum mendose sit in exemplari. τὰς αἰτίας. 
Polybius lialief; ἅμα δὲ xai τὸν προσενέγκαντα τῷ rote τὰς 
χεῖρας ἄγοντες. Μοχ Ἰσοχράτην καὶ .«“71επτίνην. Polybius modo 
Socratem, modo Isocratem nominat, parum constanti iei 
Sed ex Diodori loco apparet σοχράτην legendum esse, non Xo- 
χράτην: quod nomen irrepsit , ut opinor, culpa librarii. Unsix. 

626. 4. ᾿Ισοκράτη καὶ Acuto] Cn. Octavium Laodiceae 
Leptines interfecerat, quam caedem lsocrates homo Grammaticus 
et mire garrulus iure factam fuisse defenderat: eam caussam utri- 
usque dedendi docet Polybius Leg.cxx. et cxxit. Appianus Syr. 
p.188. Wrzss. 

626. 9. Ὅτι ot Κελτίβηρες μετὰ τὴν νίχην B Viden^us 
Polybius in fragmento cxr1, unde sumpsit Diodorus. UnsiN. YVi- 
ctoriam eam designat, quam Celtiberi de M. Fulvio Nobiliore re- 
portaverant, descriptam ab Appiano Iber. p. 472. Miserunt dein 
ad M. Claudium Marcellum, pactique inducias facultatem Romam 
oratores mittendi inpetrarunt. Vide Polybium Leg.cxrr. — Wrss. 

627. 19. "Or: τῶν Ρωμαίων στρατευσάντων ete.] Haec 
quoque ab eodem Polybio accepit Diodorus ex fragmento cxrir, 
Unsix. 

627. 27. 'Tepó , τάφους} Ita emendavimus , cum ἱεροὺς 
τάφους esset in exemplari. Post pauca διὰ τούτων τῶν φιλαν- 
ϑρωπιῶν in exemplari δὲ pro διὰ male legebatur. Unsi. 

627. 99. “Μιὰ τούτων τῶν φιλαν doli] Suspicor τῶν 
φιλανϑρώπων venisse a scriptore: solet quidem certe omnia hu- 
manitatis officia τὰ φιλάνθρωπα vocare L. XIII. 3. XVII. 103. 
XVIIE 67. atque alibi. Ipse Ursinus Leg. xiv. φιλανϑρωπίω 
recte in φιλάνθρωπα convertit. WEss. 

627. 33. "Eixénsuwav μετὰ πολλῆς οἰμωγῆς} Inspiciendus 
est Appianus Punic. p. 70., graphice eiulatum et conplorationem 
istam describens. — Quod mox succedit de bello cum Asdrubale 
idem uberius declarat P. 74. Nempe Asdrubali, belli adversus 
Masinissam gesti praecipuo auctori; mortis poenam irrogarant 
Carthaginienses. Hine ille arma in patriam sumserat. Ws; NS. 

627. 45. “Ὁ δὲ πρεσβύτερος τοῦ ὑπάτων Mavic] In 
exemplari mendose erat Π]αμίλιος. — Fuit autem M' Manilius Con- 
sul cum L. Marcio, anno nciv. Paullo ante o? τὸν καταλειπό- 
νον habet liber manuscriptus , sed corrupte. Unsix. 

627. 5l. Διατροπὴ μεγάλη τὸ συνέδοιον ἐπέσχε] Vide ad 
L. XVII. 41. et Suidam in Ζ)ιατροπὴ . ubi haec, quod diligen- 
tissimum Pearsonium minime fugit, exscribuntur. Ὗ ESS. 


IN EXCERPTA LEGATIONUM. 525 


627. 59. Moyig δὲ τῶν —- ἀναψυξαμένων] | Citat hunc 
locum Suidas in voce BAivov, sed pro μόγις habet μόλις et ad 
oram libri pro ἀναλεξαμένων emendatum est ἀνα ψυξαμένων. Sed 
non video cur necesse fuerit ità emendare. | Est enim ἀναλεξα- 
μένων , cum. 86 collegissent. Reliqua emendatiora sunt apud Sui- 
dam, quam in nostro exemplari. UnsiN. | Suidas non eo tantum 
loco, quem Ursinus indicavit, sed et in 24voAeSégeroc haec ha- 
bet verba, constanter ἀναλεξαμιένων scribens. Equidem ut hoc 
non damno, ita vulgatum spernere non sustineo, cultum aeque. 
Notum Poétae istud ἀνέψυχον φίλον ἦτορ, de quo Eustath. in il. 
K. p. 824. et aliud Euripidis Helen. v. 1100. δύ᾽ oixro qv 
ἀνάψυξον πόνων. "Tum καιροὶ ἀναψύξεως ex S. Lucae A. A. cap. 
Ill. 20. vim τοῦ ἀναψύχεσϑαι ct ἀναψύχειν in animo collizendo 
et reficiendo declarantia. Est tamen in Suidae et codicum con- 
cordia maius patrocinium τῷ ἀναλεξαμένων, quod et L, Kustero 
potius visum, Porro orationem, qua Romanos post inclementem 
istam de Carthagine evertenda sententiam conpellavit B/anzo sive 
Blano, Appianus Punic. p. 77. tribuit Haznozi, cui cognomen 
Gillae, quam recte nescio,  Wkss. 

627. ὅδ. Ζιελέχϑη παραστατικῶς Sic correxi pro περι- 
στατιχῶς. motus et Diodori iudicio, qui L. XVIII. 22. τὸ δεινὸν 
ὑπομένοντες παραστατικῶς, et L. XX. 11. παραστατικώτερον 
τὸν χίνδυνον ὑπέμειναν. et vocis usu, in animi fiducia trito, et 
Suidae auctoritate, ita citantis in Παραστάται. Mabet ibidem, 
quae ex L. XX. ]]. produxi verba, quorum neutra animadvertit 
postremus Suidae editor. WtEss. 

628. 61. Ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ἀμετάϑετοι ---- ὕντες Hoc frag- 
mentum ex Polybio deprompsit Diodorus. Statim pro ὁπότ᾽ οὖν 
opinor legendum ὅπου τ οὖν.  Unsiw. 

628. 66. Ἔφυγον 0nooobv ἕχαστος ἐδύνατο] lta edidit 
Ursinus, at in notis ὁπότ᾽ οὖν. unde ambiguum est, quid in scri- 
ptojfuerit exemplari, Si ὁποσοῦν. quidni ὅπως οὖν refingas? 
Convenit paene Aeschyli Supplic. v. 843. Σοῦσϑε, συῦσϑ' ἐπὶ 
βᾶριν ὅπως ποδῶν, pro quo Aelianus frequentissime 7 ποδῶν &i- 
Xov. Vide de Animal. L. III. 21. VI. 41. X.48. XIII. 14. 
Wrss. 

628. 69. Τὰς δὲ ἑαυτῶν κεφαλὰς τύπτοντες Suidas, 
quod a L. Kustero non animadversum, haec in Lexicon suum ad- 
didit voc. ᾿Επιβοώμενοι. Rem ipsam copiosius et elegantius exse- 
quitur Appianus in Punic. p. O91. Wrss. 

628. 76. Ὅτι οἱ τὴν ραδον οἰκοῦντες͵ Ex eodem Poly- 
bio hoc quoque fragmentum sumpsisse Diodorum, nemo dubitabit, 
qui in legendis Polybianis historiis paulo diligentius versatus fue- 
rit. Mox de Ammonio videndus est Livius Epit. Libri 50. UnsiN, 


628. 80. Ὁ δὲ Ἰσίδωρον αὐτοῖς ἀπέστειλε] Mendosa erant 


526 ANNOTATIONES 


haec in manuscripto, qui Ἰδήδωρον habet. Paullo post pro ἐλέῳ 
συγγενεῖ opinor scribendum ἐλέῳ συγγενείας. | UnsiN. 

628. 85. "Ev προτιμήσει — φερομένους Non longe ab 
hoc genere abit istud fosephi de Antiquit. L. XVI. 7. 6. Σαλώμη 
δὲ καὶ χεῖρον ἢ τιάλαι φερομένη παρὰ τἀδελφῷ. Qui quidem [ο- 
sephus L. Xill. 4. 6. Ammonium, de quo Diodorus, regni sub 
Alexandro Bala praecipuum curatorem et regi parem, non prae- 
teriit. WEss. 

628. 89. Παρὰ τούτοις] Mallem παρ᾽ αὐτοῖς. WESS. 

628. 90. ἱκετηρίαν κομίζοντας ete.]| Exscripsit haec Sui- 
das in “φιδρύματα. et mox ot δὲ ᾿Ἰράδιοι ταῖς ψυχαῖς etc. in 
᾿“νηρτημένοι. atque hoc ex lac. Gronovio animadvertit Kusterus, 
non idem prius. Ceterum cum hoec fragmento arte illud connecti 
oportere, quod Excerpt. Peiresc, p. 593. vulgatum est, ibidem 
monuimus. WEss. 

629. 9. Καὶ T'eguzotw:] Appianus in Hiberico (p. 535.) 
habet Τερμίσιοι., Livius in Epitoma lib. ταν, T'ermestini. UtnstN. 
Aoi Τερμίσιοι 1 Conferri cum his debent, quae viri eruditi ad 
Livii istam Epitomam de Termestinis disputarunt, et Mariana 
Hist, Hispan. L.lHE. 6. Statim σάγους ἐγγεακισχιλίους sive 
nongenta saga, civitati utrique imperata ait; quod tributi genus 
in Hispania aliisque gentibus haud insolens erat, "Vide Appianum 
modo Iberie, p. 481. et Strabon. L.IV. p. 301. W&ss. 

629. 19. Καὶ παράστασις ψυχῆς ete.] Retulit et haee Sui- 
das in Lexicon suum voc. Παράστασις. n Diodoro παράστημα 
«“"υχῆς et παράστασις ψυχῆς haud rara sunt. Vid. not. ia L. 
XVil. 99. Wrss. 

629. 21. EL γυναικῶν τρόπον yvuvocovow] Ita emendavi- 
mus, eüm γυμγάσουσιν corrupte esset in exemplari. Statim pro πα- 
τέρες μὲν υἱοῖς, liber manuscriptus mendose habet υἱούς. Unsiw. 

629. 31. Ὅτι Τρύφων ἐξ ἰδιώτου βασιλεὺς γεγονὼς Hane 
de Tryphone historiam sumpsit Diodorus ex Polybio, unde Appia- 
nus accepit in Syriaco (p. 213.) Extat Tryphonis aereum apud 
me nümisma cum hae inscriptione, B.2CIZ4EQC TPYOONOC. 
Livius in Epitoma Libri Lv. Alexandri filius, rex Syriae, decem 
annos admodum habens ,' a Diodoto, qui Trypho cognominaba- 
tur, tutore 8uo per fraudem occisus est: corruptis quidem me- 
diéis, qui, eum calculi dolore consumi apud populum mentiti, 
dum secant illum , occiderunt. Unsis. — Vulgarunt numum Vail- 
lant. Reg. Syr. p. 295. Haymius Thes. Britan. T. I. p. 75., inscri- 
ptun BASLAEONX TPYOONOS AYTOKPATOPOZ, et, 
qui consuli meretur, Spanhemius Diss. VII. de usu Num. p. 443. 
Porro duobus locis haec citat Suidas et in voceZZyovoav et “υσι- 
τελές. WESS. 

629. 37. “]ιὰ τὸ εὐοιώνιστον εἶναι Livius L. XXII. cap. 
37. de Hieronis regis aurea Victoria, Romanis dono data, ita 


IN EXCERPTA LEGATIONUM. 527 


Seribit: Aurum et a civitatibus quibusdam allatum, grutia rei 
accepía, non accepisse populum Romanum. | Victoriam, omen- 
que accipere, sedemque ei 86 Divae dare, dicare Capitolium, 
templum Iovis optimi maximi. In ea arce urbis Komae sacra- 
tam, volentem , propitiamque, firmam ac stabilem fore populo 
Romano.  Umsiw. 

629. 46. Καὶ δωρεὰ — οὐ προσδεχομένη] Fuisse arbitror 
δωρεὰς aut δῶρα — οὐ προσδεχομένην. Prudentissime vero Se- 
natus, 

Ἐχϑρῶν ἄδωρα δῶρα, κοὐκ ὀνήσμια 
Aiax Sophocleus ait.  WEss, 

629. 51. “Ὅτι ἧκον εἷς ᾿1λεξάνδρειαν ete] Citat hoc frag- 
mentum Suidas in voce Γάζα. De Ptolemaeo autem Euergete 
cognominato, videndus Livius in Epitoma libri Lix.  UnsiN. 

Ibid. Οἱ περὶ τὸν Sxinieva τὸν Idquoixovóv] Legati fuerunt 
Scipio Africanus, Sp. Mummius et Metellus, teste lustino L. 
XXXVII. 8., inter comites vero Scipionis Posidonius, sicuti ipse 
scribit apud Athen. L. XII. p. $549., philosophus quoque Panaetius, 
de quo Plut. Apophtheg. p. 201. A. Wrss. 

630. 64. Τῆς πόλεως τὴν 9éow καὶ τὸ βάρος] Citantur 
haec verba a Suida in voce βάρος sub nomine Polybii, e quo to- 
tum fragmentum accepisse Diodorum existimamus: alibi etiam 
usus est Polybius eadem Turon) cum scribit (ibid. apud Suidam) 
ἐπισημηνάμενος δὲ τοῦ “Σικυῶνος τὴν ὀχυρότητα καὶ τὸ βάρος 
τῆς τῶν ᾿“Ιργείων πόλεως. ἦλϑεν εἰς ᾿Επίδαυρον. ut de hac le- 
ctione nullo modo videatur dubitandum, quamvis βάϑος sit in 
exemplari pro βάρος. Unsiw. | Vide not in L. IV. 61. De Sybari 
Scymnus Chius v. πόλις μεγάλης βαρεῖα. πλουσία. καλή. Cita- 
vit et Suidas horum partem in'70:ov, ubi L. Kusterus, ad Excer- 
pta Hoeschelii lectorem amandans, inprudens peccat. Quae vero 
sequuntur de Nilo idem habet voce Πυὐκαιρία. — rss. 


630. 67. Τό τε πλῆϑος τῶν καϑ' Aiyvnvov πόλεων] Le- 
ge, quae scripta sunt L. I. 3l. Wess. 

630. 77. Τὴν ἀναγωγὴν ἐποιήσαντο ] Habet haee Suidas 
in'veyoyr5. Legatorum et Scipionis inprimis continentiam ce- 
lebrant Valer. Max. L.IV. 3. 13. Plut. Apophthegm. p. 201. A. et 
Athen. L. Vl. p. 273, Wrss. 

630. 6. Idaávtov τεύξεσθαι τῶν φιλανθρωπιῶν) Recurre 
ad Legat. Xxvir. et Sallust. Bel. lugurth. c. 104. Wrss. 

630. 9. 'Yzaxovcac 0 Bóxyoc, xol μεταπεμψάμενος ete.] 
Corrupte legebantur haee in exemplari, nos autem emendavimus 
ex Sallustio et ex Livii Epitoma LxvI., in qua scriptum est: /u- 
gurtha pulsus ὦ €. Mario ex Numidia, auxilio Bocchi Mauro- 
rum regis adiutus est, et caesis proelio Bocchi quoque copiis, 
nolente Boccho bellum infeliciter. susceptum diutius sustinere, 


528 J ANNOTATIONES 


vinctus ab eo et traditus Mario est: in qua re praecipua opera 
L. Cornelii Sullae, Quaestoris Marii, fuit. Unsix. 

631. 27. To) δὲ ἀγῶνος ὄντος δημοσίου xci μεγάλου 
Sumsit hine Suidas, quod L. Kusterus non animadvertit, in 246v- 
Aov'Izgóv. Res ipsa gesta videtur sub annum U, C. 159011. — Au- 
ctor enim Diodorus est, ereptum multitudinis concursu Satur- 
ninum in annum sequentem piebis tribunum iterum fuisse creatum. 
Wzss. 

631. 29. Ilgoóc τὴν ὑπὲρ τῶν πρ.} Suidas in συλον te- 
ρὸν exscribens non novit voces πρὸς 17Y, INDE et ego necessarias 
haud opinor. "WEss, in Add, 

631. 40. ͵Βοηϑῆσαι τοῖς ἀχληρήμασι Ita legendum ex 
Suida in voce ' Axhüonue. etsupra: ἐπὶ τὸν xowóv τῶν àxln- 
ρούντων ἔλεον; ut nos emendavimus, Unsiw. $Suidasloco, quem 
Ursin. indicavit, his non utitur, solum ἀχλήρημια confirmans. 
Forte ἀχλήρωμα fuit, de quo supra nos ad Exc. Peiresc. p. 610. 
Bene tamen Ursinus, qui emendationem Suidae testimonio, haec 
ipsa Meme in ᾿Επιφυόμενος stabilire potuerat. Corrigamus 
eumdem voce Συνέπεσε, ubi nunc est τοῖς μὲν πρὸς τὰ γόνατα 
πιπτόντων editum.  Scripserat πίπτων ex Diodoro, uti vides. 
Wess. 

Ibid. Καταστασιάζεσθϑαι γὰρ ἑαυτὸν ἐπεφαίνετο] Ita re- 
stituimus, cum esset in exemplari hic locus corruptus, Unsix. 
Κυταστασιάζεσϑαι γὰρ ἑαυτὸν dzeqaivero] Vellem indicasset 
vir doctus exemplaris sui scripturam: apparuisset, credo, ἐπε- 
φαίνετο non esse boni commatis. Quod ego revocavi, sermonis 
indoles probat et Suidas, haec in Lexici sui vocem Καταστασιά- 
Ceo Jat cni UNE WErss. 

631. 52. Ὅτι ΠΊάρχος ᾿Αντώνιος} In exemplari mendose 
erat GE 19 M Ae RA 'M. antem Antonium, Triumviri patrem, 
primum contra Cretenses rem gessisse, constat cum ex Appiani 
fragmentis(Legat. XXX.), tum ex aliis seriptoribus. Et Livius in 
Epitoma lib, xcvir. ita de eo scribit: JM. .4ntonius praetor bellum 
adversus Cretenses parum prospere gestum morte sua finivit. 
UnsiN. 

Ibid. Συνθϑέμενος πρὸς Κρῆτας εἰρήνην De bello constat. 
Pax dubia est. Certe ea si coiit, precaria fuit, et ab Antonio 
impetrata, ut ex difficultatibus, in quas se inmerserat, expedire 
se posset, Gessit enim id bellum infelicissime. Vid. Ciceron. L. 
ll. Verr. c. 91]. Ascon. ad Divinat. c. 17. et L. ll. Verr, c. 3., 
Florum L. lll. 7., etAppian. Legat. XXX. aliosque.  WEss. 

632. 62. Kal πᾶσαν δεητικὴν προϊέμενοι φωνὴν ] Correxi 
δεχτικὴν φωνὴν. quippe nihili , ut ego quidem arbitror. Vide ad 
Lib. XVII. 44. Ζεητικὰ πιττάκια pro supplicibus libellis dabit;Co- 
dinus de Origin, Constantinop. p. 16. ed. Venet. cum nota Lambe- 
ci.  WEss. 


IN BXCERPTA LEGATIONUM. 529 


639. 65. 'Eugoóvoc ἀπολογησάμενοι] ta restituimus, 
cum δμολογησάμενοι esset in exemplari. UnsiN, 

632. 66. Πρὸς τὴν ἡγεμονίαν} lta legendum. Usus est 
autem eadem voce in fragmento xxxi. in quo scriptum est πρὸς᾽ 
εὔνοιαν τὴν ἡγεμονίαν ἐπηύξησαν.  Unsix. 

632. 73. «“Ζέντουλος ὃ ἐπικαλούμενος Σπινϑὴρ] P. Corne- 
lius Lentulus Spinther est, qui paucis post annis M. Ciceronis con- 
sulis omnium consiliorum particeps, periculorumque in re publica 
socius fuit, de quo in Oratione post Redit, ad Quirit. c. 7. Wzss. 

632. 77. Πάντα τὰ πλοῖω ἕως τετρασκάλμου Ita emen- 
davimus, cum in exemplari corrupte esset τετρασχάλου.  Viden- 
dus de hac re Appianus in fragmentis (Leg. Xxx.) et Dio, qui ha- 
bet (Leg. XxxvilL.) τάς τε ναῦς τὰς μείζους etc. Unsiw. Recte 
Ursinus, cuius emendationem certissimam praestat Suidas, his 
ipsis usus in Τετρασχάλμου. L. Kusterum id fugit, non item 
Baxbeyracium Hist. Foeder. P.I. p. 434. Wrss. 

632. 87. 'dvéauov τὰ πλήϑη) Confer eum his, quae ad- 
scripta sunt L. XIII. 91. p. 615., et Suidam in 24véoziov, ubi hacc 
repetita sunt, ut praeclare H. Valesius monuit in Praefat, Ex- 
cerpt. Peiresc., et post eum L. Kusterus,  WEss. 


Vor. II. 34 


530 ANNOTATIONES:.. 


ANNOTA ΤΟΝ 5. οἱ 
ΙΝ 


FRAGMEN T A. 


633. 10. Ζιὰ δὲ τὰς — ἀϑανάτου τετυχηχότας eig] 
Sic melius in Montacutii codice. Vulgo deerat ἀϑανάτου voca- 
bulum. Indicantur divini honores, qui Herculi, Baccho, Ari- 
staeo ob merita sunt delati. Horatius L. II. Ep.f. δ. 

Romulus, et Liber pater, et cum Castore Pollux, 
Post ingentia facta Deorum in templa recepti. 

Auctor ipse L. lil. 6. zal μετὰ τὴν τελευτὴν τυχεῖν ἀϑανάτου 
τιμῆς παρ ἀνϑοώποις. et de Aenea L. VII. apud Syncellum p. 
155. xoi τιμῶν ἔτυχε ἀϑανάτων. Adde Appianum Bel. Civil. 
L. Hf. p. 91. et Ciceronem L.II. de Nat. Deor. c. 24. Wrss. 

633. 27. “Καὶ προσενεχϑῆναι νήσοις πελαγίαις Vigerus 
edidit in Eusebio suo πλαγίαις. obliquas vertens, inprudenter. 
Quod sequor, legitur in hoc fragmento, uti publicatum est ab 
Hieron. Columna ad Ennium. Νῆσοι n&éyt01, quae alto sunt in 
mari longe a continenti, uti ostensum ad L.1V. 77. fuit. Mox «v 
piov ὑπάρχειν, quod margini adscriptum erat, non omnino pra- 
vum est. Whrss. 

633. 35. Ἐν ταῖς πρὸ ταύτης βίβλοις] Vide, an fuerit ἐν 
τῇ — ϑίθλῳ. Leguntur enim L. V. 41. et seq., haec vero ex L. 
VI. fuisse excerpta, Eusebius testatur. Porro ἱερὸν 4:6 Tr- 
φυλίου verum est, non Τριφυλαίου. Lege not. in cap. 42. libri 
quinti. WEss. Ταῖς πρὸ ταύτης βίβλοις noli mutare. Oblitus 
erat Wesselingius quorum legerat 1. I Vo etdm εἴρηται μιὲν οὖν 
ἡμῖν χαὶ ἐν ταῖς 7:00 ταύτης βϑίϑλοις ἐν ταῖς περὶ “Ηρακλέους 
σπιράξΞ ξεσιν, quae respiciunt l. 1V. c. 19., et l. XX. c. 37. προδεδη- 
λωχότες ἐν ταῖς πρὸ ταύτης βίβλοις, quae referuntur ad XIX. 67. 

634. 47. Πᾶνα xci IKgóvov] De Pane veterum Theologiam 
mire variasse constat. Mic T'ir&vo praestat. Audi Euhemerum 
ex Ennii versione apud Lactantium Institut. Divin. L. 1, 14. 
Exin Saturnus uxorem. ducit Opem. Titan, qui maior natu 
erat, postulat, ut ipse regnaret. 16i Vesta mater eorum, et so- 


) 


IN FRAGMENTA. 531 


rore&, Ceres atque Opis, suadent Saturno, ut de regno conce- 
dat fratri. Mabes hic Urani uxorem et liberos, de Pane nihil. 
WESss. 

634. 52. Κουρῆτας μὲν ἀπὸ τῆς πρώτης] Respice not. in 
L.Ill. 61. Wiss. 

634. 58. Πρὸς τὸν τότε δυνάστην Κάσσιον] Κάσιον re- 
ctius seripseris. Vid. Wolfium ad Theophilum L.I. ad Autolyc. p. 
44. Narraverat Euhemerus lovis artes, quibus divinitatis famam 
sibi conciliarat: terras enim circumiens, reges principesque popu- 
lorum hospitio sibi et amicitia copulaverat: eta quoque digressus, 
iusserat sibi fanum hospitis sui nomine creari. Sic lovi Atabyrio, 
Labrandaeo, Casio et eiusmodi aliis titulis templa fuisse constitu- 
ta, apud Lactantium Instit. L.I. 22. Huc pertinent Diodori ver- 
ba. Quod vero ἢ. Columna et viri docti ad Lactantium Casiugs 
prope Aegyptum intelligunt, id Diodori verha non permittunt. 
Casius, non longe ab Antiochia, Casio Iovi sacer, de quo H. Va- 
lesius ad Ammian, L. XXII. 14. et Salmasius in Solin. p. 436. in- 
dicatur. Wkss. 

634. 76. Ὅτι ἄνθρωποι γεγόνασιν οἱ ϑεοὶ] Formata haee 
videntur ex superiore fragmento similibusve aliis Diodori locis. 
Vide L.I. 13. Scribe vero, uf oratio constet et sententia, ὡς 
γομίζοντες δι᾿ εὐεργεσίαν üSuvárovc, ϑεοὺς προσηγόρευον. et 
in fine ἀγνοίᾳ πλανηϑέντες. Wrss. 

634. 86. Τιτᾶνας εἶναι πρότερον] Non longe hinc abit 
Ptolemaeus Hephaestion L. V. p. 324. ed. Gal. I7JI'A4NT'EN 
ἦσαν. xai μόνοι ΓΙΓΑ͂ΝΤΩΝ συνεμάχουν τοῖς ϑεοῖς κατὰ τῶν 
ἀδελφῶν. Genus utriusque exsequitur G. Bartlius ad Statii Theb. 
VI. 466. Wrzss. 

634. 90. Kol εἶναι τούτους τοὺς τῷ Πηλεῖ δοϑέντας] Eu- 
ripidis Rhes. v. 187. 

“Πἰδωσι δ᾽ αὐτοὺς πωλοδαμνήσας ἄναξ 
Πηλεῖ Ποσειδῶν. ὡς λέγουσι. πόντιος. 
ubi Ios. Barnes, huius loci haud est oblitus. | .: WEss. 

635. 99. Hoc munere — honoratum] De bello Iovem inter 
et Titanas nonnulla Diodorus L.lIlI. 61. 62.5; nihil de corona. 
Itaque Tertulliani verba ad hunc librum pertinere censui. Wkss. 

635. 6. Ἔτη qu3*.] In annorum hoc numero consentit Ce- 
drenus Conpend. p. 6G. — At Eusebius ex Chronographo Castore 
defecisse Argivorum regnum ait, postquam stetisset annis DXLIv., 
non magno in rebus adeo antiquis discrimine. [ἃ vero absurdum, 
quod Cedrenus una cum lo. Malala adfirmat, ab Argivis regnum 
transiisse ad Sicyonios. Atqui Mycenas translatum est, ubi Per- 
seus, Sthenelus, pluresque alii imperarunt, Vide Scaligerum Isa- 
gog. Can. 1.11, p. 159. Wess. 

635. 15. Πλὴν ᾿“οκάδων)] Eadem Herodotus L.IT. 171. 
Caussa repeti debet ex prudenti Cypseli Arcadum regis consilio, 


34* 


532 | -ANNOTATIONES LR 


quo Cresjliontem,, Arístomachi filium, affinitate si coniunxit 
apud Pausan. L. VIII. 5. Wess. 

635. 19. “ιεπέμιψαντο πρὸς τὸν ᾽“Ζ΄λήτην] Hippotae h- 
lium, Phylantis nepotem, Antiochi pronepotem, Herculis abnepo- 
tem, Qua vero ratione Corintho sit potitus, inter veteres contro- 
vertitur. Vide Pausan. L. II. 4. Conon. Narrat. XXvi. et scholia 
in Pindari Olympion. Od. XIII. Id certum ab eo Corinthios 
᾿4λητιάδας Callimacho, παῖδας ᾿“λάτα Pindaro fuisse dictos. 
Lege viros doctos ad Velleium Paterc. L. l 3. Wrss. à; 

635. 24. Ἥτις τῆς καϑόδου — ὕστερεῖ ἔτεσι vut] 7 Su- 
specti numeri sunt, quod regum Prytanumque anni non respon- 
deant. Quin Syncellus, cui hoc fragm»ntum debemus, laterculo 
Corinthiorum regum et annuorum magistratoum distincte subiecit 
ὁμοῦ vil. quos | propterea cccexvil. annos Tac. Goar et hic resti- 
tuendos adfirmat. Ego vero eum non sequor. Nam tametsi regum 
Prytanumque catalogus tot annos non consummet, servari tamcn 
debent, tum ob codicum consensum, tum maxime quod tot anni 
requirantur ad explendum temporis intervallum inter Heraclidarum 
reditum et Cypseli initia. D. Petavius aliud eonmentus est' L.IX. 
Doct. Tenip. cap. 33., additquein numerum tyrannidis Cypseli an- 
num ultimum, ut anni vjuL. xetineri possint. Atid quidem, uti 
Y. Goar probe monuit, verba Diodori non permittunt, neque ne- 
cessarium est. Wiss. 

635. 27. Πετὰ δὲ τούτους Προῦμνις] Legebat:r Bodl s 
γῆς et Βάκχης. Utrumque. correxi fretus aucto;ritate Pausaniae 
L.Il. 4. * 427 ᾿ήτης — καὶ oi ἀπόγονοι βασιλεύουσιν ἐς μὲν BAK- 
XIN τὸν IIPOYMNIAOZ ἐπὶ γενεὰς.πέντε. et 3 Wilh in — 
nico. Wkss. 

635. 30. ᾿“λλὰ Bexylóac πρυσαγδοεύεσϑαι Sie et infra 
οἱ δ᾽ ἀπὸ Ηρακλέους Πακχίδαι. Apud 1108. Βαχχιάδαι. Ütrum- 
que bonum et probum est. Vid. Sylburgium ad Dionysium Halic. 
V. HI. p. 184. eti» Pausan. L.V. 17. p. A19. Porro Aristomedes 
pater "F'elestae apud Pausan, L. IL 4. ristodemus est, sicuti 
etiam in Susebiano Chronico. WESS. 

$35. 44. ᾿Επὶ ἔτη ἐννενήχοντα 1 "Totidem annos in later- 
culo regum Corinthi Prytanibus Baechiadis tribuit Syncellus, nec 
illi tamen. abunde censentur ad explendam annorum €CCCXILVII., 
quam inter reditum Heraclidarum et Cyypseli initia supra posuit, sum- 
mam. Quan ob eaussam Hilust, Scaliger Isagogic. E. llI. p. 334. , ni- 
hil admodvm diszentiente Petavio Doct. Temp. L. IX. 33., Diodc- 
rum prochrouismo arnorum ferme XXX. aberrasse cdiidte: Aliud 
in mentem Marshamo venit, xc. Prytanum annos mordicus reti- 
menti, sed regem un'un apad Diodorum desiderari, qui ante Bac- 
chin regnaverit annos circiter XXX. arbitrato in Canone suo p- 
564. A quo, si in partes. eundum sit, non magnopere aided 
Prytanum annos, ut eos in Diodoro invenit Syncellus, servo 


i IN. FRAGMENTA. 533 


Aletae, primi Corinthiorum ex Heraclidis regis, initia paullo se- 
rius colloco, et XXX. ferme annis post Heraclidarum in Pelopon- 
nesum reditum. Qua in re consentaneum habeo veterem Gramma- 
ticum Didymum: Zf/óvuoc δέ φησι τὸν ᾿Αλήτην. scribunt Cri- 
tici ad Olymp. 04. XIII. Pindari, μὴ οἰκιστὴν τῆς Κορίνϑου ye- 
yovévat , ἀλλὰ βασιλέα, ἔτει TPLAKOZTQO: μετὰ τὴν τῶν 
“1ωριέων ἄφιξιν. | Qui quidem huic rei graves auctores habuisse 
videtur. Convenit certe bene, quod de Hippota ob Carni caedem 
exsulante et natalibus Aletae proditum a Conone est Narrat. Xxvi. 
Neque dissentire videtur Diodorus, clarissime, ut ego quidem 
puto, significans, postHeraclidarum reditum, divisa iam et occupa- 
ta Peloponneso, arcessitum fuisse Aleten ad Corinthi possessionem 
adeundam. Atque ita illos XXX. annos eruimus, qui doctissimis 
viris tantum molestiae creaverunt, videmusque Eusebium et Chro- 
nographorum plures in errore versari, cum Corinthum eodem 
tempore ab Alete occupatam docent, quo Heraclidae in Pelopon- 
nesum reverterunt. 14 ut quaeram, restat, rectene Diodorus de 
Prytane Corinthio ὃς τοῦ βασιλέως εἶχε τάξιν scripserit? Dubi- 
tare Illustris videtur Scaliger: δὲ u£ vult Diodorus, inquit, loco 
regis fuisset, id est ὀνυπεύθύνος: non dubium est, quin ipse 
pede semel in possessionem snisso, stationem illam sunquam de- 
serturus fuerit. Nescio an juro. Prytanes vicem regum fun- 
gebantur. id enim est ἔχειν aut ἐχπληρῶσαι τάξιν τιγύς. Hie- 
rocles apud Stobaeum Serm, LXX XIl. p. 590. γένοιτο γὰρ ἄν πο-- 
τὲ καὶ γυναικὶ — τὴν τοῦ οἰχοδεσπότου τάξιν ἐκπληρῶσαι. Philo 
Iud, in Flacc. p. 979. καὶ πέμψω. καϑάπερ αἰτεῖσϑε, ἢ σερε-- 
σβευτοῦ τάξιν ἐχπλήσω. Reges ipsi ἀγυπεύϑυνοι. ut vix ulli 
legitimis in regnis apud veteres, fuisse non videntur. Et si fuerint, 
recte tamen Pry tanis τοῦ βασιλέως τάξιν habuisse dicetur, eius 
munera belli pacisque tempore obiens, prorsus ut Romae Consules 
τοῦ βασιλέως τάξιν εἶχον: etsi minime forent ἀνυπεύϑυνοι. Om- 
nia iura (regum), omnia insignia primi consules tenuere dicit 
Livius L.H. 1. Sed desino. Vide tamen et Ezech. Spanhemium 
de Vesta et Prytanib. p. 200. ed. Graev. Wrss. 

Ibid. Κυψέλου] Κύψελος ab omnibus scribitur et re- 
ctius. Vide Pausan. L. V. 17. et de tyrannidis eius filiique Pe- 
riandri universo tempore Philosophum Politic. L. V. 19. Wess. 

636. 52. Τὸν Ὀρχομενὸν τὸν Πήινύειον) Sic praestat. 
In Parisina editione τὸν JVlivvóy scribebatur, Wolfius τὸν ΠΊινυ- 
αἴον. "Tu vide, quae adscripta sunt L.IV. 18. p. 265. Wess. 

636. 54. 'Eni Movvvyov βασιλέως Regem Atheniensium 
Munychum, Vanteuclis filium, ex eodem Hellanico memorat Har- 
pocration, eumque secutus Suidas, in JMovvvyía. Alii Demo- 
phontem illi patrem dant, de quibus [. Meursius de Regib. Athen. 
L.lIl. S. Wrss. 

636. 66. Ἔκ τῆς Alveiov ϑυγατρὸς γεννηθέντα 1 Tangit 


534 — ANNOTATIONES 


huius opinionis auctores Dionysius Halicarnassensis Ant. Rom, L. 
I. p. 59. et ue in Roma. Wiss. 
636. ἔτεσι πλείω τῶν v. καὶ X.] 14 verum esse, ex 
illis dnte , quae auctor ex Apollodoro de temporis intervallo 
inter l'roianum bellum et primam Olympiadem docuit L.I. 5. Quod 
vero initia urbis Romae ad annum lI. Olympiadis vit. refert, istud 
Polybio, eius opinionis principi, debet. Vide Dionysium L. I. 
Rom. A. p. 60, et H, Dodwellum Dissert, X. de Cyclis p. 558. 
Wzss, 
636. 78. Τοῦ τότε μὲν ' ALf& καλουμένου] Non dubito, 
quin Syncellus bona fide Diodorum exscripserit: constat certe sibi, 
quando p. 147. de rege Albanorum Tiberino, sive ut ipse scribit, 
huy ἀφ᾽ οὗ ποταμὸς 7 ίβερις πϑοση)οθεύϑηΣ ὃ πρὶν A A- 
BAN καλούμενος. Miranda ergo Abr. Berkelii confidentia est, 
ad Stephani verba, ἔστι xol oro AABASN, ὃ νῦν ἜΕ 
voc Τ ἴβερις. scribentis: nemo aut Graecorum aut Latinorum 
hunc amnem hoc nomine insignivit: quare cum Cluverio legen- 
dum existimo, ἔστι xol ποταμὸς "“λβούλας etc. Quis enim hoe 
probet? Conspirant, uti Berkelius fatetur, in nominis eius scri- 
ptura libri omnes, Eustathius ad Dionysii Perieges. v. 350. idem 
habet, certe in manu exaratis libris. Accedunt Diodorus et Syn- 
cellus, Scio plerosque omnes Latinos ALEULAM malle, quod 
tamen diminutivum, ALBAM non plane absurdum esse, utique 
indicat. ld vero unde Diodorus acceperit, Albam Longam a TTi- 
beri, cui tum Albae nomen, fnisse cognominatam, nescio; prae- 
sertim cum urbs illi fluvio non accubaret, stadiis ferme cXx, teste 
Dionysio ἢ, Ant. L. I. p. 65., ab eo disiuncta. WEss. 
636. 80. Φάβιος, ὃ τὰς ete] 6. Fabium Pictorem esse, 
nemo ignorat. Mox edebatur φησὶ γὰρ "Aivelav , absurdissime. 
Helenus ad Aeneam Aeneid. III. 359. 
Cum tibi sollicito secreti ad fluminis undam 
Litoreis ingens inventa sub ilicibus sus, 
Triginta capitum foetus enixa, iacebit, 
Alàa, solo recubans, albi circum ubera nati: 
Is locus urbis erit, — — 

Praeferrem quoque post pauca καϑηγήσεσϑαι. Wrss. 

636. 83. MXovvoc αὐτοῦ ϑύειν etc.] In Syncello μέλ- 
λοντες " quod mutavi. Videntur praeterea post λευκὴν ad senten- 
tiam pleniorem nonnulla desiderari. Alioqui scribe dodi vv — 
λευχὴν ἐχφυγεῖν ἐκ τῶν χειρῶν etc. Wrss, 

637. 88. Οἰκῆσαι τὸν τύπον] Οἰχίσαι scriptum fnit, quod 
solito sibi more librarii mutarunt. Vid, ad L. XV. 66., et de ipsa 
hae re, parum tamen dissentientem, Aur. Victorem Orig. Gent, 
Rom. 6.11. WEzss. 

637. 99. Tov “ριστοδαμίδα] Apud Syncellum ᾿Ζριστο- 
δαμιδάδου. Sealiger, quem sequimur, rectius in fragmentis Eu- 


IN FRAGMENTA. 535 


bio additis. Satyrus in Theophilo L. II. ad Autol. p. 96. ᾽“ρι- 
στομίδαν vocat, neque ille bene, Ex " Aoiotodiiu sive ' ψριστο- 
δάμῳ nascitur ᾿“ριστοδαμίδας. — Porro Κάρανος [rr RR Phi 
donis est frater, de qua ellipsi ad L.IV. 68. conmentari memini. 
Wzss. 

Ibid. To? Μέροπος] Hunc Satyrus ignorat, eius loco Zcouz 
ponens, cui pater fuerit TAestius, avus Maron, proavus Cisas. 
E quibus Thestium et Cisum, sive Κεῖσον et Θέστιον. rectius 
scribit, ut ex Pausania L.lIfI. 19. 26. notum est: perperam vero 
Syneellus negligit Maronem. —Caranus enim ἑνδέκατος ἣν ἀπὸ 
τοῦ Ἡρακλέους «ai ἕβδομος ἀπὸ vot Τημένου. sicuti ipse.ait p. 
158. et p. 209., etSyncello longe antiquior marmoris Parii auctor, 
de Phidone locutus. Atqui nec undecimus ab Hercule, neque 
septimus ἃ Temeno esse poterit, nisi si in seriem maiorum eius 
Maronem istum addideris. Novi Velleii Paterculi verba ex L.I. 
6. Caranus — sextus decimus ab Hercule. Sed ea non moror, 
quippe prava et hinc instauranda. Wkss. 

637. 2. Τοῦ KAcodcrovc] Seribe Κλεοδαίου. et vide ad- 
seripta L.IV. 31. De sequenti maiorum Carani serie nihil habeo, 
quod admoneam, nisi in Veneta Syncelli editione, ut plurima alia, 
longe corruptissimam esse. Wrss. 

637. 11. Mer& ταῦϑ' ὃ μὲν βασιλεὺς etc.] Illustre hoc 
Diodori fragmentum publicarat H. Stephanus, praescripto indice, 
ἀνωνύμου τινὸς περὶ δύο ἀνδρῶν ἀριστευσάντων v πολέμῳ καὶ 
ἀγωνιζομένων περὶ πρωτείων. quasi declamatio quaedam esset 
Rhetoris incerti. Nihil certe Stephanus de eius auctore, aut unde 
id habuerit, addere dignatus est. Gloria detecti scriptoris, e cu- 
ius libris decerptum fuit, debetur [saaco Vossio, de quo sic pater 
eius in Addendis Libro II. Hist. Graecor. p. 519. ,,Item fragmen- 
,;tum de Cleonnide et Aristomene, quod una cum nonnullis Pole- 
,monis et Himerii (p. 20.) edidit Henricus Stephanus. Sed ne- 
Sciebat, esse Diodori: cui tribuitur in Florentino Codice Biblio- 
,tlecae Mediceae, unde in peregrinatione sua exscripsit filius 
,14Heus Ísaacus, ignarus tum, iam Stephani praelo prodiisse. 
Latuit deinde post id Vossii indicium in obscuro, donec ante hos 
ferme xxx. annos vir eruditissimus L. Boivinius id cura sua dig- 
num censeret et Conmentariis Academiae regiae Inscriptionum T. 
{Π. p. 106. utroque sermone descriptum insereret: cuius ut prae- 
dicanda est opera, ita nullus negligere debeo, in Vaticanae Biblio- 
thecae Codice wcccriv., sed minoris formae, idem fragmentum 
Diodoro tribui praeposito titulo περὶ δύο ἀνδρῶν ἀριστευσύντιον 
x. )., uti apud Stephanum, idque mihi indicatum esse a Celeb, Ás- 
semano. Wkss. Conf. Mai. praef. ad Exc. Vat. p.1V. ed. Lips. 

637. 15. Ὃ γὰρ Κλέοννις ὑπερασπίσας τὸν βασιλέα]  Ke- 
gem istum, Cleonninque et totam fragmenti huius scenam, dex- 
terrime patefecit Cl. L. Boivinius. Bellum gerebatur Messeniacum ] . 


336 ANNOTATIONES 


Imperabat Messeniis rex Euphaes, Conmittitur pugna, qua Eu- 
phaes audacius atque ardentius, quam regem decebat, in cohor- 
tem Theopompi, regis Spartani, invectus, vulnera multa et letalia 
accipit. Incrudeseit certamen, Messeniis pro rege suo fortissime 
consistentibus, Spartanis eumdem iam iam capturis. "Tum Cleon- 
nis Euphai patriaeque egregiam operam navavit, irruentesque ho- 
stes et repellens et eonficiens, nec minorem Aristomenes, ipsum 
etiam Cleonnin, multis vulneribus fractum, e praelio auferens. 
Praelii meminit Pausanias L. IV. 10., Cleonnin ibidem et saepe 
alias memorans, de Áristomene tamen c. 6. p. 294. dissentiens. 
Wess, : 

638. 44. Ὁπότερος ἐν ἀριϑμῷ τῶν ἀναιρ. προτερεῖ] Dixit 
Diodorus προτερεῖν ἐν ταῖς εὐκινησίαις ἐν τοῖς διωγμοῖς L. HI 
49., quod probare non potui! Haec videntur auxilium illis ferre 
apta esse et acconmodata; nec muto tamen sententiam. . Ibi repe- 
tita praepositio ingratissima accidit, quae hie abundantia quadam 
sermonis tueri sese poterit, WESS. 

638. 67. Παραλαβὼν iv μέρει τὸν λόγον ᾿“ριστομέ- 
vrc] In Messeniacis Aristomenis illustre nomen est, dubium. ta- 
men utrius belli tempore vixerit, prioris an posterioris? Diodo- 
rus L. XV. 66. posteriore bello Messeniis praefuisse indicat, nec 
defuisse tamen, qui τὸν ᾿“ριστομένη γεγονέναι φασὶ κατὰ τὸν 
εἰκοσαετῆ πόλεμον. i. e. bello priore Messeniaco. ἴῃ his certe 
nomen profitebatur JMyron Prienensis, rerum eo bello gestarum 
scriptor, Is Aristomenem historiae suae, teste Pausania L. IV. 6., 
inseruit, factaque eius descripsit. Non id quidem Pausaniae pla- 
cct, falsum arbitrato JMyronem, sed caussis parum probantibus, 
"ut bene doctissimus L. Boivinius. Duo fuerunt Aristomenes, uter- 
que in Messeniorum contra Spartanos bellis illustrissimus , alter - 
posteriore, priore alter bello. Hic una eum Cleonnide regem Eu- 
phaem prot xit, atque etiam de virtutis praemio contendit. Quin 
Tdheopompum deinde Spartanorum regem occidit, eodem Myrone 
auctore, Negatid iterum et Myroni obloquitur Pausanias, poe- 
tamque advocat Tyrtaeum, qui tamen nihil de Theopompi morte: 
Messenes duntaxat agrum'ab eo occupatum canit, ut optime vir 
eruditissimus monuit, de belli prioris fine tacens,  Myroni vero 
adsentitur Clemens Alex. Protrept. p. 36., nec longe abit Plutar- 
chus , si eidem L. Boivinio fides, in Romulo p. 33. D. , iactantiam 
Messeniorum perstringens, qua de Áristomene magnifice gloria- 
bentur, ὡς τρὶς ἑκατομφόγνια ϑύσειεν ἀπὸ zdaxcóciuovim, i. e: 
unii volunt, trecentas eum victimas ex Lacedaemoniis inmolasse: 
p*odidit autem Clemens Aristomenem trecentos Spartanorum, in- 
que his Theopompum, lovi Ithomatae mactasse, Verum istud con- 
ciusionis genus mihi quidem satis iustum non videtur. Adsumitur 
enim pro vero, eentum victimas humanas ἑχατομφόνγιο, esse5 quam 
cgo rem veterum auctoritate munitam vellem. — Quis enim id do- 


IN FRAGMENTA. 531 


cuit? . Non certe Plut. eo loco, neque in VIL. Sap. Conv. p.159. 
E. , neque Sympos. L.IV. 1., nedum Fulgentius de Serm. Antiq. in 
Nefrendes, aut Pausanias L.IV. 19. Imo vero clarissime osten- 
dunt, éxovopq óc illos-Messeniorum lovi Ithomatae celebrasse, 
ὁπόσοι πολεμίους ἄνδρας κατεργάσαιντο ἕκατόν, quiin pugna 
hostes centum confecissent. Non ergo hostes ipsi mactabantur, 
cum ἑχατομφόνια ederentur. Adde in Plut. Symposio δειπνῆσαι 
ἑχατομφόνια legi: quod de humanis victimis absurdissimum, non 
item aliis, quae ob caesos hostes iugulabantur. Mitto nunc, tria 
ila éxorouq oria, de quibus Plutarchus, diligenter a Pausania 
deseribi atque Aristomenis, qui Messeniaco 11. bello gestis in- 
elaruit rebus, gloriae contribui L.IV. 19. p. 326. Istud itaque de- 
cus, modo veri fidem non superiecerint Messenii, Aristomeni II. 
relinquamus. Noster priore bello egregiam laudem, optimum 
istum virtutis fructum , abstulit, obscuratus deinde, ut fieri solet, 
Ehiani Benaei versibus, in quibus sicuti in Homeri Iliade Achilles, 
Aristomenes lI. τὰ πάντα erat, teste Pausania ib. c. 6. Wrss. 

639. 94. Καὶ τοῦ σώματος ἐποιούμην πρόνοιαν]  Conten- 
dit cum his ΟἹ. Christoph. Wollius verba S. Paulli ex Ep. ad Roman, 
c. XII. 14. καὶ τῆς σαρχὺς πρόγοιαν μὴ ποιεῖσϑε εἷς ἐπιϑυμίας 
Dissert. de Verb. Med. p. 194. neque male profecto. At quae 
continuo ibi adduntur de libris Diodori, qua deperditis, qua su- 
perstitibus ex tanta strage, ea aliud agenti excidisse, «credibile 
fit. Wrss. , 

639. 95. ᾿Εν αὐτῷ ϑυμομαχεῖν] Mallem ἐν αὐτῷ τῷ ϑυ- 
pou. Vide L. XVII, 34. Scribe ctiam mox παροραϑεὶς τόϑ᾽ 
ὑφ᾽ ἡμῶν ex nexu sermonis, 'Wrss. 

639. 17. Τῷ γένει Πϊηϑυμναῖος] Clementi Alexandrino 
Stromat. L.I. p. 365. et Apostolio Cent. XlI. 70. ' 44vzioGaioc est 
eadem ex Lesbo.  Variatum tamen eius in patria fuisse, ex Suida 
in Τέρπανδρος constat. Par discordia de eius, qua vixerit, aetate, 
apud Clementem ibid. p.397., cuiPlutarchum de Music. p. 1132. 
adiunge. WEss, 
|. 639. 91. «4 ὐτοὺς πάλιν συνήρμοσε] Instauratae huius con- 
cordiae meminerunt paroemiarum collectores Zenobius V. 9. et 
Suidas in Π]ετὰ “Ἰέσβιον ᾧδόν. Eius vero caussa Terpandri ly- 
ram, septem chordis instructam, nomos aliaque eiusdem inpense 
deinceps probasse Spartanos, copiose docetur a viro doctissimo ad 
Oxon. Marm. p. 98.  Wrss. 

640. 31. “Ἑπτὰ καὶ τεσσαράκοντα ἔτεσιν Confer Io. 
Meursium in Solon, c. 13. Draco Atheniensibus leges scripsit sub 
Olymp. xxxix. teste Suida in “ράκων pluribusque aliis. Solon, 
cum Draconis leges ob asperrimas delictorum poenas displicerent, 
alias rogavit eirca annum III. Olymp. X1Vi., apud Diogenem Laert. 
L.i. 62. Quod spatium cum anni isti XLVII. exsuperent, men- 
dosi videri possent, nisi nobis in ambiguo nunc esset, deperdita 


538 ANNOTATIONES 


Bibliothecae Diodori ea parte, quomodo scriptum fuerit, ante So- 
lonem annis XLVvilr. fuisse Draconem: potest enim id yario modo 
verum perhiberi. Wtss. 

640. 38. Οὐρανοῦ góytw] Non insolens ῥάχις est de mon- 
tis dorso in Polybio L. V. 69. atque aliis. An vero summum Pe- 
ninum, cuia S. Bernhardo nunc nomen est, an summain Alpem 
Ítinerarii Antonini intellexerit Diodorus, ad finiendum prorsus 
est difficile. Vide, si tanti est, Ios. Simlerum Conmentar. de 
Alpibus p. 87. et p. O6. WEss. 

640. 45. ᾿Εν Πεσινοῦντι τῆς Φρυγίας 1 Confundit Palla- 
dium, quod ad llium e coelo delapsum fingunt apud Apollodorum 
Biblioth. L. Il. 11. 2., et Magnae Matris ἄγαλμα διοπετὲς, eui 
Pesinunte Romam delato sacra stato tempore fiebant, referente 
Herodiano et Ammiano Marcellino L. XXII. 9. Id Pesinunte ex 
coelo decidisse, urbique nomen fecisse perhibebant. Vide Nostri 
L.II. 59. et L. XXXVI. Eclog. 2. p.537. "Wrzss. 

640. 51. Τὴν Νεάπολιν ὑφ᾽ Ἡρακλέους ----χτισϑῆναη Mi- 
ror Diodorum nihil huius indicasse L. IV. 22., ubi Herculis pro- 
pe Puteolos et Misenum praeclarum opus descripsit. Ph. Cluverio 
res quoque credihilis non est L. IV. Ital. Ant. p. 1147., ut nec Iul. 
Caes. Capacio Hist. Neapol. L. I. 3. Wess. 

640. 58. Σικελῶν καὶ Σικανῶν) Respicit, puto L. V. 6. 
Habes etiam coniunctos Σιχελοὺς καὶ Σικανοὺς L. XH. 59. Quem 
quidem locum si in animo Eustathius habuit, scripsit παρά τε (Σι- 
xciv, ut Diodorus. . Wrss, 

640. 74. Ὁ Σιχελὸς Φιόδωρος γράφει] Memoria hie Tze- 
tzen destituisse videtur, Pausanias est, qui de Polydamante haec 
omnia memoriae prodidit L. VI. 5. atque ex eo Suidas in 7IcAv- 
δάμας. WEss. Immo v. Mai. ad Exc, Vat. p. 22. ed, Lips. 

641. 82. 'Avrqóvra ύλου) Scribi debere Σωφίλου, 
viri docti dudum docuerunt, sicuti et Antiphontem artem rhetori- 
cam magis excultam reliquisse, primumque ob defensum alterius 
negotium mercedem accepisse. Vide praeter ceteros lo, Alb. Fa- 
bricium Biblioth, Graec. L.II. 26. —WEss. 

641. 89. Τοῦ 4v0oXfovroc Π]αιόνων βασιλέως Non ob- 
securum in Lysimachi gestis rebus Autoleontis, Paeonum regis, 
nomen est. Fieri ergo potuit, ut Xermodigestus iste Lysimacho 
regis et amici sui thesauros prodiderit. Vid. L. XX. 19. Wzss. 

641. 94. Τοὺς Σαργεντίου ποταμοῦ etc.] Vereor, ut hie 
fida 'Tzetzae fuerit memoria. — Constat Decebalum, Dacorum re- 
gem, Sargetiam flumen aliorsum abduxisse, ΡΟ ΤῊΝ captivo- 
rum opera et in fundum demersis thesauris suis, idem in priorem 
alveum derivasse, omnesque eos interfecisse, quorum opera ad 
eam rem fuerat usus. Dio et Xiphilinus, quos illustrat ΒΕ, Fa- 
brettus Syntagm. de Columna Trai. c. S. p. 235. , testes sunt; 
sed quid eos advoco? "Tzetzes ipse Chil. 11. v. 61. de Decebalo: 


IN FRAGMENTA. 539 


Πρὸς ᾿1ργεντίαν ποταμὸν τοὺς ϑησαυροὺς συγχρύπτων. 
ubi si Σαργεντίαν, ut oportet, scripseris, idem habebis flumen. 
Ergone quod "Traiani aetate conmentus est Decebalus, tempore 
Lysimachi factum etiam ab Autoleonte dicemus? Praeterea Auto- 
leontem in intima Dacia regni sui sedem habuisse? Utrumque ve- 
rissimum erit, si memoria Tzetzen non destituit, de qua ego re 
dubito. WtEss. 


641. 3. ᾿“δελφὸς Πτολεμαίου τοῦ 21&yov] Ptolemaeum 
Ceraunum intellige, cuius fratrem fuisse Meleagrum, testis locu- 
ples est Porphyrius in Sealigeri Excerptis. Firmat Georgius no- 
ster, Ptolemaeum istum τὸν zfa'yov passim adpellans. Vid. p. 215. 
Wess. 

641. 8. Ἔτη vola κατὰ τὸν Ζ᾿ιόδωρονἹ Haec vero prorsus 
consentire dubites. Vide regum horum successionem. Ptolemaeus 
Ceraunus, cum per integrum annum et quinque menses Macedo- 
niam administrasset, a Gallis occisus est: successit Meleager, 
quem, quod regno indignus esset, post duos menses eiusdem pos- 
sessione Macedones deiecerunt. "Tum Antipater lectus, cui post 
XLV. dies, nam in Syncello p. 215. pessime legitur μετὰ πέντε 
ἡμέρας, regnum eripit Sosthenes, illi dein in duos annos praepo- 
situs. Haec Porphyrius in Excerptis Scaligeri, non multum Syn- 
cello dissentiente. Dices mensium rationem a Diodoro non fuisse 
habitam: quod verum esse posset, ni de Alexandro, Cassandri, 
ut puto, filio, et Pyrrho itidem memorasset; quorum regni spatium 
si in summam, uti oportet, accedat, tribus annis amplius exsur- 
get. Ergone ἔτῃ τέσσαρα scriptum fuit? Sic putarem, nisi Eu- 
sebius Ptolemaei Cerauni regnum mensibus 1X. circumscripsisset, 
WEss. 

641. 14. Κρατεῖ Π]ακεδόνων ἔτη ιβ΄] Totidem annos An- 
tigoni Dosonis regno dedit Porphyrius, sed melior Diodori sen- 


tentia, et temporum ordini congruentior, docente doctissimo Ru- 
perto ad Besoldum p.250.  Wrss. 


641. 20. Κατὰ τούτους ἤρξαντο τοὺς χρόνους Atqui Cap- 
padocum regnum Punico 1. bello, huc enim pleraque pertinent, quae 
ibi Georgius monachus, multis annis prius est, Nec absurda ta- 
men haec videbuntur, modo considerare velis, quae ad Eclog. 3. 


L. XXXI. p. 517. notata sunt. WEkss. 
641. 25. ᾿“σδροῦβαλ βασιλεὺς} Lege adscripta L. XIII. 


43. Dedi autem his locum inter Diodori fragmenta, tametsi in 
fine Dionysius Siculus memoretur. Iusta enim suspicio videtur 
doctissimi Xylandri, loco 7/:0»v0:0c ὃ “Σικελιώτης fuisse olim 
ΖΦιόδωρος ὃ Σιχελιώτης. Nullus certe post tyrannos Dionysios 
scriptor Dionysius Siculus, in quem haec conveniant, huc usque 
erui ex latebris potuit. Vide lonsium Hist. Phil. L. III. 8. et Io. 


540. ANNOTATIONES 


Alb. Fabricium B. Gr. L.III. 22. 20. Τὰ tamen, si aliud opi- 
neris, tanquam hic exscriptum non foret, considerare poteris. 
Wess. 

642. 39. Zópv σημεῖον ἔῤῥιπτεν) De hasta, belli prae- 
nuncia, nihil attinet in re nota dicere. Servium vide Aeneid. IX. 
$3. et Lindenbrog. ad Ammiani L. XIX. 2. 'Wrss, 


649. A7. Εἴτε κατὰ τὸν Δίωνα Sic etali. At distin- 
ctius Livius L. XXV. 23. et seq., Polybium, sicuti et Diodorus, 
secutus. WEss. 

649. 50. ἮΙν κεχυφὼς Adi sis Plut. in Marcello p. 308. 
et T. Gataker. ad Antoninum Imp. L. V. 1. Wess. 


643. 69. Jiutuoc γὰρ Maágxoc ete.] Non defuturos pro- 
spicio, qui grandem mibi dicam scribent ob haec istum in locum 
translata: valuit enim opinio, Derippi ea omnia esse, non Dio- 
dori: qua in haeresi et ipse fui. Nune in alia omnia eo, et cun- 
cta ex Diodoro esse decerpta sive a Derippo, sive ab ipso Syn- 
cello, pertendo. Caussam desideras? Reeurre ad Excerpt. Pei- 
resc. p. 581. huius edit., et fragmenti huius primam partem inde 
esse abrasam perspicue animadvertes. Verba pleraque eadem ibi 
Sunt, structura Subinde mutata est. lam cum illud caput, quod 
Macedoniae in quatuor regiones descriptionem exhibet, a Livio 
L. XLV. 29. transsumtum et versum sit e Polybio, hune vero 
ducem in his rebus Diodorus habuerit, eur illi non redderem, quod 
verbis, ex ipso citra dubium di pcosifilo artissime aptum et nexum 
ést?:. Hoo amplius, servavit nobis Suidas nonnulla Diodori in 
KAíuazic, quae ad pompam Aemilii triumphalem et eius fercula 
pertinent: ea vero et in his conspici, suo dicetur loco, — Caussam 
habes, gravem, ut ego censeo. Tu si aliter sentis, fruere isthoc 
arbitrio. .WEss. i 

643. 74. Καί τοι μεγάλων μεγάλους etc.] Abest μεγάλων 
in Excerptis Scaligeri et optime. quidem. In Diodoro erat xoi 
zn "dóvovc μεγάλους ὑπομεμενηκότες. Mox mallem καὶ τοσοῦτον 
ὑπ᾽ αὐτοῖς, Philippus videlicet et Antiochus, satis humane a Ro- 
manis habiti.  Wrss. 

643. 81. Συγχωρησάντων ] Ad Syncelli marginem cvve- 
χιύρησαν corrigitur, quod nisi συγχωρῆσαι malueris, recipi po- 
test. Statim ἑαυτοὺς Scaligeri exemplo uncinis inclusi: abundat 
enim. Wrss. ' 

643. 86. Τὺν βασιλέα Γαιτιῶνα] Γέντιον, ut apud Poly- 
bium et Livium. Post pauca εὐγενῶς ovv δυνατοῖς ferri non po- 
test. Goarus xai δυνατῶς emendat. In Diodoro erat εὐγενῶς καὶ 
ταχέως. WESS. Gentium eadem terminatione 7 ἐνϑίωνα dicunt 
libri Athenaei X, p. 440. a, quamquam altera ipse utitur alibi. 


643. 94.. Πόλεως Maxedóvov πρώτης} In Thessalia erat, 


" 


IN FRAGMENTA. - το OH 


praecipua famen Macedonum urbs ob mumitiones et opportunum 
situm. Philippus, Persei pater, propterea inter πέδας “Ελληνι- 
κὰς Graeciae conpedes non postremam censebat apud Polybium 
"L. XVI. 11. De Amphilochis, Aetolorum sociis, Livius L. 
XXXVIil. 8. 10. Wess. 


643. 1. Τὴν δὲ χώραν ὅλην διεῖλον etc.] Hanc Macedo- 
niae in quatuor regiones divisionem ex Dexippo, ut putabat, de- 
promtam, Notitiae Bibliothecae Vinariensis p. 7 O. notis illumina- 
tam, inseruit doctissimus Schurzfleischius: quas omnes huc trans- 
ferre aequum erit, WESS, 


643. 2. Τὰ μεταξὺ Néorov] Νέσος Ptolemaeo L. III. cap. 

11.. NZovoc Thueydidi etStephano, INeovóc Scymno Chio v. 67 3., 

Seylaci p. 27. JIcoínA., aliisque, Νεσσὸς excerptis Strabon. Lib. 

VIL, nisi tamen Mss. lectio, qui ΙΝ ἑστὸς habent, verior.est, nec 

non Aristoteli L. VI. Hist. An. cap. 31., et ΠῆΊεστὸς denique Zona- 

rae atque numis, fluvius hie. vocatur. | Neque enim. Πεστακὸν 

-urbem Constantino Imp. περὶ Θεμάτων p.83. nominatam, in JVe- 
-6tixóv cum F. Morello actutum mutaverim. , SCHURZFL. - Erudita 
.Sunt, quae vir doctissimus de Nesto. Nollem tamen ΠΠ]εστιχὸν 
. Constantini, sive Hieroclis potius , urbem fecisset. Vide not. in 


Hieroclis Synecdem, p. 640.  WEss. 


643. 4. Kol Στυμῶνος] Ita Syncellus, qui totam hune 
locum p.268. (ed. Paris.) Xoovoyg. attulit. Scaliger recte legit 
Στρυμόνος. ΣΣτρυμῶνος itidem haud emendate legitur in Scy- 
"lace p.27. et 29. Περίπλου Tom. I. Geograph. Minor. Hudsonii. 
In excerptis Strabonis L. VIL. p. 331. ed. Casaub. Σερυμμόνος 
'male editum est. Nec satis recte in Chronico Alex. p. 80. flu- 
'vius idem Στύρμων vocatur. [n Notitia Ecclesiastica p. 2]. 
Στρυμνὸς tamen nuncupatus est, et “Πράχλεια Zrovuvov memo- 
ratur Constantino Porphyrogennetae L. 1l. Ozu. p. 83. SCHURZFY. 


Jhid. Kol τὰ — τοῦ Néorov ᾿Ερύμην] Eta locum mutilum 

(in excerptis Scaligeri) e Syncelli schedis suppleo. Vocem .EPY- 
JM EN redundare ait Goarus: ego potius corruptam maxime agno- 
sco, cuius loco.e Livio περατικὰ μέρη 9 vel simile quid, rescri- 
bere malim. Περατικὰ μέρη τοῦ INZovov sunt transmarinae Né- 
sti partes, territorium videlicet Distonum et Ciconum ad Rhodo- 
pen usque montem, in quantum Perseus tenuerat. Vide de vocis 
περατιχὸς usu Car. Dufresn. Glossar. Graecobarb. p. 1148. — Sal- 
masius in suis sibi coniecturis non constat. Nec tamen expostuü- 
lare eum 60 iure possis, si Dexippi mentem non assequitur, quum 
loeus in Scaligeri edd, non sit integer. lile pro EPY7MHN legit 
OISYMHN , quam in ora inter Strymonem et Nessum ponit Pli- 
nius et Ptolemaeus. Vide Stephanum et Harpocrationem: adde 
hic Maussacum, ibi Th. de Pinedo. Suidas OI Y MH, πόλις τῆς 


$42 ANNOTATIONES 


Θράκης. Admitti haec coniectura nequit, quía trans Nessum re- 
giones innuuntur, non urbs aliqua, quae cis Nessum sita fuit. 
Maec ratio alteram quoque eius suspicionem, quum ait, veram 
lectionem esse ZZYMEN, labefactat, — Etsi enim vel maxi- 
me ᾿Ελύμη ila /sit aliorum " EAjuee, vel ᾿Ελύμεια., vel Ptole- 
maei etiam "EAvjcs , notum tamen esse debet e Livio L. XLV. cap. 
30. eam ad quartam Macedoniae regionem, non ad primam, per- 
tinuisse, neque procul ab Epiro, longissime vero a Nesso, ab- 
fuisse. SCHURZFL. Miror virorum doctissimorum in re minime 
difficili fluetuationes, Scriptum fuit, ut alias ostendere memini, 
καὶ τὰ πρὸς ἀνατολὴν τοῦ Néorov ἐρύματα. Quod firmatur a 
Livio L. XLV. 29., accessurum huic parti trans Nessum, αὐ 
orientem versum, qua Perseus tenuisset vicos, CASTELLA, OP- 
PIDA. WESS. 

Ibid. Koi τὰ πρὸς Aftógoav] Yta Syncelli editio, Scaliger 
Ἄβδηρα, quod magis Graecum. Verte, territorium circa Aóderum 
ete. lpsae enim tres urbes illae excludebantur, .nec Macedoniae 
annumerabantur: sed et liberae erant et αὐτόνομοι. Abdera, li- 
bera civitas, Liv. lib. XLIII. cap. 4. et Plinio L. iV. N.H. cap. 11. 
Maronea, quae Macedoniae a Constantino Porphyrogen. de Them. 
]i, Them. 2. ascribitur, atque Aenos etiam, eidem Livio lib. 
XXXIX. cap. 27. liberae vocantur. ScHunzFL. Non dubito, 
quin in Diodoro fuerit z4zv τὰ πρὸς forge ete. Clarissime 
Livius dict. loc. «ccessurum huic parti — castella, oppida, prae- 
ter Aenum et Maroneam et Abdera. | Wrss. 

643. 9. 'O χαλούμενος ξιος] Sie Homerus, Excerpta 
Strab. L. VIL, Scylax p. 26., Suidas, Stephanus in-4MO AZION, 
Plut. in E p. 809., Nicephoras Gregoras lib. VIIL ἹῬωμ. 
"Iorog., aliique. Cedrenus p. 705. Xvrów. one "A Sar vocat. 
Strabo L. VII. p. 327., Ptolemaeus L. III. [3:, paucique alii 242:0v 
scribunt, SCHURZFL. 

lhid. Kei oí παρακείμενοι αὐτῷ τὖποι] Videtur, ut e se- 
quenti commate patebit et Livii testimonio probari potest, vox 


JILAIONIAEX esse addenda. Scnuunzrr. 


643. 11. Κατὰ τὸν ἄρχτον] lta ed. Syncelli. dp. 
rectius legit κατὰ δὲ Ggxvov. | SCHURZFL. 


644. 12. Τὸ λεγόμενον Βέρνυν ὄρος] Montem Boram Li- 
vius vocat. Ego non dubito, Béoruov ὄρος, prout Salmasius vo- 
luit, legendum esse, quamvis σέρμιεον ὄρος et Boram distinguat 
in tabula Macedoniae Geographica Chr. Cellarius. Βερμίου ὄρους 
meminit Ptolemaeus L. {Π]. cap. 13. Excerpta Strabonis L. VII. ὅτε 
ἢ Βέροια πόλις ἐν ταῖς ὑπωρείαις κεῖται τοῦ Βερμίου ὄρους. lo. 
Douiatius ad Livium p. 709. Oróelum esse Livii Boram opina- 
tur. Male omnino. Quia enim Orbelus in limite Thracico cum 
Haemo connectitur, et Moesiam a Macedonia dirimit, ut Ph. Brie- 


IN FRAGMENTA. 543 


tius notat, et patet e Strabon. lib. VII. epitoma, Ptolem. L. ΗΠ. 
cap. 9. et fo. 'Tzetza Chiliad. XL v. 905., ad primam potius re- 
gionem, non sane ad tertiam, est referendus. | SCHURZFL. 


Ibid. Καί τίνων τόπων τῆς Παιονίας Μαῖα vertit Goa- 
rus, Pannoniae loca.  Distinguendi enim omnino: sunt, licet 
multi eos confundant, Paeones et Pannones, quod docuit Dio lib. 
XLIX. p. 413. ScHURZFL. : 

644. 17. Tov μὲν πρώτου] Regio ΤΡ Maledonfaà prima 
"ἢ πρῶτ᾽ IMaxeóovío, in. numis vocatur. |Plutarcho in Pyrrho 
p.388. ἡ ἄνω Π]αχεδογία audit. Stephanus in AMOHIO ATE 
Maxztdovíav κατὰ Θράκην nuncupavit. SCHURZFL. 


Ibid. "J4uqgíno^ig] Liberum oppidum Plinio L. IV. cap. 
10. Scnunzrr. 

644. 18. Τοῦ óevrfoov] MHaec'pars in numis δευτέρα 
Moxseoovía appellatur, Vid, Ez. Spanh. Orbis Romanus Exerc. If. 
cap.9. p. 289. 24Aí« etiam , quia ad mare Aegaeum plane verge- 
bat integra, aliquando nominata est. Stephanus, OEXXAA0- 
NIKH, πόλις Π]αχεδονίας, ἥτις ἄρα ἐκαλεῖτο "Alia, Non enim 
Ao, ut Yolunt Stephani interpretes, Thessalonica unquam di- 
cta, sed ἡ ἢ δευτέρα ἸΠυκχεδονία.. ὅπιερ δὴ ἔδει δεῖξαι. SCHURZEL. 
Quod se probasse vir eruditissimus indicat, eius ego demonstra- 
tionis vestigium non reperio: nam mari Aegaeo quod Macedonia 
adlueretnr, id satis non est, ut “λέω dicatur; utique et Thessa- 
lonice mari accubabat, ut optime ostenditur a lo. Cameniata de 
Excid. Thessalon. c. 3. Adde ordinem verborum in Stephano 
. et Etymologo , ubi paria, non pati, ut relativum pronomen Mace- 
doniam spectet. Sed hoc obiter. Wkss. 


Ibid. Θεσσαλονίχη} Liberae conditionis Plinio L. IV. cap. 
10. H. N. ScutnzrL. 


644. 19. Τοῦ τετάρτου Πελαγωνία] Seribendum est ITE- 
"VEAVONLA per o breve. Vide Scymnum Chium v. 402. et 710. 
Stephanus IIrjAeyovía, μοῖρα Π]αχεδονίας. Excerpta Strabo- 
nis L. VIL. οἱ γὰρ Παίονες HHAEUONES ἐχαλοῦντο. Potius 
scribendum est IHAAUONES. Iterum Stephanus, ἑ ἕοιχε δὲ γρά- 
φέσϑαι τὸ μὲν τῆς χώρας ὄνομα μετὰ τοῦ ἐθνικοῦ κατὰ δευτέ- 
Quv συλλαβὴν διὰ τοῦ ας τὸ δὲ τοῦ ἥρώος μόνον διὰ τοῦ t. 
Strabo ipse tamen L.VIÉ. p. 326. IIEZ4 AT'ONIAN seribit. 
Paeones, teste Tzetza, Bulgari medio aevo vocabantur. Sed Pe- 
lagones tamen vilehtür iii fuisse diversi ἃ Paeonibus populi. 
Vide Nicephor. Gregor. L.I1X. στορ. Ῥωμ. cap. 34. Corruptis- 
sime ea regio Marciano Capellae vocátur Paphlagonia. Sed et 
Pelagoniae civitatis quisnam praeter Livium, Dexippum et Con- 
stantinum Imp. p. 87. b. lE: περὶ Θειάτων meminerit, non me- 
mini. ScuunzrL,  Meminerunt urbis Pelagoniae Nicetas Chonia- 
tes in Manuele Comneno L. M. p. A7. et L. lii. principio, tum An- 


944 ANNOTATIONES 
(Ὧδ Comnena Alexiad. L; V. p. 110. atque alii de hoe genere, Alia 


-autem Pelagonia non est atque Heraclea Pelagoniae, ut Mio 
fuit ad. Itiner. Anton. p. 319. WEss. . 


644. 23. Καὶ ποτοὺς — τῷ πλήϑει συντάξας τη ζῶν. 
vium populo sanzit, vertit Goarus. E Dexippi mente recte. Con- 
-giarium enim populo , militi Donativum dabatur. Sed Livium 
vide. Suidas in 4IMILAT ΟΣ ἣν τοὶς δὲ πρὸς αὐτὸν ἀφικομένους 
τῶν Εὐρωπαίων πρέσβεις εἱστία πολυτελῶς. τῇ λαμπρότητι τοῦ 
συμποσίου φιλοτιμούμενος. ScHURZFL, Nihil hie de congiario. 
Spectaeula et convivia indicantur, quae M. Aemilius in Macedo- 
nia summa magnificentia civitatum legatis et multitudini praebuit. 


Lege Livium L. XLV. 32. cum nota lo. Fr. Gronovii. Wrss. 


644. 97. Καὶ πρῶτος μὲν ᾿Ανίκιος Si voluit, ut videtur, 
- Anicium et Cn, Octavium ante M. Aemilium triumphasse suo quem- 
que die, in errore est. .Aliud ex Capitolino marmore apud Pig- 
.hium Fast. ad ann. 191XXXVI. p. 386. et Livio L. XLV. 42. 43. 

constat. Quin ne ea quidem satis iusta sunt, quae de M. Aemilio 
senatus imperio triumphante paullo ante prodita sunt. Wess. 

644. 28. Ὃ δὲ σοφώτατος Αἰμίλιος] Suidae enim est &y7/o 
σώφρων καὶ φέρειν εὐπραγίας εἰδὼς καὶ ἱκανὸς, id est strenuus. 
-Hine Cicero eum ἵν. ἢ. de N. D. segm. 165. inter viros deo cha- 
ros retulit. | SCHURZFL.- 

644. 31. Kol τραχείας } Salmasius, Θρᾳκίας. ait, forte 
legendum. Sed vulgatam tamen se alibi astructurum promittit. 
Scaliger etiam Θρᾳκίας suspicatur in notis. Ego eorum conie- 
-eturas firmo e Plutarcho, qui die secundo ,; quem eum primo vel 
Plutarchus vel Dexippus confundit, Θράχεω γέῤῥα producta esse 
,asserit (in Aemilio p. 272. E.) ScHURZEL. 


644. 34. Προηγοῦντο --- σαλπιγκταὶ] Hoc Plutarchus tef- 

tio: die;factum esse prodit. .SCHURZFL. 

644. 36. Κάμακες} Vid. Dufresn. Gloss. Νὴ αἰ, νῷ pP. 

509.. ScHURZFEL. 

644. 36. Κάμακες ὀχταχόσιαιἢ Suidas ex Diodoro i in Ki 
-μακχες citat : “Ἑξῆς δ᾽ ἐκομίζοντο κλίμακες ὀχτακόσιαι9 παντευ-- 
υχίας πολυτελεῖς ἔχουσαι. quae quidem ego. ad hunc Aemilii trium- 
. phum pertinere nullus dubito. Excerptor verba. decurtavit: nam- 
que eius καϑωπλισμέναι id exprimunt, quod Diodori παντευχίας 
- πολυτελεῖς ἔχουσαι. Perticae erant, e quibus arma pretiosa su- 
.spensa erant. Id in Suida non laudo, quod χλῴεοακχες vitiose. ex- 

cerpserit. Ait κλίμαχες; ξύλα ὀρϑά. Atqui κλίμακες scalae sunt, 
-κάμακες, Sicuti alibi ipse explicat, ξύλα ὀρϑά. Hoc ergo illi 
reddamus. Paullo superius καὶ ἕτεραι λογχῶν καὶ σαρισσῶν etc. 
γέμουσαι sermonis genius desiderabat. WESS. 


644. 38. 2doyvgov δὲ τάλαντα δισχίλια» διακόσια] oj 
μου puta. Scaliger legit τάλαντα δισχίλια διακόσια, ἐκπωμᾶ-: 


IN FRAGMENTA. 545 


τῶν 225906, ἀγαλμάτων καὶ ἑξῆς. Goarus in versione loeum 
invertit, et poculorum quidem D, statuas vero et tabulas curruum 
vehentium cc tantum meminit, SCHURZFL, 


644. 40. ““2μαξαι πενταχόσιαιἽ | Plutarchus diei primo 
adscripsit, et ἁμάξας πεντήκοντα καὶ διακοσίας numeravit. 
SCHURZFL. 


644. 43. ' Ev φορήμασι διακοσίοις εἴκοσι] Plutarclius va- 
sa LXXVII tantummodo numerat. Numerus talentorum deesse vi- 
detur. ScHURZFL, Si legas διακόσια εἴκοσι, habebis talenta, 
Numeri notis fuere scripti, ut in Scaligeri Exeerptis, σχ΄.; hinc 
discrepantia. WESss. 


644. 44. Φιάλη — διάλιϑος Plutarchus διὰ λίθων, Ve- 
teres tamen Codices et. ibi 9442490» habent, quod sane . Quia mi- 
nus obvium, non statim mutandum erat. Ad formam τοῦ ὁρά- 
xovooc fit διάλιϑος. Videndus de hoc vocabulo C. Dufresn. Gloss. 
Graecobarb. 5.297. Ego tamen, etsi in aliis etiam vocabulis id 
fecerit, hanc vocem Graecobarbaram esse nollem virum doctum 
minus recte statuisse. SCHURZFL. Bene vir doctissimus. Haud 
ita tamen rarum est διάλιϑος. ut censuisse videtur, Θρόνον διά- 
λιϑὸν et κλίνην διάλιϑον dabit Iosephus L.I. Belli Iud. 6. 9ὅ. G. 
et ibid. cap. ult. 6. 9., στέφανον διάλιϑον Io. Chrysostom. T. ΠῚ. 
p.162. D. , ut alios praeteream. Ego quoque in animum inducere 
non possum, omnia pro Graecobarbaris putasse Dufresnium, quae 
in Lexicon suum addidit. Nunquam profecto ea viro sollertissimo 
sententia sedit. Mox edebatur φαλάροις διάλιϑος, quod mutavi. 
Wess. 

644. 50. Περιπεπετασμένον πορφύραν] Mallem πορφύρᾳ. 
Addit Schurzfleischius, vir Cl., locum Flori LII. 12. de Perseo, 
de uxore eiusdem triumphata ex Constantino Imp. L. iH. περὶ Θεμ. 
p.87., quos adi sis. WEss. 


645. 55. Καὶ ἐπὶ πᾶσιν iuc] Vide Propert. L. IV. 
Eleg. ult. vers. 39., et Virgil. L.I. 288. Aen. Loeum enim Virgilii 
de Aemilio capiendum esse, docuit A. Turnebus lib. X. cap. 11. 
Advers. Adde his Diodorum Siculum L.XXXL, ex eoque Pho- 
tium Cod. ccxriv. p. 1056. ScuvnzrL. 

645. 61. Ὅτι i£ ἔτη ὃ νεώτερος “Πτολεμαῖος Ptolemaeus 
cognomento Physcon, cuius XV post fratris excessum anni, quo- 
modo numerari debeant, docuit praestantissimus H. Valesius supra 
p.994. Whzss. 

645. 90. ᾿Εχομίζοντο χλίμαχες Bona fide Suidas descri- 
psisse videtur, quod in Diodori Excerptis invenerat. At pravum 
istic erat χλίμαχες. ex KATWMAKES calami lapsu progenitum. 
Vide supra p.645.36. Wrss, 

646. 2. "ES ἀνεφέλου τοῦ ἀέρος] Suidas auctor est Li- 
vium et Diodorum de prodigüs istis memorasse, quae calamitates 

Vor. 1f. a5 


546 NNOTATIONES IN FRAGMENTA. 


civilis belli portenderunt. Putares ergo, ex alterutro sumtam esse 
tubam istam, coelo sereno horrendum adeo insonantem: secus ta- 
men habet. Exscripsit Plutarchum in Sulla p. 456., quod L. Ku- 
sterum fugisse mirarer, nisi abunde mihi constaret, hominum 
memoriam non semper in reddendis, quae lecta olim fuerunt, fi- 
delem esse. [ἃ praeterire non. debeo, Suidam auxilio Plutar- 
cho occurrere. In eo nunc editur: εἰγαι μὲν γὰρ αὐτῷ ὀχτὼ τὰ 
σύμπαντα γένη διαφέροντα τοῖς βίοις. αὐὶ αὐτῷ quid designet, 
nescire se- fatetur Mos. Solanus, malle tamen aut αὐτοῖς. " ad 
vates referatur, aut ἐν τῷ αἰῶνι. Neutro opus est, Suidas εἶναι 
μὲν γὰρ ἀνθρώπων ὀχτὼ γένη in Plutarcho sua aetate reperit. 
Itaque αὐτῷ ex scribendi conpendio natales suos accepit. WESS. 


ΜΝ quid periret eorum quae cuicunque usui futura in 

editione Amstelodamensi exstarent, colligendas in hunc 

locum curavimus quas Indicé annotationes asperserat 
Wesselingius, quippe quas nec nostris Indicibus : 
neque ipsiu& Annotationibus inserendas duxissemus. 


᾿4βασίλευτος. οὐδὲν ἔϑγος ἀβασίλευτον Artemidor. Onirocr.I. 9. 

ἀδιάλυτος. ἀδιάλλαχκτος ἔχϑρα et ἐχϑρὸς Pausan. IX. p. 794. 
Appian. IV. Belli Civil. p. 1062. 

ἀδιαπτώτως. Vide Polyb. IV. 60. et lo. Chrysostom. T. HI. p. 30. 

POT jov. V. Lycurg. in Leocrat. p. 163. et Plut. τ 

p 

ἀϑετεῖν. Vid. Vales. in Euseb. H, E. lib. VII. 8. 

ἀνακάμπτειν. Synesius O. de Reg. p. 29. B. καί μοι πάλιν &va- 
κάμπτει ὃ λόγος. 

ἀναφυσήματα πυρός. Conf. Platon. Phaedon. p. 113. B. et 
Aristotel. II. Meteorol, 8. 

ἀντίσταϑμος. Vid. Sophocl. Elect. v. 572. 

vvnó6tutoC. Add. Lesbon. p. 170. Lucian. ἴον. Tragoed. c. 40. 

ἄξιοι "λόγ ου ἄνδρες vol. f. p- b. Adde Aristotel. Rhetor. lI. 24. 
ὅτι οἱ ἀγαϑοὶ ἄνδρες οὐ χρημάτων, ἀλλὰ λόγου εἰσὶν ἄξιοι. 

ἀπαράλλακτος. Ita τῆς δόξης τοῦ πατρὸς ἀπαράλλακτος εἰχιὼν 
in fidei formula Arianorum apud Athanas, de Synod. p. 736. 
vide Gothofred. ad Philostorg. II. 16. 

με Δ 1 Ἀεὶ οὐ ἀπηρτημένοι τοῖς χρόνοις Dionys. T. M. 
P 

ἀποξενοῦσϑαι. Conf, Sophocl. Elect. v. 777. 

ἀπότευγμα. Cicero IX, Fam. 21. Alciphr. I. 31. 


547 


αὐτουργύς. Sic αὐ τοῦθ) "a ἀνϑρώπων Teles in Stob. Serm. XCI. 
p. 509. αὐτουργοὶ χυνηγεοσιῶν Xenophon. Venat. c. 90. 

διάϑεσις. λοιμικὴ διάϑεσις Polyb. II. 20. 

διάλυσις τοῦ »σώματος. Vid. Basil. Mag. T. II. p. 148. D. 

δυρχέρεια. τόπων δυςχέρεια Polyb. X. 26. 

ἐγκαϑέτως. Vide loseph. II. Bell. lud. 2. 5.. Synesium p. 110. 
185. A. 

ix. ἐπιβουλαὶ ἐκ βασιλέων Teles in Stob. p. 509. 

ἐναυλίζειν. στειτπιτή yt φυλλὰς ὡς ἐναυλίζοντί τῳ Sophocles Phi- 
loct. v. 32. 

ἐνοικοδομεῖν. Theodoretus Hist. Relig. c. 17. p. 847. xol τὰς 
3éópac. ἐνοικοδομήσαντες. Sie legendum videtur. 

ἔπανδρος. ἔργα ἐπαν δρύτερα Hierocles in Stob. Serm. LXXXIII. 
p. 491. ἐργασία καλὴ καὶ ἔπανδρος Gruteri "Fhes. p. DIL 

ἐπιμελής. οἷς ἐστιν ἐπιμελές Ι. 96. Vid. Herodot. ii. 150. 

ἐπισείειν. τοῖς τείχεσιν ἐπισείωσε 1. 618. Vid. loseph. H. Bell. 
Iud. c. 17. 3. 

εὐθετεῖν. Adde Dioscoridem L. V. 136. 137. 

ἠρωικχοὶ χθόνοι. Tempora Heroica Cicero L. III. N. D. 21. 

καινοτομεῖν. Vide Aristotelem Polit. 11. 5. 

καρποφύρος. Vi4. Porphyr. de Styge in Stob. Eclog. Phys. p. 129. 

χατασχήπτω. κακὰ χατασχήψαντα Philo Iud, -bégat. ad Caj. 
p. 1018. 

κατοικίδιος βίος. Vid. Philon. Iud. de Fortitud. p. 739. 

λοιπός. τὸ λοιπὸν Sophocl. Electr. 459. Philoct. v. 454. 460. 

μαρμαρίζουσα πέτρα. Vid. Platon. in Critia p. 116. A. 

μάχαιρα «Κελτική. Confer Philon. de Tel. Febr. p. 71. 

μεσοπορέω. Vide Appian. II. Belli Civil. p. 790. 

μέσος. Adde Alciphron. L. il. Ep. 3. p. 235. cum Bergleri adnotat. 

μιτρηφόρος. Vid. Sophocl. Oed. Tyr. v. 219. 

γαυστολεῖν. Vid. Sophoclis Philoct. v. 254. 552. 

γίχη Καδμεία. Vide Aristid. Tom. II. p. 219. 

viv. ot νῦν ἄνθρωποι. Vid. Strabon, 1. p. 67. A. Plut. Tom. Il.. 
p. A78. C. 

οἰνοῦσϑαι. Sophocl. Trach. v. 271. 

ὁμοίως τοῖς ἰχϑυοφάγοις L 187. Isocrat. Panath. p. 368. vó- 
μοι οὐχ ὁμοίως τοῖς νῦν χειμένοις Agatharch. Rub. Mar. 
p. 44. ὁμοίως τοῖς * Yoxavoic. 

ὀργιασμός. Vid. Plutarch. T. II. p. 417. A. et p. 758. 

πάνδημος. Sophocl. Elect. v. 985. 

παραβάλλεσθαι. τὴν ζωὴν παραβάλλονται Musonius apud Sto- 
baeum Serm. p. 202. 

παρά) γελμα. ἀφ᾽ ἑνὸς παραγγέλματος. Sic ἀφ᾽ ἑνὸς κελεύσμα- 
TOC €t χελεύματος. Vid. Ti. Hemsterhusium in Aristoph. 
Plut. p. 431. 

παρευημερεῖν. Vid. LUN in Stobaei Serm, XX XVIII. p. 232. 

35* 


548 


mtu. Vid. Thes. Inscript. Murator. p. DCLXVII. 9. 

περιπίπτειν ζημίαις. Vide Basilium M. T. Hil. p. 143. C. 

πέτρος. γιά. Sophocl. Philoct. v. 272. 

aijgoo. Vide Aelianum de Animal. X. 17. 

πληρώματα. τὰ πληρώματα saepe Polybius 1. 47. Demosth. 
Midian. p. 362. 

πλωτός. Hine inprecationis formula μήτε γῆ βατὴ μήτε ϑύ- 
λασσα πλωτὴ in Vettü Valentis Floridor. Lib. IV. et in 
lapidibus "I'heà: Murator. p. MLXIII. 4. MCCXCVIII. 5. 

πιγῖγος. vid. Philon. Iud. Leg. Cai. p. 1009. E. 

πολύς. ἀπὸ πολλοῦ in Teletis fragm. ap. Stob. Serm. XXXVII, 
p. p. 23 4. 

πορισμὸς βίου. Vid. S. Paulli Ep. I. ad Timoth. c. VI. 5. et 
Plut. T. II. 136. C. 

πρᾶξις et τάξις confusa lI. 148. sicuti et in Aristide T. II. 
P. 92]. Edit. Ieb. 

προαίρεσις pm Vide St. Bergler. ad Aleiphron. L. τ Ep. 38. 
». 17$ 

ióofiod “νειν. Ὑ id. Sophocl. Philoct. v. 284. 

πρόπυλον. Sophocl. Elect. v. 1376. 

πρὸς "βίαν Sophocl. Philoct. v. 89. 102. et Aiac. v. 1345. 

z00céz«. Vid. Sophocl. Philect, v. 246. et 253. 

σπιροςφωνεῖν. “τὰς aic προςεφώνει IM. 619. et sic S. Lucas A. A. 
XXII. 

tial ᾿λόγιον πυϑόχρηστον Plutarch. Tom. I. p. 12. . D. 

σχευὴ ἑχατὸν τριήρεσι 1. 702. — Vid. Demosth. Adv. Scd et 
Mnesib. p. 640. et S. Lucas Act. A. XXVII 19. 

στατὸν ὕδωρ. Vid. Sophocl. Philoct. v. 716. 

στερεὰ τροφή, qui victus lacti opponitur 1. 116. et Auct. Epist. 
ad Hebr. c. V. 14. 

στερέμνιον. Porphyrius in Eclog. Physic. Stobaei p. 129. 

στοχάζεσϑαι. Vid. Porphyrium A. A. Lib. 11. 4. 

συμπλέχεσϑαι. Vide Iunci fragm. in Stob. Serm. CXV. p. 593. 

συναγωγή. Conf. Polybium HI. 100. M 

T0). αιπωρεῖν. τῷ πολέμῳ Demosth, de Leg. Fals. p. 230. 

τάχος. ἐν τάχει ἣν 108. Vid, Criticos in Sophocl. pé v. 816. 

τεχνίτης. οἱ περὶ τὸν ΖΦΙιόνυσον v. l. 251. Vid. Thes. Muratorii 
p.DXLV. 3. DLIX. 3. 

τίλλειν τοὺς στάχυς ἴ. 347. Vid. S. Matth, cap. XII. 1. 

ὑπεραίρειν. Conf. Pausaniam p. 552. 564. 571. etc. 

ὑπερβάλλεσϑαι. Vid. Herodot. 1. 61. 

ὑπερβολὴ κατὰ τὸν .diuov 11. 376. Lege Seldenum ad Marm. 
Oxon. p. 21. 

ὑπερφέρειν. Plut. Is. et Os. p. 360. D. 

ὑπήνη. Conf. Palmerium ad Mo v. 474. Aristoph. 


INDEX SCRIPTORUM. 


À ccius apud Nonium 280. 75. 

Aeliani Epist. II. 352. 67. 

Aelianus Hist, Anim. 7. 75. 
97.14. 126. 31. 128. 18. 
291.53. 166. 5. 17. 12. 
191. 56. 194. 16. 196. 
90., 3., 5. 201. 9. 581.4. 
11. 13. 51. 40. 62. 230. 
59. 436. 37. 502. 46. 
563. 14. 600. 68. 

Aelianus Var. Hist. 123. 26. 
143. 58. 337. 85. 536. 9. 
676.32. 677. 5. Il. 6.49. 
14.13. 10. 4. 167.78. 
170. 24. 265. 11. 

Aeneas Tactico IL. 30. 4. 

Aeschines 482. 77. 585.24. 

Aeschylus 314. 63. Agame- 
mnonis fabulae  didascalia 
463. 9. 

Africanus 114. 49. 

Agatharchides Photii 51. 13. 
183. 89.,7. 184. 49. 185. 
9. 186. 31. 187.97. 188. 
49. 389. 35, 7. 101. 79. 
195.37. 197.24. 200. 
61. 201. 8. 209.73. 210. 
$6: 2121. 394 .212..4, 
213.27. 441.92. 5895. 
24. 

Agathias 135. 38. 

Alexander Aetolus apud Par- 
thenium v. Parthenius. 

Alexander Monachus [{. 407. 
78. 

Ammianus Marcellinus 22, 21. 


127. 90. 265. 41. 


Anonymi de Nilo fragmentum 
46. 99. Ephori est 48. 69. 
Anthologia Gr. 617. 48. 629. 
D 1E 13.925./992. 48, 

. 260. 37. 595. 6. 

Antigonus Carystius 151. 95. 

Antimachus Colophonius 630. 
16. 

Apollodori Bibliotheca 138. 46. 
258. 52. 259. 85. 200. 
28. 9*4. 96. 270. 25. 
280. 2. 281. 28. 282. 39. 
283. 20. 293. 69. 296. 
10. 304. 39. 309. 73. 
3129. 83., 99: -313. 23. 
377.41. 420. 2. 

Apollodor. Poliorc. II. 472. 84. 

Apollinaris Psalm. II. 537.75. 

Apollonius Rhodius 316. 63. 

Apostolius 298. 95. 

Appianus 141]. 6. 
187. 82. 378. A7. 
92. 5595. 73. 5006. 58. 
611.44. 623.17. 693.71. 
I. 13. 51. 15.062. 447. 
2. A49.93. 490.45. 496. 
79... 5839. 32. 507. 27. 
569.16. 574. 66. 605. 
92.. 621. 67. 627. 52. 

Appuleius 97. 25. 

Aratus Phaenom. 323. 56, 

Aristides 24. 70. 46. 99. 373. 
85.. 448. Il. 46]. 58. 
481. 28. 499. 5. 507. 83. 
623. 17. 671. 23. 700. 
46. 707. 66. 718. 49. II. 
349. 28. 


170. 91. 
552. 


220 


Aristophanes 189. 92. 504. 
47. Acharnensium didasca- 
lia 517. 34. 

Aristoteles 19. 9. 138. 39. 
395. T4. A09. 93, ANS. 
19, 5995. 37. 525. 75. 
IL T4. 137.3930. 49: 17. 
Dos wg. 

Pseudo-Aristoteles Admir. 343. 


77. 346. 88. 358. 12., 
22. 


Pseudo- Aristoteles De mundo 
209. 46. 214.62. 11. 362. 
(2. 


Arrianus IL. 174. 11. 189. 
96. 244. 30. 2517. 3l. 
205.11: 


Athenagoras 110. 30. 
Athenaeus 139. 19. 140. 45. 
2195.4. 977. NIS733927 27. 
523. 94. 608. 95. IL. 86. 
45. 93.82. 122.43. 927. 
974. 2313. 53.- 420: 29. 
491. 3. | 
Athenaeus de machinis II. 455. 
34. 471. 58. 
Barnabae Ep. 295. 47. 
Basilius 53. 74. 109. 66. 
520. 45. IL. 346. 40. 
.. Bekkeri Anecdota II. 610. 26. 
Bibliotheca Coisliniana 386. 85. 
II. 26. 12. v. Phrynichus. 
Bito de Machinis II. A72. 84. 
Callimachus II. 337. 48. 
Cassiodorus Il. 318. 66. 
Chionis Epist. 648. 45. 
Choricius 39]. 3. ' 
Chronieon Alex. II. 643. 4. 
Cicero 323. 43. 410: 56. II. 
453. 3. 591. 51. 611.58. 
Clemens Alex. 98. 52. 252. 
54. IIl. 147. 65. 312. A1. 
Columella H. 473. 48. 601. 
98. 
Cononis Narrat. 311. 51. 523. 
ST. 


INDEX SCRIPTORU M. 


Constantinus περὶ Θεμάτων 1]. 
643. 2. 

Cornelius Nepos 600. 15. II. 
89. 70. 344. 7. 

Cosmas Indopleustes II. 334. 
25. 

Ctesias 458. 97. 11. 485. 84. 

Curtius 125. 95. 630. 30. 
Il. 195. 90, 6. 196. 43. 
197. 75. 201. 51: 908. 
49, 60. 911. 49.: 217. 
15., 50. 221. 21. 292.89. 
994. 535.68," 28991194, 
63. 235. 739. 237. 96. 
959. 84. 

Demosthenes 307. 88. 413. 
74. 439.8. 506.31. 508. 
97. 516. 83. II. 33. 50. 
100. 55. 109. 84. 1490. 
97. 147. 635. 

Dinarehus II. 98. 52. 208. 90. 

Dio Cassius H. 614. 45. 

Dio Chrysost. 195. 46. 212. 
81. 246. 7. 687. 53. II. 
124. 3«. 220. 79. 2342.5. 

Diogenes L. l1. 62. 17. 86. 
98. 149. 25. 972. 52. 
346. 23. 551. 59. 

Dionysius Hal. 47. 68. 117. 
72. 170. 91.' 243: 65. 
369. 3. 379. 32. 397. 29. 
li. 93. 97. 97.29. 112. 
28. 208. 62. 917. 25. 
267. 21. 439. 29. 553. 
67. 

Dioscorides 161. 33. 

Ephori de Nilo fragm. 48. 69. 

Eratosthenes Cat. 254. 52. 

Etymologic. M. 95. 29. 252. 
54. 349. 97. 579. AI. 
592. 58. II. 13. 81. 

Eunapius 27. 78. 

Eupolis fr. 505. 56. 

Euripides 46. 99. 161. 46. 
939. 80. H. 103. 67. Me- 
deae argumentum 502. 19. 


INDEX 


Eusebíi Chronicon 130. 47. 
249. 52. 668. 96. 1. 75. 
67. 141. 40. 330. 4. 547. 
74. 562. 4. 

Euscbii Praep. Euang. 365. 6. 

Eustathius ad Dionysium 125. 
95. 336. 76.. A84. 63. 

. H. 636. 78. 

Eustathius ad Homerum 369. 

9. 582. 57. 

Eustathius de Ismen. 642. 68. 

Favorinus 274. 35. 

Festus 369. 3. 

Florus 340. 57. 

Frontinus 11. 409.68. 151.59. 

Galenus 92.1. 102. 26. 160. 
7. v. Heliodorus. 

Gemistus Pletho II. 107. 86. 

Geoponica 49. 50. Nicolai edi- 
tio ibidem. 

Glossaria vet, 211. 45. 

Goltzii numus 109. 99. 

Gregorius Nazianz. 223. 42. 

Gregorius Nyssenus 289. 6. 

Heliodorus 51. 13. 185. 12. 

Heliodorus Galeni II. 165. 51. 

Hermias II. 31. 44. 

Hero 36. 29. 


Herodotus 54. 11. 65. 44. 
77. 8. 115. 14. 119. 83. 
1994:79..-128.,34." 129. 
45. 170. 91. 217.7. 238. 


32. 338. 50. 380. 55. 
627. 78. 652. A7. M. 
. 950. 21. 


Hesychius 13. 79. 40. 79. 
43. 63. 58. 79. 189. 3. 
208. 19. 217. 7. 225.56. 
249. ὅς. 289. δι. 288. 
98. 294. 39. 3383. 495. 
3239.31. 9 00. 98: 670. 
78. 671. 18. H. 192. 39. 
218.92..261. 83. 27922. 
312/15. :317. 13: 3936. 
11. 441. 22. 5995. 97. 


SCRIPTORUM. 


951 


S. Hieronymus II. 116. 44. 
439. 96. 

Himerius 129. 59. Photii 481. 
28. 

Homerus 331. 52. HI. 99.18. 

Homeri hymni 19.1. 235.18. 

Hyginus 96. 91. 257. 83. 
313. 23. 371. 84. 

Hyperides ΕΠ. 334. 25. 

lamblichus 27. 78. 483. 34. 
492. 13. 

Inscriptio Chishulli 645. 75. 

Inscriptiones Donianae 276. 
28. 278.9. 281. 60. ἢ. 

.. 934. 60. ' 

Inscriptiones. Thes. Grut. 711. 
71. 

Inscriptio Sponii II. 577. 17. 

Inscriptio Syracusana 323. 43. 


. Toannes Chrysostomus 585. 24. 


620. 93. IL. 94. 40. 568. 
84. 

Ioannes Stobaeus v. Stobaeus. 

Iosephus 51.13. 99.13. 120. 
14. 133:: 34. . 1600. 91. 
201. 98. 228. 79. 246. 7. 
516. 91. II. 40. 82. 108. 
95. 304. 71. 595. 6. 

Irenaeus 444. 45. 

Isaeus 45. 51. 287. 95. 

Isocrates 187. 95. 302. 34. 
482.67. 668. 89. 716.8. 
IIl. 43. 18. 

Iulianus 576. 57. 

Iulius Firmicus Maternus ll. 
551. 51. 

Iustinus 2629. 11. 457. 27. 
460.56. 703.79. ILI. 153. 
50. 161. 56.,58. 174. 18. 
250750]:0:59750 164"37. 
287. 39. 321. 26. 345. 
46. 357. 32. 408. 34. 
425. 91. 45i. 63. 496. 
49. 603. 92. 

Leo Tacticus 1l. 250. 38. 

Leontius II. 375. 7. 


ἡ 


$32 


Libanius 54.95. 83.43. 516. 
67. b294. A5. 578. 93. 
664. 11. 695. 1. II. 84. 
61. 88. 22. 107. 1. 108. 
30. 111.68. 147.65. 232. 
48,72..428..39./581. 983 

Livius 500. 70. 546. 8. 570. 
67. 5906. 38. 601. 86. 
731. 80. II. 374.70. 399. 


32. 471. 37., 46. 510.306. . 


610. 52. 625. 39. 
Lucanus 46. 6. 75. 16. 
Lucianus 105. 32. 185. 12. 

291.67. 294.39. 319. 

96. 449. 45. 593. 4. ' II. 

115.94. 284. 95. 297. 

18. 492. 69. 

Lycophron 189. 92. II. 425. 
91. 

Lycurgus 420. 2. 481. 29. 
Lysias 289. 6. 642. 28. 679, 
81. II. 69. 74. 93. 97. 

Malalas II. 441. 98. 

Manetho 389. 29. 393. 3. II, 
469. 52. 541. 3I. 

Mareianus Capella lI. 644. 19. 

Marmor Arundelianum II. 549. 
συ δα 32. 

Matris 28. 34. ; 

Maximus Tyrius Il. 143. 48. 
340. 98. 553. 35. 

Menander Εἰ. 301. A7. 

Moeris 124. 74. 

Moses Chorenensis lI. 518. 19, 

Musaeus ll. 468. 98. 

Nicander 670. 78. 

Nicolaus Dam. 259. 76. 374. 
2. 

Nonius v. Accius. 

Nonni Dionysiaca 217. 89. 
229.29. 372.41. 11. 440. 
109. 

Origenes II. 363. 91. 
17. 466. 20. 

Orosius 701.78. II. 287.39. 
289. 9]. 414. 43. 


420. 


INDEX SCRIPTORUM. 


Orphica 13. 33. 27. 95., 4. 
165. 91. 1l. 360. 49. : 

Palaephatus 222. 25. 295. 
74. 305. 76. 


Parthenius 371. 95. 415. 49. — 


Alexander Aetolus apud eum 
1, 548. 40. 

Pausanias 259. 97. 268. 75. 
272. 40. 281. 60. 289.6. 
305. 76. 313. 29... 322. 
JO. 376. 83. 389. 26. 
405. 92. A451. 71. 437. 
38. 482.73. 527. 5. 590. 
55. 595. 81. ILI. 13. 95. 
43. 83. 55. 99. 58. 56. 
82. A7. 109. 67. 128. 98. 
267. 81. 538. 12. 568. 
90. 638. 67. 

Pherecydes 16. 78. 

Philargyrius in Virgilium II. 
357. 34. 

Philo Iud. 10. 66. 45.66. 47. 
68. 102. 14. 152. 77. 
298. 67. 559. 35. 641. 
98. 693. 76. II. 116. 13. 
138. 3. 143. 48. 175. 68. 

Philo Mechan. H. 193. 85. 
243. 98. 469. 34. 

Philostratus 14. 7. 122. 93. 
123. 8.,46. 283.43. 331. 
52. 508. 97. 668. 70. II. 
7. 3. 40. 74. 124. 3l. 
147. 65. 246. 32. 

Philostrati Heroica II. 465. 44. 

Photii Bibliotheca 210. 84. 
716. 8. 11. 5.73.,76. 268. 
40. 287. 38., 39. v. Aga- 
tharchides, Himerius, 

Phrynichus Bibl, Coisl 107. 
25. 109. 66. 

Phrynichus Eclog. 130. 16. 

Pindarus 282. 89. 374. 1l. 
421. 68. Argum. Nem. 453. 
42. 

Plinius H. N. 75. 16. 124. 
51. 151. 95. 153. 20. 


INDEX SCRIPTORUM. 


155. 89. 164. 52. 163. 
85.. 205. 8I; 2135,39. 
347. 60. 496. 4. 601.98. 

Plutarchus 10. 63. 14. 21., 
27:25. 392." 0; 13:256. 
67. 93. 64. 95. 21., 53. 
98. 85» 933. .L1.- 240: 7. 
266/7.-908.127.:.305. 9. 
405. 92. 410. 56. 415. 
49. 417.54. 427.7. 451. 
66. 48]. 28. 510. 5l. 
518. 73. 5506.11. 582. 
57. 593.4. 595. 69. 600. 
20. 620. 99. 621. 21. 
626. 43. 660. 5. 681. 89. 
7205.74. 707.72. 15.7.3. 
18.39. 99. 99..75; 8T. 
86.37. 99.80. 107. 1. 
114.34. 123. 86. 134. 
96. 145. 27. 44. 149. 
50. 163. 86. 221. 1. 244. 
30. 259. 84. 319.7. 337. 
ὅθ. 348. 80. 354. 70. 
364.77. 434. 75. 442. 
64. 477. 49. 516. 61. 
537. 53. 560.96. 578. 
61. 641. 25. 6044. 31. 
44. 640.9. 

Pollux II. 455. 34. 

Polyaenus 322. 10. 414. 40. 
476. 60. 619. 50. 682.5. 
685.29. 721. 1. IL, 30. 
18..34. 73; 70,51... 91. 
82. 94.40. 98.58. 99. 
80. 149. 54. . 154. 85. 
155.4. 180. 52. 212. 8I. 
218. 99. 231.1. 299. 55. 
301. ὅδ... 322..63.:..342. 
17. 3406.23. 349. 28. 
408. 30. 419. 67. 445.4. 
480. 1. 

Polybius 7. 75. 22. 15. 117. 


72. 127. 60., 90. 128. 
18. 138.63. 237.3. 304. 
22. 607. 37. 652. 47. 


654. 15. II. 40. 62. 41. 


553 


13. 57. 80. 227. 0. 2806. 
81. .202.'02. 304. 77. 
462.11. 499. 5. 510. 25., 
36. 513. 2. 523.79. 537. 
53. 567. 17. 5068. 6l. 
577.30. 583.927. 588. 
51.497. 619.74. 622.13. 
624. 78., 3. 626. 99. 

Pomponius Mela 61. 92. 629. 
87. 

Porphyrio in Horat. II. 576. 
82 


Podhyrins de Abst. 81. 80. 

Porphyrius Scaligeri 1L. 641. 
14. 

Procopius 664. 25. II. 5. 6. 

Propertius II. 343. 62. 

Pselli Oracula Obsopoei 143. 
72 


'Psellus IL. 390. 87. 


Ptolemaeus 198.73. 77. 210. 
16.: 211. 39. 211..92. 
482. 90. IL 290. 93. 
363. 94. 379. 99. 

Rabani Mauri editoris error II, 
385.23. Rufinum descripsit 
ibid. et 410. 27. 

Sallustius II. 565. 30. 

Scholiasta Aeschinis MS. II, 
71. 61. 272. 52. 

Scholia Apollonii Rhodii 19. 
]. 235.18. 287. 95. 300. 
90. 314. 54. 325. 23. IL 
167. 76. 296. 62. 

Scholia Aristidis 671. 23. 

Scholia Aristophanis 516. 51. 
535.52. 11. 265.14. 359. 
19. 440. 33. 

Scholiasta Callimachi 379. 14. 

Scholia Demosthenis 618. 98. 
II. 93. 70. 

Scholia Euripidis 309. 62. 

Scholiasta Hermogenis 245. 87. 

Scholia Homeri 307. 70. 308. 
39. 315. 83,92. 397.29. 

Scholia Luciani 256. 74. 


554 


Scholia Nicandri 
498. 77. 

Scholia Pindari 314. 54. 315. 
90. 375. 48. 425. 93. 


997,41. 


434. 46. 461. 48. 613. 


79. I5. 99. 80. 

Scholia Sophoclis 281. 60., 
65. II. 265. 14. 319.74. 
390. 16. 

Scholia "l'heocriti 
327. 34. 

Scriptura sacra 57. 32. 185. 
3. 252. 58. 310.85. 563. 
7. 615. 44. 49. IL. 31. 
65. 165. 51. 27987. 
984.95. 288.73. 312. 
41. 330. 93. 407. 49. 
510.57. 527.79. 557. 
57. 

Scylax II. 265. 11.,15. 576. 
82. 643. 4. 

Scymuus II. 26. 85. 422. 59. 
561. 50. 

Servius ad Virgilium 365. 6. 

Silius 52. 63. 102. 37. 473. 
64. 

Simonides 425. 23. 

Solinus 472. 8. 165. 51. 

Sophoclis "Trachin. Argument. 
28]. 28. 

Stephanus Byz. 96. 78. 100. 
22. 985."12:....972. 21. 
301. 22. 364. 51., 69. 
379. 35. 395. 90. 390. 
23. 449. 93. 403. 19. 
464. 68. 471. 80. 620. 
87. 666. 88. 707. 82.. 88. 
11..95. 51. 63:52... 197. 
64. 223. 4. 242. 5. 265. 
15. 431. 76. 

Stobaeus 224. 27. 238. 925. 
275. 79. A89. 85. II. 62. 
19. 110. 13. 267. 17. 
531. 50. 


256. 46. 


Strabo 15. 34. 19. 9. 38. 7. 
47.68. 56.8. 424. 7. 35. 


INDEX SCRIPTORUM. 


74. 36.921. 127.82. 149. 
26. 154.31. 177.57. 179. 
17. 199. 12. 194.3. 210. 
82. 915.4. 259.97. 264. 
84. 299. 15. 307. 70. 
313. 29. 329. 7. 330.14. 
346. 93. 350. 81. 353. 
96. 381.1. 397.29. 492. 
29. 508.4. 519: 7:527. 
63. 60. 30. 6054. 15. 
662. 28. 685. 86. 694. 
95. M. 40. 62. 52.34. 
63.59. T1779. 329» 8I. 
153. 6. 163. 86. 200.290. 
218.92. 931. 1. 239.96. 
947. 46. 296. 62. 299. 
55. 352. 39. 3063J. 24. 
381. 28. 435. 93. 595.7. 
643. 2., 4. 644. 19. 

Suetonius 469. 63. 492. 25. 
720. 81. 1L. 473. 48. 

Suidas 129. 81. 132. 74. 
140. 59. 175.56. 208. 
19. 513. 50... 568-'- 82. 
573. 37. 608. 95. 656. 
97. 658. 98. II. 215. 34. 
997. 9. 401. 61. 443. 8. 
531. 56. 550.92. 5065. 
20. 579. 8. 610.26. 625. 
38.,44. 627. 52.,55. 628. 
69.,90. 631. 27.,40. 632. 
17. 644. 36. 6495. 90. 
646. 2. 

Syncellus 71. 77. 135. 38. 
136. 47. 6068.96. 711. 
68. 11. 325. 30. 517.73. 
635. 636. 637. 641. S. 
643. 

Synesius 99. 2. 
177. 30: 

Tatianus 237. 71. 

Themistius 594. 20. 

Themistoclis Epistola 420. 2. 

Theocritus Il. 299. 55. 

"Theodoretus 25. 21. et p. ed. 
Lips. vol. II. 547. 


142. 20. 


INDEX SCRIPTORUM. 


Theo Progymn. 119.67. 147. 
53. 

Theophilus ad Autolyc. 280. 
90. 637.99. 

Theophrastus 165. 78. 

Thomae Mag. vita Pindari 464. 
44. 

Thomas Mag. 167. 70. 219. 
78. 221. 49. 2535. 29. 
360. 4. 

Thucydides 461. 48. 499. 22. 
519. 91. 533: 45. 530. 
90. 549. 47. 571. 19. 
685. 48. IL. 227. 9. eius 
historia quot annos comple- 
ctatur 573. 30. 

Trebellius Pollio II. 197. 60. 

Trogi prolog. Hl. 594. 83. 

Tzetzae Chiliades 
202. 64. 206. 26. 614. 
90. H. 94. 44. 419. 63. 
641. 94. 

Tzetzes ad Lycophronem Ill. 
425. 91. 


141. 91. . 


555 


Vlpianus in Demosth. II. 553. 
50. 

Vaillantii numus 648. 32. 

Valerius Maximus 494. 56. il. 
343. 81. 583435. 595.7. 
602. 58. 603. 8I. 

Velleius Paterc. II. 637. 99. 

Vibius Sequester 321.75. Eius 
liber Dorvillianus ibidem. 

Virgilius II. 645. 55. 

Vitruvius 607. 54. 689. 30. 
II. 401. 86. 

Xenophon 62. 26. 64.6. 195. 
8. 179.17. 508.97. 589. 
57. 594.35. 595. SI. 
652. 47. 653. 53. 655. 
40. 660. 5. 664.2., 11. 
667. 18. 704. 20., 39. 
718. 76. IL. 30. 18. 39. 
26. 43. 99. 46. 33. 48. 
31. 49. 82. 

Zenobius 283. 27. 


INDEX GRAECUS 


"d poi, ᾿4βαί YI. 111. 67. 
ζΖ“βακαῖνον, ᾿Αβακαινῖγοι 102. 
48 


"βάκαινον 112. 85. 

“βατον 26. 41. 

ἄβατος 97, 35. 

ἀῤλ ηχρὸς 219. 68. 

iieri “«Ἰβουλίτης 1. 
210. 3. 


ἄβυσσος 349. 56. 
js Adan πύργος ll. 446. 


ἀγαϑὴς fortis 469. 65. 
ἀγαϑὸς ἀνὴρ lI. 27. 49. 
ἀγαϑὴ φοινικόφυτος 160. 4, 
pcc δαίμονος poculum 249. 


Duce, zyágvgva 337, 
93. 


ἀγακλυτὸς 328. 78. 

ἄγγελος. μηδὲ ἄγγελον δια- 
σωϑῆναι cladis internecinae 
significandae formula 421. 
82. 

ἄγειν εἰρήνην 544.9. cum ἔχειν 
confusum ibidem. 

ἄγειν παῤῥησίαν 693. 86. 

ἄγειν. ἄγεσθαι γυναῖχα ll. 
276. 51. 

ἄγειν xol UM jd ἢ φέ- 
ρειν II. 390. 71. 

ἀγέλη 70. δ4. 

ἀγένητος 10. 53. 

ἀγέννητος 10. 53. 

ἄγημα Macedonum II. 204.87. 
338. 8. 

ἁγισμὸς 283. 43. 


ἀγκεία 353. 16. 
“Ἄγκυραν 681. 51. 
«idoneis Lyxvgwy 11, 531. 


e 699, 61. 
ἄγνοια 566. 658. 
ἄνοια ibidem. 


conf. cum 


ἀγνώμων 558. 91. 

ἀγορὰ πλήϑουσα 518. 93. 

ἀγορᾶς πληϑώρη in quod tem- 
pus diei inciderit 411. 66. 

ἄγρωστις 52. 44. 

“Ἵγύῤῥιος 718. 16. 

ἀγχίνοια 15. 24. 

ἀγῶνες πολεμικοὶ 262. 99. 

ἀγωνίζεσθαι 87. 7. 

ἄδακρυς πόλεμος M. 59, 91. 

ἀδαμάντινος , ἀδάμαντι δεδε-- 
μένος V. 86. 21. 

ἀδελφιδοῦς et ἀδελφὸς conf. II. 
161. 56. 

ἀδελφὸς de patruo vel avunculo 
II. 161. 56. 

ἀδελφὸς et OH Uc conf. II. 
161. 56. 

ἀδελφὸς per ellipsin omissum 
313. 19. 

ἀδιάπτωτος 59. 27. 

Zgauirtiov 529. 78. 532.18. 

“Ἵδρανόν, «δρανόν 671. 18. 

“Ἴδρανός 671. 18. 

ἀεί. οἱ ἀεὶ βασιλεύοντες et si- 
milia 198, 90. 

ἀεὶ xoi μᾶλλον 422. 89. II. 
133. 7. 

ἀέναος 407. 14. 

ἀένναος 407, 14. 


INDEX GRAECUS. 


ἀέριος 38. 3. 364, 99, 

ἀερόμελι II. 218. 99. 

ἀετὸς dictus Nilus 22. 14., 
21. 

᾿ἥζωρος II. 358. 63. 

A Oonüvtg IL. 265. 16. 

ἀϑανασίας φάρμακον 30, 82. 

ἀϑανατίζειν 109. 32. 

ἀϑάνατοι Persarum 409. 87. 

ἀϑεσία 11. 282. 67. 

ἀϑετεῖν IL. 282. 67. 

4ϑῆναι et Θῆβαι eonf, 311. 
48 


᾿4ϑηναῖοι et Θηβαῖοι conf. 407, 
91. 476. 60. 

ἀϑήναιον Siciliae 332. 96, 
610. 87. 

ἀϑλητής 62. 53. 

ἄϑλον pro ἄϑλος 257. 10. 
985; 3. 

ἄϑλος 257. 89. 

ἀϑρύον, ἀϑρόύως 463. 5. 

"A9ug. accusativus Z49«) et 
"A9wv 404. 69. 

«Αἱγεῖς, «Αἰγιεῖς II. 369. 24. 

«Ἄϊγεστα 268. 82. 

Ziyioyog 387. 30. 

«Αἰγὸς ποταμοὶ 627. 4. 

ἀΐδιος οἶχος, οἴκησις de sepul- 
chro 61. 71. 

Aixvgc portus 300. 81. 

αἴϑοα 663. 71. 

αἰϑρία 663. 71. 

αἰϑύσσειν 165. 91. 

Aixou .«“ἴκικλοι 522. 68, 

«Αἰλανίτης κόλπος 210. 1. 

Aivaürec 532. 28. II. 69. 60. 

AAivi&veg 532. 28. 

αἱρεῖσϑαι τὰ τῶν “Ἑλλήνων et 
similia 414. 38. 

αἰσϑέσϑαι et ἄχϑεσϑαι per- 
mutata 27, 86. 

αἰχμαλωσία captivi 11. 215. 
10;-, 

αἰών. εἰς τὸν αἰῶνα et similia 
230. 80. 


557 


αἴώρα, αϊἰωρεῖσϑαι de animo 
fluctuante 143. 67. 

ἄκακος 602. 95. 

"Ακανϑῶν πόλις 108. 64. 

ἀχαρὴς 489. 85. ἐν ἀκαρεῖ 
χφόνου» χφόνῳ, ἐν ἀκαρεῖ, 
ἐπ᾽ ,ἀκαρές 198, 92. 

ἀκατάσχετος 11. 188. 47. 

“χη M. 84. 23. 

ἀκίνδυνος, ἀκινδύνως 408. 24, 

ἀκληρεῖν. 182. 63. 

ἀχλήρημα 182.63. II. 610.26. 

ἀκλήρωμα 11. 610. 26, 

ἄχλυστοι λιμέγες 2192. 81. 

ἄκλυστος λιμὴν, ϑάλαττα 11. 
242. b. 

ἀκοή 45. 51. 

ἀκολουϑεῖν μετά τινος 590. 7. 

ἀκόνιτον 288. 58. 

"xopic II. 5. 73. 


᾿μήκράγας; 0, ἢ, II. 491. 18. 


ἀχροβατεῖν 162. 73. 

ἀκρόδρυα 365. 36. 

ἀχρόκομοι φοίνικες 165. 86. 

ἀκροστόλια 11. 313. 57. capti- 
varum navium detracta ibid. 

2d xotpeot 652. 45. 

᾿ἀχταίων. Ldxralovoc et Mxrd- 
νος 309. 73. l4xratovog, 
“Ἵκταίωνος 324. 5. 

"Axrij 507. 64, 

"4x2 11. 26. 85. 

ἤάλαισα 636. 17. 651.90. 

ἀλαλάζειν M. 410. 27. 

"Ἄλγιδος; “Αλγίδιος 493. δὅ. 

ἀλείφειν εἰ ve deat sensu 
tralato II. 138. 3 

λϑαία 280. 90. 

“ἅλια Rhodi celebrata 375. 26. 

24Aía "Thessalonices, non Ma- 
cedoniae partis nomen Il. 
644. 18. 

ἁλιὰς 189. 94, 

«Ἁλικαρνησὸς, *daxaprgocóc 
Il. 177. 00. eius duplex arx 
ibidem. 


558 


* Aluxvat 685. 48. 

ἁλιτενὴς 211. 33. 

“λχμαίων. ᾿“λχμαίονος et 
᾿λκχμέωνος 309, 72. 

ἀλλά non praemisso μόνον 
141. 6. 

ἀλλ᾽ 344. 97. 

dA ἢ 568. 79. 

ἀλλὰ xci non praemisso οὐ 
μόνον 399. 25. 

ἀλλάττεσθαι 470. 35. 

ἀλληλοφαγία 17. 47. 

ἄλλος et λαὸς confusa 213. 
27. 330. 58. 

ἀλλοτριοῦν 532. 05. 

᾿λόπη, “λώπη 508. 96. 

Aviator 1M. 265. 15. 

"AXvxoc IL. 16. 29. 

).ccioot, ᾿λωάδαι 328. 73. 

ἅμα cum genitivo II. 529. 66. 

ἅμα ἡμέρᾳ, ἡλίῳ, φωτὶ 613. 
65. 


ἅμια μὲν, mon sequente &ua δὲ 
408. 20. 

"Auadoxog 627. 9. 

Mualóvaov 213. 87. 

Zualovig 157. 90. 

Μμαζών nominis etymologia 
156. 50. 

᾿2μαλϑεία 237. 86. 281. 24. 
388. 8. 

ἁμαξιαῖοι λίϑοι 11. 212. 90. 

«“Μμαξιτός 612. 42. 

“Αμαστρις Il. 485. 84. 

"Aufoaxitnc, ᾿Αμπρακιώτης 
519. 31. 

IAucvíag archon 528. 11. 

Ausaviac, ᾿μείνων archon 509. 
44 


ἀμετάϑετος 11. 136. 5. 

᾿ἥμηστρις II. 485. 84. 

Mulxoc, ᾿“μίλκων 419. 46. 

z4ucóg II. 362. 66. male scri- 
bitur 24juvoóc et 24juccoc 
ibidem. 


" Auicrgic 11. 485. 84, 


INDEX GRAECUS. 


"“μμων. dc "Auptova. εἷς 
μμωνος 128. 13. 


“μμώνιοι, ᾿Αμμωνιεῖς 11. 249, 
82. 


᾿“μμώνιοι τόποι 249. 33. 
"Auvríag archon. 528. 11], 
ἀμφίβληστρον M. 193. 85. 
ἀμφίπολοι, ἀμφιπολία Syracu- 
sanorum il. 137. 40. quam- 
diu steterit 48. Melitaeorum 
137. 40. 
ἄμφιπποι II. 339. 70. 
ἀμφιςβητῆσαί τινὸς et περί τι- 
γος 23. 47. 
ἂν duplex 557. 44. 
ἀνὰ τὸν Νεῖλον πλεῖν 200. 59. 
ἀνάβασις 661. 52. 
ἀναβιβάζειν M, 210. 85. 
ἀναβιβάζειν τοὺς μισϑοὺς 1]. 
100. 63. 
ἀνάγκαι tormenta 183. 99, 
287.1. 11.-555. 29. 557.55. 
ἀναγκαία χρεία 504. 27. 
ἀναγκαῖον 183. 99. 
ἀναγορεύειν 11. 152. 66. 
ἀναγωγὴ 325. 37. 
ἀναγώγια 333. 45. 
ἀνάγωγος M. 600. 35. 
ἀναδέχεσθαι τιμωρίαν 153. 3. 
ἀναϑεωρεῖν Il. 312, 41. 
ἀναίδην M. 110. 13. 586. 51. 
ἀναίδην εἰ. ἀνέδην conf. 
171. 5. 
ἀνακαλυπτήρια 331. 44. 
ἀνακάλυπτρα 3231. A4. 
ἀνακύπτειν 612. 20. 
ἀνάκωλος 167. 29. 
évaxoyeveav A17. 92. 
ἀναλαμβάνειν εἰς τὸ βασιλι- 
xóv 455. 33. 
ἀναλαμβάνειν ἧτταν 611. 44, 
ἀναλαμβάνεσθαι M. 561. 38. 
ἀνάλημμα 11. 215. 34. 
ἀνάλωσα 11. 373. 30. 
ἀνάλωσα et ἀνήλωσω M. 245. 
59. 


INDEX GRAECUS. 559 


ἀναμάχεσϑαι 659. 50. II. 96.39. 
ἀναμιμνήσκειν τινά τι 11. 108. 


"ABER ade ; Mrotüag 440. 
48. 

ἀναπαύσασϑαι 67. A1. 

ἀνάπειρα 548. 79. 

ἀναπειράσϑαι 548. 79. 

ἀναπείρειν 1. 185. 4. 

ἀναπίπτειν ταῖς ψυχαῖς M. 
412. 15. 

ἀνάπτεσϑαι 692, 33. 

ἀναρπάζειν 11. 589. 43. πόλιν 
585. 24. 

ἀναῤῥήττειν IL 311. 89. cum 
&vagoínvev confusum ibid. 
H. 311. 89. 

ἀναρχία ἡ πρὸ Εὐκλείδου 640. 
δ9. 

ἀνασείειν 615. 44. 11. 830. 10. 

, ἀνάστατος 403. 26. 

ἀναστομοῦν 208. 81. 

ἀν αστροφὴ 187, 6. 260, 83. 

ἀνασύρασϑαι 96. 68. 

ἀνατείνασθαι 641. 98. 

ἀνατέλλειν 11. 165. 51. de 
planüis 179. 32. 

ἀνατρέπειν 137. 9. 

ἀνατρέπεσϑαι ταῖς ψυχαῖς M. 
414. 11. 

ἀνατρέχειν 339. 17. 

ἀναψύχειν 11. 627. 52. 

ἀνδρία 286. 30. εἐ ἀνδρεία 
400. 63. 

ἀνδροῦσϑαι 301. 6, 

ἀνέδην et ἀναίδην conf. 171. 5. 

ἀνενεργής 11. 194. 16. 

ἀνεπίβατος M. 203. 33. 

ἀνερίϑευτος 83. 31. 

ἀνερμάτιστος I. 317, 13. 

ἄνευ. ovx ἄνευ δαιμονίου, ϑεοῦ 
101. 80. 

ἀνήκειν cum accusativo 181. 8. 

ἀνησιδώρα 225. 56. 

ἀνθϑηδὼν M. 218. 2. 

ἄνϑιπποι V. 339. 76, 


ἀνθρωπίνως φέρειν 69. 26. 
ἄνθρωπος. ἐξ ἀνθριύώπων με- 
ταστῆναι et sim, 24. 70. ἐξ 
ἀνθρώπων ἀπαλλάττεσθαι 
et sim. de heroibus et divini- 
tatis participibus Il. 299. 29. 
ὑπὲρ ἄνθρωπον 527. 68. 
᾿»Αννιβιακός 118. 12. 
ἀνοδία M. 321. 16. 
ἀνόϑευτος 83. 31. 
ἄνοια 11. 549. 17. 
confusa 566, 58. 
ἀνοιχοδομεῖν 420. 2. 
ἀνολυμπιάδες quae IL. 63. 78. 
᾿Ανταίου κώμη 24. 89. 
ἀνταλλάττεσϑαι D. 16. 
ἀντανάγεσθϑαι 598. 13. 
ἀντέχειν ἐλπίσιν. ἀντέχεσθαι 
ἐλπίδων 140. δῶ. 
ἀντέχεσθαι 336.79. τινος 120, 
31. 
ἀντιχαταλλάττεσϑαι 5. 16. 
ἀντίληψις 36. 97. 
ἀντιμηχανᾶσϑαι lI. 203. 45. 
ἀντιπάσχειν 49. 1ὅ. 
ἀντιπέρα 318. 79. 
ἀντιπερισπᾶν 681. 65. 11. 286, 
67. 
ἀντίπολις 400. 32. 
ἀντιπρόςωπος 900. 91. 
ἀντίπριρος 520. 65. 
ἀντιτάττεσθαι 242. 25. 
ἀντιφορτίζεσϑαι 606. 29. 
.ΑἌντρων 1I. 486. 5. 
ἀνυπόδετος, ἀνυπόδητος 91. 75. 
ἄνω. αἱ ἄνω σατραπεῖαι ll, 
287. 20. 
ἀνωτάτω 124. 64. 
ἀνωφερὴς 10. 63. 
ἄξενος 45. 42. 
ἄξιος λόγου 5. 95. 
"Aoc, ᾿Δξιός, 
643. 9. 
ἀξιόχρεως δύναμις II. 215. 9. 
ἀξίωμα. ἐν ἀξιώματι, ἐν ἀξιώ- 
μασι M. 631. 66. 


et ἄγνοια 


'"A£aog M. 


$60 


ἄορνις 8. ἄορνος nérga IL. 158. 
93. 226. 0]. 63. 

* Aopvoc λίμνη 267, 33. 

ἀπαγγελία 246, 7, 11, 652, 69, 
cum ἐπαγγελία confusum ibi- 
dem 566, 73. 

ἀπαγγέλλειν. μηδὲ τὸν ἀπαγγε- 
λοῦντα ἀπολιπεῖν formula 
cladis internecinae  expri- 
mendae 694, 36, 

ἀπάγειν adducere Il. 213. 12, 

ἀπάγειν de ducendo in carce- 
rem II, 105, 95, 

ἀπαϑανατίζειν 105. 32, 134. 
71]. 2689. 18; ; 

ἅπαις ἀῤῥένων. 
δων 279. 48, 

ἀπαλλάττειν κακῶς 190, 17. 

ἀπαλλότριος 402, 58, 

ἀπαντᾶν 466,46. 

ἀπαράλλακτος 102, 33. 1062. 
66. 

ἀπαράσκευος 302, 72, 

ἀπαρτᾶν, ἀπηρτῆσϑαι 237, 3, 

ἅπαντες εἰ ἀποστάντες conf, IL 
285, 10, 

ἀπειραγαϑία, ἀπειραγάϑως IL 
32. 14. 

ἄπειστος et ἄπιστος confusa II, 
612. 35, 

ἀπελπίζειν 11, 462, 87, τι 139, 
89. 1I. 243. 95. περί τινος 
139, 98, τινος II. 243. 95, 

ἀπέναντι 11. 283. 48, 

ἀπερίγραπτος 88. 31. 

ἄπιότος εἰ ἄπειστος confusa II, 
612, 9ὅ. 

ἄπλατος 161, 90. 

ἄπλετος 161, 30, 259, 85, 

ἀπὸ pro ὑπὸ 380. 57, 543, 47, 

ἀπὸ et ἐπὶ confusa 202, 83, 
720, 91, 

ἀπὸ et ὑπὸ confusa 289, 6, 

ἀπὸ ἑνὸς κελεύσματος et sim, 
184.67, ἀφ᾽ ἑνὸς παραγγέλ- 
ματος et sim, 576, 57. 


ἀῤῥένων παί- 


INDEX GRAECUS. 


ἀπό, ὃ ἀπὸ “Ῥωμαίων φόβος 
94, 99. κίνδυνος ἀπό 289.6, 

ἀφ᾽ ἡμέρας convivia 11, 577. 
92, , 

ἀποβιβάζειν 450, 8, 

ἀπόγειος ἄνεμος 214, 62, 

ἀποδεδειγμένος 103, 79, 

ἀποδημεῖν 18, 52. 

ἀποδιδόναι 539, 31, 

ἀποδοχὴ 19. 7. 295, 47. 

engiprot ἐπὶ φιλοσοφίαν 143, 

ὃ, 

ἄποθεν 116. 30, 

ἀποθηριοῦσϑαι IL, 167, 51. 

ἀποικία " Podíov colonia in πο 
dum ducta 329, 27, 

ἀποκαϑιστόναι, ἀπεκατέστη 
501. 90, 


ἀποκλείεσϑαι 140, 34, 
ἀποκλύσασϑαι 294, 39, 
ἀποκτᾶσϑαι M. 1, 21, 
ἀποκτείνειν. ἀπέχτονα et ἀπέ- 
xrayxo, 299, 2]. 
ἀπολαμβάνειν 542,10, IL 295, 
40. ἀποληφϑῆναι εἰ ἀπο- 
λειφϑῆναι conf. V. 94, 40, 
ἀπολειφϑῆναι et ἀποληφϑῆναι 
conf, II, 94, 40. 
ἀπολογίζεσϑαι IL. 623, 51. 
ἀπολύειν τινα εἷς — 135, 14, 
ἀπολύειν τὸν ἄνδρω ide uxori- 
bus 490, 12, 
ἀπολυτροῦν 11, 122, 16, 
ἀπόμισϑος II, 247, 66, 
ἀπόνως 169, 58. 
ἀποπίπτειν τινὸς 11, 165. 62,: 
ἀποῤῥῶγες πέτραι 128, 3, 
ἀποσχευάζεσϑαι 615. 21, 
ἀποσχήπτειν 81. 75. 
ἀποσπᾶσϑαι ll, 450, 32, 
ἀποστάντες et ἅπαντες confusa 
II, 285,16, 
ἀποστάντων et ἀποστατῶν 
conf, 138; 76, 
ἀποστατεῖν 11. 296, S9, 


INDEX GRAECUS. 


ἀποστατῶν et ἀποστάντων 

—— eonf, 138. 76, 

ἀποοτέλλειν et 
conf, 606, 12, 

ἀποστολή δ94, 18, 

ἀποστρέφειν Il, 167, 40, 

007900 ἡ, 207, 81. 

ἀποτομὰς πέτρα 127, 52, 

ἀπότομος 169, 51. 380, 50, 

ἀποτομία 380, δύ, 

ἀποτρέπειν τινὸς ll, 44, 38. 

ἀποτρίβεσθαι M, 7. 62. 192, 
61. 292, 92, 580. 85, 

ἀποτροπαῖοι ϑεοί M. 252, 98, 

ἀποφαίνειν M. 99, 12. 

ἀποφαίνεσϑαι II. 45. 9, 

ἀποφορά Il; 233. 12, 

ἀπραγμάτευτος II. 190, 27, 

ἄπρακτος 697. 88, 

ἀπρύκοπος Ii, 551. 51, 

ἄπυρα σιτία, ἄπυρος τροφή» 
δίαιτα Hu. 346. 23. 393,8. 
χουσὸς ἄπυρος 101, 40, 

ἀπωϑεῖν θ80. ὅ, 

ὄἄπωϑεν 116, 30, 

᾿"“ράβων et βαρβάρων conf, 
138, 41, il. 5. 90 

? Aofhiec, "A oflive: M. 241. 87, 

"Aoyotog Macedoniae rex ll, 
83.91. .—— 

᾿4ργέ σται Etesiae 47, 65, 

᾿“ργύλας BH 106, 77. 

ἄργυ θεύειν 359, 45, 

*Aoygoc λιμήν 300, 76, 

" Ap0eu 500, 67. 

? Agila, Z4gío, 1, 242, 42, 

M oetot IL, 157, 40. 
"Mbit, "Adosovaxot 1l, 
519. 86, 

"Agérog an nomen Graecum 
1l. 425. 6, 

᾿“Αριαῖος 113, 31. 658, 98, 

᾿“ριμασποί, "Aouiaonot T, 

222. 89 e 
τὰ ἀριστερά M, 375. 14, 
"Moxvov ὅρος IL. 296, 62, 
Vor. AI. 


ἐπιστέλλειν 


561 


ἁρμοσταὶ Spartanorum 593, 4, 


eU ! 
“ρπαγος s. ““ρπασος flumen 


664. 2. 

““ρπάλεια, ““ρπάλια M, 207. 
21. 

"Ἄρπινα s. 9 Mona 317, 80, 
γάῤῥαβες, ᾿μἀἸῤῥαβία 159. 53, 

ἄῤῥενα Graecis sterilia fr ugum 
.arborümque 91. 69, 

ἄῤῥιχος II, 435, 91; 

ἄρτι ll. 396, 1, 

ἀρτίζεσϑαι 656, 97, 

'"Agrügelog et Φαρνάβαζος 
confusa lI, 98, 58, 

' Aovflac, " oU Tos, Hovufag 
II, 138, 75, 380, 78. 

᾿Αρχάγαθος s. ᾿“1γάϑαρχος 
Agathoclis filius 1l. 413, 64, 

ἀρχαῖος, ἀρχαιότης θύ, 87, ἐξ 
ἀρχαίων, ES ἀρχαίων xoo- 
vov 678. 22, 

ἀρχή funis A2, A1, 

ἀρχηγός 381, 16, 
696, 39. 

d oz éco auctor ΤΠ, 130, 68, 

ἄρχοντες Lacedaemone 425,91, 

ἀσάλευτος 160, 73, 

ἀσεβεῖν θεοῖς. ἀσεβηϑέντες 
θεοί 81, 297, TOL, 3. 

ἀσεβής. ἀσέβεια ϑεῶν 613, 
10. ὶ 

᾿“32σήλλιος Y. 610. 52, 

᾿“Ἵσιαγενής» Seipio ἢ “Ἵσιαγενής 
AI. 929, 14, 605. 92, 

ἀσπαίρειν 190. 39, 

᾿σσωρῖνος 087, 94, 

' Aoreio arcelion ii 39. 36, 

ἀστερισμός II. 344, 91, 

"AAartooni, 229; 29, 

ἀστράγαλοι tormentorum genus 
II, 458, 64, 

ἄστυ 335, 98, an Graecae ori- 
ginis vox 33, 89, 

ἀσχολεῖσϑαι περί τι WI, 238, 7, 

᾿“ταρνεύς, ᾿“ταρνεῖς M, 122, 


* 


390, 95, 


36 


562 


ἀτερμάτιστος II. 317, 13, 

A nconc IL 175, 87, 185. 18. 

᾿“τραμύττιον 929. 18, 032. 
18. 

᾿τραπός 410, 17, 

ἀτύχημα 564. 16. 

-Avyutag 218. 93. 

Αὐγέας, -Avyelac 259, 92, 

᾿Αὐδολέων et «Αὐδωλέων Ἦ, 
419, 63. 

αὐθέντης M. 163. 86, 

vXaí Lydiae 276, 25, 

adoro: AL 334, 95., 31. 

αὔλειοι ϑύραι 11, 322. 99, 

αὔξησιν λαμβάνειν 358, 31, 

“«Δὐσχῖσαι 211. 89, 

«““υσχῖται 217. 89, 

αὐτανδρος 554. 76, 

αὐτόϑεν 117, 98. 

αὐτοχράτορες πρεσβευταί 422, 
20, 

“Αὐτολέων M, 419, 63, 

“Τὐτόμαλα S. «Αὐτομάλακα Y, 
485, 1, 

αὐτόματος. αὐτομάτως 235. 1. 

αὐτοῖς ἀνδράσιν et αὐτοῖς τοῖς 
ἀνδοάσιν M, 588.97. εἰς τὸ 
αὐτὸ συνάγεσθαι et similia 
Il. 328, 78, i 

αὐτός abundanter illatum 284, 
4D, 

oir0c abundanter 
517, 93. 

αὐτὸς post relativum 420, 17, 

αὐτὸς post relativum abundans 
109, 66, 

αὐτόφωρος 141. 6, 

αὐτόχϑονες plures gentes se 
perhibuerunt 13, 53, 

ἀφ ανίζειν occultare lI. 44, 34, 

ἄφαντος 310, 85, 

ἄφεσις ἐγχλημάτων 1L 446, 57, 

"dq érau 413. 69, 

ἀφή τορος 0v δός II, 126, 14, 

"give 307, 70, 

ἀφίδουμα M. 40, 82, 


repetitum 


INDEX GRAECUS. 


ἀφιππεύειν 133. 42. 633.92. 
ἀφιστάναι ἀπό τινος 65, 69, 
v. etiam ἀποστάντες, -- τῶν. 
ἄφορος 218, 31, IL. 145, 6ὅ, 

"ZAqpoütvne ὃ donor 205, 8, 

ἀφρόνιτρον 2. 218, 31. 

"Aquóva 307, 170, 

"geo φϑιῶται WI, 104. 76. 
"Ayo Φϑιῶται. Lycuoi 
xoi ᾿ϑιῶται 405, 95, 

ἀχϑεσϑαί τινι, τι 27, 86, cum 
αἰσϑέσϑαι permutatum 27, 
86. 

β et v confusa 129, 59. 

f) Macedonibus pro o IL, 351. 
15. 

βαϑὺς WM. 552. 82. φάλαγξ 
βαϑεῖα I. 179, 70, 

Βαχχεῖα 248, 11. 

Βάχχειος 21. 81, 

Βακχχεῖος 250, 95, 

Βαχχιάδαι, Βαχχίδαι Y, 635, 
30, 

Βάχχιος 21. 81, 

Βαλιαρίδες II, 399, 45, 

βάλλειν Ado, κεραμῖδα 506. 
94. βάλλεσϑαι χάρακα M. 
530, 27, 

Βαλλιαρίδες 605, 74, 

βαπτίζειν 85, 98, 

βαρβάρων et ᾿ράβων conf, 
138, 41. II. 5. 90, 

Βαρζαέντης M. 217, 27, 

βᾶρις 108, 54, 

βάρος οἰχίας II, 585, 34. πό- 
ÀAecc et sim, 306, 12, ll. 
630, 64, 

βαρύς graveolens 126. 20, 
βαρὺν ἐγκεῖσϑαι, ἐπικεῖσθαι 
IL. 433. 17. βαρεῖα πόλις 
II. 630, 64, 

βαρύτης σχελῶν tumor 697. 82. 

Βασίλεια 225. 55, 

βασιλεία diadema 57; 9X, 

βασίλειον 51, 31, 

βασιλεύς 80. 50, 


INDEX GRAECUS. 


βασιλεὴς βασιλέων 57. 97. 

βασιλεὺς — Carthaginiensium 
. 944. 70. 

βασιλεῖς Romanorum H, 538. 
88. 

ἢ βασιλίς M. 623. 36. 

Βαττάκης 1l, 581.52. 

βέβαιος gen. foem, 178, 87. 
βεβαία ibidem. 

βελόστασις 11, 467. 49. 

DBeoíxvv9oc 381. 14. 

Βέρμιον ὅρος II. 644. 12. 

Βῆλος Saturnus 143. 85. 

βίᾳ προςάγειν 429. 7, 449. 
117 


βίαν Dora 429. 7. 
βιάζεοϑαι 49, 37. 
PU CN ogoc 140. A7. 420. 


ns de uno libro IL. 633. 
35. 

βιωτικά Yl, 611. 86. 

DBAetó« 627. 84. 

Βλαῦνδον 627. 84. 

βληχρός 219. 68. 

Βοδόστωρ IL. 566. 61. 

βοήϑεια copiae auxiliares 680. 

ϑοηϑῆσαι et conf, 
242. 43. 

DBoioí 651. 5. . 

Βοιώταρχοι, Βοιωτάρχαι M, 
51. 96. ' 

Βομίλχας M. 412. 29. 

βόρατον 161. 33. 

βόσμορον 149. 26. 

. Bóonzopov 149. 26. 

“Βόσπορος 273. 84. 

Βούβαστος ll. 120. 34. 

Βουδόριον 512. 68. 

βουϑυσία 917. 91. 

Βουκέφαλα, Βουχκεφάλα, Bov- 
χεφαλία. Βουχέφαλος urbs 
I. 234. 49. 

βουλαῖοι ϑεοί 144. 4. 


07,00 
βοὴ 


563 


βούλεσθαι et βουλεύεσθαι 
conf, 647. 91. 

βουλεύεσϑαι εἰ 
conf, 647. 91. 

βουνιάδες 191. 88. 

βουφ ὄνοι πελέχεις 258, 49, 

βραβεύειν 383. 13. βραβεύειν 
τὸ δίχαιον et sim. 693. 76. 

βράκαι 353. 96. 

«Βρεττανία Bruttium IL 514. 
11. Bosrzevía et Βρεττία 
conf, ἢ, 398, 66. 

Βρεττία εἰ ρεττανία conf, 
it, 398. 66. 

Βρεττιανή M. 398, 66. 

βούχειν M. 232. 48. 

Βυβαστός 380. 55. 

βϑύρσαι defendendis moenibus 
adhibitae if, 472. 84, 

Βῶλαι 574, A1. 

βῶλος, ὃ et ἡ 14. 19. 

Γαβιηνή M. 337.50. 

Γαδάμαλα 8. Γάδαρλα s. l'a- 
δάμαρτα locus Mediae II, 
42, TTy 

Γάδειρα, τὰ 263. 78. 

γάζα M. 186. 21. 

γαισός 586. 77. 

Γαλαρία M. 135. 1. 

Γαλάται qui 355. 67, 

Γανδαρίδαι, Γανδαρῖται ἹΠ, 
230.93. ὁ 

γάστρις 1. 549, 82. 

Γαῦδος 329. 7. 

I'avAoc 329. 7. 

Γαύριον 596. 38. 

Γαώς 11, 5. 6. 

Γεδρωσία 184. 37. II. 223.4. 

Γείρα Hl, 123. 71. 

γεῖσον 399,11. 

γενεά quot annorum 28, 2], 
30 annorum 167. 55. 

ἐκ γενετῆς 98. 32. 

γενητὸς 10. 53. 

γενγητὸς 10. 53. 

J6* 


βούλεσθαι 


564 INDEX 

γένος ποιητῶν et sim, 27, 7. 

Γενύχιος A98. 72. 

Τεράνεια, Τερανία A65. 87. 
Hi, 360. 51. 

γέροντες Spartanorum II, 24]. 
76 


γέῤῥα A09. 77. 

Γερραῖοι 209. 80. 

Τέσχων WM. 144. 94, 

γεώλοφος adiectivum 363. A8. 

Τεωμόροι Syracusis Il, 549. 
67. 

γεωργεῖσθαι cum dativo et ac- 
cusativo 39, 12. 

γίνεσϑαι ἀπό τινος 128.18. 
εἰς vel περί τι 93. 69. περί 
τι 460. 8. 661. 76. ἡ, 
101. 3. 

γλαὺξ ἔπτατο omen lI, 413. 
87. 

Τλοῦς M. 5.6. 

Irc iL 5. 6. 

Τλῶς 11. 5.6. 

γλῶσσα vox dialecti unius pe- 
culiaris 311. 37. 

γοητεία δῖ. 4. 

Γοργίας vel Γοργίδας 1, 32. 
90. 

Τορδυαῖοε 662. 28. 

γράμματα et πράγματα conf, 
12. 47. 

γραμμὴ ἐσχάτη βίου M, 
13, 


Τρύνιον Il. 165. 65. 


253. 


γυνὴ γραῦς 124. 51. γυνὴ 
παλλαχὴ 124. 51. γυνή 


omissum Il. 586. 76. 
ΖΙαιδαλίδαι 320. 16. 
δαίμων 294, 16. 
δαῖσαι, δαίσασϑαι yaquovc 370, 
28. 
δαχτυλοδειχτεῖν 625.27, 
ΖΙαρδάνειον 916. 45. 
δαρεικοί Hl. 211. 17. 
ΖΙαρείου χουσίου nomen unde 
423. 23. 


GRAECUS. 


δασχός 552.70. 

δαψιλῆ φύεσθαι 341. 63. 

δέ — δέ IL. 274. 43.- 

Óerixog, δεητικὴ φωνή d. 
I93. 3. 1 632. 62, 

δεῖγμα 161. 27. 

δεῖγμα locus in variis urbibus 
IL. 352. 67. - 

δεικνύναι efficere 11, 529. 51. 

δεῖν 31. 43. 

δεῖπνος 249. 3I. 

δεχαδαρχία, δεχκαρχίω 649, 70. 

δεχαναία 721. 1. 

δεκάτην ἐχϑύειν, ἐχδεκατεύειν 
τὰς οὐσίας et sim, 260. 7. 

Ζεκχελεικός, Zexehixog 548. 8. 

δεξιᾷ, ἐν δεξιῷ 631. 94. 

δέρας 201. 74, 

δέρμα de vellere Colchico 290. 
97. : 

δέρος 261. 74. 285. 97. 

δεύτερος οαὐὐτὸς i. e, cum umo 
comite, et similia H, 330. 
93. 

Ζ]ημαρέτη 692. 8. 

“μήτηρ. Δήμητρα et 4ηή- 
μητραν 16. 73. 565.27. 
“Ζ]ημήτηρ ς γῆ μήτηρ. terra 
mater .16. 73. 

δήμιος 624. 85. 

δημιουργός 86. 42. 

δῆμος sequente plurali 333. 
33 


δημόσιος, o 624. 85. 

δημοσιώνης V. 531. 56. 

δημοῦχοι 274. 26. 

διά cum accusativo et genitivo 
IL, 30. 26. 

διά et ἴδια confusa IL, 466. 
20. 

διὰ et πέρι confusa 15. 35. 

διαβεβηκότα σχέλη, ἀνδριάν- 
τὲς διαβεβηκότες 111. 57. 

διαβεβλῆσϑω 104. 1. 

διαβεβοῆσϑαι ἐπί τινι 1L, 147. 
57. 


ὶ INDEX GRAECUS. ὁ 06 


διαγίνεσϑαι de tempore prae- 
terlapso. 235. 87. 
διαδιδόναι 139. 19. 
διαδέχεσϑαι τὸν ὕπατον con- 
suli successorem dare M. 
507. 2. 
διαδοχή. ix διαδοχῆς ἀγωνί- 
Coo: ὅ88. 57. 
διάδοχοι Alexandri M. succes- 
sores 6, 33. II, 289. 33. 
᾿ διαίρειν M, 247. 71. 
διακατέχειν 280, 63. 
διακοντίζειν M, 205. 41. 
διακούειν. cum genitivo 493. 
46. 
διαλαμιβάγειν, διαλαμβάνεσθαι 
161. 18. 675. 78. διειλῆ- 
φϑαι φυλακαῖς et sim, 30: 
28. 
διάλιϑος 11, 644. 44. 
διανέμεσθαι 640. 72, 
διανεύειν Il, 192. 39. 
διανταία πληγή M. 154. 79. 
διαπειρᾶσϑαι M. 624. 89. 
διαπληϑοῦν M. 64. 91. 
διαπολεμεῖν. de constructione 
verbi 715. 45. 
διαπονεῖν 920. 40. διαπεπο- 
γημένος 409. 74." 
διαπόντιος 439, 15. 
διαπτύσσειν 11. 175. 68, 
διάπτωσις 59.97. 
διαβοίπτειν, τὸ διεβῥιμμένον 
7. 64. 
διαῤῥηγνύναι 7. 64. 
διασχάπτειν 680. 38. 
διασχευάζειν 9.99. διασχευά- 
ζεσϑαι 432, 40. 
διασπᾶσϑαι 413. 95. 
διαστυλωϑῆναι VM, 421. 99. 
διασύρειν, διασυρμός 725. 3. 
διασυρίττειν, διασυριγμὸς 725, 


di 

διατείνειν 319. 60. 358. 26. 
Il. 190, 59, διατείνεσθαι 
563, 21. 


C 


διατηρεῖν II. 416. 25. 

διατιϑέναι τινά τι 99. 13, IH, 
66: 18. 

διατιϑέναι, διατίϑεσθϑαι ora- 
tiones, carmina Il. 9, 59, 


διατίϑεσθαι 77. 90, 

διατρίβειν. 33. 94. 

διατροπή 11. 191. 73. 

διαφέρειν cum accusativo rei 
367. 11. cum accusativis 
duobus 117. 72. 


διαφέρειν ἕν τινι 375. 66. 
διαφέρον et διάφορον A1. 98. 
διαφορεῖν 990. δῦ.. 617. 48. 
διάφορον et διαφέρον 41. 98. 
διαφυή 181. 39. 
διαφωνεῖν disparere 208. 
li, 84. 44. 
διδόναι ἑαυτὸν εἴς τι 167. 45. 
: Hl. 293. 9, διδόναι ἑαυτὸν 
εἰς ἐρημίας et similia 378. 
84. 


AI. 


διεχπαίεσϑαι 516. 91. 


διεχπίπτειν 516. 91], Orezzre- 
csv ll. 180. 52. sequente 


accusativo et genitivo ll, 
198. 12. 
διέλκειν d 4, 
300. 60. 

διεξαγωγή 275. 79. 

δίγλωττος A49. 75. 

διημερεύειν 11, 214, 98, τινί 
ἔν τινι 520. 75. 

διίστασϑιαι πρὸς τινὰ IM, 333. 
dU. 

“ικαιαρχεῖα. de scriptura hu- 
ius nominis 267. 35. 

δίχη ἐρήμη 545. δῦ. 

διλογεῖν 11, 432. 40. 

διμάχαι 356. 43. 

διοιχκίζειν 142. 20. 

διοιχοδομεῖν 586. 43. 

Ziov duplex ll. 480. 6. * 

διονομασϑῆναι 264. 84. 


Διονύσου τροφοί 371. 8 


ς La 
υπερισϑμίζειν 


506 


διοσημεία 133. 00. 
Ζίιοςπολίτης 109. 99. 
διφϑέραι βασιλιχαί 146. 9ὅ. 
διωγμός 133. 48. 

δι ΠΕ 264. 84. 
διώρυχες 66. 12. 


doxíc, δοχός cometa lI. 49. 


37. 
δόλων ll. 452. 62. 
δόμος 74. 84. II. 251. 37. 
δοριάλωτος AM. 96. 75. 
δορίχτητος 537.74. 


δοουάλωτος li. 96. 75. 


δορύχτητος 037. 74. II. 287. 


19. 
δουλοῦσϑαι 955. 29. 
óoíoc 371. 84. 
Zígíoc 371. 84. 
δρομαῖος 1l. 29. 95. 


δύναμις venenum 989. 68. 


294. 8. 

δύναμις στρατήγιχή 11, 57. 
80. 

δύο. δυεῖν 33.11. IL. 581. 


7: 
δυςαρεστεῖν τινιγ τε II. 304. 
7175 
δυςείςβολος 115. 93. 
34. 217. 84. 
δυςέμβολος 115. 93. 
217. 34. 
δυςεξίτητος 211. 32. 
δυςέξιτος 211. 39. 
δυςεπίβατος 79. 9. 
δυςερμήνευτος 164. 35. 
δυςέφιχτος 1. 58. 
δύςχολος 118. 92. 
δυςροεῖν 156. 39. 


δυςχέρεια V... 143. 56. τόπων. 


IIl. 532. 97. 

δωρεά. ἐν δωρεῦ, δωρεαῖς 264. 
. 88. δωρεὰν ᾿διδόναι τι M. 
MI2,32 3. 

Ἔβεσος 343. 52. 

ἐγγίζειν cum dativo 139. 81. 
cum genitivo 631. 80. 


II. 59. 
II. 52. 


INDEX GRAECUS. 


à γγίνεσϑαι sequente χρύγος vel 
διάστημα 392. 34. 
ἔγγραπτος 103. 20. 


?Eyyvivog II. 138. 90. 

* Eyyvov, ' Eyyétov 323. 36. 

"Ἔγεστα 268. 82. 

ἐγκάϑετος li. 135. 38. 
ἐγκαϑεύδειν 63. 72. 

ἐγκαταλαμβάνεσϑαι V. 55.99. 

ἐγκεῖσθαι M. 47. 88. 

ἐγκοιμᾶσϑαι, ἐγχκοίμησις 63. 
ΝΣ 

Pip 268.77. 
ἐγχειρεῖν ποι 704. 39. 

ἐγχύφηγος 132. 74. 

ἐϑελοντής II. 303. ὅ8. 

ἐθελοντὴν M. 114. 46. 

ἐϑελοντί 78. 52. II. 114. 46. 
303. 58. 

εἰ cum indicativo in oratione 
obliqua 185. 18. 

& ποτὲ 503. 42. 

Εἰλείϑυια “389. 29. 4 
Εἰλείϑυια. Εἰλήϑυια 388. 4. 
una an plures 389. 26. 

£25 11. 184. 19. 

Eiaj9 viac πόλις 99. 80. 

εἶναι πρός τι" πρός τινι df. 
562. 1- ἦν cum participio 
perf. cireumseribendo plus- 
quamperf. adhibitum 117. 
9]. si omissum 566. 35. 
IL. 10. 48. 

εἶμι significatione futuri 52. 34. 

εἰπεῖν omissum 483. 26. 

εἰρημένος et προειρημένος conf. 
010: SIL 

Εἰρήνη nomen Aegyptium II. 
595. 6. 

εἷς pro ἐν 9192. 73. 399. 32. 
551. 22. 731. 4. 11. 502. 
11. 490. 58. 

εἷς xevov M. 394. 75. εἰς τέ- 
λος 207. 92. 

εἷς. μιᾷ φωνῇ A74. 99. 


INDEX GRAECUS. 


20 RR Persarum lf, 118. 


n 645. 6. 

ecu 147. 21. IL 4951. 

digpdisti 54. 14. 

εἰςηγητής 54. 14. 

εἰςπλεῖν in Pontum 549. 27. 

εἰςπορίζειν M. 112. 32. 

εἰςπράττεσϑαι 22. D. 
17: 

εἰςχεῖσϑαι 37. 55. 

ἐχ. ἐκ γενετῆς 855. 7ὕ. ἐκ 
πολλῶν, ἐξ ἀρχαίων 18. 57. 
584. 70. 5 ἐκ τῶν νόμων 
ταλαιπωρία et similia 8l. 
50. 

ἕχαστος cum plurali verbi ll. 
108. 25. 

“Εχάτη σχοτία 108. 58. 

“᾿Εχατόμπυλος 2063. 71. I|. 
563. 50. 

ἑχατομιφόνιω 11. 638. 67. 

ἑχατόν numerus rotundus pro. 
magno numero 55. 53. 

“Εχατὸν νῆσοι 602. 29. 

“Εχατοντάπυλος M. 565. 50. 

ἐχβάλλειν de fluviis 160. 83. 

ἐχβοηϑεῖν 730. 53. 

ἐχβολή 39. 19. 

ἐχβράττειν 695. I. 

éx0ovoc 695. 70. 

ἔχχαυμα 161. 25. 

ἐχχαίεσϑαι 339. 81. 

ἐχκαρποῦσϑαι M. 598. 59. 

ἐκχομίζειν σῖτον 513. 16. 

ἐχνιχᾶν 376. 83. M. 538.12. 

"Exvouoc λόφος V. 400. 6. 

ἐχπέμπειν scil. πρέσβεις ll. 
2098. 72. 

ἐχπίπτειν de oraculis 286. A8. 
IH. 318. 79. naufragium 
facere 172..52. 

ἐχπράττεσθαι 256. 32. 


"Exonyuc M. 368. 65. 


573. 


567 


ἐχρίπτεσϑαι 70. 47. 

ἐχτενῶς 137. 29. 

ἐχτοπίζειν 186. 62. 

ἐχτρίβειν 168. 94. 

ἐχτροπαί 184. 52. 

ἐκφέρειν 158. 16. 

᾿Ελαιοῦς 571. 14. 

ἐλαιόφυτος 263. 56. 

ἕλαττον. adverbialiter 37. 58. 

ἐλάττω adverbialiter 37. 58. 
622. 50. IIl. 148. 71. 

ἔλεος. 0, τό 187.995. 

ἐλέου βωμός — Atheniensium 
559. 35. 


"EAsovc ὌΝ. 1 . 14. 


ἑλέπολις M. 441. 22. Demetrii 
II. A7 1. 58. inutilis redditur 
475. 91. 

ἐλευϑέρα φυλακή 289. 96. II. 
581. 29. 


᾿Ελευϑερεύς cognomen Bacchi 


235. 96. 


᾿Ελευϑέρια in memoriam pugnae 


Plataicae 427. 7. 
UNE φυλαχή M. 581. 
29. 


᾿Ελιμιῶτις II. 204. 90. 

“Ελισσοῦς, “Ελισσών 1. 
7: 

ἕλχειν τοῦ σχέλους 645. 83. 


112. 


“Ελλασία M. ὅ2. 41. 
“Ελλήνων et “Ελληνικῶν conf. 


731. 1. 

“Ἑλληνογαλάται 355.93. 

ἐλπίζειν metuere 514.49. ἐλ- 
σίζειν cum infinitivo aoristi 
et futuri 543. 40. cum in- 
finitivo aoristi. Ill. 294. 6. 
300. 32. 

ἐλπίδα ἔχειν, ἀντέχειν 11. 338. 
92. 

ἐλπίς metus II. 462. 11. ἐπὶ 
ἐλπίδι 558. 88. παρ᾽ ἐλ- 
πίδα, παρ᾽ ἐλπίδας 418. 
16. II. 197. 60. 


368 


᾿Ἐλύμας II. 418. 9. 

᾿Ελύμη li. 643. 4. 

ἔλυτρον Π 413. 75. 

᾿Ἐλώριος, “Ελώριος 556.91. 

᾿Ἔλωρος sive ἽἝλωρος fluvius 
721. 29. 

Ἕλωρος Siciliae fluvius et ca- 
stellum II. 502. 46. 

ἐμβάλλειν. τινα εἰς 5294. 61. 
ἐμβάλλειν de fluviis 160. 
83. ἐμβάλλειν εἰς 181. 24. 

ἐμιβιοῦν M. 518. 59. 

ἐμιβολή 949. 54. 

feinen ἐμβολὴν δοῦναϊ A96. 
52 

ἔμπορος adiectivum 339. 23. 

ἐμκπρησμός 1. 4985. 34. εἰ 
ἐμίπυ θεσμός c conf. ibidem. 

ἐμπορισμός 1d. A55. 34. et 
ἐμιπρησμὸς conf. ibidem. 

ἐξ ρορεῖν πληγάς M. 373. 9 

ἔμφυτος 801. 90. 

ἔμψυχον τρόπαιον et sim. 564. 


iy de vicinia 391. 78. 489. 
69. Il. 162. 78. 

ἐν abundans 664.96. II. 202. 
58. 

£y additum aut omissum in for- 
mulis qualis τέτταρσι: πλέ- 
Jooic. M. 341. 72. 

ἐν ad 695. 92. II. 362. 84. 

iy idem quod εἰς 540. 77. 
546. 17. 

ἐν MEM ἐν δωρεαῖς IL. 166. 

9 


ἐν μέρει 148. 80. 

ἕν ῥυϑμῷ 83. 40. 

ἐν τοσούτῳ 707.62. II. 311. 
81. 

ἔναγι ζει»; ἐναγισμός 983. 43. 

ἐγαγώνιος 390. 71. 1L. 307. 
67. 

ἐναϑλεῖν. ἐνηϑληκώς 179.38. 
II. 166. 27. 


INDEX GRAECUS 


ἐναπολαμβάνεσϑαι II. 91. 15. 

ἐνῆφϑαι 15. 34. 

ἔναυσμα II. 556. 83. 

ἐνάργεια AT. 68. et ἐνέργεια 
confusa AT. 68. 

ἐναργῶς et ἐνεργῶς confusa Il. 
302. 90. 

ἐνδείξασϑαι I. 70. 14. 

ἐνδεῖσϑαι 120. 14. 

ot ἕνδεχα 625. 6. 

ἐνδέχεσθαι 139. 80. ἐκ τῶν 
ἐνδεχομένων Π.2129..7.1-ς 

ἐνεδρεύε ἐν τινα II. 372. 50. 

ἐνέργεια et. ἐνάργεια conf, AT. 
68. 

ἐνέργημα 295. 47. 

ἐνεργῶς et ἐναργῶς confusa II. 
302. 90. 

ἐνεχυράζειν 314. 59. 

ἐνημερεύειν M. 214. 98. 

yg eótuv 226. 99. .311. 37. 

ὃ ἐνιαυτός pro ὃ ἐγιαυτὸς οὔ» 
τος 461. 16. 

ἐνιέναι πῦρ 685. 51. ἐνέξσϑαε 
σάλπιγγας M. 243. 98. 

ἐνίστασθαι, ἐνστῆσαι πόλεμον 
443. 64. 11. 618. 17. 

ἐνισχύειν 370. 83. 

ἕγνομος 117. 79. 

ἐννοσσεύειν 938. 39. 

ξνοικίζειν 11, 150. 12. 

ἐνοικοδομεῖν 420. 2. 

ἐνόπλιος ὄρχησις 382. 42. 

ἐνοχλεῖν cum dativo et accusa- 
tivo 268. 67. 

ἐνσείειν 572. 50. 

ἐντάφιον 412. 44. metaphorice 
462. 1. 


Ἔντελλ λᾶνος: "EvisAMvog 681. 
55. 

ἔντοσθεν. τὰ ἕντοσϑεν 432. 
44. 


yay, ἐξάγειν τοῦ Sv 199. 
6. 
ἐξαγκωνίζειν 562. ὃ. 


INDEX GRAECUS. 


ἐξαγριοῦν YI. 457. 21. 

ἐξαίσιος 50. 59. 

ἐξαιτεῖν. ἐξήτει etra conf. 
322. 10. 

E 207. 1. ^ 
éGazéAexvg M. 519. 81. 

t7 dli 704. 26. 


“Ἐξάπυλα 653. 83. 


ἐξαργυρίζεσϑαι II. 502. 88. 

ἐξαρτίζω. ἐξηρτισμένος et ἐξηρ-- 
τυμένος conf, 635. 48. 
ἐξαρτύειν Il. 507. 7. ἐξήρτυ- 
μένος 202.74. ἐξηρτυμένος 
et ἐξηρτισμένος conf. 625. 


ἐξελέγχειν τὰς ἐλπίδας, τὴν 
τύχην l1. 462. 11. 
ἐξετάζειν 187. 89. 
ἐξηγητής 363. 15. 568. 80. 
ἐξημεροῦν 19. 92. 
ἔξο πλισία 11. 64. 19. 
ἐξοστραχισμὸς M, 317. 15. 
ἐπαγγελία εἰ ἀπαγγελία cont. 


566. 73. 


mx 


ἐπάγεσθαι μητριιάν A85. 23. . 


ἐπυγρυπνεῖν 695. 82. 

᾿Επαμείνων, ᾿Ἐπαμεινώνδας 
509. 44. 

ἐπαναιρεῖσϑαι πόλεμον ὅθ6. 


ἐπανϑίζεσϑαι 58. 79. 

ἐπαρχεῖν M.: 600. 68. 

ἐπαφούδιτος cognomen Sullae 
ll. 541. 3I. 

ἐπεγείρειν 683. 65. 

ἐπείγεσθαι τὴν sc. 000v 644. 
48. 

ἐπειςάγειν μητρυιάν A85. 23. 

ἐπέχειγα 918. 52. 

ἐπήβολος 22. 15. 

ἐπὶ ἄρχοντος 519. 7. 

ἐπί cum genitivo et dativo mu- 
neris 553. 19. 

ἐπΐ cum genitivo viam indicante 


556. 81. 


569 


ἐπὶ τοῦ προτερήματος εἶναι 
IL 553. 63. 

ἐπὶ Ded et ἐπὶ Θράκης IT. 
137. 

ἢ à ἀγαθῷ μνήμη et simi- 
lia. 4. 51. 

ἐπὶ ϑανάτῳ ἀὐλνιμθδνεὶν II. 
86. 45. 

ἐπί de conditione 138. 46. 
147. 46. 

ἐπὶ κέρας, ἐπὶ κέρως 11. 340. 
28. 


ἐπὶ μᾶλλον. IH. 535. 34. 

ἐπὶ μαρτύρων, ἐπὶ ϑεατῶν lf. 
153. 40. 

ἐπὶ πᾶσι ll. 26. 87." 

ἐπὶ πλεῖον 200. 88. II. 
70. 

ἐπὶ πολύ et similia sequente 
genitivo If. 139.47. 

ἐπί et ἀπὸ conf. 202. 83. 7290. 
91. 

ἐπιβάϑρα ὅ21. 2. 683. 35. 

ἐπίβαϑρον ἬΝ 55. 

ἐπιβάλλειν Il. 219. 25. 288. 
13. τὸ ἐπιβάλλον 3. 93. 

ἐπιβάλλεσθϑαι 11. 573. D... 

ἐπιβολή et ἐπιβουλή conf. 7. 


- 


59. 


70. 175. 52. 444. 45. 
562. 82. 
ἐπιβουλή. ἐξ ἐπιβουλῆς 562. 


82. cum ἐπιβουλή confusum 
v. ἐπιβολή. 
ἐπιγαμεῖν 489.93. 7 ἐπιγα- 
μιηϑεῖσα il. 153. 50. 
ἐπιγίνεσϑαι d. 4. ἐπείγεσθαι 
581.33. 
ἐπίγονοι Alexandri M. succes- 
sorum posteri 6. 33. 
"Entyovo: 310. 96. 


ἐπιγράφειν τινέ τι 1l. 12]. 
81. 


1 


ἐπιγραφὴ τοῦ προτερήματος 
et sim. ll. 121. 81. 


570 


ἐπιδείξασϑαι H. 70. 14. 

ἐπιδημιεῖν 78. 52. 

ἐπιδιδόναι ἐπιστολήν 679. 92. 
ἐπιδοῦναι ἑαυτόν 411. 99. 

ἐπιϑύειν A85. 93. 11. 302. 
23. 529; 39. 

ἐπικάμπιος τάξις II. 904. 7. 

éux ρυχεύεσϑαι 700. 40. 

ἐπικηρύττειν τινι ἀργύριον ὅ48. 
2s 

ἐπιχλύξ "ey 11. 163. 42. 

ἐπιχλύζειν et ἐπίχλυστος de 
Nilo et Aegypto 14. 7. 

"Emixygutówi MW. 111. 52. 

᾿ἘἘπικόλωνος 11. 332. 12. 

ἐπικρεμάσαι φόβον Il. 120.60. 

ἐπιχυροῦν 674. 36. 

ἐπιλέξασθαι 243. 65. 

ἐπιμάξζιος, ἐπιμαστιαῖος. ἐπι- 
μαστίδιος II. ΠΣ Ὁ ΣῈ 

ἐπιμαρτύυρεσϑαι cum dativo II. 
98. 49. 

ἐπιμελές 96. 62. 

ἐπιμιελῶς et πολυτελῶς confusa 
96. 96. 

ἐπιμένειν ll. 219. 25. 

ἐπινέμεσϑαι de morbo 480. 
45. 

ἐπιπέμπειν M. 283. 9. 

ἐπιπίπτειν ll. 219. 25. 

ἐπιπλεῖν 949.47. 

ἐπίπλους adiectivum II. 443.2. 

ἐπιπολάζειν 359. 54. 

᾿Επιπολη, ᾿ΕἘπιπολαί 547. 62. 

ἐπισείειν 618. 72. 

ἐπισημαίνειν 332. 8. 
82. II. 549. 65. 

ἐπισημαίνεσθαι 563. 37. HH. 
620. 95. τι H. 178. 19. 

ἐπισημασίαι 59. 4. 254. 52. 
ἐπισημασίας τυγχάνειν M. 
146. 79 

᾿πισχκευάζειν 577.90. cum xa- 
τασχειάϊειν confusum ibid. 

ἐπισκοτεῖν 87. 3. cum dativo 


Il. 349. 28. 


439. 


INDEX GRAECUS 


ἐπισταϑμία Yl. 196. 13. 

ἐπίσταϑμος 717. 32. 

ἐπίστασις 1M. 308. 84. 557. 
57. 

ἐπιστέλλειν πρός τινὰ 606. 12. 
ἐπιστέλλειν et ἀποστέλλειν 
confusa 606. 12. 

ἐπίστημα 543. 15. 

ἐπιστροφή 633. 65. II. 383. 
34. 


ἐπίταγμα de monitu divino If. 


526. I. 


᾿ἘἘπιτάλιον 652. AT. 


ἐπιτάφιος ἀγὼν μέγας. quem 
Alexander moribundus se re- 
linquere dixerat II. 253. 39. 

ἐπιτειχίζειν 508. 97. ἐπιτεί- 
χισμα, ἐπιτειχισμὸς ibidem. 
cum genitivo et dativo ibid, 

ἐπιτήδεια 115. 7. 

ἐπιτρέπειν τὰ xod" ἑαυτούς, 
τὴν ἐπιτροπὴν περὶ αὑτῶν 
δοῦναι 126. 56. 

ἐπιτρέχειν 156. 20. 

ἐπιτυγχάνειν an dativo iungi 
possit 193. 87. 

ἐπιτυχής 326. 89. 

éniq άνεια deorum 29. 68. cu- 
tis 196. 74. 

ἐπιφανής de diis 116. 32. 
ug ανέστατος ϑεύός 94. 72. 

ἐπιφορά H. 233. 12. 

Guq ώσκειν 556. 75. 

ἐπίχειρα 625. 17. 

ἐπιχειρεῖν. εἰς 704. 39. 

ἐπιχωριάζειν 198. 79. 

ἐποχέλλειν 36. 18. 

ἑπτά. τὰ ἑπτὰ ϑεάματα, ἔργα 
72. 18. ot ἐπὶ Θήβας 245. 
13. 

ἐπώνυμος 23. 57. 313. 36. 


Ἔπωπίς Ceres H. 545. 14. 


ἐπωτίδες II. 251. 42. 
“Ερβησσῖνοι 644. 33. 
TUN AU 703. 


INDEX GRAECUS 


Ἔρβιτα, Ἔρβιτα 482. 90. 
τον ae ϑάλατταν M. 593. 
27. 

ἐργασία 90. 45. 

£o γα πολεμιχά 262. 99. 

ἔργ « metalla 504. 23. 

ἔργῳ πεῖραν ᾿λαμβάνειν 439. 
ὃ. 


ἐρείδειν. ἠρεῖσϑαι 56. 8. ἤρει- 
σμένος 258. 40. 
ἕρμαιον 350. 93. 
“Ἑρμείας s. “Ερμίας Atarnei 
tyrannus lI. 122. 49. 
“Ἑρμιονίς M. 360. 49. 
ἐρυϑρὸ βῶλος 69. 9. 
ἐρυϑοὰ 9uAorra 93.938. ita 
dictus Persicus sinus 125.1]. 
II. 395. 58. 
᾿Ερυϑραί II. 364. 77. 
᾿Ερυκῖνος lI. 60. 12. 
᾿Ερυμάνϑιος 257.8. 
ἔρχεσϑαι εἷς ἑαυτόν 618. 89. 
ἐρώμενος amator 11. 581. 98. 
ἔσϑησις 250. 68. 
“Εσπερῖται 300. 88. 
* Fonégov κέρας 237.02. 
* Eozía 384. 27. 
“Ἑστία βουλαία 642. 43. 
“Ἐστίαια 11. 24. 34. postea 
Ὡρεῦς 95. 51. 
“Εστιαῖος 11. 25. 51. 
* Eoriuóntic IL 95. 54. 
ἐσχάριον' It. 471. 59. 
ἐσχατιαί Il. 180. 32. 
ἐσχατύγηρος" ἐσχατογήφως If. 
| 458. 98. 
ἐσχάτως διακεῖσθαι, ἔχειν 1Π. 
293. 45. 
ἑταιριχὴ ἵππος 
187. 83. 
ἑταῖροι in exercitu Macedonum 
Il; 334. 21. 
ἕταιρος et ἕτερος conf, 621. 
19, 1,3321. 210 
᾿Ετεοκλῆς et ᾿Ετέοκλος 978. 
13. 


Alexandri II. 


᾿Ετεοκρῆτες 381. 89. 


ἕτερος et ἕταιρος conf, 621. 
12. 1L. 334. 21. 
ἔτι. τὸ ἔτι διώχειν ll. 

95. 
εὐάζειν 248. 19. 
Evferog 595. 81. 
Εὐβύτας. Εὐβώτας 595. 81. 
Εὐβουλείς 388. 87. 
εὐγνώμων 558. 91. 
εὐδοχεῖν τινι, ἔν viv. M. 196. 
13. 
er εξία σώματος. It. 116. 13. 
εὐ 07 ετιχύς et εἰ ρετικός coníu- 
sa 20. 30. | 
εὐεργέτης 32. 60. titulus ho- 
minum bene meritorum pu- 
blicus 425. 20. 
Ἐὐεσπερῖται 900. 88. 


92]. 


: εὐήϑης 383. 70. 


εὐημερεῖν I. 214. 98. 

εὐϑενεῖν 323. 66. ΄ 

εὔϑετος 360. 88. 

εὐθηνεῖν, εὐθηνία 323. 66. 

εὐθὺ pro εὐθὺς 126. 31. 

εὐθύς 177. 32. εὐθύς pro εὐ- 
96 126. 31. 

Εὔια urbs Macedoniae II. 325. 
99. 

εὔιχϑυς 447. 91. 

εὐχληρεῖν, εὐκχλήρημα 182. 63. 

εὐχλήρωμα 11. 610. 26. 

εὐχύπως 192. 2. 

εὔλυτος 190. 30. 357. 70. 

εὐνοίᾳ. τῇ τῶν πολιτῶν τηρεῖ- 
σϑαι. δορυφορεῖσϑαι M. 
153. 16. 4 

εὐπορεῖν cum accusativo 145. 
50. 

εὐπρεπής et εὐτρεπήῆς conf. II. 
409. 40. 

εὑρετιχύς et εὐεργετικός con- 
fusa 20. 30. 

&nptciloyía A5. 66. 

εὑφησιλογία 45. 66. 

εὐροεῖν 156. 39. 


572 


εὔροια IL. 499. 75. 
Εὐρύηλος s. Εὐρύαλος Syra- 
cusarum ll. 426. 22. 


Kvovusvot urbes duae 11. 386. 
93. 


εὐσϑενεῖν 323. 66. 

εὐτεχν ώτερος 318. 30. 

εὐτραπελία II. 453. 29. 

εὐτρεπής et εὐπρεπής conf. " 
409. 40. 


εὔτυχος 58.79. 

εὔτυχτος 58. 79. 

εὐτυχία βαρὺ φορτίον 564. 
84. 

εὐφυής 87.13. 

εὐχαριστεῖν M. 430. 74. 

εὐχάριστος I. 279. 37. 

εὐχάριτος M. 279. 37. 

εὐχειρία 988. 83. in εὐχέρεια 
depravatum ibidem. 

EY'PYXI in inscriptionibus 
sepuleralibus 11. 463. 51. 

ἐφάμιλλος 299. 9; 

ἔφεδρος 222.25. 293.67. 

ἐφεδρεύειν 222. 25; 

ἐφιστάναι. ἐπιστῆσαι animad- 


vertere M. 457. 49. 


ἐφοδία II. 407. 90. 
ἐφοδιάζειν 357. 85. 
ἔχειν de diis terrae alicuius 
tutelaribus Il. 410. 10. de 
pondere 1. 4 ἕλχειν 424. 
909. ἔχειν εἰρήνην 544. 9. 
cum ἄγειν confusum ibidem, 
ἢ ποδῶν εἶχον. Il. 628. 66. 
ὡς εἶχε, ὡς εἶχον 132. 17. 
ἔχεσϑαί τινι II. 339. 74. 
ἐχϑὲς xal πρώην 118. 4. 
ἑψᾶν, ἑψεῖν, ἕψειν 95. 29. 
ἑώρα, ἐωρεῖν 11. 289. 51. 
Ζαρκαῖον ὕρος 127. 74. 
Ζειρινία Il. 123. 71. 
ζευγίππαι M. 399. 45. 
Ζεύς. Zhig σωτῆρος poculum 
249. 29. 


INDEX GRAECUS. 


ζητεῖν. ἐζήτει et ἔξήτει conf. 
322. 10. 


Ζιβοίτης 11. 364. 09. Nico- 
mediae conditor ibid. 

ζιβύνη 11. 979. 9. 

ζῦϑος Al. 83. 248. 99. 350. 
87. 

ζωγρίας 11. 502. 80. 510. 
Dd. 


ζῷον statua 111.53. 

7 et ἣν terminatio accusativi 
nominum in "T 600. 10. 
ἡβηδόν 222. 10. 


ἡγεμονία Ii. 632. 66. 
ἐφ᾽ ἡγεμονίας τεταγμένος IL. 
0. 96. 


Hy notag. archon II. 949. 560. 

j9uoc, ηϑμόὸς 351. 36. 

ἠϑολόγοι lI. 453. 10. 

Hioveig 314. 55. 

ἦλ Saturnus 443. 85. 

HA ᾿ἐχτρύων, vvoc, ὕονος 302. 
69. 

ἡλικία aetas militaris 351. 40. 

ἥμερος δίαιτα; τροφή 20. 360. 

ἥμεροι ταῦροι 201. 3. 

ἡμιόλεαι HI. 180. 88. 

“ἩἩμιχαρῖγοι Siciliae IL 505. 
11. 

ἡνίοχος 527. 63. 

"Houíc M. 33. 29. 

Hoáx)eua λουτρά 268. 80. 

"Hd eor Atticae 417. 78. 

᾿Ηριδανός et “Ῥοδανὸς conf. 
347. 72. 


“Πριππίδας 672. 54. 11. 29. 


29. 
ἡρωικαὶ τιμαί 148. 69. 
ἡρωικῶς 157. 60. 
“Πσιονεύς 314. 35. 
"UE ἄγειν, ἔχειν IL. 75. 
20. 
ϑαλαμηγός 96. 63. 
ϑαλασσία πορφύραν, ϑαλασσίη 
βάψις 238. 25. 


INDEX GRAECUS. 573 


ϑάλατταν ἐργάζεσθαι; 7j κατὰ 
ϑαλ ατταν ἐργασία 651. 94. 

θάλαττα 5 ἐντὸς 5. ἔσω, 8. 
xoa ἡμᾶς 264. 7. 

ϑάλαττα ἡ μεγάλη 223. 67. 

Θαμουδηνοΐ 212. 68. 

Θαμύρας 296. 49. 

Ovi , Θαμύρας 298. 83. 

ϑάνατος. τὴν ἐπὶ ϑανάτῳ 
ἄγεσϑαι II. 307. 78. 

ϑάπτειν comburere 223. 42. 

θαῤῥεῖν. τεϑαῤῥηχότως; τε- 
ϑαῤῥηκώς 708. 99. 

ϑάρσος εἰ ϑράσος 352. 16. 

51.535. 43. 

ϑεμέλιος 382. 50. 

ϑεμελμοῦν 11. 3. 21. 

ϑέμις 384. 14. de oraculis 384. 
17. 

ϑεμιστεύειν 384. 17. 

ϑεομαχεῖν 090. 10. ϑεομαχία 
699. 91. 

ϑεὸς Apollo 451. 55. divus 
526. 37. νὴ τὼ ϑεὼ 34. 
40. eol statuae deorum 
101. 7. | 

ϑεραπεία 76. 43. II. 188. 31. 

ϑερεία 191. 83. 

ϑερινός et χειμερινύς — conf. 
548. 90. 

Θεσσαλὸς M. 112. 98. 

ϑεωρὸς 297. 34. 11. 40. 81. 

Θῆβαι et ᾿ϑῆναι conf. 311. 
A8. 

Θηβαῖοι et l493vaior conf, 
407. 91. 476. 60. 

ϑήρα, ϑηρᾶσϑαι metaphorice 
W..453. 3. 

ϑηρίον de animalibus venenatis 
202. 45. 

Θηριππίδας 11. 25.54. 

ϑησαυριζόμενος φϑόνος et sim. 
ϑησαυρὸς καχῶν 11. 431. 
8 


Sufoog 610, 18. 


OQífloov 670. 78. 717. 48. 11. 
245. 84. 

Suuflgóg 670. 78. 

Orufoov 670. 78, 

Θοίνων [1. 495. 17. 

ϑορυβεῖ: 823. 43. 

Θούριον, Θούριοι 484, 80. 
"Thitnorusi seditio civilis 
483. 89. 

ϑράσος et ϑάρσος 352. 16. MI. 
35. 43. 

Θραούβουλος et Θράσυλλος 
conf. 591. 

Θράσυλλος et Θρασύβουλος 
conf. 591. 19. 

Joovuo et ϑραῦσμα 182. 73. 

Θρέαμιβος 250. 99. 

ϑοονισμός IL. 595. 97. 

Θύβαῤῥα 104. 20. 


᾿ ϑύειν et ἐντέμνειν vel ἐναγί- 


Cav quond differant 247. 
32. 

Θύμβραρα 704. 20. 

Θυύμίβριον 104. 20. 

ϑυμομαχεῖν II. 134, 54. 

Ovid μάχεσθαι et sim. Il. 
236. 60. 

94oc 368. 55. 

ϑύρα. ἐπὶ θύρας φοιτᾶν 660. 
9. 

Θυραῖαι 508. 4. 

Θυρέα 508. 4. 

Θυριεῖς 11. 370. 83. 


ϑυσία et οὐσία conf. 267. 11. 


ϑωρόκια 682. 30, II. 194. 14. 
229.-18. 

ϑωράχια elephantorum 131.53. 

ϑῶραξ elephanti ἢ. 229. 18. 

Θώραξ 611..95. 

Ἰαλυσύς, Ἰηλυσός 316. 2. 

Ἰάσιος 310. 2. 

ασίων et ᾿Ιάσων conf. 370. 
60. 

"Iacoc , Ἴασσος 11. 377. 25. 


Ἰάσων εἰ ᾿Ιασίων conf. 370. 60. 


914 
Ἰατρεῖον ψυχῆς 98. 87. 
᾿Ιαῶ 105. 347. 
"Ifnooc 11. 511. 80. 
ἰδέα 219. 78. 


ἴδια et διά confusa II. 466. 20. 


ἰδίᾳ σωτηρίαν πορίζεσθαι M. 
116. 48. 

ἐδιόξενος 545.35. H. 151.55. 

ἰδιοπραγεῖ ν Ii. 294. 89. 

ἰδία συμβόλαια M. 145. 48. 

ἰδιωτικὰ συμβόλαια 11. 145. 
48. 

ἱδρὼς serpentum II. 240. 33. 

ἐφ᾽ ἱχανόν, ἐφ᾽ ἱκανὸν τόπον, 
διάστημα 623. 97. 

déga 335. 31. 

ἱερεύς i. ᾳ. ἀρχιερεύς M. 525. 


TUE 68. 82. 

ἱερογραμματεῖς 
20. 20. 

ἱερομνήμονες Amphictyonum If. 
99. 92. 

"Igóv in ora Ponti Asiatica 
292. 20. II. 376. 47. 

ἱεροποιοί 33. 94. 

ἱερὸς Xoyog Carthaginiensium 
1, 143. 61. 

£epooxonzía M. 533. 39. 

᾿]ηλυσός 303. 75. 600. 35. 

ἱχέτης et oixérgg conf. 365. 


Aegyptiorum 


ἵλεως de diis 270. 51. 

"]λιεῖς 214. 50. 

ἴλη 11. 184. 19. ἴλη βασιλική 
Alexandri II. 204, 81. 

ἱμάτιον 283. 8. 

᾿Ιμίλχας. ᾿Ιμίλχων 419. 46. 

᾿Ιμίλκων 681. 59. 

᾿Ιναρῶς 15. 11. 

᾿Ιοχλῆς 313. 22. 

᾿]ολάειοι 214. 50. 

' Iokoctov 214. 35. 

* IoXétov 214, 35. 

᾿Ιόνιον, ᾿Ιώνιον πέλαγος EL. 
12. 61, 


INDEX GRAECUS - 


invirgc panis 187. 18. 


ἵπνος 187. 18. Y 
ἱππαγωγοί 406. 48. 
“Ἱππαχρῖνοι, “Ἱππαχρῖται 1]. 


567. 21. 

ἱππηγοὶ ναῦς M. 465. 44, 

ἵππος, ἢ 201. 74. ἀπὸ ἵππου 
ἀχοντίζειν et sim. 122. 79. 

Ἵππου ἄκρα. eius situs Il. 
447. 2. 567. 21. 

"Ig; Hibernia 355. 81.: 

"Icao 18. 62. : 

ἰσϑιιός pro πορϑμὸς 511. 36. 

ἰσος cum genitivo Hi. 338. 23. 
ἴσα adverbialiter 95. 43. M. 
555. 09. 

ἵστημι. ἑστηκχέναι 
594. 89. 

“Ἱοστιαιεῖς, ᾿]Ιστιεῖς 414. 33. 

ἱστορικὴ πραγματεία M. 407. 
34. 

᾿Ιταλιώτης 483. 29. 

᾿Ιφικλῆς εὐ ΓΙφικλος 278. 13. 

igixgeiosc Ii. 36. 3. 

᾿]φιμέδειαγ ᾿Ιφιμέδη 311. 95, 

Ἱάβαλα M. 15. 62. 

Ἰαὸμεία νίχη 412. 54. II. 
495. 0. 

Ἱαδούσιοι,. Καδδούσιοι 115. 
85. 

χαϑαγίζειν 269. 12. 

Ko9Soio. M. 231. 1. 

καϑαίρειν γῆν et sim. 28. 39. 

καϑιππάξζεσθϑαι 631. 1. 

χαϑίζειν 188. 1. 

καϑίστασϑαι in pugnam des 
scendere 351. 59. 

καϑίστασϑαι sig πόλεμον lE. 
71. 38. 

χαί ab sequenti χατά absor- 
ptum li. 232. 45. vim habet 
pronominis relativi 318. 43. 
Η. 216. 92. 

καὶ γάρ et καὶ γὰρ καί 1]. 188. 
2]. 

καὶ ταῦτα 325. 5T. 


consistere 


INDEX GRAECUS. 


Koi ' τῆς portus 900. 81. 

xcuvóc et κεγύς conf. 210. 70. 

χκαίριος, καιρία πληγή 262. 
95. :552/ 79: 

καιροσχοπεῖν 558. 97. 

καιροτηρεῖν 958. 97. 

axe4ponpv.axeir, καιροφυλακτεῖν 
558. 97. 

χακοπαϑεῖν πολλά 586.38. 

Κάλας 11. 165. 68. 

Καλὴ ἀχτή, Καλαχτή 482. 
87. 

Κάλλαι WI. 165. 68. 

Κάλλας Macedo II. 344. 33. 

Καλλατιανοί 11. 315. 81. vi- 
tiose Καλλαντιανοί dicuntur 
II. 375114. 

:Κάλλης 528.33. 

Καλλίας s. ἹΚαλλέας archon II. 
22. 39. | 

καλὰ ἔργα fortia facta 533. 

. 44. 

χαλτίκιον, χάλτιον V. 625. 52, 

Καλχηδόνιοι 471, 89. 

ἹΚάλως. 319. 96. 

χἀμὰξ M. 644. 36. 

Καμαριναῖος 611. 27. 

Κάμειρος: Κάμιρος 316. 2. 

κάμπη 241. 64. 

κάμπτειν Π] αλέαν et sim. 592. 
53. 

KoguzvAoc fluvius IL. 370. 73. 

χάνδυς Hl. 220. 79. 

Kavy, Κάναι 620. 87, 

κανϑαρίδες Il. 495. 8I. 

Κανύσιοι M. 324. 2. 

χαραδοχεῖν 405. 4. 

Kaotvg li. 487. 67. 

κάρκινοι tormentorum genus Il. 
458. 75. 

κάρνον;" χάρνυξ 353. 7. 

Κάῤῥαι II. 388. 69. 

Κάῤῥων χῶμσι II. 246. 27. 

Kogzidorixoc 515. 12. 

Ἱαρχηδονικὸς 515. 12. 

Καρῶν χῶμαι M. 326. 86. 


*arafoeAsv Y. 70. 97. 


575 


Καρῶν ποταμοί II. 381. 93. 

Κάσπιαι πύλαι 115. 89. 

Κάσσανδρος, Κάσανδρος IL. 
253. 63. Κάσσανδρος et 
"Acavógoc conf. 1I. 365. 32. 

Ἱζασσωπία, ασωπία 11. 386. 
δ4, 

χατά cum accusativo circum^ 
locutio genitivi 648. 39. ἢ 
κατὰ τὸ σῶμα ῥώμη pro ] 
τοὐ σώματος 259. 29. xo 
αὑτόν 598. 96. κατὰ βάϑος᾽ 
359. 99. χατ᾽ ὀλίγους 404. 
δ0. χατὰ πόλιν lI. 31. 65. 
379. 3l. xarà Qovv, κατὰ 
ποταμὸν πλεῖν 200.59. xov 
τρόπον 239. 93. 

καταβαίνειν de oratore II. 147. 
25; 

eum 
χαταλαβεῖν conf, 585. 28. 
II. 70. 97. 

κατάβασις 661. 52. 

κατάγειν de navibus captivis II. 
464. 8. κατάγ ἐσϑαι 290. 
23. 

χαταγ ἔμειν 365. 20. 

κατα) ᾿γώσχειν θάνατόν τιγος, 
χατά τινος Ii. 303. 65. 

XOT OC ) 333. 45. 

καταγώγια 333. A5. 

καταδουλοῦσϑαι 213. 80. 

καταδυναστεύειν 599. 2. 

καταδῦσαι et καταλῦσαι conf, 
426. 52. 

καταϑαῤῥεῖν II. 28. 22. 

καταχοιμιστής 456. 7. 

καταχύπτειν M. 32.4. 

καταχράτος: κατατάχος et sim. 
iunctim scripta ll. 498. 97. 

καταλαβεῖν et καταβαλεῖν conf. 
585. 28. II. 70. 97. 

χατάλογος 468. 36. 

χαταλύειν 535.43. 720.95. 

καταλῦσαι et χαταδῦσαι conf. 
426. 52. 681. 72. 


5710 INDEX 
χαταγοεῖν 384. 97. 
χαταντᾶν 295.87. 466.40. ^ 
κατανύειν 720. 95. 
καταξαίνειν 360. 3. 11. 599. 
24. 
καταπάττειν. 
πηλῷ 83. Jus 
Bises) auta 675. 90. 
καταπίνεσϑαι M. 273. 30. χα- 
ταποϑῆναι et χαταποντι- 
σϑῆναι confusa ibidem. 
καταπίπτειν ταῖς ψυχαῖς ll. 
412. 18. 
τὰ καταπληχτιχά 129. 62. 
καταπληχτιχῶς 362.91. 


, 
καταπαττεσϑαι 


, 
χαταπλήτττειν, χαταπλήττε- 
σϑαι 203. 17. 
χαταποιχίλλεσθαι cum accu- 


sativo 56. 12. 
καταπολεμεῖν et κχαταπογεῖν 
conf. II. 70. 83. 
καταπονεῖν 585.2. 622. 83. 
II. 70.32. cum χκαταπολεμεῖν 
conf. ibid. 
καταπονεῖσθϑαι 721. 23. 
χαταποντίζειν M. 273. 30. xo- 
ταποντισϑῆναι et χαταπο- 
ϑῆναι conf. ibidem. 
καταποντισμός WM. 109. 75. 
χκαταποντοῦν 127.88. 
καταπροτερεῖν II. 184. 43. 
καταπτήσσε w 5071. 50. 
χαταπώγων 951. 7. 
καταῤῥάκτης II. 235. 97. 
καταῤῥίπτειν δόξαν et sim. 
959. 19. 
κατάῤῥυτος 150. 185. 
καταρτύειν ]I. 399. 39. 
κατασχαφή II. 712. 20. 
κατασκευάζειν 55. 80. pro émi- 
σχευάζειν dictum 577. 20. 
conf. cum ἐπισχευάζειν ibi- 
dem. 
χατασχευάζεσϑαι 128. 82. 
χκατασχήπτειν 239. 74. 
καταστέφειν 108, 74. II. 582. 


GRAECUS. 


52. cum χαταστρέφειν conf. 
ibidem, 
καταστρατηγεῖν τινὰ 437. 87. 
καταστρέφειν et καταστέφειν 
conf. Il. 582. 52. 
χκαταταχεῖν 698. 31. 
κατατίϑεσθαι. χάριν εξ sim, 
241. 47. 
κατατολμᾶν 175. 6. 
22. 
χυατατροαυματίζειν I. 21.48. 
κατατρέχειν 156. 26. 
καταπεφρονηκότως 1L. 388. 9. 
καταχωρίζειν 36.29. εἰς 635. 
10 


IL. 98, 


χκατελεεῖν 296. 95. 

χατέλευσις 5231. 68. 

χατεξανίστασθϑαι 1ἴ. 175. 84. 
(in ^SSynesii 1oco scribe 
χατεξανέστη). 

κατεπείγειν ὅ9. 26. οὐ χατεπεί- 
γει. οὐδὲν κατεπείγει 136. 
42. 

κατεργάζεσϑαι 186. 22. 

κατέχειν τινός 530. 19. 

χατισχύειν 82. 10. 

κάτω. οἱ κάτω et sim. 58. 90. 
οἱ χάτω ϑεοί 103. 74. 

ἹΚαυλωνία 121. 6. 

Καύστριον πεδίον 103. 73. 

ΚΚεβρηνία 612. 42. 

Keyzosot, Κεγχοειαί 416, 29. 

Κεγχρεύς 316. 54. 

χκεδρέα 102. 26. 

ἹΚκεδρωσία 184. 37. II, 223.4. 

χεῖσθαι ἐν 6. 16. 

εχρυφάλειω, Κεκρυφαλία 463. 
19. 

χελεύειν rogare 305. 65, 

κελευστής M. 444. 22. 

Κελτοί qui 355. 67. 

κενὰ τοῦ πολέμου 11. 227. 9. 

χενύός et χαινὸς conf. 210. 70. 

Κεντόριπα Il. 448. 52. 

Ἱεντοριπῖνοι M. 316. 13. 397. 
48. 


INDEX GRAECUS. 5 


τὸ χέντρον ἐγκαταλείπειν 505. 
01. 

κεραῖαι 604. 85. 1I. 193.19. 

κέρας de montibus 235. 18. 
κέρας et χεράτιον tibia ll. 
97 1.94; 

χεράστης 218. 43. 

Ἀέρατα 592. 73. 

ερύνεια M. 40.62. Κερύνειαι, 
ἹΚερυνία M. 303. 94. Κερυ- 
γία nomen saepe corruptum 
Il. 440. 70. 

Keqiodayvío, KeqaAAQvía A09. 
51. 468. 49. 

Μεφαλοίδιον, 
686. 82. 

κηδεστής 645. 77. 

Ἰζηναῖον ἀχρωτήριον 983. 5. 

Λῆποι, Κῆπος urbs Bospori 
11. 422. 59. 

κῆπος simia 201. 96. 

χῆτος et χύτος conf. 185. 12. 

Κηφισόδωρος archon Il. 257. 


Κεφαλούδιον 


Κηφισός, Κηφισσός 11. 110. 
34. 


κιβώριον 40. 69. 

κίχι 41. 86. 

κινδυνεύειν τῇ πατρίδε 513. 
34. 

κίνδυνος 409. 74. proelium 
422. 94. Il. 189. 429. 

κινεῖν νόμους et sim. 107. 
98. 

χισσηρώδης 48. 73.. 

ἈΚλείδη 372. A]. 

. KAeodatog II. 637. 9. 

χληματίδες 532.99. 

JK5oo 580. 73. 

χληρουχίαι Atheniensium IH. 
20. 15. 

χλίνειν. χεχλίσϑαι πρός 20. 
ὅ0. 165.71. 

κλίνη. σχηνὴ ἑξηκοντάχλινος 
et sim. II. 146. 75. 

Κλονίος 312. 83. 

Vàr. 11. 


-) 
-? 


Kia 379. 14. 
Ἀνωσός, Κνωσσός M. 131. 


ἸΚοίγχτιος; Κόϊγχτος ὅ30. 36. 

κοινοπραγία ll. 10. 7. 

κοινὸς “Ἑρμῆς 391.99. 

Κοῖνος 11. 207. 59. 

Κοΐντιος, Koivrog 530. 38. 

κοινωνεῖν μιξτά vwog 525.7 1. 

-Koiog Latonae. pater 384. 1. 

xoír; alveus fluminis 132.74. 

XOLT ON , χοιτωνίτης M. 558. 
80. 

χοιτωνίτης A56. 7. 

χολοβοὶ Aethiopes 198. 73. 

χολοσσιχῦς δῦ. 63. 

κομίζεσθαι 702. 39. 

χοντωτὰ πλοῖα ll. 460. 89. 

χοπεύς 49. 40. 

Κοπράτης fluvius II. 331.69. 

κόραχες obsidendi instrumen- 
tum li. 194. 14. 

Κόρεια 333. A5. 

Kogrooóc, Kogiaaóc 718.49. 

Κύρκυρα 316. 47. 

Κορχυραῖος 47. 98. 

κορμιός 1921. 37. 

x0gotov 13. 79. 

Κορύδαλος, Κορύδαλλος 303. 
9. 

Κορυϑεῖς 979. 39. 

Κορυνήτης 303. 89. 

κορυφή εἰ ὀροφή confusa 111. 


Κορώνεια et Χαιρώνεια conf. 

482. 69. IL. 43. 18. 
χόσμος coelum 225. 41. 
JKKoocoto. H. 206. 66. 
Κοτύωρα 666. 88. 
Kovivóa IL. 303. 69. 
ἈΚούρεια 333. 45. 
χοχλίας 40. 57. 
Kooreiog 671. 91. 
Κρατέας, Κρατεύας 671. 91. 
Κρατερὸς 671. 21. 
χρεωπώλιον 493. 51. 

37 


218 


ea 


εἰζρηνίδες II. 84. 38., quando 
Datus dicta II. 88. 46. 

Korjotoc 393. 9. 

Κρητιχὸν τόξον 390. 79. 

Κρητῶν πόλις II. 290. 93. 

ἐκ χριϑῆς πόμα 24. 64. 

Κριμισσύς 1: 319:1.7: 

κρίνειν τὸν πύλεμον 535. 49. 
κρίνεσθαι μάχῃ 535. 49. 

᾿ χρίσις πολέμου δῦ8, 32. 

Ἀροχίνας 640. 65. 

ροχοδείλων sc. πόλις 100. 
27. Κροχοδείλων πόλις 100. 
297. 

Κρομμυών 303. 97. 523.11. 

Κρόνια 230. 66. 

Κρόνιον IL 15.95. 63- 52. 

Koóvoc 383. 63. 

Κρότων an dicta Cortona Il. 
431. 76. 

χρύβειν 220. 1. 

κρύσταλλος 163. 15. 

χτηματιχοί 11. 264. 72. 

χτηνοτροφεῖν 85.29. 

κτῆσις et χτίσις conf. 103. 
81. 

χτίζειν νήσους 396. 3. 

χτίσις et χτῆσις conf. 103. 
8]. 

κυβερνήτης 676. 43. 

χκυβεύειν. ἐχχυβεύειν. ἐναπο- 
χυβεύειν 11. 142. 92. 

Κυϑέρεια 393. 3. 

Αύϊνδα M. 303. 69. 361.37. 

υίντιος,. Κύϊντος .530. 36. 

χυκλεῖν 3. 28. 

κυχλοῦσϑαι 268. 77. 

«Κυλλήνη Eleorum navale Il. 
369. 17. 

xvy5y 21.71. 

κυνηγετεῖν 280. 75. 

ΜΚύντιοςς. Κύντος 530. 36. 

Kvvo 100. 27. 

“Κυπαρισσία M. 63. 52. 

ot Κύρειοι 664. 11. 


INDEX GRAECUS. 


κύριος deus 76. A8. κύριοι τό- 
ποι corporis 170. 83. 

τὰ κυριώτατα 69.47. 11. 453. 
17: 

χυρτίαι 356. 98. 

χύτος 185. 12. 189. 99. cum 
χῆτος conf. 185. 12. 

xvroc et σχῦτος conf, 189.92. 

Κύτωρον 666. 88. 

Κυχρεύς 3106. 54. 

Κύψελος VM. 635. 44. 

xvov i. e. Sirius 22. 6. 

κωϑθϑωνίζεσθϑαι,. κωϑωνισμός, 
χωϑωνιοτήριον 345. 38. 

κωμασίαι Aegyptiorum 177. 
30 


'Κῶοι de Ceis 395. 23. 


κώπη molae manubrium 182. 


89. 

Koc. Κῶ et Κῶν ILI. 180. 
14. 321.25: 

Κῶς de insula Ceo 325. 23. 


. κωφὴ ἐρημίωῳ 207. 92. χωφὸν 


κῦμα, βέλος, χωφὸς ἄνεμος 
219. 68. 
«Ταιανίτης κόλπος 910. 1. 
«“ακεδαιμόνιοι Diodoro etiam 
socii Lacedaemoniorum 533. 
45. 
λακίς 698.41. 
“1 άχκκιον 644. 17. 
λαμβάνειν conicere 994. 53. 
λαβεῖν καιρόν 185. 3. λη- 
φϑῆναι et λειφϑῆναι con- 
fusa 138. 63. 456. 73. 
693. 58. HI. 65. 78. 
λαμπαδεύεσθαι M. 410. 13. 
λαμπρὸς de vestibus 101. 94. 
λαός et ἄλλος conf. 336. D8. 
«“ἀπηϑος 11. 363. 24. 
-dao«vüsóc, “Ιαρανδαῖος lf. 
275. 91. ; 
«“Ζασίων 652. 45. II. 62. 33. 
λατομιεῖν 361. 50. 
«“Ζατομίαι Africae II. 410. 1. 


INDEX GRAECUS. 


"aro 100. 27. 

λαῦρος ll. 537. 75. 

λέγειν aut simile verbum post 
χήρυξ omissum 726. 74. λές 
y&v εἰς τι 442. 22. πρός τι 
719. 25. 

λεία pecudes II. 334. 1. 

λείπειν cum numeralibus 553. 
20. λείπεσϑαι μόχῃ 450. 
73. ἐν μάχῃ M. 421. 85. 
λειφρϑείς et ληφϑείς per- 
mutata 456. 73. λειφϑῆναι 
et ληφϑῆναι confusa 138. 
63..693. 58. IL. 65. 78. 

«“Τεοννάτος II. 187. 9. 

zdcóvrov πόλις 93. 23. 

λεπτός. χατὰ λεπτὸν 655.07. 

λεπτουργεῖν, λεπτουργός 1, 
250. 32. 

"éoflog urbs Lesbi IIl. 181. 
75. 

"Leia II. 16. 41. 

«Δ εύκιος 530. 6. 

λευκὸν τεῖχος 400. 78. 

«devzóg Τ ύνης et Τύνης an 
idem oppidum II. 411. 78. 

«““Πεύκοφους 398. 89. 

«“Ζέχαιον 712. 14. 

adeo) κόραι M. 171. 65. 

λεωπετρία 185. 93. 

λῆμα 170.91. conf. cum Azu- 
μα ibidem, 

λῆμμω 170. 91. 
λῆμα ibidem. 

"iflogotvizec M. 447. 11. 

Alg9ua 55. 25. 

λίϑοι πολυτελεῖς 38. 7. 

λεϑοφόροι naves 604. 85. 

vene, “Ἰιλυβαίτης 11. 
934. 84. 

«“ιλυβαῖος 11. 508. 57. 

λίτρα quantum valuerit 424. 
99. 

λογάδες Argivorum 534.9. 

«1ογγώνη Siciliae II. 508. 70. 


conf. cum 


579 


λογίζεσϑαι quomodo construa- 
tur 462. 93. 


| ot λόγιοι 116. 35. 


λόγῳ μὲν. sequente et omisso 
ἔργῳ. δὲ 434. 57. λύγῳ μὲν 
— τῇ -δὲ ἀλ ηϑείᾳ δ74. SO. 

λοιμικὴ κατάστασις. περίστα- 
σις, διάϑεσις 398. 63. 

«“ούχιοι 530. 6. 

λόφος mons ll. 501. 98. 

λύγδος 164. 89, 

«“Ζ1υγκιστής — vel ἜΑ λει 
Alexander H. 182. 32. 


"Zdvxogc fluvius 11. 145. 21. 


-doxtoc, «ὐχτιοι 11. 131. 
17. 
Ztvxo 100. 27. 
λυμεών 167. 20. 
-dérrog, Αύττιοι M. 131. 
"qt 


“1υχνῖτις II. 87. 9. 

λύχνων &qat Hn 341. 66. 

«“Ἰώρυμα 207. 82. IL. 465. 
26. 

"m ZH, “μὰ Za μέν, μὰ ln 
μιὲν οὖν 1l. 72. 88. 

μιαγίς 191. 61. 

ΠΠαζάρη 584. 60. 

Moiixry HW. 580. 79. 

Masdoiov γῆσοι 39s. 68. 

Mazsóovía 7 ἘΠῚ δευτέρα 
Il. 644. 17., 15. 

ΤΠ]άκχελλα urbs Sicilide II. 502. 
ΩΣ 

lMéxgmvig iidem. et Σάννοις 


1 ζάννοι, ΤΠ ζάνοι dicti 664. 
24 


ἸΠαλέα A15. 78. 

ΠΠαλιεῖς Il. 69. 60. 

lMoAlióg urbs Hf. 265. 14. 

Πηάλλιος Graecis dictus Man- 
lius 720. 87. il. 43. 85. 

μᾶλλον ante 7; omissum 412. 
28. 

MoLov Cypri oppidum 479. 
76. 


37 * 


9080 


Magieoyln Π. 493. 6. 

ἸΠαραϑηνοί H. 593. 14. 

Magovesg 210. 82. 

ΠΠαργαῖαι HI. 63. 52. 

Moo, ἀλαι 11. 63. 52. 

Máo) 'ava M. 63. 52. 

TMágóot II. 219. 20. 

TMágiov urbs Cypri 479. 76. 

ἸΠάρκιον σπιεδίον 731. 80. 

ἹΠαρμαρεῖς Il. 180. 33. 

IMácowya, ἸΠάσσακα 11. 158. 
90. 

μαστὴθ 334. 72. 

μαστός collis 212. 93. 

βηγαβάς ης 413. 58. 
Meyaflérgc 413. 58. 

6) SUE 29. 15.120. 
97. Il. 54. 24. 262. 57. 

μιεγαλεπίβολος 22. 15. 120. 
07. 1L, 54.94. 202557. 

μεγαλεπίβ lovàog Il. 262. 57. 

Π]εγάλη πόλις Africae M. 411. 
49. 

μέδιμινος omissum. 703. 79. 

μεϑίστασϑαι 24. 70. 283. 
43. 

μιεϑύειν zx M. 96. 49. 

JMé8vuvo 397.42. 

Τ]εϑώνη 523. 15. 

μιελαμβόρειος ventus II. 192. 
19. 


μέλι μαινόμειον 665. 38. 

ΙΠελιταία, Meikiraa M. 968. 
61. 

μέλλω cum futuro 221. 49. 

pr - — δέ 17. A7. μὲν ubi μὲν 
οὖν exspectes 681. 47. 

μέρμιϑα 189. 3. 

μέρμις 189. 3. 

μιεσολυβεῖν 404. 58. 

μεσονύχτιον I. 199.61. 449, 
27. 

μεσογύχτιος II. 442. 47. 

μεσ: 27LU ογια 11. 178. 2. 

μέσος. ἐν μέσῳ i. 197. 60. 

Πεσσήνη regio ll. 499. 19. 


INDEX GRAECUS. 


Meorixóv urbs 11. 643. 9. 

μετ᾽ ὀλίγον et μετ᾿’ ὀλίγων 
conf. lI. 240. 22. 

μετὰ τρίτον Prog i. 4. τρίτῳ 
ἔτει 130. 86. 

μετὰ δέ 627. 78. 

μεταχληϑῆναι 139. 5. 

μεταλαβεῖν τε 185. 3. 

μετάλλειον IL. 527. 40. 

μέταλλα cuniculi ll. 474. 93. 

μεταμέλεσϑαί τινι, ἐπί τινι M. 
397.31. μεταμέλεσθαί τινι 
1. 11. 63. 

μεταμφιάσασϑαι 1. 90. 48. 

ΙΠεταπόντιον 11. 134. 66. 

μεταπύργια M. 178. 2. 

μετατίϑεσθαι cum genitivo II. 
105. 95. 

μετεωρίζεσϑαί τινε et ἐπί τινι 
436.25. . 

μέτοικοι Attici 437. 2. μέτοι- 
xou Athenis militabant 620. 
2T. 

Misa pro 71zóío 658. 71. 

lMóoxoc 627. 9. 714. 88. 

μη εἰς 557. 63. 

μῆκος 1. q. βάϑος 658. 82. 

ἹΠηχύβερνα 532. 38. 

Miis 1. 69. 00. 

ΠηΠήλιοι et ΠΠιλήσιοι conf. 405. 
92. 

LUjAe. oves 272. 838. μῆλα 
arbutei fructus 383. 90. 

μηλόύβοτος A3. 75. 

Π]ητέρες 323. 43. 

μητρόπολις 5. 65. 

Πήγονες 270. 18. 

μιγάδες 094. 98. 

ΤΠιϑρίνης M. 176. 13. 


᾿]Πιϑροβαρζάνης 1:475. 88... 


ΤΠιϑοοβουζάνης M. 175. 88. 

ΤΠικίνας s. ΠΠικίννας Olympio- 
nices II. 249. 56. 

Mizícv axchon 652. 11. 

MíxvJoc Hl. 550. 88. 

JMMíxwv archon 652. 11. 


INDEX GRAECUS. 


lMiAxow: et Mw et Π]η- 
λιεῖς conf. 405. 92. 

ΤΠ ναῖοι 209. 80. 

ἹΠινναῖοι 209. 80. 

Πηινδυρίδης II. 550. 88. 

JMhvésaoc 264. 16. 

Mire: 399. 26. 

μισϑαποδοσία M. 138. 3. 

μισϑοδοτεῖν 11. 138. 3. 

μισϑοφορά et μισϑοφορία HI, 
125.95. 297. 18. 

μισοπονηρεῖν H. 153. 49, 

ΠΠτυλήνη 223. 78. 

μόγις 159. 69. 698. 36. 

μόγις et μόλις 666. 6. IT, 
108. 49. μόγις et μόλις 
conf. 256. 74. 

μοῖρα i. q. μόρα HL. 96. 10. 

ΠΠοῖρις 61. 86. 

μοιχᾶν τὴν ϑάλατταν 602. 
28. 

μολιβοῦς 124. 74. 

pA: 159. 69. μόλις et μόγις 
666. 6. II. 108. 49. μόλις 
et μόγις conf. 256. 74. 

μόλυβος 124. 74. 

ΠΠολύχρεια, lMoXvxgle 519. 
25. 

povoua teu principum pro exer- 
citibus 302. 45. 

μόνον sequente ἀλλὰ omissum 
4. 73. 

μόρα et μοῖρα 11. 26. 10. 

ἹΠοργάντιον, IMooyovviva 9 
Jooy αντῖνον 702. 54. ᾿ 

ἸΠοριχίδης A96. 93. 

. μόσσυνες 666. 73. 

μόσχοι σιτευτοί 82. 91. 

μοσχοσφραγισταί Aegyptiorum 

0. 


ἹΠοῦσαι. 
3. 
ἹΠουσηγέτης Apollo 29. 96. 
μουσουργοί mulieres ll. 216. 

0 


nominis origo 253. 


μυγμός II. 168. 34. 


μυξάριον 40. 79. 

ΠΊυὸς óguoc 20ὅ. 8. 

ΤΠΠ]υοῦς Syriae II. 389. 37. 

εἰὐύροαινα 185. 76. 

μυρίανδρος 441. 92. 

εἰυριάδες cum alio substantivo 
per appositionem iunctum II. 
363. 91. 

οἵ μύριοι, Cyri copiae Graecae 
664. 11. 

Τηυριχίδης 496. 93. 

JMvgxivov, Mogxivoc 526. 12. 

IMs nomen pr. II. 424. 460. 

pou Qut τὰ μικρὰ et τὰ ἐν 
Ἢ 260. 36. 

ΤΠυτιλήνη 923. 78. 397. 42. 

γαΐ" ἀλλὰ 561. 39. 

vaóc parva aedieula 18. 80. 

' portatilis Hl. 415.79. vaoc 
et ἱερῶν distincta T8. 80. 

Νάπις 155. 89. 

Νᾶρυξ 106. 44. 

ναύαρχος i. 460 j9. 52. 

Ναύπακτος; ὃ 0, ἢ s 29. 

γαυπήγιον H. 363. 2 

γαῦς. νῆες 130. n 

ANovraxo 11. 158. 84. 

INéo πόλις Africae 1l. A18. 6. 
alia 437. 17. 

γεαγνιχύς 119. δῦ. 

Νειλύπολις,) Νειλούπολις 96. 
62. 

ἹΝειλοσχοπεῖον 44. 2. 

INaXoOo 44. 98. 

ΝΝεκτάνεβις, ΝΥεχτανεβώς ΤΙ. 
34. 91. Νεχτανεβώς πο- 
minis scriptura varians ll. 
/5. 67. 

γεχυία Odysseae 284. 67. 

γεχυομαντεῖον, γεχυομάντιον 
207. 40. 

Νεμαῖος, ΝΥεμεαῖος,. Νέμεος 
453. 42. 

γεογενής 162. 64. 

γψεοπολίτης 644. 25. 

iNéoog 281. 39. 


582 INDEX 

Νέστος fl. nominis varia scri- 
ptura il. 643. 2. 

γευροσπαστεῖν M. 606. 67. 

vépog multitudo 195. 46. 

γειύςοικοι 676. 19. 

νὴ día: ἀλλὰ 961. 39. 

Νηΐϑ' 16. 89. 

γήπτης M. 578. 58. 

vixüv μάχην. sequente etiam 
accusativo obiecti 424. 7. 
γικᾶν στάδιον, ἅρμα 600. 
25; 

Νικήτης archon [{. 189. 96. 

Νικηφόριον Ii. 573. 24. 

Νισύριοι 708. 20. 

Nír 16. 89. 

Νομαί 473. 64. 

νομίζειν de consuetudine 634. 
29. νομίζειν et ὀνομάζειν 
confusa 26. 72. 29. 63. 
231. 15. 241. ζ 
g9oar 33. ll. 
1: 

γύμιμος 10. 49. 


vottóc 64. 96. an vox Aegyptia 
84. 68. 
γυσεῖν de civitate 469. 86. 


Νότιον 597. 85. 

γυμφίτζα 93. A8. 

vvv. ot viv ἄνθρωποι 254. 
15. 

Νύσα et Νύσσα 19. 96. 

Νυσσεύς 940. 583. Νυσαεῖς 
2917-95 

Νυσαῖος 997. 55. 940. 53. 

INvoetoc Bacchus 31. 39. 

Nécao et Νύσα 19. 9G. 

Aéveroc 677. D. 

ἐπὶ ξέγια, ξενίᾳ 008. 90. 

SeroAoyet iv 679. 99. 

ξύλεγοι καρποί 232. 60. 

ξυστόν IL. 175. 57. 

ξῦστρα I. 201. 51. 

ὃ μέν. οἴχίαι αἱ μὲν pro οἰχιῶν 


αἱ μέν 943. 67. 


GRAECUS. , 


ὃ μέν — ὃς δέ Y. 309. 54. 

ὀδαξᾶσϑαι., ὀδάξασϑαι, ὀδα- 
ξησμός, ὀδαξισμός 195. 
71. 


"Ooírgc 282. 65. 


ὁδοιδοχεῖν il. 601. 91. 

οἰακίζεσϑαι mundum dieitur 
deus ll. 302. 78. 

οἰχεῖος. ἡ οἰχεία 115. 6. οἵ-- 
κεῖος cum genitivo 419. 89. 
615. 49. 

οἰχείως 168. 14. 

οἰχέτης et ἱχέτης conf. 3695. 
6. 


οἰχῆσαι et οἴχίσαι permutata 
33. 80. 

οἰχίσαι et οἰχῆσαι permutata 
33. 80: 

oizioxoc M. 550. 6. 

οἰχόπεδον 382. 50. 

oixog cavea 607. 73. 

oizovgog M. 520. 37. 

Οἰνιάδαι 511. 24. 

οἰνωμένος 67. 46. 

οἰνοποιέα 232. 60. 

οἷος. οὐχ οἷον --- ἀλλά 
66. 

oiov et oio» τε εἶναι 11. 17. 
82. 

οἷωνός Π. 236. 25. 

οἰωνοσχοπία 11. 533. 39. 

"Ozvoc 169. 69. 

ὀχτώ et πεντήκοντα conf. 600. 
90. 

ὀλίγος. ἐκ τοῦ κατ᾽ 
216. 50. 

ὀλολύζειν M. 90. 55. 

ὅλος. τὰ ὅλα 62. 80. τοῖς ὅλοις 
κινδυνεύειν. ἡττᾶσθαι et 
sim. 170. 54. II. 333. 52. 
τοῖς ὅλοις συντριβῆναι A73. 
75. τοῖς ὅλοις ἐλαττοῦσϑαι, 
ἥττᾷοϑαι, σφάλλεσθαι M. 
208. 77. πόλεμος, κίνδυ- 
vog, χρίσις περὶ τῶν ὅλων 


186. 


ὀλίγον 


INDEX GRAECUS. 


Urs 488. 31. τῶν ὕλων sive 
περὶ τῶν ὕλων , "loue 1I. 
204. 56. ὅλον εἶναι ἐπί aux 
I." 152. 97. 


Ὀλοφέρνης II. 517. 95. 
Ὀλυμπιακχός 248. 79. 
Ὀλυμπιαχός, Ὀλυμπικός 106. 
67. 483. 44. 
᾿Ολυμπιάδος ἔτει πρώτῳ an di- 
catur II.. 128. 98. 
Ὀλυμπίειον. ᾿Ολύμπιον | 540. 
852. IL-^1385- 12: 
'OXvuzixóc, Ὀλυμπιαχός 1006.. 
67. 483. 44. 
Ὀλύμπιον 546. 82. 
Ὀλύμπιον — Syracusarum. Hl. 
146. 84. 
ὅμαιμος 280. 85. 
τὰ ὅμαλά M. 268. 94. 
ὁμιλία 63. 91. 326. 95. 
ὅμοια adverbii loco 542. 1. 
ὁμοίως 542. I. 
ὁμολογίαι 595. 73. 
ὁμότοιχος 98. 92. 
ὁμόψηφος ll. 45. 89. 
ὁμώνυμος, Il. 153. 28. 
γυμος ἡμέρα 630. 36. 
ὅμως, HI. 444. 59. 
ὀνομάζειν et νομίζειν permut, 
26. 79:29. 63. 231. 15. 
241. 1. εἷς τῶν ᾿Ερεχϑειδῶν 
ὀνομαζόμενος 319. 73. 
ὀνειροπολεῖσϑαι HPTS2: 07. 
Ὀξάϑρφης {. 461. 023. 485. 
84. 


, 
δμώ-- 


ὀξυβελεῖς 11. 140. 86. ὀξυ- 
βελεῖς xoci καταπέλται M. 
191. 90. 

ὅπερ 999. 73. 

ὕπλα arma corpus tegentia 658. 
29. ὕπλα ἀμον δ διὰΣ σχε- 
παστήρια 396. 35. ὅπλα 
clypei II. 36. 93. 

ὅπου i. 4. ἔστιν ὕπου 199.20. 


583 


Ὀποῦς Elidis 659. 47. 

ὅπως 11. 6297. 55. cum infini- 
tivo 415. 80. Il. 408. 2. 
cum optativo et infinitivo 
597. 72. 

ὁρᾶν ἐπὶ προδοσίαν 11. 532. 


ὄργυια 291. 67. 
ὁρεία μήτηρ 227. 96. 
Ὀρεῖος DONC US. 
ὀρικὸν ψζεῦγος 195. 8. 
ὁρμητήφιον 680. 5. 
ὁρμιστηρίαι IL. 193. 9. 
ὀρνέων γῆσος 208. 37. 
Ὀρόντας, Ὀρόντης M. ὅ. 67. 
Ὀροφέ ἕρνης Il. 517. 95. 
ὀροφή et κορυφή confusa 111. 
53. 


ὃς μὲν sequente ὃ δὲ et ὃς δὲ 


praecedente ὃ μὲν 293. 85. 

ὅτε zov 688.17. 

ὅτι sequente infinitivo 615.42. 

οὐ μήν 615. 29. 

ovy ὕπως 68. 85. 

οὐδέποτε 11. 48. A1. 

οὐδεπώποτε ll. 48. 41. 

ΟΥ̓ΔΙΟ AOA4NATOC in 
inscriptionibus sepuleralibus 
II. 463. 51. 

οὐϑείς 557. 63. 

Οὐιτέλλιος ΠΠ. 524. 10. 

οὖν omissum Il. 10. 46. 

Οὐολοῦσχοι 433. 2. 

Οὐρανία Cypri 11. 440. 70. 

Οὐρίατϑος M. 597. 9. 

οὐσία et ϑυσία conf. 267. 
a 

Ὀφέλλας 1 074: 9: 

Ὀφέᾶλχτας II. 274. 72. 

ὀψωνιάζεσθαι M. 622. 19. 

παιάν 553. 55. 

παιανίζειν 554. 5. cum παιω- 
γίζειν conf, ibid. 

παῖδας et πέδας conf. 423. 38. 

παιδεία M. 551. 31. 


) 


284 INDEX GRAECUS 


παιωνίζειν 554. 5. cum παια- 
γέζειν conf. ibidem. 

παλάϑαι Wl. 219. 59. 

Ἰ]αλαιγάζα, παλαιὰ Γάζα 11. 
381.28. 

παλαιός. ᾿Ορφεὺς ὃ παλαιός 
103. 53. τὸ παλαιόν 103. 
53. 

ἸΠ]αλαίτυρος 11. 363. 34. 

Παλάντιον, Παλλάντιον li. 


49. 82. 
πάλιν coniungit res quae ad 
candem sententiam  confir- 


mandam pertinent 561. 28. 
παλίντροπος Il. 179.98. 401. 
74 


παλίῤῥοια τῆς τύχης II. 302. 
74. 

Ihe n did 560.9. 

I!ollzrvg 'TIhraciae IL. 315. 
42 2d - du. 
t vos ;c 219. 60. 

Ta dt 304. 45. 

πανοιχί 799. 99. 

zt votztoc 340. 93. 729. 99. 

Πώνορμος, ὃ ὃ, ἡ M. 506. 39. 
1Π|ὰν Ὅρμον ibidem. 

πάνσυδίῃ 10. 66. 

αἱ πανταγχόϑεν δυνάμεις 11. 
173. 87. 

παντελὴς τροπή 11. 16. 12. 

παρα et περί conf. 904. 66. 
289. 2: 090. 95. παρὰ μι-- 
XO, παρ᾽ ὀλίγον 710. 10. 

σαι ραβαλκεῖν εἷς 16. 7. 181.24. 


^^ 
πα θαβάλλεο ϑαι 202. 58. 


παραβάτης 527. 63. ILI. 435. 
93. 

παραβολή. éx παραβολῆς 689. 
84. 


παράβολος 985. 85. παρά-- 
βολὸς πρᾶξις Il. 390. 58. 
παραγλύφειν 89. 93. 
παφηγκιστρωμένος II. 193. 16. 
παραγράφειν εἱ περιγράφειν 


conf. 51: 13. 11 913 73. 


“-ρ 


παραϑαρσύνειν 621. 16. 
παράϑεσις 224. 27. παρά- 
ὕϑέσις χαρπῶν 151. 30. 
παραϑεωρεῖσϑαι 1. 607. 95. 

παραιβάτης 597. 63. 
παραιρεῖσϑαι M. 613. 99. 
παραιρήσεσϑαι 386. 98. 

llagaíroxa M. 314. 20. 
παραιτεῖσθαι 147.31. 
παραχελεύεσθαι 280. 9. IL. 
298. 17. 
παραχόπτειν 89. 93. 
παρακινεῖν. παραχεχινηκιώς I, 
556. T. 
παραχκρούεσθϑαι 35. 87. 295. 
68. 
παραλλάττειν τόπον 193. 50. 
παραλύειν 629. 72. 
παράλυτος,) παραλελυμένος 
193.71. 
παρανάλωμα 649. 68. 
παραπέμπειν 582. 67. 
παράπηγμα 9. 14. 
παραπλήσιος 341. 9]. 
παραποιεῖν 89. 93. 
παραπόρφυρος Il. 220. 79. 
παράστασις li. 936. 60. 627. 
55. 629. 19. 
παραστατικῷς IIl. 627. 55. 
παράστημα I. 627. 55. dM. 
19. 


παρασχίστης 102. 10. 
παραφέρεσθαι lluvio I, 284. 
95. 
παρεμβάλλειν 131. 69. 
πάρεσις Hi. Tig. og. 
πάρετος, παρειμένος 193. 71. 
παρήκειν 70. 37. 
ἐν παρόδῳ 0680. 15. 
Παροπάμισος. llagonávioog 
11. 223. 22. nivosus 24. 
109021. 09 694. 45. 
Παρυσάδης 11. 123. 78. 
παρυφὴ, παρυφασμένη ἐσθής 
492. 95. 


INDEX GRAECUS 


᾿ς πᾶς, 7j πᾶσα δίνη 10. G6. πᾶς 


i. q. summus M. 534. 90. 
cuni genitivo 3..9. I]. 533. 
92. πᾶσα πόλις 562. 8. 

παστοφύροι 34. 39. 

πάσχειν. ἢν ἐγώ τι πάϑω 691. 
91: 

«“Πατενείς 16. 89. 

πατρικὸς 241. 81. 

“Πατροκλῆς et Πάτροκλος 978. 
13. 


πατροπαράδοτος 254. 60. 

πάτρων M. 577.17. 

πατρῷος 241. SI. 

πάττεσϑαι πηλῷ 83.37. 

παῦλα 360. 4. 

πέδας et παῖδας conf, 493. 
38. 

πεζῇ 698. 48. LE μάχεσθαι 
et sim. 698. 4 

πεζιχὸς 410. id 

πείϑειν conciliare 1L. 1992. 
51. 

πειϑοῖς, πειϑῷ 11. 510. 57. 

Πειϑόλαος ii. 110. 13. 

“Πειραιέως: Πειραιῶς 629. 5. 

πελύγιος A16. 4. πελαγία γνῆ- 
coc 320. 44. Il. 633. 97. 

ΠΠελαγονία regio et urbs Il. 
644. 19. 

“Πελάγων 316. 36. 

σπελεχίζω 1l. 399. 99. 

πελεχῶ I. 396. 92. 

Πέλιννα M. 265. 11. 

]1Πελληναῖος 572. 64. 

ΠΠελληνεύς 11. 50.23. 

“Πελλήνη ll. 55. 92. 
38. 

ΠΠελωρίς; Πελωριάς 928. 62. 


πέμπειν Omisso ἄγγελον 616. 
( 7) 


686. 


zevvovota 72]. 1. 

πεντεχαιδεχήρης quando pri- 
mum constructa it. 442. 64. 

πεντήκοντα et ὀκτώ cont. 000. 


ὅ8ῦ 


πεντήφης 675. 69. 

πέπλος virilis vestis 339. 90. 

7 atpate li. 476. 16. 

περατιχός li. 6423. 4. 

πέρι et δια confusa 3.5. 3.8. 

περί et παρά conf. 204. 66. 
289. Ὡς 690. 95. 7 negl 


αὐτὴν ἀρετὴ i. q. 7j ἡ αὑτῆς 
ἀ. 254. 71. M. ck asl. 
349. 12. oi περὶ τὸν "Oo;- 


Qr i.e. Osiris 31, 16. o£ 


περὶ τὴν τυ θαννίδα et sim. 


II. 416. 35. 


περιαγχωνίζειν 262. 3. 
περίατιτα 982. 24. 
περιβάλλειν. βύσσινον περιβε- 
βλῆσϑαι 96. 76. περιβάλ-- 
Aev ἀτιμίᾳ 531.90. πεέρι- 
βάλλειν τίνα συμφοραῖς et 
sim. 494. 70... περιβάλλε- 
σϑαι λείαν 718. 58. σερι- 
βάλλεσθαί τι ταῖς “ ἐλπίσι 
IL- 294. 98. 
περιβλέπεσθαι II. 106. 43. 
περίβλεπτος 569.3. 
περιβόητος 701. 72. 
τινι M. 26. 92. 
πεφιγίνεσϑαι 720. 74. 
περιγράφειν 51. 13. 175. 66. 
244. 96. 328. 80. 1. 78. 
94. in παραγράφειν corru- 
ptum 51. 13. 11. 313. 73. 
περιέχεσϑαι 581]. 4. et σερι-- 
χεῖσϑαι conf. ibidem. περιξ- 
χόμενος et 120 ἀρόμερς conf. 
1. 281. 15 
ὃ περιέχων ct τὸ περιέχον 11. 
περιϑρύβεσθϑαι 220. 1. 
περιχοπή |. 286. 87. 
περιλαμβάνειν τάφροις II. 166. 
93. περιλαβεῖν τείχει 498. 
81. 


ἐν, ἐπί 


li:oíAaog et Πέριλλος conf. lI. 
371. 98. 


586 


Πέριλλος et Περίλαος conf. I. 
371. 28. 

περιμάχητος 180. 77. 3525. 
2 


ἐχ περιουσίας. ix τοῦ περιόν-- 
voc ll. 450. 62. 

περιπίπτειν τιμωρίαις et sim. 
103. 65. 

περιπίπτειν τινί 
520. 45. 

περιποιεῖσϑαι 5. 97. 

περιπόρφυρος II. 535. 34. 

περιῤῥηγνύναι τὴν ἐσθῆτα 11. 
1806. 35. 

περισπασμὸς 503. 66. IL. 298. 
89. 

περισπειρᾶσϑαι 291. 67. 

περιστέλλειν IL. 326. 65. 

περιττότερον 55. 72. 

περιφρονεῖν II. 219. 21. 

περιχεῖσϑαι 581. 4. 11. 143. 
36. cum dativo et accusa- 
tivo 293. 41. et περιέχεσθαι 
confusa 581. 4. περιχεύμε- 
γος et περιεχόμενος conf. II. 
981. 15. 

περσαία A0. 72. 

περσέα 40. 72. 

περσεία 40. 72. 

περσία 40. 72. 

“Πεσινοῦς, ΠΕεσσινοῦς 928.96. 
II. 537. 53. 

πετᾶσϑαι Yl. 102. 65. πετώ- 
μένος 321. 66. 

πεταλισμός 470. 17. 

πέτρος 38. 74. 

πηδαλιουχεῖν mundum dicitur 
deus II. 302. 78. 

Πηλεγών 316. 36. 

πῆχυς. πηχῶν et πηχέων ΟἿ. 
37. 


non ἔν τινι 


πνεῦμα et σῶμα conf. II 
226. A1. 

zviyoc 206. 42. 

diis II. 6. 49. 


INDEX GRAECUS 


Ih95xo$oco: 11. 438. 54. 
449. 19. 

πιχραὶ λίμναι I. 198. 20. 

πίπτειν de sorte 286. 51. 

Πισινοῦς 2998. 96. 

πιστεύεσθαί τι, περί τινος; τι- 
voc 11. 364. 36. 

Πιτύουσα 342. A1. 

πλάνος lI. 527. 79. 

πλατάγη" πλαταγή 259. 87. 

Πλάταια M. 38. 71 

zÀéJgov mensura 61. 9. 

Πλειστική, Πλειστινη M. 374. 
70. 

πλείω. δάνουθια!οῦ 37. 58. 
103.48. 492.92. 510. 
75. 0617. $7. 622.150. 
656. 11. 686. 27. 

πλέον et πλεῖον 393. 1. οὐδὲν 
πλέον, τί πλέον M. 530. 
10. 

πλευρόν. κατὰ τὰ πλευρά, ἐν 
πλευραῖς 106. 19. 

πλήμη 208. 19. 

πλήμμη 208. 19. 

πλὴν ἢ 60.43. . 

πλήρωμα 406. 34. 

πλοῖον quid plerumque 604. 
98. πλοῖα διαιρετά 130.90. 
πλοῖω ποτάμια 131. 40. 

πλόχαμον 203. 97. 

πλόχανον 203. 97. 

πλοῦτοι 398. 87. 

Πλούτων 370. 50. 

πλωίδες 259. 85. 

ποιεῖν idem fere quod πείϑειν 
II. 288. 70. 

ποιεῖν pro διατρίβειν 42. 32. 

ποιεῖσθαι d. 4. περιποιεῖσϑαε 
5. 97. 434. 57. II. 513. 
85. 

ποιητής. 
311. 3 

ποιητὸς πατήρ 645. 70. 


ó ποιητὴς Ὅμηρος 
9. 


INDEX GRAECUS. 


ποικίλλεσϑαι cum accusativo 
56. 12. 

πολεμεῖν τινὰ l50. 73. 305. 
76. IL 113. 59., 08. 394. 
96. 500. 80. 

πολέμιος. τὰ πολέμια 64. 0. 
II. 12. 2. 

πόλεμος proelium, caedes 466. 
56. πόλεμος ἀκήρυκτος 614. 
36. 

πόλις insula quando dicatur II. 
440. 43. regio II. 367. 16. 
πόλις omissum in ἡ Kooxo- 
δείλων et sim. 100. 27. 

Πόλις, Πόλλις WM. 28. 26. 

πολιτικός 360. 19. 582. 80. 

Πολίχνα 098. 21. 


«“Πολίχνη Syracusarum 547.37.. 


zt0Àvyovoc, πολυγόνος 49. 50. 
Jlolvnéoycv M. 293. 18. 
πολυπραγμονεῖν II. 43. 10. 
πολυπράγμων A4. 29. 

ὅ πολύς, ot πολλοί 143. 54. 
idem fere quod μέγας 1. 4306. 
35. 

πολλὴ τῆς ᾿Ασίας et sim. IL. 
561. 25. 

πολύς. πολλήν, τὴν πολλὴν 
τῆς γῆς 507. 39. 

πολυτελεῖσϑαι 11, 373. 30. 

πολυτελ 'g 650. 9. 

πολυτελῶς 96. 96. 612. 82. 
650. 9. et ἐπιμελῶς confusa 

. 96. 96. 

πολυωρία 69. 2. 

πομπεῖα 504. 21. 

πομπεύειν 11. 153. 6. 

πεπονηχυῖαι νῆες 499. 5. 

ποντοῦν 127. 88. 

ποτιπύζειν 93. 64. ποππυσμός 
ibid. 

πορεῖα 11, 440. 65. 

πορϑεῖν oppugnare 429. 96. 

πορϑμεὺς 103. 52. 


587 


πορίζειν 442. 42. 

πορίζεσθαι σωτηρίαν M. 610. 
62. 

πόρος emolumentum 347. 57. 

Πύρος "Thraciae 648. 52. 

πορφύρα, πορφυρὶς ϑαλασσία 
298. 25. 


πορφύρα did Ἕρμιο- 
γική M. 

Pob ἩΣΝΝΣ 209. 
49, 


Ποσίδειον II. 381. 93. 
ποταγωγίδες 453. A3. 
ποτίστρα 186. 47. 
ποτὸν 210. 89. 


πότος, zmoroc ll. 460. 72. πό- 
τος προβαίνων". προελϑών 
II. 216. 62. πότος et puras 
conf. 154. 31. II. 583. 

πρᾶγμα et πρόςταγμα at 
178. 71. 220. 47. 722. 69 
IL. 113. 78. 

πράγματα et 
fusa 12. 47. 


πραγματιστήριον 4. 27. 
Πραίσιοι II. 232. 68. 
Πράσιοι Π, 232, 08. 


πράττειν. τὰ πρασσόμενα 4, 
92. πράττειν εἰ προςτάττειν 
conf. 5. 95. 220. 47. II. 113. 
78. 389. 18, πράττειν et 
τάττειν conf. 603. 54, 

πράττεσϑαι i.q. εἰςσπράττεσϑαι 
22. 5. 

πρίειν ὀδόντας ΤΙ. 232. 48. 

πρό. τὸν προτοῦ χοόνον 67. 
18. τὸ προτοῦ 72. 12. πρὸ 
τειχῶν i. e, in muris 344. 
14. 

προάγειν de exercitu 241. 70. 
προάγειν et προςά; εἰν con- 
fusa 1i. 412. 92. πρ᾽άγε- 
σϑαι 101. 87. 


γράμματα con- 


588 

προαγωγή et προςαγωγή conf. 
576. 79. II. 293. 51. 304. 
11. 353. 8. 


προβαίνειν ἐπὶ τοσοῦτον, ἐς 
πλέον 409. 2. 

προβαίνειν ταῖς ἡλικίαις |. 
341. 38. 

προβάλλειν de odore 126. 26. 

προβάλλεσθαι ποταμόν M. 331. 
28. προβάλλεσθαι σάρισσαν 
II. 238. 24. 

πρύβολοι Il. 468. 98. 

πρόγονοι privigni 287. 95. 

προδείχτης M. 606. 65. 

rr rre et εἰρημένος conf. 
215 

Eum W. 530. 8. 

προϑυμοποιεῖσϑαι 687. 56. 

προικίζειν 1l. 466. 92. 2520. 
18. 

Προιχόννησος, «Προκόνννησος 
519. 41. 

προχαλεῖν et προςχαλεῖν conf. 
53. 14. 

προκαλεῖσθαι 25. 14. προχα- 
λεῖσϑαι δίκην 727. 27. cum 
σιροςχαλεῖσϑθαι conf. 25. 14. 
προχαλεῖσϑαι εἰς εὔνοιαν εἰ 
sim. II. 336. 95. 

προχόπτειν 11. 551. 51. 

προλαμβάνειν cum genitivo et 
accusativo II. 154. 85. 

προναία ᾿“ϑηνᾷ 415. 49. 

πρόναος 675. 84. 

πφονοία ᾿ϑηνᾷ 418. 49. 

πρόνοιαν ποιεῖσϑαι ll. 
94, 

προνομαία II. 228. 84. 

προγομεύεσϑαι 631. 85. 

πρόξενος 562. 88. 

προοίμιον ΨΟΧ recentioribus 
nimis frequentata ll. 531. 
49. 

προπίπτειν Yl. 469. 49. pro- 
minere 221. 66. προπίπτειν 
τῷ ϑυμῷ 11. 53. 74. 


63 9. 


INDEX GRAECUS. 


προπολεμεῖν 718. 84. If. 466. 
11. 

προπολεμητήριον 718. 84. 

προπύλαιον 17. 13, 109, 84, 

πρύόπυλον 109. 84. 

πρύῤῥιζος II. 145. 37. 

πρὸς ubi εἰς exspectes 705. 76. 
πρὺς βίων 205. 55. πρὸς ad- 
verlialiter II. 66. 18. πρός 
τινος λέγειν et sim. IL. 295. 
26. 

προςάγειν absolute 521. 89. 
προςάγειν οἵ προάγειν con- 
fusa il. 412. 92. 

προςάγεσϑαι II. 30. 18. 

προςαγωγή IL, 05.051]: 
προαγωγή conf. 516. 79. 

προςαναλαμβάνειν Il. 228. 54. 
recreare 1L. 172. 18. 

προςανατίϑεσθαί τινί τε M. 
252. 94. 

προςαναδραμεῖν τοῖς χρόνοις 
904. 22, ; 

προςανέχειν ἐλπίδε 11, 355. 
24. 

πφοςάντως 639. 1. 

προςάπτειν τινέ τι 21. 65. 

προςβαίνειν de eo qui arcum 
tendit 179. 17. 

προςβάλλειν de odore 126. 26. 

προςβοηϑεῖν 242. 43. 

προςεπιλέγειν 249. 29. 

προςέχειν appellere 311. 16. 

προςήκειν δεῖν 645. 83. 

προςηνῶς 169. 58. 

προςιτιπεύειν 132. 12. 

προςχαϑῆσϑαι de obsidione 
502. 27. 11. 344. 33. 

προςχαλεῖν et προχαλεῖν con- 
fusa 53. 74. προςχαλεῖσϑαε 
et προχαλεῖσϑαι confusa 25. 
14. 

προςχοπή It. 583. 31. 

προςχόπτειν 82. 4. 606. 84. 

προςλαμβάνειν 654. 6. 

προςπελάζειν lI. 34. 9. 


et 


INDEX GRAECUS. 


προςπίπτειν τῷ ϑυμῷ IL 53. 
74. 

προςποιεῖσϑαι It. 607. 5. 

πρόςταγμα et πρᾶγμα confusa 
178. 71. 220. 47. 722. 69. 
H. 113. 78. 

προστασία il. 185. 89. 294. 83. 

σπροςτάττειν et πράττειν conf. 
5. 95. 220. 47 II. 113. 78. 
389. 18. 

πρόστιμον 75. 29. 

προςιρέρεσϑαι 52. 43. προς- 
φέρεσϑαι ἐπιεικῶς et sim. 
296. 99. 

προςφωνεῖν τινι II. 619, 62. 
πρόσχημα 119. 83. Il. 289. 
38. 580. 50. 

πρόταγμα 11. 340. 98. 

προτέλεια 389. 16. 


προτερεῖν ἔν τινι. τινι 218.20. 


Il. 638. 44. de augmento 
huius verbi 413. 99. 

ὃ πρότερον in πρότερος ab li- 
lraris corruptam ll, 213. 
43. 

προτιϑέναι δωρεάν 675. 73. 

προτιμάζεσϑαι Ii, 531. 49. 

προτιμᾶν 128. 62. 

προτομή 21. 72. 108. 28. 

προφέρεσθαι 431. 9. 

προφϑασία s. προφϑάσια TI. 
17. 62. 

ngoqvAazat 403. 82, 

προχωρεῖν κατὰ νοῦν 132. 81, 

πρύμναν ἀναχρούεσϑαι 418. 
. 96. 

zouv 38. 74. 

πρῳρεύς 676. 43. 

JMlooxayóoac Euagorae filius 
II. 6. 49. 

πρῶτον μὲν — ἔπειτα M. 21. 


Πυϑαγόρας Euagorae f. ΠῚ. 6. 


in. 
533. 45. 


Apollinis templum 


580 


Πύϑης, Πυϑήν 546. 10. 
Πύϑιοι M. 127. 60. 
fron Πυϑονίχη 11. 245. 


Lud 91. 72. 

Πυϑόλαος II. 110. 13. 

πυϑόχρηστος, πυϑοχρήστας 
323. 64. 


.Illv900e 11. 10. 10. 


Jlvzovg 449. 51. 
πῦρ. πυρὸς et πυροῦ conf. 83. 
3 


πυρά 618. 9. Herculis in Oeta 
monte 283, 30. 

πῦρ ἁπαλόν, μαλακόν 192. 
33. 

πυρός. πυροῦ et πυρός conf, 
83. 43. 

πύργοι ἑπτώροφοι Mossynoe- 
corum 663. 73. 

πυρεῖα 384. 4, 

Πύρνος 978. 96. 

πυρσεύειν 452. 19. 

πυρφόρα, πυρφόροι ll. 442. 
41. 409. 34. 

ὑὁόάϑδοι metalli fodinarum 359. 
71. 

ud θαβδωτοὶ σάγοι 353. 


δι μυὸς 191. 40. 


“Ῥάγαι urbs Mediae II. 352, 
39. 
δαγδαῖος ὄμβρος, ῥαγδαῖον 


ὕδωρ 140. 67. 
δάδικες 165. 87. 
θᾳδιουργία, II. 456. 85. 
ῥεϑύμως ἔχειν τὰ περί τι IH. 


δάμφος 98. 52. 

θάχις montium ll. 640. 38. 

θεῖν πολύν, πολύ M. 147. 
65. 

ἡέπειν πρός II. 106. 41. 

) FM 22. 8. 

“Ῥήνεια 518. 73. 

uLoroueiy 11. 145. 37. 


$90 


διπτεῖν disiicere II. 283. 21. 

"Podavóg et ᾿Ηριδανός conf. 
347. 72. 

“Ῥοίτειον, “Ροίτεον 11. 165. 68. 

Qon; καιροῦ 559.057. 

QUas 335. 5. 688. 44. 

Qu Il. 175. 50. 

QvuoTonéiy M. 200. 2. 

θυσιάζειν 11. δ48. 37. 

θύσις 50. 70. ὑδάτων 1]. 334. 
98. cum φύσις conf, ibid. 

ῥυτήρ. ἀπὸ ῥυτῆρος 11. 337. 
82. 


Qvtóv, δυτός II. 453. 21. 
θώμη σώματος 20. 48. 
ῥῶπος 358. 22. 

“Ῥωσάκης II. 175. 65. 
σαχκχίοις involuti lugebant po- 
puli quidam 1. 399. 58. 

Zokyaresc ΤΠ. 379. 99. 

σαλπιγκτής 203. 9. εἰ σαλ- 
πιστής II. 320. 88. 

σαλ πιχτής 203. 9. 

σάλπιγγος, σαλπιγκτοῦ μόνον 
δεῖσθαι et sim. II. 578. 1. 

σάλπιγγας ἐνίεσϑαι M. 243. 
98 


“Σαμνῖται II. 324. 95. 

“Σάνοι 664. 25. 

Xeog 369. 3. 

Σαρδώ. Σαρδόνος 329.8. ac- 
cusativus huius nominis 274. 
99, 

σάρισα I. 205. 13. 

Σατίχολα M. 374. 14. 
σατραπεῖασι αἱ ἐπὶ ϑαλάττης 
649. 61. ot ἄνω σατραπεῖαι 
I. 287. 20. 

σαυνίον 97. 3. 

Σαυνῖται 11. 324. 95. 

Σάων 369.3. 

σειρός 11. 351. 14. 

σεισάχϑεια 90. 99. 

Σελασία. “Σελλασία YI. 52. 41. 

σελήνη. ἄγειν τὰς ἡμέρας κατὰ 
σελήνην 59. 18. 


INDEX GRAECUS. 


αἵ σεμναὶ 9eat 625. 94. 

σεμνότης Il. 188. 41. 

“Σηλυβρία, Σηλυμβοία 594. 
20. : 


σημαῖαι, σημεῖαι 1M. 471. 37. 

Su extispicii 335. 31. 

“Σηπιὰς ἀχτή 115. 64. 

σηπτὰ, σηπτικὰ φάρμακα ll. 
492. 49 

Σίβαι s. Σίβοι 11. 234. 60. 

σιβύνη 11. 219. 2. ᾿ 

Zy&ov, Ztywv 511. 8. 

σιγμός 93. 64. 

σίγυμνον, ovyorg , ctyvvoy 11, 
219. 2. 


σιδηραῖ χεῖρες 554. 706. 

σίζειν 93. 64, 

Σικελοί et Σιχελιῶται differunt 
335. 24. 421.39. usu con- 
funduntur 643. 4. 

Σιχυῴών et Σχιώνη confusa 528. 
13. 

Σίλβιον s. Σιλούιον 11. 463, 
δ4. 

Σινδική ἴῃ ᾿Ινδική corruptum 
II. 423. 1. 

σιρός II. 351. 14. 

Σισύγγαμβρις ΤΙ. 206. 87. 

Mee i σιτοπόμπεια 612. 
86. 

eo Σιτταχηνή 11. 210. 


Σκείρων. 303. 97, 
σκεπαστήρια addito et omisso 
ὅπλα 28.29. 
σχευάζειν I. 90. 27, 
σχευή 458. 18. 
σχηνήτης 153. 20. 
σχηνίτης 153. 20. 
209. 09. 
σκηνοποιεῖν 194, 99. 
σκιατραφία non σκιατροφία V. 
452. 85. 
ΣΣχιρῖτις M. 52.50. 
Σχίρων 303. 97. 


σκηνῖται 


INDEX GRAECUS. 


Σχιώνη et eun confusa 528, 
13. 

σκοπῇ et σχοπιά Il. 331. 47, 

ZxvOuvo(, Σχυϑινοί 664. 2. 

Σχυϑιχὸν τόξον 390. 79, 

Σχυλλή νἤτιον 544. 94, 

σκυταλισμός II. 48. 42. 

σχῦτος et xvrog conf. 189. 92. 

σμᾶν 351. 26. 

Σμέρδις 372. 18. 

σμύραινα 185. 16. 

Zó0oo. M. 239. 90. 

Σόύλιοι HM. 259. 88. 

ZoAovc, ZoAlovviivo: 681.51. 

Σούνιον, Σουνίου 406. 46, 

Σοῦσα. 75, τὰ Ll. 157. 30. 
244. 30. 

Σουσιάδες nérgou, πύλαε Ml. 
212. 8I. 

Σουσιανός 11. 944. 5. 

σπαίρειν 190. 39. 

“Σπαρτοί 11. 359. 92. 

σπανία M. 507. 90. 

ΣΣπανία 3359. 71. 

σπονδή et σπουδή conf. 578. 
19. 

σποράδες νῆσοι 212. 70. 

σπουδή et σπονδή conf. 578. 
79. σπουδὴν εἰςφέρεσθϑαι 
96, 33. 

στάϑμη δόρατος M. 186. 51. 

σταϑιμοί mensura itineris Il. 
981. I2. 

στέγειν 429. 11. 

στεγνά 11. 276. 90. 

στέγος et τέγος οἰκιῶν IL. 68. 
95. 


στέργειν 427. 11. 

Στεροπή 229. 29. 

στεφανίτης, ϑεματιχὸς ἀγών 
200. 12. 

στέφανος: στεφανοῦν i.q. τιμή, 
τιμᾶν 555. 49. 684. 22. 

στηριγμός 92. 99. 

στῆριγξ M. 309. 78. 


591 


στιβάς 11. 128. 90, 

στιβεύειν 259. 76. 

στρατηγεῖν πολέμου, ἐπὶ mo- 
λέμου 448. 8. 

ὀτρατηγία 11. 57. 80. 

στρατηγοὶ ot κατὰ πόλιν prae- 
tores 11. 530. 30. 

“Στράτος urbs II. 370. 81. 

grgoq eic 190. 30. 

Zuovuov, Στρύμνος M. 643. 
4. 


στρωμγναΐί pretiosae apud lta- 
licos II. 609. 92, 

στύλωμα. ὑποστύλωμα. δια- 
στυλοῦν ll. 309. 78. 

Ξτυμφαία II. 425. 74. 

Στύμφη et Τύμφη iL. 204, 
98. 


συγκαϑιέναι 11. 444. 39. 


: συγχλείεσϑαι 690. 17. τὴ 400. 


42. 

σύγχλυδες 694, 25. 

συγχομιδή 12. 26. 19. 6. 

συγχομίζειν 12. 20. 

σύγκοπος 2206. 78. 

σύγχρασις 10. 66. c. σύγχρισις 
conf. 10. 66. 

σύγκρισις 10. 66. 165. 67, c. 
σύγχρασις conf. 10. 66. 

συγκροτεῖν 332. 16. 

συκάμινος 40. 15, 

σύλλυσις 11. 622. 97. 623. 43. 

συμβάλλεσθαι πρός τι 423. 
44. συμβάλλεσθαι πλεῖστα 
et sim. 15. 40. 

σύμβιος 11. 528. 96. 

συμμαχία copiae auxiliares 
499. 22. συμμαχίαν ποιεῖ- 
σϑαι 113. 30. 

συμπείϑειν 449. 75. 

συμπεριφορά 233, 11. II. 290. 
62. 


σύμπτωμα 69.9. 
συμφορητύς 11. 458. 8. 
συμφρονεῖν 535. 31. 
συμφωνεῖν 535. 37, 


9002 


συμφωνία TI. 583. 14. 

συνάγκεια 238. 16. 

συναγωγή 12.26. 

συναλαλάζειν M. 184. 30, 

συναναστροφή 187. 6. 250. 

συνασπίζειν 262. δ. 

σύνεδροι. συνέδριον  Macedo- 
num if. 572. 91. 

συνεργασία M. 414. 50. 

σύνεσις στρατηγική 413. 78. 

συνέχεια 361. 53, 

συνέχεσθαι 381. 78. 

συνεχής 365. 27. 

συνηλικιώτης 63. 78. 

συνϑεάζειν 294. 19. 

σύνθημα 411. 79. 

σύνϑρονος ϑεοῖς IL. 154. 93, 

συνιστάναι 678. 25. 

συνίστασϑαι μάχην, κίνδυνον 
H. 85, 51. 

Σένναδα 11. 483. 80. 

συνοιχῆσαι et συνοικίσαι conf. 
212. 40. 

συνοιχίζειν 119. 76. συγοιχί- 
σαι et συνοιχῆσαε conf. 272. 
40. 

σύντομος et σύντονος conf. Il. 
183, 1. 


, 
συντόμως 106. 77. c. συντο- 


γως conf. ibid, 
συντόμως I. 144. 92. 
σύντονος 429. 86. ML 183. 1. 
cum σύγτομος conf. ibid. 
συντόνως 526. 55. et ovvró- 
poc conf. 106. 77. 
συντετρημένος et συντετριμμέ- 
vog conf. 211. 58. 
συντρέφεσθαι 177. 63. 185. 
19. 
0vvt0(/jeo9 ci ταῖς ἐλπίσιν 310. 
19. συντετριμμένος et ovv- 
τετρημένος conf. 211. 58. 
συντροφία 11. 589. 46. 


INDEX GRAECUS. 


συνωρίς Olympiae quando in- 
stituta 600. 31, 

“υράκοσα, Συράκοσαι Yl. 490. 
39. 


Συραχουσία 11. 145. 44, 

“Συράχουσα 650. 17. 

Συρία ἢ ἄνω Il. 286. 99. 

Σύρια γράμματα 127. δ. M. 
335. 54. 392. 82. 

σῦριγξ caverna 124, 60. II. 
192. 55. 

συρμαία 73. 65. 

συσκευάζεσθαι πόλιν 11. 372. 
80. j 

σφάλλειν ἐπὶ τὴν γῆν 059. 45. 

“Σροδριάδης, Σφοδρίας 1. 24. 
4. 


σχεδιάζειν 96. 70, 80.99. 
σχεδὸν τι 358. 1. 

σχίζεσϑαι 191. 86. 

σχοῖνος 101, 16. mensura 61. 


σῶμα et πνεῦμα conf. II. 226. 
41. 

σωματοποιεῖν 469. 91. IL 264. 
19. 

«Σωσίστρατος et Σώστρατος M. 
320. 50. 495. 19. 

“Σώστρατος et Σωσίστρατος Il. 
320. 50.. 

σωτήρων ἱερεύς Athenis ll. 
459. 22. 

“Ξωτῆρος, ΣΣωτήρων, Σωτείρας 
λιμήν 206. 55. 

Ταβύριον 217. 90. 378. A7. 

ταινία 36. 11. 

ταιγιοῦν H. 238. 40. 

ταλαντεύεσϑαι 421. 45, II, 85. 
86. 

τυλαντιαῖοι πετροβόλοι 11. 468. 
90. 

Τάλως 319. 96. 

ταμεῖον, ταμιεῖον ll. 449. 43. 

ταμιεύεσϑαι de pugnantibus, 
qui vires dispensant 257. 17. 


INDEX GRAECUS. 


Ταμώς 655. 55. 670, 47. 

ταπεινοῦν. 392, 16. 

Ταρακχίνη 652. 9. 

ταριχευταΐ 102. 17. 

τάττειν et πράττειν conf. 603. 
54. τάττεσθαι ἐφ᾽ Tysuo- 
νίας 418. 87. 

Ταῦρος Siciliae 688. 7. 

Ταχώς rex Aegypti. nominis 
eius scriptura varians II. 73. 
Dl. inimicitia cum Agesilao 
11. 75.50. in gratiam cum 
Persis redit il. 76. 91. 

τέ abundans 677. 98. trans- 
positum 99. 16. 

Ζεγέαι, Τεγεαί A54. 98. 

τέγος et στέγος οἰκιῶν 11. 68. 
95. : 

τεῖχος castellum 596. 45. TI. 
283. 4. τεῖχος et τοῖχος conf. 
654. 15. 

τεχμήριον 13. 82. 

TEXVOUV adoptare 312. 80. 

τέϑριππος. ὃ 248. 86. 

τελεῖν πλοῦν, 000v et τελεῖν 
simplex eodem sensu Ii. 95. 
5. τελεῖν φόρον et sim. 
153. 16. 

τελετή et τελευτή conf. 27.18. 

τελευτᾶν τὸν βίον 157. 60. 

τελευτή εἰ τελετή conf. 27. 78. 

τέλος. εἰς τέλος. πρὸς τέλος 
106, 75. τέλος δέ II. 237. 
85. 4 
Τέλφουσα M. 112. 11. 

Τεγνέδιος αὐλητής proverbium 
999. 7. 

ΖΤερμήσιοι II. 629. 9. 

Τερμησσός; Τερμισσός II. 291. 

36. 


τετράπεδα. τετράποδα ξύλα 
11. 467. 27. 

τετρήρης 118. 10. 675. 69. 

Τεύχειρα 11. 273. 21. 

τεχνῖται artifices scenici 


Vor. il. 


II. 


Τἰϊλφωσσαῖον, z 


593 


484. 6. τεχνῖται οἵ περὶ τὸν 
Διόνυσον 251. 21. eorum 
in variis urbibus collegia 
ibidem. 


τὸ τηνιχαῦτα 110. 43, 
ηρίας fl. 650. 28, 
Τηρίβαζος. Τιρίβαζος M. 5. 
68. 


Τιβαρηνοί 666. 86. 

Τίγρης 125. 88. 

Typi; 125. 88. 

τιϑέναι. ϑέσϑαι i. q. ἀναϑεῖναι 
18. ὅ8. τιϑέναι ἀγῶνα 110. 
99. τίϑεσθϑαι 100. 35. τί- 
ϑεσϑαι eU, ἀσφαλῶς M. 422. 
61. τίϑεσϑαι τὰ ὅπλα 524. 
45. II. 428. 32. 

Τιλφώσιον 1I. ,339. 12. 

41.4 «00tov 
Ζἰλφώσιον, Τιλφῶσσα, TuU.- 
φούσια, Ζιλφοῦσα, Τιλφού-- 
σιον 311. 25. 

τιμαὶ ἀϑάνατοι 20. 36. 1I. 
633. 10. τιμαὶ 19e ad 241. 
32. τιμαὶ ἰσόϑεοι 101. 68. 

ἀπὸ τιμήσεως 5. τιμημάτων 
πολιτεία 1M. 211. 20. 

Τιμολεόντειον et Τιμολεόντιον 
I. 322. 62. 

Τιριδάτης II. 213. 33. 

τίς. Tov 21. 81. τί subaudien- 
dum 17. 32. τίς ad geni- 
tivum supplendum 93. 64. 
444. 4. 


Τισία M. 540. 7. 

τοῖχος et τεῖχος confusa 654. 
15. 

τόλμα xal πρᾶξις II. 417. 54. 

τύπος et πότος conf. 154. 3. 
IL 583.8. τύπος et 790706 
conf. 300. 60. 

Τόργιον Siciliae iL. 410. 88. 

τορεύειν et τορνεύειν differunt 
II. 278. 74. 

38 


594 


τόρμος 121. 37. 

τόρνος 121. Ds 

τοσοῦτος. ἐπὶ τοσοῦτον προελ-- 
ϑεῖν ὀργῆς et sim. 298. 89. 
τοσοῦτον διαφέρειν ὥςτε et 
sim. 568. 69. τοσοῦτο, το- 
covrov 55. 81. 563. AL. 
201. 73. 

τραγέλαφος 163. 96. τραγέ- 
Aaqor ornamenti loco Il. 
278. 60. 

τράγου πώγων 214. 9]. 

τραγῳδία i. q. δεινοπάϑεια 1. 
323. 32. 

Τράλλεις H. 210. 73. 

Τρητός mons 257. 83. 

Τριχόρυϑος 301. 22. 

Τρικόρυνϑος 301. 22. 

τριημιόλεαι IL. 478. δὅ. 

τριηρημιόλιαι M. 478. 55. 

Τρινακία urbs 490. 4. 

Τριόκαλα M. 535. 54. 

Τριόπιον italiae Il. A82. 19. 

τρισπίϑαμος καταπέλτης M. 
467. 33. 

Τριτογένεια 16. 95. 388. 93. 

τροπαῖοι ϑεοί, τροπαῖα Sacra 
IL 252. 98. 

τρύπαιον ἱστάναι de Macedo- 
nibus quum dicitur non pro- 
prie intelligendum 1l. 85. 
94. 

τρύπος et τόπος conf. 300. 60. 

τροχοί instrumentum  obsidio- 
num Il. 194. 29. 

τρυφὴ καὶ ἀπόλαυσις 423. 
63. 

Τρωγλοδῦτις 30. 65. 

τυγχάνειν. τετύχηχα et τέτευχα 
17. 17. ὡς ἔτυχε 12. 19. 
132. 12. 

τύλος 166. 24. 

τύμπανον 152. 41. 

dvugg et Στύμφη M. 204. 
935. 


INDEX GRAECUS. 


Τυνδάρεως. de forma accusa- 
vi 278. 8. 

τύπος 295. 98. 

Τυῤῥηνὴ σάλπιγξ 362. 2. 

τύφειν 195. 46. 

τύχη rerum humanarum domi- 
na 560. 6. 

Toyov 252. 54. 

v et f confusa 129. 59. 

ὑγιής. οὐδὲν ὑγιές 45. 56. 

ὕελος 128. 31. 129. 45. 

υἱοποιεῖσϑαι 312. 69. 

υἱός discipulus 2171. 80. 

Ὕχαρα 545. 60. 

ὑλομανεῖν M. 533. 39. 

ὑπάγεσϑαι λόγῳ II. 249. 48. 

ὕπαιϑρος. τῶν ὑπαίϑρων χρα- 
τεῖν 11. 26. 98. ἐν ὑπαίϑρῳ 
701. 90. 

ὕπανδρος 1. 520. 37. 

Ὕπανις 232. 89. 

ὑπέχκαυμα 101. 25. 

ὑπέρ. μνήμη ὑπέρ τινος, ἔπαι- 
vog ὑπέρ vwvog 559. 19. 
ὑπὲρ ἄνθρωπον 726. 51. 

ὑπεράγειν I. 179.75. in ὑπερ- 
ἔχειν depravatum. ὅ80. 83. 
τινά, τινὸς 201. 28. 

ὑπεραίρειν cum genitivo It. 
139. 44. ὑπεραίρειν τινά 
τινε 319. 76. 

ὑπερβαίνειν 68. 69. ὑπερβε- 
βηκέναι εἰ ὑπερβεβληκέναι 
conf. II. 561. 44. 

ὑπερβάλλειν τινι, ἔν τινι M. 72. 
96. ὑπερβάλλεσθαι 409. 
8. cum genitivo et accusa- 
tivo Il. 95. 81. ὑπερβεβλη- 
κέναι εἰ ὑπερβεβηκέναι conf. 
Il. 561. 44. 

ὑπερβολή transitus M. 376. 
52. 


ὑπερδέξιος 529. 68. 
ὑπερχεῖσϑαι 294. 4. 
ὑπερπεῖῆς 628. 18. 


INDEX GRAECUS. 


ὑπηρίσιον M. 408. 2. 

ὑπιδέσϑαι 71. 2. 

ὑπό et ἀπό conf. 289. 6. 
"Daov et sim. 581. 40. 

ὑποβάλλεσϑαι 308. 5. 

ὑποβολή 908. ὅ. 


€. 4 
vto 


ὑπογράφειν ἐλπίδας Il. 353. 
15...621. 81. ὑπογράφειν» 
5096. 


ὑπογραφὴ ὄψεως M. 
99. 


᾿Ὑποκνημἔδιοι IL 111. 52. 
ὑπολαμιβάνειν D. 370. 56. 
597. 20. 
ὑπομάξιος II. 527. 53. 
vnopuívüv κίνδυνον, 
722. 53. 
ὑπονομιαί II. 474. 95. 
ὑποπίπτειν 558.69. 679.62. 
ὑπόσπονδος 240. 45. 
ὑποστάϑιμη 211. A5. 
ὑπόστασις 6. 28. Il. 57.99. 
ὑποσύρειν II. 238. 31. 
ὑπότροχος 682. 22. 
ὑποφαίνειν ἐλπίδας 613. 88. 
ὑποφαύσκειν 860. 758. 
ὑποφώσκειν 556. 75. 
ὑπτία χείρ 11. 416. 96. 
ὑφίστασϑαι 1ὅ. 40. ὑφίστα- 
σϑαι ἀγῶνας, κινδύνους M. 
85. 81. 
vqogücd« 912. 73. 
φαλαγγῶσαι 682. 5. 
Φαλῖνος 660. 5 
QoAíoxo. 716. 70. 
φαντασία 537. 59. 
Φαῤκηδών ll. 299. 55- 
Φαρνάβαζος et 'Aporáffalog 
conf. IIl. 98. 58. 
φάτναι 76.74. 
Qorviixov Nili 
461. 12. 
Φάνλος, άδλλος A71. 62. 
Φειά 507. 83. 
«(βελλίνη M. 449. 90. 
Φενική M. A1. 03. 


ἀγῶνα 


ostium II. 


595 
φέρειν καὶ ἄγειν. φέρειν ἢ 
ἄγειν Η. 390. 71. φέρειν 


χαλεπῶς. βαρέως de con- 
struct. 228. 79. IL. 248.1 
φέρειν et φύρειν conf. Z 
143. 18. φέρων abundan- 
ter additum 149. 12. qé- 
θέσϑαι εὖς χαχῶς“000. 18. 
φέρεσθαι παρά τινι M. 628. 
85. 

Gcocic M. 571. 12. 

φήμη 687.53. omen 1L. 152. 
10. 


φϑάσαι M. 97. 68. 

ϑιῶται ᾿2χαιοί M. 65. 81. 

φιάλη lacunar 91. 29. 

(Οιαλεῖς, Φιγαλεῖς M. 33. 29 

qi. ᾿αναγνωστεῖν FONDO 

φιλάνϑρωπα 473. 18. τὰ 
φιλάνθρωπα; τὸ φιλάν- 
ϑοωπον M. 240. 53. 627. 
29. 

Quíoxoc M. 57. 99. 

φίλοι et ψιλοί conf. II. 69. 
74. 

φιλοτεχνίᾳ 74. ὅ. 

φιλότεχνος 39. 39. 

φιλοτιμία 517. 16: 

(λιάσιοι H. 17. 93. 

Φλιουντιίοι IL. 17. 92. 

φοινίκειος οἶνος 102. 24. 

Φοινίχια, Φοινίχεια γράμματα 
236. 43. 

GQoixixóz, (ϑοινίχιος, (οινι- 
χορ 77 25. 

φοινιχίς 971. 94. 

Qormixzog pro Qomizixoc 311. 
23:693: 71. 

Φοινιχών 909. 55. 
209. 69. 

φοιτᾶν 105. 26. 

Φοίτων 724. 56. 

φορὰ προδοτῶν M. 124. 19. 

φοράδες, φοράδια ll 242. 
45. 


incolae 


38 * 


$96 


φορεῖν. πεφορημένος, συμπε- 
φορημένος, idoo τας i.q. 
πεφυρμένος . 143. 48. 
φορὸν πνεῦμα πρὶ 86. 
φορτικός II. 385. 29. 
φορτίδες ναῦς 419. 52. 
qoíxy, qois M. 168. 81. 
φρονηματίζεσϑαι 221. 49. 
φροντίδα ποιεῖσϑαί τινος M. 
9 5..71. 
Boro Ἐ πῦρ δ: φρύαγμα 318. 


διαὶ 7 ἐφ᾽ ᾿Ἑλληςπόντῳ, 
Ελληςπόντους Ἑλλήςπον-- 
τον Hi. 173. 89. 

φῦκος farciendis utribus, quae 
tela exeiperent, adhibitum, 
unde διφϑέραι πεφυκωμέναι 
II. 194. 34. 

φυλακή A. 59. 

φυλυκίδες ναῦς ΤΊ, 473. 48. 

φυλακτήριον Il. 198. 45. 

φύρειν et φέρειν conf. II. 143. 
18. 

φύσις. vocis usus apud Dio- 
dorum 181. 40. φύσεις πε- 
οιλαμπόμεναι 938. 25. pu- 
denda 11. 521. 92. φύσις 
et ῥύσις conf. II. 334. 98. 

Ούσχος 707. 82. 

Φύτιος 724. 56. 

Qurov 724. 56. 

Qxxa«cic et (ῳφωκεῖς conf. 340. 
57. 623. I7. 

Φωχείων, Φωκήων M. 99. 
18. 

“Χαιρώνδας archon II. 146.97. 

“Χαιρώνειῳ et Κορώνεια conf. 
482. 69. II. 43. 18. 

Χαλάστρα, Χαλέστρα, Χά- 
λέστρον II. 578. 61. 

“Χαλδαῖοι iidem qui “Χάλυβες 
664. 1. 

χαλεπῶς φέρειν Tt, τινί. ἐπί 
tit» M. 248. 1. 


INDEX GRAECUS. 


χαλκεῖον 366. 53. 

χαλχουργεῖα 19..90. 

“Χάλυβες idem qui Χαλδαῖοι 
664. 1. 

“Χαριάδης 515. 5. 

«Χαρίανδρος vel Ἀπρίφανδθυς 
archon IL. 30. 85. 

Οἱ χαρίεντες im civitate 470. 
9s. 


“Χαροιάδης 515. 5. 

“Χαρώνδας archon II. 146. 97. 

χαυλιόδους 41. 1. 

χαυνοῦν 1 2 4. 

χειμερινύς et ϑερινός conf. 
548. 90. 

χείρ. μάχη ἐκ χειρός, ἐν χερσί 
683. 56. ἐν χειρῶν νόμῳ 
2171. 68. 

χειροκρατία M. 534. 27. 

χειροπληϑιαῖος 191. 61. 

χειροῦσϑαι 352. 83. 361. 60. 

χελώνη Sceironis 303. 2. χε- 
λῶναι χωστρίδες 140. 59. 

xvj 211. 52. 

χῆνες vulgo ab Aegyptiis esi- 
tatae 82.91. χῆνες σιτευταί 
82. 9]. 

Χηναί II. 551. 59. 

χϑὲς καὶ πρώην 118. 4. 

χιτών 283. 8. 

χλαμύς qualis formae 1I. 200. 
12 


χλιδών͵ II. 219. 13. 
χοῖνιξ ἡμερήσιος τροφή 956. 
11.. 


χορηγεῖσϑαι 19. 9. 

χρεία ἀναγκαία 504. 27. 

τὸ “χρεών Hl. 65. 61. 

χοῆμα pro χρήματα 629. 69. 

χρηματίζειν 81.54. 

χοηματισμός 74. 96. 650. 9. 

χοηματιστήριον 4. 27. 

χρῆσϑαι cum dativo duplici 
663. 41. 

χρορηστηρφίάζειν M. 101.98. voz- 


INDEX GRAECUS. 297 


στηριάζεσθϑαι M. 101. 98. 
αἱ isi χφηστηριάζεσϑαι ibid. 
χρόνος 1 πανδαμάτωρ 412. 44. 
χρόνος per ellipsin omissum 
in locutionibus ex παλαιῶν, 
ἐκ πολλῶν et sim. 393. 85. 

«Χρυσάωρ 262. 26. 

χθυσοφωρεῖν 326. 2. 

χωρεῖν κατὰ νοῦν 132. 81. 

χωρὶς δέ 419. 52. καὶ χωρίς 
ll. 189. 93. 

χωστρίδες χελῶναι, χωστρίδες 
xai χελῶναι M. 506. 59. 

Po3ic fluvius II. 421. 57. 

ψαλίς 122. 4. 

ἱβαμιμήτιχος, "Pauultyoc 17. 
86. 670. 54. 

ἹΡῬευδόστομον II. 460. 4. 

ψευδοχρυσόλιϑος 164. 24. 

ψευδόχρυσος 104. 24. 

ψιλικὰ τάγματα 658. 29. 

ψιλὴ κιϑάρισις. api. ot κιϑα-- 
ρισταί 227.506. uot et φί- 
λοι conf. Il. 69. 74. 

ψιμύϑιον 137. 85. 

ψυχαγωγεῖν 165. 82. 


ψυχαγωγοί 107. 25. 

ψυχή. προςχύπτειν τῇ ψυχῇ 

^ etsim. 82. 4. 

ῳυχοπομποί 107. 25. 

ὦ terminatio urbium Aegypti 
21. 79. 

ὠδεῖον 58. 65. 

ὦμοι 65. A4. 


ὠνδας terminatio nominum pro- 
prium etiam Athenis usitata . 
509. 44. 

ὥραν i. q. x«9^ ὥραν 617. 
42. 

τὰ ὡραῖα 239.93. 345. 57. 

ὡραῖος dictus Bacchus 251. 9. 


᾿Ωρεῖται vel ᾿Ωρῖται M. 2417. 


90. 243. 52. 

ὡρογράφοι 30. 10. 

«poc 30. 10. 

ὡς post verba dicendi cum 
infinitivo 723. 24. ὡς ἄν 
quamdiu 660. 26. ὡς ἐπί 
720. 63. ὡς ἐπίπαν 114. 
67. 

ὠσμός 133. 49. 

ὠφέλεια 65. 67. 


INDEX LATINUS. 


Ais conditum Apollinis tem- 
plum iH. 127.78, 

Abaris 159, 35. 

Abdalonymus lI, 195. 6. 

Abdemon Tyrius 716. 8. 

Abdera 508.22. HH, 643. 4. 

Abderus 598, 92, 

Abrupolis ll, 623. 52. 


Academiae pepercisse Spartanos 
Atticam invadentes quatenus 


verum sit 599, 66. 
accipiter fatidicus habitus 9$, 


46. in hieroglyphis Aegy- 


ptiorum 176. 10. 
accusativus absolutus 180. 65. 


232. 49. 1L. 495. 13. par- 


ticipii absolntus 410. 56. 
Acesines, Acesinus 150, 83. 
Acestorides 442, A7... 
Achaia urbs Rhodi 376. 95. 
Achelous terram aggerit 48. 4. 
Achradina 455. 50. 

Actisanes 69, 99, 


activa et passiva significatio 


substantivorum 617. 97. 
Ada Cariae regina Hl. 177. 86. 


. . . ’ 
adiectiva omisso ὧν vel ὑπάρ- 


χων posita II, 69. 26. neu- 


tra adverbialiter 143. 71. 
Adonis et Attis confusi 227. 
AI. 
adoptionis ritus 284. 60. 
Adraestae Εἰ, 231. 97. 
Adrestae IE, 231. 97. 
Adria a Dionysio condita II, 
13. 8]. 


adulterit poenae 89. 4. 90.10. 

Aeacides Pyrrhi pater II, 325; 
30. 

Aeaea 289. 79. ; 

aediculae deorum portatiles apud 
Poenos aliasque nationes lI, 
254. 81. 

Aegae quomodo conditae If, 
563. 31. Macedoniae regum 
sepulera tenebat ibid, 34. 

Aegimius 282, 25. 

Aeginetae rei nauticae peritis- 
simi 417. 71. Aeginetarum 
captivis. irrogatum —dirissi- 
mum decretum 508. 2. 

aegis Minervae 238. 56. 239. 
80. 

Aegyptiarum litterarum duo 
genera 91. 83. 

Aegyptii an antiquiores Áethio- 
pibus 175. 74. an homines 
immolarint 99, 86. astro- 
logiae periti 59. 14. fortes 
olim, deinde imbelles 85. 
13. herbas virentes diis of- 
ferebant 52. 50. liberos non 
faciebant participes paren- 
tum criminis 88. 68. maio- 
rum cadavera condita con- 
viviis inferebant 102. 37. 
primi deos coluere 14. 14. 
primi hominum 13. 73. Ae- 
gyptiis condiendorum cada- 
verum quae causa 104. 90. 
Aegyptiorum annus 30. 1.9 
7. auri fodinae 59. 99. ci- 


INDEX LATINUS. 


bus antiquissimus 13. 77. 
eirca cadavera cura 61.71. 
condiendorum aromata 102. 
26. condiendis quot dies im- 
pensi 102. 27. "classes tres 
85. 14. coloniae 34. 45. 
computatio annorum ab ori- 
gine mundi 26. 67. de exer- 
cendis artibus leges 86. 46. 
doctrina de reditu mortuo- 
rum in vitam 104. 90. do- 
mus e calamo 52. 63. furta 
apud Aegyptios illicita 9]. 
57. ἱεραὶ ἀναγραφαί 58. 
76. in luctu a cibo potuque 
abstinendi mos 83. 43. iu- 
dices Aegyptiorum 80, 78. 
judiciorum praesidis insigne 
imago 87. 83. levia aratra 
43. 66. libri medici 43. 30. 
novatorum in arte mediea 
poena 93. 40. reges qui fa- 
cti 80. 41. regum annorum 
numerus. 80. 22. regum vi- 
ctus 82. 92., 1, regum vi- 
ctus leges 80, 37. resp. tri- 
partita 33. 92. sacerdotes 
34. 18. 84. 73., 91. sa- 
cerdotes rasi et linteis induti 
176. 89, statuae manibus pe- 
dibusque cohaerentibus 111. 
57. summus sacerdos, pro-. 
pheta 81. 58. 

Aegyptiura bellum ab Artaxerxe 
gestum II, 24. 89. 

Aegyptus aditu difficilis 35.57. 
equitabilhis G7, 18, impor- 
tuosa 36. 4, 9, inferior a 
Nilo aggesta 40, 52. mures 
ex terra gignit 13, 83. qua- 
tenus pluvia irrigetur 14. 
98. Aegypti canales et ag- 
geres ll, 284, 72. emporia 
78. 56. facies Nilo inunda- 
tae 43. 90, incolarum nu- 


merus 36, 30, 33. lateris 


299 


orientalis longitudo 67, 25. 
nomarchiae 64. 96. orae 
longitudo 36. 21. redituum 
summa lI, 201. 36. tertia 
pars sacerdotibus permissa 
25. 10. Aegypti vinum 19, 
6. Aegyptum qui Graecorum 
sapientum adierint 107. 3. 
Aegyptus dictus Nilus 22, 93, 
Aemilius bonus orator, malus 


dux II. 598. 48. 
Aeolidarum stirps 397, 39, 
Aequicoli quomodo Graece vo- 

centur a Diodoro 435. 13. 
Aeropus. Macedoniae rex 671. 

23. 709. 40. 
aeris usus ferro antiquior. 381. 

13. 


Aesculapii mater 315. 99, 


Aesopi mors If, 103. 6. 
aeterna, aeternalis domus di- 
ctum sepulcrum 61. 7}. 
Aethiopes cireumciduatur 198. 
71. formosissimos fortissi- 
mosque reges legunt 180, 
63. Aethiopes in Aegypto 
reges 93. 88, Aethiopes ov- 
λότριχες 178. 4. Aethio- 
pum institutum optimo pasto- 
ri regnum tradendi 180. 65. 
Aethiopia prima terrarum 174. 
3l. 175. 74. nivibus non 
caret 46, 6. Aethiopiae lacus 
mirificus 128. 20. montes 
altissimi 47. 68. oves hirsu- 


tae 179. 30. 


Aethra 306. 22. 307. 88. 

Aetna urbs 441. 87. 

Aetnae χρατῆρες 332. 27. 

Afri caprinis pellibus vestiuntur 
217. 4: 

Agamemno pirata II, 612. 27. 

Agatharchides Cnidius quando 
scripserit 181. 18. Ctesiam 
descripsit 197. 24, cuius 


060 INDEX 
Ptolemaeorum tutor 181. 
18. 

Agatharchus 5, Archagathus 


"Agathcelis filius H. 413. 64. 

Agathocles an diadema sumpse- 
rit IL, 446. 43. eius calvi- 
ties ibidem et 51. Agathoclis 
pueritia II, 319. 5, lenitas 
IL, 324. 82. 

Agathocles Lysimachi filius ἃ 
Dromichaete captus Il, 599, 
43. 

Agesilai cadaver melle circum- 
fusum Εἰ, 77. 26. 

Agno coloniae in Thraciam du- 
ctor 525. 1. 

agricolae belli vexationibus pa- 
cto exempti 150. 58. 

Agrigenti post eversionem for- 
tuna 608. 99. civium nu- 

- merus 609. 40. 

Agyrium 8, 83. eius antiqui- 
tates studiosius persequitur 
Diodorus 269. 27, 

Alabon 321. 735. 

Alba (Albula) nomen antiquum 
Tiberis Il, 636. 78. 

Albanus carcer ll, 516. 38. 

Aleaeus dictus Hercules. 28, 
32. 

Aleestis an parricidii particeps 
295. 74. 

Alcetas IL, 13. 58. 

Alcetae Epirotarum regis in- 
genium II, 386. 78. 

Alcibiades Periclis affinis 502. 
54. eius eloquentia 598. 3. 
puleritudo 595. 10.  hono- 
res post reditum in patriam 


v 27. ubi mortuus 647. 


Nous Epirota II, 477. 84. 

Alceumenae mater 254. 66. 

Aletes, Aletiadae ll, 635. 19. 
quando Corinthi regnum ca- 


pessiverit Il, 635. 44. 


LATINUS 


Aleuadae Εἴ, 50, 49, Aleuadas 
an Philippus adiuverit IL, 
93, 70. 

Alexandri 
592. 63. 

Alexander Ζαβινᾶς 8, Ζεβινᾶς 
Il. 603. 18. 

Alexander Π͵]αχεδών, βασιλεύς 
60. 52. an Darii uxorem 
aspexerit H. 188, 12. Pto- 
lemaeum radice reperta mor- 
bo liberat II, 240. 54. quo 
archonte in Asiam traiecerit 
HI. 172. 19. heroibus in ora 
libat 28. ex templo Miner- 
vae arma capit II. 173. 68. 
quatenus habitum Persicum 
induerit ΠῚ, 220, 79. rhe- 
tores Atheniensium dedi po- 
stulat I, 171. 53, ubi se- 
pultus If, 279, 32. eius ex- 
peditionis termini arae XII 
deorum II, 234. 21. lethalis 
potus II, 253. 27., 60. 

Alexander Roxanes |I, 900, 
82. 

Alexandriae εὐχρασία 1ἴ, 200. 
4. forma 12. viae 14. an- 
nus quo condita ibid, regio 
20. secünda vel etiam pri- 
ma urbium 60. 59. princeps 
urbium Hi, 201. 25. civium 
numerus 34.  aedificandae 
cura cui ab Alexandro im- 
posita 37. Alexandria et 

Rhodus quantum distent 200, 
58. - 

Alexandria Sogdianae II. 224. 
62. 

Alexia 965. 28. 

Alilaei 913. 21. 

Alpium Graiarum nominis e E 
263. A1. 

Althaemenes 377. 41. 

alumen ubi nascatur 338. 50. 

Ámaltheae cornu 281. 24, 


Balae historia Il, 


INDEX LATINUS. 


Amasis 69. 16. 75. 16. 

Amazones an sine viris vixe- 
rint 156. 40. Marte genitae 
ibidem. Amazones quae cuim 
Hercule pugnarunt 262. 91. 
Amazones quando eXstinctae 
157.90. Amazonum historia 
an fabulosa 158. 4. Ama- 
zonum- in masculos liberos 
crudelitas 156. 45.. Amazo- 
num regina Alexandrum con- 
venisse ficta 1l. 290. 51. 

ambacti Gallorum 352. 69. 

Ambisarus Ii. 228. 60. 

Americae apud veteres vestigia 
344. 28. 

Amilcar ad Himeram quomodo 


perierit 490. 33.  Amilca- 


ris ad Himeram caesarum : 


copiarum numerus 42]. 54. 

Aminias Aeschyli frater 426. 
50. 

Ammon corniger 242. 4. Am- 
monis templum Il. 198. 31., 
35. a quo exstructum 241. 
9. fons mirabilis II. . 199. 
56. προφήτης M. 199. 74. 
quid eum percontatus sit 
Alexander 79. formula re- 
spondendi 83. 

Ammosis 69. 16. 

Amosis 69. 16. 

Amphictyonieum concilium IF. 
104.26. eiusleges 40. Am- 

phietyoniei coneilii partici- 
pum y go. Il. 129. 25. 

Amphipolis cladibus Athenien- 

— sium frequens 525.92. Athe- 
niensibus erepta IIl. 83.17. 
Amphipolin missa colonia 
457. 60. 

Amphipolis Peloponnesi II. 63. 
52. 

Amphipolitanum Dianae tem- 


plum ii. 260. 37. 


601 


Amphissenses exsules II. 299. 
54. 

Amyntas quot annis regnarit 
711. 68. quo anno regno 
pulsus 713. 40. 

Amyntas Menelai vel Aridaei f. 
11749, 315. 77 

Anaxagoras Periclis discipuli 
arte iudicium evasit 503. 82. 

Anaxagoras in Aegypto 107.8. 

Anaxarchus Alexandro comita- 
tus II. 249. 43. 

Anaxilaus  Eyzantiorum 
594. 35. 

Anaximenes histor. II. 73. 37. 

Anaximenes Lampsacenus rhe- 
tor Il. 62. 16., . 

Anaxis historicus II. 78. 91. 

Andocides avus oratoris 482. 
71. 

androgynorum exempla IT. 590. 
24. mari mersi vel combusti 
I. 522. 38. 

Andromachus Tauromenites II. 
86. 63. 

Andrus insula Bacchi genitrix 
235. 98. 

Andrus, Andreus 395. 55. 

animalium cultus apud Aegy- 
ptios 101. 83. 

Anius, Anio 395. 55. 

annus Aegyptiorum 26. 43. 
anni tempestates 30. 7. 

Antaeus 263. 49. 

Antigonia IL. 441. 91. 

Antigoni Dosonis imperii spa- 
tium II. 641. 14. 

Antimachus poeta 234. 81. 

Antiochia unde dicta II. 441. 
98. 

Antiochides arehon 500. 41. 

Antiochus Syracus. historicus 
528. 7. 

Antipatri erga Athenienses cle- 
mentia Il. 271. 22. 


dux 


602 


Antiphon tragicus Η. 7. 3. 

Anubis 21. 68. canina facie 
21. 71. 97. 14. Macedo 
21. 68. 

aoristi infinitivus post infiniti- 
vum futuri II. 122. 51. post 
ἐλπίζω et sim. 7 12. 11. post 
ψομίζειν et sim. de futuro 
tempore 650. 28. post ver- 
ba promittendi et sim. II. 9. 
92. 12. 55. defuturo tem- 
pore 408. 57. 

Apis animae Osiridis simula- 
crum 96. 72. Lunae s. Isidi 
sacer 25. 21. Apidis notae 
95. 59. vaccae 95. 40. 

apium, ut sepuleris poni so- 
litum,  infausti ominis 1l. 
143. 16. 

Apollo ab Hyperboreis cultus 
158. 17. χτίστης 501. 86. 
«Αὐκιος 393. 8. πατρῷος 
Atheniensium II. 127. 56. 

Apollodorus Cassandrensium ty- 
rannus lI. 563. 14. 

Apollonium Herbitae 651. 96. 

Appius caecus II. 432. 27. 

Apries 78. 66. 79. 78., 88. 

Aptera 381. 14. 

aquila ab Aegyptiis culta 98. 

6. 


M. Aquilius II. 613. 61. 67. 
Arabes indomiti 63. 61. Ara- 
bum litterae II. 392. 82. 

Arabiae lapicidinae 72. 35. 

Aracus 623. 36. 

aratores cives in Sicilia Ro- 
mani II. 599. 91. 

Araxes fluvii 664. 93. Araxes 

:duo IIl. 213. 38.  Araxes 
Scytharum 155. 72. 

Arbela lf. 2092. 71. 

Arcades nec Philippo neque 
Alexandro Graeciae princi- 
patum concesserunt II. 162. 
9]. sedibus non moti ab 


INDEX LATINUS 


Heraclidis I. 635. 15. Ar- 
cadum οἱ p οιοι V. 49. 76. 

arcana τοῖς ἀμυήτοις eloqui 
nefas 231. 39. 

Avofgecdlnetudus 498. 77. 

Archelaus 671. 2]. eius mors 
ibid. 

Archidami caedes II. 150. 68. 

Archonides 482. 90. 651. 82. 

Aretas 696. A48. 

Arethusa fons, portus ΠῚ. 95. 
17. Arethusae pisces sacri 
9392. “Θὰ 

Argivorum erga Athen. ami- 
citia temporibus- XXX viro- 
rum 643. 97. in Rhodo co- 
lonia 378. 67. rxegnum Il. 
635. 6. seditiones Il. 48. 
64. 

Argo 296. 15. 

Argyraspides Macedonici exer- 
citus II. 204. 87. 

Ariadne 372. 29. 

Ariarathes II, 269. 26. Aria- 
rathis mors ll. 517. 12. 
εὐσεβής 11. 518. 50. Phi- 
lopator Ii. 584. 62. 

aries Colchieus 290. 25. fa- 
bulae huius origo 290. 335. 

Arimnestus ἀτόπου 536. 4. 

Ariobarzanes II. 151. 14. 

Aristaeus Νόμιος. ᾿4γρεύς di- 
ctus. 324. 96. ““ριστεύς 
324. 94. 

Aristides cognomine iustus 440. 
33. 

Aristodemus ΠΠ]άλακος 11. 546. 
62. 

Aristolochia herba II. 240. 54. 

Aristomache Dionysii tyr. uxor 
677. ὅ. 

Aristomenes. utro bello Messe- 
niaco vixerit Il, 54. 58. 
638. 67. duo Aristomenes 
ibid. 


[| 


INDEX LATINUS. 


Aristomenes Ptolemaei 
IIl. 573. 55. 
Aristion, Ariston archon 530. 
35. 
Aristonus Macedo II. 345. 42. 
Aristophon archon II. 208. 62. 
Aristoteles quando ad Philip- 
pum venerit lI. 124. 97. 
arithmetica inter principes Ae- 
gyptiorum disciplinas 91. 
84. | 
arma, ea quibus corpus tegitur. 
658. 29. arma oppignerare 
illicitum 90. 43. armorum 
amissorum poena 52l. 15. 
Armais 75. 16. 
Armenia frigida 663. 60. 
Arne 311. 61. 


tutor 


aromata quibus vasis condenda . 


214. 74. 

Arponium urbs II. 93. 10. 

Arrhidaeus Philippus II. 258. 
36. alius 259. 2. 

Arsaces Mithridates II. 597. 
97. 

Arsanes Ostonis filius II. 164. 


93. 

Arses II. 163. 86. 

Arsinoe 205. 2. 

artaba mensura lÍ. 475. 56. 

Artaeus 146. 5. 

Artaxerxes Darii quot annis 
regnarit 630. 15. 

Artaxerxes Longimanus quot 
,amnis regnarit 522. 3586. 

Artaxerxes Orhus rex Pers. ll. 
76. 84. Aegyptiorum deos 
ludibrio habet II. 121. 13. 
eius aedes Il. 163. 79. ab 
Aegyptiis derisus Il. 112. 
54. Perinthiis auxiliatur ll. 
140. 74. 

Artaxias II. 584. 70. 

Artemidorus — Agatharchidis 
compilator 181. 18. 195. 
9T. 


603 


Artemo Clazomenius 496. 81. 

artifices Vulcano sacri 390. 
| 64. 

arundo Aegyptius 9]. 74. 

Aryptaeus ll. 265. 16. 

Asander Cariae praefectus II. 
287. 39. 

A. Sempronius Asellio II. 610. 
52. 

Asine 282. 73. 

Asphaltites lacus 35. 74. nil 
mergi patitur Il. 394. 4. 
aspides letiferae 97. 29. re- 
gium Aethiopiae  pileorum 

insigne 176. 91. 

Assyrii inter Pontum et Paphla- 
goniam 155. 5. Assyrii Tro- 
ianis opitulantur 136. 53. 

Astapus 45. 70. 

Asterius 304. 27. 

Asterusia 366. 75. 

Astibaras 147. 40. 

astrologiae apud Aegyptios stu- 
dium 92. 1. 

astronomiae apud Aegyptios 
studium antiquissimum 92. 
96. 

Astyages etiam  Aspadas 8. 
Aspandas dictus 148. 73. 
Astydamas tragicus 676. 49. 

Astydamia 282. 97. 

Astylus Olympionices 403. 17. 

Astyphilus archon 532. 12. 

Atabyrus mons, Atabyrius Iup- 
piter 378. 47. 

Atalante 279. 72. 

Atalante insula 519. 88. 

Ateria gens A81. 53. 

Athanas historicus Il. 77.54. 

Athenae humanitatis fons 562. 
67. Athenae post Persicum 
bellum quando restauratae 
484. 55. Athenas excidi 
oportere Thebanorum non 
Lacedaemoniorum sententia 


H. 51. 16. artes ab uno 


604 INDEX 


plures exerceri non tieuit 
Athenis 86. 46. 

Athenaeus de Semiramide 134. 
19. 

Athenienses fruges hominibus 
impertierunt 561. 54. erga 
cives excellentes ingrati 449. 
45. paeem cum Philippo 
solvunt Il. 141. 42. By- 
zantiis suceurrunt 44. an 
circa haec tempora arma ad- 
versus Philippum posuerint 
49. quantum tributi ab 
sociis exegerint 504. 9]. 
quot navibus Inaronem ad- 
ijuverint 458. 97.  Saita- 
rum coloni 33. 87.  Athe- 
niensium aetas militaris ll. 
265. SD. civium numerus 
II. 271. 32. classis circa 
Ol. 114. H. 265. 83. clas- 
Sis Inaroni missa quatenus 
redierit 561. 26. navium 
in bello Persico numerus 
413. 74. cum Persis post 
bellum Persicum foedus 491. 
23. eiusque conditiones 48 I. 
28. luxuria olim Lonica 11. 
551. 52. recensus ab.De- 
metrio institutus 1i. 313. 
53. resp. tripartita 33. 92. 

Athenis Il. 534. 88. 

M. Atilius Regulus morbo non 
cruciatibus Carthagine obiit 
H. 5660. 61. 

Atlantii 179. 51. 

Atlantis 344. 98. 

Atlas mons 221. 66. 

Atropates Mediae praefectus II. 

ὅθι. OT: 

Attalus Cleopatrae avunculus 
II. 161. 56. 

Attalus Philometor IH. 601.98. 

attegiae 194. 99. 

Attis et Adonis confusi 2297.41. 

Audoleon Hl. 641. 89. 


"LATIN 


Us. 


Auges fabula 278. 25. 


augmentum — plusquamperfeeti 
neglectum 121. 63. 425. 
17.. 516. 87. 653. 55. V. 
83. 82. 278. 62. 309. 
90. 5306. 6. 


Aulis Lydiae 276. 25. 

aurilegulorum miseriae 182. 
52953504 

auri ad argentum rationes va- 
riae ll. 126. 3. auro in- 
ducti mortui ab Aegyptiis 
27.88. 

Autariatae sadibus pulsi a ra- 
nis 196. 5. 

Autolyeus 643. 84. 

Autophradates Il. 74. 74. 

aves ab Aegyptiis conditae 94. 


Azan 278. 82. 

Azania 278. 82. 

Babylon an ab Semiramide 
condita 114. 45. a Belo non 
ab Semiramide condita 1240. 
99. diruta 193. 46. Baby- * 
lonis ambitus 120. 5., 11. 
regia 123. 15. Babylonem 
deducta a Belo colonia 32. 
7 1. 

Babylon Aegypti 66. 86. 

Babylonia de Babylone 125. 5 

Babylonica caelatura et pictura 
IL, 9515 5m 

Babylonica turris 123. 21. 

Babylonicum talentum 123. 26. 

Bacchis Hl. 635. 27. 

Bacchus in femore lovis 233. 
16. lovis et Proserpinae 232. 
8S. non lovis filius 97. 81. 
Bacchus Proserpinae f. a Ti- 
tanibus laceratus 231. 17. 
barbatus 932. 74. 251. 7. 
bimater 231. 10. cornutus 
933. 97. hinnuli pelle in- 
dutus 13. 34. mitra orna- 
tus 200. 72. μειλέχεος 313. 


INDEX 


44. πυριγενής 250. 98. 
ὡραῖος 251. 9. Bacchi ad 
inferos descensus 271. 99. 
Bacchi eiusque comitum ve- 
stes floridae 250.68. Bacchi 
nutrices 238. 50. origo 151. 
17. hastae thyrsotae 234.48. 
Bactra 118. 26. sub Aegyptio- 
rum imperio 57. 36. 
Bagistanus mons,  Bagistane 
126. 46. 
Balacrus 1[.'27 5. 93. 
Baleares 343. 60.  Balearium 
i fundae 344. 7. 
balsamum 160. 7. 
Barathra 35. 72. 
Bardi 353. 34. 


Bardylis Hl. 84. 61. 591.51. 


Basaltes 67. 31. 

Basilea insula 347. 77. 

Battiadae H. 550. 10., 2I. 

Belesys 137. 17. II. 113.36. 

Bellerophontis filia, Deidamia, 
Laodamia, Hippodamia 395. 
65. 

bellum i. e. proelium 466. 56. 

Belus 122. 88. Beli sepulcrum 
ab Alexandro eversum Il. 
248. 97. 

Berisades II. 123. 78. 

Bessi supplicium II. 225. 8. 

bituminis fons prope Babylo- 
nem 126. 17. 

Bocchoris 106. 51. 

Boeotarchae If. 45. 85. 

Boeoti quando in  Boeotiam 
redierint Ii. 359. 16. Boeo- 
torum corpora valida Il. 42. 
57. 

Boeoti Byzantii 648. 32. 

Boeoti genus IL. 359. 8. 

Bolgii 45. 59. 

Borcanii 115. 88. 

Boreae filii 159. 49. 

Bosporani regni conditores 498. 
M. 


LATINUS. 


605 


boves non immolati ab Ae- 
gyptiis 57. 57. 

Brachmanum vivicomburia IL 
244. 93. 

Britanniae aer 347. 49. inco- 
lae an αὐτόχϑονες 340.27. 
promontorium DzAégrov 346. 
18. 

Britomartis 392. 49., 44. an 
eadem quae Diaua 49. 

Bruttii Hl. 93. 13. gens quan- 
do orta 492. 14. 

Bubastus 32. 49. 

Bucephalus Alexandri equus IJ. 
219. 32. 

Bura if. 40. 62. instaurata 11. 
481. 48. 

Burichus lH. 445. 96. 

Burina fons Ii. 299. 55. 

Busiris 54. 33. 78. 60. 263. 
59. 

Busiris urbs 96. 78. 

Butas 326. 60. 

Eyzantii Perinthiis auxiliantur 
H. 140. 74. a Philippo bel- 
lo petiti 141. 20. 

Byzas 292. 16. 

Cacus 266. 86. Caci scalae in 
Palatino monte 266. 92. 

ceaduceus 391. 89. 

caedis patratae poena olim fuga 
annua 177. 4. 

Caepio et Seipio confusa Il. 
524. 16. 

Caesar ϑεὸς 340. 5. 

Calanus ll. 244. 9. 

Calaris 340. 57. 

Callias historicus Il. 561. 50. 


.Callidemides vel Callidemus ar- 


chon lf. 82. 47. 
Callimedes archon II. 82. 47. 
Callippus Athen. II. 106. 27. 

147.79. 

Callisthenes historicus de He- 
lice-et Bura II. 39. 49. Cal- 


listhenis 'E22zviz« 246. 23. 


606 


calumniae crimen 88. 37. 

Camarina 461. 48. 

Cambysis mater 38. 95. 

cameli in acie 130. 22. cameli 
Bactriani 166. 24. cameli 
dromades ll. 346. 40. 

camelopardalis 163. 90. 

Camicus 321. 78. 

canicula Ísis 31. 48. 

Capaneus 309. 82. 

capillorum tondendorum post 
morbum mos 93. 57. 

Capuae urbis et nominis origo 
498. 74. 

Carbae 213. 39. i 

Carcini poetàe duo 334. 62. 

Cardia ll. 108. 90. 

Carduchi, Carduchorum montes 

- 662. 28. | 

Cares ab Graecis ex Cycladi- 
bus. eiecti 400. 43. 

Cariam an Ninus subegerit 
115. 81. 

Carme 392. 44. 

Carpathus 373. 85. II. 473. 
48. 

Carthaginienses mercenariis mi- 
litibus plurimis usi 360. 19. 
Carthaginiensium — humanae 
victimae 590. 64. Cartha- 
giniensium ἱερὸς λόχος Il. 
413. 57. Carthaginieisium 
in duces suos iniquitas ll. 
412. 36. Carthaginiensibus 
a Gelone pacis conditio im- 
posita victimis humanis abs- 
tinendi 424. 89. 

palmae caryotae 165. 76. 

Casius, Iuppiter Casius II. 634. 
58. 

Caspii maris natura IL. 218. 
$5. Caspium mare clausum 
HU. 261. 86. 

Cassander Cariae praefectus II. 
287. 39. 


INDEX LATINUS, 


Cassiterides 361. 28. 

catapulta a quibus inventa 67 5. 
90. catapultae contra bal- 
listas ponebantur ll. 194. 
a3. | 

Cato Demosthenes II. 605. 15. 

Catreus 304. 42. 

Caucasum ari Alexander attige- 
rit II. 224. 63. 

Cecrops biformis 33. 8. victi- 
mis animantium abstinuit 
375. 59. 

Celaenae Il. 296. 78. 

Celia urbs II. 396. 94. 

Celtae, Celtica quas regiones 
designent 158. 10. 

Celtiberi 356. 18. 

Centaurorum eim Hercule con- 

. gressorum nomina 258. 52. 

Cei incolae caniculae ortu de 
anni tempestate coniecturam 
capiunt 325. 27. 

cepas comedere Aegyptiis nefas 
100. 37. 1: 

Cephalus 296. 10. 

Cephisodorus. archon 1L. $6. 
26. 

Cephisodotus archon 1l. $86. 
26. 

Cephisus terram aggerit 48. 4. 

Ceraunia 237. 86. 

Cercopes 276. 22. 

Ceres ϑεσμοφόρος 18.69. Ce- 
res et Proserpina quando a 
Carthagin. coli coeptae 701. 
7. Cereris antiquissimae pla- 
candae caussa Ennam missi 
Romanorum legati ΠῚ, 602. 
36. Cereris in Atticam ad- 
ventus 34. 31. mysteria in 
Aegypto 34. 18. 

Cerne 222. 6. 

cerva cornuta ab Hercule capta 


259. 72. 


INDEX LATINUS. 


Ceryces 34. 39. 

Cctes 71. 77. 

Cetus 71. 77. 

Chabinus mons 212. 4. 

Chabriae stratagema adversus 
Agesilaum Il. 27.43. hono- 
res in eum collati 28. 92. 
Atheniensium sub eius auspi- 
ciis felicitas 29. 72. mors 
30. 12. Chabrias in Aegypto 
ἢ} 25. 87. 

Chabryis 73. 58. 

Chalcidis situs IL. 379. 43. 

Chaldaei 142. 28., 32. Ae- 
gyptiorum sive discipuli sive 
magistri 32. 77. Chaldaeo- 
rum divinatio 144. 32. do- 
ctrinae et praestigiae 142. 
37. imperitia in astronomia 
145.458. observationes astro- 
nomiae antiquae 145. 60. 
sectae plures 143. 61. 

Chares Il. 78. 87. 

Charidemus II. 151. 6. 

Charinus archon Il. 432. 29. 

Charon 103. 52. 108. 56. 

Charondae lex publice notari 
perditis moribus cives iubens 
486. 32. Charondas an Thu- 
rius 485. 16. an Sybaritae 
eius legibus usi sint ibid. 
Legum eius forma 485. 19. 

Charops, Charopus 234. 62. 
373. 57. 

Chauona urbs 127. 60. 

Chelidoneae 481. 29. 

Chemmis, Chemmo 2]. 78. 

Chersonesus Syriae II. 561. 60. 

Chiliarchi in imperio Macedo- 

* num dignitas II. 293. 51. 

Chilo cognomen Romanum 498. 
72. 

Chloris 313. 29. 

chordae ex lino, ex nervis 20. 
20. 

Chrysas fl. 715. 18. 


607 


Chrysopoli institutum δεκατευ- 
150.0» urbi nomen dedisse 
ferebatur 591. 31. 

cicadae circa Locridem an vo- 
cales 268. 67. 

cicuta 672. 27. 

Ciliciae portae II. 183. 9]. 

Cimbri 355. 85., 88. 

Cinna urbs Italiae II. 378.57. 

Cinyras tragoedia If. 152.79. 

Cireaeum promontorium 289. 
79. 

Circeios missae Romanorum 
coloniae 720. 83. 

cireumcisio apud ludaeos, Ae- 
gyptios 33. 82., 85. 

civitatis ius Athenis quibus le- 
gibus impertitum 620. 67. 


. €nosi situs 394. 26. 


Cladeus 317. 91. 

clamore dispositorum per in- 
tervalla hominum propagati 
nuncii IL. 331. 47. 

Claudia matronarum Romana- 
rum pudicissima iudicata ll. 
605. 11. 

Cleandridas 629. 76. 

Cleandrides 492. 29. 

Clearchus Heracleae tyrannus 
Π, 66. 26. eius caedes Il. 
109. 88. 

Cleia 372. 41. 

Cleis 372. 41. 


'Cleodaeus 276. 36. 


Cleolaus 276. 36. 

Cleomenes Alexandriae aedifi- 
candae praefectus IL. 20]. 
37. Cleomenes Cleombroti f. 
quot annos regnarit II. 49. 
18. 

Cleon 516. 65. quando perierit 
ΤῸ εἰ 11. 

Cleon Cilix I. 528. 9. 

Cleopatra Alexandri coniux Il. 
Z40. 34; 

Cleophon 583. 8. 


608 


Clitarchi de Alexandri rebus 
liber II. 218. 2. 

Clitarchus Eretriae tyrannus 

. M. 139. 33. 

Clitus II. 311. 60. 

Clonii 1f. 532. 6. 

clypeos hastis feriendi mos 78. 


Clytius 282. ὃ. 

Cohortanus H. 259. 84. 

Colchi 33. 81. Aegyyptiorum 
coloni 64. 32. 

Colchidis situs 64. 30. 

coloniae ad metropoles sacra sol- 
lemnia transmittebant 497. 
51. coloniae duces ex me- 
tropoli arcessebant 696. 32. 

columbae a Syris et Assyriis 


cultae 134. 71. 
Comani 153. 90. 


€omas alendi mos superstitio- 
sus 2]. 88. 270. 49. 

cometa archonte Athenis Asteo 
H. 42. 37. de cometis do- 
ctrina veterum 47. cometa- 
rum observatio 92. 7. 


comparativus pro superlativo 
565. 7. sorsgoc forma com- 
parativorum 67. 21. 

conatus rei agendae expressus 
sic ut res facta dicatur 544. 
96. 

conduplicatio ut σάρκας σαρ-- 
κοφαγεῖν 361. 64. 

Conon navalis pugnae peritis- 
simus 673. 77. eius mors 
709. 71. 

constructio mutata 285. 12. 

coqui Romae quando cari facti 
I. 609. 7. 

Corinthiacum bellum 710. 99. 

Corinthius ager in Argivorum 
ditionem redactus 713. 32. 

Corinthus ab C. lulio Caesare 
instaurata HM. 59]. 30. 


INDEX LATINUS. 


coronae sacerdotum magnae 
matris aliorumque aureae ΕΠ. 
537. 61. 

Coronis 315. 99. 

Coronus 282. 77. 

corpora caesorum ab hostibus 
repetebant qui se victos fa- 
terentur ll. 341. 94. 

Corsica 340. 50.  Corsicae 
mancipia 341. 64. 

Corybantes 224. 99. 

Cosconius II. 539. 53. 

Cossaei I3. 948. 92. 

Cothon 212. 80. 

Cotta Paphlago 140. 45. 

Cotys Paphlago 149. 45. 

Cratesipolis H. 370. 52. 

Crcontis filia Glauce s. Creusa 
297. 62. 

Creta. Idaea dicta 230. 54. 

Cretae situs 263. 27. ferorum 
prope expers 263. 43. 

Cretensium in mare imperium 
399. 38. Cretensium mala 
fides H, 589. 11. 

Cretieum bellum et pax cum 
M. Antonio facta 1L. 631. 
52. 

cristae serpentum II. 230. 80. 

Critias unus triginta virorum 
668. 70. 

Crius 383. 58. 

cerocodilus an lingua careat 
41. 96. in hieroglyphis Ae- 
gyptiorum. 176. 14.. cul- 
tus 99. 13. longitudo 41. 
94. vitae longitudo 41. 96. 
pellis squamata 41.98. cro- 
codilorum multitudo 41. 11. 

crocottà an humanam vocem 
imitetur 201. 32. 

erucis poena apud Carthagi- 
nienses 633. 74. 

Ctesias a Diodoro descriptus 
127. 60. 128.20. 135. 
3. 136, 83; 


INDEX 


Ctesiae aetas 146. 90. fides 
129. 45. historiarum fines 
679. 76. 

Ctesicles II. 38. 5. 

Cuma ab Amazonibus condita 
293. T9: 

cuncti hominum 3. 3. 

cupressi Babylonicae 12]. 45. 

Curetes 230. 53. 382. 28. 

eurrus. mos e curribus pugnan- 
di 64. 3. curruum falcato- 
rum structura lí, 201. 51. 
eurribus Seythae pro domi- 
bus utebantur li. 424. 28. 

Cybela, Cybelum mons 226. 
10. 

Cybele medica 227. 19. 

Cyenus 282. 90. 

Cynna i. 358. 57. 

Cyprium bellum quot annorum 
li. 10. 38. 

Cypri novem urbes Il. 114. 
18. 

Cyrbe 376. 95. 

Cyrene fertilis 218. 97, Cy- 
renes portus If. 272. 76. 
Cyrenenses equi Il. 197. 94. 

Cyrnaea taxus 341. 80. 

Cyrnus 378. 96. 

Cyrrrhus Macedoniae II. 260. 
38. 

Cyrus in crucem sublatus 156. 
ga. 

Cyri genus 558. 3. 

Cyzici situs II. 296. 62. 

Dactyli Idaei 281. 1. 1,165. 
44. Phryges 381. 4. 

Daedali statuae 319. 85., 88. 

Danaidum dolium perforatum 
109. 66. 377. 10. 

Danubius 349. 64. 

Darlaznus in Asiam profectus 
369. 11. 

Darius quot talenta Alexandro 
ante pugnam ad Arbela ob- 

Vor. 11. 


LATINUS. 


609 


tulerit II. 202. 86. Darii 
caedem cur ultus sit Alexan- 
der 1L 217.7. 

Dascon 552.70. 

Datames Il. 74. 98. 

dativi absoluti If. 187. 66. 

Datus olim dicta Philipporum 
urbs IH. 88. 46. 

Deae Matres in inser. Germa- 
niae, Galliae, Hispaniae, 
Britanniae 323. 43. 

Debae 212. 4. 

debitorum nexus 90. 29. 

Decani 144. 6. 

decimatio Herculi a quibusdam 
Romae vota 266. 97. 

Decii lubellii historia Il. 494. 
69., 77: 


, Deidamia Áeacidae f. II. 345., 


46. 

Deianirae mors 283. 27. 

Delia Atheniensium et Boeo- 
torum diversa loco et ori- 
gine 527. 92. 

Delium 526. 47. pugna ibi 
commissa 527. 82. 

Delphieum oraculum a Diony- 
sic an spoliatum II. 13. 55. 
quorum deinceps deorum fue- 
rit li. 101. 17. eius plures 
olim prophetides 102. 23. 
Pythiae tripus 28. Pythia 
aetate provecta mulier 43. 
προφῆτις dicta 46. statis 
diebus responsa edebat 52. 

Delphici templi χρυσαῖ πλίν- 


Jo. 11. 126. 97. statuae 
aureae 99. thesauri 10. 


thesauri singularum gentium 
714. 69. 

Delphinium 602. 5. 

Delus olim mari mersa 369. 
89. Delo Athenienses quan- 
tum pecuniae  asportarint 
502. 46. 

39 


610 INDEX 

Delta. eius ambitus 40. A8. 

Demades Il. 271. 9. ad An- 
tipatrum legatio et caedes 
11. 293. 25., A1. 

Demarete 494. 94. ab ea di- 
ctus numus 424. 99. 

Demetria ab Atheniensibus di- 
cta Dionysia in adulatio- 
nem Demetrii lI. 440. 31. 

Demetrias II. 643. 94. 

Demetrius Antigoni formosis- 
simus II. 382153. πολιορ- 
κητής M. 472. 10. 

Demetrii Athenarum guberna- 
tio II. 313. 53. 

Democritus in Aegypto 110. 
19. Democriti aetas 647. 7. 

Demosthenis exsiliuin. II. 267. 
21. an ab Harpalo corruptus 
Il. 245. 87. 

Demosthenes quot navibus Ni- 
ciae in Sicilia succurrerit 

. 500. 88. 

Derceto 116. 32., 33. 

BDeucalio Minois 306. 18. 

deos vocabant reges suos Δ6- 
gyptii 107. 91. deorum na- 
tales secundum — Aegyptios 
17. 38. deorum statuae ca- 
tenis alligatae II, 19]. 85. 
dii an ulli genti non crediti 
179. 51. diis consecrata 
animalia 261. 74. dii victas 
urbes relinquere credebantur 
587. 31. dii contra Gigan- 
tes pugnaturi animalium spe- 
cies induerunt 96. 91. diis 
a venatoribus consecratae 
ferarum ἀχρωτήρια 208. 
51. 

Dexamenus 277. 81. — 

Dia antiquum Naxi nomen 372. 
12. 

diademata plura ab uno sumpta 
57. 32. regum Macedoniae 
ll. 220. 70. 


LATINUS. 


Diagoras an atheus 546. 9 

Diaua, Dictynna, Britomartis 
392. 49. Περσία 394. 11. 
Tauricae victimae humanae 
288. 48. Ταυρόπολος 157. 
67. 

Dicaeopolis urbs IL. 458. 86. 

dicere omissum 483. 26. 

Dicon Olympionices II. .13. 
95. 

Dicta 386. 3. 

Dictamnus 387. 33. 

Dictynna Diana 392. 49. 

Dictynna urbs 387. 33. 

Diegylis "Thracum Wicraiisqe 
rex Il. 595. 7. 

Dimnus Hl. 221. 2]. 

Dinarchi adversus Demosthe- 
nem oratio- 585. 24. 

Dindyme 226. 8. 

Dinocrates lI. 323. 45. 

Diocles archon II. 277. 35. 

Diocles legislator II. 145. 48. 

Diodorus historiam quo usque 
deduxerit II, 541. 46. Po- 
lybium imitatur 3. 7. 4.37. 
sibi ipse repugnat 223. 78. 
382. 38. Diodori negligen- 
tia loquendi 531. 60. error 
in rebus ad septemtrionem 
Europae pertinentibus 355. 
67. 


Dionis in Siciliam expeditio II. 
86. 38., 56. 

Dionysiades insulae 391. 22. 

Dionysias 372. 34. 

Dionysiodorus historicus Il, 
78. 91. 

Dionysius tyrannus quot annis 
imperarit Il. 60. 29. eius 
humile genus. 619. 50. la- 
picidinae II. 8. 17. carmina 
sibilis Olympiae excepta 
725. 3. misera Corinthi vita 
ll. 137. 26. tragoedia prae- 


INDEX LATINUS. 


mium Athenis refert II. 60. 
31. vinosus 46. eius sepul- 
crum 64. uxores 677. 5. 

Dionysius iunior quot annis 
-imperarit II. 60. 29. 

Dionysius Milesius 2290. 94. 
236. 32. Dionysium Mile- 
sium sequitur Diodorus 288. 
51. 29]. 86. 

Dionysius Siculus scriptor Il. 
641. 25. 

Dionysius Timothei frater 1]. 
150. 75. . 

Dionysi nomen 248. 82. Dio- 
nysus lovis et lus f. 943. 
57. 

Diophantus archon duplex 705. 
98. 

Dioscuri duplices 243. 73. 

Dioscurias 544. 93. 

Diospolis duplex 54. 35. ma- 
ioris amplitudo 54. 37. 

Diphridas 716. 86. 

divini honores hominibus habiti 
1: 90. 59. 

Dodonaeae sacerdotes 
87. 

Dorica tetrapolis 311. 51. 

Dorica tripolis 8. tetrapolis 
464. 68. 

Dorieus Heracleam Siciliae con- 

dit: 269. 99. 

Dorieus, Rhodi exsul, quando 
reverterit 57 5. 25. 

Dosiades 396. 1O.. 

Dracanum 235. 12. 

Draconis aetas II. 640. 31. 

dracones 20]. 36. cum ele- 
phantis pugnant 180. 97. 
draconum curru vectae Dia- 
na et Ceres 294. 25. 

Draconum 235. 12. 

Drangae 115. 86. 

dromades cameli 167. 29. eo- 
rum in bello usus 167. 33. 

Druides 35. 37. 


649. 


611 


Dryopes, 282. 67. 

dualem sequitur pluralis 943. 
79. 

Ducetius 461. 99. 

Duranius 349. 64. 

Duridis ἱστορίαι et ἤαχεδο- 
γιχά 1... 50. 26. 

Dyscinetus archon II. 47. 17. 

Dysnicetus archon ll. 47. 17. 

ebur an dentes elephanti 133. 
Ja 

Ebusus 343. 52. 

Ecbatana per quod anni tempus 
regis sedes 127. 82. KEcha- 
tana quis condiderit 127. 
82. 

Echinades 212. 70. 


, Eion 282. 73. 


Elatea a Philippo quando oc- 
cupata IL. 146. 3. 

Elei Bacchi cultores studiosis- 
simi 235. 95. Eleorum regio 
Sacrosancta 296. 30. 653. 
83. Eleis concessa bellorum 
immunitas ἢ. 547.78. com- 
munio belli adversus Xerxem 
83. : 

elephanti an'genu inniti et la- 
psi surgere possint 193. 80. 
armati turribus et  loricis 
131. 53. equis formidabiles 
131. 29. Indici 129. 723. 
nigri 130. 2. elephanti et 
dracones secum pugnant 1 80. 
97. elephantorum aevi lon- 
gitudo 154. 57. 

Eleusis 385. 62. 

Eleuthera 235. 96. 

ellipsis verbi in exclamatione 
militum ἐπὶ τοὺς πατέρας; 
II. 349. 4. 

Elpines archon II. 93. 97. 

Elpinices archon II. 93. 97. 

Emathion 272. 56. 

Embisarus II. 228. 60. 

39 * 


612 INDEX 

Ennensium ager odoribus flo- 
rum canum odorem exstin- 
guit 331. 73., 75. 

Enyeus 395. 53. 

Epaminondas Philippi condisci- 
pulus 1l. 82. 58. Epami- 
nondae morté res Thebano- 
rum conciderunt lI. 64. 11. 
Epaminondam quis obtrun- 
carit I. 71. 53. quomodo 
mortuus 78. bello princeps 
infer Graecos II, 72. 10. 

Ephialtes Atheniensis 1L, 179. 
52. 

Ephialtes Sophonidis filius 463. 
9 : 


Ephialtes Trachinius 410. 17. 

Ephorus mendax 45. 9. 589. 
2. Ephori dictio 330. 19. 
Xphori historiam continua- 
verat filius Demophilus Il. 
93. 89. 

Epimenidis scripta 396. 60. 

Epipolze 459. 43. 

Epopeus rex Il. 545. 14. 

equorum ungulas ferro munire 
veteribus ignotum lf. 233. 
97. 

KErechtheus euias 94. 14. 

Erginus 255. 27. 956. 46. 

Eribeea 317. 73. 

Exicodes 335. 30. 

Eridanus 226. 74. 

Erigvius II. 172. 40. 

Eriphryles monile 310. 11. H. 
132. 73. 

Erycinae Veneris templum 326. 
76., 83. 

Erycis parentes 268. 87. 

Erythrae 394. 47. 

Erythrus 394. A7. 

esse cum participio pro verbo 
simplici 117. 91. 

esseda 346. 30. Gallorum 352. 
61. 


LATINUS. 


Etesiae ζΖ“ργέσται 47. 65. quan- 
do spirent 47. 57. Nili in- 
undationis caussa 46. 87. 
Ktesiarum origo 47. 42. 

Etrusci prodigiorum interpre- 
tes 362. 11. recentiores 
luxuriosissimi 363. 19., 30. 
Etruscis debent Romani in- 
signia quaedam  magistra- 
tuum suorum 362. 4. 

Euadnae duae 296. 10. 

Euagorae genus 716. 8. Cy- 
prum totam fere occupaverat 
225.94. 

Enagorae duo lI. 39. 30. 

Euagoras iunior lf. 114. 34. 

Euander archon IL. 18. 8. 

Euanthes 395. 53. 

Eubulides :s. Eubulus archon 
708. 51. 

Eubulus archon II. 133. 40. 

Euclides archon. 513. 50. 

Eudemus archon II. 106. 3I. 

Eudoxus in Aegypto 110.25. 

Eulaeus fluvius 57. 42. M. 
332. 2. an idem qui Choa- 
spes ibidem. 

Eumolpidae 34. 38. 

Eunomus 281. 32. 

Eupatridarum murus 33. 94. 

Euphron H. 57. 5. . 

Eupolemus DIY UBI EE 685. 
44. 

Eupolidis Π]αρικῶς quando acta 
530. 1]. 

Euripidis dies natalis 626. 43. 
mors 626. 45. 
FEuripus 577. 42. 

577. 49. 

Eurybatus H. 553. 50. 

Eurydice s. Euthydice. Ophel- 
lae, postea M Si ται coniux 
II. 434. 75. 

Eurydice Philippi aep II. 
326. 65. 


eius pons 


INDEX LATINUS. 


Eurynomus 281. 32. 

Eurystheus quando se in do- 
lium abdiderit 258. 20. ca- 
ptas 302. 34. 

Eurytion 278. 82. 

Eurytus 278. 93. 

Euthycrates Hl. 123. 94. 

Euthydice v. Eurydice. 

Eauxenippus arehon [[. 464. 
74. 


exarmandi victos mos 256. 39. 

excoriatio poena Persica 1l. 11. 
PL. 

falsariorum poena 89. 93. 

fax de coelo lucens itinerum 
dux quibusdam II. 133. 55. 

felis apud Aegyptios sacra 92. 
P. 

Ferentum lI. 369. 3. 

festorum nomina in ;« plur. n. 
et (o sing. foem. Il. 17. 62. 

figuli rota à quo inventa 319. 
98. ' 

fistula 227. 19. 

Cn. Flavius an manumissi fi- 
lius II. 432. 21. 

fluvii taurino vultu ficti 61. 
71. 

fortunam secundam sapienter 
ferre difficile ΠῚ. 392. 72. 

frumenta in. specubus servata 
347. 35. 

fumo data signa 294. 4, 

Galatia 349. 27. 

galeae proceros reddentes eos 
quibus imponebantur 333. 


Gallicum bellum 8. 3. 

Galliae fluvii auriferi 350. 4. 

Galli flavi 351.24. paederastae 
350. 5. Gallorum de animae 
immortalitate persuasio 352. 
54. Gallorum duce Acichorio 
clades ll. 497. 14.  Gallo- 
rum mos hostium occisorum 
capita resecandi 729, 5. 


613 


(allorum saerificia humana 
355. 97. Gallorum scuta 
353. 99. Gallorum torques 
351. 13. Gallorum tubae ge- 
nus χάργνον dicebant 353. 
ἢ: 

Gallograecorum mos immolan- 
di diis captivos II. 582. 52. 

Gandaridae 150. 68. 

Gangaridae 150. 68. 

Gangis latitudo 150. 685. 

Gargaridae 150. 68. 

Gaulus 339. 19. 

Gazae urbis historia H. 381. 
98. 

Gellias 608. 95. 

Gelon aqua intercute exstin- 
etus 433. 21. βασιλεύς 
nuncupatus 425. 20. Ge- 
lonis ad Himeram de Car- 
thaginiensibus victoriae dies 
492. 98. copiarum adver- 
sus Carthaginienses numerus 
419. 84. dominatus spatium 
434. 46. immortalis gloria 
434. 38. victoriae ergo de- 
dicati tripodes 425. 23. 

Gelonis Hieronymi regis. Sy- 
racusarum patris historia I1. 
568. 90. 

genitivus obiecti II. 177. 90: 
omisso τις lI. 298. 72. ge- 
nitivus ellipsi explicandus 
185. 3. partitivus 723.24. 
It. 242. 45. genitivi abso- 
luti extra constructionem 
positi 219. 90. 

gentilia prototypa pro deriya- 
tis 482. 96. 

Gentius I'ív9iov IT. 643. 86. 

generis in orationibus funebri- 
bus laudatio apud Graecos 
sollemnis 103. 69. generis 
enallage 152. 58. 202. 79. 
495. 1S8. IL. 162. 11. 
199.70. generis enallage iu 


614 


structura πρὸς τὸ σημαινό- 
uevov 419. 72. 423. 65. 
45€. 87. enallage generis 
et numeri post vocabula col- 
lectiva II. 69. 33. 
geometria inter principes Ae- 
gyptiorum disciplinas 9]. 
84. geometriae studii apud 
Aegyptios caussa 91. 87. 
Germani paederastae 356. 5. 
Geryoris herois cultus 270. 


Getae ἀϑανατίζοντες vel ἀπα-- 
ϑανατίζοντες 105. 32. 

Gigantum nominis origo 267. 
28. 

Glaucus 291. 4. 

Gleneus s. Glenus 282. 65. 

Glycera Harpali amica II. 245. 
67. - 

Gorgias Athenis 514. 65. eius 
ἐσόχωλα 514. 71., 75. A- 
theniensium in eum studium 
514. 77. 

gossipium 171. 20. 

Graeci ad Thermopylas quando 
in castra Persarum irruperint 
411. 60. . 

Graeciae post bellum Persicum 
florentissima tempora 478. 
95. 

Graecorum. ad Plataeas occi- 
sorum numerus 429. 9$. 
Graecorum Mardonio et so- 
ciorum et adversorum nu- 
merus 428. 32. 

Gratiae 389. 19. 

gravidas supplicio affici nefas 


gymnasticae usus 92. 20. 
Hamilcar Barca Il. 567. 39. 
Hannibolis indoles IF. 568. 
52. an crudelis ibid. 79. 
Harmonia 247. 70. Harmo- 
niae monile et peplus cuius 


deae dona 370. 30. Har- 


INDEX LATINUS. 


moniae ab Venere datum mo- 
nile, a Minerva peplus inter 
se confusa 309. 62. 

Harpali opes Il. 272: 67. de- 
fensores inter Atheniensium 
oratores Il. 245. 82. a Thi- 
brone interfectus $84. 

hasta belli initio in hosticum 
abiici solita IL, 172. 23. 
642. 39. hastis clypea fe- 
riendi mos II. 205. 13. 

Hebrus llyriae an fuerit Il. 
371. 9]. 

Hecataeus Abderita 56. 99, 
58. 10. 

Hecataei Abderita et Milesius 
Il. 544. 73. 

Hecatomnus 717. 32. IL. 5. 
16. 

Hecubae monumentum 572. 
67. 

Helena qua aetate a "Theseo 
rapta 307. 58. | 

Heliadae 375. 48. 

Helice II. 40. 62. 

Heloris 710. 9. 

Helotes Messenii 452. 81, 

Hephaestio ϑεὸς πάρεδρος M. 
251.71. Hephaestionis mors 
H. 247.55. 425. 91. 

Heraclea Italiae 501. 14. 

Heraclea Pontica 666. 1. 

Heraclea Siciliae 269, 7. 

Heraclea Trachinia 519. 91. 

Heraclides Syracusanus ll. 86. 
49. 

Heracleopolis 392. 42. 

Heraei montes 327. 7. 

Hercules, primum Álcaeus, un- 
de dictus 255. 15. Argo- 
nautarum princeps 286. 29. 
Cretam vectus 260. 6. Cre- 
tensis. 243. 77.  Dactylus 
Idaeus 382. 18. humani ge- 
neris εὐεργέτης 260. 12. 
iniustorum ultor 263. 59. 


INDEX LATINUS. 


.mysteriis utrisque  initia- 
tus 260. 36. ῥινοκολούστης 
256. 32. -Thebanus quis 
fuerit 297. 44. trinoctio 
generatus 254. 7]. Tyrius 
1. 190. 10. Herculis aetas 
28. 21. apud Aegyptios re- 
ligio 28. 13. arma 28. 25. 
fanum Romae 266. 9. filii 
ab ipso interempti 256. 74.. 
in scypho. per fretum Sicu- 
lum iter 268. 15. natalium. 
locus 391.26. Herculi mam-. 

.mam fpraebuit Iuno 255. 
1. Herculi qui primi sacra 
fecerint 284. 47. Herculem 
imitantes. clavam gestabant 
II. 237. 10. 

Hercules Alexandri M. f. vene-. 
no sublatus Il. 425. 91. 

Hercynii saltus 346. 98. 

Hermaphroditus 252. 65. 

hermaphroditi 252. 72. 

Hermione urbs 282. 73. 

Herodoti aetas 146. 90. 

heroes a Graecis pro lubitu ficti 
349. 27. heroibus habiti 
honores 247. 32. 

Hespera, Hesperides, Hesperii 
221. 61. 

Hesperidum mala greges ovium 
271. 1. 

Hesperus 229. 19. 

Hicetae interitus II. 145. 31. 

Hicetae duo II. 134. 83. 

Hiempsal quo patre natus Il. 
607. 81. 

Hierax Antiochenus II. 597.32. 

hieroglyphicae Aegyptiorum lit- 
terae 176. 99. 

Hieronymus Atheniensis 705. 


Hieronymi Cardiani de curru 
Alexandri funebri scriptum 
IL 277. 37. διαδόχων Ale- 
xandri historia Il. 289. 33. 


, / ONES 

Hieronymus Gelonis filius. lI. 
968. 95. 569. 97. 

Himera condita, excisa 590. 
59. 

Himerae fl. aqua salsa II. 401. 
86. 

Himerus II. 603. 9. 

Hippaleimus 312. 83. — 

Hipparinus Dionysii f. II. 109. 
97 


Hippo. et Hippuacera eadem 
urbs IL. 447. 2. 449. 97. 
Hippodamus vel Hippodamas 

archon II. 31. 47. 

Hippomenes II. 559. 8, 

Hipponicus: 523. 94. 

Hipponium 1{. 20. 30. 

hippopotamus am bifidus 49. 
26. voracissimus 42. 36. 
eius. cauda. 42. 28, cubilia 
42. 32. 

Hippolyte 262. 16. 

Hippotes. Creontis f, 299, 97. 

Hippolytus divinos post mor- 
tem honores nactus 306. 
42. 

Hispalus II. 605. 92. 

Mispani dentes urina abluunt 
356.43. διμάχαι 356. 43. 
Hispanorum παραξιφίδες 
356. 33. vestitus et arma- 
tura 356. 25. 

Hispaniae fodinarum divitiae 
359. 39. 

Hispanus i. q. Hispalus 11. 605. 
92. 

Homerus in Aegypto 16. 7. 

homo humido magis qvam sic- 
co victu utitur 52. 54. primi 
homines an caine humana 
vesci soliti 67.47. hominum 
numerus progressu temporis 
in quibusdam terris imma- 
nem in modum imminutus 
118. 18. 

Horae 389. 30. 


616 


Horus 51. 54. idem qui Apollo 
30. 89. laceratus 30. 82. 
σωτήρ 39. 89. 

Hyacinthides II. 171. 65. 

Hyampolis II. 125. 67. 

Hydaspes 51. 93. 

Hydaspis 51. 93. 150. 83. 

hydrae Lernaeae quot capita 
257. 96. 

Hypanis 150. 83. 

liypasis 150. 83. 

hyperbaton 497. 40. 

Hyperborei 158. 10., 14. Hy- 
perboreorum €um Athenien- 
sibus et Deliis amicitia 158. 
30. 

Hyperidis ἐπιτάφιος 11. 967. 
17: 


Hyphasis 150. 83. 

Hypsaeus Il. 528. 90. 

Hyrcanum mare Il. 218. 85. 

Jambulus 167. 43. 

lasonis mater 293. 69. 

lasus 627. 86. 

laxartes Tanais II, 261. 83. 

ibis 98. 43. 

ichneumon 4]. 19. 

Ichthyophagorum ratio pisces 
capiendi 184. 58. 

lectis 347. 60. 

ida Cretae et Troadis confusae 
IL 163. 40., 51. 

Idae montis Troadis mirabilis 
cirea ortum solis natura IL, 
165. 51. 

Idaea 987. 95. 
Creta 230. 54. 

Idaeae apes 387. 21. 

idrieus il, 114. 27. 

ldumaea quatenus patuerit II. 
393. 58. 

igni, aqua, fecto prohiberi 
solebant Athenis quos abo- 
minarentur cives 672. 3l. 

: ignis Persis deus II. 250. 


Idaea dicta 


INDEX LATINUS. 


21. exstinctus in luctu pu- 
blico ibid. ignes per inter- 
valla dispositi nuntiorum lo- 
co adhibiti Il. 369. 77. 

Ilienses in Sardinia 274. 50. 

lius 318. 38. 

Ilvae ferrum 340. 34. 

imbres artibus magicis attrahi 
et repelli soliti 374. 4. 

imperativorum forma Attica 
564. 69. 

Inaro 75. 16. 

Inaros 458. 86. 

incubatio 29. 74. 

lndia quando pluvia rigetur 
51. 93. Indiae insulae 170. 
1. magnitudo 148. 88. 

Indica Semiramidis expeditio 
fabulosa 129. 78. 

Indici canes iL. 232. 34. 

Indici equi feroces 132. 12. 

Indi rectores elephantorum II. 
278.. 81. 

Indorum reip. divisio 153. 83. 
Indorum uxores maritorum 
rogis se imponebant lI. 343. 
62., δι δ 

Indus fluviorum post Nilum ma- 
ximus 148. 87. 

Inessa 461; 37. 

infinitivus. post ὅτε 972. 91. 
infinitivus praesentis post 
ἐπαγγέλλεσθαι et sim. 723. 
38.infinitivi absoluti 15. 52. 

inimicitias non immortales esse 
oportere veteres sapientes 
censebant 491.80. 559.51. 

iniuriae ab altero non defensae 
crimen 88. 30. . 

insulae septem maximae 343. 
65. 

intercalares menses 59. 29, 

intercalatio Aegyptiorum 59. 
20. 

invitum peccare levius crimen 


562. 88. 


INDEX LATINUS. 


lo 29. 54. 

locastus 336. 76. ' 

lolaenses 274. 50. an indomiti 
275. 71. 

Iolai in Sardinia opera 274. 
44. 

lollae sepulcrum eversum Il. 
320:79. 

Ioniae urbium commune II. 40. 
74. 

Ionuni luxuria II. 551. 52. 

Iphieratis laus ob caesam μ6-- 
pov 712. 21. 

Iphis 291. 86. 

Iphitus 291. 86. 

lrene Ptolemaei Physconis pel- 
lex Il. 595. 6. 

iris quid portendat II. 168.85. 

Isarchus archon 523, 77. 

Ischolaus II. 52. 60. 

Isis apud Graecos 18. 69. cor- 
nuta 15. 37. legifera 18. 

- 65. ἾἾσις δικαιοσύνη ibid. 
medica 29, 65. Isin colunt 
Meroes incolae 179. 48. Isi- 
dis pompae duces canes ho- 
minesque canino capite in- 
signes 97. 25. cognomina 
29. 57. cultus Athenis 34. 
40. Isidis in sacris planctus 
18. 58. 

Israelitae in desertis 
an coturnicibus vixerint 70. 
54. 

Issa 396. 23. 

Ister fl. 301. 97. [Istrum an 
navigarint Árgonautae 300. 
90.. 

Isthmia 710. 99. eorum prae- 
sides Corinthii ibidem. 

Isthmionicarum coronae II. 143. 
18. 

Iton, Itonus 282. 91]. 

Ituraei quando circumcisionem 


receperint 33. 94. 


Arabiae ἡ 


|. 617 
Ityce v. Tyche. 


Judaei sub imperio Persarum 
11. 544. 73. ludaei circum- 
cisionis auctores Aegyptiis 
83. 82., 85. Iudaeorum deus 
qualis I. 543. 99. Iudaeo- 
rum ἀρχεερεύς Il. 543. 43. 
sacerdotum commoda 544. 
60. nuptiarum et funerum 
leges et ritus ibid. 70. Πι- 
daeorum δώδεκα φυλαί HM. 
543. 25. Iudaeorum vitili- 
go II. 524. 36. asinus in 
eorum templo 525. 50. 

Iuno ᾿χραία 298. 95. 

]upiter Aetnaeus II. 609, 39. 
Ammon 17. 22. ἐλευϑέριος 
458.97. Olympius 242.920. 
lupiter quid 15. 61. Iovis 
cognomina 388. 87. lovis 
regis templum "Thebis Il. 
45. 3. lovis Vrii in Ponti 
ore templum IL. 487. 59. 

]xionis pater 314. 54. 

labyrinthus Creticus 71. 69., 
71. 


labyrinthi Aegyptiaeci auctor 
70. 59., 65. rudera 71.74. 
Lacedaemonii et Spartani quo- 
modo differant 407. 80. 
domi austeri, foris saepe 
lascivi II. 482. 97. maris 
imperiti 436. 47. oraculis 
dediti 649. 88. IL. 127. 60. 
quomodo mari terraque im- 
perium Graeciae perdiderint 
708.27. utrum post proe- 
lium. ad Sestum an ad Cy- 
zicum pacem ab Atheniensi- 
bus petierint 5892. 57. La- 
cedaemoniorum adversus A- 
lexandrum rebellionis exitus 
11. 217. 15. imperium ma- 
ris 6416. 52. legati Delphos 


618 


mitti soliti, ΠΠύϑιοι 11. 197. 
60. numi 646. 52. princi- 
patus quot annorum fuerit 
JM. 547. 74. resp. quot an- 

- nos steterit II. 4. 23. quam- 
diu invicti 36. Graeciae im- 
perium amissum et recupe- 
ratum II. 20. 12. Sparta- 
norum tum universorum tum 
caesorum ad Leuctra nume- 
rus Il. 47. 10. 

Lacinius 270. 67. 

Laconica per quot annos ho- 
stem non viderit 1i. $53. 
72. 

Lactuca Valeriorum cognomen 
480. 95. 

Laertes Argonautarum unus 
291. 94. 

Lamia spectrum II. 435. 9. 

Lamia Thessaliae Ii. 267. 81. 

Lamiacus sinus 407. 4. 

Lampea 257. 9. 

Lampon 484. 63. 

Lamus 276. 34. 

Lanassa IL. 490. 45. 

lancea 353. 16. 

lanificium muliebre opus 136. 
83. 

lapidatio frequens Graecis in 
tumultu supplicium 611.73. 

Lasthenes II. 123. 94. 

Lautulae lI. 374. 92. 

leonis apud Aegyptios symbo- 
lum 57. 50. leones matris 
deum comites 123. 29. 

Leonidae ad Thermopylas co- 
piarum numerus 410. 46. 

Leonnatus Phrygiae praefectus 
II. 266. 55. 

Leontini Atheniensium cognati 
537. 51. 

Leontini cives Syracusani 515. 


26. 
Leontinus ager 331. 55. 


INDEX LATINUS. 


Leosthenes ll. 267. 12. 

Leptines Dionysii tyr. frater 
7120-25. 

Leptines frater Dionysii tyr. 
680. 45. 

Lesbii Mytilenen commigraturi 
ab Atheniensibus prohiben- 
tur 515. 31. 

Letanum Atheniensium in Pon- 
to colonia 500. 66. 

Leucaspis 269. 12. 

Leuco rex Bospori 713. 52. 
IIl. 106. 20. 

Leucosyri 155. 5. 

lex de coercenda mulierum lu- 
xurie 492. 92. de laqueo eui 
collum eius qui legem abro- 
gandam suaderet insereretur 
Charondae an Zaleuci 489. 
78. de ducibus ab exercitu 
non revocandis an Athenis 
lata 596. 27. lex Spartano- 
rum eundem bis nauarchum 
fieri vetans 623. 36. leges 
XH tabularum aeri incisae 
et pro rostris expositae 494. 
1. earum praestantia 494. 
2, 

Libanus mons 657. 41. cedro- 
rum, picearum cupressorum- 
que ferax II. 363. 99. 

liberorum exponendorum mos 
91. 61. 

Libys Lysandri frater 649. 
98. 

Licymnius 302. 69. 

Ligurum terra sterilis 265. 
55. Ligures in Epiro pere- 
grinantes 446. 23. 

Lilybaeum quando 
583. 46. 

Linus 236.39. antiquior 236. 
52. eius mors et scripta 


2306. 67. 


conditum 


- 


INDEX LATINUS. 


Lipara quorum colonia 337. 
7. eius aquae calidae 338. 
42. prytaneum If. 479.57. 

Liparensium de Tyrrhenis vi- 
ctoria 338. 34. 

litterarum inventio 12. 47. 
laus 487. 69. 

M. Livius Drusus senatus pa- 


tronus Il. 61]. 97. 


Locrenses primi scriptis legi- : 


bus usi 491. 61. - 

locustae pro victu 195. 37. 

C. Longus II. 611. 58. 

lotus 40. 67. 

Lucanorum cum Thuriis bella 
719. 16. 

luna magicis devotionibus ad- 
hibita 295. 77. 

lunae lux unde 145. 43. 

lupi Aegyptii 99. 95. 

lustratio post homicidium 2786. 


Lycomedes Tegeates s, Man- 
tinensis II. 49. 74. 

Lycopolitanus nomus Aegypti 
99.7. - 

Lycti fata IT. 131. 17. 

Lycurgi Atheniensis quaestoris 
munere fungentis integritas 
H. 149. 50. eius acrimonia 
52. oratio adversus Lysiclem 
54. 

Lycurgi legum origo Aegyptia 
110. 14. 

Lycurgi "Thracis poena 234. 
67. 


Lysander a quibus caesus 705. 
69. Lysandri adversus rem- 
publicam Spartanaffjeconsilia 
649. 76. 

Lysias Dionysium ludis Olym- 
picis prohibuit 724. 89. 

Lysimachia 1I. 425. 3. 

Lysimachus a Dromichaete ca- 


ptus Hl. 559. 43., 27. di- 


619 
missus 560. 92. Lysimachi 


adversus "Thraces expeditio 
li. 268. 46. 

Lysimachus archon 499. 13. 

Lysis Pythagoreus Epaminon- 
dae magister IL. 556. 79. 
Epaminondae et Philippi ma- 
gister Il. 82. 58. 

Macar 376.71. Macar s. Ma- 
careus 397. 29. Crinaci f. 
ibid. 

Macaria insula 205. 87. 

Macedonibus usitata necando- 
rum lapidatio iL. 222, 64, 

Macrocephali 664. 25. 

Madauces 1496. 3. 

Maeander terram aggerit 48. 
2. 


.Maemaeterionis in calendario - 


Attico locus 216. 47. 
Maeon, Maeones 226. 8. 
Magnae Matris sacerdotum in- 

signia IL, 537. 53. coronae 

aureae ibid. 61. 

Maliacus sinus 407. 4. 

Mamertia II. 493. 6. 

Mandauces 146. 3. 

Manius gentis Aemiliae prae- 
nomen 502. 38. 

manna 1l. 218.99. melagreste 
lI. 391. 23. 

Mantinea ex quot vicis com- 
posita IL. 7. 88. rursus coit 
lI. 12. 45. 

manuum apud Aegyptios sym- 
bolum 57. 54. 

Mardonii copiarum numerus 
418. 35. Mardonius pugnae 
Plataicae an superstes 428. 
299: 

Maria lacus et urbs 79. 86. 

Marius iuvenis publicanus fue- 
rat Il. 607. 5. Marii mors 
II. 614. 15., 20. 

Maro 2]. 81. 


620 INDEX 

Marrus 70. 59. 

Marsyas fistulae tibiarumque 
inventor 227. 31. Marsyae 
infelix cum  ApoHine certa- 
men 228. 68., 78. 

Marsyae rerum scriptores Ma- 
cedonicei duo Il. 443. 8. 

Masinissae aetas, liberorum nu- 
merus II. 523. 65. alia de 
eo 73. 77., 79. quomodo 
nomen Graece scribatur ibid. 
64. 

Mausolus quando mortuus Il. 
109. 84. 

Mecherinus 74. 79. 

Medea 122. 93. Medeae liberi 
298. ij. 

Media equorum altrix II. 333. 

in medio ponere M. 197. 60. 

Medmaei 702. 42. 

Megabares s. Megabari 198. 
77. 2006.55. 

Megabazus, Megabyzus 460. 
92. 

Megacles Dionysii affinis Il. 
462. 2. 

Megalopolis quando condita ἢ. 
59. 92. quot vicos urbesque 
complexa 96. 

Megalopolitani exsules II. 299. 
53. 

Megara 275. 87. 

Megarorum μακρὰ τείχη 524. 
49. 

Megarenses Attica exclusi belli 
Peloponnesii caussa 503. 96. 

Meglapolis Africae iI. 411.49. 

Melanippe 262. 11. 

mel de arboribus stillans Il. 
391. 23. 

Melas fl. 264. 16. 

Melisseus 379. 11. II. 165. 
40. 

Melitaeae vestes 339. 8. 

melophori II. 206. 64. 


LATINUS, 


Melus Spartanorum eolonia 523. 


87. 

Memno 56. 4. cuias 136. 66. 
Memnonis ad Troiam expe- 
ditio ficta 136. 66. mors 
136172 

Memno artifex 56. 16. 

Memno Thraciae dux II. 208. 

ge 


: Memnonia via 136. 64. 


Memnonia Susorum regia 136. 
62. 

Mempbis II. 119. 1. Memphim 

ἢ propter multa Aegyptiorum 
sepulera 108. 48. Memphi 
inaugurati reges Aegyptio- 
rum postremr Il. 595. 97. 
Memphis origo 59. 27. se- 
des regia 60. 49. Memphis 
et Momemphis confusa 77. 


8. 
Memphites Ptolemaei f. II. 603. 
8l. 
Menae urbs 471. 80. 
Menaenon urbs 464. 40. 
Menalippe 262. 11., 16. 


, Menas Aegypti rex 54. 11. hu- 


mani generis primus 53.81. 
Mendes 70. 59. 95. 21. 
Mendetis urbis situs II. 35. 18. 
Mene 221. 78. 

Meno 662. 16. 

Meno Thessalus H. 268. 80. 

Meno Olympionices 669. 38. 

Menodotus Perinthius histori- 
cus IH. 513. 87. 

Menyllus praesidio Athenarum 
Macedonico praefectus 1l. 
272. 38. 

mercenarii milites 85. 4. peri- 
culosi 338. 71. 

Mercurius 19. 12., 18. Ae- 
gyptiis leges et litteras tra- 
didit 105. 22. Daphnidis 
pater 327. 22. palaestrae 
praeses 391. 3. lucrorum 


INDEX LATINUS. 


deus tutelaris 391. 95. nun- 

' tius 391. 97. ψυχοπομπός 
107. 25. 

Meriones 323. 37. 

Meroe Cambysis mater 38. 95. 

Meroe insula 38. 97. 

Meroe urbs 178. 95. Meroes 
incolarum iusiurandum 150. 
61. 

Meropis 573. 1. 

Merus Indiae 151. 26. 

Messene urbs Peloponnesi 520. 
51. Il. 54. 27. 

Messenii ex Cyrene reduces 
669. 16. Helotes 452. 81. 
quot annos patria pulsi Il. 
54. 27. reduces lH. 54. 30. 

Messenicorum bellorum tempo- 
ra ll. 547. 5. Messenium 
bellum primum {{.. 54. 50. 

metallis fodiendis adhibiti ma- 
lefiei 181. 43. 

Methone, Mothone 468. 43. 

Methymna 397. 42. 

Metion 319. 74. 

Metonis enneadecaeteris 50]. 
1., 10. 

Metope 316. 34. 

Mieipsa'iunior II. 607. 81. 

Mictis 347. 60. 

Micythus 440. 49. 

Midas 228. 1. 

militaris aetas apud Athenienses 
618. 98. 

Milon 483. 41. 

Minerva γλαυκῶπις 16. 97. 
1. ^Eoyávg, ᾿Εργάτις 389. 
46. "oleae inventrix. 389. 
34. tibiarum ibid. 43. Mi- 
nervae in Rhodo templum ab 
Danao dedicatum 377. 8. 
Minervae apud Agrigentinos 
cultus 613. 72. Minores 
quomodo dixerint Aegyptii 
16. 89. 


sRilere sc. nuntium Il. 


621 


Minoa 322. 33. 

Minos 381.4. Cretensium Ie- 
gislator 304. 35. iudex mor- 
tuorum 395. 39. primus 
maris imperium tenuit 304. 
39. tyrannus 392. 58. Mi- 
nois cum love congressus 


394. 39. 


. Minos Olympionices 669. 38. 


Minotauri forma 320. 39. 

Minyeius 259. 97. 

Mithridates Ariobarzanis f. II. 
73. 66. 151. 16. Ponti et 
Cappadociae rex If. 487.65. 
regni Pontici conditor 1l. 
'348. 80. 

Mithridates ad Granicum ab 
Alexandro caesus 1l. 174. 
11. 

298. 
79. 

Mnesiphilus archon Il. 
81. 

Mnesithides archon 465. 90. 

Mneues 105. 21. 

Meeridis lacus ambitus 61.92. 

Moeris rex Aegypti 53. 81. 

Melg gii 45. 59. 

Mocplss 11. 8. et Memphis 
conf. ibid. Momemphi culta 
Venus 110. 4. 

Morgantina 464. 42. 

Morrheus 234. 53. 

Moses vitiligine turpis II. 594. 
36. 

Mossynoecorum reges iniuriae 
poenas quomodo luerint 666. 
78. 

Motyae situs 584. 59. 

Motyum castellum 473. 52. 

mulieres bellicosae 147. 53. 

mulsi libatio 380. 61. 

mundi aeternitas 10. 49. origo 
19.441. 

Munychiae situs II. 305. 45. 


6223 INDEX 

Munychns Il. 636. 54. 

murorum suífossio in obsidio- 
nibus 588. 60. 

Musae Bacchi comites 251.12. 
Musarum nomina 253. 10. 
petentes. numerus 252. 80. 
fil 253. 99. 

Musaei pater 27 1. 80. Orphei 
discipulus ibid. 

musicae apud Aegyptios stu- 
dium 92. 17. 

Mycenarum rudera 452. 72. 

Mycerinus 74. 79. 

Mygdon 381. 4. 

Myrina urbs 222. 17. 

mysteria Eleusinia. magna et 
parva quando celebrata ll. 
485. 90. mysteriorum pro- 
fanandorum religio 32. 66. 

Mytilenes urbis situs 6035. 38. 

Nabarzanes Il. 217. 27. 

Nabataei nomades ll. 
88. 

Napae Indorum 155. 89. 

N: ausimachus archon: 499. 13. 

Naustathmus Syracusarum 619. 
ds 

Naxiorum potentia maritima 
373. 46. 

Naxium vinum 373. 50. 

Naxus Siciliae quando condita 
741..39; 

naves ab ducibus ad fugae spem 
militibus praecidendam com- 
bustae |I. 177. A4. naves 
mortuum vehentes nigris ve- 
lis utebantur 305. 94. na- 
vibus oppensa segestria aut 
munimenti aut luctus signi- 
ficandi caussa Il. 412. 95. 
navium nomina 290. 46. 

Neae urbs 463. 38. 471. 80. 

Neapolis Syracusarum 646. 1 5. 

Neapolis ab Hercule condita Il. 
640. 51. 

Necos 39. 32. 


390. 


LATINUS. 


Nectanebus II. 191. 11. 

Nemea duplicia Il. 367. 17. 
quando singula celebrata 
ibid. 

Nemeas amnis 707. 66. 

Nemesis 473. 93. 

Neoptolemus in Alexandri M. 
exercitu lI. 178. 37. 

Neoptolemus tragoedus II. 152. 
79 

nepenthes 109. 99. 

nepos ex fratre M. 230. 91. 

Neptunus ἽἽΠππειος 3806. 895. 
Neptuno Carthaginienses sa- 
cra fecerunt 610. 15. Ne- 
ptunus terram movet II. 41. 
2. a Peloponnesiis praecipue 
eultus 5. 

Nicaea Corsicae 340. 57. 

Nicaea uxor Perdiccae II. 975. 
17: ἶ 

Nicaea Phocidis Il. 128. 11. 

Nicanor Stagirita Il. 263. 3. 

Nicanoris mors II. 313. 57. 

Nicias expeditionis Athenien- 
sium adversus Melios dux 
535. 592. 

Nicocles Euagorae f. an parri- 
cida II. 39. 30. 

Nicocles s. Nicocreon lI. 420. 
17: 

Nicocrates archon II. 181. 66. 

Nicocreon ILI. 363. 22. 

Nicocreon 8, Nieocles 1l. 420. 
17. 

Nicodemus 705. 81. 

Nicodemus archon lI. 77. 61. 

Nicomedes Prusiae f. II. 625. 
44. ; 

Nicophemus archon If. 77. 61. 

Nicostrati duo II. 115. 94. 

Nileus 72. 10. 

Nilus an vapores exhalet, et an 
solus non exhalet 46. 14. 
foecundus 49. 50. ubi scin- 


INDEX 


datur 60. 31. unde vocatus 
72. 12. Nili accrescentis 
tempus 42. 52. aggeres 42. 
58. cataractae 38. 88. cre- 
scentis mensura 44. 5. fon- 
tes 50. 76. ignoti 37. Al. 
45. 50. frugifera vis pro 
nquarum copia varians 44. 
9. insulae 38. 78. rigantur 
39. 12. inundatio ex aqua 
e terra scaturiente oriens 48. 
80. de Nili inundationis ori- 
gine sententia sacerdotum 
Aegyptiorum 49. 15. Nili 
longitudo 37. 48. ostia 39. 
2]. urbibus munita 39. 28. 
ripa iuncosa 1$0. 84. 

Ninus urbs 116. 22. ad Tigrim 

— Sita 115. 8. ad quod tem- 
pus superstes 142. 21. 

Niobe 260. 38. 

Nisaei equi lI. 247. 46. 

Nisaei Megarenses 444. 15. 

Nitocris 16. 89. 

nitrum Afrieanum 218. 31. 

Noae urbs 463. 38. 

nomina eorum qui diis insere- 
bantur mutari solebant 271. 
99. nomina praenominibus 
Romanis praemissa 730. 34. 

nominativus absolutus 148. 81. 
ρον 99, 21... 1L 
270. 50. 458. 3. A88. 15. 
nominativus cum infinitivo 
270. 54. 

Nora II. 288. 93. 

nudus i. 4. inornatus II. 560. 
84. 

Numa an Pythagoram audierit 
v. Pythagoras, 

Numantia ifl. 590. 71. 

numerandi ratio qua is ab quo 
initium numerandi fit in 
computum additur 78. 65. 


LATINUS. 


623 


enallage numeri 27.7. 337. 
85. 474. 99. 58I. 20. 
post vocabula collectiva II. 
23. 59. 157.50. pluralis 
numerus post subst. neutrius 
gen. 40. 71. 104. 4. 132. 
81. 190. 21. 333. 33. 
337. 85. pluralis post uter- 
que et similia lH. 486. 25. 
post vocabula collectiva 133. 
34. 333. 33. 540. 50. Il. 
341. 43. 

nyraphae dictae Atlantides 929. 
43. 

Nysa 23. 40. 151. 26. 

Nysae antrum 248. 82. 

Nysa ad Nilum 19. 91. 

Nysa Bacchi nutrix 238. 50. 

Nysaeus If. 86. 37. 

Nysium 234. 67. 

obsides fidei paternae capti filii 
1.119: 81. 

Oceanen quid dixerint Aegyptii 
16. 78. 

Oceanus 16. 83. 

oculi picti Il. 230. 59. ocu- 
lus in hieroglyphis Aegyptio- 
rum 176. 15. 

Oedipus suppositus Polybo 308. 
5. Oedipi filii. 308. 26., 
33. 

Oenoe duplex 304. 53. 

Oenopides 50. 56. 

Oenophyta 467. 93. 

Oenopion 394. 49. 

Oeonus 278. 3. 

Oiclis stemma 277. 56. 

Olenus 277. 81. 

Olofernes II. 588. 57. 

Olympiis curru certaturi equos 
esse suos profitebantur 600. 
23. 

Olympiorum institutio 296. 20. 

Olympia Macedonica Il. 124. 
3l. 172. 7. 


624 INDEX 

O!ympias CIV. ab Eleis non 
numerata 1I. 63. 64. Olym- 
piadum numerandarum di- 
versa ratio 9. 22. 

Olympium Agrigenti II. 505. 


87. 
Olympius cognomen  Periclis 
504. 42. 


Olynthus IL, 88. 32. 

omina ex nominibus capta II, 
527. 86. omina prava] ab se 
in alium vertendi mos 102. 
14. 

omnes Macedonum et sim, 3. 
3. 

Omphalus Cretae 386. 13. 

Onnes 117.75. 

Onomarchus quomodo perierit 
It, 109. 67. 

Ophellas Cyrenes princeps II, 
434. 56. 

oracula per sortem data 286. 
48. Boeotis datum oraculum 
de corvis II, 359. 19. 

oratio obliqua ab omisso v;ro- 
λαμβάνειν aut simili vocabu- 
lo pendens 546. 95. 

orationum funebrium apud A- 
thenienses bello interfectis 
habitarum origo 430. 59. 

Orbelus mons If, 419. 67. 

Orchomenus a Thebanis eversus 
Ii, 64. 30. Thebis olim tri- 
butum imposuerat lI, 65. 32. 
Orchomenus Minyeus 264. 
16. 

Orestes Macedoniae rex 671. 
234 

Orofernes II, 588. 57., 64. 


Orontas Artaxerxis gener 661. 


SI. 

Orontes mons 127. 90. 

Orontes gentium adversus Ár- 
taxerxem. insurgentium dux 
IL. 74. 82. 

Oropus 652. 21. Atheniensi- 


LATINUS. 


bus a Thebanis ad depositum 
tradita 1|, 62, 97, ab utris- 
que ad partes suas rapta Il, 
209, 63. 

Orosangae II, 11. 92. 

Orphei plures 236. 52. 

Orphei poemata 271, 85. 

Ortygia 332. 99. 

orygum cornua 194. 28, 

Osiris agriculturae | magister 
19. 95. apud indos 23. 40. 
εὐεργέτης 20. 30.. frugum 
repertor 18, 51. laceratus 
24. 81. musicus 22. 91. 
πολυόφϑαλμος 14. 21. idem 
qui Bacchus 14, 27, 'Theba- 
rum in Aegypto conditor 18. 
71. Osiridis potestates va- 
riae 29, 59. Osiridis cum 
T yphone et Titanibus bellum 
24. δῦ. 

Osteodes 338. 66. 

Ostiensis provineia If, 608. 55, 


ostracismus  Áthenis quando 
introductus 445. 60, de- 
cennalis 445. 65. 

Osymandyas 56. 4. 

ovum Osirin excludens 32, 


57. ovorum excludendorum 
apud Aegyptios artificium 85, 


Oxyartes Bactrius 118. 28. 

Oxyartes Bactrius,  Roxanes 
pater II, 259. 84. 

Oxyartes 5, Oxathres II, A85. 
84. 

Oxythemis li, 491. 3. 

Paches 516. 51. 

Paeones et Pannonii distinguen- 
di li. 644. 12. 

Palaestina Arabiae an dici po- 
tuerit Diodori aetate 209, 
dM i 

Palibothra 152. 62. 

Palicorum asylum 472. 8. Pa- 
licorum pater 671. 18. Pa- 


INDEX LATINUS. 625 


licorum stagna 471. 90. 
472. 1. 

paliurus 364. 84. 

Palladium H. 640. 45. 

palmae in Arabia 160. 4. 165. 
75., 78. Babyloniae 165. 
78. palmae figura 121. 45. 

Pali Indorum 155. 89. 

Pammenes ll. 107. 1. 

Pamphilus Alexandrinus 92. 1. 

Pan Rheae comes 227. 36. 

Panchaia 364. 89. 365. 2. 

Pandora 225. 56. 

Panormus Peparethi aut in vi- 
cinia Il. 77. 69. 

Panormus Siciliae portus 419. 
00. 

Papas 227. 36. 

Papiria Hl. 586. 82. 

Papius II. 539. 32. 

papyrus ab Aegyptiis esitata 
91. 72. 

Paradisus urbs Ii. 286. 99. 

Paris ubi deas iudicaverit Il. 
165. 43. 

Parsondes 146. 9. 

Parthenopaei mater 309. 56. 

Parthorum ἱπποτοξύται V. 339. 
68. 

participium eiusdem verbi cum 
verbo coniunctum, εὐχόμενος 
qUs«ro et sim. 417. 45. 
participia absolute posita ut 
ἐξόν et sim. 625. 93. par- 
ticipic plura sine copula con- 
iunguntur 620. 85. 

Pasitigris II. 211. 49. 

passiva et activa significatio 
substantivorum 617. 27. 

patronymica et primitiva per- 
mutata 425. 32. 

Pattala 216. 38. 

Pausanias Macedoniae rex 709. 
40. alius Il. 83. 87. 

Pausaniae Spartani μήγεμα quo- 
modo placatum 439. 87. 

Vor. Il. 


b 


- 


Pelasgi in Lesbo 396. 17. in 
Tyrrhenia 727.99. Pelasgo- 
rum litterae 236. 45. 

Peliadum nomina 296. 10. 

pelles pro vestitu 52. 59. 

Peloponnesii belli initium quan- 
do 502. 40. 

Pelops Lycurgi f. II. 570. 46. 

Pelops Paphlagoniae rex. 318. 
18. 

Peneus Elidis 259. 97. 

Penthesileae mors 158. 99. 

Penthei exitus 234. 44. 

peplus Minervae sacer quibus 
intervallis Athenis in pompa 
gestatus sit II. 440. 33. 

Perdiccae regis Maced. regni 
initium 512. 6. 


. Perdiccae Alex. ducis mores II. 


289.84. mors ll. 285. 16. 
uxor Nicaea ÍI. 257. 37. 

Persaepolis 55. 80. 

Persae imagines deorum non 
colebant, neque ab aliis coli 
patiebantur 53. 95. Persa- 
rum chronica regia 146.95. 
clypei et hastae breviores 
graecis 409. 70. formula 
deditionem populorum postu- 
lantium 404. 67. in Aegy- 
pto imperium 53. 92. Per- 
sarum in Graecorum templa 
impietas 380. 70.  inaures 
367. 15. regis aureae pla- 
tanus et vites II. 355. 97. 
regis δεξιά Π. 115. 80. regi 
an capite damnatis parcere 
licuerit 1l. 182. 35. Persa- 
rum templa diruentium im- 
pietas IL, 197. 91]. Persa- 
rum vestitus Medicus 119. 
95. 

Persepolis 55. 80. quatenus a 
'Thaide incensa Il. 216. 65. 
ruinae If. 215.34. sepulcra 
regia Il. 215. 47. 

40 


626 


Persei adversus Amazones ex- 
peditio 220. 29. 

Perseus Macedonum rex in car- 
cerem coniectus Il. 516. ΘΙ. 
insomniis periit 70. 

Persicae mulieres velatis cur- 
ribus in publicum procede- 


bant 447. 48. 


Persicum bellum per quot an- 
nos paratum 404. 40. Per- 
sici belli spatium 433. 94. 

Pesinuntium magnae matris 


signum lf. 640. 45. 

Petes, Peteos 33. 5., 8. 

Petra Nabataeorum Arabiae 
160: 79. 1-391: 33. 

Phacus Macedoniae oppidum Il. 
579. 9. 

Phaedon archon 440. 40. alius 
451. 66. 

Phaedriades II. 103. 6. 

Phaesti situs 394. 26. 

Phaethon 348. 83. 

Phalaecus Onomarchi vel Phayl- 
lf IL 111. 68. Phalaeci 
res perditae If. 128. 15. 

phalanx Macedonica Il. 83. 7. 

Phalaridis taurus Il. 400. 9. 
'Timaei de eo error 614. 90. 
a Scipione Ágrigentinis re- 
stitutus 614. 95. 

phallus 56. 23., 60. 

Phanes 15. 33. 

Pharax 703. 83. 

. Pharus insula II. 13. 78. 

Phaselis urbs 481. 29. 

Phasis a Colchico diversus 664. 
93. 

Phatmiticon Nili ostium 39. 
921. 

Phatniticon Nili ostium 39.21. 

Phaylli sacrilegi interitus ll. 
111. 65. 

Pherecydes in Aegypto 107. 8. 

Pherendates 460. 84. 


INDEX LATINUS. 


Pheron 69. 92. 

Phidiae obtrectatores 503. 71. 

Phidippus 373. 76. 

Phido 668. 89. 

Phila mater Antigoni Gonnatae 
II. 364. 51. 

Philae 25. 37. 

Philemonis fabulae 487. 10. 
Philemonis aetas et fabula- 
rum numerus ll. 502. 64. 

Philinna Hl. 258. 36. 

Philinus historicus II. 502. 74. 

Philippus Thebanis obses tra- 
ditus Il. 55. 8. 82. 58. 
oeulo altero captus ll. 108. 
30. Phocensibus puniendis 
insignem gloriam retulit ll. 
130. 54. τριςχαιδέχατος 
ϑεός IM. 153. 6. Philippi post 
victoriam Chaeronensem ex- 
sultatio II. 149. 25. soda- 
lium lascivia 1l, 124. 29 
caedis suasores Il. 154. 62. 
iudicium de Philippo II. 155. 
4 


Philippus Cassandri frater 1l. 
3706. 92. 

Philistis 424. 94. 

Philistus. Syracusanus, non 
Naueratita 615. 39. quo- 
modo perierit II. 94. 44. eius 
de Dionysio iuniore liber at. 
74. 429. ems ““ἰγυπτιαχά 
et περὶ i Ναυχράτεως libri an 
fucrat 615. 39. Philisti hi- 
storiae librorum | numerus 
625. 32. 

Philocles 508. 2. 

Philocles archon II. 277. 35. 

Philomelus Phoc. IH. 99. 80. 
quomodo perierit I. 105. 
10. an vasis Delphici templi 
abstinuerit lI. 125. 90. 

Philotas Hl. 166. 7. 

Philotas Ciliciae praefectus II. 
266. 595. 


INDEX LATINUS. 


Philoxenus a Dionysio in lapi- 
cidinas coniectus Il. 8. 17., 
18. 

Phineus 288. 28. 

Phinidae 287. 88. 288. 28. 

Phintiae somnium II. 495. 13. 

Phintiae et Damonis- historia 
Il. 554. 12. 

Phintias urbs II. 495. 96. 

Phlegraei campi 267. 19. 

Phocenses in  Amphictyonici 
conciliii societatem quando 
restituti 1l. 129. 25. Pho- 
censium urbes post bellum 
sacrum dirutae lI. 129. 27. 
arma adempta H. 138. 46. 

Phocici belli spatium Hi. 12$. 
98. 


Phocus Phocionis pater II. 306. 


y s 

Phoebia If. 117. 72. 

Phoebidae multa If. 18. 32. 

Phoenices lucri cupidi 361.24. 
Phoenicum navigationes 345. 
62. 

Phoeniciae litterae 390. 55. 
ab origine a Graecis vocatae 
230. 43. 

Pholoe 259. 66. 

Phorbas 377. 37. 

Phrasiclides archon. 462. 62. 
1I 13. 83. 

Phrygia Catacecaumena 239. 
64. Phrygiae ager fertilis lI. 
485. 63. 

Phthas 16. 68. 

Phylas 281. 28., 60. 

Phyle. ἀπὸ Φυλῆς τὸν δῆμον 
καταγαγεῖν dicebatur "Thra- 
&ybulus eiusque socii 66$. 
7 0. 

Phyromachus statuarius II. 588. 
97. 

pilei regum Aethiopiae 176.91. 
pilei, quem liberti Romano- 


627 


rum sumebant, color lI. 625. 
51. 

Pinaria gens 266. 90. 

Pindari aetas 425. 29. 

Pinna, Pinnenses Il. 612. 34. 

Piraeei situs 436. 31. 

Pirithous 271. 8. 

Pisander 707. 85. 708. 97. 

Pisistratidarum historia ll. 557. 
32. 

Pitana II. 165. 65. 

Pixodarus H. 139. 35. 

planetarum vires 144. 23. 

Plataicae pugnae dies 427. 7. 
praestitum ante eam ἃ Grae- 
cis iusiurandum  suspectae 
fidei 427. 13. 

Platonis in Siciliam itinera IF. 
8. 47. 86. 28. reditus in 
Graeciam H. 8. 51. 

Pleminii historia lI. 570. 72., 
77. 57t. 3. 

Plemmyrium 692. 10. 

Plistarchus Cassandri frater II. 
379. 15. 

Plistoanax quot annis regnarit 
600. 33. 

Plutarchus Diodoro non usus 
509. 37. 

Piutarchus Eretriae tyrannus 
II. 139. 33. 

poenae genus quo quis ea qua 
peecaverat parte puniebatur 
89. 92. 

Polibothra 172. 56. 

Polybiadas IL. 20. 99. 

Polybium imitatur Diodorus 3. 
7. 4. 37. 

Polycletus historicus quando 
vixerit 608. 99. 

Polydamna 109. 96. 

Polyidus pictor et musicus 679. 
78. 

Polyxenus 691. 55. 

Pompeii aetas ll. 617. 71. 

ponere i.q. consecrare 18. 58. 

40 * 


628 


Ponti Euxini nullum olim circa 
Byzantium ostium 369. 84. 

porci impuri habebantur 350. 
61. 

Porticanus II. 239. 96. 

Porus tonsoris rilius If. 232. 
77. Pori duo II. 930. 9I. 

Porus Olympion. II. 82. 47. 

Posidonius de servili bello a 
Diodoro descriptus ll. 525. 
73. Posidonium compilavit 
Diodorus 352. 84. 3061. 
28. 

Potana 216. 38. 

Potidaea Corinthi colonia 500. 
4. 

praeconum certamina Olympiae 
11. 263. 5. 

praesentis infinitivus pro futu- 
ro post verba minandi sen- 
sum habentia 1l. 337. 48. 

Priapus 251.32. ὀπωροφύλαξ 
252. 56. 


primitivum pro  patronymico 
462. 62. 465. 20. 509. 


44. 708. bI. MH. 
32. 90. 
Procrustes 303. 9. 
Promachus 293. 69. 
Pronapides 237. 71. 
pronomen ad substantivum ex 
verbo praegresso supplendum 
refertur 26]. 52. 
propylaea Athen. 504. 18. 
Proserpinae dona mnuptialia ab 
love data 331. 44. Proser- 
pinae raptae locus 332. 16. 
Prosopis, Prosopitis 462. 78. 
Protagoras rex Salaminis ll. 
117. SI. 
Proteus 71. 77., SI. 
provinciarum magistratus Ro- 
mani sumptibus faciendis 
provineias exhauriebant 1l. 


610. 23. 


24. 1. 


INDEX LATINUS. 


Prumnis IL. 635. 27. 

Prusias κυγηγύς sive μονόδους 
Bithyniae rex homo vilissi- 
mus lI. 523. 84. 588. 92. 
625.44. Prusiae deformitas 
lI. 591. 14. 

Psaon Il. 490. 60. 

Psebo insula 209. 46. . . 

Psittace, Psittacene 165. 65. 

psittaci Syriae 165. 65. 

Psyttalea 416. 44. 

Ptolemaeus Alorites II. 58. 18. 
eius mors 1i. 82. 73. 


Ptolemaeus Auletes socius et 
amicus populi Romani appel- 
latus 94. 92. νέος Zvv- 
00c , novus Bacchus 53. 85. 

Ptolemaeus Ceraunus, Lagi di- 
ctus Il. 641. 3. quando 
obierit II. 562. 4. 

Polemaeus Lagi an Alexandrum 
servarit. 1l. 237. 73.. rex 
ll. 445. 34. quando βασι-- 
λεύς 11. 974. 81. PPtole- 
maeo Lagi ab Rhodiis habiti 
honores [ἰ. 478. 25. 

Ptolemaei cuiusnam tutor Aga- 
tharchides 181. 18. 

Ptolemaeo cognominis fluvius 
39. 43. - 

Ptolemaei Philadelphus et Éuer- 
geta elephantorum venationi 
operam dederunt 187. 77. 
Philadelphus Aethiopiam pri- 
mus Graecorum invasit 45. 
45. naturae miraculorum 
studiosus 202. 49. 

Ptolemaei Physconis imperium 
1I. 594. 45. Physconis co- 
gnominis occasio 597. 32. 

publicanorum flagitia 1l, 531. 
56. 

Pydnaei a Philippo perfide caesi 
1I. 88. 22. 


INDEX LATINUS. 


Pylus 6353. 50. Nestoris patria 
413.587. 

pyramides Aegypti 72. 20., 
25. 74. 85.,90. lapilli cir- 
ca eas 73. Al. pyramidum 
latitudo 73. 63. usus 73. 
70. auctores 75. 13. 

Pyrenaei montes 358. 7. ori- 
go nominis 358. 12., 15. 

Pyrrha urbs Lesbi 623. 21. 

Pythagoras an Numae praece- 
ptor Hl. 549. 74. Etruscus 
1. 553. 67. Pythagorae 
aetas II. 553. 67. ἱερὸς λό- 
γος 110. 16. 

Pythagoreorum reverentia iu- 
risiurandi II. 555. 53. Py- 
thagoreorum ultimi 11. 62. 
41. 

Pythiorum praesides | Amphi- 
etyones II. 129. AI. 

Pytho Byzantius orator IL. 147. 
B7. 

Pythodemus archon 11. 151. 
22. 

Pythodorus archon 502. 19. 
11:151. 22. 

Pythodotus archon II. 137.17. 

Pythonices sepulera ll. 245. 
66. 

Quadringenti Athen. reip. do- 
mini 567. 39. 

reduplicatio perfecti neglecta 
H. 537. 58. plusquamper- 
fecti omissa. 324. 19. 

Regillanus, Regillensis 469. 63. 

retium in obsidionibus usus ll. 
193. 85. 

reges primi virtutis ergo creati 
53. 73. regum diversa di- 
versis aetatibus iura 80. 36. 

Rhampses 71. 96. 

Rhampsinites 71. 96. 

Rhaphia urbs Il. 459. 58. 

rhapsodi 724. 76. 


629 


Rhea et Venus confusa 227. 
41. Rheae eiusque cultorum 
tympani 226. 92. 

Rheginorum responsum ad Dio- 
nysii tyr. procationem 723. 


Rheomithres II. 174. 13. 

rhetoricae partes tres Il. 406. 
11. 

Rhino 668. 8. 

rhinocerotis color 200. 73. 

Rhinocolura 70. 36. 

Rhodani ostia 349. 62. 

Rhodiae quando crines ad fu- 
nes conficiendos totonderint 
Il. 466. 1. 

Rhodiorum πρυτάνεις M. 469. 
34. 

Rhodopis 75. 18. 


. Rhodus civitas quando coalue- 


rit 600. 35. et Alexandria 
quantum distent 200. 58. 
machinis bellicis armisque 
conficiendis — artificiosissima 
Il. 466. 1. olim mari mersa 
369. 89. 375. 34. Rhodi 
praesidium Macedonieum ll. 
263. 91. urbis formae thea- 
tri similis Il. 352. 6I. 

Rhodus nympha 374. 11. 

Rhoeo 379. 35. 

Rhoxane II. 259. 84. 

rogos ter in defuncti honorem 
circumeundi mos If, 344. 1. 

Roma ΟἹ. Vil. 2. condita H. 
636. 72. quando a Gallis 
capta 727. 94. Romae ori- 
go 266. 82. Komae post 
Gallorum excidium  instau- 
ratae forma confusa 730.66. 

Romanis matronis carpentis 
vehi quando concessum 7 30. 
74. Romanorum arma variis 
temporibus varia ll 501. 
20. cum Carthaginiensibus 


630 INDEX 
primum foedus II. 136. 72. 
fastis quibus Diodorus usus 
sit 403. 14. 

Romulus Aeneae nepos II. 636. 
66. 

«Romulus Silvius ab aliis aliter 
appellatus II. 546. 56. 

rostra Romae quando posita 
494. 1. pro rostris 344. 
14. 

rufi apud Aegyptios male omi- 
nati 99. 88. rufae boves ab 
[Iudaeis immolatae 99. 82. 

Rupilius et Rutilius confusa Il. 
5298. 30. 

Rutilius et Rupilius confusa II. 
528. 36. 

Saba 215. 99. 

Sabazius 249. 31. 

Sacarum mulieres 
156. 14. 

sacerdotes in Meroe regum do- 
mini 177. 57. 

sacerdotia gentilicia apud Grae- 
cos 84. 87. apud Aegyptios 
98. 66. 

sacra ternis victimis facta, τριτ- 
TvC, suovetaurilia 284. 47. 

sacrificii genus quo victimae 
aquis mergebantur 332. 22. 

sacrilegii poenae II. 101. 83. 

sacrilegorum supplicia II. 109. 
75. 

saga tributi loco ab Romanis 
imperata lI. 629. 9. 

sagittandi artis auctor 382. 
38. 

Saitarum 
Jos 57, 

Salmoneus lI. 546. 24. 

Salmonia 312. 96. 

Salmydessus 67 1. 6. 

salsamenta Aegyptiaca 62. 27. 

Samius nauarchus Laced. 655. 


40. 


bellicosae 


coloni Athenienses 


LATINUS. 


Samnitieum bellum quot annis 
gesserint Romani IL. 479. 
73. 

Samothraces dii 287. 76., 83. 

Samothracia 368. 72. Samo- 
thraciae nomen unde 9224. 
87. lingua vetustissima 369. 
19. 

Samus ab Atheniensibus cleru- 
chis divisa II. 263. 28. 972. 
52. Atheniensium IL. 999. 
63. 

sanguinis taurini vis letifera 
448. 7. 

Sandes, Indorum lingua Her- 
cules 152. 5]. 

Sardanapalli duo 138. 60. 

Sardinia an indomita 342. 99. 
Sardiniae ovium singularia 
vellera 342. 18. 

Sarpedonii Apollinis templum 
li. 519. 6. 

Sasyches 105. 40. 

Satricum 717. 37. à 

Saturnus novissimus deorum 
32. 51. Saturni cultus apud 
Romanos et Carthaginienses 
383. 73. Saturno Cartha- 
ginienses victimas humanas 
offerebant II. 415. 92. 

Satyrus rex 713. 49. 

Sauromatae 155. 8. muliebri 
imperio paruerunt 156. 31. 

Mucius Seaevola pontifex Ma- 
ximus in aede Vestae occi- 
sus II. 616. 46. 

Q. M. Scaevola procos. II. 610. 
31: 

Seedasi filiae II. 45. 17. 

Scione insula 532. 1. 

Scipio et Caepio confusa ll. 
524. 16. 

Scipio Corculum eiusque pater 
an principes. ambo ' senatus 
fuerint Hl, 605. 97. 

Scipio Nasica Ti. Gracchi in- 


INDEX LATINUS. 


terfector an  Nasicae viri 
optimi f. Il. 606. 41. 

Scipio Nasica, vir optimus, an 
Carthaginem deleri vetuerit 
II. 605. 19. 

Seiritae II. 26. 12. 

Seironides petrae 303. 1. 

Scotussa ab Alexandro Pheraeo 
occupata II. 61. 70. 


Scripturae genus quod dicitur 


χιονηδόν 169. 53. 
scutorum tegumenta Π. 413. 
T54 
Scytharum | mulieres bellicosae 
156. 14. Scytharum nomi- 
nis origo 155. 84. 
Seleucidarum aera II. 388.93. 
Seleueus. Νικάνωρ. Νικάτωρ 
144. 98. 


Selinus quando condita 588. 


42. 
.Semele 231. 42. 
Semiramis quamdiu  regnarit 


134.78. columba facta 134. 
71. quid significet 117. 67. 
Semiramidis mors. 134. 70. 
successores 135. 34. 

Senatus consulta a populo Rom. 
antiquata 728. 31. 

septimo mense nati vitales 27. 
84. 

sepulero privabantur Athenis 
proditores II. 308. 93. 

sepulturam mortuorum spectan- 
tes leges Atticae 623. 2. 

Serapis idem qui Pluto 29. 


63. 

Serbonis 35. 74., 8I. 

serpentes cantu domitae 354. 
54. 

servi apud gentes quasdam nulli 
152. 77. servi fugitivi per 
praeconem. revocabantur: II. 
A4. 34. servis libertatem 
pretio redimere apud Roma- 


nos licebat Il. 610. 4]. 


631 

Sesonchosis 62. 33. 

Sesostris non uno nomine 
usus 62. 33. quamdiu το- 
gnarit 68. 72. regibus pro 
iumentis usus 67. 54. Seso- 
stridis aetas 67. 40. leges 
105. 46. 

Sicilia an ab Italia rupta un- 
quam 328. 54. Sicilia ty- 
rannorum feracissima II. 317. 
26. Siciliae ambitus 323. 
38. 

Sicinus, Themistoclis filiorum 
praeceptor 416. 37. 

Siculi Atheniensium per expe- 
ditionem in Sicilia socii 547. 
7 3. Siculi cives Romani 568. 
75. 

Siculi freti amplitudo 268. 7 5. 

Sicyonis tyranni Il. 57. 5. 

sidera in itineribus pedestribus 
pro ducibus 166. 5. 

Sidero 312. 99. 

Sidonis urbis fata II. 
56. 


117. 


.Sila fons 151. 95. 


Silenus 250. 62. eius genus 
241. 55. cauda 241. 57. 

sili 194. 3. 

silphium ubi proveniat 218. 
31. 

simi 194. 3. 

Simonides 412. 38. 

Sinis, Sinnis 303. 92. 

Sinope 666. 95. 

Sirius 14. 27. 

Sisyphus vafer II. 545. 17. 

Sittace, Sittacene 165. 65. 

Smindyrides Il. 550. 88. 

sociorum nominis Latini pu- 
niendorum ius consulibus et 
praetoribus Romanis conces- 
sum Il. 565. 30. 

Socratis accusatio 672. 97. 
accusatorum poena 672.31. 

Sogdianus 527. 5. 


632 ' INDEX LATINUS. 


solia regum Persiae Il. 211. 
22; 

Solonis aetas II. 640. 31. lex 
quaedam 88. 43. legum ori- 
go Aegyptia 110. 14. de 
ἐπικλήροις virginibus earum- 
que dote 490. 27. 

somnia laeta aliis, tristia soli 
narrandi mos 2296. 86. 

Sophaeneti Anabasis 664. 94. 

Sophocles Sophoclis f. vel ne- 
pos 684. 36. Sophoclis pa- 
ter 625.36. mors 626. 39. 

sororum cum fratribus nuptiae 
apud Aegyptios 31. 24. 

Sosicrates 396. 10. 

Sosilus historicus IL. 513. 87. 

Spartacus rex Bospori ὅθ]. 
'98. 98. 

Spartolus 510. 10. 

sperare i. q. metuere 574.49. 

sphaera Atlantis 229. 12. 

sphinx 308. 11. 

Spithridates ab Alexandro ad 
Granicum caesus 11. 174. 
11. 


spolia dedicandi diis mos 65. 


62. 

Staphylus 395. 53. 

stare i. q. consistere 584.89. 

statuae deorum ingentes apud 
barbaras gentes 3606. 48. 

stola Medica 119. 55. 

strategema in castris inanibus 
ignes continendi 632. 54. 

Strato Sidonis rex ll. 116. 
44. 

Stratocles archon 519. 7. 

Stratonice 1l. 330. 93. 518. 
26. 

striges 607. 54. 

Strongyle 371. 66. 

Struetus Serviliorum cognomen 
533. 43. 

struthocamelus 162. 62. 194. 


6. capnt stulte obnubit 169. 
80. alis utitur tanquam ve- 
lis 194. 16. 

Stymphalus fl. II. 41. 16. 

substantiva duo pro adiectivo 
et subst. 124. 51. verbi sui 
casibus iunguntur 8. 84. 1]. 
309. 54. 375. 43. 

sudantes statuae. deorum Il. 
167. 76. 

succinum 347. 77. 

sues apud Aegyptios sementi in- 
culcandae adhibitae 43. 63. 

suilla adeps 43. 63. 

Sulfetes 574. 70. 

Suniades archon 679. 81. 

superlativus pro comparativo 
Ii. 458. 94. superlativorum 
pluralia neutra adverbialiter 
dicuntur ll. 193. 95. 

supplices violare Graeci sibi 
religioni ducebant II. 367. 
10. 

Susa ambiens fluvius 57. 42. 

Nusiana frumenti fertilissima 
Il. 327. 50. 

Sybaris civium numerus 483. 
19. belli cum  Crotoniatis 
origo 483. 21. 

Sybaris Colchica 291. 67. 

Sybaritae Milesiis amici lI. 549. 
84. : 

syenites 56. 16. 67. 31. 


Syenneses Ciliciae reges 652. 


88. 

Syme 373. 54. 

Syme urbs 525. 11. 

synthesis 373. 81. 

Nyracusae quando conditae II. 
548. 40. Syracusarum thea- 
trum Ii. 146. 85. Syracu- 
sarum portus magnus et par- 
vus 676. 19. 

Syracusanus portus Corsicae 


340. 54. 


— "occi 


κι ———— 


INDEX 


Syri litterarum repertores 390. 
49. Syri, Syria Assyrios 
complectuntur 115. 97. Sy- 
ris pisces sacri 116. 47. 

Syria pro Assyria 165. 65. Sy- 
riae rex Babyloniorum hor- 
torum auctor 124. δ]. 

. talionis ius 489. 93. 

Taphosiris 22. 89. 

Taprobane 168. 77. eius na- 
tura 169. 34. Taprobanae 
incolae 168. 88. aevi eo- 
rum longinquitas 169. 48. 

Tarentina lana 492. 97. 

"Tarentini equites mercenarii II. 
340. 98. 

Tarentinorum cum  Thurinis 
bellum 492. 29. 


Tauri Scythae humanas victi- : 


mas immolant et piraticam 
exercent 210. 11. 

Tauromenium quando condi- 
tum 688. 36. 710. 27. II. 
86. 63. Tauromenii cives a 
Caesare Octaviano alio. tra- 
ducti Il. 87. 73. Taurome- 
nii situs 688. 7. 

'Tectamus 395. 90. 

Telamon portus 300. 76. 

Telchines 374.92. βάσκανοι 
374. 7. 

'Telchinia Minerva 374. 2. 

"l'elecles statuarius 110. 30. 

'lTeleclus II. 54. 46. 

'T'elesphorus 1I. 376. 65. 

'Telestes Selinuntius 679. 77. 

Telys 483. 19 

iempla deorum asyla 587. 87. 
templis condita. cadavera 
odd. 2l. 

Tenes 398. 85. 

ter damnati Athenis infames II. 


211. 9. 


Terpandri patria, aetas II. 639. 


LATINUS. 


633 


17. Lacedaemonios in con- 
cordiam redegit ibid. 

tetrapolis Attica a Laced. bello 
Peloponnesiaco intacta 508. 
15. 

Teus Bacchi patria 235. 98. 

Teutamus 304. 24. il. 301. 
56. 

Thais II. 216. 65. 1 

Thales in Aegypto 107. 8. 

'Thapsaceus 658. 51. 

Thapsus urbs II. 418. 32. 

"Theagenides, Theogenides 453. 
29. 

Thearidas Dionysii tyr. frater 
720. 75. 

Thebe. 370. 46. 

"Thebae Aegypti 55. 58. ab 
Osiride conditae 18. 7]. 
"Thebis Aegyptiacis imprimis 
cultus luppiter 67. 30. 

Thebae ab Alexandro eversae 
quando instauratae II. 359. 
98. "Thebarum historia my- 
thica II. 359. 96., 4. Thebis 
captis captivorum summa ab 
Alexandro redacta lI. 171. 
49. Thebis spectatum ante 
eversionem per Alexandrum 
araneae prodigium ll. 167. 
65. deorum signa sudantia 
76. 

"Thebani belli ducum sepultu- 
ram pacto an bello obtimue- 
rint Athenienses 310, 93. 
"Thebani inter Persarum re- 
gis εὐεργέτας relati lI. 170. 
37. Thebani cur sinistrae 
aciei locum principem dede- 
rint Il. 46. 53. Thebano- 
rum δεχατεία 11, 43. 99. 
Thebanorum erga Athenien- 
ses amicitia temporibus XXX 
virorum 643. 1. Thebano- 
rum ἱερὺς λόχος lE. 66. 5. 
"hebanis circa eversionent 


634 INDEX 
urbis per Alexandrum gen- 
tes inimicae II. 170. 9. 

'Themiscyra 157. 54. 

"T hemiso Cypri rex I1. 366.61. 

'"l'hemiso Eretriae tyrannus ll. 
61. 93. 

'hemistocles archon quo anno 
433. 7.  Themistoclis ad 
Xerxem nuntius 418. 25. 
"Themistocles in Ásiam quan- 
do fugerit 444. 45. 440. 
aque " 

"heodemus archon Il. 
3l. 

(Theodorus statuarius 110.30. 

"'heophilus archon Il. 1293. 81. 

"Theopompus histor. 246. 23. 
eius historia 573. 37. 1. 
84. A4. 138. 69. 

Theramenes 641. 90. 64929. 
59. cothurnus 570. 68. 

(T hericles archon Il. 553. 67. 

'lhermae 605. 56. 

'Thermopylae 406. 58. 

Theron Agrigentinus 322. 27. 
eius obitus 443. 91. 

"Theseus Athenis pulsus 306. 
42. pagos Atticos Athenas 
traduxit 306. 10. Thesei 
ossa reportata Athenas 306. 
45. 

"Thesmophoriazusarum αἰσχρο- 
λογίαι 334. 55. 

Thespius: 273. 11. 313. 23. 

'hespiadum filii 273. 20. 

'lhespias an post Leuctricam 
victoriam everterint Thebani 
li. 38. 71. 

"lhessali a quo nomen accepe- 
rint 299. 15. 

"lhessali ἃ Phocensibus Am- 
phictyonico concilio aliquam- 
diu pulsi H. 129. 25. 

lhestius 273. 11. 313.23. 

Thibro Harpali interfector Ll. 


245. 84. 


106. 


LATINUS. 


'Thoas 395. 53. 

''honis 23. 28. 

'lhraees cornibus bibere soliti 
M. 560. 88. Thracum mu- 
lieres notis compunctae ll. 
506. 65. - 

"TThracidae Hf. 100. 45. 

Thrasybulus frater Hieronis 
455. 98. 

Thrasybuli Phylam occupantis 
quot socii fuerint 667. 18. 

Thucydidis librorum divisio 
52(02..35. 

Thummim $87. 83. 

'Thymoetes 237. 73. 

Thyone 231. 42. 

tigres Dabyloniae, Hyrcanae, 
Indicae 162. 60. 

Timaeus tempora accurate no- 
tavit 330. 14. propter ma- 
ledicentiam ᾿Επιτίμαιος ἀϊ- 
ctus ibid. 

Timasitheus cum posteris ab 
Romanis. honoratus 714. 
7235 

Timoleo an sua manu fratrem 
occiderit II. 133. 8. 

"Timotheus Holofernis amicus 
il. 588. 62. 

(Timotheus Atheniensium dux 
IL. 38. S8., 1. repetunda- 
rum reus ll. 98. 52. ^ 

Timotheus Heracleae tyr. 1l. 
109. 89. 

Timotheus Milesius 679. 77. 

Tissaphernes Ártaxerxis gener 
661. 81. 

Titan II. 634. 47. 

Tius urbs If. 576. 82. 

"Énephachtus 54. 16. 

topazius 206. 96. 

'Traeis flumen 492. 13. 

Trales Phrygiae, Lydiae, To- 
niae attribuuntur 671. S9. 

Trapezus urbs Colchidis 669. 
52. 


INDEX LATINUS. 


tribulos ferreos ad equitatus 
impetum arcendum spargen- 
di mos II. 383. 13. 

tribuni octo consulari iure Il. 
41. 26. tribunorum pl. non 
subrogatorum poena 494. 
86. tribunorum pl. potestas 
494. 72. 

Triccaei exsules II. 999. 54. 

triginta iudices Aegyptiorum 
58. 70. triginta tyrannorum 
Athenis dominatus per quan- 
tum temporis steterit 668. 
96. 

Triopas 302. 71. 379. 24. 

Triops, Triopas 373. 54. 

Triopius Apollo 379. 19. 

triremis prima 675. 2. 

Triphylia IL. 62. 33. 

Triphylius Iupiter 365. 6. 

Tripolis Phoeniciae Il. 113. 
71. 

'"riptolemus frumenti serendi 
auctor 385. 39. 

tripus "TTritoni ab Argonautis 
donatus 300. 86. 

Trito Cretae 386. 13. 

'Trito flumen 221. 61. 

'Tritonis et Tritogenia Minerva 
238. 56. 

Troiae excidium quot annis ante 
OI. I. ponatur 9. 18. 

Troia Aegypti 66. 91. 

"tropaea lignea, aerea, lapidea 
560. 9. tropaea erigere Ma- 
cedones non solebant ll. 85. 
94. 

Trophonii antrum IL. 45. 1. 
Trophonii oraculum Il. 167. 
70. 


Trypho 11. 535. 36. rex Π. 


629. 31. 

'Tucca urbs Numidiae II. 449. 
87. 

turres in Africa 217. 9. 


635 


tutores viduis et pupillis a 
praetoribus Romanis dati II. 
611. 79. 

Tyche, Tyce, Ityce Syracusa- 
rum pars 4595. 55. 

Typhonis cum Iove certamen 
387. 49. Typho rufus 99. 
82. vapulans 31. 16. 

Tyro Salmonei f. II. 546. 27. 

Tyro metropoli honores a Car- 
thaginiensibus habere soliti 
Il. 414. 69. 

Tyrrhenorum XII urbes 727. 
99. imperium maris 443. 
57. 

Tyrrhenum mare 362. 98. 

Tyrtaeus Il. 54. 58. quando 
floruerit If. 547. 5. 

Uranium 373. 63. 

urbes olim in collibus conditae 
335. 98. urbes regionesque 
ad corporis cultum uxoribus 
datae ab regibus Aegyptio- 
rum et Persarum 62. 26. 

usurae capitali duplo maiores 
illicitae 90. 27. 

uxores apud Aegyptios virorum 
dominae 31. 34. uxorum 
numerus apud gentes quas- 
dam lege permissus 9]. 59. 

Xanthus.396. 17. 

Xenaenetus archon 654. 21. 

Xenias archon II. 464. 74. 

Xenophontis mors [[{. 62. 
19. 

Xerxes ab Lacedaemoniis ad 
Thermopylas | propemodum 
captus 411]. 83. Xerxis 
navium numerus 406. 32. 
copiae terrestres 406. 31. 

Xuthia 337. 90. 

Veientanus ager 
ΤΣ 77. 

Velia 268. 75. 

Velitrae 669. 30. 

Velitrini 720. 81. 


distributus 


636 


Venus aurea 27]. 17. χρυσῆ 
109. 3. Veneris templum 
Hippolyti amore a Phaedra 
exstructum 306. 26. Venus 
et Rhea confusae 227. 41. 

venti ex fumo praedicti 336. 
68. 

verba factis aequandi difficul- 
tatem saepe conqueruntur 
historici 253. 33. 

vestes in luctu lacerandi mos 
11. 186. 35. vestes pelluci- 
dae II. 609. 2. 
ctae. luxuriosorum 250. 68. 

Vesuvius 267. 19. 

viae lacteae origo 348. 90. 

vietus rationem reddere lege 
olim apud quasdam gentes 
cives tenebantur 88. 39. 

vinum in Aegypto 19. 6. vini 
eoctio 231. 29. 

viri puerperarum apud quasdam 

gentes pro uxoribus in lecto 


cubantes 341. 82. 


OMIS SA 


in indice scriptorum.  Fpigrammata a Boldetto cdita II. 
Hippolytus de Antichr. II. 525. 59. 
44. "Theocritus ll. 8. 18. "Trogus 1I. 603. 9. 


463. 51. 
397. 7k 


in indice Graeco. οἱ ἀεί Π. 957. 12. ἀνθρηδών M. 918. 
9. Τλοῦς 670.50. διαλαμβάνειν φυλαχαῖς 512. 79. 


INDEX LATINUS. 


vestes pi-- 


Viriathinum bellum quot annis 
gestum JI. 597. 24. 

visum indicantia verba ad alios 
sensus tralata 587. 8. 

Vulcanus 16. 58. Aegypti rex 
17. 26. 

Zabirna urbs 241. 63. 

Zagreus 249. 31. 

Zagrus mons 127. 60. 74. 

Zaleucus 491. 61. 

Zamolxis 105. 32. 

Zancle 327. A5. 

Zarina 147. 52. 

Zathraustes 105. 30. 

Zeilas Il. 364. 69. 

Zeno Rhodius 375. 62. 

Zephyria duo ἢ. 303. 65. 

Zeugma 2790. 59. 

Ziselmius Il. 602. 58. 


. zona ad supplicium rapi moris 


Persarum lí. 152. 98. 
Zoroaster 118. 28. 


Solon II. 600. 
Vibius Seq. 


Qui de nominibus indices consulet, et Graecum et Latinum 


inspicere debebit. 


CORRI G E N D A. 


VOL. L 


P. ed. Wess. 7. 64. duorum] l. trium. Polybii autem locum 
incertum reddit quod mox sequitur διεῤῥιμμένον. 

187. 95. Coraes] l. Corais 

451. 66. Corsini rationem iniri posse viderat ipse Palmerius 
ad Marm. Arund. p. 708. Sed eius desiderantur certiora testimonia. 

536. 9. Vulgo ὁ "4xgey. Vid. L, XIII. 82. WEs8. 17. Ἔγεσε. 
Edd. “ΖἜ[γεστ. Vid, L. 1V. 23. Wkss. 


VOL. LL 


30. 18. Κεφαληνίαν Co.al. Vid. Cel, Duker. ad Flor, II. 9. Wrss, 

41. 20. 49] l. 19. 

45. 83. ἐν τύποις δεξιοῖς Non mala quidem Reiskii coniectura 
ὑπερδεξίοις: sed δεξιὸς sic dixit Tzetzes Chil. XI. v. 396, λοιπὸν ἐκ 
τόπων δεξιῶν xai τόπων δῳωςειςβόλων ὃ ἱερὸς μονὸς λαὸς σύμπασιν ἀντιστάν-- 
τὲς de iis qui templum Delphicum a Gallis defendebant, 

110. 3. Haec] 1. Hoc 

113. 83, 62] 1. 92. 

117. 63. Nummum] 1. Numum, 

131. l. οὔτε γὰρ ὃ πλοῦς ἦν ὀλίγος ἀλλὰ πολὺς ὑπέκειτο καὶ χαλεπός] 
Ad librorum scripturam --- ἀλλὰ πλοῦς ὑπέχειτο μέγας zai χαλεπός Wes- 
selingius de altero πλοῦς: F'idetur supervacaneum et ex praecedentibus 
repetitum, Yn πόνος mutabat Geelius Bibl. Cr. vol. IV. p. 411. 

. 146. 97. «Χαιρώνδας vocatur etiam in lapide apud Boeckhium 
1, p. 363. 

154. 85. versu ultimo τὼν] 1. βὼν 

186. 51. Interpres] Qui vertit ma Aastilium parte. 

271. 26. pro 276. 26, 

339. 39. P, 382. 86. τὰ διαστήματα αὐτῶν ἐπλήρωσε τοῖς ἱιλι-- 
χοῖς τάγμασιν. " 

487. 67. Vaillaut.] 1. Vaillant. 

513. 98. IV] I. V 

573. 34. ᾿Αϑηναίους intulerat Valesius. 


591. 51. 1. Χρηστομαϑείαις 

612. 27. l. Agamemnonem 

614. 31. abs — que 

621. 84. versu ult. 1. declaraverit 
622. 19. Ad] I. At 
/627. 45. τοῦ] 1. τῶν 

628. 90. idem] 1]. item 

630. 67. x«9^) l xav 

632. 65. 1.XXXII 

643. 4. “Στυμῶνος ] 1. ΣΣτρύμωνος 
Ed. Lips. p. 547. ἐκ. adde: μήνιμα ἐκ τοῦ ϑεοῦ Pausan. V. 1. — 

p. 562. 1. αὐτόχϑονας 


AD 
ANNOTATIONVM VOL. II. 


APPENDIX. 


P oggii praefatio . UMS 
Obsopoei dedicatio . . 
Stephani praefatio . . 
Stephani tractatus de Diodoro 


Stephani epilogus . . . 


Vrsini praefatio — . . . 
Rhodomanni praefatio  . ς 
Hoeschelii praefatio $ " 


Valesii dedicatio et praefatio . 
ὋὙπόϑεσις τοῦ περὶ ἀρετῆς καὶ 
πρώτου - . " . 


Wesselingii dedicatio à : 


a 


Wesselingii praefatio - . 


Iit. 

τ. 

VIIT, 
XVII, 
XVIII. 
XIX. 
XXVIL 


XXIX. 


καχίας βιβλίου 
. E i. XXXI. 


XXXIV. 


XXXVII. 


E 


y 

Wesselingii ad epistolas Diodori praefatio 
Excerpta ex lordani apparatu chronologico 
iTeyne de fontibus Diodori 2 ᾿ 
Elogia et iudicia auctorum de Diodoro . 


Geconomia historiae Diodori . é i 


pag. xLvir. 


XLYIII. 
] 

LIX. 

CX XXII. 


CXXXIY. 


POGGII 
RUN pup R ον 


POGIUS FLORENTINUS AD NICOLAUM QUINTUM PON. MAX, 


Nullus antea quantumvis praeclarus rerum scriptor fuit, sanctissi- 
me pater, qui suum opus aeque merito atque ego tibi has meas 
vigilias alicui principi dicaret. Quid est enim aequius quam in- 
genii monumenta ad eum destinare qui omnibus ingenio praestet 
et doctrina? Aut quid magis debeam quam meos rivulos ad eum 
fontem referre a quo cursus praesentis operis emanavit? Nam 
licet antea quicquid ocii supererat ad scribendi curam (ne per se- 
cordiam efflueret) mea sponte conferrem, erat tum paulo remis- 
sior animus temporum, ne dicam superiorum pontificum culpa, 
cum omne ferme tempus non in literarum prout optabam studiis, 
sed in quaestu ad vitae sustentaculum consumi rerum inopia urgeret. 
Et certe quamquam vitae meae institutio ea semper fuerit ut plu- 
ris. virtutem quam pecuniam facerem, tamen nimium aliquando 
(si verum loqui licet) nostri pontifices in erigendis ornandisque 
doctorum virorum ingeniis dormitarunt: quidam bonarum artium 
inscitia, quidam ita pecuniae addicti, ut plures apud eos ambitio- 
nis et quaestus quam virtutis aut litterarum ratio valeret. Quae 
res bonis viris admodum gravis multorum mentem a scribendi co- 
gitatione alienavit. Indignum quippe est nec sapientibus viris ae- 
quo animo ferendum eos saepissime reiectis melioribus prae cae- 
teris extolli quos (ut leviter.dicam) nihil praeter pontificum vo- 
luntariam indulgentiam commendet, 'lTe solum haec nostra con- 
spexit aetas, qui eum probe noris virtutem vitae mortalium du- 
cem esse, praestantis doctrina viros sublevares et ab iuerti ocio 
ad scribendi negocium traduceres, ut vere hane nosiram christia- 
nam rempublicam ab eo nunc regi gloriari possimus, qui et sa- 
pientibus existat et diligat sapientiae studiosos. Quod unum sane 
coelestis dei donum tanti faciendum censeo quanti est virtus viciis 
praeferenda. Nam ubi doctrinarum cessant exercitia, ubi nul- 
lum inter doctos atque ignavos discrimen viget, ubi nullus vir- 
tuti locus, nulla studiorum ratio habetur, vicia ibi regnent, tor- 
pescant ingenia, principatus et regna decidant rerumque omnium 
dominetur confusio necesse est. ltaque nunquam satis pro meri- 
Vor... APPEND. a 


Hu POGGII PRAEFATIO. 


tis tua probitas ac virtus laudari potest, quae quum omnem ante 
actam vitam variis disciplinis impenderit, nunc et doctis favet 
viris, et sua munificentia reliquos ad eandem invitat virtutis ae- 
mulationem, Ego sane cuius inter omnes tenuis est et doctrina et 
dicendi facultas, profiteor me tuis exhortationibus liberalitateque 
compulsum operosius quam ante scribendi studio incubuisse. Nam 
quum prius hortatu tuo Xenophontem de Cyri vita latinis legen- 
dum tradidissem, et hos quoque sex Diodori Siculi libros, quos 
fabulosos ob antiquitatem temporum (nam ante bellum 'Troianum 
acta continent) appellavit, traducendi munus te instante suscepi, 
haud ignarus rem satis difficilem me subire et multorum exposi- 
tam obtrectationi, quae licet sit parvi bonis pendenda, tamen quum 
priscos illos summa auctoritate viros aliquando lacessiverint, quid 
de nobis extimandum est quos non auctoritas non dignitas tuetur. 


Sed tuo quod est exquisitissimum doctorumque iudicio fretus hoc 


opus absolvi eam michi transferendi legem instituens quae a me in 
Xenophontis prohemio praescripta est, ut omissa verborum, qua mul- 
ti Graecorum utuntur, ambage sententiis haerens nostrum dicendi 
morem fuerim salva fide rerum secutus. A lectoribus vero ut no- 
stris acquiescant copiis postulo, neque ultro quam vires ferant exi- 
gere a nobis velint. Si quis ampliora petat, ingrati hominis mu. 
nere fungetur, non contentus his quae nulla cum impensa ultro 
liberali manu porriguntur. Ne quis vero id inscitia factum putet, 
sciat consulto me brevitati consulentem aliqua omisisse quae .sa- 
cietatem. orationi peperissent potius quam venustatem. Licet au- 
tem in libri primordio satis ab auctore de historiae utilitate sitex- 
plicatum , haec tamen antiquitatis indagatio, in qua omnis prisca- 
rum rerum à primorum hominum usque ad bellum Troianum 
cognitio versatur, praecipuis est laudibus efferenda. Αν hoc 
enim veluti hystoriarum fonte qui postmodum secuti sunt in priscis 
hystoriis fabulisque recensendis hausere: unde ad caeteros trans- 
fundere valerent. Opus hoc certe varium est, egregium, luculen- 
tum, nostris vero adeo utile cognitu, ut existimem legentes ex 
tot rerum excellentium noticia labori nostro gratiam habituros. 
Sed iam ipse Diodorus loquatur. 


—————- 


1 
VINCENTII OBSOPOEI 
mU po m UP OP. 


Reverendiss. ἐπ Christo Patri ac Domino, Domino | Christophoro 
Episcopo Augustensi, Doinino 8μ0 clementissimo, Wiüncentius: Obso- 
poeus S. 


Inter alia multa, Reverendissime in C nn tis TO Pater, et Domine 
Clementissime, quibus Deus Opt. Max. hoc saeculo Germaniam 
munificentissime cumulavit, non infimum locum obtinet Chalcogra- 
phia. Huius enim divinae artis beneficio factum est, ut nostra 
quoque patria optimis quibusque autoribus tam (Graecis quam 
Latinis abundet. Nulla est professio, quae iam bonis et pristinis 
scriptoribus (quos vere iam quispiam classicos nominare potest) 
non sit instructa. Non parum multis in locis iura multipliciter 
mutilata et depravata, hodie antiquorum codicum subsidio, emen- 
datiora et integriora leguntur. Habent medicinae professores iam 
ipsos fontes, nimirum Hippocratem, Galenum, Aeginetam, Dios- 
coridem, et alios sua lingua loquentes, qui prius tantum veteres 
et turbidas Arabum lacunas sunt consectati. Neque desunt theo- 
logiae candidatis utriusque literaturae Doctores, magno studio 
invulgati. Porro humanitatis et politiorum literarum studiosis in- 
gens poétarum, oratorum et historicorum extat copia, nec video 
quid possint etiam desiderare mathematici. Utinam vero priori- 
. bus quoque saeculis haec imprimendorum codicum ars inventa ex- 
titisset. neque enim tantam optimorum et vetustissimorum codi- 
cum iacturam fecissemus. Quanquam enim verum est, quod dixi, 
maximam hodie doctorum scriptorum multitudinem extare: ta- 
men multo maior pars et temporum culpa, et hominum incuria 
intercidit. Possum nominatim memorare ultra ducentos et am- 
plius autores, quorum testimoniis usus est Stobaeus, de qui- 
.bus ne paginam quidem extare videmus, taceo quot citet Athe- 
naeus: et numerosissimum illorum catalogum, quorum autoritate 
Plinius se usum esse testatur. Eadem calamitate et hic noster Dio- 
dorus Siculus est affectus, cuius modicas has, quas tua Celsitudo 
videt, reliquias ab lano Pannonio quondam Quinquecclesiensi 
episcopo ab interitu vindicatas, ac deinceps ab eruditissimo viro 
loanne Alexandro Brassicano (ne quem merita laude defraudemus) 
nobis per Ioan. Petreium communicatas, et nunc tandem a me 
transscriptas edimus. Quo in autore ut iacturae magnitudo intel- 
ligatur, omnium ille ferme gentium et populorum historiam qua- 
draginta voluminibus condidit: de quibus hos quinque tantum ha- 
bemus superstites, cum illis quinque Latinis prioribus, quorum 
versio meo quidem iudicio Poggio non recte adscribitur. Neque 
a 2 


IV ; OBSOPOEI DEDICATIO, 


enim verisimile est, adeo spurciloquum et virulentum sycophan- 
tam et vitiligatorem quicquam Graecitatis calluisse, qui ne Lati- 
nam quidem linguam, cuius sibi videbatur esse peritissimus, recte 
calluit Quia vero Diodorus singulari genio et gratia hisce libris 
potentissimorum regum Macedoniae, nempe Philippi et Alexandri, 
ac successorum eius res gestas, tum Agathoclis Siciliae tyranni 
et Carthaginensium mutua bella caeteris longe plenius in histo- 
riam contulit, ociosis narrationibus, et supervacuis descriptioni- 
bus, tum fictis et meditatis orationibus posthabitis (quibus Livius 
inter Latinos, et plerique alii, tum ex Graecis ''hucydides et Xe- 
nophon sunt plenissimi, quod equidem ut non vituperandum duco, 
ita me nemo unquam adducet, ut credam Hannibalem aut alium 
aliquem imperatorem apud Livium aut Thucydidem tam doctas 
et argutas habuisse conciones ad milites, quemadmodum ipsi ad 
ostentationem rhetoricantur) libuit huius autoris doctissimas et. 
purissimas reliquias tuo nomini longe lateque clarissimo conse- 
crare. Ex quo enim primum intellexi tuam Celsitudinem id ae- 
tatis praesulum unicum esse ornamentum, ac cum a Caesarea 
Maiestate, tum a caeteris principibus et imperii proceribus pro- 
pter mirificam ingenii industriam et prudentiam, atque etiam ob 
singularem in obeundis gravissimis negociis dexteritatem, et com- 
ponendis controversiis promptam pacificationem, maximi fieri, ab 
Hlustrissimo vero Principe nostro et domino, D. Georgio Mar- 
chione Brandenburgensi, etc. etiam summe coli et amari, sub- 
iit mihi statim quaedam cupido tuae Celsitudinis compellandae. 
Cumque diu multumque aptam occasionem quaeritarem, non po- 
tuit melior et optatior mihi offerri, quam quod D. Christophorus 
Strasser iuris utriusque Licentiatus ad tuam Celsitudinem est 
profectus. Huic cum ita commode cecidisset, hos Diodori libros 
tuae Celsitudini offerendos et inspiciendos dedi, non alio certe 
nomine, quam ut nominis tui, cuius famae et laudi impensissime 
faveo, aliquod monumentum apud literarum studiosos relinque- 
rem, quorum in manus, sat scio, hic autor Celsitudinis tuae 
titulo nobilitatus longe acceptior veniet. Debent vero haec frag- 
menta vel hac de caussa Celsitudini tuae esse gratiora, quod nunc 
primum in lucem exeant, nusquam antehac edita, ut plane pro 
novis et primum natis probari queant. Quanquam eius generis 
hic liber non est, ut sola novitatis gratia ad tempus saltem arri- 
deat. Siquidem vetusti scriptores ob summam eruditionem et 
eloquentiam , novitatis gratiam nunquam exuunt, dum semper ali- 
qua nova voluptate lectores adíiciunt, sicut neque dulcis et lim- 
pidae aquae fonticulus sitientibus, quamlibet longo tempore po- 
tus, non facile nauseam excitat, Hunc itaque Celsitudo tua se- 
rena fronte accipiat: et si quando per negotia, quibus Celsitudo 
tua multipliciter domi forisque distinetur, vacaverit, animi laxan- 


STEPHANI PRAEFATIO, v 


di gratia inspiciat, et hoc muneris gratiose susceptum boni con- 
sulat. Celsitudinem tuam CunisrTUS multos in annos incolumem 
conservet, cui me ut singulari studiosorum patrono diligenter 
commendo. Onolcezpachii, Mense Aprili, Auno a Cunisro nato M. 
D. XXXIX. 


HENRICI STEPHANI 
pu dquc Wopvepy tap CE 


HENRICUS STEPHANUS HULDRICO FUGGERO s. ν. ». 


Coeptam a patre meo typographiant auspiciis Francisci Galliarum 
regis ego ductu tuo tuisque auspiciis persequens , Muldrice 
vir amplissime, nihil antiquius habui quam ut excudi eoeptum ἃ 
patre meo pulcherrimum scriptorum genus ad umbilicum ducerem. 
Pulcherrimum autem scriptorum genus appellanti historicos, nemo 
(nisi qui tenebras luci praeferat) mihi refragabitur. Quum igitur 
ille, sumpto ab iis initio qui nondum in vulgi manus venissent, 
historicos tres eosque eiusdem argumenti edidisset, Dionysium 
Halicarnasseum, Dionem Cocceium, Appianum: ego, velut tra- 
dita mihi ab eo lampade in cursu ei succedens, historica Diodori 
Siculi bibliotheca decorandas omnium historiae amantium  biblio- 
thecas existimavi. Nam etsi iu illo tuo locupletissimo musaeo ha- 
bentur et alia historica scripta, quae quo miuus fama vulgata 
sunt apud literatos, eo magis fore iucundam illis eorum lectio- 
nem augurabar: tamen quoniam ea, uípote ignota, sui desiderium 
ilis nondum excitarunt, Diodorus autem, ob iampridem editam 
scriptorum ipsius quandam portiunculam, maximum apud omnes 
sui desiderium commovit, diuturnam communis omnium desiderii 
expectationem prius explere operae pretium iudicavi. Nec vero 
iniuria tam multis votis tamque longo tempore expetitus fuit Dio- 
dorus, utpote cuius librorum titulus uberrimum quoddam histo- 
riarum quasi penu polliceretur. Quum enim ex aliis qui ad no- 
stram aetatem pervenerunt historicis singuli singula sibi argu- 
menta tractanda proposuerint, et βιβλίοις suis (id est libris) unius 
tantum gentis aut urbis aut principis res gestas incluserint: hic 
quendam Herculis laborem spe iuvandae posteritatis exantlans, 
multo latius operis historici fines propagavit, siquidem in unum 
volumen diversarum gentium (etiam quas multi montes multaque 
maria disterminant) res gestas congessit, conzestasque accurate 
ac diligenter digessit. Unde nom immerito suum hoc opus non 


ἑἱοτοριπὸν βιβλίον aut ἱστορικὰ βιβλία, sed ἱστορικὴν βιβλιοθήκην ( bi- 


VI STEPHANI FRAEFATIO, 


bliothecam Latini quoque dicunt) appellandum censuit. Nam. si- 
quis hos historicos (ut e multis paucos enumerem) Herodotum, 
Ctesiam, "hucydidem, Xenophontem, '"Theopompum, Ephorum, 
Philistum, Callisthenem, Timaeum, unum in locum congregasset: 
nonne historicam bibliothecam et eam quidem instructissimam 
habere se merito gloriari posset? Iam vero quum Diodorus ex 
horum quos recensui aliorumque multorum monumentis suae 
historiae veluti corpus conflarit, nonne illud itidem bibliothecam 
locupletissimam iure optimo vocaturi sumus? Nec tamen in ea 
quenquam opinione esse velim, ut illum ex aliis suam historiam 
transcripsisse tantummodo existimet.. imo vero multarum rerum 
quas narrat (de iis loquor quae in eius tempora inciderunt) ocula- 
tum fuisse testem omnibus persuasum esse decet, Ad historicam 
autem narrationem aliarum rerum quae tempora eius antecesse- 
runt, quin multum ei attulerit adiumenti locorum saltem, in qui- 
bus illae gestae fuerant, perlustratio, nemini dubium esse potest. 
Ac quant multa perlustraverit in sua illa Asiae atque Kuropae lon- 
gissima peragratione, cuius meminit (praesertim quum illam eo 
animo suscepisset, ut meliori fide suo in scribenda historia officio 
fungeretur) unicuique cogitandum relinquo. Praesertim vero ad 
historiae Romanae tractationem omnibus copiis instructissimum, 
et eorum adminiculorum quae requiri ad perdiscendam historiam 
Romanam poterant, ne minimo quidem destitutum venisse certis- 
simum est. Non solum enim quotquot extabant historiae Romanae 
Scriptores pervolutandi, utpote HKomanae linguae peritiam ad- 
eptus: sed et annales ac publica monumenta consulendi, dum Ro- 
mae commoraretur, facultatem habuit, Quibus nominibus etiamsi 
commendari non possent Diodori scripta, at vel hoc uno satis su- 
perque commendationis mererentur, quod, uti modo dixi, quun. 
alii qui extant historici unius solum gentis, aut urbis, aut prin- 
cipis gesta scriptis mandarint, ipse nobis res omues eodem tem- 
pore gestas in quantumvis disiunctis orbis partibus, suo quasque 
loco, quasi in una eademque tabula sub aspectum posuerit. Quae 
quidem quam compendiaria sit et facilis ad variae historiae cogni- 
tionem via, satis norunt qui scriptores historiarum versare con- 
sueverunt, Non pollet Diodorus (fateor) quadam sermonis dulce- 
dine et iucunditate, ut Herodotus. Non est Diodorus aeque sub- 
tilis, nec aeque acutus, nec verbis aptus et pressus aeque ac 
Thucydides, Non est denique is Diodori sermo ut (quod de Xe- 
nophonte memoriae proditum est) ipsae Gratiae finxisse eum vi- 
deri possint. Sed vicissim nec Herodotus nec "Thucydides nec 
Xenophon universalem historiam et οἰκουμενικὴν (ut ita dicam) no- 
bis reliquerunt, ut Diodorus. Ex Herodoto regum Persarum res 
gestas, ex "hucydide bella Peloponnesiorum cum Atheniensibus, 
ex Xenophonte praeclara Cyri utriusque facta, itemque Agesilai 


STEPHANI PRAEFATIO. VIL 


cognosces, ab eodem '"Thucydideae historiae de rebus gestis Grae- 
corum continuationem accipies. at ex Diodoro non solum Persico- 
rum regum, non solum Peloponnesiorum et Atheniensium, sed 
totius fere habitabilis orbis res gestas perdisces. Beatos exi- 
stimamus reges, quibus diversi a diversis orbis partibus eo- 
dem tempore per suos ἀγγάρους, 51.108 ἡμεροδρόμους, SUOS ἀγγέλια- 
φόρους nuntii afferuntur. At Diodorus sui operis lectores, etiam- 
si privati sint homines, hac in re ipsis regibus aequat, et unicui- 
que se ἄγγαρον, Se ἡμεροδρόμον, Se ἀγγελιαφόρον praestat. — Cae- 
terum quae Diodori, eadem et Polybii sententia fuit,  nimi- 
rum peculiares genti alicui vel populo historias vix separatim 
posse pro dignitate tractari, quod videlicet res eodem tempore, 
licet diversis in partibus, gestas, saepe inter se aptas quodam- 
modo et cohaerentes esse contingat. Quod quidem ego eo minus 
miror, quod huius tam spatiosae orbis machinae conditorem oc- 
cultam quandam eius quantumlibet dissitis partibus, non secus 
ac humani corporis membris, συμπάϑειαν inter se indidisse exi- 
stimem. Alioqui quo tandem pacto (exemplum enim afferre libet) 
contigisse diceremus, ut tot in locis tanto intervallo separatis 
tot servi iugo abrupto in dominos suos arma caperent, et ad tain 
atrocia bella prorumperent? Qui factum esse putaremus ut it 
antea quieti, et suae conditionis asperitatem patientia vincentes, 
tam repente ad tantam libertatis cupiditatem accenderentur, idem- 
que eodem fere momento ardor tot hominum animos in disiunctis- 
simis terris inflammaret? Dico autem, eodem tempore: quoniam 
si ea quae uno in loco iam acciderant, in alio aliquanto post ac- 
cidisse legeremus, ideo non miraremur quod fama iam de iis 
vulgata, alios aliorum facta illico aemulatos fuisse nobis persua- 
deremus. Utar vero et alio exemplo: sed veniam prius orans si 
ab humillimae et abiectissimae sortis hominibus ad homines in 
summum fortunae apicem evectos transitum mea faciat oratio. 
Quonam alio quam ad συμπάϑειαν illam referre debemus, quod 
saepe in historiis legimus: nimirum diversarum gentium diversos 
reges, aetate valde dispares, eodem tamen tempore vita functos 
esse? Quonam alio et istud quod illas evolventibus saepe occur- 
rit, urbes videlicet atque adeo gentes disiunctissimas, quae an- 
tea sui iuris fuissent, nec ullius unquam dominatum expertae fo. 
rent, omnes eodem propemodum temporis articulo tyrannica po- 
tentia fuisse oppressas, et in miseram servitutem redactas? Sed 
hae de re tamen ut otiosius, ita fortasse rectius alii philosophari 
poterunt. Ad Diodorum redeo. de quo si vera sunt quae dixi 
(vera autem ' esse nemo, ut opinor, negaverit) proh quam graviter 
tot librorum illius iacturam ferre debemus. Nam ex quadragiuta 
eius libris non solum posteriores viginti, sed quinque illi qui inter 
quintum ac undecimum interesse debent, seculi superioris iniu- 


VIII STEPHANI 


ria feruntur intercidisse. Extant quidem (ut in calce huius volu- 
minis admonui) quaedam ex illis posterioribus libris excerpta: 
sed quae tantum abest ut desiderium hominum historiae aman. 
tium lenire possint, ut id potius (non secus ac collectam ex longo 
sitim paucae aquae guttae) multo magis accensura sint. Eos cer- 
te libros si haberemus, iactura librorum Livii aequiore animo. fe- 
renda, minusque dolenda nobis foret. Utinam igitur verum esset, 
Huldrice. vir praestantissime, quod olim ex doctissimo viro 
Lazaro Bayfio audiebam, et quod ille ad se scriptum legere mihi 
solebat, nimirum totos quadraginta Diodori libros visos in Sicilia 
nostro tempore fuisse. Quod etsi durum est credere, fortasse ta- 
men nimium ineredulus is merito iudicaretur, qui id. incredibile 
esse aflirmaret. Quare ego te, per eam quae tibi intercedit et 
jam a teneris intercessit cum Musis amicitiam, per eam quam ul- 
tro dedisti de iuvanda literaria Repub. fidem, oro atque obte- 
stor, ut sumptibus (quos in ea quae ad literas pertinent et liben- 
ter facis et facere potes maximos) ad eius perquisitionem ac per- 
vestigationem non parcas: et ne aliquis ex fratribus tuis, viris or- 
natissimis (quoniam idem illi tecum stadium currunt) hanc tihi 
palmam praeripiat, diligenter caveas. Vale. 


DE DIODORO 
ΕἸ EIUS SCRIPTIS | 
BPO ROECV qepSocqpe RR Ac σου ΑΕ Ὁ 


HENRICI STEPHANI. 


Dioponus ex Agyrio urbe Siciliae ortus, non ab ea, (utpote 
quae ignobilior esset fortasse) sed ab ipsa regione Sicilia cogno- 
men accepit, nec enim "4pvoivog, sed Σικελιώτης cognominatus 
fuit, Vulgo Diodorus Siculus a Latine scribentibus appellatur: 
quod Siculum Latini indifferenter tam “Σικελιώτην quam Σιχελὸν, 
ut Italum tam 7εαλιώτην quam Τιαλὸν, vocasse existimentur, Pli- 
nius Diodorum simplieiter nuncupat, non addito a natione cogno- 
mento. Sic et Iustinus Martyr, item Aristophanis scholiastes, At 
Eusebius alieubi addit, alicubi omittit. Agyrium autem nomino 
illam civitatem Siciliae, patriam Diodori, potius quam Argyrium, 
aut Angyrium: (quae duae lectiones in nostris habentur exempla- 
ribus) cum alios, tum eundem Plinium ac Stephanum sequens, 
Porro se inde ortum testatur ipse in prooemio totius operis, pag. 
J. huius voluminis, non procul a fine, ἡμεῖς γὰρ ἐξ ᾿Αργυρίου ete. 


TRACTATUS DE DIODORO. IX 


Vixit Diodorus (ut variis in loeis ipse docet) Iulii Caesaris 
temporibus. At Suidas illum sub Augusto vixisse scribit, a veri- 
tate tamen minime discedens. nam lulio Caesari illum supersti- 
tem fuisse, et Augustum eius successorem vidisse, vel ex iis li- 
quet quae supersunt ex postremo eius opere fragmentis, Et 
Suidas ita dicit sub Augusto eum vixisse, ut ante illum etiam ex- 
titisse non neget. Veruntamen viderit Suidas cur non potius 
dixerit eum sub Iulio Caesare et post eum vixisse, vel, sub Iu- 
lio Caesare et sub Augusto. Equidem in tempora lulii Caesaris 
se incidisse ipsemet cum alibi testatur, tum vero in his quos sub- 
iungam, locis: in quibus omnibus illum Dei ornare cognomento, 
obiter animadvertendum est. Nam libri quarti cap. 19., de Ale- 
sia urbe loquens, haec scribit, (si modo. verba eius recte inter- 
pretor) Celiae autem nostra etiam aetate. civitatem hanc in honore 
et prelio habebant, tanquam universae Celticae asylum et metropolim, 
Quae quum libera et e nullo expugnata ab Herculis aetate ad nostram 
usque permansisset, tandem a Caio Caesare (qui ob fortia facta deus 
vocatus est) vi capta, Romanorum dmnperium accipere una cum alüs 
Celtis coacta fuit. . Rursum lib. V. cap. 21., de Britannia loquens, 
Huic priscis quidem seculis nihil rei cum peregrino ullo exercitu 
fuit: (siquidem nec Bacchum, nec Herculem, mec aliorum heroum 
quenquam adversus eam exercitum duxisse accepimus) verum mostra 
acetate C. Caesar. (οὐ res a se gestas deus cognominatus) primus 
post hominum nemoriam insulam subiugavit, Britannosque debellatos 
FHomanis tributarios reddidit, in alio eiusdem libri loco, qui est cap. 
25., scribit, Κα fluviis autem qui in mare influunt, imnaxüni 
videntur esse Danubius et. Rhenus, quem nostra aetate Caesar. (qui 
deus nuncupatus fuit) miro quodam et incredibili artificio ponte iun- 
xit: quumque suum exercitum eo iransportasset, transrhenanos Gallos 
subegit. Meminit vero Iulii Caesaris et libri L c. 4,, sed eius se 
aetate vixisse non addens. Scribit enim, Zn sequentibus autem vi- 
ginti tribus libris reliquas res omnes gestas ordine collocavimus , us- 
que ad principium excitati Romanis adversus Celtas belli. Cuius dux 
C. Iulius Caesar (qui ob res gestas deus vocitatus fuit) maximam 
Celticarum gentium partem, et quidem quae inter eas inaxime belli- 
cosae erant, subiugavit, Romanumque imperium ad Britannicas us- 
que insulas promovit. Huius gesta initium habuerunt a primo Olym- 
piadis cenlesimae et nonagesimae anno, archonte Athenis Herode. 
Eadem autem Olympiade se in Aegyptum venisse scribit, lib, I. 
c. 44. In Aegyptum (inquit) eentesima et nonagesima Olympiade 
pervenimus , regnante Ptolemaeo, qui novus Bacchus appellabatur. 
Rursum lib, 1. c. 83., Quo tempore rex Ptolemaeus a Romanis non- 
dum amicus vocabatur, et populus advenas Italos omni studio ac fa- 
vore prosequebatur , ac sedulo dabat operam me etc. 

"Vitulus operis Diodori est: Βιβλιοϑήκη ἱστορικὴ in? nostris qui- 


x STEPHANI 


. dem certe exemplaribus. Eusebius quoque Evang. Praep. lib. 1, 
(pag. 13. editionis patris mei) dicit eum in unum opus collegisse 
universam ἱστορικὴν βιβλιοϑήκην,  Verüm idem lib, 2, pag. 33, fx 


ιβλιοϑήκας numero plurali vocat, nec addit íovogixég* scribit enim, 


ὃ τὰς βιβλιοϑήκας ἐπὶ ταυτὸν ὁμοῦ συναγαγών. ltidem Iustinus Mar- 
tyr de eo dicit, ó τὰς βιβλιοϑήκας ἐπιτεμών, Rursum Eusebius pag. 
36. citat librum quartum βιβλιοϑηκῶν Diodori. lam vero et Pli- 
nius (nisi hie quoque mendosa sunt exemplaria) βιβλιοϑήκας nu- 
mero plurali appellat. Cuius locum repetam paulo altius, ut in- 
teliigi possit quod de hoc titulo scribit. Haec igitur eius sunt 
verba in praefatione totius operis: Jam Musae, Pandectae, ἐγχειρί-- 
διον, λειμιὼν, πινακίδιον, inscriptiones propter quas vadimonium de- 
seri possit. At quum intraveris, dii deaeque quam mihil in. inedio 
invenies, Nostri crassiores Antiquitatum, |.Exemplorum , Artiumque 
quam fucetissimi. Lucubrationem puto, qui Antias civis erat et vo- 
cabatur , Valerius primus asserit. Varro in Satyris suis Sesculyxem 
οἱ Flexibulas, Apud Graecos desiit nugari Diodorus, et βιβλιοϑήκας 
historiam suam inscripsit. Appion quidem grammaticus etc,  Hacte- 
nus Plinius. At enarrator Aristophanis citat locum quendam de 
tripode ex Diodori libro 16, τῶν ἱστοριῶν βιβλιοϑήκης. Ubi for- 
tasse scripserat τῆς τῶν ἱστοριῶν βιβλιοϑήκης. Nec sunt valde ab- 
similes hi tituli, £ovoguz] βιβλιοϑήκη, et ἡ τῶν ἱστοριῶν βιβλιοϑήκη. 
Jam vero de titulo, qui est apud Athenaeum, quidnam dicemus? 
citat enim ille Diodorum ἐν τοῖς περὶ βιβλιοϑήκης. Quo tamen sen- 
su opus Diodori appellari possit vo περὲ βιβλιοϑήκης non intelligo, 
ac mendum subesse verbis illis ἐν τοῖς περὺ existimo, Est autem 
locus quem citat, libro 16, pag. 523. huius nostrae editionis. Por- 
ro quod ad praecedentes attinet inscriptiones, videtur omnium 
simplicissima esse haec, (quae et in nostris exemplaribus habetur) 
ἱστορικὴ βιβλιοϑήκη, ἃ qua non abludit ista (uti modo dixi) ἡ τῶν 
ἱστοριῶν βιβλιοϑήκη. Nec enim aliud hisce inscriptionibus signifi- 
cazi arbitror, quam opus historicum ex variorum historicorum 
scriptis ita conflatum, ut unum aliorum multorum instar esse, et, 
tanquam bibliotheca historicis variis instructissima, cognitionem 
historiarum omne genus subministrare possit. Quum autem voca- 
tur βιβλιοϑῆκαι, primum quidem subaudiendum relinqui puto adie- 
ctivum ἱστορικαί: deinde pluralem numerum aliquid amplius signi- 
ficare quam singularem: quasi non unius bibliothecae, sed mul- 
tarum bibliothecarum instar esse possit hoc opus. Quod vero di- 
cit Eusebius, Diodorum in unum opus collegisse bibliothecas hi- 
storicas, eodem redire crediderim. intelligit enim, ut opinor, eum 
diversorum authorum scripta (tam multa ut bibliothecas implere 
possent) in unum opus congessisse. ldem vero Eusebius in pro- 
oemio libri 2, simplicius loquens de eo, Qui (inquit) ex pluribus 
historias collegit: ἐκ πλειόνων τὰς ἱοτορίας ἀναλεξάμενος, — At lustinus 


TRACTATUS DE DIODORO. XI 


Martyr (cuius modo protuli verba) non dicit ut Eusebius, Qui biblio- 
thecas collegit, sed, Qui contraxit, et in compendium redegit. Quod 
tamen dicens, nullo modo ab Eusebio dissentit. nam is alicuius 
opus in compendium redigit, qui non omnia quae in eo sunt 
colligit, sed ex multis interdum pauca, et quidem ea quae illi 
videntur esse praecipua. Nec Eusebius collectionem talem intel- 
ligit quae totos caeterorum historicorum libros coacervarit, sed in 
qua delectus, quali opus est his in rebus, adhibitus fuerit. 

Hoc autem opus quod historicam bibliothecam appellari dixi- 
mus, in quadraginta libros ἃ se distributum fuisse ipsemet in 
prooemio testatur, pag. 4, scribens, .$deo ut universum opus no- 
strum, quod quadraginta libros habet, annos mille centum triginta 
octo. complectatur , ultra tempus rerum ante beltum "Troianum gesta- 
rum, Sed animadvertendum est, quosdam ex his libris esse du- 
plices, id est in duas partes divisos: ut est liber.primus, item 
decimus septimus, Quanquam ipse author divisionis libri decimi 
septimi non meminit, sed tantum divisionis libri primi, posterio- 
rem enim eius inchoans partem, ita praefatur, Quum primus Dio- 
dori liber ob prolizxitatem iu duos libros divisus sit, prior quidem etc. 
Ubi quod scriptum sit, Primus Diodori liber, non, Primus meus li- 
ber, non debet cuiquam suspectam reddere positam hic praefa- 
tiunculam, quasi supposititiam. nam quae in calce eius habentur, 
esse Diodori convincunt, quum ibi de se non iam in tertia sed 
prima persona loquatur. Ut autem hie positus fuit iste titulus 
«μῆμα δεύτερον, ita et supra, pag. 4, illis verbis, J7:«gZ μὲν etc. 
(quae habentur continuo post prooemium) videtur debuisse prae- 
firi haec inscriptio, τρῆμα πρῶτον. sed nostris exemplaribus nihil 
ausi fuimus aflingere. Caeterum hinc apparet quid Volaterranum 
et alios in errorem impulerit, citantes ex libro sexto Diodori 
quae in quinto habentur. Nimirum is cuius edita fuit pridem La- 
tina horum quinque priorum librorum versio (vel potius perver- 
sio) primus, opinor, caeteris ansam errandi praebuit: qui, ubi Dio- 
dorus posteriorem libri primi partem inchoat, libri secundi prin- 
cipium constituit: ac deinceps ubi ille initium libri secundi facit, 
ipse tertium inde incipere credit, et ita in librorum sequentiuin 
enumeratione pergens, ut pro quinque sex habeamus facit. Quod 
si in eius manus integrum volumen venisset, ex quadraginta li- 
bris fortasse quinquaginta hoc modo fecisset. nec enim. dubito 
quin et ex libris qui desiderantur aliquos hic author duplicave- 
rit. Verum eos quibus non ipsos Diodori libros, sed eorum tan- 
tum interpretationem videre contigerat, excusatione dignos me- 
rito iudicemus; at qui Graeca versaverant exemplaria, minus ve. 
nia digni videntur. Imo vero ne eos quidem qui Latinam dun- 
taxat interpretationem viderant (ac multo minus eius authorem) 
veniam mereri dicere possumus: quum in ea ipsa liber primus "in 


XII STEPHANI 


duos libros divisus esse scribatur. Volui autem hunc errorem.pa- 
tefacere, propter eos etiam qui clamitant bellum hunc interpre- 
tem librum sextum habuisse, qui tamen in iis quae notae sunt. 
bibliothecis desideretur, Quod si quis aliqua ex vere sexto libro 
legere cupit, habet apud Eusebium locum inde depromptum, Evang. 
Praep. lib. 2, pag. 38 editionis patris mei, quem et in calce hu- 
ius operis inveniet. 

Librorum Diodori omnium quidem simul titulus est is de quo 
paulo ante dictum est, Historica bibliotheca: sed quosdam ex iis 
peculiares inscriptiones habuisse, ex eo coniicere possumus, quod 
ipsemet librum quintum νησιωτικὴν βίβλον inscribat, id est, ad 
verbum, Znsularem librum, quod videlicet in eo de insulis agat. 
Atque hoc diligenter notandum est, ne si incidamus in aliquem 
authorem qui νησιωτικὴν βίβλον eius citet, eum esse de numero 
. librorum Historicae bibliothecae inficiemur. 

Argumentum huius operis in genere quidem ipse titulus de- 
clarat: sed particulatim ab ipso authore exponitur, in fine pag. 3., 
ubi scribit, JCx libris nostris primi quidem sez complectuntur res 
ante. "Troiani belli tempora gestas, et ea quae fabulis tradita de eo 
seculo fuerunt, atque horum tres priores antiquitates barbaricas, tres 
posteriores Graecas fere complectuntur. Undecim autem. sequentibus 
a "Troiano bello universitatem rerum gestarum, usque ad. Alexandri 
mortem, memoriae prodidimus, In iis, qui supersunt, viginti tribus 
reliqua omnia gesta collocavilnus, usque ad énitium belli Romanis 
adversus Celtas exorti. Haec ille. Qui autem magis particulatim 
singulorum librorum argumentum nosse volet, praefixa legat uni- 
cuique eorum χεφράλαια. 

De temporis autem longitudine quod toto suo complectitur 
opere, paulo post ipse scribens, ait se id quidem tempus quod 
bellum "Troianum antecessit, certo spatio non definire: sed a 'Tro- 
jiano bello (Apollodorum Atlieniensem sequendo) nonaginta annos 
usque ad Heraclidarum reditum statuere: ab hoc autem usque ad 
primam olympiadem trecentos viginti octo, a Lacedaemoniorum 
regibus tempora computando. Postremo a prima olympiade us- 
que ad Celtici belli initium (quo suam historiam clausit) septin- 
gentos triginta annos. Adeo ut universum opus, quod quadragin- 
ta libros habet, spatium annorum mille centum triginta octo com- 
plectatur, etiam tempore rerum ante 'roianum bellum gestarum 
excepto. 

Caeterum ad universalem historiam in unum opus includendam 
se desiderio iuvandorum lectorum impulsum, et nec laboris ad 
id. necessarii magnitudine, nec temporis longitudine deterritum 
fuisse, in prooemio suo testatur. ubi etiam ait, facile et prom- 
ptum omnibus fore ex eiusmodi opere, tanquam ex uberrimo fon- 
te, quae ad suum institutum pertinent haurire: contra vero evol- 


TRACTATUS DE DIODORO. XIII 


vere sparsas per varios libros historias (eorum videlicet qui pro-. 
pria geutis aut civitatis unius gesta seorsum tractaverint) prae- 
terquam quod laboriosum sit et ad perspicuam rerum intelligen- 
tiam perincommodum, non cuiusvis esse, quod nimirum non omni- 
bus tot datum sit volumina nancisci. Se ergo totos triginta annos 
in hoc opus insumpsisse, et bonam Europae atque Asiae partem 
magnis cum aerumnis periculisque peragrasse scribit, quod loco- 
rum ignorationem sciret nonnullos ex celeberrimis etiam histori- 
cis in errores varios impulisse. Quibus haec subiungit, .4dmini- 
culum. autem nobis ad hoc incoeptum fuit, ante omnia quidem huius 
arguienti perlractandi cupiditas (per. quam omnibus mortalibus 
etiam quod alioqui nulla ratione effici posse videtur ,| effeciuin. reddi- 
iur) deinde vero suppedttata Romae omnium. rerum. quae ad huius 
argumenti tractationem faciebant abundantia et. copia. Quum. enim 
urbs haec adeo supra omnes alias emineat, ut eius polentia usque 
ad extremos orbis terminos pertingat, exyeditissima et plurima nobis 
adininicula subministravit, utpote qui eius incolae longo tempore fue- 
rünus. Nos enim ex Argyrio urbe, Siciliae orti, et propter commer- 
cium, quod nobis cum Romanis in. insula versantibus erat, magnam 
linguae Romanae cogaitionem adepti, omnia huius imperii gesta ex 
vetustis quae apud illos asservantur inonumentis desumpsimus, Ἐπ 
haec quidem hoc loco Diodorus. alibi autem Ephori exemplo se 
κοινὰς πράξεις memoriae mandasse scribit, 

Apud Diodorum conciones crebrae aut longae, sicut apud alios 
multos historicos, quaerendae non suut, utpote quas ipse in illis 
reprehendat, Ait enim eas narrationis cursum interrumpere, et 
lectorem avide in cognitione historiae ulterius progredientem re- 
. morari. lnvehiturque in eos qui intempestive suam eloquentiam 
in historia scribenda ostentant, atque ubi tot conciones oratio- 
nesque rhetoricis pigmentis aspersae infarciuntur historiae, totam 
historiam esse concionum accessionem scribit. Perinde est autem, 
ac si diceret, ipsam historiam, quae est τὸ ἔργον, fieri τὸ πάρερ-- 
γον: contra vero conciones, quae esse debent velut τὸ πάρεργον, 
tractari tanquam ipsum ἔργον. Ubi autem locum habeant concio- 
nes, et quis earum debeat esse modus, jdeclarat. An vero et in 
"Thucydidem cadat haec reprehensio, viderint alii. 

Res gestas tam diligenter et accurate atque adeo exacte tem- 
poribus distinguit, ut hac in re palmam inter historicos obtinuisse 
credatur. Porro quod modo ἀρχόντων, modo consulum, interdum 
utrorumque simul nomina secus apud eum quam apud alios scri- 
pta reperiuntur, ea vero scripturae diversitas debeatne ipsis au- 
thoribus imputari, an iis qui libros eorum descripserunt libra. 
ris, saepe dubium relinquitur. Sunt quidem certe loci nonnulli 
in quibus tanta est diversitas, ut eam ipsis authoribus liqueat 
esse imputandam, Verum quod ad temporum notationem attinet, 


XIV STEPHANI 


peculiare est hoc Diodoro, non solum ἀδχόντων et consulum, sed 
et virorum doctrina illustrium nominibus ea signare. Interdum 
etiam tempus quod describit, esse id ait a quo hic vel ille suam 
sit orsus historiam, simul et tempus in quod ea desinat signifi- 
cans. Exemplà sunt lib. XM. c. 37. et XII, 103.; praeterea c. 
108. et XIV. c. 43. item 46, item 84. Multos vero simul enu- 
merat XV. 76. Alios omnes longum foret adnotare locos. 

Hoc insuper Diodoro usitatum est, suis narrationibus clausu- 
lam, quae àut laudem aut vituperium contineat, imponere. Nam 
ut, si quid insigni cum. prudentia aut fortitudine gestum est, sum- 
mis laudibus authorem huius rei prosequitur: ita si quo in facto 
insignis temeritas vel ignavia vel improbitas se prodit, male ac- 
cipere verbis authorem eius solitus est. Cuius suae consuetudinis 
cum alibi, tum in libri decimi quinti prooemio meminit. Praeter- 
ea lib. XV. c. 88. morem institutumque suum esse dicit, fortis ali- 
cuius viri morte commemorata, laudes eius subiungere. Et qui- 
dem ut ibi in Epaminonda hoc facit, ita et paulo ante fecerat in 
Pelopida, cap. 80. Modum interim tam in laudationibus quam vi- 
tuperationibus tenet, et ne in eandem in quam "limaeus repre- 
hensionem incurrat sedulo cavet. nam propter crebras ac longas 
ἐπιτιμήσεις "l'imaeum fuisse vocitatum Epitimaeum ipse quodam 
loco scribit. 

Est etiam mos hic Diodori (qui praecipue commendare scri- 
pta eius piis omnibus debet) ut rerum multarum eventus, quos 
alii historici fortunae imputarent, divinae providentiae adscribat, 
ut V. 83. Et Tennem, praeter spem ommium, dei alicuius provi- 
denlia servatum , regno insulae potitum fuisse. Sic XVI. 58. Nam 
qui in templum confugerant, quum se deorum ope servatum iri spe- 
rassent, contra divina providentia factum est ut supplicio. sacrilegis 
digno afficerentur. Huc autem pertinent et hi loci, qui item pie- 
tatem eius (qualis in ethnicum hominem cadere potuit) testantur, 
ut XV. 58. Hi ergo, tanquam aliquo deo ipsis offenso, iustas εἴ 
debitas poenas luerunt. Item XVI. 31. Quum autem exire inde non 
posset , cruciatusque se captum manentes formidaret , se ipsum prae- 
cipilavit: atque hoc modo dans mumini poenas, vitam finivit, Kt 
c. 64. Qui ergo numen contemnere ausi erant, eo quo diximus 
modo puniti a diis fuerunt, Quodam etiam loco, infortunia quae 
narrat, physicos quidem inter naturales et coactos rerum eventus 
annumerare ait: at eos qui pii sint erga deos, interpretari a diis 
invectas esse calamitates illas adversus eos qui numen ipsorum 
violassent, làm vero et principibus nonnullis suam erga deum 
pietatem promoti eorum imperii causam fuisse perhibet. Pudeat 
pudeat ergo Christianos quosdam , in suis historicis scriptis omnia 
fortunae tribuentes, ethnicos verbis (utinam non etiam mente) 
comperiri. 


TRACTATUS DE DIODORO, XV 


Diodori autem idioma unusquisque assidua eius scriptorum 
lectione cognoscere poterit, quod cognitum ad multos in iis emen- 
dandos locos, multos item alioqui perobscuros inteilligendos, item- 
que ad amovendam falsam suspicionem de librariorum: quibusdam 
in locis fide, plurimum adiumenti attulerit. Quicunque enim no- 
vus scriptoris huius lector erit (etiamsi alioqui in lectione alio- 
rum omnium exercitatissimus sit) futurum ut ei nova multa oc- 
currant, praemonitum volo, 

Moc addam, elogia de Diodoro, vel potius Diodori scriptis 
extare apud lustinum Martyrem et Eusebium Pamphili pulcher- 
rima. Nam ille celeberrimum. Graecorum historicorum eum ap- 
pellat: hic autem illustrem virum eum esse dicit, et de cuius do- 
ctrina omnium philologiae studiosorum magna sit opinio. Subiun- 
gitque paulo post, notiora Graecis esse Diodori quam aliorum 
scripta. Quae quidem ego afferens ad ornandum Diodorum elogia, 
idem propemodum facere mihi videor ac si faces soli ad eum il- 
lustrandum admoverem. Quantum enim solis lumen inter stellas, 
tantum inter omnes quotquot ad nostra tempora pervenerunt hi- 
storicos (si utilitatis potius quam voluptatis aurium habenda sit 
ratio) noster hie Diodorus eminere dici potest, Ac quanto uni- 
versus Orbis civitate aut gente una est capacior atque amplior, 
tanto maior est scriptorum Diodori (si eorum argumentum specte- 
mus) quam ullius eorum qui extant. historicorum amplitudo, 
Nam quum ex aliorum unoquoque; tanquam ex rivulo, gentis unius 
aut civitatis aut principis gesta hauriamus, ex hoc, tanquam uber- 
rimo fonte, vel potius patentissimo flumine, omnium fere totius 
habitabilis orbis gegtium, et particulatim quarundam etiam illu- 
strium civitatum res gestas haurire possumus, At enim mihi 
laudare aggresso Diodorum id obiiciendum quispiam existimaret, 
quod olim ei qui laudare Herculem parabat obiectum fuit, Ec- 
quis eum accusat? Sed aliter profecto se res habet. Extat enim 
eius, licet tribus tantum constans verbis, gravissima tamen accu- 
satio, quae temporis quidem vetustate non nititur, nec eius se 
authoritate tuetur: sed accusatoris authoritate fortasse niti posse 
videbitur. Is enim fuit Lodoicus Vives, qui nostro seculo natus, 
Hispaniae suae maximum decus et lumen ob doctrinam extitit, Eius 
haec leguntur (et quidem cum applausu a quibusdam leguntur) 
verba, Diodorus Siculus ab énundatione quae sub Ogyge fuit rege 
Boeotiae, ad sua tempora, τά est ad C. Caesarem diclatorem ,  hi- 
storiam. deducit. quem Plinius nescio qua de causa dicat primum 
apud Graecos desiisse nugari: quum nihil sit eo nugacius, | Nisi for- 
san quod nullum operi suo ilecebrosum aut magnificum titulum in- 
diderit, sed inscripserit tantum. Bibliothecam. Maec Vives: nimirum 
nugari dicens Diodorum propter fabulosas quas prioribus libris 
tractat antiquitates. Quasi vero hic, dum παλαιὰν μυϑολογίαν ap- 


XVI STEPHANI 


pellat, legitimam excusationem apud lectores aequos non habe- 
ret. Equidem si quicunque fabulosas antiquitates literis manda- 
verunt, talem criminationem a posteris formidassent, quali Vives 
onerat Diodorum, quidnam ad intelligendas saltem poetarum fa- 
bulas relictum nobis adiumenti fuisset? Adde quod huiusmodi 
ἀρχαιολογίαι, licet fabulosae vocentur, non usquequaque tamen fa- 
bulosae sunt, (earum autem bonam partem quae a poetis mana- 
ryunt excipio) sed penitus in eas introspiciendo, quandam. verita- 
tis velut scintillam saepenumero inter densas mendaciorum tene- 
bras invenire possumus. Exempla sunt in. promptu. Etenim quam 
fabulosa et futilia putamus ethnicis visa fuisse quae de Mose cum 
alii tum Hecataeus et Alexander Polyistor memoriae prodide- 
runt? Atqui bonam eorum partem quae de se ipso Moses sceri- 
psit, in illis habemus: adeo ut non historiam illam finxisse, sed 
tantummodo historiae illi aflinxisse multa dici possint, Quid 
aliud quam delirantium somnia, esse existimarunt ethnici fere 
omnes quae Berossus, quae Hieronymus Aegyptius, quae Mna- 
seas, quae Ábydenus de diluvio scripta reliquerunt?  Quotusquis- 
que historicae Abydeni narrationi de turri ea quam vulgus tur- 
rim Babel a loci nomine appellat, plus fidei quam anilibus fabu- 
lis tribuendum putavit? Atqui ex sacris literis aperte cognosci- 
mus ita fabulosa esse illa, ut veritatis lumen, inter densas men- 
daciorum velut nubes, quosdam tenues radios adhuc micantes ha- 
beat. Etenim si quis scripta eorum de diluvio et de illa turri 
eiii scriptis Mosis conferat, falsa quidem in illorum scriptis esse 
quamplurima , si particulatim examinentur, sed in summis (ut ita 
loquar) historiae capitibus convenire illis cum Mose comperiet. 
lam vero quod in his accidit prisci seculi historiis, cur non et 
in aliis accidere potuisse suspicabimur? "Tantum abest igitur ut 
eos qui nobis ἀρχαιολογίας tradunt, mendacii protinus habere 
suspectos debeamus, ut ne poetarum quidem fabulas. (de multis, 
non de omnibus loquor) in totum fabulas esse dicere satis pu- 
denter possimus. Cuius etiam rei testimonium in modo dictis hi- 
storiis locupletissimum. certissimumque habemus. Nam quid de 
diluvio, quid de turri illa Moses scriptum reliquerit, omnes ad 
unum scimus: certe, si non vano Christianorum titulo gloriamur, 
scire debemus. Superest igitur, quid ethnici antiquitatum seri- 
ptores, quid poetae iisdem de rebus tradiderint posteris intelli- 
gere. Primum quod attinet ad diluvium, servatum quidem. fuisse 
virum quendam, uno consensu omnes tradunt, sed nomen eius 
apud unum tantum (eorum quos legerim) invenitur, rerum Assy- 
riacarum scriptorem Abydenum. Qui tamen pro Noe Sisithrum 
nescio quem, pro lehova Saturnum nobis memorat, Quid poe- 
tae? nonne et ipsi diluvii meminerunt, et Deucalione ac Pyrrha 
lapidumque in orbem iactatione, ceu involucris, maxime memora- 


--------σοο-ος 


TRACTATUS DE DIODORO. XVII 


bilem historiam nobis texerunt? Hactenus de diluvio, Ad illam 
turrim οὐρανομήκη veniamus, et quid de illa idem Abydenus scri- 
pserit audiamus. Z/li, inquit, quos primos terra edidit homines, ob 
robusta vastaque corpora elati, quum diis superiores evadere in ani- 
mo haberent, iminensae altitudinis turrim aedificare coeperunt. Quum- 
que iam parum abesset quin ad caelum wsque perlingeret, venti 
diis opitulantes machinam illam. disturbarunt, atque huius ruinae reli- 
quias Babylona esse quidam crediderunt. Caeterum quum ad eum usque 
diem uno eodemque sermone usi omnes fuissent, deorum mumine fa. 
ctum est. ut. alii aliam linguam haberent. .Posteg autem. Saturno 
cum Titanibus ortum est bellum. Haec ille, Alius autem  gigan- 
tes qui ex diluvio evaserant Babylonem condidisse scribit, ubi 
quum illam historiis celebratam turrim extruxissent, eamque di- 
vina potentia subruisset, per universam terram eos dispergi coe- 
pisse. Quo siquis ea retulerit quae de zigantibus poetae ceci. 
nerunt (quis autem eo referenda non videt?) postquam legerit, gi- 
gantes regnum caeleste affectasse, montesque montibus superpo- 
suisse, scalam qua €onscendi caelum posset molientes, an a ve- 
rissima historia fabulam hanc mànasse, vel potius, fabulam hanc 
veritatis veluti fundamento superstructam esse infíiciari audebit? 
At si per se hanc spectaris, quid mendacius, quid vanius, quid 
nugacius fingi aut cogitari potest? Haec (et alia quorum consi- 
deratio virum iudicio praeditum decebat) si considerasset Vives, 
non tam aperte, dum Diodorum nugacem appellat, nugatus ipse- 
met fuisset, 


HENRICUS STEPHANUS LECTORI S, D. 
(Ex ed, Stephani p. 798.) 


( Omisimus epilogi huius initium, quo de Photii excerptis ab se 
partim Graece partim. Latine appositis, tum de. supplemento. libri 
XVII. ab. Arriano et Curtio sumpto agit Stephanus.) Ad meas an- 
notationes venio: quas te lecturum duo sunt de quibus velim prae- 
monitum. Unum est, ut eas tanquam extemporales, non tanquam 
per otium seriptas, legas. Alterum, ut non temere hunc vel illuni 
locum suspectum habeas, et praetermissam ἃ me queraris eius 
castigationem: sed quod tibi scrupulum iniicit, etiam atque etian 
videas ne sit ex Diodori (cuius novus sis lector) idiomate. Mul- 
tos enim fortasse in hoc Diedori volumine mendosos esse iudica- 
bis locos, quum a primo tantum limine id salutaris: quos, ubi 
ad eius penetralia perveneris, tibique eius idioma familiare red- 
dideris, mendo carere cognosces. Nec tamen praeter locos ἃ me 

ον, ΠΤ. ArPEND, b 


xvil URSINI PRAEFATIO. 


annotatos repertum iri alios depravatos inficior: sed eas fere quae 
in iis sunt depravationes non perinde damnosas aut periculosas 
esse scio. lllos autem excipio quibus hoc signum :: apposui. Eos 
vero praecipue emendare conatus sum, ad quorum emendationem 
quaedam in animo meo velut informatio styli Diodori adiumen- 
tum mihi afferre videbatur. De propriis autem. nominibus nihil 
quicquam. annotavi, quorum scripturae certa iniri ratio omniunt 
quidem non potest, multorum fortasse multo cum otio magnoque 
cum iudicio potest. Qui autem eadem propria nomina tam viro- 
rum quam locorum; non eodem sed diverso modo scripta diversis 
in locis comperiet: is eam non nobis, sed nostris exemplaribus 
imputet inconstantiam. lta tamen, ut quod in Diodori exempla- 
ribus vitium reprehendet, eodem alia fere omnia Graecorum hi- 
storicorum exemplaria laborare inteliigat. 


FULVII URSINI 
paqRoonwogposqeecsat vpvoqeq 


ANTONIO PERRENOTTO CARDINALI GRANVELANO 
FULVIUS URSINUS. 


Ant. Augustinus Archiepiscopus Tarraconensis, omnis politio- 
ris doctrinae vindex et assertor, misit ad me superioribus annis 
Polybii fragmenta quaedam , ut titulus indicabat, meg? πρεοβειῶν, à 
Iohanne quodam Constantinopolitano collecta, qui Ro. antiquita- 
tem in capita et locos communes digesserat; ut eum librum a men- 
dis, quibus paene infinitis corruptus erat, vindicarem, et cum 
studiosis etiam, si videretur, communicarem. Cum itaque quan- 
tum ego per varias occupationes potui, haec scripta accurate di- 
ligenterque legissem, proque ingenii mei viribus, quae perexiguae 
sunt, omni ratione expolienda curassem; vel ob ipsum operis ar- 
gumentum digna maxime visa sunt quae prodirent in lucem. con- 
tinent enim Pop. Rom. ad Reges exterasque nationes et Regum 
rursus exterarumque nationum ad Pop, Rom, magnis de rebus ultro 
citroque missas legationes, in quibus cum alia multa sunt, unde 
nostras actiones veterum exemplorum regula metiri possimus, tum 
conciones praeclarae habentur, deque foederum et pacis conditio- 
nibus disceptationes ad rerum gerendarum rationem — perutiles. 


(Heliqua praefatio huc non pertinet. Romae XII, Kalend. Decemb, 
1581. 


XIX 


LAURENTII RHODOMANNI 
E d E E X cT. ab 


CANDIDO LECTORI LAURENTIUS RHODOMÁNUS 5$. p. 


Anni iam praeterierunt XXXVII. circiter, cum in Gymnasio Π- 
feld., ad Hercyniae iu. Saxoniam ex "yringia portam sito, (quod 
tunc studiis et exercitamentis artium et linguarum, inprimis Grae- 
cae, antistite Neandro, informandae iuventutis magistro et artifice 
dexterrimo, ita florebat, ut cum optime constitutis ac celeberri- 
mis in tota Germania facile de palma certaret) Graecis litteris 
operam dabam. nter caeteras autem studiorum commoditates 
etiam haec mihi contigerat, ut ex praeceptoris Bibliotheca, quam 
libris in omni artium genere instructissimam habebat, quicquid ad 
usus expeterem , affatim depromeretur. Venit tum, inter alios 
optimae notae auctores, in manus etiam Drioponus Srcurvus, 
non ita pridem ab HExRICO STEPHANO editus. Quem ubi pri- 
mum legere coepi, dicere non possum, quantos ih animo statim 
meo hic scriptor amores excitarit, in quantam sui admirationem 
me rapuerit, adeo, ut ex illo tempore, illum amare et magnifa- 
eere, praedicare etiam, übi occasio daretur, nunquaim destiterim, 
Styli autem facilitas et elegantia, in quam tünc aetatis praecipue 
respiciebam, mirifice me capiebant. Sed affectio haec eo magis 
erevit et confirmata est, quo plus iudicii cum aetate et proféctu 
in bonis litteris accedebat: maxime eüm postea viderem, quanta 
rerum optimarum varietas in catholica DronpoRt historia conti- 
heretur. Tametsi vero plurimum inter auctores Classicos perpetuo 
tribuebam Diopono: nunquam tamen interpretandi eius cogita- 
tio animum subiit: praesertim cum tot in eo non obscüri nomi- 
nis viros elaborasse iam pridem animadvérterem. ldeo nunquam 
huc operae aliquid contulissem, misi doctissimus ille omnium no- 
stro saeculo. ''ypographorum HENRf£CUS STEPHANUS provin- 
ciam hanc mihi commendasset, 


Postquam enim Memnonis et Agatharchidae Eclogarum ver- 
sionem, HkriNERI MEINECCII τοῦ ἱοτοριχωτάτου consilio et 
PA 


Xx RHODOMANNI 


hortatu concinnatam, censurae illius subieceram: quam etiam tan- 
topere approbavit, ut cum sua Persicorum Ctesiae interpretatione 
brevi post in lucem emitteret: non per litteras modo, sed Bern- 
hardum etiam Praetorium Hessum P, L., ex amicis nostris inte- 
gerrimum; cuius in curandis meis ad eum pagellis opera utebar; 
ad laborem istum suscipiendum enixe me instigavit. Quia enim 
vir ille ad bonos auctores cum typo venustissimo exprimendos, 
tum lucubrationibus suis, et quibuscunque aliis rationibus posset, 
illustrandos, natum se ac praeclaris divinitus instructum adiumen- 
tis, intelligebat: fideliorem auctoris optimi interpretationem diu- 
tius a maxima studiosorum parte desiderari, non tolerandum sibi 
existimabat amplius. Et quid causae est, cur nonnulla ex auto- 
graphis Epistolarum ad me eius non apponam? Jta vero scribit: 
»€C€um de opusculis historicis a te versis, et de Q. CAL ARRO ἃ 
»te verso itidem, sermonem cum Bernhardo Praetorio (qui me 
,tuis verbis salutatum accesserat) haberem: venit in mentem Dio- 
,dorus Siculus, quem poscere novam interpretationem constat. 
,ldeoque tum ego illi: Quid si vero in tam celebri scriptore ver- 
,tendo Rhodomanus operam suam poneret? quod si in toto opere 
»non posset, saltem in priore eius parte id praestaret. Ego certe, 
,nisi semper infinitis aliis negociis districtus fuissem, iam pridem 
»ipsemet istud onus subiissem. "Tanti scriptorem illum facio. Nee 
,vero dubito, quin a te quoque maximi fiat. Quare tuum respon- 
,Sum non sine aliqua spe exspectabo, etc. Francfordii, April. XVI. 
,Anni 1593. His nundinis ex officina mea prodiit Isocrates Grae- 
colat. una cum VII. meis in ipsum Diatribis. Me brevitati stu- 
»,dere (mihi alioqui peringratae) occupationes nundinales co- 
»gunt. Ideo iam tibi dicere cogor 816. “ 


Movit me tanti viri auctoritas, et publicae utilitatis conside- 
ratio tandem, ut operi manus admoverem, Et. feliciter res suc- 
cessit, Nam intra pauculas hebdomades in mythologicis (hine 
enim exorsus fueram) partem non exiguam absolvi. Cum veró 
exemplari destitutus proprio, copiam eius ut mihi faceret, roga- 
rem, et liberaliter id mecum communicavit, et in hunc modum 
rescripsit. 


»Mitto ad te exemplar Diodori, quum scribas a te repetitum 
»esse, quod habebas, et quum nolim te exemplaris penuria prae- 
»Stare non posse, quod te lubenter praestiturum, et antea scri- 
»pseras, et nunc quoque scribis, ad interpretationem eius quod 
»attinet. Multo autem magis mihi quoque illud placet, te inter- 
»pretationem, quae tua sit, dare, quam veterem illam a te in- 
»terpolatam, Sed multum tamen ab illa poteris adiuvari: nec vi. 
»deo, quid obstet, quo minus, quae satis apte reddita erant, reti- 
,2cantur. Fore autem quod dixi, ut adiumento tibi sit illa vetus 


PRAEFATIO. XXI 


»interpretatio, ex eo mihi persuadeo, quod loeos aliquot mihi vi- 
»dear ἐν παρόδῳ legisse non incommode versos, Nescio tamen an 
»Satis fidere memoriae hic debeam: et malo hoc integrum tibi re- 
»linquere. Ubi autem, quod mitto exemplar per N. N. Bibliopo- 
;,lam lenensem, tuas in manus venerit, de hoc certior fieri cupio, 
»Ssimulque specimina tuae. interpretationis diversorum illius scri- 
»ptoris locorum accipere. Literas ad Sylburgium mittes: qui eas 
;mihi reddendas curabit. Verum et hoc scire cupio, an non ali- 
»qua exemplaria historiarum Ctesiae et Memnonis, quae ipsi Syl- 
»burgio ad te mittenda dederam, acceperis. Ad Diodorum autem 
ȟt revertar, quamvis specimina interpretationis e diversis eius 
»locis petam, velim tamen alioquin te ordinem librorum sequi: et 
»prioribus libris prius operam dare. Vale. Krancfordii Martii XX. 
; Anno, 1594..'« 

. A His literis, ubi, denuo mihi calcar additum erat, qua poteram 
contentione reliquam versionis mythologicae partem promovebam : 
nec prius. manum de tabula, quod dicitur, quam colophonem tra- 
ctationi imposuissem: quam his interim verbis, STEPHANUS fla- 
gitabat. 

,Eam. interpretationis Diodori partem, cui iam manum ulti- 
mam imposuisti, sperabam me his nundinis accepturum. Ac for- 
»»Ἀ 5518, aliqua in. ea, parte animadvertissem ,, de quibus meum iu- 
»dicium haud improbasses. Sed: voluisti fortassis ad- nundinas pro- 
,Xime sequentes rem differre, ut non jam partem, sed. potins. to- 
»tum. mitteres, Quod libenter videbo a te. factum. Ad Q, Cala- 
»brum quod attinet, si in thesauro fuit praetermissus, consulto 
»factum haud fuit, etc. Francfordii XV. April. Anno 1590.“ 


Desiderio 3gitur τοῦ ἐργοδιώκτου ut satisfacerem,  Antiquita- 
tum Diodori V. libros ἃ me conversos, pureque deseriptos, illi 
transmisi, in sequentibus nonnihil periculi a me factum signifi- 
cans. Quod tam gratum ei fuit, ut ad omnium deinceps librorum 
interpretationem me denuo sic invitarit: ,Tuam interpretationem 
»illorum V. Diodori Siculi librorum libenter vidi, sed multo 
,Jibentius (ne quid dissimulem) vidissem, st adiunctos. sibi vici- 
nos suos habuissent. Cum tamen parvus ille librorum, quos 
mittis, numerus initio mihi nullo modo satisfaceret, essetque 
,velut minimum valde sitienti poculum: satisfacere. propemodum 
»coepit, postquam eas, quas huius paucitatis affers, rationes et 
,legi et expendi: ac praesertim cum ex iisdem litteris tuis, te 
»iam in XIII versari, [intellexi: etc. Francfordii XVH. Septemb 
»A. 1595. 

ioc postremum ad me eius responsum fuit. Nam plures de- 
hinc viri huius excellentiss. non modo scriptiones, sed operas 
etiam nescio quod infurtíunium abrupit: éumque nou mulio post 


XXI RHODOMANNI 


fatalis, et tune Germaniae, multisque clariss. viris (inter quos 
etiam Commelinus, Typographorum a SrkPHawo diligentissimus, 
erat) funesta lues exstinxit. Quod in causa fuit ut et versionis 
meae V. librorum, SrEPHANO exhibitorum, iacturam. fece- 
rim. Quae non nisi magnis laboribus et impendiis deinde repa- 
rata fuit. "Tunc vero novo quodam modo rem institutam tractare 
sum aggressus. Cum enim tempus interpretationis longius extra- 
ctum iri, propter laboris adhuc residui magnitudinem praevide- 
rem: ut maturius Auctorem, nova et meliore (si possem) donatum 
latinitate, publieis usibus exhiberem: interpolandos sequentes li- 
bros aliquot mihi proposui: et a postrema libri XIV. parte facto 
initio, ad finem libri XV. filum deduxi. Nam superiora, a Vati- 
cano interprete olim reddita, iam meam habebant versionem, | Át 
huius me tandem operae tam poenitere quam pigere coepit: cum. 
subinde hae cogitationes interpellarent. Ecquid tu tibi vis? Cur 
censuram in aliorum opera tibi sumis? an non suum unicuique 
integrum relinquere, novumque pro tui ingenii viribus condere, 
fuerit honestius? Atque haec tandem ratio pervicit. Ad consue- 
tum igitur versionis modum revertebar. Interea non deerant, qui 
me hortationibus suis, ut in pristino tenore persisterem, anima- 
bant. Quos ut optime de meis studiis meritos nominem, grati 
animi religio hic iubet et impellit: ut fuerunt inter litteratos, 
NEANDER ille optimus: qui donec in vivis erat, nunquam ad 
pulcerrima quaeque opera me excitare ac promovere destitit, Cui 
viro si maximam profectus mei quantulicunque partem adscribam, 
quod iustitia et veritas máxime postulant, facio. Et proximus ab 
hoec, quod ad iuvandi et ornandi mei rationes attinet D4vrp Cuv- 
TRAEUS ὃ πολυίοτωρ; etiam ipse dum,fata superstitem esse vo- 
luere, non praeceptoris tantum, sed etiam primarii amici bene- 
volentiam ac studium mihi perpetuum declarans. Ad quos acces- 
serunt alii: Europae totius lumen, loskeeuus ScariGER; et 
loANNES CASELIUS, philosophiae et Graecae Romanaeque Elo- 
quentiae doctor in Academia lulia insiguis. Nec inter politicos 
defuere, qui favore suo laboribus his meis sublevamentum adspi- 
rarent. Inter quos merito primas obtinent tres viri magnilici et 
iurisconsulti clarissimi, D. Davip PrEriFERUS, D. Mancus 
GERSTENRERnGIUS, D. CunisTIANUS DISTELMEIER, se- 
ptemviratus Saxonici," Landgraviatus. Tyringici,. et Marchionatus 
Brandeburgici Klectoralis. Cancellarii sapientissimi, et praeclare 
de Repub. merentes. Qui dum velut Atlantes infinitum | illud 
amplissimae gubernationis coelum sustinent, literariam simul rem 
magno studiorum commodo, ut iuvent, exornent, amplificent, eni- 
tuntur, et immortalem propterea apud omnes eruditae sapientiae 
cultores observantiam atque gloriam promerentur. Musae equidem 
meae se plurimum his debere, non grata solum mente nunc agno- 


PRAEFATIO. XXIIL 


scunt, sed pia etiam voce in aeternum praedicabunt, Cum qui- 
bus merito coniungo D. JlonaN. GE&onac. GokDnELMANUM, et 
Lvpovicuwx WiLHELMUM MosrERUuy, llustris. Electoris Sa- 
xonici consiliarios spectatissimos; quorum ille consiliis, eloquen- 
tia et dexteritate, tum alibi tum in summis legationibus, operam 
navat praeclarissimam, suaque virtute et ingenii excellentia tan- 
tam apud Roporpnuuw IH. Imperatorem Augustum, et summum 
in Orbe terrarum μουσηγέτην, sibi gratiam conciliavit, ut inter S, 
palatii Caesarei Comites fuerit allectus. Mic industriam, fidem, ac 
prudentiam. suam, partim in Blustris. Sax, Ducis Augusti in- 
stitutione, partim in aliis reipub. muneribus, ita probavit, ut 
non tantum in amplis. Consiliariorum coliegio locum obtinue- 
rit, sed intimus etiam Camerae Electoralis secretarius sit effe- 
ctus. Uterque autem me studiaque mea favore ac patrocinio, 
ut semel complecti coepit, sic amare et iuvare nunquam desinit. 
Mentionem igitur horum inter patronos eximios si non faceret, 
in sanctas Gratiarum leges peccare non immerito viderer. Quan- 
quam vero his amicorum velut calcaribus incitatus faustisque ac- 
clamationibus subinde roboratus, in curriculo feliciter coepto gna- 
viter pergebam; nihil praeter optatam studii huius metam habens 
propositum: variae tamen remorae intervenerunt: quae sub pri- 
mum statim exordium, e carceribus vix dimisso, et in medio cur- 
su, tandemque circa finem ipsum, dum a meta ad carceres prope 
reversum est, impeditum me retardarunt. Bis enim publicum in 
Academia lenensi munus gerendum fuit; primum Decani, seu 
Agonothetae philosophici; exinde magistratus, qui summus in Aca- 
demiis existit: ubi tela haec per intervalla non exigua interrupta 
fuit. Bis etiam sors mea, quam variis divina providentia vicibus 
mirabiliter versat, locum mutare interea me iussit: semel cum 
ad Gymnasii Stralsund. in Pomerania gubernationem accitus; 
iterum cum ad publicam Historiarum professionem in Academiam 
Viteberg. revocatus sum. Hic enim, post longam veluti iacta- 
tionem, studia mea, sub lillustris. Saxoniae Electoris CuRi- 
STIANI clientela benignissima, exoptatum invenere portum: ut 
vere cum Marone exclamare possim: O Meliboee, Deus nobis haec 
ocia fecit! Namque erit ille mihi semper Deus; illius aram saepe 
tener. nostris αὖ ovilibus inbuet agnus. Nec parum rationes meas 
conturbavit discessus ex hae vita illorum, qui ἐκευπωταὺ huius 
operis esse debebant, SrEPHANUM dico, et COMMELINUM, 
Hic enim post obitum illius editionem operis ultro in se recepe- 
rat. Divinae tamen bonitatis temperamento singulari factum est, 
ut quiequid est huius lucubrationis Vitebergae tandem ad finem de- 
ductum, officinam typographicam iam olim destinatam apud hae- 
redes Wechelianos CL svp, ManNiUM et loaN. AvcBRILI FF, 


XXIV RHODOMANNI 


laudabilem rei litterariae operam navantes, tandem inveniret, 
᾿Αφορμὴν itaque et progressum operis, amice lector, habes, 

lam, quae interpretationis ratio sit requiris? Ea sane, quae 
ad amussim non exacta, nec omnibus numeris absoluta est. Pro- 
cul enim absit, ut hanc mihi excellentiam arrogem, Quam citra 
invidiam libentissime illis concedo, quos divinis ingeniis praedi- 
tos fortunatiore Deus occasione beavit, quam me; qui eruditionis 
supellectilem, curtam profecto et perexiguam, per maximam ae- 
tatis partem, inter diflicultates vitae perpetuas, hinc inde collegi. 
Satis autem mihi fuit, si dictionis forma, licet non pura omnino; 
(hoc enim in voto magis et conatu quam effectu mihi est) a na- 
tura tamen Latini sermonis non abhorrente, uterer, Nec cacoe- 
thes illorum mihi imitari placuit, qui meros crepantes archaismos, 
novum loquendi genus, ah inferis resuscitatum , prae nitidissima 
Romanae dictionis puritate, tot laboribus et curis, per decrepitam 
hane mundi senectam, a summis ingeniis reparata, nobis obtru. 
dunt; et cum elegantia Ciceroniana excellere nequeant, aütiqua- 
ria saltem novitate admirationem sui leviter ac stolide affectant. 
Quibus ut omnes sanae mentis studiosi τὸ μαχρὰν χαίρειν dicant, 
totus fidelium magistrorum chorus per elegantiores Musas obte- 
Statur, atque suadet. At nec ad verba Auctoris ita me semper 
ailigavi, ut liberius quaedam reddere interdum religioni mihi du- 
xerim, Non raro enim sententiam exprimere satis mihi visum: 
quem tamen interpretandi modum 516 temperavi, ut verba interim 
emphatica simul exprinerentur. Hic non pauca subesse ingenue 
fateor, in quibus nec mihi, nedum emunctae naris lectori, satisfe. 
cerim, Quam facile est in magno opere, ubi animus ad finem 
properans ad ulteriora perpetuo avocatur, aut minus commode 
vertere aliquid, aut praeterire, aut quovis alio modo allucinari et 
labi? Profecto si ad iustam examinanda trutinam singula forent, 
ad vitae prius terminum, quam tanti operis metam perveniretur, 
At defectibus et erratis, ubi ubi occurrent, aequitatis studiosus 
veniam haud gravatim impertietur: praesertim ubi secum perpu- 
tarit, neminem tam esse doctum, linceisque oculis praeditum, 
quin aliquid ignoret, visuque transcurrat. Quod si etiam illis, qui 
uni tantum negocio vacant, contigit, quid his non eventurum pu- 
tas, qui multis et variis simul occupati distringuntur? Ut vero de 
maguitudine operis, de festinatione ad finem, de eruditionis in- 
opia, et varietate laborum nihil addam, nonne locorum (quales 
passim oecurrunt) obscuritati et perplexis sententiarum nodis ali- 
quid acceptum feres? praesertim quum exemplarium, quae cum 
unico nostro contulissemus , copia fuerit negata: ne quid de cen- 
sura hominum doctiorum minime nobis interim concessa dicam, 
Nasutos autem sciolos, omnesque invidiae et obtrectationis morbo 
laborantes, ne flocci quidem facio. Hos, si nostra haec inter- 


PRAEFATIO. XXV 


pretatio ita sordeat, vel novam, et quidem suo, quod dicitur, 
Marte elaboratam, dare, vel ad priorem reverti, atque ita no- 
stram. hane nobis salvam et intaminatam relinquere iubemus, 

Nunc de aliis, quae accesserunt, pauca quaedam subiungam, 
Marginalibus, quando cum novo rerum gestarum anno novum ca- 
put incoatur, annorum mundi et Olympiadum notationem adieci: 
ut lectori statim, ad quae tempora referri debeant singula, cogno- 
scere in promptu foret. Hie autem AnnaAnawr BvcrHnorcknr 
supputationem, ut certissimam, cum eruditis nostrae tempestatis 
hominibus sequor: sed ita, ut interim Chronologiis aliorum bene, 
de hoc studio meritorum, nihil sit derogatum aut detractum. Ad 
eandem applicavi etiam rerum, in duplice ad finem Chronologiae 
strictim annotatarum, capite, una cum magistratibus Atheniens, 
Romanorumque et Olympionicis. Quam operam, veluti coroila- 
rium non supervacaneum, boni consules, humanissime lector, eo- 
que damnum ab erratis profectum compensabis. Graecus insuper 
textus, etsi magna industria et dexteritate plurimis in locis ab 
H. STEPHANO emendatus fuit: non minimam tamen partem ha- 
bebat, quae nostram adhuc animadversionem requireret. At nus- 
quam aliunde, praeterquam ex coniecturis, remedia, vitiis illis 
adhibenda, sumere licuit. Ideo hic etiam quod ingenio facultas 
permisit, effectum dedi. Ae certe vel hic labor, quam saepe hae- 
sitandum fuerit, quam difficulter opus interpretationis processerit, 
mihi testimonium perhibebit. 

Magno tamen labore nec sine molestiis collecti et in ordinem 
redacti sunt a me indices, cum phraseologia, qua Graecae Linguae 
amantibus hane navare operam, ut praeter cognitionem graece 
loquendi facultatem sibi aliquam compararent, studiose conatus 
sum. 

De Ecrocrs hoc obiter, oc ἐν προσϑήκης μέρει, significo, me 
diu magno illas desiderio expetivisse. "Tandem vero, sed diverso 
tempore, copiam harum mihi factam esse. Nam pars ex ultima 
Decade libri Diodori excerptorum in manus nostras venit, cum 
Puormrr bibliothecam, quam μυρεύόβιβλον non frustra appellitant, 
mihi donavit ApkAHAMUS DRENTWEDIUS, Augustanus, iuve- 
nis ingenio, eruditione, piaque humanitate insignis. Cuius ami- 
cam hie mentionem ut inseram, Gratiae me admonent: quas non 
minus fideliter colit, quam S. Theologiae Linguas et Artes philo, 
sophicas industrie adiungit. 

Alteram deinde partem, temporis ordine tamen priorem, ex 
Decade tertia, communicavit meeum e Bbliotheca sua vir cl. opti- 
meque de Graecae Linguae studiis promerens, Davip lfokscuk- 
LIUS. Qui inter alia veterum Graecorum scripta, quae, cum igno- 
rantiae ac oblivionis tenebris, situque ac blattis conflictantia, eruit 
atque emendat, et cum exoptatissimo τῶν φιλομούσων fructu in ]u- 


XXVI RHODOMANNI 


cem emittit; has etiam Diodori Siculi reliquias ab interitu ut vin- 
dicaret, impense operam dedit, Sed tantum abest, ut ἀποῦπα- 
σμάτια ila excerptaque desiderium meum expleverint, ut multo 
magis hoc accenderint, 

Iidem enim inihi evenit, quod illis, quibus diuturniorem sitim 
restincturis exiguus boni liquoris scyphus exhibetur; aut qui spe- 
ratis ex longinqua navigatione mercibus amplissimis minutas nau- 
fragii reliquias sparsim hinc inde. colligunt. Utinam vero tantam 
Historicis Musis felicitatem summus illarum praeses et choragus 
largiatur, ut si non omnibus XXV. Diodori libris, huc usque de- 
ficientibus, at vero quinque saltem de prima Decade amissis tan- 
dem potiri nobis liceat, 

Hic ad extremum. Auctoris optimi commendationem flagitare 
a me cuipiam videatur officium: nisi iam ab alio id luculente sit 
praestitum, Nam de illius patria et aetate, de operis titulo, dis- 
tributione, argumento et temporum complexu, de praeteritis 
ab eo concionibus, de discrepantia nominum in magistratibus Ro- 
manorum, de clausulis narrationum epiphonematicis, de providen- 
tiae divinae testimoniis, de stylo denique et eulogiis ipsius apud 
veteres, disertam atque eruditam posteritati commentationem, 
cum apologia de Antiquitatibus in speciem fabulosis, contra LU p, 
Vivkw, H. STEPHANUS reliquit. Ad quam lectorem hine di- 
mitto; unum duntaxat ut mantissae loco hie superaddam , operae 
pretium videtur. 

Etsi praeclarum fuit eruditae vetustatis de Diodoro iudicium, 
utpote quem Graecia maximi feeit illo ipso tempore, quo doctri- 
narum et eloquentiae studia per Graeciam maxime floruerunt; 
lustini Martyris et Eusebii Pamphili testimonia planum faciunt: 
hoc tamen seculo inventus est, qui existimationi atque gloriae 
ipsius non modicum derogaret, lo4ANNES nimirum BonptiNUS, 
vir alioqui magno ingenio, variaque et recondita eruditione, ac 
singulari eloquentia, cum magno politicarum rerum usu, praedi- 
tus. Nam hie Methodi suae historiae cap. V. argumentorum ma- 
chinis iut quidem putat) non infirmis, auctoritatem eius oppugnat: 
dum, quae in genere dicendi, ipsaque historiae tractatione cri- 
minetur, anxie conquirit. Ac primum quod ad res attinet, lapsus 
eius in ratione fastorum et Olympiadum arguit, et Homanorum 
magistratuum nomina toties vel depravata, vel plane omissa, no- 
tat. Hes etiam 4talicas. levi tantum brachio. attingi, queritur: 
cum in explicatione interim Graecarum se prolisissime diffundat. 
Ad haec in suas ipsum leges peccare, dum longissimas alicubi 
orationes inferciat, praeteritis narrationibus magis necessariis. 
Nalse praeterea lunarium apud Aegyptios annorum interpretatio- 
nem, ut absurdam et ineptam. deridet. Ac dictionis tandem ge- 
nere nihil vulgarius esse asseverat, Hie non omnia ad vivuin re- 


PRAEFATIO. ! XXVII 


secanda, sed auctori quaedam condonanda esse, ultro fatemur. 
Idque non immerito. Si enim in formosissimo puellae corpore, ob 
caeteras eximiae formae dotes, naevi aliquid facile condonetur: 
quis pauculos quosdam errores, in tam concinno alioquin utilique 
opere, non prompte Auctori ignoscat? Quod igitur ad confusaneas 
annalium rationes, et Magistratus Romanos perperam nominatos, 
aut praepostere collocatos, vel etiam praeteritos, attinet, idem 
et alii, maxime autem excellentis doctrinae et diligentiae accura- 
tissimae vir CAROLUS SIGONIUS non semel conqueritur. At 
fieri potuit, ut in alios inciderit fastos Diodorus, unde applicatio- 
nis illa diversitas existat. Nam pleraque Magistratuum nomina 
librariorum incuria vel curiositate mutilatim aut mendose exarata 
esse, ut arbitremur, -zezu5o«s non sunt obscura. Quod eruditus 
candidusque lector pluribus in locis observabit. ltalicarum autem 
narrationum brevitatem prudenti auctoris iudicio  adscribimus. 
Compendiaria enim tantisper βοαχυλογίᾳ uti voluit, in antiquitati- 
bus scilicet illis Romae adhuc crescentis, quae copiam et splendo- 
rem non ita admitterent, donec imperii iam confirmati, perque 
totum pene orbem prolatati, res aliquando tanto maiore oratio- 
nis apparatu et nitore exponere atque illustrare posset. Id quod 
abunde satis ab eo praestitum esse, fragmenta de bellis Punicis, 
de tumultibus servilibus, de beilo Italorum sociali, quamlibet pau- 
ca, nobis demonstrant, Reprehensionem ob insertas ab Auctore 
conciones praetereo, cum putida sit, et BoprNuw ipsum redar- 
guat, quod Diodori scopum non observarit, vel observatum alio 
transponere voluerit, Non enim omnes omnino conciones ab Hi- 
storia removendas censet: verum ab immoderata illarum immix- 
tione ut abstineatur, monet, easque in loco necessarias esse 
probat. : 

Quam candide vero agat cum Historico nostro, dum per annos 
Aegyptiorum menses eum intelligere, perhibet, iudicent illi, qui 
non ex sua Diodorum sententia illud asserere, animadverterint, 
Quam iniquum vero est, propter vanam aliorum persuasionem de- 
ridendum propinare lectoribus eum, qui inter alias narrationes 
etiam huius mentionem facit? Censurae tandem de stylo, Pno- 
Tii de hoc ipso iudicium ex Bibliotheca eius subiunxisse, hoc 
loco contenti erimus. Quod κατὰ λέξιν Distinctione LX. pag. 51. 
Augustanae editionis sic habet: Μέχρηται δὲ quos aeqü τε καὶ 
ἀκόμψῳ,, καὶ ἱστορίᾳ μάλιστα πρεπούσῃη" καὶ μήτε τὰς, ὡς ἂν εἴποι vig, 
λίαν ὑπερηττικιομένας, ἡ ἀρχαιοτρύπους διώκων ουντώξεις, μήτε πρὸς τὴν 
χκαϑωμαλιομένην νεύων παντελῶς, ἀλλὰ τῷ μέσῳ τῶν λόγων χαρακτῆὴρυ 
χαίρων, φεύγων τε τροπὰς, καὶ τἄλλᾳ, πλὴν τῶν παρ᾿ “]λληοι εὐϑολο- 
γουμένων ϑεῶν ve xci ἡρώων, 00& τὸ ποιητικὸν ἔϑνος νέμεται. Moc 
est, ,Dictionis forma perspicua, nec exquisite ornata, quaeque 
»historiam maxime, decet, utitur. Et neque constructiones nimis 


XXVII HOESCHELII PRAEFATIO. 
,2c supra modum Atticas persequitur, neque ad plane usu tritam | 
»devergit: sed genere dicendi mediocri gaudet, tropicasque locu- 
,tiones et caetera fugit: praeter fabulosas de Diis et Heroibus 
,narrationes, quas gens Poetica sibi vendicat.« Iam arbitrium pe- 
nes lectorem esto, utri maiorem habere fidem malit, Bodinone, 
Graecas litteras mediocriter intelligenti, an Po rr0: qui tantam 
in omai doctrinarum genere facultatem consecutus est, ut de 
omnium fere scriptorum, aetatem illius antegressorum, stylo et 
argumento, extra omnem iudieii aleam, pronuntiare non dubitarit. 

Haec ergo sunt, quae praefationis loco, in lucubrationes has 
meas communicanda tecum, Lector humanissime, arbitrabar: ut 
aliquid tum de ratione ac forma interpretationis, tum de existi- 
matione Auctoris tibi constaret, ' Tuum nune est, piis votis gna- 
visqae studiis, huic nostrae operae favere, ac optime de te mereri 
cupientibus optima quaeque vicissim a Deo precari. Quo abs te 
impetrato, abunde magnam nobis gratiam esse relatam, protite- 
mur Vale, ac fruere. 


DAVIDIS HOESCHELII PRAEFATIO, 
NOBILISS. ET AMPLISS, VIRO IO. MATTHAEO WA- 
CKERO, A WACKENFELSA, Eq. s. CAES. MAIEST, A CONSI- 


LUS IMPERII AULICIS, DN. ET PATRONO INPBIXIS HONORANDO, 
S. P. D. DAVID HOESCHELIUS AUG. 


Constantinus Porphyrogenneta, ut a Tneodosio proditum in- 
venio, non contentus eX omnibus terrarum Orbis partibus libros 
quosque optimos cura summa conquirere, id etiam operae publice 
utilis. navari voluit, ut pro rerum discrimine autorum quorumque 
seripta in certas classes, quae LIII fuerunt, tributa congereren- 
tur: ut quaqua de re, si tempus postularet, exemplorum hypothe- 
ses in promtu essent. MHlarum prima περὸ βασιλέων ἀναγορεύσεως 
erat, vicesima septima περὸ πρέσβεων. Caeterarum, neque nisi pau- 
carum praeter τὸ ἐπώνυμον Scitur nihil; idque ex margine libri Le- 
gationum calamo exarati, ubi Lector arrumentum quod alias aliud 
attingitur obiter, ζητεῖν iubetur ἐν τῷ περὶ ἐπιβοῶν, ἐν τῷ περὲ xvry- 
γεσίας, ἐν τῷ περὶ στρατηγημάτων, τῶν στρατῶν, ἐν τῷ περὶ νίχης, περὶ 
δημηγθριῶν, ἐπισιολῶν, ἐθῶν. Mae igitur iniuriane temporis sint 
amissae an alicubi serventur nondum liquet. Eius vero, quae de 
Legatis agit, partem Fulvius Ursinus, vir praeclarissime de omni 
antiquitate meritus, magno eruditorum applausu, ante annos ali- 
quot quam multos edidit; partem ex Serenissimi Maximiliani Boio- 
rum Ducis et Cl. viri Andreae Schotti bibliotheca, quae nemini 


VALESII PRAEFATIO. XXIX 


rem publicam iuvare cupienti non patet, nos iam evulgamus, 
hancque eo nobiliorem, quod eorum historicorum fragmenta sup- 
peditat, quorum nihil fere hactenus praeter nomen extitit. His 
corollarium addidimus Eclogas librorum Diodori Siculi amissorum, 
quas e Codice Ludovici Alemanni Florentini doctiss. ἢ, "Thomson 
Anglus mecum amice communicavit, (Heliqua praefatio huc non 
pertinet.) Augustae Vindelic. postridie Nou, Aprilis A. S. N. 1603. 


HENRICI VALESII DEDICATIO, 
CLARISSIMO ET NOBILISSIMO VIRO D. NIC. FABRI- 
CIO PEIRESCIO, 1N SUPREMO SENATU AQUENSI REGIS CONSI- 
LiAR00, HENRICUS VALESIUS δ. D. 


Iam dudum hic liber. redire ad te tanquam ad parentem et 
auctorem suum gestit, Vir Clarissime. quidni enim te parentem 
appellem et auctorem eius libri, qui primum a te repertus adve- 
ctusque sumptibus tuis ex insula Cypro, et in hanc urbem est mis- 
sus? lacuit ille quidem in hac urbe nimium fortasse diu, negle- 
etus a quibusdam, transcriptus a paucis, iisque doctissimis viris, 
quibus, ut equidem existimo, ad 'eius editionem parandam atque 
absolvendam nihil praeter otium defuit. etc. 


HENRICI VALESII PRAEFATIO. 


IN COLLECTANEA EX POLYBIO, DIODORO ET ALIIS 
AD CANDIDUM LECTOREM PRAEFATIO. 


Etsi in argumento huius librir) satis superque et consilium 
Collectoris et Collectionis ordo ac methodus aperitur, pauca tamen 
cum de Constantino ipso huius Collectionis auctore, tum de edi- 
tione nostra hie praefari visum est. lgitur Constantinus Augustus 
Leonis Augusti filius fuit, Basilii Augusti nepos: unde πορφύρας 
ἀπόγονος in Argumento huius libri dicitur, ac vulgo πορφυρο- 
γέννητος cognominatur, (sie enim malo dicere, quam cum aliis 
πορφυρογεννήτην.) Hic cum admodum puer a patre esset derelictus, 
tutoribus summam imperii, ut fere fit, penes se retinentibus, 
lene ac placidum ingenium ad humaniorum artium studia contu- 
lit. In quibus cum magnopere profecisset, (fuit enim omnibus dis- 
ciplinis excultissimus,) tandem consilium prorsus regio animo di- 
gnum cepit, quo non sibi solum sed etiam studiosis omnibus prod- 
esset. Primum itaque, optimorum scriptorum in omni doctrinae 
genere exemplaria, quae iam tum ob frequentes barbarorum ex- 
cursus crebrasque urbium vastationes rariora erant, undique con- 


1 Subiectum est Valesii Praefationi. 


xxx VALESII PRAEFATIO, 


quisivit, iisque Palatinam bibliothecam iüstruxit, non magis Prin- - 


cipis ipsius quam publico omnium usui dicatam. Deinde cum tantà 
tamque immensa librorum moles plerosque a legendo deterreret, 
ipse, ut principem decuit, singulorum utilitati ac compendio comn- 
sulens, auctores omnes qui idem argumentum tractaverant, in 
unum compegit corpus, resectis superfluis, ac selectis ex unoquo- 
que scriptore iis locis quae quisque elegantissime tractaverat. 'l'a- 
les sunt γεωπονικῶν libri a Constantino nostro collecti, ut titulus 
ipse et argumentum iis libris praefixum demonstrat. Sed et ἑππια- 
τρικῶν libros, qui etiamnum extant ex Simone, Xenophonte, Ap- 
syrto et Hierocle excerpti, ab eodem esse collectos equidem non 
dubito. Verum his et si qui praeterea eiusmodi libri ad notitiam 
nostram non venerunt, et magnitudine operis et utilitate longe 
praestant COLLECTANEA HISTORICA ,. in tres et quinquaginta 
titulos (quos Locos communes vocant) ab eodem Coustantino dis- 
tributa, ac sex supra centuin libris comprehensa... Singulos enim. 
titulos Constantinus in duo volumina diviserat. priori contineban- 
tur antiquissimi quique historiae scriptores, aut certe qui historiam 
ab origine mundi repetebant. li vero qui res gestas Caesarum 
composuerant in posterius volumen erant reiecti," Ex his autem 
tribus ac quinquaginta titulis Excerptorum unicus hodie superest, 
qui de legationibus inscribitur, in duos, ut dixi distributus libros, 
Prior a Fulvio Ursino, alter a Davide Hoeschelio viris doctissimis 
est editus. Quibus iungendus etiam est hic noster, qui nune.pri- 
mum in lucem prodit beneficio viri Clarissimi doctissimique et ad 
jiuvandas literas unice nati, NIC. FABRICII PEIRESCH, titulo 
llsgi ἀρετὴς καὶ κακίας, lta unus adhue et quinquaginta horum Col- 
lectaneorum libri desiderantur, gravi sane ac deflenda iactura. 
li enim si omnes extarent, non difficile. esset. coniunctis ac. con- 
sárcinatis omnibus fragmentis optimos scriptores, aut undequaque 
integros, aut certe levissime mutilos exhibere. "lituli autem eo- 
rum librorum qui desunt, quos quidem in nostro codice citatos re- 
peri, hi fere sunt: περὸὲ ἀναγορεύσεως βασιλέων. περὶ ἀναχλήσεως ἢτ-- 
της, περὶ οἰκισμῶν. περὶ παραδόξων, περὶ ἐπιβουλῆς. περὶ δημηγοριῶν. 
περὶ ἐθνῶν. περὶ ουμβολῆς, 1d est, de praeliis, περὸ ἐκκληοικστεχῶν. 
περὶ πολιτικῶν διοικήσεως. περὶ γνωμῶν. περὶ ἑλληνικὴς ἱστορίας. negl 
ἀνδραγαθημάτων. περὶ στρατηγημάτων. περὶ γάμων. |. Quibus addi pot- 
est περὶ ἐχφρίοέως, euius libri index laudatur a Suida in. οάμβυκες, 
]tem περὶ ἐπιβοῶν. περὶ κυνηγεοίας, περὶ στρατειῶν. περὶ Ψγίχης. περὺ 
ἐπιοτολῶν. περὶ ἐθῶν, aliique plures qui in Excerptis legationum 
citabantur: quorum indicem refert Hoeschelius in. Epistola quani 
editioni suae praefixit. Et haec de Constantini consilio ac metho- 
do in his conficiendis libris dicta sufiiciant, Restat ut quid a tio- 
bis speciatim in editione huius libri praestitum sit, paucis mohea- 
mus. Primum igitur id mihi consilium fuit, ut ea duntaxat quae 


: '"2400E I3. XXXI 


nondum edita essent, ederem in lucem. Quocirca evolvendae fue. 
runt editiones omnium auctorum quorum hic fragmenta referun- 
tur, eo ut investigarem quid editum, quid nondum editum fuisset. 
Quod si quis interdum locus in exemplari nostro vel auctior, vel 
emendatior legebatur, tum ego illum apponere mininie dubitavi. 
Nonnunquam vero initium duntaxat loci cuiusdam qui in editi 
codicibus extabat, consulto posui, ut notatis utrimque duobus 
quasi confiniis, facilius intelligeretur, ubinam fragmentum aliquod 
sedem haberet. (Zieliqua praefatio huc nihil pertinet.) 


"THOOESILS TOT ΠΕΡῚ APETHZX KAI KAKIA£Z BIDAIOT 
JIPATOT?. 


' 

Ὅοοι τῶν πάλαι ποτὲ βαοιλέων ve καὶ ἰδιωτῶν μὴ τὸν νοῦν mage- 

; νἀ ἀκος mi AN PB RUE i RC d ra 

ovQrocr ἡδοναῖς ἢ κατεμαλακίοϑησαν, ἀλλὰ vo τῆς ψυχῆς εὐγενὲς ἀκηλί- 
δωτον ἀρετῇ ουνετήρησαν, οὗτον δὴ οὗτοι καὶ πόνοις ἐνεκαρτέρησαν καὶ 
λόγοις ἐνηοχοληϑησαν, καὶ ἄλλος ἄλλο τι τῶν ὅσον λογικώτερον ἐπεβίω-- 
σαν παιδείας ἐρασταὶ γεγονότες σπουδαιότερόν τινὰ συνεγράψαντο, τοῦτο 
μὲν 1759 0qu» αὐτῶν zal δεῖγμα ἐναργὲς τοῖς μιἐτέπειτο χαταλιυ- 
πεῖν ἱιιειρόμενοι, τοῦτο δὲ καὶ εὔκλειαν ἀείμνηστον ix τῶν ἐντυγχανόντων 
καρπώσασϑαν μνώμενον ?. ἐπεὶ δὲ ἐκ τῆς τῶν τοσούτων ἐτῶν περιδρομῆς 
ἀπλετόν TL χρῆμα καὶ πραγμάτων ἐγίγνετο καὶ λόγων ἐπλέχκετο, ἐπὶ ἄπει-- 
ρόν vs xui ἀμήχανον 5 τῆς ἱστορίας εὐρύνετο συμπλοκή, ἔδει δ᾽ ἐπιῤῥε- 
Φξακερον πρὺς τὰ χείρω τὴν τῶν ἀνθρώπων ρριώρεθεν μιετατίϑεσθϑαν χρύ-- 
ψοις ὕστερον χαὶ ὀλιγώρως ἔχειν πρὸς τὰ καλὰ za ὑφϑυμότερον διακεῖ-- 
σϑαι πρὸς τὴν τῶν φϑασάντων γενέσϑαν κατάληψιν, κατόπιν γινομένης 
τῆς ἀληθοῦς ἐπιτεύξεως, ὥςτ᾽ 8 ἐντεῦϑεν ἀδηλίᾳ σκιάζεσϑαι τὴν τῆς ἵστο- 
ρίας ἐφεύρεσιν πὴ μὲν σπάνεν βίβλων ἐπωφελῶν πῇ δὲ πρὸς τὴν ἐκτάδην 
πολυλογίαν δειμωινόντων xul κατοῤῥωδούντων, ὃ τῆς πορφύρας ἀπόγονος 
JKovororiivoc ὃ ὀρϑοδοξότατος καὶ χριστιανικώτατος τῶν πώποτε βεβα-- 
σιλευκότων, ὀξυωπέστερον πρὸς τὴν. τῶν καλῶν κατανόησιν διακείμενος 
χαὶ δοαστήριον ἐσχηκὼς νοῦν, ἔκρινε βέλτιστον εἶναι καὶ κοινωφελὲς τῷ 
τε βίῳ ὀνησίφορον πρότερον μὲν ζητητιχῇ διεγέρσει βίβλους ἄλλοθεν ἄλ- 
λας ἐξ ἁπάσης ἑκασταχοῦ οἰκουμένης συλλέξασϑαι παντοδαπῆς καὶ πολυ- 
εἰδοῦς ἐπιστήμης ἐγκύμονας, ἔπειτα τὸ τῆς πλατυεπείας μέγεθος xai 


1 Hoc prooemium praefixum erat omnibus Excerptorum libris Con- 
stantini nostri, quemadimodum videre est in Excerptis legationum, qui- 
bus praefixus hic prologus iisdem plane verbis legitur, Unde cum in 
exemplari nostro maxima pars huius prooemii ita. deleta esset, ut 
prorsus non posset legi, ex editione Hoeschelii id supplevimus, BHuius- 
modi autem prooemia Galeata vocantur ἃ Latinis. VarEs, γπόϑεσις τοῦ 
περὶ πρέοβεων τεύχους “Ῥωμαίων πρὸς ἐϑνικούς inscribit ed, Hoescheliana 

2 μώμενοι Schweighaeuserus ad Polyb, vol, lI, p.xxix. 

8 ὡςτ᾽] ὡς Hocscheliana 


XXXII ὙΠΟΘΕΞΥΣ. 


E » - L *. » 
χοὰς ἀποκναῖον ἄλλως ve καὶ ὀχληρὸν καὶ φορτιχὸν φαινόμενον τοῖς mol- 
ΑΝ ΓΞ 5». Ab ag) τῇ 7 2 ' x 
λοῖς δεῖν φήϑη καταμερίσαν τοῦτο εἰς λεπτομέρειαν ἀνεπιφϑόνως ve πρὸ 
- ^ - ' , 2 ΄ 2 € - 
ϑεῖναι πᾶσι κοινῇ vv ἐκ τούτων ἀνιφυομένην ὠφέλειιν, ὡς ἐκ μὲν τὴς 
ἐκλογῆς προςεχτικωτέρως καὶ ἐνδελεχέστερον κατεντυγχάνειν τοὺς ! τροφί-- 
μους τῶν λόγων καὶ μονιμώτερον ἐντυποῦσϑαν τούτοις τὴν τῶν λόγων 
εὐφράδειαν, μεγαλοφυῶς ve καὶ εὐεπηβόλως πρὸς ἐπὶ 5 τούτοις καταμερί-- 
΄ , - - , ^ 2 ^ a 
oct εἰς ὑποθέσεις διαφόρους, τρεῖς ini τοῖς πεντήκοντα τὸν ἀριϑμὸν οὔ-- 
5 
ccc, ἂν αἷς καὶ ὑφ᾽ αἷς ἅπασα ἱστορικὴ μεγαλουργία ουγκλείεται, xovn 
B » 65 - 8 ὁ ὃ ^t AN , - c , 
ἔοτιν οὐδὲν τῶν συγκειμένων 8 ὁ διαφευξεται τήν τοιαύτην τῶν ὑποϑέ- 
2 , 2 - ^ , 2 
otov ἀπαρίϑμησιν, οὐδὲν τὸ παράπαν ἀφαιρουμένης τῆς τοῦ λόγου ἀκο-- 
1 - 3 - - » ^ a € or x $ f» 
λουϑίας τῇ διαιρέσει τῶν ἐννοιῶν, ἀλλὰ σύσσωμον σωζούσης καὶ ixaot 
€ / , À , 4 DUAE , 3 n δ 
ὑποθέσεν προςαρμοζομένης τηλικαύτης * οὐ συνόψεως, ἀληϑέστερον 
' - € ΄, 
εἰπεῖν, οἰκειώσεως. ὧν κεφαλαιωδῶν ὑποθέσεων ἡ προκειμένη αὕτη καὶ 
en )αφομένη ntQb ἀρετῆς καὶ κακίας πεντηκοστῆ οὖσα τυγχώνεν 5, τῆς 
ποώτης τὸ ἐπώνυμον λαχούσης περὶ βασιλέων ἀναγορεύσεως. ἐμφαίνει δὲ 
, ᾿ξ 2 
«ovi τὸ προοίμιον τίνας οὗ λόγοι πατέρας κέκτηνται καὶ ὅϑεν ἀποκυΐ- 
» ΄ 3 j : 
oxovret, ὡς ἂν μὴ ὦσιν αἵ κεφαλαιώδεις ὑποθέσεις ἀκατονόμαοτοι xch 
^ ΄ 2 ^ , ^ δώ i ^ δ᾽ - τ 
JO] γνήσιον ἀλλὰ νόϑοι τὲ xci ψευδώνυμοι. εἰοὶ Ó ἐκ τῶν ὑποτεταγμέ- 
» , 2 ' 2 - 
vuv χρονιχῶν δ, «. Ιωσήπου ἀρχαιολογίάς. B. Τεωργίου μοναχοῦ. 7. 
᾿Ιωάννου τοῦ ἐπίχλην Π͵Ιαλέλα χρονικῆς, δ΄. "Iouvrov ᾿Αντιοχέως χρονικῆς 
t LÍ ] t ^. ] 
, - , 
ἑστορίας. &, Ζ]ιοδώρου Σικελιώτου καϑολικῆς ἱστορίας. ς΄, Τγικολάου Zla- 
€ b , Li 
μαοκηνοῦ χαϑολικὴς ἱστορίας. ζ΄. “Προδότου ᾿λικαρνησέως. ἡ. Θουκυδί- 
δου. ϑ', “Ξενοφῶντος Κύρου παιδείας χαὶ ἀναβάσεως Kugov τοῦ Παρυ- 
D ες - ὦ , * 
σάτιδος. v. ᾿Αὐῤδιανοῦ ^AAsS . «e. «t. Zhovvotov Αλικαρνησσέως "Po- 
Ὁ: 9 £u 
"€ , - ^ € “τ»ν 
μαϊκῆς ἱστορίας. ιβ΄. Πολυβίου τοῦ Μ]εγαλόπολίτου “Ῥωμαϊκῆς ἱστορίας, 


1 κατεντυγχάνειν. τοὺς τροφίμους τῶν λόγων} Sic in codice nostro 
legitur rectius quam in Hoescheliano, εἰς τοὺς τροφ. quo vitio scriptu- 
rae inductus Casaubonus verterat, eorum scriptorum quae ingenia 
alunt lectioni incumbere, Sed hac in parte eius interpretationem cor- 
rexi [sic: adeo μὲ Aoc delectu habito maiori attentione et assidui- 
zate lectioni incumbere studiosi queant.]. Confirmatur autem lectio 
nostri codicis verbis sequenübus x«i ἐντυποῦσϑαν τούτοις. scilicet τοὺς 
τροφίμοις τῶν λόγων. VALES, 

2 ἐπὶ uncis circumdedit Hoeschelius 

3 ἐγκειμένων ed. Hoescheliana : 

4 τῆς τηλικαύτης eadem 

5 ἐπιγραφομένη περὶ πρέοβεων “Ῥωμαίων πρὸς ἐϑνιχοὺς ϑνῶν πρὺς 
“Ῥωμαίους margo) τυγχάνει οὖσα ἑβδόμη ἐπὶ τοῖς (sic) εἴκοσι Hoesche- 
liana 

6 clauditur argumentum in Hoescheliana sic: e. “Πέτρου πατρικίου 
xal μαγίστρου. p" Τεωργίου μοναχοῦ χρονικῆς. γ. ᾿Ιωάννου ᾿Ανειοχέως. 
δ΄. «“ιονυσίου ““λικαρνασέως “Ῥωμαϊκῆς ἀρχαιολογίας. ἐ. ς΄. ]Ιολυβίου 171:- 
γαλοπολίτου καὶ ᾿Αἀππιανοῦ. ζ΄, Ζωσίμου ᾿Ασκαλωνίτου. ἡ. Ιωσήπου Ἰου- 
dies ἀρχαιολογίας. 9. “Διοδώρου “Σικελιώτου. ί. Ζίωνος Koxxiuxvov. 
ιώ, Προχοπίου Καισαρέως. εβ΄. Πρίσκου ὀήτορος. uU. Mályov σοφιστοῦ. 
|. Μενάνδρου Προτίκτορος. 1& Θεοφυλάκτου ἀπὸ ἐπάρχων καὶ ἀντιγρα- 
φέως τοῦ “Σιμοκάττου. lambos non habet, 


"HOOEZIZ XXXIII 


wu. ᾿᾿ππιανοῦ Ῥωμαϊκῆς τῆς ἐπίχλην βασιλικῆς. a0. Ζίωνος οκχιανοῦ 
“Ῥωμαϊκῆς ἱστορίας. καὶ οἱ ἐφεξῆς ἐν τῷ δευτέρῳ τεύχει ἐπιγράψονται. 


Ἴαμβον σημαίνοντες τὴν βασιλικὴν ἀγωγήν. 
αἰὼν ὃ μακρὸς ὥςπερ ἄνθη τοὺς λόγους 
ἁπανταχοῦ γῆς ἔσχεν ἐσχεδασμένους, 
ἀνθοῦντας oi πέμποντας εὔπνοον χάριν" 
τανῦν δὲ τούτους εὐστεφὴς Κωνσταντῖνος 
δρέψας, ἀγείρας ἐμμελεῖ μουσουργίᾳ, 
προύϑηκε πᾶσιν ϑελκτιχὴν εὐοσμίαν 
ὅσοις λόγου μέτεστιν εὐώδεις λόγους. 
ὃν τοῖς λόγοις στέφοιμεν ὡς λόγων φίλον" 
ἀσυγκρίτως γὰρ ἐν μέδουσιν ἐχπρέπει, 
λάμπων, προφαίνων χρηστότητα τοῦ κράτους, 
γίγας φεραυγὴς ὥςπερ ἡλίου φάος 
ἐχθροῖς ἅπασιν εὐνόοις O^ ὑπηκόοις. 
οὐκοῦν βοάτω πρὸς ϑεὸν πᾶς τις μέροψ, 
Τιϑωνὸν αὐτὸν δεῖξον ἄλλον iv χρόνοις, 
ὡς ὧν τὰ λῷστα τῷ βίῳ συνειςφέροι. 


Vor.IHl. ApPPEND. c 


PETRI WESSELINGII 
D'E.BDo PG oA ἢ Ὁ 


Nobilissimis, amplissimis οἱ gravissimis viris Jsaaco. Ubing et Ioann 

Breyer ICto, inclitae urbis Traiectinae cum maxime consulibus, nec non 

spectatissimis et amplissimis eiusdem urbis senatoribus, Academiae cu- 
ratoribus magnificentissimis, S. D. P. Petrus Wesselingius. 


Bibliothecae Historicae, quam ad vos defero, testem meae obser- 
vantiae et gratae voluntatis, auctor est Diodorus Siculus, domo 
Agyrinensis, non illo quidem veterum numero, qui orationis qua- 
dam maiestate et dulcedine censebantur: hac parte Herodoto multo 
est inferior, neque aequat "Thucydidis verborum granditatem, lon- 
geque à iucunda Xenophontei sermonis suavitate recedit, dictio- 
nem, nullis calamistris inustam nec in ullos fractam cincinnos, 
sed masculam, gravem et historiae convenientem, sectatus. Alia 
sunt, quibus magis conmendatur. llli singularum, paucarum certe, 
gentium res gestas posteritatis memoriae tradiderunt. Hic omnium 
fere nostri orbis nationum, rerum publicarum, regnorumque hi- 
storias, ab ultima memoria repetitas, conplexus, ubi certa tem- 
porum suppetebat notitia, inmenso et seculis omnibus profuturo 
labore, suos in annos digessit, atque egregia heroum et famosa 
tyrannorum exempla, quod in rerum cognitione praecipue salubre 
et frugiferum, in illustri posuit monumento, ut haec vitare, illa 
imitari liceret, Magnum semper, neque sane iniuria, habitum 
est, unius populi origines, incrementa, colonias et fata diligen- 
tiore stilo persequi: quid de eo arbitrabimur, cuius admirabili in- 
dustria in unum conducta sunt, quibus Aegyptiorum, Aethiopum, 
Scytharum , Assyriorum, Persarum, Graecorum, Romanorum, Poe- 
norum, Gallorum et plerarumque aliarum gentium historiae, leges 
et mores illustrantur, et stupenda Dei Optimi Maximi, qua mun- 
dum universum regit et temperat, providentia praedicatur? "Pot 
res, tam varias vel animo posse capere, arduum est: quid inter 
se conponere, et ordine, ut apte cohaerescant, digerere? [n- 
probo illi profecto labore opus fuit, quem studio de mortalium 
genere praeclare merendi non detrectavit: neque enim satis ha- 
buit magnam Asiae Europaeque partem, ut locorum, de quibus 


WESSELINGII DEDICATIO. XXXV 


scripturus erat, ingenium et situm observaret, et conmentarii,' in 
principum civitatiumque tabulariis abditi, inspicerentur, non sine 
periculis atque aerumnis, ut fit, obire: excussit insuper curate 
atque in huius Bibliothecae forulos conportavit, quidquid prae- 
clara ante suam memoriam ingenia per Orientis Occidentisque 
plagas administratum libris inseruerant. Herodotum, Thucydidem, 
Xenophontem, Ctesiam, Agatharchidem, Polybium, quos integros 
partim, partim misere truncatos lectitamus, praeterire possum: 
memorari debent, ut industriae documentum exstet, Anaximenes, 
Anayis, Antander, Antiochus, Athanas, Callias, Callisthenes, Cli- 
tarchus, Demophilus Ephori F., Dionysidorus, Dionysius Milesius, 
Diyllus, Duris, Ephorus, Euemerus, Fabius Pictor, Hecataeus, 
Hellanicus, Hermias, lambulus, Laosthenides, Marsyas Pellaeus, 
Matris, Menodotus, Philinus, Philistus, Polycletus, Posidonius, 
Psaon, Sosilus, Telestes, 'TFheopompus, Timaeus, quorum de re- 
bus gestis volumina edax temporum iniuria nobis invidit. His 
ile atque aliis ducibus seriem rerum, per tot opera dispersam, in 
suam usque aetatem, hoc est, C. Iulii Caesaris principatum, dedu- 
xit, et Bibliothecam, in XL libros descriptam, tricesimo quam 
coeperat anno feliciter absolvit. Atque hic, VrR1 AxwPrissIMrI, 
miserari hominis vicem soleo, qui tautum molestiae taediosique 
laboris, ut bonis omnibus pro virili consuleret, cupide devorarit, 
nec ab ingrata dicam an barbara posteritate inpetrare potuerit, 
ut Bibliothecam, publicis ipsorum usibus unice dispositam, illiba- 
tam atque integram servarent: quam quidem illaetabilem negli- 
gentiam etsi plerique veterum merito incusare possint, inprimis 
Diodorus, cuius libros aut socordius pessum ire siverunt, aut fla- 
gitiose et turpiter mutilarunt. Longe illi aliter, qui ab eius ae- 
tate proxime afuerunt: amplexi artissime sunt Bibliothecam et 
laudarunt inpense. Plinius eius, auctorem inter Graecos nugari 
desiisse. monuit, lustinus Martyr, lulius Africanus, "Tertullianus, 
Eusebius, Hieronymus, Evagrius, Georgius Syncellus, Christia- 
norumque alii, saepius eam in consilium miserunt, aptissimam, 
sicüti-est, opinati ad temporum ordinem ex vero constituendum 
atque absurdam Aegyptiorum, Phoenicum, Chaldaeorum et Grae- 
. corum "Theologiam cognoscendam et convellendam: -nec alia post 
instauratum literarum in Europa cultum eruditioribus mens et sen- 
tentia, Quotus enim quisque ex omni doctiorum ordine repertus 
est, qui huius auxilium ad prisci aevi res explorandas lucemque 
obscuris praeferendam neglexerit? Ipsae versiones a Poggio Flo- 
rentino, Aenea Sylvio, Angelo Cospo, Marco Hoppero, Sebastiano 
Castellione, quantumvis nec eleganter nec fideliter expressae, ar- 
gumento fuerunt, avide extemplo direptae et iucundissime lectae. 
De Graecis, genuino Diodori sermone, quid multa? Vincentius 
Opsopoeus, in his literis haud negligenter versatus, exigua parte 
c2 


XXXVI WESSELINGIL 


provulgata, tantam omnibus sitim movit, ut absentium deside- 
rium aegerrime ferrent; quod Henricus quidem Stephanus et L. 
Bhodomanus, viri praeclari,  proó.tis in publicum Bibliothecae 
huius libris, quotquot e tenebris erui potuerunt, et Graeco et 
Latino sermone luculenter, leniverunt, neque explerunt tamen. 
Dolebant harum deliciarum amatores haud pauca ab utroque pro 
derelictis habita, neque eam scriptori adhibitam esse medicinam, 
quam dudum desiderarat. Crevit deinde incensumque ex raritate 
exemplarium est Bibliothecae pretium: pauci in suis eam nume- 
rare poterant; rarior erat, qui toto centum annorum intervallo 
huic incommodo ipsique Diodoro mederi vellet. Fuit sane unus 
item et alter, qui laudabili consilio in hanc ceram ingressus est; 
quorum industriam cum aut intempestiva miors, aut alii ous 
interpellarint, visum mihi est, AwMPrISSsrMI PROCERES, vires 
periclitari, et novam Bibliothecae Diodori editionem horis subse- 
civis atque a publico munere vacuis adornare. Qua ego in re ge- 
nio meo, honestum in literis otium et oblectationem quaerenti, 
obsecutus sum, haud alienum etiam a persona, quam mihi hono- 
rificentissime inposuistis, nec vobis ingratum fore arbitratus, si 
decessorum collegarumque exemplo in id sedulo incumberem, ne 
quid de splendore et vestrae Academiae decore mea ignavia de- 
teri paterer. Pulere quidem memineram, non eas ingenii mei do- 
tes esse, neque istum eruditionis adparatum , quibus illi aeternam 
sibi et Lyceo vestro nominis famam conciliarunt; nec ita tamen 
mihi notus eram, ut de operis successu desperare deberem: volui 
certe vobis diligentiam probare animumque de literis et studiosa 
iuventute bene merendi cepidissimum. Cuius argumentum si hanc 
Diodori Bibliothecam, vobis inscriptam et ob caussas minime leves 
consecratam, V rR1 NongrLiSsiMI, acceperitis, laetabor vehe- 
menter. Quidquid operae in eam inpensum fuit, vestris sub au- 
spiciis militatum est: vos mihi liberale otium, cuius aeque reddi 
oportere rationem quam negotii, vetus est doctrina, fecistis: vo- 
bis honores et conmoda debeo, in me partim collata, destinata 
partim. Quorum omnium nomine nisi publicum hoc et perpetuum 
grati animi monumentum erigerem,' videri fortasse possem ingra- 
tus, qualem me nemo novit. Ofliciose, uti bonum civem decet, 
vos omnes colui: singularem, quam rei publicae et literariae in- 
sumitis, curam veneratus sum, praedicoque semper. Quis enim 
non celebret providentiam, qua in tanta temporum difficultate 
atrocis belli formidine circumstrepente, pro salute civitatis, inco- 
larum incrementis et libertatis nostrae ac religionis Palladio vigi- 
Jantissime excubatis? Auferunt sane calamitosissima tempora, et 
sibi vindicant praecipuam vestrae sollicitudinis partem, nec pati- 
mini tamen vos ita abstrahi, ut Academiae, egregii vestrae civita- 
tis ornamenti, dignitatem et amplitudinem postponatis. lmo vero, 


PRAEFATIO. XXXVII 


quidquid ín usus studiosae iuventutis, publicumque literarum bo- 
num recte suscipitur, libentissime amplecti et probare soletis: 
quo minus ego vereri debeo, ne hic meae industriae fructus pa- 
rum apud vos valiturus sit. Pergite Vrnr PRUDENTISSIMI, 
MAECENATES OPTIMI, rem publicam et literariam ex senten- 
tia gerere, atque omni rerum optandarum genere cumulati va- 
lete diutissime. "lraiecti vestrae A. d. x. Kal. Augusti cloloccxiv. 


PETRI WESSELINGII 
EUBCOLDACUBEOTEOADCT Sp 5: 


LECTORI AEQUO ΚΝ, D. PETRUS WESSELINGIUS. 


Novam Bibliothecae Diodori Siculi editionem nostra memoria in- 
struere viri praeclari losEpn. Wassk et FRaNc. DroNxsius 
CawUusATUS fuerunt ingressi, quorum laudabiles conatus, sicuti 
et acutissimi τ TERRASSONI, aut mors aut alii casus disturba- 
runt. Suscepi et ego eam éeogitationem ante hos novem annos, 
et sponte mea, et IL. WETSTENIO GurLrIELMOQque SwiTI 0, 
bibliopolis nobilissimis, inpulsoribus: quem quidem inpetum non- 
nihil operis amplitudo et vitia, quibus illud obsitum saepe ante 
animadverteram, sufflaminabant; nec abieci tamen consilium, re 
ipsa edoctus, difficillima quaevis tractando leviora fieri, ze£ μι- 
λιστα uiv, ut noster aiebat, τῇ πρὸς τὴν πραχματείαν ἐπιϑυμίᾳ, δὲ 
ἣν πᾶοιν ἀνθρώποις τὸ δοχοῦν ἄπορον εἴναν τυγχάνεν συντελείας, Nola 
ea cura restabat, ut subsidia scriptorum conquirerentur codicum, 
sine quibus in recentandis veterum conmentariis nihil magnopere 
posse praestari, pulcre memineram. Verto me ad virum celeberri- 
mum lac. Pu, p'OnvirLrUM, longo mihi usu coniunctum, quem 
suo sibi aere redemisse, quae Fn. DroN, CaMusaTUS ex manu 
scriptis in Gallia schedis excerpserat, saepius inaudieram. Non 
negat pro sua in me benivolentia et literas iuvandi studio vir 
egregius ea omnia: hoc amplius, operam in illis etiam exploran- 
dis offert, quae alibi locorum laterent, et cumulate praestat; quae 
uti gratissima mihi accidit, ita WETSTENIUS mire placuit, cum 
nec inpensis nec labori parceret, ut omnia inpetrareutur, quibus 
opus esse opinarer, lta nactus ex l|talia, Gallia et Germania con- 
plura sum, quorum auxilio Diodorus melior et nitidior provulgari 
posse videbatur. 


1 I. Alb. Fabricii Bibl. Gr. L.. V. 38. p. 465. 


XXXVIII WESSELINGII 


Ne vero nescias, quo loco censendi sint isti codices, atque 
unde venerint, operae erit per saturam eorum notitiam aperire. 
Ordiar cum illis, quos aut Fn. D. CawUsaTUs per se cum edi- 
tis conparavit, aut aliorum opera collatos adeptus fuit. Adscri- 
pserat vir diligentissimus orae Diodori sui discrepantes scripturas 
ex Coisliniano et Claromontanis manu exaratis libris; Quorum 
quidem Coislinianus seculi XV., ut B. MONTFAUCONIUS nost 
docuit, conplectitur priores quinque Diodori libros et XI, XII. 
XIII. XIV. XV., omnidm, quos ille vidit, optimus. Claromonta- 
nus, quem priorem adpellavi, habet quinque priores, totidem po- 
sterior. lile praestat bonitate et antiquitate, circa saeculi XII. 
finem, ut perhibent, scriptus, estque idem, quo usus est HENn. 
STEPHANUS in procuranda βιβλιοϑήκης huius ἑστορικῆς editione, 
variis propterea notis et additionibus instructus: hic recens admo- 
dum est, Bartholomaei manu sub seculum XV.2 exaratus, priori 
in plerisque consentaneus, ut res ipsa ostendit, neque Cawusa- 
TUS admonere neglexit, Alleverat praeterea et margini inscri- 
pserat ex Claromontano alio, in quo XI. XII. XIiI. XIV. XV., et 
Regio, qui bis millesimus quingentesimus trigesimus octavus in 
bibliotheca Christianissimi Galliarum regis numeratur, et sequen- 
tes quinque, sive postremos eius decadis, lecturo offert, omnia, 
quae cum editis dissentiunt: cuius autem illi aetatis sint, dicere 
non habeo. Praeter quos beneficio viri excellentis L. AN r. M v- 
RATORII fuerat adeptus excerpta ex Mutinensi scripto, nupero 
quidem, quippe ἃ Michaele Apostolio in Creta, ad famem, uti 
ipsemet questus est, arcendam descriptus, sed ex antiquo et no- 
tae optimae libro: neque defuit illi celeberrimi P, BuRMANNI 
benivolentia, cui debuit.nonnullas los, ScariG Enr et Is. Vos- 
SII coniecturas, utriusque libro, quem Leidensis bibliotheca ser- 
vat, adpositas; accepit ab eodem accurata eruditi viri, quem ex 
chirographo Is. CasavunoNumM arbitrantur, manu transcriptas 
lectiones, quibus Basileensis ἐχδόσεως liber XVIII. et XIX, a ve- 
teri codice discrepabat, indidem depromtas, atque ea de caussa 
Leidensis nomine ἃ me designatas. Puto et hinc venisse epito- 
men, quam manu scriptam versavi, de Assyriorum, Medorum 
Persarumque rebus, a Georgio Gemisto ex secundo Diodori libro 
contractam: namque eam inter Lugdunenses gazas reconditam 
esse, constat abunde. Atque haec fuere, quae FR. D 10 N. C 4- 
MUSATUS diligenter conduxerat ad Diodorum nitidiore cultu ex- 
ornandum, 4Addiderat et libri sui orae adnotationes, sed raras 
nec magni admodum momenti, suis tamen locis memoratas; qui- 
bus an plura congesserit, ut venditatum saepius non sine quadam 


1 Biblioth. Coislin. p. 213. 214. 
2 Montfauc, Palaeogr. G. L. 1, 8. 


PRAEFATIO. XXXIX 


iactatione opus absolveret, an conturbatis eius rebus perierint, 
adfirmare non possum: ad clarissimum certe IAc. Pu. p'Onvrr- 
LIUM nihil horum pervenisse, liquido cognovi. Sed cetera per- 
sequamur, Christianissimi Galliarum regis bibliotheca auxilium, 
quod prolixe praestare poterat, non recusavit. Habet praeter eum, 
de quo superius memini, unum, cui priores libri V adsunt, alium, 
in quo undecimus et sequentes quatuor, tertium eosdem conple- 
xum et XVI. cum septimo decimo, quartum denique, cuius pagi- 
nis consignati sunt quinque postremi. Primus numerum MML XII. 
praeferens, et quartus, quem LXI. supra bis millesimum nume- 
rant, eodem chirographo, sed recenti et indocto descriptus, mi- 
nime malus est, fideli ex exemplo exceptus: secundus, cui nota 
MMI9XXXIX. inponitur, seculi XV. aetatem non superat, olim 
Augustini Cardinalis Trivultii; tertius, signatus indice MMLX., in 
fronte et calce haec ostentat, κτῆμα ᾿Αντωνίου τοῦ Ezxégyov, ὃ δέ- 
δωχεν εἰς σημεῖον ἐὐχαριοτίας τῷ κραταιῷ βασιλεῖ Κελτῶν, τῷ ἐπιφανε-- 
οτάτῳ Φραγκίσκῳ" quibus deinde adpingitur, an Sophiani manu? 
Sic foret medio seculo XVI., quo Michael Sophianus vixit, exa- 
ratus. Sed quid si Antonius ipse scriba fuerit, quo officio in iu- 
sula Corcyra saepe functum fuisse eadem Sophiani aetate, claris- 
sime t adparet? Utcunque id fuerit, neque enim magni ea res 
momenti est, conferendorum eorum laborem in se humanissime 
suscepit doctissimus DE L4 BaRRE, et dextre absolvit. Itali, 
quorum literariae copiae in laude versantur, nobis. haud minus 
faverunt. Vaticanum €XXX., ante hos sexcentos annos in charta 
Pergamena scriptum, et docta Britanni manu enotatum ad quin- 
que priores libros adhibui, cui et alii opportunissime accesserunt. 
Nam cum sedulo perquirerem, ecqua via ad hiatus, quibus Dio- 
dorei quidam libri dissociantur, explendos inveniri, atque utrum 
deperditorum aliquid e latebris posset erui, benivole succurrit 
vir longe nobilissimus PH. MaRnrA Mower, nuper admodum emi- 
nentissimo E. R. Cardinalium collegio adscriptus: huic debeo et 
eruditissimi IlosEPH. SrM0o0N. ÁSSEMANI promtissimae curae 
partem excerptorum ex codice quingentorum ferme annorum bom- 
bycino, librum primum et quatuor insecutos continente: accepta 
etiam refero, quae ex schedis ante hos trecentos annos deprope- 
ratis, ad libros XI. XII. XIII. XIV. XV., et ex aliis, eiusdem ve- 
tustatis, ad postremos quinque illustrandos admovi: ne nunc me- 
morem de fragmentis, et nobili eo, quod H. SrTEPHANCS incer- 
to scriptori inter Polemonis et Himerii reliquias attribuerat. Per- 
go Venetias, unde provida doctissimi Abbatis BrLa4srr CanRyYO- 
PHILI cura inpetravi et ex Bibliotheca quidem Divi Marci colla- 
tiones, uti vocant, decadis ultimae ex membranis, antiqua mauu 


1 Vid. Montfauc. Palaeograph. Graec. p. 82. 90. 95. 


XL WESSELINGII 


quinque priores eius, de quo dixi, corporis libros repraesentanti- 
bus, reliquas ex schedis paullo magis novitiis, ex tabulariis vero 
monasterii Dominicanorum S. Ioannis et Paulli, quae primos Bi- 
bliothecae quinque libros iuvare potuerunt; qui quidem codex nu- 
perus est, seculo XV.'* a Caesare Stratego exaratus, Conferendi 
molestiam subiit homo Graecus, neque is absurdus. Quam operam 
Florentiae ultro in se susceperat clarissimus A, Coc CHIUS, misso 
luculento specimine ex veterrimis membranis, integerrime emen- 
dateque scriptis, additaque ceterarum, in Medicea bibliotheca 
superstitum, descriptione: quarum tamen usura, quia spissum et 
bibliopolae damnosum videbatur negotium, frui non licuit, ld sa- 
tis animadverti, in plerisque eas cum Claromontanis amice con- 
sentire. En iambos, .non elegantes sane, sed ne pereant, quos 


amanuensis L. 1. 2. p. 9., ubi περὶ τῆς ἐν ἅδον μυϑολογίας, ad- 
scripserat. 


Ἕλλην σέβας σὺ ΖΔιόδωρε τυγχάνων, 
“άσκεις 2» (ov μυϑιχὰς εἶναι δίκας. 

JNUv δ᾽ οὐ μυϑικὰς ἀλλ᾽ ἀληϑεῖς τυγχάνειν 
“Πείρῃ διδάσκῃ καὶ νοεῖν σὲ καὶ λέγειν. 


Didici quoque iisdem lacunis schedas, quae X ultimos libros ha- 
bent, esse foedatas, quibus editi, ltaque iactura ista, si eo no- 
mine adpellare velis, ferri utcunque debuit. Aegrius desiderium 
eius libri tuli, quem optimae notae in bibliotheca monasterii S. 
loannis de Carbonaria apud Neapolitanos custodiri. acceperam, 
Monachi, ex Augustinianorum familia, per amicos interrogati, 
fuisse sibi olim volumen Bibliothecae Diodori, in libros ΧΙ, de- 
scriptae, nuper vero Vindobonam in augustam Imp. CaAnorr VI. 
bibliothecam illatum, adfirmarunt: ad quem nuncium non diffiteor 
haud vulgarem laetitiam mihi et spem de libris amissis fuisse 
subnatam; quae ubi omnia examino et MoNTFAUCONIT, ἃ quo 
liber2 inspectus erat, silentium, brevi diminuta vehementer est, 
nec exstincta tamen. Ad generosum et in tanto fastigio literarum 
amantem Comitem UHrLEFELDIUM, tum CanRorr VL, Germa- 
norum Imp. Aug., ad Belgarum rempublicam legatum, adeo: in- 
petro codicis delineationem, primos V libros duntaxat conplexi, 
et excerpta pauca, manu egregii viri Nic. GARELLII descripta : 
additur ex Augustissimi Caesaris mandato spes amplior; quae Il. 
lustrissimo Comite hinc Constantinopolim profecto, mortuo non 
multo post bibliothecae praefecto, ipsoque Imperatore, maximo 
universae Germaniae intertrimento, e vivis erepto, plane decola- 
vit, quod equidem dolui vehementer. Codex omuium est optimus 


1 Vid. Montfauc. Diar. Ital, p. 48. et Palacogr, Graec. p. 82. 
2 Diar, Italic; Cap. 21. p. 510. | 


PRAEFATIO. XLI 


et antiquissimus, seculi octavi aut X, si docti Vindobonenses 
non fallunt, nam MoN'TF*AUcONII aliam esse sententiam bene 
memini, inscriptus membranis, quas IaNUS PaRRHASIUS Cardi- 
nali Seripando legaverat, is coenobio S. loannis, de quo supra, 
Haec de libris manu scriptis. 

Primus omnium VriNcENYTIUS OPsoPOEUS quinque ultimos; 
ut nunc dicere cogimur, libros, a IlaNo PANNONIO, Quinquec- 
clesiensi in Hungaria praesule, ab interitu vindicatos, secum vero 
ab eruditissimo viro 1o. ALEx. BRaAssrcaNO coumunicatos, Ba- 
sileae anno Aerae vulgaris cloloxxxix. Graece publicavit, non 
illos quidem emendatissimos, variis tamen locis meliores illis edi- 
tionibus, quae cultissimae sunt habitae. Libros quinque priores 
et undecimum cum proximis quatuor, recentatosque quos Ὁ P so- 
 POEUS dederat, bibliopolarum sollertissimo HENR1co STEPH κ- 
No debemus, luculenter Parisiis clolonrx. proditos, Sumsit eos 
vir longe doctissimus ex Mss. Claromontanis, non optimis utique, 
haud neglectis tamen, quod mihi clarissimum in modum adparuit, 
aliis, quos inter an et Uldrici Fuggeri, cui suam ἔκδοσιν inscripsit, 
liber fuerit manu exaratus, sicuti memoratum video a Celeb. : 
Jo. Ars. FABRICIO, dicere non possum. Adnotationes addidit 
SrEPHANUS, sed festinato, ut saepe indicavit, deproperatas; 
quo minus miror relicta plura esse," quae per amplius otium elui 
ab eo facillime potuerant, Vulgavit deinde, sed ignarus Diodori 
esse, illustre fragmentum de Cleonnide et Aristomene inter Po- 
lemonis et Himerii declamationes clolonxvir eadem in urbe: nec 
multo post Furvir UnsriNrI opera Antwerpiae ex officina Chri- 
stoph. Plantini anno rxxxir. Eclogae Legationum, ex Diodori Bi- 
bliotheca haustae, prodierunt. Dedit alias DAvrp HokscuE- 
LIUS, sequentis seculi principio Augustae Vindelicorum,  libro- 
rum XXI. XXII. XXII. XXIV. XXV. XXVI. ex codice Lupo- 
YICI ALEMANI Florentini a Doctissimo R, Thompson Britanno ex- 
scriptas, sed mire? vitiosas; ad quae vitia eradicanda bene fa- 
ciunt scholia, quae, Hoescheliine an Rhodomani fuerint, in du- 
bio fui. Leguntur in Hoeschelianis Legationum Eclogis, nullo, 
sintne ipsius an alterius, indicio addito; L. RHnopowANUS repe- 
titis vicibus sibi tribuit: neque sane, quod serius animadverti, in- 
iuria: scribit enim eodem, quo Eclogae lucem viderunt auno 
cloloenr. Gothofredo Iungermano D. Hokscnukrvs, ,de locis 
,in Longino 3 suspectis dominum Rhodomanum suaserim consu- 
»las, quem habes vicinum, qui suam mihi ἀγχίνοιαν καὶ εὐστοχίαν 
»probavit in libro πρεοβειῶν πέρυ" quod corstabit, cum motas edi- 


1 Biblioth. Graec, L. III. 81. 
2 Vid. Syllog. Epistol, P, Burmani T. lI. p, 354. 
3 In Epist. Hotomaunorum Meelii p. 455. 


XLII WESSELINGII 


»dero, nune enim textus, quem vocant, impressus est modo.* Re- 
linquantur ergo, uti aequum est, L. RHoponANO; qui proximo 
anno, quarto supra millesimum et 100. omnia Diodori, exceptis, 
incertum qua de caussa, Legationum Eclogis F.UnsrNr, Graece 
et Latine Hanoviae publicavit, adstruxitque ea, quae Photius olim 
in μυριόβιβλον suam addiderat, Qua opera uti eximie de re lite- 
raria meritus est, ita dolendum maxime, nullum illi aliud fuisse 
exemplum praeter editum H. STEPHAN, quod in consilium , oc- 
currentibus frequenter dubiis mendosisque locis, mittere potuerit. 
Atque haec postrema Diodori Siculi ἔκδοσις, cuius egregia acces- 
sio meritissimo censetur, quam post triginta annos Lutetiae Pari- 
siorum vir multae eruditionis et iudicii HENRICUS VALESIUS, 
missis in publicum pluribus Diodori de virtutibus et vitiis fra- 
gmentis, fecit. : 

Satis de Graecis. Latinam versionem primus adornare insti- 
tuit Poccrus BRnaccroriNUus, absolutosque quinque libros, 
sed inperite in Vl divulsos, nec fideliter expressos, summo lite- 
rarum patrono et vindici praecipuo, Nicolao V. Pontifici obtulit. 
Non me fugit hanc gloriam Poggio auferre doctos e Britannia 
viros conatos fuisse, !. BRriaAN, TwvyNUM,2 BunTONUM atque 
alios: quin ViNCcENTIUM OPsoPoEkuM sua in praefatione scri- 
psisse: ,quorum (quinque librorum) versio meo quidem iudicio 
,Poggio non recte adscribitur: neque enim verisimile est, adeo 
»spurciloquum et virulentum sycophantam et vitilitigatorem quic- 
»quam Graecitatis calluisse, qui ne Latinam quidem linguam, cu- 
,ius sibi videbatur esse peritissimus, recte calluit* Sed ea, ut 
sedulo dicam, nimia sunt. Fuerit maledicus rabula, obscoenus 
spurcusque Poggius, proptereane Diodori versione abstinere de- 
buit, quem constat Xenophontis et Luciani3 nonnulla Latine de- 
disse? 'Twynus et Burtonus Io. PnuRhEAE, docto eiusdem fere 
aetatis viro, Balliolensisque collegii socio, versionem asserunt, 
caussamque habent ex vetere versionis eius exemplari, cui recen- 
tior manus adscripsit: , Paullus propter translationem sibi dedi- 
,catam Phream episcopatu Badoniae donaverat, quem cum ac- 
»cepisset, supervixit mensem unum et obiit Romae, nondum con- 
,secratus.4  Adiungit 4 AN T. Woob, unde ea sumta sunt, ini- 
tium codicis eodem chirographo esse; ,,Epistola ad D. Papam 
,Paullum de sex libris Diodori Siculi fabulando more gentilium :* 
tum, ,Nullus antea quantumvis praeclarus rerum scriptor fuit, 
sanctissime pater* etc.; quae quidem verba praefationem. ordiun- 


1 Antiquit, Acad. Oxon. L. IH. p. 371. 

2 Hist. Ling. Gr. p. 55. 

3 lo. Bapt. Recanatus Vit. Poggii Cap. XI. 
4 Mist. Univers, Oxon, L. 11. p. 76. 


PRAEFATIO. XLII 


tur, qua Poggius Nicolao V. sua consecravit. At rectissime vir 
eruditus istis nihil admodum tribuit nec fidit, Certum enim est, 
Diodorum Latino sermone verti coeptum esse Pontifice Nicolao 
V., cuius rei testem fero * MaNGETUM, luculentum vitae eius 
praesulis scriptorem, et vetustas schedas Mediceae bibliothecae, 
versionem isti Papae insceribentes. Addere possem lovruw plu- 
resque alios, sed vide ipsam dedicationem, quae Nicolai V., in 
literas doctosque omnes propensissimi, indolem ita signat, ut fru- 
stra alium, cui conveniat, quaeras, Et credemus, 1o. PunEAw, 
honestum virum, sibi paucis post annis tribuere alterius opus, at- 
que eo Paulli II. favorem colligere potuisse? Nihil profecto aut 
insulsius aut furacius, cum redargui posset facillime, quorum 
utrumque ab eius ingenio alienum perhibent, suscipi potuerat. Ne 
memorem, versionis auctorem eiusdem Pontificis hortatu Xeno- 
phontem de Cyri vita Latinis tradidisse legendum, quem Pogzii 
esse laborem, confessa res est: adiunge saltem, non ista Diodo- 
ri, sed Synesii de laude calvitii versione Io. Phream amicitiam et 
patrocinium Paulli Il, sibi parasse, Piura, quae defendendo Pog- 
gio lo. BAPrT. REcaANATUS atque in Italia2 alii erudite condu- 
xerunt, praetereo. Sequentes libri XI. ΧΗ, XIII. XIV. a quo la- 
tina veste sint induti, in ambiguo est. Incertum atque ignotum 
editores Basileenses, liberiusque et maiore sententiarum copia, 
quod verissimum, delectatum esse, admonent. Ego vero hanc 
operam prima iuventute Aeneam Sylvium subiisse ex literis do- 
ctissimi AN T. CoccHri edoctus sum: huic certe schedae Florenti- 
nae licentiorem et uberiorem istam versionem contribuunt, Quin- 
tum decimum convertit Mancvs HoprrEnvus, domo Basileensis, 
XVI. et XVII. ANGELUS, sive Ban rHorLoMAEUS, uti ab aliis 
vocatur, Cos»us, Bononiensis, ex nobili fortasse Cospianorum 
gente, qua de saepius3 Caks, Marvasra: tres ultimos, duo- 
devicesimum, undevicesimum et XX. SEBASTIANUS CASTEL- 
LIO, vir in his literis non obscuri nominis, Non me quidem 
furit AxpREAE DupriTrHro latinam eorum librorum  inter- 
pretationem 4 ab ANrT. TErssEnrO adscribi; neque ignoro, ad 
eam curam inpulsum esse a PA4urros5 MavwNvuTIO: sed intra 
propositum hune Dudithii conatum stetisse, opinor; neque enim 
alius est, quod quidem recordor, qui de versione ea^ memorarit, 
et QuinINUS6ó REUTERUS, quo ille teste utitur, tres postre- 


1 Vid. Muratorii Script. Ital, T. III. Part. If. p. 927. 

2 Giorn. de Letter. Tom. IX. p. 174. et 454. 

3 Marmor. Felsin, sect, Il. Cap. Unic, p. 49, et p. 365. 516. 
4 Elog. des hoinmes Savaus T. IV, p. 42. 

$ Epistol, L. IV. 17. p. 229. 

6 Audr. Dudithii vit, p. 13. 


XLIV WESSELINGII 


mos Diodori libros And. Dudithium interpretari coepisse, non cum 
publico conmunicasse, tradidit. Ut ut est, istas diversorum in- 
terpretum versiones, ad Graecum exemplum diligentius examina- 
tas, rarae eruditionis et pietatis "Theologus 10, Iac. GRYNAEUS 
Basileae anno cloionxxvrür. recentavit. Quorum quidem omnium 
gloriam paucis post annis paene obliteravit LauRENTIUS Ruo- 
DOMANUS, tenui loco: Saxoweríiae, qui frequens Hohnsteini- 
cae ditionis in Stolbergensi Comitatu pagus, editus, Paraverat 
sibi vir elegantis iugenii et Graecis carminibus 2, quo genere prae- 
ter ceteros excellebat, et verso in Latinum sermonem Memnone 
et Agatharchide magnam nominis famam. HENR. STEPHANUS, 
probato eo specimine, virum erigit atque expugnat, ut Diodori 
omnia suo Marte vertat et Latinitate donet sub finem seculi XVI. 
Addunt viri eruditionis laude praeclari 105. Scar iG En, D. €Cuv- 
TRAEUS, lo. CASELIUS, atque alii, quos in praefatione receu- 
set, calcar: quorum stimulis magis excitatus absolutum opus 
Hanoviae, ut ante dixi, sub principium seculi superioris publica- 
vit, laudemque haud mali interpretis abstulit, Memini nonnulla 
eius acerbius peregrinitatis fuisse accusata, alia subinde aliis 
displicuisse: qui si vires in eo genere periclitari voluissent, for- 
tasse et eos offendissent, qui nihil rectum putant, nisi quod ipsi 
fecerint 
Ad Diodorum venio, cuius vitam, ingenii habitum,  singula- 

remque industriam non attingam: satis omnibus facere possunt 
H. SrEPHANI diatribe de Diodoro eiusque scriptis, 1o. lac. 
GnvNakEr et L. RuonoMANI Praefationes, quas integras post 
pauca videbis. Neque moror accusationum et calumniarum tela, 
a Lun. Vrvk et Io. BonrNo iu Diodorum stricta, quod illa ii- 
dem doctissimi viri et eruditionis gloria haud minor3 GkR. lo. 
Vossius et2 DEcoR. WHEAR egrerie retuderint, Habet Dio- 
dorus suos naevos, quibus nec alii inmunes: nam quis veterum 
aut recentiorum ἀπτώτως in tanta rerum et copia et varietate, per- 
severavit prorsus? Ego ubi aequissimum istud Flacci accinero, 

Verum ubi plura nitent in carmine, non ego paucis 

Offendar maculis, quas aut incuria fudit, 

Aut numana parum cavit natura, 
de amissis libris nonnihil interponam., 

Desideramus ex vasto XL voluminum opere libros plures, 

eos praesertim, qui inter V. et XI. erant interiecti. ;,,Nam illi 


1 Car. Henr. Langius Conmentar. de vita Rhodomani Cap. 1. 

2 Vid, eundem Clar, virum Cap. 2. et Georg. Lizelium Hist, Poet. 
Graec. German. p. 145. 

3 De Hist. Graec. L. II. 9, 

4 Method. Legend. Histor. sect. Vll. p. 31. 


« PRAEFATIO. XLV 


,0mnem vetustatis memoriam,«* ut verissime Ill. ScALIGER in 
'qualam ad RunopnowaNuw epistola, ,, Assyriorum, Chaldaeorum, 
Phoenicum, et aliarum nationum complectebantur: quarum re- 
,Tum cognitio magnam sacrorum Bibliorum originibus facem allu- 
»cebat. De quibus omnibus nihil nobis praeter desiderium super- 
»est. Dolemus etiam earum rerum defectum, quarum interitum 
lacunae L. XVI. et XVII. designant, Studium sane quam diligens, 
ut, ubi ubi. membranae, unde ea sarciri possent, laterent, ex fo- 
rulis eruerentur, non defuit: sed perdita opera est. Quae quidem 
res facit, ut haud iniusta sit suspicio, omnes, quarum variis Eu- 
ropae e locis indicium mihi factum est, ex unis schedis fuisse 
propagatas, laceris certe. De reliquis libris, qui XX. sequeban- 
tur, quid multa? Eclogae Photii, Ursini, Hoeschelii et Valesii 
tale eorum desiderium incusserunt, quod fortasse nunquam lenie- 
tur. Non me quidem latet, Hl. SrEPnaNuMw audivisse ex Bav- 
ἘΤῸ totos XL Diodori libros sua aetate in Sicilia visos; scripsisse 
quoque 2 Cow. GksNERUM, eos, qui quintum excipiunt usque 
ad decimum in Sicilia asservari, addidisseque los. Stu, Envw, 
quinque istos apud Cardinalem S. Crucis Romae et Augustae Vin- 
delicorum penes Io. lac. Fuggerum haerere; vano rumore et ad 
Laz. Bavyrrvw allato, seu quod membranis XL librorum nume- 
rus, quae et errandi caussa monachis Neapolitanis, de quibus su- 
pra, fuerit inpositus, sive quod ea in insula professus olim fue- 
rit? CoNsTANTINUS Lascanrizs, se omnes Diodori libros in 
bibliotheca Imp. Constantinopolitani oculis usurpasse. Nihil qui- 
dem certe post tot evolutos annos, omnibus tabulariis tanta sedu- 
litate excussis, de voluminibus istis innotuit, ut metus haud in- 
iustus, ne perpetuo illis carere debeamus, perennet. Sed male 
ominari nolo. Exponam potius, quam rationem de nova Diodori 
editione curanda inierim. 

Retinui omnia, quae H. SrkePnaNvus et L. RuopowxaNus 
ex Diodoreis cum publico conmunicarant, quibus, uti oportebat, 
Excerpta, ab UnsrNo et VarEsrO in lucem prodita, adstruxi, 
fragmentaque hinc et inde a me conquisita: in quae si additum 
unum atque alterum censueris, quod alii Diodoro debeatur, stu- 
dium excusabis; malui iu hanc partem peccare quam negligens 
videri, De Graeca oratione si roges, non diffitebor, plura me 
mutasse, nec omnia tamen, quae fortasse fas fuerat. Secutus 
sum scriptorum codicum auctoritatem, et, quod illi proscribebant, 
damnandum iudicavi; coniecturis rarius, nec nisi in manifesto 


1 Epist. L. IV. Ep. 40f. 

2 Biblioth. Univers. p. 207. Epitom. Biblioth. p. 43. 

3 De Script, Graec, patria Siculis in Fabricii Bibl. Graec. T. 
XIV. p. 29. 


XLVI WESSELINGII PRAEFATIO. 


pravis e£ momenti levioris, locum indulsi, Ante quidem pulcre 
meditatus eram, temerarium hoc atque audacius visum iri. Sed 
quid facerem quaeso? Proiiceremne gazas, tanto studio, totque 
inpensis undique conductas et arcessitas, negligenter, ut factum 
nonnunquam animadverti, in publicum? Ego vero semper amavi 
patrem familias, qui munditiarum studiosus supellectile recte et 
eleganter utitur. H. SrEPHANUS paucos, nec optimos utique, 
usurpavit codices: mihi uberior fuit copia, et multo, quod prae- 
fiscine dixerim, meliorum. Et quod illi iure quodam licitum fuit, 
id alteri vitio vertetur, praesertim in scriptore, tot locis corrupto 
et amanuensium intempestivis explicationibus turpiter foedo? 
Ὅτῳ δὲ μὴ τάδ᾽ ἐστιν ἐν γνώμῃ φίλα, 
Küvog v' ἐκεῖνα στεργέτω, κἀγὼ τάδε. 

Equidem nihil hie insolens, neque praestantissimorum exemplo 
non munitum, molitus sum. Quae Diodori ex schedarum veterum 
iudicio non putavi, locum illis in variantibus, quae dicuntur, le- 
ctionibus reliqui: caussas cur alia maluerim, adscripsi, Latina 
RuopoMxMaANI, etsi haud satis ubique arriderent, non reieci, mu- 
tatis tamen, ubi Graeca dari poterant meliora, nonnullis, Adno- 
tationes doctorum virorum, quas quidem noveram, neglectae nus- 
quam sunt, Accesserunt ineditae IosrkPnr ScALIGERI, Is. 
Vossir,: €r. Saruasir et F,. URSINI coniecturae: quarum 
Salmasianas in Excerpta Valesii ex edito, quem mihi humanissi- 
me obtulit vir doctus Io. Goporn. RicHTER, exscripsi, Ursini 
Roma ultro transmissae sunt, sed serius, undé nullus illis nisi in- 
ter Addenda locus esse potuit: quod ipsum censeto de conmenta- 
tione Amplissimi nk lonpaAN, chronologiam Diodori docte illu- 
strante, quam, sicuti ad me ex Boiohemia allegata est, operae 
expresserunt. Legentium porro conmodo in sectiones sive capita, 
exemplo Latinae editionis Rhodomanianae, libros divisi, et ne ope- 
ram in quaerendo frustrarentur, quibus aut Stephani aut Rhodo- 
mani ἔχδοσις familiarior fuerat, utriusque paginas margini adpingi 
jussi; Stephanicae ad oram exteriorem, in interiore Rhodoma- 
nianae, 

Quod superest,; maximas, sicuti aequum est, ago habeoque 
gratias omnibus, quorum auxilio codicum excerpta et alia, quae 
huic editioni dignitatem conciliant, inpetravi: rogo quoque vehe- 
menter, ne mihi inputentur, quae operae me invito et absente 
deliquerunt. Inpensum quidem diligens studium est, ut mendae 
vitarentur: sed extra hanc urbem cum res perageretur, et se- 
mel atque iterum adversa valetudine, eaque diuturniore, ipse con- 
flictarer, deprehensa nonnulla sunt, in tonis praesertim, quae mi- 
nime placent, quorum syllabus in calce conspicitur. Caetera tu, 
Lector benevole, corriges, et quae, ut de re literaria pro virili 
bene mererer, Diodoro adscripsi, aequi bonique consules, Vale. 


XLVIU 


WESSELINGII 
AD EPISTOLAS DIODORI 
PRAEFATIO. 


Nihil habent hae Epistolae quo se conmendent, nisi forte rari- 
tate; quae tamen maior olim fuit, quam nunc, editis illis in T. 
XIV. Bibliothecae Graecae 1. Alb. Fabricii: nam futiles esse et 
confictas, in ambiguo non est, Audi summum virum:  ,, Antonius 
Mongitor in Bibliotheca Sicula edita Panormi A. 1707. fol. T. I. 
pag. 158. de DiopoRo Siculo disserens refert sub eius nomine, 
lMtalica lingua prodiisse Jpistolas LV, in Petri Carrerae Historia 
Catanae 'Y,. 1. p. 457. Prodiit ilia historia Italice, Catanae 1639. 
fol. in qua notas nonnullas Carrera addidit, et p. 492. tradit, Epi- 
stolas illas Latine e Graeco translatas A. 1470. ἃ Cardinali Bes- 
sarione Nicaeno, Italice vero ex Latino versas nonnullas ab Octa- 
vio Archangelo, Nobili Catanensi,. qui circa A. C. 1600. floruit, 
Nec Graeca hactenus in lucem protulit quisquam, nec Latinam, 
quam Bessario dicitur concinnasse, versionem, Quamquam vero 
idem Carrera dubitat sintne Diodori Siculi an 'THEocniTI Chii, ta- 
men neutrius videntur esse, cum nemini veterum memorentur, 
neque MsStus illarum Codex usquam potuerit reperiri, ac minime 
obscura γνοϑείας et recentioris aetatis argumenta in ipsis depre- 
hendantur Epistolis, unde Placidus Reyna pro recenti eas otiosi 
ingenii commento habet, et laudatus Mongitor 'T. 1l, p.,107.: apo- 
eryphae putantur ἃ nasutioribus nom sine rationum. pondere, ldem 
visum celeberrimo viro Gisberto Cupero Exerc. Ll. de elephantis 
in numis, capite 9. 'T. HI. Thesauri Antiquitatum Rom. Sallen- 
griani p. 87, et Petro Burmanno, Viro eruditissimo, qui praef. 
ad '"omum sextum 'Fhesauri splendidi scriptorum Siciliae, edi- 
tum ex oflicina nobili Petri van der Aa Lugd. Bat. 1723. fol. in 
quo cum Carrerae historia Catanae recusae Epistolae illae exstant 
Malice cum versione ex Italico Latina, antea inedita, V. C. Abrahami 
Preigeri: Addit deinde aliud argumentum (Carrera) quod nulli, cre- 
do, Critico placebit, ex Epistolis Philanthropi, Pontificis Maximi 
Catanensium ad Cocalum, et Catanensium -ad Daedalum, quas ex 
Graeco vertit Bessarion Latine, et Diodori alicuius Siculi esse iactan- 
tur. Has enim spurias et recentioris alicuius Sophistae esse quis non 
videt?  Mentio ibi fit Iulii mensis, et legionis, naumachiae, et circi, 
quae ipsa nomina diu post Cocali tempora invaluerunt. Has Episto- 
jas, quarum aucloritate passim utitur et se decipi patitur, dicit ver- 
sas ex Latino in ltalicum sermonem ab Octavio Archangelo , et ser. 
vari in primo volumine Chronicorum Catanae: ipsum lamen eas non 
potuisse Romae, cum ibi A, 1630, esset, reperire, ldem Burman- 


XLVII WESSELINGII PRAEFATIO. 


nus p. 9. Ut lectoribus aestimandi copiam Carrera dare posset, qua 
auctorilate fretus plurima inaudita eruditis tradat, Diodori illius 
Epistolas αὖ Archangelo Italice versas adiecit operi suo: quod sane 
docet bona fide Carreram his fidem habuisse, cum e re sua consul- 
lius aliter fuisset eas aeterno silentio premere: manifestissinas enim 
fraudis et spuriae ignobilitatis notas praeferunt, quas hic longo or- 
dine exponere nihil attinet, cum nemo humanitatis et elegantiae vete- 
ris studiosus non statim eas deprehendere queat. Lepidum vero est, 
quod suspicatur non Diodori Siculi esse, sed forte 'Theocriti Chii, 
quia Suidas eius historiam Libycam (quam belli inter Libycos et Ca- 
tanenses gesti esse credit) et Eyistolas adiniraliles memorat: infirmo 
cerle argumento, cum illae Epistolae ϑαυμάσιαι videantur argwumen- 
ta serum incredililium habuisse, ut eo titulo περὶ ϑαυμασίων Phlegon 
librum inscripsit, quem in sensum si quis velit illas Epistolas referre, 
per me licet, — Sed si ipsa ineptissimarum Epistolarum lectio eas fal. 
sitatis non. slatim damnaret, quaeso videat an Theocriti Chii aevo, 
qui aequalis Aristoteli et Theopompo tempore Alexandri vixit, ut ap- 
paret ex Athenaeo lib. XII. cap. 9., conveniat Marcellus et Laclius 
Metellus. (ignoralilis homo) quorum Epistolas etiam hic producit. 
Certe Marcellum toto seculo, Alexandro iuniorem fuisse constat. Cae- 
terum cum Epistolae illae, qualescunque sint, Latine non nisi in 
magno illo et sumtuosiore opere semel vulgatae reperiantur, exi- 
stimavi, me rem non ingratam facturum studiosis hominibus, si 
eas hoc loco, ut possint de illis ipsi suo marte ferre iudicium, in- 
tegras exhiberem.* Hactenus Fabricius, Ego vero recentatas hoc 
volui loco, ne quis praetermissas criminari posset, Becidi tamen 
notas omnes, quibus eas instruxerat P. Carrera: neque enim 
tanti erant, et si qui earum cupidine ducatur, facilis decursus 
erit ad Thes. Antiq. Sicil. T, X., ubi Latine ab Abr. Preigero ver- 
sae, p. 394. et seq. descriptaeque leguntur, ( Epistolae ipsae, de 
quarum cum Phalarideis convenientia v, Valckenari ad Phalarideas 
praef., ab editione Lipsiensi exclusae sunt.) 


E XC E R P.T.A 
EX 


IO. CHRISTOPHORI px IORDA N, 


REGINAE HUNG. ET BOH. CONSILIARII AULICI BEBOH,., 


» APPARATU CHRONOLOGICO IN OPUS DE ORIGINIBUS SLA- 
ViCIS, SECTIONE V. DE CHRONOLOGIA DIODORI SICULI. 


CXXX. Ex Diodoro Siculo Lib. I. in praefat. cap. 4. Im tribus 
tandem. et viginti libris res reliquas inde cunctas digessimus ws- 


EXCERPTA EX IORDANIAPP.CHRON.  XLIX 


que ad extremum belli a Romanis adversus Celtas excitati, quo Im- 
perator C. Iulius Caesar, cui res gestae Divi nomen adscivere, plu- 
rünis et pugnacissimis Celticis. gentibus debellatis, Imperium HRoma- 
num ad Britannicas usque insulas prolatavit. Huius prima gesta 
incidunt in. primum Olympiadis. centesimae οὐ octogesimae annum, 
Archonte tum Athenis Herode etc. ΑΗ bello autem "Troiano; Apollo- 
dorum Atheniensem secuti, octoginta annos ad reditum. Heraclidarum 
statuimus. Αὐ hoc ad Olympiadem primam , trecentos el viginti octo 
« Hegibus Lacetlaemoniorum tempora computando. A prima autem 
Olympiade ad extremum belli Celtici , ' qui nolis historiae finis est, 
septingentos. et triginta. Πα ut opus universum quadraginta libris 
absolutum annos mille centum. triginta. octo. comprehendat, tempori- 
bus , quae belbun Troianum antevertunt, exceptis. Haec itaque accu- 
rate praedefinivimus, dum lectorem in totius instituti rationem. dedu- 
cere, eosque, qui libros interpolare solent, me alienos labores cor- 
rumpant, dehortari cupimus etc. 


NO T À E. 


'CXXXI. Diodorus igitur, ut modum distribuendi tempora hi- 
storiae suae praedoceret, praemittit in praefatione regulas tres, 
nempe: Zegula prüina: ἃ 'Froia capta usque ad primam Olympia- 
dem sunt anni respective LXXX. et CCCXXVIII. ergo in summa 
CCCCVIII. quod intelligendum, ut infra de annis CCCVII. coniple- 
tis, et octavo incompleto. Aegula secunda: Gesta prima Iulii Cae- 
saris incidunt in annum primum Olympiadis centesimae octogesi- 
mae, quo Archon Athenis fuit Herodes; quod intellirendum, ut 
infra, gesta eum annum immediate praecedere, AHegula tertia: ἃ 
prima Olympiade usque ad extremum seu finem belli Romani con- 
tra Celtas, id est Gallos, sunt anni DCCXXX. Regula prima rc- 
spondet caleulo Dionysii Halicarnassaei: computat is a "Troia capta 
usque ad conditam. urbem Romam CCCCXXXII annos, et tunc ela- 
psas dicit sex primas Olympiades. Sex Olympiades continent 
XXIV annos, his detractis a CCCCXXXII. remanent €CCCVIH 
anni usque ad primam Olympiadem. 

CXXXII. Ad Regulam secundam et tertiam praesuppono, mec 
Diodorum nec Varronem ullo modo latere potuisse, quo anno &o- 
mano et eiusdem solstitio aestivo, in aetate, quam vivebant, 
(coaevi enim ferme erant) annus Olympiadicus Graecus inierit. Ita- 
que applico anni Olympiadici initium in ea conformitate, ut Varro, 
vel cum eius scripta interierint, ut Censorinus ex Varrone docet, 
et credo, Diodorum eidem auno Romano eundem annum Olym- 
piadicum attribuisse, ac caleulus Varronianus ex Censorino com- 
monstrat. Jn hoc supposito annus primus Olympiadis CLXXX. qui 
in regula secunda refertur, iniit in A. V. €. Varroniano stricte 
computato DCXCIV, inchoante, et gesta Iulii Caesaris prima, quae 

Vor.H. ἌΡΡΕΝ), d 


L EXCERPTA 


in hunc annum Olympiadicum incidere, id est, immediate ei prae- 
ire dicuntur, concernunt annum stricte itidem computatum DCXCIII- 
Bene ergo habet Diodorus, nam in noc anno vere primum incla- 
ruit lulius Caesar gestis bellicis gloriosis; ex Praetura Urbana 
tunc ulteriorem Hispaniam seu Lusitaniam nactus provinciam, vi- 
ctis et ad Oceanum usque perdomitis Lusitanis, triumphi honores 
meritus erat, quos autem, ut sui in consulatus pro anno sequente 
DCXCIV. petitione ratio haberi posset, omisit, quanquam ipso 
etiam Consulatu factione adversariorum frustratus fuerit. 
CXXXIIH. Ex eodem supposito, anni Olympiadici DCCXXX. 
in regula tertia traditi, continent Olympiades CLXXXII. integras, 
et insuper duos annos Olympiadis CLXXXIII. Annus huius Olym- 
piadis secundus iniit in A. V. C. Varroniano stricte computato 
DCCHI. inchoante. Bene itaque iterum habet Diodorus, quoniam 
liber octavus libris septem Iulii Caesaris de bello Gallico additus, 
sive is Hirtii, sive Oppii sit, testis est, confectum bellum Galli- 
cum a Iulio Caesare, et Gallias pacatas esse anno V, €. stricte 
computato DCCIII. ad finem vergente, nullasque per annum DCCIV. 
Galiiae magnopere res gestas fuisse. Et licet anno V, C. DCCIV. 
quasi ex scintillis, motus quidam, praecipue a Massiliensibus, ex- 
citati fuerint, et ad eos comprimendos exercitus Caesaris ductore 
€. Trebonio adhiberi debuerit, bellum tamen Gallicum generaliter 
non recruduit, sed illud A. ΠΟΘΙ. exantlatum recte dici poterat, 
Scripsit erro Diodorus usque ad annum DCCIV., et eius metho- 
dus in distribuendo tempore Olymjpiadico et applicando ad Varro- 
nianam Chronologiam ex regula secunda et tertia se patefecit, ubi 
autem annis captae Troiae utitur, regula prima tempus mode- 
ratur. 

CXXXIV. Regula tertia, tanquam falsi suspecta, a recentiori- 
bus Chronologiae interpretibus plerumque transmittitur, et negli- 
gitur, ob Graecum, ut videtur, textum: εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ «ΚΚελτι- 
κοῦ πολέμσυ, qui communiter sic vertitur: usque ad principium Cel- 
dici belli. Expeditio prima Iulii Caesaris Gallica teste ipsomet, de 
bello Gall. lib. I. contigit L. Pisone, et A. Gabinio Coss. itaque 
anno urbis conditae DCXCVI. causata autem est ex praecedente 
conspiratione Orgetorigis Helvetiorum principis M. Messala, et M. 
Pisone Coss. A. V. €. DCXCIII. Neuter horum annorum combi- 
nari potest cum anno Olympiadico DCCXXX,, quem Diodorus pro- 
fine suae historiae facit. Ast sensum genuinum ipse Diodorus 
lib. V. 22. in descriptione Insulae Britannicae sic explicat: 4t de 
institutis. horum aliisque. peculiariter huic insulae adiunctis tractabi- 
mus speciatim, quando ad Caesaris in Britanniam expeditionem fuerit 
perventum etc. En testimonium Diodori clarum, quod historiam 
non cum initio belli Gallici finiat, quoniam ex Iulio Caesare de 
Bell. Gall. lib. 4. et 5. certum est, expeditiones ab eo Britanni- 


EX IORDANI APP, CHRON. L1 


cas Cn. Pompeio, et M. Crasso, nec non L. Domitio, et Appio 
Claudio consulibus, anno quarto et quinto belli Gallici, id est in 
Varroniana computatione A. V. €. DCXCIX et DCC, susceptas 
esse; ergo scripsit Diodorus non usque ad initium sed usque ad 
finem belli Gallici. Longe aliter igitur, quam hodie a quibusdam 
accipitur, 7 ἀρχὴ a Diodoro intellecta. Vocabulum hoc modo prin- 
cipium modo praeeminentiam, modo extremitatem significat, extre- 
mitas si ἃ priori consideretur, idem est quod principium, si a po- 
steriori idem quod finis; in hoc ultimo sensu Diodorus versatur: 
et quemadmodum jPtolemaeus in Geographia sua fluvios non a 
fontibus in divertigium, sed a divertigio versus fontes respicit, et 
in idea sua naturali cursui plane contraria, fluvios versus fontes 
tendere, vehi, ferri dicit; ita Diodorus hic loci bellum Gallicum 
ex aevo suo retrorsum intuetur, et extremitatem sibi proximam 
ἀρχὴν vocat. 

CXXXV, Regulam primam Diodorus in sequentibus libris sic 
applicat, ut a CCCCVIII. ad CCCCVII. annos se in iis libris sal- 
tem, qui adhuc supersunt, recedere declaret, Quam in rem ex- 
cerpenda sunt eius loca, quae regulas has concernunt, Ex Dio- 
doro Siculo lib. XIII. in princ. Ad res ipsas nos statim accedere me- 
cessum est, hoc tantum. praemisso: quod superioribus sex Volumini, 
bus rerum ubique gestarum recensio ad hoc usque tempus deducta 
sit, quo de bello Syracusanis inferendo. Athenienses suffragia tulerunt, 
ad quod a Troiae captivitate anni septingenti sexaginta effluxerunt. 
Archonte Athenis Chabria. (anno secundo Olympiadis nonagesimae 
primae) et Romae tribus iterum Tribunis militaribus. consulari po- 
testate creatis IL. Sergio, M. Servilio, et M. Papirio, Athenienses bello 
iam contra CADRE decreto , naves instaurant eic. lib. XIV. in 
princ. [a libris huic praemissis res ἃ Troia capta ad finem belli Pe- 
loponnesiaci et. Atheniensium principatus per septingentos septuaginta 
novem annos gestas perseculi sumus. In hoc proxime comaexa sub- 
iuncturi a triginta Tyrannis Atheniensium exordiemur, et ad Homam 
«a Gallis capiam historiae seriem octodecuün annos complexam deduce- 
mus, Cessante enim. Athenis ordinaria Reipublicae administratione, 
annus & Troiae excidio octogesimus post septingentos currebat. πηι 
quatuor Romae Tribuni militares consulari polestate creantur; C. 
Furius, C. Servilius, C. Valerius, et Numerius Fabius. Agebatur 
vero hoc anno Olympias nonagesima quarta, qua de stadio palinam 
adeptus est Corcinas Larissaeus etc. lib. XIX, in princ, In praeceden- 
tibus igitur octodecim voluminibus tes ab ultimis inde aetatibus per 
cognita orbis loca gestas, pro facultate nostra descripsimus usque 
ad annum, qui tyrannidem Agathoclis praecedit, ad quem a capta 
Troia octingenti sezaginta sex anni colliguntur. In hoc autem a do- 
minatu illius exorsi in pugnd AT cum Carthaginensibus ad 
Hiümneram consería, septem annos complexi, desinemus. — Arckonte 

d 2 


LII EXCERPTA 


Athenis Demogene (ultimo anno Olympiadis centesimae' decimae 
quintae) et Coss. Romae L. Plautio, et M. Fulvio, (Foslio) Agatho- 
cles Syracusanus, tyrannus civitatis illius factus est etc. lib. XX. in 
princ. In antecedentibus libris res α Graecis et Barbaris: gestas vetu- 
stissimis inde temporibus prosecuti sumus usque ad annum, qui ex- 
peditionem Agathoclis in. Africam proxime antecedit; Ad quam ab 
expugnatione Troiae octingenti octoginta tres anni computantur. — In 
hoc autem volumine annexis; quae cum historia cohaerent, annos 
oclo complexi, a traiectione Agathoclis in. Libyam exordiemur , atque 
in eum desinemus annum, quo reges animis et opibus coniuncti, An- 
tigono Philippi commune bellum intulerunt. Archonte Hieromnemone 
Athenis, (tertio anno Olympiadis centesimae decimae septimae) et 
Coss. Romae C. lulio, et Q. Aemilio, in Sicilia Agathocles pugna 
ad Himeram a Carthaginensibus profligatus, maxima exercitus parte, 
in qua praecipuae vires, amissa, confugerat Syracusas. 


NOTA E. 


CXXXVI. In Collectione annorum a Troia capta ad ingres- 
sum libri Xill. apertus est error librariorum, et loco annorum 
DCCLX. ponendi sunt anni DCCLXVII. Patet id ex computu 
Olympiadico: Iucipit Diodorus librum XIII. cum anno secundo 
Olympiadis nonagesimae primae, ergo elapsi erant anni Olympia- 
dici CCCLXI. his addendo CCCCVII, annos Olympiadem primam 
praegressos, fiunt anni DCCLXVIII. Patet quoque error ex com- 
putu ad librum XIV. subsequente, qui infert annos DCCLXXIX. In 
libro XIII. non continentur nisi XI. anni, hi additi corrupto calculo 
praecedenti DCCLX. annorum, efficerent solum modo DCCL XXI, 
annos, Collectio annorum a 'Troia capta ad ingressum libri XIV. 
patefacit, quod Diodorus annis Olympiadicis annos Troiae captae 
priores tantum addat CCCCVII. Incipit ibi Diodorus Olympiadem 
nonagesimam quartam, ergo elapsae erant Olympiades XCIII. quae 
continent annos CCCLXXII. his addendo CCCCVII. annos Olympia- 
dem primam praegressos, fiunt anni DCCLXXIX., ut in Diodoro 
numerantur. Collectio annorum a Troia capta ad ingressum libri 
XIX. in pari calculo est, ut praecedens. Incipit hunc librum 
Diodorus cum ultimo anno Olympiadis CXV, ergo anni ante ela- 
psi erant Olympiadici CCCCLiX. his addendo CCCCVIL. fiunt 
DCCCLXVI. anni, Collectio ad ingressum libri XX. imprimis ite- 
rum aperto librariorum errore laborat. Usque ad finem libri XVilI. 
Diodorus habebat annos a "Troia capta DCCCLXVI. liber XiX, con- 
tinet annos tantum septem, hi additi annis DCCCLXVI. efficiunt 
annos DCCCLXXIII. non DCCCLXXXHI. ut vitiose editum est. 
Caeterum calculus ipse pariformis est praecedentibus: incipit Dio- 
dorus librum XX. cum tertio anno Olympiadis CXVII. ergo ante 
elapsae erant Olympiades CXVI. cum dimidia; hae continent an- 


EX IORDANI APP, CHRON. LIII 


nos CCCCLXVI. his addendo CCCCVH, fiunt DCCCLXXIII. anni, 
Intellexisse ergo videtur Diodorus regulam primam 510, quod anno 
quadringentesimo octavo post Troiam captam currente prima Olym- 
pias celebrata fuerit, 

CXXXVH. Ostendere voluit Diodorus per regulas has ad ini- 
tium historiae traditas, et per limites quasi Chronologicos certis 
epochis intermediis historicis assignatos, se in Chronologia syste- 
matice progredi; voluit quoque per dictas regulas methodum sub- 
ministrare, qua Chronologia, si a librariis vel aliis interpolaretur, 
et vitietur, ad mentem suam instaurari queat. - Cumque fata ex 
documentis, quibus ambigua valde Chronologia Romana per quin- 
que prima secula in ordinem redigi possit, solius ferme Diodori 
scripta servaverint, operae pretium est, eius systema Chronologi- 
cum penitus in examen vocare, 


SPECIALIA AD CHRONOLOGIAM DIODORI SICULI. 


Diodorus Siculus, quanquam, ut ipse testatur, triginta annos 
operi suo impenderit, et vere dilirens fuerit, atque saltem ex re- 
gula prima seu ex annis "Troianis Chronologia eius perpetuo sy- 
stematice procurrat, evitare tamen nequivit, quin in tertium .us- 
que systema computus Olympiadici (scilicet quoad res Romanas 
et seriem magistratuum Romanorum, in rebus Graecis enim ite- 
rum Chronologia pro perpetuo systematica habenda est) ab histo- 
ricis prioribus, quos secutus est, induceretur, 

CXXXVIIHI. Primum eius systema in libris, qui exstant, a 
septuagesima quinta Olympiade initiante usque ad Olympiadem 
octogesimam primam finientem toto quadriennio seu integra Olym- 
piade differt a methodo Halicarnassaei, ita ut consules Romanos, 
quos Halicarnassaeus primo anno Olympiadis LXXV, alligat, nempe 
Caesonem Fabium, et Sp. Furium, Diodorus Olympiadis sequen- 
tis LXXVI. anno primo iungat, et sic de reliquis usque ad finien- 
tem Olympiadem LXXXTI. cuius ultimo anno Diodorus consules C. 
Nautium, et L. Minucium addicit, quos e contra Halicarnassaeus 
ad annum ultimum. Olympiadis praecedentis octogesimae ponit. 
Secundum Diodori systema immediate post hanc Olympiadem 
LXXXI. incipit; namque annum primum Olympiadis LXXXII, et 
Archontem seu principem Atheniensem Calliam, quem Haiicarnas- 
saeus ad hunc annum nominat, simpliciter, nullum consulatum 
Romanum omittendo, transilit, et magistratum Romanum, qui in 
primo Systemate huic anno debebatur, anno secundo eiusdem 
Olympiadis adscribit, adeoque historiam non, sed computum an- 
norum Oiympiadicorum alterat, et ab Halicarnassaeo iam quinque 
integris annis recedit, Durat hoc Systema usque ad Olympiadis 
XCI. annum secundum. "Fertium Systema denique conforme fit 
Halicarnassaeo; post anuum enim primum: nondgesimae primae 


EIV EXCERPTA 


-Olympiadis Diodorus quinque annos HMomanos transsilit, itaque 
iam exaequatur Dionysio Halicarnassaeo, 


CXXXIX, Ex his mutationibus Systematis inferendum: Syste- 
ma primum Diodori finit in C. Nautio, L. Minucio Coss. Hos 
Diodorus ponit ad annum quartum Olympiadis LXXXI. Halicar- 
nassaeus contra ad annum quartum Olympiadis LXXX, Olympia- 
des LXXXI. completae continent annos Olympiadicos CCCXXIV. 
his detrahendo annos ab urbe condita in methodo Halicarnassaei 
CCXCVI. remanent anni priores urbe condita XXVIII. Hi faciunt 
Septem Olympiades: ergo Diodorus est in computu Pictoriano, 
qui statuit urbem conditam finiente Olympiade septima et in- 
choante octava, Annus sequens primus Olympiadis LXXXII. (iux- 
ta dicta) a Diodoro simpliciter et vacue transmittitur, Ergo Dio- 
dorus ab hinc in alium auctorem Romanum incidit, qui uno anno 
serius, quam Pictor, conditum urbis statuebat, et praeterea se- 
riem magistratuum Romanorum usque ad Decemvirorum imperium 
minus iuste tradebat, quem errorem itaque Diodorus ex eo hau- 
sit; et per idem tempus continuavit. ln anno secundo et tertio 
Olympiadis LXXXII. Diodorus duos consulatus ponit, loco quo- 
rum, Halicarnassaei et omnium aliorum scriptorum Fasti, unicum 
tanti consulatum €. Horatii et Q. Minucii agnoscuut. Par consu- 
lum igitur hinc abundat et expungendum, Hoc facto quinque con- 
sulatus sequentes, et itidem duo Decemviratus, locum semper 
anno uno anteriorem in conformitate Halicarnassaei sortiuntur, 
et annus, duos Decemviratus subsequens, evacuatur, qui vero 
tertio Decemviratu replendus est; unde ex ipso quoque Diodoro 
rectae Chronologiae restituto evincitur, tres Decemviratus conti- 


nuos, non duos tantum, ut communiter Chronologi hodierni volunt, 
obtinuisse, | 


CXL. Inde a Decemviris iam Chronologia Diodori ad rectum 
ordinem pervenit, sed Systema Computus Olympiadici uno anno 
plus, quam in primo systemate, recedit, et tale est: annum, quo 
L. Valerius, M. Horatius consules Romae fuere, Diodorus alligat 
anno tertio Olympiadis LXXXIV. Halicarnassaeus autem anno se- 
cundo Olympiadis LXXXIII. Completae cum tribus annis super- 
additis insecutae Olympiadis LXXXIV. continent annos Olympia- 
dicos CCCXXXV. A His detrahendo annos ab V. C. in methodo Ha- 
licarnassaei CCCVI. remanent anni priores urbe condita XXIX. 
ergo Diodorus in hoc secundo systemate est in computu, qui sta- 
tuit, urbem conditam finiente anno primo, et inchoante secundo 


Olympiadis octavae, quod quinque integris annis differt a compu- 
tu Halicarnassaei. 


CXLI. Diodorus ab A. CCCXXVIII. usque ad A. CCCXXXII. 
seriem annorum quinque turbat, C. Sempronium, et Q. Fabium 


EX IORDANI APP, CHRON. e LV 


Consules anni CCCXXXII. omittit, e contra L. Quintiuiij et A. Sem- 
pronium Tribunos anni CCCXXX. simul Consules anni-CCCXXVIIIL 
facit, et reliquos tres Magistratus uno anno dimovet, dein vero 
quinque sequentes Magistratus annuos plane transsilit, et in A. 
CCCXXXVIII. iterum recto ordini iungitur. 


CXLH. Diodorus ab eo anno demum Systema, quod in me- 
thodo applicandorum magistratuum Romanorum ad annos Olym- 
piadicos Halicarnassaei Systemati simile est, assumit, et ordinate 
iam seriem magistratuum Romanorum, in conformitate traditorum 
a Livio, paucis exceptis, recenset, et annis Olympiadicis iungit, 
id, quod exemplis nunc confirmandum est. Ad ingressum lib. 
XII Diodorus incipit annum ἃ Troia capta DCCLXIX. cum 
anno secundo Olympiadis XCI. Pro magistratu Romano assignat 
Tribunos militares consulari potestate L. Sergium, M. Papirium 
etc, Annus secundus Olympiadis XCI. cadit secundum schema Se- 
ctionis tertiae in annum V. €. Varronianum CCCXXXIX.  Halicar- 
nassaeum vero CCCXXXVIIL, et huic anno seeundum Fastos Li- 
vii omnino competunt 'Fribuni militares, quos Diodorus nominat. 
Jdem annus Halicarnassaeus CCCXXXVIIL etiam resultat ex an- 
nis Troiae DCCLXIX. his enim ex regula prima Diodori, prout 
eam in applicatione ipsa declaravit, anni CCCCVII. Olympiadem 
primam, dein anni XXIV. in sententia Halicarnassaei Romae eru- 
ditum praegressi, summatim itaque anni CCCCXXXI. detrahendi 
sunt; quo facto pro imperio Tribunorum a Diodoro nomiuatorum 
aanus V, C, CCCXXXVIIL invenitur, 


CXLIIE Dionysius Hal. lib. VIL in prin. refert: 7' Geganio 
Macerino, P. Minucio Coss, magna annonae caritas urbem invasit, | 
ex secessione orla eic. Senalus legationes dimisit ad. coémenda. fru- 
menta, quanta possent maxünd. n Siciliam missi sunt P. Valerius, 
el. L. Geganius etc, in ea tum opyidatim Tyranni regnabant, et in- 
der hos eminentissimus (ἑοῖο, Dinomenis filius etc. non. Dionysius. Sy- 
raeusanus ,, ut. Licinius scripsit et Gellius, aliique aliquot. Romani 
Historici, nulla temporum ratione habita, ut res ipsa indicat, sed 
iemere, quod in mentem venerat, affirmato, Nam Áaec legatio in Si- 
cilium enavigavit secundo anno septuagesimae secundae Olympiadis, 
principe Athenis Hybrilide, elapsis post pulsos Reges annis septende- 
cim ut et hi et αἰϊὲ fere omnes scriptores umo consensu produnt. At 
Dionysius Senior anno post haec quinto et octuagesimo Syracusis ?n- 
vasit tyrannidem ,| Olympiadis monagesimae tertiae anno terlio, prin- 
cipe Athenis Callia, qui successit Anligeni. Diodorus Siculus hac 
de re sic refert lib. XIM. Finito hoc anno magistratum Euctemout 
tradunt. Athenienses etc. et tunc Olympias tertia. supra nonagesunaut 
celebrabatur ,' in qua Stadiüi victoriam adeptus est Ewbatus Cyrenaeus 
ete, Rebus per. hunc. annum. ita. confectis ,  Antigenes magistratui 


LVI EXCERPTA 


Athenis iniit elc. «.-Bebus anni illius ad. exitum. ita deductis, |. Athenis. 
Archontis magistratum accepit Callia etc. ad. hanc. vocem multitudine 
subito , ut ipsius ios est, in deterius inclinata ,^ Dionysius Imperator 
cun summa potestate creatur etc... Postea. quam. vero Syracusas |. fuit 
regressus, fixis in navali tentoriis, apertum se Tyramnnum. civitati 
demonstravit. Gravissime hoc quidem Syracusani tulerunt, ut. quid 
fücerent, ete. En uno ore hic loquuntur Halicarnassaeus et Dio- 
dorus de Tyrannide Dionysii Syracusani anno tertio Olympiadis 
nonagesimae tertiae invasa; videatur hie annus Olympiadicus in 
schemate Sectionis tertiae, ei ex methodo falicarnassaei in com- 
putu laxo primo adseriptus ést annus V. C. CCCXL VII. hoc accu- 
rate convenit Halicarnassaei relatis, dicit is: Olympiadis LXXIT. 
anno secundo, dum pro coemendis frumentis in Siciliam naviga- 
retur, elapsos esse a pulsis Regibus annos septemdecim, et bene 
habet in suo computu, atque annus navigationis est V. C. CCLXII. 
Post hanc navigationem autem, id est post annum CCLXIL, ait 
'Tyrannidem Dionysii Syracusani iucidere in annum octogesimum. 
quintum; hic ipsissimus annus est in' methodo tam Halicarnassaei, 
quam Diodori tertius Olympiadis XCIIL. et urbis couditae annus 
CCCXLVII. ergo conforuüs uterque est in computu annorum, (in 


num. CXLIV. incidenter agitur de A. V. C. CCCXXXV. per anar- 
chiam extracto. ) 


CXL V. Ad ingressum lib. XIV. Diodorus incipit annum a Troia 
capta DCCLXXX. eum anno. primo. Olympiadis XCIV. Pro magi- 
stratu Romano assignat "ribunos militares C. Servilium, . C. Va- 
lerium ete, Annus primus Qlympiadis XCIV. cadit in annum V, 
C. Halicarnassaei seu laxi primi computus. et huic secundum Fa- 
stos Livii debentur 'Fribuni a Diodoro nominati. ldem annus 
etiam resultat ex annis Troiae DCCLXXX,. his enim detrahendo 


CCCCXXXI. annos urbis conditum praegressos, prodit annus 
CCCXLAX. 


CXLVI. Lib. XVII. C. 113. Diodorus refert Alexandrum ma- 
gnum mortuum esse Olympiadis XCIV. anno primo, Archonte 
Athenis Agesia, Consulibus Romae C, Poetelio, L. Papirio. Annus 
primus Olympiadis CXIV. iniit secundum Schema Sectionis tertiae 
in anno V. €. computato CCCCXXX. inenoante, in computo Hali- 
carnassae! vero annuus is totus CCCCXXIX. vocatur, et ei anno 
omnino dicti Consules debentur, Censorinus de die natali cap. 
XXL annum, in quo scribebat, nempe Ulpio et Pontiano .Coss., 
id est:. Christi COXXXVIIL. pluribus aliis annis comparat, dicit- 
que, in eo iuire annum V. €. DCCCCXIL a Parilibus, annum I, 
Olympiadis CCLIV. a diebus aestivis, annum Philippicum ab. ex- 
cessu Alexandri magni DLXII. a mense Aegyptio 'Thoth. De hoc 
principio anni Aegyptiaco videri potest Petavii Doctrina et Ratio- 


EX IORDANI APP. CHRON, LVII 


narium temporum, ubi docet, Thoth usque ad Augusti Caesaris vi- 
ctoriam de Antonio et Cleopatra Aegypto dominantibus vagum, ab- 
inde vero diei xxix. mensis Augusti aflixum fuisse. Si iam a 
mense Septembri anni V. C. stricte computati CCCCXXX,. usque ad 
mensem Septembrem auni V. C, itidem stricte computati DCCCCXCI. 
computus ducatur, complentur anni Philippici DLXI. et incipit curre- 
re annus DLXII, Eundem numerum annorum DLXI. infert quoque 
computus Olympiadicus; ab Olympiade enim ineunte CXIV. usque 
ad Olympiadis CCLIV. annum secundum exclusive sunt Olympia- 
des integrae CXL. cum excurrente uno anno, ergo aeque anni 
DLXI. et annus DLXIHI incipit. Hinc sequitur, Diodorum esse in 
ipsissima methodo computandi initia Olympiadum, ac Censorinum, 
consequenter et Varronem; atque proinde Chronologiam Diodori 
Olympiadicam, ab V. C. CCCXXXVIH. iam esse regularem et sy- 
stematicam , non tantum in se, sed et respectu consulatuum Ro- 
manorum; hoc ipso enim, quod Censorinus dicat annum secundum 
Olympiadis CCLIV. iniisse a diebus aestivis anni V. C. DCCCCXCI. 
necesse est, annum primum Olympiadis CXIV. sub cuius initio 
mortuus est Alexander, iniisse diebus aestivis anni V. C, stricte 
computati CCCCXXX. ut Diodorus idem tempus mortis Alexandri, 
non quidem addito anno V. C. sed expressis Olympiadis et consu- 
latus annis refert, (in num. CXLVII. agitur incidenter de anno 
per diversa initia consularia intercepto.) 


CXLVIIT, Porro ad Ingressum lib. XIX. Diodorus incipit an- 
num a /Troia capta DCCCLXVII, cum anno quarto Olympiadis 
CXV. Pro magistratu Romano assignat Consules L, Plautium, et 
M. Fulvium, (qui aliis Fastis Foslius vocatur.) Annus quartus 
Olympiadis CXV. ex schemate Sectionis tertiae est annus V. C. 
in laxo computu primo CCCCXXXVI., et ei secundum Livium con- 
veniunt consules a Diodoro assignati. Idem annus etiam resultat 
ex annis "Troiae DCCCLXVIIL. his enim detrahendo CCCCXXXI. 
annos uibis conditum praegressos, prodit annus CCCCXXXVI, 
Ad Ingressum libri XX. Diodorus incipit annum a "Troia capta 
DCCCLXXIV. cum anno tertio Olympiadis CXVII. Pro magistra- 
tu Romano assignat Consules C. lulium (rectius Iunium) et Q. 
Aemilium. Annus tertius Olympiadis CXVII. est annus V. C. in 
laxo computu primo CCCCXLIII, et ei secundum Livium Consu- 
les dicti recte applicantur. ldem annus etiam resultat ex annis 
Troiae DCCCLXXIV. his enim detrahendo CCCCXXXI. annos 
urbis conditum praegressos, annus remanet CCCCXLiil, Ex om- 
nibus his inferendum: Systematicam et fide dignam esse Chro- 
nologiam Diodori; cuius autem Systematis in aunis V. C. sit, 
frustra inquiritur, quoniam nunquam annorum V. C. mentionem 
facit: Ceterum annis Olympiadicis applicat magistratus Romanos 


ΠῚ EXCERPTA EX IORDANI APP, CHRON. 


pari modo, ut Halicarnassaeus; in eo autem ab Halicarnassaeo 
differt, quod res ipsas historicas secundum annos Olympiadicos a 
Solstitio in Solstitium stricte digerat, et disterminet, Graecas 
enim historias principaliter prosequitur, et Graecorum alia anni 
ratio non erat, nisi a Solstitio in Solstitium computare, (in mum. 
CXLIX. et seqq. Chronologia Diodori ad determinandum annum 
captae a Gallis Romae in auxilium vocatur, etc.) 


LIX 


C ΘΝ ΝΕ 
DE FONTIBUS ET AUCTORIBUS 
HISTORIARUM DIODORI 


ET DE EIUS AUCTORITATE 


EX AUCTORUM, QUOS SEQUITUR, FIDE AESTIMANDA 


COMMENTATIO PRIMA 
AD LIBROS TRES PRIORES. 
[Ex Comment, Soc. Gotting. ad a. 1782. vol. V. p. 89. s.] 


Ad Diodori fidem et auctoritatem quam multa in antiquis histo- 
riis, in populorum religionibus et institutis, omninoque in do- 
ctiore antiquitate referantur, quae vel aliunde comperta non sint, 
vel ab aliis minus diserte tradita, satis meministis, AA. Nec mi- 
nus forte meministis, laudari eum plerumque sic, ut rerum nar- 
ratarum fides et auctoritas penes ipsum esse putetur; solere illum 
cum Herodoto, Thucydide, Xenophonte, similibusque scriptoribus 
nominari ac comparari, dubitarique interdum, iisne an illi maior 
fides sit habenda; denique totum eius opus historicum, etsi tam 
variis ac diversis partibus compositum, una laude ac reprehensio- 
ne seu commendari seu elevari; non aliter ac si ea, quae ex in- 
numeris scriptoribus hausta tradidit, de suo attulerit, fidemque 
adeo narratarum rerum eodem modo praestet ac Thucydides aut 
Xenophon. Quae res non satis intellecta cum me ipsum olim. in 
fraudem induxerit, cumque in docta antiquitate multa iudicia pepe- 
rerit prava et iniqua: rem nec [90] inutilem nec cognitu iuiucun- 
dam suscepisse videor, si in scriptoris, qui tot rerum gestarum, tot 
institutorum ac religionum memoriam servavit, omninoque Ina- 
gnam antiquitatis partem unicus sospitator ab interitu vindicavit, 
si in eius fidem et auctoritatem paullo diligentius inquiram, 

Omnino Diodorus, cum historiam catholicam condere omnium- 
que temporum res uno opere comprehendere vellét, rerum narra- 
tarum auctor haberi nequit, nisi quatenus eas ab aliis traditas 


LX HEYNE 


accepit; fides et auctoritas eorum, quae narrat, redit ad eos, 
unde sua hausit. Quae a Diodoro postulari iure poterant, haec 
sunt: ut in scriptoribus conquirendis diligentiam, in dilectu eorum, 
quos sequeretur, et rerum quas expoueret, iudicium, consilium et 
fidem praestaret; expositarum vero rerum auctor ipse haberi ne- 
quit, nisi quatenus de suis copiis aliquid interposuit, quod haud 
raro factum; in reliquis videndum est, quam auctoritatem ac 
fidem ipse sequutus sit; de qua ubi nihil indagari poterit, iudicium 
nostrum de re a Diodoro tradita ita circumsceribi ac finiri necesse 
erit: ,tradi hoc vel illud a Diodoro ex fide nescio cuius, iudicio 
tamen eius et auctoritate suffragante. Diversum ab hoc iudicium 
est, quod quis de universo hoc historiae catholicae genere, de 
operis descriptione, de rerum narratarum dilectu faciat: nec vero 
hoc ad meae aetatis genium faciam, nec ad consilia scribendi di- 
versa ab iis, quae Diodori erant, et quae illa aetate esse pot- 
erant; itaque non discedam in eorum partes, qui pragmaticam 
historiam a Diodoro scriptam vellent, quos sane non meminisse 
apparet, in historia catholica partes quidem, non vero universum 
corpus, materiem et argumentum ei consilio idoneum habere; nec 
philosophicam historiam requiram, [91] hoc est, cum philosophica 
subtilitate super hominum ingeniis, moribus, institutis, religionibus, 
harumque rerum caussis institutam disputationem; quam equidem 
et ipse in votis habebo, quoties, copiis historicis satis locupleti- 
bus in aliquo genere suppetentibus, materies et locus illi erit; 
enimvero cum tot sint historiarum partes, in quibus super indole 
et caussis rerum disputaudi materies iusta deficit, ad somnia et 
vanas hariolationes inaneque acumen, id quod ipsa res docet, eius- 
modi consilia redire necesse est; neque iniri consilium hoc et 
suscipi rite potest, nisi ante omnia rerum notatio accurata et nar- 
ratio facta fuerit. In Diodoro itaque non laudandum fuisset, sed 
reprehendendum adeo simile consilium, quandoquidem ipse pri- 
mus erat auctor, qui omnium aetatum historias uno opere com- 
plecteretur, idque adeo unum spectandum haberet, non ut super 
his subtiliterdis putaret et argutaretur, verum ut iusto dilectu fa- 
cto graviorum rerum nullam omitteret, ea autem, quae afferret, 
iusto ordine disponeret et oratione simplici ac perspicua rerumque 
argumentis accommodata exponeret, Quanto cum studio, qua cura 
et industria, ille in hoc consilio exsequendo versatus sit, hoc sal- 
tem docere potest, quod XXX annos in opere parando se con- 
sumsisse et multis cum periculis et aerumnis magnam Asiae et 
Europae partem obiisse profitetur, ut pleraque loca oculis ipse 
cognosceret; quo sibi contigisse ait, ut multa perperam a supe- 
rioribus tradita, inprimis ex locorum inscitia, ipse emendaret; 
magnas vero ad haec perficienda. opportunitates. partim imperii 
Komani per £ot terras ac provincias propagati magnitudinem, par- 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. LXI 


tim commorationem Romae et sermonis Romani peritiam submi- 
nistrasss. (lib. I, 4.) 

Ex his intelligitur, in Diodori historiis ea, quae ipse de suo 
interposuit, tanquam visu audituque cognita, sedulodi scernenda esse ab 
[92 | aliis quae ex aliorum auctorum fide tradit. Yn illo vero genere 
ipse auctor habendus est gravis et summae fidei, in iis utique 
quae visu cognovit; nec dum enim quicquam huius generis ab eo 
traditum deprehendi, quod falsum fictumve haberi possit, SNpe- 
ctant autem ea fere ad locorum faciem et naturam, populorum in- 
genia, mores, instituta, opera, monumenta. Si qua sunt, quae 
in his perperam perhibita oceurrant, ex naturalis historiae insci- 
tia aut ex falsa opinione, qua illa aetas imbuta erat, non a scri- 
ptoris seu levitate seu fraude sunt repetenda. Ad ea autem, quae 
ex aliorüm auctorum fide erant tradenda, quantas historiae scri- 
bendae copias couquisiverit, quantumque in iis excutiendis, dige- 
rendis et disponendis studium adhibuerit, etsi vel illud arguat, 
quod XXX annorum spatium ei rei impendit, multo vero magis 
ipsa res docet: esse enim ea, quae a Diodoro perscripta sunt, ex 
pluribus auctoribus depromta et certo aliquo iudicio selecta, fidem 
facit et auctorum quos laudat recensus, et narrationis in multis 
rebus discrepantia ab scriptoribus illis qui servati sunt, quosque 
adeo cum eo comparare in promtu est. JDilectus autem, quem fe- 
cit, fundamentum ac principium quale fuerit, ante omnia exponen- 
dum est: hoc enim nisi recte teneatur, nullum verum de Diodoro 
judicium iustitui potest; an vero ipse sagaciter satis illud asse- 
quutus sim , iudicium esto penes vos, AA. 

Scilicet respuere se meram delectationem, tot aliis Graecis 
scriptoribus propositam, pluribus locis profitetur Diodorus: sequi 
se in omnibus ulilitatem, et propter hoc ipsum praeferre historias 
plurium aetatum ac populorum res complexasy quoniam paratior 
inde et uberior utilitas expectari possit, quae ad vitam cum pu- 
blicam tum privatam salubribus consiliis exemplisque instruendam 
vim [93] habeat. (lib.1, e, 3. et 4.) Eandem professionem in multis 
locis repetit; et ex ea iudicium faciemus in nonnullis rebus, quae 
diversis modis tradi solent, quas ipse partes amplexus, quas ra- 
tiones sequutus sit, in aliis vero, quid illud fuerit quod eum a 
recto rerum iudicio transversum egerit, Etenim cum in scripto- 
rum, quos sequeretur, tum in rerum narratarum dilectu, narra- 
tionisque instituendae modo ac ratione, wtilitatem spectavit, adeo- 
que reliquis praetulit ea, quae ad vitam regendam. animosque bonis 
monitis consilisque vitaeque praeceptis dinbuendos usum — haberent. 
Praeclarum consilium, quis neget? modo ne susma ac princeps 
historiae scribendae lex intercedat, wt vera et explorata seribantur, 
Multa autem a multis ad utilitatem ficta el exornata sunt: neque 
omnes historiae partes ita sunt comparatae, ut multa in iis saiu- 


LXII HEYNE 


briter moneri praecipique possint, quandoquidem multorum even- 
tuum summa tantum ad nos pervenit; magna historiarum pars 
notitiis rerum, quae contigerunt, ieiunis per fastos et annales ad 
memoriam propagatis absolvitur; nec raro id quod fama acce- 
ptum aut ex litterarum naufragio servatum est, seu ad nudas tem- 
porum, locorum, hominumque notationes, seu ad subtiles littera- 
rias et criticas quaestiones redit. Quae si quis dixerit sive a scri- 
ptore sive ab historiarum studioso esse relinquenda et seponenda, 
nolo repugnare; sed si tractare susceperis, eaque ad pragmati- 
cam rationem ornare, mentiri te et falsa tradere vel invitum ne- 
cesse est. Hoc illud est, quod toties peccari videas a scriptori- 
bus recentioribus, partim bellulis illis, qui nullo iudicio adhibito 
omnia ornare allaborant, etsi ornatum vel maxime respuentia, 
partim acuminis et iudicii famam  aucupantibus; itaque fit, ut, 
dum historias scribunt, fabulas Romanenses narrent, resque tra- 
dant, quales forte evenire poiuissent, imprimis sé mostro seculo eve- 
nirent, num vero ita [94] evenerint, uti affirmare nemo ausit, ita 
tutius negare possis, Diodorus igitur, quatenus in iis temporibus 
versatur, in quibus rerum gestarum plenior et instructior est nar- 
ratio scriptorumque pragmaticorum copia, praeclare illo consilio, 
utilia tradendi, utitur: in aliis eum hoc consilio abreptum non 
minus ἃ vero aberrasse videbimus quam eos, quos obiurgat, quod 
delectationem unice in scribendo propositam habuerint. Omnino 
quaestio de ratione historias scribendi inter eas est, in quibus 
suum quisque genium et sui animi impetum aut libidinem. sequi 
mavult, quam subtile animi indicium adhibere, quo rerum disere- 
pans natura, generum diversitas, id quod cuique proprium est, 
quae cuiusque utilitas, discernatur et deliniatur, Primaria res, 
quam in historiis requiro, non est ut intelligam, quid de rebus 
iudicandum sit, aut quid scriptor de aliqua re senserit ac iudica- 
verit, sed omnium primum est, ut cognoscam qualis res fuerit. 
Quod si res ita narratur, ut mihi ipsi de ea iudicium facere in pro- 
clivi sit, malo hoe, quam ut seriptor iudicium suum legenti obtrudat 
eoque ipso meum iudicium interdum forte regat, forte tamen in 
aliis inflectat et corrumpat. Qui itaque res gestas simpliciter qua- 
les evenerint accurate ac diserte enarrat, is scriptoris munere 
optime fungi putandus; praestabit sane haud dubie ceteris histo- 
riis narratio ea, cuius auctor res gestas eosque qui eas gessere, 
et loca ac tempora, penitius aliis novit, et iudicio perspicaci et 
incorrupto in iis notandis ac perscribendis utitur. Diversa ra- 
tio et secta est eorum, qui plures scriptores inter se comparando 
maius historiarum corpus conformant: aliud iudicii acumen, alia 
prudentia requiritur in his. Secernenda est ea laus scriptoris, quae 
ab eius oratione et arte proficiscitur; alia quae a philosophico 
acumine, aut a prudentia politica. Omnino eiusdem scriptoris et 


DE FONTIBUS HIST. DIODOHRI. LXIII 


operis partes sunt diversae: [95] philosophari et argutari licet tum, 
cum in praecipuo aliquo argumenti capite ac loco exstantiore in 
disputationes exspatiari licet, forte in iis operis partibus, in qui- 
bus de rerum summa, de populorum legibus et institutis et quae 
alia sunt, traditur. i 

Hoc igitur primum est, quod in Diodoro reprehendi iure posse 
arbitror, quod optimo consilio in scribenda historia, cum utilitatem 
ad vitam redundantem unice sectandam esse putaverit, prave usus 

est. Alterum, quod vitio dandum esse videri debet, est, qued, 
cum historiam suam per tot temporum decursum detextam ex va- 
riis auctoribus contexuerit, nec tamen ille recensum aut conspectum 
auclorum, quos seu universe seu in singulis partibus sequutus s, ap- 
posuit: quod si factum esset, in multis de narratarum rerum fide, 
deque Diodori ipsius diligentia et acumine accuratius iudicium fa- 
cere liceret; iucundum esset, comparatione cum eorum inter se, 
tum cum aliis scriptoribus facta, assequi et indagare multarum 
rerum et opinionum origines ac fontes, principia et caussas, pri- 
mosque auctores, falso traditorum ac figmentorum primordia et 
incrementa, eruere, et sic porro. In hoc tamen sunt, quae ad 
excusationem Diodori commemorari possunt. Omnino ea non Dio- 
dori sed totius vetustatis reprehensio est, quod in auctoritatibus, 
quas sequebantur, apponendis tam parci ac parum diligentes sunt 
scriptores: nec nisi studii historici et critici diplomaticique expo- 
litione meliore intellectum est, nullam narrationem probari posse, 
nisi de eius veritate constet, eam aütem non ex eius, qui ab aliis 
narrata reponat, sed ex primi auctoris fide et gravitate esse diiu- 
dicandam: itaque in iis omnibus, de quibus aliunde non constat, 
auctoritatem authenticam ne quis apponere refugiat, prima scripto- 
ris lex esto. Interea Diodorus in [90] nonnullis operis partibus au- 
ctores, quos ante oculos habuit, adscripsit; complurium haud du- 
bie nomina in libris deperditis adscripta fuere; uti vel ex fragmen- 
tis intelligere licet (v. c. lib. VE. n. L.) in ceteris sagacitati no- 
strae relictum est, ut investigemus et indagemus quos maxime 
ile scriptores in opere suo catholicae historiae condendo sequutus 
sit, saltem, quo ingenio, qua lege, qua fide illi res narratas per- 
Scripserint, : 

Habuit autem Diodorus primo magnum numerum scriptorum, 
qui et ipsi historias catholicas condere velle videri volebant; eos 
itaque legisse eum et exscripsisse quidni credamus? plerosque ait 
ipse ,,unius tantum urbis aut gentis bella integra recitare, paucos 
a priscis temporibus exorsos res pluribus gentibus communes ad 
suam usque aetatem litteris mandasse: eorum tamen alios tempora 
singulis sua non adiunxisse, alios res barbarorum transiliisse ; 
porro alios priscas fabulas propter tractationis difficultatem re- 
spuisse, alios mortis interventu operam non absolvisse; omnino 


, 


LXIV HEYNE ' 


neminem eorum, qui haec aggressi sint, infra Macedonum tem- 
pora historiam deduxisse.^ Hi enim, inquit, ,,ad Philippi, illi ad 
Alexandri res gestas, isti ad successores aut posteros deductam 
historiae telam abruperunt, res autem ab iis temporibus gestas, 
et numero et magnitudine haud inferiores, nemo scriptionis unius 
ambitu complexus est, sed sunt eae per plurà volumina , cum 
summa temporum, rerum et scriptorum diversitate dispersae, adeo- 
'que cognitu difficillimae.* (lib. I, 3.) Quid igitur noster? singulo- 
qim: iractationibus ad. examen revocatis historiam. contexere decrevit, 
quae lectoribus et plurimum conduceret, et molestiae exhiberet mi- 
nünum. 

[97] Quod si Diodorus non tam generatim hos auctores memo-« 
rasset; etsi hoc modestia adductus videtur fecisse, ne alios repre- 
 hendere in operis sui principio videri posset; sed potius singulos 
nominasset: rem utique nobis fecisset gratissimam, Nunc conie- 
ctando quantum assequi licet, adscribam eorum nomina, quos 
omnino in historia scribenda sequutus esse videtur: quos in singu- 
lis partibus auctores habuerit, cum ad eas perventum erit, an- 
notabo. 

In geographia quidem Asiae et Europae Aszatharchidem Cni- 
dium et Artemidorum ipse aliquoties laudat, in temporum nota- 
tione Apollodorum Atheniensem (l1, 5.), graves utique et intelligen- 
tes auctores, Ex iis, qui antiquissimas res perscripsere, Cadmum, 
Hecataeum, Hellanicum et id genus alios priscos scriptores ipse no- 
minatim memorat (de Nilo, 1, 37.). Hellanicum in antiquissimis re- 
bus Graeciae adhibuerat, ut in Munychiae origine, verbis eius 
appositis ( Fr. lib. VI, n. 7.); nec tamen in eo ac similibus prae- 
cipuam aliquam operae partem posuisse videtur; si recte iudico, 
non ipsos fontes ille adiit, sed exscripsit potius eos, qui ex istis 
historias suas composuerant, inprimis 4naximenem Lampsacenunmt, 
quem ipse narrat (XV, 89.) a deorum ortu et humani generis 
primordiis exorsum ad Epaminondae mortem et pugnam ad Man- 
tineam historiam deduxisse; tum Dionysium Milesium, quem in 
nonnullis diserte profitetur auctorem, ut de Amazonibus (III, 52.) 
et de Baccho (65.) Sed de his infra accuratius erit traden- 
dum.  Herodotun aliquoties laudat nomine; eum curiose multa 
rescivisse, sed repugnantes sententias de Nilo esse amplexum cen- 
set (1, 37, 38.) Ephorum habuit auctorem in temporibus post He- 
raclidarum descensum in Peloponnesum, a quo ille historiae ini- 
tium fecerat; in aliis Callisthenem et (98] "Theopompum, qui veteres 
mythos omiserant (IV. pr.) &vemerum libro sexto exscripserat (v. 
Fragm. p. 633.). Sed eundum est ad singula; quod nisi fecerimus, 
nihil satis recte tradi posse video. 

Cum res a summa origine repetere vellet Diodorus, in fronte 
libri mythos persequi instituit, Nihil in hoc quod recte repre- 


e 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. LXV 


hendas. Perperam enim multi, si fabulas audiunt, intelligunt esse 
com'mentitias et fictas. Immo vero mythi seu fabulae antiquissi- 
mam rerum memoriam constituunt, sermone antiquorum hominum, 
et carminum suavitate redditam; cumque ii mythi non unius gene- 
ris et naturae sint: eos quidem, qui ultimam generis originem 
adumbrabant, recte ab historicis, ubi de originibus populorum 
agendum esset, repeti, tanquam narrationes a maioribus acceptas, 
nemo neget; at sunt alia quae reprehendi forte possint: primum 
quod ea, quae de unius populi origine narrata acceperant, uti de 
primis Graeciae incunabulis a vita. silvestri ac ferina repetendis, 


. ad communem generis humani originem referre solebant; tum 


quod eos quoque mythos, qui ab antiquorum hominum opinionibus 
de rerum origine sermone prisco et carmine expositis profecti 
erant, historiis suis praefigebant; quo factum est, ut historici, 
qui populorum origines ultimas repetere vellent, fabulas omnis 
generis in fronte historiarum apponerent, inque his eas, quae an- 
tiquissimorum hominum physiologiam et historiam naturalem con- 
tinerent; quemadmodum nostri viri docti historiam catholicam ex- 
posituri ab rerum primordiis, interdum quoque a philosophorum 
opinionibus super mundi origine, initium institutionis facere so- 
lent τ, Recepit itaque et has fabulas Diodorus in historiarum cor- 
pus, in eo [99] saltem laudandus, quod non magnam scriptionis par- 
tem in iis consumsit. Nam admodum breviter (I, 6. 7. 8.) ea, quae 
ἃ physiologis tradita essent, repetit; tum viri prudentis iudicium 
et in hoc se prodit, quod fabulis cosmogonicis placita philosopho- 
rum Graecorum substituit, Anaxagorea enim ea esse, quae com- 


memoravit, etsi auctore non apposito, facile assequi licet; quam- 


vis recte mireris, mentis divinae rerum formas fíiugentis mentio- 
nem eum facere nullam. Nec vero ex ipso Anaxagora haec repe- 
tita esse suspicor, sed ex aliquo scriptore, qui iam ante Diodo- 
rum haec eadem in historiarum ordinem redegerat. 

'Tres libros historiis barbarorum populorum se destinare iam 
ab initio professus Diodorus nescio an. phorum in hoc auctorem 
habuerit; eum saltem. barbaras gentes Graecis antiquiores existi- 
masse et narrat et improbat; se de iis narrata praemittere, ut 
deinceps Graecorum historias persequentem nihil ad aliena avocet 
(c. 91): 


1 Cf. Not. in Apollodor. P. III. inde a pr. 


Vor..lI. ArPEND. e 


LXVI HEYNE 


[00] S-E € T 10 1. 
AUD LIB.I. 
AEGYPTIACA COMPLEXUM. 


Interponitur iudicium. de omni historia. Aegyptiaca , eius fontibus et 
caussis ei de modo ac ratione eam interpretandi, 


Inde de Aegyptiis primo omnium loco agere instituit: de quibus 
plerumque ita statui video, ut eodem modo, quo Herodotus, cre- 
datur Diodorus a sacerdotibus et interpretibus Aegyptiis accepta 
in suas historias retulisse; qua quidem re nihil magis perturbavit 
sanum de rebus Aegyptiacis iudicium, nisi forte altera illa opinio, 
qua modo omnes veteris Aegypti historias, quarum penes ipsos 
Aegyptios esse potuit memoria, ab his duobus auctoribus ex asse 
repraesentatas esse autumarunt, modo duos hos solos rerum Ae- 
gyptiarum et unicos, quos Graecae litterae habuere, fuisse fontes, 
Hinc manarunt iudicia illa partim vana partim falsa modo ad de- 
primendam et elevandam Aegyptiorum famam , modo ad extol- 
lenda immodicis laudibus populi ingenia et litteras. Ante omnia 
enim teneri debebantur haec: primum, eorum, quae de Aegyptiis 
olim historiarum fide tradita erant, partem nos habere exiguam; 
nulum ex eo tempore, quo Aegyptii suis legibus, religionibus 
institutisque utebantur, auctorem ac librum; omnia accepta esse 
fama seriore, et eorum, qui antiqua mirarentur et cupide amplifi- 
carent, iudicio inflexa; iudicium tamen de multis fieri posse sanius 
et rectius ex [10l]reliquiis antiquitatis Aegyptiacae cum historiis 
comparatis. Ante Herodotum adierat Aegyptum .JHecataeus Mile- 
sius, ipso Herodoto teste, (II, 143.) dubitarique vix potest, quin 
is in suis historiis (forte in περιηγήσεν ᾿Ασίας) de Aegypto egerit. 
Porro Hippjs Hheginus, qui Darii et Xerxis tempore vixit, prae- 
ter res Siculas ediderat Chronica, origines (κτίσιν) ltaliae, Argo- 
lica; eundem quoque Aegypliaca attigisse, ex eo collizo, quod de 
Aegyptiorum antiquitate summa, et de natura Nili ad fecundit4- 
tem egregie comparata, tradiderat, quodque Aegyptios d:xerat 
fuisse primos, qui temperaturam aeris perspexissent 1: qaod quale 


. ΄ σ * 
1 Schol. Apollon, IV, 969. in praeclaro Schofio: Inavq δὲ τοὺς 
2 , / / x "a0. y 
«Αἰγυπτίους ἀρχαιοτάτους γεγονέναν λέγει" καὶ 7z100)10UG στοχάσασϑαν τῆς 
τοῦ ἀέρος κράοεως καὶ γονιμώτατον εἶναι vó τοῦ Νείλου ὕδωρ. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. LXVII 


fuerit, ex ipso Diodoro nos assequi posse puto, (I, 10.) tradidisse 
eum inter primos, Aegyptum οὐ benignam coeli temperiem 
omnium optime terrarum ad generandas res fuisse idoneam, iure 
itaque animantium origines ad eam referri 1, 

Inter eos qui post Herodotum vixere, invenio Philistum Sy. 
racusanum, nobilissimum scriptorem, qui primus ex artis prae- 
ceptis historiam condidisse fertur, Dionysiorum aetate; scripserat 
is praeter res Siculas Aegyptiaca XII libris, etiam librum de Sy- 
ria et Libya: quae absque notitiis in Suida servatis prorsus igno- 
 yaremus; secundum hunc, 7Aeopompum, qui in Hellenicis seu in 
Philippicis historiarum Aegyptiarum memorationem fecerat; nam 
in libro tertio de Sesostride egerat 2; eundem de Nilo disputantem 
laudat Diodorus [102] (1, 37.) itenr (608,1. et 39.) EpAhorum, quos 
tamen locorum ignoratione ait peccasse; hunc quidem libro XI 
historiarum in hanc narrationem incidisse, colligo e 'Theone So- 
phista 3, Nilum quoque memoraverant et fabulosa de eo tradide- 
rant Hellanicus, Cadmus, Mecataeus (ibid.); ut taceam physicos, 
Anaxagoram, Democritum , Aristonem, alios, qui de caussis incre- 
mentorum Nili varia erant hariolati. (v. Schol. Apollon. IV, 279.) 
Dicaearchus de institutis Graeciae (ἐν τῷ περὶ τῆς “Ελλάδος βίου) 
etiam de Sesostride egerat, temporibus quoque diligenter ad. 
seriptis (ibid. ad v. 272. 276.) In primis vero qui perplos scripse- 
rant, de Aegypto plura accuratius investigasse videri. debent; in 
his Eudoxus Cnidius, PJatoni aetate suppar, γῆς περίοδον ediderat, 
in qua de Aegypto risu but fuisse e Plutarcho discas (To. il. p. 
353. et 359. c) Agalharchides autem Cnidius geographicum opus 
περὶ ᾿Ασίας καὶ Ἑὐρώπης condiderat, e quo veriorem de Nili incre- 
mentorum caussis opinionem recitat Diodorus (I,41.) eundem cum 
Artemidoro, Geographiae auctore, veriora tradidisse de Aegypto 
et Aethiopia, cum alii voluptatis caussa sua finxissent, testatur 
Diodorus (11], 11.) Alios in Indice Stephani Byz. eruere in 
promtu est, 

Successere tempora, quibus victa ab Alexandro Aegyptus mox 
in Ptolemaeorum potestatem cessit. Fuit in his primo loco Zfe- 
calaeus Abderita, Ptolemaei Lagi comes, qui praeter alia, uti de 
ludaeis, etiam .Jegyptiacas historias reliquerat. Meminit eius Dio- 
dorus ipse partim in iis, quae de Nilo disputautur (1, 37.) par- 


ἐκ 


1 Diod. I, 10. φασὶ τοίνυν AlyUmuos , κατὰ τὴν ἐξ ἀρχῆς τῶν 
ὅλον γένεσιν, πρώτους ἀνθρώπους “γενέοϑοαι χατὰ τὴν αἰἴγυπτον, διά τὲ 
τὴν εὐκρασίαν τὴς χώρας καὶ διὰ τὴν φύσιν τοῦ Νείλου. τοῦτον γὰρ mo- 
λύγονον ὄντα xci τὰς τροφὰς αὐτοφυεῖς παρεχόμενον ῥᾳδίως ἐκτρέφειν 
τὼ ζωογονηϑέντα etc. 

2 Schol. Apollon. IV, 979, 

9 progymnasm, c, 2. p. 10. 2 

ἐπ 


LXVIII HEYNE 


tim eo loco, (I, 46 extr. quo sepulcra regum "Thebanorum me- 
morasse ait e Graecis multos, qui Ptolemaei Lagi aetate 'Thebas 
profecti historias [103] Aegyptiacas condiderunt; in quibus, inquit, 
Hecataeus est, Sub Philadelpho Mazetho floruit, de quo quidem, 
quae tu senseris, Collega coniunctissime, Meiners, nec ignoro, nec 
reprehendo ; nolim tamen ex spuria praefatione et ex locis trunca- 
tis et interpolatis ab iis, qui caussae consiliove suo inservientia 
inde eruere volebant, necdum ad saniorem criticam exactis, apud 
Syncellum, eum nimis cupide damnare, et mendacis scriptoris ei. 
notam inurere. .Lynceum  Samium, Duridis historici, qui Phil- 
adelphi tempore vixit, fratrem, 2» “ἰγυπτιακοῖς laudatum videas, 
apud Athenaeum (IV, 13. p. 150. B.) Fuere praeterea Aijvzriezé 
Alexandri Polyhistoris , qui Sullae aetate vixit, aliquoties Stephano 
Byz. laudata. Hi scriptores omnes anteverterunt Diodorum ae- 
tate; nam nolo commemorare eos, qui aequales fere eius fuere, 
Chaeremonem , vanum hominem, qui Aelium Gallum in Aegyptum 
sequutus erat, cuius historia Aegyptiaca extabat, nec Ptolemaeum 
Mendesium , qui regum Aegypti historias tribus libris complexus 
erat; cui successit 4pio Grammaticus, ex losepho notus, qui Ae- 
gyptiaca quinque libris exposuerat 1, 


1 Multo minus in hunc censum vocabo scriptores incertae aetatis: 
Asclepiadem, cuius Áegyptiacorum librum LX., numero parum probá-— 
bili, in Athenaeo laudatum videas lib. ΠΠ. p. 83. C. de aureis malis; 
nescio an eundem cuim Asclepiade Mendesio, cuius Θεολογούμενώ 
Sueton, Aug. 94 excitat, Alter Asclepiades ex Procli schola prodierat 
superstitionibus Aegyptiacis, quales illa aetate erant, imbutus, et Ai- 
γυπτίων ᾿γυγίων scriptor, quem cum Heraisco comparatum yideas e 
Damascio ap. Phot. et Suid. in  Hoetozoz. Cosmen , ap. Schol. Apollon, 
IV, 262. memoratum super antiquitate gentis Aegyptiacae: Κόσμης ἐν 
πρώτῳ Aiyuntwuzüvy. Leo quoque Aegyptiacas res perscripserat, sec, 
Hygin. Astron, ll, 20. Tertull. de Cor. Mil 7. et alios: v. Worth, ad 
Tatian, adv. Gr. c. 44. p. 96. qui etiam ex Arnobio conficit, Leonem 
Pellaeum fuisse, Videtur esse idem quei Schol. Apollon. IV, 262. 
laudat ἐν πρώτῳ τῶν πρὸς τὴν μητέρα, Ex eodem Hygino intelligitur, 
eum fabulas ad historicam veritatem redigere voluisse, verborum ta- 
men rerumque lusu adhibito, adeoque a Tatiano, Arnobio, Tertulliano 
inter eos refertur, qui Gentilium fabulas de diis ipsi exploserint. 
Leonem Byzant, qui Philippi aetate vixit, vix pro [104] eodem habebo 
cum Voss. de Η, Gr. Aristagorae Aiyvz1w«z& meminit Stephanus Byz. 
Euagoras Lindius condidit historiam regna Aegyptiorum complexam, 
teste Suida, et Lyceas Naucratita Αϊγυπτιακὰ, ut cognoscimus ex 
Athen, XIV, 1. p.616 D. Alios scriptores, qui Aegypti et Aegyptio- 
rum inemoriam fecerant, v. in Schol. Apollon. IV, 259. add. scriptt. de 
Nilo v. 269. cum Castore, qui de eodem egerat, cet de Pyramidibxs 
apud Plin, Iud. lib. XXXVI. de quibus egi in Zztzquar. 44bhand^ V. 
1. p. 112. sq. De Babyloniorum in Aegypto sedibus nonnulla €£esras 
tradiderat (Diod. 1, 56.) Commeinoro haec maxime eo consilio, ut, 51 
fieri possit, animis infigam penitus illud: pauca esse ex antiquitate, 
de quibus asseverate ac fidenter satis pronuntiare liceat; deficere nos 
in plerisque testium et tabularum auctoritatem idoneam; pauca esse 


DE FONTIBUS HIST. DIODORDI. LXIX 


[104] Aegre utique ferendum est, Diodorum non monuisse, quem 
potissimum auctorem in Aegyptiacis sequutus sit, ne illud quidem, 
unumne an plures. Nam ut ipsum ἃ sacerdotibus , quibuscum 
congressus sit, ea accepisse, quae narravit, statuamus, vetant 
plura; primo quidem, quod ipse scriptor, quantum invenire po- 
tui, nusquam hoc profitetur; contra vero se ab Aegyptiis narrata 
repetere, sexcenties monet; repetit autem sic ut satis appareat, 
eum ex maiore rerum copia utiliora delibasse (c. 69. extr.) Ex 
ipsis libris sacris repetere sua non potuit, quos nec legere nec 
interpretari potuisset, quosque tum superstites non fuisse vel ex 
hoc colligas, quod tanquam de re praeteriti temporis loquitur, 
ubi de iis agit (cor. v. c cap. 44.) Est etiam in toto libro per- 
petuus respectus philosophiae et mythologiae Graecae, maiorque 
eius scientia quam superstitionis Aegyptiacae. Fit quoque parum 
probabile, illa aetate, qua Aegyptum adiit, ullum superfuisse sa- 
cerdotem Aegyptium satis doctum et patriae et Graecae religionis. 
Etsi nolim negare, mansisse etiam in mediocri illa sacrorum Ae- 
gyptiorum [105] conditione sacerdotum collegia et in iis nonnullos, 
qui de religionibus et historiis commentarentur. lta, nisi Tacitus 
hoc ad priscum narrandi morem deflexisse videri debet, (Ann. 1, 
60.) Germanico Aegyptum peragranti Zussus e senioribus sacerdotum 
pairium sermonem interpretari, referebat etc. Poterant vero etiam 
scriptores ex libris sacris repetita dicere ea, quae ex scriptoribus 
hauserant, qui sacros libros sequi se dixerant. Neque in his 
mentiendi libidinem statuere necesse est. Hecataeum ÁAbderitam 
Diodoro esse inspectum, supra docui; potuit eum in religionibus 
quoque sequi, quas ille ex sacerdotum fide exposuerat (cf. 
Plutarch. T. Hl. p. 354. C. D. super Amun) Ad antiquiores scri- 
ptores aliquo loco provocat (c. G0.) et alio loco se Herodotum et 
nonuullos scriptores navrrationum portenta tradentes deserere velle 
ait (c. 69 (.). Quicquid est, eum scriptores Graecos sequutum esse, 
qui ad Graecas religiones Aegyptiaca deflexerant, manifestum fit. 
Quod antequam disertius exponam, pauca omnino de fabularum 
Aegypliarum origine οἱ caussis , et de earum interpretatione praemit- 
tam; quibus -de rebus etsi a multis viris doctis, etiam a Collega 
nostro JMeiners erudite actum est, litterarum tamen humanitas, 
quam proiitemur, animorumque benevolentia, intercedere non 
potest, quo minus in argumento, in quo ultra probabilitatem pro- 
cedi nequit, sui quisque animi iudicium exponat; ad ipsam autem 
litterarum utilitatem, quam unice propositam habere videri volu- 


ex omni memoria, quae in historias relata fuere; multo pauciora ex 
iis, quae olim tradita fuere, ad nos pervenisse; «disceptauda esse ple- 
raque opinione et coniectura, quae supra probabilitateztn. assurgere ne- 
quit, lpse itaque, dum haec scripsi, non misi, quae mibi probabilia 
viderentur, allerre bene meinmerain, 


LXX HEYNE 


mus, nihil potest esse gravius, nihil salubrius; quam ut ii, qui a 
diversis principiis profecti in diversas sententias discesserint, de 
eadem re disputata in medium proferant. Ad obtrectationem au- 
tem et invidentiam nec ipse referre hoc soleo, si quis diversa ab 
lis, quae ipse statuo, attulerit, et meo iure postulare videor, ut 
et mihi, quae sentio, in medium proponere liceat, Ita tandem 
licebit aliis, forte et mihi [106] ipsi, exactiore iudicii trutina pen- 
sitatis rebus, iudicium facere subtilius. 

In promtu quidem est, Aegyptios dicere de sacris, religionibus 
ac litteris suis, absurda et ridicula tradidisse ; accusare seu scripto- 
rum seusacerdotum fraudes et mendacia. Neque is ego sum, qui 
caussam eorum agendam suscipiam. Licet tàmen forte agere cum iis 
clementius ac liberalius, si sequentia recte a me ponuntur: Primo 
sapientia Aegyptiorum antiquiorum esse potuit alia nulla, quam 
infantiae generis humani; opiniones adeo et placita illa complecti 
debuit ad nostros seusus vulgaria et vel pueris obvia, physicas 
autem rationes, ut rudium hominum, vanas plerasque et super- 
Sstitiosas, Sermone porro usi sunt in infantia generis humani 
nato, et scriptura hieroglyphica, quae non minus incunabula illa 
arguit, et vel sagacissimorum hominum acumen obtundit. Hoe 
sermone, his hieroglyphis animi iudicia in multis deflecti, et omnis 
cogitandi, commentandi et eloquendi, ratio proprio aliquo ac di- 
verso a nostris sensibus modo constitui debuit, 

lam ab initio itaque facile intelligi potest, (T) Aegyptios no- 
bis in multis nugari videri debere, partim suarum opinionum va- 
nitate, partim nostra ignoratione eorum, quae siguis notionibus- 
que ἃ nostro more alienis tradiderant. Si tamen vera et aequa 
de iis iudicare volumus, primo loco, quid ipsi senserint, quidve 
eorum animis in quaque re obiectum aut fuerit aut esse potuerit; 
ut assequamur, elaborandum erit; sin assequi non licuerit, saltem 
nostrum iudicium erit inhibendum. Quae Aegyptii tanquam anti- 
quitus tradita acceperant, monumentis antiquis erant consignata, 
hieroglyphicis quidem characteribus, in-quibus interpretandis con- 
sumi [107jsacerdotum doctioris aevi operam necesse fuit. Exarati 
de his libri sacri seu commentarii sacerdotum litteris Aezyptiacis, in 
quibus accessere mox alia serioris acvi. (1l) Omnis porro religio 
Aegyptiorum a sacris ritibusque singulis, ut ipsa rerum natura 
fert, processit; a singulis familiis ac stirpibus ad urbes et nomos 
singulos sacra trausiere: in his praecipuarum nonnullarum urbium 
sacra et numina, eaque adeo patria a maioribus accepta, princi- 
pàtum obtinuere; de quibus supererat forte fama aliqua et nar- 
ratio cum iisdem ἃ patribus accepta; similiter etiam singularum 
urbium ac regnorum per Aegyptum memoriae habebantur. (lil) 
Omnia igitur haec, ut in aliis priscis populis, sigillatim sparsa et 
de rebus singulis; nusquam corpus aliquod ae systema seu reli- 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. LXXI 


giosae doctrinae seu historiae seu philosophiae; nam et hoc do- 
cet omnium populorum historia ἢ a singulis philosophematibus 
omnem sapientiam procedere, et serioris aevi rem esse, plura 
corpore 80 systemate complecti; nec nisi per Graecorum studia 
notitiae hae per Aegyptum sparsae colligi coepisse videntur. 
Secundum haec quis non intelligat, Aegyptiorum non minus quam 
Graecorum aliorumque populorum historiam et philosophiam, adeo- 
que religiosam opinionem, progressam esse qa mythis, conceptis 
antiquo sermone et charactere hieroglyphico. (IV) Successu tem- 
porum collegia Sacerdotum in templis nonnullis potioribus coaluere 
numero et doctrina insigniora: inque his primo loco Thebis. 
Omnino facto incolendi initio ab Aegypto superiore, maturiora 
quoque uf opum et potentiae, ita etiam litterarum incrementa 
fuere in Thebaide; in qua monumenta quoque maiorem antiquita- 
tem spirant. Quid? quod antiquiora quaeque de Aegypto narrata 
ad agrum Thebanum fere referenda sunt (cf. Herod. H, 15) Mem- 
phis, quippe serius exstructa, omnia habuit seriora, pyramides 
quoque. ln his, [108] quae dixi, Sacerdotum collegiis multa super 
historiarum ex antiquis monumentis et hieroglyphis, tum super sa- 
erorum et rituum origine, disputata esse probabile fit, et quidem 
diversis opinionum diverticulis. Ea igitur quae ad nos pervenere 
de antiqua Aegypto tradita, pauca ex antiquis monumentis, ple- 
raque ex sacerdotum disputationibus et interpretationibus monu- 
mentorum, diversorum quidem temporum, et coliegiorum , pro- 
fecta esse manifestum fit; quae ut in eorpus redigerentur, non 
nisi a Graecis interpretibus periclitatio facta esse videtur. 

Non male nobiscum actum dicerem, si modo disputationes 
illas sacerdotum antiquiorum haberemus. At horum omnium nihil 
sincerum et incorruptum ad posteritatem pervenit, sed omnia 
utique per Graecam interpretationem corrupta, modo a Graecis 
interpretibus, modo ab Aegyptiis graece doctis 1. Quo quidem 
alveo ad nos derivata tantum non omnia plurimam labem traxisse 
necesse est; (graecissant enim omnes qui de Aegyptiis tradide- 
runt, ut nec tamen mendacii et fraudis nota iis inurenda, sed ex 
saeculi genio venia danda sit) eaque perscripta eo tempore, quo 
Aegyptii suis legibus et institutis uti desierant, lam primum ipso 
temporum successu, regum imperiis saepe mutatis, et tandem in 
dominatum superbissimum versis, ipsa sacra, litteras, religiones, 
quas vicissitudines expertas esse putabimus! de quibus omnibus 


1 Inoleverat Aegyptiis adeo illa interpretatio antiquitatis suae ex 
Graecis litteris, ut sub Ptolemaeis et Romanis vix aliam ullam nos- 
sent, ]ta Germanico Aegyptum invisenti eandem expositionem factam 
videas ap. Tacit. Aun, 1}, 60. Accessere mox innuinera et incredibilia 
philosophorum somnia, ad quae tamen priscas Aegyptias religiones ne- 
mo pulo exiget; et egit de his docte Collega aunantissimus Jeiners 


LXXII | HEYNE 


nihil scitur. [109] "Tandem ad ultimam servitutem depressos cum 
servitute bonarum rerum ignorationem et foedam superstitionem 
Aegyptios induisse mirabimur? Ex hac tamen ultima aetate po- 
pulum per XX fere saecula opibus florentem aestimare et metiri 
velle aequumne est? Ex ultimis tamen his saeculis fluxere ea, quae 
de Aegypto narrata accepimus, etiam ea, quae ex antiquioribus 
monumentis petita feruntur. Saeviente in Aegyptios Cambyse ve- 
tera monumenta magnam partem erant igni ferroque eversa , va. 
stata aut mutilata, Sacerdotum collegia magnam partem sublata 
cum ipsis sacris, religionibus et templis, in clarioribus utique ur- 
bibus, ut Heliopoli (v. c. Strab. XVil. p. 1158 C. qui ibidem nar- 
rat nullos tum sacerdotes, nulla philosophiae et religionum su- 
peresse studia). Memphi regia. aedificia Strabo visebat diruta et 
deserta (p. 1161. B.) "Thebae autem primo a Cambyse direptae 
et eversae, mox ex seditione solo aequatae fuerant a Ptolemaeo 
Lathuro (Strabo p. 1170. C. Pausan. 1, 9.). Inter haec annon prisca 
instituta, litteras, divina humanaque interisse et ex hominum 
memoriis abolita fuisse credibile fit? quae autem in egena ple- 
becula manserant, ad miseras pleraque superstitiones abiisse? 
Gratia tamen vel sic magna habenda est scriptoribus, qui nobis 
aliquam. saltem gentis huius ad omne aevum memorabilis memo- 
riam servarunt. 4 

: Fontes eorum, quae de antiquitate Aegyptiaca traduntur, 
valde diversos esse, adeoque etiam rerum narratarum auctorita- 
tes, nunc declarabo curatius, Ea quidem. quae ab eo inde tem- 
pore, quo Graeci Aegyptum adiere, gesta sunt, ad vulgarem hi- 
storiarum Graecarum ordinem redeunt, Antiquiora dixi partim ex 
antiquissimis monumentis hieroglyphis insignitis, partim ex sacer- . 
dotum [110]interpretatione esse petita. Quae si sedulo distinxeris, 
de muitis iam iudicium ferri poterit et aequius et verius, Antiquis- 
sima igitur manifestum fit priscis monumentis fuisse memoriae 
hominum tradita; de quo nemo ambiget. Monumenta et extitisse 
olim et extare adhuc hieroglyphis insignita satis puto con- 
stat t, lam hieroglypha nemo interpretari potest nisi is qui 


1 Non prorsus improbabile esse arbitror, si hieroglyphorum, quae 
adhuc cum in obeliscis tum in aliis monumentis, multo magis quae 
in hypogoacis atque in ruinis inprimis Thebaidis supersunt, corpus ali- 
quod recte dispositumn. haberemus, ipsa eorum comparatione multa 
erui et mutua forte luce collustrari posse. Uti nunc quidem Aegyptia 
anüquitas se habet, nihil satis diligenter curatum est, Ingens reli- 
quiarum per. Thebaidem neglectus iacet cumulus; in agro Memphitico 
quam inulta lateant abdita, docuere recentissiinis temporibus Dux de 
Chaulnes εὖ Montasu; haud contemnendum antiquitatis Aegyptiacae 
apparatum per Musea et per libros ita sparsum videas, ut difficile sit 
iustam comparalionem facere aut in diversissima temporum intervalla, 
ad quae referenda sunt, ea referre, Uno verbo: ipsis fundamentis et 


DE FONTIBUS HIST. DIODORIL  LXXIH 


eum.signis signorum vim et mentem acceperit: quod nisi factum 
fuerit, ad coniecturam redeunt omnia eamque incertam et lubri- 
cam. 'Quo. tempore inter sacerdotes Aegyptios hieroglyphorum 
notitia exoleverit, equidem non dicam; satis tamen intelligitur, 
litterarum ductibus admodum antiquo aevo repertis, mature eam 
interiisse. Consignata inde fuere litteris nonnulla ex hieroglyphica 
antiquitate iam ab. initio; alia coniectando et divinando assequi 
voluit serior aetas: omnia haec (bris sacris perscripta esse veri- 
simile fit; de. quibus quidnam mihi ex rerum ipsa ratiome statuen- 
dum esse videatur, nunc paucis aperiam. 

— [111] Igitur non mera mentiendi libidine sacerdotes libros sa- 
ros fraudibus et mendaciis consarcinasse statuo: sed a quo inde 
tempore. litterae erant inventae, necesse fuit ea, quae extabant 
veteris aevi monuiienta, hieroglyphis insculpta, transcribere; quae 
ipsa res interpretandi studium afferre debuit; rationes Tre anti- 
qua. tradendi subnasei debuere variae àc diversae, per diversi 
Aeyi tempora, et pro diversorum ingeniorum, diversorumque col- 
legiorum sacerdotalium consilio et opinione, Hinc tanta varietas 
in annis , quos adsceripserant sacerdotes nominibus regum ex mo- 
numentis descriptis, pro diversis diversorum .computis, Quod au- 
tem inira sacerdotum claustra se continuerunt omnia, quae ad 
doctam antiquitatem spectabant, hoc non ad calumniandam aut 
elevandàm horum hominum. fidem trahendum esse censeo. Magno 
humanitatis beneficio id factum, quod in nonnullis populis ordo 
aliquis. sacerdotum modo, modo magorum, modo Brachmanum 
extitit, qui litteris ac disciplinis vacarent; ita saltem earum ele- 
menta reperta et aliis tradita fuere; cum contra in iis populis, 
qui hoc hominum ordine carerent, barbaries et litterarum ignora- 
tio pertinaciter mentibus iusederit, Porro supererant, quantum 
intelligo, narrationes antiquae, quae ad quemnam ex priscis re- 
gibus referendae essent, ambigebatur, Hinc una eademque nar- 
ratio interdum ad diversa regum nomina adscribi passim coepit. 
Occurrebant autem in monumentis alia ad gentis antiquitatem, 
res gestas, fata et facta, alia ad religiones ritusque spectantia. 
Subnasci adeo opinionum dissidia coepere non modo super hi- 
.Storiis, verum etiam super religionibus, earumque caussis: quae 
tanto maiora esse debuere, quo maior erat per Aegyptum reli- 
gionum diversitas, Quae si tenueris, unde Graecis advenis tam 


initis corum, quibus historia Aegyptia superstrui possit, caremus, seu 
scripta seu artis opera ea esse malis, dn caeteris habet plerumque res 
se hunc id modum: parüm habemus textum, quem vulgo diceres, 
cuius interpretatio periit, partim coiumentarium, cuius textus "nullus 
ad manum est; nain ἱεροὺ λόγον hieroglyphoruin, h. e. eorum quae 
hieroglyphis tradita erant, expositionem continebant, At hieroglypha 
ila aut periere aut nonduin in coinparationem venere. 


LXXIV ' HEYNE 


varia ac discrepantia seu de historiis seu de religionibus ex libris 
[112] sacris recitata fuerint, facile licet assequi, Fundus aliquis de- 
buit esse plerisque omnibus: antiqui alicuius monumenti auctoritas, 
'séd obscura plerumque illa et incertae interpretationis; multo ma- 
gis obscuratà hominum, qui interpretari voluerunt, opinionibus; 
ita ut cum facto antiquo teneamus plerumque commenta seriorum 
hominum; adeoque antiquior historia Aegyptia comparari possit 
hactenus cum historia antiquiore Graecorum a mythis profecta; 
inest et huic aliquis fundus, aliqua ratio, sed plerumque tam 
obscurata, tam lubrica et incerta, ut de vero nihil pronun- 
tiare liceat. 

Nec famen hoc unum librorum sacrorum argumentum fuisse 
apparet, ut antiqua traderent; perscribi mox coepere res proxi- 
mae cuiusque aetgtis, ita ut pro annalibus Aegyptiorum iidem 
libri sacri essent; hoc tamen mon nisi serius factum esse, ipsa 
narrationum ratio et indoles docet, €Quam diversae auctoritatis et 
fidei illos annales fuisse credere licet! e quibus tamen nme fra- 
gmenta quidem, sed tanquam ex paludosis rivulis derivatas lacu- 
"nas habemus. Alii libri disputationes Ce rebus sacris complexi 
sunt, alii alia; sed de his disputare, nihil nunc attinet. Jllud 
modo declarandum esse arbitror, librorum horum sacrorum aucto- 
ritatem esse debuisse admodum diversam; potuere enim alii ha- 
bere maiorem antiquitatem * , alii maiorem doctrinam, fidem, aliis. 

Potuere quoque inter Sacerdotes haberi, quae fama vetere es- 
sent accepta (alte Sagen): quae eadem tamen libris sacris [113] con- 
signata fuisse, probabile fit, saltem tum, cum Herodotus Aegyptum 
adiret, v. c. de Aegypto inferiore ab initio aquis submersa : (H, 4. 
et 10.) aut ubi scriptor praeclare ex testaceis in montibus et ex 
saxis pyramidum  conchyliatis argumentatur c. 12. (sagacius, 
quam Strabo XVil, p. 1162. B.) et de soli alluvie c. 13. In iis 
igitur libris computi regum ex iis monumentis, antiquiores utique, 
confecti continebantur: unde praelectos eos transcripsit Herodotus 
(1i, 100.) Ergo antiquiora redibant omnia ad monumernta eorum- 
que interpretationem, Neque adeo aut mirandum, aut, nisi alia 
causa adfuerit, de fraude est cogitandum, si multa ex antiquis 
columnis ac cippis, (στήλαις) in quorum numero obelisci fuere, pe- 
tita afferuntur; inscripta iis putabimus fuisse hieroglypha, non 
interpretationes ipsas, quas forte libri sacri continebant. In non- 
nullis locis etiam nonnulla servare potuit hominum memoria, qua 
ii, qui arabilem Aegypti partem incolebant, adeoque, ut proba- 


c —— ÀA ÓÀ —— € 


1 Satis magnam anctoritatem habuisse libros nomtullos sacros pro- 
babile fit, in tam antiqua scribendi litteris origine et inventa materia 
doimestica, papyro. Quid quod iam in antiquisimo  monuriento; 
Osymandyae sepulcro, volumina craut efficta, v, Diod, I, 49. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. LXXV 


bile fit, vitae cultu et institutione alios anteibant, mirum in mo- 
dum excelluisse narrantur ab Herodoto ll, 77. Interea nec hoc à 
vero abhorret, exstitisse quoque lapides, in quos ea, quae ex an- 
tiquis hieroglyphis intelligi posse putabantur, litteris Aegyptiis 
erant transcripta. ita apud "lacit, Ann. 1], 60, Germanico invi- 
sente Aegyptum: et manebant (Thebis) structis molibus litterae Ae- 
gyptiae priorem opulentiam complexae: potuit tamen scriptor his 
ipsis nihil aliud quam hieroglypha, cuiusmodi v. c, in obeliscis 
sunt, intelligere. Unum adhuc subiungam, quod ad antiquiores 
historias spectat, in quibus saepe aegre ferre viros doctos video; 
quod ad simplicem rezum enumerationem factorumque recensum 
eae redeunt, Atqui ipsa materia scribendique vetus ratio in saxis, 
hieroglyphorum quoque indoles, vix disertiorem expositionem ad- 
mittere potuit. Quaecuauque ex priscis monumentis etiam a Mose 
descripta sunt, [114]breviter rerum tantuni summas comprehendere 
quis miretur? Indiculos itaque regum Aegyptiorum, quos habe- 
mus, ex priscis monumentis descriptos esse negare nolim: sed 
annos additos ex sacerdotum interpretatione et computatione pro- 
babile fit. Omnino antiquissima quaeque brevissima esse autu- 
mandum est, et, si volumina audimus, singulis foliis nostris per- 
seribi forte posse, quae olim in, volumine habita essent, me- 
minerimus. 

Neon itaque falli me arbitror, si dixero, partem aliquam hi- 
storiarum fabulosarum ex monumentis male acceptis, aliam ex hie- 
roglyphis, quorum vis et sensus ignorabatur, ductam esse. Ita, 
ut uno et altero exemplo utar, Phoeanicis notio ex nulla alia re 
quam ex pictura hieroglyphica, qua adumbrabatur Cyclus magnus 
anni solaris et lunaris. ad idem initium redeuntis, ducta est 
(Herod. H, 73.) ut dudum docuere viri docti. Quae de mortuo- 
rum iudicio narfantur, si quem fundum habent, ex priscis sculptu- 
ris ea petita esse suspicor; occurrunt adhuc vestigia in tenuissi- 
mis his reliquiis, quae supersunt, v. c. in sarcophagis (ap. Com, 
Cajlus Recueil To, V. pl. 8.) Fabulas de Osiridis virilibus ab Iside 
consecratis ortas esse puto a phallo, symbolice in parietibus pi- 
cto etin pompis deorum portato (Diod. 11, 22, cf. Plutarch. T. 
I, p. 358 B.) : 

Verum ea, quae sentio, uno eoque palmario exemplo decla- 
rabo sculpturarum sepulcris Osymandyae (Diod. I, 48. 49.) Regi 
pugnanti ad latus erat leo (haud dubie ad fortitudinem pugnantis 
alludente; re tamen mox in rem gestam versa) ducti in triumpho 
capüvi sine virilibus et sine manibus (en originem fabulae de 
Sesostridis statuis in terris victarum gentium positis: Diod.1, 55. et 
ipse Herod. [115] II, 102.) tum XXX, iudicum consessus in pariete 
exsculptus, cui ex adverso in media aede stabant multae statuae 
ex ligno factae, quae adumbrabant litigantium et de iure dis- 


LXXVI ! HEYNE 


ceptantium turbam. Inter iudices unus erat praecipuo inter cete- 
ros loco (Romanus Praetorem dixisset) appensam ex collo Veri- 
tatis seu lustitiae icunculam habens clausis oculis insignem. (Sym- 
bolicum. hoc fuisse quis neget? ab hoc tamen aut simili simulacro 
petita est haud dubie narratio de priscarum aetatum iudicibus hoc 
insigni instructis. cf. Plutarch. 'T. Il. p. 358. B.) Circa illum magi- 
stratum voluminum multitudo dispersa iacebat. lpse rex diis 
dona ferebat, His accedebat circulus aureus CCCLXV. cubitis di- 
visus Solis cursum designans. Omnino Osymandyas in historias 
relatus esse videtur a serioribus, cum in monumentis Solis sym- 
boium seu hieroglyphum ille fuisset. lidem in Sesostride factum 
suspicatus sum alio loco. ^ Ornata haec forte sunt iis, quae in 
pluribus ac diversis monumentis passim occurrebant. Contra quae 
de imprecatione Menae, inventoris luxus, narrantur, (Diod. I, 
45.) ex columna ducta sunt, cui imprecatio erat inscripta (ef. 
Plutarch. p. 254 A.) 

jn historiis porro illud tenendum, quod obvium est, et a mul- 
tis observatum, veteres observationes astronomicas et physicas, 
per hieroglypha et symbola traditas, praeíixas esse historiis, eo- 
dem more, quo idem apud Graecos, Phoenices, et alios populos 
factum, itaque nec in numeris anuorum haerendum esse arbi- 
tror; omnem enim in iis cum historiis comparandis operam lubri- 
€am esse necesse est; inprimis cum computi illi astronomici vix 
integri et incorrupti ad scriptores Graecos perlati fuerint; alii 
autem computandi modi fundo idoneo careant. Quod numérantur 
apud Herodotum 1l, 144. usque [116] ad Sethonem Vulcani sacer- 
dotem, CCCXLI generationes a primo rege, qua tandem re nititur? 
quod is numerus colossorum ligneorum visebatur in templo lovis 
'"Ihebani, iique sacerdotes summos referre dicebantur, At gratis 
sumebatur hoc, quod omues perpetua progenie, filius quisque 
patri succedens, prognati. esse ferebantur. 

Praeterea tamen, in historiis non secus, quam in sacrorum 
ritibus, de quibus mox dicam, fabulas, quibus plebecula delectari 
solet, comprehendi nemo neget, nonnullasque inventas, saltem 
ornatas ad salubre aliquod monitum seu ad religionem populo 
commendandam. [ta quae de Sesostridis filio excaecato et sanato 
prostat narratiuncula: Herodot. 11,111. Diod. I, 59. Excaecatus 
narratur, quod Nilum sagitta petierit; cui rei locum dare potuit, 
quod exstabat signum eo statu; (c. 59) potuit quoque uxoris ca- 
stitas celebrata esse admixtis fabulis, Verbo, releganda talia 
sunt in suum ordinem et locum; non vero ex his iudicium de 
aliis prorsus disparibus faciendum. 

Hactenus de historiis, Quae de religionibus et ritibus sacris 
narrata accepimus, alia ad ritus religiosos spectant, qui aut tum 
fuere, cum a scriptoribus traderentur, aut quos olim fuisse, ipsi 


E 


DE FONTIDUS HIST. DIODORI, ἔνι 


traditum acceperant; alia ad caussas et origines, adeoque ad opi: 
niones seu sacerdotum seu interpretum seu ipsorum scriptorum; 
Alienum, a consilio esset, singulatim haec persequi: sed in iis 
ipsis, quae de religionibus memorantur, licet alia recentiora alia 
antiquiora internoscere. Nolim ad argutias delabi, sed tria sal- 
tem antiquarum religionum genera discernere mihi videor; quo^ 
rum recentissimum est illud, quo ad Isidem et Osiridem referuntur 
omnia; praecesserat aliud, ut ita dicam, systema Vitt, aliud ΧΙ 
deorum. (v. c. [117] Herod. Η, 46. 145.) Subesse iis magnam notio- 
num physicarum simplicitatem, obvia res est, nec dubitare licet a 
sensibus religiones quasque antiquas petitas fuisse. Multa ad ea, 
quae libris sacris perscripta erant, redire manifestum fit, alia ad 
λόγους ἱεροὶς, h. e. interpretationes sacerdotum , quas 'diversae ae- 
tatis, auctoritatis, fidei, esse debuisse in aprico est. Antiquissi- 
mas quasque Aegyptiorum religiones simplicissimas fuisse credere 
licet; etiam eas, quae symbolici quid haberent; easdem, diversa- 
rum urbium et locorum, fuisse origine diversas, supra innuere 
memini. Per tantum aetatum numerum etsi in populo antiquitatis 
tenacissimo fieri tamen non potuit, quin multa novarentur; quam 
multa per tot seculorum decursum ex memoria hominum exole- 
scere debuere! substitutae sunt opiniones et coniecturae, variae» 
et incertae et a diversis sacerdotum collegiis, in diversis Ae- 
gypti nomis, in tanta religionum et institutorum diversitate, 
Mox cum Graecorum forte exemplo super religionum originibus 
et caussis disputare inciperent, in tam remota antiquitate ad opi- 
nationem pleraque abire necesse fuit, etiam ubi hieroglyphorum 
in monumentis fides esset advocanda. Ut uno et altero exemplo 
haec declarem: quae symbolice olim de Iside et Osiride narrata 
fuerant, ea, ac si vere gesta essent, acceperunt: ita etiam quae 
de "Thot, inventorum symbolo, dicta erant. Memoratum est, mo- 
rem fuisse antiquitus, ut imperium domesticum apud feminas es- 
set (Diod. I, 27.) atqui is mos, si animum advertas, nulius alius- 
fuit, quam aliorum barbarorum, ut omnis familiae et rei dome- 
sticae cura penes matremfamilias sit, marito interea in domo 
otiose desidente. Adeo Aegyptii seriores sua instituta antiqua 
ignorarunt ipsi. Eodem spectat quod lierodotus feminas in foro 
versari et mercaturae vacare, viros domi desidere narrat (II, 35.) 

[118] lam ut summatim apponam tanquam in tabula delineatio- 
nem historiae Aegyptiorum, quam quidem utinam aliquis doctior 
me et otio abundantior perficiat, haec tanquam pro principio et 
fundo ponenda esse arbitror: Seiungendae sunt ab initio statim 
scriptorum interpretationes et opiniones; adeoque omnia ea, quae 
Graecas rationes redolent; et revocanda, quantum fieri licet, 
omnis narratio ad ipsa Aegyptiorum verba et sensus; tum et in 
his indagandum, e quo fonte unumquodque manaverit, .utrum- ex 


LXXVIII  HEXNE 


vulgari fama, an ex sacerdotum marratione, et ex cuius collegii 
opinione; discernenda quoque tempora, nec antiquiora habenda 
eodem loco et ordine, quo recentiora; discrimen porro faciendum 
inter éa, quae uni et alteri Nomo et urbi in more habita aut 
narrata fuisse dicuntur, ab iis, quae toti Aegypto: inprimis omni- 
no dirimenda ea, quae de T'hebaide et de inferiore Aegypto tra- 
duntur; restant ea, quae ex. monumentis antiquis dicuntur esse 
petita, quae utique pleraque ad hieroglyphorum interpretationem 
redeunt, cuius auctoritas non ubique esse videtur satis gravis, 
inprimis cum plerumque ad systema religionum cuiusque collegii 
facta ea sit; qua quidem via ipsa mythorum doctrina adeo fuit 
perturbata, cum v. c. seriores ad isidem et Osiridem omnia tra- 
herent. Sunt tamen ipsa monumenta, hoc est aedificiorum rui- 
nae, signa, anaglypha, picturae, obelisci, pro argumento multa- 
rum rerum, quas narratas videmus; partim ea alia super inge- 
niis institutis et religionibus Aegyptiorum suppeditant, pauca 
quidem satis explorata, ex quibus tamen iudicium facere licet, 
prorsus diversam per tot aetates fuisse populi ad omnem hominum 
memoriam memoratu digni fortunam , nec litteras easdem, nec re- 
ligiones, nec instituta, nec eundem omnino humanitatis ingenio- 
rumque cultum per omnia secula obtinuisse. 

[1191] Iam ut ad Diodorum redeam, quem historias Aegyptiorum 
ex Graecis fontibus hausisse dixi, cum in iis pleraque ad Graecas 
rationes essent inflexa, in eo tamen in diversa abirent scriptores, 
ut alii mythice, alii physice Aegyptiacas historias explicarent, 
alii politicas et pragmaticas narrationes instituerent; Diodorus ad 
Singula fere genera narrationem de Aegyptiis accommodatam 
scriptis suis consignavit; inprimis vero ad ultimum genus, pra- 
gmaticum illud dicas, narrata refinxisse deprehenditur, idque pro 
operae suae consilio, cum ad utilitatem vitae omnem historiam 
referret. lta factum est, ut Aegyptias historias ex suis, non ex 
Aegyptiorum notionibus digereret. 

Primo quidem loco (l, 11. 12.) sententiam de primis, praeter 
Osiridem et isidem, quinque Aegyptiorum diis. proponit, quos 
sane physicum systema constituere manifestum fit. Modo illud 
Diodorus non ad fabulas Graecas revocare maluisset: nam cum 
Solem et Lunam in Osiride et Iside recte invenisset, aetherem in 
Iovem, ignem in Vulcanum; terram in Demeterem, τὸ ὑχρὸν in 
Oceanum, τὸ ξηρὸν in Athenen transformat; nec illud quidem mo- 
net, quibus nominibus ab Aegyptiis haec insignita fuerint. At in 
sequentibus seu Diodorus, seu is, quem sequutus est, auctor, alte- 
rum fabularum systema ab interpretatione profectum ingreditur, 
ut ad historicam rationem revocet ea, quae veteres erant philo- 
sophati per hieroglypha super rerum humanitatisque cultus ori- 
gine. ltaque, cum Solis cursus per Osiridis profectionem per ter- 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. LXXIX 


rarum orbem | ntiquitus. fuisset declaratus, Osiridis et Isidis res 
gestae exponuntur, tanquam ex annalibus, contextae partim ex an- 
tiquis mythis, hieroglyphorum expositionibus, partim admixtis fabu- 
lis de Baccho e Graecia [120] translatis, (a c, 17 sq.) Quam multa 
physici argumenti in his latuerint, ex frequenti phallorum usu in 
vetere Aegypti religione inprimisque ex pudendis Osiridis reper- 
tis ac diligenter servatis colligi potest; nam naturae virtutisque 
generatricis symbolum antiquitatis commune fuisse phallum, satis 
constat. Quae de Osiridis morte, corpore disiecto, et iterum re- 
perto et similia narrantur, a symbolica expositione rerum nescio 
quarum profecta esse verisimile fit. Quam diversae habeantur 
numinum Aegypti interpretandorum rationes ipse Diodorus ob- 
servat; (c. 25.) nec tamen ei in mentem venit, damnandum esse 
omnino totum hoc consilium interpretandi deos ac mythos Aegy- 
ptiorum per Graeca nomina et fabulas. Ceterum in toto hoc loco 
de diis (usque ad c, 29.) non tam Graeci scriptoris, vestigia pres- 
Sisse, quam potius Aegyptium aliquem scriptorem graecissantem, 
h. e. religiones Aegyptias ex Graecis illustrantem, expressisse vi- 
detur; nec satis scio an  4sclepiades ille fuerit, cuius theologu- 
mena supra e Suetonio memoravi. Saltem ipse Diodorus caput 
ilud ita absolvit: «à zsgi μὲν τῶν ϑεολογουμένων παρ Αἰγυπτίοις 
τοιαῦτ᾽ εἰπεῖν ἔχομεν. Quod c. 27. se non ignorare monet, scri- 
ptores nonnullos de sepulcris Osiridis et Isidis ad Nysam Arabiae 
narrare, spectat forte ad Euhemerum et ad Leonem Mendesium. 
(v. not, p. 103.) si modo ille antiquior Diodoro fuit. Dum vero 
narrationes (c. 28.) de coloniis Aegyptiorum repudiat, pungit 
forte Istrum Callimachi discipulum, qui de Aegyptiorum coloniis 
scripserat, fabulas Graecas persequutus, ut ex vestigiis, quae 
supersunt, colligo. (cf. Voss. de H. Gr. IV, 12.) 

Sequitur locus. de situ Aegypt? et de Nilo eiusque natura (c. 
30 — 41.) in quo multa de suo tradere potuit; nam ipse Aegyptum 
[121] adierat sub Ptolemaeo neo Dionyso s: Aulete circa Olymp. 
CLXXX, 1, U. 694. qui tamen itineris terminus fuerit non aeque 
constat. Quo usque enim in Aegypti superiora penetraverit, nusquam 
declarat. At Herodotus usque ad Elephantinenloca oculis cognoverat 
(Il, 29.. Sane quidem tanquam de rebus, quas ipse auditu, non 
visu acceperit, φασὶ, Aéyovow , addit, ubi de Nili parte superiore 
et de Meroé agit. Etsi de Nili fontibus et incrementis, de quibus 
multi multa scripserant, ea apponit, quae post aliorum lectionem 
ipse diligentius exploraverat, Zvatharchidis Cnidii sententiam, tan- 
quam veriorem amplexus, qui ab imbribus aestivis per Aethio- 
piam ingruere solitis inundationem petierat τ, Jn eos auctores, 


1 Pupugit me, quod Herodotus II, 19. 20. de Nili incrementorum 
caussa nihil ex Aegypüis sacerdotibus comperire potuerat; at. Diodorus 
(c. 37. p. 45. 39.) eos ex Oceauo terram circumliluente caussai repc- 


LXXX ἴδοι ^ HEYNE 


quibus Strabo ad eandem fere fidem utitur, (XVII, p. 1139.) Po- 
sidonium et alios non incidit. Romanum ob felem necatam inter- 
fectum a turba ipse viderat (c. 83 fj Memphi se suo adhuc tem- 
pore sacellum Isidis in templo (τεμένεν) Vulcani (I, 22.) vidisse ait. 
De monumentis autem antiquis, quae in iis locis, quae adierat, 
non amplius supererant, addit plerumque φασὶν, ut de Osyman- 
dyae sepulcro; et de templis quatuor, quae 'Phebis olim ' fuisse 
narrantur τ; regum sepulcra omnino olim XLVII fuisse, Ptole-. 
maàei quidem [122] Lagi tempore non superfuisse nisi XVII, fide 
scriptorum, qui tum adierant '"Fhebas, narrat; suo autem tempore 
pleraque intercidisse et corruisse. Omnino quae de Thebis narrat 
c. 46 sq. pleraque non nisi ex scriptoribus aliis hausta esse po. 
tuere. Nam ruinas tum cernere erat, non urbem. Adeo Camby- 
ses (tum Lathurus) igni ferroque saevierat. (c. 46.) Quo exeniplo- 
intelligi potest, quam exitiosum Aegypto Persarum imperium fue- 
rit, siquidem per CXXXV annos, quibus Persae Aegyptum te- 
nuere, tot praeclara monumenta corruerant, non utique temporis 
vi, sed hominum barbarie, ut probabile fit. Inde a Ptolemaeo 
Lagi ad Diodorum anni fere CCLX etliuxerant; facta erat monu- 
mentorum strages alia minor quidem, sed strages tamen. Quam 
nunc hominum, fortunarum, institutorum, religionum, mutatio- 
nem per eadem tempora factam esse putabimus! et nos ex ho- 
minum, qui post haec tempora vixere, fide et auctoritate de ve- 
tere illa Aegypto statuere audebimus. ᾿ 

In ea parte, qua regum historias complexus est Diodorus (c. 
43 — 68.) (sunt autem, "Thebanis paucis praemissis, Memphitae 
tantum, non Thebani, nec aliter ap. Herodotum) auctorem utique 
diversum ab Herodoto sequutus est, eumque qui non veraà et ex: 
plorata nude tradere, sed historiam pragmaticam scribere voluit; 
quae ab antiquioribus narrata erant, ad philosophicas . rationes 
exacta sunt, exque iis ipse utilia iantum et memoratu digna tra- 
dere velle profitetur. (c. 44. et de Amaside c.69. τὰ μώλιστα ὠφε- 
λῆσοαι δυνάμενα.) De Sesostride ipse ait (c. 03.) se eorum, quae 
non modo a Graecis scriptoribus, sed et a sacerdotibus Aegyptiis 
(nec tamen addit, suine an superiorum temporum) miro cum dis- 
sensu narrentur, dilectum facere velle eorum, quae et verisimil- 
lima sint, et cum monumentis, quae adhuc supersint, maxime 
consentanea. Atqui verisimilem rationem et probabilitatem ille 


uisse tradit: quod idem Herodotus inter hariolationes Graecorum sa- 
pientum refert c, 21. et sane Homerum iam ea opinione imhutuin esse 
constat, cf. c. 23. Num post Herodotum inquirendis caussis physicis 
diligentiorem operam dederant? an Graecam sapientiam ipsi ἃ gypti 
adoptaverant ? hoc alterum vereor ne verius sit, 

1 Pococke tamen huius sepulcri ruinas superesse narrat p. 106 sq. 
sed. falli arbitror virum doctum, nec in aliis satis subtilem, qui etiam. 
de hoc aedificio alia minus explorate tradit. 


DE BONS HJS'T. DIODORTI, LXXXIl 


[123] non nisi ex iudicio scriptoris pragmatici definiit; id quod ab 
antiquis. historiis ac mythis alienum est, qui ad longe alios sensus 
ac notiones veterum aetatum exigendi sunt, ltaque ille regem 
rerum gestarum et victoriarum fama celebrem, moxque victoria- 
rum fructibus ad ornandos regni sui agros usum, exhibere stu- 
det; opera publica plura, quorum verus auctor ignorabatur, ei 
tribuuntur (c. 56, 7, 8) Omnino in Sesostride haec duo mihi li- 
quere videntur: primo quae de Osiride iam supra diximus a non- 
nullis in historiarum modum fuisse interpretata, ea ab aliis trans- 
lata esse in Sesostridem , (apud "Tacitum Ann. ΠῚ, 60. Rhamses 
nominatur) eique adeo expeditionem assignatam in terras longin- 
quas: cum proprie haec de Solis cursu olim narrata fuissent; 
alterum est, ut' Semiramidem et Belum in Oriente, Solo- 
monem in Palaestina, in aliis terris alia nomina, ita Seso- 
strin pro auctore veterum operum, quorum verus auctor igno- 
rabatur, ut aggerum, fossarum, magnae molis aedificiorum, 
esse venditatum. 

In moribus et institutis Aegyptiorum exponendis inde a c. 69 sq. 
ipse profitetur, se, narrationum portentis, quae Herodotus et alii 
nonnulli rerum. Aegyptiacarum scriptores delectandi caussa amplexi 
sint, missis factis, ea esse expositurum, quae a sacerdotibus Aegypti 
in commentarios relata accurate examinaverit, Primo libros sacer- 
dotum sacros ipse utique non inspexit, quomodo enim Graecus 
homo illos legere potuisset? etsi nec illo tempore extitisse eos 
credere licet; sed secutus est Diodorus scriptorem , gente Aegy- 
ptium , qui idem hoc professus erat, se sua e sacris libris hausis- 
se; quis ille fuerit, ipso tacente quis pronuntiare ausit? De Mane- 
ihone sane obvia est[124] suspicio. Forte et Hecataeuwm Abderitam 
adhibuerat; nam eum ea, quae de regum vita narrantur, simili 
modo narrasse, ex Plutarcho (T. 11. p. 353. B.) colligere licet. 
Arripuit illa aut ipse Diodorus, aut scriptor, quem ante oculos 
habuit, et ita tractavit, ut praeceptis philosophicis ac politicis, 
monitisque, quibus regum ac principum vita regi posset, narra- 
tione sua auctoritatem faceret, dum praecepta in facta mutaret 
et ad ultimam antiquitatem ea retraheret; verbo, fuisse suspi- 
cor scriptores; qui, ad Cyropaediae exemplum, aut ad librorum 
nonnullorum Romanensium morem, quibus praecepta vitae et mo. 
rum in Cyri vel Sethos historias relata et digesta sunt, de re- 
gum officiis ac muniis, de reip. et iudiciorum administra- 
tione ita tradidissent, ut veterum Aegyptiorum mores et instituta 
eundem in modum comparata exponerent. [τὰ regi Aegypti, quod 
Britanni de suo rege praedicare solent, non licuit male quid face- 
re; recte faciendi potestas latissime patuit; illud tamen humana 
natura, multo magis regum ingenia detrectabunt, quod ne quidem 
recta et honesta pro lubitu facere licuit, sed ad praescripta loci; 

Vor.H. AvrPEND. f 


LXXXII HEYNE 


modi ac temporis. In multis eum, qui haec primo commentatus 
erat, occurrere voluisse arbitror regnorum corruptelis, pravisque 
regum moribus. Latent igitur in his nonnulla antiquitus apud 
Aegyptios in hunc morem instituta, sed exornata ista pro consilii 
ratione, et ad eam notionem amplificata, quam auctor animo suo 
circumferebat. lta recte narratur, quod c. 74. de populo in tres 
ordines diviso traditur; in tertio aratores et pastores habebantur; 
qui mercede constituta sacerdotum, regis et militum, agros co 
ere, armenta pascere putandi sunt; tum opifices et artifices. 

in caussis superstitiosi bestiarum cullus reddendis (c. 83-90) 
auctores utique Graecos super Aegyptiacis superstitionibus. argus 
tantes [125] exscribit; nec videt veram caussam et rationem esse pe- 
tendam ab antiquitate temporum successu corrupta. In religionibus; 
quae symbolis et hieroglyphis continebantur, quorum interpretatio 
non nisi certo hominum ordini, sacerdotibus inquam , institutione 
per manus tradita, innotescebat, (ieri aliter non potuit, quam 
ut vulgi animi hieroglyphis adhaerescerent, tandemque, depressis 
ad servitutem, ignorantiam ac metum mentibus, ad superstitio- 
sam Opinionem, nulla ratione substructam, omnia revocarent. 
Nam ne statuas, inde ab incunabulis per omnia secula gentem 
Aegyptiacam eodem, ut nostri Negri, more animantia pro numi- 
nibus adorasse, vetat cum antiquior rerum apud Mosen inemoria; 
tum reliqua quae de sapientia Aegyptiorum memorata ita. sunt, 
ut refelli nequeant. Firmatam esse superstitionem niox aliis ra- 
tionibus non negem: potuere enim alia animantia. servari, alia 
diligenter curari, propter utilitatem aliquam insignem ; cadavera 
potuere condi, ne proiecta aerem corrumperent; omnia haec ἃ 
iustis caussis profecta in religionem verti potuere propter rerum 
cognationem. (cf. Herod. lf, 67.) 

Quae de more sepeliendi et condiendi mortuos narrat, (c. 91. 
92.) non ex visu audituve habet, verum ex scriptoribus utique 
petiit, qui alia vidissent, alia antiquiorum narrata accepissent. 
Multa itaque tradit, quae si severius ipse exegisset, in tabulas 
suas vix retulisset. Etiam in loco de sapientibus Graeciae, qui 
Aegyptum adiisse et multa hinc instituta reportasse feruntur, 
scriptorem Aegyptium graecissantem ante oculos habuisse videtur; 
id quod arguunt repetita ab Aegyptiis sacra Graecorum, tum my- 
steria et res inferae: quodque in his parum verisimiliter traditur, 
ad locorum apud Memphim situm loca infera Graecorum fabulis 
esse descripta. lmmo vero, cum istae fabulae ex naturali rerum 
specie ad probabilem aliquam rationem [120] a Graecis ingeniis es- 
sent inventae et ornatae, fuit Aegyptius aliquis graece doctus, 
qui loca circa Memphim iis assimilavit et fabulas ipsas ad ea re- 
tulit. Caret enim omni ratione, funera quotidie in eum morem 
ducta, et corpora, iudicio habito, trans Acherontem esse vecta. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. LXXXIII 


Illud nunc ex his manifestum factum arbitror, Diodori aucto- 
ritatem in Aegypliacis, in iis quae ipse vidit, esse satis gravem, 
in ceteris, quae ex aliis auctoribus transtulit, esse levem aut 
'nullam, ita ut, nisi severiore iudicio adhibito, in Aegyptiacis ad 
Diodorum vix recte provocari possit; nec omnino cum eo compa. 
randam esse Herodoti fidem, quae omnibus modis potior est, 
modo recte de praeclaro hoc scriptore statuatur. Primo aetate 
omnes antecedit, et propius attingit ea tempora , quibus Aegyptii 
suis legibus uti desierant; adiisse enim Aegyptum vider; debet 
ante medium Artaxerxis Longimani regnum. Potuere eo tempore 
superesse inter sacerdotes, qui res antiquas memoria tenerent, 
librorum sacrorum usum haberent; extabant adhuc monumenta 
vetera, quae mox, cum alii sub Ptolemaeis et Romanis loca invi. 
serent, interciderant. Narrat aut visa aut audita; narrat cum 
fide, diligenter discernens, quae ipse viderit, quae ex sua sen- 
tentia memoret, et quae ab Aegyptiis narrata acceperit, et a qui- 
büs: vid. c. 99. 123. Nominet mihi aliquis ex recentioribus scri- 
ptoribus terrarum et peéregrinationum ullum aliquem, qui non di- 
cam aequiparari ei, sed secundo ab eo loco collocari possit* Nec 
tamen altera ex parte expectare licet, eum Oominia rescivisse, 
quae Aegyptii de suis religionibus tradiderant; nolimque adeo eo 
argumento üti, ut omnia pro recentibus commentis habeam, quae, 
ab Herodoto non memorata, a [127] Diodoro et sliis forte traduntur, 
Si Thot non ipsi innotuerat, quem Plato memoravit, potuit ille 
aliis hominibus, quam quibuscum versatus est Herodotus, dudum 
notus esse; quandoquidem satis constat, nihil aliud esse eum, 
quam notionem abstractam inventi litterarum in personam muta- 
tam ; nam quid Platonici Alexandrini fabulati sint, in censum ve- 
terum historiarum non referimus. 

Premunt tamen inter haec Herodotum multa, An enim Ae- 
gyptii sermonis peritus fuerit, dubitari potest; etsi eum verba 
Aegyptia: interpretantem video in signo Aegyptio, quod in Ionia 
deprehendisse sibi visus erat: c, 106.  Adhibuit igitur interpretes, 
seu Graecos Aegyptiacis imbutos, seu Aegyptios, qui Graecas 
litteras tenerent. Alterum hoe verius; nam unde in Aegypto sup- 
petierint interpretes Graeca docti, ab ipso Herodoto aliquo loco 
expositum est; scilicet a Psammeticho Ionibus et Caribus receptis. 
pueros Aegyptios erudiendos traditos; et ab iis, qui Graecam 
linguam addidicerant, procedere eos, qui tum erant, interpretes 1; 
ab hoc inde, inquit, tempore Graecis cum Aegyptiis permistis, 
res Aegyptias liquido teneri. Recte hoc monitum quis neget? Nec 


1 c. 154: ἀπὸ δὲ τούτων τῶν ἐκμαϑόντων τὴν  yÀoocuv οἱ νῦν 
“Ἰρμηνέες ἐν Αἰγύπτῳ γεγόνασι. | Quid? quod inter Vll, Aegyptiorum 
classes Herodotus c. 164. numerat interpretes. 


f 2 


LXXXIV HEYNE 


tamen minus moneri debebat illud, ab hoc inde tempore homines 
Graecis litteris imbutos, cum interpretari Graecis Aegyptiaca vi- 
deri vellent, ad Graecas notiones et religiones omnia revocasse. 
Ad hune tanquam scopum dirigitur omnis antiquitatis interpreta- 
tio, quam ille a sacerdotibus interpretibus acceperat: statim c. 4: 
Pro exemplis sint narrationes de Proteo et de Helena (Herod. II, 
113.120. in quibus et [128] hominum illorum vanitas, popularibus 
suis gloriam ex rebus Graecis comparantium et fabulas Graecas in 
eum finem interpretantium, tum? .erodoti praeconcepta his de rebus 
opinio apprimis intelligi potest. Add. de Hercule c. 43 sq. de com- 
paratione religionum Graecarum cum Aegyptiis 49 —58. de Lino 
70. de vestis laneae interdicto usu in sacris 81. de diebus 82. 
ubi Hesiodum respicere videtur de Perseo 91. de deorum tempo- 
ribus 145. 6.). Nec itaque mirum, ab ipso scriptore idem institu- 
tum servatum, ut et ipse audita graece redderet, et ad patrios 
deos et religiones sacerdotum narrationes referret; etsi uno et 
altero loco ipse sui est interpres. v. c. cap. 156. quibus locis 
inter se comparatis, aliaque multa et varia doctrina adhibita, 
egregiam religionum Aegyptiarum illustrationem dedit lablonskius. 
Praeter ea, quae ab interpretibus acceperat, alia narrat Herodo- 
tus tradita a sacerdotibus, seu et ipsis graece loquentibus, seu 
interprete graece docto adhibito. Quae autem haec via accepta 
memorat, diversi utique ab aliis generis sunt habenda. Magna 
pars a sacerdotibus diversorum templorum narrata similis est iis 
narrationibus, quas v. c. faciunt monachi vel sacerdotes parochani 
seu pagani de Sanctis viris, quibus aedes sunt dicatae, inprimis 
ut rituum origines et caussas reddant: v.c, c. 122. et de bove 
Saitica lignea 130. (Mirum in his exemplis, adeo exolevisse me- 
moriam sacrorum rituum, unde ducti essent; ad Isidem enim illam 
spectasse manifestum fit c, 132.) sunt etiam nonnullorum tem- 
plorum sacerdotes multo indoctiores ceteris: itidem ut nostro 
tempore fieri videas in diversis templis aut monasteriis; solent 
immiscere lepidas narratiunculas ingeniose pro illa aetate et pro 
plebis ingenio inventas, ut de sollertia architectorum thesauri 
Rhampsiniti (Herod. II, 121.) de pyramide a Cheopis filia ex 
quaestu corporis exstructa c. 1260. 

[129] Sacerdotes Vulcani Memphi, alios sacerdotes Thebis, Yo- 
vis puta, c. 143. seu Amun, IV, 181. alios Heliopoli, lierodotus 
memorat Il, 3. quorum hos habitos ait doctissimos; alio loco 
γραμματιστὴν vov ἱρῶν χρημάτων Minervae Saiticae de Nili fontibus 
narrantem; c, 28. add. 122, 123, Sunt in his, quae memoran- 
tur, nonnulla physica, nec prorsus absurda, ut quae de Nili al- 
luvie sacerdotes exposuerant c. 5 sqq. 

Idem a sacerdotibus distinguit Graecos, a quibus narrata 
accepit, v. c. ll, 3. qui non alii esse possunt, quam partim qui 


DE FONTIBUS HIST. DIODOR I. LXXXV 


urbes maritimas, inprimis Naucratin, insederant, (c. 178. 9.) 
partim qui ab onibus et Caribus, sub Psammeticho receptis, erant 
oriundi, a Pelusio Memphim traducti c, 134. qui in urbibus 
passim mercatus caussa versabantur; quorum magnus tum nume- 
rus fuisse videtur. v. Herod. 1f, 39. Valde absurda ab iis nar- 
rata, ut de pyramide a Rhodopide extructa c. 134. 

Quod tandem vana religione contactus Herodotus multa elo- 
qui noluit, non tam initiatum eum esse mysteriis arguere iudi- 
co, quam potius hominem, qui omnia assimulabat Graecis, 
(adeoque Osiridem Baecho, Cereri Isidem,) arcanas doctrinas 
a sacerdotibus acceptas eodem loco habuisse cum initiis Grae- 
corum, adeoque eloqui ausum non esse, Vid. c, 81. 171. lgitur 
nomina tantum [130] numinum se profari velle ait, avbitratum, 
omnes eodem modo de his nominibus statuere, ut pro iisdem ni- 
mirum diis cum Aegyptiis habeant:. Religiosum quoque ei ha- 
bitum, idem quod Pindarus de se aliquoties testatur, de diis 
turpia eloqui: itaque non effari vult fabulas de Pane Aegyptiorum 
c. 64. nec cur suem plenilunio immolent c. 47, nec de phallis 
c. A8 extr. nec de caussa planctus in sacris Isidis (hoc enim esse 
αὐπτεσϑαιν iam olim monitum ad "Tibull, I, 7, 28.) c. 61. 132. 
nec de caussa lucernarum ardentium in sacris Minervae Saitidis 
c. 62, de caussis, cur animantia Aegyptiis sacra habeantur. 
€. 65. quis sit is, quem melior condiendi ratio referebat c. 86. 
et cuius sepulerum in templo deae Saiticae erat c, 170. 171. 
etsi valde obvium est de Osiride eum agere, 

Verum haec in Aegyptiaca exspatiandi libido a Diodoro ita 
me abduxit, ut reliqua de Assyriis ceterisque barbaris gentibus 
qua fide et auctoritate a Diodoro tradita sint, contractioribus 
velis exsequenda, in aliud tempus mihi differenda esse intelligam. 


1 νομίζων πάντες ἀνθρώπους ἴσον περὲ αὐτέω: (antec. và ovró- 
ματα αὐτέων sc, τῶν ϑείων ἐπίστασθαι. Herod. Il, 3. pergit: quae 
autem de ipsis diis meminero, non nisi re ita postulante in medium 
afferam. τὼ δ᾽ ἂν ἐπιμνηοϑῶ αὐτέων, ὑπὸ τοῦ λόγου ἐξαναγκαζόμενος 
ἐπιμνησθήσομαι. lta locum satis impeditum accipio. INec alia ἤονο- 
dótus ratioue iu his utitur, ipso loco c. 51. cf. c, 65. 


LXXXVI HEYNE 


COMMENTATIO ALTERA 
AD LIBROS II — X. 


[Ex Comment. Soc. Gotting. ad a. 1784. 1785. vol. VII. p. 75.s.] 


Quam scriptionem me gravibus de caussis suscepisse professus 
sum, AA. ut, cum magna pars veterum historiarum , quae in no- 
stris libris historicis exponuntur, ex Diodoro petita sit et peti so- 
leat, aliis auctoribus ex antiquitate nos deficientibus, in huius 
hominis fidem et auctoritatem paullo accuratius inquirerem, eam 
nunc pace vestra ita persequar, ut quae libris quatuor priorem 
excipientibus tradita-sint, fabulosa pleraque, ex quibus fontibus 
ducta sint, indagando exquiram.  Complectuntur autem libri hi 
historias fere eas, quarumv coznoscendarum maxime avidi esse 
solemus, inprimis in puerili aetate, et de quibus, ubi mente et 
animo coníirmati sumus, vel maxime ambigimus; res inquam Zssy- 
riorum, Babyloniorum, | Chaldaeorum, Medorum, tum de India, 
Scythia, de Amazonibus et Hyperboreis, inde de Arabia et Tapro- 
bane lihro sEcUNDo; TERTIO autem de [76] Aethiopia, Troglodytis, 
Arabia; inde de Amazonibus Libyae, de Atlanteis et de Dionysi rebus 
narrationes quas appellat Libycas; tandem libro qUaRTO et qUINTO 
mythos Graecanicos, Neo vero, cum in his excutiendis et trutina 
expendendis collocavi operam. rem me parum fructuosam et au- , 
ditu cognituve tantum iucundam, agere putavi; quandoquidem 
non modo multarum rerum, de quibus liberum esse potest in 
utrum modum statuas, fides per illa aut elevatur aut firmatur, 
verum et multarum rerum auctoritas inde pendet, quae vel ad li- 
brorum sacrorum, inprimis prophetarum effata et oracula; vel ad 
philosophicorum placitorum originem et vetustatem, aliae ad hi- 
storiam litterarum, naturae, terrarum inprimis, hoc est ad geo- 
graphicas notitias, ad locorum situs et naturas, animantium ho- 
minumque mores, iis inprimis terris, quae nostra aetate parum 
adiri solent, ut Africae et Asiae interiora, spectant. lta multa 
sunt, quae de homine in conditione et statu, quem vocant, non 
modo silvestri, sed et belluino constituto, hoc est de populis qui- 
busdam Africae in primis humanitatis incunabulis versantibus, ἃ 
Diodoro narrantur: quae utrum veris an falsis similiora sint, ad 
historiam, quam nostri vocant, hominis, hoc est vicissitudinum 
conditionis modorumque, quibus eae humanam naturam afliciunt, 
haud parum interest, Multa sunt alia fabulose tradita, quae si 
pro veris habeantur, ut haberi solent, geueris humani historiam 


E 


1 
DE FONTIBUS HIST, DIODORI, LXXXVII 


rerumque humanarum progressum turbant et evertunt, Nota sunt 
quae cum superioribus saeculis a Rudbeckio et aliis, nostro autem 
a Curtio Gebelino aliisque in medium prolata sint, ad condendum 
novum historiarum systema ad certas novellas hypotheses accom- 
modatum, quae quidem magna parte nituntur narrationibus his 
Diodori parum subtiliter, veraene an commentitiae essent, ex- 
ploratis. An acutissimus homo JBailly Astronomus commenta sua 
de primitivo aliquo populo in boreali Asia rerum potito prolatu- 
rus fuisset, si ille tenuisset, veterum historiarum ambitum popu- 
lorumque origines et successiones scriptorumque fidem, quibus - 
in rerum [77] generibus amplecti, in quibus deserere fas sit? An 
Atlanteos iactabit aliquis, qui assequutus sit ea, quae de Atlanteis 
in Platone et in Diodoro tradita sunt, non historica niti fide, sed 
ab primis auctoribus partim mythorum vetustiorum interpretan- 
dorum caussa, partim ut disputationibus philosophicis pro vehicu- 
lo essent, esse inventa et excogitata? Audire saltem debebant 
viri docti ipsum. Diodorum, qui ,se praemittere velle populorum 
historiis τὰ μυϑολογούμενα * ex more aliorum antiquiorum scripto- 
rum, qui mythos historiis a se scriptis praemittere instituerant;* 
profitetur2, In quo quidem per se nihil erat, quod reprehende- 
res; modo mythi, hoc est, ea, quae antiqua fama a maioribus 
accepta, plerumque a poétis ornata sunt, accurate satis ab histo- 
riarum fide secernantur. Non igitur parvam gratiam me virorum 
doctorum initurum esse arbitratus sum, si uno in loco ex vetere 
historia quae exturbanda sint, tanquam  fabulose tradita, quae 
retinenda utpote cum fide et auctoritate narrata, expouerem, ut 
tandem aliquando desinant, qui quidem nos audire volent, Dio- 
dori fide promiscue uti, tanquam in omnibus et singulis eodem 
modo aut deprimenda et aspernanda, aut mirilice extoilenda et 
celebranda. 

Exorditur autem Diodorus Ubro secundo res Jssyriacas, quas 
quidem unde hauserit, expedita res est, cum ipse se, relicto He- 
rodoto, Ctesiam auctorem habere professus sit 3: etsi et alios, 


1 Diod. L 4: πεποιήμεϑα δὲ τὴν ἀρχὴν τῆς ἱστορίας ἀπὸ τῶν μυ- 
ϑολογουμένων παρ᾽ “Βλληοί τὲ καὶ βαρβάροις, ἐξετάσαντες τὰ παρ᾽ ἕκά- 
οτοις ἑυτορούμενα κατὰ τοὺς ἀρχαίους χρόνους ἐφ᾽ ὅοον ἡμῖν ἢ δύναμις" 
hoc quidem postremum parum sollerter parumque diligenter, Add. 
lib. 1V pr. 

2 Actum de hoc ad Apollodor, T. Ilf. p. 926 sq. nbi ei, quem 
primum mythos historiis praefixisse dixi, Anaxiümeni praecessisse di- 
cendus erat Dionysius Mileszus in Cyclo, de quo mox dicam, 

3 Diodor. Il, 2. nomina populorum a Nino victori se ἀκολούϑως 
ἈΚιηοίᾳ τῷ Io apponere, c, 5. de numero copiarum Nini 1n. Ba- 
ctrianos ducendarum ὡς Κτησίας ἐν ταῖς ἱστορίαις ἀναγέγραφε, c. T. de 
Nini monumeuto, ct de Dabylonis mocnibus; c. 15. iu Semiramidis 
expeditione in Aegyptum et [78] Aethiopiam, quo et spectat locus. lib. ἢ, 


LXXXVIII HEYNE 


quos se[7$8]ante oculos habere ait, memorat. Ita (c. 20.) de discessu 
€ vita Semiramidis contra Ctesiam Athenaeum laudat et alios: in 
quibus forte Dinon fuit, nam et is iis, quae ibi narrantur, similia 
tradiderat, etsi non minus fabulosa, quam quae a Ctesia erant 
perseripta '. Fuere etiam alii rerum Assyriacarum scriptores 2. 
Verum eorum, quae a Diodoro tradita sunt, summa, ad Ctesiae 
fidem redire videtur. Iam subtiliore virorum doctorum iudicio 3 
satis diligenter ea [79] eum in modum constituta est, ut, etsi fabu- 
lose multa, nonnulla forte in maius aucta quam ipse acceperat, 
in physieis inprimis, et in Indicis, tradere potuerit, non tamen 
commentitia prorsus commemoravisse videri debeat, Scilicet fe- 
rebantur, ut apud ceteras gentes, sic inter populos orientis nar- 
rationes heroum veterum mythicae variis modis exornatae: in his 
nomina clara, quae per Ninum, Semiramidem et sic porro red-. 
dita sunt: de his si commemoravit auditu et lectu accepta Cte- 


c. 56 extr,, de Aethiopam sepultura adversus Herodotum; et c. 20. sub 
finem eorum, quae de Semirafnide narraverat: Jvxo(ag μὲν οὖν ὃ Kwt- 
διος περὶ “Σεμιράμιδος τοιαῦϑ᾽ ἱστόρηκεν. c. 21 fin. de annis imperii 
Assyriorum. lnprimis vero c.32. post ea, quae de Medorum regno 
ex Herodoto attulerat, de Ctesia agit, qui XVII annis apud Artaxerxem 
Mnemonem medicinam exercuerat: οὗτος οὖν φήσιν ἐκ τῶν βασιλικῶν 
διφϑερῶν. psa Ctesiae verba observarunt viri docti c. 23. de Sardana- 
palo, ex comparatione Athenaei ΧΙ, 7. et c. 26. de missis ab eo libe- 
xis 1n. Paphlagoniam ; comparato eod. loco, Iu Ms, Scorialensi Excer- 
ptorum, ad calc. Polyaeni, de quo inf. commeinorantur Z'Uygizeg ἐν 
πολεμικοῖς συνεταὶ χαὶ ἀνδρεῖαν, in his primo loco Semiramis: de ea 
ex Ctesia narratio fit, Ibi pastor appellatur Szmozs (pro Simma, ut ap. 
Diod. 11, 4. 1.) Menones autem, praefecus, qui eam duxit secundum 
Diod, ib. c. 5. Onznzeus: ut adeo in Diodoro legendum $1: οὗτος δὲ 
ἐκαλεῖτο piv "Owwvnc, quod et codd. habent. 

1 ν. Wessel? ς. 1, 1 

2 In his Cephalion, e quo locus est apud-Syncell, p. 167. Ad 
fabularum Graecarum calculos is Assyriaca revocaverat; diversus ab 
eo Cephalo Gergethius, antiquus scriptor: at alter ille σύντομον íovo- 
ρικὸν a Nino ad. Alexandrum scripserat, libris IX Musarum nomina in- 
Scripta habentibus, Photio lectum €, 68. Eius quoque mentio fit in 
Mose Chorenensi lib. L, 17. JBzonem et .4lexandrum  Polyhistorem 
laudat idem Syncell. p. 359. Egerant praeterea de Assyriis antiquio- 
res Berosus, posthaec 'Àallus, Castor , -4pollodorus. 

8 Ctesias Xenophonti fere aequalis, et ab hoc iam laudatus, ex 
XXIII libb, rer, Persicarum tres priores rebus Assyriacis, tres sequen- 
tes Medicis consumserat, Rerum Persicarum narratio deducta erat us- 
que ad Ol, 95, 3. qui est annus septimus Artaxerxis Il, Mnemonis 
dicti, v. Diod, XIV, 46. De eins fide post Henr. Stephanum iudicia 
meliora prostant multorum virorum doctorum, qui res Assyriorum, 
Medorum ac Persarum aut narrando aut excutiendo et coinparando 
cum aliis historicis attigerunt; secundum PFreretum Hist. de l'Acad. 
des Ínscr. Mem. Το. V. p. 350 sqq. et alios, quos Baumgarteniana 
diligentia notavit, addam .Bougaznvilium 'To. XXE. iuit, Quac ex 
Ctesiae  Persicis depromserat Diodorus, lib. IX et X. comprehensa 
fuere; at illi sunt inter libros Diodori deperdiios, cf. inf, de his libb. 


DE FONTIDUS HIST. DIODOnRI. LXXXIX 


sias, non erat cur fraudis factae ipse accusaretur. Potuere in iis ἡ 
esse multi multorum populorum etiam Indorum mythi in unum 
populum cumulati, $i haud pauca, ex eo quidem aliorum opera 
repetita, (nam si ipse Ctesias superstes foret, de multis expedi- 
tius iudicium foret) non satis conveniunt cum Herodoto et aliis: 
primum in rebus ex tam remota antiquitate repetitis et fama ho- 
minum per plures populos et aetates acceptis mirationem id non 
habet; tum nomina provinciarum, regum, satraparum permutata 
in multis turbas intulisse videntur: at Diodoro vitio dare licet 
hoc, quod in exseribendo Ctesia parum diligenter ac subtiliter 
versatur, in temporibus notandis inprimis negligentissimus; quod- 
que idem narrrationes diversorum scriptorum interdum adiunxit, 
nec tamen in caussas dissensus ulla cura adhibita inquirere ma- 
luit. De Babylone porro Clitarchum et qui cum Alexandro in Asiam 
irüiecere * commemorat: (c. 7.) verum non magis illi alia, quam 
quae fama erant tradita, narrare potuere; interierant enim iam 
tum vulgata illa antiquitatis miracula, (c. 9, extr.) in his inprimis, 
quod omnia superabat, Beli templum, De Memnone Tithoni f. 
Priamo opitulatum misso iam Ctésias narraverat: saltem eo in 
loco (c. 22 extr.) in regiis commentariis illa descripta a barbaris 
asservari tradit 2 : scilicet [80] comparatione temporum facta simi- 
lem heroem in Assyriis repererat Ctesias, in quem narrata quo- 
dammodo convenirent; forte et nomen simile in Asia celebratum 
fuit: ita Susis Memnorium in Strabone conmemoratum legimus, 

Locus interpositus est de (/Aaldaeis (c. 29. 30. 31.) hàud du- 
bie ex alio auctore, et, quantum quidem ex postremis verbis 
c. Jl. intelligere licet, uno ex scriptoribus post Alexandrum, 
Agnoscas tamen facile scriptorem, qui rhetorice illa, quae de 
Chaldaeis acceperat, ornavit, partim in scientia horum hominum 
ad miraculum usque evehenda, partim in laudando eo instituto, 
quod eodem genere et ordine nati homines a patribus acceptam 
philosophiam suis liberis ipsi mandabant. Omnino locus de Chal- 
daeis in veteris historiae cognitione vexatissimus ex Diodoro pa- 
rum lucis accipit, lsta quidem aetate, de qua scriptor agit, eo 
nomine ordo hominum certae stirpis et familiae litterarum stu- 
diis vacantium veniebat: eae autem litterae inprimis astrologiae 
studio continebantur. Si a priscis illis Chaldaeis, quos Babhylo- 
nem occupasse constat, originem duxere, varia fortuna hos qui- 
dem usos esse necesse est; ita ut inter Babylonios Babylonioruin 
artibus eruditi, ingeniis et moribus expolitis, haberent inter se 


1 Ex Chtercho et ex iisdem plura inf. lib, XVII. iu rebus Alexan- 
dri petita videbimus: v. Wesseling. p. 219, o) ubi cf. Schueider, 
V. C. ad Demetr. de: Elocut, sub. f. itein p. 230. 

2 περὶ μὲν οὖν τοῦ Méuvovog τοιαῦτ᾽ ἐν «ci βασιλικαῖς ἀναγρα-- 
φαῖς ἱστουενοϑικι «φασὶν οἱ βάρβαροι. 


ΧΟ HEYNE 


philosophorum ordinem certas familias aut stirpes complexum, qui, 
reliqua post Babylonios Chaldaeorum gente exstincta, ipsi super- 
essent, et sapientium collegium aliquod constituerent t. Post 
Alexandri tempora defecisse illud videtur, Babylone vacuefacta, 
incolis a Seleuco Seleuciam abductis; etsi ille iis vicum urbis circa 
Beli templum habitandum reliquerat, (Paus. I, 16 extr.) Strabo de 
iis (in praeclaro loco XVI, p. 1071) loquitur, tanquam adhuc di- 
versas urbes tenentibus, nec alio modo Plinius (VI, 26. s, 30) 

sed hic antiquiorem aliquem exscripsit, ; 

(81] Redit inde Diodorus ad Ctesiam in iis quae de Medorum 
imperio (c. 32 — 34) et mox de India (c. 35 —42) tradit; videtur 
tamen e Megasthene et aliis, qui post Alexandrum de India seri- 
psere, fabulas de Dionyso et Hercule inseruisse; quarum forte 
fundus aliquis esse potuit hactenus, quod Indi de aliquo prisco 
heroe narrare. solebant, qui meliorem vitae cultum per gentes 
circumtulisset. lam ista, quippe iis similia, quae de Baccho vel 
Hercule ferebantur, transferebant ad eos Graeci, Ceterum in his 
admittendis iudicium parum subtile adhibuit Diodorus. 

Quae inde de Scythis (c. 43. 44.) et de A4mazonibus (c. 45.46.) 
sequuntur, quem auctorem habeant, nondum reperio; etsi eum 
levissimum hominem fuisse satis certum habeo: quae enim de 
Amazonibus narrantur, ex Graecis poetarum fabulis conficta sunt; 
de Scythis autem deserto Herodoto, qui in hoc loco scriptor 
erat gravissimus, Graeculo obsequutus est, qui partim mera com- 
menta de gentis origine tradere, partim ea, quae de una et al- 
tera Scytharum tribu memorata erant, ad totam gentem referre 
maluit Unum illud notatione dignum est, quod de duabus colo- 
niis per Scythas ex Asia ductis, apposuit, altera Assyriorum in 
Paphlagoniam, altera Medorum ad loca circa Tanaim, quae Sar- 
matarum origo fuit. : 

Nec magis iudicii acuti historicum declarant illa, quae de 
Hyperboreis subiungit: nisi in eo, quod auctorem, quo usus erat, 
subiungit, JJecataeum ex numero eorum, qui veteres zyl^ologias 
scripto. tradiderant 2. Fuit is Abderita, Alexandri et Ptolemaei 
Laesidae aequalis: quem περὸ τῶν 'Tasgjoos(ov commentatum esse 
satis constat. 5i ea, quae Diodorus aitert, eodem modo ab ipso 
[82] ὀχροβίία fuere, illum diversorum hominum, temporum rerum- 
que, fabuias in unum miscuisse manifestum fit, Scilicet ea, quae 
principio de populis ad septentrionem et occidentem Graeciae habi- 
tantibus narrata erant, geographicae rationis ignoratione varie 


- 


1 Nam Chaldaeos philosophos e Dabyloniorum stirpe Aramaea 
fuisse, nomine : baldaeoruim in hos translato, vix probabile fit. 

9 c 47. τῶν yao τὰς παλαιὰς μυϑολογίας ἀναγεγραφότων * Exovcios 
χαί τινὲς ἕτεροί qe0cr, οἵ. Wessei. εν]. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI, XCI 


tradita et ornata fuerunt a poetis ! , male mox eadem inferri 
coepta in historiarum libros, Quo latius autem longiusque modo 
septentrionem modo occidentem Europae habitari innotuerat, eo 
longius Hyperboreorum sedes variis modis prorogatae sunt; cum- 
que omni Europa in notitiam adducta nullus locus iis superesset, 
ecce ad insulas versus septentrionem sitas deducti sunt Hyper- 
borei. Fabularum igitur ad tempora, terras et homines diversis- 
simos spectantium congeriem Hecataeus in insulam aliquam Gal, 
liae ex adverso positam importavit, 

Scriptorem, qui post Alexandrum vixit, auctorem habuit quo. 
que Diodorus in iis. quae de Arabia, de animantibus frugibusque 
in ea nascentibus, subiunxit (c. 48 — 54.), forte tamen non 
unum eundemque. Partem quidem priorem ex Hieronymo Car- 
diano haustam esse suspicor ex loco de Petra et de Asphaltite, 
qui iterum insertus legitur lib. XIX. 97. 98, 99. comparato c. 100. 
et XVIII, 42. 2 ; incaeteris Z4gatharchidem praeivisse coniicere licet, 
forte et Artemidorum , ut ex Strabone assequaris (XVI. p. 1120 54.) 
verum de his tutiora tradere licebit, si quis hoc in rerum genere 
cum maxime versatus scriptores alios de metallis, lapidibus ac fe- 
ris Arabiae, inque his de struthocamelis et camelopardalibus agen- 
tes contulerit; nam mihi ad haec descendere nunc non licuit. 

[83] Tandem narratio fabulosa de Taprobane insula subiicitur, 
ex lambulo, quod ipse praefatur (c. ὃ ὃ adf.) At sunt in ea nonnulla 
quae fundum veritatis habent; imprimis hoc, quod ista insula 
(Ceylan s. Zelan nostri appellant) quae nunc unius hominis do- 
minationis lubidini et impotentiae subiecta est, illo tempore in- 
colas habuit per tribus ac vicos distributos 3; nec enim alia re- 
giae dominationis arbitrio unius relictae origo facile fuit, 


l cf. Notae ad Apollodor. p. 409 sq. 

2 cf. Spicilegium antiquitatis mumiar, Commentat, Soc. R, Sc. 
To. lif, p. 92. Firmantur haec verbis libelli inediti, quem descri- 
ptum a se in Bibliotheca Scorialensi,, ad calcem Polyaeni Ms, adie- 
cum, ρῆναυ zai (uva, xci Πηγαὶ m llovauol 000v ϑαυμάσιά τινα 
àv αὐτοῖς ἔχουσιν, communicavit mecum Tychsen V. C. in quo legitur: 
“Ἱερώνυμος ἱοτόρησεν, ἐν τῇ Ἰναβαταίων χώρᾳ τῶν ᾿Αράβων εἶναν λίμνη» 
πικρὰν, ἐν ἡ οὔτ᾽ ἰχϑῦς οὔτ᾽ ἄλλο τι τῶν ἐνύδρων ζώων γίνεοθϑαυ. 
ἀσφάλτου δὲ πλίνϑους ἐξ αὐτῆς αἴρεοϑαι ὑπὸ τῶν ἐπιχωρίων. 

8 Cosmae lndopleustae tempore duo reges erant sibi inutuo infe- 
sti lib, XI, p. 397. Ferunt adhuc nostra aetate duas diversae originis 
gentes insulam tenere, alteram Singalesium, qui dominatui regio, non- 
nunquam crudelissimorum tyrannorum, obnoxii sunt, alterain. Drarmi- 
norum. et Malabaricae stirpis ex India profectam, quae et ipsa aliquau- 
do reges suos habuit; huic adimixti sunt Arabes, vulgo Mauri dicti, 
Muhammedicae religioni addicti, tuin. ex Hollandia advenae, qui Lu- 
Sitanis expulsis, terras versus aquilonem sitas tegment. Genteim aliam 
Singalesibus antiquiorem aliquando insulam tenuisse, suspicari licet 


ex antiquis 1inonumentis, quae supersunt: cf. 7/o/f Reise nach Zeilan, 
T. ll. p. 39. που p. 165. 


XCII IIEYNE 


In iis itaque, ut summatim dicam, quae hoc libro pertractavit 
Diodorus, vix aut diligentis dilectus, aut subtilis et acuti iudicii 
laudem meretur; multo minus consentaneum est, eum tanquam 
principem auctorem eorum, quae ex aliis isto, quo diximus, modo 
concinnavit, celebrare et super iis, quae non sua, sed aliorum 
fide tradit, D aut M annis ante se gesta, ad eius fidem provocare. 

LisER rERTIUS Diodori rebus Africae partem maximam occu- 
patur: qui quidem terrarum tractus ut accuratiore notitia nobis 
cognitus esset, si quid aliud in votis habendum erat. Non enim 
nos aut rerum naturae, aut humani geueris scientiam habituros 
esse satis perfectam et absolutam arbitror, nisi Africae interiora 
melius cognita habuerimus, neque ullam historiae naturalis par- 
tem recte sibi constare posse, ante quam aut Aethiopiae montes 
superaverint aut deserta pererraverint viri intelligentes ac fide 
digni. [84] Multarum enim rerum, ut ita dicam, officinam in his 
terris constituisse videtur natura, quas aliis terris invidit: inprimis 
animantium naturis et infinitis generibus proprium illud solum et 
tanquam natale patriumque esse voluit; de caeli vero solique vi 
in humana ingenia disputatio omnis erit manca et imperfecta, 
quamdiu de diversis Àfrorum ingeniis, moribus, institutisque tam 
pauca recte tenebimus. Jdeoque cum veteres plura de Africa 
tradiderint, quam quidem recentiores, cum aditus ad muita loca 
olim liberior fuerit, veterum de Africa narrata inprimis cognitu 
utilia arbitror, in votisque habeo maxime duo: primo, ut existat 
aliquis, qui naturae cognitione humanique generis historiis satis 
iustructus omnia de Africa ex antiquis iuxta ac recentibus libris 
colligat, ad rerum fidem aut probabilitatem et ad critices histo- 
ricae canones exigat, eaque adeo, quae aut fidem aut probabiii- 
tatem habeant, seiungat a falsis ac commentitiis; alterum est, 
ut existant inter. reges et principes Europae, qui peregrinatio. 
num in interiora Aíricae, ab oriente non minus quam ab occi- 
deate et aliis partibus, studia incendant, sua liberalitate susten- 
tent, eaque re litteris opportunitatem eam afferant, ut lacuna illa, 
quae in ingenti illa naturae tabula studium omne tanquam hiatu 
intercipit, et rationes a viris doctis subduci solitas turbat, tandem 
aliquando expleatur; quibus ubi accesserit interior aliqua notitia 
terrarum uitra Gangem sitarum, pauca erunt, quae ad globi no- 
stri terraquei animantiumque in eo degentium humanique gene. 
ris historiam praeterea requiri debeant. 

De Aethiopibus quae narrat Diodorus, non unius eiusdemque 
auctoritatis ea sunt: nam primo de eorum rebus et origine nou- 
nulla apponit, opinione potius et coniectura, quam idonea alio- 
rum fide et auctoritate; inde (a cap. 12.) geographica subiicit 
quae praeclara sunt et ex J4gatharchide petita, ut statim vide- 
bimus. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. XCIII 


[85] Primo igitur (a.c. 1 — 10.) Aethiopes non modo indigenas 
esse tradit, id quod condonari poterat, verum et Aegyptios ab 
iis ductos esse: qua in re auctorem, quem quidem sequutus sit, 
non edit; Graeculum eum fuisse nescio quem manifestum fit, qui 
non fide hominum narrata haec acceperat, sed sophistice ac rhe- 
torice Aethiopum origines Aegyptiacis primordiis antetulerat: iu- 
tellizitur hoc ex rationibus quas affert de animantibus ex terra 
calore solis generatis, tum de Aethiopum pietate ab Ifomero ce- 
lebrata; porro Aegyptiaca inventa et iustituta, cum Aethiopibus 
communicata, (cf. Herod. II, 30 et v. paullo post) ad Aethiopes 
tanquam auctores transfert: inter quae parum docte litteras hie- 
roglyphis antiquiores fuisse censet. Bimilia somnia etiam le- 
guntur apud scriptorem libelli Lucianei de Astrologia. "Verum 
abiicienda haec de Aethiopum antiquitate et ex libellis histori- 
cis eiicienda esse, statuet mecum , quisquis ea fundo idoneo 
destituta et ab hypothesi temere concepta esse profecta cogno- 
verit. 


Meliora argumenta aliunde duci forte poterant; et primo qui- 
dem probabile admodum esse, ex editioribus Aethiopiae locis ho- 
mines descendisse ad Aegypti campos: quod quis neget? modo 
illos homines barbaros fuisse concedas, non vero cultus humanio- 
ris inter Aegyptios auctores. Ex superiore Aegypto ad inferio- 
rem incolendam progressum factum esse nemo dubitet; fuere 
quoque Aethiopum regum dynastiae in Elephantine constitutae: 
nec tamen ex his cogitur, illos cultum et religiones Aegyptiorum 
secum intulisse; etsi ritus et instituta forte nonnulla vicinis Ae- 
gyptiis communicari potuere. Fraudem porro in nomine Aethio- 
pum obiici memineris, tam parum finito eo et constituto, ut modo 
in ulteriore austro, modo ad Aegypti fines, modo in Aegypti fi- 
nibus incolentes advenas ex austro, eo nomine designatos videas, 
nulla ceteroquin originis verae ratione habita. 


[86] Subiicit inde (a.c. 5.) alia Aethiopum instituta, quae tamen 
ad unum tantum ex iis populum, qui Meroen insulam et urbem 
in Nilo sitam incoluit, sunt revocanda; quod et ipse (sub c. 7. f.) 
tandem monet, quodque comparatione Strabonis (lib. XVII. p. 
1177 C.) facta intelligitur. Quem auctorem sequutus sit, discere 
licet ex e. 11., Agatharchidem scilicet Cnidium lib. H, rerum Asiati- 
carum (τῶν περὲ τὴν "Aoíav) et .Artemidorum Ephesium libro VI. 
Geographiarum; ut tamen ea deligeret, quae ipse, cum in Ae- 
gypto versaretur, auditu acceperat, tum ἃ sacerdotibus Aegyptiis, 
tum a legatis Aethiopum. Interspersa forte nonnulla sunt er 
Ciesia, qui ubi de Semiramidis in Aethiopes expeditione agebat, 
res Aethiopicas attigerat, saltem sepulturam corporum vitro ob- 
ductorum, (hoc est bitumine, seu gummi, vernicem nos appcella- 


XCIV HEYNE 


mus) r ; nisi eundem, tanquam popularem suum, iam Agatharchi- 
des adhibuerat. Putes tamen plura Diodorum de Aethiopibus his 
rescire potuisse; nam Romani eo tempore Petronio duce in Aethio- 
piam usque ad Napata progressi erant, sub a. U. C, 731. 2. (v. 
Strabo l.c. p. 1175.) ipse autem Diodorus tertio hinc-anno adiit 
Aegyptum (a. 734.) ut adeo legatos, de deditione a regina Can- 
dace missos, fuisse eos ipsos quos Diodorus convenisse narrat 
credere liceat 2. 

Aethiopiae notio apud Homerum iam occurrit, etsi fabulosa, 
hactenus tamen memorabilis, quod alios orientem versus, alios 
ad occidentem Aethiopes agnoscere videtur, de quibus multa dis- 
putat Strabo (L, p. 58 et aL) Agnoscit quoque utrosque, Asiae 
alios, Indis similiores, alios Africae, Herodotus (VII, 70.), Idem 
Herodotus iam de Meroé audierat, et XII. dierum itinere ab Ele- 
phantine facto Aegyptios transfugas, qui sub Psammeticho recesse- 
rant, inter [87] Aethiopes consedisse norat: qua ipsa re hoc Aethio- 
pum genus Aegyptia instituta adscivisse quis miretur? ipse quo- 
que Herodotus iam tum mánsuetiores Aethiopes receptis his acco- 
lis factos narrat (If, 30.). Habitabant quoque permixti cum Ae- 
thiopibus Aegyptii in ipsis confiniis circa Elephantinen insulam 
Nili (IL 29.. Acceperat idem fabulam de Sesostride illa loca 
cum copiis pervagato, (II, 102. add. Strab. XVII. p. 1114 A) et 
de Aethiopibus ab eo victis (Il, 110). Mox narrat Cambysen 
Aethiopes subiugare voluisse (lil, 17 sq): zacrobios eos appellat, 
sede ultra conterminos Aegypto Aethiopes assignata; (add. Hil, 97.) 
viros proceris ac pulchris corporibus (Hl, 20.) Miserat ad eos 
Cambyses legatos ex Ichthyophagis ab Elephantine arcessitos, qui 
linguam *callebant. Quam infeliciter res regi cesserit, ut expo- 
nam, opus non est. In Strabone (XVII p. 1176 A.) locus, quo 
exercitus perierit, memoratur inter Pselchen et Premnin, parvam 
puta; nee dum adeo ad Catarractam maiorem pervenerat, Suspi- 
cari adeo licet macrobios illos nullos alios fuisse, quam eos qui 
Aethiopiam proprie dictam circa Meroen habitabant, adeoque 
Abessinios, qui inter vetustissimas humani generis stirpes refe- 
rendi esse videntur 3, Tandem Herodotus inter eos, qui dona 
Persarum regibus, saltem Dario , miserant, memorat Aethiopes, 
primo Aegyptiis conterminos, tum qui Nysam supra Aegyptum 
incolerent (1H, 97; 1I, 146.); eos ex "Troglodytis fuisse ex eodem 
m — 

4 Vid. Diod. II, 15., ubi cf, Wesseling. 'post Herod. III, 94, 
add. Strab. XVIL p. 1178 A. B. p. 1125 D. 

2 Successisse alia bella post haec tempora in his locis, quibus 
facies eorum imiunutata est, intelligitur e Plinio VI, 295. 35. ubi 
missi a Nerone principe renuntiavere solitudines usque ad Meroen. 

3 Si Plinium excutias, contra Meroen in occidentali parte habita- 
runt: in orientali Megabari ; lib. Vl, 30 f. 89. p. 54. 


DE FONTIBUS HIST, DIODORTI. XCV 


loco (ΠῚ, 97,) colligo, forte ex plagis littoralibus maris rubri: 
conveniunt munera, aurum, ebenum, ebur cum pueris, missa: et 
diserte idem Aethiopiam Arabiae ex adverso positam alio loco 
agnoscit (Ill, 114.). ! 

Verum de ceteris Aethiopiae partibus diserta narratio non 
nisi P£olemaeorum regum studiis debetur, a quibus, inprimis a 
Philadelpho, missi sunt, partim qui elephantis ven^ndis operam 
darent, partim qui alia animantia cognoscerent, maxinie in finibus 
orientalibus [88] versus mare rubrum. Ad posteritatem ea scripto 
prodidit A4zatharchides , quem sub Ptolemaeo Physcone et Lathuro 
vixisse declaratum est 9 hinc Artemidorus, qui illum secutus est 2, 
Auctor uterque gravissimus, a quibus quae tradita sunt, maxi- 
mam utique habent auctoritatem, Et noster quidem Agatharchide 
maxime est usus, homine Cnidio, regis Ptolemaei pueri tutore, 
sive Alexander ille fuit, sive Soter Il. seu Lathurus. Inter alia 
ille scripserat ad suum pupillum /ibros V de rubro mari, e cuius 
libro primo et quinto nonnulla servavit Photius 3, quae cum 
Diodoro a viris doctis comparata sunt. Scriptorem gravem, veri- 
tatis studiosum facile agnoscas; usum se profitetur narrationibus 
ad reges missis ab iis quibus nàvigatio in haec loca mandata 
fuerat, maxime ut elephantos venarentur; idemque subsistere se 
sub finem operis signitjcat, commentariis propter Aegyptiorum de- 
fectiones et ipsis deficientibus 4. Artemidorum [89] Ephesium, qui 


1 a Dodwello: add. Wesseling. ad Diod, III, 11. 

2 Ut intelhgitur v. c. si Strabonem compares. p. 1114 B. C. ubi 
etiam docemur, Eratosthenem iai, antea, ubi de Arabia agebat, haec 
loca attigisse , sed strictim. add, p. 1120, 21. inpr. lib. XVII. pr. 
Omnino hoc ordine virorum doctorum opera progressa est, ut Erato- 
sthenes, cui "Timosthenes praeluxerat, pro fundo esset geographiae, 
cui superstrucrent sua. Agatharchides, tum alii. Videtur tamen et ha- 
rum narratiorum fundus aliquis in Ctesia fuisse (v. paullo sup. p. 86.). 
Aelianus quid m H, A. XVI, 31. de Cynamolgis laudat e Ctesia simi- 
La iis quae Zgatharchides habuit, Quae ab aliis praeter illos tradita 
fuerint, v, ap. Plin. VL, 29 s. 33 sq. ubi inprimis Timosthenes et Bion, 
idem qui a Syacello p. 359. cum Polyjhistore laudatur, notandi, cuin 
Iuba, qui dilige.tissime de Troglodytice quae narrantur persequutus esse 
dicitur, Alia i'abulosa de orientali parte tradita idem Plinius appo- 
nit s. 35: Perant' certe etc, 

3 v. fragm. p. 14. Geogr. min, 

4 Ad quem annum defectiones illae referendae sint, definire non 
ausim, cum plures numero fuerint; illa autem, qua Thebae deletae 
sunt, Olymp. CL XXIV, 2, a. C. 88. nescio an serior fuerit, Fuerat 
Agatharchidis maius opus τῶν περὸ ᾿Ασίας libris X et τῶν χατὰ τὴν 
Evgonr» libris XLIX, Ex priore illo, Asiaticis inquam, librum if, 
laudat Diodorus lib, {Π1, 11. cum Artemidori libro Vill, tanquain opti- 
mum fontem eorwn, quae de Aegypto et Aethiopia tradantur; ut adeo 
probabile fiat, sequui um et ipsum esse eos scriptores in his, quae de Ae- 
Egypto et Aethiopia exposuit. Si tamen recte [89] 1udico, spectaruut 
illa non tam ad historias, quam ad locoruin descriptiones et ad geogra- 


XCVI HEYNE 


eadem fere aetate (fuit enim Agatharchide natu minor) opus geo- 
graphicum XI. libris conscripserat, quemque ipse (HI, 11.) in iis, 
quae de Aegypto et Aethiopia tradita sint, inter praestantiores 
scriptores refert, vix in iis, quae de Troglodytice et Aethiopia 
exposuit, adhibuisse videtur; conveniunt enim omnia cum Aga- 
tharchide. Hunc tamen ipsum expresserat in hac parte Artemi- 
dorus, ut comparatione Strabonis, qui eum ante oculos habuit, 
facta intelligitur; nisi quod Artemidorus alia adiecerat, et totum 
4errarum. orbem erat persequutus. Epitome ex eo ab Marciano 
Meracleota facta superest; omissa tamen a se in epitome ea, 
quae ad Aethiopiam spectant ipse  epitomator fatetur (sub init.) 

Ex Agatharchide igitur hausit Diodorus ea, quae (inde a. c, 
12. ad 37.) sequuntur: et primo quidem locus praeclarus de etal- 
lis auri in finibus Arabiae ab Aegypti regibus exquiri sotitis ; (WIL, 
12, 13, 14.) inde de lchthyophagis, h.e. de populis non certae 
alicuius stirpis eo nomine appellatae, sed de diversis populis pis- 
cario victu utentibus, quos tamen late per litus Oceani orientalis, 
Gedrosiae et Caramaniae, hinc per oram Arabiae, quae Persidi 
obversa est, et per oram australem sinus Arabici sparsos memo- 
rari tenendum est, (Diod. HII, 15. Agatharch, p. 27. Geogr. min. 
(4. L) Diodori autem et fragmentorum Agátharchidis comparatione 
facta intelligo, eos, de quibus maxime agit Diodorus, lchthyo- 
phagos esse in ipsa Troglodytica passim habitantes, inde a sinu 
immundo versus orientem (cf. Strab, p. 1115 B. 1118. B. 1119 Β, 
1113D.) quid? quod partem eorum, quae narrat [90] Diodorus (c. 
15, 16.), Strabo ad 'Yroglodyticam circa Deiras revocat (p. 1118.). 
Omnino Diodorus parum diligens fuit in locorum, quae singuli 
populi incolerent, situ declarando: quem Strabone duce, qui et 
ipse Agatharchidem (cum Artemidoro tamen) ante oculos habuit, 
XVI p. 1114 sq.) curiosius notando, non male me de Diodoro 
mereri arbitrabor. 

Primo quidem, quae ab initio (c. 15, 16. 17.) de Ichthyopha- 
gis aestum maris observantibus et quaternis diebus esu piscium 
consumtis quinto quoque die ad potum se conferentibus narrantur, 
haud dubie ad incolas litoris australis maris rubri, qua "Troglo- 
dytice vulgo dicta patet, spectant; et quidem ad loca intra fau- 
ces eius maris, Deiras dictas a Geographis; (cf. c. 18 pr, Aga- 
tharchid, p. 31.) circa Deiras quoque eosdem populos memorat 


phica. His enim finibus omnino continebatur Agatharchidis. quoque 
opera, qui post Lycum et Timaeum, Hecataeum et.Basilidem , Dio- 
phantum et Demetrium, (qui reliquas orbis terrarum. partes descripse- 
rant,) austrum persequendo absolvere descriptionem voluit (p. 41 42.). 
Omnino illo loco (c. 11.) paullo pertnrbatior est Diodori oratio, ut 
non explicitum satis sit, respiciatne illa quoque, quae libro 1. de 
Aegypto tradiderat. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. XCVII 


Strabo (p. 1118.) Procedit inde narratio ad oram exteriorem, 
ἢ, e. ad 'Troglodyticen extra fauces maris rubri, in qua occurrunt 
Aethiopes ἀπαϑεῖς τ, ab incredibili stupore, quo et vulnera et 
mortes suis infligi videbant, appellati (c. 18, Agatharch. p. 33.) 
Habitabant ii partim in specubus, partim in tuguriis cetorum spi, 
nis et ossibus factis, alii sub contextis arborum ramis, alii sub 
aggesto fuco marino (c. 19. Agatharch, p. 32. 33. Strab. p. 1118 1.) 
'l'andem genus fuit in abruptis rupibus degentium (c. 20. Aga- 
tharch. p. 33. 34.) Inde Chelonophagi (c. 21.), qui et victum et 
habitacula sua e testudine marina petebant, in insulis Sporadibus 
quaerendi sunt cum in ipsis faucibus sinus Arabici (Strabo p. 
1118 B. 1114 A. B): tum extra eas (id. p. 1119 A. Agatharch, 
p.34 et 56.) Subiicit Diodorus modum victus parandi, quo ich- 
thyophagi Babyloniae utuntur (c. 22), ad ostia Euphratis (Strab. 
XVH. p. 1082 B.) siti, Ceterum in horum populorum rebus co- 
gnoseendis interdum miratio subiit conditionis et naturae huma- 
nae, quatenus homines belluino more viventes, solo et coclo, quo 
illi[91] nati sunt, non aliter quam ferarum genera, tanquam dei ali- 
cuius imperio ac nutu, adscripti et assignati esse videntur, ut 
natale solum evagari non liceat. Jn tanta enim victus egestate, 
rerum comestibilium penuria, soli caelique inclementia et asperi- 
tate, quis non expectet, eos populos finibus suis egressos ferti- 
liores agros et meliorem victus potusque copiam esse. circumspe- 
cturos? Hoc tamen haud in animos admittunt populi per tribus 
ac stirpes habitantes; magna vero rerum conversione facta opus 
est, ut a belluina vita ad venatoriam, aut pastoritiam progredian- 
tur. Hactenus bella et praelia, quae incidunt, ingens generi hu- 
mano magisterium et disciplina esse solent, qua ex naturali so- 
pore et stupore excitati et expergefacti homines animi corporis- 
que viribus uti incipiant. à 

A littore hinc Diodorus ad loca proeedit mediterranea; quos 
enim commemorat Ze/Aiopes radicum palustrium arborum, semi- 
numque victu se sustentantes (AAizophagos, Hylophagos et Sper- 
malophagos appellat c, 23. 24.) ad loca spectant circa fluvios 
Asiapum, Astaboram et Astosobam, nisi hic unus idemque 'cum 
Astapo est, (cf. Strab. p. 1116 A. B. 1177 B. 1134 B. Agatharch, 
p. 36 extr. 37.) adeoque ad regnum, cuius caput Meroe erat; 
iisdem annumerandi J'enatores et qui versus occidentem remotio- - 
res sunt Zlephantomachi (c. 25. 26. 27. Agath. p. 39.140. 4A1.). 
In his numerat Aethiopes Simos, at versus meridiem Struikopha- 
508 (c. 28.) et parum ab his remotos 4eridophagos, (c. 29.) qui 
locustis vescuntur, in deserti confiniis, unde nubes locustarum 
advolant: his ait praetendi terras immensas sed serpentibus et 


— 


1 Iidem dicti ἄδιψοι, 
Vol, IJ. Aerrxp, 


y 


XCVIII HEYNE 


reptilibus ab incolis vetustis relietas; in extremis australibus 
partibus Cynamolgos, homines feros, haerere ait, qui boum silve- 
strium venatu et canino lacte vivunt (31.). Nec ab his recedunt 
fragmenta ex Agatharchide apud Photium; (p. 42. 43. 44.) conve- 
niunt et in iis, quae de Troglodytis commemorantur (p. 45 — 48. 
et Diod. 1 c. c. 32. 33. 34 ) nullo [92] locorumsitu declarato: quae 
tamen constitui forte possunt paullo accuratius e Strabone, qui 
Artemidorum auctorem adhibuit (p. 1114 B. C.). Troglodytarum 
quidem nomen parum idoneum ad geographicam subtilitatem, 
cum habitandi morem, non populorum stirpem declaret, late pa- 
tet et ad plures populos per Arabiam, Libyam et Aethiopiam 
spectat, qui in speluncis et terrarum cavis dezuntj est autem 
magna specuum copia in multis terrarum regionibus partim igni- 
um subterraneorum vi, partim aquarum eluvie aliisque de caus- 
sis. Sed qui proprio aliquo nomine Troglodytae appellantur, sunt 
Aethiopes in littore maris rubri, quod Arabiae obversum est, ha- 
bitantes. fuere quidem recentioribus saeculis Lusitani aliique, 
qui in eam plagam littoralem passim escenderent, sed vix illi 
loca deserta adeuntes, verum emporia; videntur tamen vitae hu- 
manioris cultum aliquem in multa saltem loca intulisse Arabes, 
a Mohammedicis inde temporibus ', qui passim emporia tenent, 
tum etiam Habessinii; et forte iam antiquis temporibus Graeci a 
Ptolemaeis missi ad elephantos parandos; ab his hominibus totum 
hoc littus adiri et passim castellis intercipi coepit; (v. Strab p. 
1114 sq.) üt Euergetae expeditionem in haec loca de qua monu- 
mentum Adulitanum (apud Cosmam indopleusten "To, ii. p. 141 
sqq.) testabatur, taceam, Sed in 'Troglodytis his, qui littus di- 
ctum inhabitant, ex Strabonis accuratiore descriptione Colohi, 
h.e., ii qui praeputia non circumcidunt ut caeteri, sed praeci- 
dunt, (p. 1114. C. et Diod meminit c. 32. f.) iuxta fauces sinus 
Arabici habitarunt: his subiacebant versus 'austrum  Cynamolzi 
(p. 1116. 6) At paullo supra inter Sabas et Deiras, seu fauces 
sinusArabici, Elephantophagi, (p. 1117. A.) longius versus austrum 
Struihophagi, (B. €.) finitimi his Sili s. Simi (ibid. D., et his fi- 
nitimi Acridophagi |p. 1118.4.) ab [93 Jaustro vero contigua deserta 
ab reptilibus obsessa (ib. B.). Ita satis patet, omnia quae nar- 
rata sunt de Aethiopiae populis, non nisi ed orientalem plagam 
sinui Arabico subiectam spectare. 

Pergit Diodorus de anünantibus Aethiopiae, hoc est eiusdem 
tractus quem modo dixi, commemorare το, 34 — 37.) quae et 
ipsa ex Agatharchide transcripta sunt; (cf. fragm. p. 49 — 56.) 


1 Arabes tamen iam antiquis temporibus in alterum continentem 
ex Arabia traiecisse neino dubitet, Lt comiwnemorat Árabes in Tro- 


glodytice Plin, V1, 29. 5. 33 f. 


DE FONTIBUS HIS T. DIODORTI. XCIX 


ex quo sua hauserat quoque, etsi nonnullis de suo forte additis, 
Artemidorus, ut iir μύρον Strabone (p. 1120. 1.) suspicari licet. 

Eodem modo uterque, et Diodorus et Strabo, versantur in .frabi«e 
ora maritima persequenda; nam hic Artemidoro duce usus (p. 
1122— 25.) non multum diversa narrat a Diodoro, qui Agathar- 
chidea presse sequitur, inde ab intimo sinu navigatione facta us- 
que ad. Árabes Sabaeos: (c. 38 — 48.) uti comparatione cum 
fragmentis ex Agatharchide intelligitur; (p. 56— 59.) etsi ipse 
Diodorus (c. 38.) profitetur se tradere alia ex regiis Alexandiiae 
commenlariis, alia auditw: ex his qui ea. viderint, accepta ^. Quod 
quidem ultimo loco dictum est, hactenus verum esse potest, quia 
ex Aelii Galli expeditione in Arabiam illa aetate suscepta (vw. c. 
730.) esse poterant seu Alexandriae seu Romae , qui rebus geren- 
dis interfuerant; at quod de commentariis regiis ait, ad Agathar- 
chidem spectat, quem exscripsit, Pauca, quae hinc sequuntur 
(c. 49. 89. 51. de Libya non minus ex Agatharchide petita esse 
videntur per digressionem ab eo narrata; est enim idem narratio- 
nis color; nisi in his Artemidorum expressum esse credere licet, 
qui post Eratosthenem de Libya tradiderat in opere geographieo, 
ut vel ex Strabone (XVII, p. 1181. €. 1185. B.) colligas. 

Quae adhue a Diodoro commemorata sunt, gravissimae sunt 
auctoritatis; at quae hine sequuntur, levissimae. Nam de .4zazo- 
nibus Libyae tradita apponit (c. 52 —525.) quae Graeci seriptoris 
[94] veteres fabulas in historiarum formam mutantis commenta esse 
primo statim oculorum coniectu percipias: cum enim vulgata fabu- 
Jarum de Amazonibus sedes esset Asia Ponto Euxino finitima, fuit 
homo, qui aut narrata de insula hirtarum feminarum in occiden- 
tali Africae littore acceperat 2, aut in veterem aliquem poetam 
inciderat, aut cum in iisdem Africae locis, praeter Neptuni reli- 
gionem et Palladis natales ad '"lritonidem paludem, collocatae 
essent a poetis Gorgones, Perseique et Herculis profectiones, 
omnibus his ita usus est, ut Amazonum res ad ea loca revocaret, 
et cum iisdem fabulis in unum conglutinaret. In quibus vix a 
Diodoro expectasses ut is sibi imponi pateretur; profitetur autem 
se.ea repetere ex Dionysio ?: Milesius ille est, Cyclicus quoque 


; M ποιησόμεθα τὴν ἀναγραφὴν, τὰ μὲν ἐκ τῶν͵ ἐν ᾿᾿λεξανδρείᾳ βασιλι- 
κῶν ὑπομνημάτων ἐξειληφότες, τὰ δὲ παρὰ τῶν αὐτοπτῶν πεπυομένοι. 

2 Etsi) enim de Hannonis Periplo nibil definire ausim, sitne ille, 
graece factus, qualem nunc babemus, ad eadem tempora, quibus na- 
vigatio facta est, (in sextum an in quartum ante C. N.saeculuin) revo- 
dinde mature tomen inter Graecos fabu!a illa de feminis toto cor- 
pore hirsutis et sine coitu marium sponte fecundis (Mela lil, 9.) 
vulgari potuit. 

34 a9;: ἀναγράφειν. τὰς πράξεις πειρασόμεθα iy κειαλαίοις; ἀχο- 
λούϑως τῷ Zhovvoío τῷ ουντεταγμένῳ τὰ περὶ τοὺς ᾿ἡργοναύτας καὶ “τὸν 
“Ζ]ιόνυσον καὶ ἕτερα πολλὰ τῶν ἐν τοῖς παλαιοτάτοις χρόνοις πραχϑέντων: 


5 ἃ 


C HnvYNE 


dictus, quoniam Cyclum partim mythicum paftim historicum seri- 
pserat, in quo origines historiarum, hoc est, mythos, ita perse- 
quutus est, ut verae historiae eos praemitteret, improbo tamen 
studio in hoc, quod fabulas ad historiarum formam revocare, re- 
rum vere gestarum speciem iis induere, mythosque scriptoris 
pragmatici more tractare instituit, ita ut ad verisimilitudinem et 
ad probabilitatis historicae legem exigeret ea, quae ἃ poetis seu 
antiquis scriptoribus essent narrata. Quo quidem consilio nihil 
poterat esse ineptius, nihil ad ipsas historias perniciosius, Itaque 
Amazonum ille, tanquam populi, magni imperii conditoris et orbis 
ierrarum victoris, res gestas condidit. Vixit autem ille sub ex- 
trema Hecataei tempora, paulo ante Herodotum, aut hoc adhuc 
[95] puero, aetate ultra Darii mortem protracta ! , quandoquidemipse 
và μετὰ Ζ]αρεῖον quinque libris conscripserat, una cum Persicis, si 
modo haec diversa fuere; sed inprimis Cyclus ille paullo ante com- 
memoratus celebritatem nominis ei comparavit ?. 

Quod vero multo minds ignoscam Diodoro, est, quod fabulo- 
sam de Ailanteis narrationem, tanquam populi in extrema Africa 
olim florentissimi, intexuit (cap. 56-—61. add, €. 54.) qua qui- 
dem ille narratione multis viris doctis, ex recentibus quoque ae- 
tatibus, fraudem fecit, eosque induxit ut multarum hypotheseon 
fundum facerent fabulam historiae severitate et auctoritate pror- 
sus indignam. Fundum ei fecisse videntur partim antiquus fabu- 
landi mos, quo Solis, Noctis, Somni, Tartari, Titanum, et rerum 
inferarum aliorumque mythorum sedes ad extremum occidentem 
collocatur, in rebus Persei inprimis et Herculis; partim Homeri 


1 Haud diffiteor, mihi vix satis probabile visum, iam BMerodotea 
netate de fabulis veterum scriptorem aliquem arguta hac subtilitate 
agere instituisse. Rerum) tamen argumentis et &criptorum auctoritati, 
refragari non licet, 

9 Actum de hoc homine Not, ad Apollodor. T. HI. p. 980. Virgil. 
T. II, p. 221. A Schol. Pindari ad Isthm, IV, 104. Dionysius à» πρώτῳ 
κύκλων laudatur, quae si vera lectio est, plures Cyclos, saltem Cyclum 
duplicem μυϑιυκὸν et ἱστορικὸν, extitisse recte statuas; sed forte vitium 
est pro κύκλου, uti apud Schol, Eurip. ad Phoen, 1123. legitur, ubi 
ex lib, I. Cycli de Argo Ius custode fabula repetitur; potuit quoque idem 
Cyclus, cum et mythica et historica comprehenderet, inodo pro uno, 
ido pro duobus diversis libris haberi, Mythicum cyclum bene de- 
clarat Diodor. paullo post de Dionyso c. 65. zhwvvoío τῷ συνταξαμένῳ 
τὰς παλαιὰς μυϑοποιΐας. οὗτος γὰρ vá vt περὶ τὸν Zhóypvoov, καὶ τὰς 
᾿Αμαζόνας, ἔτι δὲ τοὺς ᾿Αργοναύτας, καὶ τὰ κατὰ τὸν ᾿Ιλιακὸν πόλεμον 
πραχϑέντα, καὶ πολλ᾽ ἕτερα συνέταξε, παρατιϑεὶς τὰ ποιήματα τῶν ἀρ- 
χαίων τῶν τε μυϑολόγων καὶ τῶν ποιητῶν. Erant adeo in eo comprehen- 
sae res Bacchi, Amazonum, Argonautarum , bellum Troianum, (quae 
singulatim ab aliis tanquam voluhina separatim scripta enumerantur) 
cum aliis multis, et in iia ea, quàe in veterum mythologorum et poeta- 
rum carminibus ac scriptis tradita erant, exhibuerati hoc est παρατιϑέναι; 
non, adiungere , ut vertitur h. 1, 


DE FON'TIRUS HIST. DIODORTIE. CI 


loca de Aethiopibus; partim fabulae de Crono, de Atlante et alia. 
Vnde haec hauserit Diodorus, expressis verbis non declaravit, 
patescit tamen ex toto [96] narrationisordine, etiamin his Dionysium 
Milesium ei ante oculos fuisse; quem auctorem quoque in iis, quae 
sequuntur, habuit, de Dionyso, (62 ad libri f) de quo, prae. 
missis philosophicis interpretationibus nonnullorum apponit narra- 
tiones tanquam rerum vere a Dionyso seu Baccho triplici gesta- 
rum ?; tum subiicit narrationes, quas Libycas vocat, ex eodem 
Dionysio diserte appellato, similes prorsus et cognatas cum illis, 
quas de Amazonibus et Atlanteis in superioribus exposuerat E 
Quod autem in his mirationem mihi fecit, erat, quod, ad Euhe- 
meri fere rationem, in deorum ordinem transiisse narrantur ho- 
mines, qui aliquando rerum gestarum fama clari et de genere 
humano bene meriti fuerant: ut adeo iam integro saeculo ante 
Euhemerum eandem opinionem non a philosophis modo, verum 
etiam a scriptoribus nonnullis probatam fuisse manifestum sit. 
Debuit vero mature in eam incidere paullo sagacior quisque, si 
Herculis et Bacchi similiumque heroum inter deos receptorum 
exemplum ad deos ita transferebat, ut et de iis eorumque origine 
eodem modo statueret. 

[97] Eundem Dionysium Milesium sequi putandus Diodorus 1210 
QUARTO in fabulis Graecis exponendis; et primo quidem de Diouyso 
seu Baccho, interpositis nonnullis de Priapo et de Musis (c.6 et 7.) 
inde c. 8 — 39. de Hercule, intertextis fabulis Orphei, Atlantis et 
Amazonum, tum (40— 56.) de Argonautarum expeditione, adeo- 
que de lasone et Medea, inde de Heraclidis usque ad Hylli mor- 
tem (c. 57, 58.) et de Theseo (89 -- 63.). Subiiciuntur narrata 


1c. 64. Antimachum excitat, qui cum aliis poets Lycurgum non 
'lThraciae, sed Arabiae regem ediderat, : 

2 Fuere tamen et alii qui Dionysio consona traderent : eod, loeo c. 
65. extr, διέξιμεν ἐν χεφαλαίοις τὰ παρὰ τοῖς “ίβυσι λεγόμενα (vana pro- 
fessio primi auctoris) καὶ τῶν “1λληνικῶν συγγραφέων ὅοοι τούτοις σύμφωνα 
γεγράφασι, καὶ zlovvoío τῷ συνταξαμένῳ etw. v. paulo sup. ποῖς Quam 
parum critici acuminis huic homini fuerit, intelligas ex eo, quod c. 66. 
narrat Linum, allatis a Cadmo litteris primum usum, statim res Dionysi 
perscripsisse, (τὸν δ᾽ οὖν “νον φασὶ τοῖς 17]ελασγικοῖς γούμμασι συντάξει" 
μένον τὰς τοῦ πρώτου “]ιονύσου πράξεις zai τὰς ἄλλας μυϑολογίας ἄπολι- 
πεῖν ἐν τοῖς ὑπομνήμασιν); iisdem litteris usum Orpheum et Pronapidem, 
Ilomeri magistrum, nec non ''hymoetam, Laomedontis nepotem et Or- 
phei aequalem, qui Libyam et Nysam immontem in extremo occidente, 
in quo Bacchus educatus sit, adierit; eundem inde reducem scripsisse 
carmen , quod vocant PArysgiam poesim: καὶ τὰς κατὰ μέρος τούτου τοῦ 
ϑεοῦ πράξεις μαϑόντα παρὰ τῶν ΙΝυσαέων, συνταξάμενον τὴν Φρυγίαν 
ὀνομαζομένην ποίησιν, ἀρχαϊκῶς τῇ τε διαλέκτῳ καὶ τοῖς γράμμασι χρησά- 
peor. Fuit igitur aut fingitur fuisse ve/us carmen, quo Libycae hae 
narrationes continerentur, quae cum fabulis Cybeles coagmentatae erant, 
ut ex his capp. apparet, ut ab homine sacrorum Phrygiorum caussas 
wadere volente profectae eaé videri debeant, 


Ci HLEYNE 


de rebus Thebanis (c. 64— 67). Dionysium Milesium iu his ante 
oculos fuisse, primo, rerum ad cycli instar constituto ordine et 
toto orationis colore, narrationisque prava illa ratione intelligitur, 
qva ad historiarum ordinem revocat res fama obscura acceptas, 
a poetis narratas et ornatas, et inter eos homines gestas, quibus 
ea,consilia ae studia, quae iis tribuuntur, illo utique aevo esse 
nou potuere; quid enim molestius, quam narratum legere, Bac- 
chum, Herculem aut '"l'heseum, magni ducis more exercitum du- | 
cere, praeclara de hominibus ad meliorem vitae cultum adducen- 

dis consilia agitare, et sic alia; tum vero id docent nonnulla loca 
cum iis comparata, quae passim ex Dionysio Milesio laudantur, 
primo in Argonauticis, tum in rebus "Thebanis '. 

[95jIaterea tamen alios quoqueauctores Diodorum non neglexisse 
si quis contendat, non repugnem; etsi, quoties aliorum auctoritate 
utitur, id Dionysii verbis factum esse potuit, Ita de diversis 
Bacchis disputat; cum seilicet, praeter Bacchum ex Osiride effi- 
ctum, ''hebanus alius, alius Sabazius ? haberetur. De Priapo (c. 6.) 
etiam ad veteres provocat; nec tamen valde antiqua suut, quae 
inde profert. In Hercule (c 8.) antiquissimos poetas et mytho- 
graphos' se sequi velle profitetur, irascens iis, qui in narrationi- 
bus antiquis veritatem nimis subtiliter exquirunt. Quo vel uno 
loco homo iudicii parum subtilis et superstitiosae levitatis, veterum 
mythorum naturam et originem prorsus a se ignorari, prodidisse 
videri debet 3. Ubi Hercules ad Ligures, inde in italiam per- 


—— 


1 Non latuere loca doctum Diodori interpretem Wess. primo c. 4], 
extr. quod Argonautarum dux editur Hercules: id quod a Dionysio tra- 
ditum ait Apollodor. 1, 9, 19. p. 59. Porro c. 48. quod Iphin Stheneli f, 
Eurjsthei frawem: ab Aeeta in Colchis caesum edit, ab eodem Dionysio 
acceptum memorat Schol, Apollonii Rh, ΓΝ, 293. 229. Utque c. 49. By- 
zantium appulisse Argonautas narrat Diodorus: ita in ea urbe nuptias 
Medeae et lasonis factas Dionysius ap, Schol. eund, iV, 1154. Omnino 
reditus Argonautarum tam diversis modis meinoratus (v. ad Apollod. 
Not. p. 206.) ad historicam fidem expositus erat ἃ Dionysio Milesio, 
ita ut duce Hercule, per Bosporum, Propontidem et Hellespontuin re- 
duces Troiam expugnarent, Etiam Herodorus eadem via rediisse, qua 
profecti eraut, Argonautas ediderat. De bello Epigonorum cf, ad 
Apollod. p. 638. hoc cum bello Thebano ex Dionysio transcriptum esse - 
ut paullo confidentius suspicer, faciunt ipsa loca Diodori lili, 52. 65. 
quibus cyelographuin eximia laude ornat, Tandem et illud cum Dio- 
nysii genio convenit, quod vetustiorés poetas comparatos vides c. 65. 
66. Cum itaque euim certis in locis ducem ipsi fuisse liquido constet, 
reliqua iis sunillina ex eodem fonte fluxisse credibile est. 

9 in hoc Philochori locum Diodoro ante oculos fuisse censebat 
Scahper; quod tamen parum probabile, etiam Wesselingio iudice ad 
€, 4.5.52. ! 

3 Mauidem Diodoro ad manus fuisse suspicatus eram in Notis ad 
Apoliodor, To. I. p. 310. Scripserat. /MMazris i2ucomiuin Herculis, in 
quo rhetorice eius res et facta exornaverat, Meutionem tamen hominis 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. CIL 


venisse narratur, (c. 20. 21.) interposita nonnulla sunt a Diodoro, 
aliunde accepta, primo de mira Ligurum laboris patientia, etiam 
in feminis parturientibus notabili, qui locus e Posidonio petitus est, 
tum de aecessu ad "Tiberim et sacro ibi instituto: quae in Roma- 
nis quoque scriptoribus oecurrunt. De Gigantibus ad Phlegram 
internecione deletis cum ad alios, tum ad Tümaeeum provocat 
(c. 21. extr.) Ceterum Dionysium Milesium, modo ille non pravo 
narrandi consilio in transversum raptus fuisset, diligentissimum 
fabularum scriptorem fuisse, agaoscas maxime in Herculis rebus 
et in Argonautarum expeditione. Diodorum in his nonnulla sive 
de suo sive ex aliis interposuisse non negem, ut cum c. 56. de 
fabularum de Medea inter tragoedos varietate monet, et quam 
falsa sint de Argonautarum reditu tradita. Secundum superiora 
suspicari licet, propter argumenti vicinitatem [99] narrationisque ge- 
nium, non minus ex Dionysio mutuata esse, quae extremam libri 
quarti partem constituunt, fabulas miscellas et per saturam appo- 
sitas: de reliquis ex Aeoli stirpe prognatis, (67 — 70.) de Lapithis 
et Centauris (c. 71.) de Aesculapio (c. 72.) de Asopi et Aeaci 
stirpe (c. 72.. lnde de Pelopis stirpe ie. 73. 74.) de Mi stirpe 
(c. 75. de Daedalo et Minotauro Minoisque in Siciliam expedi- 
tione (c. 76 — 80.) interpositis tamen de suo a Diodoro, utpote 
Agyrio, Siciliae urbe, oriundo, iis, quae de Engyinorum in Sicilia 
Deabus matribus leguntur; hine de Aristaeo (c. 81. 82.) et tau- 
dem (c. 83.) de Eryce et Daphnide: in quibus de Veneris Eryci- 
nae templo nonnulla adiecta sunt ab ipso Diodoro: et c. $5. de 
Orione. : 

Quod si haec ἃ me partim ex fido aliqua scriptorum partim 
cum opinionis probabilitate recte dicta sunt: licebit in tanta nar- 
rationum varietate fundum aliquem quasi substruere mythis, ut 
ea, quae Diodori narrationi consentanea sint, ad unum auctorem 
Dionysium Milesium cyclographum referantur; secernanturque 
adeo ab aliis, quae et ipsa, simili exemplo, ad alios auctores re- 
ferri poterunt. lta tandem eo perveniri poterit, ut in mythorun 
expositione ea, quae vetere fama acepta erant, a poetarum or- 
namentis tum ἃ mythographorum commentis liberentur. Quae vero 
Dionysii auctoritas habenda sit, supra cum de eius consilio in- 
terpolandi fabulas agerem , expositum est; subscribeturque adeo a 
viris harum rerum intelligentibus iudicio meo, fabularum Graeca- 
rum nec narrationes nec rationes a Diodoro recte peti posse. 

In quiNTO LiBRO de Znsulis inscripto (ΙΝησειωτικὴ e, 2.) diversos 
auctores sequutus est; et quidem primo loco fabulas Siculas (c. Y - 6.) 
exponit Diodorus, inde de ?nsulis 4eoliis, et ceteris maris edi- 


a ucinine factam memini, praeterquam ab Athenaeo X, p. 412. B. et 
ilem aliud Herculis Encomium laudat Caucaé& Chii, rhetoris, qui 
f.ater Fheopompi historici fuit. 


CIV HEYNE 


terranei insulis agit (c. 7— 18). In his scriptores Siculos ante 
oculos habuit, T'maeum puto et Philistum, quos ipse laudat e. 1. 
et 6., ut tamen de suo[100] multa visu etauditu accepta, dum pere- 
grinaretur in his terris, interponeret: in hac igitur parte inter 
gravissimos auctores Diodorum referendum esse censeo. (cf. inf. 
Commentat. Ii.) At quae (c. 19. 20.) de insula Libyae obiecta. 
in Oceano interponuntur, commentitia esse manifestum fit, et ex 
Atlantica Platonis conficta, ex JPosidonio forte repetita r. Posi- 
donius enim Apameensis seu Rhodius Polybii historias libris LII. 
usque ad Pompeii tempora continuaverat; eiusdem liber fuit de 
Oceano, in quem censuram egit Strabo, (lib. 11. p. 150 — 162.) 
qui idem, ante eum et Polybium occidentalis Europae plagam 
parum cognitam fuisse, profitetur. IIunc utique auctorem sequutus 
passim est Diodorus in sequentibus, quae de JPritanaia (c. 21 — 
23. de extremo septentrione in Caesaris rebus libro XL. egerat, 
ut intellivo ex IH, 38.) de Galiia (c. 34 —32.) de Iberia | (c. 33 
— 37.) de Liguribus et (c. 40.) de Zitruscis tradit. Sed viden- 
dum est de his sigillatim accuratius, 

in iis, quae de Britannia affert Diodorus, nonnulla de suo 
penu attulisse videri debet, patefacta paullo ante a Caesare Ro- 
manis insula; etsi ZUmaeum quoque ante oculos habere potuit; id 
quod [101] in 1oco, qui sequitur de succino in insula Basilia colligi 
solito, factum esse certo constat 2, quem Diodorus utique ex 
Jümaeo exscripsit, qui sua e Pythea Massiliensi petierat: ad quem 


1 Nam ex eo in sequentibus multa hausit, et constat ex Strabone, 
Posidonium in harum insularum narratione credulitatis nota laborasse, 
Narrationem aliquam de insulis in Oceano Atlantico sitis , natam primo 
ex veterum poetarum figmentis de Solis occidentis et de Noctis domo, 
hinc de locis inferis, tandem de Insulis Fortunatis et Elysio ad extre- 
mum occidentem relegatis, stabilierunt rumores partim a Carthaginien- 
sibus (Strab, I, p. 4. 5. HI, p. 224. B.) aliisque navigantibus profecti; 
(ita Sertorius accepto de insulis illis. nuntio perfugium in iis parare 
sibi constituerat, v. Plut. Sertor. p. 571. 9.) partim a philosophis, qui, 
cum nostrum continentem nari circumductu'n esse nossent, in vasto 
illo maii Atlantico non minus "aliis continentibus locum esse inteliige- 
rent: v. Aristot. de Mundo c. 8. Inde fabularum sedem alii in iis locis 
constituerant, ut Theopompus suam Meropidem ap. Suab. VI, p. 458. C, 
de qua plura apud Aelian. V. H. Ill, 18. ubi v. Periz. Nec vero, ne 
scriptoris diligentissimi fidem elevatum eamus, Theopompus ista suae 
historiae intulisse putandus, sed erant illa ex libro 'ϑαυμασίων hausta, 

2 De stanuo in insula Micti effosso. iam" Timaeus inentionem fece- 
rat apud Plin. 1V, 17. 30, seu Pytheam Massiliensem nominare Plinius 
voluit, seu Pytheam exscripsit Timaeus, quod fecit utique in loco de 
succino seu electro; Plin, XXXVII, s. 11, 1. et IV, 14, 27. De insula 
Basilia quam diversa sint recentiorum iudicia, notum est. Aliorum 
opiniouibus commerinoratis, de Samlandiae littore accipiebat eam. b. 
Murray Nov, Commentar, T, VI, p. 93. ut taceam quae inde agmen 
virorum doctorum, qui de septentrione veterum egere, Schoeningius, 
Schioezerus , Uphagenius, (Parerg. hist. p. 479. sqq.) de ea disputavit. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI, ον 


tanquam primum auctorem ista referenda erant, non vero sub 
Diodori nomine laudanda: adiicit tamen is et tanquam fabulosam 
refellit narrationem de Eridano et Phaethonte. 

De Gallia egerant in geographicis Eratosthenes et Artemidorus, 
in historicis TVaeus, Polybius ac Posidonius; nam Ephorus fabu- 
losa pleraque tradiderat auditu accepta, ut e Strabone discere 
licet, Si ex ceteris coniecturam facere licet, fuit et in his Posi- 
donius, quem sequeretur Diodorus 1, verum adiecit plura quae 
ipse ex Romanis compererat qui cum Caesare in Galliis fuerant, 
Multa autem narrat de Gallorum moribus, Americanorum ingeniis 
simillima, neque aliunde nota; non praetermittenda ab iis, qui 
Studium suum in populorum ingeniis et moribus cognoscendis 
ponunt. 

De Celiiberis, V'accaeis et Lusitanis (c. 33— 38.) quae a Dio- 
doro adscripta sunt, e Posidonio petita esse, certa iam est existi- 
matio: nam quae de metallis memorata sunt (c. 37.), diserte tri- 
buuntur [102] Posidonio auctori a Strabone 2; hoc idem factum in loco 
de Liguribus 3, et in altero de Etruscis ^, de quibus omnino tan- 
quam adhuc ílorentibus narrat, quae antiquior auctor de antiquio- 
ribus temporibus tradere debuit, quibus Etruscorum opes adhuc 
insignes haberentur. 

E mari mediterraneo in liberius pelagus traiectu facto, de 
insulis Arabiae obiectis (c. 41 — 406.) narrationem instituit, inque 
his de Panchaea et templo Iovis 'Friphylii; nimis credulus et levis 
in Euhemeri fide amplectenda, quem commentitia de iis tradidisse 
iam antiquiores monuerant 5. Inde redit Diodorus ad mare 4e- 
gaeum , commemoratque de Znsulis, In his est Samothrace (c. 47. 
48. 49.)): de qua primo antiqua fama inter Samothraces ferri 
solita apponitur, de Ponti Euxini in mare Aegaeum eruptione; 
tum fabulae de Saone, inde de Dardano et lasione, et de teletis 


1 Quae de nomine Celtices praemissa sunt, c, 24. e T'ímaeo petita 
suspicor, comparato Partheuio c, 80. et 29. et Etymol, M, in Z'aA«cví« 
a Wessel. laudato. Quae de frigore et glacie passim narrantur, parum 
accurate de tota Gallia pronuntiata sunt, uti illa quoque (c. 26.), quae 
de turbinibus ac procellis; quippe quae antiquiores de Campo inter 
Massiliam et Rhodani ostia tradiderant, in his Poszdomius; cf, Strab. 
lV. p. 276 sqq. 

2 Swab. 111. p. 217 sq. cf. Wessel, ad c. 37. 38. 

3 c. 39., ubi cf, Wessel, collato Strab. lib. V. p. 334. 

4 c. 40. , coll. Athen. IV. p. 153. laudato iam a Wessel. 

5 Suwabo VIL. p. 459 A. et 11. p. 163. laudato Polybio. add, 
Plutarch, Is. et Osir, et al, Nihil notius Euhemeri mendacitate hac in 
re, cum deos quotquot essent e mortalibus factos docere vellet: in 
ἱερᾷ ἀναγραφῇ. Ad eum diserte provocarat Diodorus lib. Vl. quod 
inter fragmenta est ed, Wess, T. ll. p. 633. ex Euseb. Praep. Ev. lib, 
lil, 2. Ex Ennio qui latine vertit. v, locum Lactantii 1nst. 1, 11. et 
alia loca N, D. 1, 42. et al. ap. Columnam ad Ennium p. 312 sq. 


CVI . HEYNE 


in insula constitutis: de quibus quam diversa a scriptoribus quam- 
que fabulosa sint tradita, inter viros doctos constat !'; videtur 
autem noster rediisse in his ad Dionysium suum. XNaxus (c. 50. 
1. 2; de hae Andriscum, Naxiacarum rerum scriptorem auf 
ipsum inspexit, aut alium qui sua inde petierat 2, Sequuntur: 
Syse (e. ὅ3.), Calydna, Nisyros, Carpathus (c. 542. Cum plures 
esseut de insulis libelli, περίπλων vel περιηγήσεων nomine insigniti, 
in quibus etiam IMnaseae Europiaca, quem Diodorus sequutus sit, 
exputari sine auctore nequit, Inde (c.55,9.) RAodus, de qua [103] 
aunGquioribus fabulis expositis ipse ad Zenonem, Rhodiacarum re- 
rum scriptorem, provocat, Polybii aequalem 3, in quo hominem 
agnuscere licet£, communi Graecorum fraude contactum, ut veteres 
fabulas ad certas opiniones interpretetur et interpolet; uti (c. 57.) 
ductas Rhodo et Athenis colonias in Aegyptum Heliopolin et Sain 
pronuntiare haud veretur; fluxisse videntur ex eodem fonte , quae 
de Chersoneso insulae obiecta exponit (c. 60 — 63.). Copiosior est 
in insula Creta .ο. 64 —80.), de qua commemoraturus profitetur: 
se clarissimos rerum  Creticarum auctores secutum exponere velle; 
paulo post de ldaeis Dactylis Eihorum cuim alis excitat; inde 
fabularum ordinem memorat prorsus ad JAEukemeri rationem et 
doctrinam 2, nec tanien eius nomen apponit, sub finem autem 
loci (e. 80.) diserte memorat Zn tanto scriptorum de rebus Cre- 
lensium. dissidiis se sequutum esse eos qui et probabiliora narrent et 
maiore auctoritate habeantur; in nonnullis Epinenidem Theologum, 
quod vix genuinum opus esse potuit, in aliis Dosiadam , et Sosi- 
cratem , et Laosthenidam , scriptores nunc tantum nominibus notos ὅς 
Homines tamen valde ineptos fuisse quosque Diodorus, si ullo 
iudicii acumine usus fuisset, sequi non debuisset, manifestum : fit; 
non enim mythos antiquos aut famam veterem exponunt, sed So- 
phistarum commenta , qui: rerum origines Cretensibus assignare, 
vitaeque instituta, inventa, artes ad Dactylos idaeos, Curetes, 
Titanes referrent, simulque alteram hypothesin adhiberent, qua e 
mortalibus dii facti esse ferebantur. Piurima in his ex Euhemeri 
somniis ducta esse fastidiose doceri posset ὁ, "Tandem c. 81. 82. 


1 cf. ad Apollod. p. 737 sq. 

2 Intelligas comparatis locis ex c, 50. cum Parthenio c. 19. Cum 
Andrisco Agasthenes memoratur ab Atben, lib. Ill. p. 78 C. loco a 
Wessel. laudato. 

3 c. 56. extr. ubi v. Wessel, 

ἃ cf. c. 46, et sup. de Panchaia, 

5 v. de iis Meurs. in Creta, nec plura Wessel, afferre potuit. 

G v. c. de Cerere, cap. 69. coll. l, 29. Vidit quoque vir doctis- 
simus, L. B. de Sainte Croix nuper iu AHecherches sur les Mysteres 
p. 89. 517. Brevitatemn equidem 1n his sequutus sum, quoniam ane de 
rebus notis agere meminerain, 


DE FONTIBUS HIST. DYIODORI. CVII 


Lesbi e& Tenedi origines subiicit Diodorus: inque his librum quin- 
tum absolvit. 

Qui sequebatur sEexTUS, reliquas Graecorum fabulas ex tem- 
poribus ante bellum '"Froianum complexus e ?t 1  P'ura de diis 
in eo, quae cum JAwuhemeri opinione convenirent, exposita fuisse. 
ex fragmentis intelligitur 2, Subiecerat iis fabulas secundum Ho- 
merum, Hesiodum et Orpheum, nec tamen ne in his quidem ab 
instituto discesserat, quin mythos, poeticos quoque, in historias 
mutaret: uti e fragm. Ill. apparet, Xanthum et Balium, Achillis 
equos, ipsi Titanas fuisse, 

Inde LisRO skPTIMO usque ad librum decimum septimum res 
, inde ab excidio "Troiae ad Alexandri interitum erant descriptae 3; 

e quibus /iber VII. VIII. IX, X. periere. Deducta in his fuit 
historia usque ad Olymp. LXXV, 1. qua Xerxis traiectus in Grae- 
ciam factus est: a quo liber XI. initium habet. A Troiae excidio 
usque ad Olymp. VII, 2. qua Roma fuit condita, ut quidem Dio- 
dorus' calculos ponit cum Polybio, anni exierant plus quam 
CCCCXXX. Scilicet Diodorus Apoilodorum Atheniensem sequutus 
à 'Froia eversa ad Olympiadem. primam annos computaverat 
CCCCX, (v. lib. 1, 5.) his si adiiciantur anni Olympiadum L XXIV, 
interiere Diodori historiae annorum IoCCV. quanta iactura! cum 
ea in plerisque rebus nullo medo resarciri possit, Multo aequiore 
animo ferri potuisset iactura librorum Xl, et sequentium, cum 
ilarum rerum alii auctores extent. iique gravissimi, Ephorum, 
quem omnino foriunae iniquitas nobis invidit, alia sors adversa 
oppressit in hoc, quod ne ea quidem ad nos pervenere, quae 
Diodorus ex eo descripserat. Quae in libris VII— X. comprehensa 
fuerant, sequentia fuisse apparet: 

[105] Initium rinnrVII, factum a bello Troiano satis constat. Per- 
secutus inde erat reditum Achivorum, errores novasque ab iis 
captas sedes; inde Heraclidarum ingressum in Peloponnesum octo- 
gesimo a '"Froia capta anno factum. Fuere in his plura rerum 
argumenta, ad quae aliis in locis provocat, v. c. de "Fhessalia, 
ut IV, 55. intelligitur. Ad haec tempora spectat fragmentum ex 
Syncelle (Wess. p. 035. VL) de Corinthi a Doriensibus occupa- 


1 Diodor. L 4: τῶν γὰρ βίβλων uiv ἕξ ai πρῶται περιέχουσι τὰς 
πρὴ τῶν T'owixov πράξεις καὶ μυϑολοχίας" καὶ τούτων αἱ μὲν προηγουμένων 
τρεῖς τὰς βαρβαρικὰς, αἱ δὲ ἑξῆς σχεδὸν τὰς τῶν “λληνων ἀρχαιολογίας. 

2 Fragm. n. 1. Specfabaut ad lib. VE, Exc. de Virt. et Vit. p. 545. 
546. 1, 37. ed. Wess. et Fragm. n. 1 — V. non vero quae ibi seqq. 
Omnino Excerpta et Fraginenta parum diligenter disposita esse, e seqq. 
apparebit, Ἢ Lo MU Er vd 

3 Diod. 1, c. ἐν δὲ ταῖς μετὰ ταῦτα ἕνδεκα τὰς ἀπὸ τῶν Τυωϊκῶν 
xowae πράξεις ἁναγεγνάφωμεν, ἕως τῆς ᾿Αλεξάνδρου τελευτῆς. 


CVIIL HEYNE 


tae originibus r, Ad paullo superiora tempora spectabat fragmen- 
tum ex Ulpiano ad Demosthenem de Munychio (ibid. p. 636. VIL.) 
Laudatur in eo Zfellanicus, quem adeo in his ante oculos habuit; 
in rebus Doriensium autem EpAorum, qui ab Heraclidarum reditu, 
(ita vulgo aiunt «44o0o») historias suas exorsus erat (IV, 1, XVI, 
76.) De coloniis e Graecia in diversas terras ductis diligenter 
actum esse, dubitare non licet 2. omae condilae et originum 
gentis ab Aenea ductarum in fragmentis superest memoria: locus 
apad Syncellum extat, libro Diodori septimo laudato: ut necesse 
sit in rebus Aeneae hae de re actum esse 3, De rebus Sparta- 
zorui supersunt narrationum vestigia [106] in Excerptis ( de Vit, et 
Virt. p. 547.) de Lycurgo *; de belli Messeniaci primi caussis, Ex 
narratione bellorum Messeniacorum superest nobile fragmentum 
de €leonni et Jristomene (p. 637. X.) quod spectat ad an. ante 
€. N. 739. Ol. ΧΗ, 3. quo Euphaes, Messeniorum rex, caesus. 
Omitto alia: sed de Solone diligenter egerat (v. p. 551.) simulque 
de PII Sapientibus Graeciae (p. 5291. 852.) de Pythagora et 
Puthagoreis (p. 954. 5b. 6.). 

In iis quae de Cyro et Jstyage tum de Croeso (Exc. p. 
552. 3.) de Cambyse (p. 556. 7. et 619. 11.) narraverat, Ctesiam 
ei cum Herodoto auctorem fuisse nullus dubito: docentque hoc 
idem fragmenta in Exc. de Virt. p. 552. 3. Quae vera inprimis 


MÀ 


1 itein. de Carano p. 637. IX. 

2 Supersunt loca de Syracusis, quae ad earum primordia spectant, 
p. 548. 549. de Sybaritis p. 549. 550. 

8 Ad eundem locum spectabat Excerptum. de .Zezéa p.636. de 
Virt. et Vit, ὅτι Αἰνείας εἰς, Ex rebus regum J4lbanorum est Excer- 
ptum p. 546. extr. de Romulo Silvio, Ex Ztomana autem Astoria 
plura occurrunt: Exc. de Romulo et Remo p. 547. de Numa p. 54U., 
de L. Tarquinio p. 551. de Servio Tullio p. 553., de altero Tar- 
quinio Boma expulso p. 558. In Exc. de Legat. p. 618. de Tullo 
Hostilio. Ex eod, loco sunt, quae "Yzetza attigit. (p. 642, XXV.) Ex 
commentariis Homanorum publicis res Romanas repetitas a se esse 
afhrmat Diodor. imitio operis c, 5.: xeb διὰ τὴν ἐπιμιξίαν τοῖς ἐν τὴ 
anoo (Ῥωμαίοις) πολλὴν ἐμπειρίων. τῆς Ῥωμαίων διαλέκτου περιπεποεη-- 
μένον, πάσας τὰς τῆς ἡγεμανίας ταύτης πράξεις ἀκριβῶς ἀνελάβομεν ἐκ 
τῶν παρ΄ ἐκείνοις ὑπομνημάτων ἐκ πολλῶν. χρόνων τετηρημένων. Nou 
saus perspicuum est, quinam hi comunentarü a multis temporibus 
adservati esse possint. Acta publica vix bene intelligas: si fastos et 
annales Ponticum: hos utique non inspexit ipse, sed auctores Rome - 
nos, qui eos consulaerant, 

Á& Mirari licet, quod in Excerptis huic ἀποσπασμοτίῳ praemicitur 
aliud de Curae in [talia tyranno, Malaco, qui Aristodemus fuit, μαλακὸς 
dictus; vixit ille sub "Tarquinii exsulantis tempora, circa U. C. 218. 
ante C. N, 506. Atqui Lycurgi aetas' ad a, ante C. N. 885, refertur. 
Scilicet. adscripserat ista Diodorus eo loco, quo de Cumae originibus 
egerat, quae ad a. ante C. N. 1044. spectant. Morem autem huuc 
sequutus est noster, ut sub urbium initia brevi enarratione fata earum 
exponeret; sie in Corinthi, Sybaris, Cyrenarum originibus (p. 550.). 


. 


DE FONTIBUS HIST, DIODORTI. CIX 


intercidisse doleo, sunt Síciliae res, quas ille, utpote Siculus, ac- 
curatius persequutus esse videtur ^, tum Carthaginis origines 2, 
Liber nEcrwUS in primordiis regni Xerris eiusque apparatu belli 
adversus Graecos suscipiendi, tum in Graecorum conventu ad 
Corinthum habito substiterat, Quae inde gesta sunt, libro XI. 
et sequentibus tradita, unde hausta fuerint, ἐογίϊα Commeniatione 
persequar. 


1 Sunt ex iis pauca p. 558. de Hippocrate Gelae tyranno et 
"'Therone. 

2 la his saltem 'Timaeum exscribere potuit; nam in eo is locus 
occurrebat, ut ex Excerptis Codicis Madrit. ad calcem Polyaeni a cl. 
Tychsen communicatis didici: Θειοσσώ, ταύτην φηοὶ Τίμαιος κατὰ μὲν 
τὴν (Φοινίκων γλῶσσαν Ἥλισσαν καλεῖσθαι, ἀδελφὴν δὲ εἶναι Πυγμαλίωνος 
τοῦ Τυρίων βασιλέως, ἀφ᾽ ἧς φασι τὴν Καρχηδόνα τὴν ἐν “4.0 ῃ 
κτισϑῆναν etc, 


cx HEYNE 


ΠΟΘ OMMENTATIO TERTIA 


AC 


POSTREMA 


AD LIBROS XI—XL. 


Etsi Diodori libri, inde ab undecimo servati, in historiis versan- 
tur magis notis et multorum scriptorum opera tractatis, non tamen 
expeditior est quaestio illa, quam mihi extricandam sumseram, 
de auctoribus, quos ille expresserit Sunt enim in plerisque 
vestigia aut nulla aut sàtis obscura, et in paucis ultra probabili- 
tatem satis validam licet progredi. Potest tamen omnino de uno 
et altero duce, quem ille adhibuerit, fide interposita pronuntiari: 
quandoquidem ipse scriptores nonnullos sub finem rerum tradita- 
rum excitat; unde iucunda illa et ad animum grata oritur persua- 
sio, ex multis perditis scriptoribus nos habere particulas servatas 
in Diodoro, quae eorum, quae periere, desiderium levare possint, 

Et in rebus quidem Graeciae Éphorum ab eo maxime ex- 
sériptum esse, satis persuasum habeo. Nam commemorat eum 
sub annum Olymp. CIX, 4. (ante €. N. 341. fuit is Philippi R. 
Macedonum vigesimus, quo Perinthus ab eo obsidebatur) in quo 
eius[108] Historiae, res a Graecis et Barbaris inde ab Heraclidarum 
reditu per DCCL. annorüm decursum gestas complexae *, substi- 
terant; opus erat per XXX. volumina distributum, quod periisse 
si aegre ferendum est, gratiam habebimus Diodoro, qui fidem 
eiussequutus permulta ex eoservasse putandus est; imitatus ipsum 
etiam in hoc, quod Ephorus fecisse narratur, ut singulis libris 
prooemium praefigeret; nec non in dispositione rerum narratarum, 
quam in Ephoro commendat, (lib. V. pr.) quod libros per populo- 
rum historias, àdeoque ad distinctas operis partes, dispescuerat. 
Fides huius scriptoris haud dubie in diversi$ operis partibus di- 
versi momenti esse debuit; et inique de eo iudicatum est universe 
ex una vel altera parte aut loco. Nam in recentissimis historiis 
ea tradidisse censendus est, quae ipse viderat vel audierat; anti- 
qua vero ex aliis scriptoribus, comparatione et iudicio facto, 


1 ἱοτορία 5. κοιναὺ πράξεις τῶν Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων. Diod. 
XVI, 70. Εν. pr. Ceterum me in hoc et aliis scriptoribus Vossii , Ionsii 
aliorumque operam consuluisse facile per se intelligitur, 


DE FONTIBUS HIST. DIODORTI. CXI 


composuisse. VFabulose eum multa de Nilo et Aegypto nec non 
de iberia tradidisse, ipse Diodorus monet; (lib, ἢ, 37 — 39.) nec 
hoe mirari licet, siquidem ea loca ipse non adierat. Historiam 
suam a valde remota aetate; etsi antiquissimis temporibus mythi- 
.€is exclusis, exorsus erat τὸς quid mirum, si fabulose tradita ap- 
posuerat? Kum se sequi diserte ait Diodorus (ΧΕ, 41.) in caussis 
belli Peloponnesiaci exponendis: (inde a cap. 38.) eundem laudat 
(XHii, 41.) ad OI. XCli, 2. de classe Lacedaemoniorum sub Min- 
daro gravi tempestate ad montem Atho afflicta; et in dissensu de 
lasonis tyranni Pheraei morte, XV, 60. Alcibiadis mortem ex eius 
libro XVII. exponit , XIV, 11.). Loca ex eo notata passim sunt ad 
Diodorum a gravissimo interprete Wesselingio, ut ad lib. XI, 60. 

Continuaverat Ephori historias et Graecorum barbarorumque 
gesta 5 inde ab Olymp. CX. usque ad Philippi mortem (Ol. CXI, 1^, 
adeoque res fere Vl. annorum exposuerat Jiyllus Atheniensis 
(lib. XVI, 76.) alteram suarum historiarum partem inde exorsus; 
nam in priore paullo altius, et inde ab origine belli sacri ac sa- 
crilegio Delphico, (Ol. CVI, 2) narrationem exorsus erat, ut 
adeo Xll. anni praeter illos sex accessissent, utque ille Callisthe- 
nis historias, de quibus postea dicetur, continuasse videri posset. 
Erat opus XXVI. libris comprehensum 5: quod continuavit, Dio- 
doro nostro teste, (Ecl. XXI, 5.) Psaon Plataeensis libris XXX, 
e quo tamen nihil aliunde constat, nisi quod Dionysius Halic. 
(de composit. verb. p. 9.) eum inter scriptores refert propter so- 
cordiam orationis vulgo neglectos. Verum bellum Sacrum, ab 
Ephoro praetermissum, praeterea eius filius, Demophilus, novo 
opere pertexuerat, exordio facto a templo Delphico per Philome- 
lum Phocensem occupato direptoque, adeoque ab ΟἹ. ΟΥ̓, 2. us- 
que ad OL ΟΝ}, 3. quo bellüm illud Philippi opera fuit finitum 


1 Anni illi 750. assurgunt ad annum ante C, N. 1091. adeoque 
13 aunis serius quam mos vulgo Heraclidaruin reditum, quein anno 
1104. assignamus, collocare in tabulis solernus. 

2 τὰς χοινὰς “Βλλήνων καὶ βαρβάρων πράξεις. 

8 Diodor. XVI, 14. ubi v, Wessel. qui post Vossium H. Gr. III c. 
VII. p. 175. landat. Athenaei locum. Xlll, p. 593 F. de Demetrio Pha- 
lereo, ubi advocatur Diyllus, cui loco in promtu quidem esset inedela, 
si ex altero Diogenis Laértii loco, quo idem meinoratur, lib. V, 76. 
repoueretur :/(óvjos (v. ad e. l, Casaub.) vcrum superest alter locus 
lib. IV, 14. p. 155 A. ubi de Cassandro ἐν τῇ ἐννάτη vov ἱστοριῶν actum 
dicitue: quae quomodo iu illo opere, quod non ultra Philippi morterh 
processit, occurrere potuerint, nom assequor; nisi obiter ex serioribus 
anuis praecepta ea et inserta fuere. Facit tainen. novam difficultatem, 
quod in Ecl. Diodori libri. XX1, 5. 1dem  Diyllus in Agathoclis rebus 
memoratur Ol. 118, 4. 119, 1. Au dicendus est praeter duas illas par- 
tes terliam et plures adiecisse operi, idque adeo copuünuasse? De Diyllo 
qui scripsere , laudantur a Burmanno iu add. ad Vales. Emendatt. p. 228 


CXII HEYNE 


(lib. XVI, 14.). Probabile ítaque fit, Diodorum etiam A scri- 
ptorem quin inspiceret haud commisisse. 

In superioribus temporibus adhibuisse videtür Callistlienem, 
discipulum Aristotelis, Alexandri comitem , rerumque ab eo gesta- 
rum [110] scriptorem, arrogantia sua ac pervicacia in regem notabi- 
lem; scripserat res Graecorum * inde ab Antalcidae pace Ol. 
XCVIII, 2. usque ad sacrilegium Delphicum et belli sacri initia 
OI. CVI, 2. spatium XXX annorum X libris complexus ?; substi- 
teratque adeo in illo tempore, a quo Diyllus exorsus est. Cal- 
listhenem adeo per librum XV, et XVI. passim exscripsisse dicen- 
dus Diodorus. 

Verum redeundum est ad antiquiores. Herodotum in Medicis 
quousque secutus sit, non nisi ex Xerxis expeditione in Graeciam 
facta, quae libro XI. exposita est a Diodoro, cum superiora perie- 
rint, iudicare licet: in his autem plerumque eum deseruisse et 
diversa tradentes praetulisse Diodorus videtur; etsi Herodoti me- 
minit anno Ol. LXXV, 2. quo anno, pugna navali ad Mycalen 
facta, eum opus suum finiisse notat, In Persicis Ctesiam sequi 
maluit, ut iam superiore Commentatione observatum; sic de 
Xerxis nece lib. XI, 69, Dionysium Milesium, quem in antiquis 
mythis secutus erat, (v. Commentat. 11. p. 94 sq.) forte et in 
rebus post Darium gestis adhibuerat, 

Thucydidem haud dubie consuluit Diodorus: nam initium eius 
historiae inde ab Olymp. LXXXVH, l., cum anno belli XXII, ab- 
ruptae, ipse annotavit; (XII, 37. XIII, 42.) attamen ab eius nar- 
ratione plerumque recedit; (πὲ XI, 57. uli v. Wessel. 70. XII, A1. 
hoc ultimo quidem loco Ephoro praelato.) Xenophontem non fuisse 
praeteritum ἃ Diodoro, cum hoc declarat, quod eius et historiae 
ab ipso scriptae aliquoties meminit (Xll, 42, XV, 76 f. 89 f.) 
tum nonnulla ad eius fidem narrata, 

Laudat quoque J'eopompum, Chium, historicum summum, 
fide, diligentia, arte et oratione probatissimum: qui in eo anno 
ἴπ [111] quo Thucydides substiterat, cum Xenophonte Aistoriarum sua- 
rum 3 exordium fecerat, novissima belli Peloponnesiaci in iis 
complexus. Verum Xenophon XLVIII annos persequutus erat, 
"Theopompus non nisi XVii. usque ad praelium navale ad Cnidum 
Ol. XCVI, 3. libris XII. (Diod. XIII, 42. XIV, 84.) Eius adeo 


1 τὰ “Ελληνικὰ s. τῶν “Βλληνικῶν πραγμάτων ἱστορία. 

2 Diod, XIV. extr. XVI, 13. Antiquas historias prorsus nom attige- 
rat: ut IV. pr. Ut ea, quae ad consilium meum non spectant, de 
scriptoribus commemorem, expectari non potest, De "Theopompo 
tamen docte nonnulla Valkenar, apposuerat in Oratt. p. 235. 253. 26]. 

3 ἱοτορίαι ᾿᾿Βλληνικαὶ vel Hd dapwar ἱστορία, wv, praecluwum de 


Theopompo iillieinum. Dionysii Halic, in Epist, ad Cu. Pompzi, p. 211. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORTI. "CXIII 


vestigia ín Diodori lib, XIII, XIV, XV, superesse non dubito *, 
Eiusdem Theopompi alterum fuit opus, PAilippi res gestae 2? , Ma- 
cedonum regis, libris LVIIL (Diod. XVI, 3.) initio ab Olymp. 
CV, 1. facto, paullo post regni exordia natis cum Atheniensibus 
dissidiis. Hune Diodorus manifeste expressit in iis, quae de 
Philippo bellisque, quae cum Graecis ab eo gesta sunt, exposuit, 
per totum libr. XVI. Declaratum id quoque per fragmenta passim 
a Wesselingio laudata et [112] comparata. Adquem annum Philippiea 
descenderint, nusquam memoratum reperio; probabile tamen fit, 
ante Philippi mortem OL CXI, 1, non defecisse *; ipse utique 
vixit sub Alexandro. 

Nec tamen uno Theopompo duce contentus, Duridem Samium, 
Ciceronis iudicio, Aominem in historia diligentem, quoque adhibuit 
in iis quae Philippi aetate evenere. Nam eum historiarum sua- 
rum de rebus Graecorum gestis 3 exordium inde a morte lasonis 
tyranni Pheraei, et Amyntae, Macedonum regis, adeoque ab a, 
Hi. Olymp. CH. fecisse, diserte ipse notavit lib. XV, 61. Cum 
eiusdem Duridis Aistoriae Macedonicaé commemorentur, dubitatum 


1 Addidi librum XV, etsi res ultra Olymp. 906, 3. progredientes 
complexum: in hoc enim vestigia Theopoimpi deprehendo in rebus 
Euagorae, regis Cypri, quas expositas esse a "Theopompo libro XLI. 
rerum Philippicarum memorat Photius Cod. 176. monens idem, librum 
illum a Menophane pro perdito habitum fuisse, (praeter lib. VI. VII, 
IX. XX. XXX, iam pridem desideratos). At ea, quae illo libro com- 
prehensa fuere, ad annum Ol. 98, 3. spectant, nec ullo inodo in Phi- 
lippicis locum habuisse videntur.  Difficultatem vidit Wesseling. ad 
Diod, p. 573. n. 37. Mihi satis liquet, Photium librum XII, et ultimum 
historiarum Graecarüm inanibus tractasse; nam in hos poterant a Theo- 
pompo per digressionem illa omnia, quae de Acori et Euagora ex eo 
libro laudantur, interponi vel operi adiici in narratione pugnae ad 
Cyprüm. Digressionibus autem "Theopompum mirifice indulsisse satis 
constat, Inseruerat quoque Sicula operi suo Theopompus, (Diod, XVI, 
71) de quibus paullo post agam, Attigerat adeo Aegyptia et fabulas de 
Nilo, ut iam in Commentat, I. vidimus ex Diod, I, 37. In Macedonicis 
origines gentis haud intactas reliquerat, ut e loco de Carano patet ia 

Am, ΘΝ 

9 à Φιλιππικὰ, vel τῶν περὶ Φίλιπιπον ἱστοριῶν βιβλία νή. et 
XVI 71. ἡ τῶν Φιλιππικῶν ἱστορία. Quod apud Dionysium Halic, post 
alia quae in eo lau. ,tur, subiicitur p. 212, 1, 98, τελευταῖον ἐστι τῶν 
ἔργων αὐτοῦ καὶ χαραχτηριχώτιιτον (sc. quod consilia et virtutes ac vitia 
eorum, quorum res gestas exposuerat, adiecit) male in versione, etiarm 
a Gedoyno (Hist. de l4cad. des Inscript. Το, XVI. Mem. p. 244.) de 
extrema operis parte accipitur; immo vero : est res in eo maxime insignis, 

3 Laudantur ea ex eius libro XLIlI. quae ad Olymp. CIX, 2. spe- 
ciant: et processerat opus usque ad libros LVIll. cf, lons. de script, 
hist, philos, I, 3. Utwuinque opus historicum ad 60,000 versus proces- 
sisse, e prisco scribendi: more Photius testatur. 

ά τῆς τῶν ᾿Πλληνεικῶν ἱστορίας, 

Vor.]1l. APPEND. h 


CXIV | HEYNE 


est, unummne an diversum hoe fuerit opus *. Mihi probabile fit, 
idem opus, ut tot alias veterum scriptorum historias, in duas, 
forte in plures, partes divisum fuisse; nam quod apud Athenaeum 
tanquam diversum opus de rebus Agathoclis laudatur, ad eadem 
tempora spectat, quae in altero opere persequutus erat. Quicquid 
est, Diodorus suo ipse indicio prodit, in sequentibus annis adeo- 
que inde a libro XV. Duridem ipsi ante manus oculosque posi- 
tum fuisse. Vixerat ille Ptolemaei Philadelphi aetate. 

Alios quoque consuluit; inprimis Anaximenem Lampsacenum, 
Platonis et Aristotelis aequalem (lib. XV, 76) et inter Alexandri 
comites habitum, cuius quoque res gestas perscripserat; sed fue- 
vant eiusdem Jistoriae Graecae antiquiores *^, quas inde a deorum 
ortu et generis humani primordiis exorsus ad pugnam apud Man- 
tineam et [113] Epaminondae mortem deduxerat, universas prope 
Graecorum et Barbarorum res gestas XVII, voluminibus complexus. 
Ad Olymp. CIV, 2. adeo processerat opus illud, (cui mox ille 
Philippi et Alexandri res gestas subiecerat) δὲ credere licet, ut in 
prioribus libris, quibus mythi Graecorum expositi sunt, ita in 
servatis Diodori libris XI, XII. Xil. XIV. XV. Graecarum rerum 
multas passim narrationes ex eo haustas esse. 

Ad annum tertium ab eo, in quo Anaximenes substiterat, hoc 
est, ad Olymp. CIV, 4. produxerant Aistorias suas rerum Graeca- 
sum 3. duo scriptores Boeoti alias parum moti, JDionys?odorus et 
Anaxis, (lib. XV, extr.) consulti et ipsi haud dubie ab eo in rebus 
maxime "Thebanis. 

Sequuatur Alexandri M. ét successorum, (διαδόχων, quos vo- 
cant) tempora: in quibus quos auctores sequutus sit, diserte nus- 
quam professus est. Ipse ex iis scriptoribus Hieronymum | Cardia- 
num, Eumenis popularem et familiarem, tanquam scriptorem 
rerum, quae a successoribus Alexandri gestae erant ^, aliquoties 
memoravit, sed modo in legatione facta, (lib. XVIII, 42 et 50) 
modo inter captivos ad .Antigo:um adductos, (XIX, 44.) tandem 
ut procuratorem regionis ad lacum Asphaltiten (c. 100), Dubitari 
vix potest, quin eundem scriptorem libris XVIII. et XIX. in con- 
silium adhibuerit. Verum longe maximam rerum narratarum par- 
tem e Cliárcho petiisse videtur, quem ipse alio loco (Ub, 17, 7. de 


1 Voss, I1. Gr, I, 15. Wessel, ad Diod, 1. c. p. 50. Magnum  volu- 
men fuisse ex eo intelligas, quod Athenaeus Macedonicarum historiarum 
librum XXII, excitat, Complexum. esse res quoque barbarorum, exinde 
colligo, quod ARomanorum pugna ex eo coimuncinorata occurrit in Ecl, 
lib. XXI, 6. 

2 ci πρῶται ἱστορίαι ap. Athen, at Diod. XV, 89. τὴν πρωτὴν 
(ἱστορίαν) τῶν “ΠΠλληνικῶν dixit, . 

3 τῶν ᾿Πϊ)λληνικῶν ἱστορίαν. 

4 αἱ — ἱστορίαι. 


DE FONTIDBUS HiST. DIODORI. CXY 


murorum- Babylonis ambitu) inter eos memorat, qui cum Alexandro 
in Asiam traiecerunt; homo fuit levitate οὐ tumore orationis à 
multis t explosus; quem tamen a nostro spretum non fuisse, cum 
aliis locis, quos Wesselingius annotafit, tum inprimis notabili illo 
de anthredone loco (lib. XVII, [114] 75. ubi v. Wessel.) apparet; 
nec aliter censuit vir doctissimus de sancta Cruce 2, 

ldarsyae obiter mentionem facit tanquam rerum Macedonica- 
rum scriptoris inter duces Demetrii in pugna navali adversus 
Ptolemaeum Olymp. CXVIH, 2. (lib, XX, 50.) Fuisse eum anti- 
quiorem  Marsyam, Pellaeum, dubitari nequit; (v. ?IVessel; nota ad 
e. 1.) scripserat is, praeter librum de lexandri institutione, libros 
X rerum Macedonicarum, qui, initio a Carano facto, usque ad 
ingressum. Alexandri in Syriam erant perducti, Quandoquidem 
scriptor hic Diodoro innotuit, probabile fit illum nec neglectum 
ab co fuisse. 

In Graecis historiis post superiores adhibuisse videtur J/eno- 
dotium  Perinihium, qui res Graecas libris XV. perscripserat 3; a 
quo anno ille exorsus sit, non constat; periit enim omnis eiua 
scriptoris memoria; exierat tamen cius historia post belli Punici 
11. initia *. Debuit adeo ille persequi res a regibus Macedonum, 
maxime ab Antigono et Philippo gestas, tum Achaeorum foedus 
et bella, Arati consilia adversus Philippum, usque ad iliud tem- 
pus, quo rex Maeedonum consilia cum Annibale adversus Roma- 
nos iniit. Verum periere haec omnia una cum Diodori libris, in 
quibus haec exposita fuere. Zpollodorum Atheniensem in tempo- 
rum notatione passim adhibuit, consulto eius opere chronicorum, 
ut lib. I, 5. Xili, 103 et 108 5. 

In rebus Siculis, in quibus eum inter principes, quos habemus, 
scriptores referendum esse iam alias significavi, scriptorem ad. 
hibuit non unum, inprimis tamen 'Timaeum cum BXphoro;- etsi 
laudavit alios quoque, quos statim recensebo. Antiquior ceteris 
scriptor fuit[115] Antiochus Syracusanus, quem a Cocalo, rege Sicano- 
rum, orsum, usque ad Olymp. ΝΟΥ͂, 1. adeoque ad media 
Dionysii senioris tempora processisse, ipse observat Diodorus; 
(lib. Xii, 71 f.) * quae vero illa sint, quae ex eo ille hauserit, 


1 Quinctil. X, 1, 75, Clitarchi probatur ingenium , infainatur 
fides: nam de nostro scriptore agi ne dubites, ut nec ap. Longin. 2, 3. 

2 Le Baron de Sainte Croix, JIxamenm critique des anciens 
Historiens d'Alexandre le Grand p. 33. 

5 Ecl lib. XXVI, s. 3. ἑλληνυκαὶ πραγματίαυ, 

4 Ante C, N. 218. Ol. 140, 3. etsi in Eclogis Diodori paullo post de 
magnolillo terrae tremore memoratur, quo hHhodus concussa fuit aute 
C. N. 229. Ol. 135, 4. Veruim multae caussae confusorum temporum in 
his Eclogis esse possunt, 

5 v. not, ad Apollod, T. IIT. fragm. p. 1084. 1089. 

6 Egit de eo docte Vossius de H. Gr, 1V, 7, 

h 2 


CXVI HEYNE 


assequi non licet. Post hune primo loco is, qui aetate, prudentia 
civili et dictionis brevitate, ceteros anteibat, PAilistus Syracusa- 
nus est commemorandus: eius Aistoriae Siculae * ,- in duas partes 
divisae, altera septem libris plus quam octingentos aunos Comn.- 
plexa, ad Oiymp. ΧΌΠΙ, 3. ante C, N. 348. ad captumque Agri- 
gentum deducta, exordium ducere debuit a "Troia capta 5 ; altera 
inde, ubi prior pars substiterat, exorsa libris quatuor res Dionysii 
senioris persequuta erat (lib. XIII, 103. add. 91.). Praeterea opus 
singulare, de quo alii silent, memorat, quod libris duobus "res 
Dionysii iunioris, cui ipse inter amicos fuit, per quinque annos 
complexum erat (XV, 89.). Cum autem illud in Olymp. CIV, 2. 
ante €. N. 363. desierit, adeoque ab Ol. CIH, 1. initium duxerit, 
quo Dionysius senior obierat, et ad cuius mortem superius opus 
deductum fuisse probabile fit, non nisi primos annos filii exponere 
iliud potuit *. Quicquid itaque inde ab antiquissimis aetatibus, 
ut hib. V pr. tum inde a lib, XI, 76 sqq. de Siculis rebus narra- 
tum est, e Philisti priore opere potest magnam partem esse pro- 
fectum: at totus ille regnare putandus in rebus Dionysiorum libb. 
XH, XIV, XV. 

Exceperat Philistum 4thanas Syracusanus, tes Dionis libris 
Xil. persequutus inde ab Olymp. CIV, 3. JDebuit itaque illud 
descendere usque ad Olymp. ΟΥ̓, 3. ut adeo res annorum fere 
novem (inde ab ἃ. ante €. N. 362. ad an. 354. comprehenderet): 
[li6jidem praeimiserat uno libro historiam a Philisto intactam re- 
lictam Vil annorum ^. Hunc igitur Diodorus inde ab lib. XVI, 5. 
ante oculos habuisse videri debet.. 

Ephorum in rebus Siculis ipse excitat nomine apposito. In 
escensu Hannibalis ΟἹ, XCH, 4. in Sicilia facto Ephorum cum 
"Timaeo contendit, (lib. XII, 54. 60.) et iterum sub Ol. XClli, 3. 
(XiH, 80) et Ol, XCVi, 1. (XIV, 54.) ubique de copiarum Car- 
thaginiensium numero diversis modis ab utroque prodito. Porro 
Theopompum Chium in Philippicis tres libros XLI. IH. lil, rebus 
Siculis exponendis impendisse ipse Diodorus indicat; complexos 
autem eos esse spatium L. annorum inde a Dionysii senioris domi- 


1 Σικελικῶν συντάξεις δύο. 

9 Nam si ad annum 348 plus quam octingentos addideris, baud 
longe abfueris a Troia capta ante C. N. a, 1184, 

8 Ceterum ex his videor mihi rationem reddere posse diversitatis 
numeri apud Suidam, qui r.s Siculas libris XI. et Dionysii historias 
libris VI comprehensas narrat ; adinoduim oscitanter; nam priore numero 
utraque pars VlI et IV librorum, altero secunda pars cuin Dionysii iun, 
historia 1n unum collecta fuit. ἢ 

4 Sic Diod. XV, 94, ut adeo hic in computum non retulerit libros 
illos duo de Dionysii iunioris rebus; sed tantum  imaias illud opus histo— 
ricum Philisti, quod in Dionysii senioris inorte  éxierat, Ol. ΟἿ], 1, 
ante C, N. 368. a quo annus septimus CIV, 3. 362. 


DE FONTIBUS HIST. DIODOR fF, CXVII 


natu usque ad exilium: Dionysii junioris *. Manifestum inde fit, 
Pn libris XilI. XIV. XV. XVI. quoties res Sieulae exponuntur, ex 
''heopompo nos nonnulla seu fragmenta seu ex eo adumbrata aut 
hausta tenere. ' 

Etiam Diyllum Atheniensem res Siculas attigisse ipse monet 
Diodorus (XVI, 14), ut adeo nec hunc praeteriisse quin inspice- 
ret videatur. Est quoque IJermias DMethymnaeus, adeoque extra 
Siciliam natus, quem memoravit Diodorus (lib. XV, 37) res 
Siculas X. vel, ut alii dispescebant opus, ΧΕ libris persequutuum 
usque ad Olymp. Cl, 1. adeoque octo annos ante mortem Dionysii 
senioris, Quid ex hoe seriptore profecerit Diodorus, non constat. 
Alium externum hominem in rebus Siculis testem advocat Diodorus 
eorum, quae de[117] cella Gelliae, opulenti civis Agrigentini , mer 
morata sunt, Polycletum Larissaeum, Aistoriarum auctorem, in- 
certae aetatis 2, 

Excitat post hos in temporibus insequutis Diodorus scriptores 
Siculos in rebus Agathoclis Cal/iem et dntaudrum, | Agathoctes 
rex Syracusarum pronuntiatus fuit Olymp. CXV, 4. et regnum 
tenuit usque ad Ol. CXXII, 4. annuis ante €. N. 317 ad 289. 
Callias quidem, Syracusanus, libris XXlil. res Agathoclis per- 
seripserat (Ecl. libri XXI, 12. et Excerpt. Vales. p. 5901) obiurga- 
tus le a Diodoro, quod tyranno mirifice adulatus erat. 4nander 
Agathoclis erat frater, et ipse historias condiderat, aliunde vix 
notus. (v. ibid.) PAWinum, Agrigentinum, in exponenda expugna- 
tione Agrigenti a Romanis facta (b. Punici k a. 3. onte €. N. 262. 
Olymp. CXXIX, 3.) excitavit (Exc. lib. XXIII. 8.), et iterum (EcL 
XXIV, 3.) de praelio navali inter Poenos et Romanos facto, quo 
Pceni victi pacem petiere (ante C. N. 242.) Scripserat ilie bellum 
inter Poenos et Romanos in Sicilia gestum, hoc est beiium Puai- 
cum J. a Romanis dictum; nam eum ad seriora processisse, nus- 
quam apparet, Si. Fabio, quod Polyb. 1, 14. 15. iudicat, contraria 
narravit, non iniuria id fecisse videri potest; nam Fabius studebat 
suis; uti Philinus iudice Polybio non minus iis adversabatur, δὲ 
personato Plutarcho in Parallelis pr. credendum, narrationem de 
L. Glaucone ex Aristide Milesio (iv πρώτη Σικελικῶν) acceperat 
Diodorus (nam is est Ζιονύσιος ὃ Σικελιώτης). 


1 Diod, XVI, 71. Deiectus tyrannide Dionysius innior Olymp. 109, 
2. anno ante C. N, 343. Auni L. retro computati procedunt ad. aunuti 
593. ΟἹ. 96, 4. quo Dionysius senior partim cum imilcone , Carthagi- 
niensium duce, partim cum  Hheginis conflixit; at tjraunidis initia 
assurgunt usque ad Olymp. 93, 3. 4. aute C, N. 405. Aut igitur numerus 
in Diodoro corruptus est, ut pro L, legendum sit LX. aut ad hunc aunum 
OI. 96, 4., libri forte initio facto, aut ex rerum narratarum dispositione, 
Siculas res ab alto repeutas uno contextu exposuerat: etsi nonnulla ex 
Sicilize historiis etiam in superioribus libris atigervat, 


2 Diod. XIII, 83. ubi v, Wess. post Vossiuin de list. gr. 


CXVIII HEYNE 


Verum nullum forte alium scriptorem in Siculis, ut nec minus 
in aliis historiis, studiosius adhibuisse videri potest, quam 7 
maenmn, 'auromenitam, qui post Agathoclem et sub Ptolemaeo 
Philadelpho vixit, auctor magni operis historici, cuius plures ac 
diversae fuere partes, alia de rebus Graecis, de Siculis alia; 
seiuncta erat alia de Pyrrhi bello in Italia et Sicilia gesto, alia 
de Ágathocle, in quem, quippe a quo insula fugatus fuerat, nimis 
iniquus fuisse ab ipso Diodoro arguitur (Exc. lib, XXI, "Vales. 
p. 560, Wess.) quemadmodum [118] eius maledicentia a multis fuit 
notata *: et a Diodoro lib, V. pr. ubi tamen eum laudat inprimis 
proptor diligentiam in temporibus notandis et variarum rerum 
doctrinam, 1n ipsis historiis Siculis passim Diodorus ad eum 
provocat ?, interdum cum Ephoro comparat, ut modo in Ephoro 
dicebam, Si ex uno exemplo iudicium ferre lieet, quo inter 
Timaeum et Calliam de Agathocle tradentes iudex sedet, Diodo- 
rus non siae memorabili aliqua integritate Agathoclis res exposuit. 
(Exc. Vales. 1. e.) 

In rebus Punicis, quod quidem ad antiquiora tempora spectat, 
scriptores rerum Sicularum Diodoro ea, quae apposuit, obtulisse 
non dubito; in sequentibus alia praebere debuit Polybius, tum 
scriptores Romani, quos consuluisse se ait. Laudatur tamen ex 
Diodoro quoque Sosilus liensis, qui Zfannibalis res gestas 3 *libris 
VH. comprehenderat, reprehensione Polybii (lib. HiI, 20.) ille no- 
tus, quod rumusculos leves et fabulas suis historiis inseruerat. 

De Iudaeis locus adhuc superest admodum nobilis ex lib. X5, 
Ecl. 1. quem ex Hecataeo Abderita dactum a Diodoro esse vix 
dubitare licot, Vixerat ille cum Alexandro et Ptolemaeo Lagi 
et de ludaeis scripserat. Eius AÁegyptiaca supra memorata fuere 
(Commentat. I, Vol. V. p.102.) In Aistoriis Romanis Romanos scriptores 
à se lectos esse profitetur Diodorus lib, I, 4. Cum Fabio Pietore 
in annis Olympiadum cum annis Urbis conditae comparandis con- 
venit (v. Wessel. ad XI, 1). Ex eodem Fabio fabulam de sue 


᾿ς 1 In iis, quae auditu acceperat, levitatem accusat Polyb. Exc. lib, 
XII, 15. de Italia, quam non ipse adierat ll, 16, f. de Africa οὐ Corsica 
lib, XII. Exc, I. 
2 lib. XIil, S2. de magnificentia monumentorum ÁAgrigenünorum, 
et c. 83, de Gelliae opulentia ex lib, XV. 'Timaei; Porro lib. XII, 90. 
negasse ait Timaeum Phalaridis bovem aereum unquam fuisse: v. et 
hic Wessel. 'fum de Dionysii classe Ol, 98, 4. lib. Xl1f, 109. de Aga- 
thocle lib, XX, 89. Ecl. XXI, 12. p. 499. De Gigantibus in' campis 
Phlegraeis prostatis ad eum provocat lib. IV, 21. extr. et Philisti de 
Sicauis navrata refutata ab eo narrat V, 6. ut aut antiqua interdum repe- 
tisse aut intexuisse Timaeum hinc appareat: ut factuin. videmus de-Lo- 


crorum Epizephyriorum deductione, ap. Polyb. Xll, Exc. 2. p. 326. 333. 
To. 1I. et p. 37. sqq.; To. lil. 


e 


ὃ τὰ περὺ «Δννίβαν. Ecl, XXVI, 9. 


DE FONTIBUS HIST, DIODORT. CXIX 


feta, ostento [119] Aeneae obiecto, repetit infragm. e libro MIL S. 
1n iis quae. a Polybio perscripta fuere, eius vestigiis ubique insti- 
tit, ut ex infinitorum locorum comparatione patet. Ubi is desierat, 
Posidonium adhibuit, Apameensem, qui Pompeii tempore vixerat, 
historias post Polybium libris LII persequentem usque ad bellum 
Cyrenaicum; quod illud esse necesse est, quod a Ptolemaeo 
Physcone gestum est, sub Olymp. CLIV, 4. a. €. N. 161. 
V. €. 593, ?. 

Ad àuctoritatem eorum, quae a Diodoro narrantur, diiudi- 
candam suppeditasse mihi videor argumenta et praecepta haud 
contemnenda; ita ut, quoties laudetur Diodorus in tam divers! 
generis et aeyi rebus, redire possint ii, qui eum testem adhibent, 
ad auctorem, quo ille usus erat, Incusanda modo in his est for- 
tuna, Diodoro non minus iniqua, quam Polybio ac Livio, quod 
ii libri, quorum maxima erat et auctoritas et utilitas, temporun: 
rerumque gravitate et diguitate, cum maxime interiere. Ad vitam 
enim civilem ac prudentiam ea demum tempora abundant exem. 
plis et praeceptis utilibus, in quibus homines in magna imperia ^ 
ac regna coaluere, quae ad nostrorum temporum conditionem 
propius accedunt, At quantam marrationum seriem 3, quantam 


1 Ex Catone hoc repetitur in Sext. Aurel, Vict, de Ὁ, G. R. 12,5. 

2 Non vero illud, quod sub Philadelpho ab Ofella gestum, ui 
Voss. de H. Gr. p. 108. babet. Etsi nec illud, quod posuimus, satis 
exploratum , sed locum in Suida corruptum esse arbitramur; 1uemoran- 
tur enim ex Posidonio, quae ad a. V. C. 613, spectant. 

3 Ut uno conspectu omnium librorum tempora subücerem , €x lis, 
quae in Eclogis et Excerptis fragmentisque occurrunt, narrationibus 
iemporum notationes eruere aui elicere studui, quas hoc loco apponere 
uon gravabor. 

Librorum XL argumenta et temporum coinplexum ipse Diodorus 
in fronte c, 4, et ὃ, designavit. Opus quidem suum sic dispescuerat, ut 
prioribus sex Hbris mythos Troiano bello antiquiores complecteretur; 
res iude a bello Troiano ad Alexandri interitum gestas libris uzdecim 
comprehenderet. A libro itaque XVIII novum historiarum tanquam 
corpus procedebat per vigin£z e£ tres libros, quibus res inde usque ad 
Ol. CLXXX, 1. a. C. N. 60. V. C. 694. adeoque per 964. annos gestas 
digesserat, Atexiistantum [120] priores tres libri supersunt, in tisque histo- 
ijae annorum XXII. nam liber vigesimus in. Ol, CXIX, 3. a. C. N. 302. 
V. C. 452. exit, Reliquorum, qui periere, librorum, notae teisporum 
a 1ne deprehensae sunt sequentes : 


Lib, XXI OL CIX, 3 ante C. N. 802 V. C. 432 


XXII CXXV ,3 218 476 

XXII CXXIX, 3 . 969 4992. 

XXIV CXXXI, 3 950 504 usque ad finéim 
4 b. Punici 1. 

XXV CXXXIV, 4 241 513 

XXVI CXL, 3 218 535 b, Punici IL iuit. 

XXVII Eu L- ΔῸΣ : 


XXVIII — I np 


CXX : ilEYNE 


rerum gestarum segetem, in posterioribus Diodori libris interiisse 
putabimus, qui, siservati [120] essent. summorum scriptorum, quos - 
ille adhibuerat, funesta strage postratorum, desiderium aliqua 
saltem ex parte levare potuissent, | Scilicet tardiore genus huma- 
num gressu ad perfectam aliquam vitam civilem procedere voluit 
Numen O. M. Quanto enim magis accelerata ac perfecta esse 
poterat omnis seu civilis prudentia, seu vitae sapientia, si per 
omnia tempora aequaliter continuata rerum eventuumque memoria 
ad nos pervenisset, inprimisque earum aetatum historiae servatae 
fuissent, in quibus regnorum imperiorumque incrementa et in- 
teritus cum caussis, etiam remotioribus, expositi fuere! 


LibXXIX ΟἹ, -- aute ΟΙΝ, — V.C. — 


XXX — —* — 
XXXI CLIII, 9 167 587 
XXXII CLVIII, 3 146 608 (cf. III, 44. extr.) 
XXXIII ES — -- 
XXXIV CLIX,2 143 611 
XXXV ds I ἘΞ 
XXXVI CLXVIII, 3 106 648 
XXXVII CLXXI, 9 91 663 
XXXVII[ — CLXXIII, 3 86 668 
XXXIX — — — 
XL CLXXIX, 2 63 691 
usquead a, CLXXX ,.2 59 695 


et belli Gallici a Gackore facti initium, 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. XXI 


- 


EPIMETR U M. 


Cum sub a. LXXXII et IIl de Diodori Jide et auctoribus, quos 
secutus est, commentarer: id maxime propositum habebam, ut 
multorum in auctoritate veterum scriptorum adhibenda iudicium, 
si possem, regerem, simulque impetum eorum retunderem, qui, 
nulla in re modeste sibi dubitandum esse arbitrati, uno sui iudicii 
tanquam ictu omnia prostrata atque eversa esse volunt, atque 
adeo victorum more irascuntur iis, qui imperata facere, si non 
recusant, saltem cunctantur, et re diligentius perpensa nondum 
omnia ad liquidum esse perducta statuunt. 

Fidem scriptorum antiquorum promiscue modo laudari, modo 
elevari videram; Herodoto, Diodoro, Plutarcho, Livio, Dionysio, 
Appiano, modo servile obsequium praestari, modo omnem aucto- 
ritatem detrahi, iudicio certo nullo, plerumque pro causae et 
opinionis, quas quisque animo conceperat, studio et patrocinio, 
Diodori exemplo' declarare volebam, quam diversae auctoritatis 
Sint ea, quae in eius libris comprehensa sunt, ut eodem iudicio 
in aliis quoque scriptoribus utendum esse appareret, utque omni- 
no ex antiquitatis studiis proscriberentur iudicia illa sive cum 
superbia et arrogantia coniuncta, sive à re parum subtiliter per- 
specta profecta, quibus hune vel illum scriptorem, quantus quan- 
tus sit, esse mendacem, nullius fidei, nullius usus, pronuntiatur. 
Meliora vero! nihil in his pronuntiandum est universe. In uno 
eodemque scriptore multa sunt diversae prorsus naturae et indolis, 
sive de rebus ad philosophiam aliamve disciplinam spectantibus 
ille dispute, sive de rebus gestis tradat; in his quidem ad fidem 
et auctoritatem eorum, quae tradit, est redeundum; quod si res 
diversorum temporum et hominum ille memoriae tradiderit, ipsa 
res docet, non unius eiusdemque auctoritatis ea omnia, quippe a 
: diversis auctoribus accepta, esse posse; aliter censendum esse de 
iis, quibus quis ipsum se interfuisse, aliter de iis, quae auditu. 
aut ex actis publicis accepisse, quae ex aliis scriptoribus hausisse, 
profiteatur, Subtilius etiam iudicium est adhibendum in iis, quae 
ex ultima antiquitate repetita sunt; haec ad nostrum scribendi et 
historias condend: * -^^ revocare velle inienum esset, maxime 


CXXIÉ HEYNE 


ea, quae a symbolis, hierogiyphis, mythis petita, aut populorum 
narratione, maiorum fide per plures aetates et homines propagata 
sunt, Exuendus in his est habitus animi nostri ac sensus, in- 
duenda ingenia priscorum hominum, cum sermone eorum omnique 
arte et modo, quo animorum sensa reddi aliis solebant: ita appa- 
rebit, mon tam consulto mentiri et fraudem facere voluisse homi- 
nes, quam redire pleraque ad indolem et naturam rudioris ser- 
monis et antiqui moris, quo rerum memoria fuit serVhta, 

In llerodoto, Ctesia et Diodoro interdum de iisdem rebus 
multa diversis modis tradi videmus. Proclive est dicere, hunc 
vel illum esse mentitum, eaque, quae traderet, coníinxisse; at 
possunt plures inter se diversa tradere, nec tamen mala fide. 
Fuit haud dubie aetas et genus scriptorum , qui solo delectandi 
studio ducti ea quae narrarent fingerent: at isti, quos memoravi, 
scriptores diversam auctorum fidem erant secuti, quam ipsi eum 
fide scriptis quisque suis reddere voluerunt; quod diversa tradunt, 
ipsis temporibus, summisque difficultatibus resciscendi peregrina 
et antiqua est imputandum, Qui ea tradit, quae diligenti investi- 
gatione facta acceperat, potest minus vera narrare, nec tamen 
aut mendacii aut levitatis argui, inprimis si profitetur se perscri, 
bere ea, quae acceperit; qui autem profitetur, se ex aliis aucto- 
ribus congessisse ea, quae apposuit, non pro auctore eorum, quae 
tradidit, est habeudus, sed redeundum est ad primos auctores, 
et videndum, qua fide et auctoritate illi fuerint, Qui Plutarchum 
in libro de lside et Osiride mythorum veteris Aegypti auctorem 
et interpretem ita laudare. voluerit, u£ ex eius ipsius fide et 
auctoritate ista censenda esse statuat: nae eum egregie falli 
necesse est. 

Simili cum pudore ae modestia versandum esse aiebam in iis 
historiis, quarem nil praeterquam fragmenta habemus, "ael 
servata in 115. scriptoribus, qui ex scriptoribus dudum perditis su 
petierant. Judicium de his utique fieri recte non potest, nisi 
animum intendamus ad eos auctores, qui primi res perscripserant, 
ut assequamur, qua fide et auctoritate isti illa tradiderint, ut 
porro fragmenta ista pro auctorum diversitate ad diversas classes 
et ordines redigamus, nec antiqua permisceamus cum sequioribus, 
fide digniores ac graves cum levioribus, argutias aut opiniones 
suique seculi iudicia sequentibus, fontes cum rivulis, nunquam 
autem dimittamus animis, nos non nisi fragmenta, eaque diver- 
sorum temporum et hominum, tenere, neque adeo iudicium ferri 
posse nisi! circumscriptum , incedendum esse pede suspenso, de 
partibus forte nonnullis, vix de universa re nobis aliquid cousta- 
re, modeste ac pudenter versandum esse in omnibus. 

Ex quo tempore meliore hac critica uti coepimus, antiquae 
doctrinae copias tanquam diffluentes nimium et Jate per innume- 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. CXXIIf£ 


ros meatus serpentes ad certum. aliquem alveum revocare licuit; 
rescissis enim ac reiectis vanarum opinionum ludibriis, disputa- 
tionibus argutis quidem, ipsas tameu rerum naturas haud attiu- 
gentibus, maximeque remotis iis, quae ab hominum, temporum 
et scriptorum indole, vita, sensu, sunt aliena, ommis historiae 
literaturaeque antiquae penus paucioribus quidem, at tanto melio- 
ribus, certioribus et utilioribus coepit opibus esse instructus; 
redibit ita antiquior eruditio ad numerum certum rerum, non 
opinionum ac disputationum levium et inutilium, et habebimus 
doctrinam aliquam suis finibus circumsceriptlam, intra quos sedem 
fiere et habitare possis, cum adhuc quaerenti nemo facile re- 
spondere possit: quam late tandem pateat doctrinae antiquae 
orbis, et quae sit antiquitatis doctrina encyclia. 

Urget autem necessitas eius rei tanto gravior, quo magis iu- 
g£ruunt ea tempora, quibus in aprico est, conversis hominum 
animis ad disciplinas mathematicas ac physicas, cum vitae usibus 
et necessitatibus multo magis coniunctas, quam disputationes me- 
taphysicas ac literarias et antiquarias, inprimis finibus omnium 
literarum in immensum prorogatis, patriis quoque literis excul- 
tis, patrioque sermone expolito, fieri non posse, quin literarum 
antiquarum studia sensim frigescani, ipsoque neglectu ac situ tan- 
dem exarescant, quandoquidem una ex parte ea, quae commu- , 
niter utilia ac necessaria sunt, satis sunt exposita et in vulgares 
literas popularemque institutionem admissa, ex parte altera hu- 
manitatis et antiquitatis studia adeo in immensum orbem excre- 
verint, ut difücile sit ulli homini, etiam vita integra huic uni 
studio consecrata, totum campum et ambitum emetiri. Partim 
itaque, desperato successu, inprimis nuliis satis dignis praemiis 
tantae operae constitutis, omittentur haec humanitatis studia, 
partim inde nonnulla tantum delibari et flores forte decerpi vide- 
bimus, Quod si igitur antiquitatis studio, quo nec sacrae nec 
profanae literae, nisi summo cum detrimento suo, carere possunt, 
providere volumus, satius erit et consultius, eiectis quisquiliis, 
tricis ac spinis, fructuosa retinere, veram ac certam rerum uti- 
lium  penum parare, inanes coniecturas, ariolationes, inutiles 
disputationes et opiniones resecare, hypotheses vanas ex nostri 
aevi, vitae, literarum, sensu et indole in antiquitatem temere 
illatas, suis auctoribus remittere, nec nisi simplicissima ac veris- 
sima quaeque, de quibus liquido constat, admittere. Appositis 
proximo loco, soeiusctis tamen iis, quae tantum probabilitate 
aliqua ex antiquorum hominum ac tomporum sensu ducta nitun- 
tur, meinorabimus ea, quae vere antiqua sunt et habentur, non 
autem quae pro sua quisque ariolatione antiqua fuisse opinatur. 
liaec equidem tanquam futur? pravidus auspex, ab omni inde tem. 
pore, ex quo in his studiis habitavi, ante oculos posita habui, 


CXXIV HEYNE 


utque literarum integritati et perpetuitati pro virili consulerem, 
hoc egi, ut studia humanitatis ad certam formam ac systema 
revocare, quae in: ingenti hac librorum farragine dispersa sunt, 
sub unum obtutum conferre, viam ad literas bonas comparandas 
expeditiorem facere, inprimisque certa et explorata interpreta- 
tionis ac critices principia constituere, veterisque mythologiae et 
artis operum veram rationem tradere anniterer. 

RKedeunt haec ad saniora ac certiora de rebus iudicia, ad 
criticam, quae non voculas et literarum apices, sed rerum ratio- 
nes, hominum naturas temporumque diversitates ac vicissitudines 
dilirenter rimatur; qua si recte utimur, ad iustam aliquam molein 
redigi poterunt antiquae literae, et iusto suo ambitu inclusae ac 
cireumseriptae retinebunt suos custodes et περιπόλους,), suamque 
laudem et existimationem, etiam aliis literis, ipsisque patriis, in 
immensum effiurescentibus, 

Nec tamen haee ita accepta sunto, ac si, a qua quidem sen- 
tentia longissime absum, studia antiquarum literarum non ulte- 
rius procedere, nihil tentari seu coniectura et hypothesi alidha 
substiata; nihil subtilius in4uiri aut exponi velim; hoec volo, et in 
votis habeo, ne, minuta ac tenuia sinzula persequendo, summam 
rerum et complexum certum constituere, vera, comperta ac li- 
quida et sincera ab opinatis, probabilia a mere possibilibus, vana 
et inania ab utilibus, discernere negligamus; ne quae fundo 
idoneo destituta suut, ex edicto pronuntiemus, tanquam nonu 
opinione sed rerum veritate essent nixa, ita ut iis refellendis et 
evertendis iterum nova opera impendatur, iis quae graviora et 
ad liquidum perducta sunt, posthabitis, aut utrisque habitis eodem 
loco, eadem diguitate. 

Haec mihi videor secutus esse in iis, quae ad Diodori librum 
primum de Aegypliacis interpretandis exposuerai, ut certam ratig- 
nem, vera principia et elementa omnis disputationis super rebus 
antiquis hoc exemplo proposito propinarem. Sunt ea ita compa- 
rata, ut nullos habeamus scriptores domesticos, nullos rebus 
gestis iisque, qui eas gesseruut, aetate aequales; ne quidem 
famam maiorum ad posteritatem traditam, ac serius certis aucto- 
ribus perscriptam: fuere tamen scriptores de rebus Aegyptiacis 
magno numero, sed qui vixere populo, republica et religionibus 
-Aegyptiacis partim eversis ac sublatis, partim per advenas et sub 
alieno imperio mutatis; nec tamen hos ipsos scriptores, excepto 
uno et altero, habemus superstites, ex ceteris non nisi excerpta 
seu loca seu sententias, plerasque sine auctore et auctoris no. 
mine *. Quam caute ac modeste ig his constituendis versandum 
m t —ÀnÓ— ] 

1 Quantus numerus scriptorum de rebus Aegyptiacis olim exstiterit, 
et iu ipsa Comunentatione de Diodoro docui, et pluribus euuineratis 


DE FONTIBUS HIST. DIODOBXI. CXXV 


sit, facile patet, Sunt omnino ea, quorum memoria ad nos per- 
venit, non modo aetate, verum et genere rerum valde diversa: 
sunt alia physica, alia historica, alia pro antiquis mythis haben- 
da, alia pro hieroglyphis, alia ab hieroglyphorum interpretatione 
ducta; haec ipsa interpretatio quam diversi generisl alia anti- 
quiorum, alia seriorum, qui mythos et hieroglyphica ignorarent, 
coniectando tamen assequi vellent; sunt vulgares superstitiones 
et fabulae aniies seu sacerdotum seu vulgi, permixtae philoso- 
phematibus acutis sed mytho et hieroglypho implicitis et obscura- 
tis; alia superstitio est antiquior, alia serior, a Graeculis maxi- 
mam partem, qui Aegyptum obsederunt, profecta; tenendum 
praeterea, diversorum nomorum ac civitatum religiones et me- 
morias antiquas ἃ Graecis pro una eademque Aegyptiaca anti- 
quitate habitas esse. Facies nova et insolita inest plerisque, 
quod, cum litterae apud Aegyptios, ut et apud ludaeos, Indos, 
Persas, Babylonios, unius tantum tribus, classis seu ordinis studiis 
haberentur, qui idem solus religionum et sacrorum curam eet 
studia haberet, omnia, quae nos ad literarum studia et discipli- 
nas recte referimus, illi religionibus annumerabant; ita ut lite- 
rae, quales tum erant, inprimis historiae, ipsa geometria, astro- 
nomia, philosophia,. pro religionibus, saltem religiosis studiis 
haberentur, et religiosam quoque indolem et habitum induerent, 
Ea itaque omnia, tam diversa inter se, uno eodemque loco ha- 
bere, inprimis in populo, qui per aliquot millia annorum diver- 
-sissima conditione usus est, hoc est iniuriam facere et antiquitati 
et iudicio humano, 

Ante omnia itaque diversae rerum auctoritates pro earum 
naturis ac temporum iadole, criticesque historicae legibus sunt 
dispescendae; quae clara ac indubitata sunt, normam aliquam 
iudicii in incertis et dubiis constituent; intelligenda .et interpre- 
tanda quaeque non modo pro sensu scriptoris, qui antiquiora 
enotavit, verum pro sensu et iudicio eius auctoris, e quo ista 
petita sunt; antiquiora secernantur a serioribus, ex fide aliqua, 
seu monumento, seu memoria quacunque, vere tradita a iudiciis 
et interpretamentis scriptorum , ea quorum habemus vestigia notis 
expressa praeferamus merae jariolationi eius, quod, ad nostrum 
morem ac sensum, forte esse potuerit, etsi vere id fuisse, argu, 
mento declarari potest nullo: quo facto omnino retundetur impetus 
ariolandi temere et coniectandi sine fundo idoneo, Vera enim 


declarare possis. Ita Demetrius 2» τῷ περὲ τῶν κατ᾿ «Ἵἴγυπτον laudatur 
apud Athenaeum XV. p. 680. A, Fuere. Lysimachi Aiyvzttwexe , e qui- 
bus nobilem de ludaeis locnm transcripsit losephus 1n Apion, Fuit Zster, 
Callimachi discipulus, qui περὶ ἀποικιῶν iyvmvov scripserat, laudatus 
a Stephano Byz. et Clemente Alexandrino, 


CXXVI HEYNE 


ubique sunt simplicissima, modo simplicissima nostrum quisque 
amplecti vellet! Inprimis autem, quod parum accurate adhuc 
factum video, discrimen observandum est inter mythos et hiero- 
glypha seu symbola, eorumque interpretamenta; mythi enim, se1 
λόγου ἱεροῖ, pro involucris rei alicuius seu autiqua fide narratae 
seu doctrina traditae sunt habendi; similia declarantur per hiero- 
glypha; ab iis longissime differunt sacerdotum interpretationes 
Graecis se adeuntibus propinatae. Quae ad nos pervenere sub 
religionum Aegyptiacarum nomine, non sunt nisi miscella farrazo 
superstitionum variarum, ex diversis, maxime novissimis, aetati- 
bus, quae Graecis partim ex vulgi narratione , partim ex scripto- 
rum suorum lectione, innotuerant. Quo ipso adeo intelligitur, 
diíffieillimam esse quaestionem de religionum Aegyptiarum origi- 
nibus; etsi probabile fiat, a crassioribus superstitionibus cum 
cultu- vitae iae'iore et sacerdotum studiis ad meliora eas esse 
progressas, et ab his iterum descivisse ad deteriora, Aegypto 
primum regum iniqua; dominatione, hostilibus incursibus, sacer. 
dotum impotentia, opibus suis deiecta, mox per Persarum imma- 
nitatem opibus suis, simulque religionibus, cum libertate exuta, 
tandem sub Graecis et Romanis moribus et institutis priscis pare 
tim obliteratis partim corruptis. Parum enim probabile fit, aut 
ab antiquissimis inde temporibus notiones rerum divinarum sanas 
ac veras iuter Aegyptios omnium rerum rudes fuisse, easque 
postea dolo malo et artibus sacerdotum fuisse corruptas et obscu- 
ratas, aut a symbolicis notionum abstractarum designationibus 
cultus divini elementa esse profecta, adeoque animantium eultum 
a symbolis eorum, quae numini tribuuntur,, aut propria esse cre- 
duntur, processisse. Seriora haec omnia et vitae iam excultae 
incrementa esse debuisse,.ipsa rerum natura docet. 

Magnam historiarum partem ex Aijeroglyphis: et mythis deriva- 
tam esse probabile fit, aliam, eamquc maximam, ex eorum. inler- 
preiatione: quae ipsa alia antiquior, alia recentior fuit; huius qui- 
dem auctoritas nulla esse potest, nisi quam veritas aut proxima 
vero probabilitas parit. Similis religionum fortuna fuisse videtur, 
vix uno loco ac tempore natarum aut ab uno auctore profectarum 
aut eodem habitu sibi constantium. Ferorum fuere ab initio ho- 
minum ac barbarorum convenarum superstitiones diversae, varias 
res sibi in vita obvias, et in his animantia, venerantium (ut solet 
humano generi insita esse necessitas aliqua colendi aliquid, par- 
tim ἃ metu partim ab cupiditatis caeco impetu profecta). Fac 
subinde illata esse ἃ sacerdotum ordine sacra nova, exstructa 
templa, novos Deos publice coli coeptos; cum populi mulla esset 
insiitulio religiosa, mansere plebis superstitiones inter sacerdotum 
religiones, lam cum hi soli literas haberent, cumque inter hie- 
rogiypha etiam animantium formae referri coepissent: facile fieri 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI. C:EKX VII 


potuit, ut variae? miscerentur superstitiones, utque interpretantium 
postea studiis τη α]ΐο magis confunderentur. 

Ipsa hieroglypha nec omnibus aetatibus eadem, nec ciusdem 
significatus et notionis fuisse, sed a simpliciore sensu ad compo- 
Situm, exquisitum, variatum, processisse facile credas. Ab initio 
credere licet fuisse paucissima nec nisi marmoribus incisa, parie- 
tibus templorum, obceliscis aliisque saxis; facta quoque signa ho- 
minum et animantium, ut essent pro hieroglyphis, tandem et 
aedificia quae pro hieroglyphis essent, astronomicis saltem cum 
agri colendi praescripto coniunctis. Quid factum putabim us, 
posteaquam literarum characteribus receptis eadem hieroglypha 
reddi coeperunt? * Quid mox, cum succedentibus aetatibus verae 
et antiquae notiones obliteratae essent? Non adeo mec c hierogly- 
pha nec eorum interpretamenta nisi per tempora et per genera 
constitui posse putamus; ut adeo primo loco describenda et com- 
paranda esse videantur hieroglypha obeliscorum et monumentorum 
per "Thebaidem aliaque Aegypti loca; 2 inde demum altero loco 
in censum venire possunt hieroglypha in mumiis, laminis, fictili- 
bus, aliisque reliquiis prisci operis obvia; in ultimum locum de- 
trudenda sunt superstitionis seriorum aetatum per Ptolemaeorum 
et Romanorum tempora maxime in gemmis occurrentia vestieia. 
Numorum ad prisca hieroglypha indaganda exiguus usus esse 
potest, quandoquidem ab antiquo usu illa multiplici modo, pro 
hominum, qui tum erant, ingeniis, fuere deflexa et variata, 
Etenim Adriani aetate prisca hieroglypha prisco sensu et notione 
adhibita esse haud facile credam. Ex Graecis scriptoribus omnino 
vix alia addisci possuut, quam quomodo hi homines, pro 'suo 
quisque sensu, antiqua acceperint et interpretati sint, Eo enim 
tempore, quo sacerdotes graecissantes et Graeci Graecas literas 
in Aegyptiaca. inferentes &e hieroglyphis, symbolis, mythis dispu- 
tabant, omnis dudum verior doctrina Aegyptia antiqua intericerat. 
Ad hoc genus spectant pleraque, quae de Sphinge, de lside et 
Osiride, de Canopo, nuper disputata sunt, 2 

Interea persuasum mihi esse significavi, fieri posse, ut, si 
quis cum recto iudicio et industria idonea hac in re verse tur, 
hieroglyphorum sententias ille magna ex parte recuperet, modo 
is non nisi paucas easque simplicissimas quasvis notitias, inprimis 
astronomicas, in iis quaerat, et primum in ea ipsa mentem suam 
insinuet, quae cum iis notitiis, tum quae cum natura rerum per 


1 Diserte haee exposita videasa Tychsen V. C, in Bibliotheca emnt, 
Litt, et Art. fasc. YI. 1789. 

9 Yaota est spes iucunda et exspectatio, Zoegam virum doctissimum 
cuius sagacitatem e zumis Zegyptis Imperatoris notam habemus, obe- 
liscorum accuratam notitiam esse vulgaturum ; recte enim ab hoc, t(an- 
quam primario genere, procedit oinnis Acgyptiorum autiquitas, 


CXXVUI HEYNE 


Aegyptum coelo, terra et Nilo coniuncta fuere, Nam hoo, si quid 
aliud, ipsa rerum ratio persuadet, paucissimas notiones principio 
fuisse per hieroglypha notatas; aucto quoque numero intra orbem 
angustum eas se continuisse; verum ut solent ea , quae a rerum 
imaginibus seu animo seu figura expressis, multis modis variatas, 
Poterit tamen evenire, ut, si vel maxime sensum hieroglypho- 
rum aliquis teneat, difficile ei sit, ullo alio sermone ea commo«de 
eloqui et reddere, veluti Sinae dieuntur suas notiones non nisi 
suo sermoue et suis characteribus reddere posse. Omnino ab 
astronomiae rudimentis omnem Aegyptiorum doctrinam et doctri- 
nae laudem processisse censeo; idque ita se habere, multo magis 
petet ex doctissimis Gattereri nostri Commentationibus *. 
Adiiciam adhue nonnulla sigillatim : 

Paz.^rxvr in nota 1 in Schol. Apollonii IV, 262, recte qui- 
dem i»terpretatus sum assertum Hippyos Rhegini; verba tamen 
de Aegyptiis καὶ πρώτους στοχάσασϑιωι τῆς τοῦ ἄέρος κράσεως pleniora 
dare licet e Cod. Reg. Paris. καὶ Ἵππων δὲ (immo Ἵππυς) τότε τοῦ 
ἹΝείλου vàog γόνιμον εἶναί φησι, καὶ τοὺς Αἰγυπτίους ἀρχαιοτάτους 
ὁμολογεῖ, λέγων πρώτους αὐτοὺς ἄλλων ve (del. ve) στοχάσασϑαι φύσεως 
καὶ κράώοεως ἀέρος ὕπως ἔχει. 

Inter auctores, qui de rebus Aegyptiorum egerant, fuit Hella- 
nicus, lierodoto aetate par aut paulo maior; fuisse eius αγυπτιακὰ 
trinis locis Athenaei constat ΧΙ, p. 470 D. XV, p. 679 F. et p. 
680 B. adde locum Photii Cod. 1615 quos diligenter inter Hella- 
nici fragmenta retulisse video Sturzium V, C. p. 39 f. 

Utinam Hecataeum Abderitam ? saltem et Manethonem habere- 


1 De theogonia Aegyptiorum in Commentationibus Soc, R. Gott, 
Vol. VIL, et ur metemps, cÁLosz Aegyptiorum Vol IX. [ngeniose non- 
nulla addidit acutissimi iagenii vir, /ogel, über dre Religion der alten 
Aeg yptier. Astronomiae prima elementa sapientiae Aeg. gyptiorum fun- 
dum constituisse nullus dubito, Dicti adeo illi fabulose ante sidera ex- 
stitisse, quippe quae ab ipsis primo fuere signis notata; ut Árcades ante 
Lunum: conf, Apollon. ΓΝ, 251. de quibus actum in Opusc. Vol, fl. p. 
339. Hieroglyphorum itaque antiquiorem et praecipuum usum in astro— 
nomíicis fuisse suspicari licet; inde ea traducta ad philosophemata et 
theo iogiae capita, 

2 Eundetn [Lecataeum in iis, quae de Hyperboreis tradit, sequitur 
Diorlorus infra ll, 47. Hecataei liber de Aegyptiorum philosophia non 
benc laudatur ex Diogene Laért, prooem, Naim yerba: Hecataeus ἐν 
Tj πρώτῃ περὶ τῆς «Αἀϊγυπτίων φιλοοοφίας, sunt ita accipienda; ἐν τῇ 
796 c), Im primo buo sc, τῶν .Aiyvnuuexov tradit de, Aegyptiorum 
phi osophia. Exponit eo loco Thiogcnes piura, quae vulgo A egyptio- 
ruri: philosophemiata fuisse narrantur; et provocat in nonnullis ad. Ma- 
net'onem ἐν τῇ τῶν qvoizOv ἐπιτομῆν quae forte pavs τῆς ἱερᾶς βίβλου 
fuit, ad Hecataeum, miox et ad Aristagoram, cuius «Τἰγυπτιακὰ Ste- 
pha:sus Byzant, quoque laudat, Contra mentio Aeg :yptiacarum reruim 
v. €,ap. Athenaeum. X, p. 418 D. E. ab Hecataeo ἐν περιηγίσει facta 
ad autiquiorem, Milesium, referenda erit, eoe περιήγησις elus 
lan litur: vid. tamen Vzlken, nota ad Hecate; . 159, 01. 


DE FONTIBUS HIST. DIODORI CXXIX 


mus, utpote antiquissimos inter Graecos seculi Ptolemaeorum! - 
Collegerant enim hi et perscripserant accepta a sacerdotibus de re- 
bus Aegyptiacis, etsi eorum, quae perscripserant, aut non satis 
accuratam eos, aut ad Graecas historias et religiones deflexam ple- 
rumque notionem habuisse facile concesserim, De fide Manethonis 
ex nobili loco de columnis in terra Seriadica apud Euseb. et Syn- 
cellum praecipitare iudicium nolim, nam est ille ab exscriptoribus 
interpolatus et corruptelis contaminatus, Quantum tamen ex Dio- 
dori verbis lib. IHI. 11. colligere licet, ex Agatharchide et Artemidoro 
maxime pendet Diodori fides in rebus Aegyptiacis non minus, quam 
in Aethiopicis. Sunt autem illi e primis Ptolemaeorum aetatibus, 
et diligentes, in geographicis saltem , scriptores. 

Piutarchum eorum , quae in libro de Iside et Osiride modo com- 
mentatur, modo argutatur, tam parum diligenter auctoritatem, 
quam sequitur, apponere, aegre ferimus. Diversae auctoritatis ea 
esse, et hieroglypha ipsa antiquosque mythos (λόγους ἱεροὺς) cum in- 
terpretationibus modo antiquiorum modo somniantium Graeculorum 
permixtim apponi facile odoreris. 

Quod p.rxxxiv. partem fabulose narratorum ad sacerdotes tem- 
plorum aedituos retuli, qui antiquorum in templis monumentorum 
rationem reddere vellent, egregie illustrari potest libello, qui inter 
Lucianea habetur, de Dea Syria; refertus ille est eiusmodi fabulo- 
sis narratiunculis sacerdotum, qui veras suarum religionum origines 
ipsi ignorabant, 

Quae p. xci. ad lib. 111. Diodori de rebus Africae in votis ha- 
bueram, inter ea sunt, quorum ab eo inde tempore (1784) 3am ali- 
qua ex parte compotes facti sumus. Obtigerunt praemio e Regia 
liberalitate in Academia nostra ornatae commentationes Jo. Frid, 
Hennicke de Geographia Africae Herodotea 1788. et Jo. Melch, Hart- 
zuann de Geographia Africae Edrisiana 1791. Vulgata praeterea est 
10. Brucii narratio de Abyssinia, et coiit Societas inter Britannos 
grofectionibus per. Africae interiora parandis et tuendis *5 quorum ve- 
stigiis insistens, comparatione cum iis, quae ab Herodoto tradita 
sunt, facta, veterum mercatorum idem et per easdem terras iter 
fuisse, quod nunc tentatur, acute et docte docuit A. H. L. Feeren 
noster V. C. in libro nuper edito gravissimi argumenti?. 

Inter scriptores, qui Diodoro haud ignoti esse potuere, p.cxir, 
esse debuit Philo, ὃ συγγράψας τὸν εἰς Αἰϑιοπίαν πλοῦν, quippe Era- 


1 Cuius etiam prodiit narratio conatuum hac in re: Proceedings of 
the Association for discovering the interior Parts of Africa. (Gel. 
Anzeij. 1790. p. 1870.) et nuper 4dditional Observations (Gentlemans 
JMasazine May 1793. p.405. sqq.) 

9 Ideen uber die Politik, den Verkehr und den Handel der vor- 


nuehmsten Volker der alten JF elt. 1793. 
Vor, ll, APPEND, 1 


CXXX HEYNE 


tosthene antiquior. Eius Strabo mentionem facit lib. 11. p. 130. A. 
Et Antigonus Carystius c. 160. excitat Philonis 44l9«ozxa. 

Ad p. xcur, Secundum ea, quae ab Heeren nostro disputata sunt 
de commerciis antiquissimis per Aethiopiam , non improbabile fieri 
video, quod hic difficile ad assequendum mihi visum erat: potuisse 
ipsos Aethiopes cultum aliquem et humanitatis et religionum in Ae- 
gyptum inducere habitatam iam a populis diversarum tribuum seu 
gentium, $ed ferocibus et incultis; siquidem tribus in Meroé iam 
antiquioribus aetatibus fuisse videtur certarum religionum enltrix, 
adeoque super ceteras tribus ac populos eminens auctoritate et di 
gnitate. Dicas quidem, nec minus ex Thebaide in Meroén illam 
penetrare potuisse. Sunt tamen plura, quae alterum potius factum 
arguére possint, ut ex Meroé ad inferiorem Nilum commerciis ho- 
minum et rerum ita ducehtibus deferrentur homines; etsi vel sic 
fieri potuit, ut sequentibus aetatibus iterum per Aegyptios Aegy- 
ptiacae religiones in Aethiopiam inferrentur, ut factum constat per 
militum" transfugarunv agnien Psammetichi regis aetate, Herodot. 
11. 30. Aegyptios a Nigritis originem duxisse, dubitari vix potest 
etiam post ea quae Meiners, Collega coniunctiss, de veterum Aegy- 
ptiorum origine docte et acute disputavit. Utinam antiqua monu- 
menta./coram intueri liceret! forte enim declarari ex iis possit, di- 
versas ἃ vulgo facies ac vultus fuisse sacerdotam; ita omni dubita- 
tione supersederemus, diversaene originis ista tribus fuerit, adeo- 
que Aethiopicae , non Nigriticae. x 

Aethiopes Macrobios in ipsa Mero? sedes habuisse coniectabam 
p.xem. Memineram quidem apud Herodotum dici eos habitasse ἐπὸ 
νοτίη ϑιιλάσση, et ἐς τὰ ἔοχατα τῆς γῆς expeditionem factam. Verum 
nec minus his vocibus notionem valde απ etlaxam subesse bene 
memineram; vovój ϑάλασοα est sane mare orientale Africae lib, 1f. 
42. ; ubi Phoenices 2x τῆς ἐρυϑρῆς ϑαλάσοης ἔπλεον τὴν νοτίην Θάλασοαν; 
adde III, 11.: nee minus tamen vozó; ϑάλαοσα de sinu Arabico acci- 
pienda estaliis locis, ut lib. II. 158. 159. Vix autem assequi licet, 
quomodo homini, vesano quoque, in animum venire potuisset, exer- 
citum ducere itinere XX fere graduum, et quidem partim per de- 
serta, partim per terras frequentia magna hominum habitatas; nam 
adeunda fuisset Meroé, cum omnibus terris, quae nunc Ábessiniam 
et Adel regnum constituunt. Quae nisi essent, nihil videri posset 
accommodatius coniectura V. C, Heeren, ad extremam oram Africae 
orientalis, circa Soffala, auri metalli divitem, expeditionem para- 
tam fuisse, Non quidem me movet, quod apud Diodor. 11. 23. et 
Strab. XVII, p. 1139. A. Meroé a Cambyse condita ab eius sorore no- 
men accepisse dicitur. Fabulosum hoc est; Aethiopes, quos ille in 
profectione ad Macrobios subegerat, ipsis Aegypti finibus inside- 
bant: lib. 11. 97. Nec tamen Meroé Macrobiorum sedes esse po- 


DE FONTIBUS HIST. DIODORIL  Cxxxi 


tuit; ut ipse mea vineta caedam; nam de Meroé ipse Herodotus di- 
serte agit 11. 29.5 nec Macrobiorum in ea meminit, Cum propior 
Aegypti finibus terra sit cireumspicienda, videtur illa quaeri posse * 
in locis ad sinum Arabicum sitis; totus ille tractus iam inde ab Aegy- 
pti finibus, metallis insignis fuit; finitimas inhabitabant terras Ich- 
'"thyophagi, litus sinus Arabici inhabitantes, quibus adeo communis 
cum Macrobiis sermonis usus esse potuit, etsi diversae ab iis stir. 
pis fuisse videntur. Jncoluerunt enim, uti nune, ita olim, diversa- 
rum stirpium homines Africam, et ipsas terras orientales, in qui- 
bus Abessinia sita est; alii Nigritarum, alii Macrobiorum similes, 
Quod vix quinta profectionis parte confecta de reditu cogitandum 
fuisse Cambysi ait Herodotus, non de ipso reditu dictum est, sed 
sub ipsum deserti ingressum, az tum commeatum defecisse, persti- 
tisse tamen Cambysen in agmine ulterius ducendo. Convenit cum 
his, quod apud Strabonem inter Pselchen et Premnin exercitus in- 
teriisse diserte memoratur. 

Ad ea, quae p. xcvir. ex Diodoro, consentientibus Agatharchide 
et Strabone, memoravimus de populis secundum Astaboram fl. habi- 
tantibus, multa nunc memorabilia leguntur in Brucio lib. IV., quae 
cum antiquis conveniunt; neque Shangalla, qui nunc iisdem locis 
nomadum more vivunt, alia vitae instituta sequuntur, neque 4zazi 
et 4gows, specus inhabitantes eodem more, quo Troglodyiae dicti 
veteribus, Enotavit inde nonnulla Heeren (l. c. p.240. sq.) 

Quae p. cvrir, de Pythagora et Pythagoreis a Diodoro bene 
tradi dixeram, ex Aristoxeno et Dicaearcho ducta essé suspicabatur 
Meiners Geschichte der Wissenschaften in Griechenland 'Y om.L. p.237. 
Et de Hieronymo Cardiano (p.cxiv.) conferendus est Manneris 
Geschichte der Nachfolger Alexanders p. 3592., ubi quoque Diodori 
censura p.363. adiecta est. 


1 Et in hac sententia jam alios viros doctos fuisse video, etiam Mei- 
ners, Ducit eo ipse Herodot. lI. 114. quod Macrobiorum terra obiecta 
esse narratur Arabiae, In Edrisio terra Boga montibus auri argentique 
fodinis clara cum urbe Ádam in his locis inemoratur, Vid, Harunann, 
Commentat. p. 53. 


CXXXII 


ELOGIA ET IUDICIA AUCTORUM 


DE 


DIODORO SICULO. 


PLINIUS L. I. Hist. Natur. 


Apud Graecos desit nugari Diodorus οἱ BIBAIOOUKHN Historiam 
suam inscripsit, 


IUSTINUS MARTYR Protrept. p. 10. 

Koi δ ἐνδοξότατος δὲ παρ᾽ ὑμῖν τῶν ἱστοριογράφων ΖΙιιόδωρος, ὃ τὰς 
βιβλιοθήκας συντεμὼν ἔν τριάκοντα ὅλοις ἔτεσιν, ᾿Ασίαν τε xal Εὐρώπην, 
ὡς αὐτὸς γέγραφε, διὰ “πολλὴν ἀκρίβειαν περιελθὼν, καὶ αὐτόπτης τῶν 
πλείστων γεγονώς, τεοσαράκοντα ὅλα τῆς ἑαυτοῦ ἱοτορίας βιβλία, γέγραφεν. 


EUSEBIUS Praep. Evang. L. I. G. 
Τράφεν τοίνυν ἄνωϑεν τὴν παλαιὰν ὑφηγούμενος ϑεολογίαν «Αϊγυπτίων 
ὃ Σικελιώτης “Ζιόδωρος, γνωριμώτατος τοῖς τῶν ᾿ ᾿Πλλήνων λογιωτάτοις, ὡς 


» NI X 7 JR resin eec E. ds ; c Jj ' CN TS 2211094; ΩΝ 
«» vxo uic» συναγηοχως πραγματειῶν € O QU τὴν ἐστοριυκὴν gu L 57}: 


EVAGRIUS SCHOLASTICUS L. V.24, Hist. Eccles. 
Kei τὰ uev ἐχείνους ὡσαύτως εἰργασμένα Ζιοδώρῳ ve τῷ -Σικελεώτῃ 
πεποΐηται, τὰ μέχρις Ἰουλίου Καίσαρος, καὶ Ζίωνε τῷ Κασσίῳ, γράψαντι 
μιέχρες ᾿Αντωνίνου τοῦ 2$" Eu£ons. 


PHOTIUS Biblioth, Cod. LXX. 
a , / * , LÀ 

“ἀνεγνώσθη pou βιβλίον Φιοδώρου Σικελιώτου ἱστορικὸν ἐν λόγοις pw, ol- 
πουμιενικὴν περιέχουσιν ἱστορίαν. ἔστι δὲ πολλῷ πλατύτερος τοῦ τε Κεφα- 
΄ - ^ 2 ' r, 3 - , - 
λίωνος, ἐν οἷς τοὺς αὐτοὺς χρόνους συμβαίνει αὐτοῖς ἀναγράφειν, καὶ τοῦ 

ε , 3734 Y ' : - LM. 
Jlovyíov τοῦ ᾿Ιλλουστρίου. κέχρηται δὲ φράσει σαφεῖ ve xci ἀκόμψῳ καὶ 

, ^ , ^ € ὃν ες 
ἱστορίᾳ μάλιοτα πρεπούσῃ 9, καὶ μήτε τὰς ὡς ἂν εἴπον τις λίαν ὑπερητντιυκυ- 
3 , »" 2 ͵ y c 

σμένας d ἀρχαιοτρόπους διώκων συντάξεις, μήτε πρὸς τὴν καϑωμιλημένην 
νεύων παντελῶς, ἀλλὰ τῷ μέοῳ τῶν λόγων χαραπκτῆρι χαίρων, φεύγων vs προ- 
ces καὶ τἄλλα, πλὴν τῶν παρ Ἕλληοι μυϑολογουμένων θεῶν vt καὶ ἡρώων, 

e ' . ἃ 3 - - 
ὅσα τὸ ποιητιχὸν ἔϑνος νέμεται. ἄρχεται μὲν οὖν τῆς ἑἱοτορίας ἀπὸ τῶν μυϑο- 
^ , 3 044 E 0. ec * - 3 - m 
λογουμένων παρ Ἕλλησι καὶ βαρβάροις, ἑξῆς διιὼν μέχρν τῆς ἀρχῆς τοῦ 
συοτάντος πολέμου Ῥωμαίοις τε καὶ Κελτοῖς, καϑ' ὃν χρόνον Τ άϊος "Ιούλιος 
Καῖσαρ, ᾧ διὰ τὰς πράξεις ϑεὸν ἐπίκλην ἔϑεντο “Ῥωμαῖοι, κατεπολέμησε 

* A x , - - - y ' y [4 
τὰ πλεῖστα καὶ μαχιμώτατα τῶν Κελτῶν ἔϑνη. 8» τριάκοντα δὲ ἔτεσιν, ὡς 
, ^ 2 
αὐτός φησι; m0L ταύτην ἐπόνησε τὴν ἱστορίαν, τόπους τε πολλοὺς ἀμεί- 
*, ^ ^, , 

Bov χάριν πολυμαϑίας, wai ταλαιπωρίαις, οἷα εἰκὸς, ἐντυγχάνων, «Σὐκελιώ- 


ELOGIA ET IUDICIA AUCTORUX. CXXXIII 


τῆς δὲ ὧν ἐξ ᾿Αγυρίου τὸ γένος Pays, καὶ διὰ τὴν ἐπιμιξίαν τῶν Ρωμαίων 
πολλὴν ἐμπειρίαν τῆς Ῥωμαίων εἰληφὼς διαλέκτου, πάσας τὰς ἥγεμονι- 
κὰς αὐτῆς πράξεις καὶ πάϑη ἀκριβῶς ἀνελάβετο, ἕν μ' δὲ βιβλίοις τὴν 
ὅλην συμπεραινόμενος πραγματείαν ἐν μὲν c' ταῖς πρώταις τὰς πρὸ τῶν 
Τρωικῶν πράξεις τε καὶ μυϑολογίας ἐκτίϑεταν, iy δὲ ταῖς ἐφεξῆς wv τὰς 
ἀπὸ τῶν Τρωικῶν κοινὰς πράξεις εὑρήσεις ἀναγεγραμμένας ἕως τῆς τελευ-- 
τῆς ᾿Αλεξάνδρου τοῦ ΠΙακεδόνων βασιλέως. ἔν δὲ ταῖς ὑπολοίποις xy. βίβλοις 
«í λοιπαὺ τυγχάνουσι πράξεις ἀναγεγραμμέναι, μέχρις ὅτου Ῥωμαίοις πρὸς 
Κελτοὺς ὃ πόλεμος συνεῤῥάγη, καϑ' ὃν ἡγούμενος Τ άϊος ᾿Ιούλιος Καῖσαρ 
ἐχράτησε μὲν τῶν πλείστων καὶ μαχίμων παρὰ Kikvoig ἐϑνῶν τῷ πολέμῳ, 
“προεβίβασε δὲ τὴν ἡγεμονίαν τῆς Ῥώμης μέχου τῶν ρευτανικῶν νήσων, ἂν 
οἷς καὶ ἡ ἱστορία τελευτᾷ, 
SUIDAS in Ζιόδωρος. 

4Ἰιόδωρος “Σικελιώτης, ἱστορικός. ἔγραψε βιβλιοϑήκηνε ἔστι δὲ ἑστορία 
ἹῬωμαϊκή τε καὶ ποικίλη ἕν θιβλίοις uw. γέγονε δὲ inb τῶν χρόνων Αὐγούστου 
«Καίσαρος, καὶ ἐπάνω. 

(Addiderat his Wesselingius Excerpta ex Scaligeri Animadv, ad 
Euseb. Chron. A, MDCCCCLXVIL, G. I. Vossio de Hist, Graec, L. 
1i. 2., Degorei Whear Method. Leg. Histor. sect. xi., denique Fa- 


bricii B. G. L. III caput 31. Quae quod partim falsa aut inutilia. 


partim alibi in hac editione explicatius tradita continerent, omi- 


simus.) 


L^ XS 


CRXXIV 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORTI. 


Argumentum operis secundum singulas edus 
paries explicatum. 


Multi titulo inducti sunt, ut crederent, Diodori opere non nisi va- 
riam variorum populorum historiam contineri, nulla certa ratione nec 
ad commune aliquod consilium digestam., Propositum ei erat, om- 
nium aetatum populorumque res perlustrare, quod tum scriptoris profes- 
sione, tum libri argumento constat, In eiusmodi opere recte aestiman- 
do cum spectandum sit, et quid commodi temporis rationes auctori prae- 
Stilerint, et quid vilii argumenti expositio ab iisdem et a. Graecorum 
$ngenio moribusque traxerit, de utroque lectores paucis praemonuisse 
sufüciat. Consilii et concipiendi et exsequendi opportunitatem haud 
dubie obtulerat aevum, in quo vivere Diodoro obtigerat, Tum enim 
plurimos orbis terrarum populos unius imperio subiectos, multosque 
vel bello subiugatos vel societate ac foedere iunctos cum observas- 
Set, facile animus in eam cogitationem deduci potuit, ut totius ge- 
neris humani, tanquam unius reipublicae, gesta atque fata respi- 
ceret, eiusque communem vel universam historiam contexere desti- 
naret, Deinde vero, quod notitias in eam rem comparandas spe- 
€tabat, nulio alio tempore vel literarum commercio, vel librorum 
apparatu, vel permisso commentariorum publicorum usu, plura et 
maiora commoda, quam tunc, oblata erant. Quamobrem tanti ope- 
ris cum fausto successu suscipiendi aliquam partem seculo tribuere 
haud dubitamus, Similiter autem ab altera parte, in tot populorum 
temporunque diversitate describenda, aliquid vitii et tempori et pa- 
triae et hominis praesertim Graeci ingenio et moribus concedamus, 
Nam commune hoc habet cum reliquis Graecis scriptoribus, quod 
ubique exterorum mores et instituta non tam cum Graecorum con- 
suetudinibus comparantur, quam his potius conformantur et accom- 
modantur. Sed de hissatis! lam itaque videamus, quam rationem 
Diodorus secutus sit, ut tam diversarum aetatum populorumque 
historias uno opere iunctas exhiberet. 

Methodus operis duplex est, altera universi operis, altera sin- 
Swlarum parüiwn; posterior, seu particularis, in diversis partibus 


- 


OECONOMIA lIHISTOHIAE DIODORHRI, CXXXV 


diversa deprehenditur, "Totius operis partitio facta est per epochas 
seu memorabiliores eventus, qui in universum fuerint notabiles. 
Cum scilicet destinatum haberet Diodorus, omnium temporum res 
describere, quorum qualiscunque nolitia ad posteros translata fuerit, 
neque eam aetatem praetermittere voluit, cuius res mythis, id est 
rudioris aetatis sermone, erant propositae, ltaque omnem seculo- 
rum seriem in tres periodos descripsit: 
1. Periodus mylhica, usque ad Troiam a Graecis captam. 
WE. Periodus historica prima, usque ad Alexandrum M. 
HIE JPeriodus historica allera, usque ad divum Caium Iulium 
Caesarem. 
Quam historiae universae partitionem non solum toto libro pro- 
ditam, sed prooemio etiam his verbis declaratam deprehendimus: 
,; Proposito ad finem perducto, de operis universi forma praecipere 
libet. 1, Primi sex libri ves et fabulas bello "Troiano superiores com- 
plectantur, ita quidem, ut tribus prioribus barbarorum , posteriori- 
bus tribus Graecorum antiquissima historia proponatur. Hac altera 
parte si praeter Graecos, quorum mythologia sola tradenda erat, 
plures et alius generis populos descriptos deprehendas, scilicet te- 
nendum est, eandem destinatam fuisse, ut, supplementi instar, 
eorum populorum antiquissimam historiam complecteretur, qui 
priori parte fuerint omissi, 1L Undecim libris, qui hos sequuntur 
(VIE — XVII), res per universum terrarum orbem gestas usque ad 
obitum Alexandri M, descripsimus. {Π1. Libris viginti tribus, (XVII 
dee q^ qui uitimo loco sequuntur, reliquas res cunctas ordine per- 
secuti sumus usque ad initium belli Romanorum adversus Gallos ge- 
sti, — Quod autem ad tempora attinet, hoc opere comprehensa , ea 
quidem, quae beilum Troianum antecedunt, certis spatiis discernere 
non ausi sumus, nulla exstante norma, cui fidem habere potuisse- 
mus. A bello autem "Troiano, secundum Apollodorum Atheniensem, 
LXXX annos usque ad reditum Heraclidarum statuimus; ab hoc 
usque ad Olympiadem primam, CCCXXVIII annos, a regibus La- 
cedaemoniorum tempora computantes; a prima autem Olympia- 
de usque ad initium Gallici belli, quo finita est historia nostra, 
DCCXXX annos. Quam obrem opus universum, XL. libris con- 
.stans, annos MCXXXVIII comprehendit, exceptis tamen iis, qui 
usque ad bellum Troianum sunt elapsi. «* 


Prooemium operis univers. 
Libri primi capita quinque priora praefationis vicem explent, 
qua Diodorus ea complexus est, quae lectores ad intelligendum scri- 
 ptoris consilium librique usum scire oportebat, Singulatim expli- 
cantur haee: 1) historiae, et quidem catholicae, multiplex utilitas. 
Cap.1.2. 2) Caussae inquiruntur, ob quas ante ἃ nemine scriben- 


CXXXVI OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


dae historiae catholicae periculum factum sit; adiuncta eius ipsius 
notione. Cap.3. 3) Operis adiumenta recensentur: animus historiae 
cognoscendae cupidus, subsidia omnis generis literaria Romae obla- 
ta, itinera. Cap. 4. init. 4) Operis chronologia et partitio. Cap. 4. 
med. et cap. 5. — Hinc rem ipsam aggreditur, hac usus formula: 


Jivpositis dis, de quibus anle disserere constitueram , promissi operis 
Jidem explere conabor. 


d. Peréiodus mythica 
Libris I — VI comprehensa. 


Haec prima operis pars antiquissimi aevi monumenta collecta 
continet, elocutione sive poética orationis forma iis simillima, quae 
Mosis diligentia atque cura in corpore historico Hebraeorum ser- 
vata accepimus. Fuere quidem, qui ista omnia ficta atque vana, nec 
bibliothecae historicae nomine digna, iudicarent; sed horum ipso- 
rum potius iudicium, quam res, super qua iudicabant, vanitatis 
erat accusanda. Nam cum orationis genus, quo prima populorum 
aetas usa est, constet fuisse mythicum, facile intelligendum est, 
id ipsum ad aetatis indolem pertinere, ac proinde primae hominum 
aetatis aut nulla omnino, aut mythis concepta exstare monumenta, 
Quorum interpretatio tametsi tam diflicilis et impedita sit, ut ad hi- 
storicam veritatem ac perspicuitatem penetrare haud liceat; tamen 
historici erat, mythos ipsos, tanquam summae, antiquitatis monu- 
menta, in commentarios suos referre et conservare. 

Huius periodi terminum Diodorus Troiam captam constituit; 
sed quemadmodum reliqua omnia sunt incerta, ita hane temporis 
amplioris notam crassiorem , non anni meiam cerlam ac definitam ac- 
cipiamus, Pluribus exemplis patet, in hac ipsa periodo aliquanto 
ulterius historicum progressum esse. Ceterum ordinem ethnographi- 
cum secutus est, ita ut populi eminentiores velut historiae seriem 
efficiant. Reliqui his vel inseruntur vel adiunguntur. Eminent au- 
tem Aegyptii, Assyrii, .Aelhiopes, Graeci, | Praemisso prooemio, 
primo exterorum, tribus libris prioribus, deinde Graecorum Aistoriam 
inytlcam reliquis tribus libris descripsit. 


Prooemium. 
Lib. E cap. 6 — 9. 


Sunt quaestiones nonnullae, ad universum genus humanum per- 
tinentes, quae simul philosophum , simul historiae catholicae studio- 
sum tenere possunt. Has itaque Diodorus sub initium primae pe- 
riodi paucis commemorandas et illustrandas duxit; scilicet: 1) De 
rerum omnium ortu binae philosophorum opiniones diversae, Cap. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CXXXVII 


6. 7. 9) Prima hominum vita, rudis et inculta, describitur. Neces- 
sitas e£ usus omnium rerum magister erat, qui linguas, artes, ví- 
tae commoda doceret, Cap. 8. 3) Quae gens prima fuerit, incer- 
tum, Cap.9. 


Prior pars. 


Historia mythica Barbarorum. 
Lib.I. a cap. 10. II. II. 


I. Aegyptiorum kistoria. 


Ob magnitudinem Diodorus libri primi duas sectiones fecit, 
quod cap.41. extr. expressis verbis indicatum legimus, 


Sectio I. 
Deorum historia; cum chorographia. 


Primos homines in Aegypto ortos esse Aegyptii persuasum ha- 
bent, cum ob regionis temperiem ,. tum ob Nili indolem prorsus sin- 
gularem. Cap. 10. 

A) Aniiquissimi Dii coelestes Sol et Luna, s. Osiris et Isis. Hi 
universum mundum regunt atque tuentur, cuius sunt partes quinque: 
πνεῦμα, πῦρ, τὸ ξηρὸν, τὸ ὑγρὸν» τὸ ἀερῶδες" unamquamque vero pro 
Deo habuerunt, ethis nominibus appellarunt: Iuppiter, Vulcanus, 
"lerra mater, Oceanus, Minerva, Cap. 11. 12. 

"lerrestres Dii, genere mortales, ob merita in genus humanum 
immortalitatem sunt consecuti. Alii communia cum coelestibus no- 
mina obtinuerunt; alii propria: Sol, Saturnus, Rhea, luppiter, Iu- 
no, Vulcanus, Vesta, Mercurius, Suntqui Solem, sunt qui Vul- 
canum primum Aegypti regem dicant. Deinde Saturnus imperavit, 
ducta sorore. Rhea, qui lovem et Iunonem genuit. Ex his nati Osi- 
ris, Isis, Typhon, Apollo, Venus. Cap. 13. 

Osiridis et Isidis merita de communi hominum vita; multarum 
rerum ipsi inventores et auctores celebrantur, aliarum inventores 
studio et favore sunt amplexi. Hermes praesertim carus ob inven- 
tas linguas et literas, palaestram, lyram, oleam, Cap.14— 16. Osi- 
ridis peregrinationes ad excolendam hominum vitam institutae, cum 
sociis Anubide, Macedone, "Triptolemo aliisque, per Aethiopiam — 
Arabiam — Indiam — Thraciam — Macedoniam — Atticam, — Reversus 
in Aegyptum honorem Diis coelestibus parem consequitur, Cap. 17— 
20. Interfectus a 'T-yphone; sed caedem ulta Isis, quae sola regnat. 
Collecta corporis frusta; pudenda, phalli nomine consecrata. Graeci 
in Bacchi orgiis imitati, Cap. 21.92. — Inde excursio historici in 
Graecorum 'Theogoniam de confusis Graecorum et Aegyptiorum Diis, 
Deorum nominibus, sacris Cap. 93. 24. — lam Isidis facta e$ in- 


CXXXVIIEL. OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


yenta commemorantur, EIorus, Osiridis filius, ultimus Deorum. 
Cap. 25. ^ 29. 
Huic Deorum historiae adduntur observata singularia: a) super 
eius periodi chronologia. Anni quatuor mensium fuisse videntur; 
Hori, b) in Isidis aevum Gigantum aetatem incidere. Cap. 46, €) 
in Isidis honorem recepti mores, et erectae columnae. Cap. 27. d) 
Coloniae ex Aegypto in diversas orbis partes deductae commemorau- 
tur. Cap. 28. 29. 

B) Historiae Deorum adiunxit ferrae ?psius descriptionem, hac 
adhibita formula: ,,De rebus quidem ad Deos pertinentibus tantum 
habui referre. De regione autem et Nilo, aliisque memoratu di- 
gnis, singula per capita persequi conabor.* — Capita vero sunt haec: 

4. Aegypti situs cum a parte continenti, tam a mari; magnitudo, 
urbium, vicorum, incolarum nunmierus. Cap. 30. 3l. 

9. Nili natura, catarractae, insulae, praesertim Meroé, ostia et 
fossae. 

3. Delta. Cap. 34. 

4. Anünalia, quae Nilus alit, Cap. 35. 

5. Nili exundatio, et super ea diversae philosophorum senten- 


tiae, cum disputatione de Nili fontibus. Cap. 36 — 41. i 


Sectio II. 
Aegypli historia sub regibus, 


Historiae lux paulo clarior ab hac nova sectione exoriri videtur, 
mythorum nube minus obscurata, Eam ob caussam, dividendi ra- 
tionem percommodam esse putamus, Brevi enumeratione eorum, 
quae priore sectione persecutus erat, facta, Diodorus transitum pa. 
rat ad reliqua. ,, duabus partibus, inquit, in quas hunc libruin 
magnitudinis caussa descripsi, prior quidem praefationem ad totum 
opus complectitur, deinde ea, quae ab Aegyptiis de origine mundi 
 — de Diis, qui per Aegyptum civitates condiderunt, ipsorum nomi, 
ne insignes, de primis hominibus et antiquissima vita, de immorta- 
lium cultu et templorum exstructione traduntur: tum ea, quae Aegy- 
pti situm spectant, incredibilem Nili naturam, incrementi caussas 
et diversas historicorum ac philosophorum opiniones. In hac poste- 
riore autem libri parte rerum proxime succedentium seriem percur- 
ramus. Initium faciamus a primis Aegyptiorum regibus, et singu- 
lorum gesta usque ad Amasin exponamus, summatim tamen prae- 
missa antiquissima Aegyptiorum vivendi ratione. ** 4 

A) Primo victus et reliquus Aegyptiorum vitae cultus antiquissi- 
mi temporis describitur. Cap. 43. 

B) Regum series, Cap.44— 68. A primo usque ad Diodori aeta- 
tem, i, e. CLXXX Olymp. XV millia annorum numerantur, Post 
indigenas CCCCLXX et V feminas, Persae regnum obtinuerunt à 


OECONOMIA HISTORIAE DIODOHI. CXXXIX 


Cambyse occupatum CXXXV annos, postremo Macedones CCLXXVI 
annos, Cap. 44. 

Menas primus rex, Tnephachthus et LII successores, QCap.45. 
Busiris et VIII ex posteris eius. "lhebae tum exstructae descri- 
buntur: urbis divitiae, sepulera; praesertim Osymandyae monu- 
mentum. Cap.45— 49. "Thebani astronomia nobiles, Cap. 50 init. ΄ 
Uchoreus, octavus a Busiride, Memphin condidit. Cap. 50 med. et 
51 init. Moeris, post XII generationes secutus, lacum exstruxit, 
Cap. 51 med. et 52. Sesoosis (Sesostris) post VII aetates succes- 
sor, unaque educati sodales. l»xpeditiones susceptae, regno ante 
in XXXVI nomos diviso; Aethiopas domat, primus naves longas 
exstruit, totam Asiam subigit, inde in Europam transit. positis in 
"Thracia columnis in patriam redit, Cap.53—55. Opera in Aegypto 
exstructa peregrinorum labore: aggeres ad Nilum, murus contra 
Syros et Arabes, navis aurea, obelisci, statuae. Cap.56. 57. Eius 
in subiectos reges superbia, Mors voluntaria. Darius eum aemu- 
Jatus. Cap. 58. Sesoosis (Sesostris) filius, Cap. 59. Multis post se- 
culis Amasis, Tum Aegyptus Actisani, Aethiopum regi, subiecta, 
qui narium amputatarum supplicium invenit, et Rhinocoluram condi- 
dit. Cap. 60. Mendes s. Marus, Labyrinthi aedificator, ' Cap. 61, 
Post quinque generationum anarchiam Cetes regnat, s. Proteus, belli 
"Troiani tempore, Remphis (Rhampsinitus). Cap.62. Reges ignavi 
per VII generationes, in quibus solus Nileus clarus. nde octavus, 
Chemmis, trium pyramidum maximam construxit, quae describitur. - 
Cap.63. Cephren pyramidum alteram posuit; Mycerinus, eius suc- 
cessor, tertiam. Cap. 64. Bochoris. — Sabaco, genere Aethiops, 
pro poenis capitalibus vincula et labores reis imponit, Cap.66. Anar- 
chia per biennium; tum Dodecarchia. Regium mausoleum XII prin- 
cipum. Ex his Psammetichus soius regnum occupat, assuito ex 
Arabia, Caria, lonia milite, Ob militis externi honorem CCM Ae- 
gyptii deficiunt, et novas quaeruntsedes, Peregrinis favet, prae- 
sertim Graecis, ut filios adeo Graecis disciplinis erudiret, Aegy- 
ptumque antea inaccessam, peregrinis aperiret. Cap. 67. Post qua- 
tuor generationes Apries, Cyprios, Phoenicesque bello adortus, tu- 
multu civium periit, liunc secutus Ámasis. Qui, cum LV annos 
regnasset, eo ipso tempore vita functus, quo Cambyses, rex Persa- 
rum, Aegyptum bello subegit, Ol. LX, an, 3. Cap. 68. 

C) Instituta et mores Aegyptiorum. ,,Postquam regum Aegy- 
ptiorum res gestas inde ab antiquissimis temporibus usque ad Ama- 
sis mortem satis exposui , reliqua suis temporibus servabo; nunc au- 
tem de institutis Aegyptiorum ea, quae singularia sunt, lectuque 
utilia, brevissime persequar, * Memoratu digna haec esse arguunt 
sapientissimorum Graecorum in eam regionem fawta itinera. Cap. 
69 — 93. 


CXL OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


1. Regum vita et ofüicia, Cap.70. 71. 72. E sacerdotibus lecti. 
Legibus erant adstricti, ex arbitrio nihil agebant, Singulorum ofli- 
ciorum horae constitutae; victus etiam legibus definitus, Cap. 70- 
Neque ira neque amore quidquam agere vel iudicare licebat. Cap. 
71. Hinc summus regum amor ^id, luctus ob mortuum regem com- 
munis describitur; iudiciumque publicum de regum vita. Cap. 72. 

9. Nomi et Nomarchae. Incolarum classes. Cap. 73. 74. 

3. Iudiciorum ratio. Summum XXX virorum iudicium, VIII 
Codices legum, praesidis insigne. Scriptis omnia agenda erant, ora-- 
tores nulli admissi, Οδρ. 75. 76. 

4. Leges Aegyptiorum recensentur insigniores, Cap. 77 — 80. 

5. Literarum studia, vel sacra vel communia erant. Geometria, 
Arithmetica, Astrologia. Chaldaei Aegyptiorum alumni Palaestram 
et Musicam abominantur. Cap. 81. Ars medica. Cap. 82. 

6. Divinus bestiarum honor describitur. lis alendis assignati 
agri et constituti curatores; vim iisdem illatam gravissime puniunt, 
mortuas luctu prosequuntur. Praecipue feles, accipitres, Apim, Mne- 
vim, crocodilum, leonem cet. venerantur, Cap. 83. 84. De Apide 
singularis disputatio. Cap. 85. Religiosi bestiarum cultus caussae 
redduntur. Cap.86. 87. Hirci sacri, tanquam generationis symbo- 
lum, tauri, ob agriculturam; sed rufos immolare licet, quia 'T'ypho- 
nis colorem referunt. Ob alias caussas alia animalia sacra, lupi, 
crocodili. Cap. 88 — 90. 

7. Funerum ritus. Sumtuum tres classes. Cadavera condiendi 
ratio. Cap. 91, Iudicium publicum de mortuis. Cap. 92. adiuncta 
observatione de eius instituti vi ad morum sanctitatem. Cap. 93. 

8. Recensus legislatorum, quibus Aegyptii instituta tam salubria 
accepta referunt. Cap.94. 95. 

9, Docti peregrinatores Graecorum, qui Aegyptiorum leges, in- 
stituta et disciplinas in Aegypto perceptas in patriam transtulerunt. 
Similiter legislatores, artitices. Cap. 96 — 98. 


Ἢ. Populorum Asiae historia. 


E methodi formula, historiae Aegypti singulae partes brevi re- 
petitione enumerantur, Quo facto, historicus ita pergit: ,, Hoc au- 
tem libro res in Zsia antiquissimis temporibus gestas describemus, ini- 
tium ab Assyriorum imperio facturi, * 

1. Assyrii. 

Ninus primus rex Ássyriorum inter eos, quorum memoria ser- 
vata, [5 comparata iuvenum manu, et inita cum Ariaeo, rege Ára- 
biae, societate, plurium populorum imperium appetit. Ac primo 
Babyloniae agrum, Armeniam ac Mediam subigit. Cap.f. Tum vero 
Asiam totam intra Tanain e& Nilum expugnare parat. Catalogus ter- 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CXLI 


rarum subactarum e Ctesia. Cap.2, Jam ingentem urbem suo no- 
mine appellatam ad Euphratem condit, cuius magnitudo describitur, 
Cap. 3. Qua re perfecta, Bactrianis bellum infert. In hoc itinere 
Semiramidis notitiam et coniugium nactus. NHinc narratio de mira- 
bili Semiramidis ortu, eius educatione apud Simmam, regium pa- 
storem, et primis nuptiis cum Menone, consilii regii principe. Co- 
piarum incredibilis numerus commemoratur ita, ut, facta populorum 
et regionum comparatione, propior ad fidem accedat, Cap. 4. 5. 
Bactra cum diu obsideretur, Menones interea Semiramidem iubet in 
castra venire; eiusque audacia et consilio arx capta est. Rex ipse 
mulieris pulchritudinem et virtutem admiratus, coniugio sibi eam 
iungit. Cap. 6. 

Semiramis, marito mortuo, regnum suscepit, et primo monu- 
mentum ei posuit. Deinde maximis operibus perficiendis animum 
applicuit. Babylon exstructa, eiusque urbis magnitudo, muri, pons 
Euphrati impositus, regiae duae, castella duo, turres describun- 
tur, Cap. 7. 8. Fossa amplissima prope urbem; portae aeneae, 
Belli templum, simul spectandis sideribus inserviens. Cap.9. Horti 
pensiles, Cap. 10. Urbes aliae et emporia ad Euphratem et Tigrin 
ab ea condita. Cap. 11. Singularia naturae: Bituminis copia et ex. 
spiratio perniciosa. Cap. 12. lIterin Mediam, horti ad Bagistanum 
montem facti, et ad urbem Chauonem, via per montem Zarcaeum 
structa, opera Ecbatanis facta. Cap. 13. ter continuatum per Per- 
siam et reliquàm Asiam, Aegyptum, Aethiopiam. Obiter de fune- 
rum ritu apud Aethiopes. Cap. 14. 15. Belli Indis illati historia. 
Cap. 16—19. Domum reversa filio regnum tradidit, oraculo Iovis 
Ammonis (conf. cap. 14.) admonita, Ipsa evanuit, mox sub columbae 
imagine Dea facta. Scriptores de ea comparantur, Cap. 90. 

Ninyas, et successores reliqui ad Serdanapalum usque, vitam 
otiosam et libidinosam agunt. Ex his Teutamus tempore belli 'Tro- 
jani vixit, Cap. 21. 92. Sardanapali ignavia et luxuria. Cives in 
eum bellum movent, quo victus rex se et regiam incendio absumit. 
Cap.23—27. Arbaces, Medus, rex factus, Cap.98. Narratio de 
Chaldaeis, Babyloniorum philosophis, eorumque disciplinis adiicitur. 
€ap.29—31. ,, De Assyriorum imperio, quemadmodum ad Medos 
transierit, cum iam ante dictum sit, nunc eo, quo digressi sumus, 
redeamus, ** 

2. Medi. 

Herodoti et Ctesiae dissensus observatur. Cap.32. Simulregum 
successio usque ad Artaeum, qui bellum cum Cadusiis gessit, Cap, 
33. Artynes, —  Astibaras, sub quo bellum cum Sacis ortum est. 
Sacarum gens obiter descripta, mulierum fortitudine clara. Zarina 
tunc regina, — Aspadas, quem Graeci Astyagen nominant, kÍunc 
Cyrus vicit; unde imperium ad Persas translatum. 


CXLII OECONONIA HISTORIAE DIODORI, 


8, India. 

1) Regionis situs, magnitudo, proventus, Cap, 89 --- 87. 2) Po- 
puli. Omnes sunt indigenae, Ad humanitatem et artes exculti per 
Bacchum et Herculem. Lex praecipua aequalitatis est, In septem 
ordines sunt divisi. Cap.38—41. 3) Nonnulla de elephantis et ad- 
venarum tutela. Cap. 42, 

4. Sicythae, 

1) Antiquissimae historiae particula. Prima et exigua sedes ad 
Araxen. Scytha, Palus, Napus gentem praecipue auxerunt et ad 
fortitudinem instituerunt. Cap. 41. 2) Anarchia, et ex ea Gynaeco- 
eratia.. Amazonum gens, earum mores, disciplina bella. Hercules 
eas domuit. Ultima Amazonum Penthesilea, tempore belli Troiani. 
Cap. 42 — 46. 

5. Hyperborei. 

Eorum situs ex Hecataeo, Celtis obiecti erant, Latona ihi nata, 
eamque ob causam Apollinem praecipue venerantur, Graecis, prae- 
sertim Atheniensibus ac Deliis, favent, - Imperium penes Boreadas, 
Boreae progeniem, Cap. 47. ! 
᾿ 6. Arabes. 

Pauca de situ praemittuntur. 1) Nabataei sterilem terram in- 
colunt et latrociniis vivunt. Petra insignis describitur. item lacus 
bitumen proferens, balsamum, Cap. 48, 2) Arabiae felicis memo- 
rabilia: stirpes frugiferae et odoriferae, Cap. 49. Aurum apyrum. 
Animalium genera nobiliora. Cap. 50. 51. Lapides pretiosi cum dis- 
putatione de eorum generatione et proprietate aliarum rerum ori, 
enti subiectarum, Cap. 52. 53. 3) Arabes Scenitae. 4) Agricolae 
et mercatores, et quibus animalibus eorum regio praestat. Cap. 54. 

7. Insula incognita in mari meridionali. 

Supererant alii Asiae populi, ut Persae cet. quorum historiam 
alteri operis parti Diodorus servandam duxit. Sed ad mythicam par- 
tem pertinere videbatur Jambuli fabula de insulis beatis in Oceano 
meridionali sitis, ultimo loco adiicienda. 15 cum mercaturae et na- 
vigationi operam dedisset, primo ab Arabibus, deinde ab Aethiopi- 
bus captus, secundum ritus eorum inter devotos verso in meridiem 
cursu navi in fortunatam insulam delatus est, Peractis ibi septem 
annis dimissus difficili itinere rediit in Graeciam, et de hac insula 
rebusque Indicis multa ante incognita literis mandavit, Cap. 55 — 60. 


IL, Aethiopum, Afrorum, Amazonum, Atlanteo- 
rum, historia, lsibro Ill. comprehensa. 
Superiorum librorum argumenta nova repetitione, quamvis tur- 


bato ordine, proponuntur. "Tunc ad Aethiopes et reliquos Libyae 
populos progreditur historicus. Cap. 1. 


OECONONM!A HISTORIAE DIODORI. CXLII 


Aethiopum historia. 

1) Aethiopes Aegypto proximi, urbemque et insulam Meroen 
incolentes, Summae eorum antiquitatis argumenta: a) primi homi- 
nes esse videntur, cum sint aborigines-solique proximi, b) Primi 
Deos coluerunt, eamque ob causam a quovis hoste externo tuti, 
Cap. 9. 3 init, c) Aegyptii fuerunt eorum colonia ab Osiride deducta. 
Eaedem leges, iidem ritus, idem scripturae genus. Cap.3. 4. Le- 
gum singularium exempla. Cap.5. 6. 7. 2) Gentes Aethiopum, ad 
utramque Nili partem accolentes, agrestiores sunt, Earum mores, 
arma, vestes, cibi, religio. Regio est amoenitate et fertilitate prae- 
stantior, de qua cum Afris pugnant. Cap. 8— 10.. Adiicitur partim 
iudicium de scriptoribus rerum Aegyptiacarum et Aethiopicarum, 
cap. 11; partim notitia de auri fodinis, quae sunt in confiniis Aegy- 
pti et Aethiopiae, et descripta ratio secernendi et praeparandi auri, 
Cap.12— 14. 3) Gentes in Troglodytica et australes: a) ichthyo- 
phagi, Cap. 15— 920. . b) Chelonopbagi et Cetophagi. Cap. 91. 922. 
ce) Rhizophagi. Cap.93. d) Hylophagi et Spermatophagi. Cap. 94, 
e) Aethiopes venatores. Cap.25— 27. f) Aethiopes Simi et Stru- 
thophagi. Cap. 98. g) Acridophagi. Cap.29. 30. h) Cynamyni seu 
Cynamolgi. Cap. 31. i) Troglodytae Nomades et Megabarei, Cap. 
32. 33. Disputatio adiuncta de diversitate morum 6. diversitate aéris, 
Cap. 84. Historia animalium regionibus illis peculiarium. Cap. 35 — 
37. 4) SinusArabici accolae cum descriptione regionis, Cap.38— 48. 


Afr. 

Quatuor Afrorum generà, quae Cyrenen, Syrtes et interiores 
terrae partes incolunt, recensentur haec: Nasamones, Auchitae, 
Marmaridae, Macae. Alii sunt agricolae, alii nomades, alii latro- 
nes, moribus diversi, Cap.49. Agri proventus non ubivis iidem, 
Australes regiones desertae serpentibus abundant, maxime iis, qui 
Cerastae vocantur; species eorum per aérem volantium mirabiles, 
Cap. 50. 51. 

Amazones Afrae. 
. Multi opinati sunt nullas Amazones praeter eas, quae in Ponto 
ad '"Thermodontem fl. fuerunt, exstitisse; sed Afrae multo et cla- 
riores et antiquiores erant. Plura mulierum fortitudine et bellis 
illustrium genera, in quibus Gorgones memorabiles. Cap. 52. Ama- 
zonum regni vitaeque ratio, virorum servilis conditio, Cap.53. Bel- 
la earum, Cap. 54. 55. 


Atlantei, 

Oceani accolae; de Diis eorumque ortu tradunt, quae cum 
Graecorum mythologumenis admodum conveniunt, Itaque haec ipsa 
exponuntur, Uranus primus rex fuit. Cap. 56. — Eius liberi XLV 
e pluribus uxoribus: e Titaea quidem XVIII, Titanes appellati, 


CXLIV OECONONIA HISTORIAE DIODORI. 


Filiarum nobilissimae Basilea et Rhea.s; Pandora, Ex Basilea et 
fratre MHyperione , nati Helius et Selene. Phrygum de. eadem Dea 
anythologumena, cui a monte Cybelo, Cybeles nomen impositum. 
Cymbala, tympana cet. invenit, et Marsya comite ad Apollinem ve- 
nit, Utriusque certamina. Cap. 57— 59. Urani filii, "Mas pb lite 
gus, regnum inter se dividunt. Atlanti regiones Oceano proximae 
obvenere, qui populos suos a nomine suo Zt/anteos appellavit. Fi- 
lius Hesperus, filiae Atlantides. Cap. 60. Saturni et ab eo oriundi 
Yovis brevis historia. Cap.61. — Haec itaque sunt, quae apud At- 
lanteos de Diis traduntur. 

Appendicis loco , quia hie locus aptus videbatur, Bacchi historia 
mythica, supra iam L. 1.,. c. 23. commemorata, secundum Graeco- 
rum et Afrorum diversa commenta, et nunc ad horum potissimum 
fidem , adiicitur., Cap. 62 —73- 


Posterior pars. 


Historia mythica Graecorum. 
L.lV. e£ V. [VL] 


A) Lib. IV. de Heroibus et Semideis. 


Exordio proponuntur 1) difücultates, quibus antiqua historia 
implicita sit a) ob antiquitatem per se obscuram, b) ob chronologiae 
et c) ob genealogiae confusionem, d) ob scriptorum discordiam, 
Eam ideo praeterierunt Ephorus, Callisthenes, '"Theopompus.- Sed 
digna nihilominus, ob argumenti gravitatem, quae peculiari studio 
cognoscatur. 2) Libri IVti summa: aliarum gentium antiquitate ex- 
plicata, Graecorum antiquissima historia adiungenda est. kfaec au- 
tem a Bacchi fabula incipit, quia isipse pervetustus -— et genus 
humanum maximis beneficiis affecit. Cap. 1. 


Bacchi historia ex Graecorum fide, 


Cadmus in Boeotia sedem fixerat et Thebas condiderat, sumta 
in matrimonium Harmonia. lnde cum aliis prognata Semele, Cum 
Semele concubuit Iuppiter divina specie se ei offerens; quo facto 
pér abortum Bacchum peperit; ipsa igni absumta est. Bacchus a 
Mercurio Nymphis in antro Nysae traditur, inde Dionysus dictus, 
Vini et zythi inventor itinera usque in Índiam suscepit, ad excolen- 
dum genus humanum. Cap.2. Redeunti sacra instituuntur, quo- 
rum ritus describuntur. Cap.3. Bacchus antiquior commemoratur, 
Sabazius, Proserpinae filius. — Sed mox ad Semeles natum redit 
historicus. Forma, ingenium; comites Musae, Silenus paedagogus 
et socius; habitus, mores, Cap. 4. Coguomina, eorumque ratio; 


OECONOMIA IIISTORIAE DIODORI. CXLY 


simul causae redditae, biformis cur sit, eur Satyri et Musae in eius 


comitatu, Cap. 5. 
Priapus. 

Bacchi et Veneris filius; mythica adumbratio generationis, — 
Origines cultus divini vel a propagatione generis humani, vel ab 
Osiridis historia (vid. L.I, cap.22.) derivandae. lthyphallus et 'Ty- 
chon sunt cognomina. — Hermaphroditi ortus ex Herme s, Mercu- 
rio et Venere, Cap. 6. 


Musae, 
Earum parentes et numerus; nomina nominumque ratio, Cap. 7. 


Hercules, 


. Fabula de eo multa continet impedita, et quae fidem excedant. 
Ned res mythicae non subtiliter explicandae. Cap.8. Per ipsam por- 
tentosam procreationem immensae vires ei infusae, simul per Iuno- 
nem, quae inscia puero mammas praebuerat. Cap.9. Ab Hercule 
recens nato in ipsis cunis suscepta pericula, et perpetrata facinora, 
quibus Herculis nomen meruit, ante Alcaeus appellatus. "'Fhebis 
educatus et in gymnasiis exercitatus , ἃ} Ergini tributo et tyrannide 
urbem liberat, et Orchomeniorum Minyarumque oppidum evertit. 
Eurystheus autem per invidiam Herculi XH certamina imponit, Io- 
vis et oraculi Delphici iussu suscipienda. Cap. 10. Primo ob id in 
animi aegritudinem et furorem incidit, tandem morbo liberatus adit 
labores, qui recensentur singuli: 1) Leo in Nemea occisus. 11) Hy- 
dra Lernaea, Cap.11. MI) Aper Erymanthius. Circa idem tempus 
Centauri devicti; caesorum nomina. Cap.12. — IV) Capta cerva 
aureis cornibus, velocitate praestans. V) Aves e Stymphalide pa- 
lude abactae. Vl) Augiae stabulum expurgatum, Peneo fluvio eo 
deducto. VIE) Taurus e Creta in Peloponnesum traductus. Cap. 
13. — In cuius certaminis memoriam Kercules ludos Olyinpicos in- 
stituit, Ipsum in omni certaminum genere victorem Dii Deaeque 
muneribus honorant. Obiter observat historicus, Nioben primam, 
Alcmenam vero postremam mortalem fuisse, a love compressant, 
Cap.14. Post haec Hercules, bello a gigantibus in Deos moto, prae- 
stito Diis auxilio, cum aliis belli sociis coelestium Deorum honores 
consecutus est. — Prometheum, igne allato bene de humano genere 
meritum, poena liberat. Cap. 15 pr.. VIII) Hinc Diomedis equas 
carnivoras abduxit; quo facto cum lasone ii Colchos navigavit, Cap. 
15 med. 1X) Expeditio in Xmazones ad rapiendam Hippolytae zo- 
nam, Amazonum, quae devictae sunt, nomina, Cap. 10. X) Iter 
parat in Iberiam ad abducendos Geryonis boves. Milites congregat 
in insula Creta, quam tunc bestiis purgavit, Prima inde navigatio 
in Libyam, ubi Antaeum in certamine occidit, terrasque et civitates 

Vor. II. AprPEND. k 


CXLVI OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


a feris et tyrannis liberavit, Divertit in Aegyptum et Busiridem ce- 
cidit; in Libya Hecatompylon condidit, postea a Carthaginiensibus 
subactam, et ad fretum Gaditanum columnas statuit, X Chrysaoris 
filiis in certamine caesis, boves partim abegit, partim in Iberia dono 
reliquit. Adiecta columnarum Herculis fretique ipsius per eum mu- 
tati descriptio. Cap. 17. 18. Ex Iberia transit in Celticam, (Galliam) 
ubi urbem Alesiam condit; inde per Alpes in Italiam. Cap. 19. Ligu- 
rum ager ingratus, duri labores describuntur. Cap.20. Hercules ad 
'll'iberim pervenit, in Palatio benigne receptus a Cacio (Potitio) et 
Pinario, Decimae Herculi votae, templumque exstructum, Ora ma- 
ritima peragrata campum Cumaeum s, Phlegraeum ingressus proelio 
facto Gigantes! internecione delet. Cap. 21. Opera ad lacum Aver- 
num. Via Heraclea, Venatori, in Dianam impio, mors illata. Ci- 
cadae ob Herculis pietatem expulsae, Iter Herculis per fretum in 
Siciliam, apprehenso tauri cornu. Cap.22. 'Thermae Himeraeae et 
Egestanae itinere fessum recreant. Eryx Herculem ad certamen 
provocat, proposito praemio. Hercules victor Siciliam praemium 
reportat, quam post unus e posteris, Dorieus, occupat, et Hera- 
cleam ibi exstruit, deinde a Carthaginiensibus dirutam.  Sicanos 
sibi infestos Hercules domat ; ducum nomina memorantur. Cap. 23. — 
Leontini, praesertim Agyrinaei, Herculi, ut Deo coelesti, honores 
tribuunt, pro quibus ipse monumenta reliquit: lacum sui nominis, 
lucum Geryoni consecratum , fanum lolao socio sacrum , gymnicis et 
equestribus ludis celebre, "Tunc Hercules boves retro in ltaliam 
agit, ubi Lacinium ob furtum caedit, Crotoni autem, per impruden- 
tiam caeso, monumeuta vovet. 'l'andem per Epirum redit in Pelo- 
ponnesum. Cap.24. XI) Cerberus ex inferis protractus. Ante vero 
Hercules mysteriis Eleusiniis initiandus erat. Eorum causa digres- 
sio de Orpheo. €Cap.25 et 26 princ, XII) Rapta Hesperidum aurea 
mala. Alii poma, alii oves interpretantur, Cap.26 med, Per hanc j 
occasionem Atlantis regio, Atlas, Hesperus, Atlantides, Hesperides 
describuntur. Has, furto in Aegyptum abductas, Hercules tum, 
cum Busiridem occidisset, interemtis raptoribus, Atlanti restituit. 
Muneris loco astrologiam ab Atlante accepit, ab ipso Graecis tradi- 
tam, Cap. 27. — (Dum his occupatus erat Hercules, Amazones, ob 
illata per Herculem damna, praesertim ob raptam Antiopen vel Hip- 
polyten, Graecis bellum intulerant, proelio victae per 'Theseum. 
Cap.28.) — Oraculi iussu nunc natis ex TThespiadibus Sardinia in di- 
tionem tradenda erat. lolaus, fratris filius, expeditionis et coloniae 
dux erat. Per hanc occasionem 'Thespiadum historia et prognatorum 
ortus per Herculem narratur. Sardinia ab lIolao expugnata, ordi- 
nata, ornata, Colonia per eum in Sardinia condita, bello deinde ab 
aliis nunquam victa. Cap. 29. 30. 


lam de sobole sollicitus, uxorem Megaram 1olao concedit, et 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CXLVII 


Jolen petit, Euryti filiam. Ob acceptam repulsam, Euryti patris 
equas furto abig.t. phitus, Euryti fil. raptorem persequitur, de 
turri ab eo praecipitatur. Expiationis causa Hercules in servitutem 
traditur Omphalae, Maeonum reginae, cuius regnum a Cercopibus 
aliisque latronibus liberat. lta ipse libertatem et reginae coniugium 
consequitur. Cap. 31. Post in Peloponnesum redit, iniurias olim a 
Laomedonte, rege lii, illatas ulturus. Navibus "Troiam petit, in 
proelio Laomedontem occidit, et regno potitur, quod Priamo tradit, 
Cap. 32. Reversus in Peloponnesum bellum contra Augeam movet 
ob recusatam mercedem, Re infecta Olenum ad Dexamenum abit, 
et in Hippolytae nuptiis Eurytionem, Centaurum, obtruncat; hinc 
"Tirynthem ad Eurystheum se recipit, sed insidiarum metu una cum 
matre in exsilium pulsus Pheneum in Arcadia fugit. ΕΠ, usus op- 
portunitate , impetum facit in Eurytum, Augeae filium, hunc et Au- 
geam ipsum occidit, Elidem urbem et regnum Phyleo tradit. "Tyn- 
dareum, Sparta expulsum, commissa pugna, in regnum restituit, 
1n Arcadia eius furto compressa Auge, regis filia, ipse Stymphalum 
confugit; 'Auge abducitur mari submergenda, in via parit filium, in 
Parthenio monte relictum; servata ipsa Caribus dono permittitur. 
Infans a pastoribus educatus Telephi nomine, cum adolevisset, ma- 
trem apud Teuthrantem , Mysiae regem, reperit, Cap. 33. 


Relicta Peloponneso, Hercules Calydonem, Aetoliae urbem, 
sedem facit, et Deianiram, Oenei filiam, matrimonio sibi iungit, 
Meleager, eius frater, tum exstinctus erat. Jtaque per digressio- 
nem apri Calydonii ab eo confixi historiam et Meleagri interitum 
narrat. Ceterum Hercules de Calydoniorum agro bene meret, facto 
novo Acheloi alveo; unde orta fabula de Amaltheae cornu, Cap. 34. 
385. In bello cum Thesprotis Hercules Calydoniorum socius; Ephyra 
capta, et rege Phyleo occiso, e regis filia captiva Tlepolemum sus- 
cipit. Mox ob Eurynomum non consulto interemtum cum Deianira 
aufugit. Nessus Centaurus hanc per flumen Evenum portans, dum 
vitiare cupit, sagitta transfigitur. Philtrum ab eo Deianirae reli- 
ctum. Apud Ceycem, "rachiniae regem, commorantur, Cap. 36. 
Post oraculi Delphici vindex, Phylautem, Dryopum regem, occidit, 
Dryopes sedibus expellit. Obiter Herculis liberi recensentur. Dryo- 
pum novae sedes et res gestae. Suborto dein beilo inter Dorienses 
et Lapithas, Hercules illis auxilio est, et hos sedibus eiicit. Cy gnum 
certamine victum occidit. Ormenii regem, ob recusatam Asíyda- 
miam fil. bello subigit, et ex hac Ctesippum suscipit; lolen etiam 
rapit, occisis fratribus. Cap. 37. De hoc amore certior facta Deia- 
nira, Herculis vestes philtro Centauri tingit, Secutus Herculis exi- 
tialis morbus, Eius rogus in Θεία, Cap. 38. Herculis consecratio. 
Cap. 39. 

k 2 


CXLViII OECONOMIA HISTORIAE DIODOHI. 


Argonamutae, 

Eorum socius erat Hercules; itaque proximus locus de his di- 
cendi. (Conf. cap. 15 et 32.) — Iasonis consilium, exstructa navis, 
itineris socii. Cap. 40. 41. Memorabilia in itinere: ad oram Troa- 
dis Hesionem devotam Hercules liberat, et balaena interfecta ean- 
dem et regios equos praemii loco accipit, interea apud regem reli- 
ctos. Cap. 42. Ob tempestatem Orpheus Diis in Samothrace sacra 
et vota facit. Samothraces Dii, Dioscuri. Inde progressi ulterius in 
Thraciam, duo regis Phinei filios, propter novercae criminationes 
crudeliter a patre habitos, ulciscuntur. Occiso Phineo, filiis regnum 
traditur, Alii rem aliter narrant; sed tenendum, in veterum mythis 
non omnia congruere. Cap.43. 44. Ex Thracia in Pontum transve- 
cti appellunt ad Chersonesum "Tauricam, ignari, barbaris morem 
esse, hospites immolandi Dianae Tauricae, Cap.44 extr. Eius mo- 
ris causa et origo explicatur. Simul res Colchicae describuntur. 
eeles et Perses fratres erant, ille Colchidis, hic Tauricae rex, ie- 
catae, Persae filia; fero et immani ingenio praedita, venena inves 
nit, et inhumanum Dianae sacrum instituit. Nupta Aeetae Circen, 
Medeam et Aegialum peperit. Circe matris artem colit; Sarmatarum 
regi in matrimonium data, marito sublato, regnum occupat, Ob 
crudelitatis facinora regno eiecta Italiam petit, Cap.45. Medea, 
mitioris ingenii, peregrinorum servatrix. Hanc profugam in litore 
offendunt Argonautae in Colchidem appulsi. lason, data coniugii 
fide, Medeam consiliorum et expeditionis sociam habet. "Tum vel- 
Jus aureum noctu invadunt. Cap. 46.  Inseritur fabula de Phrixo, 
aureo vellere apud Colchos in templo Martis consecrato, eiusque cu- 
stodibus, dracone cet. Cap.47. Duce Medea Argonautae, caesis 
custodibus, vellere aureo rapto, ad naves confugiunt. Aeetes, col- 
lecta manu eos persecutus, in pugna perit. 'Tunc navibus censcen- 
sis reditum parant, Glaucus itineris comes et adiutor. Cap.48. Su- 
perato Hellesponto attingunt Troadem. Ob Hesionen et equos recu- 
satos commissa pugna, Laomedon pugna cadit; regnum Priamo tra- 
ditur. In Samothrace Diis Samothracibus vota reddita. (Conf. supra. 
cap. 43. 48.) Cap.49. — Interea Pelias, peremta lasonis stirpe, 
regnum occupaverat. ltaque lason reversus in "Thessaliam funera 
suorum ulcisci parat, Cum omnia sint impedita, Medea regem dolo 
interimere et regiam prodere promittit, Cap. 50. Scilicet assumta 
sagae persena, Medea urbem et regiam ingreditur, magica ministe- 
ria senectae transformandae in iuvenilem vigorem offert et approbat. 
Caede Peliae per fraudem peracta, datoque signo, lason eum sociis 
regiam recuperant, Cap. 51. 52. — In superstitem regis. familiam 
benignus; Acasto filio regnum tradit, filias matrimonio iungit viris 
principibus, His peractis, Hercule àuctore, Argonautae foedus et 
societatem in futuros casus iungunt, ludosque celebrant Iovi sacros 


OECÓNOMIA HISTORIAE DIODORI, CXLIX 


Olympio. Cap. 53. (Sed conf, cap. 14 de antiquiore ludorum Olym- 
picorum origine.) 
Sequitur Iasonis reliqua vita. Is, repudiata Medea, postea cum 
| Glauce coniugium iniit. Medea, furore incensa, igne et caede gras- 
satur, Herculem contra lasonem advocat vindicem, lason mortem 
sibi conscivit. '"Thessalus, superstes lasonis filius, in regno Peliae 
succedit, et ditionis suae populum Thessalos vocat. De Medeae ul- 
timis factis, fatis atque erroribus. Eius filius primus Medorum rex. 
Cap. 54. 55, 56 princ. — Argonautarum reditus per aliam viam, a 
"Fimaeo commemoratus, adverso Tanai et per aliud flumen in Ocea- 
num, inde vero iuxta Gades in mare mediterranenm, eiusque rei 
opinata vestigia, ultimo Ioco describuntur. Cap.56. 


Heraclidae, 

Herculis liberi ;Trachine apud Ceycem regem educati. Eury- 
stheus, de regno metuens, eos bello persequitur, victus tandem 
Atheniensium ope. Cap.57. lam Heraclidae, duce Hyllo, in Pelo- 
ponnesum et Mycenarum regnum agmen movent; sed caeso Hyllo 
in certamine, quo res est diremta, Heraclidae ad L annos regno et 
. Peloponneso sunt exclusi. Cap. 58. 


Theseus. 

Herculis imitator erat. Eius genus et prima certamina des^r! 
buntur. His praeclare peractis, Athenas venit, et ab Aegeo certis 
signis agnoscitur. Cap. 59. Fabula de Minotauro, quem 'l'heseus in- 
teremit. Regum Cretensium recensus; utque ex his Minos , ob An- 
drogeum filium in Attica interfectum, Athenienses bello et fame 
presserit. lussu oraculi Athenienses Minoi obtemperant, poenam 
VII puerorum puellarumque exigenti. "Theseus, Ariadnae ope adiu- 
tus, Minotauro confecto, patriam iniquo tributo liberat. ln reditu 
Ariadnen Baechus in insula Naxo rapit. Quo dolore perturbatus 
"Theseus, velis nigris candida substituere obliviscitur; quibus con- 
spectis Aegeus, Thesei pater, ex alto se praecipitat. "Theseus in 
regno successit, sub quo res Attica melius ordinata incrementa cepit, 
Cap. 60. 61. Eius uxor Phaedra Hippolytum, privignum, amat. 
Utriusque interitus. "Theseus per seditionem exsul. Cap. 62. 

Adiecta narratio de Helenae et Proserpinae raptu per Theseum 
et Pirithoum. Q€ap. 63. 

Septem ad Thebas. 

,, De his cum satis dictum sit, res gestas Septem ad 'Thebas per- 
sequamur, exorsi a prima belli eausa.* Laius, "Thebarum rex, et 
Yocasta de sobole oraculum adeunt, quod funesta muntiat, Oedipus 
inde prognatus idcirco exponitur; postea inscius patrem occidit. — 
Sphinx, — 1ocasta coniugium et regnum promittit, si quis eius ae- 
nigma solverit. Oedipus solvit, et matrem inscius accipit uxorem, 


CL OECONOMIA IIISTORIAE DIODORI, 


ex eaque procreat Eteoclem et Polynicem, Antigonam et Ismenen, 
Cap. 64. Re deinde comperta, Eteocles et Polynices patrem clau- 
sum tenent, et regnum occupant. Mox Polynices, a fratre pulsus, 
Argos ad Adrastum fugit, et auxilium petit. Adrastus et Polynices, 
cum Tydeo et quatuor aliis sociis Thebis bellum inferunt, Eteocles. 
et Polynices mutuis vulneribüs per eunt; similiter reliqui occubuere 
praeter unum Adrastum. Cap. 65. | 

Epigoni, i. e. occisorum ducum filii, duce Alcmaeone bellum in. 
Thebanos renovant. '"Phebani, victi urbeque expulsi, suasu Tiresiae 
Thebani, Tilphossaeum in Boeotia migrant; Epigoni Thebas, et in: 
hae '"Tiresiae filiam Daphnen, Sibyllam cognominatam, capiunt, 
Thebani Dorienses invadunt, et varias populorum. migrationes mo-. 
vent, Cap.66.67.  - 

Doriensium, Aeolum, Boeotiorum origines et migrationes expli- 
cantur. Cap. 67. 

Aeoli progenies Salmoneus et Tyro; quorum genealogia! usque 
ad Nestora et bellum Yroianum producta SAT NROES Cap. 68. 


Lapithae et Centauri. 

Lapitharum genus, Alter filiorum Lapithae erat Ἡμῶν qui 
octo liberos habuit, Ex his primus Antion procreavit Ixionem, Iu- 
nonis amore captum. Pro Iunone luppiter nubem ei subiecit, unde 
nati Centauri, Cap.69. Centaurorum bellum adversus Lapithas, ho- 
rumque reliquiae, Cap. 70. j 


Aesculapius. SET 

Eius parentes Apollo et Coronis; merita de vita hominum; et 
Plutonis de eius arte querelae. Filii Machaon. et Podalirius vulne«: 
ratos ex Graecis ad "Troiam curabant, Cap.71. |". ; 


Penei et Asopi genus. 

Filii filiaeque recensentur, quibus multae atque celebres civita- 
tes atque populi origines debent; horumque posteri usque ad aeyum 
Troianum. Cap.72. M 

Pelops, Tantalus, Ü enema wa. 

Qenomaus, oraculo admonitus, ad avertendas Hippedalitien: fi- 
liae nuptias, procis certamina proposuit cum vitae periculo. Pelops, 
Myrtili auxilio adiutus, victoriam eiusque praemium Hippodamianms 
reportavit. Ab eo Peloponnesus nomen habet. .Cap. 73. Pelopis pa- 
ter Tantalus, Paphlagoniae rex, ob opes in ipsos Deos superbus, 
regno pulsus, et apud inferos cruciatibus affectus. Niobe, eius filia, 
liberorum numero superbiens, orbitate punita. Cap. 74. Tantalum 
regno expulerat llus, Trois filius. Quocirca eius stirps ἃ Teucro inde 
repetita et usque ad Priamum, Anchisem, et Aeneam deducta inse- 
ritur, Cap. 795. THU 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLI 


Daedalus. 

Atheniensis erat. Ingenium eius et sollertia, quo omnes vicit 
artifices. 'Talum, ex sorore nepotem, artis et ministrum et aemu- 
jum habuit, novis inventis clarum. Hunc Daedalus, invidia commo- 
tus, dolo interemit, Capitis damnatus in fugam se dat. Cap. 76. 
Cretam deinde insulam petit, et Minois regis amicitiam sibi conci- 
liat. Hic construxit bovis machinam ad explendam Pasiphaae libi- 
dinem; unde ortus Minotaurus: deinde Labyrinthum, Post ob Mi- 
nois iram in se motam cum Icaro in Siciliam aufugit, Ab hoc et mare 
Icarium et insula lcaria nomen habet. Mox conficta fabula de alis 
e cera factis. Cap. 77. Daedali reliqua opera in Sicilia facta. Cap. 
78. Minos, ob receptum Daedalum iratus, Siculis bellum infert. 
Daedali mors et monumentum sepulcrale. Cretenses in Sicilia reli- 
cti, post Minois mortem sedem ibi constituunt, urbemque Minoam 
et Engyum condunt; mox templum Deabus Matribus exstruunt, 
magnitudine et sanctitate clarum. Lapides maximis sumtibus adve- 
cti. Cap. 79. 80. 


| Aristaeus. 

Ex Apolline et Cyrene in Libya natus Nymphis traditur, a qui- 
bus apium, olivarum, lactis cet. culturam didicit; quibus inventis 
aeque ac Bacchus optime de genere humano meruit, Eius ex Auto—- 
ποῦ, Cadmi filia, filius Actaeon a canibus laceratus, Cap.81. XMi- 
grat deinde Aristaeus in Ceam insulam; Graeciam universam pesti- 
lentia liberat. Hic relicta sobole, ipse Sardiniam et Siciliam petit; 
ob quas insulas suis inventis excultas divinos honores consequitur. 
Cap. 82. ᾿ 

Daphnis et Eryz. 

Eryx, Veneris et Butae filius, Siciliae regulus, urbem sui no- 
minis, et in eius arce templum Veneris Erycinae exstruxit, sancti- 
tate clarissimum, ab Aenea, Siculis, Carthaginiensibus, Romanis, 
maximis auctibus ampliatum. Cap. 83. 

Daphnis, Mercurio et Nympha genitus, rei pastoritiae, ad quam 
regionis amoenitas invitabat, studiosus, fistulae pastoritiae et car- 
minis pastoritii inventor exstitit. Montium Heraeorum et circumia- 
centium camporum, in quibus natus est et vixit, descriptio inseritur. 
Cap. 84. 

Orion. 

Corporis magnitudine et robore eminuit, etvenationem secta- 
tus est. Cum alia opera perfecit, quae magni roboris essent, tum 
praesertim regis Siculorum, Zancli, a quo Zancle sive Messana 
nomen habet, iussu portum Acte appellatum. Messanae mentione 
facta historicus digreditur in disputationem, an Sicilia olim cherso- 
nesus fuerit? MHesiodus negat, qui promontorium Pelorium, et in 


CLIE OECONOMIA HISTORIAE DIODORTI, 


eo templum Neptuni, Orionis €— adnumerat, Orion inter astra 
relatus. Cap. 85. 


b) Lib.V. qui insularis appellatur sive de insulis. 


Ituius libri prooemium in argumento communi, non proprio ver- 
satur; ordinis et oeconomiae, ut in aliis rebus, ita, praesertim in 
tradenda historia, rationem habendam esse. D laude cum inpri- 
mis Ephorus praestitisset, Diodorus ait, eius se exemplum secutum, 
res historicas secundum species proponere instituisse, Hunc librum 
itaque antiquissimám historiam insularum continere, singulatim re- 
censendarum. incipiendum autem esse merito a Sicilia, quae mag- 
nitudine et antiquitate prima. esse videretur. Cap.1. Ceterum hoc 
libro, praeter Graeca, mnlta alia contineri non mirandum est, Nam. 
ex cap. 94. prine. patet, eodem simul suppleri, quae prioribus libris. 
sint praetermissa. Uude Graecorum antiquissimae historiae, quam 
solam Diodorus promiserat, gentium aliarum Europae descriptio ad- 
iungenda erat.' à 

Sicilia. ji 

De insulae nominibus , magnitudine, pauca praefatur. A figura. 
'"l"rinaeriam, a Sicanis, primis cultoribus Sicaniam , a colonis Sicu- 
iis, Siciliam esse appellatam. Cereri et Proserpinae merito insulàm.- 
caram et sacram fuisse, in qua primae fruges provenissent. Cap. 2. 
Hac oblata occasione in mythum de Cerere Proserpina excurrit, obi-. 
ter descriptis regionibus amoenissimis, Enna, Himera, quae Dea-- 
bus iucundissimam praebuissent sedem. Cap.3. 4. 5. "Tum de in- 
colarum ortu pauca disputat, et historicorum diversas sententias 
comparat, lpse Sicanos indigenas esse pronuntiat; post multa se- 
cuia ex Italia Siculos immigrasse; denique Graecos misisse novas 
colonias, quae vitam cultiorem et linguam Graecam ὙΡΡΆΓΑΝΕ, Cap. 6. 


Aeolides. ' "aol 

Earum nomina et situs, ' Sunt septem: Strüsigyld, Euónyáfios, 
Didyme, Phoenicusa;. Ericusa, Vulcania (Hiera, ἑερὰ JIpolovav),: 
Lipara. Omnes flammas exspirant,. Primo a Lipáro, deinde ab. 
Aeolo cultae; unde ab: utroque nomen babent. Aeoli humanitas ce- 
lebratur, Ulyssis testimonio confirmata, porro rei nauticae studium. 
Cap. 7. — Aeoli sex filiorum nomina et regna in Italia et Sicilia. 
Cap. 8. Novi insularum coloni insequentium temporun, Cnidii, Rho- 
dii; Cap. 9. — Liparaeorum civitas reliquis florentior ob portus op- 
portuniores, thermarum salubritatem , aluminis copiam cet. Cap. 10. 


Osteodes. . 16 


Inculta insula, ossium insula appellata a singulari eventu, cuius 
narrationem cap. 11. continet, ' 


OECONONMIA HISTORIAE DIODORTI. CLIII 


| Insulae australes. 
''res insulae a parte meridionali Siciliae sitae, Melite, Gaulus, 
Cercina, quam brevissime commemorantur, Cap. 12. 


In mari Tyrrheno sitae insulae. 

Primo mentio fit Aethaliae, Ferri illa ferax et mercatura cele- 
bris. Sequitur Cyrnos, Romanis Corsica appellata, cuius urbes, 
proventus, incolarum ingenia et numerus declarantur, Cap. 13. 14. 
Proxima est Sardinia. In eam colonia ab lolao deducta; inde inco- 
]ae Iolaei appellati; Populum eiusque libertatem ab externo hoste 
natura ipsa defendit, Cap. 15. —  Pityusa a pinuum ibi nascentium 
copia appellata. Cap. 16. 

Iberiae obiacentes insulae sunt Gymnesiae s. Balleares; situs, 
soli natura, incolarum mores, Cap. 17, 18. 


Insulae in Oceano s, extra columnas Herculis, 

Insignis magnitudinis ?nsu/a, e regione Africae in Oceano sita, ' 
plurium dierum spatio a Libya dissita, in hac descriptione primum 
occupat locum, Eius insulae summa fertilitas et-amoenitas celebra- 
tur, nomen desideratur; unde colligendum, eam fama potius et ser- 
monibus, quam scriptis idoneisque monumentis, cognitam esse. 
(Americae vel Indiae occidentalis obscurior notitia, e Carthaginien- 
sium navigationibus dilapsa, in huius insulae anonymae et incogni- 
tae, descriptione latere videtur.) Inde Carthaginiensium in Africae 
ora et occidentalis Europae partibus constitutae coloniae, urbs in 
Europae peninsula Gades condita, et hinc in Oceanum susceptae na- . 
vigationes expressis verbis commemorantur. Cap. 19. 20. 

Jam in alteram Oceani partem, quae Europam cingit, progres- 
sus insulas et adiacentium terrarum oras persequitur. Una est Bri- 
q?nnia, cuius insulae formam, promontoria, populorum mores, 
stanni mercaturam paucis describit, Cap. 21. 22. — Scythiam ver- 
sus sita est insula Basilea, in quam mare succinum proiicit, mythis 
etiam celebratum, Cap. 923. Inde in proximas Europae oras exspa- 
tiatur, gentes vicinas lustraturus. Primo Celticam adit. Cap. 24— 
39. Mythica narratio de Galate, Herculis filia, a qua Galatia i. e, 
Gallio et Galli nomen habere dicantur, Cap. 24. Populi plures, om- 
nes numerosi; praecipui fluvii. Cap. 25. Venti vehementiores, fri- 
gus ingens, Zytho itaque pro vino utuntur, vinoque, quod tamen 
aliunde advehitur. Cap.26. Argenti nihil, auri magnam copiam terra 
profert, Inde compositus ornatus. Cap.27. Incolarum corporis cul- 
tus, mores. Cap. 28, E curribus pugnandi mos, bellandi ratio, spo- 
liorum praecipuae species. Cap. 29, X Vestitus, arma, Cap. 80. Ad- 
spectus voxque horrida, ingenia. Bardi et Druidae. Vates. Divi- 
natio ex occisis. Poétarum in pugnis etiam usus. Cap. 31. Celtae' 
et Galatae diversi, a Romanis confusi, Mulieres feroces, pueri: 


CLIV OECONOMIA IIISTORIAE DIODORI. 


cani. Cimmerii, postea dicti Cimbri, Romanis multisque Europae 
et Asiae populis infesti; Gallograeci. Eorum, feritatis specimina, 
Cap. 82. — Sequuntur Celtiberi. Sunt Iberes et Celtae mutuis con- 
nubiis iuncti. Eorum arma et tela, pugnandique ratio. Corpus ac 
dentes urina abstergunt, Cap.33. Sunt mites in peregrinos. Victus. 
l'accaeorum natio et Lusitani singulatim, utpote praestantiores, de- 
scribuntur, Proelia ineunt paeanas canentes et ad rhythmum.  La- 
trocinia ad exercitationum genus referunt, Cap.34. De harum re. 
gionum metallis argenti- Fabula de silvarum incendio, quo argen- 
,tum liquefactum sit; unde montes Pyrenaeos nomen hàbere somni- 
ant, Argento Phoenices allecti. Cap. 35. Rei metallicae ratio apud 
Iberos usitata describitur. Cap.36. Eiusdem comparatio cum Attica. 
Machina ad hauriendas aquas comparata et ab Archimede inventa 
commemoratur. (Κοχλίαι. Vid. Lib.l. cap. 34.) Cap. 37. — Summa 
miseria servorum ad metalla damnatorum, Poenorum inde opes re- 
portatae, In Iberia etiam stannum effoditur, quo praesertim insu- 
lae Cassiterides abundant, Alias Britannia eius copiam in Galliam 
transmisit, Cap. 38. Ligures. Terrae eorum indoles.aspera, gen- 
tis mores. Cap. 39. — Ultimo loco de Tyrrhenis narratio adiungitur, 
a quibus mare Italiae subiectum nomen habet. Militiae pedestris, 
tubae, togae praetextae, lictorum, sellae curulis, multarum denique 
artium et vitae elegantioris erant magistri. Cap. 40. 


Insulae meridionales in Oceano Arabiae. (Cap. 41— 46.) 

Ora maritima Arabiae et ulterior usque ad Gedrosiam describi- 
tur; praesertim Arabiae felicis. Adiacent plures insulae, sed frea 
prae aliis memoratu dignae, — Una est Sacra, alia autem proxima, 
sepeliendis mortuis destinata, 'Thuris et myrrhae brevis historia. 
Cap. 41. Eius insulae maghitudo; incolae sunt Panchaei, — 'l'ertia 
insula Panchaia, Yovis Triphylii templo clara. Cap. 42. Agri amoe- 
nitas, arborum varietas depingitur. Cap. 43. "l'emplum et alia loca 
sacra, cap. 44; animalia, urbes, incolae, Morum tres classes, sa- 
cerdotum, agricolarum, militum. Cap. 45. Militum usus; sacerdo- 
tüm habitus, eorundem ortus e Creta, Alia insulae memorabilia, 
metalla, anathemata. Cap. 46. 


Insulae in marà Aegaeo, Cap. 47—-84. 
Samothrace.. Olim Samos appellata, e ''hracia aecepit novos 
colonos. lngens diluvium, Cap. 47. $Saon, reipublicae conditor, 
Simul heroés alii, Dardanus, lasion, Harmonia. Cap. 48. Harmo- 
nia Cadmo, lasioni Cybele matrimonio iunctae, De his mythicae 
narrationes, Cap. 49. , 
Naxus. Olim Strongyle appellata. Primi coloni Thraces erant, 
quos Butes, Boreae ἢ], patria pulsus, eo abduxerat. Mulieres ali- 
; unde raptae, Cap. 50. Mox Otus et Ephialtes, ob raptam matrem 


OECONOMIA HISTORIAE  DIODORI. CLV 


et sororem , insulam occupant et Diari vocant... Post Caresimmigra- 
runt, quorum rex Naxus a se nomen imposuit. | Secutus est (ilius 
Leucippus, deinde Smerdius, quo regnante Theseus cum Ariadne 
advenit, Cap. 51. De Baccho in hac insula nutrito et educato , unde 
tanta vini Naxii praestantia. Cap. 52. 

.. Syme. Primi incolae duce Chthonio advenere. Deinde Cares 
eam occuparunt. "Tandem Nausus et Xuthus novas eo colonias de- 
duxerunt, Cap. 53. 

Calydna et Nisjrus, Eas primo Cares incoluerunt, deinde Coi, 
post Rhodii cet. Cap. 54. 

Hhodus et obiecta Chersonesus, Cap. 55 —63. Rhodum olim 
'lrelchines incoluerant, artium multarum, praesertim statuarum in- 
ventores, et magicis artibus celebres. | Neptunus apud eos educatus 
ex Halia genuit filiam Rhodum, unde insulae nomen impositum. Cap. 
55. "Telchines, inundationem praesagientes, relicta insula, in di- 
versas partes abierunt. Sol, Rhodi amore captus, insulam servavit, 
Hine nati Heliadae; Rhodii igitur Solem generis sui auctorem vene- 
rantur, Cap. 56. Meliadae astronomiae, artis nauticae, chronolo- 
giae inventores. De literarum et artium per eosdem divulgatione 
mythologumena Graecorum. Cap. 57. Danai Aegyptii et Cadmi 
Phoenicis peregrinationes in hanc insulam. Serpentes, Rhodum de- 
vastantes, a Phorbante deleti, Cap. 58. Althaemenes, Catrei, regis 
Cretensium filius, patria profugus, in hac insula sedem fixit. Inscius 
Occidit patrem. Paulo ante bellum Troianum Tlepolemus advenit, 
et insulae rex creatus est. Cap. 59. 

Commodum visim , simul Chersonesum Cariae, e regione sitam, 
describere. Primi incolae Cares. Post V Curetes e Creta advenere, 
qui insulam in quinque partes diviserunt. Mox Cyrnus, Inachi ius- 
su, filiam Io persecutus, in hac insula regnum obtinuit, et urbem 
Cyrnum exstruxit, Cap. 60. . "Yriopes huc profugit. Cap. 61. Hemi-. 
theae, sive Molpadiae, in Castabo fanum inclitum. Cap. 69. Om-. 
nium populorum communis pietas , ob remedia aegris ih somno reve- 
lata, Cap. 63. A : 

Creta. Cap. 64 —80. "Eteo - Cretes s, Aborigenes, eorumque rex 
Cres. Dii plerique apud eos nati, Primi incolae Idaei Dactyli, ἃ. 
quibus Orpheus mysteria didicit. Cap. 64,  Secuti sunt Curetes, 
Eorum inveuta, Cap.65. am de singulis Diis antiquos mythos re- 
fert, Titanes erant, Urani et Terrae filii, Saturnus. Cap. 66.. Hy-: 
perion, Latona, τὰ φδββνενῃ Mnemosyne. Themis, Cap 67, Vesta, 
Ceres, cum Proserpina et Triptolemo, Cap. 68,. Quae diversae gen- 
tes de Cerere eiusque frugum inventione diversa tradant, Neptunus, 
Pluto. Cap. 69. Iuppiter; eius natales et pueritiae anni. Cap. 70. 
Eius virtutes resque in imperio egregie gestae, quibus divinos con- 
secutus est honores, Cap.71. lovis cognomina etliberi, Cap.72, — 


CLVI OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


Filiae Iovis recensentur, et, quibus singulae instructae fuerint, do- 
tes. Cap.73. — Musae. — Filii: Vulcanüs, Mars, Apollo, eiusque 
filius Aesculapius. Cap. 74. Mercurius. Bacchus, Cap. 75. Hercu- 
les. Cap. 76. Plutus. Hactenus de Diis apud se ortis, Sacra et ini- 
tia in Creta primum instituta esse, unde constet? Cap, 77. — lam, 
post Deos, heroés celebrantur: Minos. Cap. 78. Rhadamanthus et 
Sarpedon. Cap. 79. — De coloniis in Cretam immigrantibus : Pe- 
lasgis, Doribus, barbaris promiscuis, Argivis et Spartanis. Cap. 80. 

Lesbus. Primi incolae Pelasgi, qui duce Xantho, 'Triopae fil. 
insulam desertam occuparunt. Ante Issa appellata, nunc Pelasgiae 
nomen accepit. Post Macareus et Lesbus, Lapithae F. Aeoli N. no- 
vas colonias eo deduxerunt, insulamque Lesbum cognominarunt, 
lisdem Chius, Samus, Cos subiectae. Cap. 81. — Hae insulae deinde 
beatae nominatae, Cap. 82. 

Tenedus. 'Yennes, Cygnifil. insulae conditor. Cap. 83. 

Insulae minores Cyclades magis obiter commemorantur, quam 
aut singulatim recensentur aut describuntur. Cap. 84. 


C) Liber VI. qui historiae mythicae ultimus erat, 
interiit. 


II. OPERIS PARS ALTERA HISTORICA. 


Argumentum. 


Pans I sex prioribus libris continebat opus mythicum , quo Diodorus 
tempus, mythis adumbratum, persecutus est, -Jam operis Pars II 
succedit, quae est AZstorica , complectens tempora, resque in iis ge- 
stás, stilo historico descriptas. Interea enim scriptura alphabetica in- 
venta, mox etiam idoneo scribendi instrumento et materia scriptu- 
yáe habili aucta, communique usui accommodata ac sensim divulga- 
ta erat: eius vero ope ratio et oratio cultior, rerum tum contempla- 
tio tum enarratio et certior et planior facta est. Rudiore aetate ora- 
tio erat mythica, 'scriptura iconographica et hieroglyphica: utraque 
imaginibus res adumbrans, utraque incerta et fallax. Quemadmo- 
dum vero, cum primum: parata et in promtu posita esset materiae 
copia, cui inscriberetnr, et talis quidem, quae facilius complicari 
ac cireumferri posset, novum illud scribendi genus ad res quascun- 
que rectius percipiendas, clarius enuntiandas, latiusque vulgandas, 
multum valebat; ita tum demum, cum, abrogata et mythica dictione 
et iconographica seu hieroglyphica scriptura, literarum signa usu 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLV 1I 


communi; frequentarentur, rerum, gestarum veritas, pristino scri- 
pturae genere obscurata, animo rectius percipi, et verbis aptius 
declarari, ac proinde scribendae historiae, proprie dictae, consilium 
capi potuit, Quam ob rem, etiamsi tempus, quo scribendi ars in 
usum vulgarem transierit, et mythica dictio obsoleverit, certis ar- 
gumentis et indiciis definiri nequeat, cum tamen manifestum sit, 
certe ante belli Troiani tempora eius rei in Graecia nulla obvia esse 
vestigia, contra vero tum scripturae alphabeticae usum vulgarem, 
tum orationis prosaicae et historiae scribendae prima pericula vel 
specimina in aevum bello Troiano serius cadere, quod ambiguis in- 
tervallis vel propius vel remotius a bello ''roiano abfuerit; appareé 
utique, Diodorum idoneas habuisse causas, recteque et temporum 
rationibus eonvenienter egisse, qui bellum 'Troianum tanquam me- 
tam inter mythicam dictionem et historicum stilum posuerit, idque 
ipsum temporis momentum historicae scriptionis epocham constitue- 
rit. ltaque Partis alterius, tempus historicum seu stilo historico de- 
scriptum continentis, initium sumtum a proximis post bellum Tro- 
ianum seculis. Inde historia usque ad Diodori Siculi aetatem per- 
ducta, et in bello Caesaris adversus Gallos finita. lllud universum 
temporis spatium annos *^ MCXXXVIII complectitur. ^ Contentum 
autem erat libris reliquis XXXIV, a septimo usque ad quadragesi- 
mum, e quibus Y 

Superstites sunt XI, XM, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII, 

XIX, XX. 
Interierunt VII, VII, IX, X. — deinde XXI — ad XL omnino 
omnes, 


Operis ratio universa describitur et expenditur. 


Posterioris partis methodus a prioris ratione diversa est. In illa 
scriptor singulos populos singulaque regna separatim recensuerat. 
Regnabatitaque ordo ethnographicus. Filo temporis destitutus, in 
colligendis mythis de singulis populis acquieverat, ut in ipsa reg- 
norum et principum serie, temporis qualemcunque quidem succes- 
sionem observaret, annos autem non numeraret. liuius autem par- 
tis operis, quam historicam appellavimus, fundamentum sunt am- 
pliora temporis spatia, epochis sive memorabilibus eventis distincta, 
ipsa dein in minora spatia divisa, quae tandem, ad Olympiadum or- 
dinem, in singulos annos resolvuntur. 

Ad cognoscendum autem operis consilium, rerum delectum, at- 
que eas disponendi modum , nonnulla alia observare convenit, prius- 
quam de universa partis posterioris oeconomia iudicium nostrum ad- 


1 E computatione Diodori lib, L, c, 5. 


CLV1!U OECONOMIA HISTORIAB DIODORT, 


fere sustineamus, Duplicem Diodorus in rerum gestarum exposi- 
tione personam suscepit: 1) alteram historici, qui uberiore descri- 
ptione res gestas explicaret, earundem plenam et continuam histo- 
riam, quamvis ex instituto annis intercisam, exhiberet, rerumque 
causas investigaret, atque eas inprimis temporum zationes observa- 
ret et proderet, unde coeptorum eventus intelligi possent. d qui- 
dem factum in regnis et rebus publicis, quarum in alia regna, in. 
alias civitates, insigne erat momentum, rebus itaque gestis gravio- 
ribus, latius patentibus et inter plura regna communibus ; verbo, 
quae historiae catholicae convenirent, eiusque essent partes. n 
hoc numero erant Persae, Graeci, Macedones, Carthaginienses, 
Alexandri M, successorum contentiones, resSiculae, Romani, lin 
ipso ordine, quo regna se excipiunt, regnumque regno succedit, 
Diodorus historiae catholicae notionem atque regulam secutus est, 
Namque regnorum ac populorum res tum demum in corpus historiae 
catholicae recepit, cum momentum ad regna resque publicas alias 
habere coepissent. l1tá Macedonum ante Philippum, Alexandri M.- 
patrem, vel nulla vel levis mentio facta erat; lam autem, cum Phi- 
lippi coeptis et fortiter factis, imperium Macedonicum emineret, et 
in proximos populos vim exsereret, Macedonia * locum in corpore 
historiae catholicae obtinuit, Quando vero rerum communiter inter 
plures civitates gestarum eodem tempore stirpes plures esse pos- 
sunt; ipsae, nonnullae certe, nullo nexu vel foedere aliis iunctae: 
Diodorus separata separat, greges quasi plures facit, rerumque ge- 
starum systemata plura seiungit, unumquodque autem singulis annis 
narrando persequitur. ijiusmodi rerum gestarum systemata disiun- 
cta ac diversa, ἑτερογενεῖς 5 πράξεις appellat. Singula autem, quovis 
anno, quamdiu constiterint, per orbem obit, quemadmodum etiam 
in quolibet rerum gestarum genere, si res diversis locis fuerint 
actae, plane ad exemplum ? Livii, singula loca ordine adit, et 


1 Οὗτος γὰρ - ἐλαχίσταις δὲ ἀφορμαῖς χρησάμενος, μεγίστην τῶν 
κατὰ τὴν Εὐρώπην δυναστειῶν κατεοκεύαοε τὴν ἰδίαν βασιλείαν, L. XVE, c. 1. 

9 Sufficit uno exemplo rem illustrare, Lib. XVI. se excipiunt res Ma- 
cedonicae, Siculae, Graecae, Persicae, À rebus Macedonicis transitum. 
parans; ad res Siculas, cap. 5. princ. hae usus est formula ; "Hyéás à ἐπεὶ 
τὰ κατὰ τὴν Μακεδονικὴν χαὶ τὴν ᾿Ιλλυρίδα e ϑομεν, μεταβησόμεθα πρὺς 
τὰς ἑτερογενεῖς πράξεις. κατὰ yao τὴν «Σικελίαν Ζιονύσιος x, v. À. Si- 
inile exemplum est lib. Xl, cap. 20: "Hut δὲ ἀρκούντως διεληλυϑότες 
περὶ" τῶν κατὰ τὴν Εὐρώπην adobe μεταβιβάσομεν τὴν διηγῆσιν ἐπὶ 
τὰς ἑτερογενεῖς πράξεις, — Add, lib. XVl. cap. 64. 

8 Ut lib. XXIII, — (Alias novi magistratus, omina etc, incipiunt) — 
Gesta Hannibalis in Italia. — Per idem fere tempus, literae ex Sicilia 
Sardiniaque Romam allatae, c. 21. — Dum haec in Jtalia geruntur appa- 
ranturque , nihilo segnius in Hispania bellum gestum erat, c, 26. — Dum - 


"ἐν 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLYIX 


quae gesta ubique sint, singulatim perlustrat. 2) .4ltera persona 
est chronographi et indicis potius, quam historici. Ubi res gestae 
communes et late patentes principem operis historici locum occupa. 
runt, his obiter adiiciuntur ac per annorum intervalla inseruntur res 
singulares, virorum ingenio scriptisque celebrium memoriae, ca- 
sus memorabiles civitatum minorum, quae a systemate reliquorum 
populorum separatae manserant, lllae quidem erant Aistoriae pri, 
mariae, hae vero notitiae historicae secundariae ac historiae catholi- 
cae veluti * parerga. In his posterioribus Diodorus ita versatus est, 
ut vel verbo res notaret potius, quam copiose describeret, sicut lib, 
XV, cap. 81 extr. XVIII, cap. 13 extr. vel, omissa reliqua historia, 
non nisi fragmenta adferret, haec tamen ipsa uberius explicaret, ut 
lib, XX, c, 22— 26, quo loco historiae Bospori Cimmerii particula 
exhibetur. Huiusmodi notitiis brevioribus plerumque extremus cu- 
iusvis anni locus assignatus est, ubi, appendicis loco, regum alia- 
rum terrarum, quae parvi momenti instar ad systema politicum ha- 
berent, obitus et successiones, aliaque memorabilia paucis nuntian- 
tur, ut lib. XV, c. 52 extr. 88 extr. nonnunquam adeo totius anni 
argumentum annotatis chronologicis, e diversorum regnorum et re- 
rumpublicarum historia decerptis, constat. Exempla habes lib. XVI, 


haec in Hispania geruntur, Petelia in Bruttiis, aliquot post mensibus, 
quam coepta oppugnari erat, ab Himilcone, praefecto Hannibalis, ex- 
pugnata est, c, 30. — Εὖ in Sardinia res per T. Manlium, praetorem, ad- 
Jninistrari coeptae, quae omissae erant etc. c. 40. — Der idem tempus T. 
Otacilius quinquaginta navium ab Lilybaeo classe in Africam transvectus 
depopulatusque agrum Carthaginiensem etc. c. 41. 


1 Argumentum operis praecipuum et principale i, e, historiam com- 
munem grandiorum regnorum et rerump. Diodorus proprio verbo appel- 
lat τὴν ἐπαγγελίαν τῶν γεγονότων " quemadinodum alteram partem eamque 
secundariam i. e. annotata chronologica et fragmentaria, τὰς συνεχεῖς πρώ- 
ἕξεις, Vid, lib. XX, c, 21 extr. Constat enim, verbum ἐπαγγελίαν, prae- 
ter alia, etiam propositum primarium, idque in suas partes divisum, 
opus promissum et annuntiatum, significare; quam vocis viin. illustra- 
vit Steph. in "Thes, Tom, 1, p. 90 sq. et sub voce προχατασχευὴ Tom, lll, p. 
$821, quam synonymam esse asserit. Alibi eodem sensu alia formula uti- 
turi κατὰ τὴν ἐν ἀρχῇ τῆς βίβλου πρόϑεσιν, lib. XVII, c. 118 extr. ὑπό- 
ϑέεσιν ἱστορικὴν quoque appellat lib. I, cap. 3. Quod autem partem operis 
secundariaim attinet, notum est, τὸ συνεχὲς non semper de rerum ipsarum 
nexu et cognatione, sed saepe de £empore adhiberi, ut proinde αἱ ovve- 
44g πράξεις sint Fes coaevae, quas argumento primario operis subiiccre 
constituerat, Ut haec, quae dixi, plane confirmentur, comparanda sunt, 
quae Diodorus in prooemio operis lib. 1l, c, 1 — 5. de universo operis suse 
cepti consilio praemonuerat, Nam cum observasset, plerosque scripto- 
res unius tantum populi aut unius civitatis bella, paucos τὰς κοινὰς πράξεις 
descripsisse, professus est, se τὰς χοιγὰς τῆς οἰκουμένης πράξεις (lib.L, c; 
1.) σύμπαντος κόσμου ἡράξεις ὥσπερ τινὸς μιᾶς πόλεως (lib.l, c. 9.) esse 
perscripturum, 


GESE. OECONOMIA HISTORIAE. DIODORI. 


c. 86, 69, 91 tot. Hoc factum etiam est in rebus gestis singularum 
ipsius Graeciae civitatum, si ad universum populum, nullum habere 
momentum viderentur, utlib. XV, cap. 78— 81. 

Ergo in altera operis parte Diodorus annalium scriptor est, hoc 
est, historiae per annos dispositae, am si quaeris, quae in tali 
operis compositione seu oeconomia placeant vel displiceant, quae 
fini huius operis historici, quae rebus recte ac plene percipiendis 
conveniant vel adversentur, ultro fateor, annalium rationem enar- 
randis rebus gestis, plures per annos continuatis, proinde uno com- 
plexu comprehensis, inde a primo principio, in conflictu plurium 
impedimentorum; intercedentibus multis annis, ad certum exitum 
perductis, parum videri accommodatam , ideoque in operis historici 
virtutibus minime ponendam. Quis enim est, qui neget, res ad 
unum finem vergentes, quamvis in longam annorum seriem produ- 
ctas, et saepe impeditas, unum consummare actum, proinde inte- 
gras debere proponi; eum autem medum, quem annalium scripto- 
res sequantur, coeptorum progressioni contrarium esse, rerumque 
gestarum filum singulis annis et iteratis vicibus iaterrumpere? Quo * 
quid aliud futurum est, quam ut lectoris animus, si rerum gestarum 
partes connexae toties interruptae cum alius generis rebus confun- 
dantur, admodum turbetur? Quae quamvis ita sint, et potior re- 
busque enarrandis magis congrua Suetonii et Flori ratio esse videa- 
tur, qui res in species ? distributas, singulas atque integras perse- 
cuti sunt; tamen, quod in Diodori opere vitium deprehendimus, ha- 
bet, cur certe excusari possit. Primo in nullo historiarum genere 
magis, quam in historia catholica, necessarium videri poterat, ut 


1 Neque Diodorus ipse methodi incommoda vel ignoravit, vel dis- 
simulavit. Luculentus locus est, ubi minime requisieris, lib. x; c. 48. 
Qui quamvis aliud spectet, EA in historia inolestum est, tamen facile 
iu hanc quoque partem accipi potest: ταύτῃ ὧν τις XGL τὴν ἱστορίαν xava- 
μέμψαιτο, ϑεωρῶν ἐπὶ μὲν τοῦ βίου πολλὰς καὶ διαφόρους πράξεις ουντε-- 
λουμένας κατὰ τὸν αὐτὸν καιρὸν, τοῖς δ᾽ ἀναγράφουσιν ἀναγκαῖον ὑπάρχον 
τὸ μεσολαβ "εν τὴν διήγησιν, xai τοῖς ἅμα ουντελουμένους μερίζειν τοὺς χρό- 
DUE παρὰ φύσι». Se accusare, sui operis ratioueu increpare videtur, dum 
in prooemio libri XVI, c. 1 rerum gestarum scriptoribus id. officii impo- 
Silum. esse censet, ut πράξεις αὐτοτελεῖς, ἀπὶ ἀρχῆς μέχρι τοῦ «ἕλους nar— 

ratione complectantur continua , additque. probabilem causam: αὗ μὲν γὰρ 
DITE EST πράξεις; οὐκ ἔχουσαι συνεχὲς ταῖς ἀρχαῖς τὸ πέρας, μεσολαβοῦον 
τὴν ἐπιϑυμίαν τῶν φιλαναγνωοτούντων. 

2 Diodoro quidem ea ratio haud incognita fuisse videtur.  Athanas 
enim Syracusanus, cuius scripta historica lib. XV. e οὗ 24 recensuit, hanc 
inethodum in uno cer te opere seculus erat: διελθὼν τὼς πράξεις ἐν χεφα- 
λαίοις, ουνεχὴ τὴν ἱστορίαν ἐποίησεν. | Namque apparet, Diodorum his 
verbis nihil aliud indicare voluisse quam hoc, Athanam res gestas sigil- 
Jatun, neque per tempora , sed per species , €xseculuiu 0556. Atqui €a 
€rat Suetonii methodus. Vid, Octav. c, 9. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLXI 


synchronismo inserviretur, qui inter tot tamque varias res dux cer- 
tissimus esset; huncautem adiuvari, si deinceps ac per annos pro- 
"cedamus, singulisque annis in omnes partes dispiciamus, ac, quae 
diversis locis et in diversis populis acta sint, quaeramus, quis dubi- 
tabit? Itaque multa ex quo fuerint commoda, eius incommoda ae- 
quum est ferre, Deinde eadem methodus historica, Thucydidis, Li- 
vii aliorumque scriptorum praeclarorum auctoritate et exemplis ad- 
modum erat celebrata et approbata. Quamobrem tantorum virorum 
exemplum secuto commune antiquitatis vitium Diodoro soli ne im- 
putemus, "landem omnem Diodorus ipse operam dedit, ut incom- 
moda, quae lectoribus sua methodus inferre videbatur, aliis modis 
imminueret et leviora faceret, Usus autem est his modis: 1) Ubi- 
que certis adhibitis formulis * finalibus lectores admonuit, ad quem 
cuiuslibet rei gestae et cuiuslibet regni finem, narrationem produ- 
xerit, Quo quidem modo cavit, ne animus, in tanta rerum per par- 
tes traditarum turba, confunderetur, memoriae autem magnum at- 
tulit adiumentum. 2) Nonnunquam, ac tum praesertim, cum res 
ipsa non repugnaret, plurium annorum historiam uno anno totam 
complexus est. Hoc ita instituit, u£ rerum hominumque, praesertim 
a systemate historiae communis separatorum, primam mentionem 
tum demum faceret, cum certum ac memorabilem eventum res con- 
secutae essent; ubi, quae ante acta fuerant, simul repetiit, et ad 
eum finem, quem res attigerint, perduxit, Uno exemplo id illu- 
strasse contenti simus. Agathoclis, Syracusarum tyranni, historiam 
universam, quamvis e methodi regula per plures annos distribuenda 
fuisset, una ? narratione complexus est. Simile exemplum erat, 
quod iam supra commemoravimus , regni Bosporani in Ponto, cuius 
cum per XXXVIII 5 annos nulla mentio facta esset, nunc * simul 
sex fere annorum historia inseritur. Idem etiam alibi, in ipsis re- 
bus ad historiam communem pertinentibus, factum est, nonnunquam 
per plures annos omissis, deinde vero post elapsos eos summatim 


1 E mulis pauca exempla illustrandae rei causa afferamus: lib, XVT, 
c. 15 sq. τὸ μὲν οὖν τῶν Βρεττίων πλῆϑος οὕτω συνέστη κατὰ τὴν ᾿Ιταλίαν. 
κατὰ δὲ τὴν - Σικελίαν 9, τ. λ. cap. 64 extr. ἡμιεῖς δὲ ἀρκούντως διελήλυϑό- 
τες τὸν ἱερὸν πόλεμον, ἐπάνιμεν ἐπὶ τὰς ἕξι ἐρογενεῖς πράξεις. — cap. 97 extr, 
ἡμεῖς δὲ τὰ περὶ βοιωτοὺς καὶ Φωκεῖς διεληλυθότες, ἐπάνιμεν ἐπὶ τὸν oi 
λιππον. lib, XV ΠῚ, c. 7 sq. καὶ τὰ μὲν κατὰ τὴν ᾿Ασίαν ἐν τούτοις ἦν. κατὰ 
δὲ τὴν Εὐρώπην etc. lib, XV, c. 98 seq. Eo usque quidem res in Asia ge- 
stae processerant, iu Peloponneso vero etc, lib. XIX, c. 10: Nos Siciliae 
atque [taliae res persecuti, ad reliquas partes Europae orationem conver- 
tamus, 

2 Lib.XIX, cap. 2— 9, 

8 Lib. XVl, cap. 52. 

4 Lib. XX, cap. 22 — 26. 

Vor,H. APPEND. à l 


CLXIT OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, 


comprehensis et in unum annum ὃ congestis; vel ante occupatis ?, 
quae proximis demum annis evenerunt. 3) Adiumento etiam erat, 
quod rerum multarum, eodem tempore apud alias gentes, quam 
quarum historia continua huius operis fundamentum erat, gestarum, 
si memoratu dignae viderentur, non nisi brevissima notitia, finito 
annuo cursu, adiecta est, Dehoc autem iam supra dictum. 

Ceterum cum e proposito in sola historiographia sit versandum, 
ea, quae in rebus ipsis perperam tradita videantur, iam non curo, 
Ea in subiunctis operi virorum doctorum annotatis diligenter sunt 
observata, et sub examen vocata. Sed nescio an duo alia, quae of- 
fendant, et ad universam operis rationem pertineant, plane intacta 
relinquam, Unum est, quod Diodorus pacis foedera nonnunquam 
commemorat, praetermissis pacis conditionibus, ut lib. XII, c. 7, 
XV, c. 76, 89, XVI, c. 22; gestaque, quorum initium primosque pro- 
gressus retulerat, nondum ad finem perducta subinde omittit, cuius 
generis exemplum in hoc operis conspectu ad lib. XV, ο. 98, notavi. 
mus; alterum, quod prooemiorum necessitatem sibi imposuit, quasi 
illa ad historiae tenorem requirerentur. Excusatioue adeo in libri 
XIII principio utitur, quod, ob rerum describendarum magnam co- 
piam, prooemiis locus non amplius concedi possit, 1d vero nimiae 
artis et molestae sedulitatis speciem habet. 

Iam vero, cognita operis universi compositione et oeconomia, 
ad partes sinzulatim considerandas accedamus, — Opus historicum, 
quae altera Bibliothecae pars est, duabus * epochis distinctum, et 
in duas periodos magnas descriptum est: 

Periodus I. A bello Troiano, usque ad Alexandri M. obitum; 

lib. XI— XVH, | 

Periodus II, Ab Alexandro M, usque ad Iul. Caesarem, eiusque 

bellum Gallicum ; lib. XVII] — XL. 
Jtaque similiter atque in priore operis parte facere instituimus, 
utriusque periodi, ut quaeque in minores periodos, quas sectiones 
appellare placuit, tum in Olympiades, tum in annos divisa est, con. 
spectum ^, qui lectoribus hodegetae instar esse possit, proponamus, 


4 Vid. Lib. XIV , cap. 35, 36, 37, coll. cap. 79, 80, et Conspectum 


nostrum ad h., 1, 

2 Exemplum eius rei ad lib, XIV, cap. 31, in hoc ipso operis conspe- 
ctu observatum est. 

3 Conf. lib,1, cap. 4 extr. 

4 In hoc quidem summa tantum perstrinximus , quod ad perspicien- 
dam rerum traditarum seriem sufficere videbatur; in singulorum autein 
librorum epitomis omnia accuratius exegimus ; ad quas proinde respicere 
iuvabit, quoties, quae hic generatun et universe indicavimus, per partes 
ac singulatim perlustrare velis. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CLXil 


PERIODIUS II 


A bello Troiano usque ad Alexandrum M. 
Lib. VII — XVH. 


Puionis periodi, cuius maiorem partem habemus servatam, summa 
in quatuor sectiones, seu minora temporis spatia, distributa est: 

1. .4 bello Troiano, usque ad Nerxis in Graeciam bella, lib. VII 

: — X. 
JL .4 Xerxis expeditione in Graeciam ,' usque ad Philippum, R. 
Macedoniae, lib. XI — XV. 

Yl. A4evum Philippi, R. Maced, lib, XVI. 

IV. etas Alexandri M. lib. ΧΥ IH. 
Singularum sectionum argunrenta ordine recenseamus, 


Periodi I 
SECTIOIL 


A bello Troiano usque ad Xerxis bellum in 
Graecos susceptum. | 


Lib. VIL— X. 


H: quidem libri omnino omnes perierunt, Eorum argumenta non- 
nulla, utsunt vel commemorata, vel in fragmentis obvia, indicavit 
Heynius Praelect. 11, supra p. cvrr seqq. 

Reditus Achivorum, errores et sedes novae, ab iis captae. 

Heraclidarum ingressus in Peloponnesum, octogesimo, a Troia 
capta , anno. 

Corinthi a Doriensibus occupatae origines. De Munychio. 

Coloniae e Graecia in diversas terras ductae. 

Roma condita, et origines gentis ab Aenea ductae. 

Res Spartanorum. De Lycurgo. De belli Messeniaci primi 
causis. 

Res Atheniensium, De septem sapientibus. De Pythagora et 
Pythagoreis. 

De Cyro, Astyage, Croeso. 

Siciliae res. 

"landem libro X agebatur de primordiis regni Xerxis, eiusque 
apparatu belli adversus Graecos suscipiendi, e Graecoruin 
conventu ad Corinthum habito. 

12 


CLXlIV OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 
PeriodiI 
S E € T I O II. 


A Xerxis bello in Graeciam suscepto usque ad 
Philippum, R. Maced. 
Ol. LXXV — CIV. 


Lib. XI—XV. 


01. Idmnitium belli a Xerve in Graecos gesti usque 
ad bellum Atheniensium Cyprium. 
Lib. XI. 
.QIymp. UXXV, 1. — LXXXII, 2. 


Pnoorwmm spatii temporis, hoc libro contenti, terminos indicat. 
Suasor belli Mardonius, socii Persarum Carthagmienses. Morum 
apparatus bellicus, c. 1. 


Olymp. LXXV. 


Ann. 1. - Adventus Xerxis in Graeciam. Ad eum multae Grae- 
ciae civitates defecerant, quae notantur infamia, Graecorum copiae, 
duce Leonida, Pugna terrestris ad Thermopylas: Persae ter pulsi; 
tandem perfidia Trachinii victores; Leonidas cum suis occubuit. c. 
2— 10. Pugnae navales ducibus Eurybiade et Themistocle, primo 
ad Artemisium , ubi victoria dubia erat. Interea Xerxes Atticam de- 
vastat. c. 11 — 14. Tum ad Salaminem, qua pugna Graeci praecla- 
ram victoriam reportant, "Rex metu perculsus fuga in regnum se re- 
cipit, Mardonio in Graecia relicto, ὁ. 15 —19. Per id tempus Car- 
thaginienses, foedere iuncti cum Persis, bellum, ut inter ipsos con- 
venerat, duce Hamilcare, Graecis in Sicilia inferunt, Eorum copiae 
et terrestres et navales. Gelo, Syracusarum princeps, vir pruden- 
tissimus reique militaris peritissimus, Graecorum vindex et servator 
erat. ls, strategemate usus, et classem hostium incendit, et Ha- 
milcarem obtruncat, et terrestri proelio hostes fundit. Inde Cartha- 
ginienses pacem petunt, et a victore miti aequas eius conditiones 
impetrant, c. 20— 96, 

* Parergon: Pindari aetas. 

Ann. 2. Classis Persarum circa Cumam et Samum Ioniae insi- 
diatur. Mox simultates inter Athenienses et Lacedaemonios; ob 
quas Mardonius Athenienses in suas partes trahere nequidquam an- 
nititur. Quo facto caede et incendiis Atticam vastat. Sed Graeco- 
rum de liberanda patria summa unanimitas, ltaque duplici proelio, 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLXV 


€odem. die commisso, debellatum; altero terrestri apud Plataeas, 
Aristide et Pausania ducibus, altero navali ad Mycalen, Leotychida 
et Xanthippo ducibus. Bellum Persicum fuit biennale, e. 27 — 37. 

* Parerga: Herodotus in pugna ad Mycalen opus suum finiit. 
Romae Sp. Cassius, ambitionis reus, capitis damnatur. 

Ann. 3. Τὰ Sicilia Gelo, pacis artibus bene de civibus meret, 
cuius in regno successor erat Hiero, frater. ο. 38, In Graecia La- 
cee?^^monii Atheniensibus infesti, ob instaurata urbis moenia. c. 
38 — 40. 

* Parergon: Romani Tusculanos et Aequos bello subigunt. 

Ann, 4. 'Themistoclis singulari prudentia portus Piraeeus con- 
structus. Interea Pausaniás, cum elasse missus, ut civitates Grae- 
cas, quae adhue in Persarum potestate essent, liberaret, luxuria 
Persarum magnisque promissis victus, patriam prodidit, Fides Ari- 
stidis et perfidia Pausaniae comparantur. c, 41 —47, 


Olymp. LXXVI 


E 

Ann. 1. Non nisi annotata chronologica continet: moriuntur 
Leotychidas, Spartanorum R. cui Archelaus succedit, et Anaxilaus, 
Rhegii et Zaneles tyrannus. — In Sicilia gravissimae simultates in- 
ter Hieronem et Polyzelum;: eius fratrem, '"heronis opera reconci- 
liatae,. Recepti in urbes novi coloni, pristinis incolis in alias sedes 
migrare iussis, Catanam Hiero incolis et agro auget, novoque no- 

mine Aetnam appellat. c. 48, 49. 

Ann. 9, Lacedaemonii cum Atheniensibus de maris imperio con- 
certare decernunt, et bellum parant, lletoemaridas eos a consilio 
abducit. c. 50. : 

Ann. 8... Yn Italia Tyrrhenorum in Cumanos bellum: in auxilium 
yenit Hiero, qui 'l'yrrhenos proelio domat, c. 51. 


Ann, 4. Bellum inter 'Yarentinos et lapyges de agrorum finibus. 
ὦ, 52. 


Olymp. LXXVII, 
—.. Ann. 1. Yn Sicilia Thero, Agrigentinorum princeps, moritur: 
"Thrasydaeus, filius et successor, ob superbiam mox regno pulsus. 
c, 53. 
4Ann.9, "Themistocles, a Lacedaemoniis proditionis accusatus, 
ostracismo patria expellitur, Eius fuga ad Molossorum regem, de- 
inde ad Xerxem, Elogium, c. 54 — 59. 
* Parergon: In Italia Buxentum conditum, 
Aun. 3. Athenienses, misso Cimone cum exercitu in Asiam, so- 
ciorum urbes recuperant, adhuc Persarum praesidiis occupatas, rem- 
que publicam opibus augent. c. 60. 61. 62. 


CLXVI OECONOMIA- HISTORIAE: DIODORI. 


Ann.&, Spartani ingentem calamitatem passi sunt terrae moti- 


bus. Mox secutum est bellum decennale contra Helotas et Messe- 
nios rebelles. c. 68. 64. ^ 


Olymp. LXXVIIIL 

Ann. 1. Mycenaei, bellum moventes in Argivos, sub quorum 
imperio esse nolebant, in servitutem redacti. c. 65. 

Ann.29. Anaxilai Zancles quondam principis, filii suscipiunt 
principatum, ἃ Micytho tutore administratum, in fidem summae pró- 
bitatis viri male'süspiciosi, —' Hieroni in imperio: succedit frater 
"U'hrasybulus. c. 66. : 

Ann. 3. "Thrasybulüs ob Bonon et superbiam civibus exosus, 
regno expulsus, apud Locros. vitam privatam agit. Syracusani liber« 
tatem recuperant, deinceps usque ad Dionysii principatum servatam. 
Eorum exemplum secutae reliquae civitates, abrogato regio imperio, 
suis quoque rebuspublicis libertatem asseruerunt. c. 67. 68. 

* Romae tum primum quatuor 'Tribühi plebis. creati, 

Ann. 4. Xerxes, Persarum rex, per insidias Artabani et Mithri- 
datis, occisus. Süperstes filius Artaxerxes caedem par entis uitisci- 
tur, et regno potitur, c, μὸν 


Oy m p, L XXIX, 

Ann, 1. "l'hasii et Aeginetae, ab Atheniensibus deficientes, ar- 
mis in potestatem rediguntur. Plures socii aspero et superbo impe- 
rio Atheniensium ad defectionem adacti, ^ — ^ Colonia Amphipolin 
missa, mox cum ulterius iu "Thraciam progreder etur, ab Edonorum 
euismo oppressa est. c. 70. 

Ann.9. Aegyptii, audita et morte Xerxis et peitürbatfépéi Te- 
rum, seditionem in Persas movent, iisque expulsis, Inarum novum 
regem e suis creant, .et Athenienses socios sibi iungunt. Itaque 'Ar- 
taxerxes.bellum in ipsos parat.. c. 71. 

Ia Sicilia, cum in dies res, recuperata libertate , lad Vigras fie- 
rent, Syracusis peregrini, in civitatem recepti, a muneribus geren- 
dis exciusi, novas turbas suscitant. c. 72. 73. - : 

Ann. 3. | Artaxerxes Aegyptiis bellum infert, duce-Achaemene. 
"Athenienses, Aegyptiorum socii ,* Persas proelio vincunt, et-fugien- 
tes insequuntur usque ad Album murum (Memphin, quod patet e 
'cap. 77), eosque obsidione clausos tenent,  Renovat beilum rex, 


quamvis-Lacedaemorii, in auxilium vocati, in Atticam incursionem 
facere recusent. c. 74. ; τ 


“πη. 4. .Continuatum Persarum bellum in Aegyptios.  Artaba- 
zus et Megabyzus, qui novas copias ducunt, in ipso itinere annum 
consumunt, c.75. 


In Sicilia peregrini tandem victi. c. 76. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CLXVII 


Olymp. LXXX, 

Ann. 1. Aegyptii, adventu novi exercitus Persarum territi , ul- 
tro tandem pristino imperio se subiiciunt, destitutis sociis. Athe- 
nienses iam ante obsidionem Albi muri omittere coacti erant, Insu- 
peripsorum naves, cursu fluminis fossis intercepto, in sicco haere- 
bant. Itaque, venia impetrata, ultro in patriam redeunt. c. 77. 

Athenis motus populi in Areopagitas per Ephialtem concitatus. 

Ann.2. Bellum Atheniensium in Corinthios, Epidaurios, mox 
Aeginetas. Ubique Athenienses victores, c. 78. 

Eo tempore Ducetius in Sicilia Menaenum urbem condidit et 
Morgantinam vi cepit, 

Ann, 3. Contentiones Corinthiorum et Megarensium de finibus 
in bellum erumpunt. Athenienses, Megarensium socii, superiores. 
" Mox novum oritur bellum Phocensium in Dores, quibus Lacedae- 
monii auxilio veniunt: vincunt Dores, Hinc conflatur bellum inter 
Athenienses et Lacedaemonios. e, 79. 80. 

Ann. 4, Bellum Atheniensium in Lacedaemonios. c. S1. 82. 83. 


Olymp. LXXXI. 

Ann.1. et 2. Bellum Atheniensium et Lacedaemoniorum conti- 

nuatum. c. 84.85. i 

"Ann.3. Auctore Cimone quinquerinales induciae inter Athenien- 
. ses et Lacedaemonios factae. ᾿ 
in Sicilia multi. motus; primo inter Egestanos et Lilybaeos de 
-agro; deinde omnino inter sectatores vellibertatis, vel tyrannidis. 
-"Iyndarides ob affectatum regnum supplicio affectus, Syracusani 
nunc primum pro libertate tuenda ostracismi specie, petalismo utun- 
tur. c. 86. 87. 

Ann. 4,. [Repetita narratio de Periclis incursione in Peloponne- 
sum e cap. 85, in alienum locum transposita videtur.] Mox Syracu- 
. sani classem infestam in Tyrrhenorum insulas agrosque mittunt, ad 
compescenda eorum latrocinia maritima, Post haec Ducetius de Si- 
cilia bene meruit: 1) iungendis omnibus Siculorum civitatibus in 
unam magnam rempublicam; 9) exstructa nova urbe Palice iuxta 
templum Palicorum. — Obiter de Diis et lacubus Palicis, c.88. 89. 

In Italia Sybaris urbs instaurata. c. 90. 


Olymp. LXXXH, 

“πη. 1. 

Ann.2. Alia gesta Ducetii: 3) Aetnam urbem et Motyum ca- 
stellum occupat, proelio fusis Agrigentinis, Mox tamen a Syracusa- 
nis proelio victus, et a suis desertus, Syracusanis supplex factus, 
Corinthum in exsilium abire iussus est, c. 91. 92. 


CLXVIII OECONOMIA IfISTORIAE DIODORI. 


2. A bello Cyprio usque ad bellum Syracusanum. 
Lib. XII. 
Olymp. LXXXII, 2, — XCI, 1. 


Pnoorewrvw. Res pessimae, eventu saepe optimae, Bello Persico; 
qued Graeciae interitum minabatur, Athenae opibus auctae, mox 
ingenio Jiterarumque studiis florentissimae. c. 1. 2, 

Ann. 3. Finito bello Aegyptio contra Persas, (conf, ΟἹ. LXXX 
an. 1.) Athenienses novum bellum ob Graecos in Asia in libertatem 
vindicandos in Persas suscipiunt. Primo petunt Persas in Cypro in- 
sula; unde bello nomen Cyprii impositum. c. 3. 

Ann.4, Pax cum Persis restituta, eiusque conditiones, c. 4, 


Olymp. LXXXII. 

Ann.1. Megarenses, ob defectionem ad Lacedaemonios, ab 
- Atheniensibus bello sübacti. c. 5. 

Ann.9. Bellum inter Lacedaemonios et Athenienses, ων ἴω 
res discedunt Lacedaemonii. c. 6. 

Ann.3. Induciae XXX annorum. c. 7. to 

Ín Sicilia bellum inter Syracusanos et Agrigentinos, ob illorum 
in Ducetium indulgentiam, (vid. supra lib. XI, cap. 92.) huiusque in 
patriam redifum. Victores Syracusani. Pax tandem componitur, ὦ. 8. 

In Italja Sybaritaruni in Crotonem bellum , ob exsules receptos. 
Victi Sybaritae, urbs excisa. .Exsules ab Atheniensibus adiuti, no- 
vam urbem 'Thurium condunt, Novae urbis descriptio, et cum anti- 
quae urbis incolis controversiae,  Legislator Charondas, Legum 
exempla per capita; legislatoris mors. c. 9—19. — Adiecta notitia 
vicinae urbis legislatoris, Zaleuci Locrensis. c. 20. 21. 

“πη. 4. Sybaritae ad Traentem fluvium se recipiunt; postea: a 
Bruttiis expulsi. Athenienses civium coloniam in Euboeam mittunt, 
c. 22. 

Olymp. LXXXIV, 

Znn.1. Romae Decemviri legibus scribendis creati, Bellum 
Thuriorum et Tarentinorum, c. 23. 

Ann. 2. Appii Claudiilibido. Inde orta seditio, Conditio propo- 
sita, ut X tribuni plebis et alter consul de plebe crearentur, c.24, 25. 

Ann.3. Leges XIE tabularum. Tum communis pax populorum 
orbis terrarum erat. c. 26, d 

Ann, 4. Samiorum de Priene bellum contra Milesios, et defectio 
ab Atheniensibus, qui, duce Pericle, eos in potestatem redegerunt, 
Hic primus adhibuit machinas bellicas. c. 27. 28. 

Olymp. LXXXV, 
Ann. 1. Ducetius, vindex Siculorum Barbarorum, moritur. Tum 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORTI. CLXIX 


Syracusani, occupatis multis urbibus, etiam Trinacria, per Siciliam 
dominantur, 'c. 29. 

Ann. 2. ' Corinthiacum bellum pro Epidamuiis contra Corcyraeos 
gestum. c, 30. ᾿ 

* Romanis cum Volscis bellum fuit. 

Ann. 3. Campanorum gens orta. — In regno Bospori Cimmerii 
Archaeanactidis succedit Spartacus. — Continuatum bellum Corin- 
thiacum, Corinthii a Corcyraeis proelio navali victi, c.31. 

Ann. 4. Corinthii et Corcyraei novo apparatu bellum urgent, c. 
39. 'Tum Athenienses coloniam Amphipolin deducunt. 
| Olymp. LXXXVI. 

«ἔπη. 1. Corcyraei, Atheniensium societatem nacti, secundo 
proelio fundunt classem Corinthiorum, c. 33. 

.—  Ann.9. Athenienses Potidaeates, ab ipsis abalienatos, proelio 
victos obsidione premunt, c. 84. — In Propontide iidem novam ur- 
bem, Letanum, condunt, 

* Romani coloniam mittunt Ardeam. 

Ann. 3. Discordiae Thuriorum, cuius civitatis essent coloniae. 
€.35. — Moritur Archidamus, Lacedaemoniorum rex; succedit Agis, 

^ Ann, 4. Spartaci, regis Bosporani, mors. Metonis, Athenien- 
sis, computationis astronomicae nova tabula, In Italia Heraclea con- 
dita. c. 36. 
Olymp. LXXXVIII. 

Znn, 1. Athenienses proelio apud Potidaeam victores, QObsidio. 
urbis longior et gravior. c.37. Ab hoc anno Thucydides exorsus 
historiam. 

“πη. 3, Belli Peloponnesiaci initium, ^ Causae belli: hortator 
Pericles, c. 28—40. Lacedaemonii primi inferunt bellum, vi occu- 
pata Plataea, urbe Atheniensibus foedere iuncta, Copiae et soeii 
Lacedaemoniorum, Lacedaemoniorum prima incursio in Atticam, 
Pericles classe adoritur Peloponnesum, ut Lacedaemonios Attica pel- 
leret. c. 41. 42. 

Ann, 3. Athenienses incursant in Peloponnesum et|sociorum ter- 
ras. Lacedaemonii secundam incursionem in Atticam faciunt. Cri- 
minationes in Periclem, c.43— 45. 

Ann. 4. Periclis mors; post quem Agnonem imperatorem creant. 
Hic Potidaeam tandem capit. c, 46. Phormio ad Naupactum Lace- 
daemonios intercludit, Archidamus Plataeas oppugnat. Xenophon 
et Phanomachus Athenienses in Thracia; Cnemus Lacedaemonius in 
Acarnania, bellum gerunt, Phormio pugna navali ad Rhium victor. 
c. 47. 48. 

Olymp. LXXXVIII. 

Zinn. 1. Cnemus irrito conatu in Salaminem traiisit, et Pirae- 

eum adoriri parat. c. 49 


CLXX OECONOMIA HISTORIAE DIODORTI, 


Sitalees, rex Thraciae, hoc tempore memorabilis, tum virtute 
et prudentia, qua eminebat, tum bello in Perdiccam, regem Mace- 
doniae, gesto. c. 50. 51. 

Lacedaemonii tertium invadunt Atticam. c. 59. 

Ann. 9. Syracusani bellum in Leontinos movent, qui, misso 
Gorgia, Atheniensium auxilium implorant. c.53. 54. — Lesbii ob 
perfidiam ab Atheniensibus in potestatem redacti. c. 55. Plataeae 
a Lacedaemoniis captae et excisae, c. 56. Seditio in insula Corcyra, 
mox per Athenienses composita. c. 57. 

* Ann.9. Pestilentia, iam ante saeviens, Athenis nova vi gras- 
satur. Morbi causae, remedia, c. 58. "Terrae motus, Ob eos La- 
cedaemonii a nova incursatione in Atticam avertuntur. "Trachin ἃ 
Lacedaemoniis instaurata et Heraclea appellata, c, 59. 

πη. 4. Classis Atticae, duce Demosthene, expeditiones in 
Leucadem, Acarnanes, Pylum., €. 60— 63. 

* Adiiciuntur notitiae chronologicae: mors Artaxerxis, Persa- 
rum regis; in Italia Aequi subacti a. Romanis ; Postumii triumphus et 
in filium asperitas, €. 64. 

Olymp, LXXXIX, 

Znn. 1... Classis Atheniensium, auspiciis Niciae, late vagatur et 
infestat Peloponuesum sociosque Lacedaemoniorum in insulis, 6. 65. 
Megarenses, ad Athenienses deficientes, vindicati a Brasida. He- 
lotas fraude occidendi Lacedaemoniorum consilia. c. 66. 67. Brasi- 
das Amphipolin etc. occupat. c. 68. Athenienses cum Boeotis decer- 
tant, ac proelio apud Delium vincuntur. c. 69. 70. Adiectae i breves 
notitiae de morte Xerxis in Persia, eiusque proximis successoribus ; 
et de Antiocho Syracusano, rerum Sicularum seriptore. c. 71. 

μη. ῷ. Brasidae in Thracia ulteriores progressus, Urbes et 
insulae ultro deficiunt ab Atheniensibus. Consilia horum de induciis 
faciendis, mox irrita facta. .c. 72, ΐ 

Aun. 8. Cleonem Athenienses contra Brasidam in Thraciam mit- 
tunt. Proelium ad Amphipolin: victoria Lacedaemoniorum erat, 

.amissis ab utraque parte imperatoribus. 'Yum induciae L annorum * 

.initae. c. 78. 74. i 

Ann. 4. Sociae civitates, Argos, "Thebae, Corinthus, Elis, 
quod Athenienses et Lacedaemonii privatis consiliis pactionem inie- 
rant, eontra eos ipsiin societatem coeunt. €. 25...404 

* In Italia Campani Cumas bello subigunt. 

Olym p. XC. 

Ann.1. Athenienses, oraculo admoniti, Deliis reddunt insulam. 

Ob Pylum non redditam nova dissidia inter Lacedaemonios et Athe- 


4 Octavo post anno a Laced, dissolutae, Vid. ΟἹ, XCI, 3. lib. XIII, 8. 


! 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLXXE 


nienses, Utrique in suas partes trahunt singulas civitates. Impetus 
in Heracleam et Mecybernam. c, 77. 

Ann, 9. Argivi, Atheniensibus iuncti, bello adoriüntur Lacedae- 
monios, (Epidaurios, Lacedaemoniorum socios) sacrorum Apollinis 
causa. Lacedaemonii victores. c. 78. 79, 

-nn.3. internae contentiones Argivorum; ^ Orta dissidia inter 
Phocenses et Locros. c, jio — In Italia bellum Romanorum in Fi- 
denates, 

Aun.á, Jnternae discordiae Argivorum, etin eorum terram in- 
cursiones Lacedaemoniorum, c.'81. Belli Peloponn. an; XV; 

"Olymp. XCI. : 

- Zn. 1. Byzantini, vitandi rrj /Fhraces in. Bithyniam incur- 
sionem faciunt. 

In Sicilia Egestaei et Selinuntii de. finibus disceptant: adiunxere 
se Egestaeis Leontini, et ab his ad auxilium ferendum contra Syra- 
Cusanos vocati Athenienses. lta oritur bellum Syracusanum, c. 82 
- -- 84. : 


3. 4 bello Sed oupans usque aid belli aga eter 
niensium in Sicilia contra Dionysium initium. 
| Lib. XIII. 
Olymp. XCl, 2. — XCIII, 4. 


PnoorwrUM continet causam , ob quam in posterum prooemiis absti- 
nendum sit, quae alioquin lectoribus animi remissionem et oblecta- 
tionem praebeant, "l'antam superesse rerum copiam, ut nihil spatii 
aliis digressionibus relinquatur. Additur annorum ratio. c. 1. - 
Ann. 1. Classi$ Atheniensium, eiusque duces Alcibiades, Nicias, 
Lamachus. Athenis Hermae truncati omnes , 'ob quod facinus Alci- 
biades in suspicionem venit, lIter usque ad Rhegium. c.2. 3. Ny- 
racusanorum duces, Hermocrates, Sicanus, Heraclides, paucarum 
civitatum societatem et auxilia adipiscuntur. Athenienses ΑΝ, et 
/Catanam occupant. c, 4, Ob Hermas eversas erimen movetur Ín AI- 
"eibiadem; qui Lacedaemonem. aufugit. c. 5. lnterea Athenienses 
propius Syracusas movent, Olympium aliaque loca vicina occupant, 
ipsósque Syrácusanos proelio fundunt. c, 6. — Obiter annotatum, 
-Diagoram Atheum clam Athenis abiisse; in niin Romanos cum Ae- 
quis bellum habuisse. j 
Ann, 3. Dum Syracusas obsident Albeskbnáds; Lrogiide osi 
et Corinthii, concitati ab Alcibiade, Syracusanis auxilia mittunt, 
Committitur proelium, quo Syracusani vincunt. Alcibiadis impulsu 
induciae, Ol. 89 an, 3 factae, abrumpuntur., c. 7. 8. 
Ann.4, Yam Lacedaemonii cum exercitu invadunt Atticam, De- 
celia occupata et munita; unde Decelicum bellum appellatum: con- 


CLXXII OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


tra Athenlensium classis adoritur Laconiam. In Sicilia autem belli 
sedes communis et vis maxima. c, 9. lterato proeliantur. Ubique 
autem vicuntur Athenienses. c.10— 15.  Atrocissima et novissima 
pugna describitur. c. 16. 17. Pars maxima Atheniensium caesa; re- 
liqui cum Nicia et Demosthene capti. De captivorum sorte delibe- 
ratio. c. 18. 19. Nicolai oratio ad clementiam adhortantis c. 20 — 97, 
Gylippi oratio omni clementiae et humanitati adversaria, c.98 — 32. 
Secundum hanc imperatores Atheniensium trucidati, reliqui ad. la- 
tomias damnati, poena liberati ii, qui artibus erant exculü. c. 33. 

Ceterum observatu dignum, hic primum Diodoro placuisse iu- 
stas narrationi inserere orationes. De 115 raro, nec nisi loco et re 
postulante, adhibendis, ubi haud vana ornamenta sint, ipse in pro- 
oemio ad lib, XX, c. 1, disseruit, 


Olymp. XCII. 


“πη. 1. Posttot tristes eventus, respublica Atheniensium a 80- 
ciis deserta est, psi democratiam in aristocratiam transformant, 
creatis CCCC viris, qui praeessent reipublicae. Novam cladem iidem 
àccipiunt proelio navali, apud Orepum cum Lacedaemoniis commis- 
80. Insuper Syracusani Lacedaemoniis nova auxilia praedaeque par- 
tem mittunt, c. 34. Syracusanorum nova constitutio reipubl. per 
Dioclem. c.35. Cum omnia essent iniqua, Darius etiam, rex Per- 
sarum, classem C€C navium contra Athenienses mittere parat; sed 
.Aleibiades hanc novam belli molem a patria avertit, quo ipso cum 
patria in gratiam rediit. c. 36. 37. 

Ann. 2. In republica Attica e consilio 'Theramenis democratica 
ratio restituitur, alia etiam in patriae commodum instituuntur : tum, 
novo apparatu aucta classe, Lacedaemonios insectantur. Pugna 

.navalis, inter Sestum et Abydum, qua superiores sunt Athenienses, 
Praeter pugnam tempestate etiam afflicta Lacedaemoniorum classis, 
Hoc tempore, hortante TYheramene, Alcibiades patriae redditus. €. 
38 —42, Hn» 

.* Adiungitur notitia literaria de "I hucydide finiente historiam, 
de Xenophonte et ''heopompo eum excipientibus, Continuatum bel- 
lum inter Romanos et Aequos obiter commemoratur, 

Ann. 3. interea in Sicilia Egestaei, agro vi rapto, à Selinun- 
tiis ad bellum provocati. Carthaginienses Egestaeis; Syracusani 
Selinuntiis auxilio veniunt. ta novum bellum Carthaginiense in Si- 

; €ilia oritur, €. 43. 44. 

Lacedaemoniorum classis, obvia facta Atheniensibus, proelio 
navali ad Dardanium funditur. c. 45. 46, Quo facto Theramenes, 
Atheniensium imperator, ex hostium agris, quos devastat, magnam 
vim pecuniae in belli usum cogit. Euboea, Euripo aggere expleto, 
contra eos se tutatur, c. 47. ln insula Corcyra seditio et caedes 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLXXI 


atrocissima, tandem sedata. c, 48. Pydna in Archelai, regis Mace- 
donum, potestatem |!redacta, auxiliante '"Theramene, Tum vero 
classes ab utraque parte contractae ad proelium se parant, Lacedae- 
monii cirea Cyzicum duplici proelio ad internecionem caesi, pacis 
conditiones offerunt; sed Athenienses pacem accipere recusant, c. 
49— 53. 

Ann. 4. Redit Diodorus ad bellum Carthaginiense in Sicilia ge- 
stum. Miserant Carthaginienses Hannibalem cum classe et copiis, 
Hic Selinuntem urbem summa vi oppugnat, captamque excidit. Mul- 
tiplicis immanitatis in incolas descriptio. c.54— 58. Deinde pari 
crudelitate saeviit in Himeram, furore accensus * ob avum Hamil- 
carem, ibi priori bello trucidatum, et patrem Gesconem, eius ur- 
bis causa in exilium missum. "Tum praeda onustus Carthaginem re- 
dit, relicto tamen in Sicilia praesidio. c. 59 — 62. — Hermocratis, 
Syracusani , reditus incidit in hoc tempus. c. 63. 

Inde scriptor ad belli Peloponnesiaci historiam se convertit, Ab 
Epheso, quam oppugnare conati sunt, Athenienses, duce Thrasy- 
bulo, repulsi, Lesbum petunt, "'Pheramenes Chalcedonem et By- 
zantium obsidet, Alcibiades Pharnabazi provinciam exspoliat. La- 
cedaemonii vero Pylum recuperant, mox Nisaeam et Chium capiunt; 
ad Chalcedonem autem proelio vincuntur, amisso Hippocrate impe- 
ratore. Alcibiades in Hellespontum et Chersonesum expeditionem 
suscipit, deinde iunctis copiis cum 'Theramene Byzantium oppugnat, 
eamque urbem in fidem recipit, c.64— 67. 


Olymp. XCIII. 


Ann. 1. Post totres praeclare gestas Atheniensium imperatores 
cum classe spoliis onusta Athenas proficiscuntur, relicto Byzantii 
praesidio, Alcibiadi soli summum imperium traditum, Eius in Àn- 
drum, Con, Rhodum expeditio. c.68. 69. Lacedaemonii in locum 
Mindari substituunt Lysandrum, qui undique novas copias colligit, 
classemque auget. Persae auxilia et pecunias praebent. c. 70. In- 
scio et invito Alcibiade Antiochus pugnam navalem apud Notium init. 
Lacedaemonii victores, Eodem tempore Agis, rex Lacedaemonio- 
yum, Atticam invadit. c, 71. 72. Alcibiadi, ob Cumam, sociam ur- 
bem, infestatam, aliaque crimina, imperium abrogatum: quo facto 
sponte in Thraciam in exsilium abit. Imperium inter X duces divi- 
sum. c. 73. 74. 

* Adiiciuntur rerum aliarum notitiae: Synoris nunc primum cer- 
taminibus Olympiacis adiecta, Plistonax, rex Lacedaemoniorum, 
moritur: succedit Pausanias, In insula Rhodo tres civitates in unam 


1 Conf. lib. XI, c, 22. XIII, c. 43. 


CLXXIY OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


iunctae, NHermocrates occisorum Syracusanorum ossa colligenda eu- 
rat, ut favorem sibi et redeundi veniam conciliet, Nihilominus occi- 
ditur. c. 75. 

Ann. 2. Conon, Atheniensium imperator, classem ad pugnam 
instruit, Apud Lacedaemonios Callicratides excipit Lysandrum, et 
statim Athenienses in Cbio et Lesbo opprimit, Sequitur proelium 
navale apud Mitylenen, quo Athenienses ad fugam coacti sunt: tum 
urbem ipsam oppugnat Conon, c. 76 — 79. 

In Siciliam respicit Diodorus, Syracusani pacem a Carthagini- 
énsibus nondum impetrant, Nova urbs Thermarum, in quam con- 
fluunt Himerenses exsules, Poeni, Afri. c. 79 extr. 

Ann. 3. Manet historicus in rebus Siculis. Carthaginienses pro- 
spere gestis freti, (tota insula potiri annituntur, Pars classis prae- 
missa a Syracusanis funditur. Sequitur statim Hannibal, cui Imil- 
conem socium dant. Syracusani et Ágrigentini sua et aliena vi se 
defendere student. Omnis vero belli impetus Agrigentum spectabat. 
c. 80. SI. Descriptio urbis a fertilitate agrorum, a mercatura, alx 
opulentia civium et a magnificentia aedium. c. 82 — 84. Urbs oppug- 
nata. Fortuna invicem pugnantium varia erat. Castra Carthaginien- 
sium peste corripiuntur, qua Hannibal ipse opprimitur, c. $5. 86. 
'l'andem Agrigentini fame coacti, relictis in urbe senibus et infirmis, 
Gelam migrant, c. 87. 88. 89. . Urbs capta ἃ Poenis, mox devasta- 
ta: relicti omnes caesi, praeda vel divisa vel Carthaginem transve- 
cta, praesertim ablata artis opera, et in his taurus Phalarvidis, .,Obi- 
ter reprehenditur Timaeus, qui eum taurum unquam fuisse negave- 
rat, c. 90. Ob acceptam cladem sumnmia per Siciliam indignatio in 
duces Syracusanorum oritur, Eam alendo Dionysius plebem in ma- 
gistratus concitavit: quo facto solus summum imperium et seusim 
tyrannidem consecutus est. c, 91 — 96. 

Haec persecutus Diodorus, belli Peloponriesiaci historiam conti- 
nuat. Athenienses, instaurata classe, quamvis dissuadentibus vati- 
bus, Lacedaemonios apud insulas Arginusas ad proelium provocant. 
Proeliiipsius, longe atrocissimi, descriptio, Lacedaemonii in fu- 
gam acti, amisso imperatore Callicratide, c. 97 — 100. Supplicium: 
sumtum de ducibus nobilissimis meritissimisque, qui insepultos re- 
liquissent caesos in pugna, c. 101. 102. 103. 

- Notitia de Philisto; rerum Sicularum scriptore. — Sophocles 
atque Euripides circa hoc tempus vita functi. c. 103 extr, 

Aun. 4. Bellum Peloponnesiacum prima cura. Dum Athenien- 
ses Cononem et Philoclem cum classe in Hellespontum mittunt, La- 
cedaemonii, a Persis pecunia sublevati, classem instaurant et au- 
gent, Lampsacum capiunt et in Atticam excursiones faciunt, c. 104. 
Pugna navalis ad Aegos flumen, qua Athenienses succumbunt: tota 
classis vel eversa, vel capta. insuper Attica obsessa, urbi commea- 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLXXV 


tus interclusus, Itaque Athenienses necessitate coacti, legatis Spar. 
tam missis, pacem petunt et impetrant. Pacis conditiones durae. 
Belli Peloponnesiaci finis. c. 105 — 107. 

* Obiter memoratum, Darium, regem Persiae, mortuum esse, 
eique successisse Artaxerxem: eodem tempore Antimachum, poé- 
tam, clarum fuisse. c. 108 pr. 

Iam res Siculas repetit. Diruta Agrigentinorum urbe, Hamilcar 
pari calamitate opprimit Gelam,  Immanis Carthaginiensium feritas 
describitur. Ideo in ipsum Dionysium, qui defendendis civibus im- 
par erat, tumultum cives faciunt, et eius regiam exspoliant: quo 
facto Dionysius caedibus implet Syracusas. "Tandem cum spes nulla 
superesset, Hamilcar victis pacem sponte offert. Pacis conditiones, 
Finis belli Carthaginiensis in Siciiia. c. 108 — 114, 


4. A xxx Tyrannis Atheniensium usque ad Ro- 
mam a Gallis captam. 


Lib. XIV. 
Olymp. XCIV, 1. — XCVIII, 9. 


Nrcrs ac propositum erat (lib. XIII, c. 1), hic prooemio Diodorus 
utitur, quod quidem admonitionem continet, ex ipso libri argumento 
ductam, et exemplis in eo obviis, praesertim XXX tyrannorum, qui 
Athenis regnabant, et Dionysii, illustrandam: quo quis celsiore et 
illustriore loco sit collocatus, tanto magis necesse esse, ut is bonam 
famam et dignitatem virtute comparet et tueatur, c. 1. 2. Adiungi- 
tur summa rerum enarrandarum, 


; 
Olymp. XCIV. 

Ann.1. Primo Graeciam scriptor obit, Athenienses, e pacis 
conditionibus, Lacedaemoniorum imperio subiecti, reipublicae ad- 
ministrandae rationem mutare coguntur, lussu Lysandri summa rei- 
publicae XXX viris cum supremo imperio permittitur. Praesidio 
Lacedaemoniorum freti hi crudelissime regnant. c. 8—6. 

Deinde res in Sicilia gestas persequitur, Finito bello Carthagi- 
niensi, oritur acerrimum libertatis et tyrannidis certamen inter Dio- 
nysium et Syracusanos. Dionysium, cum, urbe inclusus et obses- 
sus, in summo periculo de ipsa vita trepidaret, tandem liberant 
Campani, c.7—9. Postea Lacedaemonii, quorum terra marique 
imperium erat, quemadmodum per Graeciam, constitutis ordinato- 
ribus (&opooveic) , singularum civitatum statum et magistratus ex ar- 
bitrio suo ordinaverant, ita in Sicilia quoque misso Aristo * Syra- 


1 lhifra cap. 70 liic -4re£as appellatur. 


CLXXVI OECONOMIA, HISTORIAE DIODORI., ? 


cusanis libertatem ademerunt, et Dionysium in principatu confirma- 
ruut. c. 10. 

. * Alcibiades a Pharnabazo per insidias occiditur. — Democritus 
philosophus vita defungitur. — In Italia Volsci praesidium Roma- 
num Verrugine capiunt, c. 11. 

«πη. ἢ, Lacedaemonii Byzantium etiam mittunt Clearchum, 
qui rempublicam, internis seditionibus et bello externo cum Thra- 
cibus turbatam, ordinaret. llle vero regnum affectat, Quamobrem 
Lacedaemonii bello eum. coercent; quo facto in Asiam δά Cyrum 
confugit. c. 12, Similiter in ipsa republica Lacedaemoniorum Ly- 
sander, per quem omnia terra marique gesta erant, imperio abuti 
ausus est. Nam de abrogando Heraclidis imperio regio, vulganda- 
que regia dignitate consilia iniit, Vana autem eius erant consilia. 
c. 13. 

In Sicilia Dionysius, firmato principatu, reliquas civitates sub 
potestatem suam redigit, c. 14—- 16. 

* Comme-;oratur bellum Romanorum in Veios et Volscos. Sti- 
pendium Romani tum primum militibus decreverunt. 

Ann. 3. In Graecia seditio inter Oropios in Boeotia a Thebanis 
sedata: simul bellum Lacedaemoniorum in Elidem, ob factas iniu- 
rias, c. 17. 

In Sicilia Dionysius, fatis firmato imperio, bellum molitur in 
Carthaginienses, et ideo Syracusas mira celeritate novis moenibus 
cingit. c. 18. 

Ann.4, Suscipit Cyrus, Satrapa in maritimis regionihus, bei- 
Jum in fratrem Artaxerxem, iam diu ante animo destinatum. Lace- 
daemonii belli societatem ineunt, et copias auxiliares mittunt, Belli 
historia. — Cyrus proelio cadit, c. 19—24. Eius mors ingentem 
trepidationem facit, Reditus Graecorum inter continua pericula, in- 
ter molest;Zzxugeztes, c. 25 — 31. Graeci quidem proximo demum 
anno Ol 95, 1, in patriam evaserunt; sedid proprium Diodoro, ut 
aliquid de subtilitate chronologica remittat, si rei integrae historiam 
pertexere liceat. 

Inde res Atticas repetit Diodorus. "Triginta tyranni caede et ex- 
silio persequuntur cives. Eorum vindices exsurgunt Thebani, uni 
exsulum, ''hrasybulo, traditis copiis. Cum primum hic, pugna com- 
missa, Piraeeo potitus esset, et urbem oppugnare pararet, XXX 
tyranni urbe expelluntur, 'l'um abrogata tyrannide, pristinam liber- 
tatem recuperant, c. 32—33. — Elei cum Lacedaemoniis reconci- 
liantur. Pacatis reliquis Graeciae populis, in Messenios Lacedae- 
monii arma movent, eosque Graecia excedere cogunt, c. 34. 

* Colonia Romana Ventras (Velitras) missa, 

; Olymp. XCV. 
Ann, 1. A rebus Persicis incipit anni historia. Finito bello, Ar- 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLXXVII 


taxerxes provincias mari adiacentes, quae in fide non mansissent, 
vindicare et castigare constituit, Mittitur Pharnabazus et Tissapher- 
nes cum exercitu, "lamus, loniae praefectus, in Aegyptum aufugit, 
Graecae civitates, quamvis deprecantibus Lacedaemoniis, hostili 
modo opprimuntur, . Inde Lacedaemonii pro Graecis civitatibus Per- 
sis bellum inferunt, duce Thimbrone. c. 35. 36. 37. 

* Dionysius Adranum urbem condit. Archelaus, rex Macedo- 
niae, moritur: succedit Orestes, mox Aeropus. Athenis Socrates 
mortis poenam subit, c. 37. 

Ann, 2. Bellum Lacedaemoniorum pro Graecis civitatibus in 
Asia contra Persas gestum, misso novo imperatore, Dercy llida, Tan- 
dem, propositis pacis conditionibus, induciae factae. c 38. 89. 

In Sicilia novum bellum in Dionysium movetur. Auctores erant 
Rhegini, iunctis exsulibus Syracusanis et Messeniis, veriti erescen- 
tem eius potentiam, Sed cum Messenii se ex foedere subducerent, 
mox pax reconciliata. c. 40. Sed Dionysius, ratus, nunc maxime 
opportunum esse, ad bellum provocare Carthaginienses, tum pesti- 
lentia afilictos, in apparando bello acerrimus erat. Apparatus armo- 
rum et navium, qui mirus fuit, describitur.  Artificum industria 
praemiis excitata; tela et machinae bellicae vel primum inventae, 
vel nova arte excultae. c. 41. 42. 43. 

* Vixit hoc tempore Astydamas, poéta tragicus, Romani a Ve- 
ientibus fusi. . à; ra 

Ann. 3. Reliquis interea omissis, in rebus Siculis moratur Dio- 
dorus. lam conscribendi militis et sociorum conciliandorum cura 
Dionysium occupat.  Interponit coniugii duplicis foedus, (Rhefini 
connubium cum opprobrio ,denegaverant, Cf. infra c. 107.) festos 
dies, epulas, orationes ad persuadendum compositas, ut fidem Sy- 
racusanorum et omnium Siculorum firmet, His Ptaepapatis; bellum 
Carthaginiensibus indicit et simul infert. c. 44. 45. 4 P». 

* Ad hunc annum usque Ctesias historiam Be produxit. 
Philoxenus, "Timotheus, Telestes, poctae dithytaniprer, Polyidus 
simul pictor et musicus, c. 46 extr. 

Ann. 4. Belium Carthaginiense in Sicilia ut processerit, descri- 
bitur, usque ad urbem Motyam a Dionysio oppuguatam, captam et 
exspoliatam., c. 47 — 53, 

* Sophocles i iunior, poéta tragicus, Athenis floret. (Senior mor- 
tuus Ol. 93, 3.) 


Olymp. XCVI. 


Ann. 1. Continuata narratio de bello Carthaginiensi. Favet for- 
tuna Carthaginiensibus eorumque imperatori Imilconi. Dionysius in 
summum discrimen adductus , cum Imilco magna classe ipsum. Syra- 
cusarum portum occupat, agros vastat, templa expilat. c. 54 — 62, 

Vor. lj, APPEND, -- 


CLXXVIII OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


Quamquam Lacedaemonii classem auxilio mittunt, c. 63. Insuper 
Syracusani, elati victoria, quam, absente Dionysio, reportarunt, 
defectionem parant, et de abroganda Dionysii tyrannide cogitant, 
"Theodori Syracusani gravissima oratio in Dionysium, pro libertate 
recuperanda, c. 64— 69. Sed subitam rerum mutationem facit pe- 
stilentia, qua Carthaginiensium exercitus correptus et attritus est. 
Ea opportunitate usus Dionysius hostem terra marique summa ví 
impugnavit: quo factum, ut Carthaginienses ad summam desperatio- 
nem pervenirent. lmilco veniam clam redeundi in patriam magno 
pretio redemit; reliqui vel dilapsi sunt fuga, vel capti et occisi. Ita 
finitum bellum Carthaginiense. c. 70— 76. Carthaginienses autem 
in ipsa Africa sociorum odio premuntur, et bello etiam infestantur. 
c. 77. — InSicilia Dionysius firmat principatum, pristinis mercena- 
riis assignato Leontinorum agro in stipendium. Messenii novam ur- 
bem exstruunt, mox opulentissimam. c. 78. 

Nunc demum repetuntur gesta Lacedaemoniorum contra Persas 
in Asia. Namque belli Persici historiam inde ab 01.95, 2, (conf. cap. 
36 —39.) omiserat. Quam ob causam res plurium annorum colle- 
ctas exhibet. Proelio apud Sardes commisso Lacedaemonii, duce 
Agesilao, victores. "Tum pro Tissapherne Persarum rex mittit Ti- 
thrausten, qui semestres cum Lacedaemoniis inducias facit. c, 79. 80. 
Eodem tempore bellum Boeoticum inter Phocenses et Boeotos ori- 
tur. c. 81. — Conon Persicae classis contra Lacedaemonios dux con- 
stituitur. c. 81 extr. 

Ann, 9. lungit scrfptor res duplici bello, tum Boeotico in Grae- 
cia, tum Persico in Asia gestas, Lacedaemonii triplici proelio, uno 
prope Narycam, altero navali ad Cnidum, tertio ad Coroneam ho- 
stibus succubuerunt. Ab hoc tempore maris imperio Lacedaemonii 
privati. c. 82 —84. 

* In Macedonia Aeropus rex moritur: succedit filius Pausanias, 
— 'Yheopompus Chius historiam Graecam hoc anno, et pugna qui- 
dem ad Cuidum finit, c. 84 extr. 

Ann. 3. Conon, Persicae classis praetor, db refectos Piraeei 
muros, in crimen venit. c. 85, — In Graecia bellum Corinthiacum 
oritur, deinceps per VIII annos gestum. c. 86. — In Sicilia Rhegini, 
ob Messanam in ipsos munitam, (conf, supra cap. 78.) bellum contra 
Dionysium movent. Dionysius in angustiis. c. 87. 88. 

* Pausanias, rex Lacedaemoniorum, in exsilium mittitur. — 
Pausaniam, regem Macedoniae, per insidias occidit Amyntas, et 
ipse regno potitur. c. 89. 

Ann. 4. Primo in rebus Siculis manet Diodorus. Plura pre- 
munt Dionysium, Mago renovat bellum Carthaginiense. Hunc au- 
tem ille proelio vincit, '"Tum vero ex improviso in Rheginos navigat. 
c.90. Eo impetu territi vicini Italiae populi icto foedere se ad com- 


͵ 


OECONOMIA IIISTORTAE DIODORI, CLXXIX 


mune bellum simul in Dionysium, simul in Lucanos, ipsis infestos, 
obstringunt. c. 91 pr. 

Bellum Corinthiacum in Graecia continuatum. c, 91. 99 pr. (Vid, 
cap. 86.) 

* In Macedonia Amyntas ab Illyriis regno expulsus; mox a Thes. 
salis restitutus. — Satyrus, rex Bospori, moritur: succedit Leuco, 
eius filius. — In Italia Romani de Veientibus triumphant, et Apol- 
lini Delphos mittunt cratera, a praedonibus Liparensibus interce- 
ptum, sed a Timasitheo redditum. c. 92 extr. et 93. 


Olymp. XCVII. 


Ann. 1. Atheniensium classis XXII triremium, duce Thrasy- 
bulo, in Ioniam, Chersonesum, Lesbum, Rhodum, missa. c. 94, 

Renovant Carthaginienses bellum in Sicilia, Magone impera- 
tore; quod quidem brevissimum erat. Omni enim commeatu exclusi 
ultro pacem petunt. Siculi Dionysiosubiecti cum l'auromenio. c. 95. 96. 

Ann, 9. Res Graecorum modo in Asia, modo in Graecia gestae 
succedunt. In insula Rhodo factio Lacedaemoniorum superior: unde 
imperium maris recuperare annituntur. Siniul in Graecia Argivo- 
rum agros incursant et vastant, dum hi Corintho imminent, c. 97. 
Insulam Cyprum Artaxerxes, rex Persarum, contra Evagoram, qui 
Abdemonem , regis Persici amicum, imperio expulerat, vindicare et 
vi subigere statuit, partim quia Evagorae potentiam sibi fraudi fu- 
turam putabat, partim ratus, Cyprum ad defendendam Asiam maxi- 
me opportunam esse. ltaque bellum parat. c. 98. 

* Romani, pace cum Faliscis facta, bellum cum Aequis gerunt, 
c. 98 extr. 

Ann. 3. Kes Graecorum in Asia ulterius persequitur Diodorus, 
Strutha, imperator copiarum Persicarum, exercitum Lacedaemonio- 
rum fundit, Thimbrorne, eius imperatore, occiso. — "Thrasybulus, 
Atheniensium dux, apud Aspendum in Paphlagonia, per insidias ca- 
dit; classis aufugit. c. 99. 

Sequuntur res in Sicilia gestae. Dionysius, id agens, utuni- 
versam Siciliam et proximam Italiae partem suo imperio subiiceret, 
consultum duxit, primo Rheginos bello subigere. Sed advectus clas- 
se repellitur, Interea societatem cum Lucanis iungit. Lucanorum 
belium in Thurios et omnino Graecas per Italiam civitates, (conf, c, 
91.) invito Dionysio, ab eius fratre, Leptine, compositum. c. 100, 
101. 102. 

* Romani dividunt agrum Veientanum. Bellum cum Aequis, Vc- 
liternis, Circeios deducta colonia, c. 102 extr. 

Ann, á. Meratum Dionysii bellum in Ftalos. Victi, cum reli- 
quis Graecis, Rliegini. c. 103— 106. (De Rheginis vid. supra c, 44.) 

* Romani, ob Aequos victos, edunt ludos. c. 106 extr. 

m 2 


CLXXX OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, 


Olymp. ΧΌΥΠΙ. 

Ann, 1. Amplius Dionysius urget Italos. Locris indulget, ob 
concessum connubiuin (conf. c. 44.); sed Kheginis, eb datam repul- 
sam, (vid, 1. c.) tanto infestior. Attamen duce Phytone hi fortissime 
restiterunt. c. 107. 108. 1n ipso bello vanus Dionysius ,. carmina 
sua et rhapsodos cum apparatu maximo ad ludos Olympiacos mittit, 
Sed ludibrio erat. c. 109. 

* Romanorum in Volsinienses bellum commemoratur, c.109 extr. 

Ann. 2, Iam ad diuturnum Lacedaemoniorum bellum in Asia 
contra Persas gestum revertitur Diodorus, ab Ol. 97, 2, non comme- 
moratum. Bello fracti Lacedaemonii, misso Antaleida, pacem cum 
Artaxerxe faciunt sub conditionibus iniquissimis. c. 110. . 

Inde in Siciliam se recipit historicus noster, res Dionysii ulte- 
rius persecuturus, Rhegini, diuturna obsidione coacti, tyranni se 
subiiciunt potestati. Phytonis, eorum imperatoris, dirum suppli- 
cium. . c. 111. 112. . 

Hic quidem locus atque hoc tempus admonuit Diodorum, ut rei, 
quamvis a principum populorum historia alienae, quae tamen maio- 
ris momenti videbatur, mentionem ampliorem iniiceret. Scilicet tum 
Senones, Gallorum populus, ulterius in Italiam progressi, Romam 
ceperunt. Ac rerum Romanarum haec prima narratio plenior et ex- 
actior, cum res ad Romanos pertinentes ante non nisi obiter et pau- 
cis verbis annotasset in re maxime trepida a Volscis etiam bello 
premuntur. Sed Marcus Furius, dictator, eos debellat, mox etiam 
Aequos et Iietruscos, ἴδ proposito Diodori pax Graecorum cum ár- 
taxerxe, et Koma a Gallis capta, huic libro finem imponunt. c. 113 
— 117. 

* Callisthenes rerum Graecarum historiam ab hoc anno exorsus 
est. c. 117 extr. 


5. 4 bello Artaxercis, R. Pers. in Cyprum eiusque 
regem Evagoram, usquead Philippum, R. Maced. 
Lib. XV. 

Olymp. XCVIHI, 3. — CIV, 4. 

Puoorgnic neque hic omissum. Eo autem iudicandi libertatem Dio- 
dorus tum omnino ad historiam requirit et maximopere commendat, 
quippe quae laudem promeritam impertiendo, bonos ad res porro 
praeclare agendas excitare, vituperando vero malos a suscipiendis 
facinoribus deterrere possit; tum hoc libro ea ad Lacedaemonios ca- 
stigandos seeusurum esse pronuntiat, qui quidem imperium, maio- 
rum virtute partum, suis vitiis perdidissent, — Periodi iuitium et 

finem indicat. c. 1. 
Aun, 8. Belli regis Persarum in Cyprum, iam diu ante desti- 


OECONOMIA HISTO1U!AE DIODORI. CLXXXI 


nati?, apparatus et initium,  Pedestribus copiis Evagoras, navali- 
bus ''eribazus? praeest, Evagoras, navali proelio superatus, cum 
Persae Salaminem oppugnarent, in Aegyptum confugit, nova auyi- 
lia petens. c. 2— 4. 

A Persis itur ad Graecos. Lacedaemonii, quos pacis iniquae 
poenituit, contra foedus, civitates Graecas, in libertatem vindica- 
tas, imperio suo subiicere eonantur; quo novum bellum suscitant, c. 5. 

Annuum cursum finit Sicilia, Dionysius diuturno otio languens 
carminibus certat cum poétis. Philoxenus poéta et Plato philoso- 
phus in invidiam veniunt, Ob carmina in ludis Olympiacis recitata, 
et sicut olim (lib. XIV, c. 109.) sibilo excepta, in furorem et insa- 
niam incidit, c. 6. 7. ; 

Ann. 4. Primo narratio de bello Cyprio continuatur. Evagoras 
redux ex Aegypto, cum acceptae pecuniae non sufficerent, pacem 
petit, et favente altero duce Persarum, Oronte, aequis conditioni- 
bus impetrat, lta finitum bellum, '"Feribazus et Orontes rei. Gaos, 
"Weribazi gener, iniuriam ulturus, Aegyptios et Lacedaemonios ad 
bellum in regem Persarum excitat. c. $— 11. 

Ian Graecia Lacedaemonii, bello occupati in ceteras civitates, 
Mantineam obsidione ad deditionem cogunt. c. 12. 

In Sicilia Dionysius urbes maritimas cendere parat, imperium 
maris lonii occupaturus, et expeditionem in Epirum atque ad tem- 
plum Delphicum expilandum mox suscepturus. lllyrii socii, eius co- 
piis adiuti, in Epirum movent ad reducendum in regnum Alcetam, 
tum Syracusis exsulem , Molottosque proelio fundunt; his autem La- 
cedaemonii auxilio veniunt, "Tum etiam Pharus, adiuvante Diony- 
sio, ἃ Pariis condita. Navalibus, novis moenibus, templis, Syra- 
cusae augentur et exornantur. c. 13. 


Olym p. XCIX. 

Ann. 1, Wlyriorum repentinus impetus in Pharum insulam , mox 
propulsatus. Dionysius, exspoliato templo in Hetruria, de pecunia, 
e spoliis coacta, novum in Carthaginienses bellum molitur, c.14, 
|. πῃ. ἢ. Bellum Dionysii cum Carthaginiensibus. Causam prae- 
buerat Dionysius eo, quod civitates, a Carthaginiensibus deficien- 
tes, in fidem recepit. Pax tandem pecunia redemta. c. 15, 16. 17. 

In Asia res tranquillae mansere, Nulium ab Aegyptiis et Lace- 
daemoniis bellum ortum, Gao? clain occiso, Controversiae Clazo- 
meniorum et Cumaeorum de nova urbe Leuca sine bello compositae, 


c. 18. 


1 Vid. supra Ol. XCVII, an, 9. Iib. XIV, c. 98. 
9 Quamquam rei navali Gaos s. Glos c. 8, praefuisse dicitur. 
3 Conf. supra cap. 9. 


/ ΄ 


CLXXXII ΟΕΓΟΝΟΜΙΑ HISTORIAE DIODORI. 


In Graecia Lacedaemonii omnia consilia ad civitates contra ini- 
ta p2»cta subigendas convertunt, eo ipso tempore, quo Amyntae, 
regi Macedoniae, auxilia mittunt, cum is Olynthiis bellum inferret, 


Sed regum Lacedaemoniorum de bello Graecis inferendo contrariae 


erant sententiae. c 19. 
Ann. 3. Bellum in Olynthios, sociis Lacedaemoniis, continua- 


tum. Eo occupati Lacedaemonii per insidias Cadmeam, "Thebarum 
-arcem, capiunt. c. 20. 21. 


ή 


Aun. 4. Urgent Lacedaemonii bellum in Olynthios, duce Age- 
sipoli, rege. c. 22. 

Olymp. C. 

Ann. 1. Tandem, mortuo Agesipoli, imperium suscipit Polybia- 
des, qui Olynthios debellat. 'Tum inter omnes Graeciae civitates 
Lacedaemonii potentia eminebant. c. 23. 

nn, 2. Carthaginienses conciliandis sociis, rebus futuris pro- 
spiciunt. Quamvis pestilentia, malisque aliis, internis etiam bellis 
oppressi, tamen pacem in Africa restituunt, et Sardiniam subigunt, 
c. 94. 

Ann. 3. in Graecia bellum Boeoticum oritur, a Thebanis exsu- 
libus, ob captam a Lacedaemoniis Cadmeam, concitatum, c, 25 — 27, 

* Romani Sardoniam (8) mittunt coloniam, c. 27 extr. 3 

Ann. 4. Bellum Boeoticum continuatum, — (Inter haee Acoris, 
rex Aegypti, bellum infert Persis, duce Chabria, Atheniensi, quem 
Athenienses, ut Persis gratificentur, revocant. c. 29.) Athenienses 
in suas partes trahunt plurimas civitates; pugna etiam navali, intec 
Naxum et Parum commissa, sunt superiores. c. 28 — 35, 

* Romae M. Manlius capitis damnatus, c. 35 extr. 

Olymp. CI. 

Ann, 1. Incidit interea aliud bellum in Thracia, inter Tribal- 
los et Abderitas, a sociis desertos et paene confectos. His Athe- 
nienses auxilio mittunt Chabriam, et hoc occiso Timotheum, qui no- 
vos conciliat socios, in his Alcetam, regem Molossorum, et Lace- 
daemonios apud Leucadem pugna navali fundit. c. 36. "Thebani quo- 
que proe!io eos vincunt. c. 37. 

Lun. 9. Suasore Artaxerxe, rege Persarum, qui bellum in re- 
gem Aegyptiorum agitabat, et ad hoc a Graecis copias requirebat, 
reliquae Graecae civitates pacem faciunt; soli Thebani in bello per- 
severant. Mox novae turbae in singulis civitatibus, c. 38— 40. 

Ann. 3. Persarum bellum in Aegyptum, Pharnabazo et Iphicra- 
te Atheniensi ducibus. Natura regionis, exstructa in Nili ostiis mu- 
nimenta, et ducum dissidia rem irritam reddunt, lphicratis vero in- 
genium et in re militari inventa celebrantur. c. 41 — 44. 

In Graecia in singulis civitatibus turbae et seditiones, Interea 
Thebani bello infestant omnia. c. 45 — 47. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CLXXXIII 


* In Cypro, per insidias occiso Evagora, Nicocles regno potitur. 
In Italia Romani Praenestinos proelio subigunt. c. 47 extr. 

Ann, 4. Durante bello summa consternatio in Graecia ob ter- 
yae motus, inundationes, calamitates alias, Hae violatis sacris et 
ingentibus cavernis subterraneis in Peloponneso tribuuntur, c.48. 49, 

Olymp. CM. 

Ann. 1. Fax in coelo prodigii instar terrorem iniicit, Jam Ar- 
taxerxes iterum pacem inter Graecos restituere conatur, eamque 
componit. Pacis foedere iunguntur omnes, praeter Thebanos, quos 
Lacedaemonii ideo, ut communes. hostes, bello prosequendos cen- 
sent. c. 50. 

Ann. 2. Inde bellum Thebanum. — Pugna apud Leuctra victo- 
res Thebani, duce Epaminonda. c, 51 — 56. 

Ann. 3. "Thebani ,, amicorum numero aucto, potentiam firmant. 
In Graecis civitatibus tumultus frequentes. 'Thessali, hortatore et 
duce lasone Pheraeo, de imperio Graecorum. concertant, c. 57 — 60. 

* Eodem anno tres moriuntur principes: lason Pheraeus, Amyn- 
tas, rex Macedoniae, cut succedit Alexander fil. Agesipolis, rex La- 
cedaemoniorum. — Duris Samius: ab. hoc: anno; historiam. Graeciae 
scribere incipit. c. 60 extr. 

Ann. 4. Res Graecorum solae paene omnia occupant. ' In Thes- 
salia, ob Polydori Pheraei superbiam, res. turbulentae. c, 61. In 
Peloponneso Arcades Thebanis. iuncti urgent Lacedaemonios, qui 
nunc Athenienses in auxilium. vocant, Messene, Epaminonda sua- 
sore, ab Arcadibus instaurata et munita. (Cuius ipsius urbis fata, 
per modum episodii, a primo initio repetuntur. c.66.) Ingravescente 
bello, Dionysius Lacedaemoniis auxilia mittit: Artaxerxes vero, rex 
Persarum , nova legatione Graecos placare et pacem communem re- 
conciliare studet; sed obstant pertinaciter Thebani. c. 62— 70. 

Sicyonem tum. Euphron tyrannide occupavit. c. 70 extr, 


Olym p. CHT.. 

Ann, 1. 1n Macedonia Alexander dolo interemtus: successor 
Ptolemaeus Alorites. (cf. c.60.) Epaminondae abrogatum imperium 
Boeotorum, quod interea Pelopidas, Ismenia assumto socio , susce- 
pit; mox redditum. Pelopidas per fraudem captus ab Alexandro 
Pheraeo, Nec multo post Lacedaemonii proelio vincunt Arcades: 
"quo facto hi, ut hostem areeant, Megalopolin condunt. c. 71. 72. 

In Sicilia Dionysius, tum maxime opportunum ratus, in Cartha- 
ginienses, peste afflictos et ad bellum haud praeparatos , bellum re- 
dintegrat, eorumque agros invadit, Mox morte abripitur. Succedit 
Dionysius iunior. c. 73. 74. 

Ann.92. Ultra, quae in Graecia infestis armis gesta sint, pro- 
miscue annotantur. Alexandri Pheraei feritas et immanitas in Sco 


CLXXXiY | OECONOMIA HISTORIAÉ DIÓDORI. 


tussaeos in "Thessalia, Epaminondas quae gésserit ii Peloponneso. 
Pelopidas liberatur. (Cf;cap. 71.) 'Chares, Atheniensis, Phlidsios 
contra Argivos defendit, duobus proeliis hos vincens; c. 75. 

Ann. 3. Athenienses récuperant Oropum, a Theniesione; Ere- 
triae tyranno, oceupatdmni; Coi urbem condunt, civium frequentia 
et aedium splendore mox celebrem «Nova legatione Artaxerxes, et 
nuuc quidem meliori successu, Graecos ad pacem: commusem adhor- 
tatur, quae tándem accepta est ab omnibus. lta post.V annos! fi- 
nitum bellum:Laconicum et.Boeoticum, ortum in. "Thebanos, ut com- 
imunes hostes, inde ab Ol, 102, an. 1; quo anno reliquae civitates 
Graecae de pace convenerant. (Vid. supra c. 51 — 56.) Ceterum Dio- 
dorus iure reprehendendus, quod pacis conditiones nullas omnino 
commemoravit. Initium belli signavit pugna ad Leuctra. €. 76. 

* Additur jndex virorum. ingenio, et doctrina tum clarorum, Iso- 
crates cum discipulis, Aristoteles, Anaximenes Lampsacenus, Plato, 
Pythagoreorum novissimi, Xenophon, Aristippus, Antisthenes, Ae- 
schines Socratieus, c. 76,extr, 


6r 
: 


Ann, 4. Pacata universa, Graecia, disceptatio, inter Arcades et 
Eleos de 'Triphylia diu agitata; novum bellum parit. , Arcadum socii 
Athenienses. c. 77. ^N. S3 | ur 

* In Macedonia rex Ptolemaeus Alorites per insidias occisus, 
Succedit Perdiccas, c. 77 extr. 


Olymp. ΟΥ̓ ΣΤ κα 2n. ὁ ι 

πη. 1. Tus habendi ludos Olympicos in discéptationem venit 
inter Pisaeos et Eleos,  Pisaei, in auxilium adhibitis Arcadibus, 
Eleorum hostibus, bellum inferunt Eleis Olympia iam exorsis, ipsi- 
que, victoría potiti , suis auspiciis celébrant ludos. — Aliud bellum 
moliuntur Thebani, ab Epaminonda inflammati ad occupandum im- 
periunt maris. Classem instrüunt, socios invitant. Sed Epaminon- 
dae imrhatura mors conatus intercepit, (Vid. infra e.87.) €,78.  In- 
terea iidem Orchomenios,. quibus. ob tributum olim solutum infesti 
erant, (vid; supra lib. IV, c. 10.) bello opprimunt j jurbem capiunt, 
et incolas caede prosternunt, c, 79. — lidem a "Fhessalis in auxilium 
vocati, contra Alexandrum Pheraeum ,, quocum. hi bellum gerebant, 
Pelopidam cum copiis mittunt, qui proelio quidem hostem vicit, sed 
ipse e vulnere accepto mortuus est. Inseritur Pelopidae encomium. 
c. 80. 81. — Clearchus tum Heracleam ,; urbem Ponti , : eamque pa- 
triam , in servitutem redegit, — "'imotheus, Atheniensium impera- 
tor, Toronem et Potidacam cepit, et Cyzicenis auxilio venit. 6.812. 


1 Si scilicet a Leuctrica pugna numerentur, Cf, cap. 50, 51 544. 
9 Quae hic relata legis, δὶ abrupta nulloque néxu reliquae historiae 
iuncla deprehendis, ipsaque tam imperfecte tradita indigneris; ut, quae 


OECONOMIA' HISTORIAE DIODORI. CLXXXY. 


πη: 2. Bellum parvum duarum civitatum, Pisàeorum et Eleo- 
rum, proximo auno ortum; (vid.*c. 73.) mox vulgatur, et totius Grae- 
ciae commune fit, Duae Arcadum factiones erant, "legeatae et 
Mantinenses. Cum illis faciebant Boeoti, duce Epaminonda; cum 
his Athenienses et Lacedaemonii, Ad proelium ventum apud Manti- 
neam, Victores Boevti; imperatore tamen'Epaminonda caeso, cu- 
ius adiungitur encomium. 6. 82 — 88. .Inde pax facta et foedus * 
commune inter omnes Graecos ictum est, exceptis Lacedaemoniis, 
qui Messenios odio habebant, c. 39. 

* Adiicitur notitia historicorum huius aevi: Xenophontis, Anaxi- 
menis, Philisti. c. 89eytr- »? —— .' , 4) 

Aun. 8.. Pace facta in Graecia, novum idque. maximum bellum 
exardescit in Artaxerxem, regeni Pérsaruri. Erat bellum hostium 
multorum in unum; simul intestinum atque. "civile, simul externum; 
Defecerant provinciae màritimae 'cuni satrapis nonnullis dücibüsque 
copiarum Persicarum: belli sócii erant "Taclios, rex Aegyptiorum; 
Lacelaemonii, ob Messenios , regis iussu communi Graecorum foe- 
deri adscriptos regi infensi; accedebant Syri, Plioenices, alii," c. 
90 — 92. Interea Artaxerxes moritur, cui 'sücéedit Othus, "Tachos 
proditione eius, cui rcgnum admi iaistrándüm" mandav erat, regno 
privatus, Agesilai, Spartani , qui praeerat exercitui RÀ prudentia 
ac virtute, Ae gyptum? recipit. c. 93. 

Inde res Graecorum repetit. Diodorus, Proximo post pacem 
compositam anno, novae &urbae inter Arcades oriuntur. Megalopo- 
litani pristinas sedes (conf. cap. 42-) recuperare nituntur, Advocati 
Athenienses tumultum comprimunt, c. 94. 

* Addita mentio Athanae, historici rerum 'Sieularum. c. 94 extr. 

Ann. 4. Alexander Pheráeus etiam infestam reddit Graeciam, 
depraedando Cyclades, Adversuni eunt Athenienses, sed vincuntur. 
€. 95. 


4 
ats 


bellorum, causa fuerit, intelligi nequeat; memineris, Diodorum in rebus 
minutis, quae ad civitates singulares, neque ad populos universos perti- 
nere videantur, chronographi potius, quam historici, personam agere, 
atque eiusmodi res verbo magis notare, quam copiosa oratione describere 
solere, 

1 In vitiis kistcfrer 1 iam alibi observatuin' est, quod in nuda pacis 
commemoratione, saepe acqniescit, nullas vero pacis foederumque condis 
tiones affert, Hic locus eodem defectu laborat, Unam quidem foederis 

conditionem postea cap. 94, aliud agens εἴ obiter commemorat, Sed om- 
nes ac sihgulas debebat referre, 

- Nárrationeni de huius belli exitu imperfectam reliquit Diodorus, 
'Nam quomodo res compositae fuerint, mortuo Artaxerxe, utrum armis 
decertantes sponte ea abiecerint, an certis conditionibus pactoque in gra- 
tiam redieriut, oinisit tradere. Sed obvia sunt plura rerum gestarum exem- 


pla, quas velut in medio cursu decr Ub (stunt progressu et eventu 
deinde silet, 


i 


CLXXXVI OECONOM!A HISTORIAE DIODORI. 


* Dionysiodorus et Anaxis, scriptores Boeoti, historiam rerum 
Graecarum usque ad boo tempus perduxerunt. 


Periodi I 
SECTIO III. 
Aevum Philippi, R. Macedoniae. 
Lib. XVI. 
Ol. CV, 1. — CXI, 1. 


Pxnoorwro Diodorus contra semet ipsum, eamque operis rationem, 
quam in reliquis libris secutus est, disputat. Contrariam enim hi- 
storiae methodum approbat atque laudat, qua civitatum regumque 
res gestae non divulsae sed integrae, non per partes seu fragmenta, 
sed ab initio usque -ad finem continuae perscribantur: quo quidem 
modo putat, res mente rectius perspici et memoria facilius teneri 
posse. Deinde gaudet, sibi eius rei experiundae in vita rebusque 
gestis Philippi, regis Macedoniae, nunc occasionem * oblatam esse. 
Pronuntiat itaque, se uno libro eius regis gesta complexurum esse. 
Vitae huius regis momenta praecipua notantur. c, 1. 


Olymp. CV. 

Ann. 1. Philippi pueritia Tbebis culta. Patre Amynta fratri- 
busque natu maioribus vita defunctis, "Thebis, ubi obses tenebatur, 
in patriam aufugit, et regni paterni curam suscepit. Prima certa- 
mina in hostes regnique aemulos; et quibus modis Macedones conci- 
liaverit, et a desperatione ad spem revocaverit, disciplina vero, 
exercitatione, institutis, in re tactica novis inventis imperium auxe- 
rit et confirmaverit. Proelio apud Methonem in Mantiam et Argaeum, 
primo victor. c. 2. 8. 

* Theopompus Chius ab hoc anno rerum Philippicarum historiam 
exorsus, c. 3 extr. 


1 Ne tamen ex his verbis colligas, hinc scriptorem operis aliud con- 
silium rerumque tradendarum alium ordinem esse initurum! Quamquam 
enim Diodorus in huius libri exordio utique de methodo rebus historicis 
iradeudis aptiore ita disserat, ut, repudiata, qua in praecedentibus libris 
usus est, ratione, novam secuturus videatur, tamen in pristino instituto 
perseverat, Vicibus alternant res Macedonicae et res aliorum regnorum, 
sicut antea ; singulae res gestae annis sunt intercisae, sicut antea; in ipso 
annuo cursu est orbis quidam regnorum et rerumpublicarum, sicut antea ; 
me inultis, nihil quidquam mutatum, nihil novum aut singulare depre- 
hendimus, misi quod hic liber totam Philippi vitam copuplesnitus a Phi- 
lippo incipit et in Philippó EORUM 


.OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CLXXXVII 


Ann. 2. Continuantur res Macedonicae, Philippus prudenter de 
iure in Amphipolin cedebat, ut ne Athenienses porro hostes habe- 
ret. Eo bello liberatus, Paeones vi sub potestatem suam redegit, 
lilyrios bello vicit et ad reddendas urbes Macedonicas coégit, c. 4. 

Interponuntur * res Siculae, Dionysius iunior, Syracusarum 
tyrannus, ignavia languescit; eius regnum vilescit, c. 5, 

Ann. 3. Dion Syracusanus, Dionysii maioris alterius uxoris, 
quae Hipparini filia erat, frater, ob ingenium et animum iuniori 
Dionysio suspectus, clam in Peloponnesum aufugit, et bellum in 
eum parat. c. 6. 

Res coaevae Graecae referuntur: TTauromenium, urbs in insula 
Naxo, condita. In insula Euboea bellum inter duas factiones, mox 
compositum, Quo finito bellum sociale oritur, ab Atheniensibus in 
Chios, Rhodios, Coos, Byzantinos gestum, ut socios, qui defece- 
rant. Erat hoc bellum triennale, (cf. c.21.) c.7. 

In Macedonia rex Philippus Amphipolitanos in potestatem redi- 
git, mox Pydnam etiam et Potidaeam.  Crenides amplificatae et 
Philippi dictae: ex aurifodinis huius regionis magnae opes. c, S, 

Ann. 4. Inde in Siciliam Diodorus lectores ducit, eosque sin- 
gulari exordio in admirationem rapit, quod Dion, Dionysium bello 
impugnans, primo exiguis copiis instructus, maximum Europae im- 
perium in extremum adduxit discrimen. Bellum ipsum. Dionysius 
proelio victus pacem petit, sed principatu abire recusat, c. 9— 13. 

Res coaevae Graecae: Alexander Pheraeus a coniuge et fratri- 
bus occisus, qui ipsi tyrannidem occupant. Alevadae, et inprimis 
Philippus, rex Macedoniae, ab his advocatus, "Thessalos in liberta- 
tem vindicant, qui deinde perpetui Philippi socii sunt. c. 14. 

* Scriptores rerum Graecarum huius aevi commemorantur: De- 
mophilus, Callisthenes, Diyllus. c. 14 extr, 


Olymp. CVI. 


Ann.1. In Italia novus populus Bruttiorum oritur, c, 15, dum 
bellum Dionis in Dionysium, in Sicilia, acerrime urgetur. Diony- 
sius proelie victus, tandem, abrogato principatu, Sicilia abire cogi- 
tur. Postea novos tumultus Syracusis excitant mercenarii, quibus 


——— — — —— —À 


1 Iam supra observatum est, eam esse historiae catholicae Diodori 
rationem, ut principum populorum res, tanquam operis fundamentum 
sint, et colu.inarum instar temporum intervalla designent, ἃ Philippo 
inde res Macedonum, prius leviter et raro commemaoratae, cam dignita- 
tei sunt cousecutae, ut principem locum in hoc opere historico possent 
occupare, lisque res memorabiles minorum regnoruin annecterentur, [ἃ 
patet ipsa transeundi formula, qua Diodorus usus est; Pos/quam res Ma- 
cedonicas et lllyricas persecuti sumus ad, alius generis res (πρὸς τὰς 
ἑτερογενεῖς πράξεις) transeamus. 


CLXXXVIII. OECONOMIA HISTORIAE DTODORT. 


etiam Dionysius classem , duce Nypsio, auxilio mittit. Dion, offen- 
sus a Syracusanis, cum exercitu suo Leontium discesserat. [am re- 
vocatus Syracusas ultro ab interitu vindicat, civiumque omnium gra- 
tiam et summunt imperium consequitur. c. 16 — 20. 

"dn Graecia Athenienses in bello sociali occupati. (Cf. cap. 7.) Cha- 
res, cui imperium mandatum eràát, Artabazo;:qui tum a rege Persa- 
rum defecerat, inconsulte auxilio venerat. Quamobrem regis iram 
veriti, pace * facta, bello sociali finem imponunt, c.21. 92. 

1n Philippum, regem Macedoniae, hoec tempore tres finitimi re- 
ges, Thracum, Paeonum, lllyriorum, simul bellum consociaverant; 
sed Philippus, bello ante occupato, omnes subegit. c.22. 

Ann. 9. Inde vero res Graecae principem locum occupant, et 
Macedonicas velut praecurrunt.. Conflatur in Graecia bellum sacrum, 
quod decem ? annos duravit. Belli causae et annus primus, Pho- 
censium imperator Philomelus vi cogit Pythiam, ut de bello susci- 
piendo oraculum edat. Inde exeursus de oraculi Delphici origine. 
(e. 26.) Athenienses, Lacedaemonii, "Thebani, ad societatem iun- 
gendam invitantur. Boeoti et Locrenses contra pugnant, c; 23-—97. 

Ann. 3. Belli sacri annus 2. Ad Phaedriades petras Philomelus 
proelio victor. Utriusque partis socii recensentur. Phocenses deinde 
jn angustias adacti gravem accipiunt cladem; | Philomelus vero, quo 
confugeret, non habens, de saxo se praecipitem dedit. In eius lo- 
cum successit Onomarchus. c. 98 —3l. 

Philippus eodem tempore Methonem et Pagas expugnat. Ὁ, 31. 

* Annotata synchronistica: Leucon, Bospori rex, moritur: suc- 
cedit Spartacus, filius. Romani in Faliscos bellum gerunt, in Sici- 
Jia, Dione a mereenariis occiso, Callippus imperium suscipit. c. 31. 

Ann. 4. Belli sacri annus 3. Onomarchus renovat bellum, ho- 
stium agros populatur, multasque urbes capit. €; 329. 39. ' - ἰ 

In Asia Artabazus perseverat in bello contra regem Persiae, 
acceptisque Thebanorum auxiliis, duobus proeliis regios vincit. c. 34. 

In Graecia Argivorum in Lacedaemonios bellum, causa non in- 
dicata. c. 34. , 

Athenienses, Charete duce, ad Hellespontum urbem Sestum ca- 
piunt: iisdem Cersobleptes urbes Chersonesi concedit; qua re per- 
motus Philippus Methonem vi expugnat, in cuius ufbis expugna- 
tione, teli iactu, altero oculo privatur. c. 34. Post haec Philippus, 
vocatus a "Thessalis, bellum commune in Lycophronem, Pheraeorum 
tyrannum , et Phocenses horumque ducem Onomarchum gerit. Ono- 


1 De pacis conditionibus , ut alibi, silet Diodorus. 
2 Conf. cap. 59, 60, et ad eum locum Wresselingii annotationem 
num, 93 notatam, 


.OECONOMIA HISTORIAE DIODORI.  CLXXXIX 


marchus aliquot proeliis victor, tandem ultimo proelio capitur et 
-eruci affigitur. Phocensium imperium Phayllo, eius fratri, manda- 
tur, qui omni vi bellum instaurat. c. 35. 36. 

* Annotata rerum coaevarum: Moritur Mausolus, rex Cariae, 
cui Artemisia succedit; item Clcarchus, Heracleae tyrannus, in cu- 
ius locum substituitur 'l'imotheus, filius. — Romani in Thuscos bel- 
lum gerunt. 

In Sicilia Callippus, (vid. cap. 31.) tumultu orto, principatu exci- 
dit, eumque occupat Hipparinus. c. 36. 

Olymp. CVII., 

Ann. 1. Belli sacri in Graecia annus 4,  Phayllus, auctus [co- 
piis et sociorum auxiliis, Boeotiam invadit, sed iteratis proeliis in-. 
ferior discedit. c. 37. Interea Philippus impeditus ab Atheniensibus, 
.eum in Phocenses tenderet, in regnum rediit, Sed Phayllus ultra 
progressus Locros Epicuemidios invadit, multasque urbes capit: 
JBoeoti contra, Phocensium terras populantur, quos subito impetu 
Phayllus opprimit. Mox mortuo Phayllo succedit Phalaecus, Ono- 
marchi fil. Impuberi adiunctus socius et tutor Mnasea, paullo post 
proelio occisus. c.38. Lacedaemoniorum in Megalopolitanos bellum. 
Phalaecus Boeotiam, Boeoti Phocidem vastant, c.39. 

Ann. 2. Belli sacri annus 5, levioribus proeliis transactus. c. 40. 

Jam vero in Asia Artaxerxes, rex Persarum, bellum in Aegy- 
ptios, per aliquot annos intermissum, de novo et maximo quidem 
apparatu suscipit, iuncto alio bello in Phoenices et in Cyprum, quae 
provinciae a rege defecerant. Belli historia. c. 40 sqq. Primo bel- 
lum in Phoeniciam et Cyprum geritur, quam utramque rex subigit, 
c. 40 — 45. 

* Haud multo ante Artemisia vita defuncta; cuildrieus, eius 
frater, succedit, In Italia Romani cum Praenestinis et Samnitibus 
inducias et pacem pacti: in Tarquinienses saevitum. Leptines et 
Callippus Rhegium a Dionysii iun. tyrannide liberant. c. 45 extr. 

Ann, 3. Perdomita Cypro insula, (vid. c. 42.) bellum transfertur 
in Aegyptum.. Belli historia. c. 46— 51. Perdomita Aegypto reli- 
ctoque Pherendate, eius provinciae praeside, rex Babylonem rediit. 
c, 51 extr. 

| Ann. 4, Ynter duces Artaxerxis Mentor virtute rebusque gestis 
eminebat, insignibus praemiis a rege ornatus: qui reliquós etiam, 
qui defecerant, ad fidem revocat. c. 52. 

Ex Asia deinde in Europam revertitur Diodorus. Sed paucis 
tantum verbis, quae gesta sunt, notat. Philippus, rex Macedoniae, 
interea expeditionem in Thraciam et Thessaliam fecerat. Expugna- 
tae Chalcidicae civitates et Pherae Thessaliae. (Cf. c. 37. 88.) c. 52. 

* Moritur Spartacus, rex Ponti; regnum suscipit igi tan 
eius frater. c. 52 extr. 


cxc OECONOMIA HI18TORIAE DIODORI. 


Olymp. CVIII. 

“πη. 1. Redit narratio ad res gestas Philippi, Is ad ulteriora 
expeditionem intendit, ipsasque urbes ad Hellespontum sitas, sub 
potestatem redigere parat, vi, comitate, pecuniae profusa largitio- 
ne, proditione usus. Olynthus, per proditionem capta, excitat 
Atheniensium invidiam, qui bellum minantur, Sed Philippus sol- 
lemnibus ludis, festis, conviviis, liberalitate, omnium animos sibi 
conciliat. c. 53 — 55. 

Aun. 2. Belli sacri annus 9, Boeoti Phocensium' agros depo- 
pulantur, vicissim hi in Boeotia omnia rapiunt et devastant, Pha- 
laecus, sacrilegii reus, imperium amittit. Severa quaestio de sa- 
crilegis. Ipsi Athenienses et Lacedaemonii impietatis participes. 
Boeotis Philippus in Phocenses auxilia mittit. Phocensium ingens 
clades apud Abas, Qui in templum confugerant, cum templo confla- 
grant. c, 56 — 58. 

Ann. 3. Belli sacri annus 10. Phocenses, attenuatis viribus, a 
Lacedaemoniis nova auxilia impetrant; Boeoti a Philippo, qui magna 
vi Locridem invadit, Phalaecus, iterum creatus imperator, cum 
vires impares videt, de pace impetranda paciscitur. ltidem Phocen- 
ses sponte se subiiciunt. Pacis communis consilia et conditiones, 
Jta finitum bellum sacrum. c. 59. 60. lam Diodorus, pietatis incul- 
candae causa, adiungit recensum eorum, qui sacrilegii auctores vel 
participes fuerunt, et tristi fato perierunt. c, 61 — 64. 

Inde ad πράξεις ἑτερογενεῖς transit, ln Sicilia Syracusani, multis 
factionibus agitati, a Corinthiis, quorum coloni essent, imperatorem 
«expetunt, qui a tyrannis ipsos defendat. Mittitur Timoleon; mox 
vindex et instaurator rerum Sicularum. c. 65. 


Ann. 4. "Timoleontis adventus in Siciliam; naves, copiae, Quo 
5n statu tum res Siculae fuerint, narratur. Jnstabant scilicet Car- 
*haginienses: horum amicus factus erat Hicetas, Syracusarum prin- 
ceps: Dionysius redierat, et pristinum imperium recuperaverat. c, 
66 — 68. 

Olymp. CIX, 

Ann, 1. Contra morem praemittitur rerum coaevarum brevis 
mentio: * Romani primum foedus cum Carthaginiensibus fecerunt. — 
ldrieus, princeps Cariae, moritur: sequitur in principatu Ada , con- 
jux et soror. c. 69 pr. 

In Sicilia Syracusas, per partes occupatas a Dionysio, Hiceta, 
'limoleonte et Poenis, tandem Timoleon, auctus copiis, totas cepit. 
€, 69. 

In Macedonia Philippus in Illyrios, sibi diu infestos, movet, 
multasque urbes eorum capit; postea Thessalorum urbes a tyrannis 
liberat, quo omnium favorem sibi conciliavit. c. 69, 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CXCI 


Ann. 9, Dionysius tandem cogitur abdicare principatum, et Co- 
"rinthi vitam agere privatam, Quo facto lT'imoleon Syracusanis de- 
niocraticam formam novasque leges dedit. Iovis Olympii sacerdotes 
annuis magistratibus fungebantur. c. 70. 

Philippus Thraciam, devicto rege Cersoblepte, subigit. c. 71. 

* De Theopompo Chio obiter commemorat, eius opere historico 
etiam res Siculas traditas esse. 6.71 extr. Cf. supra c. 3. 

Ann. 3. Mortuo Arymba, rege Molossorum, annitente Philippo 
Macedone, succedit Alexander, Olympiadis frater, c, 72 pr, 

In Sicilia Timoleon Hicetam armis persequitur, Leptinem, En- 
gyinorum tyrannum, capit, etin exsilium mittit, terras Carthagi- 
niensium depraedatur, multasque civitates in fidem recipit. Quibus 
rebus consternati Carthaginienses alios duces novasque copias in Si- 
ciliam mittunt. c. 72. 73. 

Ann. 4. * Clitarchus, Eretriae tyrannus, a Philippo constitu- 
tus, nunc a Phocione Atheniensi principatu deiectus, — Jn Caria Ada 
regno expellitur a Pixodaro, fratre. c. 74 pr. 

Philippus in diuturna Perinthi obsidione et oppugnatione occu- 
patus. Byzantini et Persae obsessis auxilio veniunt. ldeo Philippus 
partem copiarum ad oppugnandum Byzantium mittit, c. 74 — 76, 

Adiecta notitia de Ephoro et Diyllo, rerum tum gestarum scri- 
ptoribus, c. 76 extr, 


Olymp. CX. 


Ann. 4. Athenienses Graecorumque alii, ob Byzantium obses- 
sum, bellum parant in Philippum, quod ut declinet, obsidionem sol- 
vit. c. 77 pr. 

Sed iin Sicilia bellum magna contentione geritur, "Timoleonti 
pugnandum erat tum contra milites seditiosos, a 'Thrasio quodam in 
eum concitatos, tum contra infestum Carthaginiensium exercitum, 
novis copiis auctum,  Iteratis proeliis Timoleon victor. Carthagi- 
nienses, aliis insuper malis afflicti, de ipsa Africa pavent, et pacem 
expetunt. c. 77 — 81. 

Ann. 2, "Thrasium et rebelles milites Timoleon Sicilia exire iu- 
bet, Postumium Tyrrhenum, piratam, domat, Hicetam bello captum 
obtruncat; tum pacem cum Carthaginiensibus componit. Pacis con- 
ditiones. lam vero universam Siciliam in libertatem vindicat, novis 
colonis auget, legibus institutisque florentissimam reddit. c.82. 83. 

nn, 3. "Tandem revertitur Diodorus ad propositum huius libri 
primarium. Philippus, conciliata plurimorum Graeciae populorum 
amicitia, ut Graeciae imperium consequeretur, consultum duxit, 
Atheniensibus, tum maxime ad bellum imparatis, inopinato bellum 
inferre.. Belli in Athenienses gesti historia et eventus. — Pugna ad 
Chaeroneam in Boeotia victi Athenienses, c, 84— 88. 


" 


Cxcn OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


* Eadem die. et hora proelium commissum in Italia inter. Taren- 
-tinos et Lucanos, quo Archidamus, rex Lacedaemoniorum, qui 'l'a- 
rentinis auxilio venerat, periit. — Moritur Timotheus, Heracleae 
Ponticae tyrannus, cui succedit Dionysius, frater, c. 88 extr. 

. Ann. 4. Victor Philippus ultra intendit animum ad consequen- 
dum summum Graeciae imperium. Proponit itaque bellum suo du- 
ctu in commoda Graecorum contra Persas, ob violata Graecorum 
templa (cf. lib. XI, e. 28 extr.) suscipiendum. c. 89, 

In Sicilia vita decessit Timoleon, quem ut parentem lugent et 
anniversariis festis venerantur. c. 90. 

* Defunctus hoc anno Ariobarzanes in regno Phrygiae et Cap- 
padociae, succedente Mithridate, — Apud Romanos Manlius de La- 
tinis et Campanis triumphum egit, c. 90 extr, 


Olymp. CXI. 


Ann. 1. Philippus, a Graecis imperator creatus, bellum in Per- 
sas instruit, laetusque honore, a Graecis sibi habito, festos dies, 
convivia, certamina, ludos, celebrat: inter quae gaudia rex a Pau- 
sania quodam per insidias occiditur. c.91—95. * 


Periodil 
SECTIO IV. 
Aetas Alexandri M. 
Lib. XVII 
Ol, CXI, 2. — CXIV, 1. 


Pnoorwro Diodorus aevum resque gestas Alexandri M. velut fundum 
novae periodi constituit, laetaturque, eminere nunc prae ceteris 
regnum aliquod et principem aliquem, ad quem, tanquam ad caput, 
regnorum et civitatum aliarum res memorabiles referantur, et a quo 
singulare temporis spatium certis finibus circumscribi ac signari, hu- 
iusque initium et finis metarum seu epocharum instar esse possit; 
ratus, id memoriae eximio esse adiumento.  lmperio et victoriis 
Alexander implevit XII annorum spatium. c. 1. 

Id vero singulare depréhendimus in hoc libro, quod scriptor, 
contra ea, quae in prooemio erant promissa, quaeque totius operis 
ratio requirebat, in sola Alexandri M. historia substitit, eiusdem au- 
tem aetatis aliorum regnorum, principum et rerumpublicarum, etiain 
ad memoriam insignium, si neque bellorum socii, neque hostes Álc- 
xandri fuerint, omnem mentionem exclusit, Absunt itaque αὖ συνε- 
χεῖς πράξεις. absunt τὰ ἅμα τούτοις συντελεσθέντα, quamvis prooemig 
commemorata et annuntiata, 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CXCIII 


Ceterum hic liber in Codicibus MSS. in duas partes solet de- 
-Scribi, quam partitionem deinde Diodori editores in suis exemplis 
secuti sunt. ln ipso opere cum nullum eius vestigium exstet, vero- 
simile est, eam ἃ grammaticis et librariis esse factam, Divortium 
facit proelium ad Arbela, quo Darius victus est, cap. 64, 


Pars prior. 


Ann. 2. Prima cura Alexandri, ulciscendi caedem parentis et 
ei iusta faciendi; proxima ordinandi et firmandi regnum, conciliato 
omnium amore, confirmata sociorum fide, praesertim Graecorum, 
milite: crebra exercitatione occupato. ln Attalum, regni aemulum, 
secreta mandata dedit Hecataeo, amico fido. c. 9. Cum nihilominus 
multi populi, ipsique Graeci ab eo abalienarentur, omnes vel huma- 
nitate reconciliavit, vel vi subegit, ac singulari prudentia effecit, 
ut Graeci eum summum imperatorem crearent, eique bellum in Per- 
sas gerendum committerent. c, 3. 4. 

Descripto statu Graeciae, sequuntur res in Asia gestae. Atta- 
lum, qui militem ad seditionem moverat, Hecataeus clam de medio 
tollit, Inde Diodorus narrationem statim transfert ad bellum Persi- 
cum, lInseritur narratio episodica de regum Persiae historia ab Ocho 
repetita. c, 5. 6. Darius, consiliis et coeptis Alexandri, quem ob 
actatem despexerat, perculsus, intentiore animo bellum, Philippi 
morte interceptum, parat, classem instruit, copias cogit, duces de- 
ligit. Memnon Rhodius cum exercitu Cyzicum petit. HReferuntur 
nonnulla de ida monte, per quem transeundum erat — Parmenio 
Grynium capit, et Pitanen oppugnat. Callas in Troade impar cum 
Persis congressus, Rhoeteum se recipit. c. 7. 

Rex ipse expeditionem suscipit in gentes plures tumultuantes iu 
Thracia, Paeonia, et lllyrico, maxime autem in "Thebanos in ipsum 
contumaces. Urbis obsidio, expugnatio, excidium horrendum dictu, 
c, 8— 14. Post haec ut in concitatores seditionum animadverteret, 
ab Atheniensibus postulavit, ut Demosthenem et Lycurgum trade- 
rent. lntercessit Demades. c. 15. Redux ab expeditione consilia de 
bello in Persas accelerando confert cum ducibus, reiecta matrimonii 
cura, ad quod ante ineundum amici adhortati erant. Sacra et con- 
vivia ob instantem profectionem celebrantur, c. 16. 

Ann. 3. Alexander traiicit exercitum in Asiam.  Recensus co- 
piarum. Laeta omina in ''roade. Persae obviam facti in Phrygia, 
non audito Memnone, qui bellum in Macedoniam transferre suade- 
bat, pugnam decernunt. Proelium ad Granicum, et regis certamen 
singulare cum Spithrobate, Persae victi et in fuzam acti, c. [7 — 21. 
Deinde Alexander ulterius hostes persecutus, Miletum, quo cum Me. 
mnone confugerant, oppuguavitet cepit, sublata prius classe, cap. 
22.23; inde progressus, MHalicarnasso ac tota paene Asiae ora poti- 

VoL. Ii. ArrEND. n 


CXCIV - - OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


tus est. Memnon cum reliquis copiis in insulam Con se recipit. c. 
294—297. Alexander insuper Marmarenses in Lycia ad extrema ade- 
git, qui eius exercitum transeuntem caede et rapina lacessiverant, 
c. 28. 

Ann. 4, Memnonem, cui summa belli commissa erat, dum sin- 
gulari prudentia, virtute ac fortuna res Persarum restituit, Chio et 
Lesbo potitur, ipsamque Graeciam territat, inopinato abripit mors. 
€. 99. Occiso etiam Charidemo, Atheniensi, principe viro, qui me- 
liora, sed regi ingrata, consuluerat, Darius ipse, conscriptó novo | 
exercitu, belli gerendi curam suscepit. c. 30. Recensus novi exer- 
citus, cum quo Darius Babylone in Ciliciam proficiscitur. Comites 
sunt regis uxor, liberi, mater. Alexander interea morbo gravissi- 
imo laborabat, a quo Philippus Acarnan eum liberat. c, 31. In vin- 
cula coniecto Alexandro Lynceste, qui in suspicionem perfidiae in- 
ciderat, Alexander rex obviam it Dario, et lssum, Ciliciae urbem, 
occupat. Pugna ad,lssum, qua Persae funduntur: gaza regia cum 
castris, Darii mater, uxor, liberi capiuntur. Summa Alexandri in 
hos clementia. Darius Babylonem refugit, unde Alexandro aequas 
pacis conditiones offert, sed non acceptas. ltaque novo apparatu 

bellum instruit. c. 32 — 39. 


Olymp. CXII. 


Ann. 1. Inde bellum in Aegyptum transfertur. Cum exercitum 
Alexander per Phoenicen ducit, "Tyrii acriter resistunt. "'lyri op- 
pugnatio diuturna, Urbs post ὙΠ menses vi capta; Alexander no- 
vum regem, Ballonymum, constituit. c, 40 — 47. 

Respicit Diodorus simul ad ea, quae in Europa aguntur, Agis, 
Lacedaemoniorum rex, partes Persarum sectatus, Cretam insulam 
in Darii potestatem redegit. — Amyntas, transfuga, incursionem in 
Aegyptum faciens, pugna apud Memphin comtnissa cecidit, Graeci 
legatos ad Alexandrum mittunt, cum Gazam oppugnaret, qui ob vi- 


ctoriam apud lssum ei gratularentur, et auream coronam dono of- 
ferrent, c. 48. : e 
“πη. ἢ. Gaza Alexander Amyntam in Macedoniam mittit, ad 
conscribendos novos milites: ipse in Aegyptum pergit, ob odium 
Aegyptiorum in Persarum impietatem benigne receptus. Cyrenen- 
ses dona et amicitiam oíferunt, qua fretus Alexander ultra ad tem- 
plum lovis Ammonii tendit, Itineris, regionis, templi descriptio, 
Acceptum oraculum, c. 49—51. Reversusin Aegyptum novam ur- 
bem Alexandriam condere instituit, relictis, qui susceptum opus per- 
ficerent. c. 52. A ^ 
His peractis Alexander in Syriam movet, Darius certior factus, 
ipsum peti, omnia praeparat ad pugnam, novo telorum genere mi- 
lites armat, currus falcatos numero auget; tum Babylone profectus 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CXCV 


prope Arbela, castra ponit, unde missa legatione, novas splendidas- 
que pacis conditiones proponit, ab Alexandro repudiatas, Alexander 
copias propius ducit. In itinere moritur Darii coniux, c. 53.. 54. 
Acies ad proelium instruuntur. Proelii ad Arbela descriptio, Darius 
victus aegre elabitur. Caesorum numerus. c. 55 — 61. 

nn. 3. Noster interea res in Europa gestas circumspicit, Rc- 
gis iterata victoria invidiam, absentia audaciam fecerunt. Memnon, 
in Thraciam missus ad compescendam seditionem, ipse defecerat. 
Dum Antipater adversus hune copias ducit, Lacedaemonii et Pelo- 
ponnesiorum plures bellum movent, Sed Antipater, rebus quam ce- 
lerrime compositis, e ''hracia advolat, et commisso proelio hostes 
dissipat,  Cecidit hoc proelio Agis, rex Lacedaemoniorum, c. 62, 63. 


Pars posterior. 


In Asiam revertitur historicus. Post cladem ad Arbela acceptam, 
Darius in provincias superiores fugit; Ecbatanis in Media quiete se 
suosque reficit, et novas copias cogit. Alexander, collecta ingenti 
praeda, primo Babylonem petit, ubi militem commodo hospitio re— 
creat et praemiis excitat, c. 64. Inde inter ingressus, novis ex Eu- 
ropa acceptis copiis, movet in Sittacenam regionem, hinc Susa , ubi 
gazam regiam, diu reconditam, reperit.  Reilicta ibi Darii ma'-e 
cum liberis, traiecto Pasitigri, perinvia et inter tela hostium, in 
regionem Uxiorum pervenit; superatis deinde rupibus, quae Susia- 
des vocantur, victoque Ariobarzane, Persepolin vi capit, exspoliat 
et devastat, gaza regia et arce sibi soli servata. Arcis descriptio. 
€.65— 71. "Tum ob victoriam conviviis et comissationibus indulget, 
inter quas, suasu et hortatu 'Thaidis, regia incendio deletur, "Tan- 
dem subactis Persidis urbibus, Bactra tendit, quo Darius perfuge- 
rat, quem tamen interea Bessus dolo ceperat et occiderat, Hunc 
regis interfectorem Alexander nequidquam persequitur, c, 72. 73. 

Rebus in Asia ad hunc finem perductis, Diodorus gesta in Euro- 
pa paucis repetit. Lacedaemonii, ab Antipatro victi, missis legatis 
veniam defectionis ab Alexandro petunt, c. 73 extr. 

Ann. 4. Obiter commemoratur Bessus, qui postea Bactrianae 
regnum assecutus est. — Alexander militibus, qui ob Darii mortem 
spem reditus in patriam conceperant, persuadet, ne ipsum, ad ul- 
teriora tendentem, relinquant. c, 74. Ulteriores expeditiones: 1) in 
Hyrcaniam, Maris Caspii et Hyrcaniae res memoratu dignae expo- 
nuntur. Multi et Persae et Graeci, qui in Darii exercitu militave- 
rant, castra Alexandri sequuntur. c. 75. 76 pr. 2) in Mardorum re- 
gionem. MHegius equus ibi furto ablatus, sed restitutus. c, 76. Ne- 
que alia omittit historicus, quae memoratu digna visa fuerint, ut 
Thalestris, reginae Amazonum, ad regem aditum, Tum primum 
rex, Asiaticorum more, luxuria et voluptate diflluere coepit. c. 77, 


n z 


CXCVI OECONOMXIA HISTORIAE DIODORI. 


3) in Bactrianam , ad subigendos Satibarzanem et Bessum, qui bel- 
lum in Macedones moverant, et Drangianam: quo quidem tempore 
regis vita in summo discrimine versabatur, structis insidiis ab ipsis 
eius familiaribus, Dimno, Parmenione, aliis. c. 783—980. 4) in Ari- 
maspos, postea Evergetas dictos, et Arachosiam, c,8l.- 


Olymp. CXII. 


Ann, 1. 5) In Paropamisadas. Regionis, aéris indoles descri- 
bitur. Mons quoque Caucasus s. Paropamisus. Urbes ibi exstructae, 
Inde partem copiarum oportebat in Bactrianam et Aream mittere, 
ubi Bessus et Satibarzanes hostilia agebant. Satibarzanes certamine 
singulari periit; Bessum quidam e familiaribus per proditionem tra- 
didit, c. S$2—83. * * * 6) In Indiam. — Regina quaedam Alexan- 
dro, eius admiratione capta, munera mittt. (Sed hic nonnulla, 
quae praecesserant, multoque plura, quae secuta erant, in Codici- 
bus manuscriptis cunctis, qui exstant, desiderantur. Nec dubitan- 
dum vero, Cleophidis, reginae in India, amores hoc loco fuisse de- 
scriptos, rerumque multarum aliarum mentionem esse factam, qua- 
rum argumenta indicant tituli, huic libro praefixi, iique sedecim. 
Sed apparet, in his ipsis nonnulla turbata esse. Postrema fuisse 
videtur narratio de Nysia urbe benigne habita, Cleophide adamata, 
et Massacorum urbe expugnata, ubi ea ipsa acciderunt, quae dein- 
ceps sequugtur.) * * * * Mercenarius miles, e fuedere, urbe (Mas- 
saca) abierat. Hunc Alexander contra datam fidem persecutus in- 
genti caede prostravit. c, 84. Expugnatae plures Indiae urbes. Inde 
rex ad rupem inaecessam , Áornon, progressus, duce sene quodam, 
in montis summum fastigium evasit, locumque occupavit. c. $5. Con- 
tinuato itinere obvium habuit Aphricem (Erycem) cum exercitu, mox 
asuis interemtum, Accessit deinde ad Indum fluvium, quo traiecto 
ad regem Mophim (Omphim), "Faxilis filium, pervenit, qui fidem et 
societate: cum Alexandro iungit, c. 86. 

Ann. 3. Proximus rex erat Porus, qui, consociatis copiis Em- 
bisari, infestis signis Alexandro obviam venit. Proelio conserto vi- 
ctor Alexander. "Ium factis Soli sacris, naves in futuros usus con- 
strui iussit, quibus struendis ea regio largam praebebat materiem, 
duasque urbes condidit, (Cf. c, 95 extr.) Porus in regnum restitutus, 
c. 87. S8. S0. Regionis memorabilia recensentur. e. 90.  Continuatae 
expeditiones: in alius Pori, prioris ex fratre nepotis, terras, ab 
Hephaestione expugnatas, et amico Poro datas; in Adrestas; in Ca- 
thaeos; in Sopithae regis ditionem, c.91. 92. in Phegei regnum * us- 


4 Ubique Diodorus singulorum populorum mores et leges, si quid 
praecipui habere videantur, terrarumque res mezorabiles paucis indicat. 


7 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORT. CXCVII 


que ad Hypanin fluvium, ubi ulteriorum regionum et populorum, 
praesertim Praesiorum et Gandaridarum notitiam accipit. c, 93. 


'Tandem periculis et impedimentis multis, quae imminebant, de- 
territus, maxime autem taedio, quod milites ceperat, permotus, 
itineribus ad ulteriora finem ponit. 'lerminos erectis monumentis 
amplissimis insignis facit. His perfectis retro movit 1) ad Acesinem 
fluvium, ubi naves* fabricatas et novas copias e Graecia missas in- 
venit. Urbes ad flumen exstructas (vid. c, S9.) Nicaeam et Buce- 
phalam appellari iussit, c. 94. 95. Inde venit 2) ad confluentem Ace- 
sinae et Hydaspis, et ad Siborum agrum; 3) ad Agalassenses, proe- 
lio devictos,. c. 96. 4) ad confluentem Indi et ante dictorum fluvio- 
rum, ubi navis, qua Alexander vectus est, in summum discri- 
men venit. Ὁ. 97. 5) ad Oxydracas et Mallos. Ibi infestos ha- 
buit incolas Alexander: vi oppugnaturus aliquam eorum urbem de 
vita periclitatus est. Peucestes denique et satellitum plures subve- 
nere. 'Ium coloni Graeci, ab Alexandro in Bactrianam et Sogdia- 
'nam deducti, deficiebant, c, 98. 99, Historiola de Coragi, VMacedo- 
nis, et Dioxippi, Atheniensis, certamine singulari, inter soteria, 
regi facta, inseritur. c. 100. 101. Rex, curatis vulneribus, iter 
continuat 6) ad Sambestas; 7) ad Sodras et Massanos, ubi Alexan- 
driam urbem condidit; S; ad regis Musicani ditionem; 9) ad regis 
Porticani regnum; 10) ad Sambi regnum, c. 102. 11) ad gentem 
Bracimmanum, | Inter horum urbes Harmatelia postrema erat, nota- 
bilis ob tincta veneno serpentum tela. Hegi per somnum indicata 
herba saiubris. c. 103. Progressus usque ad oceanum, Diis maris 
sacra facit. 'Tum retro vectus 12) Hyala urbem, Laconicae reipi- 
blicae aemulam, adit, Quo facto Nearcho imperat, ut cursu mariti- 
mo Euphratis ostia petat, et oram maritimam diligenter observet: 
ipse terra ducit exercitum. "Fransit et subigit multos populos: 13) 
Arbitas; 14) Gedrosios; 15) regiones aquarum inopes; 16) Oritas; 
ubi tribus agminibus factis omnem terram occupavit et devastavit. 
In hac quoque regione urbem Alexandriam condidit. c. 104. De Ori- 
tarum et Gedrosiorum funerum ritibus et vita agresti narratio adii- 
citur. c, 105. Peragratis regionibus incultis assequitur 17) regionem 
incolis cultam et rerum copia refertam, [0] suos recreat, sed vicis- 


2 Ad Acesinem fluvium naves constructas esse, utique Diodorus re- 
fert, Sed textum corruptum, idque, quod relatum legimus, falsum esse, 
plane intelliges ex Wesselingii annotatione ad Cap. 95, num. 37, qui in- 
sertis paucis erbis [z«i τοῦτον διαβὰς, ἐπὶ τὸν ' Υδάσπην) narrationem ita 
explet, ut intelligamus, Alexandrum primo quidein retro ad  Acesinem 
flavium 1inovisse, post autem, 60 transmisso, ad Hydaspen pervenisse, 
ubi naves praesto erant, et secunduux quem fluvium in inare transvectus 
est exercitus, 


CXCVIIIL OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


sim in duces, imperio abusos, animadvertit, et mercenarios ob per- 
fidiam dimittit. Dum Salmunte, urbe maritima, rex morabatur, 
forte occurrunt, qui cum classe missi erant ad pervestigandum ocea- 
num, quid vidissent, referentes, quos rex ad mare remittit, c. 106. 
Ipse pervenit 13) ad Susianos, ubi Calanum, philosophum Indum, 
vidit, in rogo morientem. Susis Statiram, Darii filiam natu maio- 
rem, in matrimonium ducit, minorem dat Hephaestioni. Ibidem re- 
cipit et lustrat iuvenum Persicorum selectorum et ad artem bellicam 
exercitorum xxx millia. Eo tempore Harpalus, satrapa provinciae 
Babylonicae, cum thesauris aufugit, c. 107. 108.  Exsulibus * ve- " 
niam redeuudi in patriam dat, idque in Olympiis proclamari iubet; 
bene meritos benificiis aliis afficit; tanto severior in contumaces et 
seditiosos, c. 109. 

Aun, 3. Dimissorum militum numero e Persis prius suppleto, 
Susis profectus traiicit 'Tigrim-(Pasitigrim), et iter persequitur per 
has regiones: 19) Ad Caras dictos pagos venit, Inde 20) Sittam per- 
agravit; hinc 21) Celonas genere Boeotos, colonos a Xerxe eo de- 
ductos; 22) Bagistanen, regionem agrorum fertilitate et umoenitate 
insignem; 23) aliamque regionem, equorum copia celebrem, trans- 
lit; tandem attigit 24) Mediam, ubi Susis substitit. Hic Hephaestio 
morbo decessit, cuius cadaver Babylonem transfertur. c. 110. 

Per hoc tempus tumultus in Graecia moti, quorum mentio inii- 
citur. Auctores erant mercenarii ?, ab Alexandro dimissi, ad 'T'ae- 
narum Laconiae, duce Leosthene, congregati. Initium belli Lamiaci, 
c. 111. 

Susis Alexander movitin Cossaeos, gentem Mediae, alieni im- 
perii impatientem, vi subigendam, c. 111. 

Ann. 4, Perdomitis Cossaeis Alexander 25) Babylonem se reci- 
pit; intratque urbem , contemtis Chaldaeorum vaticiniis, c. 112. 


Olymp. CXIV. 


-nn. 1. Babylone convenerant legati, ex omnibus fere orbis 
terrarum partibus ad Alexandrum missi. Kecensus eorum, In clas- 
ses divisos rex ordine audivit. c, 113. Tum apparavit Hephaestionis 
funus, longe splendidissimum. c. 114. 115. Deinde desidiae, vano 
splendori, superstitioni indulget. Ob crebra prodigia mortem pro- 
xime imminere et Chaldaeos (vid. cap. 12.) vera praedixisse opinatur. 
c. 116. Cum ad. Medium comissatum isset, extemplo in morbum in- 
cidit, quo mortuus est. Extremi eius sermones, c, 117. Multi su- 


1 Vid, lib. XVIII, o. 8. 
2 Sed causam belli praebuit etiam venia exsulibus Graecorum ab 


Alexandro data, redeundi in patriam, Cf. supra cap. 109; inprimis autem 
lib, XVIII, c, 8. 


OECONOMIA IIISTORIAE DIODORI. CXCIX 


spicati, Antipatrum per filium regi veneno dato vitam eripuisse, 
Paullo post Sisygambris, Darii mater, ob luctum inedia vitam tinit. 
c. 118. 


PERIODIUS II. 


Ab Alexandro M. usque ad Iulium Caesa- 


rem, eiusque bellum Gallicum. 


Lib. XVIII — XL. 


Periodi IL 
SECTIOIL 


A successoribus Alexandri M. usque ad Ága- 
| thoclis in Sicilia tyrannidem. 


Lib. XVII. 

Olymp. CXIV, 2. — CXV, 3. 
Pnoorwrcw ex ipsa Alexandri M. mortis historia sumtum. Quod ve- 
teres philosophi plures docuerunt, hominum animos imniortales esse, 
et sub vitae terrestris finem futura praevidere, id suo exemplo Ale- 
xander M. comprobavit, praedicens (conf. lib. XVII, cap. 117.) ami- 
corum principes funus suum magno certamine celebraturos esse. 
Namque haec vox eorum, quae mox secuta sunt, velut summa erat, 
— Additur annorum ratio, Liber annos ὙΠ complectitur. c. 1. 

Hoc quoque libro rerum coaevarum notitia, quam alioquin Dio- 
dorus per singulos annos inserere solebat, omissa est, Acquiescit in 
enarrandis solis rebus inter Alexandri M. successores gestis. 

Ann. 2. Dissidia in exercitu et inter principes de regno admi- 
ristrando ita dirimuntur, ut Arrhidaeum, Philippi filium, regem con- 
stituant, eique Perdiccam, ut regni procuratorem, adiungant, du- 
cibus autem ceteris singulas provincias assignent. Provinciarum in- 
ter duces distributarum recensus exhibetur. c. 2. 3. Excutiuntur re- 
gis commentarii, et quae rex in posterum suscipienda et exsequen- 
da designasset, in deliberationem veniunt: placuit acta rescindere, 
Perdiccae in milites contumaces, in Meleagrum proditorem, et in 
Graecos, qui in superiore Asia defecerant, consilia ac decreta. c. 4. 
lam sequitur regni Macedonici descriptio accuratior, et quidem 1) 


Cc ' OEKCONOMIA HISTORIAE DIODORI,. 


Asiae et singularum in ea provinciarum, Graecarum etiam colonia. 
. rum, ob defectionem, a Pythone bello oppressarum, et iussu Per- 
diccae contra datam fidem sublatarum. e. 5 — 7. ,,Atque hic tum 
rerum Asiaticarum status erat.* 2) Provinciarum Europae, et re- 
rum ibi gestarum. Erumpit bellum Lamiacum, cuius occasio iam 
supra (XVII, c. 111.) commemorata est. Belli causa * affertur: in- 
festi populi et exercitus, socii utriusque partis, duces, recensentur, 
Proelio victus Antipater, dux Macedonum, Lamiam perfugit, ubi 
obsidione inclusus tenetur. Sed facta eruptione Macedones vincunt: 
Leosthenes, Graecorum dux, saxo ictus perit, ("Tum Demosthenes, 
ab Harpalo corruptus exsilii poenam subiit.) c. 8— 13. ,,'l'alis rerum 
in Europa status erat.** 

Circumspicit Diodorus simui alias partes. Ptolemaeus, nactus 
provinciam Aegyptum, ut a Perdiccae insidiis, quas metuit, tutior 
sit, Antipatrum foedere sibi iungit. Lysimachus in l'hracia Seutham 
regem bello impugnat. Proelio commisso victoria incerta manet, 
Leonnatus ex Asia vocatus Antipatrum auxiliis adiuvat. c. 14. 

Redit deinde historicus ad bellum Lamiacum, — Graeci Leonnati 
copias fundunt prius, quam Antipatro iungeretur, ipsumque occi- 
dunt. Antipater victos colligens cedendo discriiini se subducit, 
Dum terra vincunt Graeci, classis Atheniensium, quamvis navibus 
aucta, a classe Macedonum, cui Clitus praefectus erat, duplici proe- 
lio cladem accipit. c. 15. 

Interea Perdiccas bellum movet in Ariarathen, Cappadociae re- 
gem, eoque victo, Cappadociam in provinciam redigit, eique Eume- 
nem Cardianum praeficit. c. 16 pr. 

''andem Diodorus Lamiaci belli historiam, aliis atque aliis rebus 
interruptam , ad finem perducit. Craterus e Cilicia cum novis copiis 
Antipatro apud Lamiam auxilio venit. Graeci, tum proelio victi, 
pacem petunt atque impetrant, c.16 med. 17. 18. 

Inde transit ad bellum Cyrenaicum, quod eodem tempore inter 
'"Ihimbronem, Harpali interfectorem, (conf. XVII, c. 108.) Mnasi- 
ciem et Ptolemaeum gestum est, quo Cyrenaica in Ptolemaei pote- 
statem concessit. c. 19. 20. 21. 

Mis missis vestigat res a Perdicca, post subiugatam Cappado- 
ciam (cf. c. 16.) porro in Pisidia gestas, c. 22. Tum alia eius consilia 
persequitur, duplici matrimonio simul Antipatri amicitiam conse- 
quendi, simul regnum occupandi; et ab altera parte Antigoni, qui 
dolos animadvertit, adversa consilia eum Antipatro, Cratero et Pto- 
lemaeo contra eum inita. Antipater et Craterus occupati erant in 
bello contra Aetolos, e Lamiaco bello residuis nec dum domitis, Sed 


1 Omituit Diodorus eam, quam supra XVII, 111, commemoraverat, 


έ ΟΕΟΟΝΟΜΙΛ, HISTORIAE DIODORI, CCI 


rebus utcunque compositis, bellum commune parant in Perdiccam, 
et in Asiam traiiciunt, c. 23. 294. 25, 

Ann. 3. lam vero tempus incidit, quo funus Alexandri M. BZa- 
bylone Alexandriam in Aegypto deducendum erat, Itaque in funeris 
apparatu describendo, cuius curam Arrhidaeus susceperat, historicus 
commoratur , et tantisper reliquam historiam interrumpit. c, 26 — 28, 

Minc redit ad bellum inter duces ortum, Eumenes cum Alceta 
et Neoptolemo ad Hellespontum Antipatro et Cratero oppositi; sed 
Neoptolemus,  succensens Eumeni, ad partes Antipatri traasit: 
proelio in Cappadocia conserto, Eumenes victor, occisis Cratero et 
Neoptolemo. c. 290—392. Perdiccas ipse in Aegyptum movet. ltineris 
bellique fortuna, Perdiccae milites in summas angustias adducti, 
victoriae autem ab Eumene reportatae ignari, Perdiccam per factio- 
nem oppressum occidunt, et ad Ptolemaeum desciscunt. Summum 
imperium regumque tutelam. Pythoni et Arrhidaeo ultro deferunt, 
Attalus, qui Perdiccae classi praeerat, Tyrum petit. c, 33— 37. 

Dum Antipater in Asia erat, Perdiccae instinctu, Aetoli incur- 
sionem in Thessaliam fecerunt, ut eum retraherent. Interea Acar- 
nanes invadunt Aeto!iam, et Aetolos cogunt redire ad patriam defen- 
dendam; per quam occasionem Polysperchon 'Yhessaliam recupezat. 
€, 38. ; 

In Asia Arrhidaeus et Pytho cum regibus et exercitu ex Aegypto 
in Syriam transierunt. Ob Eurydicen imperiose praecipientem tute- 
lae curam deponunt; quam recipit Antipater, Hic, novam * pro- 
vinciarunr facit distributionem, — Exhibetur index provinciarum et 
eorum, quibus assignatae sint. Quo facto Antipater reges in Mace- 
doniam reducit, c. 39. 

Antigonus, cui regii exercitus imperium obtigit, Eumenem in 
Cappadocia debellat. c. 40 — 49, 

Ptolemaeus, exstincto Perdicca, in imperio Aegypti eonfirma- 
tus, Syriam et Phoenicen in ditionem suam redigit. c. 43. 

Ann, 4. * 


Olymp. CXV. 
Ann. 1. * 
. Aun, 2. Ab Asia incipit Diodorus. Antigoni, victo Eumene, ex- 
peditio et victuria in Alcetam et Attalum. Ob Alcetam apud Termes- 


1 7I δευτέρα διαίρεσις ἐν Τριπαραδείσῳ, Lib. XIX, c, 19. 


* Delacuna, quae manifesta est, inspicienda sunt, quae Τὶ, Rhodo- 
mannus et Wesselinzius ad h.l. et ad finem capitis 57 adinonucrunt, Ia 
ambiguo esse videtur, iu quam maxiüne libri ac teruporis partem lacuna 
iucidat. Cum proxüne antecedentia cum sequentibus apte cohaercant, 
hic quidem Wesselingius nihii deesse, sed lacunae locum ante cap. 39 
assignaudum putat. inter alia rerum Sicularum narrationem ea paite 


CCII OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


sum hostibus proditum, iuventus Termessensium ira incensa tumul- 
"tus excitat, Antigonus e Pisidia in Phrygiam abit, c. 44— 47. 

Ex Asia historicus in Macedoniam transit, et novissimos Anti- 
patri, qui morti proximus era£, actus refert: Atheniensium legatos, 
iniqua petentes, clam occidere iubet; Polysperchontem summum im- 
peratorem et regiae stirpis tutorem, et Cassandrum, filium, chi- 
liarchum, seu in imperio secundum constituit. c. 48. Cassander al- 
tero loco haud contentus, belli societatem cum Ptolemaeo et alils 
ducibus in Polysperchontem iungit. Polysperchon Olympiadem ex 
Epiro, quo ob inimicitias cum Antipatro confugerat, in Mácedoniam 
revocat. (Cf. c.57.) c. 49. 

Redit deinde in Asiam, ubi mors Antipatri novos motus attulit. 
Inprimis Antigonus post eius mortem magna spe elatus, Eumenem 
sibi amicum facere, et eo adiuvante Asiae regnum occupare studet. 
c. 50. Arrhidaeus, Phrygiae satrapa, ut sibi contra Antironum pro- 
spiceret, Cyzicenorum urbem praesidio occupare frustra conatus est. 
De his conatibus certior factus Antigonus copias mittit in Arrhi- 
daeum, ipse movet in Clitum, Lydiae satrapam, aliosque, pecu- 
niamque regiam e Cilicia in Macedoniam transvehendam intercipit. 
c.51. 59. Eumenis, nunc ad armorum societatem ab Antigouo vo- 
cati , et obsidione liberati, fortunam variam , ingenium , industriam, 
et in utraque fortuna constantiam miratur historicus. c. 53. 

Relictis rebus Asiaticis, res in Europa gestas persequitur Diodo- 
rus, àc praesertim bellum a Cassandro in Polysperchontem motum. 


Cassander in. Asiam ad Antigonum traiecerat, qui auxilia promisit; | 


spes etiam erat, Ptolemaeum belli socium futurum, Polysperchon 
ipse quoque circumspicit auxilia contra imminens bellum, Literas 
Scriuit ad civitates Graecas, et ad Eumenem, ut regum potius, quam 
Antigoni partibus adhaereant, c. 54 — 57. 

Ann. 3. Eumenes tum assignatis pecuniis et copiis, tum acce- 
ptis ab Olympiade literis, permotus est, ut fidem.suam obstringeret 
regibus. Ex Asia in Macedoniam transvectus, prudentia, modera- 
tione, modestia, insuper singulari in Alexandrum reverentia, ani- 
mos omnium in se convertit. Per amicos ubique novos milites co- 
gendos eurat. c. 58 — 61. Ptolemaei et Antigoni consilia et insidiae 
in kumenem, sed omnes irritae, describuuntur. [Ipse Eumenes iu 


libri, quae excidit, fuisse comprehensam, coniicit ex lib, XIX, c. 3 med. 
ubi historicus expressis verbis commemorat, res Siculas proximo libro 
singulatim [fuisse traditas, Nobis quidem parum probabilis videtur haec 
opinio, quoniam inde ab Alexandro M, ac deiuceps, libro itaque XV'L et 
XVIIL, terrarum regnorumque eorum, quae Alexander M, eiusque snc- 
cessores bello intacta reliquerant, oimnis historia adeoque meioria con- 
sullo omissa est. Neque diffitemur, formulas*istas, quibus lectores ad 
librum XVIII remiuantur , nobis suspectas csse. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI, CCITI 


Phoenicen proficiscitur ad classem pluribus navibus augendam. 
€. 62- 63. 

Hoc tempore Athenienses e literis regiis (vid. cap. 56.) postulant, 
ut ipsorum. libertatem Polysperchon contra Nicanorem, quem Cas- 
sander Munychiae praefecerat, defendat, portumque restituat. Sed 
placuit Polysperchonti, donec in Cassandrum bellum sit gerendum; 
insuper Piraeeum per filium Alexandrum occupare.  Suasor erat 
Phocion, Atheniensis, ob id proditionis accusatus, et supplicio affe- 
ctus. c. 64 — 67. Hine bellum a Cassandro et Antigono in Polysper- 
chontem et regios movetur. c. 68— 75. Cassender classe advectus 
Piraeeum occupat, dum Nicanor Munychiam retinet. Qua re motus 
Polysperchon exercitum in Graeciam ducit: in Attica relinquit Ale- 
xandrum filium, ipse in Peloponnesum profectus Megalopolin op- 
pugnat. Damidis strategemate et elephantum impetus inhibitus, et 
ipsa oppugnatio irrita facta est. c. 68— 71. 

Mox Clitum,: navarchum, cum classe in Hellespontum mittit, 
qui prohibeat, ne copiae ex Asia in Europam transvehantur. Hic 
proelio apud Byzantium commisso*hostium classem fundit, post haec 
ipse, amissis paene omnibus navibus, in fugam actus perit. Anti- 
gonus, hac victoria fretus, et maris et Asiae summum imperium in- 
vadere aggreditur, Itaque Eumenem insequendo urget, qui multo 
labore in Persiam se recipit. liaec in Asia gesta. 6. 72. 73. 

In Europa Polysperchon tum ob cladem apud Megalopolin acce- 
ptam, tum ob socordiam, vilescit: contra in Cassandrum et civita- 
tum Graecarum et Macedonum favor se inclinat. c, 74. 75. 


Periodi II 
SECTIO II. 


Ab Agathoclis in Sicilia principatu, usque ad 
eius bellum adversus Poenos, et pugnam qui- 

dem apud Himeram. 

Lib. XIX. 
Ol. CXV, 4. — CXVII, 9. 

Pnoorsmew continet observata quaedam de rerumpublicarum con- 
versionibus, earumque causis et praecipuis auctoribus. Nunquam 
facile ab infimae sortis hominibus, sed plerumque ab optiniatibus 
eorumque faetionibus, oppressam libertatem et invectam esse tyran- 
nidem. Honoratissimum et potentissimum quemque libertati maxi- 
me suspectum et fraudi esse. Siciliam eius rei exemplis abundare, 
et Agathoclem recentissimum' illud praebere. lta transitum parat ad 
Siciliae historiam, quae novae periodo velut fundamentum subster- 


L| 


CCIV OECONOMIA HISTORIAE DIODORT. 


nitur, Ab ea certe temporis termini sumti, qui sectionem et librum 
circumscribant, c. 1. Continet liber Vil annorum historiam. 

Ann. 4. Ad huncannum, quo Syracusarum tyrannideni occupa- 
vit Agathocles, eius hominis ortum totamque * vitam, eo usque 
actam, Diodorus retulit, ne divisa per plures annos narratio minus 
dilucida vel minus grata esset. c, 2—9. ,,Hunc tum statum Sicilia 
habuit. “ 

Ex Sicilia in Italiam transit historicus, Remani iam in nonum 
annum cum Samnitibus bellum gesserant. In Apulia Daunia vastata; 
Canusini in deditionem venerunt; Komae additae duae tribus F'ale- 
rina et Ufentina, c.10. pr. Crotoniatum et Brutiorum bello compo- 
sito, intestinis discordiis agitantur, facta conspiratione cum Hera- 
clide et Sosistrato. c. 10. ,,Persecuti gesta in Sicilia et Italia, ora- 
,»tionem convertamus ad reliquas Europae partes.*« 

Sequitur Macedonia, Polysperchon, adiuvante Aeacida, rege 
Epiri, Olympiadem ex Epiro, ubi ob odium Cassandri vixerat, re- 
vocat et in regnum reducit, a qua deinde in Eurydicen et Philippum, 
Nicanorem, Cassandri fratrem, huiusque asseclas, crudelissime sae- 
vitum est, Omnes trucidat, eoque commune in se odium excitat. 
c 11. 

lam res Asiaticas perlustrat. Eumenes, qui Macedones Argy- 
raspides, eorumque ducem Antigenem , secum habebat, e Babylo- 
nia, ubi castra habuit, versus Susa movet, perpetuo insectantibus 
Seleuco et Pythone, qui etiam Macedones abalienare student, Peu- 
cestes vero, Persidis satrapa, et complures alii satrapae, quibus Py- 
thon erat suspectus, in Susianam congressi, suas copias Éumenianis 

jungunt, Fit contentio de summo imperio, Eumenes autem suadet, 
ne unum imperatorem creent, sed communi consilio de republica de- 
liberent, habito consessu ad solium Alexandri, quem velut praesen- 
tem venerentur, ad eundem modum, qui supra lib, XV1Hi, c. 60, 61, 
descriptus est, lta pacem et concordiam firmat, Itaque cum Anti- 
gonus, Mesopotamia profectus, Eumenem hoc tempore invasurus 
esset, iunctum satraparum agmen hostem deterruit, et a bello Eu- 
meni ac Macedonibus inferendo avertit, c, 12— 15. Cognito autem, 
Antigonum in superiores Asiae provincias movisse, Attalus, Polenio, 
Docimus, Antipater et Philotas, per hanc occasionem e castello, quo 
capti tenebantur, (cf. lib. XVIII, c, 45.) evadunt, Sed dum cunctan- 
tur, iidem rursus capiuntur. c.16. 

Olymp. CXVI. 

Ann. 1. Primo Diodorus res in Ásia inter Antigonum et Eume- 

nem gestas persequitur. €.17— 34. Deinde refert, quae in Europa 


1 Singula vitae momenta singulatim indicata requiras in argumentis 
singulorum librorum, 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. ΟΟΥ̓͂ 


a Cassandro, Polysperchonte huiusque filio Alexandro acta sint, 
Cassander in obsidenda Tegea in Peloponneso occupatus, cum Olym- 
piadis reditum in Macedoniam et Eurydices aliorumque necem (cf, 
XIX, c. 11.) accepisset, in Macedoniam contendit, et Pydnam, quo 
Olympias se receperat, obsessam tenet. c, 35. 36. Tum in Asiam 
revertitur, ubi Antigonus et Eumenes acerrimo proelio confligunt. 
Victus Eumenes. Quo facto Macedones ultro ad Antigonum deficiunt, 
ipse Eumenes, hosti a suis traditus, morte occubuit, c. 37 —44. -— 
Obiter triplex diluvium commemoratur, quo Rhodus per id tempus 
vastata est. c, 45. — Hinc revertitur historicus ad Antigonum, qui, 
Pythone etiam occiso, nunc in Ásia regnat. c. 46 —48. Tandem rur- 
sus in Europam transvolat, ubi narrationem de Cassandri rebus ge- 
stis continuat. Capta et occisa Olympiade una cum Aristonoo, duce 
copiarum, regno potitur. Potestate omni modo firmata, condita 
etiam nova urbe, quam a suo nomine Cassandream appellavit, et in 
transitu Boeotiae "Thebis (cf.AX VII, c. 13. 14.) instauratis, in Pelo- 
ponnesum movet. c, 49 — 54. 

Ita narrationis tenore generatim descripto, simul perspicuitati, 
simul brevitati inservire studui. Singulas historiarum partes in argu- 
mentis singulorum librorum accuratius explicuimus. 

nn. 2. A rebus Asiaticis initium capitur. Antgonus, in Su- 
siana relicto Aspisa, praefecto, in Babyloniam se confert, Benigno 
ibi hospitio exceptus a Seleuco; eius provinciae satrapa, cum redi- 
tuum rationem exigeret, Seleucus id indignatus, et Antigoni insidias 
metuens, ad Ptolemaeum in Aegyptum confugit. Chaldaei interitum 
Antigono praedicunt, quod Seleucum manibus elabi passus sit, lta- 
que Antigonus, ostenta expiaturus, et Ptolemaeum et Cassandrum 
et Lysimachum sibi propitios reddere studuit; sed hi nihilominus, 
cum propositam conditionem de dividendis provinciis et thesauris 
non acciperet, arma in eum consociaverunt, c. 55 — 57. Antigoni so- 
cit advocati, apparatus bellicus, profectio in Phoenicen. c. 58. (Obi- 
ter Diodorus refert, circa hoc tempus, Crateri ossa (cf. XVIII, c. 30.) 
per Aristonem Philae ad sepulturam tradita esse; cuius mulieris in- 
genium animumque praedicat, c.59. Duces Antigoni in Pelopon- 
nesum, Cappadociam, Bithyniam cet. missi: Polysperchon et Ale- 
xander, eius filius, socii facti. c. 60. Antigonus Cassandrum per- 
duellionis reum facit; Graecos libertatis spe allicit; quos eosdem 
Ptolemaeus ad eandem spem erectos in suas partes trahere conatur. 
Jum infesti exercitus, in diversas partes profecti, recensentur, 61, 
62. ,,In hoc statu res Antigoni erant.* 

Expositis rebus in Asia gestis, sequuntur res in Europa et primo 
quidem in Graecia et Macedonia gestae. Apullonides, Cassandri le- 
gatus, expeditionem facit in Arcadiam, inde in Argolidem, ubi in 
adversariorum factionem summam exercet immanitatem, — Cassan- 


CCYVI OECONOMIA HISTORIAE DIODORL. 


der vero per "Thessaliam in Boeotiam movet, ubi Thebarum instau- 
rationem adiuvat; deinde Peloponnesum ingressus, Cenchreas ex- 
pugnat, Corinthiorum agrum populatur, Orchomeniorum urbem per 
proditionem capit. ''um reditum parat in Macedoniam. Postea Ale- 
xander fil. Polysperchontis ab Antigono ad Cassandrum desciscit. — 
Polyelitus, Ptolemaei navarchus, 'Fheodotum, Antigoni navarchum, 
capit, eiusque copias et pedestres et navales fundit. c, 63. 64, 

Deinde Diodorus perstringit res memoratu dignas in parte Eu- 
ropae occidentali obvias, In Sicilia Agathocles contra pactorum fidem 
Messeniorum castellum aliquod occupat, ipsamque urbem urget; 
tandem Carthaginienses ipsum ablata restituere cogunt, 

* Jn Italia Romani, bello in Samnites occupati, Ferentum ca- 
piunt, Nucerini ad Samnites deficiunt. c. 65. 

Ann. 8. Aristodemus, Antigoni legatus, Aetolos ad auxiliandum 
Antigono adigit; inde profectus in Peloponnesum properat, et Ale- 
xandrum ab obsidione Cyllenes depellit. Relicto ibi praesidio in 
Achaiam movet, "Tum in Aetoliam redit. Interea Alexander Dy- 
maeos subigit; sed cives superstites, acceptis ab Aristodemo auxi- 
liis, deleto praesidio, libertatem recuperant. c. 66. Mox Alexander, 
Sicyone decedens, ab Alexione, amicitiam simulante, occisus est; 
cuius tamen coniux Cratesipolis, mariti vices subiens, res prudentia 
et fortitudine singulari gessit, c. 67. pr. ,,Atque in hoc statu res Pe- 
loponnesi erant. * 

In Aetolia novi tumultus per factiones orti, Interea Cassander 
copias in Asiam transmittit, tum ad tutandas civitates foederatas, 
tum ad cohibendum Antigonum, ne in Europam traiiciat. c. 67 med. 
68." Itaque Antigonus verens, ne Cassander ipsum in Asia adoriatur, 
quae ad defendendam eam necessaria videbantur, constituit; filium 
Demetrium cum copiis in Syria relinquit, adiunctis iuveni IV gravis- 
simis et fortissimis viris, qui consilio sint, ipse ad Celaenas Phry- 
giae promovet, c. 69. ,,In hoc statu res Graeciae et Asiae erant, * 

Neque res Siculae intactae praetereuntur. Breve Agrigentinorum 
bellum in Agathoclem oritur. Socii erant Geloi et Messenii. Ad hoc 
eos incitaverant exsules Syracusani, monentes, tyranni potentiam 
coércendam esse prius, quam opprimeret omnes. Sed ob impera- 
toris superbiam, quem Lacedaemonii miserant, mox belli suscepti * 
eos poenituit. Itaque, conciliatore Aniilcare, pax facta est. Resti- 
tuta temporum securitate, Agathocles ditionem, nullo hoste impedi- 
tus, auxit et firmavit, simul copiis et armis se ita instruxit, ut ad 
bellum, quod a Poenis imminebat, sustinendum paratus esset. e, 70. 
71. 72 pr. 

* Adiecta notitia rerum Romanarum, et belli quidem cum Samni- 
tibus continuati. c, 72. extr. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CCVII 


Ann. 4. Primo de rebus in Europa gestis agitur, et quidem de 
bello Callatianorum in Ponto, qui defecerant, iunctorumque aliorum 
populorum, 'Thracum et Scytharum, in Lysimachum. Auxilia etiam 
Antigonus his populis miserat, tum mari, tum terra, Pausania duce. 
Quos tamen hostes cunctos Lysimachus devicit, Pausania interemto., 
c 73. Antigonus, frustrato eo conatu, "Telesphorum cum classe et 
copiis in Peloponnesum mittit, ad Graecos, vindicata libertate, sibj 
conciliandos, quae res meliorem successum habuit. Philippus, Cas- 
sandri frater, bellum pro fratre in Aetolos et Epirotas suscepit 
resque prospere gessit. c. 74. ,,Ad hunc finem res in Graecia per- 
ductae. ** 

In Asia Asander, bello pressus, cum Antigono in gratiam 
redit, Agathone fratre obside dato. Deinde, cum pacis poeniteret, 
fratre e custodia surrepto, de novo ab Antigono deficit, et Pto- 
lemaeum atque Seleucum in auxilium vocat, "Tum Caria omnis ab 
Antigono subacta. Cassander classe Graeciam petit. Cum Oreum 
oppugnaret, Telesphorus et Medius ei instant. Sed auxilio veniunt 
Athenienses. c. 75. 

* ln MKalia bellum cum Samnitibus continuatum. | Samnites; 
pugna ad Cinnam commissa, cladem accipiunt. Campani, qui a Ro- 
manis defecerant, audita ipsorum de Samnitibus victoria, pacem pe- 
tunt. c, 76. 


Olymp. CXVIT, 


Ann, 1. Narrationem passim intricatiorem deprehendes. Primo 
de rebus in Graecia gestis agitur. Antigonus Polemonem (Ptole- 
maeum, Antigoni nepotem et legatum, vid. Palmerium et Wesse- 
lingium ad c. 77, not. 86.) cum classe et copiis, adiunctis etiam Rho- 
diorum auxiliis, in Graeciam mittit, ad vindicandam Graecorum 
libertatem. Appellit ad Boeotiae oram, ubi novas copias accipit, et 
Chalcidenses in Euboea in societatem accipere sperat. Sed Cassan- 
der maxima vi obstitit. Interea Antigonus ad Hellespontum conten- 
dit, inde in Macedoniam traiecturus. [ἃ metuens Cassander, relicto 
praesidio Chalcide, in Macedoniam se recipit, c. 77.  Corcyraei 
Apolioniatis et Epidamniis contra Cassandrum auxilio veniunt, et 
Cassandri praesidium expellunt, Dum discessit Cassander, Ptole- 
maeus, Antigoni legatus, Chalcidem capit;. tum in Atticam et ad 
ulteriora promovet, rerumque potitur. c. 78. 

Deinde narratio ad resAsiae et Aegypti transfertur. Ptolemaeus 
Cyrenaeos, Cyprios, pluresque alios, qui defecerant, per legatos 
subigit; ipse in Syriam et Ciliciam expeditiones suscipit. c. 79. Inde 
in Aegyptum reversus denuo, a Seleuco excitatus, copias in Syriam 
contra Demetrium, Antigoni filium, ducit, "Frepidat iuvenis in acie 
instruenda, sed animum addunt milites, quos animi mansuetudo et 


^ 


CCYIH OECONOXIA HISTORIAE DIJODORI. 


corporis decor ceperat. c, 80. 81. Acies ab utraque parte instructae 
describuntur. c. 82. 83. Proelio ad Gazam victus Demetrius 'Tripo- 
lin aufugit. c. 84. 85. Ptolemaeus insuper Sidonem et 'Tyrum in de- 
ditionem redigit. c. 86. ,, In hoc statu tum res Asiae erant, “ 

Sequuntur res in Graecia gestae, "T'elesphorus, Antigoni navar- 
chus, cum ad Corinthum moraretur, indignatus, quod Ptolemaeum. 
sibi praeferri videret, ab Antigono defecit, Obviam ivit Ptolemaeus, 
eiusque conatus suppressit. c.78. In regno Epiri Aeacidem (cf, c. 74.) 
secutus est Alcetas, Cassandro infestus, Itaque Lyciscus, Cassan- 
dri in Acarnania legatus, bello illato eum regno eiicere parat. Cum 
duplici proelio decertassent, et altero Alcetae copiae succubuissent, 
Cassander suis succurrens, facta cum Alceta pace, in Apolloniatas 
movit, qui ad lllyrios desciverant: Sed proelio pulsus in Macedo- 
niam rediit, Leucadii quoque, a Corcyraeis auxilia nacti, a Cassan- 
dro defecerunt. —  Alcetam postea sui, ob eius superbiam, occi- 
derunt, c. 88. 89. 

lam vero Asiae res ulterius persequitur historicus. Seleucus 
post Demetrium superatum (c. 84.), absente etiam Antigono (c. 77.), 
in Babyloniam contendit, quamvis modico exercitu, tamen confisus 
Babyloniorum in se benevolentiae ac fidei. Antigoni asseclae, in 
arcem quandam recepti, facile capti, Hoc itaque modo Babyloniam 
Seleucus recuperavit, c. 90. 91. Movet quidem in eum Nicanor, 
Mediae dux, sed partim proelio pulsus, partim a suis desertus, cum 
paucis amicis fugam capessit. c. 92. Eodem vero tempore Deme- 
trio, quamvis magna clade afflicto, contigit, Cillen, Ptolemaei lega- 
tum, in eum cum exercitu missum, opprimere, ipsumque e vita tol- 
lere; quo fausto successu cognito, eius pater, Antigonus, tum ad 
Celaenas in Phrygia castra habens, properato itinere, suas admovit 
copias, ut filius copiis longe superior esset. Quamobrem Ptole- 
maeus, copiis impar, consultum duxit, se in Aegyptum recipere. c, 
93. lta recuperata Syria Antigonus expeditionem in Arabiam facere 
aggressus est. Arabum diversa genera, instituta, mores describun- 
tur, De expeditione ipsa eiusque eventu narratio. Petram nequid- 
quam oppugnans Demetrius, donis acceptis, ad lacum Asphaltiten 
iter retro vertit, qui lacus et in eo natum bitumen obiter describitur, 
c. 94— 100 med. Interea nuntio accepto, Seleucum Babylonia esse 
potitum, Antigonus Demetrium in Babyloniam abiegat, qui urbem 
Babylonem desertam offendit et capit. c. 100 extr. 

* inseritur hic rerum Romanarum mentio, — Prospere succedit 
bellum in Samnites, et loca multa expugnantur. ' Colonia Pontia de- 
ducta c. 101. 

Tandem res in Sicilia gestae lustrandae supererant, Messenii, 
quamvis pace facta, (cf. c. 71.) iufesti erant Agathocli, In eorum 
urbem confluxerunt exsules Syracusanorum, Eam Agathocles, misso 


OZCONOMIA HISTORIAE DIODORI. CCIX 


Pasiphilo eum aroanis mandatis, dolo capit, exsulesque omnes 
concidit. Deinde agros Carthaginiensium infestat, et multa locá 
munita capit, missoque Pasiphilo, Dinocratem , exsulum ἄπορα» 
proelio vincit, e, 102— 104. 

Ann. 9. lnsignis hic annus pactione Cassandii, Ptolemaei et 
Lysimachi eum Antigono de provinciis et nece clandestina ithoxanes 
una cum rege, iussu Cassandri per Glauciam commissa. 1ta pro- 
vinciarum administri, metu regis liberati, provincias, tanquam 
regna, occüpabant, 6.105 pr. 5. Atque in hoc statu tum Asia; Europa, 
Graecia atque Macedonia erant, « 

* Adiecta notitia rerum Romanarum. PPollitium Romani oppug- 
nant. interamna deducta colonia, c. 105 extr, 


Denique Diodorus in rebus Siculis. belloque a Poenis Agathocli 
ilato finit. Hanc libri seu spatii temporis percurrendi metam con- 
stituerat. lam diu Poeni ob Agathoclis ingravescentem tyrannidem 
soliciti erant; nuper etiam per Dinocratem, exsulum Syracusano- 
rum ducem, admoniti, (cap. 103.) ut eam coércerent. ltaque nunc 
maximo, quo possunt, apparatu Poeni bellum in eum instruunt, 
Navibus advectae e Libya copiae tempestate ativitae; deinde mer- 
cenario milite et sociorum auxiliis refectae, Agathocles copiis multo 
inferior Gelam dolo occupat, civibus, quotquot suspecti essent, cru- 
delissime maetatis; ad hanc urbem, praesidio valido munitam , ca- 
stra locat. e. 106. 107. Poenorum castra circa Himeram fluvium ad 
Xienomon montem erant. Pugna ibi conserta Poeni victores, Aga- 
thocles clade ingenti affectus, '"l'um vero Agathocles, ut rebus suis 
consuleret, consilium cepit, bellum in Lib yam transferendi. c. 108 — 
110. ,,Nos itaque, e proposito, ab Agathoclis expeditione in Libyan, 
sequentis libri initium faciemus.'* 


͵ 


Periodi II 
SEC'TIO II. 


Ab Agathoelis bello in Libya contra Cartha- 
ginienses gesto, usque ad bellum contmune 
regum in Antigonum. 

Lib. XX. 

Olymp. CXVH, 3. — CXIX, 3. 

Proorsi arguinentum ex arte. historica petitam; non abhorrens 
quidem ab opere historico, at nulla propria ratione ad hunc librum 
pertinens, neque nexu aliquo ei iunctum, sed moris ac consuetudi- 
nis causa appositum, Scriptor prooemiorum inulta exeupla pronita 

Vor. li. APPEND, | 9 


CCX OECOMOMIA 1ilSTORIAE DIODORI. 


habuisse videtur, unde, quoties opus fuerit, singula, quae certe. 
haud incongrua essent, sumeret. Disserit vero hoc prooemio, de 
orationum, historiis interpositarum, tum abusu tum etiam usu, 
c. 1. 2. 


Adiecta chronologica ratio. c. 2 extr. Continet liber TX annos. 


Ann. 3. Post pugnam ad Himeram, cum in Sicilia omnia ad 
perniciem profligata, magna pars copiarum caesa, socii paene omnes 
abalienati essent, Agathoclem spes cepit, fore, ut perdita in Sicilia, 
ubi Poeni numero et robore praevalebant, in Africa recuperaret. 
Pelli in Africam transferendi, simul Siciliae per Antandrum, fra- 
trem, tuendae ratio, c, 3. 4. Navigatio in Africam prudenter dissi- 
mulata: nihilominus ob erebros hostium obviorum impetus admo- 
dum periculosa. Adventus in ora Africana; sacra Cereri et Proser- 
pinae facta; naves incendio deletae, ne milites refugium haberent; 
njlites recreati, partim primis itineribus per agros amoenos ac fer- 
tiles ducti, partim Megalopoli et Tunete urbibus ex improviso op- 
pugnatis et captis. c. 5 — 8. Carthaginienses, inopinato adventu 
hostium eonsternati, subito cogunt exercitum. Hanno et Bomilcar, 
imperatores, copias producunt in aciem. c. 9. 10. Agathoclis acies. 
Fictis ominibus erigit suorum animos. c. 11. Proelio acerrimo com- 
misso cadit Hauno; solus superstes Bomilear suis potius, quam rei- 
publicae, commodis servit: victor Agathocles hostium castris potitur. 
Caesorum hostium numerus. Poeni, elusa victoriae spe, qua erant 
elati, donis, adeoque hostiis humanis, Deos placare student. cap. 
19— 14. In Sicilia interea Amilcar Syracusis instat, dissimulata 
suorum in África caede; tandem Antander, accepto de fratris victo» 
ria nuntio, audacior factus, hostes urbe propulsat, e. 15. 16. — 
Agathocles in dies gravior Poenis, etiam tum, cum acceptis novis e 
Sicilia copiis ipsum apud Tunetem castris exuissent. c. 17. 18. ,,lu 
hoc quidem statu res Siciliae et Africae erant, € 

Ab his ad Macedoniam, regnique Macedonici provincias, du- 
cumque bella mutua, historicus se convertit. Cassander Autoleonti, 
Paeonum regi, contra Autariatas auxilio venerat, Ad eum Ptole- 
maeus, Antigoni in Peloponneso legatus, deficit, Antigonum insu- 
per bello petit Ptolemaeus, Aegypti princeps, quod, contra inita 
pacta (cf. lib. XIX, c.105.) imperatorum, Graecis civitatibus liberta- 
tem non restituit. Sed ubique victor Antigonus, c. 19. Polysper- 
chon, ut Cassandrum Macedoniae regno pellat, Pergamo arcessit 
Herculem, Alexandri filium, bellumque in eum movet sociis Aetolis. 
c. 20. Ptolemaeus, subacta Cypro, saevit in Nicoclem, Paphiorunt 
regem, suspectum ob amicitiam cum Antigono, c. 21. 


* Finita rerum ad Siciliam regnumque Macedoniae pertinentium 
historia, quae 7 ἐπαγγελία τῶν γεγονότων, propositum operis in hoc 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. CCXI 


temporis spatio argumentum caputque erat, adiicit scriptor TG gur- 
εχεῖς πράξεις, res coaevas aliorum regnorum, ab historiae communis 
corpore sive systemate avulsas, atque historiae catholicae velut par- 
erga. Moritur in Ponto Parysades, Bosporirex, (cf. XVI, c. 52.) 
De regno oritur bellum inter relictos tres filios, Satyrum, Eumelum 
et Prytanem. Occisis reliquis, Eumelus superstes regnum suscipit, 
et per quinque annos optime et felicissime gerit; tum curru vectus, 
consternatis equis, occubuit. ltaque novo exemplo vides confirma 
tum, subinde plurium annorum historiam ad unum referri annum, 
c. 929—926. Adiecta mentio rerum Romanarum, sed in locorum nomi- 
nibus valde corrupta. c.26 extr. 


Ann. 4. Incipit historia anni a rebus Macedonicis. Ptolemaeus, 
Aegypto praefectus, re male gesta in Cilicia, (vid. c.19.) movet in 
Lyciam, ubi urbes et castella plura vi capit, inde ia insulam Con 
profectus, in societatem recipit Ptolemaeum, Antigoni nepotem et 
legatum, a fratre deficientem: eundem mox ob insidiarum suspicio- 
nem de medio tollit, c. 97. Polysperchon, Cassandro infestus, pro- 
missis captus cum eo in gratiam redit, et Herculem, quem in regnum 
paternum erat reducturus, clam necat. c.28. 


Obiter commemorata nova in Chersoneso urbe, a Lysimacho 
condita, et a suo nomine appellata, nuntiatoque Cleomenis, regis 
Lacedaemoniorum, obitu, quem Areus secutus est, transit ad res in 
Sicilia gestas. Amilear, expugnata paene tota Sicilia, dum exerci- 
tum Syracusas ducit, et hanc urbem oppugnat, Poeni, facta obses- 
Sorum eruptione, fugati et caesi, Amilcar ipse captus est. c. 29. 
Post hanc caedem summa Poeni cónsternatione afflicti, Amilcar tru- 
ceidatus, eius caput abscissum ad Agathoclem in signum victoriae 
transmissum est. c. 30, Exercitus Poenorum insuper seditione inter 
Graecos et Barbaros turbatus. Per hanc opportunitatem Agrigen- 
tini, duce Xenodico, imperium occupant. Syracusani, frumenti pe- 
nuria pressi. Advectae frumentariae naves a classe Punica inter- 
ceptae. c. 31. 32, , ResSiciliae in hoc statu erant. ** 


Jam res in Africa gestas persequitur Diodorus. Accepto nuntio 
de caede suorum in Sicilia, et morte Amilcaris, Poenorum animi 
fracti et afflicti. Sed eodem tempore Agathocies summum vitae dis- 
crimen incurrit, orta in castris seditione ob Lyciscum, ducem, à 
filio Archagatho occisum, — Reconciliatis militibus, Agathocles Poe- 
nos subita incursione opprimit et nova clade afficit. c. 33. 54. ,Nos 
»vero persecuti res in Libya et Sicilia gestas, animum ad res Italiae 
, advertamus., « 

* Ac nune quidem res Romanae paullo copiosius, quam ante, 
enarrantur, Ob Sutrium, Romanorum coloniam, bellum in Hetru- 
scos ortum. Simul alterum bellum in Samnites tenet Romanos. Su- 

9 2 


CCXII OECONOMIA HISTORIAE DIODORI. 


periores Romani. Tum Appius Claudius, Censor, novis institutis 
bene meret: aqua Appia in urbem deducta, via Appia strata, magi- 
stratus cum plebe vulgati, c. 35. 36, 


Olymp. CXVIII, 


«πη. 1. Primo de Asiae Graeciaeque rebus agitur. Ptolemaeus, 
Aegypto praefectus, Myndo solvens, (vid. c. 19. 27.) pristinum pro- 
positum de Graecia liberanda et sibi adiungenda (cf, lib XIX, c. 61.) 
ulterius persecutus, in Aegyptum redit. — Cleopatra, Alexandri M, 
soror, Alexandri, regis Epirotarum, coniux, (vid, lib. XVI, c. 92.) 
cuius coniugium generis causa duces singuli appetebant, ex invidia, 
Antigoni iussu, necata. c. 37. 


Hinc res in Libya gestas Diodorus adit lustrandas. Agathocles, 
relicto filio ad 'runetem, Poenorum exercitum, ad Numidas, qui de- 
fecerant, domandos, profectum insequitur, proelioque fundit. Sed 
Numidae praedantur suorum castra. Captos Graecos Agathocles 
contra datam fidem exstinguit, cap.38. 39. Iam augendis opibus 
intentus Ophellam, Cyrenaicae praefectum, (vid. lib. XVIII, c. 215) 
magnis promissis inducit, ut in armorum societatem veniat. Susci- 
pit hic plurium mensium iter cum magno exercitu, ad castra Aga- 
thoclis. Regiones peragrandae obiter describuntur, immixto etiara 
mytho de antro Lamiae. Socium, amicum atque hospitem, cum 
adventasset, falso in suspicionem insidiarum adductum, impia caede 
opprimit Agathocles, exercitum autem beneficiis captum sibi conci- 
liat. c. 40 — 42. Bomilcar, dum Agathoclem aliis rebus occupatuta 
animadvertit, id tempus maxime opportunum ratus, regnum, cuius. 
dudum cupidus erat, invadere conatur; sed oppressus a civibus sup- 
plicio occubuit. — Hoc tempore Agathocles naves spoliis onustas 
Syracusas misit, Multa tempestate oborta, illae mersae. e, 43. 44, 


* Rerum Romanarum brevis notitia adiecta, c. 44 extr. 


“πη. 2. Primo res Graeciae narrantur, Demetrius, Antigoni 
filius, a patre in Graeciam missus, ut tum alias civitates, tum inpri- 
mis Athenas, a Cassandro occupatas, in libertatem vindicet, Athenis 
eiicit Demetrium Phalereum, Cassandri legatum; Dionysium, Mu- 
nychiae praefectum, cum urbe capit. Ara Servatorum Antigono et 
Demetrio posita, "Tum aliae etiam civitates liberatae. c. 45. 46. 
inde cum classe et copiis profectus Demetrius, Antigoni filius, mo- 
vetin Ptolemaeum, et quidem in insulam Cyprum; ubi, commisso 
proelio, Menelaum, Ptolemaei legatum, fundit, et usque in urbem 
Salaminem Bentg Sequitur urbis oppugnatio, adhibito ingenti 
machinarum apparatu, in his nova machina, cui Helepoli nomen in- 
ditum, Sed impetum eludit Menelaus, iniecto in oppugnantes igne, 
et machinis incendio vastatis, €, 47. 48. 1nterea Ptolemaeus obses- 


OECONOMIA ÍIISTORIAE DIODORI. CCXII 


sis auxilio venit cum classe et exercitu. '"T'um pugna navali decer- 
tant, Acies infestae et pugna ipsa describitur, qua Demetrius su- 
perior diseessit. Ptolemaeus, ingenti clade profligatus, omissa Cy- 
pro, in Aegyptum se recipit, c. 49—52. Ceterum haec ad Salami- 
nem pugna zvorum regnorum velut deereloria erat. Nam ad Anti- 
goni exemplum ceteri etiam duces, regum dignitatem et titulum sibi 
sumserunt et arrogarunt. c, 53. 

,; Postquam de his satis diximus, res in Libya et Sicilia singula- 
tim persequamur.* Agathocles ipse quoque regis titulum et insignia 
suscipit, regisque superbiam factis demonstrat, Uticam, quae de- 
fecerat, vi capit, et in cives immanissime saevit. Multis aliis po- 
pulis et urbibus in ditionem suam redactis, sollicitus de rebus Sici- 
liae, in regnum redit. c. δά, 55. In Sicilia tum maxime, cum Aga- 
thocles adveniret, Xenodieus, Agrigentinorum imperator, (vid, c. 
31.) vietus erat; quo facto Agathocles loca plura expugnat. Sed su- 
pererat Dinocrates, exsulum dux, viribus tum longe superior. c. 56, 
57 pr. Ab hoc tempore res Agathoclis et in Sicilia et in Libya in de- 
terius inclinabant. 

In Libya quidem Archagathus, etipse etperlegatos, aliquan- 
tisper res prospere gesserat, et multos populos subegerat, progres- 
sus usque ad Pithecussas, c.57. 58. lam vero Poeni, nova belli 
gerendi ratione inita, Archagathum tripartito agzrediuntur: quo hic 
copias distrahere cogitur. Duplici clade afllictus a sociis insuper 
deseritur. Agathocles, certior factus de suorum in Libya calami- 
tate, cum classe filio in auxilium venire properat. Ante discessum 
proelio navali Poenos, et terrestri Agrigentinos vincit. Eam victo- 
riam sacris et epulis celebrat. Ingenium regis, maxime in epulis 
proditum, c. 59— 63.. ltevectus in Africam res almodum depravatas 
invenit: mox, dum damna reparare annititur, clade multiplici, et 
defectione militum afílictus, in multo peiora incidit, c. 65—67. De- 
speratis rebus, relicta Africa, destitutis filiis, et militibus clam 
abire et in Siciliam refugere parat. Aegre elapsus vinculis, quibus 
vinctus retinetur, ia Siciliam aufugit, 'Tum vero filios eius milites 
necant, Carthaginienses omnia recuperant, et exercitum relictum 
in deditionem cogunt. c. 68. 69. Admiratur historicus subitam for- 
tunae conversionem, et manifestam numinis vindictam, c. 70. Redux 
Azgathocles in Sicilia rapinis et caedibus in omnes grassatur. liorro- 
rem iniicit descriptio, c. 71. 72. 

Ann. 2, lnitium fit a rebus Asiae, Antigonus, accito filio De- 
metrio e Cypro, quem classi praefecit, bello simul terrestri, simut 
navali, Ptolemaeum in Aegypto adoritur. Copiarum, elephantorum, 
navium numerus, Belli impetus erat maximus. Sed aditu ab oinni 
parte firmis praesidiis munito, cum exercitus commeatu et frumento 
intercluderetur, infecta re in Syriam rediit. Ptolemaeus autein 


CCXIV OECONOMIA HISTORIAE DIODORTI. 


Aegyptum, ante contra Perdiccam (conf. lib. XVIIT, c 36 sqq.) de- 
fensam, iam altero bello vindicavit, et asseruit. c.73 — 76. 

* [nteriicitur notatio principum Heracleae Ponticae. Mortuo 
Dionysio (conf. lib. XVI, c. 88 extr.) succedunt filii Zathras (Oxa- 
thras) et Clearchus, qui vir et x annos regnant. Alias Diodorus 
eiusmodi abruptas rerum coaevarum notitias, finito annuo cursu, 
velut appendicem adiicere solebat. c. 77 pr. 

Inde ad res Siculas transit scriptor. Accidit autem, quod citra 
fidem erat. Agathocles post tot adversos casus, cum omnes haberet 
infestos, insuper vero Pasiphilus, copiarum dux, (vid. lib, XIX, c. 
102.) cum exercitu ad Dinocratem , exsulum imperatorem, (vid, lib, 
XIX, c. 104.) defecisset, animo ita concidit, ut principatu abire de- 
stinaret, et Dinocrati levissimis conditionibus pactionem offerret. 
Cum Dinocrates conditionem non acciperet, mutavit consilium, Di- 
nocratem apud suos ut hostem libertatis accusavit, et cum Poenis 
pacem fecit. c. 77 — 79. ,,In hoe statu res Siciliae erant.*« 

* Brevis notitia rerum Romanarum adiecta. Romani bello urgent 
Samnites. c. 80. 


Ann. 4. Primo de rebus in Asia gestis, Rhodiorum respublica, 
opibus reque navali florentissima, adverterat aemulorum regni Ma- 
cedonici singulorum animos. Ut nullius invidiam excitarent, nec 
bellis immiscerentur, aequaliter colebant omnes, ab omni partium 
studio alieni, Sed cum nihilominus, ob mutua commercia cum 
Aegyptiis, inprimis Ptolemaeo favere viderentur, Antigonus, invi- 
dia ductus, ab ipsis iam ante auxilia contra Ptolemaeum poposcerat. 
Quae cum recusassent, Antigonus merces eorum intercepit, bellum- 
que iis intulit, misso Demetrio filio cum classe. c. 81. 82. Belli 
acerrime gesti historia, et oppugnationis descriptio. c. 83 — 87. 
Rhodii fortissime resistunt, et navali proelio. Demetrium fundunt, 
Interea a Cnosiis et Ptolemaeo auxilia subveniunt. c, 88. ,,Atque in 
hoc statu tum erat Rhodi oppugnatio.** 

In Sicilia Agathocles in Dinocratem et exsulum exercitum, cum 
pacem oblatam accipere noluissent, bellum renovat. Pugna apud 
Gorgium (Torgium) commissa, vincit Agathocles, et captos contra 
datam fidem obtruncat; sed Dinocratem inter amicos recipit, cuius 
opera castella et urbes hostium reliquae in ditionem Agathoclis ve- 
nerunt. c. 89. 90. 

* Rerum Romanarum brevis narratio, Proelio victi Samnites. 
c. 90 extr. 


Olymp. CXIX. 


Ann. 1. Bellum in Rhodios continuatum, Cum a mari nihil effe- 
ctum esset, (v.c. 88.) Demetrius aggressus est urbem a terra op- 
pugnare, Machinarum apparatus: insiguis in his erat helepolis (conf. 


OECONOMIA HISTORIAE DIODORTI. CCXV 


c. 48.) ingentis magnitudinis, a Diodoro accurate descripta. c. 91. 
Excellebat Demetrius arte oppugnandi urbes, (conf. e. 103.) qua Po- 
liorcetae cognomen meruit. c, 92, Oppugnatorum et propugnatorum 
opera atque fervor. c. 93—95. — Obsessi commeatu a Ptolemaeo, 
Cassandro et Lysimacho accepto, in novos impetus sustinendos eri- 
guntur, c. 96—98, Adhortantibus Graecarum civitatum legatis, Pto- 
lemaeo, Aetolis, concedente etiam Antigono in aequas conditiones, 
pacem iungunt. Pacis conditiones additae. c. 99. Bene de se meri- 
tos Rhodii muneribus et honoribus afficiunt, c. 100 pr. 

His perfunctus Demetrius, iussu patris movet in Graeciam, in. 
terea dum aberat, a Cassandro et Polysperchonte occupatam, et in 
hos parat bellum, ad liberandos Graecos. c. 100 extr. 

* 'Tum mortuus Eumelus, Bospori rex; (conf. c, 21 — 25.) suc- 
cedit Spartacus filius, qui xx annos regnat. ib. 

Iam ad Siciliam procedit narratio, ,,Rebus Graeciae et Asiae 
accurate expositis, orationem transferamus ad alias orbis terrarum 
partes.* Agathocles Liparaeos, nulla iniuria affectus, iniusto belló 
subigit, et ipsas in Prytaneo repositas pecunias, Vulcani et Aeoli 
nomina vel simulacra insculpta habentes, vi aufert. Sed Neptunus 
extemplo iniuriam ultus immisso naufragio; Vulcanus non ita multo 
post, cum rex rogo impositus vivus cremaretur, de quo historicus 
infra plura se dicturum promittit, (Vid, Ecl. lib. XXI, num. 12.) 
c. 101. 

* [nter Romanos, et Samnites bellum post xxir annos composi- 
tum. c. 101 extr. 


Ann. 2. Omissis aliis, solam Graeciam spectat historicus, quo 
nunc belli vis versa est, Demetrius bellum in Cassandrum, et pro 
liberanda Graecia, urget. Capit primo Sicyonem, et expellit Pto- 
lemaei praesidium; deinde Corinthum, tum urbes Achaiae, fugatis 
vel captis Cassandri militibus, ,γυ Atque in hoc quidem statu res De- 
metrii erant.* c.102. 103. 

* Adiungitur paullo amplior de rebus in Jtalia gestis narratio, 
"Tarentini in Lucanos et Romanos bellum gerunt, et Spartanos so- 
cios advocant, qui Cleonymum cum copiis mittunt. Re male gesta, 
Cleonymus in Corcyram aufugit. c. 104. 105. 


Ann. 3. Primo res Asiae;repetuntur. Cassander, ob factos 
Demetrii in Graecia progressus, sibi et regno suo metuens, cum 
pacem ab Antigono impetrare non posset, Lysimachum in Thracia, 
Ptolemaeum in Aegypto, Seleucum in Babylonia, ad bellum contra 
Antigonum in Asia excitat. Ipse itaque contra Demetrium in 'T'hes- 
saliam, Lysimachus vero contra Antigonum in Asiam movet; qui 
tamen, cum Antigonus in pugnam procederet, in hiberna se recepit. 
c, 106 — 109. , Res quidem Asiae tum in hoc statu erant, * 


CCXVI OECONOMIA IISTGDZIAER DIODORI. 


Sequuntur res Graeciae, Demetrius interea Athenis mysteriis 
Eleusiniis initiatus, cum ultra tenderet, et in "Thessalia aditum a 
Cassandri copiis occupatum videret, classe profectus, multa loca 
recuperat. Sed sollicitus de rebus in Asia gestis, et literis etiam a 
patre admonitus, u£ cum copiis 1051. auxilio veniret, res cum bis: 
sandro componit, et in Asiam solvit, c. 110. 111. : 

* Hoc tempore Mithridates, rex Ponti, (conf. lib, XVI, c. 90. 
XIX, c. 40.) quia suspicio erat, eum ab Antigono ad Cassandrum de- 
fecisse, occisus est, Eum excepit Mithridates filius. c. 111 extr, 

Interen Cassander et ipse multas urbes in "Thessalia in ditionem 
accipit, et Plistarchum cum exercitu. contra Antigonum in Asiam 
mittit. e, 112. Ex Aegypto etiam Ptolemaeus incursionem in Sy- 
riam fecerat, qui tamen, falso deceptus nuntio de Antigoni victoria, 
in regnum se recepit. Sed coaluit tamen bellum ceterorum regum 
in unum Antigonum. €. 113. Verum eius belli communis historia 
proximis libris erat destinata, qui cum sequentibus interierunt. ij 


CORRIGEND A. 
P. r. v. 11. tum] tamen ed. Veneta, de qua v. praef. nostram ad Dio- 
dozi vol.T, p. 1. p. v&. 16. facerem (Par, fecerem)] fecerim V, — 
19. plures] plus V. 29. sapienübus] sapientissimus V. 115975 3 
18. lacessiverit V. 16. mihi V, 19. rerum fide V. Ov 
hominum ortu V. 30. historiarum V, 31. historiis V, 


P.cexiu. annot 1. v. 18. m] 1. fragm, ; 


. Diodorus Siculus 
3965 Bibliotheca historica 


PLEASE DO NOT REMOVE 
CARDS OR SLIPS FROM THIS POCKET 


. UNIVERSITY OF TORONTO LIBRARY 


x D" ἢ 
» 353351 E E. rot s — ; E»on cu 
ον: . ME rm - Ἐς T Y ἌΧΟΣ Ἢ Ja n TT$2RO XE EE ^ 
y im roe res » 5 O JD D» x eec ὃ απ " 8». - NECS — »»»m2 : 
- Lo c2 PSY, p τ ; t — ^i E es «e : PP» 3 Xy 
^ »-" , 5 ? ah e b. μιν. »s- P . - -- Z -: -- , } » 
: 33» 3939€ Ne ΜῈ ΩΣ 22. ΣΡ» X355 
c EAE OO. — 32»539» 5153/3 νι. τ 
P - E 235» » 


»» 


» 


37530 


Ka 
i 


D. 232») 
ἐν