Full text of "Specimen zoophytologiae diluvianae"

See other formats

hd 
9n 


ME 
YA 


PECI 


EN 
E 


DILDVIAN 


X 


c 
e 
mi 
e 


OOPHYT 


"t 


[U/ 


| 3ibrarp of tbe 30uSeum 


OF 


COMPARATIVE ZOÓOLOGY, 


| AT HARVARD COLLEGE, CAMBRIDGE, MASS. 


jiounueun bp private subscription, it 1861. 


DR. L. pE KONINCK'S LIBRARY. 


' No. /l t). 


SPECIMEN 
ZOOPHYTOLOGLE DILUVIAN.E 
IOANNE MICHELOTTI 


1. U. D. 


AUG. TAURINORUM 
EDID. HEREDES SEP. BOTTA 


HABITA FACULIATE 


! vq 


"n 


MCZ LIBRARY 


HARVARD UNIVERSITY S 
CAMBRIDGE. MA USA* - Am AM 
us aset . d . ? H 
» : o" 2 
- A» 
i3 To" RUND. A 
Ww ow : 
ey bo e " 
i M f ».; 
un - EN 
E 
e, B 
de. 
e - 
, Wr ^ 
PROSTAT. 


Lugduni, penes Terver, naturaliste, rue neuve, n.? 36. 
Parisiis, penes F. G. Levraült, rue de la harpe, n.9 81. 


Argentine, penes cit. Levrault, rue des juifs, n. 33...» — 
Sturgardie, penes E. Schweizerbart. " WEM , 
| i^ ! : 

$a na 
4* E 1 v" ^, / : 
LI P " M £ :«l 


AVGVSTINO LASCARIS 


MARCHIONI COMITI ALBINTIMILII 
EQVITI TORQVATO MAVRITIANO ET LEOPOLDIANO 
R- ACADEMIAE SCIENTIARVM PRAESIDI 
QVI SVMMAM AVORVM ATAVORVMQVE 
ET SPLENDIDISSIMI GENERIS DIGNITATEM 
INGENIO DOCTRINA COMITATE BENEFICENTIA 
SVSTINVIT AMPLIFICAVIT 
VIRO ILLVSTRI 
BONARVM ARTIVM COMMERCIORVM REI AGRARIAE 
TVTORI AC VINDICI 
EGREGIO LITTERARVM FAVTORI 
IOANNES MICHELOTTI 
IN MEMORIAM BENEFICIORVM 


D: br € 


| , AIQJONE p "n 13 PUR oT 
E XHRAY LATO Jd 
oC sepa rgo iibi] 
a qe tera TID ! gy 39 sdb i i 


1 " L S URS EN | 
TOURS ud ih " " visor Be RUM | 


, r. W- hs "anraram o. 
DE ; Lo o véraoibncar vóa ) ns 2 | 


Abo wA À PENES E 2A | AQ E 
EUN x JÉs eniro 


— | 


i AI TW diu Aristo i IN Y. 


— 


in d A 


" a A 
"I TR a / 
S Abr o op £u M 


PROOEMIUM 


- Ia naturalis historiae pars, que zoophytorum na- 
turam , seriem, historiamque inquirit, atque demon- 
strat, communi, probatoque Zoophytologie nomine 
venire solet, eodemque vocabulo polypi, et polypa- 
ria comprehenduntur. 

Polypos ea animantia cum /aineille dicimus, 
quie nequeunt in duas eequas partes dividi, queeque 
cireum punctum unum, uti centrum, disposita sunt, 
et radiatam formam habent vel in tota corporis 
forma vel in tentaculorum ordine, in quorum vim 
animantia radiata plerique eos appellant. Polyparia 
dicimus tegumenta. quorundam polyporum , qui 
iisdem insident, atque vivunt, nec non multipli- 
cantur, atque coustant non ex transudatione po- 
lyporum, quemadmodum in testaceis contingit, sed 
ex intima eorum essentia, cujusmodi est cernere 
in crustaceis. 

Mirifica sane de polypis ab auctoribus, qui hac 
de re scripserunt , afferuntur documenta; corpora 
enim habes in hac re, qua obtruncata reviviscunt, 
quaeve compressa in tot alias mutantur figuras quot 


X 


2 
impedimenta; voracitate insigni ac propemodum 
incredibili pollent, sensibilitate przedita , communi 
omnibus alis animantibus nervorum systemate 
carent; sensus ferme omnes in plerisque desi- 
derantur (1) , ovula e parenchymate emergentia 
praebent (2). Nec minoris ponderis sunt quie. exhi- 
bent nobis tegumenta ipsa, seu polyparia; quod 
cum effusa sint ubique, et varietates, pulcherri- 
masque formas, ac colores induant, cumque solida 
eorum textura apprime in nonnullis eorum con- 
servationt decorique inserviat, ornatus, artiumque 
causa non infrequens eorum est usus; uli in me- 
dicina pluries adhiberi posse, hac arte periti 
contendunt. 

Dupliciter igitur preeclarissimam hanc historize 
naturalis partem commendatam velim, maxime quia 
hac nostra :etate ad Geologie formationes, strata- 
que cognoscenda , ab iis exordiendo, qua primava 
fossilifera dixerunt, ad ea perveniendo, quee. sub- 
fossilia nuncupantur, plurimi intersit (3). 

Quum tamen impar sim universam Zoop/ytolo- 
giam complecti, cumque multi referat singillatim 
potiores species invesligare , quee in. unoquoque 
strato geologico adsunt; hinc brevitatis causa unam 


(1). Mémoire d'un genre de polypes par M. Zrembley. 

" Opuscul. de physiq. par M. Spallanzani. Tom. 2. 

(2) Polipi di mare. Mem. di Filippo Cavolint. 

(3) Manuel du géol. par M. Zenri de-la-Beche. 
Guide du géolog. voyag. par M. 4m Bove. 


Mém. du gcéolog. par M. B. Studer. 


3 
tantum ejusdem partem eligam, quz pertinet ad sz- 
pracretaceam ctatem,et quae etiam in America se- 
ptemtrionali sui indicium praebet , uti testes locuple- 
tes sunt Conradus, et Lea (1), et duabus,uti perbene 
notat Elie de Beaumont , vespondet revolutionibus, 
quas conspicimus in Alpibus orientalibus, et occi- 
dentalibus in Sabaudia late patentibus, e monte 
dicto Div. Gothard, ad montem vulgo Mont-Blanc. 

De Zoophytologic historia brevia dicenda sunt , 
cum jam de eadem ex professo egerint tum Pa//as in 
Elencho Zoophytorum, tum Blainsille et i naturalis 
historiee dictionario et in manuali suo de actino- 
logia : adnotamus tantummodo fristotelem  quce- 
dam attulisse, quz sarta, tectaque ex rhetorum 
cultu ad nos pervenerunt; qua in re ducem ZJ- 
nium habuerunt, cui alioquin non minima laus 
tribuenda foret. 

À graeco scriptore usque ad annum millesimum 
quingentesimum nonagesimum nonum circiter in- 
culta remansit tanti momenti scientia; quo tem- 
pore Gesner, et italicus. Zmperato , dein. Elis , 
Marsilius , Leflingius , Pallas , Esper eam colere 
coeperunt, et postremis temporibus Zamark , La- 
moroux , Éhremberg, Blainville , Milne- Edwards , 
aliique de ea benemeriti sunt. 

Licet autem eo pervenerimus, ut plura in hac 
scientia veteribus incognita, perspecta habeamus 


(1) Fossis shells of the tertiary format of north. America bi 
Conrad. Philadelphia. 
Contributions to geology bi M. J. Lea. Philadelphia. 


4 

speciatim circa polypos proprios alicui generi, uti 
esset flustre,vel escharc ; attamen gravissima dubia 
adhuc supersunt, ex quibus primum tenet locum 
queestio de ordine magis idoneo ad componendam 
Zoophytologiam ; quumque maximi momenti sit , 
ut hujus operis dispositio pateat, hanc unam pe- 
culiariter diluendam aggredior: aliis quzstionibus 
alioquin servatis. 

Polyparium constat ex polyporum opera, atque 
eisdem quousque vivunt, communem rationem 
habet; ubi igitur hec polyporum corpora cogno- 
scantur , quemadmodum naturalis rei ordo postu- 
lat, ex iisdem eorum tegumenta componenda sunt. 
Modo vero quum AMine-Edswards (1) , Grant (2), 
atque Éhremberg (3), Delle Chiaje plura detexerint 
circa series quorumdam Zoophytorum , que non 
modo Zinnco, sed et ipsi Lamarck latebant, atque 
novam dividendi hec polyparia methodum indu- 
xerint, non renuo hanc servare , quam proba- 
biliter modo laudati viri secuti essent, si illam 
agnovissent: exceplis tamen iis, qua jam antea 
firmis argumentis innixa, subsistere videntur. 

Alacri autem animo hane novam methodum mihi 
proposui, quia ceteroquin multo simpliciori. via 
huic scientice dispositioni; consultum est: duas enim 

(1r) Ann. des Scienc. natur., 1 ser., t. 15, par Milne-Edwards ct 
Audouin. Paris 1828. 

(2) Observat. of on the structure and natura of flustra. Edinburgh, 
new philosoph. journ. Jo. 3, pag. 107. 


(3) Beitrage sur phys. kenntiss der corall im allgemeinen und 
besonters des Rothen meeres ec. Auct. Zhremberg. 


5 
habemus sectiones experimentis probatas, quarum 
altera n£ozoa , altera Briozoa a recentissimo 
scriptore appellantur. Hinc prior corpus animantis 
tibi offert unicam aperturam in cavitate digestiva, 
atque intus generatim lamellis radiatis munitam; 
altera corpus exhibet, quod canali digestivo com- 
pleto, ore, anoque saltem gaudet : campanularia 
prioris , oce//aria posterioris, divisionis exemplum 
indicat. 

Hisce positis , nemo non videt hanc methodum 
multo potiori inniti fundamento, quam que ducitur 
tantummodo ex polypariorum materia , vel flexi- 
bilitate , vel loculorum natura ; licet enim prima 
fronte videatur, admissa materie, vel flexibilitatis 
ratione , sensim ex uno in aliud genus transire ; 
tamen ubi certo definiri nequeat, an polypi respon- 
deant polypariis, quibus adnexi creduntur; si ple- 
raque polyparia, ut continuo docemur, maximo- 
pere differunt, prout in mari adhuc reperiuntur, 
et vivunt, vel paulo post ab eodem deducta, ac 
denique post aliquod temporis intervallum vel in 
undis ipsis; si quodque pejus arbitrarium omni- 
modo est judicium ex polypariis, imo et quoad 
cellulas, et quoad flexibilitatem, quee variant pro 
locorum , temporis, ac setatis adjunctis , non video, 
cur admissas utique, sed obvolutas, neque pro- 
batas dividendi rationes sequi debeam. 

. Adde, quod si hzc vera sunt, in Zoophytologia 
etatis nostree geologicee sunt verissima , quia ex 
professo eorum temporum documenta investiga- 


6 

mus, quorum origo incerta, ac incognita necessario 
manere debet; necessario siquidem deducendum 
ex deductione foret, quod alioquin similitudinis 
causa obtinere possumus. 

Hanc ferme viam monstravit recentissimus te- 
staceorum illustrator Deshayes , qui inter ceetera 
ad cythereas notat: « Si genera ad id compa- 
» rantur, ut memorie juvande causa inserviant ; 
» ubi veri characteres deficiant, nullius momenti 
» distinctiones ex hac unica causa ductas habendas 
» esse : » quod in controversiam deduci nequit ; 
ignorabatur v. g. an sertulariee polypus magis ne 
compositus esset, ac polypus ceriopore , ideo 
falso ex unica materia polypariorum  deduximus 
posteriorem polypum priore simpliciorem prebere 
naturam. 

Gravissima adhuc questio apud Zoophytologice 
cultores oritur de origine 1psius polyparii ; hac in 
re putabat Lamarck, quemadmodum jampridem 
Cavolini (1) licet adnexum polyparium polypo sit, 
tamen nihil. commune cum eo habere , atque ex 
transudatione instar testaceorum constare, uti et 
Linneus ipse docebat (2), unde per intus su- 
sceptionem , sicuti. Cuvier in egregio suo opere 
( T'ableau élém. d'hist. nat., pag. 66 ) sentiebat, 
minime crescere. 

Nostra hac :etate insignes virtute viros con- 


(1) Polipi di mare. Mem. cit. pag. 40 et pag. 56. 
(2) Mem. Academ. auct. C. Linn.,.ann. 1710, pag. 477. 


7 


trarium sensisse cum Cuvier, eorum probant ex- 
primenta (; nn. des scienc. nat., 3 ann., tom. 6, 
pag. 28). Quoad priorem doctrinam primitus evul- 
gatam fuisse novimus a Peysonello ; Linneus eam 
recepit, atque adeo ZLamarck placuit, ut iterum 
atque iterum eam firmare studuerit. (1). 

Primum enim fatetur ex corporum observatione 
omne polyparium semper extraneum esse animanti 


(1) Histoire des animaux sans vertebr. 1 et 2 édit. pag. 88, 94 et 97. 
On peut encore assurer, d'aprés l'examen des objets, que tout 
polypier quelconque est toujours extérieur à l'animal, toujours inor- 
ganique, toujours sans communication intime avéc lui, quoiqu'il y 
adhére; que tantót le polypier forme, autour du corps des polypes, 
une enveloppe simple, et tantót une enveloppe compliquée ou di- 
visée latéralement. 

-.. La eroüte gélatino-terreuse qui recouvre l'axe est encore le 
résultat des matiéres excrétées et déposées, mais d'une autre sorte que 
cclle de l'axe: elle ne tient rien de l'organisation , soit vasculaire, 
soit cellulaire; car ce n'est que dans son état de desséchement qu'elle 
est poreuse , €t, sous aucune considéraüon, elle ne peut étre com- 
parée à une écorce végétale... L'axe de leur polypier, ainsi que la 
croüte qui le recouvre, sont donc tout-à-fait extérieurs aux polypes.... 

Un naturaliste des plus distingués qui a fait faire à la zoologie 
de grands progrés par ses recherches, s'exprime ainsi dans un de 
ses ouvrages: « La partie dure, ou du moins la croüte qui revét 
les polypes, parait faire partie de leurs corps, et croitre avec eux: 
en sorte que les branches qui naissent cà et là du tronc, dans les 
espéces qui ne restent pas simples, sont de véritables végétations, et non 
des additions que les habitants construiraient contre celles qui existaient 
déjà..... Rien de tout cela n'est fondé; ce dont il est facile de se 
convaincre en examinant attentivement la structure des polypiers. 
Les faits bien constatés attestent que les polypes à polypier sont aux 
hydres ce que les mollusques testacés sont aux mollusques nus. De 
part et d'autre, ceux , qui ont des enveloppes solides. les forment par 
des excrétions de leurs corps, et ces enveloppes me croissent pas 
comme eux par intus-susception. Elles sont inorganiques et toujougs 
complétement extérieures aux animaux qu'elles contiennent. » 


8 

ipsi, seu polypo, inorganicum semper, absque 
communione cum polypo licet eidem adhereat. 
 Axem, qui in céntro. reperitur, testatur consti- 
tutum evidenter esse substantia continua absque 
organorum indicio, ejusve fracturas. vitreas ferme 
esse; crustam autem, qua axem. tegit ,. affirmat 
conslare ex materiis. sepositis, atque adnexis , ni- 
hilque propterea et axem, et crustam , quae repe- 
riuntur in polypariis, commune habere cum polypo. 

Denique animadvertit polyparia ita se habere 
quemadmodum molluscha testacea; utroque in casu 
transudationem corporum animantium esse causam, 
cur eorum tégumenta originem habeant. 

Contra sentientibus multa favent argumenta: hinc - 
cum Jne-Edsvards vespondeo, cellulam non esse 
simplex depositum materie £ransudate , quo modo 
evenit in testaceis, verum conditionem peculiarem 
generalis tegumentariee membranee ad eum modum 
composite, quo composita est in crustaceis, in- 
sectisque. Id ex analysi deducitur habita in. gor- 
goniis; quodque in tegumento incipiat incremen- 
tum minutorum polyporum, ejusque texturam tunc 
temporis augere, uti notat Pa//as ad sertularias , 
statuto loco, quin nova strata adjiciantur; paulo 
post polypos prodire ex hac membrana. Ergo 
necesse est concludere per intus - suscepttonem 
constare polyparium; hac ratione Cavolinz. difficul- 
tatem in obtinendis,deducendisque polypis facillime 
explicabimus. Firmior hec opinio manet, si ad- 
damus Lamarck sensisse polypos simplicissumee 


ES 
nature esse; atque hoc tantum de polypis lamel- 
liferis probatum , est. Insuper non animadvertit 
multo magis implexos polypos esse si non adhz- 
reant polypariis,, quam si iisdem adhzreant ;. nam 
sic musculorum saltem seriem evitare ulla ratione 
non possumus, ex quo physiologiee aliquod systema 
demonstretur oportet; implexam magis autem, esse 
naturam molluschorum testaceorum et ipse fatetur. 
Illud denique adjiciendum polypos plures simul 
semper prodire, itidemque se abscondere, si agatur 
de polypariis compositis, uti vocant; quod ut con- 
tingat, oportet, ut vasculare adsit systema , quod 
in rudi materia locum habere nequit. 

Non novam tamen hic opinionem habemus: raro 
enim contingit, ut quod probabile sit vel apud 
veteres sin explicatione , saltem indicatione aliqua 
refertum occurrat, sie licet Pa//as alioquin. de 
polyparii natura senserit eodem ferme modo ac 
Linneus, Cavolini, Lamarck, tamen dum sKkeleton 
memoravit , et uti insectis polypos polypariis insi- 
dere non obscure, non ambigue Cuvterü , atque 
Milne-Ediwardii opiniones precesserat. 

Hoc necessario preemittenda videbantur, ut or- 
do, cui innitor, palam fiat cum eo temperamento 
instructus, ut veram polyparii originem sequamur, 
eos auctores generum initio indicando, qui potis- 
simum in unoquoque speciales observationes con- 
tulerunt : peculiaria quedam occurrunt procul 
dubio et de polypis, et polypariis; sed que per- 
tinent ad. documenta geologie in Zoophytologia 


IO 
saltem pro parte explere studebo; cctera reliquis 
scriptoribus, quorum non pauci, virtuteque prae- 
stantissimi nostris temporibus adsunt, committam. 
Tu denique, historie naturalis cultor, humani- 
tatem, sapientiamque tuam hisce conatibus adjun- 
gere dignare, queque addenda, vel immutanda sint 
nota, meque monitum redde, gratumque animum 
tibi servabo. 


II 
SERTULARIA 


IMPERATO , LEFLINGIUS , CAVOLINI. 


Polyparium phitoideum, corneum; surculis gracilibus , tubu- 
losis, sunplicibus aut ramosis ad latera dentatim cel- 
luliferis. Axi perforato. | 

Cellule calyciformes, distincte, dentatim prominule sessiles, 
vel subpedicillate , bifarie , vel sparse. V'esicule gem- 
mifera. 

. Polypus corona simplici tentaculorum subciliatorum moni- 

tus; os proboscidiforme simplex. 


Sertulariam primum vere , accurateque clarus 
Loflingius investigare coepit (1), cujus rei abundans 
est testis Pallas (2) , nec non italicus Cavolini (3), 
quem ducem sectando Peysonellus (4) passim po- 
stea hujus generis vera cognitio recepta fuit. 

In definitione autem a Pa//as tradita « animal 
vegetans plante habitu » cernere adhuc est inve- 
terate opinionis, et rationum comparationis vim; 
unde ipse ajebat, sertulariam summam cum plantis 
affinitatem habere preter habitum, fructificationem; 
elongari in tubulum simplicem medulla repletum, 
ex eoque gemmulas protrudere, quie in solitos ca- 
lyculos , polypiformes flosculos continentes efllo- 


(1) Leflingius. Act. Accad. Stocklm. Germ. 1792. /ol. 14. 
(2) Pallas. Elenchus zooph. Hag». comit. 1766. Sertul. 

(3) Mem. cit. auct. Cavolini. Philippi. pag. 190. 

(4) De corallis. trans. of London. /ol. 47 , pag. 445. 


r2 

rescunt; in quibusdam sertularüs non caulescen- 
tibus exivrema ramulorum in tubos vermiculares , 
calyculis destitutos , obviis corporibus se se adfi- 
gentes, quasique radicantes degenerare; rege- 
rebat, ramulos, et calyculos semper sursum 
assurgere, et ipsos semper deorsum tendere: quid 
simile invenimus etiam apud Zinneum in editione 
decimatertia systema naturc dum ait, sertularias 
et plures affines radicatas esse more plantarum, 
radiculis extra se dispersis. 

Hisce sepositis, quie non. omni fundamento de- 
süituuntur, quemadmodum nostra etate etiam ex- 
ploratum est; puta inter cctera effectus lucis et 
motus in polypis, quod eruimus ex scriptis insignis 
historie naturalis cultoris (1), facile probatu erit 
non modo polyparia, sed et polypos sertularice' co- 
gnitos vel ab ipsis auctoribus remotioribus fuisse; 
Jamdiu omne dubium memoratum genus cum /ydris 
confundere evanuisse. Quasi hydram | habes, inquit 
Pallas, ramosam , tubulo inclusam (2), cujus poris 
coronatis , seu calyculis capita sua cirrhis instructa 
exerit; in singularibus vesiculis profert germina 
viva, decidua, novasque stirpes animatas produ- 
ctura; turbata quiete horum polyporum, contra- 
huntur se se polypi, inque calyculos corneze indolis, 
et ramos: se recipiunt vel universo simul ramo, 
vel propria cellula. 


(x) Blainville. Diction. des scienc. natur. , tom. 60, pag. 76. 
(2) Vid. Praefat. quam posuimus initio, 


13 
"Non pauca etiam habemus apud eumdem au- 
ctorem circa ovaria; docet siquidem verno in pri- 
mis tempore vesiculas peculiares a calyculis poly- 
pifloribus diversissimas proferri, continuo adherere 
earum membranam tubulo corneo; situ et figura 
differre ; indiscriminatim nasci (1). 

Aliqua etiam nobis Caeolini adjunxit de diversa 
quidem sertularie polypi, ac hydrc matura; nec 
non de horum polyporum afünitate (2). 

Ipse tradidit variis in. observationibus compa- 
rationem quesivisse cum Aydra, de qua meminit 
T'remblejus , cujusve proprietates , naturam, habi- 
tationem, cetatemque summa patientia, et elabora- 
tione laudatus vir investigavit, et regerit non affini- 
tatem tantum habere, sed omni versu congruere ser- 
tulariam cum polypo tremblejano,a qua tamen sen- 
tentia adamussim servandarepugnat velipsa polypa- 
rii, vel ipsa corporis polypi indoles, alia in; polypo 
hydre, ac in polyposertularie; hocideo magis pro- 
bat, quod polypi sertularice naturam minime asse- 
cutus, putabat organum in polypario inclusum esse, 
ex quo prodiret pedicillus, uti loqui amat, modo 
brevis , modo longior , qui cum se restituat, ten- 
tacula, quibus coronatus est, cum eo revolvuntur ad 
ejus similitudinem, atque in polypario includuntur. 

Qua in re videmus accuratiorem tradidisse Pa- 
las ejus defininonem Loflingii insistentem vestigia, 


(1) Pallas. Elenchus zooph. cit., pag. 110, 111 et t12. 


(2) Cavoli 4 r. Mem. polip. marini, pag. 1x17 ad 158. 


14 

qui considerabat reapse proboscidem caput polypi 
esse, non pedicillum, et jam antea tentaculorum 
ordines, proprietatesque scripserat. 

Non spernenda tamen qua addidit italicus scri- 
ptor,qui preter innumeras de motu,vitaque experien- 
tias,nec non accuratissimas specierum sertulariarum 
quz in mediterraneo reperiuntur enucleationes, ani- 
madvertit minutis granis corpus compositum esse; 
hec minuta grana modo hic, modo illic agitari 
ignota, sed certa lege, licet et ipse polypus propria 
cellula consignatus appareat. Didicimus insuper ab 
eodem Cavolini plurima ova ad latera prodiri;itidem 
hic ova triplici modo fieri aliquando ad latera; 
aliquando in ipso polypo; aliquando cum propria 
cellula ostendi; de quo tamen postremo gravis 
quaestio futura foret, ni diceremusadultos polypos 
pro recenter-natis accepisse. 

Primam propositionem ita eam explicare cupit, 
ut, quum omnia ova minime consistere possint in 
matrice , ita hzec tegumenta exteriora componantur, 
ut propagationi sertulariarum. consulatur. 

Multa itaque vel ab elapsi seculi historia po- 
lyporam cultoribus allata sunt de polyporum in- 
dole, qui sertularias habitant; mirum itaque videri 
debet quod Lamarck , atque Dlainville ne men- 
tionem quidem habuerint de polypo sertularice, qui 
non infimum locum, ubi de zoopAytis agitur, obti- 
nere debet. Caeterum ubi teneas ita polyparium 
sert'ilarie esse compositum, ut tibi similitudinem 
praebeat minute plante scopulis, vel aliis corpo- 


15 
ribus fixam, vel convolutam ima ex parte, unde 
passim alii trunculi ex eadem prodeant ferme recti 
quique ramuli non inepte comparati sunt ad mi- 
nuta folia; en tibi exterior sertularie figura. 

Ramuli autem vel bifurcati sunt et lateraliter 
componuntur, aliquando tamen summam ramulo- 
rum utrimque congeriem exhibet sertularia , ut 
nemus, ut ita dicam, przbeat, sylvulasque ex hisce 
sertulariis plures, ut ait Pal/as, efficiat. Preeterea 
truncus, et rami cornes nature sunt flexibiles, 
unde Lamoroux, qui huic flexibilitati maxime at- 
tendit, inter polyparia flexibilia sertzariam retulit. 

Colorem nec unum praebent sertularie ; nam 
sertularia purpurea tota quanta est atro-purpureum 
colorem induit: sertularia nigra , quem indicat 
colorem habet; sunt nonnulle, qua truncum habent 
coloris amórac, ramos coloris albi , ut et alise eodem 
ubique colore pollent. Ànni tempestates quum mu- 
tantur, nec non in procellis, que passim obveniunt 
in mari, evolvuntur sertularic,seepeque trunci unice 
manent,vita destituti,atque passe revolutionis testes. 

Merito propterea, ut ex dictis liquet, Edwards 
inter antozoa provocavit sertularie locum , nam 
anatomic hujus polypi presidiis freti, quibusnam 
modis Aydris conveniat, quo sensu ab iisdem vi- 
talitatis. potissimum contemplatione recedat, co- 
gnovimus. Oris enim, tentaculorum , canalis 
digestivi speciatim dispositio hisce animantibus 
communis est. Hanc rem certa ex parte assecutum 
fuisse novimus Z/ainville solius met cellule dis- 


16 

positione innixum. Placuit insuper eodem: ex: ser- 
tularie genere novam familiam, divisionemque in- 
ducere , SSertulariea semel atque iterum: nomine 
indicata, eujüs characteres in eo potissimum repo- 
nere maluit, quod corpus polypi corneum implexum 
exhibet, liquorem motu prceditum, quique in omni 
polypo continuatur, ostendat. In ordine autem,quem 
statuit, hanc tribuit sertularüs definitionem , ut sit 
polyparium. corneum, sepe ílexuosum, atque ra- 
dicibus filiformibus. addictum; ut cellule sessiles; 
urceolate sint, atque binubo. oblique. dispositae. 
Polypum dixit hydriformem tentaculis ciliatis. mu- 
nitum. Coterum quousque melius cognoscamus 
hoc genus, eas tantum species inter sertularias 
recensebimus, qu:e axem perforatum exhibent. Ea 
denique nobis arridet opinio, vi cujus cum eodem 
DBlainville genus idie a Lamoroux inventum inter 
sertularias reponimus. 

Si vero ad geologiam te convertas, extra con- 
troversi:e aleam positum est in primcvis organici 
regni documentis haudquaquam reperiri, ita. ut 
fossilifera swata inferiora, ea qu £ransitionis , ju- 
rassica , oolitica dicimus , perquirere. possis quin 
sertularie indicium habeas: videtur siquidem. ex 
iis generibus esse, qux recentioribus tantum tem- 
poribus sui indicia relinquere potuerunt una. cum 
iot aliis animantibus quorum modo adeo utilis , 
laudabilisque investigatio in tota ferme Europa 
suscepta fuit. 

Quae sane documenta deficiunt, cur sertudarian 


n 
habeamus tanquam primzevze etatis incola, cujusve 
rei quoad geologiam maximopere optanda foret 
contraria sententia, quum ea ad arzitozois pertineat, 
alioquin vero non deficiunt documenta in polypa- 
riis insita ad hanc classem pertinentia; eam tamen 
non desideramus in cataclysmis posterioribus geo- 
logie; nam certum est eam extitisse in diluviano 
&vo alque cretaceo, uti docent exempla, qux ha- 
bemus in Svetia, in Germania , et alibi. 

In diluviana state autem certe litora popu- 
lasse nos docent strata geologica in Dania extensa 
qu»que memoratam crétaceam formationem tegunt, 
quarum sertulariarum aliquot fragmenta mihi com- 
misit przclarissimus vir Forchhammer in hoc spe- 
cimine relata. | 

Numero sane plures esse debent sertularie quee 
in geologicis documentis adsunt, sed quum earum 
fragilitas conservationem impediat vel eas cor- 
rumpat, ut pluries, quid hoc nomine veniat co- 
gnosci nequeat, aliunde vero quum nec una stra- 
terum indoles, que modo magis, modo minus, 
modo nihil omnino sertularie conservationi favet, 
pronum est concludere iis tantummodo in locis, 
atque adjunctis perfici posse specierum accuratam 
descriptionem ubi memoratus concurrat, stra- 
torum atque numeri favor. 


I9 
SERTULARIA SERICEA 


NOBIS 


Stirpe ramosa , dichotoma , paniculata, intus perforata. 


Frustra perquirere contendis species ab aucto- 
ribus recensitis, ut, qua de agimus, invenias spe- 
ciem; nam in omnibus speciebus in statu viventi 
descriptis cellularum, vesicularum, et pinnarum, 
nec non articulorum, aliorumque similium disposi- 
üionem iidem pre oculis habuerunt; in. hac quum 
unice possimus inspicere minutos ramulos circum- 
circiter velutino spinosos, frustra, repetam, inter 
descriptas, eam qua eidem in statu viventi con- 
veuiat, quzeras. 

De sertularüs disserens Mine-Edwards notat 
priorem sectionem sertulariarum posse Laomedceas 
dici: sed illico subjungit. « mirum quod in eodem 
polypario utriusque generis dispositio invenitur » 
profecto si hoc probaretur, evanesceret omne fun- 
damentum Zaomedcas servandi, ideoque unde de- 


ductke sunt reverti debent, et. sertularie | genus 


e) 


gere. 


Multo potiori ratione servandum esse putarem 


proprie dictum au 


genus 770a; nam quod cellule sint ferme nullz, 
polypi ascendentes ,' ovaria irreguíiariter. ovoidea 
vix attendendum; tamen negare nulla ratione pos- 
sumus quoad tubulos qui se se implicantes atque 
conjuncti hanc massam constituunt, que sertulariis 
affinis videtur, aliud polyparium indicare, cui alia 


quoque suffragatur polyporum natura. 


pot 


z 
Ád hanc speciem sufficiat adhuc notare, anti- 


pathis indolem congruere, rigidam esse, et cellulas 
pedicillos exhibere. Reperitur in Dania in stratis 
supracretaceis nec non in insulis illius. regionis 
propinquioribus. Mus. R. ZJZ«phniwe. Collectio 
Michelotti. 


2e 


CORALLIUM 


BOCCONE , MARSILI, DONATI. 


Polyparium fixum , dendroideum , inarticulatum , rigidum. 
Axis caulescens, ramosus, lapideus solidus stratis,concentricis 
compositus, ad superficiem longitudinaliter striatus. — 
Crusta corticalis in vivo mollis, ramosa , polypifera ; in 
sicco indurata, porosa; duobus stratis constans , cellulis 

sparsis. 
Tentaculis 8 pinnatis , albis, interiori. canali preditis et 
ad os polyporum radiantibus, conicis; ovariis internis. 


À sertularüis gradum nunc faciamus ad corallium, 
cujus quidem sin investigationem saltem, pretium 
cognitum jamdiu novimus. 

Re enim vera preeter Zristotelem memorat illud 
Ovidius (1), nec non PZinius in. historia mundi, 
et inter recentiores Conradus, Gesner, Aldrovandi: 
posterioribus. temporibus Boccone, Marsili, ocu- 
latas Donati , ut Linnei verbis utar, Pallas , Ca- 
volini , Blainville , Milne-Edwards , Ehrembere , 
aliique hujus generis investigationem sedulo su- 
sceperunt. Talis autem est hujusce polyparii color, 
indoles, ut usibus quotidianis artis, ornamentique 
causa inserviat (2): imo etiam medicamentorum 
vicem obünet, uti et veteres aliqui (3), et hodie 


(1) Ovid. Metam. Libro 14 et 15. 

(2) Diction. teckn. des arts et métiers. Tom. 6, pag. 18. 

(3) Fater Christ. De corallis nat. prap. et usibus. 
Garéneieres, On the virtues and effets of the corall. 


21 
nonnulli contendunt; quorum tamen opinionem 
alii tamquam pro aris et focis certantes acerrime 
rejiciunt. (1). 

Nos, iis relictis ambagibus, notamus eam esse 
materiam hujusmodi polyparii ut vix, excogitari 
quid possit, quod levigationis et industrie adju- 
mentis in tot tamque varios usus convertatur, 
unde aptissimum nomen, gloria maris a greecis 
excogitatum eidem apprime congruit. À polypo 
ordientes, habemus corpus rubri coloris, et ten- 
tacula gerens alba, translucida , ita ut aperta, 
et effusa nobilissimam syderis formam exhibeat , 
mari autem deductum flacidum, et tamquam can- 
didi lactei gutta cadit. 

Os autem tentaculis coronatum , qus canalem 
internum quoque ostendunt, rotundatum est,neque 
linee longitudinem excedit: ad latera adsunt duo- 
decim stria, quae corpus in tot partes secernere vi- 
dentur: ita denique polypi conjuncti apparent, ut 
unusquisque ad perpendiculum instet axi, ejusque 
abdominalis cavitas, communis portionis corticale 
involucrum constituens,latius interius pateat. Sulci 
ex pedieillo originem ducunt, atque vicissim sunt 
perpendiculares; in adultioribus ramis , quam in 
recentioribus sunt potiores, ii plani non sunt, 
sed inaequaliter respondent systemati vasculari, vi 
cujus communicatio inter varios polypos intercedit. 

Nec pretermittenda qua occurrunt in ovariis, 


(1) Cadet de Gassicourt. Diction. des science. médic. Z'em. 7. 


- 


"o 
qua interiora sunt polypo, atque granulos minu-..- 
tissimos albi coloris gerunt ; e matrice deductis 
ovis, corporibus junguntur, et paulo post rugz in 
superiori parte conspiciuntur, ex quibus, temporis 
progressu, prodeunt tentacula , orisque constitutio 
perfecta apparet; unde ex hoc momento etiam po- 
lyparii amplificatio videtur, licet aliter circa. haec 
Lamarck yplacüerit. 

Vescitur autem polypus cora//ü iis minutis- 
simis animantibus, qua infusoria dicuntur, queque 
eftasa abundantissime reperiuntur in iis presertim 
locis, ubi major vis cestus adesse intelligitur; ex 
alimentorum autem facilitate deducendum est, quod 
plures non modo polypi, sed et molluschorum 
species adsint in unis quam in alis plagis, in 
hac vel illa anni tempestate. 

Si vero non seorsim polypum atque polyparium 
observare velis; habebis tenuem vestem albam, 
uti jampridem innuit Zmperato, vel tunicam si Do- 
nati et Cavolini verbis uti malis, que constat ex 
innumeris ferme aliis membranis tenerrimis , qui- 
bus adhirent recensita corpora polypos consti- 
tuentia; hec tunica caduca, fragilis est, brevi dis- 
solutura. Ex hac tunica profluunt vasa cylindracea 
aliis vasis minutioribus adnexa, quorum functiones 
esse putavit Donati corallio alimentis ducere , quod 
singulare prorsus , atque fuüle argumentum est , 
ni dicamus hos tubos polypum ipsum constituentes 
quorum longitudo lineam non excedit, polypario 
eatenus inservire quatenus eidem adherent. Ea 


23 
itidem convexa pluries est ut polypi recipiat cor- 
pus, atque ex granulorum multitudine, quam re- 
cipit, eundem quem axis colorem exhibet. 

Totius autem coral/li involucrum tum inter- 
num tum externum vi ignis in minutissimam 
pulverem reducitur cinerei coloris; quemadmodum 
aulem , pergit Donati , cinis scheletri imaginem 
indicat, ita et cinis cora/li exhibet corpora mi- 
nutissima et candidissima simul conjuncta spheericce 
figurae; porro in primavis constitutionibus, et in- 
terior et exterior vestis optime conveniunt; quod 
magis magisque obstat ejusdem scriptoris opinio- 
nibus , idest plante naturam inesse coralHo , et 
polypum eidem non adherere. 

Abunde autem crescit in litoribus Sardinie , 
atque a Genuensibus,et JNeapolitanis multis ab hinc 
annis apud Zndos commercii causa defertur (1); 
nec in Sardinia tantum, verum etiam penes Ga//iam 
JVarbonensem, penes Siciliam, atque in Adriatico, 
alibique invenitur; tamen prioris regionis corallia 
longe uberiora, atque majoris preti sunt, quam 
posteriorum locorum. 

Ceterum ea qua asserunt de coral/li insulis, 
non de hoc genere speciatim tenenda sunt, quum 
nullius momenti partem insularum earumdem con- 
stituant, sed de meandrinis , astreis , sarcinulis , 
alisque generibus que cum ecoralli fragments 


(1) Davide Bertolotti. Viaggio nella Liguria marittima. 7Z'orino 1834. 
P. Colletta. Storia del Reame di Napoli. Capolago 1824. Tom. t, 
hb. 2, pag. 184. 


24 

implexa conspiciuntur. Illud hinc profluit haud- 
quaquam insulas per se hzc polyparia constituere, 
sed cumulos, iis tantum in locis, in quibus unde 
minus profunde videntur. Quapropter qua non 
modo a viatoribus (1), sed etiam a geologicz cul- 
toribus (2), de hisce insulis referuntur, fundamento 
carent (3). 

Hucusque inceguitum genus in stratis geologiee 
non modo antiquioribus, sed et recentioribus ipse- 
met primum ejus existentiam fateri posse vehemen- 
ter lztor; diluviane enim setatis mediana strata 
illud exhibent in Italia. 


CORALLIUM RUBRUM 
BAUH. 


Stirpe equali , continua , dichotoma , striis obsoletis obliquis. 


Gesner. Fig. lap. pag. 132. Corallium. 

C. Bauhini. Pinax. theatral. botan. Basil. 1023, pag. 3066. 
Boccone. Obs. mar. 1674. 

Marsilit. Hist. marit. pag. 109 et seq. 

Donati. Prod. Adriat., pag. 43 , tab. 5. 

Pallas. Elenchus zooph. pag. 223. 

Cavolini. Mem. pag. 32. 

Scheweiger. Handbug. pag. 434. 

Lamarck. Histoir des anim. 1 et 2 edit., tom. a. 
Ehremberg. Polip. de la mer. rouge, pag. 130. 


De corallio rubro, quod isis nobilis nomine si- 
gnatum apparet apud Pal/as , ut oyen sequeretur 
(1) Kotzbue. Voyag. aux Ind. 
(2) Hozet. Traité élém, du géologie, pag. 193. -- 
Ami Bové. Guide du géolog. voyag., tom. 2, pag. 131. 
(3) De-la-Béche. Manuel géolog. pag. 185. 


25 
exemplum, multo plures egerut quam recensiti ; 
nam inter veteres Z/drovandi, JP'ormius, Bonnani, 
T'ournefort, Mercati , inter recentiores Linneus , 
Lamoroux, Dlainville, Cuvier de eodem mentio- 
nem habuerunt; unicam speciem constituit, qua 
corallii genus iunitatur. Omnia igitur, quz de co- 
rallio veferuntur, ad hanc speciem pertinent et 
vicissim. Brevis si quidem ejus altitudo, rarius in 
occidentali, aut orientali; septemtrionis expositio- 
ne aborret: itidem aliquando rotundata est forma 
hujus polyparii , aliquando. depressa. 

Nonnulla addidit quoque Dee Chiaje circa co- 
rallium rubrum , que cernere est apud eumdem 
auctorem de JMediterraneis divitiis optime me- 
ritum. Habitat in oceano Zndico , in Mediterraneo. 

Reperitur in. coZfe Z'aurinensi. 

Mus. Paris. Vienn. ect. ( viv.) Mus. Taurin. 
Collect. Bellardi, Morelli, Michelotti ( foss. ) 


26 
ISIS 


LINNJUS , PALLAS , LAMARCK 


Polyparium fixum , dendroideum axe articulato , crustaque 
corticiformi non adherente compositum. 

ZA xis centralis caulescens, ramosus; articulis lapideis, striatis; 
inlernodiis corneis , coarctatis. 

Crusta corticalis in vivo carnosa , polypifera; in polypario 
ex aqua emerso non adluerens , plane vel partim decidua. 


Agimus de eo genere, quod licet diu cognitum 
sit, tamen ad tempora Zinnat cum coral/io con- 
fusum fuit a plerisque. Licet autem Zinnceus primus 
isidem, nomine, sejunxerit a cora//io, cujus intuitu 
Pallas novum genus confirmavit, atque auxit; non 
desunt tamen argumenta, quibus edoceatur ejus 
distinctionem a corallüs vere, proprieque dictis 
nomine , et re jam antea factam fuisse; nam articula- 
tum corallium isidem vocat Aldrovandi , Xlemque 
Besler; Boccone autem genus isidis nominat pseudo- 
corallium,quia accedit utique, sed tantum pro parte 
ad corallium. Gualtieri vero Lythophyton articu- 
latum in side cognovit, prius ab adhzrentia, al- 
terum a speciali indole zsidis ductum vocabulum. 

Pallas autem dum Zsidem memoravit, tria genera 
complexus est; nimirum zsidem , meliteam , et co- 
rallium , que nostris temporibus distincta sunt: 
quid plura? Lamorouz , atque Ehremberg mopseam 
induxerunt, que quartam partitionem inducit in 
divisione a Pallas excogitatam. Nostrum erit hujus 


2 
generis momenta referre, et paulo post videre, 
quae reapse nova genera sérvanda sint nec ne. 

Sane ubi articuli isidis, melitee , mopsece con- 
tinuo adhereant, vix aliqua, quidquid. alii. sen- 
tiant, superesset ratio ut memorata genera sejun- 
gantur; nam deductis nodis, potior deducitur 
character ; alioquin vero omnia concurrunt, quz ad 
genus corallii constituendum requiruntur. Licet 
enim strata concentrica , quemadmodum. in iszde 
habemus, deficiant; tamen, quoad sulcorum ordinem 
crassitiem , adherentiam, per omnia exequuntur 
hiec genera; ast si ponamus invicem articulo disjun- 
ctos ut simul nodos tantum exhibeant invicem inter- 
nodiis corneis adnexos; si corticalem crustam non 
adhzrentem, deciduam et internodia, et nodos te- 
gentem; si cellulas planas in ea crusta reponas; si 
articulos corneos itidem admittas , non. amplius 
corallium, sed isidem habebis; que alioquin cum 
antipathe, quoad strata, quibus articuli constant, 
optime convenit. 

De iside autem, intuitu. melitee , mopsec, diffi- 
cilior est quaestio ; nam tota discriminis ratio in 
internodiis consistit, cui aliam EAremberg addidit, 
de natura calcari nodorum isidis. Melitea igitur in 
internodiis spongiosis, turgidis quiescit; mopscea 
in inversa natura maleriei, qua ipsam constituit, 
neque ramos gestat in ejusdem internodiis. 

Certum in primis est, isides nou differre a me- 
liteis ex eo quod alius est axis horum generum; 
verumtamen. quia genicula alius sunt indolis , quia 


28 
cellularum oscula non sunt prominula; quia rami 
ex articulis non prodeunt. 

Certum pariter est, mopscam, teste Pallas, uti 
isidis preebere materiam, vel etiam, si Ehremberg 
audiamus, prebere materiam corneam in geniculis, 
in articulis vero calcarem ; sed hoc modo compo- 
situm genus, quzerimus, quod nam consistat discrimen 
inter Zsidem et meliteam, si huie posteriori dicho- 
tomam demamus speciem; preterea, quo nam di- 
scrimine mopsca sejungatur ab alterutra. Constat 
in primis apud omnes, convenire inter se hzc 
genera tum quoad naturam corticis, tum circa 
quamdam relationem polyporum, et eorumdem 
dispositionem. Át vero, etsi ponamus isides optime 
per se consistere, tamen mopsca in meliteam im- 
pingit; nam peculiaris ille status corticis exterioris, 
uti probe notat Pallas, modo verrucas exhibet , 
modo iisdem caret; hic enim ab «etate , aliisque 
adjunctis pendet; verum insuper cellulas reci- 
piunt ; quum hzc cellularum dispositio eque 
contingere possit in melitea coccinea, ac in mopsea 
dichotoma haudquaquam hic character sufficere po- 
test. E contrario quum eque ramosi sintarticuli in 
melitea, ac in mopsca, quod eadem sit axis na- 
tura in utroque genere, quod denique internodia 
seque turgida sint in mopsea, ac in. melitea, nou 
video, cur utriusque generis distinctionem feramus. 
Ad illud, quod ait Mne-Edwards, mopscas potuus 
eum iside convenire quam cum aliis, difficile est 
eum eodem consentire, sive enim attendas natu- 


39 
ram nodorum, sive geniculorum, sive ramorum qui 
oriuntur in melitea , contra ac in iside, omnia 
discrimen mopsece ab iside indicant ; quod ex 
crusta ducitur distinctionis fundamentum , infir- 
mum esse, nemo non videt. 

In stratis diuvianis unam tantum ad hanc diem 
invenimus , de qua nuper. 


ISIS MELITENSIS 
GOLDFUS 


wopis ( Jab. 1, fig. 1) 


Articulis lapideis, cylindraceis, striatis, geniculis incrassatis, 
junctura conica , axi tubuloso. 


Scheuchzer. Herb. Diluv. , tab. 14, fig. 1. 

Knorr. Petref. ut, pag. 194. 

Scilla. De Corporibus Marin., pag. 63, tab. 21, fig. r. 
Goldfus. Petref. Germ. pag. 20, tab. 7 , fig. 17. 
Blainville. Manuel d'actin., pag. 503. 

Milne-Edsvards Auct. ad Lamarck , tom. 2 , pag. 477. 

Nomine geniculorum hoc loco indicat auctor 
internodia ; nam hoc nomine proprie dicuntur, 
qua articulos conjungunt, et substantie coriaceze 
sunt ; licet et indiscriminatim genicula usurpentur 
pro articulis, quia invicem inserviunt ad universum 
polyparium conjungendum. 

Jamdiu cognitam fuisse hanc speciem testatur 
Scheuchszer , ie idem auctor operis Homo diluvi 
testis; postea vero amplificavit eamdem .Sci/la, qui 
et descriptionem , et iconem prebuit; recentissime 
vero Gojidíus eidem nomen apposuit. 


3o 

Dubitatur an Zsis reteporacea a Goldfo memo-. 
rata reapse in hoc genus cadat; affirmat J/ainville ; 
incertus heeret Edsvards ; ipse fidenter nego; nam 
neque strata , neque sulcorum natura; neque pori; 
qui conspiciuntur in specie proposita a Germa- 
mico scriptore cum Zsidibus conveniunt. 
Habitat.... Reperitur in coZe Taurinensi (varo). 
Mus. Taurin. Collect, Milne-Edswards ,Michelotti. 


| RT 
" GORGONIA 


PALLAS , ESPER , LAMARCK 


Polyparium fixum , dendroideum , axi centrali, crustaque 
corticiformi compositum. 

Axis basi explanata , fixaque , caulescens, ramosus , sub- 
striatus , solidus, corneus, flexilis: centro divaricato. 
Crusta corticalis, axem ramosve vestiens; in vivo mollis,car- 

nosa ,polypifera; in sicco spongiosa, porosa, friabilis:oscu- 
lis cellularum ad. superficiem insculptis , vel prominulis. 
Tentaculis 8 ad os polyporum. 


Polyparium gorgonie constat ex operibus poly- 
porum omnimodo similium iis, qui inveniuntur in 
coralliüs; id autem a Batavo Pallas accepimus ; 
fuit. B/ainville présumptionibus innixum , atque 
firmatum a magno nominis nostre setatis scriptore, 
appositis hac de re in mari rubro investigationibus 
susceptis (1). Eherembergi tamen doctrinam ante 
cessit Esper, qui nobis pretiosiora de gorgonüe 
natura reliquit (2): varia itaque notatu digniora 
hic asserenda subJicimus. Crusta, que gorgonias 
circumdat, mollis est, et quidem eidem caducitati 
obnoxia , ac ,crusta, qui reperitur in zs/de; ubi 
exsiccetur, adhaeret pro parte axi, porosa evadit, 
atque ex porositate friabilis est; in ea polypi con- 
spiciuntur irregulari prorsus modo, ac in corallio, 
i side , 1n melitea. 


(1) Ehremberg. Mem. sur les polyp. de la mer rouge. 
(2) Esper. Planzenthiere. Suppl. 2, pag. x et seq. 


22 

Quoad axem, discrimen ponit Zamarck inter 
gorgoniam, atque antipathem, quod heec sit magis 
continua, vitreamque fracturam exhibeat, contra 
in gorgonia, quod hujus nec adeo solida materia, 
atque illam vitream partitionem non ostendat, sed 
insuper adjiciendum est, in axi centrum gorgonice 
haudquaquam in medio esse, quemadmodum est in 
antipathe, in corallio, in iside , sed vel ad unum, 
vel ad aliud latus vertitur. Hinc strata que confi- 
ciunt polyparium haudquaquam rotundata , haud- 
quaquam cylindracea: praterea hic axis in nonnul- 
lis speciebus non continua materia repletur, sed 
in centro vacuus reperitur, contra ac se habeat 
in antipathe , in corallio. Spine , que adsunt in 
antipathe deficiunt in. gorgonia, ramorum serie 
eadem non est in utroque genere. 

Gorgonie insuper proprium est, ut polypos re- 
cipiat similes iis , qui in cora/lis adsunt , polypos 
autem antipathis , vel ex cellularum dispositione, 
atque prioris tegumenti axe alio modo se se ha- 
bere, vel saltem dispositos esse, ipsius polyparii 
investigatio declarat. 

Dum autem in gorgonie genere versamur, abs 
re non erit varias opiniones circa ejusdem divi- 
sionem perpendere, ut, iis perpensis, que tutior 
sit, facilius apparere et amplecti possimus. 

Putabat Defrance (1) duas consistere posse gor- 
gonie parütiones: prior eas complectitur , quae 


(1) D iction. des scienc. natur., tom. 19, pag. a25. 


33 
munite sunt papillis , quasque Zamoroux (1) pu- 
tabatad corpora polyporum pertinere; alia distinctio 
gorgonias exhibet cortice vix observatu digna, sim- 
plices, pinnatas , ramosas , aut articulatas. 

In priori divisione cernere est plexaurc genus 
a Lamorowux inductum, qui in gorgonice dispen- 
dium quinque genera componere studuit. Primum 
habet axem cylindraceum et cretaceam crustam ex- 
sSiccationis ope tenuem, aut tuberculosam; tertium. 
ostendit axem depressum , et partem corticalem 
subporosam, at ejus-facies minime conjuncta est, 
a qua unice differt a secunda divisione, sed pro- 
minentias exhibet dispersas. Quartum genus pre- 
ditum axe cylindraceo partem corticalem  crassi- 
tie mediana exhibet; cellule prominule , squa- 
mos, elatze, et aperturam przbent syderiformem 
octo radiis signatam. In quinto ordine ex laudati 
Lamoroux doctrima veniunt cellulae elongate py- 
riformes, squamosz; hisce gorgonie, eunicec, 
plexaure , primnoc , muricee nomina addixit. 

Gorgonie distinctio nuper memorata non di- 
splicuit B/ainville, neque Ehremberg , nec ipsi Mil- 
ne-Edwards, ut non obscure indicat ad Lamarckiz 
notas: quin imo novum adjunctum genus repe- 
rimus ab £Ehremberg vocabulo. pterosorgie ex 
regulari polyporum dispositione deductum. 

Non is ego sum, qui tot tanti nominis scri- 


(1) Lamoroux. Polyp. flexibl. Paris. 1816. 
Blainville. Manuel d'actin. , pag. 500. 
Ehremberg. Polyp. mar. rubri, pog. 13o. 


24 

ptores provocare audeam; tamen notare fas sit 
omnia genera memorata nihil aliud. esse , quam 
partitiones quae gorgonias quidem afficiunt, sed 
in eas incidunt indiscriminatim: sane si mihi. de- 
monstraretur polypum alium esse, silerem procul 
dubio, et in fossilibus polypariüs investigando te- 
mere agerem ea conjungendo, qua natura ipsa se- 
junxit; sed cum ex memoratis scriptoribus eruerim 
eumdem polypum omnibus communem esse inductis 
generibus, fundamentum , cui tot partitiones ex- 
cogitate innitantur, deficere contendo. 

Neque hic illud. contingit quod in antipathe , 
et in coraílio ; nam axis peculiaris dispositio , 
polyporum diversa indoles , saltem ex eorundem 
alimentorum , atque digestionis ratione , versari 
discrimina in gorgonic genus evidenter ostendunt. 
Neque ex isis, vel melitee divisione quidpiam 
conjici posse ad rem nostram, crusta, polypi, vel 
axis ratio patitur. | 

Neque etiam opponantur superficies continuz, 
prominentiee effuse, elatze, vel squamosee et aper- 
tura przdite, vel pyriformes , vel dispositio poly- 
porum, vel papillarum , quemadmodum innititur 
Ehremberg; nam considerando statum peculiarem 
cujusve gorgonic, etatem , et locum in quo repe- 
riuntur facile dignoscemus, vel in hisce speciebus, 
qui? constituunt memorata genera pluries indictos 
characteres deesse, vel in plurimis illis speciebus, 
quas adhuc inter gorgonias retinuerunt, adesse, 
qua in aliquibus :nemoratis generibus compre- 


35 
henduntur. Quis peculiarem hanc dispositionem in- 
ficiabit in gorgonia tuberculata , quam ceteroquin 
memorati viri ad gorgonias reapse adhuc pertinere 
declararunt ? Quis gorgoniam pinnatam. adhuc in 
hoc genere recensebit? Et si gorgoniam petechi- 
zantem ad pterogorgias non aecedimus, quum alio- 
quin in polypariis lamelliferis id libenter agamus, 
silicet singularis ordinis admittamus sectionem, uti 
cernere est inter ocuZinas et alia genera, mirum 
non est; nam superioris crustae temperamentum 
non mutat axis indolem, neque peculiariter afficit 
axis, et crustete naturam, uti afficit symmetricum 
ordinem, vel regularem dispositionem quoad poly- 
paria lamellifera. 

Denique quzxro utrum agatur de pluribus specie- 
bus,an satis eisdem consultum sit? confusio ne omni- 
no extranea sit propositis rebus? Haudquaquam: 
age de gorgoníia lepadifera,de gorgonia muricata, 
in hisce habebis genus einüicec, habebis muriceas; 
quid quod, si prominentias cellularum agnoscimus 
in uno et in altero casu, nunquam oblivisci earum- 
dem debemus: modo vero hoc inductum est, ut, si 
elatze hee prominentise sint, attendantur, nequaquam 
si oblonga. Sileam de charactere qui ex axe com- 
presso deducitur, qui in spiculis ponitur, qui 
de retractatione polyporum in péexauris fertur: 
hoc tantummodo quaram, qua nam de causa, 
si hi characteres sufücere videntur in gorgo- 
niis, non suffciant in aliis ; quaero an spongia 
muricata auctorum , an spongia cancellata Lin- 


26 
nei, an aculeata ejusdem parem non meruerint 
divisionem. | 

Neque vero cujusve novi generis ex iis receptis 
insufficentia intelligi potest, nisi singula videamus. 
Quod attinet; ad. plexauram , Lamoroux hujus 
et aliorum generum auctor ita definit, ut sit po- 
lyparium dendroideum, ramosum, asperum; crustam 
solidam,vix acidis effervescentem gestans,pluresque 
cellulas planas effusas , magnas : at id quidem au- 
ctori facile fuit probare in gorgoniía friabilit,in gor- 
gonia flexcuosa impossibile tamen fuisset plerumque 
in gorgoniis proprie dictis, etiam gorgonia granu- 
lata ,gorgonia flabellum,quee cellulas planas ingequa- 
les habent; plures gorgonie itidem crustam habent 
plus minusve solidam , cum hoe ex adjunctis fortui- 
tis potius quam ex alio capite pendeat. De acidorum 
effectibus in crusta, neque mirum , neque novum , 
sed plerisque crustis non modo plexauri,sed gor- 
gonie, sed corallü, sed melitee proprium est, ut 
animantis quidpiam in se crusta recipiat etiam 
in eodem axe, uti. demonstravimus de corallio 
disserentes. 

Non est cur muricec, vel eunicec genus ser- 
vare contendam, nam quoad cellulas corticales , 
es preedite sunt osculo eque in muricea, ac in 
eunicea. Primnoas itidem haudquaquam recipere 
possumus cum potior ejusdem favore non vigeat 
ratio. 

Non nego sectiones ex cellularum dispositione 
ductas plurimi conferre ad opumam subdivisionem 


34 


totius gorgoniarum generis, sed in hisce adjunctis 
tota contineri debet. questio de cellularam natura 
alia, atque alia prout de eunicea , vel muricea 
agitur; alioquin tot genera inducere deberemus 
quot ferme sunt astrearum , atque sarcinularum 
species. Ádeo porro verum est gorgoniam cum 
corallio non convenire, ut. Ehremberg, qui eam 
in mari rubro investigavit, novum genus ex ipsa 
constituerit, quod dixit. pzerogorgiam , ut supra 
notavimus. Primitus: Go/dfus gorgonic fragmenta 
in. stratis geologicis reperiri docuit, quum antea 
altum hac de re silentium fuerit servatum ; accu- 
ratus siquidem investigator gorgoniam in dolomi« 
thuringiee semel iterumque cognovit. 

Qua setate , et quot species agnuoscende sint 
in. dolomia non bene inter auctores convenit; et 
Brogniart (1) eam ad calcem gallice carbonatee 
qua ad strata primeva pertinet, provocat (2), et 
album, vel cineraceum colorem exhibet. Una mica 
in causa fuit. cur lamellis sit. composita; idem 
ferme sentiebat geometra 7azy (3). 

Aliud. placuit. De-/a-Beche , atque  Hozet , qui 
recentiorem eetatem eidem tribuere (4), quin tamen 
igneam dolomie originem negaverint. 


(1) Dicuon. des scienc. natur., tom. 13, pag. 41o. 
Traité élém. de minéralogie, tom. 1, pag. 221. 
(2) Diction. cit., tom. 8, pag. 310, et tom. 34 , pag. 25*. 
(3) Traité de minéral. x et 2 edit., tom. 1, pag. 429. 
(4) Manuel géolog. par Henry De-la-Béche , pag. 405. 
Traité de géolog. par /lozet, pag. 309. 


38 

Distinctionibus est resolvenda questio, nam vel 
agis de ea dolomia, qus cristallisatione eminenter 
pollet et albissima est, vel de aliis doZomic spe- 
ciebus ; prior ad strata non fossilifera pertinere 
procul dubio debet; quod si agatur de aliis do- 
lomüis uti indicant strata, quee eisdem subsunt, vi- 
dentur ooliticam statem preseferre quum origi- 
nem igneam retineant. Caeterum heec est communis 
opinio qua alioquin refragatur, quod in Spedia 
Guidoni notavit. Unde sequeretur si eum, atque 
De-la-Beche audiamus seque priorem, ac poste- 
riorem dolomie naturam ad ooliticam setatem in- 
discriminatim. pertinere; sed hoc nihil vetat quo- 
minus variis temporibus dolomia prodierit, atque 
Strata plus minusve vetustiora occupaverit. 

Nolim tamen ut putes summi momenti chara- 
clerem esse, qui deducitur ex do/omia: pecu- 
liaris enim est, atque inter strata geologica vere 
proprieque dicta locum obtinere non potest: pro- 
vido autem consilio 77rlet , atque Bovà monent 
cavendum esse ne dolomiam cum calcari magne- 
siaco confundamus , cum quo sepe dolomia adnexa 
fuit. In. calcari magnesiaco licet habeamus statem 
geologicam coevam dolomie , tamen abunde testa- 
cea, polyparia, botanices documenta miramur, ex 
quo consequitur neptunianw originis esse cal- 
carem maegnesiacum , dolomia non item. 

Dum itaque dolomiam dicimus, strata, quee eidem 
adnexa sunt, pre oculis habemus, quibusve pluries 
confusa reperitur. 


GORGONIA SEPULTA 
NOBIS 


Ramosa , subdicotoma , axi crasso , albo ; centro. distincto, 


Esper. Planzenthiere. Suppl. 2, pag. 9o, tab. 26. 


Difficile admodum est definire que nam gor- 
gonie species hec sit de qua agimus; nam hoc 
unum eruimus plura adesse strata in axe, qui cen- 
trum proprie non indicat, rami autem snnt gras- 
siores, atque breves; ima parte adherent. 

Habitat..... Reperitur in colle Taurinensi et 
in Sicilia. 


ANTIPATHES 


PALLAS , ESPER, LAMARCK 


Polyparium fixum , subdendroideum, axi centrali, crustaque 
corliciformis , evanida et decidua compositum. 

Axis basi explanatus et firus, caulescens, subramosus , 
vitreus solidus, flexilis, spinis exiguis sepe munitus. 
Crusta gelatinosa, polypifera , florescens , in. vivo. axem 

ramosque -vestiens, in speciminibus ex aqua emersis 
evanida. 
Polypi ignoti, calyces cornece slirpi insidentes subturbinati. 


Sertulariarum familiam hoc genere complere , 
quoad geologicam «tatem nostram attinet , credi- 


mus, iis enucleatis, quae ad antipathem cogno- 


2 
scendam requiruntur. Atque ad illud quod sit 
fixa, subdendroidea, quod crusta corticiformis 
evanida , polypifera, nihil singulare affertur; agimus 
enim de iis characteribus, qui eque corallio, ac 
antipathi prosunt; de aliis non item. Vitrea si- 
quidem fractura, continua materia per strata dis- 
posita, eaque minutissima indicia linearum feren- 
tia, unde ejusdem amplificatio facillime detegitur, 
spinae preeterea adeo frequentes in aztipathe, quae 
ex axe procedunt modo irregulariter, modo in or- 
dinem dispositee, flexibilitas ramorum in primzevis 
temporibus , ostendunt tum discrimina, qua inter 
alia genera, et antipatkem existunt, tum antipathis 
genuinam indolem.Quoties igitur de antipathe sermo 
erit, attendamus nature materiei, fructibus , ramis, 


4t 
spinis , et si in vivis crustte , atque qua nam 
ratione insideat aliüs corporibus, hec omnia non 
inconsulto. ita se se habent. Obscurius est quod 
Lamarck. ait, dum de subfragili axe loquitur , 
tenuior ne, hic, axis est, ac ceteris in partibus? 
Haudquaquam: an alterius nature? minime; quo- 
minus utramque sententiam admittamus, obstat ge- 
neris definitio , et antipathis investigatio. Non levi 
itidem menda laborat quod doctissimus auctor ait, 
dum monet ne loco gorgonic, antipathem habea- 
mus, quasi absentia minutarum spinarum in gor- 
gonic axe sufficiat ad duo genera distinguenda, sed 
hoc monitum plerumque inutile est; neque enim 
semper spinas reperimus in anZipathe , uti in 
antipathe ligulata videmus , et in antipathe cia- 
thrata, aliisque; ergo patet reapse casum evenire 
posse quo destitutio spinarum veram confusionem 
ex hac causa inducere possit. 

Antipathis cognitionem, vel apud antiquissimos 
scriptores habemus; nam corallii nigri nomen, vel 
apud Dioscoridem invenimus ; Fzanphius pariter de 
eo mentionem habuit; Zoerhave , T'ournefort , 
aliique inter litophyta. antipathem posuerunt ; nihil 
tamen clarius, quam ea qua: habemus apud Pa//as, 
Esper , de gorgonia antipathe; ligaum definientes 
rigide corneum , solidum , aterrimum , extus fle- 
xuose striatum, basim extra cineream ; truncum 
brevem in ramos subdivisum , aliaque similia. 

Si quas invenimus difficultates dum judicamus 
de antipathe in statu viventi, quot majores adsint 


42 

in investigatione anzipathum fossilium , nemo non 
videt: quis . g. antipathem myriophyllam , vel 
pennaceam cognoscere potest; tota igitur distinctio 
quoad posteriores in lamellis , in spinis, si ad- 
sint, in natura linearum , ramorumque dispositione 
quiescit. 

Zntipathes licet rariores quam plurima alia poly- 
paria, effuszee tamen reperiuntur; nam inveniuntur 
in mari Mediterraneo, in mari Norvegie , si au- 
diamus Zrunnichen littoribus Martinichee et Caro- 
linze , 'alibique. 

Nescio an in statu fossili reperta Jam sit, nam 
De-la-Beche , Milne-Edswward , altum hac de re 
silentium servarunt, certum tamen est in Italia in 
stratis supracretaceis medianis adesse. 


ANTIPATHES CORTICATA 
LAMOROUX 
NoBIS (Jab. 1, fig. 5 ) 


Anlipathes parce ramosa, asci solidissimo spinis numerosis, 
sparsis echinato; corlice poris nullis. 


Lamoroux. Polyp. Fles. pag. 374. 
Lamarck. Anim. Invert. 1 et 2 edit. tom. 2. pag. 490. 


Habitat in Oceano Indico. Reperitur in Sicilia, 
prope Dertonam, et in colle Taurinensi. Mus. 
Paris. Britt. Vienn. ect. ( viv. ) Collectio Mus. 
Taurin. Michelotti ( foss.) 


43 


ANTIPATHES SERIALIS 
Nobis ( Tab. 1, fig. 2) 


Antipathes ramosa , axi spinis plurimis longis, 
in lineis longitudinalibus signat. 


Habitat . . . Reperitur cit. loc. 
Mus, Taurin. Collectio ARochetta , Mareskal , 

Michelotti. 

| ANTIPATHES VETUSTA 
NOBIS: 

Antipathes simplicissima, rotundata, levigata, parce ramosa; 
axe cylindris plurimis , perspicuis, adnexis composito. 
Heec species non ut prior spinas gerit in ordi- 

nem dispositas, neque continua adeo materia pra- 

stat, ut cerni ejus axis compositio nequeat; sed 
omnia strata quee hauc speciem constituunt visibilia 
sunt, et preterea ne unam quidem habet spinam. 

Non dubito quin aliqua species reperiri possit 

qux huic referri queat, sed cum hic externi 

omnes characteres deficiant, nihil amplius quzri 
potest quam de ejus axe , ut et in prioribus. 
Habitat ..... Reperitur in Italia , et precipue 
in colle Taurinensi. 
Mus. Taurin. Collect. MicAelotti. 


ANTIPATHES HIRTA 
woBIS ( Tab. 1 , fig. 3 ) 


A. vitrea, levigata, parce ramosa , ramis rectis incurvis, 
spinis acutis, sparsis alternis munita , solidissima. 


Habitat... Reperitur in collibus Derton: et alibi. 


44 


ANTIPATHES SIGNATA 


NoBIS ( 7ab. 1, fig. 4.) 


4 solida sostis longitudinalibus granulo sis exarata 
suleis medianis. 


Habitat .... Reperitur in colle Taurinensi. 

Animadverto confundendam non esse neque az- 
tipathem subpinnatam quz pinnulas transverse exe- 
untes habet, neque mimosellam, que habet ramulos 
decomposito-pinatos , pinnulas setaceas,neque alias 
species cum an£ipathe hirta; multoque minus an- 
tipathes fteniculum,larix ,scoparia, ceetereeque cum 
antipathe signata convenire possunt. 


45 
^TURBINOLIA 


LAMARCK, LAMOROUX, BLAINVILLE. 


Poliparium lapideum, simplose , turbinatum vel cuneiforme, 

. extus longitudinaliter striatum ve costatum , basi acuta. 

Stella unica, varia , axillato-terminalis lamelloso stellata , 
marginibus crenatis , centro exerto. 


De eo genere modo nobis agendum est, quod 
fuit relatum ab ejus auctore inter polyparia lamel- 
lifera, inter madrephyllea a Blainville, et antho- 
pyllüs a Goldfo sepe adjunctum. 

Plures oriuntur procul dubio gravis momenti 
questiones circa zurbinolias, quarum summa heec 
est. 1." Constat ne ex uno, vel pluribus polypis? 
2.^ Unam ne, an plures cellulas fatemur? 3.? 
Ejus libertas fortuita. ne est, an eidem generi 
propria? Ubi hac omnia clara in luce ponantur, 
non erit cur diu ancipites heereamus; firmum ha- 
bebimus genus ad hanc diem traditionis ergo 
tantummodo servatum , maximi in geologie mo- 
menti, vel antiquissimam spectes hujus scientie 
historiam ad eam diluvii , imo ad hanc nostram 
perveniendo. 

Ad primam queestionem quod attinet, dux suut 
opiniones ; putabat. Lamarck, cum eoque nu- 
mero plures , unum animal, videlicet unum  po- 
lypum sufficere ad £urbinoliam exwuendam ; ideo- 
que ita sensit, quia una stella reperiatur, licet 


46 
plures laminz  radiales in ea adsint. Quod ex 
consideratione omnium polypariorum, quee cellu- 
las plures ad hunc modum exhibent et tamen 
unum tantum polypum continent, profluit. Hzc sane 
non nova ccteroquin sentiendi ratio omnes ferme 
Zoophythologie cultores habuit sectatores. Nuper 
tamen diverse sensit germanicus .Steininger (x1), 
qui posuit unum animal in primeva turbino- 
lia etate, ea tamen lege affectum , ut paulo post 
ex ipso met polypo projes nasceretur, qu:e ma- 
tri conjuncta opus cum ea compleret , £urbino- 
liam conficerent, eidemque eam formam prabe- 
rent quam quotidie ab eadem assecutam novimus. 
Quin citius quam par est, hanc opinionem reji- 
ciamus , juvabit ejus gratia provocare investiga- 
tionem ad madreporam myriophthalmam, quee ita 
est implicata, et obvoluta ut perdifficile sit in. ea 
quid concurrat secernere. Nobis autem cum li- 
ceat sectam £urbinoliam observare , cum  caryo- 
phyrliüs colligere, duobus argumentis hane opi- 
nionem infirmare contendimus. In primis hec 
pressumptio efficeret ut polypi "turbinolie tenta- 
culis carerent; et tentaculos reapse in turbino- 
lüs reperiri relatio cum caryopAlliis , astrcis, 
aliisque generibus abunde probat, quemadmodum 
nostre» catis insignes naute tulerunt (2). Hec 
relatio tota quanta est ex Zurbinolie naturali. di- 


(1) Mém. de la socict. géolog. de France. tom. 2 pag. 2. 
(2) Voyag. de l'Astrolab. tom. 8 act. Quoy et Gaimard. 


47 
spositione, internzque forme structura profluit : 
deinde sectum ipsius £urbinolie corpus, en"quod 
tibi exhibet: cellulam inferiori loco positam 
prope basim in qua polypi saccus continebatur; 
ex hac cellula inferiori, alie prodeunt, exque vel 
rotundate , unde in definitione £urbinoliee diximus 
polyparium turbinatum , vel. cuneiforme | quoties 
posteriori hoc casu cellule in angulis dispositze 
sunt; he itidem cellule sejunctee sunt, atque. poly- 
parium. circumdant ; in medio pariter minutissi- 
mos loculos conspicimus eidem polypo inservientes. 

Si itaque una precipua extat cellula , si. su- 
periores tentaculis inservire compertum est, si 
denique ordo utrimque adest, et in generali 
forma £urbinolie , et in. omnibus cellulis invi- 
cem comparatis , non est, cur plures hic polypos 
admittamus. Nam hoc in casu habes centrum in 
quo recipitur polypi corpus, habes tentaculos 
reapse connexos, quia in unum idemque pun- 
ctum concurrunt, habes denique naturalem unius 
polypi in polypario turinolie dispositionem, alque 
probationem. 

Ad alteram nunc veniamus opinionem. Unam 
ne inveniamus cellulam vel plures in zurbinolia ? 
priori sententize favebat Defrance (1) cujus defi- 
nitionem £uróinolie amplexam. quoque cernimus 


a Dlainvile (2) in. eodem magni nominis opere, 


(1) Dictionnaire des sciences natur. tom. 36 pag. 91 in definit. 
(2) Cit. diction. tom. 60 pas. 307. 


A8 
et fortasse quoque in nuperrimo suo actinologice et 
zoophytologie documento. | 

Sed non est cur diu laboremus investigando an 
et quomodo apta dici possit heec opinio ad indu- 
cendam veram hujus polyparii cognitionem ; vidi- 
mus in £urbinolüs unam cellulam in basi ex qua 
alie / profluunt; si itaque hoc verum est, uti 
ipsa £urbinolie investigatio declarat, concipi non 
potest utrum una sit cellula an. plures ; corpus 
in plures partes divide lamellis plus minusve 
confertis , habebis quidem idem corpus, minime 
unam cellulam , sed et plures, quee in unam con- 
currunt, quod et ipsi memorati viri in monticu- 
laria alüsque generibus cognoverunt. 

Multo difficilius est Goldft, Lamoroux , opi- 
niones circa libertatem £urbinolie refellere, et eam 
Lamarckii sustinere , idque potissimum quod cum 
turbinoliam viventem. cognoscamus quidem , non 
autem de ejus polypi mentionem occurrat , hinc 
prasumptione ferme ducimus magis, quam vera 
et genuina investigatione adeo in zoopAytologia 
exoptanda. Non ita tamen semper est; nam et 
analythica methodo plura assequi licet. 

Sane si cum Zamarck putarem libertatem £ur- 
binolie eam a quovis alio recepto genere secer- 
nere, nisi probaretur ex zetate eandem libertatem 
pendere , nihil amplius foret cur hoc genus in- 
firmare valeamus , et ipse primum aflirmarem in 
turbinolia caryophyllias non venire, et vicissim. 

Ad induceudam horum generum communionem et 


re 49 


quidem sub hoc unico respectu obstat difficilis 
probatio fortuit: libertatis turbinolie, quia fora- 
men sive loculum communicationis inter corpus 
ipsius polypi et externa corpora probat tentacu- 
lum, vel quid simile in polypo zurbinolic; tentaculi 
autem praesentia vel defectio aliud animal indicare 
videtur; praterea quin de irregulari indole caryo- 
phyllie loquamur quod non contingit in £urbinolia , 
animadverto hoc cognoscere posse aliqua ratione, 
quis enim v. g. in £urbinoliam crispa , vel tur- 
binolia sulcata , aut pediculos agnoscet , aut. va- 
rietates exhibere potest quot in. caryophylliüs 
Inveniuntur; et sane ridiculum esset afürmare 
turbilonias in stratis geologicis , omnes vel adul- 
tas vel juvenes fuisse ; at hec distinctio in geo- 
logi documentis clarissime nitet, vel libera, vel 
pediculum habent hujusimodi corpora; si primum 
turbinolias agnoscimus, sin alterum caryophylliam 
vel aliud quid prout zoophytorum docet historia. 

Quidquid sit aliquiputant questionem adhnc sub 
judice manere, ancipitemque formam, quam fossilia 
exhibent tanti non esse faciendam, ut caryoph1- 
liarum, quarum perspecta est polyporum indoles 
attendatur. - 

Hisce positis,hoc temperamentum adhibendum es- 
se crederem, ut potius, quam libertatis, simplicitatis 
ratio habeatur, ita ut, soluta de hac simplicitate quze- 
stione, nihil amplius definiendum supersit, eritque 
corpus,quod tibi proponunt velzurbinolia vel caryo- 
phyllia prout vel simplex, vel compositum sitpolypa- 


Á 


50 
rium dummodo czteri characteres concurrant,qui ad 
unum vel alterum genus constituendum requiruntur. 
Non ignoro denique, libertatem locomotionis vim 
dimetiri, atque hujusmodi facuitas in polypis atten- 
denda est; sed ipse, cum Jocomotionis momentum 
non auferam , atque ea concipi aeque possit si 
soluta sit, nec non; potius in tentaculis, quam in 
universo complexu polyparii et polypi, quorum est 
firmas habere generatim sedes, ni ventus et undae 
alioquin disponant, eam reperiri contendens, non 
video, cur ex hac facultate, quam integram. eidem 
relinquere oportet, quidquam contrarii procedere 
videatur ad propositam sectionem vitandam. 
Jam autem in grauswvacke habemus £urbinolias, 
atque frequentes sunt in Zr/anda: in stratis car- 
boniferis Gotlandice, turbinoliam turbinatam, echi- 
natam , pyramidalem , mitratam , furcatam lauda- 
mus ; in stratis quoque zecAstein indicia hujus 
generis reperiuntur, Si Philips audiamus in 
stratis. ooliticis et turbinolia dispar adsit oportet. 
Eadem autem mütrata turbinolia cum | turbinolia 
kenigí sui copiam in stratis cretaceis exhibet. 
Cietera ad posteriorem eetatem, videbimus. 
Denique figure £urbinolie tum  trochiformis , 
ium sulcate , quas nobis tribuit. insignis zoo- 
phythologiee cultor Lamoroux , haudquaquam tur- 
binoliis conveniunt, de quibus egit; nam cellulam 
medianam, et singularem illam lamellarum dispo- 
sitionem, qua: laudatus auctor exhibuit. in ico- 
nibus suis, omnino desideramus. 


em 


5t 
TURBINOLIA ITALICA 


NOBIS (Tab. 1, fig. 8) 


JTurbinolia compressa costato-angulata , sulcis intermediis; 
costis rotundatis, frequentioribus; crenatis; stella maxima, 
rotundata: centro papilloso. 

Peculiarem turbinoliam exhibeo quz capuli ima- 
ginem exhibet, vel caZyptrece, atque non ambiguis 
characteribus est signata. Deorsum costis longitu- 
dinalibus angulatim ad basem adnexis ; grenulata 
est; inter has costas alias potiores itidem rotun- 
datas conspicimus, que numero duodecim sunt, 
ipsius stellae radios potiores efficiunt, atquebinubo 
dispositee , sex angulos praebent. Stella maxima, 
axillaris , plana, papillis medianis munita, circum- 
circiter multipliciter septa. 

Habitat . . . Reperitur in Italia. 

Mus. Taurin. ect. Collect. Pare/li , Rochetta, 
Maresckall , Bellardi , Michelotti etc. 


TURBINOLIA PATELLATA 
LAMARCK 


Turbinolia depressa turbinato-truncata , lamellis radian- 
tibus tenuissimis ; basi obtusa; stella ovata , maxima , 
margine conferto. 

Borguet. Trait. des petrif. tab. 1. fig. 5. 

Scilla. Corp. marin. tab. 14. 

Lamarck. Hist. des anim. r. et 2.edit. tom. 9. pag. 360 n. 1. 

Defrance. Dictiou. des scienc. natur. tom. 506. pag. 91. 

Dlainville. Manuel. d'actin. pag. 342. 


Memorata species à priori distinguitur ratione 
lamellarum , marginis, stelle atque basis. 


52 

Habitat . . . Reperitur in. Gallia. prope. Mans, 
in montibus Calabrie , et prope Veronam. Mus. 
Paris. Taur. Coll. Mzchelotti. 


TURBINOLIA ARMATA 
xoBis (/ Tab. 1, fig. 9) 


Turbinolia cylindracea , ad basim quinque spinis exertis, 
solidis munita, coste alternatim disposite ; stella rotun- 
data, centro papilloso. 

ÁÀsimus de ea specie, quam nisi exhiberet nobis 
natura vix excogitare possemus; hiec tamen spi- 
naram dispositio non nova est in testaceis; nam 
in cardüs sepe occurrit; peculiaris tamen omnino 
est ea quam.in producto longispino mobis offert 
Sowerby iu accuratissimo suo, de testaceis fossi- 
libus Brittaniee , opere. 

Spinz, qua in hac £urbinolia adsunt ad calcem 
ferme planulate, basi sunt adnexe, ita ut una ex 
centro prodeat; quinque alie circumcirciter ean- 
dem basim se extendunt; cetera hujus polyparü 
pars cylindracea est, et lamellas habet inzequales, 
potiores: tamen directionem spinarum sequuntur 
ut numero quoque quinque extent ; inter has P 
alie prodeunt multo minutiores, prope marginem 
leviter crenate: stella rotundata , planulata, cen- 
tro papilloso. 

Si ex iis essem , quibus tot notatu digniora, 
quot genera, procul dubio hec turbinolia haud- 
quaquam cum Zzuróinolüs quiesceret , sed cum 
multo satius conjungere, quam disjungere studeam, 


923 
quum hoc posterius studium iis potius pertineat , 
quibus concessum est methodos generatim amplecti, 
et validiores inducere, inter turbinolias hanc spe- 
ciem addixi, utut quelibet aliorum sit futura opinio. 
Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. 
Mus. Taurimens. Collect. ;Sozteri , Bellardi , 
Mareskall , Barelli , Rochetta , Michelotti. 


TURBINOLIA OBESA 
NoBIS (Jab. a, fig. 5) 

Turbinolia depressa , patelliformi , brevi, costis 14 potio- 
ribus undato crispis ; interstitiis lamellis minoribus tribus, 
marginem versus , leviter laciniatis: stella concava ro- 
tundata , centro papilloso. 

De alia nec minus singulari £urbinolia quzstio 
est, utpotequa habet formam trochiformem, quo 
quidem sensu a furbinolia armata distinguitur , 
magisve cum £urbinolia patellata convenit; coste 
autem omnes laciniatze sunt circa marginem, unde 
crispae atque crenate conspiciuntur. Stella ro- 
tundata, atque concava est, papillis in centro 
preditis; basi acuta. 

Habitat . . . Reperitur in Italia. in montibus 
Dertone, atque in colle Taurinensi. 

Mus. Taurin. Coll. Pare/li, Rochetta , Michelotti. 


TURBINOLIA PYRAMIDATA 
NOBIS (Tab. 2 , fig. 4) 
Depressa, costis longitudinalibus, crassis, raris 6 angulatim 
ad basim dispositis , interstitiis leviter , et obsolete sul- 
cato-crenatis; stella maxima , rotundata , plana. 


Prioris affinis hac aíitera est species; sed non 


94 
adeo cyathiformis , et coste potiores sunt pyra- 
midatim. dispositee, ita ut, quod indicat, exhibeat 
hujus speciei imago: stella latissima est, atque 
rotundata, itemque plana. Preterea coste intersti- 
üales rotundatee sunt , atque minuta grana , quae 
eidem adsunt omnino in superiore specie de- 
sideramus. 

Adsunt hujus speciei varietates, quae basim de- 
pressiorem exhibent. 

Habitat... .. Reperitur in Italia prope Dertonam. 
Mus. Taurin. Collect. Michelotti. 


TURBINOLIA TROCHIFORMIS 
PALLAS, NOBIS ( Z'ab. 1, fig. 7) 


T'urbinolia cuneata , extus sulcis longitudinalibus , costis 
undato punctatis, exarata; stella oblonga. Cancellis 
latere aspersis. 


Pallas. Elenchus zooph., pag. 3o5 ( Madrepora ). 
Lamarck. System. des anim. invert., 1 et 2. edit. , tom. 2, 
pag. 361: ( Turbinolia crispa ). 
LEorson. Catal. Coll. Miner. de Turin, pag. 681, n. 57. 
Cuvier et Brogniart. Oss. foss., tom. 4, pag. 67. 
Lamoroux. Exposit. meth. des polyp., pag. 51, tab. 74- 
Goldfus. Petref. Germanie , pag. 53, tab. 15, fig. 7. 
Jamdudum cognita fuit heec species, atque no- 
stra etate duplex tulit nomen; unde ad integram 
et primavam nuncupationem modo eam provo- 
camus; etenim, sin prima fronte, saltem ex defini- 
tionis expositione, aperte discimus a Pa//as , quid 
sibi vellet dum definiebat madreporam trochifor- 
mem, quam paulo post Lamarck, et omnes qui 


55 
eum seculi sunt unanimiter £urbinoliam crispam 
dixerunt. 

Ait Pallas , in Gallia írequenter prope Courta- 
gnon, atque Griegnon, reperiri madreporee obverse 
conicae integerr ima, et elegantia specimina. Preeben- 
lia sepe compressas species extus teneriter striatas, 
supra cavas, lamellis integerrimis, stellatas. Quapro- 
pter, demptis aliis speciebus, quas ad hujus varie- 
tatem provocat auctor, liquido patet de turbinolia 
crispa sensisse: multo preestantiora sunt ea,queelente 
inspecta heec species, probet; nam, non ut in cze- 
teris bene multis, sulcis coste respondunt recte, 
sed in hac costa ille undate symmetrice sunt; 
marginem versus directie;peragunt; insuper lamellas 
rectas exhibet hec £uróiolia, quemadmodum c«e- 
terze species; minuta grana, omnem revolutarum 
costarum muiütudinem tegunt. Reperitur à pe 


Courtagnon. 
TURBINOLIA NÀNA 
LEA 
Turbinolia subcuneata ,: longitudinaliter costata , sulcis 
simplicibus, costis 24. See ecim ad. basim protensis, duobus 
convolulis , stella elliptica absque stylo. 
Isaac Lea. Contribution. to geology. Philadelphia 1931, 

pag- 195, tab. 6, fig. 209. 

Velim ut notes in hac specie singularem ]la- 
mellarum ordinem; qua ratione crenatee sint; cujus 
sit indolis basis, atque margo stelle £urbinolice 
nanc , ut ejus characteres assequaris. 

Habitat . . . Reperitur in straüs supracretaceis 


Americes in regione Zlabama. 


56 
Mus. Philadelphisze. Instit. IVew-Jorck. Collectio 
Lea. | 
TURBINOLIA GOLDFEUSII 
LEA 


Turbinolia cuneata 24 fulcis , longitudinalibus munita 
duobus , ex lateribus decem , ceteris duo leviter plicatis 
atque ad basim deductis; basi coartala. stella elliptica, 
lamella rugosa. 


Isaac Lea. Contribution. * UN 193. tab. 6. fig. 208. 


Differt heec species ab omnibus recensitis quoad 
basim, qui veluti truncata videtur , quoad lamel- 
larum similitudinem , quoad sulcos, qui adsunt ad 
latera hujus zurbinolie , nec non, quia hec spe- 
cies stellam ellipticam , et ferme planulatam habet. 

Dubitare videtur Zea , an turbinolia crispa quid 
commune habeat cum hac nostra ; preterea, an 
conjungi possit; ipse, cum memorato auctore nego 
id contingere posse: sedulo enim perpensa zur- 
binolia crispa, vel turbinolia trochiformis basim 
ferme acutam habet ; et sulcis duobus ad latera 
tirbinolie  Goldfusii posita , caret. 

Habitat . . . Reperitur in regione Z/abama. 


TURBINOLIA STOKESII 
LEA 
Turbinolia , granulata , cuneata , »4 fulcis longitudinalibus 
ex utraque facie signata ; ex hisce duo ad basim curvatim 
proferuntur ; duobus ad latera. adnexis, ad basim itidem 


'nsis: bas; emarginata; stella elliptica; lamelle rugosc. 
)rotensis: ba ginata; stella ellipl lamelle rugos 


Isaac Lea. Contribut. cit. pag. 194. tab. 6. fig. 207. 


Certe si unice spectemus lamellas rugosas in 


5; 
hac specie vehementius ancipites hzrere debere- 
mus an ipsa £urbinolice trochiformis nomine , venire 
posset; sed, si auctorem nostrum audiamus dum 
de sulcis, et de lateribus, nec non de margine 
sermonem habet, £urbinoliam Stokesit veram spe- 
ciem fatemur. 
Habitat . . . Reperitur in regione 4f/abama. 


TURBINOLIA MACLURII 
LEA 


Turbinolia cuneata , minule crenellata , fulcis, costisve 
destituta ; tumida ; duobus tuberculis utrimque predita , 
basi rotundata ; stella sub-elliptica superius , poris 
irregularibus , sparsis insculpta. 


Lea. Contribution. cit. pag. 193. tab. 6. fig. 2006. 


Turbinolia Maclurii | simplicem superficiem 
prebet , atque dispositio lamellarum undata, pe- 
ritus in hae specie incognita est, licet cetero- 
quin totidem adsint lamelle in interna structura, 
unde stella repetit originem. Ambigua ex auctori- 
tate Lea marginum hujus speciei indoles est; pro- 
babili ratione defendere possumus rotundatam esse. 

Cseterum quoquot retulimus species ec confundi 
cum recensita auctoris Àmericani;ulla ratione ne- 
queunt. 

Habitat... Reperitur, uti memorate, in regione 
Alabama. 

Mus. Philad. Instit. /Vesv-JorcK. Collectio Lea etc. 


58 : 
TURBINOLIA AVICULA 


NoBis (/7'ab. 3. fig. 2 ) 


T. cuneato compressa , costis raris , obsoletis, rotundatis, 
ad latera foliaceis , extensis alarum instar; sulcis medianis, 
profundis ; stella convexo-oblonga , papillis medianis. 


Dorson. Oryct. pedem. pag. 35. ( madr. n. 6.) 


Variet. basi elata , stella latissima. 


Dum hane speciem memoro, dubitari posset an 
quid commune habeat cum madrepora areolata, 
de qua egit Pallas ; verum animadverto madre- 
poram seu, ut hodiernis utar vocibus, £urbinoliam 
areolatam , cuneatam formam non exhibere; sed 
ovalem ; quod tum ex definitionis oratione ; tum 
ex citationibus ab eodem JPa//as relatis aperte li- 
quet; nam ipse ait, subcaliciformem formam ha- 
bere , calycem esse in laciniis crispatum , extus 
parce crenato-muricatis: deinde indita SZoanit, at- 
que .Petiveri auctoritate, satis superque ostendit, 
quid senserit, dum madreporam areolatam. descri- 
bebat. Dubitandi autem ratio, quam nuper affere- 
bam, in eo erat, quod ubi inspiciamus tantummodo 
definitionem, apparebit nihil ibi tradi, quod «que 
non conveniat et Zurbinolie areolatee et turbino- 
lie. aeicule ; hinc, quum ipse ait, turbinoliam are- 
olatam simplicem, stellaque preeditam esse crispato- 
laciniosa , et lamellas crenulatas habere , hzc 
omuia et Zurbinolie aeiculee aptari possunt, quie 
possidetlamellas crenulatas, generatim in loquendo, 
stellamque crispam habet. Quid de subpedicillo? 


99 
sane hic locus parvam ingerit difficultatem; nam 
ex auctoribus recensitis ab eodem JPa//as disci- 
mus modo adesse, modo deesse hunc pedicillum; 
igitur de omnibus speciebus, que in hanc spe- 
ciem cadunt sensisse videtur Pa//as, sive hoc pe- 
dicillo polleant, sive non. 

De eo potius quzrerem, cur nam coral/ium di- 
xerit. Zurbinoliam areolatam , licet ceteroquin. co- 
ralli genus a madreporis ipse distinxerit ; una 
superest ratio, nimirum, ut suumscribendi modum 
vetustioribus scriptoribus accommodaret, quod et 
hodie a plerisque perbene usitatum est. Meminit 
denique in hac madrepora concurrere omnia ut 
in madrepora meandrina , in qua omnino alia 
est natura; ad id conciliandum superest ut dica- 
mus plures species comprehendisse in madrepora 
areolata ; ab alüs atque aliis corporibus , unius 
speciei definitionem. cooptavit, quod tametsi cui- 
piam parum honestum et congruum sequitati vi- 
deatur, quum private investigationis limites exce- 
dat, tamen aliquando utillimum esse cognovimus; 
hine optime Gray in zoologice effemeride quod 
produt Zondino dum de cypreis loquitur, animad- 
vertit, circa hoc genus distinctiones ineptas du- 
ctas fuisse, quia eadem species variis obnoxia mu- 
tationibus , pro vario statu, zetateque varia nomina 
meruerat : hinc etiam ,Sowerby atque  Desayes 
passim in suis operibus ajunt, incerta corpora, 
et vix perspicua, tamquam species usque nunc 
habitas fuisse: horum posterior , forsan primus 


60 

difficillimam specierum componendarum, certis sub 
basibus , viam ingreditur. Dummodo de iis non 
agatur, qua ipsum laudant auctorem. 

T'urbinolia avicula compressa est , costas ha- 
bet frequentiores , obsoletas, duabus basim ver- 
sus elongatas , lamelliformes: basim acutam , 
stellam linearem elongatam: interius sepimenta 
sunt inequalia atque ad latera crenata. 

Habitat . . . Reperitur in Sicilia , prope Pla- 
centiam, in montibus Dertonze, et in colle Tauri- 
nensi, et alibi. 

Mus. Taurin. Paris. Collectio More/Zi, Rochetta , 
Mareskall , Bellardi , Michelotti. 


TURBINOLIA COMPRESSA 
LAMARCK 
Turbinolia turbinata, cuneato-compressa , lamellis inequa- 
libus appropinquatis, distinctis , inequalibus rectis , septis 
transversis crebris, conjunctus ; stella concava , oblonga: 
basi acuta. 


Lamarck. Anim. invertebr., tom. 2, pag. 231, n. £. 
Lamoroux. Exposit. méthod., pag. 51, tab. 74, fig. 22, 23. 


C) 


Cuvier. Régn. anim., 2 edit., pag. 313, tom. 3. 
Blainville. Manuel d'actin., pag. 342. 
Defrance. Diction. des scienc. natur., tom. 56, pag. ga. 


Magni momenti questio circa £urbinoliam com- 
pressam exagitatur, atque ex variis speciebus a 
dMine-Edward ad Lamarckii auctarium adjunctis, 
ires saltem conjungendes sunt. 

Hane sane opinionem eruimus ex Doefrance, qui 
vera harum turbinoliarum investigatione potitus 


, 


61 
notabat , £urbinoliam compressam , ellipticam , et 
turbinatam, quibus addo /ineatam Goldft , unam 
componere speciem debere; nec immerito ; nam 
certe, catteris paribus, in omnibus hisce tribus 
speciebus habes characteri, qui apprime omni- 
bus conveniunt, ex quibus non modo speciem, sed 
ne dum varietates cognoscere vales. Loqui ne 
amas de £urbinolia elliptica , et ipsius definitio , 
et quod addidit Defrance, sat manifeste indicant 
agi de £urbinolia turbinato-compressa, striis lon- 
gitudinalibus crispis exarata; sed et heec concurrunt 
in Zurbinolia compressa; nec, quod lamelle crenu- 
late sint, refert; nam, quum hec, modo crispee, 
testibus Defrance, et Milne- Edward, modo crenu- 
late, testibus Cuvier, et Progniart, evidenter appa- 
ret, nihil interesse. Confugere ubi malis ad zur- 
binoliam lineatam  Goldfi eadem res se se habet; 
nam quid amplius ait, quam basim incurvam, 
subcompressam testam, superficiem striatam, stel- 
lam ellipticam, lamellas majores minoresve alter- 
nas concurrere in £urbinolia lineata. 

Neque hic quidpiam cerno quod non conveniat 
eque £urbinolice compresse, quin imo plura ex cha- 
racteribus tributa a Go/dfo, omnibus forma, tur- 
binoliis conveniunt; nam si ponas compressam 
esse £urbinoliam,necessario fluit consectarium stel- 
lam oblongam exhibere; lamella in omnibus £ur- 
binoliis ànzequales sunt, non item in £urbinolopsi: 
eo quod prominule sint, hocidem turbinolie crispe, 
echinate, compresse convenit. 


62 

Cave tamen ne, ut in ceteris, ita in £urbinolia 
turbinata cum. Defrance pariter. sentias qualem, 
qualem a Zinneo accepimus, a ZLamarck renovata 
fuit, nostrave etate illustrarunt ; nam. £urbinolia 
turbinata Linnaei turbinata est, non compressa; 
deinde extus tantum substriata , centro discoido 
pollet, contra in turbinolia compressa; ergo unam 
speciem non constituunt. 

Ceterum, quod ait MUne-Ediwards,turbinoliam 
delphinam in hanc speciem concurrere verissimum 
quoque puto , nam in Zurbinolia compressa adsunt 
quoque memorate lamine transverse, quc longi- 
tudinales attingunt ; itemque irregulares sunt. 
Deinde, quid clarius fateri potest, quam illud De- 
france, ubi provocat propriam speciem ad fur- 
binoliam compressam Lamoroux; et ipse Lamo- 
roux candide fatetur de £zurbinolia compressa a 
Lamarck memorata sermonem habere. 

Pluries hujusmodi questiones occurrunt, quae 
directe ad rem nostram pertinere non videntur, 
sed quum potissimum intersit veram specierum 
naturam cognoscere, precipua saltem sunt discri- 
mina ferenda. & 

Habitat .... Reperitur in. De/phinatu , et alibi. 
Mus. Britt. Paris. Mus. Taurin. Collect. Michelin y 
Defrance, Michelotti. 


63 
TURBINOLIAÀ CLAVUS 


LAMARCK, NOBIS (/ Zab. 2, fig. 2) 
Turbinolia turbinato-claeata , resta ; basi acuta : strüs 
longitudinalibus granulatis predita , margine simplici, 


stella, oblonga. 


Lamarck. Histoire des anim. sans vertebr. 1. e£ 2 edit. 
tom. 2. pag. 362. n. 7. | 
Delonch. Encyclop. pag. 761. 


Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 36. pag. 92. 
Blainville. Ybid. cit. dict. tom. 62. pag. 308. 


Nomine f£urbinolie claeus eam intelligimus , 
qua elongata est, clave formam praebet, stellam 
habet oblongam ferme linearem; ad latera strias 
ostendit subdentatze; esce ferme equales decurrunt 
atque totam Zurbinoliam complectuntur. Long. et 
lat. var. 

Habitat . . . Reperitur in Gallia prope Agen; 
et Aguisgranum , in colle Taurinensi, et Derto- 
nensi; prope Veronam. 


TURBINOLIA SULCATA 
LAMARCK , NOBIS ( 7Zab. 1 , fig. 6) 


Turbinolia cylindraceo-turbinata ; sulcis. longitudinalibus 
elevatis, nudis, ad interstitia transverse strialis; basi acuta; 
stella rolundata , concava ; margine crispo. 


Lamarck. Op. cit. 1. et 2. edit. tom, 2. pag. 362. 
Lamoroux. Exposit. meth. des polyp. pag. 5r. 
Goldfus. Petref. Germanie. pag. 9i. 125. Y9. Jo." 3t 


Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 36. pag. 93. 
Schevveign. Handbug. pag. 417. 


Flemmig. Britt. anim. pag. 510. 


Singularis est in hac specie tum forma cylin- 


64 


drica tum lamellarum indoles , que minutissimze 
sunt, atque alique a basi ad marginem deferuntur, 
alie inter has ortum habent, pariterque marginem 
attingunt. Stella autem rotundata est, atque mar- 
ginem quoque attingit, Transverse occurrunt quo- 
que aliquae strice. 

Ceterum, quod ait. Zamoroux viginti quatuor 
lineas rectas adesse, haudquaquam stricte acci- 
. piendum est; nam multo plures adsunt; hoc unum 
cum eodem probamus, nimirum sulcos parallelos 
esse. 

Habitat . . . Reperitur prope Grignon. 

Mus. Paris. Brittan. Berol. Vien." ect. Collect. 
Michelin , Defrauce , Bellardi , Michelotti. 


TURBINOLIA PHARETRA 
LEA 


Turbinolia clavata , cylindracea , longitudinaliter sulcata: 
poris bis seriatun dispositis; lamellis inequalibus; stella 


rotundata ; stilo elato , radiato. 
Isaac Lea. Contrib. to geolog. pag. 196. tab. 6. 


Incertus haerebat Lea, an ex Go/dfi figura ju- 
dicium ferendo, que de turbinolia sulcata affe- 
runtur, £urbinolie pharetre convenirent. Tamen 
peculiaribus characteribus hujus £urbilonice inni- 
xus, aliud sentiit, ita. suadente lamellarum dispo- 
sitione insita in Zurbinolia pharetra , v1 cujus 24 
sulcos enumeramus, costis respondentes, quarum 
O circa centrum quiescunt; 6 altere breviores 
sunt; qui supersunt duodecim, alternatim adhuc 


65 
breviores sunt. Stella rotundata est, nescio utrum 
plana, an margo ejus simplex; spiculum elatum 6 
radiüs prseditum. Ex hac etiam furbinolia liquet 
concipi non posse, qua ratione adhaereat ; item 
cum £urbinolia sulcata atque compressa difficili- 
ter admodum componi hec dispositio potest. 

Habitat . . . Reperitur in regione Z/abama. 


Mus. Phil. Instit. New-Jorck. Collectio Zea. 


TURBINOLIA SINENSIS 


NOBIS 


Testa obconica, subdepressa , lamellis innumeris, equalibus, 
obsoletis ; stella ovata, planulata , basi acuta. 


5i £urbinoliam excogites cujus basis sit acuta, 
quae subdepressa sit, infundibuliformem naturam 
circa stellam induat, cujus lamelle vel coste ex- 
tus obliteratze. planam quasi supertüiciem exhibeant 
stellamve planulatam , ovatam , peculiarem pro- 
cul dubio speciem habebis , cui novum nomen 
corporis, quod exhibet similitudini comparatum, 
tribuendum esse putavi. | 

Habitat .. . Reperitur in colle Taurinensi. 

Mus. Taurin. Collectio Rochetta , Michelotti. 


TURBINOLIA BASOCHESII 
DEFRANCE 
Testa compressa , brevi ; basi acuta ; lamelüs crebris 
minulissime exasperata; stella. lineari , margine. simplici. 
Defrance. Diction. des scienc. natur. to. 56. pag. 94. 


Edveard. Auct. ad Lamarck tom. 2. paz. 364. 


o 


66 
Goldfus. Petref. Germ. ( turbinolia complanata. ) 
Turbinolia Basochesii, quam alio nomine £ur- 
binoliam complanatam. Goldfus vocavit, itidem a 
Blainville compresse | turbinolie perperam con- 
juncta,singularem cyatiformem figuram, depressam, 
multis costis lamelli-formibus exaratam, easque 
vel simplices vel crenulatas exhibet ; stella linea- 
ris est , margo simplex. 
Habitat . . . Reperitur prope Frejus in Gallia. 
Mus. Brittan. Paris. Berol. Collectio Michelin, 
Defrance , ect. 


TURBINOLIA CUNEATA 
GOLDFUS 


T'urbinolia / obconica-compressa , lamellis lateralibus , 
incqualibus , obsoletis, majoribus , rarioribus , stella ob- 
longa, margine 12 aut 16 vicibus septo: basi non revoluta. 


Goldfus. Petrefacta Germ. pag. 53. tab. 14. fig. 9. 
Blainville. Manuel. d'actin. pag. 342. 
Milne-Edvward. Auct. ad Lamarck. tom. 2. pag. 363. 


Disputatur an £urbinolia sexdecim costata a Gol- 
dfo memorata cum hac conveniat; sed convenire 
procul dubio, indicant varietates, quas habemus 
in zurbinolia cuneata. 

Habitat . .. Reperitur. in Pyrceneis , in agro 
Vicentino , et Astensi. 

Mus. Paris. et Taurin. Collectio GoZd/r. 


e 
TURBINOLIA GRANULATA 
LAMARCK 

Turbinolia  obconica, basi incurva , lamellis lateralibus 
granulatis in stella orbiculari singulis alternatim brevissimis. 
Lamarck. Mistoire des anim. 1. et 2. edit. tom. 2. pag. 363. 

Goldfus. Petrefact. German. pag. 108. 
Habitat... Reperitur prope Casse? in calcari 

arenaceo. 


Mus. Paris. Berolin. Collectio Zamarck , Goldfi. 


TURBINOLIA CORNUCOPIA 
NOBIS 


Turbinolia cylindracea basi arcuatim | revoluta ; costis 
majoribus decem , in eorum  interstitis tribus totidem 
minoribus sulcis divisis; facie granulata, stella rotundata, 
centro papilloso, margine scabro. 


Habitat . . . Reperitur in agro Dertonensi. 
Mus. Taurinens. Atochetta , Bellardi , Michelotti. 


TURBINOLIA PR/ELONGA 
NOBIS 


Turbinolia rotundata , prelonga ; apice recurvo ; strüs 
filiformibus , plurimis subundatis : stella rotundata ; 
versus basumn leviter revoluta. 


Hec species gigantea est, atque plurium polli- 
cum magnitudinem excedit. 
Habitat .. . Reperiturin colle Taurinensi(frequens). 
Mus. Taurin. Coll. ZeZlardi , Morelli, Rochetta, 
Michelotti. 


68 
TURBINOLIA RARICOSTA 
NOBIS 


Turbinolia turbinato depressa, costis raris, membranaceis, 
remotiusculis , interstitiis  planulatis , stella. apiciali ; 
margine crispo , basi leviter revoluta. 


A. Farietas costis rotundato granulatis. 


Pauca requiruntur, ut distinguamus £urbinoliam 
raricostam a ceetevis £urbinoliis ; nam attenta basi 
que. parum revoluta est, plus minusve acuta, at- 
tentis larellis que circumdant £zurbinolie corpus, 
alque inter se dissitze, membranacez, aliquando 
sranulatz, attentis interstitiis planis, abunde erui- 
tur. hujus £urbinolie indoles. ac natura. Quoad 
stellam nihil habemus singulare. 

Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. 

Mus. Taurin. Collect. Aochetta , Michelotti. 


TURBINOLIA KONIGII 
MANTELL 


Turbinolia. cylindraceo-turbinata ; sulcis longitudinalibus 
25 vel 3o elevatis; stella orbiculari , margine. crenulato. 


Martell. Geolog. Sussex. pag. 85. tab. 19. fig. 22. 28. 

Flemming. Britan. anim. pag. 510. 

Blainville: Manuel d'actinol. pag. 342. 

Milne- Edwards. Auct. ad: Lamarck. tom. 2. pag. 364. 
Si probaretur in hac specie basim revolutam , 

et sulcos adesse crenatos, favore turbinolie gra- 

nulate responderem; quum alioquin forma, suf- 

ficiat.ad. dignoscendam tum Go/dfi. speciem ,: tum 


eam quam insignis Zantell. proposuit, 


69 

Habitat ... . Reperitur inc Anglia, in arza. 

Mus. Britt. Instit. Lond. Collect. ZZemming , 
Manteil , ect. 


TURBINOLIA PLiICATA 
wopis (tab. 2, fig. 9.) 


| Turbinolia cylindrica basi revoluta, acuta, costis frequei- 
toribus , rotundatis granosis , sulcis. levibus , distincus; 
stella ovato-rotundata , margine, inequali. 


Pauca sunt, qua ita figuris complecti possint, 
ut reapse quam. malis, exhibeant speciem , qua- 
propter . descriptionibus sunt supplendi defectus. 
Cumitaque amica manu figuras adjunxerim, eo eram, 
utpro parte cognitionisupplerem. Addendum idcirco 
estin hac specie concurrere. basim leviter revo- 
lutam ,.figuram | cylindricam, costas rotundatas., 
parum depressas, alque pro. se ferentes granula- 
liones, qua marginem versus; majorem sui copiam 
et clariorem . exhibent. Sulci. sunt leves... iamen: 
distincü , atque uti coste a basi ad marginem 
currunt; stellam : habemus ovato- rotandatam, quae 
amplius. quam 4o radios emittit, si generatim fa- 
ciem ejusdem observare malimus; in margine ir- 
regularitatem. lamellarum , quum inter. potiores lá- 
mellas prominentes tres minores adsint. 

Hac differt a zurbinolia Konigii quoad sulcos, 
eorumque numerum , nec non quoad basim:.a 
turbinolia mitrata, quia neque subcompressa: est, 
neque lamellee papillosie sunt aut sübcorinate: a: 
turbinolia granulata , quia in hac coste rotundata 


70 
aen atque alternatio earundem penitus incoguita. 
Varietas bujus speciei verum prelonga , minus 
granulata est, atque ad turbinoliam multispinam 
propius accedit. 

Habitat . . . . Reperitur prope Dertonam , et 
prope Sciolze. 

Mus. Taurin. Collect. ARochetta , Mareskall , 
Sotteri , Bellardi , Michelotti. 

TURBINOLIA MULTISERIALIS 
woBis (tab. JT. fig. 7.) 

Turbinolia brevi , cylindracea , basi revoluta acuta , 
costis longitudinalibus undato-crenatis,filo medio; 4 sulcis, 
costisve leviter granosis , intermedüs: stella. rotundata, 
centro papilloso. 

Diu dubitavi utrum hzc species proprium nomen 
haberet , an aliud eidem addendum ; nam etsi 
scriptores huic posteriori sententiee proniores sint, 
tamen recte propria nomina defendunt, quum cee- 
teras species consuluerunt, saltem eas, quae ma- 
gis perspecte dicuntur. Hoc in nostro casu; nam 
si qua foret turbinolia, ea esset vel turbinata , 
vel sulcata , vel caryophyllus , vel celtica , vel 
oranulata , vel Konigii. Quoad turbinoliam tur- 


» 


binatam , quum nec ejus basis revoluta , extus 


2 
lantum sit substriata ,. quum alium marginem 
exhibeat, ea certo cum £urbinolia multiseriali non 
est confundenda. Neque turbinoli suZcate' com- 
paratio diu vigere potest cum Z£urbinolia multise- 
riali , vel basis, vel lamellarum, vel forme ipsius 


turbinolie  sulcatee, natuva. id repugnans: prior 


ed 


j 
illa ratio in causa quoque est, cur £urbinolia mul- 


tiserialis differat a £urbinolia caryophillus, et a 
turbinolia celtica. 

Erit ne confundenda cum £urbinolia granulata, 
et cum £urbinolia Konigii , aut plicata? haudqua- 
quam ; nam cylindracea forma , concava stella , 
coste medianc, que in. nostra specie adsunt, quin 
de ceteris loquamur impedimento sunt, quominus 
turbinolia multiserialis, cognitis speciebus nomine 
conveniat. | 

Habitat . . . Reperitur in montibus Dertonae. 

Mus. Taurin. Collect. Sotteri , Rochetta , Mi- 
chelotti. 


TURBINOLIA MULTISPINA 
woBis (Zub. 2, fig. 6. ) 


Turbinolia turbinata, rotundata , basi exeria , acuta , 
breviter | revoluta ; costis ramoso-muricatis ; margine 
incequali; stella concava: interstitia multisulcata granulata. 


Coste hujus £urbinolie muricate sunt, atque 
constans earum numerus et dispositio non est ; 
in interstitiis minoribus granosi sulci conspiciuntur, 
atque numero trium vel quatuor sunt, prout co- 
ste majores magis vel minus distant. Basis levi- 
ter revoluta est, atque acuta ; stella concava , 
papillosa, lamellis , seu. radiis ineequalibus pre- 
dita ; margo itidem inccqualis. 

Habitat . . . . Reperitur in. montibus Dertonce 


et Genua. 
Mus. Taurin. Collectio. Sotteri , Morelli , Bel- 


72 
lardi, Rochetta,, Aldareskall, F'esin , T'erver, 
Michelotti. 


TURBNOLIA CYATHUS 
SOLANDER et ELLIS. NOBIS (Zab. 2, fig. 3.) 


Turbinolia simplici ; clavato - turbinata ; stella. concava , 
centro papilloso ; costis majoribus alternis , obsolets ; 
basi depressa , corporibus constanter adhcerente. 


Solander et Ellis. The natural history of many and un- 
comman zoophyt. tab. 28. fig. 7. 
Esper. Planzenthiere 1. pag. 143. tab. 24. fig. 1 
Marsilli. Hist. phis. tab. 28. fig. 129. u. 11. 
Scheweiger. Handbug. pag. 417. (antophyllum ) 
Fleruning. Brittan. anim. pag. 507. 
S. Ehremberg. Mem. pag. 76. ( cyathina cyatus. ) 
Lamarck. hist. cit. ap. pag. 3406. tom.2. (caryophilha.) 
Ab iis polypariüis quee furbinolias proprie di- 
ctas constituunt, paulisper ea differunt, quorum 
basis adhaeret, atque fixa est quibuscumque cor- 
poribus; notatu tamen digniora, quia solitaria 
seu simplicia, uti loqui amabant veteres , sunt : 
inter hzc qua passim etiam caryophyllie nomine 
veniunt, primum locum tenet caryophyllia cya- 
thus jyMicet ex plerorumque opinione | simplicitas 
non sufficiat. Varii de hac turbinolia egerunt , 
sed constans est consensus , brevem esse gene- 
ratim , rotundatam, atque gestare sulcos medio- 
cres, stellam orbicularem, centro papilloso. Mar- 
go non simplex est, idest non conspicitur in eo 
equalitas. lamellarum , uti. indicavit Ésper, sed 
inequales hie 'amelle sunt. 


! 13 
Habitat in mari mediterraneo, rubro. Reperitur 
in agro Vicentino atque Astensi. 
In Museo Zlorentie , Pisarum, Auguste Tau- 
rinorum ; Colect. Sotteri , Morell, Bellardi , 
Mareskall , Michelotti. 


TURBINOLIA CYLINDRICA 
NOBIS 


Turbinolia simplici elongato-cylindracea ; basi adnexa , 
longitudinaliter sulcata ; lamellis equalibus ; stella valde 
concava. 


Vix cogitare possumus eam £urbinolie vel ca- 
ryophyllie speciem , si communi vocabulo ut 
malimus, ita compositam, ut lamelle aut granu- 
late aut inzquales non sint; hisce omnino caret 
turbinolia cylindrica ; quibus si addas et stelle 
profunditatem , et simplicitatem hujus corporis, 
abunde hujus speciei descriptioni consultum est. 

Habitat ..... Reperitur in agro Veronensi. 

Collect. Gazzola , Catullo, Michelottz. 


TURBINOLIA CALVIMONTII 


LAMARCK 


Turbinolia elongato-conica , stricta; stella leviter umbilicata; 
2 pollicibus lata, 6o ferme lamellis alternatim majoribus. 
Guettard. Mem. Delph. tom. 3. pag. 463. 
Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 7. pag. 193.- 
Lamarck. Éncyclop. pag. 168. ( caryophyllia ) 
Habitat ... Reperitur prope Zerdun in Gallia. 
Mus. Paris. Collect. Lamarck, Defrance , ect. 


3 
mo 


TURBINOLIA PUNCTATA 
NOBIS 


Turbinolia brevi; basi pedicillo adnexo tenuissimo , stella 
maxima rotundata , coste leves rotundate , interstitis 


tenuissumis sulcis signatis; punctis undique insculptis. 


Haec quoque species recenseri inter caryopAyl- 
lias in vim distincti pedicilli , deberet ; tamen 
pergit. zurbinoliarum. speciem. constituere , uti 
supra adnotavimus ; puncta autem non grana 
adsunt, quorum evidens discrimen , posteriora 
enim faciem £urbinolie, seu superficiem non infor- 
formant, uti priora. Insuper diligenter notare de- 
bes interstitia costarum non sulcata , sed. lineis 
rectis longitudinalibus, numero tribus, signata esse. 
Non inficiar alias adesse turbinolias, quie eadem 
pedicilli dispositione pollent, sed quum ex majori 
numero judicandum sit, atque ex quantitate me- 
tienda sit hujus pedicilli dispositio, quee in. cau- 
sa fuit cur Go/dfus anceps fuerit in. turbinolüs 
admittendis; propterea species, quz eam evi- 
denter atque constanter ostendunt, ab iis procul 
dubio secernende , que eidem viam vel facto, 
vel data opera animantis, seu polypi precludunt. 

Habitat . . . Reperitur in. colle. Taurinensi. 

Mus. Taurin. n. . . . Collectio Rochetta, Bel- 
lardi , Michelotti. 


M] 
Ct 


CARYOPHYLLIA 


DONATI , LAMARCK , ELAINVILLE 


Polyparium lapideum , fixum, stirpe composita, ramosum, 
caule ramisque turbinatis; longitudinaliter. striatis. 
Stella unica , lamellosa , terminalis. 


Polypi,ore polygonali 8 tentaculis coronato, corpore oblongo. 


Age nunc et caryophylliam expende. 
Hoc siquidem genus a Lamarck originem du- 
quae enim antea polyparia hoc nomine ve- 
niebant nihil aliud ferme erant , quam corpora 
ad unam eandemque speciem pertinentia (1) 
queque madrepore caryophyllites vocabantur, li- 
cet caryophyllie nomen jamdiu usitatum fuerit 
apud Zorguet ac Cartier (2) non certo atque de- 
terminato modo. Caryophyllie genus inter recen- 
uores firmarunt ZLamoroux, potiori felicitate 
Blaineille , Defrance , Phillips , Martin , (3) Hi- 
singer , (4) Mantell , (5) aliique, si Goldfum ex- 
cipias, qui, rejecta hac divisione , putavit ple- 
rumque caryophyllias se se referre ad oculinas; 


(1) Rumphius. Mus. Ámboin. vol. 6. pag. 245. 
Pallas. Elenchus zoophyt. pag. 278. et 313. 
Linnceus. System. nature. edition. varic. 

(2) Borguet. Trait. des pétrificat. Paris 1742 pag. 58. 

(3) Martin. Géolog. mem. on JZ'estner. Sussex. 1828. 

(4) Esquisse d'un tableau des pétrifications de la Svéde par mons. 
Hisinger. Stockholm. 1829. 

(5) Mantel. Illastrations of the geology of sussex ; et illustrations 
of tilgate forest. ect. 


76 

quz opinio licet non contemnenda argumenta pre- 
seferat, tamen et caryophylliarum, et oculine dis- 
crimen neque difficile est detegere. 

Sedulo investigantes duas habemus stellarum spe- 
cies in oculina , harum alie terminales, aliee non 
terminales ; at in caryophyllüis non | adsunt nisi 
terminales; preterea eculina minime est longitu- 
dinaliter extus sulcata, neque omni ex parte ve- 
rum est turbinatam esse: caryophyllias autem, et 
sulcatas et turbinatas esse ex definitione colligi- 
mus. Demum quod hanc opinionem refellit , si- 
tum in intima, in vera stellarum natura. Adhuc 
conspice sectam faciem interiorem caryophyllic, 
et habebis plures internos sulcos costis respou- 
dentes attenuatis, quee acentro ad stellarum su- 
perfüciem vehuntur; idem ne dicere potes de 
oculina ? minime sane; immo contrariam prorsus 
rem habebis; nimirum , coste ille stellarum ex 
centro prodire videntur circumceirciter , non ex 
inferiori parte originem ducentes, uti cernimus 
in. caryophy llüs. 

Quapropter ex lamellarum | dispositione, tum 
interna, tum externa, ex stellarum ordine con- 
cludere debemus Go/dfi opinionem , qui caryo- 
phyllias vejicit,, minus solidis inniti argumentis. 

Non diffiteor , uti. jam. notavi, aliqua , vel ex 
adherentia, vel ex ramorum disposiüone , et stel- 
larum similitudine, parata esse ad utraque poly- 
paria conjungenda ; sed nimis vagaret ille , qui 
hisce tantaminodo suffultus preesidus ocuZauas in 


77 
caryophyllis , vel quod idem est caryophyllias 


in oculinis cerneret; nam adherentia triginta non 
dicam speciebus, sed generibus saltem convenit ; 
unde veteres madreporarum sectionem inter sim- 
plices et compositas vix ac ne vix quidem agno- 
verunt; similitudo autem stellarum nos ad sarci- 
nulas usque duceret ; deinde improbabile omnino 
est tanti nominis auctorem ad hec nominatim res- 
pexisse ; alioquin vero caryophyllias , quas cum 
oculinis convenive fatetur, in novum genus an£Ao- 
phyllum ab ipso inductum, disponere ausum fuisse. 
At de hisce satis, definitionem attendamus, 
Polyparium lapideum, fixum, ait Lamarck; no- 
tum est hanc proprietatem caryophyílic in causa 
fuisse, cur turbinolie a caryophylliis secernentur, 
et, cum peculiare organum in basi caryophyllice 
locum habere autumaverint, £urbinolie et caryo- 
phyllie discrimina augerent, atque amplificarent. 
Item, quum sermonem habemus de caryophyl- 
lis earumque divisione, dubium non est, quin 
juxta vulgarem agendi morem, distinctio inter 
caryophyllias stirpe solitaria, et caryophyllias stir- 
pe immplexa praeditas, optima sit; verumtamen jure 
durat dubitatio , ubi fasciculatas inter, et eas, 
quae ramos: tantummodo sunt, comparatio insti- 
tuatur; nec ratio obscura, quia non adeo liquet, 
quotuplici sub respectu vere fasciculata dici possit 
caryophyllia; sic caryophyllia solitaria a caryo- 
phyllia arbuscula facile distinguitur , tamen . ab 
hac posteriori flexsuosam  secernere non ita facile 


79 

est; nam ramorum dispositio, uti cuipiam patet, 
ita vel tempore vel fato implicari potest, ut, 
fasciculata nec ne caryophyllia sit, definire non 
valeas. | 

Ergo eatenus fasciculate formze ratio habenda, 
quatenus hac aliis adnexa non minoris momenti 
adjunctis, quasque alioquin per se sufficerent, ut 
species constituerept. Potior itaque ratio erit , 
quam ex stelle. ejusdem dispositione habebimus, 
quum ex hac stella pendeat totius interioris po- 
lyparit structura. 

Dum autem dicimus terminalem caryopAylliam 
esse , non excludimus stellas, qu: inferiori loco 
continentur in aliis ramis, ex quibus caryo- 
phyllie est metienda species. Stellam dicimus 
adesse non cellulam, uti multi loqui amant ; nam 
si corpus exhibeas, atque in eo plures ponas par- 
titiones, corpus quidem unum habemus, quatenus 
complexum recipit, cellulas autem plures, quod 
evidens est; cellule enim , inducta partitione , 
plures sunt; hine errore profecto lapsi sunt, qui 
docuerunt unam cellulam in caryophyllüs inve- 
niri; que cum plures reapse exhibeant, non ob 
id plures, eadem stirpe indicant stellas , sed unam. 
tantum , quam ad lubitum. modo | magis , modo 
minus implexam excogitare potes, vel, ut nostri 
loqui amant, ,. habes steliam modo simplicem, 
modo compositam. 

Ex caryophylliee speciebus alia genera composita 
quoque fuerunt, preter illud memoratum a Go/d/o; 


79 
inter czetera. dendrophylliam et anthophylliam nu- 


meramus; horum unum AZ/ainville, aliud Sche- 
weiger laudat auctorem: utraque tamen genera 
sustineri ac recip! nequeunt; nam genus dendro- 
phyllie per omnia ferme comparatum est ac genus 
caryophyllie; ex sane de dendrophyllia, a Blain- 
ville, polyparium calcare esse, fixum , in ramos 
deflesum , vel dendroideum , extus striatum , in- 
terius concavum, et tanquam truncatum esse. Si 
posterius discrimen tollas, amplificationis ergo 
fortasse adjectum, nihil erit cur dendrophyllias va- 
leas a caryophyllia sejungere; idque modo pro- 
bavit Müne-Edward , quii ejusdem novi generis 
mutatione neglecta, citationis causa species a Z/ain- 
ville dendrophyllüis adnumeratas recensiit inter 
caryophyllias , quibus apprime conveniunt. Sane 
si alia non superveniant validiora argumenta, et 
genus Schesweizeri ejusdem momenti est; nam 
nihil cerno, quod eidem proprie aptari possit ; 
nam dum fixam anthophylliam dicit, et id concurrit 
in genere caryophyllie ; si demonstret in superiori 
parte expansam esse, id non modo caryophyllüis , 
fungiüs, aliisque geueribus convenit. Usus tamen, 
quem penes, ut ajunt Jurisconsulti , est jus et 
norma loquendi, priorem ZJainville divisionem 
rejecit, posteriorem Scheiveigeri admisit. 

Ad polypum quod pertinet, nemo non dubitat 
primum Donati ejus definitionem dedisse ; ab hoc 
autem auctore ad nostram «etatem perveniendo 
pauca addita huie polypi investigationi conspi- 


8o 


ciuntur; nam tametsi Cavolini de hoc polypo me- 
minerit, tamen tum ex ejus tabulis, tum ex de- 
scriptionibus eruimus de caryophyllia a Donaü 
relata cognitionem ipsum non habuisse. In una- 
quaque cellula, ait, polypus continetur tribus 
partibus compositus; nimirum pedes (tentaculos), 
concham (cellulam), caput (orem) ostendit. Pedes 
originem ducunt a duobus appendicibus conicis. 
Ex hisce appendicibus constituitur pars rotundata, 
que aliquo sub respectu musculis ventris respou- 
det, vi cujus pes movetur ultro citroque, atque con- 
jungitur cylindro varie nature. Numero plures 
sunt pedes memorati circum dispositi , laminisque 
adnexi. Circa os caput polypi corona veluti con- 
spicitur, radiorum summa celeritate preeditorum 
oscillatorii motus causa. Itidem 8 radios conspici- 
mus, quibus polypus utitur ad. vescendum. 
Huic veteri opinioni adheerendum putavit Bain- 
ville , qui definitionem polypi ad hunc ferme modum 
composuit. Ánimal actiniforme , subcylindricum , 
corona simplici aut dupla ( quo referuntur pedes 
appendices Donati ) tentaculorum brevium perfo- 
ralorum ; unde Jam pridem cum Zne-Edward 
consentire videtur circa divisionem , cui pertinere 
hoc polypavium debet. Sed neque ex hoc capite 
defendere potes discrimen inter Zurbinoliam et 
caryophylliam , quia. celiularum ordo sepissime 
pari ratione comparatum est in. Zurbinolia ac in 
caryophyllia. Potius discrimen auget inter turbi- 
nolias, caryophyllias , atque fungias ; Xa enim haec 


8r 
genera invicem adherent, ut, uno sublato, et 
aliud intercidat opus est , sufficitque vel stellarum, 
vel lamellarum, vel exterioris faciei inspectio, imo 
specierum comparatio , ad dignoscendum an et 
quatenus sejuncta dici queunt. 

Breviter dendrophyllie , anthophyllie , clado- 
core , et lobophyllie species turbinolüs , vel ca- 
ryophylliis addicimus , prout simplices atque so- 
litarie stirpis indicium praebent, vel prout plu- 
ribus stellis, nec solitarüs stirpibus carent. 

Antiquissima. sunt caryophyllie vestigia; nam 
ea in graswacke jam reperimus, prout accipimus 
tanquam formationem ; de qua alienum non est di- 
cere, aliquos geologie, nec inferioris note scri- 
ptores esse, qui putant pari ratione ad primeevas 
formationes pertinere; atque ex iis fragmentis 
testaceorum, qua ibidem reperiuntur, aliqua su- 
perioribus stratis computanda esse; aliqua reperiri 
in iis stratis. quae. improprie gra:wacke nomen 
merentur. Inter hos eminet Anglius Doctor 7Mac- 
culoch (1) qui hac in parte ab opinionibus De- 
La-Beche , Beumont , Dufrenoy , Prevost , Bové, 
eminenter differt. Tanti momenti questionem de- 
relictam reliquerunt alii; est tamen, et adest .Sis- 
monda opinio qui meo infirmiori judicio consen- 
tit, et putat distinctio, qua inter grawacke et 
strata inferiora fossil/fera excogitata fuit a De-/a- 
Beche , minus solidis inniti argumentis, verum 


(1) Macculoch. Geological classification of rocks. London. 182:. 
6 


62 

fatetur grawacke sd strata fossilifera inferiora 
pertinere, ita ut hic strata recipiant quie sub 
hac nuncupatione sedimenta veniunt atque gra- 
wacke non excludant. Ceterum caryophyllia co- 
nulus sedimentis carboniferis insidet, atque eam 
concomiiantur juncea caryophyllia atque dupüi- 
cata, stellarisque. ln oolitica etate vigere perge- 
bat hoc genus in caryophllia Bebrissoni , con- 
mexa ,aslüsve: cretaceis in rebus adest, uti tes- 
tantur. mi Bové atque. Fozet , (1) quos preeces- 
serat Alexander Brogniart (2). In. stratis autem 
supra cretaceis , vel alio nomine duvianis, eam 
iaveneruat jampridem ;Sciia in Sicilia, Borguet 
in Helvetia. | 


CARYOPHYLLIA CARIOSA 


GOLDFUS 


Crassa , humile deliquescens. ,. striato-cariosa  ; ramis 
truncatis , stellarum lamellis irregularibus. 
Goldfus. Petrefact. Germanie. pag. 45 ( Lithodendron ) 
Blainville. Manuel. d'actinologie pag. 3406. 
Milne-Edwards. Auctor. ad Lamarck. tom. 2. pag. 358. 
Habitat . . . . Beperitur ia. Germania , atque 
prope Parisios. 
Mus. Berolin. Parisiens. Collectio Goldfi, Mun- 
ster etc. 


" (1) Aozet. "Traité élément. de géologie. cit. pag. 349. 
(5) Borgniart. Diction. des science. natur. tom. 39. 


83 
CARYOPHYLLIA GRACILIS 


GOLDFUS 

Caryophyllia cespitosa , erecta, subflexuosa; ramss cylin- 

dricis gracilibus dichotomis equalibus confertim. striatis. 
Goldfus. Petrefacta cit. pag. 44 tab. 13 fiz.2 (lithodendum) 
Blainville. Manuel. d' actin. pag. 346. 
Milne-Edvvards. Auct. ad Lamarck. tom. 2 pag. 357. 

Non una certe est species quz conveniat aliqua 
ratione cum caryophyllia gracili; nam caryoph.yl- 
lia sinuosa , vel alio nomine caryophyllia cristata, 
uti loqui amat EÁhremberg, ramos flexuosos, com- 
pressos, cespitosos habet. In caryoph? llia angulosa 
occurrunt rami breves , erecti , creberi. Nec 
infrequens est hzc dispositio in caryopA lia ffe- 
xuosa, aliisque; tamen , si simplicitatem hujus spe- 
ciei, si ramulos quibus prezedita heec caryophylliafuit 
attendamus, facere non possamus, quin eam admit- 
tamus, atque eidem conjungamus caryoph;lliam 
dichotomam , que cum ea confunditur ; nam 
equalitas ramorum, pretterquamquod non suf- 
ficit ad unam speciem inducendam, nec deficit 
in caryophyllia dichotoma. 

Habitat . . . Reperitur in Helvetia et prope 
Quedlimbourg. 

CARYOPHYLLIA CESPITOSA 
LINN. 

Caryophyllia fasciculata ; ramis  cylindricis , distinctis , 

leviter striatis, flexuosis , hinc coalescenübus; stellis 


concavis , lamellis equalibus. 


Pallas. Elenclus Looph. pag. 313 n. 194. 


84 | 

Linn, Gmelin. system. natur. pag. 3770. 

Esper. Plasfenthiere. r. tab. 29 pag. 157 

Blainville. Manuel d'actin. pag. 345. 

Schevveiger. Handbug. pag. 417. 

Milne- Edvvards. Auct. ad Lamarck tom. 2 pag. 353. 


Duz sunt species, que non minimam relationem 
habent, ab Zsper inversa ratione ac ZLinncus, 
definite : qua in. re cum Pa/las convenit , ita 
tamen ut madreporam caryophyllitem dixerit ; 
ex quo fluit hanc speciem plura nomina habere : 
vel enim dicitur cespitosa ex Linnwi auctoritate, 
vel caryophyllites ex Pallas doctrina, vel fasci- 
cularis, uà Esper placet ; hinc quod memorat Zin- 
naus, madreporam flexuosam, Pallas cum sua ces- 
pitosa confundi, minus verum esse demonstravit 
Esper: stupescit propterea animus , cur Lamo- 
roux hanc renovaverit sentiendi rationem, 

Nota igitur in. hoc polypario complexum plurium 
ramorum , qui conferti, subtus conjuncti , cylin- 
drici; ferme czequales sunt; sulcos externe gerentes, 
irregulares , stellamque superius profundam: nota 
insuper ramulos, qui ad latera oriuntur angulatim 
et recte, nunquam dispositi, sed Íflexuosi. Mo- 
net insuper semel iterumque laudatus Pa//as suf- 
ficere mobiles lapillos, unde exsurgunt hujusmodi 
polyparia; vulgaremque cylindrorum longitudinem 
esse dimidii plus minusve pollicis ; crassitiem vero 
ex ala pavonis. 

Habitat in Oceano indico et mediterraneo. 


85 
Reperitur in collibus Dertonz , in stratis supra- 
cretaceis Belgii atque Danis. 
Mus. Britt. Paris. Berolin. Vienn. etc. (viv.) 
Mus. Hafnie , collect. Michelotti (fossilis) 
CARYOPHYLLIA REPTANS 


NOBIS 


Cary. tabulis , elongatis , cylindricis undato-gibbosis , 
costis longitudinalibus, cqualibus granulosis constituta. 

Si inspiciamus in hac caryoph; Ilia tubulos cqua- 
les, qui cylindricam formam et flexuosam habent; 
si attendamus ad costas longitudinales quc ejus- 
dem dimensionis atque granulose sunt , atque 
passim stirpes, unde novi ramuli ex tubulis profi- 
ciscuntur, cognoscere possumus characteres hujus 
caryopkyllioe. Goldfus wm emoravit hanc speciem 
Lithodendron granulosum. 

Habitat . . . . Reperitar in. agro Pisano in 
stratis supracretaceis (frequens). 

Mus. Taurin. coll. Michelotti. 


CARYOPHYLLIA AMICA 
NOBIS ( fab. 3. fig. 5.) 

Caryophyllia. depressa ; fasciculis cylindraceis, turbinatis, 
adnexis , longitudinaliter sulcatis ; stellis rotundatis. 
Non ignoro quasdam caryophylliarum species 

maximam habere, pro parte, relationem cum hac 

caryophyllia ; sic caryophyllia dianthus , Godlft, 
caryophyllia | fasciculata ,| Flemmingü , alizeque 
permulta cespitose sunt; nec nova est hec stir- 
pium caryophyllie figura; nam 1n ramea, in co- 


86 
rymbosa madrepora Foskalii rotundatos ramos ha- 
bemus, nec in cariosa hunc ordimem desidera- 
mus. De stella pariter, communia quxdam huic 
aliisque speciebus occurrunt ; nam in caryophl- 
lia dichotoma , angulosa , et in quibusdam aliis 
caryophyllis stella itidem | rotundata est, at ea 
qua hanc speciem constituere valeant perperam 
queris: hinc in zrunculari, que valde huic spe- 
ciei affinis est, rami sunt divergentes , et crusta 
lamellosa connexi ; preterea fastigiati atque obco- 
nici, indeque toto ccelo differt a. caryophyllia 
amica, quie insuper extus reticulata non est. 
Non desunt, qui putent, tunc speciem esse , 
quum vere proprieque singula cujusque speciei 
characteres demonstrantur, sed nullius ponderis 
hec objectio ; nam ubi per hzc ire lubeat, vix 
speciem in omnibus scriptoribus invenies , quam 
sustinere valeas ; nam generatim species nihil 
aliud sunt quam varietates peculiares, varietates ex 
diversitate eorum, qua genera constituunt, profi- 
ciscuntur. j 
Habitat . . .. Reperitur in colle T'aurinensi. 
Mus. Taurinens . . . collect. Michelotti. 
CARYOPHYLLIA TRUNCATA 


LAMOROUX 


Sürpe composita , superne plana, ferme truncata ; longi- 
tudinaliter forte striata , precipue in parte superna , 
stellis rotundatis ;, margine simplici. 


Lamoroux. Exposit. méthod. des polyp. pag. 985 tab. 78 
fig. 5 encyclop. pag. 169. 


97 
Blainville. Manuel d' actinolog. pag. 546. 
Milne-Edvvards. kuct. ad Lamark. tom. 2 pag. 351. 


Non ita facile hujus speciei exarantur proprie- 
tates , nisi ad. cyathophyilum. Gold/i mentem | ve- 
volvamus ,' idque potissimum , quia annuli cir- 
cumdant ramos hujus caryophyllie, ceque ac i- 
dem inveniantur circa cyathophyllum germanici 
scriptoris ; neque hoc ignoravit auctor hujus spe- 
ciei, qua de agimus ; qui tamen fracturas puta- 
vit , que ex annulis. descendunt ,. atque licet 
hac. de re altum silentium , tum in sua Aistoria 
methodica: polyporum , tum iu encyclopedia: ve- 
rumtamen aliee notze non. deficiunt , ad eludendam 
cyathoph ylli similitudinem. 

Iu cyathopyllo cylindros habemus cellulis diver- 
gentibus compositos , quaeve. originem. supérne 
altera :ex altera ducünt, quin referat vel ex centro 
vel ex latere id |ortam babeat ; praeterea. quod 
potissimum | est, animadverüt | Mine- Eldwards 
dum ait in: singulis polyparit. cyathophyUoruin cel- 
lulis habitare polypum: non ita cum eodem de cya- 
thophyllii , astree , alio generum | conjunctione 
sentio : secus enim contradictionem , quam posuit 
in hisce duabus opinionibus, sustinere. oporteret. 

Habitat . . . Reperitur prope. Caen in Gala, 
et in colle Z'aurin. 

Mus. Paris., Mus. Taurin. ,. collect. |, Sotteri , 
Michelotti. 


88 
FUÜNGIA 


IMPERATO, STUTCHBURY , LAMARCK. 


Polypzrium. lapideum, simplex, orbiculatum vel oblongum, 
superne convexum et lamellosum , lacuna centrali oblonga. 

Inferne concavum , et scabrum , vel lineis. circularibus exa- 
ratum. 

Stella unica , lamellosa subprolifera , supernam superficiem 
occupans , lamellis dentatis aut latere asperis. 


Gradum quendam propinquitatis cernimus inter 
füngiam et turbinoliam ac caryophylliam ; et si- 
quidem quoad lamellas , quoad superioris faciei 
similitudinem, nec non quoad totius corporis horum 
generum relationem nonnulli characteres: 2eque 
turbinoliam ac fungiam afficere videntur; monitum 
tamen velim, ut probe teneas, qua alterutri ge- 
neri conveniunt; fugiam cum memoratis non con- 
fundas. Lacuna, que in fungia reperitur ea deest 
inturbinoliis, caryophylliis; demde eaminutissima 
pororum indicia in caryopAy lia, meliusque in £ur- 
binolia patentia , in fungia desiderantur. 

Quod. si quid ponderis forma est , eam in fungüs 
distinctioni locum praebere: non est ambigendum: 
superna zque ac inferior facies suadent propterea 
de genere singulari prorsus agi: neque difficul- 
tatem facessit quidam insignis scriptor (1) dum 
regerit spatium centrale lamellas neutiquam affi- 
cere, in errore enim lapsum fuisse et hoc probat 
quod judicium tulerit ex fossilibus , in quibus 


(1) Diction. des scienc. natur. tom. 60 pag. 304. 


89 


haudquaquam lamellarum adh:rentia dilucido cerni 
potest ; nam si reapse consideremus , quo nam 
nitantur lamelle cum centro , et caryophyllie , 
et fungie rationem habemus ; fungias , inquam, 
inferne conjunctas esse quemadmodum et poly- 
parii, et polypi naturalis dispositio postulat. 

Aliud discrimen profluit ex ipsa natura polypi; 
fertur enim membranaceum , simplicem , ore lato 
munitum | esse ad tentaculorum . similitudinem ; 
habitare polyparium calcare, quo de quaestio: dif- 
ficilius autem. est huic definitioni aptare illam, 
quam tradidit Rumphius (1) ; renovavit Pallas (2): 
obductas scilicet « fungites esse visco eemulo amyli 
« cujus plicee elevatiores oras gerunt instar den- 
« ticulati limbi operis acicularii, et obtectas esse 
& innumeris oblongis vesiculis ex eadem gelatina 
« formatis, quz. vitam Sub aquam produnt» sed 
bene perpensis adjunctis , nemo non videt amylt 
nomine venire tegumentum ipsius polypi; ubi. plicas 
memorat elevationes , cerni indicia lamellarum , 
que in polypario concurrunt. Verissimum quoque 
est rupibus fungias incumbere, nec fere nisi ra- 
rissime , tumque per exilem et debilissimum pe- 
diculum aífixas inveniri. 

Veterum scriptorum opinionem Stutchbury. as- 
sensum meruisse constat (3), qui tradidit fortui- 
tam esse libertatis. conditionem in. fungia ;. qua 


(1) Rumphius. Mus. amboin. vol. 6. pag. 246. et seq. 
(2) Pallas. Elenchus Zooph pag. 283 n. 165. 
(3) Stutchbury. 'Yransactions. of the Linn. societ. vol. 6. 


go 

ratio non. parum proderit ad propositum nostrum 
dirimendum ubi agentes de turbinolie et caryo- 
phyilie/ discrimine, non hanc unice, uti plerique 
sentiunt, attendendam esse rationem jam pridem 
monuimus. 

Fungi? characteres prosequentes , abs re non 
erit providam Go/dfi sententiam firmare ( licet 
eadem Zischer displicuerit(1)) qui primus cyc/o- 
litem fungie per omnia ferme accedi, posuit (2): 
quod an et quatenus verum sit in primis videa- 
mus, et optimam quidem esse rationem ex utriusque 
generis comparatione ductam meno non autumat. 

Polyparium lapideum, liberum , orbiculatum , 
vel ellipticum, incipit ZLamarck , cyclolitem defi- 
niens; sed hec omnia fungie vque ac cycloliti 
conveniunt, nisi quod simplicitatis notam ex gal- 
lico scriptore effugere videtur cyclolites ; sed si 
perpendamus revera lamellarum dispositionem , 
nihil supererit, cur comparatio inter fungiam, et 
cyclolitem corruat. Superne cyclolites polyparium 
est convexum et lamellosum ; centro sublacunoso; 
at preterquamquod et sublacunosi centri nomen 
conveniat quoque fungs, vix hec nota attendi 
debet; omnes sciunt stellarum centra polypariis 
lamelliferis lacunam prebere. Quoad stellam uni- 
cam, lamellosam, supernam superficiem. occupan- 
tem , lamellis. tenuissimis , integris. praeditam , 
eandem habemus etiam in fungia. 


(1) Fischer. Bibliogr. paleontol. anim. pag. 336. 


f 
e 


.) Goldfüs. Petrefacta. Germanii. arücul,. fungic 


9t 
Tllud itaque remanet , ut de inferiore superficie 
sermonem habeamus, atque, hac difficultate re- 
soluta, nihil amplius definiendum supererit ; quam 
aliquid peculiare necessario adsit oportet in cy- 
clolite , unde ab aliis generibus cognoscatur. 
Vix eatenus repetenda mihi videretur apta 
distinctio inter cyclolitem et fungiam , quatenus 
auctor veram docuisset inferioris superficiei na- 
turam in cyclolite. Quid reapse tradidit. circa 
hanc superficiem inferiorem? hoc unum; eam 
esse scabram in cyclolite , et limeas circulares 
concentricas. Qauis tamen neget harum linearum 
dispositionem in omnibus fungiis deficere? Pre- 
quamquod scabram hanc partem quoque esse in 
fungüs testantur ferme omnes species. Non erit 
cur ad fungiam agariciformem , ad fungiam cy- 
clolitem provocemus , ad hec probanda. 
Prseterea certum est internam cellularum , et 
centri, marginisque naturam eandem esse tum 
in cyclolite, ac in fungia, iisdem in locis repe- 
riri, varietatesque easdem exhibere utrumque 
genus. | 
Verumtamen licet et amplectamur libenter GoZ- 
dfi opinionem , cui quidem deflectere etiam videtur 
ipse A/ainville, tamen negari non potest, et hic 
reviviscere difficultatem inter £urbinolias, et ca- 
ryophyllias, ita ut, sepositis prioribus, et hee 
posteriora genera sejungantur ; conjunctis, hec 
conjungantur, que nisi a fortuita libertate £ur- 
binolie penderet , nec. adhuc resoluta foret. 


4 


92 
Ceterum, ubi inspicias fungiam, semper tibi ne- 
cessaria erit positio illius cruste , quz evanuit, 
iisque minutissimis insterstitiis , quce adsunt rea- 
pse in hujuscemodi polypariis; ita ut inepte ex 
hoc solo polypario de genere feras judicium; et sic 
vicissim, si ex illa crusta quid deducere putaveris. 

Demum per omnia laudamus divisionem A/ain- 
ville , qui sejungit fungias habentes unam tantum 
stellam ab iis, quibus sunt plures; id et peculiaris 
polypari indoles et polyporum relatio exposcit. 

Antiquissime viguit fungia,nam in stratis car- 
boniferis Gottlandie, in. calcari jurassico, in 0o- 
lite , non infrequens est; cretacea quoque sedi- 
menía eam servarunt, atque a düuviano. catacly- 
smo ad nos usque pervenit. Discriminis autem 
ratio intercedit inter unam et alteram speciem: 
sic discoideam cyclolitem in oolite perperam in- 
quires ; nummismalem cum elliptica non reperies; 
itidem /evem fungiam cum complanata ne con- 
fundas; tertiari geologici ordinis. posterior est, 
non item prior. Plenior tamen erit cognitio apud 
Goldfum, Schroter, atque De-la-Beche quoad. ve- 
tustiores species, qua ad rem nostram non per- 
tinent. 

FUNGIA JAPHETI. 
vosis (Zab. 3, fig. 6). 

Orbicularis , lacuna. centrali oblonga , stella. planulata ; 


margine rotundato ; basi attenuata ; costis minoribus po- 
üores alternantibus. 


Diu dubitavi, an hec species se referret ad 


93 
aliquam ex iis Jam ab auctoribus indicatis ; sed 
non potest convenire cum fungia semilunata , quee 
latera compressa habet, queque in limbo ostendit 
sulcum longitudinalem ; neque cum fungia com- 
pressa concordat, quie vel ob id unum, quod 
inferne papillosa est, in statu fossili cognosci non 
potest; praeterea cuneata est, stellamque angustam 
gestat. Eadem forma, quae impedimento fuit. cur 
fungiam japheti aliis accederem, se se obstat huic 
unioni, sive de fungia cyclolite , sive de fungia 
scutaria, limacina, alüsque agatur; preeterquam- 
quod centrum hujus polyparii differt ab eo quod 
conspicimus in fungia patellari, n fungia agari- 
ciformi, ubi etiam de lateribus muricatis in pri- 
ma, de lamellis denticulatis in altera silere ma- 
limus. 

In hac itaque specie concurrunt lamelle alter- 
natim majores, ita tamen ut plures alic minores 
adsint inter easdem: margo hujus polyparii ro- 
tundatus est, atque ex eo ad basim, costa lamellis 
respondentes , rotundate , leviter. granulate de- 
currunt ; nota tamen, quod he costze ferme cequa- 
les sint: quum e converso lamelle in supernam 
faciem valde inter se non crassitie, sed magni- 
tudine differant: stella ipsa planulata est, quod 
rarum evenit in fungüs; basis attenuatior conspi- 
citur, ferme rotundatam formam habens. 

Habitat .... Reperitur in colle Taurinensi. 

Mus. Taurinensi. Collect. AocAetta, Michelotti. 


94 
FUNGIA CORONULA 


GOLDFUS 


Stella orbiculari , depressa , stella planulata ;, basi 
truncata , lacuna centrali | infundibuliformi ;. lamellis 
remotis , majoribus , minoribusque alternis, memvranis 
transversalibus adnexis. 


Goldfus. Petrefacta German. pag. 5o. tab. 14. fig. 16. 
Blainville. Manuel d'actin. pag. 338. 
Milne- Edvvards. Auct. ad Lam. tom. 2. pag. 375. 


Fluctuat haec species inter fungiam cyclolitem, 
patellarem , et agariciformem ; nullibi tamen cum 
memoratis speciebus convenire videtur ; nam 
prior subelüiptica est , stellam habet convexam ; 
quod pertinet ad fungiam patellarem , subtus . 
muticam eam appellant (1i); laterales muricatas 
lamellas ponunt; nec basim planam, uti in nostra 
cernimus specie. 

Àn cum fungia agariciforme conveniet? lHaud- 
quaquam, nam hanc subtus scabram esse do- 
cent (2) ; stellam convexam ; lamellas esse den- 
ticulatas , majoresque in longitudine radiorum. 

Adest igitur in fungia coronula vera species, 
qui insuper cum complanata , veli titiculata fun- 
gia confundi nequit. 

Quia hanc speciem habemus in formatione 
carbonifera , ideo difficultas oritur , num, quam 


(1) Lamoroux. Exposit. mét. des polyp. pag. 52. 
Solander et Ellis. pag. 58. tab. 28. fig. 1. 4. 
(2) Lamoroux. Cit. loc. et opus. pag. 52. 
» iret! ER: d Á 
Scheweiger. Handbug. pag. 414. 


J 


Stutchbury. 'Yransact. of the Linn. vol. 16 


99 
ipse propono de stratis supracretaceis eidem re. 
apse consentiat: tradunt siquidem, ex recepta 
praxi , absurdum videri, que proprie sunt vc- 
tuslissim:e cetatis, et ibidem propria documenta ja- 
cent, eadem reviviscere coepisse in tertiario catha- 
clysmo, qua de re valde miratur Des-Zayes, de 
trigonüs verba faciens; dum innuit eas in supra- 
cretaceis formationibus deficere (1): ex hac. quie- 
stione potior orta est, nimirum relatio testaceo- 
rum inter fossilia atque viventia. 

Sed hac altera, postquam diu disputata fuit , 
nostris ferme temporibus docüssimi viri demon- 
strarunt, cujusve etatis propria testacea, quorum 
similia perperam inquiris, adesse (2): hoc vete- 
res cognoverunt, unde Ovidius « nec species 
sua cuique manet: rerumque novatrix ex aliis a- 
lias reparat natura figuras. » Priorem quod attinet 
propositionem , notare juvabit , hanc reapse re- 
rum seriem nos assecuti nondum esse, ita ut te- 
meritatis notam non effugeret, qui testaceorum , 
vel zoophytorum historiam in variis ctatibus com- 
ponere, atque perficere putaret; hinc illud, non 


(1) Parrot. Oblectam. phys. 182». 
Idem. Memor. accad. San. Petersbourg. 1831. 
Adolp. Brogniart. Considér. génér. ssr la nat. de la végétation 
aux divers. périod. Paris 1898. 
(2) Cuvier. Recherches sur les ossem. foss. passim. 
.. J4dem. Discours sur les révolut. du globe. Paris 1825. 
Ch. Zieten. Pétrifications du Wurtemberg. Stuttgard. 
Nilson. Petrificata svecana. Stoccklom. 1827. 
De-la-Beche. Manuel du géolog. 1. et 2. edit. passim. 
D'Archiac. Mémor. géolog. passim. 


gh. 


96 

iaveni, igitur. non extat, plerumque fundamento 
caret ; non extarent revera si id probabili ratione 
firmari posset, at ubi deficit ratio, frustra affir- 
mabitur quod negari potest. 

Non inficiar longam investigationem atque ac- 
curatum studium sufficere ad cognoscendos cha- 
racleres precipuos cujusve formationis; quo ten- 
dunt plerorumque conatus, verum cetera non 
excludunt frequentiora documenta , si horum re- 
spectu concordis vigeat exoptatus scriptorum 
consensus. | 

Hic etiam refellere non vacat quorundam opi- 
nionem qui ammonites , turrilites , scaphites adhuc 
nostris temporibus vigere autumant invisis regio- 
sionibus, atque in viscera marium; iis enim, qui 
obliti nuper memorato geologie praecepto forma- 
tionum , tempestates, fluctus, insulas e mari pro- 
deuntes , princeps aqux filum, corporum eorun- 
dem specificum pondus ubi testacea soluta ab ani- 
mantibus sint , perperam opponas. 


FUNGIA HEMIPH/ERICA 


LAMARCK ( cyclolites ) 


Fungia orbiculata , superne. convexa: lacuna centrali 
oblonga; stella tenuissime lamellosa. 

Lamarck. Hist. des anim. invert. tom. 2. pag. 367. 
Scheuchzer. Herbarium diluvian. tom. 13. fig. 1. 
Goldfus. Petrefacta Germanic. pag. 48. tab. 14. fig. 6. 
Fischer. Bibliogr. palaont. pag. 339. 

Linn. Esper. Petrif. tab. 1. fig. 1 - 3 ( madrep. porpita ). 


Cuperem utin hac specie inferiores circuli con- 


97 


centrici, vi quorum auctores eam retulerunt inter 
cyclolites , attendantur; lamellarnm minutarum nu- 
merus prae oculis habeatur, qux ad latera granu- 
los:z sunt. Varia. magnitudo ejusdem est. 

Habitat . . . Reperitur in. De/phinatu , colle 
Taurinensi , et in Germania. 

Mus. Brittan. Paris, Berolin. Taurin. Collect. 
Michelin , F/'esin ,, Michelott. 


FUNGIA ELLIPTICA 


LAMARCK 


Fungia elliptica , superne convexa, lamellis obsoletis; 
lacuna. centrali elongata. 


Lamarck. Hist. cit. tom. 2. pag. 367. ( cyclolites ) 
Flemming. Brittan. anim. pag. 31o. 


Nescio qua de causa vir doct. Fischer cyclo- 
litem | ellipticam et hemisphericam conjunxerit ; 
forma enim, et lamellarum numerus diverse sunt 
indolis in una ac in altera specie. 

Habitat . . . . Reperitur in. Delphinatu , et in 
Anglia. 


98 
FUNGIA RADIATA 


GOLDFUS 


Testa. hemispherica , undique radiata, lacuna orbiculata ; 
basi plana , radiatim et concentrice striata , lamellis 
AUC . . . . . $ 
majoribus geminatim in stellam conniventibus. 


Goldfus. Petrefact. Germanis. pag. 48. tab. 14. fig. 1. 
Blainville. Manuel d'actin. pag. 336. ( cyclolites) 
|. Milne- Edveards. Auct. ad Lamarck. tom. 2. pag. 368. 


Habitat . . . Reperitur prope Zguisgranum , 
et alioquin in Germania in stratis supracretaceis. 

Mus. Brittan. Paris. Derolin. Collectio Go/d/ , 
Defrance , ect. 


um Re RE 


| 99 
SARCINULA 


LAMARCK , CUVIER , SCHEWEIGER. 
Columnaria . Goldfus. Lichostrotion Parkinson. 


Polyparium lapideum liberum , massam simplicem , cru- 
stam , e tubis coactis constitutam , sistens. 

Tubuli plurimi , paralleli , verticales vel prysmatici, fasci- 
culatim aggregati, septis intermedüset transverse coactis. 


Usque nunc ea polyparia describere aggressi 
sumus , si caryophylliam excipias, quee libertate 
praedita , suaque cellula contenta, non massam 
exhibent , sed simplex corpus indicant ; nunc de 
is, in quibus hic ordo cellularum conspicitur 
adeo frequens, ut stellae adnexe videantur pecu- 
liari dimensione , et figura donate, unde. gene- 
rum divisio deducitur. 

Qua quidem in re monitum 'velim, ne hoc u- 
num sufficere , ut proinde vel omnia, que si- 
milem stellarum seriem exhibent in unum genus 
componamus , vel innumerez divisiones oriantur, 
quie involutam magis Zoophytorum classem com- 
parationemque reddunt; ita si priorem senten- 
tiam sequemur, nihil reliqui, exempli gratia, 
quam inter ceetera alveolitem , et favositem , imo 
et zZubiporam conjungere, eodemque nomine am- 
plecti; e converso si plures, et nimize sectiones 
amabis, nullum dubium, quin astrec, ipseque 
sarcinule et pavonie tot nomina generum reci- 
pere deberent, «quot species adesse scriptores 


100 
fatentur. Itaque ; quid reapse unicuique generi 
conveniat penitus investigandum ; sique alio modo 
recte partitioni consuli nequeat, quaenam propria 
sint cuilibet divisioni , ex ipsa definitione metien- 
dum erit. Prastat igitur sarcinulas definire. —— 
Nomen polyparii lapidei , quod convenit sarcz- 
nule eo potissimum inductum fuit , ut Zamarck 
cohzreret propositioni ab initio latze de partitione 
nempe polypariorum , prout simplicem membra- 
nam, vel corneam , vel lapideam exhibent ; nec 
difücilius intelligitur , quonam sensu sarcinulam 
liberam esse dixerit; nam ea polyparia libera nun-. 
cupamus , qui non adherent alis corporibus, 
licet et plures cellulas, et plures polypos osten- 
daut; quum ceteroquin non desint, qui putave- 
rint, et adherere ipsa polyparia sarcinularum. 
Massa, quam exhibet sarcinula , non. unius est 
indolis ; nam a speciebus pendet ejusdem sarci- 
nule temperamentum , quemadmodum evenit in 
omnibus alis polyparüs , quc lamellifera sunt: 
illud tantummodo certum est hanc massam con- 
stare ex tubulis connexis , qui si deficiant , vel 
confundantur sive eorum exordio, sive superius, 
non sarcinulam , sed astream habebis; qua qui- 
dem in re animadverto errore lapsos fuisse quot- 
quot docuere, reapse tubulosas as£reas inveniri: 
nam si hoc admittamus necessarium prorsus est, 
ut vel unum vel aliud genus auferamus ; quum 
quaedam occurrere debeant , unde generum du- 
catur origo. Proterea, hoc posito, evanescit di- 


: TE 
scrimen , quod in stellarum natura posuerunt ; 
nam stelle zque in as£reis ac in sarcinulis ejus- 
dem sunt indolis , eisdemque varietatibus subsunt, 
quot ferme excogitari possunt, ut demonstrarunt, 
qui astra arum species enumerare aggressi sunt. 

Exacta quastione ad species, quarum dubia 
indoles , nemo non videt astream v. g. agarici- 
tem non esse veram asírceam : nam ex iis quae 
habemus in ejus definitione nihil afferri potest, 
cur potius in asíreis , quam in sarcinulis eam 
recipiamus: adde hoc pertinere ad aszreass , ut 
sint incrustantes , quemadmodum major earum 
pars est , juxta descriptiones , quas tulerunt ii, 
qui astreas tubulosas a sarcinulis sejungere con- 
tenderunt: adeo verum est hanc distinctionem 
natura generum astrearum et sarcinularum con- 
venire, ut et veteres et recentiores scriptores id 
probaverint. 

Et sane quoad veteres, habemus apud Zorguet, 
Rider tubularie nomeu praebuisse  sarcinulis , 
astroitem autem Cartier veram sarcinulam nun- 
cupasse : eamdemque tubulosam esse affirmaverit; 
ne scilicet cum iis, quee madreporc vocabantur , 
confunderetur ; id probat semel atque iterum 
Pallas, qui reapse plurimi interesse notat, agatur 
ne de madrepora tabulis composita, an de iis, 
qua hoc tubulorum ordine carent? quando e con- 
verso sermo est de vera astrea cujusmodi ( astrea 
ananas) de eadem altum silentium quoad tubulos 
servat. 


102 * 

Mea denique opinio sponte fluit ex iis, que de 
astrcis afferuntur ; nam astrea DBorgueti et astrea 
stellata , quas non inepte quis conjungeret, verc 
suut sarcinule; nec unus Defrance, qui astream 
astroitem veram sarcinulam esse fatetur; sed et 
in hoc censu ponunt as£ream. aleuticon. 

Non is tamen sum, qui putem reapse inter 
memorata genera , distinctiones eximias , et plures 
adesse, ita ut astream a sarcinula toto czlo ab- 
sit: novimus enim, plurima eisdem convenire , 
quoad stellarum dispositionem, ordinem, centra, 
quoad supernam faciem ; sed quum neque per 
ea ire liceat , nisi alioquin omnia polyparia lamel- 
lifera confundamus, ita ut nec meandrina , nec 
monticularia , nec montilvatia, generum firmita- 
tem adipiscerentur, concludendum est, licet fir- 
miord-deficiant: saltem ea omnia adesse in sar- 
cinula , quorum vi cetera genera polypariorum 
lamellis przeditorum. subsistant. 

Tubuli autem sunt verticales in sarcinudis, idest 
e basi prodeunt, non communem, sed cujusvis 
tubuli propriam , rectamque ferme lineam ser- 
vant ; preterea tubuli aggregati sunt. In. tubulis 
alia consideranda occurrunt , nimirum numerus 
fasciculorum, quos componunt , et eorum invicem 
tubulorum. connexio: atque in primis certum est 
plurimos adesse tubulos sarcinule sive minuti, sive 
crassi sint; itidem certum est fasciculatim aggre- 
gatos reperiri, quie duo £ubularüs et favositibus 
communia sunt, item s£ylinie maxime sub hoc 


103 
respectu cum sarcinulis conveniunt, nec aliud de 
columnarüis legimus. Attamen quamvis hec ve- 
rissima sint , certum pariter est sepimenta trans- 
versa et intermedia non eodem modo se se exhi- 
bere in sarcinulis ac in memoratis generibus ; non 
ea cerno in s£ylnis non in zubiporis; in favo- 
sitibus autem hzc quidém sepimenta interna, quee 
stellam componunt, adsunt, sed in hisce habemus 
tot minuta foramina , qua in sarcinulis , colum- 
narüs aliisque deficiunt. 

Superest adhuc distinguere columnariam a sar- 
cinulis juxta Goldfi , et Milne-Edwards sententias. 
Discriminis rationem ponunt memorati scriptores 
in.crassitie , in axe solido stellarum , et in ejus 
concavitate ; sed nemo inficiabit reperiri sarcz- 
nulas quavis tubulorum magnitudine przditas ; 
vixque attendam, quae communia sarcinulis, co- 
lumnarüs et lithostrotis. Nec majorem ingerit 
difficultatem. centrum stellarum , ejus convexitas ; 
nam, uti videbimus, quadam sunt sarcinularum 
species, qua hanc dispositionem indicant ; modo 
eadem carent. Circa tubulorum prysmaticorum na- 
turam, non inficiar alicujus momenti esse hanc 
tubulorum dispositionem; sed quum hac non suf 
ficiat, alioquin vero cetera omnia communia sint 
sarcinulis , nec cum  flemmingo vel Parkinson 
lithostrotion , nec cum Go/dfo et Edwards colum- 
nariam sustinere possumus. 

Tamen , ut tria memorata nuper genera con- 
jungamus, oportet ita latius sarcinulas accipere, 


104 

ut ex varietatibus ad columnarias perveniamus ; 
quod idem est ac si ex columnarüs proficiscan- 
tur sarcinulc. | 

In muschelkalk , atque zechstein primus co- 
lumnarias invenit Goldfus, quarum memoriam 
jam antea susceperat in grawuswacke, quz invenitur 
prope Senekasee , atque JVeww- Yorck , dum alveo- 
latam columnariam meminit. In oo/itica quoque 
etate viguisse , strata , qua» adsunt prope Mo- 
yeneic , Meurthe aisi testantur. 

Quse subsecutz sunt vicissitudines , prima sar- 
cinularum fragmenta protulerunt, atque ex hac 
tempestate ad diluvianam etatem perveniendo sen- 
sim numero majores extiterunt, ita ut tunc tem- 
poris quamplurimze extiterint species, quas hodie 
desideramus ; dum quatuor tantummodo habemus, 
que in Zndüs vivunt. 

Sarcinulam in stratis subfossilibus , quo no- 
mine gallico, £erraim cliysmien appellat Bro- 
gniarí, nunquam memorarunt, quum Kuot tantum 
fossilia, quae prope JViceam et . nonnulla. que in 
S$vetia veperta sunt pro basi hujus sedimenti 
posuerit. Hoc tamen posito , nemo quedam 
testacea ibidem signata prope Niceam reperire 
potest , quum mente tantum ab auctore , quem 
memorat gallicus  geologie cultor, fuerint con- 
cepta. Ita bo/ma rugosa , otavia purpurea , teba 
pisana , rumina decollata , fidela — theresa , 
cyclope neritoidea , nomina sunt , qui risum 
tantum movere valent :. hoc commendo iis , qui 


105 
Montfortium sequi cupiunt, ut saltem pari potian- 
tur doctrina , neque me invidia destitutum, solius 
scientie non scriptorum vindicem , malo animo 
prosequantur. | 

De generis origine disputationi locus non est, 
at silentio przeterire nequimus in zubularüs vete- 
rum specierum , que sarcinularum nomine ve- 
niunt indicationem habere. 

Attenta igitur sola cylindrorum dispositione , 
vel apud veteres probata erat distinctio | sarcinu- 
larum a czteris astreis , quibus cum convenire 
non unus affirmat , ex iis, qui de geologia nuper- 
rime , non infelici partu , scripserunt. Ea siqui- 
dem est natura discriminis , quod ad stellas et 
tubulos sarcinule ac astrec , ut saltem saltem 
potior sit , quam ea, qus extat inter spirifer 
ac £erebratulam , inter venerem , et cytheream 
inter escharam et flustram. 


SARCINULA PERFORATA 


LAMARCK 


S. tubis in massam aggregatis , erectis ; utrimque perfo- 
ratis; interna pariete lamelloso stellata, margine inequali. 

Lamarck, Hist. des anim. 1 et 2 edit. pag. 341. 

Delonch. Encyclop. zooph. pag. 673. : 

Lamoroux. Exposit. méthod. pag. 64. 

. Blainwille. Diction. des scienc. natur. tom. 47. pag. 345. 


Hzc species constituit. massam depressam , 
solidam , tubulis compositam distinctis , stellatim 
interne dispositis, interstitia plana. 

Habitat in. Oceano 4ustrali. 


106 
Reperitur prope Badajoz et in Delphinatu. 
Mus. Paris. Insut. Lond. ect. Collectio Lamarck, 
Michelotti. 
SARCINULA COSTATA 
GOLDFUS 
Tubis rectis , divergentibus , longitudinaliter granulato 


'J costalis , lamellis connectentibus convexo-planis. 


Goldfus. Petrefacta German. pag. 23. tab. 24. 
Dlainville. Manuel d'actin. pag. 349. 
Milne-Edvvards. Auct. ad Lamarck. tom. 2. pag. 341. n. 3. 


Habitat ... . | 
Reperitur in Germania in stratis supracretaceis. 
Mus. /indobone , Berolini , ect. Collect. Goid/i, 
Munster , ect. 
SARCINULA ACROPORA 


LINN. NORIS ( Tab. 4, fig. 4.) 


T'ubis crassis , elongatis , rotundatis ; margine annulari ; 


stella concava ; interstitiis porcatis. 


Linneus. System. natur. pag. 1276. n. 20. 
Borguet. 'Trait. des pétrif. tab. 4. fig. 26. 

Hoc species aliquam relationem habet cum 
astrea Dorguetii a Defrance inducta; at ubi in- 
spiciamus in aszrea Borguetiü tubulos non esse 
connexos; interstitia esse latissima ; licet aliud 
indicet Sorguet cujus auctoritatem provocat De- 
france ; preterea si respiciamus intervalla , po- 
ros non exhibere, in. sarcinula de qua agumus , 
atque costarum nexum apparere , omne dubium 
sublatum videtur. 


107 


Neque sarcinula acropora confundi potest cum 
sarcinula perforata, aut cum sarcinula costata ; 
tubuli enim margo, superficies. stellaris nostrae 
sarcinule: huic conjunctioni repugnant. 

Habitat in mari Zmericano. 

Reperitur in colle Taurinensi. 

Museum Taurin. N. ... .Collectio Belardi , 
Rochetta  ,' Michelotti. 

SARCINULA PLANA 
Nonis ( Z'ab. IF. fig. 5) 

Tubis rotundatis, elongatis , adnexis , superficie plana , 
margine integro ; stellis latis equalibus; interstitia mar- 
ginibus levibus conjuncta. 

Vel id unum , quod margines se se non ex- 
tendant, tubulique non adeo constanter cylindra- 
ceam induant formam , quod ambulacra sint le- 
viter striata, sufficit, ut hanc speciem distingua- 
mus a priore, cum qua ceteroquin convenit. 

Dum tamen de sarcinula plana dicere coepi , 
dubitavi, num madrepora acropora Esperi a La- 
marck adjecta rotulose astree , quamque faviam 
dixit. Ehremberg , quedam  preseferret indicia, 
quae sufücerent. ad dignoscendum , an hs duce 
species inter se reapse convenirent. 

Definitionem Zinnai, prioris definitionis partem 
auferre nemo inficiabit, dum — tradidit , stellas 
confertas, annulares, prominulas adesse im astrea 
acropora ; annulos parvos, confertos , elevatos 
eandem praebere , fundo profundiori. Itaque duo 
delinienda supersunt ; primo , num astreea | rotu- 


108 

losa eadem sit, ac madrepora acropora; prior 
nomen duxit a Solander et Ellis; altera vero a 
Linnco , illudque renovavit Esper : secundo, an 
astrea acropora cum priori sarcinula conveniat; 
et Jsper putat reapse madreporam rotulosam 
esse madreporam acroporam ; dubitat tamen Za- 
marck, cum eoque Mne-Edwards. Causa dubi- 
tandi probabiliter in eo erat, quod stelle cylin- 
dracez , pauci-radiate dicantur in astrea rotu- 
losa; in astrea autem acropora numero plures 
conspiciantur: deinde additamentum illud, de la- 
mellis circum | marginem erectis, acutis directe 
repugnat asftrec rotulose , et figurae quas ha- 
bemus madrepore acropor? hoc indicium non 
ostendunt: adde , quod dicitur de basi spinula 
erecta predita, in rotulosa non cerni. 

Me fallit an madrepora latebrosa Sloanii con- 
veniat cum madrepora rotulosa, et an eadem spe- 
cles conveniat cum madrepora acropora; affirmat 
Lamoroux: tamen dum de madrepora acropora 
Esperi mentionem agit, dubitationis signum pra- 
sefert; concluditque probabiliter confusionem tu- 
lisse Lamerck in hisce speciebus , quod neque 
ex omni parte verum est, nam statim ac tres 
species induxit, confusionem non induxit , sique 
dubitare ausus est, hoc, tum ex definitione nimis 
brevi ipsius Zinnai , Mulleri , Houtteyn , aliorum- 
que repetendum, tum ex eo quod vel ipse Zsper, 
qui eum preecesserat, notavit, conjungendam cum 
madrepora acropra , madreporam rotulosam. 


I0Q0 


Definitionibus autem attentis, quas accepimus, 
concludere possumus, madreporam acroporam 
Linncei, perperam Esper, et omnes qui hunc aucto- 
rem secuti sunt cum madrepora rotulosa , de qua 
meminit Solander , junxisse; nam, dum Zinnceus 
memorat stellas confertas , annulares , prominu- 
las, crenatas , excludit eam speciem, cujus est 
stellas habere pauci-radiatas, lamellas acutas , 
erectas , radios acutos spinula erecta. 

Semel admissa divisione madreporarum non de- 
fuerunt, qui hane sarcinulam acroporam cum 
astreis conjungere ausi sunt; quin imo, vel ipse 
Lamarck, Blainville , Lamoroux , dum de astreis 
mentionem egerunt, tam rotulosam , quam acro- 
poram astream recenserunt ; qua ratione nescio, 
nam licet sepimenta illa in hisce speciebus defi- 
ciant, quz» concurrunt in madrepora organum , 
tamen tubuli c&eque coadunati sunt, fasciculatim ag- 
gregati, nec cetera, qua habemus in alüs sar- 
cinulis hic deficiunt. 

Habitat . .. 

Reperitur in colle Taurinensi. 

Mus. Taurin. n...Collectio Zellardi, Michelotti. 

SARCINULA PUNCTATA 
Linn. 


NoBis (/ 7'ab. 4, fig. 6.) 


Globosa, punctis stellaribus suborbiculatis , inequalibus , 
confertis, cavis, exiguis ; intersütiis levibus, poroso-pun- 
ctatis. 

Linnous, System. nature , pag. 1277. n. 22. 


I1O0 

Esper. Suppl. 1. pag. 96 , tab. 5o. 

Borguet. Traité des pétr. tab. 9, fig. 42. 

Lamarck. Mist. des anim. sans vert. » et 2 edit. pag. 4o7, 
n. 8 (astrea punctifera ). 


Blainville. Manuel d'actinolog. pag. 383 (idem). 


Non pauca in hac specie concurrunt, unde 
dignoscatur a ceteris speciebus ; summatim vero 
characteres sarcinule punctate Linnai cernere est 
in exiguitate stellarum ; in earum cavitate; atque 
in interstitiis ejusdem , quz sunt poroso-punctata. 
At jampridem invaluerat disputatio, num madre- 
pora arenosa cum ea conveniret, de qua memi- 
nit Ésper ; at in arenosa cernimus stellas , ut 
ait Linncus, majusculas; preterea in. eadem specie 
stellae contiguze sunt: contra in sarcinula punctata. 

Ex recentioribus autem nonnulli hac astrea ob- 
liti, novam invenisse putarunt in punctifera ; at 
utrumque perperam; nam as£rea punctifera vera 
est sarcinula , atque omnino convenit cum madre- 
pora punctata, de qua sermonem habuit Zinacus 
in systema, nature : in as£rea autem punctifera 
veram nos habere sarcinulam vel ob. id unum 
constat, quod relata fuerit inter astreas tubipo- 
ras, que in sarcinularum censu venire procul 
dubio debent, uti, dum. de sarcinuéee definitione 
agebam, demonstrasse puto. 

Habitat in Indiis. 

Reperitur in. colle Taurinensi. 

Mus. Taurin. Collect. Michelotti. 


ES 


LI 


III 
SARCINULA FAVEOLATA 
SOLANDER 6l ELLIS. 

Tubis aggregatis ; stellis subangulatis , multi-radiatis ; pa- 
rietibus hinc inde subduplicatis. 

Solander et Ellis. Corall. zooph. pag. 166 , n. 57. 

Gmelin. System. natur. pag. 3769 , n. 64. 

Lamoroux. Exposit. méthod. des polyp. pag. 58. 
Habitat . . . . Reperitur in Corsica. 

SARCINULA CONCORDIS 
Nonis (/ Zab. 3, fig. 8) 

Tubis confertis , adnexis; stellis wqualibus ,' rotundatis , 
parvis, superficiem. exequantibus ;. lamellis innumeris , 
disseminalis transversis raris; massa rotundata. 

Borguet. Traité des pétrif. tab. 9 , fig. 49 ( mala). 

Haec species videtur quamdam similitudinem 
habere cum astrea spherica Defrancii; sed alia 
hic est tubulorum ratio. 

Habitat . . . . 

Reperitur in colle Taurinensi et Dertonensi. 

SARCINULA MIRIFICA 
NOBIS (Tab. 4, fig. 1.) 

Tubis aggregatis ; stellis rotundatis ; candida | fascia. cir- 
cumcirciter munitis ; massa. hemispherica. 

Ubi attente inspiciamus. interstitia tubulorum 
in hae specie, que non de plano sunt, sed ex- 
hibent fascias albas, stellas circumdantes , evi- - 
denter hujus speciei discrimen apparebit: quod 
fortasse mirum cuipiam videri potest. Ceterum 
innumere quoque sunt lamelle , sique excipias 
ipsius acropore anuulos, cum eadem sarcinula 
acropora convenit. | 

Habitat . . . . Reperitur in colle Taurinensi. 


E12 
SARCINULA CONTEXTA 
NOBIS | 
Tubulis aggregatis ,' distinctis , rotundatis; superficie plana; 
stellis concavis multi- radiatis; interstitiis celluliformibus, 

Posteriora definitionis verba uk videntur 
punctiferam astream cum: hac , aliisve speciebus 
convenire; sed cellula in astrcea textili majores sunt, 
conjunctique, atque interstitia non adeolate patent; 
poroso punctata utique est astrea-punctifera, sed 
hi pori non adeo et semper liquent , ut in sar- 
cinula' contexta cujas interstitia, ex lamellarum , 
qua stellas, seu loculos conjungunt dispositione, 
sunt tamquam cellula oblonge, profunde. Ea- 
dem .sin fortior ratio adest in astrea mjrioph- 
thalma ; sed lamellee interne hujus astrec vix per- 
spicu; Sunt; stelleque prominule, atque echinatze 
sunt. 

Nescio tamen, qua nam,eansa ductus lodenus 
scripserit, agnovisse in madrepora muricata, quam 
habemus in 54.' tabula, sub titulo B apud Esper, 
figuram hujus myriophthalme astrec ; nam tam. ex 
definitione ipsius: Esper; quam ex ejusdem aucto- 
ris figura, apparet , non aliud dum de hac specie 
scribit, sibi proposuisse, quam singulas atque po- 
tiores varietates quae. pertinent ad madreporarm 
muricatam, complecti desiderasse: non: adeo. fa- 
eile est confusionem | gignere inter genera cujus- 
modi sunt as£rea atque madrepora , licet exacta 
sit quaestio ad hodiernam disciplinam naturalis 
historie. partiendam. 


! 113 
Interstitiorum autem naturam, quz summi est 
momenti , ad species sarcinularum. definiendas , 
negari non potest ferme in omnibus porosam esse, 
at videndum, utrum sulci, an linee, et ipsi mar- 
gines uniuscujusque stelle , qua invicem conjun- 
guntur (ut in nostro casu) hos poros afficiant , 
an reapse hec dispositio ad memorata non re- 
Spiciat, tunc enim tantum interslitia vere porosa 
dixeris. 
Habitat . . . Reperitur in agro Dertonensi. 


SARCINULA GEOMETRICA 
Nonis ( Tab. 4, fig. 2.) 


Tubis connexis, aggregatim dispositis, stellis concavis , 
omnibus quinquies angulato-statutis, inferiori facie plana. 
4. Variet. Stellis majoribus. 

Constans harum stellarum ordo in angulos si- 
stens , ipseque stellae potiores , et massa , quam 
constituit, qua non rotundata est, impediunt 
quominus hanc speciem prioribus addicamus. 

Cave tamen ne hanc speciem cum astrca gala- 
xea, vel cum as£trea ananas confundas; nam hoc 
generatim pertinet ad astreas, eisdem inhzret , 
ut tubuli non ita distincti conspiciantur, uti in sar- 
cinulis, ut e basi difficile sit assequi, stellarum na- 
turam, quod tamen contingit in sarcinulis; ut sepi- 
menta transversa modo magis, modo minus sarcz- 
nulis faveant , stella denique non tubuli in. sarcz- 
nulis adsint. 


Habitat . . . heperitur in colle Taurinensi. 
8 


114 
Mus. Taurin. num. . . . ( uti superiores species ) 
Collectio Morelli, Rochetta , Bellardi , Michelotti. 


SARCINULA ORGANUM 
Linneus 
woBIS ( 7'ab. 5, fig. 9.) 
Tubis levibus , cylindricis , erectis, separatis ; in massam 
crassam  aggregatis; seplis externis , iransversis , tubos 


connectentibus. 


Linneus. Àmznit. academ. 1. tom. 4. fig. 6. 
Schewveiger. Beobacht. tab. 7. fig. 60. | 
Delonch. Encyclop. pag. 673. 
Blainville. Manuel d'actin. pag. 348. 
Goldfus. Petref. Germania. pag. 73. tab. 24. fig. 1o. 
Lamarck. Anim. 1. et 2. edit. vol. 2. pag. 341. 

Sarcinulam organum , quam primum memora- 
tam novimus a Carolo Linnceo, in peregregio suo 
opere de amw«enitatibus academicis , veram spe- 
ciem reapse consütuere patet; notatu tamen di- 
gniora retulit Lamarck, dum hanc speciem illustra- 
bat: habet , inquit , tubos verticales in organi si- 
militudinem dispositos, proptereaque distinctos , 
atque inter se conjunctos per quandam , ut ita. 
dicam, membranam; preterea lamelli longitudina- 
les cavitatem replent, unde et in basi, et in facie 
superiore stellas lamellosas conspicies. In hisce 
cernere est gallici scriptoris documentum, quo; in 
sarcinulis , astreeas iubulosas aguoscere fatetur ; 
in astreis autem tubulosis concurrere , que suffi- 
ciunt ad sarcinule genus dignoscendum ; nihil 
itaque impedimento erit, quominus as£reas tubulo- 


115 
sas habeas tanquam sarcinulas, quum id, et stel- 
larum et tubulorum natura ,tam in una, quam in 
altera facie , vel saltem ex centro ad superficiem, 
eminenter exposcat. 

Habitat in mari rubro. 

Reperitur fossilis prope mare ba/ticum , et in 
colle Z'aurinensi. 

Mus. Taurin. n. . et collect. cit. 


SARCINULA MUSICALIS 
Linneus 
woBis ( Z'ab. 4, fig. 3.) , 
Cylindris truncatis, distinctis, supra crustam prominulis , 


et infra per membranas transversas , confertissimas , et 
crustaceas contextis. 


Linneus. System. nature 2. 27. ( madrep. ) 

Ellis. Actus. Angl. vol. 53. pag. 432. 

Pallas. Elenchus zooph. pag. 185. 

Esper. Plaflent. pag. 1. tab. 3o. fig. 2. 

Lamarck. System. des anim. cit. Zoc. ( caryophyllia ) 
Blainville. Manuel d'actin. pag. 348. ( sarcinula ) 

Non dubito madreporam musicalem veterum 
Scriptorum , quam numero plures inter caryo- 
phyllias ponunt , inter alias sarcinularum spe- 
cies cum  ÁB/ainville disponere; adeo enim mo- 
menti intercedunt discrimina inter hanc speciem, 
et ceeteras caryophüillias, ut quin obliviscamur veri 
generis car y ophilliarum indolem, ejusque subver- 
iemus defiuitionem , id. agere non possimus : et 
sane licet fascieulatim et caryopA; ilie sint, quem- 
admodum sarcinula musicalis est; licet et stella - 


116 

in caryophilliis esse possint prominule, atque in 
facie superiori se prodeant, quod non deest in 
madrepora musicali; nemo tamen non videt mem- 
branas transversas , uti loquitur. Zamarck , vel 
diaphragnas, uti nuncupat Zinneus, in caryophyl- 
lis non reperiri ; atque in hisce diaphragnis, 
Lamarck posuisse precipuum generis sarcinule 
discrimen. 

Sed, hisce neglectis, quid est quod dubium in- 
ducere valeat ? an tubuli? haudquaquam ; hi tu- 
buli proprii quoque sunt generis de quo agimus, 
eidemque conveniunt. An stelle ? at stellze ean- 
dem habent formam , iisdem sunt vicibus obno- 
xige quibus sarcinule subsunt. Contra, ubi probare 
possim omnia, quz constituunt veram sarcinulam 
in madrepora musicali concurrere evanescit fun- 
damentum, quo innituntur contrarie sententie 
patroni. Rursus igitur recense , que , dum de 
sarcinule definitione agebamus , retulimus. Poly- 
parium lapideum , liberum : massam simplicem , 
crassam , e tubis coadunatis constitutam , sistens 
tubuli plurimi, cylindrici, paralleli, verticales fa- 
sciculatim aggregati: seplis intermediis, et tran- 
sversis coacUs. Lamelle stellatim radiantes inter 
tubos. Horum quid desideramus in madrepora 
musicali? quid definiendum preterea. superest? 
quid, ipse affirmare audeo, si qua vera est 
sarcinula preter sarcinulam organum; ea musi- 
calis madrepora es: proinde, si retinere velimus 
sarcinulc | genus procul dubio madreporam musi- 


I17 


calem enumerare oportet, exclusis inconsulte ci- 
tationis ambagibus: quod in vim comparationis 
docuit Zinneus, confirmavit Pallas. Non omues 
tamen, quos habemus icones, reapse huic speciei 
figuree respondent , et laudati germanici scripto- 
ris (Esper) opus id. sat clare demonstrat; ea enim 
tubulorum dispositio, quam hic cernimus, omnino 
indoli madrepore musicali repugnat, tanto magis 
basis horum tubulorum, quam ita se habere ex- 
cogitavit : melior autem est figura , quam inter 
caeteros tradidit Seba. 

Habitat in Oceano Indico. Reperitur fossilis in 
Hibernia , atque in colle Taurinensi. 

.Mus. Brittanic. Paris. Berol. etc. (viv.) Col- 
lectio. Michelotti , Rochetta. ( fossil. ). 


118 
ASTR/EA 


BROWN. LAMARCK. BLAINVILLE. 


Polyparium lapideum ,. fixum , conglomeratum , | strata 
incruslans , vel. in massam subglobosam , liberam raro 
lobatam, aggregatum. 


Superna superficie stellis orbiculatis exequatis , vel suban- 
gulatis, lamellosis, sexilibus obtecta, inferna complanata. 


À sarcinulis ad astreas gradum facere debere 
jampridem docuit Z/aineille, utpote qui lamella- 
rum dispositioni innixus, veram utriusque gene- 
ris relationem cognovit, eo saltem sensu, quo 
polyparia astrec et sarcinule inter se conveniunt: 
at non unica sarcinula intuitu dispositionis stellie 
cum asírea convenit, sed et alie; habes in 
astreis quamplurimas lamellas inequales , ut in 
caryophyllüs , ut in echinophoris , et turbinoliüs ; 
earum dispositio cum eisdem consentit; centrum 
sepe papillosum. Praeterea adhaerentia cum aliis 
corporibus neque unice ad astream pertinet ; 
quin imo licet sercinulas probabili ratione fixas 
credere debeamus , tamen facto non constat. 

Ad rem nostram interest etiam nosse Zamarck, 
astream quoque in divisionem retulisse polypario- 
rum, qua lamellifera vocavit: quod , ut rectius 
intelligatur, res altius repetenda. Putabant nimi- 
rum veteres omnes madreporas , et madreph yllias 
ad vegetale regnum pertinere , quia plura ex il- 
lis , ut jam, de sertularia potissimum agentes , 


119 
demonstravimus , morem plantarum gerere ; ideo- 


que minime anatomic comparate principiis freti 
qua docemur in folis, cellularum dispositionem 
adesse; causa mortis et ortus tam in animantibus, 
quamin plantis similitudinem. preeseferre, uti per- 
bene notavit Dehaan in suo opere de monographia. 
ammoniteorum. Adde similitudinem externam quo- 
rundam generum, uti corallina , que. ad. corallia 
accedere videtur sed ad eandem non dicam seriem 
sed ne quidem classem pertinere potest, effecitque, 
ut plante loco tegumente polyporum haberentur. 

Hec sententia que plurimum | greco philosopho 
placuit. (1) ad nostram ferme statem perdura- 
vit (2). 

Intuitu. plurimorum. polypariorum postea pauci 
scriptores coeperunt peculiarem eorum historiam 
quaerere ., et elementorum causa in classes par- 
tri. Nam. Zmperato madreporam simplicem ob- 
servans, eam ad tegumentum animantium perti- 
nere , nec absque fundamento, uti posterior ex- 
perientia demonstravit, crediderat (3): heec opi- 
nio placuit. quoque Gualtieri, licet hic scriptor 
nihil. ferme. contulerit peculiari observatione di- 
gnum. Donati et Pallas pro parte eam amplexi 
sunt; romanus .$cilla eam defendere primus cce- 


(1) Aristotiles. Historia anim. arie edit. 

(2) Borguet. Traité des pétrific. cit. 
Shaw. Voyag. dans la Barberie. Haye 1743. 
Donati. Histor. natur. A4driat. cit. 

(3) Historia naturalis, /Veapol. 1599. 


120 

pit (1). Jamvero inter madreporas a Linneo re- 
censitas , fuit astrea , idque ut pareret Pa/las , 
quem in hac parte $veeus scriptor per omnia 
ferme secutus est: tamen, tunc temporis usita- 
tas novimus voces madrepore astroites , madre- 
pore faeose: ita Boccone in suo musco hoc no- 
men asírcc favosce recenset, cujus opus, licet ve- 
tustate laboret, peregrinum quid , atque notatu 
dignum passim occurrit. 

Omnem tamen controversiam sustulit anglicus 
Brown (2), feliciorique partu astream , mean- 
drinam , pavoniam , agariciam , aliaque ge- 
nera constituit in dispendium Zinneane madre- 
pora. 

Nostrum tamen non est in hisce diu immorari, 
cum satis superque de historia astrec sermonem 
habuimus; juvat itaque expendere definitionem , 
ut, quid as£rec nomine veniat, cognoscamus. Za- 
pideam dicimus | astream eodem sensu, quo pa- 
voniam lapideam dicimus , ut innuamus, non mem- 
branam, non corneam materiam, sed /apideam 
in ea concurrere. 

Astroa plerumque fixa est, idque exposcit po- 
lyparii natura, quo de agimus; sed aliquando e- 
venit , ut vel casu, vel vi auferatur e domicilii 
loco, quo in casu etiam polypos vivere posse ex- 
ploratum est: item, quoad astreas non unus est 


(1) Scilla. De corporibus mar. lapid. Home 1752. 
(2) Brown. The civil. and. natur. history of jamaica. London. 1756. 


121 
modus, quo adhzrent, aliquando enim. tenuem 
pedem exhibent, aliquando vero universa facies 
inferior adnexa est scopulis , vel cuilibet sub- 
stanti; : ad hie respiciens J/ainveille ajebat , 
astreas plurima genera exhibere. Loculorum se- 
des invicem adnexe, unde ille idem ordo adest 
quoad cellulas, ac quoad caryoph)llias , sar- 
cinulas, meandrinas; verum vel ipsi polypi in 
polypario astrexe conjuncti sunt, vel non, poste- 
riori casu apparet caryophylliarum. discrimen; in 
priori; quemadmodum et ipse autumo, vel ob id 
unum, quod lamelle stellarum invicem se se op- 
ponant, et loculorum communio pateat, conclu- 
dendum est vasculare systema aliud esse in astreeis 
ac in sarcinulis , atque aliis generibus. Licet au- 
tem materia lapidea obtegat hoc genus, tamen , 
et propriz destructionis functionem recipere cer- 
tum est; nam experientia constat, et primum a 
Donati atque | Cavolini accepimus concham , sa- 
aicaeam. asiream. perforare, in eadem propriam 
sedem constituere , ipsos polypos miserrime de- 
ficere; quod , et in iis astreis, qua in stratis 
diluvianis collegi, semel iterumque cognovi. 
Quoad stellas nihil peculiare se se offerre vi- 
detur, intuitu plurium aliorum generum; nisi quod 
raro sint subangulates; hec tamen dispositio pen- 
det a lamellarum natura , neque mutat astrec 
genus. Dixi raro, nam quum agimus de as£reis, 
qua faciem subangulatam in osculis exhibent, cau- 
tos esse oportet, ne videlicet primo intuitu ad 


122 
astreas provocemus sarcinulas , vel aositem| j 
quum f/aveosites alveolata sit. 

Summi autem momenti est, in astrceis oscula 
tantum in facie superiori secernere , id contra 
conlingit in. sarcinulis; id. mehercle exposcit hu- 
jus polyparii dispositio, ut polypi inferiori parte 
certo modo inter se conjungantur, quod in sar- 
cinulis afirmare non audeo. Ratio praeterea. bve- 
vitatis, qua donate sunt astrece in eorum tubulis, 
huic argumento majorem vim, et pondus addere 
videtur; ni enim hi tubuli essent breves, adnexi, 
ex uno tantum latere perspicui, unum fundamen- 
tum deficeret proposito generi. Itaque quod ait 
Lamarck , ad. astrec genus servandum , integre, 
casteque custodiendum esse putamus , eatenus 
quatenus id exposcit indoles polyparii, quod sub 
astrec nomine venit. 

Animal autem hydriforme est , breve , ad cy- 
lindri. similitudinem. compositum ; ore rotundato, 
in disci centro reposito. 

Tentaculhi breves ; pauci, simplices , disjuncti. 
Licet ex Quoy. et Gaymard. observationibus, hec 
accepimus de polipo as£rec ; nemo tamen non 
videt multa | superesse , unde dignoscamus veros 
characteres polyporum , qui incole sunt astrea- 
rum , ad zoanthaira pertinentes, quamvis |. hoc 
singulare in aszrec polypo reperiam, quod. pau- 
cis sit tentaculis instructus , contra ac alii polypi, 
qui. iisdem ferme polypariis insident, ad hanc clas- 
sem relatis, Quidquid sit, potiora desideramus. 


123 

Non una tamen fuit ratio, qua innixi scripto- 
res, astreas separarunt; nam alia divisio placuit 
generis. auctori , alia B/ainville , alia aliis. 

Quod pertinet ad Lamarck, ipse ponit ex uno 
latere astreas stellis disjunctis munitas, ex altero 
eas, quze. habent stellas contiguas; quie sane di- 
stinctio aliqua menda laborare videtur; nam plu- 
rimi interest, agatur ne de astrea conglomerata, 
vel de astrea explanata, interest videre cujusvis 
generis stellas ; an eczedem simplices , an. com- 
posite sint. Vix opus est manere, quod addi- 
dit de stellis separatis ab eadem basi, vix atten- 
dendum: nam distinctionem cellularum in as£rezs, 
unice in superna facie cernere possumus. Jamvero 
in astrea ananas et myriophtalma, inter csetera, 
demonstrari hec junctio nequit, unde hoc pauci 
conferre evidenter liquet. Hac itaque divisione, 
articuli zoophytologie auctor, in pluries laudato 
naturalis historie dictionario, minime contentus, 
aliam excogitavit, atque induxit ; unde in unde- 
cim classes astreas divisit, quasi non de genere, 
sed de vera familia ageretur. 

Circa priores astreas, quas asteroides appel- 
lat, duobus auctor nititur documentis ;. quod 
stelle adsint, sepeque disjuncte; nam quoad a- 
liam, quam affert rationem , ea pelitione princi- 
cipii laborat ; idem enim est disjunctum , quod 
contiguum non est. In astreis autem mendriformi- 
bus, weras cerno meandrinas , «que profecto 
omnino hisce astreis congruunt; nam, quid 


124 


tradidit Lamarck dum meandritem definivit, quam 
polyparium esse lapideum, fixum, in massam sim- 
plicem hemisphaericam, vel spheroideam, glome- 
ratum , quam convexam habere meandrinam su- 
perficiem , ambulacris subexcavatis , repandis , 
sinuosis ; utroque latere obtectam esse: lamellas 
transversas et parallelas, cristis collinaribus ad- 
nexas habere. Patet igitur has astreas nominatim 
veras esse meandrinas ; nam cum omnes chara- 
cleres habeamus in speciebus a A/ainvüle enu- 
meratis , quas comparat ;neandrinis, quum ne 
unum quidem adsit discrimen , non dubito asse- 
rere , hanc divisionem evanescere debere. 

Tertiam etiam divisionem reJicimus, cum eque 
tubastreas cognoscere inficiamus ; nam £ubastrcce 
quoque ad astreas non pertinent; alque modicus 
lamellarum numerus non sufficit ad. partitionem 
inducendam. 

Gemmastrcexce autem. vel tubulose sunt, vel non: 
in priori casu nihil differunt a fubastrais ; in 
posteriori, nescio , an sola stellarum elatio suffi- 
ciat, ut has speciales astreas , non asteroides, 
sed gemmastreas relinquamus... Quum | siredra- 
streas , et dipsastreas cum solidis nitantur , 
meo quidem Judicio, fundamentis, nimirum con- 
junctioni stellarum , marginis nature, et polygo- 
norum faciem exhibeant, non est ambigendum 
quin idoneas componant sectiones. 

Nolim tamen, ut putes, me eo consilio esse, ut 
adnumerare velum quadrigenium cyathophyllium 


125 
a Goldfo memoratum, inter sarcinulas; nam hzc 
species vera est astrea. ldem dicito de astrea 
hexagona , adamantinam prorsus referens ima- 
ginem. 

Ex recepta autem praxi, favastream pro faeosite 
habeto , ubi tamen demonstraretur cum favosi- 
tibus convenire: si hec conventio inter duo ge- 
nera deficiat , favastreaam  servabo : at ubi fava- 
streas servemus , multo potiori ratione dicendum 
est, strombastreas , et cellastreas distinguendas 
esse, utpotequod in iis nihil desideramus accu- 
ratius ad veram as£rearum indolem constituendam. 

Non levem tamen laudem meruit Z/ainville 
in vindicatione astrearum inter cyathophyllia a 
Goldfo inducta , que vere sunt astrcec. 

Quum totius hujus operis fundamentum ad geo- 
logie documenta, quibus adnumerantur zoophy- 
torum vestigia , se se referat , abs re non erit, 
singuiarem atque ferme neglectam  astrearum 
historiam prosequi. 

Constans in primis geologie cultorum opinio 
est , astr'eas ad primeevas eetates referendas esse, 
in quibus testacea reperiuntur : hujus rei testes 
habemus  De-laBeche , Bovó , Rozet , alios- 


que (1). 


(1) Manuel du géolog. par De-la Beche pag. 510. 
Dictionn. des scienc. natur. tom. 39 pag. 279. 
Guide de géolog. voyag. pas. 4mi Bow. 
Traité élément. de géolog. par RHozet. 

Organ. remains. ÁÀuct. Parkinson. 


126 

Adeo porro verum estastrearum originem an- 
tiquissimam esse , ut astrea pediculata in calcari 
grypheas recipiente , quem cum Zias plerique 
confundunt, reperiatur: nec defuerunt qui geologieze 
documenta in zoopAytis considerantes, tuto affr- 
marunt, vel in zec/stein, astrearum indicia repe- 
riri ; eadem certe non defutura in ca/cari carbo- 
nifero , n antrachite (1); in schisto tamen astre- 
artum. fragmenta amplius non cernimus, quam ta- 
men formationem cum carbonifera conjungt , non 
pauci autumant. 

Cautiores tamen esse debemus in judicio fe- 
rendo de astrearum speciebus , quibusque cha- 
racteribus alie ab alis separentur ; sic astrea 
grenulata , argus, ad tertii cataclysmi documenta 
pertinent ; concinnam , reticularem | astream ad 
eandem zetatem referunt ; arachnoides , velamen- 
(osa , textilis 1n cretacea formatione viwebant; 
pentagonalem , confluentem , jurrasica. sibi vindi- 
cat setas; porosa astrea denique cum carboniferis 
nionumentis jamdiu quiescit: ad supra cretaceas 
species animum convertamus. 


(1) Des ecaractéres desterr. de craié des Pyren. par M. Dufrénoy. 


ann. des mines. 3 serie £om. 1. 


127 
ASTRJEA INTERSTINCTA.- 


LINNEUS. NOBIS. (Jab. 5 fig. 3) - 


Asirea subrotunda , gibba , solida : stellis poriformibus , 
parvis , teretibus , immersis ; fundo radiato ; superficie 
inter stellas, poris vix conspicuis , excavalis adspersa. 


Linneus. Syst. naturz. n. 18. (madrepora ). 
Esper. Suppl., 1 pag. 10 tab. 34. 


Non unam, aut aliam speciem cernimus , quae 
indicia propria etiam huic speciei exhibeat ; at 
nullam confundi posse cum eadem liquido appa- 
 rebit. Ét sane si qua esset , ea vel punctifera , 
vel mycrophtalma , wel stellulata , vel | striata 
astrea foret, sed in interstincta astrea , puncti- 
feram. nou cernimus , quia stelle inzequales sunt 
in posteriori , et forma globulosa est, quod, ut 
obiter moneam, sufficere non pauci putant ad spe- 
ciem. inducendam , ita ajunt. radiatam | astream 
marginis causa ab astrea argo sejungi posse, ana- 
nas a galaxca, et sic deinceps. Nobis autem magis 
arridet eorum opinio , qui utique marginis natura 
freti, specierum divisionem excogitaverunt , non 
vero eorum, qui ab in:equalitate tantummodo stel- 
larum , specierum originem duxerunt ; nam quum 
polypi, qui concurrunt in uno. eodemque poly- 
pario diverse? setatis necessario sint, pronum est 
concludere , inzqualitatem | necessario in stellis 
concurrere debere. Sive itaque punctiferam 
serves astream, sive non , firma species ma- 
neat svevi scriptoris ; nam in primo casu 


158 
stellarum indoles aliud indicat , in altero casu 
punctifera astrea , interstincte cedere debet. 

Item non cerno in hac specie microphtalmam 
astream ; nam stelle in posteriori sunt promi- 
nule , extus striatee , margo dentatus , et intersti- 
tia granulata. 

Vehementius dubium urget, si loquamur de szeZ- 
lulata ; at ubi etiam notemus marginem elevatum 
habere, interstitiaarenoso-scabra, neque sub astrece 
interstincte nomine venire potest ; ibi pertinet 
dubitandi nota apposita a Zamarck, dum spe- 
ciem ZÉsper signabat ; quod confirmavit Mine-Ed- 
wards , dum Lamorowx tabulam signabat. 

Superest, ut videamus, an astrea striata cum 
interstincta conveniat. nec ne; sane, vel quoad 
formam , vel quoad stellas remotas, orbiculares, 
superficiales, non est cur discrimen agnoscamus; 
sed talis est interstitiorum , qui radiato-striat:e 
sunt , talis centri , quod tuberculatum traditur, 
natura, ut perperam polyparium fossile Zastadt 
eum Jinneana specie confundere contendas. 

Esto igitur in astra complanata , alio nomine 
interstincta, superficies plana , stellis zequalibus , 
orbiculatis , minutis , concavis lamelle minutie , 
conferte  osculorum distinctorum imaginem exhi- 
bentes. 

Quod pertinet ad. corpus ipsum astrec, ceu 
ad ejus complexum , notatu digna incrustatio ejus 
sub aliis corporibus, v. g. eam adherentem my- 
tilo margaritifero habuit Esper; quam ipse habeo 


120 
ea chame , cujus perdifficile cognoscere est spe- 


ciem , adhzret. 
Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. 
Mus., Brittan. , Paris., est. (viv.) Coll. Miche- 
lotti (fossilis). 


ASTRJEÀ ARACHNOIDES 


SCHROTER. 


4Aistrea incrustans ; stellis orbiculatis , segregatis, margine 
prominulis ; lamellis in centro reticulatis ;. interstitüs 
subtilissime radiatis , radiis hinc rectis parallelis, illinc 
flexuosis. 


Schroter. Einl. 3 pag. 459 tab. 9 fig. 3. 
Faujas. Montag. S. Petr. pag. 77 tab. 23 fig. 9. 
Milne-Edsvards. Auc. cit. tom. 2 pag. 420 
Goldfus. Petr. pag. 70. 

Hzc, quam a Schroter accepimus species, toto 
czlo a memoratis , aliisque speciebus distincta est; 
nam in hac perpendimus margines prominulos, 
lamellas ejusque formam circa stellarum radios, 
et corpus ipsius astrec. 

Parkinsonio et Defrance placuit eodem nomi- 
ne , uti apte notat Edwards, aliam innuere spe- 
ciem , que ex angulari stellarum dispositione , 
ex centri natura, ex interstitiis, alios characteres 
ac eos , qui sunt in arachnoide astrea Schrote- 
ri , exhibet. 

Habitat . . . Reperitur in cretacea formatione 
prope Maestricht , in. Delphinatu , alibique. 

Collectio Lamarck , Goldfi , Michelotti ( ex dono 
equitis. 7esin ). 


130 
ASTR/JEA RETICULARIS 
LAMARCK 


Astrea, subglobosa ; stellis augulatis , inequalibus , diffor- 
mibus , profundis , centro radiatis , parietibus striatis 
lamellosis ; margine levi. 

Linneus. Àmwnit. acad. 1 tab. 4 fig. 16. 

Lamarck. Mist. cit. 1 et 2 edit. tom. 2 pag. 414. 

Lamoroux. Encyclop. pag. 1:28. 

- Parietes stellarum subnudos esse putat Lamarck, 

ita ut ad varietatem provocet eas as£reas in qui- 
bus parietes striato-lamellosi sunt; at perperam; 
nam Oobliterate aszrec potius indicium praebent 
subnudi parietis ; alioquin. vero eminenter hisce 
lamellis hoc genus indiget. 

Peculiari autem venustate non caret hec spe- 
cies , tum ob geometricam stellarum indolem , 
tum ex natura marginum , qui se extollentes magis 
denotant lamellas , que in hac specie minute, 
granulatee sunt. Nihil amplius addere possum, 
quum fragmentum tantummodo servem. 

Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. 

Mus., Brittan. , Paris., (viv) collect. Michelotti 
(fossilis). 

ASTRJEÀA INTERSEPTA 
ESPER, NOBIS ( Tab. 5, fig. 1. ) 

Astrea incrustans ; superficie reticulata ,. stellis subangu- 
latis , contiguis , margine mutico ; axe centrali. 

Esper. Pflanzent. supple. 1 pag. 99 tab. 79. 

Lamoroux. Encyclop. pag. 127. 


Scheweiger. Handbug. pag. 419. 
Lamarck. Hist. anim. cit. loc. pag. 417. 


12í 
Peculiarem reticulationem , nec non marginem 
ipsarum stellarum inspicimus potissimum in hac 
specie ; ea exigua est atque raro invenitur tam 
in statu viventi , quam fossili. 
Habitat in mari. Australi. 
Reperitur in. colle Taurinensi. 
Museum DBrittan. , Paris., (viv) collect. Miche- 
lotti (fossilis). 
ASTRIEA ARACHNOIDES 
DEFRANCE 


Incrustans , stellis pentagonis , latis, stelle maximo , 
centro conspicuo , concavo ; intersütis lamellis minutis- 
simis exaralis. 

Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 42 pag. 383. 

Guettard. Mém. du Dauph. , pl. 52 fig. 2. 

Parkinson. Organ. rem. tom. 2 tab. 5 fig. 1. 

Milne-Edwards. Auct. ad Lam. cit. loc. pag. 420. 

Hac species , que Defrance laudat auctorem 
toto caelo distat ab ea, quam ita nuncupavit ScAro- 
ter , ergo alio nomine donanda. | 

Habitat . . . Reperitur prope J"erdun in Gallia. 

Museum Paris., collect. Defrance. 

ASTR/EA ARGUS 
LAMOROUX 


Stellis magnis , orbiculatis, multiradiatis ; margine elevato 
obtuso ; exius lamellis denticulatis radiato. 
Seba. Thesaur. tab. 112 fig. 15. 
Lamarck. Hist. des anim. cit. tom. 2 pag. 405. 
Lamoroux. Encyclop. pag. 132. 
Blainville. Manuel d' actinolog. pag. 368. 
Ab iis astros, que massam incrustantem ex- 


122 

hibent, ad eas descendimus, qux hac proprie- 
tate destitutze , vel in totum , vel pro parte ha- 
bent faciem inferiorem exaratam juxta similitudi- 
nem faciei superioris. 

Dubitat Mne- Edwards, an species astrec a Pal- 
las relate, nomine madreporc astroites , specimen 
reapse exhibeat astrec argus; dubitandi ratio po- 
sita est in nimis ambigua definitione a Pa//as tra- 
dita. At licet alicujus momenti dubia in defini- 
tionis exaratione inveniantur; tamen nomen as£rece 
astroites servare debemus. 

Adeo verum est nomen Batavi scriptoris ser- 
vandum fore , ut nullam ejusdem definitio ingerat 
difficultatem; cylindros dum memorat, more ma- 


jorum , eam indicat texturam , quie eruitur ex 


2 
superiori facie ; nam inferius hanc formam de- 
sideramus. 

Notat insuper, lamellas esse ad centrum unitas; 
ad interstitia minores , crassiusculas , scabras , 
denticulatas , ultra limbum productas ; interstitia 
devexa invicem lamellis se se subnectere. 

Habitat in Oceano Zndico , in man rubro et 
prope Jmericas. 

Reperitur frequens in colle Taurinensi. 

Mus. Brittan., Paris., Lugduni Datav. Berol. 
Vienn., etc. (viv) collect. Mus. Taurinens., collect. 
Barelli , Sotteri , Dellardi , Morelli , Michelotti 
(fossilis). 


133 
ASTREA FAVOSA 


ESPER 


Astrea, subglobosa , stellis majusculis inequalibus , angu- 
latis , margine subacuto ; parietibus multilamellosis ; 
lamellis dentatis. 

Esper. Supplem. 1: pag. 34 tab. 45 tis. 1. (madrepora). 

Schweiger. Handbug. pag. 419. 

Blainville. Manuel d'actinol. pag. 375. 


Non ignoro madreporam favosam fuisse nun- 
cupatam a Linnzeo; verumtamen magis crederem 
reticularem astream sub hoc nomine Linneano 
comprehensam fuisse ; nam brevissima est defi- 
nitio, obscura admodum exaratio ejusdem ; atque 
ex citationibus , quas refert, evidenter liquet de 
alia astrea , quam de favosa ita sensisse. 

Clara est figura ipsius apud Seba; atque Guaitie- 
ri tabula non latet. Preterea in hac specie Zinneus 
notat madreporam fayitem Pallas, quam Lamarck 
ad reticularem provocat in ipsius definitionibus. 

Neque refert Esper memorasse favosam Linnei, 
aut Lamarck aliam pro alia speciem citasse; hzc 
enim omnia lucem Zinneéi speciei minime ad- 
dere possunt. 

Habitat in. mari. Rubro , in Oceano Indico. 

Reperitur in Gallia prope Givez, in Sardinia , 
in Corsica. 

ASTR/EA DEFORMIS 
LAMOROUX 


Astrea, stellis majusculis , oblongis , inequalibus , mulüla- 


134. 
mellosis ,  supr& marginem elevatus ; sulco interstitiali 
nullo. 

Lamoroux. Encyclop. pag. 129. 

Savigny. Descrip. Egyp. tab. 9 fig. 3. 

Blainville. Man. d' Actin. pag. 373. 

Ehremberg. Opus cit. pag. 69. 

Lamarch. Hist. an. inv. tom. 2. cit. 


In hac specie, quam accepi ab humanitate 
equitis /"esin, Delphinatu adducta, quedam simi- 
lia astrec pectinatee Ehrembergi inspicio, nisi cum 
tripollicaris sit; lamelle recte descendentes , 
basis dentata ; superius disjuncta interstitio sub- 
ülissimo aliud de pectinata , quam de deformi 
sentiendum est. 

Madrepora denticulata quam Solander et Ellis 
simul nominarunt, quandam similitudinem quoque 
exhibet relate ad hanc speciem ; sed si atten- 
damus posteriora verba astrece deformis, difficul- 
tas evanescit. Idem dicito de astrea versipora 
comparata cum astrea deformi. 


ASTR/EA ANANAS 
LINNJEUS 


Astrea, slellis subangulatis , inequalibus ; multiradiatis ; 
marginibus convexis , lamellosis ; lamellis denticulato- 
crenatis ; interstitiis planulatis. 

Linnous. Àmznitat. academ. 1 pag. 92 n. 3. 
Jdem. System. nature. spec. 1o. 

Pallas. Elench. Zooph. pag 321. n. 189 
Esper. Looph. 1 tab. 19 pag, 128. 
Lamoroux. Polyp. pag. 59 tab. 47 fig. 6. 
Lemarck. Hist. cit. tom. » pag. 406. 


135 

Dum hanc speciem. expendit Pa//as, innuit du- 
plieis generis stellas esse ; scilicet vel remotius- 
culas, vel confertas , sulco discretas , inzequales 
convexo-prominulas : priores procul dubio ad 
aliam speciem pertinent ; posteriores veram 
astreaam ananas constütuunt. 

In dispendium hujus speciei novam inducere 
studuit Esper, dum madreporam uvam constituit, 
quam uti notavit. Zamoroux, in ea iterum com- 
plecti debemus. 

De cetero , multi refert in hac specie consen- 
tire circa marginis stellarum naturam ; nam licet 
et madreporam uvam servare non possimus; tamen 
Si margines convexos esse ponamus , atque hec 
dispositio exceptionem non patiatur, quemad- 
modum pati non debet , procul dubio tabula, 
quam habemns penes Zamoroux, rejicienda est, 
atque confugiendum ad icones Zsperi. 

Ad Sebam denique, questione exacta, cernere 
est scriptores agnovisse madreporam ananas ali- 
quando cum ma«drepora uva , aliquando cum astrcea 
galaxea convenire; uude quid sibi voluerint, dif 
ficillimum cognitu est. 

In Svetia reperiri in. statu fossili Jam pridem 
a Linnceo accepimus. 

Habitat in. Oceano 4mericano . . . Reperitur 
in Svetia , Dania , in. Sardinia. 

Mus. , Brittan. , Paris. , Vienn., Berolin. , (viv). 

Mus. Zoimie , Haphnie , (fossilis). 


136 

ASTRJEA GALAXEA 

SOLANDER ET ELLIS 

woBis ( Z'ab. 5 fig. 2 ). 

Astrea, incrustans , subglobosa ; stellis confertis , adnexis 
impressis , multilamellosis ; lamellis serratis. 

Solander , et Ellis. Looph. pag. 168. tab. 47 fig. 7. 
Lesueur. Mém. du Muséum tom. 6 pag. 2985. 
Seba. "Thesaur. tab. 112. fig. 22. 


Lamoroux. Exposit. polyp. pag. 60 tab. 47 fig. 7. 
Lamarck. Hist. anim. cit. tom. 2. pag. 418. 


Pauca ex definitione deprompta sufficient ad 
hancspeciem cognoscendam ; nimirum quod stellae 
sint confertz , impresse vel leviter excavate, 
atque multilamellose , quod lamelle serrata sint. 

Habitat in Oceano Indico .. Reperitur in colle 
Taurinensi, et in. Sardinia. 

ASTR/EA CAVERNOSA 
SCHLOTHEIM 


Astrea. stellis confertis , immersis , contiguis, hypocrateri- 
formibus; margine truncato striato, discis cavis cy lindricis. 
Guettard. Mem. 2 pag. 5o1 tab. 46 fig. 2. 

Schlotheim. Petref. pag. 358. 

Goldfus. Petrefacta Germanie pag. 65. 

Blainville. Manuel d' actin. pag. 371. 

Milne-Edvvard. Auctar. ad Lamarck. cit. tom. 2 pag. 421. 
Caeernosam  astream Linneus quoque cogno- 

visse videtur atque probabiliter non alia species est 

acea, de qua agimus, quod eruitur potissimum, 

dum Linneus memorat hyprocrateriformes stellas, 

easque immersas, interstitus elevata sutura; at 

quum putet convenire cum astrea astroites Pal- 


12 

las , nimis incerta hec definitio est; unde e 

dum cavernosam astream mnuncupamus , eam 
prout .Schlotheim definivit, exeequamus. 

Habitat .. Reperitur in montibus //'urtemberg. 


138 
| MONTICULARTIA 


i. 


LAMARCK , FISCHER , MILNE-EDWARDS. 


Polyparium lapideum , fixum , strata. incrustans, wel in 
massam subglobosam , aut. lobatam conglomeratum , vel 
in lobos subfoliaceos explanatum : superna superficie 
lamellis elevatis pyramidatis, aut collinaribus echinata. 

Stelle profunde , conice : axe solido , centrali , simplici , 
vel dilatato , lamellis hinc adnatis circumvallato. 


Singularis prorsus generis examen suscipimus, 
quod monticulariam | dixit Lamarck ,| hydnopho- 
ram moscovita Z?scher nuncupavit; cujusvis plura 
propria sunt, unde secernatur tum ab astrea , 
tum a meandrina, tum ab aliis partitionibus po- 
lypariorum apud scriptores receptis. 

Observanti monticulariam , ut in ceteris con- 
tingit , due note occurrunt, unde genus cogno- 
scatur; harum alia posita in superiori facie, alia 
in interna constructione: prior decidua, incerta, 
varia , raro constans est; altera firmior, potiori- 
bus innixa fundamentis , divisionibus optime in- 
servit. 

Licet hac verissima sint, tamen minime ex hoc 
profluit, ea que deducimus ex stellarum natura, 
cui polypi corpus respondere necessario debet, 
ex generali forma polypariorum nunquam, aut le- 
viter attendenda. Sic maximi momenti sunt, quz 
eruimus ex interna polyparii structura , ex eo- 
rum habitu, atque dispositione ; nam eo ipso 


139 
quod probatum est azf£ozoa assimilata per omnia 
ferme fuisse polyparüs lamelliferis , nihil. aliud 
definiendum superest, quam tentaculorum dispo- 
sitionem ore tenus ipsius polypi. At cum hec 
dispositio tentaculorum iis sit adminiculis freta, 
quibus polyparium ipsum moderatur, et regitur, 
planum est concludere, vel ex integro polypario, 
et pluries ex ejus parte , cognosci posse , aga- 
tur ne de meandrina vel de monticularia : ne- 
que ex eo quod ita divisiones ducimus, sequitur, 
minoris habere, que ex posteriori investigatione 
consequuntur; nam hzc apprime ad conciliatio- 
nem inserviunt, polypariorum classem instruunt at- 
que perficiunt; interea. dum ipsius polyparii non 
negligimus opus. Sic ubi sertulariam a gorgonia, 
a corallio secernimus ; isidem a fungia , a tur- 
binolia partimur; favositem , explanariam a pen- 
natula; pennatulam a madrepora differre affiv- 
mamus , rationem ponimus in intima horum po- 
lypariorum natura, quae variat, prout ad unam vel 
ad aliam classem se se refert. 

Polyparium lapideum monz£icularia est, scilicet 
texturam  confertam exhibet ; fixum dici potest 
eodem ferme modo, quo fixam astream dicimus; 
ita tamen , ut crustas illas non exhibeat, quas 
exhibent nonnulle astrec: lobi subfoliacei cer- 
nuntur aliquando in monticularia , atque iunc ex- 
planata superficies est. 

Superna facies ostendit non stellas profundas, 
uli cernimus in meandrina in catenipora ; sed 


1ÁO 

stellas elevatas, pyramidatas, aut collinares , unde 
ex earum complexu habemus montium collectio- 
nem, a qua similitudine nomen accepisse verosi- 
mile est: hinc valles , hinc varietates , hinc ele- 
gantissimum polyparium repetendum. 

Quod pertinet ad axem ipsius stelle, nemo 
dubitat, quin ex scriptorum, de quibus egimus, 
sententia ponendus sit in superiori parte ipsius 
coni ; sed quum Zamarck axem centralem soli- 
dum appellet, quum axis in medio stellarum sit 
constitutus , et ad stellas pertineat , dicendum 
in inferiori superficie ponendum esse , nihilque 
officere , quod simplex et dilatatus sit ; quum 
hec conveniant zque in uno ac in altero casu. 
Peculiaris. hec constitutionis species mira ple- 
risque visa est, unde nonnulli dubitarunt an 
reapse novum genus esset, an moduli forent hx 
astrec (1). Priori sententie adherendum existi- 
mo; nam pro certo habemus polypos in iis ha- 
bitantes os habuere latissimum, et membranam 
in hac superiori parte extensam , et informem 
fuisse polypum; quod ex ipsius moncularia 
observatione patet. Jamvero , quemadmodum , 
ut ait Deshayes (2) passimque confirmat. Owen , 
receptum apud zoologie cultores eandem orga- 
norum formam , eandem speciem indicare, ita et 


(1) Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 32. 
Milne- Edwards. Auct. ad Lamarck. ». edit. cit. tom. 2. pag. 29?. 
(2) Deshayes. Nota ad auct. Lamarck. 2. ed. tom. 7. pag. 17. 


14: 


animantia, quae alia sunt forma anatomica preedita 
sejunctum | genus constituere debent; perperam- 
que idcirco ad hoc astreas genus provocant De- 
france et Miüne-Edwards. In formatione jurras- 
sica collectas monticularias fuisse , testem habe- 
mus JPorguet, Luid aliosque: diluvianas bre- 
viter eas recensemus. 


MONTICULARIA CUVIERII 
FISCHER 


Monticularia stellis elatissimis; lamellis numerosis, tenuibus, 
subserratis, parum incurvis. 


Fischer. Recher. n.? 4. tom. 1. fig. 2. ( hydnophora ) 
Idem. Orytogr. de Moscou. tab. 34. fig. 2. 
Guettard. Mem. 3. tab. 4o. fig. 1.2. 
Defrance. Dictionn. des scienc. natur. tom. 32. pag. 5oo. 
Blainville. Manuel d'actinol. pag. 370. ( astra ) 
Lamarck. Hist. anim. 1 et 2. ed. cit. vol. 2. pag. 394. 
Licet dubitatum legimus, an reapse astream vel 
monticulariam habeamus in hac specie; tamen , 
quin animum ad tabulas , citationis ergo inscul- 
ptas , revolvamus , candide fatemur non esse a- 
stream; alia est enim superficies monzicularie, ac 
sit astrec ; id. marginis, et loculorum favor ex- 
poscit ; hoc confirmabimus in recensendis aliis 
speciebus. 
Monticularia folium ob id ipsum, quod expla- 
nato-foliacea sit , et habeat conulos ad periphe- 
riam dilatato-compressos , in disco autem mino- 


res, vim et proprium nomen ex hac descriptione 
sortiri placuit. 


142 

Monticularia lobata , conglomerata quidem est, 
sed conuli dilatato-compressi , lamellis laxis mu- 
niti, peculiarem locum, ut insignis zoopAytologie 
cultor ( Lamoroux ) declaravit, eidem meruerunt. 

Monticularia polygonata, quie non molo quoad 
lamellas serrulatas diífert a zonticularia lobata, 
sed ratione quoque conulorum , et ratione form: 
a monticularia folium , propriam exhibet sui ge- 
neris nuncupalionem. 

Hserebat Goldfus utrum monticulariam microco- 
nos numerare deberet iuter astreas,an eam inter 
monticularias relinquere: quoad hunc scriptorem 
prior praevaluit opinio; ideo quia incrustans, quia 
conuli breves sunt; quia obsolete sunt compressi; 
quia lamellas serrulatas cernimus , ergo ait scri- 
ptor, quid impedimento est quominus hanc mon- 
ticulariam pro astrea habeamus? Verumtamen a- 
nimadvertimus, licet obliteratee coste sint in Zur- 
binella , in fasciolaria , in voluta, in mitra, non 
ideo generis naturam mutari: deinde ut monticu- 
larie microconos asirec nomen addere possimus 
oporteret ut obliviscamur definitionis astrec, vel 
ut hec duo genera, silicet monticulariam et a- 
stream. simul conjuugamus; quod res ipsa non 
patitur. Exploratum autem est hac genera a- 
gnita fuisse a Goldfo , imo novas species in u- 
troque genere induxisse. His etiam neglectis, no- 
tamus, ut speciem a genere ad genus transfera- 
mus oportet, ut integra ea sit; si obsoletis chara- 
cleribus predita est, quemadmodum ad pro- 


| 143 
prium genus vix pertinere potest, multo minus 
in alis transferri ; hoc adeo verum, ut ne unum 
invenias scriptorem, qui hanc doctrinam commu- 
nem cum germanico scriptore habuerit: Zischer 
enim qui novo sub nomine monticulariam cogno- 
vit, monticulariam | microconos inter hy dnopho- 
ras posuit; nec insuper est cur verba faciamus 
de Delonch , de Blainvile , Lamoroux de ER- 
remberg atque nuperrime de ;Sc/iweiger cujus 
nomen in zoohhythologia semel iterumque lau- 
damus. : 

Id auctarium. vero Zamarckü ipse Milne-Ed- 
wards, licet totus in eo esset , ut quo meliori 
modo fieri posset mendis consuleretur gallicani 
Linnai, tamen fatetur, non ita plane rem defini- 
visse Goldfum , dum  monticulariam microconos 
astreis vindicavit, ob id potissimum , quod de- 
letis potioribus characteribus, nec inde colligi- 
tur aliud exhibere genus, vel saltem, non sufhi- 
cere , unde dicamus cui nam generi sit tribu- 
endum. Ceterum , ex eo quod provocet ad ;na- 
dreporam  exesam. Pallas , alee periculosa est 
hec citatio , vel. ob id unum, quod definitio a 
Pallas wadita. de. sua madrepora , aptari ferme 
omnibus monticulariis possit. 

Monticularia Cuvierü reperitur in Russia prope 
Moscou. 

Habitat...Academ. Moscou, Mus. S. Petersb. 


144 
MONTICULARIA MOLLII 
FISCHER 


Monticularia subglobosa , stellis parum elevatis , raris , 
lamellis grassis superius obtusis. 


Fischer. Recreat. n. 5. tab. 1. fig. 1. ( hydnophora) 
Idem. Orryctogr. d. Moscou. tab. 34. fig. 4. 

Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 32. pag. 5or. 
Blainville. Manuel d'actin. pag. 363. 

Lamarck. Mist. anim. 1. et 2. edit. tom. 2. pag. 394. 


Habitat . . . Reperitur prope Moscou. 
Museum acad. /Mosc. collectio ZZscher. 


MONTICULARIA KNORII 
FISCHER 


Monticularia stellis approximatis ;  lamellis incurvatis , 
brevibus. 


Fischer. Recr. n. 6. ( hydnophora ) 

Knorr. Vers. tab. 3. pag. 192. tab. suppl. 6. 
Guettard. Mém. 3. tab. 27. fig. 2 , 4. 

Lamarck. Hist des anim. invert. tom. 2. pag. 394. 


Plerique putant hanc speciem minime ad mon- 
ticularias pertinere, de quo quaestionem suscipere 
non est animus; attamem innuam ex sola definitio- 
ne, cui tantummodo innitor , aliud dici posse ; 
statim ac enim lamelle approximate sunt , 
incurvate atque conjuncte , et quas apponunt 
figuras, non refragantur quominus monticulariam 
Knorüi inter monticularias recenseamus, contra- 
rium quid studere non licet. 


| 143 
Habitat . . . . Reperitur prope Moscou, et in 
Delphinatu. 


MONTICULARIA GUETTARDI 
FISCHER. NOBIS. ( Zab. 5 , fig. 6.) 


Monticularia stellis elevatis , magnis; elongatis : lamellis 
incurvatis formam S cmulantibus. 


Fischer. Recherch. n. 7. ( Hydnophora ) 

Guettard. Mém. 3. tab. 64. fig. 1. 4. 5. 

Lamarck. Hist. des anim. cit. ed. tom. 2. pag. 395. 

 Attentis stellis, vel margine, qui elongatus est 
atque zeandrine memoriam revocat (ni adesset 
circumscriptio hujus marginis in stellis hujusce 
speciei ), habemus veram monticularie Guettardi 
imaginem. Cetera clariora sunt. 

Habitat . . . Reperitur prope Moscou et in ab- 

batia dicta de Moléne in Gallia, et prope Veronam. 


MONTICULARIA BORGUETII 
FISCHER 
Monticularia stellis elevatis, conicis, lamellis basi bifurcatis. 


Fischer. Recherch. 5. 8. ( hydnophora) 
Guettard. Mem. 3. tab. 44. fig. 5, 7 , 8. 
Blainville. Man. d'actin. pag. 364. 

Lam. Mist. des anim. tom. 2. pag. 395. 

Si excipias notam, quam addidit huic speciei M- 
ne-Edwwards, utpotequam supravacaneam prorsus 
ducimus ; cetera firma manebunt, quoad speciem, 
quam Zischer dicavit viro jamdiu a plerisque Gal- 
lie scriptoribus oblito; quitamen summa cura at- 


IO 


146 
que diligentia studium fossilium et auctorum qui 
eum praecesserunt, prosequutus est, uti collecta et 
ejusdem scripta demoustrant. 

Habitat... Reperitur etiam inlocis supra recensitis. 


MONTICULARIA TESTACEA 


NOBIS 


Monticularia plana , adhwerens; conis acuminatis, rotundatis, 
lamellis deciduis, margines equales. 


Singularem, quam exhibeo speciem testaceis ad- 
haret atque tenui lamina composita videtur, coni 
quos exhibet, rotundati sunt, regulares, in unam 
protensam superficiem exarati. 

Hec species reperitur in rivo de//a Batteria 400 
passuum ab urbe Taurinensi in iis stratis, quee non 
pauca alia polyparia recipiunt. 

Habitat . . . Collect. Michelotti. 


MEANDRINA 
BROWN. PALLAS. LAMARCK. 


Polyparium lapideum , fixum , in massam simplicem . he- 
misphericam vel. spheroideam glomeratum. 

Convexa superficies ambulacris subexcavatis , repandis , 
indefinitis , sinuosis, utroque latere lamellosis obtecta , 
lamelle transverseetparallele, crisis collinaribus adnata. 


Hujus generis historiam inquirendo , videbimus 
hoc nomen jampridem adhibitum fuisse; nam pe- 
ctinatam meandrinam, Linneus , Solander et EI- 
lis, aliique dixerunt: /abyrinticammeandrinam , ma- 
dreporam /ab»rinticam vel meandritem vocare pla- 
cuit Linnco atque Palías; prior in systema na- 
turc ; alter in elencho zoophytorum ; horum z- 
tate potior Anorr , hanc madreporam cerebitem 
nuncupaverat. 

Licet igitur cum nota restituta hisce speciebus 
auctoritas appareat , velustissimam tamen appa- 
ret fuisse earumdem cognitionem; nihil igitur mi- 
rum si Zoccone adnotabat undulatam cernere fa- 
ciem in fungo maritimo de quo agebat ; idem 
ferme sentiebat Petiverius, qui multo certius, indi- 
cis testaceorum auctorem Gualtieri , prosequutus 
est, dum madreporze nomine oblitus meandrinam 
proprio nomine vocavit , licet et tunc temporis 
Brown in Jamaiciensi suo opere meandrinam ut 
mycedium coguoverit. 

Hisce relictis ambagibus , notat noster auctor 


148 

meandrinas genus constituere omnino singulare 
atque peculiare, ipso intuitu ab omnibus distin- 
ctum, atque hoc probaturus animadvertit; adesse 
non stellas simplices, circumscriptas, sed sulcos 
longitudinales , irregulares, vacuos in superiori 
parte , lamellis  munitos transversis et parallelis 
quaeque ad montium summa accedunt, reperiri. 
Insuper ait heec ambulacra comparari nec injuria 
posse vallibus tortuosis; collibus eadem forma 
praeditis subsidentibus. 

Stellam vero non desideramus, quippe in col- 
lium interstitiis peculiarem sedem habent; colles 
autem licet interrupti, tamen circumscripti, defi- 
niti non sunt; unde aliud in monticulariis dicen- 
dum, quarum favore colles circumscripti sunt. La- 
mellae, quc utroque latere colles ornant, perpen- 
diculares sunt quoad colles , et valles ex iisdem 
profluentes, itidem inzequales sunt. Massam, quam 
exhibet meandrina vel simplex vel convexa vel 
hemispharica est: rotundatim aliquando disposi- 
las et in massis magnis convolutas esse non inu- 
sitatum est. 

Si vero Lesueur audiamus de polypo mean- 
drinc disserentem , docet animal actiniforme esse, 
aperturam, oris ergo, amplam possidere, extremi- 
tates lobatas, tentacula circa discum oralem di- 
sposita. Aliud tamen docuit Quoy et Gaymard 
qui, hanc tentaculorum dispositionem negarunt, 
atque autumarunt ;zeandrinc polypos unitos esse 
sinuose in ima parte vallium polyparii; neque ten- 


149 
tacula habere , nisi ubi decidua, vitalisque 


horum polyporum pars invicem eos secernit ; 
os autem , ajunt , elatum est , et locum habere 
in spatio quo tentacula desideramus: denique a- 
deo invicem adhzrere, ut, quo modo conjungantur 
cognoscere non possimus. Ehrembergi tertia hac 
de re viget opinio , ex qua fluit polypos mean- 
dring tentaculis carere; unde ait MZne-Edwards 
probabile omnino esse, confusionem ex triplici hac 
doctrina emersam fuisse, que in polypariüs ean- 
dem similitudinem praseferentibus semel atque 
iterum contingit. 

Licet hareamus incerti, cui nam potius ex me- 
moratis scriptoribus credendum, tamen, cum po- 
sterior peculiare quid exhibeat, hanc questionem 
suscipere non ambigemus. Sane, si probaretur in 
meandrinis non adesse tentacula, Jam corrueret 
adoptio specificationis a. Mzne-Edswards propo- 
site, qui, ut vidimus, duas divisiones admittit; in 
prima an£ozoa recenset , in altera briozoa: de 
hac posteriori non quaritur; sed in priori, tres 
classes constituit; in prima ser£tularias, in altera 
alcyonia , in tertia zoantaira enumerat, quas in- 
ter recenset polyparia lamellifera. At meandrina 
est polyparium lamelliferum, ut apud omnes con- 
stat; tamen desideramus tentacula sive simplicia, 
sive numero plura, quie optantur unde dignosca- 
mus memoratum polyparium ad inferiorem clas- 
sem pertinere. 

Difficultatem certe non tollit nota, quam adje- 


150 

cit Edwards de meandrine polypis verba faciens; 
alioquin vero improbabile omnino est Ehremberg 
accuratum investigatorem, in ipso limine maris rubri 
ignorasse de quo polypo, de quo polypario age- 
retur. Égo tegumenta inquirens , putarem , si 
in monticulariis , astreis aliisque polypariis lamel- 
liferis adsunt tentacula, adesse procul dubio de- 
bere in meandrina, cujus, sin eadem, saltem non 
absimilis natura. 

Quse de monticulariis tradita, ad meandrinas ex- 
tendi commode possunt circa strata in quibus re- 
periuntur. 

MEANDRINA LABYRINTHICA 
PALLAS 


Meandrina  hemispherica , anfractibus longis , tortuosis ; 
collibus simplicibus, subacutis. 


Seba. Thes. tav. 109. fig. 9; 10. tab. 112. fig. 2 , 3. 
Gualt. Index testac. part. 3. class. 3. tab. 51. 

Pallas. Elenchus zooph. pag. 297. ( madrep. labyrinthica ) 
Esper. Pflanzenthier. voZ. t. tab. 3. 

Lamarck. Wistoir. invert. cit. tom. 2. pag. 396. 
Ehremberg. Mém. polyp. pag. 99. 

Varias habemus prc oculis citationes. de mas 
drepora labyrinthica, quas inter MZne-Edivards 
ponit definitionem  Pa//as , nomine madreporae 
meandrites; qux tamen cum nostra specie minime 
convenit; nam madrepora meandrites Linnci con- 
venit cum madrepora meandrites ipsius Pa//as ; 
e contra madrepora /abyrinthica a Pallas nuncu- 
pata, eadem species Linnaei est, potioribus induta 


: I5I 
characteribus. Nihilominus, unde citationis preca- 
veamus errores, nec ab ea pendeamus, nec non 
pectinate madreporc queestienem evitemus, juva- 
bit definitiones ipsius Pa//as exponere, atque per- 
pendere tum. circa. madceporam labyrinthicam , 
tum circa madreporam meandritem , cujus intuitu 
aliter sentire debemus. 

De madrepora meandrite agens Pallas , ait 
agnoscere polyparium conglomeratum sessile, stel- 
lis anfractuosis , làmellis denticulatis: deinde in 
definitionis exaratione notat; convexam  superfi- 
ciem occupare stellas laciniosas , flexuosissimas, 
contiguas et coaptatas ; centra stellarum esse lon- 
gitudinalia, exilia , exesa. Idem  regerit Gualtieri 
in tertia parte sui operis, dum banc speciem, ait, 
meandritem esse costis tenuissimis munitam, ma- 
gis undatis et nonnihil concatenatis, lamellosis , 
interstitiis angustis; quin de Prowniü mycedio a- 
gamus, evidenter docet Pz//as, dum de meandrite 
agebat, meandrinam cerebriformem pr: oculis ha- 
buisse; nam verba, que subdit de stellis flexuosis- 
simis , coaptatis , de bracteolis tenuissimis , cre- 
berrimis, queque addit, in nota, reperiri speci- 
mina vario gradu crispata, abunde declarant dum 
m?andritem definiebat, meandrinamcerebriformem 
descripsisse. 

Tantam vero, circa madreporam labyrinthicam 
definitionis vim desideramus penes Zinneum, cujus 
erat ab ipso exordio discordie occasionem auferre 
ut iucerli simus cui tribuenda definitio ejusdem: 


152 

quin imo quum revocat alterius sui operis memo- 
riam, confusionem gignit, quasi indicaturus con- 
spexisse madreporam areolatam. 

Videamus modo an rejecta madrepora mean- 
drite , quid in madrepora /abyrinthica a Pallas 
nuncupata verius inveniamus, unde pateat nostrae 
speciei auctor. ÀÁit hanc madreporam conglomera- 
tam sessilem, stellis anfractuosis, et lamellis pree- 
ditam crassiusculis; deinde ait, insigniter differre a 
madrepora meandrite, anfractus ampliores habere , 
et laxiores ; substantiam solidiorem, saxeam; in- 
terjectas lamellas singulas, exiguas versus centrum, 
centra ipsa lamellarum radiatim lamellata. Denique 
censet Pallas , proprium nomen Zinneum huic 
speciei mutasse. Quum ergo Zinnceus de alia spe- 
cie disseruit, de qua egit, non constat; atque hec, 
definitio quum apprime nostra speciei conveniat, 
eamque dilucidare inserviat , proprium auctorem 
eidem servare debemus. 

Habitat in mari Americano et mari rubro. 

Reperitur in colle Taurinensi prope Aivaa , 
prope J'eronam et in Germania. 

Museum "Taurin. Collect. /Vo5. 


MEANDRINA CRISPA 
LAMARCK 


Meandrina turbinato-hemispluerica ; anfractibus latis , ad 
extrema dilatatis , lamelloso-crispis , lamellis | serrato- 
spinulosis. 

Seba. Museum. 3. tab. 108. fig. 3, 5. 
Lamarck. Histoir. invert. tom. 2. pag. 3988. 


123 
Delonch. Encyclop. zooph. pag. 508. 
Blainville." Manuel d'actinol. pag. 357. 


Notat auctor caute versari debere in hac spe- 
cie, ne scilicet eam confundamus cum meandrina 
areolata; quod ob duplicem causam locum ha- 
bere nequit, obstante lamellarum natura, quz in 
meandrina crispa sunt lamelloso-crispe ; in ze- 
andrina areolata mon item ; obstantibus etiam 
posterioris definitionis verbis, qu: habemus circa 
meandrinam areolatam , quibus liquet colles pas- 
sim duplicatos esse. Superest igitur, ut videamus 
an alie species cum hac convenire possint; certe 
si quz adesset, non foret meandrina gyrosa utpo- 
tequae habet anfractus longos, latos, etlamellarum 
basim divisam; collesque truncati conspiciuntur. 
Eadem autem collium natura impedimento est 
quominus in meandrina crispa cognoscamus me- 
andrinam phrygiam ; prceterquamquod aliud indi- 
cant colles singularis hujus speciei. 

Vel ipsum nomen secernit quoque meandrinam 
filogranam a meandrina crispa. 

Quid autem innuere voluerint Quoy et Gaymard 
de meandrina sinuosa disserentes, non apte intel- 
ligere valeo; anfractus enim lati, lamellee inz- 
quales , speciose, atque spinose id indicant , 
quod aliis pluribus speciebus convenit; idem ferme 
dicendum de meandrina lamellina, que Ehrem- 
berg laudat auctorem. 

Habitat in oeeano Indico. Reperitur inDelphinatu. 


154 


MEANDRINAÀ CEREBRIFORMIS 
LAMARCK 


Meandrina. subspluerica ; anfractibus tortuosis, prelongis ; 
lamellis basi dilatatis , denticulatis ; collibus truncatis , 
subbicarinatis , ambulacriformibus., 


Pallas. Elenchus zooph. ( madrepora meandrites ) 
Olear. Mus. Gott. tab. 34. fig. 1 et 3. 

Lamarck. Histoir. des anim. cit vol. 2. pag. 387. 
Borson. Oryctogr. pedem. pag. 39. 

Blainville. Manuel. d'actin. pag. 357. 

Ehremberg. Opus cit. polyp. pag. 100. 


Attende differentiam inter meandrinam cerebri- 
formem , et meandrinam areolatam , qua non tam 
in tortuositate anfractuum , quam in ipsis collibus 
posita videtur; hinc areolate meandrine est, col- 
les magis longitudinales , valles latiores , et 
summa earundem in duas partes passim discreta; 
secus ac in meandrina cerebriformi contingat. 

Opüme hanc speciem notavit Pa//as à tertia 
classe varietatum, quas exhibere credebat madre- 
pora meandrite; dum ait, ambulacra inter an- 
fractus vix ulla, limbos contiguos esse, sulco tan- 
tum inter prominentes bracteolas relicto ; quod 
igitur Jam antea notavi meardritent ceterorum au- 
ctorum, complecti meandrinam cerebriformem, ma- 
gis roboratur. Omittendumnon est, dum existimamus 
judicium batavi scriptoris , in. detritis specimini- 
bus harum specierum — varietatum aliam esse fa- 
ciem, nec non gradus intermedios; quod cum non 
infrequens sit in testaceorum historia, uti in cy 


155 
prearum, et pectem generibus exemplum habe- 
mus; ita non absimili modo gradum cernimus in 
meandrinis , quemadmodum habemus in astreis , 
monticularüs , aliisque polyparis: illud tantum- 
modo monendum, figuram hujus meandrine , 
quam exhibuerunt viri clariss. Quoy et Gaymard 
ad aliam speciem se se referre. 

Habitat mare Americ. et Indicum ubi copiosis- 
sima. 


Reperitur in colle Taurinensi, etagro Veronensi. 
MEANDRINA DJEDALEA 
SOLANDER. NOBIS ( Z'ab. 5, fig. 5.) 


Meandrina-hemispherica; utrimque anfractibus profundis, 
brevibus , lamellis dentatis, basi laceris ; collibus per- 
pendicularibus. 


Solander et Ellis. tab. 46. fig. 1. ( madrepora ) 
Esper. Loph. Supp. r. tab. 57. fig. 1, 3. 
Lamoroux. Exposit method. des polyp. pag. 55. 
Lesueur. Mém. tab. 16. fig. 10. 

Blainville. Manuel. d'actin. pag. 357. 

Placuit anglicis scriptoribus, nempe .Solander 
et Ellis, nomen huic speciei tribuere , quod o- 
mnibus meandrinis generatim aptatur, utpotequze 
genus indefinite constitutionis exhibeant. Neque 
iis est tamen characteribus suffulta, ut cum aliis 
confundatur ; nam in hac meandrina anfractus 
( licet anfractuum nomen non conveniat, quia an- 
fractum dicimus quod fractum est, non vero quod 
tale est irregularitate , inzequalitate) sunt inzequa- 
les, profundi, breves, certis brevibus limitibus 


156 


circumscripti: ipsi colles perpendiculares sunt, 
lamellisque in utroque latere muniti, qui tenuis- 
sime sunt, ita ut prima fronte deficere videantur; 
harum lamellarum indoles crispa apparet. ! 

Interius inspecta hac meandrina, ut in ceteris, 
cellule quamplurima, quie pro parte systema com- 
ponunt, interseptee sunt in eorum longitudine; sed 
qui nam ordo adsit, impossibile in fossilibus ju- 
dicatu est, atque hoc unum deducere possumus 
intersepimenta crassiora esse, et tam in uno quam 
in altero latere acuta esse ; in lateribus con- 
cavitatum , in quibus reperiuntur stelle , adesse 
quamplurimos sulcos, ita minutos stellis respon- 
dentes , ut punctata hujuscemodi interstitia di- 
ceres. 

Ulterius investiganti apparebit , membranas , 
qua cellulas transversim secernunt, modo con- 
cavas , modo convexas , modo perpendiculares 
esse axi ipsius zmeandrine ; ceilulas variare, neque 
novum, ut hzc cellularum dispositio aliquando una 
cum margine , astream repraesentet, et lamellas 
ipsas, quie interstitia componunt, nec semper se 
se invicem respondere. 

Meandrina dcedalea duas facies ad. eamdem 
ferme similitudinem contextas exhibet; quod mirum 
videri profecto debuit; eatenus enim convenire 
polypi in inferiori facie debent, quatenus conve- 
niunt in facie superiori. Heec questio duplici 
ratione solvi potest , vel admittendo meandrinc 
polypos duas cavitates habere, easque itidem si- 


15 

miles, atque tunc veras hydras, uti veteres "d 
labantur, habemus ; vel affirmare duos polypos 
reapse conjunctos esse , et profecto experimenta 
a Donati incepta , a Cavolini prosequuta osten- 
dunt, sejunctis partibus polyporum reproduci ad 
modum ipsius polypi, qui divisionem passus fuerat, 
nisi specialis vis aliud. exigat. 

Habitat in Indüs . . . Reperitur in colle Tau- 
rinensi , et in agro Veronensi. 


MEANDRINA FILOGRANA 
ESPER 


M. globosa , subgibbosa ; anfractibus superficialibus an- 
gustis, tortuosis , lamellis parvis , crispis; sutura. acuta , 
filograna. 


Gualtieri.lndex. test. tab. 97. 

Esper. Loophyt. pag. 139. tab. 22 fig. 1. 
Lamarck. Histoir. invert. tom. 2 pag. 389. 
Blainville. Manuel d' actin. pag. 358. 


Colles filiformes, angusti huic speciei proprie 
conveniunt. 

Habitat in Indiis. Reperitur in Italia, 

Mus. Taurinens. Collect. /MicLeflotti. 


158 
CATENIPORA 


LAMARCK. GOLDFUS. MILNE-EDWARD. 


Polyparium lapideum , membranaceum , e tubis parallelis 
in laminas verticales insertis , compositum ; laminis in 
reticulum anastomosantibus. 


Alia nobis definienda superessent , antequam 
de catenipora agamus, de Pavonia, de 4garicia 
scilicet nobis antea agendum esset, quorum cha- 
racteres satis abuude locis respondere eisdem in 
zoophythologia tributis ; tamen quum Pavoniam 
in tertio cathaclysmo ad hanc usque diem deside- 
remus, etagaricia jurassicam zetatem tantummodo 
presseferat in agaricia granulata , et lobata, qua- 
rum utraque Go/dfum laudat auctorem, nihil est, 
cur in hisce generibus, eorumque speciebus im- 
moremur , propterea de catenzpora videamus. 

Licet Paj//as de veterum cognitione circa cate- 
niporam siluerit; tamen hujus generis documentum 
habemus velapud Zromel vel apud Buttner alios- 
que ; quin Zinneum preteream , quin £Esperi 
memoriam omittam. 

A citationibus ad rem, ad definitionem rever- 
tamus; atque in primis, nec mirum valde videtur, 
quod ait Dlainville, nihil aliud cerni in catenipora, 
quam genus müleporarum; nam ad hoc probau- 
dum notamus Zinneum , hoc genus modo cate- 
niporam dixisse in  amznitatibus academicis , 
modo tubiporam in systema nature , quam po- 


159 
steriorem opinionem cum retinuerit, adeo Lamarck 
placuit, ut veritus non sit, zubiporas, cateniporis 
adjungi, quarum tamen discrimen vel ob omnium 
oculos ponere non occurrit. 

Ad hanc itaque rem aptissime monet laudatus 
Blainville , posse cateniporas ad escharas perti- 
nere, hoc dubio motus , quia videbantur lamel- 
le recipere cellulas , quarum apertura opposita 
foret; deinde hanc opinionem reliquit , majori- 
bus innixus fundamentis, unde caryophylliam in 
catenipora cernere putavit. Ulterius progreditur 
atque notat, cateniporam labyrinthicam convenire 
non posse cum ceteris speciebus , ideoque vel 
ad aulostomas vel ad alecto pertinere, atque pro- 
ficisci debere: hinc. B/aineille ait, nihil aliud. cer- 
nere in ca£enipora , quam .caryophylliam tübu- 
losam , aperturis ovalibus munitam , ad latera con- 
Junctam , ita ut anastomosas lamellas exhibeat. 

Quoad locum, qui cateniporce tributus vel tri- 
buendus est, distinctione egemus ; vel loqui- 
mur de methodo invecta a Zamarck , vel de 
dispositione inducta a Z/ainwe , vel de ea, 
qua eidem contingere potest. Inter polyparia fo- 
ramina Zamarck cateniporam posuit , quod ta- 
men ipsi definitioni. adversatur, quam habemus 
sub initio de polypariis foraminibus preeditis. 
Nam dum definit hzc. polyparia , ait, ea lapi- 
dea esse , solida , interius compacta, cellulis per- 
foratis vel tabulosis , lamellis destitutis : praeterea 
nulla ratione concipere possumus ca£eniporas cum 


160 

milleporis , cum /unulite, convenire quarum alía: 
prorsus est indoles: nulla itaque majori interpre- 
tatione egemus, unde rejiciamus hanc partitionem 
a generis auctore excogitatam , quaeque non posset 
quin confusionem gigneret , alioquin solertissime 
vitanda. 

Potiori ratione Z/ainville cateniporas compa- 
ravit sj linis ; nec non syringoporis; et ne quis 
defendat cum meandrinis potius aptari; nam licet 
adsit tubulorum connexio, tamen videndum an id 
ceeteri characteres permittant. Alia ratione resolvi 
hec quistio non potest, quam definiendo, utrum 
reapse invicem interius tubuli cohzreant nec ne, 
si tanti momenti decisio deficiat , nihil erit, cur 
Blainville opinionem deseramus. Hoc etiam di- 
scutiendum superest, num unaqueque cellula 
proprium receptaculum cujusque polypi consti- 
iuat, an vero systema plurimum stellarum uni 
polypo conveniat. 

Certum in primis est, exterius non adesse fo- 
ramina, qua» quis in catenipora conspicere con- 
tendit , hinc constitutio hujus generis mirifice 
cum sarcinulis convenit; verumtamen stellas usque 
nunc desiderabamus in cateniporis , qua ratione 
motus Lamarck , et qui eum secuti sunt , ca- 
teniporam tubiporis adjudicavere, quibus reapse 
magis pertinere, quam pertineant ad sarcinulas, ex 
tubulorum natura ducebatur. Regerit tamen Z/ain- 
ville, atque suam opinionem confirmaturus ait; se 
eo denique pervenisse, ut lamellas ad. radiorum 
similitudinem. compositas conspexerit in cateni- 


L1 


161 
pora apud collectionem  mirificam zoophytorum 
D. Michelin. 

Ubi vera thesis, nec mea obstat opinio, qua pono 
flectuare inter sarcinulas et tubiporas ; hoc statuto 
enim ca£eniporam accedere sarcinulis , accedit 
et astreis et aliis; semperque verum est, fluctuare 
cateniporam , nec satis demonstratum fore cui 
tribuenda generis affinitas : sane in jure inter duos 
quorum unus neget, alter affirmet, quin aliquid 
probent , neutro fidem adhibetur. 

Notare quoque debemus sulcos , quos extus 
adesse putat Jlainvüle, reapse non existere; qui 
enim sulci prima fronte videntur, nihil aliud sunt 
quam irregularis textura ipsarum lamellarum , 
nisi vicem sulcorum gerant, ex hujus scriptoris 
sententia , qui adsunt interstitia inter polyparii 
cellulas; imo affirmarem aliquando sulcos adesse, 
qui non longitudinales , sed transversales sunt. 

Non dubitamus denique asserere communica- 
tionem deficere inter polypos nisi in ima parte, 
quod etiam probe notandum ; lamellas internas 
itidem adesse modo tenues, modo potiores, quce 
interius ad latera sunt adnexe: sed an hec la- 
melle simul in. uno centro jJungantur, nec Za- 
marck , nec Milne-Edwards , nec ipse conspexi, 
nec ii ex germanicis scriptoribus, qui zoopA tolo- 
gie nomen dederunt: hzc quaestio igitur sub ju- 
dice adhuc est, si cazenipore a stylinis recedunt, 
multoque magis nihil commune cum caryopA y llis 
habent. 


162 

Manca ceteroquin definitio est quam naturalis 
historizee dictionarii auctores tradiderunt de catze- 
nipora; tota enim quanta est hujus generis vis 
atque distinctio repetenda dubio procul a Zaminis 
in reticulum. anastomosantibus , unde Lamarck , 
vocibus atque definitione utar. 

In calcari insule Goth/andie, calcavi carboni- 
fero teste Hisinger respondente , habemus cate- 
niporam. escharoidem , axillarem , struem , ser- 
pulam , et fascicularem ; eas in zechstein usque 
nunc non invenerunt: quin imo in oo//fe cate- 
nipore memoria deficit. Species denique ad zeta- 
tem superiorem pertinentes, quas invenimus , ec 
ad strata supracretacea referuntur. 

Mirum sane videtur de genere deperdito ser- 
monem instituere, nec alia auloporce conditio est, 
singularis providentie dispositio nullis circumscri- 
pta limitibus, mira semper tum in iis documentis, 
qui. sub nostris oculis posita: tum iis, quorum 
praeterlapsam memoriam habemus, vel nunquam 
assequi possumus. 


CATENIPORA LABYRINTHICA 
GOLDFUS 


Tubis tubiferis , contortis , plicato-anostomosantibus , ma- 
culis labyrinthiformibus ;/ tubulorum ostiolis ovatis , 
scabris. 


Knorr. Petrf. 11 tab. 9. fig. 4. 
Esper. Looph. foss. tab. 5 fig. 2. 
Goldfus. Petref. Germ. pag. 75 tab. 25 fig. 5. 


Blainville Manuel. d' actinol. pag. 352. 


163 

Fischer. Orytt. de Moscou. tab. 38 fig. 1. 

Milne-Edwward. Auct. de Lamarck. tom. 2 pag. 322. 
Folkmann. Siles. subt. pag. 118. 

Labyrinthicam formam ad hane speciem perti- 
nentem impedimento est, quominus confundatur 
cum catenipora escharoide; 'preeterea licet, et tu- 
buli seriati dici queant in utraque specie, tamen 
paralleli dici nequeunt ; de ostiolis nulla questio , 
nisi quod in ca£enipora labyrinthica scabri sint. 

Habitat. . . Reperitur in Italia et prope Gro- 
ningen , Caen , in insula Drummondi et alibi. 

CATENIPORA PULCHELLA 
NoBis ( Tab. 5 fig. 4.) 

Lamellis angulosis , tubis elongatis , parvis, confectis ; oscu- 
lis ovalibus, extus porosis , interius lamelliferis. 
Quum agimus de hac catenipora , patet nostre 

definitionis vim repetendam esse, ex eo quod la- 

byrinthi formes non sint lamina, sed distinctas an- 

gulorum sectiones demonstrent , atque oscula mi- 

nuta atque conferta sint: prius argumentum a ca- 

tenipora labyrinthica , alterum a catenipora escha- 
roide eam secernit. 

Habitat . . . Reperitur in locis supra citat. 

CATENIPORA ESCHAROIDES 
LAMARCH 


Catenipora tubulis longis , parallelis , seriatis, subdepressis, 
in laminas anastomosantes connexis ; osculis ovalibus , 
interius crispato stellatis. 


Linn. Àmznit. accad. 1 pag. 103 tab. 4 fi. 20. 
Esper. Looph. pl. 5 fig. 1. 


164 

Lamarck. Wistoir. invert. cit. tom. » pag. 322. 
Parkinson. Organic. remains. tom. 2 pag. 20. 
Schlotheim. Petrif. pag. 366. 

Goldfus. Petrefac. germ. pag. 79 tab. 25 fig. 4. 
Jl'ahlenberg. nov. act. accad. Upsal. tom. 8 pag. 99. 
Fischer. Orrytt. du Moscou. tab. 38 fig. 3. 
Folkmann. Siles. subt. tab. 20. fig. 3. 


Circa cateniporam escharoidem notat Blainvüle 
in hac unica specie quiescere genus de quo agi- 
mus ; tamen tam ca£enipora escharoides, quam 
supra recensite species vere pertinent ad genus 
singulare, de quo agimus. 

De catenipora axillari, gravis est questio , 
eam, ut memorie proditum est, nomine madre- 
pore liliact/ veteres cognovere , atque Go/dfus 
referre studuit ad novum, quod composuit genus 
nomine auloporce serpens. Stetisset utique hec 
nova dispositio , nisi Jam antea memoratum foret 
a Lamoroux genus alecto , cujus in dispendium 
vertere procul dubio au/opora debuit. Non infi- 
clar cateniporam axillarem in. genere, quo posita 
fuit a Lamark, consistere non posse, eam tamen 
ad auloporam pertinere tum ex generis, tum ex 
speciei definitione contendam. 

Habitat . . . Reperitur prode Eife?, in JVor- 
vegia , in insula Drummondi , prope Ratoska in 
stratis. perünentibus ad grauiwachen, et prope 
mare PDalticum in statüs. diluvianis. 


165 
PORITES 


LAMARCK, BLAINVILLE, EHREMBERG. 


Polyparium | lapideum , fixum , ramosum vel. lobatum , 
obtusum ;. exlerna superficie undique stellifera ; axe 
centrali. 

Stello:regulares , subcontigue, superficiales, aut excavate; 
margine nullo , aut imperfecto; lamellis filamentosis 


acerosis , vel cuspidatis. 
e. 


De porite acturi non leves questiones oriuntur 
tum de characteribus, quibus insidet memoratum 
genus, tum de iis generibus, que aliquam exhi- 
beant ipsius poritis formam , vel speciatim , vel 
generatim eorum inspecta natura. 

Ea quzstio , que oriri potest circa polyparia 
lamellifera, si alia ab aliis generatim sejuncta con- 
spiciantur, ut, puta, si de meandrina, atque de 
monticularia , de astrea agàtur, ea reviviscit circa 
pelyparia, quae coustituunt. poritem , oculinam , 
madreporam , explanáriam ; imo affirmarem, vel 
ipsam polliciporam difficultatem ingerere. Multum 
tamen interest, agatur ne de po//Z/cipora fossili, 
an viventi: fac eam , quin ad vetustiora provo- 
cemus , reperiri in zecAstein , deinde, an valeas 
polliciporam cognoscere, nesciam. Attamen , ne- 
que eo nobis perventum est, ut de hac eetate 
loquamur , sed candide quoque fatemur evenire 
quandoque posse, ut ex alicujus depositi indole la- 
teat pollicipore natura ; puta si de marna , si 


166. : 

de calcarea connexione agatur, qua eadem ra- 
tione qua testaceorum , multo magis minutorum 
pororum polyparii examen impedire potest; hujus 
rei exempla subsunt in Ga//a, in colle Z'auri- 
nensi, et in agro Veronensi (1). Quod de po/- 
cipora , ad poritem , aliasve species polypariorum, | 
transferre commode possumus. 

In porite plura concurrunt, que eidem abunde 
consulunt: ad hanc rem notandum siquidem est, 
externam superficiem undique..stelliferam, stellae 
regulares, subcontinuas, marginem imperfectum 
adesse; lamellas reperiri acero-filamentosas , vel 
cuspidatas. Non itaque agimus de oculina , cu- 
jus est rariuscula oscula habere, ubique sparsa , 
ut Pallas, et Esperi verbis utar; cujus lamel- 
larum indoles differt ab indole lamellarum, quae 
conspiciuntur in porite; deinde licet regulares 
stelle sint tum in porite , tum in oculina ; tamen 
ejusdem dimensionis non semper sunt in ocuZina, 
quemadmodum sunt in porite hirtella , atque vir- 
ginea. Adest et aliud discrimen positum in eo , 
quod oculina sit ramosa ; contra in porite , in 
qua placuit adesse madrepora arenacea Esperi 
atque Ehrembergi, in qua comprehensa fuit ma- 
drepora solida JForskalü (2). 

Pro certo itaque est, oculinam licet, quoad 
axem , quoad stellarum figuram , et pluries quoad 


(1) Mém. sur les terr. du Vicentin. Par 4. Brogniart. 
Saggio di Orrit. piem. Auct. Borson. 
(2) Icones rerum natur. Copenhague 1776. 


167 
ramorum dispositionem conveniat cum porite ; 
tamen aliis iuniti documentis , ac innititur genus, 
quod investigandum suscepimus. 

De pollicipora jam notavimus vel ob id, quod 
innumeris poris sit munita, quod stelle neque 
zequales, neque seriales sint , imo quod vel ipse 
stelle immerse atque profunde videantur , di- 
stare a porite. De madrepora quoque dubium 
sustulimus , dum de po//icipora egimus , in qua 
mox notabam concurrere poros , et irregulares 
stellas ; licet ceteroquin et hoc peculiare adsit, 
quod margines stellarum aliquando sint promi- 
nuli , uti exemplum habemus in madrepora abro- 
tanoides , atque interstitia diversam preseferant 
indolem. 

Cum seryafopora conjungi posse poritem me 
quis putet ; nam, cum in hoc tantummodo in- 
sideat preecipuum seryatoporc fundamentum, quod 
cellulae sint serüs transversis , aut. longitudinali- 
bus ordinate , nec ideo similitudinis rationem 
adesse credimus. Mirum itaque videtur, quod 
asserit Lamarck dubitare, an stellas reapse ex- 
hibeat seryatopora , quemadmodum  demonstra- 
runt auctores ipsi , quos citavit ipse ZLamarck, 
cujusmodi est Esper , qui et tabulis, et descri- 
ptionibus ostendit, non modo externam super- 
ficiem seryatoporc stellis ornatam , verum etiam 
cujusvis stelle formam (1). Hoc etiam indicavit 


(1) Esper. Suppl. 1. pag. 109. tab. tg. 


168 
jam antea Pallas (1) dum describit , madrepo- 
ram, seriatam  preditam esse poris stellaribus , 
longitudinaliter seriatis , idque ad ipsius Zin- 
nci exemplum. Est tamen aliquid , quod con- 
cedere debemus huic distinctioni; et sane forma 
seryatoporc haudquaquam convenire potest cum 
porite , licet utraque species poros habeat ad eun- 
dem modum compositos ; deinde tota quzestio 
etiam resolvitur quoad axem, non ejusdem na- 
ture in uno ac in altero genere. Non inconsulto 
itaque, non immerito MZne-Eldiwards notat se- 
ryatoporis convenire tributos characteres (2). 
De porite, qu: invenitur in statu fossili, si Z7em- 
ming excipias , qui unam speciem memoravit , 
in Anglia repertam, a Parkinson allatam (3), cujus 
ctatem haudquaquam perspectam habeo , nemo 
de ea disserendum ex professo suscepit. Videamus 
potiores species , que düuvianam  preseferunt 
eetaLem. 


PORITES ACULEATA 
wosis (Tab. 6Ó fig. 1) 


Porites, explanata , undato-gibbosa , stellis contiguis, an- 
gulosis, concavis , pistillo prominulis ; margine crenato , 
immarginato. 


Diu dubitavi , an hac porites referretur ad jam 


(1) Pallas. Elenchus zooph. pag. 336. n. 198. 

Gmelin. System. natur. pag. 3780, sp. 102. 
(2) Milne-Edwards. Auct. ad Lamarck cit. tom. 2. pag. 481. 
(3) Parkinson. Organ Remains. tom. 2. tab. 5. fig. 9. 


169 
cognitam speciem , sed omnibus perpensis, quz 
pertinent ad jam descriptas species , nec unam 
inveni, qua hujus speciei nomen mereretur. 

Tres enim sunt species inter porites , qua 
quamdam similitudinem exhibent cum porite acu- 
leata; nimirum porites eerrucosa, porites tuber- 
culosa , et porites arenacea. Àt , si verum ama- 
mus , non cerno in hac specie poritem arenaceam, 
quia in arenacea stelle sunt superficiales , et 
perparva ; pré&terea sunt rotundate , et promi- 
nulum centrum non habent. 

Porro eadem stella impedimento est , quominus 
hanc speciem addicam poriti eerrucose , cujus 
est, ut ait Zamarck , stellas exhibere sejunctas : 
preterea varietas interstiiorum non leve addit 
discrimen. 

Exigue stelle; arcent quoque hanc poritem a 
porite tuberculosa , quin insuper, vel ipsa inter- 
stitia, qua: tuberculata sunt, videlicet munita tu- 
berculis echinatis , prominulis , columniformibus 
aperte indicant de alia, atque alia specie agi. 

Ne quis demum , hanc speciem confundat cum 
madrepora pistülata , quam Esper memoravit ; 
nam porites pistillata non explanata , sed ramosa 
est, deinde pistillum in medio erectum stellarum 
superficiem excedit ; contra in hac pistilla sunt 
utique prominula , sed relate ad stellarum mar- 
ginem sunt profunda ; quoad czteras porites , 
quarum Íit mentio , secernende in primis sunt , 
quie ciespitosc/ videntur , quibus deductis , nec 


170 
aliquid erit unde oriatur confusio. 

Habitat ... Reperitur in Delphinatu: collectio 
Michelotti (ex dono equit. Vesin ). 


PORITES COMPLANATA 


LAMARCK. NOBIS ( Zab. 6 fig. 2) 


Porites in laminam partim liberam explanata ; superna 
superficie subundata , stellifera , stellis exiguis , non 
continuis, ummarginatis , interstitis scabris. 

Lamarck. Hist. anim. invert. tom 2 pag. 439. 
Blainville. Manuel d' actin. pag. 396. 


Nec deficiunt, dum de complanata porite verba 
facimus , documenta, quibus ad alias species eam 
provocare possimus : adest nimirum conglomerata, 
adest arenacea , nec furcat& omnes proprietates 
desideramus. 

Sed ubi quis attendat , ad priorem speciem 
pertinere aliam stellarum formam ; adesse nimirum 
in porite conglomerata stellas angulatas , conti- 
guas, aceroso-cuspidatas , atque lamellas granu- 
latas , ut Esper verbis utar, distinctio utriusque 
speciei non latet: adde quod ramosa sit madre- 
pora conglomerata ; contra porites complanata 
non item. 

De arenacea acrius disputatur, nam vel ob id, 
quod minute stelle , esque subconcavee sint ; 
atque tam porites arenacea quam porites com- 
planata praebeant margines superficiales , deinde 
quod amb: species explanate sint, non injuria 
quis satageret duas in unam speciem concurrere. 


17I 
Sed contigue sunt stelle im arenacea ; in porite 
complanata non item : porites. complanata licet 
in massam explanatam se se extendat , tamen nec 
incrustans dici potest: in porite complanata stel- 
las ex utroque latere habes , non item in arenacea; 
ergo conjunctio utriusque speciei cessat. 

Numquid idem dicendum de porite furcata ? 

Circa hanc speciem notamus, eam tantummodo 
cespitosam esse , nec propterea lobatam; stellas 
contiguas habere. 

Habitat . . . Reperitur iu Gallia , et in colle 
Taurinensi , et alibi. 


PORITES CLAVARIA 
LAMARCK 


Porites dichotoma ramulosa; ramulis crassis, subclavats, 
obsolete compressis ; stellis latis , sparsis ,, contiguis , 
superficialibus. 

Imperato. Hist. natur. 802. fig. 814. 

Moris. Mist. 3. sect. 15. tab. 10. fig. 12. 

Linn. System. natur. pag. 1279. spec. 31. 

Pallas. Elenchus zoophyt. pag. 324 (madrepora) 

Esper. Looph. vol. 1. pag. 133. tab. 21. 

Lamarck. Histoir. anim. invert. tom, 2. pag. 435. 
Dlainville. Manuel d'actin. pag. 396. 

Ehremberg. Loophy. maris rubr. pag. 117. 


Jamdiu cognitam fuisse hanc speciem testantur 
Imperato , Pallas , Esper , aliique; optimam figu- 
ram prebuit Zamouroux, quin Lamarkü descri 
ptioni aliquid adjiciat, vel detrahat. 

Habitat in mari rubro , in Indüs, nec non 


172 
E M . .. Reperitur prope Veronam, et in 
colle Taurinensi. 

PORITES ORNATA 

Nosis (/ Tab. 6 fig. 3.) 


Porites dichotoma ramosa , ramis brevibus ; stellis conti- 
tiguis, parvis, multilamellosis ; lamellis supra marginem 
productis; margine agelatim disposito, pistillo immerso, 
rotundato. 

Non est cur dubites de nova hac specie, quam 
probabiliter pistillate  Esperi; furcate Lamarkü ; 
subdigitate , atque elongate ejusdem , similis vi- 
deri potest. 

De porite pistillata animadvertimus , pistillum 
elatum, neque rotundatum esse, minutas stellas, 
easdemque haudquaquam angulosas. Poritem au- 
tem furcatam cum porite pistillata convenire , 
atque ideo toto coelo a porite ornata distare , 
demonstravit Ehremberg , confirmavit Schiwei- 
ger. Lamelle stellarum, earumdemque centrum, 
non patiuntur, eZongate poritis, cum porite or- 
nata conjunctionem sequi. Non absimili ratione, 
addendo interstitia echinulata , que | habemus 
in porite subdigitata , defendimus nove speciei 
notas. Potior est quistio circa vim, quam exerit 
novum genus inductum a A/ainville sub nomine 
syderoporce ; atque sic definitum , ut contineat 
porites , quarum stelle sunt concavi , rotunda- 
te, subexagonales , preebentque sex sepimenta , 
axem pistilliformem ; unde oritur polyparium pal- 
matum , granulatum , sed absque poris. Poste- 


173 
rior nota necessaria videri debuit, ne scilicet 
cum seryatoporis confunderet novum genus; aut 
aliquid eidem deduceret ad illud confirmandum 
atque amplificandum. | 

Meo tamen infirmo judicio , minus apta vide- 
tur memorata distinctio, et hoc genus cum ;s£y- 
lipora conjungere non dubito; tota enim quanta 
est differentia, ponit in centro stellarum , in poris 
atque lamellis, quarum diversissima in variis spe- 
ciebus est indoles, nec propterea constans, neque 
sufficiens ad genera constituenda. Pistillorum va- 
rietas , probe investigando , uti et pororum , ad 
tantum discrimen inducendum minime apta est. 

Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi (fre- 
quens. ) 

Mus. Taurin. coll. More/Zi, Rochetta, Bellardi, 
Michelotti ( uti supra recensite ). 


OCULIN A. 
LAMARCK, LAMOUROUX , EHREMBERG. 


Polyparium lapideum , sepius fixum, ramosum , dendroi- 
deum ; ramulis levibus , sparsis , plerisque , brevissimis. 

Stelle alie terminales, alie laterales , non. prominule , 
ramorum ceniris excavatis. 


Quamvis Lamarck referat maximopere inter se 
convenire caryophyllias et oculinas; tam. cum po- 
ritibus , cumque seryatoporis aliisque hujus generis 
magis conjunctas esse oculinas, nemo non videt; 
nam non hoc unum respicimus in oculina, num 
habeat stellam terminalem, quemadmodum in ca- 
ryophyllüs? sed insuper notamus stellas , quas 
conspicimus in caryophylliis totum. axem, ramum- 
que occupare. Praeterea. animadvertendum , hoc 
caryophyllüs convenire , quod sulci longitudinales 
conspiciamus , totam superficiem exarantes , unum- 
que centrum cognoscamus in eadem , quod tot 
ramorum seriem regerit, atque sustinet. Videa- 
mus modo, quibus notis sejungatur oculina a 
porite , atque ab aliis generibus. Primum distin- 
ctum argumentum habemus in eo quod oculina 
semper ramosa est; imo in plerisque ramosissi- 
ma: deinde stelle ipsze raro sunt prominule , 
numquam in seriem dispositee, quemadmodum in 
millepora lineata (1) , in ericopora annulata (2), 


(1) Esper. Zooph. Suppl. 1. tab. 19. 
(2) Blainville. Manuel. d'actin. pag. 4?1. 


179 
inque spiropora tetragona (1): deinde oculina 
nunquam porosa est, quemadmodum proprium 
poritis est, atque omnes ramuli centrum propri- 
um habent, nec cum precipuo confundendum. 
Hoc centrum videtur excavatum , contra illud quod 
observamus in ceteris generibus : nihil igitur su- 
pererit miri , si hoc genus servandum esse con- 
tendam. 

Quoniam vero de cricopora sermonem habere 
instituimus , juvat. Mne-Eld:ward opinionem re- 
ferre, qui putat cum spiropora declinandam fore , 
notum autem est A/ainvüle prius , Lamouroux 
posterius genus instituisse. 

Primum autem ramorum dispositiones aliquo 
modo in hisce generibus conveniunt; preterea 
sive attendas figuras , quas retulit Zamouroux , 
sive rationum momenta ab eodem allata , dum 
suum genus composuit , fallere non potest de 
eodem genere utrumque sensisse. 

Ait Lamouroux de spiropora , polyparium co- 
enovisse lapideum, ramosum, poris munitum, linea 
spirali dispositis , raro transversalibus ;  cellulas 
itidem extus productas habere , tubulosque com- 
ponere parallelos , gradatim attenuatos ; in lineam 
spiralem exitum habere; aperturam cellularum 
rotundatam esse. Idem ferme ait Z/ainville, addit- 
que nihil aliud, quam cylindricos ramos adesse, 
tenues alveorum formas exhibentes. Non injuria 
itaque heec. componit. MZne- Eldwwards, ita tamen 


(1) Lamoroux. Éxposit. méthod. pag. 85. 


176 
ut, inversa vice ac ille usus fuerit , spiroporam , 
quam cricoporam Blainville dixit, salutemus. 

Oculine genus , quamvis effusum , tamen pau- 
cas continet species; unam enim in mediterraneo 
habemus; ceterz inveniuntur Znds, aliisque plagis, 
quibus magis quam vehemens, continuus favet 
eestus. | 

Plerique putant in ocuZina prolifera hujus ge- 
neris nec dubias notas adesse ; de quo dubitare 
licet ; nam in hac specie deficiunt , que preci- 
puam rationem generis oculing? constituunt ; vi 
cujus requiritur , ut stelle laterales sint , at- 
que centrum excavatum , quod desideratur in hac 
specie. Nec me movit, quod sulci iu externa 
facie non adsint ; nam stelle hujus speciei diffe- 
runt quoque ab iis ceterarum. oculinarum. quoad 
amplitudinem , et marginum dispositionem : pre- 
terea ramorum dispositio multo magis accedit 
hanc speciem ad caryophyllias, quam ad oculinas: 
sane , si hic species recensetur inter oculinas , 
et madrepora anthoplyllites, ab Esper memorata, 
excludi nequit. 

OCULINA ROSEA 


PALLAS. NOBIS ( Jab. O fig. 4 ) 


O. pumila , ramosissima , rosea ; ramis attenuatis , stellis 
minulis ineequaliter sparsis ; alus lateralibus sessilibus ; 
alüs terminalibus. 

Pallas. Elenchus Zooph. pag. 312 (madrepora) 

Solander. et Ellis pag. 155. 

Esper. Looph. suppl. 1 tab. 306. 


18 
Muller. Loolog. Dan. prodr. pag. 252. 
Blainville. Man. d' Áctin. pag. 381. 


Lamark. Histoir. 1 et 2 edit. tom. 2 pag. 458. 


In oculina rosea , ait Pallas, cernere est co- 
rallium pulcherrime  roseum , solidum , tereti- 
attenuatum , dichotomum , ramosissimum. Regerit 
praterea, habere poros prominulos , in extremis 
ramis crebriores , ubique sparsos , rariusculos , 
passim in agminula congestos. Verrucule sunt , 
ex ejusdem scriptoris doctrina, passim convex , 
agminate , stellis intermixtze , cavae. 

Ex his liquido patet , hanc speciem confun- 
dendam non esse cum oculina virginea , cujus 
est in primis , ramos tortuosos habere , deinde 
stellas alias esse immersas , alias prominulas , et 
lamellis inclusas : neque etiam confundi potest 
cum oculina hirtella, que possidet omnes stellas 
prominulas , echinulatas , atque lamellas exertas. 

Proxima oculine hirtelle est oculina. diffusa , 
qui quidem, infirmo meo judicio, illius varietas 
tantummodo est ; nam quod sit ramosa , dicho- 
toma, diffusa, hoc utrique speciei convenit: stel- 
las quoque tradunt prominulas, echinulatas esse 
in oculina diffusa , lamellasque exertas. Superest 
itaque, ut videamus , quibus notis consistat Za- 
marckii divisio. Non potest in caule consistere : 
erit ne in centro papilloso? haudquaquam, nam 
centrum papillosum est eeque in ocuZina hirtella, 
ac in oculina diffusa. Tota igitur quaestio , seu 
distinctio fundamentum habet in lamellis serru- 


12 


178 

latis: at neque hac nota sufficit; nam si diligenter 
perpendamus stellas , in ocuZina hirtelia eze ser- 
rulatee sunt. Jamvero , quemadmodum heec di- 
stinctio non sufficeret in oculina veirginea , ac in 
oculina rosacea , eque corruit , quum agitur de 
aliis speciebus. : 

Multo minus nostra species convenit cum ocu- 
lina axillari , quie ita nuncupata , ex eo quod 
stellas habeat terminales , et axillares : termina- 
les , inquam , stellas , licet czeteroquin non defi- 
ciant axillares ; nam alioquin in caryophylliam 
ferme impingeret. : 

De oculina echidnea aliud dicendum nobis 
est , quum peculiaris hujus oculine natura de- 
monstret eam disjunctam esse a czeteris speciebus: 
certum enim est cylindros spiniformes in hac 
specie concurrere. Preterea quod ramuli e trunco 
praecipuo minuti, equales ferme prodeant, mirum 
alicui. videri non potest; at multum interesse, se- 
dula investigatio docet. 

Attendamus insuper, quod circa hanc speciem 
de qua primum sermonem habuit Korr ; (1) uti 
postea sper (2) stelle plerumque terminales 
sint, quod in oculina prolifera adnotavimus. Optimo 
itaque consilio. Ehrembeg in suo opere, peculiare 
nomen eidem asserere non . dubitavit , unde 
miram hanc speciem , ab aliis , potiori nota di- 


(1) Knorr. Delic. natur. tom. 1. tab. a. 11x. fig. a3. 
(2) Esper. Pflanzenthien. tom. 1. pag. 115. 


EU P79 
.stingueret (1). 

Quodattinetad oculinam infundibuliferam notum 
est , eam esse ramosissimam , subfílabellatam ; 
preterea ascendere in ramulis ultimis minimis , 
flexuosis ; marginem crenulatum habere , proin- 
deque disjunctum ab ocuZina rosacea. 

Circa oculinam flabelliformem varia quoque ad- 
juncta concurrunt, unde recipi atque defendi pos- 
sit; nimirum, magis stelliferi sunt posteriores ra- 
muli , ut et minutissimi , stelle quoque sunt mi- 
nutissime interne striatee, sicuti in oculina. infun- 
dibulifera. Ne silentio preeteream rationem poste- 
rioris speciei , duo tantummodo notabo. 

Primum , hanc oculinam nomen retinere de- 
bereab Esper eidem impositum; alterum est inepte 
judicasse Lamarck, Esperi speciem usitatam, atque 
obliteratam esse; nihil enim clarius Esper iconi- 
bus consignare poterat. 

Habitat in Oceano Americano . . . Reperitur 
in colle Taurinensi , et in Sardinia. 

Mus. Brittan,. Paris. , Berol. , Lugd-Bat. (viv). 

Mus.Taur.coll.Bareili (2) Rochetta ,Bellardi,N ob. 


(1) Ehremberg. Polyp. maris rubri. pag. 11r. 

(2) Collectio d. Barelli prestat ex curis quas continuo impendit in 
in ea aquirenda geologica documenta eidem August. Regis jussu 
concredita ; habemus quoque ejusdem opus cui titulus « cennz 
di statistica min. degli Stati Sardi » ita dispositum, ut cujus- 
vis, hujus regionis descripta appareant, geologica strata atque 
divitis ; ita ut, hoc opere duce pedetentim veldomi, vel pere- 
grinando, jam antea perspectas habeas quas quaris geologicas 
opes. Tam magni momenti scripturam, apud omnes ferme etiam 
cultores gentes jamdiu desideramus. 


180 
OCULINA VIRGINEA 


LINN. NOBIS ( Tub 0 M5. 5": 


Oculina ramosissima , subdichotoma , solida ; ramis tor- 
tuosis , coalescentibus , stellis sparsis , aliis immersis , 
aliis prominulis ; lamellis inclusis , integris , granulatis. 


Gesner. De anim. et fig. lapid. pag. 132. n. 2. 
Imperato. Storia nat. pag. 623. 

Petiver. Gazop. tab. 76. fig. 8. 

Linn. System. natur. sp. 4o (madrepora) 
Pallas. Elench. Zooph. pag 310. n. 180 
Esper. Pflanzent. tom. 1 pag. 113 

Lamarck. Histoir. anim. cit. vol. 2. pag. 455. 
Ehremberg. Pol. pag. 78. 


Optime note scriptores Lamarck , atque Mine- 
Edwards non dubitant asserere, ad hanc speciem 
pertinere madreporam  oculatam Linnei atque 
Esper: at he duc species toto celo distant ; 
hinc, ut sileam, vel apud veteres oculinam vir- 
gineam dictam fuisse corallium virgineum , quum 
oculinam oculatam dixerunt corallium. album | of- 
ficinarum , diversam , quam exhibent hse duce 
species naturam , impedimento est, quominus si- 
mul eas confundamus. 

Nam ia madrepora oculata stellae sunt rariores, 
atque plane , contra in madrepora virginea aucto- 
rum ex stellis alie sunt prominule , alie planu- 
latze ; deinde hae regulares sunt in madrepora ocu- 
lata. Quid? madrepora oculata, non adeo ramosa 
est ac madrepora virginea. Neque ex solius Esper 
auctoritate id. affirmare audeo , sed et Pa//as qui 


181 
jam pridem hanc. admisit. distinctionem addens 
priorem vix palmi magnitudinem excedere , con- 
tra, posteriorem multo altius erigi. 

Habitat mare Mediter. et American. 

Reperitur in colle Taurinensi (frequens). 

Mus. Paris. Brittan. (viv.) Mus. Taurinensi 
collectio Bellardi , Rochetta , Michelotti (foss). 


2 


OCULINA SOLANDERI 
DEFRANCE 


Polyparium ramosum , dichotomum ; stellis minutis sparsis, 
stris longitudinalibus exaratum. 


Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 35 pag. 3525. 
Milne-Eldvards. Auct. ad Lamarck. tom. 2 pag. 458. 


Habuast . .... Reperitur prope Chaumont et 
Gisors. in. Gallia. 


MADREPORA 


LINNJUS , PALLAS , ESPER. 


Polyparium lapideum , fixum , subdendroideum , ramosum; 
superficie cellulis prominentibus , undique muricata , in- 
terstitiis porosis. 

Cellule sparse , distincte , cylindracea tubulose , vel exa- 
rate , stellis subnullis , lamellis perangustis. 


Dubium non est, quin, preter Zinneum ve- 
tustiores extiterint scriptores , qui madrepora 
nomine usi sunt, primam tamen ad generis tra- 
ductionem Zinneus tradidit, dum in systema na- 
turc , cavitates lamelloso-stellatas , atque poros, 
notabat in suo cora/lo ; licet postea in alio suo 
opere, quam sibi proposuit, violaverit divisionem, 
dum zuricatam madreporam , eam müleporam 
vocarit. Qua in re multo accuratior. Palas et ma- 
dreporce , et müllepore limites signavit. Quum ta- 
men intersit penitius germanuici scriptoris opi- 
nionem investigare, breviter potiora attingam. 

Docet itaque , primum  Peysonellum motum 
exemplo auctoritateque. veteris Zmperato defen- 
disse madreporas, (ita dictas, ut ait. Esper quasi 
pororum mater ) constare ex polyporum industria : 
pergit atque. divisionem madreporarum constituit, 
quarum alie simplices , in hoc censu fungites , 
madreporasque trochiformes , verrucarias aucto- 
rem , reponit. Deinde recensit madreporas conca- 
tenatas , quas ita eflingit, ut in primis raras postea 


192 
multiplices inducunt facies : inter has species nu- 
merat madreporam agaricitem. 

Meandrinas autem in tertia classe reponit. 

Nota autem , quod refert de mycedia Brownü 
et Hill , votundatam faciem ex eo procedere quod 
ambitus lentius dilatetur ; in medio autem poly- 
parium crassitie crescat; cernere igitur hic est 
explicationem. methodi nuper indute , ope nem- 
pe vitalitatis ipsius polyparii. | 

Memoratus auctor rejicit Peysonelli (1) doctri- 
nam, qui ex gregariis polypis reputans consistere 
astroites, affirmat, verruculas primum adesse, deinde 
lateralem conspici prolem, quod cum postremum 
verissimum sit, priorem tamen non excludit sen- 
tentiam. 

Eadem nec rerum nec animantium relatio , sed 
agendi ratio induxit Esper , qui (2) ulteriori in- 
vestigationi parcens , mzusicalem atque organum 
sarcinulam inter madreporam stellarem , atque 
eespitosam collocavit, atque fungiam madreporce 
pilee addixit. 

Facto itaque eo res erat , ut insignis Galliee 
scriptor madreporce nomen, quodlatissime patebat 
uni generi tribueret; quod ipse egit , dum nomen 
illis speciebus servavit, qua exhibent polyparium 
lapideum , fixum , subdendroideum , dum ramuli 
ex precipuo trunco dimanant, cujus rei clarum 
exemplum prabet madrepora corymbosa. 


(1) Peysonellus. Actus. Angl. vol. 42. art. 75. pag. 467. 
(2) Esper. Zooph. tom. 1:. pag. 65. 


184 

Poros tamen, qui adsunt inter cellulas summaui 
prebere eandemque optimam notam asserere non 
dubitamus ad dijudicandum hoc genus ; stellas 
itidem inspicere oportet in ipsis cellulis ,, quae 
non ejusdem sunt indolis, ac sint e; , quas ha- 
bemus in oculina ; at ehic potius constant ex di- 
spositione lamellarum , que inter se adnexe non 
sunt, atque interstitiis gaudent invicem perfora- 
tis, ex quibus, interne membrana ipsius polypi 
status, atque relatio, cum ipso tegumento polypa- 
rium constituente, pendet. , 

Unde pocillopore constitutio , tanquam genus 
corruit, quemadmodum perbene notavit Go/dfus. 

Madreporas in grawache reperiri ex geologice 
scriptoribus eruimus; in stratis carboniferis extitisse, 
hujus rei fodine in Anglia excavatee. demonstrant. 
Modo autem recens scriptor Sedgveich, notat in 
JNorthumberland, et alioquin detectam fuisse: pari 
raüone eum in JZestphalia , prope Maestricht 
collegerunt, sed, que nam species proprie sint 
huic, vel alteri formationi vel stratis, de hoc altum 
silentium servare malunt. 

Non ignoro, Jefrance definivisse madreporam 
limbatam , atque coalescentem ; at priterquam- 
quod deillis vehementer dubitat Mne- Eldwwards, 
certe ad supra cretaceam, c'tatem se se non re- 
ferunt. Quas duas detegi in. colle Taurinensi , 
et prope Z'eronam , indicabo. 


185 
MADREPORA ABROTANOIDES 
TOURNEFORT , NOpIS (/Z'ab. O fig. 7) 
Madrepora ramosa , erecta; ramis compositus , pyramidato- 
altenuatis ; ramulis lateralibus brevibus , sparsis , cre- 
briusculis ; cellulis sursum spectantibus 5 inlerstitüs ver- 
rucato-porosis. 


Aldrovandi. Mus. , metall. pag. 278. 

Moris. Mistor. plant. tom. 3. pag. 656. 

Tournefort. Yostitut. pag. 523 (wmadrep. abrotanoides). 
Marsigli. Hist. mar. pag. 154 tab. 35 n. 170. 

Pallas. Elenchus zooph. pag. 327. 

Esper. Supp. 1 tab. 54 et 54 a 

Lamarck. Histoir. anim. tom. 2. pag. 4489. 
Lamoroux. Exposit. method. des polyp. pag. 63. 


Circa figuras exhibentes hanc speciem non bene 
convenit inter scriptores; nam quum ex hac spe- 
cie, prout eam veteres accipiebant , alias com- 
posuerint, difficile admodum est videre , quid 
madreporce abrotanoides nomine servaverint; hoc 
adeo verum est, ut Zamarck conveniat cum Pa/las 
dum uterque JMorisonii figuras , auctoritatemque 
provocat ; Jamvero zadrepora abrotanoides nihil 
aliud est, quam madrepora muricata Pallas , et 
Esper, quam novo nomine plantagineam dixit | 
Lamarck. Sunt igitur. due species unam reapse 
constituentes : ut autem plenius hoc eniteat , no- 
tamus ramos spiculiformes, margines incrassatos, 
rotundatos per se non sufficere ad novam divi- 
sionem inducendam , quum et in madrepora ab- 
rotanoide sepius rotundati , incrassati margines , 
spiculiformes tubuli sint, hoc itaque suaderem, ut 


196 
madrepora plantaginea et abrotanoides , unam 
speciem posteriori, vetustiorique hoc nomine con- 
stituant. 

Habitat in Oceano Indico . . . fossilis in colle 
Taurinensi (frequens) prope Jeronam etc. 


MADREPORA EXARATA 
Nonis ( Z'ab. 6 fig. 6) 


Madrepora ramosa , rotundata , ramis porosis ; cellulis 
irregulariter sparsis , superficiem exoquantibus , lamel- 
loso-stellaus ; margine nullo. 


Ubi interius madreporas inspicias , innumeras 
cellulas videbis , quas minuta. diaphragmata cir- 
cumdant ; atque hic ordo adest a centro ad super- 
ficiem exteriorem ipsius polyparii. Alia verumta- 
men transversalia sepimenta adsunt, quae idcirco 
circumscriptas reddunt cellulas ipsas : heec respon- 
dent cellulis illis , quas videmus in externa facie 
ipsius polyparii, neque idcirco cum poris ipsis 
confundendze. 

Quod et in aliis, in specie, de qua agimus, hoc 
penitius inspicere potui. Quin imo stellam uti in 
centro oculine animadverti, in centro madreporz 
conspexi ; unde ni foret singularis pororum na- 
tura, quam in oculina, alisque geueribus de- 
sideramus, concluderem procul dubio , conjun- 
genda esse hsec genera. 


: 
Habitat. . .fossilis in colle Taurinensi (frequens). 


LUNULITES. 


LAMARCK ,; LAMOROUX , GOLDFUS. 


Polyparium lapideum , liberum , orbiculare , uno latere 
convexum , altero concavum. 

Convexa superficies radiatim striata ; poris intersüitialibus , 
minulis ; concava rugis aut sulcis divergentibus radiata. 

Animal tentaculis in coronam infundibuliformem dispositis 
instructum ; mobilitate incredibili preduüum .... 


Ab eo singulari genere, de briozois agentes, 
ordimur, quod /unul/ites nomine venit; atque dubio 
procul ad /ustras accedit hujus polypi natura, 
quemadmodum demonstravit CavoZiri in suis me- 
moriis. In //ustra autem, atque eschara, Briozoa 
animantia aguovisse , locupletes sunt testes EA- 
remberg , atque Miüne-Edwar«s (1). 

Majora discrimina Zunulitem inter , et alia. ge- 
nera ad duo summa capita refert Lamarck, quo- 
rum primum positum est in lineis concentricis , 
quie adsunt in inferiori facie ; alterum quia pori 
uon adsunt nisi in uno latere. Attamen singula 
attendamus definitionis verba. 


(1) Übi certa demonstraretur Blainville opinio circa mülleporas, 
tuto affirmarem cum eodem ex madrepora. procedere conjun- 
ctionem atque discrümen inter antozoa atque Priozoa. Palmi- 
pore enim quum cellulas minutas exhibeant, dissitas , pro- 
fundas, atque lamellis instructas, eas ad madreporam et ipse 
quoque accederem. Pari ratione tentacula elongata , atque ci- 
liata cellulis operculo przditis, dum yriaporas indicant et 
Escharce relationes demonstrant, optimam praberent rationem 
gradum faciendi ab 4ntozois ad Briozog. 


188 

Polyparium lapideum ... Nomen polyparii la- 
pidei respondet divisioni, quam excogitaverat , 
multum nimirum interesse agatur ne de hoc te- 
gumento lapideo, an corneo, et simplicem mem- 
branam constituente. Pergit et ait: ... liberum, 
orbiculare , uno latere convexum , altero conca- 
vum ... jam apimadvertimus polyparium coale- 
scere ex industria unius vel plurium polyporum. 

Orbicularem formam , quam /unulites habet , 
vim maximam exhibere ad ejus characteres fir- 
mandos, dubitare non possumus. Concava super- 
ficies radiatim striata est, atque linez, vel sulci, 
qui apparent in Zunulite frequentius quamplurimi 
sunt; aliquando tamen sunt rariores; item sepius 
distincti ; aliquando tamen obliterati: in eo tamen 
semper conveniunt, quia ex centro ad periphe- 
riam vergant: de centro autem notare juvat, ali- 
quando etiam oblongum esse, quemadmodum in- 
versa facie couspicitur in cyclolite numismali , 
hemisphierica , et elliptica. 

Poris interstitialibus ... circa poros ii semper 
sunt rotundati, raro eleganter dispositi , ut in 
orbulite , universam superiorem faciem preum- 
brantes ... Convexa superficies divergentibus li- 
neis radiata ... quod tamen, nec adeo semper 
verum est, ut exceptionem non patiatur ; ex fos- 
silibus enim , quos collegi, non omnes species 
hanc dispositionem preeseferunt. 

Circa. polypum, putabat Zamarck , lunulitem 
recensendam esse inter polyparia foraminea , ex 


189 
quo deducebat, deficientibus laminis , polypum , 
qui his receptaculis haerebat, tentaculis carere. 
Aliter sentiebat. Jlainville , qui declarare ausus 
est, a flustris non differre memoratum genus , 
atque ideo animal eadem natura donatum, com- 
mune utrique generi fuisse. 

Utrique sententie acquiescere quis facile pos- 
set, ubi vel opus tantummodo, vel polypum in- 
Spiciat; sed quum satius sit in hoc argumento 
ex natura polypi judicare, recte quis cum Z/ain- 
ville assentire videtur; pori enim minimi, breves, 
recti, vel obliqui, sepius contigui, aperturaque 
apicialis conveniunt. eque Junuliti, ac lustre , 
ergo consequens est, polypum, qui edificavit 
lunulitem accedere maxime ad naturam polypi, 
qui //ustram habitat; licet alioquin solitaria Zu- 
nulitis natura aliquantulum differat a. polypariis , 
quee lustre , vel eschare nomine veniunt. 

Potiora multo antea docuit Cavolini (1). Re- 
censet enim vir omni laude dignissimus in suis 
Memoriüs circa polypos maris, qui prope JVea- 
polim vivunt , milleporam a nemine antea per- 
spectam , ad imaginem lentis compositam inve- 
nisse, quam milleporam cardoncello appellat. 
Hujus corporis, seu scheletri, uü loqui amat , 
basis membranam esse fatetur lapideo-calcareo 
compositam , rotundatam formam preeseferre , 


(1) Memorie de? polipi marini di Filippo Cavolini cit. Napoli 1783. 
pag. 71. 


100 

SE ds ( quod de viva /unulite facilius con- 
cipitur ) lineis concentricis munitam, ita compo- 
sitam, ut unum centrum habeat, unde triangula 
quamplurima producant. Denique poros interstitia- 
les recenset , atque /unulites figuram praebet. 

Agit idcirco de Zunulite proprieque dicta: modo 
ad polypum accedens ait; animal hydre affine, 
crusta calcarea undique obtectum , foraminibus 
munitum innumeris, exilissimis, unde exerunt ca- 
pitula , seu ora cylindracea superne tentaculata ; 
tentacula mirs tenuitatis , in coronam infundibu- 
liformem disposita ; sensu exquisito , mobilissimo: 
motu retractili inter. foramina. 

Dum tamen Cavolini opus memoro, abs re non 
erit auctoritatem ///ioni interponere, qui de sua 
madrepora ndrosace ait , tribuo hoc nomen cor- 
pusculis quibusdam in colle Taurinensi. obviis , 
quorum facies convexa est poris minimis , iisque 
communicantibus undique cribrata; concava vero 
sulcos tenuissimos , a centro ad peripheriam ra- 
diatos exhibet. 

Circularis et aliquantulum dentatus est ambitus 
hujus fossilis, cujus diametrum linea una ad tres 
parisienses se extendit: crassities vix semissem linec 
equat . . . ( vide Oritt. pedem. specimen. auct. 
Allioni. Parisis. 1757. pag. 16 et 17). Primus 
igitur insignis botanices cultor hoc genus fossile 


o 


indicavit ,, quod invenit in. colle Taurinensi ; 


deinde in alüs locis repertum est, tum prope 
Maestricht, tam in /Vormandia, tum prope Kasse, 


10t 
et alioquin ; cujus erit, consulat tum Do-laBech, 
tum Zeiten , tum Goldfum , pleniorem apud eos 
circa antiquiora strata hujus generis cognitionem 
consequetur. 


LUNULITES ANDROSACES 
ALLIONI , NOBIS (7b. "7 fig. 2) 


Lunulites latere concavo stris radiata ; superne convexa 
lineis circularibus , concentricis , sulcisque longitudinalibus 
munita , poris adnexis. 

Allioni. Oritt. pedem. pag. 16 (madrepora). 
Lamarck. Ànim. invert. tom. 2 (lunulites radiata) 
Lamorouz. Exposit. méth. des polyp. pag- 44. 
Goldfus. Petrefacta Germanie pag. 41. 

Fischer. bibliot. paleontol. pag. 344. 

Blainville. Manuel d'actin. pag. 449. tab. 75 fig. 5. 

Forma hujus speciei szepe depressa est, linezeque 
minutissime , qua conspiciuntur in superficie 
concava , pluries granulose videntur. 

Convexa facies ea prodita est poris minutissimis 
interseptis a parvis sulcis , qui a centro ad peri- 
pheriam dispositi sunt. 

Nomen quod primum assecuta est species , de 
qua agimus, eidem restituendum esse putavi, 

Habitat . . . Reperitur. in. colle Taurinensi , 
prope Grignon, Maestricht , Caen , et alibi. 

Mus. Paris. Brittan.. Berolin. Vienn. Collectio 
Morelli , Rochetta, Bellardi ,  Michelotti. 


102 | 
LUNULITES PERFORATA 
MUNSTER 


Lunulites cupeliformis, utrinque sulcis porosis interstitiali- 
bus radiata , cellulis orbicularibus , inferne omnino aper- 
lis , superne orificiis centralibus pertusis. 
Goldfus. Petref. Germanie , pag. 106. tab. 37 fig. 8. 
Milne-Edwards. Auctarium ad Lamk. vol. 2 pag. 320. 


Habitat . . . Reperitur prope Kassel. 


Mus. Berol. Vienn. 

LUNULITES SULCATA 
NOBIS ( Tab. 4 fig. 3) 

Lunulites depressa , latere altero. radiatim | sulcato , poris 
interstitialibus rotundatis ; altero costis minutissimis 
erarcto. 

Gradum hec species constituit ad. o;bulitem : 
notum est enim in orbulite concurrere poros re- 
gulariter dispositos, atque, ea dispositione sulco- 
rum qui recensiti sunt axi , carere. Illud insuper 
notandum orbulitem lenticulatam penes quam fun- 
damentum habet genus de quo agimus, in quin- 
cuncem dispositionem pororum habere , quod 
profecto in aliis deest speciebus. Apparet igitur 
gradum adesse in orbulite ad Junulitem. 

Inepte autem quis argumentum deduceret , ubi 
in concava superficie discrimen invenisse traderet; 
nam in orbulite eadem sulcorum dispositio est, 
unde etiam eruimus magis, magisque nostram 
probari sententiam , ex qua divisionem inter Zu- 
nulitem. et. orbulitem , tamquam supervacaneam 


rejicimus. 


193 
De hac specie tenendum est eam depressam 
esse, atque concavam superficiem poris invicem 
adnexis tectam esse, convexam autem habere 
sulcos longitudinales , quorum interstitia poris mi- 
nutissimis exarata sunt. 
Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. 


LUNULITES INTERMEDIA 
woBis ( Z'ab. 74 fig. 4 ). 


Lunulites superficie convexa , crassa , porosissima , poris 
adnexis, irregularibus; concava sulcis simplicibus or- 
nata ; interstitiis absque poris. 


Ni Junulites urceolata  vadiatim striata in su- 
periori latere foret, dubitare quis posset , num 
mea species cum eadem conveniret ; at sulci 
quos indicant impedimento sunt, quominus hzc 
conjunctio locum habere queat; ceteroquin vero 
notamus , lentis ope vanescere eam dispositionem 
suleorum , quam cernimus prima fronte in Zen- 
üculite , atque hic ordo probabiliter coalescit 
ex ipsa regulari conjunctione pororum, quibus 
pollent tam Junulites, quam orbulites. 

Ubi autem  usitatam loquendi rationem adhi- 
beas , cernes , quum in hac specie desint ille 
supposite linez in facie superiori, rem a Zunulite 
propius ad oróulitem accedere. In facie autem 
inferiori, quod etiam notatu dignissimum, sulci 
secernunt radios, seu costas, qu: ad peripheriam 
a centro transferuntur, in eaque triangulari for- 
ma terminantur. Hiec autem species diífert a su- 


13 


194 


periori, quia pori in inferiori facie desunt, quia 
crassitie potiori praedita est, insuper non. est 
depressa, atque pori in facie superiori magis 
regulares sunt. 

Habitat... Reperitur in colle Taurinensi. 


LUNULITES LENTiCULATA 
( orbulites ) Laux. Nonis. ( Tab. 7, fig. 1 . 


Lunulites lentiformis, superne convexa, subtus planiuscula ; 
poris angulosis ; margine irregulari. 

Lamoroux. Exposit. method. pag. 4o. 

Lamarck. Anim. invert. tom. 2. pag. 303. 

Defrance. Diction. scienc. natur. tom. 36. 

Blainville. Manuel d'actinol. pag. A11. 


Habitat ... Reperitur. prope locum. dict. vulgo. 
la perte du lihóne, prope Asti, et alibi. ( frequens ) 

Mus. Paris. Taurin. 

Collect. Pe/ardi , Morelli, Michelotti. 


ESCHARA. 


ATHENEUS, PALLAS , MILNE-EDWARDS. 


Polyparium | sublapideum ; explanationibus rigidulis , vel 
politis ; lamelliformibus , tenuibus , fragilibus ,. intus 
porosissumis , integris , aut divisis. 

Polyporum cellule quamplnrime , contigue , adherentes 
in utraque superficie polyparü , operculata. 

Superficie utrimque fenestrata. 

P q 


Jamdiu memoratum genus investigandum nobis 
remanet; de quo tamen nec ambigua adeo, ut in 
superioribus disquisitio adest , attentis iis quce no- 
stra zetate contulerunt tum Granz (1), Lister (2), 
tum MZne-Edivards , quo duce potiora ad escha- 
ras perünentia, ipsumque genus ex professo in- 
vestigandum suscipimus. 

Docebat Pallas, escharas veperiri obwias in 
mari atque exhibere simplicem crustam, quz strata 
vel plantas constituit: si attentius eas considere- 
mus donare series continuas cellularum passim 
bifurcatas fere parallelas. 

« Ühi recentes et vivas in aqua maris, sepe re- 
novala, esce causa, servaveris escharas , extre- 
mam cujusvis seriei cellulam quasi trudere con- 


(1) Observations of on the Struct. and natur. ol flustre. Edhim- 
burg. new. phil. Journ. vol. 3. 

(2) Some observat. on the struct. and fonct. of tubul. and cellul. 
philos. transact. 1834. 


196 
spicies , que frequentius, aliam pariter prolem 
priusquam rumpatur, emittit. 

« Gemma undique clausa primum mollis est : 
aperitur dein, et polypum, sensim perficiendum 
exerit, quo adulto, durescit sensim cellula, atque 
escharce substantiam continuat. 

« Lapidescentium. eschararum margines imper- 
fectas ubique cellulas, loculorum apertorum similes 
sistunt, utpote quarum anterior perficiens pars., 
quie mollis adhuc fuerat, maceratione periit, po- 
stica pariete, quam hic primam solidescere: com- 
pertum est, et septorum parte tantum supersti-- 
tibus: plerumque marginales cellule simplici. tan- 
tum , gemmula producta seriem. continuant. 

« Passim. vero duplicem, at non eodem tem- 
pore propullare gemmulas videas, quarum altera 
nunquam perfecte cellule formam, aut molem a- 
dipiscitur , novam tamen cellularum seriem in- 
choat; unde plurimis hinc inde tali modo inter- 
calatis. seriebus , antique divergere videntur , 
quamvis fere parallele decurrant, atque sic cru- 
sta eschare sensim in majorem expanditur lati- 
tudinem. Quum autem quie nove prodeunt gem- 
mule , nunquam naturalem magnitudinem adipi- 
scantur, fit ut nove. seriei subsequentes cellulze, 
comparis seriei cellulis alterne accubent : unde 
im eschariís fere omnibus oscula cellularum in 
quincunces disposita naturaliter sunt (1). 


(1) Pallas. Elenchus zoophit. pag. 34. et seq. 


PTS 
« In osculis autem cellularum, pergit PaZas , 
observari solet bulla cellule ostio imminens, sub- 
stanti eschare omogenea et continua. (De oper- 
culo procul dubio mentionem agens Driozois com- 
mune). Hoc operculum certe zetati cellulis de- 
mum nasci inde patet, quod in cellulis medianis 
maxime in antiquioribus observatur, nunquam ad 
marginem recentiorum cellularum. » 
Hisce a Pallas relatis aliqua subjicienda sunt 
a Grant (1) , Lister , 4udouin , Schweiger (2), 
alisque notatu dignissima , que complexus est 
Milne-Edywards n auctario circaopus Lamarck(3). 


(1) Philosophic. journal. of. cit. loco. 

.(2) Handbuch der naturge schichte. v:d. genus. 

(3) En 18»8 Moy, A4udouin et moi avons constaté l'existence d'une 
ouverture anale située prés de l'extrémité orale du corps des 
flustres , et nous avons signalé l'analogie qui existe entre leur 
structure et celle des Áscidies composées ; vers la méme époque 
Monsieur Grant a décrit aussi la disposition générale de leur ca- 
vité intestinale, mais sans parler du point qui nous semble é- 
ire le plus important, savoir: la double ouverture de ce ca- 
nal: enfin, l'année derniére, M. Lister a pleinement confirmé nos 
premiéres observations, et nons avons nous-móme constaté quel- 
quesfaits nouveaux touchant le mode d'organisation de ces animaux. 
La cellule que l'on considére généralement comme une sorte de 
coque extérieure et inorganique, n'est autre chose qu'une por- 
tion des tézumens de l'animal, qui , dans la majeure parüe 
de:son étendue , est encroüté de carbonate de chaux , qui se 
conünue sans interruption avec la membrane externe de la 
portion molle et rétractile des polypes. 

On peut comparer cette tunique externe, ou- manteau , à 
un doigt de gant dont la base tronquée serait entourée par des 
tentacules et pourrait rentrer dans la portion terminale, qui 
serait devenue inflexible par le dépót de quelque substance 


198 

Blainville autem in. dictionario naturalis hi- 
storie in dispendium hujus et //ustre generis 
:res induxit distinctiones, quarum prima f/ustram 
dixit, eique tribuit loculos completos , distinctos, 
planos, margine solido praeditos, recipientes mem- 
branam , in qua adest apertura subterminalis et 
transversa in quincunces disposita: unde polypa- 
rium. membranaceum , flexibile in crustam ela- 
tum , expansiones frondescentes non exhibens , 
basi lineatum. 


dure dans les mailles de son tissu; le point de jonction de 
la portion rétractile et de la portion inflexible constitue , 
lorsque l animal est contracté , une ouverture appellée d'or- 
dinaire la bouche de la cellule, et présente une sorte de lé- 
vre mobile, ou plutót un petit repli valvulaire, de consistance 
cornée que lon nomme opercule ; deux faisceaux musculaires 
se fixent à la face interne de cette valvule, et l'abaissent lors- 
que animal rentre en entier dans la portion inférieure de 
son sac tégumentaire, à laquelle les muscules en question s'in- 
sérent par leur extrémité inférieure. 

Le canal digestif est suspendu dans la cavité formée par ce 
sac; son ouverture orale est trés évasce et entourée d'un cer- 
iain nombre de longs tentacules ,  garnie latéralment d' une 
rangée de cils-vibratiles. 

Au-dessous de cette couronne tentaculaire, le canal ali- 
mentaire a la forme d' une espéce de poche cylindrique 
à parois ordinairement froncés, ct comparable au sac bran- 
chial des Ascidies; du fond de cette cavité , que l'on peut ap- 
peller pharyngienne, descend un intestin étroit , qui bientót 
se renfle pour former uneanse àlaquelle est comme suspendu 
un appendice cccal gros et court, puis se dirige vers l'ex- 
trémité oral de VFanimnal, et se termine par une ouvertere 
étroite sur la cóté de la gaine tentaculaire derriére le sac 
pharyngien. 


Fide Lamarck hist. natur. des anim. sans verteb. 9 edat. 
tom. 2. pag. 214. 


t99 

De genere membranipore, ita sentit, ut in. ea 
agnoscat cellulas margine distinctas non. proemi- 
nentes exteriori facie membrana tenuissima clausas, 
in qua apertura invenitur; unde oritur polypa- 
rium membranaceum non circumscriptum , in la- 
minam protensum. 

Si denique excogitemus cellulas non proeminen- 
ies , externa facie non distinctas, aperturis con- 
cavis , poriformibus , operculatis, in quincuncies 
dispositis , unde extat polyparium calcare , ex- 
pausum, friabile, porosum, atque diversa forma 
contextum , tertie divisionis auctoris assequemur. 

De hac nova sentiendi ratione dubitat, nec in- 
juria MZne-Edwards, quia precipuum escharce 
Blainvilli fundamentum in apertura rotundata con- 
sistat, vel etiam , quia deficiant signa exteriora 
cellularum limitum. Proterea, etiam intuitu. mem- 
branipore diffcultas viget ; quod. enim cellula 
circa marginem distincte sint, neque preominen- 
tes, neque hoc poiyparium videatur limitibus cir- 
cumscriptum , hoc non sufficit ad idoneam divi- 
sionem inducendam; explorati enim juris est ubi 
agatur de cellulis , ez& in priori etate esse ro- 
tundatas quod tam in //ustra , quam in eschara 
contingit ; imo eliam in membóranipora ; at ubi 
agatur de cellulis, quie jam consenuerunt, oblon- 
gam vel angulosam dispositionem inducent , at- 
que deinceps senescente polypo moxque defi 
ciente cum alüs confunduntur neque amplius 
quam habuerint formam eruere possumus. Ideo 


200 a 
liquet cellularum dispositionem , quam. tanquam 
precipuum fundamentum divisionis sibi proposuit 
Blainville, in plerisque fallere, nee ulla ratione de- 
fendi posse. 
De membrana quoque rationem habendam esse 
puto; nam hujusmodi tegumenti ea vis est, ut po- 
lypos, proindeque polyparia instruere possit, prout 
apertura, quam in eadem cernimus unam vel al- 
teram figuram sumit: sic in eschara cervicornis, 
in eschara foliacea , aliisque exploratum est mar- 
gines cellularum prominere contra Z/ainville sen- 
tentiam ; sic etiam //ustra foliacea in quincunces 
disposita apparet, ac sit eschara foliacea. 
Insigne exemplum cellularum similitudinis quoad 
Jlustram atque escharam habemus in /lustra fron- 
diculosa (1) quam bombycinam alo modo vo- 
cavit Lamarck. Sed, ut inutilem quastionem resol- 
vamus, juvat de cellularum natura, potius quam de 
dispositione sermonem instituere. Atque ad hanc 
rem magnifica procul dubio sunt qua nobis re- 
liquit MZne-Ediwards, unde harum cellularum ori- 
ginem probaret. Ipse posuit. fragmentum lustre 
nuper ex unda maris deductum, in acido nitrico, 
quod alis vocabulis nitri acidum , spiritum nitri 
nuncupamus , quod detectum fuit a. Raimundo 


(1) Pallas elenchus Zooph. 55. Non inconsulto notat Lamoroux in 
hac specie venire escharam frondiculosam Esperi, nam et expli- 
catio, quam donat Ésper atque figuram, bombycinam indicant. 
Vide ad hoc Zooph. suppl. 1 tab. 23. 


Lamoroux. Exposit. pieth, des polyp. Pag. 3. 


201 
Lullo ammo 1235 , cujusque odor penetrans atque 
dum in inorganicis maximam vim exerit , orga- 
nica corpora labefactatur (1). Effervescente na- 
tura hujus acidi , cellulae paulo post, flexibiles 
evadunt, atque penitius indolem hujus polyparü 
assequi potuit. 

Primum enituit membrana constituens cellulas, 
quas conspicimus ; in unaque cellula apparatus 
digestivus videbatur: sacci apertura soluta vide- 
batur ex calcarea materia , atque membrana ad- 
nexa cum vagina tentaculari. 

Ita ille, ut probaret cellulas, in quibus adsunt 
polypi escharc atquef/ustre integram partemipsius 
animantis constituere, atque polyparium conside- 
randum esse tanquam peculiarem conditionem 
generalis tegumentarize membran polyporum, ex 
quorum ope, atque industria constat. 

An vero flustri? polypus polleat facultate respi- 
rationis in controversiam adducitur , atque certum 
est, si Lamarck audiamus, non reperiri hoc orga- 
num , tamen JMne-Edivards putat in eodem ap- 
paratu digestivo reperiri apparatum respirationis. 

Pro certo videtur in Zn£ozois neutiquam repe- 
riri hujusmodi organum , vel quidpiam , quod 
eundem effectum agere possit; nam cum unica 
apertura inveniatur, et simplicissima alioquin. sit 
horum polyporum natura, et speciale non adsit 


(1) Elemenu di chimica del Cav. V. AMichelotti Torino 1833 
vol. 1 pag. 235. 


202 
organum, neque probabile est, adesse illud de quo 
quaeritur. 

De PZriozois validior est sermo ; cum enim non 
una ratione tantum natura consulere hisce fun- 
cüonibus valeat, quumque duplici apertura po- 
tiautur polypi , qui in hac veniunt sectione , atque 
in quibusdam etiam nervorum apparatus videatur, 
nihil impedimento est, cur organum a natura pri- 
mitus insitum presumamus adesse in Zriozois , 
quoties potiora organa adesse ipsa nobis docuit. 

Hinc quemadmodum ser£ularie summam habent 
cum Aydris affinitatem , ita //ustra et eschara ex 
iis sunt generibus , quae ad ascidias compositas 
accedunt. | 

Ceterum cellula ipsa non videtur constare ex 
stratis suprapositis , sed ex prysmatibus irregula- 
ribus , perpendiculatim appositis circa superficiem. 

Quoad operulum quod includere inservit ipsum 
polypum dum in cellulam se se recipit, nihil aliud 
est, quam plica labialis, cujus portio marginalis 
soliditatem corneam adipiscitur ; ubi coheret cum 
generali membrana , mollis adhuc est, unde vi 
musculorum pariat. 

Potiora ad polypum pertinentia, quiad escharam 
et propinquiora genera pertinet, iis relinquimus 
qui degunt in ipsius maris limitibus , ideoque 
non modo italis naturalis historize cultoribus hoc 
munus impendit, sed multo potiori ratione iis, qui 
inter eas geutes consistunt, que cum colonias 


9 
variis, ditissimisque. plagis , possideant, idcirco 


203 
innumeras relationes colunt , concredita sunt quae 
de anatomia polyporum requirunt. 

Quum autem mihi proposuerim observare te- 
gumenta,calcarea, qui in tertio cataclysmo inve- 
niuntur , licebit quidpiam adnotare de eorum opi- 
nione, qui inter escharam et flustram generis dif- 
ferentiam adesse contendunt. 

Atque in primis, nullibi hanc differentiam nec 
facto quidem inductam fuisse reperio, imo et 
ipse Pallas, in hac re studiosissimus , //ustram 
adjunxit escharis; ita, ut ipse collocaverit f/ustram 
foliaceam inter escharas (1) atque in truncata 
lustra agaoverit escharam : pari modo Zinneus 
dixit //ustras omnia polyparia, quae Pallas nuncu- 
paverat escharas, unde habes apud ipsum , quae 
indiscriminatim ad utrumque genus pertinere pos- 
sunt (2). 

Variam hac de re secutus est disciplinam Esper, 
qui escharas modo inter ceZeporas , modo inter 
milleporas jactavit.. Quod autem pertinet ad genus 
eschare , ait , inepte Pallas, et Moll confundi 
inter se hec duo genera , quia //ustra | flexibilis 
est , et quia cellulas habet alia forma preditas (3). 

Huic distinctioni, a Zamarck, memori:e juvan- 
dae causa confirmatee, quamvis veris characteribus 
haudquam suífultee, nihil Zamorowx adjiciendum 
putavit, qui definitionis a. Zamarck preditee unice 


1) Pallas , Elenchus Zooph. pag. 51 et 56 ctc. 
, !d paso 

(2) System. nature auct. Linn. vide flustr. 

(3) Esper , Pílanzenthier. tom. x pag. 145. 


204 
contentus, quid cujasvis generis nomine veniret, 
verbo tenus custodiendum esse duxit (1). 

Sane compertum est cellulas ipsas mutari , et 
in variam naturam converti, prout :etas polyparii 
variat, ergo totius discriminis momentum eo re- 
ducitur, ut arbitraria omnino sit distinctio exco- 
gitata inter escharam , atque flustram. 

Verumtamen Jne-Eldsivards notat, duo strata 
in eschara adesse , in flustra non item , ergo 
aliud sentiendum esse (2). Nihilominus hie operis 
pretium est renovare preceptum, quo innixum 
induxit novam divisionem generalem zoophytolo- 
gi? , quam et nos- prestantie ejusdem cause 
secuti sumus , nimirum, non sufficere polyparia 
ad idoneas inducendas sectiones ; et alioquin . . 
Quum hodie multo satius polyporum cognitionem 
assecuti simus, juvabit, juxta eorumdem rationes , 
et naturam , zoophytorum historiam enucleare. . 
Jamvero et ipse semel iterumque fatetur , in 
omni causa polypos ita se habere in escharis et 
flustris , iidemque quoad modum incrementi cel- 
lularum, vel. quoad. modum , quo evanescunt nihil 
omnino dillerre. Si itaque sagax. polyporum obser- 
vator notovit ex animantium natura dimetienda esse 
generum discrimina apari, dicendum ubi. polyparia 
flustre acescharce similes omninorecipiant polypos, 
ideo conjuugenda; ni in absurdislincidere malumus. 
Adde, quod in quincunces disposite sint cellule, 


(1) Lamoroux , Exposition. méthod. pag. 4 et 4o. 


(2) Annal. des scienc. natur. cit. loco pag. 15. 


105 
tam in f/ustris, quàm in escharis, utrasque porosis- 
simas esse ; praterea , sive in crustam sive in 
frondem. expansa cellule eque contigue in utra- 
que: fácie sunt. 

Quid? quod in flustris ipsis , quee incrustantes 
sunt, unam tantum cernimus faciem. cellulis mu- 
nitam , ut in ce/leporis , ac  reteropis? num eschara 
incrustans , lobata , quid exhibet ;, quod eas a 
flustris incrustantibus secernere valeat ? 

In geologicis stratis fZustram ceque ac escharam 
invenimus in erausvacke; nam in Anglia in GZos- 
cestershire,. Herefordslure, nec uon in Germania 
prope fel hzc. duo .genera reperiuntur , insuper 
non desunt in GotAlandia in iis stratis , quae ad 
strata carboniferà se. se réferre* Yishdor; atque 
De-la-Beche: non immeritó putarunt. « 

Animadversione dignissimum, quód hoc genus. 
eliam in aquis dulcibus , uti vocant, vivat; tanti 
momenti cognitionem accepi in sisiplts Pallas , 
dum milleporc calcarece descri ptiounem prosequitur. 

Hanc formationem quinte stati. tribuit. Atozet£, 
hac quidem de causa , quia ipse hac cetate 
vetustiora documenta organici hujus mundi ponit, 
et preter hec nulla , alioquin, qui grausvacke 
dicit. De-Ja-Beche, complectatur. inter strata schi- 


storum recipientia strata gallicis vocabulis silu- 


2 
riens et cambris, proindeque in sua etate con- 
currat, quse opinio non omni caret praesidio, pe- 
culiare enim. est grausvacke sedimentum , atque 
ad inducendam formationem non sufficit. 


206 
ESCHARA SUBSTRIATA 


MUNSTER 


L. ramosa , furcata , compressa ; cellulis quincuncialibus , 
orificiis orbicularibus , annulo appendiculato cinctis. 
Goldfus. Petrefacta germanie pag. ror. 
Milne-Edwards. 2. ed. Lamarck. tom. 2 pag. 27. 


Habitat . . . fossilis in JF'estphalia. 
ESCHARA CELLEPORACEA 
MUNSTER 


L. ramosa, furcata , compressa ; cellulis ovatis, sine or- 
dine dispositis ; orificiis orbicularibus , prominulis , re- 
curvis. 

Goldfus. Petrefacta germanize pag. 135. 
Fischer. Bibliogr. panleont. pag. 357. 
Mine-Edward. 2 ed. Lamarck. cit. loco. 


Utraque species in Museo M. Zonn. Munster. 


ESCHARA LATA 


MILNE-EDWARDS 


L. cellulis magnis , angulatis , reflexis , foraminibus cir- 
cumscriptis. 


Milne-Edvvards. Ann. des scienc. natural. 2 ser. tom. 6 
pag. 11 tab. 11 füg. v1. 


Margines cellularum , earum amplitudo , et fo- 
ramina , qua conspicimus circa easdem, satis su- 
perque sufficiunt , ut cognoscamus hanc speciem. 

Habitat . . . Reperitur prope. Dove. 


ESCHARA DESHAYSII 
MILNE-EDWARDS 


L. foliacea , cellulis repandis ,  semilunatis , late circiter 
foraminibus obliquis signatis. 


Milne-Edvvards. tav. 10 fig. 4 pag. 11 cit. loc. 
Habitat .. . Reperitur prope Zove. 


ESCHARA AFFINIS 


MILNE-EDWARDS 
L. late ramosa ; cellulis oblongis , obliquatis , distinctis, 
margine extenso , sexangulari , circumscriptis. 


Milne-Edvvards. cit. loco pag. 12. 
Habitat . . . Reperitur prope Dové. 


ESCHARA POROSA 


MILNE-EDWARDS 
L. ramosa; cellulis sparsis , indistinctis, poris minutissimis 
irregularibus undique insculpta. 


Milne- Edvvards. cit. loco. pag. 13. tab. 11. fig. 7. 


Circa hanc speciem notat auctor porosissimam 
esse; poros minutissimos , vix distinctos. 

Quid autem magis observatione dignum habe- 
mus in hac specie illud est ; quod es lamince 
qua invicem incumbunt, haudquaquam eadem vi 
se conjunguntur ac in ceteris escharis , scpius- 
que disjunguntur, quin detrimentum afferant cellulis. 
Quid. clarius innuere poterat auctor, ut meam sen- 
tentiam. reciperet quoad conjunctionem eschare , 
et /lustre? itaque non modo quoad polypos , sed 


208 
vel in ipsis speciebus adest transitio àb uno , ad 
alterum genus , ab auctoribus recepta: superest 
nobis recensenda tam eschara bifurcata , quam 
eschara Zrogniarti ; utraque prope Lutetiis in- 
venta, at accuratius de omnibus escharis fossili- 
bus, quam de iis, qui ad unam se se referunt 
etatem, opus complevit citatus Mne-Edwards in 
opere cui titulus (ann. des scienc. nat. cit.) quod 
consulere operis pretium est. 
Habitat...Reperitur prope P/acentiam , Zsti. 
Mus. Parisiens. Coll. Michelin , Müne-Ediwards. 


ESCHARA FOLIACEA 
( Flustra ) riw. 
L. foliacea , lamellosa, utrimque  cellulosa ; lobis cunei- 


formibus, apice rotundatis , osculis rotundatis. 


Ellis. Coral. pag. 70. n. 2. tab. 29. a. 4. 

Linn. System. natur. ed. 10. sp. a. ( Flustra) 
Pallas. Elenchus. zoop. pag. 52. 

Othon. Fabricius fauna Groenlandica pag. 456. 
Grant. Edimburgh. philos. journ. v.3. pag. 107. 
Flemming. Britt. anim. pag. 535. 

Lamarck. Hist. anim. 1. et 2. ed. tom. 2. pag. 219. 


Pallas. explicat primordium eschare — folia- 
cet crustulam esse , e cujus medio assurgit 
frons parvula, cuneiformis, supra rotundata, qua 
duplicatione serierum. cellularum , latitudinem 
progressu majorem acquirit, et findi incipit. Cel- 
lulee in duplici frondium | strato confertissimee , 
alternze, arcuatze, osculo lunato ringentes, et spi- 
nula utrinque ad. osculum aurita., 


209 


AÁnimadvertere quoque oportet quz tradit de po- 
lypo, nimirum, quum sit corpus vermiculare , 
fundo cellula adnexum , cirros, seu tentacula ge- 
rit circa caput dena , in campane formam re- 
pansa: notat, polyparium semper subgryseum esse 
in mari, temporis progressu albicans. 

Notatu quoque dignissimum, quod refert circa 
incrementum earum specierum, quz incrustantes 
sunt: novas interdum loricas, antiquis circumcre- 
scere, ex quibus Juniores denuo pullulant. 

His attentis, quis discopore genus defendere 
poterit? Osculorum indoles, atque opercula per 
omnia se habent in ffustris, ac 1n discoporis. 

Idem discrimen, quemadmodum in sertularieis 
geuus non mutat, eccur dum de BrzZozois agimus, 
proniores illad. defendimus? Aliud utique dicen- 
dum foret , si de discopora , prout eam intelli- 
git Miüne-Edwards , ageretur; nam polyparii di- 
spositio, cellularum numerus, etordo, peculiave 
genus procul dubio ind'!cant. 

Habitat in mari Zdriatico , Mediterraneo, fos- 
silis, prope P/acentiam, prope Asti, prope bam 
Pompejam , in Sicilia , et alibi. 

Mus. Paris. Lond. Berol. ( viv.) Taurin. ( fossil. ) 

ESCHARA CRASSA 
(lustra) pESMARET el LESUEUR 
Eschara incrustans, crassa; septis prominulis, superne 
depressis: cellulis brevibus ; ore amplo , lunato. 


Desmaret , et Lesueur. Bull. desscienc. natur. 1814. pag. 
5ditab. 2; figitz. 


T 


210 

Lamoroux. polyp. flexib. pag. 112. 
Blainville. Manuel d'actün. pag. 452. 
Milne- Edvvards. 2. edit. Lamarck. cit. loc. 


Habitat . . . fossilis prope Grignon. 
» 


ESCHARA CRETACEA 
( Flustra) upEx 
Eschara incrustans, crassa; cellulis ovato-oblongis. 
. Desmarets et Lesueur Cit. opus pag. 53. 
Lamoroux. Polyp. flexibl. pag. 113. 
Milne-Edvvards. 2. edit. Lamarck. cit. vol. 2. pag. 229. 
Hec species, que non modo in murice trun- 
culo, saxatili invenitur, verum etiam super pectun- 
culis mirificam exhibet texturam in cellulis ova- 
to-oblongis, quse zquales, longitudinaliter dispo- 
site sunt, atque etiam, quia interstitia levia , 
radiatim directa sunt. 
Habitat . . . Reperitur prope Placentiam. 


ESCHARA TESSELATA 


LAMARCK. ( flustra ) 


Eschara incrustans , septis antice rotundatis , cellulis su- 
perne depressis ; ore subrotundo exiguo. 


Lamarck. Hist. des anim. invert. tom. 2. pag. 228. 
Desmarets et. Lesueur. Cit. opus pag. 53. 
Lamoroux. Polyp. flexib. pag. 133. 

Blainville. Manuel d'actinol. pag. 451. 


De hae specie una cum aliis multis, dubitat 
Lamarck , num reapse ad escharas , ceu, ut ipse 
mavult , ad f//ustram pertineat, dubitandi ratio pro- 


21I 
babiliter posita. est in eo. quod hic species in- 
crustans sit, quod cellulae superne depresse sint; 
verumtameu rarum non est f/ustram. invenire in- 
crustantem ; alioquin depressio cellularum. non 
sufficit , ad generis discrimen inducendum: con- 
cludamus igitur veram //ustram in hac specie 
adesse. 

Habitat. . . Reperitur. prope Zutetias etiam iu 
stratis diluvianis. 


ESCHARA CONTEXTAÀ 
GOLDFUS (flustra) 
Eschara. incrustans , cellulis ore ovali , inerini. 


Goldfus. Petrefacta Germanie pag. 32. tab. 10 fig. 2. 
Milne- Edward. 2. Edit. Lamarck. cit. loco. 


Habitat . . . fossilis in. Prabantia , et in. colle 
J'aurinensi, frequens. 


m a S s aea gap Fen um o 


t5 
l2 


Ld 


MILLEPORA 


LINNZUS , PALLAS , CAVOLINI. 


LJ 


Polyparium lapideum , intus solidum  polymorphum , 
ramosum. : 

Pori cylindrici , leviter intus sulcati ,| minimi , interdum 
non perspicui, axi polyparii perpendiculares , operculati : 
operculo ovali , strüs  transversalibus , predito. 

Polypus cirris longis , ciliatis instructus. 


Dum milleporam commemoramus , eam absque 
dubio intelligimus, qua, ex iis constat speciebus, 
eandem animantium , seu polyporum indolem ex- 
hibentibus; atqui, si complectimur omnes species, 
quas inter milleporam recensuit Lamarck , non de 


uno tantum genere agimus ; ergo concludendum 


B 
in genere millepore venire tantammodo eas spe- 
cies , quee communi definitioni respondent. 

Videamus itaque, quid veteres, quid recentiores 
auctores de millepora prodierint. 

Linneus in suo opere cui titulus, systema na- 
turc, nudam hanc tradidit definitionem ; millepo- 
ram esse coralium poris turbinatis teretibus ; 
quid amplius tamen. Pa//as, qui Zinncum  praces- 
serat , reliquit ; nimirum müleporam summam af- 
finitatem habere cum. escharis, solidiusculam, et 
ramosam esse, repetiitque cum Zmperato, habere 
poros cylindraceos in coralli axe directos. Deinde, 


quod magis attentionem meretur illud est , quod 


aitipse, milleporas superficiei tantum insculptas esse, 


3123 
quod neque in omni casu ita se habet , milepora 
enim Zruncata, millepora aspera, tubulifera, aliac- 
que quam multe, non in superficie tantum, sed 
intus etiam poros insculptos exhibent. 

Multo pretiosiora, licet unam tantum investiga- 
verint speciem, quz tamen, dubio procul, eminen- 
ter ad milleporas pertinet , scripserunt italici au- 
ctores Donati et Cavolini. Quam sibi proposuit 
speciem Donati eadem est, quam pseudo-corallium 
album, fungosum /drovandi nuncupaverat; notat 
Donati, in vim cellularum fragile polyparium esse, 
in quincunces dispositos poros; cinerariam urnam 
antiquorum unamquamque cellulam exhibere. Po- 
lypum oblongum ventri dilatatum , proboscidem, 
seu coronam tentaculorum gerentem, adesse; pro- 
boscidem circa latera conjunctam essecum polypo, 
ope duorum musculorum. 

Ubi animal se recipere velit , hac ipsa actione 
clauditur cellula, operculo, superiore manente. De 
polypo adulto non de juniore hec affirmari possunt. 

Müleporce wwesugationes a. Donati susceptas 
secutus est Cavolini; summam sensibilitatem, bi- 
furcationem, non quincuncialem dispositionem ad- 
mittit; quam proboscidem esse putavit Donat , 
coronam minutissimorum tentaculorum leviter re- 
volutorum, esse docet; ubi prodeant polypi, ten- 
tacula cylindrum efficere. 

Certum pariter, juxta CaeoZni sententiam, cequa- 
lem esse dimensionem mileporc truncate , tum 
in ramis , tam in. basi, quod facillime explicare 


214 

possum; nam series horum polyporum , eadem 
semper est, sive in initio , quam in superiori fa- 
cie ; itaque cellula, tam in initio, quam in ramis 
supernis magnitudinem eandem habebit. 

Suscipe modo ea perlustrare qua: nostra setate 
scriptores retulerunt. 

Ehremberg atque Müne-Ediards repetierunt , 
milleporamhabere summam affinitatem cum eschara, 
quo nomine fZustram intellexerunt: illud certe op- 
time posuerunt , tentacula ciliata mz/leporam ha- 
bere, cellulas sulcis longitudinalibus signatas ; in- 
terruptam denique structuram in hoe polypario 
cerni: unde veteres et recentiores de eadem mil- 
lepora consensisse apparet. 

Strata cretacea mülleporam vecipere demon- 
stravit Goldfus , dum milleporam racemosam in- 
vocavit , madreporaceam , compressam memoravit: 
illud tantummodo quaram a cultissimo scriptore, 
quo fundamento, millepore appropinquaverit ge- 
nera siphonie et idmonie , quie num ad poly- 
paria proprie dicta se referant , multo dubitari 
potest. 

Caeterum, ut libenter secuti sumus EArenbergi 
methodum , ita Z/ainville nobis arridet opinio , 
vi cujus a zoophytorum ordine sporgias, et quid- 
quid. eas accedit, rejicimus, quum polypi in hisce 
generibus desiderentur. 


MILLEPORA TRUNCATA 
PALLAS, wosis (Tub. 6 fig. 8.) 


Millepora dichotoma , ramosa ; ramis divaricatis, rotun- 
dalis, truncatis ; poris quincuncialibus, crebris, minutis, 
operculatis. 

Besler. Mus. Lochn. tab. 23. 

Marsilii. Histor. maris pag. 145. 

Donati. Hist. adriat. pag. 55. tab. 5. 

Pallas. Elenchus. Zooph. pag. 249. 

Cavolini. Memor. dei polipi pag. 59. 

Lamarck. Hist. natur. iavert. cit. tom. 2. 

Ehremberaz. Hist. maris rubr. pag. 154. 

Delle-Chiaje. Anim. invert. di Napoli iom. 3 pag. 4o 

tab. 33 fig. 16. et 17. i 

In hac specie satis superque dicimus , dum 
eam pro precipua specie in qua genus consti- 
tuitur accepimus , neque amplius quid defini- 
tioni adjiciendum superest. Restituimus. tantum- 
modo nomen auctoris, qui primus hoc vocabulo 
hanc speciem nominavit. 

Habitat in. mediterraneo , mari rubro , et in 
oceano ad Cornubiam et alibi. Fossilis in. colle 
Taurinensi. 

Reperitur quoque in cretaceis stratis prope 
Maestricht. 

Mus. Paris. Berol. Vienn. (viv). Mus. Taurin. ; 
collect. Morelli , Bellardi , Michelotti (fossilis). 


216 
TUN THETX 


DONATI , LAMARCK , FLEMMING. 


Corpus tuberosum, subglobosum, intus fibrosissimum; fibris 
subfasciculatis , ab interiore ad peripheriam divaricatis 


aut radiantibus , pulpa parcissima : cellulis in crusta 


corticali et interdum decidua immersis. 


Oscula raro perspicua. Centro spinis minutis exarato. 


Si quod singulare cognoscere cupimus £ethiam 
et geodiam inquirere debemus , intricatissima cor- 
pora, nec adhuc definita cujus indolis et nature, 
statum mutantia in undis , ac in sicco loco. 

De £ethia hec erunt: quid sit hoc genus ; qua 
nam ratione cum geodia , cum spongiis conveniat , 
quot species ; locum denique quem eidem assi- 
guare oportet. 

Ad primam qu:stionem quod attinet, notamus 
polyparium esse generatim globosum; cujus cen- 
trum rotundatum, atque circumcirciter spinis mi- 
nutissimis fusiforinibus, fibris coriaceis instructum 
est. Ex hoc centro radit ortum habent, que in- 
vicem revoluta , spinis etiam munita, cylindraque 
sunt: radiorum summitates spinas exerunt, quie 
habent basem ad peripheriam conversam: vi re- 
volutionis eylindrorum autem spinarum series, glo- 
bulis divisa apparet. 

Conicam autem formam spinarum uniuscujusque 
cylindri summitati insertam conjungit fibrosa ma- 


teria , atque ita rotundatum corpus habemus cel- 


' S 


i d | à; 
! IE 
— — ]ulas ostendens qux non ad aliud, quam ad inver- 
sas cylindrorum superioresque spinas pertinent. 
à Hisce positis, nemo nou videt ex compressione 
tethie universum corpus in vim revolutionis cy- 
lindrorum , contrahi ; pariter se extendere hoc 
. corpus , ubi eidem denuo restituatur libertas. 
Hec, qui incredibilia cogitatione viderentur , 
nisi experientia eadem preestitisset , eruimus ex 
oculati Donati investigationibus , atque probabile 
admodum est , potioribus conatibus , elementa ad 
cognoscendas spongias prwbere UR (1) 

Non CON qui cogitavere £ethiam mihil 
aliud esse , quam spong: 4m crustam siliciformem 
gerens; cim conjungi quoque debere cum geodia; 
verumtameninterior structura £ethic satis eam se- 
cernit a geodia , uti a spongia , cujus indoles 
adhuc nobis latet. 

Satius cum. Müne-Ediwards de alia rye conve- 
nirem , seu de dispositione £ethie , et spongie , 
dibntiiae similium in alia classe , ac inter po- 
lyparia; nam polypi, quos precipue desideramus 
in zoophytologia, omnino deficiunt in hisce ge- 
neribus. 


(1) Aptissime notat Doctor J. Gené in R. Univ. Taurinensi pro- 
fessori ( cui grates alacri animo publicas ago in vim bene- 
ficiorum quibus me cumulavit ) veteram opinionem inscitiam 
duplici generis erroribus locum praebere posse , nimirum tum 
quoad methodum , quz imperfectior semper est , tum quoad 
studiis iisdem deditos, qui recentioribus auctoribus freti infir- 
mum de specrebus sat apte a veteribus indicatis, tantummodo 
judicium assequi valent. Vid. Ann. scient, R; Lomb, Venet. 1834. 


218 

Ipse autem quum cordi maxime habuerim sin- 
gularia , qui in colle Taurinensi detexi. publici 
juris reddere ; hoc genus licet ad aliam classem 
pertineat, complementi majoris causa, adjiciendum 
esse putavi. 

Improvidum eorum est consilium, qui autumant 
antiquissima, ideo simplicissima hzc corpora esse; 
nam physiologia eorum ignorantia , simplicitatem 
probare nequit. 


TETHIA ASBESTELLA 
LAMARCK 


Tethia ingens, turbinato capitata fibris longissimis, et fa- 
sciculatis , dense compacta ; cortice deciduo ; poris ob- 
soletis. 

Lamarck. Hist. natur. tom. 2. 


Blainville. Man. actin. pag. 545. 


Habitat in oceano DBresiliensi. . Reperitur fre- 
quens in colle Taurinensi. 


TETHIA CAVERNOSA 


LAMARCK 


Tethia globosa , fossis angularibus , inequalibus , irregu- 
lariter dispositis ; fibris e centro radiantibus ; ad peri- 
pheriam fasciculatis. 

Lamarck. Hist. natur. invert. tom. a2. 
Blainville. Cit. loco. 


Habitat in oceano Americano . . . Reperitur in 
colle Taurinensi. 


219 
TETHIA LYNCURIUM 


LAMARCK 


Tethia globosa , subcorticata ; fibris e centro radiantibus ; 
superficie verrucosa. 

Marsilii. Mist. marit. tab. 14 fig. 72, 73 

Donati. Adriatic. pag. 62 tab. 9. 

Esper. Suppl. 2 tab. 19 fig. 4 , 5. 

Lamarck. Hist. anim. invert. tom. 2 pag. 592. 
Flemming. Britt. anim. pag. 520. 


Habitat in Mediterraneo. . . Reperitur in colle 
Taurinensi. 


TETHIA SIMPLEX 
Nonis (7'ab. 8 fig. 6) 


Tethia globosa , stratis exiguis obtecta, pedicillo munita , 
foraminibus raris , obsoletis. 


Habitat . . . Reperitur in colle" Taurinensi. 


TETHIA SYPHONIFERA 
NOBIS 
Tethia globosa innumeris cellulis, apertis , rotundatis predia. 


Dubitavi an haec species, quid commune habeat 
cum aliqua specie Jam cognita; et Zezhia cranium 
nihil similitudinis cum mea specie exhibet: nam ea 
tuberiformis est, atque setosa. 7Z'ethiam lyncurium 
non cognovi in hac specie, attenta osculorum , 
et fibrarum indole. 


Habitat . . . Reperitur in. colle Taurinensi. 


220 
TETHIA REGULARIS 


NOBIS 


Tethia convoluta , stratis concentricis constituta , poris ro- 
tundatis undique insculpta. 
V'ariet. poris minutioribus , rarioribus. 


Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. 
Mus. Taurin. n. . . coll. Michelotü. 


lo 
v] 
-- 


PENNATULA 


LINNXEUS , PALLAS, LAMARCK. 


Polyparium | liberum , ramosum , penniforme , inferne 
nudum, superne pinnatum, axe osseo suffultum. 

Pinne distiche ; patentes , complanate, plicate , margine 
superiori dentate , polypifere. 

Polypi retractiles , tentaculis radiati , intus ovipari. 


Licet Mine-Edwards pennatulam inter anto- 
zoa collocaverit ; verumtamen mihi videtur ad 
briozoa pertinere; hujus rei cause hec sunt, 
quia, canal alimentis inserviens veretillis appro- 
pinquatur; ideoque radiariis, uti docet Lamarck, 
propius accedunt; quia libertas motus, qua pol- 
lent, singulare systema indicat: quia desunt in 
pennatula interne lamelle, quas requirant in 
antozois ; deinde, si admittimus. polypos polypa- 
ris adherere, uti crustacea, oportet, ut pinnee 
motu, vitaque polleant ; proindeque, quid perfe- 
ctius procul dubio habemus in pennatula, ac in 
antozois. 

Superest modo, ut videamus, quid circa plu- 
res Species praecipui auctores senserint, et in 
primis circa pennatulam phosphoream notare Ju- 
vat , Lamarck iu sua synonimia, et MZne-Ed- 
wards in suo auctario sensisse, Pallas ejusdem 
mentionem sub eodem nomine habuisse , sed 
perperam ; nam Pa//as eam locavit sub nomine 


222 
pennatule rubre, ut cernere estin ejusdem spe- 
ciel synonimia, 

Circa pennatulam argenteam , ilud etiam oc- 
eurrit, quod mentionem ejusdem habeamus apud 
Pallas , «ui eidem pennatule grandis nomen 
apposuerat ( uti docuit Z/ainville ) genericam il- 
lius speciei nuncupationem a So/ander et Ellis 
indictam ignorando. 

De pennatula sagitta vefert Lamarck , nomine 
Pallas eam indicasse; verumtamen nescio an pen- 
naiula juncea , quam Pallas memoravit, ad aliam 
speciem pertinere queat. Hinc, qui vere hanc 
speciem , et ejus patriam, gallico scriptori igno- 
iam, cognoscere cupit, ad memoratam pennatu- 
lam junceam. Pallas. confugiat oportet. P irgula- | 
rie enim constitutio non validis documentis in-. 
niti, demonstravit. Z/ainville. 

Plaeuit insuper Zamarck, pennatulam cynomo- 
rium Pallas alio nomine, seu pennatule granu- 
lose vocabulo citare. 

Insuper liquet pennatulam spinosam. Lamarck, 
nihil aliud esse, quum pennatulam griseam Pallas. 

Demum pennatulam griseam Lamarck cum pen- 
natula spinosa ejusdem auctoris aptissime quis 
conjangere potest. 

Pauca nobis cognita sunt de polypo incola pen- 
natulg ; ud tantummodo perspectum, carnosum, 
eylindraceum , atque. irritabilem | polypum esse, 
atque axem prelongum , inarticulatum modo 1n- 
ternum, modo externum, interius possidere: antiquus 


223 
Bohadsk , motum et lucem , quibus pollet poly- 


parium ita explicavit, ut consistat in constrictione 
quadam  peristaltica a nuda ejus extremitate in- 
cipiente, et per peunatam quoque partem obso- 
letius continuata: quasi annulus ruber per stipem 
ascenderet; stipemque varie curvari , et pinnas 
horsum moveri , quo motu pinna natant. 

Ciliatos insuper esse polypos, qui in pennatula 
hinc inde constituti sunt, observatione constat ; 
qua pariter docemur vesciculas horum polyporum 
ovula continere, quibus sepositis nove pennatulce 
oriuntur. Ad Zríozoa itaque pertinere posse po- 
steriora hec indicant, quamvis plura tum de va- 
.Sculari systemate, tum de operculis , tum de pe- 
culiari incremento pennatulee , desiderentur. 
—. Pennatulam nunquam in statu fossili reperierunt: 
diligentia equitis V. More/Z, cujus amicitia bene- 
volentiaque fruor , eam in agro Astensi semel 
iterumque reperiit. 

PENNATULA DILUVII 
NOBIS 

Pennat. stirpe longiuscula ; pinnis arcuatis, depressis , 


contiguis , nudis. 


Habitat . . . Reperitur in agro Astensi. 
Collect. Morelli , Michelotti. 


Denique, amice lector , peractis iis, qua po- 
tissimum ad zoophytologie diluviane documenta 
spectant, harum rerum ordo, operisque brevitas 
postulat , ut finem. ponam. 

Non dubito eum Zirocchi, qui tam magna laude 
testaceorum ltalie studium prosecutus est, de 
polypariis asserere, quod ipse de testaceis; pluri- 
mas species adhuc esse, quarum cognitionem no- 
bis latuit; at praecipuis, iisdemque obviis indictis 
es procul dubio sufficiunt ad firmandam | geologi- 
cam statem , cujus uterque sin pari felicitate , 
saltem pari. alacrique. studio , nec. dissimilibus 
vigiliis investigationem ex professo suscepimus. 

Universum ferme specimen rei topographicee 
consignatum erat , quum fortuna mihi permisit 
opus claris. Go/d// pervolvere ; nam antea illud 
tantummodo , ex aliorum relationibus , potissimum 
ex auctario. /MZne-Edsvards in 2 edit. operis La- 
marck (hist. anim. inv.) cognoscere potui: o- 
mnia itaque, que passim de Go/d/; rebus occur- 
runt, ex aliorum fide metitus sum. 

Fatear, ni zoologic rationes in stratis supracre- 
taceis peculiaria exposcerent , quemadmodum 
primus demonstravit. ZL — DBrongniart , probavit 
Studer, defendit Z/gassiz in Helvetia,. Partsch et 
Screibers in. Austria , Jazikoe , Fischer 1n. Rus- 
sia (1), ali alibi uti. recentissime /7uot , qui 
(1) Conspect. format. cretac. 19832. vid. vol. i. Summi autem 


momenti est consulere. ephemeridem |G. Leonard et Bronn, 


uti idlam  Keferstein : vehementissime quoque commendo /e- 


225 
ires constitutiones sejunclas in hac setate cer- 


nit, ab inceptis me desivisse, tanti nominis o- 
pere , uti illud Go/dfi est , itinere precluso. 

Pauca itaque adJicienda esse putavi, ut quo, me- 
liori fieri possit modo, mendis consulerem in hoc 
opere relatis, quas ex Go/d/i opere eruere potui. 

Primum vitrea fractura, ac ramorum disposiüo, 
que in an£pathe adest, ex peculiari stratorum 
natura effecit, ut echinorum aculeos pro antipathi- 
bus habuerim. Ni longiusculam partem nuper in- 
venissem , quie mihi probavit veros aculeos, seu 
spinas echinodermatum, uti loqui amat solertissi- 
mus zoologie cultor 44. Jgassiz, putarem adhuc 
antiphates corticatam , serialem , hirtam , signa. 
tam, quum preseferant adjuncta veree antipathis, 
hujus generis partem constituere. Quz inveni fra- 
gmenta confirmantur tab. 30 penes Go/dfum. 

Attende insuper, quam ipse habui pro turbino- 
lia plicata, eam turbinoliam mitratam Goldfi esse. 
A pari, quam, ut turbinoliam cuneatam | Goldj 
citavi, ea vera £urbinolia duodecim costata Gold/: 
est. 

Placuit Go/dfo insuper, tanquam varietatem £ur- 
binolie cuneate, quam nuncupaverat habere £ur- 
binoliam, quam ego aviculam dixi. 

Dubito etiam meam sarcinulam concordem. va- 
rietatem esse sarcinule auleticon ejusdem aucto- 


theam geognostcam.  Bronn ; et Phillips geologie erudimenta. 
5. edit. 


226 
ris; nisi, quod mea species pluribus sit radiis 
signata. ; 

Nota etiam, quod mihi videtur, Go/dfum in sua 
turbinolia cuneata. comprehendisse | turbinoliam 
compressam Lamarckü, uà sarcinulam conoideam 
dixit speciem, quam Zinneus acroporam nuncu- 
pavit. 

Hec sunt, que circa species Go/dfi relate ad 
eas, quas ipse citavi preecipue animadvertenda oc- 
currunt , peculiaria dubia adhuc subsistunt , 
ordo tamen hujus speciminis omnia enumerare 
singillatim non patitur. 

Quod difficillimam etiam hujus speciminis exa- 
rationem reddidit , positum erat in tot novis il- 
lis generibus, et speciebus, in tot operum varie- 
tate, quod unius privati cognitiones facultatesque 
superat, et studiosissimi cujusvis conatus ferme 
inutiles reddere  poiest ; egregii tamen viri, a- 
micorumque consilia, difficultatum viam aequa- 
runt (1) quibus omnibus publicos grates agere 
jamdiu desidero. 
cenare de- 


re) 
cet, quorum egregia opera utimur , quanto ma- 


Si denique grati animi sensum iiS SI 


eis , supremi. Nuruinis decreta colere debemus , 


(1) Inter ceteros memorabo Z'erver, Lugduno in Gallia degentem, 
de re conchiolilozica optime meritum. lpse aliquot ab hinc 
annis opus generale parat circa testacea ct molluscha terri 
atque fluminum: raro ingenio, vigili studio, summa pingendi 
arte, locupleti collectioni, relationum numero suffultus pre- 
Hosissunum donum historiz naturali temporis progressu afferet. 


227 
scitu enim , « quoniam ipsius est mare, et ipse 
fecit illud »: quis diligenter colendo naturalem 
historiam consistere potest, qui cum eodem pro- 
pheta dicat: « quam magnificata sunt opera tua 
Domine ! omnia in sapientia fecisti; impleta est 
terra possessione iua »; proindeque hisce studiis 
vere addictus, incredulus esse nequit, quidquid 
contra aut invidia aut ignorantia afferat: incredu- 
litas enim cum philosophia contemplativa conci- 
liari nequit. 


FINIS 


m eÉdiJ 


CFT 1 
td wo T 


Qu 


üdcinwrm s; v 
T rin! 
LU e 
trés 


INDEX 


PROOEMIUM 
SERTULARIA . EUN. 11; 
 Sericea. IVobis . 
ConarnmM . B qut. 
Rubrum. Zauh 
Isis AMTREMAA ues ues 
Melitensis. Goldfus 

Goncoxia CALI ME 
Sepulta. JVobis 
AxTIPATHES . yes (m 

(*) Corticata. Lamoroux 

(*) Serialis. JVobis 

Vetusta. JVobis 

(*) Hirta. JVobis 

(*) Signata. JVobis . 
TunsiNoria dasa. 
Italica. /Vobis 
Patellata. ZA. 
Armata. JVobis . 
Obesa. JVobis 
Pyramidata. JVobis 
'Trochiformis. Pallas 
Nana. Lea 
Goldfusii. Lea 
Stokesi Lea 
Maclurii Lez 
Avicula. JVobis . 


(*) Vid. pag. 225. 


TunsINOLIA Compressa. | 43A. 


Clavus. LÁ. 

Sulcata Z. 
Pharetra. Lea 
Sinensis. JVobis 
Basochesu. Jefrance 
Cuneata. Goldfus 
Granulata. ZÁ. 
Cornucopia. /Vobis 
Prelonga. JVobis 
Raricosta. JVobis 
Konigi. 7Mantell -. 
Plicata. /Vobis : 
Multiserialis: Vobis 
Multispina. /Vobis . 
Cyathus. |, Sotander 
Cylindrica. /Vobis 
Calimontii.. ZA. 
Punctata. /Vobis 


CaRYOPHYLLIA 3S - 


Fowucuü . 


SARCINULA 


Cariosa. Goldfus 
Gracihs. Goldfus . 
Cespitosa. Linn. 
Reptans. JVobis 
Amica. JVobis 


Truncata. Lamoroux 


Japheti. /Vobis . 
Coronula. Goldfus 
Hemisphazrica. Z. 
Elliptica. LA. 
Radiata. Goldfus . 


Perforata. Lk. . 
Costata. Goldfus . 


* 


SARCINULA 


ÀÁsramA . 


MoxTICULARIA 


MzaNDRINA 


Acropora. Linn. . 
Plana. JVobis . 
Punctata. Zinn. 
Faveolata. SSolander 
Concordis. JVobis . 
Mirifica. Nobis . . : 
Contexta.- /Vobis 
Geometrica. JVobis 
Organum. Zinn. 
Musicalis. Linn. 
Interstincta . . . . 
Arachnoides. Schroter 
Reticularis. ZA. 
Intersepta. Esper 
Arachnoides. Defrance 
Argus. LE. . 7... 
Favosa. Ésper . . 
Deformis. Lamoroux 
Ananas. Linn. 
Galaxea. Solander 
Cavernosa. Schloteim 


Cuvieru. Z'scher . 
Mollii. Fischer 
Knorii.. Z'ischer 
Guettardi. Fischer 
borguetu. Zscher 
Testacea. JVobis . 


Labyrinthica. Pallas . 
CEISBA. De a. dus voirie 
Crebiiformis. Lk, . . 
Dzdalea. Solander . 
Filograna. Esper . . 


Pag. 
» 
» 
» 
» 
$ » 
" » 
» 
» 
» 
» 
rj » 
» » 
. » 
e » 
» 
» 
» 
» 
» 
» 
» 
» 
» 
» 
» 
2 » 
» 
e. » 
é » 
» 
» 
» 
» 
: » 


CATENIPORA A Wr s COE UN 
Labyrinthica. Goldfus 
Pulchella. /Vobis 
Escharoides. LÁ. . . 


PontrES 43 MAE, 
Aculeata. /Vobis 
Complanata. ZA. E 
Clavara LE.  M*Wrss sr 
Ornata. JVobis . 

OcurivA 


Rosea. Pallas 
Vireinea- Jun: tts 
Solanderi. Defrance: . 

MaDREPORA dS SES me 
Abrotanoides. Tournefort 
Exarata. /JVobis 

LunvrLiTES Aa. ARAS 
Androsaces. Allioni 
Perforata. Munster 
Sulcata. JVobis . 
Intermedia. /Vobis 
Enticulata. ZÁ. 

EscuanA AE d eripi 
Substriata. Munster 
Celleporacea. Munster 
Lata. Milne- Edwards 
Deshaysii. Milne- Edwards 
Affinis. Milne-Edwards 
Porosa. Milne- Edvwards 

( Flustre ) Foliacea. Linn. 


Crassa. Desmaret et Lesueur . 


Cretacea. Desmaret et Lesueur 
Tesselata. LÁ. 
Contexta. Goldfus 

MirnigPona . 


Muxreona Truncata. Pallas . 


Tzrmga . 


PzNxXATULA 


Asbestella. LE. 


Cavernosa. Lk. 


Lyncurium. Lk. 
Simplex. JVobis 


Syphonifera. IVobis 
Regularis. JVobis . 


LI 


Diluvii. Vobis . 


. 215 


216 
218 
ib. 
219 
ib. 
ib. 


220 - 


22I 
223 


INDEX TABULARUM 


Tas. I. 


Fig. 1. les... Melitensis. Goldfus 
2. AwTiPATES  Serialis. JVobis. 
Hirta. JVobis. 

Signata. /Vobis. 
Corticata. Lamoroux. 


pag.225. 


. Tunsixoria Sulcata. Lamarck. 
Trochiformis. Pallas. 
Italica. /JVobis. 
Armata. JVobis. 


ep9posogoh, 


Tar. If. 
Fig. 1. TvgsINOoriÍA Compressa. LÁ. 
2 Clavus. ZK. 
3 Sinensis. JVobis. 
4. P yramidata. Jobi. 
5 Obesa. JVobis. 
6 Multispina. JVobis. 
7 Multiserialis. /Vobis. 
8 Cornucopia. JVobis. 
9 Plicata. /Vobis. 


Tas. III. 
Fig. 1. Tunsixoris Plicata. JVobis. variet. 
2. Avicula. JVobis. 
3. Cyathus. Solander. ( madrepora) 
4. Canvornynua Reptans. Nobis. 
5. Amica. JVobis. 


Fig.6. Fusci A ——Japheti. JVobis. 


Fig. 


Fig. 


Fig. 


]. 
8. 


CO OU. 09 &« 


ee UC SEC S 


SancmxUrA Organum. Linncus. (madrep.) 
Concordis. JVobis. 


Tas. IV. 


SancomvLA Mirifica. Vobis. 
Geometrica. JVobis. 
Musicalis. Linz. (madr.) 
Acropora. Linn. (madr.) 
Plana. JVobis. 
Punctata. Zinn. (madrep.) 


Tas. V. 


. ÀsrREgA —— Intersepta. Ésper. (madr.) 


Galaxea. Solander. (madrep.) 
Interstincta. Linn. (madr.) 


. CarExiPonA Pulchella. /Vobis. 


Dzedalea LÁ. 


. Moxricunagi Guettardi. Zischer. 


Xx. Vi. 


. Pourrzs — Aculeata. JVobis. 


Complanata. LA. 
Ornata. JVobis. 


. Ocuuma — Rosea. Pallas. 


Virginea. Linn. 


. MapnzPona Exarata. JVobis. 


Abrotanoides. Tournefort. 


. MizrgePonA Truncata. Pallas. 


Tas. VII. 


Fig. 1. LuwuurEs Lenticulata. Lx. 


2. Androsaces. Zllioni. 
3 Sulcata. /Vobis. 
4. Intermedia. JVobis. 
5. 'TETHIA Lyncurium. ZK. 
6. Simplex. JVobis. 

: ! Cavernosa. Lk. 


7 
8. PzxuATULA Diluvii. Nobis. 


Nota. Nonnulli putant dimensiones lineola apponere debuisse cui- 
que speciei, verum quum major vel minor amplitudo earum 
ab state aliisque adjunctis pendeat , satius duxi talia signa 
omittere, quz si adjeciseem, paucis tantum individuis, in 
iisdem adjunctis constitutis , convenire potuissent. 


1I2 
113 
119 
161 
163 
166 
188 
205 


EnnaírA 


detexerint 
exprimenta 
contrahuntur 
prodiri 
ostendat 
incola 

lactei 
minutissimam 
egerut 

serie 

asci 

sostis 
simplose 
turbinolia 


tentaculos et alibi 


turbinoliam 
fulcis 
peritus 
characteri 
hzc 
subdentatae 
sentiit 
orem 
distinctio 
alio 

meno 
conjunctique 
sarcinulis 
tegumentz 
flectuare 

est 

stella 

quos 
cambris 


ConnicE 


detegerint 
experimenta- 
contrahunt 
prodire 
ostendens 
incolam 
lactis 
minutissimum 
egerunt 
series 

axi 

costis 
simplex 
turbinoliz 
tentacula 
turbinolia 
sulcis 
penitus 
characteres 
hz 
subdentatas 
sensit 

os 
distinctionem 
aliorumque 
nemo 
conjuncteque 
astreis 
iegumenta 
fluctuare 
esse tradunt 
stellas 

quae 
cambridgieu 


T ndis sto 


3 " L. m 


yy PR 1o: "Ü 
did 

1 muiébei 

: » ios 
2er eR 2 

ALS NOR fumraoxo 

" PETRI 

* 

— D »ilzo2 
£r - 
ELIGE np quate 
d ? " T. - 

, » iifbitiius 
| ATRIDES 

ll ME 


elolnd 


audito. I Í ] ai 


2n pro ils 


amysi3nuinoa 


ài orden 


&3t9010»25] 
916015gll 


- E " 
I jaubgiil sae» 


&, d:un 
L «70 * 


rt igbi "d: LEM 


"5 


«i 


* . EI 
^ amont 


2. , 
' eplloja 


Beer 
4 fuibod 
del mbfeo 


i398. i. 
iosg Qr 


à jd seihoa € , 
* seoilqmié € 
7 C UUSowdgus p 
ex ! : 


YS 127205 "ua 
10d [tur or 


isti G I. 


" * - 
21 H ^ ^ - "v 
emo vm 
kr i19]»5154d»5 € 
yt E 
ood £t 
«ielusbdus Dh. 
wv : á » '* 
4 lina c p "1 
E imexo c | 08 6 
oiuieib Oe ij d 
s yvy Q 
' Ms cc wm .- à, ^ , 
, dii, AT 
à EUN op ] ^ 
supilounjno» $6 ETE E. 
L] 


ERITTEST-S ee 


wgngur$s) ir Q1 


. 9169139] mn 

ja " eor. 
^ w$ileja or ox 
eonp .ce 601 


* e 


2 


* 
T à; 
Et 
«s 
vs 
e 
* : 
Lyr 
* * 


[^ 


Candelfe dus. o Lut. 


Tab.I. 


Jaurine. Lt: Doyen et. € 


Tab.H. 


Gandelft eta. et. enn. Taeerine. Ld. Doyen el C 


Tab. III. 


Gateledft ates et Lt. Tiueertnc.. let. Deen et €. 


^ 


Tüeerinc | Aat. Doyen eé&C 


Gandalf der. et 22 


ul 


m e $- A "at ! 


Grat fe, un ot t. 


Tab. V. 


-—h 


Jaerzne^ dut. Doyen ec omp 


Tab. VE. 


6 dodft deret e Zaurinc; Li Doyen e£ Comp. 
(t7. ^ das. € : 


Tab. V EE 


[* T] 
-. 


Gandelft dis. et lt. Zaurine, did. Doyen ec emp.
Internet Archive Audio

Featured

Top

Images

Featured

Top

Software

Featured

Top

Books

Featured

Top

Video

Featured

Top

Mobile Apps

Browser Extensions

Archive-It Subscription

Save Page Now

Full text of "Specimen zoophytologiae diluvianae"

See other formats
