Full text of "Godofredi Hermanni Epitome doctrinae metricae"

See other formats

Google

This is a digital copy of a book that was prcscrvod for gcncrations on library shclvcs bcforc it was carcfully scanncd by Googlc as part of a projcct

to make the world's books discoverablc onlinc.

It has survived long enough for the copyright to cxpirc and thc book to cntcr thc public domain. A public domain book is one that was never subjcct

to copyright or whose legal copyright term has expircd. Whcthcr a book is in thc public domain may vary country to country. Public domain books

are our gateways to the past, representing a wealth of history, cultuie and knowledge that's often difficult to discovcr.

Marks, notations and other maiginalia present in the original volume will appear in this flle - a reminder of this book's long journcy from thc

publishcr to a library and fmally to you.

Usage guidelines

Googlc is proud to partncr with libraries to digitize public domain materials and make them widely accessible. Public domain books belong to thc
public and wc arc mcrcly thcir custodians. Nevertheless, this work is expensive, so in order to keep providing tliis resource, we liave taken stcps to
prcvcnt abusc by commcrcial partics, including placing lcchnical rcstrictions on automatcd qucrying.
Wc also ask that you:

+ Make non-commercial use ofthefiles Wc dcsigncd Googlc Book Scarch for usc by individuals, and wc rcqucst that you usc thcsc filcs for
personal, non-commercial purposes.

+ Refrainfivm automated querying Do nol send aulomatcd qucrics of any sort to Googlc's systcm: If you arc conducting rcscarch on machinc
translation, optical character recognition or other areas where access to a laige amount of tcxt is hclpful, plcasc contact us. Wc cncouragc thc
use of public domain materials for these purposes and may be able to help.

+ Maintain attributionTht GoogXt "watermark" you see on each flle is essential for informingpcoplcabout thisprojcct and hclping thcm lind
additional materials through Google Book Search. Please do not remove it.

+ Keep it legal Whatcvcr your usc, rcmember that you are lesponsible for ensuring that what you are doing is legal. Do not assume that just
bccausc wc bclicvc a book is in thc public domain for users in the United States, that the work is also in the public domain for users in other
countrics. Whcthcr a book is still in copyright varies from country to country, and wc can'l offer guidance on whether any speciflc usc of
any speciflc book is allowed. Please do not assume that a book's appearancc in Googlc Book Scarch mcans it can bc uscd in any manncr
anywhere in the world. Copyright infringement liabili^ can be quite severe.

About Google Book Search

Googlc's mission is to organizc thc world's information and to makc it univcrsally acccssiblc and uscful. Googlc Book Scarch hclps rcadcrs
discovcr thc world's books whilc hclping authors and publishcrs rcach ncw audicnccs. You can scarch through thc full icxi of ihis book on thc wcb

at |http://books.qooqle.com/|

^;:'*^'^*^^^^^;;^^

^ V '^'

^*t^^,.\{-^.l^

(

-•-■ '^^^;:^,.

^?v3'

Ss-' - ■'■-- V'-' '^

^^;*::

''^i^ ?V v'^ V:5. tr^ «

■, -

^r -'•??.^^

^^ .'"'

•y i. ■

\ .WWv ^- wV ^■j - ^ ;>\: '■ t Vi ''"^* '"*•■

\i^'':.

:M:|m

/^■\ '-lAi

:^l

'/',)i • .. '.1'

^ ■ X 'f^Ml''^/'^

^'"^^^-^^^^^^

■■ .';^'^;4f^

■ -^ ..^<^

■:*.,'K5.

kf:-''^m:

:-^_ S74^^^^^^

}'\ t-^^r^

!*•

GODOFREDI HERMANNI

EPITOME

DOCTRINAE METRICAE

EDITIO aUARTA.

-<Ot ^ IC P '-

LIPSIAE,

APDD ERNESTUM FLEISCHERUM.

4869.

PRAEFATIO.

Qmim exemplaria deficerent editae ante hos sex et
Tiginti annoB epitomes doctrinae metrieae^ operam dedi nt
corrigerem , qnae yel fiEdsa vel dnbia esse intellexissem , ser-
vatis tamen nmneris paragraphorom. Erant antem dno po-
tissimum mete, qnoram alterins nnmerum non reete con-
stitneram^ dactylicum hexametmm ^bIov^ov dico^ alterins
antem, qnod est Satnminm, de antiqnissima prosodia falsam
opinionem eram secntns. Praeterea in iis potissimum metris,
quae in carminibus antistrophicis et paromoeostrophis usur-
pantur, exempla, quibus usus eram, alia emendanda , alia
omittenda, alia cum aptioribus commutanda erant. Nam quo
maiores progressus ars critica vel codicum novis opibns yel
diligentia criticomm fadt , eo magis intelligimus , multo se-
yeriores quam olim putabatur veteres poetas fdisse. Ceterum
ex iis , quae priori editioni praefatus eram , repetenda duxi^
mntatis nonnullis, quae sequuntur.

ESoB y qui yel ipsi ex hoc libro sine yiva magistri voce
cognoecere metra yolent^ vel alios hanc rationem docere in-
stituent, admoneri operae pretium est^ ne ea negligant, sine
quibns inutilis et quasi caeca manet metromm scientia. Snnt
ea autem tria potissimnm.

Primum enim multos esse yidi, qui^ quod ea, quae uni-
yerse de natora numeri disputayi^ non satis intellexissent^
ne singnlonim qnidem numeromm rationem legesque potue-
rint persjMeere. Obhaerescunt illi fere in eo, quod temporibus

IV PRAEFATIO.

exprimi caussarum atque eflPectuum consociatio dicatur, quum
tamen tempora ipsa per se non aliud ex alio nascantur. Quo-
niam enim brevitatis caussa saepe de temporibus ita loqui-
mur, tamquam si ipsa caussae eflfectusque sint, obliviscuntur,
quod semper volumus intelligi , imaginem tantum caussarum
consecutionis esse numeros. Imago autem illud est, quod non
suapte quadam natura aut necessitate tale est, quale est, sed
quod propterea, ut speciem referat alius rei , easdem, quas
illa res, partes proportionesque partium habet. His igitur
suadeo, ut hanc omnem rationem in eiusmodi potissimum
exemplis considerent, in quibus numerus inest cum vera
caussarum atque eflfectuum progressione coniunctus. Non
sunt autem ulla ad hunc finem magis apta exempla, quam
quae ab incessu, cursu, saltu vel hominum vel equorum de-
promuntur. Vnum aflferam, ex quo intelligi poterit, cur basis,
quam vocamus, semper ante arsin , numquam ante anacrusin
inveniatur. Qui non e cursu, sed ex ipso, in quo stant, loco
pedibus iunctis vel fossam vel funem transsilire volunt, colli-
gendarum virium caussa primo bis subsilire solent, tum ter-
tium, collectis viribus, illum, quem volebant, saltum peragunt.
Eum geminum subsultum basis refert. Nunc subsiliat aliquis
ita , et deinde uno pede gressum faciat ad impetum capien-
dum, altero autem terram pellens transsiliat : statim videbit,
gressu illo, quo impetum capiebat, qui gressus est anacruseos
loco, coUectas subsiliendo vires rursum dimitti, omnemque
illam subsultationem inutilem reddi.

Secundum, quod plerique negligunt , exercitatio aurium
est. Nam quod de pronuntiatione quorumdam verborum Va-
lerius Probus apud Gellium ait lib. XIII. c. 20. nmi finilioves
illas praerancidas neque foetutinas grammaticas spectaveris^
sed aurem tuam interroga, quo quid loco conveniat dicere : quod
illa suaserity id profecto erit rectissimum : magis etiam in nu-
meros quadrat. Sed ut instituantur aures ad eam subtilitatem,
qua in hoc genere opus est , ante omnia recitationi versuum
operam dare, multaque eam exercitatione excolere convenit.

.»

PRAEFATIO.

Qua in re iis versibus initium facere oportct , qui ct facillimi
sunt et minimam aberrandi ab iusto numero copiam faciunt :
versus difco heroicos atque elegiacos, aliosque dactylicos,
tum Ijrrica poetarum Aeolensium meti*a, ut strophas Sapphi-
cas et Alcaicas. Est autem statim ab initio curandum, ut
non dubia et titubante , sed firma et aequabili voce singula
pronuntientur ; nt non pedes singuli in pronuntiando, sed or-
dines et membra versuum notentur ac distinguantur ; denique
ut non sola metra, sed sensns verborum, partesque, ex quibus
constat oratio, interpunctionibus rite observatis, bene ex-
primantur. Nam qui non mature adsueverunt firmae et ma-
sculae recitationi, semper titubare solent, ct, dum neque
mensuras syllabarum , neque arses et theses recte et fidenter
notant, timidum quiddam et vacillans proferre discunt: ut
multo melius videatur, firmiter etiam aberrantem a vera
ratione numeri , quani sine errore , sed timide ac vacillanter
pronuntiare. Errorem enim tanto facilius animadvertas , quo
distinctius et certius proferas; quod contra, haesitans, nec
vera, nec falsa singula intemoscas, praesertim si compositus
sit numerus, aut contractionibus et solutionibus variatus. Sed
etsi facillime hanc timiditatem evitare licet, ubi versum per sin-
gulos pedes scandas , tamen ab hac quideni ratione propterea
abstinendum est , quia pedes arbitrariae mensurae sunt , ue-
que naturam continent numen, (luae dumtaxat in ordinibus
cemitur et membris versuum. Quare semper ordines singuli,
ex quotcumque pedibus constent, voce exprimendi sunt, si
numerum auribus recte insinuari volunms. Quem qui semel
penitus perceperit, non modo nullis varietatibus niensurarum
conturbabitur, sed etiam, quid aptum in quoque numero atque
elegans sit, sponte animadvertet. At ne hoc quidem satis est,
sed ratio habenda est etiam sensus verborum, et partium,
ex quibus composita est oratio , interpunctionumque ct pau-
sarum , quas sensus in recitando fieri postulat. Nam quum
metra non nisi sensus adiuvandi et quasi coloribus quibusdam
pingendi caussa inventa siut, neque illi recte recitant versus,

VI PRAEFATIO.

qni ad sensum tantnmmodo attenti y metra neglignnt ^ neqne
hi y qui metra sola notantes , qnid sententia verborum exigat^
non curant : sed ea demum insta est recitatio^ quae utrumque
respiciens^ id agit, ut^ dum sensui aptis distinctionibus satis-
fiat^ simul etiam metra certo et firmo incessu decurrant. At-
que veteres ipsos ad hunc modum recitavisse versus suos,
illud prodit, quod multis in metris pro interpunctionis diver-
sitate maiorem minoremve licentiam videmus concessam esse.
Animadverti autem magis fere in Latinis versibus recitandis
quam in Graecis peccari , et quidem duobus modis : primum
eo, quod multi syllabas in vocalem vel in m litteram exeuntes
ante vocalem plane omittunt^ pronuntiantque

descende cael et dic age tibia,

monstr horrend inform ingens^ cui lumen adempt est^

quum plene omnia proferenda sint^

descende caelo et dic age tibia,

monstrum horrendum informe ingens, cui lumen adem-

ptum esf^

sed sic y ut et ante e et ista um ante eas quae sequuntur
syllabas raptim inserta audiantur quidem^ verum ut pars tau-
tum sequentis syllabae. Alterum in quo peccatur hoc est,
quod quum Latinus sermo non acuat ultimas syllabas^ multi^
si syllaba finalis sub ictu est^ solum ictum in recitando no-
tant, neglecto qui cuiusque vocabuli proprius est accentu: ut
quum in his versibus

sunt delicta tamen, quibus ignovisse velinmSy
saxa per et scopulos et depressns convalles^

tamdn et scopulds pronuntiant^ quae vocabula sic proferenda
sunt, ut simul utriusque ntimeri ictus audiatur^ tdm4n, sc6-
pulos.

Tei-tium denique, de quo admonendos puto eos qui recte
cognoscere rem metricam volunt, hoc est, ut discant, qui

PRAEFATIO. VI r

qaoque in genere carminis et quoque in loco usitati , ct apti^
et boni numeri sint. In qua re etsi illud^ quod modo dicebam,
primum esse debet^ ut quis numeros et firmiter pronuntiare^
et secundum ordines quemque suos recitare^ et sensum voce
recte exprimere sciat : tamen ad hoc alia etiam accedat exer-
citatio oportet^ quae in eo versatur ut quis multa diuturnaque
lectione^ quid proprium cuiusque vel aevi , vel scribendi ge-
neris, velpoetae, vel carminis locive sit, diiudicare discat.
Quod qui consequi volunt, id inprimis curare debent, ut non
multos simul, sed unum eumdemque poetam quoque tempore,
eomque solum, et iterum atque iterum, neque obscura illa
cam diligentia , quae singulas syllabas atque apices rimatur,
sed, quo fine scripserunt poetae, oblectationis caussa, legant.
Nam etsi ego non is sum, qui a diligente atque accurata
veterum scriptorum lectione dehortari quemquam aut deter-
rere velim, quam laudandam potius ac vehementer commen-
dandam arbitror: tamen ita sentio, qui recte intelligere
scriptores antiquos velit, eum hoc eos fine lectitare debore,
qao ipsi ut legerentur, conscripserunt hos libros. Quod etsi
nos, qui et temporis tanto intervallo ab iis discreti sumus, et
corrupta plurimis in locis scripta eorum habemus, non possu-
mus alitef , quam magno diligentique studio efficere; tamen
ita debemus accuratam illam lectionem a cursoria, quam
vocant, disiungere, ut cursoria illa et incipiendum , etinea
finiendum esse meminerimus. Nam incipiendum ab ea est,
at mentem prius ingeniumque scriptoris cognoscamus , quam
de singulis eius locis dictisve iudicemus, et finiendum in ea,
qaia operosiore illa et accuratiore lectione hoc ipsum conse-
qai studemus, ut sine difficultate legere scriptorem possimus.
Vbinam autem hoc magis, quam in poetis, facere oporteat,
qai non ut magno cum labore scripta sua pervestigemus , sed
afr oblectemur, animosque nostros commoveri sentiamus, car-
mina iUa condiderunt? Omninoque si quis quaerat, cur multi,
iique doctissimi homines vel fuerint, vel etiamnum sint, qui,
ai verum fateri velimus , nuUum umquam veterem scriptorem

YIII PRAEFATIO.

yere intellexisse videantur , facile reperiat id eo factum esse^
quod, quum onmem vitam in singulorum locorum verborum-
que explicatione consumpserint^ non potuerint eo pervenire^
ut, unde omnia pendent, mentem^ consilium^ ingenium eorum^
quorum scriptis tantopere insudarunt^ perspicerent. Quod
si numeros spectamus^ quae res tota ad animos commoyen-
dos inventa est^ quis non videt^ eum demum aliquid in hoc
genere proficere^ qui scripta poetarum ita legat^ ut^ dum
dictorum vi commoveri sese velit, numeris ad id ut adin-
mento^ qui finis et quae virtus est numerorum, utatur: quod
^ontra is^ qui multo labore singulas syllabas ponderat^ quia
non habet^ unde quid aptum quid ineptum sit^ diiudicet^ non
poterit non^ ut ait Terentius^ facere intelligendo ut nihil in-
telligat. Sed quoniam in hoc genere omnia ad sensum re-
deunt, qui non argumentis cogi potest, sed usu atque exer-
citatione erudiri debet, propterea necessarium est, ut diu
multumque uno in scriptore, unove in genere canninis more-
mur, neque confundi nos et perturbari admiscendis alienis
patiamur. Quidquid enim adsuescendo addiscendum est, ali-
quamdiu sine intercapedine tractari debet, quo, si singula
penitus sese nobis insinuarint, deinde diversitates sponte
animadvertamus .

Ceterum saepe in hoc genere multa opus est et diligenti
cogitatione, ubi, cur quid et quando fieri aut non fieri soleat,
ratio reddenda est. Exemplo utar luculento, de quo olim
multum et acerbius, quam decebat, disputatum est. Nam
quum esset quaesitum, an recte in trimetri comici pede
quarto, si is anapaestus esset, ita posset incidi , ut verbum
in priore brevium syllabarum finiretur, alii id licitum, alii
non licitum, alii certis conditionibus licitum iudicarunt. Ex
quibus qui de hac re disputavit, Car. Reisigius in Diariis
lenensibus m. Decembri a. 1817. fol. 223. et 224. proxime
verum accessit. Non enim confectam ab eo esse rem dixe-
rim, qui non putem verum esse, quod ille contendit, in se-
cundo quartoque pede eam incisionem proptere^t recte se

FHAEFATIO. IX

habere^ quod hi pedes syllabam ancipitem adspernentur,
ideoque prima harum brevium necessario statim pro brevi
agnoscatur , neque ambiguum maneat , utrum pro brevi , an
pro longa habenda sit^ quod fore, si iu tertio quintove pede
eiusmodi incisio fiat. Nam ambiguitatem ^ quam in tertio et
quinto pede exstituram dicit^ nulla est: et^ si qua est^ est
etiam in secundo quartoque pede. Quoniam enim quaecum-
que in medio trimetro inveniatur syllaba anceps^ ex numeri
lege pro brevi est, ut, si natura longa sit, brevis syllabae
locum teneat; si brevis sit natura, iure suo brevis habeatur:
nuUa omnino potest ambiguitas nasci, si ea syllaba est prima
anapaesti. Nam etiam si iambus pes ille foret, non posset
non pro brevi haberi, tantoque magis, quia natura brevis est,
quae etiam si longa natura foret, non longae, sed brevis offi-
cio functura esset. Quod si quid eam ambiguitatis habere
putabimus, longe id alia in re positum erit, eaque etiam se>
cnndi quartique pedis communi. Nam sane incisione in ea
syllaba facta, illud ambiguum est, utrum ea syllaba totam
thcsin, an partem tantummodo theseos contineat. Et quum
proprie thesis in quocumque trimetri loco una syllaba con-
stare debeat, par est omnium pedum conditio, ut, ubi finitum
in ea syllaba vocabulum reperiamus, non nihil oflFensionis ex
accessione alius non necessariae syllabae enasci videatur.
IUud vero recte vidit Beisigius, maiorem interpunctionem in
illa syllaba factam aliquando tuendae illi caesurae inservire.
Ac senserat ille, quae caussa esset huius rei; sed quoniam
in ea explicanda a vero, ut ego quidem arbitror, aberraverat,
fieri non poterat, quin diversa permisccndo, id quod onmibus
acciderat, qui hanc rem disputavimus , etiam quae non sunt
probanda, defendi posse existimaret. Bes haec est. Oflfensio
omnis in eo posita est, quod, quum dipodia per anapaestum
citatius decurrere debeat, finis verbi in primam anapaesti
gyllabam incidens celeriorem illum numeri decursum pausa
facta inteiTumpit et retardat :

X PRAf FATIO.

Haec perversitas quattuor maxime modis obscmrari vel tolli
potius potest.

Primo si primam anapaesti syllabam facit vox mono-
syllaba ita cum sequentibus cohaerens^ ut non possit ad
praecedentia trahi. Eccles. 104. Acharn. 498.

vvvl ^, tiQ^qj nqoLTxeL tcl plyiGT iv ty tioXbl,
ei nto}%og €wV, eneiT iv ^J&ijvaioig Xsyeiv,

Sic enim syllaba ista moram omnem adspematur^ et pars est
anacruseos ad secpentem arsin peilinentis :

Contra pravus est versus, si ea vox cum praecedentibus co-
haeret^ ut in illo, quod Brunckius dedit in Acham. 748.

iyd) di yia^^io ya ^Jixaionoliv, ojca.

Secundo nihil offensionis habet incisio in illa syllaba
facta, si gravis caesura ante tertiam arsin fit. Ita enim novus
in tertia arsi incipiens numerus arcte coniungi voces, quae
sunt in quarto pede, postulat :

Sic in Lysistrata v. 768. in Avibus v. 441. in Ranis v. 652.
658.

fi^ otaoidaioi^tBV' soti (f o XQifioi.ibg ovtooL
6 liiaxcfiQOTtoidg, itii^te daKveiv tovtovg ifxi.
^avd-Qoynog UQog. Sbvqo ndXiv (iadiotiov.
ti tb 7CQayjtia tovti; dsvQO ndliv fiadiotiov.

Quod secus est, nulla huiusmodi caesura praecedente, ut in
Ranis v. 1307.

TtQog fjvnBQ ijtitfjdeLa td^ eot (fdeiv fxiXt].

Vbi veteres libri rectius :

nQog fjv7C€Q i^cmtrjdeia tavt (fdeiv f^iltj.

PRAEFATIO. \T

S^ qnnm in cod. Rav. Tay iox inventum sit, vera scriptnra
haec esse videtur :

/rpog fjv7i€Q iTTiTtjdeia Tcide y ^deiv fiiXt].

Tertio recte finitnr verbnm in prinia anapaesti syllaba,
si in qnarta arsi caesura est, verba autem^ in quilms ana-
paestus est^ sensn cohaerent. Nam sensus^ coniungi verba
illa postnlans tanto magis accelerat decursum numeri , quod
statim secntura est pausa in quarta arsi^ ad quam usque per-
daci nnmerus debeat :

Ita in Thesm. v. 609.

exovaa; tiTx^tj rfj Jc if^tj, Stoixofiai,

EtinNub. v. 71.

iogjtEQ Meyaxlifjgy ^OTiS* exfov iyio d^ sqitjv,

Nam ne quis hic pntet interpunctionem eam, quae antc ter-
tiam arsin est, aliquid ad rem facere, licebit versum ita mu-
tare^ nnmeris non minns rectis :

SgTtBQ MeyaKXiovg ^ari^ ixMv' iyio 6* ifprjv,

At nbi verba^ in qnibus anapaestus est^ sensu disiungas^
statim animadvertas nnmemm depravari :

fyatiday MeyaxXirjg uigTteQ, ixwv iyw d^ etprji:

Quod in Lysistr. 838. legitnr^

eywye' ndatLv hvfjLog dvtjQ Ktvfjoiag,

sic videtnr corrigendnm esse :

iywye • xda&^ bvfiog y dvijQ Kivrjaiag,

XII PKAEPATIO.

Alia iaiii vel ex codicibus vel certa coniectora vitio liberata
sunt, ut Vesp. 11. Ep. 7. 208. Kan. 76. Av. 40. Lys. 200.
Eccless. 146. 167. 428. Singularis ratio est versus 415.
Pacis :

Kal Tov y.vTtlov TtaQitQwyov v(p aQf,ia%wXiag^

qui specie, non re, vitiosus est. Nam eum histrio si sic pro-
nuntiasset, uti debebat :

Y,ai Tov ■avy.lov ^raqerqwyov v^ a^aqnwkiagj

recte se hal)eret numerus : sed iussit eum poeta veluti lingua
aberrantem vrp aQinaTioliag dicere : quapropter illum haec
verba sic pronuntiasse putandum est , ut vcp^ agfia pro tri-
bracho esset. In Vespis v. 1169. quae praecedunt de calceis
Laconicis dicta sic scribendum ostendunt :

(bdl TtQofiag TQvcpeQOv tl dialaxcivujov.

In Thesmophoriazusis secundis apud Athenaeum XV. p. 690.
D. recte Dobraeus scripsit :

(X) Zsv 7toh}Tif.irid^ ovov aninveva^ 6 fniaQog,

Quarto, si in ea ipsa syllaba,, quae prima anapaesti est,
gravis caesura fit. Nani quum haec caesura faciat, ut quarta
arsis iam non sit pars praecedentis ordinis , sed ipsa novum
ordinem incipiat , apertum est removeri illud , in quo offen-
sionem esse dicebamus. lam eniin non in medio ordine pausa
fit , sed in fine ordinis ; quem deinde alius ordo excipit , ana-
crusin habens ex irrationali brevi, quia etiam praegrcssus
ordo irrationali brevi finiebatur. Hac ratione defendi potest
hoc in Vespis v. 1369.

T(Sv ^vfiTtoTwv x^fii/;aPTa,- O, noiav avlrjtQida;

PRAEFATIO. XIII

in quo tamen si, ut § 156. dixi, t^v avXrjtQiSa scribatur,
nihil erit quod vituperari possit. Certius est hoc exenipluni
inRanisv. 1220.

J, EvQijrldrj^ EY. xl eativ; J. vq^lod^ai ^ioi doyielg,

Quocum ego ((uidem non comparem, quae Keisigius, quod
eaTiv in fine quaestionis semper plenum proferatur, eiusdem
generis esse putabat, in Pace v. 187. in Avibus 1495. in
Nubibus 214. :

^EP. TraTrjQ di aoi Tig ioTiv; T. e.f,ioi; iniaqwTaTog.
nP, Ttol Jleia&haiQog iaTiv; TlEl. ea, tovtI tL ijv;
ETP, dkk^ fj ytaneSalpiov ttov ^otiv; M. ottov ^OTiv;

c ./.

aVTtjL.

Immo haud scio an his in locis scribendum sit ear. In om-
nibus enim omitti poterat fiar/, quia de aliis rebus (luaeritur,
non de eo, quod isto verbo continetur. Ab eo genere nniltum
abest Tt eaTtv^ quo quum significetur quid factum sit, non
potest omitti F.OTi, sed eflferendum est voce in pronuntianda
quaestione, ea<iue caussa aptius videtur integrum quam
intercepta vocali proferri. Non ausim eo modo defendere
Nubiumv. 1192.

STP. %va S^ Ti TTjv ¥vrjv TtQogidirjxev ; O. Ivj co fxeXe,

praesertim quum in uno codice Ttqogi&rpi inventum sit.

Praeter hanc de qua dictum est anapaesti in trimetro
iambico divisionem alia est quae improbatur verborum in
versu terminatio, commemorata § 154. quum ante arsin
dactylus finem vocabuli habet, ut in versu Lysistratae sic in
quibusdam libris scripto :

dkX^ ov7t insivMv rjv Tade TrQOVQyiaiTSQa,

vel in Pluto v. 688.

To yQifdiov (J\ wg rjad^eto 6y iiov tbv tfi6q>ov.

XIV PRAEFATtO.

Ybi quum aliquot libri ^17 omittant , corrigendnm videtar sie :
To yq^diov 8\ wg TJad-er olti i/iov %6v 'kp6g>op.

Pertineret ad hoc genus quodammodo, quod ex Alexidis Milite
apud Athenaeum YI. p. 223. £. allatum est :

ajioXa^e, tovtl d* sati %i; 8 na^ v/twv iyWy

de qua pedum compositione dictum est § 157. Yerum id sic
emendandum puto :

xovtL B, tI tovto S* kaTiv, ji, 8 naq v/iwv iyw
TiaidaQtov ekafiov^ anoq)iqwv ^xio ndJuv,

Accedat his plane alius generis observatio. In iis yocibus,^
quae per synecphonesin coalescunt, de quibus dictum est § 90.
Casaubono ad Athen. II. 14. esse videbatur /lij wQaiai in
fragmento Alexidis^ quod Athenaeus servavit p. 55. C. Eios
formulae genuinam scripturam testatam habemus ab loaniie
Alexandrino in Tovi^iolg ^iaQayyelfiaaiv p. 35^ 32. to w^aij
fjirj wQaaiv ^noto , nQonaQO^vsTai fiev evXoywg naQa ^aQv-
Tovov Tov WQa, ovx exsL di nQOvnoxei^evov t6 d^sv, Aristo-
phanis versus sunt in Lysistrata 391 . 1037.

EXeye <f o itttj wQaiav f^iv /^tjfioaTQaTog^

dlla (.trj WQag Hnoia&^, wg ioTi d-w^rtxal qwaei.

Formula ipsa non est in apertissimis. Dixerunt de ea praeter
Casaubonum 1. c. et in Lectt. Theocr. c. 16. p. 273. a. Hein-
sius in Lectt. Theoer. c. 13. p. 341. interpretes Aristophanis^
et nominatim Berglerus, ad Lys. 391. interpretes Luciani T.
I. p. 218. seq. T. 11. p. 270. T. III. p. 307. Yalckenarius
ad Adoniaa. p. 370. Beiskius et Coraes ad Plutarch. Themi-

PRAEFATIO. XV

stocl. c. 21. Bcd quoram maxime sententiam requiras, Hem-
sterhasius et Valckenarius , alter alibi se pluribus hanc locu-
tionem explanaturum dicit, alter, Hemsterhusii consilio diem
supremum intervenisse ratus^ monet^ ut^ qui de hac re dis-
putari velit, Scholiasten Luciani T. H. p. 270. adhibeat,
mira sane tradentem, sed parum profecto fructuosa. Abomi-
mandi formulam esse^ satis constat. Quod colligunt, quia
eig tag wqag iytoiTO significet in proximum annum
veniat. eamdem interpretationem etiam negativae formulae
adhibendam esse^ parum firma argumentatione conclusum
est. Sane quidem ita loqui licet in epico carmine, aut
elegiaco aut lyrico, ut in epigr. incert. XHI. s. Anthol.
Pal. Xn. 107.

%dv xakovy (o XaQiTegf Jtovvaiov^ el fiiiv elono

rdfidj xat elg wQag avtig ayoite ytaXov

ei ^ SveQOv aiaQ^eiey na^elg ifii^ fnvQTOv ?(olov

i^iq^d-w ^Qotg gwQOfievov axvpdloig.

At apud Atticos et in prosa oratione eig tdg Sfag dicitur^
ubi annus proximus significatur: v. Eurip. Iph. Aul. 122.
Aristoph. Ran. 380. Nub. 562.Thesm. 950. Diog. Laert. H. 32.
qui locns in primis ad hanc rem accommodatus est. Ex quo
apertnm est aliter explicandam esse hanc formulam. Ac non
solum fiirj &qaGiv Ixia&aL , sed etiam firj utQag lnea&at , at-
jqiie adeo firi wQav tivog yiyvead-ai dici videmus , qua forma
usus estTimocreon Rhodius apud Plutarchum Themist. c. 21 .
ciiius versus , qui ex epitritis et dactylicis numeris compositi
sunt , ita scribendi videntur :

dX)! ei Tvye IlavaaviaVj 5} xat tvye Sdvd-tTcnop

aivelg,
fj Tvye AevTvxiSavj iyw 6* J^QiOTeidav iTtaiviiOj
avdq leQ&v dn Ji^avav
il&eiv f!va XtpaTOv i/rel QefiiaTOxXf/ i^x&aQe AaTw^

XVI PKAEFATIO.

xpevatav ^ adixovy nQoSotaVy 8g TifdoyQiovra , ^eivov

€0^T ,

aqyvQioig axvfiaXixToloL ^reia&eigy ov xatayev elg

naxqav ^ldkvaovy

Xafiatv di %qi aQyvQiov tdXavty cfia Ttliwv elg ole-

d-QOVy
tovg f4€v xatdytov ddlxiogy Tovg d^ ey.diioxiov^ Tovg
di xalvwv , dQyvQiwv vnorrXewgy
*Ia&fiOi di navdoxBvg yeloitog xpvxQct XQea naQ-

ixwv*
di S* ija&iOVy xrjvxovTO fiij toQav Qsf.iiaTOxXevg yfi-

vea&ai,

Videndum primo , fi^ utrum ad verbum , an ad nomen pf.r-
tineat. Ad verbum aperte rettulit Theophylactus, ita scri-
bens : firj ixoiTO uiQag o^evxinnog, Gumnomineconiunxisse
videntur Aristophanes , Alexis, Timocreon, Lucianus, non
solum quod non interposuerunt aliam vocem, sed quod Alexis
certe et Lucianus particulam non post fn^, sed post (oQaai
collocarunt. In Alexidis fragmento quidem excidit particula,
sed restituendam esse metrum ostendit :

fi^ wQaai fih
Ta TcSv xaxiov txoid^ 6 TOvg Q-iQfiovg (paydv.

Lucianus autem de saltat. c. 5. ita scribit : ^j; ^Qaaiv aQa
IxoifirjVy ii ti toiovtov dvaaxoifitjv noT€, Et sic saepius. Ac
magnopere hanc rationem poetae confirmant, qui , si fifi non
pertineret ad nomen, separavissent particulam ab nomine.
Nam sive hiatum facerent hae voces , vitandus ille erat , si
non erat necessarius ; sive per synecphonesin coniungerentur,
ea ipsa indicio est, separari has voces non debere , sed parti-
culam cum nomine esse copulatam. Hinc apeiiium esse ar-
bitror , constructionem verbomm non eam esse , quae primo
adspectu videatur, fiij ixoiTO ojQagy vel uiQaaiv, aut fiij

PRAKFATIO. XVII

ydvoivo diga tovtov , scd hanc^ ixoito fitj ujQag, txoito ^ij
wQaaiy yivoizo ^fj uiqa avtov. Porro vero qaaerendum^ utrum
synecplionesis iu his fiat^ an hiatus sit. In Aristophanis qui-
dem posteriore versu Bisetus videtur ^rj w()aiaiv legisse,
ut &cile quis ita scribendum coniicere possit :

dlla fi^ wQaalv y %Miad^ dg iate ^wnv^al qwaci,

At recte videntur libri fii/ uiQag praebere. Necjue enim veri
simile cst Aristophanem fifj wQaa^ ^KOia&s scripsisse. Ita-
quc quum in utrocjuo eius versu pariteniue in Timocrcontis
carmine /u^ ajQaat, fiij wQagy firj wQav cum hiatu^ et quideni
ita ut in his exemplis omnibus fifj sub ictu sit^ positum vidoa-
mus ^ non videtur dubitandum esse ^ quin iifj in his formulis
non modo sine synizesi^ sed etiam solito fortius pronuntiatum
fuerit. Interpretationem dedit Eustathius p. 1 1 0, 02. ad illud
OdysseaelX. 134.

fidXa nev fiaM Xi^iov ahi
elg o)Qag a(.ni)Bv *

%o di eig ujQag i^ ^OfirJQOv Xa/iovTeg ol J^TTiKoi q>aoiv
irit aQ&g to fifj ig WQag h delva Vy.oito, dlla (JiyAacJr
TtQO wQag hi&eQiad^eiTj.

Reliquum cst ut meritam laudem iini)crtiam Ottoni
Kreusslero^ philos. doctori^ magistro iu schola qiue apud
nos est Nicolaitana , quem quum proptcr accuratani doctri-
nam , tum propter animi integritatem carissimum habeo. Is
enim mihi non solum in corrigendis erroribus typothetac dili-
gentissimam operam pracstitit^ verum etiam ex iis quae ipsc
adnotata habebat hic illic aliquid quo uterer subministravit.
Ac fere nihil peccati relictum inveni , nisi vcl spiritum ali-
quem vel accentum^ idque ipsum rarissime^ oudssum : prao-
tereahaec quattuor^ primum quod lib. n. c. IV. V. indiccs
eapitnm permutati sunt^ quorum capitum quarti inscriptio

XVIll PRAEFATIO.

esBO debebat de numero trochaico , qninti autem de versibm
trochaicis; alteram^ qaod p. 102. y. 5. ult. Bcribendom erat
qjvXaaoBi pro gwXaaaov; deniqne^ qnod §. 133. versn sexto^
qnae mea enlpa est^ non quattuor in thesi syllabaSy sed
quatluor pro trochaeo syllabas scribere debebam. Ibidem in
aiterins illamm formarnm descriptione ictus omissns est:
debebat enim talis esse :

Addendnm est § 330. de metro hoTtllip dispntatnm esse
a Fr. Ritschelio in Mnseo Bhenano a. 1841. U. pag. 290. seq.
qna in dissertatione etiam alia ^ nominatim metrum prosodia-
cnm^ sunt tractata.

INDEX CAPITVM.

LIBER I.

Cap. pag.

4. De numoro 4

5. * De arsi, tbosi, ot anacrusi 8
8. De ordinibus .... 7

4. De mensura 4

5. De permutatione nume-

rorum 42

Cap. pa^'.

6. Do vcrsibus ot systoraaiis. 44

7. Do numcri niusici cuiii

motrico coniunctiono. 45

8. Do cnesura 4 7

9. De syllaba ancipiii . . 48
40 Deprosodia 20

LIBER IL

De metris simplicibus.

Cap. • pag.

De generibus metrorum

simplicium ....

De arsi nuda et basi . .

De numeris parium tem-

porum

De numero trochaico . .

De versibus trochaicis

De trochaicis monometriSi

dimetris , et trimetris.

De trochaicis tetrametris

catalecticis ....

De trochaico tetrametro

clando

De trochaicis tetrametris

acatalectis ....

10;

De trochaico pentamctro

44.

De versu ithyphallico . .

12.

De namero iambico . .

Cap. pag.

4 8. Do iambicis monometris ot

dimotris 43

44. Deiambicis trimctris ncu-

talectis 45

45. Dotrimetroiambicoclaudo 54
4 6. De iambico tetramctro ca-

talectico 55

47. De iambicis tetramotris

acatalectis .... 59

48. De coiitinunlionc numori

trochaici apud Romanos 60

49. Do versibus Creticis . . 64

20. De numero antispastico

24. De versibus dochmiacis

22. De versibus Bacchiacis

28. Do numero dactylico .

24. De versibus dactylicis

25. Pe versu heroico . .

74
77
92
95
96
409

INDEX CAPITVM.

Cap. pag.

26. De hexaroetro fA^iovQt^ . \\\

27. Depentametroelegiaco . 112

28. DeversibusAeolicis . . 1U

29. De dactylicis logaoedicis 116
80. De versibus anapaesticis 119
31. De anapaesticis dimetris 120
82. Deanapaesticistetrametris 128
88. De anapaestis cycliis . .132
34. De anapaesticis logaoe-

dicis 483

Cap. pag.

35. De versibus choriambicis 435

36. De versibus lonicis a ma-

iori 443

37. De lonicis a minori . .146

38. De versibus Anacreonteis 148

39. De vcrsuGalliambico . . 156

40. De vcrsibuspaeonicis . . 157

41. De quai*tis paeonibus . .160

42. De parapaeonicis aliisque

longioribus numeris . 161

LIBER m.

De metris mixtis et compositis.

Cap. pag.

4 . De generibus metrorum mix-
torum etcompositorum 163

2. De versibus Glyconeis . 165

3. De versu Priapeo . . .182

4. De metro Eupolideo . .183

5. De metro Cratineo . .184

6. De choriambico dicto poly-

schematisto . . . .485

7. De epionico dicto poly-

schematisto . . . .485

8. De versibus asynartetis . 186

9. De versu Saturnio . . .490
4 . De versibus secundum an-

tipathiam compositis . 194
14. De numeris concretis . 496

12. De compositione numero-

rum 200

13. De orth io, trochaeo seman-

to, pacone epibato . .204

Cap. pag.

14. De strophis 205

45. De generibus stropharum 207

16. De strophis primi et se-

cundi generis . . . 209

17. De strophis tertii etquarti

generis 24 6

4 8. De stropharum in membra

sua distributione . . 223

19. De usu stropharum sum-

matim 234

20. De responsionibus metro-

rum in diverbiis . . 238

21. Deparabasi 239

22. De carminibus choricis . 242

23. De systematis antistcophi-

corum 246

24 . Dc interpellatione antistro-

phicorum 253

25. Dc canticis solutis . . . 257

LIBER L

CAP. I.

De Dumero.

§ 1. Doctrina metrica est scientia metrorum. Me-
trum est series temporum certam mensuram habentium.

§ 2. N u m e r u s est ordinata successio temporum. Ei in
spatio respondet symmetria, quae est spatiorum ordinata
continuitas. Itaque numeri propria sunt tempora, eorumque
successio; symmetriae, spatia, eorumque continuitas. Com-
mune amborum ordo est, qui est dispositio ad legem alic[uam
facta.

§3. £am legem necesse est obiectivam esse, i. e.
in ipsa successionis et continuitatis natura positam, quia sub-
iectiva lex, i. e. quae e sensu animadvertentium penderet,
quoniam sibi non constaret, ne haberi quidem pro lege posset.
Esse autem leg^m aliquam obiectivam et numeri et symmetriae,
ex eo apertum est, quod quae temporum s]^atiorumve descriptio
babeat numerum symmetriamve , pariter omnes sine dissensu
sponte intelligunt.

§ 4. Eandem legem etiam formalem esse necesse est,
i. e. in solis temporibus spatiisque conspicuam; non mate-
rialem, sive in rebus, quae sibi succedunt vel loci continui-
tate comprehenduntur , sitam, ut in vocibus vel corporibus,
quia in numero symmetnaque non quid sibi succedat coagmen-
tatumve sit, sed, quidquid id sit, qua l^e succedat coagmen-
tatumve sit, spectatur.

HenDMiiii Bpitome doctr. metricae. ]

2 LIB. I. GAP. I.

§5. Denique innatam nobis eam legem^ esse necesse
est, i. e. a priori certam, ut philosophi loquuntur, quia Don
discendo, sed per se cognoscitur. Nam si empirica esset,
i. e. condita ab aliquo, non esset nota, nisi qui eam didicisset;
possetque et mutari et abrogari.

§6. Caussaobiectivasuccessionis efficientia est. Nam
quidquid per se sibi succedit, ita ut, quod prius est, non pos-
sit etiam posterius esse; quod autem posterius, non etiam
prius: id efficientia continetur, quae est caussarum atque
effectuum connexio. Caussa obfectiva continuitatis cohae-
rentia est Quidquid enim per se continuum est, ita ut par-
tes eius non alia iuxta aliam posita sit, quod fieri non potest
nisi vacuo aliquo spatio relicto, sed ut omnes unum spatium
totum impleant : id cohaerentia continetur, quae est perpetuata
per partes omnes unitas. Itaque hactenus numerus est series
caussarum atque effectuum; symmetria, series par-
tium cohaerentium. Partes autem et cohaerentiam quum
dicimus, in hac omni disputatione ea tantum, quae spatio con-
tinentur, volumus intelligi.

§ 7. Quoniam in numero symmetriaque non materia, i.
e. res qiiae sibi suecedunt coagmentataeve sunt, sed forma,
i. e. sola tempora et spatia spectantur: tempora autem ipsa
non aliud ex alio nascuntur, nec spatia ipsa alia aUorum partes
sunt: descriptionea eorum ita C(»nparata3 esse neoesse est, ut
ipsae per se imaginem exbibeant rerum efficientia vel cohae-
rentia copulatarum. Itaque iam numerus est imago effi-
cientiae per tempora repraesentata; symmeiria
autem, imago cohaerentiae repraesentata per
spatia.

•

§ 8. Non potest autem aliter in ipsis temporibus spatiis-
que expressa apparere imago aliqua efficientiae vel cohaeren-
tiae, nisi temporibus spatiisque ea proportione descriptis, quae
vet inter oaussas atque etfectus, vel inter partes cohaerentia
copulatas est. £a proportio autem inaequaiitate posita est.

DB ARSI, TBB8I, BT ANACRYSI. 3

Nam neqne caussa effectu, neque effectus caussa aut maior aut
minor%sse potest. Quum enim omnis mutatio', qua cemitur
effectus, ex conflictu viriuro oppositarum oriatur; aequales
autem vires sibi oppositae se ipsae cohibeant , nec fieri mu-
tationem patiantur : necesse est, oppositis inaequalibus yiribus,
tantum superari alteram, c[uantum altera superat: qua lege
nititur omnis mechaiiica, quae vocatur. Quod si saepe effecta
caussis vel maiora vel minora videntur, id eo fit, (piod vel
rerum diversitas comparationem non admittit , vel virium in-
crementa atque impedimenta latent. Vnde quae nascitur mi-
ratio, simul et ignorantiam nostram, et necessitatem, qua effecta
requirimus caussis aequalio , comprobat. Itaque numerus est
efficientia per aequalitatem temporum reprac-
s e n t a t a. Eodem modo corporum cohaerentia acqualitate niti-
tur. Nam quum cohaerentia sit communio partium , commune
autem sit illud, quod in omnibus partibus idem sibique par
est: necessarium est, ut cohaerentia, quae sola corporum figura,
i. e. spatiorum descriptione exprimatur, commune illud in
comparatione aequali spatiorum habeat. Itaque symmetria
cohaerentia est per aequalitatem ^patiorum re-
praesentata.

§ 9. Ita universa numeri symmetriaeque natura definita,
quum de singulis'numeris figurisque symmetricis loquimur,
numerus est imago seriei effectuum, expressa per
aequalitatem temporum; symmetria autem, imago
seriei cohaerentium partium, spatiorum aequa-
iitate expressa.

CAP. n.

De arsi, thesi, et anacrusi.

§ 10. Demonstratum est, primariam numeri synametriae-
qiie legem in aequaiitate temporum spatiorumque posit^am csse.
Sed etsi sine hac aequalitate nec numerus cogitari potest, nec
symmetria , tamen qui numerus , quaeve symmetria liac sola

4 LiB. I. GAP. n.

temporuiii spatiorumque aequalitate continetur, pars est seriei
infinitae, neque aut initium aut finem habet. Vt numeAs, qui
fit percussionibus tintinnabuli, quibus in horologio horae du-
merantur; vel symmetria, quae est in serie arborum, altitu-
dine, forma, intervallis parium. Quali in numero symmetriave
apertum est, nihil ita aut primum aut postremum esse, quin
aut addi aliquid, aut detrahi queat, nullo humeri symmetriaeve
detrimento.

§ 11. Quod si quis est numerus, aut si qua symmetria,
quae non sit infinita, quales numeros symmetriasve inveniri
experientia docet , aliquid in ipsis esse , quod absolutum sit,
necesse est. Est autem in serie caussarum ea caussa absoluta,
quae non est effecta ab alia caussa, sed aliarum ipsa efficiens;
in partium comprehensione autem ea pars absoluta est, quae
non est propterea pars, quia eiusdem rei etiam aliae sunt par-
tes, sed propter quam illae sunt, i. e. cuius illae ipsius par-
tes sunt.

§ 12. Sed qnoniam nulla est caussa, quae non effecta sit
ab alia caussa, nullaque res partes habens, quae non ipsa
quoque pars sit alius rei: apparet, relativam esse notionem
caussae partisque absolutae, i. e. talem eam caussam partem-
c[ue intelligi, quae non per se absoluta sit, sed tantum, quod
ad datam aliquam seriem caussarum vel complexionem partium
attinet, habenda sit pro absoluta, quia, quo eam niti dicamus,
in ipsa ista serie caussarum vel complexione partium non
reperiatur, sed aliunde sit repetendum. Vt si sagitta in saxum
illisa repellitur, saxum illud, quod ad motum sagittae attinet,
caussa absoluta mutati moius est, quia lex illa, qua sagitta ab
arcu emissa inovetur, non potest caussam continere, quare alia
lege ea sagitta moveatur. £t in serie arborum aec[ualium
aequalic[ue comparatione dispositarum si una arbor magnitu-
dine ante c^eteras eminet, ea arbor, quod ad seriem illam arbo-
rum at^tinet, pars est absoluta, quia in illa aec[uali arborum
comparatione nihil esse potest; quod unam earum aliam esse
postulet.

DB ARBI, THBBI, BT AlfACRYSI.

§ 13. Quod si in nameris invenitur aliqua caussa abso-
luta, eam talem esse necesse est, quae tantummodo tamquam
caussa , non etiam tamquam effectus appareat. Atqui caussa,
quae tantummodo caussa est, nihil est nisi vis aliquid efficiens.
Itaque caussa absoluta in numeris vi quadam exprimenda con-
tineatur necesse est, quae seriem aliquam temporum incipiat.
Id autem , quo exprimitur ea vis , non potest non in fortiore
notatione alicuius unius temporis positum esse : idque ictum
vocamus. Est ergo i ctus vis maior in notando aliquo tempore,
caussam seriei temporum absolutam indicans. In symmetria
autem si qua pars absoluta invenitur, eam talem essc necesse
est, ut eam illud esse, cuius cetera partes sint, non etiam
ipsum esse aliquam unam ex partibus, appareat. Atqui id,
cuius alia partcs sunt, unitas est, ad quam ilia omnia referun-
tor. Itaque pars absoluta in symmetria unitate aliqua expri-
menda continetur, ad quam omnes spatiorum descriptiones
relaiae totum quid efficiant. Id autem, quo exprimitur ea
unitas, non potest non in puncto essc eo positum, quod pariter
ioti spatiorum descriptioni commune est : idque punctum est
medium, quod centrum vocatur. Est ergo centrum pun-
ctum unicum in aliqua descriptione spatiorum , totius descri-
ptioDis unitatem continens.

§ 14. Caussa absoiuta initium est numeri : pars absoluta,
medium figurae symmetricae. Finem numeri vero, terminos-
que figurae non licet notionibus ex ipsa numeri symmetriaeque
natura petitis definire , quia hoc totum experientiae est. Sed
et numerorum et figurarum symmetricarum duo genera sunt,
unum simplex ut in numeris hi,

y ) )

in figuris symmetricis, circulus, pyramis, quadratum ; alterum
compositum ex eiusdem numeri vel figurae iteratione, ut in
numeris hi,

l.\J^\J I lxj—\J I _iv^_v^ I SsJ—<J

in figuris pyramidum, columnarum, arborum certis proportio-
nibus dispositaruin vicissitudines. In his omnibus rcgula cer-
nitur empirica vel arbitrio constituta, una parte pro norma

6 LIB. I. CAT. n.

sumpta. Vnde si extrema pars dissimilis esi, nunc deesse ali-
quid, nunc superare existimatur.

§ 15. Illud tempus, in quo ictus est, arsin; ea tempora,
quae carent ictu, thesin vocamus, exemplo B. Beniieii, quod
firmari videtur auctoritate Prisciani p. 4 289. et Martiani Ga-
{/ pellae p. 4 94 . ed. Meibom. Geteri metrici cum musicis veteri-
bus thesin vocant, quam nos arsin; arsin, quam nos thesin.
Omninoque alio modo his nominibus utuntur, cuius ratio,
coniuncta illa cum doctrina musica, perobscura est.

§ 16. Potest ictus, qui indieium est caussae absolutae,
etiam ad seriem iam in(^oatam accedere, ut

Quod quum fit, tempus illud, in quo est ictus, quia cohaerei
cum praegresso tempore, natum cx illo habetur, atque eatenus
caret ictu, et theticum tempus est; sed idem tempus acoe-
dente vi absoluta, cuius indicium ictus est, simul arsis fit, et
caussa atque initium sequentium temporum: eo modo, quo
quum corpus, quod in motu est, nova vi pellitur, ea vis non
incipit motum, sed coeptum auget. Illud autem tempus, iliave
tempora, quae praecedunt arsin, apparet partes esse senei
ab initio infinitae. £a tempora anacrusin vocamus. Simi-
liter in figuris describi possunt^^^qiiiairum extremitates nulla
sint linea terminatae : quae proinde infinitae sunt. Est autem
anacrusis natura sua thesis, i. e. tempus non ex absoluta
caussa, sed ex aliis praegressis temporibus natum. Sumendum
est enim, praegressa esse alia tempora, quia, quod non ex
absoluta caussa nascitur , in infinitum ex aliis deinceps caussis
natum esse necesse est. Geterum tempora quum ex tem-
poribus nasci dicimus , brevitatis caussa ita loquimur , trans-
lato verbo a caussis atque effectibus ad tempora , quae horum
imagines sunt.

9M OlDIlflBTS. 7

CAP. m.

De ordinibus.

§ 17. Numerus aut infinitus est, qui totus ex thetids
temporibus constat, qualis numerus quia varietate caret, in
artibus, quae numeris utuntur, nullum habet usum; aut
finitus est, qualis est, qui arsin habet. Huiusmodi numeruni
ordinem vocamus.

§ 18. Ordines aut simplices sunt, qui aut in sok arsi
consistunt, ut

aut ex arsi et thesi constant| ut

aiii periodici, qui ex pluribus ordinibus uno numero com-
prehensis , L e. ex una communi caussa ortis compositi sunt.
Nam ut singulorum temporum succcssione , ita etiam succes-
sione integrorum ordinum series caussarum atque effectuum
repraesentari potest, servata lege aequalitatis , ut, quemad-
modum in simplicibus ordinibus singula tempora, sic in pe-
riodicis ordines singuli sibi pares sint, ut

WV^ *C\J \iA,AJ vi^«A^,

§ 19. Eodem modo , ut arsis a thesi maiori vi caussam
absolutam indicante distinguitur , etiam prima ordinum perio-
dioorum arsis, ut quae caussam absolutam insequentium arsium
contineat, fortior iUis est. Nam quaeque insequentium arsium
absoluta est, quod attinet ad eum ordinem, eosve ordines, qui
ex ipsa nascuntur; non absoluta, quod attinet ad praeceden-
tem arsin, cuius ipsa effectus est.

§20. Hinc fit, ut arsis in eo ordine, cuius ipsa prin-
cipium est, mutare aliq[uid possit, isque ordo, quatenus ab
sua arsi pendet, exemptus sit lege iila aequalitatis. Potest
autem cohibere se vis ilia, cuiusmodi ordines imminutos
vocamus; ut

XVIII PRAEFATIO.

esse debebat de nutnero trochaico , qninti autem de versibus
trochaicis; alterum^ qaod p. 102. y. 5. ult. Bcribendum erat
qwJidaaei pro gwlaaaov; denique^ quod §. 133. versu sexto,
quae mea culpa est^ non quattuor in thesi syllabaSj sed
quattuor pro trochaeo syllorbas scribere debebam. Ibidem in
alterius illarum formarum descriptione ictus omissus est:
debebat enim talis esse :

-1 w

\iAJ WW

Addendum est § 330. de metro hoftli^ disputatum esse
a Fr. Ritschelio in Museo Bhenano a. 1841 . U. pag. 290. seq.
qua in dissertatione etiam alia ^ nominatim metrum prosodia-
cum^ sunt tractata.

INDEX CAPITVM.

LIBER I.

Cap. pag.

1. De numero 1

2. * De arsi, thesi, et anacrusi 3
8. De ordinibus .... 7

4. De mensura 10

5. De permutatione nume*

rorum 12

Cap. pa^r.

6. Dc versibus ct systematis. 14

7. Dc numeri niusici cuni

mctrico c-oniunctione. 15

8. Dc cnesura 17

9. De syllabo ancipiti . . 18
10 Deprosodia 20

LIBER n.

De metris simplicibus.

Cap. * pag.

De generibus metrorum

simplicium ....

De arsi nuda et basi . .

De numeris parium tem-

porum

De numero trochaico . .

De versibus trochaicis

De trochaicis monometris,

dimetris , et trimetris.

De trochaicis tetrametris

catalecticis ....

De trochaico tetrametro

claudo

De trochaicis tetrametris

acatalectis ....

40:

De trocbaico pentamctro

41.

De versu ithyphalUco . .

4S.

De niiinero iambico . .

Cap. pag.

13. De iambicis monometris et

dimetris 43

14. De iambicis trimetris nca-

talectis 45

15. Detrimetroiambicoclaudo 54

16. De iambico tetramclro ca-

talectico 55

17. De iambicis tetrametris

acatalectis . . . . 59

18. De continuatione numeri

trochaici apud Romanos 60

19. De versibus Creticis . . 64

20. De numero antispastico . 71

21. De versibus dochmiacis . 77

22. De versibus Bacchiacis . 92

23. Do numero dactylico . . 95

24. De versibus dactylicis 96

25. Pe versu heroico . . . 1 0^

INDEX CAPITVM.

Gap. pag.

26. De hexainetro /ueroi;^^ . ii\

87. De pentametro elegiaco . 112

88. DeversibusAeoIicis . .114
29. De dactylicis logaocdicis 116
80. De versibus anapaesticis 119

31. De anapacsticis dimetris 120

32. Deanapacsticistetrametris 128

33. De anapaestis cycliis . .132

34. De anapaesticis logaoe-

dicis 183

Cap. pag.

35. De versibus choriambicis 135

36. De versibus lonicis a ma-

iori 143

37. De lonicis a minori . .4 46

38. De versibus Anacreonteis 148

39. De vcrsuGalliambico . . 156

40. Doversibuspaeonicis . . 157

41. De quartis paeonibus . .160

42. De parapaeonicis aliisque

longioribus numeris . 161

LIBER m.

De metris mixtis et compositis.

Cap. pag.

1 . De generibus metrorum mix-

torum etcompositorum 163

2. De versibus Glyconeis . 165

3. De versu Priapeo . . .182

4. De metro Eupolideo . .183

5. De metro Cratineo . .184

6. Dechoriambicodictopoly-

schematisto . . . .185

7. De epionico dicto poly-

schematisto . . . .185

8. De versibus asynartetis . 186

9. De versu Saturnio . . .190

1 0. De vorsibus secundum an-

tipathiam compositis . 194

11. De numeris concrelis . 196

12. De compositione numero-

nim 200

13. DeorthiOjtrochaeoseman-

to, pacone epibato . . 204

Cap. pag.

14. De strophis 805

15. De generibus stropharum 807

16. De strophis primi et se-

cundi generis . . .809

17. De strophis terlii et quarti

generis 816

1 8. De stropharum in membra

sua distributione . .883

19. De usu stropharum sum-

malim 234

20. De responsionibus metro-

rum in diverbiis . . 838

21. Deparabasi 839

22. De carminibus choricis . 842

23. De systematis antistcophi-

corum 846

24. DeinterpcIIationeantistro-

phicorum 858

25. Dc canticis solutis . . . 257

LIBER L

CAP. I.

De numero.

§ 1. Doctrina metrica est scientia metrorum. Me-
trum est series temporum certam mensuram habentium.

§ 3. Eam l^em necesse est obiectivam esse, i. e.
in ipsa successionis et continuitatis natura positam, quia sub-
iectiva lex, i. e. quae e sensu animadvertentium penderet,
quoniam sibi non constaret, ne haberi quidem pro lege posset.
Esse autem legem aliquam obiectivam et numeri et symmetriae,
ex 60 apertum est, quod quae temporum s{^atiorumve descriptio
habeat numerum symmetriamve , pariter omnes sine dissensu
sponte intelligunt.

§ 4. Eandem legem etiam formalem esse necesse est,
i. e. in solis temporibus spatiisque conspicuam; non mate-
rialem, sive in rebus, quae sibi succedunt vel loci continui-
tate comprehenduntur , sitam, ut in vocibus vel corporibus,
quia in numero symmet^aque non quid sibi succedat coagmen-
tatumve sit, sed, quidquid id sit, qua lisge succedat coagmen-
tatumve sit, spectatur.

Hemaniii Bpitome doctr. metricae. 1

2 LIB. I. GAP. I.

§5. Denique innatam nobis eam iegem^ esse necesse
est, i. e. a priori certam, ut philosophi loquuntur, quia non
discendo, sed per se cognoscitur. Nam si empirica esset,
i. e. condita ab aliquo, non esset nota, nisi qui eam didicisset;
possetque et mutari et abrogari.

§6. Caussa obiectivasuccessionis efficientia est. Nam
quidquid per se sibi succedit, ita ut, quod prius est, non pos-
sit etiam posterius esse; quod autem posterius, non etiam
prius: id efficientia continetur, quae est caussarum atque
effectuum connexio. Gaussa obiectiva continuitatis cohae-
rentia est Quidquid enim per se continuum est, ita ut par-
tes eius non alia iuxta aliam posita sit , quod fieri non potest
nisi vacuo aliquo spatio relicto, sed ut omnes unum spatium
totum impleant : id cohaerentia continetur, quae est perpetuata
per partes omnes unitas. Itaque hactenus nummis est series
caussarum atque effectuum; symmetria, series par-
tium cohaerentium. Partes autem et cohaerentiam quum
dicimus, in bac omni disputatione ea tantum, quae spatio eon-
tinentur, volumus intelligi.

§ 7. Quoniam in numero symmelriaque non maieria , i.
e. res quae sibi suecedunt coagmentataeve sunt, sed forma,
i. e. sola tempora et spatia spectantur: tempora autem ipsa
non aliud ex alio nascuntur, nec spatia ipsa alia aliorum partes
sunt: descriptiones eorum ita comparatas esse necesse est, ut
ipsae per se imaginem exbibeant rerum efficientia vel cchae-
rentia copulatarum. Itaque iam numerus est imago effi-
cientiae per tempora repraesentata; symmetria
autem, imago cohaerentiae repraesentata per
spatia.

•

§ 8. Non potest autem atiter in ipsis tempcMibus spatiis*
que expressa apparere imago aliqua efficientiae vel cohaeren-
tiae, nisi temporibus spatiisque ea proportione descriptis, quae
vel inter oaussas atque efiectus , vel inter partes cohaerenUa
copulatas est. Ea proportio autem in aequalitate posita est.

DB AR8I, TBB8I, BT ANACRYSI. 3

Nam neque caussa effectu, neque effectus caussa aut maior aut
minor^sse potest. Quum enim omnis mutati», qua cernitur
effectus, ex conflictu virium oppositarum oriatur; aequales
autem vires sibi oppositae se ipsae cohibeant , nec fieri mu-
tationem patiantur : necesse est, oppositis inaequalibus yiribus,
tantum superari alteram, quantum altera superat: qua lege
nititur omnis mechanica, quae vocatur. Quod si saepe effecta
caussis vel maiora vel minora videntur, id eo fit, quod vel
rerum diversitas comparationem non admittit, vel virium in-
crementa atque impedimenta latent. Vnde quae nascitur mi-
ratio, simul et ignorantiam nostram, et necessitatem, qua effecta
requirimus caussis aequalia , comprobat. Itaque numerus est
efficientia per aequalitatem temporum reprac-
sentata. Eodem modocorporum cohaerentia aequalitate niti-
tur. Nam quum cohaerentia sit communio partium , commune
autem sit illud, cpiod in omnibus partibus idem sibique par
esi: necessarium est, ut cohaerentia, quae sola corporum figura,
i. e. spatiorum descriptione exprimatur, commune illud in
comparatione aequali spatiorum habeat. Itaque symmetria
cohaerentia est per aequalitatem spatiorum re-
praesentata.

§ 9. Ita universa numeri symmetriaeque natura definita^
quum de singulis'numeris figurisque symmetricis iocpiimur,
numerus est imago seriei effectuum, expressa per
aequalitatem temporum; symmetria autem, imago
seriei cohaerentium partium, spatiorum aequa-
litate expressa.

CAP. n.

De arsi, thesi, et anacrusi.

§ 10. Demonstratum est, primariam numeri symmetriae-
qne legem in aecpialitate temporum spatiorumque posit-am esse.
Sed etsi sine hac aequalitate nec numerus cogitari potest, nec
symmetria , tamen qui numei*us , quaeve symmetria bac soia

4 LIB. I. GAFv n.

temporum spatiorumque aequalitate continetur, pars est seriei
infinitae, neque aut initium aut finem habet. Vt numeAs, qui
fit percussionibus tintinnabuli , quibus in horologio horae nu-
merantur ; vel symmetria , quae est in serie arborum , altitu-
dine, forma, intervallis parium. Quali in numero symmetriave
apertum est , nihil ita aut primum aut postremum esse , quin
aut addi aliquid, aut detrahi queat, nuUo humeri symmetriaeve
detrimento.

§ 11. Quod si quis est numerus, aut si qua symmetria,
quae non sit infinita, quales numeros symmetriasve inveniri
experientia docet, aliquid in ipsis esse, quod absolutum sit,
necesse est. Est autem in serie caussarum ea caussa absoluta,
quae non est effecta ab alia caussa, sed aliarum ipsa efficiens ;
in partium comprehensione autem ea pars absoluta est, quae
non est propterea pars, quia eiusdem rei etiam aiiae sunt par-
tes , sed propter quam illae sunt , i. e. cuius illae ipsius par-
tes sunt.

§ 12. Sed quoniam nulia est caussa, quae non effecta sit
ab alia caussa, nuUaque res partes habens, quae non ipsa
quoque pars sit alius rei: apparet, relativam esse notionem
caussae partisque absolutae, i. e. talem eam caussam partem-
que intelligi, quae non per se absoluta sit, sed tantum, quod
ad datam aliquam seriem caussarum vel complexionem partium
attinet, habenda sit pro absoluta, quia, quo eam niti dicamus,
in ipsa ista serie caussarum vel complexione partium non
reperiatur, sed aliunde sit repetendum. Vt si sagitta in saxum
illisa repellitur, saxum iilud, quod ad motum sagittae attinet,
caussa absoluta mutati molus est, quia lex illa, qua sagitta ab
arcu emissa tnovetur, non potest caussam continere, quare alia
lege ea sagitta moveatur. Et in serie arborum aequalium
aecpialique comparatione dispositarum si una arbor magnitu-
dine ante (ieteras eminet, ea arbor, quod ad seriem illam arbo-
rum al^tinet, pars est absoluta, quia in illa aequali arborum
comparatione nihil esse potest, quod unam earum aliam esse
postuiet.

DB AR8I, THB8I, BT AlfACRYSI.

§ 13. Quod si in numeris invenitur aiiqua caussa abso-
luta, eam talem esse necesse est, quae tantummodo tamquam
caussa , non etiam tamquam effectus appareat. Atqui caussa,
quae tantummodo caussa est, nihil est nisi vis aliquid efficiens.
Itaque caussa absoluta in numeris vi quadam exprimenda con-
tineatur necesse est, quae seriem aliquam temporum incipiat.
Id autem , quo exprimitur ea vis , non potest non in fortiore
notatione alicuius unius temporis positum esse : idque ictum
vocamus. Est ergo ictus vis maior in notando aliquo tempore,
caussam seriei temporum absolutam indicans. In symmetria
autem si qua pars absoluta invenitur , eam talem esse necesse
est, ut eam illud esse, cuius cetera partes sint, non etiam
ipsum esse aliquam unam ex partibus, appareat. Atqui id,
cuius alia partes sunt, unitas est, ad quam ilia omnia referun-
tur. Itaque pars absoluta in symmetria unitate aliqua expri-
menda continetur, ad quam omnes spatiorum descriptiones
relatae totum quid efficiant. Id autem, quo exprimitur ea
unitas, non potest non in puncto esse eo positum, quod pariter
toti spatiorum descriptioni commune est : idque punctum est
medium, quod centrum vocatur. Est ergo centrum pun-
ctum unicum in aliqua descriptione spatiorum, totius descri-
ptionis unitatem continens.

§ 14. Caussa absoiuta initium est numeri : pars absoluta,
medium figurae symmetricae. Finem numeri vero, terminos-
que figurae non licet notionibus ex ipsa numeri symmetriaeque
natura petitis definire , quia hoc totum experientiae esl. Sed
et numerorum et figurarum symmetricarum duo genera sunt,
unum simplex ut in numeris hi,

J ) >

in figuris symmetricis, circulus, pyramis, quadratum ; alterum
compositum ex eiusdem numeri vel figurae iteratione, ut in
numeris hi,

l.\j^\j I J-\j—\j I l.\j^\j I S\j^<j

in figuris pyramidum, columnarum, arborum certis proportio-
nibus dispo<;itarum vicissitudines. In his omnibus rcgula cer-
nitur empirica vcl arbitrio constituta, una parte pro norma

6 LIB. I. CUkT. n.

sumpta. Vnde si extrema pars dissimilis esi, nunc deesse ali-
quid, nunc superare existimatur.

§ 15. Illud tempus, in quo ictus est, arsin; ea tempora,
quae carent ictu, thesin vocamus, exemplo B. Bentleii, quod
^ firmari videtur auctoritate Prisciani p. 4 289. et Martiani Ga-
/ pellae p. 4 94 . ed. Meibom. Geteri metrici cum musicis veteri-
bus thesin vocant, quam nos arsin ; arsin, quam nos thesin.
Omninoque alio modo his nominibus utuntur, cuius ratio,
coniuncta illa cum doctrina musica, perobscura est.

§ 16. Potest ictus, qui indieium est caussae absolutae,
etiam ad seriem iam in(^oatam accedere, ut

Quod quum fit, tempus illud, in quo est ictus, quia cohaeret
cum praegresso tempore, natum ex. illo habetur, atque eatenus
caret ictu, et theticum tempus est; sed idem tempus aoce-
dente vi absoluta, cuius indicium ictus est, simul arsis fit, et
caussa atque initium sequentium temporum: eo modo, quo
quum corpus, quod in motu est, nova vi pellitur, ea vis non
incipit motum, sed coeptum auget. Illud autem tempus, illave
tempora, quae praecedunt arsin, apparet partes esse seriei
ab initio infinitae. Ea tempora anacrusin vocamus. Simi-
liter in figuris describi possuhiT^uiarum extremitates nulla
sint linea terminatae : quae proinde infinitae sunt. Est autem
anacrusis natura sua thesis, i. e. tempus non ex absoiuta
caussa, sed ex aliis praegressis temporibus natum. Sumendum
est enim, praegressa esse alia tempora, quia, quod non ex
absoluta caussa nascitur, in infinitum ex aliis deinceps caussis
natum esse necesse est. Geterum tempora quum ex tem-
poribus nasci dicimus , brevitatis caussa ita loquimur , trans-
lato verbo a caussis atque effectibus ad tempora , quae horum
imagines sunt.

HB 01DIHIBT8. 7

CAP. m.

De ordinibus.

§ 17. Numerus aut infinitus est, qui totus ex thetids
temporibus constat, qualis numerus quia varietate caret, in
arUbus, quae numeris utuntur, nuUum habet usum; aut
finitus est, qualis est, qui arsin habet. Huiusmodi numeruni
ordinem vocamus.

§ 18. Ordines aut simplices sunt, qui aut in sola arsi
consistunt, ut

aut ex arsi et thesi constant| ut

1 7

alii periodici, qui ex piuribus ordinibus uno numero com-
prehensis , L e. ex una communi caussa ortis compositi sunt.
Nam ut singulorum temporum successione , ita etiam succes-
sione integrorum ordinum series caussarum atque effectuum
repraesentari potest, servata lege aequalitatis , ut, quemad-
modum in simplicibus ordinibus singula tempora, sic in pe-
riodicis ordines singuli sibi pares sint, ut

Wvy S^/W viA.-/^ v1A-/W,

§ 19. Eodem modo, ut arsis a thesi maiori vi caussam
absolutam indicante distinguitur , etiam prima ordmum perio-
dicorum arsis, ut quae caussam absolutam insequentium arsium
contineat, fortior illis est. Nam quaeque insequentium arsium
absoluta est, quod attinet ad eum ordinem, eosve ordines, qui
ex ipsa nascuntur; non absoluta, quod attinet ad praeceden-
tem arsin, cuius ipsa effectus est.

§20. Hinc fit, ut arsis in eo ordine, cuius ipsa prin-
cipium est, mutare aliq[uid possit, isque ordo, quatenus ab
sua arsi pendet, exemptus sit iege ilia aequalitatis. Potest
autem cohibere se vis ilia, cuiusmodi ordines imminutos
vocamus; ut

\lf\j\^\ii \!/\^\L\j

8 LIB. I. GAP. III.

ex quo genere sunt, qui catalectici numeri et logaoedici ap-
pellantur. In his quae arsis mutat ordinum conditionem, etsi
non fortior est prima arsi , nec potest fortior esse , ut quae ex
illa nata sit, tamen ne cohibere quidem sese posset, nisi pe-
culiari quodam renisu. Hinc, qui diligenter attenderit, facile
videbit; etsi non fortiorem, at singulari tamen vi praeditam
esse arsin ordinum periodicorum eam, quae mutat ordinum
conditionem, ut postremam arsin in his numeris,

et tertiam in hoc

•

§ 21. Potest vero etiam increscere vis arseos in ordinibus
periodicis: sed hoc quum fit, ea arsis, quae fortior est prae-
cedente, m^ioremque ex: se ordinem procreat, nihil est nisi
nova et non ex praegressa ai^i nata caussa absoluta , incidens
in arsin secundariam praegressi ordinis ; hoc modo :

quibus ordinibus coniunctis numerus nascitur hic,

\Lf\j\iAj\j

quem apparet non posse proferri, nisi fortius expressa se-
cunda arsi, ut quae non sit nata ex ea, quae praegressa
est: v. c.

rex Olympie caelicola -<^-v-^^-v^va-/

quod contra inversis ordinibus decrescit vis arsium et immi-
nuitur, ut ex una arsi natarum :

pinifer Olympus et Ossa. -iwv^_^A^_^

Hos ordines periodicos, in quibus nova arsis accedit, numeros
concretos vocamus: de quibus vid. Elem. d. m. p. 644 seqq.

§ 22. Notamus autem in ordinibus periodicis iis , qui
aequales vei imminutos ordines habent, primam tantum arsin
ictu: in concretis autem etiam novam illam arsin. Ceterum
observandum est, descriptionem numeri talem,

S\j l.\j\j Jj<j\j\j

BB OEDINIBYS. 9

dupliciter intelligi posse. Nam aut ordo periodicus est ex con-
cretis numeris,

-Lo\^_

in quo primi duo ordines uitra thesin suam progrediuntur,
aut compositus est ex ordinibus simplicibus, qui non co-
haerent,

_1\-/ -iv-^^y Jj^\ysj

§ 23. Tempora ordinum , quae in thesi sunt, omnia ne-
cesse est acqualia csse , quia seriem repraesentant caussarum
atque effectuum nulla aliena accessione interruptam.

§ 24. Eadem est anacruseos temporum ratio , quod haec
nihil a thesi differt, nisi quod arsin ante se nullam habet.

§ 25. Quod in arsi est tempus , non potest brevius esse
temporibus anacruseos , quia arsis anacrusin sequens pars est
seriei eius, cuius etiam anacrusis pars est. Itaque pravus foret
hic numerus.

-vT/

iusti autem sunt hi,

\,j\L>

§ 26. Non magis theticis temporibus brevior esse arsis
potcst. Quoniam enim caussa est horum temporum, non potest | K^
minor esse effectis. Quare pravus est hic numerus,

recte se habent hi,

V^V^ -1_-

§ 27. Maiorem vero arsin anacrusi esse non repugnat.
Nam quatenus arsis ab absoluta caussa nascitur , exempta est
lege illa aequalitatis , dum ne , quatenus effectum est praece-
dentium temporum , his minor sit. Recti ergo sunt hi numeri,

V^-i \J\jJ.

10 LIB. I. CA9. ly.

§ 28. Nec repugnat, theticis temporibus maiorem esse
arsin. Potest enim ita comparata esse, ut non tota, sed aiiqua
tantum parte sua thesin procreet : quae pars omnino par esse
theticis temporibus debet, hoc modo :

y y

vl/

Sic moles minore , quam opus est, fundamento sustineri ne-
quit : maiore, quam opus est, recte sustinetur.

CAP. IV.

De mensura.

§ 29. Mensuram dicimus temporum inter se comparatio-
nem sine numero. Ac metrici duabus tantum mensuris utun-
tur, simplici, quam Graeci xqovov et afifielovy Latini tempus
et moram vocant, et duplici. Musid veteres etiam quadru-
plici et octuplici mensura utebantur: v. Aristid. Quintil. p. 36.
Plures etiam mensuras hodiema novit musica. De tripiici in
metris dicetur §§ 199. et 445.

§ 30. Pes musicis et rhythmicis , plerumque etiam me-
tricis, ita dicitur, ut etiam numerum spectent. Nos pedem
vocamus certam temporum compositionem sine numero.

§ 31. Ysitatissimi pedes hi sunt: bisyllabi quattuor :
^^ pyrrhichius,
— spondeus,
^- iambus,

-^ trochaeus, interdum choreus;
trisyliabi octo :

^.^^^ tribrachys, sive choreus,

Molossus,

^^- anapaestus,
-^--' dactylus,
^-^ amphibrachys.

DE ■BNSYRA. . 1 1

-^- Creticus, sive amphimacer,

^ — Bacchius, aliis palimbacchius, hypo-
bacchius,

— ^ paiimbacchius, aiiis Bacchius;
quadrisyiiabi sedecim :

^^^•^^^ proceleusmaticus,

dispondcus,

^-^- diiambus,

-^-^ ditrochaeus,

^ — ^ antispastus,

_v^_ choriambus,

^^ — lonicus a minori,

— ^^ lonicus a maiori ,

-^^^ paeonprimus,

^-^w/^ paeon socundus,

v^w-v-/ paeon tertius,

^>^-^- paeon quartus,

kj epitritus primus,

_v^ — cpitritus secundus,

— ^- epitritus tertius,

w cpitritus quartus.

Vidc dc his Gaisfordium ad Hephacstionem.

§ 32. Dipodiam et syzygiam metrici vocant pedum
duorum coniunctionem. Syzygiam Aristides p. 36 ex duo-
bus simplicibus, i. e. disyllabis vel trisyllabis pcdibus, sed iis
imparibus fieri dicit. Eam dipodiam vocat Atilius Fortu-
natianus p. 2688, syzygiam ex duobus simplicibus, sed
paribus pedibus fieri dicens. Plerumque dipodiam duos
disyliabos, syzygiam duos trisyllabos, vel disyllabum et
trisyllabum coniunctos dicunt. Saepe etiam duorum pedum
coniunctionem basin vocant: v. Diomed. p. 501. Mar. Vict.
p. 2489. Item metrum; unde dimetri, trimetri, tetrametri,
pentametri, hexametri versus,' qui quattuor, sex, octo, decem,
duodecim pedibus constant, nisi in dactylicis numeris, in qui-
bus singuli pedes metra numerantur.

12 LIB. I. €AP. ▼.

§ 33. Anceps mensura, sive adiaq>OQog^ dicitur, quae
nihil interest longa an brevis sit: de qua dicetur infra. Irra-
tionalis mensura, sive aloyog, ea vocatur, quae brevior
longa : iongior brevi est. Argutantur in hac Aristides p. 45 et
scholiastes Hephaestionis p. 78. Vsum ea habet in quibusdam
numeris dactylicis, tum in comicorum iambis trochaeisque.

CAP. V.

De permutatione numerorum.

§ 34. Numeri natura sua immutabiles sunt. Non possunt
enim caussam in se continere, quare etiam alii sint, quam
sunt. Quod si permutantur quidam numeri, arbitrio id fit
utentium numeris , sed eo idoneam rationem secuto. Nam et
pares esse debent, qui permutantur numeri, i. e. eiusdem
mensurae; et simiies, i. e. qui modica cum variatione idem
efficere videantur.

§ 35. Permutantur numeri his modis. Primo per rece-
ptionem temporum irrationaiium. Id videtur fieri in
numeris quibusdam trochaicis, disyllabam thesin vel anacrusin
pro monosyllaba admittentibus, quales sunt trimetri comicorum
Graecorum; Latinorum, antiquiorum quidem, omnes versus
trochaici atque iambici : in quibus dactylus et anapaestus pro
trochaeo et iambo positi, duas breves syllabas propemodum
uni brevi, quae iusta mensura sit, pares habent.

§36. Secundo per solutionem arseos vel con-
tractionem theseos, quorum alterum in trochaicis, alte-
rum in dactyiicis numeris fieri soiet :

S^ _Lww

vi/^-/v>

§37. Tertio per solutionem arseos coniunctam
cum theseos contractione. Quod fit in dactylids iis,

DE PERVTTATIONE NYMBRORYM. 13

qui anapaesti v.ocantur. In quibus non soium hi tres permu-
tantur numeri,

sed accedit etiam coniunctio secundi et tertii,

quae legi numerorum repugnatura esset, nisi simul duo di-
versi numeri perciperentur , quorum utriusque dimidiata tan-
tum pars sonis, syllabis, motibus exprimitur, dimidiata autem
tacita observatione notatur, quemadmodum in hodiema musica
tactus, quem vocant, simul percipitur cum numeris sonorum
musicorum, iicet diversissimis. Hoc modo dico :
xaTT — xaT - xat — ^a -
^^ Tisae ^^ d^ave ^^ xata ^^ ifjofiev,

§ 38. Quarto per transpositionem temporis. Quod
fit in dactylicis iis, qui choriambi et lonici vocantur, parte
theseos vel anacruseos recisa, et ante arsin anaciiiseos vel
theseos loco collocata, hac forma :

w-iw v> I -iv> v^_i I v^JL

Vnde ancipitibus notatis hae formae prodeunt :

choriambi

_^A^_

^J.^-

— I -^-^ lonici a maiori

JSj I — v>

^v^J. I s I v^^J. I L lonici a minori

^JL I GJ. I ^Jl I -i

§ 39. Quinto per transpositionem partis numeri.
Quod fit in versibus Glyconeis, quorum usitatiori formae,

' ^ 1 -ivA./- I V^_l

ultimo ordine ante praecedentem coliocato, et in trochaeum
mutato, haec forma substituitur :

-Iv^ I IkJsJ.

14 LIB. I. GAP. n.

CAP. VI.

De versibus et sysiematis.

§ 40. Versus numerus est ex uno vel pluribus ordini-
bus factus. Partes versuum xwXa, si ex integiis syzygiis con-
stant ; xoftfiata , si non ex integns , vocant grammatici , sed
parum sibi constantes. Yidendi de his aliisque parum utilibus
distinctionibus Hephaestio p. 65 (116) et Marius Victorinus
p. 2497 seq.

§41. Numeri cuiusque versus continui sunt: itaque
perpetuitas orationis non debet interrumpi hiatu illicito, sylla-
bave ancipiti non iusto loco admtssa.

§ 42. Versus asynarteti, quos non accurate definiunt
metrici, ii sunt, quorum partes, ut libitum est poetis, nunc
servata, nunc neglecta perpetuitate orationis coniunguntur,
hiatu et syliaba ancipiti admissis, ut apud Horatium epod.

XI. xni.

fervidiore mero arcana promorat loco.
levare duris pectora soUicttudinibus.

§ 43. Versuum polyschematistorum appellatio,
male expiicata a metricis, in eos versus quadrat, quos § 37
per transpositionem partis numeri mutabiles diximus.

§44. Catalexis vocatur detractio unius vel plurium
temporum in fine versus. Rationem finiendorum versuum
aTtdd^eaiv metrici appellant.

§45. Versus acatalecti dicuntur, quorum ordines
integri sunt: ut iambici trimetri.

§46. Versus catalectici sunt, quibus una syllaba
deest, ut in trimetro.

^-iv-/— I v>_lv>_ f \jJ-<^

DB ▼BHSIBYS BT STSTBMATIS. 15

In daclylicis ouineris, si una syllaba ultiiiio pedi deest, ca-
talectici in disyllabum vocantur^ ut

sin duae, catalectici in syllabam, ut

§47. Brachycatalecti dicuntur, quoruiu ultimae
dipodiae integer pes deest, ut

^-io— I v^-iv^_ I \J±

§ 48. Hypercatalecti vocantur, quibus superat una
svUaba, ut

\j1.\j^ I \jl.\j^ I \j1.\j^\j

Quibussi, quod deest ad integrum pedem , additur, brachy-
catalecti fiunt,

sjJ.\J— I \JJ.\J— I \J±'J^\J^

Sic enim rectius describuntur, tribus pedibus uno ordine com-
prehensis, quam uno.

§ 49. Systema dicitur plurium vcrsuum perpetuata
coniunctio, iisdem conditionibus adstricta, quibus ordines in
versum coniunguntur.

CAP. vn.

De numeri musici cum metrico coniunctione.

§ 50. Musica quum et plures , quam duas mensuras , et
Dumerorum maiorem variationem admittat, quam metrica,
quae ad soiam recitationem versuum spectat, necessarium est,
versuum numeros cantu nonnihii mutari. Quarum mutatio-
num indicia , deficientibus scriptorum ea de re testimoniis , ex
ipsa metrorum conformatione, difficultates quasdam aliter non
expiicabiles obiicientium, colliguntur. Detecta est autem huc-
usque tripiex numeri musici cum metrico coniunctio, per
mensuram metrica maiorem, per pausam, per
paracatalogen.

16 LIB. I. CAP. YII.

§51. Mensuram metrica maiorem exhibent tro-
chaei semanti , qui e duabus longis syllabis constantes , prio-
rem octo, posteriorem quattuor temporum habent, eaque re
integri ex pluribus pedibus membri officio funguntur. Eo
fortasse etiam paeonici numeri referendi sunt, de quibus v.
§ 445.

§ 52. Pausa fit interdum in medio numero musico : quae
quum faciat, ut et hiatus et syllaba anceps admittatur, finiri
eo loco versum postulat. Vt apud Pindarum 01. VI. 5 (7) ubi
quum numeri hi sint.

-iv.A.^_-V.A^_V-/

post primam secundi versus syllabam pausa fit ; unde versus
ita distinguendi sunt :

B(Oft(p T€ fiavielff tafjiidg jJiog iv Illaffy

ovvovxiaTrjQ xe tSv klXbivSv JSvQaxoa-

aSvj %lva x€v gwyoi vfivov,

§53. Paracataloge, cuius mentionem faciunt Aristo-
teles Problem. IX. 6 et Plutarchus de musica p. 1140 F. et
1141 A. quibuscum conferendus Hesychius in v. %a%aXoyrj^
remissio est numeri ad incertos communis sermonis numeros
accedens, quam nostri musici genus canendi recitativum
vocant.

§ 54. Ea duabus in rebus cemitur, in remissione celeri-
tatis in fine quorumdam numerorum , ut dochmiacorum et
Glyconeorum ; unde hi spondeum in locum finalis iambi re-
cipiunt.

§ 55. Beinde in solutione totius numeri, quod fit plurium
brevium syilabarum ad quosdam numeros adiectione : ut ad
dochmiacos. Hae res omnes suis locis explicabuntur.

DE GAB8URA. 17

CAP. vm.

De caesura.

§ 56. Oratio ipsa per se numenim habet, quia sine nu-
mero neque syllabae in voces , neque voces in complexiones
verborum coniimgi, et ab se invicem distingui possent. Quam-
obrem oratio versibus comprehensa ita moderanda est, ut
ipslus numeri cum numeris versuum congruant , neque alter
numerus alterum toliat. Id fit caesura, syilaba ancipiti,
prosodia.

§ 57. Caesura sive incisio, quam Graeci toft^v vo-
cant, is locus in versu est, ubi ordo aliquis finitur. Itaque
proprie tot caesuras habet versus, quot ordines, nisi quod ul-
timi ordinis finem , qui simul finis est totius versus , caesuram
dici non posse apparet.

§ 58. Versu per verba expresso caesura appellatur
finis numeri, qui in verbis est, in finem ordinis metrici inci-
dens. Ac plerumque non cuiuscumque metrici ordinis, sed
unius, cuius finem praecipue notari par est, terminatio fine
sententiae vel vocabuli facta intelligitur.

§ 59. Quod si in medio versu numerum verborum simui
cum metrico numero finiri convenit, apertum est multo magis
id fieri debere in totius versus fine. Quare versus integro vo-
cabulo finiri par est.

§ 60. Caesura necessaria est, quae maiorem pausam
requirit, quam ut sine totius numeri dispendio negligi possit.
Qualis caesura si quando negligitur, certe curatur, ut id a vo-
cabulo composito aliquid excusationis habeat, ut apud Calli-
machum fragm. 492.

e€^a vvv di Jiog \ novQldeio yeve^,
Non necessaria est, qua neglecta non evertitur numerus
metricus.

Hermaniii Epitome doctr. metricae. 2

§ 61 . Caesura m u t a b i 1 i s est , ubi ordines non uno
modo describi possunt, \i\ ii^ hex^ipptro heroico, et trimetro
iambico; immutabilis, ubi non nisi una ratio est ordinum
distinguendorum, ut in pentametro elegiaco.

§62. Caesvira adscita est, quae npvum introducit
numerum , sed eum talem , qui cum proprio yersus numero
conciliari possit, ut in versu heroico, quum uitima syiiabq,
quae thesis est, per yocem monosyilabam, eamque yi quadam
praeditam, in arsin mutatur:

yalav bfjtov xal novrov oqtiqei d* ovqavo^ev vv^,
Et in iambico trimetro :

plov %e fiQi T«5^ ioti' ^tyrjtoig yag yeqa.

§ 63. Aliud genus adscitae caesurae illud est , quo inci-
sione vel pauUo ante finem versus, vel paullo post initium
sequentis versus facta , nunc prioris versus reliqua pars cum
sequente versu, nunc prima pars posterioris versus cuip prae-
cedente versu continuatur, ut in iambico trimetro apud So-
phoclem Oed. R. 29.

v(p ov xevovTav ddifia KadfieloVy \ (jiiXag <f
midfjg GTevayfioig ytat yooig TiXovTtC^exat,
et inOed. Col. 1164.

aol q>aqlv avtov ig Xoyovg iXd^eiv fioXovr
alTeiVy I aneX^eiv % daq)aXwg Tfjg devQ^ bdov,

§ 64. Non recte quidam caesuram vocant terminationem
vocabuli in medio pede maximeque in arsi. Vt quum cae—
surae vi breves syilabas produci aiunt, quod quale sit, infra
dicetur.

CAP. IX.

De syllaba ancipiti.

§ 65. Syllaba anceps sive a^^icfg^o^io^ e^ ^st, cv|i\is
mensura nihii refert utrum longa sit an brevis. Apei%\Mi) ast

DE S.TLLABA ANGIPITI. 19

auiein, quoniani per nuineruin nuUa mensura ambigua est, ad
verha hanc totam doctrinam pertinere, quoi*um nunc aliqua
longa syllaba pro brevi, nunc brevis pro longa numeretur.

§t 66. Id non potest nisi in iis numerorum locis fieri , in
quibus pravitas mensurae facile delitescit. Eiusmodi loci duo
sunt, anacrusis ex una brevi syllaba , quam quoniani
nihil praecedit, ad quod comparari possit, norma deiiciente
non oflfendimur {onga syilaba pro brevi posita: deinde ultima
ordinum syllaba, sive ea arsis sive thesis sit, quam quia
nihil sequitur , quod eius diutumitatem definiat, non offendi-
mur, si pro brevi longa, aut pro longa brevis posita est, quum
omnino in fme pausam fieri necesse sit. Sed in ultima ordi-
pum syiiaba piures regulae notandae sunt.

§ 67. Ac primo apertum est, ordinum finem intelligi
eum, quo ipsa totius numeri perpetuitas tinitur. Quare in pe-
riodicis ordinibus non cuiusvis ordinis, ex quo ordo periodicus
compositus est , sed ultimi tantum uitima syllaba anceps est.
Hinc in trochaicis versibus, qui per dipodias incedunt, secun-
dus trochaeus , in ithyphallico versu autem , qui est ex ordine
periodico tres trochaeos complectente, tertius tantum ancipitem
admittit.

§ 68. Deinde simul is numerus spectandus est, qui in
verbis ipsis est : unde aiiae syllabae ancipites tantum in fine
versus , aliae etiam in medio versu , et hae quidem aut in solo
£lne vocabuii, aut etiam in medio vocabulo locum inveniunt.

§ 69. Ac totius versus syllaba finalis , quae simul finalis
vocabuli est, omnimodo anceps est, utroque numero, et me-
trico, et eo, qui in verbis est, in ea desinente.

§ 70. In medio versu medioque in vocabulo anacrusis
vel ultima thesis numerorum trochaicorum et ultima thesis
iiiembrorum ex epitritis Doricis constantium anceps est :
• ^i^OQdofoig mrjTcnQOiai TifjiaXq)ovfievov,
jMiJ fiiVf (i Moiaaij gwyd^evov OTQaziv.

20 LIB. I. GAP. X.

Nam in dactylicis aiiisve ordinibus thesin plurium syllabamm
habentibus prorsus impediretur decursus numeri admittenda
syllaba ancipiti.

§ 71. In medio versu, sed in fine tantum vocabuli arsis
dactylicorum ordinum, et thesis spondiaca quarti pedis in
versu heroico syllabam ancipitem recipiunt.

hLTtiQaoti nQidfioio noXiv, sv (f oixa^ ixiad^ai.

T^ (f erci fiev Foqyw fiXoavQwnig Eatsg^dvwto.
£t arsis quidem illa tum propter vim suam, tum propter finem
numeri, qui in ipso verbo inest; thesis autem propter gravem
caesuram eo in loco, finiente simul et metrico et vocabuli
numero. In trochaicis numeris arsis non admittit syllabam
ancipitem, tum quod debiiior est, tum quod hos numeros, qui
solutiones multas recipiunt, impeditos redditura esset.

§ 72. Raro Homerus etiam thesin spondiacam in mediis
vocibus ancipitem esse passus est. De qua re in versu heroico
videbimus.

§ 73. Syllaba anceps , quae per numeri legem pro brevi
habenda est, non potest in duas breves solvi, quia quum longa
est, non est ex numeri iege longa, sed pro brevi numeratur:
nam repugnat, iongam, quae non sit longae ioco, parem esse
duabus brevibus.

CAP. X.

De prosodia.

§ 74. Per prosodiam metnco numero numen orationis
aptantur commoditate metri, accentu vocabulorum,
vocis intensione, interpunctione.

§ 75. Metri commoditas posita est in productio-
nibus etcorreplionibus propter metrum, in hialu,
in elisione, in crasi, insynizesi.

DE PB080DIA. 21

§ 76. Multo frequentior apud Graecos productiopro-
pler metrum, quam correptio est. Vsurpatur ea maxime
in versu heroico, et praecipue in vocibus muitas breves sylla-
bas habentibus, quae aliter aptari metro non possunt. Produ-
citur autem maxime prima tantum horum verborum syllaba
et quidem in arsi metrica, tum per ipsius metricae arseos vim,
tum quod initium vocabuli arsin habet etiam numeri , qui in
ipso vocabulo est. Cuiusmodi verba sunt iTthiovog;^ ^yatiQegf
otTtoviea&aij dxdfiaTogj dd^dvatog^ quod postremum vocabu-
lum inde apud Atticos legitimam accepit primae syllabae pro-
ductionem. Sic etiam in compositis non quaevis, sed aut prima
posterioris vocis syllaba, ut in i^anoviead^aiy aut ultima prio-
ris in arsi metrica producitur, fine numeri, qui in vocabulo
est, et vi arseos metricae productionem adiuvante, ut Iliad. %.
35. Odyss. x. 169.

fi^viv aTtOBmwv l4yafiifivoviy noi^ivi Xawv.

P^v 8i %a%aloq>d8eia (piqwv iTtl vtja fiiXaivav,

Etsi in his exemplis fortasse digamma , vel duplicatio litterae
iiqnidae, qua saepe utuntur epici, aiiquid ad producendi faci-
litatem contulit.

§77. Correptiones fere necessitati debentur, tum in
Dominibus propriis aiiter metrum non ingredicntibus, ji&iva-
^evj Qov%v8i8rjgj ^Povq>lviog secundis syllabis correptis, vel
^Elevaiviog tertia, vel praegressae nomen proprium syila-
bae, ut

oi 8i Zdxvv&ov «xov,

eaTai TavTa, 2%d(Aav8Qe 8iOTQ€q>ig, wg av zeleveig.

Xalxi8a t, Elqenqiav w, TtoXvaidqyvXov ^ ^laziaiavj

tum in aliis necessariis vocibus, ut ante axiTtaQvovj Odyss.
e. 237. *. 391 , vel extrita littera, ut in vvTtavov, vei etiam
negligentia quadam, ut apud Hesiodum 0. et D. 589.

eirj TtetQaif] te axi^ y,ai fiifiXivog olvog,

et apud Comicum citatum Diogeni Laertio II. 108. et Suida in
^ofipoatwitivXrjd-Qd :

OTt^Xd'^ exwv //fjfioad^ivovg t^v ^ofi§oa%w(AvXiq^Qavj

22 LIB. I. GAP. X.

et apnd Pindarum Nem. VII. 89.

^elvog elfii axoteivdv ani%wv tpoyov.
vel dialecti quadam proprietate, ut in vocabulo iakog api
DoHenses ; denique omtiino ante duplicem consonatitem miiii
faventem correptiotti, ut ante /9i, yX^ fiv, Sophocles Oe4
R. 717.

naidog di pXimag.
Aeschylus in Persis h93. et in Agam. 999.

ovY, Irr yXwotfa g>lXoi0iv,

Tov d* avev XijQag Hixctig vfAVi^det.
Sic vfivi^aw etiam apud Euripidem Becch. 71. et BvvpLvo-*
metlia correpta apud Epicharmum Hephaestionis p. 1S. Rhin^
tho vero si quid insolenter posuit) sciens iile pravos versua
dedit, ut

^lTtfcwvayLtog to fihQOv • ovdev fxoi fxiXei.
Quem versum, citatum ab Hephaestione p. 4 (1 0) Vaickenarius
ad Phoeniss. 1508. ex Herodiano MS. pnrfert, non memoi
editum esse istum Herodiani iibellum in Hortis Adon. ubi v.
fol. 194. b.

§ 78. Longa vocalis vel diphthongus apud Graecos anie
vocalem corripitur, idque non solum in fine vocabuli, de qus
re mox , ubi de hiatu , diceinus , sed etiam in eadem voce , u1
in noiaiv TOiovtogj yeqaidgy deiXaLOSf narQfpog. Rarion
suni ^di^vaiog apud Pherecratem citatum Eustathio p. 1456,
52. et q)iXad^vaLog apud Aristoph. Vesp. 282. Neque enim
in quacumque voce hac licentia utuntur. Quo pertinet ^fitV
Rhinthonis apud Hephaest. p. 4 (10).

§ 79. Apud Latinos dupicx recitatio in usu fuit, un^
accentum maxime vocabulorum et vulgarem pronuntiationen
sequens, qua scenici veteres usi sunt, alter^ ad Graecoruc
exemplum conformata, quae ab Ennio primum in epicam poe
sin, Augusti aevo in omnia fere genera poeseos introducta es^
Scenica illa recitatio abundat correptionibus , neque curat ipC
sitionera, unde ille^ atque, Philippij iuventutis^ et alia plurift^
correptis ahte dut)iit^ con^onatitem vocaiibus pronuntiantu^

DB PROSODU. 23

Quin eliain Tocales longas corripiunt, ubi uliiitia eliditur, Ut
concede hu^, sScede huc.

§ 80. Hiatus fit voce in vocalem desiuente ante vocem
iocipientem a vocali. Eum etsi in imiversum vitare poetis lex
es€ y tamen certis conditionibus admittitur. Apud vetcres epi-
cos Graecorum multi videntur magis, qUam sunt hiatus, quo-
nia^m illi digamma usurpabant, qUod iti scribendo adiici non
soliBt. Simile apud LatitioS est, quod Car. Lingius ih Quaesiio-
nii.riQPlautinarum libro |)rimo, sive de hiatu in versibus Plautinis,
observavii, qui libellus ediius est Vratislaviae a. cidwcccxvii.
saope apud Plautum vocalem ante nonicn homo non elidi,
qui^ hoc nomen pleniorem adspirationem habuisse videatur,
i& C|uam rem apte commemoravit hodieque servaiam ab Italis
ha.nL€ pronuntiationem, uomo dicentibus.

§ 81. Ac legitimus est et necessarius hiaius in vocibus
eaLoIamationi inservientibus quibuscumque et quocumque in
genere metri, ut apud Sophociem in Philoct. 832. in Ai. 194.
ift -Acrisio ap. Stob. Serm. VIII. 2.

Xd-i id^i fiOi naiaiv.

ciXH avn i^ eSQdvwv.

po^ Tig, c3 dxovBt^y ^ ^dtrjv vXw ;

l^itide iti iis vocibus, qufle elisionem non admittuni, ut tL

^^^^iv; tl oiif; tcbqI sfXov* a quibus tamen ir<lgici abstinere

^^dcntur. Eo pertinet hiatus, qui fit per genitivos in cto ei olo

^'^rninatos, quomm ultimam non licet didi. V. diss. de aetate

^Jf^phei Argonaut. p. 72<. seqq.

§ 82. In dactylicis numeris apud Graecos legiiimus esi
*^*^lus , qui fii correpia longa vocali vel diphihongo ante aliam
^^calem in thesi, ut

avSqa fxoi svvbtiBj Movaaj noXvzQOTtov^ hg fidXa noXXd

nXdyx^y ^^^^ TQolrjg Isqov moXUd^QOv eneQoev.
Q^od fit etiam in thesi soluti in tribrachum irochaei, sed raro :
^^ in Eurip. Ipbig. tauh i9l,

q>6vog inl q)6v(j}j a%ed % axeatv.

24 LIB. I. CAP. X.

Atque in soluta arsi prima dochmiaci , et quidem in utraq
eius syllaba : fortasse etiam in ultima eiusdem versus arsi.

§ 83. In veteri Graecorum poesi epica legitimus est etiam
is hiatus, qui fit in longa syllaba arsin habente, ut

^ fiiv evl 7i%oXiiJi(ffj ^(f ttXXoL(ff int eQy(p,

Omninoque haec poesis etiam multis aliis modis hiatum ad —
misit, de quibus explicatum in dissertatione de aetate Orph^i
Argonauticorum. Ex his memorabiiis est hiatus in ionga thesi^
quarti pedis propter graviorem ibi caesuram proprius :

noliv nat ijd^ea Xawv,

§ 84. Lyrici in dactylicis numeris sequuntur 'epicorum
exemplum, sed modeste. In ordinibus duarum syllabarum noa
nisi in longa arsi , tum etiam in longa thesi , qua membrum
finitur, hiatum sibi induigent: ut Pindarus:

fj Kaa%0Q£l(ffy ^ ^loXd-
ov ivaqiio^ai ^iv vfiv(p.

§ 85. Romani poctae, quorum iingua non novit apo-
strophum, hiatum fere in solis longis syllabis probant, et qui-
dem producta syllaba hiantc tantum in dactylicis numeris,
idque necessario, ubi sequente brevi syllaba synizesis fieri
nequit: ut

Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho,
lamentis gemituqiie et femineo ululatu;

ct apud Attium in Annaiibus apud Macrobium Sat. I. 7.

et mos traditus ilUnc
iste, ut cum dominis famuli epulentur ibidem ;

non necessario, ubi, quae sequitur, longa est, eoque synizesin
fieri patitur, ut

• Nereidum matri, et Neptuno Aegaeo ;

aut ubi longa sequente corripitur syllaba hians, ut

insulae lonio in magno.

DE PROSODIA. 25

Perranis esihialus in brevi syllaba, neque ille excusabilis, nisi
acoedente interpunctionis mora, ut apud VirgiliuniAen. I. 405.
Ecl. U. 53.

et vera incessu patwt dea: ille ubi matrem,
addam cerea pruna: honos erit huic quoque pomo.

Et apud CatulLuin III. 16.

factum malej o miselle passer.

§ 86. Apud poetas scenicos in trochaicis numeris voces
monosyllabae , natura longae , in soluta arsi ictum habentes,
con^eptaeque , saepissime hiatum faciunt : eaedem hiant etiam
in secunda sylLaba dactyli. Saepe etiam hiatui excusando vel
personae mutatio inservit; Pseud. I. 5, 38.

tibi auscultabo. PS. itur ad /e, Pseudole.
vel si qua alia fit pausa in recitando. Yt in Sticho I. 3, 1 1 3.

sed 6ccum Dinacium 4ius puerum. — hoc vide.
ViAc§102.

§ 87. Hiatibus adnumerantur apud Latinos syllabae lit-
ter^ fjn terminatae, quae tamen syllabae non elidendae , sed
<^^^iitate pronuntiandi obscurandae sunt, ut ex Quintiliano
'X^- 4, 39. 40. intelligi potest. Hae interdum, maxime in mono-
syUabis, in dactylicae theseos priori tempore plene pronuntian-
^^ y ut apud Lucretium HI. 1 095.

sed dum abest , qmd avemus , id exsuperare videtur.
^ eipud Horatium Serm. II. 2, 28.

cocto num adest honor idem.
Rai*ius in longioribus vocabulis et in fine dactyli, ut apud
^^ixium in X. AnnaL

insignita fere tum millia militum octo.
^* ixon semel apud Lucretium. Producta syllaba apud Pro-
Pex-tiumlL 14, 1.

me felicem : o nox mihi candida.
^Pvid scenicos poetas fere monosyllaba in ictu solutae arseos
pl^He pronuntiata reperiuntur.

26 LIB. I. CkV. X.

§ 88. Crasls, de qua hondum habeinus qui satis plene
atque accu^ate ejtposti^rft, Atticis inpritnis usitata est, sed tan-
tum in certis consociationibus. Nam fere ea tantum crasin fa-
ciunt j quae etiam sensu taiDquam una notio cohaerent. Ynde
frequentissima crasis est in articulo et nomine , ut ^dvijQ , aV-
SqeQf ^dQertjf ^dQetaly TOVQyoVj taQyay ov/lio^ %df.td^ ovtzi-
jlwQioi^f ^dmxwQi.01 apud Eurip. lon. 1130. ^oi^aTiovy &al-
^aTia, d'd%eQ(fj d-ateQOv. et rovlix^QOVy apud Eurip. Iph.
T. 488. Tum in particulis quibusdam, ut TOfV, zaQay ex toi crV,
tol aQa. Rarior in prohomihe et verbo, ut ^Sx(o ex S Ijfft). In-
venitur etiam ih vefbo ex pronortiine, ut iy^Sa ex iyw olSa, et
yevYjaofxdyia ^x yevrjao^dL iywy quod positum in Iphig. Aul. 1 4()6.
cohiicis prbpriuih est, qui primam futuri personam terminationis
passivae etiam cum aliis nominibus cohtrahuht, ut neQtoxpo-
(xaTteXd-ovTa apud Aristoph.RaD.512. et iviavTitpfxdirXa-KOvv-
%oq apud Platonem comicum, citatum ab Athenaeo p. 664. A.
Vide Gaisford. ad Hephaest. p. 222.

§ 89. In universum autem tenendum , longas vocales a,
iy, fti, cum brevi initiali, quah fere sola e bSt, facile bhUique-
scere : itehi diphthongUm ov\ quae hihil videtUi* esse quam
supplementum vocalis, cui proprium signum noh habebant
Graeci. Non etiam eadem contractio flt in iis, quae proprie
diphthongi sunt , nisi ih futuris illis , ut yevrjaofidyw. Perraro
in aliis , ut vcxwfievoi \vQiaa6i^ et Ttl^Jatoi ^'3^avoi> in Persis
Aeschyli 310. 490. et iteaovaai \lalov in Soph. Oed. C. 1 608.
et taxei 'noQevaav ibidcm v. 1602. et iftel ^Sd^^j^vaa in Phi-
loct. 360. Dubium esl ei ^7tita^6fiea&a in Eurip. Suppl. 523.
Kal vero cUm- ohmibus vo6alibUs et diphthbhgis crasin facit,
rarius tamen cum i. Sed non copulari per crasin cum afci,
neque cum ev nisi in compositis, observavit Porsonus ad
Phoen. 1422.

§90. Synizesis, sive synecphonesis, quae in eo
posita est, ut duae vocales simul pronuntientur, sed non ih di-
phthongum coniuncUie, apud Atticos u^itatisisima est in genitivis
in eco^ et ewv terminatis, ut noXewgy noXewv. Apud epicos

DE PROSODIA. 27

et^iam corripiuntnr simuL pronuntiaiae vocales sequente alia
v^ocali , sed vix aliter quam in secunda daciyli syllaba :

devdQ€(p iq>€^6fievoi.

^^m quod apud Hesiodum est 0. et D. 640.

AanQTjy xeXfia xaxfjf -d-eQei aQyaXitj^ ovdi noz ea^kf],

'*^ eo nescio an non efj , sed y ov contrahendae sint. Vsitata
^*^im et recepta etiam apud Atticos cst synecphonesis in rj ov,
f^'*y ov . fifj eldivaty tum etiam in ijtei ov, Latini semper
^^necphonesi utuntur, ut hodie Itali : nisi quod e in particula
S^^^-ce vere elisam esse sequente vocali credibile est. Etiam in
"^^^diis vocibus frequens apud scenicos Latinos synecphonesis
^St, ut meitSj tuus, eiuSj huius,

§ 91. Perrarum est duas broves vocfllos per synecphone-
^iti coHiuhctas corripi. Affert Hephaeslio aliique graltmiatid
^^axillae versum :

SiXXa Tebv ovTtore dvfiov evt atri&eGGiv erteid^ov,

^ltiam Pindarus Pyth. L 56 (<09). corripuisse visus est d^ebg
«^onosyllabum , sed falso. Inveniuntur hac duae vocales ibi
C<^re simul pronuntiatae , ubi positio syllabam longam facit.
C^eterum diligentcr in hoc toto gencre videndum , quid clegans
it, et auribus iucundum : de qua re quacdam monuit Nackius
libro de Choerilo p. 147. seqq.

§ 92. Rarior est synecphonesis litterae v cum alia sequente
vocaii, usitata illa quidem in dativis, xAveiwL, Invenitur etiam
^Eqivvwv apud Eurip. Iph. T. 391. 970. 1456., in fjdvo-
fibg in Ammiani epigr. 20. , in dvolv apud Soph. Oed. R.
S40. Suspectum autem yevvwv apud Pind. Pyth. IV. 401
(^25). Sed aarv iQCKvdeg cst in oraculo apud fierodotutn VII.
320. et alios. Apud Latinos Duvus, navetn saepius in unam
syllabam contrahuntur. Tenuis autem etiam epicis disyllabum
surpatur.

§ 93. Negat i synecphonesin faccre Porsonus ad Phoen.
^ 631 . RetMe. Nisi forte in quibusdam cum diet eompositis

28 LIB. I. CAP. X.

•

verbis haec praepcteitio una syllaba pronuntiata fuil. Sed tianqi-
TTOv Aeschylo ei iribus locisxcr^^av obtrusa relinquentur inven-
iori. Corrupia sunt in Euripidis lon. 285. Herc. fur. 1295.
Bacch. 996. nvd^iog^^OXvfiTiioVjOqyia. Admiserunt taiia mali
poetae necessitaie coacii, ut IlrjXidda Sotades ab Hephaestione
et aliis citatus, 0€i.dlag et iiTtoXXwvlag apud Pausan. Y. 1 0, 2.
22, 2. Latini abktibm^ cmnubium^ comilium inierdum liiiera
t pene consonaniis vicem ienenie usurpant.

§ 94. Notabih's esi synecphoncsis seu potius elisio t dativi
singularis tertiae declinationis , ut apud Homerum :

Xalqe di t(^ oqvi^ 'Odvasvg,
doTiq onwQCvol ivaXlyyciov,

In his quidem exemplis grammatici docent non elidi ly sed
agnoscuni iamen jixav^ %g Iliad. XI. 589. Vid. Spitznen ex-
curs. VI. ad Iliad. Sed ei apud Homerum hoc rarum esi , et
rarius apud Atiicos (v. Matihiae ad Eurip. Alcest. 1128.), qui
etiam in dativis pluralibus elisionem vitant : v. Porson. Append.
ad Toup. Em. in Suid. p. 450. et Monihly Review1789. Sep-
iemb. p. 244.

§ 95. Latini veteres in vocabulis brevi syllaba in litteram
s exeunte terminatis saepe abiiciebant 5 propter metrum,

vita illa dignu^ locoque,
Scenici poetae raro hoc fecerunt in iis versuum locis, qui diU-
geniem iustae mensurae observaiionem requirunt.

§ 96. Accentus apud veieres epicos plurimum valebat
et ad producendas syllabas, in quibus positus cssei, ei ad
corripiendas , quas vel sequcretur , vel praecederei. Produci
facit syllabam penultimam, si ultima longa est , in ihesi , ui

dwQa TcaQ AloXov ^eyaXrjTOQog ^lTVTtotddao,
Odyss. X. 36. V. Elem. d. m. p. 56. Si brevis esi uliima , in
arsi : II. ^. 208. m. 1 45.

Tqwbs ^ i^^lyrjaavj OTtwg Xdov aloXov oq>iv.
%7t7tovg i* Avtofiidovta dvwg ^evyvvf^ev avwyev.

DE PR080DIA. 29

AntepenuUimam, si brevis esi quae sequiiur, in arsi : ui oieg^
ifievaiy aQOfievai Odyss. i. 425. Iliad. v. 365. Hesiod. 0.
et D. i2.

§ 97. Corripitur vocalis propter sequentem accentum in
oxytonis quibusdam trisyllabis, ut ijiBirjj fiefiaiig, l^xiXevgj
X)dvaevg. Et in tetrasyllabis , quae ab his declinantur, ut fie-
f4>a6tegy IdxiXiogy ^Odvaiog^ quae scribuntur fiefiawTeg^ ^X^'
X^Oi, ^Odvatjog.

§ 98. Corripitur propter praecedentem accenium penul-
tima maxime in coniunctivis, ut dyeiQOfiev^ filayeaiy fiovleraiy
dno&eiofiaiy quae sic scribuntur pro dyeigwfievy filayfjai,
povlrjraij dnod-euafiai. Raro, ubi brevis est ea syllaba,
quae accentum habet, ut in alerai. Iliad. X. 192. Huc re-
ferri debet etiam commemorata a grammaticis correptio penul-
timae in teriia perfectorum, ut XeXoyxccaiy quae tamen ex
Homeri Hesiodique carminibus hodie expulsa est. V. Elem. d.
meir. p. 58.

§ 99. Vltima corripitur tantum in fwg apud Homerum,
quod scribi deberet elogj ut saepissime in illo ^wg o vavS^ wq-
fiatve. Od. i. 233. t. 367.

tjfievoty %wg inrjX&e vifiwv.

oaaa av tfp idldwgy dqwfievogy ^wg txoio.

Iliad. T. 1 89. scribendum :

fitfivitw avtdd-i tiwgy ineiyofievdg neq ^qtjog.

V. Elem. d. m. p. 59.

§ 100. Similia multa habuit familiaris sermo Latinorum,
quae usu cognoscenda , duce maxime Bentleio in schediasmate
de metris Terentianis et adnotationibus ad Terentium. Prae-
cipue tenendum , licet grammatici dicant , nuUum Latinae lin-
guae vocabulum in quarta a fine syUaba accentum habere, ta-
men tetrasyllaba omnia , quae tres breves ante ultimam ha-

3Q LIB. I. GAP. X.

l)£nt, ita in versu collQcari, ut ictus in primam incidat, ut /a-
milia^ miseria^ tetigero^ e^cideril, Doinde ubi ultimam duae
longae praecedunt , elisa ultima, retrahi accentum in tertiam
a fine:

podta q\ium primum animvm ad scfibendum dppttiiL

In primis etiam attendendum ad dictiones encliticas , quas La-
tina quoque lingua multas habet.

§ 101. In initio orationis, et ubi quid significanter dipi
volumus, vocem magis solemus intendere. Hinc intensio
vocis in prima arsi versus hevoici producendae brevi syllabae
aliquapdo inservit, ut lUad. 3, 4 55. e. 359. %- ^^^- V^- ^*

q>ll€ 7taaiyvf]T€y

iTtuSrj vijag fe xal ^EkXrjgTtovToy %mv%o.

Hesiodus 0. et D. 436.

dQvdg Mkvfxaj yvtjv nqlvovj §6a <f ivvaeT^fjqia,
Theognis v. 1075.

^QOxov aTto^^rj^ctg.

Eodem pertinet in nominibus propriis facta productio, ubi pon-
dus aliquod in iis inest. Aeschylus S. adTh. 494. 553. Sopho-
cles ap. Priscian. p. 1 328.

^lTtno^idovTog oxrj^a %al fiiyag TVTtog,
IlaQd^EvoTtaiog ^Qxdg • 6 de TOiogS a,vrjQ.
^Xq>eal§oiaVj rpf 6 yewrjaag jtaTi^Q,

§ 102. Interpunctio denique quoniam consistere vo-
cem et aliquam pausam fieri postulat, in quibusdam generibus
versuum, ut in dochmiacis , interdum facit ut syllaba finalis,
quae brevis est , producatur. Quod post compellationem po-
tissimum, et e?^clamatioi>em, et interrog^tionem fieri, observa-
vit Seidlerus in epistola ad Lobeck. Aiaci huius adiuncta p. 435.
seqq. et de verss. dochm. p. 79. seqq. £t apud Bomanos qui-
dem scenicos etiam in trpchaicis numeris, ut inPlautiMilite ]IL
2, 34.

numquam idepol vidiprdmere: verum hoc erat.

Nqq mipus ^M^m eat ubi hiaUii eicufiuidQ serviat interpuncUo.
Vide §§. %f. 85. 86. I>e qiio qui disputavH, Car. Lingius, in
Hbello supra § 80. commepiorato , moduip in hac re excessit,
quum non modo in caesura , se4 pliifl etiani in locis versuum
admissum esse hiatum cqntendit. Indiget h^ec res adhuc dili-
gentiore pervestigatione. Illud certum videtur , ubicumque in
recilando etiam extra metrum pausa fieri solet, ferri hiatum.
Sic in Asinaria IV. I, 59.

ancillam ferre V4mH-aut Cupidini.

Omninoque illa scena plena est exemplis hiatuum , quia lente
distincteque recitatur syngraphum , quod condi iusserat Dia-
bolus. Eadem ratio est in enumerationibus plurium rerum
similium. VtinAul. III. 5,34. Men. 111. 2,41. Merc. IV. 4,5.
V. 2, H.

stat fuUoj phrygio, -aurifex, landrius,

prandiy potavi, scdrtum accubui, -dhsluli,

vid4re, amplectiy -dscularij -dlloqui,

dgomet mihi com6s^ calalor^ ^quus, agaso, -drmiger.

Et in versibus Creticis Most. I. 2, 73.

drte gymndstica, disco^ -haslis^ pila^
cursuy -a7iniSy equo.

Dubitari potest de illo Pseud. I. 1,17.

iuvdbo aut re, -aut 6pera^ aut consiUd bono.

quum facillima correctione scribi possit: iuvabo te auire. Tum
etiam in repetitione similium verborum hiatus interdum etiam
necessarius est, ut in Mercat. 1. 2, 68.

A. doquarj quandoquidem me ora>s. tuus pater CH. quid

m^uspater?

A. luam-amicam CH. quideam? A. vidit. CH. vidit?

vae miserd mihi.
Et in eadem fabula II. 4, 10.

CH. quid id est , quod scisf EV. tuus pater voll v4ndere

CH. omnem rdm tenes.

EV. tuam-amicam CH. nimium multum scis. EV. tuis

ingrdtiis.

32 LIB. I. CAP. X.

Naevius quidem satis indiligens in hoc genere fuisse videt

ex quo Cicero in Orat. 45. haec hiatuum exempla affert :

f f

vos qtd-accoUtis htrum fluvium atque Algidum.

quam numquam vobis Grdii-atque bdrbari.

Notavimus hiatus inserta inter voces lineola , ut veteres fac
bant. y. Elem. d. m. p. 149. Eoque signo etiam infra sa
utemur.

LIBER II.

De metris simplieibus.

CAP. I.

De generibus nietrorum simpliciuin.

§ 103. Metra simpHcia vocamus, quae unogenece numeri
procedunt. Et quum numeri omnes aut sola tantum arsi eon-
imeantur, aut thesin habeant ex lemporibus mensura vel pari-
^^ arsi , vel minoribus : tria apparet numerorum genera esse,
pnmum ex solis arsibus; seeundum ex paribus temporibus,
T" sunt numeri pyrrhiehiaci , tribrachici, proceleusmatici,
spondiaci, Molossici : tertium ex imparibus temporibus, qui sunt
^^umeri trochaici, dactylici, paeonici : qui quod plurimum varie-
*^**s et suavitatis habent, ionge sunt omnium usitatissimi.

CAP.n.

De arsi nuda et basi.

§104. Raro arsis nuda usurpatur. Omninoque me-
^^ ex solis arsibus compositum inconcinnum et asperum

§ 105. Sed aliquid huiusmodi invenitur in basi. Sic vo-

. ^ns numerum ex duabus arsibus compositum , qui in prin-

^^o quorumdam ab arsi incipientium numerorum usurpatur,

^actylicorum quorumdam, et choriambicorum , et logaoedi-

^ermanni Epitome doctr. metrioae. 3

34 LIB. II. GAP. II.

§ 106. Constare autem basin ex duabus arsibus, ex eo
cognoscitur , quod utraque syllaba incertam mensuram habet.
Nam si alterutra tantum arsin haberet, ex lege numeri certa
deberet comparatio esse mensurarum. Vtraque autem si arsis
est, iure ambae ancipites sunt, quia utraque simul et initium
et finis numeri est. Ynde promiseue pedes disyllabi omnes
admittuntur :

v^v£/

t f

^±

±sU

Ita quidem lyrici AeoLenses, ut Sappho apud Hephaest. p.
24 (42f).

^'Eqog ^ avti fi 6 IvaifAek^s ioveX,

yXvKVTCLY.qov dfidxccvov oqttstov.

Jttd^ly aol d^ ifiiS-ev fiiv dTf^x&ero

q>Q0VTia3riv, iTti d* Jivdqofiidav tiov^,

§ 107. Sed poesis lyrica Doriensium , quam tragoedia et

comoedia sequitur, exclusit pyrrhichium. Idque videntur etiam

Aeolenses quidam fecisse, ut Corinna. Hi igitur quum alteram

utram arsin necessario longam esse voluerunt, consentaneum

erat, soivi posse hanc arsin in duas breves ; unde prouti ea prior

vei posterior arsis est , hae formae natae :
_£: X

\LAy

sU^

Itaque et anapaesto et dactylo locus est: sed raro his duo~
bus pedibus, nec frequenler tribracho utuntur, solique, ut vi-
detor^ poetae scenici posl Olymp. LXXXIX. Propter haiio
varietatem mensurae in describendis numeris basin ita imh-
tamus:

f r

• • • •

Duplicem basiu habet Pindarus Nem. IV. v. 5. et 6. stro-
pharum.

i>E NUaiBRIS PARIUH TBMPORUH. 35

CAF. m.

De numeris parium temporum.

§ 108. Inveniuntur , sed raro , numeri ex solis brevibus
vel solis longis temporibus compositi, maxime autem ex brevi-
bus - Sed videntur plerique saltem horum numerorum ex so-
lutioDibus vel contraetionibus numerorum imparia tempora
halocntium orti esse : ita ut non possint certae eorum formae
constitui, quae non eaedem sint, atque illae, quae imparium
temporum numeris contineantur.

§ 109. Attendendum in his numeris ad commodam pro-

B^mtiationem , ex qua facile pleruinque coUigitur, utrum ad

troohaeos, an ad iambos, an ad anapaestos, an ad doch-

^^cos , in quo genere usitatissima est longarum omnium so-

^^V\o, pertineant. Trochaici generis exemplum est ap. Eurip.

^ph,T. 198.

fovog ini q^ovifi^ a%ed % axeaiv.
lambici in Aesch. Prom. 903.

aTcole/uog ode y l nol.eiiog^ anoqa noQi^og,
Aoapaestici apud Hephaestionem p. 27 (48) .

Jig oqea ^advxo^a tad^ iTtiovTO ^qotcjv,
Dochmiaci apud Sophoclem Oed. R. 1313.

vig>og ifiov aTtdtqonov ininkofievov aq>aTOv.

§ 110. Spondiaci numeri fere ad anapaestos pertinent.
Molossici inusitati sunt, lic^t commemorati a Mario Victorino
p. 2545. seq. qui hoc exemplum ponit:

ite Spartae primores fauste nunc porcas ducentes.

36 LIB. II. CAP. IT.

CAP. IV.

De versibus trochaicis.

§111. Trochaiei numeri sunt hi :

-^-^ troch^icus.

-^- iambicus.

-^- Creticus.

--^ antispasticus.

^j-- Bacchiacus.

§ 112. Trochiuci el ianibici numeri fere ex ordi-
nibus iHTimlicis duplicibus, i. e. ex dipodiis coDStant. Hetrid
veteres , (|ui eos ita in pedes describunt :

non htilH^nt . quomodo explicent , quod trochaei in locis pm-
bus, i. 0. in siH-undo, quarto. Si*\to, octavo })ede, iambi autCD
in iniparihus, i. e. in prinio, tertio, quinto, septinio spondeuii
julmitUmt. K\ nostra doctrina qui et finem ordinis ei breyea
anacrusin nncipitem esse ostenderimus (§66. seqq.), sponte 1
intelligitur , et numerum utriusque £;eneris eumdein, ei iegen ^
eanideiii ancipitis essi^ :

^-1 V^ __ W_l V^ _ V^ -l^ .

§ 113. Creticos et Bacchiacos numeros musici el
metrici adsienus (Kieonicuin rt*fenint. Sed Creticum manifesUni j
est dipodiam esse trochaicam caljdecticam. Bacchiacus auteii 1
substitutus est amphibrachico , qui propter molliiiem impnh ]
batus fuit. ^

§ 114. Antispastus compositus est ex iambo ei tro-
cliaeo : ex quo numero , quia as|>erior est, ita condi versus so-
lent , ut et catalexi aliqua et cunsoiMatione aliorum numeroniai
asperitas eius leniatur.

DE NUHCIIO TROGHAIGO etC. 37

CAP. V.

De numero trochaico.

§.115. Trochaici plerique per dipodias incedunt:
[ quarum in fine anceps admittitur (§ H2.), arses autem solvi
, licet. Inde dipodiae trochaicae haec forma est,

-1 v^ _ C5

\.J\J \J<^

§ 1 16. Quidam trochaici ex longioribus ordinibus constant,
quorum maxime memorabilis est ithyphallicus, qui est ex
ordine triplici :

J. V^ _ W— V^

Quare in hoc non secundus pes , ut qui in mcdio ordine sit,
sed tertius spondeum admittit (§ 67.).

CAP. VL

•^ De trochaicis monometris, dimetris, et

trimetris.

§117. Trochaici monometri fere in systematis in-
^ veniuntur , quae , ut in plcrisquc aliis numeris , sic etiam in
trochaico ex d i m e t r i s condi solent , maxime a comicis. Haec
systemata una perpctuitate continuantur , finita vcrsu catale-
' ctico : quare non est hiatui in fine singulorum versuum locus,
l neque integra voce finiri versus necesse habetur, sed totum
systema unius versus instar est. Aristophanes in Pace v. 339.
xal ^oaxBj xat yBXa%* ij-
dfj yccQ i^sazat tod^ vfuv
7ikeivj fxivBLVj mveivy xad-evdetVj
ig TtavrjyvQeig x^ewQeivj
kaTida&aiy noTTafil^ftVy
av(ia{}LCjEiVj

iov iov xexQayivai,

38 LIB. 11. CAP. YII.

Dactylum Graeci non nisi in nomine proprio admittunt. Emen-
datione opus est in Aristoph. Eq. 301 . Non est autem ibi iQag
scribendum , qua forma non utuntur comici.

§ 118. Tragici, quoniam haec legitima systemata eomi-
corum propria habebantur, aut incipere ea alio numero solent,
aut finire, ut Euripides in Oreste v. 996. ed. Pors.

od^ev eQig t6 tb nTBQWTOv
aklov ^BTi^akev aQfia
Tav TtQog koTteQav xikevd-ov
ovQavod ftQogaQfioaaaa
liovoTtiaXov ig aw.

§119. Trimetros nec tragoediam neque comoediam
umquam agnovisse recte dicit Bentleius ad Cic. Q. Tusc. III. \%.
Si qui inveniri videntur , ut quos Gaisfordius ad Heph. p. 263.
ex Soph. Oed. Col. 1081. 1092. afFert, pertinent ad epitritos.
V. tamen Elem. d. m. p. 453

CAP, vn.

De trochaicis tetrametris catalecticis.

§120. Ysitatissimus est tetrameter catalecticus,
caesuram habens in fine secundae dipodiae. Eam comid
saepe, tragici vix umquam negligunt. Aeschyli versum in Per-
sis 164.

TavTa fiov diTtX^ (xeQifiv aq>QaaT6g sotlv iv g^Qeaiv^
non bene correxit Porsonus in praef. ad Eurip. Hec. p. 43.
Scribendum ^BQc^va {pQaarog. Excusationem a mutatione per-
sonae, caesuram mutante per pausam in recitando, hoc Sopho-
clis habet in Philoct. 1 402.

JV. el Soxel, OTeixfo^ev, O, c3 yevvaiov eiQrjxwg enog.
V. Elem. d. m. p. 37. 88.

BE TROGHAIGIS TETRAMETRI8 GATALBGTIGI8. 39

$ 121. Solutiones longarum frequeniiores suni in primo
cuiusque dipodiae , quam in secundo pede , quia suavius re-
mittitur vis numeri , quam augetur. Tragoedia recentior , orta
circa Ol. LXXXIX. ut omnino negligeniior in numeris, ita etiam
immodica in solutionibus esi, ut adeo disyllabas voces in iri-
brachum admiiterei. Eurip. Or. 736.

XQA^i^og* dXi^ ofMog %a%unct xanog iq^wqdSrj g>iXoig.
Non hoc indulsemnt sibi antic[uiores , nisi in praepositionibus
et aliis quibusdam arcte coniunctis verbis, ut did naxwvj 6 di
TOiogde. Non numerosus est Epicharmi versus apud Athen.
VII. p. 315. F.

fieyaloxaafiovdg te xdvvag n^KVQaTteXoydatOQag ovovg.
Scribendum xtjnvQdTtekoydatQOvg : cf. Clem. Alex. Protrept.
U. I.p. 176.

§ 122. Tragicos ante ultimam dipodiam non terminare
verbum ex pluribus syliabis consians in syllabam longam, ob-
servavit Porsonus in praef. ad Eurip. Hec. p. 43. Comici id non
dubiiant facere , utAristoph. Nub. 577.

nleiata yoQ d-ewv dndrtiov dg^elovaaig trjv rtoXiv.
InEurip. Hel. 1644.

oXnBQ ij dlxrj nekevei fi' dXX^ dq>ia%aa^ innodoiv,
dq>UfTao^ scribendum putavit Porsonus , ubi iamen foriasse,
ut in trimetro iambico infra ostendemus , interpunctio maior,
c[uae praecedit, excusationem aflferi.

§ 123. Dactylum iambographi et iragici non nisi in no-
mine proprio admiserunt ; et recentior quidem iragoedia etiam
ibi , ubi alia collocatione verborum evitari daciylus poterai , ui
Eur. Or. 1536.

avyyovov % efii^Vj HvXddrfv %e %bv tdde ^vdQwvtd fiov.
Eamdem comicorum fuisse severitatem recte contendit Porso-
nus 1. 1. emendandique sunt versus qualis in Acham. 318.

vneQ ent^vov ^ehqaw %r]v iieq>aX^v exofv Xiyeiv.
ubi tamen vehementer errarunt, qui xefih^v scribi iussemni.
Non minus severus esi Epicharmus : sed non suni in eius ver-

40 LIB. II. GAP. yiii. IX.

sibus synizeses ea, laiy loiy uo ad medendum adhibeDdae, quas
admisit H. L. Ahrens ad fragm. 36.

§ 124. Latini, quihuncversumquadralumet septe-
narium vocant, solutionibus utuntur creberrimis. lidem om-
nibus locis, excepta ultima dipodia, spondeum, anapaestumcpie
admittunt, non raro etiam dactylum, sed ita, ut hi pedespropter
communis sermonis incertam mensuram non multum offensioiiis
habeant.

§ 125. Plauto hi versus asynarteti sunt, qui in caesura,
quam tamen saepissime negligunt Romani , etiam hiatum ad-
miserit : ut in Amph. L 1,116.

cr^do ego hac noctu Noctumum-dbdormivisse ebrium.

CAP. vm.

De trochaico tetrametro claudo.

§ 126. lambographorum proprius esttetrameterclau-
d ica ns , qui propterea sic vocatur, quia non, ut usitatus tetra-
meter , in iambum , sed in trochaeum exit : i. e. posterior eius
pars hos ordines habet :

^ri 7tqo%i(ia 8^t' ifii xqri Tff axoT^ rf^xa^€or^ae.
V. Elem. d. m. p. 89. Gaesura est eadem , quae in vulgan
tetrametro. Hoc metro sunt septem versus Ananii apud Athena-
eum VII. p. 282. B.

CAP.IX.

De trochaicis tetrametris acatalectis.

§ 127. Tetrametri acatalecti Hephaestio exemplum
affert ex Anacreonte :

nXvd^l (iBVj yiqovfog evi^eiqa xqvodTtmXe xovQtjf

DE TROCHAIGO PENTAMBTRO. 41

in quo neglecta esl caesura. Nam hic cjuoque versus c-aesuram
habct in fine pedis quarii. Scenici poetae Graecorum non usur-
pant hoc metrum.

§ 128. Latinorum et tragici videntur hoc versu usi esse,
et comici usi sunt multum. Yocariteum octonarium. Pedum
easdem formas sibi indulgent, quas in septenario. Plautus hunc
quocpie asynartetum fecit. Exemplo sint hi in Aul. III. 1,1.

dptali civdSj populares, incolaej accolae, ddvenae omnes,
ddte vianij qua fugere ticeat; fdcite totae pldteae pateant.

ElinBacchid. IV. 3,1.

petulanSy protervo, iracundo-dnimo indomito, incdgitato,
sine modo et mod^stia sum, sine bono iure dtque honore,
incredibiliSj imposque animij -inamabilis illepidus vivo.

Tribrachum in ultimo pede sibi non indulsisset Graecus poeta.

CAP. X.

De trochaico pentametro.

§ 129. Pentametro catalectico, quem V7iiQ^ie%Q0v
vocat Hephaestio, quia triginta tempora excedit, quae excedi non
debere contendunt metrici, Callimachus usus est :

eQxe%m TtoXvg fiev ^iyaiov diatfn^^ag a-rt oivrjQtjg Xiov
dfiq)0Q€VQy TtoXvQ di ^eafiirjQ awvov viyL%aQ oivdvdijQ

ay(ov.

§ 130. Bentleius errat, metrum hoc etiam Terentio tri-
buens in Phorm. I. 4, 17. III. 2, 1. Nulli eo neque Graeco-
rum neque Romanorum scenici poetae usi sunt. V. Elem. d.
m. p. 93.

44 LIB. II. GAP. XIII.

§ 135. Dimetris usi sunt et lyrici et tragici et comici.
Quorum iam Anacreontem et Alcmanem eos in systemata con-
iunxisse videri observat Gaisfordius ad Heph. p. 243.

§ 136. Vsitatissima sunt apud comicos systemata dime-
trorum, versu catalectico finita, et una perpetuitate numeri
cohaerentia, ita ut non modo dividi in fine versuum vocabula
possint, sed etiam hiatus et syilaba anceps excludatur, ac solvi
ultimam arsin liceat. Aristophanes Acharn. 1040.

xaTa;jfit av r^g xoqdrjg %6 fiiliy
rdg arj/ciag aTaO-eve*
Anapacsto non est locus nisi in primo pede dipodiae. Corruptus
est primus versus in hoc exempio Aristophanis Eq. 453.

7ta%* avTov dvdQiyiuiTaTa nai

ydoTQil^e Tolaiv ivtiqoig

xcrl %olg noXoLg *

XtjTtiag noX^ %6v avdqa.

§ 137. Tragici ubi huiusmodi systematis utuntur, finire
ea soient versu alius generis , ut Eurip. in Oreste v. 988.
'ed. Pors.

od-sv dofiovat toig ifioTr-

acv rjXd-^ aQa 7toXva%ovogj

Xox^vfJLa Ttoifiviotai Matddog Toxot;

t6 XQvaofiaXXov dqv6g bitox

eyivBTO tiqag 6Xo6v 6Xo6v
jixqiog in.7to^6%a.

§ 138. Apud Piautum eodem modo perpetuatus per syste-
mata numcrus, et cataiectico versu finitus invenitur, ut apud
Graecos comicos. Vt in Gistellaria II. I , H .
. maritumis moribus

mecum experitur : ita meum

frangit amantem animum^ nec nisi quia

miser non eo pessum^ ulla abest
mihi p4rdito pemicies.
V. Elem. d. m. p. 397. et391. Vltimam arsin catalectici versus
Graeci poetae non solvunt.

BE IAMRICI8 TRIMRTRIS ACATALECTIS. 45

CAP, XIV.

De iambicis trimetris acatalectis.

§ 139. Nobilissimus versuuni iambicorum trimeter
est acalalectus, quem Latini s e n a r i u m vocant. Gram-
matici quattuor eius formas commemorant, i a m b i c u m , qui
proprie ita dicalur, maxime ex puris iambis constantem;
t r a g i c u m , spondeoinim altematione insignem : c o m i c u m ,
pedibus trisyllabis plenum: satyricum, qui inedius sit inter
tragicum el comicum. Vid. sohol. Hephaesl. p. 87 {\T()). Non
sunt haec omni ex parte vera.

§ 140. Caesuram habet trimeter le$^itimam , quae nsvd'-
fjf^ifieQTjg vocatur :

KjJL\^—KJ I i-O—W I _iv^_

Sed saepe ea ne(j;ligitur , aliaeque, aliquando etiam nullae
caesurae fiunt : quo fit ut hic versus propter miram ordinum
varietatem aptus sit longioribus carminibus. Omnium minime
probatnr ea distinctio, qua versus in tres integras iambicas
dipodias distribuitur, quia haec omni varietate caret. Cuius-
modi carmen de industria condidit Caslorion Solensis : vid.
Athenaeum X. p. 454. F.

G8 Tov ^dloig viq)0}tTvnoig dvgxelfieqov,

§ 141. lambographi plcrumque a solutionibus abstinue-
runt. Amant hi praociime purum iambum, itii ut a quibusdam
carminibus spondoum plane excluserint, ut Catullus cann. IV.
Recentiores raro etiam anapaestum adinisere, ut in carmine
factum, quod exstat apud Athenaeum VI. p. 253.

§ 142. Tragici ut plerumque legitimam caesuram, ita
saepe etiam alias usurpant. De his quae disseruit Porsonus in
supplem. praef. ad Ilec. parum fructuosa , et ne satis quidem
vera sunt. Saepe invenitur caesura eq>&q(JLifiBqrigy quae est in

46 LIB. II. CAP. XIY.

medio pede quarto. £a versum in hos ordines distrib
postulat :

xetvrj yaq wXBoiv viVy elg Tqoiav t Syei.
inet Tiavfjq ovTog oogy ov d^qrjveig asL

§ 143. Quae in fine tertii pedis fit, rarior quidem ca
sura , et per se minime eiegans , tamen saepe in oratione gr
et commota aptissime adhibita invenitur. Aesch. S. ad IT
1054. Soph. El. 1036. 1038. Emip. Hec. 387.

a}X ov noXig invy§ij ov Tifi^^oeig taqnfi ;
a%i(xlag (liv ov, Ttqofxrj&eiag 8i oov,
otav ydq €v (pqovfjgj toS^ fjyrjoet ov vifv.
x£vt€Tt€, fjir} q>ei8€od^ ' iyw \&iOv Ilaqiv.

Ea hos sibi ordines postulat :

\j1.^^ I ^JL 1 1 \jJLsj I _lv^_

§ 144. Raro i^edes secundum et tertium una voce cod-
tineri observavit Porsonus. Nam durior hic incessus nuroeri
est, ut, si plerumque non aptus, at aliquando tamen aptissimus
sit, ut in Aeschyli Persis 465. 509. et Eurip. Suppl. 699.

Siq^g ^ avffipiia^ev xcmdjv dqdav fid&og.
Qq^nrjv neqaoavreg fiolig noXh^ novtf.
xal ovfinaTa^ayreg fiioov ndvza a%qa%6v.

§ 145. Tertium et quartum pedem numquam una voce
comprehendi contendit Porsonus, corrigenda putans, si qua
inveniantur exempla. Non recte. Nam nunc alia caesura duri-
tiem emollit^ ut in Persis 500.

hiel 8e noJLkd ^eoyilvtwv inavaato
OTqavdgy \ neq^ TiqvoTaXXonfjya 8id noqov,

Nunc etiam nihil impedit, quin carere versum caesura statua-
rous, ut in Aeschyli Agam. 1 061 . Suppl. 252.

rj xdqt" aq av naqeo%6neig XQrjOfiijv ifnaiv.

xai TakXa nov fi inemdoai ^iTtaiov rjv.

BE IAMBIGI9 TBIMBTRI8 ACATALECTI8. 47

§ 146. Nam erebri sunt versua omni •caesura carentes^
quorum singuli pedes singulis vocibus continentur. Soph.
Oed. R. 59.

TO yaq tvx^^i^ avTOig &7tav%* ivravd^ evt.
Tmrpis versns in Eurip. Troad. 769.

ay€T€y q)eQeT€f ^lntevi viVy el ^imeiv doKetj
sic corrigendus :

aiX ayerey q>iqe%ej ^lmevy ei ^imeiv doTcet.

§ 147. Interdum incisio vel non longe a fine versus , vel
?^ullo post initium facta, facit ut duorum versuum numeri
arciius coniungantur, atque inde et apostropho locus sit, et
^^ftialoephae. Quod primus fecit Sophocles. Oed. Col. 1164.
Goi q)aaiv avvov eig loyovg ild-eiv [loXorc
aitetvj a7teX9eiv % duq>alcSg Ttjg devQ^ odov.
\We Elem. d. m. p. 36. Et in Electra 71 4.
HTvnov nQOTfffwv aQ/AaTiov * novig ^ avw
^ifOQei^^* bfjiov di ndvreg dvafiefAiy^evoi.
flaec arctior duorum versuum coniunctio tacit, ut etiam voces,
^uae aliter non faciie in principio versus positae reperiuntur,
f incipere versum possint, ut d^ra. Vide quae adnotavi ad
Soph. Ai. 965. De alia continuati cum altero versu numeri
ratione vide § 461.

§ 148. Ad mensuram quod attinet, Porsonus ad Eurip.
Hec. 347. et in Supplem. praef. ad Hec. p. 30. seqq. obser-
vavit, raro tragicos ante quintam arsin vocem ex pluribus syl-
iabis longa syllaba terminare, ut ap. Eurip. in lone v. 1 .

J^tXag 6 %aXiiioLOi vwzoig \ ovQavov,
Quo sane durior fit numerus, de qua re disserui ad Eurip.
Hec. 341 . Sed conditiones , quibus indulgent sibi hanc ratio-
nem disp(Niendorum verborum, non perspexerat Porsonus.
Sunt autem tres. Yna , ubi res ipsa videtur numerum maiore
cuiD pondere et difficultate incedentem requirere, ut in exem-
plo y quod attuli : quod parum considerate corrigi voluit Por-
sonus in epistola ad Dalzelium: vide Museum crit. Cantabr.

48 LIB. II. GAP. XIY.

lll. p. 332. Secunda videlur esse propter nomen proprium,
ut in Persis Aesch. 324.

vwfxwvj o % io^XoQ ^QiofiaQdoQj SoQdeacv.
Teriia denique, eaque omnium frequentissima , interpunctio
praegressa in ieriia ihesi, vel, quod rarum, in tertia arsi.
Eurip. Hec. 511. Rhes. 715.

OTtevdwfieVy syy,ovwiiiev' fjyov f,ioiy yeQOv.

(iiov <f ijcatTwv eiQn , dyvQTtjg Tig XaTQig.
Haec enim interpunctio quum versum in ordines §§ 142. et
1 43. indicaios dirimat , naiura sua iongius morari vocem po-
stulai in quarta thesi. Illud auiem recte animadvertit Porsonus,
ubi av in quinta arsi esi, praegresso verbo, cuius ultima elidi-
lur, duas voces unius instar esse, eoque talia exempla non
obstare regulae suae, ut ap. Eurip. Phoen. 1620.

iyo) di vaUtv a^ ovn idaaifi av xS-ova.
Quamquam horum quoque exemplomm nonnulla ab interpun-
ctione ista praesidium habent, ut Soph. Electr. 413,

ei fioi Xiyoig t^v oxpLv^ iinoifi av t6t€.
In quinta arsi interpunctio est in Oed. Col. 505.

Tovxeld^ev akaovgf co xoQfjj tovS*' rjv 8i tov.
Yide ibi adnotaia.

§ 149. Anapaestum tragici non nisi in nomine proprio
sibi indulserunt, excepto uliimo pede, qui semper purus iam-
bus esse debet. Ei usque ad Olymp. LXXXIX. quidem in iis
tantum nominibus propriis anapaestum admiserunt, quae aliter
versui plane non possent aptan ; post eam Olympiadem etiam
in illis , in quibus aiia coUocatione verborum declinare ana-
paestum licebat, ut Eurip. Hel. 87.

TeXafiwv 2aXafilg 8i TtaTQig fj d-Qixpaad fie.

§ 150. In primo pede tamen quaecumque vox facere
anapaestum potesi : sed is anapaestus in antiquiore iragoedia
non poterat ex pluribus vocabulis constare , neque debebat ex
accessione augmenti in verbis natus esse. Post eam Olympia-
dem autem, quam dixi, ^iiam plura verba et augmentum facere
anapaestum in primo pede potuerunt , ut in Emip. Or. 888.

DB lAMBIGIS TRIMETRI8 ACATALBGTIS. 49

l. Pors. et in Herc. fur. 458. augmentum quidem, ubi gra-
or vis in verbo est :

iTtt tipde ^ '^yoqeve ^iofii^drjg ava^.

^rexov fih vfiaQy fcoXeidioig ^ i&qe^aiiiiv.
de quae dixi in praef. Eurip. Hec. p. 56. et in Elem. d. m.
421. et in praefatione Baccharum.

§ 151. Augmentum, ut Seidlerus observavit, omittere
uit tragicis in iis locis, qui ad epicorum exemplum confor-
ati sunl, quales sunt nuntiorum narrationes, quae ^riaeig
fyekixal vocantur: unde aliquot versus anapaesto, qui eos
tiabat, liberantur. Vide praefationem Baccharum.

§ 152. Porro tribrachi usus in recentiore tragoedia multo
equentior, maiorque omnino in numeris negligentia : ut etiam
ibrachum, qui pro trochaeo est, non quemadmodum anti-
(liores poetae , una voce aut saltem praepositione et nomine
HDprehendi, v. c. 6c ifiiy vniq i/iovy 6ia iidxfigj sed ex
luribus cuiuscumque generis vocabulis fieri passi sint: ut
urip. Or. 27. 47. 99.

ov naXov * ifS xovx aaaq>eg ev 7ioiv(p anoTielv.

(17} Ttvqi dixea&aij iitjfge TtQogqxovelv tcvd.

otpi ye q>Qoveig evy %6te XiTtova^ alaxQ(Sg 66iiovg.

§ 153. Satyricus trimeter servat gravitatem tragici in
s, quae personae heroicae loquuntur : sed quoniam hoc genus
ibulae gravitatem cum risu coniungit, licuit etiam anapaestum
on modo in primo pede , etiam ex pluribus vocibus constan-
^m, sed in medio quoque versu quocumque in vocabulo usur-
are, sed tantummodo in Satyrorum aliarumque huiusmodi
ersonarum sermonibus. Vide praefationem Cyclopis.

§ 154. Comicus trimeter minus servat caesuram in
uinto semipede, anapaestum autem, praeter ultimum pedem,
bique admittit. Aristoph. Vesp. 973.

xatdfiaj Tuxtdfia, xoTO/}a, natdpay xata^^fjaofAai,

Hennaniii Epitome dootr. metricae. 4

50 LIB. II. CAP. JTf.

Sed non probatur in secunda brevium syllabanun terminata
vox, quae in dactylum exit. Vt in Plaut. Asin. IV. 1 , 26.

tecum una postea adque pocula pdtitet.
Quod scribenduQi poda,

§ 155. In eodem versu non curatur, quemadmodum in
tragico, ut ante quintam arsin vocabulum ex pluribus syllabis
brevi syllaba terminetur. Aristoph. Acham. init.

Saa dfj didrjyfiai v^v ifiavvov naqdiav.

§ 156. Quae mota est quaestio, an, si quartus pes anaT
paestus est, vocabulum finiri in prima brevium syllabarujn
possit , non minus ad reiiquos pedes pertinet. £t quum non
dubitandum sit , id quod oblivisci plerumque metrici solent,
quin poetae sensum suum atque aurium iudicium potius, quam
regulas, quae demum ex ipsorum exempiis haustae sunt, cop-
suluerint: sic statuendum videtur, indulsisse eos sibi istam
verborum divisionem, ubi ita comparata esset oratio, ut verba
non potuerint non in pronuntiando arcte coniungi, ut in
Nub. 71 .

waneQ MefaTfikerjgj §vatl^ exfov iyw ^ eqnjv.
Eoque referenda videntur etiam talia, ut in Lysistr. 768.

fi'^ aTaaidawfAev * eavi d* 6 x^rjafibg ovxoaL
Non autem tulisse, ubi vel interpunctio, personaeve mutatio
pausam in ea syllaba fieri postularet, ut in Av. 1497. Vesp.
1369.

iliov %a%6mv ivravd-a; II. fid tov Jij iytu fiiv ov.

%wv ^fiTtotwv nUtpawa; <D. Ttolav avXrj^Qtda;
quorum in altero articulus delendus , alter autem numerosior
erit si vrpf cevi/tjrqlda scribatur; vel nihil esset, quod verba
arcte coniungi postularet, ut in Ran. 1307. in Lysistr. 838. in
Nub. 63.

TtQog ^vTteQ ifttv/jdeta ta^ eat ifdeiv fiiXrj.

sywye' xaat$v ovfiog dv^Q Kivrjalag.

neQi tavvdfiatog ivtev&ev iXoidoQOVfie^a.
Cuiusmodi versus non dubium videtur, quin comipti putandi
sint.

m IA1IBIGI8 THmTRIS AGATALBGTI8.

§ 157. Anapaesii admissio in trimetro comico facit, ut
non ubique cum eo pede cohaerere possint tribrachus et dacty-
lus, ut significatum est § 133. Eius rei triplex ratio est. Di-
podiis ex grammaticorum sententia , ordinibus ex nostra de-
scriptis, fieri potest ut hi pedes consocientur :

wj: ^s

^Al/W

\jS^J.

s^l.

\J±

±SJ Lsj

J^\JSj\lf\,J\J

±yjS

Ictibus e grammaticorum sententia positis , numeri perversitas
oritur, trochaeo in proceleusmaticum mutato :

\J I -iw I viA^*/v-/v> I —

Positi autem ex nostra sententia ictus repugnant doctrinae
grammaticorum, iambo mutato in proceleusmaticum :

y^JL I \j\j\Li\j I ^-i

Atcpii Latini poetae, qui quomodo notandi sint ictus non
dubium relinquunt, ingenti exempiorum copia nostram ratio-
nem confirmant. Rara apud Graecos exempla sunt, sed eodem
dnoentia: ut apud Aristoph. Plut. 1011., quem versum affe-
nmt Photius et Thomas M. in vnonoQt^dfiaiy Suidas in vTfttA-
Qim^ Scholiastes Aristidis ap. Frommelium p. 458. et, ubi av
deest, in ed. Dind. p. 432. et ap. Platonem in Schol. ad Eurip.
Hec. 838 (821. ed. Matth.).

rrjvTaQcov av nai q>a%tiov vTtSKO^t^eto.
ovtog tlg bI; kiye ta^v' tl oi^y^g; ovx ifelg;

Nemo enim in prima , non in secunda proceleusmatici syllaba
ictum notabit. Itaque iure statuemus, dactylo trochaei vicem
tenenti recte succedere tribrachum, qui quidem ictum in prima
syllaba habeat.

§ 158. Secunda ratio haec est :

\j ^

\j\Lf\j
\j\j

O ±

\j\j±

w-ilw-L

IsjHu I JLw-i

\j\Jyl/\^JU

52 LIB. II. GAP. XIY.

Hic si ex graminaticorum senientia ictus ponuntur, pariter^
pervertitur numerus, trochaeo mutato in proceleusmaticum :

sin ex nostra sententia, laborat grammaticorum descriptio^
iambo in proceleusmaticum mutato :

At hic quoque non dubia auctoritate Latini poetae a nostrL;
partibus stant. E Graecis poetis non habeo exempium huiii^
formae, quod ita certum sit , ut correctionem exdudat. Ari —
stoph. Thesm. 285. Damoxenus apud Athenaeum III. p. i 03.
Ti Ttdnavov^ Snwg kafiovaa dvaw talv ^ealv. -
ivioT€ ^ aq>ea%(og TcaQaneXevofiaif noS-ev.

§ 159. Tertia ratio est haec :

\j j- \j j-

-.viA^

s^±

Ea non repugnat legibus grammaticorum , sed aperte viti
numerum, proceleusmaticuin pro trochaeo exhibens :

\L\j\y\j

Eaque ratio neque apud Graecos, neque apud Latinos,
in paucis, iisque corruptis, aut per synecphonesin adiuvandiS^
lods invenitur. Cuiusmodi sunt, ubi beneficium^ maleficmw^^
quattuor syllabis pronuntiantur. Nam ut bene et male extriC^^
priore vocali videntur protulisse, ita etiam dixerunt vulgo bn^ - —
ficium, mleficium. Terent. Eun. I. 2, 69.

cupio dliquos parei^e amicos beneflcid meo.

Tractanmt hanc rem omnem Reisigius in Coniect. p. 86. Ik^ —
braeus in Aristophanicis (p. 126.) et cupidus defensor Reisi^^^
Hanovius in Exerc. crit. in comicos Gr. c. IV. p. 90. seqc
cui respondit Frankius in.Jahnii AnnaL 4832. I. p. 44.
parum apte Ritterus in Dium. schol. 1830. n. 142.

§ 160. Vna tamen conditione Graeci comici id , quod a
numerorum rationem pravum videtur, proceleusmaticum die--
pro trochaeo, interdum non dubitarunt admittere : sed ea con
ditio talis est, ut removeat perversitatem numeri. Nam vers

DE lAMBIOlS TRIMETRI8 ACATALECTIS. 53

caesuram habente in fine secundi pedis, arsin huius pedis sol-
vunt, etiainsi qui deinde sequitur ordo, a disyliaba anacrusi
inoipiat : recte , quia sic iam non secunda arsis cum scquen-
tibw syllabis ut cum thcsi sua cohaeret, sed istae syllabae
Do^vi numeri anacrusis sunt :

Ajrmstoph. Ach. 47.

aXJi' dd-dvatos' S ydg Jiiig>l9-€og jTqfir^qoq ^v.
P^c 246.

ha Meyaqaj Miyaq, (og iTtitqhpead^ av%Ua,
Vic3e Nub. 663. Ach. 928. Av. 108. Eccles. 315. Id igitur
ea c3em lege, eodemque iure fit, quo in pluribus una perpetui-
tsi.-t;^ continuatis versibus eum, qui soluta arsi finitur, disyllaba
a'«=M.scrusis potest excipere, ut in Acham. 404.

EvQinidrjj EvQiTtidtoVj

iTtdxovaovy eiTteq 7tdiito% dvd^QWTtwv tcvi.
Niapriori versiculo addendum quod sequitur dXl^ qp axolfy
voluit Fritzschius.

§ 161. Verbum inter duos versus per iocum divisisse
^icitur Eupolis ap. Heph. p. 1 4 (27.).

dXJ^ ovxl dvvavov iarcv ov ydq dXXd nqo-

^ovXevfia ^aa%aCpvai trjg TtoXewg fieya.
^^ nullo pacto credi potest. Immo videtur Eupolis ultima ver-
^Xls syllaba in duas breves soluta scripsisse :

dXX^ ovxt dvva%6v iaTcv ov yaQ dXXd tt TtQO-

fiovXevfjia ^aazaCiovai Ttjg TtoXewg fiiya.
^ic etiam Aristophanes Ran. 1203.

ytai nwdaQiov nal Xtpiv&iov nai ^Xdxiov

iv Totg iafifieioiatv.
Apertum est hoc non posse fieri nisi quum omnia uno tenore
Pronuntiantur.

§ 162. Spondeum Graeci numquam in sede pari, i. e.
^ecundo, quarto, sexto pede admiserunt; Latini saepe in se-
cundo et quarto , numquam in sexto : sed curant illi plerum-

54 UB. II. GAP. XV.

que, ut ne offensioiieni faciat ^ndeus, quemadmodum in
Ennii yersu,

palam mutiriS phSb^io pidcuht/jfn $st.
vel in PlauU Mil. II. 6, i^.

nisi mihi supplicium virgarum de te datur :
quem emendavit Bentleius ad Terent. Adeiph. IV. 2, b%
Ennii versus elegantior fieret hoc ordine verborum, plebeio est
piaculum. Vide § 79. i 00. .

§ 163. Rarius Latini veteres abiecta finali s brevQm
vocalem corripiunt in e^^tr^mo ppde jsenqirii, ut Plai^tAis in
Bud. II. 6, 28.

eheUj PaJae^ira^ atque Ampelisca^ ubi estf nunc?

CAP. XV.

De trimetro iambico claudo.

§ 164. Trimeter claudus, quem aKa^ovta Graeci
vocant ab Hipponacte iambogr^pho nomen habet Hipponactei.
Eius eadem ratio est, quae trochaici claudi, de quo cap. VHI.,
i. e. ultima eius dipodia ex antispasto Qonstat :

v-LiO

Sed rarior est in priore huius antispasti parte spondeus, mui^
tum ille de elegantia numeri detrahens, ut apud Theocritum :

6 /lovooTtowQ iv^dS* ^lTtnaivff^ xmati

ei fiiv 7tov7i((6gi iii} notiqifp) %(fi TVfifii^.
Multo suavior est purus iambus eo loco :

dfQ ol fiiv Q^yei BovTtihf lax^tjQwrio.
Et sic Latini poetae , qui in hoc metro elegantiae studiosissimi
sunt.

§ 165. lambographi , quorum proprius est hic versus,
pleruii^que eum nitidissimum fecerunt, rarius utentes solutio-
nibus, et plane abstinentes ab anapaesto, nisi quod Babriuis
hunc pedem interdum in prima sede ^cUcivit. In anti^yaslo,

DE TRIMETRO lAMRICO CLAYDO. 55

qui finit versum, nullam omnino admissam essc solutionem
credibile est, licet Heliodoinis apud Priscianum p. 1 3S7. Hip-
ponactem multa licentius fecisse dicat : sed quos versus eius
in hanc rem profert, de iis v. Lindemann. ad Prisc. opera min.
p. 394 . et meam epistolam p. 398. Ne in quarto quidem pede
frequens est solutio, ut in his Phoenicis Colophonii apud Athcn.
XII. p. 530. E.

ov TtoQa /uiyoiai nvq leqbv avia%riO€v.

wg d* ajti&av wvriq^ fcaoi xaviXmev ^^oiv.

§ 166. Tragici prorsus abstinuerunt ab hoc metro nequc
comici eo usi sunt , nisi forte alludentes ad iambographos , ut
Eupolis in Bdn%aig apud Priscian. p. S 832.

av6oLa ftaoxta tavtay vai (la %ag vi(Aq>ag.

noXXov fiiv ovv dinaia, val fia %ag nqa/^fiagy
respiciens Ananii val fia v^v nQdfifiijVj quod habemus apud
Alhen. IX. p. 370. B.

CAP. XVI.

De iambico tetrametro catalectico.

§ 167. Comicis usitatissimus est tetrameter cata-
lecticus, caesuram habens in fine pedis quarti. Hipponax:

et fioi yivotTO Ttag&ivog ytaXij te xal ri^etva.
Sed eam comici saepe negligunt. Tragici ab hoc metro absti-
nuerunt. Eo metro sunt versus p o I i t i c i recentiorum Grae-
corum, dc quibus v. Bachmanni Anecdot. II. p. 98, 10. et
Struve , iiber den poUtischen Vers der Mittelgriechen , Hildes-
heim 4888.

§ 168. Rara solutio est' in pede quarto. Aristoph.
Thesm. 567.

dll^ hcTtoxiW oov zdg toxddag' ovnote fdd Jla oiy

8yjet.

' -4 ■ !■■ . M, , , — ^,^^^,,,^^

56 LIB. II. CAP. XYI.

Solvi potest autem arsis quarta etiam ubi sequens pes ana-
paestus est eadem ratione, qua in trimetro secunda arsis, de
qua V. § 1 60. Aristoph. Nub. 1 063.

TtoXXotg' 6 yovv Ilfjlevg ekafie dia tovto %riv fiaxaiQOif.

§ 169. Anapaestum In quarto et septimo pede non nisi
in nomine proprio concessum iudicavit Porsonus in suppL
praef. ad Hec. p. 39. seqq. Aristoph. Ran. 943. Thesm. 554.

jixcXkia %lv f NcSfiriVj fo nQogtanov ovxi deixvvQ.
iyiveto MeXavlnnag noiwvy Oaldqag re, nrjveXoTtrpf te.

De septimo pede vera videtur observatio ista : de quarto est,
quare dubitandum videatur. Certe credibile est, eo loco alia
quoque vocabula , praesertim si similia essent nominibus pro-
priis, anapaestum facere potuisse. Nub. 1 487.

arfhpat di tovg dXeKTQvdvag %al taXla ta fiota %ctvtL

Sic InnaXeyctQvova Ran. 932. Porsonus in his versibus contra
libros contractas formas poni voiebat. Disseruit de anapaesti
usu P. Eimsleius in censura Hecubae ed. Lips. p. 264. seqq.

§ 170. Latini, qui hunc versum septenarium et
comicum quadratum vocant (vide Diomed. p. 514. Rufin.
p. 2706. 2707.), asynartetum eum esse voluerunt, id quod
etiam Varro apud Rufinum innuere vidctur. Quare in arsi
quarti pedis et unam brevem syllabam, quae quidem finalis
esset vocabuli, et hiatum tolerandum iudicarunt. Plautus
Asin. m. 3, 61.

sed si iibi viginti minae - arg&nti profet^dntur,
quo nds vocabis n6mine? - libirtos . non patrdnos?
id pdtius . viginti minae - hic insunt in crumina.

Terent. Hec. V. 3, 32.

eum cognovit Mjrrhina-in digito modo me habintem,

Sed apud Terentium Rentleius, non cogitans, ut videtur, d^
asynartetis, fere mutavit huiusmodi versus, nisi ubi tribrachu
in qu^rto pede esse putabat, ut Hec. H. 2, 1 .

etsi scio ego, Philumenaj meum ius esse, ut te cdgam.

Dl lAMBICO TBTRAMETRO CATALEGTICO. 57

§ 171. Licentia mensurae eadem utuntur Latini comici,
qua in oeteris versibus , sed nitidiores tamen plerumque ser-
varunt septenarios , caesura diiigentius fere , quam a Graecis
factum, custodita, spondeo autem anapaestoque ita tantum in
quartam sedem admissis, si pronuntiandi faciiitate tolieretur
oBensio. Neuter pes ferri potest in Plauti Asin. IIL 9, 1 0.

id virtute huius cdUegae medque C(mitdte

factum est: qui me vir firtior est ad sufferendas pldgas.
Sed si est post collegae ponatur, ferri poterit spondeus, ut in
pronuntiando non multum a trochaeo differens. Anapaestus
autem si est in uno integro vocabulo, ultra quartam arsin
porrecto, vel in duobus per synaloephen coniunctis, caret
vitio, ut in Terentii Eun. III. 5, 55.

satin &jcplorata sint? video esse: p^ulum ostio 6bdo,
Non etiam, si finitur vocabulum in ipsa quarta arsi. Quare
oorruptus est versus in Hecyra V. 2, 9.

op6rtet : quod si pirficioj non po^nOet me fdmae.
GoQtra si arses sunt in vocibus monosyllabis , venia est ana-
paesto, ut in eadem scena v. i 8.

quid mi istaec narras? dn quia non tute ipse dudum

audisti.

§ 172. Proceleusmaticus, quem Lalini, ut§§ 157. 158.
dictum est, saepe pro iambo ponunt, eliam in quarta sede in-
venitur, dum ne prima eius syllaba finalis sit vocabuli eius,
in quo tertia arsis est. Terentius Hec. V. 2, 24.

al hdec amicas erunty ubi, quamobrem advineris^ re-

sciscent.

I § 173. Pariter etiam dactylo in ea sede locus est. Te-

reni. Hec. V. 3, 34.

Philumenam esse cdmpressam ah eoj et ftlium inde hunc

ndtum.

§ 174. Vbi neglecta est caesura, nihil offensionis habere
^Pondeus aut anapaestus putatur. Terent. Hec. II. 2, 12.
aut ia refelkndo aut purgando vdbis corrigimus.

58 LIB. II. GiLP. XVI.

Phorm. V. 3, 11.

ut pdssis cum illa: n4 te adulescens mulier defetiget.

§ 175. Non censetur in quarta scde spondeus esse
brevi finali in s exeunle ante vocem a consonante incipientem:
Plautus Truc. I. 2, 52.

procdciores 4stis vos, sed ilH periuridsi,

§ 176. In septimo pede spondeils Latinis usitatissimus
est, pariterque dactylus, ac tribrachus. Saepissime enim
ultimam arsin in hoc versu solvunt, quod Graeci non fecenml
licet Hephaestio scribat p. 1 5 (29) . recipere metrum iambicoBcrra

in;l Ttjg telsvTaiaQf ots xaTaktixziytdvj %bv Xafi^ov Ttaqakri

yovta ^ aTravlwg TQlfiQaxvv, wgi^B yivea^ai ti}v nataxkeid^B '
^TOi dfiq>tfiQaxvv rj pa%%Blovj quorum ultima aperte falsa suni

§ 177. Anapaestum eo in pede ea conditione admiso —
runt , ut ne prima eius syllaba finalis esset vocabuli eius , S^si
quo sexta arsis esset. Quare emendandus est versus Plauti ^^
Persa II. 4, 9.

servam dperam, linguam liberam-herus me iussit habir^ -

Sed recte se habent tales, ut Terentii in Adelph. IV. 5^ 78. ^
Ilec. V. 1, ia.

sed c^so ire intro^ nd morae meis nuptiis egomdt sim.

nam qui post factam iniuriampurgdtj parum mihi prdstit -

Sic enim scribendum videtur. Vide Elem. d. m. p. 1 57.

§ 178. Proceleusmaticum quoque cadcm conditione s3'
pius inveniri licet. Plautus Asin. 11. I, 24.

dormitis intered domi , atque herus in hara , haud aedii^^^

hdbitat.

)1SC0

DB lAMBlGIS TKTHA1KT1IS ▲GATALEGTIS. &9

CAP.xvn.

De iambicis tetrametris acatalectis.

§ 179. Tetrameter acatalectus, ab inventore
;o dictus Boiscius , Graecorum tragicis comicisque non est
itatus. Ex Alcaeo exemplum affert Hephaestio :
di^ai fie xwfia^ovtaf di^ai, liaaofial aa, llaaofiai,

§ 180. Romanorum vero et comici et, de quibus id
gabat Bentleius ad Gic. Q. Tuso. I. 44. II. 15. tragici mul-
n usi sunt hoc metro. V, Elem. d. m. p. 4 58. seq. Vocatur
tem Latinis octonarius.

§ 181. Gaesuram babet hic versus duplicem. Plautus
3 In quarta arsi incidit, eaque caussa metrum hoc voluit
Hartetum esse, hiatu et brevi syllaba indicante. Vt in Am-
tr. in. 4, 5. Bacch. IV. 9, 9.

ille ndvem ^alvam nuntiat, - aut irati adventum senis^
TroiOiy patria^ o Pirgamum, - o Priame periistij senex.

^ntio non sunt asynarteti hi versus , quod is caesuram in

^i, quae quartam ar^in sequitur, facere solet.

§ 182. Vbi in arsi quarta caesura^fit, pes quartus purus
b^ esse debet, quemadmodum octavus semper purus ser-
U*. Sed ubi negligitur haec caesura , et spondeo locus est
^ctylo et anapaesto et proceleusmatico. Plaut. Amph. III.
4. Ter. Andr. I. 3, 5. 4, 7. Eun. III. 5, 30.

nunc 4mphitruonem v6U deludi mius pater: faxd probe.
si illum relinquoj eius vitae iim^ ; sin opituhr, huius mina,s.
sed quidnam Pampkikm fyHuninatum video? vereor quid

siet.
edicit ne vir quisquam ad eam ofhat : et miki ne abscedom

imperat.
Talem vero anapaestum vix credibile est admissum esse,
lis est in Terent. Andr. IIL 5, 7.

qui sum pollicitus ducere? qua fiduda id facere audeam.

60 LIB. 11. CAP. ITIII.

Minim m poeta sic scripaeril :

qui sum polUcitus ducere? - qua id audeam fiducia?

§ 183. Yltiiniim pedem purum iambum esse necesse est^
nisi ubi oontinuatar numenis cum sequente versu, quo focto
et aliis pedibus, ei solutioni arseos locus esU De qua re mox.
diceiur §§ 1 88. i 89.

CAP.XVnL

De continuatione numeri trocbaici apud

Romanos.

§ 184. In Romanorum comoediis saepe mutantur meCra»
ita ut trochaids versibus iambici, iambids trochaid inserantuPy
omninoque plures numeri trochaid formae consocientur. Qa9^
res instituta videtur ex parte ad exemplum systematum, qoi —
bus Graed utuntur, sed minus severa compage, modo p erpo "*
tuato per plures versus numero, modo non perpetuato.

§ 185. Verum non temere mutatur numerus : qua in
•saepe peccavit in Terentio Bentleius: sed propter idoneatf*
caussam. Sic ubi ex alacriore colloquio ad narrationem seda — '
tiorem transitur, ut in Curcul. V. 2, 37. aut ubi epistola T O "^
citatur, quae res quod omni motu caret, trimetri adhibentol'»
ut in Bacch. IV. 9,'74. in PSeud. IV. 2, 41. in Persa IV. 3, 3«-
EUam sententiae et proverbia trimetris proferuntur, ut in Gap^*
II. 4, 6. 8. Stich. n. 4, 28. Et iusiurandum Rud. V. «, 7* -
Tum mutatur etiam numerus, ubi ratio sermonis mutato^^
nunc discedente aHiqaa persona, ut in Heaut. V. 2, 25. He^-
IV. 1, 51. Adelph. II. 1, 43. IV. 5, 73., nunc advenient^^
ut in Heaut. H. 4, 26. Phorm. U. 1, 23. quo facto etiam uie'*^
alius versus inseritur, ut in Andr. H. 1 , 18. Omninoque mm^'^
tari numerus solet, ubicumque aliquid inddit, quare fort:^^
colorque orationis repente alius fiat. Vide Andr. HI. 2, 1 7. 1
Hec. IL I, 20, Phorm. L 3, 25. 26, V. I, 15. 20. Eun.

DB GONTINVATIONB NYMBII TROCHAICI APYD ROVANOS. 61

6; 45. seqq. Tum etiam, ubi enumeratio fit multarum rerum,
vel alia descriptio inseritur, ut in Gapt. IV. 1 , 4 . seqq. Andr.
L 5, 25. seqq. Adelph. m. 2, 4. seqq. Saepe etiam in fine
oenae, capto aliquo consilio, ut in Andr. I. 5. IV. 1. Heaut.
'. S. ; vel in initio, increscente aut decrescente animi motu,
l Eim. V. 8. Adelph. III. 1. Hec. IV. 3. Denique saepius
^dem in loco mutantur numeri^ ubi variis motibus in diversa
aliuntur animi.

§ 186. Sed haec mutatio numerorum ita fere fieri soiet,
t. fterpetuari numerus videatur. Vnde Bentleius ad Andr. II.
^ 1. Eun. II. 4, 12. Adelph. II. 4, 4 4. contendit, trochaicos
i^lonarios semper a trochaicis versibus, septenarios ab iam-
icis excipi. Rectius dicas, qui versus perpetuitate aliqua
olia^ant, eorum hanc debere rationem esse , ut thesi ter-
Qinatum versum versus trochaicus, arsi autem terminatum
lauibicus sequatur.

§ 187. Perpetuitas autem iila rarius apud Latinos fit per
^POfeiaVj i. e. ut excludatur syllaba anceps in fine versus,
admittaturque et solutio ultimae, et pars verbi sequenti versui
^diidatur. Quod ubi sine elisione fit, versus nascuntur hyper-
^^tri, quales Bentleius ad Eun. IV. 4. 4 4. in trochaicis, ad
Heaut. III. 3, 43. autem, et tacite ad Phorm. I. 4, 40. in iam-
'^is numeris inveniri negat. Recte , quod ad trochaicos versus
^ttinet; non recte, quod ad iambicos. Nam quum et trochaici
^ iambici versus numerum habeant eundem , qui trochaicus
^^9 eumque incedentem per ordines periodicos duplices, i. e.
^ dipodias trochaicas, violatur haec dimensio, ubi ad versum
'^haicum adiicitur syllaba :

±\y-.\j I -

^i^ violatur, ubi ad iambicum :

-^ia hic numerus sic metiendus est :

^i^iterque etiam sequens vei^sus vitiatur, prima eius syllaba

62 tn. ir. cap. xnii.

praecedenti ven^ui troehaico adiiifia. Reno^Bet eiiim dd* di]
trochaico amphibrachus :

Non vitiatur, iambico vennii praeoedenti addila syHaba , quia
integri manent ordines trocbaici :

i. e. recte deScriptiiS ofdinibus :

§ 188. In his aulefn fambiots hypermetris ultmiu iam- <
t>us, quia iam non uhimus pes est, sed medius aliqm, spoiH
deum ceterasque varietates admittit. Plaut. Amph. Y. 4, 4S.

ut idcui, exsurgo: ard4re censui a^dis: ito' tum dkdi/M*

gebctnt.

ibi me inclnmat Akumena : iam 4a res fne hortore dffldL

§189. Eadem est finiendi versus iambici' ratio , jAA
elisio fit in sequentem versum, quo facto versus non est hyper-
meter, sed quia numerus cohaeret cum sequente versir, ttien* j
suram ultimus pes eamdem, quam quisque medius pes, bdbet
Heaut. in. 3,43.

ego di me facio cdniecturam : n4mo est meoiim amicorm

hodie,
apud quem expromere 6mnia mea occililta, CHtiplifty

audeam.

§ 190. C 1 a u s u 1 a s Latini dicunt versus breviores longi-
oribus eiusdem generis admixtos, et plerumque cum iis numeri
perpetuitate cohaerentes. Vsi sunt iis etiamGraeci, ut Aristoph.
Nub. 221. Ach. 404. 407. Rufinus p. 2707. observat, ali-
quando etiam initium ab iis fieri , ut apud Attium :

an hdec iam obliti sunt Phryges.

§ 191. Non omni ex parte vera sutit, quae de his Benv-
leius dicit in schediasmate de metr. Ter. Nam clausulae aut
cohaerent cum aliis versibus perpetuato numero , aul non co-

DB COirrniVATIONB NTMBHI TROGHAIGt APYD ROMANOS. 63

haeremt : si non cohaerent , satis est oonstare eas ex versibus
cataiecticis vel acatalectis : sin cohaerent , uno dipodiarum te-
nore cum versibus , quibus iunctae sunt, continuari debent.
Itaque quam ex Caecilio clausulam affert Rufinus :

di boni quid hoCj

si fuit clausula, aut boni monosyllabum esse debuit, lit ver-
sus esset monometer acatalectus, aut corripiebatur hac^ numero
cam sequente versu perpetuato. Sed fortasse non magis haec
fdit clausula, quam fuisse videtur quod idem ex Terentii
Adelph. rV. 4, 1 . affert :

discrucior animij \\ hodne mihi mali de improviso dbiici.
de quo v. Elem. d. m. p. 432. Quamquam haec Terentiana per
numeros quidem ferri posset, si trochaicus versus sequeretur:
quia c[uum hypercatalectus sit hic versiculus , iambicus tamen
est, qui, si hypermeter est , non tollit incessum per dipodias
trochaicas , quod non est in illo Caecilii , si is quinque plenis
syDabis pronuntiatur : v. § 1 87.

§ 192. Continuati numeri in clausulis haec exempla suffi-
danl: Eun. U. 3,4.

dccidi :

neque virgo est usquam, nSque ego^ qui iUam e cdnspectu

amisi meo.
Ibidem II. i , 2.

fiet: at mature . fiet . sdline hoc mandatumst tibi? ah
rogitdre, quasi difficile sit.

Plures clausulae coniunctae Eun. II. 3, 7.

niscio quid de am&re loquitur . 6 infortunatim senem.
hic v4ro est , qui si occ^erit,
ludum iocumque dicas fuisse iUum dlterum,
praeut huius rabies qude dabit.

ut illum di deae omnes s4nium perdant, qui hddie me re-

mordtus est.

64 LIB. II. GAP. XIX.

§ 193. Non perpetuati numeri exemplum est in Andr. III.

2, 37.

quid ais ? quum intellSxeras

id consilium cdpere, cur non dixti extSmplo Pdmphilo ?

Sed scribendum videtur id eds consilium cdpere,

§ 194. Rarissima sunt exempla clausulae in trochaeum
exeuntis. Terent. Hec. V. 1,5.

aggridiar, Bacchis^ sdlve.

B. salvd^ Lache L. edepol credo te nonnil mirari, Bdcchis.

CAF.XIX.

De versibus Creticis.

§ 195. Greticum numerum musici et metrid, men-
sm*ae tantummodo rationem habentes, ad paeonicum genus re-

ferunt. Nam una longa syllaba tribus brevibus iuncta, quattuoB.<
paeones procreat ; duabus autem harum brevium in unam lon-

gam contractis, Greticus, Bacchius, et palimbacchius nascuntur
Ex his pedibus repudiati sunt paeones secimdus et tertius ci
palimbacchio; adsciti autem reliqui, paeones primus et quai
tus , Greticus , Bacchius :

Nam etsi Dionysius Hal. de comp. Verb. c. 17. palimbaccbiacr"^
hoc exemplum posuit,

aoi^ Ooipe Movaal %Sj avfipufiav,

tamen vix alibi invenietur hic numerus quam in Paoe Aristo— -^"
phanis v. 463. in his :

co eluf w ela :

quibus respondet v. 491 . iAi%Q6v ye xivovfAer*

§ 196. Numerum si spectamus, duo illi paeones uni
generis sunt; diversi autem ab his Greticus et Bacchius. Pae-

DE ▼BRSIBVS C1ETIGI8. 65

oues enim primi et quarti sola anacrusi differunt, eodem modo
ut trochaei et iambi , dactyli et anapaesti :

l.\j-.\j

-iv^— SJ^J

-iv^V-/— V-A-/

-iww— \J\J\J

-iv-/^A^_V.A„A^

JL\J^J\J-.

Atque ex numeri lege, quia thetica tempora paria esse debent,
arsis quidem paeonica solutionem, sed thesis non admittit con-
traciionem. Nam arsi soluta ex quinque paribus temporibus
constat hic pes , in thesi autem contractione facta , sive ea fiat
in duabus prioribus , sive in posterioribus syllabis ^ nova arsi
illata perderetur numerus paeonicus :

JL^j^^usj S\j\j\j

l±\j ±\j ±

§ 197. £x quo consequitur, numerum Creticum ad genus
trochaicum pertinere , neque aliud esse , quam dipodiam tro-
chaicam catalecticam , quae ex arsi , thesi, et iterum arsi con-
stai. £t quoniam hic ordo periodicus est, apertum est, thesin
^■Mm posse ancipitem esse, sed semper et necessario ex una tan-
^QiQ brevi syllaba constare : arsin autem utramque solvi posse,
4^0 fit, ut et primus, et quartus paeon, et vero etiam quinque
**eve8 pro Cretico poni possint :

±\j ^

\Jsj \J\J

™Uribus autem pedibus Creticis uno versu coniunctis nullum
^'O alio cohaerere ordine aliquo periodico , ultimi autem pe-
^ tdtimam , ut omnem syllabam finalem , ancipitem esse , et
^Vi non posse, nisi' in systematis: in quibus quoniam una
'^^'''petuitate iuncti sunt numeri, ultimus versuum pes, nisi si
^^Ul totius systematis ultimus est , eadem lege , qua quisque
'^^©fJius, tenetur.

§ 198. Solutiones Creticum adeo similem reddunt paeoni-
^ , ut distingui ab iis non nisi eo possit , quod paeones , ut
^1^6. demonstratum est, Creticum plane adspemantur. Ac
^^tnerus sane utriusque generis diversissimus est. Nam paeo-
. ^B unam arsin cum thesi trium brevium syllabarum con-
^^^etam habent, Cretici autem arses duas, inter quas media est

Hermanni Epitome doctr. metricae. 5

66 LIB. II. GAP. XIX.

tbesis unius brevis syllabae. Quare paeon, qui vere paeon esl
valde diversus est ab eopaeone, qui solutione nasdtur. Hi
enim, ut ipse Creticus, duas arses habet, et thesin unius tem
poris ; ille unam arsin, thesin autem trium temporum. Deind
Gretici, ut § 1 97. ostensum est , non cohaerent inter se ordini
bus periodicis ; paeones autem omnino ita cohaerent, et plerum
que quidem, trochaicorum dactylorumque numerorum exempli
dipodiis :

Quare sic statuendum est, versus omnes, in quibus pes Cre
ticus paeonibus admixtus reperiatur, Creticos esse; qui autei
ex puris paeonibus constent, vel esse paeonicos, vel poss
esse. Nam Creticus quum pro paeone poni nequeat , sempi
indicio est numeri non paeonici ; paeon autem , qui potest pi
Cretico poni , per se ambiguus manet, utrum re vera paeoi
an solutio Cretici sit. Quod nisi fallor et numero et mensoi
paeones a Creticis diversi sunt. Nam quum difficillimum si
paeones, quorum thesis ad arsin eam comparationem hab
quam 3 ad 2, ita recitare, ut non acuenda paullum media Vnw
brevium syllaba in Creticum numerum inddamus, Eacilis 1
recitatio, si arsin sumimus par^m thesi, h. e. tres moras haba:
tem. Ac nescio an eo referri possint haec Aristidis Quintilia:
p. 33. avvd^erog di i(ni XQ^^og 6 diaiQsiod-ai dvvdfieyo
zovTwv di 8 fiiv dmkaaluiv iatl %ov nqdvov * o di %Qut)A
aiMV S di TezQaTcXaaUav ' fiixQ*^ yotq vezQadog nQO^i^ev
^v^(iL%cg XjQOvog, £t magis etiam quod Aristoxenus in Ek
mentis rhythmicis p. 303. scripsit: tiiaQTOi, di sla^v ol
i^aarififff fieyid-ei * eati di to (liyed^og tovto 8vo yevdiv %o
vovy %ov %e lafifiixov xal %ov datL%vXixov. iv yaQ %oig «
%Qidiv XafA/Savofiivwv Xoywvj %ov %€ Xaov xal %ov dmXuaU
xal %ov 7tev%anXaalov y 6 fiiv %fX€v%aiog ^ti-^eig oi
e^vd^ficg ia%i ' %Cnf di Xatnofiivwv (sic pro leyofiivwv scr
bendum) 6 fiiv %ov Xaov kdyog eig %d iax%vXixbv yin
ifmeaei%m' t di %ov dvnXaalov eig %6 iafifiix6v.

§ 199. Metrici quidem, qui solam simplicem et duplicei
mensurain admiserant , nihil inter Creticos et pae<mes diversi

DB TXRSIBTS GIETIGIS. 67

talis siatuebant. Vtuntur autem Creticis et lyrici, et tragici, et
comici ; paeonibus primis coroici maxime, genere numeri valde
volubili ethilari; quartis autem, quorum magna vehementia
est , tragici potissimum.

§ 200. Quoniam pes Creticus per se ordo catalecticus est,
pleriimque versus Cretici hoc ipso pede terminanlur, neque
aliam catalexin habent. Sed inveniuntur tamen raro etiam uno
trocliaeo terminati , qui iure catalectici dici possunt ; aut di-
pocJia trochaica , qui hypercatalecti , ut apud Aeschylum in
Eu¥m. 324.

Klvd^ ' S AatoS^ yaQ I-
pIq fi citifjLtiv jl9f]aiv.

§201. Solutio multo frequeQtior est in jsecunda pedis
cttiiisque arsi , quam in prima. Perrara est utriusque arseos
8«>Vutio.

§ 202. Dimetri et tragicis et comicis usitatissimi sunt,
coi^iuncti illi fere in systemata , ita ut ultima versuum syllaba
i^^ciue anceps sit, neque hiatum «ncjmittat, et solvi possit.
His in systematis etiam monometer adsciscitur. Aeschylus
Svippl. 425.

g>Q6vTiaovy
xat y£vov Ttavdlxtag
eiaepfjg TCQo^oq *
%av qwydda fiij TtQodf^gy
rav hia&Bv iyt^okaig
dvgd^ioig OQfiivav,

. ^ tragici, ita comici quoque, apud quos frequentia sunt haec
^ystemata , plerumque curarunt, ut antisystemata singulis pe-
"^bus responderent, solutionesque in iisdem locis adscisceren-
^**- lidem plerumque , ut in hoc Aeschyli exemplo , e binis
^H^l^xisque pedibus fere priorem, quam posteriorem maluemnt
P^eoBem esse , quia suavior est numerus , qui remissior est in
*^^ , quam qui ex remissiore fortior fit.

II MrillB— i^

68 LIB. II. GAP. m.

§ 203. Frequens est etiam tetrameter, caesuram
bens in fine secundi pedis. Simmias ap. Heph.

fiStBQ w Ttozvioty nkvd^if w^q>av aPgSvj
JwQij yivfiOTiTVTtfav rjqav aXhav (ivxuv.

Idem Simmias neglecta caesura :

Gol fiiv evvTtTtogy &;7twXogy iyx^grtaXog
dwnev alxfiav ^EwdXiog ^monov ¥xsiv,

Idem poeta integrum carmen lusit solutis arsibus :

ai Ttote Jibg ava Ttvfiata veaQe x6q€ vefiQOxltfov.

Alii prioribus tantum solutis pedum arsibus :

^vfieXixav Xd^i^ fidnaQ^ q^iXotpQoviog eig CQiv,

Diversas solutionum formas Aristophanes habet in Georgis a
Hephaest.

iv dyOQ^ d* av nXdtavov ev diaqtvtevaofiev.

§ 204. Hexametro catalectico usus est Alcman, unde Al^
cmanio huic versui nomen :

}iq>Qodlta fiev ovx eotij fidQyog d' ^EQwg, oJa nalgf

naladeif
ayiQ ht av&t] xafialvtaVf S firi fioi d^lyyg t^ xvna^

Qlaxffi.

§ 205. Inveniuntur etiam Cretici ab anacrusi iambica in-
cipientes: Aristoph. in Pace v. 1127.

ijdofial /, fjdof^ai
Kgdvovg dTttjXXayfiivog,
tvQov te ytal XQOfifivtov
ov yctQ q>iXridd) fidxaig,

Vide de hoc versu etiam infra §§ 247. 270.

§ 206. Multus est Creticorum usus apud tragicos ei co-
micos Romanorum, qui eadem prosodiae licentia qua in reliquis
metris utuntur. Ynde sicubi Molossum pro Cretico ponuni, de
qua re dixit Bentleius ad Cic. Q. Tusc. IH. 19. et Tereni.

D£ VERSIBYS CRETICIS. 69

^lph. IV. 4) S., ita id faciunt, ut per vulgaris pronuntia-
iis ambiguitatem delitescat mensurae pravitas. Plautus
>t. 11.1,41.

aut solutds sinat , qu6s argento imerit.

1. I. 5,15.19.

quo/ine eiectae 6 mari ambaS sumuSj te dbsecro.
ut /uo r^ipias ticto^ servdsque nos.

i Acripsit in tua ut recipia^ tecta.

§ 207. Quum fere tetrametro hi utantur, saepe versum in
is aequales partes divisum asynartetum fecerunt. Ennius in
Iromacha :

quid petam pradsidi aut ixsequar^ qu6ve nunc
aut auxilio exsili-aut fuga freta sim ?

§208. Plautus, qui versus Greticos saepe aliis numersi
'Cnniscet, in canticis quibusdam et diverbiis, in quibus anti-
tiphicam dispositionem animadvertimus, non modo dimetros
terdum posuit , sed saepius etiam tetrametros catalecticos, et
quidem quantum iudicari in tanta apparatus inopia potest,
^itio pede ultimam habente ancipitem , quarto autem solutio-
em arseos admittente. Ita in Trinummo II. 1,1 7.

dd mihi hoc, mil meum, si me amaSj si audis :
ibi tum ille cuculus: hem^ -ocdlle mi^ ftat:
et isluc, et si dmplius vis dari^ ddbitur,
ibi pendentim ferit : iam dmplius-6rat :
ndn satis id est mali^ ni dmpliust 4tiam,
qu6d bibit, qu6d comesty qu6d facit sumpti.
n6x datur: ducitur fdmilia t6ta.

3m metrum iunctum alibi tetrametris acatalectis.

§ 209. lunxit Plautus etiam trochaicum monometrum
percatalectum Creticis, et quidem nunc ita, ut vel unum vel
ires huiusmodi versiculos Greticis admisceret, nunc etiam,

70 LIB. U. CAP. XIX.

ut cmnpositos ex dimetro Cretico et trochaico isto versus i
ret. Waeiverant Graeci : ut Aristoph. Ran. \ ^58.

Sfia di JlyLtvwa nalg
'LiQjefiig xald.
Sic Plautus in Bacch. IV. 4, 4.

CdUidum senem

cdllidis dolis
compuli et p4rpuUy mi omnia ut crederet.

nunc amanti hero

filio seniSj

quicum-ego bibo

quicum-edo et amo
rigias copias aureasque dbtuli,
ut domo sumeret, neu foris quaireret.

In Mostellaria III. 2,1.

Mdius anno hdc mihi n6n fuit domi^
nec quando esca ulla me iuverit magis.
prdndium ux6r mihipirbonum dedit.

Et paullo post :

quo magis cdgito ego cum animo meo,
si quis dotdtam habet, niminem sopor
sdllicitat. ire dormitum mihi odio est.
4xsequi cdrta resdst^ ego ut abeam
pdtius hinc dd forum, qudm domi cubem.

§ 210. Clausulas inCreticis inveniri, qualem Bentlei
Ter. Andr. IV. 1,1 2. constituit , ex Cretico et iambico n
metro hypercatalecto :

nil opmtj ibi verentur,

non est credibile , quum ne iliud quidem certum videatuj
metrum hypercatalectum clausulae loco esse, qualis hw
versus foret, ictu in quinta a fine syllaba posito, et quarta
repta : vel qualis in Plauti Amph. I. 1 , 82. legitur :

vicimus vi feroces.

DK ItTMERO ANTISPASTIC.O.

CAF. XX.

De numero antispastico.

§211. De antispasiico numero mctrici prorsus falsa
prae^piunt. Quum enim more suo in iis metris, quae non plane
rehra.garentur , ut dactylica , anapaestica , paeonica , quatemas
syllabas una dipodia coniungerent , baseosque naturam igno-
rarexit , versus eos , qui vel a basi incipientes , vel alio modo
male divisi aliquam istiusmodi dipodiarum speciem prae se
ferrent, ad antispastos retuierunt. Ac primo choriambicos cum
basm, quos sic diviserunt:

s^ \J

V.^ \J

\J^\J^

Beixide Glyconeum Pherecrateo iunctum

\J \J

\J^\J^

' -v^

\AJ

\J\J

\J^\J

TiMaoPhalaeceum :

~.\J
\y\j

v^— >^—

\j^\j

^^uique duo alio genera , quorum prius hoc est :

^— >s>_

\J \J

^\J
\J\J

^^r\xm autem hoc :

\j^\j^ I \j — '

^—v^—

v^— v^_ ^—v^

'*^<i praeceperunt primae dipodiae priorem pedem omnes ad-

"^^ttere pedes disyllabos , in ceteris dipodiis antispastum ser-

^^^ purum ;• aliis in generibus pro antispasto in secunda sede

^^Jinbum inveniri ; in aliis etiam tertiae dipodiae priorem pe-

^^ pedes disyllabos omnes recipere ; et cpiae sunt reliqua,

^^^^ ex his quas descripsi formis coiligi possunt. At haec

ae-

SBBM

72 LIB. 11. CAP. XX.

omnia non mc^o ratione carent , quia non apparet , cur q\l^
in prima dipodia liceat , non liceat etiam in ceteris , et cur afl'
tispastus, qui ab anacrusi iambica incipit, et in thesin trodiai-
cam desinjt, non habeat utramque, ut par est, ancipitem: sed
etiam numerum praebent adeo fractum, ineptum, et molestum,
ut statim aures errorem arguere debeant. Accedit quod La-
tini grammatici iam veriorem viam ingressi sunt versus isios
choriambicis aliisque numeris, non antispastico factos esse
intelligentes.

§ 212. Pes antispastus ex iambo trochaeoque composiUis
est. Vnde hanc eius mensuram esse apparet :

w^^ G

Eamque manere necesse est etiam ubi plures antispasti uno
versu coniunguntur. Nam ordinibus periodicis copulari antil-
spasti non possunt : quo facto sane syllaba anceps in primi lan-
tum antispasti initio locum habitura esset :

v> — lv.yv^— Jlv-/w iw

At enim hic iam non antispasticus , sed choriambicus numerus
foret , qui dactylici generis est. Omninocpie raro plures anti-
* spasti sese excipiunt , quod hic numerus admodum molestum
et inconcinnum incessum habet ; ut si quis hunc choriambicum
cum basi grammaticorum more ita dividat :

xatdydaxsiy Kv^d^iQifj afiQog \jid(ovig, ti \ xc d'eifi€P;

§ 213. Eam asperitatem ut lenirent poetae , partim anii-
jspastum auxerunt una syliaba, quo nascitur dochmius , parUm
aliis numeris consociarunt, partim solutiones crebras adhibue-
runt. Anacrusin etiam ut plurimum brevem servarunt, quia
ionga in tam imbecillo numero minus grata est , nisi quidem
solvatur quae eam sequitur arsis.

§ 214. Rarus est monometer antispasticus. Aeschyius
Sept. adTheb. 155. 164.
w Tcotvi liqa.

Dl NVMERO ANTISPASTICO. 73

^^vitur autem in omnibus antispasticis versibus saepius prior
^wJs, quam posterior, quae quia propior fini, quietior esse
debet.

§ 215. Nec dimeter frequens est. Aeschylus Agam. 1 1 51 .

v6fiov avofiovj ola re^ ^ov&a'
tl f htlffo^a ivgffatiff y^i^yy^^

§ 216. Trimetro usus videturEuripides inHerc. fur. 919.
subiecto versu e duobus dochmiis facto :

liys, %iva tQonov eavto d^eod^ev im fiikad^Qa na-
xa tddsj tli^^ovas %b naidwv tvxag.

§ 217. Saepe , apud tragicos potissimum , antispastus
oonsociatur aliis numeris , iambicis maxime et trochaicis. Ex
liis iambici fere non sunt ex iis , de quibus supra explicatum
est, qui per dipodias incedunt, sed ex alio genere, cognato an-
tiapastis. Quod quia ex brevioribus ordinibus constat , et pro-
inde syllabam etiam andpitem iis in iocis admittit, a quibus in
dipodiis exclusa est , unde fractus et debiiis incessus oritur,
ischiorrhogicos iambos vocamus, nomine, quod metrici
trimetroHipponacteo adhibuerunt, huc translato. Eorum prout
aut raonosyllaba aut disyliaba anacrusis est, hae formae usita-
iissimae sunt :

\j JL \j

S.A-/

w _1 w

^v^

G-1 \j^ JL O

Jju

\j\j

yjJL

\J\J \jyj

Inveniuntur autem hi versus etiam nuUo antispasto addito.
Exempio sit carmen antistrophicum in.Soph. Electr. 504.

cS mXoftog a TtgSa&Bv o%q.

ftoXvTtovoQ InTtfiaj
wq efioleg aiavij

t^ie y^.
eite yaQ 6 novtia^elg

74 LIB. II. GAP. U.

MvQtllog ixoifidd^y

7taY%f^vai(av Slq>Qtov drt.

Svtnavotg ahtlaig

TtQo^^iCpg hQiq^&eig,

ovtt Ttia
eliTtev ix tovS* oXnov
TtolvTtovog alxla,

Aeschylus Suppl. 1 43.

teXevtag S* iv xqovtfi
TtatrjQ 6 TtavTOTttag.

Quibus respondent v. 1 53.

Siwyixolg aaq>aXkg
^ dSiAYitag dSiirfta.

§ 218. Additur his etiam aliud genus ex choiianibo
anacrusi monosyllaba et uno iambo compositum :

Soph. Trach. 848. et 859.

ij Ttov 6Xoa ativBij
fj Ttov dSivwv x^fOQdv

tiyyei Sa%qv(av axvav.
& t6t€ d^odv vvfiq>av
ayayeg dii ameivag

tdvS OixaXlag aixii^.

In his etsi per metri legem poni potuit ativet^ tamen nescio ai
spondeum , ut d^Qrjvel , praetulerit Sophocles , quum plerum-
que syilabas syllabis respondere voluerint tragici.

§ 219. Haec igitur genera saepe copuiantur anlispastfl
Nunc sic :

w »1 _1 vi/ <^ _1 v^_

^\J\J^

v-V^

Aesch. Choeph. 383. Agam 4<6.

iq^vfiv^aai yivoit6 ixot,
fiifiaxev ^l/xq^a Sid n:vXav,

DE NVMimO ANTISPAATICO. 75

§ 220. Nunc hac forma, quae frequentissima esi :

ohylusSept. ad Theb. 122. 125. 139. 141.

JiQyBloi, di 7t6kio/ia Kadfxov.
TtivvQovtai q>6vov xaXivoL
i%9vp6Xff (laxav^ Iloosidav,
xat KvTtQigj Ste yivovQ TrQOfidttOQ.

ckI genus cavendum ne confundatur cum iogaoedicis nume-
y ubi a duobus dactylis incipit , ut quem postremum attuli
'sum. Sic etiam in Persis 288.

htTioav evviSag tji^ dvdvdQOvg.

Eiet autem nunc universa stropharum compositio , quo nu-
ro sint, nunc antistrophicus logaoedicum numerum rcpu-
xis, ut in Persis :

e&eoavj aX a\ otQatov ^aQivtog.

* hoc metro iisque quae § 222. afferentur, disseruerunt Rei-
uus in comment. crit. ad Oed. Gol. p. 291. Elmsleius ad
M. Col. 700. Boeckhius in praefat. lectt. aestiv. a. 1827.
ouholdus in lahnii Annal. 1828. fasc. .'). Rccte iudicavit
«rm. Wcissenborn in dissertatione de versibus iambico-
ntispasticis.

§ 221. Aliud genus, non illud rarum, hoc est:

C/ -1 -i O O -i \j^\j\j

VJ^ VAJ

yy\J

3sch. S. ad Th. 362. 374. Suppl. 390.

tIv Ix twvi^ eindoai Idyog ndQa,
Tiayiikavtiov dkyifov iTtl^o^ov.
fiivec toi Zrjvog Ixtahv iit6tog.

icm cx Supplicibus versum posui corruptus est. Dochmio
biectum hunc iambicum vide infra § 246.

§ 222. Frequentissimae sunt apud tragicos formae ex
mbis istis sine antispasto compositae: quarum quae usita-

76 LIB. II. GAP. XX.

tissimae sunt, has formas habent: Aesch. Ag. 256. Eor^-
Alc. 970. Aesch. Ag. 231. 419. Pers. 1023.

1 , \jJL\j I v^— w —

2, ^s-/-lv^ I W-iv-/

3, \J-L\j I \j\jS\j —

4, v-/-lv./ I V^_i\^-_V^—

5, v^-iv-/ I v^v^_lv^— v^—

tixvai di Kdlx^^os ovx aKQavtoi.

axoTla d* BTi oaooioi vv^ iq>iQ7tei.

yvvavxo7tolv(ov TtoXi^fav aQioydv,

l(o Iw ddff.iay dwitia xal TtQo/iov,

f>Q^g %b XoiTtbv tode tag ifias atoXas*
Videtur in his metris posterior pars, certe in postremis dua-ji
bus formis^ ischiorrhogici generis esse, quum, licet rarissiin^
etiam spondeus pro medio iambo inveniatur. Aeschylus Pere
1013. dubia tamen scriptura:

TCBTtXrjYiAB^^ j olai 6^ alwvog zvxai.

Perraro uitima prioris partis syilaba in hoc versuum gener"
brevis est, ut in Philocteta v. 1217.

Javaolg aQwyog* ¥r ovdiv ei^L.

Vide ad Soph. Electr. 1 086.

§ 223. Coniunguntur antispasto etiam trochaei, sed
rius, ut dipodia trochaica, v. c. in Persis v. 982.
C/ -1 -1 G — v^— G

\j\j \j>^'

tkdfiovBg danaiQOvaL X^Q^V
et tripodia, ut in Choeph. 638. 645.

diavtalav o^vnevxig ovt^.

TtQOxcclxevet S* alaa q>aayavovQy6g.
Nam etsi hic versus etiam sic potest compositus videri :

v^_lG_L_ I \^JL\J^\J

tamen verba multo elegantiorem pronuntiationem habent t^^
metro :

0-LlO I JL\j^\j^\j

DB YBISIBYS DOCHMIAGIS. 77

$ 224. Saepe a dactylis ad antispasticum numerum
isitur, sed fere ad dochmiacum, de quo infra. Ad anti-
stum transiisse yiden potest Aeschylus Sept. ad Theb. 490.

fAaivofii-vif g>Qevlf ttig viv.
I verisimilius est, ab antispasto ad iambos et in hoc versu
n eo qui sequitur, transiri :

fiaivofiivff q>Qe-vlj vws viv

Zevg vefihwQ in-idot noralvwVf
formis :

\J\J v-^

Kj JL -1 G

\j1\j^\j

w\> \,j\j

utrum enim versum dactylicum esse , omnis strophae com-
sitio arguit.

CAP. XXI.

De versibus dochmiacis.

§ 225. Vsitatissimum genus antispastorum d o c h m i a c i
^t, qui constant ex antispasto hypercatalecto :

le Etym. M. p. 285, 26, de quo loco disputarunt Seidlerus
Verss. dochm. p. 401. seqq. et Boeckhius de metris Pindari
4fS. Scholiastes Aeschyli ad S. c. Theb. 129. hunc nume-
^ vocat ^^(idv dxTaariiiioVj quia octo tempora habet. Mu-
^ duo memorant genera dochmiaca, hoc, quod metrici quo-
^ sic vocant, et iliud, quod a metricis Giyconeum appellatur :
Aristid. Quintil. p. 39.

§ 226. Quoniam quarta huius metri syiiaba anceps est,
^iio eam aut anacrusin, aut thesin esse intelligitur, triplex
^^titui numerus dochmii potest :

</JL.[sjS

w^^w I S

V.1I ^ I w-i

78 UB* I|. GAP. XXI.

Ex his duo priores admodum mgrati et molesti forefit: vtlkcm ^
vero et eleganUssimus est, et appiime coDyenienB agitatiC^^"^
animorum, cui significandae hoc genus versuum adbiberi ml^^
Vtuntur enim eo lyrici parcius, comici fere ut tragicos rideairr:*^
tragici autem tamquam proprio tragoediae.

§ 227. Coniungi solent a tragicis, eorumque exem p wi I
etiam a comicis, dochmii in systemata, pei*petuato numero
currentia, et plerumque sic, ut duo dochmii uno versu
prehendantur. Hinc a fine singuiorum dochmiorum in med — i
i^ystemate et syllaba anceps, et hiatus exciuduntur, nisi cer&-^i
conditionibus, de quibus infra : iegitima autem est ultimae
iutio. Itaque forma dochmii in mediis systematis haec est :

/ r~! /

variationes complectens triginta duas; in fine systematis, w^
sicubi dochmio non alii continuajntur numeri haec :

w _ _L v^ -L

^v^

v^v^

ex qua variationes novae sedeoim accedunt , ut omnes varia-
tiones numero sint octo et quadraginta.

§ 228. Ybi ultima anceps est in brevem vocalem exire
potest vocabulum, si praecedens syllaba brevis est, ut

dd^aav xcti %StovL

Vbi longa est praecedens, curatur ut ultima certe in consonaB-
tem exeat, quod sic commodius morari in ea vox polest, ut

naqaXioLV 'kpafjL^ov.
fidwaovy fiSteq,

Vix autem talem versum quisquam probaverit :

TtdXiv xal d<0juo.

§ 229. Sunt quaedam classes versuum dochmiacorum,
prout vel alacrior numerus y vel lugubrior , vel debilior atque

DB YEESIBYS DOGHMIACIS. 79

labilior requiritur. Harum prima has potissimum formas
>et :

sch. S. ad Th. 81.

al-d-eQva xdvig fxe vrei&ev g^aveiOj

Svctvdog aag>rjg srviAog ayyeXog.
lerutra de duabus contiguis arsibus longa manente, frequen-
sime prior, multo parcius altera solvitur. Eurip. Or. 159.

vnvov yXvnvtaTav q)€QOfiivtp X^Q^^*
fBcilior enim incessus numeri est, crescente, quam remit-
Qte alacritate. Quare minus displicet utriusque arseos so-
lio, ut apud Aeschylum 1. c.

^el TtoXvg 86e Xewg TtQddQOfiog mndxag,

% 230. Secunda dassis ea est, quae peniiltimam plerum-
le longam habet: eaque omnino iam maiorem variationum
t()iain solet admittere. Eurip. Hec. 694. ed. Pors.

cu Tiytvovy %€Kvov^ talaivag ^atQog^

Tivi ^OQqt dyrjaneig; %ivi itoTfHff Kelaai;

TtQog Tivog dv&Qiiuwv;
ioe genus saepe adhibetur finiendis systematis. Geterum non
acile reperias versum huius fonnae, qui voce monosyllaba ter-
linetur. Valde enim rudis et inconcinnus hic numerus , veluti

ho TkaiifaVj g>ev,

§ 231. Tertia classis continet formas ultimam arsin so~
tam habentes, quod genus plerumque ex soiis brevibus syl-
bis componitur, alibi autem etiam ancipites longas habet,
ininoque fere quasvis variationes admittitit: Eurip. Or. 4 49.

xaTaye^ xaTayef nQogt&^j -aTQifiagf aTQe^ag id^i'

kdyov dnodogj i(p 8 Ti'XQ^^S ifiokeTe TtOTe.

Xq6vux yaQ Tteawv-oS* evvd^erai.
schylus S. ad Th. 209.

w q>iXov OidiTtov Tixog, ideia^ d%ov-

oaaa tov aQiiaT6%TV7tov OTofiovj oto^ov,

OTe Te avQiyyeg enkay^av ekiTQOxoi,

80 LIB. II. CAP. Ul.

Quaedam formae perraro inveniuDtur, ut haee :
Soph. Oed. R. 661. 690.

Sna^ fiovov Xad^i 8L

§ 232. Quum bini fere dochmii uno versu coniunganUir,
non est necesse, ut singuli pleno vocabulo terminentur, sed
saepe dispescuntur voces , et plerumque quidem ut finianUit
vei in prima secundi , vel in penultima primi docbmii syUaba.
Aesch. Prom. 576. S. ad Th. 489.

ino Si nfjQdnXaavog ovofiel 86va^.

wg d* VTtiqavxa fid^ovaiv htl ntdlei.
In antistrophicis Versibus eadem plerumque, quae in strophi-
cis, divisio servatur. Etiam ubi solvuntur longae, saepe prior
dochmius in prima vocabuli syllaba finitur. In Rheso v. 4 31 .

Tade SoKeif tdSe fie-va&dfievog vdei.

§ 233. In mediis systematis interdum ultima dodnnionim
anceps est , et pariter hiatum ac tfrevem syllabam pro longa
admittit. Hoc non modo in interiectionibus fit , ut l^ Sp Ui lu,
iSov iSovj sed etiam in aliocutionibus per vocatfvum : Euiip.
Her. fur. 875.

aov avdvg, nSligj 6 Jiog &iyovog.
Et ubi idem verbufifi repetitur, vel ante repetitionem, vel post
eam, quia utroque loco in recitando pausa fieri solet: Soph.
Antig. 1323. 1319.

ayeie ^ oti tdxog, ayeti fi inTcoSciv.

iyw ydg a\ iyw eaavoVf d fiileog.
Euripidcs Androm. 844. fortasse scripsit:

djiSSogj (i q>lXogy dnoSog^ dvtalav.
Deinde ubi persona mutatur, ut in Hippol. 572, ubi sequen-
tem versum alia ex choricis mulieribus habet : v. Elem. d. m.
p. 249. Interdum propter sequens nomen proprium. Aesch.
Agam. 1152.

dKdqetog fioag^ g^ev^ taXalvaig g>Qeaiv

^'l%vv ^'itvv axkvova dfiq^id-aktj xoxoi^.
Prior horum versuum a dochmiaco hypercatalecto incipit.

DE YEISIBYS DOCHMIAGIS. 81

§ 234. Saepe vero etiam, ubi anceps in fine, aut hiatus
1 ^v^^ijtQi. ^ cavendum ne , quae plura systemata sunt , unum
^sse credamus. Quoniam enim non solent catalexin habere,
^^pe finis systematis ex sensu tantum atque interpunclione
^ttigendus est. Sic in Aesch. Choeph. 935. tres dochmii sy-
stettia faciunt: inde aliud incipit systema dochmiacum. V.
Kem. d. m. p. 250.

§ 235. Hiatum , qui fit in correpta longa vocali vel di-
pbthongo, saepe licet admissum videre in utraque brevi solutae
primae arseos: Soph. Ai. 349. Eiectr. 245.

fiopoi ifidiv q>lXwv.
ya %€ kal oviiv uiv,

[ . V. Seidl. p. 95. seqq. Nec dubitandum videtur, quin etiam
ultima arsis, ut quae primae simillima sit, hanc licentiam
ferat: velut si quis tales versus faciat:

liovoi yaQ, ^idvoi ¥t ifii qyvXdaaetef
fiovoi i* iatij iiovoL i^wv '^&ddwv,

Sed secunda arsis adspematur hiatum, quia solitaria est, et
neque cum thesi ulla neque cum anacrusi cohaeret, ictumque
■ habei fortiorem. Ac valde invenustus foret talis versus :

q}lkwv ijl6vov if^wv fiifiaioi W ifioL

§ 236. Kadem hiatuum ratio in iambico ischiorrhogico
obtinet. Soph. Trach. 848. seq.

ri nov oXod ativeiy
Tj Ttov ddivwv xXwgdv,

§ 237. Inveniuntur dochmiaci anacrusin habentes in
primo pede disyllabam, qui peculiare genus sunt. Neque
enim, ut in comicorum iambis, promiscue monosyllabam et
disyllabam poni licet. Itaque semper etiam antistrophicus ver-
sus talem anacrusin habet. Soph. Oed. Col. 118. 150.

vlg aQ Tjv; 7COV vaiei;
dXaav Ofxfxwtwv.

Hexmaniii Epitome doctr. metricae. ()

82 LIB. II. GAP. XXI.

§ 238. Aliud genus esi, quod in postremo pede disylla-
bam anacrusin habet, cui pariter eadem forma in antistrophioo
respondere debet. Aeschylus Suppl. 354. 366.

Xde jU£ Tctv lyL€Tiv qwyada TieqldQOfiov,
av di Tta^ oipiydvov fid^^e yeQai6q>Q(ov.

Idemque genus ' hypercatalectum exstat apud Eurip. Bacch.
1175. 1189.

Kid-avQwv. %l Ki^aiQwv;
htaivBig. tI J* iTcaivw;

Acatalectum ultima soluta exstat apud Soph. Oed. Gol. 1454.
1469.

XQOvoQy iTtai fiiv ^cQa.
didia ^ . ov yaQ akiov.

Vide Elem. d. m. p. 284.

§ 239. Atque etiam in vulgaribus dochmiacis non rams
est hypercatalectus :

\j\j

Hic interdum strophae finiendae adhibetur^ ut in Sept. ad
Theb. 427.

oXo^ivwv iSia&ai.

Et ibidem v. 309.

Kadfioysv^ ^veG&Sj

quae forma saepissime invenitur, non ilhi confundenda cum
versu logaoedico, qui ex iisdem syllabis constat. AnacrusiD
postremi ordinis hoc metrum semper brevem habet.

§ 240. Saepe bini huiusmodi versus uno versu coniun-
guntur. Aesch. Agam. 1112.

ag>eQ%ov q>lkotaiv, dvglaTOv dXxa.
Invenitur etiam adiuncto dochmiaco acatalecto, ut v. 4445.

iw i(o Takalvas ^anoTtOTfioi Tvxat.
Et inter medios dochmios ut in Eumen. 470.

DE YSRSIBVS DOGHMJACIS.

§ 241. Simiiis huio versui alius esi, una syllaba lougior,
pariter brevem servans postrenii onliDis anacrusin :

^ 1. — \j1.\j^

^\j,<j\j

Eurip. Troad. 559.

KOQas eqya IlaXkddog'
oqHxyai d' dfxg)ifiojfiioi
OQvyuiVj ev %b Jfefivloig
xaQavofios iqrjfila.

§ 242. Eadem anacruseos ratio est in versu , qui etiam
hunc una syllaba excedit :

C? -1 -i s-/_lv-/_G

\j\j

Aesch. Pers. 576.

fioariv tdXaivav avddv.
Qvem praecedit dochmiacus acatalectus in Agam. 412.

yddvovs loyxlfiovs ^fi ^olI vav§d%as bnXiaiJLOvs*

% 243. Hunc quoque una syllaba superat alius
eadem lege secundae anacruseos :

versus,

W J. -i \j1.\jsJ^

^J\J

Aesch. S. ad Th. 743.

fieXafiTtayig alfia q>olvu>v.
Hunc praecedit antispastus in Ghoeph. 24.

3l aiwvos 3* ivyfioiai fioaTterai Y,iaq.

§ 244. Longiores iambici ordines si sequuntur dochmium,
a idochmio ^parandi videntur, ut :

\j 1. J^ \j1. \j1,\j^\j-
\j\j

Aesch. Eum. 391.

SaQxofiivoioi nal dvgopif^dtois bfiuis.

. I

GJ.v-/« I -1 I V-/-1

§ 248. Saepe dochmium duo antecedunt iambi, qui nu-
mero disiuncti sunt a dochmio , ut ex ancipiti anacrusi doch-
miorum intelligitur :

Aesch. Agam. 1166.

Iw SiiafidvdQOv natqiov notov.

84 UB. II. CAP. XXI.

§ 245. Aliud genus, quod his simile «est, venustius vi-
detur ex dochmiaco hypercatalecto et trochaeis componi :

Aeschylus Choeph. 42.

i(a yalay yaiay fitoftiva fi idJilei.

§ 246. lambicum ischiorrhogicum dochmio sublectum
habent quum alii, tum Pindarus Pyth. YI. in fine stropbanim :
ji7toXXtovltf Tetelxi^otai vantf.

§ 247. Augentur dochmiaci etiam ab initio, et primo
quidem iombis. Atque unus iambus ubi praecedit dochmium,
cavendum ne hoc metrum confundatur cum Creticis anacrusin
habentibus, de quibus dictum § 205. Eiusmodi Cretici sunt
in Eurip. Suppl. 829.

xaro /u£ nidov yag ^Xoij
did Si -^eXla ondaai.

Dochmiaci vero praegresso iambo illi habendi sunt, qui mediis
dochmiis ita inseruntur, ut dubitari de numero nequeat : quod
maxime fit secunda arsi solvenda , quae usitatissima in docb-
miis solutio est: ut in Aesch. S. ad Th. 488. 528.

iw nQO^ax ifnSv do/iwvy toIol di SvgrvxBlv
eXOVT^ ag)iXov iv aax£^ %ov x^oviov di^ag,

Qui versus ex iambo et duobus dochmiis constant. Dochmius,
qui succedit iambo, anacrusin solet brevem habere, ut nunoenis
talis esse videatur :

DE ▼BISIBYS DaCHHUGIS. 85

§ 249. Saepe eiiam dinieier e% trimeter iambicus cum
dochmiis copulatur, nunc ut cohaereat cum iis uno numero,
nunc ut non cohaereat. Exempla dedit Seidlerus p. 1 1 9. seqq.,
e quibus tamen eximendum videtur, quod attulit ex Eurip.
Or. 182. 205.

§ 250. Qui in Eurip. Or. 140. 153. insoiiti iegebaniur
numeri :

alyaj alya XBTttbv Xxvog aQfivlrjg.
fcuif; EX^i^y l6yov lietadog^ c3 tplXaj
oorrectos dedi alya' aiya et X6yav nwg ex^i scribendo.

§ 251. Ac videtur etiam una arsis nuda dochmio prae-
mitti:

Eurip. Phoen. 330. sq. ed. Pors., si sana est haec scriptura :

^ Tcod^sivog q>tkoigj
fl no&eivog &7^fiaig.

Vide supra § 218. et infra §§ 261. 269.

§ 252. Mira compositio cst trochaei unius cum dochniio,
quae eisi videri potest hunc numerum , qui a choriambd* in-
cipiat, praebere :

tamen niuiis ille repugnat analogiae, quam aniispasticae com-
positiones commendant, quam ut non sic poiius hoc genus
describendum videatur :

r f

Aeschylus Sept. ad Th. 241. 247.

tig tdde vifieaig OTvyei^
tl/iiov Sdog lndfiav.

86 UB. If. GAP. XXI.

§ 253. Invenitur etiam amphibrachus media soluta doch-
mio praemissus :

v^ -L v^

v^W

v^_L

Aesch. Pers. 269. 275.

ta TtoXia fiilea nafifiiy^.
akldova awfiata Jtolv^aq^rj.

Vide de his versibus § 271 .

§ 254. Frequens est ditrochaeus cum anacrusi praemis-
sus dochmio:

quod genus Alcmanium vocat Plotius pag. 2643. Aesch.
Prom. 582.

oiatqriXaT(ff de deifiati duXaiav,

Plerumque ditrochaeus iste, sive coion iamhicum dicere mavis,
longa syllaba finitur : ut in Agam. 246.

^lff %aXivdiv % dvavdifi fiivei. \

Caesura quam ea in syliaba fieri par est, haud raro ne^Hgitur:
Aesch. Ag. 370.

d'€Ovg fiQOfwv a^iovod^av ixiXuv.

* § 255. Sequi dochmium ditrochaeus videtur apud Aescby-
lum Agam. \ \ 32.

^vavvxBv piov dvvtog avyalg.

§ 256. Multae praeterca aliae inveniuntur dochmiorum
cum antispastis aliisque numeris consociationes , ut dochmio
medio inter antispastum et diiambum, apud Aesch. Ghoeph. 24.

3v alwvog 6* ivy/iolav fioaxeTav xiaQ.

§ 257. Bacchiaci numeri , qui interdum consociati doch-
miis reperiuntur, quum indolem plane aliam et non con-
gruentem cum dochuiiis habere videantur, dochmiacis hyper-
catalectis adnumerari praestat. Ac saepe duo huiusmodi doch-

DE YERSIBTS DOCHMIACIS. 87

miaci in iinum versum coniunguniur, qui mensura prorsus
par est tetrameiro Bacchiaco, sed nuipero diversissimus :

v^-l I J. I v^J.- II ^- I - I ^—

Aesch. Eum. 791. 821.

OTevd^u^; %i ^i^fo^ yivwfxai; &vgoiata.
i Sed saepe eiiam soluiiones habei: £urip. Troad. 320. 336.
f- avag^Hyto Tcvqog qmg ig avydvy ig aXylav.

/taxaQiatg doidaig ianx^^ ^^ vvfiq>av.

% 258. In fine auiem aui his hypercaialeciis , aui vulga-
ribus dochmiis unum adiici Bacchium nihil prohibei. lia in
Rheso V. 706. (nisi hi vere Bacchiaci sunij :

doxeig ydg; ti pirjv ov; S^qaavg yovv ig fjfiag.
%iv dlTci^v; %iv alveig; ^Odvaarj.

Nam is Bacchius non repugnai numero dochmiaco, quia cata-
leus dochmiaca esi. Omnino enim dochmiacis ii fere numeri
coDSOcianiur , qui paries esse dochmiacae videniur: quod
eodem modo fii in Glyconeis.

§ 259. Hinc explicari poiesi Creiici raiio, qui saepe con-
iungiiur versibus dochmiacis, nunc ui praecedai, nunc ui
sequaiur. Eurip. Herc. f. 894. Aesch. S. ad Th. 95.

ddiov (lilog kuavXeitai.

Ttoteqa rf^T* iyvi TtotiTciaw ftQittj daif,i6v(ov.

Ei Creiicus quidem numerus quoniam simillimus esi fmi ver-
sus dochmiaci , per se non repugnat nuniero dochmiaco. Vnde
saepe, qui vere Creiicus numerus esi, dochniiacis consociatur,
pariterque paeon primus, qui solutio esi Creiici. Aesch.
Suppl. 455,

fii^tc tXrjg tdv ixitiv eigcdeiv
dno PQBtiwv pi(jf diriag dyofiivav.

Nam prior versus irimeter Creiicus est. Aperie paeon primus
praemissus esi dochmio in S. ad Th. 161. 171.

nol d* eti tilog ifidyei d-edg;
entdnvXov edog ini^^ov.

a*i>fniili. >iii

88 LIB. II. GAP. XXI.

Crcticus autem, in paeonem quartum solutus, in Eurip. Phoen.
154. ed. Pors.

Sg in ifiav TtSXiv spa niqawv,
Idem subiectus dochmio in Aesch. Prom. 1 1 7.

£x€TO tsQfidvtov in Tcdyov.
Creticus in quinque brtftes solutus inter medios dochmios
exstat in Soph. Oed. R. 661. (v. § 629.)

d^sov ngdfiov I!4Xiov' inei ad^eo^ V^iXogj

TC nVfiOTOV

ololfiavj g>Q6vf]Oiv el %avS* e^w,

§ 260. Saepe vero non potest dubitari, quin Greticus ist^
dochmiis iunctus non sit vere Creticus, i. e. ordo trochaicm
in secunda arsi finitus, sed pars numeri dochmiaci, ex ani
nuda et iambo constans. Quo fit, ut media syllaba anceps sit,
et Molossum pro Cretico poni liceat. Atque etsi plerumque ia
antistrophicis utrobique vel Cretici vel Molossi servantur,av
in Oreste 144. 157.

a Oy avfiyyog o-nwg nvoia.

olsigy el pliqHXQa-xivtjastg*
sic enim potius , quam ex Bacchio et dochmio compositi sanA
hi versus : tamen est etiam ubi Creticus ct Molossus sibi
spondeant. Eurip. lon. 677. (v. Elem. d. m. p. 272. seq.)

oqdj daxQva xal-nev-^lfxovg.

y>ilaij notBQ ifi^-deanoivfi.
Nisi nevdTjqeig scripsit.

§ 261. Duo huiusmodi Cretici ubi coniunguntur, dubi*-^'
videri potest utrum sic metiendi sint :

an ex arsi et dochmio constent, de quo genere dictum § 2
hoc modo

j. II ^J. I ^ I ^-1

Diiudicandum hoc videtur ex eo, quod quoque loco aptius
Ita prior ratio adhibenda in his Prometh. 590.

'K.Xveig q^d^iyina tag^fiovxeQto^naQ^ivov.
Posterior in versibus § 251. allatis.

nE VRIIfflBYS nOCHXIACIP. S9

§ 262. De paeone quarto , quem iragici saepius tunpiuni
;hmiis, dubium videri poiesi, uirum is sii soluiio Greiici, ui
3rie in Herc. fur., ubi sibi respondeni v. 742. 757.

XaQfioval " daxfvwv - sdoaav ixpoXag.

tlg o ^eovg-dvoiAifjc-xQalvtov^ &vrjtdg uiv

aliqiftindo vere sii paeon : quo facio Crcticum excludi ne-
;se esi. Ac negari non poiesi, inveniri locos, in quibiis
eones mulio apiiores vid^aniur: ui in Elecira Sophoclis
;84.

ide&^ OTttj " rrQovifietai
TO Svgi^iotov aljuo gwawv ^qrig.

i in Aesch. Prom. 579.

Ti noti f/f w-Kqdvie naX^ -t/ note talgd ,

§ 263. Saepe e daciylico numero iransiiur in dochmia-
Qm, ei quidem iia fere, ui eiiam dochmius a daciylo incipiai.
losA. 8. ad Th. 227. 234.

antofte-vov TtvQi dattf,
xqrniva^e-^vav veg>elav ^q^oI.

rissime, ui a iribracho: Eurip. lon. H48.

ovvixvqa ddoxrjftog rjdo^
va; n69ev-iXdfiofiev xfXQdv.

vii ab iambo, aui spondeo : idem in Phoen. 138.

ovtog 6 tag IloXvveUeog, i yiqovy
avtoxa - Oiyvijtag vvfiq>ag Sftdyafxog nvQel;

§ 264. Quemadmodum in hoc, quod modo allaium esi,
^HnpIo, cuius mulia similia inveniuniur, longior series daciy-
^m in dochmiacos abii, iia sacpe eiiam anie eum daciylum,
-n excipii dochmius, irochaeus esi ei hoc cum daciylo ei
""^ daciylis praecedeniibus uno numeri ienore cohaerens.
•^p. Troad. 256.

^lnte^ tinvovj ^ad^iovg %k^8ag nat dno XQ^^S iv8v-
'^wv ateq>i-(ov leQOvg atoXfWvg.

~ i_.mx<- ' Xj . ! ■ ■■■

90 LIB. II. CAP. XXI.

§ 265. Rarius duo trochaei sic inter dactylos medii sunt :
ut in Orest. 1 80.

dioix6iiB^\ oix6fX€9a, xtvnov tjyayet, ovxl olyaj
alya fpv-Xaaoofiiva atSfiatog.

£t aiibi.

§ 266. Saepe etiam dactyii in arsin terminati praecedunt
dochmiacos. Eurip. Hec. 1102.

7; SeiQiog evS-a nvQog g>Xoyiag dq>ir]'
aiv oaatov avydg.

§ 267. Denique interdum etiam spondous nunc praecedit
dochmium , nunc mcdiis dochmiis inseritur. Aesch. S. ad Th.
78. Eurip. Troad. 263.

d-QevfiaL-g>op€Qd fieydX^ dxtj.
tavtav-tffi ndXog hCfiV^ev;

lon. 1499.

Y,atadad^eXaa adv-iffvxdv-dTtifialoVy tizvov.

Qui spondeus videtur trochaeus semantus essc.

§ 268. Praeterea etiam duae, tres, quattuor breves sylla-
bae modo praecodunt dochmium , modo medios inter dochmios
collocanlur: quae quo numero sint, saepe ambiguum est. Vi-
dentur autem et hac syllabae, et, de qua modo dictum est,
dactyli, tum etiam trochaci aliorumque quorumdam numerorum
cum dochmiis consociatio, e paracataloge, quam musid
vocant, explicanda csse. lianc ex iis, quae Aristotcies ProbL
IX. 6. Plularchus de musica p. 1140. F. et 1141. A. el,
Uesychius in nataXoyrj dicunt , gcnus canendi illud fere fuis&^
coiliginms, quod hodie rccitativum vocant: quod quoniam s<> —
lutiorem habet compagcm numerorum, aptissime modo pc^t
inccrtam illam brevium syllabarum titubationem , modo p^zst
ientam remissionem numeri dochmiaci in exitum spondiacuv^^».
modo ctiani pcr instabilem dactyli trochacive antc dochaB^k.^
incessum exprimitur. Et dactylorum excmplum in primis ^
commodatum cst ostendcndao ex firmis certisque num«

PR VRRillBVff OOGMVUrifi. 91

iransitionis in debiles iilod ei solutos numeros pArAcataioges : ni
in Phoen. 166.

dv€fiviiuog ei&6 dqAfjiov ve^ilag 7toa)v
i^avv-aaifii 8i ai&iQog.

§ 269. Et duae quidem syilahao hrovrs quum praccc-
dnnt dochminm , videntur eac soluiio csse nudae arseos, mc-
; trumque essc iiiud, dc quo dicium §251. Euripid. Bacch.
1161.

xalhg iytivf iv a£-
(Aati atatpvaav-xiqa^BqipaXelv ti%vov.

Vide Eiem. d. m. p. 281. seq.

§ 270. Trcs hrevcs syiiahae amhiguum est, utrum iamhi
an trochaei solutio sint, quando ulcrquc pcs iungi dochmiis so-
lei. Vt in Phoen. 1301. ed. Pors.

tkBog^ - l7,B0g efioke fiatifog deilaiag,
dldvfia-t&ieay noteqog Uqa ndteqov aifii^ei.

In llecuha v. 1093. pro trochaco vidcntur csse,

Xtf XtBj fiSletej nqhg &e(3v^
quum mox apcrte trochaeus sit, v. 1097.

deivdj deiva nen6v9afiev.

lambi \oto positac sunt in Iphig. Aui. 147.'i. 1510.

Syeti fie tav ^lllov.
Xdea^e voy ^lXlov.

8ed hi versus rectius sogregantur a dochmiaci» : vidc § 247.

§271. Etiam quattuor hrovcs syilahac ambiguum cst
''trum pro amphibracho, qui interdum dochmium pracccdit, an
P^ dactylo ponantur. Amphibrachi cas locum tcncrc arguerct
-^©Schylus in Pcrsis 269. 876.

tct noXia-fiiXea nafifnyijf
&XL6ova''awfiata noXvpa^tjj

'^*®* ibl cxquisita in rod. Parls. cxstarct scriptura &Xidvdj
''on^rmjng cum noXXa, quae iibrorum in strophico vcrsu scri-

92 LIB. II. CAP. XXII.

ptura est. Pierisque in locis non videtur dubitari posse , quin
elegantius pro dactyli solutione habeantur: ut in Agam.
Un. 1436.

X^ovovQ€(pig- idavov rj noxiv. ^

neQi^fova f- elaxeg , wgTtsQ ovv.

§ 272. QuinquedeniquebrevessyliabasGreticisolutionem
esse, iam supra observatum § 259.

§ 273. Ex Latinis poetis soius Plautus , sed is quoque
raro, doclimiacis versibus usus videtur. Ita in Henaechmis
V. 6, 9.

verMrUj c6mped4s,

molae, mdgna Idssitudd^ famds.

§ 274. Sed apud hunc etiam Bacchiaci versus dimetri
catalectici invcniuntur, qui quod incnsura eadcm qua dochmii
sunt, cavendum ne cum his confundantur. Non cnim videntur
dochmiaci esse. De his infra dicetur § 282.

CAF.XXn.

De versibus Bacchiacis.

§ 275. Bacchiacum numerum veteres mctrici ad genus
paeonicum retulere , ut secundi quartive paeonis contractione
natum. Nos eum propter iambicam anacrusin trochaicis nu-
meris adiunximus , iicet re vera spondiacus sit cum anacrusi
iambica. Merito enim dispiicebat antiquis numerus amphibrachi,
si iteraretur, propter nimiam debiiitatem. Quare ut eum robo-
rarent , trochaeum in spondeum mutarunt. Non muito melior
est numerus paliml)acchiacus, a quo pariter abstinuerunt, iicet
hunc ut virilem et gravem laudetDionysius Hal. de comp. verb.
p. 226. ed. Schaef. hoc exemplo usus:

ooif Oolfie Movaai Te^ avfA^difiev,

Vide§195.

DK ▼BftSIBTS BACCHIACIS. 93

§ 276. Graeci versibus Bacchiacis, Hephaestione teste, nec
saepe usi suni, neque ut diu hunc numerum continuarent. Aflert
is hoc exemplum :

6 Tavffog ^ Somev nvQlisiv rlv , dQxav *
(pd^daavtog S* in iQyoig TtQOTttjdijaBtal viv,

Ac sane vere dicit Hephaestio. Omninoque , praesei*tim apud
Iragicos, valde dubium est, ne qui Bacchiaci dimetri vel tetra-
metri reperiuntur, dochmiaci potius hjpercatalecti sint. Aesch.
Prom. 4 45.

%iq ax^y v^'^ idiia TtQoqiftta fi dg>eyyi^g,

§ 277. Romanorum et tragici et comici multum usi
sunt versibus Bacchiaeis, et quidem plerumquo ut multos con-
tinuos ponerent. Mensura Bacchii legitimn in mediis versibus
haec est :

^S -

ID fine versuum haec :

Sed Latinorum liberior prosodia et longam anacrusin fert , et
disyllabam. Ac disyllabam Plautus plerumque in primo tertioque
pede tetrametrorum, i. e. in cuiusque membri, quod ex duobus
pedibus eomponi solet , initio admisit ; interdum etiam in se-
cundo, quartoque pede. In Aulul. II. 4, 4.5.

quamquam haud falsa sum nos odidsas haMri,
nam multum loqudces me^ito dmnes hab^ur,

Men. V. 6, 6.

merito hdc nobis fit, qut quidem huc venerimus.
Amph. II. 4,4 5.

tun m4y verbero, audes herum ludifirdri.
Poen. I. 2,34.

soidry cogitd'^ amabo, itim nos perhibM.

94 LIB. If. CAP. XXfl.

§ 278. VsitatissimuTn genus tetrametri sunt , qui in fine
secundi pedis caesuram babent. Saepe lamen ea neKligiiur.
Plnutus , qui valde delectatus est hoc metro , interdum ooiediis
tetrametris dimetrum inseruit. Aliquando etiam per elisioneni
duos versus copulavit, ut in Amph. II. 3.

salin parva r^ est voluptatum in viia atque
in odtate agunda, prae qudm quod mol4stum est.

§ 279. Videntur hi tetrametri interdum ciausulas habere
ex iambico dimetro catalectico, ut apud Terentium Andr.
»1. 2, 4.

quod iussi ei dari bibere et qudntum imperdviy
date; mdx ego huc revertor.

Vide Elem. d. m. p. 299. Nisi ego delendum.

§ 280. Apud Plautum saepe in eadem scena nunc Bacchiad
vcrsus, nunc Cretici inveniuntur : ut in Rud. I. 5. Vide Elem.
d. in. p. 207. Cuiusmodi in locis cavendum, ne confundaniur,
quia unius syliabae accessio detractiove interdum facit, ut iden
versus et Creticus et Bacchiacus videri possit. Ita exempli caussa
dubitari potest de fine Pseudoli. V. § seq.

§ 281 . Interdum Bacchiaci videntur systematis continuan,
ut neque syllaba anoeps in fine versuum iocum habeat, et vo*
cabula inter duos versus dividi possint. Varro neifl i^ctyioy^
apud Nonium p. 336.

quemndm te esse dicam, ferd qui manu cor^
poris fervidds fontium dperis lacus san-
guinis, teque vita levds ferreo ^nse.

Ita comparatus videri potest finis Pseudoli: v. Elem. d. m.
p. 303. seq. nisi eo in loco Cretici latent. V. § 880.

§ 282. Memorabiles sunt apud Plautum Bacchiaci cata-
lectici, qui ultimum pedem iambum habent. Ac pnmo di-
metri, qui quum mensura pares sint dochmiis, v. § 274.,

DB IITireEO DACTTLICO. 95

lameii Bacchiaci potius videnlur esse, tuni quod consociati cum
his inveniuniur, tum exeinplo tetrametrorun). Sic in Persa V.
2, 28. 30.

pergey ut coeperds,
hoCj l6no, libi.
delude, ut lub4t,
herus dum hinc abdst.
vtdSsne, ut tuis
dictispared?

§ 283. Tetrameter catalecticus in canticis apud Plautum
iunctus invenitur acatalecto : ut in Menaechm. V. 6.

spectdmen bond servo id M, qui rem herilem

procurat, viddt, collocdt, cogitdt,
ut dbsente herd suo rem heri diligdnter

tutdlur, quam si ipse assitj aut rectius.
tergum, qunm gufdm; crura, qudm ventrem^ opdrtet

potidra esse, quoi cor mod^te situmst.

CAR xxm.

De numero dactylico.

§284. Dactylicus numerus eodem modo, ut trochai-
cus, genera habet quinque. Ea haec sunt :
i.vA^'-^^ dactylicus.
v^^ -iv^v^- anapaesticus.

S\j^-. choriambicus.

--^^ Ioni.cus a maiore.

v^-- lonicus a minore.

§ 285. Rhythmici veteres numerum trochaicum dmXa-
oiovj dactylicum Xaov vocant , quod in illo duplex tempus ad
simplex , in hoc duplex ad duplex , i. e. par cum pari com-
paretur. Verum non omnes numeri dactylici hanc compara-

96 LIB. II. CAP. XXIT.

tionem habent , sed in quibusdam , ut in beroico versu et aiuh-
paestis cycliis, ionga syllaba, quae in arsi est, aloyog^ i. e.
irrationalis habetur, ut quae pauilo brevior duplici tempore sit.
Eainque ob caussam in his generibus arsis non soiviiur in duas
breves, quum contra in ceteris saepe solvatur.

CAF. XXIV.

De versibus dactylicis.

§ 2S6. D a c t y 1 i c i versus ex ordinibus periodicis constant.
Et aiii quidem eorum per dipodiam incedunt, alii iongioribus
ordinil)us variantur. Non autem dipodia in dactylicis versi-
bus, sed unus quisque pes metrum vocatur, antiquissiina ap-
peliatione servata. Vnde quotpedes, tot inetra numerantur:
ita ut tetrameter dactyiicus mensura par sit dinietro ana-
paesti(X).

§ 287. Mensura dactyli quum ex numeri legibus haec sit: j

Wv-/

tainen in plerisque versibus dactylicis tantum dactylus et
spondeus usurpantur: in perpaucis et raro proceleusmaticus i
vel anapaestus: qui pedes in his tantum dactylicis videntur '
admitti posse, quorum arsis non habet mensuram irrationalem :
V. § 285. Quare ab heroico versu et pentametro eiegiaoo,
aliisque generibus^ iogaoedicis inaxime, exclusa est solutio
arseos. Omninoque haec solutio , sicubi invenitur, dubia fere
est, nisi in nomine proprio, ut apud Pindarum Istbm. lY. 75
(111. 63.).

efvei TeXeoiida.

§ 288. Catalexis dactylicorum duplex est, iu uionosylla-
bum , et in disyilabum : ut

K DB YBRSIByS DACTTLICIS. 97

Acatalecti , nisi in systematis , ubi continuatur numerus , da~
ctylo, non spondeo finiuntur, ne catalectici in disyllabum videri
L possini.

§ 289. De ingenti multitudine versuum dactylicorum usi-
f tatissimi hi sunt. Dimeter catalecticus in disyilabum,
I qui Adonius vocatur. Aesch. Ag. 166.

Quo in versu non solet dactylus in spondeum mutari. Integra
hoc metro carmina Sappho scripsisse dicitur, ut refert Teren-
tianus Maurus p. 2431.

290. Dimeter adatalectus fere in systematis coniun-
ctus cum tetrametris invenitur.

I §291. Trimetro catalectico in syllabam saepe

r ' usi poetae. Archilochus :

iv di BaTovaiadtjg.

AiBSch. Suppl. 851.

&XfAuev%a Ttdfov
dsanoalffi ^v vfifei.

[ §292. Trimetri catalectici in disyllabum exem-

pla exstant apud Soph. Trach. 112.

noXla yaq wgr dndfjiavTog.
rj Notov rj Boqia tig
evfic wufxata n6vt(fi.

Qui versus ubi in primo pede spondeum habet, cavendum
^ ne confundatur cum versu Pherecrateo, ut in Aesch. Ag. 108.

aXn^ avfiqnjtog aiwv,

In secimdo pede vix invenietur spondeus.

§293. Trimeter acatalectus sicubi in systematis in-
venitur, pravae potius versuum distributioni deberi videtur, ut

Hermanni Epitome doctr. metricae. 7

^».

98 LIE. II. CAP. XXIT.

in Phoen. 806. 807. 884. 825. ed. Pors. , ubi bioi \mm
versus in unum hexametrum coniungendi.

§ 294. Tetrameter cataiecticus in syllab;
apud Alcmanem invenitur :

tavta fiiv (bg av 6 dijfiog anag.

Et apud Aesch. Suppl. 552. 561.

TtoXXa fiqotwv diafjieifiofiiva,
Ilafigwlfov te dioqwfiiya,

Spondeo in hoc excusatio est ab nomine proprio.

§ 295. Tetrametercatalecticusin disyliabi
Archilocho usurpatus in epodis :

q>aiv6fi€vov y,a7idv olna^ ayea^ai.

Eo versu iniegra carmina condidit Anacreon :

advfieXig %aqieaaa x^Xidol.

§296. Tetrametro acataiecto et seorsim u^i
scenici poetae , ita ut propter ultimam ancipitem etiam CM
cum in fine poni liceret, ut Soph. Phil. 826. nisi jQlfl
scripsit :

vTtv dSvvag ddaijg, vnve ^ aXyiwVj

et in systema collectis pluribus , numero perpetuato , ui id
mus pes non nisi aut dactylus aut spondeus esse possel. !
iam lyrici, ut Alcman, qui totas strophas hoc metro, ooi
posuit :

Mcj&^f ayej KaXXtdTtaj dvyateq diogj
aqx eqatdiv iniioVf eTtc d* ifieQOv
vfAV(jf nat x^xQi^^cc tl&ei x^Q^^-

Tragici comicique in antistrophicis diligenter exaeqpiare i
gulos pedes solent, ut dactylo dactylus, spondeo spondmis i
spondeat. Catalexi systematum nunc dactylica in disyllab
utuntur, nunc alius generis versum continuant nuraero dad
lico, nunc abrupto dactylico numero, sed ut andpitMn (

Dl TIKftlKVfl DACTTL1GI8. 99

cludant, aliud inetruin subHciunt. Hoc fecit Aristophanes
Nub. 288.

dXk^ dno^ewdf^wai vig>og Ofi^iov
dS^&vdjag IddaQf irtcdfifi&^a
trjkMexonqt OfifHni ydUxv.

' niud Sophocies Antig. 338.

aq>9iTov, dxafidfav dnotQveraiy
, iXkofiivfov dp6tf(ov esog eig ¥ioq^
inneiifk yhei noleiwv,

Caesurnin non hnbent hi tetrametri. Vsi iis etiam Latinorum et
Iragici , ut Attius ap. Non. in v. expergite :

he&vigUeSy jn^aperdte^ expergite,
p^ctom tnrda sopdre^ exsurgile,

ei comici, ut Terentius Andr. IV. I, 1 . semel,

kdccme credibile aut memorahUe,

A|iad Graecos tragicos systematis teirametrorum etiam dimetri
et kexametri acatalecti inseruntur. Vide §§ 293. et 300.

§297. P.entametro catalectico in syllabam usus
flophocles in Aiace 284. 248.

tilbv fieydXwv ^avaav {Ino y^Xjj^Ofiivav,
^ d^oov elqealag l^vybv HCfifievov,

■

§298. Pentameter calalecticus in disylla-
. buni ab Hephaestionc Simmieus vocatur, quod Simmias eo
Qsus sit:

%aiqey ava^f ^taqe ^ad^iag fidTLaq ^fiag,

Aeschylus in Ag. 123. 4 43. 167. in quarto pede spondeum
habet :

ailivov aikivov ehti, to S* ev vcxdtto,

§299. Hexametri catalectici in disyilabura duo
genera sunt. Alter heroicus est, de quo cap. seq. dicetur. Allero
tragici usi sunt , qui eo differt ab heroico , quod pei* dipodias
iDcedens arsibus non dkdyoigf sed plenis, caesuram non habet

100 LIE. II. GAP. XXIV.

eam, quae in heroico usitata est, aut si habet, habet eaflt
Eurip. Suppl. 271.

/?a#t, tdXaiVj ieq&v danidwv aTtb neQaeq^arElagp
fiaS^tf %al avriaaov yovatwvy eni x^^^ fiaXavaaf
tixvufv tedyewtotv xofiloai diiiaQj w ^ieXia ^yaif
oD^ vn:d telxeoi Kadfieloiaiv aTKukeaa xovfovg»

§ 300. Hexametro acatalecto tragici in systematii
tetrametroruni , interdum etiam seorsim usi sunt. Soph. El.
434. 150.

all^, cj Ttavtolag {piX6iritog d^eipd^evai %A^v.
lat TtavtXafiwv Ni,6§aj ai it eywye vifiw xkeov.

Vide Kurip. Suppl. 277. 278.

§ 301. Vehementer delectati sunt numero dactylioo lyrid
mediae aetatis, Aicman, Stesichorus, Ibycus, ita ut non modi
breviorum formarum permultas, sed etiam longiores, quamqoii
ceteris in usu fuerunt, frequentaverint. Atque heptameter^
catalecticus in syilabam, qucm hexametrum bypa^
catalectum et Alcinanium vocat Servius p. 4821., inv»'
nitur in Stesichori fragm. ap. Athen. XI. p. 499. B.

7uev iTtiGx^fievog^ %6 ^d ol naQiihjxe 06Xog xeqiaa^

§302. Heptameter catalecticus in disyllabunii
quem Stesichorium Servius vocat, saepius in fragmenlil
iliorum lyricoruin deprehendilur , ut Stesichori ap. Strab. 10.
p. 148. B. (^21.)

TaQtfjaaov Ttotafiov Ttaqd Ttrjyag dnelQOvag d(fyv(j&'

QtCpvg.

Vide Alcman. fr. 37. 40. 78. Hic heptameter sive in syl-
labam sive in disyllabum catalecticus ex uno tantum ordiiie
yidetur constare , et proinde etiam carere caesura. Nam ex
pluribus ordinibus duorum triumve pedum si componas, sem-
per ineptum numerum praebei)it. Subiicitur autem, ut videtur,
quum aliis dactylicis, tum iis, qui per dipodias inoeduni.

DB VBftSIBTA DACTYLIClfl. 101

Lempio sitlbyci fragmentum ap. Athen. XIII. p. 564. F. quod
scribendum:
BvQvakBy ylavniwv Xafltwv d^dlogf

xaUUKdfUov fieUdfifiay ai fisv KvTCQig
S X dyavofiXig^aQoglleiS^d ^odioiaiv iv avd-eaL 9Qitpav.
de § 305.

$303. Addit his Sorvius octamotrum catalocticum
. syilabam, quem vocat hoptamctrum hyporcata-
ctum Ibycium, e soptom dactyiis ot syliaba, huiuscemodi
:oniplum ponens :

versiculos tibi dactylicos cecinif puer optime, quos facias,

$304. Marius Victorinus ctiam octainotrum cata-
tcticum indisyilabum usurpatumscribitp. 2519. Quem
idendum no commonti sint motrici (^oniunctis in unum tetra-
MHris acatalecto ot cataloctico in disyllabum, quos alternantos
osnisse quidam vidontur, ut Alcman in oo carminoy undo sunt
agm. 23. ot 25.

§305. Quin omnino quaori potost, an lyrici isti etiam
laioroin inultitudinom podum lino nunioro vorsuvocomprehen-
^rint. Sic in rrnfj;inento Ibyci apud Athenaoum Xlll. p. 601.
. quas (iuas strophas ropporit Th. ? orgkius in Poetis lyricis
raecis p. ()54. post tria niombra ox duobus dactyiis, trochaoo
syllaba constantia duodocim dactyli uno numero oohaoronles
quuntur :

^Qi fiiv ai t€ Kvddviai
fialldeg dQdofxevai ^oav
ix, jcotafxwv^ tva naQ&ivwv
y,rJ7tog dx^rjQatog^ a% t oivav&ldig
avS6fi€vai anieQOiacv vn iQvsatv
olvaQioig d-ali&ovaiVj ifioi ^ ^Qog
ovdefilav Tiatdxoijog cS-
QaVf ad-^ vno otBQonSg (pliywv
&Qfftiiiog fioQiag, dto-'

102 Lll. II. CAP. XXV.

awv naQa KvftQtdog a^aliaig fiavi-
aiatv iQe/avdg d&a/ipiai^v aQdiat
naidd&ev i*g>laaev afietiQag g>Qivag.

Apud Athcnaoum legitur dd^a/nfirjae ycQatanSg vel d&afifii^aev
TCQataiog naido&ev tfvXAaaov ct gwld^ov. Bergkiiis scri-
psit d&afi^iai xaQteQivg naidS&ev i'q>kaaev. At xaQteQwg vel
per metrum ferri non potcst. Posui ego aQdiai , non quod id
certum putarom, scd ut metro tamen ct s(mtentiac conveniens.

CAP. XXV.

Dc versu hcroico.

§306. Iloxamcter heroicus, ({uod omniuin inetnH
rum et antiquissimum et ceiebratisHimum est, eo diflert ab illi
hexametro cataiectico in disyllabum , de quo § ^99. dictun,
quod non pcr dipodias incedlt, sed ut plurimum in duo similii
quidem , scd inaequaliu , omnino autem in varia membra dis-
pescitur. Ea membronim varictas facit , ut hic vcrsus , quod
etiam in trimetro iambico observatum est , non modo sine in-
iucunditate in infinitum repeti possit, s<^d etiam, mensuraa
quoque acoedente muitipiici variatione, diversissimis rebus apla
exprimendis idoneus sit.

§ 307. Gaesurae a mctricis quattuor commemorantur,
nevihfifiifieQi^gf natd tQltov tQO%aiovj i(pih)fiifieQr]g^ tetQa"
nodla fiovTioXm^:

J.\j\^^\,j^^\^ I \yJ,\J\J~.\y<J^\J

\J\^JmSj\J^\J

^\j\j^K^\J^>JyJ-.\J^ I S\Jsj^\j

Sed de his ita statuondum , usitatissimas maximeque commo-
das essc primas duas, quae nev9ifjpufieQi]g et %a%d tqivov
tQOxaXov vor^ntur ; rariorem esse tertiam , iq>9rifiLfieqfj^ quae
vehementior est; hucx)licam denique a Graecis bucolicis fers

DE TKRSY HEROICO. 103

sMiper usurpdtam, sed ita , ui simul una de duabus prioribus
adhiberetur ; saepe autem etiam a oeleris poetis , ubi apta vi-
deretur, admissam. Omninoque virtutem longioris carminis
in varietate caesurarum apte temperata cemi, saepeque plures
Qno in versu fieri. Quarum eae, quae in arsi fiunt, magis
masculae sunl: eascpie in universum, nisi ubi moUe argu-
' mentum obstaret, in poesi Graeca usque ad Nonnum prae-
ktas videmus: Nonno, et qui deinceps secuti sunt poetae,
iQoUiores istae , quae in trochaeo fiunt , ultima dactyli syllaba
sequenti membro relicta , magis placuere, coniunctae oum fre-
<ittenti usu dactylorum , unde magna nascitur numeri volubi-
fitas. Dictum ea de re in diss. de aetate Orphei Argonau-
tioorum. Deinceps alii accuratius severissimas Nonni eius-
que sectatorum leges metricas aperuerunt: Wernickius in
adnotationibus ad Tryphiodorum , C. Lehrs in Quaestionibus
qncis , qui etiam de Oppianorum carminibus disputavit, Stru-
vius in dissertatione de exitu versuum in Nonni carminibus
edita Regimonti a. 1834. Ac Nonni quidem illa quum in aliis
rdms severitas, tum in eo , quod non duos continuos spondeos
posuit , numeros effedt maxima volubilitate et celeritate fiuen-
tes, eo ipso autem tam inter se similes, ut recitantem non
consistere sinant, sed rapiant secum atque auferant, pereat-
que illa praeclara numerorum varietas, quam in Homericis car-
minibus admiramur.

Etiam Alexandrmi poetae singuiari quadam diligentia
numeros heroici versus elaborarunt: quorum de ApoIIonio
Rbodio disseruit R. Merkel, cuius dissertatio hoc ipso anno
Magdeburgi edita inscripta est zu Apollonius Rhodius, Sunt
tamen in hoc genere nonnulla , quae non tam secundum certa
praecepta, quam sensu quodam admoniti fecisse poetae videan-
tur. Quare modo admiserunt aliquid, modo repudiarunt, prouti
aptum aut non aptum videretur. Quod cur ita visum Sit, pro-
pria cuiuscpie loci fatione consideranda apparebit.

De Quinto Smymaeo dicet in Posthomericorum editione
Arm. Eoechly.

t04 LIB. II. CAP. XXV.

§ 308. Quoniam in singulis pedibus, si dactyli suni, W
incidi potest , numerus caesurarum omnium est sedecim. Ei
his hae maxime memorabiles sunt. P r i m a , in prima arsi : Hoia.
mad. a. 51. Od. fi. 439.

avtaq &tei>t avtoiat fiiXog ixenevxig ig>ieig
pdXX^' "alei di nvqal veKViov xalovro d-afieiaL

ieXdofiivq} 8i fioi f]X9ev
oif/' '■fjfiog d* ifti Soqtiov dv^Q dyoQ^ev dviatij.

§309. Tertia, in fine primi pedis : Diad. <o. 500. V^^rg.
Georg. IV. 195.

tov av 7tQ(ir]v xtetvag dfivvdfxevov TtcQl ftdtQrjg
*lExTOQa • -Tov vvv etvex i^dvw vijag ^Axaich.

Vt cymbae instabiles fluctu iactante saburram
tollunt: "his sese per inania nubila librant.

§ 310. Quar ta in secunda arsi : Theocr. XXV. 260. Virg.
Georg. U. 296.

T(p fiiv V7ti% %€i^c5y eqwyev Tavvg>Xoiog iQiveog
xafinTdfievog, -TtjXov di fivQ Ttrjdrjoev vip fiQfifj.

Tam fortes late ramos et brajchia tendens

huc illuCf -media ipsa ingentem sustinet umbram.

§311. Sextain fine secundae iheseos, rara illa. Vii^'"
lius, curiosissimus in hoc genere, Georg. III. 99.

ut quondam in stipulis magnus sine viribus ignis
incassum furit: -ergo animos aemmque notabis.

§ 312. Sepiima, in tertia arsi quae TtevdTjfiifieQfjg (S^"
citur , usitatissima omnium. Haec gravis esi ei eiegantissii^^
versum dividit :

fortumam Priami-cantaAo et nobile bellum.

§ 313. Octava, in media tertia thesi, quae dicitur xff^^

TQITOV TQOXaloV.

Orphei Calliopea-Lino formosus Apollo.

DE YERRV HEROICO. 105

c quia lenis est , frequentissima est in molli argumento, ut
[oschi epitaphio Bionis. Eadom volubilitatem auget. Hom.
X. 598.

avtig' Sneita nidovde xvXlvievo laag dvaidi^g.

§ 314. Nona, in finc tertii pedis, perrara, quoniam in
s aequales partes versum dividit, admissa a Virgilio Georg.
58.

montibus audiri.fragor : ~aut resonantia longe,

§ 315. Decima, in quarta arsi, quae ig^&tjiiifAeQiig vo-
ir. Idem Georg. I. 201.

non aliter, quam qui adverso-vix flumine lembum
remigiis subigit.

§316. Vndecima, in media thesi quarta, quae xaTcx
txQTOv TQOxalov a grammaticis vocatur, rarissima est apud
08 poetas, quia mirum quantum numoros debilitat. Iliad.
94. tp. 760.

ThjXevg ^v fioi eneita yvvalTca-yafiiaaeTai avTog.
aYXi fial^, (ig Ste %lg %e yvvaixog ivCfovoio.

rabilior fit, si certe simul in vicinis arsibus voces finiuntur,
lad. ^. 2.

nolla 6* aQ iv&a nal evd^ - i^ae fiaxTj - Tiedioio.

\\ negligentiores hac in re fuerunt, Ovidius maxime et
urnius. Plura vide de hac caesura in diss. de aetate
1. Arg.

§317. Duodecima, in fine quarti dactyli, nobilis et
is caesura , non modo bucolicis Graecis , a quibus nomen
it, sed saepe epicis quoque magna cum vi usurpata est.
. Iliad. d. 424.

nivfifi (niv %a 7tQ(o%a K0Qvaae%ai' - av%aQ enet%a
XeQOip ^tjyvvfievov fieyala PQifieij' dfiq^l di % axQag.

106 LIB. II. CAP. XXY.

Saepe ea apud epicos fit quarto pede spondeo, ila ut vetenimi
eo loco etiam trochaeum aliquando admiserint. Iliad. k 36.
Enn. Ann. I.

ry d* Hm (niv roQyw filoavQwnig iaregHipano.

omnis cura viris, uter esset endoperator,

Vide supra §§ 71 . 83. Multo rarius Graeci quam Latihi poetae
posuerunt vocabuium trium longarum syllabarum qu6d qmtf-
tum pedem terminaret, ut Iliad. a. H. /?. 522. X. 82. 843.
ju. 316. V. 245. Odyss. fi. 267. y. <5. .

§318. Tertia decima, in quinta arsi, rara. Eaiunis
Ennius :

nam me visi^ homo puker per amoena salicta
et ripa^ raptare, locosque novos : - ita sola
post illa, germana soror, errare videbar,
tardaque vestigare et quaerere te, - neque posse
corde capessere : semita nuUa pedem stabilibat.

§319. Quinta decima, in fine quinti pedis, impro-
bata grammaticis Graecis : v. Schol. Harl. ad Hbm. Od. /?. 77.
Bentleius ad Lucan. I. 231. observavit Latinos , ubi hac cae-
sura utantur, fere in ultimo pede duas voces monosyUaba^
ponere : ut Virg. EcL VII. 35.

nunc te marmoreum pro tempore fecimus : - at tu

Sic Propertius in C. Lachmanni ed. L 9, 15. -I^, 9. II. 4, 25-'
IIL 20, 1.19. 24, 15. 28, 47. IV. 1, 31. 3, 15. 18, 33. 8»»
13. Caussa haec est, quod sic ultimus pes, duplici arsi oot*^
stans, longius producitur, eoque nimiam membrorum inaeqa^''
iitatem quodammodo compensat. Quod addit Bentleius, S-^^
syllabam vocem in ultimo pede sic poni , si aut ipsa repeti^
sit, aut sensus saitem, qui sit in ea, argutum. non verum e^^^
Virg. Aen. X. 195.

ingentem remis Centaurum promovet : - ille

Apud Propertium sic H. 1, 53. III. 13, 23. V. 1, 9. 4, 5 "^
6, 13..

V bA.^ .

DE VfRHV BRROir.O. 107

^33)0. Sexta decima, m sexta aFsi, fit vooe mofio-
aba versam finiente , G[uae non est enclitica. Quae incisio
l y ut ultimus pes mutato numero ex duabus arsibus con-
. Graviter Od. ^. 69. Dionys. Perieg. 759. Virg. Aen. I.
. Georg. I. 247.
yaiav bfiov xal tiovtov * o^taQBi d* ovQavtd^Bv - rl)^,
ia%a%tag' TtiqL de ag)i dvsrjv$fiog hcTeTatai - %&wv.

ddt latuSj insequitur cttmuld praeruptus aquae - m6ns.

illiCj ut perhibent, aut mttmpesta silet - ndx.
in re pusilla Virg. Georg. I. 181.

tum vartae illudunt pestes : saepe ixiguus - mus.
Btius :

pdrturiunt monteSj nascetur ridiculus - miis,

§ 321. Inelegans est versus, qui quocumque modo partes
>et nimis aequales. Vt hi Ennii :

Po^i pervortentes - dmnia circumcursantj

disperge hostes, - distrahe, diduc^ - dividef differ.
tn^t. II. 77.

augescunt aliae gentes, aliae minuuntur,
1* qualem in hanc rem proposuit I. H Vossius ad Virg.
>rg. II. 5^9.

sole cadente iuvencus aratra reliquit in arvo,

§ 322. Latinos observatum est non amare versum voca-
o finire , quod mensura lonicum a minore refert. Eius rei
L£sa non in tali vocabulo sita est, sed in praecedente, quia,
im Latina lingua non habeat voces oxytonas , iniucundum

vocem iambicam, spondiacam, anapaesticam eo in loco ul-
a acuta audiri , ubi iam remissior esse , non intensior fieri
aierus debet. Vt in versu Lucretii modo allato. Quare cu-
i solet , ut aut Graeca sint ultima vocabula , aut longior sit
c penultima , quae quod duplicem ictum habet , eum , qui

in extrema syllaba, habet debiliorem:

Amphion Dircaeus in Actaeo - Aracyntho
fdmentis gemituque et fSmineo - ululatu,
dmbrosiae succos et oddriefram panaceam.

108 LiB. 11. CAP. xxy.

£adem caussa, quod numeri vim in extremo versu minui con- | j
venit, minus elegantes sunt longiores eo in loco voces, ut apiri
Lucret. III. 74.

condupUcant avidij caedem caedi accumulantes.

§ 323. De mensura disputatum in diss. de aetate Orpb.
Arg. et a Spitznero in libro de Graecorum versu heroioo.
Grammatici abnormes versus commemorant dxeqxilovgf lo-
yagovSy ^eiovQOvqj doXi%oovQOvg sive /ucrx^ooxeA^/g, ^((h.j
Tx,eq>aXovgj TtQOXoikiovg, Yidc Athenaeum XIV. p. 620. C. d
Scholiastas Hephaestionis. Nihil haec nisi commenta suni| pro-
sodiae ignoratione excogitata.

§ 324. Eodem referendus, qui anapaestus vel proceleus-
maticus pro spondeo vel dactylo videri potest, contracliooe in
spondeum vel dactylum mutandus :

BoQSTjg xal ZiqwQogy tcj xb @Q7]iirjd'€v arjrov,

via (jlsv fiov yiatia^e Iloaeiddwv ivoalx^(ov.

TtXiovig xev (ivrjOnrJQeg iv vfieTiQOiai dofioiacv.

ek di atiaTog evetne fiiyav tQOxov evdov eovrog. \

Iliad. L, 5. xf). 195. Od. i. 283. a. 246. q>. 478. 183. Enmn
tamen et proceleusmaticum et anapaestum in prinio pede ad-
misit in his versibus p. 135. 159. ed. Hessel.

capitibus nutantis pinus rectosque cupressos.

melanurum, turdum, merulamque, umbramque marmom. 1

§ 325. Trochaeum pro spondeo Homcrus indulsit siln
paucis quibusdam in iocis, et quidem in primo quartoqoe
pede. Od. x. 493. fi. 267. hymn. Apoll. 373.

fidvTiog dXaov.

nv&iov yialiovaiv iniawfiov.
Iliad. /?. 731. o. 554.

i;wv av&^ fjyela&fjv JlaiiXr]ftiov dvo nalde.

ivTQirtetai g)iXov tjtOQy dveipiov nTafiivoio. •

Etsi, quum fuerint, qui JiaycXrjTtiov pronuntiarent, hoc quidem
ab accentu veniam habere potuit. Vide Elem. d. m. p. 56.
Alia, quae huc trahi possunt, v. supra §§ 71. 83, et 317.

DB VBRSV HBROICO. 109

§ 326. Quintus pes ut plurimum dactylus est. Apud
Latinos quidem si spondeus est , fieri hoc solet cum gravitate
quadam. Virg. Ecl. IV. 49. Propert. 11. 14, 49.

cara deum sohokSj magnum lovis mcrementum.
sunt apud infemos tot millia formosarum,

^. NuUus Latinorum hoc exitu tantopere delectatus est , quam
^Catullus. Ac plerumque curant Latini, ul finis versus fiat voce
fuattuor syllabarum. Trisyllaba vox cur minus probetur, in-
lelligi potest ex § 322. Itaque minor elegantia in his est Catulli
LXVI. 57. et VirgUii Aen. VII. 634.

^sa suum Zephyritis eo famulum legarat.
aut levis ocreas lento ducunt argento^

quam in his eorumdem poetarum, Georg. III. 276. Aen. VIII.
679. Epithal. PeL et Thet. 44. 96. 898.

saxa per et scopulos et depressas convaliis,

cum popuby patribusquej penatibuSj et magnis dis.

regia, fulgenti splendent auro atque argento.

egressus curvis e littoribus Piraei.

cum thiaso Satyrorum et Nysigeiiis Silenis.

§ 327. Recentiores et Graecorum et Romanorum poetae
caverunt, ne ex solis spondeis versum facerent. Vnde Albinus
ap. Maximum Victorinum p. 1 959. dicit,

vHem spondeo totum concludere versum.

Homerus tamen saepius tales habet :

^tQeldrjg' tio d^ ctvt h, dlq>QOv yovm^ia&rjv.

Vide Iliad. L 130. i/;. 221. Od. o. 333. y. 15. x- <75. 19?.
loD Chius in Brunck. AnaL T. I. p. 162. fr. 11. 5. Ennius:

olli respondei rex Albai longai.

et saepius. Lucret. VI. 1133. CatulL CXVI. 3. Rari sunt
eiiam hi versus, qui paucos ab inilio dactylos habent, et de-
inde in spondeos exeunt. Catull. LXVIII. H7. Virg. Georg.
ffl. 276.

9iam tum Helenae raptu primores Argivorum.
saxa per et scopulos et depressas convallis.

110 LIB. II. CAP. UV.

§ 328. Quoniam in fine cuhisque versus pausa fity prae-
iuWrunt poetae eas veriK>nun forraas, cpiae longt syllabi
Hnirent versum, iis, quae brevi. Itaque et v paragogiciun ad-
diderunt, et tivai^ cdeiy quam aiLifieVf alev, in fine versus
ponere maiuerunt. V. de emend. rat. Gr. gramm. p. 2S. seq.
et praefat. ad Orph. p. 9.

§ 329. Graeci semper integra voce versum heroicupi ter*'
minant. Vnde vetus poesis multa truncavit vocabula , ut ^)|
8&J xQif de quibus v. Strabonem VIII. p. 364 (o60)..
grammatici Iliad. d; 206. |. 265. <o. 331. dederunt evfionM^
ZfjVf quod pessime quidam scribunt ultima littera sequenti
versui addita. Nam quum elisio neque apud Graecos , neque
apud Latinos caesuram impediat, apertum est, praeoedenti
vel versui vel membro attribuendam esse syUabam , quae eli-
ditur. Fuisse, qui Zrjv monosyllabum scriberent apud Home-
rum, colligas ex £ustathio p. 984. init. lique recte. Alteroi
Virgilius, exquisitae doctrinae laudem afiectans, secutus:
Georg. 1, 295.

aut dulcis musti Volcano decoquit humo7'em,
et foliis undam tepidi despumat aheni.

Vide II. 69. 344. III. 242. 449. et Macrob. V. 14.

§ 330. In parum utilibus grammaticorum subtilitatibitt
numerandus versus, quem xar' evonkiov vocant, qui ei
duorum dactylorum et spondei iterationo constat, ut Iliad.
a. 357.

Qg q>mo 8axQv%iiaVj %ov 8* exlve Ttorvia ^ii^^^.

Metrum xar' ivoTtXioVj de quo v. Schol. Hephaest. p. 94.
ff78.). Eustath. p. 1899, 60. Schol. Aristoph. Nub. 951. et
quae ibi adnotavi, quibus addendi Plato de rep. IQ. p. 400.
B. et Scholiastes eius p. 1 55. , de quo disputatum in Bkm.
d. m. p. 352., has videtur formas babuisse :

1 \jy>j — \j\^ —

«.V^W . _ \.A^ \^\J

DE HXXAIUTIO (ABlOVififi, 1 1 1

§ 381. Alium versum grammatioi Xoyo^id^ vel TiolmMv
vooanty quod ad prosam orationem acoedat: 11. L 679.

tnnovg di ^av&ctg htatov xal TrevtT^novta.

Ac sane est quoddam genus versus heroici, in quo, nulla gra-
vitatis ratione habita, hoc tantum curatur, ut ne prorsus rudes
atque ineptos numeros habeat. Eo usi sunt, qui leviora argu-
menta et non multum supra prosam orationem elata aliquo
tamen metro comprehendere volebant, ut Arohestratus, cuius
poema saepissime laudatum ab Athenaeo , et Horatius in Epi-
stolis, ac magis etiam in Sermooibus. Vide Morgeustemii diss.
de satirae atque epistolae Horatianae discrimine p. 28. seqq.

CAP. X3CVI.

De hexametro fieiovQO).

§ 332. Versum ^uovqov metrici vocant , cuius ultimus
pes pyrrhichius vel iambus sit, qualem esse dicunt hunc II.
II. 208.

Tj^e^ d' i^^lyfjoav, Snwg Idov aloXov oyiv.

Al in hoc versu OTtipiv pronuntiandum esse, iam veterum qui-
4am monuerunt.

§ 333. Sed vere a quibusdam facti mvX versus fielovQoi.
Terentianus Maurus p. 8425. v. 1931. de Livio Aivlronico in
iQone :

Livius ille vetus Graio cognomine $uae

inserit Inoni versuSj puto, tak docimen,
p^aemisso heroo subiungit namque fislovqov,

hymnum quando chorus festo canit we Triviae :
et iam purpureo suras include cothumo,

baltem et revocet vohucres in pectare sinuSy
pressaque iam gravida crepitent tibi terga pharetra :

dirige odorisequos ad certa cubilia canes.

112

LIB. II. GAP. XXTII.

Non sunt isti versus Livii Andronici, sed videntur Laevii esse,
pro quo Livium nominatum Terentianus invenerat. Tso^
pavit hoc metrum Lucianus in Tragodopodagra v. 312. Iq)ide
imitatus incessum hominis repentino dolore ex podagra claih
dicantis :

Exemplo sint hi versus :

ovre Jibg ^QOvratg Salfnoviog iJQiae pla,
ovx, iqlaag ix^QV ^oifiq) adtvQog MaQOvag.
T^niovj w TtdvdfjiiSy g>iQOig aXyrjfiaf HoddyQaf
novipovy iXaq>Q6vy adQifiVj ^Qaxv^Xa^igj evdivvov»

Correxi ultimum versum, in quo dvddvvov legebatur.

c AP. XX vn.

De pentametro elegiaco.

•

§ 334. Pentametrum elegiacum fuerunt quiooD-
positum putarent ex duobus dactylis, spondeo, et duobus mr
paestis. V. Quinlilian. IX. 4, ^8. Terentian. Maur. p. 2Ut.
SchoL Hephaest. p. 94 (168). Caesura quae inviolabilis estit
tertia arsi, dubitare non sinit, quin unice vera sit ea ratio,
quae Hephaestioni probata fuit, duo 7rev%^f]fit/ii€Qfj dactyliGi
in hoc versu coniuncta censenti. Sed non est hic versus asyiH
artetus , ut placet Hephaestioni , si quidem sic ea appellatioiML
utendum est, ut supra § 42. iudicavimus. Nam tertia arsis ia
qua caesura est, neque hiatum admittit, nisi qui in dactylioi
poesi Graecorum non habetur pro hiatu , neque syllabam an*
cipitem , *adeo ut perraro brevis syllaba caesurae atque arseos
vi eo ioeo producatur. Vide diss. de aetate Orph. Ai^gon. et
lacobsium in Actis Monacens. vol. 1. Fasc. H. et III. et in
praefat. ad Anthoi. addendisque ad eam; ac Friedemannum in
diss. de media syllaba pentametri Graecorum elegiaci.

DE PBNTAMBTRO ELB6IAG0. 113

§ 335, Non nisi nominis proprii necessitas, et huius quo-
ae compositi, excusare neglectionem caesurae potest. Vix
lud hodie exstat exemplum, quam Callimachi fr. 1 92.

leQot vvv di jJiOSKOVQideo} yev&^,

isio neque apud Graecos neque apud Latinos obest caesurae.
deager XII. 4.

Tov TQiTtdvovQyov ^*Eq{ot Snlaaev iv nQadlff.
ituU. LXVIII. 88.

quam veniens una atque altera rursus hiems,
le ibidem v. 90. et LXXV. 8. XG. 4.

§ 336. Spondei in prima, non in secunda parte admit-
titur, quia finem numeri commodius et facilius incedere, non
igeri tanto pondere convenit.

§ 337. Inelegans versus est singulos pedes singulis voci-
us comprehensos habens. Theogn. 448. Catull. LXXVI. 8.

ovTwg, djg7t€Q vvv, ovffevog a^iog el,

aut facere, haec a te dictaque factaque sunt.

§ 338. Prima pars versus elegantior est dactylo spon-
dum, quam spondeo dactyium praecedente.

vix Priamus tanti totaque Troia fuit.
res est solliciti plena timoris amor,

§ 339. Romani hoc in versu elegantia superarunt Grae-
I, maxime vocibus, in posteriore potissimum parte, apte
positis, cuius rei haec caussa est, quod Latina iingua non
3et vocabula o^tova, Omnium minime probatur versus
syllabo vocabulo finitus : CatulL LXVIII. 98.

nec prope cognatos compositum cineres.

lior , sed non optimus habetur, qui vocabulo quattuor vel
inque syllabarum terminatur. Ibidem v. 48. 66.

qtbae dulcem ci^is miscet amaritiem,
iale fuit nobis Manlius auxilium,

HermaDni Epitome doctr. JAetricae. S

114 LIB. II. GAP. UYIII.

Sed si Graeca est ea vox, probatur, ut saepius apud Proper-
tium. Optimus est versus bisyllabo vocabulo terminatut , pe-
dum fine in medias voces incidente :

7*es est solliciti plena timoris amor,
ut reor a facie^ Galliopea fuit,

Quare minus elegans hic est :

vix Priamus tanU totaque Troia fuit.

§ 340. Yltimam syilabam , si natura brevis est , conso-
nante terminari curant, quia sic faciiius produci potest. Non
est elegans vocali brevi terminata. Catull. LXVIl. 2.

salvej teque bona luppiter auctet ope.

Vide V. 6. 10. LXVIII. 70. LXXX. 2. XCI. 1. TibulL I. 3, 92.

5, 66. 8, 48. 9, 78. vel

scitis et in quo me corruerit genere^

Catull. LXVIIL 52. Vide LXXXVIIL 8. CVI. 2. CX. 6. Ti-
bulL I. 10, 14. Propert. L 16, 30.

§341. Solet hic versus hexametro heroico subiici: quod
antiquissimum est stropharum genus. Nomen ei elegorum.
Semel usurpatum est in tragoedia, apud Eurip. Aiuirom v.
103. seqq.

§ 342. Propter aequalitatem membrorum non est hie
versus talis, qui solus saepius repeti possit. Neque hoc Cs-
ctum, nisi in Philippi Thessalonicensis epigr. 4. in BrundL
Anal. T. 11. p. 212. s. Anth. Pal. XIII. I. et in UIo VirgOn
lusu, sic vos non vobis.

CAP. xxvm.

De versibus Aeolicis.

§ 343. Versus A e o I i c o s metrici dicunt ex puris dacty-
iis, praeter catalexin , componi , primum autem pedem habere

DB VBRSIBYS AEOLIGIS. 115

quemcumque pedem disyllabum. Ex quo apparet, esse hos
versus dactylicos cum basi. Scholiastes Hephaestionis p. 90
(177). etiam spondeos pro dactylis agnoscit. Yidentur duo ge-
nera constituenda esse horum versuum, id, quo Dorica poesis
usa est, quam sequuti sunt scenici poetae Atticorum, et illud,
quod Aeolenses lyrici usurparunt. Dorica illa poesis a basi
pyrrhichium excludit, solis iambo, trochaeo, spondeo locum
concedens, post basin autem pro dactylis etiam spondeos re-
dpiens. Aeolenses vero etiam pyrrhichium in basi posuerunt,
ceteros pedes videntur puros dactylos servasse. V. Theocriti
carmen XXIX. Iniuria hos poetas reprehendit Bentleius ad
epigramma metris Horatianis in Pasiphaen scriptum , deceptus
a veteribus metrids.

§ 344. Genera Aeolicorum versuum haec memorat He-
phaestio: trimetrum, qui rectius dimeter vocabitur, cata-
lecticum in disyllabum:

&vQ(OQ(fi Ttodsg kntOQSyvioif
Tcr di ad/apala TtevTefiSeia'
Tfiavyyoi di dht i^anovaoav.

§345. Tetrametrum, rectius trimetrum, acatale-
ctum. Sappho:

sQog d* av%i fi 6 XvaifieXrig dovelf
ykvxvTTLTiQOv dfidxavov OQnerov
Jl%&i^ aol d* ifie&ev fiiv dnrix&e%o
g^QOVfiadrjVf ini ^ uivdQOfiidav novQ.

Alcaeus apud Schol. Platon. p. 54 .

olvogy c3 q)ike nat, xai dXdd^ea.

§ 346. Pentametrum, rectius tetrametrum, cata-
lecticum in disyllabum:

vitp (ff c3 q)ike ya/ifiQif ycaldjg iindada);
SQnaxi §QddLV(ff ae fidXiar iixdadw.

8* •

116 LIB. II. CAP. XUX.

§ 347. Pentametrum, rectius tetrametnun, acata-
lectum. Sappho:

tJQd/iav fiiv iyw aid^ev^ ^t&lf Ttdkai TioKa.
Alcaeus ap. Aristoph. Vesp. 4232. Theocr. carm. XXIX.

§348. Hexametrum, rectius pentametrum, cata-
lecticum in disyllabum, quem metrid veteres hoi
AioXvKOv vocant :

xiXofial Tiva %bv %a^/£i^a Mivfova xaXiaoai,
el xf^ avimoolag in ovaatv ifiol yeysv^ad^au

§ 349. Plures, et quosdam praelongos huius generii
versus^ sed admissis Dorico more etiam spondeis, posuit
Aeschylus in Persis v. 866. seqq. de quibus v. Elem. d. m.
p. 363. seqq.

CAP. XXIX.

De dactylicis logaoedicis.

§ 350. Logaoedici versus dicti sunt, qui ob dactylid
et trochaici numeri coniunctionem medii inter cantum et com-
munem sermonem viderentur. In quo genere metri quoniam
dactyli et trochaei uno ordine periodico continuantur, puroa
conservari dactylos consentaneum est.

§ 351. Plerumque duobus trochaeis terminantur. Vt Al-
caicus versus apud Hephaestionem :

xal TiQ iTt ia%a%iaiaiv oinelgy

el Praxilleus :

a did %€3v -SvQidtov naldv efiplinoiaay
TcaQ&ive rdv xey>akdvy td d* Mveq&e vvfig>a.

§352. Formaelogaoedicaeinveniunturplurimae. Aesdiy-
lus in Prom. \ 65. numerum condidit ex trochaico monometro

DB DAGTYLIGIS LOGAOEOIGIS. 117

percatalecto et logaoedico, qui septem dactylos et duos spon-
DS complectitur. Brevissima forma apud Pindarum exstat
. I.

i^aftctrwvTi fivd^ov.

§ 353. In arsin exeunt hi. Pind. Nem. YI. epod. 4.
'Mqvaa nQ(Stog an ^Xq>eov,
ph. El. 1414.

fiolQa na^afABQia g^&lvei, tfd^Lvai^.

§ 354. In tres trochaeos terminantur hi : Soph. Oed.
. 119.

h.t67iiog avd^etg b navtiav,

^EIectr. 1413.

cS noXigj vj ysvm %aXai.vaj vvv ob.

§ 355. Yideri saepe possunt iogaoedici esse, qui alios
imeros habent, antispasticos maxime et choriambicos, in pri-
is apud scenicos poetas. Produnt se hi tum mensuris in an-
tropha a logaoedico numero alienis , tum consociatione cum
is numeris , quae eos his potius , quam logaoedicis adnume-
idos docet. Id fieri solet in his potissimum formis :

Jj^.j\j-.\j^\j \jsjsj1sj^\j

S\jj^\j^\j—. J.yj\j^\^\j\J\j^

S\j\j^\j\j^\j^ JL\jsj

^kj\jS\j1.

J.\j\j^\j\j^\j^\j

Ji.\j\j I ^\!ajJ.\j^\

§356. Praemittitur etiam basis logaoedico numero. Cuius
leris sunt Glyconei et Pherecratei, de quibus lib. III.
etur. Alius nobilissimus versus estPhalaeceus hende-
syllabus, male a metricis ad antispastos relatus, I3 hoc
nero est :

/ Jj^AJ^\J^\J^\J

118 LIB. II. GAP. XXIX.

Pind. 01. XIV.

aits vaieve xaXkljtwXov tdQav.

In basi non memini pyrrhichium invenire. Ceteri pedes puri
servantur. Caiullus in solo carmine LV., ad quod pertinere
etiam decem versus, qui in codice p. 28, 21—30. leguntur,
Lachmannus monuit, aliquoties j)ro dactylo spondeum posmt»
de industna ipsis numeris se fatigatum quaeritando ostenden& i

6rdmus si forte non molestum est.

Eo iUe Graecos metricos refutavit , qui spondeo admisso n»d
poterant hanc huius metri formam constituere :

In eodem Gatulli carmine, quod alibi non factum, basis trSr-
brachum habet in hoc versu :

Camerium mihi pessimae puellae.

Idem poeta ultimam versus hypermetri syllabam in sequentatf
versum elisit XL. 1 .

qtmenam te mala menSy miselle Ravidey
argit praecipitem in meos iambos.

§ 357. Apud tragicos saepe hic versus invenitur,

drj^l&vfiov sQtDTog avd^og.

Aesch. Ag. 752. Qui ubi iambum vel spondeum ab initio
habet, interdum non logaoedicus, sed hoc numero est,

^J-lyj I v^-iw— w

Aesch. Ag. 749. 762.

axaoxaZov ayaXfia nXovtov
Tsycvovad^atj (itj^ amaida 9yYfn(,uv.

§ 358. Vna syllaba longior hic est apud Pind. Isthm.
VII. epod. 1.

fivqliov krdQwv ig ^Qyog tnftvov.

OK ySASIBYS ANAPAB8TIGIS. 1 19

CAP. XXX.

De versibus anapaesticis.

$359. Versuum anapaesticorum duo genera sunt,
Lum, quod per dipodias incedens plenam habet mensuram
5608, unde spondeum, dactylum, proceleusmaticum recipit,
lc forma :

\ju

1V./W

v*^^

\J^

terom, qui oyclii anapaesti vocantur, quod ex longio<-
3US ordinibus constat, et arsin habet irrationalem ; unde et
lutio arseos exclusa est, nisi forte in nomine proprio, nec
tctylus pro anapaesto admittitur. De his v. Dionys. Hal.
> comp. verb. p. 226.

§ 360. Eorum^ qui per dipodias incedunt, saepe inveni^
ff} monometer acatalectus:

TuxTa ySv oixslv.

kfisch. Eum. 841. 844. 846. Frequens hic est in systematis
limetrorum, ubi basisanapaestica vocari solet. Synesius
res hymnos hoc metro scripsit, in secundo pede, quoniam ul-
mam contra morem veterum ancipitem esse statuebat, etiam
ibrachum et trochaeum sibi indulgens.

§ 361. Trimetro catalectico Simmiam integrum
nuen scripsisse testatur Hephaestib :

^latla ayvdf an iv^eivwv fiiaa xoixiav.

§ 362. Plures anapaesticorum versuum formas enumerat
rvius in Centimetro. V. Gaisf. ad Heph. p. 290. seq.

132 LIB. II. GAP. UXI.

§ 367. Rarissime vocabulum etiam nltra versnm una

brevi syllaba protenditur. Aristoph. Vesp. 750.

IV* h yriQv^j q>r]ai' vig diprjg^i'
OTog; dviaTda&a).

Hic enim , si priorem versum monometrum fadas , in hoc ilh
vocabuli divisio admittenda erit. Plerumque, apud' tragicot
potissimum , monometro constituendo vitatur haec drrisio , ut
in Agam. i 564.

dXl* ^Ig>i,yiv€id viv daTtaaltag

dvydTfiQ, (bg XQV>

naxiQ dvxidaaaa Ttgdg (onvTtOQOv,

Atque ubique, si antistrophica carmina sunt, etiam antisiroplii
tali distinctioni favet, quae saepe, sensu postulante ita b-
cienda est, ut plures monometri uno in systemate sint. Vide
Aristoph. Nub. 1012.

§ 368. Proceleusmaticus apud tragicos non invenitur id
legitimis systematis pro anapaesto. Rarissime apud comiooi
Aristoph. Nub. 916.

did ai di goLtSv,

§ 369. Anapaestum in legitimis systematis apud tragioQi
non antecedit dactylus in eadem dipodia ; apud comioos raro.
Aristoph. Pac. 168.

xal (ivQOv imxelg; dtg ijv vt neawv,

V. Ephippum ap. Athen. VII. p. 322. £. Sed finitao dactylo
dipodiae recte succedit apud tragicos anapaestus. Eurip.
El. 1319.

d^dQaeCj IlaXXddog baiav fj^eig,

praesertim dactylo finem versus tenente, ut ibidem v. 4 323.

avyyove q>iX%a%e*

3cd yaQ ^evyvv(f fj/^ag TtarQi^wv,

V. Aesch. S. ad Th. 833. 873.

DB ▲NAPAB8TICI8 DII1ITRI8. 123

§ 370. Dect^ saejriMime substituuntur anapaestis, etiam
oontinui. Quinque habet Aeschylus Agam. 4564., septem
Euripides in Hippol. 4 364. cuiusmodi versus oayendum ne
qms ictu in prima dactyli syllaba facto , quum in secunda de-
beat, in recitando mutet in dactylicos :

ftQ6gg>0Qd fi aHgetSf avvrova ^ {^^xere
%6v %a%o8al(iova %ai xataqatov.

§ 371 . Qui claudit legitima systemata paroemiacus,
eosdem pedes habet, quos exitus versus heroici : raro ut ter-
tius spondeus sit : Aesch. Pers. 52.

%7tniav t ilar^Q Swadiivrjg.

Y. Agam. 374. Suppl. 8. Primus tamen pes saepe dactylus
esl. Aesch. Ghoeph. 377.

naiat di (i&iXov fsykr^ai^

§ 372. Yersu paroemiaco sententiam finiri par est, etiam
si aliud deinde systema anapaesticum sequitur. Sed sufficit
etiam minor interpunctio interdum, ut in Agam. 65.

dianvatofiivrjg t iv TtQoveXeloig

xa(ia%og di^awv JavaolaiVy
Tqwal &* OfioUog.

De quo loco v. Elem. d. m. p. 379.

§ 373. Antistrophica ubi sunt haec systemata , non pes
pedi respondet, sed divisio tamen metrorum solet similis esse.
y. § 367. Brevissima systemata videntur ex uno dimetro et
paroemiaco constare. Sic in Agam. 363.

u Zbv paaiXev nai vv§ qnXla
(jiByahov %6afitov xtBaveiQa.

Et saepius apud Aeschylum.

§374. Systemata non legitima ab legitimis per
gradus discedunt, ut interdum his simillima, alibi autem dissi-
millima videantur. Diffenmt m e n s u rn , quod proceleusma--

124

LIB. II. CAP. XXU.

ticum non modo admittunt, sed saepe fere toti versus ex pro-
celeusmaticis constant; aHbi autem fere ex solis spondeis oom-
ponuntur; caesura , quod haec non modo potest negligi, sed
saepe de industria negligitur; perpetuitate, qaod non-
numquam vel cohaerent cum aliis numeris, vel ab iis inter-
peliantur, ac ne ipsi quidem anapaestici versus tanta severitate,
utiegitimi, copulati sunt; usu paroemiaci, quod ab hoc
etiam initium fieri potest, multique saepe paroemiad contiDm
ponuntur; catalexi denique, quod non certam habent claii-
sulam, sed nunc uno, nunc pluribus paroemiacis, alibi nuUo,
alibi etiam alio numero terminantur.

§375. Systematum non legitimorum, sed non multiUD
a legitimis recedentium, hoc sit exemplum. Soph. Antig.
929. ubi primum systema stropham, antistropham et epodum
continet.

X. evL Ttjv avTtSv dv€fi(ov ^t/ral a%Q.

TTjvds y exovaiv.

KP, Toi/aq tovtwv ToXaiv ayovaiv

xXavfiad-' vnaq^BL PqadvTrJTOg vTteq,

X, oXfxoLj &avdTOv tovt iyyvTaTU) anr.

Tovnog dq)XyLTai„

KP. 9aQaeiv ovdev naqafivd^ovfiai^

pifi ov Tdde TavTTj yiaTaytvQOva&ac.

ANT. w yrjg Qt^Ptjq aaw naTQ(povy inffdi

^eol TB TtaTQoyevelSy

ayo/iai drj, tcovx, eri (liXha,
XevaaeTey &i^Pr]S ol xocQavldaif
TTjv paaiXida t^v iiovvrpf Xomrvj
ola TtQog otcjv dv8Q(Sv nda%(Oy

Trjv evaepiav aefilaaaa,

Vide Eurip. Hec. 59 — 99. ed. Pors., ubi admixti sunt quidam
alii versus. Finiuntur isti anapaesti versu caesura carente et
paroemiaco in secundo pede dactylum habente :

dn ifiag ovvj dn ifiag T6de naidog
niiitpaTe, dai(iovegj ixeTev(o.

BB ANAPAESTICIS DIMBTRIS. 1 25

% 370. Liberioris systematis hoc exemplum ponimus.
Eiir. Hecub. 156.

ot ^ya fiekiaf xL no% aTtvow ;
nolav a%ia; nolov odvQfiOv;
duXala deUaiov yi]Qo>g,
dovXelag tag ov vXavSSy
5. vSg ov q>aQ%ag, w fiol fioi,
%lg afivvBi fioi^; nola yevsd;
nola 3i nSlig; q>qovdog nqia^vgy
g>(fov3oi. naldeg.
nolaVy rj %av%avj rj xelvav
10. atalxia; nov %ig d^atuv ?/ daifiwv
inagwydg; ini xax iveyxovaai
TQipadeg, c3 xcnc iveynovaat
7njfia%*f dnwliaat^f wXiaa%' ov7ii%c fioi (ilog
dyaa%dg iv q^deu
15. (o %XdfiioVj ayrjoai fioiy novg^
&yiiaai %^ ytjQaiq
nqbg %dv^ avldv (o %iiiV0Vj w nal
8va%avo%d%ag fia%iQogj l^fiAd',
egeM OLxwvj ate fia%Qog.
Quorum versuum duodecimus, tertius decimus, undevicesimus
dactylici sunt, quartus decimus iambicus.

§ 377. Systematis in quo solutiones crebrae sunt, exem-
plum praebet Aristophanes Av. 3S8.
TtQodedofied^y dvoaid %
ind^ofiev 8g yaQ qiXog fjVj 6fi6tQoq>d ^*
fjfjuv ivifieto nedia naQ ^fiivy
naQififj fiiv &eafiovg dQxaiovg^
naQi^Tj (f OQ%ovg OQvi^wv.
De antistropha horum v. Elem. d. m. p. 384. Aeschylus in
Persis v. 938.

nQogq^&oyyov aot v6a%ov %av
xaxoqd%i8a fiodvf KaxofiiXe%ov Idv
MaQiavSwov ^QrjVYftriQog
nifitptOy nifAiliWy noXvdaxQvv laxdv.

lutf »<:)

126 LD. II. CAP. IXXI.

§ 378. IHmetrum solntas arses habenlem fnemiit qoi
proceleusmaticum tetrametrum Aristophaneum
vocarent , ut Hephaestio refert : sed peritioribus anapaesticQm
dici :

%lg oqea Padvxofia td^ h tiavt o /tqotdiv;

§ 379. Spondiacos illos, (piibus saepe phires contiDiii
catalectici inseruntur, ut valde graves et moestitiae aptos, tra-
gici potissimum usurparunt, ita fere, ut antistrophici essent.
Propria horum est neglectio caesurae. Catalectid illi^ sive
paroemiaci, etsi ultimam habent ancipitem , tamen plemmqQe
curatur, ut ea syllaba longa sit, quod id aptaus toti homm
versuum indoli visum est. Exempla horum versuum sunt in
Persis a v. 935. in Hecuba, quorum quaedam allata § 376.
in Troadibus, in Iphigenia Taurica, in lone, et alibi; ttnB
apud Aristoph. in Ran. 372. ss. in Av. 4058. ss. in Pace (33.
s. 464. ss. His spondiacis paroemiacis Synesius hymnumV.
scripsit.

§ 380. Si quando his versibus iimctus invenitur moi»- '
meter hypercatalectus , verisimilius videtur, eum dochmiacm
esse: ut in Hecub. 193. 496. ed. Pors.

IlrjXelday yivva,
liawoovj fiSTeq.

Nec dicam qui in Trachiniis sunt v. 1 085. 1 086.

aiva^ *l4idr]f di^ai fi,
w Jiog diiTlg, Ttaiadv fi,

anapaesticos dimetros brachycatalectos potius , quam iambioofl
ischiorrhogicos esse, praesertim quum medii sint inter tiimebxK
iambicos.

Ceterum quos G. Dindorfius ad Aristophania Aves v, 333.
in editione anni 1830. et in adnotationibus ad Euripidis Ipbi-
geniam in Tauris v. 430. commentus est versus anapaestioos
imperfecta mensura , nec fuerunt umquam ulli nec potuerunt
esse. De his dixi ad Iphigeniae Tauricae v. 49S.

Dl ANAPABSTIGI8 DIMBTRIS. 1 27

§ 381. Romanonim veteres tragicos legitima systemata
eadem numeri perpetuitate , ut Graecos, condidisse ostendit
Bentleius in epistola ad Millium p. 474. ed. Lips. Attius inPhi-
locteta :

hei quis salsis fluclibus mandet
me ex sublimi vertice saxi?
iamiam dbsumor : conficit animum
vis vdlneris, ulceris aSstus.

Vsus hoc genere est etiam Plautus , sed minore elegantia, et ut
solutiones crebras admitteret , ipsoque in paroemiaco ultimam
arsin solvere non dubitaret, ut in Sticho I. 1. de qua scena v.
Elem. d. m. p. 391. seq.

placet: tdceo, at memineris fddto.

Idem poeta hoc genus versuum etiam aliis metris miscuisse^
videtur, de qua re ibidem dictum. In tragoediis Senecae ad-
scriptis saepe systemata ex dimetris anapaesticis inveniuntur,
sed carentia paroemiaco, quod insignem inscitiam istorum poe-
tanim arguit.

§ 382. Piautus etiam anapaestis spondiacis usus esl in
Sticho II. 1 , 37.

aperite atque approperdte, fores
facite ul pateantj remov4te moram,
nimis ha4c res sine curd geritur :
vide qudm dudum hic adsto 4t pulto,
somndne operam datis? ^xperiar,
fores, dn cubitij an pedes plus valeanU
nimis v^llem hae fores^herum fugissenty ^

J ea caussa ut haberent mdlum magnum. ^ ^ Oa\A

defissus sum pultdndo.

nunc hdc postremum est vdbis.

6. ibo dtque hunc compelldbo,

salvds sis. D. et tu sdlve,

G. iam tu piscator fdctu^s?

D. quam pridem non edisti?

128 LiB« II. CAP. xxxn.

G. tmde is? quid fers? quid fistmas?

D. tua qu6d nil reffert, ne cures.

G. quid istuc est? D, quas tu-edSs colubras.

G, quid tam iracundu's? D, si in te

pudor dssit, non me app^lles,

G, possum scire ex te v&rum ?

D. potes : hddie non coendbis.

CAP. xxxn.

De anapaesticis tetrametris.

§383. Tetrametri duoinusufueinint, acatalectus,
« quem soli Bomani videntur usurpasse, etcatalecticus,otH
moediae proprius, quo utrique usi sunt. De catalectico,
qui Aristophaneus vocatur, accurate disseruit Porsonus ii
praef. ad Hec. p. 46. seqq. Constat hic versus dimetro act-
talecto et paroemiaco, caesura in fine quarti pedis sedril
observata, pierumque etiam incisione facta in secundi pedi
fine, tum evitato ubique proceleusmatico.

§ 384. Quamvis diligenter caesura in fine quarti
observetur, tamen videtur ea, licet rarissime, etiam facta
in proxime sequente brevi syllaba , ut in dimetro : v. § 366.
Aristoph. Av. 600.

vdiv dQyvQiwv ovtoi yaq laaai' Xiyovai di toi tdd$

Tcdvteg.

In fragmento Cratini apud Scholiastam Aristophanis ad Aves
V. 767.

xai TtQWtov (jiev naqd vavTodcyctSv aTcdyw Tfla nviiiaH

dvaid^y
Iliaiavj ^Oaqwwva, ^uTQeqnj.

non putanda est neglecta esse caesura , diviso in sua elementa
nomine proprio. Yide § 60. De mensura huius nominis ^ii-
TQeqrfjg dixit Elmsleius ad Medeae v. 326.

DB AlfAPAESTICrS TBTEAMETRIS. 129

S 385. Caesura ea, quae est in fine secundi pedis, saepe
^Hgitur, sed plerumque sic, ut in proxima brevi incidatur,
^^e alia potius caesura , quam neglectio caesurae est. Yt in
luto V. 570. .

inipovXevoval tb t(^ nXrj&ei,,

k] saepe revera negligitur secundi pedis caesura, modo id
t verbis non ineleganter dispositis , ut si secundus pes da-
^lus est, et in longa anacrusi tertii pedis verbum terminatur :
in Eq. 508. Vesp. 684.

'^vdyxa^ev iTtT] Xi^orrag.

aoi ^ 7]v Tig ys didtf TQeig ofiiXovg.

i scribendum :

^dyxa^ev Xi^ovtag i'7tri,

ao\ d* ijv rtg 8(p Tovg Tqetg ofioXovg.

que elegans est versus, cuius quartus pes voce^ monosyl-
la finitur : etsi aliquot huiusmodi exempla inveniuntur : ut
Eq. 525.

i^epXijdr] Tt^eaPvTrjg wv.

ie de his rebus omnibus Elem. d. m. p. 399. seqq.

§ 3S6. Non invenitur in his versibus proceleusmaticus
anapaesto positus , nec dactylus sequente anapaesto , nisi
ut dactylus quartum locum teneat. Quod etsi rarissimum
'^ tamen non magis reprehendi potest , quam eadem in di-
itris dactyli et anapaesti coniunctio, de qua monitum § 369.
istoph. Vesp. 397.

avTov drjoag^ w (liaqdTaTBj tI ftoulg; oi (ifj xaTafiijaec.

§ 387. Dactylus etiam alias raro quartam sedem tenet,
n ille tamen propter raritatem , ut Porsono visum, corrigen-
s. Aristoph. Vesp. 350. Nub. 326.

ioTLv on'^ drj^^f rjVTi/v av evdo&ev olog t eirjg diOQv^ai.
dg ov TLa&OQfS * TtaQa Trpf eigodov ' rdrj vvv wg ^oXig

avTag.

Elem. d. m. p. 402. seq.

Hermanni Epitome doetr. metrioM. 9

130

UB. II. GAP. %X%U.

§ S88. .P«6terior huius versus pars apud ArMBtophanem
has tanUim Baensuras habet.

Sed £ratinus , et ante essm Epicharmus , et hoc quoque prir
Aristoxenus Selkiuntius , etiam spondiaco exitu usi «tfit :

i6g Sv fUBcXJi^v Toig M/Salloig ^ vmg fifuiv 9€Mi9ti^\

Cuiusmodi versus Laconicos a quibusdam dictos tradit He-j
phaestio , hoc usus exemplo :

ay^^y w SndQTag hfonXoi hovqoi, notl %dv^{

xivaoi^v.

§ 389. Hiatum admittit hoc metrum in correpta longa yo-
cali diphthongove :

r TcaqddXBi rj Xvxfp rj TcnSQip.

Non elegans est hic hiatus in Nub. 977. Vesp. 673.

"^XeiipaTO tf av tovfiqfaXov ov&elg.
ol 8i ^fifiaxot wg ^odTjvTai,.

$ 3i90. Vt exPlauto apparet, etiam Bomam covokilm^
^enere versuum usi sunt. V. Mil. glor. IV. S, SO. scff. jPi
ElecD. d. m. p. 405. seqq. Hic qiudem neque a proodwH
matioo abstinuit, neque ab exitu spondiaco , Bec dubitavilft-
stremam arsin solvere. Satis sit, hos ex illa scena nefiP
attulisse.

frustrdr. patere atque adstd. tibi ego hanc do operdm. pn^

perando exotwior.

pedetmUm : tu kaec scis : trdctare ito solitu^s has Auitfi*j

modi mirces.

age, age.j ut tibi maxime cincimmmst. nulkm isl &pc stfh

lidm sdayum.

redeo dd te, quid me vdluisti? quo pdcto hoc dudum

DE ANiPASfiTICIS TlTRAKETRIfl. 131

istuc fero ego ad te c6n$ilium. quasi hunc dipereat, teneo

istuc.
coUaudato formam 4t fadem^ et virtutes commemordto.

§391. Idempoeta fecitetiam octonarios, sivetetra-
Qetros acatalectos, ut in Aulul. IV. 9.

perii, interiif occidi: qu6 curram? quo n6n curram? tene,

t4ne, quem? quis?
nescio , nil video , ca^s eo , atque equid4m quo - eam aut

ubi sim, aut qui simj
nequed cum animo certum investigare : dbsecro vos egoj mi

auxiliOy
oro , dbtestory sitis et hon^inem dsminstretis j qui-eam 6ih-

stulerit.
quid ais tu^ tibi credire certum est: nam essd bonum, e

voltu cdgnosco,
quid est? quid ridetis? n6vi omnis . scio fures esse hic

cdmpluris,
qui vSstitu et creta dccuUant sese , dtque sedent , quasi sint

frugi.

§ 392. Gonsociavit Plautus hos versus etiam cum septe-
nariis, sive catalecticis, ut inCasinall. 3. v. Elem. d. m. p. 41 3.
seqq. Idem altemis octonarios et septenarios posuit in Bacchi-
dibus rv. 10. , quae scena remotis interpretum adnotationibus
tic scribenda videtur :

quam mdgis in pectore med foveo quas mius filius turbds

turbet,
quam se dd vitam et quos dd mores praedpitem inscitus

capdssaty
magis curae est magisque aff&rmido ne is pdreat neu cor-^

rumpatur.
scio: fui ego illa aetate dt feci illa omnia^ sed more mo^

ddsto.
neque pldcitant mores quibus video volgd gnatis essi

parentes.
9*

132 LIB. II. CAP. XXXIII.

duxi^ hdbui scorlum , pdtavi , dedi, d6navi: atenimid

rdro.
ego ddre me ludum meo gnato-insHtui cUque animo suo

dbsequmm,
aequum Ssse puto : sed nimis nolo desidiae. nuncMnesi-

hchum^
quod mdndavij viso, 4cquid eiim ad virtutem opera sua

cdmpulerit^
sicuty si convenit, scio fecisse : eost ingenio ndtus.

CAP. xxxm.

De anapaestis cycliis.

§ 3d3. Anapaesti cyclii vocantur, ut § 359. indi-
catum, qui arsin iiTationalem habent. lique nec solutkmMi
admittunt, nisi forte in nomine proprio, nec dipodiis iiM»'
dunt, eoque etiam caesura carent. Multa horum et yaiia g^
nera sunt.

§ 394. Referuntur huc a metricis dactylici quidam numeri,
qui anacrusin habent iambicam , eoque proprie non sunt ana-
paesti. Vt hoc metrum Archilochi :

^EQaafiOvldrj XaqiXae.

JrKXTjtqi te x^^Q^S dvaaxdv.
In quo versu si anapaestum in principio posuisse nonnumquaii
videtur Archilochus, contractio potius facienda :

iQeaiy Ttolv qtihcaS^ evaiqtav.
q)iXeeiVy CTvyvov neq iovra.

Hunc versum et alium una syllaba breviorem posuit Aeschylitt
in Sept. ad Theb. 757.

iyeivaTO fjiev fioQOv avtcp
TcaTQoytTovov Oidi^Ttodav.

D£ ANAPAB8TIGIS LOGAOilDlGIS. 133

§ 395. Vere anapaesti cyclii hi sunt. Aesch. Pers.
954. 958.

^ldviov yaQ aTcrjvqa,
dvgdalfiovd % dtmdv.

Et V. 967. Agam. 1 k 0.

wxiav nldxa xsQcdfievog,
S19qovov x^eeTog, ^EXldSog ijfiag,

Aristoph. Av. 1316.

xaTixovat (T eQonsg ifiag ndleiog.

quo metro usus Lucianus in Tragodopodagra 190. seqq.

§ 396. Praemisit cyclium versum vulgaribus anapaestis
r Aristoph. Pac. 943.

iTteiyere vvv iv oatp
cofiaQa d^eo&ev T^a%i%eL noXifiov
g fie%d%QOTCog avQa. vvv yaQ daifiwv

^^ q>aveQ(Sg elg dya^^d fietapi^pd^ei^.

CAP. XXXIV.

De anapaesticis logaoedicis.

§ 397. Irrationalem arsin habent etiam anapaesti lo-
gaoedici. Horum celeberrimus est versus Archebuleus
coius in primo pede et anapaestum et spondeum et iambum
jnveniri , his Callimachi exemplis docet Hephaestio :

dyitia d^eog* ov yaQ l^w 3ixa twp^ deidecv,
vvfiq>a, av fiiv daveQiav v(p Sifia^av ridrj.
q>ihxniQa Sqti. yaQ a Si^aiXa fiiv ^'Evva.

Sed verisim le est , Callimachum q^iXmtiQa scripsisse, et pri-
mum pedem non nisi anapaestum aut spondeum fuisse.

§ 398. Aliud genus habet Aristophanes in Av. 1313.
taxv <r av TToXvdvoQa %dv tzqXiv, ^

134 LIB. 11. GAP. XXXIT.

Quod Ludanus in Trdgodopodagra y. 87. seqq. oatalectico
mixtum posuit :

Tccv fiev KvTtglav Mq>QodltaVj
atayovwp TtqojtBoovaav aii aid^i^gy
dved-QhpaTO noagtMv aQfioydv
dXioig ivi iw(xaai> NrjQevg.

Semel hic in medio catalectico spondeum , s^d in nonune pi
prio, admisit, v. 107.

Molga KXtoQ-fa %q% ilovaev,

Alia exempla praebent Dionysii et Mesomedis hymni.

§ 399. Crebrum est apud Aristophanem aliud gienui^i
systematis comprehensum : ut in Pace v. 90*9.

V X^iycTTOg dvrjq TtoXl-
taig iatlv aTtaaiv^ og-
%ig y iati TOiovTog.

§ 400. Idem poeta apud Athenaeum IX. p. 410. B.
versu usus est, cuius prior pars nescio an ex vulgaribus
paestis constet :

q)€q€, Ttal, Ta%ewg %a%d %Btq6g vdwQy TtaQdTte/im li

X^VQOf^aiiTQOV.

§ 401. Multi inveniuntur logaoedici versus, qui quod iam-j
bicam anacrusin habent, proprie non suntanapaestici. Euiipides
Med. 152.

tI aol TtOTS Tag dTtXdoTOv
yLOVTag €Qog^ w (laTaia,
aftevaet d-avdTOv TeXevTdv
fATjdev Tode Xlaaov,

Soph. Oed. Gol. 669.

txov ira XQdTtOTa yag enavXa.
Eurip. Hec. 450.

d^odg d%aTovg irt oldgia Xifivag.

DB Tf tSIBTS GHORIAMBIGIS. 1 35

OAP. XXXV.

De versibus choriambicis.

§ 402. Terthim genus numerorum dactylicorum c h o r i a m-

>ici sunt, qui plerumque et solutionibus carent, nec nisi ra-

le, el apfud solos scenieos poetas, Molossum pro choriambo

tttam. QuOHiam autem vehementissimus tuc numerus est,

i mediae aetatis et eomici ei saepe substituunt alium, si-

lem incessu, sed leniorem, mensura autem parem: i. e.

^tievjDi cum anacrusi iambica, sive mavis dipodiam iambicam

Sed in hac comid plus sibi licentiae indulgent, non

lo solvenda prima arsi ^ sed etiam in anacrusi longam ad-

ido, hac forma :

O JL. v>_

'IMiyiiba anaeru»s sicubi invenitur, si carmeir antistropbicum
fiM^ iefeet etiaMv in versu qn respondet esse. Quare in Aristoph.
Lj8. 345. non mutanda librorum scriptura:

ftoliovxSf oag eo%ov Sdgag.

^iBicidit ibi qui respondebat versus strophicus.

§409. Catalexis multiplex est. Perraro ipse choriam-
bos focit clausulam. Vsitatissima est logaoedica catalexis, dein
qoae fit in duos dactylos; rarior, quae fit Gretico; rarissima,
f. qnae trochaeo. Aliquando etiam hypercatalecti sunt, aut di-
leo tonBmiaiitur.

^V^- J.W

Jju^^yj

Jjkj^\j

134 LIB. 11. GAP. XXXIT.

Quod Ludanus in Tralgodopodagra v. 87. seqq. oatalectico
mixtum posuit :

vav (JL€v KvTtqiav Mq^qodiiav^
atayovwv TtqoTteaovaav an aid^iqog,
dved-Qexpazo noagtMv ciQgtoyav
aXioLg ivl xvf4,aai> NrjQsvg.

Semel hic in medio cataleCtiCo spondeum , sed in nomine pro-
prio, admisit, v. 107.

Molqa KXio&^fo %q% skovaev,

Alia exempla praebent Dionysii et Mesomedis tiymni.

§ 399. Crebrum est apud Aristophanem aliud genus,
systematis comprehensum : ut in Pace v. 909.

Taig iaziv aTtaaiv^ og-
zig y iazl TOiovTog,

§ 400. Idem poeta apud Athenaeum IX. p. 410. B. alio
versu usus est, cuius prior pars nescio an ex vulgaribus ana-
paestis constet :

q)iQ€f Ttaly Taxifog uaza x^^^S vdwQy TtaqaTtef^Tte vo

XevQOfxomTQOv.

§ 401. Multi inveniuntur logaoedici versus, qui quod iam-
bicam anacrusin habent, proprie non suntanapaestici. Euripides
Med. 152.

%i aoi Ttote vag a7tXaa%ov
Koitag eqog^ w gtazaia,
ajtevaet -S^avdrov teXevzdv
fATjdev Tode Xiaaov.

Soph. Oed. Gol. 669.

txov zd KQdvtata yag enavXa.
Eurip. Hec. 450.

d^odg dnaTovg in oidgia Xifivag.

DB TIMIBT8 GHORIAMBIGIS. 1 35

OAP. XXXV.

De versibus choriambicis.

§ 402. Terthim genus numerorum dactylicorum c h o r i a m-
bici sunt, qui plerumque et solutionibus carrent, nec nisi ra-
rissimer, el apfud solos scenieos poetas, Molossum pro choriambo
admittani. QuOHiam autem vefaementissimus Ihc numerus est,
lyrioi mediae aetatis et eomici ei saepe substituunt alium, si-
milem incessu, sed leniorem, mensura autem parem: i. e.
Gretiemm cum anacrusi iambicay sive mavis dipadiam iambicam
vocare. Sed in hac comid plus sibi licentiae indulgent, non
modo solvenda prima arsi ^ sed etiam in anacrusi longam ad-
mittendo, hac forma :

nsfUaba anacrusis sicubi invenitur, si carmeir antistrophicum
esl, debet etiaMv in versu qn respondet esse. Quare in Aristoph.
Lys. 345. non mutanda librorum scriptura:

Excidit ibi qui respond^)at versus strophicus.

§409. Catalexis multiplex est. Perraro ipse choriam-
bus facit clausulam. Vsitatissima est logaoedica catalexis, dein
quae fit in duos dactylos; rarior, quae fit Gretico; rarissima,
quae trochaeo. Aliquando etiam hypercatalecti sunt, aut di-
iTMfaaeo terminantur.

-ivA-/^W«V^

-ivA>— V.A^

-iv^« I -lO

-iv.^— <^

^ow— I -iv/.w

136 LIB. II. CAP. XUT.

§ 404. Priini generis hi versus sunt :

ovK erogy w yvvahisg,

danQvSeaaav t^ iq^llrjaev aixfidv,

devze wv^ afiqal XaQLtegy xalllTiOfiol %e Moiaai.

Quo in genere Hephaestio Anacreontem quodam in oanmnej
semper primam arsin solvisse ait :

dvaTteroiiai d^ Ttqog ^'OXvfinov meQvyeaai 7tavq>atg
did Tov eqwT' ov ydq if^ot TtaXg i&ilei awijfi&v.

Pentametro Callimachus integrum carmen, Branchtun, ooihJ
didit:

dalfioveg evvfxv&cazovj Ooifii re nai ZeS ^ dM^

yevdqxai.

Hexametrum ab se inventum gloriatus est Philicus Goroj-
raeus; falso, quum Simmias iam eo usus fuerit in Securiet
in Alis.

§ 405. Tertii generis (nam secundum in iis potissiiiiai^
versibus, qui basin habent, invenitur) Hephaestio haec exflO)!
pla aflFert :

ioTonovoL fieiQaxeg.

oide Xeovtwv a^ivog^ oide tQog>aL

aT Kvd-eQeiag ininvele cQyia levxwXivov.

In Aristophanis Lysistrata v. 338. scribendum videtur:

dvd noXiv, wg ig tQiTaXavTOv fidQog.

Strophici versus tres ultimae syllabae exciderunt.

§ 406. Quartae , quintae , sextae terminationis haec
exempla sint. Aristoph. Lysistr. 323. Soph. Ai. 2S6. Aesch.
S. adTh. 741.

T£ xal KQivvlXav neQiqwaT^tio,
tdv 6 fiiyag (xv&og di^ei.
avtoddintov d-dvwai.

§ 407. Dimetercatalecticus, qui ex uno ordine lo-
gaoedico constat , neque choriambicis, nisi quia catalexi inser-

DB TBMIBY8 GB0RU1IBIGI8. 137

vit, adnumerari potest, apud poetas scenicos interdum in syste-
matis repetitus invenitur , raro admissis solutionibus. Eurip.
Bacch. 105.

& SefiiXag rqofpoi B^-
fiai, inBq>avota&B niaotp'
figveraj fiQvere %koriQ^
afilXani xalliKaqftfp.

§408. Clauduntur hoc versu systemata dimetrorum
acatalectorum. Aesch. S. ad Th. 924.

8aL6q>()WVy ov q^cXoya"
Si^Qj hvfiiog 8aKLQV%iiav
hc g>qev6gj S xlavofiivag

flOV fllVV^BL

Tolv8e 8volv dva%%ocv.

Hi dimetri quoniam prima syllaba recisa lonicos a minore re-
ferunt, facile cum his confundi possunt, praesertim ubi
eoDSociati sunt utriusque generis versus, ut in Soph. Oed.
R. 483.

8eiva (lev ovv^ 8eiva taqaaaei aoq>6g olwvo&itag
ovte 8o%ovv%y ovV dnoqaaxovd^ • S rt ki^w 8* dnoqdi,
Ttivofiai d* ikTtiaiv ovt ivd^dS^ oqwv ovt* OTtiaw.
ti yaQ r Aa^8a%i8aig
5 %(ff Ilolvfiov vetKog &ui%^ ovie naQOi^iv nox eywy

ovre Tavvv nw
efia&ov nqog S%ov 8ri fiaadvqf -v^~
inl tdv ini8afiov q>d%Lv eifi Oi8Ln68a
^afi8axi8aig ininovQog d8^lwv d-avdvwv.

§ 409. Alia dimetri forma ex choriambo et diiambo vel
contra constat. Aristoph. Nub. 563.

v\pL(ii8ovta (lev S^ewv
Zi^va tvQawov ig %oq6v

nQfjLta fjffiyav xixA^axo).
t6v te (leyaad^evfi tqiai-
vtjg ta(iiav,

136 LIB. 11. CAP. XXXT.

§ 404. Primi generis hi versus sunt :

0V7L ¥rogj w yvvatiisg.

danQvdeaaav t iq^lkrjaev ai%iidv.

devte wv^ afiqat XaQizegy naXXixof^oi re Motaai,

Quo in genere Hephaestio Anacreontem quodam in carmine
semper primam arsin solvisse ait :

avaTtexofxai dri TtQog ^'OXvfiTtov nzeQvyeaaL iiOvg>aig
dia tov EQiax' ov yaQ ifiol Ttalg id-iXet avvrj^av.

Pentametro Callimachus integrum carmen, Branchum, con-
didit:

daifioveg evvf^vStaTOty Ootfii te nal Zevj didvfjtwv

yevdqxat.

Hexametrum ab se inventum gloriatus est Philicus Corcy-
raeus; falso, quum Simmias iam eo usus fuerit in Securi et
in Alis.

§ 405. Tertii generis (nam secundum in iis potissimum
versibus, qui basin habent, invenitur) Hephaestio haec exem-
pla affert :

laronovot gteiQayceg.

ov8i leovtwv a^ivogj oidi TQoq>ai.

ai Kv&eQeiag inmveiT cQyia levnwXivov,

In Aristophanis Lysistrata v. 338. scribendum videtur:

dvd TtoXtVj wg ig TQVTdhavTOv fidQog.

Strophici versus tres ultimae syllabae exciderunt.

§ 406. Quartae , quintae , sextae terminationis haec
exempla sint. Aristoph. Lysistr. 323. Soph. Ai. 226. Aesch.
S. adTh. 741.

Te nat KQiTvXXav neQcqwarjfTW,
Tav 6 fiiyag (jiv&og di^ec,
avToddixTOi^ d^dvwai.

*§ 407. Dimeter catalecticus, qui ex uno ordine lo-
gaoedico constat , neque choriambicis, nisi quia catalexi inser-

DB TBK8IBTS GB0RU1IBIGI8. 137

vit, adnumerari potest, apud poetas scenicos interdum in syste-
matis repetitus invenitur , raro admissis solutionibus. Eurip.
Bacch. 105.

w Sefiilag %qoq>oi B^-
fiaij ateg>avoCad-e xiaatp'
pQveTSj fiQvere xXorjqq
af4.ilaxi xaXXindQnfp.

§408. Clauduntur hoc versu systemata dimetrorum
acatalectorum. Aesch. S. ad Th. 924.

8ai6q>()WVy ov g^iloya-
dijgj hnificog daxqvxewv
ix g>Qev6ey 8 nlaiofiivag

flOV fitVV&SL

Tolvde dvOLv dvdxTOiv.

Hi dimetri quoniam prima syllaba recisa lonicos a minore re-
ferunt, facile cum his confundi possunt, praesertim ubi
cousociati sunt utriusque generis versus, ut in Soph. Oed.
R. 483.

deivd fiiv ovv^ deivd xaQdaaei aog>dg olwvo9^i%ag
ovte donovvTy ovt dnog^daxovd^ • S ti Xi^o) rf* dnoQW.
Ttitoiiai d* iXjilaiv ov% ivd^d^ oqwv oiV OTtlaw.
ti yaQ r ^afidaxidaig
7] Tffi Ilolvfiov vetnog lx€tT ovze ndQOid-iv no% eywy

ov%e %avvv nw

efiad-ov nQog o%ov 8ri ^aadvtff -^

inl %dv inidafiov g>d%Lv elf^ Oi8in68a

^afi8axi8aig inixovQog d^rjXbiv d^avd^wv.

§ 409. Alia dimetri forma ex choriambo et diiambo vel
contra constat. Aristoph. Nub. 563,

vxpif4,i8ov%a fiiv d-ewv
Zfva %vQawov ig xoqov

nQa%a fu^iyav xtxA^crxco.
%6v %e fieyaad^ev^ %Qiai-
vtjg ^afiiav^

• -^- - ^-*-^^

138 LIB. U. GAP. XXXt.

■

atjg SyQiop (loxX&ytrfv.
Rarius hoc genus apud tragicos esi. V. Aesch. Suppl. 105.
Comici saepe a diiambo initium faciunt , etiam sic , ut m anti-
stropha diiambus choriambo respondeat. Sic in Yespis 526.
vvv de tov ix, drjfXBTiQOv
yvfivaaiov Xeyeiv xl del
naivov, OTtcog q^avrjaUy
qmbus respcmdent v. 531.

ovnomoS^ ovzw nad^aq^g
ovdevog '^novaafxev, ov-
de ^verdSg Xiyovrog.
lidem solvunt etiam primam arsin diiambi. Lysistr. 324.
vTto Z€ vofjLiav dqyaXiwv
V7t6 ze yeqovTiov oXi&Qwv,
et anacrusi longa : v. 339.

devvoTaT dneilovvTag iTtwv.
Quin etiam ante catalexin dipodiam iambicam admittunt , op-
positam etiam choriambo; 336. 440.
dlXd (po^ovfiai Tode, (iwv

vaTeqoTtovg fiori&(S.
(bg nvQi %qfj Tag fivaaqdg
yvvalxag dv&qaxeveiv,

§ 410. Tragoediae recentior tantum forma solutionibus
usa videtur. Vt in Bacchis : v. supra § 406. Et in Iphig. Aul.
1036.

Tig aq vfiivaiog did Xwtov Al^vog

fierd Te q)iXox6qov TO^dQag.
Eadem aetas tragoediae etiam diiambum choriambo respon-
dere fecit. Soph. Phiioct. 1138. et 1161.

fiVQi^ dn alaxQfSv dvaTiX"

X6vd^ oa^ i(p fi-

filv yidx ifirjaaTO Zevg.

firpiiTL firjdevog xgaTv-

vwvj Saa nifji-
nev fii6d(OQog aia.

DE YEIISIByS CHORUMBIGIS. 139

§411. Trimetri modd attulimns exemplum exIpUg. in
Aul. Tetrametrum catalecticum etiam tragici usur-
parunt, ut Eurip. Herc. f. 639.

& i^edtag fioi g>lkov aj^Qf to de j^Qcig aUL
Anacreon in hoc genere secunda in sede diiambum posuit :

€x no%a(xov ^7taviq%oiiai^ ndvra g>eQ0vaa lagtnQcu
Si constanter punim, videri potest hic versus ex duobus loga-
oedicis eompositus esse. Tales sunt sedecim versus Eupolidis
ap. Athen. YI. p. 236. emendati apud Gaisfordium adHephaest.
p. 296. Sed vere choriambici sunt apud Aristoph. Lysistr. 319.
320. 327. 341. nisi hi sunt in dimetros dividendi. Et eiusdem
apud Hephaestionem :

olSa fiiv aQxatov %i dQfSv, novxi Xilrj^S^ ifiavTOv»

§412. Tetrametro acatalecto ususAnfaore««i, pro-
miscue choriambo diiamboque positis, nisi quod in £be semper
diiambum habet, apud Athetiaeum XH. p. 533.

Ttglv fiev ex(ov fieQpiQiOv, xaXv/ifjiat ia^ptpaofiivay
ual §vXivovs a^vQdyiilovg iv dal, xai tlfildv neQi

nXevQ^ai . . . fioSg,
vBonXvTOv iihffia xaxijg aanidog, aQTdntiXuJiv
xrjd-elonoQvoiaiv bfiiXiiov o novrjQog ^Qvifiwv,

xipdtjlov evQi^xwv ^iovj
nolla fiev iv SovqI ti&eig avxiva, noXXa ^ iv tQOXf^,
noXXa de vwttff anvtivri fiaatiyi &wfiixS'eig, ycofirjv

nwywvd ir* inTetiXfiivog'
vvv Si* inifiaivev aativiwVf x^vcraa g>OQiwv %adeQfiatay
naig 6 KvTLtig^ xai aniadiaxrjv iXeg>avtiv7]v q)OQei

yvvai^iv avtwg . . .

§. 413. Rarior choriambici metri usus est apud Roma-
norum comicos. Invetiiuntur tamen nonnulU apud Plautum, qjiin
etiam apud Terentium Adelph. lY. 4, 4. de Ben«leii seiMentia :
m^mbra metu dibilia

sunt; animm timdre
dbstipuit; p4ctore nil
eistere coneiU quit.

140 LIB. II. CAP. XXXY.

Qui si in tetrametros coniungendi sunt, asynarteti sint ne-
cesse est.

§ 414. Inveniuntur versus choriambici , qui ab anacrusi
incipiunt. Aesch. S. ad Th. 330.

vn dvdQog ^%mov d'e6d-€v
Tieqd^o^evav drlgtwg.

Cuius generis videntur esse metra quaedam lyricorum Aeolen-
sium, quae a grammaticis lonica a maiori habita sunt, ut hoc
Sapphus apud Hephaest. p. 37 (64.).

BV(ioqq)oi:6Qa Mvaaidlna zdg aTtaXag rvQivvwg
daaQOTSQag ovddfi IV, w ^'qavva^ aed-ev Tvxoiaa.

Sic hoc fragmentum emendandum puto. Eadem ibidem :

dedvxe fiiv a aeldva
xai nXrjiddegj (liaaL di
yvxTeg, TcaQa 6* sQxsd"^ WQa'
iyto di fiova xad-evdw,

Quae apud Hephaestionem male binis versibus in unum con-
iunctis leguntur. Soph. Antig. 606.

Tav ov^ vnvog alQai no^ 6 navxoyil Q(og,

§ 415. Frequens est versus ex amphibracho et choriambo
compositus. Aesch. Ag. 757.

nofin^ Jvbg ^evlov.

Horatius praemisit choriambis dipodiam trochaicam , cuius ul —
timam syliabam ipse semper longam esse voluit, quam Graeci-^
ancipitem fuisse credibile est : caesuram autem fecit in
choriambi syllaba :

te deos oro, Sybarin cur properas amando.

TeiQere hoc metrum reprehendit Atilius Fortunatianus p. 269
v. Bentl. ad Horat. p. 710.

§ 416. Ysitatissimi sunt choriambici cum basi, qu^
metricorum veterum inscitia versibus antispasticis adnum^
ravit. At si antispastici essent, neque a trochaeo aut pyrrhicbJ

BB TEISIBTS GBOBIAMBIGIS. 141

possent incipere, et extremas singulorum antispastorum syila-
bas haberent ancipites. Errorem animadverterunt Latini gram-*
matici. Vide § 2H .

§ 417. In basi soli lyrici Aeolenses etiam pyrrhichium
admiserunt. Comoedia et recentior tragoedia etiam trisyllabos
pedes in basi ponere ausa est, tribrachum, anapaestum, da-
ctylum.

§ 418. Brevissimus horum versuum unum choriambum
habet. Aesch. Suppl. 42.

vvv iv 7toiov6(ioiq.

Ei proximus hypercatalectus , qui Pherecrateus dicitur.
Idem S. ad Th. 301. seqq.

%ol fiev yaQ nott nvQyovg,

Tum, qui logaoedicum ordinem habet, Glyconeus.

cui flavam religas comam,

De eo dicetur iib. III. Aliud genus choriambo, trochaeum sive
spondeum subiectum habet. Aesch. Eum. ^038., nisi hic
quoque Glyconeis adnumerandus :

€vq)agteize 8i, %iaQii;ai.

§419. Vsitatissimus est dimeter hypercatalectus.
Soph. Ai. 628.

ovi* oixTQag ySov OQvi&og dtjdovg,

Trimetro brachycatalecto Sophocles usus in An-
951.

dkl* a [jLOiQidla tig dvvaaig duvd.

§ 420. Inveniuntur etiam systemata choriambica a basi
cnpientia. Aesch. Suppl. 61.

do^aaaL zig dycovwv ona jiag

TrjQetag

^rjTidog oiyLTQ&g dX6%ov, ^

142 UB. II. CAF. xxxv.

Sophodes respondenles sibi fecit Molosisos in El^ctra v.
m. 488.

ei firj ^yw TtaQaq^Qwv g^dvrig sgwv yuxl yvuipkag,
f]^€L nal noXvTtovg xal nokvx^iQ a deivotg,

Quod ibidem v. 4^9, 445. fedt eiiam in versibus carentibus
basi:

w yevi&Xa yepvcUwvj
vriTtLog^ 8g %wv oinTQwg.

§ 421. Multas huius metri formas usurpanint lyrid
antiquissimae et mediae aetatis. Vt

xatdvaayL€i, Kv^iQtf a^Qog JStdwvig* %l x€ 'd-eiftev;
xazTVTtvea&ef ndQaiy xat xaTeQelxea^e xixwvag.

vv(iq>aig zov Jiog e^ aiyiojiw tpaai Tetvyfiivaig.
KQOvida fiaail^og yiyog^ j£iavj zov aQiarov nif

j^XiXXia,
Et

, %bv OTvyvbv MeXavlTtnov q>6vov al na%QO(pQvwv iQi9o$.
Et Anacreon :

aQ&eig ^ rp}% dno Aevwdog

nizQfjg, ig noXiov xvfia npXpfd^ui fiedvwv bqwi.
Et apud Sophodem Philoct. 681 .

aXXov ^ ovTiv eywy ol8a xXvwVy oiJd* igidov fiolQo,
Et Alcaeus apud Alhen. XIV. p. 627. A.

fiaQfiaiQei 8e fiiyag dSfiog

%aX7L(fi' naaa d* ^Qet xeKdafitjTaL atiytj,

§ 422. Choriambicos cum basi multos usurpavit Horatios,
constanter in basi spondeum ponens, praeter I. 45, S4. 36.

Teucer et Sthenelus potens.

ignie lliacas domoe,
et in fine cuiusque choriambi, excepto ultimo, caesuram
faciens :

Maecenas, atavis edite regibus.

nullamj Vare^ sacra vite prius severis arborem.

DB TIESnHrS lONIGIS A lUIORI. 1 43

Bis iantiim y sed in voce composita , neglexii caesuram , I. 4 8,
i 6. n. 1 2, 25.

arcantqm fides prodiga perlucidior vitro.
dum fUigrantia detorquet ad oscula,

Vide Bentl. ad IV. 8, 4 7. Non haec cm^avit Alcaeus :

(irjdev aXXo qwzevafjg TtQOTeqov divdqBOv dgtTreXw,

Quem secntus Catullus carm. XXX.

CAP. XXXVL

De versibus lonicis a maiori.

§ 423. In metro lonico a maiori non minus quam in
antispastico multa turbarunt metrici, qui aliorum versuum
similitudine decepti, quum alia falsa tradiderunt, tum hoc,
primam omniiun versuum syllabam , et in quibusdam tetra-
metris etiam primam syllabam tertiae dipodiae esse ancipitem.
Pes lonicus a maiori ex .duobus ordinibus constat, quorum
prior arsis nuda, posterior dactylus est. Qui numerus quia
valde durus et molestus est, commutare eum cum leniore, sed
non minus tamen fracto numero instituerunt, duobus trochaeis,
non cohaerentibus uno ordine periodico :

Praeterea necessarium erat, ut, si plures lonici a maiori uno
versu coniungerentur , singuli per se constarent, nec perpe^
tuatum haberent numerum, quia sic in choriambos mutati
essent :

' ' L^ I ± I ^v^ I -1 I -iv^

iv.^— I _i\.A^— I S\J^

Eo factum est, ut in singulis lonicis ultima syllaba anceps
esset , quae in choriambicis certam erat mensuram habitura.

144

LIB. 11. GAP. XXXYI.

Solutiones contractionemque omnibus modis admittit hic nn-
merus, et in lonica quidem forma hoc modo :

\.j^

JL \J^

V-A^

in trochaica autem sic

I.G J. w

v-;^

\^/^

quibus descriptionibus formae continentur duaedetriginta. Sed
tanta formarum multitudo quoniam nimiam confusionem pro-
creatura fuisset, non omnes admissas videmus. Etsi quousque
licentiae progressi sint poetae , in tanta exemplorum paucitate
non plane definiri potest.

§ 424. In versibus, quos Hephaestio affert, praeter Sota-
deum, duo tantum sunt, qui vere lonici a maiori esse videan-
tur, dimeter, qui Cleomacheus vocatur:

tr/g T^v vdQifjv vfifSv
ixpoqyiqa ; iyw niviav,

et trimeter,

noag tegiv av&og g^aXanov f^atevaai,

qui si lonicus fuit, nolag scribendum.

§ 425. Nobilissimus versuum lonicorum a maiori Sota-
deus est, solam ille ad recitationem , non ad cantum factus,
ut diserte docet Aristides Quintilianus p. 32. Is versus tetra-
meter est brachycatalectus , ex tribus lonicis et trochaeo con-
stans. Duo trochaei in qualibet sede, sed plerumque in tertia
inveniuntur. Formas eius in pedibus lonici exempla has
praebent :

^j^

si/Vy _1 \J\J

1. \L\j\J\J

\L\jZ^\j\j

\iAJ\lA^ _i

' / V /

\J\J

^tAJ -i \J\J

J_ \!y\Jyu\J

f f
f /

\J\J

\L/\J J^ \^\J

-i \!aj\Jsj

JSJ

DE ynSIBYS lONIGIS A MAIORI.

145

In trochaeis autem pro lonico positis has :

1. ^SJISJ

^yjS^

^ v-^

^^\j1.\j

ylf^sJ^lsJ

± ^±>u

±^±^

-1 --Lv^

\Lf\j 'kj

JLv^-1-

J.w-11-

yl\J\jl

Observandum , caesuram esse in fine secundae sedis, quae
tamen saepissime negligitur. Eaque sedes etiam Molossum
sola habet, et ancipitem in fine lonici saepissime, quae in
prima tertiaque sede valde rara est.

§ 426. Ysitatissima forma versus haec est :
avtbq yaQ idv Ttavroyev^g 6 navra yewwv,

Rarius omnes pedes aut lonici sunt, ut

Gi' %Qvaoq)OQ^qy tovto Tv%riq eativ ertaQfiay

aut trochaei, ut

tiug Tthftjg d'iXu)v exetv nal nXovaiog TiXiov a%elv,

Solutionum exemplum hoc sit :

svS^ oi fiiv in axQaiai nvQalg vixveg eneivto,
y^g ircl ^ivtjgf OQq^ava i;ei%ea TtQoXiTtdvreg
^ElXddog leQrjgy xai 'fiv%6v eavitjg TtatQcpijg,
fjprjv % iQatrjvy xal Ttalbv fjliov TtQogtDnov,

Quos versus qui afferunt, Dionysius de compos. verb. c. 4. et
Hermogenes p. 76. (91. seq. ed. Ald.) non bene perspectam
se huius metri naturam habuisse produnt.

§ 427. Ex Latinis elegantes lonicos fecit Terentianus
Maurus. Ysus his est etiam Plautus , quantum quidem coniici
potest,. atque , ut videtur, non modo Sotadeo, sed etiam aliis *
brevioribus. Sotadeos habet in Aul. II. 1, 30. seqq. III. 2.
Amph. I. 1, 14. seqq. Hos exempli caussa adscripsi:

n6ctdsque diSsque dssidud satis supdrque est, *

qu6 fdcto aut dicto addst opuSj quiStus n6 sis,
ipse ddminus dives 6peris 6t lab6ris dxpers,
quddcumque homini dccidit liMre^ p6sse r6tur.
Q^quom 6sse putdt^ n6n reputdt, lab6ris qutd sit.

Hermanni Epitome doctr. metricae. 10

..- - -■»■

146 LIB. II. GAP. XXXYII.

Hic etiani in prima sede Molossum posuit, et, quod Crraecis
non licuit, ultimi trochaei arsin solvit, ut in Aul. II. 4 , 30.

hdia hdc face, qudd iub^t sor&r. si lubeat^ fdciam.

Praetereaque tenendum, solutiones utnim sint pedis lonici an
trochaeorum , apud Latinos ex accentu vocabuiorum cognosci.
Graeci comici non videntur usi hoc metro esse, multo minus
tragici, aut gravior poesis lyrica.

CAP. xxxvn.

De lonicis a minori.

§ 428. Etiam in lonicis a minori multum a vera ratione
aberrarunt grammatici. Qui si hos versus hoc metro esse
putant :

Tceldxeif %ei(jiBQiri (f ilovaev iv X^Q^^QtJf

l^aeXe^dfiav ovaQ KvTCQoyevtjtfy

ano (10 1 d^avelv yhovt * ov yaQ av aXXf]
Xvaig ix novcjv yhovt ovdafid t(Svdej

TtaQa (^ ijvze IIvd-ofiavdQOv ycavidvv eQtJva g>€iSy(aVj

sunt iili quidem similes lonicis, sed numeros habent alios, nifl
quod primus horum ab initio lonicus est :

"^W— I — I <Ay-L I W-L\-/— v^— <^

Numerus enim lonicus a minori inversa ratione, quam altor
lonicuSy compositus est ex anapaesto et arsi nuda :

vw_ J.

Eodemque modo, ut in illo, singuli pedes suum sibi numerum
habent, neque inter se perpetuantur, quia sic in choriambos
abituri essent :

v^-i I -i w^« I JL

DB lONIGIft A MINOII. 147

Sed ul in lonicis a maiori duo trochaei ad yariandum nume-
nim adhibentur, ita in lonicis a minori duo iambi , hoc modo,
ut arsis nuda in iambum mutetur, et deinde qui sequitur
anapaestus, ipse quoque iambus fiat, quo tempora maneant
eadem:

^J.

v^-l

-lls^-i

DS\yjS

Haec ratio vocatur dvdxlaaig, versusque ipsi dvaxXafievoi,
quia non in uno pede lonico mutatio numeri fit, sed in duo-
bus, alterius fine, alterius initio mutato. Metrid enim sic sta-
tuunt, postremum tempus pedi demptum adiici primo sequen-
tis pedis tempori :

§ 429. Lyrici Aeolenses maxime ex puris pedibus lonicis
fecisse hos versus videntur; lonici autem lyrici et anaclasin
usurpasse, et in ea primam arsin solvisse ; mediam quamdam
rationem tenuisse scenici, ut tragici magis Aeolenses sectaren-
tur, anapaesto saepe his numeris admixto, comici magis se-
querentur lonicos.

§ 430. Dimetro catalectico Timocreon integrum carmen
condidisse dicitiu* :

SineXdg TLOfiifrog dvtjQ
no%l tav ^OLTiq eq>oi.

Etiam Sappho, Alcaeus, et Alcman integra lonica carmina
fecerunt. Alcman:

'EycaTOv fiiv Jiog vlbv
Tade MdSaai xqonoTteTtXoL,

Et Sappho :

tI fie Ilavdiovtg cS ^'qavva x^Xidciv,
Quem versum catalecticum fecit Anacreon :

Jiovioov advXai BaaaaQideg.

10*

148 LIB. II. CAP. XXXYIII.

Tetrametro catalectico usus Phrynichus tragicus :

to y€ fiijv ^elvia dovaagy Xoyog uigneQ Hyevai,
dliaaiy xdnoTSfielv o^eC xahit^ yceg)aXdv.

Et Phrynichus comicus :

S d^ dvdpca 'a^' leQjevaiv xad-aQeveiv q^qdaofiev,

§ 431. Lyrici antiquiores systemata fecerunt lonica, quos
imitatus Horatius III. 12. decem pedes lonicos una siropba
unoque systemate comprebendit :

miserarum est^ neque amori dare ludim, neque dulci

mala vino lavere, aut examinari metuentes

patruae ven^hera linguae,
Eam rationem , Hephaestione teste , praeiverat Alcaeus in illo :

€fi€ deiXdv, ifie Ttaaav xaxoTdTWv Ttedsxotaav,
De tragicorum et comicorum systematis cap. seq. diceiur.

CAP. xxxvm.

De versibus Anacreonteis.

§432. Yersus Anacreonteos nonnulH, in iisque
M. Varro, lonicos a maiori esse existimarunt, ut referi Teren-
tianus Maurus p. 2447. propterea, quod eodem numero esseni,
quo finiuntur Sotadei. Garmina , quae hodie Anacreoniis no-
mine circumferuntur, quorum paucissima videniur Anacreon-
tis esse, pleraque multo recentiorum, quaedam eiiam plane
imperitorum hominum sunt, multam praebueruni dubiiandi
materiam. Ac magna pars horum carminum, quae puris iam*
bis constat, his, non lonicis adnumeranda est. Ea hunc habeni
numerum :

d-elcD liyetv ^TQeidag.
Ea autem, quae vere lonica sunt, dimetri sunt lonici a minori,
anaclasin plerumque habentes :

\j\jS^ \j\jJ^

\j\j~L\j -Iv^—w

^ „ _

DE YEISIBVS ANAGREONTBIS. 149

§ 433. Sed quoniam haec forma :

panter ex lonico numeri deduci potest, atque ex choriambico :

quod metrum nonnumquam in farragine ista carminum Ana-
creonticorum in\enitur, cavendum, ne hunc choriambicum
putemus cum lonico commutan posse. Immo quoniam magna
pars carminum Anacreonticorum monostrophica est (v. Elem.
d. m. p. 479. seqq.), nunc ex uno genere versus, nunc ex
diversis, non est dubitandum, quin choriambicus iste stro-
pharum indicium faciat, et prorsus sit ab lonicis segregandus.
Distinxit strophas in suis Anacreonteorum carminum editio-
nibus Fr. Mehlhomius. Sunt illae plerumque quatemum , in
aliis ternum, in aUis quinum versuum.

§ 434. In illo genere versus Anacreontei, quod iambicum
est, imperitiores poetae, ut quidam in coUectione Anacreonti-
comm, et Gregoiius Nazianzenus ac Paulus Silentiarius in
Brunckii Analectis^T. III. p. 94. pro tertio iambo etiam spon-
deum posuerunt :

&€Q^d)v (i%s%vov ^evgia.
Prima arsis interdum solvitur. XXVII. 1 .
Tov jLoq 6 Ttatg, 6 Bdxxog.

§ 435. lonicum genus, quod a disyllaba anacrusi incipit,
usitatum illud etiam tragicis et comicis, in aliquot carminibus
Anacreonti adscriptis per puros iambos procedit. Raro ana-
cmsis in unam longam contrahitur: VI. 16.

xfSfiov fihetai %alQ(av,

§ 436. Nec solutio primae arseos frequens est, ut
XLIII. 8.

av di (plXtog ei yecoQycSv,

Aut secundae, ut XXXVII. 6.

Hde^ 7t(Sg yeQavog odevei.

150 LiB. II. CAP. mnii.

§ 437. Ex mediis iambis interdum piimus longam ana-
crusin habet, ut XXXIX. 5.

et saepius apud tragicos et comicos. Apud Soph. El. 4 058.
corripitur diphthongus in hoc versu:

q>QOvifi(OTaTOvg oIcdvovs.

§ 438. Recentissimi Graeci, et quibus iam a cv ancipi-
tes habebantur, strophas ex versibus Anacreonteis condide-
runt, in quibus aliquot dimetris Anacreonteis, plerumque sex,
qui olxo^ vocabantur, subiicerentur pauciores trimetri, diio
plerumque, quos appellabant xovxovhov. Vide Scholiastam
Hephaestionis p. 87 (474). Anaereontei has potissimum Car-
mas habebant :

V.A^-1-iw^-i.

trimetri hanc :

\^\jJLS\^/^l.S^^^S.

^sUsjJ. \J\jS -iw>^-i-_

Eiusmodi carmen exstat in Anacreonteis LXII., cuius secunda
stropha haec est :

STQaToxletgy (piXog Kvd^Qtjgj

STQaTOKletgy dvrjQ MvQlllijgy

Xde TTjv g)lkrjv yvvalxa^

%0(iaeLj Te&rjXef XafiTcei'

^ddov dvd-ecDv dvaooei*

^odov iv xoQaig MvfjvkXa.
rjiXiog Ta oi&ev di(ivia q^alvov
xvfvdQLTTog TteqwKOi aev ivl xi^tt^.

Trimetro isto Synesius hymnum sextum scripsit, his formis
usus:

OOJ.

±\^\jS

kjJ.\kjS

J.lv^-1

'w'-i l^^-i

DE VER81BYS ANAGREOIfTBIS. t51

Scriptor carminis amatorii , quod I. A. Cramerus in Anecdotis
Parisiensibus vol. IV. p. 380. dehinc autem Th. Bergkius in
Poetis lyricis p. 739. edidit, si scripsit v. 23.

Ttaida oiazofiolov Jig^QoyeveltiQ
evyevidDv Xoyddtov q^evyere Ttdldeg^

videri potest, quoniam constanter istam caesuram observavit,
hanc metri formam secutus esse :

, -L

l.\J\J.

Non est id tamen veri simile, sed est ille hac forma usus :

\ju JL — \j^JL^ \j\jJ^

— VA^—

Posui totum carmen poetae nec prosodiae imperiti, nec fluvia-
iiles Nereides commenti, quoniam singulari artificio elaboratum
est. Continet tria systemata xara TtegLnonrjv dvo^oio^eQf^
quorum prior pars duas quatemum dimetrorum strophas et
cuculium duum trimetrorum , altera tres quatemum dimetro-
rum strophas et item duum trimetrorum cuculium habot. His
accedit quasi pro epodo aliud ex tribus partibus systema, cuius
prima et tertia pars eaedem sunt, .quae in praecedentibus
systematis , quae autem inter has media est secunda pars una
tantum stropha et cuculio absolvitur: id factum est eo, quod
inteHocutor est introductus v. 89 — 96.

IIoTaftov fiiaov xaretdov
Tiote Tov ydvov Kv-^Qtjg.
hevYixero TCQOTtall^ayv
fierd Ntjtdwv xoqeLrjg*
5 Ttorafiog 3i xqvaodivrig

ifioay %i TtvQnoXeig [le;
ti fie, ftaiiioVf q^Xoyi^etg;
dn ifnSv afceX&e ^ei&Q(ov,
TtXoxdfiovg x^vooxvTOvg &avfia Idiad-at
\0 6 ^'EQfog ir^^ IIa(pir}g ^%e xaQrivip,
¥v idtav iy(o jot Ma%ov
inidvfiiav xQat^aatf

152 LIB. II. GAP. XXILYIII.

7tQav€Qatg Ttedaiq ts diJGai
d'aX€Qotg vioiq %e det^ai,
15 d 3e v6aq>i tuv ^eed^qtjv

V7teg)evye TtqogyeXwv [loij
Ttote fiev noai nQo^aivwv
Ttoze 3e nTeQOig dlvayciov,
niytQog rjv vnonzeQog ze
20 nolvnolxMg te fiv&t^y
nolvdaldaXog to eldogy
nokvrjQatog xb y,dkXog.
naida oXaro^oXov q^evyete^ xovqoc
evyeviwv XoyddwVj J4g)Qoyevelrjg,
25 yvfivbg ijv dvdQfivXog tc,

nvQC d* e^vxeXog td ndvra*
dnb d' C(i[idj:(av fioXdtov
(pXoyeQrjv enefinev aiyXriv.
iQarrjv q>eQWv q^aQitQrjv
30 neTtvQWfiivwv peXifxvo)v,
inlxQvaov elxe rS^ov
xexaXaafiivov %a% wfiwv,
fiLXQbv ex€i %b piXogy fiaxQa de fidXXeVj
8v 'di fidXrj, nvQ^eig olarQog iXavvei.
35 yXvKeQTjv ona nQO^xev

dtd Tov n6^ov XaXwv fioi,
XtyvQOv fiiXog XvQi^wVy
xa&dneQ IlQoxvrj nat aXaog,
naXdfxrjv ayav pQaxelav
40 inefxeidia XQadaivwv,
inedeinwev de Tavzrjv
nQoq>avwg to nvQ dq>daawv,

dvayaXXidag naQrjXd-eVy
Ya Kal nQOxovg naQinzrj,
45 Zeq)VQOv nvodg yaQ elx^y
xarontad^iovg Xiyelag,
xb ^Qiq)og rrjg Ilaq^irjg qevyerey xovqoi.
dqavwg TO^a no&wv dyxvXa xeivei.

DS YERSIBYS A.NAGRE0NTE1S. 153

xad^dTte^ racSg Tig OQvig
50 6 xavdateQog 7tT€QolaiVf
vneQlTpeavo Ttlavwv fi€y
Xipddtov VTtBQ^E naiC^iav,

eKafivov tq4x(ov ilavvwvy
dneTtavadfirjv diWKWV'
55 3i %olg ^68oig p,B ^dXXwv
VTti&eXyi nwg TtQog oIotqov,
nooa avdTj sdQafiov Ttal ^odscSvagy
onlao) naidaQlov noXkd dicixwv.

60 --...--

fiavltjg nitpvxe deiyfiay
veottjtdg iatt^ nijfia

- ■ - niqwyte naoa
65 dxatdaxstog %a %6lfiay
dteXcSv n6v(ov iQwaa,

xakvyc(ov avv^yev avd^j
S naQia%B (loi, noveiv fiB,
nXavdvoiav yoQ nQofialvwv
70 OTBtpdvavg nXinwv f^e&^HBv.

dgoaeQag elg lipddag TtoXld ditu^ag
Tov ^'EQuna ^QO%iaai ovn idvvrd^rjv,
vnodvg d* svsQ&e X6xfirjg
ay,ieQolg snait^e divdQOig,
75 nvfiatov piXog ds nifixpag
fidXev ijndtwv td nLoXXa,

avvofitjXixiov x^Qelay
ovvaQYi^ate nQodvfiwg'
xataxalofiaiy nXovovfiat
80 dq>avi3g te nvQnoXovfiai,

dvd^o%6fiovg Xipddag ne^onoQi^aag
ndida navovQyov sXetv ovx idvvrjd^YjV.
d6t€ fiot Xoyov tl ^i^Wy
ti ndd^cjy ti <J* ai nQogoiaw,

154 LIB. II. GAP. XXXVUl.

80 %l de qxxQfAOxov tco&^ €VQ(a
XQadirjv ifirjv dQoal^ov.
q>aQfiaytov i^ ^EXivtjg u Ttg ig>evQOi
^^€T€Qaig qndlaig iyxatafii^ac.
yyCcxog €ig €QWt dxova)
90 artodriiiiav yevia-S-ai.

av fiiveiv ^ihav di fiaklov
^teQOif TQOTtov fieviQxov.
avTtvovg Xav€ vvxtag
(i€T M%iXXiwg etaiQwVf
95 avv drjdoai^v Xiyeiaig
fielirjdia fCQogtfdwv/^

iddrjv nd&ov to <pihtQOVy
bdov ovdafiwg ^ iniyvwv,
doTe (lOi avvoifxoditijv
1 00 Tov ^'EQwta avklalovvta,

T^^g Haq^irjg t6 ftQig)og (pevyete^ kovqoi*
Xafindda xaiofiivrjv x«i^2 nofil^ec,

§ 439. Tragici saepe systemata ex versibus lonicis a mi-
non feceruTit , anaclasi in fine tantum vel totius strophae , vel
partis adhibit^. Et in anaclasi nunc puros servant iambos, nunc
in priore anaciiisin faciunt longam. Omnium luculentissimum
exemplum exstat in Aeschyli Suppl. v. i 085. e quo satis sit
primam stropham attulisse :

tt€ fidvy datvdvayctag
fidxaQag d^eovg yavdevtegy
Ttoliovxovg t€ xal o'i x^l^
^EQaaivov

7t€Qivaiovtat nalaiov,
vnodi^aad-e (f , onaSoiy
fiikog' alvog di noliv tr^v-
de Ilekaayav i^itWy firjd^
eti Neikov

nQOxodg aifiwfiev vfxvoig.

DE YBRSIBY8 ANAGREONTBIS. 155

§ 440. Sed praeter hos etiam iUo genere utuntur, in quo
regnat anaclasis , admixtis interdum aliorum vei*suum formis,
ut hoc Anacreonteo :

oiif av fi idaeig fie&vovt* ovy,ad* dneld^elv,

V. Schol. Aesch. ad Prom. 128. Sophocles El. 1058.
ti tov$ avwd^ev g)QOvifi(otdTOvg oltovovg
igoQcifxevoL TQOTtag xi^-
ftofiivovg a(p cjv te fiXdaTW^
aiVf d(p (ov T ovaatv €vq(o^
aij Taif ovK iit vaag telov^ev;

Eorip. Bacch. 530.

av di fi, (o fxdxaiQa JiQxa,
aTecpavrjg^OQOvg aTtiod^el
^idaovg e%ovaav iv aoL
r/ (i dvaivei ; t/ fie (pevyeig ;
Iriy val Tctv fioTQVdidij
Jiovvaov %dQLv oXvag^
eri aoL tov BQOfiiov (lehfiaei.

Et in Cyclope v. 493.

fidxaQ, ogTig evid^et
fioTQV(ov (plXaiai Ttrjyaigy
inl Ti(Sfiov inrteTaa^eigf
(piXov avd^ V7tayxaXi^(0Vf
irti defivioig t aycavd^av
xXidavfjg ex(ov eTaiQag
fivQOXQiOTog XiTtaQov fid-
aTQvxov avd^ 8if dvQav Tig ov^et (loi,

§ 441. Tertium genus, quo scenici poetae utuntur, in-
signe est admixto anapaesto, non modo ut eo finiatur numerus,
sed etiam in medio. Exempla vide in AeschyliPersis v. 66—80.
Ita Eurip. Bacch. 64.

Idaiag dnb yaiag leQov TfKo-

Xov dfielipaaa d-od^^o

BQOfii(ff Ttlvov ^dvvj xdfictTOv T ev"

Tidfxarovj Bdxxtov d^ofiiva d^edv.

t56 LIB. II. GAP. XXXIX.

Vbi &€dv una syllaba est. Hoc metri genere praeclare usus
Klopstockius :

wenn der schimmer von dem monde nun herab,

§. 442. Solutiones contractionescjue recentioris tragoe-
diac propriae videntur. Eurip. Bacch. 78.

za T€ (laTqog fieydlag oq-
yia Kv^ikrjQ ^€fiLf€va)v,
ava dvQGov t€ Tivdaawvj
Kata xiaaip Gt€(pav(a&€ig,

Idem in carmine, quod in eadem fabula est a v. 370. non ubi-
que pedes pedibus exaequavit, sed ipsam anaclasin ih anti-
stropha opposuit versui non dva^iXiafiivff.

§ 443. Eadem prorsus comicorum licentia. Apud Aristo-
phaneni duobus potissimum in locis lonici a minore , partim
Anacreontci, partim longiores vel breviores, admixtis etiam aliis
metris, inveniuntur, in Ranis a v. 3513. et in Vespis a. v. 273.
de quo carmine dixi in dissertatione de cboro Vesparum.

CAF. XXXIX.

De versu Galliambico.

§ 444. Versus Galliambicus ex duobusAnacreonteis com-
positus est , quoinim posterior catalecticus est , hac forma.

GOJ.IJLI w^-l-

\j\j1. \j \j\j \j1. _

V-A-/'-i I -i I \y\J\J

V^A^JL I \J\J\J \J \J

FaXXal, firjTQog nq€irjg (piXodvQGOt dQOfxdd^Qj
aig €VT€a TcaTay^lTat xal xaXxea nQoraXa,

DE TERSIBYS PAE0NICI8. 157

Diogenes Laertius VIII. in fine :

hf Mifig)ev l6yog iarl TCQOfiad-elv tijv idltjv
Evdo^ov Tcote fiolgav Ttaqa tov y.alliii4Qw
zavQOVf ytovdiv iTie^ev' /Jot yaQ Tto&ev lcyog;
gwaig ovx k'3a)xe (^oaytfi XdXov ^J^mSt aTOfia.
TtaQa <J* avtiv Xi%QLog atdg iXi%fxriaato azoXijv,
nQoq)avwg tovto diddoKWVy dnodvarj ^iOTfjv
oaov ovnw. dio ^ai ol Ta%iwg rjXd^e fiOQog,
dendxig nivr inl TQiaaaig igtdovTi nXeiddag.

Gaesura , quae est in fine prioris partis , hic ubique diligenter
servata. Sic etiam apud Gatullum carm. LXIII. qui plerumque
anaclasi usus est, et in posteriore parte cum anaclasi coniunxit
solutionem secundae arseos :

Siiper dlta vectusAtys celeri ratd marid^
Phrygium ut nemus citdlo cupidd pedd teligitj
adiitque opdca silvis redimita Idca dead.

In priore semel tantum purum lonicum posuit v. 54.

et edrum dmnia adirem furibunda Idtibuld.

Magis Graecos secutus videtur Varro in satiris.

CAP. XL.

De versibus paeonicis.

§ 445. Vltimum genus numerorum simplicium sunt
paeonici, quos metrici veteres, sola tempora numerantes
cum Greticis et Bacchiacis commiscuerunt. Gonstat numerus
paeonicus ex ordinibus arsin duorum, ut metricis placet, tem-
porum , thesin autem trium brevium syllabarum habentibus :
ex quo apparet , ut arsis solvi possit , at in thesi contractionem
nullam, nisi perdito numero paeonico, posse admitti. Ego qui-
dum credo arsin^paeonici numeri tria tempora habere: de qua
re exposui § 198. Gontinuantur autem plures paeones uno

1 58 LIB. II. GAP. XL.

ordine, pariter ut trochaei et dactyli. Ac genera quoque numeri
paeonici eadem comparatione sunt quinque ;

V.A-A^

_vyw>w/_v.A^ primi paeones.
-ivyv^s^- quarti paeones.

-iwv^- strophi.

^-'^-^-- dasii.

± \2j^\j symplecti.

Sed quum omnino rarior usus est numeri paeoniciy tum
strophi , dasii, symplecti si quando inveniuntur , non certas et
stabiles formas habent. Praeterea ut in dactylicis numera
sunt , qui iambicam anacrusin habeant , ita etiam paeouici alii
cum iambica , aUi cum anapaestica anacrusi facti sunt. Cata-
lexis fit in trisyllabum , in disyllabum , in syllabam. Atque
hoc quoque in genere versuum singuli pedes metra a gramma-
ticis vocantur.

§ 446. Vsitatissimum genus primi paeones sunt , minus
illi tragicis quam comicis usurpati, apud quos tetrameter
maxime catalecticus in trisyllabum invenitur, qui ex
duobus ordinibus constat, caesuram habens in fine secundi pe-
dis, quae tamen inlerdum negligitur. Vltimus pes dactylus est,
sed propter ancipitem saepe Greticus.

ix) n6Xi q>ilr] KenqOTCog avtocpveg ^ATtiyLti^
Xouqey liTtaQOv daTtedov, ovd^aq dyad^g x^ovds»

Vide Aristoph. Vesp. 1 275. seqq.

§ 447. Quod Hephaestio dicit , Aristophanem in Georgis
etiam quarto paeone pro primo usum esse :

iv dyOQ^ <J* av TtXdravov ev diaqwtevaofiw^

m secundis Thesmophoriazusis autem saepe etiam pedem Cre-
(icum mediis versibus inseruisse, argumento est, versua iilos
non paeonicos fuisse, sed Greticos. Quamquam, ut supra
dictum §. 199. ne ipsi quidem veteres Graeci ex omni parte
distinxisse numerum Creticum et paeonicum videntur.

DE yERSIBYS PAROlflClJt. 159

§ 448. Pentametro catalectico in trisyUabum usus est
Theopompus in Ilaiaiv :

ftavc dya&ot 8f] y&jfoytv dviQaaiv ^f-iijg dnd avvov^tag.

Hic quoque videtur caesuram in secundi pedis fine habuisse.

§ 449. Quemadmodum contractiones, ut supra dictum, non
admittit hoc metrum per numeri leges , ita solutiones arseos
neque usurpatae sunt, nec potuerunt usurpari, si recte statui-
mus arses tria tempora habere. Elegantissimi versus sunt in
Aristophanis Avibus 349.

wt€ yaq OQog axieQov ovTf viq)og ovQaviov
ovTfi noliov Trilayog iatiVy o tt di^ezai
TftJd* dnoqwyovTB fie,

Quibus qui in stropha v. 333. respondere debent, recepta
scholiastae impeditiorem verborum compositionem expedientis
explicatione turpissimis solutionibus foedati , sic videntur cor-
rigendi esse :

eg Te dokov Sg [i hidXeaev naQh^aXiv Ti fie naQ
i^OT iyivovTO yivog oi% oaiov dfjKp ifiol
nai noXifiiov TQaq)iv,

§ 450. Paeonici catalectici in disyllabum , item anacrusin
iambicam habentes, raro inveniuntur. Exempla nonnulla habet
Aristoph. in Lysistr. in carmine, quod est a v. 781.

avTog STL naig wv,

q>evywv ydfiov dqlxer ig iQtjfilavy

xdv Tolg oQeaiv ^xecy

xqtT iXayo^Qay

nXe^dfievog aQxvgf

xat xvva tIv elxev^

xovxiri xat^Xd^e ndXiv oXna^ vnb filaovg.

1 58 LIB. II. CAP. XL.

ordine, pariter ut trochaei et dactyli. Ac genera quoque numeri
paeonici eadem coraparatione sunt quinque ;

V-A^\^

_vA^>w/_v.Ay^ primi paeones.
_iv^w_ quarti paeones.

i.y^<^^ strophi.

^-^^^-- dasii.

jLv^o\>' symplecti.

Sed quum omnino rarior usus est numeri paeonicii tam
strophi j dasii, symplecti si quando inveniuntur , non certas et
stabiles formas habenl. Praeterea ut in dactylicis numeris
sunt, qui iambicam anacrusin habeant, ita etiam paeonici alii
cum iambica , alii cum anapaestica anacrusi facti sunt. Cata-
lexis fil in trisyllabum , in disyllabum , in syliabam. Atque
hoc quoque in genere versuum singuli pedes metra a gramma-
ticis vocantur.

§ 446. Vsitatissimum genus prirai paeones sunt , minus
illi tragicis quara coraicis usurpati, apud quos tetrameter
maxirae catalecticus in trisyliabum invenituTy qui ex
duobus ordinibus constat, caesuram habens in fine secundi pe-
dis, quae tamen interdum negligitur. Yltiraus pes dactylus est,
sed propter ancipitera saepe Creticus.

w n6Xi (pLXri KenQOTCog avtoq)vig l^TTexiJ,
Xcc7q€, ImaQOv ddjtedov, ov^aq dyadiJQ x&ov6g.

Vide Aristoph. Vesp. 1 275. seqq.

§ 447. Quod Hephaestio dicil , Aristophanem in Greorgis
etiam quarto paeone pro primo usum esse :

hf dyoQ^ f av TiXdtavov ev 3iaq>vT€vaofi€Vf

m secundis Thesmophoriazusis autem saepe etiam pedem Cre*
ticum raediis versibus inseruisse, argumento est, versua illos
non paeonicos fuisse, sed Creticos. Quamquam, ut supra
dictum §. 199. ne ipsi quidem veteres Graeci ex onini parte
distinxisse numerum Creticum et paeonicum videntur.

DE TERSIByS PARONIGIS. 159

§ 448. Pentametro catalectico in trisyllabum usus est
Theopompus in Ilaiaiv :

TtavT dya&a dt] yiyopev dvd^aaiv ifi^g dno avvovxjiag,
Hic quoque videiur caesuram in secundi pedis fine habuisse.

§ 449. Quemadmodimi contractiones, ut supra dictum, non
admittit hoc metrum per numeri leges , ita solutiones arseos
neque usurpatae sunt, nec potuerunt usurpari, si recte statui-
mus arses tria tempora habere. Eleganiissimi versus sunt in
Aristophanis Avibus 349.

cSta yd^ OQog ayneQov ovxe vi(pog oiqdviov
iwre TtoXiov niXay6g iaiiVj o %i 3i^€Tai
TCtJcf dTZoqmyovTe fie.

Quibus qui in siropha v. 333. respondere debent, recepta
schoiiastae impediiiorem verborum compositionem expedientis
explicatione turpissimis solutionibus foedaii , sic videniur cor-
rigendi esse :

eg Te doXov Sg fi ixdXeaev naqi^aXiv ri fie naq
i^in iyivovxo yivog oi% oaiov dfi(p i^ot
xal noXiixLOv rqayfiv.

§ 450. Paeonici cataleciici in disyllabum , item anacrusin
iambicam habentes, raro inveniuniur. Exempla nonnulla habet
Aristoph. in Lysistr. in carmine, quod est a v. 784.

avTog Irt nalg Siv,

q>€vywv ydfiov dq^ixeT ig iQtjfiiav,

Tidv TOig oQeatv (pneij

xfT ilayo&^Qay

nXe^dfievog aQxvgf

xat rfbva Tiv AxeVy

xovxiTi naTrjk^e ndXiv oixa^ vnb fiiaovg.

160 LIB. II. GAP. XLI.

CAP. XLL

De quartis paeonibus.

§451. Quarti paeones, vehemens et cpncitatum genus
nunieri, tragicis potissimum usitati sunt. Atque etsi interdum
Cretici potius hi versus videntur, soluta prima arsi (v. § 26^.],
tamen quibusdam in locis, ubi puri servati sunt paeones, ar-
gumentum quoque carminis suadet , ut paeonicum numeruin
usurpatum credamus. Vt in Aesch. Eumen. 329. 342.

ToSe (iiilogy TraQaxoTcdy
naqaq^OQd qQevodali^g'

ubi ultimus versus quasi logaoedica quadam ratione ter-
minatur :

Sic etiam in Choeph. 804.

TO di ytalcjg xTdfievoVy (o fiiya vauov,
GToixiOVy ev dog dvidrjv dofiov dvdqog,

Similibus numeris usus Rlopstockius :

v>\>^^_lvyv>'_v^_.

V-A^>Vy-i_ I V-A-/-i— I \jl —

\j\jyuSs^\j^ I \^\^l.\j\j\j

von dem gebirg in das thal heraby

da zu dem angriff bey dem waldstrom das kriegslied

zu der vertilgenden schlacht und dem siege den befehl rtef.

§ 452. Tetrametrum acatalectum memorat Rufinus
p. 27H.

^caqd aog)ov fid^e xlvwv oaa Tig av naTafidSi^if

quod fictum a metrico quopiam videtur. Poetae nescio cuius
versum hoc metro afFert Aristoteles Rhet. III. 8.

(iieTd 3i yav vdaTd t iiy,eavbv fjfpdvLae vv^.

DE PARAPAEONICIS ALIISQVE LONGIORIBYS NTMK1I8. 161

CAP. XLH.

De parapaeonicis aliisque iongioribus

numeris.

§ 453. Longiores paeonibus nunieros si non memomnt
metrici , nihil mirum , ut qui omnes numeros usitatioribus illis
generibus , de quibus expHcatum est , comprehendere soleant,
dipodiis ubique constitutis. Sed etsi certae ac stabiles para-
paeonicorum aliorumque longiorum ordinum formae non possunt
ita proferri, ut extorqueatur assensio dubitantibus , tamon ne-
que ratio idonea apparet , quare huiusmodi numeros non esse
usurpatos statuamus, et par est usurpatos crodi, dummodo apti
argumento essent. Vt in Aiistophanis Tagcnistis apud Athe-
naeum III. p. 96. C. ubi hoc metrum invenilur :

V^V-/V.A-/-i_V^\^V>\-/-i_V./VA^^-i_

SXig dq>vt]g iioi. TtaqaTezafictL yaq %a XuraQa ndfCTwv,

Sequuntur ibi Cretici. Apud Pindarum Pyth. 11.

fieyaloTtdXieg c3 SvQdnoaaiy ^advnoXeixov
xi^ievog ^'AQeog^ dvdQ(oVy

non intelligitur , cur sic potius metiendi sint numeri.

quam, qui multo alacriores et vehementiores sunt,

v^'v-/v-\^N-/»^-iv-/_v^-lv-A^v>^^_

OV.A-/_lv.A./

Et paullo post :

svaQfiaTog ^ligojv iv q TtQaTiwv
TrjXavyiaiv dvidtjaev ^OQtvyiav ave€pdvoigj
noTafilag ^Sog l^Qtifiidogy ug ov% aveQ.

Quos ita describentem :

1 V.A^VA./_»^.i\.A-/_

lvyv-»v^\^_v-/_v./v>/_v.A./_

KJ^\^-L\ys^ ^^\J^ 1 V^

Hermaoni Epitonie doctr. metricae. 1 1

162 UB. II. CAP. XLII.

ut non possit aliquis aperte refutare , at multo tamen aplius,
opinor , ita describct :

Nam qui in paeonico g^nere constitisse Graecos contendat,
eodem iure contendere poterit, in dactjlico eos debuisse con-
sisiere , in quo Romani constiterunt. Et quidni Graeci in tanla
linguae suae volubiiitate fecerint, quod vel in Germanica conatns
est Klopstockius nostras, non modo paeonibus iile saepe usus,
sed etiam hoc parapaeonico numero :

W-In^ \J>J\J^\J w/_vy_\^_

dich singe der dithyrambej der keine hiege sang.

LIBER UI.

De metris mixtis et eompositis.

CAP. I.

De generibus metrorum mixtorum et com-

positorum.

§ 454. Hephacsiio, expli£atis simplicibus inetris, deinceps
metra xor' avcma&eiav fiixTa , et versus asynarietos, et
polyschematistos, et stropharum comparationes ex-
ponit. Ex his metra xott dvTind^eiav fiiyLtd nos plane prae-
terirous. Nam quae sic vocaniur metra, quia contrarios pedes,
ut trochaeos atque iambos , contineant , partim ne habent qui-
dem pedes contrarios , partim , si habent , nihil in ea re est,
quod peculiare genus numeri constitui postulet. Ita Sapphi-
cus hendecasyllabus , quem metrici, dipodiis uii amantes, sic
dividunt :

_L^_w I _lv>^^_ I W-Lv-/

TtoiyicXd^QOv d^dva% JiipqodUaj

non habet iambos , quia ex dipodia trochaica ex ordine loga-
oedico constat :

-iv^—W I _iv-A^_V>_vI/

Hic vero versus :

idnXoK dyvd fieikixofieide 2anq>oi,
quem sic dividunt iUi :

V-/JLVJ— I J. iwo> I -lV^_N^

continet quidem oppositos pedes, iambos et trochaeos, ita
nempe metiendus :

V^-iw—— j -i^A./— V^— O

11*

164 LIB. III. GAP. I.

sed coinpositionis raiione nihil difTert a quovis alio metro, quLod
ex diversis nieml>ris oosdem pedes habentibus factum sit.
quo apparet, inutile commentum esse fii^sig iWas xaT
Ttdd-siaVy ubi ordinibus suis versus metiare, non arbitrario iii—
vento dipodiarum. At etiam versuum asyna rtetorum el
polyschematistorum appellationos aliis definitionibus iwi—
digent , quam quae a metricis allatae sunt.

§ 455. Nos metra ea, quae non sunt simplicia, divi—
dimus in versus mix tos et compositos. Mixtisuntqui o^x
diversis numeris in unum confusis constant; compositi, ii^
quibus plures numeri ita sunt copulali, ut seorsim alter allerum
sequatur.

§456. Mixtio duplex est. Nam autplures numeri y»<^^^
suas connnutant, ut alter pro altero ponalur : quorum elsi qais—
que per se simplex est , tamen qui ex ambobus conflatur nu—
merus, quia neque liic, neque ille, sed commuUd^ilis quidam,
utrumque in se comprehendens , est, non j^otest nec siniplici—
bus, neque compositis adnumerari. Hi sunt poJyscheuia —
tisti. Altera mixtionis ratio est, quum diversi numeri uno
ordine cohaerent, quos, si fortior debiliorem praccedit, imini^
n u 1 s , si (iebil ior fortiorem , concretos vocamus. Victe
§§20.211.

§ 457. Duplex est etiam compositio. Fit enim autper
cohaerentiam , quam avvdq)€iav Graeci dicunt, quae in
commissura duarum partium nihil fieri patitur, quod perpe-
tuiUitem orationis interrumpat; aut sine vinculo, qui sunt
asynarteti, in quibus et perpetuari oratio et interrumpi
potest.

§ 458. Apertum est, multa eorum metrorum, de quibus
in secundo libro dictum est, ad mixta et composita referri de-
b( re. Nam quum de metris simplicibus diceretur, quae ex uno
gonere numeri constant, fieri non poterat, quin simul nonnuUae
etiam illarum formarum commemorarentur, in quibus aliqfua

DE VERSIBVS GLYGONEIS. 165

LxUo vel composiiio inveniretur. Ita choriambici et lonici,
iia comnmtabiies sunt cuin aliis nuineris , re vera polysche-
aitisti suni. Logaoedici autem imminuti. Tum aliquot etiam
ynartetos notavimus. Superest ut dicatur de concretis , de
lyschematistis iis, quos incertum est , ex quo genere simpii-
tm orti sint, et de compositis, sive per cohaerentiam, sive sine
iculo factis , qui vel ex divorsis sint numeris compositi , vel,
cjL iisdem , tamen ordinum diversitate faciant , ut non pos-
it pro simplicibus unoque nuinero decurrentibus haberi.

De versibus Glyconeis.

§459. Versuum polyschematistorum, si ab lonicis et
^riambicis discesseris, dequibus Jib. II. dictum, rc vera unum
^tum superest genus, Glyconei. Nam qui praeter hos
lyschematisti inveniuntur, ex his compositi sunt. De hoc
^tro scripserunt G. E. Geppertus et Selckmannus, quorum
- dissertationibus editis Berolini a. 1834. et ego dixi in
^biui Annalibus a. 1834. fasc. 3. ei 10. et H. Weissen-
om in diurnis Darmstadiensibus a. 1836. n. 30—32. Et
ic quidem ipse libri de versibus Glyconeis particuJam pri-
fJam Lipsiae a. 1840. alteram 1841. cdidit. Metrici Glyco-'
leos ad antispastos referunt, quod falsum esse ex eo appa- | /(^
et, quod etiam a trochaeo incipiunt. Vnde a basi initium fieri
pertum est. Quin contractio brevium in Pherecrateo apud
latullum LXI. 25.

nutriunt humore,

j'am syllaba breviorem redditura esset versum , quam sinit
X metri antispastici. Seneca in Oedipo etiam Glyconei
actylum in spondeum converiit eo in carmine , quod est a v.
i2. ut

vela ne pressae gravi
spiritu antennae gemant.

166 LIB. III. GAP. II.

Priraa enim eaque maxime simplex et elegans Glyconeonim
forma haec est :

• ■ ■ • I ■■• ^^ ^^ ^^ ^^ ^^

Quod genus versuum plerumque systemata facit , quae versu
catalectico , qui Pherecrateus dicitur , finiri solent :

f ' I ls^\jJu

• • • • I ^^ ^ ^^

Eurip. Androm. 502.

qag Pqoxoioi xenXeLfjLeva
TtifjLTCOfiai -Kaxa yaiag.

§ 460. Qui polyschematistum hoc metrum fecerunt, primo
logaoedicum ordinem in choriambum et iambum mutarunt, quo
penultima syllaba anceps facta est :

Eurip. Uippol. 741.

Tag '^XextQoq>aeig avyag,

Haec anceps propria , nisi fallor , scenicorum poetarum est.
Et quum haec forma , etsi valde diversa a dochmiaco metro,
tamen, basi excepta, iisdem syllabis constet, quibus doch-
miaci, ubi in iis longa est prima anacrusis, soluta autem

prima arsis :

/_ _

rhythmici duo gencra dochmiacorum constituerunt , quorum
metrici altcrum eodem nomine , alterum Glyconeum vocarunt.
Vid. Aristid. Quintil.lp. 39.

§ 461.20rdine logaoedico in choriambum et iamhum di-
viso variari numerum placuit per transpositionem , ita ut iani'
bus iste ante choriambum collocatus in trochaeum mutaretur,
quia basin arsis sequi debet :

/ / \JS3\ ls.\j^

nal 7revtr]xov&^ ovipiplag.

DE yBRSIBVS GLYC0NEI8. 167

Philyllius in Auga apud Athenaeum XI. p. 485. B. apud
Meinekium II. 2. p. 858.

Ttavta yaq yv
(lioT aviquiv nai ^eifanmVy
7tiv6w(aVf bfiov di laXtov
YQffdlmv fisyaXaiaiv oX-
vov xalqovta XeTraaTaig.

Sic haec scribenda.

§ 462. Denique rursus alia facta est transpositio, sed raro,
• et, ut videtur, non nisi in compositis quibusdam formis , cho~
riaaibo principium occupante , basi autem trochaeoque in di-
podiam iambicam mutatis :

quae forma est versus choriambici dimetri.

§ 463. Versus Pherecrateus, in quo nullus post dioriam-
bum iambus est, qui transponi possit, non nisi duas formas
admittit :

-Iv^v.^'-. I \yl.\j

Quarum posterior rara est , et fere tantum in compositis qui-
busdam versibus usitata.

§ 464. Dicatur primo dc permutatione formarum. At-
que primiliva Glyconeorum forma, quae iambo finitur,* apud
scenicos, certe in recentiore tragoedia, etiam spondeum in
fine rccipit, ita ut spondeus iambo in antistrophicis respondere
possit :

Euripides Hippol. 741. 751.

vag '^lenTQoq^aeig avydg,
X^(ov evdai^iovlav d^Bolg^

168 LIB. 111. GAP. II.

si sana esl antistrophici versus scriptura. Quod apud S<^ho-
clem legitur Philoct. 11 28. 1151.

w To^ov q)lXoVy (ju (plXwv,
tav TtQOod-ev ^eXeiov dlndvy

facile corrigi potest dXycdv in d}i(.idv inutato. Plerumque enini
iambo iambus, spondeo spondeus respondot. Oinniaoque etiam
in hoc genere versuum aliquanto diligentius , quum olim pu-
tabatur, responsiones elaboratas esse deprehendimus.

§ 465. Deinde huic , de qua modo dictum , formae :

etiam illa, quae choriambum in fine habet, respondet, nec so-
Jum apud scenicos, sed etiam in leviore poesi lyrica , ut apud
Gorinnam :

Soph. Philoct. 1124. 1U7.
Ttovtov d-Lvog iq)7jfX€vog,

€^V7] 'OTJQWVf Ovg 00 €%€!.,

Eurip. Iph. T. 1097. 1114.

7rod^ova ^'AQTefjLiv Xoxlccv,
d-eag d(iq>i7toXov ^oqav,

§ 466. Haec forma

apud scenicos in ipsis GJyconeis , si recte observavi , sempor
sibimet ipsi tantum respondet, neque aut cum hac :

/ / \±^j^-\^±

aut cum ilia :

-LC? I -l^-

commutata invenitur. Sed in versu Priapeo , ut videtur, hae
tres formae oinnes inter se commut^mtur : fortasse etiam apud
Corinnam. Alteram dimetri choriambici formam :

nusquam vidi in formis Glyconeorum.

DE VKRSlBfS GLTGONEIS. 169

§ 467. In Pherecraleo aateui versu, si ex paucis exemplis
conieeturain facere licet, usitatiori formae

etiani altera videri potest respondere

At non puto hoc ullo quod cerlum sitexemplo conlirmari posse.
Quod in Sophoclis Antigona v. G07. ieviter muUUum huc tra-
ctuni erat, oiV dndfxazoi d-ewv ^i^veQy multis est coniecturis
tentatum, ex quihus quod olim conieci :

ovTe x^ediv anfiriToi

omnium est facillimum , eoque probahilius , quod Hesychius
dxfujrei interpretatur dnafiateL Respondet v. 618.

eldozi ^ ovdiv yQTtei.

In Euripidis Medea 457. 182.

Zevg aoi vdda avvdixi^aei, firj Xlav.
anetaov Si ti ftglv xaxdjaai zovg iaw,

iam olim scribendum esse raonui.

§ 468. Nunc de singulis partibus Glyconeorum et Phere-
crateorum explicabo A ba si cxclusus pyrrhirhius apud sceni-
cos et in graviore poesi lyrica. Neque omnino eum pedem us-
quam repperi. Reliqui pedes disyilabi apud scenicos promiscue
usurpantur, ut quivis cuivis respondeat. Tribrachum recentior
maxime tragoedia frequentavit. Eurip. Phoen. 210. Sed totam
stropham atque antistropham aflFerri praestat :

TvQiov olifia kiTtova* eflav avQ,

dnQod^ivia ^o^i(f

0oiyiaaag djtd vdaov

0oifi(p dovXa fieldd-QtJp^
5 iv V7tb deiQdai viq>o^6Xoig

IlaQvaaaov naTevda^S^jv
^loviov xarcr Ttovtov iXd-
T(f nXevaaaa TteQi ^^vtwv
VTteQ dxaQTtiatiov neditov

170 LIB. IU. CAP. II.

10 2ixeXiag Zeqwqov Ttvoaiq
inTtevaavTog h ovqavtp

xdlliatov xeXddrifiaf
TioXeog BK^tQOTCQix^eia^ iftag
xaXXiaTevfxaxa ^o^lif

Kadfieiwv d^ e^oXov yavy

nXeivaiv ^yrjvoQidav
5 ofioyevelg ijtl ^atov

neiiiq)&eta^ ivd^dde nvQyovgj
Hva % dydXiiaai xQvaeotv-
xoig 0olfiqi XdzQig yev6f.iav.
sri de KaaraXiag vdtoQ
10 ijtifiivei fie nofiag ifzdg
devaai jtaQd-evtov xXiddv

Ootfieiacai XavQeiacg.

Apparet aut semel tantum duas breves uni longae respondere,
V. 5. ubi nomen proprium suo iure fruitur , aut bis , si in
antistrophae v. 7. plerorumque librorum scriptura ;f^<70i«!-
TiTOig recipitur; numeros autem variatos esse v. 8. et 9. quos
tamen , ut saepe in Glyconcis , exaequare non est difficile , ac
v. 9. quidem sic :

evi (f vdiJQ TO KaavaXiag,

V. 8. autem librorum scripturae yevofiav et iyevofxav incertae
reddunturadnotationibus scholiastarum : Xaa dv%i xov OfAolug
xal Xawg dydXfxaai XQvaiotaiVy wg/teQ tt did xQvapv wm-
axevaafxivov dvd^fia^ ovTOjg i7t€fig>d7jVy et : itdx^iv yevl-
a&atj ijtoi yevriaoy,aij %v tj wg t6 xatevdad-rjv rj Xd%Qi^
xal dovXrj dvofidad^ijv xat izc^i^^rjVy rjyovv naaa ti^ ^&f
d(piiQU)fiaij ut alter Ooi^tf XdTQig ioTdXrjVy alter 0oi§if
XdTQig rjvid^rjv iegisse videatur.

Recentior tragoediae aetas videtur in basi etiam anapaesUun
admisisse, si antitheticus versus spondeum haberet, ut m Ipbi-
genia Taurica v. 1105. 1120.

Xifivav ^* elXiaaovaav vdtOQ.
fieTafidXXet d' evSaifiovia.

OE VBRSIBTS GLYC0NEI8 . 171

>ophoclis Phiiocieta autcm v. 1089. 1110.

v/ no% av fioi To %ol% ^i^aQf
TiQataiaig fieta xbqoIv,

ferendus in strophico anopaestus : quarc zl delcvi. In
stophanis Ranis v. 1322. vituperari usurpatuni ab Euripide
kc pedem , itemque dactylum post basin antc choriambum
Lint scholiastae:

TteQifiaXX^j ctf %i%voVj (olivag.
OQ^g %ov ndda %ovtov; bQvu,
%i dal; %ov%ov bQqg; OQdi.
%oiav%i fiiv%Oi av noiwv
%oXfi^g %dfia fiiXrj xpiyeiVj
dva %d d(adayiaiiri%avov
KvQrjvrjg fxeXonoi&v;

§ 469. Dactylus ubi in basi est, utraque forma, et haec

iUa

•e semper sibimet ipsi aocurate respondet, ut dubitciri possit,
hi dactylici potius numeri sint. In rcc(*nliorc tragoedia da-
flus in basi poni falso putabatur. Intellectum est enim ne-
^ctam responsionum congruentiam ab erroribus scribarum esse
ofectam, ut in Euripidis Iph. Aul. 547. 562.

fieXofiivwv oia%Qwv o^t Si^.
fiiya g>iQOvaiv eig dQe%dv,

n fAaivofiivuiv legebatur. Et in Iphig. Taur. 1129. 1144.

hn%a%6vov Y.iXadov XvQag.
naQd^ivog evdoyiificjv ydfiwv,

»i scrii)tum erat niXadov hn%a%6vov XvQag, Quod genus

meri logaoedici saepe cum Glyconeis coniunctum invenitur,

in Aristoph. Thesro. 1136. quod carmen sic scribendum:

IlaXXdda %^v (piX6%0Q0v ifiot nQOtpd.

devQO naXelv vofiog ig XOQdv^
naQS^ivoVy a^vya xovQfjVf

1)K VRRSIBVS (iLYCONRIS. 173

A • ^€To^fivog tax^fii.
-^ ^ca nokta d^alaoaag.

^^ syllabao, ul in Ilel. loOr,. 15^'?.
*^^Tfi nleidiag mro f.iiaag
^^SKlelav ano avyyorov.

^ ^ubito, quin aliquando otiani utrani(|ue solverint, ut in
^^ forma, de qua § 475.

§ 472. In secunda forma :

lo ille, qui post hasin est, et solutionem arseos et fmalein
i^ipitem admittit. Vnde pro trochaeo nunc spondeus nunc
t>rachus, et hi quidem saepissime, nunc etiain, sed rarius,
apaestus ponitur, ut in Oreste v. 812. 824.

oixTQfjTaTa d^oivafiaza nai,
TvvdaQig iaxxrjae %aXai-va.

fc. Aul. <041. 1063.

IlieQideg iv daixl d-ewv.
naideg QeaaaXaiy fiJya g>dig,

§ 473. Vbi dactylus hic pes est, videndum ne versus
DD sint Glyconei, ut in Iph. Taur. 1092. 1109.

ev^veTOv ^veTOiai ^odv.
ovXofxiviav ivi vavaiv efiav,

iii dactylici potius esse videntur. Ven simile est taiiien , re-
niiorem tragoediam etiam in Glyconeis interdum hunc pedem
€iy1um fecissc: vide § 468.

§ 474. Choriambus, qui in hac forma ultimum locum
let, non videtur in Molossum mutatus esse. Nihil enim pro-
t Soph. Antig. 103. 120.

iq^dvd-rjg noT ^ w xQvaeagy
efiay nQiv nod^ afieTiQwv,

172

LIB. 111. GAP. II.

nat nQatog (pavBQOv (lovr],

ycXydovxds ^^ yiaXeirai,
q)dvrjd^j w TVQcivvovg
OTvyovOy dig/i€Q eixdgj
dij/iiog BTtei ae xalel yvvai-
yLWv. Ixovaa ds fioi /tidkoig

eiQrjvrjv (ptXeoQTOv.
rJKaT€ d* €vq)QOV€g ikaoij
TtdTviaty aXoog ig vf,iiT€QOVy
avdQag %v ov ■9'e/itig elgoQav
oQyia ae/iva d-ealvy %va la/indac

cpaivsTOv hfi^QOTOv oipiv.
QeafioqdQw 7toXv7tOTviay
fidleTOVy eX&eTOVy dvTd/.ie-9'ay
Ttal TiQdTeQdv rtOT ertrjKda)
i]ld'eTey vvv dq)iy,ead^y dqixead-^, ixe-

Tevo/ieVy iv&dde^/ilv.

OTQ. a.

^ea(j}d.

avT. a.

GTQ. p\

avT. p .

§ 470. Choriiinibus, qui sequitur I)cisin in hac forraa,

f f

J.V.\.'_ WJ.

ncquc in dipodiatn idnil)ic<un , ul in aliis vcrsibus choriambi'
cis, niutaUir, quia basin non potcst anacrusis sequi; neque in
Molossum, ut vidctur, proptcr nitniam ambiguitateni , quae
indc oritura cssct, quum tales vcrsus quivis sic potius esset
mensurus.

f f

_L_ ±\J.

quam, qucmadmodum dcberct :

r f 1 1. I O-l

• • • •

§ 471. Solutioncs vcro huius choriambi in reoentiore
pracscrtim tragoedia non sunt rarae. Et primac quidem sylla-
bae, ut Soph. Ocd. C. 186. 205. nisi hic versus iambicus est:

TeTQoq)ev dqilov djtoaTvyeiv,
Tig o TtoXvTtovog dyeiy Tiv dv.

Dli VRRRIBVS GLYCONRISv 173

Ei in PherecrHteo Hel. 15()2. 1519.

iTttTter^fievog lanxeJ.
^Ox^ia nokca ■d-aldaoag,

Vltimae syllabao, ut in Ilel. 1505. 15^':?.

fiare nXeiddag mw /iiiaag
Svgxleiav dno avyyorov,

Nec dubito, quin aliquando etiani utrainque solverint, ut in
altera forma, de qua § 475.

§ 472. In secunda forma :

ordo ille, qui post hasin est, et solutioneni arseos et (inalem
ancipitem admittit. Ynde pro trochaeo nunc spondeus nunc
iribrachus, et hi quidem saopissime, nunc etiain, sed rarius,
anapaestus ponitur, ut in Oreste v. 812. 824.

olyttQOtata -^oivdfiata xai.
TvvdaQig Idxxi^ae tdlai-va.

Iph. Aul. 1041. 1063.

Ilieqideg iv daitl d-eiov.
Ttdideg Qeaaalaiy (liya <pwg,

§ 473. Vbi dactylus hic pes est, videndum ne versus
non sint Glyconei, ut in Iph. Taur. 1092. 1109.

ev^verov ^verotai fiodv.
ovlofibvwv ivi vavalv e^av,

Qui dactylici potius esse videntur. Ven simile est tainen , re-
centiorem tragoediam etiam in Glyconeis interdum hunc pedem
daciylum fecisse: vide § 468.

§ 474. Choriambus, qui in hac forma ultimum locum
tenet, non vidctur in Molossum mutatus esse. Nihil enim pro-
bat Soph. Antig. 103. 120.

iqidv&rjg n6% ^ (o xpva^ag,
€(ia, nqiv nod^ diiexiqwvy

174 LIB. III. CAP. II.

non solum propter ambiguam mcnsuram verbi x^ticrco^y de
qua V. Elem. d. m. p. 44., sed etiam, quia deleto w faiak
restitui altera Glyconei forma potest.

§ 475. Solvi vero choriambi huius utraiQque longam
licet. Eurip. Bacch. 410. 427.

ixela aye fiSy Bqofxiej Bqo^tB.
ao<pav (J* a7tB%B TtqaTtida (pqeva te.

§ 476. Nam etsi Glyconei interdum non perpetuato nu-
mero sese excipiunt, unde et hiatus in fine locum habet, et
syllaba anceps (vide Seidler. ad Eurip. Electr. 153. et 207.),
tamen plerumque in systemata coniuncti, excluso hiatu et
syllaba ancipiti, non modo verba inter duos versus dividi, sed
etiam ultimam versus syllabam solvi patiuntur. Vide SeidJe-
rum de verss. dochm.^. 260. et ad Eurip. Iph. Taur. 1076.

§ 477. Quemadmodum dochmiacis ver^ibus alii numeri,
similes illis, vel parteseorum, et intermiscentur et copulan-'
tur , ita etiam Glyconeis ingens multitudo versuum iuncta in-
venitur , qui vel similes iis sint , vel ipsi ex Glyconeis , parte
aliqua dempta vel addita , constent. Hi versus hoc fere com-
mune habent, quod choriambum continent, alii pedi iunotum.

§ 478. Ysitatissimae hae fere formae sunt. Primo bre-
vissimae

^^- I OJL et / / I ^v^-,

quae tamen utrum inter se permutatae fuerint, an non, in-
certum relinquam, quum sibi accurate respondere scdeant.
Vide tamen § 493. Soph. Oed. Col. 128. 160.

&g TQSfiofiev Xiyeiv,
^evfiati ovvtQix^i.

Eurip. Hec. 637. 646.

aAiog avyoQei.
TtalSag dvrJQ fiovtag.

DE YBRSIByS GLYGON^IS. 175

Apparet, hoc genus versuuni etidm dochmiacum videri posse.
Non poterit autem, si commulari potuit cum altera forma, quae
est in his Eurip. Suppl. 960. 968.

dvgalwv f 6 filogy
ovT iv TOig q^d^if^ivotg.

In Bacch. 863. 88iS. quorum in priori elg ald^eQa dQoaeQOv
legitur, scribendum:

aid^SQ^ ig dqooBQdv.
%ovg % ayvwfxoavvav.

§ 479. Deinde anacrusi pro basi posita :

w-lwu_

— \j\j\jyj

Nam has formas, etsi certa exempla non sunt in promptu, re-
spondere sibi posse, analogia postulat. In catalectico autem :

\j1.\j\j—SJ

Soph. Oed. R. 467.

wQa viv delXddwv
%7t7tWV ad^evaQwtBQOv
qwy^ Ttoda vwfx^v,

£t in antistropha :

g>oit^ yctQ V7C dyQtav

rtfk j / > 9/ \

VMXv ava t avTQa xai
7t€TQaiog b TavQog.

Et in Aiace v. 1 1 87. qui versus sic scribendi videntur :

SoQvaaoi^TWv
fxdxd-wv aTav irtdywv
dv svQvibkaa TQwtav.

Antistropha :

edsi^ev ^TtXwv

^Xlaaiv Y.OLvbv liiQTj'

iw Ttovoi TtQoyovoi Ttdvwv.

176 LIB. ffl. CAP. II.

Amphibrachi, a quo altera forma incipit, arsis soluta in He-
lena 527.

aKl sti xaT oto/.i alcov,

§ 480. Simile huic est aliud genus, anacrusin habens
anapaesticam :

Eurip. Ilec. 905.

av fiivy (o TiatQtg ^lhdg.
Iph. Aul. 506.

Tov laavBfiOv %B rrodolv,
Et catalecticus, Hecub. 909.

doQi df]y doQi rrsQaav,
Vltima versus soluta v. 1330. 1348.

fxixay xovQai delloTvodeg.
jiolitov (f dneXeiTiE ^log,

§ 481. Gatalectico interdum Greticus sive Molossus addi-
tur. Soph. Ai. M91. 1198.

dvOTavov oveidog ^Elldvwv.
Tieivog yaQ eneQaev dv&QWJiovg,

§ 482. Aliae formae longiores sunt Glyconeo. Harum
prima est Glyconei hypercatalecti :

. / / I ±Kj\j^ I \j±Zf et /. /. I -^ I -^^-^

Soph. Oed. Gol. 133. 165.

levTeg' zd 3e vvv %iv fjxecv.
xlveigj (o 7ioXvf40x-9'^ dXaTa;

Saepe dubitationem facit haecforma, ubi sequitur Glyooneus
pro basi anacrusin habens, ut in Eur. Helena 1317.

OQela no%e dQOfiddi x€uX(^
fiaxr^Q ^eiov iai&rj.

DB VERSIBTS GLTGONKIS. 1 77

In huiusmodi locis, nisi aperie hiatus vel alia idonea caussa
hanc deseriptionem versuum postulet, ita potius distini2;uendi
suni, ut ambo sint legitimi Glyconei:

oQeia note dQo/^ddc y.d-
l(p /natfjQ x^sdtv iav^j.

§ 483. Similis versus, sed pro basi solutum dactylum
habens, in Bacchis est 874. 894.

-i^w^^-w

GyiiaQOY.6f.iov % ev sQveaiv ilXag.

3 \

vof,ufj>oVy aei (pvaei lo neqrvxog.

§ 484. Aliud genus, saepius Glyconeis iunctum, lioc est :

_i»^^— 's^—^W^—W

Soph. Oed. G. 119.

intoTtiog av^d^elg 6 Tidvtwv,

Sed ubi quinta ab initio syllaba longa est, ex antispasto po-
iius et ditrochaeo compositus esse liic versus putandus est, ut
in Iphig. Aul. 761. 772.

— ^ /-

J-KJ^W

fiavtoavvoL nvevawa dvdy%ai.
daTtlai nal loyxcn^S Jixanav.

§ 485. Aliud genus hoc est

Eurip. Electr. 736. 741.

yialXlaTwv ofifiQWv Jiod-Bv ateQeiaat.
TLtelvavg, xleLvwv avyyevheiQ ddelqxov.

§ 486. Longissimus , qui cognatus Glyconeis est versus,
Phalaeceus hendecasyllabus est :

De eo supra dictum § 356.

Herraaniii Epitome doctr. metricae. 12

178

Llfi. III. GAP. H.

§. 487. Eadem ratio augendorum in fine versuum etiain
in brevioribus illis rorinis, quae supra conimeiDoratae suni,
invenitur. Eiusmodi hoc metrum esl :

V^-lV-/ I J.^KJ—KJ

Eurip. Hippol. 145. 155.

av ^ dfiq>l lOLv noXvdnrjQOv,
i] vav^&nag tig enlsvaev.

§ 488. Alio modo ab initio augentur Glyconei. Vnde
haec forma inventa :

\jJL\j I _iwv>'_ I w_l

Soph. Antig. 8U. 831.

eyTilrjQOVj ov% i7nvvfi(p€iog.
Tsyyec d-^ vn oq>QvoL nayyckavToig,

Item

w-Lv^ ___ J.\J\^—

Euripides Cyclop. 41. 55.

n^ fAOi yevvatfav f,iev nateQwv.
anaQycjvTag fioc fxaaTOvg xdXaaov

§ 489. Aliud genus trochaeum inter basin et reliquas
Glyconei partes insertum habet :

f f

Isj I J.v^_ I v^_l

et,

r r

• • • •

_jr

J-.\J\J—

Eurip. Bacch. 865. 885.

ifinaiCflvaa lelfianog ^dovalg,
av^ovrag avv fiaivofievif doycff.

Hippol. 147. 457.

dvuQog d&vTiav neXdviov xQvxeL,
Xifieva TovS* ev^eiv6%a%ov vavtaig.

OB YttSlftVS GLTGOintlS. I 79

§ 490. Aliud genus, simile ei, quod § 481. comineino-
ratuni est, ex Pherecraleo et Molosso, sive Cretico constcJt:

' ' I ^v^^-W-l ±-

Eurip. Med. 4 59. 183.

TCfxov dvQOfAiva aov evvdtav.
niv&og yaQ fAeydlwg T()d* OQfiatac.

§ 491 Aliquando praeniittiiur Glyconeo Baccliius

Soph. Ai. 1205. 1217.

iQixmaVy eQWTWv (f dueTtavaev qi-fioi
yevoifAaVy %v vlaev eTreatc nov-TOv.

V. Oed. Col. 123. 155.

§ 492. In fine additur Glyconeo Creticus vel Molossus in
Electra Eurip. 434. 443. hoc metro:

±Z> I _L^o_ ) ±Kj^

^w^_w_ I -i I _-i

nifiTtovaai xoQOvg fierd NrjQrftdwv.
fjioxd-ovg daniatdg eq>eQOv revxitov.

lon. 1236.

levaifioi de nataq^&OQat deanoivq.

% 493. £t versui § 479. commemorato.

^l.KJ^— I \jl.

\j1sJ I l.KJ^J—

± I 0_L

Herc. fur. 791. 808.

MovatSv d-^ ^Elix(ovid(ov ddfiata.
n9.ovt(ovog duffia hmifv viQteQOv.

§ 494. Quemadmodum choriambici numeri , ut cognati,
saepe Glyconeis miscentur, ut ap. Soph. Philoct. 175. 186.,

12*

180 LIB. III. GAP. U.

ita eliam unus choriambus interdum additur Glyconeo. Soluii
exemplum est in lone 122. 138.

TtavafiiQiog oifi aliov - TtteQvyi d^o^.

to d^ wq>eXi(xov ifxol nateQoq-ovofia Idyw,

Nisi TtaTQog scribendum, ut qui sequitur choriambus solus per
se separatum versum faciat.

§ 495. Hinc inter Glyconeos saepe versus invenitur ex
Cretico et choiiambo compositus. Eurip. Hel. 1 356.

(laxQog OQyag eveneL'
^ate, Gefival XaQtteg.

§ 496. Ad exemplum Glyconeorum et Pherecrateorun»
factum est etiam aliud genus, quod pro chorianibo Crelicuiri
habet :

f r

KJKJKJ

__r

\jO\J— / /

KJKJ\J

Aristoph. Eccles. 911. ►

al aiy ti Ttote neiaofxai;

ovx ^^si fiovtalQog*
fiovrj d^ avtov Xeinoix ' fj

yoQ fioi firjtrjQ allrj.

Cuiusmodi Versus hic illic legitimis Glyconeis adiuncti repe-
riuntur, ut in Avibus 680. in Hippol. 66. In minore versu si
in basi iambus , tertia autem a 6ne syllaba brevis est , videri
potest hoc metrum Bacchiacum esse, ut in Suppl. Eurip. 990.
1012.

ti q)eyyog; tiv aiyXav.
OQU} dfj tekevtav,

In lone v. 190. 201. spondeus in aniistrophieo basin tenens
aperte detrectat Bacchiacum numerum :

idovy tav^ a^QTjOov.
xai fiav tov^ ad-Qtjaov.

M VBRftlByS (iLYCIONRIR. t8l

Solutiones sunt in his: Eurip. Suppl. 1018. Electr. \lhi.

Tctjdi^aaaa Ttvqdg ia(o.
natiqa q>lX%a%ov xcrA^t.

Nisi in Elcctrae versu a/xaA^I scriptuni fuit , quo hic versus
par essct et pracccdcntibus ct iis qui scquuntur.

§ 497. Recisa prima huius metri syllaba , mancl iani-
bicus ischiorrhogicus , qui ipsc non raro Glyconeis nnxtus in-
venitur :

Soph. Oed. Col. 121.

TCQoguevd-oVf Xevaae viv,
Ttqogdiqyiov Ttavcaxrj,

Eurip. llec. 449. 460.

yLxrj^eia^ dq>l^ofxai.
moQ&ovg uiajol q>iX(f.

§ 498. Quoniam gi strophis metra Glyconea habentibus
non sempcr omncs vcrsus legitimi Glyconei sunt, sed alii lon-
giores, alii breviores, saepe difficiilimum est versus recte dc-
scriberc , siquidem partc versus dcmpta ct alteri versui addita
non minus bona sunt ct usitata mctra. Vt in Soph. Antig. 100.
sive ita distinguas :

aTLtig dekiovy to xaA-
liatov emanvXffi (pavev
@^P<f t(ov 7tQOt^Q(ov (pdog^

sive sic :

d^Kxig dekiovj

10 Ttdlhatov eni;anvX(p

(pavev QrjP^f t(j5v nqo%iq(jDVj

per sc nculra ralio rcprchcndi potest. In huiusmodi igitur
locis diligenter vidcndum est, quid antistropharum comparatio,
si carmen antistrophicum est, velhiatibus, vel syllabis anci-

182 LIB. 111. €AP. lU.

pitibus, vel pedum responsione, postremo quid oainis oralio-
nis conformatio maxime probabile esse suadeat. Vide Elem.
d. m. p. 569. seqq.

CAP. m.

De versu Priapeo.

§499. Versus Priapeus ex Glyconeo et Phei^rateo
in unum coniunctis constat : quem metrici male ad antispastos
referunt. Formas habet tres :

• •

-l^y\^_ I ^_lv^_

^ ' _lv^^_v-/

• • • • •^" ^^ ^^ ^" ^^

l.\J\J— I v-/J.v^

Quarum credibile est plerumque constanter unam usurpatam
esse, ut apud Anacreontem :

i^Qiorrjaa fiiv Itqiov Xentov (xmqov dTtoxldgy
oXvov S" €^€7Ciot/ nddop' vvv 6* a^QcSg sqoeaaav
ipdlku) jvrjKTida ty q^ilfj ynof^d^MV ^ratd* ^(^^-
et apud Gatullum carm. XVIL et fragm. 2. atque in Priapeo-
rum carmine 88. quod a quibusdam eidem Gatullo adscriptum
est. Secunda est apud Euphorionem Ghersonesium :

ov fii^rjlogy w teletal nov veov Jiovvaov
xaycu ^ ^^ eveQyeairjg WQytaaf^svog rjxM,
odstiov nrjlovaianov nveq^aiog naQa Telfia.

§ 500. Gomici utrum omncs formas promiscue posuerint,
an singulis singulas in antistrophicis opposuerinl, incertum est
Pherecrates, sive is aHus est, in Persis apud Athenaeum XV.
p. 685. A. V. Meinekium II. 1. p. 318.

(X) fialdxag /,iev i^eQoiv, dvanvliav d-^ tdxivd-ovy
y,ai fieXiXwTLvov kalwVj xat ^oda ^CQogaearjQtug*
ih (fiXdjv fiev dfidQaxoVy fCQogxtvwv de aeliva,
yeXwv (5* mjcoaelivaj xat xoafioadvdaXa Paivwvj
ey%etj yiaTctfioa tqLtov Ilauovy wg vofiog ioTiv.

DE NfiTRO EYPOLIDKO. 183

Kt ibidem qui lUstalleig scripsit : v. Meinek. II. I . p. 305.
vn avadevdqadioif anaXaq danalad-ovg natwv Tig
iv k€$f4f3vi hototpoQifiy xvnet^v %b dQoatidfjy
Kdvd-QvaxoVy f^alaxufv % Ywv lelfiaxa, xal TQtq>vllov,

§ 501. Caesura ubique diiigenter observatur. lu basi
non puto pyrrhichium uinquain usurpatum esse: v. § 502.
Tribrachum quae attuli exempla tuentur. Dactylus invenitur
i n versibus, quos affert scholiastes Theocriti in prolegomenis :
de^at Tav dyad-dv tvxavy di^at Tav vyietaVy
8 q)iQOfABv naQa Tag d^eovy TidxaQtaaaTO TTjva.
Posui quod et metro et sententiae conveniret. Scribebatur av
€piqofiev naqd Tfjg d-eovy 8v inaXiaaaTO Ti^va.

§ 502. Videtur hoc metrum asynarletum fuisse. Vnde et
hiatus in exemplo illo apud scholiastam Theocriti, et syllaba
anceps apud Catullum XIX. 4.

nuirivi magis et magiSy ut beata quotanniSy
et conMnentum granmiaticorum, hexametro heroico nomen ver-
sus Priapei tribuentium , si is ita conformatus est , ut metro
isto legi possit, ut,

KovQTJTig T ifid%ovTO nat u4lT(oloi fiBVB%dQ(xai.
cui non dictus Uylos pueVy et Latonia Delos,
aut Ararim Parthus hibet^ aut Germania Tigrim.

Huiusmodi est versus Cratini apud Athenaeum XIII. p. 566. E.

TavTt xat ToXfxqg av Xiyetv ^ododdnTvXog ovaa,
Qui, si locus esset pyrrhichio in basi, videri posset Priapeus
esse. Sed rccte eum pro heroico habuit Dobraeus in addendis
ad Arisloph. Plut. 555. V. Meinekium II. 1. p. 181.

CAP. IV.

De metro Eupolideo.

§ 503. Versus Eupolideus, comicorum proprius, non
recte a metricis in polyschematistis numeratur. Constat hoc

184

LIB. III. CAP. V.

metruin cx versu Glyconeo , choriambum habente in fine , el
alio simili membro, in quo Creticus pro choriambo est, de quo
V. § 496. caesura, quac cst in fine prioris membri, saepissime
neglecta.

JL _

/. / |WWW(-lv^V/_|; / /. |0^/v-/_^_

l^uculcntum excmplum 45. versuum exstat in Nubibus Aristo-
phanis v. 518. seqq.

w d^ecifievoif naTeQW nqog v/aag ilev^sQiog.

§504. In basi trochacus, iambus, spondeus, inierdum
Iribrachus invcniuntur. Aristoph. Nub. 539.

SQv^QOv i^ axQOVj naxvj toig naidioig iV rj yiXwg,

Pherecrates ap. Athen. XIII. p. 612. A.

ovvidQiov toXg fieiQaxloig %v ildlei dt* tjfiiQag.

Trochaeus, qui sequitur basin, interdum, sed raro, arsin so-
lutam habet. Pherecrates ibidem :

xfjcta ixvQomaXeXv ti fiad-ovT av8Q ixQrjv xa&i^fxepov,

Plato in Hyperbolo apud scholiastam Aristophanis ad Av. <2i.

xal ToaovTOv eveQiag dnoXiXavx ^YniQ^olog,
digv avx/iiOTatog ioTC,

Vide Dobraeum in Aristophanicis p. (121.) ot Meinekium II. 2.
p. 669. ^vx/ioTaTog nescio an dictum sit vocabuio, quod
Graece balbutiens Hyperbolus usurpaverit, quem poeta in
primo illius comoediae fragmento , drjTtifitjv (sic scribendum)
pro dirjTWfirjv ct oliov pro oliyov dixisse ait.

CAP. V.

De metro Cratineo.

§ 505. Metrum Cratineum priore tantum parte ab
Eupolideo diftbrt , in qua choriambum et dipodiam iambicam
habet :

-Iv^V^— I W-lvw^_

^ ' I -i^ I -^-

DE GHORIAMBIGO DIGTO POLYSGHEMATISTO et^. 185

Evi€y Tiiaaaxctiv a^«^, xalp' eq>aayL ^Ey.q^avzidrjg.
Jidvta q>OQrjTdf Ttdvta tokf,ir]td tt^de T(j} xoqtji.
/ilijv SbvIov vofxoiai, xal 2xocvio)vog, (a Xdqiov,

£upo]is :

avdqeg htalqoi^ devQO drj trjv yvii/.irjv nQogiaxetey
el dvvarovy ycat /uij ti fiel^ov jCQatTOvaa Tvyxdvei.

Apparet caesuram saepc ncgligi. Ceteruni fallitur Ilepliacstio,
confundens hoc metrum cum choriambico, quod ipsc poly-
schematistum vocat.

CAP. VI.

De choriambico dicto polyschematisto.

§506. Ghoriambicum mctrum, quod polysche-
matistum metrici vocant, non videtur polyschematistum
esse. Constat ex his partibus :

Nam praeter caesurae neglectionem ita purum servasse nume-
runi videntur comici, ut ne spondeum quidem in initio dipo-
diae iambicae ponerent, quin etiam a solutionibus abstincrent.
Anacreon :

2ifiaXov eldov iv x^QV ^^^^^'^ exovTa xalijv.

Eupolis :

nai ^veyiyvdfzrjv dei TOtg dya&olg (pdyQOiaiv.

Sedecim versus Eupolidis hoc metro scriptos servavit Athe-
naeus VI. p. 236. E.

CAP. vn.

De epionico dicto poiyschematisto.

§ 507. Versus, quem epionicum polyschema-
tistum metrici vocant, neque lonici numeri ullum vestigium

186

LIB. III. CAP. YIII.

habet, nisi prava ratione in dipodias describatur , nec poly-
schematistus est. Constat ex his ordinibus :

w_lv-/ I i.wo

w_w

.v^vy__

Caesura non ubique servatur. Eupolis Xqvof^ yevet apud
Meinekium II. 1, p. 535.

u) xakXiaTt] n6Xi naGVtJv^ baag K^ewv iipoQ^j

(bg evdalfiwv nqotBQOv % rjod-a , vvif te fxakkov eaei,

Idem :

edei nqtuTov fiiiv vnaqyi^eiv ndvxwv larjyoQiav,
ntjg ovv ovx av xig 0f.uXwv %aiQOt toi^de nokeif
%v e^BGTLv ndw Xenti^ xax^ ze ttjv Idiav,

Sic nunc apparet scribenduni esse : vide Lindemannum ad
Prisciani opera minora p. 252.

CAP. VHL

De versibus asynartetis.

§ 508. Metrici versus eos, in quibus duo membra con-
iuncta sint, quae connecti copularique nequeant, asynarte-
tos vocant. Quiie defmitio falsa est, quia etiam in permultos
versus cadit, qui non numerantur in asynartetis. Quare nos
eos versus asynartetos vocamus, quorum partes laxiore
vinculo coiiaerent , ita ut perpetuari orationis cohaerentia pos-
sit, ct hiatu syllabaque ancipiti interrumpi. Vt apud Plautum
Amph. I. 1, 35. 39.

qui multa Theband poplo - acerba obiecit funera,
regique Theband Creonti r^gnum stabilivit suum.

Inventor asynartetorum putatur Archilochus fuisse , uno versu
duos coniungeus , hiatu et syllaba ancipiti in commissura ad-
missis. Idem an eosdem versus etiam perpetuata oratione
divisoquc intcr ulramque partem vocabulo condiderit, incer-
tuni: dubito auteiii. Metra, quae ab Hephaestione ut asyn-
arteta commemorantur, haec sunt.

DK VERSIBVS ASVNARTiiTlS. 187

§ 509. Archiioehi nieirum esl hoc :

in quo ille constenter caesurani ohservavit :

^Eqao(.iovldrj Xaqlkae, XQW^ ^^^ yekoiov,
Saepe eo meiro usi comici , sed non diligenler custodita oae-
sura. Eupolis:

c3 dioTtOTa, xat Toide vvv axovaov, «V leyo) ooi,
§ 510. Simih* versu usus Craiinus :

*EQaaf.iovidr] Bdd-iTtne, xtov diOQoleiwv,
§ 511. Vere asynartetus est hic Archiloclii :

ovK ly 6(4iog d^dkXeig dnaXov XQoa • ytdQ(p€Tai yaQ

ijdfj.
nal firjoaag OQiwv dvgnauidXovgy oTog rjv e<f ijfirjg.

Vsus hoc etiam Horatius I. 4. sed ut ab licentia ancipitis et
hiatus ahstineret. Neglexit caesuranj, sed in verho composito,
Simonides epigr. XGI.

Tiov ixoQi^yrjaev xvxXov fieliYrjQvv ^lnnoviKog,

§ 512. Similem versum , cuius prior pars catalectica est
in disyliahum, Cratinus fecit :

XaiQSTBy ndvTeg d-eoi, nolvfiwTOv novTiav 2iQiq>ov,

Vide Elem. d. m. p. 644.

§ 513. Alius Archilochi asynartetus, quem etiam Hora-
tius epod. XI. asynarletum fecit, hic est :

_l\^^_v-^b:^ I v^^v^_v-/-lv>'—

dlld fi 6 XvaifAeXrig, w ^TalQe, ddfxvaTai no^og,

arguit el lulere petUus imo spiritus.
fervidiore mero arcana promorat hco.

188

LIB. III. CAP. YIU.

§ 514. Oinibit Uephacstio ex iisdem nienibris inversis
ah Archilocho conditum asynartetum, de quo v. Bentl. ad
Horat. epod. XI. Vsus eo Horatius cpod. XHl.

levare diris pectora sollicitudinibm.

§ 515. Alcaeo Anacreontiquc usurpatum essc hoc nietrum
ait Hephacstio :

Aicaci hoc ppsuit exemplum :

Taq fieva udannqaY.i(jt % iv (xvqGivfi(fi,

Scripsi quod metro conveniret. Nam quae vera sil huius
fragmenti scriptura post tot vanos conatus vereor ct inveniri
possit nisi novis repertis testimoniis. IUud apertum est , ferri
non posse quod in altero versu lihri veteres hahent , TaQficva
XafXTTQa Y.ka% iv fivQom^. In priore codex Palatinus Tfp %
v^^axijq}. Anacreontis hunc versum attulit Hephaestio :

OQOoloTcog fxiv J^^Qtjg q>iXiei fievalxfiav,

Eum vero logaoedicum essc hoc metro :

_v-/v>'_v.A-/— v-/_v^— W

eo cognoscitur , quod ctiam cetera huius metri exempla , quae
in Anacreonteis inveniuntur, quintam a fine syllaham brevem
hahent. Quod nisi llephaestio duo diversa metra confudit,
Aicaei fragmentum huiusmodi quid hahuisse censendum eril :

rj ^' It^ divvofiivrj %e Tv^^aKijifi
toLQfieva AafiTiQa^iq te MvQaivrjffi.

§ 516. Aliud ex lohacchis Ai'chilocho adscriptis :

-V^—W-Lv^^

/iijfirjtQog ayvrjg xai KoQrjg Trjv TtavifyvQiv aiptav,
§ 517. Aliud huiusmodi apud Euripidem :

w_l^_v^_l\^_

.^—O—V^

hpog fjvlx hiTtorag i^iXafixpev doTrJQ.
Vide Galiim. fr. 116.

ASM^vourreL is

DE TERSIBVS GUMMU&. 189

§ 518. Aliud ^enus Ilephaestio itfi eomposiluiu esse vull :

exemplo usus trium versuum sic scriptorum :

koti /AOi Tcaka ncug xqvaioiaiv dvd-ifi.oiaiv

efx^pBqTj exoiaa fxoqtpavj Kleig dyajraTd,

dvrl zag iyd) ovdi udvdLav naaav ovd^ iqavvdv.y

Quorum quum secundum caesurae indicio cum forma melri
supra posita congruere dicat, apertum est scripturam cor-
ruptam esse. Primum ex trochaico dimetro catalectico et di-
inetro acatalecto, tertium ex hypercatalecto et brachycatalecto
eoiistare dicit, deceptus ut videtur, depravata scriptura. Veri
simile est horum versuum omnium hoc inetrum esse :

_i>^__v-'_iv^— W I _lw— V^—^

eati fioi xald ndtg- xqvaioiatv dvd-ifioiaiv
if.i(feQfj exoiaa fioqtpdvy KXrjXg dyanaid^
%ag iyw ovdi ^vdiav anaaav ovd* iqavvdv.

§ 519. Aliud Anacreontis :

Tov kvQonOLOv '^QOfirjv JSTQaTTiv, ei nofii^asi.
§520. Aliud Callimachi :

\jS\j^\j^kj I G_lv^«.v^_w

drjfirjtQi xgf nvlairjy Ty tovtov bvn Ilelaaycjv.
§ 521. Aliud Sapphus:

-lw_vy_C/ I S\J-.\j^\j

dsvQO drjVTBf Molaai, x?^^*^^ linolaai.
§ 522. Aliud eiusdem :

JL\j\j-.\j^\j I Jlv^\-/_>^_^

olfite yafi§Qij aol fiiv dfj ydfiog^ (og aQaaatj
SKTeTileaTf exeig di naQ^ivov, 8v dQaaat.

Affert Hephaestio etiam neglectae caesurae exemplum

fiellixiog ^ in ifiiQTifi xixvTat nQogvini^.

1 90 LIB. III. CAP. IX.

§ 523. Aliud exstat in cpigr. Simonidis in Brunck.
T. I. p. 141.

dviololv^av xiaaoq^oQoig e/rl dt^Qdfdfioig.

§ 524. Aristophanes in Lysistr. v. 1014. seqq. hoc gen(
usus est, non servans caesuram :

-Ivy—v^-iw-.v-/ I _Lvyv-/V^_v^W

ovSiv eaTL d^rjQiov yvvaiiidg df^axwreQOv^

ovoe TivQj ovo loo avaioi^g ovoefiia noQO&lig,

Alia, quae pro asynartetis bahita sunt, infra, maxime cap.
commemorabunlur.

CAP. IX.

De versu Saturnio.

§ 525. De boc meiro nmlta confusa et perplexa rettuten^^^nt
grammatici Latini. Fragmentum Charisii , unde aiiquid lu ^is
speralum erat , ex codice Neapolitana ediium a F. G. Schn^^-
dewino Gottingae a. 1841. nihil quod huc periineat contin^^-
Scripsere de hoc versu Th. G. Irmiscus, nisi lo. Fr. ChristiiJ^/
Lipsiae a. 1754. H. Dtintzer et Laur. Lersch Bonnae 18S7l
severam censuram experti in notitiis litterariis Monacensibus
a. 1838. m. Octobr. n. 213—215. item C. H. Weise Germanice
Quedlinburgi et Lipsiae 1839. Non vidi dissertationem editam
in voL I. p. 197 — 236. libri eodem anno Mutinae hoc litolo
editi : Lezioni accademiche di Giovanni Galvani. Secundum
nostram asynartetorum definitionem non pertinet ad asynar-
tetos versus Saturnius, quo Romanorum antiquissimi poetae
solo videnlur usi esse. Eo et tituli perscribebantur, et carmina
poetarum. Vertitque hoc metro Livius Andronicus Odysseam :
Naevius autem eo scripsit bellum Punicum primum. Numeros
habet hos :

Dabunt malum MeteUi Naivio paetae.

DE VERSV SATVRNIO. 191

d et caesuram saepe neglexerunt rudes isti poetae , et omni
:iere solutionum usi suut , ut adeo ancipitem in fine prioris
^mbri solverent; iidem pro more antiqui sermonis spondeos
omnibus locis tulerunt. Quin veterrimi satis habuisse vi-
ntur, si versus aliquo modo his numeris similes esse vi~
rentur. Nam apud omnes gentes initia poesis talia fuerunt,
silia ubique etiamnum ab hominibus rudibus atque incultis
iiciponi videmus. Pronuntiant illi verba sic, ut in quoti-
31110 sermone consueverunt , includuntque etiam numero eo,
i illius sermonis proprius est, hoc est trochaico vel iam-
-o, idque sic, ut fere numerent magis syllabas quam pon-
r^ent. Eiusmodi ex antiqua Graecia superest
i iis verba posuitPlutarchus in Sept. Sapient.
Ci metro :

syllabas quam pon- ^
jrest (^dij iTtifivXiOQf i
dent. Convivio c. 1 4. /

alei fivAxx alei*

xai yaq IltTTaxdg dlet

(xeydXag MvTildvag paailev(ov,

^ quo carmine dixit Ritschelius in Museo Rhenano a. 1841.
p. 301 . Sic igitur composita fuerunt etiam Latinorum anti-
aissima carmina , ut aliquo quocumque modo numerum re-
rrent iambici dimetri catalectici , quem sequeretur trochaicus
imeter brachycatalectus , nec iusta mensura syllabarum ob-
Tvata, neque hiatu vitato, nec nullis admissis elisionibus,
iquando etiam tribracho vel dactylo in trochaei locum re-
jpto idque in ipso ultimo pede , in quo etiam recentiores poe-
e Itali , raro tamen , raptim pronuntiandum tribrachum po-
lerunt , ut Ariostus in Rolando Furioso II. 56. X. 76. Sed
•ogredior ad exempla. Varro de L. L. VII. 27. 28. affert ex
rmine Saliari :

dwum dxta cante^ divum d6o supplice cante ;

ex carmine Priami , quod cuius poetae sit nescio :

vetereSy Camena^ cascas rds volo profari
et Priamum»

192 LIB. III. GAP. IX.

Gertissima siml quae in monumenlo Scipionum sunl inventii
quae Niebuhrius in Historiae Romanae vol. I. p. 268. secund
edilionis, et paullo aliter in lertia editione p. §86. sed in neut
satis probabiliter distinxit. Ponam ego quoque obsoletae scrff^—
pturac robigine detersa, distinctisque alia litterarum forms. ^
quae lapicida neglexisse visus est:

Corndius Lucius Scipio Barbntus
Gnaevd patre prognatus fortis vir sapiensque
cuius forma virtuti pdrissuma fuit.
consul censor aedilis qui fuit apud vos.
Taurdsiam Cesaunam Sdmnwrwque cepit,
subigit omnem Lucanam dbsidesque abducit-

Aliud :

hunc unum plurimi consMiunt i^omani
Roma6 bonorum optumum fuisse vinm
Lucium Scipionem filium Barbati.
consul censor aedilis hic fuit opud vos.
hic cepit Corsicam Aleriamque urbem,
dedit dicavit Tempestdtibus aedem merito.

Aliud :

qui dpicem insigne

didlis flaminis gessistiy mors perfecit,
tud ut essent omnia brdvia, honos, fama,
virtusque gloria atque ing^nium^ quibus si
in Idnga licuisset tibi utier vita^
facile supera^ses gldriam maiorum.
quarS lubens te in gremium^ Scipio, recepit
terrd Publi prognatum Publio Corneli.

Ex his existimari potest fideliter rettulisse T. Livium , cpiae eo
metro apud vetustiores scripta invenerat, ut oraculum Delpbi-
cum V. 1 6.

Romdne^ aquam Albanam cave Idcu contineri,
cave in mare manare stio flumine sinas :
emissam per agros rigdbiSj dissipatam
rivis exstingues : tum tu insiste audax hostium
muris^ memor quam per tot dnnos obsides iam

DB TBtST SATTRVIO. 193

urbem, ^x ea tibi his quae nunc panduntur fatis
- vict6riam datam. belld perfecto donum
amplum victor ad mea tSmpula portato
sacrdque patriay quorum dst omissa cwro,
instaurato^ atque sic ut ddsolet ea facilo.

Sfarcii vatis cannina, XXV. 1 2.

AmnSm Troiugena Canndm Romane fuge^
ne td alienigennd cogant in campo
Didmedis consererd manm : sed tu nec
credds mihi donec compMris sangui campum
muUdque milia tua d^ferat occisa
amnis in pontum magnum 4x teiTa frugifern
piscibus atque alatis dvibus ferisque
quae tdrras incolunt, eis ut fuat esca
card tua : ncm ita luppiter mihi fatnst.

^lterum ibidem atque apud Macrobium Sat. I. M,

Host^mj Romanij si ex dgro expellere vollis,
si vdmicamque^ gentrum quae venit longe,
Apollini vovendos cSnseo ludos^ qui
quotdnnis comiter Apdllini fiunto^
quum pdpulus ex publicd dederit partem^
part^m privati ul conferdnt pro se suisque,
eis ludis faciundis praderit is praetor^
qui pdpulo ius plebeique dabit summum-
decemviri Gra£co ritu fidstiis sacra faciant.
haec si recte faxitis, gaudebitis semper^
fidtque melior et publica res vestra,
nam is divos exstinguet pdrduelles vestros^
qui vestros campos pascunt pldcide . . .

timo versui, nisi in medio aliquid excidit, fortasse deest
pune. Abstineo manum a tabula Regilli, quam Livius XL. 52.
hibuit, quoniam nimis comipta scriptura est, quam ut sine
3lioribus libris videatur restitui posse.

Venio ad Livii Andronici Odysseam, cuius initium fuit :

virum mihiy Camena, insece versutum.

Hermanni Epitome doctr. metricae. 13

194 LIB. III. GAP. X.

Fragmenla illius operis posui in Elemenlis doctrinae metri(v.5i3
p. 618. seqq. quihus ex sexto libro addenda esse, quae ChaiK j
sius p. 1 78. non nominato auctore aflfert, expressa e. v.
296. vidit M. Hauptius:

ubi mnnens sedetOj ddnicum videbis

me cdtyento vehentem in domum venisse.

Debebam autem Odysseae fragmenta non ad recentioris pror
diae leges exigere, sed servare vetustae pronuntiationis moi
Ita exempli caussa integri Satumii sunt hi :

apud nympham Atlantis filiam Calypsonem.
Mercurius cumque eo filiu^ Latonas,

Videtur tamen iam ipse Livius vertendis Graecorum tragoecfife
auctor fuisse severioris versuum elaborationis , ita ut etiaffl
qui deinceps Satumios versus facerent , mensuram syllabarum
observare accuratius discerent. Idque, nisi failor, in Bello
Punico fecit Naevius, cuius carminis quae servata sunt fra-
gmenta ei rei fidem faciunt, colorem referentia eum, quem
habet epigramma, quod eum tumulo suo incidenduni reliquisse
scripsit Gellius I. 24.

Mortdlis immortdlis fl^e si foret fas,
flerent divae Camdnae NaSviim poetam.
itdque postquam est Ordno trdditus Ihesauro,
obliti sunt Bomae hquidr La4.inn lingua.

Postremus Romanorum , qui hoc metro uteretur , Varro fuisse
videtur in satiris.

CAP. X.

De versibus secundum antipathiam

compositis.

§ 526. Quae a metricis fihQa xav dytiTtd&eiap fuxTO
vocantur, de quibus v. supra § 454., compositiones sunt di-

DB YBISIBTS SEGt!^Dtli ANTtPATIIAM GOMPOSITIS. 195

^r^rum numerorum. Commemorant illi haec. Epicho-
ombicum Sapphicum hendecasyllabum, quod iia
etiendum :

TroiycilS&QOv dd-dvaT ^ipQodita.
i 80 infra dicetur § 583. seqq.

§527. Pindaricum hendecasyllabum :

6 Movaayhag fis -KaXel xoQevaai'
ayois o) nlvTa d^eQdTtovra ^aTol.

§528. Epionicum a maiore Alcaioum hende-
^asyllabum:

ava^ ^jinoXXov^ naX ^eydlo) /iiog,
)e eo vide infra § 586. seqq.

§529. Epionicum Alcaicum dodecaByllabum

ioTckoii dyvd fieiXi%6piei6e Santpou

§530. Epionicum tetrametrum catalecticum

w_Lv^_'>-/ I l.\j\j^\j^\^ I l.\j^

%oiovtog elg &riPag naig aQfidreaa^ oxt^fievog,
fdoXig (lev ^'Evvrj Xemov e%Oia in dtQdnttif llvov.

§531. Epionicum a minori:

v^-iv^— I KJ\JSS I v.A^^—

neQioadv at yaQ IdnoXXtov 6 Avyceiog,

§532. Epionicum aliud:

\jj-.\j-. I \j\jJ.\j^\j^\j

exei fiev ^AvdQOfieda 7f,dXdv dfioL^av,
2anq>o7, xi rdv nolvolfiov ld(pQo8iTav.

13»

196 LIB. III. GAP. XI.

CAP.XI.

De numeris concretis.

§533. Ex numeris concrelis, de quibus diclii-*»
§§ 21 et 456. duo potissimum genera notanda sunt, unum, qui
e dactylico genere ad paeonicum augetur, alterum quod e
chaico ad spondiacum. In his metris quoniam diversi num^*^
uno ordine periodico cohaerent, posterior autem maior estprior^,
arsin posterioris fortiorem esse necesse est, ut quae nova "^'i
augeridebeat ad procreandum ordinem, qui maior est eo ordin ^,
quem alioqui productura esset.

§ 534. Et illo quidem genere, quod ex dactylieo in pa^i^—
onicum transit, tragici potissimum usi sunt, dactylicos nuraer"^3S
ita finientes :

Illustre exemplum, in quo haec dactylici metri forma cum \er^su
paroemiaco alternat, est in Oedipo Col. 216.

OL d) fiOi iyw, ti na^Wj zixvov ; Iw,

^. Xby^ inelneQ in eaxara ^aiveig,
OL dlX* iQoi' ov yaq s%fa xazaxQvqxiv.

X. fiayiQa fiiXXetov aXXa tccxvvov.

01. AaCov YoTB Tivj X. w. OL dnoyovov;

%6 z€ Aafidanidav yivog; X. w Zev. .

01. a&Xtov Oldinodav ; X. av yaQ o(f «I;

OL diog Xaxexe fttjdiv oa^ avdw.

Ad eum locum G. Dindorfius magnopere errare ait , qoi hoc ■ Si

metrum ita uti dixi metiantur : nam ex trimetro catalectico io I '>i

syllaham et paeone quarto compositum esse eo cognosci, quod I "i

et Sophocles et qui integrum hoc metro carmen condiderit I ^

Boethius caesuram diligenter ante paeonem servarint, qoa I ''^

neglecta Maximum Planudem in interpret^tione Graeca canninis 1 ^

Boethiani valde minuisse numeri venustatem. Persuasit boc | ^

Wundero. Aliis vereor ne non solum mira esse, sed etiampanUD

firmo fundamento niti videatur haec dactylici catalectici etquarti

paeonis coniunctio. Nam in tredecim illis Boethii versibus unus

DE NVNERIS CONCRETIS. 197

rte putandus erit imperitissime factus esse, qui caesurdm ante
•cem enciiticam haberet :

falce rubos silicem-que resecaL

nninoque nec metricis ista caesura nota fuit, quum Teren-
nus Maurus v. 1 988. dactylico tetramctro catalectico sylla-
m addi , sed ita , ut penullima brevis sit , Servius autem in
ntimetro p. 1824 (apud Gaisfordium p. 374.) hoc metrum,
odFaliscum vocant, cx trihus dactyiis et pyrrhichio con-
re dicat, nec, quem eius auctorem memorant, Septimius
"enus observasse illam caesuram videatur: quae etsi in
atluor Sereni versibus apud Terentianum v. 2001 — 2004.
^ paeonem est , tamen , si Serenus omnes versus ad istud
-niplum fecisset, non est verisimile id metricos ita latuisse,
nec Terentianus v. 1996. 1998. scribere

vel si ponitur unm aliuSj
talia docta Falisca legimus,

' Servius hoc cxemplum ponere duhilaverit :

docta Faliscay Serene^ reparas,

§ 535. Eadem ratione in anapaesticis numeris utuntur.
irip. Androm. WHL 1197.

2ifiO€vtida Ttctq dnTciv.
Pqofdg elg &€dv dvdifjai.

§536. Altcrum genus numerorum concretorum, quod
mmemoratione dignum est, in epitritis secundis cer-
>ur, qui vulgo in trochaicis metris numerari solent. Dictum de
; in diss. de melrorum quorumdam mensura rhythmica, quae
am iibelio de metris Pindari in repetita editione lleyniana in-
•ta est. Hos epitritos non esse dipodias trochaicaS, non solum
eo apertum est, quod spondeus, quo finiuntur, legitimus
s est , sed postulat id omnis carminum , in quibus usurpan-
r , conformatio , quae trochaici numeri levitatem plane ad-
ernatur, confirmatque rem harnionia Dorica , quam iis aji-
ditam essc ex Pindaro constat.

dydC\cr^(!L] (Tt\\VU)V

198 LIB. III. GAP. XI.

§ 537. £t quo niam hic numerus ex tfX)chaeo et spondeo
in ununi ordinem coniunctis factus est , quoruin spondeus , ut
maior pes, nova vi arseos adiuvandus est, apparet, fortiorem
esse secundam arsin epitriti, quae propterea etiara proprio ictu
notatur :

quod contra in dipodia trochaica fortior est prima arsis , quia
alter quoque pes pro trochaeo numeratur :

l.\y^\j

Omninoque, quum musici veteres numerum epitritum impro-
haverint , non incredibilc est , mensuram spondci qui in his
epitritis est , plura quam quattuor tempora hahuisse.

§ 538. Ilinc explicandum videtur, quod spondeus iste so-

lutionem quae in trochaeo qui praecedit saepius inveniturgp.
aut non admittit, aut rarissime :

Vnicum apud Pindarum exemplum est in Isthm. II. epodis:

TtiiiTtev dvadeia^at aelivcav,
ovT€ fiekcxoftncov aoidav,
leivov ifiov tjd^aXov eldjjg.

Dubitari tamen de eo potest, quia in prima epodo libri onmes
dvdela&ac habent poteratciue poeta in secunda ov fieli-
q^&oyywv doiddvj in tertia ifibv ^etvov evt" ^d^alov k%9jig
scribere.

§ 539. Vltima epitriti syllaba non aliter anceps est, i. e.
brevem pro longa admittit, quam au^ numero alio se-
quente, ut dactylico, vel Cretico, ut apud Pindarum 01. VI. 30.
XI. .1H.

dvdQi nwfiov deaTtoiff 7tdqea%i JSvQaKoaiq).
ev^a avyxiOfdd^aT' iyyvdaofiai.

DE PfVMKRIS CONCRRTIS. 199

«»tJi.t» membro alio ex epitritis facto. Quare eniendatione in-
<Jigere videtur secundac strophae primus vcrsus in Pind.
Isthm. III.

Icnrt fioi d^Bwv htati fivqla navta xikevi^og.

§ 540. Plerumque duo , sed saepe etiam tres epitriti uno
'*^€3iiibro comprehenduntur, ut in Pind. 01. III.

JtoQup qmvav ivaQfio^at nedlhp.

§ 541. Syllaba anceps quoniam in mediis membris epi-

^'^it.orum admitti non potest, videndum, sicubi invenitur, ne aut

^^**iptura vitiata sit , aut membra non recte descripta. Sic in

*sVlim. IV. quod vulgo quintum carmen numeratur, de quo in-

^^ dicetur :

li&TBQ ^AXloVy nolvioyvfte Gelay
oio Mnavi %ai fieyaa^ev^ v6fxiaav,

t)e hao re pluribus dictum in diss. de mens. rhythm. et in
Elem. d. m. p. 650. seq.

§ 542. Fiunt hi numeri etiam cum anacrusi iambica, quae
plerumque longam syllabam habet, ut aptiorem tam gravi nu-
mero. Pind. 01. III.

jiivrjaidaiiov naidi avfifAl^ai nQenovriog.

§ 543. Consociantur hi epitriti fere cum dactylicis numeris,
aptam membrorum longitudinem habentibus, et aut in syllabam,
aut in disyllabum catalcclicis. Iluius gencris quosdam versus
Hophaestio malc in asynartetis posuit. Ili sunt primo versus
encomiologicus, quem ille ex quinque dactylicis totidem-
que iambicis semipedibus coinpositum putat :

sed est hic versus ita potius metiendus, ut ap. Pind. 01.
III. 25.

-l^A>_V-A>'— W I l.\jJL—

^'latQOv dnd ay.caQoiv nayav evetnev.

20() LIB. III. CAP. XU.

§544. Dcindc qui iaiubelcgus voeatur

\jS\^JL^ I i.w^_v^s^_

TiQchov ^iv evfiovlov Qifiiv ovgavlav.
xeivcjv h)\^iv%(ov aalg vno x^ifolvj ava^

§ 545. Porro vcrsus Plaionicus, ex his memlMis:

%alqe nalaioyovopv dvdQWv ^eatwv ^lloye navtm

aoqxav,

§546. Deniquc Pindaricus vcrsus:

% >' 3/ >/

*6g xai tvnetg ayvtji nelixei tixeto ^av^av

Goq>ol de %ai to firjdev ayav enog aXvrjaav neQi^m^^^

§ 547. Ysi sunt his epitritis, quorum gravitas fere senofM»'
dactylico nunicro tcnipcratur, augeturquc inlerdum trocha^
semanto, dc quo infra § ^G-^ scq. lyrici maximc ii, qui gra-
vissiinuin ct splcndidissinmin gcnus lyric<ic pocseos colueniDf;
ut Pindarus ct Simonidcs. Vidc § 509. Rarius tragici , qood
hi numcri tranquiliiorem ct sedatiorcm scveritatcm bab^,
quam quac plerumque in tragocdia rcquiritur. Rarius etiain
comici usi sunt.

CAF. xn.

De compositione numerorum.

§ 548. Omnis carminum condcndorum ratio continef
clectione, quae cst in invcnicndo gcncrc numeri rei cuic
apto, et tractationc, quac in apta horum gcncrum conf
mationc ct coniunctionc vcrsatur.

§549. Dc clcctionc mulla ct musici vctcrcs , ut
stidesQuintilianus p. 97 seq., ct rhetorcs disscrucrunt. Ei

DE C0MP08ITI0NR NVMERORVM. 201

'cgulis quibusdam comprchendi possunt, quam sensu per-
ntur, unde infinita copia obscrvationum cx)lligi potcsl.
nisse autem oportot, sacpe idem genus numcri, prout aut
II alitcr tractatur , aut aliis consociatur numeris , aiiam et
) contrariam naturam induerc.

S 550. Tractatio partim in singulis numcris, partim in
um numcrorum coniunctione ccrnitur. In s i n g u 1 i s n u -
is continetur terminatione, eaquo ct totius nu-
i ct membrorum eius: tum mcnsurarum vicibus;
[uc licentiis quac sunt in caesurac obscrvationc,
utatione mensurac, in temperamento proso-
. In plurium autem numerorum coniunctionc
itio versatur in congrucntia numcrorum, in nexu,
*oportione, quae aut longitudinis est, aut pon-

I 551. Terminatio totius numcri, quoniam linis
ri cuiusquc, rcsonantibus in aurc aiiquamdiu novissimis,
^ specicm totius numcri perficientibus sonis, distinclius
iusque exauditur, praecipua cura indigct. Yndc non solum
ntissime mensura observari solct , scd mullum ctiam rc-
quam numcri conformationem habcat terminatio. Ele-
isima est terminatio, quac fit ordine catalectico, ut rcmis-
n finc. Scd in trochaicis numcris, quod gonus non cst
iiens, etiam acataicctus ordo ofTonsionc carct. Vehemen-
actylus cst : unde rarior in hoc numero acatalecta termi-

Multo vchcmcntior pacon primus: quare hic nusquam
^ersum. Magnam contcntionem rcquirunt ordines hypcr-
cti, ob camquc caussam valde rari sunt. Est etiam ubi
cctus ordo, quoniam qui pracgrcssi sunt, magnam veho-
am habcnt, lcniorcm exitum , quam illi, licet catalcctici
pracbeat, suavior tamcn et moUior, si alio modo rcmil-

ut in his :

itjdiv allo qwT€vajig 7tQ6%BQOv divdq^ov afinilw.
hvze vvvj a§qai XaQCTegf %aXXUofioL te Motoai,

202 LIB. 111. CAP. Xll.

§ 552. In singulis partibus numeri, sive membris , ter-^
miuaiio caesuris apte constituendis variandisque contineturra
de qua re in singulis versuum generibus dictum , maxime i^
trimetro iambico et versu heroico.

§553. Mensurae conforraatione quam diversa vis ^^
ciusdein numeri , in iisdem metris , tum etiam in anapaestic:::^
significatum est. Pcrtinet huc etiam iliud, quod elegantius
fine versus vox in longa syllaba requiescit, praesertim ubi n^-^
merus longam requirit , ut in pentametro elegiaco.

§554. Licentiarum usus in caesurarum obse r-
vationo vel neglectione, modoque mensurae versaLu;
quum alia argumenta minus severc custodiri caesuras, pedesque
admitti irrationales patiantur, alia diiigenter regulam obser*
vari postulent ; tum etiam inprosodiae temperamento pro
aetate , genere , argumentoque carminis.

§555. Plurium numerorum coniunctio ita tFa-
ctanda est, utprimo congruentia spectetur. Nam versusper
se optimi si ita coniungantur, ut numeri non apte congruant,
non videbuntur recte unum quoddam ac totum efficere. Vth«ec
stropha Alcaica , una syllaba addita , una dempta :

descende caelo, et dic^ age, tibia
regina longum Calliopea melos,
seu voce nunc mavis acuta^
seu fidibus lyrave Phoebi.

§ 556. Secunda pars tractationis in n e x u numeroi
posita est, qui gradu, modo, conversione differt.

§557. Gradus nectendi tres sunt, consecut^'
quum finis versuum finis est etiam numeri , quos versu
n e X os vocamus : davvaQTrjaiffj quum modo pcrpe
modo non perpetuatur numerus , qui sunt versus s e r

* DE GOMPOSITIONE NVMERORVM. 203

ve asynarieii; cohaerentia, quae avpdq^eia a Graecis
[>calur, quae pcrpetuato numero perfecta coniunctio est.

' § 358. Modi nectendorum numerorum hi sunt: cx arsi
a arsin, quae fortis et mascula coniunctio est; ex thesi
1 arsin, quae lenissima omnium et suavissima cst; ex
rsi in anacrusin, quae inter has media cst; ex thesi
1 anacrusin, quae debiiis et soluta est. De his v. infra
ip. XMU.

§559. Conversio, quae a tragicis invcnta vidclur,
surpatur in systematis uno genere numcri docurrentibus,
uorum in finc, abrupto numero, in alium ct plerumquc in
Ppositum transitur, et quidem aut ex arsi in arsin, aut ex thesi
^ anacrusin. Yt apud Eurip. Hec. 243.

Tov ifiov 3e fiiovy liifiav kvfiav t^
ov fieTaxXalofiaf dkXa d^avelv fiot
^m;^/» HQelootov iavQtiaev.

•^ apud Aristoph. Nub. 288.

dll^ ditoaeiadfievai vetpog ofififjtov
d^avdtag i^iag, iTtidiified^a
TrjXeoKOTtq} ofAfiazi yaiav,

'. Eurip. Orest. 4004.

§560. Tertia pars tractationis in proportione versa-
tui': quae aut longitudinis est, aut ponderis, omninoque
melopoeiae.

§ 561. Multum autem refert, quae sit membrorum ver-
suumque longitudo, ne eiusmodi membra versusque coniun-
^antur, quorum non apta sit inter ipsos comparatio. Quod
|uum in singulis versuum generibus observari potest , tum in
)lurium versuum coniunctione , maxime in strophis, quae ex
;pitritis et dactylicis membris constant. Eiusdem rationis est,
juod clausulae in comicorum iambis trochaeisque nec brachy-
satalectae sunt, neque hypercatalectae. Yerum ubi argumenti

204 • LIB. 111. GAP. XIII.

natura exigit, i^ecte etiam diversissimae longitudinis memb
copulantur: ut in'Aeschyli Prom. 483.

Ti^ nots Twvde tiovwv
XQf] 08 TeQfia xel-

aavT igideiv ayilxrjTa yaQ rjd^ea xat xeaQ aTtaQa^

d-ov ex^i Kqovov naig,

§ 562. Depondere cap. seq. seorsim dicetur. SecL
melopoeiam pertinet etparacataloge de qua dictv^
§§ 53. 268. et pausa, de qua §§ 52. et 599.

CAP. xm.

De orthio, trochaeo semanto, paeone

epibato.

§ 563. Musici mensuram temporum subinde vel acce-
lerabant, vel tardabant, quae ratio dywy^ vocabatur: unde
idem pes alibi multo brcvior , alibi muito tardior erat. Prae-
terea vero etiam mensuris utebantur pluribus quam melrici
(v. § 29.) : in quo genere memorabiles sunt pedes orthius
et trochaeus semantus, quorum uterque ex duabus
partibus, una quattuor, altera octo temporum constabat, bre-
viore parte in orthio praecedente, in trochaeo semanlo
sequente: unde hic, ut ipsum nomen indicat, trochaeo, ille
autem iambo similis est.

§ 564. Hos pedes etsi metrici, qui solam syllabarum
mcnsuram respiciunt, nihil curant, tamen est ubi usurpalos
eos esse ipsa versuum ratio monstrct. Nam quum in quibus-
dam stropharum generibus unus duove spondei ita positi re-
periantur, ut, si communcm mensuram habeant, comparatio
membrorum vel insolens, vel etiam inepta exsistat; quumqu6
eos spondeos fere in vocabulis etiam ad sensum gravibus et
magnam vim habentibus adhiberi videamus : consenianeuai
est, existimare, non esse eos vulgares spondeos quatemonun

m STRorais. 205

^Poi^m, sed trochaeos semnntos duodenorum , quibus ea
"^t^rorum proporlio et comparatio restituitur , in qua nihil
> C|xiod reprehendi possit. Inveni autem usque adhuc tan-
' cjxios trochaeos semantos , noudum quos orthios esse pro-
^lo videretur. Pind. Pyth. I.

'^Sg OKOvei - /uev fidoig dyXatag - aQx^t
^el^^ov-tai ^ doidol adfiaaiv,

obyius Eum. 322.

iuateQj a fi eutyitegy (i - ftateQ»

Nv^, dXaolai nat dedoQnoaiv - noivdv,

^ paeon epibatus a musicis vocatur utrum duorum an
'^um temporum syllabas habeal, non est tradilum. De eo
^siides Quintilianus p. 38. naiwv ijti^atogy «x fiaxQag
^amg nat (lanQag aQOswgf nat dvo fianQCuv d^iaewv nat
axQag aQaewg, Et pag. 98. tovtwv d* 6 hii^aTog xexl-
^at fiaXXoVy avvtaQuTtwv (lev ty diTtXy d^ioBL rijv ipv-
ijv ig vtpog di t(p (Aeyi&ec twv aQOSWv trjv didvoiav
^eyeiQWv. Eius mentio est apud Plutarchum de musica
1141. A. 1143. 6. Fortasse hoc numero est apud Sopho-
em in Antigona 1 1 21 . 1 1 32.

' Jrjovg iv yLoXnocg,
yiiaarjQeig ox^^cci.

jx longae syllabae coniunctae sunt apud Pindarum 01. IV. 4.

^elvwv S^ ev TtQaaaovtwv.
eiri Xoinalg evxotlg.

CAP.XIV.

De strophis.'

§ 565. Versuum , systematum , stropharum definitiones
3trici«eas posuerunt, quibus perturbari magis et confundi
tiones, quam explicari atque distingui necesse sit. Quare
•s aliis difinitionibus utimur. Versus est numerus unus et
Leger, qui uno spiritu pronuntiari potest.

206 LIB. in. GAP. UY.

% 566. Versus aut nexi sunt, quorum plures una per-
petuitate numeri eohaerent: aut non nexi, qui inter se pausa
vel silentio discreti sunt; aut seminexi, quorum plures, ut
libitum est, vel continuato vel per pausam intemipto Dumero
continentur : qui vocantur etiam asynarteti.

§ 567. Systema est numerus perpetuus e versibus
nexis cohaerens.

§ 568. Stropha est numerus e versibus utcumque con-
sociatis compositus.

§ 569. Commune itaque systematis et strophae est,
quod ex pluribus versibus constant; propria sunt, quod in
systemate versus nexi sunt, unaque perpettiitate numeri
cohaerent; in stropha autem non est necessarium , ut nexi
sitit, sed et nexi et non nexi et seminexi, et partiin rieii, par-
tim non nexi , partim seminexi esse possunt. Quod si omnes
una pei^petuitate nexi sunt, stropha uno systemate coli-
stat, et non differt asystemate. Indidem sequitur, ut slro-
pha plura systemata continere possit, non etiam systeina
plures strophas.

§570. Praeceptum Hephaestionis p. 14 (26.). nSy fd-
TQOv elg TeXeiav nsqaTOVfat Xi^cv^ spectat ad versus
non nexos, quorum in fine, quia ibi pausa fit, etiam voca-
Imlum finiri oportet ; non ad versus n e x o s , per quos idem
perpetuatur numerus; neque ad seminexos, quoniam in
his ut possit cum versu finiri numerus, tamen non necessario
tinitur. Itaque et stropham omBem et systema omnein-
tegra voce finiendum est : sed qui systemate continentur ver-
sus, non opus est ut integra voce finiantur; qui stropha
continentur, tum demum, si non nexi sunt, cum ipsa voce
finiri debent.

DB GBIfSRIBYS STROPHARYll. 207

CAP. XV.

De generibus stropharum.

§ 571. Slropharum genera sunt quattuor. Veteres,
non numeratis epodis, duo ponunt, ut Dionys. Hal. de comp.
verb. c. 19. Corruptissimus locus in fragm. cum Censorino
edi soHto c. 9. p. HO. ita emendandus videtur: Archilochus
eJiam commata versibus applicando variavit epodis : per pluri-
mas species secuit Alcman numeros et imminuit: carmen hinc
poeticae melicae: ac Teksilla etiam Argiva minutiores edidit
numeros : quae species quum iam displiceret et integra hrevior
videretury magnitudine Pindari adserta est, qui etiam liberis
numeris modos edidit.

§572. Primum et antiquissimum genus stropha-
rum ex duobus versibus constabat, uno longiore, altero bre-
viore: qui appellali sunt epodi, Graeci Ittw dot genere ma-
sculino, quo nomine proprie secundus versus designabalur.
Horum antiquissimum est carmen e 1 e g i a c u m , sive e 1 e g i.
Aiios deinde versus hunc in modum copulavit Archilochus,
nunc duos simplices versus coniungens, ut

TtaTBQ ^vxdfifia, nolov i(pqaa(a Tods;
Tig adg TtaQ^siQsv q)Qivag;

nunc vel priorem faciens asynartetum, ut

Totog ydQ q>ik6zrjzog €Q(og vno xaQdlrjV eXix^^^S
noklijv %dz d%Xvv ofifidzwv ex^^'

vel posteriorem, quod imitatus est Horatius :

horrida tempestas caelum contraxit^ et imbres
nivesque deducunt lovem : nunc mare^ nunc siluae ;

nunc utrumque, quod fecit Simonides :

noXXdxc dt] q>vl^g ^xafiavzldog iv xoQotaiv ^SlQai
dvcoXolv^av xiaaocpoQOig inl di^Qdfifioig.

Et ut minor versus praecederet, quod quum fit, nQOiffdbg ille
genere masculino dicitur :

Petti^ nihil me, sicut antea^ tuvat
scribere versiculos amore percussum gravi.

208 LiB. m. CAP. xr.

§ 573. Propius ad eas, quae vulgo strophae appellant
accetlit triuin non nexorum versuum consociatio, ut in
Theocriti :

y^QXiloxov xal atSd^c xai sYgids tov naXai noitiTct
Tov %div idfificav^ ov %b fxvQLOv xXiog
diriXd-e yc^Tvt vvxTa xat Ttqog d(3.

Ad quem niodum etiam longioribus strophis luserunt poetae
quidam, syringis, arae, securis, alae, ovi speciem exprimen-
tes. V. Anthol. vol. II. p. 60:K ed. lacobsii sec.

§ 574. Secundum genus stropharum illud est,
quo Aeolenses poetae , Alcaeus , Sappho , et ex lonicis Ana-
creon, usi sunt, quod breve est, et fere ex quattuor versibus,
numero similibus, compositum. V. Dionys. Hal. de comp.
verb. c. 19. p. 262. Garmina horum poetarum fere mono-
strophica sunt, i. e. eamdem semper stropham repetitam
habenl. Ad ea pertinent etiam , quorum strophae factae sunt
Tiazd nsQcxoTtrjV dvofiOiOfi€Qfj y cuiusmodi exemplum vide
§580. Epodis, quae feminino genere dicuntur, de quibns
infra § 576., raro hi quidem poetae, eodem Dionysio teste, usi
sunt. An etiam carmina fecerint xatd arlxovy i. e. uno ge-
nere versus repetito, et non in strophas disposito, dubium est.
Nam Hephaestio p. 65 (117.). secundum et tertium librum
Sapphus et xatd atlxov et xatd avatrj^a posse factum esse
scribit, prouti quis casu aut consilio numerum vereuum nus-
quam imparem inveniri credat : in antiquis libris autem binos
semper esse coniunctos. Tale est, quod inter Theocritea
habemus, XXIX. Quamquam nulla xatd atixov ab lyricis
fiicta esse carmina prorsus incredibile est. Cuiusmodi fuisse,
quae Phalaeceis hendecasyllabis aliisve similibus metris scripta
sunt, vel Latinorum poetarum, ut Catulli, exempla docent.
Fuit fortasse ex eo genere illud, quod in Theocriteis est XXVHI.

ykavxagy w (piXiQvd^ dXaycdtay dwQOv ^d^avdag,

quod ex 25. versibus constat, nisi forte id singulari artificio
7TaXivq)3iyt6v est. Nam si sententiarum ratio spectatur, modo

DE STROPHIS PRIMI RT SECrifDI GBNERIS. 20d

^^^ , modo ierni versus icohaerent , idque certo ordine, hoc
2. 2. 3. 2. 2. 3. 2. 2. 3. 2. 2.

§575. Tertium genus stropharum iam et nuine-
i*onim varietatem maiorem et artificiosiorem compositionem
habuit, pluribus, quam ante solitum erat, versibus una stro-
pha coniunctis : quod genus excoluerunt Alcinan, Stesichorus,
de quo v. § 576., Ibycus.

§ 576. Quartum denique genus eas complectitur
strophas, in quibus, quod a choris canebanlur, summa et
metrorum et modorum musicorum ars et varietas adhibebatur.
Quales sunt Pindari, Simonidis, Bacchylidis, tragicorumque
strophae. Et lyrici quidem etsi etiam monostrophica car-
mina faciebant, i. e. in quibus eadem semper stropha repete-
retur , tamen plerumque e p o d i s , quae feminino genere di-
cuntur , usi sunt , duas strophas iisdem metris , tertiam aliis
facientes , easque vicissitudines iisdem metris per totum car-
men servantes , hoc modo. A. A. B. A, A. B, Invenisse
hanc rationem dicitur Stesicliorus : unde za %Qia STtjaix^QOv
in proverbium venere. Ac Suidas : irc^ifdiiifj yaQ naaa ii %ov
^TTjaixoQOv noirjoig, Tragici epodis rarius usi sunt, et fere
tantum in fine carminis una : iidemque non nisi duas strophas
iisdein metris facere solent, exempli caussa hoc modo : ui. ui.

B. B. r. r. j. j. E.

CAP. XVI.

^ De strophis primi et secundi generis.

§ 577. Antiquissimi lyricorum poetarum, nisi forte etiam
xata azixov carmina condiderunt , strophas faciebant ex ver-
sibus aut idem aut simiie metrum habentibus.

Hermanni Epitome doctr. metricae. 14

210 Ln. III. CAP. xYi.

§ 578. Aliae harum siropharum planc ex eiusdem ve
repetitione constant, ita ut, si metrum dumtaxat spectet
xaTcr otIxov composita videri possint carmina. Eiusmodi svjs 2
nonnulla in Anacreonteis carmina, in quibus aequalis distv^i
butio versuum, aut verborum eorumdem repetitio stropharuR
indicia suppeditat. Vt in carm. XXXIX. cuius strophae, quae
ex quaternis versibus constant, omnes hoc versu incipiunt:

6V ^yu) TTUtf TOV oivov.

Hoc genus imitati sunt poetae bucolici, de quibus dicetur § 596.
Horatii carmina, quae illum omnia ad Graecorum exempla
composuisse constat, magnam partem aut xara otIxov facta
esse, aut strophas ex duobus versibus constantes habere puta-
bantur. Sed quum non videretur casu factum esse, ut, praeler
HI. 12. quod est i^ ofioiwv imitatione Alcaei factum, omnia
in quaternos versus dividi possent, primus A. Meinekius ea
sic descripsit. Idque eum recte fecisse puto. Nullum est enim,
quod eam divisionem repudiet, quaedam autem valde con-
iirmant, ut I. 13. 19. III. 28. IV. 7. maximeque omnium III.
9. ipsumque primi libri carmen primum, quod, ut in disser-
tatione ostendi, quam de eo carmine scripsi, recisis primis
duobus duobusque uitimis versibus non modo elegantissimum
est, sed etiam strophas quatenium versuum recte distinctas
habet, ita ut nesciam an piimitus sine duobus istis distichis
conditum fuerit. Aperte vitiatum est IV. 8. in quo non dubito
quin recte Hofmannus Peerlkamp eiectis versibus 14 — 17.
coniunxerit haec :

non incisa notis marmora publicis
eius, qui domita nomen ab Africa
lucratus rediit, clarius indicant,
laudeSy quam Calabrae Pierides,

Nam quum incisa notis marmora publicis non possit nisi de
titulo lapidi inscripto dictum esse , prorsus ineptum est quod
in libris sequitur, pei^ quae spiritus et vita redit bonis post
mortem ducibus : quod hic ne de statua quidem recte praedi-
cari poterat, sed dicendum erat de carminibus. Ex quo nasci-
lur suspicio , quum lacerato antiquissimo libro reliqua essent

DB STROPHl» PRIMl ET 6EC¥IfDI GENERI8. 21 1

^^eo verba , per quae spiritus et vita redit bonis post moi^tetn,
^^felici successu lacunas ab imperito correctore esse expletas.
■^^otc enim apteque illam quam posui stropham haec excipiet :

neque^
si chartae sileanl quod bene feceHs
pei^ quae spiritus et vita redit bonis

post mortem,

mercedem tuleris,

§ 579. Aliae strophae ex eodem numcro per systema
continuato constant, ita ut tota stropha unum systerna sit, quod
i^bfioiwv vocant metrici. Sic Horatius III. \%, in illo,

miserarum est neque amori,

Alcaei exemplo decem pedes lonicos una stropha comprehen-
dit. Imitati sunt hoc tragici , sed fere in fine variato numero,
quo facilius termini stropharum apparerent, ut Aeschylus in
Persis S\, seqq. in Suppl. 4025. seqq.

§ 580. Aliae strophae ex pluribus systematis constant,
ut apud Anacreontem :

yovvovfjiai Oy iXaqni§6XBj
^avdij Ttal JiOQy dyqiiov

dioTtoiv ^Qte^i dijQWv.
Ixov vvv irrt ^tj^aiov
divfjaiVy d-qaavnaqSiwv S*
avdqwv iyxa&OQa noXiv
, XcciQOva* • ov yoQ dffjf^iQOvg
nocfiaivsig noXnjzag.

§ 581. Aliae ex versibus non nexis, numerum habenti-
bus eumdem , sed magnitudine vel forma diversis fiiebant , ut
haec :

quem tu, Melpomene, semel
nascentem placido lumine videris,

illum non labor Isthmius
clarabit pugilem^ non equus impiger.

14*

212 LIB. III. CAP. XYI.

§ 582. AlifOe, ofique frequenlissim.i ratio fuisse videtur,
ex quaternis versibus, quorum aut tres aut duo eodem metro
essent, componebantur, ut haec :

scriberis Vario fortis et hostium
victor Maeonii carminis alite^
quam rem cumque ferox navibus aut equis
miles te duce gesserit.
Vel

quis multa gracilis te puer in rosa
perfusus liquidis urguet odoribus
gratOy Pyrrha, sub antro?
cui flavam religas comam ?

§ 583. Ex his tres, quae maxime memorabiles sunt,
commemorabimus. Primo , Sapphicam stropham , quam
Sappho ita composuit, ut huic vei^ui :

ter repelito adiiceretur Adonius. Ac Sappho recte quum cae-
sura , si qua opus est in tam brevi versu , in quarta syllaba
facienda esset, et fecit hanc caesuram, et neglexit, syllabam-
que ipsam passa est ancipitem esse :

noiyiiXod-QOv ad-dvat^ ^{pQodlzay

nal diog doXonXoxej Xiaaofiai asy

^ri (i aaaiaif f^rjS^ aviaiai daixvaj

TTOtViay dVfiOV,

Eiusque exemplum secutus est Catulius. Eadem, si verba
duorum versuum arctius cohaererent, non dubitavit elisionem
in fine facere, et tertium quartumque versum diviso vocabulo
nectere, ut:

dXXa ndfi fiiv yXwaaa eaySy Xembv S*
avnixa XQ^ ^^Q vnodedQo/naxeVy
OTTTidTeaac S* ovdev oQtjfiy ini^^ofi-
^evai S* axovai,

Vtrumque fecit etiam Horatius, ut II. 2, 17. 16, 34. IV. 2, 2?.
et I. 2, 19. 25, 11. II. 16, 7. III. 27, 26. IV. 2, 23. carm.
saec. 47.

DE STROPHIS PRIMI ET SECVNDI GENERIS. 213

§ 584. Scd hic sibi , partiiu ut magis mascuios reddcret
numeros, partim scrmonis Latini commoditate adductus, scve-
ram fecit iegem, ut longiores versus semper ab epitrito secundo
inciperet , caesuram autem faceret in prima dactyli , interdum
etiam in eiusdem pedis secunda syllaba :

integer vitae - scelerisque purus :

Mercuri facunde - nepos Atlantis.

Et hac caesm'a quidem quae in sexta syllaba est, in quarto
libro saepissime eum usum videmus , quum eam in prioribus
libris raro admisisset.

§ 585. In tragoediis Senecae adscriptis etiam strophae
ex pluribus quam tribus Sapphicis versibus, ut ex octonis
subiecto deinde Adonio, inveniuntur. Sed hi parum commen-
dandi lusus sunt.

§ 586. Secunda , quam accuratius considerari oporteat,
stropha Alcaica est. Eius duo primi versus hoc metro sunt:

tertius hoc :

^jIsj^ I JjuSD

quartus hoc :

Nam elementa totius compositionis sunt hi ordines :

i.\j^^^\j i.\j^\j

qui variis modis intcr se iuncti haec metra praebuerunt. Ex
quo apparet, planefalli, qui duos priores versus in ordinem
logaoedicum exire sibi persuaserunt , quo omnem venustatem
numerorum pcrditum iri necesse foret. Et metrici quoque
veteres consensu duobus dactylis tcrminari hos versus tradi-
derunt.

§ 587. Caesura ne hi quidem versus indigebant, sed si
qua facicnda erat, conveniebat in finc ordinum eam esse. Fecit
caesuram neglcxitquc Alcaeus :

vei fiiv ( Zevg, iv d^ oqavi^ fAeyag

Xeificiv 7V€7vayaatv d* vddtior ^oaL

214 LIB. 111. GAP. XYI.

Horatius sti*enuc in primis duohus versibus caesuram obser-
vavit , curans ille etiam , ut ea semper in lenga sy^Uaba fieret.
Raro in voce composita migravit caesuram :

hostile arairum exerdtus insolens,

V. I. 16, 21. 37, 5. II. 17, 21. ; semel in non composita, IV.
14, 17.

spectandus in certamine Martio :
et fortasse I. 37, 14.

mentemque lymphatam Mareotico.
nisi a Mareotico sciipsit.

§ 588. Idem etiam in tertio versu quintani syllabam
constanter longam servavit , pierumque in sexta huius versus
syilaba, aut in septima incidens, ut

deprome quadrimum - Sabina,
sedes Atlanteusque - finis,

sed saepe tamen etiam in ipso ordinis prioris fine, ut

deproelianteSf - nec cupressi;

raro, quia durius hoc est, in quarta syllaba verbum finiens, ut

hunc Lesbio - sacrure plectro.

Sed hoc quidem a Graeco vocabulo excusationem habet. Quo-
rum nihil curavit Alcaeus : ut

w Bvnxh (pOLQixaMv S* ccQiatov,
^eXixqov avTCtQ afAq>i noQOijc,

§ 589. Anacrusin Iloratius in tribus prioribus versibus
fere semper longam habet; raro autem brevem, ut in hoc :

videSy ut alta stet nive candidum.
puer quis ex aula capillis

I. 29, 7. de quo versu prorsus mira disputavit Fr. Lindeman-
nus in Friedemanni Miscell. crit. IV. p. 743. Alcaeus et aoa-
crusin saepissime, et quintam syllabam brevem posuit :

nQonoxpOfxeg yaQ ovdiv dadfisvoi.

DE STR0PH18 PmMl ET SECVNDI GENERIS. 2t5

§ 590. Quoniam et versus ipsi harum stropharum non
longi sunt, et proinde oratio plerunique arctius couiungi plurcs
versus postulat, raro fines et initia versus apud Horatium hia-
tum faciunt, ut II. 1 3, 7.

et penetralia
sparsisse noctumo cruore
hospitiSj

ubi haud paulio elegantius scripsisset el penetralibus spai^sisse
noclurnos cruores hospitis; sed tertius et quartus versus per
elisionem potius, Alcaei exemlpo, nonnumquam copulantur^
ut II. 3, 27. III. 29, 35.

sors exitura, et nos in aeternum

exsilium impositura cymbae.
cum pace delabentis Etruscum

in marCj nunc lapides adesos.

Vltimam vero strophae syllabam in primam sequentis strophae
non recte quis elidat, nisi verba arctissime cohaereant. Nam
II. 4 3, 7.

hospitis : ille venena Colchica,
et quidquid usquam concipitur nefas,

recte correxit - entleius, ColchgL scribens.

§ 591. Geterum, ut in omni genere versuum, curandum
ut et durior, et nimis debilis verborum collocatio vitetur;
durior , ut si in uno ex primis duobus versibus vox mono-
syllaba in caesura est: III. 29, 27.

non est mcum^ si mugiat Africis;

nimis debilis , ut si quis in uitimo versu duo verba araphi-
brachum praebenlia ponat:

ora carere cruore nostro.

§ 592. Tertia est stropha, quae apud solos Graecos in-
venitur, ut multis in scoliis apud Athenaeum XV. p. 694. et

216

Llll. 111. CAP. XYU.

cjpud Aristophaiieni in Eccles. 9^J8. seqq. Eius duo priores
versus sunt Phalaecei hendecasyllabi :

r r

_.'o'\^'__V^ -^^—\J

in basi non adinisso, ut videtur, pyrrhichio. Tertius hoc me-
trum habet :

^ ^jJLsJ l^ v^_

Quartus hoc :

l.\jy>j—\j 1\- \j^\j^

nlovTOv fir]T€Q\ ^OXvfXTiiav deidw .
Jri(.iriTQaVy aTsq^avrjfpOQOig iv wQaig •
ae vSy nal Jiogj IleQaeq^ovt] -
XCtiQetovy €v di zrjvd^ afX(penB%ov nokiv.

CAP. xvn.

De strophis tcrtii et quarti generis.

§ 593. Tertium et quartum genus stropharuni
oas continet, quibus li))erior iam atque aitius assurgens poesis
lyrica et longioribus et maiore numerorum vi ac varieiate di-
stinclis usa cst. Ac tertium genus, usurpatum illud ex
partesaltom, ut videtur, in carminibus monostrophicis,
corum poetarum est, qui medjfie aetatis lyrici fuerunt, Alcma-
nis, Stesichori, Ibyci. Horum stropbae iam vcrsibus constabant
pluribus, quam Sapphus, Alcaei, Anacreontis, Corinnae, nu-
mcrosque habebant magnam partem dactylicos, eosque valde
longos, quorum exempla vidc § 301. seqq. ct integrae stro-
phae § 305.

§ 594. Aliud cxemplum strophac ab Alcmane usurpatae
hoc est, totum ex numcris dactylicis compositum, fragm. p. 38.
c:v Athenaco X. p. 416. C.

xai 7coiid Toc dwaw ZQinodog xvTog,

(0 X evi leia ....

ayeiQTjg.

DE STROPHIS T£RTI1 ET QVARTl GENERIS. 217

dXX* evi vvv y anvQog' vaxa 8i nXiog

sTVBogy olov 6 nafiqxiyog JiXxixav
YjQaadnfj xki^sqov nida tag ZQondg,

OVTl yoLQ ov TC TBTvy^ivov iG^Slf

dlld id xocvd yaQj wgneQ 6 dd^og
^aTevei.

Quae slropha uirum ex septem versibus consliteril, ila ut
verbo ^atsvei alia slropha incipiai , an octo habuerit versus,
quorum octavus esset heroicus, inccrium est, siquidem in alio
huius carminis metrive fragmento ultimus iile versus aeque
hexamcter esse , ac tetrameter cum parte sequentis cataiectici
potest. Id fragmentum invenitur p. 44. ex Athenaeo XI.
p. 498. F.

nokXdycc d^ iv iiOQV(palg OQewv, oxa

d^eolatv adfj nolvg>avog koQtd,
XQvaeov ayyog exoiaay fiiyav aiivq>0Vy

oid %e notfiiveg avdQeg ex^vatv,

X^Qol Xeovreov ev ydXa ^elaaj
TVQOv sTVQtjaag (liyav aTQV(pov dQyv(pe6v Te.

Vtrumque fragmentum sic emendatum dedi in Diar. litt. le-
nens. 1816. m. August. n. 155.

§ 595. Aicmanem Hephaestio p. 74 (134.). etiam car-
niina ex quaituordecim sirophis scripsisse ait, quarum septem
posleriores aiio meiro essent, quam priores.

§ 596. Simili modo poetae bucolici , metrum quidem illi
idem servantes , sed vafiantes in longitudine slropharum , ali-
quot slrophis ex certo versuum numero compositis alias ex
pluribus vel paucioribus versibus factas subiiciunt, quae nunc
versu intercalari , qui vocatur , ut in primo et secundo Theo-
crili carmine, nunc etiam fine orationis, ut in tertio, distin-
guuntur. Sic in secundo carmine octo strophas quinque ver-
suum sequuntur tredecim strophae sex versuum. Magis variat
numerus versuum in primo carraine, turbatus ille, ui vide-
lur, in quibusdam sirophis librariorum culpa. In tertio car-

218 LIB. III. CAP. XVII.

mine aulem quae caprarius canit a v. 6. primo quattuor stn
phis ex duobus versibus procedunt; deinde sequuntur decei
strophae ex tribus versibus. Nam versus 2S. extra carmei
pausa canendi facta, recitatur.

§597. Quartum genus stropharum illud est qi
perfectissima poesis lyrica et tragoedia ad graviores vehemei
tioresque animi motus exprimendos usa est. Id numeros pa w—
tim granditate severoset magnificos, partim varietate inaequL«=i—
biies et rapidos habet: cuiusmodi strophae ob easdem caussss
ipsae quoque plerumque longiores sunt. Cemitur autem of
granditas et varietas tum in natura numerorum : nam aut tas:-cli
severique sunt, aut concitati et alacres; tum in comparationi—
bus eorum : nam aut acquali proportione divisi sunt, aut bre—
via membra longis miscentur.

§ 598. Quoniam longiores esse hae strophae solent, etiam
partes earum fere longiores sunt , et non tam versibus , qaana
systematis varios numeros habentibus constant.

§ 599. Strophae numeris graves, comparatione mem—
brorum aequabiles, fere ex epitritis constant, dactylico numero
temperatis, et Gretico, admissis etiam quibusdam trochaeoruni
iamborumquc et antispasticis formis, tum etiam trochaeo se-
manto. Harmoniam hae strophae habuerunt Doricam. Vnde
Doricas strophas vocamus. Pind. Pyth. I.

Xqvaea tpoq - /uty^, ^inoXXw- 1 4

vog xal loTtlondfAiov |ru

ovvdixov Moi - aoiv nTeavov,
zag aKOvei - fiiv fidaigy dyXatag - dqx^j
7tei^ov - vai d* doidoi - adfiaaiVy
ayrjatxoQwv bnoxav nqo - oifxiwv

dfxfiokdg xev - xys i^eli^of^iva,
xal tbv aixfia - %dv nsqavvov - afievvveig
devdov nvQogy ev - du d* dvd and-

m(f Jibg aieTogy cJxcZ-

av miQvy dfiq)OtiQw - d^ev ;^aAa^aig.

DE STROPHIS TERTII ET QVARTI GENERIS. 219

"rragicorum proprium est has slrophas finire versu ilhy-
allicx), quem non inveni in iyricorum strophis Doricis.
^sotkylus Prom. 533.

iLirj^ aXhoifii l6yoig' fidla (jlol %6i? ifif4€voc xal
fxrjnOT ixTaxeii].

iiripides Med. 419.

ovxitt dvgKikadog (pd-
fia yvvainag ^^ei.
t iix eadem fabula v. 634. 989.

Quemadmodum ubique apud Pindarum , atquo , ut credi
'^*' est, apud ceteros quoque lyricos longae syllabae in duas
re vcs soiutio , breviumque in longam contractio non est nisi
^ nominibus propriis concessa , sic etiam in slrophis Doricis
*^ec iex observatur. Quare Pyth. V. ^. IV. 44. Isthm. V.
^) . iO. 23. emendatione indigent. In Nem. V. antistropha
''^irria et Isthm. III. epodo quarta sublatum est vitium scri-

^Evdifdog aqlyvwvBg vioi^

vaov Iloaetdavog G(p eqeTitovca oxi&ot,

Spondei epitritorum prima longa , cuius solutae mentio
^^le est § 5*^8. , uno tantum in carmine admissa est, Isthm.
^*- in fine opodorum. Quamquam , quum in prima epodo libri
^^nes habeant

7rifX7iev dvdelad^at aelivwvj

^i critici dvadeiad^ai scripserunt, quumque omnino Isthmio-
rum carminum minus certae scripturae sint, dubitari potest,
utrum, quod sane facillimum est, dvadeXo^ai praeferendum
sit, an mutatum aliquid fuerit in reiiquis duabus epodis, si-
quidem in secunda scribi potuerat ,ov fieliq)d^6yywv doidaVj
in tertia autom ifiov ^elvov evx fjd^alov e%^g.

Anceps est aitera longa epitritorum tantum ubi aut da-
ctyli, aut choriambus, aut Creticus sequuntur: vide § 539. et
dissertationem de metrorum quorumdam mensura rhythmica
in Opusc. voi. II. p. 111. tum etiam in nomine proprio, ut in
Isthm. II. epod. 4. V. stroph. 4. Corrigenda sunt 01. VII. 2.

220 LIB. 111. CAP. XYII.

ubi a(X7celov evdov vera scriplura esl; XI. 4. ubi avv fiox^-^j'
XU. 6. ubi %ai ^ av xdj;w; Nein. V. 25. ubi iv dUa % oi/
fxt} ii€XLvdvv€Vfievov ; IX. 75. ubi ev hol tIv tlbv; 111. \xh\
ovx eoTtv TO noQGw; Isthm. V (VI.). 52. ubi xdQvaaa scri-
bendum. Isthm. III. (IV. 1.) etiam ordo verborum mutao-
dus est :

eOTt Toi (lOi (ivqla navTa xeXev^og d^awv exaTL.

Non est huc referendus primus stropharum versus in Nem. ^
qui ex his videtur membris compositus esse :

'^A-/— ^^— V-^—O I _iv-/_i_ I _lv.A^_V.A>'_

davaov noXtv dyXaod^QOvwv Te nevTr[K0VTa nofc^ '^t

XaQCTeg.

Neque Isthm. IV (V.). stropharum versus secundus, qui sii
guiari rationo ex ordine trochaico et choriambo videtur facti
esse:

aeo y ^naTi xat (leyaad^evrj vofilaavy

ut versus 29. 64. sic scribendi videantur :

d^eodoTWv neXevd^ov eQywv av yiad^aQaVy
iaoQLd^fi dveQwv xaXalI<devTV (povipy

initium tertiae strophae autem v. 55. 56. sic :

Totaiv AYyivav 7tQoq)€Qei OTOfia vaaov
dtanQeTtea ndTQav - TeTelxtaTac de ndXai,

Trochaeus epitriti saepe in tribrachum mutatus invenitur,
constanter in omnibus strophis servata hac mensura :

Dactylica membra plerumque duos dactylos habent. Ita-
que 01. VI. secundus epodorum versus in duos dividen-
dus est :

elnev ev Qrj^aLai toiovtov tc enog*
nod^ew OTQaTidg 6q)d^akfi6v eiidg,

Ac videlur etiam addito v tertius dactylus toilendus e^SQ in
epodo 01. XII.

dxXerig Tifid xaTeqwlloQOfjaev nodwv.

DE STROPHfS TERTII ET QYARTI GENERIS. 221

'^eniuntur ianien tres deincops dcictyli Pyth. IV. bis in stro-
s , semel in epodis; Nem. I. semel in strophis, bis in epo-
, V. in uitimo versu epodorum. Isthm. V. in strophis.
in semel etiam quattuor dactylos coniunxit in strophis
h. III.

Semel etiam ab anapaestis exorsus paeonem immiscuit
; numero, 01. VII. in epodis

^PodoVf ev^fidxccv oq>qa neXwQiov avdQa naQ ^X-

q>u(^ avBfpavwaafiBvov.

Denique in his Doricis strophis non dubia etiam silentii
rnpla inveniuntur, non eius, quod Graeci musici kelfifia et
"^S^eaiv vocant, quod est tempus sono vacuum, sed illius,
> cantus interpeilatur alque aliquantisper conticescit , quod
•tri gmeralpause appeilani. Eius duo apud Pindarum lu-
^Dta habemus exempla, unum in prima syllaba epitriti,
^rum in dactyli prima syllaba. Intolerabiles enim essent,
^eque corrumperent Doricos numeros hi versus 01. VI. et
tli. IX.

Po)fX(p T€ fiavteltp ^Jiog iv Ilia(f,
avv ^adv^iivoiaiv dyyikXwv,

iv-/-i iv.A^_W«.

j:v^-i_-iv-/_i_

isi silentio adhibito iusta ratio appareret. Versus enim isto
odo distingui postulant syllabae ancipites , nisi , quod sane
\iestat, in medio versu silentium aliquo signo notare vo-
mus. Olymp. VI. enim in stropharum versu quinto hic nu-
erus est :

_-i^J._ I S^^j-Kj^^^ I l^jJL^ I .iv^JL_

Pyth. IX. stropharum secundo autem hic :

J-^J. JL\j±^ I l.\j<J-.\j I l.\j\j—.\j^

d silentium fit his in locis :

iv_/_i_ S\j\j^\j\j—\jJL I \jL^S.\jJL.

J.\j1.— JL\j1. i I \j\j^\jJ..\j\j..^\j\j

222 LIB. III. GAP. XYII.

T€ Tav xXetvav SvQaKoaaav^ xiva mev qw^^^oi

Vf4V0V,

avv ^advJ^dvoiaiv ayyeXXoiv \ Tekeaix^dTi] Xafite^^ai

yeyoiveiv.

§600. Goncitaliores autem strophae, raembraque insie-
qualia habentes, multitudine brevium syliabarum insignes
sunt, numerosque habent vel natura vel solutionibus celerio-
res, tolaque compositione inaequabiles et rapidos. Quo in
genere primas tenuere dithyrambi. Has strophas, quod fere
Aeoliam harmoniam habuerunt, Aeolias vocamus. Pind.
Pyth. II.

MeyaXoTioXieg d SvQayioaaij fiadvuokefiov

Tefievog ^Qeogj dv - dQiSv Xnnwv ve aidaQOXCCQfioe^^ -

daifiovtai %Qoq)oi'
vfifxtv Tode T&v XmaQ&v dno Gfj - fiav q^Qtav
fieXog eQxofiai dyyeXiav TeTQaoQiag sXeXtx^ovog,
evaQfiaTog ^leQwv iv ijc xQaTewv
TTjXavyeaiv dvidfjaev ^OQTvyiav aTeq>dvoigy
TtoTafjLiag ^dog yiQTifiidogj dg - ovx aTeQ
Tceivag dyavalaiv iv - x^Q^^ noiiiiXavlovg iddfiaotf^

nwXovg,

§ 601. Hediae inter has sunt eae strophae, quas ab
Lydiis modis Lydias appellamus, neque gravitate tanta,
quanta in Doricis est, nec motu illo insignes, qui est in Aediis.
Vt Pind. 01. V.

'^YtprjX&v dQer&v - nal OTegxivarv dw - Tdv yXvxvv,
Twv OvXvfiniifj ^iixeavov dvyaTeQ^

xaQdiff yeXavel, I ti

dxafiavTonodog t dnrpfag dexev, 1 1<

Wavfiidg Te dwQa,

DE STKOPHARYll IN HEMBRA SYA 9ISTRIBYTI0NE. 223

CAP. xvm.

De stropharum in membra sua distri-

butione.

§ 602. Magnam saepe difficuitatem habet distributio
opharum in membra sua, quia et ambigui quidam numeri
nt, et aUter atque aliter describi partes eorum possunt. Quo
igis curandum, ut sciamus, quae in hoc genere tutissima
i sH.

§ 603. Ac primo videndum/ ne tota et usitata metra
itescant. Sed quoniam nmltae nietrorum formae nondum
lucem protractae sunt, augeri deinceps horum metrorum
ikerum necesse est, mullaque melra oiim in notis et usitatis
>itum iri, quae hodie nondum satis cognita sunt.

§604. Deinde attendendum ad interpunctiones et
^es sententiarum. Consentaneum est enim , cum sen-
^tia verborum vei partibus eius plerumque etiam versuum
Bs convenire. Quamquam non ea est huius rei necessitas,
non etiam in media sententia versus finiii possit. Quin in-
'dum etiam virtus quaedam in eo est, si uitra metri terminos
oducta est oratio.

§ 605. Apud poetas scenicos saepe etiam mutatio
srsonae, ut quae cum pausa aliqua coniuncta esse soleat,
dex est versus finiti.

§ 606. Porro etiam finisvocabuli indicio est versum
iri. Et systemata quidem ac strophas omnino integra voce
ininari necesse est. Eademque regula observatur in ver-
>us iis, quos non nexos nominavimus. Nisi quum breviores
nt, ut sine offensione, immo interdum etiam eleganter
liungi duo versus diviso vocabulo possint, ut in stropha
pphica. Similiterque etiam in longioribus versibus est ubi
sabuli divisio , si vocabulum compositum est, et propterea

224 LiB. III. CAP. xyiii.

facilius in duas partes disirahi potest, admittatur. Pind^^
01. XIV.

7i6%vi AyXdta^ q>ilriai-

/.lolne V EvtpQOGvvaj d^ewv xQatlaTOu.

§607. Diligenter etiam attendendum est ad syllak^da}
brevem in fine versus positam. Nam quum nltim
versuum syllaba etiam ibi, ubi natura brevis est, multo sae-
pius longa, quam brevis esse soleat, de qua re dictum in
praefat. ad Orphica p. 9., saepissime brevis syilaba indiciuni
est numeri nondum finiti , sed longius progredientis. Quare si
quis versus aeque in stropha atque in antistropha brevi syl-
laba finitur , plerumque continuatum cum sequentibus vide-
mus numerum , nec finem versus eo loco constitui posse in-
telligimus, idque tanto certius, quo plures sunt strophae, ut
apud Pindarum.

§ 608. Non repugnant autem huic observationi ii versus,
qui systematis comprehensi in brevem syllabam exeunt, ot
dimetri dactyjici, sed potius confirmant eam. Etenim hiter-
minantur quidem brevi syllaba , sed hanc ipsam ob caussam,
quia numeri eorum cum sequentium versuum numeris una
perpetuitate cohaerent.

§ 609. Certissimum finiendi versus indicium praebel
syllaba continuationem numeri impediens, quia
haec uno numero finito alium incipere ostendit. Est auteffl
syllaba continuationem mensurae impediens ea, quae aul
hiatum habet, aut mensuramancipitem. Sed et meu-
suras ancipites et hiatus tantummodo eos intelligi apertuin est,
qui in quoque genere iliiciti habentur, de qua re in libro priroo
et in singulorum metrorum explicatione dictum est.

§ 610. Cavendum vero , ne , quae diu obtinuit opinio,
quoniam ultima versus cuiusque syllaba anceps censetur,
etiam medias vocabulorum syliabas putemus ancipites essc,
si sunt in arsi, aut si in thesi alia quam trochaica vel spondei

DE STmOPBARTM IN IRHBKA 8YA DISTRIBYTIOlfE. 225

itritoruro; quod fieri nullo modo potest. Non enim alia,
am ultima vocabuli syllaba anceps numerari potest, id est,
natura vel positione longa est, ubi metriam brevem requirit,
evis; sin brevis natura est, ubi longam metrum postulat,
iga. Eadem ratio est syllabae, quae finalis quidem est, sed
vocabuio, quod cum sequente voce ita cohaeret, ut cum ea
ne unam vocem efficiat. Ita nemo non videt, male turbata
sta pronuntiatione apud Aristophanem Nub. 1349. vulgo

dXk* ead^ OT(p d-Qaavvetai' dfjXov ye to
kfjiLi iatt vdvd^qdftov,

3 enim %6 ut longa syllaba pronuntiandum , et pausa a no-
Qe Irjfiaf quocum pene unius vocis instar est, divellendum

§ 611. Omnia si paucis comprehendimus, in versibus
i) nexis et seminexis, sive asynartetis, regula
ac esl, mensuram ancipitem in fine vocabuli in-
^um finiti numeri esse in arsi cuiuscumque numeri,
thesi autem ea tantum, quae est ex pluribus sylla-
s vel temporibus.

Inachia furere - silvis honorem decutitj
levare diris pectora - sollicitudinibus,

nai firjaaag oqimv dvgn:ai7tdkovg - Oiog ^v iip fjfi^g»

m in media voce servanda est iusta mensura :

Twv ixoQrjyrjasv xviiXov fiekl - yrjQvv ^lnTtovixog,

onporum plurium theseos exempla sunt in epitritis Doriis,
quibus dictum § 599. Et in lonicis a minore, ut apud
istoph. Vesp. 280.

tdxa d* av did tov x^i^ivov avd^QW'
Ttovj %g fjiAag died^et^.

§ 612. Excipienda est arsis numeri dactylici, quae quum
quibusdam versibus suapte vi producat brevem syllabam,
ductio huiusmodi non est versus , sed membri eo loco finiti
icium.

Hermanni Epitome doctr. metricae. 15

226 LIB. III. CAP. XTIII.

§613. Alia ratio est versuum nexorum, qui quo»//7^
una perpetuitate numeri cohaerent, non ubi numenis fiDiafH^
(non finitur enim nisi cum ipso systemate), sed ubi parte^
eius disterminandae sint, quaeritur. £t primo quidem usaS
observandus est , qui diligenti notatione optimae membrorom
divisionis colligitur. Vt ubi epitriti cum dactylicis numeris
consociantur, veluti

' Kj' ^vy ' 'y/^J t^vt^v

ita ferc membra divisa esse intelligimus , ut, quae syllaba aui
tliesfis finiens membrum, aut anacrusis membrum mcipiens
esse potest, thesis potius esse soleat :

l.\jJ. ivy-l I -lv.>vy— v^^y—

quam anacrusis :

l\j * '\j--. I L\^f\j^\j\^.

§614. Deinde etiam in versibus nexis mensura au-
ceps fincm membrorum iiidicat, sed tantum in thesi spon-
diaca epitritorum, et in thesi antispastica. £t in
utraque quidem non solum in fine vocabuli , sed etiam in me-
dia voce. Pindarus 01. VI. 30.

av6q\ yiwiLiov dean6%(f Tid^ - eati SvQanooufi.

Aeschylus Pers. 282. 288.

e&eaavy aiai, - atQa%ov q^^aqhmq.
eKtiaav ^vi - dag j^d* dvavdqovg,

§ 615. Magnum argumentum porro a divisione voca-
buiorum depromitur, cuius haec virtus est, ut numerum
vocabuii salvum esse patiatur, quia sublato eo vel intemipU)
aut aliud aut duo vocabula exstitura essent.

§ 616. £t quum in omni vocabulo aut arsis et Uiesis
altement) aut duae arses coniungantur, anacnisis aatem non
nisi in initio vocis locum habeat : apertum est, in universum
hanc principalem esse regutam, ne, si fieri possit, anacru-
sis in media voce aut in fine eius constituatur. Pdteit

Bl 8TR0FBARTM IH HCHBtA 8TA DISTRIBTTIOlfB . 227

^^iem anacrusis in media voce tnbus modis constitui : aut
^^arsin:

4 ^J. ^JL

u<X«^-|"^«

2 v^ ' --

if^e-^re^di;^

3 -V^N^ \JS

aXyLi^i-airfi

4 ->i^| —

BeUiiQO-ifdrffig

ut post thesin :

5 -iv^ 1 v^-l

VXxi-ju^daiy

6 ^- v^-^

*4Xxfia - y Was

7 -iv^ — i

^«^-w%

8 -i- 1 -^

Evtj-Qeldfjg

ii post aliam anacnisin : nam initium vocabuli in thesi

prio-

s versus collocatum,

in ipso vocabulo anacrusis est :

9 ^l^JL

Tfi-Xa/iaiy

40 -^J-

Jfoi-x^aTi/s

i\ ^l-i

!(4-/r(iiliUtfv

42 - '

£v-xA£/(fi7C

43 ^ v^J.

H^yo - g>avfig

u ^ --

raw^fi^^dfjg

1 fine vocis autem tribus modis ; post arsin :

15 -^l^

Ilqol - TOC

46 -^ -

nri-Xsvg

17 -^ ^

MvQ-tilog

48 v^v> w

0ala-Qig

49 v^s^l-

Seyo - g>wv

20 vf/s.^ ^^

MeXi-ayQog

ut post thesin :

21 -^v^ ^

Ala^xog

•

22 ^^ -

Alvi-ag

83 -L^ sj^

TfjU-yovog

24 -^ ^^

jilxai^og

25 -^- -

ni^Xei' 3 fjg

26 -^ ^

jiaxJifi-mog

27 -Ls^ ^

UQxllO'%og

28 Ss^ 1 -

liQxetfl-lag

29 -^ 1 ^

jiQXBTtd " le^iog

228 LIB. III. GAP. XTIII.

aut post anacrusiu :

30 ^l^ Qe-ttq

31 - I ^ "YX-loq

32 ^- I - ^-potg

33 - I - Ni-a%iaQ

et sic porro , si alterutra aut utraque pars ex pluribus sylla-
bis est.

§617. Apparet, numerum horum nominum, sisicdivi-
dantur, corrumpi. Sed facilius tamen fertur anacrusis arsi
subiecta, quia sic coniungi tamen duo numeri in pronuntiando
possunt: deterior est theseos et anacruseos coniunctio, quia
pausam in media voce fieri postulat : et peior etiam , si ana-
crusis finiat vocem , quia sic pars vocis ultima omni numero
caret: sed est tamen hoc usitatum in antispasticis numoris.
qui natura sua fractum incessum habent, ut quod v. 6U.
allatuin est:

h(.%ia(xv evvL - dag lyd* dvavdQOvg.

Pessima vero est anacrusis alii anacrusi addita, quia sic, prcie-
terquam quod pausa in media voce fit, utraque pars expers
est numeri.

§ 618. Ex his consequitur, optimas vocabulorum divisio-
ncs esse , piimo , qua arses et theses in eadem voce altemant :

XQvaia q^OQfity^ ^AnoXkia-
vog xat iofcXo-KaiKav .

Deinde, quae arsin arsi subiectam habent :

xai aofpol Y,ai XBqai ^ia-
xai 7t€QiyX(oaaol t eq)vv.

Denique quae anacrusin habent ante arsin :

fx ^evHv yaq ^iaxavai na-
aai ^Q0%iaig dqetaXg.

§ 619- Ex reliquis dividendorum vocabulorum modis illi
meliores sunt, qui pronuntiationem vocis minimum aut inter-
pellant aut corrumpunt.

DE STROPIIARVM IN 31EMBRA SVA DiSTRIBVTIONE. 229

§ 620. Itaque quum prior versus arsi finitur, posierior

^^tem ab anacrusi incipi^ duobus modis dividi vocabulum

Potest, primo, ut pars, quae in sequente versu est, anacrusin et

^''sin complectatur , quo portinent § 616. exempla 1 — 4. quao

^onplane incommoda divisio est, ut si in Pind. 01. III. 17 (28).

^^ dividas :

dSfiov ^YnBQ^oqiwv neiaai^ Ji/roX-
liovog ^eqaTtovxoi kdyff,

«
§621. Deinde ut illa pars vocis, quae est in secundo
versu, nihil nisi anacrusis vel pars anacruseos sit: vide exem-
pla 15—20. Ea vero prava est divisio. Sic olim in Pind.
Pyth. III. 97. dividebatur :

Utqanav xaycelvov ayavoqi fjLi-
ad^t^ XQvaog kv x^Q^^^ q^avslg.

§622. Si autem in thesin exit prior versus, quattuor
sunt divisionis modi. Primus in utraque vocabuli parte arsin
habet, ut in exemplis 5 — 8. ex quibus pessima sunt 5. et 7.
ut olim in Pind. Pyth. VIII. 129.

vnomeQOig dvo-

Qsaig €X(ov xQaaaova nXovtov,

etVI. 31.

Mifivova' Neavo-

Quov yaQ tnnog aQfi knida,

Quae sunt omnino rciicienda. Facilius autem pronuntiantur
exompla 6. et 8. et si qua his similia sunt, quia minus tur-
bcmt propriam vocabuli pronuntiationem. Vt Pind. 01. IV. 1 6.

XQOviwtavov q)dog evqv-
ad-eviwv dQe%av.

§ 623. Secundus modus est is , quo prior quidem pars
vocabuli arsin habet, secunda autem in anacrusi consistit, ut

230 LiB. III. GAP. xyiii.

io exemplis S4.--29. quod genus divisionum pessimum esl, ut
olim in Pind. Pyth. X. 1 6. j^

tilag dgxu te dalfio-
vog OQVvrgogf av^etai.

et peius etiam, qualis constituebatur in Sophoclis Antig. 15S.

d^etSv 6i vaovg xoqolg navvv-
XOig ndvjag iniKd-Wfiev.

Sed fertur haec divisio, ubi longam thesin brevis anacrusis ei-
cipit, quae ratio prope accedit ad usitatam vocabuli pronuntia-
tionem, ut in exempio 34. Sic Pindarus Pyth. VIII. 20.

Tvqxig KlXi^ exatdpcQa^
vog ov fiiv aXv^ev.

§ 624. Tertius modus est, quum prior vocis pars arsi
caret, non autem secunda, ut in exemplis 9. — 14. Haec prava
divisio est, ut olim Pind. Pyth. II. 84.

efilywT iv Mla-

Xlov aqwQolgj in ^ iyivovto atQatog,

Et peior etiam, si longa est anacrusis, ut Nem. IV. Si.

NeoTttdXefiog d* a-
TteiQfp dianQvai(f.

§ 625. Quartus modus , isque omni ex parte pessimus
est, quum utraque vocabuli pars ictu caret, eaque re lota
vox in duas numero destitutas partcs diffluit. Vt apud Pind.
01. I. 3.

ate iianQinai w-

%ti fieydvoQog i'^oxa nlovtov •

et V. 161.

vnatov €Qxetai nav-

tl ^QOt^* iiii di ateffavwaai

et Pyth. VIII. 63.

in natiQWv nai-

ai l^fia. dxxiofiat aaq>ig.

BE STROPHARYM IN MEMBRA SYA DISTRIBTTIONE. 231

thm. Ult. %S.

(loi deifia fiiv naqoixo^uvov.

§ 626. Praeterea videndum est , ut quoque in loco , si
us esi diviso vocabulo , ea divisio adhibeatur , quae elegan-
sima est , minimamque offensionem habet. Qua in re mul-
m refert, considerare, quam arcte nexa sint membra. Nam
ita sunt coniuncta, ut singula recte unum versum constituant,
e. ut, quamvis cohaereant cum alio membro , tamen per sc
•solutum quoddam ac totum praebeant, multo minor concessa
t libertas , quara quum arctius nexa , non sola per se , sed
niunctione sua cum aliis totum aliquod efficiunt. Vt iiiud,
lod modo ex Pind. Oi. 1 . afferebamus :

ajB diaTtQinev VV'%%1 lasydvoQog e^oxa nXovtovy

lia haec unum versum faciunt, idoneam excusationem habet,
la careret , si duo potius versus essent :

ile vero membra sic distinguerenlur :

m solum quia proportio haec membrorum parum apta foret,
d ctiam quia pieraeque strophae in septima syllaba vocabu-
m finilum habent. Similiter in illo Pyth. VIII.

ex naT€QU}v natai l^fia* d^aiofxai aaq>igy

mparatio membrorum non apta foret , si haec membra con-
ituerentur:

-Iv^vy— I 1sj1.\j±\j\j^\j.

imo interpunctiones in ceteris strophis ita, uti supra diximus,
stinguendum esse docent : *

l.\j\j I \j1.\j1.\j\j^\j^

bi apertum est, elegantiorem esse divisionem vocabuli, si
ditaLy quam si naiaiv scribatur. NuIIo modo autem ferri
)test illud Isthm. ult.

dtoliLiaTOv ' dX)! i-fioi dBifia fiiv naQOixofievov.

232 LIB. III. CAP. XT1II.

Quod peius etiam iit, voce enclitica in principio secundi membri
posita:

aTol^anov alXa-fioi delfia fiiv naqoixoficvov.

§ 627. Quo magis autem membra talia sunt, ut singulos
versus constituere videantur, i. e. quo facilius pausa aliqua di-
stingui postulant, tanto magis illae tantum divisiones vocabu-
lorum adhibendae sunt, quae minimum offensionis habeant: ut
in Aesdi. Agam. 1477.

daifiov^ ^g ifXTtiTveig dwfiaai, xal dtqjvi-
oiGi Tavialidaiaiv.

§ 628. Hinc intelligitur, cur in quibusdam versibus saepe
ita coniuncta sint membra, ut voces etiam iis modis dividantur,
^ui aliter, i. e. maiore pausa facta, improbandi essent. Quod
fit maxime in versibus ab antispasto incipientibus, et in iis, qui
duo penthemimerc iambica continent. Aeschylus Sept. ad
Theb. 121. Pers. 288. Agam. 217. 200. seq.

aQrj^ov da-iwv alwaiv.
eKTiaav svvi-dag tj^ dvdvdqovg.
fAiaivwv TtaQ-d-evoaq^dyoiaiv.
Ttvoai d* dftd JSTQv-fiovog fioXovaaiy
ytaiioaxoloi vrj-atidsg dvgoQfiot.

§ 629. Denique in membris versuum distinguendis etiam
sensus muito usu subactus acrique iudicio confirmatus accedat
necesse est , qui quid usitatum , quid aptum , quid venustum
sit, faciie animadvertat, diligcnterque expendat. Exempio rem
iliustrabo. In Soph. Ocd. R. 660. Erfurdtius ita versus
distinxit:

ov rbv Ttdvtwv d-ewv-d-eov rtQOfiov

^'AXiov' eTtel a&eogy - afpilog, o tt nvfiatov

oXoifiaVj (pQovi^-atv ei xdvd^ ixw.

DE STROPHARYM IX MEMBRA SYA DISTRIBTTIONE. 233

in antistropha v. 690.

w 'Va^, slTtov ^iv ovx-&7ta^ fiovovy

Ya&i di TtaQaipQovifiOVy- artOQOv ini (pQOvifxa

netpdv^d-ai fi aVj ei - ae voaq>l^Ofiat.

»rum primum membrum iambicum ischiorrhogicum , secun-
im monomelrum iambicum , rcliqua dochmiaca sunt. At
lum primus versus el in stropha et in antistropha brevi
llaba terminetur, iam hoc indicio colligi potest, non ca
syllaba finiendum essc numerum, sed ulterius produci
ibere. Deinde ut antistrophicum versum interpunctio eo in
30 finiri patiatur , at in slrophicis verba unam notionem effi-
;ntia, dsov nQOfjLOv ^[^IXio^^ male divellcrentur. Ex quo
•paret, versus omnes uno systematc cohaerere, et iambi-
im ischiorrhogicum excipere dochmiacos uno admixtoCretico.
m quaeritur, ubi Creticus ille constituendus sit: utrum in
itio secundi versus :

ov tov ndvTwv d-ewv - ^eov nQOfiov "AXiov '
inel a^eoQy - afpiloQy S ri rivfiatov'

in antistropha :

w 'Va^, elnov fiiv ovx-ana^ fxovoVy la&t di
naQafpQOVifioVy - anoQOv ini (pQovifia •

i in principio tertii versus :

inei ad^eoQy a<pilogf - o tl nvfxatov dXoL-
fjiavj (pQovi^-aiv el tdv^ ^w,

in antistropha :

naQafpQOvifiov , anOQOv - ini q^QOVLfxa netpdv-
d-at fi avy £v - as voaq>i^ofiai'

{ denique in fine socundi versus :

ov Tov TidvTiov d-ewv - x^eov nQofJLOv '!AXiov'
inei aS^eoSy acpLkog^ - o tl nvjnatov
okoifiavy (pQOvrjaiv el tdvS" ex(o'

in antistropha :

w ''»'a|, elnov fxiv ovX ~ cc7ta^ fiovov, Xad^t di
naQaq^QOvifioVy artOQov - i^^i (pQovifia
ne<pdv\^ai fi av, ec - ae voaq>iCpfiaL.

232 LIB. III. CAP. XTIII.

Quod peius etiam iit, voce enclitica in principio secundi menibri
posita :

otToX^aTOv alXa-fioi delfia fikv naqoixofJLevov.

§ 627. Quo magis autem membra talia sunt^ ui singulos
versus constituere videantur, i. e. quo facilius pausa aliqua di-
stingui postulant, tanto magis illae tantum divisiones vocabu-
iorum adhibendae sunt, quae minimum offensionis habeant : ut
in Aesch. Agam. 1477.

dalfjLOV^ ^g ifjinitvBig dwfxaac nai diqyvi-
oiGi Tavtakidaiaiv.

§ 628. Hinc intelligitur, cur in quibusdam versibus saepe
ita coniuncta sint membra, ut voces etiam iis modis dividantur,
^ui aiiter , i. e. maiore pausa facta , improbandi essent. Quod
fit maxime in versibus ab antispasto incipientibus, et in iis, qui
duo penthemimerc iambica continent. Aeschylus Sept. ad
Theb. \2i, Pers. 288. Agam. 217. 200. seq.

otQri^ov da-twv alfoacv.
eKTLOav evvL-dag rjf avdvdqovg,
fjLialvwv TtaQ-d-evoaqxiyoiaiv.
Ttvoai d* afto 2%Qv-(i6vog fioXovaai^
xaiidaxoloi vrj-atLdsg dvgoqfjLOL,

§ 629. Denique in membris versuum distinguendis etiam
sensus muito usu subactus acrique iudicio confirmatus acc^at
necesseest, qui quid usiUttum , quidaptum, quid venustum
sit, faciie animadvertat, diligenterque expendat. Exemplo rem
iliustrabo. In Soph. Oed. R. CGO. Erfurdtius ita vcrsus
distinxit:

ov xbv Ttavttav d^ewv-d^eov Ttgofiov

AXlov inei ad-eog^ - afpikog, o %t nvfiarov

oXoLfxaVy fpQovrjOLv el rdvd^ «x^.

DE STROPeAETII IX SIESIKRA ^^4 l««Tk^— H^ -*.v

£t in aniistropha v. 690.

la^i di naQa^ovifiOv^- anoqov hn ffwwMir
niqtav^i fi av^ ^ - oi ^'OOfAjouui

Uorum primiun membruin iamlMruiu \vi\i*r^%\n^v'un a^frmi-
dum monometrum iambicuni . n*Jiqu#i rUfnniwy tijji a
quum primus versus ei in stropftiH *•? ii tniitiitrtjjH^ w- 1
syllaba terminetur, iani hoc indicifi coJiu: ikii*^^ kw: •>
in svliaba finiendum ess<> nunieruui. b^r uiirffiu i«rifUi;i
debere. Deinde ul antistrophicunj vifrbuii iiii*m»«jiif*i •-. %
loco finiri patiatur , at in strophicib \«rli^- uiti^u uuwu»rti *^..
cientia, d^eov nQ^fiOv ^'4XiOf , maJ* di\Hw»*iuv ?- \|fi
apparet, versus omnes uno s\Kteiiiat' fnnk*^*^' *- tmhi^
cum ischiorrhogicum cxcifien* dochmia^^u? uu* «f«.iii*f \\ 4 \ »*-.•-.
lam quaeritur, ubi Greti'*us ili< fruiisUiu^iiuu -r ti^ni 1
initio secundi versus :

ov XiiV ndvTWV x^ewr - *t60t nu^f$AHt» 'A^m-
htei a%^eog, - ag>ii^g, ii %t //'.Mmv

et in antistropha :

01 'Va^, einov fiiv Ohx^^i^' m^^^ ♦•^-i -*
naqafpQOVifiovj - ano^t hrt' •^v»'.«»

an in principio tertii versa*-

inei a^eogj ag^Uonj - i t -Hv^t^tn^ ^*,.
liaVj (pQOVT/^tr €1 lutfi jgjfj^.

et in antistropha

naqaq^qovifim t knuu^^ ^ri ^^,^ -imi^K
• d-ai fi av. u ^ iu a^rt^i^ .,-^1««^»

an denique in fine v^-uuti .-rtc *

ov tov ndvtvn >*>ti.-. ^^^. .^^^. y- _
inei ad-eog, wfuj'^ . ,-. .^^^

oloifiaVf if^tnrfit» *^. s«^ ^^.

et in antistropha :

naQatpQovifiav, i.rr.4^ ^r, ^^.,..
neq>dv»ai li iv, ^ ^ ^ 0^^^.

234 LIB. III. GAP. XIX.

Apparet vero, in prima harum divisionum non elegant^ verfe
ad^eog, ag>ilog et naqaipqovifiov ^ ano^ovy quae sensus
coniungi postulat, in duo membra divelli ; in secunda autein
multo peius etiam Creticum in syllabis non inlegras voces
efficientibus , muitoque minus sensum aliquem praebentibus
Gonstitui. Quod contra quam tertio loco posuimus rationem,
ita elegantem esse videmus , ut eam merito ceteris praeferre
dcbeamus. Nam nequc mcmbrum habet ex syllabis seosu
carentibus compositum; et quae coniungi scnsus postulat)
d^abv TtQOfiop ^AXioVy ct a^aog aq>ikogf et TtaQatpqdviiiW^
aTtoQOVj coniuncta sunt; et Creticus eo loco, qui aptissimus
cst, iisque in vocibus , quae singularcm vim habent , consti-
tutus cernitur ; postremo , si hi versus secundum hanc mem-
brorum divisioncm recitantur, nihil cst usquam, quod auditor
non modo statim percipiat, sed etiam ita apte et graviter
collocatum animadvertat , ut sua singulis verbis ac sententiis
vis et virtus constet.

CAF. XIX.

De usu antistropharum summatim.

§ 630. Gracci in omni poesi , maximo autem in lyrica,
et magis ctiam in scenica magno studio aequalem quamdam
partium comparationem consectati suiit. Quae res ut ad mul-
cendos ac delcniendos animos auditorum cximiam suavitatem
habet , ita singulari artc ad rairam varietatem adducta atque
cxculta est.

§ 631. Metrici carmina, quod ad repetitiones numerorum
attinet, in duo genera dividunt, quae xcrTo arlxov et xa%a
avaTf]fxay sive ovaTrjfiaTCiidy vocantur. Kaza arixov
sunt, quae tantummodo ex versibus composita sunt; %a%a
avarrifiay quae ex systematis vel strophis. Quae genera
quum ita sunt in uno carmine coniuncta , ut pars xora oti-

DE Y8Y AXTI^TROPHARYH SYHHATIH. 235

V^» pars Ttata avctrjixa scripia sit, carmina ea lAixxa yt-
^^Xtt vocantur, ui tragoediae et veteres comoediae; quum
^^t«m perinde est , utruro quis ca %a%a o%lxo¥ , an -Mt^a av-
^jtca scripta putare veiit , xoiva yevixa dicuntur, ut multa
^x Anacreonticis carminihus , quae et ex versihus tantum , ct
^ stn^his possunt composita yideri. V. Hephaest. pag. 63. — 74
OH.— «31).

§632. Quae xarcr a%l%ov scripta sunt, dividunt mc-
trici in /t£iXTc{, quae in aiiis partihus alios versus hahcnt, ut
comoediae Menandri fuerunt, ct in afii^tttj quae uhique
eodem genere versus procedimt, ut poesis epica.

§633. Sva%f]fia%ixa autem ita dividuntur, ut aiia
xara OxiaiVf alia dTcolelvfiiva^ alia fie^Qina
avax%ay alia i^ bfxolcDVy alia fii7L%a ava%t]fia%ciidj
alia xoivd ava%f]iLia%iiid esse dicantur. Quac satis prava
partitio est.

§634. Et xa%d a%iaiv vocantur, quae responsiones
et iterationes habent.

§635. ^TtoXBlvfiiva dicuntur, quae, prout libitum
est poetae, sine certa lege conduntur. De his infra cap. XXV.
explicabitur.

§636. M€%Qixd a%ax%a sunt, quae ex certis qui-
dem, sed divcrsi generis versibus teraere mixtis constant :
cuiusmodi exemplum affcrunt hoc Simonidis :

'la&/iiia diQy Nefiiijc dlg, ^OXvfxniif ia^eq^avtud^riVy
ov 7ckd%€i vixtjv atifia^OQj dXld %ix^Sfi
J^Qia%6dafiog GQdaidog JiXeiog ndX<jc.

Dicuntque hoc modo Margiten, qui Homero adscrihchatur,
fuisse compositum. Hoc totum genus non ad ava%rifia%ixd, sed
ad carmina xa%d a%lxov scripia referri dehebat.

236 LIB. III. GAP. XIX.

§ 637. Neque quae i^ ofxoiiov dicuntur ad hanc qui-
dem pariilioneni pertinebant , ut in quibus non comparationes
systematuni , sed metri genus spectetur. Habent enim hoc
nomen ea, quae uno genere pedis vel numeri sine interniptione
decurrunt, i. e. quae systemata vocari solent, ut anapaestorum,
lonicorum, aliorumque numerorum. Distinguuntur autem ta
i^ bfxoivDv in aTceQLOQiata , quae uno tenore usque ad
fmcm procedunt, i. c. quae unum systema sunt; et in ea, quae
sunt naza TteQLOQLOfxovg dviaovg, i. e. quae con-
stant ex pluribus eiusdem generis , sed diversis inter se sy-
stcmatis, ut saepe in parodis tragoodiarum plui*a diversae
iongitudinis systemata anapaestica inveniuntur, hoc modo;

^. B. r. j, E.

§638. MiKta avavrjfiaTiyia dicuntur, quae fiunt
coniunctis diversis generibus systematicorum, veluti si ex parle
xata axiacvy cx parte aTioXeXvfxiva suni.

§639. Dcnique xoeva ava%rifxa%iY,a appeliantur,
quac diversorum perindo gcnerum videri possunt , ut Horatii
Carm. III. 12. quod imperito videbitur i^ bfioiwv esse, perito
autem Y,ata axiatv.

§640. Quae xaT» axioiv vocantur, eorum haec me-
trici genera posuerunt : fiovoa%Qoq>LY,aj in quibus eadem
usque stropha repetita est , hac forma : A. A. 'A, Recentiores
perperam monostrophica appeiiare soient, quae veteribus aTToifi-
Xvfiiva vocabantur, de quibus dicetur cap. XXV.

§641. Deinde inujdi-^ay hac forma : A. .A, B. quae
TQiag imftdiyLri vocatur; vei hac: A. ji. ji. B. quae %^Qag\
vel hac : A. A. ji. A. B. quae Tzevxag ; ex quibus usitatissima
est TQidg. V. praeter Hephaest. pag. 68 (123). etiam SchoJ.
Eurip. adHecub. 620 (624).

§ 642. Porro fxeaqtdixdy hac forma : .A. B. ui.

m VSV ANTISTROPHARTM. 237

§643. Tum nakivt^diycdy hac forma : ^, B. B A.
Quae avTi^^rixa vocantur, si non strophae, sed singuli
versus sibi respondent isto modo, ut «'. /?'. /. /. ^, «'.

§ 644. Deinde neQKfidiycdy hac forma : //. JB. B, F.

§645. Denique xara n eQt-^onrjv dvofiOLOiLieQ^ ,
hoc modo : A. B. A. B.

§646. His addunt juixra xara ax^^Ji^f V^\J^^d\\er-'
sae ex iis , quas attulimus , formae coniunctae sunt, ut epodica
et mesodica, hoc modo : A. B. A. T. vel palinodica et meso-
dica , ut A. B, F. J. T. B. A.

§647. Etxoiva xa-ra or^^at»', quaepluribusperae-
quo horum generum adnumerari possunt: qualia sunt, quae
dicunlur xara nBQi^onrjv dvofjLOcoixEQtj, A. B. 4. B. Nam si
A, B. in unam stropham T. coniunxeris , habebis monostro-
phica T. T.

§ 648. Nullum est horum generum , cuius non multa
hodie quoque exempla supersint. Sed rarissimae sunt Te%Qdg
et nevrdg snqidiiii^. TQidg vero usitatissima est, ut in pleris-
que Pindari carminibus et Simonidis. MovoaTQOfpiKd lyrica
maxime poesis antiquiorum frequentavit , quos secuti Romani
poetae. Eadem lyricorum aetas etiam multa xaTa arixov
scripsit , quo in genere brevissima forsitan forma est , quam
Sappho, Terentiano Mauro teste pag. 2431. v. 2159. seqq. ex
versibus Adoniis composiiit. Monostrophici carminis duas for-
masAlcman uno carmine coniunxit, septem strophis idem me-
trum habentibus alias septem alio metro, sed has quoque sibi
omnes pares subiiciens, ut refert Hephaestio p. 74 (134).

§ 649. Tragici plerumque in choricis caiminibus duas
tantum eodem metro strophas ponunt, deinde duas alias alio
raetro, et sic amplius. Interdum his cpodum unam vel in fine,
vel in medio carmine addunt. Hoc modo sine epodo : a'. a. ^,

238 LiB. ni. GAP. XX.

^* . y , /. S . &. Gum epodo autem sic: a' , «'. /^. /y. /. - /.

&, d^, fi'. vel «'. «'. /?'. /. /. (T. d'. Sed de hac omni var— iMrie-
tate mox expHcatius dicetur.

CAF. XX.

De responsionibus metrorum in diverbi is.

§ 650. Tragici aequali partium comparatione et respcci=3n-
sione tantopere delectati sunt, ut eam etiam in diverbir -iis,
ubi quidem non vehementior aliquis motus animorum abes. 'Sse
iJlam oralionis aequabiiitatem postularet, adhibendam pu
verint.

ita

§ 651. Ac plerumque quidem ita haec colloquia
sunt, ut singulae personae singulos versus recitent : ut in AgaP -®-
a V. 276. et a v. 547. PoUux IV. 113. aTixofivd^elv 3i iUr^^^^
to naq %¥ iafipeiov dwiHyeiVy xai %d nqay^ia arixofi^^^^'
9lav. Et fere, ut in his ipsis locis, longior aliqua alteri^^^^
personae oratio exordium , pariterque finem facit, quo ne vr^^^^"
mia aequabilitas taedium creet. Alibi singulae personae di^^^
versus recitant, ut in Eumen. a v. 714. et in Choeph. a ^*

1 051 . Interdum una persona semper unum, altera autem du*^ ^^
versus habet, ut in Prom. a v. 39. Alibi variatur, ut nur-^^^^
singuli duos , nunc unum quisque versum pronuntiet , ut "^

Oed. Reg. a v. 543. Aliquando interrumpitur haec respoi^^*^']
sionum aequalitas, quum quid intervenit, aut augetur anii^^ ™*
commotio, ut in eadem fabula v. 334. ubi mox rursus in ord-^^"
nem redit colloquium. Saepe etiam, quum singuli singuW *^
versus habuissent, ubi magis exardescunt, unusquisque vers^^^
inter utrumque colloquentium distribuitur, utroque nuncplur^"^^;
nunc pauciora verba dicente , sed in eo taraen servata a<
litate , quod utriusque dicta uno integro versu continentur.
in Oreste a v. 764. ed. Pors. et a v. 1614. et in Phoenissis ^

DE PARABASI. 239

612. Interduin unus colJoquentium pro iniegro versu nihil
A brevem exclamationem profert, ui in Agam. 1316. Aiibi
r huiusmodi exclamationem commuiantur vices, altera per-
la inchoatum ab altera versum adimplente , ut in Prometh.

079.

^EP. eYrjg (pOQtjtdg ovn av, ei nqaaaoig xakaig.
nP. w pLOt. ^EP, Tode Sevg tovnog ovx i7tlai:a%ai,

lin etiam epodica qua^am conformatio invenitur in Aga-
3innone v. 1 352.

-^F. ^fxot 7t€7tXrjyfiai xatglav nXfjyrjv eao),
X, a\ atya' vig 7clr]yrjv dVvei xaiQtwg ovtaaiiivog;

4r, ^ fxot fidi.^ avd^tg devtiqav ne^tXrjyfxhog,
X. §^. tovqyov eiQydad-at doicel fiot fiaatkitag oifiwy'

fiatt,

ai!)us versibus, quorum bini quique stropharum instar sunt,
epodo alius a tertio chorico sene trochaicus additur :

dXXd rtoivwawfxe^ av nwg daq>aXrj povXevfjtatot.

m\ autem reliqui duodecim senes singuli duos recitant iam-
30S trimetros.

CAF. XXL

De parabasi.

§ 652. In comoedia veteri praecipue memorabilis esi
irabasis, quaevocatur, quae esichori ad spectaiores con-
rsio. De ea videndi Hephaestio p. 71 (131). PoIIux IV.
1. schol. Arisioph. in argum. I. Nubium, et ad v. Nu-
im 518. et 1113. atque ad Pacem v. 733. Partes quasdam
is attingunt schol. ad Nub. v. 510. 575. ad Acham. 659.
ym. M. p. 363, 46. emendatus a Sylburgk). Yide etiam
ilengerum de theatro II. 13. in Graevii Thes. Ani. Rom.
IX.

240 LIB. 111. GAP. XXI.

§ 653. Constat parabasis, quae integra est, ex parti
septem, quae sunt xofifxai^iov , TtaQdfiaatg, fiaxQOVy avQO^^^j
iTri^^tjfiay dvtiaxQOfpoq, dweni^^rjfiay ita ut tres priores ^ ins
partes inacquales sint, reliquae autem quattor sibi altemaiZBL tes
respondeant, hoc modo :

a. ycofifidtiov.
^. TiaQdpaaig.
y . fia^Qov.

&. atQ0(pTJ.

e . eTti^fjfia.

d*. dvTiavQoq>og.
e. dweni^^rifia.

Et primae quidem tres partes a coryphaeo recitantur ; iTti^^juo
et dviBTti^^rifxa autem a ducibus hemichoriorum.

§ 654. Kofxfxdriov est breve carmen , ex versibus aim -^'
paesticis dimetris aliisve compositum non habens antistroph ^^'
Interdum pariter, ut quae sequitur parabasis, ex an^^^'
pacsticis tetrametris constat, ut in Acham. v. 626. et in P^^^

V. 729.

§655. JlaQafiaaig, quae angustiore significatu dicitu-^^'
ut non omnes septem partes comprehendat, sed ipsa sit una ^^

his partibus, plerumque anapaesticis tetrametris constat, un- -^^"®
etiam dvdytaiata vocatur, ut in Acharn. 627. in Equit. 50^^^
in Pace 735. in Avibus 684. etiam si alio quam anapaest^B^''^
metro est: v. Pollucem IV., 112. schol. Aristoph. adPac. 73 ^^^-
schol. Hephaest. p. 59 (102). Saepe etiam alio metro est parjs^"*"^"
basis, utEupolideo inNubibus v. 518. seqq., sed semper xi »^"*^ ^
atixovy i. e. eodem usque versu repetito, scripta. Numqua.^^^™
vero ad eam trimetri iambici adhibentur : v. Bentl. diss. Phala^^'"-
p. 1 1 1 . sive ed. Lips. p. 262.

§ 656. MaxQOV fere ex dimetris anapaesticis constat, ^^
est eiusmodi, ut totum dTtvevatiy i. e. uno spiritu recitari d^^
beat, a qua re etiam nvlyog vocatur.

DE PARABASI. 241

§ 657. 2TQoq)i^y quae eliam qid^ (licitur, cantio est ver-
js melicis scripta, cui, ubi iTti^^r^fia recitatum est, respon-
iisdem metris dvriafQOfpogy quae etiam dvT(fdri vocatur.

§ 658. ^Efti^^tjf^a constare solet ex versibus tetrametris
haicis , quos coryphaeus , ubi stropha cantata est , recitat.
3 deinde, postquam cantata est antistropha, respondet toti-
i versibus eiusdem metri dvrenl^^rjfia,

§ 659. Magna in parabaseos usu varietas reperitur. Aliae
n comoediae nullam habent, ut Ecclesiazusae et Plutus, aliae
s, ut Nubes, Equites, Pax.

§ 660. Nec semper integra parabasis est. Integrae exempla
t in Nubibus a v. 510. in Equit. a v. 498. in Avibus a v.
. in Vespis a v. 1009. in Acham. a v. 627. Tres priores
es, xofif^aTioVy naQa^aaigj fianQOVj desunt inRan. v. 674.

1264. Pac. 1127. Quae inThesmoph. a v. 785. est para-
s, tres tantum partes habet, TtaQafiaaiv, fiaxQOVy knl^^fjfia.
e in Pace a v. 729. quinque, nofifidtiovy naQa^aaiv^
Qov^ otQoqnljv, dvriatQoq^ov. Quae in Nubibus a v. 1115.
m tantum, naQafiaaiv,

§ 661 . Saepe vero etiam aliae partes comoediarum, eaeque
rdum iongissimae , similem , ut parabases, conformaJ.ionem
ent , respondentibus sibi singulis partibus. Ita in Avibus

451. primo stropha est, deinde ini^^rjfia ex LXIII ana-
>ticis tetrametris, tum systema ex dimetris anapaesticis,
si fxa-KQOv y etsi longius illud , quam quod uno spiritu pro-
tiari possit : inde eodem ordine a v. 539. totidem versibus
stropha, dvtenij^^rjfAaj et par priori systema dimetrorum
paesticorum. In Lysistrata autem v. 614. — 635. trochaici
t tetrametri, quibus mediis stropha admixta est, et v. ~636.
57. totidem trochaici cum antistropha. Hos alia stropha
[ue trochaici, ipsi quoque stropham aliam in medio habentes,
piunt V. 658.— 681. quibus totidem pares versus, 682.—
. respondent.

[ermanni Epitome doctr. metricae. 16

242 LTB. m. CAp. XXII.

§ 662. Non videntur haec teniere insiituta , sed credibile
est, eadein aequalitate etiam stationes chori actorumque in
orchestra scenaquc disponi solitas fuisse. Ocutis enim multo
facilius animadverti haec aequalitas potest, quam aunbus no-
tari : ut nisi spectandi caussa opus ea diligentia fuisset , non
videatur audiendi caussa esse inventa.

CAP. xxn.

De carminibus choricis.

§ 663. Praecipuus est antistrophicoruro usus in carmini^
bus choricis. Sed haec carmina quemadmodum inter se ipsa
differunt, ita etiam, quod ad rationem antistrophicam attinet,
aliquid diversitatis habent. Primo videamus de iis canticis, quae
ab solo choro canuntur.

§ 664. In tragoedia longiorum chori carminum duo ge-
nera commemorantur , parodus et stasimum. Aristo-
teies quidem Poet. 12, 7. parodum dicit primam recitationem
totius chori esse: stasimum autem canticum chori sine ana-
paestis et trochaeis. Scholiastes metricus Euripidis aulcm
ad Phoen. 210. ed. Valck. stasimuin vocari ait carmen,
quod chorus post parodum immotus stans canat; parodum
autem canticum, quod chorus, dum in orchestram ingrediatur,
canat.

§ 665 HciQodog quum et ingressionetn chori in orchestram,
et ea significet, quae chorus orchestram vel ingrediens vel pri-
mum ingressus canit vel recitat , vera videtur Aristotelis de-
finitio esse, si parodum deiis, quae canuntur, intelligimus.
ftaque hic parodum dicit canticum, quod primum in tragoe-
dia chorus vel totus canat , vel in partes divisus , ut in Oreste.
Nam a parodo, hac quidem significationc , segregandi sunt

DE GARHINIBTS GHOlilCIS. 243

anapaesti, irochaei, iambi, ut qui non canantur, sed recitentur,
neque a choro, sed a coryphaeo aut aliquo alio cantorum.
Latius extensa significatione nominis usus est Heph. p. 70

(128).

§666. Neque stasimum ab eo, quod immotus stet
chorus, dictum est, sed quod a choro non accedente primum,
et ordines explicante , sed iam tenente stationes suas canatur.

§ 667. Vtrumque genus hoc commune habent, quod anti-
strophica sunt, et quidem ita, ut stropham statim sequatur
antistropha , strophae ipsae autem inler se diversae sint , hoc
modo: «'. a'. ^, /?'. /. /.

§668. Proodus in neutro genere usurpata videtur:
epodus non est necessaria. Mesodum non vidi in stasimo,
nisi in Oreste v. 831. — 833.

660. Epodus et in parodo locum habet, ut inHippolyto
et in Iphigenia Aulidensi, et in stasimo. Sed quaedam parodi
videri possunt epodum etiam in medio habere, ut in Persis,
in Agamemnone , in Phocnissis. At de his sic potius statuen-
dum, epodo finiri parodum ; tum succedere stasimum. In Iphi-
genia Aulidensi quae post epodum a v. 231. leguntur, recen-
tioris eiusque valde inepti poetae versus sunt. Veri simile est
strophas non a toto choro, sed vel ab hemichoriis vel ab aliquot
cantoribus cantatas esse, quumque chorus tragicus cantores
habuerit quindecim, credibile est quinos stropham, quinos
antistropham, quinos epodum cecinisse. Quae in Agame-
mnone a v. 483. epodus est,' eam quattuor deinceps, alius
alium excipientes, canere videntur, tacente qui medius stabat
coryphaeo.

§ 670. Non videtur dubitari posse , quin antistrophica et
epodica canticorum compositio cum certis chori in ordiestra
siationibus, eamdemreferentibusaequaiitatem, coniuncta fuerit.
Itaque epodica sic acta suspicere, ut chorus, dum strophas at-

16*

244 LIB. III.- GA|>. XXII.

que anlistrophas caneret, duas oppositas partes orchestrae te-
nuerit, epodum autem cecinerit stans in medio orchestrae loco.
Non abhorret hoc ab iis, quae Marius Victorinus refert p. 250i
(76. ed. Gaisford.) Antiqui deorum laudes carmifjibus compre-
hensas circum aras eorum euntes canebant , cuius primum am-
bitum quem ingi^ediebantur a parte dextra atQog)^v vocabant:
reversionem autem sinistrorsum factam completo priore orie
avTiOTQoq^ov appellabant: dein in conspectu deorum solitieof^
sistere , cantici reJiqua consequebantur, appellantes id htffHi^»

§ 671. Potest autem quadrupiex chori parUtio cogitari.
Nam aut omnia a toto choro , aut omnia a partibus chori cane-
bantur, aut partes chori strophas, totus autem chorus epcH-
duni , aut totus chorus strophas , epodum atitem pars chori
canebat.

•

§ 672. Omnium usitatissima videtur divisio in duo hemi-
choria fuisse. Haec dividendi chori ratio secundum PoUucem
IV. \ 07. dixOQtaj pars dimidiaM)hori '^fiixoQiov, carmen, quod
ita divisus chorus canebat, dvrixoQla vocabatur.

§ 673. Saepe autem chorus etiam in plures partes divi-
debatur; quin interdum singuli ex XV cantoribus seorsim cane-
bant, ut in parodo, quae est in Septem ad Thebas.

§ 674. QuaJis fuerit quoque in loco divisio et distributio
chori , nunc ex argumento , nunc ex dispositione stropharum,
nunc ex numeris videtur coUigi posse.

§ 675. Ita quod in Agamemnone canticum est a v. 375.
qui accurate consideraverit , faciie adducetur, epodi de (f^
dictum est §669. argumentum non toti choro, sed exiguaeeius
parti convenire. Vide Eiem. d. m. p. 728.

§ 676. Et quod § 669. de parodo diximus epodum ba-
bente, quam stasimum excipiat, arguere videtuf, chorum initi®
in partes aliquas divisum, strophas, antistrophas , epoduiD?

DE CARMINIBTS CHORICIS. 245

inde autem vel in unum congregatum vel alio modo dispo-
um illas strophas , quae stasimi sunt , canere.

§ 677. Quemadmodum stasimum , quod post parodum
t, alios quam parodum modos aliaque metra habere par
t, sic singula stropharum paria non solum metris, sed
am modis musicis differre, ex ipsa metrorum confor-
atione apparet , ut in Oedipo Rege in eo carmine , quod est a

\m.

§ 678. In tragicorum parodis et stasimis saepe difficul-
tem habent epodi, quarum nonnuUae tanta sunt mctroruni
nilitudine factae, ut antistrophicorum speciem pene obtmdere
deantur: ut in Prometheo v. 425. 900. in Persis 93. Sed
vendum, ne haec species fraudem faciat. Nam saepe in
•odis eadem metra repetita, sed mixta etiam aliis metris,
veniuntur, ut ea re interdum partes earum sibi similli-
ae sint.

§ 679. Praeter parodum et stasima etiain alia quaedam
ori cantica reperiuntur, quibus finitur interdum tragoedia.
lec parodo quam stasimis similiora sunt. Gonstant autem ex
tistrophicis , et canuntur , ut videtur , a partibus chori. Ita
rte in Supplicibus Aeschyli factum. Aliud exemplum prae-
nt Eumenides , ubi non is, qui legitimus in ea fabula chorus
t, sed alius hoc canticum habet.

§ 680. Interdum et tragici et comici aliud genus carminis
urpant , quod ex una stropha constat , cuius antistropha non
itim , scd post aliquot actorum versus et interdum satis
igna fabulae pnrte interiecta sequitur. Huiusmodi strophac
tnc longiores sunl, ut in Philocteta v. 391. et 507. Ae-
[lylus auleiu in Eumenidibus, quae fabula plura continet
ius generis excmpla , etiam eadem verba omnia iteravit,
od ille etiam in stasimis nonnumquam et commis fecit , ut
Septem ad Thebas, in Agamemnone, in Supplicibus.
inc breviores sunt strophae istae , compositae plerumque ex

246 LIB. 111. CAP. XXIfl.

genere dochmiaco, ut in Aeschyli Sepiem ad Thebas etSup-
plicibus.

§ 681. Perraro in tragoediis carmen chori invenitur ex
stropha solitaria , omnique antistropha destitutum : quod non
videtur nisi in magna quadam et insolita animorum commotioDe
factum esse. Exemplum est in Trachiniis v. ^05. ubischo-
liastes : tb ^elidaQiov ov% eati ataatpiov^ aXJ! vnh triq fjio-
vr-g OQXovvvai. Videtur autem et hoc carmen a diversis chori
partibus cani , et sic etiam strophae illae , de quibus § 680.
dictum , non esse universi chori.

§ 682. Multo certius illa chori carmina non ab universo
choro, sed a diversis partibus eius cantata videntur, in quibus
non suam quaeque antistropha stropham excipit, sed artificiosior
est antistrophicorum dispositio, ut in Choeph. v. 781. ubi hic
est stropharum ordo :

a'. /9'. a\ / . fieaifiddg. y . S . /?'. <$'.

CAP. xxin.

De systematis antistrophicorum.

§ 683. Artificiosa illa stropharum copulatio , in qua ad-
mirabilem poetaeGraecorum scenici operani coUocarunt, eonun
propria est canticorum , quae vel a solis actoribus sinechorot
vel a choro cum actoribus verba conferente, vel a partibus ali-
quibus solius chori alternatim canuntur.

§ 684. Plerumque inter chorum et actores haec carmin^
divisa sunt : ac tum vocantur KLOfifioL Aristoteles Poet. c. ♦^-
Mfifiog (Je, t^Qijvog noivog %oqov xal anb axjjvfjg.

DE SYSTEMATIS ANTISTROPHICORVM. 247

§ 685. ^no axriv^g vocantur omnia , quae ab actoribus
l recitantur vcl canuntur. Horum ea, quae canuntur, inter-
im anolelvfieva sunt , sed frequentius antistrophica artifi-
3$ius disposita.

§ 686. Raro solus chorus in partes divisus antistrophica
ibet artificioso ordine implicata. Exemplum aliatum § 682.

§ 687. Patet haec antistrophicorum complicatio latissime,
non modo singulae strophae, sed saepe etiam plura ex multis
•ophis composita systemata vel adnexa sibi, vel inter se con-
icta sint.

§ 688. Numquam enim temere et sine certo ordine
|ue aequali proportione hae stropfcarum copulationes fa-
le sunt. Sed interdum difficile est , hanc aequalitatem com-
rationum invenire, aut inventam ita explicare, ut claro
pareat. Quod tamen necessarium est, quia aliter non recte
istituta esse antistrophica intelligitur. Optima et facillima
inveniendae et demonstrandae huius aequalitatis via haec
ietur esse, si singulae deinceps strophae atque anti-
ophae eo ordine , quo sese in carmine quoque excipiunt,
tis quibusdam indicantur, antistropha quaque eamdem, quam
opha , notam habente , eaeque notae deinde , quae eaedem
nt, lineis semicircularibus coniunguntur : qua ratione pictura
ascitur luculcntcr aequalem partium proportionem conspi-
indam exhibens.

§ 689. Fuit autom tantum in poetis iilis studium aequali-
is, ut otiam personarum vices eadem diligentia, qua strophas
metra disponerent et inter ipsas exaequarent , nunc in anti-
opha eodem ordino , quo in stropha , nunc etiam inverso
iine ; quumque in mediis versibus mutantur personae , oo-
m ulrobique in pede pedisque ioco. Vnde saepe haec res
licium facit pcrsonarum male in codicibus indicatarum.
.emplo sit carmen, quod est in Troadibus a v. 1287. quod

248 LIB. III. GAP. XXllI.

duobus versiculis in sedem suam repositis ita scribendum
videtur.

*£. oTOToly aTQ. a\

Kqovte , Kqovte , Ttqvnavt OqvytBj yeviza nmeQ^

avagta
nad^ea Tag aag

Jaqdavov yovag tdd* ota

5. ndaxo^evy dedoQnag;

X. dedoQxev a de fieyaXonoXtg

anoXtg olwlev, ovd^ et eo%t TQOta.

^E. ototolj XiXa^nev ^'iXtog dvr, «'.

neQydfxwv %e nvQ\ natai&etat zeQe^va %ai noXigj

anQa te tetxewv

^aXeQa fniXad^Qa nvQt naTadQOfta

5. datip re Xoyxff^ J

X. meQvyt 8e naTtvog Sg ttg ov-

Qavta neaovaa doQt •Kata^pd^ivet ya,

'E. tio ya TQog^tfie tiSv ifidjv TinviDv. atQ. /^.

. e €.

^E. (o tixva, xAi;£T€, lidd-ere ^avQog avddv.

X. iaXifXM Tovg d-avovtag dnvetg.

5. ^E. yeQatd y «Ig nidov tt&elaa fiiXe ifxd

nai x^Q^'' yalav nTvnovaa dtaaalg.

X. dtddoxd aot yow ti^rjfit yaiff,

Tovg ifiovg ^aXovaa viqd^ev

dd^Xiovg aMiTag.

10. ^E, dyof^e&ay (peQOfied'^ X. aXyog, aXyog av ^(^^^-

'£. dovXetov vnb fiiXad^qov in ndxQag y ifidg^

IlQiafxej UQiafief av fiiv oXofievogj
azaq^og^ aq>tXog,

10. arag efiag atatog et.

X. fiiXag yaQ oaae mTeKdXvipe
O^dvazog oatov dvoaiatg aq>ayatatv.

Vf. idj d^ewv fiiXa&Qa^ xae noXig (piXa. dv%. /9'.

X5\ >/
. e e.

DE SYSTEMATIS ANTISTROPHICORVM. 249

*JB. Tav (poviov txB%B q)l6yay doQog te X6y%av,
X, %a% slg q>iXav yav nsGsio^ dvwwfioi,
5. *B. ii6vig (J* iaa xa/rir/T 7iviQvyv nQog aid^iQa
aCatov oixwv ifiwv ue ^osl.
X, ovofia di yag dqavig slaLV aXX^ d*
allo q>QOvoovj ovo st eaTiv
a tdXaLva TQoia,
10. ^E. ifidx^STy ixXvsts; X. IIsQydfiwv liXva) xtvnov.
^E. evoaig anaoavj svoaig inti^Xvasi n6Xiv.

1 /
tw.

tQOjiiSQdy TQOfASQa fiiXsa g>iQst^ i-
(xov LX^ogy tT sni
15. dovXsiov af.iiQav fiiov.

X. iw tdXavva noXig' Sfiwg di
nQ6q>SQS n68a abv inl nXdtag Jixaiwv.

§ 690. Rara exempla sunt non observatae aequalis per-
sonarurn distributionis : quod ubi factum, faetum est consulto,
et in magna commotione ac peilurbatione animorum.

§ 691. Sed interdum pauca verba alii, quam debebant,
personae tributa videmus. At ne hoc quidem temere fit, et sine
caussa. Nam ubi ea est stropharum systematis ratio, ut duac
contiguae strophae praeter morem systematis uni personae con-
tinuari deberent, visum estpoetis, quodistinctiusdiscemerentur
strophae istae, pauca verba, quibus vel prior stropha finiretur,
vel posterior inciperetur, alii personae tribuere. Insigne huius rei
exemplum est in Ghoephoris v. 4 i2. Nam quum ibi quod secun-
dum est systema strophamm, ex quattuor strophis constet, hoc
ordine positis rl . d-'. d^. rj . et lege, quod ad personas attinet, ea,
ut strophas i;', tj Electra habeat, strophis ^', &' autem Orestes et
Eiectra sibi respondeant : duas continuas strophas habitura esset
Electra, antistrophas dico &' et rj . Quod quum nusquam in toto
illoElectrae etOrestis cantico fiat, ut eadem persona duas dein-
ceps strophas canat, prima secundae antistrophae verba choro
tributa sunt, ut iiic novam incipi stropham appareat :

X. Xiysig natQi^ov fiOQOv. ^H. iyw <f dnsatdtovv.

250 LIB. III. CAP. IXIII.

§ 692. Interdum, quae violatio videtur aequalitatis ^ ^
si accuratius consideretur, alio modo observatio eius esi.
Sic in iioc carmine in Hecuba v. 684. quod sic scribencz^un]
videtur :

aialy •Kataqxofxai v6^ov
Banx^^ovy i^ dXaatOQog

dQTifxa&rjg namov.
0. eyvwg yaQ atrjv naidog^ (o dvaTt]V€ av; a.

'£. amoT, aniata^ '^atvdy ytaivd deQTio/iai. /?'.

etSQa d* dg)^ ereQwv yLand xayiwv xvqsI' y.

ovde no% datevaxTog ddaTtQVTog a-

fiiQa eTTiaxi^aec,
X. deivy w Takaivaf deivd Ttdaxofiev xaxa. fi.

^E. w te^nvovj w xinvov taXaivag (xatQogy /.

rm fiOQi^ ^vr^axetg; tivi n6tfi(p nelaat;

nQog tivog dv&Qwnwv ;
0. ovK old^* e/r' dntaig viv xvqw d^aXaaaiaig, a,
^E, eK^lrjTOVf tj niarjfia (poiviov doQog; /J'.

0. ev ipafid&(^ levQ^ M,

novTOv viv e^riveyne neXdyiog xXvdwv, d',

*£. iu fioVf aiaty efiad^ov evvnviov 6(Xfxd%wv e .

efx(jt}v otpcvy ovde na^ifia fxe (pd-

ofia fieXavomeQOVf igidova^ dfi(pi ao/,

w %exvovj ovY.i% ovta Jiog iv g)dei,
X. %ig ydg vtv exxav ; oiad^ 6veiQ6(pQWv (pQaaai ; g\

^E, ifi6g, ifiog ^ivog^ QQynvog Inn^tag^ fi,

%v 6 yiQ(ov natijQ ed^e%6 viv ytQVXpag»
X, w fioiy xi li^eig; XQ^^ov dg exrj T^tavdv; ^,

^E. a^^rjTy dvwvofiaaTay d^avfxdtwv nigay d\

ovx oac y ovo avexTa* nov otxa gevwv; e.

w xatdQaT dvdQcSvy (bg dtefiocQdaw

XQoay atdaQi(p tefKxiv q>aaydv(ff

fiilea xovde natdogy ovd* ^xttaag,

Congruunt hic personae, praeterquam quod ultimo aneillae
trimetro Hecubae trimeter respondet. At hoc fit propterea,

IIE SYSTEMATIS ANTISTROPHICORTH. 25 1

quia ancillam, nuntiata rc, taccre convcnicbat: unde vices
eius aliam personam subirc ncccsse cst. Sed ea re alio modo
restituitur acqualitas quacdnm. Nunc cnim singulae personac
trcs babcnt trimetros. Constiit autem carmen ex proodo et
antistrophicis, quibus trcs inscrtae sunt mcsodi, hoc modo :

71 Q, a\ ^ . /. ^. / . a'. /9'. M. d*. «'. g. fi, g\ d\ €«.

§ 693. Practerea vcro tragici, non ctiam iyrici, alio
etiam modo aequalitatem quamdam rcsponsionis consectati
sunt, quum sacpe in codem et strophac ct antistrophae loco
idcm vci simile vcrbum posucrunt, quod omnium frequcn-
tissimc factum est in intcricctionibus ; vel quum iterationcs
vcrborum similes iisdem in locis adhibuerunt. Ita Aeschylus
in Pcrsis quum v. 550. trcs vcrsus nominc Sig^rig incepissct,
cos trcs, qui his in antistropha rospondent, vcrbo vSeg incepit.
Et quum in eadem fabula v. 651. posuissot :

^JidMvevg d* avotno^Tiog dveirjg,
^idwvevg.

in antistropha similiter scripsit :

x^eof^tjOTWQ (T iKmXriG^Bxo TleQaaig,

§ 694. Exempio accuratac responsionis sit totum iilud
carmen in Ghoephoris a v. 312. in quo si in antistropha rl
laedi aequalitas vidctur, cst iliud ea caussa factum, quam
§691. indicavi. Idquc uncis incluso chori nomine significa-
mus. Est igitur hacc carminis illius dcscriptio, quattuor con-
tincntis stropharum systemata.

a . Orestes.

^. Chorus.

a. Electra.

/. Chorus : anapaesti.

d\ Oresles.

P>, Chorus.

d\ Electra.

fieoipddg. Chorus: anapaesti.

252 LIB. III. €AP. XXIII.

«'. Electra.

5''. Chorus.

«'. Orestes.

/. Chorus: anapaesii.

^. Eleclra.

g\ Chonis.

^. Orestes.

rj\ Electra.

y. Orestes.

»'. Electra.

r/. (Ch.) Electra.

i\ Orestes. Electra. Chorus.

i. Orestes. Electra. Chorus.

ta. Chorus.
la. Chorus.

§ 695. Aliud insignc cxcnipluni unius magni systematis,
alia in se continentis slropharum systemata , in Agamemnone
invenitur v. 1457 — 1585. Eius haec forma est:

a'. Chorus.

^. Chorus : anapaesti.

y'. Chorus.

d'. Clytaemnestra : anapaesti.

«'. Chorus.

d'. Clytaemnestra : anapaesti.

€'. Chorus.

g\ Chorus: anapaesti.

^. Chorus.

t]', Clytaemnestra : anapaesti.

€'. Chorus.

g\ Chorus: anapaesti.

^. Chorus.

ri'. Clytaemnestra : anapaesti.
^'. Chorus.
/^. Chorus: anapaesti.

DK IXTERPELLATIONR ANTISTROPHICORYM. 253

/. Chorus.

i, Glytaeinneslra: anapaesti.

^'. Chorus.

i . Clytaemnestra : anapaesti.

§ 696. Apparet, in his systematis etiam anapaestos sibi
respondere. Sed non fit hoc ubique. Nam in quibusdam car-
niinibus anapaesti exempti sunt aequali responsionum com-
paratione. Interdum vero etiam soli anapaesti , quibus nulla
admixta sunl melica metra, sibi respondent: ut in extremo
Pi'ometheo :

jip. 'JBP. xo. 'EP. np.

a. ^. fnea. ^. a.

Qm in loco, ut saepe, responsiones metrorum indicium (iiciunt
lacunae, vel vitiatae scripturae.

CAP. XXIV.

De interpellatione antistrophicorum.

§ 697. Hoc, de quo dictum est, aequalis partium distri-
hutionis studium monere nos debet, ut, ubicumque carmina
ad primum adspectum aut non antistrophica, aut hic illic tan-
lum aliquas responsiones habentia deprehendamus , prinmm
omnium de inveniendis et constituendis antistrophicis cogite-
mus, idque sic facere instituamus, ut certa carminis lex et re-
gula appareat, ex qua, quo loco quaeque stropha collocari
debuerit, clare perspiciatur.

§ 698. Quod quum saepe propter similitudinem metro-
rum, lacunasque et scripturae vitia, quibus pleraque carmina
deformata sunt, difficillimum sit, tum difficilius etiam redditur
eo, quod neque omnia carmina antistrophica sunt, neque
omnia tota ex antistrophicis constant, nec denique in omnibus
aequalitas illa servata est. *

254 UB. m. CAP. xxiY.

§699. Ac dicatur prirao de interpellationibus an-
tistrophicorum. Nam interdura vel aliena persona aliquid
interloquente , vel rebus, quae in scena aguntur, alio aliquo
modo conturbatis , consulto recessum est ab illa responsionum
aequalitate, non quidem ut ea toUeretur, sed ut interiectis
alienis interpellaretur.

§ 700. Insigne huiusmodi interpellationis exemplum
Th. Tyrwhittus animadvertit iu Euripidis lone a v. 24 9. Ibi
choricae mulieres dum inter se carmen antistrophicum canunt,
in secunda antistropha lonem compellant, qui respondet ver-
sibus anapaesticis, nullos in stropha alios anapaestos oppositos
habentibus , ita ut antistropha , cuius stropha uno tenore can-
tata fuerat , nunc paiticulatim , interloquente idemtidem lone,
canatur : in qua re observandum est, syllabas finales versuum
ct strophicorum et antistrophicorum non iis syllabis , quae in
quoque genere succedere debebant, sed iis, quae re vera sta-
tim sequuntur ab altero pronuntiatae , accommodatas esse.
Antistropha illa cum interpellantibus eam idemtidem ana-
paestis haec est.

X. ai toiy tov noijct vaiv av-
dWf d-ifiig yvdXwv VTteq^
^fjval (AOt Ttodi Xbvhkp ;
/. ov d-ifiiq^ w ^ivai. .

X, aq ovtwg fiiaov 6fiq>aXdv
yag Oolpov xatixei dofiog;
I, aTififiaai y ivdvrdv, dfiq)i de roqyoveg,

X. ovtw nai q>dtig avd^.
/. el fiev i&vaate niXavov tvqo ddftwv^
ytal ti 7tvdia9ai XQfit^TB Oolfiov,
ftaQiT ei$ d-vfiiXag' i^ti 6* daq^dntoig
firjXoiai dofiwv firj ndQit elg fivx^"^'
X. ex^ (lad-ovaa* 9eov di v6fiov ov na^-
fialvofiew' 8 if iy(>t6gf ofifia tiQtpei,
L ndvta ^'eScd^, o tt nai &ifitg, ofifiaat.
X, fie^etaav dean6tat
d^eov fie yvaXa tdS* elgtdetv.

DE mTERPELLATIONE ANTISTIOPHICORTM. 255

/. df4€oai de %iv(av Kktj^ea&e d6/iio}v;
X. nalladog h^oixa TQoqii^a /tiXa^qa

twv if4wv zvQcivvwv.
TtaQOvaag 6* dfiq>t tdd* iQWf^s-

§ 701. Coniici aliquando, risus excitandi caussa, in ipsis
triinetris diverbioiiini videntur interpellationi locum fecisse.
Aristophanes in Acharn. 404.

^L EvQinidrj, EvQinidiov.

vTtdxovaoVj BineQ nwnox dv&Qiunwv rivi'
JixaionoliQ ytalel ae XoXXidriQ iyw,

EYP. dXk' ov a%oXri.

Jl. aXA* h(,ifLv^Xri9rft . EYP. dX)^ ddvvatov. JJ. diX^

SflWQ.

Ne quis miretur, quo modo animadvertere potuerint specla-
torcs interpellatum esse trimetrum, tenendum est, Dicaeopolin
illa EvQinidrjy EvQinidiov lente et per intcrvalla proferre,
eodemque modo ei respondere Euripidem dXX* ov axoXi^:
illos autem qui inter haec medii sunt duo trimetri celeriter
pronuntiari , ita ut ipsa recitationis diversitas indicet , inter-
ceptum trimetrum expleri verbis Euripidis.

§ 702. Magis etiam ridiculum est iliud in Ranis v. 664.
ubi Bacchus, dum verberatur, dolorem dissimulans cantare
incipit, sed vincente dolorc ex cantu excidens postremis verbis
in Irimetrum relabitur:

JI. IloaeidoVf BA. rjXyrjoiv zig.
JL ^og Alyaiov nQwvag ij yXavKSg fiideig

aXog iv ^iv^eaiv.

Kiiam in lyricis carminibus fieavfivia versum interpeilare di-
cotur § 710.

§ 703. Quemadmodum in comoediis loei quidam sunt,
qui omni metro careant, et plane prosa oratione scripti sint, ut
praeconum proclamationes, velut in Thesmophoriazusis v. 295.,

256 LIB. III. CAP. XXIT.

ita risus capiandi caussa etiam antistrophica interduni verbis
quibusdam nunc omni metro destitutis. nunc alia metra baben-
tibus interpeUari turbarique videntur. Hac ratione in Eccle-
siazusis v. 912. videntur levi mutatione facta defendi posse
librorum scripturae :

NE. aiai, ti note TtBloofiai; otq.

ov% fjx€L fiovtalQogj

fiovq d* avTOv XeiTto/iiy fj
yaQ IX 01 iLirjzriQ allj]
fie^rjne, xaitoi talla y ovdev del leyeLv.

dkl^f w fjiaty inBTBvofiev, xa-

Xet Tov oQ&ayoQav, oTtwg

aavT^g av KaTovaty dvtt^oltS ae.

iF, TjorjTOvaTi liovtag avr.

TQonov, tdXatvaj xvrjat^g^
donetg di fiot xai Idfida xatd tovg Aaa^tovg.

dlX^ ovx av Ttod^ vq>aQ7tdaato

tdfid naiyvta, trjv d* ififjv

wQav ovn dTCokelg, ovd* dTtoXfjXpet.

§ 704. Alius non plane dissimilis lusus videtur in Vespis
esse V. 317. ubi senex in domo sua inclusus, dolens, quod
sibi non iiceat cum sodalibus in iudicium ire, non, quod
facturus erat, si liber esset, facitque mox, ubi indignatur,
alacres Glyconeos, sed eonim loco quinque lugubres versus
canit:

q>tXot TijyLOfiat fiiv
TtdXai did T^^g OTtrjg
vfxwv VTtaxovwv.

y^i -% \ \ > T' jj/>>/j

aXXa yaQ ov% otog t bt eifi

^deiv tI noifjaw;
TrjQOVfiai 6* vTtb Twyd'' inei dvT.

fiovXofial ye ndXai fisd^ v-
fiwv iXd^wv ini Tovg xad/-

anovg^ %ay(,6v ti noi^aat.

DE CANTICIS SOLVTIS. 257

§ 705. Vsitatissimae sunt intcrpellationes in carminibus
paroinoeostrophis, quorum natura quodammodo in interpella-
tione posita est. De qua re infra.

CAP. XXV.

De canticis solutis.

§ 706. Cantica ea, quae non sunt antistrophica ^ sed
llbera metrorum compositione facta, ciTtoXekvfiiva a metri-
cis vocantur: de quibus v. Hephaest. p. 66. 69 (110. 126.).
Horum alia dicunt aa%qoq>aj quae tam parva sint, ut ne
integram quidem stropham constituant; alia avo(.iOL6^
aTQoq>aj quae ex dissimilibus strophis facta , nunc personae
niutatione, nunc ephymnio, nunc epodo, nunc alio epiphone-
rnate disterminentur : et quidem si ex duabns strophis con-
stant, €V8(i6av((oq>a dicunt; si ex pluribus, dlkoi6-
c%QOq>a; alia denique atfnqfaj quae possint quidem in
strophas distingui, sed in quibus nullum indicium adsit,
distincta ita esse a poetis.

§ 707. Hae partitiones quum rem non exhauriant, nos ita
hanc omneni varietatem ad genera quaedam revocamus. Atque
a7toXeXvf,iiva autexsolis metris quibusdam constant, quae
sunt aatgoq>ay aut ex strophis, quae sunt aTQog>Liid.

§ 708. £x his aOTQOfpa complectuntur i^iiqxovi^-
jUOTcr, iq>vfiviay et. iTtiq^d^eyfiaTiiidf quae omnia non
nisi longitudine videntur differre.

§ 709. ^EnLq^wvrjfiata sive dvaqxfivrjfiata vo-
cantur exclamationes , quae extra strophas vel versus sunt, ut
q>BSy liif aiaXf et aha piurima.

§ 710. Gertis vocabulis constant iq>vpLVia^ ut
^h]'Ca Ilaidvy

Hemianiii Epitome doctr. metricae. 17

258 LIB. III. CAP. XXY.

vel

Quae si non sunt in fine strophae, sed in media, fieavfivia
vocantur. Sappho :

vipot d^ to iiiXa^^qoVy

^YfiTjvaovy
di^^€T€y T€KTOV€g avdQ€g'

^Yini^vaov,
yafJtfiQog kQX^Tav laog ^QrjL.

Vbi recte, ut videtur, Bentleius ad Horat. p. 710. metrum
fuisse hoc putat :

vipot dri To fjbiXad^qov di^^e, tdTitoveg avdQag,

quod interpellabatur isto roesymnio.

§ 711. ^Eniq^d-eyfiatLxd sunt, quae integri versus
longitudinem habent : ut haec duo Bacchylidis exerapla :

^ xalog @£ox^iTO^ ov fio{)vog dv&Qtiftunf iQ^g.
et

av d* iv xiTuivL ftovip Ttaqd ttjv q>ikr]v yvvalxa g^evyeig.
Vide de his epiphonematis Hephaest. p. 70. seq. (428. seqq.)

§ 712. £a autem, quae nobis aT(}og>ixd appellare
placet, aut ^01^007^09)0 sunt, aut ^oi,i;aT^o^a.

§ 713. MovoaTQoq)a sunt, quae ex una tantum
stropha constant. Quae si longiora sunt, ut magDitudinem
strophae excedant, et tamen non pos^unt ia plures siropbas
dividi, aTfjLTiTa vocantur; quales vofioi fuennity et, ut
videtur, recentiores dithyrambi.

§ 714. nolva%Qoq>a sunt, cpiae ex pluribus strofhis
constant : > eaque dvoftoioatQO q>a vocantur , st diasiimles
strophas habent; 7taqofAOt6aTqoq>a autem, si similes.
Ex his dvofioiia%Qoq>ay si duas tantum stroptiasr con-
tinent, iT€q6aTqoq>a dicuntur.

DB GANTIGIS SOLYTIS. 259

§715. Ex his faciUima sunt avofioioaiiQOtpa. Haec
fere ex systematis quibusdain vel versibus nunc sin)ilibus,
nunc dissimilibus composiia sunt. Vt in Oreste v. 982.

MoXoifii tav ovQavov (ttq, a'.

fniaov x^ovog ve %s%afiivav

aiuQfj/AaaL fivQiaig
TitTQav alvaeoi XQ^^^^^^^ q>eQO(xivav

divaiai fiwlov i^ ^OXvfi/tov,

%v h ^Qrivoiaiv ava^oaaio

ysQorfL TtaTQi TavrdXifiy
dg £T£x«y, etene yevitOQag ifjiid-ev doficDVj

o2 xateidov azagf

uoiavov fjiiv ditoyfna Ttaiktav ovq, ^ ,

Ted^QinTtofidfiovt a%6X(ff
IleXoxf) b7t6%e TtsXdyeai die-
diq>Qevae MvQviXov tpovov

dixwv ig Oidfia novtovy
Xevnoxvfioaiv
TtQog TeQaiatiaig
novtimv adXwv

> /

yoOiv aQfiatevaag,

o&ev dofioioL Tolg kfioi- atQ. y.

aiv TjXS^ aQa noXvatovogj
Xoxevfia noifivioiOi Maiddog tonovy

%d xt^oofiaXXov aQvog bnot^

iyivero leQag oXooVy oXoov
JizQiog innofioTa,

S-d^ev eQigto ve meQwtov atg. d\

dXiov fiezifiaXev aQfiay

tdv nQog eaniQav niXev&ov

ovQavdv nQogaQfiSaaaa
fiovSnwXov ig dw.
emanoQOv de dQOfirjfia IleXeiddog otq. e .

elg odov aXXav Zevg fieta^dXXeiy
Twvdi % dfieifiei det ^avdtovg ^avd-
jwvy td t* imawfjia Seinva Qviarov^

17*

260 LIB. III. CAP. XXY.

XexTQa xe KQrjaoag JieQonag doXi-
ag doXloiai ya^oiQy va TtavvataTa ^
eiq i^e xai yevhav i^ov ijkvd-e
TtokvoTOvoiaiv dofiwv dvdynaig.

§ 7 16. Magnam vero difficultatem habent TtaQOfioid-
axQoq^ay quorum haec ratio est, ut strophae, ex quibus
constant, non totae sibi exaequatae sint, sed ex parte respon-
deant , ex parte non respondeant. Et quum ubique , ubi re-
sponsiones animadvertimus, primo debeamus de antistrophicis
investigandis cogitare, saepe vel impeditior stropharum dispo-
sitio, vel lacunae ac mendae, quibus plena sunt veterum
poetarum scripta, fraudem facere possunt, ut modo antistro-
phica esse putemus, quae paromoeostropha sunt, modo paro-
moeostropha videanlur, quae antistrophica fuerunt.

§ 717. Ac non parum auget hanc difficultatem illud,
quod mulla carmina partim antistrophica , partim paromoeo-
stropha sunt, ut saepe incerti haereamus, utrum, quae sibi
non accurate respondent, pro pf^romoeostrophis , an pro cor-
ruptis habenda sint.

§ 718. Praeterea interpellationes stropharura in hoc ge-
nere frequentes sunt, quae non possunt non impeditissiraam
reddere constitutionem talium carminum : ut non sit rairum,
si multis in locis non inveniamus, quod pro certo haberi queat.

§ 719. Denique aliis in carminibus iex quaedara et ordo
stropharura invenitur, in aiiis autem nuilam legem nulluraque
ordinera deprehendi licet, omninoque tam varia est paromoeo-
strophorum ratio , ut quoque in carmine et sagacitate magna
et diligentia opus sit , si, quod probabile videri possit, eruere
velis.

§ 720. In universum natura paromoeostrophorum
in eo est posita , ut strophae sibi non totae , sed ex parte , et
quidem pierumque aut initiis aut exitu respondeant. Quod

DG CANTICIS SOLYTIS. 261

eiusiuodi est , ut respondentia ab non respondentibus possint
interpeiiata videri. Vnde omnino interpellationes in paromoeo-
strophis usitatissimae sunt.

§721. Non videtur auteui dubitandum esse, quin hae
responsiones certis harmoniae modorumquc conformationibus
et mutationibus ab iis, quae sibi non respondcnt, distincta.
fuerint, ita ut transitio ab altero genere ad aiterum ultro scs<'
debuerit auribus obtrudere. Sed modos carminum quum non
habeamus, nihil nobis hodie, quam metrorum similitudo vel
dissimililudo, unde coniecturam faciamus, rcliquum est. Quod
apparet quam sit ambiguum, ubi eadem metra saepe repe-
tuntur.

§ 722. Insigne exemplum , in quo plerumque initia rc-
sponsionem continent, exstat apud Aeschylum in Sept. ad Th.
a V. 78. cx quo carmine, cuius postrema pars antistrophica
est, has tantum tres strophas ex iis, quae paromoeostropiia
sunt, affere visum est :

d%ov€Ty rj ovTt dnoveT da7tid(ov xTvnov; atg, ^,

niTtlwv xai ateq^itov

noTy el fiij vvv d^q)i Xixdv ^^ofiev;
TiTvnov didoQna* ndrayog ovx kvog doQog, azQ. rj,

%i ^i^eig; nQodwaeigy

naXalx&tav JStQtigj %dv tedv yav;
(o xQvaoni^lrj^ dalfiovj eni^j enide noXiVy otq, d^',

av noT evq>ili]Tav ed^ov,

§ 723. Aliud illustre exemplum , in quo strophae , nu-
meris plerumque similes, exitu sibi respondent, qui fit versu
dochmiaco , bis etiam pede Cretico , praebet carmen , quod est
in Phoenissis 103—192.

§ 724. In Hecuba a v. 1056. carmen est paromoeostro-
phum , partim ex anapaestis , partim ex dochmiis et qui cum

262 LIB. III. GAP. XXY.

his alii pedes consociari soient, compositum. Respondent
autem sibi strophac exitu.

0) iioi fj,OL lyciy

tezqaTtodoq ^dacv d7]Qdg ogsatiQOv
Tid^Bf.ievog ijtt %BiQa xot* ^i^%vog\ notavy

TavTaVj 7] Tavi? i^aXXd^ca

tdg dvdQoq>6vovg fxdQXfjaL XQV^^^
^lXiddagy aJ /^e dicileaavj
tdlaivav noQaij TdXaivai 0QVycov'

0} naTdQaTOij nol '^ai fxe q>vy^

TtTciaaovai (.iv%civ;
ei^e fioc dfifiaTcav alf^aToev ^Xeq^aQOv
aY^eaaij aKiaaio TvqXov^ jiXiey
q)iyyog aTcaXXd^ag.

a a.

aiya* TtQvnTav fidaiv ala^dvofiai

Tdvde yvvacxcjv. Tt^ Ttod' irtff^ag
aaQiiwv oaTecQv t if^jtXrjaS^Wy
d^oivav dyQLCJv ^tjQcSv Ttx^ifxevog
dQvvfievog Xcufiav,
Xvfiag dvTinoiv ifxag, cd TdXag;

Ttotj Tt^ qiQOfiatj Te^v eQTjfia Xinujv

Bd^Xatg ^!Al8ov dtafiotQaaaty
atpaTtTav ytvaiv Te qoiviav
dalt dvifieQOv
ovQeiav t i^fioXdv;

Tt^ (TircJ; n^ ^w; n^ yidfxtpCDy
vavg oncag novTioig neiafxaai Xivo^qoaoi^
q>aQog OTiXXcDVj inl Tdvde avd-eig
Tixvfov ifiCbV qyvXa^
oXid^Qiov y^OLTav;

Apparet regnare in hoc carmine numeros dochraiacum et ana-
paesticum, qui sese in vicem interpellant, habentquc quosdam
versus inter se respondentes.

DE GANTIGIS SOLYTIS. 263

§ 725. Sequitur mox in Hecuba a v. 1 088. aliud carmen
paromoeostrophum. Id sic scribendum videtur:

alaiy l(o QQyyirjg • a\

Xoyxoipoqovj evonXoVy eq>i7t7tov *V^€-
6g ve xdtoxov yivog,

^o) AxaiOL^ iw ^tQSCoai. /7.

PoaVf fioav dvTW^ fiodv •
LT y cu, Lt f tOf fxolere TtQog ^ewv,
TcXvsL Tigj ij ovdstg dQ^iaei; %i fiilXete; f.i.

yvvaiTteg aiXeadv fiey

yvval%eg alxf^aXwTideg.

decvd^ deivd neTtdvd-afiev.
di fioc ifiSg Xwfiag. a\

Ttol tQdnwfiai; rtol TtOQev&w ; ^.

dfiTttdfievog ovQaviov vtpiTtetig
eig (liXad^QOVj ^QqIwv
rj SeiQtog hfd^a TtvQog q>Xoyiag dq>irj-
atv oaawv avydg; rj tbv ig JCtda
f^eXavoxQwwa TtOQd^fibv ff^w tdXag;

Hoc carmen compositum est ex duabus strophis a\ «', quae
initiis sibi respondent. Fit autem initium versu doch-
niiaco et paeonicis. Media inter has strophas mcsodus est.
Sed interpeliant ipsas duo sibi respondentes versus trochaici

•

§ 726. Carmen ex duabus strophis sibi respondenti-
bus compositum, sed variis interpellationibus in paroinooo-
strophum commutatum, legitur in Phoenissis, quod consti-
tueix) studui in mea editione v. 1780. In Sophoclis Trachiniis
V. 863. carmen est paromoeostrophum , divisum inter singulas
virgines chori xaTcr ^vyd accedentes et nutricem. Id sic scri-
bendum est :

^H.a. TtdteQOv iyw fiataiogf rj %Xvw xivbg TtQ,

oXxTOv dt OLKWv dQtiwg bQfiWfiivov;
H. p . %i qnjfu; a .

264 LIB. 111. CAP. XXY.

ijx€? Tig ovDL aarjfiOVy dlla dvgvvxfj

xct/xvTOv eYato* ncai %i Ttaivi^ei aviytj,
^H. /. ^vveg di a.

%ilvS wg dfjxhjg xat avv(oq)QViofi€vrj

%(oqbI Ttqbg fjfxSg yqala afjf.iavoiad rt.
TP. c3 TtaXdBg, wg aq fjfup qv afir^Qotv xaxwv

i]Q^€v to ddjQOv ^HQanXei to 7i6f^7iif.iov.
^H, d\ ti (J*, w ysQaidy ytaivOTtoifid^iv Xiyeig ;
TP. pefifjxs JrjdveiQa tfjv TcawaTavriv

odwv aTtaawv i^ dxivrivov no86g.
^H. B. ov drj nod-^ (og d-avovaa; TP. %dv% dxrj-

%oag. If.

^H. g. zid^vrjxev rj tdXaiva; TP. SevteQOv xXvtig. ^ .
*H. C'. tdXaiVy oXed-Qla ; tivi tQ^nfp d^aveXv oq^e (pyg ;
TP. axetXKotat eg ye nQa^iv ^H. rj'. einiy t(p

fi6QVy y.

yvvaiy ^vvtQixet;
TP. avtfiv dirftatojae. ^H. 9'. 9vfx6gj ri tlveg y .

voaoLj tdvS* aixfx^

fiiXeog xaxov ^velXe; ^H. i\ mug ifii^aato y .

nQog ^avdt(f ^dvatov

dvvaaaa fiova; TP. atov6evtog iv tofi^ ac-

8dQ(yv.
^H.ta\ ineldegy eldegj c3 fidtaUj tdv^ t(iQiv;
TP. ineldovy dg dfj nXrjala naQaatdtig.
H.ip . tig. -^Vj n(og; H. ly . (peQ eme. o.

TP. avny nQog avt^g x^f^Qonoieitac tdde.
^H.id\ti (p(ovetg; TP. aaq)rivrj. d\

^H.ie. ¥texevy ^exe fieydXav

a vioQtog ade vifKpa

86fioiat tolgS" iQcvvv.

Noliivi appositis in margine numeris quac sibi respondent,
in quibus ter trimeter iambicus sequente dochmio positus
est, sed ita ut horum primus et tertius trimeter ab anapaesto
incipiat, eoque hi sibi respondeant , ct qui inter eos me-
dius est cum suo dochmio trimeter pro mesodo sit, ter-

DE GANTIGIS SOLVTIS. 265

tio autem dochmio adhaereat epodi loco versus anapaesticus
logaoedicus.

§ 727. Ex parto antistrophicum est Cfirmen) quod legitur
in Troadibus a v. 239.

1 E. Tooef TOOj w qiiK(XL yvvamsgf too oqj a,
o q>6pog riv TtaXai.
T. ridrj xexXi^QiJod'* y el ta^ ^v v^iiv ffo^og.
z E, a$aiy Tiv rj ^ .

BeaaaXlag noXiVj tj
Od^iadog elnagf tj Kad^eiag x^ov6g;
T. xat aviq kxaatrjy novx Ofiov XeXoyxc^'^^'
3 *jB. tiv aqa %lg eXax^v; viva ftOTfnog divxfig a'.
^lXtddiov fiivei;
T. av i* dXX^ hcaata nvv^dvovj iiij ndv^ hftov.
E. Tovfxov tig aq y .

eXaxe thLog^ evene, tXd/Aova Kaaadvdqav;
T. i^aiqetov viv eXaftev J^yafie/Avwv ava^.

5 ^E. r/ tf uiaTte- y .
daifioviif vvfigxf doiXav; ui fioi fioi.

T. ovnj dXXd XhttQdov axotia wfKpevtrjQLa.

6 'jB. ^ tdv Ooifiov (i\
naqd-ivovy q yigag b

XQvaoxdfiag idmi aXextQOv C^dv;
T. €Q(og itd^eva^ avtov ivd^iov noQrjg.

7 *J?. ^intej tinvovj ^ad^iovg d\
nXfjdag^ nal dno XQ^^S ivdvtwv atefpi-

(av leQOvg atoXfiovg.
T. ov yaQ fiiy avtfj PaaiXix(j5v Xix.tQWv tvxelv;

8 ^E. ti di toS* 8 veoxfiov dn ifii^ev iXd ftety

iXd- a .

Pete tixogy nov fioi;
T. IloXv^ivrjv He^ag, i^ tiv iatOQeig;

9 ^E. tavtav t(^ ndXog e^ev^ev; e\
T. tvfi(i(() titaxtai nQognoXelv Ux^XXidog.

266 LIB. III. GAP. XXV.

10 ^£. fS fiioi eyiij tdqnp nQOgnoXov iwexofiav. d\
diaQ tlg od* rjv vo^og^ V %L d^ia^iov,

w q>iXogj ^ElXdvtov;
T. evdaifiovLl^s Ttaida arjv ejjct nahjjg.

11 ^£. %i voda^ ti %6S^ elaxeg; aqd fioi a ^d-

Kaiv a .

diXiov Xevaaei;
T. exei 7i6%iiog viVy (og% d7trjlXd%9tii ft6viov.

12 'E. %i it; a di %ov g.
Xalxeofii%OQog ^'Eyi%OQog dd^aQj

^vdQO(.idxa %dXaivaj %iv Sx^i %v%av;
T. %ai %ijvd^ IdxtXXewg elafie naig e^igs^ov.
\'\ ^E, iyd di %(p g'.

TtQogftoXog d %Qifidfiovog xsqI
devofteva pdx%QOv yeQai(p xaQif;
T. ^Ix^dAfjg ^Odvaaevg eXax ava^ dt^vXrjv a exeiv.
h. e ey TtQ.

aQaaae nQo^a %(WQifi0Vf
%Xx ovvxiaat din%vxov naQeidv.

1(0 i(o fioi fioi C'

fivaaQ(^ doXi^i^ %e XiXoyxa q)m%l dovXsveiVf
TtoXefiiff dixag naQavofif^ ddxet^

8g 7tdv%a %dxeid^ev ^.

ed^et* dv%inaX^ avd^ig htelae din%vxv yXwaa^
(piXa %d nQ6%eQ a(ptXa %t9ifievog ndv%(av.

yoaa^y d TQ(pddegy fxe* in.

fii^ayca dvgno%fiog, otxofiat %dXatvay
S ivg%vx€(fviit(fi nQogineaov icXrjQ^i),

Quac in his addidi luctri indicio, diductis litteris scripta
siint. Atque in undecima quidem stropha quod libri praebent,

%i %6S* eXaneg; a^d fiot deXtov Xevaaetj

praebet id quidem duos dochoiios, sed paruw degantes. ut
iili videantur tres potius fuisse , sicut in prima , in tertia , in
octava stropha. Constat autem totum carmen ex duabus par-
tibus, quarum in priore, quae strophas habet tredecim, singulis
strophis subiicitur trimeter Talthybii: secunda pars autem

DE CANTICIS 80LVTI8. 267

proodum , stropham , aniistropham et opodum complectitur.
Litterae, quas in margine posui monstrant, quae strophae sibi
vel totae vel ex parte respondeani.

§ 728. Aiiter comparatum est carmen paromoeostro-
phum, quod est in Phoenissis v. 298. seqq. Id sic scribendum
videtur:

X. w avyyiveia t(Sv ^Ayrjvo^g xiiivfov
ifxwv TOQdwfoVj iav dTteatdXrjv vnOj
300 yowneteig ^dqag nQognirvw Oj

ava^j tov oXyco&ev v6fiov oifiovaa,
sfiagf flpag XQOvif ySv nm^av. iwy
Ttotviay [loXe TtQddQO/iog^ d/initaaov nvXag.
%lveig, iw tsTtaSaa tdvde (LtiSteQ;
305 ti fiiXXeigj ti fiiXXeig vnoqoqya fiiXad^qa

niQov, d^cyelv t wXivataiv tinvov;
10, Oolviaaavj w vedvidegj ^odv eaw
dofiwv %Xvovaa twvde y^-

gai tqofieqdv SXxw nodi noiog fidatv,
310 iWj iw tinrovj tinvoVf otq.

XQovffi abv ofifia fivQiaig iv diiiiQatg
nQogeldov * dfiq>i^aXXe fza-
atov wXivaiOi (latiqogj
naQrjtdwv t OQeyfia, /Jo-

315 atQvx^^ ^* X^^'

tag ycvavdxQfota nX6%a-

fxov axid^wv diQOp tdvd^ ifidv.

Iw iw fioXig q>avetg dvt.

aeXnta ndSoxijta jfiatQog wXivaig.
320 ti (pWy ti (pw ae\ nwg Snav-

ira x^9^^ ^^ Xdyoig inei-

ae xal to devQO TCoXviXir-

Tttov idovitv

neQixoQevovffa t^-
325 ipiv naXaidv Xd^w xfXQfiOvav.
tctf tiiiogj ifibv tinog

268 LIB. III. CAP. XXY.

eQrjfiov natQffiOv sliftcg dofiOVy
q>vyag dnotnaXeig ofialfiov ln^fifjc.
7] Ttod-Bivbg q>iloig^
330 ^ Ttod-eivog &i^fiaig.

lid^ev ifiav te Xst)x6xQoa xeiQOfiai
dayiQvoeaa dveiaa nev9et nofiav,
arteTtlog gxxQetov XevxwVy w tey.vovy
dvgoQq^vaia ^ dfiqitQVx^ tade
335 a%6tt dfieifiofiai,

6 S* ev dofxoLOi TtQea^vg ofXfiatoateQrjg^
dnTJvag ofiomiQOv xag dTto-
^vyeiaag d6fiwv

no&ov dfiqiddnQVTOv dei ytatex(ov
340 dvy^e fiiv ^i(povg

in avTOXBiQd te aqaydvj
vneQ teQefivd t dyx^vag

arevd^wv d^dg dQaidg Teytvoig*
avv dXdXatav ^ aiev aiayfidtwv
345 anotia nQvntetai,

ai S^f w tixvovj ydfioiat d^
xXvw ^vyevta naidonoiov ddovdv
^evotatv iv dofiotg exstv,
^evov te x^dog dfxtpinetv
350 aXaata fiatQi t^de ^a-
t(f} ze T(p naXatyevet
ydfiwv enayiTov azav,
iyw S^ ovve aot nvQog dvrjilja qwg
vofiifjLOv iv ydfjLOtat aoXgy wg nQenei
355 fiateQt fianaQiff

dwfievata d* ^lafitivog ixrjdevdT]
XovtQOtpoQOv xXidag' dvd di Qrj^aiav
noXtv iaiydd^rj aag egodog vvfiq>ag.
oXotto td^j eite aidaQogj
360 ett eQtgj ette natrjQ o aog avtiog^
eite tb daifioviov xateycwfiaae

dwfiaatv Oidtnoda*
nQog ifii yaQ xayUSv efioXe twv^ dxr)-

DE GANTIGIS SOLYTIS. 269

Incipit hoc carmen proodo, quam excipiunt v. 310 stropha
et antislropha. Deinde sequitur v. 326. systema doch-
miacum, cui inserli duo sibi respondenles versus. Inde
alia stropha v. 336. ex iambico trimetro, dochmiis. anapae-
stis, iambis, dochmiis, cuius ultimi duo versus 344. 345.
respondent versibus 334. 335. Tum systema iambicum v.
:U6. et dochmiacum v. 353. postremo dactylicum v. 359. quod
finitur dochmiis.

§ 729. Aliud carmen paitim antistrophicurn , partim
dissimilibus inter se systematis interpeliatum , ita ut quodam-
inodo paromoeostrophum videri possit, in Phoenissis est a v. 1 493 .
quod in mea iiiius tragoediae editione, quantum incerta qui-
husdam in locis scriptura fieri posse videbatur , in suas partes
divisum dedi.

§ 730. Accedat his denique memorabile exemplum,
quod est in Sophoclis Oed. Col. 226, et 241. Nam quae ibi
sunt duo systemata dactylica, ultimo versu sibi respon-
dentia , eorum prius, ut in summa animi anxietale, uno tenore
decurrit :

X. ovdevl fxoiQidla tiaig eQxstaij

wv nQOTta&ti^ %6 tivsiv, a7td%a ^ ana-

Taig CTiQaig eteQa TtaQafiaXXofii-

va novovy ov x^^*^ dvrididofaiv I-

XSiv. av di twv^ kdQaviov ndliv entOTCog

avd^ig aq)OQ(jLog ifiag x^^^^S &id^OQ€y

firi Ti niQa XQ^og

ifi^ tzoXbl TtQogdxpyg.

Alterum recte distinctos tetrametros habet, qui interpellantur
duobus sibi respondentibus versibus ex choriambo et Cretico
compositis.

dXi! i(jii rav fieXiav, IxeTevofievy

o) ^ivoij oly^TeiQad-^ 8
naTQog vniQ rovfiov fiovov avrofiai^
avTOfiaiy ovK dXaoTg nQogoQiofiiva

270 LIB. III. GAP. XXY.

oj^fia oov ofifiaaip, Sg vtg atp atfimog
vfieriQOv TtQOipaveJaa y %6v a^Juov
aidovg nvQoai' iv vfuv, atg ^c^,
nelfied-a vXafiovsg' diX tvfi, vsvaars

vav ddoyLiqtov %aQtv.
fiQog a S %t aot q>ilov ix aid-sv avrofiat,
fj vinvovj ^ Xixogy i^ t^^iog^ ?/ 9'edg*
ov yoQ tooig av a^Qwv pQOTOv ovttv ctPy
ogvig av et 'd-eog

ayot \gwyetv dvvaito.

INDEX LATINVS.

(Nameri snnt paragraphornm.)

Acccntus Gracci vis 96 seqq.

Latini 400.
anapaesticus numerus 87.
anceps mensura 83. 65. seqq.
arsis nuda 404.

basis 88. 405. seqq. daplex 407.
bene roonosyllabum 459.
&ene/tcfum quadrisyllabum 459.
brevis vocalis producta in nomine

proprio 404.
catalexis 44.
clausulae 488. seqq.
crasis 88. seq.
dipodia 32.
elisio in Latinis versibus, praef.

p. VII.
epitriti secundi 536-547.
epodi tragicorum 678.
Faliscum metrum 534.
Iiiatus 80. seqq. apud comicos

Lat. 402.
hypermeter versus 487. seqq.
iambici ischiorrhogici 247. 236.

497.

iambici trimctri anapaestus apud
comicos praef. p. X. 599.

interpunctionis vis 402.

irrationale tempus 33.

male monosyllabum 459.

maleflcium quadrisyllabum 459.

metrum 32.

orthius 563.

paeon epibatus 564.

paeonicus numerus 498. 445.

palimbacchiaci versus 495. 275.

paracataloge 53. 268.

parodus 664. seq. 669.

pausa 52.

pedes 34.

recitatio versuum Latinorum,
praef. p. VII. sq.

s iinale 95.

silentium 52.

stasimum 664. 666. 669.

synecphonesis 90. seqq.

synizesis 90. scqq.

syzygia 32.

trochaeus semantus 54. 267. 663.

■4

INDEX GRAECVS.

^AlXotoarQot^ a 706.

«vttxkitatq 428.

aVttn€uartt 655.

ttva(fiavfifjiara 709.

avofAOioarQOtfa 706. 744. 745.

avnxoQia 672.

1X0 genitivus 84.

a7i6%^(aii 44.

anoXiXvfiiva 706. 707.

aTTo axrjvtjg 685.

aarQoqa 706. seqq.

ar/jtrira 706. 743.

dixoQitt 672.

cffDf trochaeus 99.

ivonXios Qu^fioi 330. praef.p.XXII.

^wir/ ihtyfiartxa 744.

ini(ftovtifi€<ra 708. 709.

iriQoarQotfa 706. 744.

evvftvos (lactylus 77.

iiftjfiria 709. 74 0.

Z^i' accusativus 329.

I dativi 94.

x«^Zi7 423.

xofjifjia 40.

xoftjuoi 684.

Mvxovktov 438.

arfOii.ov 40.

fttavfjivta 740.

^i^ tuQaai, praef. p. XVII. soqq.

fiovoarQOifa 743.

o/xof 438.

oio genitivus 84.

naQOfAotoatQOffa 744. 746. seqq.

nolvarQOifa 742. 744.

Ti^^Jmxov fUrQov praef. p. XXH.

art.xofjiv^(tt 654.

arQOiftxa 707.

Tf/^oic trochaeus 99.

vfivfTv prima correpta 77.

INDEX SCRIPTORVM.

Aeschylus Agam. 483. seqq.

4467. seqq.
Choepb. 842. seqq.

448. seqq.

804. seq.
Perf. 98.

464.

269.

275.
4048.
Prometh. 425. seqq.

900. seqq.

finis
Sept. ad Th. 78. seqq.

490.
Suppl. 890.

854.
Alcaeus ap. Hephaest.
Alexis Milite

apud Athenaeum
Aristides Quintil. p. 88.
Aristophanes Ach. 47.

348.

404. seqq.

748.

928.
Av. 4 08.

888. seqq.

528.

586.
Av. 4495.

4497.
Eccles. 845.

942. seqq.
Equit. 804.

458.

508.
Lysistr. 849. seq.

888.

845.

888.
4087.

flermanni Epitome doctr. metricae. l^

669.

675

695

•

694

454

678

420

258.

274

258.

274

222

678

■

696

267.

722

224

294

545

praef. p.

XVI

praef. p.

XIX

498

460

428

460.

704

praef. p,

. XII

460

880.

449

866

praef. p

. XV

456

460

708

447

486

885

444

405

402

456. praef. p.

Xlil

praef. p. XVII.

INDBX SCRIPTORTll.

praef. p. XV
ISO

prae(. p. XV
U9

praef. p. XV

praef, p. XIV
praef. p. XVI

laao. praef. p. XV

1307. 156. praef. p. XII

13S3. seqq. tS8

TbeSlU. 285. 158

Tbesm. 11. apud Alhen.

iies.

136».
Aristoxenus El. rbythm, p. 303.
Caecilias
Callimachus Fr.
CBDtio apud Schol. Theocriti
Carnien amatorium in Crameri Anecd, Paris.
Cannen Prinmi
Carmen Saliare
Cflnsorinns

Comicus uicertus ap. Diog. Laert.
Cralinus

apud Atben, XIII. p. S6S. E.
Damoxenus
Eonius
Gpichermns ap, Atben. VII. p. 315.

9S6.
Cycl. 1,1. S6.

Aea. seqq,
Electr. 169.
Hecub. 684, seqq,
lose. aeqq.
1088. seqq.
Helen. 16«(,
Herc. fur. 91S.

1195.
Hippot. 751.
lone 138.

119. seqq.

INDBX 8C1IPT01T1I. 275

Eoripides lone 1499. 2^7

677. 260

Iphig. Aul. 28«. seqq. 669

547. *69

Iph. Taur. 1129. *69

Oreste 140. 158. 250

182. 205. 2*9

982. seqq. "^^5

Phoen. 210. soqq. *68

298. seqq. "^28

330. seq. 251

Suppl. B23. 89

Troad. 239. seqq. '^27

263. 267

769. ^*6

1287. seqq. 689

Hephaestio ^76

Hesiodus 0. et D. 689. 77

640. 90

Horatiusod. I. 37, 14. »87

II. 13, 7. 590
IV. 8. 578

Ibycus 302. 305

Laevius 333

Livius Andronicus Odyss. 525

Lucianus Tragodopodagra 333

Marcius vates 525

Naevius Bello Punico 525

Oraculum apud T. Livium 525

Philyllius *61
Pindarus Olymp. VI. 52. 599

VII. 2. 599

XI. 4. 599

Xil. 6. 599

Pylh. L 109. 91

IV. 92. 92

IX. 599
Isthm. n. 588. 599

III. 599

IV. 541

III (IV). 1. 589. 599

IV (V). 599

V (VI). 52. 599
Nem. V. 599

V. 25. 699
IX. 75. 111. 599

Plato comicus 157

Hyperbolo 504

Plautus Amphitr. I. 1, 14. 427

I. 1, 82. 210

Asin. IIL 2, 10. ^ 171

IV. 1, 26. . 154

Aulul. U. 1, 80. 427

Bacch. IV. 4, 4. seqq. 209

IV. 10. seqq. 892

18*

■■C

270 « llfDjBX RCBIPTOByM.

Most. n. i^4. SQtfii 209

Pers. 11. 4, 9. 477

Pseud I. 4, 17. 4 02

fine 280. 284

Rud. 1. 5, 49. 206

Stich. II. 4, 87. seqq. 382

Trin. II. 4, 47. seqq. 208

Poeta incertus ap. Hephaest. 54 8

Sappho apud Hephaest. 522

Scipionum monumenta 525

Septimius Serenus 534

Sophocles Aiace 4 487. seqq. 479

Antig. 607. 467

4424. 4432. 564

Oedipo Col. 246. scqq. 534

226. seqq. 730

244. seqq. 730

OedipoR. 483. seqq. 408

Philoct. 826. 296

4089. 468

4440. 440

4454. 464

4402. 420

Trach. 205. seqq. 684

263 seqq. 726

848. 248

Terentius Adelph. IV. 4, 4. 494

Andr. 111. 2, 5. 279

111. 2, 37. 493

III. 5, 7. 482

IV. 4, 42. 240
Hec. II. 2, 4. 4 70

V. 4, 46. 477
V. 2, 9. 474
V. 8, 32. 470

Phorm. I. 4. 47. 430

IH. 2, 4. 430

Timocreon praef. p. XIX

TypiH Breitkopfii A Haertelii.

'W^y

m--- ■ ^v^i^ ' .

r"->:

■ ■ ,' ■ 1/

,, - ■ /

'1*%t ^ „. .

h '' ^''-'^ ""'■:^.'&- y

^&-^/

ff/

«<;' 4

V'"'''

flSp^

1 -:,>>., ... ■■ . ■ ■;

1 . ^

■ , i< "■/'■■ ./"'" >

DATE DUE 1

STANFORD UNIVERSITY LIBRARIES
STANFORD, CAUFORNIA 94305-6004

-s\ "■■-
'-V ■^•, ■■-.'

1 /^rsirfjifr-:'" ■■

f . ■ T" ■■ ftfT^ ' . ' * .- W !' ^fc\ ^^^-

■■ : ■t'^-^J^:-

■',^^-^^A^^fh^ ■•■.^

%^-i^§:.;f:^

Internet Archive Audio

Featured

Top

Images

Featured

Top

Software

Featured

Top

Books

Featured

Top

Video

Featured

Top

Mobile Apps

Browser Extensions

Archive-It Subscription

Save Page Now

Full text of "Godofredi Hermanni Epitome doctrinae metricae"

See other formats