Skip to main content

Full text of "Coniecturae Diodoreae [microform]"

See other formats 


MASTER 
NEGA  TIVE 

NO.  92-80665 


MICROFILMED  1992 
COLUMBIA  UNIVERSITY  LIBRARIES/NEW  YORK 


as  part  of  the 
"Foundations  of  Western  Civilization  Preservation  Project" 


Funded  by  the 
NATIONAL  ENDOWMENT  FOR  THE  HUMANITIES 


Reproductions  may  not  be  made  without  permission  from 

Columbia  University  Library 


COPYRIGHT  STATEMENT 

The  copyright  law  of  the  United  States  -  Title  17,  United 
States  Code  ~  concems  the  making  of  photocopies  or  other 
reproductions  of  copyrighted  material... 

Columbia  University  Library  reserves  the  right  to  refuse  to 
accept  a  copy  order  if ,  in  its  judgement,  fulfillment  of  the  order 
would  involve  violation  of  the  copyright  law. 


AUTHOR: 


BEZZEL,  HERMANN 


TITLE: 


CONIECTURAE 
DIODOREAE 

PLACE: 

ERLANGAE 

DA  TE : 

1888 


Restdctions  on  Use: 


COLUMBIA  UNIVERSITY  LIBRARIES 
PRESERVATION  DEPARTMENT 

BIDLIOGRAPHIC  MICROFORM  TARGET 


Original  Material  as  Filmed  -  Existing  Bibliograpl\ic  Record 


88D59 
DZ8 
V.2 


••*•■ 


II  ayi 


Bozzel,  Hormann 

Coniocturae  Diodoroae,  dissertatio  inauguralis 
quam  •••  scripsit  Hormannus  Bozzol»   Erlangae, 
typis  Iungii,1888# 

37  p.   22^   cm^ 
Thosis,  Erlangon^ 
Vuiurjc  of  pamphleU 


■4 


U 


J 


Master  Negative  # 


SIZE:     "3^^^^ 


FILM 

IMAGE  PLACEMENT:    lA  /11 

DATE     FILMED: _f: 


■i*— a~     1» 


TECHNICAL  MICROFORM  DATA 


REDUCTION     RATIO: JJLA 


IB     IIB 


INITIALS 


0^GD 


HLMEDBY:    RESEARCH  PUBLICATIONS.  INC  WOODBRIDGE.  CT 


r 


Association  for  Information  and  image  IWanagement 

1100  Wayne  Avenue,  Suite  1100 
Silver  Spring,  Maryland  20910 

301/587-8202 


Centimeter 

12        3        4 

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiil 


I  [  r 


Inches 


1 


T 


5        6        7        8 

iliiiiliiiiliiiiliiiiliiiiliiiilii 


I 


TTT 


LO 


l.l 


1.25 


9       10      11 

iiiiliiiiliiiiliiiili 


156 

■  63 


2.8 

m 

Um 

|4.0 

WSBM 


tUUlA 


1.4 


TTT 


2.2 


2.0 


1.8 


1.6 


12      13 

nlmil 


m 


T 


14       15    mm 


1 


MfiNUFfiCTURED   TO  fillM  STfiNDfiRDS 
BY   fiPPLIED   IMfiGE,    INC. 


A^^^ 


5-/ 


O^ 


\^X. 


COMECTURAE  DIODOREAE. 


41 

•    1 


DISSERTATIO  INAUGURALIS 


QUAM 


AD  SUMMOS  IN  PHILOSOPHIA  HONORES 


AB  AMPLISSiMO 


PHILOSOPHORUM  ORDINE  ERLANGENSI 


RITE  IMPETRANDOS 


SCRIPSIT 


HERMANNUS  BEZZEL. 


\ 


EHLANGAE 

T  Y  P  I  S    I  U  N  G  I  I     E  T    F  1  L  I  1 

MDCCCLXXXYIII. 


y^ 


X 


% 


1,  ' 


# 


Coniecturae  Diodoreae. 

Scripsit 
llermannng  Beiiel. 

Priusquam  suscipiam  in  Diodori  Siculi  libris  aliquot  locos, 
qui  aut  aliis  suspecti  videbaDtur  aut  mibi  soli,  emendare,  mibi 
liceat  DODDulla  de  illo  codice  afferre,  qui  mibi  summa  benevoIeDtia 
ac  liberalitate  permissus  erat,  codicem  dico  CoisIiDianum. 

Hoc  codice  coDtiDCDtur  libri  I— V  et  libri  XI— XV.  SigDi- 
ficatus  est  apud  Diudorfium^)  littera  A  numero  149,  saeculi 
quinti  decimi  bombycinus,  foliorum  formae  maximae  780; 
Parisinus.  Servatur  io  bibliotbeca  DatioDali,  quam  dicuut.  IUe 
collatus  est  a  Fraucisco  DioDysio  Camusato^)  saeculo  duodevi- 
cesimo,  a  quo  summis  effertur  laudibus.  Cuius  colIatioDes  a 
Jacobo  Pbilippo  d'OrvilIio,  professore  Amstelodameosi,  redemptae 
et  WesseliDgio,  editori  bibliotbecae  Diodori  egregio,  oblatae  sunt, 
quocum  amicitia^)  erat  coniunctus.  Ille,  cuius  de  editione  postea 
disseram,  lectiones  Coisliniani  adnotaverat  quidem  infra  textum, 
minime  autem,  ut  facile  cogitari  potest,  ea  cura  et  diligentia, 
qua  opus  est;  non  enim  ipse  codicem  examinaverat.  Post 
Wesselingium  nemo  codicem  inspexisse  videtur,  sed  omnes  edi- 
tiones  nituntur  eius  animadversionibus.  Dindorfius  quidem') 
nos  docet  se  partim  codicum  ope  optimorum,  partim 
accuratiore  singulorum  instituto  examine  libros  emendatiores 
reddidisse  millenis  locis,  sed  Coislinianum  ne  is  quidem  adiit. 


1)  Diodori  bibliotheca  historica   ex  rec.  Lud.  Dindorfii.    Lipsiae. 

MDCCCxvni  p.  m. 

2)  Diod.  Sic.  bibl.  hist.  libri  qui  supersunt  rec.  Petrus  Wesselingius 
Amstelodami  MDCCXLVI.  pag.  X. 

3)  Diod.  biblioth.  hist.  ex  rec.  et  cum  adnot.  Lud.  Dindorfii  Lipsiae 
MDCCCLXVI  praef.  pag.  IV. 

1 


V 


Priorem  certe  partem  operis  Diodori  (libros  I— V)  nuper  accara- 
tissime  inspexit  Alfredus  Jacobus  Francogallus*),  qui  quae  in- 
venit  adhibuit  ad  stemma,  ut  dicunt,  manu  scriptorum  biblio- 
thecae  Diodori  si  non  explicandum,  certe  quidem  incohandum. 
Docuit  hic  codicis  A  collationem,  quam  Wesselingius  offert, 
multis  laborare  erratis  dicens;  'Les  collations  sont  impar- 
faites;  rinexactitude  de  la  collation  du  A.'  (p.  525).  Alteram 
partem  autem,  quam  ille  codex  complectitur ,  Jacob  non  exami- 
navit.  Attamen  huius  partis,  quae  continet  libros  XI-XV,  com- 
paratio  affert  nonnulla  eaque  non  parvi,  ut  mihi  quidem  videtur, 
ad  emendationem  momenti. 

Quae  cum  ita  sint,  animum  induxi  in  illo  codice  describendo 
morari. 

Primo  folio  inscriptus  est  titulus  quidam:  ^DiodoriSiculi  in 
quinque  libros  divisos?  (ego:  divisam  sc.  bibliothecam)  sequi- 
tar  liber  sine  titulus  (!)  a  principio  tractans  de 
diversis  bellis.  In  folio  magnus  liber.'  Spectat  haec  ad- 
notatio  ad  libros  XI -XV,  quibus  bella  Persarum  (1.  XI), 
bellum  Peloponnesiacum ,  quod  dicunt  (1.  XII.  XIII.),  proelia 
inter  Cyrum  Minorem  et  fratrem,  bella  a  Dionysio  tyranno  gesta 
(I.  XIV),  proelia  variorum  (I.  XV)  tractantur.  Manu  autem 
altera  verba,  quae  modo  attuli,  deleta  et  commutata  sunt  his: 
Diodori  Siculi  libri  X  sc.  1.  2.  3.  4.  5.  11.  12.  13.  14.  15.  codex 
in  charta  Bombycina  XV.  saec.  conferendus  cum  edito  code 
(codice?)  XL  prise-*). 

Infra  haec  verba  legi:  tov  t^g  (TanfiQlag  iTicofVfAov  ce^a- 
(TfinaTdTov  xaqdivdlov.  Utrum  his  verbis  satis  obscuris 
Joannes  ille  Bessario  significetur  an  alius,  mihi  est  ignotum. 
Constat  quidem  hunc  cardinalem  exeunte  saeculo  decimo  quinto 
(1468)  magnam  manu  scriptorum  copiam  Venetorum  rei  publicae 
donavisse,  sed  quo  modo  codex  venerit  in  bibliothecam  Parisinam, 
nescio. 

Verba  autem,  quae  supra  commemoravi,  demonstrare  mihi 
videntur  duas  partes  (et  11.  1-5  et  II.  11—15)  conglutinatas  esse, 
quamvis  inter  se  minime  conexae  esse  existimarentur.  Priorem 
enim    partem   Diodori   opus   continere   concedit    ille    titulus, 


1)  Le  classement  des  Mss.  de  Diodore  de  Sicile,  M61anffes  Graux 
p.  525—531. 

2)  Haud  scio  an  in  verbo :  'prise'  mendum  lateat.  Scribam,  'pa  r  i  s  i  no*. 


■<    ■  ■  -    3    - 

alteraaatemputatarincerti  aactorisesse.  Sequitur, nt  a  duo- 
bas  scriptus  sit  codex  Coislinianus,  id,  quod  nemo, 
quod  sciam,  animadvertit.  Accedit,  quod  inter  finem  libri  quinti 
et  libri  undecimi  initium  magnum  est  spatium  trium  foliorum, 
cum  inter  alios  libros  intervallum  non  videas;  de  hoc  intervallo 
ipso  infra  pauca  addam. 

Complura  porro  afferam,  quae  sint  sententiae  meae  confir- 
mandae.     1)  Cum  enim  libri  prioris  partia  (I—V)  exornati  sint 
^  titulis  JiodwQOv    Tov  SixeXiwTOV  ^t^kto&rjxrjg    ItTtOQtxijg    nQcoTtj 

{sc.filfiXog),  SevTtQa,  tqItii,  TCTaQTfi,  ntfinTfi,  hi  desiderantur  in 
libris  alterius  partis.  2)  Argumenta  singulorum  librorum  omni- 
bus  quidem  praescripta  inveni;  sed  cum  librorum  I— V  argumenta 
instructa  sint  epigramraatis  quibusdam  (klsyxoQ  ^V^  nQMTfjg 
filfiXov,  nlva^  Trig  devT^Qag,  n.  Trjg  TQCTfjg  xTe),  apud  libros 
XI  — XV  frustra  baec  quaeres.  3)  In  parte  priore  numeri 
semper  verbis  sunt  expressi,  in  altera  saepissime  litte- 
riscompendiariis.  4)  Contra  in  priore  parte  nonnulla  verba 
compendiose  scribuntur,  in  altcra  non  item.  Haecsunt:  GQtdg  = 
(TtoTfiQlag,  nQ=naTQl6og,  nTQ  =  naT€Qog,  dd"  =  dSsXtpov,  qm  in 
verbo  saepissime  lacuna  invenitur,  nec  non  apud  Xy  =  Xoyog. 
5)  In  priore  parte  JrjfAriTQag,  semper  T«;fv»Jrag  scribuntur,  in 
•  altera  J^tArjtQog,  TexvlTag.  6)  In  priore  parte  hiatus  minime  evi- 
tatur,   in  altera  autem  cum  magna  diligentia. 

Non  magni  quidem  momenti  esse  videtur,  quod  litterae 
primae  quaeque  eorum  verborum,  quibus  singulae  sententiae  in 
argumentis  incipiuntur,  colorer  ubro  sunt  !eleganter  pictae,  in  altera 
parte  omnes  hae  litterae  desunt.  In  argumento,  ut  exemplum 
afferam,  libri  undecimi  legitur:  sqI  Tijg  Sbq^ov  dva^d<Tewg,  g 
Qeiit(TtoxXiovg,  dxn  tmv  "EXXrivcov  xTe.  Certe  haec  neglegentia 
ex  eo  orta  est,  quod  hic  quoque  scriba  litteras  voluit  pingere. 

Si  mihi  igitur  contigerit,  ut  demonstrem  codicem  Coislinianum 
^  '  duabus  e  partibus  constare  a  duobus  librariis  exaratis,  quaera- 
tur,  intercedatne  uUa  inter  duas  partes  ratio.  Equidem  opinor 
eadem  manu,  qua  pars  prior  permultis  locis  est  correcta  aut 
adnotationibus  orae  librorum  adscriptis  (cum  iaco g  incipientibus) 
est  adornata,  alteram  partem  esse  scriptam ;  litterae  enim  earum- 
que  forma,  atramentum  minus  nigrum  hoc  nobis  persuadent. 
Non  multum  autem  temporis  interesse  inter  duos  scribas,  con- 
cedere  non  gravor.    Idem  censet  Jacobus:  'ce  manuscrit  a  et^ 

1* 


< 


_    4    ~ 

retoncb^  9^  et  Ik  par  ane  maine  contemporaioe  de  la  premi^re 
on  pen  8'en  fantf. 

Aliquot  exempla  correctorum  verborum  banc  ob  rem  afferam, 

qnod    et  Wesselingins   et   Dindorfius   baec   saepe   neglexernnt. 

Sequor  editionem  minorem  Dindorfii  (Teubner.  MDCCCLXVI). 

pag.  4.  V.  31.  Textus  coisl.:   imyevofjtivotg ,   ad  marginem 

Ifftog  jotg  intYtvoykivoig; 

pag.  7.  V.  14.  coisl.  dteQQfiy^ivov,  ad  marg.  SteQQtfAivoVj 
ibid.  V.  20.  fisza  noXXfjg,  ad  m.  iff.  w; 
pag.  14.  V.  6.  coisl.  nCQi  avTo7g,  ad  m.  iff,  naQci] 
pag.  16.  V.  32.  coisl.  TravTwv,  ad  m    iff.  nav%a\ 
pag.  17.  V.  12.  coisl.  di  dyoQSvffat,   ad  m.  Jt  a  nQOffayo- 
QSvffat] 

pag.  32.  V.  6.  coisl.  fji>v^vovfiivotg{?\  ad  m.  iff.  fivofiivotg] 

pag.  44.  V.  30.  coisl.  nsQl  tovxov,  ad  m.  Xff,  tovxov^ 

pag.  70.  V.  32.  coisl.  nQog  zolg  yeyovafft,  ad  m.  ig.  xov%ff ; 

•    pag.  104.  V.  7.  coisl.  ridtxrifiivotg,  ad  m.  Iff.  ^yovfiivotg-j 

pag.  107.  V.  coisl.  ^an%CC,ovfft,  ad  m.  iff.  ^lan%iX,ovfft\ 

pag.  128.  V.  23.  coisl.  *a%a,  ad  m.  Xff.  naQa\ 

pag.  131.  V.  22.  coisl.  dno  fiXetpaQcov,  ad  m.  iff.  inl. 

Has  et  alias  adnotationes  in  priore  parte  Diodori   margini 

adscriptas  debemusne  acumini  eius,  qui  alteram  scripsit  partem 

an  ille  deprompsit  emendationes  ex  alio  codice?    Hoc  equidem 

pro  certo  babeam ;  non  enim  dubito,  quin  si  suo  Marte  falsas  et 

perversas  lectiones  emendasset^  alios  quoque  locos,  qui  magis 

8unt  depravati  quam  illi,  quos  sanavit,  sanaturus  fuerit.    Quod 

autem    bos    locos   neglexit,  mibi  demonstrare  videtur,  scribam 

alterius  partis   alinm   codicem    usurpasse,   ut    priorem   partem 

codicis  Coisliniani  cum  eo  conferret  et  secundum  eum  singulos 

locos  emendaret.  £x  quo  autem  codice  depromptae  sunt 

lectiones    orae   adscriptae?  —  Primum  boc  vix  negari 

potest,  necesse  esse  illum,  ex  quo  manaverunt  lectiones,  codicem 

eandem  lacunam   babuisse,   quam   babet  Coislinianus   in   capite 

octogesimo  qnarto  libri  quinti  aut,  si  mavis,  eundem  mancnm 

exitum  in  na%iffxsv.    Ni  enim  res  ita  se  baberet,  qnin  ex- 

pleturus    fuerit  lacunam   aut   finem    additurns    fuerit    corrector; 

dubium  non  est.    Quod  autem  boc  mutilo  exitu  quinti  libri  ntor 

argumento,  non  supervacaneum  puto  plnribus    verbis   exsequi. 

Cnm  per  omnes  libros  Diodorus  ultimum  quodque  caput  ita  fini- 

verit,  ut  et  respiceret  ea,   quae  libro  perfecto  pertractata  erant, 


>  4-  < 


^  - 


et  prospiceret  in  ea,  qnae  sequente  libro  narrare  animum  in- 
ducebat,  librum  quintum  sic  finitnm  esse  censeamns,  quemadmodum 
nonnulli  codices  exbibent?  Minime,  sed  finem  prorsus  alium 
imposnit  buic  quoque  libro  eum^  quem  legimus  in  omnibus  aliis 
codicibus  praeter codicem  Vindobonensem,  quem  Dindorfius ') 
littera  D  notavit,  Parisinum  reginm,  apud  Dindorfium  E 
appellatum,  Vaticanum  tertium  (o),  cuius  principium  et 
finem  Wesselingius  ^)  Romae  acceperat.  His  tribus  G.  I.  Scbnei- 
derus^)  addidit  duos  libros  mss.,  Vindobonensem,  littera  N 
signatum,  et  Venetum  (V)  ex  libris  Bessarionis  cardi- 
nalis  (cf.  pag.  2)*)  in  bibliotbeca  Marciana,  cuius  ab  editori- 
bus  nulla  mentio  facta  est.  Quo  autem  ex  bis  quinque  codici- 
bus  inter  se  cognatis  ad  suum  emendandum  usus  est  scriba? 
Censeam  duabus  de  causis  Coislinianum  ex  codice  illo  Ve- 
neto,  quem  ultimum  supra  attuli,  instructum  esse  adnotationi- 
bus.  Primo  inscriptio  illa  Graeca,  de  qua  supra  (p.  2)  locutus 
snm,  pertinere  videtur  ad  codicem  illum,  qui  antea  ex  libris 
fuerat  Bessarionis.  Haud  scio  an  corrector  finito  opere  pergrato 
animo  eius  viri  meminerit,  cuius  benevolentia  codex  Venetus  ad 
inspiciendum  ei  mandatus  erat.  Existimem  illud  ""^ov  v^g  ff(io%fiQ(ag 
inmvvfiov  nomen  'loannis'  significare,  quod  constat  Bessarioni 
fnisse.  loannes  autem  est  nihil  aliud  quam  'deo  acceptus',  'cni 
deus  propitius  est*.  Sed  quoniam  non  dignam  esse  banc  con- 
iecturam,  qua  nitatur  argumentatio,  mibi  certum  est,  alterum  ar- 
gumentum  inducam,  quod  non  parvi  est  censendum:  mirum  in 
modum  et  textus  codicis  Veneti  et  marginis  lec- 
tiones,  quae  in  A  inveniuntur,  inter  se  consentiunt.  Quas 
V  praebet  lectiones,  summa  diligentia  observavit  Scbneiderus 
(p.  10).  Et  consentiunt  semper  cum  Coisliniano,  id  quod  ego 
confirmare  possum.  Quod  autem  scriba  alterius  partis  non  banc 
quoque  contulit  cum  libro  Veneto,  est  in  causa,  quod  in  boc 
libri  XI— XV  desiderantur. 

Non  minus  autem  certum  est  codicem  Venetum  descriptum 
esse  e  priore.    Et  bunc  codicem  Vindobonensem  D  saeculi  octavi 


1)  De  aliquot  Diod.  Sic.  libris  mss.  diss.  G.  I.  Schneider  pag.  7  seq. 

2)  ed.  maior  1829  p.  III  et  IV.  Tom.  I. 

3)  ed.  Wesselingii  pag.  399.  Tom.  I. 

4)  Est  codex  3""  4  chartaceus  saeculi  fere  XV. 


■( 


-    6    - 

vel   noni    esse  Schneiderns  (p.  12)  mihi  satis  probat.    Sic  hoc 
stemma  erit:     . 

D  (cod.  Vindob.)  (I— V) 


B  cocfex  Mutinensis  Venetus  (a  Schneidero  coll.)  (I—V) 


Coisliniani 

pars  I*  correcta  (I — V)» 
ita  ut  librarii  prioris  coniecturae,  non  verae  lectiones  appare- 
ant,  ubicumque  discrepat  codex  A  a  codice  D  (et  V); 
et  haec  discrepantia  tollitur  illis  adnotationibus  Iffcog.  —  Non 
dissentit,  si  recte  sciam,  mecum  Vogelius  in  praefatione  de 
codicibus  pag.  XIV,  qui  magna  cum  acie  demonstravit  D  quidem 
archetypum  esse,  sed  non  ex  eo  ipso  originem  ducere  Coislini- 
anum. 

Altera  antem  pars  Coisliniani;  quae  non  redit  ad  codicem 
notnm  —  nam  etcodex  D  continet  libros  primos  {I — V)  — ,  maiore 
cura  scripta  maiore  digna  est  fide,  quamvis  codex  ille  Patmius 
eum  superare  videatur,  quem  Bergmannus  praematura  morte 
studiis  abreptus  contulerat  cuiuaque  specimen^)  in  lucem  pro- 
tulerat  (libri  undccimi  capita  duodecim  priora).  Comprehendit 
autem  codex  P  libros  XI  —  XVI,  quos  edendos  curat  Vogelius. 
Usus  quidem  est  collatione  Broeckerus^)  in  satura  Diodorea,  ut 
ita  dicam,  aed  paucis  quidem  locis  lucem  affert  ex  eo  codice. 

Sed  ne  aberrare  videar  ab  eo,  quod  mihi  est  propositum, 
paucis  verbis  attingam  editiones,  quae  praesto  mihi  erant,  quo 
facto  transibo  ad  coniecturaa  enumerandas  tuendasque,  quibus 
non  nihil  conferre  velim  ad  librornm  Siculi  textum  emendandum. 
Qnattuor  sunt  editiones  eaeque  maximae  auctoritatis,  quibus  usus 
sum.   Inter  has  autem  locum  tenet  primum  editio  Wesselingii, 


V  ±   < 


1)  Jahresbericht  Uber  das  vereinigte  Gymnasium  zu  Brandenburg 
Ostern  1866  bis  Ostern  1867.  Appendix:  Diodori  Siculi  libri  XI  capita 
1—12  e  cod.  Patm.  ed.  Ricardus  Bergmann(iu8)  [f  1870].  Collationes 
illius  viri  de  textu  Diodori  restituendo  optime  meriti,  qui  codicem  D 
denuo  adiit,  per  Teubnerum  bibliopobim  F r i d e r i c o  Vogelio  traditae 
sunt  ad  novam  editionem  curandam.  Prior  eius  pars,  qua  continentur 
libri  I — IV,  prolata  est  hoc  anno  (1888). 

2)  Quaestiones  Diodoreae  =  Untersuchungen  Uber  Diodor  v.  Dr. 
L.  0.  Broecker.   Gtitersloh,  Bertelsmann  p.  9. 


I 


t 


-     1     — 

qni   primus    in   praefatione  editionis  apparatum  criticum   nobis 
dedit.     Summo  iure,   ut  mihi  quidem  videtur,  illius  doctrinam 
extulit  R  e  i  s  k  i  u  s  in  prooemio  animadversionum  suarum.   Merita 
viri  doctissimi  non  tam  in  locis  vel  spuriis  indagandis  vel  aegro- 
tis  sanandis  invenies  quam  in  explicandis  et  illustrandis  Diodori 
verbis.   Admirabilem  soUertiam  et  industriam,  eximiam  scriptorum 
veterum  peritiam  elucere  atque  exstare  ex  omnibus  adnotationi- 
bus,  quas  larga  manu  dispersit,  grato  animo  concedo.   Praesertim 
in    libris    prioribus    (I— V)   Wesselingius    se  praebet  virum  in 
jebus    antiquis    habitantem    idque   singulari   doctrina.     Quanta 
enim  est,  ut  exemplnm  afferam,  cognitio  religionum  Aegyptia- 
carnm,  quanta  fabularum  Graecarum,  ut  magnam  capiat  utilitatem 
quisquis  Wesselingii  adnotationes  evolverit.    Idem  in  editionem 
recepit    versionem    Latinam   Laurentii    Rhodomani,    quae 
minime  quidem  elegans  est,  sed  haud  raro  locis  obscuris  aliquid 
lucis  affert.    Index   verborum,   quem  Wesselingii   labori   atque 
assiduitati  debemus,  non  omnibus  ille  quidem  numeris  est  abso- 
lutns,  sed  perpolire  copiosoremque  reddere  operae  pretium  esse 
equidem  censeo.    In  tomo  altero  editionis    laudatae  rariores  in- 
veniuntur  explicationes,    quoniam   libri    posteriores   non  tantam 
facultatem    praebent   exponendi   et   versandi  in   singulis.     Quid 
multa?    Editionem  Wesselingianam    non   modo   non   superatam 
sed  ne  aequatam  quidem  esse  ex  eo  apparet,  quod  omnes  reli- 
quae  editiones  si  non  plane,  at  certe  quidem  multis  in  partibus 
ea  nituntur,  qnamquam  Dindorfius  eius  laudi  saepius  obbtrectare 
studuit.    Recte  Vogelius   (I.  c.  pag   XXIII)    monet   fore,    quod 
nos   nostrae   neglegentiae  pudeat,    si    ea,    quae  post  illum  ad 
bibliothecam  colendam  effecta  sunt,  comparaverimus  Wesselingii 
editioni.    —  Unus   cogitavcrat   denuo  edere  Diodori  libros  eos- 
que    exornare    animadversionibus    undique    allatis    collectisque, 
Augustus  Wolfius,   sed  aliis   occupationibus   distentus   con- 
silium  deposuit.    Dindorfius,  cuius  editionibus et  maiore  ( 1 828) 
et  minore  (1866)  ego  usus  sum,  pauca  ex  suo  addidit,  sed  ac- 
quievit   in   repetendis   Wesselingii    adnotationibus.     Negandum 
autem  non   est  illum  multis  locis  editiones   priores   librariorum 
mendis   admodum   inquinatas    emendasse   et  saepe  suo  ingenio 
fretum  lectiones  ineptas  et  perditas  sanavisse,  optimeque  meritum 
esse  de  fragmentis  colligendis  disponendis  iilustrandis.    Editioni 
minori    ut  antecederet  G.    Heynii   commentatio   de  fontibus  et 
auctoribus  historiarum  Diodori,  curavit,  quam  quidem  vix  quid- 


—    8    - 

qnam  lacis  afferre  qaaestioni  tenebris  etiam  Danc  obratae  Vol- 
qaardsenas  ^)  iadicat. 

Transibo  ad  altimam,  qaae  mibi  praesto  erat,  editionem 
Immanaelis  Bekkeri^)  Qaa  in  editione  prooemii  vicem 
snstinet  locornm  emendatoram  index.  Qaanto  aatem  Bekkeras 
stadio  doctrinae  et  ingenii  acamine  faerit,  e  maltis  elacet;  qaam- 
obrem  valde  dolendam  est,  qaod  non  codices  ipsos  adiit.  Mibi 
qaidem  videtar  baec  editio  longe  saperare  Dindorfianam,  qaippe 
qaae  via  ac  ratione  accedat  ad  sanandas  lectiones,  cam  Din- 
dorfios  nonnamqoam  nimis  ac  sine  iasta  caasa  recedere  videa- 
tar  a  codicom  fide. 

Praeter  Bekkerom  praecipoe  Ilertlinias^)  operam  navavit 
Diodoro,  coios  qoae  exstant,  et  libros,  qui  ad  nostram  aetatem 
permanseront  fere  integri,  et  fragmenta,  per  qoinqoe  disser- 
tationes  ita  tractat,  ot  qoo  qois  magis  se  in  bis  libeilis  abdiderit, 
eo  magis  laodatoras  sit  virum  de  textu  Diodori  optime  meritom. 
Is  com  peritissimos  esset  sermonis  Graeci,  plerumque  perspexit; 
sicnbi  mendum  aliqood  lateret.  Non  minus  autem  perite  versatus 
est  in  Diodori  elocntione;  quid  mirum  igitur,  si  quis  eum  appellat 
sospitatorem  Diodori?  Pari  acie,  sed  non  eadem  orationis  Dio- 
doreae  peritia  Madvigi  us^)  accessit  ad  emendandum  scriptorem. 
Ni  fallor,  vir  doctissimus  percursavit  Diodorum  et  inter  legendum 
molta  correxit;  sed  haec  non  eandem  usnrpare  posse  auctoritatem 
atque  permulta  alia,  quae  cum  cura  ac  diligentia  idem  vir 
acntissimus  protulit;  quis  concedere  dubitet?  Cobetii  lectiones 
vel  coniecturae,  quas  largissime  Diodoro  donavit,  raro  ad  per- 
ditos  locos  sanandos  valent  atque  etiam  locos  reddunt  obscuriores. 

Praeter  hos  viros  alii  alibi  studium  collocaveront  in  Dio- 
doro,  qnorom  coniecturas  soo  loco,  si  res  secom  fert,  commemorabo. 

His  praemissis  iam  rem  ipsam  aggredior.  Sequens  ordinem, 
qnem  libri  praebent,  eis  de  locis  disseram,  qui  mihi  aot  con- 
iectnra  indigere  videntur,  qua  adhuc  carent,  aut  non  satis  Incide 
correcti  sunt. 


V 


■/ 


1)  Untersuchungen  Uber  die  Quellen  der  griech.  u.  sic.  Geschichten 
b.  Diod.  1.  XI— XVI.  V.  Chr.  Aug.  Volquardsen,  Kiel.  1868.  2  flF. 

2)  Diodori  Sic.  bibl.  hist.  ex.  rec.  I.  Bekkeri  Lips.  MDCCCLII. 

3)  Beitrage  zur  Kritik  des  Diod.  v.  F.  K.  Hertlein.    Wertheim  a/M. 
1864.  65.  66.  71. 

4)  I.   Nic.   Madvigius,   Adversaria   critica   ad   scriptores   Graecos 
Hauniae  MDCCCLXXI.  libr.  IV.  pag.  484.  pag.  520. 


^' 


-.^ 


^ 


-    9    — 

1.  I  3.  Ji6  xai  € QQifjbevMP  {iQQifiivoav  D  A)  tcSv  t€ 
XQovtov  xai  f  e3v  nQa^ecov  iv  nXehtri  TTQayiiatslatg  .  . .  dvtmeQl- 
Xtjmog  ^  TovTutv  dvdXrjiptg  ylvetat.  Difficile  esse  dicit  scriptor 
cognitionem  sibi  parare  rerum  gestarum  temporumque  priorum,  ut- 
pote  quae  dispersa  sint  per  complures  scriptores.  ''EQQifAfii' 
vcov  minime  sententiae  loci  satisfacere  recte  monet  Hertlinius.  Nec 
praetermittendum  est  hiatum  verbis  xai  et  iQQtfifiivoav  exortum 
a  Diodoro  vitari  (cf.  Kaelkeri  dissert.  Lips.  1880  p.  308  seq.). 
Hertlinius  dteQQtiAfjLivcov  commendat  aut  dtSQQriyfiivtav. 
Equidem  dteQQtfifjbivoov  anteponam.  Exeunte  enim  capite 
margini  Coisliniani  adscriptum  est  id,  quod  com  Veneto  ei  com- 
mune  est,  dtSQQtfifiivov.  Constat  autem  Diodorum  in  uno 
eodemque  capite  saepissime  eadem  verba  usurpare  exiguo 
spatio  intermisso  ^).  Adiuvare  sententiam  meam  videtur  et  con- 
firmare,  quod  legitur  apud  Polybium  (III  57  H.):  Uqmtov  fiiv 
ov  fiovXofievot  naQ  exaGTa  dt  a <5n dv  t^v  d ti^y^cTtv  ovd^  dno- 
nXavdv  dno  t^^  nQayfiaTtxfjg  vno&icecog  Tovg  (piXi^xoovvTag,  dev- 
TBQOV  de  xQlvovreg  ov  dteQQt fifiivijv  not^craff&at  Tfiv  neQi 
avTCOV  fjbv^fifjv,  dXXd  xaT  Idlav  xai  Tonov  xai  xatQOV 
dnovelfiavT eg.  'PlnTetv  apud  Diodorum  nnsquam  signi- 
ficatione  dispergendi  instructum  invenies  {aTacpov  QlnTeiVy 
/SiXfj  QlnTetV)  nvQyovg,  Teixv  Q^nTetv^  Xoyov  QlnTetv  fr.  libri 
XXXI  p.  11,  XXIX  p.  386  Dind.:  tovtov  de  tov  Xoyov 
QKjpivTog    vnovota  Totg  dxovovfftv  elcineffev).    Contra  invenies 


1)  Aliquot  exempla  afiferamus.  XI  3:  tovg  ra  twv  ^aQ^ccQfov  ilo- 
fikvovg  .  .  .  kkofiivovg  xa  jaiv  Ilegaulv  sexaginta  fere  verbis  inter- 
positis.  XI  10:  .  .  evkoymg  noXvv  IttoUi  (povov  .  .  .  Cv^ovvrts  tov  SiQ- 
ir\v  ivX6y<og.  XI  21:  nQoaeXavyetv  nfj.'  rjf^iQ(t  ....  avTog  Sk  afi 
i^f^eQ^  rrjv  Svvafxiv  diaxeraxbjg.  XI  38:  tag  t(ov  ivratptcjv  anovSag^  sep- 
tem  verbis  interiectis  :  rriv  rov  ^rjfiov  anov^^v.  XI  57:  nQog  dnolavaiv 
xal  rQO(pi]V  ....  nQog  SiarQO(priv  xal  dnoXavaiv,  XI  61 :  ijxeiv  fiera 
6vvdfie(ag. .  .  .  viginti  et  duobus  verbis  intoriectis:  rixeiv  fxexd  Svvafxeatg. 
XII  2:  e(og  inl  —  e(og  inl,  eadem  in  sent^ntia.  XII  73:  dnenXevae 
xal  xarfjyev  eig  Toqvvtjv  .  .  .  xarijye  rrjg  &QdxT}g  inl  2rQVfi.6va  nota- 
fidv.  XIV  40:  dvixafixpav  eig  rrjv  natQCda  .  .  .  sedecim  fere  verbis 
interpositis :  dvkxafixpav  eig  'P^yiov.  XIX  72:  d^ecug  nQoa^yeto  tdg  n6- 
Xetg  xal  td  /oJpia  —  ddQag  d^ioXoyov  neQienoir^aaro  xarayQa(pivt(ov  .  .  . 
d^Qag  .  .  .  d6edjg  .  .  noXiafiata  nQoaayofxevoi  ,  .  .  atQateCag  xataygd- 
xpavteg  .  .  .  dSioXoyojv.  .  negienoirjaato.  Haec  exempla  sufficiant  ad 
opinionem  meam  probandam. 

2 


^    10    ^  > 

verbum  SiagQlTtteiv  hanc  significationem  apud  scriptorem 
habere.  XIX  37:  inmsGovta  toig  dia  thy  ayvoiav  dteQQii*- 
fiivoig  xaTd  xwfiagy  ib.  39:  tovg  SieQQi^fiivovg  nete- 
niiineTO  navtaxo^ev ,  fr.  XXII  23:  xd  XQn^ata  Siellavto, 
td  de  o(nd  StiQQtipav,  Polyb.  II  56:  xofiag  dieQQififiivag, 
fragm.  Phyl.  64  ed.  C.  Mueller:  td  Xelipava  tov  Qefii(TtoxXiovg 
diaQQiipat  tovg  !A&rivaiovg.  Non  alienum  est  a  nostro  loco  Diod. 
XXI  30 :  ov  fiovov  ydQ  to  ffvvexeg  tfjg  Stfiyriaecag  dtd  triv  dxat- 
Qlav  tcov  enettTayofiivtav  Xoycov  diaffndiatv^  Quae  cum  ita 
sint;  dteQQtfifkivuiv  legendum  erit. 

2.  ni  40.  ovd'  ovtm  tfig  tQOtpfig  (omn.  codd.)  tvrx«' 
vovteg  eig  (i.erdX7iv  dnoQlav  ifinlntovatv.  Disserit  scriptor  de 
naviculis,  quibus  elephanti  vehuntur,  et  periculis  eis  imminenti- 
bus.  Nam  eae  aut  scopulis  alliduntur  aut  repelluntur  in  paiu- 
stria.  Ut  naves  leventur  onere,  omnia  nautae  abiciunt  praeter 
victum. 

Desiderari  videtur  id  quod  Wesselingius  primus  animad- 
vertit,  verbum,  quo  evxtvfjcia^moins'  exprimatur;  minimeautem 
tQo^i  quod  sententiam  loci  non  modo  non  reddit,  sed  ineptum 
est  et  ex  antecedenti  sententia  in  sequentem  manavit.    Wesse- 
lingius,  cui  Vogelius  assentitur,  conicit  dnofftQocffig  'refugium'.      ^ 
Ingeniose  sane,  sed  nomen  a  Diodoro  nusquam  usurpatur,^  quam- 
quam  dnoatQi(petv  invenitur :  dno(TtQa(pivteg  €(pvrov  eig  tovfi- 
naktv,  dne(TtQa(jifiivat  (Txrival.  Dindorfius  scribit  auitriQlag,  quod 
tamen   vocabulum   semper   compendiose   scribitur  (<7ag,  (TtQag, 
a&g)  et  ob  hoc  ipsum  longius  recedit  a  vocabulo  tQo^png.   Equi- 
dem  pro  tQO^p^i  scribo  dvaatQotpng  {tQi(petv  enim   et  aiQi- 
tpetv   facillime   commutantur    et    praepositiones   non  raro  inter- 
ciderunt);  cf.  evQvxcaQlav  xai  dva(TtQO(priv  naQixeiv  ttvL 
Hoc  vocabulum  enim  non  solum  moram  signiticat,  sed  etiam  re- 
spondet  tfi  int(TiQO(pi,  esfnova  conversio',  aut  'conversio  in  prio- 
rcm  locum  statumquie'.    Polyb.  X2l:  dva(nQO(pri  xai  iieta^oXn,  J^ 

opp.  intctQ0(pri  xai  neQt(Tna(T(i6g.  Exempla  complura  afferam. 
Diod.  fr.XXVlI  18: . .  xai  ya^  td  detXotata  toavl(^(ov€xovta 
Itev  dva(TtQO(priv  (pevret,  avrxXet(T&ivta  6"  eig  (Ttevov  ' 
tonov  dycovlletat.  —  XYm  71:  ol  iXitpavteg  .  .  ovte  nQOti- 
vat  nOQQtateQOV  ovt  dvaatQi(petv  dtd  tfiv  dvaxtvri' 
alav  ndvvavto,  XVDI 16,  XIX  108  et  saepius(XX,  5>  Appa- 
ret  his  ex  locis  dvaatQO(pfi  idem  fere  valere  atque  evxtvri^Tla^ 


y  -  11  - 

id   quod    ad   sententiam    quadrat    (germanice:   MOglichkett 
einer  freien  Bewegung.) 

3.  III  45:  (AaXaxalg  xai  daaelaig  ve(piXatg  noXXdxtg 
xatexofJbivri.  Non  facile  vox  fiaXaxaig  cum  voce  daaeiatg  con- 
iungi  potest;  immo  inter  duas  voces  maximam  esse  discrepan- 
tiam  existimes;  nam  nubes  non  spissae  eaedemque  molles  sunt. 
Haud  scio  an  scribendum  sit  fieXalvatg.  Quae  sequuntur, 
ad  confirmandam  coniecturam  non  incommoda  sunt:  ix  6e 
tovttov  vetoi  rivovtat  xai  xetfjb(oveg  evxatQOt. 

0  4.   V  13.    Hic  locus   corruptus   etiam   nunc  medela   caret. 

Tres  viri  docti,  quod  sciam,  operam  et  studium  collocarunt  in  sen- 
tentia,quamMadvigiusiureridiculam  appellat,emendanda:  notovai, 
atdriQOV  nXdafiata  navtodand.  tovt(av  de  td  fiev  eig  OQvi^av 
tvnovg  xaXxevovat,  td  ds  nQog  dtxeXXwv  xai  dQenavMv  xai 
tav  dXX(av  iQraXeloov  ev&itovg  tvnovg  tptXotexvovatv.  Mercatores 
ad  ferrum  ex  Ilva  insula  exportandum  in  alias  regiones  redigunt 
id  in  varias  formas  et  partem  in  avium  speciem  fabricantur. 
Sed  quis  neget  voci  oQviu^v  mendum  inesse?  Igitur  Madvigius 
(1.  1.  p.  456)  hanc  lectionem,  quam  omnes  fere  editores  recepe- 
runt,  mutavit  in  6rx(av  tvnovg,  massarum  diversas  formas,  quae 
contrariae  essent  instrumentis  iam  ad  usum  paratis,  dtxiXXatg  xte. 
^  Sed  non  feliciter  mutavit  vir  doctissimus;  nam  mfilto  simplicius 
esset  scribere  eig  orxovg,  quoniam  tvnovg  est  supervacaneum. 
Sed  quid  est  oVxoc?  (cf.  Buttmann.  Lexiiog.  p.  288:  quicquid 
eminet,  amplitudo,  moles,  hinc  onus).  Corporis  crassitudo  Diod. 
H  36:  tolg  orxotg  tdov  acofidttov  vneQ(peQOvt  ag,toritorhgT&Bdit&a 
II  51:  iXi(pavteg  toig  orxotg  vneQ^dXXovaiv.  Eadem  significatio 
m  21,  m  35.  36.  47.  51,  IV  38,  XVIII  42:  t^v  xatd  tov 
d>xoj/ /i*aa>,  fr.  XXXin  32:  tfi  dtd  tov  or^ov  vneQOxp 
Saepius  usurpatur  orxog  metaphorice:  XVIII  50:  nXfiQrig  fiv 
or*ov  xai  (pQOvfifiatog,  ibid.  75:  fietd  de  tavta  oq(Sv  avtov 
orrtov    nXiiQfi    xai    ne(pQOvrifiattafiivov ,    XIX    24:    orxov   xai 

f  uQoaxrifia.    Ex   his  locis  omnibus  mihi  quidem  patere  videtur 

vocem  orxov  apud  scriplorem  ea  significatione  carere,  quam 
habere  existimat  Madvigius  quaeque  eo  loco,  quem  tractamus, 
desideratur.  Nec  minus  coniunctio  verborum  orxog  et  tvnog 
suspectaest;  minime  enim,  utMadvigius  opinari  videtur,  tvnog  a 
scriptore  adhibetur  ad  solum  sermonis  ornatum.  tvnog  est  forma, 
imago  imprimendo  expressa,  figura;  IH  3:  tov  tov  axf^ntQov 
tvnov  datooetdn,  II 50:  dnaQdXXaxtov  xatd  tov  tvnov  xai 

2* 


—    12    -  V 

to  xQ^f*"    Saepissime  legimus  ol  %5sv  n^^\ia%iAv,  tdv  li^^v 
tvnoi,  XX  71:  Mvnv  Scv&Q(07tlvov  (To^tiaTog  tvnov  hxovcrav,  alia. 
Quoniam  igitur  Madvigii  coniectura  probari  non  potest,  ut  mihi 
quidem  videtur,  circumspicienda  est  alia  loci  emendatio.    bam 
praeberevideturDoehnerus'),  qui  pro  oQvitcv  scribit  j;i/«a,>'. 
Haud     spernenda    est    baec    immutatio,    neque   negandum   est 
vomeres  diversi  ponderis  confectos  esse,  sed  mihi  t«  fiev,  ta  de 
impedire  videntur  lectionem  recipere.    Ferri  partem  ad  yomeres 
excudendos,  partem  ad  bidentes  et  falces  et  reliqua  agricolae  usui 
inservientia  adhiberi  scriptor  certe  dicere  noluit^).    Wurmius, 
qui  Germanice   reddidit  Diodori  scripta,    conicit  toQvt^v,   Ger- 
manice:  Drechseleisen.    Sed  de  ea  quoqne  coniectura  idem  fere 
mihi  iudicandum  est,  quod  de  aliis;  non  sanat  locum  depravatum. 
Nam  stulte  dicuntur  mercatores  e  ferro  fabricari   tornos.    Equi- 
dem  existimans  in  oQvi(ov  vocabulum  esse  abditum,  quod  respon- 
det  utensilibus  rusticis,  scribo  eh  '6nX(ov  tvnov^;:  artifices  a 
mercatoribus  convocati  diversas  ferro  formas  dant,  cuius  parte 
utuntur  ad  arma  fabricanda.    Bene  conveniunt  cum  mstru- 
mentis  pacis  bellica  arma,  I  79:  «  tiveg  onla  iiev  xai  Aqo- 
tQOV    xai    a}Xa  Twv  avarxaio%dt(jiiV  ix(aXv(Tav  ivixvQa   lafi- 

§ave(S^ai, 

5.  XI  11:  Xqti  ya^  ovx  ex  tmv  dnoteXea(xat(ov  xQlveiv  \ 
tovg  dya&oh  dvdQaq,  dXXd  ix  tng  nQoaiQece(og  .  tov  (liv 
rdQiitvxn  «V«.  tovdelinQoa{Qe(Ttg  doxifidletat.  Verbum 
TtQoalQeatg  altero  loco,  quamquam  omnes  editiones  secundum 
codices  exhibent,  mihi  est  suspectum.  Diodorus  dicit  clade  apud 
Thermopylas  accepta  Lacedaemonios  maiore  gloria  florere  quam 
alios  victoria  quamvis  magna.  Nam  non  e  successu  vin 
fortes  sunt  iudicandi,  ut  qui  non  penes  eos  sit,  sed  e  ratione 
ac  consilio,  etiamsi  haec  non  ad  felicem  perducta  smt  even- 
tuii,  quoniam  haec  sunt  nostra  nostrumque  animum  demonstrant. 
Qualiscunque  igitur  est  eventus,  fortitudo  semper  erit  praedj- 
canda.     Hanc   interpretationem    confirmant   antecedentia :   totg 

1)  Theodorus  Doehnenis  scripsit  libellum,  quem  rector  et  coUegae 
gymnasii  Plaviensis  dedicaverimt  Ewaldo  Beiero  1874;  cf.  ib.  pag.  13. 

(satura  critica.) 

2)  Vocabulum  Svis  apud  Diodorum  frustra  quaeres :  et  m  eo  repre- 
hendendus  est  Doehnerus,  quod  elocutionem  scriptoris  parum  diligenter 
observavit  ingeniique  sui  ludicra  saepius  lectoribus  oflfert  aut  omnmo  non 
exemplis  comprobata  aut  exemplis  e  scriptoribus  ecclesiasticis  repetitis. 


/ 


-    13 


^^  I  f 


ovx 


fjbev  (T(6tAa(n  xatenov^S^fi^rav,  tatg  6e  xpvxaTg 
^ttri^ri^Tav.  Sed  verbum  iterum  usurpatum  "nQoalQe(Ttg  hoc 
minime  exprimere  posse  quis  neget?  Nisi  forte  vocem  suspec- 
tam  duplici  significatione  esse  indutam  censes.  Sed  haec  nus- 
quam  invenitur;  omnibus  locis  nQoalQe(ng  est  „ratio,  consilium,^ 
eventui  {dnoteXi(Ttiati)  oppositum ;  cf.  XVHI  23.  56,  XIX  6.  12. 
15.  25,  XX  79  e.  s.  Conferatur  Polyb.  II  39  sequ.:  tote  (lev 
oiv  xpiXcog  avtd  td  xatd  rijv  nQoalQe(Tiv  vnfJQXS  TiaQ' 
avtoig,  dnot4Xe(Tfia  d'  ovx  .  .  .  .  iriveto.  Quae  cum  ita  sint, 
7tQoalQe(Tig,  quod  vocabulum  oscitantia  scribarum  ex  ante- 
cedente  haud  dubie  ortum  est,  utique  mutanda  fortiusque  reme- 
dium  adhibendum  est;  conicio  to  nQaxttxov;  Xni42:  &e(a- 
Qovvteg  rdQ  avtov  (sc.  tov  "AXxi^tddov)  to  nQaxttxov  tr^g 
toXfjLTigy  eius  in  rebus  strenue  gerendis  audacia.  Polyb.  V 
18,  7:  6  r^Q  OlXtnnog  toXfifiQOtegov  xai  uQaxttxdte- 
Qov  fj  xatd  tijv  riXtxlav  xQ^^lJ^svog  tatg  int^oXaig,  maiore  au- 
dacia  et  sollertia.  Ex  Diodoro  autem  ad  meam  coniecturam 
confirmandam  hic  locus  repetatur:  fragm.  libr.  XXVI  24:  dtoncQ 
XQTi  tT}v  dQetriv  tov  dvdQog  (tovg  dra&ovg  dvdQag)  i^etdletv 
ovx  ex  twv  dnoteXeGfidt(AV,  dXH  ix  t^c  int^oXrjg  xai 
toXfiri^'  lOvtMV  fiev  r^Q  (TVfi^alvet  tovg  nQattovtag  elvai 
xvQlovg,  ixeivcov  de  tf^v  tvxn^  exetv  i^ov(T(av. 

6.  XI  13.  Supra  legimus:  wor^  doxeiv  to  d^etov  dvti- 
Xafi^dvea&at  tmv"EXXriv(av ,  Graecos  adiuvare,  iis  succur- 
rere.  Madvigius  (1.  1.  IV487)  pro  t&v  "EXXrivbav  scribit  t(av 
^EXXrjvtxdov,  quod  de  persona  longe  aliter  dicatur.  Non  dubium, 
quin  vir  doctissimus  erraverit,  quamquam  dvttXafi^avea&at  saepius 
cum  re  coniunctum  videbis,  XIX  9:  d.  t^c  nr^fiovlag,  XIX  55 
d.  tcov  nQarfJidtoov,  Praesto  enim  mihi  sunt  exempla,  quibus 
Diodori  elocutionem  confirmem.  Ex  novo  testamento  duos  locos 
affero,  Luc.  I  54:  dvteXdfieto  ds  "laQariX  natdog  avtov 
et  Act.  XX  35:  ndvta  vnidei^a  vfHV,  oti  ovt(ag  xontwvtag 
Set  dvttXafi^dvea&ai  t&v  da^eyovvtoov.  Similes 
locos  inveni  apud  Dionem  Cassium:  XL  27:  Kdv  tovtc^  dvtt- 
Xafifiavofiivoov  avtov  (sc.  KQdaaov)  tdov  "^Pcofial^av  rjXSov 
eg  te  x««eas  a^ptai.  XLVI  45:  bfio&Vfjbadov  avt(Sv  ndvteg 
ol  iv  tfj^PcofjLfi  tote  bvteg  dvteXafifidvovto^  waneQ  nov 
(piXovaiv  ol  noXXoL  Eandem  fere  vim  habet  atque  dvtixe- 
a&at.  Quae  cum  ita  sint,  Madvigii  coniectura  necessaria  esse 
Don  videtur. 


—    14    — 

7.   XI   21.     ...  voig  nvXag  dtd  %7iv  xaratpQOvriffiv    i^(?- 
xoS6nfi(T€  xai  aXXag  nqoaxaxeaxevaCE,  di   (hv  fjv  eiixQn^^g  %e 
nQog  rdg  xaTsneirovffag  xQslag  xa&oXov  Se  xxl    Asterisco  hunc 
locum  notandum  esse  demonstrat  Dindorfius,  cui  assentitur  I.  Bek- 
kerus  (codices  praebent:  evxQntJtog  ze).  Corruptum  esse  locum 
omnes  fere  affirmant,  dissentiunt  autem,  quo  modo  ei^medek  af- 
feratur.     Rhodomannus   legit    di    mv  ev%Qn<^^ov  ievat/per 
quas  ire  commodum  erat\    Mihi  coniunctio  verbi  ievat  cum  se- 
quentibus  nQog  tdg  xaTeneiyovffag  xe«^«S   minus   apta  esse  vi- 
detur,    quamquam  legimus  fr.  XXllI  33:   tov  de  QeQfiMv  nv- 
XcoQOv   neqi  Ta  e^(o  yevofiivov  eig   avayxalag  XQelag.     Ev- 
XQn<^og  autem   minime  idem  valet  atque 'idoneus,  commodus' ; 
cf.  Diod.  V  40:  ttiv  de  (TaXmrrct  Xerofiivfiv  e^evQov,  evxQn- 
(TTOTccTfiv  fiev  eig  Tovg  noXifiovg,   tubam  utilissimam  ad 
bellura,     IV    77:     evxQn^^ov     evQnxevai    /ii^ya     nQog    ttiv 
texTovixriv   «>!?>',    quod    valde    expedit,    opp.    dxQn^^^og 
(a.  ereveTO  nQog  Ttiv  fidxn^)'^    XVIII    42:    nQog    XQ^^^^   ^XQT 
(TTog.     Mutandum   esset,  si  assentiremur  Rhodomanno,   dt    (av 
in   ai  ri(Tav    evxQn^^ot.     Aliam   viam,    qua   locus   sanetur, 
Wesselingius  ostendit,    qui    in   verbo   xaHXov,   quod   sequitur, 
mendum  inesse  existimat.    Scribit:  dt   wv  nv  evxQn^^og  nQog 
Tdg  xaTenetrovaag  XQsiccg  xd^odog   eig  t^v  x^Q^^  ^^^    ^^^' 
vodoQ    eig  triv   noXtv.    At  abhorret  evxQn^^^^  xd&odog& 
lingua  Graeca,  certe  quidem  a  sermone  Diodoreo.    Idem  iudico 
de  Dindorfii  coniectura,  dt    aov  evxQn^^ov   ti,   quae    nititur 
loco,  de  quo  supra  dixi,  IV  77.   EvxQn^^^ov  ti  r^v  nQog  Tdg  xaTe- 
netrov(Tag  x?«^«c  vix  intellegi  potest;  nam  quid  Tt  valeat,  quid 
evxQn^^^^ov  nQog  Tdg  XQ^^^?^  nescio.   Madvigius,  ne  hunc  praeter- 
mittam,  scribit  di^  (av  rjv  «v^g  i^OTe/c^a*  nQog  Tdg  xaT€- 
netrovaag  xQ^ictg,  per  quas  facile  pervenire  poterant 
ad  commeatum,  aut:  per  quas  commoda  percipienda  erant  (coU.  V 
12),  sed  quo  modo  intellegitur  nQog  Tag  x^f^ac? 

Ipse  locum  sic  restituendum  censeo:  6t  (ov  evxsQ(og  n^ 
noQlletv  Tag  enetrovaag  xo«^«?»  commeatum  necessarium. 
I  36 :  Tov  r^Q  vdaTog  nQaecog  (peQOfievov  Qadlcog  dnoTQinovGtv 
aiTov  fiixQOtg  x^l^^^'^  ^«*  ndXtv  endrovGtv  evxsQ^g 
tavTtt  dtaiQOvvzeg,  oTav  do^rj  (TVfA(f>eQetVf  XI  43:  on(f)g  oxXog 
noXvg  navxaxo&ev  eig  Triv  noXtv  xaTeX&rj  xai  nXetovg  Tixvag 
xaTa(Txevd(T(a(Ttv  evx^Qdog.  Latine:  per  quas  portas  id,  quod 
maxime  necessarium  erat,  facile  apportari  posset. 


\ 


^  _    15    — 

8.  XI  22:  noXXov  de  r^vofiivov  (povov  xai  Tng  fidxn?  «^«- 
XavTevofiivrig  . .  ol  fiev"EXXnveg  e9dQQri(Tav  xai  Tatg  gxovatg 
(xai)  Tatg  eXniat  Tr^g  vlxrig  enaQ^ivTeg  Tolg  (pQOvrifxaGtv 
inixetvTO  &QaavTeQOv  To7g  ^aQ^dQOtg.  Verba,  quae  codices 
omnes  praebent,  non  conexa  inter  se  esse  nemo  neget.  Quaeri- 
tur  igitur,  ubi  lateat  mendum.  Wesselingius  inter  (p^ovatget 
Talg  eXnl(Tt  inserit  xa*  et  vertit  Taig  (pcovaTg  enaQ&ivTeg  m- 
tentius  vociferari',  quasi  legeretur:  Tdg  (p(ovdg  endqavTeg. 
Hanc  autem  mutationem  ad  loci  rationem  non  sufficere  certum 
^  est,  nam  verba  „TaJg  (p(ova7g  inaQ^vTeg"  significant:  nuntiis 

de  caede    ducis   allatis    {tlv&v   dnarr^''^^^^^^   ^«'' 
Tov  (TTQaTnrov  (p6vov)  clati,  ad  virtutcm  inflammati     Et  quo 
pertinet  ^.ois  (pQovrifia^Ttv^ ?    I.  Bekkerus  quoque  ofl^enditur  illis 
verbis,  quam  ob  rem  Taig  (pcovaig  et  Totg  (pQovrifia(Ttv  eiectis  scri- 
bit  oi  fiev  "EXXriveg  iadQQn^rav,  xai  Tatg   iXnl(Tt  ^^«/('^.^^ 
inao&ivTeg  inixetvTO  &Qa(TVTeQOv Toig  fiaQ^dQotg.  Madvigius 
legitTxai    Tatg   cpavelaatg  iXnl(Tt  Tfig  vlxrig.    Equidem    haud 
dubito  quin  desideretur  verbum  copiosius,  quam  ob  rem  scribam: 
i&dQQn(T(^P  Tatg  ifi^ave(TTdTatg  iXnl(Tt  Trjg  vlxrigxai  inaq- 
aivTeg  Totg  (pQovn^aatv  inixetvTo  xtL    {(pcovalg  ex  praecedente 
verbo  (p6vov  ortum  esse  puto).  'Ef-i^aviOTaTat  iXnideg  BMui  spes 
<        maxime    conspicuae,   quae   erant   et  in   navium  incendio  et  m 
morte  ducis  hostiumM.    Coniunctio  verbi  i&dQQn^rav  cum  voce 
iXni(Ttv  non  raro  invenitur  velut  XVI   85 :   b  de  drifiog  dtnXa- 
atd(Tag  Tnv  nqovndQXOvaav  Sivafitv  dveadQQn^re  Talg  eXnlatv. 
9    XI  26.    lam  transeamus   ad   locum  desperatum,  quam- 
quamnemo  nisi  Madvigius  sanationem  ei  afferre  studuit:  ine- 
BdXeTO  d'  iaTeQOv  xai  xaTd    Trjv  AtTvav   xaTaaxevd^etv   vecov 
JnfinrQog  ivvn(^<;  (?)  ^^  oi^en?;.  tovTov  fievov  avveTiXeae^fie- 
aoXafin^eig  tov  ^lov  Ino  T?e   nenQ(Ofiivng.    In    evvn^og  quidam 
existimabant  latere  cognomen  Cereris  -  J.  "Ewn^Ti^xiag 
t  ductum   a    cognomine,  quod    inditum   erat  urbi  Aetnae  XI  .6: 

r  nQO  TOvT(ov  xaXovf^ivnv  ^vvn^ria  v.    Sed  hoc  urbis  cognomen 

depravatum  est  ex  "Ivnaaav.  At  ne  hoc  quidem  -  Ivn^aalag 
enim  scribit  Wesselingius  -  sufficit;  nonne  enim  ineptum  est  deam 
cognominare  e  sacello  nondum  et  numquam  absoluto  ?    Madvigms 


1)  Ad  coniecturam  meam  confirmandam  forsitan  paulum  conferat 
locus,  quem  invenimus  apudPolybium  VIII  37:  nqh,  r^v  ava?aaiv  xal 
tov  ini(paviaTtttov  xal  71Q(otov  xlvSvvov. 


—    16 


r 


>-     17 


scribit  wg^Evvfig  ivSsovg  ovfftiq,  splendidiorem  Deae  sedem 
quaesitam  esse  urbe  exigua.  Sed  de  hoc  nihil  apud  scriptorem 
inveni,  immo  appellat  urbem  opimam,  divitiis  abundantem. 
Ego  scribo:  'En  Ivotav  de  xavxriv  ov  (TvvetiXeffe,  hoc  con- 
silium  non  ad  finem  perduxit  morte  abreptus ;  inlvoia  saepissime 
a  scriptore  usurpatur. 

10.  XI  29.  (Fvvax&ivTtov  de  xdav  'EXXf}V(av  eig  tbv  ^I(T&ndv 
idoxei  [roig  na(Ti  Dind.J  [cod.  A  (jbivovra]  oqxov  6(jL6(Taa^ai 
(Coisl.;  Dind.  6iib(Tai)  neqi  tov  noliyiov  tov  (TtiQ^ovva 
fiev  triv  ofiovoiav  avtuv,  dvayxd(TovTa  Se  yevval(og  vovg 
xtvdvvovg  vnofiivetv.  Sententia  huius  loci  est  aperta.  lure 
iurando  inter  se  obstrictos  tenent  Graeci,  quo  concordia  con- 
firmetur.  Sed  verbum  (TTiQ^ovva  hoc  declarare  non  posse 
non  minus  est  apertum,  quamquam  Wesselingius  in  hoc  verbo  ac- 
quiescit  comparans  tfjv  tvxfiv  (TviQyetv  et  (niQyetv  xd  naqovTa. 
Sed  qua  de  causa  vir  sermonis  Graeci  peritissimus  hoc  attulerit, 
nescio.  Nam  (Ttiqyetv  %d  naQovxa  idem  esse  atque  perferre 
aequo  animo  condicionempraesentemquisnesciat?  quid  autem 
hoc  ad  locum,  de  quo  quaerimus?  Apud  Diodorum,  ubicunque 
(niqyetv  aut  —  id  quod  saepius  fit  —  (TtiQye(T&at  invenies,  hoc 
verbum  significat  'colere,  amare,  revereri';  V  3:  cf^a  dexdg  lAet 
dXXfjXaov  dtatQifidg  te  xai  ofitXiag  dnd(Tag  {sc.  tdg  &edg)  (TtiQ- 
^at  tfiv  vfi(Tov  tavtfjv  (.idXi(na,  XVII  114:  enei  ydQ  ttg  t&v 
halQcov  elne  (ifidev  xatadeiateQov  ^H^patatlaavog  tov  KqdteQOv 
(TtiQyea&at  xte.  (Tti^ovta  legunt  et  Dindorfius  et  Bekkerus 
secuti  Rhodomanni  auctoritatem.  Sed  quid  sibi  vult  verbum 
(Triyetv?  Non  tam  fulcire  aut  stabilire  (Germanice:  auf- 
recht  erhalten,  sichern)  significat  quam  sustinere  aut  suf- 
ferre  (aushalten).  At  non  hoc,  sed  illud  desideratur  hoc  loco; 
cf.  Diod.  III  34:  dtd  ti^v  vneQ^oXriv  tov  xpvxovg  n^yvvvtat  ol(iiyt- 
(noi  nota(jLoi  (Ttiyovtog  tov  xQV(TtdXXov  dtafidaetg  otQato- 
niScov  xai  d(ia^c5v  icpodovgp  XI  32 :  trjv  oQ^jLrjv  xai  fiiav  tcov^EXXri' 
vav  eateyev  ovte  to  xate(Txeva(T(iivov  tel^og  oilte  to  nX^&og 
tcov  dv&Qconcov,  Polyb.  III  53:  ovtot  ydQ  eate^av  tr^v  int^po- 
Qdv  twv  fiaQfidQcov,  XVIII  8:  (Ttiyetv  t^v  ini^oXriv  tcov  (pa- 
Xdyycov.    Quae  cum  ita  sint,  verbum  est  reiciendum. 

Doehnerus  (1.  1.  p.  20)  refutat  et  lectionem  (TtiQ^ovta  et 
coniecturam  ati^ovta,  sed  mirum,  quod  suadet,  ut  pro  illis 
^fll^ovta  accipiatur,  qua  lectione  opinatur  omni  quo  prematur 
incommodo  locum  liberatum  iri.  At  &^yetv  est  a  c  u  e  r  e  arma  falces 


> 


vomeres  similia,  minime  autem  concordiam!  Certe  metaphorice 
usurpatur,  velut  a  Xenophonte  Cyrop.  II  1,  11:  6et  twv  dvdQcov 
&.  ndvtcog  to  (pQovfKia,  tdg  xpvxdg  eig  td  noXe(jbtxd,  sed 
'inflammare  aut  incitare  concordiam'  ineptissime  dicitur.  Mad- 
vigio  (1.  I.  IV  488)  placet  (Tvvi^ovta,  haud  improbabiliter, 
ut  videtur;  XVII  30:  (Tvve^ovXeve  (sc.  XaQldri(iog)  tcp  JaQelc^ 
avtov  to  ^dQog  xai  ttjv  tfjg  'A(Tlag  dqxn^  (Tvvixstv\  XIX 
26:  (T.  tfiv  dvva(iiv  iv  totg  onXotg,  fr.  XXXII  28:  ivavtla  nd&ti 
(Tvveixs  tdg  ipvxdg,  fr.  XXVII  18:  ^  evyv(0(io(Tvvfi  fiefiaicog 
(Tvvi^et  tdg  fiye(iovlag.  Polyb.  VI  56:  tovto  (Tvvix^t  td 
'^Pco^ialcov  nQdy(iata'j  ibid.  toig  ddriXotg  (pojSotg  td  nXri&fi 
avvix^tv  etc.  Sed  equidem  praefero  coniecturam,  quae  minus 
recedit  a  codicum  lectione,  eademque  de  causa  repello,  quod 
Wurmius  commendat:  atfiQl^ovta,  quod  verbum  ob  id  ipsum 
est  reiciendum,  quod  vi  translata  nusquam  apud  Diodorum  in- 
venitur*)  Scribi  igitur  velim  ateQecoaovta^  cf.  XV  57:  tdg 
(lev  (sc.  tcov  noXecov)  nQoafjydyeto,  tdg  de  dtd  tfjg  ^lag  ix€tQ(6- 
aato.  taxv  de  tijg  dvvaateiag  avtov  ate  Qeov  (livrjg 
XT£,  XVIII  23:  tcov  xai  avtov  nQay(idtcov  fie^aicog  iate- 
Qeco(jbivcov. 

11.  XII  3.  ffv  Meyd/Svt,og  iatQatoneSevxcog  (letd  trjg  nel^^g 
dvvd(kecog.  Sic  rectissime  scribit  Dindorfius  pro  codicum  lectione 
neQatxfjg-y  nam  verbis  antecedentibus ,  quibus  de  copiis  na- 
valibus  disseritur,  sunt  haec  verba  opposita.  Addo  commu- 
tationem  verborum  neQatx^g  et  neU^tn^  saepius  in  libris  depre- 
hendi;  cfr.  XI,  16:  to  neQatxov  atqatonedov  tcov^EXXriv(av  {\)» 

12.  XII  17.  iv  navti  tcp  (jbetd  tavta  XQOt^f?  naqd  totg 
QovQiotg  tQeig  ol  ndvteg  eiariyovvtat  dtoQd-co&rivat  ini  tr^v 
vneQ  tfjg  dtOQ^coaeong  av(i^ovXiav  naQayevia&at.  Hunc  locum 
esse  depravatum  editores  fere  omnes  recentiores  concedunt, 
Wesselingius  autem  mirum  in  modum  Rhodomanno  assentiens 
verbum  dtoQ&co^rjvat  non  omittit,  vertit  autem  Latine:  Tres 
omnino  ad  suadendum  (!)  abrogationem  legum  quarun- 
dam  necessariis  impulsi  causis  in  medium  proces- 
sisse  (?)  memorantur  (eiafiyovvtat).  Sed  supervacaneum  est 
disputare  de  hac  versione;  ut  alia  omittam,  eiariyela&at  minime 
vim    habet   passivam.    Bekkerus   et  Dindorfius  delent  StoQd^^a- 


1)  Saeplus  apud  scriptores  novi  testamenti;  cf.  Grimm.  Lex.  Nov. 
Test.  8.  V. 


_-    18    -       ^ 

^riyai  et  scribunt  elariYOVvtai,  —  naQar€vi(T&at,  non  recte,  ut 
mihi  videtur.  Nam  unde  pendeat  infinitivus  naqarevia&at^ 
minime  apparet;  darirsia&at  idem  valet  ac  legem  ferre  aut  ferre 
ad  .  .  (in  Vorschlag  bringen);  supplendum  igitur  esset,  si  his 
obBequeremur,  verbum  igt oqeta&at  aut  simile,  ex  quo  8U8- 
pensus  esset  infinitivus:  'et  narrantur  in  medium  processisse 
ad/— '.  Reiskins  legi  vult  siarirv^^^  {SioQd^coaewg),  optime, 
nam  verbum  €iarirf}t^g  saepiu8  a  scriptore  usurpatur  (I.  xal 
dtddaxaXog  tti^  driiioxQaxlag,  L  xai  av^fiovXog).  Verbum  sequens 
dioQ&coaipai  depravatum  videtur  ex  male  intellecto  compendio 
genetivi   StoQi^coastoc',  item   naQarsvia&at   ex   naQ€rsvr}&riaav', 

itaque  scribo:   etarirfifal  StoQ&coaecog^) inl  %nv  vnsQ 

t^g  StOQ&coascog  ^)  avi^^ovXiav  naQsrsvi^&riaav^)- 

13.   XII   24.    tov  Se  avxotpdvtov  (ftiaavtog  iSlav  avtov 
elvat  SovXrivxainQdgtovdQxovtaxataatriaavtog  SovXa- 
rcoretv  xti.    Ne  unus  quidem  editor   aut   illud  verbum  xata- 
attjaavtog  aut  hoc  SovXarmrelv  esse   depravatum   intellexit,  et 
tamen  verba  aegre  defendi  possunt,  nam  Rhodomanni  interpretatio 
.  .  .  'se  virgine  ad  tribunal  decemviri  pertracta  vin- 
dicias   secundum   servitutem    petere'  reddit  quidem  loci 
sententiam,  verba  autem  graeca  non  exprimit.   Hertlinius  (1. 1.  II, 
1  p.  9)  scribit  ^xo  xataatr\aavtog:  xatatelvavtog  (indem  er 
darauf  bestand).    Non  equidem  inveni  hanc  verbi  significationem 
apud  Diodorum,  sed  xatatelvetv  bXr}v  trjv  ^«/lAiyv  (B\\a.s:  enttel- 
vetv)  etg  tt.  Ego  conicio :  (priaavtog . .  SovXr^v  xai  nQog  tov  aQxovta 
xataatriaavtog  Sov Xar,coro,viiivfiv.    Delator  simulayit  illam 
esse  mancipium  et  ad  decemvirum  induxit  eam,   quasi  in  servi- 
tutem  esset  abducta.    Non  modo  verbis  in  publicum  editis  sed 
etiam  pronuntiatione  apud  decemvirum  i2iCt3k(xataatriaavtog 
SovXarcorovfjbivriv)  ostendit   illam  esse  servam  (germanice: 
er  sagte  nicht  nur,  sie  sei  eine  Sklavin,    sondern  er  stellte 
8ie  auch  vor  Gericht  dar  als  eine  solche). 

14.  XII.  38.    (JbeTa  Si  ttva  xQOVov  dvriXcoxcog  dn    avtdsv  iSl^ 

1)  loann.  lacob  Reiske,  Animadversiones  in  Graecos  auctorea 

(quibus  Madvigius  usus  est). 

2)  Verba   eadem  saepius    usurpare   parvis  intervallis  interpositis 

Diodorum  supra  demonstravimus. 

3)  Hanc  aoristi  formam  apud  Diodorum  iuxta  formam  iyivovio 
saepissime  inveni;  cf.  Lobeck.  ad  Phrynich.  p.  109.  Non  enim  raro 
usurpat,  ut  hoc  strictim  attingam,  formas  minime  usitatas. 


V 


•<' 


m. 


^ 


—    19    — 

nXrj&og  Ixavov  xci?/LiaT«i/  xai   Xoyov  dnattov(ievog  eig  dQQ(a- 
atlav  ivineaev   ov    Svvdiievog   tMV  nentatevfiivcov 
dnoSovvat   tov    dnoXortatidv.     -     Vocem    dQQCoatlav    im- 
pugnat  Hertlinius  (1.  1.  II  p.  9),  subtilius,  ut  mihi  quidem  vide- 
tur,  quam  verius.     Concedendum  quidem   est  vocem  apud  Dio- 
dorum  alias  significare  aegritudinem  corporis  et  hoc  loco  hanc 
significationem    minime   esse  aptam,  nam  nusquam  neque  apud 
Plutarchum  (Alcib.    VII  squ.)  neque  apud  Thucydidem    (I   67) 
de  morbo  Periclis  quicquam  traditum  invenies.    Sed  quamquam 
non  agitur  de  corporis  morbo,  tamen  coniectura  ingeniosa  Hert- 
lini:  eig  dr(ovlav  supervacanea  est.    Nam  aegwoT^a  non  solum 
usurpatur  ad  corporis,  sed  etiamadanimi  aegritudinem 
aut,   si  mavis,  aegrimoniam  significandam.    Pseudodemosth. 
p.  1459,  26:   fi  dv  niiiQ^  trig  Xlav  dQQCoatlag    dnaXXarn^B, 
tavTfi  TOVTovg  oiJd'  bQcovteg  dvi^ea^e.    Thuc.  III 15:  xaiol  ^iev 
nQO^vncog  tavta  euQaaaov,  ol  Se  dXXot  .  .  .  naav  xai  aQQ^o- 
(Ttl^  tov  atQatevetv.   Thuc.  VII  47:  olSktcbvli»n^alcov  atQcc- 
tnroi  iv  tovtc^  i§ovXevovTo  nQogte  t^v  rsrsvm^^i^nv  ^VfKfOQdv 
xai  nQog  tnvnaQOvaav  iv  tM  aTQatoniS(o  xatdndvta 
dQQcoatlav.     Quae  cum  ita   sint,   servandum    est   vocabulum 
dQQOoaTla.  ^ 

15.  XII  42.  0  liEv  neQixXfjc  dnoSoxn^  eTvrxoive  naQa  totg 
noXltatg,  cog  Svvdfievog  atQatnr^i^  »^«^  ^^^^  AaxeSat- 
fiovlovg  xatanoXefxetv  (Coisl.  SianoXeiie7v).  Inesse  viden- 
tur  in  verbis  atQatnr^iv  usque  ad  xatanoXefietv  menda,  quam- 
vis  a  nullo  editore  sint  animadversa  Imprimis  verbum  atQa- 
tnrsiv  suspectum  est,  nam  ars  imperatoria  et  virtus  bellica 
Periclis  (Svvdfievog  atQatnrsiv)  saepius  et  magis  erant 
spectatae,  quam  ut  tum  demum  perspicerentur  et  laude  dignum 
redderent  Periclem  (cf.  XII  7,  ubi  victoria  Periclis  deEuboeicis 
reportata  narratur,  ibid.  c.  17  et  18,  ubi  Periclem  scriptor  tradit 
Samum  insulam  sub  Atheniensium  potestatem  redegisse).  Immo 
hoc  eximia  laude  ab  omnibus  efi^erendum  erat,  quod  a  Lace- 
daemoniis  victoriam  reportaverat.  Itaque  legendum 
mihi  videtur  (hg  Svvdfievog  xataatQatnr^iv  xai  toi)g  Aa- 
xeSatfiovlovg  (cf.  XI  43:  6  Se  QefitatoxXng  .  .  •  ndXtv 
inevonae  xataatQatnrn^"-''  tovg  AaxeSatfiovlovg)  xai  Sta- 
noXefietv,  quippe  qui  posset  etiam  Lacedaemonios  astutia 
(atQatnrW'^'^^)  vincere  et  bellum  conficere.  Quod  Lace- 
daemonios  superaverat,    idoneus   esse   existimatus  est  ad   bel- 


-    20    - 

Inm  coMf\c\end\xm{Sia7iol€fi€7v).  Dedoloautem,qaoiIlecontra 
Lacedaemonios  usus  erat,  Diodorus  uarrat  antecedentibus  verbis. 

16.  XII  51.  2iTdXxTig  nv^ofievog  Tovg"Ellr}vag  .  .  dv- 
vdfjLSig  (Tvvfi&QOixipai  xai  tovg  (TtQattMxag  vno  xov  xenkCavog 
ivoxXoviievovg.  Recte  monet  Hertlinius*)  ad  verbum  ivoxXov- 
fjtivovg  minime  quadrare  nv&ofievog,  banc  ob  rem  lacunam  esse 
statuendam.  Sed  vereor,  ne  non  recte  eam  expleverit  scribens 
oQtov.  Nam  Doehnerus  (1.  1.  p.  13.  sq )  summo  iure  dicit  neuti- 
quam  ita  vitii  apparere  originem.  Sed  multo  minus  eiusdem  sen- 
tentia  placet  scribentis  ivox^ovfjkivovg  dtavoovfievog;n3Lm  diavoet- 
(T&at  nou  tam  'videre',  'aspectu  percipere'  quam'agitare,  consilium 
capere  aliquid  facere'  significat.  Praeferendam  erit  id  voca- 
bulum,  quod  similiter  atque  ivoxXoviiivovg  sonans  librariorum 
socordia  omisit:  ivvoovit,evog\  Sitalces  cum  audivisset  Grae- 
cos  magnas  coegisse  copias  et  secum  reputaret  suos  magnis 
in  angustiis  esse,  pacem  cum  Perdicca  fecit. 

17.  XII  76.  tolg  %e  cv^iJLdxoig  imeixiateQov  nQo^retpiQOvio 
xai  raig  (ptXavd^QConiaig  tovg  dXXoTQtO(pQOvovvTag  (codd.  dXXo^ 
TQiovvTag)  avTdSv  i^eQanevov.  lam  Rhodomannus  lectione  dXXo- 
TQiovvTag  oflFensus  scripsit  dXXoTQKa^ivTag.  Wesselingius  autem 
repudiata  coniectura,  quippe  quae  non  codicum  auctoritate 
niteretur,  existimat  pronomen  reflexivum  eavTovg  esse  supplendum. 
Male,  nam  nosquam  haec  ellipsis  pronominis  apud  verbum  dXXo- 
TQtovv  invenitur.  Dindorfius  scribit:  dXXoTQto^pQOvovvTag,  quod 
vocabulum  Diodorus  usurpat  XVII  4:  ^  o^vTtjg  tov  veavl(Txov 
xai  ^  iviQyeta  Tovg  dXXoTQto(pQOvovvTag  fieydXcog 
i^inXijTTev  et  saepius.  Nos  Tovg  dXXoTQtovvTag  corraptum 
arbitramur  ex  Tovg  dXXoTQlovg  ovTag;  sunt  ii,  qui  hostiles 
erant;  cf.  XVII  80:  intXe^dfjkevog  ix  tcov  Maxedovcov  Tovg 
dXXoTQlag  xaT  avTOv  nQOte^ivovg  (pcovdg,  hostiliter  voci- 
ferantes,  XVIII  75:  xQivag  avTov  (sc.  Nicanorem)  dXXoTQta 
(pQoveiv.  Polyb.  XXVIII  4:  xaXcog  eiddig  dXXoTQtov  ovTa 
avTov  ^Pcofiaicov.  —  ^  dXXoTQla  yri  opp.  ^  ohela  usurpatur 
pro  noXeiila  (cf.  Xen.  Anab.  III  5,  5:  a  ..  StenQdTTOVTO,  /ia^  xdetv 
Tfiv  fia(TtXi6og  xw^av,  vvv  avTol  xalov(Ttv  «g  dXXoTQlaVy  wie 
Feindesland).  Praecipue  conferatur  Diod.  XX  4:  nQodfiXov  yaQ 
^v,  wg  01  fiivovTeg  Iv  Taig ^VQaxovcatg,  xdv  dXXoTQto)TaTot 
Tvyx^vftio"»  nQog  tov  6vvd(TTfiv,  ovdev  dv  nQd^etav  aTonov. 


V 


y 


1)  Neue  Beitriige  znr  Eiitik  des  Diodor,  Wertheim  1871  p.  16. 


.^•f 


h      \     ^ 


—    21    — 

18.  XIII  27.    rig  (sc.  T^g  Tvxtig)  t^v  iXev&eQlav  dv&QCO' 
nlvcog    ^fjbag    vneveyxeiv    nQO(T^x€t    xai    fi^   ^dQ^aQOv  (afJhOTfiTa 
nQog  bfjboe^veig  dv^Qconovg  ivdeC^aa^at.    Quid  est  ^  iXev&eQia 
Tflg  Tvxfig'^    Desideratur  hoc   loco   vocabulum,    quo    exprimitur 
favor,    benevolentia   fortunae.     Madvigius   (1.  1.  p.  493)   primus 
mendum   animadvertit,  sed  non  sustulit  coniciens  evfjfieQiav; 
hoc  enim  vocabulum  minime  coniungi  potest  cum  genetivo  TvxflQ, 
quippe  quod  nusquam  sic  coniungatur.     Quod   ut   demonstrem, 
afferam    nonnullos   locos.     Diod.  XV  22:   TfjXtxavTfig   evfifieQiag 
yevofjbivfig,  XVII  11:    fj  iv  AevxTQotg  eifnieQia,  XVIII  17:    dtd 
xdg   nQO(Tyeyevf}fiivag    evfjfieQiag,    XVIII    37:    to    fjtiye^og   t^c 
evfifieQiag,  fr.  XXIII  20:  iv  Tatg  evfifieQiatg  xai   evnQa^iaig 
et  saepius.    Quod  cum  ita  sit,  Madvigii  coniectura  vix  defendi 
potest.     Doehnerus  (1.  1.  p.  21)   legit:    eveTfjQiav,   ad    quam 
coniecturam  nobis  probandam  locum  praebet  ex  Plutarchi  mor. 
p.  824  c:  OQa  yaQ,  oTt  tcqv  fjbeyio^Tcov  dya^oov  Tatg  n6Xe(Ttv^  ei- 
Q^vfjg,  iXev&eQiag,  eveTfjQiag,  evavdQiag,  ofiovoiag,  nQog  fiev 
etQi^v^v  ovdev  ol  diifiot  tcov  noXtTtxcov  ev  ye  tco  naQovTt  diovTat. 
Sed  multo  minus  haec  coniectura  expedit  quam  Madvigi.  Nam  quid 
est  eveTfjQia?    „Ubertas  fructuum"  (germanice:  ein  gutes  Jahr). 
Minime  aatem  vocabulum  vim  habet  translatam.    Ipse  legendum 
puto:  ^e  T^v  evQOtav  dv&Qconivcog  fjfidg  vneveyxeTv  nQO(Ti^xet. 
cf.  II  45:  av^Ofiivrig  6s  t^5  neQi  avtfiv  (sc.  ^aaiXiaGav)  dQerrg 
T€  xai  66^fig  (Tvvex^g  ini  ra  nXfi(Tt6x(^Qc^  i(vv  i&vcov  GTQaTevetv 
xai  Tfjg  TVXV^  €VQOvv(Tijg  (pQoviifjbaTog  ifininXaad-at,  XX  33: 
ov    firjv    ^  Tvxv    ye    elace   Tfjv    evQotav    fiivetv    ini    Tfjg 
avTijg  xd^ecog,  XI  69:   oqcov  avTco   Trjv  int^ovXriv  evQOov- 
(Tav.  Saepissime  Polybius  usurpat  hoc  vocabulum,  II  44:  iyiveTO 
Ttg  evQOta  t(Sv  nQayfidtcov,  III  10:    Xiyco    de  Trjv  evQOtav  tcov 
nQayfidTCov ,    III    15:    Trjv  ytvofiivr^v    KaQXfidoviotg   evQOtav, 
V  14:  T^e  neQi  t^i'  ini^oXriv  evQoiag. 

19.  XIII  35.  fit(Tun6vriQ0g  (sc.  o  JtoxXrjg)  (paiveTat  . .  ntxQ6- 
taTa  nQ6(TTtfjba  &€tvat,  dixatog  6*  ix  tov  neQtTT^teQOv  tcov  nQO 
avTov  xaT  d^iav  exdGTco  to  intTifitov  vnd  Q^at.  Quamvis 
omnes  editores  vocabulum  vndQ^at  receperint^  equidem  ver- 
bum  desidero,  quod  respondeat  verbo  antecedenti  d-etvat  nQ6(T' 
Ttfjta  et  verbo  sequenti  d^t(rt(Tat.  Mea  quidem  sententia  Dio- 
dorus  non  vndQ^at  sed  Td^at  scripsit.  1  78:  xaTa  tcov  Trjv 
Ta^iv  Xin6vTCov  rj  to  nuQayyeXi^ev  fjbij  notovvTOw  I't«tt6 
nQ6(TTtfiov  ov  ^dvaTov,    dXXd   Trjv  iGxdTrjv  aTtfJbiav.    Polyb, 


"\ 


^^mm 


^*^" 


_    22    - 

Xn  9:  Ttdvtug  r^Q  xcci  to7q  dvdqanodiGtalq  inttlfAicc  tetdx- 

^ai  naq    avtoiq.  ^ 

20    XIII  94.     Xqetav  ydQ   h^tv  to  (idre&og  tov   noXifiov 
totovtov  atQatnrov,  6i  ol  dvyatov  dva,  einoQelv  tolgnQar- 
aaai.    Hanc  lectionem  non  rectam  esse  primus  Madvigms  (I.  1. 
p.494)  monet,  qui  evQoervstxMsMM.   EinoQelv  est  aut   abun- 
dare    aut  'rationem   agendi  habere'  (Mittel  und  Wege  wissen) 
aut   'affatim    praebere%    velut    evnoQtiaai    xQVl^^^^^    "^^^^"^' 
evnoQfiaev   i^^dia    xal    atol\v   ^aadixn^   fr.    Diod.    ed.    M. 
XXX  16,  einoQovCiv  dnodell^eig,   minime  autem  „bono  eventu 
uti"      Verbum    autem,    quod  Madvigius    commendat,    mvenitur 
quidem  apud  scriptorem,  sed  nusquam  cum  alio  vocabulo  con- 
iunctum.    Ceterum  legendum  esset,   si  Madvigio  obsequeremur: 
evQoelv  td  nQdri^ccta.    Haud  scio  an  scribendum  sit:  xQ^^^^^ 
rdQ  ex^iv  to  i^ere^og  tov  noXii^ov  toiovtov    otQatnrov,  dioi 
dvvatov  elvai  evatoxely    t(«v    nQari^ata>v.     Polyb.  1  14: 
tovg    ev    nQdriiacTi,   dvaatQe(f)Oiievovg    ovt     evatox^i^v    aei 
dvvatov  ov^'    dfiaQtdveiv    avvex&^    eho  g,  XY^iO:  xata 
tdg  avii^ovXdg  oitiog  eiatoxelv,    Diod.  II  31:  ev  anaat  toig 
^Qn^elal 6o.ova.v  elatoxn-iva.,  frg.  XXXHI  10     Praecpue 
ad  locum,  quem  tractamus,  quadrant  verbaPolybii  II  45:  av6Qa 
6vvdt^evov   ndan^  evatoxetv   neQtatdaea>g.  alias  legi- 
mus    evatoxslv    twv   xaiQcov,  tdiv  neQiataaeiov.      M\- 
gendum    censuerunt   eum   ducem,   qui   temporibus  bene  uti 
Bciret(x«*/tii  neQiikiveiV,  dxQ^^  «»'  »*  noXei,.iOi  tolg  tei- 
xeaiv  iniael(aa iv). 

21  XIV  11.  UXxi^id6nv  6e  6id  tivcov  aia^o^evov  tn^ 
Kvnov  nQoalQeaiv  .  .  dl^iu^aai  6^avt6v  6ovvai  dva^dae^g 
666v  nQ6gUQta^eQ^n^.  Sic  legunt  omnes  editoresj  Rhodo- 
mannus :  'ut  commeatum  sibi  ad  regem  traderet.  bed  quid  sit 
dva^daetog  b66v?  nam  666v  idem  valere  ac  ^facultatem  quis 
dicat?  Estne  praeferendum:  dva^daewg  6<Ji?yo»^?  Nam 
infra  legimus  ov  6i66vtog  6e  tov  OaQva^dlov  tovg  naQa- 
nei^xpovtag  eig  td  ^aalXeia.  Verbis  b6nrog  et  6di?r6?i.  sae- 
piusDiodorus  utitur;  XVII  85:  t«  nQea^vtri  xQn<^diievog  o6nm 
XVII  86:    t(a  iJLev  66nri<^ctvti  tdg   (aiAoXomi^ivag  6(OQedg  dne- 

6(axev,  ^       ^ 

22.  XIV  13.  evQOv  X6rov  r^rQ^^^l^^^^'^  noXvteXmgj  ov 
ijiQariiatevaato  nQog  td  nXn^r,  'sermonem  accurate  scriptum' 
Ycrtit   Rhodomannus;    mihi    noXvteXmg   suspectum    est.     Certe 


> 


I 


•/  —    23    — 

quidem  Diodorus  vocabulum  usurpat,  sed  nusquam  hac  signi- 
ficatione,  quae  hoc  loco  desideratur.  Itaque  aut  (fcXotifAoag  aut 
inifieXcog  Diodorum  'scripsisse  existimo;  (piXotiiila  cura  et  dili- 
gentia  est,  de  adverbii  ^iXot([i(ag,  quod  saepissime  a  Diodoro  ad- 
hibetur,  vi  atque  usu  cf.  I  69 :  (ptXotlfjLoag  i^n^axoteg  ix&nf^ofied-a, 
XVHI  20 :  tov  Xifiiva  (ptXotlfi(ag  itnQet ;  alias  (ptXotl[i(ug  i^etd- 
aat  apud  Polyb.  V  27  legitur.  Ad  coniecturam  intfjieXMg  tuendam 
cf.  Plut.  Lys.  c.  25:  X6rov  i^efjteXita.  Diodorum  saepius  usur- 
pare  intfj^eXng  et  intiJt>eXcog  velut  t^QOvvteg  trjv  td^tv,  oig  riv 
r  inifieXig,  XX  33 :  intfieXwg  i^etd^eiv,  vix  est  quod  moneam.    Ad 

sententiam  autem  confirmandam  vide  ea,  quae  dicit  Cornelius 
Nepos  (Lys.  III.  5.) :  'Quam  vere  de  eo  foret  iudicatum,  oratio 
indicio  fuit ,  quae  post  mortem  in  domo  eius  reperta  est . . .  s  i  c 
scripta,  ut  deum  videretur  congruere  sententiae.' 
Valde  mihi  probaretur,  ne  hoc  omittam,  nisi  longius  a  codicum 
lectione  abesset:  Xorov  r^rQcft^t^^vov  ncQl  t^^  noXtteiag;  cf. 
Ephor.  fr.  128  ed.  C.  Mueller:  evQ6vta  6VArn<^^^<^ov  to  ^t^Xiov, 
iv  (p  r^TQ^^f^f^^^og  6  neQi  tfjg  noXtteiag  X6rog,  (ag  XQh  •  • 
noieta&at  vnv  aiQeatv  sc.  t(av  fiaatXiiav  ix  t(av  aQiatcov. 

23.  XIV  21.  KatanXevaag  etg  avtnv  neQt  t6v  avt6v  xat- 
Qov  xai  6  at6Xog  6  tiav  yiaxe^atfiovicov  i^i§n<^civ  xai  avvtv- 
<  XOVtegt(a  Kvqc^  t^v  tcav  2naQtiatcov  eig  ai)t6v  evvotav  dnnr' 
retXav.  Non  dubito  equidem,  quin  hic  locus  sit  depravatus  qui- 
dem,  sed  facile  corrigi  possit.  Lege  xatinXevae  6'etg  avtnv 
xte.  xai  (pro  avvtvxovteg)  oi  atQatnrovvteg  i^i§n<^ctv  xai 
t(^  KvQc^  .  .  .  dnnrr^tXav.,  cf.  Xen.  Anab.  I  4,  3:  naQfjv  6e 
xaiXetQiao(fog  Aaxe6atfi6vtog  ini  twv  vecov,  fietdnefib- 
ntog  vn6  Kvqov,  kntaxoaiovg  ex^av  bnXitag,  (av  iatQatn- 
ret  naQd  Kvqc^.  Apud  Diodorum  autem  legimus:  xai  tovg 
fketd  XetQta6(pov  ne^Qovg  oxtaxoaiovg  ixfitfidaavteg 
naQi6coxav.  'O  (TVQatnr^iv  autem  saepius  absolute,  ut  dicunt, 
usnrpatur  pro  (nQatnrog* 
f(  24.  XIV  21.     Infra   legimus:    oQn    r^Q   nX^aiov    dXXnXcov 

xeitat,  to  fjbkv  tQaxv  xai  xQnf»>vovg  exov  d^toX6rovg,  in  avtng 
d'  aQxetat  t^$  b6ov  eteQOv  oQog  (Coisl.  fjbiQog)  antXco6eata- 
%ov  (Coisl.  fiia  6*  iati)  ttav  neQi  tovg  t6novg  ixeivovg,  xai  xa- 
Xettat  fiev  ^Afkcovog.  'Alter  ab  ipsa  via  (quae  unica  per  ista 
loca  ducit  —  fj^ia  6^  iati)  incipit  et  Libanus  (Coisl.  Xi^avog) 
vocatur.'  Sic  Rhodomannus.  Ai^avog  corruptum  esse  primus 
Palmerius  demoDStravit  et  lectiouem,  qaae  nunc  in  editiouibos 


1 


\ 


-    24    - 

est,  protulit  Wesselingius  in  Addendis.  —  Madvigius  (1.  1.  p. 
495)  scribit  vX(odi<Tzatov.  Et  recte  se  haberet  illa  coniec- 
tura,  si  Libanonis  mons  in  loco  laudato  posset  defendi.  In  illo 
enim  nnonte  describendo  —  XIX  58 —  legimus:  avtoq  de  Jiavta- 
Xod^ev  aiyqolcaq  vXoTOfiovg  xai  n  q((Tt  ag,  eTi  6e  vavrtfi- 
yovg  xaTex6iAiX,e  Tfjv  vXfjv  ini  S^dXaTTav  ix  tov  Ai^avov,  t«/h- 
vovTtav  fiev  avT^v  xai  nQt^ovTcav  dvdQcov  oxTaxKTxtXlcav  .  . 
n XfJQeg .  .^vXcov  xedQlvcov  xai  xvnaQiTTlvcov.  Sed  pec- 
cavit  baud  leviter  DiodoruS;  cum  id,  quod  Libano  convenit  monti, 
Amano  tribuit.  Amanus  enim  a  Pylis  illis  naQexTelvet 
naQa  Ttjv  Ootvlxfjv.  Melius  aniXcodeCTaTov  Dindorfius scribit 
in  editione  maiore,  quod  Bekkerus  recepit.  Vocabulum  invenitur 
apud  Polybium  X  20:  tcc  de  Xoind  neQiexe^cci  Xo^otg,  dvai 
fiev  oQetvotg  xai  TQaxefftv,  dXXotg  de  TQtci  noXv  fiev  ;f^aju-a- 
XcoTeQog,  antXco  deat  Se  xai  dvafiaT  oig.  Et  Diodorus 
usurpat  substantivum  antXdg  III  44:  vno  de  Tdg  Q£^ag  antXd- 
dog  o^eiag.  Fortasse  legendum,  quod  ad  lectionem  codd. 
propius  accedit,  heQov  neQt  ( /ac^o$  Coisl.)  (faveaTaTOv,montem 
maxime  et  undique  conspicuum,  qui  regionibus  circumiacentibus 
imminet  et  magnum  praebet  conspectum.  Polyb.  X  42  si  non 
ad  verbum,  certe  quidem  ad  sententiam  contirmandam  multum 
valet:  oQog  ev(pvcog  xelfjtevov  nQog  vdg  tcov  nQoetQfifie- 
vcov  Toncov  neQt(pdaetq. 

25.  XIV  25.  «5  dv  neQi  iificov  xaxov  Tt  fiovXevfjTai^  dtd 
TOVTcov  nQog  avTov  dycovtovyied^a  neQi  tcov  dya&cov  tcov  xoi- 
V  cov.  Sic  omnes  editiones.  At  mendum  in  tcov  xotvcov  inesse 
suspicor.  Nam  ubi  sunt  bona  communia  et  qualia  sunt,  post- 
quam  Proxenus  legatis  regis  pronuntiavit  se  suosque  perdidisse 
omnia?  —  Nvv  xa  (jkiv  dXXa  ax^^ov  dn o^e^Xrixaiiev. 
Respiciens  locum  Xenophonteum,  ad  quem  se  applicasse  Dio- 
dorum  apparet,  conicio:  dycovtov(ied^a  neQi  twv  dya&cov  tcov 
ixelvov.  Xenoph.  Anab.  II  1  12:  riiiiv  ovdiv  iartv  dya&ov 
dXXo  et  (i^  onXa  xai  dQeTfj  —  (ifj  ovv  oiov  Td  fjbova  ^(j^tv 
dya&d  (haec  verba  valde  eontraria  sunt  illis  verbis  td  xotvd 
dya&d)  ovTa  v(jbiv  naQadcoaetv,  dXXd  avv  tovTotg  xai 
neQi  Twv  V(ieT eQcov  dyad^cov  (jt.axov(ie&a. 

26.  XIV  32.  TOVTcov  6e  nQaTTO(ievcov  noXXoi  tcuv  (pvyd- 
dcov  avveQQeov  nQog  Tovg  neQi  OQaav^ovXov.  Omnes  editores 
consentiunt  hoc  loco  vitium  subesse,  sed  non  recte  lacunam  sive 
maiorem  sive  minorem  statuere  videntur.    Palmerius  dicit  multa 


> 


/ 


o\ 


>    l<^ 


^    25    - 

inter  QQuavfiovXov  et  (paveQwg  deesse;   verborum  autem,    quae 
desint,  sententiam  hanc  fere  esse:  quosdam   e  triginta   tyrannis 
adisse  Thrasybulum.    Assentiuntur  ei  et  Rhodomannus  et  Wesse- 
lingius,  qui  sic  expleri  volunt:    nQog    ov   xai   na^d   tcSv  TQtd- 
xovTd  Ttveg  dneaTaXfiaav.    Equidem  non  tam  lacuna  quam  cor- 
ruptela  locum  vitiatum  esse  censeo.    Quam  in  (pvr<x6oyv  latere 
mihi  valde  est  persuasum,   nam   hanc  lectionem   facillime    oriri 
potuisse  et  ex  antecedentibus  verbis   td    tcov  (pvydd^av  (pQovetv 
et  ex  sequentibus  to  avveairixdg  (pvyadtxbv  xtc.    nemo  negabit. 
Emendandum    igitur    puto:    noXXoi  tcov   dvvaT(av   (Macht- 
haber).    Haec  coniectura  referenda   est  ad  verba  antecedentia: 
Ttig  T(Sv  TQtaxtXlcov  noXtTelag.     Ex  illorum  enim  numero 
legati  ad  Thrasybulum  convenerunt,  ut  eum  invitarent  ad  domi- 
nationem  pro  Theramene  captandam,  cuius  in  locum  succederet. 
Multi  autem  ex  illis  tribus  milibus  a  triginta  tyran- 
nis  erant  mandati.    Vocabulum    dvvatog    autem    hac    signi- 
ficatione   instructum    invenies    apud  Polybium  IX  23:  ttiv  evav- 
Tlav  tfi  (pvaet  noXXdxig  i(i(palvovatdid&eatv  evtot  tcov  dvva- 
Twv  (Hultschius:    dvvaaTclJv)    nQog   Tovg   ixTog  .  Act.  XXV   5: 
01  ovv  iv  v(jkiv    (sc.    Totg  lovdalotg)  dvvaTol  (proceres 
ludaeorum),  Thuc.  I  89:  ev  aig  avToi  iax^vriaav   ol  SvvaToi 
T(av  HeQacov.    los.  bell.  iud.  I,  12,  42:  rixov  'Iovdal(ov  oldvva- 
Tol.    Ceterum  av^t^ovXevetv   avTM  —  quae  verba  sequuntur  — 
mutandum  in  av(i§ovXevaovTegj  quod  respondet  alteri  parti- 
cipio  dtaXe^^o^ievot. 

27.  XIV  40  edol^ev  ovv  avTOig,  n^iv  TeXioag  iaxvQov  ye- 
via&at  TcV  TVQavvov,  aTQaTevetv  in  avTov  xatd  Tdxog,  naQd 
TMV  'Priylvcov  Xa^ovTag  nQog  tov  n6Xe(iov  ovx  iXdxtaTa  xai  ol 
(pvyadev ^ivTeg  tcTv  IvQaxoalcov  vno  Jiovvaiov.  Cum  omnes 
negent  haec  verba  recte  se  habere,  inter  se  dissentiunt  de  via, 
qua  ad  locum  sanandum  perveniatur.  Rhodomannus  post  xaTd 
tdxog  scribit:  ngoai&evTO  6"  avTOtg;  reliqua  autem  verba 
incolumia  servat:  'coniunxerunt  cum  ipsis,  cum  a  Rheginensibus 
non  parum  essent  adiuti  —  Xa^ovTeg  \iXoXa^6vTag  —  exules. 
Wesselingius  autem  textum  'luxatum  et  corruptum',  ut  ait, 
permutatione  singulorum  verborum  sanare  vult:  xaTd  Td^og  xai 
ol  ^vyccdev&ivTeg  xTe.  naQd  %cov  'Pririt^cov  Xa^ovTeg  ovx 
iXdxtaTa—  TOTerdQ  SieTiXovv  xai  neQi  tovtcov  dtaXer6(ievot  — 
idldaaxov  (cod.  omnes:  dtddaxovteg)  oTt  avvent&riaov- 
%ai,  quae  mutatio  —  libri  enim  tradunt  avvenelad^ijaav  —  con- 

3 


—    26    — 

iectura  hand  inepta  appellanda  est.  At  haDC  immatationem  et 
transpositionem  necessariam  esse  equidem  nego  et  Dindorfius 
idem  existimasse  videtur.  Ille  enim  scribit:  TraQcoQfioov  d^ 
anavTug,  reliqua  autem  non  mutat:  'omnes  incitabant  ad 
bellandum". 

Cum  eo  consentiens  Madvigius  conicit:  naQcoQncop  de 
TMV  '^Pfjy Ipatv  Tovg  TiaQaxa XovPTag.  Ni  fallor,  haec  con- 
iectura  verbosior  est.  Nam  vix  animum  inducas  ut  credas 
dixisse  Diodorum  exules  inflammasse  Rbeginenses,  qui  alios 
inflammarent  {TiaQOQ^iap  et  naQaxaXeip  non  adeo  inter  se 
differunt).  Dindorfii  autem  coniectura  hanc  ob  rem  aberrare  a 
vero  mihi  videtur,  quod  Rheginenses,  ut  qui  ardore  pug- 
nandi  flagraverint  —  edo^ep  avToeg  CTQaTevcTat  xard 
tdxog  — f  non  ab  aliis  incitandi  erant.  Ego  sic  restitui  locum 
velim:  (TTQaTeveiP  in  avTOP  xaTa  rdxog,  jraQaxQ^fict  de 
(TvpefidXopTO  xTe:  confestim  autem  ad  bellum  multum  con- 
ferebant.  Non  tam  consilium  belli  adiuvabant  exules  —  si 
hoc  esset,  naQOQfiap  recte  se  haberet  —  quam  magnum  momentum 
afferebant  ad  illud  consilinm  perficiendum,  id  quod 
sequentia  verba  demonstrant. 

28.  XIV  73.  Twp  6"  dpdQtop  ixxoXvik^oopTcop  did  top  dno 
Tijg  npiyog  (fo^op.  In  manuscriptis  legimus  nkijy^g.  Mad- 
vigius  (1.  1.  p.  407)  ita  mutat:  dno  t?c  (pkoyog-^  Dindorfius  et 
Bekkerus  scribuut:  dno  Tfjg  npiyog.  —  lam  Wesselingius 
vocabulo  nXrjy^g  offensus  commendat,  quod  Madvigius  iterum  in 
lucem  protulit,  ^Xoyog-^  nam  nXriyfiP  spectare  ad  ruinam  arma- 
mentorum,  id  quod  Rhodomannus  suspicatur,  vix  probari  potest; 
de  illa  enim  ruina  mentio  antecedentibus  verbis  non  facta  est. 
Wesselingii  coniectura  nihil  habet,  quod  abhorreat  a  loci  sen- 
tentia;  sed  existimem  in  nXfiyrjgsMemm  praeterea  inesse  verbum, 
quod  significet  pavorem,  exnXfj^ip.  Scribam  igitur:  did  Tr^v 
dnb  T^$  (fXoyog  exnXfj^ip  xal  (f)6^op\  exnXfi^tg  xai  diog 
XVn  34,  XVII  58:  exnXfil^ip  xai  (f>6§ov,  quae  coniunctio  haud 
ita  raro  legitur.  Lectio  autem  Dindorfiana,  quippe  quae  sen- 
tentiam  loci  vix  reddat,  a  Madvigio  iure  reicitur. 

29.  XIV  83.  ^AyriGlXaog  fisp  ovp  dtd  Maxedoplag  xai 
GexTaXlag  noQev^elg,  dug  dtfiX&e  ra  neQi  Tdg  QeQfjtonvXag 
GTepdj  Tjjv  noQeiap  inoie7to.  Verba,  ut  nunc  se  habent,  aut 
corrupta  esse  aut  manca  et  mutila  nemo  negabit,  etiamsi  legatar 
secundum  codices  (neprip.    Nam   quid   sit  aTepriP  noQelap  noi- 


\ 


■< 


-r 


ll 


'I 


«< 


I 


I 


—    27    — 

et(T&ai,  vix  intellegi  potest.  Wesselingius  quidem  hanc  lectionem 
recepit;  sed  non  iure.  Haud  scio  an  pro  (Ttevrip  scribendum  sit 
svTOPOp.  Agesilaus  postquam  peragravit  regiones  circum 
Thermopylas  iacentes,  iter  acceleravit;  cf.  XIV  77:  evTovov  Trip 
noQelap  inoQeveTo  et  alias  saepissime.  Si  autem  hoc  displicet, 
complura  verba  excidisse  existimem:  «g  dtriX&e  Ta  neQt  Tag 
&eQ(jLonvXag  (TTepd,  rjxep  eig  KoQtopeiap  r^g  Botoo- 
tlag  (cf.  c.  84)  aut  similia. 

30.  XIV  m.     "Ep  de    t^    KoqIp^co    Ttpeg   twp    ini&Vfiltjt 
xQaTOVPTCop  GV(TTQa(fePTeg  dycovcop  optiop  ep  tm  ^eaTQO^  cf)6pop 
inolri(Tap.    Verba   manca   esse   et   orationem  hiare  negari  non 
potest,    nam    quid   est  inti^vfil(x  xQaTetp?    Versio  Rhodomanni: 
'cupiditate  dominandi  omnes  superantes'  non  solum  nihil  lucis 
affert  loco  obscuro,  sed  etiam  novas  dubitationes  movet.    Qua- 
nam   cupiditate    dominandi    omnes    superantesV    Et  si  bene  se 
haberet  interpretatio,  nonne  scribendum  esset  tJ  ini&vfil^?  Mad- 
vigius  (p.  49?)  scribit:  tcop  Ttig  drifioxQaTlag  int&VfAOVP- 
Tcov;  nimirum  ii,   qui  contra  eos,  qui  a  Lacedaemoniis  stabant, 
se  coniuraverant,  populi  potentiiim  appetebant.    Sed  mihi  melius 
esse  videtur:  tcop  intxQaTovpTcop  tov  dr\fiov,  qnae  verba 
in  traditis  abdita  esse  concedendum  est;  nam  qui  fiebat,  ut  illi 
tantam   stragem  ederent  et  tot  cives  ex  urbe  expellerent,  si  non 
erant  a    plebe  adinti?     Hi    quia   eis   erat  persuasnm    homines 
6  plebe  sibi  esse  fidos   et  suornm  consiliornm   qnocnmque  pos- 
sent  modo,  adintores  esse,  (p6vop  inolrj^Tap   xai   (TTd(Te(ag 
inXriQco(Tav    Trjv   noXtv.     "EmxQaTetv   autem    non    raro    in- 
venitnr,  I  73:  tcov  nXelGTcov   i^vcov    inexQdTrjtTav \  Polyb.  I  20: 
Trig    &aXd(T(Trig    trjg  2txeXlag    intxQaTelv   Tovg   'Ptafialovg.,   ini- 
xQaTetv  Tov  d^fiov  est  'plebem  sibi  subiectam  habere\    Corin- 
thum    in    duas    quasi   partes    discissam  fuisse    docet  Xenophon 
(hist.  graec.  IV),  qui  narrat   optimnm  qnemque   belli  Corinthio- 
rum    in  Laecedaemonios    suscepti  pertaesnm  fnisse  —  ol  nXet- 
(TToi  xai  ^eXTt(TToi  etQrivrig  ine^ifiri(Tav  (c.  4,  1)  —  ceteris  antem 
a   Persis    corrnptis   e   re    visum    fnisse,    omnes    illos    e 
medio  tollere  aut  ex  urbe  eicere.    Hanc  ob  rem  Madvigi 
coniectura  non  praeferenda  esse  videtnr  meae,  quod  non  tam 
de  dominatione  plebis,  quam  de  interitu  optimatium 
agitur. 

31.   XIV   107.    Tovg  de  '^Prjylvovg    ine&vfiet   TtfjbcoQri(Ta(T'9ai 
did   Tfiv   neQi  Trjg  olxeiOTtiToc  dlxrjv.     dixi^v   male    se    haberc 

•  3* 


} 


—    28    — 

nemo  negabit;  quis  enim  in  Rhodomanni  interpretatione  acquie- 
8cat  'necessitadinis  denegatae  causa'? 

Non  pauca  allata  sunt  alia  ab  aliis  ad  locum  corruptum 
emendandum:  X(o^f}  ab  Hertlinio  (Tom.  II  p.  16),  v^Qtg 
et  dtifila  a  Wurmio,  aixla  a  Doehnero  (1. 1.  p.  20.)  Vocem 
aixia  non  raro  invenies:  XVII  83:  nciaav  v^qiv  xai  aixlav 
nQOffevsrxdfievoi,  XX  30:  deivalc  aixlatq  xa%  avx&v  XQV^^' 
[iBva.  Omnes  hae  coniecturae,  quae  magis  minusve  ad  codicum 
lectionem  accedunt,  per  se  non  improbabiles  sunt,  sed  quae- 
rendum  est,  utrum  mutanda  fuerit  scriptura  an  corrigenda. 
Hoc  equidem  faciam  scribens  ddixlav^  ddixla  enim  non  raro 
eandem  vim  habet  quam  ddlxrma,  est  igitur 'iniquitasin  alium'; 
n  40:  xal  ovSeiq  dv  noXifAiog  nCQiTVXMv  reo)QyM  ddtxri- 
(Teiev  dv,  dXX  (OQ  xotvovg  eveQretag  rirovfievoi  ndarig  ddt- 
xlag  dnixofvat,  ddixla  hoc  loco  idem  valet  atque  ddlxrjfia. 

32.  XV  6.  noiiifiaxa  rQ^f^^^  vneatriaato  xai  tovg  iv 
tovTOig  do^av  exovtag  fietenefineto  xai  nQorifiwv  avtovg  avv- 
diitQifie  xai  t&v  notrifidioav  intatdtag  xai  diOQd^oitdg 
eixev.  '^Entatdtag  omnibus  editoribus  probatum  mihi  suspicionem 
movet,  quamquam  me  non  fugit  verbum  simili  significatione 
usurpari  XVI  2:  tov  'Enafietvwvdov  JIv&aroQetov  exovtog  (ptXo- 
aoipov  intatdtriv.  Haud  scio  an  praestet  intxQttdg^  cf. 
infra:  inriQcotri^ri  nCQi  t(bv  notrifidtbnv ,  tlva  xQlatv  e^ot, 
Concedendum  quidem  est  illam  coniecturam  exemplo  e  Diodori 
scriptis  deprompto  confirmari  non  posse,  sed  a  Polybio  illud  voca- 
bulum  usurpatur  XIV  3,  7 :  XQ^^V^^^^^  intxQit^  t&v  Xerofii- 
v(ov  xai  avfi^6X(o  Maaaavdaari  xte ,  Verbum  autem  int- 
xQlvetv  2L  Diodoro  quoque  adhibetur  XI  75. 

:')3.  XV  10.  neQi  de  tdov  XQV^f^^^  ^^Vn^^  M  XQnt^^^^^^^ 
tov  ^eov  xa&oXov  neQi  tov  ^avdtov  xai  toitov  fjkdQtVQag 
naQelxeto  ndvtag  tovg  naQoviag  "EXXrivag.  Quamquam  Wesse- 
lingius  lectionem  ^avdtov,  quam  minime  respondere  criminibus 
contra  Tiribazum  ab  Oronta  confictis  apparet  (c.  VIH),  defen- 
dere  studet,  Madvigius  (1.  1.  p.  4!)9)  eam  impugnat,  recte  qui- 
dem,  nam  non  de  morte  regis,  sed  de  seditione  et  de  defectione 
ab  illo  oraculum  adisse  Tiribazus  arguitur  (neQi  inavaatdae(ag). 
Sed  quod  Madvigius  ingeniose  scribit  to7g  vneQ^aXattloig, 
num  hoc  vere  se  habet?  Nonne  Croesus  rexLydorum  a  Pythia 
accepit  oracula  (Herod.  I  53— ofl),  nonne  alii  principes  gentium 


V 


^ 


^ 


f 


—    29    — 

'transmarinarum'  oraculum  consuluerunt?  Haud  scio  an  legen- 
dum  sit:  neQi  6e  tc5v  XQn^t*'''^^  etpi^ae  fit}  XQVf^^'''^^'^^  ^^*'  &edv 
xa&oXov  neQi  tdav  atdaetov:  minime  deum  de  seditionibus 
respondere,  hanc  ob  rem  Tiribazus  negavit  se  oraculum  con- 
suluisse  de  his  rebus. 

34.  XV  80.  o  de  to  fiev  nQcatov  inexsiQet  Xoroig  (lacunam 
notat  Dindorfius)  tov  tvQavvov  ixxcoQeiv  ix  trg  noXeoog.  Sup- 
plendum  erit  nQotQenea&at,  quod  cum  sequente  infinitivo 
haud  raro  invenitur;  XVHI  34:  nQotQiipaa&at  tovg  dXXovg 
^yeftomg  xai  (piXovg  nQoaiivat  totg  detvotg,  XVIII  94:  nQo- 
TQeipOfiivovg  eavtca  avfifiaxetv. 

35.  XV  41.  ooc  <J'  rjxov  nXrialov  tov  NelXov ,  xati- 
Xa^ov  tovg  Airvntlovg  (faveQdog  (?)  naQeaxevaafiivovg  td 
nQog  tov  noXefiov.,  'probe  nianifesteque  instructos'  vertit  Rhodo- 
mannus.  lure,  ut  mihi  quidem  videtur,  Hertlinius  illo  (pave- 
Qcog  offenditur;  nam  quid  h.  1.  sibi  vult  (paveQcog  naQeaxevaa- 
fiivog'^.  (po fieQoyg  scribere  vult  vir  doctissimus  (tom.  II.  p.  20), 
et  scribit  sic  Diodorus :  xatanXrjxt txcoc  naQeaxevaafxivog ; 
cf.  XV  3:  tavtac  de  xoafirjaag  nQog  vavfiaxlotv  xatanXrjxtt- 
xe3c,XVII4:  ijyfi  t^i/ diVa/i^i/  xexoafjLrjfiivrjv xatanXrjxt txcog. 
Sed  fortasse  et  ad  codicum  lectionem  et  ad  sententiam  loci  pro- 
pius  accedit  navteXcog  naoeaxevaafiivovg.  Haec  coniectura 
confirmatur  verbis  sequentibus:  noXvv  xQ^y^^  idedthxet 
totg  noXefilotg  eig  t^v  naQaaxevrjv.  navi eXcog  {-rig)  enim 
non  modo  significationem  habet  'omnino,  prorsus',  sed  etiam 
*^plane,  perfecte.'  XVII  70:  nQog  v^qiv  xai  navteXfi  (p&OQav, 
XV  5(j:  navteXrig  (pvrfi  iriveto^  XV  17:  tQonrjg  de  navte- 
Xoig  (an  cum  Coisl.  navteXoag?)  r^y^^nt^^^V^i  loseph.  Anti- 
quit.  I  18,  5:  rnQ^^^^  ^^  ^*'  '^"^  ^"5  bifeig  eig  ro  navteXeg 
ri(pav  tafiivog. 

36.  XV  52.  In  praeconio  illo,  quod  Thebani  seniores 
malum  esse  portentum  opinati  sunt,  tradita  verba  quaedam  muta- 
tione  egere  videntur.  Legitur  xriQvl^  tv(pX6v  dvdQa  dnode- 
dQaxota  xofil^l^cov  (quod  Coisl.  omittit).  At  nonne  tv^Xov 
et  dnodedoaxota  vehementer  inter  se  repugnant?  Scribe 
tvxdov  dvdQa  (aut  dvdQdnodov  dnodedQaxog?).  Eodem 
ipso  tempore,  quo  exercitus  Thebis  egressus  est,  ei  obvius  erat 
praeco,  qui  mancipium  fugiti vum  reduxit  (dniivtriaev,  og  etvxs 
xofill^cov).    Madvigius  tv^Xog  xjjqv^  scribit  (1.  1.  p.  501)  et  id 


/ 


•/^^. 


^ 


—    30    — 

ominosum  foisse  existimat  timoremque  exeuntium  excivisse. 
Sed  Thebani  non  e  praeconis  habitu  aliquid  mali  prae- 
sagiverunt;  immo  ex  praeconio  ipso.  Scriptum  autem  est 
(i^T  i^ccyeiv  e^^ri&ev  /u^r  a(favilsiv,  ccXH  androvTa  ndXiv 
avafTOil^eiv.  Pro  dva(jo}i;,siv ,  quod  non  cum  antecedentibus  con- 
venit  —  non  enim  de  servando,  sed  de  reducendo  mancipio 
agitur  —  scribe  dnoxo^ilsiv.  Praeconium  ita  se  habet: 
ne  quis  mancipium  Thebis  educat  neve  occulat,  sed  abducat  (dnd- 
yovTa  8C.  a  loco,  in  quem  confugerat)  et  ad  dorainum  reducat. 
Ex  hoc  autem  praeconio  Thebani  superstitione  imbuti  aliquid 
mali  suspicari  poterant.  Sub  suam  enim  dicionem  Lacedaemonii 
Thebanos  redigere  animum  inducebant,  cf.  c.  51:  kxgivav  rag 
Q^^ag  il^avdqanoditTaa^ai.  Et  Thebani  prioribus  temporibus 
contra  Lacedaemoniorum  mandatum  fugitivos  abdiderunt  (XIV  6 : 
xai  Qrj^aioi  de  iipfjCfiaavTO  vndgxsiv  nqomniov  tm  &€a(Ta- 
libivb}  fiev  dyofAevov  (fvydda,  fi^  ^or}&ri(TavTi  de  xaTa  to  Svva- 
tov),  Cuius  facti  memoria  et  timore  Lacedaemoniorum  et  suae 
infirmitatis  conscientia  commoti  milites  e  praeconio  mirum  in 
modum,  ut  iis  quidem  videbatur,  ad  se  spectante  mala  concluse- 
runt  ad  se  ventura.  dnoxofAi^eiv  autem  invenitur  apud  Diodo- 
rum  {dnoxofiileiv  ne^fCvyoTag,  dnoxofii^Qeiv  Tovg  Te&veonag  eig 
2vQax6(Tag  fr.  XXI  28),  apud  Polybium  (IV  51,  H:  naqedcoxe 
%6v  l4vdQ6fiaxov  avTolg  dn o  xo  fjbiletv  dog  tov  vlov)  et  alios; 
cf.Thucyd  VII  82:  tovTOvg  fiev  evHg  dnex6fjLilev  elgTrivnohv. 

Paulo  infra  legimus:  nvevfxaTog  de  yevofievov  (Tvvi^fj 
T^v  Taiviav  dno<Tn a^T&rjvat  neQl  Tiva  (TtriXrjv  i(fe(TT(S(Tav 
%d(f>(a.  Equidem  hac  lectione  rem,  ut  erat,  satis  declarari  nego, 
nam  in  verbo  dnoand(T^at  inest  sola  vis  abstrahendi,  minime 
autem  vis  verbi  neQt(Tnd(T&ai  aut  neQtdi(T^at.  Conicio  dno- 
(Tna(Td^et(Tav  neQtTa&fjvai:,  hoc  ante  ne^i  Ttva  facile  ex- 
cidere  potuit.  neQneiveiv  a  Diodoro  quidem  non  usurpatur, 
sed  a  loci  sententia  vix  abhorrere  existimo. 

37.  XVI  8.  dtd  To  nXri^og  T(tiv  TavTrjv  ivotxovvTcov. 
Nusquam  apud  Diodorum  ivotxetv  eadem  constructione  adhibi- 
tum  invenies  qua  xaTotxeiv,  sed  ubique  absolute  dicitur.  Hanc 
ob  rem  delendum  est  TavTriv,  quod  ex  articulo  praecedente  eo 
facilius  oriri  potuit,  quod  utrumque  vocabulum  per  compendium 
scribi  solebat.  ol  ivotxovvTeg  idem  valent  atque  'oppidani' ;  XV  42 : 
XQaT^(TavTeg  tov  (fQOVQiov  tovto  fiev  xaTe(Txa\pav ,  Tovgd^ 
ivotxovvtag   i^rivdQanodiffavTo,     Poljb.  IX  7,  4:    ixnXrj^ag 


V 


V  __    31     _ 

T(S    naQaS6^(a   Tovg    ivotxovvTag,    XXIV  6,  5:    ^vyovTiav   twv 
ivoixovvT(ov  eig  Tag  dxQcoQeiag. 

38.  XVI  10.  dxaTa(TxeTOV  de  Tfjg  oQfirjg  ov(Tr}g  t&v  oxXoov 
dnorv6vTeg  (mss.  intyvovTeg)  Tovg  fita^o^fOQOvg  xai  Tovg 
td  Tov  dvvd(nov  (fQOvovvTag  ^&Qot(Tav.  Wesselingius  et  Bekkerus 
intyv6vTeg  retinuerunt  existiraantes  verbum  intytrvoj^Txetv  ean- 
dem  fere  vim  habere  atque  i^eTd^etv  aut  doxtfid^etv,  recensere 
(eine  Musterung  veranstalten).  Sed  nusquam  hanc  significationem 
invenies").  Idcirco  scripsit  Dindorlius  in  maiore  editione  dno- 
"T  r^ovTeg.    Sed  mihi   haec   coniectura   duabus  de  causis  minime 

probatur.   Structuram  si  spectes,  invenies  verbum  dnortr^M^rxetv 
aut    cuni    voce    iXnida   coniungi  [dnorvovTeg  Tag  Trjg  (TutTrjQiag 
iXnidag,    dnervoixevat    Tag    iv    avTOtg    iXnidag,    iv  dnervta^T- 
fievatg  iXniat  Trjg  naiQidog  ov^Trjg  fr.  XXXII  22  al.)    aut  ubi 
vocabulum  iXnig  non  adiectum  est,  illud  facile  intellegi  vel   ex 
vicinia    repeti    posse  {dnervcox6Teg  Trjv    aoixriQiav    idem   valet 
atque   dnervcoxoxeg  Trjv   t^c   aonrjQiag  iXnida,   Ta    xa&     avTov 
dnorir^^M^Txetv  et  sic  saepius).    Loco  autem,  de  quo  quaerimus, 
obiectum,  quod    pertineat  ad  participium  dnorvovTeg,    ex   ante- 
cedentibus    aegre    repetitur;    an    iu     verbis    inetQ(avTo    fieTa- 
xaXeta^at  .  .  dno    Tfjg    dnoaTdaeoig    inest?    absolute  quasi 
dictum  ccTiow^^oJo-xai/  apud  Diodorum  non  deprehendes.   Nec 
magis  coniectura   Dindorfii    convenit  rei,    quae   narratur;   nam 
tantum  aberat,  ut  duces  desperantes  animo  caderent,  ut   omnia 
pararent    ad   impetum    faciendum    {dd^Qoiletv    —    Tag    Td^etg 
nXriQovv   —    intS^ea^at   Starirt^M^Txeiv).      Haud  scio    an  scri- 
bendum    sit    tovt     ovx    intd6vTeg.      Duces,   qui     impetum 
populi  in  dies  crescentem  nuUo  modo  retineri  posse   credebant 
—  oQfj^ng   dxaraaxiTov  ovarjg  — ,    hoc   non    aequo  anirao  per- 
ferre  poterant  (germanice:   ruhig  geschehen  lassen);  cf.  XVII, 
30:  avvTOfiov    e^etv    Trjv   xoXaatv   intd6vTa   Trjv  xardXvatv  tijg 
^aatXeiag  .  .  .   (wenn    er    ruhig   geschehen    lassen    milsse);    fr. 
XXXIV  11:    Tov   vluv   nQo    Tijg    dxfi^g  ineide  TeXevTrjaavTa 
(musste  ins  Grab  sinken  sehen);  Isocr.  IV96:  iToXfirjaev  ini- 
detv    iQmv    fjtev  Trjv    n6Xtv  rsvofievrjv ,    Trjv  6e  x(aQav  noQ- 
&ovfJLSvriv. 


^ 


1)  iTnytyvfaaTciiv  significat  cognoscere;  irrtyvovTs?  Tivkg  (to 
OMfitt)  fr.  XXI  28,  iniyvoi/g  rov  Tor  tiSiov  vfov  Xnnov  fr.  XXII  24,  int- 
yv<oa&r}vai  to  loyiov  fr.  XXXII  11. 


32    — 


y 


V 


-    33    - 


39.  XVI  21.  iv  Toig  ctvm  xqovoi^,  Diodorns  hanc  fere 
Dormam  sequitnr,  ut  ad  locum  exprimendnm  nsurpet  avM,  ad 
tempus  signandnm  inavm.  Tempora  praeterita  ubique  sunt 
o\  indvfo  xqovoi,  XV  2,  XV  31,  XV  37,  XV  48,  XV  140, 
XVI  42,  XVI  52.  Contra  leges  al  aV«  aatqanelat^  rd  avco 
liiQfj  tfi^  X^Q^^f  ^o^'  dvcatsqov  fiigog.  Hanc  ob  rem  hoc  quoque 
loco  scriptum  velim  fjcrav  nqoansaiaXxotsq  iv  roJg  indvat  XQ^' 
votq.  Nolumus  autem  id  praetermittere ,  tovq  dvMT^Qca  xQovovq 
XVI  40  inveniri.    Sed  hoc  non  valet  contra  ea,  quae  explicui. 

40.  XVII  36 aig  xd  fiEv  nQOCrjxovta  xal  fieydXa 

liaxQav  dni^Qtfito,  td  d^  dXX6(fvXa  xai  noXifita  naq^v  (TvveyYvg. 
Ikiya  est  'admirabile  et  memorandum',  id  quod  supra  appellat 
Diodorus  nsQtPofjta  (td  ttfitootata  xai  neQt^ofjta);  sed  respon- 
detne  vocabulo  noXifita"^  Attamen  opposita  sunt  dXXo- 
ifvXa  et  nQoaiixovta^  existimem  igitur  (xeydXa  aut  ex  duobus 
verbis  conflatum  aut  depravatum  esse  ex  (plXta^  XIX  7: 
ov  dtixQtve,  (plXov  ri  noXifitov^  et  saepius  oppositum  est  (pl- 
Xtog  verbo  noXifjiiog',  fr.  XXXII  2:  noXifitog  ri  (f)lXog\ 
Polyb.  XVI  19,  3:  tlg  t&v  vnontntovtmv  (plXtog  ij  noXi- 
liiog  i(nt ;  XXIX  27,  4 :  notSQu  (p  IXi  og  «/  n  o  Xi  fitog 
i(Tttv, 

41.  XVII  38.  01  nX€7(Ttot  yaQ  Sid  triv  ev^&etav  (sic 
Dindorfius;  codices  praebent  evtvxlav)  inalqovtat  fisv  tatg  ev- 
nqnl^latg,  vn€Q^(favoi  cf  iv  talg  evtvx^aig  yivofievot  trig  dvd^Q(a- 
nlvfjg  xai  xotvijg  da^evelag  intXavd^dvovtat.  Evtvxiav ,  quod 
Wesselingius  et  Bekiserus  retinent,  Rhodomannus  autem  vertit 
'per  fortunae  indulgentiam',  vix  defendi  potest;  nam  quid  inter- 
est  inter  evtvxta  et  evnqa^lai  (aut  evnqaylat)?  Aut  promiscue 
adhibentnr  haec  verba  aut  ad  formandum  fV  dtd  SvotVf 
qnod  vocant.  Desideratur  vocabnlnm,  qnod  respondeat  ante- 
cedenti  ^Qovfi(Te(og.  Hoc  intellecto  Dindorflus  scripsit  evf}&eiav, 
quod  vereor  ne  probari  non  possit.  Nam  evi^x^fig  est  'stultus, 
insipiens',  (paveqov  ydq  fjv  xai  totg  evfid^e(Ttdtotg,  otttocv 
teix^v  .  .  xateQQVfjxotcov  .  .  .  e(Ttat  trig  noXecoc  evxatoQdcotog 
^  noXtOQxla  fr.  XXXIV  17;  uno  autem  loco,  ne  hoc  praeter- 
mittam,  'simplex,  a  malignitate  prorsus  alienus',  V  66:  tovg  ini 
Kqovov  yevofiivovg  naqadedo^Td^at  .  .  .  evfi^eig  xai  dxd- 
novg  navteXutg)  cf.  Pl.  rep.  p.  400  E:  evXoyla  .  .  xai  evQvS'- 
ftla  evfi&e{(jt  dxoXov&et .  .  ei^&etav  wg  dXri&cog  ev  te  xai  xa- 
X(jog  to  ri^og  xateaxeva^Tfkivriv  didvotav.    Existimo   autem   non 


T- 


^ 


II 


> 


tam  de  stultitia  qnam  de  socordia  et  inconsiderantia 
agi,  qnibus  verbis  oppositum  sit  (pQov^(Tei.  Itaque  hand  scio  an 
legendnm  sit:  ol  nXeT(Ttot  ydq  dtd  tr^v  Qad^vfjklav  inalQovtat\ 
XVII  79:  0  de  OtXdotag  dtd  Q(jtd^v filav  tov  Q^^ivta  Xoyov 
dqyccg  iSi^ato,  fr.  XX1V3:  (pd(Txcov  avtovg  Q^d^vfAoog  (ratione 
non  adhibita)  xexetqtxivat  tov  noXefiov,  XVII  79:  tov  de  OtXoo- 
tov  Qa&v filav  nQoaofioXoy^^ravtog,  XIX  %b:  ovteg  xatdxonot 
xai  Q^&vfjbcog  exovteg  td  neqi  tdg  (pvXaxdg,  fr.  XXXVI  5: 
dtd  tfiv  Q  ^x^Vfilav  xai  (pavXotfjta  t^?  dycoyTJg,  fr.  XLV  65: 
fjQetto  t^v  Q^&vfiiav  xai  Q^(Tto)vf}v.  Ad  sententiam  autem  con- 
firmandam  aflfero  frg.  XXIII  15  D.:  r/g  ovx  dv  Stxalcog  fiifixpatto 
t^v  dq)Q0(Tvvfjv  (ego  supra  legi  Q^d^vfi(av)  xai  t^v  vneqij^a- 
vlav  triv^AntXlov '.,  trjv  ydq  evtvxlav  &GneQ  ^aqv  (poQtlov  ivey- 
xetv  intde^lcog  ov  dvvri&elg  .  .  Hoc  loco  eadem  fere  sententia 
declaratnr,  quae  illo,  de  quo  qnaerimus,  loco.  Optime  autem  con- 
iectura  mea  comprobatur  loco  ex  libro  undevicesimo  (XIX  95,  6): 
taJg  ydq  evtvxioitg  eiooSev  (Lg  inlnav  dxoXov&eiv  q^&v- 
fila  te  xai  xata(fQ6vf}(Ttg. 

Easdem  fere  seutentias  non  solum,  sed  etiam  narratinncnlas 
easdem  per  singulos  Diodori  libros  redire  non  eum  fugiet,  qui 
in  eis  versatur.  Saepissime  invenies  eandem  rem  bis  esse  re- 
latam.  Pauca  repetitionis  sententiarnm  exempla  afferam.  ludicat 
de  Agathocle  (XIX  1)  eisdem  fere  verbis,  quibus  de  illo  utitur 
fr.  XXI  17.  Existimat  historiam  rerum  et  incitare  ad  recte 
faciendum  et  depellere  a  male  faciendo  I  1,  XV  1.  De  Liguria 
idem  indicat  IV  20  et  V  39;  de  cerevisia  I  20  et  I  34.  Sed 
etiam  de  diversis  hominibus  idem  dicit  verbis  tam  similibus,  ut 
censeas  errorem  et  neglegentiam  scriptoris  esse  in  cnlpa.  De 
morte  Charondae  (XII  19)  idem  dicit,  quod  de  exitu  Dioclis 
tradit  (XIII  33);  XII  19:  evdg  etnovtog  '^xataXiXvxag 
tov  tdtov  v6fA0v  ,  XIII  33:  tovg  idlovg  avtov  xata- 
Xvet  v6fiovg'^  XII  19:  fidJC,  dXXd  xvQtov  noiri^Too,  XIII  33: 
fid  Jla  ov  fiev  ovv,  dXXd  xvqiovg  notriGoo^  XII  19:  xai  (Tna- 
adfievog  to  ^t(fldtov.  .  .  .  XIII  33:  xai  anaadfievog  to  ^i(fog'^ 
XII  19:  kavtov  dnia(fa^ev^  XIll  33:  eavtov  dnixtetve. 
Diodorus  ipse  profitetnr  se  de  morte  Dioclis  eadem  verba  usur- 
paturum  esse.  Praecipue  in  libro  decimo  septimo  tales  ite- 
rationes  deprehendnntur^). 

1)  cf.   libellus  L.  Broekeri,    qui  inscriptus   est:  Moderne  Quellen- 
forscher  und  antike  Geschichtsschreiber  (Innsbmck  1882.  p.  64—75). 


/- 


—    34    - 

41.  XVII  43.  ol  de  Tvgtoi  alistg  exovteg  vexvitag  xai 
[irixctponoiovg.  Hac  codicum  lectionc  oflFensus  Wesselingius  dicit 
mirnm  esse,  cur  Tyrii  ali67g  appellentur.  Erant  sane  eorum 
plerique  rerum  nauticarum  studiosi,  sed  piscatores  minime. 
'Mari  adsueti'  vertit  Rhodomannus,  ingeuiose  quidem,  sed  non 
ad  verbi  vim  accommodate.  De  la  Barre  (cf.  supra  p.  122), 
qui  Wesselingium  adiuvit  in  Diodori  libris  edendis,  scribit 
^Xelg  —  una  littera  omissa,  —  optime,  si  ageretur  de  Hero- 
doti  textu  restituendo.  Herodotus  enim  hoc  adiectivum  saepius 
usurpat  cum  significatione  multitudinis.  Sed  proprium  est  illud 
sermonis  lonici,  neque  receptum  est  in  serraonem  Atticum. 
Itaque  improbanda  est  haec  coniectura  quamvis  acuta.  —  Wesse- 
lingius  mutat  akieig  xai  texvlTag.  Sed  hacc  quoque  mu- 
tatio  vix  cuiquam  satisfaciat,  nam  quid  piscatorum  ars  hoc  loco 
velit,  non  video  nec  pnto  piscatores  fuisse  artifices  et  mechani- 
008.  Hanc  ob  rem  Madvigius  (I.  1.  p-  5()G)  scribit  aXtg.  Recte 
quidem,  si  Diodorus  hoc  adverbfum  aliter  usurpasset  atque  his 
locis:  XX  2:  dXXd  neqi  fisv  tovtmv  aXtg  ^}itv  ixetatj 
XX  26:  neqi  twv  iv  Boanoqu^  ngax^ivTMv  aXtg  fi(Atv 
ixiT(o.  Doehnerus  (1.  1.  p.  14)  scribit  oi  Tvqioi  aXl^ovteq 
rexvhag  xai  fAt}xccvonotovg,  aut  si  quem  hiatus  offendat,  ffvva- 
Xl^ovTeg,  quod  verbum  ab  Herodoto  et  Xenophonte  eadem 
significatione  usurpatur,  q\iam  hdibeicrvva&Qo  l^etv.  Exempla, 
quibus  confirmatur  opinio  eius,  desiderabis;  equidem  nuUum  in- 
veni.  Suspicor  dXvoprag  exovTeg,Tyr\i  multos  artifices  habe- 
bant  otiosos;  frg.  XXIX  35:  neqifiet  ttiv  noXiv  dXimv,  alias 
dXvovreg  (XTQaTtooTat,  dXvovTeg  iQ/aTat. 

42.  XVU  59.  fi  di  (irjTriQ  tov  JaQelov  2t(rifrtxfifitg  ,  .  i(p^ 
'^(Tvxiceg  eiietve  (ftXocpQovcog  (?)  ovre  tw  naQaXoyo^  Tijg 
Tvx^ig  ni(TTev(Ta(Ta  ovtc  nQog  l^X^^avdqov  «vx«^*- 
(TT lav  Xvnatvofiivfi.  'Benevola  quadam  affectione'  vertit Rhodo- 
mannus.  Sed  iure  offenditur  hoc  adverbio  Madvigius  (1. 1.  p.  506); 
nam  ^tX6(pQoov  est  benignus;  XVII  81:  (ptXo^pQovaog  nQO(T' 
dexe(T&at,  XVIII  18:  (ptXo^pQovoog  vnodexscr^cct,  XVIII  49:  fieTa 
(ptXo(pQO(Tvvrig  dnavTav,  fr.  XXVII  G:  OTt  fieTa  to  ipi^^t(T&fj' 
vat  %d  xttTa  JlXrifilviov  (ptXo(pQ  ovcog  nQog  Tovg  AoxQOvg., 
fr.  XXI  34:  (ptXo^Qovoog  dvaXri^&evTeg.  Vir  doctissimus  scribit 
(ptXoxooQov^Tttj  ingeniose  quidem,  sed  vix  recte;  non  enim 
amore  loci  perducta  est Sisygambis,  ut  maneret,  sed  quod  nec 
fortunae  fallaci  confidebat  nec  pietatem  violare  volebat.   Accedit 


A^ 


y  -    35    - 

quod  (piXoxtoQelv ,  quod  apud  Diodorum  non  invenies,  cum 
obiecto  coninngi  solet;  cf.  Polyb.  IV  46,  1:  avTov  de  xaTifietvav 
Std  To  (ptXoxMQn^fat  To7?  neQi  to  Bv^dvTiov  Tonotg.  Ego  con- 
icio  (piXo(TT6QYf^(;-  memor  necessitudinis  cuiusdam,  quaeinter 
ipsam  et  Alexandrum  erat;  nam  matris  instar  eum  adamaverat, 
ut  eius  morte  audita  sibi  mortem  conscisceret  (cap.  118).  OtXo- 
(TTOQroog  autem  respondet  sequenti  sententiae:  ovTe  Triv  nQog 
UXi^avdQOV  ivxccQtf^tiav  Xvfiatvofjhivri.,  cf.l7Y:TdnXri»fi 
Ta7g  eig  Tovg  vrov^ivovg  evvoiatg  naGav  (TVYY^^f^^n^  (piXo- 
f  (TTOQYiciv  vneQe^dXeTO,  XIX  33:   dfKpoveQag  de  (ptXo^TTOQ- 

Yoog  nqog  a^Tov    dtaxeifiivag;    fr.  XXXI   19,    2:    qtXoOTOQ- 
Yrj^Tat   Sta^peQovToog   tov   ddeX(p6v',   Polyb.  XXXII  11,  1:    etg 
naTQixnv   xai    (TVYY^vtx^v   nX^ov   alQe(Tiv   xai   (ptXoaTOQ- 
Yiav  nqhg  dXXiiXovg,  XVI  17,  8:    Td    fiev  dt  -dYVOtav  Y^YOve, 
x6  de  neQi  Tf^v  vavfiaxiav  dtd  Ttjv  nQog  ttv  naTQiSa  (ptXo(TTOQ- 
Yiav.    Praeterea  ifi(pQ6voog  quoque  in  tradita  scriptura  (ptXo- 
(pQOvoog  existimo  inesse,   ita  ut    duo    adverbia   (ptXoGTOQYto^ 
et    ifi(pQ6voog   in     unum    quasi    conflata    sint     (ptXo(pQ6v(ag\ 
XVn    85:    6    cJ'    "AXil^avdQog    ifi(pQ6voog    (prudenter)    nQO- 
td6fievog  t«  fxiXXovTa,  XVIII  60:  a  xai  rorf  diavoovfievog  Ev 
fiivrig  ifKpQOv Mg  ra  xaif   eavTov  ri(T(paXi(TaTO,   fr.  XXV    13: 
^        ndaiv edolav  ifjb(pQ6voog  neQi  tovtoov ^e^ovXeva^at,  fr. XLV 20 : 
nqovorjaivTeg  ifKpQOvoog.    Loco  autem  eo,  quem  tractavi,  e^ye»- 
voog   bene   respondet  sententiae  alteri:    ovtb  tm  naQaX^Y^  Trjg 
Tvxn^  ntaievaaaa.    Sic  duae  causae,  quibus  commota  est  regina, 
ut  fugere  nollet,  oratione  magis  exstant. 

43.  XVII  94.  fikiav  elxev  iXnida  Tr^g  int&vfiiag,  ei  tovc 
aTQttTtooTag  dtd  Trjg  eveQYeaiag  elg  evvoiav  fieYdXriv  nQoaaYd- 
YOtTO.  Etsi  im»vfiiag  ab  omnibus  editoribus  retinetur,  tam^n 
mihi  suspiciosa  est  lectio.  Interpretantur  spem  expl^ndae 
c  u  p  i  d  i  t  a  t  i  s ;  at  ubi  talis  brachylogiae  exemplum  apud  Diodorum 
exstat?    Fortasse  Diodorus  scripsit  fiiav  elx^v  iXnida  tov  ini- 

V  Tvxstv.    Hoc   verbum    aut   sine  obiecto  usurpatur  aut  cum  eo 

(l  Tcov  nQaYfndToov,  t^ig  int^oXng)  et  idem  valet  ac  'quod  quis 
petit,  assequi^  Polyb.  XXI  3,  8:  iniTVXB  neQi  toJv  dhovfiivoov', 
Diod.  XVII  38:  ra  xa^d  tov  n6Xefiov  nQOTeQrifiaTa  ra  nXeiova 

dtd  Tvxfiv  «i  St    dQeTfiv  intTVYX^^^^^''- 

44.  XVIII  33.  neQdixxag..(povtx6g  nv  xai  twv  dXX(av 
flYefiovoov  neQtatQOVfievog  Tdg  i^ovaiag  xai  xa&6Xov 
ndvToov  fiovX6fievog  aQxeiv  fiiaioog,  6  denToXefiaiogTOV 


—    36    — 


> 


^ 


-    B?    - 


.  > 


f   \ 


\ 


Vttvtlov  BvSQyetixog  xai  iTrieixfig.  Mihi  (povixog  su- 
spicionem  movet  (Dovixoq  est  ille,  qui  sitit  sanguinem,  qui  san- 
guinolenta  caedium  cupiditate  irabutus  est;  XIX  71:  tovvavtlov 
(povtxoq  MV  xai  twv  tvqavvMv  cofiOTeQog',  fr.  XXXII  10: 
^^evdo(f)lXi7inog  e^eTQcenfj  nQog  (anotrita  xai  naQavofilav 
tVQavvixfjv ,  ovx  oXiyovg  ttov  (plXoav  ifiiai^6vfi(T€v.  r^v  yaQ 
(f>v(F€i  ^fjQKodfjg  xai  (povixog,  XI  53:  ^laiog  fjv  xai 
(povtxbg  xik.  Sed  hoc  loco  minime  neque  in  antecedentibus 
neque  in  sequentibus  de  siti  sanguinis  agitur;  sed  in  describen- 
dis  moribus  Perdiccae  Diodorum  apparet  Ptolemaeum  eiusque 
mores  cum  illo  contulisse;  ille  omnem  aliorum  potestatem  sibi 
vindicavit  {nSQiatQOVfievog  rdg  tS^v  dXXayv  fjy€(j,6v(av  i^ov(Tlag), 
hic  omnibus  ducibus  liberrime  sententias  pronuntiare  permisit 
{fistadidovg  ndtTt  toig  ^y€(i6(Tt  tijg  naQQfj^Tlag).  Hanc  ob  rem 
mntari  illud  (povix6g  velim  in  (poQttx6g  (arrogans)  opp.  int- 
e«xijs;  I  48:  ^OtTVfiavdvag  .  .  xaS-'  vn€QfioXriv  dvdQ€7og  xai 
(poQttxog  (D.  dSc),  quae  verba  Rhodomannus  ita  vertit:  fortis 
et  insolens;  XIX  8G:  iXotdoQticre  {sc.^^vdQovtxog)  (poQttxcog 
Tov  UtoXeiJiaTov  (in  derber,  anmassender  Weise) ;  Polyb.  V  49,  4 : 
fJQ^ato  XoidoQ€Tv  tov  etQfifiivov,  afia  6e  (poQttxdog  fA€v  avtov 
iyxtofjitdl^iov  •  .  .  .  Existimo  meam  coniectnram  praestare  con- 
iecturae  Madvigii,  qui  scribit  (1.  1.  p.  509)  xata(pQ0Vfittx6g. 
Nam  eius  coniectura,  praeterquam  quod  longius  a  codicum  lec- 
tione  recedit,  neque  apud  Diodorum  neque  apud  Polybium 
exemplis  comprobatur,  quamquam  xatan€(pQOVfix6tcog  haud 
raro  invenitur;  XVIII  34,  6:  tovg  dtd  trig  xXlfiaxog  dva^alvov- 
tag  xatan€(pQ0vrjx6t(ag  tvntcov,  XIX  92:  xatane^Qovijxo- 
tcag  xai  Q^S^vficog,  XIX,  95:  (TtQatonedevtTdvtoov  xatane^pQOvrj- 
xotcog,  fr.  XXV  13:  xatan€(pQOvrix6tcog  dtriycovl^ovto. 

45.  XVIII  45.  l4Xxitag  de  fietd  tcov  Idlcov  vna(mi(Ttuiv 
xai  twv  naldcov  €(pvy€  fieid  tcov  Ut^Ttdwv  tcov  (TvcTtQatevofii- 
v(ov  eig  n6Xtv  IIt(Ttdtxrjv.  naid(av  spurium  esse  arbitror;  nam 
neque  de  liberis  Alcetae  in  sequentibus  capitibus  mentio  fit, 
neque  de  servis;  itaque  ex  lIt(TtdMv  cOrruptum  puto  et  quae 
seqnuntur  '^fietd  tcov  lIt(TtScuv  glossema  esse  in  textum  postea 
receptum.  Verborum  quoque  collocatio,  ut  nunc  se  habet,  su- 
spicionem  movet. 


Hae  fere  sunt  coniecturae,  quibus  ego  pro  mea  parte  ali- 
quid  conferre  animum  induxi  ad  Diodori  libros  emendandos; 
quamquam  me  non  fugit  'periculosae  plenum  opus  aleae'  esse, 
ei  scriptori  operam  dare,    cuius   oratio  permultis  scatet  mendis. 

Reliquum  est,  ut  grato  animo  profitear  me  cum  omnibus  in 
rebus  tum  in  hoc  opusculo  perficiendo  ab  Iwano  Muellero  prae- 
ceptore  carissimo  summeque  reverendo  magna  benevolentia  esse 
adiutum.  Qui  primus  me  incitavit  scholis,  quas  de  litteris  Grae- 
corum  posteriorum  habuerat,  ut  accederem  ad  Diodorum. 


> 


-^ 


\